Ο ΙΟΣ: Ο άλλος Νοέμβρης - Τρεις ταινίες το 1970 προετοίμασαν τη φοιτητική εξέγερση του 1973

Η τελική σκηνή στο «Φράουλες και αίμα»

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

 

Πολλές φορές έχει επιχειρηθεί να συγκριθεί η φοιτητική εξέγερση που κορυφώθηκε τον Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο με την παγκόσμια νεολαιίστικη έκρηξη του 1968-69. Είναι γεγονός ότι τα μηνύματα του «Μάη» είχαν περάσει –με κάποια καθυστέρηση- και στην ελληνική νεολαία, παρά τα φράγματα της ελεγχόμενης πληροφόρησης που είχε εγκαθιδρύσει το στρατιωτικό καθεστώς και παρά το γεγονός ότι κάθε συλλογική δραστηριότητα ήταν απολύτως απαγορευμένη. Και ήταν ένας άλλος Νοέμβρης, αυτός του 1970, που συνέβαλε όσο τίποτα άλλο στη μετάδοση αυτών των μηνυμάτων.

Συνέπεσε τότε να προβληθούν στην Αθήνα οι τρεις εμβληματικές ταινίες του αμερικανικού κινήματος της νεολαιίστικης αμφισβήτησης, το «Γούντστοκ», το «Ξένοιαστος καβαλάρης» και το «Φράουλες και αίμα».

Ο τρόπος που υποδέχτηκε αυτές τις τρεις ταινίες η ελληνική νεολαία έδειξε ότι, πέρα από κάθε αμφιβολία, υπήρχε ήδη έτοιμο το πνεύμα της «διαφορετικότητας», το ίδιο που μετασχηματίστηκε σε μαζική αντίσταση στους φοιτητικούς χώρους δύο χρόνια αργότερα. Η ιστορική στιγμή ήταν σημαντική, γιατί η σχεδόν ταυτόχρονη προβολή των ταινιών αυτών όχι μόνο σημάδεψε τους νέους της εποχής, αλλά υποχρέωσε τη χούντα να ενισχύσει την αντινεολαιίστικη εκστρατεία της, με αποτέλεσμα βέβαια να προκαλέσει εκείνο που φοβόταν: τη μαζική αντίδραση.

Αυτός ο Νοέμβρης του 1970 ήταν ο δεύτερος «σταθμός» μιας νέας γενιάς που είχε την ατυχία να συμπέσουν τα εφηβικά της χρόνια με ένα ακραία καταπιεστικό καθεστώς. Ο πρώτος «σταθμός» ήταν το μαζικό αυθόρμητο γιουχάισμα του δικτάτορα Παπαδόπουλου από δεκάδες χιλιάδες μαθητές κατά τη δεύτερη επέτειο του πραξικοπήματος.

Ηταν 23 Απριλίου 1969 και η χούντα είχε οργανώσει σειρά εκδηλώσεων για να προβάλει το «εθνοσωτήριο» έργο της. Θέλησε να απευθυνθεί και στους μαθητές. Συγκέντρωσε λοιπόν με το ζόρι όλα τα σχολεία της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας στο Παναθηναϊκό Στάδιο, προκειμένου να τους μιλήσει ο Παπαδόπουλος. Και εκεί αυθόρμητα οι μαθητές βρήκαν τον τρόπο να μπλοκάρουν τον δικτάτορα.

Μόλις άρχισε το λόγο του, οι 70.000 μαθητές δεν έπαυαν να τον επευφημούν, σε σημείο που ο πανίσχυρος συνταγματάρχης έχασε την ψυχραιμία του και υποχρεώθηκε να τους καλέσει να πειθαρχήσουν. Ακόμα και στους «χτενισμένους» τόμους τού «Πιστεύω», στην επίσημη δηλαδή έκδοση των λόγων του δικτάτορα, έχει διασωθεί το κλίμα της στιγμής. Καταγράφεται ο Παπαδόπουλος να ξεκινά ως εξής την ομιλία του: «Επιτρέψατέ μου εξαρχής να σας καλέσω εις πειθαρχίαν, ίνα έχω την ευκαιρίαν, απευθυνόμενος προς σας, να σας είπω ό,τι μου επιβάλλει, εκ της θέσεως που μου δίδετε, το χρέος μου απέναντί σας»…

Η τριλογία της αμφισβήτησης

Οι νέοι λοιπόν, που τον Απρίλιο του 1969 ως μαθητές κατάλαβαν ότι είχαν τη δύναμη να γιουχάρουν και να γελοιοποιήσουν τον δικτάτορα, ήταν οι ίδιοι που ξεσηκώθηκαν ως φοιτητές το 1973, αλλά και οι ίδιοι που έδειξαν τη δύναμή τους εκείνον τον Νοέμβρη του 1970, αγκαλιάζοντας με ενθουσιασμό την προβολή των τριών ταινιών. Οι τρεις αυτές ταινίες άρχισαν να προβάλλονται με διαφορά μίας βδομάδας η μία από την άλλη.

Προηγήθηκε η προβολή της ταινίας «Φράουλες και αίμα», που ξεκίνησε τη Δευτέρα 16.11.1970. Ηταν η πιο άμεσα «πολιτική» ταινία, εφόσον αναφέρεται στην κατάληψη μιας πανεπιστημιακής σχολής στις ΗΠΑ και το δυνατό της σημείο είναι το φινάλε με την εισβολή των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας με δακρυγόνα, βία και συλλήψεις απέναντι σε μια ειρηνική φοιτητική συγκέντρωση που τραγουδά ρυθμικά το περίφημο «All we are saying is give peace a chance» του Τζον Λένον.

«Φράουλες και αίμα»: πρεμιέρα στην Αθήνα στις 16.11.2014 | 

Πολλοί από τους θεατές της αθηναϊκής προβολής επρόκειτο να ζήσουν παρόμοιες σκηνές στην κατάληψη της Νομικής, του Πολυτεχνείου, αλλά και των σχολών της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης τρία χρόνια αργότερα. Ακόμα και η επίσημη εφημερίδα της χούντας, ο «Ελεύθερος Κόσμος», υποδέχτηκε με πολύ καλά λόγια την ταινία, επισήμανε τη βράβευσή της στο Φεστιβάλ των Κανών και αναφέρθηκε σε ένα «χαρακτηριστικό δείγμα του νέου αμερικανικού κινηματογράφου, ο οποίος εγκαταλείποντας τις χολιγουντιανές συνταγές έρχεται σε βίαιη επαφή με την πραγματικότητα» (17.11.1970).

«Φράουλες και αίμα»: πρεμιέρα στην Αθήνα στις 16.11.2014 | 

«Η ταινία στην Αμερική χάλασε κόσμο» γράφει την ίδια μέρα στη «Βραδυνή» ο Νέστορας Μάτσας. Και προσθέτει καθησυχαστικά, αλλά και ελαφρώς προφητικά: «Δεν πιστεύομε ότι και στο κοινό μας θα έχει την ίδια απήχηση γιατί πολλές καταστάσεις, όσο κι αν φιλοδοξούν να έχουν καθολικότερο χαρακτήρα, είναι τυπικά αμερικανικές. Ευτυχώς ή δυστυχώς αρκετά από τα στοιχεία που λεπτομερώς παρουσιάζει η "Δήλωση της φράουλας" δεν έχουν ακόμη εισβάλει στα πανεπιστημιακά μας Ιδρύματα».

«Ξένοιαστος Καβαλλάρης»: πρεμιέρα στην Αθήνα στις 23.11.1970 | 

Η δεύτερη ταινία, ο «Ξένοιαστος καβαλάρης», ξεκίνησε να προβάλλεται τη Δευτέρα 23.11.1970, αλλά μόνο σε μία αίθουσα. Η αλήθεια είναι ότι θεωρήθηκε δικαίως πιο «δύσκολη» και λιγότερο «χολιγουντιανή», αλλά οι κριτικοί του κινηματογράφου την υποδέχτηκαν με πολύ θερμά λόγια. Κάποιοι βέβαια φρόντισαν να διαχωρίσουν την ελληνική νεολαία από όσα περιγράφει η ταινία.

Παραθέτουμε και πάλι τον Μάτσα: «Ο κόσμος που παρουσιάζει χωρίς περίσκεψιν και αιδώ η ταινία είναι ανατριχιαστικός. Φθάνει κανείς να δη το κοινόβιο των χίππιδωνπου επισκέπτονται στην Οδύσσειά τους ανά την Αμερική οι ήρωες της ταινίας για να εξηγήσει απόλυτα τις αιτίες που οδήγησαν τον Μάνσον και τα μέλη της ευπειθούς κι άπλυτης οικογένειάς του στις αποτρόπαιες πράξεις και τα εγκλήματά τους. Δεν πιστεύομε ότι η επέλαση του "Ξένοιαστου Καβαλάρη" θα είναι το ίδιο θυελλώδης και στη χώρα μας, όπως στο Νέο κόσμο. Ανθρωποι και καταστάσεις είναι εντελώς έξω από τη νοοτροπία του κοινού μας που μάλλον θα κουρασθεί από τις ατέλειωτες περιπλανήσεις με τις μοτοσικλέτες και το φόρτο των τραγουδιών» (24.11.1970).

Αυτό που αγνοούσε ή δεν μπορούσε να κατανοήσει ο κριτικός κινηματογράφου είναι ότι το δυνατό σημείο της ταινίας ήταν ακριβώς η μουσική της. Ακόμα δυσκολότερο για τους μεγαλύτερους ήταν να κατανοήσουν ότι το εξεγερσιακό μήνυμα της ροκ μουσικής περνούσε την ίδια περίοδο στη νεολαία από τις πιο αναπάντεχες πηγές. Με τον Νίκο Μαστοράκη και τον Γιώργο Καρατζαφέρη να πρωταγωνιστούν σε εκπομπές ροκ μουσικής και τα άτυπα ρεκόρ ακροαματικότητας να κερδίζει ο «Αμερικάνος», ο ραδιοσταθμός δηλαδή της αμερικανικής βάσης στο Ελληνικό, ο οποίος πρώτος μετέδιδε τα καινούργια τραγούδια μόλις κυκλοφορούσαν στις ΗΠΑ.

Στο μεταξύ η προβολή τού «Φράουλες και αίμα» συνεχιζόταν σε δύο περιφερειακές αίθουσες (Καλλιθέα, Πειραιά), και δύο της Θεσσαλονίκης, ενώ ανακοινωνόταν η επιστροφή της σε κεντρική αθηναϊκή αίθουσα την επόμενη βδομάδα (30.11.1970).

«Γούντστοκ»: πρεμιέρα στην Αθήνα στις 29.11.2014 | 

Η άτυπη τριλογία επρόκειτο να ολοκληρωθεί με το «Γούντστοκ», το οποίο άρχισε να διαφημίζεται από την Τετάρτη 25.11: «Επιτέλους και στην Αθήνα η ταινία φαινόμενο του 20ού αιώνος, Γούντστοκ, τρεις ημέρες ειρήνης, μουσικής και αγάπης!» Απαρατήρητη πέρασε η είδηση ότι την ίδια μέρα σταμάτησε άδοξα η προβολή τού «Φράουλες και αίμα». Οι αρχές την απαγόρεψαν, μόλις διαπίστωσαν, με καθυστέρηση εννέα ημερών, ότι το μήνυμά της είναι εξόχως «ανατρεπτικό».

Τελικά για λόγους διαφημιστικής προβολής της ταινίας, η εταιρεία διανομής τού «Γούντστοκ» ανακοίνωσε ότι η ταινία θα προβληθεί την Κυριακή 29.11 σε έναν κινηματογράφο με ελεύθερη είσοδο και παρουσία του σκηνοθέτη της Μάικλ Γουόντλεϊ. Ο σκηνοθέτης έδωσε μάλιστα συνέντευξη Τύπου την Παρασκευή 27.11 και τόνισε τον πολιτικό χαρακτήρα της παρέμβασής του: «Το πολιτικό ντοκιμαντέρέχει σήμερα πολύ μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε άλλο κινηματογραφικό είδος. Η Αμερική περνάει μια τεράστια κρίση. Τα πολιτικά ντοκιμαντέρ, λοιπόν, που αποδίδουν την αλήθεια ίσως ξυπνήσουν κάποτε αυτούς που κοιμούνται ή παριστάνουν πως κοιμούνται».

Ο Γουόντλεϊ μίλησε και για τις περιπέτειες που είχε η ταινία του με τη λογοκρισία: «Στο Μαϊάμι ο δήμαρχος έκοψε ορισμένες σκηνές γιατί, όπως είπε, φοβόταν μήπως γίνουν κακά παραδείγματα για τους νέους της περιοχής. Στη Νότια Αφρική κόπηκαν σκηνές μίας ώρας! Δεν έμεινε τίποτα απ’ αυτά που θίγουν το κατεστημένο. Μια σκηνή που ο τραγουδιστής φωνάζει "Ελευθερία" κόπηκε, θαρρείς και η λέξη τρομάζει κι αυτή». Τελικά ο σκηνοθέτης δεν δίστασε να πει ότι «το κακό ξεκινάει από τον ίδιο τον πρόεδρο Νίξον» και να ταχθεί υπέρ του Μπομπ Κένεντι. Και κατέληξε: «Σήμερα η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει αποξενωθεί από τους φοιτητές. Και οι φοιτητές είναι μια τρομακτική δύναμη. Δεν μιλάω για τους χίππυς που θέλουν να βρίσκονται εκτός κοινωνίας. Μιλώ για τους νέους που ζητούν την αλλαγή». Δεν έλειψε μάλιστα και η σπόντα για τις σχέσεις των ΗΠΑ με το δικτατορικό καθεστώς: «Αυτά τα ζέοντα προβλήματα γίνονται αιτία να ψυχραίνονται οι σχέσεις μας με τους άλλους λαούς της γης» («Τα Νέα», 28.11.1970).

Η προβολή του «Γούντστοκ» την Κυριακή κατέληξε σε πραγματική διαδήλωση χιλιάδων νέων που προσπαθούσαν μάταια να εισέλθουν στην αίθουσα. «Η ουρά έξω από το "Παλλάς" είχε αρχίσει να σχηματίζεται στις 6 το πρωί εκείνης της Κυριακής» θυμάται ο ιστορικός Λεωνίδας Καλλιβρετάκης: «Οι πόρτες άνοιξαν στις 8, και η προβολή άρχισε στις 10.30. Προτού γεμίσει ο κινηματογράφος, η Αστυνομία διέταξε να κλείσουν οι πόρτες. Αποτέλεσμα: 3.000 μαινόμενοι νεαροί έσπασαν τα ρολά τού "Παλλάς", και επί τρεις ώρες περίπου η περιοχή από τη Βουκουρεστίου ώς τηνΠλατεία Συντάγματος είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης, ενώ αρκετοί μαθητές συνελήφθησαν. Η τάξη μου τη Δευτέρα το πρωί είχε στους κόλπους της μια σπασμένη μύτη και δύο ξυρισμένους γουλί στο αστυνομικό τμήμα».

Η αμηχανία του καθεστώτος

Το αναπάντεχο ξέσπασμα της νεολαίας έφερε τη χούντα μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Η πρώτη σκέψη ήταν να ανακληθεί η άδεια προβολής τού «Γούντστοκ», αλλά κάτι τέτοιο θα έδειχνε τη γύμνια του καθεστώτος και θα το εξομοίωνε με τη Νότια Αφρική που όλοι είχαν μάθει ότι λογόκρινε την ταινία. Κατ’ αρχάς οι αρχές προσπάθησαν να αφαιρέσουν κάθε πολιτικό χαρακτήρα από το ντοκιμαντέρ.

Ο σκηνοθέτης δεν ξαναεμφανίστηκε δημόσια, παρά το γεγονός ότι η εταιρεία διανομής είχε αναγγείλει ότι θα φροντίσει να περάσει από όλες τις αίθουσες που πρόβαλλαν την ταινία. Μάλιστα δόθηκε στον Τύπο και μια εμφανώς υπαγορευμένη ανασκευή των δηλώσεών του, στην οποία αναφερόταν ότι ο σκηνοθέτης λυπάται που «παρερμηνεύτηκαν» ορισμένες δηλώσεις του: «Είμαι ένας καλλιτέχνης και θέλω να εκφράσω τις ανησυχίες της εποχής μου χωρίς καμιά προκατάληψη. Εκτός από την τέχνη μου δεν ενδιαφέρομαι για τίποτα άλλο». Προφανώς δεν ήταν ο Γουόντλεϊ συντάκτης αυτής της ανακοίνωσης.

Ο Τύπος άρχισε να αναφέρεται ανοιχτά στην προοπτική να διακοπεί η προβολή. Και μάλιστα η διακοπή αυτή εξαρτιόταν από την επιτυχία της ταινίας. Οι αρχές δήλωναν ότι άδεια δόθηκε μόνο για μία μέρα και ότι αυτή θα ανανεωνόταν μόνο εφόσον πειστούν ότι «δεν δημιουργείται κίνδυνος διασαλεύσεως της τάξεως».

Αλλά η κοσμοσυρροή συνεχιζόταν τη Δευτέρα: «Οι προοπτικές είναι μάλλον απαισιόδοξες, αν κρίνει κανείς από τον ενθουσιασμό που προκάλεσε και χθες η ταινία. Κατάμεστοι οι κινηματογράφοι [έξι αίθουσες], ατέλειωτες ουρές στα ταμεία, χειροκροτήματα ύστερα από κάθε τραγούδι, γενικά μια εκδήλωση ζωντάνιας παρά την επιβλητική παρουσία –τόσο στις εισόδους όσο και στο εσωτερικό των αιθουσών- των εντεταλμένων οργάνων της τάξεως και τις από μεγαφώνου συστάσεις καταπαύσεως των πάσης φύσεως εκδηλώσεων, υπό την απειλή της διακοπής προβολής. Σε ορισμένες αίθουσες, μάλιστα, ταξιθέται ή άλλοι αρμόδιοι [sic], διέσχιζαν τους διαδρόμους και με κλεφτοφάναρα εφώτιζαν τις σειρές των καθισμάτων προς ανακάλυψη χειροκροτούντων. Τέλος, στον κινηματογράφο "Αελλώ" αρμόδια, προφανώς, όργανα, με πολιτική περιβολή, εζήτησαν από αναμένοντες στην ουρά, προ του ταμείου, και θορυβούντες νεαρούς να τους ακολουθήσουν στο Τμήμα, μάλλον προς εξακρίβωση της ταυτότητός τους» («Τα Νέα», 1.12.1970).

Η ελεγχόμενη αρθρογραφία έθετε το ζήτημα ότι το καθεστώς γελοιοποιείται:

«Από μακρού χρόνου, και προ της Επαναστάσεως, λειτουργούν αι λεγόμεναι επιτροπαί κρίσεως ταινιών, που καλούνται και βάσει ωρισμένων κριτηρίων αποφαίνονται αν επιτρέπεται ή όχι η προβολή των ταινιών, η δε απόφασίς των κυρούται υπό του αρμοδίου υπουργείου. Αφ’ ης επομένως στιγμής ληφθή μία αποφάσις, πρέπει αύτη και να τηρήται. Διότι δεν είναι ορθόν την μίαν ημέραν να επιτρέπεται η προβολή μιας ταινίας και την άλλην να απαγορεύεται. Αυτό δεν είναι καλόν ούτε διά την κυβέρνησιν. Ας τακτοποιηθή συνεπώς το ζήτημα τούτο άπαξ διά παντός» («Βραδυνή», 2.12.1970).

Τελικά η ανοχή της χούντας δεν άντεξε ούτε μία βδομάδα. Το βράδυ της Παρασκευής αποφασίστηκε να μη συνεχιστεί η προβολή: «Τι θα γίνει με το "Γούντστοκ".Χθεσινοβραδινές πληροφορίες μας αναφέρουν ότι η προβολή της περιβόητης ταινίας που έχει καταρρίψει τα εισπρακτικά ρεκόρ και έχει προκαλέσει συναγερμόστις τάξεις της κάπως πιο μοντέρνας νεολαίας, δεν θα συνεχισθεί στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Αργά χθες το βράδυ οι αρμόδιοι κεντρικών κινηματογράφων που είχαν προαναγγείλει ότι θα συνεχίσουν για δεύτερη εβδομάδα την προβολή της πολύκροτης ταινίας, μας πληροφόρησαν ότι ματαιώνουν τα σχέδιά τους κι ότι από σήμερα θα προβάλλουν άλλα έργα» («Βραδυνή», 5.12.1970).

Ωστόσο ο τελικός απολογισμός της απήχηση της τριλογίας είναι εντυπωσιακός. Παρά το γεγονός ότι οι αρχές της χούντας φρόντισαν να διακόψουν πρόωρα την ελληνική σταδιοδρομία των τριών αμερικανικών ταινιών, το «Φράουλες και αίμα»πρόλαβε να κόψει 33.001 εισιτήρια, το «Ξένοιαστος καβαλάρης» 87.525 και το«Γούντστοκ» 90.353 (Χρυσάνθη Σωτηροπούλου, «Ελληνική Κινηματογραφία, 1965-1975», Αθήνα 1989).

Τρεις ταινίες που σημάδεψαν μια γενιά

Το αντίδοτο της χούντας

Η αμηχανία της χούντας απέναντι σ’ αυτά τα επαναστατικά μηνύματα που εισάγονταν από τις ΗΠΑ ήταν ολοφάνερη. Για μια συνωμοτική ομάδα στρατιωτικών, οι οποίοι είχαν στηρίξει την ισχύ τους στις ιδιαίτερες σχέσεις με την υπερατλαντική προστάτιδα δύναμη, ήταν λίγο δύσκολο να αντιληφθούν αυτόν τον αναπάντεχο «εκ Δύσεως κίνδυνο». Ειρωνεία της τύχης: η αρχική ανεκτικότητα της χούντας απέναντι στα μουσικά και εν συνεχεία κινηματογραφικά αυτά μηνύματα που εκπέμπονταν από τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη συνδυάστηκε με την καχυποψία της παραδοσιακής Αριστεράς απέναντι σ’ αυτού του είδους τη νεολαιίστικη αμφισβήτηση.

Και τι είχε να αντιπροτείνει η χούντα; Εκτός από την αυστηρή καταστολή με πρωταγωνιστή τον Ιωάννη Λαδά, στην οποία αναφερόμαστε παρακάτω, επιχειρήθηκε να γελοιοποιηθεί το νεολαιίστικο κίνημα μέσω μιας καρικατούρας του «χιπισμού». Επιστρατεύτηκε το αμφίβολο χιούμορ του κορυφαίου επιφυλλιδογράφου της εποχής, του Δημήτρη Ψαθά: «Τόση φασαρία έγινε τις προάλλες –επρόκειτο να παιχτή κάποια χίππικη ταινία- είσοδος δωρεάν για λόγους ρεκλάμας. Πολύ φυσικό ήταν, λοιπόν, να επωφεληθούν από το "τζάμπα" κάμποσα πλήθη νεαρών και να εφορμήσουν ακάθεκτα για την κατάληψη των θέσεων, για να οικονομήσουν το εικοσάρι οι μονοί, και τα ζευγαράκια το σαραντάρι. Ανησύχησε, όμως, η Αστυνομία από το πλήθος που έμεινε έξω απ’ τον κινηματογράφο, επειδή η σάλα δεν χωρούσε τόσους τζαμπατζήδες, που έμειναν εκτός νυμφώνος –στο πεζοδρόμιο- και φώναζαν. Τι φώναζαν; Τρίχες! Ολη κι όλη η ιστορία ήταν να μπουν μέσα, να δουν τους χίππηδες, ν’ ακούσουν τα χίππικα τραγούδια, και τόσο φοβήθηκε η Αστυνομία μήπως τυχόν και οι δικοί μας νέοι παρασυρθούν κατά την προβολή στις εξαλλοσύνες, τις υστερίες, τις αλλοφροσύνες και τια μανιακές κρίσεις των ξένων νεολαιών –ιδίως της Αμερικής- ώστε σκέφθηκε για μια στιγμή ν’ απαγορέψη την ταινία. Ευτυχώς, όμως, τελικά επεκράτησε σκέψη ωριμώτερη, η ταινία δεν απαγορεύτηκε κι ο κόσμος πάει και την βλέπει ελεύθερα».

Βέβαια, όπως είδαμε, τελικά η ταινία απαγορεύτηκε, παρά την αισιόδοξη πρόβλεψη του Ψαθά. Ακόμα πιο έξω έπεσε η εκτίμησή του ότι «το μέγιστο πλήθος της δικής μας νεολαίας δεν παρασύρεται σε τέτοιες αηδίες, κι έχοντας –αγόρια και κορίτσια- ν’ αντιμετωπίσουν άλλα σοβαρά προβλήματα της νεανικής τους ζωής, παρακολουθούν, όπως ο ίδιος διαπίστωσα, με απλή περιέργεια, αν όχι με απορία και πλήξη, τα αποκρουστικά καμώματα των χίππηδων» («Τα Νέα», 2.12.1970).

Στην ίδια κατεύθυνση ήταν η (υπερ)προβολή της ταινίας «Η θεία μου η χίπισσα» του απολογητή της χούντας Αλέκου Σακελλάριου. Παρά το γεγονός ότι μοιράστηκε σε 21 αίθουσες και ξεκίνησε να προβάλλεται την ίδια μέρα με το «Ξένοιαστος καβαλάρης» δεν κατόρθωσε να γελοιοποιήσει το νεολαιίστικο κίνημα. Και ο ίδιος ο Σακελλάριος το επιχείρησε με την επιφυλλιδογραφία του, αλλά στο τέλος υποχρεώθηκε να απολογείται για τη δική του κινηματογραφική καρικατούρα («Ελεύθερος Κόσμος», 1 και 2.12.1970).

Η δεύτερη μάχη της χούντας με τη νεολαία είχε χαθεί. Σε τρία χρόνια θα γινόταν η τελική αναμέτρηση.

Ναζί εναντίον «χίπηδων»

Από την ηγετική ομάδα της χούντας ανέλαβε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να αντιμετωπίσει τη νεολαία εκείνη τη μεταβατική περίοδο που σημαδεύτηκε από την τριλογία των ταινιών του 1970.

Ηταν ο Ιωάννης Λαδάς, ο σκληρός συνταγματάρχης που έμοιαζε με Νοτιοαμερικανό δικτάτορα και υπήρξε μέντορας του εθνικοσοσιαλιστή Κώστα Πλεύρη. Ο Κώστας Κατσάπης καταγράφει στο πολύτιμο βιβλίο του τις προσπάθεια του Λαδά να καταστείλει το νεολαιίστικο κίνημα αμφισβήτησης ήδη από το 1968, επειδή ήταν πεισμένος ότι ο πραγματικός κίνδυνος για το καθεστώς δεν προερχόταν από την «κομμουνιστική επιβουλή», αλλά από τον «αναρχισμό της νεολαίας».

Με αιφνιδιαστικούς ελέγχους σε κλαμπ, με τη σύλληψη δεκάδων ομοφυλόφιλων, με την κήρυξη πολέμου στους «χίπηδες» και το υποχρεωτικό κούρεμα των«μαλλιάδων», ο Λαδάς θεωρούσε ότι υπερασπίζεται το έθνος από την έξωθεν απειλή. Σε ομιλία του προς φοιτητές τον Δεκέμβριο του 1968 περηφανευόταν ότι κατέστειλε τους «άπλυτους μακρυμάλληδες χίππυς». Και διεκδικούσε την προσωπική του επέμβαση: «Εγώ επ’ αυτού του θέματος, επειδή εγώ ησχολήθην εμπράκτως, επιτρέψατέ μου να σας είπω, ότι όταν τους συνελάμβανα και τους εκούρευα, δεν το έκανα διά να τους κόψω τα μαλλιά, αλλά διά να τους κόψω τη νοοτροπία που ήταν καταστρεπτική και γι’ αυτούς και για την πατρίδα» (Ιωάννου Λαδά, «Λόγοι», Αθήναι 1970, σ. 18).

Μετά το σοκ που υπέστη η χούντα από την υποδοχή της τριλογίας των αμερικανικών ταινιών τον Νοέμβρη του 1970, ο Λαδάς υποχρεώθηκε να εντείνει τις προσπάθειές του. Τον Φεβρουάριο του 1971 διαβάζουμε στα ψιλά του «Ελεύθερου Κόσμου» ότι η αστυνομία «εξαπέλυσε εξόρμηση εναντίον των μακρυμάλληδων νεαρών». Μόνο στο Περιστέρι προσήγαγαν «67 νεαρούς που το μήκος των μαλλιών των έκριναν ότι ήταν υπέρ το δέον μακρύ». Τέσσερις κουρείς είχαν επιστρατευτεί στο τοπικό τμήμα και κούρεψαν τους 40 από τους προσαχθέντες. Η προπαγάνδα της χούντας πρόσθεσε ότι «αθρόα υπήρξαν την επομένην τα τηλεφωνήματα γονέων εις το αστυνομικόν τμήμα, διά των οποίων εξεφράζοντο συγχαρητήρια διά την ενέργειαν των αστυνομικών» (11.2.1971).

Με αφέλεια ο Λαδάς αναφερόταν έμμεσα στην τριλογία των ταινιών τον Απρίλιο του 1971, απευθυνόμενος στη νεολαία της Λάρισας: «Τα ελληνικά νιάτα δεν προβληματίζονται με τας αηδίας των μακριών μαλλιών. Ηλθεν ο εκφυλισμένος χιππισμός, ο διαβρωτικός μηδενισμός και όλα όσα σάπια μπορεί να φαντασθεί κανείς. Οι Ελληνες κινδυνεύουν από ελάχιστα υποκείμενα, τα οποία διά του Τύπου, του κινηματογράφου και του θεάτρου και με άλλους τρόπους μεταφέρουν εις την κοινωνίαν μας την σήψιν άλλων κοινωνιών, εις τον λαόν μας, την διαφθοράν άλλων λαών και εις τα ήθη μας την ρυπαρότητα άλλων ηθών» (Ιωάννης Λαδάς, «Λόγοι», βιβλίον δεύτερον, Αθήναι 1972, σ. 46-7).

Χωρίς να το καταλαβαίνει, ο σκληρός της χούντας είχε βοηθήσει τη νεολαία της εποχής να βρει τον δρόμο της.

Διαβάστε:

►Κώστας Κατσάπης, «Το “πρόβλημα νεολαία”. Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα, 1964-1974» (Απρόβλεπτες Εκδόσεις, 2013)

Εξαιρετικά τεκμηριωμένη περιδιάβαση στη νεολαία της αμφισβήτησης και ανίχνευση των όρων της πολιτικοποίησής της στα χρόνια της χούντας. Ειδική αναφορά στην υποδοχή της τριλογίας των ταινιών που μας απασχολούν, καθώς και στις αντιδράσεις του δικτατορικού καθεστώτος.

►Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, «Προβλήματα ιστορικοποίησης του Rock φαινομένου. Εμπειρίες και στοχασμοί» (περ. «Τα Ιστορικά», τχ. 20, Ιούνιος 1994)

Δείτε:

►«Φράουλες και αίμα» (The strawberry statement, του Στιούαρτ Χάγκμαν, 1970).

Η κατάληψη του Πανεπιστημίου Κολούμπια το 1968 και η εκκένωσή του από τα αμερικανικά ΜΑΤ. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του 19χρονου καταληψία Τζέιμς Κούνεν.

►«Ξένοιαστος καβαλάρης», (Easy rider, του Ντένις Χόπερ, 1969)

Μία από τις σημαντικότερες ταινίες δρόμου και ταυτόχρονα η επιτομή του κινήματος ατομικής αμφισβήτησης στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60. Η πραγματική Αμερική με τα μάτια της νεολαίας της εποχής.

►«Γούντστοκ», (Woodstock, του Μάικλ Γουόντλεϊ, 1970)

Η επική κινηματογράφηση του ιστορικού μουσικού φεστιβάλ, που σημάδεψε μια γενιά σε όλο τον κόσμο.

 Πηγή: http://www.efsyn.gr

Nonews-NEWS: Ούτε το 2034 δεν θα «συνέλθει»...

Nonews-NEWS: Ούτε το 2034 δεν θα «συνέλθει»...:     Έρευνα σοκ για την Ελλάδα... Έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης (ILO) για την Ελλάδα, η οποία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, πα...

Εθελοντισμός για το κέρδος του άλλου

Η άποψη περί των θετικών επιπτώσεων του εθελοντισμού δεν είναι καινούρια. Ούτε και η βιομηχανία εκμετάλλευσης που στήθηκε γύρω από τη δωρεάν εργασία με σκοπό το κέρδος.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη κουβέντα για τα επίπεδα της ανεργίας των νέων. Η απάντηση σε αυτή τη «μάστιγα» έρχεται μέσω αναλύσεων οι οποίες την αντιμετωπίζουν ως ένα ανεξάρτητο γεγονός που μοιάζει περισσότερο με φυσικό φαινόμενο, παρά με το άμεσο αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών αποφάσεων και διακρατικών δεσμεύσεων.
Σήμερα, έξι στους δέκα νέοι είναι άνεργοι. Πάνω από τους μισούς δεν πληρώνονται τα προβλεπόμενα, ενώ οι απλήρωτες υπερωρίες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Στο επίκεντρο των λύσεων που προτείνουν οι ίδιοι οι άνεργοι νέοι στον εαυτό τους είναι η εθελοντική εργασία.
Εθελοντής σε μια επιχείρηση που κερδίζει χρήματα από τη δωρεάν εργασία μου σημαίνει συλλογή εμπειριών και αύξηση των πιθανοτήτων πρόσληψης μου στο μέλλον, λένε οι άνεργοι νέοι.
Μερικοί από αυτούς το πιστεύουν. Κάποιοι το χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν την επιλογή να μετατρέψουν τον εαυτό τους σε μια εθελοντική μηχανή παραγωγής κέρδους για τους άλλους.
Η εθελοντική εργασία αποτελεί εδώ και αρκετό καιρό την απάντηση στο πρόβλημα της μείωσης του περιθωρίου κέρδους στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι που τα τέσσερα τελευταία χρόνια πήδηξε στην αντίπερα όχθη κι έγινε μέρος της συζήτησης που αφορά και το δημόσιο.
Τα μόρια που πρότεινε ο Ανδρέα Λοβέρδος στους νέους αδιόριστους καθηγητές με αντάλλαγμα τη δωρεάν εργασία τους για την κάλυψη των κενών διδασκαλίας αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες προφητείες για το άμεσο μέλλον.
Η πληρωμένη εργασία δεν θεωρείται πουθενά «απαραίτητη». Αν, σήμερα, ο δάσκαλος διδάσκει δωρεάν, αύριο θα κάνει το ίδιο κι ο γιατρός, κι ο εφοριακός και πάει λέγοντας. Εξαιρείται η αστυνομία, για ευνόητους λόγους.
Βλέποντας τι γίνεται τριγύρω μας καταλαβαίνουμε ότι ο εργαζόμενος δεν είναι πια απαραίτητος. Οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν με ταχείς ρυθμούς και η ελαστικότητα της μισθωτής εργασίας αναβαθμίστηκε από λύση ανάγκης σε προσόν.
Ευθύνες για το αποτέλεσμα αυτό δεν έχουν μόνο όσοι το εφαρμόζουν, αλλά κι εκείνοι που το τροφοδοτούν. Κάποτε βλέπαμε στις 100 αγγελίες και μια που έλεγε «ζητείται εθελοντής» και γελάγαμε. Σήμερα, έχουν στηθεί διαδικτυακές φάμπρικες εργολαβίας εθελοντών. Ιστοσελίδες οι οποίες έχουν στη βάση δεδομένων τους νέους που επέλεξαν από μόνοι τους να διαθέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία εκείνων που κερδίζουν χρήματα από τον εθελοντισμό τους.
Το λέω πιο απλά για να γίνει απολύτως κατανοητό. Το 2014 υπάρχουν 20άρηδες και 25άρηδες που βάζουν το όνομά τους σε μια αγγελία και ζητούν να δουλέψουν τζάμπα. Κι είναι τόσο περήφανοι γι’ αυτό που ανεβάζουν φωτογραφίες των «εθελοντισμών» τους στον προσωπικό τους λογαριασμό στο Facebook.
Η τροφοδοσία απλήρωτων εθελοντών σε δραστηριότητες που στόχο έχουν το κέρδος αμπαλαρίστηκε, στολίστηκε, κι ωραιοποιήθηκε, μέσα από μια μακρά καμπάνια υποτιθέμενης «ευαισθητοποίησης» με πρόφαση την πρωτοφανή «ανθρωπιστική κρίση» των ημερών μας.
Η δωρεάν εργασία έγινε μόδα και η απλήρωτη δουλειά παρουσιάστηκε μέσα από τις ιστορίες «επιτυχημένων» επιχειρηματιών ως το πρώτο βήμα μιας λαμπρής καριέρας που γέμισε με εκατομμύρια δολάρια τους προσωπικούς τους λογαριασμούς.
Καταξιωμένοι «εντερπρενέρς» παρουσιάζονται ως τα μαγικά παιδιά που τόλμησαν να δουλέψουν σκληρά χωρίς κανένα αντάλλαγμα σε εργασίες οι οποίες «άλλαξαν τη ζωή τους κι επηρέασαν τον κόσμο».
Φυσικά, κανείς δεν υποχρεώνει τον νέο να φορέσει στο λαιμό του το κολάρο της απλήρωτης εργασίας, αποδεχόμενος το ρόλο ενός κατά φαντασίαν γκλαμουράτου μονομάχου μιας αρένας στην οποία κοιτάζει αφ’ υψηλού και με περιφρόνηση τους υπόλοιπους αιχμαλώτους, ξεχνώντας ότι κι εκείνος είναι στην ουσία ένας υπερεκτιμημένος δούλος.
Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «εργασία» αντικαταστάθηκε από την «απασχόληση». Κανείς πλέον δεν λογίζεται ως εργαζόμενος, αλλά φέρει την ταμπέλα του απασχολούμενου. Ένας χομπίστας πολυτελείας· τόσο αναλώσιμος, όσο χρονικό διάστημα οι υπηρεσίες του κρίνονται απαραίτητες. Μετά το τέλος της απασχολισημότητάς του αποχωρεί, για να δώσει τη θέση του σε κάποιον άλλο.
Καμαριέρες και σερβιτόροι καλούνται να εργαστούν στην υποτιθέμενη “βαριά βιομηχανία” του τουρισμού, με αντάλλαγμα στην κυριολεξία ένα πιάτο φαΐ και μια προσωρινή στέγη.
Ο κύκλος της απασχόλησης έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, για να μην εξασφαλιστούν συνταξιοδοτικά και άλλα εργασιακά δικαιώματα. Παρόλα αυτά οι λίστες αναμονής για τις πεντάμηνες συμβάσεις είναι τεράστιες. Για μια αγγελία 10 ατόμων, οι αιτήσεις είναι χιλιαπλάσιες. Όσοι μένουν στην απ’ έξω θεωρούν τους εαυτούς τους αποτυχημένους. Και για να μην κάθονται και γίνουν περίγελος των στημένων ρεπορτάζ για τα άδεια χωράφια που οι Έλληνες δεν καταδέχονται να οργώσουν, λαμβάνουν με ευχαρίστηση την ασπιρίνη του εθελοντισμού.
«Μόνο έτσι θα εξασκήσω την επιστήμη μου και θα αποκτήσω εμπειρίες», απαντά η δασκάλα που δηλώνει έτοιμη να διδάξει δωρεάν με αντάλλαγμα τα μόρια. «Από το να κάθομαι σπίτι μου καλύτερα να φωτογραφίζω γάμους και βαφτίσια για κάποιον άλλο τζάμπα», λέει ο φωτογράφος που τρέχει δεξιά κι αριστερά για να κερδίζει προϋπηρεσία και να εισπράττει το «αφεντικό» του τους καρπούς της εργασίας του.
Σε όσους δασκάλους και δασκάλες θεωρούν ότι η εθελοντική εργασία σε ένα σχολείο είναι μια επιλογή, θέλω να θυμίσω πως και τα κοινωνικά φροντιστήρια ή τα σχολεία μεταναστών αποτελούν χρυσές ευκαιρίες εξάσκησης της επιστήμης τους. Το ίδιο το ίντερνετ είναι ένα εργαλείο για κάποιον ο οποίος θέλει να τελειοποιήσει τη δουλειά του και να τη δείξει με το μικρότερο δυνατό κόστος παραέξω.
Τρόποι για να βελτιώσει κάποιος τις δεξιότητές του υπάρχουν, και είναι πάρα πολλοί. Η προσωπική και επαγγελματική του ανάπτυξη μπορεί να βρει δεκάδες διεξόδους. Όμως -παραφράζοντας τη γνωστή καμπάνια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα- δεν πρέπει ποτέ του να ξεχνάει αυτό:
Ο εθελοντισμός για το κέρδος του άλλου είναι έγκλημα. Και μάλιστα διαρκές.
polyfimoss

Γ. Δελαστίκ: Το Φάντασμα της Κατάρρευσης

Εκρηκτική η πολιτική κατάσταση στη χώρα. Οι Γερμανοί και η ΕΕ από τη μία κι οι Αμερικανοί μέσω ΔΝΤ από την άλλη λιώνουν κυριολεκτικά σαν σκουλήκι τη χαμερπή, εθελόδουλη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Θεωρώντας την «τελειωμένη», προσπαθούν να αρπάξουν ό,τι μπορούν περισσότερο από αυτήν, προτού ο λαός τη διώξει κλοτσηδόν από την εξουσία. Η προοπτική της κοινοβουλευτικής εξαφάνισης όλων σχεδόν των σημερινών βουλευτών που έχει κάνει μπάχαλο το ΠΑΣΟΚ. Ο Γιωργάκης, ο υπ’αριθμών ένα πολιτικός εγκληματίας εναντίον του ελληνικού λαού, που συνειδητά και προμελετημένα οδήγησε τη χώρα σε καθεστώς μνημονιακής υποδούλωσης, τινάζει στον αέρα τον Βενιζέλο. Ζητάει άμεση σύγκληση έκτακτου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ με θέμα την εκλογή… αρχηγού και μάλιστα από τη βάση! Επιχειρεί δηλαδή να εκμεταλλευθεί τη μέγιστη απέχθεια που έχουν όλοι οι Έλληνες – μηδέ των ακραιφνών ΠΑΣΟΚων εξαιρουμένων – προς το πρόσωπο του Βενιζέλου, για να τον εκθρονίσει!

Μέσα στο φτωχό του το μυαλό, μάλιστα, καθόλου δεν αποκλείεται να νομίζει ο Γιωργάκης ότι θα εκλέξουν αυτόν αρχηγό όσοι ΠΑΣΟΚοι έχουν ακόμη απομείνει σε αυτό το σιχαμένο κόμμα μετά τη λαίλαπα των αρχηγών του Σημίτη, Γιωργάκη και Βενιζέλου! Αμετανόητα μνημονιακός, όπως συνάγεται από τα όσα επαίσχυντα είπε κατά τη δήθεν παρουσίαση του βιβλίου του Συμεών Κεδίκογλου, ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει αντιληφθεί προφανώς ότι οι Έλληνες τον μισούν όσο και τον Βενιζέλο και μάλιστα αυτόν θεωρούν υπεύθυνο για το Μνημόνιο, με τον Βενιζέλο να συνεχίζει το έγκλημά του και απλώς να είναι πολύ αντιπαθέστερος χαρακτήρας. «Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς, όταν τα δύο μεγαλύτερα σήμερα κόμματα γαλουχήθηκαν την πιο κρίσιμη για την πατρίδα ώρα στο ίδιο αντιμνημονιακό καλούπι;» είναι μια από τις τερατολογίες που είπε ο… «τζιχαντιστής του Μνημονίου» Γ. Παπανδρέου. Κατηγορεί δηλαδή ο Γιωργάκης τη… ΝΔ για μνημονιακό κόμμα! «Το ζήτημα δεν είναι η μεταμνημονιακή Ελλάδα» ισχυρίζεται, απειλώντας τον ελληνικό λαό με τη «θρυλική» πλέον φράση του «έχει ο καιρός γυρίσματα»! Μας απειλεί δηλαδή ότι θα επιστρέψει! Έτσι νομίζει! Σκασίλα μας όμως με τον Γιωργάκη! Αυτός ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι έχει σχέση με την Αριστερά.



Με τα… «λιγούρια της εξουσίας» (όπως αποδεικνύεται από τα λεγόμενά τους) του ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι το θέμα τι γίνεται. Ο Γιώργος Σταθάκης, της ακραίας δεξιάς πτέρυγας του κόμματος και προαλειφόμενος για υπουργός Ανάπτυξης σε μελλοντική κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στο ραδιοσταθμόΡίαλ FM, εμφάνισε γελοία την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο «συναινετικής» εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αρκεί να έχει προσδιοριστεί πριν από την εκλογή Προέδρου η ημερομηνία των εκλογών! Ακόμη και στη διορθωτική δήλωση που τον υποχρεώνουν να κάνει μετά τη θύελλα που ξέσπασε, ο Γ. Σταθάκης αναφέρει ότι «η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, μπορεί μόνο τότε να προκύψει με συναινετικές διαδικασίες, με βάση τους νέους πραγματικούς πολιτικούς συσχετισμούς». Ποιες μπορεί να είναι οι… συναινετικές διαδικασίες ανάμεσα στους μνημονιακούς «γερμανοτσολιάδες» της ΝΔ και τους «ορκισμένους αντιμνημονιακούς» του ΣΥΡΙΖΑ; Κοροϊδεύει δηλαδή όλο τον ελληνικό λαό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Το μόνο που την ενδιαφέρει συνεπώς είναι να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός και για το σκοπό αυτό είναι πρόθυμη να εκλέξει μνημονιακό Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Είναι τόσο ανέντιμη πολιτικά;

Μπαίνουν έτσι πολύ σοβαρές υποψίες ότι αυτό που είπε ο Αλέξης Μητρόπουλος στο Βήμα FM είναι κάτι σημαντικότερο από ένα γλωσσικό ατύχημα, στην προσπάθειά του να πείσει τους ψηφοφόρους, πιέζοντας τους να παράσχουν αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μπορεί να εφαρμόσει τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του χωρίς εσωτερικές κυβερνητικές τριβές. «Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι ενδεχόμενο να συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική. Είναι πολύ πιθανό.» είπε συγκεκριμένα. Μας προετοιμάζει δηλαδή για την άσκηση μνημονιακής πολιτικής από ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζοντάς την σαν δήθεν «αναπότρεπτη» επιλογή σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας; Δεν περνά δηλαδή, μας λένε, από το μυαλό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ η εκδοχή, αν αποδεχθεί αναξιόπιστος και μνημονιακός ο όποιος κυβερνητικός εταίρος, να τον καταγγείλει για τη στάση του, να διαλύσει τη Βουλή και να προκηρύξει νέες εκλογές για να ενισχύσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό του και να κυβερνήσει με βάση τις θέσεις του; Προτιμάει δηλαδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει μνημονιακά, να κυβερνήσει δηλαδή ακόμα χειρότερα, ακόμη πιο γερμανόδουλα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που σωστά καταγγέλλει και φτύνει, μόνο και μόνο για να είναι ο Τσίπραςπρωθυπουργός κι ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης υπουργοί; Μόνο αυτό θέλουν; Όλα τα υπόλοιπα που λένε είναι ψέματα για να εξαπατήσουν τον κοσμάκη που ελπίζει με αυτούς να βελτιωθεί η ζωή του;

Μόνο κάποια αριστερά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν επί της ουσίας στις δηλώσεις Σταθάκη. «Η συναίνεση συνεπάγεται πολιτική νέας λεηλασίας και νέας διάλυσης» είχε ήδη πει στη Βουλή ο Π. Λαφαζάνης πριν από τις δηλώσεις Σταθάκη. «Μια μόνο λύση υπάρχει: να φύγει αμέσως αυτή η κυβέρνηση: Εδώ και τώρα εκλογές! Καμιά συναίνεση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση συνεννόησης. Καμιά βάση συνεννόησης με ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που τεμαχίζουν τη χώρα» πρόσθεσε αμέσως μετά τις δηλώσεις Σταθάκη, πάλι από το βήμα της Βουλής, μιλώντας ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός τα πιστεύει. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Με αυτά που λένε άλλα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εμείς αμφιβάλλουμε.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 23 Νοεμβρίου 2014
aristeridiexodos

Καρατζαφέρης: Το καμάρι της ΕΕ και των ΜΜΕ

Σε ανθρώπους με μνήμη χρυσόψαρου νομίζουν ότι απευθύνονται αρκετοί μεγαλοδημοσιογράφοι αυτής της χώρας, καθώς το οικονομικό κατεστημένο αποφάσισε να εξαφανίσει από το πολιτικό σκηνικό τον Καρατζαφέρη.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που εξυμνούσαν για χρόνια τον ακροδεξιό πολιτικό, ανοίγοντας εν γνώσει τους το δρόμο για την ενίσχυση του ναζισμού της Χ.Α στην Ελλάδα, τώρα ρίχνουν πρώτοι τη λίθο τους στο πρόσωπο του… «Καρατζαφύρερ».

Δείτε το απόσπασμα του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε για τη στήριξη που παρείχαν Βρυξέλλες και Έλληνες ολιγάρχες στον Καρατζαφέρη

Νομίζουν δεν θυμάται κανείς ότι ο επικεφαλής του ΛΑΟΣ φιλοξενούσε στο κόμμα του τους θεωρητικούς του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού, όπως την οικογένεια Πλέυρη.

Θέλουν να ξεχάσουμε πως στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος ακούγονταν ύμνοι της χούντας ενώ τα στελέχη του ΛΑΟΣ, όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, προωθούσαν ακραία αντισημιτικά βιβλία στις εκπομπές τους.

Έχουν την εντύπωση ότι το video στο οποίο ο Γεωργιάδης κραυγάζει συνθήματα εμπνευσμένα από τον Γκέμπελς με φόντο τη σημαία του κόμματος, θα διαγραφούν δια μαγείας από το youtube.

Κυρίως όμως θέλουν να ξεχαστούν τα άρθρα σε ναυαρχίδες του ελληνικού Τύπου, όπως η Καθημερινή και το Βήμα, που εξυμνούσαν την παρουσία του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.

Εντολές των τραπεζών και της ΕΕ εκτελούσαν βέβαια. Όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπου οι Βρυξέλλες, σε συνεργασία με τους τοπικούς ολιγάρχες, έφεραν προς στιγμήν στην εξουσία το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα Σβόμποντα, έτσι και στην Ελλάδα η Τρόικα μαζί με τις τράπεζες επέβαλαν την παρουσία του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση συνασπισμού.

Η επιβολή της λιτότητας, με στόχο την επίτευξη της τρίτης μεγαλύτερης αναδιανομής κεφαλαίου στην ελληνική ιστορία (μετά την κατοχή και τη χούντα) απαιτούσε έναν μη εκλεγμένο πρωθυπουργό στο πηδάλιο και μια ευρεία συμμαχία που θα περιελάμβανε και ένα ακροδεξιό και φιλοχουντικό κόμμα στο εσωτερικό της.

Κυρίως όμως το ΛΑΟΣ αποτελούσε, το όχημα για τη σταδιακή είσοδο του ναζισμού στην πολιτική ζωή της χώρας καθώς κάποια τρομαγμένα τμήματα της οικονομική ελίτ ενεργοποιούσαν τις φασιστικές εφεδρείες του συστήματος.

Ήταν η στιγμή όπου τα πιο ακροδεξιά και φιλοχουντικά στοιχεία του ΛΑΟΣ, όπως ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης, εγκολπώθηκαν στη Νεα Δημοκρατία ενώ τα κυρίαρχα ΜΜΕ μας καλούσαν να ευχαριστήσουμε τη Χρυσή Αυγή και μας προετοίμαζαν για μια συγκυβέρνηση με τους ναζιστές.
Όλα αυτά είναι φυσικά γνωστά και αναμενόμενα. Δημοσιογράφοι, ο μισθός των οποίων εξαρτάται άμεσα από τις χορηγείες τραπεζών (πάνω και κάτω από το τραπέζι) απλώς χόρευαν στο ρυθμό που τους έπαιζαν.

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να θέλουν να ξεχάσουμε τι έλεγαν πριν από δυο χρόνια απαιτεί πολύ μεγάλο θράσσος.

Συνάδελφοι… πρόσκαιρα ηττημένοι της ιστορίας είμαστε. Δεν έχουμε αλτσχάιμερ.

Άρης Χατζηστεφάνου

Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: "Από τους Βάρβαλους στον Χίτλερ και α...

Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: "Από τους Βάρβαλους στον Χίτλερ και α...: Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ* Εκδηλα ανήσυχη είναι η δεξιά γερμανική εφημερίδα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» για ...

TΑ «ΚΟΡΑΚΙΑ» ΠΑΙΖΟΥΝ MONOPOLY ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ REAL ESTATE ΚΑΙ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γιατί τα ξένα funds και οι δανειστές μας, έχουν «βάλει στο μάτι» τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων - Το «δόγμα του σοκ», η εσωτερική υποτίμηση στο real estate και η επιχείρηση σκούπα που ετοιμάζουν προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες συγκεντρωτισμού στην ακίνητη περιουσία.

Το γεγονός ότι ο κορυφαίος οικονομολόγος Πόλ Κρούγκμαν τονίζει ότι γίνεται «ξεπούλημα χωρίς λόγο» είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του «παιχνιδιού» που έχει στηθεί εις βάρος της ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα, είτε της ιδιωτικής. είτε της δημόσιας.
Επίσης είναι γνωστό στους χρηματοοικονομικούς κύκλους ότι από την πρώτη μέρα που η τρόικα ανέλαβε τη διαχείριση των οικονομικών της χώρας επί ΓΑΠ έθεσε επιτακτικά δύο ζητήματα:
-Το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα το οποίο οι δανειστές θεώρησαν τεράστιο καθώς όπως ισχυρίζονταν στις περισσότερες χώρες υπάρχουν ενοικιαστές και όχι ιδιοκτήτες.
-Το θέμα της δημόσιας περιουσίας. Τα λεγόμενα «ασημικά», τα οποία μάλιστα ο κ. Παπακωνσταντίνου, πρώην υπουργός οικονομικών τα είχε υπολογίσει σε 50 δισεκατομμύρια ευρώ διαρρέοντας ότι με την αξιοποίησή τους θα αποπληρώσουμε το χρέος. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημόσια περιουσία βαπτίστηκε από το ΤΑΙΠΕΔ μέσα σε μια νύκτα «ιδιωτική περιουσία του δημοσίου». Η ονοματοδοσία: Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου μόνο τυχαία δεν είναι!
Τέσσερα χρόνια μετά και εν μέσω μνημονιακών δεσμεύσεων οι απαιτήσεις των δανειστών παραμένουν ίδιες. Πως δηλαδή η ιδιωτική και η δημόσια ακίνητη περιουσία θα περάσει στα «γεράκια» των αγορών.
Τα σχέδια των δανειστών δεν αποκαλύπτονται μόνο από ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Πλέον έχει αρχίσει να... μιλάει και ο ξένος Τύπος.
«Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας τις οποίες επιβάλλει η τρόικα οδηγούν στις χώρες της κρίσης σε ζημιές δισεκατομμυρίων», σημειώνει η εφημερίδα «Tagesspiegel» σε σχετικό αφιέρωμά της την περασμένη εβδομάδα. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνες της γερμανικής εφημερίδας από το ξεκίνημα των προγραμμάτων της τρόικας το 2010, δημόσια περιουσία πωλείται υπό μεγάλη χρονικά πίεση και πολύ κάτω από την αξία της.
Σε Ελλάδα και Πορτογαλία διεξάγονται αυτή την εποχή έρευνες για ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν με αδιαφανείς διαδικασίες, προσυμφωνημένα και ύποπτα πλεονεκτήματα για ορισμένους ενδιαφερομένους.
«Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι κάτι οπωσδήποτε κακό», δηλώνει στην γερμανική εφημερίδα o αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. «Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε σε πολλές περιπτώσεις με ξεπούλημα χωρίς λόγο. Τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται, ενώ οι κίνδυνοι, αλλά και οι ζημιές επιβαρύνουν ολόκληρη την κοινωνία», τονίζει ο οικονομολόγος.
Η «Tagesspiegel» παρουσιάζει τις ιδιωτικοποιήσεις σαν παιχνίδι Monopoly, ονοματίζοντάς το όμως Europoly.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι συνοπτικά οι εξής: «Ακίνητα με αξία δισεκατομμυρίων ξεπουλιούνται, υπηρεσίες ύδρευσης περνούν στα χέρια ιδιωτών, τράπεζες πωλούνται σε αμφιλεγόμενους αγοραστές. Ολιγάρχες και επενδυτές παίζουν ένα γιγαντιαίο Monopoly. Οι δανειστές άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού προς όφελος των κερδοσκόπων. Σε αυτό το παιχνίδι Europoly είναι ξεκάθαρο εξ αρχής ποιοι θα είναι οι χαμένοι (...)»
Πωλήσεις με σημαία ευκαιρίας
Το «μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στην Ευρώπη» θα αποφέρει μέχρι το 2016, στην καλύτερη περίπτωση, μόλις 11 δισεκατομμύρια ευρώ αντί για τα υπερβολικά 50 δισεκατομμύρια που είχαν αρχικά υπολογιστεί. Οι επιπτώσεις των λανθασμένων υπολογισμών πλήττουν τους πολίτες που πρέπει να υποστούν ακόμα σκληρότερη λιτότητα και ακόμα περισσότερες περικοπές.
«Η κρίση ήταν το χειρότερο χρονικό σημείο για ιδιωτικοποιήσεις», δηλώνει ο Κώστας Μητρόπουλος πρώην επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ στην εφημερίδα «Tagesspiegel». «Όμως από την αρχή η τρόικα δεν κατάλαβε ότι το πρόβλημα δεν ήταν η τιμή πώλησης. Απλά η αγορά δεν ήταν έτοιμη για επενδύσεις, ανεξάρτητα από το κόστος».
Το παιχνίδι των «γερακιών» και των ξένων funds είναι στημένο πάνω στη νοοτροπία της «σχολής του Σικάγου». Αφού πρώτα επετεύχθη η συνολική υποτίμηση του εισοδήματος, του ΑΕΠ και της αγοραίας αξίας της γης, οι ξένοι επενδυτές ήρθαν να αγοράσουν έναντι πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία και τα χρέη των Ελλήνων.
Ας μην ξεχνούμε ότι το βασικό σχέδιο που επεξεργάζονται τα οικονομικά υπουργεία της κυβέρνησης για τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια των φυσικών προσώπων προέβλεπε την αγορά των χρεών από ξένα funds και στη συνέχεια οι ιδιοκτήτες να μετατραπούν σε ενοικιαστές και να καταβάλουν ένα μηνιαίο ενοίκιο προκειμένου να μην πεταχτούν στο δρόμο.
Το παραπάνω σενάριο δυστυχώς δεν έχει αποκλειστεί και για αυτό ακριβώς το λόγο οι τεχνοκράτες της τρόικας πιέζουν σφόδρα να γίνει άρση του νόμου που προστατεύει την πρώτη κατοικία.
Το παιχνίδι Europoly φέρνει τεράστιο πλούτο σε ορισμένους παίκτες, ενώ οδηγεί άλλους στη χρεοκοπία. Στο μεταξύ πολλοί είναι εκείνοι που ζητούν πιο δίκαιους κανόνες. Και ρωτούν τους τροϊκανούς: Γιατί θέτετε υπό χρονική πίεση της χώρες της κρίσης; Γιατί στην Ελλάδα δεν περιμένατε πρώτα να επανέλθει η αγορά και να ξεκινήσετε έπειτα τις ιδιωτικοποιήσεις; Για ποιο λόγο καταβάλλετε κάθε προσπάθεια για να αγοράσουν οι επενδυτές σε τιμή ευκαιρίας;
Βεβαίως στα παραπάνω ερωτήματα οφείλει κάποια στιγμή να δώσουν σαφείς απαντήσεις και οι ελληνικές κυβερνήσεις που συνέβαλαν με τον τρόπο τους σε αυτή την ιδιότυπη και πρωτόγνωρη συντεταγμένη χρεοκοπία.

Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/524626/ta-korakia-paizoyn-monopoly-stin-ellada#ixzz3Juo74QBx

Ο ΜΑΤατζής νερό να πιει, ο Ράμφος να ξεστραβωθεί

του Διονύση Ελευθεράτου
Ο ηλεκτρονικός Φορτσάκης, ο αδαής «φιλόσοφος», τα «κορακιασμένα» όργανα και η εφ’ όλης της ύλης αρπαγή
H ληστεία δεν είναι μόνο παρα­τεταμένη αλλά κι εφ’ όλης της ύλης οργανωμένη. Αρνείται να περιοριστεί στα του ΕΝΦΙΑ, της περικοπής μισθών και συ­ντάξεων, της δημόσιας περιουσίας. Πλάι στην οικονομική αρπαγή, σηκώνουν τα μανίκια δι­άφοροι ακόμη «λήσταρχοι», βγαλμένοι μέσα από τη μούχλα και το έρεβος που διαδέχθη­καν τις φανφάρες του μεταμοντερνισμού. Αδη­μονούν λοιπόν να ληστέψουν -με τον τρόπο τους- και …«άνθρωποι του πνεύματος»....
Να ληστέψουν δικαιώματα και αλήθειες. Διαφέ­ρουν από τους άλλους, ως προς το εξής: τα αντικείμενα της αρπαγής σκο­πεύουν να τα αφανίσουν όχι να τα μεταβιβάσουν σε πορτοφό­λια, θυρίδες ή ταμεία της οικο­νομικής ελίτ.
Φορτσάκηδες βάλθηκαν να αρπάξουν το δικαίωμα στη δι­εκδίκηση και να κάνουν delete στην ίδια την ύπαρξη και τη λει­τουργία των φοιτητικών συλλό­γων. Δεν μένει να πούμε πολ­λά για την πεμπτουσία του -εν προκειμένω διατυπωμένου σε ηλεκτρονική μορφή- δόγμα­τος «απόφαση να λαμβάνεται με πλειοψηφία και επί των από­ντων». Θα ασχοληθούμε σοβα­ρά (λέμε, τώρα) μόνο εάν κά­ποιος εκ των οπαδών της ιδέ­ας εκτείνει το προτεινόμενο πεδίο εφαρμογής της προς τα «πάνω».
Γιατί δηλαδή να δεσμεύει τους κοινωνικούς – συνδικαλιστικούς φορείς κι όχι το πολιτικό σύστημα αυτή η… δημοκρατικότατη αρχή; Ας κανονιστεί λοιπόν, ώστε να μην εκλέγεται κυ­βέρνηση, εάν τις πολιτικές δυνάμεις που φι­λοδοξούν να τη συγκροτήσουν δεν τις έχει υπερψηφίσει το 50% +1 των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Ας κανονιστεί, επίσης, να μη λαμβάνεται καμία απόφαση στο κοινοβούλιο εάν δεν την υπερψηφίζουν του­λάχιστον 151 βουλευτές.
Θα αναμείνουμε με ενδιαφέρον προτάσεις για το αν και πώς θα μπορούσαν να ψηφίζουν ηλεκτρονικά -και «ανεπηρέαστα», βεβαίως, βεβαίως- οι αδιάφοροι ή οι υπέργηροι εγγε­γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, κα­θώς και οι βουλευτές. Φανταζόμαστε ήδη τις διχογνωμίες στις εφορευτικές επιτροπές του εγγύς μέλλοντος: «Όχι, δεν απέχει ο μπάρμπα Μήτσος από την Αμαλιάδα, απλώς η ψήφος του βρέθηκε στα «σπαμ…». Επί του παρόντος, μας μένει η απορία: γιατί ωρέ Φορτσακολεβέ­ντες κρίνετε ότι είναι αντιδημοκρατικό να απο­φασίζουν 500 ή 800 φοιτητές σε μια συνέλευ­ση σχολής, στην οποία σπουδάζουν 3.000 άν­θρωποι, αλλά ταυτοχρόνως είναι λογικό να κα­θορίζουν το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων, νυχτιάτικα, μια χούφτα νυσταλέ­οι καθεστωτικοί «εθνοπατέρες», ψηφίζοντας ενίοτε άγνωστές τους τροπολογίες, ενταγμέ­νες σε άσχετα νομοσχέδια;
Δίπλα στους υστερικούς Φορτσάκηδες νη­φάλιοι «φιλόσοφοι» Ράμφοι φιλοδοξούν να αρπάξουν και να καταστρέψουν συλλογικές ιστορικές μνήμες, αδιάσειστα στοιχεία. Τμήμα­τα του κοινωνικού πλούτου είναι κι αυτά αλλά, είπαμε, ο κοινωνικός πλούτος «πρέπει» τώρα είτε να μεταβιβαστεί είτε να παραδοθεί στην «δημιουργική καταστροφή». Λόγω της υπερο­ψίας τους οι Ράμφοι γίνονται τόσο απρόσεκτοι, ώστε γελοιοποιούνται μόνοι τους. Τι θεωρούν, άραγε, ότι είναι η «αυθεντία» τους; «Μαμή» μιας άλλης «ιστορίας» ή νόμιμος βιαστής της κανονικής; Νομίζουν ότι η «πληθωρική» τους παρουσία θα επιβάλλει στο ακροατήριό τους το «πίστευε και μη ερεύνα»;
Πέρα από τα αποσβολωμένα ακροατήρια, όμως υπάρχει κι ο περίγυρος. Άκουσε ο κό­σμος εκείνο το αμίμητο «ραμφικό» -κι έως χθες αμιγώς «χρυσαυγίτικο»- φληνάφημα, πως η χούντα άφησε μηδενικό δημόσιο χρέ­ος κι αμέσως το ειδικό βάρος του «φιλοσό­φου» εξέπεσε στο επίπεδο της βαρύτητας του φελλού. Ας μην παραπονιέται. Δεν τον έκα­ναν ρόμπα εκείνοι που του «έτριψαν στη μού­ρη» όσα στοιχεία όφειλε να γνωρίζει, προτού αποφασίσει να εξωραΐσει με τον συγκεκριμένο τρόπο τη χούντα. Ο ίδιος έγινε ρόμπα.
Η αλήθεια είναι ότι ένας Ράμφος κρώζων εξ ονόματος του «πουλιού» της «εθνοσωτηρί­ου» δεν φαντάζει καθόλου ασύμβατος προς την εποχή που αναδεικνύει Βορίδηδες και Γε­ωργιάδηδες και η οποία μόνο ένεκα .. ατυ­χημάτων εκτοπίζει από το προσκήνιο Μπαλ­τάκους. Το ωραίο είναι όμως ότι ο Ράμφος αποδείχθηκε χουντικότερος του… Μακαρέ­ζου. «Κατά τους μετριώτερους υπολογισμούς, η Ελλάς προ του Σεπτεμβρίου θα χρειαστεί το ποσόν των 1.800.000.000 δολ. (σε δάνεια) δια να δυνηθεί να αποφύγει την κήρυξιν χρε­οστασίου»: Το έλεγε στον αρχιεπίσκοπο Αμε­ρικής ο «αρχιτέκτονας» (μέχρι τον Οκτώβριο του 1973) της χουντικής οικονομικής πολιτι­κής Μακαρέζος τον Απρίλιο του 1974, επί των ημερών της δεύτερης χούντας, του Ιωαννί­δη, λίγους μήνες πριν από τη Μεταπολίτευση.
Στην απίθανη περίπτωση που ενδιαφέρε­ται να διαπιστώσει ποια είναι η πραγματικό­τητα, προτού την ξεκοιλιάσει, ο Ράμφος μπο­ρεί να τα δει αυτά -και άλλα παρεμφερή- στον 7ο τόμο του Αρχείου Κώστα Καραμανλή. Διά­βολε, στην Καθημερινή αρθρογραφεί. Όλο και κάποιος επιμελής «καραμανλικός» θα βρεθεί να δει το υλικό, να το φωτοτυπήσει και να το δώσει στον Ράμφο, ώστε να εξοικονομήσει ο ίδιος χρόνο για ανεκτίμητη σκέψη… Εκτός εάν για τα μέτρα της σημερινής Καθημερινής απο­τελεί… αριστερόστροφο ολίσθημα η προσφυγή στο αρχείο του «εθνάρχη», ο οποίος ναι μεν έκανε «πολλά καλά», αλλά χρεώνεται την εξ­τρεμιστική έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την ανατριχιαστική «σοσιαλμα­νία» του 1976. Αν είναι έτσι πάμε πάσο. Ανα­μένουμε απλώς την επόμενη διάλεξη του… εμ­βριθούς Ράμφου, ψυχολογικά προετοιμασμέ­νοι να παρακολουθήσουμε την ανάπτυξη του θέματος «σήμερα τον μπού­σουλα η Ελλάς δεν θα ’χε χά­σει, αν είχε αυτόν που έμενε στη βίλα του Ωνάση».
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: οικονομική αρπαγή, της οποί­ας έπεται η δέουσα «μεταβί­βαση» – και οικειοποίηση, σε περιπτώσεις μίζας. Αρπαγή δικαιωμάτων και τμημάτων ιστορίας, που οδηγούνται για εκτέλεση. Να μην έχουμε και μικρές αρπαγές, για σκέτη οι­κειοποίηση; Ε, αυτό ακριβώς το «κενό» καλύπτουν ΜΑΤα­τζήδες και «Δελτάδες».
Όταν όλα γύρω είναι από το καθεστώς «απαλλοτριωμέ­να», δεν τρέχει τίποτα αν αρ­πάξεις -εσύ, το «όργανο»- και μερικά νερά εμ­φιαλωμένα. Διότι εδώ και δεκαετίες το «αξιό­μαχο» της Αστυνομίας μετριέται όχι μόνο με σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών και «τυχαί­ες εκπυρσοκροτήσεις» πιστολιών αλλά και με λάφυρα… Εκτός αν ξεχάσαμε το πλιάτσικο στο αμαξοστάσιο της ΕΑΣ ή τις διαπιστωμένες αρ­παγές χρημάτων από μετανάστες, προτού αυ­τοί απελαθούν. Αφήστε που ορισμένοι ένστο­λοι ληστές μεταναστών, οι οποίοι «ατυχώς» πιάστηκαν στα πράσα, αργότερα επανήλθαν στο αστυνομικό σώμα, προς δόξαν της αιώ­νιας διαβεβαίωσης ότι η εκάστοτε «πολιτική ηγεσία δεν ανέχεται τα κρούσματα που αμαυ­ρώνουν…», κ.λπ.
Τώρα λοιπόν, που εχθρός έγινε σχεδόν όλη η κοινωνία, δεν είναι δα και έγκλημα να «κα­τάσχουν» μερικά νεράκια τα όργανα, τα οποία «κοράκιασαν» από την πολλή δουλειά που κά­νουν στην υπηρεσία των πολιτικών και οικο­νομικών αρπαχτικών. Θα μπορούσε ίσως κι ο Ράμφος να ανακαλύψει μια ενδιαφέρουσα, ευεργετική συνέχεια της πρακτικής την οποία ακολουθούσε η… οικονομικά συνετή χούντα, κατάσχοντας τα περιουσιακά στοιχεία των συλλόγων και των σωματείων που διέλυε. Ας το σκεφτεί ο «φιλόσοφος»…
Ώρα για αρωγή, λοιπόν. Νερό στα διψα­σμένα ΜΑΤ, βιβλία στον Ράμφο που ξεφτιλί­στηκε, ηρεμιστικά στον Φορτσάκη, που σε λίγο θα ζητήσει γενική επιστράτευση για να «πατα­χθούν» οι φοιτητικές καταλήψεις. Κι ας φρο­ντίσουμε εμείς να πάρουμε αυτό που χρειαζό­μαστε: αέρα… Αέρα γιατί αυτή η χολέρα δεν αντέχεται άλλο!                              ΠΡΙΝ - Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς 

Ο νέος ρόλος της αστυνομίας έχει πλέον καθιερωθεί

Σήμερα ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έζησε για μία ακόμη φορά τον επικίνδυνο και προβοκατόρικο ρόλο της αστυνομοκρατίας. Για μία ακόμη φορά θύματα έπεσαν οι ηρωικοί κάτοικοι της Ιερισσού οι οποίοι μάχονται για την υγεία τους και για το περιβάλλον. Είναι από τις λίγες κινητοποιήσεις παγκοσμίως στις οποίες δε μπορούν οι νεοφιλελεύθεροι να κατηγορήσουν ή να ειρωνευτούν (διότι είναι πολύ καλοί σ' αυτό). Στις Σκουριές μιλάμε για την υγεία των ανθρώπων και για το περιβάλλον. Τελεία και παύλα. 

Το ανησυχητικό της υπόθεσης όμως είναι πως έχουμε συνηθίσει τον νέο ρόλο της αστυνομίας στην Ελλάδα. Στην αρχή το αντιμετωπίσαμε με χιούμορ αλλά στη συνέχεια επικράτησε η καχυποψία και ο φόβος. Τώρα πια τους αντιμετωπίζουμε με περιφρόνηση διότι τα μαντρόσκυλα του ακροδεξιού καθεστώτος είναι για λύπηση μόνο. 

Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε τη λειτουργία του νέου παρακράτους, το οποίο ανήκει σε ένα ενεργό κομμάτι της αστυνομίας και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη καθημερινότητά μας. Οφείλουμε να θυμόμαστε τις πράξεις τους στο μέλλον διότι αν δούμε στην Ιστορία, είχαν επαναληφθεί στο παρελθόν και σίγουρα θα συμβούν ξανά και στο μέλλον. 

Η αλήθεια είναι πως η αστυνομία απέκτησε ένα νέο ρόλο. Το ενδιαφέρον για τη προστασία του πολίτη και για την κοινή τάξη έχει εξαφανιστεί. Οι μοτοσυκλετιστές της μονάδας ΔΙΑΣ πληρώνονται για να παρκάρουν τα μηχανάκια τους πάνω σε πεζόδρομους και να πίνουν καφέ όλη μέρα όταν δεν συλλαμβάνουν ανθρώπους σε πορείες ή δε σπάνε βιτρίνες σε επεισόδια που προκαλούν οι ίδιοι, κουνώντας τα γκλομπς σαν γιαταγάνια πάνω στις μοτοσυκλέτες. Μπορούμε να τους δούμε σε πολλά σημεία του κέντρου. Όπου έχει everest και πεζοδρόμιο. Εκεί στέκονται όλη μέρα, ενώ γύρω τους η ανομία κυριαρχεί. Ας πάρουμε για μία ακόμη φορά παράδειγμα το πεζόδρομο της Μακρυγιάννη. Αν και πεζόδρομος επισήμως, στη πραγματικότητα είναι δρόμος διπλής κυκλοφορίας ενώ οι διαβάσεις τυφλών είναι χώρος στάθμευσης δίτροχων. Εκεί είναι παρκαρισμένοι και οι ένστολοι πίνοντας καφέ. Κομμάτι της καθημερινής ανομίας μας είναι κι αυτοί. 

Αντιθέτως όμως η ομάδα ΔΙΑΣ και οι ματατζήδες κάνουν "καλά" τη δουλειά τους όταν είναι να διαλύσουν μία διαδήλωση, να δείρουν μαθητές και φοιτητές υπό τις ευλογίες πρυτάνεων και υπουργών παιδείας και να προκαλέσουν εντάσεις και επεισόδια με δικούς τους κουκουλοφόρους σε κάθε διαδήλωση που είναι ειρηνική. Αλλά αυτό που ξεπερνάει πλέον τα όρια είναι πως η ελληνική αστυνομία έχει αρχίσει το πλιάτσικο στους ίδιους τους πολίτες που οφείλει να προστατεύει.

Με τη σημερινή τους στάση στις Σκουριές, η αστυνομία επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά πως ο ρόλος της στην Ελλάδα είναι να προστατεύει το Κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις ιδιωτών. Είναι ανήκουστο αυτό το γεγονός. Δύσκολα μπορούμε να συναντήσουμε σε κάποια άλλη περιοχή του κόσμου, όπου υποτίθεται πως υπάρχει δημοκρατία (αν θέλουμε να πάμε με τα νερά των ακροδεξιών κυβερνώντων που λένε πως έχουμε δημοκρατία), τόσο ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις να φυλάνε ένα εργοτάξιο που σκοτώνει το περιβάλλον και τους κατοίκους της περιοχής. Ή γενικά ένα εργοστάσιο ή μία ιδιωτική επιχείρηση.

Είναι ντροπή για τους ίδιους τους ένστολους που χτυπάνε ανθρώπους και πνίγουν με τα δακρυγόνα τους άλλους τόσους για να διαφυλάξουν "του αφέντη το ψωμί". 

Είναι ηλίθιοι αν δεν καταλαβαίνουν τα λογικά αιτήματα των ανθρώπων της περιοχής. 

Είναι υπάνθρωποι αν δεν σέβονται την υγεία των συνανθρώπων τους.

Η ελληνική αστυνομία είναι πλέον επικίνδυνη.

Η ελληνική αστυνομία είναι άκρως φασιστική.

Η ελληνική αστυνομία οφείλει να διαλυθεί ή να διώξει κάθε νεοναζί που κρύβει στα σπλάχνα της πριν είναι αργά...

Laternative

Μέρες Παπανδρέου, 2011. Του Στέλιου Κούλογλου Déjà vu

Στα 2,5 περίπου χρόνια που η κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν βρεθεί κατ' ιδίαν, ούτε καν έχουν μιλήσει στο τηλέφωνο. Την ευθύνη για αυτήν, την χωρίς ιστορικό προηγούμενο, έλλειψη συνεννόησης έχει ο κ. Σαμαράς: o πρωθυπουργός είναι που παίρνει τις σχετικές πρωτοβουλίες, που μοιράζει στις δημοκρατίες το παιχνίδι. Με την όλη συμπεριφορά  έχει κόψει όλες τις γέφυρες: σε μια από τις σπάνιες συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών που έγινε στην Βουλή (όπου είχε να πάει 303 μέρες) ο κ. Σαμαράς είπε στον κ. Τσίπρα ότι δεν τον κοιτάει "για να μην βάλει τα γέλια".

Το γεγονός λοιπόν ότι, στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε, η ηγεσία της κυβέρνησης εμφανίστηκε, μέσω διαρροών, να εξετάζει την περίπτωση συνάντησης με τον κ. Τσίπρα, είναι χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης. Μπορεί οι διαρροές να είχαν σκοπό την βολιδοσκόπηση του ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα να δείξουν στους δανειστές ότι είναι σε εξέλιξη προσπάθεια εθνικής συνεννόησης, φέρνουν όμως στην επιφάνεια και το πλήρες στρατηγικό αδιέξοδο της κυβέρνησης: οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν απόλυτη ανάγκη από την βοήθεια της τρόικας, ώστε να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό και στους βουλευτές ένα ωραιοποιημένο νέο μνημόνιο. Αλλά η τρόικα, που έχει καταλάβει την δεινή θέση τους, παρουσιάζεται με νέες απαιτήσεις,τις οποίες αν ικανοποιήσει η κυβέρνηση, κινδυνεύει να πέσει.

Η κατάσταση "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα", μοιάζει πολύ με αυτήν που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου το 2011. Είχαν και τότε προηγηθεί πολλά success story, οι διάφορες συμφωνίες που είχε θριαμβευτικά ανακοινώσει ο τότε πρωθυπουργός με τους δανειστές, αλλά ήταν τέτοια η λαϊκή αγανάκτηση ώστε το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε πλέον να κυβερνά μόνο του. Όπως και ο σημερινός πρωθυπουργός, ο  κ. Παπανδρέου δεν είχε επιδιώξει εθνική συναίνεση, ζητώντας πχ να ψηφιστεί το μνημόνιο με αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων, όπως τον είχαν πολλοί συμβουλεύσει.

Το δεύτερο κοινό σημείο είναι η στάση των δανειστών. Τότε είχαν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον κ. Παπανδρέου, μετά την αιφνιδιαστική απόφαση του να προκηρύξει δημοψήφισμα, σε μια "φυγή προς τα μπρος" που είχε σκοπό να στριμώξει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Χωρίς plan b, όταν το δημοψήφισμα απορρίφθηκε, η κυβέρνηση Παπανδρέου παραχώρησε αναγκαστικά την εξουσία. Τώρα κάνουν το ίδιο με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που βρέθηκε σε αυτή την δεινή θέση επειδή προσπάθησε, χωρίς προετοιμασία και plan b, να επιχειρήσει και αυτή τη μεγάλη "φυγή προς τα μπρος" : να βγει δήθεν από το μνημόνιο και να πάει στις αγορές. Σπάζοντας τελικά τα μούτρα της.

Το βασικό συμπέρασμα από τις δύο παράλληλες ιστορίες είναι τρεις λέξεις: διαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκε το μνημόνιο, αλλά υπουργοί της και η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της ούτε καν το είχαν διαβάσει. Παρ' ότι κέρδισε την πρώτη θέση στις εκλογές του 2012 με βασικό πρόγραμμα την επαναδιαπραγμάτευση, ο κ. Σαμαράς ξέχασε την λέξη ήδη στην νικητήρια ομιλία του και εναπόθεσε όλες τις ελπίδες του στη Μέρκελ και την υπόσχεση που του έδωσε, ότι αν εφαρμόσει με αμείλικτο τρόπο το πρόγραμμα λιτότητας, θα τον βοηθήσει.

Τόσο στην περίπτωση Παπανδρέου και σε αυτήν του Σαμαρά, ακόμη και το ΔΝΤ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, που για τους δικούς του λόγους υποστηρίζει από τότε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σε αυτό το καθοριστικό ζήτημα του ελληνικού προβλήματος, γιατί χωρίς γενναίο κούρεμα του χρέους θα είμαστε για πάντα μια χώρα Σίσυφος, ο κ. Σαμαράς, όπως και ο κ. Παπανδρέου, πήραν την θέση του Σόιμπλε. Τώρα το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, αφού τον χρησιμοποίησαν, ετοιμάζονται να τον πετάξουν στα σκουπίδια σαν στημένη λεμονόκουπα.

Η μόνη διαφορά  είναι ότι το 2011 ο κ. Παπανδρέου κατάφερε να δει ότι δεν μπορούσε πλέον να κυβερνήσει και παρέδωσε την εξουσία. Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος δεν θέλουν να την παραδώσουν με τίποτα. Η επιχείρηση συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε παρά μερικές ώρες, αλλά σίγουρα κάτι άλλο θα σκαρφιστούν. (διαβάστε εδώ την σχετική ανάλυση)
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πολιτική και Οικονομική Αγορά"

Σαν σήμερα, στις 21 Νοεμβρίου του 1998, πέθανε ο Μιχάλης Κατσαρός

Μ. Κατσαρός: «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»

«Μια ξεχωριστή και στιβαρή ποιητική παρουσία, με τονισμένο το στοιχείο της αμφισβήτησης», υπήρξε, σύμφωνα με τον Λίνο Πολίτη («Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας»), ο Μιχάλης Κατσαρός,ο ποιητής, που  μας μήνυσε: «Μην αμελήσετε/ Πάρτε μαζί σας νερό/ Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».

Γεννήθηκε το 1919 στην Κυπαρισσία. Από το 1945 έζησε στην Αθήνα, κάνοντας διάφορα επαγγέλματα: Ταμίας σε κατάστημα, υπάλληλος ραδιοφωνίας, δημοσιογράφος σε λαθρόβιες εφημερίδες κ.ά. Μάλιστα, αποπειράθηκε να ζωγραφίσει και να συνθέσει, αλλά τελικά η ποίηση τον κέρδισε. Εμφανίζεται ως ποιητής το 1946 στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα», με το «Μπαρμπερίνικο καράβι». Το 1949 εκδίδει την πρώτη ποιητική συλλογή του – «Μεσολόγγι», όπου είναι νωπές οι μνήμες του εμφυλίου.

Ο Μιχάλης Κατσαρός υπήρξε ασυμβίβαστος και σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αντιστάθηκε στο βόλεμα, το οποίο πολέμησε και με την ποίησή του: «Αντισταθείτε/ σ” αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι/ και λέει: καλά είμαι εδώ»… «Αντισταθείτε πάλι σ” όλους που γράφουν λόγους για την εποχή/ δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα/ στις κολακείες, τις ευχές, τις τόσες υποκλίσεις». (Στίχοι από το «Αντισταθείτε», μέρος της ποιητικής συλλογής «Κατά Σαδδουκαίων πάθη» (1953), που μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη. Η καντάτα «Κατά Σαδδουκαίων Πάθη» πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ανατολικό Βερολίνο και δισκογραφήθηκε το 1983). Ακολουθούν τα έργα του: «Οροπέδιο» (1956), «Σύγγραμμα» (1975), «Πρόβα και ωδές» (με επίμετρο του ποιητή Μάνου Ελευθερίου), 1975), «Ενδύματα» (1977), «Αλφαβητάριον» και «Ποιήματα Α – Ω» (1978), «Ονόματα» (1980), «3Μ+3Μ= 6Μ» (1981), «4 Μαζινό», «Μείον ΩΑ», «Ο πατέρας του ποιητή», «Καζαμία Ελλήνων» (1997). Τα πεζά έργα του ήταν μεταξύ άλλων: «Το Χρονικό του Μορέως», «Σύγχρονες μπροσούρες», «Το κράτος εργοδότης». Το 1983 τιμήθηκε με το βραβείο Ποίησης.

Ο ποιητής υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ και πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, παλεύοντας και με την πένα του. Συνελήφθη από το Ες – Ες, βασανίστηκε και φυλακίστηκε πολλούς μήνες στη φυλακή Χατζηκώστα. Ανάμεσα στους συντρόφους του εκείνης της εποχής, ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης. Το 1947, μαζί με άλλους, εκδίδει το περιοδικό «Θεμέλιο» (1947) και το 1950 το περιοδικό «Στόχος» (ένα τεύχος). Από το 1975 και για ένα διάστημα εξέδιδε το περιοδικό «Σύστημα».

left.gr