ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

 · by kseeath ·

Κ.Μαραγκός | Avantgarde

Ανεξάρτητα το τι πιστεύει κανείς για τον Τσίπρα, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένας θρίαμβος για τον ίδιο και το εναπομείναν κόμμα του. Ένα κόμμα που μπορεί να έχασε το πιο δυναμικό αριστερό του κομμάτι μαζί και σύσσωμη τη νεολαία του, αλλά κατάφερε να καταγράψει τα ίδια σχεδόν ποσοστά με αυτά της 25ης Γενάρη. Αυτό ήταν πέρα από κάθε πρόβλεψη. Είναι αλήθεια ότι ο Σύριζα του 3ου μνημονίου έχασε 320 χιλ από τα 2,24 εκ ψήφους του Γενάρη. Ακόμα και έτσι όμως διατήρησε το 85% της επιρροής του. Όμως απώλειες σε ψήφους δεν είχε μόνο ο Σύριζα. Η ΝΔ χάνει 200 χιλ, η νεοφιλελεύθερη κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, Κιδησο, δημαρ, ποτάμι) χάνουν επίσης 180 χιλ., οι Ανελ 93 χιλ, ενώ ακόμα και ο Λεβέντης που κερδίζει 70 χιλ μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι γίνεται πόλος των απανταχού γραφικών ψηφοδελτίων που άλλοτε μοιράζονταν σε ανάλογης σοβαρότητας λίστες σαν αυτές του Γκλέτσου που τώρα δεν συμμετείχαν στις εκλογές. Αλλά δεν χρειάζεται να χάνουμε το χρόνο μας με φαιδρές και εφήμερες ιστορίες. Ήδη ένας άλλος αστέρας ονόματι Θεοδωράκης καταποντίστηκε και το κομματίδιό του θα πρέπει από τώρα να ετοιμάζεται για την νεκρώσιμη ακολουθία.  Όπως και να χει οι απώλειες του Σύριζα ισοσκελίστηκαν από τις απώλειες των βασικών του αντιπάλων και ως εκ τούτου δεν επηρέασαν την τελική εικόνα.

Για να κλείσουμε με τα στατιστικά δεδομένα των εκλογών, η αριστερά που συνεχίζει να είναι αντιμνημονιακή περιορίζεται σε ποσοστά κάτω από 10%. Αυτό άσχετα από τη στάση στο δημοψήφισμα είναι μια ξεκάθαρη ήττα είτε για την αριστερά (ΛΑΕ, Ανταρσυα) που κατέβηκε στις εκλογές με το σύνθημα “ΟΧΙ μέχρι το τέλος” θεωρώντας ότι μπορεί να εκπροσωπήσει το “προδομένο” 62% του δημοψηφίσματος, είτε για το ΚΚΕ που για ακόμα μια φορά δεν κατάφερε να εισπράξει απολύτως τίποτα από την “αποκάλυψη” του ΣΥΡΙΖΑ που κορόιδευε το λαό για να του φορτώσει ακόμα ένα μνημόνιο. Το ΚΚΕ ενώ νιώθει δικαιωμένο -“εμείς τα λέγαμε”-, αντί να σαρώσει από το ξεβράκωμα των “ευρωλάγνων που τα έκαναν ανοιχτά πλακάκια με τη λυκοσυμμαχία”, απλά διατηρεί τα ποσοστά του, αν και σε απόλυτους αριθμούς χάνει 37000 ψήφους. Εντάξει η ΛΑΕ ως Συριζα Νο2 ήταν νομοτέλεια να χρεωθεί τα πεπραγμένα τη 7μηνης διακυβέρνησης που έστρωσαν το δρόμο στο 3ο μνημόνιο, αλλά το ΚΚΕ; Γιατί, αυτό το αμόλυντο κόμμα, δεν εισέπραξε τίποτα από τη λαϊκή αγανάκτηση, από τον αγνό λαό που θα πληρώσει ξανά το μάρμαρο αφού πρώτα είχε πάρει και τις σχετικές προειδοποιήσεις από το κόμμα της εργατικής τάξης; Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να αποφύγει ούτε και η Ανταρσύα που περίμενε πως και πως να κεφαλαιοποιήσει κάτι από την τεράστια δεξαμενή του 62% του “περήφανου” ΟΧΙ, ύστερα από την “προδοσία” του Συριζα. Άνθρακες όμως ο θησαυρός. Η Ανταρσύα περιορίστηκε στις παραδοσιακούς ψηφοφόρους της (45000) και μάλιστα 30000 πιο κάτω από το ιστορικά υψηλό των 75500 το Μάη 2012. Γιατί άραγε; Γιατί ο μαχόμενος και περήφανος λαός γύρισε την πλάτη στην αντικαπιταλιστική αριστερά που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του ΟΧΙ;

Αλλά ας αφήσουμε τα ερωτήματα για την αριστερά στο τέλος. Και ας ξεκινήσουμε από το πως διαμορφώνεται η κατάσταση με αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα.

Τέλος στην πολιτική αστάθεια

Η νέα κυβέρνηση Τσίπρα δεν προκαλεί πια κανένα πανικό στο διεθνές και ντόπιο αστικό κατεστημένο. Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Σύριζα είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές της 25ης Γενάρη. Άλλωστε πριν πέσει υπέγραψε το 3ο μνημόνιο και στην προεκλογική του καμπάνια δεν μιλησε καν για την επαναδιαπραγμάτευσή του. Τώρα δεν υπάρχει καμία υπόσχεση για το σκίσιμο των μνημονίων, για την αποκατάσταση του βασικού, για κάποια 13η σύνταξη, για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κοκ. Ο ξεδοντιασμένος Σύριζα είναι πλέον μέρος της ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού σκηνικού και ένας φερέγγυος συνομιλητής των δανειστών που δηλώνουν έτοιμοι για περαιτέρω συνεργασία. Μια ακόμα γέφυρα μέχρι να ξεπεραστεί πλήρως η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που προκάλεσε η απότομη κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου. Πολύ περισσότερο ο Σύριζα πλέον είναι το παράδειγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ενώ πριν από 9 μήνες ήταν το παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη ότι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος. Ο Σύριζα ενώ ξεκίνησε ως φορέας ελπίδας για τους υποτελείς όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης τώρα περιφέρει την ήττα του ανά την υφήλιο. Πριν λίγους μόνο μήνες απειλούσε τις αγορές με εγκεφαλικό και τώρα περιορίζεται στην καταπολέμηση της διαφθοράς και σε κάποια υπόσχεση για ένα παράλληλο πρόγραμμα μόνο εφόσον… τηρηθούν οι στόχοι των μνημονιακών δεσμεύσεων. Αν δεν είναι κανείς απατεώνας είναι απλά ηλίθιος. Εντάξει ας δεχτούμε ότι ο καημένος ο Τσίπρας πάλεψε με τα λιοντάρια και έχασε. Είναι ανάγκη τώρα να μας δουλεύει και μες στα μούτρα μας; Για ποιο παράλληλο πρόγραμμα μπορεί να μιλάει κανείς, όταν το μνημόνιο απαιτεί δραματικές μειώσεις συντάξεων, νέο μισθολόγιο στο δημόσιο, κατάργηση επιδομάτων, αυξήσεις σε εισφορές, αυξήσεις 7 και επιπλέον χρόνια στα όρια για συνταξιοδότηση. Να σε κάψω Γιάννη, να σ‘ αλείψω λάδι. Για ποια καταπολέμηση της διαφθοράς μιλάνε όταν ιδιωτικοποιείται ότι έχει απομένει στο δημόσιο παραδίδοντάς το στη λεηλασία του κεφαλαίου. Για ποια διαφάνεια μιλάνε όταν ετοιμάζονται να χαρίσουν ακόμα 30 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων τραπεζών για να  συνεχίσουν να τις λυμαίνονται οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι καπιταλιστές που λυμαίνονται τη χώρα από την εποχή του εμφυλίου πολέμου;

Στο λόγο του Σύριζα υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τις προσδοκίες που καλλιεργούσε πριν ένα χρόνο, ακόμα και πριν λίγους μήνες. Πλέον έχει ένα λόγο καθαρά συστημικό, κι αυτό έχει τη σημασία του. Η ψήφος που πήρε ο Σύριζα αυτή τη φορά είναι πάνω σε αυτή τη βάση και ως εκ τούτου δεν δημιουργεί καμία προσδοκία. Αυτό από μόνο του αποκαθιστά την πολιτική τάξη. Δεν υπάρχει πλέον καμία αντίφαση στη διαχείριση του αστικού συστήματος. Οι λαϊκές τάξεις που ψήφισαν Συριζα (μετά  την τσιπρική ερμηνεία του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, την υπογραφή του μνημονίου και την εκκαθάριση της κοινοβουλευτικής του ομάδας από τους αριστερούς διαφωνούντες που πλέον λοιδορούνται ως οι τρελοί της δραχμής μέχρι και ως πράκτορες της Μόσχας από του πρώην συντρόφους τους), ανεξάρτητα από τους λόγους που το έκαναν, με την ψήφο τους δίνουν την πολυπόθητη λαϊκή νομιμοποίηση που ήθελε ο Τσίπρας, αλλά κυρίως η αστική τάξη προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η αστική αντιεξέγερση ύστερα από την αριστερή παρένθεση των 7 μηνών που πράγματι καθυστέρησε την εφαρμογή  την επικαιροποίηση και την κλιμάκωση των μνημονιακών μέτρων (=καπιταλιστική αντεπανάσταση). Ως εκ τούτου το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι απλώς μια προσωπική νίκη του Τσίπρα, αλλά μια νίκη της αστικής αντίδρασης που αποκτά πλέον έναν νέο βασικό πυλώνα διαμεσολάβησης και κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης.

Λαός σε απόγνωση

Είναι αλήθεια ότι ένα τεράστιο ποσοστό από αυτούς που το έριξαν στο Σύριζα στις 20 Σεπτέμβρη δεν έγιναν ξαφνικά οπαδοί του μνημονίου, ούτε έπαψαν να θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς. Είναι αλήθεια επίσης ότι μπορεί και να σιχτιρίζουν τον Τσίπρα που υπέγραψε το μνημόνιο που έκανε πίσω από την λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος, που συμβιβάστηκε με τις μνημονιακές δυνάμεις. Ακόμα και έτσι όμως τον ψήφισαν θεωρώντας ότι η άλλη λύση θα ήταν ακόμα χειρότερη. Ότι μια επιστροφή της ΝΔ με τα στηρίγματα του Πασόκ και του Ποταμιού θα ήταν μια κόλαση, ενώ με τον Σύριζα τουλάχιστον δεν θα μας πάρουν και τα βρακιά. Θα σωθούν οι επαναπροσληφθέντες, δεν θα ξανακλείσει η ΕΡΤ και τέλος πάντων θα πετάει που και που και κάνα ψίχουλο όπως τα 70 ευρώ για το Σούπερ Μαρκετ σε 300χιλ για την ανθρωπιστική κρίση. Τουλάχιστον θα έχουμε έναν πρωθυπουργό που διαφωνεί με το μνημόνιο ενώ οι προηγούμενοι το χαίρονται κιόλας. Σίγουρα ο κόσμος που τον ψήφισε δεν είναι το ίδιο με τους κρετίνους που ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και πολύ περισσότερο τα φασιστόμουτρα της ΧΑ. Όμως για την αστική σταθερότητα οι βαθύτεροι λόγοι δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ο Σύριζα σύμφωνα με τον Παπαδημούλη εκλέχθηκε για να εφαρμόσει την συμφωνία. Και αφού ψηφίστηκε μπορεί ο κάθε Τσίπρας να ισχυρίζεται ότι και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δεν σήμαινε τίποτα περισσότερο από την ερμηνεία που του έδωσε ο ίδιος.

Αυτό είναι μια καλή αφετηρία για να αποκατασταθούν οι σχέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης των υποτελών προς τα αφεντικά τους. Μια διαδικασία που περνάει μέσα από διαμεσολαβήσεις και ο Σύριζα είναι πλέον ο βασικός της φορέας. Στο βαθμό που οι από κάτω δεν βλέπουν μια άλλη λύση και αποδέχονται το μοιραίο (there is no alternative) τότε η κανονικότητα έχει αποκατασταθεί.

Η αποχή και άλλα φαντασιακά υποκείμενα

Πολλοί -μεταξύ τους και οι αναρχικοί- πιστεύουν ότι οι εκλογές είναι το πεδίο -και η αιτία- εξημέρωσης των ταξικών ενστίκτων. Αρκεί λοιπόν μια αντιεκλογική στάση -αποχή- για να αποφύγουμε την παγίδα που μας στήνουν αφεντικά και κράτος.Πρόκειται για κοινοβουλευτικό φετιχισμό από την ανάποδη. Οι εκλογές πράγματι είναι το πεδίο νομιμοποίησης του ταξικού συσχετισμού (και των σχέσεων εκμετάλλευσης), μόνο που αυτός ο συσχετισμός (δυσμενής ή όχι) υπάρχει και χωρίς τις εκλογές. Οι εκλογές είναι εργαλείο για την νομιμοποίηση της αστικής εξουσίας, αλλά δεν μπορεί να είναι εργαλείο για την ανατροπή της. Αυτό αποδείχτηκε στο δημοψήφισμα που ένα 62% ψήφισε ενάντια στην θέληση της αστικής τάξης που είχε συσπειρωθεί στο Μένουμε Ευρώπη, αλλά αυτή η εμφανώς συντριπτική πλειοψηφία των 2/3 δεν κατάφερε να αλλάξει το παραμικρό. Απεναντίας ανατράπηκε ως “λαϊκή εντολή” χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά με μια απλή δήλωση του Τσίπρα από κοινού με τους αρχηγούς του Μένουμε Ευρώπη. Αλλά και μια τεράστια αποχή επίσης δεν προκαλεί τριγμούς παρά μόνο βαρετές συζητήσεις για το περιεχόμενό της.

Δυστυχώς στις ανεκδιήγητες ερμηνείες της αποχής συμμετέχουν πρόθημα εκτός από τους αναρχικούς και μια μεγάλη γκάμα αριστερών που συνήθως αποτυγχάνουν στον κοινοβουλευτικό στίβο να εκπροσωπήσουν τα “γνήσια συμφέροντα” των λαϊκών τάξεων, του προλεταριάτου, του περήφανου ΟΧΙ κοκ. Αμέσως μετά την πανωλεθρία της αντιμνημονιακής, αντικαπιταλιστικής κοκ αριστεράς ακούσαμε ότι η αύξηση της αποχής οφείλεται στο κόσμο που αηδιασμένος από την προδοσία του ΟΧΙ δεν προσήλθε στις κάλπες. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι οι 600χιλ λιγότεροι ψηφοφόροι από τον Ιούλιο και οι 780χιλ από το Γενάρη αποτελούν μια ωρολογιακή επαναστατική βόμβα έτοιμη να εκραγεί στα θεμέλια της αστικής σταθερότητας; Στην ένσταση ότι η αποχή χτύπησε ολόκληρο τον πολιτικό χάρτη υπάρχει “απάντηση” από όσους ψάχνουν με το κιάλι να βρουν που εξαφανίστηκε το 62%, ή που συνήθως εξαφανίζεται το επαναστατικό υποκείμενο και στήνει πάντα στο ραντεβού με την ιστορία: Η αποχή έχει αριστερό πρόσημο απλά οι απώλειες του Σύριζα μειώθηκαν από τις εισροές που είχε από τα υπόλοιπα κόμματα του αστικού τόξου που είδαν στον μεταμνημονιακό Σύριζα ένα καλό εργαλείο για την αστική σταθερότητα. Αυτό πράγματι θέλει διερεύνηση, παρόλο που δεν προκύπτει από καμία λογική, ούτε καν από τις έρευνες για τις μετακινήσεις. Πχ ο Συριζα στις έρευνες αυτές είχε 8% απώλειες προς τη ΝΔ ενώ αντίστροφα μετακινήθηκε μόνο ένα 3%. Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε ότι ολόκληρη η αύξηση της αποχής  (780χιλ) έχει αριστερό και αντιμνημονιακό πρόσημο, ακόμα και η υπόλοιπη αποχή να εκφράζει μια απέχθεια στο πολιτικό σύστημα και πάλι δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Γιατί λοιπόν με τόσο τεράστια αποχή οι εκλογές παραμένουν εργαλείο “δημοκρατικής/λαϊκής” νομιμοποίησης της αστικής εξουσίας; Θα το απαντήσει κανείς αυτό ή θα συνεχίζει η αριστερά του κυρίαρχου λαού και η αναρχία του αδιαμεσολάβητου αγώνα, να υπεκφεύγει της πραγματικότητας;

Δεν έχει κανένα νόημα να κρύβεται κάνεις πίσω από την αποχή και να ψάχνει το βαθύτερο ταξικό και αδιαμεσολάβητο νόημά της. Πολύ περισσότερο να προσπαθεί να την οικειοποιηθεί και να την μετατρέψει σε σε ένα εν υπνώσει επαναστατικό υποκείμενο. Οτι δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια λέει μια παλιά παροιμία. Η αποχή, στην πραγματικότητα είναι ο ορισμός της παθητικής στάσης. Το συντριπτικό της ποσοστό είναι αποχή από τα κοινά όχι μόνο από τις εκλογές. Και δεν μιλάμε εδώ για την αναγκαστική αποχή που κάνει κάποιος που ζει μόνιμα στην Αστόρια της Νέας Υόρκης ή στην Αδελαϊδα της Αυστραλίας. Ή για την αποχή που κάνει ο ετεροδημότης γιατί δεν έχει μια για να μετακινηθεί. Και ως γνωστόν οι μαζικές μετακινήσεις αυτού του είδους με δωρεάν εισιτήρια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που χρέωναν την Ολυμπιακή έχουν τελειώσει διαπαντός. Δεν μιλάμε επίσης για την αποχή των υπέργηρων, των ασθενών και πολύ περισσότερο των πεθαμένων που βρίσκονται ακόμα στους εκλογικούς καταλόγους. (Το ενεργό εκλογικό σώμα που ζει στην Ελλάδα και όχι στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Γερμανία και τα νεκροταφεία δεν είναι 9,8 εκ αλλά το πολύ 8,2 εκ -ντόπιος πληθυσμός 10εκ μείον 1,8 εκ ανήλικοι. Ως εκ τούτου η πραγματική αποχή δεν είναι 45% αλλά το πολύ 32% και αν συνυπολογίσει τα προβλήματα μετακίνησης ίσως και κάτω από 20%).

Μιλάμε λοιπόν γι’ αυτούς που μπορούν να πάνε αλλά επιλέγουν να μην πάνε στις κάλπες. Αν όλοι αυτοί ήθελαν μέσα από την αποχή να δώσουν ένα μήνυμα, δεν βλέπουν ότι το μήνυμα που δίνουν είναι ανύπαρκτο και εντελώς διαχειρίσιμο; Δεν βλέπουν ότι η αποχή χωράει πολλές ερμηνείες και δεν προκαλεί τον ελάχιστο τριγμό στα θεμέλια του συστήματος; Και πάνω απ’ όλα αν κανείς με την αποχή θέλει να δώσει ένα συνειδητό και ξεκάθαρο μήνυμα γιατί επιλέγει να το δώσει μαζί με όλη αυτή τη σούπα μπασταρδεύοντας την τόσο βαρυσήμαντη γνώμη του; Και για τους επαναστάτες που καλούν σε αποχή γιατί τόσο έμφαση σε κάτι που εξ ορισμού δεν μπορεί να προκαλέσει την πτώση της συγκεκαλυμμένης αστικής δικτατορίας;

Η αποχή στο βαθμό που δεν υπάρχουν άλλα κοινωνικά γεγονότα δεν έχει κανένα ειδικό βάρος. Αξίζει όσο και μια ψήφος. Είναι μια δήλωση γνώμης χωρίς όμως περιεχόμενο. Δεν υπάρχει κάτι που να ενώνει όσους απέχουν

γι’ αυτό και η τόσο μεγάλη αποχή δεν δημιουργεί κανένα πολιτικό γεγονός. Όλοι μπορούν να την ερμηνεύουν όπως τους κάνει κέφι. Προφανώς δεν απαιτεί κόπο για να αντλήσει κανείς επαναστατική αισιοδοξία από ένα ακόμα σκορποχώρι. Η αριστερά άλλωστε μας έχει συνηθίσει στο κυνήγι μυθικών επαναστατικών υποκειμένων. Η αποχή είναι ακόμα ένα. Μπορεί κανείς να παραμυθιάζει τον εαυτό του,αυτό όμως ουδόλως απασχολεί την άρχουσα τάξη με τον ίδιο τρόπο που δεν την απασχολούν τα ποσοστά της αποχής  ούτε και κάνει κάτι για να τα μειώσει, ας πούμε να καθαρίσει τους εκλογικούς καταλόγους από τους πεθαμένους.

Που πήγε το 62%;

Η αριστερά που επιμένει στο αντιμνημόνιο υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα, ενώ περίμενε ότι θα επιβραβευθεί από τη συνέπεια της στο ΟΧΙ μέχρι τέλος. Πίστευε ότι το 62% του δημοψηφίσματος συνεχίζει να υπάρχει και με ένα φυσικό τρόπο θα εγκαταλείψει τον “μεταλλαγμένο εναπομείναν” Συριζα υποστηρίζοντας τη συνεπή αριστερά. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν έδειξε τίποτα τέτοιο. Γιατί συνέβη αυτό; Που πήγε το ΟΧΙ;

Η ερμηνεία ότι ένα μεγάλο μέρος στράφηκε στην αποχή μπορεί να καταπραΰνει τα συναισθήματα απογοήτευσης αλλά δεν αρκεί για να δώσει μια σοβαρή απάντηση. Και πολύ περισσότερο δεν φτάνει για να εξηγήσει γιατί ένα μεγάλο μέρος του ΟΧΙ ίσως το μεγαλύτερο ψήφισε ξανά Σύριζα, ένα μικρότερο μάλλον απείχε και από κει και πέρα οι δυνάμεις που περίμεναν να εκφράσουν αυτόν τον κόσμο περιορίστηκαν η μεν ΛΑΕ στο 2,8% και η Ανταρσύα στο 0,8%. Σύνολο 3,6%. Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Στην πραγματικότητα ο κόσμος που ψήφισε ΟΧΙ εξαφανίστηκε ως υποκείμενο από την επόμενη βδομάδα του δημοψηφίσματος, όταν το ΟΧΙ στα χέρια του Τσίπρα μετατράπηκε σε ΝΑΙ. Και στη συνέχεια ο ίδιος ο Τσίπρας υπέγραφε τα προαπαιτούμενα και στο τέλος το 3ο μνημόνιο με την πλάτη στον τοίχο. Εκεί αποκαλύφθηκε όχι μόνο η αντίφαση του Σύριζα αλλά και το αδιέξοδο της ρεφορμιστικής στρατηγικής. Χωρίς εναλλακτική λύση στον Τσίπρα το κοινωνικό ΟΧΙ αποδέχτηκε την ήττα του. Και πριν από αυτό ο ίδιος ο Σύριζα πέρα από εσωτερικές γρίνιες δεν είχε καμία εναλλακτική έναντι του προέδρου του.

Η ΛΑΕ και η Ανταρσύα θεώρησαν λαθεμένα ότι η μάχη του ΟΧΙ συνεχίζεται. Ότι δεν υπήρξε καμία ήττα, ότι ο κόσμος συνεχίζει να είναι στις επάλξεις και ότι απλά ο Τσίπρας πρόδωσε τον αγώνα. Στη βάση αυτή, οι δυνάμεις αυτές πίστευαν ότι μπορούν να κερδίσουν επιρροή με τα συνθήματα και τα διλήμματα προ του δημοψηφίσματος. Όμως η μάχη αυτή είχε χαθεί. Και όταν η μάχη χάνεται και κάποιος νομίζει ότι συνεχίζεται μοιάζει περισσότερο με μουρλό παρά με συνεπή αγωνιστή. Όταν δέχεσαι ήττα, αναδιοργανώνεις τις δυνάμεις σου, αμύνεσαι, ψάχνεις να δεις τι έφταιξε, τι λάθη έκανες. Σίγουρα δεν ορμάς για να φας και άλλο ξύλο. Πολύ περισσότερο προσπαθείς να απευθυνθείς στους πιο πρωτοπόρους αγωνιστές και να ξεκινήσεις από κει την αναδιοργάνωση, αντιλαμβανόμενος ότι ο περισσότερος κόσμος απογοητευμένος έχει αποδεχτεί την ήττα, πιστεύοντας ότι προς το παρόν δεν γίνεται τίποτα. Η ΛΑΕ και η Ανταρσύα έκαναν μια προεκλογική καμπάνια σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, και ως εκ τούτου έδειχναν και σαν να μην αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μετά την ήττα. Απευθύνονταν σε ένα κοινό που δεν ήταν πια στις επάλξεις. Σε ένα κοινό που στην πλειοψηφία του ετοιμαζόταν να ψηφίζει ξανά τον Σύριζα γιατί πιστεύει πλέον ότι όντως μέχρι εκεί μπόρεσε ο Τσίπρας, ενώ ένα άλλο κομμάτι αυτού του κοινού από την απογοήτευση δεν ήθελε να ακούσει τίποτα και μάλλον απείχε και από τις εκλογές, αντί να ανταποκριθεί στα καλέσματα των στελεχών που επέμεναν στις περσινές διακηρύξεις του Συριζα.

Την ίδια στιγμή δεν έδιναν καμία απάντηση στους πιο προβληματισμένους αγωνιστές που ένιωθαν την ήττα αλλά ήθελαν σοβαρές απαντήσεις για τα λάθη που έγιναν, για το τι πήγε στραβά, για το τι κάνουμε από δω και πέρα. Στους αγωνιστές που πίστεψαν από την αρχή στη σύγκρουση ή έστω το κατάλαβαν στην πορεία. Όμως η σύγκρουση δεν γίνεται γιατί κάποιος την διακηρύττει. Εκτός αν μιλάμε για την αναγκαιότητα αλλά όχι την πιθανότητα μιας σύγκρουσης μέχρις εσχάτων. Ή μήπως θα ήταν πανηγυράκι; Οι πάντες καταλάβαιναν ότι η σύγκρουση θα  είχε κόστος. Ότι οι δυνάμεις της εσωτερικής και διεθνούς αστικής αντεπανάστασης δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια. Η πραγματική μάχη θα άρχιζε μετά το δημοψήφισμα και γι’ αυτή τη μάχη δεν ήταν προετοιμασμένος κανείς. Ο Σύριζα γιατί την απαρνιόταν από θέση αρχής, τα στελέχη που έφτιαξαν αργότερα τη ΛΑΕ γιατί πέρα από λόγια συνέπειας στις διακηρύξεις του Σύριζα δεν είχαν ιδέα πως θα αντιμετωπίσουν την αστική αντεπανάσταση, νομίζοντας ότι όλο το θέμα θα εξαντλούνταν στις συνέπειες που θα είχε ένα νέο νόμισμα.

Όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν το νόμισμα και οι δυσκολίες προσαρμογής τους πρώτους 5-6 μήνες, αλλά η σφοδρή αντίδραση της αστικής τάξης και του βαθέως κράτους, στη διατάραξη των δεσμών αίματος του ελληνικού με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Όποιος περιορίζει την αντιπαράθεση στο νόμισμα απλά συνεχίζει να σπέρνει τις αυταπάτες που έσπερνε ο Σύριζα. Το δίλημμα μετά το δημοψήφισμα ήταν ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα. Όποιος αμφισβητεί τα αφεντικά της χώρας θα πρέπει να είναι έτοιμος και για εμφύλιο πόλεμο, αλλιώς ας βγάλει το σκασμό. Και η ρεφορμιστική αριστερά του κυρίαρχου λαού το βούλωσε γιατί την κρίσιμη στιγμή είναι το μόνο που ξέρει να κάνει. Και δεν μιλάμε για τον Σύριζα αλλά για ολόκληρη σχεδόν την αναγνωρίσιμη αριστερά. Το ΚΚΕ γιατί απείχε εξαρχής από αυτή τη μάχη ενώ τα στελέχη της ΛΑΕ γιατί χρεώνονται την ίδια στρατηγική με το Σύριζα που οδήγησε στην ήττα, έστω κι αν στο τέλος αρνήθηκαν να βάλουν την υπογραφή στη συνθηκολόγηση. Όχι ότι αυτό δεν έχει αξία, αλλά δεν μειώνει τις ευθύνες για το πώς φτάσαμε στην ήττα. Γιατί η Βάρκιζα δεν ήρθε ξαφνικά. Προηγήθηκε ο Λίβανος της 20ης Φλεβάρη. Η Γκαζέρτα των 47 σελίδων. Αλλά ακόμα και όταν πηγαίναμε στη Βάρκιζα τα στελέχη αυτά δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν πέρα από το να μοιράζουν υποσχέσεις δεξιά και αριστερά ότι ο Τσίπρας δεν θα τολμήσει να υπογράψει. Οι αντιδράσεις κατόπιν εορτής δεν έχουν πλέον την ίδια βαρύτητα. Φαίνεται μάλιστα να είναι εκ του ασφαλούς. Πλέον έχουν μόνο προπαγανδιστικό χαρακτήρα και στον περισσότερο κόσμο μοιάζουν με περσινά ξινά σταφύλια.

Στο βαθμό λοιπόν που για τον πολύ κόσμο η μάχη χάθηκε με κεντρικό συμπέρασμα ότιεμείς είπαμε το Όχι άλλα δεν μπορούσε να γίνει τίποτα γιατί θα μας πέταγαν έξω από το μαντρί και θα μας έτρωγαν οι λύκοι, οι εκλογές του Σεπτέμβρη δεν γίνονται με το δίλημμα μνημόνιο ή όχι, αλλά για το αν αυτός που θα το εφαρμόσει θα δείξει μια κάποια ευαισθησία στα θύματά του (μνημονίου). Ο Τσίπρας για ακόμα μια φορά έπαιξε σωστά το ρόλο του, παριστάνοντας αυτή τη φορά τον καταλληλότερο σε θέματα ευαισθησίας και μάλιστα την ώρα που αναγνωρίζει ότι το μνημόνιο είναι άδικο και θα οδηγήσει σε νέα επιδείνωση τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αλλά υπόσχεται ότι θα κάνει τα πάντα για να απαλύνει τις πληγές. Σε αυτό το δίλημμα οι ηττημένοι επιλέγουν Τσίπρα. Το μη χείρον βέλτιστον. Τόσο απλά. Για τα υπόλοιπα έχουμε καιρό. Υπάρχουν και άλλες μέρες εκτός από την Κυριακή των εκλογών.

Επικύρωση της ήττας

Οι εκλογές δεν έφεραν την ήττα (αν θεωρήσουμε ότι αυτή η βουλή είναι κατά 90% μνημονικακή σε αντίθεση με την προηγούμενη που ήταν έστω στις διακηρύξεις κατά 65% αντιμνημονική), απλά την επικύρωσαν. Μια ήττα που πραγματοποιήθηκε τις μέρες που ακολούθησαν το δημοψήφισμα. Ενώ η πέραν του Σύριζα αριστερά περιορίζεται σε ηθικολογικά διδάγματα, μιλώντας για συνέπεια, προδοσίες, περήφανα όχι, για αγώνες που συνεχίζονται στο διηνεκές και άλλα τινά, αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα μιας μάχης και τις επιπτώσεις που έχει στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Η μάχη λοιπόν του Όχι ηττήθηκε, άσχετα αν η αριστερά του “ΟΧΙ μέχρι τέλος” το αντελίφθη (;) το βράδυ των εκλογών, όταν έβλεπε τα ποσοστά της κάτω από το 3%. Είναι δευτερεύον αν το ΟΧΙ  προδόθηκε ή αν η ήττα ήταν αποτέλεσμα μιας ρεφορμιστικής στρατηγικής που εξαρχής έδωσε αυτή τη μάχη αποφεύγοντας με οποιοδήποτε τρόπο την τελική σύγκρουση, νομίζοντας ότι μπορεί να συνεχίζει το τροπάρι των καθυστερήσεων επίσης στο διηνεκές. Δεν υπάρχει όμως τίποτα που δεν φτάνει σε ένα οριακό σημείο βρασμού. Μια κύηση δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα (όριο οι 9 μήνες), ένα φαγητό δεν μπορεί να ψήνεται για πάντα, ένας καφές το ίδιο. Σε όλα υπάρχει ένα οριακό σημείο καμπής. Αυτό στην διαλεκτική λέγεται μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα. Πρόκειται για ένα ποιοτικό άλμα. Αν δεν γίνει, όλη η προηγούμενη ποσοτική συσσώρευση πάει στράφι. Στους οπαδούς του αέναου αγώνα που συνεχίζεται επ’ αόριστο με τα όπλα παρά πόδα, “και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί” για κάποιους άλλους που ζουν στον κόσμο τους μέχρι να κλατάρουν, όλα αυτά είναι ακατανόητα. Ο χωρόχρονος δεν έχει όρια. Δυστυχώς όμως έχει. Και το κοντέρ μηδενίζει.

Ο κόσμος που ψήφισε ΟΧΙ σε ποσοστό 62% ήταν όντως ένα υποκείμενο μέχρι το δημοψήφισμα. Έγινε μάλιστα υποκείμενο εξαιτίας του δημοψηφίσματος. Ενός δημοψηφίσματος που για να μην ξεχνιόμαστε η αριστερά που στη συνέχεια κρεμάστηκε πάνω του, αλλά και η άλλη που ζει για να δικαιώνονται οι προφητείες της (“εμείς τα λέγαμε”) άσχετα αν αυτό δεν την ενδυναμώνει, το σιχτίριζαν γιατί δήθεν θα έδινε λαϊκή νομιμοποίηση στο επερχόμενο 3ο μνημόνιο. Οι άνθρωποι το είχαν σίγουρο όπως άλλωστε έχουν σίγουρα τα πάντα. Αν πιστεύεις στο θεό και στις νομοτέλειες δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Όμως αυτό το 62% που δεν πήγε μόνο στις κάλπες αλλά έδωσε και τη μάχη στο δρόμο (εντάξει ένα μέρος του, πάντα έτσι γίνεται) συσπειρώθηκε υπό την ηγεσία του Συριζα για να μην πούμε και της κυβέρνησης που μην αντέχοντας να υπογράψει το μνημόνιο την ώρα που της το έτριβαν στα μούτρα ως τελεσίγραφο οι δανειστές προτίμησε να πετάξει το μπαλάκι στον κόσμο για να απαλλαγεί από τις ευθύνες της, ελπίζοντας ότι μέσα σε συνθήκες πανικού (κλειστές τράπεζες κλπ) και τρομοϋστερίας θα πλειοψηφούσε το ΝΑΙ. Όμως ο Τσίπρας επίσημα ήταν αναγκασμένος να καλεί στο ΟΧΙ και ο κόσμος θεώρησε βλέποντας απέναντι και τον αστικό απόπατο (οι Μένουμε Ευρώπη) να βγαίνει στο δρόμο, ότι είναι η ώρα της σύγκρουσης. Η δυναμική του Οχι ήταν όντως τεράστια και αυτό φάνηκε στο ογκώδες και παθιασμένο συλλαλητήριο της 3ης Ιούλη. Φαινόταν στα πρόσωπα των ανθρώπων που κατά δεκάδες χιλιάδες κατέκλυσαν το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους, προσπαθώντας έστω και την τελευταία στιγμή να πείσουν τον Τσίπρα να μην κάνει πίσω και ίσως με την παρουσία τους στο δρόμο και την ψήφο τους στις 5 Ιούλη να αναγκάσουν την τρόικα σε υποχώρηση. Η ελπίδα του κόσμου ήταν ειλικρινής. Όμως δεν αρκούσε. Η σύγκρουση αυτή δεν μπορούσε να λήξει με μια διαδήλωση και μια ψήφο. Ούτε η τρόικα θα υποχωρούσε, ούτε η ελληνική αστική τάξη θα έκανε αποδεκτό ένα δημοψήφισμα που έβαζε σε δοκιμασία τα ζωτικά της συμφέροντα. Ο καθένας μπορούσε να αντιληφθεί ότι κανένας Τσίπρας δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε μια τέτοιας έκτασης μάχη. Όχι γιατί είναι προδότης, αλλά πολύ απλά γιατί είναι ρεφορμιστής. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι επαναστάτης, και επαναστάτης δεν γίνεσαι την τελευταία στιγμή. Αυτό όμως δεν αφορά μόνο τον Τσίπρα. Αφορά ολόκληρο το Σύριζα. Γιατί άραγε δεν υπήρξε εναλλακτική λύση; Γιατί αυτό το φοβερό κόμμα των μελών, των τόσο μεγάλων προσδοκιών, της 10χρονης “ανασύνθεσης από όλα τα ιστορικά ρεύματα από διαφορετικές αφετηρίες”, μετά από τόση ζύμωση, παρέλυσε εντελώς και δεν μπορούσε να κάνει ούτε μια ΚΕ. Αλλά και όταν αυτή έγινε πάλι κάνεις δεν αμφισβήτησε τον Τσίπρα και κανείς ούτε τα στελέχη εκείνα που δημιούργησαν λίγο αργότερα τη ΛΑΕ (όταν ο Τσίπρας αποφάσισε να τους εκπαραθυρώσει) αντέδρασαν σε σημείο να ρίξουν την κυβέρνηση πριν προλάβει να υπογράψει το μοιραίο.

Και ο κόσμος; Μόνο η ηγεσία φταίει; Ο κόσμος δεν είχε επενδύσει σε μια άλλη προοπτική γενικώς και αορίστως. Η προοπτική αυτή είχε φορέα και λεγόταν Συριζα. Οι προσδοκίες ήταν αληθινές, αλλά υπό τη διαμεσολάβηση του Συριζα και προφανώς με μπόλικες αυταπάτες. Αυταπάτες για το τέλος των μνημονίων, αλλά εντός ευρω, τέλος της λιτότητας αλλά χωρίς απαλλοτριώσεις στο κεφάλαιο κοκ. Αντιφατικά; Ναι αλλά σε μια ορισμένη στιγμή το δίλημμα θα ήταν οριακό. Ή το ένα ή το άλλο. Το τέλος των μνημονίων ή το ευρώ, το τέλος της λιτότητας ή το κεφάλαιο. Στο τέλος-τέλος η αστική τάξη ή το προλεταριάτο. Όμως στο σημείο αυτό η μάχη δεν μπορεί να συνεχιστεί αυθόρμητα. Εκεί μετράνε μόνο οι συνειδητές δυνάμεις, οι αποφασισμένοι, αυτοί που θα ξέρουν τι θα κάνουν την επόμενη μέρα, αυτοί που είναι έτοιμοι όχι για μπουρδολογίες με τους γερμανούς μαζί με τον καμένο και τους ψεκασμένους πατριώτες, αλλά για μάχη με τις οργανωμένες δυνάμεις της αντεπανάστασης που δεν θα δείξουν κανένα έλεος σε όσους αμφισβητούν τα αφεντικά της χώρας. Ή μήπως το Όχι μέχρι τέλους θα κατέληγε κάπου άλλου; Μήπως πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι το μόνο που θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε είναι η έλλειψη συναλλάγματος, κάποιες βδομάδες προσαρμογής σε ένα νέο νόμισμα, άντε και κάποιες ελλείψεις σε καύσιμα και φάρμακα; Και ότι μετά από μερικές βδομάδες που το νέο νόμισμα θα έτρωγε μια υποτίμηση 30% θα ξεκίναγε η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και όλα μέλι γάλα; Αν το πιστεύει κανείς αυτό τότε προφανώς αναμασάει τις αυταπάτες των αμοιβαίων επωφελών λύσεων του Σύριζα με τη διαφορά ότι τώρα δεν προσπαθεί να πείσει τους Γερμανούς και τους Γάλλους αλλά την ντόπια αστική τάξη που στο φαντασιακό του πλήττεται επίσης από το μνημόνιο και τους “ξένους δυνάστες”. Ας μας συγχωρέσουν οι σύντροφοι των πατριωτικών μετώπων, αλλά σε ότι αφορά τη συνύπαρξη των τάξεων σε έναν πιο ευαίσθητο καπιταλισμό δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον “μεταλλαγμένο” Σύριζα. Όλα για την ταξική ειρήνη. Μέχρι εκεί φτάνει η σκέψη κάθε ρεφορμιστή. Στην επαναφορά του κοινωνικού συμβολαίου, στη συνεννόηση των τάξεων, μια συμφιλίωση που ίσως στο τέλος οδηγήσει ακόμα και στην υπέρβαση των σχέσεων εκμετάλλευσης. Όνειρα θερινής νυχτός με τραγικό πάντα τέλος.

Μετάλλαξη του Συριζα;

Είναι γεγονός ότι η υπογραφή του μνημονίου από τον Σύριζα ήταν ένα σοκ. Πολύ περισσότερο για τα στελέχη μέσα στο Σύριζα που είχαν πιστέψει ότι ο Συριζα είναι κάτι διαφορετικό από ένα κλασικό ρεφορμιστικό κόμμα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Τα στελέχη αυτά πίστευαν ότι στο οριακό σημείο ο Σύριζα θα αναγκαστεί να ταχθεί με τη σωστή πλευρά. Αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνει η ηγεσία του θα υποστεί τις συνέπειες. Είτε θα χάσει το κόμμα είτε τον κόσμου του. Δεν έγινε τίποτα από αυτά. Ο Τσίπρας κράτησε και το κόμμα και τον κόσμο που το ψήφιζε. Και μάλιστα τον κόσμο σε ποσοστά 85% πολύ περισσότερο από το κόμμα. Εδώ τι έχουν να πουν οι λάτρεις του λαού. Τι έγινε; Η γραφειοκρατία του κόμματος πιο αριστερή από τον λαό; Ίσως αύριο όταν θα εφαρμόζει το μνημόνιο να έχει απώλειες αλλά αυτό μένει να το δούμε. Μέχρι στιγμής πάντως ακόμα και με την υπογραφή του μνημονίου ο Τσίπρας δεν έχει εξαφανιστεί. Αντίθετα αυτοί που απειλούνται με εξαφάνιση είναι τα στελέχη εκείνα που παραμένουν πιστοί στις αρχικές διακηρύξεις του Σύριζα και “υπηρέτες των λαϊκών συμφερόντων”.

Και εντάξει τα στελέχη εκείνα που είναι από τα σπλάχνα αυτού του κόμματος. Οι δυνάμεις όμως που μπήκαν στο Σύριζα έχοντας στο μυαλό τους ότι το κόμμα αυτό μπορεί να ξεπεράσει τα ρεφορμιστικά του όρια, έχουν να πουν κάτι αυτή την ώρα; Θα κάνουν έναν απολογισμό, ή δεν προλαβαίνουν γιατί ο αγώνας συνεχίζεται; Τι έχτιζαν τόσα χρόνια εκεί μέσα; Γιατί μετά την “προδοσία” του Τσίπρα η επιρροή του είναι απειροελάχιστη; Γιατί ακόμα και μέλη της Πλατφόρμας το έριξαν τελευταία στιγμή στον Τσίπρα;

Κι όμως υπάρχει εξήγηση. Ο Σύριζα ποτέ δεν υποσχέθηκε έναν ταξικό αγώνα μέχρι εσχάτων. Ούτε πρόδωσε ακριβώς τα συμφέροντα των καταπιεσμένων. Ίσως στα συνεδριακά του κείμενα να μίλαγε γι’ αυτά, αλλά στην κυβέρνηση δεν ήρθε με πρόγραμμα τις ιδρυτικές διακηρύξεις του Σύριζα για το άλλο κόσμο τον εφικτό που μπορεί να λέγεται και σοσιαλισμός. Ήλθε για να βρει αμοιβαίες λύσεις με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, για να αναμορφώσει την ΕΕ, για να πείσει τους δανειστές να διαγράψουν κοινή συναινέσει ένα μέρος του χρέους. Ναι μίλαγε ταυτόχρονα για για το τέλος των μνημονίων αλλά όχι και της δανειακής σύμβασης και πάντα εντός ευρώ, της λιτότητας, την επαναφορά ενός μέρους του κοινωνικού κράτους, ακόμα και για κρατικοποιήσεις τομέων του κράτους που είχαν ιδιωτικοποιηθεί. Όλα αυτά είναι ένα συνονθύλευμα αντιφατικών συνθημάτων, όμως πάνω σε αυτό ήρθε στην κυβέρνηση. Αν κανείς ήθελε να εθελοτυφλεί και να νομίζει ότι ο Σύριζα έχει υποσχεθεί κάποια επανάσταση ή έστω θα αναγκαστεί να ηγηθεί κάτω από τις περιστάσεις, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Τώρα όμως οφείλει μερικές εξηγήσεις.

Ο Σύριζα στην κυβέρνηση δεν θα μπορούσε πλέον να κρύβεται, διαφημίζονται τις “αμοιβαίες και κοινά επωφελείς λύσεις” χωρίς κόστος, χωρίς να δοκιμάζονται στην πραγματικότητα. Αν ο κόσμος είχε αυταπάτες με την πολιτική του Σύριζα δεν υπήρχε άλλος δρόμος να ξεπεραστούν παρά μόνο με τον Σύριζα στην κυβέρνηση. Να πως επιταχύνονται οι εξελίξεις. Αρκούσαν 6-7 μήνες για να αποδειχτεί ότι δεν υπάρχουν αμοιβαίες λύσεις. Για την ακρίβεια δεν υπάρχουν λύσεις επωφελείς για τα αφεντικά και τους τους από κάτω. Στο τέλος πρέπει κάνεις να διαλέξει. Και αυτό οδηγεί αναγκαστικά στη σύγκρουση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σύριζα οφείλει να ηγηθεί της “αναπόφευκτης” (;) σύγκρουσης. Αν ο Σύριζα πρόδωσε κάτι δεν ήταν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Απλά αυτό που έγινε είναι να πνιγεί στις αντιφάσεις του, αποφεύγοντας πάντα την αναμέτρηση.

Άλλωστε για την αριστερά σημασία έχει να μένεις πιστός στις ιδέες σου, και να πετυχαίνεις πάντα ηθικές νίκες. Η πραγματικότητα αντιμετωπίζονταν πάντα με μια μοιρολατρική διάθεση. Αν μια απεργία χανόταν όπως αυτή των καθηγητών πριν 2 χρόνια γιατί η αριστερά όλων των ειδών έκανε τα πάντα για να μην δοθεί η σύγκρουση,αυτό δεν είχε καμία σημασία. Σημασία είχε ότι “δηλώσαμε παρών, ότι στείλαμε το μήνυμα, ότι μείναμε ηθικά όρθιοι, ότι μπήκαν παρακαταθήκες”. Στον πρώτο διαγωνισμό κάποτε του ΑΣΕΠ τα ίδια. Ενώ έγινε ο διαγωνισμός η αριστερά τοτε και μάλιστα υπό την ηγεσία του εξωκοινοβουλίου μίλαγε πάλι για ηθικές νίκες, για τον “νεκρό διαγωνισμό” (στις φαντασιώσεις της), τις παρακαταθήκες, τον αγώνα που συνεχίζεται και άλλα δακρύβρεχτα, την ώρα που ο αγώνας είχε ηττηθεί κατά κράτος. Αλλά τι σημασία είχε; Σημασία έχει ο αγώνας. Ε αυτό το παραμύθι πουλάει και ο Τσίπρας. Ε δεν έγινε και τίποτα που υπογράψαμε. Μας ανάγκασαν, μας έκαναν πραξικόπημα, μας φέρθηκαν απαίσια. Άλλωστε εμείς διαφωνούμε. Σταθήκαμε όρθιοι, παλέψαμε μέχρι τέλος. Είμαστε ηθικά νικητές. Αυτός που έχασε είναι η Ευρώπη. Από τέτοιου είδους μ…κιες η αριστερά μας έχει φλομώσει με τα τσουβάλια.

Το αν η υπόλοιπη αριστερά δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την αποτυχία του Συριζα, ή ακόμα περισσότερο την προδοσία (αλήθεια τι πρόδωσε;) είναι γιατί και η ίδια είναι εκπαιδευμένη στα ίδια κόλπα.

Και τώρα;

Ο Σύριζα δεν μεταλλάχτηκε. Απλώς κατέρρευσε το σχέδιό του. Όποιος μιλάει για μεταλλάξεις προφανώς εννοεί ότι υπήρχε κάποιος καλός Σύριζα. Ας μας πει λοιπόν μέχρι πότε ήταν όλα εντάξει και που οφείλεται αυτή η προδοσία. Γιατί το κόμμα δεν μπόρεσε να την σταματήσει; Και γιατί ο κόσμος αποδέχτηκε τη μετάλλαξη με τόση ευκολία; Και σίγουρα θα πρέπει να μας πει αν οι αμοιβαίες λύσεις είναι μέρος του μη μεταλλαγμένου Σύριζα για τις οποίες αξίζει κάνεις να παλεύει.

Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, η ελληνική αστική τάξη δεν έχουν καμία όρεξη για συνεννοήσεις και για αμοιβαίες λύσεις. Δεν έχουν γιατί αυτοί είναι τα αφεντικά και όποιος είναι αφεντικό δεν το διαπραγματεύεται με τον υποτελή του. Ο Σύριζα προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι πρέπει να βρεθεί μια μέση λύση και δεν εισακούστηκε. Για λίγο καιρό ακόμα θα συνεχίσει να παριστάνει τον εκπρόσωπο των κατατρεγμένων, αλλά αυτό έχει κοντά ποδάρια. Αργά ή γρήγορα και όσο θα παριστάνει ότι κυβερνάει έστω και για να επουλώσει τις πληγές, θα ταυτίζεται με τα συμφέροντα της αστικής τάξης με τον ίδιο τρόπο που ταυτίστηκε η σοσιαλδημοκρατία και μάλιστα στις χρυσές εποχές του κράτους πρόνοιας και του κοινωνικού συμβολαίου. Όταν άλλαξε το μοντέλο διαχείρισης γιατί το προηγούμενο δεν μπορούσε πλέον να αναπαραχθεί η σοσιαλδημοκρατία προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα. Αυτό θα κάνει και ο Σύριζα θέλοντας και μη.

Όποιος ήθελε πραγματικά να αποκαλυφθεί ο Σύριζα έπρεπε να θέλει να τον δει κυβέρνηση. Να λοιπόν που τον είδαμε. Να λοιπόν που ξεπουπουλιάστηκε. Να λοιπόν που κρέμασε τις λαϊκές προσδοκίες. Να λοιπόν που αποκαλύφθηκε ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται κοκ. Και τώρα τι κάνουμε που αποδείχτηκε το αδιέξοδο του Σύριζα;

Και για την ακρίβεια τι κάνουμε που ο λαός δεν τον εγκαταλείπει με μιας για να πέσει στην αγκαλιά των απανταχού επαναστατών που περίμεναν πώς και πώς το ξεπούλημα του ρεφορμισμού;

Τώρα ήρθε η ώρα για την πρωτοπορία να συζητήσει στα σοβαρά όσα είχε παρατημένα στη γωνία. Να ξανασκεφτεί πάνω στο τι εστί λαός, λαϊκές προσδοκίες, πώς προχωράει η συνείδηση, αν ο αγώνας συνεχίζεται “και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί”, αν με το που καταρρέουν οι ρεφορμιστικές αυταπάτες γίνεται κανείς επαναστάτης κοκ Πολύ περισσότερο να συζητήσει τι σημαίνει κρίσιμη στιγμή, τι σημαίνει να τη χάσεις, τι σημαίνει αυτό που έλεγε ένας δοκιμασμένος επαναστάτης ότι χθες ήταν νωρίς και αύριο θα είναι αργά.

Ότι ο Σύριζα και ο κάθε σύριζα εκπροσωπούσε αυταπάτες και προσδοκίες μόνο που αυτές ήταν ρεφορμιστικές αυταπάτες και όχι επαναστατικές. Ναι σε μια ορισμένη στιγμή ο ρεφορμισμός αποκαλύπτει τη γύμνια του, συνθηκολογεί με την άρχουσα τάξη. Ναι εκεί καταρρέουν οι αυταπάτες της συνεννόησης, αλ΄λά αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος που τον ακολουθούσε θα περάσει με την επανάσταση. Πιθανόν ένα τμήμα, αλλά αν δεν υπάρχει επαναστατική αριστερά που να διαφέρει από τη ρεφορμιστική, τότε δεν θα υπάρχει καμιά επιπλέον ριζοσπαστικοποίηση.

Αλλά αυτό μάλλον διαφεύγει από τις αναλύσεις της πέραν του Συριζα αριστεράς. Προφανώς πιστεύουν ότι ο Σύριζα δεν είναι το σύμπτωμα αυτών των αυταπατών αλλά η αιτία τους: Οι μάζες κουρδισμένες από τον ιστορικό τους ρόλο ρέπουν αυθόρμητα προς την επανάσταση αλλά οι κακοί ρεφορμιστές έχουν βρει τον τρόπο να τις διαφθείρουν και να τις παραπλανούν. Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά.

Η αποκάλυψη της αντιφατικής ρεφορμιστικής πολιτικής του Σύριζα, που στο τέλος γίνεται έρμαιο των ταξικών συσχετισμών και της θέλησης της άρχουσας τάξης, είναι μια βάση για να πάμε παραπέρα. Όχι όμως για να ξεπεραστούν αυτόματα οι αυταπάτες. Κανείς δεν πρόκειται να δει ξαφνικά το φως το αληθινό. Η αποκάλυψη της πραγματικότητας μπορεί να οδηγήσει εύκολα στην απογοήτευση, στο δεν γίνεται τίποτα, στο είχαμε ανεβάσει ψηλά τον πήχη. Αυτό έγινε και τώρα. ο ρεφορμισμός, η τάση για συμφιλίωση παραμένει ζωντανή και χωρίς τον κάθε Σύριζα. Αναπαράγεται στους καταπιεσμένους από το δυσμενή ταξικό συσχετισμό, από τις συνεχείς ήττες όταν πάνε να σηκώσουν κεφάλι και τη σκέψη που ακολουθεί την ήττα ότι ένας συμβιβασμός μάλλον είναι η καλύτερη λύση.

Ο κόσμος εκλογίκευσε την ήττα και προσγειώθηκε στα νέα δεδομένα. Εδώ κλείνει ο κύκλος μιας ορισμένης ριζοσπαστικοποίησης (2010-2015). Με μπόλικες αυταπάτες, με ψεκασμένους, αγανακτισμένους, πάνω και κάτω πλατείες, αλλά και απεργίες, συγκρούσεις, μια πολιτική ωρίμανση ότι οι λύσεις πρέπει να είναι κεντρικές, με την ανάθεση στο Σύριζα όταν τα οδοφράγματα είχαν ηττηθεί από το κράτος έκτακτης ανάγκης. Η δοκιμασία του Σύριζα στην κυβέρνηση και η αποτυχία του να πραγματοποιήσει έστω και το 5% των υποσχέσεων του σφραγίζει το απότομο τέλος του κύκλου αυτού. Τώρα όσοι επιμένουν πρέπει να σκεφτούν σε μια διαφορετική βάση.

Η αριστερά της επανάστασης μπορεί να έχει τύχη μόνο όταν σπάσει με τον μύθο του λαού που είναι κουρδισμένος για την επανάσταση αλλά τον διαφθείρουν οι λαοπλάνοι προδότες ρεφορμιστές. Να κόψει μια και καλή με τις φαντασιώσεις περί “αναχωμάτων” που εμποδίζουν το επαναστατικό υποκείμενο να βρει τον ιστορικό του ρόλο και προσέλθει επιτέλους στο ραντεβού του με την νομοτέλεια. Όταν καταλάβει ότι η κατάρρευση του κάθε Συριζα δεν σημαίνει το τέλος του ρεφορμισμού στα μυαλά των λαϊκών μαζών. Ότι μετά από μια τέτοια κατάρρευση μπορεί να ακολουθήσει η απογοήτευση, η αποστράτευση, η αναζήτηση χειρότερων αυταπατών στους τεχνοκράτες, στον εκκλησία, στο στρατό, ή στους φασίστες. Η επανάσταση μπορεί να είναι η εναλλακτική μόνο όταν η ίδια προβάλει τον εαυτό της. Καμία μάζα και καμία τάξη δεν ρέπει αυθόρμητα στην επανάσταση. Η επανάσταση είναι επιλογή και όταν το καταλάβουν αυτό οι οπαδοί της ίσως την πραγματοποιήσουν. Αν όμως περιμένουν κάποτε να τη ζήσουν (με το ξύπνημα του κοιμισμένου γίγαντα) απλά θα την περιμένουν όπως κάποιοι άλλοι αναμένουν την δευτέρα παρουσία. Ο μόνος τρόπος να ζήσεις κάτι είναι να επιχειρήσεις την πραγματοποίησή του. Όταν η επαναστατική αριστερά βρει τον βολονταρισμό της τότε θα αξίζει και τον τίτλο της. Μέχρι τότε θα συνεχίζει μοιρολατρικά να κλαίγεται για τα αναχώματα και να ρίχνει την ευθύνη στους προδότες του Σύριζα και κάποτε της ΓΣΕΕ και του ΚΚΕ που πρόδωσαν την επανάσταση λες και την είχαν υποσχεθεί. Και θα αναρωτιούνται γιατί ο λαός δεν τους καταλαβαίνει.

anhsyxia.wordpress.com

Σε πορεία θανάτου

του Simple Man 

Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν. Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου. Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης. Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα. Τα δάκρυα δεν πονάνε…έτσι νόμιζες. Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου. Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου. 

Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου. Το σπίτι σου είτε το χρωστάς είτε όχι, ανήκει πλέον αλλού. Αν το χρωστάς δε σε κάποια τράπεζα τότε θα πληρώνεις δύο δόσεις ανά μήνα: Μία στην τράπεζα, μία στο κράτος. Και βέβαια θα σε αφήνουν να ζεις σε αυτό μέχρι την στιγμή που θα το χρειαστούν και θα σου κάνουν έξωση με το έτσι γουστάρω ή με μία απόφαση δικαστηρίου που θα ορίζει την έξωση συνταγματική. 

Αν αρρωστήσεις μία ασπιρίνη θα σου είναι αρκετή, κι αυτή αγνώστου κατασκευής και συστατικών. Εκτός αν ανήκεις στην πάνω τάξη όπου με τον παρά σου θα έχεις όλα τα κομφόρ. Ασθενείς δύο ταχυτήτων αφού πάλευες χρόνια για την Ευρώπη της μίας ταχύτητας. Η λίστα του εκάστοτε ευρωτσολιά υπουργού θα ορίζει για το τι εξετάσεις θα χρειάζεσαι και όχι το είδος ή η πορεία της ασθένειάς σου. Το κορμί σου έτσι κι αλλιώς ανήκει κι αυτό στην περιουσία του παρακράτους αφού εκ γενετής είσαι πλέον αναγκαστικός δότης οργάνων και δε πα να στείλεις εσύ χιλιάδες αιτήσεις άρνησης προς τον αρμόδιο Οργανισμό (είναι τελικά αρμόδιος αυτός ο Οργανισμός;). Ανάλογα με τις ανάγκες των ιατρικών εταιρειών θα είσαι κλινικά νεκρός ή όχι. Βέβαια με τον ιατρικό τουρισμό που σου ετοιμάζουν μπορείς άνετα να δίνεις ένα νεφρό ή ένα ωάριο σε μία πλούσια γριά τουρίστρια για μία χούφτα ευρώ. 

Ο μισθός, που τώρα τον θεωρείς μικρό – αν τον έχεις ακόμα- , θα καθορίζεται σύμφωνα με την οικονομική πορεία και τις ανάγκες της χώρας. Να θυμάσαι ότι από εδώ και στο εξής οι ανάγκες της χώρας θα είναι πάντα μεγάλες (ακόμα και αν δεν είναι) γιατί όσο πέφτει το μεροκάματό σου τόσο εγχώριοι και εισαγόμενοι “επενδυτές” θα βρίσκουν φθηνά χέρια, οι δείκτες ανεργίας θα πέφτουν και όλοι θα είναι χαρούμενοι ακόμα κι εσύ που θα εργάζεσαι για 200 (το πολύ) ευρώ το μήνα φθάνει να μην είσαι άνεργος. Αν εξαντληθείς δε από το 12ωρο σε βάζουν σε μία κλινική και γίνεσαι ξαφνικά “κλινικά νεκρός”. Και η οικογένεια σου δεν θα δει ένα ευρώ από την ασφάλεια και οι ιατρικές εταιρείες θα κονομήσουν από τα συκωτοπνεύνονά σου. 

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα υπάρχουν πια. Θα τα ορίζουν οι εταιρείες στις οποίες θα εργάζεσαι για τον ποιο ιδιωτικό ασφαλιστικό φορέα θα έχουν για όλους τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα θα ασφαλίζεται ο εργοδότης για την αρρώστια σου ή το εργατικό “ατύχημά” σου και μετά εσύ. Αν πεθάνεις κιόλας καλύτερα, θα κονομήσουν τόσα όσα δεν θα τους έδινε η εργασία σου ακόμα και αν ζούσες 500 χρόνια. 

Είχες στο πίσω μέρος του μυαλό σου ότι αν δεν θα τα καταφέρεις στην πόλη, θα μετακομίσεις στο χωριό, στο πατρικό και θα είσαι άνετος. Πριν το κάνεις αυτό πάρε τις λίστες για το πού θα γίνουν στο μέλλον αναπτυξιακά έργα ιδιωτικών συμφερόντων όπως η El Dorando. Για το δημόσιο συμφέρον το παρακράτος έχει βάση νόμου το δικαίωμα να βάζει σε ισχύ αναγκαστική απαλλοτρίωση υπέρ της οποιαδήποτε ιδιωτικής επένδυσης. Αυτός είναι βάση νόμου ο επιφανειούχος που δεν θα τον κουνάει κανένας εις τον καιρό τον άπαντα. Μαζί με το χωράφι, θα σου πάρουν το πατρικό σπίτι και σε μία βραδιά εκεί που ήταν το χωριό σου ξαφνικά θα δεις μία απέραντη έρημο. Και πονηρούλη, μην σκεφθείς ότι θα τα κονομήσεις από την απαλλοτρίωση διότι από 1 έως 3 ευρώ το πολύ το τετραγωνικό θα είναι η ανταμοιβή σου, κι αυτή αν τα οικονομικά του κράτους τυχαία δεν είναι σε ύφεση. 

Οι υπόλοιποι που τα χωριά τους δεν θα βγουν σε πλειστηριασμό μην νομίζουν ότι θα φυτέψουν την πατάτα για να ζήσουν γιατί τα μαντάτα έρχονται γρήγορα και λένε ότι με την αμερικανο-ευρωπαϊκή συμφωνία γεωργικών προϊόντων, θα μπαίνεις μέχρι και φυλακή για το ελεύθερο φύτεμα πατάτας όπως μπαίνει σήμερα κάποιος για το φύτεμα ινδικής κάνναβις. Διότι ο σπόρος, το χώμα και η ανάπτυξη του φυτού είναι προϊόν. Και μην ξεχνάς ότι ο σπόρος θέλει νερό για να ανθίσει. 

Όσο μπορείς ακόμα, κάνε άφθονα λουτρά, πιες πολύ νερό, πλύνε ό,τι δεν έπλυνες διότι είναι θέμα μηνών να πεις το νερό νεράκι. Το καταλληλότερο νερό της Ευρώπης έχει η Ελλάδα, λες να μην το ξέρουν οι εταίροι σου; Αυτό το δεδομένο αγαθό σε πολύ λίγο θα είναι προϊόν. Νόμιζες ότι τζάμπα έδιναν εδώ και 15 χρόνια πιστοποιήσεις πηγών και πήγαινε ο καθένας να κάνει εμφιαλωτήριο; Νομίζεις ότι για οικολογικούς λόγους άρχισαν οι χαρτογραφήσεις πηγών, ποταμών ακόμα και αγροτικών αποταμιευτήρων νερού ανά την επικράτεια με διαταγή της Ε.Ε; Νομίζεις ότι οι εναπομείνασες εταιρείες εμφιάλωσης θα μείνουν σε ελληνικά χέρια; Θα αλλάξουν χέρια και μαζί με αυτές όλες οι δημοτικές επιχειρήσεις (που καθόλου τυχαία δεν είναι επιχειρήσεις ανεξάρτητου προϋπολογισμού από τους Δήμους από τότε που δημιουργήθηκαν) θα πουληθούν γιατί τα οικονομικά των Καλλικρατικών Δήμων και πάλι εντελώς τυχαία θα είναι σε ύφεση. 

Όσο για την “Πράσινη Ανάπτυξη”, όσοι τσιμπήσατε στο παραμύθι, αρχίσατε να νιώθετε ήδη στο πετσί σας τι σημαίνει “δουλεύει ο ήλιος για μένα”. Μαζί με το φωτοβολταϊκό που φύτεψες χαιρέτα το χωράφι και το σπίτι που έβαλες υποθήκη για το πράσινο δάνειο. Σε έναν άντε σε δύο θα καταλήξουν και τα χωράφια και ο ήλιος. Μα ήταν δυνατόν να νομίζεις ότι θα άφηναν γη και ήλιο σε έναν κακομοίρη χρεωμένο όπως εσύ; Για να μην θεωρείς ότι θα πας στο νησί και θα ψαρεύεις την τροφή σου τώρα με την “Γαλάζια Ανάπτυξη” μπορεί να φαντάζει επιστημονική φαντασία αλλά ακόμα και τον γαύρο που δεν τον είχες σε εκτίμηση θα τον βλέπεις πλέον στα όνειρά σου. 

Για το τι είναι αυτή την στιγμή η Ελλάδα φαίνεται από το νόμο όπου ξένες επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιούνται στην χώρα θα έχουν φοροαπαλλαγές αλλά και φορολογικά κίνητρα. Μόνο οι νόμιμοι πολίτες της οποιαδήποτε χώρας έχουν αυτά τα προνόμια, άρα εσύ που θα σταθείς για έλεγχο μπροστά στον εφοριακό ο οποίος θα σε απειλεί με δήμευση περιουσίας και φυλάκιση θα έχει απέναντι του έναν παράνομο και παρείσακτο κάτοικο αυτής της χώρας που θες να το καταλάβεις είτε όχι αυτός είσαι εσύ, Έλληνά μου. 

Είναι κι άλλα, πολλά, αμέτρητα που είτε είναι σε ενέργεια την ώρα που εσύ αγανακτείς με το “μαύρο της ΕΡΤ” ή για την απόλυση 100,000 δημοσίων υπαλλήλων που λείαν συντόμως θα γίνουν 450,000, είτε έχουν μπει σε λειτουργία και εσύ δεν παίρνεις μυρωδιά. Η φίμωση της δήθεν ελευθερίας και η αγανάκτηση για το χαμένο σίγουρο μεροκάματο πουλάνε. Εγκλωβίζουν το οπτικό σου πεδίο εκεί ακριβώς που θέλουν. Δεν θα πάρεις μυρωδιά για το τι σου έχουν έτοιμο το επόμενο πρωί του τελευταίου σου ήσυχου ύπνου. 

Δεν ήταν η Ελλάδα η πρώτη χώρα που έγινε υποτελής σε δάνεια. Είναι όμως η πρώτη χώρα παγκοσμίως που δεν έχει χάσει απλά την εθνική της κυριαρχία αλλά την ελευθερία σωματική και συναισθηματική των πολιτών της υπό δημοκρατικό καθεστώς. Έπαιξαν πάρα πολύ έξυπνα οι αντίπαλοι γνωρίζοντας καλά ότι αυτόν τον λαό δεν του κάνεις κατά μέτωπο επίθεση αλλά τον διασπάς χρόνια πριν σε συναισθηματικούς μαλάκες και υλιστές λαμόγια και του γκρεμίζεις σιγά-σιγά και σταθερά όλα τα γεφύρια. Δημιούργησαν μία τεράστια φάκα στην οποία πέσαμε όλοι ανεξαιρέτως κοιτώντας ο καθένας μας ό,τι θεωρούσε ιερό. Άλλος τις αξίες και άλλος τον κώλο του. 

Συμπολίτευση και “συμπολιτευομένη αντιπολίτευση” ήταν τα όπλα των αιωνίων εχθρών σου, των γνωστών και ανελέητων “Φιλελλήνων”. Σιγά μην άλλαζαν την συνταγή για το τελευταίο τους χτύπημα μετά από 200 χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στον χώρο. Μηδενίζουμε και πάμε από την αρχή. Το επόμενο στάδιο των διεθνών κοτζαμπάσηδων είναι εν δράσει. Και μην περιμένεις κανέναν Μαρίνο Αντύπα να σε ξυπνήσει. Το κόμμα του Αντύπα ήταν η Ελλάδα, όχι ως έννοια άυλη αλλά ως άνθρωποι που αποτελούσαν την έννοια , ενώ το δικό σου κόμμα….άσε να μην το πω.

www.stontoixo.com

 anhsyxia.wordpress.com

Καληνύχτα- καληνύχτα...

Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας 

Η ματαιοδοξία δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην πολιτική. Όπως επίσης καθόλου σπάνιος δεν είναι και ο ρόλος του σωτήρα και δη του αυτόκλητου.
Μέσα στην κρίση, ακόμα και άνθρωποι που ήταν βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στον βούρκο της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης έπαιξαν τους σωτήρες και μάλλον έχασαν.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης όμως, αν και αυτόκλητος σωτήρας, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν μπλέχτηκε με την ενεργό πολιτική παρά μόνο πριν δύο χρόνια, αλλά ήταν απολύτως αναγνωρίσιμος από την τηλεοπτική δημοσιογραφική του καριέρα. Στον πλανήτη του Σταύρου αυτό αρκούσε ως επιχείρημα για να τον θεωρήσει το εκλογικό σώμα «νέο» και «λύση»
Η ψευδαίσθηση κράτησε λίγο και στις εκλογές της περασμένης Κυριακής το Ποτάμι μεταβλήθηκε σε ξεροπόταμο. Ήδη ο ίδιος και τα στελέχη του αναζητούν τους λόγους, ενώ αυτοί οι λόγοι “φωνάζουν” από την ίδρυση του.
Πρώτ’ απ’ όλα το απολύτως θολό ιδεολογικό στίγμα. Και λίγο Σημίτης και λίγο Ομπάμα και..
λίγο Θάτσερ και λίγο Λεωνίδας Κύρκος και λίγο Φρίντμαν και λίγο (πολυ λίγο όμως) Κέυνς και λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου. Κανείς, ούτε τα ίδια τα στελέχη του δεν μπορούσαν να ορίσουν αυτό το στίγμα. Κάποια στιγμή ο Σταύρος μίλησε για “μεταρρυθμιστικό κέντρο”, αλλά μ’ αυτο φαίνεται να έπεισε τον εαυτό τουκαι μερικούς υποψήφιους στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Ο δεύτερος λόγος ήταν το εμφανές και συνεχές φλερτ με τους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι δεν είναι δημοφιλείς πουθενά στον πλανήτη. Έγιναν βασικά στελέχεη νεοφιλελεύθεροι με τη βούλα. Μόνο που εγγυημένο με τη βούλα είναι το καρπούζι, για το νεοφιλελεύθερο δυναμικό ισχύει το “μάπα το καρπούζι” Οι δε δηλώσεις της Αντιγόνης Λυμπεράκη π.χ. ότι “οι φτωχοί ψηφίζουν λάθος”, έβγαλε στον αφρό έναν κακοφορμισμένο επαρχιώτικο ελιτισμό. Και όλα αυτά σε μία εποχή όπου ο μισός πληθυσμός ή λιμοκτονεί ή βλέπει πολύ κοντά αυτό το ενδεχόμενο.
Τις ίδιες επιδόσεις είχε και ο Σταύρος Θεοδωράκης, που θεωρούσε μάλιστα ότι απευθύνεται με ευκολία και σε ένα πιο νεανικό ακροατήριο. Δεν είναι δυνατόν να απαντάς σε ερώτηση ενός νέου για το βασικό μισθό και να του λες αν του δώσεις αύξηση αυτά θα τα ξοδέψει σε τρόφιμα και σε βενζίνη που είναι εισαγόμενα. Το σύνθημα “μην τρώτε, γιατί τα τρόφιμα είναι εισαγόμενα” δεν είναι δείγμα μεγάλης πολιτικής ευφυίας.
Τα στελέχη του “Ποταμιού” έπασχαν και πάσχουν από έναν ελιτισμό που δεν έχει καν αστικές ρίζες. Είναι ο ελιτισμός του “θέλω να γίνω αστός στη θέση του αστού” Και αυτό πολλές φορές καταλήγει σε κωμωδία.
Μια από τις ενδεικτικές στάσεις απέναντι στην κοινωνία είναι η αποθέωση της ιδιότητας “καθηγητής Πανεπιστημίου”. Όχι γιατί δεν υπάρχουν εξαιρετικοί και ικανότατοι καθηγητές, αλλά γιατί αυτή η ιδιότητα δεν σημαίνει εξ ορισμού και ιδιαίτερες ικανότητες στη Διοίκηση. Άλλωστε καθηγητές ήταν και Κώστας Σημίτης και ο Αλαγοσκούφης και ο Χριστοδουλάκης και ο Χαρδούβελης.
Στην τηλεόραση, αν δεν κάνεις ζωντανό πρόγραμμα, έχεις την πολυτέλεια του μοντάζ. Και τον Σταύρο τον βλέπαμε (καλο)μονταρισμένο. Με την κάθοδο του στην πολιτική είδαμε τον Σταύρο αμοντάριστο, γυμνό.
Το σήμα κατατεθέν του ήταν το «Καλησπέρα- καλησπέρα». Προφητικό μάλλον. Κάτι σαν «καρέτα- καρέτα» και «μονάχους- μονάχους» δηλαδή. Είδη υπό εξαφάνιση. «Καληνύχτα- καληνύχτα», Σταύρο…
- altsantiri.gr

Ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ντοκυμαντέρ της ΝΕΤ για τα μεταλλεία στον Καναδά

antigoldgr.org

by Mαν.Αρκάς

O δημοσιογράφος αδυνατεί να πιστέψει ότι τα σεληνιακά τοπία που βλέπει ήταν κάποτε τα βόρεια δάση του Καναδικού Κεμπέκ:

«Είναι σαν έρημος, σα να βρισκόμαστε στο τέλος του κόσμου, δεν υπάρχει ζωή».

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ανελέητης εκμετάλλευσης των ορυκτών πόρων στη χώρα που φημίζεται για τη μεταλλευτική της βιομηχανία.

«Έρχονται, υπόσχονται δουλειές, θέλουν κέρδη, ασκούν πίεση στους πολιτικούς, είναι μακριά από τις πόλεις. Δουλεύουν 10-15 χρόνια, αυτά τα κάνουν στο ένα  μεταλλείο μετά από το άλλο και όταν βγάζουν κέρδη φεύγουν και μας αφήνουν χωρίς το χρυσό, χωρίς τα μέταλλα, αλλά με τεράστιες ποσότητες αποβλήτων που πρέπει να καθαρίσουμε…
Μπορείς να είσαι οπουδηποτε στον κόσμο και με ένα κλικ να δεσμεύσεις μια περιοχή στο Κεμπέκ και αυτή η δέσμευση υπερτερεί έναντι όλων των άλλων χρήσεων. Αν βρεις κάτι μπορείς να το εκμεταλλευτείς, έχεις προτεραιότητα…»

Το δεύτερο μέρος του ντοκυμαντέρ είναι αφιερωμένο στο Μαλαρτίκ, μια πόλη του Κεμπέκ όπου 200 οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους, θύματα του νόμου που επιτρέπει στη μεταλλευτική εταιρεία να απαλλοτριώσει τις ιδιοκτησίες τους. Ακριβώς όπως στην Ελλάδα δηλαδή… Δείτε το βίντεο, ειδικά όσοι κάτοικοι των Μαδεμοχωρίων πιστεύετε στις υποσχέσεις της εταιρείας, οποιασδήποτε εταιρείας.

«Αυτό το έργο είναι ανήθικο, νόμιμο αλλά ανήθικο».

Ολοι αυτοί που αναγκάστηκαν να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα σπίτια τους ήταν μεταλλωρύχοι, πρώην μεταλλωρύχοι, παιδιά και εγγόνια μεταλλωρύχων. Άνθρωποι που όπως λένε «ποτέ δεν αμφισβήτησαν το μεταλλείο» και δεν πίστευαν αυτό που τους συνέβη. Οι μπουλντόζες γκρέμισαν τα σπίτια τους και εκείνοι θρηνούν, σιωπηλά και με αξιοπρέπεια μπροστά στην κάμερα, αλλά αγωνίζονται για να προστατεύσουν τις επόμενες γενιές από παρόμοια τύχη.

Δείτε το:

 

Μερικοί αριθμοί

Γράφει ο mitsos175. 

Οι αριθμοί είναι συνήθως βαρετοί. Όμως σ' αυτή την περίπτωση είναι χρήσιμοι. Τα πραγματικά ποσοστά αν υπολογίζονταν στο σύνολο των ψηφισάντων κι όχι των εγκύρων: ΣΥΡΙΖΑ 19,6%
ΝΔ 15,5%
Χρυσή Αυγή 3,9%
ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ 3,5%
ΚΚΕ 3,1%.

Τα υπόλοιπα κόμματα (συνολικά 9,6%) σύμφωνα με το ισχύον εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης νοθείας, δε θα έμπαιναν στη βουλή. Γιατί η αποχή το άκυρο και το λευκό είναι κοντά στο 45% καθώς τα έγκυρα είναι μόνο το 55,2% του συνόλου. Η δημοκρατία "νίκησε" ξανά.

Η αποχή λοιπόν είναι πράγματι σημαντική. Ρεκόρ. Ε και; Θα έχουμε εξελίξεις, θα γίνει αγώνας για ριζική ανατροπή; Τούτο μόνο έχει σημασία. Αλλιώς η αποχή είναι λευκή πετσέτα, "κάντε ότι θέλετε εσείς". Γι αυτό όσοι πανηγύριζαν, δεν ήταν το 45% αλλά το 20%. Τόσοι παίρνουν τις αποφάσεις για τους υπόλοιπους. Αποχή λοιπόν χίλιες φορές, αλλά από μόνη της όχι απλά δε φτάνει, αλλά δρα κι ανασταλτικά.

Χρειάζονται κι άλλα βήματα. Ο κόσμος προφανώς δε δίνει "λευκή επιταγή" στους δοσίλογους, σαφώς κι απαξιώνει, μάλιστα με αυτή την πράξη φτύνει κατάμουτρα το σύστημα. Αλλά χωρίς περαιτέρω αγώνες οι πλούσιοι σκουπίζουν τα σάλια κι εκλαμβάνουν την αηδία των πολλών ως ανοχή! "Ας ψηφίζατε"! μας λένε ακόμα και οι αφελείς που συμμετέχουν στην εκτέλεση τους. Ακόμα κι όταν οι δήθεν επιλογές είναι κοροϊδία, αφού είναι σχεδόν όλες η ιδία μνημονιακή πολιτική με επουσιώδεις παραλλαγές. Ακόμα κι όταν υπάρχει το σύστημα της εκλογικής νοθείας, που ο ίδιος ο Τσίπρας ήταν αντίθετος όταν ήταν μικρό κόμμα. Σαν μεγάλωσε βέβαια χάλασε.

Η απορία μου είναι, αν θα αφήσουμε την οργανωμένη μειοψηφία να παίρνει αποφάσεις για όλους, μάλιστα να περνά μέτρα που καταστρέφουν τους πολλούς. Προφανώς όχι. Αλέξη, συγχαρητήρια για το 20%. Αν σκεφτεί κάποιος τι τούμπα έκανες, είναι πράγματι δική σου επιτυχία το ποσοστό αυτό.
Όμως κατανόησε δυο πράγματα:

Σε επέλεξαν γιατί είχες απέναντι σου τη ΝΔ, τα δεκανίκια της και μια ανοργάνωτη, διασπασμένη Αριστερά που χάνεται ανάμεσα στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Μη χαίρεσαι πολύ λοιπόν. Ξέρεις, πως τώρα που απαλλάχθηκες από την εσωκομματική αντιπολίτευση, θα κάνεις αυτό που σου είπαν οι δανειστές. Να δούμε για πόσο.

Το δεύτερο, όπως κατανοείς, το αποτέλεσμα δεν εκφράζει ούτε κατά διάνοια την πλειοψηφία, η όποια δεν θέλει μνημόνιο. Πράγμα που σημαίνει, πως δε θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια μπρος στην καινούρια λεηλασία. Θα Αντισταθούμε και πάλι.

Αρχίδια Κιργιζιώτικα

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Αγόρασα φασόλια. Ψάχνω να βρω από πού είναι και διαβάζω «Κιργιζίας». Που σκατά είναι η Κιργιζία; Την ψάχνω, τη βρίσκω. H Δημοκρατία της Κιργιζίας (ή Κιργιστάν) είναι κράτος της κεντρικής Ασίας με έκταση 198.500 τ. χλμ. και πληθυσμό 5.895.100 κατοίκους.

Ε μα πες το βρε άνθρωπε ότι πρόκειται για το Κιργιστάν να τα φάω ήσυχος! Φασόλια Κιργιζίας ρε μάγκα ψηφοφόρε. Προφανώς δεν αρκούσαν τα φασόλια Κίνας, Αιθιοπίας, Πολωνίας, Καναδά, Αργεντινής και Μαδαγασκάρης, οπότε αρχίσαμε να σώζουμε και την οικονομία της Κιργιζίας. Ρεβίθια εισάγουμε από Τουρκία, Καναδά, Αυστραλία και Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Φακές εισάγουμε από Καναδά, ΗΠΑ, Τουρκία, Ολλανδία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Πατάτες από την Αίγυπτο. Λεμόνια από την Αργεντινή. Ντομάτες από Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Τουρκία, Αλβανία και ΠΓΔΜ. Κρέας από Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία και άσε έξω τα Βουλγαρίας που μιλάνε ελληνικά.

Ε τι στον πούτσο παράγει η Ελλάδα; Απλό, σύντροφε ψηφοφόρε. Η Ελλάδα παράγει σακούλες. Είναι γεμάτη συσκευαστήρια που βάζουμε τα φασόλια Κιργιζίας, τις φακές ΗΠΑ, τα ρεβίθια Τουρκίας. Αυτή είναι η οικονομία της Ελλάδας. Η ελληνοποίηση εισαγόμενων. Η Ελλάδα λόγω κλίματος θα μπορούσε να μπουκώσει με όσπρια όλη την Ευρώπη, αλλά το πράγμα στράβωσε ως εξής:

«Στα ξηρικά χωράφια, που αντιπροσωπεύουν το 70% των καλλιεργούμενων εκτάσεων στην Ελλάδα, γίνονταν ιστορικά εναλλαγή ψυχανθών (όπως οσπρίων κλπ.) με σιτηρά. Όταν ήρθαν οι επιδοτήσεις της ΕΕ που ενίσχυαν μόνο τα σιτηρά, τα όσπρια εγκαταλείφθηκαν, με όλες τις δυσάρεστες επιπτώσεις της μονοκαλλιέργειας». Αυτό ήρθε να αποτελειώσει μία άλλη πολιτική της Ε.Ε. που οδηγούσε τους αγρότες να εγκαταλείψουν παραδοσιακές καλλιέργειες «επειδή ο σχεδιασμός της ΕΕ ενίσχυε προϊόντα όπως το βαμβάκι και ο καπνός».

Εν τω μεταξύ, δεν αρκούν οι ελληνοποιήσεις που παρατηρούνται σε διάφορα εισαγόμενα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και οι πολιτικές της Ε.Ε., έρχεται και η ταφόπλακα των υπερτιμολογήσεων που υπόκεινται τα ελληνικά προϊόντα από το χωράφι στο ράφι. Διαβάζω στον «Αγρότυπο» τη δήλωση του διευθυντή της ΕΑΣ Καβάλας: «Για τα φασόλια φέτος είναι μια χρονιά με αποθέματα παρότι η παραγωγή μας δεν είναι μεγάλη. Αυτό συμβαίνει διότι έγιναν μεγάλες εισαγωγές (και ελληνοποιήσεις) φθηνών φασολιών από Κιργιζία, από Τουρκία και άλλες χώρες. Τα στρέμματα που καλλιεργήθηκαν είναι λιγότερα διότι το 2014 ήταν μια άσχημη χρονιά δεδομένου ότι τα ελληνικά φασόλια δεν είχαν ζήτηση για το λόγο που προανέφερα. Φέτος καλλιεργήθηκαν περίπου τα μισά στρέμματα. Επίσης και φέτος εφόσον συνεχιστεί η ίδια κατάσταση με εισαγωγές φθηνών φασολιών θα έχουμε και πάλι πρόβλημα».

Διαβάζω τη δήλωση του προέδρου του Αγροτικού Συνεταιρισμού Πενταβρύσου Καστοριάς: «Πέρσι η χρονιά πήγε καλά ποιοτικά αλλά και όσον αφορά την παραγωγή μας. Το πρόβλημα ήταν στην αγορά. Οι φασολοπαραγωγοί της Καστοριάς πούλησαν πολύ χαμηλά σε τιμές κόστους αφού υπάρχει μεγάλο θέμα με τις ελληνοποιήσεις. Είναι γνωστό ότι γενικά στα όσπρια είμαστε ελλειμματικοί και εισάγουμε μεγάλο ποσοστό που απαιτείται για την ελληνική κατανάλωση. Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι οι εισαγωγές αλλά οι ελληνοποιήσεις που γίνονται. Πρέπει να γίνουν δύο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με την σωστή αυτοοργάνωση των αγροτών και το δεύτερο με τους ελέγχους από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης».

Σύντροφε ψηφοφόρε, οι «μονομάχοι των εκλογών» που θα πας να ψηφίσεις, στ’ αρχίδια τους τα κιργιζιώτικα έχουν γραμμένο το μέλλον της οικονομίας, τον πρωτογενή τομέα και τα «εθνικά σχέδια παραγωγικής ανασυγκρότησης» που μας πλασάρουν. Κι εσένα κι εμένα γραμμένους μας έχουν. Η ΝΔ τόσα χρόνια στην εξουσία δεν κατάφερε να δημιουργήσει κίνητρα και σχέδιο για σοβαρή αγροτική πολιτική. Βλέπεις, τα χωράφια δεν παράγουν προϊόντα SIEMENS. Το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια βολεύτηκε να μοιράζει επιδοτήσεις καταστροφής του εθνικού αγροτοκτηνοτροφικού τομέα προς όφελος άλλων χωρών που έδιναν 10 ευρώ για επιδότηση και κέρδιζαν 1000 από τις εξαγωγές τους. Άλλωστε, στα χωράφια δε φυτρώνουν υποβρύχια. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται τώρα να υπηρετήσει πιστά τις εντολές της Ε.Ε. ώστε να ευνοηθούν ακόμη περισσότερο οι εξαγωγές της Γερμανίας της Ολλανδίας και της Γαλλίας προς μία χώρα που θα μπορούσε να είναι αυτάρκης σε όλα και να κάνει και εξαγωγές.

Σύντροφε ψηφοφόρε, ίσως να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που αποφάσισες να ζήσεις ξεκούραστα και να φυτέψεις φωτοβολταϊκά στα χωράφια σου. Τώρα έκανες απόσβεση, την πληρώσαμε άλλωστε όλοι μαζί αφού πουλάς το προϊόν σου στη ΔΕΗ ακριβότερα από ότι το πουλάει εκείνη στους καταναλωτές οπότε όλοι μαζί πληρώνουμε το κέρδος σου, όμως φοβάμαι ότι αυτό το όποιο κέρδος σου στερεύει οσονούπω. Καμία ιδιωτική ΔΕΗ δεν θα σε πληρώνει. Δεν τη συμφέρεις. Ούτε για τη συντήρηση δε θα σου μείνει ευρώ. Οι λαμαρίνες θα μείνουν να θυμίζουν τις εποχές που σε ξεγελούσαν για να … αράξεις και να μη λασπώνεις τα χέρια σου.

Και ξέρεις, όταν θα φτάσει εκείνη η ώρα, μην περιμένεις να σου δώσουν κίνητρα για να ξεριζώσεις τα φωτοβολταϊκά και να ξαναβάλεις πατάτες και φασόλια. Δεν το επιτρέπουν οι εισαγωγείς της Ελλάδας και οι εξαγωγείς της Γερμανίας. Κι αναρωτιόμουν ο φτωχόμυαλος «Μα γιατί τόσος πανικός με τα capital controls από τους εισαγωγείς πρώτων υλών; Τι πρώτες ύλες εισάγουμε, που αν μας λείψουν θα πεινάσουμε;». Τώρα κατάλαβα ότι θα μας έλειπαν τα φασόλια Κιργιζίας. Η πρώτη ύλη για πορδές, βασικό στοιχείο κάθε κυβερνητικής πολιτικής εδώ και δεκαετίες. Κατά τα λοιπά, τα κόμματα και οι αρχηγοί τους υπόσχονται διάφορα ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι η όποια απόφαση για το μέλλον αυτής της χώρας απλώς εισάγεται από το Βερολίνο και στη συνέχεια ελληνοποιείται.

Λαϊκή Ενότητα : Η ήττα σαν ευκαιρία

Η συντριβή της "Λαϊκής Ενότητας" στις εκλογές είναι ένα σαφές μήνυμα απέναντι στην ανεπάρκεια του κεντρικού ηγετικού πολιτικού της πυρήνα.

Η προσωρινή ηγεσία της ΛΑΕ διαμορφωμένη κατά βάση από τις παραδοσιακές κοινοβουλευτικές πρακτικές του πάλαι ποτέ ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πολύ λίγη στο να καταλάβει τα ακριβή κοινωνικά δεδομένα.

Αντιμετώπισε κατ’ αρχήν με χιουμοριστικά αυτοαναφορικά εφηβικά σποτάκια [1], [2] μια δραματική πραγματικά κοινωνική και πολιτική κατάσταση, ενισχύοντας έτσι χωρίς να έχει συνείδηση ότι το κάνει (κι αυτό είναι το χειρότερο) την στρατηγική των κυρίαρχων δυνάμεων που επένδυαν στην αποδόμηση της ηγεσίας της ΛΑΕ ως περίπου μισότρελης και πάντως σίγουρα εκτός πραγματικότητας.

Στο υποτιθέμενο οικονομικό πρόγραμμα, αυτό στο οποίο φρόντιζε να επικεντρώνει (ενώ όφειλε να γνωρίζει την αληθινή δυσκολία να είναι πειστική) ήταν η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και όχι η επαρκής αποκάλυψη για τον πολιτικό και όχι νομισματικό χαρακτήρα της ευροζώνης.

Στην δε, κεντρική υποτίθεται, αντιμνημονιακή αντιπαράθεση υποτίμησε την αναλυτική και με επιχειρήματα αποκάλυψη αυτών που όλοι συγκάλυπταν, δηλαδή τις άμεσες συνέπειες του 3ου Μνημονίου και των ψεμάτων του συστήματος Τσίπρα καθώς και το γεγονός πως ο Τσίπρας αντιπροσωπεύει πλέον προνομιακά τον αμερικανικό παράγοντα στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Αντί γι’ αυτό είδαμε σποτάκια με την Ελλάδα - Εργοστάσιο [3] μια αφηρημένη διεκδίκηση του ΟΧΙ και μια αμήχανη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση (μικρογραφία και λυπηρό deja vu των μεγάλων συγκεντρώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο σημείο).

Αυτό που κυρίως δεν κατάλαβε η ηγεσία της ΛΑΕ είναι πως η κοινωνία των διασωθέντων του 56,11% που προσήλθε τελικά στην κάλπη είχε ήδη αποφασίσει να ψηφίσει για να έχει την ησυχία της και να μην εμπλακεί σε περιπέτειες κάθε είδους, άρα να ψηφίσει για κυβέρνηση και όχι για αντιπολίτευση, είχε αποφασίσει να μην κοιτάξει προς τους ρημαγμένους της κρίσης οι οποίοι στην πλειοψηφία τους απείχαν εντός του ποσοστού του 43,91% της αποχής, και να επιλέξουν τελικά την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εξορίζοντας από το κοινοβούλιο όσους χαλάνε το πάρτυ.

Η επιλογή του Τσίπρα από το τμήμα των διασωθέντων της αριστερής παράδοσης απέναντι στο δίλημμα Τσίπρας ή Μεϊμαράκης υποδηλώνει πως η στρατηγική της ΛΑΕ δημιούργησε φόβο και αποστροφή, την ίδια στιγμή που ο μικρός ναπολέων επελαύνει καβάλα στο 3ο μνημόνιο και μεταμφιέζει τον κυνισμό και την ανηθικότητα σε ήθος και κοινωνική ευαισθησία.

Πρόκειται για μια αμοιβαία εξαπάτηση. Ο απατεώνας και η κοινωνία που θέλει να εξαπατάται γιατί από αυτό ελπίζει καί να τη γλυτώσει καί να διατηρήσει την αριστερή της ψευδαισθητική ταυτότητα αλλά καί να αυτοεπιβεβαιωθεί εκ νέου ναρκισσιστικά ώστε να μην παραδεχτεί πως έκανε λάθος επιλογή την προηγούμενη φορά ψηφίζοντας Τσίπρα.

Η επιλογή Τσίπρα από τα μεσοαστικά συντηρητικά στρώματα συνιστά από την άλλη την απόλυτα συνειδητή αναγνώριση του ρόλου του στη νέα κατάσταση και την κατανόηση πως αυτός είναι πλέον ο εκλεκτός του διεθνούς παράγοντα (κυρίως του υπερατλαντικού) και άρα της πολιτικής σταθερότητας και συνεπώς ο κεντρικός δίαυλος της δικής τους αναπαραγωγής όπως και της πρόσδεσής τους με το κράτος.

Η κοινοβουλευτική ήττα της ΛΑΕ μπορεί ωστόσο να λειτουργήσει σαν ευκαιρία για την αριστερά.

Η ήττα, από μια ορισμένη μεριά, μας χρειαζότανε.

Λίγη μαθητεία στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι και πάλι απαραίτητη.

Για να βάλουν ίσως μυαλό ορισμένοι οι οποίοι ζουν σαν υπνωτισμένοι από την ισόβια κοινοβουλευτική ζωή και τις συνήθειες που αυτή μοιραία παράγει (και για τους καλύτερους) αλλά και γιατί είναι μια ευκαιρία, η εμμονή στις κοινοβουλευτικές προτεραιότητες να παρακαμφθεί από τη στροφή στα κοινωνικά κινήματα.

Αυτό θα δώσει την τεράστια δυνατότητα στον κόσμο της ΛΑΕ (η οποία έλαβε τελικά 155.242 ψήφους και 2,86%) [4] να οικοδομήσει απρόσκοπτα τις κινήσεις από τα κάτω που θα συμβάλλουν στις μάχες της αμέσως επόμενης μέρας αλλά και, εξίσου σημαντικό, θα αποδυναμώσει τις "αυτονόητες" ηγεσίες της επείγουσας προεκλογικής παρέμβασης και δεν θα τις παγιώσει με τρόπο που όλα να αναπαραχθούν όπως στον ΣΥΡΙΖΑ εντός του οποίου ενδυναμώθηκαν και εμπεδώθηκαν.

Αν και δηλώσεις σαν του Δημήτρη του Στρατούλη την επόμενη των εκλογών που βιάστηκε να δηλώσει για το μέλλον της ΛΑΕ πως «Πιστεύουμε πως το επόμενο διάστημα εάν έχουμε μια ουσιαστική, αποτελεσματική αντιπολίτευση μπορούμε να είμαστε ο φορέας υποδοχής δυσαρεστημένων λαϊκών στρωμάτων από τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν» δείχνουν πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να πειστούν ορισμένοι μαθημένοι στον κοινοβουλευτικό κονφορμισμό πως η αριστερά δεν μπορεί απλά να φιλοδοξεί να γίνει «φορέας υποδοχής δυσαρεστημένων» αλλά αντίθετα οφείλει να ανοίξει δρόμους και να εμπιστευτεί την κοινωνική αυτενέργεια και να συμβάλλει με τις οργανωμένες δυνάμεις της στην αυτοοργάνωση των από κάτω, εμείς αισιοδοξούμε.

Το ίδιο και η κοινωνία που τα όριά της εξαντλήθηκαν και θα αναλάβει δράση είτε έτσι είτε αλλιώς. Να φροντίσουμε αν όχι μπροστά να είμαστε τουλάχιστον δίπλα της.

Σημειώσεις:

[1]   Λαϊκή Ενότητα: «Μην ακούτε τις κραυγές τους  

[2]   Λαϊκή Ενότητα: «Ψηφίστε για την Αλήθεια»

[3]   Λαϊκή Ενότητα: «Η εξουσία στα χέρια του Λαού» 

[4]  Τελικά αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 20 Σεπτεμβρίου 2015 

  giatinkinonikiaristera

Παναγιώτης Σωτήρης για το εκλογικό αποτέλεσμα της "ΛΑΕ"

Του Γ.Γ.

Το εκλογικό τους θέατρο έριξε αυλαία με μόνο θετικό στοιχείο το ρεκόρ αποχής, σε επίπεδο εθνικών εκλογών, που καταγράφτηκε. (Φυσικά αυτό από μόνο του δεν λέει πολλά πράγματα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε αναλυτικά).

Οσοι πάντως προσήλθαν στις κάλπες έκαναν τις χειρότερες επιλογές από την πολύχρωμη βεντάλια που της επιδείχτηκε. Επιδοκίμασαν τα μνημονιακά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. Καθήλωσαν στα ποσοστά του το ΚΚΕ, ενίσχυσαν το νεοναζιστικό μόρφωμα. (Σε ψήφους είχαν αισθητή μείωση). Απέρριψαν τον Μ. Γλέζο, στήριξαν τον Β. Λεβέντη.

Αργότερα θα έχουμε ολοκληρωμένες αναλύσεις για το αποτέλεσμα των εκλογών. Αν και κατά την άποψη μας η αριθμητική των ψήφων, οι εκλογικοί συσχετισμοί δηλαδή, δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη. αξίζει να σταθούμε σε μια δυσάρεστη έκπληξη, για πολλούς, που προκάλεσε το αποτέλεσμα των εκλογών. Το ότι  η «Λαϊκή Ενότητα» δεν κατόρθωσε να φτάσει το 3% και να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Τους λόγους σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Παναγιώτη Σωτήρη –προερχόμενο απ’ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιο βουλευτή της «ΛΑΕ»-  τους ακούμε στο παρακάτω βίντεο.

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ

MIKHAIL BAKUNIN: ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ

Ένα μικρό διαμάντι του πατέρα της αναρχικής σκέψης. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν μιλάει για την απάτη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τα δημοψηφίσματα και τη φαρσοκωμωδία των εκλογών ήδη από το 1870

Για να διορθώσουν τα εμφανή ελαττώματα του συστήματος αυτού, οι ριζοσπάστες δημοκράτες εισήγαγαν το δημοψήφισμα, άμεση νομοθέτηση απ’ το λαό. Το δημοψήφισμα είναι επίσης ένα αναποτελεσματικό γιατρικό· άλλη μια απάτη.

Η σύγχρονη κοινωνία είναι τόσο πεπεισμένη γι’ αυτήν την αλήθεια: κάθε κράτος, ανεξαρτήτως της προέλευσης ή της μορφής του, κατ’ ανάγκην οδηγεί στο δεσποτισμό, ότι χώρες που έχουν στην εποχή μας αποσπάσει ένα βαθμό ελευθερίας απ’ το Κράτος έχουν σπεύσει να υποβάλλουν τους κυβερνήτες τους, ακόμη και όταν αυτοί οι κυβερνήτες προήλθαν από επανάσταση και είχαν εκλεγεί απ’ όλο το λαό, στον αυστηρότερο δυνατό έλεγχο. Για να διασφαλίσουν την ελευθερία τους, βασίζονται στον πραγματικό και δραστικό έλεγχο που ασκείται απ’ τη λαϊκή βούληση έναντι εκείνων που επενδύονται με δημόσια και κατασταλτική εξουσία. Σε κάθε έθνος που ζει υπό αντιπροσωπευτική κυβέρνηση η ελευθερία μπορεί να είναι πραγματική μονάχα όταν ο έλεγχος αυτός είναι πραγματικός και δραστικός. Επομένως, ως εκ τούτου, αν ένας τέτοιος έλεγχος είναι πλασματικός, τότε η ελευθερία του λαού γίνεται κι αυτή μια πλήρης φαντασίωση.

Θα ήταν εύκολο να αποδειχθεί ότι πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει πραγματικός λαϊκός έλεγχος της κυβέρνησης, αλλά θα περιοριστούμε στην Ελβετία και να δούμε πως ασκείται ο λαϊκός έλεγχος επί της Ελβετικής κυβέρνησης. Ό,τι ισχύει σύμφωνα μ’ αυτήν την άποψη για την Ελβετία ισχύειπολύ περισσότερο για κάθε άλλη χώρα. Γύρω στο 1830, τα πιο προοδευτικά καντόνια της Ελβετίας προσπάθησαν να διασφαλίσουν τις ελευθερίες τους θεσπίζοντας την καθολική ψηφοφορία. Υπήρχαν στέρεες βάσεις γι’ αυτήν την κίνηση. Απ’ τη στιγμή που τα νομοθετικά μας συμβούλια επιλέγονταν από προνομιούχους πολίτες, και τα άνισα δικαιώματα ψήφου μεταξύ πόλεων και αγροτικών περιοχών, μεταξύ πατρικίων και πληβείων, εξακολουθούσαν να υπάρχουν, οι αξιωματούχοι που διορίζονταν απ’ αυτά τα συμβούλια, καθώς και οι νόμοι που θεσπίζονταν απ’ αυτούς δεν θα μπορούσαν παρά να διαιωνίζουν την κυριαρχία της κυβερνώσας αριστοκρατίας επί του έθνους. Ως εκ τούτου κατέστη αναγκαίο να καταργηθεί αυτό το καθεστώς και να αντικατασταθεί με ένα που να τιμά την κυριαρχία του λαού, δηλ., η καθολική ψηφοφορία.

Αναμενόταν γενικά ότι άπαξ και εδραιωθεί η καθολική ψηφοφορία, η πολιτική ελευθερία του λαού θα ήταν εξασφαλισμένη. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Στην πράξη, η καθολική ψηφοφορία οδήγησε στην κατάρρευση, ή τουλάχιστον στην ξεδιάντροπη αποκαρδίωση, του Ριζοσπαστικύ κόμματος, που είναι τόσο ολοφάνερο σήμερα. Οι ριζοσπάστες [φιλελεύθεροι] δεν είχαν την πρόθεση να εξαπατήσουν το λαό, αλλά. τελικάεξαπάτησαν τους εαυτούς τους. Ήταν αρκετά ειλικρινείς όταν υποσχόντουσαν να παράσχουν λαϊκή ελευθερία μέσω της καθολικής ψηφοφορίας. Ψημένοι απ’ αυτήν την πεποίθηση, ήταν σε θέση να ξεσηκώσουν τις μάζες για να ανατρέψουν την εδραιωμένη αριστοκρατική κυβέρνηση. Σήμερα, αποκαρδιωμένοι απ’ την άσκηση της εξουσίας, έχουν χάσει την πίστη τους στον εαυτό τους και στα ιδανικά τους· αυτό εξηγεί το βάθος της κατάθλιψης και του νοήματος της διαφθοράς τους.

Και, μάλιστα, με την πρώτη ματιά η ιδέα της καθολικής ψηφοφορίας φαινόταν τόσο λογική και τόσο απλή· άπαξ οι νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες πηγάζουν απευθείας από λαϊκές εκλογές, δεν θα αντικατόπτριζαν αυτές οι εξουσίες πιστά τη λαϊκή βούληση; Και πώς θα μπορούσε αυτή η λαϊκή βούληση να αποτύχει απ’ το να παράγει κάτι άλλο πέρα από ελευθερία και γενική ευημερία;

Το όλο σύστημα της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης .στην τεράστια απάτη στηρίζεται σ’ αυτήν τη φαντασίωση. ότι τα εκτελεστικά και νομοθετικά σώματα που εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία του λαού πρέπει ή ακόμη μπορεί ενδεχομένως να αντιπροσωπεύουν τη λαϊκή βούληση. Οι άνθρωποι ενστικτωδώς απλώνουν τα χέρια σε δύο πράγματα: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευημερία σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, να επιλέγουν, να δρουν. Θέλουν την καλύτερη οργάνωση των οικονομικών τους συμφερόντων σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη κάθε πολιτικής εξουσίας και κάθε πολιτικής οργάνωσης, απ’ τη στιγμή που κάθε πολιτική οργάνωση αναπόφευκτα καταργεί την ελευθερία των ανθρώπων. Τέτοια είναι η δυναμική επιδίωξη όλων των λαϊκών κινήσεων.

Αλλά οι φιλοδοξίες εκείνων που κυβερνούν εκείνων που χαράσσουν και επιβάλλουν νόμους. είναι διαμετρικά αντίθετες με τις προσδοκίες του λαού.Ανεξαρτήτως των δημοκρατικών αισθημάτων ή προθέσεών τους, οι κυβερνήτες λόγω της υπερυψωμένης θέσης τους κοιτάζουν από ψηλά την κοινωνία όπως ο ηγεμόνας κοιτά τους υποτελείς του. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα μεταξύ ηγεμόνα και υποτελών. Απ’ τη μια μεριά υπάρχει η αίσθηση της ανωτερότητας που προκαλείται αναγκαστικά σε μια υψηλή θέση·απ’ την άλλη, εκείνη της κατωτερότητας που προκύπτει απ’ την ανώτερη θέση του ηγεμόνα ως ο χειριστής της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.Πολιτική εξουσία σημαίνει κυριαρχία Και όπου υπάρχει κυριαρχία. πρέπει να υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού που παραμένει υποτελές στην κυριαρχία των κυβερνώντων του: και οι υποτελείς θα μισούν φυσικά τους κυβερνήτες τους. οι οποίοι στη συνέχεια φυσικά θα αναγκάζονται να υποτάσσουν τους ανθρώπους με ακόμη πιο καταπιεστικά μέτρα, περιορίζοντας περαιτέρω την ελευθερία τους Αυτή είναι η φύση της πολιτικής εξουσίας απ’ τις απαρχές της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί και πώς οι άνδρες που ήταν οι πιο κόκκινοι δημοκράτες, οι πιο ηχηροί ριζοσπάστες, άπαξ και ανέλαβαν την εξουσία έγιναν οι πιο μετριοπαθείς συντηρητικοί. Τέτοιες κωλοτούμπες συνήθως και λανθασμένα θεωρούνται ως ένα είδος προδοσίας. Η βασική τους αιτία είναι η αναπόφευκτη αλλαγή θέσης και προοπτικής. Δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχνάμε ότι οι θεσμικές θέσεις και τα συνακόλουθα προνόμιά τους είναι μακράν πιο ισχυρές κινητήριες δυνάμεις απ’ το απλό ατομικό μίσος ή την κακιά θέληση. Αν μια κυβέρνηση που αποτελείται αποκλειστικά από εργάτες εκλεγεί αύριο με καθολική ψηφοφορία, αυτοί οι ίδιοι οι εργάτες, οι οποίοι είναι σήμερα οι πιο αφοσιωμένοι δημοκράτες και σοσιαλιστές, αύριο θα γίνουν οι πιο αποφασισμένοι αριστοκράτες, φανεροί ή κρυφοί λάτρεις της αρχής της εξουσίας, εκμεταλλευτές και καταπιεστές. [1]

Στην Ελβετία, όπως και σ’ όλα τα άλλα έθνη, όσο ισότιμοι κι αν είναι οι πολιτικοί θεσμοί, είναι η αστική τάξη που κυβερνά και είναι οι εργαζόμενες μάζες, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών, οι οποίες πρέπει να υπακούουν στους νόμους που φτιάχνονται απ’ την αστική τάξη. Οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε την απαιτούμενη γνώση για να συμμετέχουν σε κυβερνητικές λειτουργίες. Η αστική τάξη διαθέτει και τα δύο· ως εκ τούτου, όχι δικαιωματικά, αλλά στην πράξη, έχει στην κατοχή της το αποκλειστικό προνόμιο της διακυβέρνησης. Η πολιτική ισότητα στην Ελβετία, όπως και σ’ όλες τις άλλες χώρες, είναι επομένως μια παιδιάστικη φαντασίωση, μια απόλυτη απάτη.

Τώρα, δεδομένου ότι η αστική τάξη, λόγω των οικονομικών και πολιτικών προνομίων της είναι τόσο απομακρυσμένη απ’ το λαό, πώς μπορεί η διακυβέρνησή της και οι νόμοι της πραγματικά να εκφράζουν τα αισθήματα, τις ιδέες, και τη λαϊκή βούληση; Είναι αδύνατον, και η καθημερινή εμπειρία δείχνει ότι στο νομοθετικό και σε όλους τους άλλους κλάδους της διακυβέρνησης, η αστική τάξη ασχολείται κυρίως με την προώθηση των δικών της συμφερόντων και όχι των αποδεκτών συμφερόντων του λαού. Πράγματι, όλοι οι αξιωματούχοι της περιφέρειας και οι νομοθέτες είναι άμεσα ή έμμεσα εκλεγμένοι απ’ το λαό. Πράγματι, την ημέρα των εκλογών ακόμη και οι πιο περήφανοι αστοί καρεκλοθήρες αναγκάζονται να ζαχαρώσουν το μεγαλείο τους, τον Κυρίαρχο Λαό. Έρχονται στο κυρίαρχο ευρύ κοινό, χέρι-χέρι, μη προφασιζόμενοι άλλη επιθυμία απ’ το να το υπηρετούν. Για τον καρεκλοθήρα αυτό είναι μια δυσάρεστη αγγαρεία, σύντομα τετελεσμένη και επομένως ανεχόμενη υπομονετικά. Τη μέρα μετά τις εκλογές ο καθένας επιστρέφει στη δουλειά του, οι άνθρωποι πηγαίνουν πίσω στο μόχθο και πάλι η αστική τάξη στην κάρπωση των κερδών και τη μουλωχτή πολιτική. — Σπάνια συναντιώνται και ποτέ δεν χαιρετάνε ο ένας τον άλλον μέχρι τις επόμενες εκλογές όταν η φάρσα επαναλαμβάνεται… Από τη στιγμή που ο λαϊκός έλεγχος στο αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι η μοναδική εγγύηση της λαϊκής ελευθερίας, είναι προφανές ότι αυτή η ελευθερία επίσης είναι εντελώς ψευδής.

Για να διορθώσουν τα εμφανή ελαττώματα του συστήματος αυτού, οι ριζοσπάστες δημοκράτες του Καντονιού της Ζυρίχης εισήγαγαν τοδημοψήφισμα, άμεση νομοθέτηση απ’ το λαό. Το δημοψήφισμα είναι επίσης ένα αναποτελεσματικό γιατρικό· άλλη μια απάτη. Προκειμένου να ψηφίσουν έξυπνα για προτάσεις που τέθηκαν απ’ τους νομοθέτες ή μέτρα που προωθούνται από ενδιαφερόμενες ομάδες, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν το χρόνο και την απαραίτητη, γνώση για να μελετήσουν αυτά τα μέτρα ενδελεχώς… . Το δημοψήφισμα έχει νόημα μονάχα σ’ εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η προτεινόμενη νομοθεσία επηρεάζει ζωτικά και αφυπνίζει όλους τους ανθρώπους, και τα ζητήματα που εμπλέκονται είναι ξεκάθαρα κατανοητά από όλους. Αλλά σχεδόν όλοι οι προτεινόμενοι νόμοι είναι τόσο εξειδικευμένοι, τόσο περίπλοκοι, ώστε μονάχα πολιτικοί εμπειρογνώμονες μπορούν να αντιληφθούν πόσο θα επηρεάσουν τελικά τους ανθρώπους. Ο λαός, βέβαια, δεν αρχίζει καν να καταλαβαίνει ή να δίνει προσοχή στους προτεινόμενους νόμους και τους ψηφίζει τυφλά όταν καλείται να το πράξει απ’ τους αγαπημένους του ρήτορες.

Ακόμα και όταν το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι βελτιωμένο με το δημοψήφισμα, δεν υπάρχει ακόμη λαϊκός έλεγχος, και η πραγματική ελευθερία — υπό την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση μεταμφιεσμένη ως αυτοδιοίκηση — είναι μια ψευδαίσθηση. Χάριν στις οικονομικές τους δυσχέριες, οι άνθρωποι είναι ανίδεοι και αδιάφοροι και έχουν συναίσθηση μόνο απ’ τα πράγματα που τους επηρεάζουν εκ του σύνεγγυς. Καταλαβαίνουν και ξέρουν πως να διαχειρίζονται τις καθημερινές τους υποθέσεις. Έξω απ’ τις οικογενειακές τους ανησυχίες συγχύζονται, γίνονται αβέβαιοι, και πολιτικά μπερδεμένοι. Έχουν μια υγιής, πρακτική κοινή λογική όταν πρόκειται για κοινοτικές υποθέσεις.Είναι αρκετά καλά ενημερωμένοι και γνωρίζουν πως να επιλέγουν από ανάμεσά τους τα πιο ικανά στελέχη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο αποτελεσματικός έλεγχος είναι πολύ πιθανός, επειδή η δημόσια δουλειά διεξάγεται υπό το άγρυπνο βλέμμα των πολιτών και ζωτικά και άμεσα αφορά την καθημερινή τους ζωή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δημοτικές εκλογές πάντοτε αντικατοπτρίζουν καλύτερα την πραγματική στάση και λαϊκή βούληση. Τοπικές και επαρχιακές κυβερνήσεις, ακόμη και όταν οι τελευταίες είναι εκλεγμένες άμεσα, είναι ήδη λιγότερο αντιπροσωπευτικές του λαού. Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι δεν είναι ενήμεροι για τα σχετικά πολιτικά, νομικά, και διοικητικά μέτρα· αυτά είναι πέρα ​​απ’ το άμεσο ενδιαφέρον τους και ξεφεύγουν σχεδόν πάντοτε του ελέγχου τους. Οι άνδρες που είναι επιφορτισμένοι με τις τοπικές και περιφερειακές κυβερνήσεις ζουν σ’ έναν άλλον κόσμο, μακριά από το λαό, γνωρίζοντας πολύ λίγα γι’ αυτούς. Δεν γνωρίζουμε αυτούς τους χαρακτήρες των ηγετών προσωπικά. και τους κρίνουμε μόνο απ’ τις δημόσιες ομιλίες τους, οι οποίες είναι γεμάτες με ψέματα για να ξεγελάνε τους ανθρώπους προκειμένου να κερδίσουν την υποστήριξη τους… Αν ο λαϊκός έλεγχος επί των περιφερειακών και τοπικών υποθέσεων είναι εξαιρετικά δύσκολος, τότε ο λαϊκός έλεγχος επί της ομοσπονδιακής ή εθνικής κυβέρνησης είναι εντελώς αδύνατος.

Οι περισσότερες απ’ τις δημόσιες υποθέσεις και νόμοι, ιδιαίτερα εκείνες που έχουν να κάνουν με την ευημερία και τα υλικά συμφέροντα των τοπικών κοινοτήτων και των συνεταιρισμών είναι διευθετημένες με τρόπους άσχετους με την αντίληψη των ανθρώπων, χωρίς τη γνώση ή το ενδιαφέρον τους, και χωρίς την παρέμβασή τους. Οι άνθρωποι είναι δεσμευμένοι σε καταστρεπτικές πολιτικές, και όλα αυτά χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Δεν έχουν ούτε την εμπειρία ούτε το χρόνο να μελετήσουν όλους αυτούς τους νόμους και έτσι αφήνουν τα πάντα στους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους. Αυτοί προωθούν φυσικά τα συμφέροντα της τάξης τους και όχι την ευημερία του λαού, και το μεγαλύτερο ταλέντο τους είναι να χρυσώνουν το χάπι τους, ώστε να γίνεται πιο εύπεπτο απ’ το λαό. Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση είναι ένα σύστημα υποκρισίας και αέναου ψέματος. Η επιτυχία του στηρίζεται στην ηλιθιότητα των ανθρώπων και τη σήψη της κοινής γνώμης.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι εμείς, οι επαναστάτες σοσιαλιστές, δεν θέλουμε καθολική ψηφοφορία — ότι προτιμάμε αντίθετα μερική ψηφοφορία, ή ένα δεσπότη; Ούτε καν. Αυτό που υποστηρίζουμε είναι ότι η καθολική ψηφοφορία, αν τη δει κανείς από μόνη της και εφαρμοζόμενη σε μια κοινωνία που βασίζεται στην οικονομική και κοινωνική ανισότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια απάτη και παγίδα για το λαό· τίποτε άλλο από ένα απεχθές ψέμα των αστών-δημοκρατών, ο ασφαλέστερος τρόπος για να εδραιώσει κάτω απ’ το μανδύα του φιλελευθερισμού και της δικαιοσύνης τη μόνιμη κυριαρχία του λαού απ’ την ιδιοκτήτρια τάξη, εις βάρος της λαϊκής ελευθερίας. Αρνούμαστε ότι η καθολική ψηφοφορία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απ’ το λαό ως μέσο για την κατάκτηση της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας. Πρέπει πάντα και κατ’ ανάγκην να θεωρείται ένα μέσο εχθρικό για το λαό, πάνω στο οποίο στηρίζεται η de facto δικτατορία της αστικής τάξης.

___________
[1] Σ.τ.Μ. Τί φοβερή αλήθεια αν δει κανείς την πορεία των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού – και αυτό είναι γραμμένο το 1870!!

Μετάφραση: Bakuninio

πηγή:

https://aixmi.wordpress.com