Τέρμα τα δίφραγκα

Της Κατερίνας Γκαράνη



Όχι άλλα πλάνα με έναν λαό να αιμορραγεί και μία εξουσία να κάνει ό,τι θέλει. Η φωτογραφία με έναν νέο που ξέρει να αμύνεται εναντία σε όσους βγάζουν μεροκάματο εκτελώντας εντολές είναι μία εικόνα συμβόλου που σηκώνει λίγο το ηθικό μας. Διότι το ηθικό μας ήταν πεσμένο με τις προηγούμενες κυβερνήσεις σούργελα, που κατέστρεψαν έναν λαό με εντολές ξένων, αλλά από χθες που το κατάπτυστο πολυνομοσχέδιο μπήκε στην Βουλή για ψήφιση το ηθικό μας έχει κυλίσει στις σχάρες των υπονόμων της υπομονής.

Μάλλον είναι ελάχιστοι οι Έλληνες που κατάλαβαν τι περνάει η αριστερή κυβέρνηση στο δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων. Λίγοι κατάλαβαν ότι άρθηκε γενικώς η προστασία της εστίας του Έλληνα. Μην γελούν χαιρέκακα κάποιοι που θα χάσουν το σπίτι τους 200,000 οικογένειες γιατί πήραν δάνειο κάποτε "κι ας πρόσεχαν". Μην νομίζουν ότι αυτό ήταν μία σκληρή απόφαση που έπρεπε να παρθεί και τέλος. Αυτή ήταν η πρώτη σκληρή απόφαση που είναι υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων και έρχονται μυριάδες άλλες αφού άνοιξε ο δρόμος.

Η ελληνική πολιτεία πλέον δεν θα προστατεύει τον πολίτη έναντι οποιασδήποτε οικονομικής επίθεσης δέχεται από ιδιωτικό συμφέρον. Άφησαν τον πολίτη ανυπεράσπιστο και έχουν τα μούτρα να δίνουν εντολές να βαράνε διαδηλωτές αγρότες. Μέσα στο παλάτι οι πόρνες ψηφίζουν το τέλος της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, την στήριξη Τραπεζικών καλλιεργειών, εταιρείες μαμούθ που θα έχουν όλο τον μόχθο των αγροτών στα χέρια τους, μετατροπή του αγρότη σε επιχειρηματία για να μπορεί ο επιχειρηματίας να κάνει τους αγρότες εργάτες γης, να δίνουν ψίχουλα και να παίρνουν δισεκατομμύρια, ενώ ο Έλληνας αγρότης έξω από τη Βουλη πρέπει να το παίζει "αγωνιστής της ΑΔΕΔΥ" με σημαιούλες και ηλίθια αγωνιστικά συνθηματάκια. Για άλλους ο πόλεμος έχει κηρυχθεί και για άλλους είναι αφορμή για κοπάνα από την υπηρεσία.

Υπάρχει μεγάλη μερίδα αυτού του λαού που ζει σε πόλεμο κανονικό. Πέφτουν οι βόμβες των νόμων στα κεφάλια τους και την επόμενη στιγμή μόνο το σκοινί για κρέμασμα τους έχει μείνει. Τη μια σε βάζουν υπό απειλές, σαν αυτές της πρώην υπουργού Βαλαβάνη, να μπεις στο καθεστώς των 100 δόσεων και την άλλη στιγμή η κυβέρνηση απαιτεί να μπαίνεις σε ρύθμιση πριν ακόμη σου έρθουν οι νέοι φόροι με επιτόκιο (λες και δανείστηκες από τράπεζα) για να μην χάσεις την προηγούμενη ρύθμιση.

Σου λένε με απλά λόγια ψηφίζω για να σε καταστρέψω και εσύ πρέπει να κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας την νέα βόμβα που θα σκάσει στο κεφάλι σου. Μην κουνηθείς καθόλου γιατί θα είσαι ένας ακροδεξιός παρακρατικός ή ένας ακροαριστερός ρέμπελος. Έτσι χαρακτήρισε την όποια φωνή ο πρωθυπουργός αιώνιος άεργος Τσίπρας από το βήμα της Βουλής ανήμερα της 17ης Νοεμβρίου. Η μετεμψύχωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου σε όλο της το μεγαλείο κι από κάτω οι "αριστεροί" βαρούσαν παλαμάκια ειρωνευόμενοι την Μνήμη εξεγερμένων.

Σε μια χώρα που οι πολίτες είναι έξω από την Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρώπης από την ώρα που υπογράφηκε η Μνημονιακή Σύμβαση Νο 1, η αριστερή κυβέρνηση χτυπάει ανελέητα τους πολίτες από όλες τις πλευρές. Έχει εξαπολύσει λυσσαλέα επίθεση εναντίον όλων και βάζει από την είσοδο της Βουλής ιδιώτες να διαχειρίζονται τα πάντα.

Δεν είναι τα "κόκκινα δάνεια" το τέλος αλλά η αρχή. Ο ιδιώτης-τράπεζα σε λίγο καιρό θα είναι ο ιδιώτης-ΔΕΗ, ο ιδιώτης-νερό, ο ιδιώτης-εθνική οδός, ο ιδιώτης-αιολική ενέργεια, ο ιδιώτης-ασφάλεια, ο ιδιώτης-νοσοκομείο, ο ιδιώτης-παιδεία και ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος όσο μεγάλο είναι το πλιάτσικο που ξεκινά με αρχή το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο. Όπου για τον ιδιώτη δεν είσαι χρήσιμος θα σου παίρνει το σπίτι, το χωράφι, τον αέρα, το νερό, την ζωή, ό,τι γουστάρει κι αν τολμήσεις να σηκώσεις χέρι θα σε μπουζουριάζει ο ιδιώτης-προστασία του Κράτους ως αντιδημοκράτη για να σε δικάζει ο δικαστής που θα πληρώνεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Και όλα αυτά διότι οι τσόγλανοι της αριστεράς κάνοντας κολιγιά με τους τσόγλανους του σοσιαλισμού, της δεξιάς, της ακροδεξιάς και όλου του φιλοευρωπαϊκού τόξου σε χαρακτήρισαν τζιχαντιστή στην ίδια σου την χώρα που απειλείς την "ανάπτυξη" του Κράτους όταν αντιστέκεσαι.

Μία μαγκούρα στο χέρι και ένα σάλτο πισώπλατα εναντίον των σωματοφυλάκων αυτού του Κράτους. Ένα πλάνο που βλέπαμε μέχρι σήμερα στην Παλαιστίνη που ο δικαιωματικός πολίτης εκείνης της γης τα βάζει με τον εισβολέα ισραηλίτη.

Στο αύριο που έρχεται το οποίο θα βρει πιο ατσαλωμένη από ποτέ την εξουσία της Βουλής με όλα τα γιουσουφάκια κόμματα της Ευρώπης να δίνουν το κεφάλι του Έλληνα για μια συμμετοχή στο όργιο των Βρυξελλών ο Έλληνας θα είναι εντελώς μόνος του. Εκτός από τους μπέηδες θα έχει να αντιμετωπίσει κι έναν κρυφό στρατό ρουφιάνων που θα ταΐζονται για τον ρόλο της "μυστικής-φανερής" Αστυνομίας. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο. Αν δεν επιλέξει του ρουφιάνου τότε πρέπει να μάθει να επιβιώνει με συνθήκες πολέμου και πρέπει να φυλάει τα νώτα αυτού που τολμά να κάνει σάλτο πισώπλατο ενάντια στον ιδιώτη-Κράτος.

Σ-Τ

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Άνεμος Αντίστασης: Οι πόλεμοί τους είναι οι νεκροί μας

Άνεμος Αντίστασης: Οι πόλεμοί τους είναι οι νεκροί μας: Νίκος Μπογιόπουλος   Ορισμένες επισημάνσεις πριν πάμε στην φωτογραφία: Πρώτο: Σύμφωνα με την Υπηρεσία Πληροφοριών του Ιράκ αλλά κα...

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.Ενα από τα πιο εκλεκτά παιδιά της εργατικής τάξης.

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Του Γιώργου Αλεξάτου

Σαν σήμερα, στις 20 Νοεμβρίου 1936, έπεφτε σε ηλικία σαράντα ετών, υπερασπιζόμενος τη μαχόμενη Μαδρίτη, ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.

Κορυφαία φυσιογνωμία του ισπανικού αναρχικού κινήματος, εργάτης-μηχανικός στους σιδηρόδρομους, ο Ντουρούτι παραμένει στην ιστορική μας μνήμη ως ένα από τα πιο εκλεκτά παιδιά της εργατικής τάξης. 

Ως ένας από εκείνους τους αγωνιστές που πίστεψαν βαθιά πως μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση για την ελευθερία όλων.
____________

 Η Ιστορία άργησε τριάντα εννέα χρόνια

 Γιώργος Ν. Πολίτης* - "Εφημερίδα των Συντακτών"

Η Παρασκευή 20 Νοεμβρίου του 1936 ήταν σημαδιακή ημέρα για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Εκείνο το ξημέρωμα, στις οδομαχίες της Μαδρίτης, o Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι –εμβληματική φυσιογνωμία των αναρχικών– έφευγε από τη ζωή χτυπημένος από μια σφαίρα στον θώρακα.

Την ίδια ώρα, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, στο Αλικάντε, η κυβέρνηση των Δημοκρατικών έστελνε στο εκτελεστικό απόσπασμα τον φυσικό ηγέτη των Εθνικιστών Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

Τα ταραγμένα χρόνια που προηγήθηκαν του πολέμου, στην περιοχή της Καταλονίας, παρακρατικοί «πιστολέρος» δολοφόνησαν περισσότερους από 300 συνδικαλιστές εργάτες.

Ως απάντηση, οι αναρχικοί οργάνωσαν ομάδες που περιφρουρούσαν συγκεντρώσεις και απεργίες οπλισμένες με πιστόλια. Μέσα σε μια τριετία o ακήρυχτος πόλεμος στους δρόμους της Βαρκελώνης άφησε πίσω του περισσότερους από 1.300 νεκρούς και από τις δύο πλευρές. Η πιο δραστήρια από τις αναρχικές ομάδες ήταν αυτή των Σολιντάριος.

Επικεφαλής της ήταν ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.

Τον Ιούλιο του 1936 εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στην εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση.

Τις πρώτες ώρες οι κυβερνητικές δυνάμεις παρέλυσαν. Οι πρώτοι που απάντησαν ήταν οι μπαρουτοκαπνισμένοι αναρχικοί της Βαρκελώνης.

Πήραν τα όπλα και με τον Ντουρούτι επικεφαλής απέκρουσαν την επίθεση των στρατιωτικών.

Η Καταλονία βρέθηκε υπό τον έλεγχό τους. Μαυροκόκκινες σημαίες κυμάτιζαν παντού. Η Ισπανική Επανάσταση ξεκινούσε.

Λίγες ημέρες αργότερα συγκροτήθηκε η «Φάλαγγα Ντουρούτι», μια μονάδα χιλίων εθελοντών, που συγκρούστηκε με τον Στρατό στο μέτωπο της Αραγωνίας.

Τον Νοέμβριο, ο Ντουρούτι στράφηκε στη Μαδρίτη, θέλοντας να ενισχύσει την υπεράσπιση της πολιορκούμενης πρωτεύουσας.

Εκεί, κάτω από συνθήκες που παραμένουν αδιευκρίνιστες, δολοφονήθηκε, πιθανώς από «φίλια» πυρά.

Ο θάνατός του σήμανε το τέλος του σύντομου καλοκαιριού της αναρχίας: το επόμενο διάστημα οι σταλινικοί επιτέθηκαν με σφοδρότητα στους αναρχικούς, προκαλώντας έναν εσωτερικό εμφύλιο μέσα στον εμφύλιο, που διέσπασε το αντιφασιστικό στρατόπεδο και οδήγησε στην ήττα.

Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ήταν ιδρυτής και ηγέτης της Iσπανικής Φάλαγγας, μιας ένοπλης φασιστικής οργάνωσης.

Σκοπός της ήταν να προστατεύσει μαχητικά τη χώρα από την επελαύνουσα κόκκινη απειλή.

Ωστόσο, αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, ο ίδιος δεν ήταν ένας τυφλός, άξεστος, κήρυκας του μίσους: σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, μελέτησε Σπένσερ και Μαρξ, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την ποίηση.

Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν ένας διανοούμενος, ιδεολόγος της άκρας δεξιάς.

Ο παροιμιώδης ρομαντισμός του έκανε ένα δημοσιογράφο να σχολιάσει: «Ο φασισμός σας πηγάζει περισσότερο από τη μεγάλη καρδιά σας, παρά από τη θαυμαστή ευφυΐα σας».

Το ξέσπασμα του Εμφυλίου βρήκε τον Πρίμο ντε Ριβέρα φυλακισμένο σε έδαφος ελεγχόμενο από τους Δημοκρατικούς. Μάταια οι Εθνικιστές προσπάθησαν να τον ελευθερώσουν. Εκτελέστηκε στις 20 Νοεμβρίου.

Ο θάνατος του Πρίμο ντε Ριβέρα επέτρεψε στον αδίστακτο Φρανσίσκο Φράνκο να αναρριχηθεί στην αρχηγία της εθνικιστικής παράταξης.

Κι όταν το 1939 τέλειωσε ο Εμφύλιος, ο δύστροπος και ακαλλιέργητος Φράνκο –για τον οποίο ο Χίτλερ έλεγε ότι προτιμούσε να αφαιρέσει ένα δόντι, παρά να ξανασυζητήσει μαζί του– επέβαλε δικτατορία.

Ηταν η μακροβιότερη στην Ευρώπη, κράτησε έως τον θάνατό του, το 1975. Ο Ντουρούτι και ο Πρίμο ντε Ριβέρα έζησαν και οι δύο μαζί 73 χρόνια.

Ο Φράνκο έζησε 83. Σε μια καθυστερημένη ανταπόδωση της Ιστορίας, πέθανε τα μεσάνυχτα της ίδιας σημαδιακής ημέρας: της 20ής Νοεμβρίου.

*Επίκουρος καθηγητής Κοινωνικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας του βιβλίου «Να σηκωθούμε όρθιοι - Η επανάσταση της κοινής λογικής»

Αχίλλειος πτέρνα

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Για τον Όμηρο δεν υπάρχει αγαθό μεγαλύτερο από τη ζωή. Κι αυτός ο διαβολεμένος ποιητής, ο Όμηρος, βάζει στα χείλη του Αχιλλέα τον πιο καίριο λόγο γι’ αυτό το θλιβερό σκότος της ανυπαρξίας. Όταν τον συναντά ο Οδυσσέας στον κάτω κόσμο για να του δώσει κουράγιο, του θυμίζει ότι ήταν δοξασμένος όσο ζούσε, μα και τώρα πάλι βασιλεύει μεταξύ των νεκρών. Ο Αχιλλέας όμως του δίνει την απόλυτη απάντηση.

Φαίδιμε Οδυσσέα, του λέει, ο θάνατος δεν παίρνει παρηγόρια! Θα προτιμούσα να ξενοδούλευα ξωμάχος στην πατρίδα μου παρά να είμαι βασιλιάς των νεκρών. Κι εδώ ο Όμηρος διαλαλεί με τον πιο ποιητικό τρόπο πως κάθε ζωντανός δεν θέλει να πεθάνει. Όχι πως φοβάται το θάνατο αλλά πως λατρεύει τη ζωή.

Και λατρεύω τη ζωή σημαίνει πως την υπερασπίζομαι μέσα σ’ αυτόν τον ακραία θανατόληπτο κόσμο. Την υπερασπίζομαι απ’ τους βασανιστές με τα άμφια και τις κελεμπίες. Με τις γραβάτες και τα κουστούμια. Τους βασανιστές που καιροφυλακτούν σαν κακός αέρας μέσα σε κάθε ζωή.

Διαβαίνοντας τον Κήπο των Μαρτυρίων η Κλάρα με τον εραστή της, στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Οκτάβιου Μιρμπό, του λέει: «Κι όλα αυτά τα λουλούδια μη τα κοιτάς πια. Θα τα δεις καλύτερα μετά, όταν έχεις δει ανθρώπους να πονούν κι ανθρώπους να πεθαίνουν. Θα δεις πόσο πιο ωραία είναι, θα δεις τι φλογερό πάθος ενισχύει τ’ αρώματά τους!».

Την ίδια στιγμή λίγο πιο πέρα ένας βασανιστής προβαίνει στο μαρτύριο του αρουραίου, βάζοντας έναν πεινασμένο αρουραίο στον κώλο του θύματος και φωνάζοντας εκστασιασμένος: «Αριστούργημα Μιλαίδη, καθαρό αριστούργημα!»

Εδώ η εξουσία μέσω του βασανιστή μας βάζει έναν αρουραίο στον κώλο για να διασκεδάσει. Για να μας εξευτελίσει. Για να μας κάνει να νιώσουμε τον πιο ταπεινωτικό πόνο. Εφευρίσκει τα πιο συναρπαστικά μαζικά βασανιστήρια για να λιώσει με τη μπότα της αυτό που την απειλεί. Την καύλα και τη χαρά της ζωής. Αλλά περισσότερο την επιθυμία για ζωή.

Απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα βασανιστήρια δεν έπαψαν να τρέφουν τις φαντασιώσεις της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτόν τον ηθικά και αγγελικά πλασμένο Κόσμο του Τρόμου, ο Δυτικός κανόνας αποβλέπει στην πνευματικοποίηση της ωμότητας. Κι εδώ τώρα, μέσα στη σαδιστική ηδονοβλεψία του φιλοθεάμονος κοινού του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, πρώτη είδηση είναι τα βασανιστήρια των Άλλων. Αυτά τα βασανιστήρια που λάμπουν σαν διαμαντόπετρες στα δάχτυλα του εκμεταλλευτή και είναι ένα είδος βέβηλης αντιστροφής του οίκτου, με τον ίδιο τρόπο που το άσεμνο είναι η βέβηλη αντιστροφή της σεμνότητας.

Άσαντ: “Η Δύση ευθύνεται για τη γέννηση του ISIS”

Σε συνέντευξή του στο ιταλικό εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο Rai ο πρόεδρος της Συρίας δήλωσε ότι η χώρα του, που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο, δεν είναι «λίπασμα»για την τζιχαντιστική οργάνωση και κατηγόρησε τις χώρες της Δύσης ότι ευθύνονται για τη γέννησή της.

«Μπορώ να σας πω ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει φυσικό εκκολαπτήριο, κοινωνικό εκκολαπτήριο στο εσωτερικό της Συρίας», τόνισε ο Μπασάρ αλ-Άσαντ και επέμεινε στο γεγονός ότι τζιχαντιστές που έχουν εκπαιδευτεί στη Συρία για να πραγματοποιούν επιθέσεις στο Παρίσι και αλλού, μπορούν να δρουν με τον τρόπο αυτό χάρη στην «υποστήριξη των Τούρκων, των Σαουδάραβων και πολιτών του Κατάρ, και φυσικά χάρη στην πολιτική της Δύσης που έχει υποστηρίξει τους τρομοκράτες ποικιλοτρόπως».

Το ISIS «δεν ξεκίνησε από τη Συρία, Ξεκίνησε στο Ιράκ και πρωτύτερα από το Αφγανιστάν», πρόσθεσε και χρησιμοποίησε μια φράση του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνι Μπλερ ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ συνέβαλε στη δημιουργία του ISIS». «Η παραδοχή του αυτή είναι η πιο σημαντική απόδειξη», σημείωσε.

Οι επιθέσεις στο Παρίσι, την ευθύνη για τις οποίες ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος και οι οποίες προκάλεσαν τον θάνατο 129 ανθρώπων την περασμένη Παρακευή, ήταν αιτία να επιταχυνθούν οι διαβουλεύσεις για την εξεύρεση μιας λύσης προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος στη Συρία, οι οποίες όμως εξακολουθούν να προσκρούουν στην τύχη του Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Από το 2011, ο πόλεμος έχει προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 250.000 ανθρώπων, ενώ εκατομμύρια είναι οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι. Ολόκληρα τμήματα του συριακού εδάφους τελούν υπό τον έλεγχο του ISIS και άλλων ενόπλων οργανώσεων.

Ο Άσαντ δήλωσε στη συνέντευξη ότι δεν μπορεί να υπάρχει χρονοδιάγραμμα μετάβασης που να προβλέπει εκλογές στη Συρία όσο περιοχές της χώρας ελέγχονται από τους αντάρτες.

«Το χρονοδιάγραμμα θα μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή μόλις θα έχουμε αρχίσει να νικάμε την τρομοκρατία. Δεν μπορείτε να αποσπάσετε τίποτε πολιτικά όσο έχετε τρομοκράτες που καταλαμβάνουν πολλές περιοχές στη Συρία», είπε και εκτίμησε ότι μόλις διευθετηθεί η κατάσταση, θα χρειαστούν «ενάμισι έως δύο χρόνια για μια μετάβαση».

Η βούληση του Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία έχει επιδεινώσει τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ - Γαλλίας, που υποστηρίζουν την εξέγερση στη χώρα, και της Ρωσίας, που είναι ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους της Δαμασκού.

Ωστόσο μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και τη βομβιστική επίθεση εναντίον ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στο αιγυπτιακό Σινά οι χώρες αυτές δείχνουν όλο και περισσότερο διατεθειμένες να ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον των τζιχαντιστών.

www.efsyn.gr

Ν. Μπογιόπουλος: Κατασκευάζοντας τρομοκράτες…

    Ακούμε ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία αμφισβητείται. Αμφισβητείται, δηλαδή, ότι ο τύπος αριστερά, αυτός που συμμετείχε τον Μάη του 2013 στην συνάντηση του υποψήφιου προέδρου και γερουσιαστή των ΗΠΑ, του ΜακΚέιν, με την λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» δεν είναι, τελικά, ο λεγόμενος «χαλίφης» του ISIS. Έστω…

***

1)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή η φωτογραφία;

    Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του τότε συμβούλου του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, του Μπρζεζίνσκι, στο περιοδικό«American Interest» (τεύχος Μάης - Ιούνης 2008).

    Το περιοδικό κυκλοφόρησε με τίτλο που καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό: «Θα το ξαναέκανα! Μιλώντας για το Αφγανιστάν με τον Ζίγκμπνιου Μπρζεζίνσκι».

    Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές. Ο ένας είναι ο εκ των «μάγων της αμερικανικής διπλωματίας», ο Μπρζεζίνσκι. Ο δεύτερος ο νεαρός τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν!

    Ναι! Εκείνος που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία με ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980, που τραβήχτηκε στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, δεν είναι άλλος από τον Μπιν Λάντεν.

    Ήταν τότε που οι ΗΠΑ κατασκεύαζαν το φίδι σαν αντίβαρο απέναντι στην Σοβιετική Ένωση.     

    Όπως βλέπουμε, ο Μπρζεζίνσκι ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν - που εμπνευστής τους ήταν ο Μπρζεζίνσκι - τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

    Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο «μέγας» Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

***

2)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή η φωτογραφία;

    Τι βλέπουμε εδώ; Τίποτα λιγότερο από το πώς, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, φιλοτεχνείτο στη Δύση το προφίλ του Μπιν Λάντεν. Πώς τον παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν;

    Μάλλον δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Αρκούν δημοσιεύματα σαν κι αυτό:

«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Indipendent», 6/12/1993)!

    Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του.

    Τότε ο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:

«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!

    Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.   

***  

3)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή η φωτογραφία;

    Ας περιγράψουμε τι βλέπουμε εδώ: Αριστερά ποζάρει ο Ράμσφελντ. Δεξιά ο Σαντάμ. Ας κάνουμε ένα φλας μπακ:

   Ήταν 20/12/1983 όταν ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, έφτανε στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές από τον Σαντάμ Χουσεΐν.

    Ήταν τότε που οι ΗΠΑ μετέφεραν την υποστήριξη και την εμπιστοσύνης τους προς τον «φίλο πρόεδρο τουΙράκ», τονίζοντας δια στόματος Ράμσφελντότι «μοιραζόμαστε πολλά κοινά συμφέροντα» και «είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από την πολιτική του Σαντάμ».

   Πέραν του Ράμσφελντ, ένας εξίσου κατάλληλος για να εκφράσει τη λογική των... Φρανκενστάιν, δηλαδή, όλων εκείνων που κατασκευάζουν τους Σαντάμ, τους UCΚάδες, τους Μπιν Λάντεν, τους «τζιχαντιστές» κ.ο.κ. είναι ο κ. Ρίτσαρντ Περλ.

    Ο Περλ δεν ήταν όποιος κι όποιος. Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του αμερικανικού Πενταγώνου επί Μπους και κατείχε μάλιστα τη θέση του ειδικού συμβούλου του Αμερικανού υπουργού Άμυνας.

    Ερωτηθείς λοιπόν, τον Φλεβάρη του 2003, παραμονή της εισβολής των ΗΠΑ στον Ιρακ, στο πλαίσιο συνέντευξής του στη σαουδαραβική εφημερίδα «Ασκάρ Αλ Αουσάτ», απάντησε σχετικά: 

«Ο Σαντάμ θα πρέπει να φύγει είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο (και) ακόμη κι αν στο παρελθόν είχε δουλέψει για μας, τώρα είναι καιρός να τον ξεφορτωθούμε»...

***

4)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή φωτογραφία;

    Ας έρθουμε τώρα στη γειτονιά μας για να θυμηθούμε τι ήταν οιUCKάδες, αυτοί οι εγκληματίες πολέμου, που πριν από 15 χρόνια βαφτίστηκαν «μαχητές της ελευθερίας» από τις ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο και σήμερα κυβερνούν για λογαριασμό των Αμερικάνων την περιοχή:        

     Σύμφωναμε την έκθεση που συνέταξε το Στρατιωτικό Επιτελείο του ΝΑΤΟ, με ημερομηνία 10/2/1999, ο UCK δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εγκληματική, δολοφονική οργάνωση, που – σύμφωνα με την ΝΑΤΟϊκή έκθεση – η χρηματοδότησή του προερχόταν από εγκληματικές οργανώσεις, από τα κυκλώματα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και από τη Μαφία ενώ ο παράνομος εξοπλισμός του διενεργείτο από τη διεθνή αγορά λαθρεμπορίας όπλων.

    Όλα αυτά, όμως δεν εμπόδισαν τις ΗΠΑ να στηρίξουν και να εξοπλίσουν τον UCK για να φέρουν σε πέρας το μακελειό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν εμπόδισαν σε τίποτα το «λατρεμένο παιδί» της αμερικανικής διπλωματίας, τον μακαρίτη Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 να συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK,  βγάζοντας μαζί τους αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως η παραπάνω) στις οποίες απεικονιζόταν, μάλιστα, να έχει απαλλαγεί από τα παπούτσια του όπως επιτάσσει το ισλαμικό έθιμο.

***

    Τι ακριβώς αμφισβητείται, λοιπόν;

• Μήπως αμφισβητούνται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και της ΕΕ σε Ασία και Αφρική ενάντια στους χτεσινούς συνεργάτες τους (από Σαντάμ και Καντάφι μέχρι Ασαντ) και ο ρόλος τους σε φαινόμενα όπως αυτά στο Παρίσι;
• Μήπως αμφισβητούνται οι διασυνδέσεις τους με τους σημερινούς και χτεσινούς τρομοκράτες που υπήρξαν και δικά τους κατασκευάσματα, όπως, για παράδειγμα, οι τζιχαντιστές και ο εξοπλισμός τους και με γαλλικά όπλα μέσω της λεγόμενης «συριακής αντιπολίτευσης»;  
• Μήπως αμφισβητούνται οι αβυσαλλές κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε στο Παρίσι;
• Μήπως αμφισβητούνται και οι σχεδόν 50 (!) επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά;
• Μήπως αμφισβητούνται και οι 900 (!) τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ;
• Μήπως αμφισβητούνται και οι αποκαλύψεις, όχι κάποιου «κομμουνιστικού» και «ρυπαρού» ΜΜΕ, αλλά του αμερικανικού NBC (24/8/1998), για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικάκοι τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν;
• Μήπως – για να πάμε στο άλλο είδος τρομοκρατίας – αμφισβητείται η διασύνδεση της CIA και των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης με την ακροδεξιά και την «αριστερή» τρομοκρατία που σάρωσε την Ευρώπη την δεκαετία του ’70;
• Μήπως αμφισβητείται και το τρομοκρατικό δίκτυο της «Gladio» και της – υπό την ελληνική εκδοχή του – «Κόκκινης Προβιάς»;

    Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, που απορούν και εξανίστανται με την «συνομοσιολογία» - όπως την αποκαλούν – εκέινων που αναζητούν τα αίτια του προβλήματος,

    επειδή μάλιστα μιλάμε πια για την «11^η του Σεπτέμβρη» επί ευρωπαικού εδάφους, έχουμε να τους συστήσουμε να ανατρέξουν σε άρθρα και αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν αμέσως μετά το χτύπημα της 11^η Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους.

    Για παράδειγμα θα μπορούσαν να δουν:

• Την «Wall Street Journal», όταν μετά τις 11/9/2001 συγγράφονταν άρθρα που ζητούσαν την «αποικιοποίηση των παραστρατημένων εθνών» και προπαγάνδιζαν: «Απάντηση στην τρομοκρατία; Αποικιοκρατία»...
• Τους «Financial Times» που δημοσιεύονταν άρθρα υπό τον εύγλωττο τίτλο«Η ανάγκη για ένα Νέο Ιμπεριαλισμό»…

Τους «New York Times» όπου φιλοξενούνταν αναλύσεις του τύπου ότι «η κρυφή γροθιά που κρατά τον κόσμο ασφαλή, ώστε να ανθούν οι τεχνολογίες του Σίλικον Βάλεϊ, ονομάζεται Στρατός Ξηράς των ΗΠΑ, Αεροπορία, Ναυτικό και Σώμα Πεζοναυτών»...

aristeridiexodos

Μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα

Πρόκειται για υπαλλήλους του Σόιμπλε, για γραφειοκράτες που εκτελούν εντολές και υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι επεξεργάζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Συντάκτης: 

Τάσος Παππάς

Δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν οι εκπρόσωποι της ευρωκρατίας. Ο παχυδερμισμός τους είναι τόσο κραυγαλέος που αναρωτιέσαι: Είναι αλαζόνες; Είναι ανίκανοι; Είναι φανατικοί; Είναι και τα τρία μαζί; Κλίνω προς την τέταρτη εκδοχή.

Πολλά τα παραδείγματα που ενισχύουν αυτήν την προσέγγιση. Ακόμη ένα, τελευταίας σοδειάς.
Προ ημερών μίλησαν στα μέλη της οικονομικής και νομισματικής επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ και ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ.
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο ως προσωπικότητες.

Οταν αποχωρήσουν από τις θέσεις τους για κάποια προσοδοφόρα πόστα σε τράπεζα ή πολυεθνική θα τους ξεχάσουν και... τα πόμολα των γραφείων στις Βρυξέλλες.
Πρόκειται για υπαλλήλους του Σόιμπλε, για γραφειοκράτες που εκτελούν εντολές και υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι επεξεργάζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Ο κ. Ντάισελμπλουμ -για να μην ξεχνιόμαστε έγινε ρεζίλι των σκυλιών όταν «συνελήφθη» με πλαστό μεταπτυχιακό, κάτι όμως που δεν εμπόδισε τους ομολόγους του να τον διορίσουν ξανά στην ίδια θέση- τάχθηκε κατά της συμμετοχής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις διαπραγματεύσεις της ευρωζώνης για το ελληνικό θέμα λέγοντας ότι «το θέμα της δημοκρατικής νομιμότητας είναι υπεράνω των παιχνιδιών εξουσίας».

Θράσος απύθμενο από έναν τύπο που είναι επικεφαλής ενός συστήματος (του Eurogroup), το οποίο δεν έχει θεσμική υπόσταση, δεν κρατούνται πρακτικά στις συνεδριάσεις του και παρ' όλα αυτά είναι το κυρίαρχο όργανο στη δομή της ευρωζώνης.

Αυτό αποφασίζει για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τις χώρες-μέλη και οι ηγέτες στις συνόδους κορυφής απλώς επικυρώνουν.

Αν θέλετε μια απόδειξη, δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη απ' αυτήν που συνάγεται από την απάντηση που έδωσε η Μέρκελ στον Τσίπρα, όταν ο τελευταίος ζήτησε πολιτική παρέμβαση για να αρθεί η εμπλοκή που έχει προκύψει στις διαπραγματεύσεις:
«Θα ρωτήσω τον Σόιμπλε» είπε η Γερμανίδα καγκελάριος και άφησε κάγκελο στην κυριολεξία τον Ελληνα πρωθυπουργό!

Δεν θέλει λοιπόν ο κ. Ντάισελμπλουμ τη συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τι κι αν το ζητάει μια κυβέρνηση.

Σιγά τώρα μην κάνουν χάρες στον αριστεριστή Τσίπρα που τους ταλαιπώρησε επί επτά μήνες μέχρι τελικά να υποκύψει στις αξιώσεις τους.

Τι κι αν το επιθυμεί ο πρόεδρος του σώματος Μάρτιν Σουλτς. Αυτός ας περιοριστεί στις δημόσιες σχέσεις κι ας ρίξει το βάρος του για να μπουν στην κυβέρνηση το αγαπημένο του ΠΑΣΟΚ και το για όλα πρόθυμο Ποτάμι, μπας και βγάλουν άκρη με την Ελλάδα.

Τι κι αν ο πρόεδρος της Κομισιόν (εκλεγμένος αυτός) Γιούνκερ έχει δηλώσει ότι υπάρχει πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης της τρόικας.

Να χρωστάει ευγνωμοσύνη αυτός ο κύριος που ξέχασαν τις πομπές του όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και να μην μπλέκεται στα πόδια τους, υποδυόμενος τον ευαίσθητο σε θέματα δημοκρατίας.

Ο έτερος Καππαδόκης της ιστορίας μας, ο κ. Ρέγκλινκ, απέδωσε τα δεινά της Ελλάδας στο ότι υπερδιπλασιάστηκαν οι μισθοί στη χώρα κατά τη 15ετία πριν από την κρίση, στη διαφθορά, στα λάθη των κυβερνήσεων και στα παραποιημένα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα.

Τι δεν μας είπε ο επικεφαλής του ESM;

➤ Οι κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών της ευρωζώνης δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τις αυξήσεις στους μισθούς, δεν έστειλαν προειδοποιητικά μηνύματα ούτε έκαναν σοβαρές συστάσεις, γιατί τα παραπάνω χρήματα των Ελλήνων ήταν δανεικά από τις τράπεζες των χωρών τους, πήγαιναν στην αγορά καταναλωτικών αγαθών που παράγονταν από ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και σε εξοπλισμούς από τις αμυντικές βιομηχανίες κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας. Κορόιδα ήταν να διαμαρτυρηθούν; Οταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, έσωσαν τις τράπεζές τους, υποχρέωσαν τον ελληνικό λαό να φάει κατακέφαλα τα μνημόνια και βύθισαν τη χώρα μέχρι τον λαιμό στο χρέος, το οποίο μάλιστα βρίσκουν σήμερα βιώσιμο!

➤ Στη διαφθορά, όπως και στο τανγκό άλλωστε, χρειάζονται δύο. Είναι τυχαίο ότι πρωταθλήτριες στον τομέα αυτό αναδείχτηκαν οι γερμανικές εταιρείες που λάδωναν ό,τι κινούνταν στην Ελλάδα και μπούκωναν με μαύρο χρήμα κόμματα, υπουργούς, στελέχη της δημόσιας διοίκησης και συνδικαλιστές; Μήπως είναι επίσης τυχαίο ότι η γερμανική κυβέρνηση προστατεύει τους υπηκόους της που διέφθειραν το μισό πολιτικό σύστημα (βλέπε περίπτωση Χριστοφοράκου);

➤ Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν λάθη στη διαχείριση (εγκλήματα διέπραξαν, όχι απλώς λάθη), μήπως μπορεί να μας πει ο κ. Ρέγκλινκ γιατί εμπιστεύτηκαν οι προϊστάμενοί του το ίδιο πολιτικό προσωπικό για να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση; Τόση ασχετοσύνη πια; Εκτός αν έχουμε να κάνουμε με συνενοχή.

➤ Τέλος, για τα «παραποιημένα στοιχεία», ας ρωτήσει ο επικεφαλής του ESM τούς Αλμούνια και Μπαρόζο που είχαν την ευθύνη της παρακολούθησης της ελληνικής οικονομίας, γιατί έκαναν τα στραβά μάτια την περίοδο της πενταετίας Καραμανλή; Διέλαθε την προσοχή τους το πάρτι που γινόταν στη χώρα; Ή μήπως έδειξαν επιείκεια για λόγους πολιτικής (δεν θέλω να υποθέσω κάτι άλλο) σκοπιμότητας;

Το Σωτή-ριον μίσος...

Οι τζιχαντιστές είναι οι κήρυκες του μίσους, είναι αυτοί που δεν αποδίδουν καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή, που «διαφημίζουν» ακρότητες μέσω καλά σκηνοθετημένων βίντεο, που σπέρνουν...
τον θάνατο. Σ’ αυτές τις διαπιστώσεις σπάνια θα βρεις άνθρωπο στη Δύση να διαφωνήσει.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που θεωρούν ότι η απάντηση στο μίσος είναι ένα, ανάλογης έντασης, μίσος που θα στοχεύει στο σύνολο των μουσουλμάνων, που θα κάνει πράξη τη συλλογική ευθύνη όλων τους, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο τη θρησκεία τους. Αυτή η φασίζουσα λογική εκφράζεται πλέον ανοιχτά και όχι μόνο από το ακροδεξιό άκρο του πολιτικού χάρτη.
Η ιέρεια αυτής της αντι- ισλαμικής υστερίας είναι η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία επιστράτευσε τελευταίως ακόμα και τον Μάρκο Πόλο (?) για να μας πείσει ότι.. «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, μετριοπαθής μουσουλμάνος είναι αυτός που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι»
Αυτή η διαννοούμενη-εξερεύνητρια της ανθρώπινης ψυχής έχει κηρύξει εδώ και καιρό τη δυτική «τζιχάντ» απέναντι σε οποιονδήποτε δηλώσει μουσουλμάνος και προτρέπει, εμμέσως πλην σαφώς, στη βίαια αντιμετώπιση τους, καθώς θεωρεί τους πάντες εν δυνάμει δολοφόνους.
Η Σώτη εμφανίζεται από προχθές ως άλλος Neil Young να τραγουδά “Rock ‘n’ roll can never die”:
«Όσον αφορά δε την καταστροφή του Bataclan όπου έχουμε δει μερικές από τις καλύτερες ροκ συναυλίες της ζωής μας, είμαι εδώ να σας θυμίζω ότι το ροκ δεν θα πεθάνει ποτέ, ότι ποτέ δεν θα αντικατασταθεί από προσευχές κι από αμανέδες».
Λες και το βασικό διακύβευμα αυτού που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο είναι η επιβίωση ή όχι του rock ‘n’ roll. Η αρθρογράφος κορυφώνει τη μισάνθρωπη ασυναρτησία ταυτίζοντας τον αμανέ με την τζιχάντ, ταύτιση που θα δυσκολευτεί η επιστημονική κοινότητα να εξηγήσει.
Το βράδυ της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι, ένα άλλο αστέρι της ελληνικής τηλεόρασης ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ξεκινούσε πόλεμο στους ισλαμιστές, γράφοντας πως νοιώθει σχεδόν ηδονή στη σκέψη ότι τα Μιράζ βομβαρδίζουν τους κακούς.
Το δικό μας μίσος δεν είναι η απάντηση στο μίσος των άλλων. Όχι από κάποια πασιφιστική διάθεση. Αλλά γιατί θα είναι νίκη των τζιχαντιστών το να παίξουμε με τους όρους τους. Με τους όρους ενός ιερού πολέμου, που εξολοθρεύει τους «άπιστους», τους «άλλους» και μάλιστα στο όνομα του Διαφωτισμού.
Δεν έχουμε παρά να δηλώσουμε εχθροί όλων των τζιχαντιστών. Και κυρίως αυτών που βρίσκονται στο διπλανό γραφείο ή σηκώνουν λάβαρα σε free press της «κοινής λογικής»...

Δημήτρης Σούλτας / zoornalistas.blogspot.gr

Ποιος ωφελείται από το έγκλημα στο Παρίσι;

 Γιώργος X. Παπασωτηρίου

---

Ποιος δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος; Η Δύση προκειμένου να χτυπήσει τον Άσαντ. Η ίδια δημιούργησε τους Ταλιμπάν για να χτυπήσει τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Ομοίως η ίδια δημιούργησε τις συμμορίες στη Λιβύη για να χτυπήσει τον Καντάφι ή τους νεοναζί στην Ουκρανία για να χτυπήσει τους εκεί φιλορώσους. Τώρα το τερατούργημα του Φρανκενστάιν επιτίθεται εναντίον του δημιουργού του. Τόσο ο δημιουργός όσο και το τερατούργημά του διέπονται από την ίδια πεποίθηση: Ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Και οι μεν και οι δε διακατέχονται από την πεποίθηση πως μπορούν να μετασχηματίσουν τον κόσμο είτε με τη στρατιωτική επιβολή είτε με θεαματικές τρομοκρατικές ενέργειες. Και οι δύο φανατισμοί πραγματοποιούν τον τρόμο και τον πόλεμο, αυτό δηλαδή που ο Τζών Γκαλμπρέηθ χαρακτήρισε ως την αποτυχία του Δυτικού πολιτισμού. Όλοι αναζητούν εναγωνίως «εχθρούς» (όπως ο Χίτλερ τους Εβραίους) για να αιτιολογήσουν τη δομική αποτυχία τους. Με άλλα λόγια για την μεταθέσουν κάπου αλλού. Γι’ αυτό οι πρόσφυγες θα είναι –εκτός από τα άμεσα αθώα θύματα των τρομοκρατών- οι νέοι μάρτυρες της αποτυχίας του δυτικού ιμπέριουμ και της σύγκρουσής του με τον ισλαμικό φανατισμό. Θύματα, όμως, θα είναι και οι «κάτω» της Δύσης.

Η κρίση και η συνεπαγόμενη κατάσταση ανάγκης(διαρκής εξαίρεση) με το νομιμοποιητικό επιχείρημα της ασφάλειας είναι ως γνωστόν ο νέος τρόπος διακυβέρνησης από την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και εξής. Το νέο λουτρό αίματος θα ανανεώσει τη νομιμοποιητική βάση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και του περιορισμού της δημοκρατίας. Σύμφωνα με τον Αγκάμπεν η βασική ιδέα αυτής της πολιτικής είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, η δράση των τζιχαντιστών-τρομοκρατών αλλά και των νεοναζιστών, της σύγχρονης Κου Κλουξ Κλαν είναι χρήσιμη. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων». Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τα πάντα, την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στο διηνεκές. Ναι, σήμερα,  έχουμε μία δημοκρατία υπό περιορισμό. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η ασφάλεια. Ασφάλεια αντί ελευθερίας. Ολόκληρη η Ευρώπη θα γίνει ένα περίκλειστο κάστρο με επάλληλα και παράλληλα τείχη. Στα «έξω τείχη» θα βρίσκονται οι πρόσφυγες και οι αποκλεισμένοι εν γένει με το πρόσχημα της ασφάλειας.  Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή ένωση θα κυβερνάται σε περιβάλλον «διαρκούς εξαίρεσης», «διαρκούς έκτακτης ανάγκης».

Ποιος ωφελείται, λοιπόν, από το μακελειό στο Παρίσι; Ενδεχομένως οι αιματοβαμμένοι φανατικοί ισλαμιστές, καθώς ικανοποιούν στα μάτια των οπαδών τους το αίσθημα εκδίκησης εναντίον της Δύσης. Αλλά πρωτίστως ωφελούνται οι ευρωπαϊκές ελίτ, που θα ελέγξουν το επικίνδυνο γι’ αυτές προσφυγικό ζήτημα με μία νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης.  

http://www.artinews.gr

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973- Τα τανκς της χούντας στους δρόμους της Αθήνας (Αποκλειστικές φωτογραφίες)

Φωτογραφίς Β.Καραμανώλης, ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκας.

Λίγες ώρες πριν ξημερώσει η 17^η Νοέμβρη 1973.

Ο νυχτερινός ουρανός, πάνω από το Πολυτεχνείο της Αθήνας,  σχιζόταν από το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.  

Κάποιοι, αισθάνονταν πως κάτι κακό θα συμβεί.

Περίπου στη μία μετά τα μεσάνυχτα, ακούστηκαν οι ερπύστριες.

Ήταν τα τανκς της χούντας, έρχονταν για να αντιμετωπίσουν τους φοιτητές  που είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο...

Ένα τανκ, σταμάτησε απειλητικό απέναντι από την Πύλη της Ελευθερίας. Ο προβολέας του έφθανε απέναντι, περνούσε πάνω από τα κάγκελα, που πίσω από αυτά, οι φοιτητές φώναζαν ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΤΕ ΕΙΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ.

Αυτοί όμως, δεν ήταν αδέλφια, και τους χτύπησαν, το τανκ κινήθηκε μουγκρίζοντας και γκρέμισε την ιερή Πύλη. Οι αστυνομικοί όρμησαν.

Ακούστηκαν πυροβολισμοί, χτυπήματα και κραυγές. 

Το πρωί, ο δικτάτορας, έβγαλε διάγγελμα:

Με βαθείαν συνείδησιν της ευθύνης μου έναντι του Έθνους και της Ιστορίας, απεφάσισα, μετά τας χθεσινάς αναρχικάς εκδηλώσεις μιας οργανωμένης μειοψηφίας, να κηρύξω τον στρατιωτικόν νόμον καθ άπασαν την επικράτειαν...

Ο στρατηγός Ζαγοριανάκος, εξέδωσε διαταγή, που μεταδιδόταν συνεχώς από το ραδιόφωνο:

Απεφασίσαμε και διατάσσομεν:

Απαγορεύομεν:

1-Τας εν υπαίθρω συγκεντρώσεις, πέραν των πέντε ατόμων

2-Τας εν κλειστώ χώρω συγκεντρώσεις

3-Τας ποδοσφαιρικάς εν γένει συναντήσεις

4-Την άσκησιν αντεθνικής προπαγάνδας

5-Την ανακοίνωσιν και δημοσίεσιν πληροφοριών, δυναμένων να φέρωσιν ανησυχίαν ή φόβον εις τους πολίτας.....

Η Αθήνα, έβλεπε παγωμένη τους στρατιώτες και τους αστυνομικούς της δικτατορίας να έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους.

Τα τανκς περνούσαν παντού, και φαντάροι πάνω σε αυτά κρατούσαν γεμάτα τα όπλα. Κάποιοι από αυτούς, πυροβολούσαν. Υπήρξαν και αυτή τη μέρα, νεκροί.

Στην πλατεία Ομόνοιας, αστυνομικοί συγκέντρωναν ύποπτους, για «αντεθνική δράση».

Στρατιώτες έτρεχαν πάνω κάτω, με τα όπλα στα χέρια.

Σε όλους τους δρόμους σχεδόν, έβλεπες σταρτιώτες και αστυνομικούς, Έτσι, ήταν εκείνη η μέρα. Σαν σήμερα. 17 Νοεμβρίου

 http://freedomgreece.blogspot.gr

Φωτογραφίες αφηγούνται καρέ - καρέ το «Πολυτεχνείο 1973»

Mέσα από τον φακό του φωτορεπόρτερ Βασίλη Καραγεώργου...
Οι φωτογραφίες αφηγούνται καρέ - καρέ τις στιγμές που οι νέοι θέλησαν με τόλμη να διεκδικήσουν...το μέλλον τους. Άμεσες, αποκαλυπτικές, διεισδυτικές, αποτελούν μοναδικά ντοκουμέντα, απ’ όπου ο ιστορικός μπορεί να αντλήσει λεπτομέρειες και να δει την αλήθεια αποτυπωμένη με όλη τη δύναμή της. 

Μέρος, μάλιστα, του αρχείου αυτού περιέχει και ανέκδοτες φωτογραφίες.




Οι φωτογραφίες, άμεσες, αποκαλυπτικές, διεισδυτικές, αποτελούν μοναδικά ντοκουμέντα, όπου ο ιστορικός μπορεί να σκύψει για να αντλήσει λεπτομέρειες και να δει την αλήθεια αποτυπωμένη με όλη τη δύναμή της.
Πρόκειται για φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί στον ελληνικό Τύπο ενώ μερικές από αυτές έχουν κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο.

O Θανάσης Αλατάς δημοσιογράφος επισημαίνει: «Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973 είναι ακόμη και σήμερα κάρβουνα αναμμένα κάτω από τις στάχτες του χρόνου. Κάθε φορά που τα σκαλίζουμε αρπάζουν φωτιά».
«Λέμε ότι ξεχνάμε εύκολα εμείς οι Έλληνες. Ίσως και γι’ αυτό συχνά πέφτουμε στα ίδια μοιραία λάθη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό σήμερα να ξανα-αφουκραστούμε τα μηνυμάτων του Πολυτεχνείου και τα όσα συνέβησαν τότε και να αναλογιστούμε τη σημασία τους και σε σχέση με τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα» συμπληρώνει.




Κείμενο του Βασίλη Καραγεώργου από την έκδοση «Πολυτεχνείο 1973 - 40 χρόνια απόσταση»:

«Από την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα ήταν καζάνι που έβραζε. Οι φοιτητές κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο έδειχναν την αντίθεσή τους στη Χούντα. Τα πρώτα συνθήματα έπεσαν: "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", "Λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;", "Κάτω η Χούντα", "Δημοκρατία" κ.ά.. Τρεις μέρες ακόμη κράτησε αυτός ο αναβρασμός και κάθε μέρα προσέρχονταν κι άλλοι φοιτητές και μαθητές κι εργάτες κι απλός κόσμος.




Φορτωμένος τις μηχανές μου περιφερόμουν, φωτογραφίζοντας τα πάντα. Από θωρακισμένα αυτοκίνητα ρίχνονταν βόμβες δακρυγόνων, οι διαδηλωτές άναβαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα, φωνάζοντας: "Λαέ, πολέμα, σου πίνουνε το αίμα". Από τις πολυκατοικίες οι ένοικοι πετούσαν λογής λογής χαρτιά για να ενισχύσουν τις φωτιές.
Στις 16 του Νοέμβρη ο χώρος του Πολυτεχνείου μέσα και έξω ήταν γεμάτος κόσμο που συμπαραστεκόταν στα παιδιά. Βέβαια κι οι αστυνομικοί, ένστολοι ή με πολιτικά, ήταν πάρα πολλοί. Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν γύρω στις 6.30 μ.μ.. Μέχρι αργά το βράδυ περιφερόμουν φωτογραφίζοντας τη βίαιη προσπάθεια της αστυνομίας να απομακρύνει τον κόσμο από το Πολυτεχνείο.





Κατά τις 00.15, πρωί της 17 Νοέμβρη, μου τηλεφωνούν από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" με τα οποία συνεργαζόμουν, ότι βγήκαν τανκς στους δρόμους. Στις 00.30 ένα δεύτερο τηλεφώνημα, ότι τα τανκς ήταν μπροστά στο ξενοδοχείο Χίλτον. Τρέχοντας σχεδόν βγήκα γωνία Πανεπιστημίου και Χρήστου Λαδά και τα ακολούθησα μέχρι το Πολυτεχνείο. Εκεί πήρα θέση ξανά στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Οι σκηνές που ξετυλίχτηκαν ήταν σπαρακτικές. Τα παιδιά κρεμασμένα στα κάγκελα φώναζαν στους φαντάρους: "Είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι". Οι διαταγές όμως ήταν άλλες. Το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο, παιδιά, τανκ και κάγκελα γίνονται ένας άμορφος σωρός. Τα μάτια μου θάμπωσαν από τα δάκρυα και δεν έβλεπα τίποτε. Αφού κατάφερα με κίνδυνο να ξεφύγω από τα μπλόκα, αναστατωμένος και απογοητευμένος αναφώνησα: "Πού είσαι, λαέ;". Αν ήταν κάτω σε συμπαράσταση, δεν θα μπορούσαν να μπουν στο Πολυτεχνείο»...

naftemporiki.gr

Τα συμπεράσματα απ' τη μάχη του Πολυτεχνείου

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Σημαντικό ντοκουμέντο: Απόφαση της Έκτακτης Συνδιάσκεψης της Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ που έγινε το Δεκέμβρη του 1973 στην Αθήνα. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην πολυγραφημένη εφημερίδα «ΜΑΧΗΤΗΣ» Νο2, που κυκλοφόρησε μετά τη Μεγάλη Εξέγερση του Νοέμβρη, αφιερωμένη στα θύματα του αγώνα

 Η αιματηρή καταστολή της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποτελεί αναμφίβολα μια προσωρινή νίκη της αντίδρασης. Στηριγμένη στο συντριπτικά ευνοϊκό γι’ αυτήν συσχετισμό στρατιωτικής δύναμης, μπόρεσε για μια ακόμα φορά να επιβάλει την «τάξιν και το κράτος του νόμου». Βαρύ το τίμημα που πλήρωσε ο λαός γι’ αυτή του την εξέγερση. Εκατοντάδες οι νεκροί κι οι τραυματίες, χιλιάδες αυτοί που πιάστηκαν, που βασανίστηκαν ή τράβηξαν το δρόμο της εξορίας.

 Οι μαζικές κινητοποιήσεις, που το αποκορύφωμά τους ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου, κόπηκαν βίαια. Οι νόμιμες μορφές οργάνωσης, όπως οι τοπικοί φοιτητικοί σύλλογοι, που είχαν κατακτηθεί, απαγορεύτηκαν. Η ανοιχτή τρομοκρατία και καταπίεση, που για κάποιο διάστημα είχαν καλλωπιστεί με τη μάσκα του «εκδημοκρατισμού», ξαναγύρισαν στα παλιά τους μεγαλεία. Η διχτατορία ξαναβρήκε ολόκληρο τον εαυτό της. ‘Ολ’ αυτά είναι οι αρνητικές πλευρές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Για τους ευκαιριστές, που βλέπουν τον αγώνα του λαού στατικά και όχι στη δυναμική του εξέλιξη, που βλέπουν τον αγώνα του λαού σαν μέσο πίεσης για πολιτικά οφέλη και όχι σαν μέσο ριζικής λύσης των προβλημάτων του, γι’ αυτούς το κίνημα μετά το χτύπημα του Πολυτεχνείου γύρισε πολλά χρόνια πίσω.

Όμως αυτή η αντίληψη είναι σοβαρότατο πολιτικό λάθος. Ο αγώνας του λαού για τη ριζική λύση των προβλημάτων του, για μια πραγματική λαϊκή κυριαρχία, είναι μακρόχρονος και σκληρός, είναι αγώνας προοπτικής και όχι ευκαιρίας, όπως κάθε επαναστατικός αγώνας. Τ’ αποτελέσματα δεν μετριούνται απ’ τους νόμιμους συλλόγους που κλείστηκαν ή απ’ το πρόσκαιρο σταμάτημα των μαζικών κινητοποιήσεων. Δεν μετριούνται λογιστικά, αλλά απ’ το κατά πόσο οι λαϊκές μάζες καταχτάνε, μέσα απ’ τη συγκεκριμένη μάχη, ένα ανώτερο επίπεδο σύνδεσής τους με τις οργανωμένες πρωτοπορίες. Απ’ το κατά πόσο σπάνε οι αυταπάτες κι η θολούρα γύρω απ’ την αντικειμενική πραγματικότητα και τις αναγκαιότητες που βάζει ο στόχος της ριζικής αλλαγής, απ’ το κατά πόσο, τέλος, αρχίζει να γίνεται κατανοητή η αναγκαιότητα κι η δυνατότητα της ριζικής αλλαγής. Κι απ’ αυτή, τη μακροπρόθεσμη, την επαναστατική σκοπιά αν εξεταστούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, φαίνεται ολοκάθαρα ότι τα κέρδη του κινήματος είναι τεράστια κι ότι η «νίκη» της αντίδρασης ήταν στην πραγματικότητα μια ήττα της.

 Ξεκινώντας σαν μια πολιτική ενέργεια των φοιτητών ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, η κατάληψη του Πολυτεχνείου μετεξελίχτηκε σε μια πραγματικά παλλαϊκή αντιδιχτατορική κινητοποίηση. Οι χιλιάδες ηρωικοί φοιτητές που την Τετάρτη στις 14 του περασμένου Νοέμβρη σήκωσαν τη σημαία του αγώνα ψηλά, είδαν το λαό της Αθήνας να πυκνώνει κατά δεκάδες χιλιάδες τις γραμμές του αγώνα, τους φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννενα ν’ ακολουθούν το παράδειγμά τους, το λαό της Δράμας, των Μεγάρων να ξεσηκώνεται, το λαό ολόκληρης της Ελλάδας να στέκεται στο πλευρό τους. Το φοιτητικό κίνημα συσπείρωσε γύρω του όλα τα στρώματα του λαού τραβώντας τα στη δράση, μετάδωσε τη σπίθα του αγώνα μέσα σ’ όλους τους χώρους της ελληνικής κοινωνίας, εκπληρώνοντας έτσι με μεγάλη επιτυχία το ρόλο του σαν πυροδότη του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Εργάτες, υπάλληλοι, μαθητές, επαγγελματίες, διανοούμενοι, αγρότες ανταποκρίθηκαν με αυθόρμητο ενθουσιασμό στο κάλεσμα των φοιτητών κι έκαναν το φοιτητικό αγώνα λαϊκό, αγώνα δικό τους. Το ρίξιμο στον αγώνα, ύστερα από 7 χρόνια ακινησίας, μεγάλων μαζών του λαού κι η σφυρηλάτηση της ενότητάς τους μέσα στη δράση ήταν μια μεγάλη κατάχτηση του Πολυτεχνείου.

 Αυτοί που κατέβηκαν στους δρόμους κι αυτοί που γαντζωμένοι στα ραδιόφωνά τους άκουγαν το σταθμό τους Πολυτεχνείου ήταν μια ζωντανή απόδειξη της λαχτάρας του ελληνικού λαού ν’ απαλλαχτεί απ’ την εκμετάλλευση και την τυραννία και της έντονης διάθεσής του ν’ αγωνιστεί γι’ αυτό το σκοπό. Ήταν μια περίτρανη διάψευση γι’ αυτούς που αμφισβητούσαν τόσα χρόνια την ωριμότητα του λαού για αγώνα και καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου, με τη μαζικότητα και το δυναμισμό του, έβαλε τέρμα στα όνειρα της αντίδρασης ν’ αποπροσανατολίσει το λαό με τις κομπίνες του «εκδημοκρατισμού». Η αντίδραση αναγκάστηκε ν’ αποκαλύψει ξανά το πραγματικό της πρόσωπο και μαζί μ’ αυτό αποκαλύφθηκε πως δεν έχει περιθώρια ελιγμών. Αποδείχτηκε ότι πίσω από κάθε πολιτική βιτρίνα υπάρχουν τα πραγματικά και μόνιμα στηρίγματα της αντίδρασης, υπάρχουν τα τανκς, ο στρατιωτικός και αστυνομικός μηχανισμός της βίας που επεμβαίνει αδίσταχτα μπροστά στην παραμικρή απειλή απ’ τη μεριά του λαϊκού κινήματος.

Η αιματηρή κατάπνιξη της αντιδιχτατορικής αυτής κινητοποίησης έδωσε ένα γερό χτύπημα στις ουτοπίες του ειρηνικού περάσματος της εξουσίας στα χέρια του λαού. Η απροκάλυπτη βία της αντίδρασης νομιμοποίησε τη χρήση της επαναστατικής βίας κι απόδειξε πως η επαναστατική βία είναι το αποτέλεσμα κι όχι το αίτιο της αντεπαναστατικής βίας. Κι ακόμα, έκανε τη χρήση δυναμικών μορφών πάλης απ’ τη μεριά του κινήματος όχι μόνο αναγκαία, αλλά και επιταχτική Μέσα στην πορεία ανάπτυξης του αντιδιχτατορικού αγώνα του Πολυτεχνείου έγινε κατορθωτό το πλάταιμα του περιεχομένου του αντιδιχτατορικού αγώνα.

Το ρίξιμο αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων (έξω οι Αμερικάνοι, έξω απ' το ΝΑΤΟ κ.α.) και η μεγάλη απήχηση που είχαν στις πλατιές μάζες έδωσαν έντονο αντιιμπεριαλιστικό χαραχτήρα στον αντιδιχτατορικό αγώνα. Παραπέρα, το κατέβασμα πρωτοπόρων εργατών έδωσε στην κινητοποίηση επαναστατική διάσταση. Στην εργατική συνέλευση, την πρώτη μετά από 7 χρόνια παγώματος, οι εργάτες κατέδειξαν και στιγμάτισαν τη Χούντα και τα στηρίγματά της. Τοποθέτησαν τον αγώνα ενάντια στη διχτατορία στη σωστή του βάση. Έδειξαν ότι ο αγώνας ενάντια στη διχτατορία είναι αγώνας Αντιδιχτατορικός-Αντιιμπεριαλιστικός-Αντιμονοπωλιακός. Ότι μόνο με τη συντριβή της Χούντας, του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων η λύση των προβλημάτων μας θα ’ναι πραγματική. Κατορθώθηκε έτσι να σπάσει ο μονόπλευρος, στενά αντιδιχτατορικός χαραχτήρας του αγώνα, που με τόση επιμονή καλλιεργούσαν και καλλιεργούν διάφοροι «αντιστασιακοί» και που σπέρνει τόση θολούρα μέσα στο λαό.

 Αν ο πολύπλευρος αγώνας που αναπτύχθηκε μέσα κι έξω απ’ το Πολυτεχνείο ήταν μια φορά πολύτιμη εμπειρία για τις μάζες, ήταν δυο φορές πολύτιμη εμπειρία για τις επαναστατικές οργανώσεις. Έδωσε τη δυνατότητα να δοκιμαστούν μέσα στο καμίνι της δράσης οι διάφορες πολιτικές γραμμές και ταχτικές, οι διάφορες μορφές πάλης και οργάνωσης. Κάθε οργάνωση που δεν ήταν μπλοκαρισμένη στα γρανάζια του δογματισμού είχε την ευκαιρία ν’ ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό στον καθρέφτη της πραχτικής, να δει τα λάθη, τις αδυναμίες και τα προτερήματά της, να συνδέσει τη θεωρία της με την πράξη, ν’ αντλήσει πολύτιμη πείρα. Ακόμα, έγινε μπορετό να ’ρθουν σε ζωντανή επαφή διάφορες οργανώσεις, αγωνιζόμενες δίπλα-δίπλα μέσα στη φωτιά του αγώνα. Η διαδικασία για την ενότητα βρήκε ένα πραγματικά πρόσφορο έδαφος για να κάνει τα πρώτα ουσιαστικά βήματά της, ξεφεύγοντας απ’ το αδιέξοδο των γενικόλογων θεωρητικολογιών.

 Ο ανοργάνωτος χαραχτήρας της κινητοποίησης του Πολυτεχνείου καθόρισε και την κατάληξή της. Οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις στους δρόμους, οι καταλήψεις κτιρίων κι όλες οι άλλες ηρωικές αλλά και αυθόρμητες εκδηλώσεις δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν σε νικηφόρο αποτέλεσμα, γιατί ακριβώς έλλειπε το στοιχείο της οργάνωσης. Αποδείχτηκε καθαρά πως απέναντι στην οργανωμένη δράση της αντίδρασης μονάχα η συνολικά οργανωμένη δράση του λαού θα μπορούσε ν' αντιπαραταχτεί μ' επιτυχία. Η εύκολη και γρήγορη επικράτηση της αντίδρασης αποτελεί το μέτρο της ανεπάρκειας του αυθορμητισμού.

 Αν όμως η έλλειψη οργανωμένου χαραχτήρα της κινητοποίησης οδήγησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου σε ήττα, η έλλειψη ενός ξεκάθαρου και συνολικού επαναστατικού πολιτικού προγράμματος και στόχων δεν επέτρεψε να προχωρήσει ακόμα πιο πολύ η πολιτική συνειδητοποίηση των μαζών και να πάρει μια πιο ολοκληρωμένη μορφή. Απέναντι στον αποπροσανατολιστικό στόχο της «Οικουμενικής Κυβέρνησης» ή της «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», οι επαναστατικές οργανώσεις δεν είχαν ν’ αντιπαρατείνουν παρά μια αφηρημένη «λαϊκή κυριαρχία».

Μια λαϊκή κυριαρχία χωρίς συγκεκριμένη πολιτική μορφή, χωρίς συγκεκριμένους οικονομικούς-κοινωνικούς-πολιτικούς στόχους. Έτσι αφήνονταν ελεύθερο το πεδίο στους αστούς πολιτικάντηδες και στους ρεφορμιστές να ψαρεύουν στα θολά νερά. Η ανυπαρξία μιας οργάνωσης πλατιάς και δυναμικής που, όντας πιστωμένη στη συνείδηση των μαζών, να μπορεί να καθοδηγεί την αυθόρμητη διάθεσή τους και να τις οδηγεί οργανωμένα στη διεξαγωγή των μαχών, έγινε ολοφάνερη. Οι διάφορες οργανώσεις και ομάδες που έδρασαν κατά τη διάρκεια των γεγονότων, καθορισμένες απ’ την ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκειά τους, απ’ την ίδια τη φύση τους, αποδείχτηκαν αδύναμες να παίξουν, η κάθε μια ξεχωριστά, το ρόλο του συνολικού καθοδηγητή του κινήματος. Η ανάγκη για συντονισμό και ενότητα των διασπαρμένων επαναστατικών οργανώσεων πρόβαλε πιο επιταχτική από κάθε άλλη φορά.

 Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε το σημαντικότερο σταθμό του ελληνικού λαϊκού κινήματος μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Για πρώτη φορά μετά την ήττα του ’49 ο ελληνικός λαός αμφισβήτησε άμεσα, μαζικά και δυναμικά την πολιτική κυριαρχία των εκμεταλλευτών και καταπιεστών του. Αυτή η άμεση παρουσία των μαζών στην πολιτική σκηνή και το χτύπημα που η εξέγερσή τους προκάλεσε άνοιξαν μια καινούρια φάση του λαϊκού κινήματος. Δημιούργησαν τις βάσεις για ένα ποιοτικό και ποσοτικό ανέβασμα της λαϊκής πάλης, για μια πλατύτερη και βαθύτερη ανάπτυξη του αντιδιχτατορικού-αντιμονοπωλιακού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Δεκέμβρης '73 Απόφαση της Έκτακτης Συνδιάσκεψης της Κ.Ο.ΜΑΧΗΤΗΣ