Η Πολιτεία του Μηδενός: Φιλοσοφία της Ισχύος και Αγορά

Άννα Άρεντ ΄ (1906-1975)

«Είναι χαρακτηριστικό ότι οι σύγχρονοι πρωταθλητές της εξουσίας βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τη φιλοσοφία του μοναδικού στοχαστή, που θέλησε να εξαγάγει το κοινό όφελος από τα ιδιωτικά συμφέροντα, και που φαντάστηκε και κατασκεύασε, ακριβώς στο όνομα του ιδιωτικού οφέλους, την ιδέα μιας Κοινοπολιτείας, η οποία θα βασίζεται πλήρως και θα αποσκοπεί απόλυτα στη συσσώρευση της ισχύος.

Ο Χομπς είναι πράγματι ο μόνος μεγάλος φιλόσοφος, που η αστική τάξη μπορεί δικαίως να υποστηρίξει πως είναι αποκλειστικά δικός της, παρ’ όλο που άργησε να αναγνωρίσει τις αρχές του. Στον Λεβιάθαν, ο Χομπς ανέπτυξε τη μόνη πολιτική θεωρία, στην οποία το κράτος δεν στηρίζεται σε κάποιο θεμελιακό καταστατικό νόμο (το θεϊκό νόμο, το νόμο της φύσης, ή του κοινωνικού συμβολαίου) βάσει του οποίου πρέπει να καθορίζονται τα δικαιώματα και οι περιορισμοί του ιδιωτικού συμφέροντος έναντι των δημοσίων ζητημάτων, αλλά στα ίδια τα ιδιωτικά συμφέροντα, έτσι που “το ιδιωτικό συμφέρον ταυτίζεται με το δημόσιο συμφέρον”.


Στην πράξη, δεν υπήρξε κανένα πρότυπο αστικής ηθικής που να μην έχει προβλεφθεί από το απαράμιλλο μεγαλείο της λογικής του Χομπς. Σε μια ανάλυση που εδώ και τριακόσια χρόνια ούτε ξεπεράστηκε, ούτε και βελτιώθηκε, ο Χομπς δίνει πράγματι ένα σχεδόν πλήρες πορτραίτο, όχι του ανθρώπου αλλά του αστού: “Ο Λόγος δεν είναι τίποτε άλλο από Λογάριασμα, Λογαριασμοί”∙ “Ελεύθερο υποκείμενο, αυτεξούσιο, όλα αυτά δεν είναι παρά λέξεις χωρίς κανένα νόημα, δηλαδή παραλογισμοί”. Ένα πλάσμα στερημένο από Λόγο, ανίκανο να βρει την αλήθεια, χωρίς αυτεξούσιο − δηλαδή ριζικά ανεύθυνο −, ο άνθρωπος του Χομπς είναι ουσιαστικά συνάρτηση της κοινωνίας και συνεπώς κρίνεται σύμφωνα “με τη λογιστική αξία ή περιουσία του, με τη χρηματική τιμή του, που δίνεται σε αντάλλαγμα για τη χρήση της ισχύος του”. Αυτή η τιμή εκτιμάται και επανεκτιμάται αδιάκοπα από την κοινωνία, και “η εκτίμηση των άλλων” μεταβάλλεται σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.


Κατά τον Χομπς […] το άτομο σκέφτεται το κέρδος του μέσα σε κατάσταση πλήρους απομόνωσης, από τη σκοπιά μιας απόλυτης μειοψηφίας θα μπορούσαμε να πούμε. Έτσι συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει το ιδιωτικό συμφέρον του χωρίς το στήριγμα κάποιας πλειοψηφίας. Εφόσον λοιπόν το πραγματικό κίνητρο του ανθρώπου δεν είναι παρά τα ιδιωτικά συμφέροντά του, η δίψα για ισχύ και εξουσία είναι το θεμελιωδέστερο πάθος του. Αυτή η δίψα καθορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία, και από αυτή τη δίψα πηγάζουν όλες οι άλλες φιλοδοξίες − πλούτος, γνώση, τιμές.


Ο Χομπς υπογραμμίζει ότι, στην πάλη για την εξουσία και στην έμφυτη ικανότητά τους για ισχύ, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Διότι, λέει, η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων έχει ως θεμέλιο το γεγονός, ότι κάθε άνθρωπος έχει από τη φύση του τόση ισχύ, όση χρειάζεται για να σκοτώσει έναν άλλον άνθρωπο − η πανουργία μπορεί να εξισορροπήσει την έλλειψη δύναμης. Όμως η ισότητα των ανθρώπων ως εν δυνάμει δολοφόνων, τους φέρνει σε κατάσταση ανασφάλειας και από εδώ προκύπτει η ανάγκη για ένα Κράτος. Ο λόγος ύπαρξης του Κράτους είναι, λοιπόν, η ανάγκη που νιώθει το άτομο να προστατευτεί από τους συνανθρώπους του.


Το κρίσιμο σημείο στο πορτραίτο που σκιαγράφησε ο Χομπς, δεν είναι διόλου ο ρεαλιστικός πεσιμισμός του, για τον οποίον τόσο πολύ εγκωμιάστηκε στους μοντέρνους καιρούς. Διότι, αν ο άνθρωπος ήταν στ’ αλήθεια αυτό το πλάσμα που ο Χομπς θέλησε να δει σε αυτόν, τότε θα ήταν ένα πλάσμα ολότελα ανίκανο να συστήσει το παραμικρό πολιτικό σώμα. Πράγματι, ο Χομπς δεν καταφέρνει, αλλά ούτε και ενδιαφέρεται, να εισάγει τον άνθρωπό του μέσα σε μια πολιτική κοινότητα. Ο άνθρωπος του Χομπς δεν έχει κανένα καθήκον πίστης στην πατρίδα του σε περίπτωση που αυτή ηττηθεί, και συγχωρείται για κάθε είδους προδοσία, εάν τυχόν αιχμαλωτιστεί. […] Από την άλλη, “κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος ν’ αντισταθεί στη Σπάθη της Κοινοπολιτείας προκειμένου να βοηθήσει έναν άλλο άνθρωπο, ένοχο ή αθώο” − με άλλα λόγια, δεν υπάρχει θέμα αλληλεγγύης, ούτε κι ευθύνης προς τον συνάνθρωπο. Δικαίωμα να “αντισταθούν στη Σπάθη της Κοινοπολιτείας και να συνδράμουν ο ένας τον άλλον” έχουν, κατά τον Χομπς, μόνον όσοι και για όσο συνδέονται με ένα κοινό συμφέρον, όπως “ένα σημαντικό έγκλημα, για το οποίο έχουν ορκιστεί ότι είναι έτοιμοι να πεθάνουν” − γιατί σε αυτή την περίπτωση “έχουν να υπερασπιστούν τη ζωή τους”.


Για τον Χομπς λοιπόν, η αλληλεγγύη με αυτή ή την άλλη μορφή κοινότητας είναι κάτι το πρόσκαιρο και περιορισμένο,που ουσιαστικά δεν αλλάζει διόλου τη μοναχική και ιδιωτική φύση του ατόμου − το οποίο “δεν βρίσκει καμιά ευχαρίστηση, τουναντίον άπειρη θλίψη στην παρέα με τους συνανθρώπους του” −, ούτε και δημιουργεί βαθείς και μόνιμους δεσμούς με τους άλλους.


Αυτό το πορτραίτο του ανθρώπου μοιάζει να ματαιώνει την πρόθεση του Χομπς να προσφέρει μια βάση στην Κοινοπολιτεία του αφού προτείνει ένα συνεκτικό πρότυπο συμπεριφορών που στην πραγματικότητα μπορούν να καταστρέψουν εύκολα κάθε κοινότητα. Από εδώ προκύπτει η εγγενής και ομολογημένη αστάθεια της χομπσιανής Κοινοπολιτείας −άλλωστε προβλέπει ότι “θα διαλυθεί όταν, σε περίπτωση πολέμου (εξωτερικού ή εμφύλιου), την νικήσουν οι εχθροί της, οπότε κάθε άνθρωπος θα αισθάνεται ελεύθερος να κοιτάξει μόνο τον εαυτό του”−, μια αστάθεια που εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο δεδομένου ότι πρωταρχικός και διαρκής στόχος του Χομπς ήταν η αποκατάσταση της μέγιστης δυνατής ασφάλειας και σταθερότητας.


Θα ήταν όμως πολύ άδικο για τον Χομπς και τη φιλοσοφική ακεραιότητά του να θεωρήσουμε την εικόνα που έχει για τον άνθρωπο σαν μια απόπειρα ψυχολογικού ρεαλισμού ή φιλοσοφικής αλήθειας. Ο Χομπς δεν ενδιαφέρεται ούτε για τον έναν, ούτε για την άλλη. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η ίδια η πολιτική δομή και ο λόγος που περιγράφει τον άνθρωπο σαν ένα πλάσμα που “ποθεί την ισχύ, ολοένα και περισσότερη ισχύ”, είναι επειδή κατά νου τις ανάγκες του Λεβιάθαν. […]



Αυτό το καινούργιο πολιτικό σώμα, το επινόησε για λογαριασμό της νέας, αστικής κοινωνίας όπως αυτή εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα∙ και αυτό το πορτραίτο του ανθρώπου είναι μια σκιαγραφία του νέου τύπου ανθρώπου, που ήταν ο κατάλληλος για να συγκροτήσει αυτή την κοινωνία. Η χομπσιανή Κοινοπολιτεία έχει αποκλειστικό θεμέλιο την Ισχύ. Ιδιοποιείται το μονοπώλιο του φόνου και σε αντάλλαγμα παρέχει στον πολίτη της προστασία από τον κίνδυνο να τον σκοτώσουν. […] Και καθώς το δίκαιο εξισώνεται με την Ισχύ που έχει συσσωρεύσει η κοινωνία και το Κράτος μονοπωλεί, το ζήτημα του νόμου δεν είναι πλέον ένα ζήτημα καλού και κακού αλλά αποκλειστικά και μόνο απόλυτης υπακοής, τουτυφλού κομφορμισμού της αστικής κοινωνίας.


Σε αυτή την Κοινοπολιτεία, το άτομο, στερημένο από πραγματικά πολιτικά δικαιώματα και με τη δημόσια ζωή να παρουσιάζεται καλυμμένη με το μανδύα της αδήριτης αναγκαιότητας, χάνει το φυσικό δεσμό με τους συνανθρώπους του και αποκτά ένα νέο και αυξανόμενο ενδιαφέρον για την ιδιωτική ζωή του και το ατομικό μέλλον του. Ο ανταγωνισμός γίνεται ο κανόνας των σχέσεων. […] Και από τη στιγμή που οι δημόσιες υποθέσεις ρυθμίζονται αποκλειστικά από το Κράτος με πρόσχημα την αδήριτη αναγκαιότητα, οι κοινωνικές ή πολιτικές σταδιοδρομίες των ανταγωνιζόμενων ατόμων υποκύπτουν στο τυχαίο. Διότι μέσα σε μια κοινωνία όπου όλοι υποτίθεται πως είναι εξίσου προικισμένοι με ικανότητα για ισχύ και εξίσου προστατευόμενοι ο ένας από τον άλλο χάρη στην εξουσία, μόνο η τύχη μπορεί ν’ αποφασίσει ποιοι θα είναι οι εκάστοτε νικητές. […]


Παραδίδοντας τα πολιτικά δικαιώματά του στο Κράτος, το άτομο τού παραδίδει εξίσου την κοινωνική ευθύνη του: ζητάει από το Κράτος να το ανακουφίσει από το φόρτο των φτωχών ακριβώς όπως του ζητάει να το προστατεύει από τους εγκληματίες. Η διαφορά μεταξύ του φτωχού και αδύναμου και του εγκληματία σβήνει. Και οι δυο είναι εκτός νόμου. Όσοι δεν έχουν επιτυχία, δηλαδή απτή ισχύ, χάνουν όλα όσα τους αναγνώριζε ως ανθρώπους ο κλασσικός πολιτισμός. Όσοι δεν έχουν τύχη, δεν μπορούν πια να λογαριάζουν στη χριστιανική φιλανθρωπία. […]


Η Κοινοπολιτεία του Χομπς είναι μια εύθραυστη δομή, που πρέπει ασταμάτητα να συσσωρεύει ισχύ, να βρίσκει ασταμάτητα καινούργια στηρίγματα για να μην βυθιστεί από τη μια μέρα στην άλλη στο χάος των ιδιωτικών συμφερόντων, πάνω στα οποία εδράζεται. Για να δικαιολογήσει αυτή την αναγκαιότητα ασταμάτητης συσσώρευσης ισχύος, ο Χομπς στηρίζει τη θεωρία του σε μια φυσική κατάσταση, τον “αδιάκοπο πόλεμο όλων εναντίον όλων”. […]


Θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε την εμφανή αντίφαση ανάμεσα στη συνηγορία του Χομπς υπέρ της ασφάλειας του ατόμου και τη θεμελιώδη αστάθεια της Κοινοπολιτείας του. Και εδώ προσπαθεί επίσης να πείσει, να επικαλεστεί ορισμένα θεμελιώδη ένστικτα ασφάλειας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, στους πολίτες του Λεβιάθαν, δεν θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν παρά μόνο χάρη στην απόλυτη υποταγή στην εξουσία η οποία “μονοπωλεί την ασφάλεια”, δηλαδή παρά μόνο χάρη σε ένα πανταχού παρόντα φόβο −κατάσταση που δεν μπορούμε να πούμε πως είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό συναίσθημα ενός ανθρώπου, που νιώθει ασφαλής. Η πραγματική αφετηρία του Χομπς είναι μια εξαιρετικά διεισδυτική ανάλυση των πολιτικών αναγκών του καινούργιου κοινωνικού σώματος της ανερχόμενης αστικής τάξης, η θεμελιώδης εμπιστοσύνη της οποίας σε μια ατέρμονη διαδικασία συσσώρευσης αγαθών επρόκειτο σύντομα να εκμηδενίσει κάθε αίσθημα ατομικής ασφάλειας. […]


Η εμμονή του Χομπς στην ιδέα, ότι η ισχύς αποτελεί την κινητήρια δύναμη όλων των πραγμάτων, ανθρώπινων και θεϊκών (διότι ακόμα και η βασιλεία του Θεού “δεν είναι έργο της Δημιουργίας αλλά της Ακαταμάχητης Ισχύος”), προερχόταν από τη θεωρητικώς αδιάψευστη πρόταση σύμφωνα με την οποία η απεριόριστη συσσώρευση αγαθών πρέπει να στηρίζεται σε μια απεριόριστη συσσώρευση ισχύος. Το φιλοσοφικό συμπλήρωμα της θεμελιώδους αστάθειας μιας κοινωνίας που βασίζεται στην ισχύ, είναι η εικόνα μιας ατέρμονης ιστορικής διαδικασίας η οποία, προκειμένου να συμβαδίζει με τη διαρκή επίταση της ισχύος, καταβροχθίζει αμείλικτα τα άτομα, τους λαούς και τελικά ολόκληρη την ανθρωπότητα.»

Άννα Άρεντ, Ο ιμπεριαλισμός,

Β΄ τόμος του Οι πηγές του ολοκληρωτισμού (1951),

εκδ. Seuil (1982)

Σημ. του H.S. Τα είπε όλα η Άννα! Ο Λεβιάθαν είναι η πολιτική μορφή της ρικαρντιανής αγοράς. (Για τον Ρικάρντο, θα τα ξαναπούμε.) Ας πρόσεχε ο Κονδύλης όταν αντέγραφε την κοινωνική οντολογία του Χομπς…

Update Oλόκληρο το κεφάλαιο με τίτλο Η φιλοσοφία της ισχύος και η πολιτική χειραφέτηση της αστικής τάξης (απ’ όπου το παραπάνω απόσπασμα) δημοσιεύτηκε, με δική μου μετάφραση, στο εκλεκτό περιοδικό ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ, τχ. 16, το Φεβρουάριο του 2012.
anhsyxia.wordpress.com

Το όπλο των τρομοκρατών

του Προκόπη Μπίχτα

Σήμερα το όπλο της τρομοκρατίας των λευκών κολάρων είναι το ευρώ. Το ευρώ δεν είναι χρήμα που αντιστοιχεί σε χρυσό ή στα εμπορεύματα που παράγονται στην κοινωνία, αλλά είναι ένα μέσον για την δημιουργία χρέους στις χώρες που το χρησιμοποιούν, άρα είναι μέσον για την υποδούλωσή τους.

Το ευρώ ως νόμισμα δεν είναι αξιόγραφο, δηλαδή αποδεικτικό αξίας, αλλά χρεόγραφο, δηλαδή αποδεικτικό χρέους. Στηρίζεται σε ένα οικονομικό κατασκεύασμα που λέγεται fiat money, δηλαδή έχει αξία μόνο και μόνο επειδή το είπε η ΕΕ! Ένα νόμισμα των 50 ευρώ δεν αντικατοπτρίζει ισόποση αξία, αλλά χρέος 50 ευρώ συν τον τόκο προς τον εκδότη. Το ευρώ παράγεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διανέμεται στις τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης σαν δάνειο με επιτόκιο. Αυτές με τη σειρά τους το δανείζουν στα κράτη με μεγαλύτερο επιτόκιο. Δηλαδή από την πρώτη στιγμή που το παίρνει κάποιος στα χέρια του είτε πρόκειται για τράπεζα είτε για κράτος είτε για άτομο είναι χρεωμένος και, μάλιστα έχειαποδεχθεί το χρέος του, ακριβώς όπως όταν δανείζεται από ένα τοκογλύφο.

Όταν η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους, φορτώνεται ακόμα μεγαλύτερο χρέος. Ταυτόχρονα η χρήση του ευρώ εντείνει τον νόμο της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης, αφού οι αδύναμες οικονομικά χώρες δεν μπορούν να ασκήσουν κανένα είδος νομισματικής πολιτικής για τον έλεγχο του πληθωρισμού ή τον αντιπληθωρισμού, της πορείας των εξαγωγών τους, της ενίσχυσης ή όχι κλάδων της παραγωγής, των δημοσιονομικών τους προβλημάτων κ.λπ. Έτσι παραμένουν έρμαιο στα «καπρίτσια» της Ε.Κ.Τ., των θελήσεων των ισχυρότερων, ανταγωνιστικότερων χωρών, του παρασιτικού τραπεζικού συστήματος και των πτωματοφάγων «οίκων» και «ινστιτούτων». Μέσω του ευρώ τα ελλείμματα των πιο αδύναμων χωρών γίνονται πλεονάσματα των ισχυροτέρων.

Όταν μια χώρα αποποιείται το εθνικό της νόμισμα χάνει την εθνική της κυριαρχία. Σήμερα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετήσει ο,τιδήποτε, αν δεν το εγκρίνουν οι τοκογλύφοι. Στο εσωτερικό δεν μπορεί να ασκήσει ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική και στο εξωτερικό δεν μπορεί να κινηθεί σύμφωνα με τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά της. Είναι αναγκασμένη να κινείται αποκλειστικά στα πλαίσια που της έχουν θέσει οι τοκογλύφοι επικυρίαρχοί της. (Σημ. Η Γερμανία δεν έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία, αφού η ίδια επέβαλλε το ευρώ με τις λειτουργίες που την συμφέρουν. Οποιαδήποτε μειονεκτήματα που προέρχονται από το γερμανικό χρέος που ανέρχεται περίπου στο 75%-76% του ΑΕΠ της υπερκαλύπτονται από την οικονομική και πολιτική υποταγή των υπόλοιπων χωρών σ’ αυτήν. Τα ελλείμματα των χωρών όπως η Ελλάδα γίνονται γερμανικά πλεονάσματα).

Η έλλειψη εθνικού νομίσματος και η υποταγή της Ελλάδας στο ευρώ έχει οδηγήσει σε δραματική επιδείνωση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της, σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της και σε υποβάθμιση της γεωπολιτικής αξίας της. Το δημόσιο χρέος, που αυξήθηκε δραματικά από την ημέρα της υιοθέτησης του ευρώ, και η απαίτηση των τοκογλύφων για συνεχή πληρωμή τόκων ανέδειξαν ακραία προδοτικές κυβερνήσεις οι οποίες αποδέχθηκαν την επιβολή των μνημονίων καταδίκασαν την οικονομία σε συνεχή αιμορραγία, την παραγωγική βάση σε συνεχή απαξίωση και τον ελληνικό λαό σε συνεχώς μεγαλύτερη φτωχοποίηση και εξαθλίωση. Μέσα στον κόσμο του ευρώ το ελληνικό κοινοβούλιο δεν μπορεί ούτε καν να συζητήσει οποιοδήποτε νομοσχέδιο, αν δεν εγκριθεί πρώτα από τους φασίστες του ευρώ. Η σημερινή, όπως και οι προηγούμενες «ελληνικές» κατοχικές κυβερνήσεις, επιβάλλει αλλεπάλληλες φοροκαταιγίδες, ιδιωτικοποιεί και ξεπουλά τη δημόσια περιουσία, όχι επειδή πιστεύει ότι έτσι θα «ελαφρυνθεί» το δημόσιο χρέος, αλλά για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ευρώ και της ευρωζώνης. Το «η Γερμανία υπεράνω όλων» είχε γίνει η σημαία των προηγουμένων «ελληνικών» κυβερνήσεων και η σημερινή την ανεμίζει επίσης.

Για να μπορέσουν να περάσουν τους επαίσχυντους νόμους που διευκολύνουν τα ευρωφασιστικά συμφέροντα, για να προλάβουν και να καταστείλουν τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού (οι αντιδράσεις θα εκδηλωθούν κατ’ ανάγκην) και για να τον τρομοκρατήσουν, οι τοκογλύφοι και οι «ελληνικές» κυβερνήσεις της προδοσίας συρρίκνωσαν και συρρικνώνουν την δημοκρατία, επιβάλλουν όλο και περισσότερους αυταρχικούς νόμους, έχουν καταντήσει κουρελόχαρτο το ελληνικό Σύνταγμα, περιφρονούν αποφάσεις δικαστηρίων, ακόμα και του ΣτΕ. Εκφασίζουν την ελληνική κοινωνία προωθώντας σε θέσεις εξουσίας διεφθαρμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και οδηγητές γνώμης. Αθωώνουν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου δημιουργώντας καθεστώς ατιμωρησίας και ενθαρρύνοντας ανάλογες συμπεριφορές, και δίνουν εξουσίες ακόμα και στους πιο ασήμαντους και πειναλέους σφογγοκωλάριούς τους για να αυθαιρετούν, να βιαιοπραγούν και να τρομοκρατούν τους πολίτες σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή. Η εμμονή να διατηρηθεί η ύπαρξη και κυριαρχία του ευρώ δημιουργεί και επιβάλλει πολιτικές που οδηγούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε γενικευμένη φτώχεια και εξαθλίωση, στον αποκλεισμό του από βασικά κοινωνικά αγαθά και σε περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του. Το ευρώ είναι φορέας πολιτικών και συμπεριφορών στυγνής καταπίεσης και τρόμου.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να επικεντρωθεί στην απαλλαγή του από αυτό το αποικιοκρατικό χωρίς αξία νόμισμα και στην δημιουργία εθνικού νομίσματος. Με τη δημιουργία του εθνικού νομίσματος και τον συνδυασμό του με ένα πακέτο μέτρων που, ανάμεσα σε άλλα, πρέπει να περιλαμβάνει μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους κατά 100% και πλήρη σεισάχθεια του ιδιωτικού χρέους, θα πραγματοποιηθεί ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά για την ελληνική κοινωνία. Η θέση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού θα βελτιωθεί από την πρώτη, κιόλας, μέρα, παρά τους ισχυρισμούς διαφόρων σχολαστικών σκεπτικιστών οι οποίοι «δεν» βλέπουν την σημερινή κατάντια και επιμένουν «να καταπίνουν την κάμηλον και να διυλίζουν τον κώνωπα».

Όμως τίποτα δεν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί χωρίς την δημιουργία ενός ανάλογου μετώπου που θα συγκεντρώνει ή θα έχει την καθαρή επιδοκιμασία της πλειοψηφίας της μάζας.

Στον Τοιχο

Υπογράψαμε τη CETA, με άμεση ισχύ

Η CETA υπεγράφη και θα τεθεί άμεσα σε ισχύ πριν δηλαδή έρθει για ψήφιση στα Εθνικά Κοινοβούλια των κρατών, καθώς αποτελεί μικτή συμφωνία. Η προσωρινή εφαρμογή της συμφωνίας θα ξεκινήσει μετά την ψήφισή της από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δεν θα περιλαμβάνει τις διατάξεις που αφορούν την προστασία των επενδυτών και τον δικαστικού τύπου μηχανισμό επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους. Προκειμένου να υπογραφεί στην σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε.και του Καναδά την 27η Οκτωβρίου, απαιτείται η συγκατάθεση και των 28 κρατών-μελών της ΕΕ και του Καναδά.

Μετά την υπογραφή της CETA, o υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Σταθάκης, ζήτησε την προσωρινή αναστολή των διαπραγματεύσεων για την ΤΤΙΡ στο άτυπο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων για θέματα Εμπορίου που πραγματοποιήθηκε σήμερα στη Μπρατισλάβα με θέμα τη διαδικασία ολοκλήρωσης της CETA (Ολοκληρωμένη Οικονομική και Εμπορική Συμφωνίας Ε.Ε.-Καναδά).

Ευρωπαϊκή Ένωση και  Καναδάς συμφώνησαν να εκδοθεί πριν την τελική υπογραφή, έως τις 18 Οκτωβρίου, νομικά δεσμευτική ερμηνευτική δήλωση στην οποία θα αποσαφηνίζονται ευαίσθητα θέματα της Συμφωνίας.

Η δήλωση θα καλύπτει θέματα όπως:

• την προστασία των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών καθώς και το δικαίωμα επανεθνικοποίησης ιδιωτικοποιημένων σχετικών επιχειρήσεων (π.χ. υπηρεσίες ύδρευσης)
• τη διατήρηση των υψηλών προδιαγραφών για την προστασία του καταναλωτή και του περιβάλλοντος
• την επίλυση διαφορών επενδυτή-κράτους και τη λειτουργία του νέου δικαστικού θεσμού για το σκοπό αυτό, συμπεριλαμβανομένης της σύνθεσής του από μόνιμους, σταθερά αμειβόμενους δικαστές ώστε να διασφαλίζεται η ανεξαρτησία τους
• την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων σύμφωνα και με τα πρότυπα του Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας.

Τι  θα  ισχύσει  για  την  Ελλάδα

Αυτό που τροφοδοτεί τις περισσότερες αντιδράσεις είναι τα ειδικά δικαιώματα που αποκτούν οι ξένοι επενδυτές ώστε να προσφεύγουν εναντίον νόμων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον - προσφυγές που δεν θα κρίνονται από την δικαιοσύνη της κάθε χώρας αλλά από επιτροπές διαιτησίας που είναι ραμμένες στα μέτρα των ξένων μεγαλοεπενδυτών.

Για την χώρα μας αυτή η νέα τάξη πραγμάτων πιθανώς να προκαλέσει άμεσες εξελίξεις στην υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές, αφού η Eldorado είναι Καναδική εταιρία και η νέα συνθήκη θα της δώσει επιπλέον εργαλεία για να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση.

Ομως πέρα απ αυτό, το σοκ που θα φέρει το άνοιγμα ακόμη περισσότερων τομέων της οικονομίας στον διεθνή ανταγωνισμό είναι δεδομένο ότι θα έχει πολλούς χαμένους.

Διαβάστε τα ακόλουθα συμπεράσματα της έρευνας που μόλις δημοσίευσε το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος πανεπιστημίου Tufts της Βοστώνης για τις επιπτώσεις της CETA και δείτε αν μέσα στους χαμένους αναγνωρίζετε χώρες με το προφίλ της Ελλάδας.

• Η CETA θα οδηγήσει σε μετατόπιση των εμπορικών ροών στο εσωτερικό της Ε.Ε. Το εμπορικό ισοζύγιο χωρών όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία θα βελτιωθεί εις βάρος άλλων χωρών της Ε.Ε.
• Η CETA θα οδηγήσει στην μείωση του μεριδίου της εργασίας στο εθνικό εισόδημα. Οι ανταγωνιστικές πιέσεις που θα ασκήσει η CETA σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις θα αυξήσουν το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος που συσωρρεύεται στο κεφάλαιο και θα μειώσει αντιστοίχως το μερίδιο της εργασίας.
• Η CETA θα οδηγήσει σε συμπίεση μισθών. Ως το 2023, οι εργαζόμενοι θα στερηθούν αυξήσεις της τάξης των 1776 ευρώ στον Καναδά και των 316 ως 1331 ευρώ στην Ε.Ε. ανάλογα με τη χώρα. (Μη βιαστείτε να πείτε ότι αυτό δεν μας αφορά γιατί εμείς ούτως ή άλλως δεν παίρνουμε αυξήσεις. Η μεγαλύτερη συμπίεση μισθών θα υπάρξει στις χώρες με τη μεγαλύτερη ανεργία).
• Η CETA θα οδηγήσει σε καθαρή απώλεια δημοσίων εσόδων. Οι ανταγωνιστικές πιέσεις που θα ασκούν στις κυβερνήσεις οι διεθνείς επενδυτές, καθώς και οι όλο και λιγότερες δυνατότητες υποστήριξης εγχώριων επενδύσεων και εγχώριας παραγωγής θα μειώσουν τα δημόσια έσοδα. Τα ελλείμματα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθούν σε όλες τις χώρες της ΕΕ.
• Η CETA θα οδηγήσει σε απώλεια θέσεων εργασίας. Ως το 2023, θα έχουν χαθεί 200.000 θέσεις εργασίας στην ΕΕ και 30.000 στον Καναδά. Και πάλι, οι πιο αδύναμες χώρες θα πληγούν περισσότερο.
• Η CETA θα οδηγήσει σε συρρίκνωση του ΑΕΠ. Η αύξηση της ανεργίας θα πλήξει την συνολική ζήτηση και θα οδηγήσει σε απώλειες υπηρεσιών πρόνοιας που θα φθάσουν το 1% στον Καναδά και το 0,5% στην ΕΕ.

Και αυτές είναι μόνο οι προβλεπόμενες μακροοικονομικές επιπτώσεις. Ας μην συζητήσουμε τα επακόλουθα για τους δημοκρατικούς θεσμούς, την προστασία καταναλωτών, τα εργασιακά δικαιώματα και το περιβάλλον.

Διαβάστε εδώ το πλήρες ρεπορτάζ για τη συμφωνία ΕΕ-Καναδά

Υπενθυμίζεται ότι η CETA, πλέον, μετά από αντιδράσεις και συντονισμένες ενέργειες κρατών-μελών, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, αποφασίστηκε να ενέχει τον χαρακτήρα συμφωνίας μικτής αρμοδιότητας και άρα να επικυρωθεί και από τα Εθνικά Κοινοβούλια.

Προκειμένου να υπογραφεί η Συμφωνία στη Διάσκεψη Κορυφής Ε.Ε.-Καναδά στις 27-28 Οκτωβρίου, αποφασίστηκε να κληθεί έκτακτο Συμβούλιο Υπουργών στις 18 Οκτωβρίου στο Λουξεμβούργο, ειδικά γι αυτό το σκοπό.

Η προσωρινή εφαρμογή της συμφωνίας θα ξεκινήσει μετά την ψήφισή της από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δεν θα περιλαμβάνει τις διατάξεις που αφορούν την προστασία των επενδυτών και τον δικαστικού τύπου μηχανισμό επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους.

Η πλήρης εφαρμογή της θα ξεκινήσει μετά την κύρωσή της από τα Εθνικά Κοινοβούλια.

TPP

 http://anemosantistasis.blogspot.com

Kαι φιλελέ και θεούσες;...

Από το μπλε ημίφως της αίθουσας του Βελλιδείου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως η Ελλάδα μπορεί να γίνει το εργοτάξιο του αύριο. Όσοι τον ακούσαμε τότε, γνωρίζαμε πως οι...
εργάτες στο εργοτάξιο θα είναι σίγουρα κακοπληρωμένοι και επισφαλείς και το εργοτάξιο θα είναι ιδιωτικό. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι θα κάνουν διάλειμμα για προσευχή.

Η -#metonkyriako- Ν.Δ., ντυμένη το καλοραμμένο κοστουμάκι του αστισμού, των σπουδών στο εξωτερικό και των start up των γόνων των καλών οικογενειών που «θέλουν να κάνουν κάτι δικό τους», διάλεξε πλευρά στην ιδεολογική σύγκρουση για το «μάθημα» των Θρησκευτικών, που από ομολογιακό γίνεται -πράγματι μάθημα- θρησκειολογικό. Και εκεί που περιμέναμε πως οι εκσυγχρονιστές θα επέλεγαν τον στοιχειώδη αστικό εκσυγχρονισμό, επέλεξαν να στηρίξουν αρτηριοσκληρωτικούς μητροπολίτες, όπως ο Πειραιώς Σεραφείμ, που όταν δεν καταδικάζει το στοματικό σεξ ισχυρίζεται πως οι μουσουλμάνοι είναι κίνδυνος για την Ευρώπη.

Πού είναι ο φιλελευθερισμός της «νέας» Ν.Δ. που διά στόματος του αρχηγού της κοιτάζει το «αύριο», όταν είναι σαφές ότι βρίσκεται υπό την επικυριαρχία της βαθιάς Δεξιάς; Στην ανακοίνωσή της για το μάθημα των Θρησκευτικών, η αξιωματική αντιπολίτευση του φιλελεύθερου Κυριάκου υποστηρίζει ότι «η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια άγονων διχαστικών αντιπαραθέσεων» και αναγνωρίζει (!) το δικαίωμα παρέμβασης της Εκκλησίας στην εκπαιδευτική διαδικασία, υποστηρίζοντας πως όποια αναδιαμόρφωση των Θρησκευτικών «οφείλει να γίνει σε συνεννόηση με την Εκκλησία της Ελλάδας». Από πότε οι φιλελέ είναι τόσο θεούσες; Ενώ ξορκίζουν την ηγεμονία της Αριστεράς, στη Ν.Δ. αρνούνται να πάρουν θέση σε βασικά θέματα σύγχρονου αστικού κράτους...

Συνεννόηση -ιδίως όταν έχει υπάρξει εξαντλητικός διάλογος επί του θέματος- σημαίνει και συνδιαμόρφωση, που σημαίνει ότι η πολιτεία παραιτείται από μια βασική της ευθύνη και αρμοδιότητα. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος. Τα της Παιδείας είναι αρμοδιότητα των φορέων του υπουργείου Παιδείας, όχι της Εκκλησίας.

Άλλωστε εάν από κάτι κινδυνεύει αυτήν τη στιγμή η περιοχή μας, η Ε.Ε. αλλά και ο κόσμος δεν είναι η κοσμικότητα των κρατών αλλά, αντιθέτως, η ανάμειξη της θρησκείας στην πολιτική.

Οι άριστοι του Κυριάκου, όμως, έχουν πολλά μέτρα και πολλά σταθμά, δεν έχουν πρόβλημα με την υπαγωγή των ιδιωτικών σχολείων στο υπουργείο Εμπορίου -λες και πρόκειται για μαγαζιά- που πουλάνε αριστεία με το «κιλό» σε εκείνους που έχουν να την αγοράσουν.

Άσχετα με το αν η ελληνική Δεξιά παραμένει καθυστερημένη, ή δεν παραμένει και απλώς υποδύεται το «πατρίς - θρησκεία- οικογένεια», η αλήθεια είναι ότι σε δύο τομείς, στην Υγεία και την Παιδεία, δίνονται οι πιο σκληρές ιδεολογικές μάχες αυτήν τη στιγμή. Έτσι εξηγείται και το ότι οι πολιτικές ηγεσίες των δύο υπουργείων βρίσκονται στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης και των φιλικών της μίντια. Όταν ο Κυριάκος έλεγε από τη Θεσσαλονίκη ότι θα κάνει επιθετικό outsourcing στο Δημόσιο, εννοούσε ακριβώς ότι θα ακυρώσει την προσπάθεια της κυβέρνησης να ξηλώσει τους εργολάβους από τα νοσοκομεία...

Γιάμαλη Αναστασία

avgi.gr

Τι δουλειά είχε ο Νίκος Παππάς στη Νέα Υόρκη το Σαββατοκύριακο; Ε;...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Στο forum «Global Progress (Παγκόσμια Πρόοδος) 2016», που πραγματοποιήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά συμμετείχε προ ημερών ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς. Ηταν προσκεκλημένος ομιλητής σε πάνελ με θέμα:...
«Δίνοντας μορφή στην Παγκοσμιοποίηση: Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί και Εθνική Ευημερία σε ένα Παγκόσμιο Πλαίσιο». 

Μαζί του συζήτησαν ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας, Σίγκμαρ Γκάμπριελ, ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος της Αυστραλίας, Μπιλ Σόρτεν, ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος της Νορβηγίας, Γιόνας Γκαρ Στόρ και η υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Εμπορίου της Σουηδίας, Αν Λίντε.

Και, σύμφωνα με το enoikonomia.gr μία ημέρα μετά, θα έκανε επίσκεψη «στο Λευκό Οίκο προκειμένου να έχει συνάντηση με ανώτατο στέλεχος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (ΝSC)». Όπως έγινε τελικά γνωστό ο Νίκος Παππάς συναντήθηκε με τον Αναπληρωτή Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, αρμόδιο για τη διεθνή οικονομία, Ουόλι Αντεγέμο. Έβγαλε και ανακοίνωση ο Λευκός Οίκος.

Και όχι μόνο αυτό αλλά είδε και τον Nathan Sheets τον υφυπουργό οικομομικών, ενώ το ίδιο απόγευμα συναντήθηκε με τους ανταποκριτές στην πρεσβεία μας στην Ουάσινγκτον. Γνωστά αυτά, υπάρχουν ρεπορτάζ σε όλα τα ΜΜΕ.

Έρχονται λοιπόν τώρα διάφοροι και αφήνουν υποννοούμενα για το τι έκανε ο Νίκος Παππάς στη Νέα Υόρκη επί τριημέρου. Όπως ο Γιώργος Παπαχρήστος των ΝΕΩΝ (και του ΣΚΑΪ φυσικά, εννοείται). 

Κι ας έγραφε ο ίδιος στη στήλη του στα ΝΕΑ την Πέμπτη για το ταξίδι και τη συμμετοχή του υπουργού στον Καναδά.

Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει ο Παππάς; Να φύγει από Νέα Υόρκη το Σάββατο πρωί και να πήγαινε ξανά την Κυριακή βράδυ;

Συγγνώμη που σας το λέω, αλλά η δημοσιογραφία αυτή, η... συστημική, είναι η χειρότερη ever. Κάτι έχουν πάθει, κάτι έχουν χάσει. Και δεν χρειάζονται καν περούκες να κρυφτούν. 

Fuck, με κάνουν να φαίνομαι πως υπερασπίζομαι έναν υπουργό... Και ποιον, ε; Τον Νίκο Παππά που, όπως έγραφε το... έγκριτο Βήμα και υποστήριζε και ο.. Δήμος Βερύκιος το πρωί στον Alpha, πολεμά η Εφ.Συν.! Επειδή δεν μας δίνει κρατική διαφήμιση!

Κι έρχομαι τώρα, εδώ, να τον υπερασπιστώ.

Τι εφημερίδα είναι αυτή (είμαστε εμείς δηλαδή)...

efsyn.gr

 http://nonews-news.blogspot.gr

Οι Ιαβέρηδες θα κριθούν;

Χθες βγήκε στη δημοσιότητα μία από τις πιο παράλογες και άδικες αποφάσεις του ελληνικού δικαστικού συστήματος (ναι, ασκώ κρίση ενώ απαγορεύεται**). Τόσο παράλογη και τόσο άδικη που σε φέρνει στο αμήν να μην κάνεις λόγο για παραδικαστικό κύκλωμα.
Μία καθαρίστρια του δημοσίου είχε πλαστογραφήσει ένα απολυτήριο δημοτικού, επειδή η ύπαρξή του αποτελούσε απαραίτητο προσόν για την πρόσληψή της σε κάποιον επαρχιακό δήμο.

Η γυναίκα αυτή, 51 ετών σήμερα, είχε φοιτήσει ως την ε’ δημοτικού και μετά σταμάτησε το σχολείο. Δηλαδή, πρόκειται για κάποια που γεννήθηκε το 1965, φοίτησε το 1970-1975 (ή ίσως και λίγο αργότερα, μιας και τότε τα παιδιά επαναλάμβαναν τάξεις του δημοτικού εάν δεν τις περνούσαν, στην εποχή του πολυτονικού και της βέργας) και μετά σταμάτησε.

Το πώς και το γιατί, υπό ποιες συνθήκες στην ελληνική επαρχία τα παιδιά διέκοπταν (και διακόπτουν ακόμα και σήμερα) το σχολείο, ας μην το εξετάσουμε τώρα, αλλά με μια πρόχειρη καταμέτρηση των δικών μου πρώην συμμαθητών, μπορώ να αναφέρω από δουλειά στα χωράφια ή στα πρόβατα (κυρίως για τα αγόρια), ως γάμο λόγω εγκυμοσύνης στην ηλικία των 13 ετών ή και αδυναμία της οικογένειας να πηγαινοφέρνει το παιδί από το χωριό (που δεν είχε σχολείο).

Κάποια στιγμή λοιπόν, το 1996 (σε ηλικία 31 ετών) βρέθηκε μία θέση καθαρίστριας που δεν απαιτούσε απολυτήριο γυμνασίου ή λυκείου (κατηγορία ΔΕ), αλλά δημοτικού. Και προκειμένου να γίνει αποδεκτή, πλαστογράφησε ένα χαρτί για να δείχνει ότι είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο.

Επί 20 χρόνια, η γυναίκα αυτή σκούπιζε, σφουγγάριζε, άδειαζε σταχτοθήκες και σκουπιδοτενεκέδες, έπλενε τουαλέτες, καθάριζε τζάμια κλπ. Δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να φανταστώ τους διαλόγους που μπορεί να είχε με τους προϊστάμενούς της, ή τα ωράρια εργασίας της.

Δεν ξέρουμε ποια ήταν η αμοιβή της ακριβώς, αλλά το δημόσιο υπολόγισε τη « ζημία » του για αυτά τα 20 χρόνια, στα 150.000 ευρώ.
150.000 : 20 = 7.500 € / έτος
7.500 € / 12 μήνες = 625 € / μήνα, χωρίς δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, άδειας κλπ.

Αυτά τα 625 € βεβαίως είναι μεικτά και περιλαμβάνουν και τις εργοδοτικές εισφορές. Δηλαδή, ουσιαστικά η γυναίκα έπαιρνε στο χέρι της κάτι που αναλογεί σε 300-350 € το μήνα, επί 12 μήνες (προσοχή, όχι 14!). Στην καλύτερη περίπτωση να έφτασε τα 400 € (ξανά: επί 12μηνο, όχι 14μηνο).

Δεν το λες και καλό μισθό. Άσε που, αν είναι να κάνεις απάτη και πλαστογραφία, αξίζει να την κάνεις για να κάθεσαι αναπαυτικά στην εργονομική καρέκλα σου και να παίρνεις μερικά χιλιάρικα το μήνα, όχι για να καθαρίζεις τουαλέτες καταστρέφοντας τη μέση σου και εισπνέοντας χλωρίνη, με μέγιστη αμοιβή τα 400 ευρώ το μήνα.

Το δημόσιο όμως ζημιώθηκε, λέει, και μάλιστα άσκησε και παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη, διότι προφανώς δεν έφτανε η εισαγγελέας για να παταχθεί το ειδεχθές αυτό έγκλημα.
Θα ήταν αποδεκτό αν δεν ξέραμε ότι το ίδιο δημόσιο ΔΕΝ άσκησε παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη της Energa και της Hellas Power, όπου ο Βασίλης Μηλιώνης με τον συνήγορό του Μάκη Βορίδη (εν ενεργεία υπουργό τότε) και ο Άρης Φλώρος, προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι δεν τρέχει τίποτα για τα 256,5 εκατομμύρια ευρώ που κλάπηκαν από το ελληνικό δημόσιο.

Και εδώ, δεν έχουμε περίπτωση « δουλεύω 20 χρόνια με πλαστό πτυχίο », εδώ είναι πραγματική κλοπή: 256,5 εκατομμύρια ευρώ φόρων και τελών υπέρ του δημοσίου που εισπράχθηκαν κανονικά από τους πελάτες της Energa και της Hellas Power, έκαναν φτερά, « πετώντας » σε τράπεζες της αλλοδαπής (πλην όσων πρόλαβαν να δεσμεύσουν οι αρχές, πριν κάνουν φτερά).
Αλλά έτσι είναι, ας είχε και η κυριούλα που δούλευε ως καθαρίστρια συνήγορό της τον Μαυρουδή Βορίδη, ή έστω κάποιον άλλο υπουργό, να μην ερχόταν το δημόσιο να δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής. Αυτή φταίει που δεν το φρόντισε και που – κατά πάσα πιθανότητα – προτίμησε κάποιον φτηνό δικηγοράκο της επαρχίας.

ΟΚ, λένε ορισμένοι, αλλά τι γίνεται με την επιλαχούσα για τη θέση της καθαρίστριας, η οποία και ζημιώθηκε επειδή δεν κατέλαβε αυτή τη θέση κελεπούρι;

Σωστά.

Σωστά;

Όχι ακριβώς.

Πρώτον, σε δικονομικό επίπεδο, η απόφαση του δικαστηρίου δεν την αφορά. Δεν την λαμβάνει υπόψη. Δεν μέτρησε καθόλου στο σκεπτικό, είναι σαν να μην υπάρχει.

Δεύτερον, σε ηθικό επίπεδο, ποιος μπορεί να τεκμηριώσει ότι η επιλαχούσα (εφόσον δεχθούμε υπήρχε τέτοια) πραγματικά ζημιώθηκε; Αν μπορούσαμε να τη βρούμε σήμερα και να μάθουμε την επαγγελματική της εξέλιξη, θα ξέραμε. Αλλιώς, η υπόθεση ότι ζημιώθηκε, είναι παντελώςατεκμηρίωτη. Μπορεί να έπιασε δουλειά κάπου αλλού, με υψηλότερες αμοιβές. Που, αν λάβουμε υπόψη τις αμοιβές των 300-400 ευρώ, μάλλον ισχύει.

Τρίτον, πάλι σε δικονομικό επίπεδο, εάν όντως η επιλαχούσα ζημιώθηκε και την ενδιαφέρει να αποζημιωθεί, θα μπορούσε να ασκήσει μία αγωγή στα αστικά δικαστήρια, για το ποσό που θεωρεί ότι θα είχε λάβει. Αυτή είναι η διαδικασία, όχι ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή.
Συνεπώς, όχι λογικάριέ μου, ούτε η πιθανή « βλάβη » της επιλαχούσας δεν μπορεί να αιτιολογήσει αυτά τα 15 χρόνια της ποινής που έριξε το δικαστήριο στην καθαρίστρια.

Ενδιαφέρον έχει ότι το αδίκημα της πλαστογραφίας έχει ήδη παραγραφεί. Δηλαδή, η γυναίκα αυτή θεωρητικά, δεν καταδικάστηκε ως πλαστογράφος. Άσε που, αυτό προϋποθέτει ότι το έκανε η ίδια, και ότι δεν ψάχνουμε για κάποιον άλλο που μπορεί να έκανε την πλαστογραφία εκ μέρους της.

Επίσης ενδιαφέρον έχει ποια ήταν τελικά η πραγματική ζημία του δημοσίου;
Υπέστη οικονομική ζημία το δημόσιο;

Τα χρήματα που εισέπραξε ως μισθό αυτή η γυναίκα, θα τα είχε δώσει το δημόσιο σε κάποια άλλη (την επιλαχούσα που ανέφερα πριν). Συνεπώς, ακριβώς το ίδιο ποσό θα είχε δαπανηθεί. Άρα, από οικονομικής άποψης, είναι ίσα βάρκα – ίσα πανιά. Ούτε μισό ευρώ περισσότερο ή λιγότερο.
Υπέστη κάποια άλλη ζημιά το δημόσιο;

Δεν ξέρω, εδώ θέλω τη γνώμη σας. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί τελικά στην στ’ τάξη του δημοτικού να γίνονται τα μαθήματα για το πώς καθαρίζεις την τουαλέτα με χλωρίνη. Μπορεί η εν λόγω καθαρίστρια να μην ήξερε καλά να σφουγγαρίζει, επειδή δεν παρακολούθησε την στ’ δημοτικού. Ή να άφηνε στάμπες στα τζάμια, επειδή κι αυτό το μάθημα, μάλλον στη στ’ τάξη του δημοτικού το διδάσκουν.

Υπάρχει νομικό θέμα;

Σαφώς και υπάρχει. Προφανώς και κανείς δεν αμφισβητεί ότι θα χάσει τη δουλειά που παρανόμως απέκτησε. Όπου, το καλό σενάριο λέει ότι θα γίνει προκήρυξη για να προσλάβουν άλλο άτομο στη θέση της. Το κακό σενάριο λέει ότι θα το αναθέσουν σε κάποιον εργολάβο.

Έρχεται λοιπόν το δικαστήριο και εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα, μαζί της και όλη τη λογική, και καταδικάζει αυτή τη γυναίκα σε 15 χρόνιακάθειρξης, συν κάποιο χρηματικό πρόστιμο (αν δεν απατώμαι).

Κάποιος εξέφρασε την απορία, εάν ένας άνθρωπος πλαστογραφήσει π.χ. ένα πτυχίο MBA και προσληφθεί στο δημόσιο ως μάνατζερ κάποιας ΔΕΚΟ, πώς θα πρέπει να του φερθεί το δικαστήριο όταν αποκαλυφθεί η απάτη;

Πράγματι, αυτή είναι μια διαφορετική ματιά. Μπορώ να προσθέσω ένα ακόμα χειρότερο σενάριο: αν κάποιος πλαστογραφήσει ένα πτυχίο ιατρικής και βρεθεί να εργάζεται ως γιατρός, πώς θα πρέπει να κριθεί; Όταν μάλιστα υπάρχει κίνδυνος για ανθρώπινες ζωές και μπορεί να καταστρέψει οικογένειες με τις πράξεις του.

Γι’ αυτό και ο δικαστής έχει την ευχαίρεια να κρίνει τη σοβαρότητα κάθε περίπτωσης και να εξετάζει εάν πρέπει να δει το αδίκημα από την αυστηρότερη πλευρά του, ή με κάποια επιείκεια.

Γι’ αυτό και οι νόμοι διαθέτουν « από – έως » στις ποινές, από μία ελάχιστη ποινή, έως μία μέγιστη. Για να προσφέρουν αυτή την ευελιξία στον δικαστή να ασκήσει την κρίση του και να εξετάζει κάθε περίπτωση με τη ματιά που της αρμόζει.

Σε αντίθετη περίπτωση, θα αρκούσε ένα λογισμικό ή ένα ρομπότ. Θα πληκτρολογούσαμε το παράπτωμα ή τα παραπτώματα και θα μας έβγαζε τη σούμα της ποινής, χωρίς « από – έως » και χωρίς καμία περεταίρω συζήτηση. Ακριβώς σαν τις ταμειακές του σούπερ μάρκετ, μπισκότα, καφές, ρύζι, ζαμπόν, φέτα. Σύνολο 35 ευρώ. Επόμενος πελάτης.

Αλλά το δικαστήριο δεν είναι « μηχανή ». Είναι θεσμός που θα έπρεπε να κρίνει ανθρώπους και ανθρώπινες πράξεις, με ανθρώπινα κριτήρια, με ενσυναίσθηση, με κατανόηση και με επιείκεια, όπου αρμόζει.

Προφανώς και δεν το κάνει.

Η καθαρίστρια αυτή, ούτε χειρουργούσε σε ασθενείς, ούτε λάμβανε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μιας ΔΕΚΟ, ούτε στρογγυλοκαθόταν σε μια καρέκλα αραχτή, τεμπελιάζοντας.

Η καθαρίστρια αυτή καθάριζε, σφουγγάριζε, έπλενε. Αυτά που κάνουν οι μανάδες μας, που έκαναν οι γιαγιάδες μας και πολλές άλλες γυναίκες, χωρίς να πατήσουν ποτέ σε σχολείο.

Οι χθεσινοί Ιαβέρηδες δεν είναι οι πρώτοι και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε οι τελευταίοι. Είδαμε και στο παρελθόν υποθέσεις να κρίνονται με αντίστοιχη αυστηρότητα, επειδή επρόκειτο για τους « λάθος ανθρώπους » και ενδεχομένως και τους « λάθος συνηγόρους » (και αυτό μπορείτε να το ερμηνεύεσετε όσο πλατειά θέλετε).

Ο Τάσος Θεοφίλου (φυλακισμένος για κάτι που δεν απέδειξε κανείς ότι έκανε και παρά τα στοιχεία περί του αντιθέτου), ο Θοδωρής Σίψας (δικάζεται κατηγορούμενος μέσω « ανώνυμου γράμματος » και κανενός άλλου στοιχείου, ενώ οι φωτογραφίες αποδεικνύουν το αστείο του κατηγορητηρίου) και πολλοί άλλοι. Την ίδια στιγμή που 2 τόνοι ηρωίνης φορτώθηκαν μόνοι τους και ταξίδεψαν ως την Ελλάδα για τουρισμό, με « κρουαζιερόπλοιο » του πλειοδότη τηλεοπτικής άδειας Μαρινάκη.

Δεν θα κάνω αναλυτική λίστα επειδή θα ξεφύγω από το θέμα. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει αυτιά, ακούει.

Και κρίνει (ακόμα κι αν απαγορεύεται να το πει επωνύμως και δημοσίως).
Θα πει κανείς ότι ΟΚ, καλά όλα αυτά, αλλά ευτυχώς υπάρχει και ο 2ος βαθμός, μία δικλείδα ασφαλείας για να αποδίδεται κάπως πιο ορθολογικά η επιείκεια.

Αλήθεια;

Ας πούμε λοιπόν ότι πάει στο εφετείο και εκεί αντιμετωπίσει δικαστές που διαφωνούν με την εξοντωτική ποινή (κι άλλη κρίση) του α’ βαθμού, και της ρίξουν ένα πρόστιμο, ή μία συμβολική ποινή φυλάκισης (η οποία συνοδεύεται από μία καθόλου συμβολική ποινή εξαγοράς, ειδικά εάν είσαι άνεργος ή άπορος).

Θα είμαστε ευχαριστημένοι, ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη;

Προσωπικά, θεωρώ ότι οι δικαστές στο α’ βάθμιο, θα πρέπει να κριθούν από τους προϊστάμενούς τους. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας πίνακας που να χτυπάει « κόκκινο » όταν μια δευτεροβάθμια ποινή διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την πρωτοβάθμια.

Θα πρέπει οι προϊστάμενοι να μπορούν να τιμωρήσουν για ανικανότητα τους δικαστικούς που επέβαλαν τις εξοντωτικές ποινές (εφόσον αυτές αργότερα ανατρέπονται). Μια στέρηση μισθού π.χ., ή κάποια « υποχρεωτική αργία », για να μην μιλήσω για υποχρεωτικά επιμορφωτικά σεμινάρια και υποχρεωτική συζήτηση με ψυχολόγο.

Για να το πάω ένα βήμα παρακάτω, θα πρέπει τα θύματα να μπορούν να ζητήσουν και αποζημίωση, για κάθε λάθος δικαστική απόφαση που έχει σοβαρές συνέπειες στη ζωή τους. Ναι, ξέρω ότι ισχύει, αλλά δεν την πληρώνει ποτέ ο δικαστής που έχει φταίξει, την πληρώνει το δημόσιο. Ο υπόλογος δικαστής, πέρα-βρέχει.

Κάπως θα πρέπει να κρίνονται και οι κρίνοντες, θεσμικά. Όχι μόνο με την κατακραυγή του κόσμου. Ειδικά οι Ιαβέρηδες εξ αυτών.
—
** Στην Ελλάδα απαγορεύεται να ασκείς κρίση σε δικαστική απόφαση. Μπορείς δηλαδή να καταδικαστείς ενώπιον δικαστηρίου αν πεις ότι τα 15 χρόνια στην καθαρίστρια είναι παράλογα ή λάθος.
Στις ΗΠΑ όπου υπάγεται νομικά η πλατφόρμα WordPress.com, η ελευθερία του λόγου προστατεύεται από το Σύνταγμα. Για το λόγο αυτό, μπορώ να γράφω ψευδώνυμα σε μία αμερικανική πλατφόρμα, σχολιάζοντας όσο θέλω τις δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα (όπου όχι, δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία του λόγου), χωρίς να κινδυνεύω να βρεθώ κατηγορούμενη για την έκφραση της γνώμης μου.
Αυτό είναι ένα από τα παραδείγματα που μπορείτε να αναφέρετε σε όσους υστεριάζουν εναντίον της ψευδωνυμίας στο διαδίκτυο.

https://esp0ir.wordpress.com/2016/09/23/javert/

Σαν σήμερα 23 Σεπτεμβρίου 1939 πέθανε ο θεμελιωτής της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ

Αυστριακός νευρολόγος και ψυχίατρος, θεμελιωτής της ψυχανάλυσης, η οποία ήταν ταυτόχρονα μια θεωρία της ανθρώπινης ψυχής, μια θεραπευτική μέθοδος για την ανακούφιση από τις ασθένειές της, αλλά και μια οπτική για την ερμηνεία του πολιτισμού και της κοινωνίας.

Ανακαλύπτοντας το υποσυνείδητο το 1896, ξεκίνησε μία επανάσταση που σφράγισε τον 20ό αιώνα. Λίγες προσεγγίσεις έχουν προκαλέσει τόσο πολλές αντιδράσεις όσο η ψυχανάλυση, ίσως διότι ήταν η τρίτη μεγάλη ανατροπή στην αντίληψη του ανθρώπου για τον εαυτό του. Μετά τον Κοπέρνικο που έδειξε ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, μετά τον Δαρβίνο που ανακάλυψε ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά άλλος ένας κρίκος στην εξέλιξη των ζώων, ο Φρόιντ αποκάλυψε το υποσυνείδητο που, κρυμμένο στα βάθη της ψυχής, ενεργεί εν αγνοία μας.

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1856 στο Φράιμπεργκ της Μοραβίας (σημερινό Πρζίμπορ Τσεχίας), τότε τμήμα της Αυστροουγγαρίας των Αψβούργων, από γονείς εβραϊκής καταγωγής. Ο πατέρας του Γιάκομπ Φρόιντ – μία μάλλον απόμακρη και αυταρχική μορφή για τον γιο του – ήταν έμπορος υφασμάτων και η μητέρα του Αμαλία Νάτανσον φρόντιζε τα του οίκου. Το 1859 η οικογένεια Φρόιντ για οικονομικούς λόγους εγκαταστάθηκε στη Λειψία κι ένα χρόνο αργότερα στη Βιέννη.

Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές και επηρεασμένος από ένα δοκίμιο του Γκέτε, αποφασίζει να ασχοληθεί με την ιατρική. Εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και μετά την αποφοίτησή του εργάζεται ως κλινικός βοηθός στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης, όπου ειδικεύεται στην ψυχιατρική και την παθολογία. Το 1885, αφού ολοκλήρωσε μία μελέτη για τον μυελό του εγκεφάλου, διορίζεται λέκτωρ νευροπαθολογίας.

Την εποχή αυτή αναπτύχθηκε, επίσης, το ενδιαφέρον του για τις φαρμακευτικές ιδιότητες της κοκαΐνης, τις οποίες εξακολούθησε να ερευνά τα επόμενα χρόνια. Η συνηγορία του υπέρ της κοκαΐνης οδήγησε στη θανάσιμη εξάρτηση του στενού του φίλου Ερνστ φον Μάρξοφ και αμαύρωσε την ιατρική φήμη του για ένα διάστημα.

Τον Οκτώβριο 1885, αναχωρεί για το Παρίσι, προκειμένου να συνεχίσει τις μελέτες του στη νευροπαθολογία στο νοσοκομείο Σαλπετριέρ, όπου εργάζεται υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου νευρολόγου Ζαν – Μαρτέν Σαρκό, που θεωρείται ο εισηγητής της σύγχρονης νευρολογίας. Ο Σαρκό χρησιμοποιούσε την ύπνωση ως θεραπεία της υστερίας, μία μέθοδος που αποδείχθηκε κρίσιμη για την επιστημονική εξέλιξη του νεαρού γιατρού, ο οποίος αποφασίζει να εγκαταλείψει τη νευρολογία και να ασχοληθεί με την ψυχιατρική.

Έχοντας ήδη εντοπίσει τη σχέση μεταξύ υστερίας και καταπιεσμένης σεξουαλικότητας, ο Φρόιντ επιστρέφει στη Βιέννη το 1886 και αναλαμβάνει την πρώτη ασθενή του, την Μπέρτα Παπεγχάιμ, γνωστή στη βιβλιογραφία ως «Άννα Ο». Αφηγούμενη τις τραυματικές εμπειρίες της, η νεαρή κοπέλα απαλλάσσεται σιγά -σιγά από τα συμπτώματα της αρρώστιας της (παράλυση, παραισθήσεις). Με τη μέθοδο του ελεύθερου συνειρμού, ο λόγος μπορεί να εξερευνήσει τα βάθη του ασυνειδήτου του ανθρώπου, το οποίο, σύμφωνα με τον Φρόιντ, κυριαρχείται από τις ορμές που σχηματίζονται στην παιδική ηλικία και η συζήτηση για τις απωθημένες επιθυμίες οδηγεί στην εκτόνωση της ψυχικής πίεσης και στη θεραπεία. Από την «κλασική» μέθοδο της ύπνωσης του ασθενούς εκείνος κρατάει τελικά μόνο το ανάκλιντρο, το γνωστό «ψυχαναλυτικό ντιβάνι».

Έτσι γεννήθηκε η ψυχανάλυση ως θεωρία και θεραπεία για την ανακούφιση της ανθρώπινης ψυχής. Ο Φρόιντ έγραψε ότι η libido, η σεξουαλικότητα μας, φιλτράρει τα πάντα από την παιδική ηλικία ακόμη. Μίλησε για το μικρό αγοράκι που επιθυμεί να σκοτώσει τον πατέρα του και να κοιμηθεί με τη μητέρα του (οιδιπόδειο σύμπλεγμα) και για τις ανεξέλεγκτες ορμές (id) από τις οποίες κυριαρχείται ο άνθρωπος. Πριν από τον Φρόιντ κανένας δεν είχε περιγράψει με αυτό τον τρόπο την ανθρώπινη κατάσταση.

Ο 20ος αιώνας ανοίγει για τον Φρόιντ με την έκδοση της «Ερμηνείας των Ονείρων», το βιβλίο στο οποίο ο Φρόιντ υποστηρίζει ότι «τα όνειρα είναι ο βασιλικός δρόμος προς το υποσυνείδητο». Περιγράφοντας το υποσυνείδητο σαν ένα πνευματικό πηγάδι γεμάτο από καταπιεσμένα τραύματα, ορμές και άγχη που, χωρίς να το ξέρουμε, επηρεάζουν την καθημερινή μας συμπεριφορά, ο Φρόιντ θεωρεί ότι ο ασθενής πρέπει να «ανασύρει από τα βάθη» τις παιδικές μνήμες, χρησιμοποιώντας τα όνειρα και τον ελεύθερο συνειρμό σαν γέφυρα με αυτόν τον ξεχασμένο κόσμο.

Μέσα στη φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτύσσει τη θεωρία του για το ρόλο τού Υπερεγώ, το οποίο «παράγει αισθήματα ενοχής», ενώ συμπληρώνει τη γενική θεωρία του επιχειρώντας να εξηγήσει «αυτή την ατελείωτη σειρά των συγκρούσεων που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία». Στο ένστικτο της ζωής (Eros) αντιπαραθέτει την ορμή του μίσους και της καταστροφής (ένστικτο του θανάτου – Thanatos). Είδε τους φόβους του για «το παράλογο πίσω από τη βιτρίνα του πολιτισμού» να επαληθεύονται δύο δεκαετίες αργότερα, όταν οι ναζιστές έκαψαν τα βιβλία του το 1933, ως «καρπούς της εβραϊκής επιστήμης».

Το 1938, όταν ναζιστές προσαρτούν την Αυστρία, ο Σίγκμουντ Φρόιντ μεταναστεύει στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με την κόρη του Άννα, η οποία είχε αρχίσει να ασχολείται με την παιδοψυχολογία. Ένα χρόνο αργότερα, στις 23 Σεπτεμβρίου 1939, ο κορυφαίος αυστριακός επιστήμονας θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Λονδίνο, χτυπημένος από τον καρκίνο.

Ο Φρόιντ ήταν παντρεμένος από το 1886 με την ομόθρησκή του Μάρτα Μπέρναϊς, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά, ένα από τα οποία η Άννα Φρόυντ επρόκειτο να διαπρέψει και η ίδια ως ψυχαναλύτρια.

Η ψυχανάλυση, το δημιούργημα του Φρόιντ, εξακολουθεί να διχάζει μέχρι σήμερα. Οι υποστηρικτές της τη θεωρούν «τη σημαντικότερη θεωρητική εξέλιξη του 20ού αιώνα». Οι επικριτές της υποστηρίζουν ότι είναι περισσότερο θεωρία παρά επιστήμη. Γεγονός είναι ότι όπως γράφει ο γάλλος συγγραφέας και ψυχαναλυτής Μισέλ Πλον, «δεν μπορούμε πλέον να σκεφθούμε με τον ίδιο τρόπο μετά τον Φρόιντ. Αυτή η θεραπευτική μέθοδος άλλαξε τον κόσμο».

 sansimera.gr

Ας μιλήσουν οι φιλόσοφοι κι οι ποιητές «Η άνοδος της ασημαντότητας»

Της  Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου

Όταν η χώρα είχε μπει σε βαθιά ύφεση, το 2011, ο Μάνος Ελευθερίου σχολιάζοντας την κατάσταση που βρίσκεται είχε πει:

«Εκείνο που φοβάμαι είναι μήπως φτάσει ο κόσμος κάποια στιγμή στον εμφύλιο. Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Και βεβαίως ότι οι κρατούντες ίσως... θα τρέχουνε από χωρίου εις χωρίον να σωθούνε. Διότι ο κόσμος δεν αντέχει πια τούτο το ρεζιλίκι.»

Δύο χρόνια μετά, ο ποιητής οραματιζόμενος την επόμενη ημέρα της οικονομικής κρίσης είπε και πάλι τα πράγματα με το όνομά τους:

«Ορισμένοι θα μπορέσουν να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα. Άλλοι θα χάσουν και αυτά που έχουν. Οι αβόλευτοι θα παραμείνουν αβόλευτοι. Είναι σίγουρο ότι ετοιμάζεται κάτι φοβερό. Εγώ υπολογίζω σε μια μεγάλη αναταραχή, σε μια Επανάσταση! Δεν ξέρω ποιος θα την αναλάβει και πως θα ξεκινήσει. Ακόμη και από νέα παιδιά, από φοιτητές που θα έπαιρναν στα χέρια τους την εξουσία. Ακόμη και από αυτούς περιμένω μια βοήθεια…»

Κι έτσι είναι. Οι πλούσιοι στις μέρες μας έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί, όχι φτωχότεροι, αλλά επαίτες. Εξαθλιώθηκε πλήρως η ελληνική κοινωνία από τους φόρους και τα άδικα χαράτσια, ενώ το προσδόκιμο ζωής κατέβηκε κατά πολύ.

«Ποιος τη ζωή μας , ποιος την κυνηγά;» αναρωτιέται ο Μάνος Ελευθερίου στους στίχους του, που κατέστησε αξεπέραστους στο χρόνο ο Μίκης Θεοδωράκης με τη μουσική του. Αυτός ο γραφιάς που τίμησε και τιμά τα ελληνικά γράμματα δεν αρέσκεται σε αναλύσεις και το μόνο που έχει να πει για αυτό το διαχρονικό τραγούδι είναι:

«… έχω καιρό να το ακούσω. Αλλά νομίζω ότι έχει αντίκτυπο στον κόσμο. Από ότι μου έλεγε ο Κατσιμίχας όποτε το τραγουδάνε το αποθεώνουν.» Σαν ψάρια μας έχουν πιάσει μες στα δίχτυα Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά; Μήπως εν τέλει για όλα φταίει «Η άνοδος της ασημαντότητας»;

Αυτό τον τίτλο δίνει ο φιλόσοφος και διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του, που περιλαμβάνει κείμενά του των τελευταίων ετών τόσο προφητικά, τα οποία αφορούν τη σύγχρονη πραγματικότητα, το στοχασμό πάνω στην κοινωνία και την πολιτική.

Παραθέτω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο, τα οποία καταγράφουν την τραγωδία που βιώνουμε οι Έλληνες αλλά και την κατάσταση αποσύνθεσης των δυτικών κοινωνιών, που αξίζει να μελετήσετε σε βάθος...

« …με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.

Αυτό θα απαιτούσε φυσικά μια αποδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών, των σχέσεων εργασίας, των οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών σχέσεων. Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός σκοπός της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωση τους κατά 2 με 3% το χρόνο.

Για να το δεχθούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους. –Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο– τι ωφελεί όμως, από τη στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα;

Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροιόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να ασκούν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη- και ούτω καθ’ εξής.

Εννοείται ότι όλα αυτά θέτουν θεμελιώδη προβλήματα: για παράδειγμα, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει μια αληθινή, μια άμεση δημοκρατία, όχι πια με 30.000 πολίτες, όπως στην Αθήνα της κλασσικής εποχής, μα με 40 εκατομμύρια πολίτες, όπως στη Γαλλία, ή ακόμα και με πολλά δισεκατομμύρια άτομα στην κλίμακα του πλανήτη;

Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πότε θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση.

Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας –και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυική ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται για αυτά–. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους –οικολογική, για παράδειγμα– θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων;

Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των συμπολιτών τους». σελ. 128-131)

«Η κοινωνία μπορεί να ζήσει μόνον όσο δημιουργεί σημασίες κι όσο θα εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που στοχάζονται, που αμφισβητούν το κοινωνικό σύστημα»

Υπογραμμίζει ο Καστοριάδης. Μήπως λοιπόν, πρέπει να αναθεωρήσουμε θέσεις και απόψεις για να βρούμε το χαμένο όνειρο και να βγούμε από τον εφιάλτη του μεταπολιτευ­τικού συστήματος;

https://youtu.be/dFVqht3mlhI

ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

(Το κείμενο που ακολουθεί χρήζει πολλών ερμηνειών και εξαρτάται από την εκάστοτε αντίληψη του κάθε ανθρώπου το πώς θα το ερμηνεύσει.Πέρα από αυτό,υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι -τουλάχιστον προς το παρόν-είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως ή καλύτερα αντιλήψεως.Σε αυτούς αρκετές φορές είναι ανώφελο να προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας ή πως δεν ζούμε στην Εδέμ.Ποτέ όμως δεν είναι αργά,και αυτοί όπως και όλοι μας έχουν δικαίωμα να καταλάβουν κάποια πράγματα πρίν να γίνουν τροφή για τα ζωντανά που εμβιούν υπογείως…)

Συμπολίτες,ας μιλήσουμε λίγο για τον κόσμο που ζούμε.

Καλό είναι μερικές φορές να βλέπουμε και να στοχαζόμαστε τα πράγματα όπως είναι και πέρα από το δικό μας καθημερινό μικρόκοσμο.Γιατί συνήθως είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον δικό μας μικρόκοσμο,που αγνοούμε πως αυτός ο δικός μας κόσμος,η δική μας πραγματικότητα είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κόσμου και του οποίου η ύπαρξη και λειτουργία όλων, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του.Συνεπώς,ο δικός μας μικρός κόσμος αλληλεπιδρά με τον μεγαλύτερο που λανθασμένα πιστεύουμε πως βρίσκεται κάπου μακριά και οι καταστάσεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί έξω δεν μας επηρεάζουν.

Το παράδοξο που συμβαίνει στις σημερινές κοινωνίες,είναι πως όσο περισσότεροι άνθρωποι μαζεύονται σε ένα μέρος,τόσο περισσότερο αποξενώνονται.Και αυτό οφείλεται στο οτι κάθε άνθρωπος(μονάδα), πρωτίστως κυνηγάει την ατομική του ευδαιμονία πολλές φορές με κάθε κόστος αγνοώντας ηθελημένα ή μη τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του και ειδικά εκείνα που δεν τον αφορούν έμμεσα.Σήμερα αυτή η παραδοξότητα έχει καταστεί μία κανονική και λογική πραγματικότητα για τον καθένα μας.Και οι περισσότεροι πιστεύουμε πως αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει,πως είναι μία νομοτέλεια ανθρώπινης φύσεως ή θεϊκής προελεύσεως.

Η πρώτη σκέψη που πρέπει να κάνουμε,είναι να αναρρωτηθούμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο που ζούμε;Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα άσχημα πράγματα;Ποιοί ευθύνονται για αυτά τα τραγικά γεγονότα που ιστορικά σημαδεύουν ανεξίτηλα την ανθρωπότητα;Άν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα πως όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν μία μεταφυσική εξήγηση,πως είναι ένα σχέδιο θεϊκό και ακατανόητο για τους ανθρώπους,τότε η κουβέντα σταματά εδώ μαζί και η ζωή και η πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε.

Άν όμως δεχθούμε πως η σημερινή παγκόσμια δυστοπία είναι καθαρά αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών της ανθρωπότητας,τότε αυτή η σημερινή αθλιότητα που θεωρείται νομοτέλεια,είναι κάτι ανθρώπινο και συνεπώς καί μεταβάλλεται και έχει αρχή και τέλος.Άν τώρα θεωρήσουμε πως η ανθρώπινη φύση είναι μόνο αρνητική και συνεπώς είναι αδύνατο να υπερβεί την αρνητικότητά της τότε δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τα θετικά στοιχεία που βρίσκουμε στον άνθρωπο,στην κοινωνία,στην δημιουργία,στην αγάπη και σε πολλά ακόμη ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Επομένως η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία.Τα πρώτα είναι υπεύθυνα για τις καλές πράξεις των ανθρώπων,τα δεύτερα για τις κακές.Το μέτρο λοιπόν του κόσμου τούτου ήταν,είναι και θα είναι ο άνθρωπος όσο διαρκεί η παρουσία του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Εδώ τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να διαχωρίσουμε εκείνες τις σκέψεις,τις θεωρίες και τις πράξεις που είναι ωφέλιμες και δίκαιες για την ανθρωπότητα και εκείνες τις σκέψεις,θεωρίες και πράξεις που δέν είναι.Ταυτόχρονα θα πρέπει να αναδείξουμε τους υπεύθυνους καί των δύο χαρακτηριστικών.Αυτή όμως η διαδικασία είναι αδύνατη.Είναι αδύνατη γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του αντίληψη για την πραγματικότητα και επομένως δέν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα,παρά μόνο υποκειμενική.

Και σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα,όλα είναι φυσιολογικά,όλα επιτρέπονται.Γι’αυτό και τα πιό ειδεχθή εγκλήματα στην Ιστορία ήταν μία λογική,νόμιμη και κανονική πραγματικότητα.Όσο κάποιοι ήταν δυσαρεστημένοι με το μαρτύριο ή το θάνατό τους,κάποιοι άλλοι ήταν ευτυχισμένοι.Όσο κάποιοι στην μία άκρη της γής πλούτιζαν,στην άλλη άκρη λιμοκτονούσαν.Και έτσι χτίστηκε ο σημερινός πολιτισμός.Μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.Που άν εξαιρέσουμε την τεχνολογική πρόοδο και την οποιαδήποτε ωφέλεια είχε αυτή για τον άνθρωπο,τα θεμέλια του πολιτισμού μας στηρίζονται πάνω σε δισεκατομμύρια βασανισμένων και σκοτωμένων ανθρώπων,πάνω σε μαζική εκμετάλλευση και σκλαβιά ανδρών,γυναικών και παιδιών.

Και αυτή είναι δυστυχώς η θλιβερή νόμιμη,λογική και δημοκρατική πραγματικότητα που ο μέσος άνθρωπος αποφέυγει να δεί κατάματα γιατί δεν τον αφορά άμεσα, μέχρι που να έρθει το κακό στην δική του πόρτα.Αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο πως θα αντιδράσει.

Πίσω βέβαια από αυτή την αθλιότητα,βρίσκονται κάποιοι που την διαχειρίζονται περίτεχνα και που έχουν ορκιστεί στην ζωή τους να την διαιωνίσουν,ίσως και μέχρι να αυτοκαταστραφούμε.Αυτοί δεν έχουν πέσει από τον ουρανό,είναι άνθρωποι σαν εμάς μόλο που επένδυσαν διαχρονικά στην τέχνη της εξαπάτησης,στην τέχνη να κυβερνάς και να σκλαβώνεις,στην τέχνη να κρατάς απασχολημένους και μέσα στην πλάνη τα δισεκατομμύρια των πεινασμένων.

Και αυτοί με κάποια εκατομμύρια καριεριστών υπαλλήλων και μισθοφόρων μπάτσων και στρατιωτικών να απομυζούν τα όνειρα και των ιδρώτα της ανθρωπότητας.

Σε πρώτο βαθμό οι υπεύθυνοι για την αθλιότητα είναι μία κάστα διεστραμμένων και άπληστων όντων,που δεν είναι πλέον άνθρωποι(μεταφορική σημασία).Όλες οι κυβερνήσεις και οι θρησκείες αποτελούν τελειοποιημένα τεχνάσματα-συστήματα για να μας κρατάνε σκλαβωμένους και απασχολημένους στον μικρόκοσμό μας που λανθασμένα νομίζουμε πως δεν αλλάζει.Σε δεύτερο βαθμό υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας καθώς επιμένουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε σε αυτές τις απάτες, νομίζοντας λανθασμένα πως είμαστε αδύναμοι και πως η σωτηρία θα έρθει από τον τάδε ή τον δείνα πολιτικό,από κάποιο θεό ή από κάτι,κάπου μέσα στο χωροχρόνο.

Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβει ποτέ.Όλα κερδίθηκαν όταν οι άνθρωποι αποφάσισαν να απαρνηθούν την δυστυχία τους,να πολεμήσουν ενάντια σε αυτή την καθ’όλα νόμιμη,λογική πραγματικότητα.Να αντιμετωπίσουν την αθλιότητα σαν να μην υπάρχει αύριο.Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει αύριο.Θα υπάρξει για αυτούς που υπήρχε πάντα.Τους διαχειριστές της δυστυχίας μας.

Ξέρω πως όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε πλήρως αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε ένα παντοδύναμο και τερατώδες σύστημα.Αλλά αυτό το σύστημα έχει αδυναμίες γιατί είναι αμιγώς ανθρώπινο.Και στέκεται εκεί γιατί τα δισεκατομμύρια των δυστυχισμένων το επιτρέπουν.Ας μην εθελοτυφλούμε και ας μην είμαστε κοντόφθαλμοι.Σε όλο τον κόσμο συμβαίνουν άσχημα πράγματα.Για να φαίνονται όλα λογικά και να πειστεί η θετική πλευρά της παναθρώπινης συνείδησης,έδρασαν οι θρησκείες και οι κυβερνήσεις όπου με νόμους «θεϊκούς» και ανθρώπινους,νομιμοποίησαν την σημερινή αθλιότητα και την έκαναν κατεστημένο.Τα δισεκατομμύρια των στρατιωτών που έπεσαν στα ιστορικά καθήκοντα,θυσιάστηκαν για ψεύτικα είδωλα και μεγάλες απάτες.Κι όσοι έκαναν απλά την δουλειά τους και βοήθησαν το κατεστημλενο απλά σκοτώσανε τα ίδια τους τα παιδιά και καταδικάσανε τους συνανθρώπους τους.

Ο ρατσισμός,η μισαλλοδοξία,ο θρησκευτικός φανατισμός,οι φυλετικές και σεξουαλικές διακρίσεις,οι γενοκτονίες,οι εθνοκαθάρσεις,οι πολιτικές αυταπάτες,οι πόλεμοι,η πατριδοκαπηλεία,ο κοινωνικός κανιβαλισμός,ο φασισμός,η ανωτερότητα,η πατριαρχία,η φτώχεια,η ανεργία,η πορνεία,οι συμμορίες,τα ναρκωτικά,οι ανισότητες,η ελλιπής μόρφωση,η παιδική δουλεία,η αδικία, η εργασιακή εκμετάλλευση,η σεξουαλική εκμετάλλευση,οι δικτατορίες,οι ολιγαρχίες,τα ψέματα,τα ψυχολογικά προβλήματα,οι πρόσφυγες,οι μετανάστες,ο φόβος για το μέλλον,η απελπισία και όλα τα δεινά, είναι αποτελέσματα πρωτίστως της επιβολής της κυριαρχίας των διεστραμμένων σε όλο το φάσμα της ζωής μας,και δευτερευόντως συνεχίζουν και συμβαίνουν χάρη στην δική μας ανοχή και απάθεια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Είναι πολύ βολικό την στιγμή που βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας,να κατηγορούμε συνεχώς οποιονδήποτε για ό,τι άσχημο μας συμβαίνει και να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας.Οι άνθρωποι πάντα προτιμούσαμε τα βολικά ψέματα από τις άβολες αλήθειες.Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος όταν νομίζουμε πως είμαστε μοναδικοί και ανώτεροι,πνιγμένοι μέσα στις πλάνες και στις αντιφάσεις μας.Όμως η αλλαγή του κόσμου θα έρθει μέσα από την αλλαγή του εσωτερικού μικρόκοσμου του κάθε ανθρώπου και την ικανότητά του να αντιληφθεί τα γεγονότα μέσα από μία παγκόσμια,ιστορική και ορθολογική ματιά.Να μάθει να ζεί σε αρμονία με τον συνάνθρωπό του,να σέβεται την φύση και τον πλανήτη και να μην επιτρέψει ποτέ και σε κανέναν να διαπράξει ξανά τα εγκλήματα που διαπράττονται σήμερα.

Σήμερα,που οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει προ πολλού πάνω στα προδοτικά χέρια αυτών που τις ενταφίασαν,οι ιδέες για έναν καλύτερο κόσμο παραμένουν ζωντανές.Και θα παραμένουν πάντα ζωντανές όσο θα υπάρχουν δυστυχισμένοι που ακόμη οργίζονται και ονειρεύονται.Σε πείσμα των καιρών και κόντρα σε κάθε «λογική» πραγματικότητα.Χρέος των ανθρώπων είναι να ανακαλύψουν την αντικειμενική πραγματικότητα,και να θέσουν σε λειτουργία την παγκόσμια ισότιμη κοινωνία.

Ο κόσμος μας είναι πολύ άρρωστος και η στενομυαλιά και μικροψυχία κάποιων απλά ρίχνει νερό στο μύλο της αθλιότητας ρίχνοντάς μας όλους ακόμη πιό βαθιά στο βούρκο τους.
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

ΥΓ.Παραθέτω κάποια links για την κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά τους σημερινούς πολέμους και τις συνέπειες αυτών αλλά και την συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αρκετές χώρες του κόσμου.Αφιερωμένο σε αυτούς που πιστεύουν ακόμη στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό όνειρο και στους άλλους που … δεν κάθισαν να πολεμήσουν και προτίμησαν να ισλαμοποιήσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη.

http://www.bloomberg.com/graphics/2015-ungoverned-world/
http://gr.humanrights.com/what-are-human-rights/violations-of-human-rights/
http://www.env-edu.gr/packs/peinastonkosmo/3_2_peina.html
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=454021

πηγή: https://mavrhlista.wordpress.com

MΠΟΥEΝΑΒΕΝΤΟΥΡΑ ΝΤΟΥΡΡΟΥΤΙ

«Μεγαλώνει μέσα στις καρδιές μας, όπως είπε ο σύντροφός σας, και όταν φύγει μαζί με την τελευταία μας πνοή κάποιος θα το αρπάξει και θα το κάνει κομμάτι της δικής του ζωής».Philip Levine
Συχνά λέγεται, αναφέρει ο John Hewetson στο «Σχόλια πάνω στην Αναρχία», τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του Ισπανικού εμφυλίου, ότι η επανάσταση του 1936 δεν ανέδειξε πρόσωπα, όπως η Οκτωβριανή επανάσταση τον Lenin και τον Trotsky. Πρέπει όμως –λέει ο ίδιος– να γίνει μια εξαίρεση όσον αφορά τον αναρχικό Ντουρρούτι. Στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζονταν οι εξεγερμένοι Ισπανοί εργάτες και αγρότες.
Ο Ντουρρούτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1896 στη Λεόν, μια ορεινή περιοχή της κεντρικής – βόρειας Ισπανίας. Πλουσιότερη από το νότο, αλλά πολύ λιγότερο εκβιομηχανισμένη από την Καταλωνία, ποτέ δεν υπήρξε προπύργιο των αναρχικών όπως η Ανδαλουσία ή η Καταλωνία. Η οικογένεια Ντουρρούτι είχε 9 παιδιά. Ένα από τ’ αδέλφια τού Μπουεναβεντούρα σκοτώθηκε στις ταραχές του 1934 στην Αστούρια, ένας άλλος σκοτώθηκε στο μέτωπο πολεμώντας τους φασίστες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δολοφονήθηκαν από τους φασίστες.

Ο πατέρας του ήταν εργάτης στους σιδηροδρόμους και αυτοπροσδιοριζόταν ως ελευθεριακός σοσιαλιστής. Ο Ντουρούτι είχε μαύρα μαλλιά, καστανά μάτια και ήταν σχετικά κοντός αλλά γεροδεμένος και πολύ δυνατός.

Παράτησε το σχολείο στα 14 χρόνια του και πήγε να εργαστεί στα τρένα στη Λεόν, όπως ο πατέρας του. Δούλευε ακόμα εκεί όταν η ελεγχόμενη από τους σοσιαλιστές U.G.T. (Union General de Trabajadores – Γενική Ένωση Εργαζομένων) κάλεσε τους σιδηροδρομικούς εργάτες των βορείων περιοχών σε απεργία, το 1917. Ο Ντουρρούτι συμμετείχε πολύ ενεργά στην απεργία, η οποία μετά την άρνηση της κυβέρνησης ν’ αποδεχτεί τα αιτήματα των εργατών, γενικεύτηκε σ’ όλη την περιοχή.

Η γενική απεργία που ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου, συνετρίβη σε τρεις μέρες. Η κυβέρνηση κάλεσε τον στρατό, οι αγριότητες του οποίου υπήρξαν απερίγραπτες. Σκότωσαν 70 εργάτες και τραυμάτισαν πάνω από 500. Οι αρχές φυλάκισαν και 2.000 από τους απεργούς. Σύμφωνα με τα λόγια ενός παρατηρητή «ο στρατός έσωσε το έθνος»! Ο Ντουρρούτι κατάφερε να δραπετεύσει και διέφυγε στην Γαλλία. Τα όσα έζησε κατά τη διάρκεια της απεργίας και της φυλακής, τον σημάδεψαν για πάντα.

Από το φθινόπωρο του 1917 ως τις αρχές του 1920, ο Ντουρούτι εργάστηκε στο Παρίσι ως μηχανικός. Αποφάσισε να γυρίσει στην Ισπανία και πήγε στο Σαν Σεμπαστιάν. Εκεί γνώρισε την τοπική αναρχική ομάδα. Πείστηκε από την CNT (Confederacion National del Trabajo – Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) να πάει στη Βαρκελώνη, όπου οι αναρχικοί και οι συνδικαλιστές υφίσταντο φοβερή καταστολή και πολλά μέλη φυλακίζονταν ή εκτελούνταν. Για αρκετό καιρό η Βαρκελώνη και η Καταλωνία, γενικότερα, ήταν καζάνια που έβραζαν.

Ο ΤΡΟΜΟΣ

Τον Φεβρουάριο του 1919, οι εργάτες του Canadiense, ενός μεγάλου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρισμού, ξεκίνησαν απεργία για αυξήσεις στους μισθούς, αλλά κυρίως σε ένδειξη αλληλεγγύης σε επτά συναδέλφους τους που είχαν απολυθεί λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Ο άγγλος διευθυντής ήταν έτοιμος να υποχωρήσει, ειδικά επειδή οι μισθοί ήταν σχεδόν πενιχροί.
Μετά όμως από παραινέσεις του διοικητή της περιοχής, άλλαξε γνώμη και αρνήθηκε να διαπραγματευτεί. Επί πλέον, ο διοικητής φυλάκισε συνδικαλιστές της CNT και κήρυξε στρατιωτικό νόμο παρ’ όλο που όπως παρατήρησε ο Gerald Brenan «η απεργία ήταν καθ’ όλα ειρηνική και νόμιμη». Την άρνηση των αρχών της Βαρκελώνης ν’ αποφυλακίσουν τους συνδικαλιστές, ακολούθησε γενικευμένη απεργία που κράτησε δύο βδομάδες και στην οποία συμμετείχαν πάνω από 100.000 εργάτες. Ο στρατός –όπως αναφέρει ο Brenan– συνέλαβε χιλιάδες εργάτες και με τον συνηθισμένο ισπανικό τρόπο, τους επέβαλε ποινές που έφταναν τα 1700 χρόνια και ήταν βέβαια αδύνατο να εκτελεστούν.

Η κρατική τρομοκρατία εναντίον των εργατών, της CNT και των αναρχικών είχε ξεκινήσει για τα καλά. Καθώς δεν υπήρχε άλλη επιλογή, αναρχικοί όπως ο Durruti και ο φίλος του Φρανσίσκο Ascaso, εργάτης σε αρτοποιείο από την Καταλωνία, απαντούσαν με βία στη βία, με εκτέλεση στην δολοφονία. Μεταξύ 1919 και 1922 σχεδόν όλοι οι γνωστοί αναρχικοί και συνδικαλιστές, είτε είχαν σκοτωθεί από πληρωμένους φονιάδες (pistoleros) των αφεντικών, είτε είχαν πυροβοληθεί προσπαθώντας ν’ αποδράσουν από την φυλακή. Ο Hugh Thomas στο βιβλίο του «Ισπανικός Εμφύλιος» αναφέρει: «Ο νέος κυβερνήτης Martinez Anido και ο αρχηγός της αστυνομίας Arlegui πολεμούσαν με κάθε μέσο τους αναρχικούς. Υποστήριξαν την ίδρυση ενός φιλοκυβερνητικού και αντιδραστικού συνδικάτου, του Syndicato Libre και αστυνομικού σώματος του Somaten». Ο Πρόεδρος της CNT, Salvator Sequi, δολοφονήθηκε στον δρόμο από ένοπλο αστυνομικό.

Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο όταν την κυβέρνηση ανέλαβε ο Dato το 1920. Ο Ascaso και ο Durruti αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Ο Dato, εκτελέστηκε τελικά στη Μαδρίτη το 1921, λέγεται από αναρχικούς, όχι όμως από τον Ascaso και τον Durruti.

Παρ’ όλ’ αυτά, η ώρα πλησίαζε και για ένα ακόμα κάθαρμα: τον Καρδινάλιο Soldevila της Σαραγόσα. Το Sindicato Libre και οι όμοιες μ’ αυτό ενώσεις, χρηματοδοτούνταν και υποστηρίζονταν από αυτό το υποκείμενο. Ήταν πολύ πλούσιος και τα εισοδήματά του προέρχονταν από ξενοδοχεία, καζίνο και γενικότερα τζόγο. Για την ακρίβεια, ήταν από τους μεγαλομετόχους σε διάφορες επιχειρήσεις τυχερών παιχνιδιών. Μισούσε θανάσιμα τους αναρχικούς και τη CNT και υποστήριξε ανοιχτά τις διώξεις εναντίον τους. Το 1923, ο Ascaso και ο Durruti παίρνουν την απόφαση. Και το πέτυχαν. Όπως έγραψε και ο H. Rudige: «Ο Αscaso και ο Durruti απάλλαξαν την κοινωνία από αυτόν τον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος χρησιμοποίησε τα βρώμικα χρήματα του για να συντρίψει τις προσπάθειες των αγωνιζόμενων για ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Το 1923, ξεκινά η δικτατορία του Primo de Rivera. Οι αναρχικές εφημερίδες απαγορεύονται και πολλοί αναρχικοί φυλακίζονται, εξορίζονται ή δολοφονούνται. Ο Ascaso και ο Durruti αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Ο DURRUTI ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Ο Ascaso και ο Durruti, πήγαν πρώτα στην Αργεντινή, όπου έγιναν δεκτοί με μεγάλο ενθουσιασμό. Όμως, σχεδόν αμέσως η αστυνομία άρχισε να τους καταδιώκει. Αναγκάζονται να φύγουν.

Πιθανότατα, η Ισπανική κυβέρνηση είχε ήδη ειδοποιήσει όλες τις κυβερνήσεις της κεντρικής και νότιας Αμερικής. Ο Ascaso και ο Durruti, δε μπόρεσαν να βρουν στιγμή ησυχίας. Χωρίς συχνά φαγητό και κατάλυμα, φεύγουν κυνηγημένοι από τη Χιλή, την Ουρουγουάη και το Μεξικό. Η κυβέρνηση της Αργεντινής τους καταδίκασε σε θάνατο ως αναρχικούς εγκληματίες.

Ακόμα και ο σταλινικός Ilya Ehrenburg, έγραψε αργότερα με περηφάνια ότι «τέσσερα καπιταλιστικά κράτη είχαν καταδικάσει τον Durruti σε θάνατο».

Όσον καιρό βρισκόταν στην Νότια Αμερική, πολλοί αναρχικοί συγκεντρώθηκαν στη Γαλλία για να περάσουν τα σύνορα και να βρεθούν στην Ισπανία. Ο Ascaso και ο Durruti αποφασίζουν να πάνε στη Γαλλία. Εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και ο Durruti άνοιξε βιβλιοπωλείο. Τότε ήταν που πρωτογνώρισε το Nestor Makhno. Λίγους μήνες αργότερα το 1924, ο διαβόητος αντιδραστικός βασιλιάς της Ισπανίας Alfonso ΧΙΙΙ, επισκέπτεται το Παρίσι. Ο Ascaso και ο Durruti αποπειράθηκαν να τον εκτελέσουν. Απέτυχαν όμως και συνελήφθησαν. Φυλακίστηκαν για ένα χρόνο. Όταν αφέθηκαν ελεύθεροι, η κυβέρνηση της Αργεντινής απαίτησε την έκδοσή τους (διώκονταν για ληστείες και απόπειρες εκτελέσεων), ώστε η θανατική ποινή που εκκρεμούσε να εκτελεστεί. Η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε υπέρ τους ήταν πρωτόγνωρη. Τελικά, στις 19 Ιουνίου 1925 αποφυλακίστηκαν, έπρεπε όμως να φύγουν από τη Γαλλία μέσα σε δύο βδομάδες. Το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο αρνήθηκαν να τους παράσχουν πολιτικό άσυλο. Προσπάθησαν να πάνε στη Γερμανία όπου κυβερνούσαν σοσιαλδημοκράτες. Κι εκεί όμως τους απαγορεύτηκε η είσοδος.

Έτσι, γύρισαν μυστικά στη Γαλλία. Έζησαν για κάποιο καιρό με ψεύτικα ονόματα στο Παρίσι και αργότερα αποφάσισαν να πάνε στην Lyon. Εγκαταστάθηκαν εκεί και βρήκαν και οι δύο δουλειές, γρήγορα όμως ανακαλύφθηκαν από την αστυνομία και καταδικάστηκαν σε 6 μήνες φυλάκιση. Μετά, πέρασαν κάποιους μήνες παράνομα στο Βέλγιο. Το 1927, ο Durruti πηγαίνει στο Βερολίνο στον αναρχικό Augustin Souchy. Οι γερμανικές αρχές όμως δεν τον άφησαν να μείνει. Τελικά η βελγική κυβέρνηση άλλαξε γνώμη και εξέδωσε άδειες παραμονής και για τους δύο.

Όλον αυτόν τον καιρό της περιπλάνησης, ο Durruti έπαιρνε ενεργά μέρος σε αναρχικές δραστηριότητες, κρατώντας επαφή και με συντρόφους του στην Ισπανία. Οι σοβιετικές αρχές προσέφεραν στον Ascaso και τον Durruti καταφύγιο στην ΕΣΣΔ. Αρνήθηκαν βέβαια να συζητήσουν ακόμα και την ιδέα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Makhno τους απέτρεψε από το να δεχτούν την κομμουνιστική «φιλοξενία».

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ

Τον Ιούλιο του 1927 σε μια μυστική συνάντηση στην Valencia, αναρχικοί απ’ όλη την Ισπανία συναντήθηκαν για να διαμορφώσουν την Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής (Federacion Anarquista Iberica – F.A.I.). Οι Ascaso και Durruti επιστρέφουν στην Ισπανία μετά την πτώση της μοναρχίας τον Απρίλιο του 1931. Το Μάιο, ένας αχταρμάς φιλελεύθερων δημοκρατών, ριζοσπαστών και σοσιαλιστών εκλέγεται στο κοινοβούλιο, στις εκλογές που χαρακτηρίσθηκαν ως οι πλέον διαφανείς στην ισπανική ιστορία. Τον Ιούλιο, πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη συνέδριο της CNT με σκοπό την αναδιοργάνωση και ανασυγκρότησή της. Σχεδόν αμέσως ξέσπασε απεργία οικοδόμων στην Βαρκελώνη. Πολλοί από τους απεργούς πυροβολήθηκαν από την αστυνομία. Σε απεργία προχώρησαν και οι εργαζόμενοι στο Τηλεφωνικό Κέντρο, στους οποίους δεν επετράπη η είσοδος στο κτίριο. Μια βδομάδα αργότερα, 30 απεργοί σκοτώθηκαν και 300 τραυματίστηκαν σε απεργία στη Σεβίλλη, από το στρατό. Επίσης, 3 εργάτες σκοτώθηκαν από το στρατό στο San Sebastian.

Κατά την περίοδο αυτή, αγωνιστές της FAI —μαζί και οι Ascaso και Durruti— προχωρούσαν σε ληστείες τραπεζών ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα. Τον Ιανουάριο του 1932 η Καταλανική Ομοσπονδία της FAI μαζί με το νεοτροτσκιστικό αριστερό κόμμα των Maurine, Nin και Andrade, οργάνωσαν επαναστατικές ενέργειες σε όλη την Καταλωνία. Ο στρατός κατέπνιξε την εξέγερση και περίπου 120 αναρχικοί και κομμουνιστές συνελήφθησαν και απελάθηκαν στην Ισπανική Γουινέα. Ανάμεσά τους ήταν και οι Ascaso και Durruti. Ο Durruti έμεινε στη φυλακή 3 μήνες και επέστρεψε στην Ισπανία στις 15 Απριλίου. Μετά την επιστροφή του τα πράγματα ηρέμησαν λίγο. Μεταξύ όμως του 1933 και 1935 η κυβέρνηση των Lerroux-Robles δεν τον άφησε σε ησυχία. Η αστυνομία παρακολουθούσε την κάθε του κίνηση. Για λίγο δούλεψε σ’ ένα εργοστάσιο στη Βαρκελώνη. Κάθε λίγο και λιγάκι όμως συλλαμβανόταν και φυλακιζόταν χωρίς καν να υπάρχουν υποτυπώδεις, έστω, κατηγορίες.

Τον Οκτώβρη του 1934, ταραχές σημειώθηκαν στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και τις Αστούριες. Υποκινήθηκαν κυρίως από Καταλανούς εθνικιστές, σοσιαλιστές και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις Αστούριες, αναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και τροτσκιστές συνεργάστηκαν. Επιπλέον, πολλοί ήταν εκείνοι που επιτέθηκαν στην Καθολική Εκκλησία με αποτέλεσμα να καούν εκκλησίες και μοναστήρια. Το μέγαρο του Επισκόπου και το Πανεπιστήμιο του Oviedo καταστράφηκαν. Πολλοί παπάδες θανατώθηκαν. Η κυβέρνηση καλεί τον στρατηγό Franco να επέμβει. Ο Στρατός σκότωσε 1300 εργάτες και τραυμάτισε 3000. Μεταξύ Οκτώβρη και Νοέμβρη 1934, πάνω από 30000 εργάτες φυλακίστηκαν, οι περισσότεροι από τις Αστούριες. Το 1934 επίσης, κατασκευάστηκε το φασιστικό κόμμα και άρχισε ν’ αναλαμβάνει δράση. Ονομάστηκε «φάλαγγα» και τα περισσότερα μέλη του ήταν νεαροί γιοι πλουσίων οικογενειών. Οι πόροι του προέρχονταν από επιχειρηματίες και την αριστοκρατία.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

 Τον Φεβρουάριο του 1936, ανήλθε στην εξουσία η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου αποτελούμενη από σοσιαλιστές και δημοκράτες. Οι σταλινικοί πήραν μόλις 14 έδρες από τις 470. Στις 11 Ιουλίου, μια ομάδα φαλαγγιτών κατέλαβε το ραδιοφωνικό σταθμό της Valencia διακηρύχνοντας «Εδώ ράδιο Valencia! Η Ισπανική Φάλαγγα κατέλαβε το σταθμό με τα όπλα. Το ίδιο θα επαναληφθεί αύριο σε ραδιοσταθμούς σ’ όλη τη χώρα». Το απόγευμα της 17ης Ιουλίου, ο Franco ανέλαβε τη διοίκηση των Μαροκινών και λεγεωνάριων του Ισπανικού Μαρόκο βγάζοντας ένα μανιφέστο που καλούσε το στρατό και το έθνος να τον στηρίξουν στην επιβολή στρατιωτικού κράτους στην Ισπανία.
Τις επόμενες 3 μέρες, ο στρατός με την υποστήριξη της Φάλαγγας, η πλειοψηφία των γαιοκτημόνων, η αριστοκρατία, οι μεγαλοαστοί και φυσικά η Εκκλησία τάχθηκαν υπέρ του Φασισμού. Ο πόλεμος είχε κηρυχτεί…

Ακούγοντας ότι στη Βαρκελώνη ξεκίνησαν ταραχές, ο Durruti που ήταν στο νοσοκομείο, έφυγε αμέσως για να πολεμήσει στα οδοφράγματα. Το απόγευμα της 18ης Ιουλίου, αναρχικοί και τροτσκιστές πραγματοποίησαν επιδρομές για να βρουν όπλα και δυναμίτη. Στις 20 Ιουλίου οι Ascaso και Durruti συμμετείχαν σε μια επίθεση αναρχικών στο στρατώνα Ataranzaras. Οι δυνάμεις των φασιστών παραδόθηκαν τελικά στη μιάμιση το μεσημέρι. Ο Ascaso όμως είχε σκοτωθεί. Ύστερα οι αναρχικοί εργάτες επιτέθηκαν στο φασιστοκρατούμενο ξενοδοχείο Colon. Η πολιορκία κράτησε 36 ώρες. Κάθε παράθυρο του ξενοδοχείου έκρυβε κι από ένα αυτόματο και αμέτρητες σφαίρες έπεσαν πάνω στους εκατοντάδες σχεδόν άοπλους εργάτες που είχαν κατακλύσει τους δρόμους. Ο Durruti ήταν απ’ τους πρώτους που εισέβαλαν στο κτίριο. Ως το απόγευμα της 20ης Ιουλίου, οι φασίστες είχαν συντριβεί στην Βαρκελώνη. Πουθενά όμως αλλού στην Ισπανία.

Την επόμενη μέρα, ο Durruti και ο Garcia Oliver, επισκέφθηκαν τον πρόεδρο Companys. Όπως γράφει ο Hugh Thomas: «αυτοί οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι της βίας έκατσαν μπροστά στον Companys, με τα όπλα ανάμεσα στα γόνατά τους, τα ρούχα τους σκονισμένα από τη μάχη και τις καρδιές τους απαρηγόρητες απ’ τον θάνατό του Ascaso». Ο Companys στο λόγο που έβγαλε είπε ότι η CNT και οι αναρχικοί ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν όπως τους άξιζε. Τώρα όμως ήταν κύριοι της πόλης. Τους κάλεσε να τον δεχτούν σαν αρχηγό της Καταλανικής Κυβέρνησης. Ο Garcia Oliver έγινε ο πρώτος αναρχικός… υπουργός Δικαιοσύνης του κόσμου! Οι Καταλανοί εργάτες οργάνωσαν μια «Αντιφασιστική Επιτροπή Πολιτοφυλακής» η οποία περιελάμβανε αντιπροσώπους της CNT, της FAI, της UGT, τροτσκιστές και κάποιες δημοκρατικές οργανώσεις. Σύμφωνα με τον Thomas, αυτή η επιτροπή ήταν η πραγματική «κυβέρνηση» της Βαρκελώνης και όλης της Καταλωνίας. Ελεγχόταν από τους αναρχικούς αντιπροσώπους, Oliver, Durruti και τον αδελφό του Ascaso, Joaquin. Μια βδομάδα αργότερα, η επιτροπή ανέθεσε στον Durruti να οργανώσει έναν αντιφασιστικό στρατό. Έτσι δημιουργήθηκε η περίφημη «Ταξιαρχία Durruti».

ΑΡΑΓΩΝΙΑ

Στις 23 Ιουλίου, δύο ταξιαρχίες ξεκίνησαν από τη Βαρκελώνη για τη Σαραγόσα και το μέτωπο της Αραγωνίας. Η πρώτη αποτελούνταν από περίπου 1000 αναρχικούς. Ο αριθμός της γρήγορα αυξήθηκε σε 8000 με 10000. Όλοι ήταν εθελοντές αναρχικοί, συμπαθούντες και μέλη της CNT. Στις αρχές Αυγούστου η Ταξιαρχία Durruti βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τη Σαραγόσα. Κάποιος όμως Συνταγματάρχης Villalba, διοικητής της φρουράς της Barbarstro και τώρα διοικητής των δημοκρατικών δυνάμεων στο μέτωπο της Αραγωνίας, έπεισε τον Durruti να σταματήσει, για να μην αποκοπεί από τις άλλες ταξιαρχίες. Ο Durruti συμφώνησε. Αργότερα όμως επιτέθηκε στην πόλη. Στην διάρκεια της επιθέσεως το μόνο που απέμεινε από τον καθεδρικό ναό της ήταν αποκαΐδια. Λέγεται ότι πριν την επίθεση, ο Durruti είπε σ’ ένα ρώσο δημοσιογράφο: «Είναι πιθανό μόνο 100 από μας να επιζήσουν. Μ’ αυτούς όμως τους 100 θα μπούμε στη Σαραγόσα. Θέλω να είμαι ο πρώτος που θα μπω. Δεν θα δηλώσουμε υποταγή ούτε στη Μαδρίτη, ούτε στη Βαρκελώνη. Ούτε στον Azaka ούτε στον Companys. Θα δείξουμε σε σας τους μπολσεβίκους πως γίνεται η επανάσταση».

Η Σαραγόσα έπεσε και οι φασίστες δεν ελέγχουν πια την Αραγονία. Ο Σούχυ έγραψε πως «απ’ οπουδήποτε περνούσε η ταξιαρχία, δημιουργούνταν κολεκτίβες προετοιμάζοντας τα πάντα για το αύριο». Ο Felix Morrow στο «Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ισπανία» γράφει ότι «τουλάχιστον τα 3/4 της γης είχαν κολλεκτιβοποιηθεί. Όσοι ήθελαν να δουλέψουν την γη, μπορούσαν να το κάνουν, χωρίς όμως τη χρήση μισθωτής εργασίας… Η αγροτική παραγωγή της περιοχής ανέβηκε από 30% το προηγούμενο έτος, στο 50% χάρη στην κολεκτιβοποίηση. Μεγάλα αποθέματα δόθηκαν χωρίς αντίτιμο για τις ανάγκες του μετώπου». Ο Thomas γράφει πως «συνολικά υπήρχαν 450 κολεκτίβες».

Το Σεπτέμβρη, μετά την απελευθέρωση της Αραγωνίας από τους φασίστες, ο Durruti έδωσε συνέντευξη στον Pierre Van Paasen της Toronto Star.

«Για μας» είπε ο Durruti, «το ζήτημα είναι να συντρίβει ο φασισμός μια για πάντα. Καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν πολεμά το φασισμό μέχρι θανάτου. Όταν οι αστοί βλέπουν τη δύναμή τους να χάνεται, έρχεται ο φασισμός για να τη διατηρήσει. Η ισπανική κυβέρνηση από καιρό θα μπορούσε ν’ αφήσει τα φασιστικά στοιχεία ανίσχυρα. Προτίμησε όμως να συμβιβαστεί. Ακόμα και τώρα υπάρχουν κάποιοι στην κυβέρνηση που θέλουν να φερθούν με το μαλακό στους φασίστες. Ποτέ δεν ξέρεις… Ίσως η κυβέρνηση τους χρειάζεται για να συντρίψει τους εργάτες. Ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε. Για μας δεν σημαίνει τίποτα το ότι υπάρχει μια Σοβιετική Ένωση για την ασφάλεια της οποίας οι εργάτες της Γερμανίας και της Κίνας θυσιάστηκαν στους φασίστες από το Στάλιν. Η επανάσταση στην Ισπανία είναι εδώ και τώρα κι όχι μετά τον επόμενο ευρωπαϊκό πόλεμο. Πολύ περισσότερο ανησυχούν για μας ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, παρά για ολόκληρο το ρωσικό κόκκινο στρατό. Ελπίζουμε να δώσουμε το παράδειγμα στους εργάτες της Γερμανίας και της Ιταλίας, για το πώς ν’ αντιμετωπίσουν το φασισμό. Φυσικά και δεν περιμέναμε βοήθεια από καμιά κυβέρνηση στον κόσμο.

Ούτε βεβαίως από τη δική μας».

«Όμως» διέκοψε ο Van Paasen, «έτσι θα κάθεστε σε ένα σωρό από ερείπια».

Και ο Durruti απάντησε: «Όλη μας τη ζωή την περάσαμε σε τρώγλες και τρύπες. Θα μπορέσουμε λοιπόν να βολευτούμε για κάποιο καιρό. Μη ξεχνάτε όμως ότι μπορούμε και να χτίζουμε. Οι εργάτες είναι που χτίσανε τα παλάτια και τις πολιτείες στην Ισπανία, την Αμερική και παντού. Εμείς θα χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια. Και ακόμα καλύτερα! Δεν φοβόμαστε καθόλου τα συντρίμμια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Οι αστοί ας καταστρέψουν το δικό τους κόσμο κι ας πεθάνουν, εγκαταλείποντας το προσκήνιο της ιστορίας. Κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει αυτήν ακριβώς την στιγμή».

ΜΑΔΡΙΤΗ – ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στις αρχές Νοέμβρη του 1936, ο στρατός του Franco αποτελούμενος κυρίως από Μαροκινούς και Λεγεωνάριους, πολιορκούσε τη Μαδρίτη. Οι μάχες ξεκίνησαν στις 8 Νοέμβρη. Από τη μια ήταν ένας πολύ καλά εξοπλισμένος στρατός με την υποστήριξη γερμανών και Ιταλών βομβιστών κι από την άλλη ένα πλήθος εξαθλιωμένων εργατών. Ο Franco είπε ότι προτιμούσε να καταστρέψει τη Μαδρίτη συθέμελα, παρά να την αφήσει στους Μαρξιστές. Ναζί στρατιώτες της Λεγεώνας του Κόνδορα σχεδίασαν να κάψουν την πόλη, τετράγωνο – τετράγωνο. Από τις 16 Νοέμβρη, η Μαδρίτη βομβαρδιζόταν νυχθημερόν από γερμανικά αεροπλάνα. Μέσα σε 3 νύχτες πάνω από 1000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς. Επί πλέον, η Μαδρίτη αποκόπηκε απ’ όλη την υπόλοιπη χώρα. Σ’ αυτήν την απελπιστική κατάσταση, ο Durruti αποφάσισε να μεταφέρει 4000 μέλη της ταξιαρχίας του από την Αραγωνία, για να βοηθήσουν τη Μαδρίτη. Η άφιξή του αναπτέρωσε το ηθικό των αγωνιζόμενων εργατών. Για πολύ λίγο, η κατάσταση φάνηκε ν’ αλλάζει. Όμως στις 20 Νοέμβρη, καθώς έβγαινε από ένα αυτοκίνητο μια αδέσποτη σφαίρα τον πέτυχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού και πέθανε ακαριαία. Στις 22 του μήνα, το σώμα του μεταφέρθηκε στη Βαρκελώνη συνοδευόμενο από μια ομάδα αγαπημένων του συντρόφων. Χιλιάδες και χιλιάδες πέρασαν μπροστά από το ανοιχτό φέρετρο. Ο Karill περιγράφει την κηδεία ως εξής: «Είχε κανονιστεί για τις 10 το πρωί, από ώρες όμως πριν ήταν αδύνατο να πλησιάσει κανείς την Via Layetana. Απ’ όλες τις κατευθύνσεις έφτανε κόσμος με σημαίες στα χέρια. Όλη η Βαρκελώνη βρισκόταν στους δρόμους για ν’ αποχαιρετήσει τον άνθρωπό της. Στα χείλη όλων βρισκόταν η φράση «θα εκδικηθούμε». Τεράστια πλήθη στριμώχνονταν έξω από το κτίριο της επιτροπής απ’ όπου οι σύντροφοι του Durruti μετέφεραν το φέρετρο στους ώμους τους. Η μπάντα έπαιζε τον ύμνο «Οι γιοι του λαού». Δεκάδες χιλιάδες ύψωσαν την σφιγμένη τους γροθιά ως χαιρετισμό. Παρόντες ήταν ο αναρχικός … υπουργός δικαιοσύνης Garcia Oliver και ο Ρώσος πρόξενος που δήλωσε βαθύτατα συγκινημένος! Πάνω από 500.000 άνθρωποι ήταν στην κηδεία. Χιλιάδες μαύρες και μαυροκόκκινες σημαίες ανέμιζαν στη Βαρκελώνη εκείνη τη μέρα».

ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ Ο DURRUTI;

Ο Brenan λέει πως οι Ascaso και Durruti ήταν φανατικοί, οι οποίοι διαμέσου της τόλμης τους έγιναν ήρωες του Καταλανικού προλεταριάτου. Ήταν οι «άγιοι» της αναρχίας δείχνοντας το δρόμο με το παράδειγμά τους. Ο Thomas λέει πως για κάποιους ο Durruti ήταν ένας ληστής, δολοφόνος και ταραξίας. Για άλλους ήταν ήρωας που γέλαγε σαν παιδί και θρηνούσε μπροστά στην ανθρώπινη τραγωδία. Ο Woodcock τον αποκαλεί ιδεαλιστή και αρχηγό των ανταρτών.

Η Federica Montseny τον περιγράφει σαν ένα καλοσυνάτο άνθρωπο με ηράκλειο σώμα και μάτια μικρού παιδιού, σ’ ένα μισοάγριο πρόσωπο. Ήταν ένα άνθρωπος που δεν ήθελε με τίποτα να επιβάλλεται στους άλλους. Ο Liberto Callezas μίλησε για την τιμιότητα και την επιμονή του: «Ο Durruti επηρεάστηκε από τα λόγια του αναρχικού Anselmo Lorenzo. Προτιμούσε τα απλά λόγια. Επέμενε πάντα στη σαφήνεια. Όταν μιλούσε, οι άλλοι πάντα τον καταλάβαιναν. Ήταν πολύ συχνά εύθυμος, σαν τον Makhno». H Goldman όταν τον γνώρισε τον περιέγραψε ως μια πραγματική πηγή δραστηριότητας.

Η Ταξιαρχία Ντουρρούτι, σαν τους αντάρτες του Makhno, ήταν αμιγώς προλεταριακού χαρακτήρα.

Ένας σύντροφός του έγραψε για την Ταξιαρχία: «Δεν είμαστε ούτε στρατιωτικοί, ούτε γραφειοκρατικά οργανωμένοι. Αντιπροσωπεύουμε την ένωση των καταπιεσμένων προλετάριων, αγωνιζόμενοι για την ελευθερία όλων». Ο Durruti υπερασπίστηκε το αναρχικό πνεύμα της ταξιαρχίας ως την τελευταία του πνοή. Το σημαντικότερο είναι η εθελοντική αυτοπειθαρχία. Και το τέλος της δράσης της δεν θα είναι τίποτε άλλο, από την ελεύθερη κοινωνία». Ο Durruti έτρωγε και κοιμόταν μαζί με όλους τους άλλους.
Κι αν υπήρχε έλλειψη σε κάτι, βολευόταν όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι.

Για τον εαυτό του, ο Durruti είπε στην Goldman: «Υπήρξα αναρχικός όλη μου τη ζωή. Ελπίζω να παρέμεινα έτσι. Θα λυπόμουν για τον εαυτό μου, αν μετατρεπόμουν σε στρατηγό και διοικούσα τους ανθρώπους με στρατιωτικό τρόπο. Πιστεύω ακλόνητα, όπως πάντα, στην ελευθερία. Στην ελευθερία που πηγάζει από την αίσθηση της υπευθυνότητας. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη. Θα πρέπει όμως να είναι εσωτερική αυτοπειθαρχία, βασισμένη σ’ ένα κοινό σκοπό κι ένα δυνατό αίσθημα συντροφικότητας».

Peter E. Newell

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 40, Ιούνιος 2005

Μια Εναλλακτική (ακροδεξιά) για τη Γερμανία

«Τα ηλίθια μοσχάρια διαλέγουν τον χασάπη τους… και όλα θυμίζουν πλέον το 1933» έλεγαν οι στίχοι από ένα γερμανικό τραγουδάκι που κυκλοφόρησε στο Ίντερνετ λίγε ημέρες πριν από τις εκλογές στο ομόσπονδο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας. Ο Χασάπης, σύμφωνα με το δημιουργό του τραγουδιού, είναι το ισλαμοφοβικό, ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που κέρδισε τη δεύτερη θέση μετά τους σοσιαλδημοκράτες (SPD) αφήνοντας το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Μέρκελ στην τρίτη θέση.

Αν κρίνει κανείς από τη δημοφιλία του τραγουδιού, το οποίο σε ελάχιστες ημέρες ξεπέρασε τα 13 εκατομμύρια θεάσεις, θα περίμενε ότι το κύμα αγανάκτησης απέναντι στον ακροδεξιό λόγο του AfD θα κυριαρχούσε και στις εκλογές, εξαφανίζοντας το κόμμα από τις πρώτες θέσης του εκλογικού χάρτη.

Καθώς όμως η οργή που συγκεντρώνεται στο συγκεκριμένο κρατίδιο δεν έβρισκε έκφραση σε κανένα από τα καθεστωτικά κόμματα αλλά ούτε και στις δυνάμεις τη αριστεράς ή τους πράσινους, ο φιλοφασιστικός λόγος εντόπισε και πάλι γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Σφηνωμένο δυτικά της Πολωνίας, το κρατίδιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας «προσφέρει» στους κατοίκους του το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα σε ολόκληρη τη Γερμανία – 17.500 έναντι 21.100 ευρώ που είναι ο γερμανικός μέσος όρος. Μπορείς να «διαβάσεις» την φτώχεια και την παρακμή στις εγκαταλελειμμένες προσόψεις των κτιρίων του.

Παρά το γεγονός ότι στις αραιοκατοικημένες εκτάσεις του ζουν μόλις 11.000 πρόσφυγες και το συνολικό ποσοστό των μη Γερμανών κατοίκων δεν ξεπερνά το 3%, το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία κατάφερε να επιβάλει τη ξενοφοβική ατζέντα του και στα δυο κόμματα εξουσίας. Ο επικεφαλής των χριστιανοδημοκρατών έκανε σημαία της εκστρατείας του την απαγόρευση της μουσουλμανικής μπούρκας ενώ και οι σοσιαλδημοκράτες, που κυριαρχούσαν για 22 χρόνια στην περιοχή, ασκούσαν κριτική στο AfD… από τα δεξιά.

Αν άκουγε κανείς τα επιχειρήματα, που επικράτησαν στην προεκλογική εκστρατεία, θα πίστευε ότι οι βασικοί υποψήφιοι είχαν απλώς αντιγράψει τις ομιλίες πολιτικών από κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη, όπου το μεταναστευτικό αποτελεί σημαντικό πρόβλημα. Αντίθετα κανένας δεν ήθελε να ασχοληθεί με την καλπάζουσα ανεργία, η οποία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ήταν το πιο φλέγον ζήτημα για σχεδόν το 40% των ερωτηθέντων. Ελάχιστοι θύμισαν ότι από την περιοχή έχουν μεταναστεύσει περίπου 300.000 Γερμανοί πολίτες μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν την ανέχεια και τις συνεχείς περικοπές επιδομάτων και προνομίων που τους επεφύλασσαν οι ηγεσίας του SPD και του CDU, τις τελευταίες δεκαετίες.

Υπό αυτή την έννοια το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών, αφού κατάφερε να επιβάλλει την ατζέντα του και να πείσει το πολιτικό κατεστημένο ότι αφού δεν μπορεί και δεν θέλει να αντιμετωπίσει τα φλέγοντα ζητήματα της οικονομίας καλά θα κάνει να εντοπίσει αποδιοπομπαίους τράγους (στο πρόσωπο των μεταναστών και των προσφύγων). Οι ξένοι θα πρέπει να επωμιστούν όλη την ευθύνη για όσα συνέβησαν στην περιοχή από την γερμανική ενοποίηση μέχρι τις ημέρες μας.

Καθώς μάλιστα οι Πράσινοι, που αποφεύγουν την ξενοφοβική ρητορική, δεν έχουν να προτείνουν καμία εναλλακτική για την οικονομική πολιτική ενώ το Κόμμα της Αριτηςράς (Die Linke) δαπανά όλο και περισσότερες από τις δυνάμεις του για να προασπίζεται το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι τα δικαιώματα των Γερμανών εργαζομένων, το παράδειγμα του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας αποτελεί απλώς μια μικρογραφία όσων ήδη συμβαίνουν σε ολόκληρη τη χώρα.

Οι εκλογές συνέπεσαν χρονικά με τη δημοσίευση από το ομοσπονδιακό υπουργείο Εργασίας νέων στοιχείων που αποδεικνύουν τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας στη Γερμανία. Στη πολυσέλιδη έκθεση αναφέρεται ότι το 60% των εργαζομένων απασχολείται πλέον πολύ περισσότερο απ ‘ότι προβλέπει το συμβόλαιό του ενώ οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να βρουν νυχτερινές εργασίες αυξήθηκαν από τα 2.4 στα 3.3 εκατομμύρια. Περίπου 816 εκατομμύρια ώρες εργασίας έμειναν απλήρωτες το 2015 γιγαντώνοντας τα κέρδη των επιχειρήσεων σε βάρος των υπαλλήλων τους. Αντίστοιχα τα περίπου έξι εκατομμύρια εργαζομένων που το 1995 δούλευαν τα σαββατοκύριακα έχουν αυξηθεί κατά τέσσερα ακόμη εκατομμύρια. Το παλιό σλόγκαν των γερμανικών συνδικάτων «τα Σάββατα ο μπαμπάς μένει μαζί μου» με το οποίο ζητούσαν τη συρρίκνωση της εργάσιμης εβδομάδας αποτελούν αναπόληση από το μακρινό παρελθόν – πριν καταφέρει ο Σρέντερ να επιβάλλει την αντιλαϊκή Ατζέντα 2000.

Παρά το γεγονός ότι η τρομακτική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας μπορεί να μην φαντάζει τραγική στον ευρωπαϊκό νότο – ο οποίος βυθίζεται στην διαρκή ανεργία – είναι αυτή ακριβώς η ένταση της εκμετάλλευσης που επιδεινώνει την κρίση στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Οι Γερμανοί εργαζόμενοι γεύονται αναλογικά ελάχιστα από τα πλεονάσματα που συγκεντρώνει η χώρα τους, ενώ αυξάνουν συνεχώς το χάσμα ανταγωνιστικότητας με την ευρωπαϊκή περιφέρεια βυθίζοντας τις μικρές οικονομίες στα ελλείματα και τα χρέη.

Σε αυτό το σκηνικό το ξενοφοβικό AfD, το οποίο ασκεί κριτική στο οικοδόμημα της ΕΕ με εθνικιστικούς όρους και όχι με επιχειρήματα υπέρ των Γερμανών εργαζομένων, φαντάζει σαν λύση για τις χειμαζόμενες μάζες αλλά κυρίως για τις οικονομικές ελίτ, που θέλουν μια αντιδραστική δύναμη για να απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς. Το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, το οποίο τρία μόλις χρόνια μετά τη δημιουργία του εκπροσωπείται πλέον σε οκτώ από τα 16 ομόσπονδα κρατίδια είναι εδώ για να μείνει.

Άρης Χατζηστεφάνου

Εφημερίδα ΠΡΙΝ 11/9/2016

info-war.gr

anemosantistasis.blogspot.com