Η νύχτα του θανάτου

Οι Γερμανοι είναι περίεργη φάρα ανθρώπων, άλλωστε και ποιος δεν είναι. Καταδικασμένοι να κουβαλούν αιώνια μια εσωτερική ενοχή σαν δυσβάσταχτο βάρος μετά τη στρατιωτική τους ήττα, στην οποία φυσικά οι σύγχρονοι Γερμανοί ουτε συνέπραξαν ούτε καν έζησαν. Έζησαν ωστόσο στον ένα ή τον άλλο βαθμό την αλματώδη ανοικοδόμηση και την οικονομική ανάπτυξη καθώς και την ιμπεριαλιστικη επιβολή των αμερικανικών και σοβιετικών βάσεων. Και από τη σκοπιά των εργατών, Γερμανών και μεταναστών και όλων όσων οι πλάτες σήκωσαν το οικονομικό θαύμα μπορείς να πεις ότι ο πόλεμος συνεχίστηκε εναντίον τους, όπως συνεχίστηκαν και συνεχίζονται τα στρατόπεδα εργασίας και οι κρατικές δολοφονίες.


Η φράξια κόκκινος στρατός είναι μια ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση στην γερμανική ιστορία, γιατί στην άνοδο και στην πτωση της γράφονται τόσο ανάγλυφα στιγμές της ταξικής πάλης της μεταπολεμικής γενιάς της διαλυμένης χώρας. Βρίσκεται η οργή και η απελπισία της βαθιάς ήττας μετά την εθνική στράτευση, την ενσωμάτωση στο παντοδύναμο κοινωνικό κράτος και την ολοκληρωτική κρατική τρομοκρατία, όπως αυτή βγαίνει μέσα από τα λόγια της Ουλρίκε Μάινχοφ «Τώρα που δείχθηκε ότι είναι διαθέσιμα και άλλα μέσα εκτός μονάχα από διαδηλώσεις, Springer-Hearings, διοργανώσεις διαμαρτυρίας, άλλα εκτός από αυτά που απέτυχαν αφού δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε, τώρα που έσπασαν τα δεσμά του ήθους και της αξιοπρέπειας, μπορεί και πρέπει συζητηθεί εκ νέου η βία και η αντιβία».

Η ενοχή και το χρέος στη γερμανική γλώσσα περιγράφονται από το ίδιο λήμμα (Schuld). Η ενοχή ξεπλένεται με τιμιότητα, πειθαρχία και δουλειά για να ξεπληρώσει κανείς ένα χρέος, ή αλλιώς «Arbeit macht frei», η εργασία απελευθερώνει. Το 1968 η Ουλρίκε Μάινχοφ θα ερμήνευε κάπως έτσι την ψυχοσύνθεση των Γερμανων, όταν ένα τηλεοπτικό σόου με παρουσιαστη τον Έντουαρντ Τσίμερμαν που ζητούσε από το κοινό να καταδώσει εγκληματίες εις βάρος των οποίων εκκρεμούσε σύλληψη, συγκέντρωνε τεράστια συμμετοχή. “Ξέρουμε ότι εμείς οι Γερμανοί έχουμε περισσότερες δυσκολίες από άλλους με την καταπιεσμένη μας επιθετικότητα, γιατί εκείνους που πρέπει να μισούμε, αυτούς που καταπιέζουν και καταπίεσαν την επιθετικότητά μας – προϊστάμενους, γονείς, αυτούς εκεί πάνω- δεν επιτρέπεται να τους μισήσουμε. Μισήσαμε τους Εβραίους και τους κομμουνιστές. Με τους Εβραίους δεν γίνεται πια, με τους κομμουνιστές -όπως φαίνεται- δεν τραβάει και πολύ, με τους φοιτητές μάς το απαγορεύει η κατ’ επίφασιν δημοκρατία […] Οι Γερμανοί βαρέθηκαν -όπως ξέρουμε- την πολιτική, μόνο ως εθνικοσοσιαλιστική μπορούν πλέον να φανταστούν την πολιτική στράτευση. Έρχεται, λοιπόν, ο κύριος Τσίμερμαν και τους λέει, πρέπει να βοηθήσετε στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, αλλιώς θα έρθει ένας νέος Χίτλερ και θα το κάνει εκείνος στη θέση σας. Με άλλα λόγια, ο Χίτλερ ήταν κι αυτός ένας διώκτης της εγκληματικότητας, βέβαια ξεπέρασε τα όρια, γι’ αυτό κι εμείς θα προλάβουμε τον επόμενο και θα καθαρίσουμε μόνοι μας το κράτος, κάθε ένας από εμάς κι ένας ισχυρός άντρας. Έτσι θα διασωθεί και η αίσθηση του μεγαλείου που προσέφερε στους Γερμανούς ο Χίτλερ».

Αλίμονο αν υποστήριζε κανείς ότι αυτή η αίσθηση των πολλών μικρών Καθαρών Αδόλφων, που ετυμηγορούν με γνώμονα την τάξη και τη σωστή ηθική ενάντια στη φύση του κάθε κατηγορούμενου δεν είναι πια παγκόσμιο φαινόμενο, δείχνοντας πως η στρατιωτική νίκη ή ήττα δεν είναι το παν. Άλλωστε, ο σύγχρονος καπιταλισμός έμαθε πολλά από το τρίτο Ράιχ και ίσως και να του χρωστάει τη ζωή του, από πολλές απόψεις: από την πλευρά της ολοκληρωτικής πολεμικής καταστροφής που δημιούργησε καινούργιο πεδίο οικονομικής ανάπτυξης μετά την μεσοπολεμική κρίση, από τον θρίαμβο της συνεργασίας των λαϊκών μετώπων αριστερών και φιλελεύθερων που εδωσε άλλωθι στην ύπαρξη των αστικών δημοκρατιών και εξαφάνισε στη συνέχεια κάθε επαναστατικό κομμουνιστικό ρεύμα και φυσικά από την επιβολή ενοχής και την αποζήτηση ασφάλειας που γέννησε η φρίκη. Η μαζική δολοφονία των εναπομείναντων μελών της φράξιας κόκκινος στρατός στις φυλακές έστω και συμβολικά σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και ονομάστηκε Νύχτα του Θανάτου. Mα, επειδή τη ζωή περιγράφει πώς ζει κανείς και όχι πως πεθαίνει νομίζω πως το όνομα «νύχτα του θανάτου» είναι πιο ταιριστό σε όλες τις νύχτες που περνάνε και όλοι οι μικροί, καθαροί, φιλήσυχοι και τίμιοι Αδόλφοι συνεχίζουν να κοιμούνται ήσυχοι και δεν αυτοκτονούν στα υπόγειά τους.

Άννα Β.
 2467kollontai.wordpress.com

Πίσω από το ελληνικό χρέος

του Τιερί Μεϊσάν    http://denpaeiallo-xylok.blogspot.gr

Η τρέχουσα συζήτηση για το ελληνικό χρέος οδήγησε σε όλα τα είδη απειλών, πρώτα κατά της κυβέρνησης Τσίπρα και μετά κατά των Ελλήνων ψηφοφόρων. Απέχοντας να εισέλθει σε συζήτηση σχετικά με απεχθές τμήμα του χρέους αυτού, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) παρατηρεί τη διεθνή εκστρατεία κατά της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Υπογραμμίζει το ιστορικό εγχείρημα της Ένωσης και του ευρώ, όπως διατυπώθηκε το 1946 από τον Τσώρτσιλ και τον Τρούμαν, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι σήμερα παγιδευμένη από το γεωπολιτικό περιβάλλον.

Ο Joseph Retinger, πρώην Πολωνός φασίστας που έγινε Βρετανός πράκτορας. Κατόπιν αιτήματος 

της MI6, ίδρυσε τη European League for Economic Cooperation της οποίας έγινε γενικός γραμματέας. Ως εκ τούτου, αυτός είναι ο πατέρας του ευρώ. Αργότερα, οδήγησε το Ευρωπαϊκό Κίνημα και δημιούργησε τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Το ελληνικό δημοψήφισμα έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που εικονογραφούν την γενική άγνοια σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι συμμετέχοντες διχάστηκαν ως προς το εάν ή όχι οι Έλληνες ήταν υπεύθυνοι για το χρέος τους, ενώ ταυτόχρονα δεν κατηγόρησαν ποτέ τους τοκογλύφους τους. Αλλά το έκαναν αγνοώντας την ιστορία του ευρώ, καθώς και τους λόγους για τη δημιουργία του.

Το ευρώ: ένα αγγλοσαξονικό σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου

Από τη Συνθήκη της Ρώμης, πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια, τα διαδοχικά διοικητικά όργανα του «ευρωπαϊκού σχεδίου» (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, ΕΕ) δαπάνησαν τεράστια ποσά και μοναδικά στην ιστορία για να χρηματοδοτήσουν την προπαγάνδα τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάθε μέρα εκατοντάδες άρθρα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές πληρώνονται από τις Βρυξέλλες για να μας πείσουν για μια ψευδή εκδοχή της ιστορίας του και να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το σημερινό «ευρωπαϊκό σχέδιο» είναι αυτό που ήθελαν οι Ευρωπαίοι στην ενδιάμεση περίοδο των δυο παγκόσμιων πολέμων. Και όμως, τα αρχεία είναι πλέον προσιτά σε όλους. Δείχνουν ότι το 1946, ο Winston Churchill και ο Χάρι Τρούμαν αποφάσισαν να χωρίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε δύο: από τη μία πλευρά, οι υποτελείς τους, από την άλλη η ΕΣΣΔ και τους δικούς της. Για να εξασφαλιστεί ότι κανένα κράτος δεν θα χειραφετηθεί από την επικυριαρχία τους, αποφάσισαν να χειραγωγήσουν τα ιδεώδη της εποχής τους.

Αυτό που ονομαζόταν τότε «ευρωπαϊκό σχέδιο» δεν ήταν για να υπερασπιστούν οι φερόμενες κοινές αξίες, αλλά για να συγχωνευτεί η εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των αμυντικών βιομηχανιών της Γαλλίας και της Γερμανίας, έτσι ώστε να είναι βέβαιο ότι οι χώρες αυτές δεν θα μπορούσαν πλέον να πολεμήσουν μεταξύ τους (θεωρία του Louis Loucheur και του κόμη Richard Coudenhove-Καλλέργη [1]).

Δεν επρόκειτο να αρνηθούν βαθιές ιδεολογικές διαφορές, αλλά να διασφαλιστεί ότι δεν θα αντιμετώπισε πλέον η μια την άλλη με τη βία. Η βρετανική MI6 και η αμερικανική CIA επιφορτίσθηκαν με τη διοργάνωση του πρώτου «Συνέδριο της Ευρώπης» στη Χάγη το Μάιο 1948, στο οποίο συμμετείχαν 750 προσωπικότητες (συμπεριλαμβανομένου του Φρανσουά Μιτεράν) από 16 χώρες. Δεν επρόκειτο ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το να αναβιώσει το «σχέδιο της ομοσπονδιακής Ευρώπης» (γραμμένο από τον Walter Hallstein -ο μελλοντικός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- για τον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ) με βάση την ρητορική του Coudenhove - Καλλέργη.
Πολλές παρερμηνείες πρέπει να διορθωθούν σχετικά με αυτό το συνέδριο. Κατ ’αρχάς, θα πρέπει να επανατοποθετήσει στο πλαίσιο της εποχής του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις είχαν δηλώσει το ψυχρό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ. Η τελευταία απάντησε με την υποστήριξη των κομμουνιστών της Τσεχίας που είχαν καταφέρει νομικά να καταλάβουν την εξουσία κατά τη διάρκεια του «Πραξικοπήματος της Πράγας» («Νικηφόρο Φεβρουάριο», σύμφωνα με την Σοβιετική ιστοριογραφία). Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, οργάνωσαν στη συνέχεια τη Συνθήκη των Βρυξελλών που προαναγγέλλει τη δημιουργία του ΝΑΤΟ. Όλοι οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο της Ευρώπης ήταν προ-Αγγλοσάξονες και αντι-Σοβιετικοί.
Δεύτερον, όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εκφώνησε την ομιλία του, χρησιμοποίησε τον όρο «Ευρωπαίους» για να ορίσει τους κατοίκους της ευρωπαϊκής ηπείρου (όχι αυτούς του Ηνωμένου Βασίλειου οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι Ευρωπαίοι), οι οποίοι δήλωναν ότι ήταν αντι-κομμουνιστές. Δεν υπήρχε ζήτημα, εκείνη την εποχή για τον Churchill, το Λονδίνο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο να την επιβλέπει.
Τρίτον, δύο τάσεις ήρθαν στο φως στο Συνέδριο: οι «ενωτικοί» για τους οποίους επρόκειτο μόνο να συγκεντρωθούν πόροι από κοινό για αντίσταση στην εξάπλωση του κομμουνισμού και οι «φεντεραλιστές» που ήθελαν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο των Ναζί για ομοσπονδιακό κράτους υπό την εξουσία ενός μη εκλεγμένης διοίκησης.Ο Walter Hallstein, Γερμανό υψηλόβαθμος αξιωματούχος, σύνταξε το χιτλερικό σχέδιο για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Ο σκοπός ήταν να καταστραφούν τα ευρωπαϊκά κράτη και να ενώσει τους ανθρώπους με βάση τις εθνότητες γύρω από το άριο Ράιχ. Το σύνολο θα υποβαλλόταν στη δικτατορία μιας μη εκλεγμένης γραφειοκρατίας, που θα ελεγχόταν από το Βερολίνο. Μετά την Απελευθέρωση, υλοποίησε το σχέδιο του με τη βοήθεια των Αγγλοσαξόνων και έγινε το 1958 ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το Συνέδριο διευκρίνισε ό, τι πραγματοποιήθηκε από τότε υπό τις διαδοχικές ονομασίες ΕΚΑΧ, ΕΟΚ και ΕΕ.

Το συνέδριο υιοθέτησε την αρχή ενός κοινού νομίσματος. Αλλά το MI6 και η CIA είχαν ήδη ιδρύσει την Independent League for European Cooperation (ILEC) [2]—που έγινε η European League for Economic Cooperation (ELEC)—.

Ο σκοπός της ήταν, μετά την ίδρυση των θεσμικά οργάνων της Ένωσης, να περάσουν στο κοινό νόμισμα (τη μελλοντική Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα – ECU, European Currency Unit) σε ένα ενιαίο νόμισμα (το ευρώ), έτσι ώστε οι εντεταγμένες χώρες στην Ένωση να μην είναι σε θέση να την εγκαταλείψουν [3].

Αυτό το σχέδιο υλοποίησε ο Φρανσουά Μιτεράν το 1992. Υπό το πρίσμα της ιστορίας και της συμμετοχής του Φρανσουά Μιτεράν στο συνέδριο της Χάγης το 1948, είναι παράλογο να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι το ευρώ είχε άλλο στόχο. Αυτός είναι ο λόγος που, με κάθε λογική, οι τρέχουσες συνθήκες δεν προβλέπουν την έξοδο από το ευρώ, αναγκάζοντας την Ελλάδα, αν το επιθυμεί, να βγει πρώτα από την Ένωση για να μπορεί να βγει από το ευρώ.
Η μετατόπιση του «ευρωπαϊκού σχεδίου» στο αμερικανικό σύστημα

Η Ένωση βίωσε δύο μεγάλες στροφές:
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο του Βιετνάμ και απέσυρε τα στρατεύματά της από τον Περσικό Κόλπο και την Ασία. Οι Βρετανοί έπαψαν τότε να σκέφτονται σαν να είναι η 51η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών και να επικαλούνται την «ειδική σχέση» τους με την Ουάσιγκτον. Αποφάσισαν να ενταχθούν στην Ένωση (1973).
Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν αποκλειστικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού, με τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου, και τα άλλα κράτη τις υπάκουσαν.

Ως εκ τούτου, η Ένωση δεν συζήτησε ποτέ συζήτησε τη διεύρυνσή της προς την Ανατολή, αλλά επικύρωσε μόνο μια απόφαση που πάρθηκε στη Ουάσιγκτον και που ανακοινώθηκε από τον υπουργό εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ. Παράλληλα, υιοθέτησε τόσο τη στρατιωτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών [4], όσο και το οικονομικό και κοινωνικό τους μοντέλο που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανισότητες.

Το ελληνικό δημοψήφισμα ανέδειξε μια χωριστική γραμμή μεταξύ, αφενός των Ευρωπαϊκών ελίτ που βρίσκουν τη ζωή όλο και πιο εύκολη και στηρίζουν ανεπιφύλακτα το «ευρωπαϊκό σχέδιο» και, δεύτερον, των εργατικών τάξεων που πάσχουν από αυτό το σύστημα και το απορρίπτουν, ένα φαινόμενο που είχε ήδη φανεί, αλλά μόνο σε εθνικό επίπεδο, μετά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τη Δανία και τη Γαλλία, το 1992.

Αρχικά, οι ευρωπαίοι ηγέτες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη δημοκρατική ισχύ του δημοψήφισματος. Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Thorbjørn Jagland (ο άνθρωπος που απολύθηκε από την κριτική επιτροπή Νόμπελ λόγω διαφθοράς [5]), δήλωσε
ότι η προεκλογική περίοδος ήταν πολύ σύντομη (10 ημέρες αντί των 14),
ότι δεν θα μπορούσε να ελέγχεται από διεθνείς οργανισμούς (θέλουν περισσότερο χρόνο για να οργανωθούν),
και ότι το ερώτημα δεν ήταν ούτε σαφές ούτε κατανοητό (ενώ η πρόταση της ΕΕ που δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα είναι πολύ μικρότερη και απλή από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, οι οποίες τέθηκαν σε δημοψήφισμα).

Ωστόσο, η διαμάχη ξεψύχησε όταν το ελληνικό Συμβούλιο της Επικρατείας, που δίκασε για αυτά τα τρία σημεία μετά από αγωγή τριών ιδιωτών, επικύρωσε τη νομιμότητα αυτού του δημοψηφίσματος.

Ο ελληνικός τύπος mainstream υποστήριξε στη συνέχεια ότι ψηφίζοντας «όχι», η ελληνική οικονομία θα έκανε άλμα στο άγνωστο.

Όμως, το γεγονός ότι ανήκει ένα κράτος στη ζώνη του ευρώ δεν αποτελεί εγγύηση για την οικονομική επιτυχία. Αν αναφερόμαστε στον κατάλογο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) του ΔΝΤ σε αγοραστική δύναμη (ΣΔΙΤ), ένα μόνο κράτος μέλος της ΕΕ είναι μεταξύ των κορυφαίων 10 στον κόσμο: ο φορολογικός παράδεισος του Λουξεμβούργου. Η Γαλλία βρίσκεται στην 25η θέση σε 193.

Η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν 1,2% το 2014, και κατατάσσεται 173η στον κόσμο, ήτοι μία από τις χειρότερες επιδόσεις στον κόσμο (ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 2,2%).Ο Mario Draghi, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι ο πρώην αντιπρόεδρος για την Ευρώπη της τράπεζας Goldman Sachs. Έκρυψε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το ρόλο του για τις υπεξαιρέσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Τράπεζα του για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες προκύπτουν όμως από έγγραφα της τράπεζας.

Είναι σαφές ότι το να ανήκεις στην Ένωση και να χρησιμοποιήσεις το ευρώ δεν αποτελούν εγγυήσεις επιτυχίας. Αλλά αν οι ευρωπαϊκές ελίτ υποστηρίζουν αυτό το «σχέδιο», σημαίνει ότι τις είναι κερδοφόρο. Πράγματι, δημιουργώντας μια ενιαία αγορά και μετά ένα ενιαίο νόμισμα, οι Ενωσίτες έχουν μπερδέψει τα χαρτιά. Από τώρα και στο εξής, οι διαφορές δεν είναι μεταξύ των κρατών μελών, αλλά μεταξύ κοινωνικών τάξεων που τυποποιηθήκαν στην ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πλουσιότεροι προασπίζουν την Ένωση, ενώ οι φτωχότεροι λαχταρούν για την επιστροφή των κρατών μελών.
Παρερμηνείες σχετικά με την ΕΕ και το ευρώ

Για χρόνια, η συζήτηση διαστρεβλώνεται από το επίσημο λεξιλόγιο: Οι Ευρωπαίοι φέρονται να μην είναι φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά μόνο μέλη της Ένωσης. Μετά το Ψυχρό Πόλεμο, ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι δεν είναι Ευρωπαίοι, και από και στο εξής ότι αν φύγει από την ΕΕ, η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του οποίου η ίδια είναι το λίκνο.

Ωστόσο, «τα σκυλιά δεν είναι γάτες». Η Ένωση έχει σχεδιαστεί από τους Αγγλοσάξονες, με πρώην Ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ. Υποστηρίζει σήμερα την ουκρανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των Ναζί, και κήρυξε τον οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία υπό την ονομασία «κυρώσεις».

Όπως δεν το δείχνει το όνομά της, η Ένωση δεν δημιουργήθηκε για ενώσει την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά για να την διαιρέσει, αποκλείοντας μόνιμα τη Ρωσία. Αυτό κατάγγειλε ο Charles De Gaulle, υπερασπίζοντας ο ίδιος μια Ευρώπη «από την Μπρεστ ως το Βλαδιβοστόκ».

Οι Ενωσίτες βεβαιώνουν ότι το «ευρωπαϊκό σχέδιο» επέτρεψε την ειρήνη στην Ευρώπη εδώ και 65 χρόνια. Αλλά μήπως μιλάνε για το που ανήκει η ιδιοκτησία της Ένωσης ή την υποτέλεια της στις ΗΠΑ;

Στην πραγματικότητα, αυτή είναι που έχει εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των κρατών της Δυτικής Ευρώπης, διατηρώντας παράλληλα τον ανταγωνισμό τους έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ. Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποστήριξαν διαφορετικές πλευρές στην πρώην Γιουγκοσλαβία πριν να ενοποιηθούν πίσω από το ΝΑΤΟ; Και γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι, αν πάλι γινόνταν κυρίαρχα, τα μέλη της Ένωσης θα άρχιζαν αναγκαστικά πάλι να μαλώνουν;Ο Jean-Claude Juncker εξοργίστηκε με το ελληνικό δημοψήφισμα το οποίο αποκάλεσε «προδοσία». Ο κ Juncker αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μετά τη αποκάλυψη τη συμμετοχής του στο δίκτυο κατασκοπίας Gladio της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ένα χρόνο αργότερα έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Για να επιστρέψουμε στην ελληνική περίπτωση, οι εμπειρογνώμονες έχουν αποδείξει περίτρανα ότι το χρέος της οφείλεται τόσο σε ανεπίλυτα εθνικά προβλήματα από το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και σε απάτη μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και πολιτικών ηγετών. Εντούτοις, αυτό το χρέος είναι αφερέγγυο, όπως είναι τα χρέη των μεγαλύτερων ανεπτυγμένων κρατών [6].

Εν πάση περιπτώσει, η Αθήνα θα μπορούσε εύκολα να λύσει το πρόβλημα της, αρνούμενη να καταβάλει το απεχθές τμήμα του χρέους της [7], αποχωρώντας από την Ένωση, και συνάπτοντας συμμαχία με τη Ρωσία, η οποία είναι γι ’αυτήν ένας ιστορικός και πολιτιστικός εταίρος πολύ πιο σοβαρός από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Η θέληση της Μόσχας και του Πεκίνου να επενδύσουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν εκεί νέα διεθνή θεσμικά όργανα αποτελεί κοινό μυστικό.

Ωστόσο, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ πιο περίπλοκη καθώς είναι επίσης μέλος του ΝΑΤΟ και δεδομένου ότι η Συμμαχία είχε οργανώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967 για να αποτρέψει τη προσέγγιση με τη ΕΣΣΔ [8].
Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά





[1] « Histoire secrète de l’Union européenne » (Μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 28 juin 2004.

[2] Το Γαλλικό Τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος για την Οικονομική Συνεργασία (EΣΟΣ). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Ζισκάρ ντ ’Εστέν, πατέρα του μελλοντικού Προέδρου της Δημοκρατίας και ιδρυτή του ECU

[3] MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service, Stephen Dorril, The Free Press, 2000.

[4] « Stratégie européenne de sécurité » (Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας), Réseau Voltaire, 12 décembre 2003.

[5] « Thorbjørn Jagland destitué de ses fonctions de président du Nobel de la Paix » (Ο Τhorbjørn Jagland απελλάγη από τα καθήκοντά του Προέδρου του Νόμπελ Ειρήνης), Réseau Voltaire, 5 mars 2015.

[6] « Selon la BRI, la dette des États développés est insolvable » (Σύμφωνα με την ΤΔΔ , το χρέος των ανεπτυγμένων κρατών είναι αφερέγγυο), Réseau Voltaire, 13 avril 2010.

[7] Βλ την οικονομική θεωρία του Alexander Sack.

[8] « La guerre secrète en Grèce » (Ο μυστικός πόλεμος στην Ελλάδα), par Daniele Ganser ; « Grèce, le facteur Otan » (Ελλάδα, ο συντελεστής ΝΑΤΟ), par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto(Italie), Réseau Voltaire, 24 août 2013 et 7 avril 2015.

Τραπεζίτες über alles

Όταν όλη η κοινωνία είναι γονατισμένη και η οικονομία κατεστραμμένη από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα των μνημονίων, μόνο οι τραπεζίτες συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα, αφού καταβρόχθισαν δισεκατομμύρια σε πακέτα στήριξης εις βάρος των μικρομεσαίων, των "τεμπέληδων" και του "διαβολικού" δημοσίου.

globinfo freexchange

Η τραπεζομιντιακή δικτατορία στην Ελλάδα συνεχίζεται. Ζει και βασιλεύει. Είναι αυτή που ακόμα (δυστυχώς) κατέχει την πραγματική εξουσία. Απόδειξη; Αυτό που επιβεβαιώνει η νέα μεγάλη έρευνα του thepressproject.gr και που λίγο πολύ όλοι υποπτευόμασταν. Μερικά αποσπαματα:

Για ποιο λόγο διαφημίζονται οι χρεοκοπημένες και τρεις φορές ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες ενώ βρίσκονται υπό καθεστώς περιορισμού κεφαλαίων; Ένας εύπιστος καταναλωτής θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι διαφημίζονται ακριβώς για αυτό: Προκειμένου να πείσουν τον κόσμο να διατηρήσει τις καταθέσεις του ή ακόμα και να επιστρέψει μερικές από αυτές που βρίσκονται εκτός τραπεζικού συστήματος. Ο πιο απλός τρόπος για να καταρρίψουμε άλλωστε το επιχείρημα της αναγκαίας διαφήμισης είναι να δούμε το μηχανισμό διάθεσης και τον τρόπο με τον οποίο αυτή επηρεάζει την ενημέρωση γύρω από το τραπεζικό σύστημα. Να «ακολουθήσουμε» δηλαδή το χρήμα: [...] Τι αγοράζουν οι τράπεζες; Αγοράζουν διαφημιστικό χώρο; Ας πάρουμε την υπόθεση της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ. Η εφημερίδα ως γνωστόν είναι πλέον εβδομαδιαία άρα δημοσιεύει 52 φύλλα το χρόνο. Κοιτάζοντας μόνο τη δαπάνη της τράπεζας Πειραιώς ανακαλύπτουμε ότι το μέσο κόστος διαφήμισης ανά φύλλο είναι κατ' ελάχιστο υπολογισμένο στα 8.000€. Κι όμως όταν πριν από λίγο καιρό θελήσαμε να τσεκάρουμε την «ευελιξία» της εφημερίδας και προσποιούμενοι μια νέα εταιρία πληροφορικής που ήθελε να προβληθεί στην 3η σελίδα της εφημερίδας (σε μια από τις ποιο ακριβές θέσεις δηλαδή) καταφέραμε μετά από παζάρια να ρίξουμε την τιμή σε λιγότερο από 2.500€ μαζί με το αγγελιόσημο. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι στο γραφείο Τύπου της Πειραιώς δουλεύουν απλά ηλίθιοι αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να το παίζουμε εύπιστοι καταναλωτές. Με μια μόνο αναζήτηση στην ιστοσελίδα tovima.gr μπορούμε κατευθείαν να βρούμε τι ακριβώς αγοράζει η Τράπεζα Πειραιώς με τα ποσά που δαπανά: Την απόλυτη σιωπή. Και φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Από τα ΜΜΕ που παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος της τραπεζικής διαφήμισης μάθαμε ότι η Τράπεζα Πειραιώς «έγινε μέλος του Sustainability Yearbook 2016», «στηρίζει εμπράκτως 60.000 επαγγελματίες», ή «προσφέρει κάρτα αγρότη». Φυσικά όλα αυτά τα ΜΜΕ έπαιξαν διαστρεβλωμένη τη δήλωση του προέδρου της Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, ο οποίος φαίνεται να έχει σταθεί στο πλευρό του μεροκαματιάρη που δεν έχει να πληρώσει. Κατά περίεργη σύμπτωση δεν προβλήθηκαν από κανένα από τα παραπάνω ΜΜΕ ειδήσεις όπως ο έλεγχος του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού για την ανακεφαλαιοποίηση των Πειραιώς και Attica Bank μετά από καταγγελίες μετόχων του. Ή το editorial του Economist που επιρρίπτει σοβαρές ευθύνες στις διοικήσεις των 4 ελληνικών συστημικών τραπεζών για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει (παρόλο που τα ίδια ΜΜΕ δεν φαίνεται να έχουν χάσει πρωτοσέλιδο του Economist εκτός από αυτό). Κοιτάξαμε τις ιστοσελίδες των 10 πρώτων εταιριών ΜΜΕ που εμφανίζονται στην λίστα με τα περισσότερα διαφημιστικά έσοδα και για έναν περίεργο λόγο κανένα δεν παίζει τις παραπάνω αρνητικές ειδήσεις. To Βήμα, βέβαια, έχει κάνει αναλυτικό ρεπορτάζ για την τράπεζα Αττικής με αφορμή τον έλεγχο του SSM από το αποκαλυπτικό δημοσίευμα όμως απουσιάζει εντελώς το όνομα της Πειραιώς. Το ίδιο συμβαίνει και με την Καθημερινή. Αντίθετα η Εφημερίδα των Συντακτών παρόλο που λαμβάνει διαφήμιση από την Τράπεζα Πειραιώς δημοσιεύει το σωστό ρεπορτάζ. [...] Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρυβόμαστε πίσω από αστεία επιχειρήματα. Οι τράπεζες που έχουν λάβει μέχρι σήμερα περισσότερο από 170 δισεκατομμύρια κρατικού χρήματος (των φορολογούμενων δηλαδή) χρησιμοποιούν τις διαφημιστικές δαπάνες για να μπουκώσουν ολιγάρχες και δημοσιογράφους.

Διαβάστε όλη την έρευνα με αποκαλυπτικούς πίνακες και στοιχεία: http://www.thepressproject.gr/article/94159/Pou-pigan-ta-lefta-sou-Meros-1o-Oi-megaloi-karxaries

Ιδού λοιπόν άλλη μια απόδειξη για το λόγο που η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας από την αρχή της κρίσης έκρυψε κάτω από το χαλί τα άπλυτα των τραπεζών-βαμπίρ και τα φόρτωσε όλα στο "κακό" δημόσιο. Οι διαφημίσεις συνεχίζονται σαν να μη συνέβη τίποτα. Οι μαύρες τρύπες που αποκαλούνται τράπεζες και καταβρόχθισαν πακτωλό δισεκατομμυρίων, συνεχίζουν υποτίθεται να είναι οι στυλοβάτες του μικρομεσαίου κλάδου, όταν την ίδια στιγμή το χρήμα του δικτάτορα Ντράγκι κατευθύνεται αποκλειστικά προς αυτές και οι μικρομεσαίοι εξοντώνονται συστηματικά από έλλειψη ρευστότητας που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία. Κανονικό δούλεμα δηλαδή.

Η απόλυτη επιβεβαίωση ήρθε προσφάτως και μέσω της συστημικής (και Γερμανικής) Handelsblatt και από την Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου, όπου με βάση μια λεπτομερή έρευνα, λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας, 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

Δηλαδή, οι τράπεζες-ζόμπι συνεχίζουν κανονικά το ίδιο βιολί, συνεχίζουν να ρουφάνε όλο το χρήμα, ενώ η προπαγάνδα κατάφερε να πουλήσει το μεγάλο παραμύθι ότι ανακεφαλαιοποιήθηκαν, αλλά πέρασαν υπό κρατικό έλεγχο: fa.ev/2014/01/11

Είναι επίσης θλιβερό το γεγονός ότι πολλά μέσα που θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο πραγματικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και προσπαθούν να το κάνουν, βρίσκονται στη λίστα των μέσων που συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες. Και αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη του ποιος πραγματικά συνεχίζει να έχει την απόλυτη εξουσία στη χώρα. Μοιραία, οι πραγματικά ανεξάρτητες ιστοσελίδες που προσφέρουν πληροφόρηση έξω από τα κανάλια της τραπεζομιντιακής δικτατορίας και άρα κόντρα στο χρόνιο καθεστώς διαπλοκής της, όπως το The Press Project, παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν οικονομικά και να συνεχίσουν το έργο τους, που είναι όντως η πραγματική, ανεξάρτητη πληροφόρηση.

 http://failedevolution.blogspot.gr

Η οικονομία της πληροφορίας σημαίνει το τέλος του καπιταλισμού

Παναγιώτα Ψυχογιού 

Πωλ Μέισον,

Μετακαπιταλισμός

Ένας οδηγός για το μέλλον μας,

Καστανιώτης, 2016

 Ο Πωλ Μέισον εξετάζει την ιστορία του καπιταλισμού και αναρωτιέται αν έχει φτάσει στα όριά του: «Η οικονομική αποτυχία της Δύσης υποσκάπτει την πίστη μας σε αξίες και θεσμούς, που κάποτε θεωρούσαμε αδιαφιλονίκητα». Ο νεοφιλελευθερισμός, γράφει, έχει μεταμορφωθεί σε ένα σύστημα προγραμματισμένο να προκαλεί επαναλαμβανόμενες καταστροφικές αποτυχίες. Ακόμα χειρότερα, έχει σπάσει το μοτίβο των 200 χρόνων του βιομηχανικού καπιταλισμού, όπου η οικονομική κρίση ωθούσε σε νέες μορφές τεχνολογικής καινοτομίας προς όφελος όλων. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η ανισότητα για τα επόμενα πενήντα χρόνια θα φτάσει στο 40%. Το κόστος για τη σωτηρία της παγκοσμιοποίησης το σηκώνουν οι καθημερινοί άνθρωποι στον αναπτυγμένο κόσμο αλλά η ανάπτυξη παραμένει στάσιμη. Η περίπτωση της αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα έδειξε ότι η εξέγερση εναντίον του καπιταλισμού ισοδυναμεί με εξέγερση εναντίον της φυσικής και αιώνιας τάξης πραγμάτων. Η παρούσα κρίση δεν σηματοδοτεί το τέλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αλλά αποτελεί και σύμπτωμα της μακροπρόθεσμης ασυμβατότητας μεταξύ των συστημάτων της αγοράς και μιας οικονομίας που βασίζεται στη πληροφορία.

Για τον Μέισον, οι οικονομολόγοι πρέπει να καταλάβουν ότι η πληροφορία διαφέρει από τις προηγούμενες τεχνολογίες και έχει την έμφυτη τάση να διαλύει τις αγορές, να καταστρέφει την ιδιοκτησία και να αποδομεί τη σχέση μισθού-εργασίας. Στο επίκεντρο  των αλλαγών προς μια μετακαπιταλιστική τάξη πραγμάτων θεωρεί ότι είναι οι τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών, μια επανάσταση που μπορεί να επαναπροσδιορίσει ολοκληρωτικά τους τρόπους με τους οποίους κατανοούμε έννοιες όπως η εργασία, η παραγωγή, η αξία. Μια επανάσταση που μπορεί να καταστρέψει την οικονομία των αγορών και της ατομικής ιδιοκτησίας, πράγμα που έχει ήδη δρομολογηθεί, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Σχεδόν χωρίς να τα έχουμε αντιληφθεί, η οικονομία αλλάζει. Εμφανίζονται αγαθά και υπηρεσίες που δεν υπακούν στα προστάγματα του νεοφιλελευθερισμού: εναλλακτικά νομίσματα, τράπεζες χρόνου, συνεργατικά εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενοι διαδικτυακοί τόποι. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν νέες μορφές ιδιοκτησίας, δανεισμού και επιχειρηματικότητας. Ο info-καπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα νέο παράγοντα αλλαγής στην ιστορία: το μορφωμένο και συνδεδεμένο ανθρώπινο ον.

Η Αριστερά δε κατάλαβε τι μορφή θα είχε το τέλος του καπιταλισμού. Η τεχνολογία δημιουργεί μια νέα διέξοδο την οποία πρέπει να ενστερνιστούν οι αριστεροί, γράφει, αλλιώς θα αφανιστούν: «Πρώτον, έχει μειώσει την ανάγκη για εργασία, θόλωσε τις άκρες μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου και χαλάρωσε τη σχέση μεταξύ εργασίας και μισθών. Το επερχόμενο κύμα της αυτοματοποίησης, που επί του παρόντος καθυστερεί λόγω των κοινωνικών υποδομών μας που δεν μπορούν να αντέξουν τις συνέπειες, θα μειώσει σημαντικά τον όγκο της εργασίας που απαιτείται – όχι μόνο για να συντηρεί αλλά και να προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή για όλους. Δεύτερον, η πληροφορία διαβρώνει την ικανότητα της αγοράς να μορφοποιεί σωστά τις τιμές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αγορές βασίζονται στις ανεπάρκειες, ενώ οι πληροφορίες είναι άφθονες. Ο αμυντικός μηχανισμός του συστήματος είναι να σχηματίζει μονοπώλια – τις γιγαντιαίες εταιρείες τεχνολογίας – σε μια κλίμακα η οποία δεν έχει παρατηρηθεί κατά τα προηγούμενα 200 χρόνια, ακόμη κι έτσι δεν είναι δυνατό να διαρκέσουν. Με την οικοδόμηση επιχειρηματικών μοντέλων και κοινές εκτιμήσεις που βασίζονται στη σύλληψη και την ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωνικά παραγόμενων πληροφοριών, οι εν λόγω επιχειρήσεις κατασκευάζουν ένα εύθραυστο εταιρικό οικοδόμημα σε αντίθεση με την πιο βασική ανάγκη της ανθρωπότητας, η οποία είναι να χρησιμοποιήσει ιδέες ελεύθερα. Τρίτον, βλέπουμε την αυθόρμητη αύξηση της συνεργατικής παραγωγής: τα αγαθά, οι υπηρεσίες και οι οργανισμοί φαίνεται πως δεν ανταποκρίνονται πλέον στις επιταγές της αγοράς και τη διοικητική ιεραρχία».

Υποστηρίζει  ότι η έξοδος από τον καπιταλισμό δεν είναι πια ένα ουτοπικό όραμα. Ο θάνατος του καπιταλισμού είναι μια διαδικασία εν εξελίξει, όπως συνέβη και με τη φεουδαρχία και θα πάρει μορφή με την εμφάνιση ενός νέου είδους ανθρώπου. Το διαφορετικό σύστημα που θα προκύψει, ο Μέισον το ονομάζει Μετακαπιταλισμό. Ο  μετακαπιταλισμός, υποστηρίζει, μπορεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό λόγω της τεχνολογίας της πληροφορίας, εξαιτίας του ότι τα αγαθά πληροφόρησης δεν επιτρέπουν στην αγορά να διαμορφώνει σωστά τις τιμές των προϊόντων της, και λόγω της αυθόρμητης ανόδου συνεταιρικών πρωτοβουλιών στην παραγωγή και το εμπόριο. Η βασική παραδοχή του Μέισον για να μπορέσει να στηρίξει τα επιχειρήματά του είναι  ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου τείνει να δώσει θέση στην πληροφορία που έχει γίνει η ίδια παραγωγική δύναμη. Με την έλευση της ηλεκτρονικής εποχής ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει και θα αντικατασταθεί από νέες μορφές παραγωγής. Επίσης με την άνοδο της αυτοματοποίησης της παραγωγής, χρειάζεται πολύ λιγότερη εργασία. Το πρόβλημα του καπιταλισμού είναι ζήτημα πολιτικής διαχείρισης του χώρου εργασίας και το μέγεθος των επιχειρήσεων και όχι ζήτημα οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων.

 Η επιχειρηματολογία του βιβλίου έχει ως εμπνευστές  τους Bogdanov, Kondratieff, Negri και Μαρξ (και ειδικά το Grundisse). Ο Μαρξ, θεωρεί, ότι είχε φανταστεί ότι η κοινωνικά παραγόμενη πληροφορία θα ενσωματωνόταν στις μηχανές και αυτό θα δημιουργούσε μια νέα δυναμική που θα κατέστρεφε τους παλαιούς μηχανισμούς σχηματισμού των τιμών και παραγωγής του κέρδους. Στα Οικονομικά Χειρόγραφα του 1857-1858, γνωστά σαν Grundrisse, στο τμήμα με τίτλο «Το προτσές του σταθερού κεφαλαίου», υποστηρίζει ο Μαρξ ότι οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής έρχονται σε αξεπέραστη αντίφαση με τις παραγωγικές δυνάμεις όταν θα κυριαρχεί η «γενική διάνοια», δηλαδή όταν η επιστήμη, και οι συσσωρευμένες γνώσεις, θα είναι κυρίαρχες στην παραγωγή, σε σχέση με την άμεση εργασία. Από τη στιγμή που θα φτάσουμε στο σημείο εκείνο όπου η γνώση και η επιστήμη μετατρέπονται σε άμεσες παραγωγικές δυνάμεις, από τη στιγμή που «το κεφάλαιο -εντελώς άθελά του- μειώνει την ανθρώπινη εργασία, την κατανάλωση δύναμης σε ένα ελάχιστο, αυτό θα παίξει υπέρ της χειραφετημένης εργασίας και αποτελεί την προϋπόθεση της χειραφέτησής της».

Ο συγγραφέας εκκινεί από τις απόψεις στην «Αθλιότητα της φιλοσοφίας»: «Κατακτώντας νέες παραγωγικές δυνάμεις, οι άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο παραγωγής τους, τον τρόπο που κερδίζουν τη ζωή τους, αλλάζουν όλες τις κοινωνικές τους σχέσεις. Ο χειροκίνητος μύλος θα σας δώσει την κοινωνία των φεουδαρχών, ο μύλος που κινείται με ατμό, την κοινωνία με τον βιομηχανικό καπιταλισμό»,για να καταλήξει ότι η νέα κοινωνία θα έρθει με την ανάπτυξη της πληροφορίας. Στο «Απόσπασμα για τις μηχανές» γράφει ότι ο Μαρξ προτείνει πως, όταν η γνώση γίνεται μια παραγωγική δύναμη από μόνη της, αντισταθμίζοντας την πραγματική εργασία που δαπανάται για την δημιουργία ενός μηχανήματος, το μεγάλο ερώτημα καθίσταται όχι ως «οι μισθοί, έναντι κερδών», αλλά ποιος ελέγχει αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε την «δύναμη της γνώσης».

Ο Μέισον καταλήγει ότι τα προβλήματα όπως η μείωση της ενέργειας, η αλλαγή του κλίματος, η γήρανση του πληθυσμού, η φτώχεια και η μετανάστευση αλλάζουν τη δυναμική του καπιταλισμού και τον καθιστούν ανεφάρμοστο σε μακροπρόθεσμη βάση. Οι τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών κάνουν εφικτή την κατάργηση της εργασίας: «Όλες οι αναγνώσεις της ανθρώπινης ιστορίας πρέπει να επιτρέπουν την πιθανότητα μιας αρνητικής έκβασης. Μας στοιχειώνει στην ταινία με τα ζόμπι, στην ταινία καταστροφής, στην μετα-αποκαλυπτική ερημιά σε ταινίες όπως το The Road ή το Elysium. Αλλά γιατί να μην σχηματίσουμε μια εικόνα της ιδανικής ζωής, που χτίστηκε από άφθονη πληροφορία, μη-ιεραρχική εργασία και την διάσπαση της εργασίας από τους μισθούς;»

Ο Πωλ Μέισον είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1960 στο Λέιχ του Λανκασάιρ και ζει στη Μεγάλη Βρετανία. Αρχικά δούλεψε ως μουσικολόγος πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με την οικονομική δημοσιογραφία. Για χρόνια εργάστηκε στο BBC ως οικονομικός συντάκτης της εκπομπής «Newsnight», στην οποία κάλυπτε την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τώρα είναι αρχισυντάκτης ειδήσεων για θέματα πολιτισμού και νέων τεχνολογιών στο Channel 4. Ασχολείται δημοσιογραφικά με την ελληνική κρίση από το 2010. Το 2012 μάλιστα τιμήθηκε από τη Royal Television Society με το βραβείο του «Εξειδικευμένου Δημοσιογράφου της Χρονιάς» για την κάλυψη της ευρωπαϊκής κρίσης και περισσότερο των γεγονότων στην Ελλάδα και την Ισπανία.

πηγή:

http://www.artinews.gr

Πρότυπα και κοινωνικός μετασχηματισμός

Aναμφισβήτητα ο μετασχηματισμός της κοινωνίας σε κάτι (ενδεχομένως) καλύτερο, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, αλλά και σύνθετα ζητήματα. Ο «καλύτερος κόσμος» από τον Τ. Λοκ μέχρι τον Κ. Μαρξ και από τον Α. Σμιθ μέχρι τον Κ. Καστοριάδη, ήταν και παραμένει ένα από τα μεγάλα ζητούμενα. Σε γενικές γραμμές υπάρχει η άποψη ότι ο μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι πάντα μερικός και γίνεται μόνο όταν κάποια νέα πρότυπα και αντιλήψεις περί ανθρώπου ή κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής κ.λπ. δομής, αντικαταστήσουν κατά έναν ικανό βαθμό τα παλιά. Από την άλλη, υπάρχει η άποψη ότι όποιος ή όποιοι έχουν την κοινωνική ισχύ, μπορούν να επιβάλουν τα νέα και δικά τους πρότυπα ως κυρίαρχα αντικαθιστώντας τα παλαιά. Αν λοιπόν κανείς τελικά αποκτήσει την απαραίτητη κοινωνική ισχύ (χρησιμοποιώντας την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, αριθμητική ισχύ του), μπορεί να επιβάλλει και τα πρότυπά του ως δίκαια, αυτονόητα, γενικώς αποδεκτά και ηθικά. 

Προφανώς οι παραπάνω απόψεις εξετάζουν τα αίτια του μετασχηματισμού σε διαφορετική χρονική στιγμή και από διαφορετική σκοπιά. Στην πρώτη περίπτωση ο μετασχηματισμός προκύπτει ως κάτι νομοτελειακό και αυθόρμητο ή κάτι αόριστο και γενικευμένο, ενώ στην δεύτερη είναι αποτέλεσμα μια οργανωμένης προσπάθειας διασποράς και επιβολής από κάποιον ή κάποιους. Μπορεί ασφαλώς και μια απότομη «από τα πάνω» επιβολή ενός προτύπου μέσω της βίας να προσπαθήσει να αλλάξει μια κοινωνία, όμως αυτή η αλλαγή (που έχει σχεδόν πάντα αποδειχθεί οδυνηρή και απάνθρωπη) είναι περιορισμένη, επιφανειακή και η επικράτησή της – με όρους ιστορικού χρόνου – σχετικά σύντομη. Στην ουσία του θέματος λοιπόν σε έναν πραγματικό μετασχηματισμό μιας κοινωνίας πρέπει το πρότυπο που θα επικρατήσει να είναι και κατά κάποιο τρόπο κοινώς αποδεκτό ή τουλάχιστον να μην οδηγεί σε μαζικές και μεγάλες αντιδράσεις.

Ωστόσο σε ό,τι αφορά στην τελική του επικράτηση, μάλλον είναι ο συνδυασμός προτύπου και ισχύος αυτός που κάνει την κατάσταση κυριαρχίας περισσότερο ή λιγότερο μόνιμη. Στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να υπάρξει μια ακριβής ποσόστωση μεταξύ προτύπου και ισχύος. Έτσι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ή και η καθολικότητα ενός προτύπου δεν μπορούν να θεωρηθούν με ασφάλεια ως καθοριστικά για την επικράτησή του, καθώς παράλληλα η διασπορά ή η επιβολή της κοινωνικής ισχύος του, είναι στοιχεία απολύτως απαραίτητα. Επομένως από τη στιγμή όπου μια κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ως ένα δυνητικά καλλιεργήσιμο πεδίο, το σημαντικό στοιχείο είναι η επικράτηση μιας συγκεκριμένης σποράς σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Στις κοινωνίες των ανθρώπων, ευτυχώς, δεν υπάρχουν απολύτως στείρα περιβάλλοντα μέσα στα οποία να μπορεί να ανθίσει με «καθαρότητα» ένα νέο πρότυπο, ούτε ασφαλώς μπορεί να υπάρξει μια ριζική κατάσταση μετασχηματισμού. Δηλαδή μετά από κάτι που θα επιφέρει έναν κοινωνικό tabula rasa, πάνω στον οποίο θα δομηθεί μια νέα κοινωνία.

Εντούτοις η χρονική προτεραιότητα της εμφάνισης του νέου προτύπου σχετικά με την εκδίπλωση της ισχύος του φορέα του, δεν σημαίνει πάντα ότι το πρότυπο προηγείται έναντι της ισχύος. Γιατί μέσα σε μια κοινωνία υπάρχουν πολλά πρότυπα, λίγα ή ένα μπορεί να είναι κυρίαρχα, πολλά όμως – ανεξάρτητα από τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά – είναι περιθωριακά (όπως για παράδειγμα ο αναρχισμός). Όπως σε ένα χωράφι υπάρχουν πολλοί σπόροι αλλά ελάχιστοι ή και ένας επικρατούν σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Έτσι σε διάφορες, ιστορικής σημασίας, στιγμές δημιουργείται στα μυαλά λίγων ή ενός ανθρώπου ένα νέο πρότυπο περί Ανθρώπου/Κοινωνίας…μια σπορά. Το γεγονός αυτό όμως δε σημαίνει απολύτως τίποτε για την κοινωνία, εάν δεν υπάρχει εκείνη τη δεδομένη στιγμή ή κάποια επόμενη και η κοινωνική ισχύς που θα το κάνει εμφανές, υπολογίσιμο, πειστικό και περαιτέρω ελκυστικό στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας.

Όταν η δυναμική του μηχανισμού προτύπου-ισχύος εκδιπλωθεί και αργότερα, αφού το νέο πρότυπο αναγνωριστεί ως κυρίαρχο κοινωνικά, δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ ούτε αποκλειστικά χάρη στην «ανωτερότητα» ή την αίγλη των ιδεών του, αλλά ούτε και αποκλειστικά χάρη στην (πλέον) έννομη βία που ασκούν οι φορείς του (κυρίως μέσω του κράτους). Έτσι χρησιμοποιείται η με πειθώ εκλογίκευση, η διαφημιστική προώθηση, η χαοτική υπερ-πληροφόρηση (όπως γίνεται ειδικά σήμερα) και γενικότερα η δημιουργία ενός κατεστημένου (με την έννοια του οικονομικού και κοινωνικού ελέγχου) που δείχνει πως η πραγματικότητα – στην οποία κυριαρχεί το συγκεκριμένο πρότυπο – είναι λογική, φυσιολογική και πρέπει να συνεχιστεί να υπάρχει (ακόμη και εάν αυτό έχει αποτύχει παταγωδώς), έτσι ώστε να είναι δίκαιη και νόμιμη (ή καλύτερα νομιμοποιημένη) η βία που απορρέει από την ίδια την επικράτηση του προτύπου. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να χάσει την εξουσία η οποία συνδυάζεται και απορρέει από την κυριαρχία ενός προτύπου. Έτσι οποιαδήποτε εναλλακτικό πρότυπο παρουσιάζεται ως ανέφικτο, επικίνδυνο ή ακόμη και γραφικό εφόσον η μόνη «πραγματική αλήθεια» είναι αυτή που φέρει και αντιπροσωπεύει το κυρίαρχο πρότυπο. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα με την επικράτηση του δόγματος της «μη εναλλακτικής» (ΤΙΝΑ) που δείχνει με την όξυνση των ανισοτήτων να βυθίζει στο ταξικό μίσος και στον συνεχώς αυξανόμενο φόβο ολόκληρη την Ευρώπη, καταπίνοντας τα όποια ενοποιητικά όνειρα και προσδοκίες.

Η παραπάνω σύντομη και γενική θεωρητική προσέγγιση αποσκοπεί στο να καταδείξει ότι η σταδιακή επίγνωση της ανάγκης για κοινωνικό μετασχηματισμό – η οποία σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική – δεν είναι αρκετή, ούτε μπορεί να αφεθεί στην καλή προαίρεση των πολιτικών κομμάτων. Καθώς η αλλαγή του διαχειριστή της εξουσίας (που εκφράζεται από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα) δεν συνεπάγεται και αλλαγή πολιτικής πόσο μάλλον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Για παράδειγμα, ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός (σε συνδυασμό με τον υπερκαταναλωτισμό και την εμμονική αναζήτηση του κέρδους) και οι φορείς αυτού, θα πρέπει όχι μόνο να αμφισβητηθούν μαζικά και γενικευμένα, αλλά και να απορριφθούν σε τέτοιο σημείο ώστε αυτός να καταστεί έκπτωτος στο βλέμμα της κοινωνίας. Έτσι ενδεχομένως η ίδια η κοινωνία να αποφασίσει να απορρίψει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνδέονται με την ζωή και τον βίο και την αφορούν άμεσα και συμβάλλουν καθοριστικά στην κυριαρχία του. Ασφαλώς, προκειμένου να υπάρξει αμφισβήτηση και απόρριψη του κυρίαρχου προτύπου, πρέπει να υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι αμφισβητούν, σκέφτονται, δημιουργούν και φαντάζονται ένα νέο πρότυπο/αντίληψη περί ανθρώπου-κοινωνίας, το οποίο θα αντιπροταθεί απέναντι στο κυρίαρχο. Έτσι ώστε να προκύψει ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος που θα λειτουργήσει ως φορέας μιας σαφούς και πειστικής πολιτικής πρότασης μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Επομένως μεγάλα ερωτηματικά αποτελούν όχι μόνον το Ποιοι θα είναι αυτοί οι άνθρωποι αλλά και το Πώς, Πότε και Πού θα βασιστεί αυτή η μηχανική του μετασχηματισμού. Δηλαδή θα είναι μια αντιστροφή του υπάρχοντος ή μια μεθερμηνεία του με βάση τις νέες συνθήκες και ανάγκες; Θα είναι μια συνειδητή και ριζική αλλαγή προς μια νέα κατεύθυνση ή θα είναι μια αποκατάσταση της ορθής ερμηνείας ενός προϋπάρχοντος προτύπου (πράγμα που συνεχίζει να συμβαίνει στην περίπτωση του σοσιαλισμού). Θα είναι μια αυτόνομη οντότητα με διάρκεια και υπόσταση ή μια λάμψη που σύντομα θα αφομοιωθεί από το κυρίαρχο; Θα είναι μια νέα εκκίνηση ή απλά μια παράταση χρόνου; Θα χρησιμοποιήσει τις παλαιές και δοκιμασμένες μεθόδους διασποράς και επιβολής ή θα δημιουργήσει νέους θεσμούς και μεθόδους; Εάν προκύψει, θα προκύψει με τρόπο κεντρικό (μέσα από τα αποτυχημένα κόμματα και τις γραφειοκρατίες) ή με τρόπο αποκεντρωμένο (μέσα από τη δημοκρατία των πολιτών και την αυτοδιαχείριση); Τελικώς ποιος θα είναι ο φορέας αυτή της αλλαγής, ένας κοινοβουλευτισμός που θα σχετικοποιείται κάθε φορά για οικονομικούς σκοπούς ή θα είναι μια δημοκρατία που θα εδράζεται στη συνεχή αναζήτηση της πολιτικής νομιμοποίησης μέσω της συμμετοχής των πολιτών;

Σήμερα – ανεξάρτητα από την ακόμη ελάχιστη κοινωνική τους ισχύ, το μικρό μέγεθός τους και τα επιμέρους ποιοτικά τους στοιχεία – τα κινήματα και οι ομάδες πολιτών που εξελίσσονται έχοντας κατά νου την άμεση δημοκρατία, την τοπικοποίηση, την αποσυγκέντρωση, την προστασία του περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών, την αυτοδιαχείριση και την αυτονομία, αποτελούν κατά πάσα πιθανότητα και τους βλαστικούς πυρήνες ενός αυριανού κοινωνικού μετασχηματισμού. Σε έναν κόσμο άλογης επιτάχυνσης και σπατάλης, συνιστούν έναν επιβραδυντικό παράγοντα που δεν αποτελεί μόνο φορέα αντίστασης και ανυπακοής, αλλά και ένα γενετήσιο υλικό. Φυσικά δεν παρουσιάζονται όλα τα κινήματα/ομάδες ως φορείς ενός πανανθρώπινου αξιακού και ηθικού περιεχομένου, αντιθέτως υπάρχουν διάφορα και δυστυχώς αναδύονται νέα, τα οποία βασίζονται στο μίσος και στον αυτοματισμό των πλέον ποταπών ανθρώπινων γνωρισμάτων, εμμένοντας σε μια επικίνδυνη και πιθανότατα άκαρπη αντίσταση και στον υπερτονισμό των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων.

Θεωρώ ότι στα παραπάνω βασικά ερωτήματα, δεν έχουν ακόμη δοθεί συνολικά πειστικές και ελκυστικές απαντήσεις. Στην γενετήσια αναζήτηση αυτών των απαντήσεων νομίζω ότι θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στα κοινά εκείνα στοιχεία που χαρακτηρίζονται από πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες. Σε στοιχεία που βασίζονται σε μια ειλικρινή πίστη στο δίκαιο μιας υπόθεσης που αναζητά το μέτρο ανάμεσα στην ανάγκη και στο όραμα. Ανάμεσα στη ζωή και τον βίο. Ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια σφαίρα (με στόχο τη μεταξύ τους συμφιλίωση). Ανάμεσα στο νεωτερικά εικονικό και στο διαχρονικά πραγματικό. Έτσι ώστε οι άνθρωποι οι οποίοι θα συμβάλλουν σε ένα άλλο αύριο – μιας νέας ηθικής – να είναι πολυάριθμοι, αποφασισμένοι, αποτελεσματικοί και συνεπώς στηριζόμενοι σε στέρεες ατομικές και κοινωνικές βάσεις, να βρουν τη λύση δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο.

 http://www.respublica.gr

6 λόγοι για τους οποίους η εμπορική συμφωνία ΤΤΙΡ πρέπει να μας φοβίζει όλους

Η μυστικοπαθής συμφωνία ΤΤΙΡ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ στο χειρότερο σημείο του, καθώς η εμπορική συμφωνία έχει ως στόχο να δώσει απεριόριστα προνόμια στις πολυεθνικές εταιρείες των ΗΠΑ.

Η κρυφά διαπραγματευόμενη και άκρως αμφιλεγόμενη, Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ή αλλιώς ΤΤΙΡ, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κατάφωρη «επίθεση ενάντια στις κοινωνίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ από τις πολυεθνικές εταιρείες», είπε ο εκτελεστικός διευθυντής του War on Want, John Hilary.

Έγγραφα που διέρρευσαν πρόσφατα, αποκαλύπτουν ξεκάθαρα πλέον, ότι η Ε.Ε μέσω της εμπορικής συμφωνίας ΤΤΙΡ με τις ΗΠΑ , περνάει κανονισμούς που υπονομεύουν τη δημοκρατία και το περιβάλλον. O πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ευελπιστεί να ολοκληρωθεί και να κλείσει η συμφωνία αυτή την χρονιά.

Οι περισσότερες από τις γνωστές πληροφορίες σχετικά με την ΤΤΙΡ έχουν έρθει στο φως από διαρροές. Η όλη διαδικασία έχει επικριθεί ως εντελώς αντιδημοκρατική και έχει προκαλέσει υψηλά επίπεδα ανησυχίας σε παγκόσμιο επίπεδο, με αρκετούς να υποστηρίζουν, ότι αποτελεί ένα ακόμη μέσο που θα χρησιμοποιήσει η Ουάσινγκτον, για να αναμιγνύεται και να παρεμβαίνει σε άλλες χώρες υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών της.


Παρακάτω είναι έξι λόγοι, που δημοσιεύθηκαν την περασμένη Κυριακή στην Independent και εξηγούν «γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε όλοι την ΤΤΙΡ».

1. Στη σειρά για απολύσεις

Ένας από τους κύριους στόχους της ΤΤΙΡ είναι η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας, της εκπαίδευσης και των υδάτων της Ευρώπης για τις εταιρείες των ΗΠΑ.

2. Τρόφιμα και Περιβάλλον

Η ρυθμιστική ατζέντα της ΤΤΙΡ θα επιδιώξει να φέρει τα πρότυπα της ΕΕ για την ασφάλεια των τροφίμων και το περιβάλλον πιο κοντά σε εκείνα των ΗΠΑ.
Αλλά οι κανονισμοί των ΗΠΑ είναι πολύ λιγότερο αυστηροί, με το 70 τοις εκατό του συνόλου των μεταποιημένων τροφίμων, που πωλούνται στα καταστήματά τους σήμερα να περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά, κάτι που η ΕΕ ρυθμίζει με μεγαλύτερη αυστηρότητα. Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα συνδέονται με τον καρκίνο.
Οι κανονισμοί της ΕΕ είναι πολύ αυστηρότεροι σε δυνητικά τοξικές ουσίες από ό, τι στις ΗΠΑ.  Στην Ευρώπη, μια εταιρεία πρέπει να αποδείξει, πως μια ουσία είναι ασφαλής πριν να μπορέσει να την χρησιμοποιήσει, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε ουσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέχρι να αποδειχθεί ασφαλής.

3. Τράπεζες

Η ΤΤΙΡ παραδίδει πάλι εξουσίες στους τραπεζίτες, οι οποίες είχαν αφαιρεθεί από αυτούς   μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και που κατά κύριο λόγο προήλθε από τις τράπεζες των ΗΠΑ. Επομένως οι κανονισμοί και περιορισμοί, που εφαρμόζονται για την αποφυγή μιας νέας κρίσης, πρόκειται να καταργηθούν.

4. Προστασία Προσωπικών Δεδομένων

Η ΤΤΙΡ φαίνεται, ότι θα φέρει πίσω την ACTA, την Εμπορική Συμφωνία Κατά της Παραποίησης. Η συμφωνία αυτή καταργήθηκε το 2012, αφού μια μεγάλη πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την καταδίκασε, κρίνοντας ότι αποτελούσε σημαντική παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, καθώς οι πάροχοι υπηρεσιών του  Διαδικτύου θα έπρεπε να παρακολουθούν την online δραστηριότητα των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει επίσης, ότι η πρόσβαση του κοινού σε κλινικές δοκιμές φαρμακευτικών εταιρειών θα περιοριστεί.

5. Απασχόληση

Η ΕΕ πιστεύει ότι η ΤΤΙΡ θα προκαλέσει περισσότερη ανεργία, καθώς οι δουλειές θα κινηθούν προς τις ΗΠΑ, όπου τα πρότυπα εργασίας και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι χαμηλότερα.

6. Δημοκρατία

«Η μεγαλύτερη απειλή της ΤΤΙΡ στην κοινωνία είναι η εγγενής επίθεση της στη δημοκρατία», πρόσθεσε η Independent, εξηγώντας ότι ένας από τους κύριους στόχους της ΤΤΙΡ είναι να εισαγάγει αυτό, που ονομάζεται επίλυση διαφορών μεταξύ επενδυτή και κράτους. Αυτό θα επιτρέψει στις εταιρείες να μηνύουν τις κυβερνήσεις, αν οι πολιτικές αυτών των κυβερνήσεων τις οδηγούν σε απώλειες κερδών. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι οι ισχυρές, αλλά μη εκλεγμένες υπερεθνικές εταιρείες μπορούν να υπαγορεύουν τις πολιτικές των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.

(πηγή telesurtv.nel – μετάφραση: Σύλβια Βαρνάβα)
omniatv.com

H δύναμη της ισλανδικής μοναξιάς

Γράμμα από την Ισλανδία, 4.5.2016

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Τον Απρίλιο του 2010, οι στάχτες ενός ισλανδικού ηφαιστείου του οποίου το όνομα κανείς δημοσιογράφος στον υπόλοιπο κόσμο δεν μπορούσε να προφέρει –Eyjafjallajökull– απλώθηκαν σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη και τον Βόρειο Ατλαντικό με αποτέλεσμα ένα άνευ προηγουμένου αεροπορικό κυκλοφοριακό χάος μιας βδομάδας. Ήταν η δεύτερη φορά που η «πιο ειρηνική χώρα το κόσμου» (κατά το Global Peace Index) απασχολούσε την διεθνή επικαιρότητα, δύο μόλις χρόνια μετά το τραπεζικό κραχ του 2008, που την έφερε στην κορυφή της ατζέντας, μέχρις ότου ο όρος «κρίση» γίνει διεθνές συνώνυμο της ελληνικής ρουτίνας.

Έργο της Ισλανδής ζωγράφου Louisa Matthiasdottir

Μέχρι τότε, η Ισλανδία απλώς δεν υπήρχε ως σημείο παγκόσμιου ενδιαφέροντος, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι στο Ρέικιαβικ έγινε η πρώτη προσπάθεια να λιώσουν οι πάγοι του Ψυχρού Πολέμου με τη Συνάντηση Κορυφής Ρήγκαν – Γκορμπατσόφ τον Οκτώβριο του 1986, καθότι η Ισλανδία στο μέσον της διαδρομής μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ. Οι νεότερες γενιές είναι ίσως πιο οικείες με την αλλόκοτη φωνή της Μπιόργκ που είναι η μοναδική Ισλανδή τραγουδίστρια η οποία έκανε διεθνή καριέρα με τους μουσικούς πειραματισμούς της.

Η χώρα, νησί ούσα, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες που εφάπτονται του Αρκτικού Κύκλου, δεν έχει αυτόχθονες Εσκιμώους. Δεν είχε τίποτε. Ήταν ακατοίκητη ως τον 10ο αιώνα, οπότε και εποικίστηκε από Νορβηγούς Βίκινγκ και Ιρλανδούς Κέλτες και τα ζώα τους, ενώ έκτοτε οι Ισλανδοί με δέος εποικίζουν κι αυτοί το παρελθόν τους ανατρέχοντας στα επικά παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν γενιά προς γενιά, τα περίφημα saga. Δεν περνάει αλλιώς η ατελείωτη χειμωνιάτικη νύχτα έξι μηνών χωρίς παραμύθια, χάρη στα οποία η Ισλανδία εξάλλου οφείλει μια βαθιά ριζωμένη παράδοση λαϊκής λογοτεχνίας που ακόμη αντέχει.

Η Ισλανδία κοιτάει στο παρελθόν τη μοναξιά και την απομόνωση. Έτσι έζησε: με τους απέραντους παγετώνες της, τα ηφαίστεια να σκάνε το ένα μετά το άλλο σε μια γη από λάβα, τις θερμές πηγές της να πλημμυρίζουν το τόπο και να προσφέρουν άπειρη γεωθερμική ενέργεια που την έχουν κάνει να ξεχωρίζει ως η «πράσινη» Σαουδική Αραβία και να θερμαίνεται δωρεάν στις πολικές της θερμοκρασίες και το ψάρεμα το οποίο παραδοσιακά αποτελεί την κατεξοχήν βαριά βιομηχανία της. 

Είναι εξάλλου οι περιορισμοί που θέτει η Ε.Ε. στην αλιεία, που κρατούν την Ισλανδία μακριά από την Ένωση, ενώ εδώ και λίγα χρόνια μόνο οι Ισλανδοί ανακαλύπτουν ότι μάλλον είναι πιο προσοδοφόρο να δείχνουν τις φάλαινες στους τουρίστες παρά να τις θηρεύουν, οπότε ο τουρισμός μάλλον θα εμφανίσει ως πιο συμφέρουσα μια λύση που η οικουμενική οικολογική συνείδηση δεν έχει καταφέρει να επιβάλει.

Χάρη σε αυτές τις ιδιαιτερότητες, η Ισλανδία κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ της τραπεζικής της κρίσης σχετικά ανορθόδοξα: το ΔΝΤ κατέφτασε αμέσως το φθινόπωρο του 2008 με την κλασσική copy-paste συνταγή από τη Χιλή ως την Ταϋλάνδη και την Ελλάδα. Ωστόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξαντλώντας τα όρια των συνταγματικών του αρμοδιοτήτων ενάντια στην κυβερνητική βούληση, έστειλε το ισλανδικό Μνημόνιο σε δημοψήφισμα στο οποίο ο λαός απέρριψε την λύση του Προγράμματος Διάσωσης. Έτσι, οι ισλανδικές τράπεζες τέθηκαν εκτός παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

H χώρα δεν έχει ακόμη συνέλθει από τις επιπτώσεις του τραπεζικού κραχ, καθώς ο κόσμος ακόμη χρωστά τα δάνειά της ευζωίας του. Ωστόσο, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται δεν είναι συγκρίσιμη με αυτή των χωρών που μπήκανε στα Μνημόνια, και ειδικά με την ελληνική. Φαντάζομαι ότι πολλοί συμπολίτες μας, στην απόγνωσή τους σήμερα, έχουν κάθε λόγο να φθονούν τον ισλανδικό τρόπο διάσωσης. Και πιο υπερήφανος υπήρξε και λιγότερο επώδυνος. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο ότι αυτός ο «τρόπος» κατέστη εφικτός μόνο σε αυτόν τον τόπο ακριβώς λόγω της ιστορικής μοναξιάς και της οικονομικής απομόνωσης του, μεγέθη ασύλληπτα για οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Στα χρόνια της ανεξαρτησίας της, από το 1944 ως σήμερα, η Ισλανδία είναι μια επαλήθευση του small is beautiful: μια μικρή, ασφαλής και δεμένη κοινότητα στους τηλεφωνικούς καταλόγους της οποίας οι πολίτες γράφονται πρώτα με τα ονόματα και μετά με τα επίθετά τους. 

Αυτή η κοινότητα ανταπεξήλθε προτάσσοντας αλληλεγγύη στις ως σήμερα κακουχίες της. Μια χώρα μόλις 330 χιλιάδων κατοίκων, και πιο αραιοκατοικημένη στη Ευρώπη, χρειάστηκε την αρνητική δημοσιότητα του τραπεζικού κραχ και της ηφαιστιακής της τέφρας ώστε μέσα σε λίγα χρόνια να αρχίσει να γίνεται ταξιδιωτικός προορισμός. Σήμερα, για πρώτη φορά οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων κάνουν εξώσεις των ενοικιαστών για να χωρέσουν σε AirBnB τους τουρίστες που πολλαπλασιάζονται. Είναι μόλις το 2009 που η Ισλανδία κατάφερε να ξεπεράσει τον λιγοστό πληθυσμό της σε τουρισμό ενώ το 2014, οι τουρίστες ξεπέρασαν το εκατομμύριο με προβολή να διπλασιαστούν το 2020. Οι χαμηλού κόστους πτήσεις πλέον έχουν κάνει τη χώρα προσβάσιμο προορισμό μοναδικής φυσικής ομορφιάς, ενώ το Ρέικιαβικ έχει γίνει το πιο δημοφιλές stop over από Αμερική προς Ευρώπη.

Η ισλανδική κοινοτιστική συνταγή που επιβίωσε –ουσιαστικά άνθησε– σε καθεστώς απομόνωσης, θα δοκιμαστεί σκληρά στο εγγύς μέλλον που οι αποστάσεις πλέον εκμηδενίζονται. Ειδάλλως, αυτό που θα μείνει είναι πως το μικρό είναι μεν όμορφο, αρκεί όμως να είναι τόσο μακριά ώστε να μην είναι προσβάσιμο.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

enthemata.wordpress.com

Και τα μνημόνια έπεφταν ράιτ θρου

Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου έχουν περάσει μόλις οκτώ μήνες. Από του Ιανουαρίου δεκαπέντε. Μέσα από τη βουλή έχει προλάβει να περάσει μόλις ένα μνημόνιο και κάτι. Έξω από τη βουλή όμως τι περνάει;

Την Κυριακή το βράδυ, η ψυχή του μνημονίου, το ασφαλιστικό, πέρασε από την βουλή βάζοντας στον στόχο εκατομμύρια ψυχές που έχουν κατατεθεί εδώ και δεκαετίες στα ασφαλιστικά ταμεία. Η καρδιά του δουλεύει στο ΤΑΙΠΕΔ στην εντέλεια, στα χέρια του κρατάει τα κόκκινα δάνεια, στο μυαλό του έχει τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Όμως το μνημόνιο του Αλέξη, του Αντώνη και του ΓΑΠ δεν είναι τα μόνα που εφαρμόζονται στη χώρα.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, το μνημόνιο του ΟΛΠ εφαρμόστηκε και το λιμάνι του Πειραιά πήρε τον δρόμο για την Κίνα, ενώ διάφορα μικρά νησάκια διαλέγουν μεταξύ της σημαίας του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και του Αζερμπαϊτζάν. Λίγο πιο πριν, τα περιφερειακά αεροδρόμια πέταξαν για Γερμανία, ενώ τα τρένα ετοιμάζονται για Ρωσία ή Κίνα. Ανάλογα εάν προτιμούν βουνό ή θάλασσα.

Την ίδια ώρα, η El Dorado συνεχίζει κανονικά την εξόρυξη χρυσού, αφού πλέον έλαβε και τις ευλογίες του υπουργείου Περιβάλλοντος. Το γεγονός πως ο αμίαντος, σε συνδυασμό με το αρσενικό που δείχνουν οι μελέτες, έχουν βάλει στο στόχαστρο του καρκίνου μερικές δεκάδες χιλιάδες πολίτες, θεωρούνται μάλλον παράπλευρες απώλειες και κακό φενγκ σούι.

Στους μήνες αυτούς όμως, υπάρχει ένα μνημόνιο που πέρασε σε ένα βράδυ, χωρίς μνημόνιο, με έναν νόμο και μάλιστα υπό το χειροκρότημα των πολιτών. Χρειάστηκαν μερικά εικοσιτετράωρα του καλοκαιριού του 2015 ώστε το πλαστικό χρήμα να μεταβληθεί από εργαλείο των πολυεθνικών και των τραπεζών, του Big Brother και του… αντίχριστου, σε ευλογημένο μέσο καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της κίνησης της οικονομίας.

Όαση.

Παράλληλα, κάμερες μπαίνουν μέχρι και μέσα στα βαγόνια του μετρό, ενώ σύντομα θα έχουμε νέες ταυτότητες, όπου πλέον το τσεκ είναι θα γίνει must, και όχι μόνο για τους κλαρινογαμπρούς και τις νυφάδες τους.

Όροι όπως «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» και «περιορισμοί στην ασυδοσία τραπεζών, πολυεθνικών, αστυνομίας» και λοιπών κέντρων που επιβουλεύονται την δημόσια ζωή, σταμάτησαν να έχουν νόημα. Πλέον, το μόνο που μετράει είναι το τετρακοσάρι την εβδομάδα από τον γκισέ της τράπεζας.

«Μεταρρυθμίσεις» που επί Σαμαρά θα χρειαζόταν από έναν χρόνο η κάθε διάταξή τους για να επιβληθούν, ενώ επί Παπαδήμου ίσως και να είχαν ρίξει την «Δικτατορία των αγορών». Ο Αλέξης έχει την δυνατότητα να περνάει μία τέτοια κάθε δύο Κυριακές. Και μάλιστα τις εργάσιμες.

Για τέτοιο ταλέντο μιλάμε. Και μιλώντας για ταλέντο…

Τα κάπιταλ κοντρόλς επιβλήθηκαν τον Ιούλιο επειδή η ηρωική κυβέρνηση αποφάσισε να πάει κόντρα στις επιταγές των δανειστών και να δώσει στον λαό το δικαίωμα να εκφραστεί για το επιβαλλόμενο πρόγραμμα. Πλέον, πιστεύω πως εάν δεν είχαν συντρέξει οι λόγοι τότε για την επιβολή τους, κάποιος θα έπρεπε να τα εφεύρει.

Την επόμενη των κάπιταλ, το πλαστικό χρήμα καθιερώνεται, γίνεται υποχρεωτικό και πριμοδοτείται. Τα POS, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια το πολύ θα έχουν κατακλύσει την αγορά, κάνοντας ουσιαστικά αδύνατη την συναλλαγή με πραγματικό χρήμα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Πλέον, εάν δεν υπάρχεις μέσα στο σύστημα, δεν θα υπάρχεις καθόλου.

Έτσι, μονομιάς οι μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν με βήμα ταχύ, ο τραπεζικός τομέας απλώνει τα δίχτυα του στο σύνολο της κοινωνικής ζωής, το μάτι της, τα σώματα ασφαλείας και οι υπηρεσίες παρακολούθησης αποκτούν πραγματικά όπλα, τα εργασιακά δικαιώματα και οι περιβαλλοντικοί νόμοι γίνονται ανέκδοτο για golden boys πολυεθνικών, το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα γίνεται εφάμιλλο της «δημόσιας και δωρεάν» Παιδείας. Και έπεται συνέχεια…

Αλλά άμα πάρουμε μία καλή δήλωση για την ελάφρυνση του χρέους με επέκτασή του στα χρόνια των παιδιών και των παιδιών των παιδιών μας, όλα θα πάνε καλά.

Μπράβο, είστε οι αριστερότατοι!

Όλα αυτά, ποιος Σαμαράς, ποιος Γιωργάκης και ποιος Παπαδήμος μπορούσε να το ονειρευτεί; Και ποιος Κυριάκος θα τολμούσε να τα διανοηθεί; Και μάλιστα μέσα σε διάστημα μόλις μερικών μηνών…
 rebeliskos.wordpress.com

9 Μάη 1936: Η απεργία των καπνεργατών πνίγεται στο αίμα

Στις 9 Μαίου του 1936 η χωροφυλακή διαλύει βίαια συγκέντρωση καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη. Έντεκα άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολύ μεγάλος είναι ο αριθμός των τραυματιών.

Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το ποίημα «Επιτάφιος» εμπνευσμένος από τα τραγικά γεγονότα, το οποίο μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη
Λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 1936 επιβάλλεται η δικτατορία Μεταξά.

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπερ- γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της): Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου, πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου, πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω; Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου, Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου, τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
 (Απόσπασμα από τον «Επιτάφιο»)

Από τον Απρίλιο του 1936 την Ελλάδα σαρώνει ένα μεγαλειώδες απεργιακό κύμα με κέντρο τη Θεσσαλονίκη και τους καπνεργάτες, που αποτελούν το πιο οργανωμένο κίνημα της εποχής. Η εξέγερση των εργατών στη Θεσσαλονίκη επεκτείνεται σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις, αποτελώντας έναν από τους βασικότερους σταθμούς στο ελληνικό εργατικό κίνημα.

Την εποχή της εργατικής εξέγερσης, είχε προηγηθεί η οικονομική ύφεση προερχόμενη από το κραχ του 1929 στην παγκόσμια οικονομία) και η συνακόλουθη πτώχευση του 1932. Όμως δεν ήταν μόνον αυτό το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο. Πριν από την κρίση, στην Ελλάδα είχε ήδη αποτύχει οικτρά η Μεγάλη Ιδέα του Βενιζέλου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν υπήρχε πια η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Επιπλέον, οι πρόσφυγες που είχαν έρθει στη χώρα είχαν δώσει μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία σε εργοδότες να μειώσουν τα μεροκάματα.

Άλλη μια δικαιολογία για τους εργοδότες, ώστε να μειώσουν τις αμοιβές ήταν ενδεχομένως και η παγκόσμια οικονομική κρίση της εποχής (1929-1932).

Οι αμοιβές των 48.000 περίπου καπνεργατών έπεσαν από τις 135-150 δραχμές στις 75 δραχμές. Μάλιστα, πολλοί αναγκάζονταν να δουλεύουν δωρεάν μόνον για τα ένσημά τους.
Με βασικό, λοιπόν, αίτημα την αύξηση των κουρεμένων ημερομισθίων τους, στα τέλη Απριλίου του 1936 λαμβάνει χώρα στη Θεσσαλονίκη το πρώτο καπνεργατικό συνέδριο.
Εκεί αποφασίζεται απεργία για τις 29 του μήνα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πώς ανάμεσα στα εκατοντάδες εργατικά σωματεία που υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια αυτά -σύμφωνα με το «Παλίμψηστο του αίματος» του Γιώργου Αναστασιάδη,καθηγητή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης- υπήρχε η Εθνική Ένωσις «Ελλάς» (ΕΕΕ), με ιδιαίτερα αρνητικό ρόλο, ήταν δε και αντισημιτική.

Στις 6 Μαίου, όπως αναφέρεται στα «Νέα», μέλη της ΕΕΕ πυροβολούν εναντίον απεργών τσαγκαράδων στην Πλατεία Βλάλη και η έφιππη αστυνομία, απ’ την άλλη, συγκρούεται με ομάδες απεργών.
Στις 8 Μαίου η πόλη έχει μετατραπεί πλέον σε πεδίο μάχης , με 70 περίπου τραυματίες απεργούς.

Στις 9 Μαίου η απεργία είναι κάτι παραπάνω από γενική.
Συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι. Στις 10:30 το πρωί στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας πέφτει νεκρός ο νεαρός αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Είναι ο πρώτος νεκρός ενώ ακολουθούν και άλλοι στη συνέχεια. Ο θρήνος της μητέρας του πάνω στο πτώμα του γιου της, που καταγράφηκε φωτογραφικά ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο στον «Επιτάφιο».

Την επόμενη ημέρα, η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός.

Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται περίπου 150.000 άνθρωποι. Στις 11 Μαΐου κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 Μαΐου πανελλαδική απεργία

 tvxs.gr

Μίλα μου για Μαρξ. Μίλα μου βρώμικα

spasmenoparathyro

Γράφει ο 2310net

Ένας από τους λόγους που με κάνουν αισιόδοξο για την επερχόμενη δυναμική επιστροφή του μαρξισμού είναι ότι τελευταία, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, πληθαίνουν οι φωνές που «συνομιλούν» με το έργο και τη ζωή του. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πρόκειται για μαρξιστές, αριστερούς ή κομμουνιστές που διαπιστώνουν την αναγκαιότητα να εμβαθύνουν πάλι στο έργο του, αλλά για ορκισμένους εχθρούς του, οι οποίοι προσπαθούν να τον αποδομήσουν.


Αυτοί οι εχθροί ανήκουν σε δύο κατηγορίες οι οποίες μεταξύ τους είναι συγκοινωνούντα δοχεία: από τη μια οι φιλελεύθεροι, από την άλλη οι φασίστες. Βασικά και οι δύο από την ίδια πλευρά είναι, αλλά λέμε τώρα… Ας δούμε αναλυτικά πως εμφανίζεται το φαινόμενο στη χώρα μας:

Οι (νεο)φιλελεύθεροι γραμματιζούμενοι

Εδώ ανήκουν αυτοί που –και καλά- έχουν διαβάσει Μαρξ, ξέρουν το Κεφάλαιο απ’έξω κι ανακατωτά και διαφωνούν με αυτό ιδεολογικά και επιστημονικά. Από Ανδριανόπουλο μέχρι Παπαγγελή, όλα τα νεοφιλελεύθερα μπουμπούκια παρουσιάζονται ως αναγνώστες του έργου του Μαρξ που έφτασαν στον φιλελευθερισμό απορρίπτοντας τις «μαρξιστικές» αηδίες.

Εκτός από τον Τζήμερο (αλήθεια δυσκολεύτηκα να αποφασίσω αν θα τον κατατάξω στους νεοφιλελεύθερους ή τους νεοναζί) που στα οργισμένα στάτους του καταρρίπτει τον μαρξισμό με ατάκες που θυμίζουν κακό σενάριο διαφημιστικών σπότ και μπορούν να απαγγελθούν μόνο με ύφος Στέφανου Χίου, βλέπουμε συχνά σε φιλελέ ιστοσελίδες να εμφανίζονται άρθρα «απάντησης» στις «μαρξιστικές ιδεοληψίες».

Συνήθως οι (νέο)φιλελεύθεροι opinion makers χρησιμοποιούν τον Μαρξ (ή ακόμα και τον Στάλιν) για να ασκήσουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ είναι παγκοίνως γνωστό ότι η σχέση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαρξ είναι μικρότερη από αυτή που έχει η Άντζελα Δημητρίου με τον Μπρεχτ ή ο Γιάνης Βαρουφάκης με τη μόδα. Φυσικά και δεν είναι τόσο ηλίθιοι (καλά ας κρατάμε μικρό καλάθι). Θέλουν να εμφανίσουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως μια «σοσιαλιστική» ή ακόμα και «κομμουνιστική» εμμονή που δεν ταιριάζει με τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωράει σε βαριές μεταρρυθμίσεις γιατί θέλει να μείνει πιστός στον Μαρξ! Έτσι, πιστεύουν πως αποδομώντας τον Μαρξ θα χτυπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, είναι τόσο ανόητοι που δεν έχουν διαπιστώσει πως την πρωτιά στο χτύπημα του μαρξισμού την έχει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο το θέμα είναι μεγαλύτερο. Ο καπιταλισμός περνάει κρίση εδώ και κοντά μια δεκαετία. Τα εργαλεία της φιλελεύθερης οικονομίας προφανώς δεν καταφέρνουν, όχι να προβλέψουν ή να προλάβουν, αλλά ούτε καν να καταγράψουν το μέγεθος και το εύρος της κρίσης. Προφανώς η μαρξιστική εκδοχή της πολιτικής οικονομίας δεν τους εξυπηρετεί καθώς θα ήταν σαν να παραδέχονται ότι ζούσαν σε μια πλάνη, οπότε χτυπάνε τον Μαρξ με τη λογική της καμπούρας του γείτονα. Με άλλα λόγια (παραδέχονται αλλά δεν λένε ότι) η δική τους θεωρία αποδεικνύεται ανεδαφική αλλά για να μην χρειαστεί να απαντήσουν σε αυτό κατηγορούν τον Μαρξισμό για ανεδαφικότητα.

Οι Χρυσαυγίτες ούγκανοι που το παίζουν μορφωμένοι

Ξέρω τι σκέφτεστε: Εδώ θα έπρεπε να είναι ο Τζήμερος και όχι στην πάνω κατηγορία. Αλλά η ειδοποιός διαφορά είναι ότι εδώ ανήκει εκείνο το κομμάτι των νεοναζί που δεν είναι μόνο μούσκουλα και μαχαίρια, αλλά νομίζουν πως είναι διαβασμένοι εθνικιστές. Αφού λοιπόν διάβασαν λίγο bankingnews και δυο-τρεις συνεντεύξεις του Αρχηγού τους κατάλαβαν πως φταίει ο Μαρξισμός.

Λάθος. Δεν κατάλαβαν τι είναι ο Μαρξισμός

Πάλι λάθος. Κατάλαβαν πως φταιει ο Μαρξ γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει καταρρεύσει.

Όχι, πάλι λάθος. Κατάλαβαν πως ο Μαρξ, ουγκ, τα δρώμενα, η νεολαία και ο καπιταλισμός να πούμε δηλαδή, ουγκ.

Τέλος πάντων. Δεν κατάλαβαν τίποτα.

Μάλλον, ό,τι δεν καταλαβαίνουν (και είναι πολλά) είναι Μαρξισμός.

Μαρξ=κακό. Χίτλερ=καλό. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.

Αυτοί λοιπόν οι ναζί, προσπαθούν να κάνουν ιδεολογικό πόλεμο δίνοντας στον αόριστο αντίπαλο (που μεταξύ μας δεν είναι και τόσο αόριστος, απλά εμφανίζεται στο λεξιλόγιο τους ενίοτε ως «σύστημα», «κατεστημένο», «νέα τάξη πραγμάτων» κτλ.) μια ιδεολογική ταυτότητα που τους βολεύει να αποδομήσουν. Έτσι, όποιος ας πούμε δεν συμφωνεί με την αντίληψη να πνίγουμε τους πρόσφυγες, (τους λαθροεισβολείς στη δική τους γλώσσα) στη θάλασσα είναι μαρξιστής και έχει αυτή την άποψη επειδή είναι μαρξιστής.

Από την ιδιότητα κάποιου ως μαρξιστή προκύπτει με έναν δικό τους τρόπο και μια σειρά άλλων ιδιοτήτων: είσαι μαρξιστής άρα είσαι ομοφυλόφιλος, εβραίος, δούλος των αμερικάνων, δούλος των ρώσων (λίγο, γιατί τώρα παίζουν κι αυτοί μπάλα μαζί τους), δούλος των κινέζων, κτηνοβάτης, μασόνος, εραστής πακιστανών, πλούσιος, έχεις καταθέσεις, μετοχές και ακίνητα, είσαι κομμάτι του συστήματος, άπατρης, άθρησκος, βλάσφημος, κοπρολάγνος, κωλόπαιδο που καις την περιουσία του κοσμάκη, αμόρφωτος, θολοκουλτουριάρης, διορισμένος από το ΠΑΣΟΚ σε ΔΕΚΟ, ανθέλληνας, γραικύλλος, χοντρός, κοντός και άσχημος και βρωμάν οι μασχάλες σου ιδρωτίλα.

Αυτοί αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι θα ήταν τόσο για λύπηση που δεν θα άξιζε να γελάμε μαζί τους, αλλά δεν γίνεται αλλιώς…

Κατηγορία Bonus: Οι μαρξιστές της Αριστεράς και της Προόδου

Εδώ ανήκουν εκείνοι που επικαλούνται τον Μαρξ, ενίοτε με έναν τόνο διόρθωσης ή συσχέτισής του έργου του με την σημερινή συγκυρία, προσπαθώντας ακόμα και να επαναγράψουν την θεωρία του στο σήμερα. Έχουν διαβάσει λίγο Ζίζεκ και τον πέρασαν για μαρξιστή επειδή έχει μούσια και νομίζουν ότι αυτό είναι η σύγχρονη μαρξιστική θεωρία.

Κυκλοφορούν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Ποταμι, αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ενώ κάθε δεύτερη κουβέντα τους αφορά στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.

Βέβαια ξέρουν τόσο Μαρξ, που αν τους αναφέρεις την πάλη των τάξεων θα σου απαντήσουν με το γνωστό «αυτά καλό είναι να μη γίνονται».

Αυτοί λοιπόν, μιλάνε για Μαρξ γιατί κατανοούν ότι έρχεται στο προσκήνιο και πάλι, λόγω της καπιταλιστικής σαπίλας. Βέβαια, οι συνθήκες πια είναι πολύ χειρότερες σε σύγκριση με προηγούμενες δεκαετίες, οπότε χρέος της γενιάς μας είναι όχι απλά να δώσει ξανά στον μαρξισμό την θέση που του αρμόζει αλλά και να τον διασώσει από τα μικρόβια που τείνουν να κολλήσουν πάνω του. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση