«Ένα ίδρυμα που όλους μας ενώνει»: Για τους 370+ διανοούμενους που υποστηρίζουν τον ΔΟΛ

apenanti oxthi 

Διαβάζω στο διαδίκτυο ότι 370+ διανοούμενοι έβγαλαν κείμενο υποστήριξης του ΔΟΛ. Το κείμενο έχει ως εξής:

«Καλούμε την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό και να στηρίξουν – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων – τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», των Περιοδικών και της λειτουργίας του ραδιοφωνικού Σταθμού Βήμα FM, του ενημερωτικού πόρταλ in.gr και του πλήθους των ιντερνετικών σελίδων.

Τέτοιες φωνές – είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με όλες τις απόψεις τους – πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται, τώρα που η Ελλάδα χρειάζεται την πολυφωνία όσο ποτέ και ακόμη περισσότερο γιατί ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός πάντοτε στηρίχτηκε σε τέτοιες φωνές.

Η καταδίκη σε ανεργία ενός ακόμη μεγάλου αριθμού εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικών και άλλων που δοκιμάζονται ήδη επί μήνες, θα είναι μια νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».

Όλη την λίστα των (μέχρι τώρα) υπογραφών θα την βρείτε εδώ: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=856876

Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται απλά για ένα κείμενο ευαισθησίας για τους εργαζόμενους, οι οποίοι αναφέρονται στο τέλος. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολιτική πρωτοβουλία διαγραφής των χρεών των…. καπιταλιστών (συγκεκριμένα του ΔΟΛ) , με επιχείρημα την «πολυφωνία» και την «προσφορά στον πολιτισμό». Η οποία μάλιστα εγκαλεί με αυστηρό τρόπο την «Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία».

Κάτω από αυτές τις σημαίες συνασπίζεται, μέσα στους 370+, μεγάλο μέρος της δεξιάς και αριστερής διανόησης της χώρας. Καθηγητές πανεπιστημίου, πρώην υπουργοί, ηθοποιοί, ζωγράφοι, ποιητές, διευθυντές φεστιβάλ, συγγραφείς κλπ. Η υπόθεση του ΔΟΛ ρίχνει τα τείχη δεξιάς-αριστεράς αφού ο αναγνώστης του κειμένου θα βρει διανοητές με «απόσταση από τα κόμματα» μαζί με υπουργούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ονόματα της αριστερής τέχνης μαζί με εκσυγχρονιστές και δεξιούς κ.α. Έτσι ο Νίκος Χριστοδουλάκης ενώνεται με τον Γιώργο Κιμούλη, ο Δημήτρης Καταλειφός με τον Κωσταντίνο Αρβανιτόπουλο κλπ. Είναι φανερό ότι το «ίδρυμα» τα υπερβαίνει όλα αυτά, αφού η εμπλοκή του για δεκαετίες με επιχειρηματικές δραστηριότητες στον χώρο του πολιτισμού είχε σαν αποτέλεσμα την συνεργασία του με μεγάλο μέρος του κόσμου της τέχνης.Συνεργασία μέσα από την οποία προβλήθηκαν και αξιόλογες δουλειές, μέσα στην πλειοψηφία των «Εθνικών επιτευγμάτων» τύπου 2004.


Έτσι τώρα, στις δύσκολες στιγμές, ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης, ανεξάρτητα από την αριστερή η την δεξιά ταυτότητα. Γιατί η «πολυφωνία» και η «προσφορά στον πολιτισμό» είναι, σύμφωνα με τους υπογράφοντες, πάνω από διαφοροποιήσεις. Και όχι η πολυφωνία γενικά αλλά η «πολυφωνία» που παρέχει ο ΔΟΛ, η οποία κινδυνεύει, αν στερηθεί το δικαίωμα του τζάμπα δανεισμού που είχε τόσα χρόνια. Δηλαδή η πολυφωνία-στο γενικότερο της πλαίσιο, με συμπληρωματικές εξαιρέσεις στον κανόνα- του «ζήτω τα μνημόνια», του «΄ζήτω η Ευρωπαική Ένωση», του «κάτω οι συντεχνίες», του «μαζί τα φάγαμε», του «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα πρέπει», του «ξηλώστε το δημόσιο», του «ζήτω η ανταγωνιστικότητα και το τσεκούρι στα εργατικά δικαιώματα», των «μειοψηφιών που απεργούν», η πολυφωνία της καμαρίλας και της «γάτας». Με άλλα λόγια η μονοκομματική «πολυφωνία» της αφήγησης που αναπαράγουν κατά 90% κάθε μέρα, και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όλα τα μέσα και οι μηχανισμοί εξουσίας΄, συκοφαντώντας και αποκλείοντας «πολυφωνικά» κάθε διαφορετική φωνή, πολύ περισσότερο αν προέρχεται από το εργατικό κίνημα.

Όλοι αυτοί οι διανοούμενοι δεν έβγαλαν΄, όχι διακήρυξη σαν αυτή για τον ΔΟΛ, αλλά κανένα αντίστοιχο κείμενο-που να εγκαλεί κάποια κυβέρνηση- για τα χρέη λίγων εκατοντάδων ευρώ που κυνηγάνε τους ανέργους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους. Όπως δεν έβγαλαν ποτέ κανένα κείμενο υπογραφών για να υποστηρίξουν κάποιο εργατικό αίτημα, κάποια απεργία, η να καταγγείλουν τα μνημόνια 1-2-3 (και βλέπουμε) που έφτιαξαν και εφαρμόζουν τώρα μαζί δεξιοί και αριστεροί (άλλη μια υπέρβαση). Ακόμα όμως και για τους εργαζόμενους στον τύπο, πάλι δεν υπήρξε κάποια συμπαράσταση τόσα χρόνια που τα εκδοτικά συγκροτήματα προχωρούσαν σε απολύσεις. Τους θυμήθηκαν όμως τώρα, για να ζητήσουν διαγραφή των χρεών της ιδιοκτησίας του ΔΟΛ.

Όμως ακόμα και έτσι η παρέμβαση είναι σημαντική. Γιατί είναι μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα «που είναι οι διανοούμενοι;». Μετά από αυτό το κείμενο, κανείς δεν θα μπορεί εύκολα να υποστηρίξει το ερώτημα «που είναι», ούτε με «ποιόν είναι». Τουλάχιστον για τους συγκεκριμένους, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι διανοούμενοι που ακολούθησαν έναν διαφορετικό δρόμο. Αυτούς όμως δύσκολα θα τους βρει κανείς στην επικαιρότητα και ακόμα πιο δύσκολα στα πολιτιστικά project των εκδοτικών συγκροτημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι θέσεις εργασίας σε κάθε επιχείρηση τύπου ΔΟΛ θα πρέπει να διασφαλιστούν άμεσα. Οι εργαζόμενοι πάντα πληρώνουν τα επιχειρηματικά παιχνίδια και τις «διευθετήσεις» με τα χρέη, όπως τα πλήρωναν και πριν σκάσουν οι φούσκες με τις τράπεζες. Το πώς θα γίνει αυτό είναι δουλειά των υπευθύνων, δηλαδή των εργοδοτών και του κράτους που δημιούργησαν το πρόβλημα. Πάντως σίγουρα δεν θα γίνει με πρωτοβουλία υποστήριξης διαγραφής των χρεών της…εργοδοσίας, την ώρα που ο κόσμος πεινάει και τον κυνηγάνε οι τράπεζες και οι φοροεισπράκτορες, χωρίς κανείς να τους διαγράφει-όπως θα έπρεπε- τα χρέη.. Γιατί,όπως δείχνει η εμπειρία, τέτοιες παρεμβάσεις έχουν σαν μοναδικό κίνητρο και αποτέλεσμα να εξασφαλιστούν οι εργοδότες και στο τέλος να την πληρώνουν, με μειώσεις μισθών η και απολύσεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι………

Κατερίνα Μαργαρίτη

Η δύσκολη στιγμή που ένας λαός καλείται να ενηλικιωθεί και να πάψει να κατηγορεί τους "γονείς" του...

Όπου και να ταξιδέψω όχι μόνο η Ελλάδα αλλά κι ο πλανήτης ολόκληρος με πληγώνουν, για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη. Στην Ευρώπη ο Β. Σόιμπλε απειλεί την Ελλάδα με το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, λες κι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του για το πόσο πιο καταστροφικός μπορεί να γίνει, την ίδια ώρα που τα σύνορα παραμένουν ερμητικώς κλειστά, η Μεγάλη Βρετανία προειδοποιείται για μια σκληρή έξοδο από την Ε.Ε. και η Ολλανδία, η Γαλλία, αλλά και η Γερμανία προετοιμάζονται για την κατάληψη των "χειμερινών ανακτόρων" από την ακροδεξιά...

Στις ΗΠΑ, πάλι, η ακροδεξιά έχει ήδη καταλάβει την εξουσία στο πρόσωπο του Ντ. Τραμπ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμα ορκιστεί, ωστόσο έχει ήδη φροντίσει να κοινωνήσει τους βασικούς άξονες της πολιτικής του που κινούνται γύρω από έναν παλαιάς κοπής απομονωτισμό, ο οποίος είναι ανεφάρμοστος στον 21ο αιώνα, και τη μισαλλοδοξία. Α, υπάρχει και η Κύπρος που δεν ξέρω αν "οι εμπόροι την μισούνε", όπως έγραψε κάποτε ο Δ. Σαββόπουλος, πάντως σίγουρα την εποφθαλμιούν προτείνοντας ένα σχέδιο λύσης που κάνει την οριστική διχοτόμηση πιο συμφέρουσα εθνικώς ως επιλογή. Αλήθεια, σας ευχήθηκα καλό 2017 ή μήπως με όλα αυτά το ξέχασα;...

"Και τώρα τι κάνουμε ως χώρα;", είναι το εύλογο ερώτημα. "Συναινούμε σε έξτρα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ ώστε να μείνει το ΔΝΤ, να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση, να υπάρξουν περισσότερες ελπίδες για ουσιαστική διευθέτηση του χρέους, να αποφύγουμε ένα καθαρώς γερμανικό μνημόνιο, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και κάποια στιγμή σχετικώς σύντομα να βγούμε στις αγορές; Μπορεί η καταπονημένη μετά από εφτά χρόνια μνημονίων ελληνική κοινωνία να βρει το κουράγιο να αποδεχθεί ένα ακόμα φορτίο δίχως, μάλιστα, να είναι σίγουρη ότι θα είναι το τελευταίο;...

Από την άλλη, πόσο έτοιμη είναι αυτήν τη φορά να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους δανειστές; Είναι εύκολο να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα πως έκανε κωλοτούμπα το 2015 και μετάτρεψε το "όχι" τού δημοψηφίσματος σε "ναι", αλλά η επανεκλογή του δύο μήνες αργότερα απόδειξε ότι το εκλογικό σώμα ήταν εκείνο που δεν επιθυμούσε το Grexit, προτιμώντας το διάβολο που γνώριζε...

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και, πάντως, για να δοθούν απαιτείται πρώτα ο καθένας μας να προχωρήσει αρχικώς σε μια σοβαρή ενδοσκόπηση και για πρώτη ίσως φορά να προτάξει το ταξικό κι εθνικό του συμφέρον πάνω από το ατομικό- οικογενειακό. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή εντολή ούτε για να υπογράψει νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ, αλλά ούτε και για να αποφασίσει Grexit. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν στο τέλος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο οφείλει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μεταφράζεται σε δημοψήφισμα- με καθαρό ερώτημα αυτήν τη φορά για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη- είτε βουλευτικές εκλογές με απολύτως διασαφηνισμένα διλήμματα...

Ο πολυχαϊδεμένος κυρίαρχος λαός, ο οποίος επιλέγει να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους από το να αναλαμβάνει τις ευθύνες του- είναι εκείνος από τον οποίο απαιτεί η δημοκρατία να δώσει ένα τέλος στο δράμα, θετικό ή αρνητικό θα το κρίνει η Ιστορία. Είτε μας αρέσει είτε όχι έχουμε χρέος κι απέναντι στις γενιές που θα μας διαδεχθούν να ενηλικιωθούμε επιτέλους...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Oxfam: Οκτώ άνδρες κατέχουν πλούτο όσο ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός

Σε μια έκθεση που δημοσιεύεται σήμερα για να συμπέσει με τη συνάντηση στο Νταβός της παγκόσμιας ελίτ στο ελβετικό θέρετρο σκι, αποκαλύπτεται ότι 8 άνδρες: Ο Bill Gates (ΗΠΑ, Microsoft), ο Amancio Ortega (Ισπανία, Inditex fashion group), ο Warren Buffett (ΗΠΑ, Berkshire Hathaway), ο Carlos Slim Helú (Μεξικό, Grupo Carso),  ο Jeff Bezos (ΗΠΑ, Amazon), ο Mark Zuckerberg (ΗΠΑ, Facebook), ο Larry Ellison (ΗΠΑ, Oracle) και ο Michael Bloomberg (ΗΠΑ, Bloomberg news) ελέγχουν μεταξύ τους τον πλούτο που ισοδυναμεί με αυτόν που κατέχουν 3,6 δις των φτωχότερων του κόσμου.
Η Oxfam δήλωσε σχετικά με την έκθεση:
«Νέες εκτιμήσεις δείχνουν ότι μόλις οκτώ άνδρες κατέχουν τον ίδιο πλούτο του φτωχότερου μισού του κόσμου. Καθώς ο ρυθμός ανάπτυξης ωφελεί τους πλουσιότερους, το υπόλοιπο της κοινωνίας – ιδίως οι φτωχότεροι – υποφέρει. Ο ίδιος ο σχεδιασμός των οικονομιών μας και οι αρχές της οικονομίας μας μας έχουν φέρει σε αυτό το ακραίο, μη βιώσιμο και άδικο σημείο. Η οικονομία μας πρέπει να σταματήσει να επιβραβεύει υπερβολικά εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή και να αρχίσει να εργάζεται για όλους τους ανθρώπους. Υπόλογες και με όραμα κυβερνήσεις, επιχειρήσεις που λειτουργούν προς το συμφέρον των εργαζομένων και των παραγωγών, ένα περιβάλλον που θα εκτιμάται, τα δικαιώματα των γυναικών και ένα ισχυρό σύστημα δίκαιης φορολόγησης, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της πιο ανθρώπινης οικονομίας».
Ανάμεσα στα θέματα που υπογραμμίζει η έκθεση είναι:

• Από το 2015, το πλουσιότερο 1% έχει στην κατοχή του περισσότερο πλούτο από ό,τι ο υπόλοιπος πλανήτης.
• Οκτώ άνδρες κατέχουν τώρα το ίδιο ποσό πλούτου όσο το φτωχότερο μισό του κόσμου.
• Κατά τη διάρκεια των επόμενων 20 ετών, 500 άτομα θα παραδώσουν $ 2,1 τρισεκατομμύρια στους κληρονόμους τους – ένα ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ινδίας, μια χώρα με 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
• Το εισόδημα του φτωχότερου 10% του πληθυσμού αυξήθηκε κατά λιγότερο από $ 3 ανά έτος μεταξύ του 1988 και του 2011, ενώ το εισόδημα του πλουσιότερου 1% αυξήθηκε 182 φορές περισσότερο.
• Ένας διευθύνων σύμβουλος FTSE-100 κερδίζει τόσο πολύ σε ένα χρόνο όσο 10.000 άνθρωποι που δουλεύουν σε εργοστάσια ενδυμάτων στο Μπαγκλαντές.
• Στις ΗΠΑ, η νέα έρευνα από τον οικονομολόγο Thomas Piketty δείχνει ότι τα τελευταία 30 χρόνια, η αύξηση του 50% των κατώτερων εισοδημάτων ήταν μηδενική, ενώ τα εισοδήματα του 1% της κορυφής έχουν αυξηθεί κατά 300%.
• Στο Βιετνάμ, οι πλουσιότεροι της χώρας κερδίζουν περισσότερα σε μια μέρα από ό, τι οι κερδίζουν οι φτωχότεροι σε 10 χρόνια.

Την πλήρης έκθεση μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της Oxfam εδώ.
Αν περισσότερα στοιχεία χρειάζονταν για να τονιστεί ότι το σημερινό οικονομικό σύστημα δεν είναι κατάλληλο για το σκοπό του, τότε σίγουρα αυτό είναι το στοιχείο.

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Της Αργυρώς Κραββαρίτη

«Οι μάζες είναι ο αποφασιστικός συντελεστής,

αυτές είναι βράχος που πάνω του θα θεμελιωθεί

της επανάστασης η τελική νίκη. Οι μάζες στάθηκαν

στο ύψος τους, την «ήττα» αυτή την έκαναν πραγματικά

έναν κρίκο στην αλυσίδα των ιστορικών εκείνων ηττών

που είναι η δόξα και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού.

Και γι’ αυτό μέσ’ απ’ αυτή την «ήττα» θα βλαστήσει η

μελλοντική νίκη.

«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!». Ηλίθιοι δήμιοι! Η «τάξη»

σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο

«θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς».

Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα:

– Ημουν, είμαι και θα είμαι»

Ρόζα Λούξεμπουργκ 1

Στις 13 Γενάρη του 1919, το δημοσιογραφικό όργανο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών «Vorwarts» δημοσίευσε ένα ποίημα του ποιητή – συνεργάτη του Aρθουρ Ζίκλερ, που τελείωνε ως εξής:

«Εκατοντάδες στη σειρά οι σκοτωμένοι

προλετάριοι.

Ο Καρλ, η Ρόζα, ο Ράντεκ κι η συντροφιά τους

Δεν είναι ανάμεσα στους νεκρούς

προλετάριοι».

Τρεις μέρες αργότερα, στις 16 του μηνός ένα επίσημο ανακοινωθέν πληροφορούσε πως ο Καρλ Λίμπκνεχτ είχε συλληφθεί αλλά σκοτώθηκε, ενώ επιχειρούσε να αποδράσει και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε λιντσαριστεί από εξαγριωμένο πλήθος 2. Ασφαλώς η έμμεση, αρχικά, απειλή θανάτου για τις δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της γερμανικής και παγκόσμιας Επανάστασης και η επιβεβαίωση του τραγικού γεγονότος λίγες μέρες αργότερα, δεν ήταν τυχαία γεγονότα. Ο Καρλ και η Ρόζα, ύστερα μάλιστα από την ήττα της γερμανικής επανάστασης, το Γενάρη του ’19, ήταν προγραμμένοι από το αστικό καθεστώς και τη σοσιαλδημοκρατία, που διεύθυνε τις πολιτικές υποθέσεις της γερμανικής μπουρζουαζίας. Πώς όμως έγινε δυνατή η συνάντησή τους με το θάνατο; Ο Πάουλ Φρέλιχ περιγράφει 3:

«Στις 15 Γενάρη το βράδυ, κατά τις 9 η ώρα, Ο Καρλ και η Ρόζα συνελήφθησαν μαζί με τον Πικ, στο τελευταίο τους καταφύγιο στη Βίλμερσντορφ, προάστιο στα δυτικά του Βερολίνου, στον αριθ. 53 της οδού Μανχάιμ, από μια ομάδα στρατιωτών με επικεφαλής τον υπολοχαγό Λίντερ και τον ξενοδόχο Μέριγκ, μέλος του συμβουλίου των πολιτών της Βίλμερσντορφ. Ο Καρλ και η Ρόζα διαμαρτυρηθήκανε και δείξανε ψεύτικες ταυτότητες, αλλά ένας χαφιές που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λίμπκνεχτ αποκάλυψε ποιοι πραγματικά ήταν. Ο Καρλ οδηγήθηκε πρώτα στο γενικό επιτελείο του συμβουλίου των πολιτών και κατόπιν στο ξενοδοχείο Eντεν. Αμέσως κατόπιν η Ρόζα και ο Πικ φτάσανε επίσης εκεί με ισχυρή στρατιωτική συνοδεία.

Στο ξενοδοχείο Eντεν η δολοφονία του Καρλ και της Ρόζας είχε ήδη αποφασιστεί και οργανωθεί υπό τη διεύθυνση του λοχαγού Παμπστ».

Η δολοφονία και οι δολοφόνοι

Οταν ο Λίμπκνεχτ έφτασε στο ξενοδοχείο δέχτηκε χτυπήματα, με υποκόπανο όπλου, στο κεφάλι, ενώ η Λούξεμπουργκ και ο Πικ έγιναν δεχτοί με ουρλιαχτά και βρισιές. «Ενώ ο Πικ φρουρούνταν σε μια γωνιά του διαδρόμου -συνεχίζει ο Φρέλιχ- η Ρόζα και ο Καρλ σύρθηκαν μπροστά στο λοχαγό Παμπστ για να υποστούν μιαν «Ανάκριση». Λίγο κατόπιν πήραν τον Καρλ. Βγαίνοντας από το κτίριο ένας ναύτης τον έριξε κάτω με χτυπήματα υποκόπανου. Κατόπιν τον ρίξανε σε ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο ανέβηκαν ο υπολοχαγός Χορστ φον Πφλουγκ – Χάρτουνγκ, ο λοχαγός Χάιντς φον Πφλουγκ – Χάρτουνγκ, οι υπολοχαγοί Λίτμαν φον Ρίτεγκεν, Στρίγγε και Σουλτζ και ο ιππέας Φρίντριχ. Στο Νόιερ Σέε μέσα στο Τιέργκαρντεν 4 βγάλανε από το αυτοκίνητο μισολιπόθυμο τον Λίμπκνεχτ, τον τράβηξαν μερικά βήματα και τον δολοφόνησαν. Το πτώμα του το παρέδωσαν κατόπιν σε ένα σταθμό πρώτων βοηθειών με τη δήλωση ότι πρόκειται για το πτώμα αγνώστου.

Λίγο κατόπιν μετά τον Λίμπκνεχτ, η Ρόζα Λούξεμπουργκ σύρθηκε έξω από το ξενοδοχείο από τον υπολοχαγό Φόγκελ. Μπροστά στην πόρτα την περίμενε ο υπολοχαγός Ρούγκε, ένας πνευματικά έκφυλος, που είχε πάρει διαταγή από τους υπολοχαγούς Φόγκελ και Πφλουγκ – Χάρτουνγκ να χτυπήσει τη Ρόζα. Με δυο χτυπήματα του υποκόπανου έσπασε το κρανίο τη Ρόζας. Σχεδόν άπνους ρίχτηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Μερικοί αξιωματικοί πηδήσανε στο όχημα. Ενας χτύπησε τη Ρόζα με τη λαβή του περιστρόφου του. Ο υπολοχαγός Φόγκελ την πυροβόλησε στο κεφάλι. Το πτώμα μεταφέρθηκε μέσω του Τιέργκαρντεν και από εκεί ρίχτηκε από ψηλά, από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβεχρ. Το Μάη του 1919 το πτώμα βγήκε στην όχθη».

Η κηδεία του Καρλ Λίμπκνεχτ που έγινε στις 25 Γενάρη και της Ρόζας Λούξεμπουργκ που έγινε στις 13 Ιούνη του 1919 μετατράπηκαν σε λαϊκές διαδηλώσεις που πήραν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί εργαζόμενοι 5. Ο λαός τίμησε με κάθε τρόπο τους νεκρούς ηγέτες του. Αλλά και η γερμανική αστική τάξη δεν ξέχασε τα μίσθαρνα όργανά της.

«Η κυβέρνηση -γράφει ο Βόλφγκανγκ Ρούγκε 6– αρνήθηκε να δικαστούν οι ένοχοι από ένα έκτακτο δικαστήριο, με τον ισχυρισμό ότι θα ήταν «αδικαιολόγητη ανάμειξη» στις υποθέσεις της στρατιωτικής δικαιοσύνης, και έτσι παρουσιάστηκαν σε ένα δικαστήριο του δικού τους τάγματος, δηλαδή του δολοφονικού σώματος. Οι περισσότεροι από αυτούς που πήραν μέρος στη δολοφονία, ανάμεσά τους κι εκείνοι που εισέπραξαν ένα μέρος της αμοιβής των 100.000 μάρκων, που είχαν οριστεί για τη δολοφονία του Λίμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ, αφέθηκαν ελεύθεροι «λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων». Μόνο δύο αξιωματικοί καταδικάστηκαν για «απόπειρα δολοφονίας», σε χαμηλές ποινές φυλάκισης. Μια βδομάδα όμως αργότερα κατάφεραν να δραπετεύσουν από τη φυλακή».

Δυο ανυπέρβλητες επαναστατικές φυσιογνωμίες

Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ υπήρξε χωρίς αμφιβολία ισχυρότατο πλήγμα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα εκείνης της εποχής, ανεξίτηλο στίγμα για τη γερμανική και διεθνή σοσιαλδημοκρατία, αλλά και η απόδειξη για τον πραγματικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας. Λίγες μέρες μετά το στυγερό γεγονός, στις 19 Γενάρη του 1919, ο Λένιν έδωσε με ακρίβεια την πολιτική του σημασία: «Σήμερα στο Βερολίνο -είπε μιλώντας σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας 7- η αστική τάξη και οι σοσιαλπροδότες πανηγυρίζουν. Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Κ. Λίμπκνεχτ και τη Ρ. Λούξεμπουργκ. Ο Eμπερτ και ο Σάιντεμαν, που τέσσερα ολόκληρα χρόνια έσπρωχναν τους εργάτες στο σφαγείο για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών. Το παράδειγμα της επανάστασης στη Γερμανία μας πείθει ότι η «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της αστικής καταλήστευσης και της πιο άγριας βίας». Το Μάρτη του ιδίου έτους, αναπτύσσοντας, στο ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τις περίφημες θέσεις του για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο Λένιν θα πει 8: «Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά και γιατί αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προηγμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα – μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλ. ανθρώπους που η κρατική εξουσία τους είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης».

Η επαναστατική προσφορά και δράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ ασφαλώς υπήρξε τεράστια, ακόμη και πριν το ξέσπασμα της γερμανικής επανάστασης, όταν το γερμανικό και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, σιγά αλλά σταθερά υποχωρούσε στον οπορτουνισμό και μεταλλασσόταν σε άρνηση του εαυτού του. Τότε, η Λούξεμπουργκ ήταν από τις λίγες προσωπικότητες διεθνώς που ύψωσαν επαναστατικό θεωρητικό λόγο και πράξη. Εχει, επομένως, απόλυτο δίκιο ο Μ. Πορφυρογένης όταν σημειώνει με έμφαση 9: «Για τους διανοούμενους η ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι ένα ολόφωτο άστρο. Δείχνει τι πρέπει να ‘ναι ένας διανοούμενος. Δείχνει πως ο αγώνας του προλεταριάτου δεν έχει ανάγκη από καλοβαλμένα μυαλά μα από μυαλά που να καθοδηγούν καλοβαλμένες γροθιές!».

Αλλά και για τον Λίμπκνεχτ που ήταν περισσότερο πρακτικός, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο μόνος από την κοινοβουλευτική ομάδα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών που καταψήφισε τις πολεμικές πιστώσεις. Ο γνωστός ηγέτης της Γερμανικής Επανάστασης, και φίλος του, Καρλ Ράντεκ γράφει γι’ αυτό το ιστορικό γεγονός 10: «Ο Λίμπκνεχτ έμεινε μόνος. Τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν, μια πικρή πτυχή περιτριγύρισε το στόμα του. Αποφάσισε να δράσει μοναχός του παρά τις συμβουλές των φίλων. Την ώρα εκείνη είδα πως στον Λίμπκνεχτ διαλύονταν οι τελευταίες αμφιβολίες, πως έφευγε η τελευταία απλότητα, πως ξεχύνονταν μέσα του η μεγάλη ηθική δύναμη που δεν τον εγκατέλειψε ως το θάνατο: η σιδερένια αποφασιστικότητα να ανοίξει το δρόμο για ένα νέο ξύπνημα του σοσιαλισμού, κι αν ακόμα θα επρόκειτο το δικό του στήθος να δεχτεί όλες τις κοντακιές».

Για τη στάση αυτή του Λίμπκνεχτ ο Λένιν είχε γράψει με θαυμασμό 11: «Το όνομα του Καρλ Λίμπκνεχτ είναι γνωστό στους εργάτες όλων των χωρών. Παντού, και ιδιαίτερα στις χώρες της Αντάντ, το όνομα αυτό είναι σύμβολο αφοσίωσης ενός αρχηγού στα συμφέροντα του προλεταριάτου, σύμβολο πίστης στη σοσιαλιστική επανάσταση».

Για δε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης είχε σημειώσει χαρακτηριστικά 12: «Ηταν και παραμένει ένας αετός. Και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιβλιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της… θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο».

Τι περισσότερο να προσθέσει κανείς;

Σ’ ένα άρθρο του δημοσιευμένο το 1934 ο δικός μας ο Γ. Ζέβγος σημείωνε για τις δύο αυτές εξέχουσες μορφές της προλεταριακής επανάστασης 13: «Και η Ρόζα, όπως και ο Λίμπκνεχτ, πρόσφεραν άπειρες επαναστατικές υπηρεσίες στο προλεταριακό κίνημα».

Πολύ απλά διατυπωμένο συμπέρασμα ίσως παρατήσει κανείς και όχι άδικα. Ομως οι μεγάλοι επαναστάτες έτσι απλά κατακτάνε το μυαλό και την ψυχή μας. Κι όταν αναφερόμαστε σ’ αυτούς δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε μια πολύ απλή διαπίστωση του Λένιν 14:

«Το αίμα των καλύτερων ανθρώπων της παγκόσμιας προλεταριακής Διεθνούς, των αξέχαστων ηγετών της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης θα ατσαλώσει καινούριες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Και ο αγώνας αυτός θα οδηγήσει στη νίκη».

Παραπομπές

1. Ρ. Λούξεμπουργκ: «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο…», πρόκειται για το τελευταίο άρθρο της γραμμένο στις 14/1/1919. Ολόκληρο το άρθρο στο, Ρ. Λούξεμπουργκ: «Η Εργατική τάξη και ο Πόλεμος», εκδόσεις Κοροτζή, σελ. 76-77

2. Μ. Πορφυρογένη: «Ρόζα Λούξεμπουργκ», περιοδικό «ΝΕΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ», τεύχος 2, Γενάρης 1932, σελ. 49

3. Πάουλ Φρέλιχ: «Ρόζα Λούξεμπουργκ», εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, σελ. 369-370

4. Πρόκειται για πάρκο στο Βερολίνο

5. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Η, σελ. 199

6. Βόλφγκανγκ Ρούγκε: «Η επανάσταση του Νοέμβρη 1918 στη Γερμανία», εκδόσεις ΣΕ σελ. 159

7. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 434

8. στο ίδιο, σελ. 497

9. Μ. Πορφυρογένη: «Ρόζα Λούξεμπουργκ», περιοδικό «ΝΕΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ», τεύχος 2, Γενάρης 1932, σελ. 49

10. Καρλ Ράντεκ: «Καρλ Λίμπκνεχτ», περιοδικό «ΝΕΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ», τεύχος 2, Γενάρης 1932, σελ. 45

11. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 458

12. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 44, σελ. 422

13. Γ. Ζέβγου (Γ. Ζ.): «Ρόζα Λούξεμπουργκ – Καρλ Λίμπκνεχτ». ΚΟΜΕΠ, αριθ. 2/99, 15 Γενάρη 1934, σελ. 5-7

14. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 460

Πηγή: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ – «Ριζοσπάστης»

_________

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή

Κανείς δεν ξέρει

Πού το κορμί της παραχώσαν

Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς

Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν

Μπερτολντ Μπρεχτ

Ρόζα Λουξεμπουργκ… 5 Μαρτίου 1871 – 15 Ιανουαρίου 1919

vathikokkino.gr 

anemosantistasis.blogspot.com

Μποναβεντούρα: ο μυστικιστής πλατωνιστής θεολόγος του Μεσαίωνα

Ο Φραγκισκανικός Ioannes Fidanza ή Bonaventura όπως έγινε γνωστός (1217–1274), ήταν λόγιος με βαθιά επαφή με τον πλατωνισμό. Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες πνευματικές μορφές του λατινόφωνου Μεσαίωνα.  Θεμελιώνει τη μυστική σκέψη που έπεται, αναπτύσσει ένα χριστοκεντρικό θεολογικό σύστημα, πλούσιο σε συμβολικές αναφορές, στο οποίο ο αυγουστίνειος νεοπλατωνισμός αντιπαρατίθεται στον σχολαστικό αριστοτελισμό.

Ο έρωτας δίνει στην ψυχή δύναμη αναγωγής στον ένσαρκο Λόγο και έπειτα στην Αρχή από όπου γεννιέται ο Λόγος και απορρέει ο κόσμος.

Διατέλεσε καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, επικεφαλής του φραγκισκανικού μοναστικού τάγματος και καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ανέπτυξε ένα ευδιάκριτο θεολογικό-φιλοσοφικό σύστημα, βαθιά επηρεασμένο από τον αυγουστίνειο νεοπλατωνισμό και τη φραγκισκανική πνευματικότητα.

Ο Μποναβεντούρα γράφει όταν πια έχει εν πολλοίς επιτευχθεί η μεγάλη σύνθεση αριστοτελισμού και χριστιανισμού κατά τον 13ο αιώνα. Μολονότι στα γραπτά του αξιοποιεί συστηματικά βασικές θέσεις της αριστοτελικής λογικής, φυσικής και ψυχολογίας, ο Μποναβεντούρα ασκεί ευθεία κριτική –νεοπλατωνικής προέλευσης– στην αριστοτελική μεταφυσική.

Σε αντίθεση με τον Θωμά Ακινάτη , του οποίου υπήρξε συγκαιρινός και συνάδελφος στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, ο Μποναβεντούρα δεν δέχεται ότι ο Αριστοτέλης κατέδειξε την αλήθεια στην οποία μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος νους εάν αυτός αρκεστεί στα δικά του και μόνο εφόδια, δηλαδή ανεξάρτητα από το δώρο της πίστεως. Η μεταφυσική του Αριστοτέλη , κατά τον Μποναβεντούρα, δεν είναι απλώς περιορισμένη ως προς το εύρος και το πεδίο της –είναι εσφαλμένη.

Ο θεός του Αριστοτέλη, οριζόμενος ως νόησις νοήσεως, δεν μπορεί να νοήσει τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό του. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν μπορεί να νοήσει τον κόσμο. Αλλά αν δεν μπορεί να νοήσει τον κόσμο, δεν μπορεί και να αγαπήσει τον κόσμο, πράγμα που ακυρώνει τη δυνατότητα της θείας πρόνοιας. Επιπλέον, για τον Αριστοτέλη ο κόσμος είναι αιώνιος, πράγμα που ακυρώνει τη δυνατότητα της ελεύθερης κτίσεως του κόσμου από τον θεό. Η αριστοτελική μεταφυσική, συμπεραίνει ο Μποναβεντούρα, είναι ασύμβατη με τη χριστιανική αλήθεια.

Η κριτική του Αριστοτέλη στις πλατωνικές Ιδέες είναι, κατά τον Μποναβεντούρα, επίσης εσφαλμένη. Σύμφωνα με τον Μποναβεντούρα, ο οποίος αναπτύσσει εδώ ένα κεντρικό μοτίβο της αυγουστίνειας θεολογίας, οι Ιδέες, τα αιώνια αρχέτυπα των κτισμάτων, δεν υφίστανται αυτοτελώς• υφίστανται εντός του θείου νου. Ο θεός γνωρίζει τον εαυτό του, και η γνώση του αυτή είναι ο θείος Λόγος –ο Υιός. Όλα τα κτιστά όντα υπάρχουν μετέχοντας στον Λόγο. Ο Λόγος δεν είναι χωρισμένος σε πολλές ιδέες• η εντύπωση του πλήθους των ιδεών παράγεται εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας να νοήσουμε τον Λόγο στην ενότητά του. Αν αρνηθούμε τις Ιδέες, υποστηρίζει ο Μποναβεντούρα, αρνούμαστε τη δυνατότητα μιας βέβαιης γνώσης. Η βέβαιη γνώση προϋποθέτει τη μεσολάβηση των Ιδεών, δηλ. του θείου Λόγου.

Ο Μποναβεντούρα υιοθετεί τη νεοπλατωνική αρχή σύμφωνα με την οποία τα όντα απορρέουν από μια πρώτη αρχή, την οποία αντικατοπτρίζουν και προς την οποία επιστρέφουν. Μεταξύ θεού και όντων υπάρχει μια σχέση ομοιότητας (similitudo). Κάθε ον είναι ένα ίχνος (vestigium) ή μια σκιά (umbra) του Θεού. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ωστόσο, υπάρχει μια ανώτερη σχέση ομοιότητας: το έλλογο ον είναι εικόνα (imago) του Θεού. Ο Μποναβεντούρα αναπτύσσει το αυγουστίνειο και φραγκισκανικό μοτίβο σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος κατορθώνει τον ύψιστο σκοπό του, την ευδαιμονία, στρεφόμενος όχι στα αισθητά χνάρια του θεού, αλλά στο εσωτερικό της ψυχής του: στην εικόνα του θεού. Η ιδέα μιας βαθμιδωτής ανάβασης της ψυχής από τα αισθητά όντα στον θεό αναπτύσσεται συστηματικά στο Itinerarium mentis ad Deum (Οδοιπορικό του νου προς στον Θεό) του Μποναβεντούρα, ένα από τα διασημότερα κείμενα του σχολαστικού μυστικισμού. 

 sciencearchives.wordpress.com

Το σκάνδαλο Novartis μιλά για ολόκληρο το βιο-φαρμακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα

Χρειάστηκε να ξεσπάσει το «σκάνδαλο» με τη Novartis για να έλθουν στο κέντρο της προσοχής και να πάρουν δημοσιότητα και σ’ αυτή τη χώρα (άραγε για πόσο χρονικό διάστημα;) οι λεγόμενες «αθέμιτες» πρακτικές βάσει των οποίων λειτουργεί η διεθνής (αλλά και η εγχώρια) φαρμακοβιομηχανία.

Πρακτικές που εδώ και δεκαετίες έχουν πάρει μεγάλη δημοσιότητα διεθνώς, μέσα από τις αποκαλύψεις για το πώς δομείται και λειτουργεί η «κακοήθης σχέση» ανάμεσα σε φαρμακευτικές εταιρείες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, ιατρική κοινότητα και κράτος, με αποτέλεσμα τη χειραγώγηση αφενός της αγοράς (προώθηση/απόσυρση, τιμολόγηση φαρμάκων κ.λπ.) και αφετέρου των ερευνητικών δεδομένων που μας πλασάρουν για τις ενέργειες και παρενέργειες των φαρμάκων, τα οποία είναι από ερευνητικές διαδικασίες ελεγχόμενες και χρηματοδοτούμενες από τις ίδιες τις εταιρείες.

Λόγω αυτών των καθιερωμένων πρακτικών τους, όλες σχεδόν οι φαρμακοβιομηχανίες, η μία πίσω από την άλλη, έχουν βρεθεί, ύστερα από καταγγελίες, αποκαλύψεις κ.λπ., στα δικαστήρια, που συχνά τους έχουν επιβάλει τεράστια πρόστιμα, ενίοτε δισεκατομμυρίων.

Αλλά η πληρωμή αυτών των προστίμων είναι μέσα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των φαρμακοβιομηχανιών, καθώς η κερδοφορία τους είναι πολύ υψηλότερη και μπορεί να επιτυγχάνεται ακριβώς μέσω αυτών των «αθέμιτων» πρακτικών που έχουν, ως «ελαφρά παρενέργεια», αυτά τα πρόστιμα.

Γι’ αυτό και η δήλωση του υπουργού Υγείας Α. Ξανθού σχετικά με το «σκάνδαλο» που αποκαλύφθηκε, ότι «η απάντηση είναι: διαπραγμάτευση τιμών αποζημίωσης, διαφανές και δίκαιο σύστημα τιμολόγησης, έλεγχος ζήτησης και θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, όπως δημοσίευση των συναλλαγών των φαρμακευτικών εταιρειών με γιατρούς κλπ», πέρα από ένα ευχολόγιο διαχειριστών του Μνημονίου, είναι, πρωτίστως, αποφυγή του προβλήματος.

Γιατί, εκτός από το γεγονός ότι η αποκάλυψη του «σκανδάλου» δεν προέκυψε (και ούτε επρόκειτο ποτέ να προκύψει) από τον όποιο εγχώριο φορέα, αλλά από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτή η έξωθεν παρέμβαση δεν αφορούσε, γενικά και αφηρημένα, τα θέσφατα, που επικαλούνται, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για τον «υγιή ανταγωνισμό» και για τους «κανόνες κερδοφορίας της ελεύθερης αγοράς», αλλά γιατί η Ελλάδα είναι μεταξύ των τριών ευρωπαϊκών χωρών όπου οι τιμές των φαρμάκων διαμορφώνουν τον μέσο όρο από τον οποίο συγκροτείται ο δείκτης τιμολόγησης για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Και οι δραστηριότητες κερδοφορίας της Novartis είχαν ως αποτέλεσμα αλλαγές προς όφελός της σε σχέση με τη διαμόρφωση των τιμών.

Αρα, πρόκειται για μιαν αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τον πόλεμο των μονοπωλίων μεταξύ τους και όχι για μια κίνηση που αποσκοπεί στην όποια «προστασία των καταναλωτών».

Με τις αποκαλύψεις για χειραγώγηση και διαφθορά να βγαίνουν ως παρενέργεια και όχι ως σκοπός – που, μάλιστα, χρησιμοποιούνται ως ένα μέσο για την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση του κυρίαρχου συστήματος και όχι, φυσικά, για την αλλαγή του.

Γιατί, αν και το φάρμακο είναι ένα κατεξοχήν «κοινωνικό αγαθό», ωστόσο, ποτέ στον καπιταλιστικό κόσμο η παραγωγή και η εμπορική διάθεσή του δεν ήταν στα χέρια του κράτους, ούτε η σχετική έρευνα στα χέρια των πανεπιστημίων ως ανεξάρτητων φορέων.

Γίνονταν, πάντα, από ιδιωτικές επιχειρήσεις (σήμερα μερικές από αυτές είναι από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές παγκοσμίως) με κίνητρο το κέρδος.

Μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν μπορεί να δει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η νομοτελειακή ανάγκη τής κάθε φαρμακοβιομηχανίας να προωθήσει το προϊόν της και να κερδίσει από αυτήν την προώθηση. Και όχι απλώς να κερδίσει, αλλά και να εξαγάγει ένα αυξημένο ποσοστό κέρδους σε σχέση με το κεφάλαιο που έχει επενδύσει.

Είναι επόμενο ότι, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική εταιρεία, θα γίνει η κάθε δυνατή προσπάθεια να πεισθεί ο καταναλωτής για την ποιότητα του προϊόντος και ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατό μέσο επηρεασμού της «επιλογής» του, θεμιτό και αθέμιτο.

Το γεγονός ότι μεσολαβούν ελεγκτικοί μηχανισμοί για την καταλληλότητα του φαρμάκου, τις παρενέργειές του και τους κινδύνους από τη χρήση του (έτσι ώστε να δοθεί ή όχι άδεια κυκλοφορίας με συγκεκριμένες, κάθε φορά, ενδείξεις) δεν αποτελεί ασφάλεια για τον καταναλωτή, δεδομένου ότι η φαρμακευτική εταιρεία έχει τα μέσα να επηρεάζει όχι μόνο την έρευνα και την παραγωγή επιστημονικών εργασιών, που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, ελαχιστοποιώντας ή και αποκρύπτοντας τις παρενέργειες και τους κινδύνους, αλλά και τους ίδιους τους ελεγκτικούς / αδειοδοτικούς μηχανισμούς, μέσα από ένα πολυδαίδαλο δίκτυο διαπλοκής και διαφθοράς, που υφαίνεται γύρω από τα τεράστια κονδύλια των εταιρειών για δωροδοκία και εξαγορά όλων των κομβικών σημείων στη διακίνηση και προώθηση του φαρμάκου – με πρώτους μια μεγάλη μερίδα, στην πλειονότητα, γιατρών.

Οσοι κάνουν σήμερα, τελείως υποκριτικά, τον «έκπληκτο» για την υπόθεση Novartis δεν ξέρουν ότι δεν υπάρχει ιατρικό συνέδριο που να μη χρηματοδοτείται από φαρμακευτικές εταιρείες, συχνά σε πεντάστερα ξενοδοχεία σε ειδυλλιακές βουνοκορφές ή ακροθαλασσιές, με όλα τα έξοδα των συμμετεχόντων πληρωμένα και, σε ορισμένους, «κάτι παραπάνω» για τις «περαιτέρω» υπηρεσίες που προσφέρουν στις φαρμακευτικές εταιρείες;

Δεν ξέρουν για την καθημερινή πολιορκία των νοσοκομείων και όλων γενικά των μονάδων υγείας από τους ιατρικούς επισκέπτες των εταιρειών, με στόχο κυρίως τους γιατρούς, αλλά, ενίοτε, και άλλες ομάδες του προσωπικού που έχουν σχέση με τη διακίνηση του φαρμάκου; Οτι μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης των ειδικευομένων έχει περάσει στα χέρια των φαρμακευτικών εταιρειών, που επιχειρούν, έτσι, να πλάθουν, ήδη από την αρχή, την κουλτούρα, τη νοοτροπία και το προφίλ του γιατρού;

Ας αναρωτηθούμε: γιατί χρειάζεται το φάρμακο να πλασάρεται μέσα από την άμεση επαφή γιατρών και αντιπροσώπων των εταιρειών; Γιατί δεν θ’ αρκούσε στους γιατρούς η αποστολή ενός ενημερωτικού φυλλαδίου με ό,τι η εταιρεία θα ήθελε να γνωστοποιήσει για το φάρμακό της;
Κι ακόμα: δεν έχουν ακούσει οι εδώ κρατούντες για το διεθνές φαινόμενο των ghost writers (συγγραφέων-φαντασμάτων) και των «εταιρειών συγγραφής» επιστημονικών εργασιών, που ανακοινώνονται σε συνέδρια, δημοσιεύονται και διανέμονται, χρηματοδοτούμενες και κατευθυνόμενες από τις φαρμακευτικές εταιρείες και στις οποίες βάζουν τα ονόματά τους με το αζημίωτο γνωστοί επιστήμονες, πανεπιστημιακοί και άλλοι;

Η υπόθεση Novartis δεν είναι παρά μια μικρή σχισμή στο κέλυφος που καλύπτει τη λειτουργία του γνωστού ως βιο-φαρμακο-βιομηχανικού συμπλέγματος, του οποίου η παραμικρή, έστω, αλλά ουσιαστική αμφισβήτηση προϋποθέτει ότι κατανοούμε πώς πραγματικά υπάρχει και λειτουργεί, πώς διαμορφώνει το σύστημα υγείας (καθώς και την ίδια την έννοια της υγείας) και καθορίζει τις ζωές μας.

Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου -ψυχιάτρος
efsyn.gr

Ποιός διαφεντεύει τη διατροφή μας;

  Η διαδικασία συγχώνευσης εταιρειών στον κλάδο της βιομηχανίας τροφίμων συνεχίζεται, επιτρέποντας σε μια μικρή ομάδα πολυεθνικών ομίλων να ελέγχουν την αγορά τροφίμων από τον αγρό μέχρι το ράφι.

«Είναι καιρός να μη μας ενδιαφέρει απλά και μόνο το τι έχουμε στο πιάτο μας», επισημαίνεται στο κείμενο που συνοδεύει τον ετήσιο Άτλαντα Επιχειρηματικών Ομίλων για το 2017, τον οποίο εξέδωσαν από κοινού τα πολιτικά ιδρύματα Χάινριχ Μπελ και Ρόζα Λούξεμπουργκ, με τη συνδρομή των οργανώσεων Germanwatch, Oxfam και BUND, αλλά και της εφημερίδας Le Monde Diplomatique.

Όπως τονίζεται στον οδηγό που δημοσιοποιήθηκε χθες, η εξέλιξη της βιομηχανίας αγροτικής παραγωγής και τροφίμων μας αφορά όλους. Οι αγρότες και οι εργάτες στις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες οικονομίες πλήττονται περισσότερο από την ισχύ των ομίλων που ελέγχουν την αγορά. Όπως τονίζεται μεταξύ άλλων, από το 2015 έχουν γίνει 12 γιγάντιες συγχωνεύσεις εταιρειών, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο μια μικρή ομάδα ομίλων κατά μήκος της αλυσίδας προμηθευτών. Μόλις επτά επιχειρήσεις ορίζουν πλέον την παγκόσμια παραγωγή φυτοφαρμάκων και σπόρων. Στο τέλος του 2017 το φαινόμενο αυτό θα έχει οξυνθεί ακόμη περισσότερο. Όπως επισημαίνει στην DW η Μπάρμπαρα Ουνμούσιχ, διευθυντικό στέλεχος του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ, «βιώνουμε μια εξέλιξη στον τομέα των φυτοφαρμάκων και των σπόρων που θα μας οδηγήσει προσεχώς από τα ολιγοπώλια σε τρία μεγάλα μονοπώλια. Η συγχώνευση της Bayer με τη Monsanto επίκειται, δύο αμερικανικοί γίγαντες, η Dow Chemical και η Dupont, θέλουν επίσης να συγχωνευθούν και στο παιχνίδι βρίσκονται και οι Κινέζοι, που εξαγόρασαν τελευταία τον ελβετικό όμιλο αγροτικών και χημικών προϊόντων Syngenta».

Η Μπάρμπαρα Ουνμούσιχ υπογραμμίζει ότι σε όσο λιγότερα «χέρια» συγκεντρώνεται ο έλεγχος της αγοράς, τόσο περιορίζονται οι επιλογές των καταναλωτών και τόσο πιο εκβιάσιμοι καθίστανται οι εκπρόσωποι της πολιτικής από τους επιχειρηματικούς κολοσσούς.

Παραινέσεις για στροφή σε οικολογικές μεθόδους

Μόλις επτά όμιλοι ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια αγορά φυτοφαρμάκων και σπόρων, επισημαίνει ο Άτλας Επιχειρηματικών Ομίλων 2017

Σύμφωνα με τους συντάκτες του Άτλαντα Επιχειρηματικών Ομίλων, μόλις τέσσερις επιχειρήσεις κυριαρχούν στις εισαγωγές και εξαγωγές αγροτικών πρώτων υλών, κατέχοντας το 70% της παγκόσμιας αγοράς. Πρόκειται για τους αμερικανικούς ομίλους Archer Daniels Midland, Bunge, Cargill και την ολλανδική Luis Dreyfus Company, που μπορούν να εκμεταλλευτούν την τεράστια διαπραγματευτική τους ισχύ σε βάρος των παραγωγών. Οι όμιλοι αυτοί τροφοδοτούν με φθηνές πρώτες ύλες τους κολοσσούς της βιομηχανίας τροφίμων, όπως η Nestle, η Unilever, η Heinz, η Kellogg’s και η Tschibo, που είναι οι κύριοι προμηθευτές των αλυσίδων σούπερ μάρκετ.

Όπως τονίζει κλείνοντας η Μπάρμπαρα Ουνμούσιχ, «θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή των πολιτικών στο ότι η συσσώρευση ισχύος που βρίσκεται σε εξέλιξη αυξάνει τις εξαρτήσεις και τον κίνδυνο εκβιασμού από μεγάλους ομίλους. Θα πρέπει να επεκταθεί και να χρησιμοποιηθεί το δίκαιο του ανταγωνισμού κατά των καρτέλ. Κατά τα άλλα ας στραφούμε σε οικολογικές αγροτικές μεθόδους καλλιέργειας επειδή αυτές οδηγούν σε μεγάλη αύξηση της σοδειάς, που πραγματικά ωφελεί τους αγρότες και παραγωγούς».

__________________________
Πηγή: dw.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Που πάει η Ευρώπη του 21ου αιώνα;

Κώστας Λάμπος

Μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση που ξέσπασε το 2008, εξαιτίας της απόκλισης μεταξύ των οικονομιών του Ευρωπαϊκού Βορά και αυτών του Ευρωπαϊκού Νότου με κατάληξη την Ελληνική κρίση, την ραγδαία άνοδο του νεοφασισμού και την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποκάλυψε την έλλειψη στατικότητας στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα, προφανώς επειδή αυτό σχεδιάστηκε ως γερμανογαλλικός ζωτικός χώρος και όχι ως κοινή πατρίδα όλων των λαών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Γεγονός που επιτρέπει την ανάπτυξη εθνικιστικών ψευδαισθήσεων και φυγόκεντρων δυνάμεων που εμποδίζουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και διευκολύνουν την διάλυση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την επιστροφή στον νοσηρό εθνικισμό του 19ου και του πρώτου μισού του 20 αιώνα, πράγμα που θα εξυπηρετούσε ιδιαίτερα την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού. Μπροστά στην εκδοχή της διάλυσης της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την μετατροπή της Ευρώπης σε ενδοχώρα της αμερικανικής αυτοκρατορίας πολλοί διερωτώνται για το πού πάει η Ευρώπη και ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης και του πλανήτη. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που διαμορφώθηκαν στα πλαίσια της ΕΕ και υπό την πίεση των λαών των χωρών-μελών της, αποδείχτηκαν, παρά τον καπιταλιστικό χαρακτήρα τους, σοβαρό εμπόδιο τόσο για την παγκοσμιοποίηση, όσο και για την αμερικανική και για την νεογερμανική ηγεμονία.
Πολλές απόψεις ακούγονται και οι προτάσεις που διατυπώνονται εκφράζουν συνήθως το όραμα μερίδων του κεφαλαίου για την Ευρώπη  και όχι το όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, των λαών της Ευρώπης:

• Οι πιο αντιδραστικοί προτείνουν τη διάλυση της ΕΖ και της ΕΕ και την επιστροφή στα εθνικά κράτη, παραγνωρίζοντας ότι τα εθνικά κράτη είναι φαινόμενο σύμφυτο με την εμφάνιση και την ακμή του καπιταλισμού και όχι με την παρακμή του.

• Οι ‘συνετοί’ σοσιαλδημοκράτες προτείνουν την επίσπευση της ενωσιακής διαδικασίας με την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και την μετατροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε μια πραγματική ευρωπαϊκή υπερκυβέρνηση του κεφαλαίου που θα συνεχίσει να υποκλέπτει την λαϊκή νομιμοποίηση.

• Κάποιοι τεχνοκράτες προτείνουν την ‘διαφοροποιημένη’, την επιλεκτική ολοκλήρωση που θα εκφράζεται με ομάδες χωρών διαφορετικών ταχυτήτων, ενδεχόμενα και διαφορετικών νομισμάτων και πολιτικών, στα πλαίσια μιας χαλαρής ΕΕ από την οποία θα συνεχίζουν να απουσιάζουν οι τοπικές και εθνικές κοινωνίες και οι ανάγκες τους.

Όλες αυτές οι προτάσεις έχουν μια κοινή φιλοσοφία, τη φιλοσοφία του οικονομισμού που σημαίνει τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, του ανταγωνισμού μέχρις εσχάτων για τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, την υποταγή της κοινωνίας στις επιλογές του κεφαλαίου και την διεύρυνση των οικονομικών, κοινωνικών, περιφερειακών και εθνικών ανισοτήτων. Δηλαδή ‘μια από τα ίδια και
χειρότερα’. Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν επανειλημμένα και με πολλούς τρόπους δείξει την προτίμησή τους για μια Ευρώπη της κοινωνικής ισότητας, της πραγματικής δημοκρατίας και της οικουμενικής ειρήνης.

Τα νέα κοινωνικά κινήματα και στο βαθμό που ξεπερνάνε την ιδεολογική και πολιτική τους εξάρτηση από την τριτοτεταρτοδιεθνιστική και ‘αναρχική’ αριστερά και τις δογματικές αγκυλώσεις τους καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το σημερινό οικοδόμημα της ΕΕ εμποδίζεται από τις υφιστάμενες συνθήκες και δομές να μετεξελιχθεί προς την κατεύθυνση της Ευρώπης των Λαών και γι’ αυτό επιλέγουν την αναγκαιότητα ριζικής
υπέρβασης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής σε όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές του υπαρκτού καπιταλισμού και την αντικατάστασή του με ένα σύστημα κοινωνικής δημοκρατίας που θα στηρίζεται στην κοινοκτημοσύνη με σκοπό την οικονομία των κοινών αγαθών, στην άμεση τοπική δημοκρατία που θα αρθρώνεται σε περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία και κατάληξη έναν  οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Είναι προφανές πως αυτή η προοπτική προϋποθέτει αριστερές και αυτενεργές, αλληλέγγυες και συνεργαζόμενες συνειδητές αμεσοδημοκρατικές κοινωνίες που θα χτίσουν αυτόν τον κόσμο από τα κάτω ξηλώνοντας όλους εκείνους τους θεσμούς και τις δομές που τις κρατούν υπόδουλες και τις μετατρέπουν σε αντικείμενο εκμετάλλευσης, αντί να είναι το υποκείμενο της ιστορίας. Η Ευρώπη, αν θέλει να έχει μέλλον, οφείλει να ξανασυνδεθεί με την αγωνιστική της παράδοση και να πρωταγωνιστήσει και πάλι στο να κάνει η ανθρωπότητα ολόκληρη το επόμενο βήμα στην μετακαπιταλιστική της πορεία στην προοπτική ενός νέου οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να επεξεργαστούν άμεσα ένα νέο όραμα για την Ευρώπη. Ένα όραμα που:

• Θα χτίζεται πάνω σε μια προοδευτική ευρωπαϊκή ταυτότητα με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα και μορφή την άμεση δημοκρατία.

• Θα την απελευθερώσει από την αμερικανική εξάρτηση.

• Θα την απαλλάξει από τον Εφιάλτη του νεογερμανισμού.

• Θα την απομακρύνει από νοσηρότητες παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας ή μήπως κάποιας αμερικανογερμανικής, ή αμερικανορωσικής, ή αμερικανοκινεζικής καπιταλιστικής συνηγεμονίας.

• Θα την οδηγεί έξω από τον καπιταλισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

• Θα υποτάσσει την οικονομική δραστηριότητα στην κοινωνία μέσω της κοινοκτημοσύνης και της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.

• Θα οργανώνει την κοινωνική συμβίωση των τοπικών κοινωνιών και των λαών της στη βάση των κοινών αγαθών και της αταξικής δημοκρατίας με κατάληξη την Συνομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης.

Πολλοί θεωρούν αυτή την Ευρώπη ουτοπία, αλλά ξεχνούν ότι η ουτοπία δεν είναι παρά η εικόνα που οι κοινωνίες έχουν για το δικό τους Αύριο. Ξεχνούν επίσης ότι το Αύριο γίνεται ως Σήμερα πραγματικότητα, η οποία Μεθαύριο θα είναι Χτες, που σημαίνει ότι η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται ως πραγμάτωση ουτοπιών που οδηγούν σταθερά στην κοινωνική ισότητα, στην αταξική κοινωνία και στον Ουμανισμό.
Εναλλακτική λύση, προσφορά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, για την Ευρώπη και την ανθρωπότητα είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αν δεν την ακυρώσουμε έγκαιρα θα την υποστούμε ως έναν νέο ψηφιακό μεσαίωνα και ως το προσχεδιασμένο ‘τέλος της ιστορίας’.

http://tvxs.gr

ΟΚυριάκος Μητσοτάκης μεταξύ Ρέμου και Ρουβά

Αγγελική Σπανού

«Αυτό θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο π@ύστ$ς. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Ηταν Αύγουστος του 2013 όταν ο Αντώνης Ρέμος ξέσπασε εναντίον του Γερμανού ΥΠΟΙΚ ενθουσιάζοντας το κοινό του στο Nammos της Μυκόνου. Τέσσερα χρόνια πριν η διάθεσή του, στο ίδιο μέρος και την ίδια ώρα, είχε χαλάσει γιατί μια μουσική βραδιά με πολλές σαμπάνιες και χωρίς αποδείξεις, κάπως χάλασε όταν έγινε έλεγχος και επιβλήθηκε πρόστιμο για φοροδιαφυγή στους διοκτήτες οι οποίοι, τελικά, ξέμπλεξαν αξιοποιώντας τη ρύθμιση των 100 δόσεων μαζί με τους μη έχοντες, για χάρη των οποίων η κυβέρνηση συγκρούστηκε με την τρόικα προκειμένου να την πείσει να αποδεχθεί τη διευκόλυνση.

Ο Αντώνης Ρέμος συναντήθηκε τη Δευτέρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα γραφεία του προέδρου της ΝΔ και συζήτησαν για όλα τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος σε θερμό κλίμα, όπως μεταδόθηκε. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διακινήθηκαν, το ραντεβού είχε ζητήσει ο τραγουδιστής και θα επαναληφθεί στο μέλλον, ενώ αιρωρούνται φήμες ότι μπορεί να πολιτευτεί στις επόμενες εκλογές. Αν δεν το κάνει ο ίδιος, υπάρχει ο Σάκης Ρουβάς, για την προσέγγιση με τον οποίο έχουν επίσης ενθουσιαστεί στο επιτελείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα επιχειρήματα είναι τα προφανή: Κάποιοι νέοι ψηφίζουν ευκολότερα celbrities, οι γυναίκες είναι επιρρεπείς στους δημοφιλείς, όταν ένα κόμμα συνδέεται με την showbiz σημαίνει πως γίνεται μόδα, επομένως ενισχύει τη δυναμική του.

Ο Ρουβάς δεν βοήθησε το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα παρόλο που ήταν εμβληματική φυσιογνωμία στην προεκλογική καμπάνια, ενώ όλο μαζί το Χόλυγουντ δεν μπόρεσε να βγάλει πρόεδρο των ΗΠΑ την Χίλαρυ Κλίντον. Είτε έχει βάση είτε όχι ο αντίλογος, γεγονός είναι ότι η αβάσταχτη ελαφρότητα της ελληνικής δημόσιας ζωής συνοψίζεται στην κυριαρχία του επικοινωνισμού και στην υποκατάσταση της πολιτικής από τεχνικές.

Οταν δεν έχεις κάτι σοβαρό να πεις, βρίσκεις κάτι να δείξεις. Οταν δεν υπάρχει πρόταση, περισσεύει το θέαμα, όταν λείπει η σκέψη, πληθαίνουν τα παιχνίδια στα ρηχά.

Οι καλλιτέχνες είναι πάντα περιζήτητοι από τα κόμματα όταν πλησιάζουν οι εκλογές. Γιατί η αναγνωρισιμότητα αποτελεί προϋπόθεση για την συγκέντρωση σταυρών, η τάση είναι προς την επιφάνεια, την απλοϊκότητα, την ευκολία, την κατανάλωση, το σουξέ, τον ανορθολογισμό, τη θυμική ανάγνωση της πραγματικότητας.

Σιγά μην άφηνε την ευκαιρία ο διεκδικητής της πρωθυπουργίας που επαγγέλλεται «συμφωνία αλήθειας» και «μεταρρυθμισμό». Ο Ρέμος είναι σταρ. Κάθε καλοκαιρινή του εμφάνιση στο πασίγνωστο μυκονιάτικο στέκι, στην Ψαρού της Μυκόνου, το επιβεβαιώνει, αφού πληρώνουν ακόμη και χίλια ευρώ το άτομο για ένα πρώτο τραπέζι πίστα. Συνεπαίρνει τους θαμώνες που τον αποθέωνουν και όταν έρθει η ώρα θα ψηφίσουν.

Δεν είναι βέβαιο ότι ο Σόιμπλε θα περπατούσε αν έβλεπε τις σαμπάνιες να ρέουν στο Nammos, όπως το φαντάστηκε ο Ρέμος, αλλά είναι πολύ πιθανό ότι θα υπολόγιζε πόσο πάει σε δραχμές. 

http://tvxs.gr

Για ποιον δουλεύει το ”κοινό” νόμισμα…

Λεωνίδας Βατικιώτης

Δεν περίμεναν τις γιορτές να ανοίξουν σαμπάνιες στην Φρανκφούρτη. Τα χαρμόσυνα νέα ήρθαν στις 20 Δεκεμβρίου, με αφορμή την ανακοίνωση για το νέο ύψος ρεκόρ που έφθασε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τον Οκτώβριο, αγγίζοντας τα 28,4 δισ. ευρώ. Τη μεγαλύτερη ώθηση σε αυτή την αύξηση έδωσαν οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου που συνεχίζουν να ξεπερνούν σημαντικά τις άμεσες εσωτερικές επενδύσεις.

Η εικόνα ωστόσο της ”πλεονασματικής ευρωζώνης” πιο πολλά αποκρύπτει παρά αποκαλύπτει, καθώς στο εσωτερικό της οι διαφορές δεν είναι μόνο σημαντικότατες, με τις χώρες της περιφέρειας να καταγράφουν σταθερά έλλειμμα κι αυτές του κέντρου, αλλά και του βορρά πλεόνασμα εντεινόμενες . Δηλαδή, ελλείμματα και πλεονάσματα σταθερά δεν ακολουθούν μια συγκλίνουσα πορεία αλλά μόνιμα αυξάνονται! Κι αυτό κάθε άλλο παρά τυχαία συμβαίνει.

Το ”θαύμα” της ευρωζώνης, σε διεθνές επίπεδο, δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το νέας κοπής ”γερμανικό θαύμα”, εντός και εκτός ευρωζώνης, όπως αποτυπώνεται στην πορεία του λογαριασμού τρεχουσών συναλλαγών του τέταρτου Ράιχ που από ελλειμματικός στα τέλη του 1990, όταν δηλαδή δημιουργούταν το ευρώ, μετατράπηκε ταχύτατα σε πλεονασματικό για να φτάσει φέτος, το 2016 σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Ifo να ξεπεράσει αυτόν της Κίνας, αγγίζοντας το ιλιγγιώδες ποσό των 178 δισ. ευρώ και να γίνει ο μεγαλύτερος του κόσμου. Τη σημαντικότερη συμβολή στην ξέφρενη κούρσα του γερμανικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είχε το εμπόριο αγαθών, με τις εξαγωγές το πρώτο εξάμηνο του 2016 να υπερβαίνουν τις εισαγωγές 159 δισ. δολ.

Από μια άλλη οπτική γωνία, οι γερμανικές εξαγωγές από 30% του ΑΕΠ της χώρας το 2000 έφτασαν το 47% το 2015. Σε ένα δε ακόμη πιο αναλυτικό επίπεδο, τη σημαντικότερη συμβολή σε αυτήν την αύξηση είχαν οι εξαγωγές στις ευρωπαϊκές χώρες, με τη διαμορφούμενη δυναμική να αυξάνει διαρκώς τα ελλείμματα των άλλων χωρών της ευρωζώνης, προς όφελος των γερμανικών εξαγωγών.

Το τεράστιο αυτό (πρωτίστως) οικονομικό όφελος της Γερμανίας ουδέποτε θα είχε καταγραφεί αν δεν υπήρχε το ευρώ που όχι μόνο κατάργησε τη νομισματική προστασία περιφερειακών χωρών με ασθενέστερες παραγωγικές δομές, αλλά προσέφερε στη Γερμανία κι ακόμη μια ώθηση: Το πλεονέκτημα μιας συναλλαγματικής ισοτιμίας, που σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ το Σεπτέμβριο του 2016, είναι 15-20% υποτιμημένη. Εύκολα, λοιπόν γίνεται αντιληπτό ότι σε περίπτωση που η Γερμανία διέθετε δικό της νόμισμα, ουδέποτε θα γευόταν την ώθηση που δίνουν στην παραγωγική της μηχανή (οι οφειλόμενες στο φθηνό για την Γερμανία ευρώ) υψηλές εξαγωγές.

Μόνο που αναγκαία προϋπόθεση για τη γερμανική επιτυχία είναι η συντριβή της παραγωγικής μηχανής της ευρωπαϊκής περιφέρειας…

Πηγή: Εφημερίδα Πριν

Εφυγε ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 91 ετών, άφησε την Δευτέρα ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές των τελευταίων δεκαετιών, ο Πολωνός Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς.

Πολέμησε ενάντια στους Ναζί μέσα από τον πολωνικό στρατό, από τον οποίο αποστρατεύτηκε μετά τον πόλεμο εξαιτίας της αντισημιτικής εκκαθάρισης. Επηρεασμένος από τον Μαρξ και τον Βέμπερ, αλλά και τους Αντόρνο, Καστοριάδη και Λεβινάς, μελέτησε εμβριθώς τη ρευστότητα της ανθρώπινης ταυτότητας, το Ολοκαύτωμα, το φαινόμενο του καταναλωτισμού και την παγκοσμιοποίηση.

Πέθανε στο σπίτι του στο Λιντς κοντά στην οικογένειά του. Τελευταίο του βιβλίο στα ελληνικά το «Πλούτος και ανισότητα» από τις εκδόσεις Οκτώ.

συνέντευξη που έδωσε στην Εφημερίδα των Συντακτών τον Αύγουστο του 2013, με εξαιρετική επικαιρότητα όμως ακόμα και σήμερα.

• Εχετε δηλώσει ότι στις σημερινές κοινωνίες η οικονομία βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από την πολιτική. Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της δυσαρμονίας;
Στην τωρινή του κατάσταση το κράτος στερείται των μέσων και των πόρων ώστε να εκπληρώσει το καθήκον για αποτελεσματική επιτήρηση και έλεγχο των αγορών, για να μη μιλήσουμε για την αναγκαία ρύθμιση και τον χειρισμό τους. Η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του κράτους να ανταποκριθεί βασίζεται στην προϋπόθεση ότι και οι δύο συνθήκες του αποτελεσματικού μάνατζμεντ της κοινωνικής πραγματικότητας –η εξουσία και η πολιτική– βρίσκονται στα χέρια του κράτους, το οποίο πρέπει να είναι κυρίαρχος αφέντης εντός των γεωγραφικών του ορίων: «εξουσία» σημαίνει η ικανότητα να φέρει εις πέρας τις υποθέσεις, ενώ «πολιτική» σημαίνει η ικανότητα να αποφασίζει ποια πράγματα πρέπει να γίνουν.

• Αυτό αφορά τη θεωρία…
Ωστόσο, μέχρι τώρα το κράτος έχει χάσει μεγάλο και αυξανόμενο μέρος από την προηγούμενη πραγματική ή τεκμαρτή εξουσία του (να κάνει πράγματα), η οποία έχει τώρα απαλλοτριωθεί από το υπερ-κράτος, τις παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες λειτουργούν σε έναν ανεξέλεγκτο πολιτικά «χώρο ροών» (όρος του Μανουέλ Καστέλ), ενώ το πραγματικό βεληνεκές του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων δεν κατόρθωσε να υπερβεί τα κρατικά σύνορα. Κάτι που σημαίνει, απλά και καθαρά, ότι τα Οικονομικά, τα επενδυμένα κεφάλαια, οι αγορές εργασίας ή η κυκλοφορία των εμπορευμάτων βρίσκονται εκτός βεληνεκούς των μόνων διαθέσιμων πολιτικών οργανισμών αυτής της περιόδου, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τις λειτουργίες της επιτήρησης και της ρύθμισης [των αγορών]. Είναι η πολιτική που χρονίως πλήττεται από το έλλειμμα εξουσίας, η οποία αντιμετωπίζει την αμφισβήτηση από δυνάμεις που έχουν αυτονομηθεί από τον πολιτικό έλεγχο.

• Πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ των ιδιωτικών συμφερόντων και του κοινού καλού σε μια περίοδο οξείας κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, όταν κυριαρχούν η αμοιβαία καχυποψία και ο ανταγωνισμός;

Ενας από τους πλέον βασικούς λόγους για την αδυναμία των κυβερνήσεων να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους είναι η «η διπλή δέσμευση» την οποία κατά κανόνα αντιμετωπίζουν στις δημοκρατικές χώρες. Ολες τους είναι εκτεθειμένες σε δύο αντιφατικές πιέσεις, με απαιτήσεις που πολύ συχνά είναι αδύνατο να συγκεραστούν. Δεδομένης της απόστασης που χωρίζει τους τόπους απ’ όπου προέρχονται οι πιέσεις, το να κοιτούν [οι κυβερνήσεις] και προς τις δύο πλευρές έχει ως πιθανότερο αποτέλεσμα να αλληθωρίσουν παρά να καταλήξουν σε έναν αποδεκτό συμβιβασμό. Η «διπλή δέσμευση» έχει ένα αποτέλεσμα όχι διαφορετικό από εκείνο που έχει ένας ζουρλομανδύας – το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο: ανικανότητα και σοβαρός περιορισμός στις κινήσεις, ιδιαιτέρως στις κινήσεις που γίνονται από τον ίδιο που φορά τον ζουρλομανδύα με δική του πρωτοβουλία, για κάποιο σκοπό που έχει επιλέξει.

• Σε ποιες πιέσεις ακριβώς αναφέρεστε;
Οι δύο πιέσεις που ανέφερα προέρχονται αντίστοιχα από τους εκλογείς που μπορούν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις και από την άλλη από δυνάμεις ήδη παγκοσμιοποιημένες, με τη δυνατότητα μετακίνησης χωρίς πολιτικούς περιορισμούς και ικανές να επωφελούνται από πλεονεκτήματα όπως η ελευθερία να αναβάλλουν και τελικά να ακυρώνουν κάθε απόφαση που λαμβάνει η κυβέρνηση ενός κράτους, σε περίπτωση που αυτή δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντά τους.

• Εχετε πει ότι η λύση στη σημερινή κρίση της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι «μια διαδικασία διαρκούς επανεπινόησης» μέσα σε μια κατάσταση μη αντιστρεπτής παγκοσμιοποίησης. Τι εννοείτε;

Κρίση ονομάζουμε την περίοδο κατά την οποία αποφασίζουμε ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε για να πάμε μπροστά, την ώρα που στο οπλοστάσιο της ανθρώπινης εμπειρίας φαίνεται να μην έχουν απομείνει αξιόπιστες στρατηγικές από τις οποίες να μπορούμε να διαλέξουμε. Η τωρινή μας κρίση είναι πάνω απ’ όλα μια κρίση πολιτικών εκπροσώπων – αν και σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για μια κρίση εδαφικής κυριαρχίας. Κάθε τυπικά κυρίαρχη εδαφική οντότητα [κράτος] μπορεί να λειτουργεί στις μέρες μας ως σκουπιδοτενεκές για προβλήματα που έχουν την καταγωγή τους εκτός βεληνεκούς των οργάνων πολιτικού ελέγχου που διαθέτει.

Ετσι, υπάρχουν ελάχιστα που μπορεί να κάνει για να σταματήσει αυτή την εξέλιξη, λαμβάνοντας υπόψη τον ελάχιστο όγκο των εξουσιών που έχουν απομείνει στη διάθεσή του. Ορισμένα κράτη, των οποίων ο αριθμός αυξάνεται, υποβιβάζονται πρακτικά σε επίπεδο μιας τοπικής αστυνομίας, η οποία αγωνίζεται να περισώσει ένα μικρό τμήμα «νόμου και τάξης», αναγκαίου ως τροχονόμου για όσους πάνε και έρχονται (στην επικράτειά τους), χωρίς όμως τα ίδια να θέλουν ή να μπορούν να τους ελέγξουν. Πάντως, όσο μεγάλη και εάν είναι η απόσταση ανάμεσα στην κυριαρχία τους de jure και την κυριαρχία τους de facto, όλα τα κράτη είναι αναγκασμένα να αναζητούν τοπικές λύσεις σε προβλήματα που έχουν παγκόσμιες γενεσιουργούς αιτίες – ένα καθήκον που υπερβαίνει την ικανότητα όλων τους, πλην ελαχίστων πλούσιων και εφευρετικών ανάμεσά τους.

• Και η Ευρωπαϊκή Ενωση;

Η Ε.Ε., ως ένα σύνολο εθνών-κρατών επιφορτισμένο καταστατικά με το καθήκον να αντικαταστήσει τον διακρατικό ανταγωνισμό με τη συνεργασία και την αναδιανομή, βρίσκεται σε μια πραγματικά δύσκολη θέση: αποτελεί το εργαστήριο (αν όχι το μοναδικό, τότε σίγουρα επί του παρόντος το πιο προχωρημένο παγκοσμίως) στο οποίο δοκιμάζεται το ποιες μέθοδοι θα χρησιμοποιηθούν για να αντιμετωπιστεί η παρούσα δυσαρμονία μεταξύ [οικονομικής] εξουσίας και πολιτικής. Αναμφίβολα, αυτή είναι η πιο σημαντική από τις τωρινές συμβολές της Ευρώπης στις προοπτικές του πλανήτη να επιβιώσει. Τα σημερινά βάσανα μπορεί να αποδειχτούν οι ωδίνες γέννησης μιας ανθρωπότητας ειρηνικής με τον εαυτό της, η οποία θα μπορεί να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τις απαιτήσεις της νέας και αναντίστρεπτα παγκοσμιοποιημένης κατάστασης.

• Πώς κρίνετε τα διαδοχικά επεισόδια «εκρηκτικής αλληλεγγύης» ή τα συχνά «καρναβάλια αλληλεγγύης», όπως το «Occupy Wall Street» και οι Αγανακτισμένοι;
Με τους θεσμούς του έθνους-κράτους να μην είναι πλέον επαρκείς παίκτες που υπόσχονται να χαράξουν περισσότερο βατά μονοπάτια και να διορθώσουν οδυνηρά λάθη, ποια δύναμη μπορεί να καλύψει την κενή θέση του φορέα της κοινωνικής αλλαγής; Πρόκειται για μια ερώτηση που γίνεται όλο και πιο αμφιλεγόμενη. Βέβαια, δεν λείπουν οι προσπάθειες διερεύνησής της. Υπάρχει πληθώρα προσπαθειών για να βρεθούν νέα όργανα συλλογικής δράσης τα οποία να ταιριάζουν καλύτερα στην αυξανόμενα παγκοσμιοποιούμενη ρύθμιση από τα πολιτικά εργαλεία που επινοήθηκαν και εφαρμόστηκαν στην εποχή της εθνογένεσης μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας. Εργαλεία που γι’ αυτόν τον λόγο έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν τη λαϊκή βούληση να καρποφορήσει, πολύ περισσότερο απ’ όσο τα φαινομενικά «κυρίαρχα» κρατικά όργανα μπορούν να ονειρευτούν.

• Τέτοια εργαλεία μπορεί να είναι τα νέα κινήματα; Και ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές σ’ αυτά;

Τέτοιες αναγνωριστικές απόπειρες εξακολουθούν να έρχονται στο προσκήνιο από πολλές γωνιές της κοινωνίας και κυρίως από το «πρεκαριάτο», ένα ραγδαία αυξανόμενο κοινωνικό στρώμα που έχει εμβαπτιστεί και έχει απορροφήσει οτιδήποτε έχει μείνει από το πρώην εργοστασιακό προλεταριάτο μαζί με ακόμα ευρύτερα κομμάτια της μεσαίας τάξης. Η βάση πάνω στην οποία αυτό το στρώμα παραμένει «ενωμένο» μέχρι σήμερα είναι μόνο μια αίσθηση ζωής πάνω σε κινούμενη άμμο ή στους πρόποδες ενός ηφαιστείου. Ενας απ’ αυτούς τους συνεχιζόμενους πειραματισμούς, ο οποίος τραβά την προσοχή των ΜΜΕ, είναι ένα φαινόμενο που ονομάστηκε «κίνημα των Αγανακτισμένων» και έχει τις ρίζες του σε ακόμα πιο πολύχρωμες εμπειρίες: από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την πλατεία Ταξίμ μέσω του πάρκου Ζουκότι στη Νέα Υόρκη.

• Ποιο είναι το σύντομο μήνυμα που θα στέλνατε σε μπουκάλι προς το μέλλον;
Να φέρουμε τα πολιτικά μας εργαλεία, τα οποία είναι ακόμα απολύτως τοπικά, στο επίπεδο των δυνάμεων που είναι ήδη παγκόσμιες, έτσι ώστε να μπορέσει η πολιτική για ακόμα μία φορά να ελέγξει τις δυνάμεις που βρίσκονται προσώρας εκτός ελέγχου. Και η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί ακόμα να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα στον δρόμο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Είναι αλήθεια ότι έχουν συσσωρευτεί αρκετές αποδείξεις, οι οποίες μας δείχνουν ότι ο κόσμος στον οποίο βρεθήκαμε και τον οποίο καθημερινά αναπαράγουμε -συνειδητά ή ασυνείδητα- μέσω των πράξεών μας δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός όσον αφορά το πόσο προάγει την αλληλεγγύη. Αλλά δεν λείπουν και οι αποδείξεις που μας δείχνουν ότι το πνεύμα και η δίψα για αλληλεγγύη δεν το βάζουν κάτω.

Ξανά και ξανά, αθόρυβα και επίμονα, αυτό το πνεύμα επιστρέφει από την εξορία.

Τάσος Τσακίρογλου-efsyn.gr

Τι χρωστάει η Ελλάδα (αναλυτικά στοιχεία) - Και γιατί δεν βιάζεται η Τρόικα (για το νέο εκβιασμό)

Το ThePressProject την προηγούμενη εβδομάδα δημοσίευσε παρέμβαση της συντακτικής ομάδας επισημαίνοντας τους κινδύνους που κρύβονται αν οι διεθνείς πιστωτές επιμείνουν σε μέτρα όπως την επέκταση του δημοσιονομικού Κόφτη. Το κείμενο αυτό είχε στόχο να αναδείξει τους κινδύνους για τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας. Σήμερα δημοσιεύουμε τα στοιχεία που δείχνουν γιατί η ελληνική κυβέρνηση ήθελε διακαώς να κλείσει το συντομότερο δυνατό την 2η αξιολόγηση και να πάρει τα μέτρα ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους και κατ΄ επέκταση παρουσιάζουμε με διαδραστικό τρόπο τον μηχανισμό (εκβιασμό) με τον οποίο οι διεθνείς πιστωτές σκοπεύουν να σύρουν την Ελλάδα σε έναν ακόμα «επώδυνο συμβιβασμό».

Όπως φαίνεται στο γράφημα παρακάτω το 2017 είναι η χειρότερη χρονιά όσον αφορά την αποπληρωμή χρεών που πρέπει να κάνει καθώς από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο θα πρέπει να καλύψει 15,3 δισεκατομμύρια ευρώ σε κατόχους ελληνικών ομολόγων, 1,6 δισ. στον ESM, 2,9 δισ. στην ΕΚΤ και περίπου 400 εκατομμύρια στο ΔΝΤ (παρόλο που αυτό δεν έχει πληρώσει περίπου 8 δισ. ευρώ βάσει της δανειακής σύμβασης του 2ου Μνημονίου). Συνολικά το 2017 η Ελλάδα καλείται να καλύψει ένα δυσθεώρητο που πλησιάζει τα 25 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ποσό είναι μόλις 6 δισ. ευρώ λιγότερα από όσα πληρώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, από τη στιγμή που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι όταν βλέπετε τους εκπροσώπους των «Θεσμών» να μιλάνε για αναβολή του κλεισίματος της αξιολόγησης για τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο (κάποιοι κάνουν λόγο ακόμα και για τον Μάρτιο) θα πρέπει να γνωρίζετε ότι χωρίς τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους (που θα μετακυλούσαν κάποιες από τις βραχυπρόθεσμες πληρωμές της Ελλάδας) η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα βρεθεί για 2η φορά στον τοίχο, όπως ακριβώς έγινε τον Ιούνιο του 2015. Και αυτή τη φορά οι τράπεζες είναι ήδη κλειστές, οπότε ο εκβιασμός μπορεί να είναι και ακόμα χειρότερος

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΔΩ

TPP

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com