Έφυγε από τη ζωή ο Lou Reed

Έφυγε από τη ζωή ο Lou Reed

Από την μπανάνα του Warhol στους Metallica και από τη Νέα Υόρκη στο «Βερολίνο». Ο Lou Reed υπήρξε ένας από τους λίγους ανθρώπους, ενώπιον του οποίου η παγκόσμια μουσική κοινότητα οφείλει να υποκλιθεί. 27 Οκτώβρη και σε «τέλεια μέρα» ο Lou Reed αποχαιρέτησε φίλους και γνωστούς σε αυτό τον κόσμο στα 71 του.

του Νίκου Σβέρκου  Γέννημα θρέμμα της ευρύτερης περιοχής της Νέας Υόρκης, ο Reed έμαθε κιθάρα από το ραδιόφωνο λατρεύοντας τα blues και rock n roll ακούσματα της εποχής. Μεγαλωμένος σε ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον το 1956 υποβλήθηκε σε «θεραπεία» με ηλεκτροσόκ για να αποβάλλει την αμφισεξουαλικότητά του. Έπειτα σπούδασε δημοσιογραφία, σκηνοθεσία και δημιουργική συγγραφή, για να καταλήξει πίσω στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε ως μουσικός σε στούντιο. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε τον Ουαλό John Cale και μαζί σχημάτισαν τους Velvet Underground, οι οποίοι χάρισαν, μαζί με τη Nico, έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της pop κουλτούρας, με έναν ήχο που συνέθλιψε τις συμβατικές βάσεις τραγουδοποιίας. Αν και ο μάνατζέρ τους πίεζε την μπάντα να ασχοληθεί με «ελαφρότερη» θεματολογία, η μεγάλη εμπορική επιτυχία δεν ήρθε ποτέ. Ο Reed εγκατέλειψε τους Velvet Underground και εργάστηκε στο οικογενειακό λογιστικό γραφείο. Δεν έπαψε όμως να αναζητά την καλλιτεχνική δίοδο έκφρασης και, αφού κυκλοφόρησε ένα δίσκο με επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών του, ηχογράφησε το Transformer σε παραγωγή, μεταξύ άλλων, του David Bowie. Η απογείωσε δεν άργησε Το Walk on the Wild Side ήταν ένας ειρωνικός φόρος τιμής στις τραβεστί και τους «ανώμαλους», ενώ η αντιθετική εκφορά της δημιουργίας του έφτανε μέχρι τις μελωδίες του Perfect Day. Το Berlin, αυτή η "rock opera" για τα ναρκωτικά το αλκοόλ, την πορνεία, τη βία και την αυτοκτονία, έλαβε αρνητικές κριτικές από το Rolling Stone για να λάβει τη θέση που του άξιζε τριάντα χρόνια μετά ως ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους όλων των εποχών. Και αν όλα αυτά μοιάζουν με περίπατο στην επιτυχία, ο Lou Reed ήταν το αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπου που μισούσε την επανάπαυση. Εξ ου και οι καλλιτεχνικές ακροβασίες του Heavy Metal Machine, που λοιδορήθηκε, αλλά και το Coney Island Baby ή το Street Hassle που αρκετοί έστρεψαν ξανά το βλέμμα τους πάνω του με ευαρέσκεια. Ο δισκογραφικός κατάλογος του Lou Reed είναι τόσο εκτενής, που ακόμα και μια αναφορά σε κάθε κυκλοφορία ή συνεργασία που έφερε το όνομά του, θα απαιτούσε αναλύσεις επί αναλύσεων. Ο Reed πάντως προσέφερε τη στήριξή του σε κάθε καλλιτέχνη που έσπαγε την εκάστοτε μονολιθικότητα, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά τουλάχιστον με τόλμη. Η τελευταία του συνεργασία άλλωστε αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Με τους Metallica έφτιαξε το Lulu, για να εισπράξει από διθυράμβους μέχρι τη χλεύη. Ο θάνατός του δεν αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Αν είναι δυνατόν. Γιατί ένας άνθρωπος σαν τον Lou Reed κατάφερε σε μερικές δεκαετίες να μεταλαμπαδεύσει την οπτική του σε χιλιάδες καλλιτέχνες, σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και η βραχνή φωνή, η μουσική του ευφυΐα και η τόλμη του, θα ακούγονται πάντα αναλλοίωτες μέσα από τα αυλάκια των βινυλίων. Πηγή: Στο Κόκκινο

ΚΚΕ χωρίς κομμουνιστές

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε σήμερα την απόλυση του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου από τον Ριζοσπάστη, με την αιτιολογία πως ο Μπογιόπουλος αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας. Είχε προηγηθεί η κατάργηση της στήλης του Νίκου Μπογιόπουλου, «Ημεροδρόμος».

Δηλαδή, το ΚΚΕ απολύει έναν δημοσιογράφο επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας.
Αν δεν κάνω λάθος, το ΚΚΕ στηρίζει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το σύνθημα του ΚΚΕ στις απεργίες ήταν «Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση». Εκεί ήμουν, το έβλεπα.
Πώς γίνεται να στηρίζει το ΚΚΕ τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να απολύει έναν δημοσιογράφο επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας;
Υποθέτω πως η απάντηση θα δοθεί την Εργατική Πρωτομαγιά που το ΚΚΕ θα γιορτάσει την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο που ξεσηκώθηκαν και έχυσαν το αίμα τους για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Βέβαια, μπορεί από φέτος το ΚΚΕ να μιμηθεί τους αστούς και να αντιμετωπίζει την Πρωτομαγιά σαν γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης.
Είναι γνωστό πως ο Νίκος Μπογιόπουλος αρνήθηκε να συμφωνήσει με τις απολύσεις των συναδέλφων του στον «Ριζοσπάστη», ενώ είναι ακόμα πιο γνωστό πως τα άρθρα του στον Ριζοσπάστη στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ –που αναφέρονταν στον κίνδυνο περιθωριοποίησης του ΚΚΕ- ενόχλησαν την ηγεσία του κόμματος.
Αυτό που, ίσως, δεν είναι γνωστό είναι πως τους τελευταίους μήνες ο Νίκος Μπογιόπουλος είχε παραιτηθεί του μισθού του –ο οποίος επέστρεφε στο ΚΚΕ- και προσέφερε εθελοντικά.
Αφού εκφράσω την απορία μου για την στάση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ –όχι μόνο απέναντι στον Νίκο Μπογιόπουλο-, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Νίκο Μπογιόπουλο για αυτά που έγραψα. Ο ίδιος δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη και δεν έχει την παραμικρή γνώση.
Αλλά με εξοργίζει η συμπεριφορά του ΚΚΕ και είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, οπότε θα γράψω αυτά που θέλω να γράψω.
Με τον τρόπο που συμπεριφέρεται το ΚΚΕ, κομμουνιστής στην Ελλάδα θα θεωρείται μόνο κάποιος που το ΚΚΕ του έχει αλλάξει τα φώτα, τον έχει διαγράψει, τον έχει απολύσει, τον έχει συκοφαντήσει, κι αυτός κάθεται ήσυχα στην γωνιά του και περιμένει να του χώσουν κι άλλες μπουνιές.
Η αποκομμουνιστικοποίηση του ΚΚΕ συνεχίζεται.
Με την απόλυση του Νίκου Μπογιόπουλου από τον Ριζοσπάστη, είμαστε βέβαιοι πια πως ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι κομμουνιστής.
Αν δεν ήταν κομμουνιστής, δεν θα τον απέλυαν.
Το ΚΚΕ θα γίνει το πρώτο κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο που δεν θα έχει κομμουνιστές.
(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θέλω να διευκρινίσω πως το κείμενο αναφέρεται στην ηγεσία του ΚΚΕ, όχι στον κόσμο του. Ο κόσμος του ΚΚΕ ήταν πάντα ο καλύτερος και ο πιο άξιος.)
 Pitsirikos

Διαφωνείς με την ΕΕ; Φυλακή!

του Γιώργου Δελαστίκ

Την ψήφισαν τελικά προχτές οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την επαίσχυντη τροπολογία, το άκρον άωτον της ευρωδουλείας: θα χώνουν στη φυλακή όποιον διαφωνεί µε την εξωτερική πολιτική της ΕΕ! Όχι, δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Από την Πέµπτη 24 Οκτωβρίου ο Ποινικός Κώδικας τη Ελλάδας περιλαµβάνει και το άρθρο 458Α µε τίτλο «Παραβάσεις κανονισµών της ΕΕ» βάσει του οποίου τιµωρείται µε φυλάκιση µέχρι δύο ετών όποιος παραβιάζει κυρώσεις εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων που έχει επιβάλει η… ΕΕ! Απίστευτο, εξωφρενικό, αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινό.
Η σφοδρότατη κοινοβουλευτική αντίδραση του ΚΚΕ, το οποίο ανέδειξε την αισχρή κυβερνητική στάση και µέσω του Ριζοσπάστη που προχτές έκανε κεντρικό πρωτοσέλιδο θέµα του την αποκρουστική τροπολογία της κυβέρνησης καθιστώντας την ευρύτερα γνωστή, ξεγύµνωσε ακόµη περισσότερο τους αδίστακτους ευρώδουλους Σαµαρά και Βενιζέλο. Δεν απέτρεψε την υπερψήφισή της από τους κυβερνητικούς σύγχρονους «γερµανοτσολιάδες» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Υποχρέωσε όµως την κυβέρνηση να εγκαταλείψει το «µπαλαµούτι», την απάτη δηλαδή χρησιµοποίησης και του ΟΗΕ προκειµένου να συγκαλύψει την προσπάθεια εξόντωσης µέσω φυλάκισης οποιουδήποτε Έλληνα αντιστέκεται στις αποφάσεις της ΕΕ εναντίον χωρών ή οργανώσεων που δεν υποκύπτουν στη γραµµή του Τέταρτου Γερµανικού Ράιχ και των υποτελών του στην ΕΕ! Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες από την αρχή τάχθηκαν εναντίον της κυβερνητικής τροπολογίας και την καταψήφισαν. Η ΔΗΜΑΡ στην αρχή είχε ταχθεί υπέρ, αλλά βλέποντας στη συνέχεια το θόρυβο που ξεσηκώθηκε και τον αυτοεξευτελισµό που υπέστη, προτίµησε στο τέλος να την κάνει µε ελαφρά πηδηµατάκια και να µην πάρει µέρος στην ψηφοφορία προκειµένου να διασώσει ό,τι ήταν δυνατό να σωθεί.
Είναι πραγµατικά κατάπτυστη η στάση του Σαµαρά και του Βενιζέλου και πρέπει σίγουρα να δώσουν λόγο και για την τροπολογία αυτή, όταν θα αποµακρυνθούν από την εξουσία. Αυτονόητο είναι πως αυτό το άρθρο του Ποινικού Κώδικα πρέπει να καταργηθεί αµέσως από την επόµενη κυβέρνηση της Ελλάδας, αν φυσικά αυτή δεν είναι γερµανόδουλη όσο η σηµερινή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η αρχική τροπολογία που έφεραν τα δύο κόµµατα, πέρα από την προσπάθειά τους να θολώσουν τα νερά συµπεριλαµβάνοντας και το Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καλύψουν το γεγονός πως µόνο η εξόντωση των αντιπάλων της ΕΕ τους ενδιέφερε, ήταν ως εξής: «Όποιος µε πρόθεση παραβιάζει κυρώσεις ή περιοριστικά µέτρα που έχουν επιβληθεί σε βάρος κρατών ή οντοτήτων ή οργανισµών ή φυσικών ή νοµικών προσώπων µε αποφάσεις του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή µε κανονισµούς της ΕΕ τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον έξι µηνών, εκτός αν από άλλη διάταξη προβλέπεται βαρύτερη ποινή. Οι διατάξεις του προηγούµενου εδαφίου εφαρµόζονται και όταν οι προβλεπόµενες σε αυτό πράξεις δεν είναι αξιόποινες κατά τους νόµους της χώρας στην οποία τελέστηκαν»! Τελικά είναι τόσο ξετσίπωτοι που αφαίρεσαν εντελώς το µπαλαµούτι του ΟΗΕ, άλλαξαν την τουλάχιστον εξάµηνη φυλάκιση µε κατ’ ανώτατο όριο δύο χρόνια φυλάκισης και την ψήφισαν αδίστακτα µόνοι τους.
Εξόφθαλµος στόχος της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου και των ποταπών βουλευτών τους είναι να ποινικοποιήσουν κάθε είδους πολιτική δράση που µε λόγια ή πράξεις αρνείται να υποταχθεί στη γραµµή της ΕΕ στην εξωτερική πολιτική. Αν για παράδειγµα η ΕΕ χαρακτηρίσει οριστικά και αµετάκλητα «τροµοκρατικές» οργανώσεις τη Χεζµπολάχ στο Λίβανο ή το ΡΚΚ στο τουρκικό Κουρδιστάν, όποιος Έλληνας συµπαραστέκεται στις οργανώσεις αυτές πρέπει από εδώ και πέρα να… φυλακίζεται! Ακόµη και η χούντα των συνταγµαταρχών είναι συζητήσιµο αν σε έστελνε εξορία ή σε βασάνιζε για θέµατα εξωτερικής πολιτικής –ιδίως αν αυτά δεν αφορούσαν ευθέως την Αµερική, της οποίας οι συνταγµατάρχες δικτάτορες ήταν πράκτορες– αλλά ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασµό να φυλακίζουν όποιον Έλληνα διαφωνεί µε την πολιτική της ΕΕ εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων! Είναι προφανές ότι λειτουργούν ως τυφλά όργανα του Τέταρτου Ράιχ. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε µετατραπεί ολόκληρη σε µια απέραντη φυλακή, πολύ χειρότερη από εκείνη της χούντας, αν ο εµετικός αυτός νόµος του Σαµαρά και του Βενιζέλου ίσχυε π.χ. την εποχή του πολέµου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, αφού σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις εκείνης της εποχής έως και το… 97% (!) των Ελλήνων τασσόταν υπέρ της Γιουγκοσλαβίας και ντε φάκτο εναντίον της γραµµής της ΕΕ στο θέµα αυτό.
Δεν πρέπει σε καµιά περίπτωση να αφήσουµε να ισχύσει στην πράξη ο κατάπτυστος νόµος του Σαµαρά και του Βενιζέλου. Είχε απόλυτο δίκιο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης, όταν έλεγε στη Βουλή: «Η απειθαρχία και η ανυπακοή εδώ είναι επιβεβληµένες. Είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που θέλει την πρόοδο της κοινωνίας και δεν µπορεί να υποταχθεί στη λογική τού “να µπει στο γύψο όλη η ανθρωπότητα”» ή έστω ολόκληρη η Ευρώπη, να αντιταχθεί στην εκδοχή που τελικά ψήφισαν οι βουλευτές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Πριν

Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…

  Νίκος Μπογιόπουλος
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους  Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).

Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».

Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.

[2]

Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;…

Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:

Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).

Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).

 Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην  «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» ⁽⁴⁾

Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)

Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)

Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

[3]

Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».

Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε  εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36. Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...». Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο - το καθεστώς Μεταξά  - εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:

«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση "ομολογιών" και "δηλώσεως μετανοίας". Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή - βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής - ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ' αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (...). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (...). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν "ομολογίες" ή "δηλώσεις" και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη "πιπεριά" που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η "γάτα" που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η "φάλαγγα". Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ' ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (...). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν "σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε". Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το "ζήλο" τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να "ξεπαστρέψει" και μερικούς για να φοβηθούν και να "σπάζουν" ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (...)» (7).

Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

[4]

«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…»

Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

 (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ,  Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:

 «Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».  

****

(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344

⁽²⁾  «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338

⁽³⁾  Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25

⁽⁴⁾  «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76

(5) Ιωάννου Μεταξά:  «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 467

(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 77.

(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»

πηγή: enikos.gr [5]

Μοναδικό κινηματογραφικό ντοκουμέντο: Οι ναζί στην Ελλάδα

Κατά την διάρκεια τής Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα (1941-44), ένας πρώην αξιωματικός τού Πολεμικού Ναυτικού και μετέπειτα επιχειρηματίας, ο Άγγελος Παπαναστασίου, αποτύπωσε σπάνιες εικόνες τής περιόδου με την κινηματογραφική του μηχανή.

Εγχείρημα ιδιαιτέρως δύσκολο και επικίνδυνο, δεδομένου ότι η φωτογράφιση ή κινηματογράφηση άνευ άδειας από τον εχθρό, τιμωρούνταν με θανατική ποινή. Ο Παπαναστασίου, με κίνδυνο τής ζωής του, έκρυβε την μηχανή του σε μια καραβάνα συσσιτίου για να μην κινήσει υποψίες και κατέγραφε κρυφά εικόνες, τόσο από την καθημερινότητα, αλλά και -κυρίως- σκληρές εικόνες από τα δεινά που επέφερε η Κατοχή.

Γερμανοί στρατιώτες υψώνουν στην Ακρόπολη των Αθηνών τη σημαία της ναζιστικής Γερμανίας

Ο Άγγελος Παπαναστασίου κατά τη διάρκεια της Κατοχής περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας με ένα τσίγκινο τενεκεδάκι. Εκεί έκρυβε το μεγάλο του μυστικό:

Μια κινηματογραφική μηχανή με την οποία κατέγραφε συνεχώς τους στρατιώτες, τη ζωή και την πείνα στην κατακτημένη πρωτεύουσα. Κρυφά από την οικογένεια, τους φίλους και τους οικείους του φύλαγε την “αποστολή” του – παρακαταθήκη για την ιστορία και τους Έλληνες.

Πρόκειται για το μοναδικό υπάρχον βιντεοσκοπημένο υλικό στην Ευρώπη που περιέχει σκηνές καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Σε φιλμ 16 χιλιοστών και σε 31 ενότητες προβάλλονται η θηριωδία των ναζί και οι Έλληνες συνεργάτες τους.

Το κινηματογραφικό υλικό τού Παπαναστασίου, χρησιμοποιήθηκε στην Δίκη τής Νυρεμβέργης, ως αποδεικτικό στοιχείο των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα.

Το 1978, οι υπεύθυνοι τού Πολεμικού Μουσείου, δανείστηκαν την ταινία από την κόρη τού Παπαναστασίου, Λουκία, για μία και μόνη προβολή. Πριν την επιστρέψουν όμως, αφαίρεσαν σημαντικό τμήμα τού υλικού (18′ από τα περίπου 45′), χωρίς να δώσουν πειστική εξήγηση. Όπως λέγεται, ο κύριος λόγος που “εξαφανίστηκαν” σκηνές από το υλικό, οφείλεται στο ότι σε κάποιες απ’ αυτές εμφανίζονται δοσίλογοι εν ώρα δράσης.

Στην ταινία προβάλλονται σκηνές της καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι συγκοινωνίες με τα τραμ και τα γκαζοκίνητα λεωφορεία, το συσσίτιο και ο λιμός που εξολόθρευσε τον άμαχο πληθυσμό της πόλης με πλάνα από την περισυλλογή νεκρών από τους δρόμους, την περίθαλψη παιδιών και ενηλίκων εξασθενημένων από την ασιτία.

Περιλαμβάνονται πλάνα από το ανατιναγμένο κτίριο της Οργάνωσης (ΕΣΠΟ) από την ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων) και από τις απεργίες και διαδηλώσεις που οργανώθηκαν στην Αθήνα.

Τέλος προβάλλονται πλάνα από τις εκτελέσεις Ελλήνων αγωνιστών δι’ απαγχονισμού, αλλά και από παρελάσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας μπροστά από το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο και το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

“Επήρα μια απόφαση να κινηματογραφήσω την άφιξη του γερμανικού στρατού στην Αθήνα και εν συνεχεία ότι μπορούσα περισσότερα κατά την περίοδο της κατοχής των. Υπελόγιζα ότι η εις την Ελλάδα παραμονή τους θα ήτο μόνον μια Εθνική Περιπέτεια, αλλά όχι και Εθνική Συμφορά όπως απεδείχθη κατά την περίοδο της κατοχής.

Η θηριωδία τους, αι καταστροφαί που έκαμαν στα χρόνια της Κατοχής, τα μαρτύρια που υπεβλήθη ο ελληνικός λαός είναι άνευ προηγουμένου”, σημείωσε ο Α. Παπαναστασίου στην επιστολή που άφησε στην κόρη του.

 

Πώς να διαλύσεις τα πανεπιστήμια *

Μεταφορά ενός άρθρου του Steven Ward, από το Chronicle of Higher Education 2.10.2013.
Παραλείπεται εδώ ένα απόσπασμα από τον Πρίγκηπα του Νικολό Μακιαβέλι.

Ένας μακιαβελικός οδηγός για τη καταστροφή των δημοσίων πανεπιστημίων σε 12 απλά βήματα
Προκειμένου να καταστρέψετε τα δημόσια πανεπιστήμια, πρέπει να:….

( 1 ) Διασύρετε τη δημόσια εκπαίδευση -και γενικότερα τα δημόσια ιδρύματα- ότι επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με άχρηστες θέσεις εργασίας σε βαθμό που κανείς δεν θα τολμούσε να τα υπερασπιστεί. Αυτό θα εξασφαλίσει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα υποβιβαστούν στη δεύτερη κατηγορία με κατώτερες εγκαταστάσεις και στρατιές διδασκόντων μερικής απασχόλησης, αποκτώντας ένα μόνιμο αρνητικό στίγμα σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

( 2 ) Μεταχειριστείτε την οικονομική ύφεση για να υποκινήσετε την “οργή του φορολογούμενου” προκειμένου να παύσει η ενίσχυση των δημοσίων πανεπιστημίων, έτσι ώστε να πρέπει να επιβάλουν δίδακτρα ή να κάνουν περικοπές στα προγράμματά τους. Στη συνέχεια επικρίνετε τα ίδια ιδρύματα για την επιβολή διδάκτρων που χρησιμοποιούνται για να τρέφουν τεμπέληδες αριστερούς καθηγητές που διδάσκουν άσχετα θέματα όπως η ανθρωπολογία και η φιλοσοφία.

( 3 ) Δεδομένου ότι η κρατική στήριξη μειώνεται, προωθείτε ένα σύστημα φοιτητικών δανείων που θα δημιουργήσει μια “αγορά για τη τριτοβάθμια εκπαίδευση”. Επιβαρύνοντας τους φοιτητές με πολλά χρέη τους μετατρέπετε σε ορθολογικούς καταναλωτές των εκπαιδευτικών προϊόντων και θα τους αναγκάσετε να φροντίζουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Προωθείτε αυτές τις αλλαγές ως “ενίσχυση της δύναμης των φοιτητών”.

( 4 ) Εφαρμόστε νέα συστήματα δημόσιας διαχείρισης για να αποδυναμώσετε τα συλλογικά όργανα διοίκησης των τμημάτων. Ωστόσο, για να αποφύγετε τη γενική δυσαρέσκεια, κρατήστε τις συγκλήτους των πανεπιστημίων στη θέση τους σαν τεράστια, άχρηστα “κουτιά υποδείξεων”. Φροντίστε να μιλάτε πολύ για τη σημασία της κοινής διακυβέρνησης καθώς προωθείτε αυτές τις τακτικές. Βαφτίστε τον προβληματισμό του προσωπικού που αναμφίβολα θα προκύψει ως “συναίνεση”.

( 5 ) Εφαρμόστε διάφορα “εποπτικά όργανα”, όπως ποιοτικούς ελέγχους, “πίνακες παραγωγικότητας”, ή ελεγκτικούς μηχανισμούς, για να εξασφαλίσετε “διαφάνεια” και “λογοδοσία” στα “ενδιαφερόμενα μέρη”. Μπορείτε να δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε την αξιολόγηση της έρευνας όπως γίνεται στη Βρετανία ή την Αυστραλία , ή πιο φθηνά και χοντρά μέτρα όπως στο Texas A&M, δημοσιεύοντας απλά μια ανάλυση κόστους/οφέλους των διδασκόντων. Αν ξεμείνετε από ιδέες, απλά επικοινωνήστε με το Ίδρυμα Δημόσιας Πολιτικής του Τέξας.

( 6 ) Αυξήστε την εξάρτηση από διδάσκοντες με μερική απασχόληση και μονοετείς συμβάσεις στη διδασκαλία των περισσοτέρων μαθημάτων. Έτσι θα είναι πιο ευάλωτοι και δεκτικοί στον διοικητικό έλεγχο (θα πρέπει επίσης να αυξήσετε σημαντικά και τον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων, προκειμένου να διαχειριστούν τους αποδυναμωμένους επαγγελματίες). Στη συνέχεια, επικρίνετε το επίπεδο κατάρτισης των αποφοίτων. Αυτό θα δώσει αφορμές για ακόμη περισσότερο διοικητικό έλεγχο και αξιολόγηση.

( 7 ) Διαμαρτυρηθείτε για το υψηλό κόστος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των αυξήσεων στα δίδακτρα. Ρίξετε τις ευθύνες για τις αυξήσεις στους άπληστους, ακριβοπληρωμένους καθηγητές και όχι στη κατάργηση της κρατικής στήριξης, ή στη διοικητική διόγκωση που προκαλεί η αύξηση των πρακτικών ελέγχου και αξιολόγησης.

( 8 ) Προωθείστε τη στενή επαγγελματική εκπαίδευση και τους τομείς εφαρμοσμένων επιστημών για να δείξετε ότι είστε εναρμονισμένοι με τις απαιτήσεις της νέας “οικονομίας της γνώσης” και δεν θα ανεχθείτε πλέον υπερτιμημένα και άχρηστα αντικείμενα όπως η ιστορία ή η λογοτεχνία. Αν οι μαθητές ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά, μπορούν να κάνουν ιστορικές αναπαραστάσεις ή να ενταχθούν σε μια λέσχη βιβλίου. Τέτοιες περιοχές είναι περιττές στη νέα, ρεαλιστική εποχή του οικονομικού ντετερμινισμού και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

( 9 ) Περιορίστε τα συμβατικά δικαιώματα των διδασκόντων. Εξακολουθούν να είναι “προσκολλημένοι στη συλλογικότητα” και θα πρέπει να αναγκαστούν να αποδεχτούν την αυγή της νέας εποχής. Στο τέλος θα σας ευχαριστούν για την ελευθερία, τις αποδεσμεύσεις, και τις ευκαιρίες που τους δώσατε.

( 10 ) Φέρτε εξωτερικούς συμβούλους για να πείσετε τους διοικούντες για την επείγουσα ανάγκη “ριζοσπαστικών καινοτομιών” ή για άλλες ιδέες που ευλογούν οι γκουρού από το Harvard Business School. Αυτές μπορεί μεν να είναι συνθήματα χωρίς ουσία, αλλά κανείς δεν θα δώσει πολλή προσοχή, ιδιαίτερα εάν οι σύμβουλοι έχουν μια πολύχρωμη παρουσίαση PowerPoint.

( 11 ) Καθιερώστε ένα μοντέλο εκπαίδευσης “με βάση τις δεξιότητες” που επιτρέπει στους σπουδαστές να παρακάμψουν πολλές από τις παραδοσιακές απαιτήσεις του πανεπιστημίου. Οι κλασσικές απαιτήσεις του παλιού σχολείου παρεμποδίζουν τον “πολυάσχολο” και φορτωμένο με κινητά καταναλωτή σπουδαστή του σήμερα. Αν διαμαρτυρηθούν οι καθηγητές, απλά δηλώστε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να εναντιωθεί στην ικανότητα, εκτός από τους ανίκανους.

( 12 ) Τέλος, χρησιμοποιείστε δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές εκστρατείες για να αποσπάσετε την προσοχή από τις δυσάρεστες συνέπειες όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων. Μια ιστοσελίδα που δείχνει χαρούμενους ανθρώπους να κάνουν σπουδαία πράγματα έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ. Στο κάτω-κάτω ζούμε σε μια μεταμοντέρνα εποχή. Το θέαμα και τα ομοιώματα υποκαθιστούν την ουσία.

[Μετάφραση ΘΝΣ μετά από υπόδειξη Δημήτρη Δαμίγου]

antilogies

Παιδεία και Αποεκπαίδευση

Θεωρώ ότι η σπουδαιότερη γνώση που δίνεται σε όσους μαθητεύουν στην υφιστάμενη συστημική Παιδεία της Εξειδίκευσης, είναι η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, στην γενικευμένη της μορφή βέβαια, στην πιο φιλοσοφημένη, στο ότι όλα είναι μεταβολές ενέργειας δηλαδή, στο ότι δεν υπάρχει όφελος δίχως ζημία, κέρδος δίχως χασούρα....

Αυτή η φυσική αρχή, καθώς και η φιλοσοφική της προέκταση, συνεπικουρούμενη από τις αρχές της φυσικής ζωής, διατροφής και καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία), είναι κατά τη γνώμη μου η βάση μιας νέας Παιδείας που θα επιχειρεί, στα πρώτα της χρόνια τουλάχιστον, την αποεκπαίδευση όσων έχουν ήδη υποστεί την παρεχόμενη μέχρι σήμερα συστημική εκπαίδευση, αλλά και την εξαρχής παροχή βασικών γνώσεων, μόρφωσης και συνειδητότητας στις νέες γενιές ανθρώπων.
Δηλαδή η αποεκπαίδευση των ήδη εκπαιδευμένων και τα πρώτα στάδια της παιδείας των νεότερων, αμύητων ανθρώπων, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον σ’ αυτές, τις σύγχρονες γενιές, να είναι απολύτως κοινά, γονείς και παιδιά να μαθητεύουν μαζί, το πρόγραμμα δε, να στηρίζεται τους εξής βασικούς άξονες:
Να είναι ελεύθερο από καθημερινά ωρολόγια προγράμματα και ευέλικτο. Να είναι ολοήμερο, να μπορεί, εφόσον είναι εφικτό και επιθυμητό,  να μετακινείται σε οποιοδήποτε περιβάλλον εξυπηρετεί κάθε φορά το μάθημα και να αφήνει στην ευχέρεια του κηδεμόνα αλλά και του παιδιού ποια από τα μαθήματα θα παρακολουθήσουν, μαζί ή ξεχωριστά.
Να είναι απελευθερωμένο από κάθε είδους αξιολογικά συστήματα, διαγωνισμούς, εξετάσεις και οτιδήποτε προάγει την ιδιωτικότητα, την μετατροπή του ανθρώπου σε άτομο και τον ανταγωνισμό μεταξύ ατόμων
Να καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση και όχι την ατομική, την συλλογικότητα και όχι την ιδιώτευση, την μη επεμβατικότητα και όχι την αυτενέργεια και την εκβίαση πλασμάτων και καταστάσεων. Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι ένα φυσικό ον, ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα και ότι μαζί με τον άλλον άνθρωπο και με όλα τα άλλα πλάσματα αποτελούν το Οικοσύστημα. Να του καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση βιωματικά. Να τον φέρνει σε άμεση επαφή με τους φυσικούς πόρους, το νερό, το χώμα, τους σπόρους, το οξυγόνο, την ενέργεια, με τα υλικά δηλαδή της ύπαρξής του και να ενθαρρύνει την ομαδική βιωματική εργασία πάνω σε αυτά, στα πλαίσια της οποίας ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ο διπλανός του, είναι άνθρωπος συμπληρωματικός κι όχι άτομο ανταγωνιστικό, μαθαίνει επίσης ότι όλοι είναι ίσοι και σύμμαχοι στην αποστολή τους να ζήσουν, ότι και μόνο η παρουσία του άλλου δίπλα του είναι κέρδος.
Να ανοίγει τους ορίζοντες του ανθρώπου ως προς την ύπαρξη του Γενικού Συνόλου δηλαδή του Οικοσυστήματος εντός του οποίου καλείται να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ελεύθερος και εντός του οποίου παίρνουν πραγματικό νόημα οι ορισμοί του πλούτου, της πενίας, της ευτυχίας, της δυστυχίας καθώς και όλων των Αξιών.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι ο εαυτός του, η υγεία του, σωματική και ψυχική, είναι ζήτημα αποκλειστικά δικό του, ότι μπορεί και ότι υποχρεούται να έχει την απόλυτη ευθύνη της, ότι είναι τεράστιο έγκλημα να αφήνει το Είναι του στα χέρια άλλων. Να τον μαθαίνει ότι η διατροφή του είναι η βάση του οργανισμού του, η βάση του κορμιού του, της σκέψης του, των συναισθημάτων του, των σχέσεών του και να τον εισαγάγει στις έννοιες και στις πρακτικές της φυσικής διατροφής, της φυσικής καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία) και της φυσικής ζωής.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι η ανθρωπότητα, απαρχής μέχρι το άπειρο, είναι ενιαίο σύνολο και ότι ολόκληρη αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ως πλάσμα της Φύσης, τον διέπουν οι κανόνες και οι Αρχές της, οι ρυθμοί της, ότι δηλαδή η αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη είναι ο μόνος ρυθμός που μας διέπει όλους και όποιος το ξεχνάει αυτό και επιχειρεί να αυτονομηθεί, να αυτενεργήσει εκβιάζοντας την εξέλιξη, σύμφωνα με την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, ζημιώνει στην διάρκεια του χρόνου, όχι μόνον τον εαυτό του αλλά ολόκληρο το οικοσύστημα.
Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι απλά και μόνο ένα πλάσμα το οποίο, όπως όλα τα πλάσματα, έχει κάποια, λιγοστά εμπρός στην αιωνιότητα του πλανήτη, χρόνια ζωής, και ότι για να ζήσει χρειάζεται φυσικούς πόρους, οι οποίοι είναι πεπερασμένοι, άρα επιβάλλεται να αναπληρώνει έστω και μέρος αυτών που χρησιμοποιεί, και, βεβαίως ότι δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί μη αναστρέψιμες καταστροφές στο περιβάλλον του διότι αυτό θα αποβεί μοιραίο και στην ανθρωπότητα αλλά και στα άλλα πλάσματα που συναποτελούν το οικοσύστημα.
Να κάνει ουσιαστικά επανεκκίνηση στην ανθρωπότητα, να επαναθέτει στο ύψος τους τις αξίες που απαξιώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων και την συστημική εκπαίδευση, και να αποδομεί σιγά σιγά, τούβλο με τούβλο αυτό τον πύργο της ύβρης που έστησε όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωπότητα.
Να διδάσκει στο παιδί γραφή κι ανάγνωση καθώς και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου και της ψυχής, τις βάσεις της Τέχνης, τα Μαθηματικά, την Αρχαία Ελληνική, τους αρχαίους πολιτισμούς, αλλά και τους σημερινούς “διαφορετικούς” πολιτισμούς, εμπρός στους οποίους φαντάζει γυμνός ο βασιλιάς, δηλαδή ο δυτικός, καταναλωτικός τρόπος ζωής.
Να στρέφει το ενδιαφέρον του ανθρώπου προς την ψυχή του, προς την φιλοσοφία και την τέχνη, διδάσκοντάς του τους φιλοσόφους και τα καλλιτεχνικά ρεύματα.
Να κηρύσσει την λιτότητα, την ολιγάρκεια, την ταπεινότητα, την αλληλεγγύη
Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικές βασικές αρχές ενός συστήματος βασικής παιδείας. Να προάγει τον άνθρωπο και την σχέση του με το οικοσύστημα και με τον άλλον άνθρωπο, να τον φέρνει σε επαφή με την ψυχή του, να του ανοίγει ένα παράθυρο στις τέχνες, στην φιλοσοφία, στον πολιτισμό και κατόπιν, να τον παραδίδει, όχι υποχρεωτικά αλλά όποιον το επιθυμεί, ως άνθρωπο με πνεύμα κριτικό και με βάση στέρεη πλέον, στην εκπαίδευση, απ’ όπου θα μπορεί να λάβει άλλες επιστημονικές και τεχνολογικές κατευθύνσεις.
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ουτοπικά με αυτή την πρώτη ανάγνωση αλλά ας σκεφτούμε κατά πόσον είναι ρεαλιστική η ζωή μας, με δεδομένο ότι (ξε)χάσαμε τον απόλυτο ρεαλισμό του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος που μας ορίζει και χωθήκαμε να ζούμε βαθιά στην ουτοπία ενός τεχνητού συστήματος, το οποίο φτιάξαμε οι ίδιοι.
ΥΓ: Αυτοί είναι οι βασικοί φιλοσοφικοί άξονες επί των οποίων “ιδρύθηκαν” και λειτουργούν με (δωρεάν) διαλέξεις και βιωματικά σεμινάρια το Απλεπιστήμιο και τα Σχολεία Αποεκπαίδευσης, θεσμοί που φιλοδοξούν να εξαπλωθούν.
     Γιάννης Μακριδάκης

Ο Μ. Φουκώ για την εξουσία...

Με τον όρο εξουσία, νομίζω πως πρέπει καταρχήν να εννοούμε το πλήθος των σχέσεων δύναμης που ενυπάρχουν στο χώρο όπου ασκούνται και είναι συστατικές της οργάνωσής τους… το παιχνίδι που μέσα από αδιάκοπους αγώνες και συγκρούσεις τις μεταμορφώνει, τις ενδυναμώνει, τις αντιστρέφει… τα στηρίγματα που αυτές οι σχέσεις βρίσκουν αναμεταξύ τους έτσι που να σχηματίζουν αλυσίδα ή σύστημα, ή, αντίθετα τις αναντιστοιχίες, τις αντιφάσεις που απομονώνουν τη μία από την άλλη… τις στρατηγικές, τέλος, μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται και που το γενικό τους σχέδιο ή η θεσμική τους αποκρυστάλλωση υλοποιούνται στους κρατικούς μηχανισμούς, στη διατύπωση του νόμου, στις κοινωνικές ηγεμονίες.
…
Η εξουσία δεν είναι θεσμός, ούτε δομή, δεν είναι μια συγκεκριμένη δύναμη που κατέχουν μερικοί: είναι το όνομα που δίνουμε σε μια πολυσύνθετη κατάσταση μέσα σε μια δοσμένη κοινωνία.
…
Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, θα μπορούσαμε να κάνουμε ορισμένες προτάσεις:
-ότι η εξουσία δεν είναι κάτι που αποκτιέται, αποσπάται ή μοιράζεται, κάτι που κρατάμε ή αφήνουμε να ξεφύγει. Η εξουσία ασκείται από αμέτρητα σημεία σ’ ένα παιχνίδι άνισων και κινητών σχέσεων.
-ότι οι σχέσεις εξουσίας δεν βρίσκονται σε εξωτερική θέση αναφορικά με άλλους τύπους σχέσεων (οικονομικές διαδικασίες, σχέσεις γνώσης, σεξουαλικές σχέσεις) αλλά είναι ενύπαρκτες σ’ αυτές. Είναι το άμεσο αποτέλεσμα των κατανομών, των ανισοτήτων και των ανισορροπιών που εμφανίζονται μέσα σαυτές και αποτελούν αντίστοιχα, τις εσωτερικές προϋποθέσεις αυτών των διαφοροποιήσεων. Οι σχέσεις εξουσίας δεν βρίσκονται σε θέσεις υπερδομής, μ’ ένα σκέτο ρόλο απαγόρευσης ή επικύρωσης. Εκεί που λειτουργούν παίζουν ένα άμεσα παραγωγικό ρόλο.
-ότι η εξουσία έρχεται από κάτω. Δεν υπάρχει, δηλαδή, στη βάση των σχέσεων εξουσίας, και σαν γενική μήτρα, κάποια δυαδική και καθολική αντίθεση ανάμεσα στους εξουσιαστές και στους εξουσιαζόμενους, που οι συνέπειές της προχωρούν από τα πάνω προς τα κάτω, αγγίζοντας ολοένα και πιο περιορισμένες ομάδες, μέχρι τα έγκατα του κοινωνικού σώματος. Πρέπει μάλλον να υποθέσουμε ότι οι πολλαπλές σχέσεις δύναμης που διαμορφώνονται και λειτουργούν μέσα στους μηχανισμούς της παραγωγής, στις οικογένειες, στις ομάδες, στους θεσμούς, χρησιμεύουν σαν υπόβαθρο σε πλατειές διασχαστικές ενέργειες που διατρέχουν το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Αυτές σχηματίζουν τότε μια γενική γραμμή δύναμης που διαπερνά τις τοπικές συγκρούσεις και τις συνδέει. Βέβαια, επιφέρουν πάνω τους, με τη σειρά τους, διάφορες ανακατατάξεις, ευθυγραμμίσεις, ομοιογενοποιήσεις, σειραίες διευθετήσεις, συγκλίσεις. Οι μεγάλες δυναστεύσεις είναι οι συνέπειες της ηγεμονίας που συνεχώς υποβαστάζει η ένταση όλων αυτών των συγκρούσεων.
-ότι οι σχέσεις εξουσίας είναι ταυτόχρονα σκόπιμες και όχι υποκειμενικές. Πράγματι, αν είναι κατανοητές, αυτό δεν οφείλεται στο ότι είναι η συνέπεια ενός άλλου φορέα που τις «εξηγεί» αλλά στο ότι τις διαπερνάει από άκρη σε άκρη μια πρόθεση: δεν υπάρχει εξουσία που να ασκείται χωρίς μια σειρά από βλέψεις και στόχους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απορρέει από την εκλογή ή την απόφαση ενός ατομικού υποκειμένου. Ας μην ψάχνουμε για το επιτελείο που πρυτανεύει στη λογικότητά της. Ούτε η κάστα που κυβερνάει, ούτε οι ομάδες που ελέγχουν τους κρατικούς μηχανισμούς, ούτε εκείνοι που παίρνουν τις πιο σημαντικές οικονομικές αποφάσεις διαχειρίζονται ολόκληρο το δίκτυο της εξουσίας που λειτουργεί σε μια κοινωνία (και την κάνει να λειτουργεί). Η λογικότητα της εξουσίας είναι η λογικότητα τακτικών που είναι συχνά σαφέστατες στο περιορισμένο επίπεδο όπου ανήκουν –τοπικός κυνισμός της εξουσίας- και που καθώς αλυσώνονται μεταξύ τους, καθώς αλληλοζητούνται και αλληλοδιαδίδονται, βρίσκοντας τα στηρίγματα και της προϋποθέσεις τους αλλού, φτάνουν τελικά να σχηματίσουν τους γενικότερους μηχανισμούς: εκεί η λογική επίσης είναι απόλυτα σαφής, οι επιδιώξεις κατανοητές κι ωστόσο συμβαίνει να μην υπάρχει πια κανείς για να τις συλλάβει και σχεδόν κανείς για να τις διατυπώσει: εξυπακουόμενος χαρακτήρας των μεγάλων, ανώνυμων, σχεδόν βουβών, στρατηγικών που συντονίζουν φλύαρες τακτικές, των οποίων οι «επινοητές» ή οι «υπεύθυνοι» είναι συχνά ανυπόκριτοι.
-ότι εκεί όπου υπάρχει εξουσία, υπάρχει αντίσταση κι ότι ωστόσο, ή μάλλον από τούτο το ίδιο το γεγονός, η αντίσταση αυτή δεν βρίσκεται σε θέση εξωτερική προς την εξουσία. Πρέπει άραγε να πούμε ότι είμαστε αναγκαστικά «μέσα» στην εξουσία, ότι δεν της «ξεφεύγουμε», ότι δεν υπάρχει σε σχέση μ’ αυτήν, απόλυτο εξωτερικό, αφού είμαστε οπωσδήποτε υποταγμένοι στο νόμο; ‘Η ότι επειδή η ιστορία είναι η πανουργία της λογικής, η εξουσία είναι κι αυτή από τη μεριά της η πανουργία της ιστορίας – αυτή που πάντα κερδίζει; Αυτό θα σήμαινε ότι παραγνωρίζουμε τον αυστηρά σχεσιακό χαρακτήρα των σχέσεων εξουσίας, που δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο σε συνάρτηση με μια πολλαπλότητα σημείων αντίστασης: μέσα στις σχέσεις εξουσίας αυτά παίζουν το ρόλο του αντιπάλου, του στόχου, του στηρίγματος, της εξοχής για μια λαβή. Αυτά τα σημεία αντίστασης είναι παρόντα παντού μέσα στο δίκτυο της εξουσίας. Δεν υπάρχει, επομένως, σε σχέση με την εξουσία ένας τόπος της μεγάλης ‘Αρνησης – ψυχή της εξέγερσης, εστία όλων των ανταρσιών, καθαρός νόμος της επανάστασης. Αλλά, απλά, αντιστάσεις που αποτελούν περιπτώσεις σε επίπεδο του είδους: δυνατές, αναγκαίες, απίθανες, αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, προσχεδιασμένες, χαμερπείς, βίαιες, αδιάλλακτες, πρόθυμες για συνδιαλλαγή, ιδιοτελείς ή γεμάτες αυταπάρνηση . Εξ ορισμού δεν να υπάρχουν παρά μόνο μέσα στο στρατηγικό πεδίο των σχέσεων εξουσίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μόνο ο αντίκτυπός τους , το αποτύπωμά τους «εν κοίλω» που αποτελεί, σε σχέση με τη θεμελιακή δυνάστευση, έναν αντίποδα, τελικά πάντα παθητικό, καταδικασμένο σε μια ατέλειωτη ήττα. Οι αντιστάσεις δεν εξαρτιόνται από κάποιες ετερογενείς αρχές, αλλά δεν είναι ωστόσο ένα δόλωμα ή μια κατανάγκη υπόσχεση. Αποτελούν τον άλλο όρο στις σχέσεις εξουσίας, εγγράφονται μέσα τους σαν το απαραίτητη αντίκρισμα. Επομένως, είναι κι αυτές μοιρασμένες με τρόπο ακανόνιστο: τα σημεία, οι κόμποι, οι εστίες αντίστασης είναι σκορπισμένα με περισσότερη ή λιγότερη πυκνότητα στο χρόνο και στο χώρο, ντρεσάροντας κάποτε ομάδες ή άτομα με τρόπο οριστικό, ανάβοντας ορισμένα σημεία του σώματος, ορισμένα στοιχεία της ζωής, ορισμένους τύπους συμπεριφοράς. Μήπως μεγάλες ριζικές τομές, μερισμοί δυαδικοί και συμπαγείς; Καμιά φορά, ναι. Τις περισσότερες φορές όμως έχουμε να κάνουμε με σημεία αντίστασης κινητά και μεταβατικά, που εισάγουν μέσα σε μια κοινωνία σχέσεις που μετατοπίζονται, που σπάζουν τις ενότητες και προκαλούν ανασυντάξεις, που αυλακώνουν τα ίδια τα άτομα, τα διαμελίζουν και τα ξαναπλάθουν, χαράζοντας μέσα τους, στο σώμα και στη ψυχή τους, περιοχές απόρθητες. ‘Όπως ακριβώς το δίκτυο των σχέσεων εξουσίας σχηματίζει τελικά ένα πυκνό ιστό που διασχίζει τους μηχανισμούς και τους θεσμούς χωρίς να εντοπίζεται με ακρίβεια πάνω τους, με τον ίδιο τρόπο και η διασπορά των σημείων αντίστασης διασχίζει τις κοινωνικές στρωματώσεις και τις ατομικές μονάδες. Και ασφαλώς, εκείνο που κάνει δυνατή μια επανάσταση, είναι ακριβώς η στρατηγική κωδίκωση αυτών των σημείων αντίστασης, περίπου με τον ίδιο τρόπο που το Κράτος στηρίζει τη θεσμική συνένωση των σχέσεων εξουσίας.

(απόσπασμα από την “ιστορία της σεξουαλικότητας”)

~ * ~Εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 2000. (κουλτούρα και επανάσταση)

xodi

Άνεμος Αντίστασης: Video: Ο Μάνος Χατζιδάκις γκρεμίζει τον αστικό μύθ...

Άνεμος Αντίστασης: Video: Ο Μάνος Χατζιδάκις γκρεμίζει τον αστικό μύθ...: Οπως πάντα χωρίς καμία διάθεση αυτολογοκρισίας, απολύτως ευθαρσώς, ο Μάνος Χατζιδάκις, πολύτιμος και ουσιαστικός μέχρι το τελευταίο το...

Αποσπάσματα λεγομένων του Μάνου Χατζιδάκι από το «Πέμπτο Πρόγραμμα»

Αποσπάσματα λεγομένων του Μάνου Χατζιδάκι από το «Πέμπτο Πρόγραμμα» στον

 Σκάι, στα οποία διαφαίνεται η αναρχική σκέψη ενός συνθέτη ο οποίος

έζησε και χαρακτηρίστηκε μέχρι σήμερα με την ταμπέλα του "δεξιού".

 ΔΩΣΤΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 6 ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑΡΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!

1) Το πέμπτο πρόγραμμα, στον Σκάι 100.4fm για τέταρτη εβδομάδα, Κυριακή

1η Οκτωβρίου, δώδεκα η ώρα μεσημέρι, με τον Σείριο που σχολιάζει

εθνικώς, όπως και λίαν κοινωνικώς μετά μουσικής γνησίως λαϊκής ή και

συμφωνικής, μηδέποτε όμως ελαφράς ή ελαφρολαϊκής την οποίαν ο Σείριος

και οι παρεπιδημούντες εις αυτόν απεχθάνονται λίαν εντόνως. Όπως

απεχθάνονται τους οδηγούς ταξί, την πλειοψηφία τους δηλαδή. Τους

φανατικούς οπαδούς ομάδων ποδοσφαίρου, όλους, χωρίς εξαίρεση. Τους

μυστικούς αστυνόμους που ενεργούν δήθεν για την ασφάλειά μας αλλά

βυσσοδομούν πίσω απ' αυτήν...

2) Αλήθεια, αναρωτήθηκε το κράτος κατά πόσο ευνοούν τη δημιουργία

ελευθέρων δημοκρατικών πολιτών οι συμπεριφορά της αστυνομίας, του

στρατού, πολλών δασκάλων και των δημοσίων υπηρεσιών απέναντι στου νέους;

3) Γιατί έτσι παιδεία είναι και το κατηχητικό σχολείο που παράγει

αυνανιζόμενους νέους.. Παιδεία είναι και η βασική εκπαίδευση στους

στρατώνες που εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των νέων στο όνομα μίας

αμφισβητήσιμης ετοιμότητας για αντιμετώπιση ενός εχθρού που ελλοχεύει σε

 όλη μας τη ζωή.. κι ίσως δεν εμφανίζεται ποτέ.

Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία;

Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο..

4) Φροντίστε να μην είστε ανένταχτοι. Η πανέξυπνη ασφάλειά μας τους

υποπτεύεται τους ανένταχτους. Φροντίστε να ενταχτείτε σε μια κομματική

παράταξη για να μπορέσουν οι ασφαλίτες να κοιμούνται ήσυχοι και να σας

παρακολουθούν βάση του ηλεκτρονικού φακελώματος. Γιατί μην είστε αφελείς

 αν νομίζεται πως με το κάψιμο των φακέλων κάηκε και η βρόμικη παράδοση

του φακελώματος που ήδη ανήκει μέσα στου έθνους τις ιερές παραδόσεις...

Κομματικοποιηθείτε λοιπόν για να μην κακοποιηθείτε.

5) "Ο Χαμένος χρόνος είναι χειρότερος κι από το θάνατο". Την ίδια εποχή,

 στην Αγγλία. αποφυλακίζεται μετά από 14 χρόνια ο Τζέραλντ Κόλνορ. Ένας

νέος ο οποίος είχε καταδικαστεί άδικα για μία βομβιστική επίθεση του IRA

 σε παμπ του Γκίλντφορτ στην οποία σκοτώθηκαν πέντε άνθρωποι.

Δεκατέσσερα χρόνια είχαν το νεαρό Ιρλανδό Τζέραλντ Κόλνορ στη φυλακή για

 βομβιστικές ενέργειες που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν έκανε. Και μια

μικρή λεπτομέρεια: Απεκαλύφθη πως κάποιες ομολογίες εκμαιεύθηκαν δια της βίας από την αστυνομία.

Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την "προστασία" της αστυνομίας;

Από πού κινδυνεύει η ελευθερία μας για να μας προστατεύει η διεστραμμένη

 αυτή υπόθεση που λέγεται παντού "αστυνομία";

Αν ήμουν εγώ ο Τζέραλντ Κόλνορ θα έβαζα φωτιά σ' ολόκληρη την Αγγλία.

Εδώ απλώς κάνω μία εκπομπή και βάζω την κατάλληλη μουσική...

6) "Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας"

Γιατί είπε το "όχι" ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με

τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ

γνωστά... οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ.. Μπορεί κανείς να

ερωτηθεί: Κι αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν.. Ένα-δύο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασία  (μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω απ' αυτούς;) κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε και κείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας στην καλλιεργούσαν και

 οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές

του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον

Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένον όφιν.

Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μιαν

ακόμη φορά νικήσανε οι "χίτες", οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι

 βασανιστές οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες...

Αυτή (ή αυτοί) είναι η 28η Οκτωβρίου...

 7) "Προτιμώ να πεθάνω παρά ν' ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο

στον Μάκη ή στον Γιώργο Κουρή"

Ανέκαθεν υπήρχε η ωραιότης πλάι στην ασχήμια, η χυδαιότης πλάι στην

ευγένεια, η βαρβαρότης πλάι στην ευαισθησία και καθώς φαίνεται ποτέ δεν

θα απαλλαγούμε απ' αυτή την έκρυθμη συνύπαρξη γιατί εμείς οι ίδιοι

περιέχουμε μέσα μας και μεταφέρουμε στους αιώνες και τα δύο: το θύμα της

 ιερής εξετάσεως και τον ιεροεξεταστή, τον βασανιζόμενο από την Ε.Σ.Α

και τον βασανιστή, τον ''χίτη'' και τον ηθικό ΕΑΜίτη στην κατοχή, τον

ρατσιστή και τον καταδιωκόμενο μαύρο.. είμαστε το ίδιο πρόσωπο..

Φυσικά πώς να δεχθεί κανείς κάτι τέτοιο; Προτιμώ να πεθάνω παρά ν'

ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη η στον Γιώργο Κουρή...

Αυτές τις σοσιαλιστικές βδέλλες του καιρού μας οφείλουμε να τις

εξαφανίσουμε αλλά μαζί με αυτούς κι ότι ίχνος περιέχουμε από το

κατάπτυστο είδος τους.

8) Ο συνθέτης σχολιάζει χαρακτηριστικά επιστολή-επίθεση στο όνομά του

που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή υπογράφει ο γνωστός εθνικιστή Δημήτριος Δημόπουλος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πολιτική  μήτρα της σημερινής "Χρυσής Αυγής".

Ήρθε στο νου μου ένα δημοσίευμα στη βρομερή ακροχουντική φυλλάδα

«Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή δημοσίευμα την υπογράφει κάποιος Δημόπουλος Δημήτριος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πρώτης περιφερείας Αθηνών. Τώρα αν σας παρουσιάζω αυτό το ακροδεξιό υποκείμενο είναι για να γνωρίζετε.. για να μην σας διαφεύγει το γεγονός πως αυτά τα ερπετά υπάρχουν.. ελλοχεύουν και καραδοκούν.. Κι αν ο Καραμανλής δεν έπραττε σοφά να μας εντάξει άμεσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αυτά τα ανθρωποειδή θα μας αιματοκυλούσαν άνετα για πολλοστή φορά στο όνομα της βρομερής θρησκείας των, στο όνομα της βρομερής πατρίδας των και στο όνομα του βρομερού έθνους έτσι όπως καλλιεργείται μέσα στον άρρωστο και υποανάπτυκτο ψυχισμό του.

Και γράφει ο κατ' επίφασην κύριος πολιτευτής της κατ' ανοχή μας παρατάξεως τραμπούκων, της ΕΠΕΝ:

"Κατ'αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν θα απευθυνόμουν στον

ίδιο τον Χατζιδάκι διότι θεωρώ σαν υποβιβασμό της προσωπικότητος του

ατόμου μου να κάνει διάλογο με τέτοια ανθρωποειδή.

Το παρών θα ενδιέφερε τον ραδιοσταθμό που φιλοξενεί την εκπομπή του και

την πολιτεία η οποία έχει και κάποια ευθύνη των προγραμμάτων όλων των

ραδιοσταθμών. Ο Χατζιδάκις για να καταλάβει μία ώρα προγράμματος και να

εκπέμπει, πραγματοποιώντας τα βίτσια του, υπολογίζω να ακριβοπληρώνει

τον Σκάι."

Το ομολογώ ότι δεν τον ακριβοπληρώνω. Με πληρώνει μάλλον..

10) Κλείνουμε με τα προφητικά λόγια

του συνθέτη 24 χρόνια πριν..

Φοβάμαι ότι κάθε χώρα έχει τον καιρό της και μετά πουλάει ανάμνηση και ενθύμια.

Έτσι και η Ελλάδα, πουλάει και σήμερα ακόμη μπουζούκια και σπασμένα

πιάτα

και η Ισπανία "φλαμένγος" και αφίσες ταυρομαχιών.

Κατά τα άλλα, πολιτικά και πολιτιστικά, τρέχουμε προς τις ευτυχία.

Κατά πάσα πιθανότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν εδώ.

Κατά πάσα πιθανότητα τα Ελγίνεια δε θα επιστραφούν.

Κατά πάσα πιθανότητα οι βάσεις θα παραμείνουν.

Ο Ρασίτ δε θα δοθεί εις τους Αμερικάνους.

Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα έχουμε πολιτική κρίση.