Με νέο βίντεο οι Anonymous προειδοποιούν για Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Σύμφωνα με την ομάδα Anonymous,ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών, καθώς όπως αναφέρουν, το τελευταίο διάστημα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους Βρετανοί, ετοιμάζονται να κινηθούν προς την Πολωνία, σε μια μεγαλειώδη στρατιωτική συγκέντρωση δυνάμεων του ΝΑΤΟ που έχει γίνει ποτέ στα ρωσικά σύνορα από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Επιπλέον, το σενάριο αυτό ενισχύει το γεγονός της διεξαγωγής ασκήσεων έκτακτης ανάγκης, το οποίο ολοκληρώθηκε από πλευράς Ρωσίας με την κινητοποίηση 40 εκατομμυρίων πολιτών, μετά από απόφαση του Ρώσου προέδρου Πούτιν, ώστε να υπάρξει μια σχετική προετοιμασία για έναν ενδεχόμενο πυρηνικό ή βιολογικό πόλεμο.

Τέλος, κάνουν αναφορά και στον υπουργό Άμυνας της Κίνας, ο οποίος σε δηλώσεις του μίλησε για τον έλεγχο πυρηνικών όπλων.

 lefterianews.wordpress.com

 Τα παραπάνω αξίζει να μελετηθούν σε συνδυασμό με την ανάρτηση μας που περιγράφει την αλλαγή του Ρωσικού Πολεμικού δόγματος:

Το νέο δόγμα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής: «Η Ευρώπη αποτελεί απειλή για την ασφάλειά μας»
Τέλος, ενδεικτική των προβληματισμών αλλά και των απόψεων που αναπτύσσονται ήταν η τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στο δείπνο εργασίας που παρέθεσε ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ στους υπουργούς Εξωτερικών στις Βρυξέλλες με θέμα την ασφάλεια στον ευρωατλαντικό χώρο και την προσέγγιση που θα πρέπει να ακολουθήσει το ΝΑΤΟ έναντι της Ρωσίας.

Ο κ. Κοτζιάς, κατά την παρέμβασή του, τόνισε ότι υπάρχουν εγγενείς αντιφάσεις και αντιθέσεις στα φαινόμενα, οι οποίες δεν λαμβάνονται υπόψη.

Χαρακτηριστικά ανέφερε το γεγονός ότι η Ρωσία είναι μία «αδύναμη δύναμη»:

Είναι δύναμη και διεκδικεί, αλλά είναι αδύναμη και δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό που θέλει. Και είναι μία αναθεωρητική δύναμη που θέλει να αλλάξει τις δομές του διεθνούς συστήματος αλλά δεν είναι σε θέση να το κάνει. Αυτό εξηγεί, όπως τόνισε, τη συμπεριφορά της.

Ο υπουργός Εξωτερικών άσκησε κριτική στην κακή συνήθεια και πρακτική που ακολουθείται στις νατοϊκές συναντήσεις να λέγονται από όλους τα ίδια και να αποφεύγουν όλοι να απαντήσουν στον πυρήνα των ζητημάτων. Αυτό, τόνισε ο κ. Κοτζιάς, το είδαμε χαρακτηριστικά με τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ.

Το ίδιο, σημείωσε, συμβαίνει και με τη Ρωσία.

Δεν απαντάμε στο κεντρικό ερώτημα εάν θέλουμε και θεωρούμε τη Ρωσία μέρος της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας.

Στον Ψυχρό Πόλεμο, παρ’ όλη την αντιπαλότητα και διαπάλη των συστημάτων, η Σοβιετική Ένωση ήταν μέρος του Ελσίνκι, μιας αρχιτεκτονικής δομής ασφάλειας. Το κεντρικό ερώτημα σήμερα, όπως επισήμανε, είναι εάν θέλουμε να φτιάξουμε μία δομή ασφάλειας ενάντια στη Ρωσία ή μια κοινή δομή ασφάλειας της Ευρώπης με τη Ρωσία.

Υπογράμμισε ότι το άλλο στοιχείο της συμπεριφοράς της Ρωσίας είναι στο near abroad (το εγγύς εξωτερικό), ότι δηλαδή στην περιφέρειά τους οι Ρώσοι δεν έχουν την ίδια συμπεριφορά όπως σε μακρινές χώρες. Δεν επιθυμούν να αλλάξουν τα σύνορα της Γαλλίας ή της Ισπανίας. Το εγγύς εξωτερικό τους όμως το θεωρούν προνομιακό πεδίο ελέγχου τους. Κάτι που στη Δύση, όπως σημείωσε ο κ. Κοτζιάς, δημιουργεί διάσταση απόψεων ως προς την πολιτική έναντι της Ρωσίας, διότι αυτός που δεν βρίσκεται στο near abroad θεωρεί ότι είναι υπερβολικές οι ανησυχίες των χωρών που είναι στο near abroad της Ρωσίας.

Όλες οι παραπάνω εξελίξεις μας θέτουν ένα πολύ κρίσιμο καθήκον. Αυτό της ανασυγκρότησης του Αντιπολεμικού Κινήματος.

Η ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ στο επόμενο διάστημα θα λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Ποιος θα τολμήσει να πει στο λαό πως το Grexit είναι χειρότερο από τη λιτότητα μέχρι και το 2028;...

Μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου και ύστερα από την εκλογική νίκη τού Σεπτεμβρίου του 2015 είχα γράψει πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε μπροστά του μια αποστολή που έμοιαζε σχεδόν αδύνατη, να συγκεράσει δηλαδή ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα- προϊόν ιταμού εκβιασμού με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα χρόνο και κάτι αργότερα ο πρωθυπουργός περιμένει στην ουσία να δει πού θα κάτσει η μπίλια στη διαμάχη ΔΝΤ- Γερμανίας για το χρέος και τα πλεονάσματα, προκειμένου να λάβει τις οριστικές του αποφάσεις για το ποιο δρόμο θα τραβήξουν ο ίδιος και η χώρα...

Η 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης του ΦΠΑ για τα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου προσπαθούν, απλώς, να δώσουν το κλίμα από την πλευρά τής ελληνικής κυβέρνησης για το τι θέλει να γίνει στο τέλος. Υπενθυμίζοντας το λοιδορημένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο αν είχε επιτραπεί στον Αλέξη Τσίπρα να εφαρμόσει πιθανόν να είχαμε ήδη βγει από τα μνημόνια και να είχαμε επιστρέψει στις αγορές, ο πρωθυπουργός πράττει από την πλευρά του ό,τι μπορεί ούτως ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα σημαίνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% για την επόμενη δεκαετία...

Όπως κι αν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να ψηφίσει τέταρτο μνημόνιο. Επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 και με τη λογική πως το τρίτο μνημόνιο που πάλεψε για να αποφύγει θα ήταν και το τελευταίο. Αυτό σημαίνει πως είτε οφείλει να απορρίψει μια νέα επαχθή συμφωνία ή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, λέγοντας όμως αυτήν τη φορά ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως ο μόνος δρόμος μακριά από την εποπτεία προϋποθέτει στην αρχή του το ισχυρό ενδεχόμενο ενός Grexit...

Θα αναρωτηθείτε: "Μήπως, επομένως, είχαν δίκιο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κι όλοι όσοι αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015"; Όχι, γιατί σε οποιαδήποτε μάχη φροντίζεις πρώτα να εξαντλήσεις όλα σου τα όπλα πριν καταφύγεις στην επιλογή με το μεγαλύτερο ρίσκο. Η Ευρώπη, άλλωστε, του καλοκαιριού τού 2015 δεν είναι ίδια με τη σημερινή. Τότε η Μεγάλη Βρετανία δεν είχε αποφασίσει Brexit, οι μεσογειακές χώρες δεν είχαν αντιταχθεί ανοιχτά στη λιτότητα, στη Γαλλία δεν βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας η Μ. Λε Πεν και στη Γερμανία το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ήταν παντοδύναμο. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει σήμερα...

Η Ευρώπη κινδυνεύει άμεσα με διάλυση το 2017. Ο εξαναγκασμός, συνεπώς, της Ελλάδας σε έξοδο μοιάζει όλο και πιο δύσκολη επιλογή για τη γερμανική ηγεσία, η οποία δεν ξέρει καν αν θα είναι στην θέση της στο τέλος τού επόμενου έτους, αλλά ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο αυτό το ενδεχόμενο τρομάζει όλο και λιγότερο την ελληνική κοινωνία. Ποιος θα μπορούσε αυτήν τη στιγμή να την πείσει ότι ύστερα από οκτώ χρόνια ύφεσης πρέπει να πάρει μια νέα βαθιά αναπνοή δέκα χρόνων από τη λήξη τού τρέχοντος προγράμματος το 2018 μέχρι και το 2028, προκειμένου να τερματιστεί η λιτότητα; Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το μπορεί ούτε, βεβαίως, κι ο άθλιος Κούλης, ο οποίος άλλωστε είναι μνημονιακότερος των μνημονίων...

Η αναδιανομή τής φτώχειας, όπως ήταν το κοινωνικό μέρισμα επί Αντ. Σαχλαμαρά και είναι σήμερα η εφάπαξ 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης τού ΦΠΑ σε ορισμένα νησιά, δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από μπαλώματα στην παράγκα. Κανένας λαός, ωστόσο, δεν επιβίωσε δίχως ένα όραμα για το μέλλον του. Γι' αυτό και πλησιάζει για τον Αλέξη Τσίπρα η ώρα τής μεγάλης απόφασης, η οποία και θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και πώς θα αξιολογηθεί ο ίδιος από τον ιστορικό τού μέλλοντος...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Ξαναβάστα Σόιμπλε

Μοιάζει με χιλιοπαιγμένο έργο, όπου ηθοποιοί παρατάσσονται, παίζουν άτεχνα και αποχωρούν, έχοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το μεροκάματο παρά για το χειροκρότημα. Ζούμε αυτή την εκνευριστική επανάληψη, σε κάθε διαπραγμάτευση για το χρέος, για το μνημόνιο, για την αξιολόγηση, για οτιδήποτε μας συνδέει ή μας χωρίζει με τους δανειστές.

του Κώστα Βαξεβάνη

Η πρώτη πράξη, ξεκινά με μια δήλωση από κάποιον παράγοντα συνήθως της γερμανικής επικράτειας, ακόμη και αν η επικράτησή του είναι μεταξύ Βεστφαλίας και Έσσης και μέτρο παραπάνω. Η δήλωση λέει κάτι που δημιουργεί αμφιβολία, ή ερώτημα ή τέλος πάντων αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, ακόμη και αν πέντε σειρές παρακάτω μιλάει για τον ελληνικό μουσακά.

Στη δεύτερη πράξη, η δήλωση αναπαράγεται σε κάποια BILD, κάτω από φωτογραφία ημίγυμνης κυρίας που κρατώντας μια τούρτα δηλώνει «για επιδόρπιο έχω στήθος» (υπαρκτό το παράδειγμα).

Στην τρίτη πράξη, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ανακαλύπτουν τη δήλωση και την αναπαράγουν με ταχύτητα που παλιότερα αναπαρήγαγαν το «φονικό στην άσφαλτο με πέντε νεκρούς» διαβεβαιώνοντας πως η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πρόβλημα στο θέμα του χρέους, του μνημονίου ή της αξιολόγησης.

Όλος ο θίασος βγαίνει επί σκηνής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανησυχεί για την κατάρρευση, η Ντόρα προβλέπει Grexit, ο Σταύρος Θεοδωράκης ψάχνει κάμερα για να εκφωνήσει πολιτικό χρησμό τηλεοπτικής βαρύτητας και ο Βενιζέλος αναζητά σκληρές λέξεις για να τοποθετήσει ανάμεσα σε πέντε «εγώ» που θα συνθέσουν τον κολασμό και την τιμωρία όσων δεν αντιλαμβάνονται όσα αντιλαμβάνεται.

Κάπου εκεί κάνουν είσοδο και οι guest. Ο Σόιμπλε,οι υπάλληλοι του Σόιμπλε, ίσως και ο Στουρνάρας, αφήνουν υπονοούμενα, σπέρνουν φόβους, αλλά κυρίως κλαδεύουν ελπίδες. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της απειλής και της αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα, η πολιτική υποβαθμίζεται από πάλη των ιδεών και των λύσεων, σε μια μίζερη κατάσταση, όπου ο πολιτικός γίνεται εκβιαστής του λαού του. Θα πάθουμε, θα υποφέρουμε, θα δεινοπαθήσουμε, θα καταστραφούμε.

Ούτε ο άγνωστος δηλωσίας της Ρηνανίας, ούτε η BILD, ούτε ο Σόιμπλε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την καταστροφολογική θύελλα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που με σκοπιμότητα την υποβοηθούν.

Προσπαθώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να διακρίνω τις αντιθέσεις που μερικά μόλις χρόνια πριν, συνέθεταν τις πολιτικές διαφωνίες του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, του Σαμαρά με τον Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πουθενά αιχμή, δεν υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση , πέρα από τις λεκτικές κορώνες που γράφτηκαν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν τεχνητή διαφορά. Ο πέρα του ΣΥΡΙΖΑ χώρος, μοιάζει να έχει ομογενοποιηθεί, ενώ καθημερινά αποκαλύπτει ως έντονο ενοποιητικό στοιχείο την αντι-ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτηση.

Σε μια πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, φωτογραφήθηκαν μαζί, αποτυπώνοντας κάτι περισσότερο από μια τυχαία κοινωνική συνάντηση. Την διάθεσή τους να αντιμετωπίζονται ως μια ενιαία πολιτική δύναμη. Στην πραγματικότητα είναι.

Οι πολιτικές μεταγραφές άλλωστε δεν παρουσιάζουν πια πολιτικά ή ηθικά κωλύματα. Ακροδεξιοί της ΝΔ με ή χωρίς τσεκούρι, ανεπάγγελτοι του ΠΑΣΟΚ, εφευρέτες των ενδιάμεσων χώρων, πολιτικοί χωρίς χώρο, είναι έτοιμοι να αναφωνήσουν «Ξαναβάστα Σόιμπλε» με αντάλλαγμα την πιθανότητα να ξαναφέρουν πιο κοντά τους την εξουσία και όχι κάποια σωτηρία, εκτός αν πρόκειται για τη δικιά τους.

Αυτό που κάποτε πολλοί αποκαλούσαν «τρόικα εσωτερικού» , αναζητά πια ενιαία έκφραση, με προϋπόθεση να καταφέρει να μοιράσει έδρες, αξιώματα και οφίτσια. Και ναι μεν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχει ο κίνδυνος , αν τον ρωτήσουν σε κάποιο εστιατόριο «τι θέλετε», να απαντήσει από κεκτημένη ταχύτητα και αγωνία «εκλογές», για την κυβέρνηση, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Να παραμείνει εγκλωβισμένη στην αέναη διαπραγμάτευση και ακόμη χειρότερα στην ανάγκη να είναι αποδεκτή έξω, ξεχνώντας τι πραγματικά είναι πολιτική μέσα.

Είναι προφανές πως δεν φτάνει να λέει ο λέει ο Τσίπρας πως εκλογές θα γίνουν το 2019. Σημασία έχει τι θα κερδίσει η χώρα ως τότε. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές που θα προσφέρουν στον κόσμο ανταποδοτικά οφέλη σε σχέση με τις θυσίες και την ένδειά του. Είναι διαφορετικό να πληρώνεσαι 500 ευρώ, με το να πληρώνεσαι 500 ευρώ σε μια χώρα που λειτουργεί, που ετοιμάζει το μέλλον και αποκαθιστά τον πολίτη σε όλα τα υπόλοιπα. Το στοίχημα για τις κυβερνήσεις είναι η διακυβέρνηση. Η υπόδειξη ή η απόδειξη πως οι άλλοι είναι κακοί, έχει ημερομηνία λήξης ως πολιτικό καύσιμο. Αυτό που κινεί την πολιτική, αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι το όραμα και η μετατροπή του οράματος σε πράξη. Συνήθως ξεκινάει από τα μικρά, ειδικά αν στόχος είναι τα μεγάλα.

Πηγή:http://www.koutipandoras.gr

Από τον καπιταλισμό στον φασισμό: μερικά «κλικ» δεξιά

Από τον Δημήτρη Φασόλη

Ένα από τα ζητήματα που απασχολούσε εδώ και δεκαετίες τους θεωρητικούς, πολιτικούς επιστήμονες, ιστορικούς, στοχαστές και φιλοσόφους, κοινωνιολόγους και ψυχολόγους ήταν το πώς ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία γέννησαν ή ανέχθηκαν-επέτρεψαν να αναπτυχθεί στους κόλπους τους ο φασισμός-ναζισμός. Υπήρχαν οι κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές προϋποθέσεις μέσα στο ίδιο το αστικό σύστημα, σε συνδυασμό με πρόσθετους ιστορικούς παράγοντες που συνέβαλαν καθοριστικά στην εκδήλωση του φασιστικού φαινομένου; Ή ήταν μια ιστορική παρέκκλιση από την αστική πρόοδο και την εξέλιξη;

Το δύσκολο εδώ σημείο, αφορά στην άποψη που υποστηρίζει ότι ο φασισμός είναι υποπροϊόν του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας. Διότι για την εν λόγω εξήγηση επιστρατεύονται πολλά διαφορετικά έως και αντιφατικά στοιχεία, τα οποία πρέπει να ισχύουν την ίδια στιγμή για να δικαιολογηθεί η εμφάνιση του φαινομένου: διαφωτισμός αλλά και σκοταδισμός ταυτόχρονα, ορθός λόγος και ανορθολογισμός, αστική κουλτούρα και αρχαϊκή κουλτούρα, νεωτερικότητα και αναχρονισμός, παρακμή της δημοκρατίας και υπερβολική δημοκρατία, αυταρχισμός και κοινοβουλευτισμός. Έτσι δημιουργείται μια μπερδεμένη κατάσταση, μια σύγχυση.

Αν το δούμε όμως το φαινόμενο και το πώς προέκυψε μέσα από μια περισσότερο ή λιγότερο μαθηματική σκοπιά, μπορούμε να πούμε ότι ο φασισμός σχετίζεται με τον καπιταλισμό στενά και ότι ο πρώτος συνιστά έναν μετασχηματισμό του δεύτερου. Στον χώρο των μαθηματικών μετασχηματισμός ονομάζεται κάτι, μια μορφή και ένα περιεχόμενο που αλλάζει ως προς κάποια μέρη του, ενώ κάποια άλλα βασικά διατηρούνται σταθερά και αναλλοίωτα. Αυτό οφείλεται στα κοινά δομικά χαρακτηριστικά που συνδέουν τα δύο πράγματα ή καταστάσεις, και τα οποία είναι καθοριστικά για τη μορφή και το περιεχόμενο. Η σχέση αυτή και η διαδικασία μετασχηματισμού, εκφράζει μια συμμετρική σχέση και ιδιότητα των δομών μεταξύ τους. Μέσα από τη συμμετρία και τη σχέση σταθερής δομής-μορφής και μετασχηματιζόμενου περιεχομένου-δομής-μορφής, μπορεί η νέα αυτή μορφή που θα εκδηλωθεί να είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη. Έτσι, κατά συνέπεια είναι δύσκολο να δει κανείς τις σταθερές και κρυμμένες ομοιότητες που υπάρχουν με την προηγούμενη μορφή.

Ποια είναι όμως τα θεμελιώδη δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού που έμειναν σταθερά και ποια μετασχηματίστηκαν, έτσι ώστε έδωσαν τον φασισμό; Θεωρώ ότι τα σταθερά στοιχεία είναι ακριβώς οι ιεραρχικές-εξουσιαστικές σχέσεις, και ιδιαίτερα η κρατική δομή, και μηχανισμοί όπως ο στρατός και η αστυνομία ή εξουσιαστικοί-ιεραρχικοί θεσμοί όπως η εκπαίδευση. Επίσης η καπιταλιστική οικονομία είδαμε ότι δεν άλλαξε στη βάση της, παρέμεινε η ίδια, με τις ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας (εργάτες-αφεντικά), με επέκταση βέβαια της δημόσιας-κρατικής ιδιοκτησίας και ελέγχου. Ταυτόχρονα, η σημαντική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της οικονομίας διοχετεύτηκε όχι σε μια σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλά στην ενδυνάμωση του ολοκληρωτισμού και στην παγκόσμια διάχυση του επεκτατικού, καταστροφικού πολέμου της υποδούλωσης.

Επίσης η κυρίαρχη κουλτούρα σε πολλά σημεία παρέμεινε αναλλοίωτη: ιδιοκτησία, εξουσιαστική νοοτροπία, αποθέωση του βιομηχανισμού, καταπίεση, μαζοποίηση των κοινωνιών. Αλλά και η οικονομική λογική παρέμεινε αναλλοίωτη: το διακύβευμα της οικονομικής ανάπτυξης και ο σκόπελος της οικονομικής κρίσης είναι κοινά στοιχεία στον καπιταλισμό και στον ναζισμό-φασισμό. Η αποικιοκρατική επέκταση και τα μονοπώλια είναι μια ακόμη κοινή πτυχή-εκδοχή. Όλα αυτά συγκροτούν ένα υπόβαθρο στο οποίο άνετα μπορεί να αναπτυχθεί ο φασισμός. Όταν δηλαδή με τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς, νοοτροπίες, κουλτούρες και συνήθειες μπορεί μέσα από μείζονος ή ήσσονος σημασίας αλλαγές-μετασχηματισμούς να επέλθει ο ολοκληρωτισμός, τότε κάτι σοβαρό τρέχει με τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία, κάτι σάπιο υπάρχει εδώ. Δεν χρειάζεται να το ψάχνουμε κάπου αλλού, μακριά.

Η ίδια η δημοκρατία, θεωρείται ένα κομβικό σημείο στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Μάλιστα, η κρίση της την περίοδο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο θεωρείται καθοριστικής σημασίας για την άνοδο και επικράτηση του φασισμού-ναζισμού. Όμως εδώ πρέπει να σταθούμε κριτικά και να θυμηθούμε ότι η δη-μοκρατία δεν ήταν εγγενές και δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Αντίθετα εμφανίστηκε λόγω ιστορικών διεργασιών, μέσα από την ταξική σύγκρουση και τα διάφορα προλεταριακά και λαϊκά κινήματα των δουλοπάροικων, αρχικά, και εργατών στη γη και τη βιομηχανία, αργότερα. Ακόμη και στην Αγγλία την εποχή της καπιταλιστικής και παραγωγικής έξαρσης-επέκτασης το κοινοβούλιο έπαιζε έναν διακοσμητικό ρόλο, τουλάχιστον όσον αφορά στην εφαρμογή και έλεγχο τήρησης των νόμων που ρύθμιζαν τα δικαιώματα των εργατών και τις συνθήκες εργασίας και υγιεινής, όπως για παράδειγμα τις σχετικές με τα παιδιά. Η δημοκρατία λοιπόν ήταν αρχικά ισχνή και για τους λίγους ισχυρούς και μορφωμένους. Και μόνο όταν οι άθλιες συνθήκες υπερεκμετάλλευσης άρχισαν να απειλούν την επιβίωση και διαιώνιση των προλετάριων και άρα την αναπαραγωγή του καπιταλισμού, τότε ιδρύθηκαν και λειτούργησαν ελεγκτικοί μηχανισμοί εφαρμογής των εργατικών νόμων. Πάλι δηλαδή λειτούργησε το κράτος αυταρχικά, αφού οι καπιταλιστές δε συμμορφώνονταν με τους νόμους και έβρισκαν χίλια δυο τερτίπια για να τους παραβιάζουν.

Συνεπώς η δημοκρατία δεν είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, αλλά είναι ένα πολιτικό «επίθεμα» που θεραπεύει κάποια αρνητικά γνωρίσματά του και είναι αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών αγώνων και ανταγωνισμών. Είναι σαν να λέμε μια «μετάλλαξη», μια «απόφυση» πάνω στον οργανισμό του καπιταλισμού. Ενώ τα συστατικά δομικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι το κράτος και η αγορά (ακόμη και σ’ ένα σοσιαλιστικό κράτος η αγορά υπάρχει, έστω κι αν ρυθμίζεται κεντρικά). Γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός στηρίζεται σε έναν εγγενή αυταρχισμό και στην επιβολή (εκμετάλλευση και καταπίεση), που υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να μετασχηματιστεί σε ολοκληρωτικό καθεστώς (φασισμός, αποικιοκρατία, καταπιεστικές και συντηρητικές αυτοκρατορίες).

Εν κατακλείδι, όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο, ο φασισμός και ο ανοικτός ολοκληρωτισμός είναι δυνατό να επανακάμψουν.

 https://anhsyxia.wordpress.com

https://iamarevi.wordpress.com

Σαν σήμερα, 8 Δεκεμβρίου 1943, γεννήθηκε Τζιμ Μόρισον

Τζιμ Μόρισον – Να εκθέσεις τον εαυτό σου στον βαθύτερο φόβο σου

Σαν σήμερα, 8 Δεκεμβρίου 1943, γεννήθηκε Τζιμ Μόρισον (James “Jim” Douglas Morrison). Το 1970 έδωσε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη Lizzie James. Αναδημοσιεύτηκε συμπληρωμένη το 1981 σε ειδικό αφιέρωμα του Creem Magazine για τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του. Ας τη διαβάσουμε

Lizzie James: Νομίζω ότι οι οπαδοί των Doors σε βλέπουν ως σωτήρα, σαν ένα ηγέτη που θα τους ελευθερώσει. Πως νιώθεις γι αυτό; Είναι ένα βαρύ φορτίο. Έτσι δεν είναι;

Jim Morrison: Είναι παράλογο.Πως μπορώ εγώ να ελευθερώσω κάποιον που δεν έχει τα κότσια να σηκωθεί από μόνος του και να κηρύξει την ίδια του την ελευθερία; Νομίζω ότι είναι ψέμα. Οι άνθρωποι  θέλουν να είναι ελεύθεροι , όλοι επιμένουν ότι η ελευθερία είναι αυτό που θέλουν περισσότερο, το πολυτιμότερο που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει. Άλλα αυτά είναι μαλακίες! Οι άνθρωποι φοβούνται να ελευθερωθούν και έτσι κρατιούνται από τις αλυσίδες τους. Πολεμάνε όποιον πάει να κόψει αυτές τις αλυσίδες. Είναι η ασφάλειά τους. Πως περιμένουν λοιπόν απο εμένα να τους ελευθερώσω αφού οι ίδιοι δεν το θέλουν για τον εαυτό τους πραγματικά; 

Lizzie James: Γιατί νομίζεις ότι οι άνθρωποι φοβούνται την ελευθερία;

Jim Morrison: Νομίζω ότι οι άνθρωποι αντιστέκονται στην ελευθερία γιατί φοβούνται το άγνωστο. Αλλά είναι ειρωνεία… Αυτό το άγνωστο κάποτε ήταν πολύ γνωστό…Είναι εκεί που οι ψυχές μας ανήκουν. Να εκθέσεις τον εαυτό σου στον βαθύτερο φόβο σου. Μετά από αυτό, ο φόβος δεν έχει καμία εξουσία, και ο φόβος της ελευθερίας συρρικνώνεται και εξαφανίζεται. Είσαι ελεύθερος.

Lizzie James: Τι εννοείς όταν λες ελευθερία;

Jim Morrison: Υπάρχουν διάφορα είδη της ελευθερίας – υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση … Το πιο σημαντικό είδος της ελευθερίας είναι να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι.  Μπορείς να εγκαταλείψεις την ικανότητά σου να αισθάνεται και σε αντάλλαγμα, βάζεις μια μάσκα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία μεγάλης κλίμακας επανάσταση έως ότου υπάρξει μια προσωπική επανάσταση, σε ατομικό επίπεδο.Πρέπει να συμβεί μέσα σου πρώτα. 

Μπορείς να διώξεις την πολιτική ελευθερία ενός ανθρώπου και δεν θα τον βλάψεις – εκτός και αν στερήσεις την ελευθερία του να αισθάνεται. Αυτό μπορεί να τον καταστρέψει. 

Lizzie James: Πως μπορεί όμως κάποιος να σου στερήσει την ελευθερία του να αισθάνεσαι;

Jim Morrison: Μερικοί άνθρωποι παραδίδουν την ελευθερία τους πρόθυμα – αλλά άλλοι αρνούνται να την παραδώσουν.Η φυλάκιση αρχίζει απο τη γέννηση. Κοινωνία, γονείς, αρνούνται να  σου δώσουν την ελευθερία που έχεις όταν γεννιέσαι. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τιμωρήσεις έναν άνθρωπο επειδή τολμάει να αισθάνεται. Βλέπεις όλοι τριγύρω του έχουν καταστρέψει την ικανότητα του από τη φύση να αισθάνεται. Μιμείσαι ότι βλέπεις.

Lizzie James:  Θες να πεις  ότι είμαστε, στην πραγματικότητα, σε μία μια κοινωνία που στερεί από τους ανθρώπους την ελευθερία να αισθάνεται;

Jim Morrison: Σίγουρα … δάσκαλοι, θρησκευτικοί ηγέτες–ακόμη και οι φίλοι, ή λεγόμενοι φίλοι που αναλαμβάνουν όταν οι γονείς εγκαταλείπουν. Απαιτούν να αισθανόμαστε μόνο τα συναισθήματα που θέλουν και περιμένουν από εμάς. Είμαστε σαν ηθοποιοί–που ήρθαν χαλαρά σε αυτόν τον κόσμο για να περιπλανηθουν στη αναζήτηση ενός φαντάσματος … ατέλειωτα να ψάχνουμε για μία μισό–ξεχασμένη σκιά της χαμένης πραγματικότητας μας. Όταν οι άλλοι απαιτούν από εμάς να είμαστε οι άνθρωποι που εκείνοι θέλουν να είμαστε, μας αναγκάζουν να καταστρέψουμε το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε. Αυτό είναι ένα λεπτοδουλεμένο είδος δολοφονίας και το διαπράττουν γονείς που υπεραγαπάνε τα παιδιά τους και λοιποί συγγενείς με χαμόγελο στα πρόσωπά τους

Lizzie James:  Πιστεύεις ότι είναι δυνατό για ένα άτομο να απελευθερωθεί από αυτές τις δυνάμεις καταστολής μόνος του;

Jim Morrison:   Αυτού του είδους η ελευθερία δεν μπορεί να χορηγηθεί. Κανείς δεν μπορεί να το κερδίσει για σας. Θα πρέπει να το κάνετε μόνοι σας. Αν δείτε κάποιον άλλο να το κάνει για σας – κάποιος έξω από τον εαυτό σας – είστε ακόμα αυτοί που εξαρτώνται από τους άλλους. Είσαι ακόμα ευπρόσβλητα μέσα  σε αυτές τις καταπιέσεις και τις εξωτερικές δυνάμεις του κακού.

Lizzie James: Δεν είναι δυνατό για τους ανθρώπους που θέλουν να ενώσουν αυτή την ελευθερία, να συνδυάσουν τις δυνάμεις τους, μαζί με τις δυνάμεις των άλλων; Πρέπει να είναι εφικτό.

Jim Morrison: Οι φίλοι μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Αληθινός φίλος είναι εκείνος που σου επιτρέπει να έχεις απόλυτη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου, και κυρίως να αισθάνεσαι. Ή και να μην αισθάνεσαι. Ό,τι τυχαίνει και να αισθάνεσαι, οποιαδήποτε στιγμή ο πραγματικός φίλος σου θα είναι μια χαρά μαζί σου και θα σε αποδεχτεί. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη: να αφήνεις αυτόν που αγαπάς να είναι αυτό που πραγματικά είναι

Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπάνε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Και για να διατηρήσουμε την αγάπη τους, συνεχίζουμε να προσποιούμαστε, μέχρι που στο τέλος μαθαίνουμε κι εμείς να αγαπάμε την ψεύτικη εικόνα μας. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι μένουν κλειδωμένοι σε αυτήν την εικόνα και το λυπηρό είναι ότι τη συνηθίζουν. Είναι εξαρτημένοι από τη μάσκα τους. Αγαπάνε τις αλυσίδες τους. Ξεχνάνε αυτό που πραγματικά είναι και αν τολμήσεις να τους το θυμίσεις σε μισούνε γι αυτό. Αισθάνονται ότι πας να τους κλέψεις την πιο ακριβή τους ιδιοκτησία.

Lizzie James:   Είναι ειρωνικό – είναι λυπηρό. Δεν βλέπουν ότι αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να τους δείξεις ποιος είναι ο δρόμος προς την ελευθερία;

Jim Morrison: Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι χάνουν. Η κοινωνία τοποθετεί μια υπέρτατη αξία για τον έλεγχο – κρύβοντας αυτό που αισθάνονται.

Lizzie James: Σε κάποια σημεία της ποίησης σου θαυμάζεις και επαινείς ανοιχτά τους πρωτόγονους ανθρώπους, τους Ινδιάνους για παράδειγμα.

Jim Morrison: Δες άλλοι πολιτισμοί πως  ζουν . Ειρηνικά σε αρμονία με τη φύση, τη γή , τα ζώα. Δεν χτίζουν πολεμικούς μηχανισμούς ούτε χαρτονομίσματα δολαρίων για να επιτεθούν σε άλλες χώρες που τα πολιτικά τους ιδανικά δεν συμφωνούν με τα δικά τους.

Lizzie James: Ζούμε σε μία άρρωστη κοινωνία. 

Jim Morrison:  Είναι αλήθεια … και μέρος της αρρώστιας  δεν είναι να γνωρίζουμε πως είμαστε άρρωστοι… Η κοινωνία μας έχει πάρα πολλά για να διατηρηθεί  – η ελευθερία καταλήγει στο κάτω μέρος της λίστας.

**********

Πηγές: morrison-the-lizard-king  και artcoremagazine

Πολ Καζαριάν: Το Ελληνικό χρέος είναι μόλις στο 71% του ΑΕΠ, τα άλλα είναι ψέμα!

O αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Πολ Kαζαριάν, ο μεγαλύτερος ιδιώτης επενδυτής στην Ελλάδα, πιστεύει ότι η χώρα μας δεν έχει πρόβλημα χρέους, διότι αυτό απλούστατα ανέρχεται όχι στο 177% αλλά στο 71% του ΑΕΠ της. Συνεπώς «το ύψος του ελληνικού χρέους είναι το ψέμα του αιώνα», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Kαζαριάν στην διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Spiegel.

Ο 61xρονος ιδρυτής της αμερικανικής επενδυτικής εταιρείας Japanica Partners, ο οποίος υπήρξε στο παρελθόν τραπεζίτης της Goldman Sachs, στηρίζει την άποψή του έχοντας ως κριτήριο το χρονικό και όχι το ονομαστικό ύψος του στον τρόπο προσδιορισμού του χρέους.

Σύμφωνα με τον Καζαριάν ο υπολογισμός του χρέους θα πρέπει να γίνει λοιπόν όχι με βάση την ονομαστική του αξία, δηλαδή 312 δισ. ευρώ το 2015, αλλά με βάση την χρονική αξία των των υποχρεώσεων της Ελλάδας. Θα πρέπει, δηλαδή, να συνυπολογισθεί «η κεκαλυμμένη διαγραφή» μέρους του ελληνικού χρέους, όχι μόνο δια του χαμηλού επιτικίου, αλλά και δια της μεγάλης παρατάσεως της έναρξης αποπληρωμής του χρέους ήτοι δέκα χρόνια αργότερα από ό,τι είχε αρχικά συμφωνηθεί και αυτό σημαίνει «μικρότερη επιβάρυνση λόγω του πληθωρισμού», όπως είπε στο γερμανικό περιοδικό. «Η χρονική αξία είναι η βάση της χρηματοοικονομικής λογιστικής» τονίζει στο Spiegel.

Επισημαίνει δε τι «η Ελλάδα πιέζεται να πάρει περισσότερη οικονομική βοήθεια από τις χώρες του ευρώ, αυτές δίνουν μόνο υπό την προϋπόθεση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων και ωθούν την κυβέρνηση σε βαρύ πρόγραμμα λιτότητας και σε αντιλαϊκές και συχνά αμφισβητούμενες μεταρρυθμίσεις».

H λύση την οποία προτείνει ο Καζαριάν είναι να αποδείξει η Ελλάδα καταρχάς το αληθινό ύψος του χρέους της «με βάση τους διεθνώς αναγνωρισμένους κανόνες», διότι «τότε θα γίνονταν εμφανές ότι το χρέος της είναι στην πραγματικότητα μικρότερο από εκείνο άλλων χωρών».

Credit Suisse: Δυο φορές το χρέος- 587 δις έχασαν οι Έλληνες στα 6 χρόνια της ύφεσης

Συγκλονιστικά στοιχεία που αποκαλύπτουν το εύρος της «αφαίμαξης» που υπέστη κατά τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων η πραγματική οικονομία στην Ελλάδα φέρνει στο φως μελέτη του Ινστιτούτου της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse.

Σύμφωνα με τη μελέτη, η συνολική περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε κατά 587 δισ. ευρώ μετά από 6 χρόνια βαθιάς ύφεσης και 3 χρόνια στασιμότητας.

Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία του ινστιτούτου μελετών της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse για το 2016, τα οποία δημοσιεύει το «Βήμα». Σύμφωνα με αυτά, κάθε ελληνικό νοικοκυριό έχασε κατά μέσο όρο 67.703 ευρώ τα χρόνια της κρίσης, καθώς η μέση αξία της περιουσίας τους από τα 165.410 ευρώ το 2007 υποχώρησε κατά 41% το 2016, στα 97.706 ευρώ.

Το γεγονός αυτό συνέβαλε στη μείωση της κατανάλωσης και κατά συνέπεια στη συρρίκνωση της εγχώριας ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες.

Με βάση τους υπολογισμούς, η μεσαία τάξη της χώρας μα αποτελεί πλέον μόλις το 20% του πληθυσμού, από το 50% την εποχή που η Ελλάδα γινόταν μέλος του ευρώ, γεγονός που επιβεβαιώνει άλλες προσεγγίσεις που κάνουν λόγο για πτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.

Είναι χαρακτηριστικό πως η μεσαία τάξη θεωρείται «ατμομηχανή» της οικονομίας σε όλες τις δυτικές οικονομίες. Προκύπτει, ως εκ τούτου, επιτακτικά το ερώτημα εάν και κατά πόσο μπορεί η χώρα να προσδοκά ανάπτυξη -πέραν των ευμετάβλητων εξωγενών παραγόντων, όπως οι ξένες ιδιωτικές επενδύσεις και ο τουρισμός- με ραγδαία και βίαια συρρικνούμενη τη μεσαία τάξη.

Το ερώτημα αντανακλά και στην παράμετρο της ιδιωτικής κατανάλωσης που είναι βασική στην επιτυχία των προϋπολογισμών που καταθέτουν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια.

anatropinews.gr

Ευρώ, όπως σβάστικα!..

     Άλλη μιά χαρμόσυνη μέρα ξημέρωσε για τους λαούς της Ευρώπης.
     Δεν είναι η μέρα της νίκης, αλλά είναι η μέρα που άλλη μιά μάχη κερδήθηκε στον δυσανάλογο αυτό αγώνα εναντίον του νεοφασισμού-νεοναζισμού της  "Ενωμένης" Ευρώπης και της
Παγκοσμιοποίησης.

     Είχαμε πει στο δημοψήφισμα της Μεγάλης Βρετανίας, πως το πουλόβερ έχει αρχίσει να ξηλώνεται.
     Ένας-ένας όλο και περισσότεροι λαοί τολμούν και αντέχουν να σηκώσουν κεφάλι στο αντιδημοκρατικό, αντιλαϊκό αυτό μόρφωμα, το εν πολλοίς τρομοκρατικό για τους ίδιους τους λαούς,
     ..και που το ίδιο έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται  "η Ευρώπη των λαών".

     Ας μη περιμένουμε βέβαια πως το σύστημα θα παραδοθεί έτσι εύκολα, αμαχητί.
     Έχει κάνει το κουμάντο του και έχει δημιουργήσει πολλά εναλλακτικά σενάρια και σχέδια (plan b, όπως τα ονομάζουμε εδώ, και που βεβαίως όταν πρόκειται για το καλό των λαών τα ξορκίζουμε και τα αναθεματίζουμε).
     Έχουν σχεδιάσει ή προσπαθήσει να σχεδιάσουν πώς θα παρακάμψουν την θέληση και την ψήφο των πολιτών,
     ..όπως για παράδειγμα τώρα με τον ιταλό πρωθυπουργό που θα παραιτηθεί μεν αλλά θα προσπαθήσουν με χίλια τερτίπια και συνταγματικά "παραθυράκια" να τον κρατήσουν στην εξουσία, ή τέλος πάντων να τον αντικαταστήσουν χωρίς εκλογές με κάποιο σχήμα ανδρεικέλων των Βρυξελλών,
     ..όπως είχαν κάνει κι εδώ το 2011 με την αντισυνταγματική κυβέρνηση Παπαδήμου, και με την συμμετοχή όλου του ηγετικού άνθους της προδοσίας ΠαΣοΚ και ΝΔ, κι ενός άλλου γελοίου Καρατζατάδε.
     Το ίδιο κάνουν και με το Βρετανικό δημοψήφισμα, που ακόμη δεν έχουν παραιτηθεί από την ιδέα και τις προσπάθειες να το ανατρέψουν με κωλυσιεργίες, γραφειοκρατικές διαδικασίες, προσπάθειες για συλλογή υπογραφών για την επανάληψή του, και πάει λέγοντας.

     Εδώ βέβαια στην Ελλάδα όπου πολύ εύκολα η δωσιλογική κυβέρνηση της ντεμέκ αριστεράς έκανε το "ΟΧΙ" του λαού "ΝΑΙ", και χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι,
     ..κι ενώ οι άλλοι λαοί ξυπνούν και προβληματίζονται,
     ..εμείς ασχολούμαστε με τις "μαύρες Παρασκευές", και με το αν θα μας "αξιολογήσει" ο κάθε κυριολεκτικός π@ύστης της Κομισιόν (ναι, η έκφραση είναι εντελώς ομοφοβική και σ' όποιον αρέσει),
     ..και αυνανιζόμαστε βλέποντας κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δίνουν συντεταγμένα και με ομοψυχία τον ύστατο αγώνα υπέρ του ευρώ,
     ..της νέας αυτής σβάστικας της  Νέας γερμανικής νεοναζιστικής Τάξης πραγμάτων.

     Το σύμβολο του Γ' Ράιχ ήταν η σβάστικα. Το σύμβολο του σημερινού Δ' Ράιχ είναι το ευρώ. 
     Αυτό στο οποίο ορκίζονται όλες οι ως τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις,
     ..και για χάρη του οποίου εξοντώνουν των ελληνικό λαό. (Εδώ. Αλλού εξοντώνουν και τους άλλους λαούς)

     Χαρμόσυνη λοιπόν μέρα σήμερα, αλλά δεν φτάνει.
     Ο αγώνας εναντίον του τέρατος πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί.
     Οι λαοί της Ευρώπης έχουν πολύ δρόμο ακόμα για να γκρεμίσουν την "Ευρώπη των λαών".

     Εμείς, εδώ, ακόμη δεν έχουμε καν ξεκινήσει.
     Και δεν προβλέπεται.
     Εκτός αν μας καταργήσουν,
     ..τις μαύρες Παρασκευές!.. 

 http://mandatoforos.blogspot.gr

Ακούστε εφιάλτες

Ακούστε κυρία Γεννηματά, κύριε Παπανδρέου, κύριε Πάγκαλε ή όπως αλλιώς λέγεστε, σε όποιο κόμμα και αν είσαστε. Κυβερνήσατε αυτή τη χώρα με το χειρότερο τρόπο. Τη ρίξατε στα βράχια. Φτωχοποιήσατε τους κατοίκους της, ρημάξατε τη νεολαία της. Όχι όλη βέβαια. Τα δικά σας παιδιά είναι αλλού, σε ασφαλές μέρος με ασφαλή προοπτική.

του Κώστα Βαξεβάνη

Αφού αποτύχατε οικτρά, δεν είχατε το θάρρος να αναλάβετε καμιά ευθύνη. Να πείτε κάναμε λάθος. Σηκώσατε το χέρι και δείξατε προς τα κάτω αντί να δείξετε τους καθρέφτες σας γιατί εσείς κυβερνήσατε εξαργυρώνοντας την εμπιστοσύνη ή τις προσδοκίες του κόσμου. Φτάσατε στο σημείο να ενοχοποιήσετε ολόκληρο λαό, να φτύστε στη μούρη του πως “μαζί τα φάγαμε”, να κρύψετε τις εγκληματικές πράξεις σας με την ανήθικη μεταφορά της ευθύνης σε αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα επειδή εσείς του κρύψατε τον ήλιο.

Ο εκσυγχρονισμός σας, η δημοκρατία σας, η ευθύνη σας, γέννησαν κλέφτες και σκάνδαλα. Παθογένεια και βρωμιά. Άκηδες και υποβρυχιάκηδες που κολυμπάνε ακόμη στα πολιτικά σας νερά ως σωτήρες.

Χτίσατε την παντοδυναμία σας, περιτυχισμένη από το τρίγωνο της διαφθοράς. Πολιτικοί που στράφηκαν ενάντια στο λαό τους, οικονομικές ελίτ που εξυπηρετήθηκαν από τους πολιτικούς και στην κορυφή τα ΜΜΕ που δεν έλεγαν κουβέντα.

Κακομάθατε να είσαστε στο απυρόβλητο. Να σας χαιδεύουν αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και να σας λιβανίζουν κρυφοί σας υπάλληλοι. Η αρρώστεια σας επεκτάθηκε στη δημοσιογραφία, την αρρώστησε και έτσι μπορούσατε να λειτουργείτε όπως σας συνέφερε.

Τα πράγματα άλλαξαν. Ο κόσμος καταλαβαίνει. Οι δημοσιογράφοι μετανιώνουν. Μόνο εσείς είσαστε αμετανόητοι. Περιμένετε κάθε πένα που υπάρχει να σας αγιογραφεί. Κάθε γλώσσα που κινείται να σας γλείφει. Κάθε λέξη που ακούγεται να σας επαινεί. Έτσι κάθε προσπάθεια των δημοσιογράφων να κάνουν τη δουλειά τους σας φαίνεται ποινικό αδίκημα. Έγκλημα καθοσίωσης και εκτροπή.

Η εφημερίδα Documento τόλμησε στο τρίτο της φύλλο να γράψει ένα πραγματικό ρεπορτάζ. Από αυτά που δεν θέλετε και δεν έχετε συνηθίσει. Σύμφωνα με αυτό το ρεπορτάζ, στη λίστα Μπόργιανς με έλληνες καταθέτες από το Λουξεμβούργο, υπάρχουν τρία πολιτικά ονόματα. Οι Εισαγγελείς προσπαθούν να εξακριβώσουν αν αυτά τα πολιτικά ονόματα ταυτοποιούνται με τα πολιτικά πρόσωπα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Πραγματικά γεγονότα όπως θα σας πουν οι δικηγόροι σας. Και εσείς τι κάνατε; Βρίσατε την εφημερίδα, απαξιώσατε τους δημοσιογράφους και τον εκδότη, αφήσατε υπονοούμενα, προαναγγείλατε αγωγές. Α, ενώ όλα αυτά τα έγραφε μια εφημερίδα, κάνατε επίθεση και στον έλληνα πρωθυπουργό. Ίσως γιατί έχετε συνηθίσει, πως τα δημοσιεύματα εκπορεύονται από πολιτικά γραφεία και όχι από έρευνα. Όλη σας η στάση είναι μια προσβολή για τον Τύπο και την πολιτική.

Και όλα αυτά τα ανακοινώσατε πριν κυκλοφορήσει η εφημερίδα. Τι μύγα είναι αυτή που σας μυγιάζει τόσο και με τέτοια βιασύνη; Πού ξέρετε αλήθεια τι έχει η λίστα και τι ψάχνει ο Εισαγγελέας; Ή μήπως ξέρετε;

Είπατε τα πάντα εκτός από το απλό και αυτό που περιμένει κάποιος «δεν έχουμε καμιά σχέση εμείς ή η οικογένειά μας με καταθέσεις στο Λουξεμβούργο. Μακάρι να ψάξει ο Εισαγγελέας». Γιατί δεν το λέτε;

Η Ευρωπαική Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα, είναι σαφής, όπως και η απλή λογική: ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να ασκεί ακόμη και άδικη και υπερβολική κριτική όταν πρόκειται για δημόσια πρόσωπα τα οποία (επειδή είναι δημόσια) έχουν τα ίδια θέσει τον εαυτό τους υπό καθεστώς διαφάνειας και ελέγχου. Εσείς δεν ανέχεστε καμία κριτική και έλεγχο. Έτσι έχετε μάθει. Έτσι έχετε βολικά διαμορφώσει. Είσαστε ευρωπαιστές και ευρωπαίοι μόνο όταν επιβάλετε μνημόνια, όχι όταν πρόκειται για δικαιώματα.

Ξέρετε πως οι αγωγές και οι μηνύσεις σας δεν έχουν τύχη. Το κάνετε μόνο για να φοβίσετε όποιον τολμά να στέκεται απέναντί σας. Και κυρίως για να μην απαντάτε στην ουσία. Καμιά εικοσαριά από εσάς έχουν κάνει 60 μηνύσεις και αγωγές έχοντας την ίδια τύχη.

Το πρόβλημά σας όμως δεν είναι με εμάς. Το πρόβλημά σας έχει να κάνει πια με την κοινωνία της οποίας αποτελείτε περιθώριο. Σπείρατε όνειρα για να καταλήξετε φριχτοί εφιάλτες. Δεν τολμάτε ούτε να κυκλοφορήσετε στο δρόμο χωρίς τη φρουρά σας. Κάνατε ένα ολόκληρο λαό εχθρό. Έχετε την αυταπάτη πως με μια δεκαριά δικηγόρους θα επαναφέρετε την σιωπή και τα κλειστά στόματα. Μην σπαταλάτε τις δυνάμεις σας και μην κουράζετε τους δικηγόρους γιατί ίσως τους χρειαστείτε. Η έρευνα μόλις ξεκινά.

Πηγή:

http://www.koutipandoras.gr

Ο Φιντέλ, οι εκλογές και η νεοφιλελεύθερη δημοκρατία

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Τι προσάπτουν στον αποθανόντα Φιντέλ Κάστρο οι εγχώριοι και μη νεοφιλελεύθεροι; Ότι δεν έκανε εκλογές και, συνεπώς, το καθεστώς του ήταν μη δημοκρατικό, αν όχι αυταρχικό. Αλλά από πότε οι εκλογές σημαίνουν αυτοδίκαια και δημοκρατία; Σήμερα, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν επιβληθεί προ πολλού στην πολιτική διαδικασία. Οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα επισημαίνει ο Νόαμ Τσόμσκι, καθώς «η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ αρχής- στην εκπροσώπηση ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει… Έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία».

Ο οικονομικός και πολιτικός νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί παντού. Το γεγονός έχει εντοπιστεί προ πολλού. Ο Λέστερ Θόροου, σύμβουλος στο Λευκό Οίκο του Μπιλ Κλίντον, εδώ και πολλά χρόνια, υποστηρίζει ότι στη Δύση έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω». Ναι, αγοράζουν, είτε εξαναγκάζοντας τους υπαλλήλους τους να ψηφίσουν τον υποψήφιο της αρεσκείας τους είτε επηρεάζοντας τους ψηφοφόρους με τα μίντια που κατέχουν.

Ακόμα ένας άνθρωπος του συστήματος, ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα, λέει ο Κρούγκμαν. Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα».

Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει. Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της σχετικής ισότητας; Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας -μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα- που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες». Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους. Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών» που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.

Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές(από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη. Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες. Οι τελευταίοι θα πρέπει να αδυνατούν να κινηθούν χωρίς εντολή. Θα πρέπει να πάψουν να ονειρεύονται, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ανέρχονται, να έχουν προοπτική, βελτιώνοντας τους όρους της ζωής τους. Αντιθέτως, πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου. Αυτή είναι η σημερινή δυτική δημοκρατία. Μια δημοκρατία που θαυμάζει εκείνη της αρχαίας Αθήνας που βασίζονταν στους χιλιάδες δούλους...

Πηγή: artinews.gr

anemosantistasis.blogspot.com

Ο μεγάλος απατεώνας

Από τον Θανάση Χαλκιά

«Μπορεί κάποιος να εξαπατά όλους τους ανθρώπους για κάποιο καιρό, κάποιους ανθρώπους όλο τον καιρό, αλλά δεν μπορεί να τους εξαπατά όλους όλο τον καιρό».

Η πασίγνωστη αυτή ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, ανασύρεται πολύ συχνά με αφορμή ποικίλες περιπτώσεις εξαπάτησης που αποκαλύπτονται δημόσια. Μοιάζει εκ πρώτης όψεως καθησυχαστική γιατί διαβεβαιώνει ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια – όπως λέει και λαός – και στο τέλος η αλήθεια αποκαλύπτεται και λάμπει. Πράγματι, η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι απάτες ή πλάνες  που στο παρελθόν καθόριζαν τη σκέψη και  τη δράση μεμονωμένων ατόμων, ομάδων ανθρώπων ή ακόμα και ολόκληρων λαών, στο τέλος αποκαλύφθηκαν και καταρρίφθηκαν. Η πρόοδος άλλωστε του ανθρώπινου πνεύματος μέσω της επιστήμης η οποία ανέλαβε το ρόλο της αναζήτησης της αλήθειας για τα πράγματα, οδήγησε προς αυτή την κατεύθυνση.

Παρά το γεγονός όμως ότι το κάθε επιμέρους ψέμα αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται, διαπιστώνουμε ταυτόχρονα ότι το μοτίβο της εξαπάτησης επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού. Έτσι, τα παλιά ψέματα αντικαθίστανται από καινούργια πιο μοντέρνα και πιο εξεζητημένα, σαν το ανθρώπινο είδος να βρίσκεται σε μια κατάσταση εξάρτησης από αυτά. Ταυτόχρονα,  τα ψεύδη και οι απάτες που αποκαλύπτονται καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος περιπτώσεων, από τις καθημερινές διαπροσωπικές σχέσεις, τις ευρύτερες κοινωνικές και επαγγελματικές, έως την πολιτική, την οικονομία και (ακόμα περισσότερο ίσως) τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ κρατών.

Αυτή η τεράστια γκάμα αποδεικνύει μεν την αξιοθαύμαστη επινοητικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, αποκαλύπτει δε αυτό που πλείστοι διανοητές, φιλόσοφοι, ψυχολόγοι και εσχάτως νευροεπιστήμονες, υποψιάζονταν. Ότι δηλαδή θεμέλιος λίθος σχεδόν ολόκληρου του πολιτισμικού οικοδομήματος είναι το ψέμα. Για ποιο λόγο όμως συμβαίνει αυτό, είναι κάτι που η κοινή λογική και η λαϊκή σοφία δεν μπορεί να εξηγήσει.

Η Γνωστική Ασυνέπεια

Στην ατομική ψυχολογία, από τα μέσα του εικοστού αιώνα και έπειτα, οι ερευνητές ασχολήθηκαν με το ζήτημα, με συνέπεια να εισαχθεί και αναπτυχθεί η λεγόμενη θεωρία της Γνωστικής Ασυνέπειας (Cognitive Dissonance). Πρόκειται για έναν όρο της ψυχολογίας, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το ψυχολογικό φαινόμενο της δυσφορίας, του ψυχολογικού στρες και των αρνητικών συναισθημάτων (όπως ντροπή, έκπληξη, θυμός, ενοχή) που βιώνει ένας άνθρωπος, όταν τα γνωστικά στοιχεία (υπάρχουσες αξίες, πεποιθήσεις, στάση ζωής, σκέψεις, ιδέες κτλ) που γνωρίζει ως τώρα,  ανατρέπονται και συγκρούονται με καινούργια γνωστικά στοιχεία (νέες πληροφορίες). Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να επιδιώκει την γνωστική αρμονία, καθώς έτσι μειώνει τα αρνητικά συναισθήματα που προκύπτουν από την ασυμφωνία. Γι’ αυτό και καλείται να τροποποιήσει τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις, σκέψεις κλπ. και να εφεύρει καινούργιες που θα τις αντικαταστήσουν, έτσι ώστε να περιορίσει τη σύγκρουση μεταξύ των γνωστικών στοιχείων.

Η σύγκρουση μπορεί να αναφέρεται σε ασυμφωνία λόγων/πράξεων ή πεποιθήσεων/πρακτικής συμπεριφοράς και προκειμένου αυτή να επιλυθεί, οι άνθρωποι είναι ικανοί να εφεύρουν οποιαδήποτε δικαιολογία, επιδεικνύοντας πολλές φορές αξιοθαύμαστη φαντασία ή υιοθετώντας βολικές απόψεις ή πληροφορίες, όσο εξόφθαλμα λανθασμένες και αν είναι. Αυτό γίνεται γιατί μια ασυνείδητη τακτική μείωσης της δυσαρέσκειας που προαναφέρθηκε είναι, είτε η υποτίμηση των ασύμφωνων νέων γνωστικών στοιχείων, είτε η υπερτίμηση των σύμφωνων, όσο παράλογα κι αν αυτά αποδείχτηκαν υπό το φως των νέων δεδομένων.  Έτσι π.χ., ένας καπνιστής στην προτροπή να κόψει το τσιγάρο μπορεί να αντιτείνει ότι η διακοπή του καπνίσματος προκαλεί παχυσαρκία ή  ότι κάπου διάβασε πως υπάρχουν κάποιες καινούργιες έρευνες που δείχνουν ότι δεν είναι σίγουρο πως το τσιγάρο σχετίζεται με τον καρκίνο ή στο τέλος-τέλος ότι το νόημα της ζωής είναι να «περνάει κανείς καλά αφού όλοι θα πεθάνουμε κάποτε».

Άλλο παράδειγμα: οι  ερωτικές σχέσεις. Πολύ συχνά, σε συμμόρφωση με τις επικρατούσες κοινωνικές νόρμες, ο έρωτας εξιδανικεύεται με αποτέλεσμα πολλές αποτυχημένες σχέσεις να συντηρούνται με καταστροφικά αποτελέσματα. Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει ανθρώπους που αρνούνται να εγκαταλείψουν μια σχέση που τους κάνει κακό,  επινοώντας ένα σωρό δικαιολογίες απωθώντας αυτό που όλοι οι τρίτοι βλέπουν. Ο έρωτας είναι τυφλός λοιπόν, αλλά όχι για καλό αφού μερικές φορές τρέφεται από την αυταπάτη.

Ψέματα παντού

Αλλά και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε ανάλογες συμπεριφορές.  Πολλοί άνθρωποι, αν και κατά τεκμήριο μορφωμένοι, καταφεύγουν συχνά σε διάφορες θεωρίες συνωμοσίας προκειμένου να εξηγήσουν πραγματικά γεγονότα ή καταστάσεις που δεν ταιριάζουν με τον τρόπο που εκείνοι βλέπουν τον κόσμο ή έρχονται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις τους. Για παράδειγμα, βλέπουμε διεθνώς ένα κύμα αμφισβήτησης είτε του ίδιου του γεγονότος της δραματικής κλιματικής αλλαγής, είτε της επίπτωσης που έχει σε αυτή την αλλαγή, η ανθρώπινη δραστηριότητα. Τα ίδια τα επιστημονικά στοιχεία είναι συντριπτικά: οι εκπομπές αερίων και η παντός είδος μόλυνση από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, ως απότοκο του (παγκόσμιου πλέον) καπιταλισμού, μας οδηγούν κατευθείαν στην καταστροφή του πλανήτη. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο είναι να καταργηθεί ο καπιταλιστικός τρόπος ζωής της υπερκατανάλωσης και της ανηλεούς οικονομικής επέκτασης με κάθε  τίμημα. Αντί για αυτό όμως είναι βολικότερο να  θεωρήσει ότι οι μετρήσεις είναι λάθος ή υποκινούμενες από κάποια συμφέροντα ή ότι, στο τέλος-τέλος, και στο παρελθόν, πριν την εμφάνιση του ανθρώπου υπήρξε κάποιου είδους κλιματική αλλαγή οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε.

Η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν επέρχεται μια δραματική σε μέγεθος ασυμφωνία ανάμεσα, από τη μια μεριά σε υφιστάμενες ιδέες, πεποιθήσεις και στερεότυπα βαθιά ριζωμένα μέσα στο κοινωνικό σώμα, και από την άλλη σε μια καινούργια, εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Η μεγάλη δυσαρέσκεια που προκλήθηκε οδήγησε στην υιοθέτηση ακραίων πεποιθήσεων που εντοπίζουν ένα εξωτερικό αντικείμενο-στόχο κάθε φορά, για να ρίξουν το φταίξιμο για τα δεινά της Ελλάδας (κατά περίπτωση: οι πολιτικοί γενικά, οι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Εβραίοι κλπ.). Είναι ευκολότερο να υιοθετήσει κανείς τέτοιες απόψεις από το να παραδεχτεί ότι το αφήγημα του καπιταλισμού περί ασταμάτητης υλικής ευημερίας από γενιά σε γενιά είναι ένα παραμύθι, ή ακόμα χειρότερα, να παραδεχτεί ότι ο προηγούμενος τρυφηλός τρόπος ζωής κάποια στιγμή θα κατέρρεε με πάταγο.

Ακόμα, η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι «μας ψεκάζουν» εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία,  όπως και η εσχάτως εμφανιζόμενη κίνηση εθνικιστών αρχαιολατρών για την ολική εξόφληση του ελληνικού χρέους, η οποία υποτίθεται ότι έχει πρόσβαση σε μυθώδη ποσά της τάξης των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ (!) μέσω της πώλησης στις υπερδυνάμεις κάποιας αρχαίας (ελληνικής εννοείται) γνώσης για την κατασκευή μυστικών υπερόπλων. Εκ πρώτης όψεως τέτοια πράγματα προκαλούν γέλιο αλλά αν το καλοσκεφτούμε είναι ένα (τρομακτικό) πρώτο δείγμα του τι είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν οι Έλληνες προκειμένου να μην αποκολληθούν από τις παραληρηματικές ιδέες εθνικιστικού μεγαλείου τις οποίες εξ απαλών ονύχων έχουν εσωτερικεύσει.

Οι απανταχού εξουσίες γνωρίζουν πολύ καλά την τάση των ανθρώπων να αυταπατώνται και την εκμεταλλεύονται δεόντως. Έτσι, γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν κινδυνεύουν από ανθρώπους  που προτιμούν να κοροϊδεύουν τους άλλους αλλά και τον εαυτό τους, παρά να αποδεχτούν άβολες και δυσάρεστες αλήθειες. Το ψέμα τελικά, μάλλον δεν έχει «κοντά ποδάρια» γιατί δεν τα χρειάζεται. Διατρέχει τον πολιτισμό – στον χώρο και το χρόνο – με όχημα τον μεγαλύτερο απατεώνα του σύμπαντος: τον άνθρωπο.

https://iamarevi.wordpress.com 

 https://anhsyxia.wordpress.com

Yavor Tarinski-Η Απάτη της Οικονομικής Ανάπτυξης

Η επιμονή στην εργασία και την παραγωγή είναι επιζήμια.
Giorgio Agamben[1]

Μας λένε πως χρειαζόμαστε ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη ώστε να ξεπεράσουμε την υπάρχουσα πολυεπίπεδη κρίση. Συγκεκριμένα το ακούμε αυτό εδώ και πολύ καιρό. Τόσο οι δεξιές όσο και οι αριστερές, καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις προωθούν τις θεωρίες τους για το πόσο πολύ χρειαζόμαστε μεγαλύτερη παραγωγή και κατανάλωση έτσι ώστε οι κοινωνίες μας να εξελιχθούν και να αφήσουν πίσω τις σημερινές δυσκολίες.

Η αφήγηση της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης

Αλλά μία ερώτηση προκύπτει. Δεν είναι ο τομέας της οικονομίας ήδη πολύ μεγάλος; Τα επίπεδα παραγωγής και κατανάλωσης ήδη ξεπερνούν τη βιοχωρητικότητα[2] του πλανήτη κατά 60% κάθε χρόνο[3]. Οι συνεχώς επεκτεινόμενες εξορύξεις πρώτων υλών και η κατανάλωση έχουν φτάσει τους 70 τόνους ετησίως σε παγκόσμια κλίμακα[4]. Οι τρέχουσες μάλιστα προβλέψεις δείχνουν ότι αυτή η ραγδαία ανάπτυξη θα συνεχιστεί -ως το έτος 2100 αναμένεται πως θα παράγουμε 3 φορές περισσότερα απορρίμματα απ’ όσο σήμερα[5].

Αυτή η συνεχής διαδικασία μεγάλης κλίμακας εξόρυξης και κατανάλωσης πόρων έχει προκαλέσει σοβαρή υποβάθμιση της φύσης. Οι επιστήμονες προειδοποιούν πως είμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης μαζικής εξαφάνισης ειδών εδώ και πάνω από 65 εκατομμύρια χρόνια[6]. Εξαιτίας της σύγχρονης ανθρώπινης οικονομικής δραστηριότητας ξεκίνησε μία κλιματική αλλαγή (με κάθε χρονιά που περνάει να είναι πιο ζεστή απ΄την προηγούμενη) η οποία απειλεί να προκαλέσει μεγάλης κλίμακας μετακίνηση πληθυσμών (κλιματικοί πρόσφυγες). Σε πολλά σημεία του πλανήτη η γονιμότητα του εδάφους υποβαθμίζεται από καλλιέργειες μεταλλαγμένων ενώ το νερό και ο αέρας μολύνονται σε βαθμό επικίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία. Ολόκληρα νησιά, αποτελούμενα από σκουπίδια, σχηματοποιούνται πάνω από τα βαθύτερα σημεία των ωκεανών μας[7]. Και η λίστα συνεχίζεται. Με αυτά τα λεγόμενα μπορούμε να μιλήσουμε για πόλεμο ενάντια στη φύση.

Δεν είναι ξεκάθαρο το πώς θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την οικολογική κρίση, που προκαλείται απ΄την Ανθρωπόκαινο Εποχή, αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Οι παγκόσμιοι ηγέτες παραδέχονται το πρόβλημα και καλούν σε χαμηλή διατήρηση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα ώστε να τηρηθεί η συμφωνία για τη μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη «πέρα από τους δύο βαθμούς Κελσίου»[8], ενώ παραδόξως επιμένουν σε όλο και περισσότερο βιομηχανική παραγωγή, κατανάλωση, εξορύξεις πόρων, μεταφορές μεγάλων αποστάσεων κτλ.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, χρειαζόμαστε την οικονομική ανάπτυξη ακόμα και με κόστος μια μη αναστρέψιμη οικολογική καταστροφή, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανισότητα και η φτώχεια. Εδώ τίθεται το ερώτημα: δεν θα έπρεπε να έχουμε δει κάποια σημαντική βελτίωση πάνω σε αυτό το θέμα, με την ήδη υπάρχουσα ανάπτυξη;

Αντιθέτως, οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, παρά τις συνεχώς αναπτυσσόμενες οικονομίες τους, σημειώνουν αύξηση των ανισοτήτων. Σύμφωνα με τον Jason Hickel, απ’τη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου, το πλουσιότερο 1% του κόσμου έχει αυξήσει τα κέρδη του κατά 60% τα τελευταία 20 χρόνια[9], κατά τη διάρκεια των οποίων η παγκόσμια οικονομική ανισότητα αυξήθηκε ραγδαία –μία περίοδος συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτό συμβαίνει διότι η οικονομική ανάπτυξη δεν δηλώνει τη γενική κοινωνική ευημερία. Αν κάποιοι λίγοι τραπεζίτες γίνουν αρκετά πλουσιότεροι ο δείκτης των μέσων εσόδων μπορεί να ανέβει, ακόμα κι αν τα εισοδήματα των πολλών μειώνονται. Ο αυξανόμενος δανεισμός επίσης συμβάλλει δυνητικά στην οικονομική ανάπτυξη, όπως συνέβη στην περίπτωση της Ιρλανδίας πριν φτάσει στην κρίση. Για παράδειγμα, αν τα εισοδήματα των κατοίκων στις φτωχογειτονιές μιας πόλης αυξηθούν, αυτό θα αποτελέσει ένα ασήμαντο κέρδος για τον οικονομικό τομέα ενώ δεν ισχύει το ίδιο για τα πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας, των οποίων το επεκτεινόμενο κομμάτι της «οικονομικής πίτας» αποτελεί και το μεγαλύτερο της παγκόσμιας οικονομίας.

Οι αρνητικές αυτές επιπτώσεις του δόγματος της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης είχαν ήδη σημειωθεί το 1897 από τον Ερρίκο Μαλατέστα, ο οποίος στο βιβλίο του «Στο Καφενείο»  γράφει[10]:
«Τα κακά αυτά (κοινωνική ανισότητα, φτώχεια, ανεργία) είναι εν γένει πιο έντονα σε χώρες όπου η βιομηχανία είναι πιο ανεπτυγμένη, εκτός κι αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κατάφεραν μέσω της οργάνωσής τους στους χώρους της δουλειάς, της αντίστασης ή της εξέγερσης, να κερδίσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης».

Η πρόταση της «Δίκαιης Ανάπτυξης»

Σήμερα η ευρωπαϊκή Αριστερά (στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.[11]) επανέρχεται με την υπόσχεση να μοιράσει την «πίτα» δικαιότερα. Αλλά και πάλι, σαν να μην είναι ήδη μεγάλη, πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο. Είναι ασάφες το γιατί πρέπει να συμβεί αυτό αντί του να μοιράσουμε απλά την αφθονία που ήδη υπάρχει. Μήπως η κυβερνώσα Αριστερά εξαγοράζει απλά λίγο παραπάνω χρόνο στην εξουσία;

Η ευρωπαϊκή πρόταση της «αριστερής ανάπτυξης» βασίζεται στον λεγόμενο progressivismo της Λατινικής Αμερικής. Εκεί οι υποτιθέμενες προοδευτικές κυβερνήσεις διεξάγουν πολιτικές εξορυκτισμού μεγάλης κλίμακας[12] προκειμένου να βελτιώσουν τη γενική ευημερία της κοινωνίας.

Εκτός του πασιφανούς οικολογικού κόστους που έχουν τέτοια έργα, αξίζει να σημειωθούν και οι αρνητικές επιπτώσεις που προκαλούν στις αγροτικές και αυτόχθονες κοινότητες[13]. Με την περίφραξη και την εμπορευματοποίηση των κοινών διαθέσιμων πόρων, που συνοδεύουν τις πολιτικές εξορυκτισμού, ο παραδοσιακός βιώσιμος τρόπος ζωής έχει γίνει πρακτικά αδύνατος. Επομένως, η ανάγκη των μελών τέτοιων κοινοτήτων να αναζητήσουν την επιβίωσή τους στις μεγαλουπόλεις καταλήγει συχνά στα αστικά γκέτο.

Βιώσιμοι τρόποι ζωής, που βασίζονται στην αυτάρκεια, θυσιάζονται προς τέρψιν των μεσαίων και ανώτερων μητροπολιτικών στρωμάτων. Και για ποιον λόγο θυσιάζονται – για μία ζωή αυξημένης εξάρτησης μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον. Γι’αυτό, ένα μεγάλο μέρος της κριτικής και της αντίστασης ενάντια στην επονομαζόμενη Marea Rosa (Ροζ Παλλίροια)[14] στην Λατινική Αμερική προέρχεται ακριβώς από όσους βρίσκονται στον πάτο της πυραμίδας – τις αυτόχθονες κοινότητες που είναι οι πρώτες που θυσιάζονται στο όνομα της «προόδου».

Συμπεραίνουμε πως η οικονομική ανάπτυξη είναι ασύμβατη με οικολογικούς και αυτάρκεις τρόπους ζωής. Για να συνεχιστεί μία τέτοια μεγέθυνση, η σύγχρονη οικονομία χρειάζεται να απορροφήσει όσο το δυνατόν περισσότερα κοινά αγαθά, κάνοντας έτσι αδύνατες τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις έξω από αυτήν. Κάποιες εταιρίες, όπως η Google και το Facebook, οι 2 πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες πολυεθνικές στην ιστορία του καπιταλισμού, προχωρούν ακόμα παραπέρα εμπορευματοποιώντας την ίδια μας την ύπαρξη στο ψηφιακό πεδίο και συνθλίβοντας την ώστε να αποκτήσουν υπεραξία[15]. Κάνοντας αυτό, η οικονομική ανάπτυξη ενδυναμώνει ουσιαστικά το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο και φέρει την ευθύνη, μαζί με τον κρατικό μηχανισμό, για την εμβάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Επομένως, η αριστερή υπόσχεση της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης που θα μπορούσε να μειώσει τα ισχύοντα επίπεδα ανισότητας και φτώχειας είναι τουλάχιστον μη ρεαλιστική. Πράγματι, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία κίνηση που στοχεύει στη διατήρηση όσων βρίσκονται σε θέση ισχύος, μοιράζοντας ελπίδες. Απ΄τη μία πλευρά, αποτελεί υπόσχεση στα μάτια των πολλών που βρίσκονται σε ανάγκη, χτυπημένοι από την κρίση. Από την άλλη, απέναντι στα πλουσιότερα στρώματα, υποσχόμενη πως οι υπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες δεν θα διαταραχθούν.

Αλλά ακόμα κι αν υποθέταμε πως η μείωση της φτώχειας και των ανισοτήτων επιτυγχανόταν στο απώτερο μέλλον μέσω της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης, θα γινόταν με το κόστος μη αναστρέψιμων περιβαλλοντικών αλλαγών που επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία. Τέτοιες είναι οι περιπτώσεις με τον μη αναπνεύσιμο αέρα στις κινέζικες μεγαλουπόλεις και με το εύφλεκτο νερό στις αμερικανικές πόλεις όπου πραγματοποιείται εξόρυξη σχιστολιθικού αερίου. Εξίσου μεγάλο κόστος θα υπήρχε και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Σε μια τέτοια διαδικασία θα θυσιάζονταν αυτάρκεις και δημοκρατικοί τρόποι ζωής μόνο και μόνο για να απορροφηθούν από ασταθείς καπιταλιστικές οντότητες και από το κράτος, που επιδιώκουν την εμπορευματοποίηση και την γραφειοκρατικοποίηση των πάντων. Συνεπώς, εναλλακτικές προσεγγίσεις και απόψεις θα απομακρυνόντουσαν ακόμα παραπέρα απ’ το κοινωνικό φαντασιακό.

Ξεπερνώντας τον οικονομισμό: Προς την άμεση δημοκρατία και την οικολογία

Χρειάζεται να εγκαταλείψουμε συνολικά το δόγμα της ανάπτυξης και να στρέψουμε την προσοχή μας στην ήδη υπάρχουσα τεράστια οικονομική «πίτα». Δεν έχει νόημα να την μεγαλώνουμε ακόμη περισσότερο, αντιθέτως, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε κάποιο μέλλον σ’αυτόν τον πλανήτη, η ιδέα της αποανάπτυξης είναι αναγκαία. Για να έχει νόημα όλο αυτό χρειάζεται να μοιράσουμε την «πίτα» εξίσου, πράγμα που είναι ανίκανο να κάνει το κράτος ή άλλες ιεραρχικές εξωκοινωνικές δομές αφού η ισότητα απαιτεί ίση συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων από όλους τους πολίτες. Φτάνουμε, επομένως, σε ένα σημείο όπου πρέπει να μιλήσουμε για μία συνολική αλλαγή παραδείγματος: μία ολική εγκατάλειψη του οικονομισμού του homo economicus και την υιοθέτηση της κοινωνικής οικολογίας με ενεργούς πολίτες παθιασμένους για τις κοινές υποθέσεις και συνειδητοποιημένους ως προς την συμβιωτική τους σχέση με τη φύση.

Αυτό συνεπάγεται ότι αντί εκλεγμένων αντιπροσώπων, οικονομικών ολιγαρχών ή τεχνητών οικονομικών δεικτών που καθορίζουν το πού θα πρέπει να μοιραστούν τα κομμάτια της «πίτας», αυτό θα πρέπει να γίνει από δικτυομένους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς όπως είναι οι λαϊκές συνελεύσεις και τα συμβούλια ανακλητών εκπροσώπων που δίνουν τη δυνατότητα άμεσης συμμετοχής σε κάθε μέλος της κοινωνίας. Η νομπελίστας Elinor Ostrom στο πεδίο έρευνάς της σε Η.Π.Α., Γουατεμάλα, Κένυα, Τουρκία, Νεπάλ και αλλού, παρατήρησε[16] παρόμοια μοτίβα κοινοτικής διαχείρισης των κοινών, τα οποία όχι μόνο απέφυγαν μία θεωρητική τραγωδία αλλά στην πραγματικότητα φάνηκαν και αρκετά βιώσιμα.

Ετσι οι πραγματικές κοινωνικές, ατομικές και περιβαλλοντικές ανάγκες όπως αντικατροπτίζονται από τους προαναφερθέντες διαβουλευτικούς φορείς μπορούν να ορίζουν το μέγεθος και τον σκοπό της οικονομικής δραστηριότητας. Οι ήδη υπάρχουσες και λειτουργικές τεχνολογίες χρειάζεται να τεθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν ανθρώπους και φύση, μειώνοντας τις ώρες εργασίας και αφήνοντας περισσότερο χρόνο για δημιουργία, πολιτική, φιλοσοφία, τέχνη, ψυχαγωγία, κ.τ.λ. Η ενέργεια μπορεί να αποκτηθεί μέσω αποκεντρωμένων και ανανεώσιμων μέσων, ενθαρρύνοντας την τοπική αυτάρκεια και βιωσιμότητα. Τα εργαλεία και οι συσκευές μπορούν να γίνουν μακράς διαρκείας, σχεδιάζοντάς τα έτσι ώστε να αναβαθμίζονται αντί να αντικαθίστανται. Ολα αυτά και ακόμα περισσότερα είναι ήδη δυνατά με την τρέχουσα κατάσταση εξέλιξής μας.

Η απόρριψη της οικονομικής ανάπτυξης δεν σημαίνει την οπισθοχώρηση στον πρωτογονισμό αλλά αντίθετα μία διαφορετική χρήση και κατανόηση του τι ήδη έχουμε και τι θα αποκτήσουμε στο μέλλον. Επιστημονικές έρευνες και πειράματα πάντα θα συνεχίσουν να γίνονται χωρίς όμως να καθοδηγούνται από τον οικονομισμό του βραχυπρόθεσμου κέρδους των ολίγων αλλά απ΄το γενικό καλό ανθρώπων και φύσης. Κάτι τέτοιο εμπεριέχει έναν συνειδητό αυτο-περιορισμό δηλαδή τη δυνατότητα της κοινωνίας να αποφασίζει μόνη της, με διαβουλευτικό τρόπο, προς ποια κατεύθυνση θα προχωρήσει και ποια τεχνολογία (ή γνώση) πρέπει να αντιμετωπιστεί με προφυλάξεις ή και να περιοριστεί.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η τεχνολογική πρόοδος που εκθειάζεται από τους υποστηρικτές του καπιταλισμού και της οικονομικής ανάπτυξης δεν είναι πιθανότατα το δυνατότερό τους σημείο. Στο βιβλίο του Utopia of Rules, ο David Graeber επισημαίνει τις ανεκπλήρωτες λαϊκές ελπίδες των τεχνολογικών θαυμάτων που θα έπρεπε να είχαμε αποκτήσει εώς τώρα. Αντί αυτού, η επιταγή της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης, της γραφειοκρατικής ιεραρχίας και του βραχυπρόθεσμου ανταγωνισμού της αγοράς κάνουν τις εταιρείες και τους επιστήμονες να επιδοθούν κυρίως στην ανάπτυξη τεχνολογιών της πληροφορίας[17], δηλαδή τεχνολογιών της προσομοίωσης ή αυτό που οι Jean Baudrillard και Umberto Eco αποκαλούν «υπερπραγματικότητα» – η ικανότητα του να κάνεις το αντίγραφο πιο ρεαλιστικό από το πρωτότυπο. Ετσι, η πραγματική πρόοδος σε αυτό το πεδίο αντικαταστάθηκε από το θέαμα.

Η από τα κάτω αντίσταση στην οικονομική ανάπτυξη

Οπως φαίνεται από τα παραπάνω, το δημοκρατικό παράδειγμα δεν περιορίζεται στην οικονομία. Αντιθέτως, περικλείει όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης ζωής και τη σχέση τους με τη φύση, προσφέροντας ένα ολιστικό και βιώσιμο όραμα για το μέλλον μας που βασίζεται σε συμβιωτικές παρά σε ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ ανθρωπότητας και φύσης. Και δεν μπορεί παρά να εφαρμοστεί από μία «bottom-up» προσέγγιση – με μη-κρατικό, μη-καπιταλιστικό, αμεσοδημοκρατικό, οικολογικό τρόπο.

Μπορούμε ήδη να παρατηρήσουμε πως σε πολλά μέρη του κόσμου τα έργα που στοχεύουν στην εφαρμογή της οικονομικής ανάπτυξης  έχουν συναντήσει την εχθρότητα των τοπικών κοινοτήτων. Από τους Ινδούς αγρότες, οι οποίοι καίνε τις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες που υποβαθμίζουν τη γη τους εώς τις αυτόχθονες και περιβαλλοντικές ομάδες στις Η.Π.Α., οι οποίες κατάφεραν τα δύο τελευταία χρόνια να σταματήσουν φαραωνικά έργα – όπως τους αγωγούς Keystone XL και North Dakota, που προορίζονταν να μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου πάνω από πηγές πόσιμου νερού, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των ντόπιων.

Παρόμοιες αντιδράσεις βλέπουμε ακόμα και σε χώρες που μπορούν να θεωρηθούν ως πρωτοπόροι της έννοιας της «δίκαιης ανάπτυξης». Στη Βολιβία οι comunarios (κοινοτικοί χωρικοί)[18] αντιστέκονται στις κυβερνητικές άκρως εξορυκτικές πολιτικές που συμβάλλουν στην υπερθέρμανση του κλίματος και στην ξηρασία που εξαθλιώνει τους ντόπιους αγρότες. Στο Εκουαδόρ αυτόχθονες και περιβαλλοντικά κινήματα έχουν αποκτήσει μια τέτοια ορμή, που η διοίκηση του Κορρέα προχώρησε στην ποινικοποίηση του περιβαλλοντικού ακτιβισμού, κατατάσσοντάς τον ως «τρομοκρατία» [19].

Μπορούμε να καταλήξουμε πως η οικονομική ανάπτυξη, είτε εκ των δεξιών είτε εκ των αριστερών δεν δύναται να λύσει τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Αντιθέτως ενδυναμώνει τον καπιταλισμό και τις κρατικές ιεραρχίες που μόνο βαθαίνουν τις ρίζες της σημερινής κρίσης. Για την επιτυχή αντιμετώπισή τους χρειάζεται ένα τελείως διαφορετικό παράδειγμα, το οποίο δεν θα στοχεύει σε επιφανειακά «σουλουπώματα» αλλά θα αναμετριέται ολιστικά με τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε και να συμμετέχουμε σε τέτοιους αγώνες και κινήματα, συνδέοντάς τα μεταξύ τους και εισάγοντάς τους εναλλακτικές όπως η αποκέντρωση της εξουσίας, η επιστροφή της στις δικτυωμένες τοπικές κοινότητες και η συνειδητότητα της εξάρτησής μας από τη φύση.

Σημειώσεις:
[1] versobooks.com
[2] ως τέτοια αναφέρεται η δυνατότητα του πλανήτη να καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες μέσω της παραγωγής των οικοσυστημάτων και της ικανότητας απορρόφησης αποβλήτων.
[3] footprintnetwork.org
[4] intress.info
[5] nature.com
[6] theconversation.com
[7] en.wikipedia.org
[8] ec.europa.eu
[9]aljazeera
[10] Errico Malatesta: At the Cafe: Conversations on Anarchism, Freedom Press 2005, p. 30
[11] greece.greekreporter
[12] βλ. την περίπτωση του Εκουαδόρ σε συνέντευξη ιθαγενών στη Βαβυλωνία: babylonia
[13] Naomi Klein: This Changes Everything, Penguin Books 2015, pp 180-182
[14] Το φαινόμενο της γενικότερης νομιμοποίησης-υποστήριξης του κόσμου σε Αριστερές ή Κεντροαριστερές πολιτικές και κυβερνήσεις σε όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
[15]roarmag.org
[16] Elinor Ostrom: Beyond Markets and States: Polycentric Governance of Complex Economic Systems, Nobel-Prize Lecture 2009
[17] David Graeber: The Utopia of Rules, Melville House 2015, p. 110
[18] nacla.org
[19]aljazeera.com

Μετάφραση: Ιωάννα Μαραβελίδη
babylonia.gr