Μια φορά κι έναν καιρό...

Γιάννης Βαρουφάκης

...Ενα υπερήφανο έθνος, με παράδοση στη φιλοσοφία, στην ποίηση, στο θέατρο, βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού κυκλώνα, χτυπημένο από ένα διεθνές οικονομικό κραχ.

Τα τέσσερα χρόνια που προηγήθηκαν του κραχ, η...

οικονομία της χώρας μεγεθύνθηκε κατά 14% - παρόλο που πολλοί προειδοποιούσαν ότι επρόκειτο για το είδος της οικονομικής μεγέθυνσης που οφείλεται σε «φούσκα».

Ξάφνου, ως κεραυνός εν αιθρία, ξέσπασε το τραπεζικό κραχ στη Γουόλ Στριτ. Πολύ γρήγορα οι ζωές των ανθρώπων δηλητηριάστηκαν. Μέσα σε τρία χρόνια, το 17% του εθνικού εισοδήματος χάθηκε στη μαύρη τρύπα της Κρίσης.

Ο πρώτος χρόνος μετά το χρηματιστηριακό κραχ της Νέας Υόρκης ήταν υποφερτός. Το εθνικό εισόδημα μειώθηκε μεν κατά τι, -2% «άνοδο» του ΑΕΠ κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία, αλλά την ίδια χρονιά οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν σημαντικά, 3%, καθώς η υφέρπουσα Κρίση καθιστούσε αναγκαία την αύξηση της κοινωνικής πρόνοιας των νέων ανέργων, από τη μία, και τη χρηματοδότηση των τραπεζών που κινδύνευαν με λουκέτο, από την άλλη.

Παράλληλα, τα δημόσια έσοδα επλήγησαν από την Υφεση, με το δημόσιο έλλειμμα να αυξάνεται. Θορυβημένη, και υπό την πίεση των δανειστών, η κυβέρνηση επιδόθηκε σε σκληρή λιτότητα, μειώνοντας -τον δεύτερο χρόνο μετά το κραχ- τις δημόσιες δαπάνες κατά 17% και τη μεθεπόμενη χρονιά κατά άλλο ένα 15%. Το αποτέλεσμα ήταν να φουντώσει η Υφεση, να θεριέψει η Κρίση και οι ναζί να εξαγριωθούν πλήρως.

Προφανώς, η πιο πάνω αφήγηση μπορεί να χρησιμεύσει ακριβώς το ίδιο για δύο ευρωπαϊκές χώρες σε δύο διαφορετικές στιγμές. Τις παραπάνω γραμμές τις συνέγραψα με τη Γερμανία της Βαϊμάρης κατά νου. Παρατηρήστε, όμως, πόσο πιστά αποδίδει τη δική μας, πρόσφατη, πικρή εμπειρία. Το μόνο που πρέπει να αντικαταστήσετε είναι το δικό τους 1929 με το δικό μας 2008.

Κι όμως. Ούτε η κυβέρνηση του Βερολίνου ούτε των Αθηνών φαίνονται διατεθειμένες να διδαχθούν από την Ιστορία. Οπότε και την επαναλαμβάνουν, καθιστώντας πάντα επίκαιρα τα συμπεράσματα των σοβαρών αναλυτών της εποχής. Για κοιτάξτε τι έγραφε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς για την Ελλάδα, προτού καν ξεσπάσει το Κραχ του 1929:

Ορμώμενοι από παρανοϊκές ψευδαισθήσεις «μεγαλείου» και μια ριψοκίνδυνη απώλεια της αίσθησης του ίδιου του του συμφέροντος, ο ελληνικός λαός ανέτρεψε τα θεμέλια στα οποία όλοι μας ζούσαμε και χτίζαμε. Ομως οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ενωσης πήραν το ρίσκο να ολοκληρώσουν την καταστροφή την οποία ξεκίνησε η Ελλάδα με μια δανειακή συμφωνία που, αν εφαρμοστεί, σίγουρα θα χειροτερέψει περισσότερο -αντί να αναζωογονήσει- το ευαίσθητο, περίπλοκο οργανικό σύνολο, το οποίο τόσο έχει ταραχτεί και θρυμματιστεί από την Κρίση του 2008, και το οποίο είναι το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο οι λαοί της Ευρώπης δύνανται να εργαστούν και να ζήσουν. (*)

Προφανώς δεν είναι αυτές οι ακριβείς φράσεις του Κέινς. Δεν απέχουν όμως παρά ελάχιστα! (**)

(*) Βλ. «Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης», Harcourt Brace, Νέα Υόρκη, 1920.

(**) Για να δείτε τα πραγματικά λόγια του Κέινς, να προβείτε στις εξής απλές αντικαταστάσεις των μαυρισμένων λέξεων: «γερμανικό» αντί για «ελληνικό», «Γαλλίας και Βρετανίας» αντί για «Ευρωπαϊκής Ενωσης», «Ελλάδα» αντί για «Γερμανία», «Ειρήνη» αντί για «δανειακή συμφωνία», «τον πόλεμο» αντί «για την Κρίση του 2008».


Ελευθεροτυπία

 

Τα νέα αποκαλυπτικά στοιχεία για τα ανατρεπτικά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε η κυβέρνηση της τρόικας εσωτερικού...

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου παρουσίασε σήμερα νέα αντράνταχτα στοιχεία για την  αναρχοκομμουνιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ετοιμάζεται να καταλύσει την δημόσια τάξη και ασφάλεια και να οδηγήσει την χώρα στο χάος.

(του Ηλία Μακρή)

Ακολούθως, με την οδύνη και το σοκ ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδιας, παρουσίασε στη βουλή τη μακάβρια απόδειξη, ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος κατείχε αποθέματα από το αγαπημένο όπλο των κομμουνιστών, το κονσερβοκούτι, και ετοίμαζε έναν νέο συμμοριτοπόλεμο!

(από το ΜούφαNet)

ΔΗΜ.ΑΡ.: Στυλοβάτης ή Χατζηαβάτης;

Καρτερός Θανάσης - "Αυγή"

Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά διάφορα περίεργα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό προκαλούν μια κάποια σύγχυση. Και ένα ερώτημα ζητά επειγόντως απάντηση: τελικώς η ΔΗΜ.ΑΡ. τι διάολο είναι στην κυβέρνηση; Εταίρος ή θυρωρός; Συνιδιοκτήτης ή τσιράκι; Σύμμαχος ή καρπαζοεισπράκτορας; Στυλοβάτης ή Χατζηαβάτης;

Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Βγήκε και καταδίκασε την πολιτική επιστράτευση των απεργών του μετρό από τον Σαμαρά. Με την ευγένεια που τη χαρακτηρίζει βέβαια, αλλά το έκανε. Και βγήκε καπάκι ο Κεδίκογλου να μας διαβεβαιώσει ότι αυτή είναι βέβαια μια διαφορετική προσέγγιση, η οποία όμως ουδόλως αποτελεί πρόβλημα για την κυβερνητική συνοχή. Μπετόν η κυβέρνηση.

Μάλιστα. Πώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτή η ερμηνεία του Κεδίκογλου; Εκδοχή πρώτη: Η ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να λέει ό,τι θέλει κι εμείς θα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Εκδοχή δεύτερη: Εντάξει, η ΔΗΜ.ΑΡ. λέει και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα. Εκδοχή τρίτη: Τη ΔΗΜ.ΑΡ. την έχουμε στο χέρι - ό,τι και να λέει θα στηρίζει πάντα αυτά που κάνουμε εμείς. Εκδοχή τέταρτη: Σας δουλεύουμε όλοι μαζί και στην κατανομή ρόλων έχουμε τη ΔΗΜ.ΑΡ. για αριστερή μπουζουριέρα.

Όποια εκδοχή και να διαλέξει κανείς, το βέβαιο είναι πως δεν περιποιεί τιμή στη ΔΗΜ.ΑΡ. Είναι στάση αυτή - διαφωνώ με την επιστράτευση, αλλά σε στηρίζω να τη διαπράξεις; Διαφωνώ με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αλλά σε στηρίζω να τις διαλύσεις; Διαφωνώ με τις ακρότητες του Δένδια, αλλά τον στηρίζω για να γίνεται όλο και πιο ακραίος; Διαφωνώ με τα κικιρίκου του Κεδίκογλου, αλλά κάνω την κότα;

Διότι, όταν κάποιος συμμετέχει σε μια κυβέρνηση και διαφωνεί για ένα, και δύο, και δέκα σοβαρά ζητήματα χωρίς να ανοίξει μύτη, τότε ή απατεώνας είναι ή νούμερο. Τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει. Ή ρίχνει πότε-πότε καμιά ρουκέτα διαφωνίας δηλαδή, όπως έκανε και ο Σαμαράς με την κυβέρνηση Παπαδήμου, για να διαφυλάξει την αντιμνημονιακή του παρθενία. Ή στ’ αλήθεια διαφωνεί, αλλά ανέχεται να τον έχουν γραμμένο και να θεωρούν τις διαφωνίες του ανάξιες ακόμα και γρατζουνιά να προκαλέσουν στην κυβερνητική συνοχή.

Όπως καταλάβατε, σαφής απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολο να δοθεί. Διαλέγετε και παίρνετε. Στυλοβάτης, πάντως, ή Χατζηαβάτης, η ΔΗΜ.ΑΡ. καταφέρνει να μας χαρίζει τουλάχιστον μια κάποια διασκέδαση εν μέσω γενικής κατάθλιψης...

Οι «άθλιοι» του δημοσίου

Τους είπαν κοπρίτες, άχρηστους και γραφειοκράτες. Ενας καλοστημένος μηχανισμός ανέλαβε να στιγματίσει κοινωνικά τους δημοσίους υπαλλήλους ανοίγοντας τις πύλες της ιδιωτικοποιήσης

Ο Τζέισον είναι πυροσβέστης στο Δουβλίνο. Όταν τον συνάντησα πριν από δυο χρόνια, στο πλαίσιο μιας αποστολής για την κατάρρευση του Κέλτικου Τίγρη, έδειχνε συντετριμμένος  Η κόρη του, μου εξήγησε, ντρεπόταν να πει στο σχολείο τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς της. Όχι γιατί ήταν πυροσβέστης, γιατί ήταν δημόσιος υπάλληλος. «Θα δείτε θα ξεκινήσει και σε εσάς» μου εξήγησε περιγράφοντας τα καθημερινά δημοσιεύματα του ιρλανδικού Τύπου, που κατηγορούσαν τους δημοσίους υπαλλήλους για ότι στραβό συνέβαινε στη χώρα – συχνά με προσβλητικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς.
Σύμφωνα με έρευνα της Ένωσης Δημόσιας Υγείας της Βρετανίας ο φόβος που προκαλείται μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων από τις συνεχείς επιθέσεις που δέχονται από πολιτικούς και μέσα 
ενημέρωσης προκαλεί συχνά περιστατικά κατάθλιψης.
Και αν οι Ευρωπαίοι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται αντιμέτωποι μόνο με το φάσμα της κατάθλιψης, της μείωσης μισθού και της απόλυσης, οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους ίσως να βρεθούν σύντομα αντιμέτωποι με… ένοπλες μονάδες της εθνοφρουράς. Κατά τη διάρκεια της περσινής κατάληψης του Καπιτωλείου, από εργαζομένους που αντιδρούσαν στις περικοπές και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ο κυβερνήτης της πολιτείας, αφού εξέτασε το ενδεχόμενο προβοκάτσιας από ταραχοποιούς, πρότεινε και την επιστράτευση ενόπλων για την αντιμετώπιση των ατίθασων δημοσίων υπαλλήλων. Η Αμερική θυμήθηκε τα μολυβένια χρόνια των αρχών του 20^ου αιώνα όταν η οικογένεια Ροκφέλερ έστελνε την εθνοφρουρά στις απεργίες των ανθρακωρύχων για να κάψουν τους καταυλισμούς των εργατών σκορπώντας το θάνατο.
Πως έφτασαν όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι από την Ιρλανδία έως τις ΗΠΑ να αντιμετωπίζονται σαν «αποβράσματα» της κοινωνίας, όχι μόνο από τις κυβερνήσεις αλλά και από ευάριθμα τμήματα του πληθυσμού, που τους θεωρούν υπεύθυνους για ότι συμβαίνει στην οικονομία της χώρας τους; Ποιος επέτρεψε στους «σοσιαλιστές» υπουργούς του Παπανδρέου να αποκαλούν τους δημοσίους υπαλλήλους «κοπρίτες» και «άχρηστους»;
Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων τα φαινόμενα στιγματισμού των υπαλλήλων του δημοσίου στηρίζονται σε λανθασμένες εντυπώσεις και ψευδή στοιχεία. Σειρά ερευνών έχει αποδείξει ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας σε ολόκληρο τον πλανήτη παρουσιάζουν παρεμφερή επίπεδα παραγωγικότητας ενώ οι μισθολογικές διαφορές είναι μικρές και συνήθως σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων.
Αυτό που ελάχιστοι ερευνητές έχουν παρατηρήσει όμως είναι ότι πίσω από τα φαινόμενα στιγματισμού των δημοσίων υπαλλήλων βρίσκονται συνήθως καλοστημένα δίκτυα παραπληροφόρησης που τροφοδοτούν με ψευδή στοιχεία το δημόσιο διάλογο.
Στις ΗΠΑ οι ημιτελείς ή ψευδείς πληροφορίες για το δημόσιο τομέα παράγονται και διαδίδονται από ένα δίκτυο εκατοντάδων συντηρητικών Think Tank με ευφάνταστα ονόματα όπως Yankee Institute, Bluegrass Institute και The Free Enterprise Nation. Τα συγκεκριμένα «δοχεία σκέψης» στελεχώνονται από καλοπληρωμένους ερευνητές αλλά και πρώην στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος που μεταπηδούν από ίδρυμα σε ίδρυμα – συχνά, δε, κατέχουν διευθυντικές θέσεις σε δυο ή περισσότερα ιδρύματα  Όλοι είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι να εμφανιστούν σε τηλεοπτικά πάνελ και να βομβαρδίσουν εφημερίδες με άρθρα γνώμης ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιούν ως μοναδική πηγή των «εκθέσεών» τους στοιχεία από παρεμφερείς οργανώσεις.
Στη συνέχεια τηλεοπτικά δίκτυα όπως το FOX news και δεκάδες ιστοσελίδες (με εξίσου ευφάνταστα ονόματα όπως Pension Tsunami και UnionWatch) αναλαμβάνουν να μεταφέρουν στο ευρύ κοινό τα «πορίσματα των ειδικών» με τίτλους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από παραπλανητικοί έως… χυδαίοι. Η συγκεκριμένη διαδικασία επιτρέπει αυτό που οι κοινωνικοί ψυχολόγοι αλλά και οι μεγάλοι προπαγανδιστές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου χαρακτήριζαν με τον όρο Ad nauseam – ένα επιχείρημα δηλαδή το οποίο επαναλαμβάνεται τόσες φορές ώστε να σου προκαλεί ναυτία.
Με αυτές τις παρεμβάσεις μετέτρεψαν τους Αμερικανούς δημόσιους υπαλλήλους σε απόλυτο αποδιοπομπαίο τράγο της παταγώδους αποτυχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι μέσες αποδοχές ενός υπαλλήλου της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι κατά 11% χαμηλότερες από ιδιωτικούς υπαλλήλους με ανάλογα προσόντα.
Το εγχειρίδιο της παραπληροφόρησης
Η μετάδοση των συγκεκριμένων πληροφοριών εναντίων των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και του δημόσιου τομέα εν γένει ακολουθεί συγκεκριμένα βήματα τα οποία έχουν τελειοποιηθεί με το πέρασμα του χρόνου από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, ιδρύματα ερευνών αλλά και μέσα ενημέρωσης. Μιλώντας για το ντοκιμαντέρ Catastroika ο Ντέιβιντ Χολ, καθηγητής του πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς και ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της λειτουργίας του δημόσιου τομέα, χωρίζει τη συγκεκριμένη πρακτική σε δυο μεγάλα βήματα: «Καταρχήν» μας εξηγεί ο Βρετανός ακαδημαϊκός «επιχειρούν να αποδείξουν ότι ο δημόσιος τομέας είναι αναποτελεσματικός και γραφειοκρατικός ενώ αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των πολιτών. Για να το επιτύχουν αυτό» συνεχίζει ο Χολ «επιλέγουν αδυναμίες στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, οι οποίες μπορούν να γίνουν εμφανείς στους πολίτες, και στη συνέχεια τις παρουσιάζουν σαν γενικευμένο σύμπτωμα ολόκληρου του δημόσιου τομέα».
Εδώ, οι προπαγανδιστές του ιδιωτικού τομέα φαίνεται να ακολουθούν τις συμβουλές που έδινε στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο διευθυντής της μονάδας ψυχολογικού πολέμου του βρετανικού στρατού Ρίτσαρντ Κρόσμαν: «Λαμπρός προπαγανδιστής είναι αυτός που λέει την αλήθεια ή εκείνο το τμήμα της αλήθειας που εξυπηρετεί το στόχο του».
Η Μάργκαρετ Θάτσερ ανέπτυξε οσό κανένας πολιτικός τη συγκεκριμένη τεχνική, πριν ξεκινήσει τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, προκειμένου να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για την εκποίηση των σημαντικότερων τομέων της βρετανικής οικονομίας. Ακόμη και σήμερα όμως οι κάτοικοι του αριθμού 10 της Ντάουνινγκ Στριτ αντιμετωπίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους σαν βάρος για τον κρατικό προϋπολογισμό  Και αυτό παρά το γεγονός ότι ένας στους τέσσερις Βρετανούς εργαζομένους, που λαμβάνει λιγότερο από επτά λίρες την ώρα, εργάζεται στο δημόσιο και πως οι δημόσιοι υπάλληλοι προσφέρουν κάθε χρόνο 120 εκατομμύρια ώρες απλήρωτων υπερωριών.
Το δεύτερο στάδιο στην επιχείρηση σπίλωσης των δημοσίων υπαλλήλων, μας εξηγεί ο Ντέιβιντ Χολ, είναι η αναζήτηση συγκεκριμένων υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα που θα μπορούσαν θεωρητικά να λειτουργήσουν καλύτερα από το δημόσιο. Και σε αυτή την περίπτωση ακολουθείται η πρακτική της γενίκευσης.
Στο σημείο αυτό όμως τα επιχειρήματα πολύ συχνά χάνουν κάθε επαφή με τη λογική αφού η «επιτυχία» του ιδιωτικού τομέα μετριέται με ποσοτικές μεθόδους που δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τις δημόσιες υπηρεσίες. Όπως εξηγούσε ο Όουεν Τζόουνς, συγγραφέας του βιβλίου «The Demonization of the Working Class» (Η δαιμονοποίηση της Εργατικής Τάξης) «εάν οι δαπάνες για την αντιμετώπιση του καρκίνου αυξηθούν κατά 10% ενώ οι θάνατοι μειωθούν κατά 5% σίγουρα δεν έχουμε αύξηση της παραγωγικότητας – ποιος θα μπορούσε όμως να πει ότι αποτύχαμε;».
Προπαγάνδα στο καφενείον η Ελλάς
Η Ελλάδα, δεν θα μπορούσε φυσικά να μην διαθέτει τις δικές της ομάδες που αναλαμβάνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα τον κοινωνικό στιγματισμό των δημοσίων υπαλλήλων. Εκτός από τους γνωστούς «μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού», Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλου, γνωστοί δημοσιογράφοι όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης έχουν πολλές φορές επιτεθεί σε δημοσίους υπαλλήλους – γεγονός για το οποίο ο τελευταίος αντιμετώπισε και πειθαρχική δίωξη από την ΕΣΗΕΑ.
Το παράδοξο της ελληνικής πραγματικότητας είναι ότι ακόμη και μεγαλοδημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης, οι οποίοι μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις συνεργάζονται και με άλλους φορείς του δημοσίου, σε τμήματα πανεπιστημίων κτλ. ρίχνουν πρώτοι τη λίθο στους δημοσίους υπαλλήλους  (μοναδικό ανάλογο παράδειγμα αποτέλεσε ο Τζέρεμι Κλάρκσον από την εκπομπή Top Gear του BBC, ο οποίος πρότεινε  οι δημόσιοι υπάλληλοι που απεργούν «να εκτελούνται μπροστά στην οικογένειά τους»).
Όταν πλέον έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες στην κοινή γνώμη οι λαλίστατοι υπουργοί της εκάστοτε κυβέρνησης αναλαμβάνουν να εκφράσουν το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Ο Θ.Πάγκαλος αισθάνεται πλέον έτοιμος να μιλήσει για τους «κοπρίτες» του δημοσίου εκ των οποίων δυο στους τρεις  επί συνόλου ενός εκατομμυρίου είναι «άχρηστοι» ενώ ο Ανδρέας Λοβέρδος μπορεί να μιλά για «ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες». Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις η προκλητική επιθετικότητα των «σοσιαλιστών» υπουργών αποτελεί και η ίδια ένα ακόμη προπαγανδιστικό τέχνασμα αφού έρχεται να καλύψει επιμελώς ένα γιγαντιαίο ψέμα: Την πληροφορία δηλαδή ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι.
Όπως είχε αποκαλύψει ο «Ιός της Κυριακής», ο μύθος του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων αποτέλεσε μια από τις πιο καλοστημένες επιχειρήσεις παραπληροφόρησης που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια. Είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα εφημερίδων όπως το ΒΗΜΑ που υποστήριζαν ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έδινε «ψεύτικα στοιχεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τους εργαζομένους στο Δημόσιο» (26.5.09). Δυο μόλις εβδομάδες πριν από την υπογραφή του Μνημονίου ο Κ. Μίχαλος έδωσε στη δημοσιότητα Έκθεση του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ στην οποία ανέφερε ότι ο αριθμός των Δημοσίων Υπαλλήλων «ανέρχεται, κατά προσέγγιση, στο 1.100.000».
Το σύνολο σχεδόν του αθηναϊκού Τύπου αναπαρήγαγε χωρίς την παραμικρή έρευνα την πληροφορία αποφεύγοντας φυσικά να αναφέρει ότι η ολοσέλιδη έκθεση στηριζόταν μεταξύ άλλων σε «εκτιμήσεις» και πληροφορίες της ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia. O στόχος όμως είχε επιτευχθεί και το μόνο που έμενε για το επιτελείο προπαγάνδας της κυβέρνησης ήταν να «θάψει» τα αποτελέσματα της επίσημης απογραφής η οποία έκανε λόγο για 768.009 υπαλλήλους  Ούτως η άλλως το τι θα έλεγε η απογραφή ήταν αδιάφορο για τα παπαγαλάκια του ελληνικού Τύπου, τα οποία ακόμη και όταν πήραν στα χέρια τους τα πρώτα στοιχεία συνέχισαν να γράφουν άρθρα με τίτλους όπως, «Η απογραφή δείχνει κράτος μαμούθ» και «Ολοταχώς προς το εκατομμύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι».
Μάταια προσπαθούσε η ΑΔΕΔΥ να αποδείξει ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και η μισθολογική τους δαπάνη κυμαίνεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Πολύ περισσότερο κανένας δεν ζήτησε από τον Παπανδρέου να απολογηθεί για το τεράστιο ψέμα ότι δεν γνώριζε τον αριθμό των υπαλλήλων αφού τα στοιχεία της απογραφής απλώς επιβεβαίωσαν τους αριθμούς που είχε στη διάθεσή του το Υπουργείο Εσωτερικών.
«Ένα εκατομμύριο, εκατόν μία χιλιάδες, εκατόν μία και δέκα» έλεγε ο Δημήτρης Χορν στο Μια Ζωή την Έχουμε  Αυτός όμως σε αντίθεση με τους κήρυκες της θεωρίας του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων κατέληξε στη φυλακή.

Αρης Χατζηστεφάνου
Unfollow Μάρτιος 2012

Παραμύθι χωρίς τέλος

Ένα παραμύθι χωρίς τέλος μας διηγείται η κυβέρνηση. Με καλούς και κακούς. Όπου οι κακοί είναι οι "συνήθως ύποπτοι". Και οι καλοί είναι οι μονίμως στο απυρόβλητο ευρισκόμενοι. Για τη διατήρηση του ενδιαφέροντος στην αφήγηση, η κυβέρνηση συχνά αλλάζει τους κακούς και τοποθετεί νέους στο ρόλο τους.

Στην αρχή, στον πρόλογο του παραμυθιού, κακοί ήταν οι μεταφορείς. Από αυτούς κινδύνευε όλη η κοινωνία. Μετά κακοί έγιναν οι "Δεν Πληρώνω". Από αυτούς κινδύνευε εκτός από την Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Αυτά μας έλεγε η κυβέρνηση. Τέτοια δυναμική είχαν αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια στους δρόμους που χάρισε η κυβέρνηση στους πολλούς Μπόμπολες της Ελλάδας.

Όταν η κυβέρνηση θεώρησε ότι το παραμύθι με τους "Δεν Πληρώνω" έπαψε να παρουσιάζει ενδιαφέρον, τους αντικατέστησε με τα "ρετιρέ" των ΔΕΚΟ. Αυτούς με τους γιατρούς του ΕΣΥ, μετά με το Νοσηλευτικό προσωπικό. Είναι να απορεί κανείς με τα τόσα κακοποιά στοιχεία που υπάρχουν στην ελληνική κοιωνία. Πάλι καλά που επιζήσαμε μέχρι σήμερα να λες.

Το παραμύθι συνεχίστηκε με νέο κεφάλαιο, τους καταληψίες δημόσιων κτιρίων. Αυτούς τους παρουσίασε σαν τρομοκράτες. Γιατί εκτός από τα μαθήματα που έκαναν σε μικρά παιδιά και μετανάστες, είχαν μέσα στα κτίρια μπουκάλια και κράνη μοτοσικλέτας! Ουδέν τρομοκρατικότερον. 

Όταν συνέλαβαν τους αδίστακτους "τρομοκράτες" των εγκαταλειμμένων δημόσιων κτιρίων, το ρόλο τους στο παραμύθι της κυβέρνησης ανέλαβαν οι εργαζόμενοι του μετρό. Οι οποίοι με την απεργία τους έφεραν σε μεγάλο κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία. Ο κίνδυνος ήταν ο ίδιος όπως σε μια θεομηνία. Γιατί το Σύνταγμα επιτρέπει την επιστράτευση των εργαζομένων μόνον όταν κινδυνεύει η Δημόσια Υγεία ή έχει ενσκήψει θεομηνία. Αφού λοιπόν κανείς δικαστής ή συνταγματολόγος - μα τι λέω, συνταγματολόγος είναι και ο Ευάγγελος Λαγκάρντ Βενιζέλος - δεν κατήγγειλε την κυβέρνηση, συμπεραίνω ότι ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις του Συντάγματος για την επιστράτευση των απεργών.

Είναι πλέον σαφές ότι η κυβέρνηση θα εφευρίσκει συνεχώς νέους ήρωες - στόχους και θα τους παραδίδει στη χλεύη και την οργή του απλού κόσμου που υποβάλλεται αδιαμαρτύρητα σε θυσίες. Διότι πάντοτε για το πρόβλημά σου φταίει κάποιος που είναι ουσιαστικά στην ίδια θέση με σένα. Αυτό σου λέει η κυβέρνηση. Δεν σου λέει όμως, παρ' ότι εσύ το γνωρίζεις, ότι στην πραγματικότητα φταίνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, αυτοί που επί δεκαετίες λυμαίνονται το Δημόσιο πλούτο. Αυτοί που δεν πλήρωσαν ποτέ φόρους. Αυτοί που κυβερνούν και είναι οι απ' ευθείας απόγονοι των δοσίλογων και των χιτών της κατοχής.

Αυτό το παραμύθι δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκτός και αν τελειώσουν οι "κακοί" και τότε ξεσηκωθούμε όλοι μαζί για να τους πούμε το δικό μας "παραμύθι", που θα έχει μόνον κακούς...

Χρυσαυγίτες: Τα πιο πιστά σκυλιά του συστήματος

Από το mao.gr

Η συστημική προσαρμογή της Χρυσής Αυγής γίνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Μπορεί σε θέματα μετανάστευσης και αντιαριστερής χολής να ξεσαλώνει αλλά σε ζητήματα αγωνιστικών διεκδικήσεων στοιχίζεται ανοιχτά πλέον πίσω από την κυβέρνηση και στηρίζει τις επιλογές του Μνημονίου. Μένει να δούμε αν ο Σκάι και το Μέγκα θα την εντάξουν σύντομα στο στρατόπεδο των «φιλοευρωπαΪκών δυνάμεων» όπως έκαναν με το ΛΑΟΣ.

Σε ανακοίνωση για την απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης και το ενιαίο –προς τα κάτω- μισθολόγιο  και αναλυτικά αναφέρει: «μόνη άμεση λύση για την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων και την εκτόνωση της έντασης η ένταξη βουλευτών, υπουργών, εργατοπατέρων…και golden boys στο ενιαίο μισθολόγιο. Για το σημερινό αδιέξοδο ευθύνονται οι πολιτικάντηδες του άθλιου κομματικού κράτους, που διόριζαν για δεκαετίες στο δημόσιο, αναξιοκρατικά και παράνομα»!

Πέρα από την ανέξοδη επικοινωνιακή γαρνιτούρα περί γκόλντεν μπόις και βουλευτών το φιλοναζιστικό μόρφωμα κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τις υπόλοιπες δυνάμεις του μνημονιακού στρατοπέδου παίζοντας ανοιχτά το παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού ανακαλύπτοντας τώρα τους αναξιοκρατικούς και παράνομους διορισμούς στο δημόσιο (προφανώς μπηχτή για τους εργαζομένους στο Μετρό) και μιλώντας για εργατοπατέρες που πρέπει να δεχτούν την άμεση ένταξη τους.

Στόχος στην παρουσα φάση δεν είναι φυσικά «τα προνόμια» των βολεμένων εργαζομένων (που οι περισσότεροι έχουν μεικτές αποδοχές εξαιρετικά χαμηλές) και όσοι διορίστηκαν με κομματικά κριτήρια (που αναμφίβολα υπάρχουν και τέτοιοι) αλλά οι αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντισυστημική δύναμη. Αποτελεί σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης αλλά ταυτόχρονα υπενθυμίζει σε κάθε σκίρτημα του αγωνιστικού κινήματος ότι αποτελεί το σκοτεινό άκρο αυτού του σάπιου συστήματος και ταυτόχρονα το  ακονισμένο όπλο του.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ!

http://periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2013-01-24/geniki-apergia-tora

Γενάρης, 24 2013

Η μαχητική απεργία των εργαζομένων στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς ανάγκασε την κοινοβουλευτική Χούντα ν' αποβάλλει τη "δημοκρατική" μάσκα της γι' άλλη μια φορά και να δείξει το πραγματικό πρόσωπό της.

Οι ντόπιες ελίτ και οι ελίτ που εκπροσωπεί η τρόικα, (δηλαδή η υπερεθνική ελίτ), χρειάζονται το δημοκρατικό "προσωπείο" μόνο όσο μπορούν να ελέγχουν τις λαϊκές αντιδράσεις μέσω:

-        των ΜΜΕ που ελέγχουν και των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων που προτιμούν να παπαγαλίζουν τη προπαγάνδα των ελίτ αντί για την παραίτηση και τη συμπαράταξη με τα λαϊκά στρώματα

-       των βολεμένων "ειδικών" ακαδημαϊκών κλπ που επενδύουν την ίδια προπαγάνδα και με ψευτο "επιστημονικά " επιχειρήματα

-       της "αριστεράς" που υποτίθεται αγωνίζεται ενάντια στην καταστροφή ενώ συγχρόνως αγωνίζεται να πάρει το χρίσμα της σώφρονος αντιπολίτευσης, με κυβερνητικές αξιώσεις, από τη Γερμανική και την Αμερικανική ελίτ,

-       της "αριστεράς" που μιλά για έξοδο από την ευρωζώνη αλλά όχι και για έξοδο από την ΕΕ (που είναι άλλωστε και το "σχέδιο Β" της ελίτ στη περίπτωση που δεν επιζήσει η σημερινή κυβέρνηση), ενώ ξέρει ότι οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για παράδειγμα, για τις οποίες γίνονται οι απεργίες στα ΜΜΜ δεν επιβάλλονται από το Ευρώ αλλά από την ίδια την ΕΕ!

Ανάλογο ρόλο αντικειμενικά, δηλαδή έστω και αν δεν το συνειδητοποιεί, παίζει:

-       η αντισυστημική αριστερά που περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της σοσιαλιστικής επανάστασης για να βάλει τα παρακάτω αναγκαία  αιτήματα.

-       η "ελευθεριακή" αριστερά κάθε απόχρωσης που αποπροσανατολίζει και εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι με τις ασπιρίνες της "αλληλέγγυας" η "κοινωνικής" οικονομίας (με σάλτσα άμεσης δημοκρατίας) θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα στην ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής τους που επιβάλλουν οι ελίτ και τα βολεμένα κοινωνικά στρώματα.

-       ή, τέλος,  η αναρχική αριστερά που πιστεύει ότι με «αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές», και καταλήψεις θα μπορούσε ποτέ ν΄ αλλάξει η κοινωνία , χωρίς να συνειδητοποιεί ότι παρόμοιες ενέργειες, εάν δεν αποτελούν τμήμα συνολικού πολιτικού προτάγματος για τη δημιουργία νέων κοινωνικών θεσμών άμεσης, οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικής δημοκρατίας, δηλαδή μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας, απλά οδηγούν σε «λάιφ-στάιλ αναρχισμό» από αυτούς που βλέπουν ως μοναδικό εχθρό τους την κρατική εξουσία γενικά και τον καταναλωτισμό, λες και είμαστε κάπου μετά το Μάη του 1968 και δεν έχει υπάρξει στο μεταξύ παγκοσμιοποίηση, δεν υπάρχει υπερεθνική και ντόπιες ελίτ που εκτελούν τις εντολές της, δεν υπάρχει ΕΕ και τρόικες…

ΕΜΠΡΟΣ ΟΛΟΙ ΓΙΑ:

1) ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΟΥΝ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ Κ.ΛΠ… ΚΑΙ

2) ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΜΕ ΑΜΕΣΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ:

• ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

• ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ,

• ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ

• ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, ΘΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΥ, ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΛΑΪΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  

www.periektikidimokratia.org

www.mekea.org

επικοινωνία: peridimok@gmail.com

Εύστοχη δήλωση

«Με τη σημερινή ενέργεια ξεσκεπάζεται το αυταρχικό πρόσωπο της κυβέρνησης. Με την επέμβαση των ΜΑΤ στα Σεπόλια σε συνδυασμό με την ολονύκτια επίδοση των φύλλων επίταξης, που μας θυμίζει το σύστημα "Πόρτα- Πόρτα των ΕΛΤΑ", η κυβέρνηση συναγωνίζεται σε "δημοκρατικότητα" ακόμη και τη χούντα των συνταγματαρχών και μάλλον προηγείται.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως εργαλεία τον φόβο, τους εκβιασμούς, τις επεμβάσεις, τις απειλές, τη διαπόμπευση και την προβοκάτσια για να εφαρμόσει τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις προς τους τοκογλύφους δανειστές. Στην επικίνδυνη αυτή τακτική της θα βρει απέναντι της, όχι μόνο τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, αλλά και το σύνολο της κοινωνίας».

Βασίλης Σταθούσης - Πρόεδρος της Ένωσης Εργαζομένων

Γιώργος Κατρούγκαλος: "Στην Ελλάδα λειτουργεί... παρασύνταγμα"

Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη 
Καταργείται η Βουλή, ανοίγει ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή - Υπεύθυνος και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την προστασία του Συντάγματος.

Για ουσιαστική κατάργηση της Βουλής και για παράδοση της νομοθετικής εξουσίας στην τρόικα και στο Εurogroup μιλά στον Δρόμο ο Γιώργος Κατρούγκαλος, συνταγματολόγος, καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης....
Τονίζει πως αυτή τη στιγμή εισάγονται μια σειρά από «παράλληλες» με το Σύνταγμα διατάξεις που περιορίζουν τα δικαιώματα των πολιτών και παραλληλίζει την περίοδο αυτή με σκοτεινά χρόνια της ελληνικής Ιστορίας. 

Επισημαίνει πως η καταπάτηση του Συντάγματος δίνει χώρο σε αντικοινοβουλευτικές στοχεύσεις και χαρακτηρίζει… χρυσή εφεδρεία του συστήματος τη Χρυσή Αυγή. Μιλά, επίσης, για την ανάγκη νέου Συντάγματος με περισσότερες εξουσίες στους πολίτες, που θα κατακτηθούν όμως με την ανατροπή των συσχετισμών όχι μόνο στη Βουλή, αλλά κυρίως στην κοινωνία.

Το τελευταίο διάστημα φαίνεται η νομοθετική εξουσία να έχει μεταφερθεί στα χέρια των υπουργών μέσω των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Ποια είναι η γνώμη σας; 

Ουσιαστικά πρόκειται για κατάργηση της Βουλής ως βασικού νομοθετικού οργάνου της πολιτείας. Ένα μεγάλο κομμάτι αρμοδιοτήτων ουσιαστικά της έχει υφαρπαγεί. Ακόμα, όμως, και όταν έρχονται για να συζητηθούν εκ των υστέρων οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν γίνεται πραγματική συζήτηση γιατί η κυβέρνηση διαλέγει τη διαδικασία του επείγοντος. Είναι διπλά προβληματικό αυτό το φαινόμενο: Αφενός επειδή το Σύνταγμα προβλέπει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να εκδίδονται μόνο για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης. Τον Δεκέμβριο, όμως, είδαμε αίφνης μία από αυτές να προβλέπει την ίδρυση Φιλοτελικού Μουσείου… 

Ακόμα όμως και όταν η Βουλή νομοθετεί, νομοθετεί καθ’ υπαγόρευση. Μην ξεχνάτε πως το φορολογικό νομοσχέδιο πρώτα συζητήθηκε στο Εurogroup, εγκρίθηκε από ‘κεί και μετά κατατέθηκε στη Βουλή, αποδεικνύοντας πως είμαστε ουσιαστικά υπό κηδεμονία και υπό απαγόρευση. Συνεπώς, οι βουλευτές δεν κάνουν πια ούτε το αυτονόητο, δηλαδή συζήτηση και αντιπαράθεση για τα νομοσχέδια. Η Βουλή έπαψε να είναι βήμα διαλόγου.

Πάντως, στην τελευταία περίπτωση οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου συγχωνεύθηκαν σε νομοσχέδιο. Μήπως πήραν το μήνυμα;

Αμφιβάλλω. Η κίνηση αυτή μαρτυρά απλώς διαχειριστική ανικανότητα. Απλά έχασαν την τυπική προθεσμία των 40 ημερών εντός των οποίων λέει το Σύνταγμα ότι πρέπει να κατατίθενται προς κύρωση οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ώστε να ισχύουν και στο μέλλον πέραν της θεωρητικής «έκτακτης» περιόδου. Αυτό, λοιπόν, το όριο το έχασαν όχι επειδή σεβάστηκαν το Σύνταγμα, αλλά από καθαρή ανικανότητα.

Μήπως είναι το ίδιο το Σύνταγμα όμως που επιτρέπει τέτοιες… παρακάμψεις;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι παράλογο το Σύνταγμα. Ούτε και οι ίδιες οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Προβλέπονται για κάποια χρήση. Έχουμε ας πούμε μια φυσική καταστροφή, μια θεομηνία και δεν μπορεί να συνεδριάσει η Βουλή. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τίθεται σε εφαρμογή και δίνει στο Σύνταγμα περιθώριο 40 ημερών για να κυρωθεί αργότερα. Δεν είναι οι διατάξεις παράλογες, παράλογος είναι ο τρόπος που τις χρησιμοποιούν. 

Παράλογη είναι και η αντιμετώπιση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου από τη Δικαιοσύνη. Κατά πάγια νομολογία, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέχει από το να κρίνει αν πράγματι συντρέχουν λόγοι έκτακτης ανάγκης που να δικαιολογούν την έκδοσή τους. Και αυτό συντηρεί την πρακτική της συνταγματικής παραβατικότητας από την πλευρά της κυβέρνησης.

Όσοι μιλούν περί κινδύνου για τη Δημοκρατία κατηγορούνται περίπου για λαϊκισμό.

Κι όμως, είναι προφανής ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία. Με τη συνεχή καταπάτηση του Συντάγματος ο μέσος άνθρωπος πείθεται ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν. Άρα, αν παρανομεί το κράτος, τότε μπορεί να παρανομήσει και ο ίδιος. Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτό ενισχύονται μόνον όσοι έχουν αντικοινοβουλευτική στόχευση, όπως η Χρυσή Αυγή. Εμφανίζονται ως οι βασικές «αντισυστημικές» δυνάμεις ενώ στην ουσία είναι η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Στο αρρωστημένο κλίμα της παρακμής των θεσμών, ο λόγος τους βρίσκει έδαφος και παραπλανά.

Χρειαζόμαστε νέο Σύνταγμα

Ισχύουν στο ακέραιο οι ενστάσεις αντισυνταγματικότητας που είχατε προβάλει με κοινό σας κείμενο 5 συνταγματολόγοι κατά του δεύτερου Μνημονίου;

Βεβαίως, ισχύουν και για τα επόμενα. Με τα μνημόνια παραβιάζονται μια σειρά συνταγματικών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που για να φάνε ψάχνουν στα σκουπίδια, παραβιάζεται σαφώς η Αρχή της Προστασίας της Ανθρώπινης Αξίας. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει στην Ελλάδα Συνταγματικό Δικαστήριο για να το κρίνει αυτό. Η Ελλάδα χρειάζεται νέο Σύνταγμα και ασφαλώς πρόβλεψη για ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Οι πολίτες έχουν «συνείδηση» του Συντάγματος ή μήπως είναι κάτι μακρινό γι’ αυτούς; Γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος ότι η περικοπή του μισθού του, εκτός από άδικη, είναι και συνταγματικά παράτυπη;

Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια έχει επέλθει μια βίαιη συνειδητοποίηση. Ακόμα και αν οι πολίτες δεν έχουν ακριβή γνώση των διατάξεων του Συντάγματος. Συνειδητοποιούν ότι αυτό απαξιώνεται και παραβιάζεται με τον τρόπο που εφαρμόζονται οι μνημονιακές πολιτικές. Πολλές φορές οι πολίτες αναγκάζονται να δεχτούν νόμους άδικους, που όμως επιβάλλονται από την πλειοψηφία, γιατί έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τώρα όμως έχουμε νόμους άδικους που επιπλέον επιβάλλονται με αντισυνταγματικές διαδικασίες και μεθοδεύσεις. Οι νόμοι αυτοί δεν έχουν νομιμοποίηση.

Πάντως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε συνταγματικό το Μνημόνιο…

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην ουσία τα μνημόνια συνιστούν ένα νέο «παρασύνταγμα», δηλαδή ένα μπλοκ διατάξεων, παράλληλο και αντίθετο προς το Σύνταγμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα. Μοιάζει με το πρώτο «παρασύνταγμα», τη σειρά διατάξεων που επιβλήθηκαν μετά τον Εμφύλιο από τους νικητές εις βάρος των χαμένων και εκμηδένιζαν τις ατομικές ελευθερίες, προέβλεπαν εκτοπίσεις και εκτελέσεις. Και τότε οι συνταγματολόγοι είχαν καταγγείλει εκείνο το «παρασύνταγμα» και δυστυχώς και τότε το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν είχε διαγνώσει καμιά αντισυνταγματικότητα στις ρυθμίσεις του. Πάντως, να σας θυμίσω πως η απόφαση του ΣτΕ αφορά μόνο το πρώτο Μνημόνιο και έχει αφήσει ένα παράθυρο για να επανέλθει, εφόσον ληφθούν και άλλα, ακόμη πιο σκληρά μέτρα, όπως συνέβη με τα επόμενα μνημόνια…

Ωστόσο, για το Σύνταγμα εκφράζονται διαμετρικά αντίθετες ερμηνείες με συναδέλφους σας να υπερασπίζονται τα μέτρα. Συνταγματολόγοι είναι και ο κύριος Βενιζέλος, και ο κύριος Λοβέρδος και ο κύριος Παυλόπουλος. Για το ίδιο Σύνταγμα δεν μιλούν στους φοιτητές τους και στην κοινωνία; 

Ξέρετε, στα κοινωνικά ζητήματα δεν μπορεί να υπάρχει αξιακή ουδετερότητα. Η δημιουργία των Συνταγμάτων προκύπτει από συγκρουόμενα συμφέροντα και αυτοί που τα ερμηνεύουν εκφράζουν και διερμηνεύουν τη σύγκρουση αυτή. Έτσι, οι διαφορετικές αξίες του καθενός φυσικό είναι να οδηγούν σε διαφορετικές προσεγγίσεις. 

Πέραν τούτου, κατά τη γνώμη μου, ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που διδάσκει την αμφιβολία. Η εκβιασμένη ομοφωνία είναι το κακό πράγμα, όχι η διαφωνία.

Πάντως, θα σας έλεγα πως ένα θετικό χαρακτηριστικό της δικής μου «γενιάς συνταγματολόγων», είναι πως δεν εκφραζόμαστε… μονομπλόκ, ακόμη και όταν για πολλά συμφωνούμε. Για παράδειγμα με τον Κώστα Χρυσόγονο, αν και στηρίξαμε μαζί την αντισυνταγματικότητα των μνημονίων, εν τούτοις διαφωνήσαμε δημόσια για τα θέματα της παραγραφής των αδικημάτων της λίστας Λαγκάρντ. Θέλω να πω ότι δεν συνεννοούμαστε ώστε να υπάρξει μια «γραμμή» που θα ακολουθηθεί. Αν ανατρέξετε στο παρελθόν θα δείτε πως οι τοποθετήσεις των συνταγματολόγων ήταν πιο απόλυτες και «στοιχημένες».

Η λίστα Λαγκάρντ και η παραγραφή

Τελικά, υπάρχει ζήτημα παραγραφής στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ; Μήπως πάλι το πολιτικό σκηνικό ετοιμάζεται να αθωώσει τον εαυτό του; 

Είναι απαράδεκτη η ρύθμιση του άρθρου 86. Δείχνει πόσο το πολιτικό προσωπικό ήθελε να στήσει ένα προστατευτικό τείχος γύρω του. Έχουμε απαράδεκτες και σύντομες προθεσμίες που οδηγούν είτε στην «απόσβεση», όπως λέμε νομικά, είτε στην παραγραφή. 

Θεωρώ πως δεν πρέπει να υπάρξει παραγραφή. 

Στο κάτω-κάτω όσοι υπερασπίζουμε αυτή την άποψη, στην ουσία υπερασπίζουμε και την υπόληψη του πολιτικού κόσμου. Πρέπει, δηλαδή, να δοθεί η δυνατότητα να διερευνηθούν σε βάθος τα ποινικά αδικήματα. Δεν είναι μόνο η προσωπική μοίρα του κάθε εμπλεκόμενου που κρίνεται. 

Ουσιαστικά, κρίνεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. 

Να ελπίζουμε σε ένα «Σύνταγμα των Πολιτών»; 

Χρειάζεται ένα νέο Σύνταγμα που θα δίνει περισσότερες άμεσες εξουσίες στον καθένα από μας. Υπάρχουν Συντάγματα που καθιερώνουν τη λεγόμενη «λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία», δηλαδή τη δυνατότητα των πολιτών μέσω συλλογής υπογραφών να ζητούν από τη Βουλή την ψήφιση ή την ακύρωση ενός νόμου ή να επιβάλλουν οι ίδιοι οι πολίτες δημοψηφίσματα για σοβαρά θέματα. 

Επίσης άλλα Συντάγματα δίνουν τη δυνατότητα στον πολίτη όχι μόνο να εκλέγει τους αντιπροσώπους του, αλλά και να τους ανακαλεί. Πιστεύω, συνεπώς, πως δεν χρειαζόμαστε μια αναθεωρητική αλλά μια συντακτική Βουλή, δηλαδή ένα νέο Σύνταγμα ώστε να γυρίσουμε σελίδα και στα ζητήματα της πολιτικής και στα ζητήματα της λειτουργίας των θεσμών.

Ναι, αλλά το Σύνταγμα πάντα ένα καθεστώς δεν το φτιάχνει; Μήπως πρέπει πρώτα να αλλάξει η Βουλή; Μια ίδια Βουλή ένα ίδιο Σύνταγμα δεν θα έφτιαχνε;

Προφανώς. Αλλά η αλλαγή των συσχετισμών στη Βουλή δεν φτάνει. Υπάρχει και ο συσχετισμός στην κοινωνία, στο λαό και στο λαϊκό κίνημα. Ο λαός θα επιβάλει ένα πιο προοδευτικό Σύνταγμα. Προς το παρόν, η αντίδρασή του είναι μάλλον παθητική και μουδιασμένη, αλλά για το μέλλον είμαι αισιόδοξος.

Προσφέρει καλό παράδειγμα η Ισλανδία; 

Βεβαίως, η Ισλανδία ξεκίνησε απορρίπτοντας σε δύο δημοψηφίσματα πολιτικές αντίστοιχες με αυτές που επιβάλλονται σε μας και κατέληξε να έχει ένα νέο Σύνταγμα, το πρώτο ίσως στον κόσμο που συζητήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα παράλληλα με τη συζήτηση στα τραπέζια των διασκέψεων. Εν τέλει, το Σύνταγμα αυτό εγκρίθηκε με δημοψήφισμα και μάλιστα όχι απλά με ένα «ναι» ή ένα «όχι», αλλά με πέντε διαφορετικά ερωτήματα για τα πιο κρίσιμα ζητήματα. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι και ελπίζω για την Ελλάδα.

Οι ευθύνες του Κ. Παπούλια

Θα έπρεπε να υπάρχει αντίδραση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; 

Ασφαλώς! Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τυπικής συνταγματικότητας, εάν δηλαδή εφαρμόζεται η διαδικασία και ισχύουν οι προϋποθέσεις που προβλέπει το Σύνταγμα. Όταν καλείται να υπογράψει πράγματα που είναι εμφανώς αντισυνταγματικά, θα πρέπει να ασκεί τις αρμοδιότητες του. Θα έπρεπε, συνεπώς, να αρνηθεί να υπογράψει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, εφόσον δεν προκύπτει η κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Το ίδιο το Σύνταγμα δεν έχει περιορίσει τις αρμοδιότητές του; 

Μα αυτό εντάσσεται στις σημερινές του αρμοδιότητες. Και όχι μόνο αυτό. Μπορεί να αναπέμψει στη Βουλή νομοσχέδιο που θεωρεί αντισυνταγματικό, τουλάχιστον ως προς τα θέματα της διαδικασίας, της «τυπικής συνταγματικότητας». Δείτε το παράδειγμα του τελευταίου Μνημονίου, όπου σε ένα άρθρο μόνο σωρεύτηκαν σε 260 σελίδες διατάξεις άσχετες μεταξύ τους. Είναι προφανώς αντισυνταγματικό κάτι τέτοιο.

Το Σύνταγμα ορίζει ρητά ότι σε ένα νομοσχέδιο δεν μπορούν να μπαίνουν άσχετες διατάξεις και ορισμένα θέματα, όπως τα συνταξιοδοτικά, πρέπει να ψηφίζονται μόνο σε αυτοτελή νομοσχέδια. Δεν το λέω εγώ αυτό, το γράφει ρητά το Σύνταγμα και το είπε ομόφωνα πρόσφατα και η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Είχε, συνεπώς, συνταγματική υποχρέωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αναπέμψει το νομοσχέδιο αυτό στη Βουλή. Δεν το έκανε και προφανώς φέρει ευθύνη.

Η χώρα παραιτήθηκε από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας 

Ένα κράτος που υπογράφει την αυτοκατάργησή του

Έχει βάση η καταγγελία περί εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, με τη δανειακή σύμβαση; 

Ναι, έχει. Η σύμβαση περιέχει μια ρήτρα «παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας». Τι σημαίνει αυτό; Τα κράτη δεν αντιμετωπίζονται από τα δικαστήρια ως εταιρίες ή ιδιώτες. Ειδικότερα, απαγορεύεται να τους κατασχεθούν περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται στενά με την άσκηση των σκοπών τους, η «δημόσια περιουσία» τους, όπως είναι ο νομικός όρος. Για παράδειγμα, ένα πολεμικό πλοίο δεν μπορεί να κατασχεθεί από έναν ιδιώτη επειδή του χρωστά χρήματα το Δημόσιο. Δυστυχώς η Ελλάδα παραιτήθηκε από τις «ασυλίες» αυτές. Σε αυτό υπάρχει αφενός ένας ισχυρός συμβολισμός, αφού το κράτος στην ουσία υπογράφει την αυτοκατάργησή του. 

Αφετέρου, όμως, υπάρχει και ουσιαστικό θέμα. Πρόσφατα η Αργεντινή κινδύνευσε να χάσει όντως μια φρεγάτα η οποία επιχειρήθηκε να κατασχεθεί από κάποιον δανειστή της χώρας, ευρισκόμενη σε ξένα ύδατα. Η Αργεντινή απέτρεψε την κατάσχεση, επικαλούμενη τη σχετική διεθνή σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1926. Η Ελλάδα δεν θα μπορεί να το κάνει σε μια αντίστοιχη περίπτωση, εφόσον παραιτήθηκε από τις ασυλίες αυτές. Ουσιαστικά παραδίδουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στους ξένους δανειστές.

Σχετίζεται η διάταξη αυτή με το Αγγλικό Δίκαιο; 

Όχι ακριβώς. Οι δανειστές πάντα ζητούν την εφαρμογή του Αγγλικού Δικαίου στις συμβάσεις τους, επειδή οι διατάξεις του ευνοούν προδήλως αυτόν που δανείζει έναντι αυτού που χρωστάει. Κυρίως αυτό συνέβαινε στα δάνεια προς τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όμως μετά το PSI και τα ελληνικά ομόλογα υπήχθησαν στο Αγγλικό Δίκαιο. Εκείνο, όμως, που είναι πρωτοφανές είναι η παραίτηση από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας που μας επεβλήθη ως πρόσθετος όρος. 

Τελικά κινδυνεύουμε «να χάσουμε και την Ακρόπολη», όπως ακούστηκε πρόσφατα; 

Θεωρώ πως όχι. Για να γίνει αυτό θα πρέπει κάποιος να προβεί σε αναγκαστική εκτέλεση στο έδαφος της Ελλάδας. Θέλω να πιστεύω πως εκεί τα ελληνικά δικαστήρια θα κρίνουν αντισυνταγματικό ένα τέτοιο τερατούργημα…

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑΣ

Τεχνοκράτης = Αυτός που ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγων. Ο ορισμός είναι γνωστός εδώ και χρόνια. Παρά το γεγονός αυτό, η ανικανότητα των πολιτικών «εμφάνισε» ως λύση τον τεχνοκρατικό αυταρχισμό.
Θυμηθείτε πόσες φορές ακούσαμε ή και ζητήσαμε «επιτέλους μια κυβέρνηση τεχνοκρατών». ...
Υπήρξε, μάλιστα, εκλεγμένος βουλευτής της ΝΔ, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου, ζήτησε να μείνει ισόβιος υπουργός Οικονομικών ένας τεχνοκράτης και αυτός να είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσος ενθουσιασμός από τους εκλεγμένους για τους διορισμένους.
Η τύχη μας αφέθηκε λοιπόν στα χέρια των τεχνοκρατών του ΔΝΤ και των εντόπιων παραγιών τους. Ξεκάθαρη ευθύνη γι’ αυτό έχουν οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες. Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ είχαν αποτύχει πολλές φορές σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν απτόητοι να πειραματίζονται καθώς ένα από τα πλεονεκτήματα του πειράματος, είναι ότι «στον επιστήμονα παρέχεται το δικαίωμα της επανάληψης κατά βούληση και κάθε φορά που κρίνεται αναγκαίο». Άλλωστε, οι τεχνοκράτες σύμφωνα με τον ορισμό τους, μπορούν να υποστηρίξουν ότι πειραματίζονται πάνω σε οικονομίες και όχι σε λαούς, διαχωρίζοντας το ένα από το άλλο. Έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν.
Στα πειράματα περιλαμβάνονται μεταβλητές. Όπως πρόσφατα ομολόγησαν οι κορυφαίοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ και Ντάνιελ Λι – δηλαδή κορυφαίοι τεχνοκράτες – στο πείραμα της ελληνικής οικονομίας έγινε ένα λάθος σε ένα συντελεστή, τον πολλαπλασιαστή, και ως εκ τούτου το πείραμα δεν πέτυχε και οι ασθενείς – θυμάστε που ήμασταν ασθενείς κι έπρεπε να πιούμε πικρά φάρμακα και χειροκροτούσαμε; – απέθαναν.
Προσωπικά πιστεύω ότι το λάθος είναι αλλού. Οι τεχνοκράτες που τόσο θαυμάζουμε, δεν κάνουν πείραμα για να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα. Έχουν έτοιμο το συμπέρασμα και προσπαθούν ντε και καλά να προσαρμόσουν το πείραμα επάνω σε αυτό που πιστεύουν. Αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό που πιστεύουν είναι λάθος, διότι τότε θα κατέρρεε αυτομάτως ο φασισμός των τεχνοκρατών. Σχολές Σικάγου και λοιπά εκκολαπτήρια οικονομοφασιστών θα εμφανίζονταν ως άχρηστα, πράγμα που κανείς οικονομικός δυνάστης δεν επιθυμεί να συμβεί.
Εμείς, λοιπόν, μετά την ομολογία του Ολιβιέ Μπλανσάρ, είμαστε και επισήμως τα πειραματόζωα. Κι όπως όλα τα πειραματόζωα, είμαστε αναλώσιμοι και μάλιστα με την άδεια των εκλεγμένων πολιτικών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που παραχώρησαν την άδεια στους τεχνοκράτες να πειραματιστούν στις ζωές μας. Ως εκ τούτου, ποιος μπορεί να χρεώσει σε κάποιον τεχνοκράτη πολιτική ή ποινική ευθύνη; Στους τεχνοκράτες παρεχωρήθη ένα εργαστήριο με ποντίκια και με την άδεια να τα σκοτώσουν όλα. Αυτό και πράττουν.
Όταν, μάλιστα, οι καταστάσεις αρχίσουν να γίνονται ακραίες, ο τεχνοκράτης έχει έτοιμο το άλλοθί του: «Ο ρόλος μου ήταν καθαρά συμβουλευτικός». Ο Γιάννης Στουρνάρας το είχε ξεκαθαρίσει σε συνέντευξή του στις 7 Δεκεμβρίου: «Θα παραιτηθώ, αν σταματήσουν να γίνονται δεκτά αυτά που εισηγούμαι». Η λέξη – κλειδί είναι «εισηγούμαι». Αυτός εισηγείται. Η κυβέρνηση και η Βουλή αποφασίζει. Από τη στιγμή, λοιπόν, που χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό ο πλέον τελευταίος και αποτυχημένος σε όλες τις προβλέψεις του τεχνοκράτης, είναι λογικό ότι το ίδιο θα πράξουν το ΔΝΤ και οι Βρυξέλλες. Ουσιαστικά λένε «Ας μη μας ακούγατε. Δηλαδή, αν σας λέγαμε να πάτε να πνιγείτε εσείς θα πηγαίνατε;». Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Οι τεχνοκράτες είναι χρήσιμοι σαν σύμβουλοι. Όμως ως εκεί. Αν τους αναθέσεις την ηγεσία και τις αποφάσεις εν λευκώ, αναλαμβάνεις την ευθύνη σου. Κι αυτό θα πρέπει να πράξουν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Σαφώς εξαιρείται ο Λουκάς Παπαδήμος διότι… ήταν τεχνοκράτης στη θέση του πρωθυπουργού! Και μάλιστα ένας τεχνοκράτης που θαυμάστηκε από πλήθος Ελλήνων και δεν εννοώ μόνο τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους μιντιάρχες – εργολήπτες δημοσίων έργων. Αναφέρομαι στον απλό κόσμο που μέσα στον φρικώδη αρχοντοχωριατισμό του θεώρησε τιμή του να κυβερνάται από έναν κοτζάμ τεχνοκράτη που μας έκανε τη χάρη να ασχοληθεί μαζί μας.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς αρνηθούν να αναλάβουν την ευθύνη της παραχώρησης των ζωών μας σε σχιζοφρενείς τεχνοκράτες; Εκεί λογικά παρεμβαίνει η δικαιοσύνη. Αν δεν γίνουν τα οικονομικά χατίρια των υπηρετών της, τότε σίγουρα θα υπάρξουν κάποιες εξελίξεις. Αν όμως υπάρξει η σχετική ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων, τότε κάπως θα πρέπει να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους και δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να το αναλάβει η Φύση.
Ξέρετε, αν δεν υπήρχαν κραυγές που επιχειρηματολογούσαν εναντίον του πειράματος, θα είχαν ένα άλλοθι και οι πολιτικοί. Θα μπορούσαν να πουν «άντε εμείς δεν είδαμε το λάθος, εσείς δεν το είδατε;». Όμως το είχαμε δει και ουρλιάζαμε. Όχι κάποιοι οικονομολόγοι που μπορείς να τους κατηγορήσεις για ιδεολογικά κίνητρα. Φώναζε ο κόσμος της αγοράς. Οι περιπτεράδες. Οι γκαραζιέρηδες. Οι μανάβηδες. Φώναζαν αυτοί που είχαν τελειώσει το Δημοτικό κι έλεγαν ότι πάμε στον γκρεμό. Βέβαια, δεν το έλεγαν με επιστημονική ορολογία, δε μιλούσαν για μεταβλητές, συντελεστές και πολλαπλασιαστές και ως εκ τούτου θεωρήθηκαν αγράμματοι, στούρνοι, λαϊκιστές, μέχρι και εχθροί της χώρας.
Τα λόγια τους, οι κραυγές τους, οι προειδοποιήσεις τους, γράφτηκαν στα χρυσοκέντητα εσώρουχα των δύο καταστροφικών ελίτ: Των πολιτικών και των τεχνοκρατών. Και εκεί συνεχίζουν να γράφονται καθ’ότι το πείραμα συνεχίζεται ως έχει. Μας διασώζουν αφανίζοντάς μας. Μέχρι το πείραμα να υποκύψει στο επιθυμητό τους συμπέρασμα.
Όμως μέσα στην αλαζονεία τους έχουν παραβλέψει ένα μειονέκτημα που παραδέχεται όλη η επιστημονική κοινότητα. Ότι δηλαδή «κανένα πείραμα δεν μπορεί να επεκταθεί απεριόριστα και χρονικά σε παρατηρήσεις συμπεριφορών που είναι ποικιλότροπες». Ελπίζω, όσα ποντίκια επιζήσουμε, να επαληθεύσουμε αυτό το μειονέκτημα γι’ ακόμη μια φορά.
 ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Διαχείριση του φόβου από την κυβερνητική εξουσία – Γιώργος Μαργαρίτης

Από το αφιέρωμα Βία, φόβος και κοινωνία*

Τα πρόσφατα γεγονότα που καταδείχθηκαν ως επέλαση της βίας στην ελληνική πολιτική ζωή του Ιανουαρίου 2013 θα προκαλούσαν ειρωνικό μειδίαμα σε οποιονδήποτε γνωρίζει στοιχειωδώς τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Σε μια ήπειρο που έδωσε δύο παγκόσμιους πολέμους  και εφηύρε τους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια μέσα στα τελευταία 100 χρόνια , σε μια χώρα που γνώρισε εμφύλιο πόλεμο, οι από απόσταση πυροβολισμοί στο έρημο πρωθυπουργικό γραφείο ή οι αψιμαχίες στα υπό κατάληψη κτίρια , ένα και μόνο πράγμα πιστοποιούν: την αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους αφενός και τη βρεφική πολιτική σκέψη των εχθρών του – είτε πρόκειται για παρακράτος , είτε πρόκειται για επίδοξους αντάρτες πόλεων. Με λίγα λόγια , τα γεγονότα αυτά πιστοποιούν την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να σκεφτεί πολιτικά και να δράση συλλογικά.

Η τρέχουσα εικόνα του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ταυτόσημα το βαθύ πολιτικό πρόβλημα της χώρας έχει ρίζες ταξικές. Η αποσάθρωση των μεσοστρωμάτων και των μικροαστικών σταθερών προκαλεί μια αίσθηση μόνιμης  ανασφάλειας σε σημαντικά τμήματα του πληθυσμού, αίσθηση που κινείται από τον απόλυτο πανικό, στην αφύσικη κατάσταση απάθειας, σε αναντίστοιχο με τα συμβαίνοντα πολιτικό νιρβάνα. Από αυτή την πλευρά μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για δυνατότητες χειραγώγησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού που προέρχονται κοινωνικά από τον ενδιάμεσο χώρο και κατά συνέπεια καθορίζουν το κοινοβουλευτικό πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος. Για να το τοποθετήσω καλύτερα , ο ήδη διακρινόμενος και με βεβαιότητα επερχόμενος κλονισμός του κλίματος αισιοδοξίας που καλλιέργησε στις προηγούμενες εβδομάδες – μετά την καταβολή της νέας δόσης/δανείου – η τριμερής κυβέρνηση απαίτησε νέους επικοινωνιακούς χειρισμούς από την κυβερνητική εξουσία. Η κατάσταση ήρεμης προσδοκίας και συνακόλουθα πολιτικής απραξίας που είχε προκαλέσει η αμέσως προηγούμενη  συγκυρία ολοκλήρωνε τον κύκλο της και προφανώς  απαιτούσε νέου τύπου χειρισμούς : τον αισιόδοξο καθησυχασμό χρειάστηκε να τον αντικαταστήσει ο φόβος για το επερχόμενο χειρότερο.

Τότε άρχισε η προσομοίωση του πολέμου- όσο δύναται να προσομοιώσει σοβαρές καταστάσεις η ανάπηρη μικροαστική φαντασία. Αψιμαχίες στη βίλα τάδε και στη βίλα δείνα, καταλήψεις, ανακαταλήψεις, αδέσποτα μπουκάλια, αδέσποτοι κίνδυνοι με επιστέγασμα το ξύσιμο του χρησιμοποιημένου από τον πρωθυπουργό γραφείου στη λεωφόρο Συγγρού και ό,τι ήθελε προκύψει. Και ο παρονομαστής , η  ‘’λίστα Λαγκάρντ’’ και το μεγάλο θέατρο της ηλεκτρονικής αναζήτησης της διαφθοράς σε ένα φύσει και θέσει – από ταξική επιλογή- βυθισμένο στην πολιτική διαφθορά πολιτικό σύστημα. Η κατάσταση θα έδινε σενάριο άριστης κωμωδίας αν δεν προκαλούσε θύματα, αν δεν οδηγούσε σε ολοένα και πιο άγριες κοινωνικές καταστάσεις, σε πόνο για πολλούς και εξαθλίωση.

Το πλέον τραγικό στην όλη αυτή ιστορία είναι ότι ετούτη η πολιτική λειτουργεί χωρίς σχεδόν αντίπαλο. Οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση επιδίδονται με ενθουσιασμό στο παιχνίδι αυτό όπως ακριβώς κάνουν και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης , της αξιωματικής αντιπολίτευσης ιδιαίτερα. ‘Ολοι γνωρίζουν ότι τα μεσοστρώματα ποδηγετούνται εύκολα όταν βρεθούν στη μέγγενη της κοινωνικής σύνθλιψης  και της υποβάθμισής τους. Όλοι γνωρίζουν πώς να εκμεταλλευτούν μια τέτοια κατάσταση για μικροπολιτικά οφέλη πάνω στην ίδια ουσιαστικά- κοινωνικά και εθνικά – πολιτική.

Το αντίπαλο δέος μόνο ταξικά μπορεί να το προσδιορίζει κανείς . Ο κόσμος των παραγωγών, ο κόσμος της εργασίας, είναι ο μόνος που μπορεί να ξεφύγει από αυτή την πολιτική διαχείρισης της προσδοκίας του τρόμου. Για να το κάνει αυτό πρέπει, όμως, να εκφραστεί αξιόπιστα στο πολιτικό επίπεδο .Εδώ βρίσκεται η μόνη ουσιαστικά σωτήρια προσδοκία.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας στο ΑΠΘ

*Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 19/1/2013

Απειλή ιστορικού μαρασμού

Ποια είναι τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα για το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ελλάδα; Κατά τη γνώμη μας, δύο, ένα μετρήσιμο κι ένα μη μετρήσιμο, και τα δύο όμως βόμβες στα θεμέλια: η ανεργία και ο διχασμός ―μάλλον, κερματισμός― της κοινωνίας.
Οι τελευταίες εκθέσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και του ΙΟΒΕ καταγράφουν τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση της οικονομίας και μια ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα. Η ανεργία τον φετινό Οκτώβριο έφτασε το 26,8%, έναντι του 19,7% τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Ο ρυθμός αύξησης είναι τρομακτικός: 2,6% μηνιαίως. Αν διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός, τον Οκτώβριο του 2013 οι άνεργοι θα είναι το 36,5% ― περισσότερο από το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού θα είναι εκτός εργασίας, εκτός βιοπορισμού.
Οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης αντιστοιχούν στους δείκτες της αμερικανικής Μεγάλης Υφεσης, μετά το Κραχ του 1929. Αμερικανοί αναλυτές που παρακολουθούν με ανησυχία την Ευρώπη, υπολογίζουν ότι για να επανέλθει η ανεργία στα κοινωνικώς αποδεκτά επίπεδα του 7,5%, όσο δηλαδή μετριόταν η ανεργία στην Ελλάδα το 2007, θα απαιτηθούν είκοσι χρόνια. Είκοσι χρόνια είναι πολύ μακρύς χρόνος, είναι περίπου μια γενιά: πρώτος είχε μιλήσει για μισή ή μία χαμένη γενιά Ελλήνων ο οικονομολόγος Τομάσο Πάντοα Σιόπα, πρ. υπουργός στην Ιταλία και σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε προβλέψει μια δεκαπενταετία πτώσης ήδη το 2010. Ο δε πρώην πρόεδρος της Bundesbank Aξελ Βέμπερ είχε εκτιμήσει ότι η κρίση χρέους θα ταλανίζει την Ελλάδα για την επόμενη τριακονταετία.
Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Το 26,8% αντιστοιχεί σε περίπου 1,35 εκατομμύρια συμπολίτες, επί συνόλου 5 εκατομμυρίων ενεργού πληθυσμού· 1,35 εκατομμύρια νοικοκυριά, οικογένειες, στερούνται το βασικό ή το αναγκαίο συμπληρωματικό εισόδημα για να επιβιώσουν. Αλλιώς: 3,64 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να παράγουν πλούτο ικανό να θρέψει 11 εκατομμύρια Ελληνες. Δεν γίνεται.
Αυτή η αριθμητική αφόρητης ένδειας μάς οδηγεί αναπόφευκτα στις μη μετρήσιμες αλλά εξίσου αισθητές συνέπειές της: στον διχασμό, τον κερματισμό του κοινωνικού σώματος. Εξαιτίας της κρίσης η Ελλάδα χάνει οδυνηρά ό,τι είχε κατακτήσει με κόπο τη μεταπολεμική περίοδο: υψηλή κοινωνική ομοιογένεια, διαταξική κινητικότητα και μια ευρύτατη μικρομεσαία τάξη. Οι πιο αδύναμοι κρίκοι των μικρομεσαίων στρωμάτων πληβειοποιούνται, τα χάνουν όλα, ενώ και τα μεσαία στρώματα φτωχοποιούνται, χάνουν τα προστατευτικά μαξιλάρια των σταθερών εισοδημάτων και των αποταμιεύσεων και ήδη απειλείται σοβαρά το τελευταίο οχυρό και ταυτοποιητικό στοιχείο, η ακίνητη περιουσία.
Αυτός ο μείζων κοινωνικός μετασχηματισμός ασφαλώς θα εκφραστεί και πολιτικά. Ηδη οι ψηφοφόροι μετατοπίστηκαν μαζικά προς τα άκρα του συμβατικού φάσματος, καθώς η κεντρώα έκφραση κατέρρευσε ηθικά. Η μετατόπιση δεν εκφράζει μόνο την ψήφο· εκφράζει και την οργή, την απόγνωση, τον φόβο, την ελπίδα και, για πρώτη φορά με τέτοια ένταση, τον ταξικό διαχωρισμό. Ο εμφιλοχωρών διχασμός δεν έχει ιδεολογικούς ή πολιτικούς χαρακτήρες, όσο κοινωνικούς και οικονομικούς, δηλαδή ταξικούς. Ακόμη πιο ωμά: οι πεπτωκότες, οι κατεστραμμένοι, οι μη έχοντες ούτε εισόδημα ούτε ελπίδα βραχυπρόθεσμης ανάταξης, βρίσκονται αποκομμένοι από το υπόλοιπο όλον των εχόντων κάτι, βρίσκονται απέναντι, καχύποπτοι και ενάντιοι. Οσο η υπόλοιπη κοινωνία των εχόντων -κάτι ή πολύ- δεν καταφέρνει να ανασχέσει την ερείπωση και να αναδιοχετεύσει μέριμνα, υλική ανακούφιση και εργασία προς τους ανέργους, το ενδεχόμενο ρήξεων θα ενισχύεται.
Συναφές και ίσως πιο ανησυχητικό για το μέλλον, με όρους εθνικούς -ιστορικούς, είναι το φαινόμενο της νεανικής ανεργίας, που φτάνει πια το 56% στις ηλικίες 15-25. Γνωρίζουμε από το κοντινό περιβάλλον μας, πόσο οδυνηρή είναι η ανεργία του πενηντάχρονου: πιθανότατα δεν θα ξαναβρεί ποτέ δουλειά με πλήρεις αποδοχές. Η ανεργία στους νέους δεν τόσο φανερά επώδυνη· ακουμπάνε στην οικογένεια, οι ανάγκες είναι μικρότερες. Είναι όμως πιο ύπουλη και υπονομευτική: ο μακροχρόνιος αποκλεισμός από την είσοδο στην εργασία αναστέλλει βίαια μια αναγκαία τελετή ενηλικίωσης, ψαλιδίζει τα όνειρα, την αυτοπεποίθηση, τη δημιουργικότητα. Κι όχι μόνο κολοβώνει τα νεαρά άτομα σε προσωπικό επίπεδο, αλλά στερεί και την κοινωνία από τις απολύτως αναγκαίες δυνάμεις ανανέωσης: Πώς αλλιώς θα ανανεώσει το έμψυχο δυναμικό της μια κοινωνία στην παραγωγή, στην επιστήμη, στην τέχνη, στις ηγετικές ελίτ; Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα φθίνει δημογραφικά. Προβάλλοντας πάνω στην υπογεννητικότητα, πάνω σε έναν γερασμένο πληθυσμό, τον καλπάζοντα δείκτη νεανικής ανεργίας και αποκλεισμού, η εξαγόμενη εικόνα είναι ζοφερή. Οι μεσήλικες κουρασμένοι και άνεργοι, οι νέοι άνεργοι ή μετανάστες. Κινδυνεύουμε σαν λαός, σαν έθνος, να μπούμε σε τροχιά ιστορικού μαρασμού.
Κασσανδρικές προβλέψεις; Ναι, εφόσον ισχύσουν οι προβολές του δυσχερούς παρόντος στον μέλλοντα χρόνο. Γνωρίζουμε όμως ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται γραμμικά· ρήξεις και ασυνέχειες, επώδυνες συχνά, εκτρέπουν τη ροή προς άλλες, απρόσμενες κατευθύνσεις. Στο μέτρο που μας επιτρέπεται, διότι η Ελλάδα δεν πορεύεται μόνη της αλλά εξαρτώμενη σε πολλά από άλλους, οφείλουμε να κατανοήσουμε τους κινδύνους καταρχάς, και να δράσουμε αποτρεπτικά: να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή, ανακουφίζοντας τους αδύναμους και ανανεώνοντας το συλλογικό φρόνημα. Με δικαιοσύνη και αναδιανομή. Για να επηρεάσουμε κατά το δυνατόν την ιστορική ροή, δηλαδή τη μοίρα μας.
βλέμμα