Το άρθρο 178 και η σημαία κατά της διαπλοκής...ή γιατί η τροπολογία για τις offshore δεν πρέπει να αποσυρθεί

Να λοιπόν που η επίμαχη διάταξη τροποποιείται μετά την παρέμβαση του Πρώτου Θέματος και των κομμάτων της αντιπολίτευσης και αφού πλέον συντάχτηκαν με την άποψη αυτή και οι βουλευτές της συμπολίτευσης. Οι...
υπουργοί, οι βουλευτές και οι αιρετοί δεν θα μπορέσουν τελικά να συμμετέχουν αυτοπροσώπως σε εξωχώριες εταιρείες συνεργαζόμενων ή μη συνεργαζόμενων χωρών.

Είναι φανερό ότι όλοι όσοι ανέβηκαν στα κάγκελα με το συγκεκριμένο άρθρο που πιθανότατα είχε να κάνει με τους θεσμούς και τη ζητούμενη εναρμόνιση της Ελλάδας με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. και με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τώρα θα ηρεμήσουν και θα συνεχίσουν όσοι ήδη το κάνουν, να συμμετέχουν με τα «γνωστά» παρένθετα πρόσωπα. Ό,τι δηλαδή γινόταν και με τον βασικό μέτοχο. Στις offshore θα παραμείνουν να δραστηριοποιούνται οι φίλοι, οι δικηγόροι, οι επιχειρηματίες και οι κουμπάροι, όπως άλλωστε γινόταν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.

Η διαφθορά και η διαπλοκή πατάχτηκαν σήμερα, χάρη στις καταγγελίες του Θ. Αναστασιάδη και των βουλευτών της μείζονος αντιπολίτευσης. Ένα προκλητικά διατυπωμένο άρθρο συγκέντρωσε όλα τα πυρά των όψιμων οπαδών του πολέμου κατά της διαπλοκής. Στο μεταξύ, όλοι εκείνοι που σήμερα ξεφωνίζουν στα ΜΜΕ για τους Συριζαίους που κάποιον κάπου θέλουν να «καλύψουν», δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο όχι απλά να εξετάσουν τις δημοσιευμένες και ανεξέλεγκτες λίστες αλλά έστω να διασταυρώσουν κάποια στοιχεία, ακολουθώντας το χρήμα, προκειμένου να βρουν ποιοι αιρετοί κερδοσκόπησαν με τις κουμπαριές, τις επιχειρηματικές «φιλίες» και τις δικηγορικές πλάτες.

Αν πάμε όμως, λίγο πίσω, την εποχή που η τρόικα ζητούσε νέα μέτρα (2014) και η εφημερίδα «Τα Νέα» έβγαινε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Στο φως 23.000 offshore», θα διαπιστώσουμε ότι όλο το παρόν σκηνικό απέχει εκατοντάδες μίλια από την ελληνική πραγματικότητα. Το δημοσίευμα εκείνο αφορούσε 2200 αλλοδαπές και offshore εταιρείες στα μη συνεργαζόμενα με την Ελλάδα κράτη, οι οποίες στην πλειονότητά τους απέκτησαν ελληνικό ΑΦΜ και 2.100 νόμιμους εκπροσώπους στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως τα τέλη 2011. Σύμφωνα με το Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης (διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ασχολείται με τις πρακτικές των φορολογικών παραδείσων και ανά δύο χρόνια εκδίδει καταλόγους όπου βαθμολογούνται η αδιαφάνεια και η μυστικότητα των χωρών, υψώνοντας τείχη στις φορολογικές έρευνες), οι φορολογικοί παράδεισοι με ελληνικών συμφερόντων εταιρείες έχουν πολύ υψηλό δείκτη αδιαφάνειας, ανέφερε το δημοσίευμα και συνέχιζε:

Πηγές από τις φορολογικές Αρχές αναφέρουν στα «ΝΕΑ» ότι οι παράδεισοι επ' ουδενί απαντούν σε αιτήματά τους για παροχή πληροφοριών και έτσι είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστούν ποιοι κρύβονται πίσω από τα τείχη αδιαφάνειας. Εξαίρεση αποτελούν τα αιτήματα δικαστικής συνδρομής, όταν οι υποθέσεις λαμβάνουν ποινικές διαστάσεις.

Οι εταιρείες αυτές αφορούσαν αποκλειστικά κατοικίες δηλωμένες στις χώρες αυτές και μάλιστα λόγω αλλαγών το 2010 στον φορολογικό συντελεστή, εκατοντάδες ιδιοκτήτες έσπευσαν να να αλλάξουν την έδρα της υπεράκτιας που είχε την κατοχή του σπιτιού τους, σε χώρα εντός της Ε.Ε., ώστε να εξασφαλίσουν απαλλαγή, όπως προέβλεπε ο νόμος. Έτσι από την Καραϊβική και τον Ειρηνικό, στράφηκαν σε κυπριακές και μαλτέζικες, οι οποίες επανδρώθηκαν με στρατιές νόμιμων εκπροσώπων από δικηγορικά γραφεία. Μόνο στην Κύπρο εμφανίστηκαν 3.320 παρόμοιες εταιρείες. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να μειωθούν δραματικά τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, πάντα σύμφωνα με τα Νέα.

«Οι νόμιμοι εκπρόσωποι εξακολουθούσαν να καλύπτουν τους ιδιοκτήτες των ακινήτων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πραγματική εικόνα για το πόθεν έσχες των χρημάτων με τα οποία αποκτήθηκαν τα ακίνητα. Μόνο ένα δικηγορικό γραφείο εμφανίζεται να διαθέτει 105 offshore», κατέληγε το δημοσίευμα του 2014. Αν λάβουμε υπόψη δε, πόσοι αιρετοί με ολική απαγόρευση συμμετοχής σε offshore είχαν και έχουν κατοικίες με παρένθετα πρόσωπα, δικηγόρους και φίλους και σκεφτούμε πόσες άλλες παρόμοιες δραστηριότητες αφορούν άλλων ειδών κερδοφόρες «επιχειρήσεις» κρυμμένες πίσω από πρόσωπα που έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε offshore, τότε θα έχουμε και το πλήρες μέγεθος της «φοβερής» αυτής νομοθετικής διόρθωσης. Οσο για τα μεγάλα κεφάλαια στους μεγάλους φορολογικούς παραδείσους, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να αυγατίζουν μέσω των πρόθυμων μεσαζόντων.

Το ζητούμενο είναι ποια διατύπωση θα εξασφαλίζει στην όποια ελληνική ελεγκτική αρχή, τη δυνατότητα προσφυγής και δικαίωσης στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Το δεύτερο ζητούμενο είναι πόσο καθαρές είναι οι σχέσεις πολιτικών με πάσης φύσεως επιχειρηματίες και οικονομικά συμφέροντα. Το βέβαιο πάντως είναι ότι ούτε το επίμαχο άρθρο ούτε και η αλλαγή του θα φέρουν την πολυπόθητη διαφάνεια...

Αντα Ψαρρά

Το Πρώτο Θέμα θεωρεί χαζούς τους αναγνώστες του;..

«Στα σχολεία του... Φίλη απαγορεύεται να λες τα παιδιά πριγκίπισσα και βασιλόπουλο» γράφει στον τίτλο του, όταν στο ρεπορτάζ του, αμέσως μετά, υποστηρίζει εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Γιατί το κάνει αυτό; Το...
ξέρει το παραμύθιπροφανώς. Το παίρνουν μετά τα social media και η διαστρέβλωση εξαπλώνεται σε χρόνο ρεκόρ. Το θέμα έχει να κάνει με μία ανατροπή που επιχειρείται στη δημόσια εκπαίδευση από τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, καθώς εισάγεται ένας ολόκληρος κώδικας στην καθημερινότητα των μαθητών. Άχρηστος ο κώδικας και περίεργος (για να μην πω τίποτε χειρότερο), δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Αλλά η δημοσιογραφία, δημοσιογραφία ο Θεός να την κάνει βέβαια.

Το επίμαχο απόσπασμα για την όποια... πριγκίπισσα και το όποιο... βασιλόπουλο είναι σαφές: «Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο».

Το Πρώτο Θέμα όμως το έκανε, πως στα «σχολεία του... Φίλη απαγορεύεται να λες τα παιδιά πριγκίπισσα και βασιλόπουλο». Από πουθενά δεν προκύπτει, ούτε καν από το ρεπορτάζ του ίδιου του site επαναλαμβάνω.

Δύο τινά συμβαίνουν: Ή το Πρώτο Θέμα θεωρεί χαζούς τους αναγνώστες του πιστεύοντας πως θα το διαβάσουν και δεν θα το καταλάβουν, ή το Πρώτο Θέμα θεωρεί χαζούς τους αναγνώστες του πιστεύοντας πως θα διαβάσουν μόνο τον τίτλο και θα παραμείνουν σε αυτόν.

Η πολιτική σπέκουλα πάντως έγινε και έπιασε. Το «πριγκίπισσα και βασιλόπουλο» μπαίνει στην πολιτική ορολογία. Για μία απαγόρευση που δεν υπήρξε ποτέ. Για μία κατασκευασμένη είδηση...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Νεοφιλελευθερισμός, ένας ιστορικός αναχρονισμός

του Τάσου Τσακίρογλου

Αυτό που σ’ επίπεδο αγοραστικής δύναμης (κατανάλωσης) εμφανίζεται σήμερα ως ένα γιγάντιο χάσμα ανισοτήτων εισοδήματος αντανακλά ένα άλλο φαινόμενο, λιγότερο ορατό στον δημόσιο διάλογο, παρότι ουσιώδες για τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος και των κρίσεων που το ταλανίζουν.

Μιλάμε φυσικά για την αντίφαση, η οποία παίρνει σήμερα δραματικές διαστάσεις, ανάμεσα στην ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της διαδικασίας παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών και στην όλο και μεγαλύτερη ιδιοποίηση των προϊόντων της παραγωγής –και άρα της ανθρώπινης εργασίας– από όλο και λιγότερα άτομα.

«Οι συνεργατικές, αυτοδιαχειριζόμενες και μη ιεραρχικές ομάδες αποτελούν τον πιο προηγμένο τεχνολογικά τρόπο εργασίας. Ωστόσο, μεγάλα τμήματα του εργατικού δυναμικού παραμένουν παγιδευμένα σ’ έναν κόσμο προστίμων, πειθαρχίας, εκβιασμών και ιεραρχιών, απλώς και μόνο επειδή η νοοτροπία της φτηνής εργασίας τού επιτρέπει να διαιωνίζεται».

Μ’ αυτή την ανάλυση ο Πολ Μέισον δείχνει στο νέο του βιβλίο «Μετακαπιταλισμός» (εκδόσεις Καστανιώτη) το πώς ο νεοφιλελευθερισμός μπλοκάρει την καινοτομία και την παραγωγικότητα της εργασίας και αποτελεί ουσιαστικά έναν ιστορικό αναχρονισμό και μια τροχοπέδη στην εξέλιξη του ίδιου του καπιταλισμού.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ αποδεικνύει στο τελευταίο του βιβλίο «Δεκαεφτά αντιφάσεις και το τέλος του καπιταλισμού» (εκδόσεις Μεταίχμιο) ότι η εμμονή του νεοφιλελευθερισμού με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων δεν αποτελεί ένα παραπροϊόν του προγράμματος «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» και «απελευθέρωσης των αγορών», αλλά τη βασική τους προϋπόθεση.

Είναι δηλαδή ο κεντρικός στόχος του οικονομικού προγράμματος, αφού αποτελεί το κλειδί που ανοίγει όλες τις επόμενες πόρτες στον δρόμο για ριζική αλλαγή της κοινωνίας προς το χειρότερο για τους πολλούς.

Η υπέρβαση των κρίσεων και η απάλυνση των επιπτώσεών τους κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το εργατικό κίνημα με τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του έβαλε φρένο στην επίθεση του κεφαλαίου και λειτούργησε σαν κυματοθραύστης.

Ενας λόγος που σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός ξεριζώνει σε όλο τον κόσμο το κοινωνικό κράτος και αναιρεί τις κοινωνικές κατακτήσεις είναι εν πολλοίς η αδυναμία της οργανωμένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της να αντισταθούν στο κύμα της παγκοσμιοποίησης που αυτός επιτάχυνε.
Και βέβαια αυτή η αδυναμία οφείλεται τόσο στον ιστορικό εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας και των σταλινικών υπολειμμάτων, αλλά και στην κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Η μέχρι σήμερα διάλυση της εργατικής νομοθεσίας και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα και αλλού, υπό την μπαγκέτα της τρόικας και των θεσμών, έχουν καταστήσει δυνατή την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας, την οποία μετέτρεψαν σε αρένα ασυδοσίας για τους εργοδότες, τις εταιρείες και τα αρπακτικά κεφάλαια.

Το ότι ακόμα και σήμερα οι εκπρόσωποί τους ζητάνε περαιτέρω αλλαγές στο εργασιακό τοπίο, οι οποίες αφορούν από τον τρόπο απόφασης μιας απεργίας μέχρι ό,τι μπορεί να συλλάβει η νοσηρή τους φαντασία, μόνο τυχαίο δεν είναι.

Την ίδια στιγμή που, περισσότερο από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, χάρη στην τεχνολογία, καθίσταται εφικτή η ελαχιστοποίηση του χρόνου εργασίας που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών της ανθρωπότητας, ο αρπακτικός καπιταλισμός στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του αυξάνει τον εργάσιμο χρόνο για όσους έχουν απασχόληση και ταυτόχρονα ρίχνει στην ανεργία ένα τεράστιο κομμάτι του εργατικού δυναμικού.

Τα πιο επίκαιρα αιτήματα; Καθολικός βασικός μισθός και «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους»!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Οι προλετάριοι δεν θέλουν να χάσουν τις αλυσίδες τους

Στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά και στο συνειδητό, της Αριστεράς, το κατεξοχήν υποκείμενο που κινεί την ιστορία, η εργατική τάξη, υπακούει στο κοινό του συμφέρον, καταργώντας σύνορα, υπερπηδώντας πολιτισμικές διαφορές κ.ο.κ. Επίσης, αφού, κατά πως λέει ο Λούκατς, ηθική του προλεταριάτου δεν είναι παρά η ταξική του συνείδηση, το ηθικό καθήκον των φτωχών τους προστάζει πως μόλις θιγούν δικαιώματά τους σε ένα σημείο της γης, ευθύς αμέσως θα προκύψουν εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη.

Αν ο Μιχαήλ Μπακούνιν, δηλώνει κατηγορηματικά πως «οι προλετάριοι έχουνε πατρίδα» και πως ο ίδιος είναι ακραιφνής «πατριώτης όλων των καταπιεσμένωνπατρίδων και διεθνιστής ταυτόχρονα»*, επί της ουσίας δεν διαφωνεί με τον κλασικό μαρξισμό. Ορίζει την πατρίδα ως «το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης». Κι επειδή ορίζει το κράτος ως «τον μεταφυσικό, νομικό μύθο της πατρίδας», κι επειδή επίσης τα αστικά κράτη ταυτίζονται, διά της απορρόφησης της έννοιας, με την πατρίδα, καθίσταται προφανές πως οι προλετάριοι προφανώς διαθέτουν πατρίδα. Η οποία, όμως, αυστηρά ταυτιζόμενη με το κράτος, λειτουργεί προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.

Η περίπτωση της Γαλλίας είναι ενδεικτική. Οι προλετάριοι εκεί, επί σειρά εβδομάδων, βρίσκονται στους δρόμους, για να προασπίσουν εργασιακά δικαιώματα, που, όχι πολύ παλαιότερα, θεωρούνταν αυτονόητα και  για τα οποία επίσης οι προλετάριοι της Ελλάδας αγωνίστηκαν κατά τα προηγούμενα χρόνια. Πώς αντιμετωπίστηκαν από την κυρίαρχη μειοψηφία; Προφανώς, κατά το συμφέρον της. Εν Ελλάδι, έγιναν τρίτη – τέταρτη είδηση, δίχως φυσικά να συνοδεύοντα με σχόλια όπως εκείνα τα αλήστου μνήμης (ντρόπιασαν τη χώρα τους, θα καταπέσει ο τουρισμός τους κ.ο.κ.) για τους Έλληνες προλετάριους.

Οι προλετάριοι, όμως; Τι έκανε το χειμαζόμενο από την καπιταλιστική κρίση ιστορικό υποκείμενο της πατρίδος μας, κοινώς ο κόσμος της εργασίας στην Ελλάδα; Δυστυχώς, ό,τι πάνω κάτω και οι Γάλλοι πολίτες όταν συνέβαιναν στη χώρα τα αντίστοιχα. Η παγερή αδιαφορία των μεν για τους δε, η αδυνατότητα αλληλέγγυας, συντονισμένης δράσης ώστε να κινηθούν τα πράγματα προς την κατεύθυνση του κοινωνικού μετασχηματισμού αποτελεί σημείο της εποχής μας, όπως, φυσικά, και άλλων εποχών.

Στην αστική δημοκρατία, όπως εκλαμβάνεται η ιδέα της πατρίδας, να χωρίζει δηλαδή, τους λαούς μεταξύ τους, εγείροντας την αθλιότητα του δίδυμου εθνικισμός – ρατσισμός, διασπά τον κόσμο της εργασίας. Εάν, λοιπόν, συνομολογήσουμε πως οι προλετάριοι έχουνε πατρίδα, θα πρέπει να συνομολογήσουμε επίσης πως ό,τι αποκαλούμε ταξική αλληλεγγύη αφορά μόνο τους από πάνω. Υπεράνω πατρίδος μπορεί να είναι μόνο το κεφάλαιο.

Πώς τούτο θα ανατραπεί, αποτελεί κομβικό, ιστορικό και θεωρητικό ερώτημα. Προς ώρας, Γάλλοι, Έλληνες κ.ο.κ. διαφυλάσσουν ως κόρες οφθαλμού τις αλυσίδες τους. 

*Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα για τον Πατριωτισμό, 1869

www.artinews.gr

Η συστημική κρίση του καπιταλισμού, τα μνημόνια και η ανατροπή τους

Από τους Δημήτρη Φασόλη και Θανάση Χαλκιά

Ως γνωστόν, η παγκόσμια οικονομική κρίση ξέσπασε λόγω της τεράστιας φούσκας που δημιουργήθηκε από τον χρηματοπιστωτικό τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας, με αιχμή την αγορά κατοικίας. Και όπως γινόταν πάντα στον καπιταλισμό, οι ζημιές, οι επισφάλειες και τα χρέη του ιδιωτικού τομέα πέρναγαν στον δημόσιο τομέα. Έτσι το βάρος του χρέους περνά στις πλάτες της κοινωνίας, μέσω της υφαρπαγής  του δημόσιου πλούτου και τη φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων. Η υπερδιόγκωση της τραπεζικής και χρηματιστικής αγοράς σε τίτλους κατοικίας, οφείλεται βασικά στην ίδια την εξέλιξη της αστικής οικονομίας, στην υπερδιόγκωση και αυτονόμηση του τζογαδόρικου κεφαλαίου από  την «πραγματική» οικονομία.

Η μόνη διέξοδος από τον φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης είναι η αμφισβήτηση και η άρνηση του ίδιου του συστήματος. Η αμφισβήτηση και η απομυθοποίησή του, της ικανότητάς του να λύνει τα προβλήματα επιβίωσης των ανθρώπων και να εξασφαλίζει την πρόοδο και την ευημερία των κοινωνιών. Η συνειδητοποίηση ότι η εξουσία και ο καπιταλισμός μόνο καταστροφή εργασίας, φυσικών πόρων, περιβάλλοντος, των ζωικών ειδών – της ζωής γενικά – φέρνουν. Και πόλεμο, φυσικά. Ή, τουλάχιστον, εκεί καταλήγουν πάντα, λόγω των αντιφάσεων και αντινομιών που διέπουν τη λειτουργία και τη δομή τους.

Κομβικό σημείο είναι να πολεμηθεί και ο σάπιος, αντικοινωνικός, παρασιτικός, αντιπαραγωγικός και αντι-οικονομικός τζογαδόρικος καπιταλισμός: το χρηματιστικό και πιστωτικό κεφάλαιο. Το χρηματιστήριο, οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, οι οφσόρ εταιρείες και η σκοτεινή δράση τους. Μόνο ένα παγκόσμιο, επαναστατικό κοινωνικό κίνημα αντίστασης και ανυπακοής θα μπορούσε να απαιτήσει και να πετύχει την κατάργηση του τζογαδόρικου κεφαλαίου. Και παράλληλα, να καταφέρει τη διαγραφή του δημόσιου χρέους των λαών και την κατάργηση των μνημονίων.  Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να καταργηθεί αυτόματα και χωρίς ενδιάμεσες διαδικασίες η καπιταλιστική οικονομία ή οι τράπεζες – τουλάχιστον όχι, όσο η ταξική και εν γένει η κοινωνική συνείδηση παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα. Οι τράπεζες είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της οικονομίας (αυτό δε σημαίνει ότι χρειάζονται τόσες πολλές και σίγουρα πρέπει να υπόκεινται σε κοινωνικό έλεγχο). Εξάλλου εκεί αποταμιεύονται και οι λαϊκές καταθέσεις.

Επομένως οι λαοί και τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να πιέσουν τις κυβερνήσεις για ριζικές-επαναστατικές πολιτικές αποφάσεις. Το δημόσιο χρέος κάθε χώρας θα πρέπει να διαγραφεί αμοιβαία, άμεσα. Ή να αποπληρωθεί, όπως βέβαια και γενικότερα οι κοινωνικές δαπάνες, όχι από τα ίδια και τα επενδυτικά κεφάλαια τραπεζών και επιχειρήσεων αλλά από τα ιδιωτικά κέρδη και πλούτη. Να μη σπαταληθούν δηλαδή δημόσια αγαθά και δημόσιος πλούτος, τα οποία είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της οικονομίας, αλλά ιδιωτικά κεφάλαια και πολυτελή αγαθά. Και δε μιλάμε εδώ για το πέρασμα της οικονομίας σε κρατικό και συγκεντρωτικό έλεγχο – δε θέλουμε έναν νέο σταλινισμό-κρατισμό. Μιλάμε για κοινωνικό έλεγχο της οικονομίας, μέσα από παραγωγικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς και λαϊκές συνελεύσεις. Αυτό συνιστά μια αποφασιστική φάση για την κατάργηση του καπιταλισμού. Θα πρέπει με πολιτικές αποφάσεις και κοινωνική απαίτηση-πίεση να καταργηθεί μια και καλή το τζογαδόρικο κεφάλαιο. Η κατάργηση του παρασιτικού κεφαλαίου, που δημιουργεί συνεχώς χρηματοπιστωτικές φούσκες και διεθνείς κρίσεις που πλήττουν τα κατώτερα στρώματα, είναι κρίσιμο βήμα περιορισμού του καπιταλισμού, επιβράδυνσής του, μια ριζική δομική αλλαγή που θα αλλάξει τη μορφή της οικονομίας και της ίδιας της κοινωνίας και του πολιτισμού. Η μετατροπή της παραγωγικής οικονομίας σε κοινοτική-αυτοδιευθυνόμενη είναι μια διαδικασία που θα ακολουθήσει.

Αυτήν την ριζική αλλαγή ίσως τη δεχτούν και κάποιοι πιο σοφοί και ανθρωπιστές πλούσιοι, το να πληρώσουν αυτοί δηλαδή από το πλεόνασμα και τη χλιδή τους τα χρέη και τα δημόσια ελλείμματα που τεχνηέντως δημιουργήθηκαν. Υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι της ελίτ που καταλαβαίνουν  τι διακυβεύεται αλλά δεν έχουν το θάρρος να πάνε κόντρα στην ίδια τους την τάξη και στα ιδεολογικά στερεότυπα. Εξάλλου η κυρίαρχη ιδεολογία του καπιταλισμού είναι τόσο ισχυρή που είναι αποδεκτή και από τις μάζες και τους φτωχούς του πλανήτη. Βέβαια το να γίνει κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, στο βαθμό που σήμερα το παραγωγικό με το παρασιτικό κεφάλαιο είναι στενά διαπλεκόμενα μεταξύ τους. Όμως γι’ αυτό χρειάζεται κοινωνική εγρήγορση και ανατρεπτικά κινήματα. Οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι ο καπιταλισμός είναι ένα απόστημα, ένα καρκίνωμα στον κοινωνικό ιστό και στην πραγματική οικονομία.

Πώς ξηλώνεται όμως το τζογαδόρικο κεφάλαιο και η «οικονομία» του; Το μαζικό κατέβασμα διαρκείας στους δρόμους είναι ζωτικής-καθοριστικής σημασίας. Μαζί με τις απεργίες διαρκείας, οι οποίες για να επιβιώσουν πρέπει να δημιουργηθεί ένα δίκτυο ανταλλαγών των αγαθών και βασικών υπηρεσιών όπως η υγεία μεταξύ των ανθρώπων που κινητοποιούνται. Ειδικά η απεργία και το μπλοκάρισμα των λειτουργιών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, των χρηματιστηρίων, η εισαγωγή αυτών των χρημάτων στην πραγματική οικονομία. Αν δεν είναι δυνατό σε μια περίοδο να γίνονται απεργίες, οι εργαζόμενοι μπορούν να ζητούν να πληρώνονται σε είδος (π.χ. στα σούπερ μάρκετ με τρόφιμα) ώστε να συντηρούνται και να τα ανταλλάζουν με άλλα προϊόντα ή υπηρεσίες άλλων εργαζομένων και ανέργων-αέργων. Έτσι το χρήμα καταργείται ή περιορίζεται δραστικά.

Απειλή για τον καπιταλισμό και την εξουσία θα ήταν η ανάπτυξη μαζικών επαναστατικών κινημάτων πολιτικής ανυπακοής σε πολλά επίπεδα. Άρνηση πληρωμής φόρων, άρνηση κατανάλωσης-μποϊκοτάζ προϊόντων, αυτοδιαχείριση χώρων και τομέων της παραγωγής, αντιμιλιταριστικά κινήματα, κινήματα ελευθεριακής αγωγής και ανατρεπτικής παιδείας, δράσεις ενάντια στο τζογαδόρικο κεφάλαιο, αποχή από τις εκλογές, δημιουργία κοινωνικών οργάνων αυτοδιεύθυνσης-αυτοδιαχείρισης στην εργασία, στην παραγωγή, στις υπηρεσίες. Αναδιοργάνωση της οικονομίας-παραγωγής με έμφαση στον πρωτογενή-δευτερογενή τομέα, στην πραγματική παραγωγική οικονομία. Κινητοποιήσεις και αγώνες όχι όμως με τα τετριμμένα μερικά και ρεφορμιστικά αιτήματα που δε συγκινούν πλέον καμιά ξύπνια και επαναστατημένη συνείδηση: αλλά με ολιστικά-ανατρεπτικά αιτήματα και στόχο την κοινωνική εκτροπή προς διαδικασίες και εγχειρήματα αυτοοργάνωσης-αυτοδιεύθυνσης-άρνησης του υπάρχοντος.

Γιατί, διαφορετικά, το να κατεβαίνεις στους δρόμους από «επαναστατική» ρουτίνα-συνήθεια ή «υποχρέωση» δεν λέει και δεν επιφέρει τίποτε θετικό για την υπόθεση της απελευθέρωσης και της επανάστασης.

Και με το σχολείο του συστήματος, τι γίνεται;

Όλα αυτά όμως θα αποτύχουν με βεβαιότητα, καθόσον ταυτόχρονα στις σχολικές αίθουσες προετοιμάζονται εντατικά τόσο τα «ανώτερα» όσο και τα «κατώτερα» κοινωνικά στρώματα, για μια  καλή δουλίτσα, πολλά λεφτά και άνετη ζωή. Εδώ λοιπόν, τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα:  πώς είναι δυνατόν όταν έχεις  μάθει τόσα χρόνια, ψυχή τε και σώματι, στον ανταγωνισμό, τη βαθμοθηρία, στην αναπαραγωγή των κυρίαρχων ρόλων και ιδεολογίας, μέσα από την υπακοή, να κατέβεις στους δρόμους και να δράσεις γνήσια συλλογικά; Το πολύ που μπορεί να κάνεις είναι να κινητοποιηθείς για «συλλογικές» οικονομίστικες και συντεχνιακές διεκδικήσεις,  του τύπου ο ένας κλάδος εναντίον του άλλου και όλοι μαζί να ζητιανεύουν από το κράτος. Από αυτή την άποψη το δημόσιο-ιδιωτικό σχολείο έχει πετύχει το σκοπό του και δεν χρειάζεται οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι η αντικατάστασή του ως περιεχόμενο και ουσία. Αυτό σημαίνει ότι όποια γνώση παράγεται σε αυτή τη νέα διαδικασία δεν έχει κανένα κοινό τόπο με οτιδήποτε διδάσκεται σ το σημερινό σχολείο, δηλαδή την αναπαραγωγή ηθικών αξιών, πληροφοριών, εθίμων, στερεοτύπων και συνηθειών του υπάρχοντος. Μια γνήσια παιδεία αντιπροσωπεύει την εσωτερική, πνευματική διάσταση ενός επαναστατικού εγχειρήματος, η οποία πρέπει να συμβαδίζει με την εξωτερικότητά του: κινητοποιήσεις, δράσεις, κοινωνικά αιτήματα. Ως τέτοια, ανοίγει τη σκέψη και τη συνείδηση προς ένα αναβαθμισμένο ανθρώπινο ον.

 anhsyxia.wordpress.com

Οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους

ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ μέρες, ο Ιρλανδός ευρωβουλευτής, Λουκ «Μινγκ» Φλάναγκαν, υπέγραφε -μπροστά στην κάμερα- δεσμευτικά συμβόλαια μυστικότητας ώστε να αποκτήσει πρόσβαση στα έγγραφα της ΤΤΙP. Την ίδια ώρα, ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας, Ζ. Γκάμπριελ, ανακοίνωνε στους βουλευτές της  ομοσπονδιακής Βουλής ότι, τα ντοκουμέντα της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) είναι προσβάσιμα για τους ενδιαφερόμενους βουλευτές, αλλά δεν επιτρέπεται να κρατήσουν -αυτολεξεί- σημειώσεις ή και να μεταδώσουν με οποιοδήποτε τρόπο αυτά που ανέγνωσαν.

ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ κάποιος, γιατί τόση μυστικοπάθεια, και προς τι οι μαφιόζικες πρακτικές που επιβάλλουν «ΟΜΕΡΤΑ»; Η απάντηση είναι απλή. Όταν μιλάμε για την ΤΤΙΡ, μιλάμε για την μετουσίωση  του οράματος του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο. Η Διατλαντική συμφωνία εξασφαλίζει, δια παντός, τα κέρδη του κεφαλαίου· ανεμπόδιστα, ανεξέλεγκτα, ανενδοίαστα· καταβαραθρώνοντας την ίδια στιγμή τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις ελευθερίες των πολιτών.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ στην επανάσταση των καπιταλιστών! Όλα για το κέρδος, τίποτα για το λαό. Μια αυτοκρατορία ζωντανεύει, η ΡΑΧ ΑΜΑRICANA, που χρόνια «ζέσταινε τις μηχανές της», αποκτά υπόσταση με στρατηλάτη το γκοβέρνο της Ε.Ε. Οριοθετεί την επικράτεια της… Ο κόσμος δικός μας! Πρώτα οι εταιρείες μετά οι λαοί.
Ας περάσουμε, όμως, στο προκείμενο.
Επί της ουσίας, λοιπόν:

• Μέσω της ΤΤΙΡ, τα εθνικά κράτη καλούνται να εκχωρήσουν τις αρμοδιότητες και την κυριαρχία τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο, επιτρέποντας την άλωση πεδίων προς εκμετάλλευση που μέχρι πρότινος ήταν απρόσιτα.
• Με σειρά διατάξεων, απαγορεύεται στις κρατικές εταιρείες να κοστολογούν τις υπηρεσίες τους φθηνότερα από τους (ιδιώτες) ανταγωνιστές τους ή να τις προσφέρουν δωρεάν, ωφελώντας το Δημόσιο. Ουσιαστικά, το κράτος παύει να έχει την ευχέρεια της προσφοράς αγαθών σε χαμηλότερη τιμή, ελέγχοντας ή θέτοντας      συγκεκριμένες προδιαγραφές στην ποιότητα των προσφερόμενων αγαθών    (κυρίως στα τρόφιμα), καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί «ανεπιθύμητο γεγονός».
• Η ΤΤΙΡ, δεν αναδιανέμει, απλώς, την πίττα, προσελκύοντας νέους παίκτες, αλλά δίνει τη δυνατότητα στις πολυεθνικές να καθορίζουν αποκλειστικά τις τιμές της αγοράς, ακόμη και σε βασικά αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα.
• Προτείνεται και προκρίνεται, εκτός των άλλων, η ακύρωση οποιουδήποτε ειδικού προνομίου σε κρατικές εταιρείες με εξαίρεση, αυτές που λειτουργούν υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Ως τέτοιες, ορίζονται μόνο τα μονοπώλια που προσφέρον δωρεάν τις υπηρεσίες τους.

Προσοχή!  Τα προαναφερθέντα μονοπώλια, θα εξαιρούνται από την ακύρωση των ειδικών προνομίων -πρόταση της Ε.Ε- εφόσον δεν προκαλούν ζημία στους «επενδυτές». Αν βλάπτουν το «επενδυτικό κλίμα», σύμφωνα με την αμερικανική πρόταση, θα πρέπει να καταργούνται. (βλ. [US: Article 6: Adverse Effects 1], ΤΤΙΡ Leaks).

• Το μεγαλύτερο όφελος, για τους μετέχοντες σ’ αυτήν τη διμερή συμφωνία είναι και, τυπικά, η κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η εμπορευματοποίηση των πάντων: της υγείας, της παιδείας, των ΜΜΜ, των δημόσιων φυσικών αγαθών· η ραχοκοκαλιά της κάθε κοινωνίας· καθώς και η ασύστολη μεταφορά προσωπικών δεδομένων κι η διαγραφή αιώνων αγώνων της ανθρωπότητας, με μόνη στόχευση τον γιγαντισμό των πολυεθνικών· πλέον θα γίνεται χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση από τους πολίτες. Νόμος είναι το δίκιο της πολυεθνικής και όσα συμφωνούνται σε φουαγέ ή… Κουζίνες πολυτελών και μη ξενοδοχείων.

ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ διάθεση δονκιχοτισμού και μεγαλομανίας, διαπιστώνουμε ότι, βρισκόμαστε σε πόλεμο, ταξικό πόλεμο. Δεν πρόκειται, για κάποιο φληνάφημα ή κάποια θεωρία συνομωσίας της Αριστεράς, όπως θα προτρέξουν πολλοί να πουν. Την ύπαρξη ταξικού πολέμου, ομολογεί το νούμερο 4 της ετήσιας λίστας του περιοδικού “Forbes”, με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ο κύριος Μπάφετ : «Η πάλη των τάξεων υπάρχει, και είναι η δική μου που κερδίζει», δηλώνει.

ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΣΣΟΜΕΘΑ φυσικά, από την “φιλαλήθεια» και τον ξεδιάντροπο κυνισμό ενός εκ των μεγαλυτέρων τοκογλύφων της οικουμένης. Είναι η αίσθηση δύναμης και υπεροχής, που του εξασφαλίζει η τάξη του κι ο μοναδικός καπιταλισμός που μπορεί να υπάρξει, ο αρπακτικός. Αυτός που γεννιέται βουτηγμένος «από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρομιά, στάζοντας αίμα από όλους τους πόρους» ( Καρλ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος Ά, σελ. 785).

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο κόσμος τους, αυτή είναι  η ζέουσα πραγματικότητά μας. Από τον Πινοτσέτ και την Θάτσερ στο παρελθόν, μέχρι  την λίστα Λαγκάρντ, τα “Panama Pappers’’ και την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, ένας παγκόσμιος ταξικός πόλεμος μαίνεται. Κοιτάτε γύρω σας….

• Την ίδια περίοδο που πενήντα χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από αίτια σχετιζόμενα με τη φτώχεια, ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων υπερδιπλασιάζεται. 793 ήταν οι δισεκατομμυριούχοι το 2008, 1830 το 2016.

• Την ίδια περίοδο που το μέσο -παγκόσμιο- εισόδημα των εργαζομένων έχει καταβαραθρωθεί, οι αποδοχές των ανώτερων τάξεων έφτασαν να απέχουν έως και 400 φορές από τις αποδοχές του μέσου εργαζόμενου, ενώ η συνολική περιουσία των, από 2, 4 τρις. $, που υπολογιζόταν το 2008, στις μέρες μας ανέρχεται στα 6,480 τρις. $.

• Την ίδια περίοδο που, στην Αμερική, πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι σιτίζονται αποκλειστικά από τα συσσίτια, ανασφάλιστοι και άστεγοι, ενώ το 23,1% των παιδιών, σύμφωνα με τη UNICEF, χαρακτηρίζονται «αποστερημένα», οι δισεκατομμυριούχοι από 359 το 2008, αριθμούνται σε 540 το 2016, 4 περισσότεροι από το 2015 (536).

• Στην Ευρώπη των μνημονίων, της λιτότητας, των 30εκ. ανέργων (24, 4% στην Ελλάδα) και των 600χιλ. εξώσεων στην Ισπανία · στην Ε.Ε των 13εκ. παιδιών που «στερούνται βασικών αγαθών για την ανάπτυξή τους»· σ’ αυτήν την Ευρώπη, οι πολυεκατομμυριούχοι ανέρχονται σε 323, όταν προ οκταετίας δεν υπερέβαιναν τους 200, 196 συγκεκριμένα. Οι περισσότεροι εξ αυτών, βρίσκονται στη Γερμανία (120), εκεί όπου το ποσοστό φτώχειας μετά την πτώση του Τείχους, ανέρχεται στο 15,5%  του συνολικού πληθυσμού.

• Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται στη λίστα του αμερικανικού περιοδικού ‘’Fortune’’, fortune 500· «oι διευθύνοντες σύμβουλοι 100 αμερικανικών κολοσσών(…) παραμένουν πάμπλουτοι ανεξάρτητα από την κρίση -ενώ- τα περιουσιακά τους στοιχεία για την κάλυψη των συντάξεών τους ανέρχονται συνολικά στα 4,93 δισ. δολάρια και ισούνται με τα όσα έχουν εξοικονομήσει για τη σύνταξή τους 20,5 εκατομμύρια οικογένειες, δηλαδή το 41% στη χώρα»*. Να σημειωθεί μάλιστα, ότι οι συντάξιμες αποδοχές των εν λόγω κυρίων είναι μεγαλύτερες, ακόμη, και από του Μπαράκ Ομπάμα:  16.975 δολάρια/μήνα για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, 950.000 δολάρια/μήνα για τον Ντέιβιντ Κόουτ της Honeywell. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που, οι εργαζόμενοι των εν λόγω ομίλων (YUM Brands, Taco Bell, Pizza Hut και ΚFC) δεν προβλέπεται μέσω μηχανισμών της εταιρείας να λάβουν σύνταξη», όπως αναφέρεται στην έκθεση του  Ινστιτούτου Σπουδών Πολιτικής και του Κέντρου Αποτελεσματικής Κυβέρνησης (ΗΠΑ).

• Τέλος, την στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, ο «κομμουνιστής» Ομπάμα, ο «καθαριστής» της κόπρου του τραπεζικού Αυγεία, αφήνει ελεύθερο να κάνει διαλέξεις επί πληρωμή, τον «σπεσιαλίστα» στα δομημένα ομόλογα και καταδικασθέντα το 2013, Φαμπρίς Τουρέ, ενώ ταυτόχρονα ρίχνει στα «μαλακά» τους λοιπούς εγκληματίες της Wall Street «αναγκάζοντάς» τους να καταβάλλουν, συνολικά,  το αστείο ποσό των 50 δις δολαρίων, όταν ο εβδομαδιαίος τζίρος της Goldman Sachs είναι 5 δις δολάρια.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ μας οδηγούν σε ένα απλό, πλην σημαντικό, συμπέρασμα: Ζούμε κοσμογονικές στιγμές. Για πολλούς, βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της Ιστορίας, κατά την οποία καλούμαστε να δοκιμάσουμε τις αντοχές και τα κουράγια μας. Για τον γράφοντα, όλα όσα βαθαίνουν τη θλίψη μας και προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και την ταξική συνείδησή μας, έχουν -πρέπει να έχουν- μία μόνο απάντηση: μαζική, στεντόρεια, λαϊκή απάντηση. Πεδίο αγώνα η γειτονιά μας, το σπίτι, το γραφείο, το εργοτάξιο και το χωράφι μας.  Καθημερινή πάλη για ένα καλύτερο μέλλον, για μάς, για τα παιδιά μας· για όσους δεν θεωρούν ουτοπία έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΑΝΥΠΑΚΟΗ! Ούτε βήμα πίσω στις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, παρά μόνο τις αλυσίδες μας.

ΕΝΛΟΓΟΙ ΠΑΡΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΙ
Για όσους φίλους με ρωτούν, απορώντας με την πορεία και την αποδοχή του υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος  από το σύστημα· του νούμερου (γενικώς) -ειδικώς, 324 της λίστας «Forbes», ας ψάξουν να βρουν τους προωθητές του. Ο Τrump είναι το «θείο βρέφος» της οικονομικής ελίτ της Νέας Υόρκης και των άλλων μεγάλων λόμπι των ΗΠΑ. Αυτό το «φασιστοειδές υποκείμενο», αγαπημένος χαρακτηρισμός των πολέμιων του, δεν αποτελεί ένα ιστορικό ατύχημα, αλλά μια στρατηγικής σημασίας επιλογή των  Αμερικανών «εχόντων» για την προάσπιση των συμφερόντων τους, και την καταστολή του ριζοσπαστικού κινήματος που έχει αρχίσει να αναδύεται στις φτωχογειτονιές και τα στα γκέτο των ΗΠΑ, με σαφές Αριστερό πρόσημο. Όταν ο λαός σηκώνει κεφάλι, η λύση είναι η βία και η μισαλλοδοξία, τόσο απλά.

*Πηγή: ‘’Fortune Greece.com’’
 http://atexnos.gr

Γιώργου Καραμπελιά : α' η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης, β' Επιτάφιος χωρίς Ανάσταση,γ' Pro domo sua (Υπέρ των οικιών ημών)

«Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά»

Διονύσης Σαββόπουλος

                                                        Α'

Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω πως η ιστορική αριστερά, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, έχει αποτύχει να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και αντίθετα έχει μεταβληθεί σε μια δύναμη που επιταχύνει την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η Αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.

Η Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά –στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στο πεδίο των αξιών– αυτό που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ολοκλήρωνε στο πεδίο της οικονομίας. Γι’ αυτό και οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις της Aριστεράς, στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ενάντια στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, είναι ατελέσφορες και ψευδεπίγραφες.  Αντίθετα, είναι οι ίδιοι που έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, έχοντας αποσυνθέσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα και τις εθνικές ταυτότητες. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η δεξιά χρειάζεται την αριστερά, για να μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τη στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων.

 Για την κατεδάφιση της οικονομικής και δασμολογικής προστασίας των εθνών-κρατών, π.χ., και την ανάπτυξη της παγκόσμιας αγοράς, έπρεπε να προηγηθεί, ή τουλάχιστον να βαδίζουν παράλληλα, η ιδεολογική απονομιμοποίηση του πατριωτισμού και των «εθνικών συνόρων», την οποία προωθεί φρενιτιωδώς η αριστερά. Για να τείνει να μεταβληθεί ο στρατός σε επαγγελματικό, αποκομμένο από το ελληνικό έθνος, παρά την αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία ενός διαχρονικά επιθετικού γείτονα, θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί το έδαφος από την δήθεν αντιμιλιταριστική αριστερά. Για να διαλυθεί  η εθνική ταυτότητακαι να μπορεί η Ελλάδα να ενταχθεί απρόσκοπτα στους υπερεθνικούς οργανισμούς της Δύσης ως ημιαποικία, θα έπρεπε η «πρωτοπόρα» αριστερά να έχει αποσυνθέσει τους ίδιους τους πυλώνες της εθνικής ιδιοπροσωπίας, τη διαχρονία του ελληνισμού, τη σχέση του με την ορθοδοξία, τη συνέχεια της γλώσσας. Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας, θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο μιας ακραίας ατομικής ανεξαρτησίας και των «δικαιωμάτων», να επιταθεί ο εθνομηδενισμός και η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών. (Ακόμα και σήμερα οι «πρωτοπόροι» Έλληνες σκηνοθέτες, τύπου Λάνθιμου και κομπανίας, έχουν σαν προνομιακό τους στόχο την οικογένεια –τον μόνο θεσμό που, παρά τα αρνητικά της, κράτησε τους Έλληνες ζωντανούς στην κρίση– και όχι αντίστροφα τη διόγκωση ενός ακραίου ατομισμού, που έχει καταστεί κυρίαρχος). Και όλα αυτά διότι, κατά βάθος, η ιδεολογία της αριστεράς δεν στρέφεται εναντίον του καπιταλιστικού φαντασιακού, αλλά αντίθετα ταυτίζεται μαζί του. Η ιδεολογία της σύγχρονης αριστεράς δεν είναι στην πραγματικότητα αντικαπιταλιστική αλλά υπερκαπιταλιστική.

Δηλαδή, επιθυμεί κατά βάθος τη διάλυση όλων των μη-καπιταλιστικών εμποδίων στην επέκταση του κεφαλαίου, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της οικογένειας, του έθνους, της ιστορικής μνήμης, των συλλογικών ταυτοτήτων. Γι’ αυτό εξάλλου αυτή η αριστερά θα εγκαταλείψει, σταδιακώς, τα συλλογικά δικαιώματα και θα μετακινηθεί  από το πεδίο των συλλογικών ταυτοτήτων σε εκείνο του ακραίου ατομικιστικού δικαιωματισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που –όπως τον περιγράφει με… λυρικούς τόνους ο Μαρξ στο Κομουνιστικό Μανιφέστο– αποσυνθέτει κάθε προηγούμενη ταυτότητα και την ίδια την ιστορία, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Η σύγχρονη Αριστερά εκφράζει, περισσότερο και από τη Δεξιά, αυτό το καπιταλιστικό φαντασιακό, όσο και αν εμφανίζεται αντίθετη στις εκμεταλλευτικές εκφάνσεις του συστήματος. Γι’ αυτό και, στην Ελλάδα, στην εξουσία βρέθηκαν οι μικρότερες ομάδες αυτής της Αριστεράς, οι Πράσινοι(!), η ΑΚΟΑ (η περιβόητη ομάδα Μπανιά στην οποία ανήκαν ο Βούτσης, ο Φλαμπουράρης, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης, η Φωτίου, ο Λάμπρου και τόσοι άλλοι), αυτό το κράμα Κολωνακίου και Εξαρχείων, το οποίο, παρότι απόλυτα μειοψηφικό πολιτικά, ήταν πανίσχυρο πολιτισμικά σε όλους τους κύκλους της διανόησης, των πανεπιστημίων, των ΜΜΕ.

Έτσι, λοιπόν, η απόπειρα διαφόρων απατημένων γκρουπούσκουλων της Αριστεράς να την νεκραναστήσουν στην «αγνότητά» της, μετά την «προδοσία» του Τσίπρα, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί, όπως έλεγε και ο κάποτε Σαββόπουλος, «έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά» και δεν νεκρανασταίνεται. Δεν μπορεί να μετασχηματισθεί αξιακά σε κάτι που να θυμίζει την Αριστερά των αρχών του 20ού αιώνα, διότι έχει μεταβληθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και η ίδια η ιστορική πραγματικότητα.

Η ιστορική Αριστερά, στη Δύση και τη Ρωσία, αποτέλεσε την έκφραση της αντίστασης των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης στον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό των μεγάλων αποικιακών δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία και την πατριδοκαπηλία ως όπλα για την επιβολή τους στο πλανητικό επίπεδο.

Γι’ αυτό, και εκείνη η Aριστερά είχε σφραγιστεί από την αντιεθνικιστική και αντικληρικαλική προπαγάνδα. Δηλαδή, αντιστοιχούσε στην πρώιμη ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, που κυριάρχησε στον πλανήτη μέχρι τον Β΄ Π.Π. Από τότε και μετά, και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1960, ο καπιταλισμός πέρασε σε μία νέα φάση, βαδίζει σταδιακώς προς την «καπιταλιστική ολοκλήρωση», την παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των πολυεθνικών. Επομένως, το μεγάλο κεφάλαιο έχει την ανάγκη να διεισδύσει και να μεταβάλει σε κερδοφόρους και τους τομείς που στο παρελθόν διατηρούσαν μη καπιταλιστικά στοιχεία και έρχονταν από το παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Η θρησκεία μεταβάλλεται σταδιακώς σε αναχρονισμό για το σύστημα και οι Εφέστιοι θεοί, οι εικόνες  και τα καντηλάκια, που για χιλιάδες χρόνια έκαιγαν στο κέντρο της οικογενειακής ζωής, αντικαθίστανται από την τηλεόραση, όπως και  οι εκκλησίες στα κέντρα των πόλεων αντικαθίστανται από τους ουρανοξύστες των εμπορικών  κέντρων. 

Η οικογένεια πρέπει να διαλυθεί γιατί περιορίζει την επέκταση της κατανάλωσης, μια και όσο μεγαλύτερη και ισχυρότερη είναι, τόσο μικρότερη η κατά κεφαλήν κατανάλωση (πέντε άτομα σε μια οικογένεια καταναλώνουν πολύ λιγότερο από πέντε άτομα τα οποία ζουν κατά μόνας). Οι ταξικές συλλογικότητες μεταβάλλονται σε «αναχρονισμό» (κατάρρευση των συνδικάτων), τα δε εθνικά σύνορα και οι εθνικές ταυτότητες αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επέκταση των πολυεθνικών. Κατά συνέπεια, το κεφάλαιο σε αυτόν τον νέο μεγάλο μετασχηματισμό (που βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου του Πολάνυι) χρειάζεται την ιδεολογία αυτής της νέας Αριστεράς για να μπορέσει να επιβάλει την ηγεμονία του.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η πρώτη μεγάλη επανάσταση αυτής της σύγχρονης Αριστεράς, ο Μάης του 1968. Ξεκίνησε από την συμπαράσταση σε αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες –της Αλγερίας, του Βιετνάμ, της Κούβας– και εξελίχθηκε, στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, σε μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση. Μια επανάσταση η οποία, παρότι ξεκίνησε με την κριτική στις καπιταλιστικές αξίες (την αποξένωση κλπ), σε μια πρώτη ριζοσπαστική φάση της (ακόμα και ένοπλη ΡΑΦ, Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη), κατά τη δεκαετία του 1990, μετασχηματίστηκε σε μία «επανάσταση» καπιταλιστικού χαρακτήρα. Ο Κον Μπεντίτ και ο Γιόσκα Φίσερ, οι ηγέτες του ’68, έγιναν οι εκφραστές ενός επιτρεπτικού καπιταλισμού χωρίς όρια – απόλαυση χωρίς όρια, ναρκωτικά χωρίς όρια, κατάργηση των εθνικών ορίων και βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, εν τέλει ένας αληθινά παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Δηλαδή, την ίδια στιγμή που ο Ρήγκαν και η Θάτσερ ξεκινούσαν τη νεοφιλελεύθερη επανάστασή τους, η νέα Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά τον δρόμο για την επικράτηση ενός πλανητικού… θατσερισμού! Διότι, επιτιθέμενοι, ήδη από τη δεκαετία του  1960, στις προκαπιταλιστικές αξίες και θεσμούς που εξακολουθούσαν να επιβιώνουν στον καπιταλιστικό κόσμο, άνοιγαν τον δρόμο ιδεολογικά και αξιακά στην επικράτηση του νεο-φιλελευθερισμού: Κάτω τα έθνη, οι θρησκείες, η οικογένεια, η διαφοροποίηση των φύλων, οι «δεσμεύσεις», ζήτω το ανεξάρτητο, αυτόνομο άτομο, χωρίς θεό και αφέντη (sans Dieu ni Maître). Μια πολιτιστική επανάσταση που έβλεπε τον εαυτό της ως δήθεν αντικαπιταλιστική ήταν, στην πραγματικότητα, υπέρ-καπιταλιστική, δηλαδή άνοιγε τον δρόμο για την εποχή που ο καπιταλισμός δεν θα εκμεταλλεύεται μόνο τους εργαζόμενους αλλά και θα διαμορφώνει τον ίδιο τον ψυχισμό ή, ακόμα-ακόμα, την ίδια τους τη φύση (η εποχή του μετανθρώπου).

Δεδομένων αυτών των εξελίξεων, η ιστορική Αριστερά έχει πλέον εξαντληθεί στις ίδιες τις προϋποθέσειςτης . Μαζί με τη Δεξιά, πασχίζει να εξαλείψει το ίδιο το ιστορικό παρελθόν και κάθε παράδοση που μας συνδέει με αυτό. (Στην γαλλική πρωτότυπη εκδοχή της, η «Διεθνής» διεκδικεί την πλήρη ισοπέδωση του παρελθόντος – Du passé faisons table rase­– φράση που, καθόλου τυχαία, δεν υπάρχει στην ελληνική απόδοσή της από τον Βάρναλη). Εξάλλου, εκκινούν από μια κοινή ιδεολογική ρίζα, εκείνη του Διαφωτισμού, και προφανώς, στην Ελλάδα, είναι αυτή η εθνομηδενιστική Αριστερά που προσπαθεί να απορρίψει τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Καθόλου τυχαία ο Λιάκος, η Αναγνωστοπούλου, ο Φίλης, ο Γαβρόγλου και όλη η κομπανία βρίσκονται στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Κατά συνέπεια, ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς ως αντίπαλου πόλου της Δεξιάς έχει πλέον εξαντληθεί. Και αυτό συνέβη ακριβώς διότι η μαϊμού δοκίμασε να ανέβει στον δέντρο της εξουσίας και αποκαλύφθηκαν τα οπίσθιά της! Η Αριστερά μπορούσε να υπάρχει ως σοβαρή πολιτική δύναμη όσο βρισκόταν εκτός άμεσης πολιτικής εξουσίας. Διότι, τότε, μπορούσε να διατηρεί την πολιτισμική και ιδεολογική εξουσία, σε σύγκρουση δήθεν με την κυβερνώσα ελίτ. Σε όλες τις χώρες όπου κατέκτησε την εξουσία, δηλαδή στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε μετά από εβδομήντα ή σαράντα χρόνια εξουσίας. Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβη και στη Δύση με την καθολική κρίση της κυβερνώσας σοσιαλ-δημοκρατίας.

Στην Ελλάδα υπήρχε ένας «καταμερισμός εργασίας» που επέτρεψε στο σύστημα να λειτουργεί για πολλά χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική εξουσία, η παραδοσιακή αριστερά στην ιδεολογική.  Όταν, όμως, εξαιτίας της κρίσης, ανέλαβε τα  ίδια τα ηνία της πολιτικής εξουσίας, σε μια χώρα με ημιαποικιακό χαρακτήρα, και είναι υποχρεωμένη να διαχειρίζεται ταυτόχρονα την πολιτισμική ηγεμονία, την οικονομία και την πολιτική, τότε οι αντιφάσεις της εκρήγνυνται και αποκαλύπτεται βίαια και σαρωτικά η πραγματική της φύση. (Και αν σε κάτι έπεσα έξω ήταν πως δεν φανταζόμουν πως θα αναλάμβαναν, έστω και παροδικά, να υλοποιήσουνταυτόχρονα και τις δύο λειτουργίες, τόσο την ιδεολογική και αξιακή αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού όσο και την οικονομική ολοκλήρωση της μεταβολής της χώρας σε αποικία χρέους. Το ίδιο είχα πάθει παλιότερα με τον ΓΑΠ. Τα παθήματα, μαθήματα. Και οι βλάκες και οι ανίκανοι και οι απαίδευτοι μπορούν να ανέλθουν στην εξουσία όταν ένας λαός βρίσκεται σε παρακμή.)

Το δυστύχημα για την ελληνική Αριστερά, στο σύνολό της, είναι πως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αρνήθηκε, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις –από τον Άρη Αλεξάνδρου μέχρι τον Χρόνη Μίσσιο και το Άρδην–, να προβεί σε οποιαδήποτε σε βάθος κριτική της ιστορικής της εμπειρίας· έτσι, όταν ήλθε η κατάρρευση, τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, βρέθηκε παντελώς ανέτοιμη να θέσει τις βάσεις ενός οποιουδήποτε μετασχηματισμού της. Είναι δε τόσο βαθιά απαίδευτη και αγκιστρωμένη στα μαρξιστικά ή αναρχικά σχήματα του παρελθόντος ώστε, μπροστά στην αναπόφευκτη κατάρρευση της κυβερνώσας Αριστεράς που με γοργά βήματα έρχεται, θα συμπαρασυρθεί μαζί της ακόμα και η διαφωνούσα πτέρυγά της διότι δεν διαθέτει κάποιο άλλο ιδεολογικό οπλοστάσιο ή όραμα.

                                                                                 Β'

Μετά τη μεγάλη «προδοσία» της κυβέρνησης Τσίπρα, τα κάθε είδους αριστερά γκρουπούσκουλα, από το ΚΚΕμέχρι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Ανταρσύα, υπόσχονται απλώς πως αυτοί θα τα κάνουν καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πραγματοποιήσουν επιτέλους τα «οράματα» της Αριστεράς. Δυστυχώς, δε, ακόμη και η λεγόμενη πατριωτική Αριστερά συμμετέχει εν πολλοίς στο ίδιο φαντασιακό, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις βαθύτατες αντιφάσεις ανάμεσα στην ελληνική αριστερή ιδεολογία και τον πατριωτισμό, ως πρόταγμα, με αποτέλεσμα να τσουβαλιάζεται εύκολα από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική Αριστερά. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι περιπτώσεις του δημοψηφίσματος και προσφάτως του προσφυγικού. Και στην πρώτη περίπτωση τσουβαλιάστηκαν από τον Τσίπρα, και στη δεύτερη από τη Μέρκελ.

Σύσσωμη η Αριστερά συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, να διεκδικεί το ψευδεπίγραφο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ως «έκφραση του αντιστασιακού ήθους των Ελλήνων», αρνούμενη να κατανοήσει πως σε αυτό συμπυκνωνόταν όλο το σύστημα της μεταπολιτευτικής εξαπάτησης. Μια ευημερία και ένα κοινωνικό κράτος οικοδομημένα πάνω στον παρασιτισμό και ένας λαός που είχε ξεμάθει να παράγει –ακόμα και οι λίγοι εργάτες στα εργοστάσια έχουν αντικατασταθεί σε μεγάλη κλίμακα από Αλβανούς και Πακιστανούς– δεν ήταν και δεν είναι ικανός για μια πραγματική ανατροπή. Διότι αν το ΟΧΙ δεν ήταν ψευδεπίγραφο και ψευδοαγωνιστικό, αυτό θα σήμαινε πως η ελληνική Αριστερά και ο ελληνικός λαός θα ήταν έτοιμοι για μια επαναστατική ανατροπή, όπου κι αν έβγαζε αυτή. Όμως, οι Έλληνες και η ύστερη μεταπολιτευτική Αριστερά δεν εκφράζονται από τον Κουτσούμπα ή από τον Λαφαζάνη, φιγούρες που έρχονται από το ιστορικό παρελθόν της, αλλά από τον Αλέξη Τσίπρα. Πρόκειται για μια Αριστερά των ψευδο-αγώνων, τύπου καταλήψεων στα πανεπιστήμια και τα σχολειά, που στην πραγματικότητα γίνονταν χωρίς αντιπάλους και χωρίς κόστος, μια αριστερά των μπαρ και των ουζάδικων, της οποίας το φαντασιακό είναι βαθύτατα διαποτισμένο από τις αξίες της Δύσης και της κατανάλωσης. Η ελληνική Αριστερά, αλλά και ο ελληνικός λαός, σαράντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, έχουν εμποτιστεί βαθύτατα από τις αξίες της Δύσης, και μάλιστα με παρασιτικό τρόπο και σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να τις εγκαταλείψουν. Από το ευρώ και την ευρωζώνη θα φύγουν μόνο αν τους διώξει ο Σόιμπλε! Έστω κι αν αρέσκονται στις ιερεμιάδες του Καζάκη.

Αν οι Έλληνες και η Αριστερά, στην πλειοψηφία τους, διαπνέονταν από αντιστασιακό ήθος, αυτό δεν θα το εξέφραζαν ψευδεπίγραφα σε ένα χωρίς νόημα δημοψήφισμα, αλλά θα είχαν αντιμετωπίσει στοιχειωδώς την κατοχή της Κύπρου και τις τουρκικές προκλήσεις επί σαράντα χρόνια. Το αντιστασιακό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ήταν «γιαλαντζί» αντίσταση και αυτό φάνηκε περίτρανα στη συνέχεια. Η «κωλοτούμπα» που ακολούθησε ήταν οργανικό κομμάτι αυτού του «υπερήφανου» ΟΧΙ και όχι αντιστροφή του και την έκαναν και οι ίδιοι οι Έλληνες ψηφοφόροι μαζί με τον Τσίπρα. Γι’ αυτό εξάλλου και στις εκλογές που ακολούθησαν τον ξαναψήφισαν. Όχι παρά τη μεταστροφή του αλλά ακριβώς γιατί την πραγματοποίησε. Γι’ αυτό και όσοι δεν τον ακολούθησαν, ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου, έμειναν εκτός Βουλής. Διότι αυτή η μεταστροφή εξέφραζε τη βαθύτερη ουσία αυτής της ελληνικής Αριστεράς στις συνθήκες της μεταπολίτευσης.

Σήμερα, πάλι, διαβάζω και ακούω από αυτή την Αριστερά –και όχι μόνο–  πως «η στάση των Ελλήνων στο προσφυγικό αποτελεί απόδειξη των αντιστασιακών ανακλαστικών των Ελλήνων», άποψη που εκφέρεται από το ΚΚΕ, την ΛΑΕ, την Ανταρσύα, τον «Δρόμο της Αριστεράς» κ.ο.κ., και διαπιστώνω για μια ακόμα φορά πόσο βαθιές είναι οι ρίζες αυτής της «αριστερής» διεθνιστικής φενάκης.

Διότι, στην πραγματικότητα, η σύμπτωση της Μέρκελ και των… Antifa/«αλληλέγγυων», πάνω στο θέμα του μεταναστευτικού/προσφυγικού, αποτελεί απόδειξη ακριβώς της ταύτισης των απόψεων Αριστεράς και Δεξιάς – ο καθένας από τη σκοπιά του!  Η Μέρκελ ξεκίνησε τη διαδικασία διότι οι Γερμανοί βιομήχανοι, όπως δήλωσε η Ένωσή τους, χρειάζονται πέντε εκατομμύρια εργατικά χέρια και χρησιμοποίησε την ελληνική Αριστερά και την Τασία για να υλοποιήσει τη «no borders» ιδεολογία της. Ωστόσο, επειδή είναι υποχρεωμένη να παίρνει υπόψη της και τις αντιδράσεις των ψηφοφόρων της, αφού είχε ήδη αποσπάσει 1.200.000 πρόσφυγες ως φθηνό εργατικό δυναμικό, έκλεισε εν συνεχεία τα σύνορα. Και έτσι έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι «αλληλέγγυοι», το ΚΚΕ, και η Ανταρσύα να συνεχίζουν τον αγώνα εναντίον κάθε… μορφής συνόρων!  Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχαν κάνει και με το δημοψήφισμα, τσουβάλιασαν και πάλι όλη τη «διαφωνούσα» Αριστερά με την ευκαιρία του μεταναστευτικού. Μια και δεν μπορούσαν να το κάνουν πλέον στο πεδίο των μνημονίων, όπως το είχαν κάνει το καλοκαίρι του 2015, το έκαναν εκεί που έχουν μάθει και «ξέρουν» τη δουλειά. Στο πεδίο του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των ανοικτών συνόρων της Χριστοδουλοπούλου.  Έτσι μπορεί να έχασαν την κοινωνία, ξανακέρδισαν όμως… τα Εξάρχεια.

Αντί λοιπόν οι «διαφωνούντες» Αριστεροί να κατανοήσουν πως το προσφυγικό αποτέλεσε ένα εγχείρημα γερμανικής έμπνευσης και ένα ακόμα βήμα για τη μεταβολή της χώρας μας σε έναν πολυπολιτισμικό χυλό χωρίς ταυτότητα, έναν απλό συνοριακό χώρο, επιμένουν και προτάσσουν τα αυτονόητα ανθρωπιστικά ανακλαστικά των Ελλήνων. Όμως, άλλο ζήτημα ο αυτονόητος ανθρωπισμός σε ατομικό επίπεδο και άλλο το σοβαρότατο πλήγμα που υπέστη η χώρα στο συλλογικό εθνικό επίπεδο.

Δυστυχώς, λοιπόν, και αυτή η πατριωτική Αριστερά δοκιμάστηκε τρεις φορές μέσα σε ενάμιση χρόνο: τόσο απέναντι στην  προοπτική ανόδου στην εξουσία ενός τυχοδιωκτικού και εθνομηδενιστικού σχήματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο και στήριξε μετά μανίας, όσο και στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα και, τέλος, στο προσφυγικό. Όλα αυτά καταδεικνύουν πως ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με αυτή την Αριστερά είναι πολύ ισχυρότερος από εκείνον που τους συνδέει με την πατρίδα τους, γιατί διαφορετικά θα είχαν φροντίσει να κόψουν τελεσίδικα τον πρώτο και να παύσουν να ορίζονται ως «αριστεροί πατριώτες», έκφραση  που αποτελεί, για τη σημερινή Ελλάδα, μια πραγματική contradictio in terminis.

Αν, όμως, είναι αλήθεια πως η διαδρομή μέσα από την Αριστερά ήταν ίσως απαραίτητη για να μπολιαστεί ο ελληνικός πατριωτισμός με ένα εναλλακτικό όραμα μιας κοινωνίας περισσότερο ελεύθερης και εξισωτικής, είναι εξίσου αλήθεια ότι και η ρήξη με αυτήν αποτελεί μια αποφασιστική προϋπόθεση για την επαφή με το λαϊκό σώμα και τον αυθόρμητο πατριωτισμό του.

Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε πολιτική προοπτική για μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, που έχει μεταβάλει τη χώρα μας σε αποικία χρέους, εάν αυτή δεν βυθίσει τις ρίζες της στην παράδοση και το παρελθόν της κοινωνίας μας, τις κοινότητές της, τη γλώσσα της, τη θρησκεία της – ακόμα και για εκείνους που δεν πιστεύουν σε θρησκεία. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει μια οριστική και τελεσίδικη ρήξη με την Αριστερά και ό,τι αυτή εκπροσωπεί.

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, στην Ελλάδα, ακριβώς γιατί η κοινωνία μας δεν ανήκει στην αποικιοκρατική Δύση αλλά υπήρξε αποικιοκρατούμενη με παρασιτικό τρόπο (δηλαδή οι μεταπράτες μεγαλοαστοί και οι ελιτ ένιωθαν ταυτισμένοι με τους… αποικιοκράτες), αυτά τα φαινόμενα έπαιρναν πάντα παροξυστικό χαρακτήρα. Διότι, στη Δύση, ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς πατούσε στην πραγματικότητα της αντίθεσης με έθνη ιμπεριαλιστικά και θρησκείες επεκτατικές (καθολικισμό ή προτεσταντισμό), που ήθελαν να επιβληθούν στο σύνολο του πλανήτη. Στον Τρίτο Κόσμο, η Αριστερά, όπου επιβίωσε και κυριάρχησε, όπως στην Κίνα ή το Βιετνάμ, «εθνικοποίησε» τον μαρξισμό και ηγεμόνευσε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στην Ελλάδα, μια Αριστερά παρασιτικά εξαρτημένη από τη Σοβιετία, αρχικώς, και από τη Δύση μετέπειτα  –γενικότερα από τον δυτικό διαφωτισμό και «προοδευτισμό»– παρήγαγε τα εκτρώματα του 1922, όταν στράφηκε ενάντια στον ίδιο της τον λαό, στη Μ. Ασία και την Α. Θράκη, συμμαχώντας με τους γερμανόφιλους βασιλικούς·  της συνηγορίας υπέρ του βουλγαρικού επεκτατισμού στο Μακεδονικό· της υποστήριξης του σχεδίου Ανάν, εσχάτως, και του ιστορικού εθνομηδενισμού. Και εάν, στη διάρκεια της Κατοχής, ηγήθηκε του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα, αυτό έγινε στην πραγματικότητα παρά την κυρίαρχη ιδεολογία της και διότι οι λεγόμενες «αστικές δυνάμεις» ήταν ακόμα πιο ξενόδουλες. Εξ ου και η σύγκρουση με τον Βελουχιώτη και η οικτρή συνέχεια του Εμφυλίου. Το ίδιο έγινε και όταν στην Ελλάδα υποστήριζε τον αντιαποικιακό αγώνα της Κύπρου, από τον οποίο απείχε η κυπριακή αριστερά! Γι’ αυτό και, σχεδόν φυσιολογικά, σήμερα, έχει επιστρέψει, στη συντριπτική της πλειοψηφία, στον εθνομηδενισμό ή στον ιδιότυπο «τροτσκισμό» του ΚΚΕ.

Ξεπερασμένη πλέον στον καπιταλιστικό κόσμο και ιδιαίτερα παρασιτική στον ελληνικό κόσμο. Τί χρεία έχομε λοιπόν αυτής;

Αυτή τη Μεγάλη Παρασκευή η ελληνική Αριστερά κατεβαίνει στον τάφο χωρίς καμία προοπτική Ανάστασης. Ο ελληνικός λαός θα αναστηθεί, όπως πιστεύουμε και ελπίζουμε, χωρίς αυτή την Αριστερά – απορρίπτοντας τον πολιτισμικό υπερκαπιταλισμό της δυτικής  Αριστεράς και τον εθνομηδενισμό της ελληνικής· για να το πράξει, θα πρέπει επίπονα, βασανιστικά, να την κερδίσει αυτή την Ανάσταση μέσα από ένα νέο όραμα εκσυγχρονισμού της παράδοσής του.

Σε μια στιγμή που κόμματα και κομματίδια φυτρώνουν σαν μανιτάρια, από τη Ζωή έως τον Μπαλτάκο –και στην αμέσως επόμενη περίοδο, μετά την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, θα πολλαπλασιαστούν στο άπειρο–, έχει ανοίξει η ιστορική περίοδος για ένα πατριωτικό δημοκρατικό κίνημα. Μόνο που, για να συγκροτηθεί αυτό, απαιτείται μία μεγάλη σύνθεση: η σύνθεση ανάμεσα στον πατριωτισμό και την ιστορικότητα του ελληνισμού με τις κοινωνικές αξίες που κάποτε εκπροσώπησε, έστω και στρεβλά, η Αριστερά.

Για να πάρει, όμως, σάρκα και οστά ένα τέτοιο εγχείρημα, πέρα από τη συνειδητοποίηση των ανθρώπων –και εκείνη των πολιτικών στελεχών των προερχόμενων από την Αριστερά φαίνεται να καθυστερεί τραγικά–, απαιτείται η ανάδειξη και ενός νέου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου που θα εκφράζει και θα εκπροσωπεί μια τέτοια σύνθεση: Όταν οι τριάντα χιλιάδες νέοι που μαθαίνουν παραδοσιακό χορό και μουσική στην Κρήτη θα αποφασίσουν, –τουλάχιστον ένα κομμάτι ανάμεσά τους– πως είναι καιρός να διαμορφώσουν και ένα αντίστοιχο πολιτικό πρόταγμα. Όταν οι δεκάδες χιλιάδες των νέων που έλκονται από τον αντιεξουσιαστικό λόγο και πιθηκίζουν τα αμερικάνικα πολιτισμικά πρότυπα αποφασίσουν –έστω ένα μέρος τους– πως είναι ανάγκη να δουν με υπερηφάνεια τη δική τους παράδοση ως υπέρτερη εκείνης  του… Prince. Όταν οι δεκάδες χιλιάδες νέοι, συχνά πληβειακής καταγωγής, που παραμυθιάζονται από την ψευδοπατριωτική φρασεολογία της Χ.Α., κατανοήσουν πως, σε αυτόν εδώ τον τόπο, ο αληθινός πατριωτισμός συμβαδίζει πάντα με τη δημοκρατική παράδοση. Όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που πασχίζουν να είναι τίμιοι και συνεπείς στη δουλειά τους και αγαπάνε την πατρίδα τους, χωρίς να είναι κολλημένοι σε ιδεολογίες και κόμματα, αποφασίσουν να μεταφέρουν και σε πολιτικό επίπεδο αυτό που κάνουν στη ζωή τους…

Όταν όλοι αυτοί αρχίσουν να κινούνται, τότε θα αναδειχθεί και το κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο αυτού του μεγάλου μετασχηματισμού που δεν θα κουβαλάει μαζί του τις αμαρτίες και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, και θα μπορεί να ενστερνιστεί ένα όραμα πατριωτισμού, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας, άμεσης δημοκρατίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης και πολιτισμικής αναγέννησης. Όλα αυτά μαζί. Και όσο εάν, στο άμεσο μέλλον, φαίνεται πως, μετά την κατάρρευση της Αριστεράς, έχει έλθει η ώρα της Δεξιάς σε όλες της τις εκδοχές, εν τούτοις είμαστε βέβαιοι πως, στην Ελλάδα, η παράδοση αυτού του τόπου εναγώνια θα σπρώχνει και στην αναζήτηση αυτού του νέου οράματος. Γιατί η ψυχή του ανθρώπου έχει ανάγκη να μπορεί να πετάξει στο όραμα και τον μετασχηματισμό. Τι σπουδαιότερο μήνυμα εξάλλου, αυτές τις μέρες, από εκείνο του μετασχηματισμού της Ανάστασης. Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας τελεσίδικα τα παρωχημένα σχήματα και ιδεολογίες και ας δούμε την Ανάσταση συνυφασμένη με μια νέα οραματική σύνθεση στον κόσμο, αλλά προπαντός στη χώρα μας.

                                                                           Γ'

Κάποιος αναγνώστης του κειμένου μου για την «Αριστερά, ως στυλοβάτη της παγκοσμιοποίησης», σχολίασε το πρώτο μέρος του και υπήρξε μια σχετικά εκτενής απάντηση από μέρους μου,  την οποία, εν τέλει, θεώρησα καλό  να αναπτύξω  σε ένα τρίτο μέρος, μια και  φωτίζει εναργέστερα την αντίληψή μας ως Άρδην για το ζήτημα της «πατριωτικής αριστεράς».

Γράφει λοιπόν ο αναγνώστης, με τον κωδικό e-h, στο σχετικό σχόλιό του, που αναρτήθηκε την 1^η Μαΐου στην ιστοσελίδα του Άρδην, ως απάντηση στο κείμενό μου, «Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης (Α΄ Μέρος)»:

«Μήπως ο κ. Καραμπελιάς θα πρέπει να κάνει κάποτε την αυτοκριτική του; Γιατί αυτό που κατηγορεί, δεν είναι η “αριστερά”, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός! Ο κ. Καραμπελιάς, που τώρα παριστάνει τον τιμητή των πάντων, δεν ήταν, που τη δεκαετία του ’80 ήταν τακιμιασμένος με τους αναρχοαυτόνομους (όπως λεγόντουσαν τότε), και είχε το σύνθημα “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”; Το 1990, δεν είχε στηρίξει του Οικολόγους-Εναλλακτικούς, που λέγανε τα Σκόπια “Μακεδονία”; Ή μήπως νομίζει ότι έχουμε πάθει όλοι αλτσχάιμερ;»

 Παρότι, όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες της ιστοσελίδας του Άρδην, δεν απαντώ σχεδόν ποτέ σε σχόλια που αφορούν στα άρθρα μου, ωστόσο, επειδή το ζήτημα αφορά ιστορικά γεγονότα και εξελίξεις, που ιδιαίτερα οι νεότεροι δεν γνωρίζουν, αξίζει να υπενθυμίσουμε ορισμένα και επί τη ευκαιρία να διευκρινίσουμε ακόμα περισσότερο το ζήτημα το σχετικό με την «πατριωτική αριστερά», το οποίο προκαλεί πολλές απορίες σε αρκετούς φίλους.

Φοβάμαι, λοιπόν, πως ο αναγνώστης-σχολιαστής πάσχει όντως από κάποιο επιλεκτικό αλτσχάιμερ, στην καλύτερη περίπτωση, στη δε χειρότερη, απλώς συκοφαντεί. Και αν όντως δεν γνωρίζει, δεν θα ήταν καλύτερο να φροντίσει πρώτα να πληροφορηθεί και μετά να εκφέρει γνώμη; Ας είναι.

Πάντως, ο “κ. Καραμπελιάς”, από το… 1965, 19 χρονών τότε, συγκρούστηκε με τους ίδιους τους «Λαμπράκηδες», όπου ανήκε, πάνω στο Βορειοηπειρωτικό, και μάλιστα δημοσίως, στο Α΄ Εθνικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ (21–26.1.1965), όπου συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ιατρικής Σχολής. Εκεί, προς έκπληξη όλων των συνέδρων, τόσο της Αριστεράς, στην οποία ανήκε, όσο και της Δεξιάς, υπερψήφισε απόφαση υπέρ των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών που είχαν καταθέσει οι σύνεδροι της Δεξιάς, καλώντας τους όμως να υπερψηφίσουν και αυτοί το ψήφισμα της Αριστεράς για την Κύπρο, το οποίο προφανώς δεν έκαναν! Από το 1970, διαφωνεί με την υπόλοιπη αριστερά για το Κυπριακό, υποστηρίζοντας την αυτοδιάθεση-ένωση, πολύ πριν το πραξικόπημα και την εισβολή των Τούρκων. Τότε και προσχώρησε στο Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας, που είχε δημιουργήσει ο Νίκος Ψυρούκης, την πρώτη οργάνωση της «Πατριωτικής Αριστεράς» στην Ελλάδα, οργάνωση στην οποία συμμετείχαν ήδη τέσσερα σημερινά μέλη του Άρδην.

Το 1980, η Ρήξη, στην οποία ανήκα, συγκρούστηκε –κάποτε πολύ βίαια– με τον αριστερισμό και τους αναρχικούς, γύρω από τα εθνικά ζητήματα και την τρομοκρατία και γι’ αυτό μάλιστα υπέστημεν και επιθέσεις με μολότωφ στα ίδια τα γραφεία μας. Και βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθούσαμε να επιμένουμε στο αίτημα της Αυτοδιάθεσης στην Κύπρο –βλέπε και το σχετικό περιοδικό που εξέδωσαν οι Κύπριοι σύντροφοί μας– και την υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων, οργανώνοντας κινητοποιήσεις ενάντια στην έλευση του Οζάλ στην Αθήνα, το 1988.

Όσο για τους Οικολόγους-Εναλλακτικούς, ποτέ δεν αποκαλούσαν  τα Σκόπια “Μακεδονία”, όσο βρισκόμαστε εμείς εκεί, και μάλιστα η σύγκρουση με τον Τρεμόπουλο, τον Χρυσόγελο και τους λοιπούς, που δεν καταδίκαζαν τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, οδήγησε στη διάλυση αυτού του σχήματος.

Ανήκαμε λοιπόν στην “πατριωτική Αριστερά” από την εποχή της δικτατορίας, για πολλά χρόνια, έως το 1985, όσο θεωρούσαμε πως μετείχαμε ακόμα στον χώρο της αριστεράς. Αλλά η κριτική μας στον μαρξισμό και τον “υπαρκτό σοσιαλισμό”, από εκείνη την εποχή, μας οδήγησε ήδη εκτός του “τόξου” της, και έκτοτε αυτοχαρακτηριζόμασταν ως “εναλλακτικοί”, πέραν της κλασικής αντίθεσης «αριστερά-δεξιά» και γι’ αυτό συμμετείχαμε στους Οικολόγους-Εναλλακτικούς, εκπροσωπώντας, μαζί με άλλους την “εναλλακτική” πτέρυγα.

Τέλος, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, επικεντρωνόμαστε όλο και περισσότερο στα ζητήματα του πατριωτισμού, πάντα βέβαια από μια δημοκρατική σκοπιά.

Γι’ αυτό, επειδή ο απογαλακτισμός μας από την αριστερά –από την οποία θεωρούμε πως κρατήσαμε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει, δηλαδή την κοινωνιοκεντρική της κατεύθυνση και μέριμνα– μετράει ήδη πάνω από τριάντα χρόνια (αρκεί να δει κανείς και τα σχετικά βιβλία μου, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 – Πέρα από τον σοσιαλισμό και Ούτε Θεός ούτε Ιστορία),  είναι μάλλον αστείο να συνεχίζουμε να συζητάμε με όρους “πατριωτική αριστερά” και άλλα συναφή.

 Εξάλλου, όλα αυτά χρόνια, συνεργαστήκαμε πολλές φορές με δυνάμεις που αντιστρατεύονταν τον εθνομηδενισμό – από τον Μανόλη Γλέζο έως τον Λαφαζάνη, ή με τον Χαραλαμπίδη, τον Τσοβόλα και τον Παπαθεμελή από το ΠΑΣΟΚ, κ.λπ., οι οποίοι συχνά αυτο-ορίζονταν ως πατριωτική Αριστερά.
Όμως, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και κατ’ εξοχήν προς τα τέλη της, η λεγόμενη πατριωτική αριστερά έχει πλέον συρρικνωθεί δραματικά ενώ η πλειοψηφία των εκπροσώπων της έχει προσχωρήσει στον εθνομηδενισμό. Ποιος άραγε γνωρίζει σήμερα πως ο Άλκης Ρήγος, ο Νικόλας Βουλέλης, αλλά ακόμα και ο Γιάννης Μπανιάς ή ο… Φώτης Κουβέλης, διαπνέονταν κάποτε από πατριωτικές διαθέσεις, και έχουμε συνεργαστεί μαζί τους πολλές φορές μαζί;

Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο εντάχθηκαν οι περισσότερες εκτός ΚΚΕ δυνάμεις και ομαδοποιήσεις, επιτάχυνε την εξαφάνιση της πατριωτικής πτέρυγας της Αριστεράς, ενώ στο ΠΑΣΟΚ η αντίστοιχη πτέρυγα κατέρρευσε δραματικά με τον Σημίτη και τον ΓΑΠ. Ιδιαίτερα, μετά το 2012, η πλειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς βρίσκεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω τον ακολουθεί, και δευτερευόντως στο ΚΚΕ ή την Ανταρσύα. Εξάλλου, η επικέντρωση της προσοχής επί έξι χρόνια στα ζητήματα της οικονομίας αποσυνέθεσε δραματικότερα την πατριωτική αριστερά και την «τσουβάλιασε» υπό τον Τσίπρα, όπως έχουμε δείξει πολλές φορές τα δύο τελευταία χρόνια.

Δυστυχώς, η πατριωτική αριστερά θα ήταν ίσως ακόμα δυνατή ως εγχείρημα στη δεκαετία του 1990 ή στις αρχές του 2000, προ ΣΥΡΙΖΑ, αν δυνάμεις, προερχόμενες από την παραδοσιακή Αριστερά ή το ΠΑΣΟΚ, αποφάσιζαν να συστρατευτούν στη συγκρότησή της. Ωστόσο, ο Μανόλης Γλέζος και οι περί αυτόν, όπως και ορισμένες άλλες ομάδες, προτίμησαν να βουτήξουν στην εθνομηδενιστική χοάνη του ΣΥΡΙΖΑ.

 Έτσι χάθηκε η τελευταία δυνατότητα μετασχηματισμού τους και, σήμερα, ένα αντίστοιχο αίτημα αποτελεί δυστυχώς “περυσινά ξινά σταφύλια”. Και αυτό γιατί η Αριστερά –η συγκεκριμένη, στη συγκεκριμένη χώρα–, με την ιστορική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισε τον κύκλο της, συνολικά. Η μόνη λύση, πλέον, είναι να κόψουν κάποιοι, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως κοινωνιοκεντρικοί πατριώτες, τον ομφάλιο λώρο με αυτή την αριστερά, διατρέχοντας σε χρόνο ρεκόρ τα απαραίτητα στάδια που απαιτεί αυτός ο απογαλακτισμός. Διαφορετικά, θα τους προλάβει και θα μας προλάβει ο “πατριωτισμός” των χρυσαυγιτών…  Εξάλλου, και σε χρόνο ρεκόρ, αποκαθηλώνεται τελεσίδικα η κυβερνώσα αριστερά. Ή τώρα, λοιπόν, ή ποτέ. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για τους φίλους μας –ειλικρινείς και, προπαντός, άσπονδους– για να επιχειρήσουν τον μετασχηματισμό τους.

Αυτό –το γεγονός δηλαδή ότι θεωρούμε ήδη απελπιστικά καθυστερημένη οποιαδήποτε απόπειρα μεταστροφής με ρυθμούς αραμπά– και όχι κάποια εκδικητική ή ανταγωνιστική διάθεση, είναι εκείνο που μας κάνει να κριτικάρουμε, και μάλλον ήπια, δεδομένων των ευθυνών τους, όσους θέλουν τώρα, κατόπιν εορτής, να αναστήσουν κάποιο χώρο της “πατριωτικής αριστεράς”.

 Δεν νιώθουμε, προφανώς, κάποιον ανταγωνισμό μαζί τους γιατί, εδώ και τριάντα χρόνια, έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας με την αριστερά, παρότι συνεργαζόμασταν μαζί της, και επομένως απευθυνόμαστε με διαφορετικό τρόπο στην κοινωνία. Απλώς πιστεύουμε πως, από όλες τις κατευθύνσεις του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος –και στη σημερινή φάση προνομιακά από την αριστερά, διότι αυτή έχει εισέλθει σήμερα σε υπαρξιακή κρίση–, θα αναδειχθούν δυνάμεις που επιθυμούν τη σύνθεση.
Στο παρελθόν, για παράδειγμα, είχαμε επιμείνει ιδιαίτερα, και συνεχίζουμε να το κάνουμε, στον χώρο της ορθοδοξίας, ως πολιτικό χώρο, εξ αιτίας της ανάδειξης του ρεύματος της νεο-ορθοδοξίας και της σύγκρουσης του μακαριστού Χριστόδουλου με τον Σημίτη. Εξ ου και η συνεργασία μας με τον Στέλιο Παπαθεμελή ή τη Χριστιανική Δημοκρατία, και η θετική στάση μας υπέρ του τότε αρχιεπισκόπου στη σύγκρουσή του με τον Σημίτη – και τον Πατριάρχη παρεμπιπτόντως.

Σε μια συγκυρία, λοιπόν, που αναπτύσσεται στην κοινωνία, και κατ’ εξοχήν σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που προέρχονται από την αριστερά, ένα ρεύμα αμφισβήτησης των ξεπερασμένων ιδεολογιών του εικοστού αιώνα, θεωρούμε πως ο εγκλωβισμός σε μια συζήτηση περί αριστεράς, με οποιοδήποτε πρόσημο, έχει χαρακτήρα οπισθοδρόμησης. Αποτελεί παράγοντα καθήλωσης των ιδεολογικών εξελίξεων σε ένα προηγούμενο στάδιο, προ ΣΥΡΙΖΑ, και ως εκ τούτου καθυστερεί αντί να επιταχύνει τις αναγκαίες ιδεολογικο-πολιτικές μετατοπίσεις.

Αυτό εξάλλου συνάγεται και από τη στάση όλων των ομαδοποιήσεων ή “ευαισθησιών” που κινούνται στον χώρο αυτό. Προσπαθούν να αποφύγουν έναν οποιανδήποτε σοβαρό διάλογο και αποκλείουν, κατά το δυνατόν, από τον μικρό “χώρο” τους, τον οποίο ζηλόφθονα προσπαθούν να συντηρήσουν, κάθε άποψη που υποστηρίζει την υπέρβαση της αριστεράς.

Εμείς, αντίθετα, απευθυνόμαστε σε όλους τους ανθρώπους, από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα – πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο τόσο από τα κείμενά μας όσο και από τις δεκάδες εκδηλώσεις που οργανώνουμε, με ανθρώπους προερχόμενους από όλους τους χώρους, αρκεί να μην είναι εθνομηδενιστές.

Εμείς, λοιπόν, θα συνεχίσουμε να είμαστε ανοικτοί προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά και να κριτικάρουμε ταυτόχρονα, όπου και όταν θεωρούμε αναγκαίο. Στο παρελθόν, το ίδιο είχαμε κάνει και με τον μακαριστό Χριστόδουλο και με τον Στέλιο Παπαθεμελή και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον Τσοβόλα και τον Γλέζο, και τον Σάββα Καλεντερίδη, δηλαδή με ανθρώπους που είχαμε συνεργαστεί. Πόσο μάλλον λοιπόν με όσους αρνούνται τη συνεργασία μαζί μας. Οποιαδήποτε συνεργασία διαφορετικών οντοτήτων προϋποθέτει καλούς λογαριασμούς. Είμαστε τόσο ανοικτοί δε, ώστε απαντάμε και διαλεγόμαστε ακόμα και με ανθρώπους που μιλάνε για “αναρχοαυτόνομους”, ορολογία που αποκαλύπτει μάλλον κάποιες άλλες ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές!

Υ.Γ. Και μια ερώτηση στους αριστερούς φίλους. Πολλοί, ανάμεσά τους, εκθειάζουν π.χ. τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ο οποίος, από τη δεκαετία του 1970, υπέβαλε σε σαρωτική και εκθεμελιωτική κριτική την αριστερά και τον μαρξισμό στο σύνολό του, χωρίς να ιδρώνει το αυτί  τους γι’ αυτό. Άραγε, αυτός γίνεται αποδεκτός επειδή δραστηριοποιούνταν στην Εσπερία, και ως ευρισκόμενος μακριά από τις εγχώριες διαμάχες; Μήπως γιατί ήταν έντονα αντι-ορθόδοξος και αντιβυζαντινός, οπότε μπορούμε και να ξεχάσουμε την κριτική του στον μαρξισμό; Ή απλώς αποτελεί ένα άλλοθι για την επίδειξη ενός, χωρίς πρακτικές συνέπειες, επαρχιωτικού «κριτικού» πνεύματος;

πηγή:http://ardin-rixi.gr

Χέρμπερτ Μαρκούζε: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Οικονομική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει απελευθέρωση από την οικονομία, απελευθέρωση απ’ την καθημερινή πάλη για την ύπαρξη, απαλλαγή απ’ την ανάγκη να κερδίζουμε τη ζωή μας। Πολιτική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει απελευθέρωση απ’ την πολιτική αυτή πάνω στην οποία τα άτομα δεν μπορούν να ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο। 

Πνευματική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει αποκατάσταση της ατομικής σκέψης, που είναι σήμερα πνιγμένη από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και θύμα της διαπαιδαγώγησης। 

Θα πρέπει ακόμα να σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν κατασκευαστές της «κοινής γνώμης», και η ίδια η κοινή γνώμη ακόμα। Αν οι προτάσεις αυτές έχουν έναν τόνο εξωπραγματικό, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ουτοπικές, αλλά επειδή είναι ισχυρές οι δυνάμεις που τις αντιμάχονται।

Το αποτέλεσμα είναι η ευφορία μέσα στη δυστυχία। Να αναπαύεσαι, να διασκεδάζεις, να δρας και να καταναλώνεις, όπως όλοι οι άλλοι, να αγαπάς και να μισείς ό,τι αγαπούν και μισούν οι άλλοι, αυτά στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές। Το γεγονός ότι οι συνθήκες κάτω από τίς οποίες ζει τό άτομο ανανεώνουν και δυναμώνουν συνεχώς αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα το άτομο να τις κάνει πια δικές του, να ταυτίζεται μαζί τους και να αναζητά τον εαυτό του στην ικανοποίησή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα το πρόβλημα। Οι ανάγκες παραμένουν αυτό που πάντα ήταν, προϊόντα μιας κοινωνίας που τα κυρίαρχα συμφέροντά της απαιτούν την καταπίεση.

Οι καταπιεστικές ανάγκες είναι οι ισχυρότερες, αυτό είναι γεγονός τετελεσμένο, καθιερωμένο από την ήττα και τήν αμάθεια। Είναι όμως και ένα γεγονός που πρέπει ν’ αλλάξει, και το άτομο που «ευημερεί» έχει το ίδιο συμφέρον ως προς αυτό, όσο και εκείνοι που πληρώνουν την ευημερία του με τη δική τους αθλιότητα…

Herbert Marcuse «O Mονοδιάστατος Άνθρωπος» (1964)

 

http://freepsyche.blogspot.ca

Χέρμπερτ Μαρκούζε: ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΡΟΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Όσο η διοίκηση τής καταπιεστικής κοινωνίας γίνεται ορθολογιστική, παραγωγική τεχνική και ολοκληρωτική, τόσο περισσότερο τα άτομα δυσκολεύονται να καταλάβουν τα μέσα που θα τους επιτρέψουν να τερματίσουν την υποδούλωσή τους και να αποκτήσουν την ελευθερία τους.

 Βέβαια, το να θελήσει κάποιος να επιβάλει γενικευμένα τη λογική σε ολόκληρη την κοινωνία είναι μια παράδοξη και σκανδαλώδης ιδέα – έχουμε όμως το δικαίωμα και να αμφισβητήσουμε την αρετή μιας κοινωνίας που αυτή την ιδέα την γελοιοποιεί, ενώ ταυτόχρονα η ίδια ασκεί πάνω στον κόσμο της μια καθολικά γενικευμένη εξουσία.

 Για κάθε απελευθέρωση προαπαιτείται η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς.

 Herbert Marcuse «O Mονοδιάστατος Άνθρωπος» (1964)

 http://freepsyche.blogspot.ca/

Μαξ Στίρνερ – Οι τρεις ηλικίες του ανθρώπου

Ο Μαξ Στίρνερ χωρίζει τόσο την ανθρώπινη ζωή όσο και την ιστορία της ανθρωπινότητας σε τρεις διαδοχικές περιόδους, τον ρεαλισμό, τον ιδεαλισμό και τον εγωισμό. Όπως περνά ο άνθρωπος από την παιδική ηλικία, την εφηβεία και την ενηλικιότητα, έτσι και η ανθρωπινότητα αποτελείται από αρχαίους, νεότερους (των οποίων τελευταίοι κληρονόμοι είναι οι «Ελεύθεροι Άνθρωποι») και εγωιστές.

Καθώς πρόκειται για μια διαλεκτική τριάδα εμπνευσμένη από τον Χέγκελ, το κέντρο βάρους από το οποίο εξαρτάται ολόκληρη η εξέλιξη βρίσκεται στο επίπεδο της άρνησης, δηλαδή του ιδεαλισμού. Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του πρέπει να κάνει τον ιδεαλισμό, που έχει αγγίσει τον πυθμένα με τον Λούντβιχ Φόυερμπαχ και τον Μπρούνο Μπάουερ, να μεταπηδήσει προς τον εγωισμό του οποίου απόστολος είναι ο Στίρνερ.

Ο ιδεαλισμός στηρίζεται στα πρωτεία του Πνεύματος.

Αυτό εδώ εδραιώνεται από τον Χέγκελ υπό τη μορφή ενός απόλυτου πνεύματος, ανεξάρτητου από κάθε γήινο στοιχείο και ταυτόσημου με το θεϊκό πνεύμα που θεωρείται ιδεώδες όλον. Η σταθερή πρόοδος του Πνεύματος διαμέσου των αιώνων που κυριαρχούνται από τη γερμανική και χριστιανική επιρροή αποτελεί το κυριότερο θέμα της Φιλοσοφίας της ιστορίας του Χέγκελ, Ο προτεσταντισμός και ο απόλυτος ιδεαλισμός εξασφαλίζουν, κατά τον Χέγκελ, τον τελικό θρίαμβο του Πνεύματος αυτού.

Ο Στίρνερ ακολουθεί βήμα βήμα αυτή την εγελιανή απόδειξη, αλλά, αντί να την προσυπογράφει, μετατρέπει αυτό το αισιόδοξο όραμα μιας ανθρωπινότητας που βαδίζει προς την ολοκλήρωσή της σε ζοφερό πίνακα μιας ολοένα μεγαλύτερης πτώσης. Από απελευθερωτική που ήταν στον Χέγκελ, η κίνηση που φέρει την ανθρωπινότητα προς τον ιδεαλισμό γίνεται καταπιεστική. Η άνοδος του Πνεύματος συνεπάγεται την κάθοδο του Εγώ. Η ελευθερία του Πνεύματος και η δουλεία του Εγώ είναι σύστοιχες.

Το Πνεύμα είναι εξ ορισμού σημαδεμένο από τη σφραγίδα της υπερβατικότητας.

Καθώς το Πνεύμα δεν συγχέεται με το δικό μου πνεύμα (το οποίο ζει μέσα σε ένα συγκεκριμένο κόσμο όπου προσπαθεί να εισχωρήσει και το οποίο βρίσκεται σε σχέση με το σώμα μου και εξαρτάται πολύ απ’ αυτό), δεν μπορεί να βρίσκεται παρά έξω από μένα. Επειδή υπάρχει άβυσσος ανάμεσα σε Μένα και το Πνεύμα, το Πνεύμα κατοικεί αναγκαστικά σε ένα επέκεινα, δηλαδή είναι Θεός. Αυτό το Πνεύμα τώρα λατρεύεται όχι μόνον από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό, αλλά κι από εκείνους που περηφανεύονται πως είναι άθεοι. Γιατί αυτοί οι τελευταίοι παραμένουν εχθρικοί προς τον εγωισμό, αν όχι επειδή θεωρούν ότι πρέπει να υπηρετούμε το Πνεύμα παρά να αφιερωνόμαστε σε προσωπικά οφέλη;

Είτε λατρεύει κανείς τον Θεό είτε σέβεται το Πνεύμα, η θρησκευτική αποξένωση παραμένει η ίδια. Αντίθετα, ο εγωιστής αψηφά κάθε ανώτερη δύναμη. «Η διαφορά», γράφει ο Στίρνερ, «έγκειται στο ότι εσύ (δηλαδή εσύ που πιστεύεις στο Πνεύμα) ανάγεις τα πάντα στο Πνεύμα, ενώ εκείνος (δηλαδή ο εγωιστής) ανάγει τα πάντα στον εαυτό του, μ’ άλλα λόγια: εσύ χωρίζεις το Εγώ σου και ανυψώνεις το καθαυτό Εγώ σου, το Πνεύμα, σε ανώτατο αφέντη του υπόλοιπου, που είναι λιγότερο σημαντικό, ενώ εκείνος δεν θέλει να ξέρει τίποτε από έναν τέτοιο χωρισμό και επιδιώκει κατά βούληση τόσο τα πνευματικά όσο και τα υλικά συμφέροντά του.»

Το Εγώ δεν θα μπορούσε λοιπόν να θριαμβεύσει παρά αφού πρώτα παραγκωνίσει το Πνεύμα. Ο ίδιος ο χριστιανισμός χαράζει για μας τον δρόμο της απελευθέρωσης. Για να μας απαλλάξει από τον ντετερμινισμό της φύσης και από τη μανία των ορέξεων, η θρησκεία δεν απαιτεί την απόρριψη των αισθήσεών μας, αρκείται να συστήσει τον έλεγχό τους. Αυτή όμως είναι ακριβώς η στάση που πρέπει να πάρουμε απέναντι στο Πνεύμα. Η κυριαρχία επί των σαρκικών ορέξεων οφείλει να συνοδεύεται από την κυριαρχία επί του Πνεύματος, οι αισθήσεις και το Πνεύμα οφείλουν να ισορροπούν μένοντας στην αποκλειστική διάθεση του Εγώ. Η βασιλεία του Πνεύματος θα πάψει από τη στιγμή που θα ακούσουμε και πάλι την αδικαιολόγητα πνιγμένη φωνή της σάρκας. Το Εγώ αποτελεί μια ολότητα που πρέπει να αναστηλωθεί* η ψυχή και το σώμα οφείλουν να συνυπάρχουν δίχως αμοιβαίες καταπατήσεις.

Καθήκον μιας καλά εννοούμενης εκπαίδευσης είναι να προωθήσει τον ολικό άνθρωπο.

Αν είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να απομονωθούμε ούτε να αποσπαστούμε από την επιρροή του περιβάλλοντος, υπάρχει μολαταύτα «μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα συναισθήματα και τις σκέψεις που αφυπνίζουν οι άλλοι σε Μένα και στα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου δίνουν.» Η εκπαιδευτική αφύπνιση ευνοεί την εκκόλαψη του Εγώ, η εκγύμναση το κουτσουρεύει προκειμένου να το υποτάξει στη θέληση μιας ξένης δύναμης. Στην πρώτη περίπτωση, το Εγώ βρίσκεται συμφιλιωμένο με τον κόσμο των ιδεών, στη δεύτερη μεσολαβεί ένα σχίσμα που σφραγίζει την υποτέλεια του Εγώ. Η σημερινή εκπαίδευση είναι έγκλημα σε βάρος του παιδιού, του εντυπώνει έτοιμα συναισθήματα και πνίγει την πρωτοτυπία του.

*********

Henri Arvon  - Μαξ Στίρνερ* ή η εμπειρία του μηδενός

* Ο Μαξ Στίρνερ ήταν Γερμανός φιλόσοφος (25 Οκτωβρίου 1806 - 25 Ιουνίου 1856). Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιόχαν Κάσπαρ Σμιντ.

Αντικλείδι , http://antikleidi.com