Η ενωμένη Ευρώπη του Γ’ Ράιχ

istoria.jpg

Παρίσι 1942. Τα γραφεία του κατοχικού οργανισμού που ήταν υπεύθυνος για την «κινητικότητα» εργατών προς τη γερμανική βιομηχανία

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος

«Νομισματική ή τελωνειακή Ενωση μπορεί να προβλεφθεί μόνο με μια χώρα που έχει παρόμοιο βιοτικό επίπεδο με το δικό μας» , Βάλτερ Φουνκ, υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, 22.7.1940

Ενα από τα δημοφιλέστερα στερεότυπα της τελευταίας εξαετίας στη χώρα μας αποτελεί η ταύτιση της σημερινής Γερμανίας και της Ε.Ε. με τον χιτλερισμό και την «ευρωπαϊκή νέα τάξη» που αυτός ευαγγελίστηκε.

Ο προπαγανδιστικός χαρακτήρας της σύγκρισης είναι βέβαια οφθαλμοφανής και οι διαστάσεις που αποκτά στον δημόσιο λόγο συχνά γκροτέσκο.

Ποια όμως υπήρξαν στην πραγματικότητα τα σχέδια του Γ’ Ράιχ για τη «νέα Ευρώπη» του μέλλοντος;

Οπως κάθε εφαρμοσμένη πολιτική, έτσι και η ναζιστική πολιτική για την Ευρώπη προέκυψε ως συγκερασμός ποικίλων στοχοθεσιών και επιδράσεων.

Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό, η ναζιστική ιδεολογία δεν διακρινόταν άλλωστε για τη θεωρητική πρωτοτυπία της – επί της ουσίας δεν ήταν παρά ένα συμπίλημα αντιφατικών ιδεολογημάτων που κυκλοφορούσαν στους αντιδραστικούς κύκλους της Γερμανίας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, τραβηγμένο όμως στην έσχατη «ορθολογική» συνέπειά του: τη βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευση εκατομμυρίων «υπανθρώπων» προκειμένου να διασφαλιστεί η ευημερία της νομιμόφρονος πλειοψηφίας της αρίας φυλής.

Η εξόντωση των Εβραίων δρομολογήθηκε ως η ολοκληρωμένη μορφή («τελική λύση») των αντισημιτικών πρακτικών που ανθούσαν από τα μεσαιωνικά χρόνια και συστηματοποιήθηκαν ως μέσο άσκησης (παρα)κρατικής πολιτικής τον ΙΘ’ αιώνα, αυτή των ομοφυλοφίλων δικαιολογήθηκε ως καταπολέμηση της «δημογραφικής συρρίκνωσης» του γερμανικού έθνους, ενώ οι Τσιγγάνοι θυσιάστηκαν στο όνομα της απαλλαγής της κοινωνίας από «παρασιτικές» ομάδες που δεν ενστερνίζονταν την ηθική της εργασίας˙ και στις τρεις περιπτώσεις, το Ολοκαύτωμα των θαλάμων αερίων συνδυάστηκε με την εθνωφελή πρακτική της εξοντωτικής καταναγκαστικής εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων για λογαριασμό παραδοσιακών κλάδων της γερμανικής βιομηχανίας κάτω από την επίβλεψη των SS.

Ακόμη και η θεωρία περί «Ζωτικού Χώρου» (Lebensraum), που τόσο αποφασιστικό ρόλο διαδραμάτισε στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του Γ’ Ράιχ, είχε πρωτοδιατυπωθεί από τον γεωγράφο Φρίντριχ Ράτσελ εν έτει 1901, όταν ο Χίτλερ ήταν ακόμη παιδί, τα βασικά δε στοιχεία της συλλογιστικής της προϋπήρχαν ήδη από τον 19ο αιώνα.

Από τεχνική άποψη, με τα σχέδια οικοδόμησης της ευρωπαϊκής «νέας τάξης»καταπιάστηκε μεταξύ 1940 και 1943 μια πλειάδα διαπλεκόμενων φορέων: ανώτερα κλιμάκια των υπουργείων Οικονομικών και Εξωτερικών, προπαγανδιστές του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (NSDAP) και διευθυντικά στελέχη της γερμανικής βιομηχανίας. Οπως και στις υπόλοιπες πτυχές της ναζιστικής πολιτικής, τελικός επιδιαιτητής των αντιθέσεων που προέκυπταν απ’ αυτές τις παράλληλες λειτουργίες ήταν ο ίδιος ο Φίρερ.

Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτοί οι σχεδιασμοί εξαιρούσαν ρητά τα ευρωπαϊκά εδάφη της ΕΣΣΔ, στα οποία το ναζιστικό «Γενικό Σχέδιο Ανατολή» του 1942 επιφύλασσε εντελώς διαφορετική τύχη: τη μαζική εκτόπιση και εξόντωση 50 εκατομμυρίων «μη εκγερμανίσιμων» Σλάβων και τον οργανωμένο εποικισμό τους από 10 εκατομμύρια Γερμανών, Ολλανδών και λοιπών «Αρίων».

Μια οικογένεια γεμάτη ευκαιρίες

«Ενιαίος οικονομικός χώρος» α λα χιτλερικά: Γερμανοί τουρίστες ψωνίζουν στο Παρίσι κατασχεμένα εβραϊκά αγαθά | 

Στο επίπεδο της προπαγάνδας, τα πράγματα ήταν μάλλον απλά. Η ενοποίηση της Ευρώπης από τις στρατιές της Βέρμαχτ πλασαρίστηκε σαν ένα πρώτο (καταναγκαστικό, πλην σωτήριο) βήμα για την υπέρβαση των αιματηρών διαχωρισμών του παρελθόντος και την οικοδόμηση ενός λαμπρού κοινού μέλλοντος, βασισμένου στις οικονομίες κλίμακας που θα επέτρεπε ο σχηματισμός μιας ενιαίας πανευρωπαϊκής αγοράς.

Παρά τον ακραίο εθνικισμό των ναζί, η ειδυλλιακή αυτή εικόνα μπορούσε να μασκαρευτεί ακόμη και σαν επαγγελία υπέρβασης του εθνικού κράτους:

«Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλά από τα μεταξύ μας ζητήματα είναι απλοί οικογενειακοί καβγάδες σε σύγκριση με τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν σήμερα την επίλυσή τους μεταξύ ηπείρων», υποστήριζε λ.χ. στις 11.9.1940 ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, απευθυνόμενος σε μια ομάδα Τσέχων δημοσιογράφων και διανοουμένων. «Είμαι βαθιά πεισμένος ότι, όπως σήμερα χαμογελάμε αναλογιζόμενοι τους τοπικιστικούς καβγάδες που χώριζαν τους γερμανικούς λαούς στις δεκαετίες του 1840 και του 1850, έτσι και σε 50 χρόνια οι μελλοντικές γενιές δεν θα διασκεδάζουν λιγότερο με τις πολιτικές διαφωνίες που σημειώνονται τώρα στην Ευρώπη».

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινούνταν οι οδηγίες του Καρλ Μένγκερλε, επικεφαλής της υπηρεσίας ενημέρωσης του υπουργείου Εξωτερικών, για τον χειρισμό του «ζητήματος Ευρώπη» από τα γερμανικά ΜΜΕ (27.9.1941):

«Η επιθετική, αποδομητική και πολεμική προπαγάνδα πρέπει να συμπληρώνεται με κάτι πιο θετικό, ιδίως όσον αφορά το μέλλον της Ευρώπης: Υπέρβαση της ευρωπαϊκής ιδιομορφίας. Τερματισμός της εποχής των ευρωπαϊκών εμφύλιων πολέμων. Στόχος: μια ομοσπονδιακή Ευρώπη υπό την ηγεσία και προστασία της ισχυρότερης, υγιέστερης και πιο υπεύθυνης ομάδας δυνάμεων. […] Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές ή μικροσκοπικές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι ξεπερασμένη. Τέρμα πια στα διαβατήρια και τις βίζες. Η κεντροευρωπαϊκή ευημερία θα φέρει ευημερία και οικονομική ασφάλεια σε όλα τα μέλη. […] Οι αντίπαλοι της Ευρώπης δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο πέρα από την επιστροφή στις παλιές μέρες, που η ιστορική εξέλιξη έχει ξεπεράσει και απορρίψει».

Συγκεκριμένες υποσχέσεις συμπλήρωναν αυτές τις γενικότητες, από την υπέρβαση των καπιταλιστικών κρίσεων, χάρη στον «ορθολογικό καταμερισμό εργασίας» του εθνικοσοσιαλιστικού υπερκράτους, μέχρι τις ευκαιρίες που συνεπάγονταν για τους μικρότερους λαούς οι διευρυμένοι ορίζοντες του «μεγάλου ευρωπαϊκού χώρου».

Το ηγετικό στέλεχος του Γ’ Ράιχ που πρωτοστάτησε στις ζυμώσεις για τη μεταπολεμική Νέα Ευρώπη, Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ | 

Χαρακτηριστικό δείγμα, από δημόσια ομιλία του χιτλερικού επιτρόπου στην Ολλανδία,Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (25.7.1940):

«Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. […] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».

Η σύμπραξη αυτή συνεπαγόταν φυσικά κάποιους περιορισμούς. Τη συνειδητή λ.χ. πειθαρχία των ευρωπαϊκών λαών στις εντολές του Βερολίνου.

«Οπως κανένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράσσει την ηρεμία για εγωιστικούς σκοπούς, έτσι ακριβώς και σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα επιτραπεί μακροπρόθεσμα να παρεμποδίσει την εν γένει διαδικασία οργάνωσης», ξεκαθαρίζει ο Γκέμπελς στους Τσέχους ακροατές του, ενώ ο θεωρητικός του Lebensraum, Βέρνερ Ντάιτς, τονίζει σε βιβλίο του το 1942 πως «η ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, ο κοινός Ζωτικός Χώρος της λευκής φυλής, απαιτεί από τον καθέναν από τους λαούς της την ίδια πειθαρχία που η εθνική κοινότητα επιβάλλει σε καθέναν από τους πολίτες της».

Δεν χωρούσε βέβαια η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος ήταν το αφεντικό και πού ακριβώς στηριζόταν αυτή η λεόντεια σύμπραξη.

«Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν έθνος στην Ευρώπη που να μην έχει συμβάλει αξιόλογα στην ανάπτυξη και την Ιστορία της ηπείρου μας», διακηρύσσει στις 4.10.1942 ο Γκέμπελς, για να διευκρινίσει αμέσως μετά:

«Οσο σεβαστό πρέπει να είναι αυτό το γεγονός, εξίσου σαφές είναι πως ο συντονισμός των προσπαθειών των επιμέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία. […] Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας».

Αδιανόητη θεωρούνταν, τέλος, η (έστω και τυπική) ισοτιμία μεταξύ των συμβαλλομένων.

«Αρνούμαστε μια φιλελεύθερη συνομοσπονδία όπως η Κοινωνία των Εθνών, όπου υπάρχει φόβος ότι θα επικρατούν οι πλειοψηφίες», ξεκαθαρίζει ο Ζέις-Ινκβαρτ στην ομιλία του για τη δέκατη επέτειο της ανάρρησης των ναζί στην εξουσία (29.1.1943). Στην επικείμενη «εθνική και κοινωνική τάξη, κάθε χώρα παίρνει τη θέση στην κοινότητα που της αξίζει χάρη στον πολιτισμό της, την αμυντική ετοιμότητά της και την οικονομική αποτελεσματικότητά της».

Μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων

Η μελέτη των πραγματικών σχεδιασμών, όπως αυτοί αποτυπώνονται στις σχετικές υπηρεσιακές εκθέσεις, ανατρέπει εκ βάθρων ό,τι απέμεινε απ’ αυτό το προπαγανδιστικό οικοδόμημα.

Αντί για ένα κοινό σπίτι ανοιχτό σε όλα τα έθνη (ή τουλάχιστον όσα κρίνονταν «ιστορικά αποδεδειγμένης αξίας», κατά τη διατύπωση του Μένγκερλε), η Ευρώπη της Νέας Τάξης σχεδιαζόταν σαν ένα σύστημα ιεραρχημένων ομόκεντρων κύκλων, ανάλογα με τις σχέσεις που κάθε χώρα διατηρούσε ώς τότε με τη Γερμανία.

Αν για τα πολιτικά στελέχη του NSDAP τα κριτήρια γι’ αυτήν τη διαλογή δεν μπορούσαν παρά να είναι πρωτίστως «φυλετικά», για τους διπλωμάτες κι επιχειρηματίες συνοδοιπόρους τους υπαγορεύονταν κυρίως από τον βαθμό ώσμωσης των επιμέρους εθνικών οικονομιών με τη γερμανική.

Σύμφωνα π.χ. με υπόμνημα του πρέσβη Ρίτερ προς τον υπουργό Εξωτερικών Φον Ρίμπεντροπ (1.6.1940), η «Μείζων Γερμανία (συμπεριλαμβανομένων των Βοημίας, Μοραβίας και Πολωνίας)» θα αποτελούσε «το πολιτικό και οικονομικό κέντρο» του όλου συστήματος, οι δε γειτονικές (και φρεσκοκατακτημένες) Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Δανία και Νορβηγία θα ενσωματώνονταν αρκετά γρήγορα σ’ αυτόν τον πυρήνα.

Ενας τρίτος κύκλος απαρτιζόταν από τις «χώρες του Δούναβη», το εξωτερικό εμπόριο των οποίων διεξαγόταν ήδη σε ποσοστό 50-70% με το Ράιχ˙ στην περίπτωσή τους αρκούσε όμως «η καλλιέργεια και επέκταση των υφιστάμενων σχέσεων», δίχως «κάποια ειδική οικονομικο-πολιτική μορφή».

Οσο για τις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες του σκανδιναβικού Βορρά, έπρεπε να πειστούν (ή να εξαναγκαστούν) να αναπροσανατολίσουν το εμπόριό τους προς τη Γερμανία και τους συμμάχους της, «μακριά από τις διεθνείς αγορές και υπερπόντιες χώρες».

Παρόμοια επιχειρηματολογία ανέπτυξε σε διάλεξή του (13.11.1942) και ο Αντον Ράιτινγκερ, διευθυντικό στέλεχος της χημικής βιομηχανίας IG Farben, προεκτείνοντάς την όμως μέχρι τον αποκλεισμό των παραδοσιακών αποικιακών δυνάμεων από τον ενιαίο οικονομικό χώρο:

«Καθώς η Δυτική Ευρώπη είχε παθητικό εμπορικό ισοζύγιο με όλες τις χώρες και χρηματοδοτούσε τα πλεονάσματα των εισαγωγών της μέσω των επιστροφών κεφαλαίου από τις επενδύσεις της στις υπερπόντιες αποικίες, οι οποίες σήμερα πρέπει να θεωρηθούν χαμένες, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ενσωματωθεί σε μια ηπειρωτική ευρωπαϊκή οικονομία όταν η κύρια βάση του πρώην οικονομικού της συστήματος δεν υφίσταται πλέον».

Αρκετά διαφορετική υπήρξε η εισήγηση του υπουργού Οικονομίας του Ράιχ, Βάλτερ Φουνκ, σε ειδική σύσκεψη στελεχών του υπουργείου που πραγματοποιήθηκε με παραγγελία του Γκέρινγκ (22.7.1940).

Αποφασιστικό κριτήριο για την υπαγωγή στις διαφορετικές ταχύτητες της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν εδώ το υπάρχον βιοτικό επίπεδο:

«Οι ευρωπαϊκές χώρες εντός της σφαίρας γερμανικού ενδιαφέροντος υπάγονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει χώρες με παρόμοιο με το δικό μας επίπεδο τιμών, μισθών, φόρων και εισοδημάτων, δηλαδή τη Δανία, την Ολλανδία και την Ελβετία. Οι χώρες του Νότου αποτελούν τη δεύτερη ομάδα. Ενώ οι πρώτες θα πρέπει να οργανωθούν παρόμοια μ’ εμάς και να έχουν πιο γενναιόδωρη μεταχείριση σε ζητήματα πληρωμών, οι άλλες διαφέρουν υπερβολικά από εμάς ώστε να γίνει οποιαδήποτε σκέψη για ένωση πληρωμών και νομίσματος».

«Καταμερισμός εργασίας» και κοινό νόμισμα

Ο διαχωρισμός αυτός έγινε ακόμη σαφέστερος στο σημείο της ίδιας εισήγησης που αφορούσε το ενδεχόμενο καθιέρωσης ενιαίου νομίσματος στη Νέα Ευρώπη.

«Νομισματική ή τελωνειακή ένωση», ξεκαθάρισε ο Φουνκ, «μπορεί να προβλεφθεί μόνο με μια χώρα που έχει παρόμοιο βιοτικό επίπεδο με το δικό μας. Αυτή δεν είναι η περίπτωση π.χ. της ΝΑ Ευρώπης, και δεν θα ήταν καθόλου προς το συμφέρον μας να παράσχουμε σ’ αυτήν την περιοχή βιοτικό επίπεδο παρόμοιο με το δικό μας. Αυτό θα εξασθενούσε μονάχα την αποτελεσματικότητα της τοπικής οικονομίας».

Παρά την τεχνική ορθότητα της τελευταίας παρατήρησης, δεν ήταν βέβαια η επιβίωση των κατακτημένων αυτή που κυρίως απασχολούσε τον υπουργό Οικονομίας του Χίτλερ.

Ο ίδιος, άλλωστε, είχε μόλις διευκρινίσει πως «η Γερμανία έχει τώρα την πολιτική ισχύ να αναδιοργανώσει την ευρωπαϊκή οικονομία σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες» και πως «υπάρχει η πολιτική πρόθεση να χρησιμοποιήσει αυτήν την ισχύ προκειμένου άλλες χώρες να υποχρεωθούν να προσαρμόσουν τις οικονομίες τους στα δικά μας σχέδια και ανάγκες».

Μια δημόσια ομιλία του ίδιου υπουργού, τρεις μέρες μετά την παραπάνω σύσκεψη, ξεδιάλυνε ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

«Σε μια υγιή ευρωπαϊκή οικονομία και μ’ έναν ορθολογικό καταμερισμό εργασίας μεταξύ των οικονομιών των ευρωπαϊκών χωρών», διαβάζουμε, «είναι εύλογο ότι το μάρκο θα έχει κυρίαρχη θέση», οι δε διακρατικές συναλλαγές στο εσωτερικό της θα πραγματοποιούνται με τη μέθοδο των ανταλλαγών (κλίρινγκ).

Ως παλαίμαχος δημοσιογράφος του οικονομικού Τύπου, ο Φουνκ συνειδητοποιούσε φυσικά πως ήταν αδύνατο να αποφευχθούν μεσοπρόθεσμα οι ανισορροπίες του ισοζυγίου σε βάρος των πιο αδύναμων εταίρων.

Βασική μέριμνά του αποτελούσε, ως εκ τούτου, να αποφύγει την «ισοπέδωση» μεταξύ της Γερμανίας και των λιγότερο παραγωγικών συνοδοιπόρων της:

«Η πληρωμή “ακάλυπτων” μεταβιβάσεων κλίρινγκ θέτει φυσικά ένα εσωτερικό νομισματικό πρόβλημα για επιμέρους χώρες. […] Το επίπεδο τιμών θα πρέπει να προσαρμοστεί σ’ αυτό της Γερμανίας. Ομως μια νομισματική ένωση θα επιφέρει μια σταδιακή ισοπέδωση των βιοτικών επιπέδων, που ακόμη και στο μέλλον δεν θα είναι και δεν θα πρέπει να είναι το ίδιο για όλες τις χώρες που θα συνδέονται με το ευρωπαϊκό σύστημα ανταλλαγών, επειδή απουσιάζουν οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις γι’ αυτό».

Αν όλες αυτές οι διακηρύξεις κινούνταν σ’ ένα πεδίο διπλωματικής απροσδιοριστίας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις απόψεις του Γκούσταφ Σλότερερ, επικεφαλής του Τμήματος Διεθνούς Σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομίας, όπως αποτυπώνονται σε μνημόνιο του Καρλ Αλμπρεχτ, διευθυντικού στελέχους της βιομηχανίας Carl Zeiss (19.7.1940):

«Στο μέτρο του δυνατού, η Ευρώπη πρέπει να γίνει ο βασικός προμηθευτής μας σε πρώτες ύλες και τρόφιμα. Στα Νοτιοανατολικά, π.χ., είναι αναγκαία και δυνατή μια μεγάλη αύξηση της αγροτικής απόδοσης. […] Είναι δυνατό και αναγκαίο να υπάρξει πραγματικά ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική. Η Ενωση Βιομηχανιών του Ράιχ πρέπει να συστήσει ομάδες εργασίας με άλλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες, για να επιφέρει έναν ορθολογικό καταμερισμό εργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Δεν θα ήταν δυνατό να στηθεί και να αναπτυχθεί κάθε βιομηχανία σε κάθε χώρα, κι αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί».

Ο ίδιος ο Χίτλερ θα ξεκαθαρίσει άλλωστε με τη σειρά του στο στενό επιτελείο του (16.7.1941) ότι το μόνο νόημα τέτοιου είδους δημόσιων διακηρύξεων ήταν να ριχτεί στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης και των άμεσα ενδιαφερομένων για τα πραγματικά ναζιστικά σχέδια «κοψίματος της πελώριας [ευρωπαϊκής] πίτας σύμφωνα με τις ανάγκες» της γερμανικής οικονομίας.

Η Συνομοσπονδία που δεν υπήρξε

Ακόμη και ο Φίρερ δελεάστηκε, ωστόσο, κάποια στιγμή από την προοπτική μιας συλλογικής «ευρωπαϊκής συνείδησης» υπό γερμανική ηγεμονία.

Ηταν λίγο μετά τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ενωση, όταν μια πανσπερμία φασιστών απ’ όλη την Ευρώπη έσπευσε να συνδράμει τη Βέρμαχτ στη στρατιωτική πάταξη του ταξικού και «φυλετικού» εχθρού.

Σε συνομιλία του με τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο (26.10.1941), ο Χίτλερ αποφάνθηκε έτσι ότι «το αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που σήμερα είναι ορατό, αν και ακόμη αδύναμο, θα μπορούσε στο φόντο του αγώνα στην Ανατολή να εξελιχθεί σταδιακά σε γενική αναγνώριση της ευρωπαϊκής κοινότητας».

Περισσότερο ενθουσιώδης, ο Ρίμπεντροπ θα θεωρήσει αυτήν την εξέλιξη δεδομένη κατά την ομιλία του στην τελετή διεύρυνσης του διακρατικού «Συμφώνου αντι-Κομιντέρν» (26.11.1941):

«Σήμερα οι γιοι σχεδόν κάθε ευρωπαϊκού έθνους πολεμούν στην Ανατολή για να διατηρήσουν τη ζωή και τον πολιτισμό της ηπείρου μας. Το αίμα που χύνεται σ’ αυτόν τον κοινό αγώνα θα μετρήσει περισσότερο απ’ όλες τις παραδόσεις μιας παρωχημένης εποχής».

Αποκορύφωμα αυτής της συλλογιστικής υπήρξε η άκαρπη πρόταση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών (31.3.1943) για πανηγυρική ανακήρυξη μιας «Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας» 13 χωρών, κατεχόμενων και μη, ως απάντηση στις διακηρύξεις των συμμάχων για τη μεταπολεμική σύσταση των Ηνωμένων Εθνών.

Ως πρώτα μέλη υποδεικνύονταν οι χώρες του Αξονα (Γερμανία, Ιταλία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Φινλανδία) και από τις κατεχόμενες η Γαλλία, η Δανία, η Νορβηγία, η Σερβία και η Ελλάδα, ενώ ανοιχτό αφηνόταν το ενδεχόμενο συμμετοχής της (ουδέτερης) Ισπανίας του Φράνκο.

Σύμφωνα με το προτεινόμενο σχέδιο διακήρυξης, η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία θα συστηνόταν «για πάντα», θα ήταν ανοιχτή στα υπόλοιπα κράτη της ηπείρου και οι λεπτομέρειες της συγκρότησής της θα καθορίζονταν μεταπολεμικά, όπως και η τελική διαρρύθμιση των συνόρων μεταξύ των μελών της. Στο οικονομικό πεδίο προβλεπόταν «προοδευτική κατάργηση των τελωνειακών φραγμών» και «συναινετική κατάρτιση ενός ομοιόμορφου σχεδίου» ανάπτυξης.

Στις απόρρητες όμως οδηγίες του Ρίνμπετροπ για τη σύσταση μιας «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, επιφορτισμένης με την περαιτέρω μυστική επεξεργασία του ζητήματος (5.4.1943), ξεκαθαρίζεται ότι «πρέπει να υπάρξουν χωριστές αποφάσεις για κάθε επιμέρους χώρα και έθνος, όταν έρθει ο καιρός».

Λεπτομερέστερα υπομνήματα για τη μελλοντική συνομοσπονδία κατέθεσαν τους επόμενους μήνες οι υψηλόβαθμοι διπλωμάτες Χανς Φροχβάιν (7.6.1943) και Σεσίλ φον Ρέντε-Φινκ.

Ο πρώτος χώρισε την Ευρώπη σε τρεις ζώνες («Μείζων Γερμανία με τους γερμανικούς και υπογερμανικούς λαούς, ανατολικούς και νοτιοανατολικούς»,«Μεσόγειος» και «περιοχή του Ατλαντικού»), αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμη και της συμμετοχής μιας «νέας Αγγλίας που θα είναι διατεθειμένη να αποποιηθεί τις παλιές αξιώσεις και ηγεμονικές μεθόδους» της˙ κυρίως όμως φρόντισε να τακτοποιήσει το ζήτημα του αποφασιστικού οργάνου: «ένα μόνιμο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνέδριο, με προεδρείο όπου θα αντιπροσωπεύονται οι ηγέτιδες δυνάμεις και μερικές άλλες χώρες».

Ο δεύτερος επικεντρώθηκε στις περιφερειακές ιδιομορφίες και τις επιπτώσεις της μελλοντικής ενιαίας αγοράς, τονίζοντας πως έπρεπε να «ληφθεί φροντίδα για την προστασία και τη διατήρηση ζωτικών κλάδων της βιομηχανίας, ιδίως σε μικρότερες οικονομικές περιοχές, και να διατηρηθούν υψηλά βιοτικά στάνταρ στις χώρες που σήμερα τα απολαμβάνουν».

Οι αρχιτέκτονες των παραπάνω σχεδίων έπρεπε πάντως να διασκεδάσουν τις ανησυχίες των ευρωσκεπτικιστών συντρόφων τους για τη θέση της Γερμανίας στο μελλοντικό σχήμα.

«Τα δικαιώματά μας ως κατοχικής και εμπόλεμης δύναμης δεν πρέπει βέβαια να θιγούν με κανέναν τρόπο», διαβεβαίωνε έτσι τον Αύγουστο του 1943 ο Ρέντε-Φινκ, ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα ότι «δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σκέψη για χορήγηση στην Πολωνία του καθεστώτος κράτους-μέλους της συνομοσπονδίας».

Ακόμη πιο εύγλωττος υπήρξε ο Ρίμπεντροπ στην αρχική εισήγησή του: «Αν φροντίσουμε να επανδρώσουμε όλα τα κατάλληλα πόστα με αδίστακτους ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούν να επιδεικνύουν ένα σόου ευελιξίας ενώ στην πραγματικότητα δεν θα συμβιβάζονται όσον αφορά τον πραγματικό πολιτικό στόχο, η δημιουργία μιας τέτοιας Συνομοσπονδίας δεν θα διακινδυνεύσει το παραμικρό, αλλά θα καταστήσει σαφές ότι το Μείζον Γερμανικό Ράιχ θα προκύψει στο τέλος του πολέμου».

Αυτό που προέκυψε στο τέλος του πολέμου ήταν, βέβαια, κάτι πολύ διαφορετικό: μια ηττημένη Γερμανία, διαμελισμένη σε ζώνες κατοχής, και μια Ευρώπη που γρήγορα χωρίστηκε κι αυτή σε σοσιαλιστική «Ανατολή» και καπιταλιστική «Δύση».

Στο δυτικό τμήμα η ευρωπαϊκή ενοποίηση δρομολογήθηκε έτσι τελικά κάτω από αμερικανική και γαλλική ηγεμονία, με την (τότε Δυτική) Γερμανία στον ρόλο του κεντρικού μεν συμβαλλόμενου αλλά όχι του επίσημου πρωταγωνιστή.

Στο πολιτικό πεδίο αρχιτέκτονες της όλης διαδικασίας αναδείχτηκαν επίσης κυρίως δεξιοί αντιστασιακοί, μολονότι στο παρασκήνιο η συμβολή τεχνοκρατών με προϋπηρεσία στα αντίστοιχα σχέδια του Ράιχ υπήρξε συχνά καθοριστική.

Εξ ου και στο φιλελεύθερο τελικό προϊόν δεν είναι σπάνιο να εντοπίσει κάποιος ουκ ολίγα ιχνοστοιχεία του αρχικού προγράμματος…

Διαβάστε

◈ Walter Lipgens, Documents on the History of European Integration. Vol. I. Continental Plans for European Union, 1939-1945 (Βερολίνο – Ν. Υόρκη 1985, εκδ. Walter de Gruyter). Εκτενέστατη συλλογή ντοκουμέντων για την προϊστορία της σημερινής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το πρώτο τμήμα του βιβλίου (σ. 37-199), απ’ όπου αντλήθηκε μεγάλο μέρος των πηγών του σημερινού αφιερώματος, ασχολείται με τα σχέδια των ναζί και της φασιστικής Ιταλίας για τη «Νέα Ευρώπη» μετά τη νίκη του Αξονα.

◈ Woodruff D. Smith, The Ideological Origins of Nazi Imperialism (Ν. Υόρκη 1986, εκδ. Oxford University Press). Εντοπισμός των ιδεολογικών καταβολών του ναζισμού στα αντιδραστικά ιδεολογήματα που αναπτύχθηκαν στη Γερμανία πολύ πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

◈ Keith Tribe, Strategies of Economic Order. German economic discourse, 1750-1950(Κέμπριτζ 1995, εκδ. Cambridge University Press). Σκιαγράφηση της γερμανικής οικονομικής σκέψης των δυόμισι τελευταίων αιώνων, από τους διαφωτιστές του 18ου αι. μέχρι το μεταπολεμικό «τάξη-φιλελευθερισμό» που ασπάζεται η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. και του γερμανικού υπ. Οικονομικών.

◈ Mark Mazower, Η αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη (Αθήνα 2009, εκδ. Αλεξάνδρεια). Ανατομία της «νέας τάξης» στην κατεχόμενη Ευρώπη. Το προτελευταίο κεφάλαιο («Εμείς οι Ευρωπαίοι») περιέχει ενδιαφέρουσες αλλά συνοπτικές επισημάνσεις για τη συμβολή των «ευρωπαϊστών» της ναζιστικής διπλωματίας και τεχνοκρατίας στη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Η Ελλάδα της Νέας Τάξης

πηγή:

http://www.efsyn.gr/arthro/i-enomeni-eyropi-toy-g-raih

Η αποπροσανατολιστική αντιπολίτευση της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» στην εγκληματική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ (Τάκης Φωτόπουλος)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τόσο η εσωκομματική αντιπολίτευση στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή πλατφόρμα κ.α.) όσο και η εξωκομματική αντιπολίτευση (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Κίνηση “ΟΧΙ μέχρι το τέλος” κλπ), στην πραγματικότητα, ανήκουν στην παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» εφόσον δεν αμφισβητoύν την ίδια τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και επομένως η κριτική τους είναι άσφαιρη, εάν όχι εντελώς παραπλανητική.[1]

Έτσι, μιλούν μεν για άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και από την ΕΕ, για την οποία συνήθως απαιτούν ρήξη, αποδέσμευση κλπ, αλλά ποτέ άμεση έξοδο από αυτήν. Ακόμη και όταν κάποτε αναφέρονται σε έξοδο από την ΕΕ, συνήθως την αναφέρουν σαν…παρεπόμενο, αφού δεν μιλούν ποτέ για τη κατάργηση των «4 ελευθεριών» για τις αγορές και την αναγκαία συνακόλουθη ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ, ΝΑΤΟ κλπ). Ακόμη σημαντικότερο, δεν αναφέρονται ποτέ στην ανάγκη δημιουργίας μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας, που είναι η αναγκαία και επαρκής συνθήκη για την πραγματική αμφισβήτηση της ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Είναι δηλαδή φανερό ότι οι οικονομολόγοι της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» ουσιαστικά υιοθετούν τις αποπροσανατολιστικές ανοησίες (που προωθούν οι ίδιες οι ελίτ!) ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια κακή ιδεολογία ή πολιτική, αν όχι ένα δόγμα ή μια συνωμοσιολογία, και όχι το κρίσιμο συστημικό φαινόμενο που δημιούργησε η ανάδυση και μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Δηλαδή, ουσιαστικά δέχονται τη καταστροφική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι θεσμοί αυτοί μπορεί ν’ αλλάξουν “από μέσα” ενώ άλλοι από αυτούς περιμένουν την …παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση για να διαλυθούν οι θεσμοί αυτοί. Και στις δυο περιπτώσεις η συνέπεια είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης. Η θέση του ΚΚΕ μολονότι διαφοροποιείται από τις ανοησίες για παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση (όταν ούτε μια πανευρωπαϊκή απεργία δεν έχει οργανωθεί όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στη μαζική επίθεση του πολυεθνικού κεφαλαίου!) και ουσιαστικά μιλά για σοσιαλισμό σε μια χώρα, εντούτοις δεν παύει επίσης να καταντά ουτοπική αφού αγνοεί την ανάγκη για μεταβατική στρατηγική. Όχι βέβαια με την έννοια των μεταβατικών σταδίων αλλά με την έννοια της δημιουργίας των κατάλληλων υποκειμενικών αλλά και αντικειμενικών συνθηκών για τη μετάβαση στη συστημική αλλαγή.

Η δημιουργία αυτών των συνθηκών προϋποθέτει εθνική απελευθέρωση, πριν την κοινωνική απελευθέρωση. Και αυτό, γιατί είναι φανερό ότι αν δεν ελέγχεις σαν λαός την οικονομία σου δεν έχεις εθνική κυριαρχία, δηλαδή δυνητικά λαϊκή κυριαρχία, και χωρίς αυτή δεν τίθεται θέμα κοινωνικής απελευθέρωσης. Η εθνική κυριαρχία είναι προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας, ενώ το αντίθετο δεν ισχύει. Σήμερα δηλαδή δεν μιλάμε απλά για κοινωνική απελευθέρωση, όπως πολλοί Μαρξιστές που δεν έχουν κατανοήσει την πραγματική σημασία της παγκοσμιοποίησης ισχυρίζονται, επαναλαμβάνοντας τη θεωρία του Ιμπεριαλισμού που στηριζόταν βέβαια στην υπόθεση των εθνών –κρατών, τα οποία στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς είναι σε διαδικασία ουσιαστικής αποσύνθεσης. Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια νέα Κατοχή σαν λαός, η οποία δεν είναι στρατιωτική, αλλά οικονομική και έχει ακόμη χειρότερες συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα από ό,τι η στρατιωτική. Όπως λοιπόν στην Κατοχή όπου γινόντουσαν λαϊκά μέτωπα σαν το ΕΑΜ για την εθνική κυριαρχία σαν προϋπόθεση για την ανατροπή της Κατοχής και τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση, σήμερα , ακόμη περισσότερο, ο αγώνας δεν είναι μόνο για κοινωνική αλλά και για εθνική απελευθέρωση, σαν προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως ακριβώς ζητά το ΜΕΚΕΑ.

Η έξοδος επομένως από το Ευρώ αλλά όχι και η ταυτόχρονη έξοδος από την ΕΕ δεν είναι καν η ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Και αυτό, γιατί οδηγεί μεν σε νομισματική αλλά όχι και σε οικονομική κυριαρχία, εφόσον οι 4 ελευθερίες εξακολουθούν να ισχύουν. Αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατη η επιβολή πραγματικών κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, ιδιαίτερα αν μια χώρα εξακολουθεί να είναι μέλος της ΕΕ οπότε εξακολουθούν να ισχύουν όλες οι συνθήκες της ΕΕ (που επιβάλλουν τις «4 ελευθερίες») και οι συνακόλουθοι δημοσιονομικοί περιορισμοί για τον Προϋπολογισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις συντάξεις και έμμεσα για τους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες. Το κυριότερο, παραμονή στην ΕΕ σημαίνει ότι η ίδια η παραγωγική δομή της οικονομίας αναγκαστικά θα είναι έρμαιο των αγορών (δηλαδή των πολυεθνικών και των επενδύσεών τους) και δεν θα ρυθμίζεται από συλλογικές κοινωνικές αποφάσεις, πράγμα που σημαίνει μονιμοποίηση της κατάστασης της Ελλάδος ως προτεκτοράτου της Υ/Ε. Στην πραγματικότητα η ταυτόχρονη έξοδος από Ευρώ και ΕΕ είναι απλά η αναγκαία συνθήκη για την οικονομική αυτοδυναμία, ενώ η επαρκής συνθήκη είναι η ρήξη με τους θεσμούς της ΝΔΤ (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ κλπ) που επίσης επιβάλλουν τη στέρηση του δικαιώματος ενός λαού να επιβάλλει αποτελεσματικούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές, δηλαδή του θεμελιακού δικαιώματός του για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, σαν προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση.

[1] Βλ. για περιγραφή σχεδόν όλων των τάσεων της παγκοσμιοποιητικής “Αριστεράς” που προτείνουν έξοδο από το Ευρώ, Στάθη Κατσούλα, «Ένα “Εναλλακτικό Σχέδιο” για το οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξερε και δεν άκουσε τίποτα», ΙΣΚΡΑ, 21/7/2015

* Το άρθρο αυτό είναι μέρος του επερχόμενου βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου «Το Χρονικό Της Καταστροφής» , Εκδόσεις Γόρδιος (Σεπτέμβριος 2015)

Εκλογικός Χορός Πάνω στο πτώμα της Δημοκρατίας

«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία». Πρέβεζα, Καρυωτάκης Κ.



Οι εκλογές- παρωδία, στις 20 του Σεπτέμβρη, κατ’ απαίτηση των ευρωκρατών, έχουν ως κύριο στόχο τη νομιμοποίηση της μετατροπής της χώρας σε νεο-αποικία.

Μέσω της τελετουργίας των εκλογών, οι ευρωκράτες και οι ιθαγενείς υποτακτικοί τους, ευελπιστούν ότι με την υφαρπαγή της ψήφου των λαϊκών στρωμάτων, θα έχουν την τυπική νομιμοποίηση για την εφαρμογή στο ακέραιο του τρίτου νεοφιλελεύθερου αποικιακού πακέτου, για το οποίο, όπως δηλώνεται στη συμφωνία: «Για την επιτυχία (του) θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη», (ν. 4336/2015, ΦΕΚ Α 94/14-8-2015, σελ. 1014).

Η βεβαιότητα των ευρωκρατών ότι μέσω των εκλογών-παρωδία θα πετύχουν την παραπλάνηση των λαϊκών στρωμάτων και την τυπική συναίνεση τους στο κοινωνικό Άουσβιτς που ετοιμάζουν, βασίζεται στην υπόθεση ότι τα λαϊκά στρώματα, μετά το ψυχολογικό σοκ που έχουν υποστεί, αδυνατούν να έχουν συνείδηση της πραγματικότητας.

Η επιχείρηση «πρώτη φορά Αριστερά»-σύντομα θα έχουμε και το «πρώτη φορά ακροδεξιά»- υπήρξε μια επιχείρηση νεοφιλελεύθερου ψυχολογικού πολέμου που στόχο είχε την ανάσχεση της κοινωνικής δυναμικής, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στη κοινωνική ψυχολογία.

Αν η προδοσία στο ατομικό επίπεδο επιφέρει κατακλυσμικά συναισθήματα οδύνης, άγχους, θυμού, φόβου, ενοχών, αδυναμίας και απάθειας και επισύρει αμυντικούς μηχανισμούς άρνησης της πραγματικότητας ή υποκατάστασής της, ώστε για την θεραπεία να απαιτείται χρόνος τουλάχιστον έξι μηνών, στο συλλογικό επίπεδο, τα φαινόμενα αυτά λειτουργούν πολλαπλασιαστικά, έτσι ώστε, για την επούλωση του τραύματος να απαιτείται εξίσου πολλαπλάσιος χρόνος.

Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού βρίσκεται σε κατάσταση μετατραυματικού συνδρόμου, εντελώς αποπροσανατολισμένο και σε πλήρη σύγχυση, ενώ είναι εμφανή τα σημάδια που δείχνουν ότι για το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων δεν υπάρχει συνείδηση του τι έχει συντελεστεί.

Έτσι, το σώου των εκλογών λειτουργεί σαν την φάκα για το ποντίκι, που θα πιαστεί στην ευρωφυλακή, εγκρίνοντας άθελά του τη συμφωνία περαιτέρω αποικιοποίησης της χώρας, τους εφαρμοστικούς νόμους, την περαιτέρω απώλεια οικονομικής, πολιτικής και εθνικής κυριαρχίας, και τη μετατροπή του σε είλωτα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Στρατηγικός στόχος των ευρωκρατών είναι η κατασκευή ενός νέου υποκειμένου. Η δημιουργία ενός νέου «ευρωπαίου», μιας φτηνής παραγωγικής μηχανής. Με αυτό το βιοπολιτικό στόχο συνάδει το τέλος του προνοιακού και εθνικού κράτους και η δομική αλλαγή του πολιτειακού και πολιτικού συστήματος, που ξεκινώντας από την Ελλάδα θα επεκταθεί στο σύνολο της ΕΕ.

Οι επερχόμενες εκλογές σηματοδοτούν τη προδιαγεγραμμένη πορεία: το γεγονός ότι από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τα πέντε εμφανίζονται με πολιτικό πρόγραμμα το τρίτο μνημόνιο, σημαίνει ότι τόσο το πολιτικό όσο και το κομματικό σύστημα έχουν μεταλλαχθεί σε μορφές που έρχονται σε σύγκρουση με το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα.

Εκ των πραγμάτων, όταν ο Κυρίαρχος του πολιτεύματος είναι οι ευρωκράτες, ηχεί ως ανέκδοτο να μιλάει κανείς για λαϊκή κυριαρχία· ακόμη και για αντιπροσωπευτικό πολίτευμα.

Το πολίτευμα είναι ήδη κάποιο είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας που χρησιμοποιεί το περιτύλιγμα μιας νεκρής Δημοκρατίας.

Σουλτάνης Γρ.
 moriasegkomion

Πώς εξηγείται η εμμονή των ολιγαρχών στην κυβέρνηση Tutti-Frutti;

Κώστας Παπαπαναγιώτου

 Το νέο μεγάλο κόλπο κλεπτοκρατών, πολιτικών και ολιγαρχών (με πρωτεργάτη τον Δ.Ο.Λ.) είναι το σενάριο «όλοι το ίδιο είμαστε», μια κυβέρνηση που έχει απ’ όλα: και προσκυνημένους συνεργάτες της Μέρκελ, και πούρους μερκελιστές και ηττημένους αντιπάλους της.  ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όλα σε ένα νοικοκυρεμένα.

Πρόκειται για ένα σενάριο καταφανώς παράλογο και ανεδαφικό. Πολύ πιο ρεαλιστικό θα ήταν να βρεθεί ένα modus vivendi μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΛΑΕ, έστω και με ψήφο ανοχής, παρά μια κυβέρνηση Tutti-Frutti. Οπότε, γιατί επιμένουν;

 

Ο στρατηγικός τους στόχος είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ εις τα εξ ων συνετέθη και το πέρασμα της Αριστεράς οριστικά στο πολιτικό περιθώριο, ει δυνατόν στην ανυπαρξία. Προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργούν ένα κλίμα, ότι «και αυτό συζητιέται», «θα μπορούσε να γίνει». Άρα, σκέφτεται ο έτσι κι αλλιώς καχύποπτος ψηφοφόρος της Αριστεράς, που δικαιολογημένα βρίσκεται σε σύγχυση μετά τα τελευταία γεγονότα: «λες να μας έχουν πουλήσει από ψηλά και να ‘μαστε εμείς οι χρήσιμοι ηλίθιοι;». Έτσι ενισχύεται η αμφιβολία στο στρατόπεδο των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει θετικό πρόταγμα από το Σύστημα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Δεν χρειάζεται καν. Αρκεί να οδηγηθεί ικανός αριθμός ανθρώπων στην πολιτική αποστράτευση, στην αποχή, στο λευκό, ή στην ψήφο σε ακίνδυνα κόμματα που δεν διεκδικούν άμεσα την εξουσία.

 

Ωραία, ας πούμε ότι πετυχαίνουν να νικήσει η Ν.Δ. Μετά, τι; Δεν τελειώνει εδώ το σχέδιο. Έχοντας στρώσει το χαλί, ελπίζουν ότι θα βρεθούν 20-30 ιδιοτελή καθάρματα στη νέα Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία θα προθυμοποιηθούν να συνεργαστούν με το Παλαιό Καθεστώς, ακολουθώντας μια επιχειρηματολογία τάχαμου εθνικής συναίνεσης (λες και δεν ήταν αποτέλεσμα εθνικής συναίνεσης η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ). Στην πραγματικότητα βασίζονται στον εθισμό στην εξουσία, στον οποίο είναι επιρρεπείς οι άνθρωποι (Στατιστικά, σε ένα δείγμα 130 ανθρώπων θα βρεις καμιά εικοσαριά τέτοιους).

 

Μα αυτό είναι αποστασία, θα πείτε. Φυσικά. Και ποιος αν όχι ο Δ.Ο.Λ είναι ο πιο ειδικός για κάτι τέτοιο; Ναι, αλλά το ’65 που το ξανακάνανε το κόλπο, ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι και τους έκαψε τα γραφεία. Μικρό το κακό. Επανήλθαν δριμύτεροι. Άρα, στο τέλος κέρδισαν. Άλλωστε όταν τα πράγματα φθάνουν στα άκρα, ο κόσμος είναι που την πληρώνει. Το σύστημα έχει απεριόριστες δυνατότητες κλιμάκωσης της βίας και θα του ήταν πάρα πολύ εύκολο να ξεμπερδέψει με τους αντιπάλους του λιώνοντας τα κεφάλια τους.

 

Το σενάριο ολοκληρώνεται με την σύνθλιψη του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ αποστατών και ΛΑΕ. Κάπου εκεί κλείνει οριστικά το κεφάλαιο «Αριστερή διακυβέρνηση». Το χειρότερο είναι ότι, για μικροκομματικούς λόγους, δίνουν κύρος στο σενάριο Tutti-Frutti κόμματα που βρίσκονται από την ίδια πλευρά των διαχωριστικών γραμμών. Έτσι, η παλινόρθωση του Παλαιού Καθεστώτος – με όλο το ρεβανσισμό που συνεπάγεται- μοιάζει αναπόφευκτη. Ο χρόνος είναι πολύ λίγος για ορθολογική σκέψη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

 

* Κώστας Παπαπαναγιώτου / Από το βιβλίου του Σταύρου Λυγερού «Από την κλεπτοκρατία στην χρεοκοπία»

tvxs

Το παραμύθι μιας αλήθειας

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.

Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.

Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε:

«Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους; Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός, προστασία από τους λύκους».

Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.

Μια μέρα γεννήθηκε ένα διαφορετικό πρόβατο. Ας πούμε πως ήταν ένα μαύρο πρόβατο. Είχε επαναστατικές διαθέσεις και ξεσήκωνε τους συντρόφους του να το σκάσουν προς την ελευθερία των λιβαδιών.

Πύκνωσαν οι επισκέψεις του γέρου βοσκού που πάσχιζε να πείσει τα πρόβατα για τους εξωτερικούς κινδύνους. Ωστόσο, τα πρόβατα ήταν ανήσυχα, και κάθε φορά που τα έβγαζαν από το μαντρί όλο και πιο δύσκολα τα μάζευαν.

Ώσπου μια νύχτα, το μαύρο πρόβατο τα έπεισε και το έσκασαν.

Οι βοσκοί δεν αντιλήφθηκαν τίποτα ως το ξημέρωμα, όταν είδαν το μαντρί σπασμένο και άδειο.

Όλοι πήγαν να κλάψουν μαζί με το γέροντα, τον αρχηγό της οικογένειας.

«Έφυγαν, έφυγαν!»

«Τα κακόμοιρα…»

«Και η πείνα;»

«Και η δίψα;»

«Και ο λύκος;»

«Τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς;»

Ο γέροντας έβηξε, ρούφηξε την πίπα του και είπε:

«Αλήθεια, τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς; Και το χειρότερο είναι…

… Τι θ’ απογίνουμε εμείς χωρίς αυτά;»….

Χόρχε Μπουκάϊ

από Αναρχία και Ζωή

πηγή:

https://anarchypress.wordpress.com

anhsyxia.wordpress.com 

Η μαγκιά ως πρόταση εξουσίας, ένα ''αύριο'' από το βαθύ παρελθόν

Η τακτική της ΝΔ είναι να λένε ανακρίβειες και ψέμματα μπροστά στις κάμερες έχοντας όχι μόνο την ανοχή του δημοσιογράφου αλλά και την προστασία του με αποτέλεσμα πολλές φορές τα ψέμματα να μένουν αναπάντητα.Αν ο πολιτευτής της ΝΔ δεν είναι (ικανός) να πει το ποίημά τους τότε το λέει ο δημοσιογράφος.Τα εσωτερικά έγγραφα της δεξιάς παράταξης λένε επακριβώς ποια ψέμματα να πούνε και αυτά τα έγγραφα μοιράζονται και στους δημοσιογράφους.


Της Κατερίνας Μπρέγιαννη στην ΑΥΓΗ

Το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ. ποντάρει πολλά στη «μαγκιά» του νέου αρχηγού της που τον πλασάρει σαν λαϊκό ηγέτη, παρόλο που καμία δημοκρατική διαδικασία δεν τηρήθηκε για την εκλογή του.

Η μαγκιά ήρθε να αντικαταστήσει την τρομολαγνεία της 25ης Γενάρη και «τα δεινά που θα έλθουν» επί ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι δεν πέτυχαν τότε με την κατατρομοκράτηση του κόσμου προσπαθούν τώρα με μια παλαιομοδίτικη μαγκιά και έναν νεκραναστημένο δήθεν τσαμπουκά, να το πετύχουν.

Προς χάριν τούτου, η Ν.Δ. άφησε για λίγο στην άκρη, την αστική ευγένεια που ισχυρίζεται συχνά ότι εκπροσωπεί και διεξάγει τον προεκλογικό της τηλεοπτικό αγώνα με όρους ακραίου πολιτικού μπούλινγκ.

Τραμπουκισμοί on camera, χυδαιολογίες και προσβλητικά σχόλια παρουσιάζουν μια εικόνα ξεπεσμού του πολιτικού λόγου στα κατώτερα επίπεδα. Η ανοχή με την οποία περιφρουρούν συνήθως οι τηλεπαρουσιαστές τους μαινόμενους πολιτικούς αιτιολογείται, συνήθως με το δήθεν οξύθυμο και παρορμητικό του χαρακτήρα τους.

Μια τακτική που αποδίδει τηλεοπτικά σε τηλεθέαση, αποδίδει πολιτικά επενδύοντας στο προφίλ του «μάγκα» και του «τσαμπουκά» για να θέλξει τα κατώτερα ένστικτα ενός «αντιδραστικού» και «αντισυστημικού» ακροατηρίου.

Τα παραδείγματα πολλά και ακραία επιτυγχάνουν να εθίζουν τον τηλεθεατή στη λεκτική βία και τον τραμπουκισμό. Αμέριμνος στον καναπέ του απολαμβάνει τη «φάση» με τον ίδιο τρόπο που θα απολάμβανε έναν τσαμπουκά, στο δρόμο, στο καφενείο, ή στο γήπεδο. Ταυτίζεται με το μάγκα – τιμωρό και τσαμπουκά, υποτιμά και χλευάζει το θύμα που συνήθως «τα ‘θελε» γιατί «το παράκανε».

Η απαξίωση του πολιτικού διαλόγου καταλήγει στο εύλογο συμπέρασμα ότι, ο επί της ουσίας διάλογος είναι περιττός, γιατί η επιβολή είναι ο αποτελεσματικότερος και πιο ενδεδειγμένος τρόπος να πείσεις για το δίκαιο της άποψής σου. Με φωνές, κραυγές, συνεχείς διακοπές, χλεύη και υποτιμητικά σχόλια που εκτοξεύονται με δριμύτητα εναντίον όσων διαφωνούν επιχειρούν την επιβολή τους. Το απαύγασμα δηλαδή της ακροδεξιάς ιδεολογίας.

Η ανοχή ή και συχνά, η υποκινούμενη από τον τηλεπαρουσιαστή διένεξη γέμισε τα τηλεοπτικά παράθυρα εδώ και χρόνια με περιστατικά ακραίας λεκτικής βίας, τραμπουκισμού και υποκίνησης του κοινού σε πράξεις αποσταθεροποίησης π.χ. το bank run του Άδωνη.

Το πρότυπο του «μάγκα» ηγέτη, του παιδιού της πιάτσας, του «μαχαλόμαγκα», του «πεζοδρομίου» είχε προσπαθήσει κατά το παρελθόν και ο Αντ. Σαμαράς να ενσαρκώσει μέχρι που ο ίδιος ο κόσμος που γοητεύτηκε από αυτό, απογοητεύτηκε αμέσως μετά και το απέρριψε κατά την εφαρμογή του.

Η Ν.Δ. επιμένει στην ίδια λαθεμένη τακτική, ακριβώς γιατί δεν έχει να ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Η τάξη που εκπροσωπούν στην επιβολή, τη διαφθορά και τη διαπλοκή στηρίζει την εξουσία της, 40 και πλέον χρόνια. Όμως το μόνο που αναδύεται από τη στερεοτυπική παλαιομοδίτικη μαγκιά τους είναι σήψη. Και μια απεγνωσμένη εμμονή για την επανακατάληψη της εξουσίας που ο λαός τους αρνήθηκε.

Ακραία μορφή λιτότητας, ακραία επιβολή των απαιτήσεων των δανειστών, ακραία μονομέρεια υπέρ των πλουσίων και των διαπλεκόμενων, ακραία βία και καταστολή στους δρόμους, ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές εναντίον των μεταναστών, ακραία κατάρρευση των δικαιωμάτων, των μισθών, των συντάξεων, της παιδείας, της υγείας. Ο μπάτσος στη γωνιά, ο ρουφιάνος στη γειτονιά και ο αέρας μετρημένος…

Μια μισαλλόδοξη και βάρβαρη εξουσία συμφερόντων και διαπλοκής.

Αυτοί ήταν πάντα και τότε και τώρα.

Αυτή και η μόνη μαγκιά τους.

Μας έχουν γανώσει τ' αυτιά

του Τάσου Παππά

Τα αποτελέσματα της κάλπης θα οριστικοποιήσουν το τέλος  και αυτού του σεναρίου της διαπλοκής.

Αυτές οι εκλογές είναι η τελευταία μάχη των πολιτικών τζακιών και δεν τους βλέπω ορεξάτους καθώς ξέρουν τι θα επακολουθήσει.

Με την ψήφο μας τους τελειώνουμε για πάντα.Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα.

Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


Μας έχουν γανώσει τ' αυτιά τα επιτελικά στελέχη ορισμένων κομμάτων και πολλοί δημοσιολόγοι ότι αυτό που υπογράψαμε, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο, δεν τροποποιείται και η νέα κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να το εφαρμόσει μέχρι κεραίας, διαφορετικά θα δημιουργηθούν προβλήματα στις σχέσεις μας με τους δανειστές και θα επανέλθει στο προσκήνιο το θέμα του Grexit.

Συνεπώς τα κεφάλια μέσα, να αφήσουμε τις εξυπνάδες ότι κάποια θέματα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο είναι διαπραγματεύσιμα και ότι υπάρχουν περιθώρια προσαρμογών, αναλόγως της πορείας του προγράμματος, των εγχώριων και διεθνών συνθηκών.

Γι αυτό, συμπληρώνουν, είναι απαραίτητο να πάμε σε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ή σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας στελεχωμένη από πρόσωπα που δεν ανήκουν στη σφαίρα της μαχόμενης πολιτικής και ως εκ τούτου δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και θα κάνουν τη δουλειά που πρέπει αδιαφορώντας για το αν θα θυμώσει η κοινωνία.

Είναι η λογική της πλήρους παράδοσης της πολιτικής στις δυνάμεις της αγοράς και της ανάθεσης του ρόλου που αυτή πρέπει να έχει στην υποτίθεται έμπειρη και προσοντούχα τεχνοκρατία. Αυτή η λογική, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, φαίνεται πως έχει σημαντικά ερείσματα στην κοινωνία.

Μια ματιά όμως στο πρόσφατο παρελθόν, το δικό μας και άλλων χωρών, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μπορεί κάποιος να προσάψει πολλά στους επαγγελματίες πολιτικούς, ωστόσο τα δείγματα γραφής των ειδικών, όποτε επιστρατεύθηκαν για να σώσουν τις χώρες τους, δεν είναι καθόλου εντυπωσιακά.

Ούτε εδώ ο Παπαδήμος ούτε στην Ιταλία ο Μάριο Μόντι που αντικατέστησαν εκλεγμένους πρωθυπουργούς- για την ακρίβεια και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ανετράπησαν από συνωμοσίες στις οποίες πήραν μέρος ευρωπαικές και ντόπιες δυνάμεις- δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για τα επιτεύγματα τους. Άνθρωποι των τραπεζών και οι δύο φρόντισαν κυρίως για τα συμφέροντα των πρώην εργοδοτών τους. Στις τράπεζες δούλευαν πριν, στις τράπεζες γύρισαν μετά και αφού είχαν δια...πράξει το καθήκον τους.

Σ' ότι αφορά την άποψη ότι το μνημόνιο δεν αλλάζει, η διάψευση έρχεται από τα πλέον αρμόδια χείλη. Δυνατότητα για «ελιγμούς» στο πρόγραμμα που έχει συμφωνήσει η Ελλάδα με τους δανειστές της, μετά τις εκλογές, διαβλέπει ο Μπενουά Κερέ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Επισημαίνει χαρακτηριστικά πως «το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα και οι εταίροι της εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και πάλι».

Συνεπώς, σε αυτήν τη βάση, «θα υπάρξουν περιθώρια ελιγμών όταν πρόκειται για την προσαρμογή του προγράμματος μετά τις εκλογές, για παράδειγμα όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και την αντιμετώπιση των κεκτημένων συμφερόντων, υπό την προϋπόθεση ότι οι στόχοι του προγράμματος έχουν επιτευχθεί».

Το να βγαίνει απ τ' αριστερά στους εδώ φανατικούς των μνημονίων ο παράγοντας της Κεντρικής Τράπεζας είναι κάπως σκαμπρόζικο. Δεν βρίσκετε;

Debate: «Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, λουλούδια θέλει ο ψώλος μας»

Πιτσιρίκος



Πολύ καλά πήγε το debate στο οποίο συμμετείχαν έξι πολιτικοί αρχηγοί, έξι δημοσιογράφοι από τα κανάλια των νταβατζήδων και ένας κανονικός δημοσιογράφος της ΕΡΤ, ο οποίος, όμως, ήταν ο μόνος που δεν είχε δικαίωμα να κάνει ερωτήσεις, γιατί η ΕΡΤ είναι νόμιμο κανάλι, και απαγορεύεται από το Σύνταγμα να κάνουν ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς οι δημοσιογράφοι νόμιμων καναλιών.

Η Ελλάδα είναι το μόνο προτεκτοράτο στο οποίο -εκτός από εκλογές- γίνεται και debate, επειδή εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία.

Οι ερωτήσεις δεν είχαν καμία σημασία, όπως δεν είχαν σημασία και οι απαντήσεις, αφού ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε να πει. Δηλαδή, τίποτα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε σκληρό αγώνα για να πείσει τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας να ψηφίσουν αυτόν και όχι τον Μεϊμαράκη γιατί αυτός είναι πιο συντηρητικός και πιο βαρετός από τον Βαγγέλα, οπότε είναι ο άνθρωπός τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε τίποτα για Αριστερά, Ελπίδα και Αξιοπρέπεια, αφενός γιατί αυτά δεν τα γουστάρουν οι μικροαστοί νοικοκυραίοι και αφετέρου γιατί το ίδιο δούλεμα δεν πιάνει και δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες.

Τσίπρας και Μεϊμαράκης έκαναν πως τσακώνονται για τους ψηφίσουν τα χάπατα και να κάνουν κυβέρνηση συμπροδοσίας, όπως έχουν αποφασίσει οι εταίροι μας από το 2012.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης προσπαθούσε να το παίξει κεντροδεξιός, ευρωπαϊστής και πολιτισμένος, αλλά αφενός δεν του το επέτρεπε η σκατόφατσα και αφετέρου ξύπναγε μέσα του πού και πού ο τραμπουκόμαγκας και σκεφτόσουν πως, αν δεν ήταν πολιτικός, θα μπορούσε άνετα να είναι σουβλατζής που τυλίγει το σουβλάκι με το ίδιο χέρι που ξύνει τα αρχίδια του.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης την έπεσε στα μνημόνια -αν και άργησε λίγο-, ενώ ήταν ολοφάνερο πως θεωρούσε το debate μεγάλη μαλακία, όπως και ήταν.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας έπρεπε να απαντήσει στη Μάρα Ζαχαρέα αν είναι συνπεής με αυτά που είπαν ο Μαρξ και ο Λένιν, γιατί οι υπάλληλοι του Βαρδινογιάννη παίζουν στα δάχτυλα τον μαρξισμό-λενινισμό, αφού, αν δεν τα ξέρουν απέξω κι ανακατωτά, τους απολύει το αφεντικό τους.

Πάντως, έτσι που λένε πάρα πολλοί το τελευταίο διάστημα πως «ο Λένιν είπε αυτό» και «ο Λένιν είπε το άλλο», κάποιοι θα νομίζουν πως ο Λένιν ήταν κάποιος τύπος που έλεγε τσιτάτα και εξυπνάδες, και όχι ο άνθρωπος πίσω από την μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είπε ότι την έχει 48 εκατοστά -σαν τον Μεξικάνο που την πατάει- και θα την βγάλει καμιά ώρα έξω και θα μας μαστιγώνει, αλλά εντάξει δεν το είπε αυτό· εγώ το έγραψα γιατί ο Θεοδωράκης είπε τις γνωστές βαρετές παπαριές, οπότε σκέφτηκα να γράψω κάτι άλλο, για να τον κάνω κάπως πιο συναρπαστικό.

Ο Πάνος Καμμένος είπε πως έχει πέντε παιδιά -αλλά βάζει τα ξένα παιδιά να παίζουν στις διαφημίσεις του κόμματος-, και ήταν έτοιμος να πει και για τις γκόμενές του αλλά του έχωσε μια κλωτσιά κάτω από το τραπέζι ο Θεοδωράκης, οπότε είπε αυτά τα γαμάτα που λέει και σκέφτεσαι «μπράβο, ρε Πάνο, είσαι μάγκας», αλλά τελικά μένει πάντα στα λόγια, αφού είναι κι αυτός προσκυνημένος.

Η Φώφη Γεννηματά είπε διάφορα αλλά δεν μπορώ να ασχολούμαι και με την Γεννηματά. Έλεος κάπου.

Οι πολιτικοί αρχηγοί διασταύρωσαν τα ξίφη τους και για τους μετανάστες αλλά -με εξαίρεση τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ο οποίος με διαβάζει- για τους Έλληνες μετανάστες που φεύγουν κατά δεκάδες χιλιάδες στο εξωτερικό δεν είπαν ούτε λέξη, γιατί οι Έλληνες μετανάστες δεν ψηφίζουν.

Το επόμενο debate θα γίνει την Δευτέρα ανάμεσα στο Αλέξη Τσίπρα και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, οι οποίοι θα πουν για τα πάντα εκτός από την κυβέρνηση συμπροδοσίας ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Δημοκρατίας, η οποία θα ανακοινωθεί την μεθεπόμενη Δευτέρα, μια μέρα αφού τους ψηφίσουν τα χάπατα.

(Αυτή η φάση με τα debate μου φέρνει στο μυαλό το «Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, λουλούδια θέλει ο ψώλος μας».)

Πιτσιρίκος
anemosantistasis

Η "κυρά Τασία" πέτυχε περισσότερα για το προσφυγικό από όλους μαζί τους φασιστοευρωπαϊστές...

Το δημόσιο λόγο μετέρχονται πολλοί "άντρακλες" σε αυτήν τη χώρα. Τους ξέρουμε, τους βλέπουμε στο κοινωνικό κι επαγγελματικό μας περιβάλλον, τους παρακολουθούμε από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες ή διαβάζουμε τα πονήματά τους. Είναι εκείνοι που για να αποδείξουν τη δήθεν υπεροχή τους απέναντι στις γυναίκες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "άκου κουκλίτσα μου", "για να σου πω κυρά μου" και "άντε πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο". Συνήθως, βεβαίως, οι ίδιοι αν προκύψει κάτι απειλητικό για τη ζωούλα τους κρύβονται πίσω από φουστάνια. Οι χιμπαντζήδες, για παράδειγμα, με τα μαύρα που πετούσαν μετανάστες στη θάλασσα, όταν έφτασε η ώρα να απολογηθούν για τα κρίματά τους έκλαιγαν σαν πεντάχρονα μέσα στη Βουλή μήπως και τη σκαπουλάρουν...

Δυστυχώς, ωστόσο, ο ρατσισμός κι ο μισογυνισμός δεν περιορίζονται στη Χρυσή Αυγή και στους ψηφοφόρους της. Επεκτείνονται και σε στελέχη και ψηφοφόρους κα κομμάτων που βαυκαλίζονται πως συναποτελούν το ευρωπαϊκό τόξο αλλά στην πραγματικότητα η φιλοσοφία τους είναι τόσο ευρωπαϊκή όσο η καταγωγή τής Μαντάμ Σουσού από το Κολωνάκι. Κι αν δεν με πιστεύετε, αξιολογήστε πώς συμπεριφέρονται ορισμένοι κρυφοφανεροί φασίστες στην Τασία Χριστοδουλοπούλου, την "κυρά Τασία" όπως την αποκαλούν οι μεγαλομαλάκες, οι οποίοι στο πρόσωπό της έχουν στοχοποιήσει τη μεταναστευτική πολιτική τού ΣΥΡΙΖΑ...

Στην αρχή το "ατράνταχτο" επιχείρημα της αντιπολίτευσης ήταν πως αυξήθηκαν οι προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές στη χώρα μας μέσα στο 2015 γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ανεκτική. Κι επειδή η αντίληψη πολλών για το τί συμβαίνει στον πλανήτη περιορίζεται σε όσα καταναλώνουν από την προπαγάνδα τού MEGA και του ΣΚΑΙ, αδυνατούσαν να δουν τη μεγάλη εικόνα που ήθελε τα κύματα των προσφύγων κυρίως από τη Συρία να γιγαντώνονται  φέτος λόγω της κλιμάκωσης του εμφυλίου στη χώρα και, κυρίως, εξαιτίας μη ορατής λύσης για το άμεσο μέλλον. Η Ιταλία αντιμετωπίζει τα ίδια και σοβαρότερα προβλήματα αλλά κανένας ελληναράς δεν αποκάλεσε τον πρωθυπουργό της Ρέντσι "κυρ Ματέο" ούτε τον κατηγόρησε πως προσελκύει κατατρεγμένους στη χώρα του με την ανεκτικότητά του...

Φτάσαμε στο σημείο η Γερμανία να αναστείλει την εφαρμογή των Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ και να δεχθεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες αλλά οι εγχώριοι κουτσαβάκηδες για το μόνο που δεν έχουν κατηγορήσει την Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι πως ευθύνεται για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Η Ανγκ. Μέρκελ δεν το κάνει από ανθρωπισμό, αλλά γιατί καταλαβαίνει ότι μπορεί να αξιοποιήσει τους σύριους πρόσφυγες ως καταρτισμένο εργατικό δυναμικό. Στο Ελλαδιστάν, βεβαίως, ακόμα κι ο κομμουνιστής υποτίθεται ηγέτης τού ΚΚΕ έλεγε στην ουσία στην τηλεμαχία πως οι πρόσφυγες κλέβουν δουλειές από τους έλληνες εργάτες. Κατά τα άλλα, προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε...

Σε αυτήν τη χώρα, η οποία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κράτη υποδοχής προσφύγων-μεταναστών, δεν υπήρχε μέχρι να αναλάβει η κυβέρνηση της Αριστεράς ούτε καν υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Οι σαμαροβενιζέλοι είχαν σπαταλήσει τα χρήματα της ευρωπαϊκής βοήθειας για να φτιάχνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά τη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε στο Βοτανικό ένα κέντρο υποδοχής το οποίο τιμά τον ανθρωπισμό μας και την προσφυγική ιστορία αυτού του τόπου. Την ίδια ώρα, ο υπηρεσιακός υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής αποστόμωσε όλους τους κακοπροαίρετους επικριτές, που ισχυρίζονταν πως η υπηρεσιακή κυβέρνηση έχει κάνει περισσότερα από την κυβέρνηση της Αριστεράς, δηλώνοντας πως δεν βγάζει λαγούς από το καπέλο αλλά συνεχίζει το έργο των προηγούμενων...

Ποιά είναι, αλήθεια, η εναλλακτική που προτείνουν οι "ευρωπαϊστές"; Να τοποθετήσουμε νάρκες στα χερσαία σύνορα, να πυροβολούμε όσους περνούν χωρίς άδεια τα θαλάσσια σύνορα, να στοιβάζουμε ανθρώπους (ανάμεσά τους και παιδιά) σε κελιά στα οποία δεν θα βάζαμε ούτε γουρούνια; Η κυβέρνηση της Αριστεράς έκανε ό,τι μπορούσε για να κινητοποιήσει την Ευρώπη και σε αυτό το ζήτημα κι ως ένα βαθμό το πέτυχε. Δεν ισχυρίζομαι πως αποκλειστικώς χάρη στον Αλέξη Τσίπρα και στην Τασία Χριστοδουλοπούλου ξυπνούν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών (ανάμεσά τους κι ο "κύριος Τίποτα" Δ. Αβραμόπουλος) από το λήθαργό τους, αλλά είναι τουλάχιστον άδικο να ισχυριζόμαστε πως δεν έκαναν τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το μόνο, άλλωστε, που θα καταφέρουν στο τέλος οι κρυφοφανεροί φασίστες δεν είναι άλλο από το να πετύχει η Χρυσή Αυγή διψήφιο ποσοστό στις εκλογές. Τα "συγχαρίκια" μου σε όλους τους νεοραγιάδες "δημοκράτες", που πίσω από κάθε νεκρό προσφυγόπουλο βλέπουν έναν συφιλικό τζιχαντιστή ο οποίος θα κατάστρεφε την άμωμη Ευρώπη. Αν έτσι σκέφτεται ο σωστός, ο πρόστυχος ο ευρωπαϊστής προτιμώ να με φωνάζετε βλάχο από το Βόλο...  

 http://tripioevro.blogspot.gr

Η Ολγα Τρέμη δεν ... τρέμει τα όπλα .. αναλαμβάνει να τα προωθεί ...

Από ΒΑΘΥ , Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2015 

Μπορούν οι δημοσιογράφοι να συμμετέχουν σε εταιρίες προώθησης οπλικών συστημάτων; Μπορούν να διοργανώνουν εκδηλώσεις οι οποίες θα εξωραίζουν κανόνια, αεροπλάνα, πυραύλους και θα ευνοούν την πώλησή τους; Είναι προφανές πως ο καθένας μπορεί να διαθέσει τον εαυτό του όπως θέλει, αρκεί να ξεκαθαρίσει στο κοινό του ότι, εκτός από ειδήσεις, «πουλάει» και άλλα πράγματα, ώστε να μπορεί να τον κρίνει. Αν η πρώτη κυρία των δελτίων ειδήσεων υπογράφει μέσω εταιριών της συμβόλαια με εταιρίες όπλων, τότε ίσως ο ελάχιστα αμειβόμενος δημοσιογράφος να νομιμοποιείται να μεγαλώσει το εισόδημά του κάνοντας ληστείες….

Αντιπρόεδρος της Quattro της εταιρείας δηλαδή  που έχει αναλάβει την προώθηση των στόχων της πολεμικής βιομηχανίας EADS, δηλαδή των Εurofighter, στην Ελλάδα είναι η δημοσιογράφος Όλγα Τρέμη. 

Τα συμπεράσματα δικά σας. Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Λεβεντιές…

της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Με τις γνωριμίες που έχει στην Ευρώπη μπορεί λέει να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια σε δύο μήνες…

Εν τω μεταξύ το νέο colpo grosso του συστήματος να ευτελίσει περαιτέρω την πολιτική, την οποία απεχθνάνεται ως γνωστόν η λογική των corporations, έβγαλε ήδη στην πίστα τους χρήσιμους ηλίθιους…

Βασίλης Λεβέντης απο τα παλιά λοιπόν, το νέο φρούτο στην ελληνικη παρωδία…

Προωθείται απο τους δημοσκόπους, επιβάλλεται από το πουθενά στην πολιτική σκηνή και υποβάλλει το εκλογικό σώμα σε μια νέα δοκιμασία νοημοσύνης και αντοχών, προσβάλλοντας τη δημόσια ζωή στο συνολό της …

Γιατί ; Επειδή έτσι βολεύει… Βολεύει η χαβαλεδοποίηση της ψήφου, ο ευτελισμός της πολιτικής αντιπαραθέσης και εν τέλει ο μηδενισμός της …

Ο Βασίλης Λεβέντης και τα «ζώα» στα οποία απευθύνεται- παροιμιώδης η έκφρασή του στα βίντεο εποχής- δεν έιναι φολκλόρ!

Είναι η έσχατη εφεδρεία του ίδιου συστήματος που δοκίμασε Τζήμερους, έχτισε γέφυρες στα Ποτάμια που ενώνουν όλες τις όχθες της διαπλοκής και βάζει κάθε τόσο και ένα ζόμπι στο χορό των βρυκολάκων, προκειμένου να αντισταθμίσει την πιο βαθειά πολιτικοποίηση που χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό, σε σύγκριση με τους άλλους ευρωπαίους…

Ο κλόουν των προηγουμένων δεκαετιών, επανέκαμψε απο την κατάψυξη δριμύτερος, αφού έδωσε σε ανύποπτο χρόνο τα πρώτα διαπιστευτήρια… Το 2011 χωρίς να ερωτηθεί από κανέναν, πρότεινε τον Λουκά Παπαδήμο, πρίν από ένα χρόνο «εισηγήθηκε» την επανάκαμψη Σημίτη ενώ δεν διστάζει να πλέξει σε κάθε ευκαιρία το εγκώμιον Μέρκελ … Είναι που σπούδασε στη Γερμανία ίσως…

Και τώρα η σπουδή συγκεκριμένων κύκλων να τον εμφανίσουν ως τον αδικημένο και παραγκωνισμένο πολιτικό που δικαιώνεται εκ των υστέρων…Τον καλούν στα κανάλια σαν «σοφό», τον «περνούν» στη νεολαία σαν τρολιά μήπως και τσιμπήσει η φυλή των απολίτικων ή των αφασικών φιλελέδων, τον προωθούν στα social media με κάθε τρόπο και του ετοιμάζουν ήδη βουλευτικά έδρανα…

Και όποιος τσιμπήσει τσίμπησε…Το έργο είναι κατάλληλο και για ανηλίκους…

Ποιός πληρώνει; Όχι πάντως η πιτσαρία της γειτονιάς…

Πηγή:

http://www.altsantiri.gr

Τρέμη-Καμμένος κλείδωσαν τη νίκη Τσίπρα σε βάρος τού Μπροστάντζα...

Δεν θα πρωτοτυπήσω γράφοντας πως η χθεσινή τηλεμαχία ήταν άνευρη και δεν πρόσθεσε τίποτα ιδιαίτερο σε όσα ήδη ξέραμε, κοινώς δηλαδή πως ήταν "σούπα". Τσίπρας-Μεϊμαράκης κλείστηκαν στην άμυνα για να αποφύγουν τη γκάφα, ο αναιμικός Π. Λαφαζάνης απόδειξε γιατί η Ζ. Κωνσταντοπούλου θα έπρεπε να είναι πρόεδρος του κόμματός του, ο Δ. Κουτσούμπας έπαιξε για εκατομμυριοστή φορά την κασέτα ΚΚΕ, η Φ. Γεννηματά έτσι κι αλλιώς επενδύει σε αυτά που της δόθηκαν (φύλο-καταγωγή) κι όχι στα σχεδόν ανύπαρκτα πολιτικά της χαρίσματα, με Στ. Θεοδωράκη και Π. Καμμένο λόγω πίεσης να βρίσκονται στην επόμενη Βουλή να επιχειρούν, κάποιες φορές επιτυχημένα με όρους επικοινωνίας, να δώσουν το κάτι παραπάνω. Οσο για τους δημοσιογράφους, αν η Διακομματική τοποθετούσε επτά τουρίστες που δεν είχαν ιδέα για την ελληνική πραγματικότητα θα έκαναν πολύ πιο εύστοχες και δύσκολες ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς. Φαίνεται, ωστόσο, για μια ακόμα φορά πως κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει...

Ο κερδισμένος, πάντως, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, μολονότι κι εκείνος γύριζε κατά βάση τη μπάλα στο χώρο άμυνας. Τις δύο φορές, ωστόσο, που πέρασε στην επίθεση βγήκε κερδισμένος. Η πρώτη αφορά το προσφυγικό, το οποίο η αντιπολίτευση θεωρεί πρόσφορο έδαφος για να κερδίσει ψηφαλάκια χρησιμοποιώντας αστεία επιχειρήματα πάνω στις πλάτες κατατρεγμένων. Λες και είχε άδικο η Τασία Χριστοδουλοπούλου όταν έλεγε, για παράδειγμα, πως οι πρόσφυγες-μετανάστες εξαφανίζονται (αφού σπεύδουν και στους έλληνες διακινητές για να τους μεταφέρουν στην υπόλοιπη Ευρώπη αντί να κάνουν τα χαρτιά τους για παροχή ασύλου) ή στο ότι αρκετοί ελληναράδες εκμεταλλεύονται τον ξεριζωμό συνανθρώπων τους για να αισχροκερδούν. Τους συμπατριώτες μας οι οποίοι, για παράδειγμα, πετούν μολότοφ στους ξεριζωμένους ή τους χρεώνουν πέντε ευρώ το μπουκαλάκι τού νερού και τη φόρτιση του κινητού τους τηλεφώνου είναι ντροπή να τους υπερασπίζονται όχι μόνο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα, αλλά και τα αυτοαποκαλούμενα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου. Κι αλίμονο αν παριστάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να φυλαχθούν θαλάσσια σύνορα όταν τα περνούν δεκάδες χιλιάδες εβδομαδιαίως...

Η κόντρα, εξάλλου, Καμμένου-Μεϊμαράκη για τα εξοπλιστικά λειτούργησε ως επιβεβαίωση των όσων ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας για διαπλοκή-διαφθορά τού παλιού πολιτικού προσωπικού. Υπενθυμίζω πως το χαρακτηρισμό "μπροστάντζα" (με την έννοια πως ζητούσε μπροστά τις μίζες για τα εξοπλιστικά όταν ήταν υπουργός Αμυνας) πρωτοχρησιμοποίησε για τον Β. Μεϊμαράκη ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος σήμερα βεβαίως τον αποκαλεί θαύμα τής φύσης. Είναι ή όχι υπόδικος ο προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ για τα υποβρύχια; Εδωσε 105.000.000 ευρώ στους γερμανούς αντί να κινήσει ποινικές διαδικασίες σε βάρος τους; Βοήθησε στο "ξέπλυμα" Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν άμεσα γιατί αν η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια, ο υποψήφιος Καίσαρας οφείλει πρωτίστως να είναι αν θέλει (επαναλαμβάνω, αν θέλει) να κυβερνήσει τη χώρα...

Το καλύτερο δώρο, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας το πήρε από εκεί από όπου δεν το περίμενε, από την Ολ. Τρέμη δηλαδή. Το MEGAλο παπαγαλάκι μυγιάστηκε όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να μιλά για τις τηλεοπτικές άδειες, τα τέλη διαφήμισης και τις λοιπές υποχρεώσεις τους που οι καναλάρχες, οι ίδιοι που παραγγέλνουν πεντάλεπτα ρεπορτάζ αν κάποιος τυροπιτάς δεν κόψει απόδειξη, έχουν "αμελήσει" να εκπληρώσουν. Με την παρέμβασή της επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα να δοθεί στο εσωτερικό η μάχη κατά των διαπλεκόμενων ολιγαρχών, οι οποίοι νέμονται ασύδοτα το δημόσιο πλούτο και οι οποίοι δεν έχουν συνεισφέρει στο κρατικό ταμείο όσα τους αναλογούν ούτε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Οχι πως με στενοχωρεί ιδιαιτέρως αυτό, αλλά μάλλον η νεανίζουσα Ολγα θα τα άκουσε ένα χεράκι από τους ψυχάρηδες, τους βαρδινογιάννηδες και τους μπόμπολες για την προσπάθειά της να φανεί βασιλικότερη του βασιλέως, προσθέτοντας πόντους στον "μιαρό" Αριστερό...

Οπως κι αν έχει, θα πρέπει κάποτε σε αυτήν τη χώρα να διοργανωθεί και μια τηλεμαχία στην οποία οι πολιτικοί αρχηγοί δεν θα στέκονται σαν τηλεγραφόξυλα, θα μπορούν να συζητούν μεταξύ τους και, ανάμεσα σε άλλα, να απαντούν και σε ερωτήσεις τού κοινού. Αν όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί από τη σημερινή βαρετή διαδικασία εκείνοι που επωφελούνται περισσότερο είναι όσοι δεν συμμετέχουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ν. Μιχαλολιάκος κι ο Β. Λεβέντης. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να ανακαλύψουμε την Αμερική, αρκεί να αντιγράψουμε το πετυχημένο μοντέλο ντιμπέιτ που ακολουθείται στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, όπου, αν μη τί άλλο, ξέρουν να κάνουν τηλεόραση. Θα με ρωτήσετε αν μεγαλύτερη σημασία έχει το θέαμα όταν πολιτικοί αρχηγοί διατυπώνουν τις θέσεις τους. Οχι βεβαίως, αλλά δεν είναι ντροπή να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε η πολιτική να γίνει πιο ελκυστική στις πλατιές μάζες από ό,τι είναι τα πληκτικά, ατέλειωτα πλάνα τού Θόδωρου Αγγελόπουλου...
 tripioevro

Το debate των εφτά παραμυθάδων 2015

– «Μπαμπά, τι είναι το debate;» ρωτάει γεμάτος από περιέργεια ο μικρός υποψήφιος μετανάστης τον άνεργο πατέρα του.

– «Το debate, παιδί μου, είναι ο τρόπος με τον οποίο το σύστημα μας υποδεικνύει τα κόμματα που πρέπει να ψηφήσουμε», απαντάει ο πατέρας.

– «Τι είναι το “σύστημα”, μπαμπά;»

– «Το σύστημα είναι μια σκιά που πλανάται πάνω από την κοινωνία: η σκιά των κυρίαρχων ομάδων που έχουν ειδικά προνόμια λόγω του πλούτου ή των θέσεων εξουσίας που κατέχουν.»

– «Μπαμπά, οι δημοσιογράφοι τι ρόλο παίζουν;»

– «Οι δημοσιογράφοι των κυρίαρχων ΜΜ’Ε’ υπηρετούν την οικονομική εξουσία που διαπλέκεται με την πολιτική εξουσία. Εξάλλου, κάποιοι από αυτούς ανήκουν στις προνομιούχες τάξεις.»

– «Α, για αυτό κανείς τους δεν ρώτησε άμεσα για τους ανέργους και την ανεργία;»

– «Ακριβώς! Τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους τους ενδιέφερε μόνο η ατζέντα (η ημερήσια διάταξη) των προνομιούχων ομάδων… εγώ και οι υπόλοιποι άνεργοι, ή οι χαμηλόμισθοι τους είμαστε αδιάφοροι.»

– «Για αυτό “μυγιάστηκε” τόσο έντονα η κυρία Τρέμη όταν η κουβέντα έφτασε στα ΜΜ’Ε’;»

– «Εύγε! Ο εκνευρισμός, όπως σωστά κατάλαβες, ξεσκέπασε το ρόλο της.»

– «Και ο καυγάς του Μεϊμαράκη με τον Καμμένο, τι ήταν;»

– «Δήθεν ήταν… Τον μηχανισμό μάς τον έχει περιγράψει ο Βίλχελμ Ράιχ στο Άκου Ανθρωπάκο: “Όχι, Ανθρωπάκο, δεν ακούς όταν μιλά η αλήθεια, ακούς μόνο όταν γίνεται φασαρία. Και τότε φωνάζεις, Ζήτω!” Η φασαρία, βλέπεις, διεγείρει τα οπαδικά ένστικτα.»

– «Και τώρα τι θα γίνει, μπαμπά;»

– «Μετά το επικοινωνιακό σόου του debate, θα αρχίσει η κατήχηση από τους προβεβλημένους κομισάριους που θα παρουσιάζονται από τα ΜΜ’Ε’ ως οι μόνοι ικανοί της πολιτικής ανάλυσης. Οι κομισάριοι θα αφηγούνται το παραμύθι ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος πλέον… Έτσι, με την “κατασκευή της συναίνεσης” το ανίκανο πολιτικό προσωπικό θα σιγουρέψει τη συγκατάθεση του λαού στην εφαρμογή των καταστροφικών μνημονίων.»

– «Δηλαδή, μπαμπάκα, μετά τις εκλογές, αν κερδίσουν τα κόμματα που υπέγραψαν μνημόνια, θα μας πουν ότι η πλειονότητα των πολιτών επιθυμούν τα μνημόνια ως τη μόνη λύση για την παραμονή της Ελλάδας στην ΟΝΕ ή την ΕΕ;»

– «Ακριβώς! Και τότε όσοι πολίτες διαμαρτύρονται, θα χαρακτηρίζονται μειοψηφία και θα τρώνε ξύλο και χημικά από τις κρατικές μονάδες καταστολής μέχρι να συνετιστούν.»

– «Μπαμπά, εσύ τι θα ψηφίσεις;»

– «Εγώ, παιδί μου, επειδή σε αγαπώ, δεν θα ψηφίσω ποτέ μνημονιακό κόμμα• δεν θα ψηφίσω καμία κότα από αυτές που θα μου υποδείξουν τα ΜΜ’Ε’. Θα ψάξω να βρω ηγέτη αετό… και θα τον βρω – δεν είμαι δεδομένος οπαδός κανενός και είμαι κατά των καταστροφικών μνημονίων!»

 massmedia-gr

Η υποκρισία της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής

xodi.gr

Για να καταλάβουμε πόσο υποκριτική είναι η «ευαισθησία» που έδειξαν οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες για το μεταναστευτικό ρεύμα που πλημμυρίζει την Ευρώπη το τελευταίο διάστημα αρκεί να απαντήσουμε σ’ ένα απλό ερώτημα: θα ήταν ίδια η στάση τους αν οι πρόσφυγες δεν ήταν στην πλειοψηφία τους Σύριοι αλλά Αφγανοί, Πακιστανοί ή Αφρικανοί; Δεδομένης της αντίθεσής τους στο καθεστώς Ασαντ, οι δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν μπορούσαν να μη δεχτούν τους πρόσφυγες του πολέμου που οι ίδιοι ενίσχυσαν προκειμένου να θέσουν στο άρμα τους και την Συρία, όπως ακριβώς έκαναν με το Ιράκ.

Οσο ο Ασαντ εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξουσία και να μάχεται για το σαρκίο του, όσο δεν επιτυγχάνεται ένας συμβιβασμός που να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των αμερικανών και δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, τόσο οι τελευταίοι θα αποδέχονται ως φυσικό γεγονός το μεταναστευτικό ρεύμα. Το ότι το αποδέχονται δε σημαίνει φυσικά ότι το θεωρούν καλοδεχούμενο, ούτε ότι θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, ένα μεγάλο μέρος των οποίων δεν έχει καμία σχέση με τους εξαθλιωμένους μετανάστες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, αλλά προέρχεται από μικροαστικά στρώματα που είδαν τη χώρα τους να μετατρέπεται σε συντρίμμια και αποφάσισαν να την εγκαταλείψουν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι νέοι πρόσφυγες που τώρα φωνάζουν «μαμά Μέρκελ» θ’ αποτελέσουν την πρώτη ύλη για ένα φτηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό, πλάι στους μετανάστες από τις ανατολικές χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία κτλ.), που ήδη έχουν γίνει τα πειραματόζωα της πιο ληστρικής εκμετάλλευσης ακόμα και στις πιο εύρωστες οικονομικά χώρες, όπως η Γερμανία (θυμηθείτε την περίπτωση με τα σφαγεία: http://www.eksegersi.gr/issue/736/Διεθνή/19551.Κινεζοποιημένοι-σκλάβοι-στα-γερμανικά-σφαγεία). Από την άλλη, η αποδοχή του κύματος των μεταναστών γίνεται με τρόπο που θυμίζει τη «νομιμοποίηση» των μεταναστών στις ΗΠΑ (http://www.eksegersi.gr/issue/801/Διεθνή/22866.Φακέλωμα-ξεζούμισμα-και-έλεγχος-της-στρόφιγγας). Με το πλήρες φακέλωμά τους, ώστε να τους έχουν στο χέρι με την απειλή της απέλασης, αν τολμήσουν και διεκδικήσουν κάτι παραπάνω από τα ψήγματα ελεημοσύνης που θα τους «προσφέρουν» τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη.

Μπορεί οι γερμανικές αρχές να έκαναν τα στραβά μάτια στην παραβίαση των κανονισμών του Δουβλίνου από την Ουγγαρία, που έστειλε μερικά τρένα γεμάτα πρόσφυγες χωρίς να έχει κάνει καταγραφή, όμως εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών κατέστησε σαφές την περασμένη Τρίτη (http://uk.reuters.com/article/2015/09/01/uk-europe-migrants-germany-syria-idUKKCN0R13BL20150901), ότι το Βερολίνο δεν έχει αναστείλει τους κανονισμούς του Δουβλίνου για το άσυλο, ζητώντας από την Ουγγαρία να καταγράψει τους πρόσφυγες και να γίνει εκεί η διαδικασία χορήγησης ασύλου. Οι 2.200 πρόσφυγες που πέρασαν τα γερμανικά σύνορα μέσα σε μία μόνο μέρα (αριθμός ρεκόρ) καταγράφηκαν στο Μόναχο από τη γερμανική αστυνομία και η Ουγγαρία απαγόρευσε στα επόμενα τρένα γεμάτα με πρόσφυγες να φύγουν για την Γερμανία. Με αυτό τον τρόπο, στάλθηκε το μήνυμα ότι κανένας δεν πρόκειται να αποφύγει την καταγραφή, που αποτελεί το πρώτο βήμα για το πλήρες φακέλωμα αυτών των ανθρώπων, ώστε να υπάρξει απόλυτος έλεγχός τους από τις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης.

Ταυτόχρονα, η «υποδοχή» των σύριων προσφύγων θα έχει επιπτώσεις στη στάση απέναντι στους υπόλοιπους μετανάστες. Ηδη, στη Βαυαρία άνοιξε το πρώτο γραφείο καταγραφής αιτούντων άσυλο από τις βαλκανικές χώρες. Η κίνηση αυτή αποσκοπεί στον περιορισμό της εισόδου μεταναστών από τις χώρες αυτές, που θεωρούνται «ασφαλείς». Στο Κέντρο (που βρίσκεται στο χώρο ενός παλιού στρατοπέδου) έχουν ήδη φτάσει οι πρώτοι 250 και αναμένεται να δεχτεί συνολικά 1.500 μετανάστες, ενώ άλλα δύο τέτοια κέντρα θα ανοίξουν στο προσεχές διάστημα.

Η γερμανική κυβέρνηση εκτιμά ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα φτάσουν στη Γερμανία 800.000 μετανάστες, δηλαδή τέσσερις φορές περισσότεροι από πέρσι. Αν αναλογιστεί κανείς ότι από το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη οι μετανάστες που ζήτησαν άσυλο στη Γερμανία ήταν περίπου 200.000 (με το 15% να προέρχονται από το Κόσοβο, άλλο ένα 15% από την Αλβανία και ένα 6% από τη Σερβία) και ότι ο ρυθμός άφιξης των προσφύγων στην Ουγγαρία ήταν τον Αύγουστο λίγο πάνω από 2.000 την ημέρα, τότε από τον Αύγουστο μέχρι το Δεκέμβρη οι πρόσφυγες που θα φτάσουν στην Ουγγαρία θα είναι γύρω στους 300.000. Ακόμα κι αν όλοι αυτοί πάνε στη Γερμανία, το σύνολο των προσφύγων δε θα ξεπεράσει και πολύ τους 500.000. Για να φτάσουν οι μετανάστες τους 800.000 θα πρέπει όλοι αυτοί που πέρασαν τη Μεσόγειο μέχρι σήμερα (γύρω στους 300.000, σύμφωνα με την υπηρεσία προσφύγων UNHCR του ΟΗΕ) να πάνε κι αυτοί στη Γερμανία. Είναι προφανές ότι η γερμανική κυβέρνηση φουσκώνει τον αριθμό των μεταναστών που αναμένεται να δεχτεί. Αυτό το κάνει για να πιέσει τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ να δεχτούν περισσότερους πρόσφυγες στο έδαφός τους, βλέποντας μάλιστα ότι οι περισσότερες δεν είναι και τόσο πρόθυμες να το κάνουν.

Η Βρετανία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να δεχτεί πάνω από 1.000 πρόσφυγες από τη Συρία και έχει το δικαίωμα να το κάνει, αφού -όπως σημείωσε η Μέρκελ απαντώντας σε σχετική ερώτηση- η Βρετανία, η Ιρλανδία και η Δανία έχουν τη δυνατότητα να μην εφαρμόζουν τα πρωτόκολλα της ΕΕ για τους αιτούντες άσυλο.

Στη Δανία, η κυβέρνηση σπεύδει να κάνει όσο γίνεται πιο δύσκολη τη ζωή των μεταναστών, κόβοντας από την πρώτη Σεπτέμβρη, περίπου στο μισό τα επιδόματα που δίνονται στους πρόσφυγες από το κράτος. Η νέα νομοθεσία προβλέπει τη μείωση κατά 45% των επιδομάτων στους πρόσφυγες που θα έρχονται από τώρα και στο εξής, έτσι ώστε να εξομοιωθούν με τα φοιτητικά επιδόματα της τάξης των 5.945 κορωνών (800 ευρώ) το μήνα.

Από τον ερχόμενο Νοέμβρη, θα κλείσουν 30 Κέντρα διαβίωσης αιτούντων άσυλο στην Ολλανδία. Τα κέντρα αυτά παρείχαν στέγη, διατροφή και στοιχειώδη υγιεινή στους αιτούντες άσυλο. Πλέον θα υπάρχουν μόνο έξι τέτοια Κέντρα, με πιο αυστηρούς όρους για τη διαμονή σ’ αυτά, αφού οι αιτούντες άσυλο, των οποίων η αίτηση απορρίφθηκε, θα έχουν τη δυνατότητα να μένουν σ’ αυτά μόνο για μερικές εβδομάδες, αν δε δεχτούν να επιστρέψουν οικειοθελώς στις χώρες τους.  Η πρόταση του κεντροδεξιού κυβερνητικού κόμματος έχει προκαλέσει ένταση ακόμα και μέσα στον ίδιο τον κυβερνητικό συνασπισμό. Η Επιτροπή κατά των ρατσιστικών διακρίσεων του ΟΗΕ έχει κατηγορήσει αυτή την πολιτική και ζητά οι στοιχειώδεις παροχές στους μετανάστες να δίνονται χωρίς προϋποθέσεις.

Στην Ουγγαρία, συζητιέται νομοσχέδιο για την ανάπτυξη 3.000 στρατιωτών στα σύνορα με τη Σερβία και τη δημιουργία Κέντρων fast-track απέλασης όσων μεταναστών κρίνονται «ακατάλληλοι». Τον περασμένο Ιούλη, το ουγγρικό κοινοβούλιο ενέκρινε ένα νέο νόμο, που ουσιαστικά καταργεί τη χορήγηση ασύλου στους πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα και προβλέπει την ανέγερση ενός φράχτη σε όλο το μήκος των 175 χιλιομέτρων των συνόρων της χώρας με τη Σερβία, με στόχο να αποτρέψει τις μεταναστευτικές ροές προς την Ουγγαρία, που έχουν ως τελικό προορισμό τη Δυτική Ευρώπη (βλ. http://www.eksegersi.gr/issue/830/Διεθνή/24307.Ουγγαρία-Συνθήκες-ασφυξίας-για-τους-μετανάστες).

Στη Γερμανία, φουντώνει ο ρατσισμός. Σύμφωνα με το περιοδικό Spiegel (http://www.spiegel.de/international/germany/spiegel-cover-story-the-new-germany-a-1050406.html), οι επιθέσεις σε καταλύματα μεταναστών έχουν αυξηθεί σε σοκαριστικό επίπεδο αυτό το χρόνο, έχοντας φτάσει τις 199 μέχρι τις 6 του περασμένου Ιούλη.

Στον αντίποδα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής αναπτύσσεται μια καλή μπίζνα για όλο και περισσότερους  ιδιοκτήτες ακινήτων. Η γερμανική εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» σε παλαιότερο άρθρο της με τίτλο «Βγάζοντας χρήματα από τους πρόσφυγες» (http://www.faz.net/aktuell/wirtschaft/menschen-wirtschaft/asyldebatte-wer-verdient-an-den-fluechtlingen-13533051.html), αναφέρει ότι ξενοδόχοι και ιδιοκτήτες ακινήτων ανακατασκευάζουν τα κτίριά τους για να στεγάσουν τους πρόσφυγες. Αυτό δεν το κάνουν από αγάπη για τους πρόσφυγες, αλλά γιατί περιμένουν να πάρουν σίγουρα λεφτά από το γερμανικό κράτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ξενοδόχος κοντά στην Κολονία, που αποφάσισε να ανακατασκευάσει το ξενοδοχείο του για να στεγάσει πρόσφυγες. Το ξενοδοχείο έχει 48 δωμάτια και ο ξενοδόχος θα παίρνει για κάθε πρόσφυγα 11 με 16 ευρώ την ημέρα από το Δήμο. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα που θα πάρει θα φτάσουν τα 190.000 με 280.000 ευρώ το χρόνο (με την υπόθεση «ένας πρόσφυγας ανά δωμάτιο, πράγμα μάλλον απίθανο). Γι’ αυτό το άρθρο επισημαίνει ότι ο ερχομός των προσφύγων είναι μια καλή ευκαιρία για ξενοδόχους που οι δουλειές τους δεν πάνε καλά, καθώς και για ιδιοκτήτες με ξενοίκιαστα ακίνητα.

Την ερχόμενη βδομάδα αναμένεται το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατανομή των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και την επιτάχυνση των διαδικασιών απέλασης των «ανεπιθύμητων μεταναστών», έτσι ώστε στις 14 του μήνα οι υπουργοί Εσωτερικών και Δικαιοσύνης της ΕΕ να πάρουν τις αποφάσεις τους για το πώς θα αντιμετωπίσουν το μεταναστευτικό ρεύμα. Στόχος τους θα είναι η αποδοχή του χαμηλότερου δυνατού αριθμού προσφύγων (κυρίως από τη Συρία) και οι μαζικές απελάσεις των υπόλοιπων (από τις «ασφαλείς χώρες») με σύντομες διαδικασίες. Η ΕΕ-φρούριο δείχνει ξανά τα δόντια της.(eksegersei)

Η παγίδα στην οποία πέφτει μόνη της η ηγεσία του ΚΚΕ

Του Κώστα Μάρκου

Για τις «παγίδες» που στήνει η αστική τάξη προειδοποιούσε συνεχώς το λαό ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, στην πρώτη ομιλία του, στο Σύνταγμα, στις 27 Αυγούστου, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, χωρίς μάλλον να το καταλαβαίνει, η ηγεσία του ΚΚΕ πέφτει διαρκώς μέσα σε μια παγίδα που στήνει η ίδια για τον εαυτό της και τους οπαδούς του κόμματος. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το διαρκή ετεροκαθορισμό της πολιτικής τακτικής του ΚΚΕ απέναντι στα κάθε φορά «αριστερά αναχώματα», που υποτίθεται πως υψώνει το σύστημα στα αριστερά ή στα δεξιά του. Παλιότερα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες στιγμές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τώρα η Λαϊκή Ενότητα.

Είναι τόσο ανισομερής η δομή της σκέψης και του λόγου του Δ. Κουτσούμπα, τόσο εμφανές το άγχος του να στήσει ο ίδιος «αναχώματα», ώστε να μειώνει, με σκανδαλώδη τρόπο, το χρόνο και τα επιχειρήματα που αφιερώνει για να αντιμετωπίσει τους βασικούς αντιπάλους των εργαζομένων. Σε αντίστοιχη επισήμανση του δημοσιογράφου στη συνέντευξή του στον Σκάι, στις 31 Αυγούστου, ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ έφτασε στο σημείο να λέει ότι «όταν υπάρχουν κόμματα που έχουν κυβερνήσει και τα έχεις δει, δηλαδή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται πολλή ώρα να χάνεις χρόνο για να πείσεις όχι τους ψηφοφόρους μόνο του ΚΚΕ, αλλά ευρύτερα εργαζόμενους στην κοινωνία»!

Έτσι, η ηγεσία του ΚΚΕ και όσοι σκέφτονται όπως αυτή, αφενός αφήνουν πολύτιμο χώρο και χρόνο στα επιχειρήματα των κομμάτων της νέας μνημονιακής αστικής επίθεσης που έρχεται και αφετέρου, αφήνουν σε άλλα αριστερά κόμματα το πολιτικό και ηθικό ανάστημα της αντιμετώπισης αυτής της επίθεσης. Χτυπούν τον ίδιο τους το εαυτό. Αφήνουν έκθετο το λαϊκό κίνημα στο νέο ιδεολόγημα του αντίπαλου: «δοκίμασες την Αριστερά – έχεις πείρα – ξαναγύρνα στο μαντρί των μνημονίων».

Η ελληνική αστική τάξη και η ευρωκρατία έβγαλε τα συμπεράσματά της από την ήττα της στη μάχη του «Όχι»: Συνασπίζεται και ενώνει δυνάμεις, συγκεντρώνει 222 βουλευτές, πέντε κόμματα και τη Χρυσή Αυγή ως εφεδρεία, κάνει την τρόικα, τερατόικα. Κλιμακώνει την εμφυλιοπολεμική ρητορεία της, δείχνει τα δόντια της με την προεκλογική «υπόσχεση» για ανώτερες συντάξεις στα 600 ευρώ και κατώτατες μέχρι και τα 150 ευρώ, ενώ ο Σόιμπλε, μέσω του Βήματος της προηγούμενης Κυριακής, αφήνει να διαρρεύσει η προηγούμενη τακτική του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ: «να τον γδάρει για να ανεμίζει το τομάρι του στους Ποδέμος». Φυσικά, το τομάρι του το ανεμίζει τώρα και μπροστά στον ελληνικό λαό, ενώ ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας επαναλαμβάνει το εμφυλιοπολεμικό φόβητρο σε περίπτωση που έβγαινε η χώρα από το ευρώ.

Μετά τις εκλογές, τίποτε δεν θα μείνει όρθιο. Εάν δεν υπάρξει συνείδηση, προειδοποίηση, οργάνωση και μέτωπο απέναντι σε αυτό που έρχεται, η χώρα θα γίνει όπως η Χιλή μετά τον Αλιέντε, αλλά χωρίς -ίσως- τανκς: σχεδόν απαγόρευση των συλλογικών συμβάσεων και κήρυξη της ταξικής συνδικαλιστικής δράσης περίπου εκτός νόμου, όχι μόνο στον ιδιωτικό αλλά και στο δημόσιο τομέα. Πλήρης ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας και της ασφάλισης. Δουλειά από νύχτα σε νύχτα και μέχρι τον τάφο. Μαζικές απολύσεις και καθολικοποίηση του εργασιακού δουλεμπορίου. Ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα των πάντων. Πολιτιστική παρακμή και μιντιακός σκοταδισμός. Μετατροπή της χώρας σε άθλιο προτεκτοράτο.

Εργαλεία της επίθεσης θα είναι μια νέα κυβέρνηση συγκέντρωσης των αστικών δυνάμεων με δική τους αντιπολίτευση, οι δήθεν «ανεξάρτητες αρχές» φορομπηξίας και κηδεμόνευσης, η χρηματιστικοποίηση και ο τραπεζικός έλεγχος των καθημερινών συναλλαγών μαζί με τη βαριά σκιά του αστυνομικού και μιντιακού υπερκράτους.

Τίποτε από όλα αυτά δεν απασχολεί βαθιά τις ομιλίες του Δημ. Κουτσούμπα. «Ο λαός να βγάλει τα συμπεράσματά του», αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ ατάραχη, δεν βγάζει κανένα συμπέρασμα από το μαζικό «Όχι», από την απειθαρχία του 76% των οπαδών του στη γραμμή του άκυρου και της αποχής, από το γεγονός ότι ο λαός, ενώ έδειξε τις διαθέσεις του, δεν είχε τα μέσα, τα εργαλεία να υπερασπίσει στο δρόμο το «Όχι» της κάλπης.

Η ηγεσία του ΚΚΕ νομίζει ότι θα πείσει το λαό να αγωνιστεί θέτοντάς του διλήμματα στις εκλογές, εκτός τόπου και χρόνου: «Ατομική ιδιοκτησία ή κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής»; «Εργατική λαϊκή εξουσία ή αστική εξουσία»; Όχι μόνο η έξοδος από το ευρώ, αλλά μέχρι και η έξοδος από την ΕΕ εμφανίστηκε ως περίπου «καπιταλιστική παγίδα», στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Δ. Κουτσούμπα. Έτσι, όμως, αποπροσανατολίζεται η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία από τα πραγματικά διλήμματα: Αντικαπιταλιστική ανατροπή ή υποταγή στη νέα επίθεση; Εργατικό λαϊκό μέτωπο ή συνασπισμένη ευρωμνημονιακή κυβέρνηση; Συλλογικός ενωτικός αγώνας ή ατομικός κανιβαλισμός; Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο ή ιδιωτικοποίηση; Αντιιμπεριαλιστική ανεξαρτησία από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ ή άθλιο προτεκτοράτο; Αριστερά μέχρι τη μέση ή Αριστερά μέχρι το τέλος;

Αυτά τα διλήμματα είναι πραγματικά, αγωνιώδη, αφορούν το άμεσο μέλλον και ο αγώνας για το πρώτο σκέλος της απάντησης ανοίγει το δρόμο για να απαντηθούν σωστά και τα βαθύτερα στρατηγικά διλήμματα.

Πριν

Kατερίνα Ακριβοπούλου: Ας πρόσεχαν…

...και μετρήθηκε ο Καλύβης με το αριστερόμετρο και βρέθηκε να υστερεί της Ραχήλ 

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri

Αν η προεκλογική περίοδος πριν από τις 25 Γενάρη σηματοδοτήθηκε από την πρωτόγνωρη μεταβολή συνειδήσεων, με το γενικευμένο γμτ του κόσμου να σπάει στερεότυπα και βεβαιότητες δεκαετιών, να προτάσσει μια άλλη ηθική πρόταση και μια διαφορετική κουλτούρα στην πολιτική, η σύντομη προεκλογική φάση του Σεπτεμβρίου θα καταγραφεί ως η αποθέωση του αμοραλισμού …

Και καλά τους άλλους τους ξέραμε… Δώσαμε-δώσαμε και εμπεδώσαμε 40 χρόνια κλέφτες και αστυνόμοι, το βίο και την πολιτεία των παιδιών του νεποτισμού και της κλεπτοκρατίας πέντε οικογενειών που λυμαίνονται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτοί εκφράζουν πάντα τον εαυτό τους, δηλαδή μια διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη ολιγαρχία…

Οι καινούργιοι όμως; Οι « διαφορετικοί» ; Οι «σύντροφοι» και «συντρόφισσες» καταχωρισμένοι στο συλλογικό υποσυνείδητο ως οι εκφραστές της συλλογικότητας, που έγιναν σε μια νύχτα μαγαζάτορες και μικροϊδιοκτήτες τίτλων, ιδεών, αξιών και προσήμων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα της μικροπολιτικής, τίνος εκφραστές είναι;

Των τακτικισμών, του μικροηγεμονισμού, του επαγγελματικού φραξιονισμού, της καμαρίλας μια σταλιά που δρα και λειτουργεί από την αρχή και συστηματικά εναντίον αυτού που υποτίθεται ότι στήριζε, στοιχιζόμενοι στη συνεκτική σκοπιμότητα της εξουσίας;

Προσπάθησαν να εκταμιεύσουν την δικαιολογημένη δυσαρέσκεια που προκάλεσε το τρίτο μνημόνιο και να ιδιοποιηθούν το ΟΧΙ, χτίζοντας με τα πιο φθαρμένα υλικά όχι την αριστερή πρόταση – ποια είναι δεν ξέρουμε ακόμη- αλλά το μαγαζάκι με πρόσχημα το «αριστερό» πρόσημο…

Προσηλωμένοι στο χώρο ΤΟΥΣ και όχι στη χώρα ΜΑΣ σφάζονται, υβρίζουν, λασπολογούν, «πουλάνε» από εκλόγιμες θέσεις στελέχη, όπως ο Αλέκος Καλύβης για παράδειγμα, από τις πλέον σοβαρές και σεμνές οντότητες της Αριστερής Πλατφόρμας, κλείνουν deals κάτω από το τραπέζι προκρίνοντας το εκλογικά ωφέλιμο από το πολιτικώς δέον και γενικώς φτύνουν εκεί που έγλειφαν, επειδή έχασαν οφίτσια τελικώς και όχι επειδή χάθηκαν αρχές …

Ο,τι χειρότερο δηλαδή, για την έννοια των αρχών και των αξιών… Ίσως γι΄αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αρνήθηκε να συμπράξει με τη Λαϊκή Ενότητα…

Χαρακτηριστική η περίπτωση του Αλέξη Μητρόπουλου… Ξεκίνησε την αντιπολίτευση την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης, επειδή δεν πήρε τη θέση του Γ. Κατρούγκαλου, όπως προσδοκούσε, αλλά πάλευε μέχρι χθες να συμμετάσχει σ’ αυτό που κατήγγειλε, προνομιακός καλεσμένος σε όλα τα πάνελ…

Το ηθικό σύστημα του καθένα αποκαλύπτεται στη διαφωνία, όπως αποκαλύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων στον καυγά και το μεθύσι …

Ας πρόσεχαν όμως! Όλοι τους…