Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

Φέτος η άθλια αντικομμουνιστική καραμέλα περί «παιδομαζώματος», γεννημένη στα καταγώγια του μετεμφυλιακού κράτους, επανήλθε. 



Φρόντισε εφημερίδα των Αθηνών, η οποία με αφορμή την 29^η Αυγούστου που είναι η ημερομηνία λήξης του Εμφυλίου πολέμου, έσπευσε να τροφοδοτήσει τους αναγνώστες της με βιβλίο αφιερωμένο «Στην τελική νίκη του Εθνικού στρατού, στο χρονολόγιο των μαχών και στο παιδομάζωμα». 
  
  Κατ’ αρχάς, όποιος επιθυμεί να έχει εικόνα της αλήθειας όσον αφορά το ζήτημα του λεγόμενου «παιδομαζώματος» δεν έχει παρά να προμηθευτεί δυο πραγματικά σπουδαία βιβλία. «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» του Δημήτρη Σέρβου και την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη.

   Από εκεί και πέρα δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε στους τυφλοπόντικες της Ιστορίας τις αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως τη δεκαετία του ’90, δηλαδή 50 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί «παιδομαζώματος». Αποκαλύψεις ότι το πραγματικό παιδομάζωμα διεπράχθη, αλλά από τους «αναμορφωτές του έθνους».

Μετεμφυλιακά καταγώγια

   Ας δούμε, πριν, τι ισχυρίζονταν τα καταγώγια:   

«Εκ των κομμουνιστικών θρανίων επέρασαν μέχρι σήμερον ουχί μόνον οι 28.000 αρπαγέντες Ελληνόπαιδες, αλλά και έτεροι …νεαροί συμμορίται, οίτινες εξεπαιδεύθησαν συστηματικώς εις τα κομμουνιστικά σχολεία, σύνολο δηλαδή 50.000 και άνω προσώπων, τα οποία ετράφησαν και τρέφονται και θα τρέφονται με το μαρξιστικόν γάλα και θα δέχονται το κομμουνιστικόν εμβόλιον»!!
  
  Αυτό είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «μεταμεληθέντα» – χαφιέ Γ. Χ. Μανούκα με τίτλο «Παιδομάζωμα» που εκδόθηκε το «χουντικό» έτος 1969,σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές «έκλεβαν» κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου τα παιδιά της Ελλάδας και τα «φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα» για να τα κάνουν «γενίτσαρους»…
   
 Πρόκειται για δείγμα της προπαγάνδας του μετεμφυλιακού κράτους, που έστησαν στη χώρα οι Αγγλοαμερικάνοι, οι χίτες, το παλάτι και τα φερέφωνά τους του αστικού πολιτικού κόσμου.

Ομολογίες παλιανθρωπιάς

   
 Όπως είπαμε, η υπόθεση του παιδομαζώματος επανήλθε στην επικαιρότητα τη δεκαετία του ‘90, αλλά με τη μορφή, πλέον, της ομολογίας.
   
 Ήταν οι ίδιοι οι πάτρωνες των αποβρασμάτων που μετά την ήττα του ελληνικού λαού στον Εμφύλιο στιγμάτισαν τη ζωή αυτού του τόπου που τους έβγαλαν στη σέντρα.
  
  Ανάμεσά τους μέχρι και οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» ανακάλυψαν τον Απρίλη του 1996 ότι πράγματι υπήρξε στην Ελλάδα παιδομάζωμα, μόνο που αυτό ήταν το τερατώδες έργο εκείνων που κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για πράγματα που οι ίδιοι έκαναν.
   
 Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους «φιλέλληνες» Αμερικανούς «μπίσνεσμαν» σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την «ευλογία» υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας.
  
  Γινόταν από τα όργανα της «βασιλομήτορος», που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα «αναμορφωτήρια» της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν!

   Άλλωστε, μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η «μόλυνσή τους» από «κομμουνιστικά γονίδια»! Χώρος υποδοχής για την «αποστείρωση» των «συμμοριτόπληκτων» παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού…
   
 Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου «Φρειδερίκη» και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του ’50), περίπου 15.000 «παιδιά – εμπορεύματα»,παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα «ευαγή» ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Όσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν…

Απόφαση διάσωσης των Ελληνόπουλων

   
 Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην …εφαρμογή των «αρχών» τους περί «Πατρίδος – Θρησκείας – Οικογένειας», κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για «παιδομάζωμα»!
   
 Πρόθεση των «δημίων κομμουνιστών» – σύμφωνα με το ασφαλίτικο έντυπο που προαναφέρθηκε – ήταν «να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα… να τη βομβαρδίσουν με «μαρξιστικάς βόμβας» διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των…».
  
  Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο:
«Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού… δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;»!
    
Έτσι η μη «αποκήρυξη του παιδομαζώματος» έφτασε να αποτελεί «έγκλημα» ισότιμο της μη «αποκήρυξης του κομμουνισμού», επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία…
  
  Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να σώσουν τα παιδιά, προχωρώντας από τοΜάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες «Ναπάλμ», που εκτόξευε η «Βασιλική Αεροπορία» κατά του αγωνιζόμενου λαού.
    
 Έσωσαν 28.000 παιδιά, που αποτελούσαν τα υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά υποψήφια  – εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου «βασιλικές παιδουπόλεις»…

Άθλια προπαγάνδα

  
  Όλοι οι μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξαν αρωγοί της σχετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με αυτήν, τα παιδιά «αρπάχθηκαν», παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν «κομμουνιστές γενίτσαροι»… Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για «διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας»…

• Από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα (αλλά και την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής μέχρι τον πάπα!), που από άμβωνος τα Χριστούγεννα του ’49 κατακεραύνωνε τους «άπιστους» για το «έγκλημα, το οποίον έχει διαπραχθή εις βάρος της Ελλάδος, με δήμιους κράτη τινά του σιδηρού παραπετάσματος και μάρτυρας χιλιάδες αθώα παιδιά».
• Από την Αμερικανική Πρεσβεία, που διατεινόταν ότι «η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».
• Από την Ακαδημία Αθηνών, που τελούσε «μετέχουσα της οδύνης και της αγανακτήσεως του ελληνικού λαού διά τη μισηράν αρπαγήν χιλιάδων Ελληνοπαίδων… και τη βίαιαν τούτων αποκόμισιν εις ξένας κομμουνιστικάς χώρας προς τον ανίερον σκοπόν της εκριζώσεως του τε εθνικού φρονήματος…»
• Μέχρι, βεβαίως, από τη Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη,στις 28/9/48, την επιστροφή των «χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών… και… εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων»…

Η αλήθεια ήταν από τότε γνωστή

   
 Η αλήθεια, φυσικά, ήταν διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα…
   
 Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της …«κομμουνιστικής θηριωδίας»:

• Από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις, βρογχικά, νευρικές παθήσεις, ψώρα, ρευματικά κλπ. Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο «σιδηρούν παραπέτασμα» οργιάζει, η Κόλμπι,παρατηρήτρια του ΟΗΕ – μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: «Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ’ όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη».
• Στις 22/8/49 ο Ρ. Γκασλοπέν, γενικός διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού, γράφει στον Πέτρο Κόκκαλη για τα Ελληνόπουλα: «Οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ ικανοποιητικές».
• Από το σύνολο των παιδιών, το 60% ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ’ τάξη. Με βάση τα στοιχεία του 1979 και έπειτα από 30 χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 786 παιδιά είχαν αποφοιτήσει ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (στοιχεία από το βιβλίο «Μείναμε Ελληνες», Θ. Μητσόπουλου).

   
 Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του «παιδομαζώματος» βρέθηκαν και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την παράδοση,  άσβεστα.
    

Ποια ήταν όμως η κατάσταση που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης; Την περιγράφει οΓιώργος Χατζάτογλου, ένα από’ τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης:
«(…) Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν (…)».
   
 Πέραν των 15.000 παιδιών που πουλήθηκαν από τη Φρειδερίκη  έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι, ποιά ήταν η τύχη των υπόλοιπων 20.000 περίπου παιδιών που αρπάχτηκαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17) και που μέχρι το 1968 ο αριθμός τους στις παιδουπόλεις έφτασε τα 36.562;
  
  Αφού τα άρπαζαν για να τα «αναμορφώσουν» ώστε να «αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», κατά τις ανακοινώσεις του Βασιλικού Ιδρύματος, τα στοίβαζαν στην εκμετάλλευση και την αμορφωσιά.
   
 «Κανένα απ’ τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ένας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ’ την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Όσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια (Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου, Κεράνη, κλπ.).
    
Την ίδια στιγμή, αυτά τα “ιδρύματα” αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 – 1957, τα κέρδη του ιδρύματος “Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος” απ’ την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές (…)ι μόνο σ’ ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας – με τιμές 1949 – είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ’ την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Στα 22 ταπητουργεία – κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ’ το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968 (!), τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα …65» (Ριζοσπάστης, 1/3/2009) .
***
  
  Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες ξεκίνησε στις 10 Απρίλη του 1948 με πρωτοβουλία των ίδιων των αγωνιστών του ΔΣΕ υλοποιήθηκε με τη φροντίδα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και αφορούσε συνολικά 28.000 παιδιά.
    
Αποτέλεσε μέτρο αναγκαίο για να σωθούν τα παιδιά από τους βομβαρδισμούς του μοναρχοφασιστικού στρατού και την πείνα. Οι οικογένειές τους ήταν κυνηγημένες από τους μοναρχοφασίστες ή δολοφονημένες ή στις φυλακές και τις εξορίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει φροντίδα για τα παιδιά ή να συγκεντρώνονται από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς και να μεταφέρονται στα ιδρύματα-γκέτο της Φρειδερίκης που είχε εξαπολύσει το πραγματικό παιδομάζωμα .
  
  Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες έσωσε τη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά διαπαιδαγωγήθηκαν, μορφώθηκαν και γλίτωσαν τις συνέπειες της εξαφάνισης από τη δράση της Φρειδερίκης.
   
 Αντίθετα,  από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, το ένα μέρος τους υπήρξε θύμα «αναμόρφωσης», βαναυσότητας και εκμετάλλευσης, το άλλος μέρος τους (με τον συντριπτικό τους αριθμό να μην το γνωρίζει ακόμα!) υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια την δεκαετία του ‘90, ανακάλυψαν – για πρώτη, ίσως, φορά – και την Ελλάδα!
  
  Το λιγότερο που υποχρεούνταν προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος – το οποίο υπηρετούν τα θρασίμια που αναμηρυκάζουν την ασφαλίτικη μετεμφυλιακή προπαγάνδα – θα ήταν να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση της κλοπής και της μεταφοράς των παιδιών στις ΗΠΑ, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν – όσα από τα θύματα της «εθνικοφροσύνης» θα το κατάφερναν – να ξαναενώσουν το νήμα της ζωής τους. Το κράτος των αστών και των σμπίρων τους, αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την αποκάλυψη, δεν το έπραξε ποτέ.
***

Για περισσότερα στοιχεία:
 Δημήτρης Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Μαργαρίτης Γιώργος, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949,  εκδ. Βιβλιόραμα)
rizospastis.gr/story.do
rizospastis.gr/story
rizospastis.gr/story
Νίκος Μπογιόπουλος-Ημεροδρόμος

Διατλαντικές Συμφωνίες. Δούρειοι ίπποι του Αμερικανισμού

Κώστας Λάμπος

 

«Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος
αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού,
με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει
όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα».
Καρλ Μαρξ

Όπως στη θάλασσα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό για να επιβιώσει και να μεγαλώσει, έτσι και στις κοινωνίες της ατομικής ιδιοκτησίας η μεγάλη ιδιοκτησία τρώει τη μικρή για να κυριαρχήσει πάνω στον άνθρωπο και στην κοινωνία. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά. Το μεν μεγάλο ψάρι τρώει μέχρι να χορτάσει και επανέρχεται όταν ξαναπεινάσει, πράγμα που αφήνει χρόνο για την αναπαραγωγή της τροφής του γεννώντας ταυτόχρονα εκατομμύρια αυγά, μέρος των οποίων θα καταφέρουν να γίνουν ψάρια, ενώ η ατομική ιδιοκτησία είναι αχόρταγη και βουλιμική και δεν σταματάει να τρώει μέχρι να σκάσει ή να μην βρίσκει πλέον άλλη ιδιοκτησία να φάει, οπότε πεθαίνει η ίδια από την πείνα, όπως συμβαίνει με τεράστιους οικονομικούς κολοσσούς που χρεοκοπούν γιατί δεν κατάφεραν, όπως οι ανταγωνιστές τους, να προσαρμοστούν στις καινούργιες συνθήκες του ανταγωνισμού. Το κακό βέβαια είναι ότι η ατομική ιδιοκτησία μαζί με τις ιδιοκτησίες που τρώει καταστρέφει και τα υποκείμενά τους, ανθρώπους και κοινωνίες, μαζί με το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και φυσικό  περιβάλλον τους. Με αυτή την έννοια η ατομική ιδιοκτησία είναι από τη φύση της κανιβαλική, βαμπιρική και μήτρα καταστροφής και βαρβαρότητας.

 

Η ακραία άνιση κατανομή των ιδιοκτησιών που προκαλεί άνιση κατανομή των εισοδημάτων, στερεί τα πλατιά κοινωνικά στρώματα από το αναγκαίο για την επιβίωση εισόδημα, γεγονός που εκφράζεται ως όλο και ογκούμενη μείωση της αγοραστικής ικανότητάς τους, πράγμα που καταλήγει σε οικονομική ύφεση και σε μείωση των επενδύσεων, ακόμα και στην αποβιομηχάνιση ολόκληρων περιοχών του πλανήτη. Μπροστά σ’ αυτήν την υφεσιακή κατάσταση το μονοπωλιακό κεφάλαιο, ανακάλυψε ότι μέσω δανεισμού κρατών και κυβερνήσεων μπορεί, μέσω μνημονίων[1] να φτάσει γρηγορότερα σε υπέρογκα κέρδη, σε απαλλοτρίωση κρατικών ακινήτων, ακόμα και σε προτεκτορατοποίηση ολόκληρων χωρών. Με όργανα τις παγκόσμιας δράσης επιχειρήσεις, όπως οι μεγάλες τράπεζες, τα αρπακτικά δίκτυα real estate, τα κερδοσκοπικά hedge funds και venture capital, το μονοπωλιακό κεφάλαιο στράφηκε στην αγορά γης και ακινήτων[2] και δημιουργώντας πλασματικές αξίες κερδοσκόπησε εκτοπίζοντας σοβαρούς ανταγωνιστές από την παγκόσμια αγορά, μέχρι που όλα αυτά αποδείχτηκαν ‘επενδυτικές φούσκες’ πλασματικού κεφαλαίου, που οξύνουν την απάνθρωπη και καταστροφική παρακμή του καπιταλισμού και της ατομικής ιδιοκτησίας, με κύρια θύματα τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.

Οι επενδύσεις οικονομικών κολοσσών σε εύφορη[3] και πλούσια σε ορυκτό πλούτο γη, υπαγορεύονται και από υπολογισμούς υψηλής μελλοντικής κερδοφορίας, όσο οξύνεται το παγκόσμιο διατροφικό πρόβλημα και μεγαλώνει η ενεργειακή αγωνία χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακούς πόρους, γιατί με τον έλεγχο της διατροφής και της ενέργειας[4] ο σκληρός πυρήνας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης θα προσπαθήσει να παρατείνει το τέλος του καπιταλισμού, παρατείνοντας έτσι την τραγωδία των ανίσχυρων και εξαρτημένων χωρών, καθώς και της εργαζόμενης ανθρωπότητας. Πρόκειται ουσιαστικά για τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών κέντρων Ανατολής και Δύσης για την παγκόσμια ηγεμονία.

Το μεγάλο ψάρι του δυτικού καπιταλισμού, ο μόνος ουσιαστικός νικητής του Δεύτερου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι ΕΠΑ, άρχισε να καταστρώνει το στρατηγικό του σχέδιο για την παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ, με το Δόγμα Μονρόε (1823). Το σχέδιο αυτό αναθεωρήθηκε πολλές φορές και εκφράστηκε ως New Deal στη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Επαναδιατυπώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Διάσκεψη του Bretton Woods, τον Ιούλιο του 1944, που προκάλεσαν οι ΕΠΑ, στην οποία τα εθνικά νομίσματα των σαράντα πέντε χωρών που συμμετείχαν ευθυγραμμίστηκαν με το αμερικανικό δολάριο, για τον νομισματικό έλεγχο των οποίων αποφασίστηκε η ίδρυση της λεγόμενης Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου[5]. Ακολούθησε, για τον εμπορικό έλεγχο του κόσμου, η ίδρυση, το 1947, της GATT (General Agreement on Tariffs and Trade, Γενική Συμφωνία για τους δασμούς και το Εμπόριο) η οποία το 1994 μετεξελίχθηκε στον WTO(World Trade Organization, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), ο οποίος λειτουργεί ως στάβλος δημιουργίας δούρειων ίππων του αμερικανισμού, μέσω των οποίων επέβαλλε και συνεχίζει να επιβάλλει όρους άνισων ανταλλαγών και έναν αμερικανοκεντρικό διεθνή καταμερισμό της εργασίας, πράγμα που, για διαφορετικούς λόγους, προκαλεί την αντίδραση τόσο των επίδοξων ανταγωνιστών για την παγκόσμια ηγεμονία, όσο και των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το σχέδιο για την αμερικάνικη ηγεμονία στον πλανήτη ολοκληρώθηκε σ’ εκείνη την φάση με την ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949. Το ΝΑΤΟ (Νοrth Αtlantic Τreaty Οrganizatiοn) και κατ’ ευφημισμό , Βορειοατλαντική Συμμαχία, στην οποί η Ελλάδα προσχώρησε το 1952, και σήμερα αριθμεί 28 χώρες-μέλη, ήταν προφανώς μια στρατιωτική αμυντική συμμαχία των χωρών της Δύσης, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Διακηρυγμένος σκοπός του ήταν η ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς , όπως τον στρατιωτικό, τον πολιτικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό, τον μορφωτικό κ.λπ. κ.λπ. καθώς και, η προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και η αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες. Στην ουσία ο κύριος σκοπός του ΝΑΤΟ ήταν και παραμένει η προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων των ΕΠΑ σε βάρος των ανταγωνιστών τους για την παγκόσμια ηγεμονία, αλλά ακόμα και σε βάρος των ίδιων των συμμάχων τους χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, όταν αυτές προσπαθούν να βρουν τον εθνικό βηματισμό τους. Σε τελική ανάλυση όμως ο στρατηγικός σκοπός του ΝΑΤΟ είναι η υπεράσπιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, πράγμα που αποκαλύπτεται με καταστολή ακόμα και αυτής της αστικής δημοκρατίας, όταν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού διεκδικούν κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία, γι αυτό άλλωστε και δεν καταργείται παρά το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα προσχώρησαν ‘ειρηνικά’ στον καπιταλισμό.
Τη σύγχρονη διατύπωση του δόγματος τουαμερικανισμού[6] μας την παρουσιάζει ο σύμβουλος ασφαλείας πολλών προέδρων των ΗΠΑ, Zbigniew Brzezinski με τα παρακάτω πολύ διαφωτιστικά λόγια: «Ο παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής απορρέει από δυό νέες θεμελιώδεις πραγματικότητες της εποχής μας: την άνευ προηγουμένου παγκόσμια αμερικανική ισχύ και την εξίσου άνευ προηγουμένου παγκόσμια ικανότητα αλληλεπίδρασης μεταξύ των κρατών. Η πρώτη σηματοδοτεί μια μονοπολική στιγμή στην ιστορία των διεθνών υποθέσεων με την αμερικάνικη ηγεμονία. […] Η δεύτερη ισχυροποιεί την αντίληψη ότι μια οικουμενική (αν και όχι πάντα καλοπροαίρετη) διαδικασία ‘παγκοσμιοποίησης’ απογυμνώνει σιγά-σιγά τα έθνη-κράτη από την καθαγιασμένη κυριαρχία τους»[7] Και για να επιβληθεί η αμερικάνικη ηγεμονία στον κόσμο, συνεχίζει ο Μπρζεζίνσκι, «πρέπει η αμερικάνικη πολιτική να στηριχθεί στις τρεις μεγάλες επιταγές της αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής που είναι :

• α. να εμποδίσει τη συνεργασία των υποτελών και να διατηρήσει την κατάσταση εξάρτησής τους σε θέματα ασφαλείας,

• β. να παραμείνουν οι φόρου υποτελείς υποχωρητικοί και προστατευόμενοι και

• γ. να εμποδίσει τους βαρβάρους να ενωθούν μεταξύ τους»[8].

•  

Στους κόλπους αυτού του αμαρτωλού, αιματοβαμμένου και καταστροφικού συμπλέγματος σκαρώνουν νέους θεσμούς, νέες αλυσίδες και νέα κάτεργα ‘συνεργασίας’, για την βελτίωση των παλιών μηχανισμών καταστολής των αντιδράσεων των ανθρώπων, των τοπικών κοινωνιών και της εργαζόμενης ανθρωπότητας συνολικά με σκοπό την βίαιη κατασκευή ενός μονοπολικού κόσμου[9]. Τέτοιοι θεσμοί, όπως λ. χ., η TPP[10] (Trans-Pacific Partnership, Συνεργασία μεταξύ χωρών του Ειρηνικού,), η TiSA, (Trade in Services Agreement, Συμφωνία για το εμπόριο και τις υπηρεσίες) που στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, δημόσιων και κρατικών υπηρεσιών), η CETA (Comprehensive Economic and Trade Agreement, Περιεκτική Συμφωνία για την Οικονομία και το Εμπόριο), μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά) και η ΤΤΙΡ (Transatlantic Trade and Investment Partnership, Διατλαντική Εμπορική, Επενδυτική Συνεργασία), με την οποία ατομική ιδιοκτησία και καπιταλιστικές επιχειρήσεις αναδείχνονται σε οντότητες ισχυρότερες από τα κράτη και τις κοινωνίες, σε βαθμό που μπορούν να ενάγουν σε ειδικά ιδιωτικά και κοινωνικά ανεξέλεγκτα δικαστήρια[11] τις κυβερνήσεις των κρατών, κόμματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις κ.λπ, για υποτιθέμενα διαφυγόντα κέρδη, όταν με την όποια κοινωνική τους πολιτική και δράση υποτίθεται ότι περιορίζουν την κερδοφορία τους.

Βασικές επιδιώξεις τους είναι η επίσπευση και η διεύρυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων για την περεταίρω περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων και την περικοπή μισθών και συντάξεων, δηλαδή η πλήρης κινεζοποίηση της εργασίας[12] καθώς επίσης και η μονομερής επιβολή νομικών και δικαστικών κανόνων που θα διασφαλίζουν την υψηλή κερδοφορία των υπερεθνικών εταιριών σε βάρος των εργαζόμενων, των τοπικών κοινωνιών, των πολιτικών ελευθεριών, των όποιων δημοκρατικών θεσμών και του περιβάλλοντος[13].

Στην πραγματικότητα, με τις συμφωνίες αυτές οι ΗΠΑ αποβλέπουν στην πλήρη υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχικά, στα ηγεμονικά σχέδιά τους με την σταδιακή κατάργηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών με την απορρύθμιση μιας σειράς κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν την ασφάλεια των τροφίμων, την προστασία του περιβάλλοντος, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την προστασία της δημόσιας υγείας και την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Είναι, αυτές οι συμφωνίες δούρειοι ίπποι εναντίον των λαών της ΕΕ και υπέρ των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Η υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, αντιλαμβάνεται αυτές τις λεόντειες συμφωνίες ως το «οικονομικό ΝΑΤΟ». Έτσι, παράλληλα με το στρατιωτικό ΝΑΤΟ, θα αναπτυχθεί και ένας άλλος πανίσχυρος διεθνής οικονομικός οργανισμός που θα ξεπερνά τα έθνη και τους νόμους των και θα δρα ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες να ρυθμίζουν, ανεξέλεγκτα και χωρίς παρεμβάσεις, υπεράνω των εθνικών κυβερνήσεων, τις εμπορικές τους συμφωνίες και την παγκόσμια οικονομία συνολικά.

Ήδη βρίσκονται σ’ αυτά τα λεγόμενα ISDS, (Investor-State Dispute Settlement, Εταιρικά Δικαστήρια Επίλυσης Διαφορών μεταξύ Επενδυτών και Κρατών), περισσότερες από επτακόσιες (700) τέτοιες υποθέσεις, που στρέφονται κατά 107 χωρών, με άμεση προοπτική να φτάσουν ακόμα και τις πενήντα χιλιάδες, κατά κυβερνήσεων με την κατηγορία ότι λ. χ. παίρνουν μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας, ή για την προστασία του περιβάλλοντος. Απώτερος στόχος είναι η επιβολή ενός κορπορατικού φασισμού, όπου τον έλεγχο των κοινωνιών θα τον αναλαμβάνουν οι μεγάλες εταιρείες. Γι αυτό δημιουργείται ένα παράλληλο ιδιωτικό δίκαιο υπέρτερο τόσο των εθνικών δικαίων, όσο και του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που σημαίνει κατάργηση όχι μόνο της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και αμφισβήτηση της κυριαρχίας αυτής της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που δείχνει την γεωπολιτική υποβάθμιση ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου, υπέρ της βορειαμερικάνικης ημιηπείρου και κατά της Ευρώπης, της Ρωσίας και γενικότερα της Ασίας.

Όλες αυτές οι εξελίξεις οδηγούν αναπόφευκτα στη μεγαλύτερη γεωπολιτική σύγκρουση της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα με το Σύμφωνο της Σαγκάης, με την Συνεργασία μεταξύ Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νοτιοαφρικανικής Ένωσης (BRICS) οργανώνουν την άμυνά τους απέναντι στα ηγεμονικά σχέδια των ΕΠΑ. Μάλιστα η Κίνα έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στη σύναψη του RCEP (Regional Comprehensive Economic Partnership, Σύμφωνου Συνολικής Περιφερειακής Οικονομικής Συνεργασίας), μεταξύ 16 ασιατικών χωρών, περιλαμβανομένης και της Ινδίας, που αναφέρεται στα 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Η έκταση και το βάθος της επιθετικότητας της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας, δηλαδή του κεφαλαίου, γιατί κεφάλαιο χωρίς ατομική και κρατική ιδιοκτησία[14] δεν μπορεί να υπάρξει, κατά των κοινωνιών γίνεται ευκολότερα κατανοητή με δυό παραδείγματα. Το ένα είναι αυτό της καπνοβιομηχανίας Philip Morris που στρέφεται κατά της κυβέρνησης της Ουρουγουάης, διεκδικώντας αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη επειδή η κυβέρνησή της στην προσπάθειά της να προστατέψει τη δημόσια υγεία, θέσπισε νόμο κατά του καπνίσματος. Το άλλο αναφέρεται στην προσφυγή της TransCanada, στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Χιούστον των ΕΠΑ, εναντίον της κυβέρνησης των ΕΠΑ, με το αιτιολογικό ότι με την απόφασή της να απορρίψει την αίτηση της TransCanada να της επιτραπεί να συνδέσει με τον αγωγό της Keystone XL την Αλμπέρτα του νοτιοδυτικού Καναδά με τα διυλιστήρια που βρίσκονται στην περιοχή του Κόλπου του Μεξικού παραβιάζονται η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA) και το Σύνταγμα των ΕΠΑ, και την απαίτησή της να αποζημιωθεί με 15 δισεκατομμύρια δολάρια για διαφυγόντα κέρδη, αν και η εταιρία έχει επενδύσει μόνο 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Όλα αυτά, όμως, που πηγάζουν από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και από τον έλεγχο της οικονομίας από μια κερδομανιακή μειοψηφία, καταγράφονται ως επικίνδυνη απομάκρυνση της οικονομίας από τις πραγματικές βιολογικές και πνευματικές-πολιτιστικές ανάγκες της κοινωνίας-ανθρωπότητας και αποδείχνουν ότι η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν έχει άλλη διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα πέρα από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και συνεπώς την υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όταν γνωρίζουμε ότι η τιμή λ. χ. ενός σύγχρονου βομβαρδιστικού αεροπλάνου, τύπου B-2 Spirit, ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 2,4 δις δολαρίων, ποσό που θα μπορούσε να σώσει εκατομμύρια παιδιά από τις μολυσματικές αρρώστιες, ότι η κατασκευή του καταστρέφει υλικά και πόρους που θα μπορούσαν να κάνουν εύφορη τη μισή Αφρική και ότι η χρησιμοποίησή του καταστρέφει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και πόρους τώρα, η απώλεια των οποίων θα οδηγήσει χιλιάδες ζωές στον πρόωρο θάνατο στο μέλλον, τότε δεν θα πρέπει να διερωτηθούμε για το τι θα μπορούσε να σημαίνει για την ανθρωπότητα το κόστος για ένα αεροπλανοφόρο, ακόμα και για τη χρησιμότητα και για το κόστος των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των στρατών;

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ότι όλες αυτές οι δυνάμεις καταστροφής, οι σκοταδιστικές θρησκείες και τοξικές εθνικιστικές, φασιστικές και ιμπεριαλιστικές ιδεολογίες δημιουργούνται για την προστασία της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας, γιατί αν δεν υπήρχε η ατομική ιδιοκτησία, η μισθωτή δουλεία, ο καπιταλισμός και ο ‘πολιτισμός του θανάτου’[15] και αν όλα ήταν κοινά, τίποτα από αυτά τα άχρηστα και επικίνδυνα για την εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν θα υπήρχε.
Γι αυτό η κοινωνικοποίηση της γης και των μέσων παραγωγής και η αμεσοδημοκρατική διαχείρισή τους σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, αποτελεί την αγνότερη και αποτελεσματικότερη υψηλού τοπικού, εθνικού και οικουμενικού πατριωτισμού κοινωνική παρέμβαση για τη διατήρηση των υλικών όρων ύπαρξης της ίδιας της κοινωνίας, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα γλυτώσει όλον αυτόν τον κοινωνικό πλούτο από τα χέρια των καπιταλιστών σφετεριστών του που επιδιώκουν την ολοκληρωτική απαλλοτρίωσή του και την απόλυτη προλεταριοποίηση, δηλαδή την απόλυτη αποξένωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, από τον τόπο τους και από το διαχρονικό συλλογικό-υπαρξιακό βιός τους.

Γι αυτό είναι ζωτικής σημασίας η ματαίωση αυτών των σχεδίων του αμερικανισμού, αλλά αυτό το έργο δεν είναι των άλλων. Είναι πρωταρχικά έργο του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μαζί των λαών της Ευρώπης, να ζωντανέψουν τις αγωνιστικές παραδόσεις τους και να ξαναμπούν στην πρωτοπορία των αγώνων της εργαζόμενης ανθρωπότητας για την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία. Βέβαια είναι αλήθεια ότι κάποιοι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, με πρωταγωνιστές το γερμανικό και το γαλλικό κεφάλαιο, διατυπώνουν, υπό την πίεση των λαών, κάποιες αντιρρήσεις για την υπογραφή αυτών των συμφωνιών, αλλά με γνώμονα τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Όμως οι Λαοί της Ευρώπης οφείλουν να ξεπεράσουν αυτή τη λογική της συναλλαγής και να ακολουθήσουν την διαχρονική στρατηγική τους για την κοινωνική ισότητα και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, για μια Ευρώπη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης κι του Πολιτισμού, για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς αφεντικά και παγκόσμιους ηγεμόνες.

Παραπομπές:

[1] Χατζημιχάλης Κωστής, Κρίση χρέους και υφαρπαγή γης, Εκδόσεις ΚΨΜ, Αθήνα 2014.

[2] «Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο διάστημα 2007-2012 από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα και κατά προτίμηση σε περιοχές όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική αλλά και η Ευρώπη, κυρίως στις πρώην χώρες του πρώην ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’», Χατζημιχάλης Κωστής, Η υφαρπαγή γης και ακινήτων στην Ελλάδα των Μνημονίων, http://www.toxwni.gr/xoni-apopsi/apopseis/item/8377-i-ifarpagi-gis-kai-akiniton-stin-ellada-ton-mnimonion

[3] Πρόσφατη έκθεση του Worldwatch Institute διαπιστώνει ότι, «πολυεθνικές εταιρείες αγοράζουν μεγάλες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης σε διάφορες χώρες του πλανήτη, γεγονός που αυξάνει τη συγκέντρωση της αγροτικής γης σε λιγότερα χέρια».

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[5] «Θα πρέπει να θεωρήσουμε ως μέρος του αμερικανικού συστήματος τον παγκόσμιο ιστό εξειδικευμένων οργανισμών, ιδιαίτερα τους ‘διεθνείς’ οικονομικούς οργανισμούς. Μπορεί να ειπωθεί ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα αντιπροσωπεύουν ‘παγκόσμια’ συμφέροντα  και τα συστατικά μέρη τους μπορεί να ερμηνευθεί ότι εκπροσωπούν όλον τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, όμως, σε αυτούς τους οργανισμούς κυριαρχεί σε πολύ μεγάλο βαθμό η Αμερική και η προέλευσή τους ανάγεται σε αμερικανική πρωτοβουλία, ιδιαίτερα στη συνδιάσκεψη του Μπρέττον Γούντς, το 1944», Brzezinski Zbigniew, Η μεγάλη Σκακιέρα, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1998, σελ. 59.

[6] Για μια εκτενέστερη ανάλυση, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[7] Brzezinski Zbigniew, Η Επιλογή. Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 223.

[8]  Brzezinski Zbigniew, Η μεγάλη Σκακιέρα, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1998, σελ. 78.

[9] «Η Αμερική στέκεται στο κέντρο ενός διαπλεκόμενου σύμπαντος, στο οποίο, στο οποίο η εξουσία ασκείται μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις, διάλογο, διάχυση και αναζήτηση τυπικής συναίνεσης, ακόμα και αν αυτή η εξουσία απορρέει από μια μόνο πηγή, συγκεκριμένα την Ουάσιγκτον», ό. π., σελ. 59.

[10] «TPP σημαίνει πως η Αμερική θα γράψει τους κανόνες του παιχνιδιού στον 21ο αιώνα, αν δεν εγκρίνουμε αυτή τη συμφωνία, αν η Αμερική δεν γράψει αυτούς τους κανόνες, τότε χώρες όπως η Κίνα θα το κάνουν», δηλώνει απερίφραστα ο ‘Λευκός Οίκος’ και ο ‘πλανητάρχης’ Barak Hussein Obama

[11]«Δικαστήρια, στα οποία μόνο επιχειρήσεις και οι πλούσιοι ιδιώτες έχουν πρόσβαση, βάσει του ουσιαστικού δικαίου, το οποίο προστατεύει μόνο τα δικαιώματα ιδιοκτησίας τους και τις προσδοκίες κέρδους», λέει η συνεργάτιδα του NGO Corporate Europe Observatory, (ΜΚΟ Ευρωπαϊκού Εταιρικού Παρατηρίου), Eberhardt Pia, Investorenschutz. Die Perversion eines Systems. TTIP wird Klage-Welle gegen Staaten in Europa auslösen, (Προστασία επενδυτών. Η διαστροφή ενός συστήματος. Η Διατλαντική Εμπορική, Επενδυτική, Συνεργασία) προκαλεί κύμα αγωγών κατά κυβερνήσεων στην Ευρώπη), Συνέντευξη στο Περιοδικό: Deutsche Wirtschafts Nachrichten, 20.02.16.

[12] Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιάτσικο-καπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος 21/Δεκέμβρης 2010.

[13] «Μελέτες έχουν δείξει πως θα υπάρχουν και νικητές και ηττημένοι από την ΤΤΙΡ, όπως συμβαίνει με κάθε εμπορική συμφωνία. Το πρόβλημα είναι πως οι νικητές θα είναι οι μεγάλες πολυεθνικές, που θα δουν τα κέρδη τους να αυξάνονται ως αποτέλεσμα της ΤΤΙΡ, και χαμένοι θα είναι ο απλός κόσμος της εργασίας, η κοινωνία και το περιβάλλον», Χίλαρι Τζον, ΤΤΙP. Το “διατλαντικό Μνημόνιο”, συνέντευξη στην Αναστασία Γιάμαλη, ΑΥΓΗ, 22.06.2015

[14] Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι τόσο μια εμπράγματη σχέση όσο είναι μια κοινωνική σχέση στα πλαίσια της οποίας κάποιοι λίγοι αποκλείουν, με την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, κάποιους άλλους, τους πολλούς, από την χρήση της κοινής κληρονομιάς και του κοινωνικά δημιουργημένου πλούτου, με αποτέλεσμα οι μεν λίγοι να πλουτίζουν, οι δε πολλοί να μεταβάλλονται σε πένοντα υποζύγια της εξουσίας των ατομικών ιδιοκτητών.

[15] «Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου», Rifkin Jeremy, Το ευρωπαϊκό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 602-603.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/diatlantikes-symfonies-doyreioi-ippoi-toy-amerikanismoy

Η αρπαγή και «κατοχή» των σπόρων από τις πολυεθνικές

«Κάθε πρόοδος δεν είναι μόνο πρόοδος στην τέχνη της καταλήστευσης του εργάτη αλλά ταυτόχρονα και στην τέχνη της καταλήστευσης του εδάφους, κάθε πρόοδος στην αύξηση της ευφορίας του είναι ταυτόχρονα πρόοδος στην καταστροφή των διαρκών πηγών της ευφορίας του.

Γι’ αυτό η καπιταλιστική παραγωγή αναπτύσσει την τεχνική και τον συνδυασμό της κοινωνικής διαδικασίας παραγωγής μόνο υπονομεύοντας ταυτόχρονα τις πηγές κάθε πλούτου: τη γη και τον εργάτη» (Κ. Μαρξ). 

Γράφει ο Γιώργος Κάργας*

Στην περίοδο της κρίσης, είναι προφανές ότι ανεβαίνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στα διάφορα ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα και όσον αφορά τις αιτίες της αλλά και τους δρόμους και τρόπους ξεπεράσματός της. Ειδικά στην αγροτική παραγωγή ξεχωρίζουν ορισμένα βασικά ζητήματα με κεντρικό το θέμα της τεχνολογίας. Από την πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής όσο και από την πλευρά διάφορων “οικολογιζόντων”,  η τεχνολογία κατανοείται σαν ένας εξωγενής παράγοντας και κοινωνικά ουδέτερος.

Σύμφωνα με την “κυρίαρχη άποψη”  αν η νέα τεχνολογία   εισαχθεί στην παραγωγή θα επιλύσει σημαντικά προβλήματα, ενώ  σύμφωνα με τους “οικολογίζοντες” εάν δεν εισαχθεί πάλι θα έχουμε οφέλη.

Οι απόψεις αυτές υποβαθμίζουν την σημασία των σχέσεων παραγωγής και κατανομής και το γεγονός ότι οι τεχνολογικές αλλαγές βοήθησαν την στενή διαπλοκή, σύμπλευση  και διασύνδεση του αγροτικού τομέα με τις βιομηχανίες εισροών και μεταποίησης στα πλαίσια του “αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος”. Το είδος των τεχνολογικών αλλαγών οι οποίες προωθούνται μέσα στα πλαίσια αυτού του συμπλέγματος συνεπάγονται κέρδη για τις κυρίαρχες μερίδες και εκμετάλλευση, φτώχεια για τους μικροαγρότες σε επίπεδο χώρας, αλλά και παγκόσμια. Επίσης, εξασφαλίζουν μεγαλύτερη πειθάρχηση και εκμετάλλευση των εργαζόμενων αγροτών. Οι τεχνολογικές αλλαγές δεν μπορούν επομένως να θεωρηθούν κοινωνικά ουδέτερες.

 –

Η εκμηχάνιση της αγροτικής παραγωγής σε παγκόσμιο επίπεδο (τρακτέρ,   μηχανές, συστήματα άρδευσης, χρήση λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων και  πολλαπλασιαστικού υλικού, οδήγησαν σε μια εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας, δημιουργώντας παράλληλα τεράστια προβλήματα στο περιβάλλον και την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Τέτοια προβλήματα είναι η μόλυνση των επιφανειακών και των υπόγειων νερών, η υποβάθμιση και η ερημοποίηση παραγωγικών εδαφών, η εξάντληση των υπόγειων υδροφόρων, η μείωση της βιοποικιλότητας, η εμφάνιση καινούργιων εχθρών και ασθενειών των φυτών και των ζώων και άλλα.

Ένα καινούργιο δεδομένο το οποίο έχει προκαλέσει επαναστατικές αλλαγές στην γεωργία είναι ο συνδυασμός βιολογίας, γενετικής  και ηλεκτρονικής. Τα προϊόντα αυτού του συνδυασμού είναι πολλές φορές γενετικά μεταλλαγμένα με άγνωστη συνήθως την συμπεριφορά τους στις πραγματικές συνθήκες. Οι ίδιες οι πολυεθνικές που παρήγαγαν τα χημικά προϊόντα των οποίων η χρήση δημιούργησε τα γνωστά προβλήματα, αξιοποιούν αυτά τα προβλήματα για την προώθηση νέων προϊόντων που θα τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Η κρυμμένη ταξικότητα της τεχνολογίας

 

 –

Μια άλλη διαδικασία η οποία είναι αξιοσημείωτη και σχετίζεται με τις τεχνολογικές εξελίξεις, την βιοτεχνολογία και την κυριαρχία των πολυεθνικών,  είναι η μετατροπή του σπόρου από κοινό πλουτοπαραγωγικό πόρο ελεγχόμενο και παραγόμενο από τον αγρότη σε άμεσα ελεγχόμενο από το κεφάλαιο. 

Η κυριαρχία αυτού του φαινομένου σε συνάρτηση με την καταστροφή της γενετικής ποικιλότητας λόγω της μονοκαλλιέργειας που έχει επιβληθεί έχει σαν άμεση συνέπεια τον μονοπωλιακό έλεγχο πάνω στις νέες ποικιλίες και τα υβρίδια. Τα εργαστήρια ψάχνουν να βρουν καινούργια φυτά ανθεκτικά στα παρασιτοκτόνα και τα εντομοκτόνα που παράγουν τα ίδια αυτά εργαστήρια. 20-30 πολυεθνικές ελέγχουν ένα τρίτο των επεξεργασμένων τροφίμων, ελάχιστες ελέγχουν το 75% του διεθνούς εμπορίου σιτηρών, 6 κατέχουν το 75% της παγκόσμιας αγοράς φυτοπροστατευτικών προϊόντων,  ελέγχουν τις μισές πωλήσεις της παγκόσμιας παραγωγής μπανανών ενώ η Monsanto από μόνη της ελέγχει ουσιαστικά την παγκόσμια αγορά μεταλλαγμένων σπόρων.

Δεν ήταν τυχαία η απαίτηση των Η.Π.Α την δεκαετία του 90 για την ενσωμάτωση στις συμφωνίες για το παγκόσμιο εμπόριο της ειδικότερης συμφωνίας με το όνομα  T.R.I.P.S,  για την κατοχύρωση των ιδιοκτησιακών  και πνευματικών δικαιωμάτων πάνω σ’ όλο το νέο γενετικό υλικό. Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με την σημερινή κρίση έχει οδηγήσει στην υπερχρέωση και την φτώχια εκατομμύρια λαούς του λεγόμενου τρίτου κόσμου.

 –

Οι εξεγέρσεις πεινασμένων τα προηγούμενα δύο χρόνια σχετίζονται άμεσα με το φαινόμενο πλήρους ελέγχου των σπόρων και του γενετικού υλικού από τις πολυεθνικές. Ο έλεγχος αυτός μπορεί άνετα να οδηγήσει σε πείνα λαούς εάν το θελήσουν οι πολυεθνικές. Έχει γραφτεί και δεν είναι ακραίο ότι καμία επανάσταση δεν μπορεί να επιζήσει σήμερα γιατί άνετα μπορούν να την οδηγήσουν στον λιμό αν δεν λύσει σύντομα το πρόβλημα του γενετικού υλικού.

 –

Η τεχνολογία πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένας ενδογενής και μη ουδέτερος παράγοντας της αναπτυξιακής διαδικασίας. Σκοπός πρέπει να πρέπει να είναι η δημιουργία και η εφαρμογή μιας τεχνολογίας η οποία θα διασφαλίζει και θα βελτιώνει την συλλογική και συνεταιριστική απασχόληση των αγροτών, θα εξασφαλίζει επαρκή και ποιοτικά προϊόντα για τη θρέψη των εργαζόμενων και ταυτόχρονα θα προστατεύει το περιβάλλον.   

 –

Παρόλα αυτά όμως οι κυρίαρχοι κύκλοι, οι διεθνείς οργανισμοί και ειδικά η ΕΕ προσπαθούν να μας πείσουν και υποστηρίζουν ότι το κυρίαρχο πρότυπο ανάπτυξης του αγροτικού τομέα είναι το μόνο ρεαλιστικό και επιστημονικά εδραιωμένο. Επανέρχεται δηλαδή και σ’ αυτή την περίπτωση η γνωστήιδεολογική τρομοκρατία των μονόδρομων. Έχει λοιπόν μεγάλη αξία στο πλαίσιο διατύπωσης μιας αντικαπιταλιστικής λογικής και παρέμβασης στα ζητήματα της αγροτικής παραγωγής, των τροφίμων και του περιβάλλοντος η προσπάθεια εξέτασης σε βάθος αυτού που προβάλλεται ως “μονόδρομος” δηλαδή η ζωή εντός ευρώ, ΕΕ και καπιταλισμού.

Μεθοδολογικά θα εξετάσουμε την περίπτωση των δύο επαναστάσεων, της λεγόμενης “πράσινης επανάστασης (ΠΕ)” και της πιο πρόσφατης της βιοτεχνολογικής  που συντελέστηκαν στα πλαίσια αυτού του “μονόδρομου”.

Η “πράσινη επανάσταση’’ (ΠΕ)

 

Η πολιτική της Π.Ε εμφανίστηκε και προωθήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και παρουσιάστηκε  σαν μια προσπάθεια καταπολέμησης της φτώχιας και της πείνας ιδιαίτερα στο λεγόμενο τρίτο κόσμο. Το κέντρο βάρους της ΠΕ σύμφωνα με τους υποστηριχτές της έπεφτε στην εφαρμογή νέων τεχνολογιών  τέτοιων όπως η χρήση βελτιωμένων σπόρων και ποικιλιών, η χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων και η εκτεταμένη εκμηχάνιση κυρίως στην επεξεργασία των εδαφών και στην συλλογή των καλλιεργειών. Επίσης περιελάμβανε εφαρμογή αρδευτικών συστημάτων, δημιουργία φραγμάτων , εκτροπές ποταμών και άλλα.

 –

Η αποδοχή της ΠΕ βέβαια σαν ένα πρότυπο μόνο τεχνολογικής ανάπτυξης  είναι περιοριστική στην κατανόηση του χαρακτήρα της και των επιπτώσεών της στον άνθρωπο και το περιβάλλον και οδηγεί σε μια αταξική και επιφανειακή αντιμετώπιση των τεχνολογικών αλλαγών που περιελάμβανε. Η ΠΕ ήταν ουσιαστικά μια προσπάθεια “βίαιης” επέκτασης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην γεωργική παραγωγή  όχι μόνο στον τρίτο κόσμο αλλά και στο πρώτο και η προσπάθεια υπαγωγής της στις ανάγκες των κυρίαρχων μερίδων του πολυεθνικού κεφάλαιου, χωρών και κρατών. Σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή έπαιξαν διάφοροι υπερεθνικοί οργανισμοί όπως η Διεθνής τράπεζα, το ΔΝΤ, ο ΟΗΕ και η ΕΕ οι οποίοι χρηματοδοτούσαν και χρηματοδοτούν  την προώθηση  των ανάλογων πολιτικών ανεξάρτητα πως κάθε φορά τις παρουσίαζαν.

Τα 30-40 χρόνια από την εφαρμογή της μπορούν εύκολα να επιβεβαιώσουν αυτά τα συμπεράσματα. Εκατομμύρια αγρότες πετάχτηκαν έξω από την γεωργική δραστηριότητα, οι σχέσεις παραγωγής μετασχηματίστηκαν μαζικά σε παγκόσμιο επίπεδο, η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής προχώρησαν με γεωμετρική πρόοδο και η γεωργία ενσωματώθηκε οργανικά στις ανάγκες της βιομηχανίας εισροών και τροφίμων.

 –

Παράλληλα,  οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από την προώθηση της ΠΕ ήταν ιδιαίτερα οδυνηρές. Η χρήση των μονοκαλλιεργειών που πολλοί, μάλλον δικαιολογημένα, αποκάλεσαν “γεωργικό φορντισμό” οδήγησαν στην μείωση της βιοποικιλότητας, στην εξάντληση των θρεπτικών στοιχείων των εδαφών, στην εμφάνιση νέων και πιο δύσκολων στην καταπολέμηση ασθενειών.  Το φαινόμενο αυτό οδήγησε στην χρήση πιο αυξημένων ποσοτήτων φυτοφαρμάκων με ότι αυτό συνεπάγεται στο περιβάλλον και στην ποιότητα των τροφίμων. Οι εκτροπές ποταμών και η δημιουργία φραγμάτων με κριτήριο την επίτευξη  “ανταγωνιστικής γεωργίας”, οδήγησαν σε τεράστια οικολογικά εγκλήματα. Οι αυξημένες απαιτήσεις σε νερό των νέων καλλιεργειών είχε σαν αποτέλεσμα την εξάντληση των υπόγειων υδροφόρων οριζόντων και την εισβολή της θάλασσας ειδικά στις παράκτιες περιοχές. Το φαινόμενο της υφαλμύρωσης των υπόγειων νερών είναι ιδιαίτερα έντονο στις μεσογειακές χώρες. Στην χώρα μας όλες σχεδόν οι παράκτιες περιοχές αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό.

 –

Η περίπτωση της χρήσης των βελτιωμένων σπόρων χρειάζεται ειδική μνεία διότι αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα όπλα  των υποστηριχτών της ΠΕ. Κατ’ αρχάς πρέπει να αναφέρουμε ότι οι σπόροι αυτοί δεν είναι σπόροι υψηλών αποδόσεων αλλά σπόροι “υψηλής ανταπόκρισης”. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι  η αυξημένη απόδοσή τους εξαρτάται από την αυξημένη εισροή λιπασμάτων, φαρμάκων και νερού. Έτσι λοιπόν πολλά από τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν άμεση σχέση με την χρήση αυτών των σπόρων. Επίσης η καθιέρωση τους οδήγησε στην μετατροπή του γενετικού υλικού από κοινό πλουτοπαραγωγικό πόρο σε εμπόρευμα και την μετατροπή τους σε ατομική ιδιοκτησία των πολυεθνικών.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν τα υβρίδια καλαμποκιού τα οποία έχουν καθιερωθεί παγκοσμίως. Η προώθηση των υβριδίων είναι άμεση επιλογή των πολυεθνικών διότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο μία φορά για να δώσουν  αυξημένες αποδόσεις υπό την προϋπόθεση χορήγησης αυξημένων λιπασμάτων, νερών κ.λ.π..

Οι αγρότες λοιπόν είναι υποχρεωμένοι κάθε χρόνο να αγοράζουν αυτούς τους σπόρους από τις πολυεθνικές για να καλλιεργήσουν.

Έτσι οι πολυεθνικές προωθούν μια τεχνολογία που τους επιφέρει κέρδη και ταυτόχρονα η χρησιμοποίησή της δημιουργεί τεράστια κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Πολλές περιοχές του πλανήτη αποτελούν μνημεία του τι δημιούργησε η προώθηση του συγκεκριμένου μοντέλου γεωργικής παραγωγής π.χ Παντζάμπ στην Ινδία, περιοχές της Αφρικής ή στην Λ. Αμερική. Επίσης ανάλογες καταστάσεις έχουμε και στις πρώην “σοσιαλιστικές χώρες” οι οποίες στην πράξη υιοθέτησαν αυτό το μοντέλο. Από τα παραπάνω νομίζουμε ότι αποδεικνύεται ότι η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη και αταξική και το περιεχόμενό, η κατεύθυνση της εξαρτώνται από τις επιλογές των κυρίαρχων κύκλων και βέβαια επιφέρει κέρδη γι’ αυτούς και οξύνει τα προβλήματα της πλειοψηφίας των αγροτών και του περιβάλλοντος στο πλανήτη.

Η ‘’βιοτεχνολογική επανάσταση’’

 

–

Η προώθηση της “βιοτεχνολογικής επανάστασης” και των εφαρμογών της, η οποία γίνεται στο όνομα της καταπολέμησης της πείνας και της προστασίας του περιβάλλοντος αποτελούν μια ισχυρή απόδειξη της χρεωκοπίας της ΠΕ η οποία εφαρμόστηκε στο όνομα ακριβώς αυτών των δύο παραγόντων τα οποία όχι μόνο δεν έλυσε αλλά όξυνε.

Όμως η βιοτεχνολογική επανάσταση υπό τις κρατούσες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές  σχέσεις θα οδηγήσει σ’ έναν παροξυσμό και θα γενικεύσει όλα τα προβλήματα και τις αντιθέσεις που δημιουργήθηκαν την προηγούμενη περίοδο.

Τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα- σκουπίδια αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Οι τάσεις είναι ήδη ορατές. Μερικές ποικιλίες γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων θα κυριαρχούν στον πλανήτη οι οποίες θα βρίσκονται στα χέρια 5-6 πολυεθνικών. Το γενετικό υλικό για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μαζικά θα έχει γίνει ατομική ιδιοκτησία. Η μονοκαλλιέργεια θα γενικευτεί. Το γενετικό απόθεμα και η βιοποικιλότητα θα μειωθούν σε απελπιστικό βαθμό. 

Η πιθανότητα εμφάνισης νέων πιο ανθεκτικών ασθενειών είναι πολύ πιο μεγάλη. Τα προβλήματα του περιβάλλοντος με την καλλιέργεια γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων θα πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις. Το σπάσιμο των γενετικών συνόρων όπου γόνοι ζωϊκών οργανισμών μεταφέρονται σε φυτά και αντιστρόφως θα δημιουργήσει μια γενετική βαβέλ με απροσδιόριστες συνέπειες για την ποιότητα των τροφίμων και το περιβάλλον. 

 –

Στα πλαίσια λοιπόν της γενικότερης κρίσης του συστήματος απόσπασης υπεραξίας, οι απαιτήσεις για αύξηση του ποσοστού κέρδους των πολυεθνικών εταιρειών είναι προφανές ότι μετατρέπουν το φυσικό, οικολογικό και γενετικό περιβάλλον σε χρυσή εφεδρεία σε νέα ενδοχώρα για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής αξιοποιώντας τις κατακτήσεις της βιοτεχνολογίας.  

Τεχνοφοβία ενάντια στην τεχνοκρατία;

Είναι προφανές ότι τα προβλήματα αυτά δημιούργησαν την προηγούμενη περίοδο και θα δημιουργήσουν ακόμα περισσότερο τώρα μια αυθόρμητη αντίδραση απέναντι στον καταστροφικό για τον άνθρωπο και το περιβάλλον “παραγωγισμό” την αστικής τάξης και του υποταγμένου εργατικού κινήματος. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις η αντίδραση αυτή υποβαθμίζει το ζήτημα της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής και αντιπαραθέτει απέναντι στην “τεχνολογική αισιοδοξία” της αστικής τάξης την “τεχνολογική απαισιοδοξία” και την άρνηση της ταξικής πάλης στο ζήτημα των παραγωγικών δυνάμεων.

 –

Οι δυνάμεις που συγκρούονται σήμερα, ως προς την σχέση ανθρώπου –φύσης δεν είναι απ’ την μια η οικολογικά και βιοτεχνολογικά αναίσθητη, ανάλγητη, εκμεταλλευτική και καταστροφική λογική της αγοράς, της “ανάπτυξης”, της αποθέωσης της βιομηχανίας και των παραγωγικών δυνάμεων και απ’ την άλλη η κοινωνική και πολιτική “συμμαχία” της οικολογίας και του σεβασμού της φύσης. Αλλά είναι,  απ’ την μια μεριά οι δυνάμεις, οι σχέσεις και η πολιτική διαχείριση της φύσης, του περιβάλλοντος, της βιοτεχνολογίας στα πλαίσια της μέγιστης καπιταλιστικής κερδοφορίας, στα πλαίσια των αναγκών, των αγαθών και των αξιών που αυτή γεννά, με κύριο ζητούμενο την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων και της φύσης.

Και απ’ την άλλη είναι η τάση χειραφέτησης των εργαζόμενων στην αγροτική παραγωγή και γενικά, η διεκδίκηση της κυριαρχίας των αναπτυσσομένων αναγκών τους και των αξιών χρήσης που αυτές απαιτούν πάνω στην καπιταλιστική παραγωγή, τις ανταλλακτικές αξίες της, την επιστημονική και την τεχνική κατεύθυνση που αυτή επιβάλλει. 

• Πανεπιστημιακός (Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών)

inred.gr

Στο επίκεντρο το περιεχόμενο των διατλαντικών συμφωνιών

Δανάη Ψωμοπούλου

Την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η δεύτερη συνεδρίαση της Ειδικής Επιτροπής για τη διερεύνηση του περιεχομένου και των συνθηκών σύναψης των διατλαντικών συμφωνιών εμπορίου μεταξύ Ε.Ε., ΗΠΑ και Καναδά. Προσκεκλημένοι ήταν οι Έλληνες ευρωβουλευτές, οι οποίοι ενημέρωσαν την επιτροπή για την πορεία των διαπραγματεύσεων των διατλαντικών εμπορικών συμφωνιών σε επίπεδο Ε.Ε. Ποια η σημασία της ίδρυσης αυτής της Επιτροπής και ποιοι οι στόχοι της; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ασφάλεια τροφίμων, προστασία περιβάλλοντος, απελευθέρωση υπηρεσιών, εργασιακές σχέσεις, επίλυση διαφορών μεταξύ επενδυτών – κράτους είναι ορισμένα μόνο από τα ζητήματα, που άπτονται των εν λόγω συμφωνιών. Οι διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες TTIP, CETA και TISA είναι εμπορικές συμφωνίες «νέας γενεάς», που δεν ρυθμίζουν απλώς δασμολογικά θέματα, αλλά αγγίζουν μια πληθώρα ζητημάτων, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, ενώ δυνητικά μπορούν να ρυθμίζουν την άσκηση δημόσιας πολιτικής σε επίπεδο εθνικού κράτους.

Οι διαπραγματεύσεις ολοκληρώνονται

Οι προαναφερθείσες συμφωνίες βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια υλοποίησης, με την CETA, την εμπορική συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά, να προηγείται χρονικά, καθώς βρίσκεται στο τελικό στάδιο πριν από την προσωρινή εφαρμογή της. Οι διαπραγματεύσεις για την εν λόγω συμφωνία ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2009. Ακολούθησαν 11 γύροι διαπραγματεύσεων, με τον τελευταίο γύρο να πραγματοποιείται τον Οκτώβριο του 2011. Μέχρι τότε είχε επιτευχθεί συμφωνία στο 90% των θεμάτων, ενώ οι διαφωνίες για το εναπομείναν 10% επιλύθηκαν τον Οκτώβριο του 2013 με πολιτική παρέμβαση. Μετά τους πολιτικούς κλυδωνισμούς που ακολούθησαν το βρετανικό δημοψήφισμα και το Brexit στις 5 Ιουνίου, η Επίτροπος Εμπορίου Σεσίλια Μάλμστρομ ανακοίνωσε, σε προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου, ότι η Κομισιόν πρότεινε να θεωρηθεί η CETA συμφωνία μεικτής και όχι αποκλειστικής αρμοδιότητας, που σημαίνει ότι πρέπει να περάσει από τα εθνικά Κοινοβούλια και να μην αποτελεί αντικείμενο χειρισμού αποκλειστικά της Κομισιόν, όπως συνέβαινε μέχρι τότε. Εκκρεμεί, ωστόσο, το ζήτημα της προσωρινής εφαρμογής της συμφωνίας, ζήτημα το οποίο πιθανολογείται ότι θα αποφασιστεί από το Συμβούλιο Υπουργών που θα συνέλθει στις 18 Οκτωβρίου.

Η ΤΙSA, η οποία αφορά στην απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών και την οποία διαπραγματεύονται εκτός από την Ε.Ε. και τις Η.Π.Α. και άλλοι 22 εταίροι βρίσκεται σε φάση αυξημένης συναίνεσης. Μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί στην δημοσιότητα κανένα από τα κεφάλαια της συμφωνίας, καθώς οι διαπραγματεύσεις διέπονται από άκρα μυστικότητα.

Η γνωστότερη από τις τρεις συμφωνίες, η ΤΤΙΡ, διμερής εμπορική συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Η.Π.Α., βρίσκεται σε πρωιμότερο στάδιο διαπραγμάτευσης, καθώς οι διαδικασίες εξελίσσονται βραδύτερα, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν το αρχικό χρονοδιάγραμμα, το οποίο προέβλεπε υπογραφή της συμφωνίας μέχρι το τέλος του 2016. Επισημαίνεται σχετικά η βαρυσήμαντη δήλωση του γερμανού αντικαγκελαρίου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ την Κυριακή 28 Αυγούστου ότι οι συνομιλίες για την ΤΤΙΡ έχουν ντε φάκτο αποτύχει.

Η συσταθείσα επιτροπή της Βουλής

Εν όψει της διαφαινόμενης δυστοκίας στο ζήτημα της ΤΤΙΡ, η Βουλή των Ελλήνων προχώρησε έγκαιρα στην πρωτοβουλία σύστασης Ειδική Επιτροπής η οποία θα διερευνά το περιεχόμενο των συμφωνιών και θα συμβάλλει στο άνοιγμα ενός δημόσιου διαλόγου επί του ζητήματος. Η δημιουργία της επιτροπής ανακοινώθηκε στις 3 Ιουνίου, σε συνάντηση του Προέδρου της Βουλής κ. Νίκου Βούτση με αντιπροσωπεία του Ελληνικού Γραφείου της Greenpeace.

Τα μέλη της Επιτροπής επιλέχθηκαν με κριτήριο την εξειδίκευση τους στα επιστημονικά πεδία που άπτονται των εμπορικών συμφωνιών. Συγκεκριμένα, μέλη της είναι οι Πρόεδροι των Διαρκών Επιτροπών, εμπειρογνώμονες από συναφή Υπουργεία, βουλευτές με εμπειρία στη σύναψη εμπορικών συμφωνιών και στις διαδικασίες σε επίπεδο Ε.Ε., καθώς και μέλη από την επιστημονική υπηρεσία της Βουλής. Συμμετέχουν επίσης οι βουλευτές που έχουν οριστεί να λαμβάνουν γνώση των διαβαθμισμένων εγγράφων, που βρίσκονται σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του Υπουργείου Εξωτερικών, στην οποία η πρόσβαση επιτρέπεται με μόνο βοήθημα μολύβι και χαρτί, χωρίς συσκευές ηλεκτρονικής καταγραφής. Η Επιτροπή, επιπλέον, βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών με έργο επί του συγκεκριμένου αντικειμένου.

Στην πρώτη συνεδρίαση της Ειδικής Επιτροπής, που πραγματοποιήθηκε την 1η Αυγούστου με αυξημένη συμμετοχή, τοποθετήθηκαν ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Βαγγέλης Αποστόλου και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομίας Ανάπτυξης και Τουρισμού, κ. Ηλίας Ξανθάκος, οι οποίοι τόνισαν την ανάγκη για περισσότερη διαφάνεια στις διαπραγματεύσεις, με τον κ. Αποστόλου να καταθέτει την ανησυχία του για ανεπαρκή προστασία των Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ), δεδομένου ότι οι εταίροι τόσο της CEΤΑ όσο και της ΤΤΙΡ δεν φαίνονται διατεθειμένοι να συμπεριλάβουν στη συμφωνία τα ελληνικά αιτήματα αναφορικά με την πλήρη καταγραφή των εμπορικών χρηστών με προστατευόμενες ονομασίες και την ανάγκη όλα τα προϊόντα, που δεν πληρούν τα κριτήρια, να πρέπει να φέρουν διαφορετικό όνομα, προκειμένου το ενδιαφερόμενο κράτος να μην πλήττεται από την απώλεια σημαντικών εσόδων ως συνέπεια του ανεξέλεγκτου εμπορίου.

Τα περισσότερα από τα μέλη που τοποθετήθηκαν επεσήμαναν δυσκολία κατανόησης σε βάθους τόσο του περιεχομένου των συμφωνιών όσο και της παρακολούθησης των εξελίξεων, ως αποτέλεσμα της πολύπλευρης φύσης αντικειμένου αλλά και της μυστικότητας υπό την οποία διεξάγονται οι συνομιλίες.

Στόχος ο μεικτός χαρακτήρας

Ήδη η πρώτη συνεδρίαση κατέδειξε ως βασική προτεραιότητα των μελών της Επιτροπής την έκδοση γνωμοδότησης σχετικά με το μεικτό χαρακτήρα των συμφωνιών, με χρονικό ορίζοντα τον ερχόμενο Οκτώβρη, ώστε να προληφθούν οι εξελίξεις σε επίπεδο Ε.Ε, εν προκειμένω η συνεδρίαση του Συμβουλίου των Υπουργών της 18ης Οκτωβρίου. Βάσει των ανωτέρω, αποφασίστηκε να προσκληθούν στην δεύτερη συνεδρίαση της Επιτροπής οι Έλληνες Ευρωβουλευτές, προκειμένου να ενημερώσουν σχετικά με την πορεία των διαπραγματεύσεων. Καθώς θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική η διασύνδεση της Επιτροπής με αντίστοιχες κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες σε επίπεδο Ε.Ε., ο κ. Πρόεδρος της Βουλής ζήτησε την συνεργασία των εθνικών Κοινοβουλίων των κρατών – μελών επί του συγκεκριμένου ζητήματος, αποστέλλοντας επιστολή προς τους Προέδρους των Εθνικών Κοινοβουλίων στις 5 Αυγούστου.

Το θέμα των διατλαντικών εμπορικών συμφωνιών έχει απασχολήσει τα Κοινοβούλια και των υπολοίπων κρατών-μελών, είτε σε επίπεδο Ολομέλειας, είτε σε επίπεδο αρμόδιων Επιτροπών. Πιο συγκεκριμένα, η Βουλή των Αντιπροσώπων του Λουξεμβούργου εξέδωσε στις 7 Ιουνίου ψήφισμα με αποδέκτη την κυβέρνηση της χώρας, με το οποίο ζητείται η συμφωνία ΤΤΙΡ να μην εφαρμοστεί πριν περάσει από το Ευρωκοινοβούλιο. Αντίστοιχα, το ουγγρικό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα, όπου κρίνεται απαραίτητο κάθε κράτος – μέλος να εφαρμόσει οποιαδήποτε διαδικασία επικύρωσης κατά τρόπο συνεπή προς τα συνταγματικά εργαλεία του, και ότι οι συμβάσεις δεν θα πρέπει να τίθενται σε εφαρμογή πριν επικυρωθούν από όλα τα κράτη – μέλη. Εξάλλου και η γερμανική Βουλή σκοπεύει να εκδώσει ψήφισμα για την CETA στα μέσα Σεπτέμβρη.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι η πρωτοβουλία της ελληνικής Βουλής να συστήσει Ειδική Επιτροπή κατατάσσει την χώρα μας στους πρωτοπόρους στη διερεύνηση του περιεχομένου και των συνθηκών σύναψης των διατλαντικών συμφωνιών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

 

Σχετικά:

Ο απόλυτος εφιάλτης των συμφωνιών TTIP, CETA, TiSA και TPP που καταργούν τη Δημοκρατία και φέρνουν τη νέα Φεουδαρχία των πολυεθνικών

Πηγή:

http://epohi.gr/sto-epikentro-to-periexomeno-twn-symfwniwn/

Ο Κούλης είναι τελείως μπερδεμένος ... η μήπως όχι;

globinfo freexchange

Σε χθεσινή του δήλωση, ο αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, μίλησε περί μεταρρυθμίσεων. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συγκεκριμένη δήλωση προκειμένου να διαπιστώσει κανείς ορισμένα πράγματα. Όπως είπε:

“Δυστυχώς, αυτή η δομική αντιπολίτευση, η οποία εκφράστηκε σε απόλυτο βαθμό από το κόμμα το οποίο μας κυβερνά σήμερα, είχε ως αποτέλεσμα την ίδια την ενοχοποίηση της έννοιας των μεταρρυθμίσεων, την οποία σήμερα καλούμαστε να υλοποιήσουμε. Δυστυχώς, στη συνείδηση του μέσου Έλληνα πολίτη, η μεταρρύθμιση ταυτίζεται με τη λιτότητα, με τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Μεταρρύθμιση όμως, εξ ορισμού, δεν σημαίνει λιτότητα. Μεταρρύθμιση, είναι ένα άλμα προς τα μπρος. Δεν σημαίνει απλά προσαρμογή στην πραγματικότητα, αλλά ένας διάλογος για το μέλλον, ένας διάλογος για το ίδιο το μέλλον της χώρας. Και μόνο αυτή η κουλτούρα μπορεί πραγματικά να μας οδηγήσει προς τα μπρος.”

Στην παραπάνω δήλωση, στις λίγες αυτές γραμμές, μπορεί κανείς να διακρίνει τουλάχιστον μία τεράστια παρανόηση και μία τεράστια αντίφαση.

Η τεράστια παρανόηση, έγκειται στο γεγονός ότι η έννοια των μεταρρυθμίσεων δεν ενοχοποιήθηκε, όπως είπε, αλλά διαστρεβλώθηκε πλήρως, σχεδόν κακοποιήθηκε. Και δεν διαστρεβλώθηκε από καμία αντιπολίτευση, αλλά από τους ίδιους τους εκπροσώπους της Τρόικας των δανειστών, οι οποίοι εδώ και έξι χρόνια, κάτω από την ταμπέλα των "μεταρρυθμίσεων" εφάρμοσαν το πιο βάρβαρο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, για πρώτη φορά σε μια ανεπτυγμένη οικονομική ζώνη.

Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στις δηλώσεις τους, οι οποίες επαναλαμβάνονται μονότονα, ακόμα και σήμερα. Από τον Σόιμπλε, τον Ντράγκι, τον Ντάισελμπλουμ, τον Μοσκοβισί, μέχρι την Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά ακόμα και τον Αμερικανό υπουργό οικονομικών Τζακ Λιου, όλοι, σε ελαφρώς διαφορετικές αποχρώσεις, περνάνε το ίδιο μήνυμα: η Ελλάδα έκανε σημαντικά βήματα, αλλά χρειάζονται και άλλες μεταρρυθμίσεις.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φωστήρας για να καταλάβει ότι όταν μιλούν για "μεταρρυθμίσεις", εννοούν νέες περικοπές μισθών-συντάξεων, ακόμη μεγαλύτερη απορρύθμιση στα εργασιακά, διάλυση του κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Γιατί απλά, αυτά επέβαλλαν εδώ και έξι χρόνια, παρά την παταγώδη αποτυχία τους και την καταστροφή που έφεραν στην Ελληνική οικονομία. Όταν λένε λοιπόν "μεταρρυθμίσεις", εννοούν τα ίδια μέτρα λιτότητας και περικοπών. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα έλεγαν ότι "η Ελλάδα έκανε σημαντικά βήματα, αλλά χρειάζονται και άλλες μεταρρυθμίσεις", αλλά, ότι απλά τα μέτρα απέτυχαν, όπως παραδέχθηκαν άλλωστε κατά καιρούς πολλά υψηλόβαθμα στελέχη τους.

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα πρόβλημα με τη συνείδηση του "μέσου Έλληνα πολίτη", κύριε Μητσοτάκη. Ο Έλληνας πολίτης βιώνει τα βάρβαρα μέτρα που οι νεοφιλελεύθεροι “ταλιμπάν”, ομοϊδεάτες σας, εφάρμοσαν κάτω από την ταμπέλα των “μεταρρυθμίσεων”, στο πειραματόζωο που λέγεται Ελλάδα και το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι να ολοκληρώσουν το πείραμα με επιτυχία, για να το μεταφέρουν και στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Η τεράστια αντίφαση, εστιάζεται στη φράση “Μεταρρύθμιση όμως, εξ ορισμού, δεν σημαίνει λιτότητα. Μεταρρύθμιση, είναι ένα άλμα προς τα μπρος. Δεν σημαίνει απλά προσαρμογή στην πραγματικότητα, ...”.

Μα η πραγματικότητα του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, κύριε Μητσοτάκη, είναι ακριβώς η σκληρή λιτότητα και όλα αυτά τα μέτρα που επέβαλλε στην Ελλάδα. Και τα επιβάλλει με το πρόσχημα του ανταγωνισμού και του κινδύνου απωλειών θέσεων εργασίας, κάτι στο οποίο εσείς πιστεύετε απόλυτα. Με λίγα λόγια, δεν μπορείτε να έχετε "μεταρρυθμίσεις" χωρίς λιτότητα.

Απ' ότι φαίνεται λοιπόν, ο Μητσοτάκης ακολουθεί την ίδια παλαιοκομματική τακτική. Μάλλον τελικά δεν είναι μπερδεμένος, απλά υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, εφόσον εκλεγεί κάποια στιγμή. Γιατί αν ο Τσίπρας εξωθήθηκε από το διευθυντήριο του Βερολίνου, τους γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και τη μαφία του ΔΝΤ, να συνεχίσει τις πολιτικές της καταστροφής, ο Μητσοτάκης δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να τις εφαρμόσει αβίαστα, αφού πραγματικά πιστεύει σ'αυτές. Όταν ο "Σοσιαλιστής" Ολάντ, της υποτίθεται ισχυρής Γαλλίας, που δεν είναι σε μνημόνιο, ψήφισε τελικά τα αντι-εργατικά μέτρα που σπρώχνουν τη Γαλλία προς μια νέα Φεουδαρχική εποχή, γιατί θα διστάσει ο νεοφιλελεύθερος Κυριάκος; Γιατί να δυσαρεστήσει τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες του και την εγχώρια ολιγαρχία;

Εξάλλου, ο Μητσοτάκης ποντάρει στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά και όταν θα έρθει αυτός στην εξουσία, απλά δεν θα χρειαστεί να κόψει άλλο τις συντάξεις πείνας και τους μισθούς, γιατί το πείραμα θα έχει ολοκληρωθεί. Έτσι, η εγχώρια και μη πλουτοκρατία, θα έχει και πάλι το κεφάλι της ήσυχο με έναν απόλυτα δικό της άνθρωπο στην εξουσία, χωρίς να φοβάται για κάποιο πιθανό “ατύχημα”, όπως για παράδειγμα, την άνοδο πολιτικών δυνάμεων που θα επεδίωκαν την έξοδο από την σαδο-μονεταριστική φυλακή της ευρωζώνης, ή έστω, την αλλαγή πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το θέμα. Άρα, γιατί να μην ονειρεύεται επιστροφή του παλαιοκομματικού κατεστημένου που κατέστρεψε τη χώρα, σε συνθήκες απόλυτα ρυθμισμένες στα συμφέροντά της;

Η δήλωση Μητσοτάκη (23:27 – 24:16):

http://webtv.ert.gr/katigories/eidiseis/08sep2016-1500-deltio-idiseon/

Σαν σήμερα 9 Σεπτέμβρη 1828 γεννιέται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Λέον Τολστόι.

«Εξήντα ολόκληρα χρόνια, μέσα στις πιο περίπλοκες συνθήκες της δουλοπαροικίας, την εποχή που μόλις άρχισε να προβάλλει ο καπιταλισμό στη Ρωσία, την εποχή που άρχισε να ετοιμάζεται η πρώτη ρωσική επανάσταση, με τη δυνατή φωνή του, ο προικισμένος συγγραφέας, εριχνε το προσωπείο από του ςκάθε λογής εκμεταλλευτές και με το ακονισμένο του νυστέρι το έμπηγε βαθιά στην πληγή της φεουδαρχικής κοινωνίας, ξεσκέπαζε τις βρωμιές και τα αίσχη της.

Στο έργο του Τολστόι αντανακλά η ίδια η ρωσική ζωή. Με τα έργα του, απαντά στα φλέγοντα ερωτήματα του καιρού του. Οι αθάνατες σελίδες της Αννας Καρένινας», του «Πόλεμος και Ειρήνη», της «Ανάστασης και των άλλων του έργων, είναι σωστή εγκυκλοπαίδεια της ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα.

Αλλά δεν εξαντλείται εδώ το μεγαλκείο του Τολστόι. Η κλορονομιά του δεν είναι μόνο το διαμάντι της ρωσικής λογοτεχνίας. Ο Τολστόι είναι η εθνική δόξα του ρωσικού λαού, και ταυτόχρονα δόξα και ύμνος ολόκληρης της ανθρωπότητας. Τα λαμπρά του μυθιστορήματα, τα διηγήματα, τα θεατρικά του έργα, τα παραμύθια και οι ιστορίες, είναι μια ανεκτίμητη σνεισφορά στο θηασυαρό της Παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα έργα του Τολστόι ανήκουν στην κατηγορία των πιο θαυμάσιων πραγματοποιήσεων του ανθρώπινου πολιτισμού».

Όπως είπε ο Λένιν, τα έργα του Τολστόι αποτελούν «ένα βήμα προς τα εμπρός στην καλλιτεχνική εξέλιξη της ανθρωπότητας».

Ο Λένιν έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στα έργα του Τολστόι. Τα ανέλυσε και έκανε μια πολύτιμη και ολοκληρωμένη εκτίμηση των έργων και της διδασκαλίας του:

«Ο Λ. Τολστόι, έγραφε, εμφανίζεται στη σκηνή σαν ένας μεγάλος καλλιτέχνης την εποχή της οπισθοδρομικής δουλοπαροικίας. Σε μια σειρά θαυμάσια έργα που έγραψε σε διάστημα μεγαλύτερο από μισό αιώνα λογοτεχνικής δραστηριότητας, έδωσε μια εικόνα της παμπάλαιας, προεπαναστατικής Ρωσίας που και μετά το 1861 παρέμενε μισοφεουδαρχική, της αγροτικής Ρωσίας, του γεοκτήμονα και του αγρότη. Περιγράφοντας τη φάση αυτή της ιστορικής ζωής της Ρωσίας, ο Τολστόι κατόρθωσε να θέσει τόσα ζωτικά ερωτήματα, κατόρθωσε να πετύχει μια τέτοια καλλιτεχνική δύναμη, που τα έργα του παίρρνουν θέση ανάμεσα στα πρώτα της παγκόσμιας λογοτεχνίας».

Α. Σεστάκ, Αυγή 13/11/1953

Οι Φαρισαίοι και οι εργαζόμενοι...

Περίσσεψαν τα δάκρυα των εργοδοτών στον χώρο των ΜΜΕ για την τύχη των εργαζομένων στους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν πήραν άδεια. Αλήθεια, ποιοι κλαίνε και οδύρονται;

Αυτοί που...
στήριξαν από την πρώτη στιγμή τα μνημόνια. Αυτοί που αξιοποίησαν την κρίση κάνοντας σωρηδόν απολύσεις στα μέσα που διαθέτουν.

Αυτοί που είδαν την κρίση ως ευκαιρία για να διαλύσουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις. Που συρρίκνωσαν τους μισθούς στα όρια της εξαθλίωσης. Που κατάργησαν κάθε εργατικό δικαίωμα και τις συλλογικές συμβάσεις. Αυτοί που επέβαλαν στα ΜΜΕ εργασιακό μεσαίωνα. «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί»!

Υποτίθεται ότι με την προηγούμενη κατάσταση λειτουργούσαν στη χώρα οκτώ κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας.

Επί της ουσίας στον ρόλο αυτό, με προσωπικό και πρόγραμμα, ανταποκρίνονταν έξι: ΑΝΤ1, MEGA, ΣΚΑΪ, ALPHA, STAR και «Ε». Το MEGA και το «Ε» δεν έφτασαν ποτέ στον διαγωνισμό με ευθύνη των ιδιοκτητών τους.

Αυτοί άφησαν ακάλυπτους και απροστάτευτους τους εργαζομένους τους.

Το ίδιο συνέβη και με τον ιδιοκτήτη του STAR. Ο κ. Βαρδινογιάννης θεωρείται ο ισχυρότερος οικονομικός παράγοντας στη χώρα.

Πήρε μέρος στον διαγωνισμό, αλλά από τα ποσά που διέθεσε (μόλις 13 εκατ. ευρώ -μακράν λιγότερα απ’ όσα διέθεσαν, ο καθένας ξεχωριστά, όλοι οι άλλοι) προκύπτει ξεκάθαρα πως δεν είχε καμία διάθεση να κρατήσει το κανάλι του και να διασφαλίσει τις θέσεις των εργαζομένων του.

Επί της ουσίας, η σκληρή γλώσσα των αριθμών λέει ότι ο διαγωνισμός έκλεισε μόνο ένα κανάλι (τον ALPHA) και άνοιξε άλλα δύο (των κ. Μαρινάκη και Καλογρίτσα).

Τα υπόλοιπα τα κλείνουν τα αφεντικά τους, είτε από πρόθεση είτε από αδυναμία να τα κρατήσουν.

Η σκληρή γλώσσα των αριθμών λέει και κάτι άλλο.

Οπως προκύπτει από την έρευνα και το ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.» στις επόμενες σελίδες, απ’ όλη αυτή τη διαδικασία της αδειοδότησης θα μείνουν μετέωροι περί τους χίλιους εργαζομένους.

Κάποιοι από αυτούς θα βρουν δουλειά στους νέους τηλεοπτικούς σταθμούς και σίγουρα αρκετοί θα μείνουν άνεργοι.

Η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στον χώρο του Τύπου οφείλουν να προστατεύσουν -και απέναντι στους εργοδότες τους και στην προοπτική της επανόδου τους στην εργασία- με κάθε μέσο αυτούς τους ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα και δικαιούνται τη στήριξη όλων!...

efsyn.gr

Οι εργαζόμενοι το τελευταίο καταφύγιο όσων έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία...

Όπως όταν πέφτει το αεροπλάνο οι περισσότεροι θυμούνται τον θεό και ζητούν να τους σώσει, κάπως έτσι και οι επιχειρηματίες όταν καταρρέουν τα βιλαέτια τους ψελλίζουν κουβέντες για τους υπαλλήλους τους και πόσο στενοχωριούνται που θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και θα χάσουν την εργασία τους. Όσο, βεβαίως, καβαλούσαν το κύμα τούς απόλυαν, τους έδιναν χαμηλούς μισθούς, τους είχαν στη δούλεψή τους από το πρωί μέχρι το βράδυ ή δεν τους πλήρωναν καθόλου. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που βάζουν λουκέτα στα μαγαζιά τους, οι προσωπικές περιουσίες τους μένουν άθικτες στην Ελβετία ή σε κάποιο άλλο φορολογικό παράδεισο. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τους Μαρινόπουλους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σαρκάζουν τα κορόιδα τους μικρομεσαίους- τους υπαλλήλους τους δηλαδή- γιατί αναγκάζονται να πληρώνουν και τους φόρους που η ελίτ έχει αποφύγει με διάφορα τερτίπια. Γιατί, επομένως, οι εργαζόμενοι- και δεν αναφέρομαι αποκλειστικώς στις μιντιακές επιχειρήσεις- να παρατάσσονται πίσω από λαμόγια που δεν ήθελαν να πληρώσουν, για παράδειγμα, ούτε ευρώ για να χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες;...

Συμπαραστάτης των καναλαρχών στην υποκρισία είναι, βεβαίως, ο αρχηγός Κούλης. Τώρα κλαίει κι οδύρεται για τους εργαζόμενους στους ιδιωτικούς σταθμούς που δεν αδειοδοτήθηκαν- αν και μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως περιφερειακά/θεματικά κανάλια ή μέσω συνδρομητικής τηλεόρασης-, αλλά δεν έχυσε ούτε δάκρυ για τους 2.800 απολυμένους εν μια νυκτί της ΕΡΤ. Την ίδια εβδομάδα, μάλιστα, που ο πρόεδρος της ΝΔ έψαχνε μαντήλι για να θρηνήσει τους υπαλλήλους των ιδιωτικών καναλιών- μολονότι πριν λίγο καιρό διαμαρτυρόταν για το ότι επιβάλλεται στους μιντιάρχες να απασχολούν τουλάχιστον 400 εργαζόμενους στο σταθμό τους- διαμαρτυρόταν μαζί με τους σχολάρχες γιατί δεν μπαίνει έλεγχος στις ανεξέλεγκτες απολύσεις εκπαιδευτικών...

Ο εκπρόσωπος του ΣΚΑΙ στη δημοπρασία είχε μιλήσει για λύτρα κι απαγωγείς, εννοώντας την κυβέρνηση. Μάλλον τα έχει λίγο μπερδεμένα στο κεφάλι του: σαν να είναι όμηροί τους συμπεριφέρονται στους εργαζομένους τους οι ίδιοι οι εργοδότες τους. Αν εξαιρέσεις τα "μεγάλα ονόματα" σε κάθε κανάλι, τα οποία δεν πρόκειται να πεινάσουν, οι υπόλοιποι λειτουργούν σαν ασπίδες προστασίας ανθρώπων που ήθελαν να συνεχίζουν να παριστάνουν τους επιχειρηματίες με ξένα κόλλυβα. Σε αυτά τα χρόνια τής κρίσης είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που χρεοκόπησαν οι επιχειρήσεις τους κι εκείνοι έμειναν στον άσο. Είχαν φροντίσει η επαγγελματική τους κατάρρευση να μην συνδυαστεί με την προσωπική τους κι ας οφειλόταν η ατομική και οικογενειακή τους ευδαιμονία στα επιχειρηματικά τους έσοδα και στο μόχθο των εργαζομένων τους...

Τί κι αν χρησιμοποιούσαν το εταιρικό ταμείο ως ατομικό; "Ο τζίρος για πάρτη μας και η ζημιά στα κορόιδα"ήταν και είναι το μότο τους. Φταίει, όμως, και το λούμπεν προλεταριάτο που αντί να επιζητά την κοινωνική δικαιοσύνη- η οποία εξευτελίστηκε όταν κατάληξε και σε μισθούς υπαλλήλων που συντηρούνταν με τα θαλασσοδάνεια των αφεντικών τους- συντάσσεται με τους εκμεταλλευτές του μήπως και περισώσει μπλοκάκια των 400 και των 500 ευρώ. Λυπάμαι, αλλά όσοι με εντεταλμένα ρεπορτάζ έβγαζαν όλο τους το μένος στον ψιλικατζή που δεν έκοβε αποδείξεις, ενώ ταυτοχρόνως σφύριζαν αδιάφορα για το πάρτι τής διαπλοκής από το οποίο βολεύτηκαν και οι ίδιοι- έστω και σε μικρότερο βαθμό από τους εντολείς τους- θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι ζουν από το ξίφος πεθαίνουν κι από αυτό. Γι' αυτό και κρατώ τα δάκρυά μου για τους εκατοντάδες χιλιάδες καταρτισμένους ανέργους, υποαπασχολούμενους και οικονομικούς μετανάστες που είδαν τα κρατικά και τραπεζικά λεφτά που δικαιούνταν να καταλήγουν στους διάφορους νενέκους, οι οποίοι είναι ικανοί να ισχυριστούν πως ο γάιδαρος πετά αν τους ζητηθεί για να μην χάσουν τη δουλίτσα τους...

tripioevro.blogspot.gr

Η χίμαιρα του ελέγχου

 Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει. - λαϊκή παροιμία

 Το αστείο με τις συμπτώσεις είναι ότι συμβαίνουν. - Isaac Asimov

Ο άνθρωπος δεν είναι λογικός, είναι ένα ζώο που εκλογικεύει. Κι ενώ η ύπαρξη του καθενός είναι απολύτως τυχαία και συμπτωματική, θεωρούμε τον εαυτό μας ως θεμελιώδες κομμάτι του σύμπαντος.

Κάθε στοιχείο αυτού που θεωρούμε-ονομάζουμε εαυτό, η ταυτότητα μας, είναι παρομοίως τυχαίο. Οι πεποιθήσεις μας, οι προτιμήσεις, η συμπεριφορά, η ίδια μας η σκέψη καθορίζεται κυρίως από το περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε.

Ακόμα και η άρνηση αυτού (κάθε αντί) είναι τυχαία συνισταμένη.

Ο άθεος ορίζεται απ’ την αντίθεση του στην ύπαρξη θεού (όπως τον εννοεί).

Ο αντιφασίστας ορίζεται απ’ την αντίθεση του στον φασισμό (όπως τον εννοεί), οπότε -κατά κάποιον τρόπο- ορίζεται απ’ τον φασισμό.

Είναι ένα ελάττωμα της ανθρώπινης σκέψης, το δυαδικό σύστημα: Ο – Ι, ανοιχτό-κλειστό, σωστό-λάθος, καλό-κακό, ΝΑΙ – ΟΧΙ.

Ίσως να είναι ο περιορισμός που ασκεί η γλώσσα στη σκέψη: «Τι ‘ναι θεός; Τι μη θεός; Και τι τ’ ανάμεσό τους;»

Κατανοούμε μόνο ό,τι μπορούμε να εκφράσουμε. Το ανείπωτο είναι ανύπαρχτο.

Μία απ’ τις μεγαλύτερες αυταπάτες του δυτικότροπου τρόπου σκέψης είναι η χίμαιρα του ελέγχου.

Αυτή έγινε παντοδύναμη μετά τον Διαφωτισμό, όταν οι άνθρωποι πίστεψαν ότι ο ανθρώπινος νους μπορεί να εξελίσσεται αέναα προς το φως, ενώ -χάρη στο λάθος του Καρτέσιου- πίστεψαν ότι η λογική είναι ανεξάρτητη απ’ το συναίσθημα, το πνεύμα απ’ το σώμα.

Τη χίμαιρα την ανατροφοδότησαν ποπ φιλοσοφικές σκέψεις, όπως εκείνες του Σαρτρ: «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος».

Πιο πριν ο Φρόυντ είχε διαισθανθεί (ναι, δεν είναι επιστήμη η ψυχανάλυση), ότι δεν ορίζουμε τον εαυτό μας. Η σύγχρονη νευρολογία και η επιστήμη του εγκεφάλου (brain science) έχουν αποδείξει ότι αυτό που θεωρούμε εαυτό, αυτό που «είναι καταδικασμένο να είναι ελεύθερο», αυτό που ελέγχει, είναι ψευδαίσθηση.

Αρκεί ένα μικρό αιμάτωμα στον εγκέφαλο και ο άνθρωπος παύει να είναι αυτός που νόμιζε ότι ήταν. Κάποιες φορές σταματάει να είναι κάτι συγκεκριμένο, απομένει φάντασμα (διαβάστε τα βιβλία του Όλιβερ Σακς και του Luria, του πατέρα της νευρολογίας).

Η brain science έχει καταδείξει ότι δεν αποφασίζουμε συνειδητά. Ο εγκέφαλος, σε επικοινωνία με όλο το σώμα αποφασίζει, πάντα με βάση το συναίσθημα, κι έπειτα ο νους (το συνειδητό) αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του.

Όσο περίεργο και να μας φαίνεται, η λογική χωρίς το συναίσθημα είναι ηλίθια.

Άνθρωποι που λόγω τραυματισμού ή λοβοτομής, είχαν «έλλειψη συναισθημάτων», δεν μπορούσαν να αποφασίσουν ούτε καν το επόμενο ραντεβού με τον γιατρό (μια τέτοια περίπτωση αναφέρεται στο βιβλίο του Damasio, Το λάθος του Καρτέσιου).

Κι όπως έδειξε ο Φέστινγκερ, αν οι αποφάσεις δεν ταιριάζουν με τις πρότερες πεποιθήσεις, τότε αναπροσαρμόζει τις πεποιθήσεις, ώστε να ταιριάξουν με τις πράξεις.

Εκλογικεύει, αναπροσαρμόζει, για να ελαττώσει τη γνωστική ασυμφωνία.

Μάλλον, αγαπητέ Σαρτρ, ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος.

Αν είναι ψευδαίσθηση η αίσθηση του εαυτού, τότε ο έλεγχος είναι ένα απ’ τα αγαπημένα μας ψέματα.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι Μοίρες (το Πεπρωμένο, η Ειμαρμένη), είναι πιο ισχυρές κι απ’ τους θεούς. Ο Ηράκλειτος, πιο διαλεκτικός, έγραψε: «Το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι ο 

χαρακτήρας του».

Ο Θεός των Εβραίων, των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων είναι παντοδύναμος, χωρίς αυτόν τίποτα δεν μπορεί να γίνει.

Στη σύγχρονη εποχή τη θέση του Πεπρωμένου έχει πάρει το Τυχαίο, το Χάος.

Το Χάος είναι απρόβλεπτο και είναι έκδηλο στην καθημερινότητα.

Προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις, οργανώνεις ψυχαναγκαστικά το κάθε σου λεπτό, για τα επόμενα δέκα χρόνια, και -σχεδόν πάντα- συμβαίνει κάτι που σου ανατρέπει αυτά τα τόσο λαμπρά σχέδια (καθώς και το plan B).

Το αστείο είναι ότι σου φαίνεται παράξενο (κακοτυχία) που το σύμπαν δεν ακολούθησε το σχέδιο σου. Οπότε αναπροσαρμόζεις τις πεποιθήσεις σου (ίσως και τις αναμνήσεις σου), ώστε να συνεχίσεις να πιστεύεις, σε κάτι.

Οι πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο αριθμό στο Τζόκερ είναι μία στα 24,5 εκατομμύρια.

Είναι σχεδόν απίθανο. Τα τελευταία πέντε χρόνια (κι αν υποθέσουμε ότι δεν έγινε κανένα τζακ-ποτ) κέρδισαν 480 υπερτυχεροί.

Πόσοι άνθρωποι (υπεράτυχοι) σκοτώθηκαν, σε αυτά τα πέντε χρόνια, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα;

Πόσοι άνθρωποι (ανασφάλιστοι και μη) αρρώστηκαν και απεβίωσαν σ’ αυτά τα πέντε χρόνια;

Και πόσοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες (συντριπτικά πολύ περισσότερες) πιθανότητες να πεθάνουν τον επόμενο χρόνο απ’ το να κερδίσουν το τζόκερ (ή να συμβεί κάτι άλλο μαγικό);

Οι περισσότεροι ζούμε υπομένοντας και ελπίζοντας. Αυτή είναι μία απ’ τις αιτίες που ο εξαθλιωμένος δεν εξεγείρεται. Γιατί πιστεύει ότι κάτι θα συμβεί, ότι το σύμπαν θα συνομωτήσει, και θα μπορέσει να ζήσει ως άνθρωπος «ελεύθερος».

Ίσως αυτή η αυταπάτη να τροφοδοτεί τις ανισότητες στην ανθρώπινη κοινωνία. Γιατί αν σταματούσαμε να τις έχουμε, να τις ζούμε, τότε -σαν ένα μυθιστόρημα του Σαραμάγκου- ο μισός πληθυσμός θ’ αυτοκτονούσε κι οι άλλοι μισοί θα ανέτρεπαν κάθε δεδομένο.

Δυστυχώς -κι ευτυχώς- ο Πορτογάλος συγγραφέας δεν μπορεί να γράφει πια, οπότε μένει σ’ εμάς να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς αυταπάτες, έναν κόσμο μη-τυφλότητας.

Πηγή: Γελωτοποιός 
Φωτογραφίες: Jeremy Blincoe
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η Μέρκελ χάνει από τη μισαλλόδοξη Γερμανία που υπόθαλψε...

Θεωρείται, πλέον, πολύ πιθανό η Ανγκ. Μέρκελ όχι μόνο να μην επανεκλεγεί καγκελάριος το φθινόπωρο του 2017, αλλά να μην είναι καν υποψήφια. Υπό κανονικές συνθήκες αυτό θα ήταν ένα χαρμόσυνο νέο για τον ελληνικό και τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Μόνο που οι συνθήκες δεν είναι κανονικές, μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, και γι'αυτό είναι μεγάλη, τεράστια η ευθύνη τής "φράου Άνγκελα", αφού εκείνη είναι η μηχανοδηγός τής Ευρώπης την τελευταία δεκαετία, τη δεκαετία τής κρίσης. Προφανώς και δεν ευθύνεται μόνο η ίδια, ωστόσο το βάρος που της αναλογεί είναι το μεγαλύτερο. Αν στην ήπειρό μας είχαμε αντιμετωπίσει την τελευταία καπιταλιστική φούσκα όπως την αντιμετώπισε ο Μπ. Ομπάμα στις ΗΠΑ- δεν ήταν κι εκεί η ιδανική αντιμετώπιση, αλλά ήταν αρκούντως αποτελεσματικότερη- σήμερα η ανάπτυξη θα είχε επιστρέψει για τα καλά, η ανεργία θα είχε μειωθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα κι ο εθνικισμός- απομονωτισμός θα υπήρχε μόνο στα βιβλία τής Ιστορίας ...

Το δίκαιο τέλος τής Ανγκ. Μέρκελ θα ήταν μια ιδανική εξέλιξη μόνο αν η διάδοχος κατάσταση στη Γερμανία δεν θα είναι μία από τα ίδια ή και χειρότερα. Πώς μπορούμε να πανηγυρίζουμε όμως αν, για παράδειγμα, αντικαταστάτης της θα είναι ο Β. Σόιμπλε, μπροστά στον οποίο η καγκελάριος μοιάζει με προσκοπάκι; Και, το ακόμα ανατριχιαστικότερο, τί θα συμβεί αν στην εξουσία ανέλθουν, έστω ως δεύτερο ή τρίτο κόμμα, οι ακροδεξιοί- νεοναζί- νεοφασίστες- μισαλλόδοξοι ρατσιστές του AfD; Το εφιαλτικό σενάριο, μάλιστα, μοιάζει να γίνεται τέλειο: πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ (όχι πως η Χ. Κλίντον θα μου προκαλέσει χαρά), της Γαλλίας η Μ. Λε Πεν (όχι πως ο Ν. Σαρκοζί είναι λατρεμένος μου), πρωθυπουργοί τής Ιταλίας και της Ισπανίας οι Μπ. Γκρίλο και Μ. Ραχόι, η Μεγάλη Βρετανία εκτός Ε.Ε. και στη Γερμανία να συγκυβερνούν ορίτζιναλ χρυσαυγίτες. Φέρτε μου τώρα πλανήτη να μεταναστεύσω...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν καταρρέει γιατί φτωχοποίησε την Ευρώπη ή γιατί κράτησε στάσιμη τη γερμανική μεσαία τάξη, αλλά επειδή δέχθηκε πρόσφυγες στο γερμανικό έδαφος. Για το μόνο λόγο, δηλαδή, που θα έπρεπε να της πει κάποιος "μπράβο", κι αυτό από μόνο του είναι τόσο δηλωτικό όσο και δραματικό ταυτοχρόνως. Κι αν, βεβαίως, καθένας είναι υπεύθυνος για τη βούλησή του, η ευθύνη είναι μεγαλύτερη σε εκείνους που ηγούνται του κοπαδιού. Η καγκελάριος στήριξε την κυριαρχία της στο δόγμα "τα ελλείμματά σας τεμπέληδες του νότου είναι τα δικά μου πλεονάσματα". Έθισε- όχι πως θέλουν και πολλά για να εθιστούν, όπως έχει αποδείξει η αιματοβαμμένη ιστορία τους- τους Γερμανούς στο ότι για όλα τα δεινά ευθύνονται τα μεσογειακά γουρούνια κι οποιοσδήποτε άλλος, τέλος πάντων, δεν φορά κάλτσες μαζί με σανδάλια...

Πώς, επομένως, να τους πείσει τώρα πως οι ξυπόλυτοι που καταφτάνουν από τη Συρία δεν είναι όλοι τους τζιχαντιστές, που πίνουν ανθρώπινο αίμα κι έρχονται για να μαγαρίσουν την άμωμη γερμανική κοινωνία; Για το πολιτικό της φινάλε, επομένως, δεν έχει παρά να κατηγορήσει τον εαυτό της. Μόνο που θα έχει αφήσει πίσω της και μια Ευρώπη βαθύτατα διαιρεμένη κι ένα κλίμα που μοιάζει όλο και περισσότερο με πολεμικό, με την κυριολεκτική έννοια του όρου...

http://tripioevro.blogspot.gr

Fernando Pessoa «Τελικά, αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας..»

Πολλές φορές, στη διάρκεια της ζωής μου που την καταπιέζουν οι περιστάσεις, μου συμβαίνει,όταν θέλω να ελευθερωθώ από κάποιες απ’ αυτές, να δω ξαφνικά να με περικυκλώνουν άλλες της ίδιας κατηγορίας, θαρρείς τελικά και υπάρχει μια εχθρότητα εναντίον μου στον αβέβαιο ιστό των πραγμάτων.

Τραβάω από το στήθος μου ένα χέρι που με πνίγει. Βλέπω ότι το χέρι μου που μόλις τράβηξε το άλλο έκανε με την κίνηση της απελευθέρωσης να γλιστρήσει γύρω από το λαιμό μου μια θηλιά.

Απομακρύνω προσεκτικά τη θηλιά, και με πνίγω σχεδόν με τα ίδια μου τα χέρια.
[…]

Όλοι τους έχουν, όπως εγώ, μια καρδιά ενθουσιώδη και λυπημένη. Τους γνωρίζω καλά.
Κάποιοι είναι παιδιά για θελήματα, άλλοι υπάλληλοι γραφείου, άλλοι μικρέμποροι, άλλοι πάλι οι νικητές των καφενείων και των μαγέρικων, ένδοξοι χωρίς να το γνωρίζουν μέσα στην έκσταση του εγωτικού τους λόγου, ικανοποιημένοι μέσα στη σιωπή του φιλάργυρου εγωτισμού τους χωρίς τίποτα το πολύτιμο για να φυλάξουν.

Αλλά όλοι τους είναι ποιητές, οι καημένοι, και σέρνουν, στα μάτια μου, όπως και εγώ στα δικά τους, την ίδια αθλιότητα της κοινής μας απρέπειας.

Όλοι τους, όπως κι εγώ, έχουν το μέλλον πίσω τους. Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας. Αυτό είναι αλήθεια σε όλη την κλίμακα του έρωτα.

[…]Η ζωή δεν αξίζει τίποτα παραπάνω: το παραπάνω είναι άντρες και γυναίκες, υποθετικοί έρωτες και ματαιοδοξίες ψεύτικες, προφάσεις της πέψης και της λήθης, άνθρωποι που κινούνται πάνω κάτω, σαν ζώα όταν ανασηκώνουμε μια πέτρα, κάτω από τον μεγάλο αφηρημένο βράχο του γαλάζιου χωρίς νόημα ουρανού.

Η λογοτεχνία που είναι η τέχνη παντρεμένη με τη σκέψη και η πραγματοποίηση χωρίς το ελάττωμα της πραγματικότητας, μου φαίνεται πως είναι ο σκοπός προς τον οποίο έπρεπε να τείνει κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, αν ήταν πραγματικά ανθρώπινη και όχι μια επιπολαιότητα του ζωώδους.

[…]Ανασυνθέτοντας διαρκώς τον εαυτό μου, τον κατέστρεψα. Από την πολλή σκέψη του εαυτού 
μου είμαι πια οι σκέψεις μου και όχι εγώ. Με βυθομέτρησα και άφησα να πέσει ο βυθομετρητής.

Ζω για να σκέφτομαι αν έχω βάθος ή όχι, χωρίς πια άλλο βυθομετρητή πέρα από το βλέμμα μου, που μου δείχνει, φωτεινό πάνω στο σκούρο φόντο του καθρέφτη του τεράστιου πηγαδιού, το πρόσωπό μου να με κοιτάζει ενώ το κοιτάζω. 

[…]Είναι ανθρώπινο να θέλουμε αυτό που μας είναι απαραίτητο, και είναι ανθρώπινο να επιθυμούμε αυτό που δεν μας είναι απαραίτητο, αλλά που μας είναι επιθυμητό. Αυτό που είναι αρρωστημένο είναι να επιθυμούμε με την ίδια ένταση αυτό που είναι απαραίτητο και αυτό που είναι επιθυμητό, και να υποφέρουμε από την έλλειψη τελειότητας σαν να υποφέραμε από την έλλειψη ψωμιού.

Μακάριος αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και, όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται.

Η ίδια η φιλοδοξία, αν γίνει υπερηφάνεια και πάθος, είναι ένα φορτίο, και δεν θα νιώθαμε υπερήφανοι αν κατανοούσαμε ότι είναι ένα σχοινί από το οποίο μας τραβάνε. Όχι, ούτε καν δεσμούς με τον εαυτό μας!

Φερνάντο Πεσσόα «Το βιβλίο της ανησυχίας», Eκδόσεις Εξάντας

Ελεύθεροι από τον εαυτό μας και από τους άλλους, στοχαστικοί χωρίς έκσταση, σκεπτόμενοι χωρίς συμπέρασμα, θα ζήσουμε, απελευθερωμένοι από τον Θεό, το μικρό διάλλειμα που η διάσπαση της προσοχής των δημίων παραχωρεί στην έκσταση μας στη διάρκεια της παρέλασης.

[…] Κουβαλάω μαζί μου τη συνείδηση της πανωλεθρίας σαν λάβαρο νίκης. […] Να είσαι και να παραμένεις ελεύθερος.

inred.gr