Σαν σήμερα 23 Σεπτεμβρίου 1939 πέθανε ο θεμελιωτής της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ

Αυστριακός νευρολόγος και ψυχίατρος, θεμελιωτής της ψυχανάλυσης, η οποία ήταν ταυτόχρονα μια θεωρία της ανθρώπινης ψυχής, μια θεραπευτική μέθοδος για την ανακούφιση από τις ασθένειές της, αλλά και μια οπτική για την ερμηνεία του πολιτισμού και της κοινωνίας.

Ανακαλύπτοντας το υποσυνείδητο το 1896, ξεκίνησε μία επανάσταση που σφράγισε τον 20ό αιώνα. Λίγες προσεγγίσεις έχουν προκαλέσει τόσο πολλές αντιδράσεις όσο η ψυχανάλυση, ίσως διότι ήταν η τρίτη μεγάλη ανατροπή στην αντίληψη του ανθρώπου για τον εαυτό του. Μετά τον Κοπέρνικο που έδειξε ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, μετά τον Δαρβίνο που ανακάλυψε ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά άλλος ένας κρίκος στην εξέλιξη των ζώων, ο Φρόιντ αποκάλυψε το υποσυνείδητο που, κρυμμένο στα βάθη της ψυχής, ενεργεί εν αγνοία μας.

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1856 στο Φράιμπεργκ της Μοραβίας (σημερινό Πρζίμπορ Τσεχίας), τότε τμήμα της Αυστροουγγαρίας των Αψβούργων, από γονείς εβραϊκής καταγωγής. Ο πατέρας του Γιάκομπ Φρόιντ – μία μάλλον απόμακρη και αυταρχική μορφή για τον γιο του – ήταν έμπορος υφασμάτων και η μητέρα του Αμαλία Νάτανσον φρόντιζε τα του οίκου. Το 1859 η οικογένεια Φρόιντ για οικονομικούς λόγους εγκαταστάθηκε στη Λειψία κι ένα χρόνο αργότερα στη Βιέννη.

Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές και επηρεασμένος από ένα δοκίμιο του Γκέτε, αποφασίζει να ασχοληθεί με την ιατρική. Εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και μετά την αποφοίτησή του εργάζεται ως κλινικός βοηθός στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης, όπου ειδικεύεται στην ψυχιατρική και την παθολογία. Το 1885, αφού ολοκλήρωσε μία μελέτη για τον μυελό του εγκεφάλου, διορίζεται λέκτωρ νευροπαθολογίας.

Την εποχή αυτή αναπτύχθηκε, επίσης, το ενδιαφέρον του για τις φαρμακευτικές ιδιότητες της κοκαΐνης, τις οποίες εξακολούθησε να ερευνά τα επόμενα χρόνια. Η συνηγορία του υπέρ της κοκαΐνης οδήγησε στη θανάσιμη εξάρτηση του στενού του φίλου Ερνστ φον Μάρξοφ και αμαύρωσε την ιατρική φήμη του για ένα διάστημα.

Τον Οκτώβριο 1885, αναχωρεί για το Παρίσι, προκειμένου να συνεχίσει τις μελέτες του στη νευροπαθολογία στο νοσοκομείο Σαλπετριέρ, όπου εργάζεται υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου νευρολόγου Ζαν – Μαρτέν Σαρκό, που θεωρείται ο εισηγητής της σύγχρονης νευρολογίας. Ο Σαρκό χρησιμοποιούσε την ύπνωση ως θεραπεία της υστερίας, μία μέθοδος που αποδείχθηκε κρίσιμη για την επιστημονική εξέλιξη του νεαρού γιατρού, ο οποίος αποφασίζει να εγκαταλείψει τη νευρολογία και να ασχοληθεί με την ψυχιατρική.

Έχοντας ήδη εντοπίσει τη σχέση μεταξύ υστερίας και καταπιεσμένης σεξουαλικότητας, ο Φρόιντ επιστρέφει στη Βιέννη το 1886 και αναλαμβάνει την πρώτη ασθενή του, την Μπέρτα Παπεγχάιμ, γνωστή στη βιβλιογραφία ως «Άννα Ο». Αφηγούμενη τις τραυματικές εμπειρίες της, η νεαρή κοπέλα απαλλάσσεται σιγά -σιγά από τα συμπτώματα της αρρώστιας της (παράλυση, παραισθήσεις). Με τη μέθοδο του ελεύθερου συνειρμού, ο λόγος μπορεί να εξερευνήσει τα βάθη του ασυνειδήτου του ανθρώπου, το οποίο, σύμφωνα με τον Φρόιντ, κυριαρχείται από τις ορμές που σχηματίζονται στην παιδική ηλικία και η συζήτηση για τις απωθημένες επιθυμίες οδηγεί στην εκτόνωση της ψυχικής πίεσης και στη θεραπεία. Από την «κλασική» μέθοδο της ύπνωσης του ασθενούς εκείνος κρατάει τελικά μόνο το ανάκλιντρο, το γνωστό «ψυχαναλυτικό ντιβάνι».

Έτσι γεννήθηκε η ψυχανάλυση ως θεωρία και θεραπεία για την ανακούφιση της ανθρώπινης ψυχής. Ο Φρόιντ έγραψε ότι η libido, η σεξουαλικότητα μας, φιλτράρει τα πάντα από την παιδική ηλικία ακόμη. Μίλησε για το μικρό αγοράκι που επιθυμεί να σκοτώσει τον πατέρα του και να κοιμηθεί με τη μητέρα του (οιδιπόδειο σύμπλεγμα) και για τις ανεξέλεγκτες ορμές (id) από τις οποίες κυριαρχείται ο άνθρωπος. Πριν από τον Φρόιντ κανένας δεν είχε περιγράψει με αυτό τον τρόπο την ανθρώπινη κατάσταση.

Ο 20ος αιώνας ανοίγει για τον Φρόιντ με την έκδοση της «Ερμηνείας των Ονείρων», το βιβλίο στο οποίο ο Φρόιντ υποστηρίζει ότι «τα όνειρα είναι ο βασιλικός δρόμος προς το υποσυνείδητο». Περιγράφοντας το υποσυνείδητο σαν ένα πνευματικό πηγάδι γεμάτο από καταπιεσμένα τραύματα, ορμές και άγχη που, χωρίς να το ξέρουμε, επηρεάζουν την καθημερινή μας συμπεριφορά, ο Φρόιντ θεωρεί ότι ο ασθενής πρέπει να «ανασύρει από τα βάθη» τις παιδικές μνήμες, χρησιμοποιώντας τα όνειρα και τον ελεύθερο συνειρμό σαν γέφυρα με αυτόν τον ξεχασμένο κόσμο.

Μέσα στη φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτύσσει τη θεωρία του για το ρόλο τού Υπερεγώ, το οποίο «παράγει αισθήματα ενοχής», ενώ συμπληρώνει τη γενική θεωρία του επιχειρώντας να εξηγήσει «αυτή την ατελείωτη σειρά των συγκρούσεων που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία». Στο ένστικτο της ζωής (Eros) αντιπαραθέτει την ορμή του μίσους και της καταστροφής (ένστικτο του θανάτου – Thanatos). Είδε τους φόβους του για «το παράλογο πίσω από τη βιτρίνα του πολιτισμού» να επαληθεύονται δύο δεκαετίες αργότερα, όταν οι ναζιστές έκαψαν τα βιβλία του το 1933, ως «καρπούς της εβραϊκής επιστήμης».

Το 1938, όταν ναζιστές προσαρτούν την Αυστρία, ο Σίγκμουντ Φρόιντ μεταναστεύει στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με την κόρη του Άννα, η οποία είχε αρχίσει να ασχολείται με την παιδοψυχολογία. Ένα χρόνο αργότερα, στις 23 Σεπτεμβρίου 1939, ο κορυφαίος αυστριακός επιστήμονας θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Λονδίνο, χτυπημένος από τον καρκίνο.

Ο Φρόιντ ήταν παντρεμένος από το 1886 με την ομόθρησκή του Μάρτα Μπέρναϊς, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά, ένα από τα οποία η Άννα Φρόυντ επρόκειτο να διαπρέψει και η ίδια ως ψυχαναλύτρια.

Η ψυχανάλυση, το δημιούργημα του Φρόιντ, εξακολουθεί να διχάζει μέχρι σήμερα. Οι υποστηρικτές της τη θεωρούν «τη σημαντικότερη θεωρητική εξέλιξη του 20ού αιώνα». Οι επικριτές της υποστηρίζουν ότι είναι περισσότερο θεωρία παρά επιστήμη. Γεγονός είναι ότι όπως γράφει ο γάλλος συγγραφέας και ψυχαναλυτής Μισέλ Πλον, «δεν μπορούμε πλέον να σκεφθούμε με τον ίδιο τρόπο μετά τον Φρόιντ. Αυτή η θεραπευτική μέθοδος άλλαξε τον κόσμο».

 sansimera.gr

Ας μιλήσουν οι φιλόσοφοι κι οι ποιητές «Η άνοδος της ασημαντότητας»

Της  Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου

Όταν η χώρα είχε μπει σε βαθιά ύφεση, το 2011, ο Μάνος Ελευθερίου σχολιάζοντας την κατάσταση που βρίσκεται είχε πει:

«Εκείνο που φοβάμαι είναι μήπως φτάσει ο κόσμος κάποια στιγμή στον εμφύλιο. Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Και βεβαίως ότι οι κρατούντες ίσως... θα τρέχουνε από χωρίου εις χωρίον να σωθούνε. Διότι ο κόσμος δεν αντέχει πια τούτο το ρεζιλίκι.»

Δύο χρόνια μετά, ο ποιητής οραματιζόμενος την επόμενη ημέρα της οικονομικής κρίσης είπε και πάλι τα πράγματα με το όνομά τους:

«Ορισμένοι θα μπορέσουν να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα. Άλλοι θα χάσουν και αυτά που έχουν. Οι αβόλευτοι θα παραμείνουν αβόλευτοι. Είναι σίγουρο ότι ετοιμάζεται κάτι φοβερό. Εγώ υπολογίζω σε μια μεγάλη αναταραχή, σε μια Επανάσταση! Δεν ξέρω ποιος θα την αναλάβει και πως θα ξεκινήσει. Ακόμη και από νέα παιδιά, από φοιτητές που θα έπαιρναν στα χέρια τους την εξουσία. Ακόμη και από αυτούς περιμένω μια βοήθεια…»

Κι έτσι είναι. Οι πλούσιοι στις μέρες μας έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί, όχι φτωχότεροι, αλλά επαίτες. Εξαθλιώθηκε πλήρως η ελληνική κοινωνία από τους φόρους και τα άδικα χαράτσια, ενώ το προσδόκιμο ζωής κατέβηκε κατά πολύ.

«Ποιος τη ζωή μας , ποιος την κυνηγά;» αναρωτιέται ο Μάνος Ελευθερίου στους στίχους του, που κατέστησε αξεπέραστους στο χρόνο ο Μίκης Θεοδωράκης με τη μουσική του. Αυτός ο γραφιάς που τίμησε και τιμά τα ελληνικά γράμματα δεν αρέσκεται σε αναλύσεις και το μόνο που έχει να πει για αυτό το διαχρονικό τραγούδι είναι:

«… έχω καιρό να το ακούσω. Αλλά νομίζω ότι έχει αντίκτυπο στον κόσμο. Από ότι μου έλεγε ο Κατσιμίχας όποτε το τραγουδάνε το αποθεώνουν.» Σαν ψάρια μας έχουν πιάσει μες στα δίχτυα Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά; Μήπως εν τέλει για όλα φταίει «Η άνοδος της ασημαντότητας»;

Αυτό τον τίτλο δίνει ο φιλόσοφος και διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του, που περιλαμβάνει κείμενά του των τελευταίων ετών τόσο προφητικά, τα οποία αφορούν τη σύγχρονη πραγματικότητα, το στοχασμό πάνω στην κοινωνία και την πολιτική.

Παραθέτω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο, τα οποία καταγράφουν την τραγωδία που βιώνουμε οι Έλληνες αλλά και την κατάσταση αποσύνθεσης των δυτικών κοινωνιών, που αξίζει να μελετήσετε σε βάθος...

« …με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.

Αυτό θα απαιτούσε φυσικά μια αποδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών, των σχέσεων εργασίας, των οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών σχέσεων. Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός σκοπός της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωση τους κατά 2 με 3% το χρόνο.

Για να το δεχθούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους. –Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο– τι ωφελεί όμως, από τη στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα;

Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροιόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να ασκούν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη- και ούτω καθ’ εξής.

Εννοείται ότι όλα αυτά θέτουν θεμελιώδη προβλήματα: για παράδειγμα, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει μια αληθινή, μια άμεση δημοκρατία, όχι πια με 30.000 πολίτες, όπως στην Αθήνα της κλασσικής εποχής, μα με 40 εκατομμύρια πολίτες, όπως στη Γαλλία, ή ακόμα και με πολλά δισεκατομμύρια άτομα στην κλίμακα του πλανήτη;

Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πότε θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση.

Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας –και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυική ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται για αυτά–. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους –οικολογική, για παράδειγμα– θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων;

Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των συμπολιτών τους». σελ. 128-131)

«Η κοινωνία μπορεί να ζήσει μόνον όσο δημιουργεί σημασίες κι όσο θα εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που στοχάζονται, που αμφισβητούν το κοινωνικό σύστημα»

Υπογραμμίζει ο Καστοριάδης. Μήπως λοιπόν, πρέπει να αναθεωρήσουμε θέσεις και απόψεις για να βρούμε το χαμένο όνειρο και να βγούμε από τον εφιάλτη του μεταπολιτευ­τικού συστήματος;

https://youtu.be/dFVqht3mlhI

ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

(Το κείμενο που ακολουθεί χρήζει πολλών ερμηνειών και εξαρτάται από την εκάστοτε αντίληψη του κάθε ανθρώπου το πώς θα το ερμηνεύσει.Πέρα από αυτό,υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι -τουλάχιστον προς το παρόν-είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως ή καλύτερα αντιλήψεως.Σε αυτούς αρκετές φορές είναι ανώφελο να προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας ή πως δεν ζούμε στην Εδέμ.Ποτέ όμως δεν είναι αργά,και αυτοί όπως και όλοι μας έχουν δικαίωμα να καταλάβουν κάποια πράγματα πρίν να γίνουν τροφή για τα ζωντανά που εμβιούν υπογείως…)

Συμπολίτες,ας μιλήσουμε λίγο για τον κόσμο που ζούμε.

Καλό είναι μερικές φορές να βλέπουμε και να στοχαζόμαστε τα πράγματα όπως είναι και πέρα από το δικό μας καθημερινό μικρόκοσμο.Γιατί συνήθως είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον δικό μας μικρόκοσμο,που αγνοούμε πως αυτός ο δικός μας κόσμος,η δική μας πραγματικότητα είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κόσμου και του οποίου η ύπαρξη και λειτουργία όλων, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του.Συνεπώς,ο δικός μας μικρός κόσμος αλληλεπιδρά με τον μεγαλύτερο που λανθασμένα πιστεύουμε πως βρίσκεται κάπου μακριά και οι καταστάσεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί έξω δεν μας επηρεάζουν.

Το παράδοξο που συμβαίνει στις σημερινές κοινωνίες,είναι πως όσο περισσότεροι άνθρωποι μαζεύονται σε ένα μέρος,τόσο περισσότερο αποξενώνονται.Και αυτό οφείλεται στο οτι κάθε άνθρωπος(μονάδα), πρωτίστως κυνηγάει την ατομική του ευδαιμονία πολλές φορές με κάθε κόστος αγνοώντας ηθελημένα ή μη τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του και ειδικά εκείνα που δεν τον αφορούν έμμεσα.Σήμερα αυτή η παραδοξότητα έχει καταστεί μία κανονική και λογική πραγματικότητα για τον καθένα μας.Και οι περισσότεροι πιστεύουμε πως αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει,πως είναι μία νομοτέλεια ανθρώπινης φύσεως ή θεϊκής προελεύσεως.

Η πρώτη σκέψη που πρέπει να κάνουμε,είναι να αναρρωτηθούμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο που ζούμε;Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα άσχημα πράγματα;Ποιοί ευθύνονται για αυτά τα τραγικά γεγονότα που ιστορικά σημαδεύουν ανεξίτηλα την ανθρωπότητα;Άν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα πως όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν μία μεταφυσική εξήγηση,πως είναι ένα σχέδιο θεϊκό και ακατανόητο για τους ανθρώπους,τότε η κουβέντα σταματά εδώ μαζί και η ζωή και η πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε.

Άν όμως δεχθούμε πως η σημερινή παγκόσμια δυστοπία είναι καθαρά αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών της ανθρωπότητας,τότε αυτή η σημερινή αθλιότητα που θεωρείται νομοτέλεια,είναι κάτι ανθρώπινο και συνεπώς καί μεταβάλλεται και έχει αρχή και τέλος.Άν τώρα θεωρήσουμε πως η ανθρώπινη φύση είναι μόνο αρνητική και συνεπώς είναι αδύνατο να υπερβεί την αρνητικότητά της τότε δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τα θετικά στοιχεία που βρίσκουμε στον άνθρωπο,στην κοινωνία,στην δημιουργία,στην αγάπη και σε πολλά ακόμη ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Επομένως η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία.Τα πρώτα είναι υπεύθυνα για τις καλές πράξεις των ανθρώπων,τα δεύτερα για τις κακές.Το μέτρο λοιπόν του κόσμου τούτου ήταν,είναι και θα είναι ο άνθρωπος όσο διαρκεί η παρουσία του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Εδώ τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να διαχωρίσουμε εκείνες τις σκέψεις,τις θεωρίες και τις πράξεις που είναι ωφέλιμες και δίκαιες για την ανθρωπότητα και εκείνες τις σκέψεις,θεωρίες και πράξεις που δέν είναι.Ταυτόχρονα θα πρέπει να αναδείξουμε τους υπεύθυνους καί των δύο χαρακτηριστικών.Αυτή όμως η διαδικασία είναι αδύνατη.Είναι αδύνατη γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του αντίληψη για την πραγματικότητα και επομένως δέν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα,παρά μόνο υποκειμενική.

Και σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα,όλα είναι φυσιολογικά,όλα επιτρέπονται.Γι’αυτό και τα πιό ειδεχθή εγκλήματα στην Ιστορία ήταν μία λογική,νόμιμη και κανονική πραγματικότητα.Όσο κάποιοι ήταν δυσαρεστημένοι με το μαρτύριο ή το θάνατό τους,κάποιοι άλλοι ήταν ευτυχισμένοι.Όσο κάποιοι στην μία άκρη της γής πλούτιζαν,στην άλλη άκρη λιμοκτονούσαν.Και έτσι χτίστηκε ο σημερινός πολιτισμός.Μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.Που άν εξαιρέσουμε την τεχνολογική πρόοδο και την οποιαδήποτε ωφέλεια είχε αυτή για τον άνθρωπο,τα θεμέλια του πολιτισμού μας στηρίζονται πάνω σε δισεκατομμύρια βασανισμένων και σκοτωμένων ανθρώπων,πάνω σε μαζική εκμετάλλευση και σκλαβιά ανδρών,γυναικών και παιδιών.

Και αυτή είναι δυστυχώς η θλιβερή νόμιμη,λογική και δημοκρατική πραγματικότητα που ο μέσος άνθρωπος αποφέυγει να δεί κατάματα γιατί δεν τον αφορά άμεσα, μέχρι που να έρθει το κακό στην δική του πόρτα.Αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο πως θα αντιδράσει.

Πίσω βέβαια από αυτή την αθλιότητα,βρίσκονται κάποιοι που την διαχειρίζονται περίτεχνα και που έχουν ορκιστεί στην ζωή τους να την διαιωνίσουν,ίσως και μέχρι να αυτοκαταστραφούμε.Αυτοί δεν έχουν πέσει από τον ουρανό,είναι άνθρωποι σαν εμάς μόλο που επένδυσαν διαχρονικά στην τέχνη της εξαπάτησης,στην τέχνη να κυβερνάς και να σκλαβώνεις,στην τέχνη να κρατάς απασχολημένους και μέσα στην πλάνη τα δισεκατομμύρια των πεινασμένων.

Και αυτοί με κάποια εκατομμύρια καριεριστών υπαλλήλων και μισθοφόρων μπάτσων και στρατιωτικών να απομυζούν τα όνειρα και των ιδρώτα της ανθρωπότητας.

Σε πρώτο βαθμό οι υπεύθυνοι για την αθλιότητα είναι μία κάστα διεστραμμένων και άπληστων όντων,που δεν είναι πλέον άνθρωποι(μεταφορική σημασία).Όλες οι κυβερνήσεις και οι θρησκείες αποτελούν τελειοποιημένα τεχνάσματα-συστήματα για να μας κρατάνε σκλαβωμένους και απασχολημένους στον μικρόκοσμό μας που λανθασμένα νομίζουμε πως δεν αλλάζει.Σε δεύτερο βαθμό υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας καθώς επιμένουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε σε αυτές τις απάτες, νομίζοντας λανθασμένα πως είμαστε αδύναμοι και πως η σωτηρία θα έρθει από τον τάδε ή τον δείνα πολιτικό,από κάποιο θεό ή από κάτι,κάπου μέσα στο χωροχρόνο.

Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβει ποτέ.Όλα κερδίθηκαν όταν οι άνθρωποι αποφάσισαν να απαρνηθούν την δυστυχία τους,να πολεμήσουν ενάντια σε αυτή την καθ’όλα νόμιμη,λογική πραγματικότητα.Να αντιμετωπίσουν την αθλιότητα σαν να μην υπάρχει αύριο.Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει αύριο.Θα υπάρξει για αυτούς που υπήρχε πάντα.Τους διαχειριστές της δυστυχίας μας.

Ξέρω πως όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε πλήρως αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε ένα παντοδύναμο και τερατώδες σύστημα.Αλλά αυτό το σύστημα έχει αδυναμίες γιατί είναι αμιγώς ανθρώπινο.Και στέκεται εκεί γιατί τα δισεκατομμύρια των δυστυχισμένων το επιτρέπουν.Ας μην εθελοτυφλούμε και ας μην είμαστε κοντόφθαλμοι.Σε όλο τον κόσμο συμβαίνουν άσχημα πράγματα.Για να φαίνονται όλα λογικά και να πειστεί η θετική πλευρά της παναθρώπινης συνείδησης,έδρασαν οι θρησκείες και οι κυβερνήσεις όπου με νόμους «θεϊκούς» και ανθρώπινους,νομιμοποίησαν την σημερινή αθλιότητα και την έκαναν κατεστημένο.Τα δισεκατομμύρια των στρατιωτών που έπεσαν στα ιστορικά καθήκοντα,θυσιάστηκαν για ψεύτικα είδωλα και μεγάλες απάτες.Κι όσοι έκαναν απλά την δουλειά τους και βοήθησαν το κατεστημλενο απλά σκοτώσανε τα ίδια τους τα παιδιά και καταδικάσανε τους συνανθρώπους τους.

Ο ρατσισμός,η μισαλλοδοξία,ο θρησκευτικός φανατισμός,οι φυλετικές και σεξουαλικές διακρίσεις,οι γενοκτονίες,οι εθνοκαθάρσεις,οι πολιτικές αυταπάτες,οι πόλεμοι,η πατριδοκαπηλεία,ο κοινωνικός κανιβαλισμός,ο φασισμός,η ανωτερότητα,η πατριαρχία,η φτώχεια,η ανεργία,η πορνεία,οι συμμορίες,τα ναρκωτικά,οι ανισότητες,η ελλιπής μόρφωση,η παιδική δουλεία,η αδικία, η εργασιακή εκμετάλλευση,η σεξουαλική εκμετάλλευση,οι δικτατορίες,οι ολιγαρχίες,τα ψέματα,τα ψυχολογικά προβλήματα,οι πρόσφυγες,οι μετανάστες,ο φόβος για το μέλλον,η απελπισία και όλα τα δεινά, είναι αποτελέσματα πρωτίστως της επιβολής της κυριαρχίας των διεστραμμένων σε όλο το φάσμα της ζωής μας,και δευτερευόντως συνεχίζουν και συμβαίνουν χάρη στην δική μας ανοχή και απάθεια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Είναι πολύ βολικό την στιγμή που βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας,να κατηγορούμε συνεχώς οποιονδήποτε για ό,τι άσχημο μας συμβαίνει και να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας.Οι άνθρωποι πάντα προτιμούσαμε τα βολικά ψέματα από τις άβολες αλήθειες.Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος όταν νομίζουμε πως είμαστε μοναδικοί και ανώτεροι,πνιγμένοι μέσα στις πλάνες και στις αντιφάσεις μας.Όμως η αλλαγή του κόσμου θα έρθει μέσα από την αλλαγή του εσωτερικού μικρόκοσμου του κάθε ανθρώπου και την ικανότητά του να αντιληφθεί τα γεγονότα μέσα από μία παγκόσμια,ιστορική και ορθολογική ματιά.Να μάθει να ζεί σε αρμονία με τον συνάνθρωπό του,να σέβεται την φύση και τον πλανήτη και να μην επιτρέψει ποτέ και σε κανέναν να διαπράξει ξανά τα εγκλήματα που διαπράττονται σήμερα.

Σήμερα,που οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει προ πολλού πάνω στα προδοτικά χέρια αυτών που τις ενταφίασαν,οι ιδέες για έναν καλύτερο κόσμο παραμένουν ζωντανές.Και θα παραμένουν πάντα ζωντανές όσο θα υπάρχουν δυστυχισμένοι που ακόμη οργίζονται και ονειρεύονται.Σε πείσμα των καιρών και κόντρα σε κάθε «λογική» πραγματικότητα.Χρέος των ανθρώπων είναι να ανακαλύψουν την αντικειμενική πραγματικότητα,και να θέσουν σε λειτουργία την παγκόσμια ισότιμη κοινωνία.

Ο κόσμος μας είναι πολύ άρρωστος και η στενομυαλιά και μικροψυχία κάποιων απλά ρίχνει νερό στο μύλο της αθλιότητας ρίχνοντάς μας όλους ακόμη πιό βαθιά στο βούρκο τους.
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

ΥΓ.Παραθέτω κάποια links για την κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά τους σημερινούς πολέμους και τις συνέπειες αυτών αλλά και την συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αρκετές χώρες του κόσμου.Αφιερωμένο σε αυτούς που πιστεύουν ακόμη στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό όνειρο και στους άλλους που … δεν κάθισαν να πολεμήσουν και προτίμησαν να ισλαμοποιήσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη.

http://www.bloomberg.com/graphics/2015-ungoverned-world/
http://gr.humanrights.com/what-are-human-rights/violations-of-human-rights/
http://www.env-edu.gr/packs/peinastonkosmo/3_2_peina.html
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=454021

πηγή: https://mavrhlista.wordpress.com

MΠΟΥEΝΑΒΕΝΤΟΥΡΑ ΝΤΟΥΡΡΟΥΤΙ

«Μεγαλώνει μέσα στις καρδιές μας, όπως είπε ο σύντροφός σας, και όταν φύγει μαζί με την τελευταία μας πνοή κάποιος θα το αρπάξει και θα το κάνει κομμάτι της δικής του ζωής».Philip Levine
Συχνά λέγεται, αναφέρει ο John Hewetson στο «Σχόλια πάνω στην Αναρχία», τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του Ισπανικού εμφυλίου, ότι η επανάσταση του 1936 δεν ανέδειξε πρόσωπα, όπως η Οκτωβριανή επανάσταση τον Lenin και τον Trotsky. Πρέπει όμως –λέει ο ίδιος– να γίνει μια εξαίρεση όσον αφορά τον αναρχικό Ντουρρούτι. Στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζονταν οι εξεγερμένοι Ισπανοί εργάτες και αγρότες.
Ο Ντουρρούτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1896 στη Λεόν, μια ορεινή περιοχή της κεντρικής – βόρειας Ισπανίας. Πλουσιότερη από το νότο, αλλά πολύ λιγότερο εκβιομηχανισμένη από την Καταλωνία, ποτέ δεν υπήρξε προπύργιο των αναρχικών όπως η Ανδαλουσία ή η Καταλωνία. Η οικογένεια Ντουρρούτι είχε 9 παιδιά. Ένα από τ’ αδέλφια τού Μπουεναβεντούρα σκοτώθηκε στις ταραχές του 1934 στην Αστούρια, ένας άλλος σκοτώθηκε στο μέτωπο πολεμώντας τους φασίστες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δολοφονήθηκαν από τους φασίστες.

Ο πατέρας του ήταν εργάτης στους σιδηροδρόμους και αυτοπροσδιοριζόταν ως ελευθεριακός σοσιαλιστής. Ο Ντουρούτι είχε μαύρα μαλλιά, καστανά μάτια και ήταν σχετικά κοντός αλλά γεροδεμένος και πολύ δυνατός.

Παράτησε το σχολείο στα 14 χρόνια του και πήγε να εργαστεί στα τρένα στη Λεόν, όπως ο πατέρας του. Δούλευε ακόμα εκεί όταν η ελεγχόμενη από τους σοσιαλιστές U.G.T. (Union General de Trabajadores – Γενική Ένωση Εργαζομένων) κάλεσε τους σιδηροδρομικούς εργάτες των βορείων περιοχών σε απεργία, το 1917. Ο Ντουρρούτι συμμετείχε πολύ ενεργά στην απεργία, η οποία μετά την άρνηση της κυβέρνησης ν’ αποδεχτεί τα αιτήματα των εργατών, γενικεύτηκε σ’ όλη την περιοχή.

Η γενική απεργία που ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου, συνετρίβη σε τρεις μέρες. Η κυβέρνηση κάλεσε τον στρατό, οι αγριότητες του οποίου υπήρξαν απερίγραπτες. Σκότωσαν 70 εργάτες και τραυμάτισαν πάνω από 500. Οι αρχές φυλάκισαν και 2.000 από τους απεργούς. Σύμφωνα με τα λόγια ενός παρατηρητή «ο στρατός έσωσε το έθνος»! Ο Ντουρρούτι κατάφερε να δραπετεύσει και διέφυγε στην Γαλλία. Τα όσα έζησε κατά τη διάρκεια της απεργίας και της φυλακής, τον σημάδεψαν για πάντα.

Από το φθινόπωρο του 1917 ως τις αρχές του 1920, ο Ντουρούτι εργάστηκε στο Παρίσι ως μηχανικός. Αποφάσισε να γυρίσει στην Ισπανία και πήγε στο Σαν Σεμπαστιάν. Εκεί γνώρισε την τοπική αναρχική ομάδα. Πείστηκε από την CNT (Confederacion National del Trabajo – Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) να πάει στη Βαρκελώνη, όπου οι αναρχικοί και οι συνδικαλιστές υφίσταντο φοβερή καταστολή και πολλά μέλη φυλακίζονταν ή εκτελούνταν. Για αρκετό καιρό η Βαρκελώνη και η Καταλωνία, γενικότερα, ήταν καζάνια που έβραζαν.

Ο ΤΡΟΜΟΣ

Τον Φεβρουάριο του 1919, οι εργάτες του Canadiense, ενός μεγάλου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρισμού, ξεκίνησαν απεργία για αυξήσεις στους μισθούς, αλλά κυρίως σε ένδειξη αλληλεγγύης σε επτά συναδέλφους τους που είχαν απολυθεί λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Ο άγγλος διευθυντής ήταν έτοιμος να υποχωρήσει, ειδικά επειδή οι μισθοί ήταν σχεδόν πενιχροί.
Μετά όμως από παραινέσεις του διοικητή της περιοχής, άλλαξε γνώμη και αρνήθηκε να διαπραγματευτεί. Επί πλέον, ο διοικητής φυλάκισε συνδικαλιστές της CNT και κήρυξε στρατιωτικό νόμο παρ’ όλο που όπως παρατήρησε ο Gerald Brenan «η απεργία ήταν καθ’ όλα ειρηνική και νόμιμη». Την άρνηση των αρχών της Βαρκελώνης ν’ αποφυλακίσουν τους συνδικαλιστές, ακολούθησε γενικευμένη απεργία που κράτησε δύο βδομάδες και στην οποία συμμετείχαν πάνω από 100.000 εργάτες. Ο στρατός –όπως αναφέρει ο Brenan– συνέλαβε χιλιάδες εργάτες και με τον συνηθισμένο ισπανικό τρόπο, τους επέβαλε ποινές που έφταναν τα 1700 χρόνια και ήταν βέβαια αδύνατο να εκτελεστούν.

Η κρατική τρομοκρατία εναντίον των εργατών, της CNT και των αναρχικών είχε ξεκινήσει για τα καλά. Καθώς δεν υπήρχε άλλη επιλογή, αναρχικοί όπως ο Durruti και ο φίλος του Φρανσίσκο Ascaso, εργάτης σε αρτοποιείο από την Καταλωνία, απαντούσαν με βία στη βία, με εκτέλεση στην δολοφονία. Μεταξύ 1919 και 1922 σχεδόν όλοι οι γνωστοί αναρχικοί και συνδικαλιστές, είτε είχαν σκοτωθεί από πληρωμένους φονιάδες (pistoleros) των αφεντικών, είτε είχαν πυροβοληθεί προσπαθώντας ν’ αποδράσουν από την φυλακή. Ο Hugh Thomas στο βιβλίο του «Ισπανικός Εμφύλιος» αναφέρει: «Ο νέος κυβερνήτης Martinez Anido και ο αρχηγός της αστυνομίας Arlegui πολεμούσαν με κάθε μέσο τους αναρχικούς. Υποστήριξαν την ίδρυση ενός φιλοκυβερνητικού και αντιδραστικού συνδικάτου, του Syndicato Libre και αστυνομικού σώματος του Somaten». Ο Πρόεδρος της CNT, Salvator Sequi, δολοφονήθηκε στον δρόμο από ένοπλο αστυνομικό.

Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο όταν την κυβέρνηση ανέλαβε ο Dato το 1920. Ο Ascaso και ο Durruti αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Ο Dato, εκτελέστηκε τελικά στη Μαδρίτη το 1921, λέγεται από αναρχικούς, όχι όμως από τον Ascaso και τον Durruti.

Παρ’ όλ’ αυτά, η ώρα πλησίαζε και για ένα ακόμα κάθαρμα: τον Καρδινάλιο Soldevila της Σαραγόσα. Το Sindicato Libre και οι όμοιες μ’ αυτό ενώσεις, χρηματοδοτούνταν και υποστηρίζονταν από αυτό το υποκείμενο. Ήταν πολύ πλούσιος και τα εισοδήματά του προέρχονταν από ξενοδοχεία, καζίνο και γενικότερα τζόγο. Για την ακρίβεια, ήταν από τους μεγαλομετόχους σε διάφορες επιχειρήσεις τυχερών παιχνιδιών. Μισούσε θανάσιμα τους αναρχικούς και τη CNT και υποστήριξε ανοιχτά τις διώξεις εναντίον τους. Το 1923, ο Ascaso και ο Durruti παίρνουν την απόφαση. Και το πέτυχαν. Όπως έγραψε και ο H. Rudige: «Ο Αscaso και ο Durruti απάλλαξαν την κοινωνία από αυτόν τον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος χρησιμοποίησε τα βρώμικα χρήματα του για να συντρίψει τις προσπάθειες των αγωνιζόμενων για ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Το 1923, ξεκινά η δικτατορία του Primo de Rivera. Οι αναρχικές εφημερίδες απαγορεύονται και πολλοί αναρχικοί φυλακίζονται, εξορίζονται ή δολοφονούνται. Ο Ascaso και ο Durruti αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Ο DURRUTI ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Ο Ascaso και ο Durruti, πήγαν πρώτα στην Αργεντινή, όπου έγιναν δεκτοί με μεγάλο ενθουσιασμό. Όμως, σχεδόν αμέσως η αστυνομία άρχισε να τους καταδιώκει. Αναγκάζονται να φύγουν.

Πιθανότατα, η Ισπανική κυβέρνηση είχε ήδη ειδοποιήσει όλες τις κυβερνήσεις της κεντρικής και νότιας Αμερικής. Ο Ascaso και ο Durruti, δε μπόρεσαν να βρουν στιγμή ησυχίας. Χωρίς συχνά φαγητό και κατάλυμα, φεύγουν κυνηγημένοι από τη Χιλή, την Ουρουγουάη και το Μεξικό. Η κυβέρνηση της Αργεντινής τους καταδίκασε σε θάνατο ως αναρχικούς εγκληματίες.

Ακόμα και ο σταλινικός Ilya Ehrenburg, έγραψε αργότερα με περηφάνια ότι «τέσσερα καπιταλιστικά κράτη είχαν καταδικάσει τον Durruti σε θάνατο».

Όσον καιρό βρισκόταν στην Νότια Αμερική, πολλοί αναρχικοί συγκεντρώθηκαν στη Γαλλία για να περάσουν τα σύνορα και να βρεθούν στην Ισπανία. Ο Ascaso και ο Durruti αποφασίζουν να πάνε στη Γαλλία. Εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και ο Durruti άνοιξε βιβλιοπωλείο. Τότε ήταν που πρωτογνώρισε το Nestor Makhno. Λίγους μήνες αργότερα το 1924, ο διαβόητος αντιδραστικός βασιλιάς της Ισπανίας Alfonso ΧΙΙΙ, επισκέπτεται το Παρίσι. Ο Ascaso και ο Durruti αποπειράθηκαν να τον εκτελέσουν. Απέτυχαν όμως και συνελήφθησαν. Φυλακίστηκαν για ένα χρόνο. Όταν αφέθηκαν ελεύθεροι, η κυβέρνηση της Αργεντινής απαίτησε την έκδοσή τους (διώκονταν για ληστείες και απόπειρες εκτελέσεων), ώστε η θανατική ποινή που εκκρεμούσε να εκτελεστεί. Η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε υπέρ τους ήταν πρωτόγνωρη. Τελικά, στις 19 Ιουνίου 1925 αποφυλακίστηκαν, έπρεπε όμως να φύγουν από τη Γαλλία μέσα σε δύο βδομάδες. Το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο αρνήθηκαν να τους παράσχουν πολιτικό άσυλο. Προσπάθησαν να πάνε στη Γερμανία όπου κυβερνούσαν σοσιαλδημοκράτες. Κι εκεί όμως τους απαγορεύτηκε η είσοδος.

Έτσι, γύρισαν μυστικά στη Γαλλία. Έζησαν για κάποιο καιρό με ψεύτικα ονόματα στο Παρίσι και αργότερα αποφάσισαν να πάνε στην Lyon. Εγκαταστάθηκαν εκεί και βρήκαν και οι δύο δουλειές, γρήγορα όμως ανακαλύφθηκαν από την αστυνομία και καταδικάστηκαν σε 6 μήνες φυλάκιση. Μετά, πέρασαν κάποιους μήνες παράνομα στο Βέλγιο. Το 1927, ο Durruti πηγαίνει στο Βερολίνο στον αναρχικό Augustin Souchy. Οι γερμανικές αρχές όμως δεν τον άφησαν να μείνει. Τελικά η βελγική κυβέρνηση άλλαξε γνώμη και εξέδωσε άδειες παραμονής και για τους δύο.

Όλον αυτόν τον καιρό της περιπλάνησης, ο Durruti έπαιρνε ενεργά μέρος σε αναρχικές δραστηριότητες, κρατώντας επαφή και με συντρόφους του στην Ισπανία. Οι σοβιετικές αρχές προσέφεραν στον Ascaso και τον Durruti καταφύγιο στην ΕΣΣΔ. Αρνήθηκαν βέβαια να συζητήσουν ακόμα και την ιδέα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Makhno τους απέτρεψε από το να δεχτούν την κομμουνιστική «φιλοξενία».

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ

Τον Ιούλιο του 1927 σε μια μυστική συνάντηση στην Valencia, αναρχικοί απ’ όλη την Ισπανία συναντήθηκαν για να διαμορφώσουν την Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής (Federacion Anarquista Iberica – F.A.I.). Οι Ascaso και Durruti επιστρέφουν στην Ισπανία μετά την πτώση της μοναρχίας τον Απρίλιο του 1931. Το Μάιο, ένας αχταρμάς φιλελεύθερων δημοκρατών, ριζοσπαστών και σοσιαλιστών εκλέγεται στο κοινοβούλιο, στις εκλογές που χαρακτηρίσθηκαν ως οι πλέον διαφανείς στην ισπανική ιστορία. Τον Ιούλιο, πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη συνέδριο της CNT με σκοπό την αναδιοργάνωση και ανασυγκρότησή της. Σχεδόν αμέσως ξέσπασε απεργία οικοδόμων στην Βαρκελώνη. Πολλοί από τους απεργούς πυροβολήθηκαν από την αστυνομία. Σε απεργία προχώρησαν και οι εργαζόμενοι στο Τηλεφωνικό Κέντρο, στους οποίους δεν επετράπη η είσοδος στο κτίριο. Μια βδομάδα αργότερα, 30 απεργοί σκοτώθηκαν και 300 τραυματίστηκαν σε απεργία στη Σεβίλλη, από το στρατό. Επίσης, 3 εργάτες σκοτώθηκαν από το στρατό στο San Sebastian.

Κατά την περίοδο αυτή, αγωνιστές της FAI —μαζί και οι Ascaso και Durruti— προχωρούσαν σε ληστείες τραπεζών ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα. Τον Ιανουάριο του 1932 η Καταλανική Ομοσπονδία της FAI μαζί με το νεοτροτσκιστικό αριστερό κόμμα των Maurine, Nin και Andrade, οργάνωσαν επαναστατικές ενέργειες σε όλη την Καταλωνία. Ο στρατός κατέπνιξε την εξέγερση και περίπου 120 αναρχικοί και κομμουνιστές συνελήφθησαν και απελάθηκαν στην Ισπανική Γουινέα. Ανάμεσά τους ήταν και οι Ascaso και Durruti. Ο Durruti έμεινε στη φυλακή 3 μήνες και επέστρεψε στην Ισπανία στις 15 Απριλίου. Μετά την επιστροφή του τα πράγματα ηρέμησαν λίγο. Μεταξύ όμως του 1933 και 1935 η κυβέρνηση των Lerroux-Robles δεν τον άφησε σε ησυχία. Η αστυνομία παρακολουθούσε την κάθε του κίνηση. Για λίγο δούλεψε σ’ ένα εργοστάσιο στη Βαρκελώνη. Κάθε λίγο και λιγάκι όμως συλλαμβανόταν και φυλακιζόταν χωρίς καν να υπάρχουν υποτυπώδεις, έστω, κατηγορίες.

Τον Οκτώβρη του 1934, ταραχές σημειώθηκαν στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και τις Αστούριες. Υποκινήθηκαν κυρίως από Καταλανούς εθνικιστές, σοσιαλιστές και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις Αστούριες, αναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και τροτσκιστές συνεργάστηκαν. Επιπλέον, πολλοί ήταν εκείνοι που επιτέθηκαν στην Καθολική Εκκλησία με αποτέλεσμα να καούν εκκλησίες και μοναστήρια. Το μέγαρο του Επισκόπου και το Πανεπιστήμιο του Oviedo καταστράφηκαν. Πολλοί παπάδες θανατώθηκαν. Η κυβέρνηση καλεί τον στρατηγό Franco να επέμβει. Ο Στρατός σκότωσε 1300 εργάτες και τραυμάτισε 3000. Μεταξύ Οκτώβρη και Νοέμβρη 1934, πάνω από 30000 εργάτες φυλακίστηκαν, οι περισσότεροι από τις Αστούριες. Το 1934 επίσης, κατασκευάστηκε το φασιστικό κόμμα και άρχισε ν’ αναλαμβάνει δράση. Ονομάστηκε «φάλαγγα» και τα περισσότερα μέλη του ήταν νεαροί γιοι πλουσίων οικογενειών. Οι πόροι του προέρχονταν από επιχειρηματίες και την αριστοκρατία.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

 Τον Φεβρουάριο του 1936, ανήλθε στην εξουσία η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου αποτελούμενη από σοσιαλιστές και δημοκράτες. Οι σταλινικοί πήραν μόλις 14 έδρες από τις 470. Στις 11 Ιουλίου, μια ομάδα φαλαγγιτών κατέλαβε το ραδιοφωνικό σταθμό της Valencia διακηρύχνοντας «Εδώ ράδιο Valencia! Η Ισπανική Φάλαγγα κατέλαβε το σταθμό με τα όπλα. Το ίδιο θα επαναληφθεί αύριο σε ραδιοσταθμούς σ’ όλη τη χώρα». Το απόγευμα της 17ης Ιουλίου, ο Franco ανέλαβε τη διοίκηση των Μαροκινών και λεγεωνάριων του Ισπανικού Μαρόκο βγάζοντας ένα μανιφέστο που καλούσε το στρατό και το έθνος να τον στηρίξουν στην επιβολή στρατιωτικού κράτους στην Ισπανία.
Τις επόμενες 3 μέρες, ο στρατός με την υποστήριξη της Φάλαγγας, η πλειοψηφία των γαιοκτημόνων, η αριστοκρατία, οι μεγαλοαστοί και φυσικά η Εκκλησία τάχθηκαν υπέρ του Φασισμού. Ο πόλεμος είχε κηρυχτεί…

Ακούγοντας ότι στη Βαρκελώνη ξεκίνησαν ταραχές, ο Durruti που ήταν στο νοσοκομείο, έφυγε αμέσως για να πολεμήσει στα οδοφράγματα. Το απόγευμα της 18ης Ιουλίου, αναρχικοί και τροτσκιστές πραγματοποίησαν επιδρομές για να βρουν όπλα και δυναμίτη. Στις 20 Ιουλίου οι Ascaso και Durruti συμμετείχαν σε μια επίθεση αναρχικών στο στρατώνα Ataranzaras. Οι δυνάμεις των φασιστών παραδόθηκαν τελικά στη μιάμιση το μεσημέρι. Ο Ascaso όμως είχε σκοτωθεί. Ύστερα οι αναρχικοί εργάτες επιτέθηκαν στο φασιστοκρατούμενο ξενοδοχείο Colon. Η πολιορκία κράτησε 36 ώρες. Κάθε παράθυρο του ξενοδοχείου έκρυβε κι από ένα αυτόματο και αμέτρητες σφαίρες έπεσαν πάνω στους εκατοντάδες σχεδόν άοπλους εργάτες που είχαν κατακλύσει τους δρόμους. Ο Durruti ήταν απ’ τους πρώτους που εισέβαλαν στο κτίριο. Ως το απόγευμα της 20ης Ιουλίου, οι φασίστες είχαν συντριβεί στην Βαρκελώνη. Πουθενά όμως αλλού στην Ισπανία.

Την επόμενη μέρα, ο Durruti και ο Garcia Oliver, επισκέφθηκαν τον πρόεδρο Companys. Όπως γράφει ο Hugh Thomas: «αυτοί οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι της βίας έκατσαν μπροστά στον Companys, με τα όπλα ανάμεσα στα γόνατά τους, τα ρούχα τους σκονισμένα από τη μάχη και τις καρδιές τους απαρηγόρητες απ’ τον θάνατό του Ascaso». Ο Companys στο λόγο που έβγαλε είπε ότι η CNT και οι αναρχικοί ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν όπως τους άξιζε. Τώρα όμως ήταν κύριοι της πόλης. Τους κάλεσε να τον δεχτούν σαν αρχηγό της Καταλανικής Κυβέρνησης. Ο Garcia Oliver έγινε ο πρώτος αναρχικός… υπουργός Δικαιοσύνης του κόσμου! Οι Καταλανοί εργάτες οργάνωσαν μια «Αντιφασιστική Επιτροπή Πολιτοφυλακής» η οποία περιελάμβανε αντιπροσώπους της CNT, της FAI, της UGT, τροτσκιστές και κάποιες δημοκρατικές οργανώσεις. Σύμφωνα με τον Thomas, αυτή η επιτροπή ήταν η πραγματική «κυβέρνηση» της Βαρκελώνης και όλης της Καταλωνίας. Ελεγχόταν από τους αναρχικούς αντιπροσώπους, Oliver, Durruti και τον αδελφό του Ascaso, Joaquin. Μια βδομάδα αργότερα, η επιτροπή ανέθεσε στον Durruti να οργανώσει έναν αντιφασιστικό στρατό. Έτσι δημιουργήθηκε η περίφημη «Ταξιαρχία Durruti».

ΑΡΑΓΩΝΙΑ

Στις 23 Ιουλίου, δύο ταξιαρχίες ξεκίνησαν από τη Βαρκελώνη για τη Σαραγόσα και το μέτωπο της Αραγωνίας. Η πρώτη αποτελούνταν από περίπου 1000 αναρχικούς. Ο αριθμός της γρήγορα αυξήθηκε σε 8000 με 10000. Όλοι ήταν εθελοντές αναρχικοί, συμπαθούντες και μέλη της CNT. Στις αρχές Αυγούστου η Ταξιαρχία Durruti βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τη Σαραγόσα. Κάποιος όμως Συνταγματάρχης Villalba, διοικητής της φρουράς της Barbarstro και τώρα διοικητής των δημοκρατικών δυνάμεων στο μέτωπο της Αραγωνίας, έπεισε τον Durruti να σταματήσει, για να μην αποκοπεί από τις άλλες ταξιαρχίες. Ο Durruti συμφώνησε. Αργότερα όμως επιτέθηκε στην πόλη. Στην διάρκεια της επιθέσεως το μόνο που απέμεινε από τον καθεδρικό ναό της ήταν αποκαΐδια. Λέγεται ότι πριν την επίθεση, ο Durruti είπε σ’ ένα ρώσο δημοσιογράφο: «Είναι πιθανό μόνο 100 από μας να επιζήσουν. Μ’ αυτούς όμως τους 100 θα μπούμε στη Σαραγόσα. Θέλω να είμαι ο πρώτος που θα μπω. Δεν θα δηλώσουμε υποταγή ούτε στη Μαδρίτη, ούτε στη Βαρκελώνη. Ούτε στον Azaka ούτε στον Companys. Θα δείξουμε σε σας τους μπολσεβίκους πως γίνεται η επανάσταση».

Η Σαραγόσα έπεσε και οι φασίστες δεν ελέγχουν πια την Αραγονία. Ο Σούχυ έγραψε πως «απ’ οπουδήποτε περνούσε η ταξιαρχία, δημιουργούνταν κολεκτίβες προετοιμάζοντας τα πάντα για το αύριο». Ο Felix Morrow στο «Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ισπανία» γράφει ότι «τουλάχιστον τα 3/4 της γης είχαν κολλεκτιβοποιηθεί. Όσοι ήθελαν να δουλέψουν την γη, μπορούσαν να το κάνουν, χωρίς όμως τη χρήση μισθωτής εργασίας… Η αγροτική παραγωγή της περιοχής ανέβηκε από 30% το προηγούμενο έτος, στο 50% χάρη στην κολεκτιβοποίηση. Μεγάλα αποθέματα δόθηκαν χωρίς αντίτιμο για τις ανάγκες του μετώπου». Ο Thomas γράφει πως «συνολικά υπήρχαν 450 κολεκτίβες».

Το Σεπτέμβρη, μετά την απελευθέρωση της Αραγωνίας από τους φασίστες, ο Durruti έδωσε συνέντευξη στον Pierre Van Paasen της Toronto Star.

«Για μας» είπε ο Durruti, «το ζήτημα είναι να συντρίβει ο φασισμός μια για πάντα. Καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν πολεμά το φασισμό μέχρι θανάτου. Όταν οι αστοί βλέπουν τη δύναμή τους να χάνεται, έρχεται ο φασισμός για να τη διατηρήσει. Η ισπανική κυβέρνηση από καιρό θα μπορούσε ν’ αφήσει τα φασιστικά στοιχεία ανίσχυρα. Προτίμησε όμως να συμβιβαστεί. Ακόμα και τώρα υπάρχουν κάποιοι στην κυβέρνηση που θέλουν να φερθούν με το μαλακό στους φασίστες. Ποτέ δεν ξέρεις… Ίσως η κυβέρνηση τους χρειάζεται για να συντρίψει τους εργάτες. Ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε. Για μας δεν σημαίνει τίποτα το ότι υπάρχει μια Σοβιετική Ένωση για την ασφάλεια της οποίας οι εργάτες της Γερμανίας και της Κίνας θυσιάστηκαν στους φασίστες από το Στάλιν. Η επανάσταση στην Ισπανία είναι εδώ και τώρα κι όχι μετά τον επόμενο ευρωπαϊκό πόλεμο. Πολύ περισσότερο ανησυχούν για μας ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, παρά για ολόκληρο το ρωσικό κόκκινο στρατό. Ελπίζουμε να δώσουμε το παράδειγμα στους εργάτες της Γερμανίας και της Ιταλίας, για το πώς ν’ αντιμετωπίσουν το φασισμό. Φυσικά και δεν περιμέναμε βοήθεια από καμιά κυβέρνηση στον κόσμο.

Ούτε βεβαίως από τη δική μας».

«Όμως» διέκοψε ο Van Paasen, «έτσι θα κάθεστε σε ένα σωρό από ερείπια».

Και ο Durruti απάντησε: «Όλη μας τη ζωή την περάσαμε σε τρώγλες και τρύπες. Θα μπορέσουμε λοιπόν να βολευτούμε για κάποιο καιρό. Μη ξεχνάτε όμως ότι μπορούμε και να χτίζουμε. Οι εργάτες είναι που χτίσανε τα παλάτια και τις πολιτείες στην Ισπανία, την Αμερική και παντού. Εμείς θα χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια. Και ακόμα καλύτερα! Δεν φοβόμαστε καθόλου τα συντρίμμια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Οι αστοί ας καταστρέψουν το δικό τους κόσμο κι ας πεθάνουν, εγκαταλείποντας το προσκήνιο της ιστορίας. Κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει αυτήν ακριβώς την στιγμή».

ΜΑΔΡΙΤΗ – ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στις αρχές Νοέμβρη του 1936, ο στρατός του Franco αποτελούμενος κυρίως από Μαροκινούς και Λεγεωνάριους, πολιορκούσε τη Μαδρίτη. Οι μάχες ξεκίνησαν στις 8 Νοέμβρη. Από τη μια ήταν ένας πολύ καλά εξοπλισμένος στρατός με την υποστήριξη γερμανών και Ιταλών βομβιστών κι από την άλλη ένα πλήθος εξαθλιωμένων εργατών. Ο Franco είπε ότι προτιμούσε να καταστρέψει τη Μαδρίτη συθέμελα, παρά να την αφήσει στους Μαρξιστές. Ναζί στρατιώτες της Λεγεώνας του Κόνδορα σχεδίασαν να κάψουν την πόλη, τετράγωνο – τετράγωνο. Από τις 16 Νοέμβρη, η Μαδρίτη βομβαρδιζόταν νυχθημερόν από γερμανικά αεροπλάνα. Μέσα σε 3 νύχτες πάνω από 1000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς. Επί πλέον, η Μαδρίτη αποκόπηκε απ’ όλη την υπόλοιπη χώρα. Σ’ αυτήν την απελπιστική κατάσταση, ο Durruti αποφάσισε να μεταφέρει 4000 μέλη της ταξιαρχίας του από την Αραγωνία, για να βοηθήσουν τη Μαδρίτη. Η άφιξή του αναπτέρωσε το ηθικό των αγωνιζόμενων εργατών. Για πολύ λίγο, η κατάσταση φάνηκε ν’ αλλάζει. Όμως στις 20 Νοέμβρη, καθώς έβγαινε από ένα αυτοκίνητο μια αδέσποτη σφαίρα τον πέτυχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού και πέθανε ακαριαία. Στις 22 του μήνα, το σώμα του μεταφέρθηκε στη Βαρκελώνη συνοδευόμενο από μια ομάδα αγαπημένων του συντρόφων. Χιλιάδες και χιλιάδες πέρασαν μπροστά από το ανοιχτό φέρετρο. Ο Karill περιγράφει την κηδεία ως εξής: «Είχε κανονιστεί για τις 10 το πρωί, από ώρες όμως πριν ήταν αδύνατο να πλησιάσει κανείς την Via Layetana. Απ’ όλες τις κατευθύνσεις έφτανε κόσμος με σημαίες στα χέρια. Όλη η Βαρκελώνη βρισκόταν στους δρόμους για ν’ αποχαιρετήσει τον άνθρωπό της. Στα χείλη όλων βρισκόταν η φράση «θα εκδικηθούμε». Τεράστια πλήθη στριμώχνονταν έξω από το κτίριο της επιτροπής απ’ όπου οι σύντροφοι του Durruti μετέφεραν το φέρετρο στους ώμους τους. Η μπάντα έπαιζε τον ύμνο «Οι γιοι του λαού». Δεκάδες χιλιάδες ύψωσαν την σφιγμένη τους γροθιά ως χαιρετισμό. Παρόντες ήταν ο αναρχικός … υπουργός δικαιοσύνης Garcia Oliver και ο Ρώσος πρόξενος που δήλωσε βαθύτατα συγκινημένος! Πάνω από 500.000 άνθρωποι ήταν στην κηδεία. Χιλιάδες μαύρες και μαυροκόκκινες σημαίες ανέμιζαν στη Βαρκελώνη εκείνη τη μέρα».

ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ Ο DURRUTI;

Ο Brenan λέει πως οι Ascaso και Durruti ήταν φανατικοί, οι οποίοι διαμέσου της τόλμης τους έγιναν ήρωες του Καταλανικού προλεταριάτου. Ήταν οι «άγιοι» της αναρχίας δείχνοντας το δρόμο με το παράδειγμά τους. Ο Thomas λέει πως για κάποιους ο Durruti ήταν ένας ληστής, δολοφόνος και ταραξίας. Για άλλους ήταν ήρωας που γέλαγε σαν παιδί και θρηνούσε μπροστά στην ανθρώπινη τραγωδία. Ο Woodcock τον αποκαλεί ιδεαλιστή και αρχηγό των ανταρτών.

Η Federica Montseny τον περιγράφει σαν ένα καλοσυνάτο άνθρωπο με ηράκλειο σώμα και μάτια μικρού παιδιού, σ’ ένα μισοάγριο πρόσωπο. Ήταν ένα άνθρωπος που δεν ήθελε με τίποτα να επιβάλλεται στους άλλους. Ο Liberto Callezas μίλησε για την τιμιότητα και την επιμονή του: «Ο Durruti επηρεάστηκε από τα λόγια του αναρχικού Anselmo Lorenzo. Προτιμούσε τα απλά λόγια. Επέμενε πάντα στη σαφήνεια. Όταν μιλούσε, οι άλλοι πάντα τον καταλάβαιναν. Ήταν πολύ συχνά εύθυμος, σαν τον Makhno». H Goldman όταν τον γνώρισε τον περιέγραψε ως μια πραγματική πηγή δραστηριότητας.

Η Ταξιαρχία Ντουρρούτι, σαν τους αντάρτες του Makhno, ήταν αμιγώς προλεταριακού χαρακτήρα.

Ένας σύντροφός του έγραψε για την Ταξιαρχία: «Δεν είμαστε ούτε στρατιωτικοί, ούτε γραφειοκρατικά οργανωμένοι. Αντιπροσωπεύουμε την ένωση των καταπιεσμένων προλετάριων, αγωνιζόμενοι για την ελευθερία όλων». Ο Durruti υπερασπίστηκε το αναρχικό πνεύμα της ταξιαρχίας ως την τελευταία του πνοή. Το σημαντικότερο είναι η εθελοντική αυτοπειθαρχία. Και το τέλος της δράσης της δεν θα είναι τίποτε άλλο, από την ελεύθερη κοινωνία». Ο Durruti έτρωγε και κοιμόταν μαζί με όλους τους άλλους.
Κι αν υπήρχε έλλειψη σε κάτι, βολευόταν όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι.

Για τον εαυτό του, ο Durruti είπε στην Goldman: «Υπήρξα αναρχικός όλη μου τη ζωή. Ελπίζω να παρέμεινα έτσι. Θα λυπόμουν για τον εαυτό μου, αν μετατρεπόμουν σε στρατηγό και διοικούσα τους ανθρώπους με στρατιωτικό τρόπο. Πιστεύω ακλόνητα, όπως πάντα, στην ελευθερία. Στην ελευθερία που πηγάζει από την αίσθηση της υπευθυνότητας. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη. Θα πρέπει όμως να είναι εσωτερική αυτοπειθαρχία, βασισμένη σ’ ένα κοινό σκοπό κι ένα δυνατό αίσθημα συντροφικότητας».

Peter E. Newell

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 40, Ιούνιος 2005

Μια Εναλλακτική (ακροδεξιά) για τη Γερμανία

«Τα ηλίθια μοσχάρια διαλέγουν τον χασάπη τους… και όλα θυμίζουν πλέον το 1933» έλεγαν οι στίχοι από ένα γερμανικό τραγουδάκι που κυκλοφόρησε στο Ίντερνετ λίγε ημέρες πριν από τις εκλογές στο ομόσπονδο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας. Ο Χασάπης, σύμφωνα με το δημιουργό του τραγουδιού, είναι το ισλαμοφοβικό, ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που κέρδισε τη δεύτερη θέση μετά τους σοσιαλδημοκράτες (SPD) αφήνοντας το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Μέρκελ στην τρίτη θέση.

Αν κρίνει κανείς από τη δημοφιλία του τραγουδιού, το οποίο σε ελάχιστες ημέρες ξεπέρασε τα 13 εκατομμύρια θεάσεις, θα περίμενε ότι το κύμα αγανάκτησης απέναντι στον ακροδεξιό λόγο του AfD θα κυριαρχούσε και στις εκλογές, εξαφανίζοντας το κόμμα από τις πρώτες θέσης του εκλογικού χάρτη.

Καθώς όμως η οργή που συγκεντρώνεται στο συγκεκριμένο κρατίδιο δεν έβρισκε έκφραση σε κανένα από τα καθεστωτικά κόμματα αλλά ούτε και στις δυνάμεις τη αριστεράς ή τους πράσινους, ο φιλοφασιστικός λόγος εντόπισε και πάλι γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Σφηνωμένο δυτικά της Πολωνίας, το κρατίδιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας «προσφέρει» στους κατοίκους του το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα σε ολόκληρη τη Γερμανία – 17.500 έναντι 21.100 ευρώ που είναι ο γερμανικός μέσος όρος. Μπορείς να «διαβάσεις» την φτώχεια και την παρακμή στις εγκαταλελειμμένες προσόψεις των κτιρίων του.

Παρά το γεγονός ότι στις αραιοκατοικημένες εκτάσεις του ζουν μόλις 11.000 πρόσφυγες και το συνολικό ποσοστό των μη Γερμανών κατοίκων δεν ξεπερνά το 3%, το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία κατάφερε να επιβάλει τη ξενοφοβική ατζέντα του και στα δυο κόμματα εξουσίας. Ο επικεφαλής των χριστιανοδημοκρατών έκανε σημαία της εκστρατείας του την απαγόρευση της μουσουλμανικής μπούρκας ενώ και οι σοσιαλδημοκράτες, που κυριαρχούσαν για 22 χρόνια στην περιοχή, ασκούσαν κριτική στο AfD… από τα δεξιά.

Αν άκουγε κανείς τα επιχειρήματα, που επικράτησαν στην προεκλογική εκστρατεία, θα πίστευε ότι οι βασικοί υποψήφιοι είχαν απλώς αντιγράψει τις ομιλίες πολιτικών από κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη, όπου το μεταναστευτικό αποτελεί σημαντικό πρόβλημα. Αντίθετα κανένας δεν ήθελε να ασχοληθεί με την καλπάζουσα ανεργία, η οποία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ήταν το πιο φλέγον ζήτημα για σχεδόν το 40% των ερωτηθέντων. Ελάχιστοι θύμισαν ότι από την περιοχή έχουν μεταναστεύσει περίπου 300.000 Γερμανοί πολίτες μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν την ανέχεια και τις συνεχείς περικοπές επιδομάτων και προνομίων που τους επεφύλασσαν οι ηγεσίας του SPD και του CDU, τις τελευταίες δεκαετίες.

Υπό αυτή την έννοια το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών, αφού κατάφερε να επιβάλλει την ατζέντα του και να πείσει το πολιτικό κατεστημένο ότι αφού δεν μπορεί και δεν θέλει να αντιμετωπίσει τα φλέγοντα ζητήματα της οικονομίας καλά θα κάνει να εντοπίσει αποδιοπομπαίους τράγους (στο πρόσωπο των μεταναστών και των προσφύγων). Οι ξένοι θα πρέπει να επωμιστούν όλη την ευθύνη για όσα συνέβησαν στην περιοχή από την γερμανική ενοποίηση μέχρι τις ημέρες μας.

Καθώς μάλιστα οι Πράσινοι, που αποφεύγουν την ξενοφοβική ρητορική, δεν έχουν να προτείνουν καμία εναλλακτική για την οικονομική πολιτική ενώ το Κόμμα της Αριτηςράς (Die Linke) δαπανά όλο και περισσότερες από τις δυνάμεις του για να προασπίζεται το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι τα δικαιώματα των Γερμανών εργαζομένων, το παράδειγμα του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας αποτελεί απλώς μια μικρογραφία όσων ήδη συμβαίνουν σε ολόκληρη τη χώρα.

Οι εκλογές συνέπεσαν χρονικά με τη δημοσίευση από το ομοσπονδιακό υπουργείο Εργασίας νέων στοιχείων που αποδεικνύουν τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας στη Γερμανία. Στη πολυσέλιδη έκθεση αναφέρεται ότι το 60% των εργαζομένων απασχολείται πλέον πολύ περισσότερο απ ‘ότι προβλέπει το συμβόλαιό του ενώ οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να βρουν νυχτερινές εργασίες αυξήθηκαν από τα 2.4 στα 3.3 εκατομμύρια. Περίπου 816 εκατομμύρια ώρες εργασίας έμειναν απλήρωτες το 2015 γιγαντώνοντας τα κέρδη των επιχειρήσεων σε βάρος των υπαλλήλων τους. Αντίστοιχα τα περίπου έξι εκατομμύρια εργαζομένων που το 1995 δούλευαν τα σαββατοκύριακα έχουν αυξηθεί κατά τέσσερα ακόμη εκατομμύρια. Το παλιό σλόγκαν των γερμανικών συνδικάτων «τα Σάββατα ο μπαμπάς μένει μαζί μου» με το οποίο ζητούσαν τη συρρίκνωση της εργάσιμης εβδομάδας αποτελούν αναπόληση από το μακρινό παρελθόν – πριν καταφέρει ο Σρέντερ να επιβάλλει την αντιλαϊκή Ατζέντα 2000.

Παρά το γεγονός ότι η τρομακτική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας μπορεί να μην φαντάζει τραγική στον ευρωπαϊκό νότο – ο οποίος βυθίζεται στην διαρκή ανεργία – είναι αυτή ακριβώς η ένταση της εκμετάλλευσης που επιδεινώνει την κρίση στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Οι Γερμανοί εργαζόμενοι γεύονται αναλογικά ελάχιστα από τα πλεονάσματα που συγκεντρώνει η χώρα τους, ενώ αυξάνουν συνεχώς το χάσμα ανταγωνιστικότητας με την ευρωπαϊκή περιφέρεια βυθίζοντας τις μικρές οικονομίες στα ελλείματα και τα χρέη.

Σε αυτό το σκηνικό το ξενοφοβικό AfD, το οποίο ασκεί κριτική στο οικοδόμημα της ΕΕ με εθνικιστικούς όρους και όχι με επιχειρήματα υπέρ των Γερμανών εργαζομένων, φαντάζει σαν λύση για τις χειμαζόμενες μάζες αλλά κυρίως για τις οικονομικές ελίτ, που θέλουν μια αντιδραστική δύναμη για να απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς. Το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, το οποίο τρία μόλις χρόνια μετά τη δημιουργία του εκπροσωπείται πλέον σε οκτώ από τα 16 ομόσπονδα κρατίδια είναι εδώ για να μείνει.

Άρης Χατζηστεφάνου

Εφημερίδα ΠΡΙΝ 11/9/2016

info-war.gr

anemosantistasis.blogspot.com

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ

  Τα τελευταία επτά έτη, από τότε δηλαδή που ξέσπασε η οικονομική κρίση η οποία στην Ελλάδα έγινε χιονοστιβάδα χρεοκοπίας, παρατηρήθηκε και η κυριαρχία των οικονομολόγων - όλων των παρατάξεων, αποχρώσεων και κομμάτων, είτε δεξιών και κεντρώων είτε αριστερών, μαρξιστών και νεομαρξιστών. Όμως παρά την αναμφισβήτητη κυριαρχία τους παντού, στα ΜΜΕ, στα κόμματα, στα κοινωνικά δίκτυα, δεν κατάφεραν να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Αντιθέτως, η κατάσταση στην Ελλάδα χειροτέρευσε. Ακόμα και με πολυδιαφημιζόμενους οικονομολόγους, κυρίως αριστερούς, κεντροαριστερούς και εθνολαϊκιστές που προσκλήθηκαν και στις συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος το 2011, να μιλήσουν για την κρίση και το χρέος, η αποτυχία υπήρξε πλήρης. Οι περισσότεροι από αυτούς εκμεταλλεύθηκαν τη συγκυρία, χρίσθηκαν και αυτοχρίσθηκαν ιεροφάντες της οικονομικής γνώσης και πολιτικοί «σωτήρες». Κατάφεραν από αφανείς πανεπιστημιακοί ή συνηθισμένοι συγγραφείς να αναδειχθούν στον μιντιακό και πολιτικό χώρο, να αποκτήσουν καίρια πόστα, να εκλεγούν βουλευτές, ευρωβουλευτές, να γίνουν υπουργοί, αλλά το αποτέλεσμα για το σύνολο ήταν μηδενικό έως αρνητικό.

Και φυσικά μέ τις μιντιακές φλυαρίες τους, με τον ορυμαγδό των γεγονότων, τον βομβαρδισμό των ΜΜΕ, και τις οικονομικές μαρξιστικές θεωρίες δεν παρήχθη ουσιαστική οικονομική γνώση. Η οικονομική κρίση πάντως απέδειξε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την παταγώδη αποτυχία των οικονομολόγων, οι οποίοι δεν την πρόβλεψαν ούτε μπόρεσαν να την αποσοβήσουν ούτε να την μετριάσουν. Όσον αφορά την Ελλάδα η χρεοκοπία οφείλεται εν πολλοίς και στους χειρισμούς των οικονομολόγων και των οικονομικών παραγόντων. Μία δε κατηγορία αριστερών και εθνολαϊκιστών οικονομολόγων ενοχοποίησε για τη χρεοκοπία την Ευρώπη και ειδικώς το ευρώ. Ανήγαγε δηλαδή τη χρεοκοπία σε εξωτερικές και οικονομικές αιτίες και δή νομισματικές. Όμως η οικονομία δεν είναι αυτόνομη από το πολιτικό σύστημα και ανεξάρτητη από την πολιτική εξουσία. Η αυτονόμηση της οικονομίας υπάρχει μόνο στη θεωρία (αστική και μαρξιστική), όχι στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δείχνει τις στενότατες σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικού συστήματος.

Η αλήθεια είναι ότι η είσοδος της Ελλάδας τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ευρωζώνη δεν επιβλήθηκαν από την Ευρώπη ή κάποια άλλη εξωτερική δύναμη. Ηταν καθαρά πολιτικές αποφάσεις των ελληνικών πολιτικών, οικονομικών και τραπεζικών ελίτ. Όπως καθαρή πολιτική απόφαση των ίδιων ελίτ ήταν η ανάληψη των ολέθριων ολυμπιακών αγώνων για το 2004. Επίσης οι προηγούμενες χρεοκοπίες του 1893 και του 1932 δεν συνέβησαν επί ευρώ αλλά επί δραχμής. Είναι το πολιτικό σύστημα λοιπόν που παράγει χρεοκοπίες, τεράστια δημόσια χρέη, υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα. Είναι η ανικανότητα του ανεξέλεγκτου ολιγαρχικού συστήματος που παράγει τις γνωστές νεοελληνικές παθογένειες οι οποίες επί δεκαετίες ταλανίζουν την Ελλάδα: κρατισμό, πελατειακό καθεστώς, διαφθορά, διαπλοκή, ευνοιοκρατία προς ημετέρους και συντεχνίες, ανεξέλεγκτη σπατάλη, λανθασμένες αποφάσεις και προσανατολισμούς, απαρχαιωμένη διοίκηση, προβληματική δικαστική εξουσία.

Οι αριστερές και εθνικιστικές ρητορείες περί προτεραιότητας της οικονομίας και περί εξωτερικών υπευθύνων συγκαλύπτουν τις πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας, συγκαλύπτουν την ενοχή του πολιτικού συστήματος και της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Έχουν δε αποτέλεσμα την εξάπλωση ενός αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού, την έξαρση ενός ανερμάτιστου εθνικισμού και μιας ανέξοδης αντιιμπεριαλιστικής ρητορείας, που επιβάλλουν την κυριαρχία του δογματικού ιδεολογικού λόγου, την δαιμονοποίηση των διαφορετικών αντιλήψεων και την απαξίωση των φορέων τους. Κυριαρχεί δηλαδή μία θεολογική αντίληψη η οποία αυτοπαρουσιάζεται ως κάτοχος της μοναδικής αλήθειας, εξοβελίζοντας οποιαδήποτε διαφορετική γνώμη είτε ως λανθασμένη ή «αντιεπιστημονική» είτε ως «ραγιαδισμό».

Όλα αυτά καθιστούν δύσκολο έναν ουσιαστικό διάλογο και συντελούν στη λήθη της πολιτικής. Πράγματι, η διαμάχη ανάμεσα στους υποστηρικτές του ευρώ από τη μια και στους αντιπάλους του από την άλλη έχει ως αποτέλεσμα να ανάγονται τα προβλήματα σε οικονομίστικη αντιμετώπιση και να χάνεται το ουσιώδες, το πολιτικό διακύβευμα, δηλαδή η ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Η άποψη ορισμένων αριστερών και εθνικιστών για έξοδο από το ευρώ χωρίς αλλαγή του πολιτικού συστήματος, δίνει την πρωτοκαθεδρία στους πολιτικούς αντιπροσώπους, στα κόμματα και στο αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Το ίδιο και η αντίθετη άποψη για παραμονή στο ευρώ.

Όμως το σύστημα αντιπροσώπευσης που εγκαθιδρύθηκε πριν από δύο αιώνες περίπου μπορεί να λειτούργησε στο παρελθόν, αλλά σήμερα έχει αποτύχει και δεν εκφράζει τα ευρέα στρώματα του πληθυσμού. Δεν πρόκειται μόνο για κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος, αλλά για θεμελιώδη αποτυχία και άρα αδυναμία του να λειτουργήσει δημιουργικά για την κοινωνία ακόμη και με «αριστερές» κυβερνήσεις. Το δε ελληνικό ολιγαρχικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς. Το σύστημα αυτό επιβάλλει και απαιτεί την κυριαρχία των κομμάτων, των ολίγων «ειδικών», τεχνοκρατών και γραφειοκρατών. Αντιθέτως, η δημοκρατία στηρίζεται στην προτεραιότητα της πολιτικής, στην κυριαρχία του δήμου και των πολιτών. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει κυριαρχία των «ειδικών». οι οικονομολόγοι και οι τεχνοκράτες είναι εκτελεστικά όργανα, εκλεγόμενα και συνεχώς ελεγχόμενα από τους πολίτες.

Το ζητούμενο λοιπόν σήμερα είναι η συγκρότηση μιας νέας πολιτικής και ενός πολιτικού-κοινωνικού υποκειμένου και όχι κυβερνήσεις δεξιές, κεντρώες ή αριστερές. Το κύριο στοιχείο της αναγκαίας αλλαγής στο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να είναι η προτεραιότητα της πολιτικής, δηλαδή συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων και στον έλεγχο της εξουσίας – αυτή είναι η θεμελιώδης δημοκρατική αρχή.


Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας, Συγγραφέας

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 8 Αυγούστου 2016

IKEA- Mια μικρή ιστορία για το πώς ο ναζισμός είναι παιδί του καπιταλισμού

Κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου η Σουηδια άφησε τα στρατεύματα των ναζί να προελάσουν ανενόχλητα μέσα από την χώρα.Με αυτή την επιλογή φαίνεται να συμφωνούσε και ο κύριος Invgar Kamprad ιδρυτής και ιδιοκτήτης του ΙΚΕΑ καθώς αποτελούσε ενεργό μέλος του ναζιστικού κόμματος της Σουηδίας. Ωστόσο κάπου στο 1950 παραιτήθηκε από μέλος του κόμματος προφανώς επειδή η ιδιότητά του αυτή θα έβλαπτε την εικόνα και την κερδοφορία τις επιχείρησής του.Ο ρόλος του από κει και πέρα περιορίστηκε σε αυτόν του χρηματοδότη του Peer Engdahl προσωπικού του φίλου και ηγέτη του ναζιστικού κόμματος της Σουηδίας..

Ντοκιμαντέρ της Σουηδικής τηλεόρασης προσφέρει ανατριχιαστικά στοιχεία για τη δράση της συγκεκριμένης πολυεθνικής:

Το ΙΚΕΑ για να τροφοδοτήσει 150 καταστήματα του σε 22 χώρες και να καταφέρει να έχει κέρδη μέχρι και 10,4 δις ευρώ το 2001 εκμεταλλεύεται τη φτηνή εργασία παιδιών στην Ινδία,το Πακιστάν,το Βιετνάμ και την Ινδονησία.

Πιο συγκεκριμένα το ΙΚΕΑ συνεργάζεται με προμηθευτές σε όλο το κόσμο που διαθετουν στις προαναφερθείσες χώρες μικρά εργοστάσια στα οποία δουλεύουν ακόμα και 14 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα παιδιά ηλικίας 6,7,8 χρονών.

Τα παιδιά αυτα που κατασκευάζουν τα πάμφθηνα χαλιά του ΙΚΕΑ αποτελουν ουσιαστικά σκλάβους των προμηθευτών καθώς έχουν δοθεί σε αυτούς ως ενέχυρο για δάνεια που ζητούν οι οικογένειες τους. Τα παιδιά δεν επιστρέφονται αν δεν αποπληρωθούν τα δάνεια αυτά ύψους 35 δολαρίων (με τους τόκους).

Επιπλέον πληροφορίες αντλήθηκαν από το διαδίκτυο. Σύμφωνα με αυτές το ΙΚΕΑ χρησιμοποιει φτηνή καταναγκαστική εργασία πολιτικών κρατουμένων. Στη Μπούρμα της Ινδίας χρησιμοποιούνται από προμηθευτές του ΙΚΕΑ οι πολιτικοί κρατούμενοι της επαρχίας αυτής, όσοι δηλαδή αντιστέκονται στην ανελέητη εκμετάλλευση, στα σχέδια ντόπιων αφεντικών, καθώς και στα προγράμματα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Πέρα όμως από τους φυλακισμένους εργάτες το ΙΚΕΑ διατηρει εργοστάσια στη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Ταϊλάνδη και άλλες φτωχές χώρες ώστε με τα ψίχουλα που δίνει στους εργάτες του να εκτοξεύει τα κέρδη του πουλώντας βέβαια φτηνά για τους βολεμένους καταναλωτές του δυτικού κόσμου αλλά με τεράστιο περιθώριο κέρδους για το ίδιο..

Μια άλλη ειδικότητα του IKEA είναι να κατασκευάζει την εικόνα μιας ευαίσθητης κοινωνικά και οικολογικά επιχείρησης. Έτσι ενώ μπορεί να κάνει όλα τα παραπάνω και πολλα περισσότερα που μας είναι απλώς άγνωστα και δυσεύρετα, χρηματοδοτεί μαζί με την Unicef προγράμματα ενάντια στην παιδική εργασία. Η υποκρισία και το ψέμα στο μεγαλείο της.. με διαμεσολαβητή τη Unicef, σπόνσορα το ΙΚΕΑ και στόχο την εξιλέωση των συνειδήσεών μας.

Όσα αναφέρθηκαν, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ισως, χαρακτηρίζουν τη δράση κάθε πολυεθνικής και απλά επαναλαμβάνουν κάποιες από τις συνήθεις τακτικές τους.

Το παράδειγμα του ΙΚΕΑ είναι μόνο ενδεικτικό και το όνομα της εταιρίας θα μπορούσε να υποκατασταθεί από αμέτρητα άλλα γνώριμα ονόματα, κρίκους στην αλυσίδα του συστήματος εκμετάλλευσης. Ενός συστήματος που υπάρχει όσο το συντηρεί η παθητική συνενοχή και για το οποίο η μόνη λύση είναι η ανατροπή.

 

 http://kokkinosfakelos.blogspot.gr

Μια κοινωνία εργαζομένων χωρίς εργασία

**Πρόκειται για το 1ο μέρος του κειμένου «Ένα σπάνιο εμπόρευμα: για την άνοδο και την πτώση της εργασίας», Κοινοί Τόποι: σχόλια για τον ψυχισμό της εποχής, τχ. 1 (2016), σσ. 73-81.

Όταν η σιωπή που περιβάλλει την ανεργία σπάει, τότε ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή αμηχανία, με μια έλλειψη ίσως ερμηνευτικών σχημάτων και αναλυτικών κατηγοριών ικανών να συσχετίσουν το ανθρωπολογικό με το οικονομικό, το συγκεκριμένο με το αφηρημένο, την ψυχική κατάσταση με την αριθμητική καταμέτρηση.

Αποτέλεσμα αυτής της αμφισημίας των λογικών σχηματισμών είναι μια αδυναμία διαύγασης των αιτιών και των αιτιατών της μαζικής ανεργίας, που σαν φαινόμενο παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει μια συμπάθεια και μια αγωνία για τους ανέργους, όσο είναι απομακρυσμένοι στον αρκτικό πόλο των στατιστικών στοιχείων, μια προσπάθεια να θυματοποιηθούν και ίσως μέσω αυτής της διαδικασίας να γίνουν και όπλο καταγγελίας ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Όμως, όταν η έκφραση της αφηρημένης λύπησης αποκτά σάρκα και οστά και εντοπίζεται μέσα στην κόλαση του πραγματικού, τότε οι όροι αντιστρέφονται. Εκεί που το πρόβλημα αρχίζει να σκουντάει τους ενσωματωμένους στην αγορά εργασίας, τότε είναι αναγκαία η εμφάνιση ενός ιδεολογικού αμυντικού μηχανισμού που θα μεταβιβάσει στους ανέργους όλα τα άγχη και όλη την πίεση της οικουμένης, ξεκινώντας από αιτιάσεις περί ατυχίας, προσωπικής ανεπάρκειας και έλλειψης εργασιακής πείρας και καταλήγωντας σε μια αντιπαρασιτολογική κλινική μελέτη που σκοπεύει στην κάθαρση του σώματος από το μικρόβιο της «τεμπελιάς». Κατ’ αυτό τον τρόπο διεκπεραιώνεται και η περίφραξη του προβλήματος της ανεργίας στην ιδιαίτερη κατηγορία των ανθρώπων που βρίσκονται εντός της: είναι η στιγμή που ο πιο ακραίος υποκειμενισμός εμπεδώνεται σαν κοινωνικό αντίδοτο, σαν δίχτυ προστασίας των άμεσων ανταγωνιστών των ανέργων προκειμένου να μεταμφιεσθεί με μια, έστω και παροδική, ανακούφιση ο κατά τ’ άλλα διαρκής κίνδυνος που βλέπει κάποιος στα θαμπά τζάμια απ’ τις ανάσες τους, καθώς γρατζουνάνε τα παράθυρα. Άλλωστε, στο κάτω κάτω, με την ανεργία να διακηρύσσεται δημόσιος κίνδυνος τότε και ο καθένας αντιμετωπίζεται ως δυνητικός εχθρός, έτοιμος να πετάξει κάποιους άλλους έξω απ’ τα παράθυρα που χωρίζουν τον λαμπρό κόσμο της εργασίας από τις χωματερές ανθρώπινων απορριμμάτων.

Η ανθρωπότητα έχει ξαναπεράσει από αυτές τις συμπληγάδες, ειδικότερα στη φάση της βιομηχανικής επανάστασης ή καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Ως προς αυτό τίποτα καινοφανές. Όμως, ίσως να είναι η πρώτη φορά που η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται ως μια προσωρινής μορφής ανωμαλία αλλά ως σημείο εκκίνησης και δομικό στοιχείο της νέας οικονομίας. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη αυτή τη λεπτομέρεια, βλέπουμε πως στην κοινωνία των παραγωγών, που σημάδεψε τον ερχομό του καπιταλισμού, οι άνεργοι θεωρούνταν ένας στρατός εφεδρείας, ανά πάσα στιγμή έτοιμος να ριχθεί στα βαθιά νερά της βιομηχανικής παραγωγής προκειμένου να συμβάλει με τη δύναμη του μόχθου του στην οικονομική απογείωση και κατ’ επέκταση στην κοινωνική πρόοδο. Δεν ισχύει το ίδιο και για την κοινωνία της κατανάλωσης. Εδώ οι άνεργοι δεν συγκροτούν από κοινού με τους εργάτες μια κοινή τάξη με κοινούς ρόλους και κοινούς σκοπούς μέσα σε μια συμπαγή παραγωγική δομή· μακράν του να συνθέτουν μια κοινωνική τάξη μέσα από την αλληλεπίδραση ανέργων και ενεργών παραγωγών, οι άνεργοι στις εξατομικευμένες, ελαστικές, ευέλικτες και πλήρως τεμαχισμένες συνθήκες που προκαλεί η ναρκισσιστική κουλτούρα αντιμετωπίζονται ως έκπτωτοι απ’ την τάξη αυτών που εργάζονται, déclassés, πλεονάζοντες, ελαττωματικοί καταναλωτές. Παράλληλα, πράγμα εξίσου σημαντικό, είναι έκπτωτοι και απ’ τη συστημική τάξη πραγμάτων που καταμερίζει το σύνολο των αναγκαίων θέσεων και ρόλων για την παραγωγή και την αναπαραγωγή της κοινωνίας, οι υπερτροφικοί της λιτοδίαιτης από ανθρώπινη σάρκα παραγωγικής διαδικασίας, τα αναπόφευκτα απόβλητα που δημιουργούν τα εργοτάξια της οικονομικής ανάπτυξης που, καθώς τους έχει αφαι ρεθεί κάθε αξία χρήσης, οφείλουν να καταλήξουν στις χωματερές¹.

Υπάρχει επομένως ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ του παραγκωνισμού της ανεργίας ως κοινωνικών διαστάσεων πρόβλημα απ’ τη δημόσια συζήτηση -πέραν φυσικά μερικών σχολίων υποκριτικού φιλανθρωπισμού που δεν κοστίζουν τίποτα- με τον εγκλωβισμό του ατόμου εκτός των κοινών τόπων της ζωής όπου, μέσα σ’ αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας, καλείται να βρει βιογραφικές λύσεις για ένα πρόβλημα που το προσπερνά και το υπερβαίνει, που αν μη τι άλλο λαμβάνει συστημικά χαρακτηριστικά². Η περιθωριοποίηση της ανεργίας απ’ τις μεγάλες ιδεολογικές μάχες, η πεποίθηση δηλαδή πως συνιστά απλά μια ατυχή και ήσσονος σημασίας συγκυρία που θα επιδιορθωθεί κατόπιν της εορτής που ακούει στο όνομα «οικονομική ανάπτυξη», συμβαδίζει με την κατάτμηση των ανθρώπινων σε απομονωμένους ιδιώτες, ακρωτηριάζοντας κάθε ενδεχόμενο ενότητας της άμεσης εμπειρίας αυτού που συμβαίνει με μια υψηλότερης μορφής πολιτική και διανοητική οργάνωση του συλλογικού βίου. Μέσα σ’ αυτή την πλήρη αδυναμία αυτοοργάνωσης έστω και στο περιθώριο είναι μόνο υπό τη σκέπη του στατιστικού συγκεντρωτισμού όπου μπορεί να γίνεται λόγος για τους ανέργους ως ιδιαίτερη κοινωνική κατηγορία ή ευπαθή πληθυσμιακή ομάδα. Κατά τ’ άλλα, στη ζωή της πραγματικής καθημερινότητας, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στις ικεσίες που ακούγονται στα γραφεία ευρέσεως εργασίας και στις συνεντεύξεις με τους επίδοξους μελλοντικούς εργοδότες, μοναχικά και σιωπηρά ο καθένας επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις προκειμένου να βρει μια λύση στο πρόβλημα όχι της ανεργίας αλλά της δικής του ανεργίας με σκοπό να δραπετεύσει, μέχρι νεοτέρας, απ’ τους υπονόμους³.

Η μεταμόρφωση, λοιπόν, της ανεργίας σε ένα «ιδιωτικό πρόβλημα» το οποίο οφείλει να παραμείνει εντός των τειχών του οίκου πηγάζει, σε σημαντικό βαθμό, απ’ τη συγκρουσιακή σχέση μεταξύ εργασίας και ανεργίας στην εποχή της εξατομίκευσης των κοινωνικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα μια νέα ποιότητα να αρχίζει να ριζώνει στις σχέσεις εργασίας. Ανεργία και εργασία δεν συγκροτούν τις δύο όψεις του ίδιου προβλήματος, δηλαδή τη θεμελιώδη αντίφαση της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής τόσο στο να αποκλείει τον ανθρώπινο παράγοντα για να τον αντικαταστήσει απ’ τη νεκρή εργασία της μηχανής, όσο και στο να αναζητά διακαώς την ενεργό συμμετοχή και την ευφυΐα του που θα επιτρέψουν στην παραγωγή να λειτουργήσει. Σήμερα, αντιθέτως, όπως φαίνεται, η επαναφορά της εσχατολογικής πίστης στη λειτουργία μιας αόρατης χείρας σαν απόλυτο ισοζύγιο όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων, συγκροτούν την εργασία και την ανεργία ως δυο αντιμαχόμενους πόλους πλήρως αποκομμένους ο ένας απ’ τον άλλον. Ο ενδοταξικός ανταγωνισμός, το bellum omnium contra omnes, ο αγώνας για επιβίωση ανατινάζουν τα κοινωνικά θεμέλια της συνείδησης με αποτέλεσμα τα όρια της αυτορρύθμισης στην αγορά εργασίας να βιώνονται πρωτίστως ως προσωπικό δράμα μιας ενδεχόμενης αποτυχίας για ανέλιξη ή επαγγελματική καριέρα.

Ο ξεριζωμός των κοινωνικών καταβολών των προβλημάτων, ο εξοβελισμός και η εγκατάλειψη των ανέργων κάνουν το μαρτύριο της ανεργίας να είναι γεμάτο στρες, φόβους, αϋπνίες, ψυχική ένταση, θρήνο, παραίτηση, αυτοκτονίες. Η ψυχική κατάρρευση με την οποία έρχονται αντιμέτωποι όλο και περισσότεροι άνθρωποι εξαιτίας της κατάστασής τους δίνει το έναυσμα στον ψυχολογισμό να αναλάβει δράση, να μεταμφιέσει την αδικία σε παθολογία, να μιλήσει μια ιατρική γλώσσα, να διαβεβαιώσει πως πρόκειται περί «συμπτώματος». Η εργασία, υπό αυτές τις συνθήκες, γίνεται η κατάλληλη θεραπεία στα ψυχοπαθολογικά προβλήματα του καθενός, στη δυσφορία και τη δυσανεξία του. Η δημόσια πρόνοια, το welfare, γίνεται εργασιακή πρόνοια, workfare, πρόνοια διαμέσου της εργασίας, εργασιοθεραπεία, εθελοντισμός, εθελοδουλεία. Στις μέρες μας, οι δομές πρόνοιας, τα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης και τα εθνικά σχέδια αφορούν την επανένταξη όχι στην κοινωνία -λέγεται πως «δεν υπάρχει πλέον τέτοιο πράγμα»- αλλά στην αγορά εργασίας.

Την ώρα που χτυπάνε οι καμπάνες της κοινωνικής απορρύθμισης του αναγκαίου χρόνου για λογαριασμό της παραγωγικής διαδικασίας, παρατηρούμε το εξής παράδοξο που έρχεται να συμπληρώσει το μωσαϊκό των αντιφάσεων στις οικονομίες της αγοράς: mini jobs, εργασία εκ περιτροπής, μερική απασχόληση, «σπαστά» ωράρια, υποαπασχόληση, ημι-ανεργία, συμβάσεις έργου, voucher, κοινωφελής εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, πρακτική άσκηση, πεντάμηνα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και διαφόρων ειδών παρόμοιες στρατηγικές εργασιακού εθισμού εγκαθιδρύουν όχι τόσο πολιτικές απασχόλησης που σκοπεύουν στην εξάλειψη της ανεργίας, αλλά το ακριβώς αντίθετο, ήτοι πολιτικές καταναγκαστικής ανεργίας, πολιτικές με άλλα λόγια ορθολογικού ελέγχου της ανεργίας, με την τοποθέτησή της μέσα σε ένα οργανωμένο πλαίσιο αναπαραγωγής που θα διατηρεί μεν την «ανταγωνιστικότητα» στην αγορά εργασίας, χωρίς, όμως, να διέπεται από δυσθεώρητες αντιφάσεις που θα υποθάλπουν το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής ανάφλεξης και ταξικής σύγκρουσης. Μερικές δόσεις εργασιακής τόνωσης άλλωστε αρκούν ώστε να δημιουργηθεί το αίσθημα πως κάποιος μεριμνά για τους ανέργους, πως τελικά «το σύστημα λειτουργεί» και πως, αν θελήσουμε κάτι πολύ, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει ώστε να το αποκτήσουμε.

Αν και φαινομενικά μοιάζει με αντίφαση να ισχυρίζεται κανείς ότι ο τρόπος με τον οποίο οργανώνεται η εργασία είναι για να αναπαράγει την ανεργία, τελικά υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ενώνει την ψυχοθεραπευτική εργασιομανία, την ελαστικοποίηση της εργασίας και την αχαλίνωτη ανεργία που χαρακτηρίζουν την σήμερον ημέρα. Μια εποπτεία του χάσματος των γενεών και αυτής της αλλοίωσης των κοινωνικών σημασιών μπορεί να το επιβεβαιώσει. Είναι ακριβώς εξαιτίας της, προερχόμενης απ’ την ελαστικοποίηση, σχετικής αποσύνδεσης της εργασίας απ’ την υλική αναπαραγωγή, που τελικά όλο και λιγότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται ανοιχτά πως δουλεύουν γιατί έχουν ανάγκη τα χρήματα απ’ τον μισθό που θα πάρουν, «για να τα βγάλουν πέρα». Αν εξαιρέσουμε τους παρίες των καταπιεσμένων υποτάξεων, αυτή η συνθήκη θα λέγαμε ότι αφορά μόνο στους φορντικού τύπου «παλαίμαχους» εργαζόμενους, καθώς, ως επί το πλείστον, αυτές είναι και οι κατηγορίες ανθρώπων που καλούνται καθημερινά να ασχοληθούν αποκλειστικά με τη φυσική τους ύπαρξη, με την οργάνωση του οίκου τους. Αντιθέτως, η νέα γενιά που έρχεται να στελεχώσει το εργατικό δυναμικό των καπιταλιστικών οικονομιών, όντας εμποτισμένη από τη θεραπευτική πίστη της εποχής μας, βιώνει την εργασία περισσότερο ως ζήτημα σωματικής ευεξίας και ψυχικής ισορροπίας παρά ως ικανοποίηση των, από φυσικής απόψεως, ζωτικών αναγκών ή, ακόμη περισσότερο, της ζωής του ίδιου του ανθρώπινου είδους. Η ραγδαία υποτίμηση της εργασιακής δύναμης, όπως εκδηλώνεται στη συμπίεση των χρηματικών απολαβών προς τα κάτω, στη συνακόλουθη «απελευθέρωση» του χρόνου εργασίας απ’ το οχτάωρο και στην επιμήκυνση των ορίων συνταξιοδότησης, αποτρέπει σε σημαντικό βαθμό την ανάπτυξη μιας κατάστασης οικονομικής αυτοδυναμίας, γεγονός που μεταξύ άλλων φαίνεται να τροφοδοτεί μια κατά συρροή συγκατοίκηση των νέων με τους γονείς τους με αποτέλεσμα, εφόσον κάποιοι άλλοι αναλαμβάνουν τα «προς το ζην», να παραιτούνται απ’ αυτό το αίτημα οι παραγωγικές ηλικίες και να υιοθετούν μια ηδονιστική αντίληψη περί εργασίας. Δεν διστάζουμε, επομένως, να διαφημίζουμε ακόμα και το γεγονός ότι η άμισθη εργασία είναι cool και «έχει πλάκα», ότι μας βοηθάει να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους, μας φέρνει σε επαφή με τα όρια του εαυτού μας.

Με μια τέτοια εξύμνηση της εργασίας ήδη φαντάζει αρκετά απαιτητικό το να πληρώνεται κανείς, καθώς η μισθωτή εξάρτηση προϋποθέτει μια έχθρα προς την εργασία, την αναγνώριση ότι μόνο υπό τη θηλιά της φυσικής εξαχρείωσης θα αντάλλαζε κανείς τη ζωντάνια του. Όταν όμως το μόνο που μετράει για κάποιον είναι απλά να δουλεύει, τότε συμπυκνώνεται όλη η ματαιότητα της σύγχρονης ιδιώτευσης, διότι μόνο εφόσον πειστεί κανείς βαθιά μέσα του για την αδυναμία του να αλλάξει τις συνθήκες του κόσμου όπου ζει ή να λειτουργήσει μέσω της προσωπικής του πορείας ως ενάρετη ύπαρξη γίνεται ορατή και ικανή η υιοθέτηση στρατηγικών ψυχολογικής επιβίωσης με σκοπό να βελτιστοποιήσει τη δική του προσαρμογή μέσα στον ζόφο που τον περιβάλλει. Εξ ου και η μετατροπή της εργασίας σε «hobby», «job», ένα είδος ψευτο-απασχόλησης παραπλήσιο του jogging, της yoga, του stretching: να δημιουργούμε την εντύπωση της κινητικότητας, της αισθαντικής λειτουργικότητας, της ευελιξίας και της ελαστικότητας. Μια ελάχιστη οριακή αυτοέκφραση, κάτι απλώς για να περνάμε τον χρόνο μας και να ξεχνιόμαστε ή να αποφεύγουμε τους φόβους μας και τον εφιάλτη της ανεργίας.

Η μακρά περίοδος όπου η εργασία σχετιζόταν άμεσα με την αυτοσυντήρηση, την κοινωνικοποίηση, την αντικειμενοποίηση της ύλης, την κατασκευή ενός εμπράγματου κόσμου και την κοινωνική αναπαραγωγή δείχνει να υποχωρεί. Πλέον, αυτές οι συνθήκες μόνο δευτερευόντως σχετίζονται με τον εργασιακό βίο, καθώς αυτός ο τελευταίος περιορίζεται στη διαμόρφωση μιας υγιούς ψυχολογίας.

Η προτεσταντική ηθική αποτέλεσε το υπόβαθρο ενός εγκόσμιου ασκητισμού όπου η στέρηση, η κόπωση και ο σωματικός πόνος του κάθε μεμονωμένου παραγωγού στο ατομικό επίπεδο ήταν το αναγκαίο τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία, οι οποίες δύνανται να εκπληρωθούν μέσα από τη συσσώρευση πλούτου, τη δημιουργία αποθεματικού πλεονάσματος και τη δίκαιη αναδιανομή του. Η θεραπευτική ηθική αντιθέτως οικοδομεί μια ατομικίστικη αντίληψη γύρω απ’ την εργασία, ως δραστηριότητα που πρωτίστως έρχεται να ωφελήσει το άτομο και όχι απαραίτητα την κοινότητα⁴· ο ασκητισμός μετατρέπεται σε ατομικό πρόγραμμα εξάσκησης, σε personal training. Η διείσδυση του ψυχολογισμού στην εργασία ωθεί στην ανομολόγητη σχέση της με τους καταναγκασμούς της ευτυχίας, όπως αυτοί προωθούνται από την ηδονιστική κοινωνία της κατανάλωσης. Τούτες οι εξελίξεις επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό και την ταξική πάλη, διότι εφόσον η εργασία έφτασε, αντί της συλλογικής λύτρωσης, να συμβάλει στην ατομική ευτυχία, τότε αναπόφευκτα υποχωρούν η διανεμητική δικαιοσύνη και τα αιτήματα για τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας προς όφελος του ελεύθερου χρόνου. Πρόκειται για μια μυστηριώδη πολτοποίηση εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου ακριβώς πάνω στη θεμελίωση της ψευδαίσθησης ότι η εργασία είναι κάτι άλλο από εργασία, ότι είναι πηγή αυτοπραγμάτωσης και γι’ αυτό τον λόγο αξίζει κανείς να εργάζεται ολημερίς και να αφιερώσει σ’ αυτήν όλο τον χρόνο του.

1 Όλος αυτός ο προβληματισμός για τους κραδασμούς που υπέστη το ζήτημα της εργασίας κατά το πέρασμα από την «κοινωνία των παραγωγών» στην «κοινωνία των καταναλωτών» αναλύεται διεξοδικά από τον Ζύγκμουντ Μπάουμαν, μεταξύ άλλων, στα έργα του Η εργασία, ο καταναλωτισμός και οι νεόπτωχοι, μτφ. Κ. Δ. Γεωρμά, Αθήνα, Μεταίχμιο, 2004 και Σπαταλημένες ζωές: οι απόβλητοι της νεοτερικότητας, μτφ. Μ. Καρασαρίνη, επιμ. Π. Ε. Λέκκα, Αθήνα, Κατάρτι, 2005.

2 Ούλριχ Μπεκ, Κοινωνία της διακινδύνευσης: καθ’ οδόν προς μια άλλη νεωτερικότητα, μτφ. Η. Οικονόμου, επιμ. Ν. Πατινιώτη, Αθήνα, Πεδίο, 2015.

3 Η εσωτερική κινητικότητα που οδηγεί από τις δεξαμενές των ανέργων στην αγορά εργασίας, παρ’ ότι αποδεικνύει την προσωρινότητα της κατάστασης «άνεργος» για αρκετούς ανθρώπους δεν εξηγεί παρά ταύτα τη δομική σύνθεση των τεχνολογικά προηγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών που κυριολεκτικά έχουν «κολλήσει» εδώ και δεκαετίες σε υψηλά ποσοστά ανεργίας. Τούτου λεχθέντος, είναι εμφανής η υπόθεση ότι δεν είναι πλέον η ανεργία ένα ενδιάμεσο διάλειμμα από τη μια θέση εργασίας σε μια άλλη, αλλά είναι μάλλον η εργασία το απαραίτητο διάλειμμα από μια ιδιάζουσα ημι-μόνιμη θέση ανεργίας. Πέραν της «ψυχολογικής ήττας» που έχουν να διαχειριστούν οι άνθρωποι στο ατομικό επίπεδο, η διόγκωση αυτής της δομικής δυσλειτουργίας οφείλεται στο φαινόμενο της «τεχνολογικής ανεργίας» όπου η αύξηση της παραγωγικότητας ανά ανθρωποώρα, που πηγάζει απ’ την ανάπτυξη της Τεχνικής, είθισται να εξαφανίζει θέσεις εργασίας. Το ζήτημα είναι ότι στη σημερινή εποχή η τεχνική συσσώρευση έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που είναι αδύνατο να συμβαδίσει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στους ίδιους ρυθμούς με την επέκταση των αγορών. Κι αυτό φαίνεται απ’ το γεγονός ότι οι νέες τεχνολογίες, η πληροφορική, οι τηλεπικοινωνίες, η βιοτεχνολογία, δημιουργούν πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας απ’ αυτές που καταστρέφουν. Το αποτέλεσμα είναι να μπορεί να απορροφηθεί μόνο μια αριστοκρατία με εξειδικευμένες γνώσεις στην παραγωγική δομή, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε και την απροθυμία των ίδιων των θεσμών πολιτικής εξουσίας να παρέμβουν στην οικονομία και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας εξαιτίας και της ιδεολογικής επίθεσης που δέχονται απ’ τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που, λαμβάνοντας αυτά τα δεδομένα υπόψη, όλο και περισσότερο γίνεται λόγος από αρκετές πλευρές για «το τέλος της εργασίας». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης συνιστά το βιβλίο του Τζέρεμι Ρίφκιν, Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της: η δύση του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού και το χάραμα της μετά-την-αγορά εποχής, μτφ. Γ. Κοβαλένκο, επιμ. Ν. Κοτζιά, Αθήνα, Λιβάνης, 1996.

4 Ο ισχυρισμός ότι έχουμε ξεπεράσει τη θεολογική πίστη που χαρακτήριζε την προτεσταντική και πουριτανική αστική κοινωνία και στη θέση της έχουμε αντικαταστήσει τη θεραπευτική πίστη που χαρακτηρίζει την ναρκισσιστική μαζική κοινωνία, ανήκει στον Φίλιπ Ριφ και τον Κρίστοφερ Λας. Βλ. Ενδεικτικά, Κρίστοφερ Λας, Η κουλτούρα του ναρκισσισμού: η αμερικανική ζωή σε μια εποχή μειούμενων προσδοκιών, μτφ. Β. Τομανά, Θεσσαλονίκη, Νησίδες, 2008. Αυτό που ο αμερικανός ιστορικός υποστηρίζει είναι ότι η εργασία στον σύγχρονο κόσμο χάνει τον κοινωνικό της χαρακτήρα, δηλαδή τη σύνδεσή της με την ωφελιμότητα που κερδίζει η κοινότητα από τον μόχθο των μελών της ή ακόμη και με τον ρόλο του παιχνιδιού μέσα στην εργασία όπως φερ’ ειπείν ένας ρυθμικός καταμερισμός της εργασίας που προσέφερε το τραγούδι κατά τον θερισμό, και καταλήγει να αφορά κυρίως στο άτομο. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την διακύμανση της κουλτούρας έπαιξε και η γραφειοκρατική διόγκωση της παραγωγής, όπου απ’ την κοινωνία των μικροϊδιοκτητών και των εμπόρων ξαφνικά η ανθρωπότητα ήρθε αντιμέτωπη με επιχειρηματικούς κολοσσούς, γεγονός που οδήγησε στην αλλαγή της οργάνωσης της παραγωγής, οπότε και η ορθολογική «εξειδίκευση» του εργαζομένου στο να διεκπεραιώνει μια ολοένα και πιο περιορισμένη κλίμακα ενεργειών για την παραγωγή ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας, τον αποξένωσε σταδιακά απ’ τον κόσμο του.

http://www.respublica.gr

Όλα τον θυμίζουν. Ο Μάνος Λοΐζος ποτέ δεν ξεχνιέται

Monsanto –Bayer: Τοξική Συνενοχή

Κώσταςλουλουδάκης (ιουλιανός)

«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη.
Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο».
Χένρι Κίσινγκερ 1974

Οι γεωργικοί σπόροι είναι η βάση της διατροφής μας, στην ουσία είναι η αφετηρία της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου και ο βασικός κρίκος της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Να όμως που εταιρείας όπως η Monsanto, η Seminis, η Bayer- Aventis, η Dupont, η Syngenta, η Νovartis η Pioneer, η AstroZeneca ιδιωτικοποίησαν και μονοπώλησαν την σποροπαραγωγή, μεθοδευμένα εξαφάνισαν τις τοπικές και φυσικές ποικιλίες, δημιούργησαν και κατοχύρωσαν, με πολιτικές αποφάσεις, εμπορικά κανάλια, και ακόμα χειροτέρα δημιούργησαν την «πνευματική ιδιοκτησία» τους επί των γεωργικών προϊόντων. Αυτό σημαίνει ότι ο αγρότης δεν μπορεί να συλλέξει και να φυλάξει τους σπόρους του διότι δεσμεύεται με συμβόλαιο να τους αγοράζει κάθε χρόνο με βάση τους όρους της εμπορίας και του μάρκετινγκ που καθορίζει η πολυεθνική εταιρεία. Έτσι οι εταιρίες αποκτούν το αποκλειστικό «δικαίωμα χρήσης του σπόρου» που τους «ανήκει πνευματικά», καθώς και των πωλήσεων οποιουδήποτε παράγωγου προϊόντος προέρχεται από αυτόν τον σπόρο.

Αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής αποτελεί η προώθηση από την καπιταλιστική πολιτική εξουσία της συμφωνίας TRIP’S (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights) το 2001. Άλλωστε οι νόμοι της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας είναι το μέσο ώστε να ικανοποιούνται οι κερδοφόρες ανάγκες των εταιρειών. Μια χειροπιαστή αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας αποτελεί η συμφωνία TRIP’S, η οποία επιβάλλει πλήθος συνθηκών και νομικών δεσμεύσεων με σκοπό τα κράτη να υποχρεωθούν να προσαρμόσουν τη νομοθεσία τους με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτραπεί η χρήση πατενταρισμένων γονιδίων, φυτών, ζώων, βακτηρίων ή ιών καθώς και την προστασία όλων των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των πολυεθνικών. Έτσι κι αλλιώς καθώς οι πολυεθνικές κατέληξαν να κυριαρχούν πάνω σε κάθε μορφή κοινωνικής δράσης η ιδανική αντίληψη που έχουν για την φύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την κυριαρχία πάνω σε αυτήν.

Οι πολυεθνικές εταιρείες όρισαν την ατζέντα με τέτοιον τρόπο ώστε από την Τζακάρτα ως το Τόκιο από το Παρίσι ως το Μεδεγίν ο κόσμος να πρέπει να καταναλώνει το ίδιο αγροτοδιατροφικό τυποποιημένο βιομηχανικό προϊόν.

Ωστόσο ο συγκεκριμένος τρόπος εξαναγκαστικής ιδιωτικοποίησης των σπόρων δημιούργησε τις δικές του ιδεολογικές ανάγκες. Για να πειστούν οι λαοί, οι πολυεθνικές προωθούν ασταμάτητα τον μύθο ότι εργάζονται με γνώμονα το συμφέρον της «διεθνούς κοινότητας» και όλες οι προσπάθειες τους στον τομέα της βιοτεχνολογία των τροφίμων γίνονται για να νικηθεί η πείνα στον πλανήτη.

Ήταν το 1960 όταν οι χειροτέχνες βιολόγοι της Monsanto επενέβησαν στο κυτταρικό μηχανοστάσιο των γεωργικών σπόρων, στην αφετηρία δηλαδή της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σπόροι χίμαιρες τους οποίους ποτέ η φύση δεν θα τους δημιουργούσε.

Μην θεωρηθεί όμως ότι η καλή μας εταιρεία έκανε ότι έκανε για το κέρδος της ή για να καταστρέψει τις τοπικές ποικιλίες ώστε να ιδιοποιηθεί παγκόσμια τους σπόρους, να μονοπωλήσει την αγορά και να αποκλείσει τους μικρούς τοπικούς αγρότες από τη γη τους άρα να διευκολύνει την αρπαγή της γης από τις πολυεθνικές.

Όχι, η Monsanto είχε όραμα ανθρωπιστικό, ήθελε να προσφέρει, διότι, όπως τόνισε ο αντιπρόεδρος της Κάρολ Χόχβαλτ το 1962: «Είναι απολύτως αναμενόμενο το ότι μέσω της τροποποίησης της γενετικής πληροφορίας(…) (σ.σ. αυτή) θα αποτελούσε στην κυριολεξία ένα θαύμα για την αντιμετώπιση της πείνας και του υποσιτισμού».

Εν τούτοις η Monsanto άφησε μία κληρονομιά στην ανθρωπότητα που δεν μπορεί να ξεχαστεί: Το Agent Orange! Με αυτήν την διοξίνη, ένα απάνθρωπο χημικό και βιολογικό όπλο, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ψέκασαν το Βιετνάμ για να εξαλείψουν το ζιζάνιο του κομμουνισμού. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τερατογενέσεις, θάνατοι από καρκίνο, ερήμωση περιοχών ολόκληρων, αποτέλεσμα της μόλυνσης που προκάλεσαν οι ΗΠΑ.

Ωστόσο οι μεταλλαγμένοι σπόροι της εταιρείας Monsanto που καλλιεργούνται παγκόσμια καλύπτουν 100 εκατομμύρια εκτάρια. Ένα εκτάριο ισούται με 10.000 τ.μ. Για να γίνει πιο κατανοητό το μέγεθος, στην Ελλάδα η καλλιεργήσιμη γη ανέρχεται στα 4,4 εκατομμύρια εκτάρια.

Τα μισά σχεδόν των καλλιεργήσιμων εδαφών που χρησιμοποιούν σπόρους της Monsant βρίσκονται στις ΗΠΑ και ακολουθεί η Αργεντινή, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Παραγουάη, η Κίνα, η Νότια Αφρική, και η Ινδία. Με εξαίρεση την Ισπανία και την Ρουμανία η Ευρώπη είχε μείνει στο απυρόβλητο.

Στην Ινδία οι αγρότες μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα όλο και αυξανόμενα έξοδα της αγροτικής παραγωγής τους μιας και είναι υποχρεωμένοι αφενός να αγοράζουν συνεχώς τους σπόρους τους και τα χημικά που απαραίτητα τους συνοδεύουν, αφετέρου να πωλούν το προϊόν τους σύμφωνα με τις τιμές που ορίζει το χρηματιστήριο τροφίμων που βρίσκεται στο Σικάγο, οδηγούνται στην αυτοκτονία. Τα τελευταία 15 χρόνια 200.000 αγρότες έχουν αυτοκτονήσει στην πολύπαθη Ινδία.

Πάνω από πενήντα χρόνια πέρασαν από την δήλωση του Κάρολ Χόχβαλτ, όμως τα εκατοντάδες εκατομμύρια που λιμοκτονούν παγκοσμίως παραμένουν. Γιατί , όπως καταγγέλλει η Ινδή αγωνίστρια Βαντάνα Σίβα στον Γιώργο Αυγερόπουλο στο ντοκιμαντέρ «Πεθαίνοντας στην Αφθονία»: «Η πείνα, που έχει γίνει μόνιμη και παγκόσμια, είναι ολοκληρωτικά δημιουργία του παγκόσμιου επισιτιστικού συστήματος, το οποίο δεν έχει δημιουργηθεί για να θρέφει τους λαούς του κόσμου, αλλά για να μεγιστοποιεί τα κέρδη της Μονσάντο, για τους σπόρους, της Κάργκιλ, για το εμπόριο, για να πουλάνε παρασιτοκτόνα, φυτοκτόνα, λιπάσματα (…) Την περίοδο 2007-08 ενώ οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν, τα κέρδη αυτών των εταιριών επίσης διπλασιάστηκαν».

Ας αναλογιστούμε: Σήμερα, που ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα και κάθε χρόνο πεθαίνουν από υποσιτισμό έξι εκατομμύρια πριν κλείσουν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους, ανακοινώνεται η συμφωνία μεταξύ Monsanto και Bayer που κατοχύρωσε την εξαγορά της πρώτης από την δεύτερη με τίμημα 66 δισ. δολ, σε μετρητά παρακαλώ !

Η Bayer ήταν θυγατρική από το 1925 της εταιρείας που ξεχώρισε στο φασιστικό καθεστώς της Γερμανίας, IG Farben κατασκευάστρια του χημικού «Zyclon Β» που χρησιμοποίησαν οι φασίστες στους θαλάμους αεριών. Η μεγάλη επιτυχία της Bayer ήταν η ανακάλυψη και η παρασκευή της ηρωίνης, που την λάνσαρε ως αντιβηχικό φάρμακο και ως μη εθιστικό υποκατάστατο της μορφίνης. Η ηρωίνη βρισκόταν στα ράφια των φαρμακειών και πωλούνταν ελεύθερα από το 1898 ως το 1910.

Bayer και Monsanto συγχωνεύτηκαν δημιουργώντας τό μεγαλύτερο παγκοσμίως μονοπώλιο στους σπόρους και στην χημική βιομηχανία ανοίγοντας ταυτόχρονα μια πόρτα για να μπουν οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί στην Ευρώπη, με σίγουρο σκοπό να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την πείνα και του υποσιτισμό στο κόσμο. Αυτό είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ο Γενικός Γραμματέας της Copa-Cogeca της ΕΕ Pekka Pesonen. Τα λόγια του: «η αύξηση της παραγωγικότητας (με τροποποιημένους σπόρους) της ΕΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στην καταπολέμηση της πείνας και του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο». Δημοσίευμα: 01/08/2016 SKAI.

Εκείνο που πραγματικά προκαλεί ίλιγγο είναι ότι οι πολυεθνικές θέτουν οι ίδιες τους κανονισμούς στους εαυτούς τους και πιστεύουν πως έχουν νόμιμα ρόλο στην διακυβέρνηση της κοινωνίας. Μοναδικό σκοπό έχουν να αυξηθούν τα κέρδη και να επιβάλουν τον νόμο τους παντού στο κόσμο ώστε να οικειοποιηθούν την πιο κερδοφόρα από όλες τις αγορές: Την αγορά τροφίμων!

Όμως αναρωτιόμαστε αν αυτό το τεράστιο ποσό της «εξαγοράς» της Monsanto από την Bayer θα μπορούσε να θρέψει όλους τους πεινασμένους του κόσμου από τώρα ως την αιωνιότητα μαζί με το επιδόρπιο…

imerodromos.gr

Πώς το λόμπι της ζάχαρης εξαγόραζε έρευνες για την υγεία

  anhsyxia.wordpress.com                     Sugar Cheat

Το λόμπι της ζάχαρης έχει μια μακρά ιστορία στηστρέβλωσηκαι εξαγορά επιστημονικών ερευνών που αφορούν στη διατροφή και τον ρόλο που παίζει στην υγεία, με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατεύονται τα συμφέροντα των μεγάλων βιομηχανιών. 

Αυτό δείχνει μια νέα εργασία των ερευνητών τουπανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο που στηρίχθηκε σε αρχεία της δεκαετίας του 1950 και του 1960. Στο πόρισμά τους οι ερευνητές αναφέρουν ότι η βιομηχανία της ζάχαρης χρηματοδοτούσε έρευνες που απέκρυπταν ότι το γλυκαντικό συνδεόταν τόσο με τις καρδιακές νόσους όσο και με την αύξηση του λίπους και της χοληστερόλης. 

Η έρευνα και τα σχετικά έγγραφα δημοσιεύτηκαν στο έγκριτο περιοδικό JAMA Internal Medicine. Σε αυτά μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνεται η αλληλογραφία μεταξύ των ιθυνόντων του Ιδρύματος Ερευνών για τη Ζάχαρη (SRF) και καθηγητών διατροφής του Χάρβαντ (Harvard School of Public Health). 

Στις επιστολές καταδεικνύονται οι προσπάθειες του SRF να απαντήσει στις αυξανόμενες έρευνες που συνέδεαν τη ζάχαρη με τη στεφανιαία νόσο.Σύμφωνα λοιπόν με τους ερευνητές του Σαν Φρανσίσκο οι βιομηχανίες ζάχαρης πλήρωσαν επιστήμονες του Χάρβαντ για να δημοσιεύσουν το 1950 και το 1960 έρευνες που καθιστούσαν βασική αιτία το λίπος για τα νοσήματα της καρδιάς. 

Το 1965 η Ένωση της Ζάχαρης (έτσι μετονομάστηκε το SRF) πλήρωσε 40.000 λίρες ή 50.000 δολάρια για μια έρευνα που καταδείκνυε ότι η χοληστερόλη κι όχι η σακχαρόζη ήταν ο βασικός παράγοντας στην πρόληψη των καρδιαγγειακών παθήσεων. 

Οι ερευνητές του Σαν Φρανσίσκο κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το SRF έθεσε το στόχο της έρευνας, υπέβαλε άρθρα για τα συμπεράσματα και έλαβε προς έγκριση το προσχέδιο της εργασίας. Ούτε η χρηματοδότηση, ούτε ο ρόλος που έπαιξε το λόμπι στην έρευνα εμφανιζόταν πουθενά. 

«Η έρευνα αυτή κατέληξε όχι μόνο να επηρεάσει την κοινή γνώμη σχετικά με το τι προκαλεί καρδιακά προβλήματα αλλά και την άποψη της επιστημονικής κοινότητας για το πώς να αξιολογεί τον διατροφικό παράγοντα στις περιπτώσεις καρδιακών νόσων» εξηγεί η Κρίστιν Κερνς, επικεφαλής της έρευνας του πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο. 

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου ανέλυσαν περισσότερες από 340 επικοινωνίες μεταξύ του λόμπι της ζάχαρης και δυο επιστημόνων του Ρότζερ Άνταμς και Μαρκ Χέγκστεντ. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο.Σύμφωνα με τον Indepedent, μόλις πέρσι το  SRF υποβάθμισε τον ρόλο που παίζει η ζάχαρη στη δημιουργία τερηδόνας. Ο ισχυρός ρόλος που παίζουν οι μεγάλες εταιρείες τροφίμων στα αποτελέσματα των ερευνών αποκαλύφθηκε και πρόσφατα από έρευνες σε εταιρείες γλυκών αλλά και της Coca Cola. 

Διαβάστε επίσης:

• Coca-Cola και Pepsi έστησαν έρευνα για το ότι τα αναψυκτικά είναι καλύτερα από το νερό

Σε σχόλιό της προς το JAMA Internal Medicine, ηΜαριόν Νεστλέ, καθηγήτρια διατροφολόγος στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης – που δεν συμμετείχε στην έρευνα – σημειώνει ότι τα συμπεράσματά της είναι καταπέλτης καθώς αποδεικνύει ότι αυτοί που χρηματοδοτούν μια έρευνα τελικά επηρεάζουν και τα συμπεράσματα της. «Αποκαλύπτουν με αδιάσειστα στοιχεία ότι μια Ένωση Ζάχαρης πλήρωσε και επέβαλλε η έρευνα να αθωώσει τη ζάχαρη για τη στεφανιαία νόσο» πρόσθεσε. 

Από την πλευρά του, ο καθηγητής Γκράχαμ Μακ Γκρέγκορ, πρόεδρος της Δράστης για τη Ζάχαρη, λέει στον Independent: «Αυτό ακριβώς ήταν που περιμέναμε από τη βιομηχανία τροφίμων. Δεν μου κάνει καμία έκπληξη. Κάθε κλάδος προσπαθεί και θα προσπαθεί να διαφθείρει τους επιστήμονες». Σημείωσε πάντως ότι η παχυσαρκία και ο διαβήτης Τύπου – 2 είναι πιο στενά συνδεδεμένος με τη ζάχαρη από τις καρδιακές νόσους. 

Από την πλευρά του το λόμπι της ζάχαρης που ιδρύθηκε το 1943 από μέλη της αμερικανικής βιομηχανίας ζάχαρης παραδέχτηκε ότι θα πρέπει «να επιβάλει μεγαλύτερη διαφάνεια στις ερευνητικές του δραστηριότητες». Υποστήριξε, ωστόσο, ότι «είναι δύσκολο για εμάς να σχολιάσουμε γεγονότα που φέρεται να συνέβησαν πριν από 60 χρόνια». 

http://tvxs.gr