Καλύβας – Μαραντζίδης: Η ηθική αναγνώριση της Ιστορίας … συσκοτίζει

«Δεν βοηθάει να χαρακτηρίζουμε τους χιλιάδες ανθρώπους που πήραν όπλα από τους Γερμανούς προδότες» υποστηρίζουν οι Καλύβας, Μαραντζίδης. Στη φωτογραφία ένα μπουλούκι Ελλήνων γερμανοντυμένων και Γερμανών υπό τον διαβόητο, απότακτο αντισυνταγματάρχη του 1935 Γεώργιο Πούλου.  

Η «αμφίβολης ωφέλειας αντίσταση» των Ελλήνων και τα «μη προδοτικά» Τάγματα Ασφαλείας …
Πηγή: Του Αρτεμη Ψαρομήλιγκου – History, Hot Doc

Η «ηροστράτεια δόξα» που κατάκτησαν οι Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης και η δημοσιότητα που απέκτησαν με την έκδοση του βιβλίου τους 1 προκάλεσαν πλήθος κριτικών δημοσιευμάτων από την Αριστερά -αλλά όχι μόνο- τα περισσότερα εκ των οποίων, δυστυχώς, πήραν στα σοβαρά τον αντίλογο που διατύπωσαν.

Το ίδιο σφάλμα φοβούμαι πως θα κάνω κι εγώ, όσο κι αν ξεκινώ με μια διάθεση μάλλον σκωπτική, όπως αντιστοιχεί σε ένα πόνημα που επιχειρεί να δικαιολογήσει και να δικαιώσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας και των δυνάμεων «συνεργασίας» κατά την Κατοχή.
Οι δύο συγγραφείς κατ' αρχάς συστήνονται: «Επειδή έχουμε κριτική ματιά απέναντι στις κατεστημένες αντιλήψεις της Αριστερός, δεν είμαστε στο “αντίθετο στρατόπεδο”», (σελ 20)

Ο δεύτερος των συγγραφέων επικαλείται την αριστερή του καταγωγή αλλά και τις επιρροές του Στεψάν Κουρτουά, «επιφανούς ειδικού του κομμουνισμού στη Γαλλία». Ο ανυποψίαστος αναγνώστης μπορεί να εκλάβει τον Γάλλο συνεργάτη συγγραφέα της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» σαν ένα είδος... Μπαντιού. Ο κ. Μαραντζίδης θα ήταν εντιμότερο να χαρακτηρίσει τον Κουρτουά «ειδικό του αντικομμουνισμού». Τον Σάββα Κωνσταντόπουλο και τον Γ. Γεωργαλά δεν θα τους έλεγε κανείς σοβαρός δημοσιολόγος «ειδικούς του κομμουνισμού». Στις χούντες ήταν «ειδικοί»...

Ο πρώτος των συγγραφέων, πιο λακωνικός, αρκείται να στις διαβεβαιώσει πως η οικογένεια του «προέρχεται από περιοχές που απέφυγαν τις χειρότερες συνέπειες του Εμφυλίου».
Ξεκινούν με μια προγραμματική δήλωση: «Αν γράφαμε στη δεκαετία του ’60, θα βάζαμε στο στόχαστρό μας τους κυρίαρχους μύθους των νικητών, αλλά σήμερα δεσπόζει η μυθολογία “αριστερής κοπής” και πρέπει να αποδομηθεί».

Προσωπικά δυσκολεύομαι να συλλάβω την εικόνα του κ. Καλύβα να αναζητεί, π.χ. το 1962, ντοκουμέντα για όσους ανέλαβαν υψηλά πόστα στο κατοχικό καθεστώς, για τους κουκουλοφόρους του μπλόκου της Κοκκινιάς ή τους Ελληνες δωσίλογους που συνέπραξαν στη σφαγή του Χορτιάτη 2, όμως για λόγους καλής πίστης είμαι υποχρεωμένος να το κάνω.

Στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν από τις πρώτες σελίδες διαβατήριο αμεροληψίας, ομνύουν πως στα 60s θα αντιτάσσονταν στην ακροδεξιά υστερία. Ωστόσο, έρχονται σήμερα και αναπαράγουν την πιο έξαλλη ρητορεία της εποχής εκείνης. Βασική ιδέα των δύο συγγραφέων, στην οποία στηρίζουν ολόκληρη τη συλλογιστική τους, είναι η αυθαίρετη χρονολόγηση της έναρξης του Εμφύλιου πολέμου το 1943 (!). Η ιδέα αυτή, αν και εμφανίζεται σαν πρωτοποριακή και ρηξικέλευθη, μυρίζει έντονα... εκδόσεις Πελασγός («Ματωμένες μνήμες 1940-45: κόκκινη τρομοκρατία κατοχικός εμφύλιος») 3.

«Κανείς από τους δυο μας δεν είναι Ιστορικός (σελ. 14), Πολιτικοί Επιστήμονες είμαστε. Ακριβώς επειδή δεν προερχόμαστε από τον χώρο της Ιστορίας, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ορισμένα σημαντικά κενά στη μελέτη του Εμφυλίου» (σελ. 15). Ευτυχώς που δεν είναι οδοντίατροι, διότι θα αποτολμούσαν να κάνουν και εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς!

Αλλά ας μιλήσουμε σοβαρά: είναι εξόφθαλμο ότι δεν είναι ιστορικοί. Δύσκολα ένας ιστορικός θα υπέγραφε βιβλίο χωρίς παραπομπές. Συνολικά στις 528 σελίδες του βιβλίου, οι υποσημειώσεις μετά βίας φτάνουν τις 116, ενώ υπάρχουν και κάποιες διάσπαρτες παρενθέσεις εντός του κειμένου. Εχουμε δηλαδή μία παραπομπή κάθε τέσσερις σελίδες, ενώ ο υπομνηματισμός απουσιάζει παντελώς από ολόκληρα κεφάλαια. Τα εντός εισαγωγικών κείμενα είναι δυσεύρετα και τα παρατιθέμενα αποσπάσματα αποτελούν «ελεύθερη απόδοση» από Καλύβα και Μαραντζίδη, χωρίς ο αναγνώστης να μπορεί να διασταυρώσει την ακρίβεια των γραφόμενων τους.

Επίσης, δύσκολα ένας ιστορικός θα έβγαζε βιβλίο χωρίς βιβλιογραφία. Ομως, οι Καλύβας, Μαραντζίδης περιορίζονται να δίνουν στο τέλος κάθε κεφαλαίου «κατευθύνσεις βιβλιογραφικές». Χωρίς καμιά αποδεικτική συνάφεια ανάμεσα στα γραφόμενά τους και στα βιβλία ή τα άρθρα εφημερίδων που αναφέρουν, πολλά εκ των οποίων είναι δικά τους.
Τις περισσότερες φορές διανθίζουν τις «κατευθύνσεις» που δίνουν με μονολεκτικές ή ολιγόλογες, θετικές ή αρνητικές αποτιμήσεις των βιβλίων (κριτικό, πρωτότυπο, σημαντικότερο, αξιόλογο, χρήσιμο, αξιομνημόνευτο, ορόσημο, νηφάλιο ή στρατευμένο, αριστερής οπτικής, στα όρια της πολιτικής προπαγάνδας).

Οι δύο συγγραφείς «αγωνίζονται, λοιπόν, κυρίως στο πεδίο της εκλαΐκευσης, είτε επειδή αυτό προκρίνουν ως σημαντικό είτε επειδή το άλλο, το ακαδημαϊκό, έχει άλλου είδους κανόνες και πειθαρχίες, μη συμφέρουσες για τον σκοπό τους», σύμφωνα με μια εύστοχη παρατήρηση 4. 

Πάντως από την πρώτη ματιά γίνεται φανερό πως το βιβλίο -ακόμη και τεχνικά μιλώντας- δεν πληροί τις προδιαγραφές της ιστορικής επιστήμης. Και πώς θα γινόταν αλλιώς, όταν δύο «ετεροεπαγγελματίες», ακόμη κι αν ήταν άριστοι στις πολιτικές επιστήμες (και δεν αστοχούσε ο εις εξ αυτών κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες στα γκάλοπ του), εισβάλλουν στο πεδίο της Ιστορίας και τα κάνουν γης μαδιάμ; Ως προς αυτό, είναι συνεπείς: πολιτικοποιούν την Ιστορία μέσα από την ιδιαίτερη ιδεολογική τους οπτική και την εργαλειοποιούν, αλλά δεν παράγουν Ιστορία - πολιτική χρήση κάνουν. 

Η αρχειακή έρευνα απουσιάζει, τα στοιχεία που παραθέτουν είναι ελαχιστότατα, οι διατυπώσεις γενικόλογες, οι αριθμοί κατά προσέγγιση ή κατ' εκτίμηση. Αντιθέτως, οι πολιτικές διατυπώσεις -του στιλ «το ΚΚΕ συγκάλυπτε την κομμουνιστική του ταυτότητα» (sic!)- πλεονάζουν. Επιδιδόμενοι στην πτωματολογία, καταγράφουν -«για παράδειγμα», όπως λένε- μόνο τους άμαχους-θύματα από χωριά «ένοπλης συνεργασίας», ενώ παραλείπονται οι άμαχοι-θύματα Γερμανών και συνεργατών από φίλοΕΑΜικά  ή αντιστασιακά χωριά. 5. Οι μόνοι νεκροί που αναφέρονται j από την ΕΑΜική πλευρά είναι οι ΕΛΑΣίτες που σκοτώθηκαν σε μάχες με ταγματασφαλίτες ή αργότερα με Αγγλους. Πάρτε μια μικρή γεύση:

«Καταμετρώντας τα θύματα ορισμένων σημαντικών εμφύλιων μαχών (συγκρούσεις ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, διάλυση 5/42 Συντάγματος, μάχες σε Κιλκίς, Βαθύλακκο, Τριάδα κ.λπ., εκτελέσεις σε Οινόη, Προμαχώνα, Μεταλλικό, Μελιγαλά, Καλαμάτα, Πύλο κ.λπ„ τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1944), καθώς και της εμφύλιας βίας στην κατοχική Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ο αριθμός των νεκρών αγγίζει ή και ξεπερνά τις 5.000 ή και 6.000, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των τραυματιών αλλά και το μέγεθος των υλικών καταστροφών, που βέβαια δεν είναι καθόλου αμελητέες. Για παράδειγμα, μόνο στη δυτική Μακεδονία, σε ένα περιορισμένο σύνολο 22 χωριών της Κοζάνης, των Γρεβενών και της Πέλλας καταμετρήθηκαν περίπου 500 πυρπολημένες ή κατεστραμμένες οικίες. Ο απολογισμός των Δεκεμβριανών είναι αναλογικά ακόμη χειρότερος. Μέσα σε μόλις ένα μήνα συγκρούσεων οι νεκροί ίσως και να ξεπερνούν τις 7.000 6 ενώ πολλαπλάσιοι είναι οι τραυματίες και οι συλληφθέντες - αριθμοί που αναμφίβολα προκαλούν δέος.
Τα στοιχεία των αντιστασιακών οργανώσεων επιβεβαιώνουν τους αριθμούς: από τους 75 νεκρούς της αθηναϊκής οργάνωσης PAN στο διάστημα 1943-1945, οι 73 σκοτώθηκαν από τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά, ενώ τον ίδιο μήνα σκοτώθηκαν επίσης και οι 16 από τους 36 της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ. Από τους 147 αντάρτες του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που βρήκαν τον θάνατο σε στρατιωτικές επιχειρήσεις το διάστημα 1943-1944, το 54% σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά, ενώ τουλάχιστον ένα άλλο 25% σε επιχειρήσεις εναντίον των Ταγμάτων Ασφαλείας».

«Οι εξοπλισμένοι από Γερμανούς δεν ήταν προδότες»!

Στο σύμπαν των Καλύβα, Μαραντζίδη υπάρχουν οι «νικητές» και οι «ηττημένοι». Οι πρώτοι είναι οι κομμουνιστές και οι αριστεροί, όπως κατά κόρον αποκαλούνται. Οι δεύτεροι είναι οι... άλλοι. Ακροδεξιοί καταγράφονται στη σελίδα 49 και φιλομοναρχικοί Δεξιοί στις 233 και 361. Το ίδιο και οι ιστορικοί. Χωρίζονται σε αριστερούς και... άλλους. Δεξιοί ιστορικοί εμφανίζονται άπαξ. Τούτοι είναι απλώς... επιστήμονες. Ετσι -φαντάζονται πως- το έργο της αντίκρουσης γίνεται ευκολότερο.

Γράφουν:
«...Ούτε μας βοηθάει να κατανοήσουμε τι συνέβη (χαρακτηρίζοντας τους χιλιάδες ανθρώπους που πήραν όπλα από τους Γερμανούς, προδότες μπορεί να ικανοποιεί ένα περί δικαίου αίσθημα και να εντάσσεται σε μια ηθική ανάγνωση της Ιστορίας, αλλά καθόλου δεν απαντάει στο πώς και το γιατί και μάλλον συσκοτίζει παρά βοηθάει την κατανόηση)», (σελ. 46)

Εφεξής, οι ταγματασφαλίτες θα αποκαλούνται από τους συγγραφείς -χάριν συντομίας να υποθέσουμε;- «περιστασιακά ένοπλοι (όπως οι εξοπλισμένοι χωρικοί)», (σελ. 50)

Καλύβας και Μαραντζίδης αποδύονται σε εργώδη πλην ανεπιτυχή προσπάθεια να καθορίσουν επιστημονικά την τυπολογία των «ταγματασφαλιτών» (πάντα εντός εισαγωγικών, γιατί άραγε;). Ανασύρουν τη μεταπελευθερωτική έκθεση... ενός Βρετανού δημοσιογράφου στην Πάτρα την εμπλουτίζουν και τους χωρίζουν σε πέντε κατηγορίες: τους «σωστούς ανθρώπους που μισούν τους Γερμανούς αλλά φοβούνται τον κομμουνιστικό μπαμπούλα», τους «χωρίς άλλη επιλογή», τους «πεινασμένους που βρήκαν στα Τάγματα ένα πιάτο φαΐ», τους «αλήτες» και «όσους είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς με το ΕΑΜ και αναζητούσαν προστασία ή εκδίκηση», (σελ. 181)

Από αυτή την πλευρά, τοποθετούν τον εαυτό τους πολύ δεξιότερα από τον μακαρίτη τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος το 1975 είχε χαρακτηρίσει στη Βουλή τα Τάγματα Ασφαλείας «κακόφημα σώματα, από ομάδες τυχοδιωκτών και αντικοινωνικών ατόμων». Επίσης, το 1978 ο Αβέρωφ είχε επιχειρήσει -έστω και φραστικά- να απορρίψει οποιαδήποτε συσχέτισή τους με τη ΝΔ, δηλώνοντας πως «τους ταγματασφαλίτες, η ιδική μας η παράταξις τους κατεδίκασε». Πράγμα που Μαραντζίδης, Καλύβας αρνούνται πεισματικά να κάνουν σήμερα.

Οι δύο καθηγητές κριτικάρουν εκ δεξιών την εφαρμοζόμενη το 1946 αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα: «Παρ’ όλη αυτή τη σημαντική αλλαγή πολιτικής (σ.σ: ομιλία του Τσόρτσιλ στο Μιζούρι περί “Σιδηρού Παραπετάσματος”), πάντως, ένα χρόνο μετά την υπογραφή της Βάρκιζας η αμερικανική οπτική δεν έχει μεταστραφεί εντελώς όσον αφορά τις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας. Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα επέμενε να μην αντιμετωπίζει τους Ελληνες κομμουνιστές ως όργανα της Μόσχας και απειλή για τη δημοκρατική πορεία της χώρας. 0 πρέσβης Μακβέι συνέχιζε να έχει την ίδια επικριτική θέση έναντι της κυβέρνησης, την οποία κατηγορούσε για βασιλόφρονα εμμονή, αντικομμουνιστική σταυροφορία και ακροδεξιά ροπή, που εξανάγκαζε έναν σημαντικό αριθμό δημοκρατικών πολιτών να συμμαχούν με το ΚΚΕ και την άκρα Αριστερά (Iatrides 1987:231)». (σελ. 373)

Χρησιμοποιούν -σύμφωνα με όλους τους κανόνες του μεταμοντερνισμού- μια αποστειρωμένη και κρυπτική γλώσσα που καταλήγει να είναι παραπειστική. Οι ταγματασφαλίτες αναφέρονται ξανά και ξανά σαν «χωρικοί εξοπλισμένοι από τους Γερμανούς». Τίποτα παραπάνω. Ούτε χρηματοδότησή τους υπήρξε ούτε κοινές επιχειρήσεις υπό τις διαταγές των SS υπήρξαν ούτε μπλόκα και επιτόπου εκτελέσεις στις συνοικίες της Αθήνας, τις πόλεις και τα χωριά, κατά το πόνημα των Καλύβα, Μαραντζίδη, το οποίο βρίθει παρόμοιων ακροβασιών και λαθροχειριών. Εισάγουν μια παιδαριώδη τυπολογία των εμφύλιων πολέμων, η οποία ενσωματώνει τις μεταμοντέρνες διατυπώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ περί failed states.

Στα κανονικά ιστορικά βιβλία, κάθε φαινόμενο εξετάζεται μέσα στο πλαίσιο της εποχής του. Και το πλαίσιο της εποχής εκείνης -είτε το θέλει είτε δεν το θέλει το συγγραφικό δίδυμο- ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Αξονας εναντίον της (ετερόκλητης αλλά στέρεας) συμμαχίας των Big Three. Από την πλευρά των Συμμάχων ήταν διακηρυγμένο το «Εξοντώστε τον εχθρό όπου κι αν τον βρείτε», στα μέτωπα ή στα μετόπισθεν. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, ακόμη και πριν από την έναρξη ενός προχρονολογημένου, φαντασιακού «Εμφύλιου» -την οποία οι δύο τοποθετούν ασυζητητί στο 1943 (!) και όχι στο1946- υπάρχει συμμαχική αποστολή δίπλα στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ.

Ο ΕΛΑΣ έχει υπαχθεί στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ), αγνοώντας τις προσκλήσεις του Τίτο να ενταχθεί στο Βαλκανικό Στρατηγείο. Υπάρχουν Βρετανοί του SOE (Special Operations Executive) που συμπράττουν με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ αλλά και του ΕΔΕΣ. Και μάλιστα ηγεμονεύουν και καθοδηγούν -καλώς ή κακός- το ελληνικό αντάρτικο κίνημα, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, τουλάχιστον μετά τη συγκρότηση του Κοινού Γενικού Στρατηγείου Ανταρτών στα ορεινά χωριά των Τρικάλων τον Ιούλιο 1943. Συγκρότηση η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την προτροπή των αξιωματικών του ΣΜΑ Εντι Μάγιερς και Κρις Γουντχάουζ.

Και βεβαίως ας μη λησμονούμε την παρουσία των Αμερικανών του OSS (Office of Strategic Services) σε κοινές ενέργειες σαμποτάζ με τους ΕΛΑΣίτες 7. Για να μη μιλήσουμε για την πολιτική συμπάθεια που ανέπτυξαν, σχεδόν στο σύνολό τους, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί προς τον ΕΛΑΣ, κάτι που τους διαφοροποιεί αισθητά από τα καθ’ ολοκληρίαν αντι-ΕΑΜικά αισθήματα της βρετανικής αποστολής. Πράγμα που, όταν επέστρεψαν στις ΗΠΑ, πολλοί το πλήρωσαν την περίοδο του μακαρθισμού.

Και όλες αυτές τις... ανίερες συμπράξεις πριμοδοτούσαν Βρετανοί και Αμερικανοί συνεργαζόμενοι με τον ΕΛΑΣ, ο οποίος -σύμφωνα με την αντίληψη Καλύβα και Μαραντζίδη- είχε εξαπολύσει από το 1943... «εμφύλιο πόλεμο» κατά των «εξοπλισμένων από τους Γερμανούς χωρικών» και των «άλλων αντιστασιακών οργανώσεων».

Η εξουδετέρωση των ταγματασφαλιτών της Πελοποννήσου από τον Αρη Βελουχιώτη (στα μέσα Σεπτεμβρίου 1944) δεν ήταν προσωπική του απόφαση. Υπηρετούσε τη συμμαχική πολιτική, όπως διαμορφωνόταν στη φάση εκείνη και πραγματοποιήθηκε υπό την επίνευση της 8.
Μάλιστα, ο Κανελλόπουλος, ο οποίος αποβιβάστηκε στα Κύθηρα σας 26 Σεπτεμβρίου, στο «Ημερολόγιο Κατοχής» παρατηρεί πως ο Βελουχιώτης «βρήκε κι αυτός τον μπελά του» στον Πύργο (5.10.44) με τον κόσμο που τους ζητούσε φορτικά να λιντσάρει τους φυλακισμένους ταγματασφαλίτες.

Το γεγονός επιβεβαιώνεται από την ακροδεξιά εφημερίδα «Δημοκρατία» της 28ης Δεκεμβρίου 1944. Την ημερομηνία δηλαδή που αρχίζει να διαφαίνεται η ήττα του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά και οι ακραίοι κύκλοι, αποθρασυμένοι, ενοχοποιούν -μαζί με τους «εκτελεστές του ΕΑΜ»- και τον συντηρητικό Παν. Κανελλόπουλο. Γράφει στην 1η σελίδα της η «Δημοκρατία»:

Μήνυσις κατά του Π. Κανελλόπουλου
«Υπό ενταύθα ευρισκομένων προσφύγων εκ Πελοποννήσου, των οποίων αθώοι συγγενείς εσφάγησαν εις τας επαρχίας των υπό των ανταρτών του ΕΛΑΣ, ετοιμάζονται να υποβληθούν μηνύσεις, αφενός μεν εναντίον των κυρίως αυτουργών των φόνων διαφόρων καθοδηγητών και καπεταναίων, ως εκτελεστών του ΕΑΜ και του κομμουνιστικού κόμματος ως και κατά του Π. Κανελλοπούλου ως ηθικών αυτουργών».

Αμφισβήτηση της συμμαχικής πολιτικής

Στον πυρήνα της συλλογιστικής των Καλύβα, Μαραντζίδη δεν είναι η πολεμική (μόνο) εναντίον του ΕΑΜ/ΕΔΑΣ. Ουσιαστικά είναι η αμφισβήτηση της συμμαχικής στρατηγικής στην Ελλάδα μέχρι τον Οκτώβριο του1944. Τον συμμαχικό αγώνα αμφισβητούν. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε κάποτε τη γνώμη τους για την αντιχιτλερική συμμαχία, αν και μας δίνουν μια πρώτη γεύση:
«Τα λόγια του Τσόρτσιλ “θα συνεργαστώ και με τον διάβολο ακόμη” προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ εκφράζουν την κυρίαρχη βρετανική στρατηγική στην πρώτη περίοδο του πολέμου και αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό τη στάση έναντι των αντιστασιακών οργανώσεων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η SOE, την οποία ο Βρετανός πρωθυπουργός προέτρεψε να βάλει φωτιά στην Ευρώπη (to set Europe ablaze), αποτέλεσε τον βασικό μοχλό δράσης πίσω από τις εχθρικές γραμμές, καθώς ενίσχυσε, συνεργάστηκε και συντόνισε τα αντιστασιακά κινήματα στην κατεχόμενη Ευρώπη. Σταθμό στη δράση της στην Ελλάδα αποτέλεσε η άφιξη στη χώρα μας, στο πλαίσιο της αποστολής Χάρλιγκ, που είχε ως στόχο να παρεμποδίσει τη γραμμή ανεφοδιασμού των Γερμανών προς τη Μέση Ανατολή, μιας δωδεκαμελούς ομάδας που έπεσε με αλεξίπτωτο στα ελληνικά βουνά».
Η προβολή από το συγγραφικό δίδυμο της προτροπής του Τσόρτσιλ προς τον SOE «να βάλει φωτιά στην Ευρώπη» (σελ. 351) παραγνωρίζει και αθωώνει τον εμπρηστή. Τον Χίτλερ.
Η αναφορά στον Τσόρτσιλ ως «εκφραστή της κυρίαρχης βρετανικής στρατηγικής» είναι ατυχέστατη, καθώς απέναντί του δεν ήταν καν ο «απατημένος του Μονάχου» Τσάμπερλεν. Οι Εργατικοί (Ατλι), οι Συντηρητικοί, οι Φιλελεύθεροι (Σινκλέρ) και οι Κομμουνιστές (Πόλιτ) συνέθεταν το αντιχιτλερικό μέτωπο. Απέναντι στην «κυρίαρχη στρατηγική» στεκόταν μόνο ο ναζιστής σερ Οσβαλντ Μόσλει. Ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- γνώρισε (εμφύλιες;) διώξεις και φυλακίσεις από τον Τσόρτσιλ στη διάρκεια του Β' ΠΠ.

Περήφανοι ομότεχνοι του Ιρβιν

Ετσι, δεν πρέπει να ξενίζει το γεγονός πως Καλύβας και Μαραντζίδης δηλώνουν «πως θεωρούν τον χαρακτηρισμό τους ως “Αναθεωρητών” ως ιδιαίτερα τιμητικό» (σελ 24). Και το λένε, ενώ δεν μπορεί να αγνοούν πως οι πιο διαβόητοι «αναθεωρητές ιστορικοί», όπως οι αρνητές του Ολοκαυτώματος Ρασινιέ, Κάρτο, Φορισόν, ή όπως ο Νόλτε και ο «ανεκπαίδευτος ιστορικός» Ιρβιν, δεν θεωρούνται και τόσο ευυπόληπτα «μέλη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας». Την οποία οι Καλύβας, Μαραντζίδης συχνά επικαλούνται, αλλά χωρίς να την ονοματίζουν.

Οπως είχε επισημάνει από το 2001 ο Αγγελος Ελεφάντης 9: «Τη γιγαντιαία επιχείρηση του “Ιστορικού Αναθεωρητισμού”, την οποία ξεκίνησαν Γερμανοί Ιστορικοί ήδη από τη δεκαετία του '60, τη συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Αγγλοι, Αμερικανοί».

«Για τους μη εξοικειωμένους σ’ αυτού του είδους την ιστορική μπακαλική, να προσθέσω ότι ο Ιστορικός Αναθεωρητισμός”, όχι όμως και το τέκνο του ο “Ιστορικός Αρνητισμός” (“δεν υπήρξε Ολοκαύτωμα” κ,λπ.), δεν αποσιωπά τα εγκλήματα του ναζισμού. “Απλώς”, λιγοστεύει, τεχνηέντως ή χονδροειδώς, το μερίδιο αίματος του ναζισμού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το επιρρίπτει στην ευθύνη αποκλειστικά μιας μερίδας γνωστών ηγετών ναζί και των SS - μέχρι του σημείου ώστε οι θανατωθέντες Εβραίοι στα στρατόπεδα να μην ξεπερνούν, κατ’ αυτούς, τα δύο με τρία το πολύ εκατομμύρια». Αν βγαίνει ένα πολιτικό συμπέρασμα, αυτό είναι το εξής: η επανάκαμψη του Ιστορικού Αναθεωρητισμού δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός αυτού που βλέπουμε να εκτυλίσσεται σήμερα στο πολιτικό μας σκηνικό. Τη στρατηγική της όξυνσης.

Ενας εμφύλιος και μια .. πρόθεση

Γιατί όμως επιμένουν τόσο στη χρονολογία-ορόσημο του 1943 ως -δήθεν- εναρκτήρια του Εμφυλίου; Σήμερα, «για καθαρά επιστημονικούς λόγους και ανανέωσης της ιστορικής έρευνας» μας διαβεβαιώνουν. Τις μύχιες, όμως, στοχεύσεις του τις έχει αποκαλύψει το 2011 ο Νίκος Μαραντζίδης μιλώντας σε ένα οδοιπορικό στο Βέρμιο με δημοσιογράφο της «Καθημερινής»:

«Ως τώρα, το χρονολόγιο ήταν: 1941-45 Εθνική Αντίσταση, 1945-46 λευκή τρομοκρατία και 1946-49 Εμφύλιος. Ενα σχήμα πολύ βολικό για την Αριστερά, διότι έτσι η αιτία του ξεσπάσματος του Εμφυλίου θεωρούνταν πως ήταν η βία που υπέστησαν οι Αριστεροί μετά το 1945 από τους παρακρατικούς. Ομως, προϋπήρχε η πρόθεση του ΚΚΕ να διεκδικήσει την εξουσία. Αυτή η θέση έχει επαναδιατυπωθεί στο παρελθόν ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1970 με τον Τζον Ιατρίδη, αλλά ήταν δραματικά μειοψηφική. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινότητα των ιστορικών εκείνη την περίοδο κυριαρχείται από την κουλτούρα της Αριστερός» 10.

Ο εστί μεθερμηνευόμενον: εάν «εμείς» παραδεχτούμε ότι η ακροδεξιά βία που σάρωσε τη χώρα μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν αυτή που έσπρωξε χιλιάδες καταδιωγμένους ΕΑΜικούς στα βουνά, τότε «εμείς» είμαστε οι υπεύθυνοι για την έκρηξη του Εμφυλίου. Ομως «εμείς» και ο John Iatrides κάτι τέτοιο δεν θα το επιτρέψουμε! Πρέπει συνεπώς να προσδώσουμε στις έριδες και τις συγκρούσεις μεταξύ αντιστασιακών οργανώσεων διαστάσεις που δεν είχαν. Να τις βαφτίσουμε «κατοχικό εμφύλιο πόλεμο»  ή επιστημονικοφανώς «εμφύλιο χαμηλής έντασης» 11 κ.λπ., ώστε να βγάλουμε το άγος από τις πλάτες μας.

Να μιλήσουμε μόνο ακροθιγώς για διώξεις που υπέστησαν «οι αριστεροί μετά το 1945από τους παρακρατικούς». Μόνο από παρακρατικούς και όχι βεβαίως, από την «αθώα» Χώροφυλακή. Ούτε από την «αβρή» Εθνοφυλακή που συγκροτήθηκε στα Δεκεμβριανά από άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας, κάποιοι από τους οποίους μεταπήδησαν στο στράτευμα Και δεν θα βγάλουμε κουβέντα για αυτούς που υποσχέθηκαν «μέτρα κατευνασμού και ειρηνεύσεως», αλλά στον πρώτο μήνα της πρωθυπουργίας τους τα ποδοπάτησαν. Να μπλέξουμε και να εξομοιώσουμε τις συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ με την εγκεκριμένη συμμαχική πολιτική εξόντωσης των γερμανοντυμένων.

Εστω κι αν έτσι οι συγγραφείς ταυτίζουν -ηθελημένα ή αθέλητα- τον Ν. Ζέρβα με τον Γ. Πούλο. Τραβώντας στα άκρα τη συλλογιστική τους, οι δύο θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν και τις εκκαθαρίσεις του ΕΔΕΣ εναντίον των Τσάμηδων... «εμφύλιο πόλεμο», προκληθέντα μάλιστα από μια δεξιά αντιστασιακή οργάνωση πριν από την Απελευθέρωση το καλοκαίρι και φθινόπωρο του1944. Υπάρχει κόκκος -έστω- λογικής σε μια τέτοια προσέγγιση;

Αναμφίβολα είναι έξυπνη από πλευράς συγγραφέων η σκόπιμη σύγχυση των συγκρούσεων μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ (και αντιστρόφως) και μεταξύ ΕΛΑΣ και ταγματασφαλιτών. Διότι ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, παρά τις μεταξύ τους συγκρούσεις μέχρι το φθινόπωρο του1944, όταν η μια οργάνωση παραβίαζε τη συμφωνημένη «επικράτεια» 12 της άλλης, ουδέποτε έπαψαν να θεωρούνται δυνάμεις ενταγμένες στον συμμαχικό αγώνα.

Ηταν, λοιπόν, ριζικά διαφορετικό πράγμα οι μάχες εναντίον των γερμανοτσολιάδων και είναι απορίας άξιο πώς οι δύο καθηγητές (που σε άλλες περιπτώσεις διυλίζουν τον κώνωπα) δεν εντοπίζουν αυτή την κεφαλαιώδη διαφορά.

Η «δίκη προθέσεων» που στήνουν Καλύβας, Μαραντζίδης εναντίον του ΚΚΕ, στο οποίο, όπως ισχυρίζονται, «προϋπήρχε η πρόθεση να διεκδικήσει την εξουσία», έχει πολλαπλώς κατατριφθεί. Και οι εσωτερικές κριτικές που διατυπώθηκαν σε μεταγενέστερο χρόνο, για υπερβολικά υποχωρητική στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του ΕΑΜικού κινήματος προς την «κυβέρνηση εθνικής ένωσης», βασίστηκαν στην εκ των υστέρων γνώση της άγριας καταστολής που εξαπέλυσαν οι αντι-ΕΑΜικές δυνάμεις.

Τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα

Ασφαλής οδηγός σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι οι ιδεοληψίες, αλλά τα ντοκουμέντα των ημερών της Απελευθέρωσης. Γράφει σχετικά ο καθηγητής Προκοπής Παπαστράτης, με βάση αγγλική αναφορά:
«Στην Αθήνα εισέρχεται κρυφά στις 6 Οκτωβρίου μία τριμελής επιτροπή από τους υπουργούς Π. Μανουηλίδη, Θ. Τσάτσο και Γ. Ζεύγο και συνεργάζεται στενά με τον στρατηγό Σπηλιωτόπουλο για την απρόσκοπτη είσοδο της Κυβέρνησης στην πόλη. Ο Αγγλος αντισυνταγματάρχης R. Sheppard, επικεφαλής Αγγλος αξιωματικός-σύνδεσμος στην Αθήνα, ο οποίος παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον Σεπτέμβριο, τηλεγραφεί στις 8 Οκτωβρίου ότι αν το ΕΑΜ ήθελε να προκαλέσει μαζικούς φόνους, αναταραχές κ.λπ., θα είχαν ήδη αρχίσει τώρα που δεν υψίσταται ουσιαστικά γερμανικός έλεγχος και δεν θα περίμεναν την τελική γερμανική εκκένωση 13.
Οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούν από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου ενώ ο λαός ήδη διαδηλώνει στους δρόμους. Ο αντισυνταγματάρχης R. Sheppard επισκέπτεται το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου τις συνοικίες της πόλης και τις περιοχές που ελέγχει το ΕΑΜ. Διαπιστώνει απόλυτη ησυχία παντού, ενώ ο ΕΛΑΣ και άλλες οργανώσεις περιπολούν με πειθαρχία τους σχεδόν έρημους δρόμους».

Μόλις 50 μέρες χωρίζουν αυτές τις δύο φωτογραφίες. Στην οδό Κοραή, μέλη του ΚΚΕ πανηγυρίζουν για την Απελευθέρωση στις 12 Οκτωβρίου 1944. ΣΤΟ ίδιο σημείο, μέλη του ΕΑΜ σπεύδουν να σωθούν από τα αγγλικά τανκς που εκκενώνουν τα γραφεία του Μετώπου στα Δεκεμβριανά. 

Ο Ν. Μαραντζίδης εκτιμά ότι για τον Εμφύλιο δεν ευθύνεται η ακροδεξιά τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα, αλλά «η προϋπάρχουσα πρόθεση του ΚΚΕ να διεκδικήσει την εξουσία»
Καλύβας, Μαραντζίδης παραθέτουν την προσωπική τους πολιτική άποψη: «Η επιδίωξη του μονοπωλίου της ένοπλης ισχύος ήταν κομβικής σημασίας για το ΚΚΕ, γι’ αυτό και αντέδρασε έντονα (σ.σ.: π ακριβώς έκανε πρακτικά, δεν μας το λένε) στην άφιξη στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου 1944της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, καθώς αυτό το ετοιμοπόλεμο φίλομοναρχικό στρατιωτικό σώμα επηρέαζε σε κάποιο βαθμό τους συσχετισμούς δύναμης στην πρωτεύουσα», (σελ. 233)

Εκεί δε που είναι άκρως διαφωτιστικοί -με 6 «ίσως»- είναι οι λόγοι που το ΚΚΕ αποφάσισε να συγκρουστεί στις 3 Δεκεμβρίου: «Ισως να ήταν η ενθάρρυνση του Τίτο και η παρερμηνεία των επιθυμιών του Στάλιν, ίσως οι φαινομενικά ευνοϊκές εξελίξεις στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, ίσως (αντίθετα από τον Λίβανο και την Καζέρτα) το ενδεχόμενο της οριστικής απώλειας της εξουσίας, ίσως η αφόρητη πίεση στελεχών και καπεταναίων, ίσως η στρεβλή ανάγνωση της διεθνούς πραγματικότητας και των βρετανικών προθέσεων, ίσως κάποιος συνδυασμός όλων αυτών. Οπως και να’ χει,η ουσία είναι ότι το ΚΚΕ τον Δεκέμβριο επέλεξε να συγκρουστεί». (σελ. 232)

Η μεταχείριση που επιφύλαξαν οι δύο καθηγητές Κοινωνιολογίας στην Αντίσταση, και ειδικότερα στην ΕΑΜική, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για αντικειμενικότερη πραγμάτευση του θέματος του Εμφύλιου πολέμου (του πραγματικού και όχι εκείνου από του 1943). Συνεπώς, άπαγε της βλασφημίας.

«Τάγματα» του 1943 και συνταγματάρχες του 1967

Ο μέσος αναγνώστης ενός τέτοιου ιστορικού βιβλίου πιθανόν να διαμορφώνει μια συγκεχυμένη εικόνα για τους πρωταγωνιστές των δύο πλευρών στα γεγονότα 1941-49. Για το «καλό» και το «κακό», για το «ηθικό» και το «ανήθικο» των προσωπικοτήτων εκείνων. Μορφές «ομιχλώδεις», όσο παραμένουν στο πεδίο της ακαδημαϊκής αναζήτησης και δεν εισέρχονται με τρόπο «εφαρμοσμένο» και «πρακτικό» στο οπτικό πεδίο της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Ομως κάποιοι από αυτούς εισέβαλαν βίαια στη ζωή μας. Εναν από τους παλιούς συνεργάτες των Ταγμάτων Ασφαλείας τον γνώρισαν για τα καλά οι Ελληνες. Τον έλεγαν Γεώργιο Παπαδοπούλο. Και δεν ήταν ο μόνος από τα παιδιά των Ταγμάτων που γνωρίσαμε ως συνταγματάρχες του 1967.

Σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο,14 ο δικτάτορας (1967-73) υπηρέτησε στα Τάγματα Ασφαλείας στην Πάτρα. «Τον Μάιο του 1969, η παρισινή «Le Monde Diplomatique» αποκάλυψε, αντίθετα, ότι ο επικεφαλής της χούντας ; “κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπηρέτησε υπό τον λοχαγό Κουρκουλάκο, διοικητή ενός τάγματος εξοπλισμένου από τους Γερμανούς" (Α. Σταυριανός), πληροφορία που επιβεβαιώθηκε αργότερα και από ανώνυμους συνεργάτες του Γρίβα που μίλησαν στον απεσταλμένο του λονδρέζικου «Observer», Τσαρλς Φόλεΐ. Ο τελευταίος δημοσιοποίησε επίσης συζήτησή του με στέλεχος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, σύμφωνα με την οποία το ανομολόγητο κατοχικό παρελθόν του Παπαδόπουλου αποτελούσε ένα από τα ισχυρότερα “χαρτιά” της Ουάσιγκτον απέναντι στο καθεστώς (The Observer 1-7-1973). Την ίδια πληροφορία επανέλαβε επίσης -παραπέμποντας σε διαφορετικές πηγές- και ο Τζακ Αντερσον της New York Post (1-7-1973)».

Σύμφωνα με τηλεγράφημα του ΑΠΕ (27-6-1999) που παραθέτει ο Κωστόπουλος: «Ο Γ. Παπαδόπουλος στην Κατοχή συμμετείχε σε ένοπλες ομάδες που έδρασαν στη δυτική Πελοπόννησο, κυρίως εναντίον του ΕΑΜ», ενώ ο Αλέξης Παπαχελάς έγραψε (28-6-1999) ότι «πολέμησε στη διάρκεια της Κατοχής στη φασιστική οργάνωση X».

Ο Λ. Καλλιβρετάκης θεωρεί ιδιαίτερης βαρύτητας τη μαρτυρία του Φοίβου Γρηγοριάδη («Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας»): «Στην Πάτρα βρίσκονται πολλοί αξιωματικοί (με πολιτικά). Για τα τυπικά, εντάσσονται σε μια “Στρατιωτική Διοίκηση”. Να παίρνουν τον κατοχικό μισθό τους. Η διοίκησις συγκροτεί ένα Επισιτιστικό Γραφείο" για αποσπάσεις αξιωματικών σε επιτροπές επιτάξεων ή διανομών τροφίμων, σε εποπτείες φούρνων και τα όμοια. Σ' αυτό το γραφείο υπηρετούν και οι δύο αδελφοί Παπαδόπουλοι. Διοικητής ονομάζεται ο προϊστάμενος όλων των αξιωματικών με τα πολιτικά. Εδώ είναι ο συνταγματάρχης Ν. Κουρκουλάκος. Ενας πρωτεργάτης των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας» 15.

Παρόμοια στοιχεία καταγράφονται και για τον Β' αντιπρόεδρο της χουντικής κυβέρνησης Δημ. Πατίλη (Τάγματα Ασφαλείας Ναυπάκτου), Νικ. Γκαντώνα, Κων. Παπαδόπουλο, αδελφό του δικτάτορα. Παλιοί ταγματασφαλίτες (όπως ο Διον. Παπαδόπουλος), που αποκαταστάθηκαν στο στράτευμα μετά τη Βάρκιζα, βρίσκονται αναμεμειγμένοι στο κίνημα του ΙΔΕΑ το 1951.

Ετσι, οι Ελληνες έβγαλαν -από την εμπειρία τους- τα συμπεράσματα τους για το ποιόν των ανθρώπων αυτών. Θα πρέπει, πλέον, να αναμένεται ένα «νέο κύμα Αναθεωρητισμού» που θα επιχειρήσει κάποτε να καθαρίσει τα ονόματα των χουντικών.

Κι επειδή, κακώς, το παρασοβαρέψαμε.

Εξαρχής το συγγραφικό δίδυμο δηλώνει πως θέτει ως στόχο να αποδομηθεί η δεσπόζουσα σήμερα «μυθολογία αριστερής κοπής», ακριβώς επειδή είναι δεσπόζουσα και οι ίδιοι αντιμάχονται τις κρατούσες αντιλήψεις. Και πως τη δεκαετία του ’60 «θα έβαζαν στο στόχαστρο τους κυρίαρχους μύθους των νικητών». Σισύφειο το έργο τους, καθώς έμμεσα δηλώνουν πως εάν καταφέρουν να ανατρέψουν την κυριαρχία της «αριστερής μυθολογίας», αμέσως θα επιδοθούν εκ νέου στο έργο της αποδόμησης της νέας «κυρίαρχης ιδεολογίας των (δεξιών) νικητών»!

Να τους πιστέψουμε;

Παραπομπές

1           Σ. Καλύβας και Ν. Μαραντζίδης, Εμφύλια Πάθη. 20 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο, Αθήνα 2015.

2 Θα μπορούσε φερειπείν να είχε βρει ποιος ήταν ο ταγματασφαλίτης που όταν πήγαιναν τους ομήρους να τους εκτελέσουν είχε πει: «Οχι στο νεκροταφείο, θα μας φύγουνε, είναι χαμηλός ο τοίχος. Μη μας φύγει κανείς». Μαρτυρία της 1Οχρονης τότε Ελένης Νανακούδη στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, «Η Ελλάδα του Χίτλερ».

3 Ιωάννης Κ. Μπουγάς, Ματωμένες μνήμες 1940-45: Κόκκινη τρομοκρατία, κατοχικός εμφύλιος, κόκκινη απελευθέρωση, «λευκή» τρομοκρατία στη Νοτιοδυτική Πελοπόννησο (Γαργαλιάνοι - Καλαμάτα - Μελιγαλάς - Πύλος - Πύργος), Αθήνα: Πελασγός 2009.

4     Πέτρος-Ιωσήφ Σιανγκανέλλης: «Καλύβας-Μαραντζίδης; Τάγματα Ασφαλείας light», Αναγνώσεις Αυγής, 27-10-2015.

5     «Απρίλιος 1943: οι ταγματάρχες Πόρτας και Μάντζιος, ο υπολοχαγός Μπουλογιάννης, ο ανθυπασπιστής Αγγελόπουλος και ο πολίτης Αθανάσιος Γίτσος εκτελούνται στη Βουχωρίνα του Βοϊου Κοζάνης. Σεπτέμβριος 1943: ο υπολοχαγός Δροσόπουλος, ο ανθυπολοχαγός Νηγιάννης και ο ανθυπασπιστής Σκαρτσίλας εκτελούνται στο χωριό Μελίσσια Αιγιαλείας. Μάρτιος 1944: εκατοντάδες χωρικοί συλλαμβάνονται στα Τζουμέρκα της  Αρτας και οδηγούνται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μυρόφυλλο Τρικάλων. Ιούνιος 1944: έπειτα από μάχη, το Βαλτέτσι Αρκαδίας πυρπολείται και λεηλατείται, ενώ συλλαμβάνονται 140 χωρικοί ως όμηροι, από τους οποίους εκτελούνται αργότερα οι 48. Στα παραδείγματα αυτά, και σε δεκάδες άλλα ανάλογα, οι θύτες ανήκαν στον ΕΛΑΣ, ενώ τα θύματα ήταν μέλη άλλοτε άλλων αντιστασιακών οργανώσεων και άλλοτε αντίπαλων  ένοπλων ομάδων που εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς. Το ίδιο, εννοείται, ίσχυε και αντίστροφα», (σελ. 46). Τελεία και παύλα. Το «αντίστροφα» δεν αξίζει περιγραφής, φαίνεται.

6     Αδιακρίτως 7.000 νεκροί. Ακόμη και τα θύματα των αγγλικών βομβαρδισμών.

7     Χαρακτηριστική περίπτωση η ανατίναξη της γέφυρας των Δικαίων στον Εβρο τον Μάιο του 1944 ύστερα από συνεργασία του 81ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ με Αμερικανούς σαμποτέρ, προκειμένου να σταματήσει η μεταφορά χρωμίου από την Τουρκία στη Γερμανία.

8   Οι ταγματασφαλίτες αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή (3 Σεπτεμβρίου 1944) του Σκόμπι να λιποτακτήσουν ή να παραδοθούν και το ανακοινωθέν (6 Σεπτεμβρίου) του Παπανδρέου «να εγκαταλείψουν αμέσως» τις θέσεις τους και να έρθουν στην πλευρά των Συμμάχων.

9   «Ενθέματα» Αυγής 16-9-2001. «Και ιδού η εργαλειακή χρησιμότητα ορισμένων αφηγήσεων στη μεταμοντέρνα εποχή μας: από τους ΕΛΑΣίτες ως τους μαχητές του Στάλινγκραντ και του Κιούρσκ, από το “κόμμα των εκτελεσμένων” (ΚΚΓ) ως τους μαχητές των Βιετκόνγκ, από τα υπόγεια της παρανομίας ως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από το μαχόμενο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα ως τις απόπειρες θεμελίωσης λαϊκής εξουσίας, όλα αυτά, άνθρωποι, ιδέες, αγώνες, ήταν όργανα του κακού. 0 τρόπος της καταδίκης και της Ιστορικής Αναθεώρησης είναι θεολογικός και η πρακτική συνέπεια, όπως η θεολογία επιτάσσει, είναι η ανάνηψις, η μετάνοια. Απειρες οι μορφές της μετάνοιας, κι όχι ίδιες μ’ εκείνες που εξάγονταν παλιά στα κρατητήρια της Ασφάλειας».

10   Συνέντευξη στη Μαργαρίτη Πουρνάρα, Καθημερινή, 26-06-2011.

11   «Εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης ανάμεσα σε διάφορες ένοπλες ομάδες είχαμε επίσης την περίοδο 1945-1946 στη Μακεδονία, την Πελοπόννησο και άλλες περιοχές της χώρας», (σελ. 50)

12   Οριοθετημένες περιοχές δράσης σύμφωνα με τη (διαρκώς αμφισβητούμενη) Συμφωνία του Ιουλίου 1943 στο Περτούλι.

13   F.O.371/43694 R17120, «The situation in Athens». Σειρά τηλεγραφημάτων από το αρχηγείο του 50Ε για τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, με ημερομηνία 9 Οκτωβρίου 1944.

14   Τ. Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη, Αθήνα: Φιλίστωρ 2005.

15  Λ. Καλλιβρετάκης, «Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, τα Τάγματα Ασφαλείας και η “X”»

Ένας Έλληνας της Αμερικής στο Ντιτρόιτ της ακμής και της παρακμής

Στέλιος Ελληνιάδης 

Μου άρεσε το βιβλίο του Νταν Γεωργακά. Κατ’ αρχήν, σαν αφήγημα. Είναι όμορφο, απλό, μεστό, με πολλές πληροφορίες, πολλά περιστατικά, πολλά πρόσωπα και χαρακτήρες, με στοιχεία από τη ζωή στην Αμερική, όχι όλα άγνωστα, αλλά ιδωμένα μέσα από τα μάτια μιας ελληνικής οικογένειας, με ρίζες από Σμύρνη και Κυπαρισσία, και ενός νέου που γεννιέται και μεγαλώνει στις ΗΠΑ. Μια από τις πάμπολλες προσωπικές ιστορίες Ελλήνων μεταναστών και όμως πολύ ενδιαφέρουσα. Όχι μόνο γιατί κάθε εξιστόρηση, ακόμα και του κάθε μέλους μιας οικογένειας, έχει πάντα ένα προσωπικό τόνο, μια διαφορετική σκοπιά, είναι μοναδική σαν το αποτύπωμα των δαχτύλων. Αλλά και γιατί ο Νταν δεν είναι ένας τυπικός Έλληνας μετανάστης δεύτερης γενιάς. Γιατί βασικά είναι πολιτικοποιημένος, σε προοδευτική κατεύθυνση, αυτό που με τους κώδικες της δεκαετίας του 1960 θα λέγαμε progressive, ένας αριστερός διανοούμενος, Έλληνας και Αμερικάνος. Και είναι αυτή η σκοπιά που κάνει την αφήγησή του να διαφέρει από άλλες που προσεγγίζουν τη μετανάστευση μέσα από μια συντηρητική οπτική γωνία, συχνά με μπόλικη συγκίνηση και κομπασμό ιδίως στα μυθιστορήματα και τις αυτοβιογραφίες ή αποφεύγουν να θίξουν τα λεπτά σημεία της αμερικάνικης πραγματικότητας. Ο περίγυρος στην Αμερική είναι δεκτικός και φιλικός μέχρι το σημείο που δεν τον γρατζουνάς και δεν τον παρενοχλείς.

Ο Νταν Γεωργακάς έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο, αναμίχθηκε με τα κοινά, έγραψε βιβλία και μέχρι σήμερα είναι ενεργό στέλεχος της ομάδας που εκδίδει το περιοδικό Cineaste. Το ντοκιμαντέρ του Κώστα Βάκκα «Dan Georgakas: Επαναστάτης της Διασποράς» συμπληρώνει και προεκτείνει το βιβλίο «Το δικό μου Ντιτρόιτ – Μεγαλώνοντας ως Έλληνας και Αμερικανός στην αυτοκινητούπολη» που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων».

Κουλτούρα και καθεστώς διακρίσεων

«Η πίεση εξαιτίας της καταγωγής των ονομάτων δεν σταμάτησε ποτέ. Όλοι καταλάβαιναν ότι ακόμα και στο πιο ευχάριστο περιβάλλον, ένα περίεργο όνομα προκαλούσε αμήχανες συστάσεις και δημιουργούσε εθνοτικά ζητήματα που μπορούσαν να παρεμποδίζουν τις επιχειρηματικές ή επαγγελματικές σχέσεις. Πολλοί επέλεγαν να αμερικανοποιηθούν με ονόματα όπως Καρράς, Σύρος και Πάππας. Μερικοί πέτυχαν την αγγλική τους ολοκλήρωση μετατρέποντας το Λιακωνής σε Λίνκολ.»

Η ξενιτιά είναι ξενιτιά. Όσο πιο αυξημένες είναι οι ευαισθησίες ενός ανθρώπου τόσο πιο έντονος είναι ο ξενιτεμός. Κι όσο πιο απαιτητική είναι η κοινωνία υποδοχής τόσο πιο επώδυνος είναι ο ξενιτεμός. Γιατί βάζει τον άνθρωπο σε μία διαδικασία προσαρμογής στην οποία καθόλου δεν θα ήθελε να έχει μπει.

Από μικρός μου έκανε εντύπωση που οι Έλληνες της Αμερικής άλλαζαν τα ονόματά τους. Όχι μόνο τα επώνυμα, αλλά και τα μικρά τους ονόματα. Ο Κωνσταντίνος γινόταν Γκας, Ντιν ή Νταν, ο Ξενοφώντας Φρανκ, ο Βασίλης Μπιλ, ο Δημήτρης Τζιμ και ο Δήμος Τομ. Προσωπικά, μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα ζούσα σε άλλη χώρα και θα με φώναζαν Στηβ, συνήθως έτσι αποδίδεται το Στέλιος παρ’ όλο που το Στηβ ταιριάζει περισσότερο με το Σταύρος. Κι ότι θα ξεμάθαινα τη μητρική μου γλώσσα. Κι ότι έπρεπε να κάνω του κόσμου τις υποχωρήσεις, προσαρμογές και συμβιβασμούς για να γίνω αρεστός από τους πραγματικά σε μένα ξένους. Να καταβάλω, δηλαδή, σε όλη μου τη ζωή, μια αδιάκοπη προσπάθεια να γίνω ένας άλλος, να σκέφτομαι σαν Αμερικάνος, Γερμανός ή Γάλλος, να υποκλίνομαι σε μια άλλη σημαία, σε άλλα σύμβολα, σε άλλα πρόσωπα που δεν με συνδέουν με κανένα παρελθόν, ούτε καν το πιο κοντινό και άμεσο. Και να φτάσω στο σημείο, για να μην είμαι πάντα ένας ξένος με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να στρέφομαι εναντίον της ίδιας μου της χώρας, όπως έγινε με πολλούς Έλληνες της Αμερικής στα χρόνια της αμερικανοκίνητης δικτατορίας.

Η Αμερική δεν είναι ένα melting pot, που όλοι απλώς αναμιγνύονται. Στην πραγματικότητα δεν αναμιγνύονται. Συνήθως, λιώνουν και μεταβάλλονται σε σημείο που να μην κρατούν τίποτα απ’ αυτό που ήταν, παρά μόνο ίσως κάτι σαν μια απόμακρη ανάμνηση, ένα κειμήλιο, ή, αλλιώς, εάν δεν προσαρμοστούν παραμένουν πολίτες βήτα κατηγορίας. Και με δεδομένο ότι οι Έλληνες είχαν το «προνόμιο» να είναι λευκοί και όχι κίτρινοι, μαύροι ή μελαμψοί, αυτή η ενσωμάτωση ήταν πιο εύκολη. Γιατί, για τους άλλους, τους έγχρωμους όπως τους αποκαλούν, το στίγμα πιο δύσκολα εξαλείφεται. Μπορεί να σβήσουν όλα τα γνωρίσματα της καταγωγής και του πολιτισμού προέλευσής τους, να αμερικανοποιηθούν σε βαθμό που ούτε οι λευκοί Αμερικάνοι είναι Αμερικάνοι, θα παραμείνουν, όμως, στη συνείδηση του κυρίαρχου λευκού Αμερικάνου, σαν ξένοι. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από του προέδρου της Αμερικής δεν υπάρχει. Ακόμα και πολλοί απ’ αυτούς που τον ψήφισαν, λευκοί και «έγχρωμοι», δεν τον θεωρούν γνήσιο Αμερικάνο, κι ας είχε πατέρα λευκό.

Γλωσσική αφομοίωση

Εμείς μεγαλώσαμε αλλιώς, στην Πόλη. 500 χρόνια μέσα στην καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν χάσαμε ούτε τη γλώσσα μας, ούτε τα ονόματά μας, ούτε την κουλτούρα μας (θρησκεία, ήθη, μουσικές, ιστορικές αναφορές κ.λπ.), ούτε την ταυτότητά μας. Δεν μας υποχρέωναν να φιλήσουμε την τούρκικη σημαία, ούτε να μιλάμε τούρκικα. Η γιαγιά μου και ο παππούς μου στο Φανάρι δεν ήξεραν τούρκικα χωρίς να είναι κρυφό ούτε αποτελούσε εξαίρεση. Αυτό έγινε πρόβλημα στη δεκαετία 1955-65 που παρά λίγο να κηρυχτεί πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας και πάλι με την υπόθαλψη των Άγγλων και των Αμερικάνων.

Αντιθέτως, στις ΗΠΑ, η αφομοίωση ήταν εξαναγκαστική. Πολλοί Έλληνες μετανάστες υποχρεώθηκαν μέσα σε μία και μόνο γενιά να παραιτηθούν από όλες τις πολιτισμικές τους αποσκευές για να εξαμερικανιστούν. Κι όσο κι αν υπήρξε αντίσταση σ’ αυτή την ισοπέδωση, και υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει αντίσταση στην αφομοίωση, το αποτέλεσμα είναι ο ξεχωριστός μας πολιτισμός να μετατρέπεται σε καρικατούρα, όπως μας δείχνει πολύ χιουμοριστικά η εύγλωττη ταινία Γάμος αλά ελληνικά.

Βέβαια, να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτή η αλλοτρίωση, η κοινωνική προσαρμογή και η πολιτισμική μετάλλαξη δεν συμβαίνει και στις χώρες καταγωγής των μεταναστών. Και στην Ελλάδα, βλέπουμε τη μετάλλαξη με την οικειοθελή προσχώρηση στο άρμα των μητροπόλεων.

Ρατσισμός από κάτω

Στις ΗΠΑ, οι νόμοι πλέον επισύρουν κυρώσεις για την εφαρμογή των διακρίσεων. Όμως, από τον τρόπο που είναι δομημένο το σύστημα εξουσίας, θεοποιώντας τον ατομισμό, την ξενοφοβία και τις ανισότητες, οι διακρίσεις είναι ενσωματωμένες στο κυρίαρχο κοινωνικό σώμα το οποίο λειτουργεί σαν θεματοφύλακας αυτών των διακρίσεων. Οι ίδιοι οι πολίτες που έχουν αυτή την κοινή κουλτούρα, το κοινό σετ αντιλήψεων και συμπεριφορών, αναλαμβάνουν την εφαρμογή αυτών των διακρίσεων στον καθημερινό βίο, τόσο συλλογικά όσο και ατομικά, man to man, που λένε και στο μπάσκετ.

Ο συγγραφέας του βιβλίου αναφέρεται σ’ αυτό μέσα από τα προσωπικά του βιώματα. Πώς, για παράδειγμα, οι δάσκαλοι εφάρμοζαν τις διακρίσεις στο σχολείο, ενώ η νομοθεσία απαγορεύει οποιαδήποτε διάκριση βάσει καταγωγής, φυλής, γλώσσας ή χρώματος.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο το παρελθόν. Το κίνημα «Οι ζωές των μαύρων αξίζουν» που έχει αναπτυχθεί σήμερα στις ΗΠΑ καταμαρτυρεί ότι οι διακρίσεις, και μάλιστα με τίμημα την ίδια τη ζωή των μαύρων πολιτών, είναι έντονες και κυρίαρχες, παρ’ όλο που η νομοθεσία των ΗΠΑ είναι από τις πιο αντιρατσιστικές στον κόσμο.

Κι αυτό συνεχίζεται επειδή η νομοθέτηση, ακόμα και η δημόσια αποδοκιμασία των διακρίσεων από τους θεσμούς, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τον Τύπο, την τηλεόραση και μέσα από διάσπαρτες εκκλησιαστικές κοινότητες, δεν κατάφερε να αλλάξει τη βασική κουλτούρα του κυρίαρχου λευκού σώματος της αμερικάνικης κοινωνίας. Κι αυτές οι διακρίσεις είναι ριζωμένες, αποτελούν συστατικό γνώρισμα της κουλτούρας για δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους∙ αποτελούν στοιχείο του λεγόμενου γνήσιου αμερικανισμού, της αμερικάνικης εθνοτικής, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, ταυτότητας.

Και είναι τόσο ισχυρή αυτή η κουλτούρα που στη διαδικασία της εξομοίωσης-ενσωμάτωσης διαβρώνει τις εθνικές μειονότητες, ακόμα και τις πολύ μεγάλες όπως είναι η ισπανόφωνη, κάνοντάς τες να την ασπάζονται και να προσπαθούν να την εφαρμόσουν σαν δική τους. Ο Νταν, λοιπόν, είναι από τους άλλους. Επισημαίνει τα προβλήματα, αλλά δεν υποτιμάει τίποτα και κανέναν και συνδέει τις δημιουργικές προσπάθειες των Ελλήνων, χωρίς να τους ωραιοποιεί, με τους αγώνες των άλλων «Αμερικάνων» όποια κι αν έχουν καταγωγή.

Έλληνες κομμουνιστές

«Η μοναδική μου ένδειξη για τον ανθελληνισμό στην Αμερική προερχόταν από την κομμουνιστική φοβία της δεκαετίας του 1950. Οι εφημερίδες ήταν γεμάτες από άρθρα για τον Γκας Πολάιτης, έναν οργανωτή στα αριστερά συνδικάτα των βιομηχανιών αυτοκινήτων και τροφίμων τη δεκαετία του 1930. Ο παππούς συζητούσε συχνά γι’ αυτή την περίπτωση με την κουμπάρα Λάζου και άλλους Έλληνες. Όλοι συμφωνούσαν ότι οι Έλληνες ριζοσπάστες μεταξύ εβδομήντα και ογδόντα χρονών, τους οποίους έψαχνε η κυβέρνηση για να απελάσει, δεν επρόκειτο ασφαλώς να αποσταθεροποιήσουν, πόσο μάλλον να ρίξουν, την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η δεινή τους θέση θεωρούνταν ότι είχε να κάνει λιγότερο με την εθνική ασφάλεια και περισσότερο με την τάση για εκφοβισμό εκείνων που είχαν γεννηθεί στο εξωτερικό. Αυτή η πραγματικότητα τους προσέβαλλε, αλλά οι Έλληνες που είδα να συγκεντρώνονται στο τραπέζι μας δεν επρόκειτο να πάρουν δημόσια θέση για λογαριασμό των αντρών που είχαν κατηγορηθεί ως ακτιβιστές του αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο κουμπάρος Λάζος, ο οποίος είχε ισχυρές διαφωνίες για την αμερικανική εξωτερική πολιτική με τον αριστερό αδερφό της γυναίκας του, όταν επισκεπτόταν την Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στους κομμουνιστές.

Κανένας Έλληνας δικηγόρος της περιοχής δεν τολμούσε να αναλάβει τη νομική υπεράσπιση των αριστερών Ελλήνων… Η υπεράσπιση του Πολάιτης θα αποτύγχανε και θα τον απέλαυναν το 1963.»

Έλληνες και μαύροι

«Οι μετανάστες δεν αντιλαμβάνονταν καθόλου τη συγκεκριμένη φρίκη του συστήματος της δουλείας στην Αμερική και των συνεπειών της. Δεν καταλάβαιναν ότι τα εμπόδια που είχαν συναντήσει ήταν ελάχιστα σε σύγκριση με αυτά που είχαν αντιμετωπίσει οι μαύροι για αιώνες. Ούτε και συνειδητοποιούσαν ότι η πρώτη τους απασχόληση στην Αμερική ήταν συχνά σε δουλειές που πιθανόν θα είχαν δοθεί σε μαύρους εάν δεν ήταν αυτοί εκεί. Πίστευαν ειλικρινά ότι εάν οι Αφροαμερικανοί είχαν εργαστεί τόσο σκληρά όσο οι ίδιοι και είχαν εξοικονομήσει χρήματα όπως κι αυτοί, τότε οι μαύροι δεν θα βρίσκονταν σε τέτοια απελπιστική θέση.

Οι Έλληνες μετανάστες δεν είχαν φτάσει στην Αμερική έχοντας έντονες φυλετικές απόψεις. Η ελληνική ναυτική παράδοση δημιούργησε μεγάλη πολιτισμική ανεκτικότητα και οι ελληνικές κοινότητες της διασποράς ευημερούσαν στην Αφρική, και κυρίως στην Αίγυπτο και την Αιθιοπία. Πιο σημαντικό ήταν ότι οι συνέπειες από τα τετρακόσια χρόνια ζωής σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία εξακολουθούσαν να είναι ακόμη ιδιαίτερα αισθητές. Ικανοί Ελληνοαμερικανοί ηγέτες θα μπορούσαν να αντλήσουν από αυτά τα στοιχεία για να βοηθήσουν τους Έλληνες μετανάστες να καταλάβουν ότι τα προβλήματα των μαύρων της Αμερικής προέρχονταν από τη φύση της πολιτικής και της οικονομικής κουλτούρας της Αμερικής και όχι από τη βιολογική κληρονομικότητα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, η πνευματική κεφαλή της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στη Βόρεια και Νότια Αμερική, ήταν ιδανικά ο κατάλληλος για να παίξει έναν τέτοιο ηγετικό ρόλο. Στα Οικουμενικά Συνέδρια ο Ιάκωβος μιλούσε εύγλωττα κατά του φυλετικού διαχωρισμού. Έφτασε μέχρι το σημείο να σταθεί στο πλευρό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ παίρνοντας μέρος στην πορεία στη Σέλμα της Αλαμπάμα και δημιουργώντας μια τόσο εντυπωσιακή παρουσία με την παραδοσιακή φορεσιά του κληρικού που η φωτογραφία του εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Life στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο πρόεδρος της Ένωσης Εργατών στην Αυτοκινητοβιομηχανία Γουόλτερ Ρούθερ. Ο Ιάκωβος ήταν πραγματικά αντίθετος στο ρατσισμό, αλλά η εκκλησία της οποίας ήταν επικεφαλής, ο μοναδικός δυνατός εθνοτικός θεσμών των Ελλήνων της Αμερικής, ήταν θεσμικά απούσα από τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα. Ίσως και να είχε τρομοκρατηθεί από τις συνεχείς απειλές για τη ζωή του που ακολούθησαν την πορεία στη Σέλμα. Ίσως πίστευε ότι η φιλοδοξία του να γίνει Οικουμενικός Πατριάρχης θα διακινδύνευε εάν ο ίδιος εκνεύριζε τις ενορίες του με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ίσως ένιωθε ότι ήταν αρκετό που είχε ανοίξει το δρόμο με το προσωπικό του παράδειγμα.

Δίχως έναν εκπρόσωπο σαν τον Ιάκωβο ή κάποιες θαρραλέες φωνές μέσα στον εθνοτικό Τύπο, ο πόνος των μαύρων της Αμερικής δεν πλησίασε ποτέ την καρδιά των μεταναστών. Με την αφομοίωση να αποτελεί τον επικρατέστερο δρόμο, οι Ελληνοαμερικανοί πολύ συχνά αποδέχονταν τις φυλετικές απόψεις που εκφράζονταν, με σαφήνεια ή έμμεσα, στον κυρίως Τύπο και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Με το πέρασμα των χρόνων οι απόψεις τους για τους μαύρους έγιναν περισσότερο εχθρικές, σε σημείο που κυριολεκτικά δεν ξεχώριζαν από εκείνες των άλλων «λευκών» Αμερικανών.»

Ο τζόγος στην Γκρήκταουν

«Μια άλλη ελληνική πολιτισμική πραγματικότητα ήταν ότι οι επαγγελματίες τζογαδόροι έχαιραν έναν ιδιαίτερο σεβασμό για την τόλμη τους. Η Γκρήκταουν αποτελούσε ένα περιβόητο κέντρο τζόγου. Τα τοπικά πρακτορεία εφημερίδων ή οι ταξιδιωτικοί πράκτορες έδιναν πιο αξιόπιστες πληροφορίες για τον τυχερό αριθμό της ημέρας ή τα προγνωστικά μιας ιπποδρομίας παρά για την ημερομηνία της επόμενης έκδοσης της εφημερίδας ή το κόστος της πτήσης για την Ελλάδα. Υπήρχε η φήμη ότι οι «Γκρέσιαν Γκάρντενς» ήταν στέκι της μαφίας όπου σεΐχηδες, μαφιόζοι, έμποροι χαλιών, διάσημοι αθλητές, μεγιστάνες της αυτοκινητοβιομηχανίας και άλλοι σπουδαίοι σπάταλοι έπαιζαν ένας εναντίον ενός, με τους Έλληνες να εξασφαλίζουν την τιμιότητα του παιχνιδιού. Κάθε φορά που η αστυνομία έπαιρνε μέτρα για την πάταξη του τζόγου, ορισμένοι μόνιμοι παίκτες της Γκρήκταουν εξαφανίζονταν. Κυκλοφορούσαν φήμες ότι είχαν πάει για μπάνιο στον ποταμό Ντιτρόιτ φορώντας μαγιό από τσιμέντο. Αυτά λέγονταν για να συγκινηθεί ο Τύπος. Συνήθως οι Έλληνες μαφιόζοι έκαναν απλώς διακοπές στην πατρίδα…

Μια μεγάλη επιχείρηση ήταν το παιχνίδι με αριθμούς που εξελισσόταν στα υπόγεια, στα ατελιέ και στα πίσω δωμάτια των κατά τα άλλα νόμιμων επιχειρήσεων. Τα στοιχήματα γίνονταν από το τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της ημέρας και οι αγγελιοφόροι έφταναν όλο το απόγευμα με χρήματα και δελτία στοιχημάτων. Αυτό που ξεκίνησε ως μια μέτρια εθνοτική επιχείρηση είχε ανθίσει κατά τη διάρκεια του πολέμου κι έγινε τόσο επικερδής που προξένησε το ενδιαφέρον της μαφίας του Ντιτρόιτ. Ένα βράδυ καμιά εικοσαριά Ιταλοί, οπλισμένοι με αυτόματα, μπήκαν ο ένας πίσω από τον άλλο στην κεντρική αίθουσα καταμέτρησης για να ανακοινώσουν ότι οικειοποιούνταν την επιχείρηση. Οι Έλληνες ήταν ελεύθεροι να συνεργαστούν ή να αντισταθούν. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα οι Έλληνες βρίσκονταν στη μεσαία βαθμίδα της διαχείρισης των παιχνιδιών με αριθμούς και οι στρατιώτες της μαφίας απέκτησαν μόνιμη παρουσία μέσα στις κρυφές αίθουσες της Γκρήκταουν.»

“Ποτέ την Κυριακή” και “Ζορμπάς”

«Η ταινία Ποτέ την Κυριακή διαφοροποίησε την αντίληψη της Αμερικής για την ελληνικότητα. Ξαφνικά, ήταν όχι μόνο αποδεκτό να είσαι Έλληνας στην Αμερική, αλλά και πλεονεκτικό. Κι άλλοι παράγοντες έπαιξαν επίσης ρόλο, αλλά η κυκλοφορία του Ποτέ την Κυριακή το 1960 παρουσίαζε τον σωστό πρωταγωνιστή με τη σωστή μουσική ακριβώς τη σωστή στιγμή. Πέντε χρόνια νωρίτερα η ίδια η Μελίνα Μερκούρη και ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις είχαν κάνει τη Στέλλα διεθνή κινηματογραφική επιτυχία. Αλλά μόνο αυτό. Το Ποτέ την Κυριακή ήταν το κάτι άλλο. Για μια ολόκληρη γενιά το Ποτέ την Κυριακή προσδιόριζε την ελληνικότητα.

Η ελληνοαμερικανική αντίδραση στο Ποτέ την Κυριακή ήταν αναμφισβήτητα ανάμεικτη. Εξάλλου η Μερκούρη έπαιζε μια πόρνη. Οι περισσότεροι μετανάστες είχαν έρθει από χωριά που οι παρθένες νύφες ήταν ένα πολιτισμικό δεδομένο και η λιτότητα ήταν ουσιαστική για την επιβίωση. Μπορεί να έσπαζαν ένα ποτήρι σε μια πολύ ειδική περίσταση, αλλά το μαζικό σπάσιμο πιάτων ήταν συνδεδεμένο με τον ελληνικό υπόκοσμο του χασίς και του μικροεγκλήματος. Οι Έλληνες διανοούμενοι ένιωθαν άνετα όταν σύγκριναν την κουλτούρα του μπουζουκιού με τον κόσμο του αμερικανικού μπλουζ, αλλά οι Ελληνοαμερικανοί ήταν περισσότερο εξοικειωμένοι με τα δημοτικά τραγούδια και τις εκκλησιαστικές μελωδίες. Όταν είδαν τη γενική αποδοχή του μπουζουκιού από τους Αμερικανούς, όλα αυτά άλλαξαν∙ το μπουζούκι αγκαλιάστηκε ως η απόλυτα κυρίαρχη ελληνική κουλτούρα. Τα Παιδιά του Πειραιά, το μουσικό θέμα του Ποτέ την Κυριακή, έγινε γρήγορα «υποχρεωτικό» στα ελληνοαμερικανικά γλέντια γάμων και βαπτίσεων…

Ο Ζορμπάς κυκλοφόρησε πέντε χρόνια αργότερα. Η μουσική επένδυση του Μίκη Θεοδωράκη επιβεβαίωνε το μπουζούκι ως την αντιπροσωπευτική μουσική της Ελλάδας, όμως πολλοί Ελληνοαμερικανοί ενοχλήθηκαν από την ανάθεση του ρόλου στον μη Έλληνα Άντονι Κουίν. Βρήκα τη μουσική καταπληκτική και ο χορός και το παίξιμο του Κουίν ήταν καλά, αλλά κι εγώ ενοχλήθηκα. Η ταινία πρόβαλε τον Έλληνα άντρα ως ενστικτώδη και άξεστο, αξιαγάπητο μερικές φορές, αλλά εντελώς ανίκανο και ανεύθυνο. Όπως και τα στερεότυπα για τους Αφροαμερικανούς, προφανώς το περισσότερο που θα μπορούσε να κάνει ένας Έλληνας για τους καταπιεσμένους Αγγλοσάξονες ήταν να τους διδάξει πώς να χορεύουν και, κατά τ’ άλλα, ν’ αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο. Οι Αμερικανοί, φυσικά, αγκάλιασαν τον Ζορμπά του Κουν τόσο ζεστά όσο είχαν αγκαλιάσει και την Ίλια της Μερκούρη∙ και πολλοί Ελληνοαμερικανοί άρχισαν να διαμορφώνουν τη δημόσια συμπεριφορά τους σύμφωνα μ’ αυτήν που είχαν δει στον Ζορμπά.»

Πηγή: e-dromos.gr

Οι Ναζί της διπλανής πόρτας: Πως η Αμερική έγινε το ασφαλές καταφύγιο για πολλούς άνδρες του Χίτλερ [Μέρος Πρώτο]

Η Απελευθέρωση

Άνοιξη 1945

Στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτοπισμένων Fohrenwald, έξω απο το Μόναχο.

Καθώς οι Ναζί τράπηκαν σε φυγή, τα θύματα τους ακόμα υπέφεραν.

Αυτοί ήταν οι “τυχεροί”: Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι, Καθολικοί, ομοφυλόφιλοι, μάρτυρες του Ιεχωβά, Κομμουνιστές, Ρομά, και άλλα “παράσιτα” υποδουλομένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, που με κάποιο τρόπο κατάφεραν να επιβιώσουν της γενοκτονικής μηχανής του Χίτλερ. Παρόλα αυτά, ακόμα και μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, οι επιζώντες παρέμειναν εγκλωβισμένοι για μήνες στα ίδια ακριβώς στρατόπεδα που οι Ναζί τους είχαν αφήσει να σαπίσουν.

Τα ονόματα αυτών που τους κρατούσαν αιχμάλωτους είχαν αλλάξει, με τις σκούρες σβάστικες των Ναζί να εχουν τώρα αντικατασταθεί με τις ανοιχτόχρωμες, πολύχρωμες σημαίες των συμμάχων να κυματίζουν πάνω απο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά οι φράχτες απο συρματομπλέγματα και οι οπλισμένοι φύλακες ακομα τους είχαν περιφραγμένους.

Βρίσκονταν σε ένα μεταπολεμικό κολαστήριο, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τις οποίες ενας υψηλόβαθμος απεσταλμένος του πρόεδρου Τρούμαν αργότερα θα σύγκρινε με αυτές που επιβλήθηκαν απο τους ίδιους τους Ναζί.

Ο Jacob Biber, ένας Εβραίος που επιβίωσε της Ναζιστικής κάθαρσης στην Ουκρανία, υπήρξε ανάμεσα σε αυτους που παρέμειναν εγκλωβισμένοι στο Αμερικάνικο στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτοπισμένων στο Fohrenwald. “Νιώθαμε σαν πλεόνασμα για πέταμα”, γράφει ο Biber καθώς υπο κράτηση, “ανθρώπινα σκουπίδια τα οποία οι κυβερνήσεις του κόσμου με καποιο τρόπο ευχονταν να εξαφανιστούν”.

Οι συνθήκες που αντιμετώπισαν οι επιζώντες μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Συμμάχων μετά την ήττα της Γερμανίας εκείνη την μοιραία άνοιξη το 1945 ήταν αποκρουστικές. Και αυτό που έκανε τον εγκλεισμό τους ακόμα πιο αδιανόητο είναι οτι, την ιδια ώρα, οι Ναζί βασανιστές ήταν ελευθεροι. Με λίγα εμπόδια στο δρόμο τους, χιλίαδες βοηθοί του Χίτλερ, κατευθύνονταν στην Αμερική, με την βίζα στο χέρι ετοιμοι να ξεκινήσουν την ζωή τους απο την αρχή.

Αυτή η ανατριχιαστική ειρωνεία θα μπορούσε να εξηγηθεί καλύτερα σε μερικές απλές μαθηματικές πράξεις: για κάθε ναζιστή ο οποίος κατάφερνε να πάρει ένα χρυσό εισιτήριο από o Ευρώπη για το πέρασμα στην Αμερική σήμαινε ένα λιγότερο εκτοπίσμένο πρόσωπο στα συμμαχικά καλύμματα που θα ήταν σε θέση να βγεί έξω. Οι θεωρήσεις εισόδου προς την Αμερική, τους πρώτους μήνες και χρόνια μετά τον πόλεμο, ήταν πολύτιμες και λίγες, με περισσότερα από επτά εκατομμύρια άνθρωπους απέναντι που η Ευρώπη άφησε ανιθαγενείς [από τον πόλεμο], μόνο σαράντα χιλιάδες άνθρωποι έγιναν δεκτοί στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τα τρία πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, παρά τις εκκλήσεις προς την Αμερική για να ανοίξει τις ακτές της. Ο παρατεταμένος αντι-σημιτισμός σήμαινε μαζικές άρνησεις των θεωρήσεων εισόδου σε επιζώντες του Ολοκαυτώματος που στοιβάζονταν σε στρατόπεδα εκτοπισμένων. Την ίδια στιγμή, συνεργάτες των Ναζί, ακόμα και τα μέλη των SS ειδικά στο στην εποχή των διωγμών του Χίτλερ, οι άνδρες που είχαν φορέσει με υπερηφάνεια την Ναζιστική στολή, ήταν συχνά σε θέση να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες ως “πρόσφυγες πολέμου”.

Xιλιάδες ναζί κατάφεραν να μπουν μέσα από μόνοι τους, ξεγέλασαν εύκολα με το Αμερικανικό σύστημα μετανάστευσης. Αλλά εκατοντάδες περισσότεροι είχαν βοήθεια – από ανώτερους στρατιωτικούς και αξιωματούχους πληροφοριών στο Πεντάγωνο, τη CIA, καθώς και άλλους φορείς οι οποίοι πίστευαν ότι οι νέοι μετανάστες – παρά τους προφανείς ναζιστικούς τους δεσμούς, ή μερικές φορές εξαιτίας αυτών – θα μπορούσαν να βοηθήσουν να νικήσουν την Σοβιετική απειλή. Κανείς δεν “μισάει τους Σοβιετικούς περισσότερο από τους Ναζί”, όπως άρεσε σε αξιωματούχους στην Ουάσινγκτον να λένε , και ήθελαν να εκμεταλλευτούν αυτή την εχθρότητα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν το σπίτι σε άνδρες, όπως ο Jakob Reimer, ένας Ουκρανός υπήκοος που εγκαταστάθηκε στο Queens και έκανε μια καλή ζωή έχοντας ένα εστιατόριο και πουλώντας πατάτες τηγανιτές. Ερχόμενος στην Αμερική το 1952, ο Reimer περιέγραψε τον εαυτό του ως ένα από τους Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου που εργάστηκαν σε μια δουλειά γραφείου στα χρόνια του πολέμου. Άφησε όμως έξω από την επίσημη βιογραφία του, γεγονότα τα οποία ήταν οι πιο τρομακτικές πτυχές της υπηρεσίας του τον καιρό του πολέμου : επιδρομές σε εβραϊκά χωριά σαν ένας πολυ-διακοσμημένος αξιωματικός των SS και εκπαιδευτής σε ναζιστές φύλακες στο Trawniki. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι μετανάστευσης δεν τον πίεσαν να εξηγήσει τι είχε κάνει κατά τη διάρκεια του πολέμου, και αυτός φυσικά δεν θα προσφερόταν να το κάνει σε εθελοντική βάση. Πήρε βίζα με λίγη δυσκολία, ενώ οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος στην Ευρώπη είχαν παλέψει για να βρούν κάπου που θα τους δεχόντουσαν. Όπως δήλωσε ένας Αμερικανός δικαστής δεκαετίες αργότερα: «ποτέ δεν είχε το δικαίωμα να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες … υπήρχε μόνο ένας περιορισμένος αριθμός των θεωρήσεων τότε, και ο κ. Reiner πήρε τη θεώρηση εισόδου ενός πραγματικού θύματος”.

Και έτσι, με την φρίκη που μαστίζονταν μέρη όπως η Βαρσοβία, το Trawniki και το Άουσβιτς, τέτοιοι τύποι κατάφεραν να καθαρίσουν αποτελεσματικά τις ιστορίες τους, ο Reimer και χιλιάδες σαν αυτόν, ήταν σε θέση να αυτοπροβληθούν σε ακριβώς το είδος προσφύγων του πολέμου που οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πρόθυμες να καλωσορίσουν στις ακτές της, και να ξαναξεκινήσουν την ζωή τους. Είχαν γίνει Αμερικανοί.

Οι σύμμαχοι είχαν έρθει στον Χίτλερ από όλες τις πλευρές σε αυτές τις πρώτες μήνες του 1945. Οι Ρώσοι από τα ανατολικά, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί από τα δυτικά. Ένας-ένας, οι συμμαχικές δυνάμεις ανακάλυψαν σκηνές τρόμου και παραφροσύνης σε στρατόπεδα που είχαν εγκαταλειφθεί από τους υποχώρούντες Ναζί. Μέσα στα στρατόπεδα παρέμειναν δεκάδες χιλιάδες επιζώντες ανάμεσα σε σωρούς από άταφα πτώματα. Γενιές αργότερα, το μάτι του νου φαντάζεται πως ο κόσμος αγκάλιασε τους επιζώντες: τις σιδερένιες πύλες στα στρατόπεδα να αιωρούνται ανοικτές κατά την άφιξη των συμμαχικών δυνάμεων, και μια μάζα των λεπτών όσο τα κοκκαλα τους θυμάτων να ρίχνονται στα όλο αναμονή χέρια σε έναν κόσμο γεμάτο ταυτόχρονα με σοκ, ενοχή, και χαρά για τη διάσωσή τους. Όπως κάποιοι παγιδευμένοι ανθρακωρύχοι που είχαν απελευθερωθεί από ένα ορυχείο, ή κάποιους λανθασμένα κρατούμενους που εμφανίζονταν πίσω από τους τοίχους της φυλακής, και που ήταν ελεύθεροι επιτέλους. Ζεστά γεύματα και κρεβάτια, ντους και γιατροί να τους περιμένουν.

Η πραγματικότητα όμως, ήταν πολύ πιο σκοτεινή.

Πολλές χιλιάδες από τους επιζώντες δεν έφυγαν από τα συμμαχικά στρατόπεδα, μερικοί όχι για μήνες, μερικέοί όχι για χρόνια, μερικοί ποτέ. Χιλιάδες πέθαναν από ασθένειες και υποσιτισμό, ακόμη και μετά την ήττα του Χίτλερ. Στο Νταχάου, στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, και σε δεκάδες στρατόπεδα εκτοπισμένων σαν κι αυτούς, που παρέμεινε στη φυλακή μέσα από τα τείχη που είχαν ανεγερθεί επί Χίτλερ. Με τους επιζώντες να περιβάλλονται από τη δυσωδία του θανάτου και την αθλιότητα, οι απελευθερωτικές συμμαχικές δυνάμεις, με επικεφαλής τον στρατηγό Dwight Eisenhower, δεν θα τους επιτρέψει να φύγουν. Ο κόσμος δεν ήξερε τι να κάνει με αυτούς.

Συνωστισμός και κακή διατροφή, οι επιζώντες αφέθηκαν να φορούν τις ριγέ στολές στο στρατόπεδο, τις ίδιες στολές που είχαν γίνει ένα τέτοιο τοξικό σύμβολο της ναζιστικής καταπίεσης. Σε ορισμένα στρατόπεδα, ήταν έγκλειστοι πλάι-πλάι ναζιστές αιχμάλωτους πολέμου που κρατούνταν εκεί, άτομα δηλαδή, που μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, ήταν οι βασανιστές τους τον καιρό του πολέμου. Μερικοί ναζιστές κρατούμενοι είχαν ακόμη τεθεί επικεφαλής των εβραίων κρατουμένων στα συμμαχικά στρατόπεδα, να τους διοικούν ακόμη και μετά την ήττα τους. Οι εξόριστοι Εβραίοι στα στρατόπεδα που ήταν αρχικά από τη Γερμανία, την Αυστρία και άλλες χώρες του Άξονα είχαν ταξινομηθεί και αντιμετωπίζονταν από τους συμμάχους όχι ως θύματα αλλά ως “υπήκοοι του εχθρού» λόγω των χωρών καταγωγής τους, δεν διέφεραν από τους ναζί κρατούμενους που φυλάκισαν μαζί τους.

Είναι εντυπωσιακό, πως χιλιάδες Γερμανοί γιατροί και νοσοκόμες που είχαν επιβάλει την γκροτέσκα εκδοχή ιατρικής περίθαλψης των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξακολουθούσαν να εργοδοτούνται στα στρατόπεδα DP – μόνο που τώρα εργάζονταν για τους συμμάχους. Στο Νταχάου και μόνο, περισσότερο από εξακόσια άτομα ιατρικό προσωπικό από τη Βέρμαχτ στρατιωτική διαίρεση των Γερμανών – γιατροί, οδοντίατροι, νοσοκόμες και οι νοσηλευτές – υπολογίζονταν πλέον ως μέλη του συμμαχικού ιατρικού προσωπικού, και μπορούσαν να χειρίζονταν τους επιζώντες.

Πολλοί από τους Γερμανούς [κρατούμενους] μάλιστα την είχαν καλύτερα [από τους Εβραίους]. Στους συμμαχικούς καταυλισμούς των Γερμανών αιχμαλώτους πολέμου, πρώην Ναζί αξιωματικοί παρακολουθούσαν ταινίες, έπαιζαν ποδόσφαιρο, έπαιρναν ακόμη και μαθήματα κολεγίου. Στο Εβραϊκό στρατόπεδο εκτοπισμένων, εν τω μεταξύ, οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος πολέμησαν απλώς για να πάρουν επιπλέον μερίδες των μουσκεμένου μαύρου ψωμιού και καφέ για να αναπληρώσουν την πείνα των ετών του πολέμου.
* Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του βραβευμένου Αμερικανού δημοσιογράφου Eric Lichtblau “The Nazis next door: how America became a safe haven for Hitler’s men”
Μετάφραση: Αγκάρρα
http://agkarra.com

Σαν σήμερα το 1943 οι γερμανοτσολιάδες εκτελούν 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Σαν σήμερα, στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα, υπό τις εντολές και παρουσία του Φον Στρόουπ, οι γερμανοτσολιάδες έκαναν επίθεσή ενάντια στα 19 νοσοκομεία, που οι 15.000 ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου, τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης.

Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Άρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι.

Μετά απ' αυτές τις κτηνωδίες, οι ταγματασφαλίτες στοιβάζουν τους αναπήρους σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Τα ξημερώματα μικτά εκτελεστικά αποσπάσματα από Γερμανούς και ταγματασφαλίτες εκτελούν 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό, κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ.

Διαβάστε περισσότερα

Στις 30 Νοεμβρίου του 2016 συμπληρώνονται 73 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν ν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 – 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία. Αρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.

Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους.

Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους αμαξίδια – «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός – με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό – Τουρκοβούνια – Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων.

Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Εγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Ομως, ούτε ένας Ελληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Στις 30 Νοέμβρη 1943 γύρω στις 3 τα ξημερώματα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό. Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με  καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.
Ο Γονατάς, μάλιστα, είχε κυνικά δηλώσει σε μια επιτροπή αναπήρων. «Θα σας εξοντώσουμε όλους, γιατί είσαστε ΕΑΜίτες». Κι ο Ράλλης τους αποκαλούσε κηφήνες και αναρχικούς.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο άκρα στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο.

 Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 αγωνιστές με αναπηρία.
Πηγή

Η φυλλάδα "Δημοκρατία" "αγιοποιεί" φασίστες, συκοφαντεί το ΕΑΜικό κίνημα, παραχαράζει την ιστορία

Του Γ. Γ.

Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται απόλυτα ο τίτλος περασμένης ανάρτησή μας: «Η φυλλάδα "Δημοκρατία" αναβιώνει τα εμέσματα της χουντικής πατσαβούρας "Ελεύθερος Κόσμος"».

Από πληρωμένο διαφημιστικό της μαθαίνουμε ότι αυτή την Κυριακή η φυλλάδα κυκλοφορεί με ένα ένθετο το οποίο ανάμεσα στα άλλα μας γνωστοποιεί «Ποιος ήταν ο ρόλος του Γρίβα και της "Χ"».

Επειδή έχουμε την βεβαιότητα ότι η φυλλάδα θα προχωρήσει γι’ ακόμα μια φορά σε καραμπινάτη παραχάραξη της νεότερης ιστορίας μας και θα πάει να βγάλει λάδι τα κοινωνικά αποβράσματα, τα τομάρια που στελέχωσαν την φασιστική οργάνωση του Γρίβα, θα παρασιωπήσει την συνεργασία τους με τις δυνάμεις κατοχής και τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος του ελληνικού λαού, θα παραθέσουμε δυο αναρτήσεις  από τον ιστότοπο  «ιστορικά ντοκουμέντα». (Βρίσκονται εδώ και εδώ)

Η ίδρυση της οργάνωσης Χ 

Η οργάνωση Χ ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1943 από μόνιμους και έφεδρους αξιωματικούς. Βασικοί ιδεολογικοί άξονες της οργάνωσης ήταν ο αντιδημοκρατισμός, ο αντικομμουνισμός, η βασιλοφροσύνη και ο εθνικισμός.

Την πρώτη περίοδο της δράσης της, από την ίδρυσή της μέχρι το Συνέδριο του Λιβάνου, η μύηση των νέων μελών γινόταν με αυστηρά συνωμοτικό τρόπο. Μέχρι το τέλος του 1943, η οργάνωση Χ αριθμούσε περίπου 4.000 μέλη, τα περισσότερα από τα οποία ήταν συγκεντρωμένα στις περιοχές της Αττικής και της Βοιωτίας.

Οργανωτικά, η οργάνωση Χ είχε τη μορφή στρατιωτικής μονάδας με αρχηγό τον αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα ο οποίος, κατά τη διάρκεια της κατοχής, υπηρέτησε ως δωσίλογος στο Γενικό Επιτελείο Στρατού.

Βασικοί χρηματοδότες της οργάνωσης Χ ήταν αστοί που είτε χρειάζονταν προστασία είτε επιθυμούσαν τη δυναμική αντιμετώπιση της αριστεράς, όπως ο βιομήχανος Χ. Ζαλοκώστας και ο βιομήχανος που δραστηριοποιούνταν στην Αίγυπτο, Θ.Κόζικας. [Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών, Διπλωματική εργασία του Δ.Δεμερτζή]

Η "Χ" στα χρόνια που ακολουθούν θα παίξει πολλαπλό ρόλο:

α) θα λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πολλούς ταγματασφαλίτες, καθώς δεν είχε εκτεθεί σε εμφανή συνεργασία με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής

β) θα συμμετάσχει στα Δεκεμβριανά δίπλα στις αγγλικές και μοναρχικές-αστικές δυνάμεις

γ) θα αποτελέσει την κύρια παραστρατιωτική δολοφονική και εκβιαστική οργάνωση στην περίοδο της τρομοκρατίας μετά τη Βάρκιζα, που αποκλήθηκε Λευκή Τρομοκρατία.

δ) θα ενισχύσει τις κυβερνητικές δυνάμεις που θα πολεμήσουν το Δημοκρατικό Στρατό στον εμφύλιο

Η σχέση της οργάνωσης Χ με τους Γερμανούς

Παρά το γεγονός ότι διακηρυγμένος στόχος της οργάνωσης Χ ήταν η απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, η Χ δεν έδρασε ποτέ ενάντια στους κατακτητές, αλλά μόνο ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Κατηγορήθηκε, μάλιστα, από πολλούς ιστορικούς ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. 

Σε απόρρητη έκθεσή του για τη "Χ", ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Lincoln Mac Veagh (26/10/1945) αναφέρεται σαφώς στη συνεργασία της με τους κατακτητές. "Καθώς μεγάλωνε ο έλεγχος των κομμουνιστών πάνω στον ΕΛΑΣ, η "Χ" γινόταν όλο και περισσότερο μια καθαρά αντι-κομμουνιστική οργάνωση. Λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, δίνοντάς τους πληροφορίες για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται οι κομμουνιστές ηγέτες, και την ίδια στιγμή δεχόταν κάποια όπλα από τις γερμανικές αρχές, με τα οποία διεξήγε κατά καιρούς οδομαχίες κατά των Ελασιτών. Όσο μειωνόταν ο έλεγχος των Γερμανών πάνω στην Αθήνα, αυξάνονταν οι σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και "Χ", κι αυτό ήταν σε βάρος της "Χ"."

Από πολλές μαρτυρίες στη δίκη των δωσίλογων μαθαίνουμε ότι η οργάνωση Χ δεν προμηθευόταν απ'ευθείας από τους Γερμανούς τα όπλα, αλλά μέσω της δωσιλογικής κυβέρνησης Ράλλη και των Ταγμάτων Ασφαλείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία εβδομάδα πριν από την αποχώρηση των Γερμανών, ο στρατιωτικός διοικητής Αττικής, Π. Σπηλιωτόπουλος, παρέδωσε στην οργάνωση Χ πέντε χιλιάδες οπλοπολυβόλα. Με αυτό τον τρόπο, η οργάνωση Χ κατάφερε να συγκροτήσει ισχυρούς πυρήνες σε αρκετές περιοχές της Αθήνας και ιδιαίτερα στο Θησείο, περιοχή που αποτέλεσε το προπύργιο της Χ στη μάχη της Αθήνας κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών.

Ο Θανάσης Χατζής κατατάσσει την οργάνωση Χ στην κατηγορία των ομάδων που πέρασαν από το δωσιλογισμό στην "αγγλοφιλία". Στο βιβλίο του "Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε" γράφει: "Αυτόν τον καιρό (άνοιξη 1943) κάνουν την εμφάνισή τους και οι "μπουραντάδες" αστυνομικοί με τις χαρακτηριστικές κάσκες των SS, οι "μαντουβαλαίοι" στον Πειραιά, τα κοινωνικά αποβράσματα της Ειδικής Ασφάλειας, οι "Χίτες" του Γρίβα, οι εδεσίτες του Παπαγεωργίου και μια σειρά άλλοι εθνοπροδότες με επικεφαλής "εθνοσωτήρες της Στρατιωτικής ιεραρχίας" σαν τους Βεντήρη, Σπηλιωτόπουλο, Ζερβέα, Αντωνόπουλο, Σταθόπουλο, όλοι στην υπηρεσία του Ράλλη και μέσον αυτού των Γερμανών και ταυτόχρονα των Άγγλων." 

Ανάλογη είναι η εκτίμηση και του  Mark Mazower στο βιβλίο του "Στην Ελλάδα του Χίτλερ": "Στους δρόμους κάτω από το ναό του Θησείου, οι ένοπλοι της "Χ" αντάλλασσαν πυρά με τα περίπολα του ΕΛΑΣ κι έπαιρναν μέρος σε σημαίνουσες επιχειρήσεις πλάι στα Τάγματα Ασφαλείας. 'Σήμερα είναι με τους Γερμανούς, αύριο, όταν ξανάρθει ο ευλογημένος ο βασιλιάς, μ' αυτούς που θα τον φέρουν πίσω'. Έτσι εκτιμούσε το πιστεύω τους ένας παρατηρητής."  

Αλλά και ο Κρις Γουντχάουζ δεν χαρίζεται στην οργάνωση Χ: Στο βιβλίο του "Το μήλο της έριδος" γράφει: "Μια οργάνωση, για την οποία πολλά έχουν λεχθεί από την εποχή της Κατοχής, με την επωνυμία "Χ". Αυτή η οργάνωση, που έγινε αργότερα γνωστή σαν όργανο "αμέσου δράσεως" της μοναρχικής Δεξιάς, κάτω από την ηγεσία του συνταγματάρχη Γρίβα, έχει ισχυρισθεί ότι ήταν αντιστασιακό κίνημα κατά την Κατοχή. Αν ο ισχυρισμός αυτός αλήθευε, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η μοναδική οργάνωση της Δεξιάς που δρούσε στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα, όμως, το όνομά της ήταν άγνωστο, ακόμα και λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Αλλά και τότε, πάλι, το όνομα αυτό δεν σήμαινε τίποτα, που να είχε σχέση με Αντίσταση. Μόνο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια απόκτησε μια ορισμένη σημασία: την απαίσια σημασία μιας Κου Κλουξ Κλαν. Κι αυτή επομένως η οργάνωση δεν έχει θέση σ' αυτή την παρουσίαση (των αντιστασιακών οργανώσεων).

Η συμβολή της οργάνωσης Χ στη Λευκή Τρομοκρατία

Λευκή Τρομοκρατία ονομάστηκε από τους ιστορικούς η περίοδος που ακολούθησε τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ μέχρι τον εμφύλιο. Ήταν μια περίοδος που χαρακτηρίστηκε από την εξαπόλυση βίας και τρομοκρατίας εναντίον της εαμικής αριστεράς που ενορχηστρώθηκε από την ηγεσία του επίσημου στρατιωτικού και αστυνομικού μηχανισμού και στην οποία συνέβαλαν τα μέγιστα ένα πλήθος ακροδεξιών παρακρατικών οργανώσεων που περισσότερο σε συμμορίες προσιδίαζαν, με πρώτη και καλύτερη την οργάνωση Χ.

Το ότι η οργάνωση Χ ήταν ξεκάθαρα μια τρομοκρατική οργάνωση είναι κάτι στο οποίο συμφωνούν ιστορικοί όλων των αποχρώσεων και μάλιστα η οργάνωση αυτή δεν περίμενε τη συμφωνία της Βάρκιζας για να αρχίσει το τρομοκρατικό της έργο.

Τρεις μόλις μέρες μετά την απελευθέρωση, μια ομάδα "Χιτών" πυροβόλησε στα τυφλά, πάνω σε μια διαδήλωση και δολοφόνησε 7 πολίτες. Όπως γράφει ο Περικλής Ροδάκης στο βιβλίο του "Δεκέμβρης 1944": "Οι συγκρούσεις των εξοπλισμένων από τους Άγγλους πια δεξιών ομάδων (χθεσινών συνεργατών των Γερμανών) και ειδικά της "Χ", γίνονται καθημερινό φαινόμενο στην Αθήνα. Στις 15/11/1944, μια διαδήλωση με αίτημα την τιμωρία των προδοτών και την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες του κατακτητή, χτυπήθηκε στην πλατεία Ομονοίας από "Χίτες". Αποτέλεσμα 7 νεκροί και πολλοί τραυματίες."  

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, όμως, κυριολεκτικά αποθρασύνθηκε. Με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την επέκταση της δικαιοδοσίας της ελληνικής κυβέρνησης σε όλη την επικράτεια, άρχισε να εμφανίζεται στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά ένα πλήθος εθνικιστικών/ακροδεξιών οργανώσεων.
Οι οργανώσεις αυτές συγκέντρωναν βασιλόφρονες, οπαδούς του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, δωσίλογους, ταγματασφαλίτες και άλλους ακροδεξιούς. Μέχρι το καλοκαίρι του 1945, οι οργανώσεις αυτές είχαν καταφέρει να ενωθούν σε εθνικό επίπεδο και η οργάνωση Χ ήταν αυτή κάτω από την οποία συσπειρώθηκαν.

Σιγά-σιγά, η οργάνωση Χ αποκτούσε το χαρακτηριστικό προφίλ ενός φασιστικού κινήματος και εξαπλωνόταν. Σχεδόν σε κάθε πόλη δημιουργήθηκαν παραρτήματα της οργάνωσης Χ. Ανάμεσα στην οργάνωση Χ και την εθνοφυλακή, το στρατό και τη Χωροφυλακή, υπήρχαν στενές σχέσεις και έτσι άρχισε να δημιουργείται ένα κράτος εν κράτει που πολλές φορές φαινόταν ότι αυτό - σε σχέση με το επίσημο κράτος - είχε το πάνω χέρι.

Στην Αθήνα και τον Πειραιά, η αστυνομία  σε συνεργασία με την οργάνωση Χ και άλλες ακροδεξιές ομάδες χτυπούσε τις "κόκκινες" συνοικίες: Καισαριανή, Περιστέρι, Κοκκινιά, Νέα Ιωνία. Οι αποκλεισμοί  και τα μπλόκα που εφάρμοζαν έμοιαζαν εκπληκτικά με τις μεθόδους των Γερμανών κατακτητών με συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες αριστερών.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Βούλγαρη, Κ.Τσάτσου, στα τέλη του 1945: " Ότε κατ' Απρίλιον ανελάβομεν το υπουργείον των Εσωτερικών, ένοπλαι οργανώσεις, ως η Χ, ήσαν εν πλήρει δράσει. Όχι μόνον συνελάμβανον άτομα, εν συνεργασία μετά των αρχών, όχι μόνον τα ανέκριναν μεταχειριζόμεναι μέσα βίας, αλλά και την νύκταν περιεπόλουν και ήσαν ούτως ειπείν μία σιωπηρώς καθιερωμένη κατάστασις"  [Τ. Κωστόπουλου, Η Λευκή Τρομοκρατία από το συλλογικό έργο "Ιστορία των Ελλήνων"]

Κι αν αυτά συνέβαιναν στην Αθήνα και τον Πειραιά, στην επαρχία τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Στο παρακάτω έγγραφο που εξέδωσε η οργάνωση Χ Πελλάνας (Λακωνίας) τον Οκτώβρη του'45, διαβάζουμε ότι"απαγορεύεται η κυκλοφορία των ατόμων των ανηκόντων εις το κομμουνιστικόν κόμμα πέραν της 7ης εσπερινής και μέχρι της 6ης πρωϊνής. Επίσης, απαγορεύεται η μετακίνησις παντός κομμουνιστού ανδρός ή γυναικός άνευ αδείας της Χ. Πας συλλαμβανόμενος άνευ αδείας, θα οδηγείται εις την αρμοδίαν αρχήν"

Χαρακτηριστικά είναι τα γεγονότα της Καλαμάτας τον Ιανουάριο του 1946. Τρεις διωκόμενοι αριστεροί στη Σπάρτη, για λόγους αντεκδίκησης, έστησαν ενέδρα και σκότωσαν έναν από τους ηγέτες της οργάνωσης Χ, τους σωματοφύλακες και το γιο του. Δύο μέρες μετά, μέλη της Χ πήραν εκδίκηση για το φόνο ρίχνοντας χειροβομβίδα σε ένα καφενείο όπου σύχναζαν αριστεροί με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο και να τραυματιστούν τέσσερα άτομα. Την επόμενη μέρα το ΕΑΜ οργάνωσε διαδήλωση και ως απάντηση οι δυνάμεις της Χ , που έφταναν τους 1.000 άντρες, απέκλεισαν όλες τις προσβάσεις προς την πόλη και με αρχηγό τον Β. Μαγγανά την κατέλαβαν για δύο μέρες. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης, η οργάνωση Χ κατέλυσε τις αρχές της πόλης, διέλυσε τα γραφεία και τα τυπογραφεία της αριστεράς, ενώ συνέλαβε εκατοντάδες αριστερούς πολίτες. 

Οι πράξεις αυτές ανάγκασαν την κυβέρνηση Σοφούλη να κηρύξει στρατιωτικό νόμο στη Μεσσηνία και τη Λακωνία και ο Μαγγανάς υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την πόλη. Η κυβέρνηση έστειλε στην Καλαμάτα τεθωρακισμένα, αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις αλλά ο Μαγγανάς διέφυγε ανενόχλητος παίρνοντας μαζί του ομήρους, από τους οποίους αρκετούς εκτέλεσε. Οι υπόλοιποι απελευθερώθηκαν ύστερα από προσπάθειες της βρετανικής αποστολής, της εκκλησίας και κυβερνητικών παραγόντων.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο Μαγγανάς επικηρύχθηκε από την κυβέρνηση, δεν καταδιώχθηκε σοβαρά και παρέμενε ασύλληπτος για μήνες, ενώ κανένα από τα μέλη της οργάνωσης Χ που συμμετείχαν στη κατάληψη της Καλαμάτας δε συνελήφθη. Όπως έγραψε η εφημερίδα Το Βήμα, "πέντε αποσπάσματα χωροφυλακής που είχον σταλή δια την καταδίωξιν της συμμορίας Μαγγανά έστησαν διασκέδασιν μαζί της. Συμμορίται και χωροφύλακες έψησαν αμνόν και αφού ευωχήθησαν και εχόρευσαν, απεχωρίσθησαν φιλικώς".  [Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών, Διπλωματική εργασία του Δ.Δεμερτζή]

Τα γεγονότα της Καλαμάτας έδειξαν τη δύναμη της άκρας δεξιάς στην ύπαιθρο. Δύναμη που της επέτρεπε να αμφισβητεί την εξουσία του κράτους, ενώ το ίδιο το κράτος δεν έκανε ιδιαίτερες προσπάθειες να υπερασπιστεί το κύρος και την εξουσία του.

Η δύναμη της Χ έφτανε πλέον τους 50.000, από τους οποίους οι μισοί ήταν ένοπλοι. Από τα 4.000 μέλη του 1943, στα μέσα του 1945 έφτασε τα 50.000 και απέκτησε υπό τον έλεγχό της εκτεταμένες περιοχές της χώρας με αποτέλεσμα να μπορεί να επηρεάζει το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών. Σε αντίθεση με την αριστερά που είχε αφοπλιστεί και ακολουθούσε πολιτική αυτοσυγκράτησης, η ακροδεξιά ακολουθούσε επιθετική πολιτική με την ανοχή και τη στήριξη του επίσημου κράτους.

Μετά την επίσημη διάλυση της Χ, ως πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης, το μεν πολιτικό σκέλος της θα μετατραπεί σε "Εθνικόν Κόμμα Χιτών", ο δε ένοπλες ομάδες της θα αξιοποιηθούν από τη Χωροφυλακή. Τέλος, το Σεπτέμβριο του 1946 ο μηχανισμός της Χ θα χρησιμοποιηθεί για την επάνδρωση των επίσημων παραστρατιωτικών Μονάδων Ασφαλείας Υπαίθρου (ΜΑΥ)

Μετά την απόσυρσή τους από τα αστυνομικά τους καθήκοντα, οι Χίτες θα επικεντρωθούν στην εκκαθάριση της τέχνης και του πολιτισμού από τους αριστερούς, με καθημερινές συμπλοκές στις ανώτερες σχολές και οργανωμένη εκστρατεία αποκλεισμού εαμιτών ηθοποιών από τα θέατρα της πρωτεύουσας. Το πιο γνωστό επεισόδιο ήταν η επιδρομή εκατοντάδων ακροδεξιών στα θέατρα Ερμής και Λυρικόν, με αποτέλεσμα τη δολοφονία ενός ηθοποιού και τον τραυματισμό αρκετών άλλων.

______________

Πιστά στις διαταγές του Αρχηγού τους, τα όργανα της Χ σ’ όλες τις συνοικίες αναπτύσσουν έντονο χαφιεδική δράση.
Κάνουν εξακριβώσεις και ετοιμάζουν τους καταλόγους για τα έκτακτα τοπικά στρατοδικεία του Λάμπου και του Μπός που εκτελούν επί τόπου δεκάδες Ελληνες. Αμα τους έρχεται βολικό κάνουν και οι ίδιοι επιδρομές.

Ο λοχαγός Σταυρόπουλος επικεφαλής τάγματος της X έκανε επιδρομή στου Γκύζη στις αρχές του Φλεβάρη. Σκότωσε, τραυμάτισε, έδειρε και μάζεψε 50 πολίτες που τούς άφησε αφού τους ξυλοκόπησε άγρια. Είναι χαρακτηριστικό πως ο ίδιος και οι οπαδοί του φορούσαν στην επιδρομή προσωπίδες για να μην αναγνωρίζονται προσπαθώντας να σκεπάσουν τις άτιμες πράξεις   τους εναντίον του λαού.

Στην επιδρομή των Γερμανοτσολιάδων και του Μπουραντά στις βορειοανατολικές συνοικίες της Αθήνας στις 21-23 Απρίλη οι αλήτες αρχηγοί του Παγκρατίου Αλέκος και Νίκος Παπαγεωργίου μαζί με τους οπαδούς τους πήραν ενεργό μέρος. Είχαν έτοιμους τους καταλόγους για συλλήψεις και θέριζαν τον κόσμο με τα πολυβόλα τους. Οι ίδιοι Παπαγεωργίου έχουν κάνει σειρά συλλήψεις στο Παγκράτι Λαϊκών αγωνιστών που τους οδηγούν στα Τάγματα των Τσολιάδων όπου τους υποβάλουν σε φρικώδη βασανιστήρια. 

Αναφέρουμε για δείγμα την περίπτωση του ήρωα αγωνιστή  Αργυράκη. Τον έπιασαν, τον οδήγησαν στα Τάγματα και του ξερίζωσαν τα δόντια και τα νύχια για να μαρτυρήσει. Ο ηρωικός μας συναγωνιστής πέθανε μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Οι σχέσεις της X με τα τάγματα των Γερμανοτσολιάδων είναι στενότατες. Ο Κουρκουλάκος από τους Ιδρυτές της X είναι τώρα επικεφαλής Συν/τος Τσολιάδων στην Πάτρα. Όλοι οι αξιωματικοί της X είναι ουσιαστικά και Αξιωματικοί Τσολιάδων. Ο Ταγματάρχης Μανωλάκος των Τσολιάδων ήταν και επικεφαλής Τάγματος X. Ο υπολοχαγός Παντελόπουλος κατατάχτηκε και  μυστικά στα Τάγματα Ασφαλείας και είναι ταυτόχρονα και Διοικητής του Τάγματος X στα Σεπόλια. Ο αδελφός του Σταυρόπουλου Ταγ/χης είναι και υπασπιστής του Ντερτιλή και ανακριτής - βασανιστής στα Τάγματα Ασφαλείας.

Ομάδες X στα Πετράλωνα με ταυτότητες υπογεγραμμένες από το Σίμαναν σε συνεργασία με τον Αστυνόμο των Μηχανοκινήτων Μπιτούνι έχουν κάνει εκατοντάδες συλλήψεις, παρέδωσαν πολλούς στους Γερμανούς και εκτέλεσαν άναντρα τους αγωνιστές Γρηγόρη Κότστρα και Αντωνιάδη. Είναι χαρακτηριστικό πώς η X συνεργάζεται στενότατα με τον ΕΔΕΣ και στις συσκέψεις των επιτελών της παίρνει μέρος και ο γνωστός Παναγιωτόπουλος αρχηγός εκτελεστικής ομάδας του ΕΔΕΣ στην Ειδική Ασφάλεια.

Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η Εθνική δράση της X.   

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Φιντελ

 

Λεν ότι η Κούβα είναι φτωχή χώρα λόγω της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του Κάστρο. Με τι συγκρίνετε την Κούβα; Με την Ολλανδία; Το Βέλγιο; Τις ΗΠΑ; Την Βρετανία;

Χώρες που έκτισαν την οικονομία τους, την βιομηχανία τους και τον εθνικό πλούτο που συσσώρευσαν πάνω στις δεκάδες αποικίες που για αιώνες θέριζαν και λεηλατούσαν, τα εκατομμύρια σκλάβους που έγιναν λίπασμα στα γρανάζια της αυτοκρατορίας τους και τα εκατομμύρια των ντόπιων εργατικών τάξεων που δούλευαν μέχρι και 18 ώρες την ημέρα και πέθαναν στα 30 για να κτιστεί ο καπιταλισμός τους; Ο πλούτος τους είναι βουτηγμένος στο αίμα. Ξεχνάτε ότι αυτός ο πλούτος σας μυρίζει καμένη σάρκα.

Πόσες αποικίες λεηλάτησε η Κούβα για να κτίσει την οικονομία της; Πόσα εκατομμύρια σκλάβους από την αφρική χρησιμοποίησε μέχρι θανάτου; Πόσες ώρες δούλευαν οι Κουβανοί εργαζόμενοι από την αρχή της επανάστασης μέχρι σήμερα; Πόσα δις δολάρια έχασε από τον οικονομικό αποκλεισμό των ΗΠΑ που ακόμα συνεχίζεται;

Συγκρίνετε όμως την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια της Κούβας με τα αντίστοιχα της Τζαμάικα και της Αιτής που είναι εκεί δίπλα. Συγκρίνετε τα και με τις ΗΠΑ αν σας περνάει. Για κάντε το…

 Υ.Γ. Ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ για τον Φιντέλ.

 http://agkarra.com

Η αλήθεια πίσω από μια φωτογραφία και η προπαγάνδα από τα Lidl

Άρης Χατζηστεφάνου

Αφού προσπάθησαν να παραπληροφορήσουν με φωτογραφίες νοσοκομείων από άλλες χώρες και χοντροκομμένα ψέματα για την υποτιθέμενη αμύθητη περιουσία του Φιντέλ Κάστρο, ορισμένοι δημοσιογράφοι επιστρέφουν με μια από τις παλαιότερες ιστορίες που αναπαράγουν τα ακροδεξιά site σε όλο τον κόσμο.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παρουσίασε φωτογραφία του Κάστρο δίπλα στον δικτάτορα Πινοσέτ και χαρακτήρισε «αφελείς ελληνάρες» όσους μίλησαν θετικά για τον Κουβανό ηγέτη.

Βέβαια, η φωτογραφία τραβήχτηκε δυο χρόνια πριν από το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA για την ανατροπή και τη δολοφονία του προέδρου Αλιέντε στη Χιλή.

Ο Πινοσέτ ήταν τότε Γενικός Διοικητής της Φρουράς του Σαντιάγκο. Ο Κάστρο λοιπόν, ο οποίος βρισκόταν στην πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της κυβέρνησης της Χιλής, ήταν αναγκασμένος να τηρήσει το πρωτόκολλο και να φωτογραφηθεί με τους επισήμους.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παραλείπει να σημειώσει ότι δυο χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Αλιέντε προήγαγε τον Πινοσέτ σε αρχηγό γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων της Χιλής, μη γνωρίζοντας φυσικά ότι ο στρατηγός είχε ήδη έτοιμο το σχέδιο της ανατροπής και της δολοφονίας του.

Αν κατηγορήσουμε λοιπόν τον Κάστρο θα πρέπει να κατηγορήσουμε και τον Αλιέντε ότι φωτογραφιζόταν με τον υποψήφιο δολοφόνο του και άρα ήταν και αυτός δικτάτορας. Επιχείρημα για δημοσιογράφους και προπαγανδιστές από τα Lidl, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα για το πώς λειτουργεί το πρωτόκολλο των υπουργείων Εξωτερικών.

Αυτό επίσης που κανένας από τους επικριτές του Κάστρο δεν θέλει να θυμάται είναι ότι ο Πινοσέτ, όταν πλέον έγινε δικτάτορας και εφάρμοσε πειραματικά τον νεοφιλελευθερισμό, έγινε και προσωπικός φίλος της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Όταν η σιδηρά κυρία τον καλούσε στο Λονδίνο, ο Πινοσέτ είχε ήδη διατάξει να δολοφονήσουν χιλιάδες αντιφρονούντες και να τους θάψουν στην έρημο Ατακάμα. Είχε βασανίσει χιλιάδες άλλους πολίτες ενώ είχε διατάξει ακόμη και να σπάσουν τα δάχτυλα του Βίκτορ Χάρα πριν τον εκτελέσουν στο στάδιο του Σαντιάγκο.

Αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος υμνούν σήμερα οι εχθροί του Φιντέλ Κάστρο γιατί τους έφερε το οικονομικό δόγμα που υπηρετούν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Πηγή: info-war.g

Αρνητής της χούντας ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας;

Φαίνεται ότι η θάνατος του Φιντέλ Κάστρο θα μας αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο αρκετών ακόμη πολιτικών, δημοσιογράφων αλλά και κομμάτων στο επόμενο διάστημα.

Με ένα Tweet που αφήνει πολλά ερωτηματικά για τις θέσεις του κόμματός του απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών απάντησε π.χ ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας στις εκδηλώσεις τιμής για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

«Αναρωτιέμαι πώς στ’αλήθεια οι Αριστεροί μπορούν να θεωρούν Χούντα ένα στρατιωτικό καθεστώς 7 ετών, αλλά Δημοκρατία μία χώρα χωρίς Εκλογές;» αναρωτήθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης.




Η λογική πίσω από το tweet είναι απλή και ξάστερη: αφού η Κούβα δεν έχει δημοκρατία, όσοι υποστηρίζετε το έργο του Φιντέλ Κάστρο δεν μπορείτε να θεωρείτε χούντα την επταετή δικτατορία της Ελλάδας. Προσοχή αυτό που τίθεται υπό αμφισβήτηση δεν είναι αν δικαιούμαστε, υπό αυτή τη συνθήκη, να ασκούμε κριτική στη χούντα (το οποίο θα ήταν ένα «λογικό» δεξιό επιχείρημα) αλλά αν ήταν πραγματικά χούντα.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο εκλεκτός του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη δεύτερη σημαντικότερη θέση της ΝΔ επιχειρεί να υπερασπιστεί τη δικτατορία.

Χαρακτηριστική ήταν στο παρελθόν η άρνησή του να αποδεχθεί ότι υπήρχαν θύματα στο πολυτεχνείο– μια από τις πολλές απόψεις με τις οποίες ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή.

Σε ότι αφορά την Κούβα έχουμε εξηγήσει πολλές φορές ότι μια χώρα που βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγο του εμπορικού αποκλεισμού των ΗΠΑ (που συνδυάζονταν με στρατιωτικές επεμβάσεις ή απειλές επεμβάσεων, απόπειρες δολοφονίας πολιτικών ηγετών και ενίσχυση αντικαθεστωτικών δυνάμεων) δεν μπορεί να κριθεί με τα δεδομένα της αστικής δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο εάν το όνειρό της επαναστατικής Κούβας (ασχέτως του αν το εκπλήρωσε) ήταν να ξεπεράσει αυτή την αστική δημοκρατία και να προσφέρει την εξουσία απευθείας στο λαό της.

Ακόμη και υπό αυτούς τους όρους όμως η Κούβα διαθέτει δημοκρατικούς θεσμούς.

Κύριο χαρακτηριστικό είναι οι συνελεύσεις της γειτονιάς οι οποίες αντιστοιχούν σε περίπου 500 – 1.000 κατοίκους. Κάθε τέτοια συνέλευση συζητά κυρίαρχα για όλα τα λαϊκά προβλήματα.

Η συνέλευση εκλέγει υποψηφίους που λειτουργούν ως αντιπρόσωποι της γειτονιάς στη Δημοτική Συνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας.

Επίσης σε κάθε 20 χιλιάδες κατοίκους αντιστοιχεί μια έδρα όπου εκλέγεται ένας βουλευτής της Εθνικής Συνέλευσης Λαϊκής Εξουσίας.

Εξαιρετική σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι νόμοι (και οι ποινικοί, βέβαια) ερμηνεύονται και εφαρμόζονται στην Κούβα από αιρετούς και ανακλητούς από το λαό δικαστές (νομικούς και λαϊκούς, ενόρκους όπως το λέμε στη χώρα μας) με βάση τη διαδικασία που ορίζουν οι νόμοι.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση για τα προτερήματα αλλά και τις αδυναμίες του συστήματος στην Κούβα του πανεπιστημιακού Δημήτρη Καλτσώνη από το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι το σύστημα της Κούβας αποτελεί πρότυπο προς μίμηση ακόμη και για τα δεδομένα μιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Σε καμία περίπτωση.

Σε μια χώρα όμως που δεν σεβόμαστε δημοψηφίσματα και δεχόμαστε να μας τοποθετούν δοτούς πρωθυπουργούς σαν τον Λουκά Παπαδήμο με εντολή της Κομισιόν και της ΕΚΤ καλό θα είναι… να βγάζουμε καμιά φορά το σκασμό.
Άρης Χατζηστεφάνου