Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015
Nonews-NEWS: "Η Ελλάδα εκβιάζεται. Η έξοδος από την ευρωζώνη εί...
Nonews-NEWS: "Η Ελλάδα εκβιάζεται. Η έξοδος από την ευρωζώνη εί...: Παρέμβαση της Αριστερής Πλατφόρμας, προαναγγέλλει ο Λαπαβίτσας... "Η Ελλάδα εκβιάζεται. Η έξοδος από την ευρωζώνη είναι η διέξοδος&q...
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Τα ελληνόφωνα πολιτικά πτώματα πήγαν στις Βρυξέλλες ζητώντας το αίμα των Ελλήνων!
ΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ! Ζητούσαν από τους «βολικούς» θεσμούς.
Ο Σαμαράς επιθυμεί «οικουμενική» τύπου Παπαδήμου και προτείνει… Αβραμόπουλο!
Ελεεινή Πέμπτη Φάλαγγα κατά του Ελληνισμού.
Αηδίασαν ακόμα και Ευρωπαίοι συνομιλητές τους! Εάν κλείσει συμφωνία, θα ανοίξουν τα στόματα και δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν.
Όλη η κουστωδία των πολιτικών πτωμάτων λοιπόν ειχε ανέβει στις Βρυξέλλες
δηθεν για να «βοηθήσει». Ο Σαμαράς, η Γεννηματά και ο Ποτάμης. Με
βασική σπουδή να καθοδηγήσουν το «φιλικό» ΔΝΤ να εκφράσει απαιτήσεις που
δεν θα γινόντουσαν ποτέ αποδεκτές από την
παρούσα κυβέρνηση αλλά και τον λαό. Όμως με εκβιασμό μέσω τραπεζών, δεν
θα γινόντουσαν ούτε εκλογές και θα προέκυπτε ένα έκτρωμα τύπου
Παπαδήμου, που το προανήγγειλε μάλιστα ο Σαμαράς σε συνέντευξη του στον
Τράγκα που κυκλοφορεί σήμερα! Ο Σαμαράς βεβαίως έχει στο μυαλό του τον
επίτροπο Δημήτρη Αβραμόπουλο νομίζοντας ότι θα έχει και την στήριξη του
Γιουνκέρ.
Εκτός αυτού, η στοχευμένη αβάντα στην πρόταση του ΔΝΤ σε συγκεκριμένους
νταβατζηδες, στην Deutsche Telekom, την Vodafone, τον Μπόμπολα, τους
καναλάρχες κλπ ηταν υπό απόλυτη καθοδήγηση.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΜΕ ΕΝΤΑΛΜΑΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ!
Τα μέλη της κυβέρνησης που άκουσαν τις πληροφορίες από πραγματικά
…αηδιασμένους Ευρωπαίους, οφείλουν να δώσουν επίσημα τα γεγονότα στην
δημοσιότητα για να μάθει ο Ελληνικός λαός με ποιούς έχει να κανει.
Όσο για τον κύριο Νικολούδη, έχετε στα χέρια σας από τον κύριο Κουρουμπλή τα πορίσματα για την υγεία.
Τι κάνετε με αυτά;
Γιατί δεν το έχετε ήδη κάνει;
Πότε σκοπεύετε να το κάνετε;
Θα επανέλθουμε.
anemosantistasis
Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ
iamarevi
Από τον Νώντα Κούκα
Διδάσκει η ιστορία;
Η δική μας σύγχρονη εποχή θα μπορούσε ίσως να διδαχτεί πολλά από εκείνη
την πρώτη εποχή της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης, που χρειάστηκε
τουλάχιστον μια γενιά για να επιτευχθεί, αλλά μονάχα λίγες ημέρες για να
τιναχτεί στον αέρα. Και το κυριότερο, θα χρειαζόταν πάνω από δύο γενιές
προκειμένου να γιατρευτούν οι πληγές που προξένησε η ανάφλεξη των όπλων
τον Αύγουστο του 1914.
Πράγματι, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος κατέλαβε εξαπίνης την ανθρωπότητα.
Και μονάχα μόλις ξέσπασε αφενός ο Λένιν, ο ηγέτης των Μπολσεβίκων,
μπόρεσε να καταλάβει πως ο πόλεμος ήταν μια αναπόφευκτη συνέπεια των
ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αφετέρου, από τη δική τους μεριά, οι
αμερικανοί φιλελεύθεροι μόνο τότε μπόρεσαν να αντιληφθούν πως οι
πρωταρχικές αφορμές εντοπίζονταν στη μυστική διπλωματία και στο κουβάρι
των ευρωπαϊκών συμμαχιών.
Βρετανοί και γάλλοι κατηγορούσαν τους γερμανούς και το αντίστροφο – οι
γερμανοί κατηγορούσαν γάλλους και βρετανούς. Για περισσότερο από
ενενήντα χρόνια οι ιστορικοί ερευνούν και τροποποιούν γνώμες και απόψεις
γύρω από τις αιτίες του πολέμου. Μάλιστα, κάποιοι έχουν εντοπίσει την
αιτία αυτή στον παλαιότερο ανταγωνισμό των ναυτικών εξοπλισμών κατά τα
μέσα της δεκαετίας του 1890, ενώ άλλοι σε γεγονότα στα Βαλκάνια ύστερα
από το 1907.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το γεγονός που προκαλεί έκπληξη είναι ένα: από
τη στιγμή που – έστω εκ των υστέρων, σήμερα – οι αιτίες του πολέμου
φαίνονται τόσο πολλές και τόσο προφανείς, για ποιο λόγο οι άνθρωποι
εκείνης της εποχής ήταν τόσο ανυποψίαστοι για τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα
– ακόμα και λίγες μέρες πριν από τον ερχομό του; Η πιθανότερη εξήγηση
είναι ότι το μείγμα που είχε προκύψει από την ευφορία της παγκόσμιας
ενοποίησης, σε συνδυασμό με την οικονομική ανανέωση νάρκωνε τις
συνειδήσεις. Έκανε τον κόσμο να φαντάζει καθησυχαστικά ασφαλής στα μάτια
των επενδυτών. Υπήρχε λοιπόν ρευστότητα και υπήρχε και το υπνωτικό
πέρασμα του χρόνου. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως είχαν περάσει σαράντα
τέσσερα ολάκερα χρόνια από τον τελευταίο μεγάλο – αλλά ευτυχώς σύντομο –
ευρωπαϊκό πόλεμο μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Βέβαια, από γεωπολιτική άποψη, ο κόσμος δεν ήταν παρά ένα ναρκοπέδιο.
Κάθε μέσος αναγνώστης των καθημερινών εφημερίδων εκείνης της εποχής
μπορούσε να δει πως η ευρωπαϊκή κούρσα των εξοπλισμών και του
αυτοκρατορικού ανταγωνισμού θα κατέληγε αργά ή γρήγορα σε έναν ολέθριο
πόλεμο. Παρόλα αυτά, ο φωτεινός σηματοδότης των αγορών είχε κολλήσει στο
πράσινο και όχι στο κόκκινο χρώμα, ακόμη και μέχρι την παραμονή της
καταστροφής.
Η ιδεολογία ως πανουργία της ιστορίας
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στράτευσε στα όπλα 65 εκατομμύρια άντρες, πήρε
τις ζωές οκτώ εκατομμυρίων ανθρώπων και ακόμη παραπάνω. Άφησε πίσω του
21 εκατομμύρια τραυματίες και σάρωσε τέσσερις από τις παλιές
αυτοκρατορίες της ηπείρου. Κοντολογίς, η Ευρώπη έγινε «ένα εργαστήριο
πάνω σε ένα τεράστιο νεκροταφείο», όπως έλεγε ο τσέχος πολιτικός Τόμας
Μάζαρυκ. Μέσα από τις στάχτες του παλαιού στάτους, του παλαιού
καθεστώτος – με τον Κάιζερ εξόριστο, τον Τσάρο και την οικογένειά του
εκτελεσμένους – οι μάζες χειραφετήθηκαν και κινητοποιήθηκαν πολιτικά όσο
ποτέ άλλοτε, καθώς οι πολιτικοί ηγέτες τους υπόσχονταν μια δικαιότερη
κοινωνία και ένα κράτος που θα τους ανήκε: ο Λένιν επαγγελλόταν μια
κοινοτική κοινωνία απαλλαγμένη από την Ανάγκη, και απελευθερωμένη από
την ταξική ιστορική προκατάληψη.
Από την άλλη μεριά, ο φιλελεύθερος Γούντρου Γουίλσον επικαλούνταν ένα
κόσμο «ασφαλή για τη δημοκρατία». Ενώ ο ίδιος ο Χίτλερ οραματιζόταν μια
καθαρή φυλή αποκαθαρμένη από νόθα στοιχεία, και η οποία θα εκπλήρωνε το
αυτοκρατορικό της πεπρωμένο χάρη στην καθαρότητα του αίματος και την
ενότητα του σκοπού της. Βλέπουμε λοιπόν τρεις αντίπαλες ιδεολογίες –
κομουνισμός, φιλελεύθερη δημοκρατία, φασισμός – να προορίζονται καθεμιά
για λογαριασμό της ως η σωτηρία της κοινωνίας, της ηπείρου αλλά και του
κόσμου ολόκληρου, διαμορφώνοντας μια Νέα Τάξη για την ανθρωπότητα.
Εντέλει τι απόμεινε απ’ όλα αυτά; Ως προς τη βραχύχρονη καμπύλη της
ιστορίας, τόσο ο Γουίλσον όσο και ο Λένιν απέτυχαν. Η φιλελεύθερη
δημοκρατία μετατράπηκε σε αυταρχική κοινοβουλευτική «δικτατορία». Ο
«κομμουνισμός» (όποιος θέλει βγάζει τα εισαγωγικά) έγινε σταλινισμός.
Όσο για τον ναζισμό-φασισμό, έχουμε να πούμε τα εξής: απέναντι στην
φιλελεύθερη υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών της δυτικής δημοκρατίας,
και στη δικτατορία (επί) του προλεταριάτου των λεγόμενων σοσιαλιστικών
δημοκρατιών του ανατολικού μπλοκ, οι ναζί αντέταξαν τη φυλετική ευημερία
της συλλογικότητας. Στο φιλελεύθερο δόγμα περί τυπικής ισότητας των
κρατών αντέτειναν την δαρβίνεια πάλη και την εξουσία των φυλετικώς
ανωτέρων. Αντί για την ελευθερία του εμπορίου πρότειναν τον συντονισμό
των ευρωπαϊκών οικονομιών ως ενιαίας μονάδας κάτω από γερμανική ηγεσία.
Κι όμως, η απάντηση της ιστορίας (θα) είναι φιλοσοφική και όχι φασιστική
Ο κοινός νους θέλει να πιστεύει πως η ναζιστική ιδεολογία κατέρρευσε
τόσο γρήγορα όσο γρήγορα έφτασε στο απόγειό της. Επίσης, ότι ο φασισμός
έγινε η πρώτη μεγάλη ιδεολογία που ηττήθηκε τελεσίδικα – και μάλιστα από
την ίδια την ιστορία την οποία ισχυριζόταν πως είχε καθυποτάξει. Είναι
όμως έτσι; Μακάρι… Δεν ξεχνούμε πάντως πως ο διάβολος κρύβεται στις
λεπτομέρειες. Η βλακεία και η άγνοια ήταν, είναι και θα είναι πάντα
παρούσες. Αν ο Φάουστ ρωτούσε τον διάβολο (τον Μεφιστοφελή) «τι είναι ο
ναζισμός;», εκείνος σίγουρα θα του απαντούσε: «απλώς και μόνο άλλη μια
μορφή του καπιταλισμού». Αυτή ακριβώς θα ήταν η ακαταμάχητη απάτη του. Ο
ναζισμός όμως δεν είναι απλώς άλλη μια μορφή του καπιταλισμού (αν και
είναι και αυτό). Πάνω απ’ όλα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ναζιστική
και φασιστική ιδεολογία πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά, στα πολύ-πολύ
σοβαρά και όχι απλώς να θεωρείται τέχνασμα στην υπηρεσία των ταξικών
συμφερόντων (αν και καθαυτό φορμαλιστικά, είναι και έτσι).
Λοιπόν, η ναζιστική ιδεολογία εξυπηρετείται άνετα και μέσα από τον
αριστεροδεξιό εθνολαϊκισμό… Και από αυτόν, καθώς και από τους ανόητους
(ή πονηρούς) θιασώτες του παντός ιδεολογικού προσήμου, θα ζητήσουμε
σκληρά, πάρα πολύ σκληρά, τον λογαριασμό, αν ο μη γένοιτο συμβεί το
«ατύχημα»…
24/6/2015
Η νηφαλιότητα ως πολιτική αρετή
Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Η ελληνική κυβέρνηση επιδίωξε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, όμως οι θεσμοί την απέρριψαν. Η άρνηση των θεσμών σε μια συμφωνία αυτού του χαρακτήρα θέτει την Ελλάδα μπροστά σε δύο επιλογές. Η μία επιλογή είναι η συμφωνία στο έδαφος της μνημονιακής λιτότητας, δηλαδή περαιτέρω υφεσιακά μέτρα, απαγόρευση αντιστροφής νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων και συνέχεια της επιτήρησης μέσω της μη οριστικής διευθέτησης του χρέους.
Η άλλη επιλογή είναι η μη επίτευξη συμφωνίας, η οποία θα θέσει σε κίνηση μια σειρά γεγονότων που θα αναταράξουν την ήδη αποσταθεροποιημένη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι και στις δύο περιπτώσεις εισερχόμαστε σε μια περίοδο έντονων αναταράξεων και οικονομικής επιδείνωσης.
Η πρώτη επιλογή θα πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ θανάσιμα και την κοινωνία ακόμη περισσότερο. Θα τσακιστεί η μοναδική δημοκρατική ελπίδα για ουσιώδη αλλαγή του ζοφερού παρόντος. Το χτύπημα θα είναι αποφασιστικής σημασίας, καθώς μιλάμε για μια κοινωνία που φέρει ήδη τεράστιες πληγές από τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Βαθμιαία, αλλά γρήγορα, η ορθολογικότητα, η πολιτοφροσύνη και ο σεβασμός στην κοινότητα και την κοινωνία θα αποδυναμωθούν στα μυαλά των ανθρώπων και τη συμπεριφορά τους.
Γιατί κάποιος/α να ακολουθεί τους όποιους κανόνες όταν με τον πλέον επίσημο τρόπο μια κυβέρνηση υποχρεώνεται να ακολουθήσει πολιτικές που εξουθενώνουν την κοινωνία και με τις οποίες διαφωνεί; Το «δίκαιο του ισχυρού» θα επικρατήσει ως η μοναδική αξιακή νόρμα συμπεριφοράς.
Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιπροσωπεύει την ελπίδα για ουσιώδη αλλαγή και βελτίωση της τραγικής καθημερινότητας, η Χρυσή Αυγή -ή κάτι παραπλήσιο- θα ηγεμονεύσει αργά ή γρήγορα στην πολιτική ζωή αντλώντας από την απελπισία ενός ολοένα διερυνόμενου τμήματος της κοινωνίας που πέφτει στην ανέχεια.
Δεν χρειάζεται να πω τι σημαίνει για μια κοινωνία, την προοπτική και την ευημερία της μια τέτοια εξέλιξη. Πρόκειται για το απόλυτα επιτυχημένο κλείσιμο της μνημονιακής περιόδου που στόχο είχε να μετατρέψει μια ανεπτυγμένη κοινωνία (με πάρα πολλά προβλήματα νοοτροπίας και προσανατολισμού) σε μια παρηκμασμένη και διαλυμένη κοινωνία με τη βούλα της φασιστικής Ακροδεξιάς.
Η κρυφή ελπίδα συστημικών κύκλων ότι η κοινωνία, μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και την υποταγή και του ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους θα αποδεχθεί τη μοίρα της και θα βγάζει την οργή της με σιωπηρό μη-πολιτικό τρόπο, δηλαδή με τρόπο που δεν διαταράσσει τη φαινονενική «σταθερότητα» μιας απάνθρωπης «κανονικότητας» (διαπροσωπική βία, ναρκωτικά, ψυχικές παθήσεις κ.ο.κ.) είναι τουλάχιστον αφελής. Δεν λαμβάνουν υπόψη ότι μια τέτοια κοινωνική συνθήκη δεν ξορκίζει την παρακμή και τη βαρβαρότητα, αλλά τις μετατρέπει σε ωρολογιακή βόμβα στα σπλάχνα της κοινωνίας, έτοιμες να εκραγούν ανά πάσα στιγμή.
Επιπρόσθετα η συνέχεια της μνημονιακής λογικής θα κλονίσει ακόμη περισσότερο τις διοικητικές και επιχειρησιακές ικανότητες των ελληνικών αρχών καθιστώντας πια υπολογίσιμη την πιθανότητα απειλής της ακεραιότητας της χώρας σε μια γεωπολιτική περιοχή που αποσταθεροποιείται ταχύτατα. Στη νοτιοανατολική Μεσόγειο τα σύνορα και η ειρήνη εξαφανίζονται, ενώ τα Βαλκάνια διχάζονται εκ νέου λόγω της έντασης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.
Η δεύτερη επιλογή θα εγκαινιάσει άμεσα μια περίοδο πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής αναταραχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στριμωχτεί, αλλά θα διατηρήσει την υποστήριξη από τους πολίτες που δεν έχουν τίποτα να χάσουν (αποκόπτοντας τη μετακίνησή τους προς τον φασισμό) και από αυτούς που αξιολογούν τη δημοκρατία και την ελευθερία ως τις πλέον πολύτιμες αξίες για μια κοινωνία.
Βεβαίως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την ένταση της πίεσης από τις ελίτ εντός και εκτός της Ελλάδας. Έχουν δείξει ότι δεν έχουν κανένα κατώφλι π.χ. σεβασμού προς τη δημοκρατία, σύνεση και κοινωνική ευθύνη κ.ο.κ. Επίσης έχουν δείξει να επιθυμούν την αναταραχή ως μια κατάσταση ευνοϊκή για την επιβολή μιας νέας βάρβαρης κοινωνικής συνθήκης.
Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ενδεχομένως διασφαλίζεται η πολιτική βιωσιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ότι παραμένει στην κοινωνία μας ένας φάρος δημοκρατίας, ελευθερίας και ελπίδας που θα συνεχίσει να τη συγκρατεί από την πτώση της στον ανορθολογισμό, την παρακμή και τον φασισμό.
Μπροστά σε τέτοιες επιλογές εμφανίζεται η δυσκολία αποδοχής από όλους μας, κοινωνία και ΣΥΡΙΖΑ, του γεγονότος ότι χωρίς δική μας υπαιτιότητα το μέλλον προδιαγράφεται δύσκολο. Η καθημερινότητα πρόκειται να διαταραχθεί και οι εξελίξεις θα είναι επώδυνες. Δεν είναι εύκολο να αποδεχθούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, ότι δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε.
Ωστόσο, όσο πιο γρήγορα ξεπεράσουμε το απολύτως φυσιολογικό αίσθημα μη αποδοχής της πραγματικότητας όταν αυτή γίνεται σκληρή, τόσο πιο γρήγορα θα είμαστε σε θέση να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και να γίνουμε αποτελεσματικοί.
Οι αμέτρητες ώρες αγώνων, συνελεύσεων, εκλογών κ.ο.κ. όλα όσα έχουμε κάνει και πάθει τις τελευταίες δεκαετίες, αποκτούν μια διαφορετική διάσταση σήμερα. Μέσα από μια απίστευτη διαδρομή γεννήθηκε αυτό που είμαστε για να είναι σήμερα εδώ. Όλα αυτά μας προετοίμαζαν κατά κάποιο τρόπο για αυτή την κρίσιμη για την πατρίδα μας στιγμή. Ας βαδίσουμε με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα τον δύσκολο δρόμο για τον οποίο έχουμε φτιαχτεί.
Δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 21-06-2015
Kurier: Αξιοθρήνητοι οι ισχυροί της Ευρώπης
Η μεγάλης κυκλοφορίας αυστριακή εφημερίδα Kurier στο κύριο
άρθρο της χαρακτηρίζει «αξιοθρήνητους« τους ισχυρούς της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, οι οποίοι όπως γράφει «εμφανίζονται διχασμένοι, χωρίς στόχο και
αναξιόπιστοι».
Η Kurier σχολιάζει πως η τελευταία Σύνοδος Κορυφής για την
Ελλάδα έληξε χωρίς αποτέλεσμα παρόλο που η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε
αξιόλογες προτάσεις που ικανοποιούν τους δανειστές (σημ: Το άρθρο
δημοσιεύτηκε πριν από την προκλητική αντιπρόταση των δανειστών με τη
σφραγίδα του ΔΝΤ)
Στο άρθρο, που έχει τίτλο «ένα παράτολμο παιχνίδι των ισχυρών
της Ευρώπης», αναφέρεται πως με την αναβλητική τους τακτικοί οι θεσμοί
και ορισμένοι αρχηγοί κυβερνήσεων δεν είναι σαφές τι επιδιώκουν και αν
αυτή η στάση έχει εκδικητικά κίνητρα, τότε αυτό δεν αρμόζει σε
ψύχραιμους πολιτικούς.
«Ποιοι είναι οι λόγοι που δεν υπάρχει γρήγορα μια απόφαση»
και «που είναι ο ηγετικός ρόλος της Γερμανίδας καγκελαρίου», διερωτάται η
αρθρογράφος Μαργκαρέτα Κοπάινιγκ και σημειώνει πως αυτή η αναβλητική
συμπεριφορά αποτελεί αίνιγμα και η Σύνοδος στις Βρυξέλλες έδειξε ότι
πολλοί δεν θέλουν μια λύση και φλερτάρουν περισσότερο με ένα Grexit
χωρίς όμως να σκεφτούν ότι μετά θα χαθούν και τα πολλά δισεκατομμύρια
διάσωσης της Ελλάδας, που είναι χρήματα των φορολογούμενων.
«Εαν δεν υπάρξει λύση για την Ελλάδα την τελευταία στιγμή και
το Grexit έλθει ως λογικό επακόλουθο, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν
υπεύθυνοι οι οποίοι διακινδυνεύουν ή προκαλούν μια αποτυχία της Ελλάδας
και μαζί με αυτή τη δική τους, αντί να τολμήσουν να στρέψουν το βλέμμα
προς τα εμπρός», γράφει και συνεχίζει:
«Όμως το βλέμμα προς τα εμπρός έχει μόνον κάποιος που
γνωρίζει το παρελθόν, καθώς η ιστορική σημασία του εγχειρήματος της
ολοκλήρωσης φαίνεται να αφήνει αδιάφορους πολλούς, που δεν χαραμίζουν
καμιά σκέψη τους για τον πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, αλλά προτιμούν νέες
εχθρότητες και εθνικισμούς».
«Αν αποτύχει μια συμφωνία με τους Ελληνες -τυχαία ή
ηθελημένα- αυτό θα ευνοούσε με σιγουριά τα ακραία κόμματα, δεξιά και
αριστερά, και στην Ελλάδα τους νεοφασίστες», καταλήγει.
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015
ΑΒΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ η "αντιπρόταση" των δανειστών - Άγριο ξεβράκωμα των ολετήρων
ΑΒΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ η "αντιπρόταση" των δανειστών - Άγριο ξεβράκωμα των ολετήρων
– Αντιτίθεται στην φορολογία του τζόγου! Ποιούς υπηρετούν άραγε;
– Αντιτίθεται στο κόστος των αδειών κινητής τηλεφωνίας!!! Γιατί; Ελεύθερος ανταγωνισμός δεν είναι; Λες να φταίει ο ΟΤΕ που είναι γερμανικός; Επηρεάζει μήπως κάποια μικρομεσαία επιχείρηση;
– Και βέβαια αντιδρούν στην παροχή έκπτωσης φόρου για τους μόνιμους κατοίκους των νησιών!
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΕΙΠΑΜΕ;
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΣ ΤΗΣ TEVA, BAYER, ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΚΑΝΔΑΛΟ – ΜΑΜΟΥΘ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΑΙΤΕΙ 1 ΔΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ!
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;
ΙΔΟΥ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ!
(ΠΗΓΗ: http://olympia.gr/)
Δ. Παπαδημούλης: Η Ελλάδα είναι έτοιμη να συμφωνήσει αλλά όχι να γονατίσει και να ταπεινωθεί.
Ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης,
μιλώντας σήμερα εκ μέρους της Ευρωομάδας της Αριστεράς στην Ολομέλεια
του Ευρωκοινοβουλίου στη...
συζήτηση που έγινε σε επίπεδο Προέδρων των Πολιτικών Ομάδων, με τη συμμετοχή του Αντιπροέδρου της Κομισιόν κ. Φρανς Τίμερμανς και της εκπροσώπου της λετονικής Προεδρίας κας Ζάντα Καλνίνα Λουκασέβιτσα, για την Προετοιμασία της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την Ελλάδα, είπε τα εξής:
«Τη Δευτέρα είδα ανακοινώσεις που θεωρούσαν επί θύραις τη λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Η ανακοίνωση του Eurogroup τη θεωρούσε πολύ καλή, η Κομισιόν τη χαιρέτισε ως μια πολύ καλή βάση, στη Σύνοδο Κορυφής όλοι έλεγαν ότι "είμαστε πολύ κοντά στη συμφωνία" και ξαφνικά, άρχισε η εσωτερική υπονόμευση. Το ΔΝΤ και κάποιες συντηρητικές κυβερνήσεις, που αποτελούν μειοψηφία μες την Ευρώπη, δείχνουν να μη θέλουν συμφωνία - παρότι αυτό είναι το κοινό συμφέρον και της Ελλάδας και της Ευρώπης, αλλά αντίθετα θέλουν να την υπονομεύσουν και θέλουν να ταπεινώσουν τον ελληνικό λαό. Να αμφισβητήσουν την ανάγκη να σεβόμαστε, όχι μόνο τους κανόνες αλλά και τη Δημοκρατία.
Η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία και με τις υπηρεσίες της Κομισιόν, κατέθεσε μια πρόταση, που εξασφαλίζει νοικοκυρεμένα δημόσια οικονομικά, με πρωτογενή πλεονάσματα. Που προωθεί μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους. Που βάζει τέλος στο αίσχος των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, ανθρώπων σε ηλικία 40 και 50 ετών, που οι δικοί σας πολιτικοί φίλοι κύριε Βέμπερ, εψήφιζαν και εφάρμοζαν στην Ελλάδα επί δεκαετίες, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και σας παρακαλώ να αφήσετε τη μισαλλοδοξία. Είναι ώρα να συμβάλλουν όλοι στο να υπάρξουν λύσεις, για να φύγει η λέξη Grexit από το λεξιλόγιο της Ευρωπαϊκής συζήτησης. Για να μπει η Ελλάδα και ο Ελληνικός λαός στο δρόμο της ανάπτυξης. Και μη μας κουνάτε το δάχτυλο, γιατί εφαρμόσατε μαζί με την Τρόικα, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής; Ένωσης, μια πολιτική που προκάλεσε περικοπές μισθών και συντάξεων 30%, τριπλασίασε την ανεργία, έφερε ύφεση 25% και εκτίναξε το χρέος από το 125% στο 180% του ΑΕΠ.
Χρειαζόμαστε νοικοκυρεμένα δημόσια οικονομικά, αλλά και ανάπτυξη και βιώσιμο χρέος. Και αυτό είναι πρόβλημα πολιτικό και Ευρωπαϊκό και πρέπει να λυθεί με κοινή ευθύνη.
Καταθέσαμε προτάσεις, καταθέσαμε ισοδύναμα και τώρα λένε κάποιοι από το ΔΝΤ ότι "δεν τους αρέσουν αυτά τα ισοδύναμα" γιατί; Επειδή φορολογούμε τους πλούσιους! Επειδή φορολογούμε αυτούς που έχουν εισόδημα πάνω από 50 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, αυτούς που έχουν κέρδη πάνω από 500 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Σε μια χώρα που έχει ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και όπου οι 9 στους 10 ανέργους δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ επίδομα.
Το μήνυμα της πολιτικής μου ομάδας είναι σαφές. Χρειάζεται λύση, επείγει, είναι απολύτως εφικτή. Και είναι σχεδόν έτοιμη, στη βάση αυτών που κατατέθηκαν και θεωρήθηκαν βάση συζήτησης τη Δευτέρα. Κύριε Τίμμερμανς, εργαστείτε πάνω σε αυτά. Το ΔΝΤ δεν είναι υποχρεωτικό να είναι στην καρδιά της Ευρώπης εσαεί. Η Ευρώπη έχει και τους μηχανισμούς και τους θεσμούς να δώσει απάντηση σε αυτά. Σεβόμενη τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα και η Ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να συμφωνήσει, αλλά δεν σκοπεύει, όπως και ο ελληνικός λαός, να γονατίσει και να ταπεινωθεί. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι»...
avgi.gr
συζήτηση που έγινε σε επίπεδο Προέδρων των Πολιτικών Ομάδων, με τη συμμετοχή του Αντιπροέδρου της Κομισιόν κ. Φρανς Τίμερμανς και της εκπροσώπου της λετονικής Προεδρίας κας Ζάντα Καλνίνα Λουκασέβιτσα, για την Προετοιμασία της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την Ελλάδα, είπε τα εξής:
«Τη Δευτέρα είδα ανακοινώσεις που θεωρούσαν επί θύραις τη λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Η ανακοίνωση του Eurogroup τη θεωρούσε πολύ καλή, η Κομισιόν τη χαιρέτισε ως μια πολύ καλή βάση, στη Σύνοδο Κορυφής όλοι έλεγαν ότι "είμαστε πολύ κοντά στη συμφωνία" και ξαφνικά, άρχισε η εσωτερική υπονόμευση. Το ΔΝΤ και κάποιες συντηρητικές κυβερνήσεις, που αποτελούν μειοψηφία μες την Ευρώπη, δείχνουν να μη θέλουν συμφωνία - παρότι αυτό είναι το κοινό συμφέρον και της Ελλάδας και της Ευρώπης, αλλά αντίθετα θέλουν να την υπονομεύσουν και θέλουν να ταπεινώσουν τον ελληνικό λαό. Να αμφισβητήσουν την ανάγκη να σεβόμαστε, όχι μόνο τους κανόνες αλλά και τη Δημοκρατία.
Η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία και με τις υπηρεσίες της Κομισιόν, κατέθεσε μια πρόταση, που εξασφαλίζει νοικοκυρεμένα δημόσια οικονομικά, με πρωτογενή πλεονάσματα. Που προωθεί μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους. Που βάζει τέλος στο αίσχος των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, ανθρώπων σε ηλικία 40 και 50 ετών, που οι δικοί σας πολιτικοί φίλοι κύριε Βέμπερ, εψήφιζαν και εφάρμοζαν στην Ελλάδα επί δεκαετίες, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και σας παρακαλώ να αφήσετε τη μισαλλοδοξία. Είναι ώρα να συμβάλλουν όλοι στο να υπάρξουν λύσεις, για να φύγει η λέξη Grexit από το λεξιλόγιο της Ευρωπαϊκής συζήτησης. Για να μπει η Ελλάδα και ο Ελληνικός λαός στο δρόμο της ανάπτυξης. Και μη μας κουνάτε το δάχτυλο, γιατί εφαρμόσατε μαζί με την Τρόικα, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής; Ένωσης, μια πολιτική που προκάλεσε περικοπές μισθών και συντάξεων 30%, τριπλασίασε την ανεργία, έφερε ύφεση 25% και εκτίναξε το χρέος από το 125% στο 180% του ΑΕΠ.
Χρειαζόμαστε νοικοκυρεμένα δημόσια οικονομικά, αλλά και ανάπτυξη και βιώσιμο χρέος. Και αυτό είναι πρόβλημα πολιτικό και Ευρωπαϊκό και πρέπει να λυθεί με κοινή ευθύνη.
Καταθέσαμε προτάσεις, καταθέσαμε ισοδύναμα και τώρα λένε κάποιοι από το ΔΝΤ ότι "δεν τους αρέσουν αυτά τα ισοδύναμα" γιατί; Επειδή φορολογούμε τους πλούσιους! Επειδή φορολογούμε αυτούς που έχουν εισόδημα πάνω από 50 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, αυτούς που έχουν κέρδη πάνω από 500 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Σε μια χώρα που έχει ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και όπου οι 9 στους 10 ανέργους δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ επίδομα.
Το μήνυμα της πολιτικής μου ομάδας είναι σαφές. Χρειάζεται λύση, επείγει, είναι απολύτως εφικτή. Και είναι σχεδόν έτοιμη, στη βάση αυτών που κατατέθηκαν και θεωρήθηκαν βάση συζήτησης τη Δευτέρα. Κύριε Τίμμερμανς, εργαστείτε πάνω σε αυτά. Το ΔΝΤ δεν είναι υποχρεωτικό να είναι στην καρδιά της Ευρώπης εσαεί. Η Ευρώπη έχει και τους μηχανισμούς και τους θεσμούς να δώσει απάντηση σε αυτά. Σεβόμενη τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα και η Ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να συμφωνήσει, αλλά δεν σκοπεύει, όπως και ο ελληνικός λαός, να γονατίσει και να ταπεινωθεί. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι»...
avgi.gr
Αυτά που δεν λένε οι παπαγάλοι...11 δισ. ευρώ ήταν τα μέτρα που είχαν υπογράψει οι Σαμαροβενιζέλοι..
Δείτε τι είχαν υπογράψει (σελ 47 IMF GREECE 5th REVIEW June 2014) οι Σαμαροβενιζέλοι…
ΑΓΝΩΣΤΑ…
ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΑ μέτρα 2 δισ ευρώ για το 2015 & 3,7 δισ ευρώ για το 2016 !!!
Προσθέτοντας σε αυτά μέτρα φόρους και ασφαλιστικές εισφορές δείτε πώς διαμορφωνόταν η κατάσταση:
3,5 δισ. ευρώ μέτρα το 2015 σε σχέση με το 2014 και αν σε αυτά προστεθούν και τα μέτρα του μειλ Χαρδούβελη φτάνουν σε 4,5 δισ. μόνο γιατο 2015...
Σε ό,τι αφορά το 2016 είχαν συμφωνήσει μέτρα από φόρους και αυξήσεις κοινωνικών εισφορών 6,5 δισ ευρώ..
Αθροιστικά λοιπόν μιλάμε για μέτρα 11 δισ.για το διαστημα 2015-2016 έναντι 8,8 δισ. των μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση Τσίπρα.
3,5 δισ. ευρώ μέτρα το 2015 σε σχέση με το 2014 και αν σε αυτά προστεθούν και τα μέτρα του μειλ Χαρδούβελη φτάνουν σε 4,5 δισ. μόνο γιατο 2015...
Σε ό,τι αφορά το 2016 είχαν συμφωνήσει μέτρα από φόρους και αυξήσεις κοινωνικών εισφορών 6,5 δισ ευρώ..
Αθροιστικά λοιπόν μιλάμε για μέτρα 11 δισ.για το διαστημα 2015-2016 έναντι 8,8 δισ. των μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Αν προσθέσετε σε αυτά και την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που θα οδηγούσε σε κατάργηση των επικουρικών και σε συντάξεις 300 ευρώ καταλαβαίνετε γιατί συζητάμε.
Κανείς δεν μπορεί να είναι ούτε χαρούμενος ούτε ευτυχισμένος με αυτά τα μέτρα...
Αλλά να μην μας κουνάνε το δάκτυλο οι Σαμαροβενιζέλοι όταν μας είχαν φορτώσει με μέτρα 11 δισ...δηλαδή με 2 δισ. παραπάνω...
Γιατί τα δισ. δεν είναι στραγάλια..
Αλλά να μην μας κουνάνε το δάκτυλο οι Σαμαροβενιζέλοι όταν μας είχαν φορτώσει με μέτρα 11 δισ...δηλαδή με 2 δισ. παραπάνω...
Γιατί τα δισ. δεν είναι στραγάλια..
Ποια Ευρώπη «των λαών»;
Πηγή: Του Αδάμ Γιαννίκου – «Unfollow»
Πάνω από 30 δημοψηφίσματα που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν διεξαχθεί σε χώρες της Γηραιός Ηπείρου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ο αριθμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος αν προστεθούν δημοψηφίσματα σχετικά με πολιτειακά, κοινωνικά και άλλα ζητήματα εσωτερικού ενδιαφέροντος, ενώ πολλαπλασιάζεται αν συνυπολογιστούν τα δημοψηφίσματα που διεξάγονται κάθε χρόνο στην Ελβετία. Κατά τα φαινόμενα, εκατοντάδες δημοψηφίσματα δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να φτιάξουν την Ευρώπη των λαών. Μπορεί να το καταφέρει η Ευρωπαϊκή Αριστερά;
Για να έχει νόημα μια απάντηση, προϋπόθεση είναι να έχει νόημα η ερώτηση. Στην Ευρώπη, η κοινή γνώμη έχει συνδέσει τα δημοψηφίσματα με τις διαδικασίες επικύρωσης ευρωπαϊκών συνθηκών που ακολούθησαν συγκεκριμένες χώρες και όπου η απόφαση των ψηφοφόρων αψήφησε την καθεστηκυία τάξη.
Το «όχι» των Δανών στη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 και το «όχι» για την ένταξη στην ΟΝΕ το 2000, το «όχι» των Νορβηγών το 1994 για την ένταξη στην ΕΕ, η απόρριψη από τους Ιρλανδούς της Συνθήκης της Νίκαιας το 2001 και της Συνθήκης της Λισσαβόνας το 2008, το «όχι» των Σουηδών για την ένταξη της χώρας τους στο ευρώ το 2003, τα ηχηρά «όχι» των Ολλανδών και των Γάλλων στην κύρωση της Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ το 2005, δημιούργησαν την εντύπωση πως, ενδεχομένως, να μπορεί κανείς να στρίψει από τη λογική των μονόδρομων, χωρίς να κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Το ξέσπασμα μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ερχόταν αλλά κανείς δεν ήθελε να δει και που μέσα σε λίγα χρόνια γιγαντώθηκε σε κρίση χρέους κυρίαρχων κρατών στην καρδιά της Δύσης συνέθλιψε τις όποιες ψευδαισθήσεις. Παρά τον αρχικό τους αιφνιδιασμό, οι μεγάλοι της Ευρώπης κατάφεραν να επιβάλουν με σιδηρά πειθαρχία ένα πρότυπο «διάσωσης» για όλους, χωρίς εναλλακτικές.
Πολλοί θα πουν ότι αυτή η διαχείριση της κρίσης από τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια είναι αποσπασματική, ανέμπνευστη, άνιση, αργή και αποτυχημένη, γιατί στην τελική πλήττει την ίδια την ιδέα της Ευρώπης, όπως αυτή εκλαμβάνεται ως τόπος κοινωνικής ευημερίας και δημοκρατικών παραδόσεων. Αν, όμως, ο σκοπός ήταν να μην πληγούν τα θεμέλια του συστήματος, τότε δεν φαίνεται να τα πήγαν καθόλου άσχημα.
Τα θεμέλια αυτά μπήκαν κατά τη δεκαετία του 1980, επιβάλλοντας ένα εξελιγμένο μοντέλο εξαγωγικής ανάπτυξης μέσω του διεθνούς ανοίγματος του εμπορίου και της πλήρους απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών ροών. Αυτό προϋπέθετε την απομάκρυνση του κράτους
από τον παρεμβατικό του ρόλο και τον περιορισμό του στο ρόλο εγγυητή του οικονομικού ρίσκου το οποίο ενείχε η πλήρης παράδοση της οικονομίας στον ιδιωτικό τομέα – διαδικασία που αποτυπώθηκε στην απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από τις ιδρυτικές αρχές της και τον περιορισμό της στο ρόλο εγγυητή του ρίσκου, το οποίο ενείχε η πλήρης παράδοση της πολιτικής στην προγραμματική σύγκλιση των νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών δυνάμεων.
Επί δύο δεκαετίες, οι εθνικοί καπιταλισμοί της Ευρώπης συνέκλιναν στην πραγματοποίηση της ενιαίας αγοράς και επέβαλαν τη διεύρυνση προς ανατολής, υπακούοντας σε στρατηγικές βίαιης νομισματικής ενοποίησης σε οικονομίες με διαρθρωτικά προβλήματα, αλλά αντιστάθηκαν στην πολιτική ενοποίηση, γενικεύοντας τη στασιμότητα που ήταν απότοκο των αρχιτεκτονικών ανισορροπιών του οικοδομήματος. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση οικοδομήθηκε πάνω σε αυτά τα θεμέλια, ακριβώς ώστε οι παραδοσιακές δυνάμεις της Γηραιός Ηπείρου να εισέλθουν με αξιώσεις στη νέα εποχή της εταιρικής παγκοσμιοποίησης που αφαιρούσε τα σύνορα από τα έθνη-κράτη και τα τοποθετούσε μέσα στις κοινωνίες.
Οι πολιτικές ελίτ ήταν πρόθυμες να θυσιάσουν ακόμα και την άλλοτε ιερή μεσαία τάξη, της οποίας τα κοινωνικά συμβόλαια του μεταπολεμικού παραδείγματος είχαν πλέον λήξει. Το φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», που τροφοδοτούσε τις κυβερνητικές γραμμές με δοκιμασμένα στελέχη του ιδιωτικού τομέα και τούμπαλιν, δεν άφηνε κανέναν ενδοιασμό για το ποιες ήταν οι ταξικές προτεραιότητες μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Οι αμαρτίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος φορτώθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο το έλλειμμα ζήτησης, που αποτυπωνόταν στα ποσοστά ανεργίας και στα κενά της παραγωγής.
Η παλιά καλή συνταγή της Άγριας Δύσης με δοκιμασμένα υλικά την ενίσχυση της ιδιωτικής πίστωσης για προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, τον ανταγωνισμό της εργασίας και τον αναβαθμισμένο ρόλο του ΔΝΤ ως εγγυητή των αναγκαίων (αντί) μεταρρυθμίσεων, αποδεικνύει πως η πρόσφατη κρίση ήρθε κι έμεινε περισσότερο ως ευκαιρία και λιγότερο ως αγωνία.
Το οικοδόμημα αυτό που είχε διεύθυνση στο Τέλος της Ιστορίας, δεν προέβλεπε δωμάτιο για την Αριστερά. Παρά την αποκαθήλωση των κομμουνιστικών της οικοσήμων μετά το 1989, ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός δεν της άφησε κανένα περιθώριο. Επιχείρησε να την αποκόψει ακόμα κι από ιστορικά προνομιακούς γι” αυτήν χώρους ιδεολογικής αναπαραγωγής, όπως τα πανεπιστήμια, τα οποία μετατράπηκαν σε φυτώρια τεχνοκρατών και απολιτίκ θεωρητικών της κινητής τηλεφωνίας.
Αυτό, όμως, που αρχικά φαινόταν ως παντοδυναμία της νέας τάξης έγινε η αχίλλειος πτέρνα της. Ο ρυθμός με τον οποίο διογκώνονταν οι εισοδηματικές ανισότητες, αλλά και η απογοήτευση που συνόδευσε τον αρχικό ενθουσιασμό για την ενωμένη Ευρώπη των ελεύθερων λαών, σε συνδυασμό με το κύμα αγανάκτησης για τις επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, αποτυπώθηκε στις κάλπες με λέξεις από το ριζοσπαστικό λεξιλόγιο του 19ου αιώνα. Λέξεις, που άλλες φορές ονομάτιζαν κάποιο κόμμα και άλλες φορές εμφανίζονταν ως ένα απλό «ναι» ή «όχι», δίπλα σε ένα όχι και τόσο απλό ερώτημα, όπως ήταν αυτά που έθεταν τα δημοψηφίσματα.
Ένα ερώτημα που απασχόλησε ιδιαίτερα την ακαδημαϊκή κοινότητα ήταν το κατά πόσο οι ψηφοφόροι στα δημοψηφίσματα επηρεάζονταν από τη γραμμή του κομματικού τους περιβάλλοντος ή αποφάσιζαν με βάση τα όσα γνώριζαν γύρω από το ερώτημα στο οποίο καλούνταν να απαντήσουν.
Διαβάζοντας την έκθεση του Ευρωβαρόμετρου για τη Γαλλία («Post-referendum Survey», Ιούνιος 2005), βλέπουμε ότι στο δημοψήφισμα του 2005 καταγράφηκε υψηλό ποσοστό συμμετοχής (69,3%), το οποίο υπερέβαινε κατά πολύ το αντίστοιχο 42,76% στις ευρωεκλογές του 2004. Τα μεγαλύτερα ποσοστά αποχής καταγράφηκαν στις ηλικίες κάτω των 40, ενώ το χαμηλότερο ποσοστό αποχής καταγράφηκε με 4% στους ψηφοφόρους του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η αποχή ήταν μεγαλύτερη σε όσους δήλωσαν ανεπαρκώς ενημερωμένοι για το ζήτημα (43%) σε σχέση με αυτούς που δήλωσαν το αντίθετο (21%). Ως προς τους λόγους της αποχής, το 60% όσων απείχαν απάντησε ότι το κείμενο ήταν αρκετά περίπλοκο, το 30% ότι δεν θα άλλαζε κάτι με την ψήφο του, το 27% ότι ήθελε να τιμωρήσει την κυβέρνηση, και μόλις το 14% ότι είναι εναντίον της Ευρώπης και της ΕΕ.
«Όχι» ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών ψηφοφόρων, έξι στους δέκα ψηφοφόρους των Σοσιαλιστών και ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους της γαλλικής Δεξιάς. Το 61% των κατοίκων της γαλλικής επαρχίας ψήφισε «όχι», και το 55% των κατοίκων της γαλλικής πρωτεύουσας ψήφισε «ναι». Το «όχι», επίσης, επικράτησε στις ηλικίες 18-24 και 40-54.
Ως προς τους λόγους που οδήγησαν στην αρνητική τους ψήφο, οι υποστηρικτές του «όχι» εξέφρασαν κυρίως ανησυχίες για την κοινωνική τους θέση και την κατάσταση της Γαλλίας: το 31% εξ αυτών αναφέρθηκε στις αρνητικές επιπτώσεις του Ευρωσυντάγματος στην απασχόληση, το 26% στη στασιμότητα της γαλλικής οικονομίας, το 19% στον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του Ευρω-συντάγματος και το 18% στην τιμωρητική διάθεση απέναντι στον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας. Αντίστοιχα, οι υποστηρικτές του «ναι» κινητοποιήθηκαν από τη γενικότερη αντίληψή τους περί ΕΕ: το 39% ανέφερε πως είναι απολύτως απαραίτητη η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ενώ το 16% ότι στηρίζει διαχρονικά την ευρωπαϊκή ιδέα.
Παρά την επικράτηση του «όχι», οι Γάλλοι δήλωσαν σε ποσοστό 88% ότι η συμμετοχή της Γαλλίας στην ΕΕ είναι κάτι καλό, και σε ποσοστό 75% ότι το Ευρωσύνταγμα είναι απαραίτητο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η φαινομενική αυτή αντίφαση εξηγείται από την πεποίθηση των Γάλλων ότι το «όχι» θα οδηγούσε στην αναδιαπραγμάτευση της Συνταγματικής Συνθήκης προς το κοινωνικότερο (62%), αλλά και στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Γαλλίας (59%).
Αυτή η αντίφαση θυμίζει τη σημερινή στάση των Ελλήνων ψηφοφόρων, οι περισσότεροι από τους οποίους επιθυμούν παραμονή στο ευρώ και, ταυτόχρονα, διαπραγμάτευση καλύτερων όρων συμμετοχής σε αυτό, ενισχύοντας τη διαπίστωση ότι στην κρίση αυτοί που σκλήρυναν τη στάση τους δεν είναι οι φτωχοποιημένες πλέον μεσαίες τάξεις, αλλά οι απασφαλισμένες πλέον ευρωπαϊκές ελίτ.
Θα μπορούσε κανείς εδώ να επικαλεστεί ως αντεπιχείρημα τα διαφορετικά μεγέθη των δύο οικονομιών, που διαφοροποιούν τις διαδικασίες πειθάρχησης. Ακόμα κι έτσι, το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν πήρε αψήφιστα την πολιτική ανταρσία του 2005 στον πυρήνα της Ευρωζώνης.
Το «όχι» στο ολλανδικό δημοψήφισμα του 2005 θεωρήθηκε νίκη του ακροαριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του μόνου κόμματος εξ αριστερών του κέντρου που τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του «όχι» και του οποίου η αντινεοφιλελεύθερη ρητορική έβρισκε τα προηγούμενα χρόνια ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στην κατακερματισμένη εργατική τάξη της χώρας. Μία εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των συνδικάτων στο Άμστερνταμ, όπου το Σοσιαλιστικό Κόμμα έκανε επίδειξη δύναμης. Στις εθνικές εκλογές του 2006, το ολλανδικό πρώην ΚΚΕ μ-λ τριπλασίασε σχεδόν τα ποσοστά του στο 16,6% και έγινε το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα του ολλανδικού κοινοβουλίου.
Ο πόλεμος φθοράς και οι αιτιάσεις περί ανεύθυνης Αριστερός, που εξαπέλυσαν οι σοσιαλδημοκράτες του PvdA, αποτυπώθηκε στα μειωμένα εκλογικά ποσοστά του 2010. Παρά τις δημοσκοπήσεις που το έφερναν πρώτο με 23,3%, το 2012 (πέμπτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δέκα χρόνια), το Σοσιαλιστικό Κόμμα παρέμεινε κοντά στο 10%, καθώς ανάμεσα στους απογοητευμένους ψηφοφόρους του PvdA επικράτησε η λογική της «χαμένης ψήφου» απέναντι στο νεοφιλελεύθερο VVD, το οποίο κυβερνά μέχρι σήμερα μαζί με τους… σοσιαλδημοκράτες με ατζέντα λιτότητας. Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα αύξησε τα ποσοστά του και το PvdA του Γερούν Ντάισελμπλουμ κατακρημνίστηκε.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ριζοσπαστικής αριστεράς στα δημοψηφίσματα των τελευταίων δέκα ετών, συμπεριλαμβανομένων αυτών στην Ιρλανδία για την κύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας και στη Σκοτία για την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι αναγκαίες, αλλά όχι ικανές συνθήκες για την πολιτική της επικράτηση. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο γνωρίζει πώς να κρύβει πολλά ερωτήματα σε μία προκαθορισμένη επιθυμητή απάντηση. Ανάμεσα στο «όχι» των Ιρλανδών στις 12/6/2008 και στο «ναι» στις 2/10/2009 μεσολάβησαν η είδηση ότι η Ιρλανδία έγινε η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης που μπαίνει σε ύφεση (α”-β” τρίμηνο 2008), η αυτοκτονική απόφαση της κυβέρνησης να εγγυηθεί όλα τα δάνεια των ιρλανδικών τραπεζών συνολικού ύψους 440 δισ. ευρώ (30/9/2008), η εκτόξευση της ανεργίας στο 11% (2/2009) -το μεγαλύτερο ποσοστό από το 1996-, αποδεικνύοντας ότι ο φόβος φυλάει τα έρημα.
«Η Βρετανία ήταν ανέκαθεν ένας εξέχων σύμμαχός μας και θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι ένας από τους στενότερους συμμάχους μας θα παραμείνει ισχυρός, εύρωστος και αποτελεσματικός», σχολίαζε με νόημα τον περασμένο Ιούνιο ο Μπαρόκ Ομπάμα αναφορικά με το επικείμενο δημοψήφισμα στη Σκοτία. Μια εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα της 18ης Σεπτεμβρίου, η κατά 80% κρατικοποιημένη Royal Bank of Scotland και η κατά 25% κρατικοποιημένη Lloyds ανακοίνωσαν ότι προτίθενται να αποχωρήσουν από τη Σκοτία αν επικρατήσει το «ναι».
Η Ευρώπη όχι απλώς δεν αναγνωρίζει τα λάθη της, αλλά απαιτεί την επανάληψη της Ιστορίας. Ποια Ευρώπη των λαών;
Πάνω από 30 δημοψηφίσματα που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν διεξαχθεί σε χώρες της Γηραιός Ηπείρου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ο αριθμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος αν προστεθούν δημοψηφίσματα σχετικά με πολιτειακά, κοινωνικά και άλλα ζητήματα εσωτερικού ενδιαφέροντος, ενώ πολλαπλασιάζεται αν συνυπολογιστούν τα δημοψηφίσματα που διεξάγονται κάθε χρόνο στην Ελβετία. Κατά τα φαινόμενα, εκατοντάδες δημοψηφίσματα δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να φτιάξουν την Ευρώπη των λαών. Μπορεί να το καταφέρει η Ευρωπαϊκή Αριστερά;
Για να έχει νόημα μια απάντηση, προϋπόθεση είναι να έχει νόημα η ερώτηση. Στην Ευρώπη, η κοινή γνώμη έχει συνδέσει τα δημοψηφίσματα με τις διαδικασίες επικύρωσης ευρωπαϊκών συνθηκών που ακολούθησαν συγκεκριμένες χώρες και όπου η απόφαση των ψηφοφόρων αψήφησε την καθεστηκυία τάξη.
Το «όχι» των Δανών στη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 και το «όχι» για την ένταξη στην ΟΝΕ το 2000, το «όχι» των Νορβηγών το 1994 για την ένταξη στην ΕΕ, η απόρριψη από τους Ιρλανδούς της Συνθήκης της Νίκαιας το 2001 και της Συνθήκης της Λισσαβόνας το 2008, το «όχι» των Σουηδών για την ένταξη της χώρας τους στο ευρώ το 2003, τα ηχηρά «όχι» των Ολλανδών και των Γάλλων στην κύρωση της Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ το 2005, δημιούργησαν την εντύπωση πως, ενδεχομένως, να μπορεί κανείς να στρίψει από τη λογική των μονόδρομων, χωρίς να κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Το ξέσπασμα μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ερχόταν αλλά κανείς δεν ήθελε να δει και που μέσα σε λίγα χρόνια γιγαντώθηκε σε κρίση χρέους κυρίαρχων κρατών στην καρδιά της Δύσης συνέθλιψε τις όποιες ψευδαισθήσεις. Παρά τον αρχικό τους αιφνιδιασμό, οι μεγάλοι της Ευρώπης κατάφεραν να επιβάλουν με σιδηρά πειθαρχία ένα πρότυπο «διάσωσης» για όλους, χωρίς εναλλακτικές.
Πολλοί θα πουν ότι αυτή η διαχείριση της κρίσης από τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια είναι αποσπασματική, ανέμπνευστη, άνιση, αργή και αποτυχημένη, γιατί στην τελική πλήττει την ίδια την ιδέα της Ευρώπης, όπως αυτή εκλαμβάνεται ως τόπος κοινωνικής ευημερίας και δημοκρατικών παραδόσεων. Αν, όμως, ο σκοπός ήταν να μην πληγούν τα θεμέλια του συστήματος, τότε δεν φαίνεται να τα πήγαν καθόλου άσχημα.
Τα θεμέλια αυτά μπήκαν κατά τη δεκαετία του 1980, επιβάλλοντας ένα εξελιγμένο μοντέλο εξαγωγικής ανάπτυξης μέσω του διεθνούς ανοίγματος του εμπορίου και της πλήρους απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών ροών. Αυτό προϋπέθετε την απομάκρυνση του κράτους
από τον παρεμβατικό του ρόλο και τον περιορισμό του στο ρόλο εγγυητή του οικονομικού ρίσκου το οποίο ενείχε η πλήρης παράδοση της οικονομίας στον ιδιωτικό τομέα – διαδικασία που αποτυπώθηκε στην απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από τις ιδρυτικές αρχές της και τον περιορισμό της στο ρόλο εγγυητή του ρίσκου, το οποίο ενείχε η πλήρης παράδοση της πολιτικής στην προγραμματική σύγκλιση των νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών δυνάμεων.
Επί δύο δεκαετίες, οι εθνικοί καπιταλισμοί της Ευρώπης συνέκλιναν στην πραγματοποίηση της ενιαίας αγοράς και επέβαλαν τη διεύρυνση προς ανατολής, υπακούοντας σε στρατηγικές βίαιης νομισματικής ενοποίησης σε οικονομίες με διαρθρωτικά προβλήματα, αλλά αντιστάθηκαν στην πολιτική ενοποίηση, γενικεύοντας τη στασιμότητα που ήταν απότοκο των αρχιτεκτονικών ανισορροπιών του οικοδομήματος. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση οικοδομήθηκε πάνω σε αυτά τα θεμέλια, ακριβώς ώστε οι παραδοσιακές δυνάμεις της Γηραιός Ηπείρου να εισέλθουν με αξιώσεις στη νέα εποχή της εταιρικής παγκοσμιοποίησης που αφαιρούσε τα σύνορα από τα έθνη-κράτη και τα τοποθετούσε μέσα στις κοινωνίες.
Οι πολιτικές ελίτ ήταν πρόθυμες να θυσιάσουν ακόμα και την άλλοτε ιερή μεσαία τάξη, της οποίας τα κοινωνικά συμβόλαια του μεταπολεμικού παραδείγματος είχαν πλέον λήξει. Το φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», που τροφοδοτούσε τις κυβερνητικές γραμμές με δοκιμασμένα στελέχη του ιδιωτικού τομέα και τούμπαλιν, δεν άφηνε κανέναν ενδοιασμό για το ποιες ήταν οι ταξικές προτεραιότητες μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Οι αμαρτίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος φορτώθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο το έλλειμμα ζήτησης, που αποτυπωνόταν στα ποσοστά ανεργίας και στα κενά της παραγωγής.
Η παλιά καλή συνταγή της Άγριας Δύσης με δοκιμασμένα υλικά την ενίσχυση της ιδιωτικής πίστωσης για προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, τον ανταγωνισμό της εργασίας και τον αναβαθμισμένο ρόλο του ΔΝΤ ως εγγυητή των αναγκαίων (αντί) μεταρρυθμίσεων, αποδεικνύει πως η πρόσφατη κρίση ήρθε κι έμεινε περισσότερο ως ευκαιρία και λιγότερο ως αγωνία.
Το οικοδόμημα αυτό που είχε διεύθυνση στο Τέλος της Ιστορίας, δεν προέβλεπε δωμάτιο για την Αριστερά. Παρά την αποκαθήλωση των κομμουνιστικών της οικοσήμων μετά το 1989, ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός δεν της άφησε κανένα περιθώριο. Επιχείρησε να την αποκόψει ακόμα κι από ιστορικά προνομιακούς γι” αυτήν χώρους ιδεολογικής αναπαραγωγής, όπως τα πανεπιστήμια, τα οποία μετατράπηκαν σε φυτώρια τεχνοκρατών και απολιτίκ θεωρητικών της κινητής τηλεφωνίας.
Αυτό, όμως, που αρχικά φαινόταν ως παντοδυναμία της νέας τάξης έγινε η αχίλλειος πτέρνα της. Ο ρυθμός με τον οποίο διογκώνονταν οι εισοδηματικές ανισότητες, αλλά και η απογοήτευση που συνόδευσε τον αρχικό ενθουσιασμό για την ενωμένη Ευρώπη των ελεύθερων λαών, σε συνδυασμό με το κύμα αγανάκτησης για τις επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, αποτυπώθηκε στις κάλπες με λέξεις από το ριζοσπαστικό λεξιλόγιο του 19ου αιώνα. Λέξεις, που άλλες φορές ονομάτιζαν κάποιο κόμμα και άλλες φορές εμφανίζονταν ως ένα απλό «ναι» ή «όχι», δίπλα σε ένα όχι και τόσο απλό ερώτημα, όπως ήταν αυτά που έθεταν τα δημοψηφίσματα.
Ένα ερώτημα που απασχόλησε ιδιαίτερα την ακαδημαϊκή κοινότητα ήταν το κατά πόσο οι ψηφοφόροι στα δημοψηφίσματα επηρεάζονταν από τη γραμμή του κομματικού τους περιβάλλοντος ή αποφάσιζαν με βάση τα όσα γνώριζαν γύρω από το ερώτημα στο οποίο καλούνταν να απαντήσουν.
Διαβάζοντας την έκθεση του Ευρωβαρόμετρου για τη Γαλλία («Post-referendum Survey», Ιούνιος 2005), βλέπουμε ότι στο δημοψήφισμα του 2005 καταγράφηκε υψηλό ποσοστό συμμετοχής (69,3%), το οποίο υπερέβαινε κατά πολύ το αντίστοιχο 42,76% στις ευρωεκλογές του 2004. Τα μεγαλύτερα ποσοστά αποχής καταγράφηκαν στις ηλικίες κάτω των 40, ενώ το χαμηλότερο ποσοστό αποχής καταγράφηκε με 4% στους ψηφοφόρους του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η αποχή ήταν μεγαλύτερη σε όσους δήλωσαν ανεπαρκώς ενημερωμένοι για το ζήτημα (43%) σε σχέση με αυτούς που δήλωσαν το αντίθετο (21%). Ως προς τους λόγους της αποχής, το 60% όσων απείχαν απάντησε ότι το κείμενο ήταν αρκετά περίπλοκο, το 30% ότι δεν θα άλλαζε κάτι με την ψήφο του, το 27% ότι ήθελε να τιμωρήσει την κυβέρνηση, και μόλις το 14% ότι είναι εναντίον της Ευρώπης και της ΕΕ.
«Όχι» ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών ψηφοφόρων, έξι στους δέκα ψηφοφόρους των Σοσιαλιστών και ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους της γαλλικής Δεξιάς. Το 61% των κατοίκων της γαλλικής επαρχίας ψήφισε «όχι», και το 55% των κατοίκων της γαλλικής πρωτεύουσας ψήφισε «ναι». Το «όχι», επίσης, επικράτησε στις ηλικίες 18-24 και 40-54.
Ως προς τους λόγους που οδήγησαν στην αρνητική τους ψήφο, οι υποστηρικτές του «όχι» εξέφρασαν κυρίως ανησυχίες για την κοινωνική τους θέση και την κατάσταση της Γαλλίας: το 31% εξ αυτών αναφέρθηκε στις αρνητικές επιπτώσεις του Ευρωσυντάγματος στην απασχόληση, το 26% στη στασιμότητα της γαλλικής οικονομίας, το 19% στον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του Ευρω-συντάγματος και το 18% στην τιμωρητική διάθεση απέναντι στον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας. Αντίστοιχα, οι υποστηρικτές του «ναι» κινητοποιήθηκαν από τη γενικότερη αντίληψή τους περί ΕΕ: το 39% ανέφερε πως είναι απολύτως απαραίτητη η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ενώ το 16% ότι στηρίζει διαχρονικά την ευρωπαϊκή ιδέα.
Παρά την επικράτηση του «όχι», οι Γάλλοι δήλωσαν σε ποσοστό 88% ότι η συμμετοχή της Γαλλίας στην ΕΕ είναι κάτι καλό, και σε ποσοστό 75% ότι το Ευρωσύνταγμα είναι απαραίτητο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η φαινομενική αυτή αντίφαση εξηγείται από την πεποίθηση των Γάλλων ότι το «όχι» θα οδηγούσε στην αναδιαπραγμάτευση της Συνταγματικής Συνθήκης προς το κοινωνικότερο (62%), αλλά και στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Γαλλίας (59%).
Αυτή η αντίφαση θυμίζει τη σημερινή στάση των Ελλήνων ψηφοφόρων, οι περισσότεροι από τους οποίους επιθυμούν παραμονή στο ευρώ και, ταυτόχρονα, διαπραγμάτευση καλύτερων όρων συμμετοχής σε αυτό, ενισχύοντας τη διαπίστωση ότι στην κρίση αυτοί που σκλήρυναν τη στάση τους δεν είναι οι φτωχοποιημένες πλέον μεσαίες τάξεις, αλλά οι απασφαλισμένες πλέον ευρωπαϊκές ελίτ.
Θα μπορούσε κανείς εδώ να επικαλεστεί ως αντεπιχείρημα τα διαφορετικά μεγέθη των δύο οικονομιών, που διαφοροποιούν τις διαδικασίες πειθάρχησης. Ακόμα κι έτσι, το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν πήρε αψήφιστα την πολιτική ανταρσία του 2005 στον πυρήνα της Ευρωζώνης.
Το «όχι» στο ολλανδικό δημοψήφισμα του 2005 θεωρήθηκε νίκη του ακροαριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του μόνου κόμματος εξ αριστερών του κέντρου που τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του «όχι» και του οποίου η αντινεοφιλελεύθερη ρητορική έβρισκε τα προηγούμενα χρόνια ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στην κατακερματισμένη εργατική τάξη της χώρας. Μία εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των συνδικάτων στο Άμστερνταμ, όπου το Σοσιαλιστικό Κόμμα έκανε επίδειξη δύναμης. Στις εθνικές εκλογές του 2006, το ολλανδικό πρώην ΚΚΕ μ-λ τριπλασίασε σχεδόν τα ποσοστά του στο 16,6% και έγινε το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα του ολλανδικού κοινοβουλίου.
Ο πόλεμος φθοράς και οι αιτιάσεις περί ανεύθυνης Αριστερός, που εξαπέλυσαν οι σοσιαλδημοκράτες του PvdA, αποτυπώθηκε στα μειωμένα εκλογικά ποσοστά του 2010. Παρά τις δημοσκοπήσεις που το έφερναν πρώτο με 23,3%, το 2012 (πέμπτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δέκα χρόνια), το Σοσιαλιστικό Κόμμα παρέμεινε κοντά στο 10%, καθώς ανάμεσα στους απογοητευμένους ψηφοφόρους του PvdA επικράτησε η λογική της «χαμένης ψήφου» απέναντι στο νεοφιλελεύθερο VVD, το οποίο κυβερνά μέχρι σήμερα μαζί με τους… σοσιαλδημοκράτες με ατζέντα λιτότητας. Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα αύξησε τα ποσοστά του και το PvdA του Γερούν Ντάισελμπλουμ κατακρημνίστηκε.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ριζοσπαστικής αριστεράς στα δημοψηφίσματα των τελευταίων δέκα ετών, συμπεριλαμβανομένων αυτών στην Ιρλανδία για την κύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας και στη Σκοτία για την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι αναγκαίες, αλλά όχι ικανές συνθήκες για την πολιτική της επικράτηση. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο γνωρίζει πώς να κρύβει πολλά ερωτήματα σε μία προκαθορισμένη επιθυμητή απάντηση. Ανάμεσα στο «όχι» των Ιρλανδών στις 12/6/2008 και στο «ναι» στις 2/10/2009 μεσολάβησαν η είδηση ότι η Ιρλανδία έγινε η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης που μπαίνει σε ύφεση (α”-β” τρίμηνο 2008), η αυτοκτονική απόφαση της κυβέρνησης να εγγυηθεί όλα τα δάνεια των ιρλανδικών τραπεζών συνολικού ύψους 440 δισ. ευρώ (30/9/2008), η εκτόξευση της ανεργίας στο 11% (2/2009) -το μεγαλύτερο ποσοστό από το 1996-, αποδεικνύοντας ότι ο φόβος φυλάει τα έρημα.
«Η Βρετανία ήταν ανέκαθεν ένας εξέχων σύμμαχός μας και θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι ένας από τους στενότερους συμμάχους μας θα παραμείνει ισχυρός, εύρωστος και αποτελεσματικός», σχολίαζε με νόημα τον περασμένο Ιούνιο ο Μπαρόκ Ομπάμα αναφορικά με το επικείμενο δημοψήφισμα στη Σκοτία. Μια εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα της 18ης Σεπτεμβρίου, η κατά 80% κρατικοποιημένη Royal Bank of Scotland και η κατά 25% κρατικοποιημένη Lloyds ανακοίνωσαν ότι προτίθενται να αποχωρήσουν από τη Σκοτία αν επικρατήσει το «ναι».
Η Ευρώπη όχι απλώς δεν αναγνωρίζει τα λάθη της, αλλά απαιτεί την επανάληψη της Ιστορίας. Ποια Ευρώπη των λαών;
Μένουμε άνθρωποι;
Μένουμε στην Ευρώπη πάση θυσία. Πάση για αυτούς θυσία για εμάς.
Μένουμε Ευρώπη με εκατομμύρια άνεργους.
Μένουμε Ευρώπη με χιλιάδες δολοφονημένους μετανάστες.
Μένουμε Ευρώπη με κλειστά σύνορα. Αφού πρώτα η Ευρώπη έχει στείλει στρατό στις χώρες της ανατολής για να τις διαλύσει.
Μένουμε Ευρώπη με το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης.
Μένουμε Γαλλία με το πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει σκουπίδια τους μετανάστες Αλγερινούς στα
νότια προάστια του Παρισιού.
Μένουμε Ισπανία με τις τράπεζες να μπορούν βάση νομοθεσίας να κατάσχουν τη πρώτη κατοικία με αποτέλεσμα χιλιάδες αυτοκτονίες.
Μένουμε Λονδίνο με το μέσο πολίτη να καταγράφεται από κάμερες παρακολούθησης 1058 φορές τη μέρα.
Μένουμε Φρανκφούρτη στα εγκαίνια του κτιρίου Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που κόστισαν 1,3 δις ευρώ.
Μένουμε στην Ευρώπη των επισφαλών εργαζομένων. Των προγραμμάτων Voucher.
Μένουμε στην Ευρώπη που ευαγγελίζεται τον Διαφωτισμό και προωθεί στο σκοταδισμό.
Μένουμε στην Ευρώπη που διοικείται από κλειστές τεχνοκρατικές ομάδες που δολοφονούν λαούς μέσω ακατανόητων οικονομικών και λογιστικών υποβαθμίσεων.
Μένουμε στην Ευρώπη της διάσωσης των τραπεζών. Κυρίως Γαλλικών και Γερμανικών.
Μένουμε στην Ευρώπη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε κάθε παραγωγική
διαδικασία.
Μένουμε στην Ελλάδα, του ΣΚΑ(ΕΙ) που διοργανώνει αυθόρμητες πορείες υποστήριξης του παραπάνω κανιβαλισμού.
Μένουμε στην Ελλάδα που οι διαδηλωτές κατά του μνημονίου έτρωγαν ξύλο και χημικά και οι ευρωπαϊστές κάθονται στα σκαλάκια της βουλής.
Μένουμε Ελλάδα και στα σκαλάκια της βουλής κάθεται η Χριστίνα Σιδέρη, η γνωστή χρυσαυγίτισα του Αγίου Παντελεήμονα με τα εμετικά ρατσιστικά ξεσπάσματα μίσους.
Μένουμε Ελλάδα και στα ελπε του Λάτση που κατέχει μεταξύ άλλων το 11% της Εθνικής Τράπεζας, η οποία ανακεφαλεώθηκε από τα χρήματα τα οποία ”δάνεισε” το ΔΝΤ στη χώρα, δολοφονούνται εργάτες και στα δικαστήρια σέρνονται όσοι έτρεξαν να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους.
Μένουμε Ελλάδα και πέντε χρόνια τώρα καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα δίλημμα το οποίο δεν μας αφορά. Δραχμή ή ευρώ. Καλούμαστε δηλαδή να απαντήσουμε στο ερώτημα της κατάρρευσης για ακόμη μια φορά του καπιταλισμού. Δεν μας αφορά λοιπόν εντός αυτού του πλαισίου τι νόμισμα θα χρησιμοποιήσουμε την επόμενη μέρα. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού όσες δύσκολες και αγωνιώδεις στιγμές και αν φέρει μας αφήνει ένα χαμόγελο στο στόμα. Το σύστημα της αποκτήνωσης έφτασε για ακόμη μια φορά στα άκρα. Δυστυχώς αυτά τα άκρα ιστορικά έχουν φέρει τους μεγαλύτερους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά αυτή είναι η φυσική συνέπεια της αποκτήνωσης.
Μένουμε Ελλάδα παρέα με Άδωνι Γεωργιάδη και λοιπούς ευρωπαϊστές-ουμανιστές.
Μένουμε Ελλάδα με Ποταμι και Σταύρο Θεοδωράκη και μερικές δεκάδες εναλλακτικά έντυπα τα οποία έχουν κοινό αφμ με το ΣΚΑ(ΕΙ) και με το βαθύ Πασοκ.
Μένουμε Ελλάδα με τα σκοτεινά μπουρδελομάγαζα της παραλιακής, με τη Στεφανίδου, το Μπογδάνο και αρκετές εκατοντάδες τηλεσκουπίδια χρεοκοπημένων μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Μένουμε στην Ευρώπη που δεν παράγει πια ιδέες αλλά τυποποιημένες ρέπλικες παραγωγικής διαδικασίας με τελικό σκοπό να καταστρέψει τη δημιουργία και την ελευθερία των ανθρώπων.
Μένουμε στην Ευρώπη που δολοφονεί τα κινήματα με κάθε τρόπο. Στην Ευρώπη που τα πάντα έχουν ένα και μόνο αόριστο σκοπό. Την ανάπτυξη.
Και για να κλείσουμε. Αντί επιλόγου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”. Απλά πέντε χρόνια έβλεπες τα πάντα γύρω σου να μαραίνονται. Και εσύ έπρεπε να μείνεις ανθισμένος. Μερικές φορές τα κατάφερνες κάποιες άλλες όχι. Έπρεπε να μείνεις όρθιος και να δίνεις κουράγιο εσύ στους δικούς σου ανθρώπους. Να λες δεν πειράζει θα τη βρούμε την άκρη. Να λες θα τα καταφέρουμε. Και κάποιες φορές όντως να τα καταφέρνατε. Κάποιες άλλες φορές όμως τους έβλεπες να πεθαίνουν. Ηθικά, πνευματικά, σωματικά και πέθαινες κι εσύ σιωπηλά. Και ανακαλούσες στη θύμηση σου όμορφες και άγριες στιγμές τότε που ακόμα όλα συνεχίζονταν και έλεγες έχουμε ένα μπούσουλα και θα τα καταφέρουμε. Κάποιες άλλες φορές βέβαια τους έβλεπες χλωμούς σα φαντάσματα και απογοητευόσουν κι εσύ. Και η ζωντάνια χανόταν και μαζί της όλες οι αξίες που μπορούσαν να σε κρατήσουν ξύπνιο και ζωντανό. Και στη καθημερινότητα σου έπρεπε να προσποιηθείς πως τίποτα δεν συνέβη πως όλα είναι καλά και να συνεχίσεις. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση” απλά ανέδειξε συνολικά τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Σε οικονομικό, σε πολιτικό, σε διαπροσωπικό επίπεδο, ανέδειξε όσα βιαστικά μπήκαν κάτω από το χαλί στη κορυφογραμμή του Γράμμου το ’49. Όπως τότε έτσι και τώρα θα πολεμήσουν δυο κόσμοι. Ο κόσμος της ανάπτυξης, των λογιστικών ακολουθιών, ο κόσμος των συμφερόντων με τον κόσμο που πιστεύει στη δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”…
societyvsdistortion
Μένουμε Ευρώπη με εκατομμύρια άνεργους.
Μένουμε Ευρώπη με χιλιάδες δολοφονημένους μετανάστες.
Μένουμε Ευρώπη με κλειστά σύνορα. Αφού πρώτα η Ευρώπη έχει στείλει στρατό στις χώρες της ανατολής για να τις διαλύσει.
Μένουμε Ευρώπη με το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης.
Μένουμε Γαλλία με το πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει σκουπίδια τους μετανάστες Αλγερινούς στα
νότια προάστια του Παρισιού.
Μένουμε Ισπανία με τις τράπεζες να μπορούν βάση νομοθεσίας να κατάσχουν τη πρώτη κατοικία με αποτέλεσμα χιλιάδες αυτοκτονίες.
Μένουμε Λονδίνο με το μέσο πολίτη να καταγράφεται από κάμερες παρακολούθησης 1058 φορές τη μέρα.
Μένουμε Φρανκφούρτη στα εγκαίνια του κτιρίου Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που κόστισαν 1,3 δις ευρώ.
Μένουμε στην Ευρώπη των επισφαλών εργαζομένων. Των προγραμμάτων Voucher.
Μένουμε στην Ευρώπη που ευαγγελίζεται τον Διαφωτισμό και προωθεί στο σκοταδισμό.
Μένουμε στην Ευρώπη που διοικείται από κλειστές τεχνοκρατικές ομάδες που δολοφονούν λαούς μέσω ακατανόητων οικονομικών και λογιστικών υποβαθμίσεων.
Μένουμε στην Ευρώπη της διάσωσης των τραπεζών. Κυρίως Γαλλικών και Γερμανικών.
Μένουμε στην Ευρώπη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε κάθε παραγωγική
διαδικασία.
Μένουμε στην Ελλάδα, του ΣΚΑ(ΕΙ) που διοργανώνει αυθόρμητες πορείες υποστήριξης του παραπάνω κανιβαλισμού.
Μένουμε στην Ελλάδα που οι διαδηλωτές κατά του μνημονίου έτρωγαν ξύλο και χημικά και οι ευρωπαϊστές κάθονται στα σκαλάκια της βουλής.
Μένουμε Ελλάδα και στα σκαλάκια της βουλής κάθεται η Χριστίνα Σιδέρη, η γνωστή χρυσαυγίτισα του Αγίου Παντελεήμονα με τα εμετικά ρατσιστικά ξεσπάσματα μίσους.
Μένουμε Ελλάδα και στα ελπε του Λάτση που κατέχει μεταξύ άλλων το 11% της Εθνικής Τράπεζας, η οποία ανακεφαλεώθηκε από τα χρήματα τα οποία ”δάνεισε” το ΔΝΤ στη χώρα, δολοφονούνται εργάτες και στα δικαστήρια σέρνονται όσοι έτρεξαν να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους.
Μένουμε Ελλάδα και πέντε χρόνια τώρα καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα δίλημμα το οποίο δεν μας αφορά. Δραχμή ή ευρώ. Καλούμαστε δηλαδή να απαντήσουμε στο ερώτημα της κατάρρευσης για ακόμη μια φορά του καπιταλισμού. Δεν μας αφορά λοιπόν εντός αυτού του πλαισίου τι νόμισμα θα χρησιμοποιήσουμε την επόμενη μέρα. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού όσες δύσκολες και αγωνιώδεις στιγμές και αν φέρει μας αφήνει ένα χαμόγελο στο στόμα. Το σύστημα της αποκτήνωσης έφτασε για ακόμη μια φορά στα άκρα. Δυστυχώς αυτά τα άκρα ιστορικά έχουν φέρει τους μεγαλύτερους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά αυτή είναι η φυσική συνέπεια της αποκτήνωσης.
Μένουμε Ελλάδα παρέα με Άδωνι Γεωργιάδη και λοιπούς ευρωπαϊστές-ουμανιστές.
Μένουμε Ελλάδα με Ποταμι και Σταύρο Θεοδωράκη και μερικές δεκάδες εναλλακτικά έντυπα τα οποία έχουν κοινό αφμ με το ΣΚΑ(ΕΙ) και με το βαθύ Πασοκ.
Μένουμε Ελλάδα με τα σκοτεινά μπουρδελομάγαζα της παραλιακής, με τη Στεφανίδου, το Μπογδάνο και αρκετές εκατοντάδες τηλεσκουπίδια χρεοκοπημένων μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Μένουμε στην Ευρώπη που δεν παράγει πια ιδέες αλλά τυποποιημένες ρέπλικες παραγωγικής διαδικασίας με τελικό σκοπό να καταστρέψει τη δημιουργία και την ελευθερία των ανθρώπων.
Μένουμε στην Ευρώπη που δολοφονεί τα κινήματα με κάθε τρόπο. Στην Ευρώπη που τα πάντα έχουν ένα και μόνο αόριστο σκοπό. Την ανάπτυξη.
Και για να κλείσουμε. Αντί επιλόγου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”. Απλά πέντε χρόνια έβλεπες τα πάντα γύρω σου να μαραίνονται. Και εσύ έπρεπε να μείνεις ανθισμένος. Μερικές φορές τα κατάφερνες κάποιες άλλες όχι. Έπρεπε να μείνεις όρθιος και να δίνεις κουράγιο εσύ στους δικούς σου ανθρώπους. Να λες δεν πειράζει θα τη βρούμε την άκρη. Να λες θα τα καταφέρουμε. Και κάποιες φορές όντως να τα καταφέρνατε. Κάποιες άλλες φορές όμως τους έβλεπες να πεθαίνουν. Ηθικά, πνευματικά, σωματικά και πέθαινες κι εσύ σιωπηλά. Και ανακαλούσες στη θύμηση σου όμορφες και άγριες στιγμές τότε που ακόμα όλα συνεχίζονταν και έλεγες έχουμε ένα μπούσουλα και θα τα καταφέρουμε. Κάποιες άλλες φορές βέβαια τους έβλεπες χλωμούς σα φαντάσματα και απογοητευόσουν κι εσύ. Και η ζωντάνια χανόταν και μαζί της όλες οι αξίες που μπορούσαν να σε κρατήσουν ξύπνιο και ζωντανό. Και στη καθημερινότητα σου έπρεπε να προσποιηθείς πως τίποτα δεν συνέβη πως όλα είναι καλά και να συνεχίσεις. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση” απλά ανέδειξε συνολικά τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Σε οικονομικό, σε πολιτικό, σε διαπροσωπικό επίπεδο, ανέδειξε όσα βιαστικά μπήκαν κάτω από το χαλί στη κορυφογραμμή του Γράμμου το ’49. Όπως τότε έτσι και τώρα θα πολεμήσουν δυο κόσμοι. Ο κόσμος της ανάπτυξης, των λογιστικών ακολουθιών, ο κόσμος των συμφερόντων με τον κόσμο που πιστεύει στη δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”…
societyvsdistortion
Στέλιος Ράμφος: Ο φιλόσοφος των καναλιών και των ραδιοφώνων
Γιώργος Ανανδρανιστάκης
Τι δουλειά κάνει ένας φιλόσοφος; Αν κρίνω από τη δραστηριότητα του Στέλιου Ράμφου, βασική δουλειά του φιλόσοφου είναι να εμφανίζεται στον Σκάι, στο Mega, στον ΑΝΤ1, στον Σκάι FM, στον ΒΗΜΑ FM, οσονούπω και στον Sport FM, για να μας πει ότι το ματσάκι γυρίζει. Αναλογιστείτε τι θα συνέβαινε αν επιδείκνυε ανάλογη συμπεριφορά ο Γερμανός φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ, αν γύριζε ολημερίς στις ρούγες και στα καπηλειά επιδιδόμενος σε καφενειακές αναλύσεις, με σύνθετες λέξεις αποτελούμενες από σαράντα γράμματα και βάλε. Αν τα έκανε αυτά ο Ιμμάνουελ, δεν θα έγραφε ποτέ την «Κριτική του καθαρού λόγου» και την «Κριτική του πρακτικού λόγου», δεν θα προλάβαινε καν να ισοπεδώσει τις Πέντε Λογικές Αποδείξεις περί της Υπάρξεως του Θεού και να λάβει επαξίως τον τίτλο του «Σφαγέα της Δογματικής».
"Αυτή τη στιγμή, ομάδες πολιτικής ψυχοθεραπείας μάς κυβερνάνε», απεφάνθη ο κ. Ράμφος, από το στασίδι του ΒΗΜΑ FM. Πόσο ωραία, πόσο γλυκά, πόσο αβρά τα λένε οι φιλόσοφοι! Ο κ. Ράμφος ομιλεί για «ομάδες πολιτικής ψυχοθεραπείας», προκειμένου να περιγράψει αυτό που ο Άδωνις Γεωργιάδης αποκαλεί «τρελοί Συριζαίοι που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την Ελλάδα». Εν πάση περιπτώσει, ανεξαρτήτως εκφοράς, το συμπέρασμα είναι ακριβώς το ίδιο: Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι είναι ψυχοπαθείς. Αυτό μας λέει ο κ. Ράμφος, ο οποίος, άλλωστε, είναι εξοικειωμένος με τα ψυχιατρεία αντιφρονούντων από τότε που ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Χρόνια έμεινε πιστός στο δόγμα του Υπαρκτού ο κ. Ράμφος, και μετά, τσουπ, μεταπήδησε στο δόγμα του Χριστιανισμού και δη του Ορθοδόξου. Εύκολη η μεταπήδηση, αν κατέχεις της τεχνοτροπία, αλλάζεις απλώς τα ιερά βιβλία, τα ιερά λόγια και τα ιερά πρόσωπα. Μεταπηδάς, φιλόσοφε, και μετά ρίχνεις την Εκκλησία και την Ορθοδοξία στο πολιτικό αλισβερίσι: «Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία στην Ελλάδα είναι το πραγματικό πεδίο της ταυτότητος. Άρα, αν θέλεις να μην πας με στενά περιθώρια πολιτικοκοινωνικά, τα οποία μοιραία είναι διχαστικά από τη φύση τους, αν θέλεις να έχεις ένα όραμα πλατύτερο, έχεις δικαίωμα να στραφείς προς τη μεγάλη δεξαμενή μιας πνευματικής ενότητας». Καταλάβατε τίποτα; Εγώ κατάλαβα ότι πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας.
«Το μεγάλο δίλημμα στο βάθος τώρα είναι: ή λιτότητα με αλήθεια ή πείνα με ψέματα». Πείτε το μας, κ. Ράμφο, να μη χάνουμε άδικα τον χρόνο μας. Σιγά μη διαλέξουμε την πείνα με το ψέμα, για ηλίθιους μας περάσατε; Τη λιτότητα με την αλήθεια θα διαλέξουμε απαξάπαντος. Η αλήθεια είναι το μπαχαρικό της ψυχής νοστιμεύει τα πάντα, ακόμη και τη λιτότητα. Το λέτε κι εσείς, άλλωστε: «Πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα πάμε σε λιτότητα με αλήθεια, δηλαδή θα βγούμε να πούμε τι ακριβώς γίνεται, αν θέλουμε να δούμε χαΐρι και προκοπή». Ωραία τα λέτε, αν και η λέξη «χαΐρι» δεν είναι και τόσο κομψή, ιδίως για φιλοσόφους.
Λιτότητα και αλήθεια, λοιπόν. Ποιαν αλήθεια, όμως, κ. Ράμφο; Την αλήθεια του Κυρίου, την αλήθεια τη δική σας, την αλήθεια των δανειστών;
Τι δουλειά κάνει ένας φιλόσοφος; Αν κρίνω από τη δραστηριότητα του Στέλιου Ράμφου, βασική δουλειά του φιλόσοφου είναι να εμφανίζεται στον Σκάι, στο Mega, στον ΑΝΤ1, στον Σκάι FM, στον ΒΗΜΑ FM, οσονούπω και στον Sport FM, για να μας πει ότι το ματσάκι γυρίζει. Αναλογιστείτε τι θα συνέβαινε αν επιδείκνυε ανάλογη συμπεριφορά ο Γερμανός φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ, αν γύριζε ολημερίς στις ρούγες και στα καπηλειά επιδιδόμενος σε καφενειακές αναλύσεις, με σύνθετες λέξεις αποτελούμενες από σαράντα γράμματα και βάλε. Αν τα έκανε αυτά ο Ιμμάνουελ, δεν θα έγραφε ποτέ την «Κριτική του καθαρού λόγου» και την «Κριτική του πρακτικού λόγου», δεν θα προλάβαινε καν να ισοπεδώσει τις Πέντε Λογικές Αποδείξεις περί της Υπάρξεως του Θεού και να λάβει επαξίως τον τίτλο του «Σφαγέα της Δογματικής».
"Αυτή τη στιγμή, ομάδες πολιτικής ψυχοθεραπείας μάς κυβερνάνε», απεφάνθη ο κ. Ράμφος, από το στασίδι του ΒΗΜΑ FM. Πόσο ωραία, πόσο γλυκά, πόσο αβρά τα λένε οι φιλόσοφοι! Ο κ. Ράμφος ομιλεί για «ομάδες πολιτικής ψυχοθεραπείας», προκειμένου να περιγράψει αυτό που ο Άδωνις Γεωργιάδης αποκαλεί «τρελοί Συριζαίοι που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την Ελλάδα». Εν πάση περιπτώσει, ανεξαρτήτως εκφοράς, το συμπέρασμα είναι ακριβώς το ίδιο: Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι είναι ψυχοπαθείς. Αυτό μας λέει ο κ. Ράμφος, ο οποίος, άλλωστε, είναι εξοικειωμένος με τα ψυχιατρεία αντιφρονούντων από τότε που ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Χρόνια έμεινε πιστός στο δόγμα του Υπαρκτού ο κ. Ράμφος, και μετά, τσουπ, μεταπήδησε στο δόγμα του Χριστιανισμού και δη του Ορθοδόξου. Εύκολη η μεταπήδηση, αν κατέχεις της τεχνοτροπία, αλλάζεις απλώς τα ιερά βιβλία, τα ιερά λόγια και τα ιερά πρόσωπα. Μεταπηδάς, φιλόσοφε, και μετά ρίχνεις την Εκκλησία και την Ορθοδοξία στο πολιτικό αλισβερίσι: «Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία στην Ελλάδα είναι το πραγματικό πεδίο της ταυτότητος. Άρα, αν θέλεις να μην πας με στενά περιθώρια πολιτικοκοινωνικά, τα οποία μοιραία είναι διχαστικά από τη φύση τους, αν θέλεις να έχεις ένα όραμα πλατύτερο, έχεις δικαίωμα να στραφείς προς τη μεγάλη δεξαμενή μιας πνευματικής ενότητας». Καταλάβατε τίποτα; Εγώ κατάλαβα ότι πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας.
«Το μεγάλο δίλημμα στο βάθος τώρα είναι: ή λιτότητα με αλήθεια ή πείνα με ψέματα». Πείτε το μας, κ. Ράμφο, να μη χάνουμε άδικα τον χρόνο μας. Σιγά μη διαλέξουμε την πείνα με το ψέμα, για ηλίθιους μας περάσατε; Τη λιτότητα με την αλήθεια θα διαλέξουμε απαξάπαντος. Η αλήθεια είναι το μπαχαρικό της ψυχής νοστιμεύει τα πάντα, ακόμη και τη λιτότητα. Το λέτε κι εσείς, άλλωστε: «Πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα πάμε σε λιτότητα με αλήθεια, δηλαδή θα βγούμε να πούμε τι ακριβώς γίνεται, αν θέλουμε να δούμε χαΐρι και προκοπή». Ωραία τα λέτε, αν και η λέξη «χαΐρι» δεν είναι και τόσο κομψή, ιδίως για φιλοσόφους.
Λιτότητα και αλήθεια, λοιπόν. Ποιαν αλήθεια, όμως, κ. Ράμφο; Την αλήθεια του Κυρίου, την αλήθεια τη δική σας, την αλήθεια των δανειστών;
ΑΥΓΗ
Χάμπερμας: Η ξεροκέφαλη Μέρκελ
...και η εμμονή με τη λιτότητα...Κριτική στην ηγεσία της Ευρώπης συνολικά, αλλά και στην ηγεσία της Γερμανίας ειδικά, στην οποία και καταλογίζει μια ξεροκέφαλη επιμονή σε μια...
πολιτική λιτότητας, ασκεί ο μεγαλύτερος εν ζωή Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας. Στο στόχαστρο του μπάινει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η νομισματική και πολιτική ένωση αλλά και η κρίση στην Ελλάδα συγκεκριμένα. Στην παρέμβαση του με άρθρο του στην Suddeutcsche Zeitung τονίζει δε ότι ο τελευταίος λόγος για το ευρωπαϊκό πεπρωμένο θα πρέπει να είναι στους πολίτες κι όχι στις τράπεζες.
Στο εκτενές άρθρο του αναφέρει μεταξύ άλλων ο Γιούρκγεν Χάμπερμας:
Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ρίχνει άπλετο φως στο κατασκευαστικό λάθος μιας νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση. Όλοι οι πολίτες θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες στον Μάριο Ντράγκι, διότι με μια και μοναδική φράση προστάτεψε το άμεσα απειλούμενο από την καταστροφή νόμισμά τους.
Με την ανακοίνωσή του ότι θα αγοράσει εν ανάγκη κρατικά ομόλογα σε απεριόριστο ύψος, έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά. Έπρεπε να προλάβει, διότι οι ηγέτες (των χωρών της Ε.Ε.) ήταν ανίκανοι να δράσουν προς όφελος των κοινών συμφερόντων, έμειναν αιχμάλωτοι των καθ΄ έκαστον εθνικών συμφερόντων και επέμειναν στην ακαμψία….
Το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι ψήφος κατά της ταπεινωτικής δυστυχίας.
Εκείνα τα δραματικά γεγονότα του 2012 εξηγούν γιατί ο Μάριο Ντράγκι κολυμπά αντίθετα με το ρεύμα μιας κοντόφθαλμης, ακέφαλης πολιτικής. Μετά την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα έλαβε αμέσως το λόγο : «Χρειαζόμαστε ένα ποιοτικό άλμα για την θεσμική σύγκλιση…. Πρέπει να ξεφύγουμε από ένα σύστημα κανόνων της εθνικής οικονομικής πολιτικής και αντ΄ αυτής να παραχωρήσουμε σε περισσότερη ανεξαρτησία των κοινών θεσμών». Ακόμα και αν δεν θα το ανέμενε κανείς από έναν πρώην τραπεζίτη της Goldman-Sachs, (ο Ντράγκι) ήθελε να συνδυάσει αυτές τις καθυστερημένες θεσμικές μεταρρυθμίσεις με «περισσότερη δημοκρατική λογοδοσία».
Εδώ μίλησε κάποιος ο οποίος είχε διαπιστώσει ότι με τη διαμάχη, η οποία διεξαγόταν κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των ηγετών, οι οποίοι σκέφτονται μόνο του εκλογείς-πελάτες τους, δεν θα φτάσουμε στις αναγκαίες δημοσιονομικές, οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές αποφάσεις. Σήμερα, τρεις μήνες αργότερα η ΕΚΤ ασχολείται ξανά με το να αγοράσει χρόνο με έκτακτα δάνεια για κυβερνήσεις που δεν μπορούν να δράσουν.
Επειδή για τη γερμανική κυβέρνηση τα συμφέροντα των επενδυτών ήδη από το Μάιο του 2012 ήταν σημαντικότερα από το κούρεμα του ελληνικού χρέους για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, βρισκόμαστε ξανά σε κρίση. Τώρα έρχεται στην επιφάνεια η ύπαρξη ενός άλλου θεσμικού ελλείμματος.
Το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι η ψήφος ενός έθνους, το οποίο αντιστέκεται με ξεκάθαρη πλειοψηφία κατά μιας -τόσο- ταπεινωτικής –όσο- και καταπιεστικής κοινωνικής εξαθλίωσης, εξαιτίας της επιβληθείσας στη χώρα πολιτικής λιτότητας. Επί της ψήφου καθεαυτής δεν μπορεί να υπάρξει καμιά παρερμηνεία : Ο λαός απορρίπτει τη συνέχιση μιας πολιτικής της οποίας την αποτυχία έχει ζήσει δραστικά στο πετσί του. Εξοπλισμένη με αυτή τη δημοκρατική νομιμοποίηση η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να επιφέρει μια αλλαγή πολιτικής στην ευρωζώνη.
Βρίσκεται, όμως, αντιμέτωπη στις Βρυξέλλες με τους εκπροσώπους των άλλων 18 κυβερνήσεων οι οποίοι δικαιολογούν την απόρριψή τους με την ψυχρή παραπομπή στη δική τους δημοκρατική εντολή. …
Το βέβαιον είναι, ότι επί της ουσίας πρόκειται για μια ξεροκέφαλη επιμονή σε μια πολιτική λιτότητας, η οποία δεν γίνεται κυρίως αντικείμενο κριτικής μόνο στη διεθνή επιστήμη, αλλά είχε βάρβαρες συνέπειες στην Ελλάδα και αποδεδειγμένα έχει αποτύχει.
Πρέπει να καταστεί σαφές το απρεπές, μάλλον σκανδαλώδες της άρνησης (για πολιτικές διαπραγματεύσεις): Ο συμβιβασμός δεν αποτυγχάνει σε μερικά δις περισσότερα ή λιγότερα, ούτε καν σε αυτόν ή τον άλλο όρο, αλλά μόνο στην ελληνική απαίτηση, την απαίτηση της οικονομίας και του λαού, τον οποίο εκμεταλλεύθηκαν οι διεφθαρμένες ελίτ, για κούρεμα ή κάποια αντίστοιχη ρύθμιση, για παράδειγμα ένα μνημόνιο διαγραφής σε συνδυασμό με ανάπτυξη, ώστε να καταστεί δυνατή μια νέα αρχή. Αντ΄αυτής οι δανειστές επιμένουν στην αναγνώριση του βουνού του χρέους, το οποίο δεν μπορεί να αντέξει η ελληνική οικονομία. Επιμένουν, δηλαδή, παρά τις αμφιβολίες στην τυπική αναγνώριση ενός πραγματικά ασήκωτου βάρους του χρέους.
Μέχρι πρότινος επέμεναν, μάλιστα, στην απόλυτη εφαρμογή της εξωπραγματικής απαίτησης ενός πρωτογενούς πλεονάσματος πάνω από 4%. Μειώθηκε, βέβαια, στο επίσης μη ρεαλιστικό 1%, αλλά το μέλλον της Ε.Ε. εξαρτάται από την απαίτηση τω δανειστών να διατηρήσουν μια φαντασίωση.
Φυσικά και υπάρχουν πολιτικοί λόγοι για την επιμονή αυτή, φοβούνται ένα ντόμινο και η Άγγελα Μέρκελ δεν αισθάνεται ασφαλής με τη δική της πλειοψηφία στο γερμανικό κοινοβούλιο. Αλλά μια λάθος πολιτική πρέπει υπό το πρίσμα των αντιπαραγωγικών συνεπειών να αναθεωρηθεί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.
Δεν μπορώ να αξιολογήσω κατά πόσον η στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης είναι μελετημένη….
Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι προφανές ότι οι Βίτελμπαχ δεν έφτιαξαν ένα λειτουργούν κράτος. Εν τούτοις, δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί η ελληνική κυβέρνηση καθιστά δύσκολη την κατανόηση της γραμμής της, ακόμα και σε αυτούς που την συμπαθούν. Δεν διακρίνει κανείς μια λογική προσπάθεια να συνάψει συνασπισμούς, στο αν οι αριστεροί εθνικιστές υποστηρίζουν μια εθνοκεντρική προσέγγιση της αλληλεγγύης και αν θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη από φρόνιμους λόγους ή αν η προοπτική τους ξεφεύγει από τα όρια του εθνικού κράτους.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αναπτύξουν ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ώστε να το παρουσιάσουν στους εταίρους διαπραγματευτές τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο . Ο Αμάρτια Σεν συνέκρινε ήδη τον περασμένο μήνα την επιβληθείσα από τη γερμανική κυβέρνηση πολιτική λιτότητας, με ένα φάρμακο το οποίο περιέχει ένα τοξικό μίγμα από αντιβιοτικά και ποντικοφάρμακο.
Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αποκρούσει με συνέπεια τις νεοφιλελεύθερες θρασύτητες με ένα κεϋνσιανικό διαχωρισμό του φάρμακου της Μέρκελ, αλλά συγχρόνως να γίνει αξιόπιστη προχωρώντας σε εκμοντερνισμό του κράτους και της οικονομίας, να προχωρήσει σε επιμερισμό των βαρών, στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.
Αντ΄αυτών στράφηκαν στις ηθικολογίες -σε ένα παιχνίδι επικρίσεων….
Η αδύναμη εμφάνιση της ελληνικής κυβέρνησης δεν αλλάζει τίποτα στο σκάνδαλο, το οποίο αποτελείται από το γεγονός ότι οι πολιτικοί στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο αρνούνται να προσεγγίσουν τους συναδέλφους τους από την Αθήνα ως πολιτικούς. Εμφανίζονται βέβαια ως πολιτικοί, αλλά μιλάνε μόνο με τον οικονομικό τους ρόλο ως δανειστές. Αυτή η μεταμόρφωση σε ζόμπι, έχει το νόημα να δώσουν στην υποκρυπτόμενη χρεοκοπία του (ελληνικού) κράτους τη μορφή μιας διαδικασίας απολιτικής, ως εάν επρόκειτο για ιδιωτικού δικαίου διαδικασία ενώπιον αστικών δικαστηρίων.
Διότι έτσι είναι ακόμα πιο εύκολο να αποκρυβεί η πολιτική συνευθύνη τους. Ο Τύπος μας γελοιοποιεί την πράξη της μετονομασίας της τρόικας, είναι πράγματι κάτι σαν μια μαγική πράξη. Σε αυτήν, όμως, εκφράζεται η νόμιμη επιθυμία να εμφανιστεί πίσω από τη μάσκα των δανειστών πραγματικά το πρόσωπο των πολιτικών. Διότι μόνον τότε μπορούν να κληθούν για λογοδοσία ως πολιτικοί για μια αποτυχία η οποία εξαπλώθηκε μαζικά.
Η Άγγέλα Μέρκελ έβαλε εξ αρχής το ΔΝΤ στο πλοίο με τις αμφισβητούμενες ενέργειές της για τη σωτηρία (της Ελλάδας). Αυτό είναι υπεύθυνο για τη δυσλειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ως θεράπων ιατρός φροντίζει για τη σταθερότητά του και ενεργεί, επομένως, προς το κοινό συμφέρον των επενδυτών , ιδίως των θεσμικών επενδυτών.
Ως σκάνδαλο μέσα στο σκάνδαλο, είναι η δυστοκία με την οποία αντιμετωπίζει τον ηγετικό της ρόλο η γερμανική κυβέρνηση. Η Γερμανία οφείλει την ώθηση στην οικονομική της ανάπτυξη - από την οποία ακόμα και σήμερα τρέφεται- , στην εξυπνάδα των δανειστών-εθνών, τα οποία διέγραψαν περίπου το μισό των οφειλών της με το σύμφωνο του Λονδίνου το 1953.
Αλλά δεν είναι μόνο η ηθική αμηχανία, αλλά και πολιτικός πυρήνας του θέματος : οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης δεν επιτρέπεται πλέον να κρύβονται πίσω από τους ψηφοφόρους τους και οι ίδιοι να αποφεύγουν τις εναλλακτικές προ των οποίων τίθεται μια πολιτικά ανολοκλήρωτη νομισματική ένωση. Είναι οι πολίτες, όχι οι τράπεζες οι οποίοι πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για το ευρωπαϊκό πεπρωμένο...
tvxs.gr
Τρίτη 23 Ιουνίου 2015
Nonews-NEWS: Κούλογλου: Ένα μικρό πραξικόπημα...
Nonews-NEWS: Κούλογλου: Ένα μικρό πραξικόπημα...: ...είναι αυτό που θέλουν οι πιστωτές... Την άποψη ότι το ευρωπαϊκό «παιχνίδι» γύρω από την την ελληνική συμφωνία είναι κυρίως πολιτικό κι ...
Σαν τις τελευταίες μέρες της Ρώμης
Στα
βόρεια προάστια της Αθήνας στρέφει την προσοχή του ο αρθρογράφος των
Financial Times Χένρι Φόι, παρουσιάζοντας την ανέμελη ζωή της ελληνικής
ελίτ που δεν φοβάται παρά ένα πράγμα: Μην...βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Ένας φόβος που έβγαλε τους πλούσιους Έλληνες στο δρόμο...
Μια βραδιά πριν λίγες μέρες, στο ξενοδοχείο Σεμιραμίς στα γεμάτα πράσινο βόρεια προάστια της Αθήνας, βατόμουρα επέπλεαν σε ποτήρια με σαμπάνια και άνδρες με λινά πουκάμισα κάπνιζαν τσιγάρα δίπλα στην πισίνα, καθώς η ελίτ της μητρόπολης προσπαθούσε να προσποιηθεί ότι η χώρα δεν βρίσκεται ένα βήμα πριν την οικονομική κατάρρευση.
Λίγες ώρες νωρίτερα, 1,6 δις είχαν εκρεύσει από τις ελληνικές τράπεζες, αναγκάζοντας την Αθήνα να ζητήσει από την ΕΚΤ να αυξήσει την έκτακτη χρηματοδότηση, καθώς το αδιέξοδο μεταξύ των δανειστών της χώρας και της λαϊκιστικής κυβέρνησης παρέμενε.
Δίπλα στην πισίνα, βαθύπλουτοι επιχειρηματίες, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και άλλα μέλη της υψηλής κοινωνίας συζητούσαν χαμηλόφωνα για το πότε ενδέχεται να κλείσουν οι τράπεζες ή να εφαρμοστεί πλαφόν στις αναλήψεις.
Επιτίθεντο παράλληλα στην κυβέρνηση, κατηγορώντας την ότι επιδεινώνει την έλλειψη ρευστότητας και εξέφραζαν μία απελπισμένη αισιοδοξία ότι οι ηγέτες της ευρωζώνης ίσως ακόμα τους γλιτώσουν.
«Η κυβέρνηση είναι ανίκανη και καταστρέφει τη χώρα γιατί αποτελείται από κομμουνιστές που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα», είπε η Μαρία, μία τραπεζίτης. «Όμως πρέπει να υπάρξει συμφωνία. Η ΕΕ πρέπει να μας σώσει», πρόσθεσε, επιδεικνύοντας το χρυσό της κολιέ. «Σωστά;»
Τουλάχιστον από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και μετά, η Ελλάδα κατατρύχεται από μεγάλο διχασμό μεταξύ της Αριστεράς και της Δεξιάς. Η οικονομική κατάσταση που βρίσκεται ξανα-ανοίγει παλιές πληγές που είχαν επουλωθεί με το πέρασμα των χρόνων.
Οι εύποροι δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή χωρίς το ευρώ. Το κοινό νόμισμα έκανε πιο εύκολο γι’ αυτούς να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό και να αγοράζουν ακίνητα και είδη πολυτελείας σε άλλα μέρη της Ευρώπης.
Ακόμη περισσότερο, ξεχώρισε την Ελλάδα από τους ξεπεσμένους Βαλκάνιους γείτονές της, επιβεβαιώνοντας τη θέση της στον πυρήνα της ευημερούσας Ευρώπης. Αλλά καθώς η κρίση βάθαινε, άλλοι Έλληνες – που εν μέρει στηρίζουν πια τον αριστερό ηγέτη Αλέξη Τσίπρα – όλο και περισσότερο ταυτίζουν την παραμονή της χώρας στο κοινό νόμισμα με αυξανόμενες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και όξυνση της κοινωνικής ανισότητας.
Έως τώρα, το μεγαλύτερο μέρος της ελίτ της χώρας υπέθετε ότι οι προκλήσεις προς τους δανειστές της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα αποτελούσαν μια καλοστημένη μπλόφα για να εκταμιεύσει ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι φοβούνται τις παρενέργειες μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Αλλά στο πάρτυ που βρισκόταν σε εξέλιξη στα βόρεια προάστια της Αθήνας, αρκετοί είχαν αρχίσει να φοβούνται ότι πολλοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν, και γι΄αυτό είναι πρόθυμοι να κάνουν ένα βήμα προς το άγνωστο, προτιμώντας μια ενδεχόμενη χρεοκοπία παρά να υποφέρουν από περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.
«Η εργατική τάξη που δεν έχει χρήματα να ξοδέψει ούτε τραπεζικούς λογαριασμούς δεν έχει τίποτα να χάσει», λέει ο Π.Κ, ιδρυτής της εταιρείας συμβούλων Adequate.
«Ως εκ τούτου υποστηρίζουν την κυβέρνηση και, όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι δημοσκοπήσεις, οι μισοί από αυτούς τίθενται υπέρ ενός grexit».
Ο ίδιος ο κ. Κ συμμετείχε στην φιλοΕΕ διαδήλωση της προηγούμενης Πέμπτης στο κέντρο της Αθήνας, που διοργανώθηκε ως απάντηση σε διαδήλωση την προηγούμενη ημέρα από υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για κάτι «που δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα μπορούσα να κάνω», παραδέχτηκε ο ίδιος.
«Όσοι έχουν κάτι – ή και πολλά – να χάσουν (από μια έξοδο από την ευρωζώνη) αρχίσουν να γίνονται πιο επιθετικοί», σημείωσε. «Αισθάνονται ότι κινδυνεύουν και είναι πια έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη βολή των καναπέδων τους και να διαδηλώσουν στους δρόμους».
Ο φόβος για το τι θα συμβεί αυτή την εβδομάδα, σε συνδυασμό με την ανησυχία για ενδεχόμενη επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων στις τράπεζες αν δεν επιτυγχανόταν συμφωνία το βράδυ της Δευτέρας, ώθησε τους πλούσιους Έλληνες να μεταφέρουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό, ή να διατηρούν θύλακες μετρητών κρυμμένους στα σπίτια τους.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, μόνο τον Απρίλιο περίπου 70 δις «έκαναν φτερά» από την Ελλάδα σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης από το τέλος του Νοέμβρη, λίγο πριν το ξέσπασμα της πολιτικής κρίσης που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Παράλληλα μειώνονται και οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες.
«Ο καθένας έχει το δικό του σχέδιο», λέει ο Δ.Π, που διοικεί δικηγορική εταιρεία στην Αθήνα. Ο ίδιος έχει ήδη προγραμματίσει να στείλει την 79χρονη μητέρα του στο σπίτι τους στο Λονδίνο, αν τα πράγματα χειροτερεύσουν. Παράλληλα άνοιξε τραπεζικό λογαριασμό για την επιχείρησή του σε τράπεζα της Αγγλίας. «Αν επιβληθούν κεφαλαιακοί έλεγχοι θα πρόκειται για πραγματικό εφιάλτη», λέει.
Πίσω στο πάρτυ, έχει ξεκινήσει ο χορός και τα κοκτέιλς διαδέχονται το ένα το άλλο. «Είναι σαν τις τελευταίες μέρες της Ρώμη, έτσι;», σημείωσε ένας προσκεκλημένος, καθώς σερβίρονταν πιάτα με παγωτό ανάμεσα στους προσκεκλημένους που διασκέδαζαν δίπλα στην πίστα χορού.
«Αλλά θα υπάρξει συμφωνία», πρόσθεσε ο ίδιος με σιγουριά. «Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξει συμφωνία»...
Financial Times,topontiki.gr
Γκάλμπρεϊθ: Η ΕΚΤ δουλεύει για να ρίξει την κυβέρνηση Τσίπρα
Αδύνατη εκτιμά την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των θεσμών με την Ελλάδα, με αποκλειστική ευθύνη των δανειστών ο γνωστός οικονομολόγος Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα Λα Ρεπούμπλικα.
«Η επίτευξη μιας συμφωνίας μου φαίνεται αδύνατη. Η Ελλάδα έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και, ιδίως, από τους λεγόμενους εταίρους του ευρώ. Είναι μια φοβερή υπόθεση για την οποία η ιθύνουσα τάξη της Ευρώπης θα φέρει σοβαρότατη ευθύνη για πολλά χρόνια» δηλώνει ο Γκάλμπρεϊθ.
«Τη βλέπετε την πρόοδο που επιτέλεσε η Ελλάδα; Κατήργησε τις διευκολύνσεις που επέτρεπαν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, η ηλικία συνταξιοδότησης ευθυγραμμίστηκε με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, οι μισθοί μειώθηκαν και βρίσκονται στους ίδιους, αυτούς, μέσους όρους, έκανε επιλεκτικές παρεμβάσεις στον ΦΠΑ όπως της ζητήθηκε, έδωσε πράσινο φως στις ιδιωτικοποιήσεις και στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Τι άλλο χρειάζεται;» διερωτάται ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Τζον Χιούστον του Τέξας.
«Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παίζει το πιο διφορούμενο παιχνίδι», διότι «στα λόγια θέλει την ενότητα του ευρώ, ενώ στην πραγματικότητα εργάζεται για να ρίξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να εγκαταστήσει μια άλλη, που να είναι πιο επιθυμητή στο ευρωπαϊκό mainstream» προσθέτει.
«Ο Γιάνης Βαρουφάκης έγινε αντικείμενο πολιτικής δολοφονίας ενός χαρακτήρα (political character assassination), κάτι που νόμιζα ότι συνέβαινε μόνον στην Αμερική. Του προσάπτουν ακόμη και το ότι είναι εύπορος. Ο Κένεντι, λοιπόν; Ήταν ο πιο προοδευτικός πρόεδρος της ιστορίας της Αμερικής. Για τον λόγο αυτό λέω ότι υπάρχει πρόληψη» καταλήγει ο Τζέιμς Γκάλπμρεϊθ.
http://tvxs.gr/news/ellada/gkalmpreith-i-ekt-doyleyei-gia-na-riksei-tin-kybernisi-tsipra
Στέλεχος "Ποταμιού": Ας καταστραφούμε...... αν είναι να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ!...
τομεάρχης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Λεωνίδας Καστανάς, ο οποίος ζητά να μην υπογραφεί καμία συμφωνία, να καταστραφεί η χώρα, ώστε… να πέσει η κυβέρνηση.
Ο υπεύθυνος του Τομέα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Ποταμιού, Λεωνίδας Καστανάς, έγραψε λοιπόν στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ότι «το πρόβλημα δεν είναι μια φορομπηχτική συμφωνία». Αντίθετα, σύμφωνα με τον ίδιο το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στην ίδια την κυβέρνηση και η μόνη λύση είναι να μην συμφωνήσει ώστε να υπάρξει πολιτική κρίση και να πέσει.
Στα σχόλια του ίδιου κειμένου το στέλεχος του Ποταμιού, πάει και ένα βήμα παραπέρα τονίζοντας ότι «μόνοι μας ελπίδα είναι οι έξω». Βάστα Γέρουν!
topontiki.gr
Οι ισχυροί και οι αδύναμοι
Αλέξανδρος Μαυρικάκης
Αθηναίοι προς Μηλίους: Σεις θα έχετε τη δυνατότητα να υποταχθείτε πριν πάθετε μεγαλύτερες συμφορές, κι εμείς θα έχουμε κέρδος, αν δε σας καταστρέψουμε. Θουκυδίδης
Όλοι διαβάζουμε, κατά καιρούς στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τις άκομψες και προκλητικές ενίοτε παρεμβάσεις των τραπεζιτών, των αξιωματούχων και των πολιτικών της Ευρώπης σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού. Ο Βάιντμαν, ο Ντάισελμπλουμ και ο πολύς Σόιμπλε αναφέρονται στην Ελλάδα ως αποικία την οποία πιστεύουν πως πρέπει να καθοδηγήσουν, να συνετίσουν και γιατί όχι να διοικήσουν. Ο Βάιντμαν δήλωσε πως στην Ελλάδα πρέπει να εγκαθιδρυθεί άλλη διακυβέρνηση, από τον Ντάισελμπλουμ μάθαμε πως έκανε παρέμβαση να αλλάξει ο υπουργός οικονομικών και ο Σόιμπλε μας λυπάται για την κυβέρνηση που εκλέξαμε. Ίσως κάποιος καλοπροαίρετος μπορεί να θεωρήσει πως όλα αυτά αποτελούν μέρος της διαπραγματευτικής τακτικής. Όμως μοιραία η σκέψη μας πηγαίνει στην μετακατοχική Ελλάδα. Στις κυνικές παρεμβάσεις των αμερικάνων προς τις πολιτικές ηγεσίες, στον Πιουριφόι, στον αμερικάνο πρεσβευτή Πόρτερ και σε άλλους αξιωματούχους της συμμάχου χώρας, έστω τηρουμένων των αναλογιών. Η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι λέσχη όπου ισχύουν οι κανόνες του ισχυρότερου με όρους χαρτοπαικτικών λεσχών (1).
Κλασικό δείγμα πολιτικού κυνισμού στις διεθνείς σχέσεις, αποτελεί η εξιστόρηση από τον Θουκυδίδη του διάλογου ανάμεσα στους Μηλίους και τους Αθηναίους όπου καταγράφονται οι θέσεις για την ανισότητα της δύναμης και της ισχύος ανάμεσα στα κράτη, για τις οικονομικές και πολιτικές αξιώσεις και τα διλήμματα ασφαλείας του ισχυροτέρου. Λέγουν οι Αθηναίοι στους Μηλίους: «… εμείς λοιπόν δε θα πούμε με ωραίες φράσεις μακρούς λόγους…. Απαιτούμε να επιδιώξουμε πιο πολύ να επιτύχουμε τα δυνατά από όσα κι οι δυο μας αληθινά έχουμε στο νου μας, αφού γνωρίζετε και γνωρίζουμε ότι κατά την κρίση των ανθρώπων το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή της κι ότι, όταν αυτό δε συμβαίνει, οι ισχυροί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν και υποκύπτουν» (2). Όσοι πιστεύουν στα λεγόμενα ευρωπαϊκά ιδεώδη, στην αλληλεγγύη, την ισότητα και στη κοινή πορεία των λαών διαπιστώνουν πως στην Ευρώπη σήμερα η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη έχουν αξία μονάχα μεταξύ ίσων δυνάμεων και η χώρα μας ωμά και ανερυθρίαστα εκβιάζεται να υποχωρήσει και να υποκύψει. Εκβιάζεται από την ευρωπαϊκή ελίτ η οποία επιθυμεί την συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρώπη και επιμένει για μια διάσωση και έξοδο από την κρίση της χώρας μας με λανθασμένες πολιτικές και με ιδεολογικές εμμονές. Οι προτάσεις, εκ μέρους της κυβέρνησης, απεγκλωβισμού από την εξουσία του χρέους, ονομάζονται «μη πολιτικός ρεαλισμός», «άρνηση μεταρρυθμίσεων» και «μη κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων».
Τα φώτα της δημοσιότητας επικεντρώνονται το διάστημα αυτό, στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να πετύχει μια καλή(;) συμφωνία με την ευρωπαϊκή ελίτ. Οι διαπραγματεύσεις κάποια στιγμή θα καταλήξουν και όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμα. Αμέσως μετά θα πρέπει να ερευνηθούν οι ευθύνες των πολιτικών και των κομμάτων για το ύψος και την μη διαχειρισιμότητα του χρέους. Να δοθούν επαρκείς εξηγήσεις σχετικά με τη συμφωνία της κυβέρνησης Σημίτη και της Goldman Sachs για το swap που κόστισε στη χώρα κάποια δισεκατομμύρια ευρώ με σκοπό την είσοδο μας στην ΟΝΕ. Να μάθουμε τι προηγήθηκε της προσφυγής στο ΔΝΤ που οδήγησε τη χώρα σε κοινωνικό ερειπιώνα και τον εγκλωβισμό μας σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Ασφαλώς να καταλογισθούν ευθύνες σε πολιτικές αλλά και σε πρόσωπα που εκπροσωπούν τις πολιτικές αυτές και περιφέρονται στα τηλεοπτικά κανάλια ευαγγελιζόμενοι και πάλι τη σωτηρία μας. Αλλά κυρίως, να δοθούν απαντήσεις στα αγωνιώδη πλέον ερωτήματα, ποια σχεδιάζεται να είναι η στρατηγική ανάπτυξης της οικονομίας που θα καθορίσει τη πορεία της χώρας, αν θα συνενώσει ευρύτατα στρώματα των εργαζομένων της πραγματικής οικονομίας και αν θα δημιουργήσει δημοσιονομική αξιοπιστία. Αν δεν υπάρξει όραμα και σχεδιασμός για μια πραγματική ανάπτυξη της χώρας, ένα μνημόνιο ανάπτυξης, «οι ισχυροί θα κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι θα υποχωρούν και θα υποκύπτουν».
Παραπομπές
1. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ αθέτησε την προφορική δέσμευσή του για ομαλοποίηση της χρηματοδότησης από την ΕΚΤ κατά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και έκανε την ωμή δήλωση «παίξατε και χάσατε».
2. Ιστορία Θουκυδίδη, 5ο βιβλίο, από τον δραματικό διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους (416 π.Χ.) κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
* Ο Αλέξανδρος Μαυρικάκης είναι οικονομολόγος, msc Διοίκηση Μονάδων Υγείας
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/oi-isxyroi-kai-oi-adynamoi
Αλέξη γονάτισε στους νεκρούς αυτού του λαού και η Ιστορία θα σου ανήκει...
Το να χρησιμοποιεί καταχρηστικώς ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, για παράδειγμα, το επιχείρημα πως δεν θέλει να πληρώνει φόρους ή να απαιτεί να μειωθεί το εργατικό κόστος γιατί "προσφέρει θέσεις εργασίας" είναι δικαίωμά του. Να το ασπάζεται, ωστόσο, ο εργαζόμενος ο οποίος καλείται να βάζει από την τσέπη του ακόμα και το υστέρημά του για να καλύπτει το δημοσιονομικό κενό που αφήνουν πίσω τους οι πλούσιοι φοροαποφεύγοντες ή να αποδέχεται να δουλεύει σαν να είναι δούλος με ελάχιστα χρήματα για να μην είναι άνεργος μόνο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης θα μπορούσα να το συσχετίσω. Κι όταν, μάλιστα, ο ραγιαδισμός του γίνεται πλακάτ στην πλατεία Συντάγματος, τότε η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά και καλεί την ψυχιατρική να δώσει λύση...
Δεν ξέρω αν η σημερινή θα είναι η τελευταία ημέρα τού πολέμου. Δεν γνωρίζω αν μια τυχόν συμφωνία θα είναι τουλάχιστον έντιμος συμβιβασμός ή μια διαφωνία η καταστροφή τής χώρας. Μην πιστεύετε, όμως, εκείνους που εμφανίζονται σίγουροι είτε για το ένα είτε για το άλλο. Σε περίπτωση ρήξης από το πρωί τής Τρίτης θα κινούμαστε σε αχαρτογράφητα ύδατα έτσι κι αλλιώς. Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, έχει διανύσει πολύ δρόμο για να γονατίσει την ύστατη στιγμή. Εχει ήδη κάνει παραχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι ενδεχομένως να χρειαστούν μερικές ακόμα προκειμένου να κλειστεί το ντιλ. Οι πιθανότητες για να επιστρέψει, πάντως, με ψηλά το κεφάλι από τις Βρυξέλλες είναι πολλές. Η αποφυγή, τουλάχιστον άμεσης, μείωσης μισθών και συντάξεων, η καινοφανής για τα ελληνικά δεδομένα φορολόγηση των πλούσιων στρωμάτων κι ένα χρονοδιάγραμμα για την αναδιάρθρωση του χρέους εφόσον επιτευχθούν θα ισοδυναμούν με θρίαμβο. Θα δώσουν, άλλωστε, και χρόνο στην κυβέρνηση της Αριστεράς να επιταχύνει τις κινήσεις της για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου σε αυτήν τη χώρα...
Με δεδομένο ότι ακόμα και στις στημένες δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία πιστεύει ότι στο τέλος θα κερδίσουν οι θεσμοί, ο Αλέξης Τσίπρας είναι σε θέση να διαχειριστεί οποιαδήποτε συμφωνία δεν θεωρηθεί πλήρης υποταγή. Οταν, για παράδειγμα, ο Μπ. Ομπάμα είναι έτοιμος να εκφωνήσει διάγγελμα στην περίπτωση που δεν βγει λευκός καπνός από τις Βρυξέλλες είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα για κανένα. Ο σαραντάρης πρωθυπουργός, με μια ζαριά και μέσα σε μόλις πέντε μήνες στην εξουσία, έχει την ευκαιρία να καταχωρηθεί είτε στις σημαντικότερες προσωπικότητες των τελευταίων εκατό χρόνων είτε ως εκείνος που οδήγησε ένα λαό στην ολική ταπείνωση με την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου ή με μια άτακτη χρεοκοπία...
Είναι, όμως, κι ο πρώτος Αριστερός (δίχως κεντρώες ή σοσιαλδημοκρατικές καταβολές) πρωθυπουργός στην ελληνική Ιστορία κι αυτό δεν έχουν μπορέσει ακόμα να αποκωδικοποιήσουν οι τεχνοκράτες τού νεοφιλελευθερισμού στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Τί σημαίνει αυτό; Οτι ο στίχος τού Γιάννη Ρίτσου πως "ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του" δεν είναι απλώς τσιτάτο αλλά βίωμα γενιών και γενιών Αριστερών που δεν λύγισαν όταν ήταν εύκολο και κοινωνικώς αποδεκτό να το κάνουν όταν οι "Γερμανοί ήταν φίλοι μας" ή όταν "η Μακρόνησος ήταν ο νέος Παρθενώνας". Αυτήν την παράδοση κουβαλά στον ώμο του ο Αλέξης Τσίπρας κι αυτήν δεν έχει δικαίωμα πρωτίστως να προδώσει, παλεύοντας ακόμα και για το λούμπεν προλεταριάτο που στοιχίζεται πίσω από τους αφέντες όπως τα πρόβατα πίσω από τους λύκους...
trypioevro
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015
ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑ
Κ.Μαραγκός για το Avantgarde
Από το απόγευμα της Παρασκευής οι δανειστές δια του προέδρου
του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ απεύθυναν τελεσίγραφο 72 ωρών στην
ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης τη
Δευτέρα. Έκτοτε μένει ακόμα μια βδομάδα μέχρι να λήξει και τυπικά η
παράταση της δανειακής σύμβασης, πάνω στην οποία τρέχουν όχι μόνο οι
εκκρεμείς δόσεις και οι επιστροφές από τα ελληνικά ομόλογα που διεκδικεί
η ελληνική κυβέρνηση αλλά και το ΤΧΣ -το ταμείο για την κεφαλαιακή
ενίσχυση των τραπεζών ύψους 10 δις περίπου-, αλλά και η έκτακτη
χρηματοδότηση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών από τον ΕLA μέσω
της ΕΚΤ. Στο βαθμό που δεν ανανεωθεί η δανειακή σύμβαση όλα αυτά παύουν
να ισχύουν και εκεί τελειώνει το παιχνίδι των καθυστερήσεων που έχει
επιλέξει το Μαξίμου ως διαπραγματευτική τακτική με την Τρόικα μαζί και
οι σχετικές ασάφειες.
Όπως να χει, όποια και αν είναι τα πιθανά σενάρια στις 30
Ιούνη οι θεωρίες των παιγνίων λαμβάνουν τέλος. Από κει και πέρα ακόμα
και αν το καλοκαιράκι είναι από μόνο του μια ανακωχή (δεν ξέρουμε για
αυτό το καλοκαίρι, κι αν ορισμένοι μεθοδεύουν ιουλιανές εξελίξεις)
αρχίζει εκ νέου το πραγματικό ματς. Και αυτό -ας ξέρουν όλοι οι παίκτες
των σαλονιών- θα παιχτεί στους δρόμους. Ας πληροφορηθούν επίσης οι
καραγκιόζηδες μεταξύ Κολωνακίου και Εκάλης που ανταποκρίθηκαν στο
κάλεσμα των αδώνηδων και των τζήμερων, στήνοντας προεόρτια Ευρωμαϊντάν
την Πέμπτη στο Σύνταγμα, με σκοπό να επανέλθουν δριμύτεροι τη Δευτέρα,
αν φυσικά η αριστερά και το κίνημα τους το επιτρέψει, ότι στους δρόμους
δεν υπάρχουν ασάφειες, ούτε περιθώρια για “κοινά αμοιβαίες επωφελείς
λύσεις”. Με αφορμή λοιπόν τις συγκεντρώσεις κατσαρόλας αποκαλύπτεται και
η κοινωνική μπόχα που έρχεται από την αυλή της άρχουσας τάξης, από τον
απόπατο που ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά των αφεντικών και ας
αντιληφθούν ορισμένοι μια και καλή ότι τα ζώα αυτά (η κάθε είδους
νοικοκυροσύνη, μήτρα επίσης των γκοτζαμάνηδων) δεν συγκινούνται από τα
δακρύβρεχτα του πατριωτικού μετώπου ενάντια στους “ξένους
επικυρίαρχους”, γιατί για αυτούς πατριωτισμός είναι το “ανήκομεν εις τη
Δύση”, είναι η ευγνωμοσύνη στους “εθνικούς -καπιταλιστές- ευεργέτες” που
χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε η Ελλάδα (της ρουφιανιάς και της υποταγής).
Για αυτό και στις 30 Ιούνη καταρρέει ολοκληρωτικά και ο μύθος του
πατριωτικού αγώνα, του “όλοι οι έλληνες ενωμένοι με μια ψυχή”, αφεντικά
και δούλοι. Οι εικόνες από αυτή τη βρωμερή συγκέντρωση με τα πλακάτ που
χρέωναν τον ΕΝΦΙΑ και την ανεργία στους επαναπροσληφθέντες απολυμένους
της ΕΡΤ και τις καθαρίστριες, είναι η τρανή απάντηση ότι δεν μπορεί να
υπάρχει καμία εθνική ενότητα, με τα σκυλιά των αφεντικών, των τραπεζιτών
και όλων όσων λεηλατούσαν μαζί φυσικά με τις αυλές τους τη δημόσια
περιουσία και τον ιδρώτα της εργατικής τάξης, ντόπιας και ξένης.
Στις 30 Ιούνη τελειώνουν οριστικά και οι αυταπάτες. Όχι μόνο για τους εταίρους και την Ευρώπη που “πρέπει να σταματήσει να πυροβολάει τα πόδια της”, και για την “κυρια Μερκελ που ως ηγέτιδα της Ευρώπης πρέπει να αποτολμήσει μια ομιλία της Ελπίδας σε μια ελληνική πόλη”,
αλλά κυρίως για τις ρεφορμιστικές εμμονές ότι μπορεί αυτή η
καπιταλιστική σαπίλα να μεταρρυθμιστεί αλλάζοντας σιγά-σιγά τους
συσχετισμούς. Αλλά για αυτά έχουμε ακόμα καιρό. Προς το παρόν
επικεντρωνόμαστε στα άμεσα, από τα οποία θα ανοίξει και ο δρόμος για τα
υπόλοιπα.
Νέα παράταση;
Παρόλα αυτά η κυβέρνηση εμμένει στην γνωστή στρατηγική του
ροκανίσματος του χρόνου. Προφανώς η μανία της διαπραγμάτευσης και του
“που θα πάει κάποτε θα πειστούν” ότι ο θάνατός μας θα τους συμπαρασύρει,
δεν αφήνει περιθώρια στο Μαξίμου για άλλες σκέψεις. Η κυβέρνηση λοιπόν
ζητάει 9μηνη παράταση αλλά από ότι φαίνεται οι δανειστές είναι
διατεθειμένοι να δώσουν αναλόγως των υποχωρήσεων που θα κάνει η Αθήνα
τις επόμενες ώρες, από 3 μέχρι το πολύ 6 μήνες. Αυτό όμως δεν πρόκειται
να συμβεί με την ασάφεια της 20ης Φλεβάρη. Άλλωστε δεν υπάρχουν
περιθώρια. Μέχρι το τέλος του χρόνου οι ανελαστικές δανειακές ανάγκες
είναι πάνω από 15 δις. Οι εσωτερικές πηγές έχουν στεγνώσει και ως εκ
τούτου χωρίς πρόγραμμα ο μόνος άλλος δρόμος είναι η στάση πληρωμών. Η
τρόικα όπως έκανε και κατά τη διάρκεια της 4μηνης παράτασης
(Μάρτης-Ιούνης) δεν πρόκειται να δώσει ούτε ένα ευρώ χωρίς συγκεκριμένα
μέτρα. Επομένως το ροκάνισμα του χρόνου από δω και πέρα για να
συνεχίζεται η διαπραγμάτευση δεν έχει κανένα άλλο νόημα πέρα από την
μεταβίβαση ευθυνών. Μόνο που μια χρεοκοπία δεν αντιμετωπίζεται με
προπαγανδιστικούς ελιγμούς. Άλλωστε κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για το
ποιος έφταιγε που χάλασε το ειδύλλιο με τας Ευρώπας, αλλά για το τί θα
επικρατεί στους δρόμους την επόμενη μέρα.
Αν η χρεοκοπία αφεθεί στην τύχη της, τότε απλά θα επιβεβαιωθούν οι
προβλέψεις της εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας. Ας μην θεωρήσει κανείς
ότι θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας πότε θα έρθει η θεία
επιφοίτηση στο Μαξίμου. Η αντιμετώπιση τέτοιων κινήσεων δεν μπορεί να
αφεθεί στα χέρια κανενός Τσίπρα. Όταν η αστική αντίδραση σηκώνει κεφάλι
κάνεις δεν δικαιούται να κοιτάει σαν χάνος μην τυχόν και του
καταλογιστεί υπεράσπιση των 47 σελίδων ή του ενός εκ των πολλών
διαχειριστών του συστήματος. Αν είναι έτσι εντάξει. Ας κάτσουμε στα αυγά
μας και ας αφήσουμε τον Αδωνη, τον Τζήμερο, το Σαμαρά, το Θεοδωράκη,
τους μπομπολαίους, το Σκαι, το ΔΟΛ και τα φιλαράκια τους στην Τρόικα να
διορίσουν μια δική τους κυβέρνηση. Ας ελπίσουμε ότι δεν υπάρχουν πολλοί
από το στρατόπεδό μας που σκέφτονται έτσι.
Πέρα όμως από τις κραυγές της αστικής αντεπανάστασης από μια
κατάρρευση των συνομιλιών, δεν θα υπάρξει καμία συμφωνία χωρίς σκληρά
μέτρα. Δεν πρόκειται για μια διαφορά μισής μονάδας του ΑΕΠ όπως
διατείνεται ο Βαρουφάκης και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης. Η
διαφορά δεν βρίσκεται στους αριθμούς. Οι τροϊκανοί δεν είναι απλώς
τεχνοκράτες κολλημένοι με τα νούμερα. Είναι κυρίως αντεπαναστάτες. Είναι
εντολοδόχοι των καπιταλιστών, των τραπεζιτών, των επενδυτών σε ομόλογα,
μετοχές, παράγωγα, αμοιβαία και ένα σωρό τραπεζικά τραπουλόχαρτα που
αγγίζουν τα 700 τρις δολάρια και που απαιτούν τεράστιες αποδόσεις, ακόμα
και το μισό παγκόσμιο ΑΕΠ, (ολόκληρο είναι 70 τρις) για να διατηρήσουν
τις αποδόσεις τους. Δεν πρόκειται για ένα καρκίνωμα πάνω στο
καπιταλισμό, αλλά για τον ίδιο τον καπιταλισμό που είναι έτοιμος να
ψοφήσει, συμπαρασύροντας μαζί του την ανθρωπότητα στον πάτο. Αυτοί οι
άνθρωποι, ο Τουσκ, ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, η Λαγκάρντ, ο Ντάϊσελμπλουμ δεν
έχουν χάσει τα λογικά τους και δεν εκτιμούν τις υποχωρήσεις του Συριζα.
Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό. Στην πραγματικότητα δεν τους
ενδιαφέρουν οι αριθμοί, ούτε τα ισοδύναμα που τους πάει κάθε τρεις και
λίγο ο Τσακαλώτος, και ο Βαρουφάκης. Ο τελευταίος μάλιστα έφτασε στο
σημείο να δίνει τα πάντα αλλά
και πάλι χωρίς αντίκρισμα: «Προτείναμε η παρακολούθηση του
προϋπολογισμού να γίνεται σε εβδομαδιαία βάση, ανεξάρτητα από την
κυβέρνηση, με αυτοματοποιημένο σύστημα που θα προβλέπει οριζόντια μείωση
των δαπανών όταν εκτροχιάζεται ο προϋπολογισμός και παρουσιάζει
πρωτογενές έλλειμμα». Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να συνεχιστεί η
ισοπέδωση των υποτελών, η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων, η λεηλασία
του δημοσίου από το κεφάλαιο, η διάλυση του κράτους πρόνοιας μέχρι
τέλους. Τους ενδιαφέρει η απαξίωση των πάντων για να κρατήσουν τις αξίες
τους οι ακρίδες των 700τρις της αριστοκρατίας του χρήματος. Οι
υποστηριχτές αυτής της μαφίας στην Ελλάδα, (εσωτερική τρόικα) δεν είναι
γερμανοτσολιάδες. Είναι η ίδια μαφία, ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη
και γι’ αυτό ταυτίζονται και τα συμφέροντά τους. Η σωτηρία της Ελλάδας
για αυτούς ταυτίζεται με τη σωτηρία των ομολόγων, των μετοχών, των
χρηματιστηρίων, των παραγώγων, των δομημένων, αυτού του χάρτινου πύργου
που έχει κατσικωθεί πάνω στην ανθρωπότητα και την απειλεί με αφανισμό με
τον ίδιο τρόπο που την απειλούσε κάποτε η παρακμιακή αριστοκρατία του
μεσαίωνα. Τότε είχαμε την ιερά εξέταση που έκαιγε στην πυρά όσους
αμφισβητούσαν την καθολική εξουσία (βασικό εργαλείο ιδεολογικής
κυριαρχίας). Tώρα έχουμε την ιερά εξέταση της Κομισιόν, του Eurogroup,
του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των οίκων αξιολόγησης – θυγατρικών των τραπεζών και
των τοκογλύφων. Οι συμμορίτες αυτοί δεν κάνουν καμία διαπραγμάτευση,
ζητάνε αίμα για να ζήσουν όπως τα ζόμπι και οι νυχτερίδες. Γι’ αυτό και η
μόνη λύση είναι να τους στείλουμε στον αγύριστο, χωρίς καμία παράταση
κανενός υπάρχοντος προγράμματος.
Μισή μονάδα του ΑΕΠ η διαφορά;
Ακόμα ένα σαθρό επιχείρημα των καλοκάγαθων διαπραγματευτών
της Αθήνας. Μα αν είναι μισή μονάδα διαφορά, υπογράψτε το. Εκεί
καταλήγουν οι γελοίες ασκήσεις λογικής του Μαξίμου. Η διαφορά δεν είναι
μισή μονάδα και όποιος τα λέει αυτά απλά ετοιμάζεται να βάλει την
υπογραφή του σε ένα τρίτο μνημόνιο. Η κυβέρνηση ως γνωστόν έχει
εγκαταλείψει προ πολλού το προεκλογικό της πρόγραμμα, ακόμα και τις
πρωθυπουργικές εξαγγελίες. Στις 20 Φλεβάρη αποδέχτηκε τις προηγούμενες
συμφωνίες και την υποχρέωση να εξοφλήσει το χρέος. Η παράταση της
δανειακής σύμβασης σήμαινε και την αποδοχή των μνημονιακών δεσμεύσεων
όσο κι αν η κυβερνητική προπαγάνδα προσπάθησε με ταχυδακτυλουργίες να
εξαφανίσει αυτό το σκέλος της συμφωνίας. Το γεγονός ότι δεν πήρε φράγκο,
προφανώς έχει να κάνει με την ντε φάκτο αναστολή των νέων μνημονιακών
μέτρων που έμπαιναν σε εφαρμογή από 1/1/2015 (μηδενικές ρήτρες
ελλείμματος σε εφάπαξ, επικουρικές, και ΕΚΑΣ -γι’ αυτό και καταργούνταν
με το email Χαρδούβελη- αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, βασική σύνταξη 360
ευρώ συν ότι έχουν τα ταμεία κοκ, όπως όριζε ο νόμος 3863/2010). Η
κυβέρνηση υπέγραψε ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες και όταν το
έκανε με τις 100 δόσεις, την κουτσουρεμένη ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά
κυρίως με τις επαναπροσλήψεις των καθαριστριών και των διαθέσιμων
εκπαιδευτικών αυτό εξόργισε εντελώς την τρόικα. Οι εκπρόσωποι των
καπιταλιστών τοκογλύφων δεν παίζουν. Όταν λένε να απορυθμιστούν οι
εργασιακές σχέσεις κάτι έχουν στο νου τους. Δεν περιμένουν κανένα να
τους εξηγήσει ότι αυτό δεν θα είναι σε όφελός τους. Η κυβέρνηση και εδώ
υποχωρεί ατάκτως. Ότι κι αν λέει ο Σκουρλέτης, στις 47 σελίδες δηλώνεται
ευθαρσώς ότι “η Ελληνική κυβέρνηση θα επαναφέρει τις διαδικασίες των
συλλογικών διαπραγματεύσεων, παρόμοιων με τις υπάρχουσες σε άλλες χώρες
της ΕΕ και κάτω από την έγκριση του ILO. Το νομοσχέδιο θα δοθεί για
διαβούλευση στους κοινωνικούς εταίρους και θα περιλαμβάνει μοντέρνες
πρακτικές χωρών της ΕΕ στον χώρο των εργασιακών σχέσεων”. Εντάξει ας μην
δουλευόμαστε. Ξέρουμε πολύ καλά να διαβάζουμε νομικίστικα κείμενα, πολύ
πιο μπερδεμένα από δαύτο. Εδώ όμως δεν χρειάζεται να είναι κανείς
νομικός για να κάνει τη μετάφραση. Και ποιος λοιπόν σας εγγυάται κύριοι
της κυβέρνησης ότι ο ILO θα εγκρίνει την επαναφορά των συμβάσεων; Δεν
είναι πιο απλό να του πούνε οι “εταίροι” να τις απορρίψει; Και τότε τι
θα κάνετε, θα αρχίσετε πάλι τις κλάψες που δεν σας καταλαβαίνουν; Δεν
βλέπετε πια ότι όλα αυτά δεν καταλήγουν πουθενά. Ότι εδώ δεν πρόκειται
για αμφιθέατρο ανταλλαγής απόψεων; Ότι οι συναντήσεις με τους ”θεσμούς”
δεν είναι συναντήσεις με πρωτοετείς για να γραφτούν στην ΠΣΚ, ή στο
Δημοκρατικό Αγώνα, άντε και στην ΑΡΕΝ. Το Eurogroup και η Σύνοδος
Κορυφής δεν είναι γενική συνέλευση, ούτε πεδίο “ταξικής πάλης” και
διεκδίκησης της ηγεμονίας. Αλλά φυσικό είναι, όταν πιστεύει κανείς ότι
το κράτος δεν είναι μηχανισμός ταξικής κυριαρχίας αλλά συσχετισμός
δύναμης τι περιμένεις;
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Αν η διαφορά του Μαξίμου
ήταν μισή μονάδα του ΑΕΠ όλα θα είχαν τελειώσει. Αν μας το λένε αυτό για
να καταπιούμε ευκολότερα τη συμφωνία που θα τους φέρουνε τη Δευτέρα,
τότε αντιλαμβανόμαστε το στόχο της διαπίστωσης. Μόνο που όλα δείχνουν
ότι οι “εταίροι” τοκογλύφοι δεν θα τους κάνουν τη χάρη. Για τον πολύ
απλό λόγο ότι θέλουν να τους αποτελειώσουν. Η τακτική των υποχωρήσεων
διευκολύνει αφάνταστα την Ιερά Συμμαχία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα
σε έναν ξεδοντιασμένο αντίπαλο, που έδειξε στους 4 μήνες που είναι
κυβέρνηση ότι μπορεί για λίγο χρόνο παραπάνω να κάνει κουρελόχαρτο όλες
τις προεκλογικές του διακηρύξεις. Ότι από τα σκισίματα του μνημονίου
έφτασε στην αποδοχή τους στις 20 Φλεβάρη και με τις 47+8 σελίδες όρισε
εκ νέου τις κόκκινες γραμμές, αποδεχόμενος όλες τις ιδιωτικοποιήσεις σε
νευραλγικά σημεία (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, ε δεν έμεινε και
τίποτα άλλο) και το εντυπωσιακό υπόσχεται ότι θα διευρύνει τον κατάλογο
μέχρι και το 2022. Απίστευτα πράγματα. Επιπλέον ότι θα ανεβάσει τα όρια
συνταξιοδότησης την επόμενη δεκαετία στο δημόσιο κατά δέκα χρόνια
(!!!), με μέση ηλικία τα 67 χρόνια. Αλήθεια κύριοι του Σύριζα με τους
ένστολους να αποτελούν το 1/3 του δημοσίου και να βγαίνουν στη σύνταξη
από τα 50 (στα 45 μέχρι πέρσι) πώς θα σας βγει ο μέσος όρος των 67;
Μήπως οι καθηγητές θα βγαίνουν στα 77; Και με την ενεργοποίηση της
ρήτρας μηδενικού ελλείμματος από το 2017, κανένα πρόβλημα; Και με την
ενεργοποίηση του ν.3863/2010 για τη σύνταξη των 360 ευρώ, επίσης κανένα
πρόβλημα; Λοιπόν κομμένες οι πονηριές. Το δούλεμα έχει και τα όριά του.
Αλλά ακόμα και έτσι οι “εταίροι” ζητάνε ακόμα περισσότερα.
Το θέμα από δω και πέρα δεν είναι πότε θα καταλάβουν στο
Μαξίμου ότι ο χρόνος δουλεύει για την τρόικα (εξωτερικού και
εσωτερικού), αλλά πότε θα αντιδράσει ο κόσμος που βρέθηκε στους δρόμους
τη διετία 2010-12, ο κόσμος που ψήφισε για να φύγουν οι ταλιμπάν των
μνημονίων από την κυβέρνηση. Γιατί η διαφορά δεν είναι μισή μονάδα του
ΑΕΠ, αλλά ένας κόσμος ολόκληρος. Η διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει καμία
ταξικά αμοιβαία επωφελής λύση. Οι Ευρωπαίοι “εταίροι” θεσμοί, τρόικα ή
όπως αλλιώς λέγονται θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, αλλά μόνο μια
καπιταλιστική Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα ανήκει στη δύση, στην
αυτοκρατορία, που δεν θα βάζει σε δοκιμασία τα θέσφατα της αριστοκρατίας
του χρήματος και της ιερής συμμαχίας. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά,
όσο ήταν και το σχέδιο της χιτλερικής Γερμανίας να ενοποιήσει την Ευρώπη
υπερβαίνοντας τον εθνικό της κατακερματισμό κάτω φυσικά από την μπότα
της γερμανικής ηγεμονίας. Σε κάθε καμπή της ιστορίας υπάρχουν πάντα
εναλλακτικές. Κάποιοι όμως πρέπει να πληρώσουν το λογαριασμό.
Ένα grexit όντως είναι μια καταστροφή. Αλλά μόνο για το
ελληνικό κεφάλαιο. Για όσους έχουν παχυλές καταθέσεις σε ευρώ, για όσους
τα εισοδήματά τους προέρχονται από την εμπλοκή τους με τον χρηματιστικό
παρασιτισμό και για όσους επίσης ταυτίζονται με τα συμφέροντα του
κεφαλαίου. Όμως δεν υπάρχει μόνο ο θεός της “αγοράς” σε αυτή τη ζωή,
όπως δεν υπήρχε κάποτε μόνο το παλάτι. Η πτώση του παλατιού
εκλαμβάνονταν τότε ως συντέλεια του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα
με την αγορά. Η απάντηση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να αφήνει ασάφειες
επ’ αυτού. Η αγορά να πάει στον αγύριστο. Έτσι κι αλλιώς αυτή η αγορά
δεν αξίζει να υπάρχει μαζί και με τους τοξικοεξαρτημένους από τα δάνεια
των τραπεζών. Την ίδια ώρα που βρίζουν το κράτος που δεν διαλύεται για
να σωθεί η αγορά, ζητάνε βοήθεια, επιδοτήσεις, χαμηλή φορολογία,
υποδομές, τουρίστες, ωράρια ό,τι να ‘ναι, απελευθέρωση των πάντων. Ο
καρκίνος για να ζήσει πρέπει να φάει τα σωθικά του οργανισμού που τον
τρέφει. Πρόκειται για γελοιότητες. Σαν τα πρεζόνια που θέλουν ένα ευρώ
για να “σωθούν”. Η αγωνία τους είναι ειλικρινής και των μεν και των δε.
Θέλουν τη δόση τους για να συνεχίσουν να ζουν τις ψευδαισθήσεις τους.
Και σαν να μην έφτανε η βλακεία της σκέψης τους θα πρέπει τώρα να τους
ανεχτούμε και στο δρόμο. Τους είδαμε σαν τα ζόμπι την Πέμπτη και
φιλοδοξούν να είναι εκεί και τη Δευτέρα την κρίσιμη μέρα του Eurogroup
και της Συνόδου Κορυφής. Τα αποκαΐδια της παρακμής θέλουν πίσω το παλάτι
ολόκληρο. Για να συνεχίσουν τη λεηλασία. Αυτοί που 20 χρόνια διέλυσαν
τα πάντα, τζόγαραν στο χρηματιστήριο, και αφού τα έχασαν πλακώθηκαν στα
δάνεια. Ενώ το κράτος υπό την εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη δεξιά και
κεντροαριστερά δανείζονταν για να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του
ελληνικού μικροαστισμού και τη μεγαλομανία της άρχουσας τάξης. Τι ζητάνε
αυτά τα καθίκια τώρα; Να αποψιλωθούν εντελώς τα σχολεία και τα
νοσοκομεία και τα λεφτά αυτά να τα πάρουν νέες επιδοτήσεις για να
παριστάνουν τους επενδυτές και τις παραγωγικές τάξεις. Ε λοιπόν, όχι.
Έφτασε η ώρα της εσωτερικής ταξικής αναμέτρησης. Ο αντίπαλος απέναντι
δοκιμάζει τις αντοχές μας. Ετοιμάζεται για την ολική επαναφορά. Θα το
επιτρέψουμε να συμβεί;
Καμία συμφωνία παράτασης των μνημονίων. Να τσακίσουμε την αστική αντιεξέγερση
Έχουν μείνει 10 μέρες μέχρι το τέλος του Ιούνη. Οι μέρες και
οι ώρες από δω και πέρα είναι οριακές. Ο στόχος πρέπει να είναι ένας. Οι
συνομιλίες να οδηγηθούν σε κατάρρευση. Ακόμα και αν αυτό είναι μια
επιλογή της τρόικα για να αποσπάσει μια συμφωνία στο τέλος της βδομάδας
τζογάροντας στο σενάριο Κύπρου, το κίνημα δεν πρέπει να αφήσει περιθώρια
στο συμβιβασμό, δήθεν γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Οι δρόμοι της
Αθήνας και η περιοχή γύρω από το Σύνταγμα δεν πρέπει να αφεθούν στον
αστικό απόπατο και στις διαδηλώσεις κατσαρόλας που προετοιμάζουν
παλατιανές λύσεις. Τα βελούδινα σχέδια πρέπει να συντριβούν εν τη
γενέσει τους. Το κάθε Μαϊντάν 
ξέρουμε
πού οδηγεί, και εδώ δεν θα γίνει Κίεβο. Η αριστερά, το κίνημα, η
εργατική τάξη, η προλεταριακή νεολαία, οι άνεργοι, πρέπει εδώ και τώρα
να αναλάβουν δράση. Τα συνθήματα πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω
πρέπει να ηχήσουν και πάλι με όλη τη δύναμη. Η κυβέρνηση ούτε να
τολμήσει να σκεφτεί ότι μπορεί να υπογράψει μια συμφωνία ακόμα και των
47+8 σελίδων. Να το ξέρουν ότι ούτε αυτό θα περάσει, ως δήθεν καλύτερη
λύση από το χειρότερο σχέδιο Γιούνκερ. Όσο για τα φερέφωνα λουμπενοειδή
κόμματα και κομματίδια της αστικής τάξης που ετοιμάζουν την αστική
αντιεξέγερση, όχι τόσο ενάντια στον Τσίπρα, όσο ενάντια στο κίνημα του
2010-12, ας καταλάβουν ότι οι δρόμοι δεν τους ανήκουν. Ας περιοριστούν
στους διαδρόμους του χρηματιστηρίου, των χαρτοπαικτικών λεσχών, στο
τζογάρισμα μετοχών, δομημένων και παραγώγων. Αν δεν τους φτάνει ας
εκτονωθούν στο καζίνο της Πάρνηθας και του Λουτρακίου και οι υπόλοιποι
της συνομοταξίας ας περιμένουν το επόμενο τζακ ποτ του τζόκερ. Ας πάνε
εν ανάγκη να μείνουν στην Ελβετία αγκαλιά με τα ευρώ τους και τα τούβλα
χρυσού. Αλλά όχι να παριστάνουν και τους διαδηλωτές.
ξέρουμε
πού οδηγεί, και εδώ δεν θα γίνει Κίεβο. Η αριστερά, το κίνημα, η
εργατική τάξη, η προλεταριακή νεολαία, οι άνεργοι, πρέπει εδώ και τώρα
να αναλάβουν δράση. Τα συνθήματα πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω
πρέπει να ηχήσουν και πάλι με όλη τη δύναμη. Η κυβέρνηση ούτε να
τολμήσει να σκεφτεί ότι μπορεί να υπογράψει μια συμφωνία ακόμα και των
47+8 σελίδων. Να το ξέρουν ότι ούτε αυτό θα περάσει, ως δήθεν καλύτερη
λύση από το χειρότερο σχέδιο Γιούνκερ. Όσο για τα φερέφωνα λουμπενοειδή
κόμματα και κομματίδια της αστικής τάξης που ετοιμάζουν την αστική
αντιεξέγερση, όχι τόσο ενάντια στον Τσίπρα, όσο ενάντια στο κίνημα του
2010-12, ας καταλάβουν ότι οι δρόμοι δεν τους ανήκουν. Ας περιοριστούν
στους διαδρόμους του χρηματιστηρίου, των χαρτοπαικτικών λεσχών, στο
τζογάρισμα μετοχών, δομημένων και παραγώγων. Αν δεν τους φτάνει ας
εκτονωθούν στο καζίνο της Πάρνηθας και του Λουτρακίου και οι υπόλοιποι
της συνομοταξίας ας περιμένουν το επόμενο τζακ ποτ του τζόκερ. Ας πάνε
εν ανάγκη να μείνουν στην Ελβετία αγκαλιά με τα ευρώ τους και τα τούβλα
χρυσού. Αλλά όχι να παριστάνουν και τους διαδηλωτές.
Την Κυριακή η ΑΔΕΔΥ, κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς και
του κινήματος καλούν σε συλλαλητήριο ενάντια στα μνημόνια. Η κυβέρνηση
μπορεί να μας λέει ότι το συλλαλητήριο είναι υπέρ ενός έντιμου
συμβιβασμού. Άλλοι να λένε ότι όποιος πάει στο συλλαλητήριο είναι σαν να
στηρίζει τις 47 σελίδες. Όλα αυτά είναι τρίχες κατσαρές. Στο
συλλαλητήριο θα είναι οι χιλιάδες κόσμου που ήταν στα οδοφράγματα και
στις απεργίες της διετίας 2010-12. Θα είναι ο κόσμος που είναι ενάντια
σε κάθε μνημόνιο παλιό και νέο, θα είναι και αυτοί που λένε αν
παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές (ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας εδώ) να
πάμε σε ρήξη. Εκεί θα είμαστε και εμείς. Αυτό είναι το στρατόπεδο του
ευρύτερου προλεταριάτου, των υποτελών τάξεων, των καταπιεσμένων, των μη
βολεμένων. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό είναι απλά τυφλός και
αφήνει χώρο στην αστική αντιεξέγερση να καλύψει το κενό.
Τη Δευτέρα οι λακέδες της αστικής αντίδρασης και της
ευρωπαϊκής ιερής συμμαχίας φιλοδοξούν να στήσουν σκηνικό Μαϊντάν στο
Σύνταγμα. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί με τίποτα. Η συγκέντρωση της
Κυριακής εκτός από το να είναι μια επίδειξη δύναμης πρέπει να πάρει και
την ευθύνη για την παρουσία της στον ίδιο χώρο και τη Δευτέρα. Όποιος
δώσει το Σύνταγμα τη Δευτέρα σε σταυροαδωνηδοτζήμερους παίζει το
παιχνίδι του συμβιβασμού και της αντεπανάστασης.
Από το βράδυ της Κυριακής κόσμος πρέπει να παραμείνει στην
πλατεία. Σκηνές, σταντ, και οτιδήποτε άλλο που εξασφαλίζει την παραμονή
ικανού αριθμού ανθρώπων πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Την Δευτέρα η ΑΔΕΔΥ
και σωματεία κάθε είδους πρέπει να κηρύξουν απεργία, για να μπορεί
κόσμος να συγκεντρωθεί εκ νέου στο Σύνταγμα από το πρωί. Το απόγευμα της
Δευτέρας η πλατεία πρέπει να γεμίσει με χιλιάδες κόσμο, που να απαιτεί
το τέλος της λιτότητας και των μνημονίων. Ο εφησυχασμός δεν βοήθησε το
κίνημα σε καμία στιγμή. Οι φοβητσιάρηδες και οι λακέδες μπορεί να έχουν
στο κεφάλι τους υποπροϊόντα υπονόμου, αλλά είναι ικανοί να δώσουν τις
εικόνες που έχουν ανάγκη τα διεθνή και ντόπια -σε διατεταγμένη υπηρεσία-
μίντια για να κάνουν τη δουλειά τους. Ας τους χαλάσουμε το σκηνικό. Ο
αγώνας για το ξήλωμα των μνημονίων συνεχίζεται. Τα εργαλεία υπάρχουν και
τίποτα δεν θα περάσει χωρίς κόστος. Το καλοκαίρι θα είναι θερμό και το
φθινόπωρο ακόμα περισσότερο.
sort link: http://wp.me/pryYN-1Wq
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)