Ποιος στα αλήθεια γεννάει το φασισμό;

Του Χρήστου Αβραμίδη από το περιοδικό «Αναιρέσεις» , τεύχος 19

Η σκύλα που γέννησε τον φασισμό , βρίσκεται πάλι σε οργασμό, φέρεται να είπε κάποτε ο Μπρεχτ.

Αλλά αλήθεια ποιος γκάστρωσε πάλι την σκύλα και ποιος είναι ο πατέρας και η μάνα του φιδιού; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν όλο και περισσότερο τα mainstream ΜΜΕ και οι απαντήσεις τείνουν να διαπλέκονται με έναν μεταμοντέρνο τρόπο που θυμίζουν περισσότερο κουτσομπολιό παρά πολιτικό διάλογο και ανάλυση. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μας είπε ότι φταίνε οι ακραίες ενέργειες, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μίλησε για τους αγανακτισμένους και όλοι μαζί δεν ξέχασαν να υπονοήσουν ή να αναφέρουν ότι πίσω από όλα κρύβεται η αριστερά και οι αγώνες της.

Μαθήματα ευρωπαϊκής Ιστορίας

Η ιστορία διδάσκει, και δυστυχώς ή ευτυχώς, αποδείχτηκε ότι είναι ο καπιταλισμός που γέννησε και εξέθρεψε, τροφοδοτήθηκε και αναστήθηκε από τον φασισμό κάποτε. Επίσης

“ Η ιστορία γράφεται με αγώνες εργατών” όπως λέει ένα σύνθημα, μερικές φορές, όμως αυτοί οι αγώνες είναι αρκετά ισχυροί για να ενοχλήσουν την «φιλελεύθερη» «δημοκρατία» και το κατεστημένο, όχι όμως και τόσο ισχυροί, για να την καταργήσουν και να την αντικαταστήσουν με μία σοσιαλιστική δημοκρατία. Εκεί, η ιστορία γράφεται με “αγώνες” φασιστών που από κοινού με τους κεφαλαιοκράτες αναλαμβάνουν να αφανίσουν το εργατικό κίνημα και να εντάξουν την ταξική πάλη μέσα στο έθνος.

Στα δύο φασιστικά κινήματα που κατάφεραν να πάρουν την εξουσία έχουμε κάποια κοινά, που τηρουμένων των αναλογιών τα βλέπουμε και σήμερα. Ο φασισμός ουσιαστικά έρχεται να φωλιάζει εκεί που αμφισβητείται η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων αλλά την ίδια στιγμή, δεν διαφαίνεται ως ρεαλιστική μια άλλη προοπτική. Έτσι, τόσο στην Ιταλία όσο και την Γερμανία έχουμε ένα διάστημα εντός του οποίου οι εγγενής αντιθέσεις του καπιταλισμού αλλά κυρίως οι εργατικές κινητοποιήσεις, αμφισβητούν την κοινωνική τάξη πραγμάτων. Κάτι τέτοιο μεταφέρεται και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, όπου σε Ιταλία και Γερμανία έχουμε μια σειρά από βραχύβιες κυβερνήσεις που δεν μπορούν να πάρουν τα απαραίτητα, “ριζοσπαστικά” μέτρα, ενάντια στον λαό και κατά συνέπεια υποχωρούν και καταρρέουν.

Αυτό έχει σαν συνέπεια, οι ελίτ και τα κόμματά τους, να προετοιμάζουν μια κατάσταση ισχυρού αυταρχικού κράτους για να μπορέσουν να περάσουν αυτήν την κρίση χωρίς να ανατραπεί η εξουσία και τα προνόμιά τους. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι πριν από την ισχυροποίηση των φασιστών στην Ιταλία, η κυριότερη εργοδοτική ένωση ανέφερε

‘Η τρέχουσα οικονομική κατάσταση μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με μια εντατικοποίηση της παραγωγής, μαζί με μια μείωση της μη αναγκαίας κατανάλωσης και για αυτό το σκοπό η κυβέρνηση πρέπει να έχει μια καθαρή , ακριβή στιβαρή στρατηγική που να εγγυάται την πειθαρχία σε όλη τη χώρα και την ασφάλεια, τόσο για την ανάπτυξη ελεύθερων ατομικών πρωτοβουλιών όσο και για τη διατήρηση των κανόνων του νόμου”(Μπέχαν 2012 51)

Έτσι λοιπόν, σταδιακά προλειαίνεται το έδαφος για την ισχυροποίηση των φασιστών που ωφελούνται από την λαϊκή αγανάκτηση αλλά και την στήριξή τους από μέρους των ισχυρών τάξεων.

Αυτές οι τάξεις, στα πρώτα χρόνια προσφέρουν μία μικρή βοήθεια. Στην συνέχεια όμως, όταν πλησιάζει ο κίνδυνος της επαναστατικής ανατροπής, παρέχουν όλο και περισσότερους πόρους και διευκολύνσεις προς τους φασίστες. Τόσο στην Ιταλία όσο και στην Γερμανία, ενώ το πολιτικό αδιέξοδο συντηρείται, όλο και εντείνονται οι σχέσεις των φασιστών με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Άλλωστε στην Γερμανία, ο Γκέρινγκ σε μία συνάντηση με τους βιομηχάνους, αναφέρει το 1933 ότι η βιομηχανία πρέπει να ενισχύσει το ναζιστικό κόμμα, διότι αν κερδίσει, αυτές οι εκλογές μπορεί να είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα ή εκατό χρόνια. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, ο τραπεζίτης Σαχτ, θα συγκεντρώσει ενισχύσεις για το ναζιστικό κόμμα από 17 διαφορετικές επιχειρήσεις!! (Αστερίου 2012. 112)

Κατά συνέπεια, μπορούμε ιστορικά, να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι ο φασισμός δεν αποτελούσε την πρώτη επιλογή για τους περισσότερους επιχειρηματίες, ήταν όμως η καλύτερη επιλογή σε σχέση με τα πιθανά ενδεχόμενα στις συνθήκες του 1922 και του 1933 αντίστοιχα που θα οδηγούσαν ή στον σοσιαλισμό ή σε ένα δυσλειτουργικό σύστημα αγοράς. Έτσι, έδωσαν την συναίνεσή και υποστήριξή τους στην δημιουργία ενός φασιστικού κράτους και έκαναν τους αναγκαίους συμβιβασμούς. Επομένως, οι επιλογές που κάνουν οι οικονομικές και κατά συνέπεια πολιτικές ελίτ δεν είναι πάντα οι πρώτες στον κατάλογο των προτιμήσεών τους. Προχωρούν έχοντας πάντα να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα φάσμα επιλογών. Σε κάθε διασταύρωση αυτού του δρόμου πάντως, επιλέγουν την αντισοσιαλιστική λύση. (Πάξτον 2006. 166)

Η αναγέννηση του φαινομένου στην Ελλάδα της κρίσης

Στην Ελλάδα, φαίνεται ότι συνυπάρχουν και αλληλοτροφοδοτούνται πολλοί ,διαφορετικοί όροι ευνοϊκοί προς το φασιστικό φαινόμενο. Επιπλέον, σήμερα πραγματοποιείται η πλήρης κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας όπως αυτή προβλέπεται από το σύνταγμα , και η εκχώρησή της στις ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Βασσάλος 2012. 31-33) Ρόλο ατμομηχανής σε αυτή την διαδικασία, παίζει, η ύπαρξη του Μνημονίου και οι απαιτήσεις των δανειστών για μείωση του πραγματικού κοινωνικού μισθού, κάτι που τις περισσότερες φορές προβλεπόταν ήδη από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και καλωσορίζεται από τα κόμματα εξουσίας. Επίσης, σήμερα , επικρατεί η κατάσταση όπου ο άνθρωπος εντός της αστικής κοινωνίας και του υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας, μετατρέπεται σε μία αδύναμη προσωπικότητα (Παυλίδης 2012. 106-108 ), με μηδενικούς ηθικούς πολιτιστικούς και κοινωνικούς δεσμούς (Πάξτον 2006. 290) και φυσικά με αδύναμη συλλογική μνήμη (Γούναρη και Γρόλλιος 2010, 88 και Standing 2012) . Έτσι, η Χρυσή Αυγή προτείνει την αυτοδιάλυση, δηλαδή την πλήρη στράτευση του Εγώ μέσα σε ένα κίνημα “αναγέννησης” και “ενοποίησης” εντός της φαντασιακής κοινότητας του έθνους. Επιπλέον, μέσα σε όλο αυτό το εκρηκτικό κλίμα, μείωσης της βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, ο αποδιοπομπαίος τράγος βρίσκεται από πολύ κόσμο, στο πρόσωπο των μεταναστών. Είναι εμφανές ότι, η πολιτική ατζέντα των τελευταίων κυβερνήσεων που ιεραρχεί ως σημαντικό το ζήτημα των μεταναστών και της παρεμπόδισης πρόσβασης στην Ελλάδα με κατασταλτικά μέσα, αντικειμενικά προωθεί την λογική της Χρυσής Αυγής.

Πέραν τούτων σημαντικό ρόλο παίζουν οι λανθάνουσες εδαφικές και ταξικές συγκρούσεις υπό προϋποθέσεις, μπορούν να γίνουν βούτυρο στο ψωμί των φασιστών. Βέβαια, όπως αναφέρει ο Κωστόπουλος, οι φασίστες, πάντοτε λένε αυτά που αναπαράγει η κυρίαρχη ιδεολογία και η κοινή λογική και τα προεκτείνουν στα άκρα (Κωστόπουλος 2012) .Ως εκ τούτου, όταν η κυρίαρχη ιδεολογία επέλεξε να ανοίξει το ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας με όρους “τετραχιλιετούς ελληνικού πολιτισμού” , ήταν προφανές ποιος μπορούσε εν τέλει, να εκφράσει με συνέπεια την κυρίαρχη ιδεολογία. Το κυριότερο σημείο όμως στο οποίο θα έπρεπε να σταθούμε, είναι το ότι η χώρα μας παρουσιάζει μία έντονη κρίση που δεν μπορεί να επιλυθεί μέσω της εφαρμογής παραδοσιακών λύσεων. Αυτό είναι και κάτι που στην πρώτη διασταύρωση των λύσεων, μίας σοσιαλιστικής εξουσίας από την μία και μίας φασιστικής από την άλλη είναι πολύ πιθανό να στρέψει τις ελίτ προς την δεύτερη επιλογή κάτι που είναι βασικό για το άνοιγμα του δρόμου προς τον φασισμό, όπως άλλωστε συνέβη ιστορικά σε Γερμανία και Ιταλία. Υπό αυτή τη οπτική, την οπτική δηλαδή, της απόγνωσης της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού είναι πολύ χαρακτηριστική η δήλωση του Βενιζέλου, ο οποίος αναφέρει ότι για να σωθούμε, “Ο Θεός της Ελλάδας θα πρέπει να βάλει το χέρι του” (Βενιζέλος 2012).

Κατάσταση έκτατης ανάγκης (ή αλλιώς συνολική καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών )

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε οδηγηθεί σε μία κατάσταση όπου όπως και τότε παρατηρείται μία πολύ σημαντική κρίση του υπαρκτού φιλελευθερισμού , και των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Στο παρελθόν, ήταν οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις που απορύθμισαν την αγορά και το κοινοβούλιο -βασικές φιλελεύθερες λύσεις- με αποτέλεσμα ο φασισμός να προτείνει νέες λύσεις στις προκλήσεις που ανέκυπταν από τις κοινωνικές εντάσεις. Σήμερα, βέβαια, δεν έχουμε πόλεμο μεγάλης κλίμακας ή κοινωνικές επαναστάσεις, αλλά τα φιλελεύθερα πολιτεύματα βρίσκονται πάλι σε σημείο καμπής λόγω της κοινωνικής αναστάτωσης. Αυτή η κατάσταση οξύνεται ακόμα περισσότερο, σε χώρες όπως η Ελλάδα όπου η καπιταλιστική δομική κρίση συνδυάζεται με κρίση χρέους. Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση του think tank της αστικής τάξης, Χέρφριντ Μύνκλερ, που αναφέρει:

«Ωθώντας προς περισσότερο εκδημοκρατισμό, είναι σαν να παίζεις ένα παράτολμο παιχνίδι το οποίο μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της Ευρώπης. Αυτοί που βλέπουν τον εκδημοκρατισμό σαν μια λογική αντίδραση στην κρίση δεν έχουν πολυκαταλάβει το ρίσκο. Η δημοκρατία χρειάζεται συνθήκες οι οποίες αυτή τη στιγμή δεν υφίστανται στην Ευρώπη. «(Μύνκλερ 2012)

Να που μερικές δηλώσεις “φιλελεύθερων δημοκρατών ” έχουν σατανική ομοιότητα με τις δηλώσεις τις Χρυσής Αυγής: “Η ασθένεια της Ευρώπης είναι ακριβώς αυτή που προβάλλεται ως θεραπεία και ονομάζεται δημοκρατία.” (Ζιάκα 2012. 370)

Επομένως για να επιβιώσει το καπιταλιστικό σύστημα έχουμε σήμερα παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα, την προώθηση και εδραίωσης μιας κατάστασης διαρκούς “εξαίρεσης”, αλλά και την προώθηση του ιδεολογήματος της κυβέρνησης των ικανών και των άξιων. Σε ότι αφορά την κατάσταση εξαίρεσης, αυτή αναφέρεται σε μία έννοια της γερμανικής νομικής παράδοσης που αφορά την προσωρινή αναστολή του συντάγματος και του κράτους δικαίου, παρόμοια με την έννοια της κατάστασης πολιορκίας στη γαλλική παράδοση. Η συγκεκριμένη παράδοση συνταγματικής σκέψης υποστηρίζει ότι σε περιόδους σοβαρής κρίσης και κινδύνου, όπως για παράδειγμα εν καιρώ πολέμου, το σύνταγμα πρέπει να αναστέλλεται προσωρινά και να δίνονται έκτακτες εξουσίες σε ένα ισχυρό εκτελεστικό σώμα, ή ακόμα και σε έναν δικτάτορα, προκειμένου να προστατευτεί η πολιτειακή τάξη. Από ότι βλέπουμε στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως αυτή η κατάσταση τείνει να γίνει μόνιμη και γενική, να γίνει δηλαδή ο κανόνας. (Χαρντ και Νέγκρι. 2011 25-26)

Εκτιμούμε ότι σαφής υλοποίηση των παραπάνω αντιλήψεων ήταν, ο διορισμός του Παπαδήμου δηλαδή ενός μη εκλεγμένου “άξιου” τραπεζίτη ως πρωθυπουργού της χώρας, καθώς και η σύσταση του σημερινού υπουργικού συμβουλίου που αποτελείται κατά βάση από μη εκλεγμένους “ικανούς” τεχνοκράτες. Βεβαίως σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πούμε ότι η αντίληψη για κυβέρνηση των ικανών και η απαισιοδοξία απέναντι στις δυνάμεις τις δημοκρατίας, ήταν πάντοτε αντιλήψεις που εξέφραζε το φασιστικό κίνημα. Έτσι, ήδη από το 1840 ένας ανακηρυσσόμενος από τους ναζί ως πολιτικός τους πρόδρομος, ο Καρλάιλ, προτείνει στην Αγγλία ως θεραπεία της κοινωνίας την διοίκηση από μία ελίτ αποτελούμενη από ανιδιοτελείς αρχηγούς της βιομηχανίας και άλλους φυσικούς ήρωες (Πάξτον 2006. 55). Άλλωστε, τα φασιστικά κινήματα ιστορικά υπογράμμιζαν πόσο ασήμαντοι είναι οι νόμοι της εκλογικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καθώς στην πράξη υπονομεύονταν αναπόφευκτα από την εξουσία των ελίτ και από τα “παράλογα “κατάλοιπα των λαϊκών αισθημάτων και των μαζών. Πάντως, το ότι οι φασίστες ενισχύονται από την αστική τάξη μόνο όταν για αυτήν δεν υπάρχει άλλη πολιτική λύση, φαίνεται να καταρρίπτεται από την ελληνική ιστορία, όπου στον μεσοπόλεμο οι αστοί, ενίσχυαν τα φασιστικά μορφώματα χωρίς να υπάρχει την συγκεκριμένη στιγμή υπαρκτός επαναστατικός κίνδυνος, απλά προληπτικά, ενόψει και των πιθανών συνεπειών της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929 (Μαρκέτος 2006 21). Αυτό βεβαίως συμβαίνει, διότι τα φασιστικά κινήματα δεν χρειάζεται να φτάσουν στο σημείο συγκυβερνήσουν με τα αστικά πολιτικά κόμματα ( όπως συνέβη αρχικά σε Ιταλία και Γερμανία) ούτε (όπως συνέβη στην συνέχεια) να κάνουν πραξικοπήματα, για να φανούν χρήσιμα στην αστική τάξη,να ζημιώσουν το εργατικό κίνημα και να συνεισφέρουν στην καπιταλιστική σταθερότητα.

Αντί επιλόγου, θα παραθέσουμε απόσπασμα από την ομιλία ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε ενεργά (με τανκς και αεροπλάνα) σε εκείνη την εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944 για να διαφυλάξει την “φιλελεύθερη δημοκρατία” στην χώρα μας. Έτσι για να ξέρουμε με ποιους είχαμε και έχουμε να κάνουμε…

«Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που 

διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης την άβυσσο ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων. Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών. Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων… Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.»

Ουίνστων Τσώρτσιλ: ομιλία στην φασιστική Ρώμη το 1927

(Μπέχαν 2012. 164)

Βιβλιογραφία

Αστερίου, Ελένη 2012. “Φασισμός ,μεγάλο κεφάλαιο και εργατική τάξη”. Μαρξιστική Σκέψη. 5: 97-129

Βασσάλος, Γιώργος. 2012. “Πάνω απ’του κάστρου των Βρυξελλών τη σκοπία, οι Πολυεθνικές κοιτούν”. Τετράδια Ανυπότακτης Θεωρίας. 1:24- 37

Γούναρη, Παναγιώτα και Γρόλλιος, Γιώργος. 2010. Κριτική Παιδαγωγική, μία συλλογή κειμένων. Αθήνα: Gutenberg

Ζιάκα, Χριστίνα. 2012. “Χρυσή Αυγή, ο φασισμός από την ανυπαρξία στο προσκήνιο σε συνθήκες κρίσης”. Μαρξιστική Σκέψη. 5:367-381

Μαρκέτος, Σπύρος. 2006. Πως φίλησα τον Μουσολίνι! Τα πρώτα βήματα του ελληνικού φασισμού.

Αθήνα: Βιβλιόραμα

Μπέχαν, Τομ. 2012. Arditi del Popolo Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης. Αθήνα : Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

Πάξτον, Ρόμπερτ. 2006. Η ανατομία του φασισμού. Αθήνα: Κέδρος

Παυλίδης, Περικλής. 2012. Η γνώση στη διαλεκτική της κοινωνικής εξέλιξης. Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο

Χαρντ, Μάικλ και Νέγκρι, Αντόνιο. 2011. Το Πλήθος , πόλεμος και δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας. Αθήνα: Αλεξάνδρεια

Guy, Standing. 2012. Precariat: From Denizens to Citizens?. Northeastern Political Science Association. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ηλεκτρονικές πηγές

Βενιζέλος, Ευάγγελος 2012. Δηλώσεις. Ανακτήθηκε τις 30 Σεπτεμβρίου 2012. (http://www.agioritikovima.gr/2011-07-14-22-28-56/6407-euaggelos-benizelos-o-theos-tis-ellantas-na-mas-boithiei)

Κωστόπουλος, Τάσος 2011. “Πως φίλησα τον Μουσολίνι”- Παρουσίαση. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2012. (http://www.youtube.com/watch?v=zhTcKYXXyHg)

Μύνκλερ, Χέρφριντ. Από την ανικανότητα των ηγετών στην ανικανότητα της Δημοκρατίας. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2012. (http://ksipnistere.blogspot.gr/2011/07/blog-post)

http://info-war.gr

Το ύπουλο σχέδιο των δανειστών

Βρόμικα παιχνίδια κατά της Ελλάδας - Πώς οι θεσμοί «χτυπούν» τον τουρισμό και απαξιώνουν την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων

Οι αυξήσεις – σοκ στον ΦΠΑ, η επιμονή της διατήρησης του ΕΝΦΙΑ και η εντολή «πουλήστε τα πάντα» συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, στα σκληρά μέτρα που ζητούν οι δανειστές να επιβληθούν στην Ελλάδα, στο πλαίσιο ενός ύπουλου σχεδίου, που, όπως φαίνεται, στόχο έχει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για παράταση της ύφεσης και υποβάθμισης της εγχώριας παραγωγικής βάσης.

Πίσω από το προτεινόμενο σχέδιο των Βρυξελλών προς την Ελλάδα κρύβεται ένα βρόμικο παιχνίδι των δανειστών, μέσα από το οποίο επιχειρούν να «χτυπήσουν» τουρισμό, φαρμακοβιομηχανία και μεταποιητικές επιχειρήσεις με τις αυξήσεις σοκ που προτείνουν στον ΦΠΑ, αλλά και να απαξιώσουν την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων πολιτών.

Στο δεκασέλιδο κείμενο προτάσεων που παραδόθηκε στον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, για λογαριασμό των τριών «θεσμών» περιλαμβάνονται μέτρα απαξίωσης της οικονομίας και απορρύθμισης της κοινωνίας.

Το γεγονός μάλιστα ότι από το συγκεκριμένο κείμενο απουσιάζει κάθε αναπτυξιακή πρόταση, υποδηλώνει ότι οι δανειστές δεν επιδιώκουν μεταρρυθμίσεις που θα κινούνται στη λογική της καταπολέμησης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Τυχαίο;

Χαρακτηριστικό της «θηλιάς» που επιχειρούν να δέσουν γύρω από το λαιμό των πολιτών είναι η απαίτηση για διατήρηση του ΕΝΦΙΑ. Πρόκειται για ένα μέτρο εξαθλίωσης και απαξίωσης της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών.

Την ίδια στιγμή, οι «θεσμοί» ζητούν «ξεπούλημα» των κρατικών «φιλετών». Συγκεκριμένα, ζητούν να προχωρήσει ως έχει ολόκληρο το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και να καθοριστεί χρονοδιάγραμμα πώλησης-παραχώρησης για όλα τα περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονται στο ΤΑΙΠΕΔ στις 31 Δεκεμβρίου του 2014.

Μάλιστα, γίνεται ειδική αναφορά στους διαγωνισμούς του ΟΛΠ, του ΟΛΘ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της Εγνατίας Οδού, του Ελληνικού των περιφερειακών αεροδρομίων με απαίτηση να προχωρήσουν χωρίς σοβαρές αλλαγές.

Παράλληλα, επιμένουν στη διατήρηση της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Παράλληλα, ζητούν νέα μέτρα ύψους 4,8 δισ. ευρώ σε ενάμιση χρόνο, εκ των οποίων τα 3 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τους φόρους και τα 1,8 δισ. ευρώ από το ασφαλιστικό σύστημα.

Ποιο είναι λοιπόν το σχέδιο των δανειστών, το οποίο αποτέλεσε και μέρος του ρεπορτάζ της κυριακάτικης εφημερίδας Real News; Μία Ελλάδα υποχείριο της Ευρώπης «τσακισμένη» από τα μέτρα λιτότητας και πάνω από όλα… ξεπουλημένη!

newsbomb

Καναλάρχες για τηλεοπτικές άδειες: Θα ρίξουμε μαύρο στις οθόνες

ΟΙ… ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

Σε πλήρη σύγχυση και πανικό βρίσκονται οι γνωστοί… εργολάβοι της ενημέρωσης μετά την εκπεφρασμένη πρόθεση της κυβέρνησης να αλλάξει πλήρως το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Eτοιμάζουν βρώμικο... ανταρτοπόλεμο στην κυβέρνηση.

Σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας στον κυριακάτικο Τύπο, οι καναλάρχες ετοιμάζονται για έναν ακόμη ύστατο εκβιασμό κατά της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με το σχέδιό τους είναι διατεθειμένοι να ρίξουν «μαύρο» στις οθόνες των καναλιών που ελέγχουν προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες αστάθειας και πολιτικής εμπλοκής, όπως έγινε όταν η κυβέρνηση της ΝΔ έριξε «μαύρο» στην ΕΡΤ.

Ετοιμάζονται λοιπόν μαζικά να μπλοκάρουν το διαγωνισμό που δρομολογεί η κυβέρνηση για τις άδειες τηλεοπτικού περιεχομένου με παρασκηνιακές μεθοδεύσεις που θυμίζουν Μεσαίωνα.
Παράλληλα, αναμένεται να προχωρήσουν σε νομικού τύπου κινήσεις ισχυριζόμενοι ότι η διαδικασία είναι παράτυπη.

Διατείνονται μάλιστα ότι θα προσφύγουν στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια ζητώντας την προστασία των επιχειρηματικών τους συμφερόντων.

Αυτό που επιδιώκουν με τις απειλές τους είναι να έχουν ευνοϊκή και προνομιακή μεταχείριση μέσω μοριοδότησης στις νέες άδειες.

Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να εκβιάζουν λέγοντας σε δημόσιες συζητήσεις πως αν η κυβέρνηση δεν λάβει υπόψη της τα αιτήματά τους θα ρίξουν «μαύρο» στις οθόνες και θα μείνουν χωρίς δουλειά εκατοντάδες δημοσιογράφοι και τεχνικοί.

«Ας αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό κόστος των εργαζομένων που θα οδηγηθούν στην ανεργία» είναι το επιχείρημα των ανθρώπων που επί 20 και πλέον χρόνια εμπορεύονται παράνομα και παράτυπα το αγαθό της ενημέρωσης χωρίς να πληρώνουν στο κράτος ούτε ευρώ.

Ο τυχοδιωκτισμός τους ξεπερνά κάθε όριο, αφού πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που εδώ και 20 χρόνια είχαν μετατρέψει τα κανάλια και τα μέσα ενημέρωσης σε «ρουσφετομάγαζα» προσλαμβάνοντας σωρηδόν συγγενείς και κουμπαροξάδερφα πολιτικών με δυσθεώρητους μισθούς και τώρα ξαφνικά αποφάσισαν να δουν τα μέσα ενημέρωσης ως «σοβαρές επιχειρήσεις».

Όλα τα προηγούμενα χρόνια που «χτύπαγαν» τα δημόσια έργα με απευθείας αναθέσεις, «βολεύοντας» γιους και κόρες υπουργών στα κανάλια τους δεν είχαν καμία κοινωνική ευαισθησία για τους εκατοντάδες δημοσιογράφους και τεχνικούς που δεν μπορούσαν να βρουν εργασία γιατί δεν είχαν… μπάρμπα από την Κορώνη.

Την περίοδο των… παχιών αγελάδων που λειτουργούσαν τα κανάλια με 800 και 900 εργαζόμενους δεν είχαν κανένα πρόβλημα, διότι τότε δεν ήταν κανάλια, αλλά «πλυντήρια».

Τώρα διαμαρτύρονται ότι δεν αντέχουν το λειτουργικό κόστος αν και έχουν κάνει πάνω από 50% απολύσεις και οριζόντιες μειώσεις μισθών (την «πλήρωσαν» ως επί το πλείστον οι χαμηλόμισθοι) που ξεπερνούν το 40%.

Τώρα ξαφνικά, οι καναλάρχες-εργολάβοι , έγιναν υπερ-ευαίσθητοι για τους εργαζόμενους που θα βρεθούν στην ανεργία.

Η υποκρισία στο απόγειό της!!!

Δυστυχώς γι’ αυτούς τους έχουν πάρει χαμπάρι μέχρι και οι εργαζόμενοί τους… οι οποίοι απολύονται μαζικά με αποζημιώσεις πείνας τα τελευταία χρόνια με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης…

Οι «έχοντες», βέβαια, «μπάρμπα από την Κορώνη» παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους υπηρετώντας μετά μανίας το σύστημα εξουσίας που τους ανέδειξε σε αυτές τις θέσεις – κλειδιά.

Μόνο που τα ψέματα τελείωσαν. Είτε το θέλουν είτε όχι η Ελλάδα θα γυρίσει σελίδα και θα βρει τη χαμένη της αξιοπρέπεια και κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του.

.newsbomb

Γιατί επέλεξαν τώρα οι ευρωκράτες την σκληρή αντεπίθεση κατά της Ελλάδας

του system failure


Δεν θα έπρεπε κανείς να περιμένει κάτι καλύτερο από τους ευρωκράτες και το διευθυντήριο του Βερολίνου στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Καθώς πλησιάζει η λήξη της 4μηνης εκεχειρίας και η Ελλάδα στραγγαλίζεται συστηματικά στο οικονομικό πεδίο, ο "φιλέλληνας" Γιούνγκερ επέλεξε την κατάλληλη στιγμή για ένα ακόμα ύπουλο χτύπημα κάτω από την μέση.


Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Αξίζει να θυμηθούμε την συμπεριφορά των ευρωκρατών στο γιούρογκρουπ-παρωδία της 16ης Φεβρουαρίου (http://bit.ly/1CEQftJ), όταν και πάλι προσπάθησαν να αποδομήσουν με κάθε τρόπο την εικόνα των αξιωματούχων της φρέσκιας Αριστερής κυβέρνησης. Καθώς φτάνουμε στο κρισιμότερο σημείο της σύγκρουσης, αυτή τη φορά επιχείρησαν να αποδομήσουν τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό.


Ποιοι είναι πραγματικά οι λόγοι πίσω από το νέο φιάσκο κατά την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα-Γιούνκερ;


Ο πρώτος λόγος είναι ότι ήθελαν να δώσουν ένα καλό μάθημα στον Τσίπρα, να "του κόψουν τη φόρα" για το "θράσος" του να πει τα πράγματα με το όνομά τους, μέσα από το τελευταίο του άρθρο στην Le Monde (http://bit.ly/1cu38OD). Θα πρέπει πράγματι να ήταν ένα σοκ γι'αυτούς, καθώς είχαν συνηθίσει για δεκαετίες να χαριεντίζονται και να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με προηγούμενους Έλληνες πρωθυπουργούς. Ίσως θεώρησαν λοιπόν, ότι έπρεπε να βάλουν τον Τσίπρα στη θέση του.


Ο δεύτερος λόγος, είναι και ο πλέον κλασικός στον πόλεμο των διαπραγματεύσεων. Ζήτησαν ξαφνικά τα πιο σκληρά μέτρα, με στόχο να πάρουν αυτό που θέλουν τελικά, εμφανιζόμενοι ότι κάνουν υποχωρήσεις. Είναι η κλασική τακτική του "ζήτα παραπάνω για να πάρεις αυτό που θες".


Ο τρίτος και κυριότερος ίσως λόγος, ήταν να αποδομήσουν ολοκληρωτικά την εικόνα της κυβέρνησης, επιχειρώντας να μειώσουν την αποδοχή της από τον Ελληνικό λαό. Άρα, αυτό που είπαν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτά που ζήτησαν μπορεί να είναι και χειρότερα από το email Χαρδούβελη, ενδεχομένως να μην είναι καθόλου υπερβολικό. Βεβαίως δεν υπάρχει κανένας δημοσιονομικός στόχος, ούτε ισοδύναμα. Ο στόχος ήταν καθαρά η αποδόμηση της κυβέρνησης, ελπίζοντας ότι θα αναθερμάνουν το σενάριο 2 (http://bit.ly/1zl3P2f), δηλαδή την απομάκρυνση της Αριστερής πλατφόρμας και τη συμμετοχή του μνημονιακού νεοφιλελεύθερου μπλοκ σε μια κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", αν είναι δυνατόν και πάλι με έναν τεχνοκράτη τύπου Παπαδήμου (π.χ. Στουρνάρας).


Τα συστημικά μίντια έπαιξαν και πάλι το γνωστό έργο. Φρόντισαν να ξορκίσουν την πιθανότητα εκλογών, μιλώντας και πάλι για πλήγμα στην οικονομία εν μέσω τουριστικής περιόδου και τα γνωστά, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι ο Σαμαράς μίλησε για "ανοησία", όσον αφορά την πιθανότητα εκλογών και προσφέρθηκε για "εθνική συνεννόηση". Είναι λοιπόν ξεκάθαρη η προσπάθεια που γίνεται να μπουν στο παιχνίδι και πάλι οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές δυνάμεις, ώστε με την πρόφαση της "εθνικής σωτηρίας", να κατευθύνουν τα πράγματα προς την ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου πειράματος που είχε διακοπεί με τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.


Τα μίντια φρόντισαν προηγουμένως να χτίσουν το προφίλ του Γιούνκερ, ως του "φίλου της Ελλάδας". Έτσι, μετά το πρόσφατο φιάσκο στην συνάντησή του με τον Τσίπρα, θέλουν να περάσουν την εικόνα ότι η Ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως απομονωμένη, αφού ακόμα και οι "φιλέλληνες" δεν δείχνουν κατανόηση για τις Ελληνικές θέσεις.


Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένας φίλος της Ελλάδας σε αυτές τις μαριονέτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Φίλοι τους είναι οι τραπεζίτες και τα λόμπι. Άλλωστε, είναι φρέσκια η ιστορία του γνωστού μεγάλου σκανδάλου Luxleaks (www.koutipandoras.gr) με πρωταγωνιστή τον Γιούνκερ, ενώ ο ίδιος είχε δηλώσει ανοιχτά ότι οι ομάδες συμφερόντων στην ΕΕ είναι κάτι το αναπόφευκτο! (http://bit.ly/1BquI5U)


Παρόλα αυτά, το μεγάλο όπλο βρίσκεται ακόμα στα χέρια της κυβέρνησης Τσίπρα, αρκεί να το χρησιμοποιήσει σωστά. Οι ευρωκράτες παίζουν με τη φωτιά και η Ελληνική κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να τους κάψει. Ήρθε η ώρα να μιλήσει ανοιχτά και καθαρά στον λαό και να πάει σε εκλογές επιδιώκοντας ευρεία πλειοψηφία (http://bit.ly/1FuDDou). Αν το καταφέρει, οι εκπρόσωποι των πλουτοκρατών θα βρεθούν σε ακόμα δυσκολότερη θέση και η Ελλάδα θα έχει κερδίσει μια καθοριστική μάχη.

Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός

Τι κρίμα για τα κανάλια...τώρα που έχασαν την αξιοπιστία τους

Άντα Ψαρρά στην Εφημερίδα των Συντακτών


Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός ή όταν τα ΜΜΕ ανακαλύπτουν το δικαίωμα στην απεργία και τις επιπτώσεις της ανθρωπιστικής κρίσης την περίοδο των μνημονίων.

Τι ήταν να ανακοινώσει ο Β. Αλεβιζόπουλος την απεργία της ΟΣΥΠΑ; Αμέσως έγινε ανάρπαστος. Κανάλια και ραδιόφωνα συναγωνίστηκαν ποιος θα τον πρωτοβγάλει να μιλήσει για την επικινδυνότητα των πτήσεων, τον ελλιπή φωτισμό την έλλειψη ανταλλακτικών και τα χρέη του δημοσίου προς τις εταιρείες.

Όλα φυσικά στο όνομα του «να μην ταλαιπωρηθούν οι πολίτες το τριήμερο». Με το σεις και με το σας στους πρώτους απεργούς οι άλλοτε «ανακριτές» (σχολιαστές των ΜΜΕ) των ταλαιπωρημένων συνδικάτων γιατρών, δασκάλων, καθηγητών, ναυτικών και λοιπών απεργούντων κατά καιρούς λόγω εξαθλίωσης υπό τη συνεχή μάλιστα δαμόκλειο σπάθη της κήρυξης της κάθε απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής.

Σήμερα όμως όλοι ανακάλυψαν το ιερό δικαίωμα στην απεργία (!) ξεχνώντας βέβαια πώς και πότε γιγαντώθηκαν τα χρέη και οι ελλείψεις και στη συγκεκριμένη υπηρεσία, όπως και τον κοντινό ορίζοντα της αναγκαστικής εκχώρησης των αεροδρομίων στα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα λόγω αυτής της οικονομικής δυσπραγίας του δημοσίου.

Χθες ανακαλύφτηκε επίσης και η επιστροφή (;) των αστέγων στο κέντρο της Αθήνας με αναλυτικά ρεπορτάζ ενώ έντρομη λίγες ημέρες πριν η Ολγα Τρέμη ανακάλυπτε ότι τα νοσοκομεία δεν έχουν ...γάζες. Την εποχή βέβαια που μεσουρανούσε ο Λοβέρδος και ο Γεωργιάδης στο υπουργείο Υγείας και ο Κ. Μητσοτάκης στις απολύσεις, όλα αυτά ήταν αόρατα μπροστά στα «συντεχνιακά» και πάντα επιλήψιμα «συμφέροντα» των απελπισμένων νοσηλευτών και γιατρών που απεργούσαν.

Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους επιτέλους ανακαλύφτηκε, πέντε χρόνια μετά από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους, και από τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Το επόμενο βήμα είναι να «ζουμάρουν» σε όποια ενδεχόμενη απεργία και να την αναδείξουν στα δελτία ειδήσεων όχι για το πόσο παράνομη είναι αλλά για το δίκαιο των αιτημάτων των απεργών.

Αυτό κι αν θα ήταν μια πραγματική επανάσταση στην ειδησεογραφία!

anemosantistasis

Πέσε, Τσίπρα, να σε φάμε

 Του Θανάση Καρτερού
Είναι κάπως παράδοξο, αλλά μια από τις πιο στεγνές δηλώσεις της εβδομάδας προέρχεται από το Ποτάμι: Ο κ. Τσίπρας πρέπει ν' αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει. Δεν γίνονται και τα δύο, δεν γίνεται και Λαφαζάνης και Ευρώπη, δεν γίνεται και Καμμένος και Ευρώπη. Δεν γίνεται και Μπαλτάς και Ευρώπη. Αυτά είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αυτοπροσώπως. Θυμίζοντας τον καλό του τηλεοπτικό εαυτό, όταν με γενναιότητα επιδίωκε την κάθαρση της Χρυσής Αυγής. Τώρα επιδιώκει την κάθαρση ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης.

Κάθαρση από ποιους; Μα από τα ούτως ειπείν βλαβερά για την Ευρώπη στοιχεία. Διότι ο Σταύρος δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, ή και χωρίς ευκαιρία, ότι είναι με την Ευρώπη. Ψυχή τε και σώματι. Και αναγνωρίζει συνεπώς στον εαυτό του το δικαίωμα να είναι ευρωκριτής. Και ευρωασφαλίτης κατά κάποιο τρόπο. Θυμίζοντας στην περίπτωση αυτή τις εποχές που αν είχες συγγενή, ή φίλο κάποιο βλαβερό στοιχείο, σε περιλάβαινε η Ασφάλεια. Και σου ζητούσε να αποκηρύξεις δημοσίως τον βλαβερό, για να αποδείξεις ότι ανήκεις στη Δύση.

Βέβαια, όπως τότε τα δυτικά, έτσι και τώρα τα ευρωπαϊκά διλήμματα είναι εισαγόμενα. Η ιδέα της κάθαρσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι, ως γνωστόν, παραγωγής των πιο σκληρών από τους δανειστές. Υιοθετείται από έγκυρα think tanks όπως αυτό της Ντόιτσε Μπανκ. Διακινείται από έγκυρα έντυπα όπως οι "Financial Times". Και αποκτά υπεραξία κύρους με τη χρήση της από έγκυρους ανθρώπους όπως ο Γιούνκερ. Ο οποίος πριν λίγες μέρες μάς ενημέρωσε για τις διαφορές ανάμεσα στον Τσίπρα και στο κόμμα του.

Ο Σταύρος εντούτοις έχει προσδώσει στο εμπόρευμα κάτι το ελληνικό. Δεν είναι και για ISO, αλλά το προωθεί φιλότιμα. Κι αν εδώ πολλοί το ειρωνεύονται, σε κάποιους ευρωπαϊκούς κύκλους χαίρει εκτιμήσεως. Συνεπώς χαίρει εκτιμήσεως και ο επίμονος πωλητής, έστω κι αν δεν πουλάει ούτε κάλτσα. Ενώ παράπλευρη ωφέλεια είναι ότι προσφέρει λίγο γέλιο στο σκοτισμένο Μαξίμου. Και στα επίσης σκοτισμένα βλαβερά στοιχεία που ονομαστικά καρφώνει στον πάσαλο της ευρωπαϊκής ατίμωσης.

Η συνέπεια στην κάθαρση του είδους συνεπάγεται βέβαια και υπεύθυνη στάση απέναντι στους δανειστές. Και επιβεβαιώνεται από αυτή. Τσιμουδιά ο Σταύρος για τους εκβιασμούς, την πιστωτική ασφυξία, τις προκλητικές δηλώσεις, τις ταπεινωτικές απαιτήσεις. Κανένα δίλημμα του είδους Σόιμπλε ή Ευρώπη. Προφανώς εκεί δεν απαιτείται καμιά κάθαρση, καμιά απαλλαγή από βλαβερά στοιχεία, κανένας σεβασμός απέναντι στην Ελλάδα. Ενώ αν τα σπάσει ο Τσίπρας με τους βλαβερούς, θα μπούμε σε καλύτερους καιρούς.

Πέσε-Τσίπρα-να-σε-φάμε δηλαδή η υπόθεση. Ή ο Θεοδωράκης φούρναρης. Μπορεί όμως κανείς να απαγορεύσει στον πεινασμένο να ονειρεύεται καρβέλια;
ΑΥΓΗ

anemosantistasis

Λαμόγια με ιδανικά -του Περικλή Κοροβέση

Κυβερνήσεις της Αριστεράς είχαμε πολλές στην Ε.Ε. Ολες εξελέγησαν με εντυπωσιακά προγράμματα και προεκλογικές εξαγγελίες που υπόσχονταν πολλά.

Καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, κοινωνικό κράτος, Παιδεία, Υγεία, εγγυημένα για όλους.

Οσο ακόμα υπήρχε η ΕΣΣΔ, έγιναν γενναίες μεταρρυθμίσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει.

Ο πολίτης δίνει τη θέση του στον καταναλωτή, που εγκλωβίζεται στην ευμάρειά του. Η κατανάλωση γίνεται ο κόσμος του και αδιαφορεί για τα κοινά.

Παράλληλα, τα μεγάλα συνδικάτα, που πρόσκεινται στον ίδιο πολιτικό χώρο, είναι ο φυσικός σύμμαχος της κυβέρνησης και αφομοιώνουν τους κοινωνικούς κραδασμούς και τους τροχιοδρομούν σε ανώδυνη κατεύθυνση.

Σε διαμαρτυρίες-λιτανείες. Δηλαδή, έχουμε ένα κεϊνσιανικό μοντέλο που υποστηρίζει τον καπιταλισμό, υποχρεώνοντάς τον να κάνει κάποιες παραχωρήσεις ως αντίτιμο για τη διαιώνισή του.

Και το κράτος έδειξε μια φοβερή ευελιξία αποδεχόμενο διαφορετικές κυβερνήσεις που να εκπροσωπούν όλη την γκάμα του πολιτικού κόσμου. Από τους φασίστες μέχρι τους σοσιαλιστές.

Γιατί δεν έχουμε μία κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως συνήθως λέγεται, αλλά μια κρατική Αριστερά, που υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, που για να διατηρηθεί και να αναπαραχθεί πρέπει να πληρώσει κάποιο κόστος.

Αλλά πάνε αυτά, τελείωσαν. Με την αδήλωτη επανάσταση του αρπαχτικού καπιταλισμού, με τις θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού ό,τι κέρδισαν οι λαοί μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τους αγώνες δύο περίπου αιώνων πρέπει να παρθεί πίσω.

Θεωρούνται αρχαϊκές μορφές που εμποδίζουν τη λειτουργία της Ελεύθερης Αγοράς, δηλαδή την ασυδοσία του καπιταλισμού.

Και εδώ οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν καμιά σημασία.

Παράδειγμα, η Μεσόγειος. Χιλιάδες ζωές χάνονται σε αναζήτηση εργασίας.

Είναι μια τεράστια ουρά ανθρώπων σε χιλιάδες χιλιόμετρα, από κατεστραμμένες χώρες, στον ευρωπαϊκό «ΟΑΕΔ», και αντί για δουλειά βρίσκουν τον πνιγμό τους, συχνά με τις οικογένειές τους.

Είναι αυτό Ευρωπαϊκός Πολιτισμός;

Είναι το Δουβλίνο ΙΙ μια ανθρωπιστική σύμβαση που καταδικάζει τις χώρες του Νότου να γίνουν αποθήκες ανθρώπων για να προστατευτεί ο πλούσιος Βορράς;

Κι εμείς γιατί την υπογράψαμε;

Δεν ξέραμε πως ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα θα γίνει ελληνικό και όλη αυτή η συσσώρευση μεταναστών θα δημιουργούσε ρατσισμό και ξενοφοβία που θα εκμεταλλευόταν η Ακρα Δεξιά;

Οι σοσιαλδημοκράτες προσαρμόστηκαν ταχύτατα στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού, που τους έκανε μια χαψιά.

Σ’ αυτό που διέφεραν από τους συντηρητικούς, ήταν στη ρητορική.  Εταζαν τα πάντα, άσχετα αν έπρατταν τα αντίθετα.

Π.χ. η Σουηδική Σοσιαλδημοκρατία είχε βασικό προγραμματικό στόχο την κατάργηση της μοναρχίας.

Για πολλούς θεωρείται διακοσμητικός θεσμός και δεν παίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο.

Αλλά η αλήθεια είναι πως το παλάτι αποτελεί ένα πολιτικό κέντρο ειδικού βάρους, που συγκεντρώνει όλη τη βιομηχανική και τραπεζιτική ελίτ της χώρας και είναι ένα μόνιμο αντίβαρο στην εκλεγμένη κυβέρνηση, που με τη σειρά πρέπει να κάνει υποχωρήσεις προς το άλλο κέντρο εξουσίας.

Σήμερα αυτός ο στόχος έχει ξεχαστεί. Λες και δεν ειπώθηκε ποτέ.

Η κρατική Αριστερά, όπως και τα άλλα κόμματα εξουσίας, είναι ιδιαίτερα ελκυστικά για τους επαγγελματίες πολιτικούς.

Κοινώς τα λαμόγια, που καραδοκούν για μια θέση εξουσίας.

Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν δύο λέξεις που χαρακτήριζαν αυτήν την κατάσταση, που δεν τις διαθέτει η νεοελληνική: μαλακόλαξ, που σημαίνει ελεεινός, γλείφτης, και σπουδαρχίδης, που σημαίνει θεσιθήρας.

Είναι μια κατηγορία ανθρώπων που όταν διαμορφωθεί κάποιο κέντρο εξουσίας γύρω από κάποιον αρχηγό, θέλουν να ανέβουν στην ιεραρχία, όχι ανάλογα με τα προσόντα τους, αλλά σύμφωνα με τις ικανότητές τους: να ελίσσονται, να κολακεύουν, να μη δίνουν ποτέ το στίγμα τους, αποφεύγοντας να πάρουν θέση και προτιμώντας να παραμένουν σιωπηλοί μέχρι να εκφραστεί ο αρχηγός.

Την κατάλληλη στιγμή αρπάζουν τον θώκο που επιθυμούν, και θρονιάζονται για τα καλά σαν αυθεντίες και στελέχη, επιδιώκοντας τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα. Και μετά, ίσως γίνουν κι εκείνοι αρχηγοί.

Εχει ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες προσωπικότητες; Πολλά εικάζω, αλλά δεν είμαι σε θέση να κάνω μια ακτινογραφία της κυβέρνησης και να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα. Αλλά αυτό θα φανεί στην πορεία.

Στις δύσκολες ψηφοφορίες στη Βουλή για κρίσιμα θέματα (αν γίνουν βέβαια και δεν περάσουν με προεδρικά διατάγματα). Και αν κάνουμε την υπόθεση πως οι «εταίροι» θα μας συνθλίψουν, τότε αυτό θα το ονομάσουμε έντιμο συμβιβασμό;

Η εξουσία, πάντως, έχει μια αυτάρκεια και λειτουργεί για τον εαυτό της. Κάτι σαν πρέζα με χειροπιαστά οφέλη.

Και η Ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας μάς διδάσκει πως η αριστερή της πτέρυγα κατά κανόνα προσαρμόζεται.

Τα οφέλη είναι για όλους, άσχετα αν κάποιοι βγαίνουν λιγότερο ωφελημένοι.

Και όπως λέει και ο λαός μας: «Ας με λένε δημαρχίνα και ας ψοφάω από την πείνα».

Παράθυρο στην τηλεόραση, πάντως, έχει. Κάτι είναι κι αυτό.

efsyn.gr

#skai_xeftiles...Ο Μπάμπης παρακαλάει να κρατήσει το ΔΝΤ τις θέσεις του για τα εργασιακά, απέναντι στην κυβέρνηση

Η ξεφτίλα στον ΣΚΑΙ, δεν έχει όρια.......Αν κάποιο βραβείο, μπορεί να διεκδικήσει ο συγκεκριμένος τηλεοπτικός σταθμός είναι αυτό του δοσιλογισμού!

Στο σημερινό δελτίο, ενώ μετά από μήνες είπα να δω την εισαγωγή του δελτίου ειδήσεων στον ΣΚΑΙ,  η αραβωνιάρα του Μητσοτα-μπαγογιαννέικου, Σία Κοσσιώνη, δίνει τον λόγο για σχολιασμό, πάνω στις τελευταίες εξελίξεις περί της διαπραγμάτευσης, στον γνωστό Μπάμπη....Μπάμπη Παπαδημητρίου!

Στην τοποθέτηση που κάνει ο Μπάμπης, περιγράφει ότι το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις προκαλείται από τα εργασιακά, και συμπληρώνει:

"Παρακαλάω να κρατήσει γερά το ΔΝΤ τις θέσεις του, και να μην υποχωρήσει στις ελληνικές θέσεις. Αν γίνει τέτοια υποχώρηση, θα είναι μία καταστροφή"!

Καλά διαβάζετε....Όχι απλά εκπρόσωπος του ΔΝΤ ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, αλλά και "σκληρό καρύδι" που δεν θέλει με τίποτα την δικαίωση των ελληνικών θέσεων!

#skai_xeftiles....Και σήμερα!

/anemosantistasis

Σιν: Μην υποτιμάτε τον Βαρουφάκη

Ο Hans-Werner Sinn είναι καθηγητής Οικονομικών και Δημόσιων Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, και πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, που είναι γνωμοδοτικό όργανο του γερμανικού υπουργείου οικονομίας. Αν εμείς κατηγορούμε την Μέρκελ και τον Σόιμπλε ότι παίζουν στις διαπραγματεύσεις τους ρόλους του καλού και του κακού μπάτσου αντιστοίχως, ο κ. καθηγητής διατείνεται ότι το ίδιο κάνουν και οι Τσίπρας, Βαρουφάκης. Στη θεωρία των παιγνίων γνωρίζουμε, λέει, ότι ένα σχέδιο Α δεν είναι ποτέ αρκετό. Κάποιος πρέπει επίσης να αναπτύξει και να υποβάλει ένα αξιόπιστο σχέδιο Β - την σιωπηρή απειλή που οδηγεί προς τα εμπρός τις διαπραγματεύσεις- και αυτός είναι Γιάνης Βαρουφάκης. Ο υπουργός Οικονομικών το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και εργάζεται για το Σχέδιο Β (μια πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη), ενώ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας υπηρετεί το Σχέδιο Α (παράταση για τη συμφωνία του δανείου στην Ελλάδα, και την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του bailout). Κατά μία έννοια, λέει ο Σιν, παίζουν το κλασικό παιχνίδι του «καλός μπάτσος/κακός μπάτσος» - και, μέχρι στιγμής, το κάνουν με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Το σχέδιο B περιλαμβάνει δύο βασικά στοιχεία. Κατ 'αρχάς, έχουμε μία κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ της χώρας και των πιστωτών της και οι πολίτες στην Ελλάδα πιστεύουν ότι δραπετεύουν από μία μεγάλη αδικία, εμπιστευόμενοι την κυβέρνησή τους κατά τη δύσκολη περίοδο που θα ακολουθήσει την έξοδο από την ευρωζώνη.
Δεύτερον, η ελληνική κυβέρνηση είναι η κινητήρια δύναμη για το σχέδιο Β με μία πιθανή εισαγωγή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων, αλλά κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε τη διαπραγματευτική θέση της.
[…]
Πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη φαίνεται να πιστεύουν ότι ο Βαρουφάκης, ένας έμπειρος στο θεωρητικό παιχνίδι, αλλά ένας πολιτικά νεοφώτιστος, δεν ξέρει πώς να παίξει τα χαρτιά που κρατάει. Αυτοί που το πιστεύουν αυτό θα πρέπει να το ξανασκεφτούν, λέει ο σύμβουλος του Σόιμπλε, πριν η Ελλάδα απομακρυνθεί…

Φανατικοί Τοκογλύφοι

του Στέλιου Κούλογλου tvxs

Μου ζητήσατε να μιλήσω για τον νεοφιλελεύθερο φανατισμό στην Ελλάδα, ωστόσο αυτό τον φανατισμό πρέπει να τον κατανοήσουμε και να τον δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις. Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα, όπως επιβλήθηκε από το ξέσπασμα της κρίσης το 2010 μέχρι σήμερα, αποτελεί ένα μείγμα ιδεολογικού φανατισμού και ωμού κυνισμού *

Ανάμεσα σε αυτού που έχουν επιβάλει τα προγράμματα λιτότητας υπάρχουν ασφαλώς και φανατικοί. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε και οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, επιμένουν σ’ ένα πρόγραμμα, το οποίο έχει αποτύχει εντελώς.

Η διάσωση της Ελλάδας, την οποία επικαλούνται ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, έχει αποτύχει πλήρως. Το ΑΕΠ της χώρας έχει μειωθεί κατά 25% κατά τα τελευταία 5 χρόνια, πρωτοφανές αρνητικό ρεκόρ εν καιρώ ειρήνης. Επιπλέον, η ανεργία έχει ξεπεράσει το 25%, με ένα ποσοστό 60% για τους νέους. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι λόγος για τον οποίο ξεκίνησε όλη αυτή η τραγωδία, ήταν ότι το χρέος ήταν πολύ ανεβασμένο σε σχέση με το ΑΕΠ. Εκείνη την περίοδο, το χρέος ήταν στο 120% του ΑΕΠ, ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει το 175%. Αλλά αυτοί επιμένουν να συνεχίσουμε την ίδια πολιτική.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ιδεολογικού φανατισμού. Δίνω συχνά το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα: την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας. Από την αρχή της εφαρμογής των μνημονίων η τρόικα ζητούσε τα κεφάλια δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε μήνα χίλια κεφάλια. Μέσα σε ένα χρόνο δώδεκα χιλιάδες. Πώς μπορεί όμως μια κυβέρνηση να βρει μέσα σε μερικούς μήνες είκοσι χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους για να τους απολύσει; Με τι κριτήρια και διαδικασίες αξιολόγησης; Οπότε αυτό που έκαναν είναι να βρίσκουν μαζεμένους δημόσιους υπαλλήλους και να τους απολύουν όλους μαζί.

Με αυτό τον τρόπο έκλεισε και η δημόσια τηλεόραση μέσα σε μια νύχτα. Βρήκαν μαζεμένους 2500 υπαλλήλους και τους απέλυσαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάποια στιγμή, όπως δεν έβρισκαν κεφάλια να πάρουν, αποφάσισαν να καταργήσουν τη δημοτική αστυνομία. Όμως η δημοτική αστυνομία εκτός του ότι ήταν απαραίτητη για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας, ήταν και μια υπηρεσία που απέφερε κέρδος με τα πρόστιμα για τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτοί, όμως, επέμεναν στη διάλυση της κι έτσι και λιγότερα κέρδη υπάρχουν και μεγαλύτερο χάος στο παρκάρισμα.

Ένα ακόμη παράδειγμα. Υπάρχουν πολλοί πολίτες που χρωστάνε φόρους ή στο ταμείο ασφάλισής τους. Όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν έχουν χρήματα. Η προηγούμενη κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο, σύμφωνα με τον οποίο μπορούσαν να πληρώσουν το οφειλόμενο ποσό σε 100 δόσεις. Η τρόικα πήρε αμέσως τηλέφωνο και είπε όχι! Απαίτησε από την κυβέρνηση να αλλάξει το νόμο. Και ο νόμος άλλαξε μέσα σε τρεις μέρες.

Ένα από τα πρώτα σημεία διαφωνίας ανάμεσα στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τους θεσμούς, όπως αποκαλείται πλέον η τρόικα, ήταν και αυτό: η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αυτός ο νόμος θα τεθεί εκ νέου σε ισχύ και πράγματι έχει επιφέρει εντυπωσιακά οικονομικά αποτελέσματα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Γιατί οι πολίτες ήθελαν να πληρώσουν, για να μπορούν να συνεχίσουν τη νόμιμη επιχειρηματική λειτουργία τους αλλά δεν είχαν τα χρήματα. Όμως δεν έχουμε να κάνουμε με φανατισμένους όπως οι Κόκκινοι Χμέρ, που κυνήγησαν τον κόσμο από τις πόλεις για να εγκαταστήσουν έναν παράδεισο επί της γης στην ύπαιθρο.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι λιγότερο ιδεαλιστικοί και περισσότερο «πρακτικοί» που εξηγούν τη συμπεριφορά τους. Πρώτα απ όλα, σε αυτά τα πέντε χρόνια κρίσης ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού έχει γίνει πλουσιότερο. Είναι αυτό ελέγχει τα ΜΜΕ, τα μέσα παραγωγής και τις τράπεζες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες αναγκάστηκε να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση σε εξευτελιστικές τιμές πώλησης. Στην ατελείωτη λίστα με σκανδαλώδεις πωλήσεις ξεχωρίζει η πώληση το 2013, από το ελληνικό κράτος, 28 κτιρίων, τα οποία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί και τώρα τα νοικιάζει. Τα επόμενα είκοσι χρόνια η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να πληρώσει 600 εκατ. ευρώ για το ενοίκιο, δηλαδή τρεις φορές το ποσό που κέρδισε, με την πώληση (και το οποίο επέστρεψε άμεσα στους δανειστές).

Μικρή λεπτομέρεια: τα κτίρια αυτά αγοράστηκαν από τις θυγατρικές δύο ελληνικών τραπεζών, των οποίων δύο άλλες θυγατρικές συνεργάζονται ως σύμβουλοι στο ΤΑΙΠΕΔ, τον ελληνικό οργανισμό ιδιωτικοποιήσεων.

Επωφελούνται βέβαια και ορισμένες χώρες, εκτός από κάποιες επιχειρήσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή, για να το πω αλλιώς, το Βερολίνο, απαιτεί τη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων που εξυπηρετούν συμφέροντα γερμανικών επιχειρήσεων, όπως συμβαίνει με τις ιδιωτικοποιήσεις στα αεροδρόμια. Συγχρόνως, η Γερμανία του κ. Σόιμπλε, που είναι ιδιαίτερα αυστηρός με την τήρηση των κανόνων και των δεσμεύσεων, έχει βγει κατά πολύ κερδισμένη από την ελληνική κρίση.

Κι ενώ το δάνειο παρουσιάζεται στη γερμανική και διεθνή κοινή γνώμη σαν μια δωρεάν βοήθεια στους τεμπέληδες Έλληνες, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δάνειο με τόκους μέσω των οποίων η γερμανική κυβέρνηση –όχι ο γερμανικός λαός- έχει κερδίσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Η Γερμανία έχει γενικότερο όφελος όσο η κρίση της ευρωζώνης, είναι ελεγχόμενη, τόσο αυξάνοντας τις εξαγωγές της που ευνοούνται από τις χαμηλές ισοτιμίες του ευρώ όσο απολαμβάνοντας επιτόκια δανεισμού, τα οποία παραμένουν μηδενικά ή αρνητικά πολλές φορές.

Δεν είναι λοιπόν αθώοι βάρβαροι, όπως οι Κόκκινοι Χμέρ. Δεν είναι μόνο ιδεολογικοί οι λόγοι, για τους οποίους συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο, αλλά και γιατί κερδίζουν χρήματα απ’ όλη αυτή την κατάσταση. Πρόκειται για ένα πολύ επικίνδυνο μείγμα: είναι φανατικοί τοκογλύφοι. Ο Θεός να βοηθάει το λαό που θα πέσει στα χέρια τους.

* Ομιλία του Σ. Κούλογλου στην διάσκεψη στο Παρίσι της Cedep - Ευρωπαϊκοί Επιτροπή για το Δίκαιο της Ηθικής και της Ψυχιατρικής- με θέμα «Φανατισμός και Δογματισμός»

Το πλούσιο βιογραφικό της κυρίας Παναρίτη

Δημοσίευση: e-dromos.gr

Η επιλογη της κ.Παναρίτη για τη θέση της εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ προκαλεί ήδη αρκετές αντιδράσεις. Η Έλενα Παναρίτη έγινε γνωστή στη χώρα μας όταν ο Γ.Παπανδρέου την επέλεξε για σύμβουλο και την τοποθέτησε σε εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2009. Παρουσιάζουμε πιο κάτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα άρθρου του Ν. Ταυρή που είχε δημοσιευτεί τότε στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ koel.gr με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία από το βιογραφικό της.

Όπως αναφέρει και το βιογραφικό της, η κ. Παναρίτη έχει εργαστεί σαν οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα, όπου «πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμιση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας».

Αυτό αποτελεί κι ένα από τα πιο «αξιόλογα» στοιχεία της καριέρας της. Η Παγκόσμια Τράπεζα, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ένας από τους οργανισμούς που η πολιτική του οδήγησε αποδεδειγμένα την Αργεντινή και τη Ν.Α. Ασία στην απόλυτη οικονομική κρίση.

Η κ. Παναρίτη πήγε να «εργαστεί» στο Περού, το 1991, σαν απεσταλμένη της Παγκόσμιας Τράπεζας, αφού πρώτα είχε συνεργαστεί από το ίδιο πόστο με τα καθεστώτα των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το 1992, έγινε πραξικόπημα στο Περού από τον τότε πρόεδρο Φουτζιμόρι, ο οποίος το 2000 εγκατέλειψε την εξουσία και το Περού, καταδικασμένος σε πολυετή φυλάκιση για υπεξαίρεση χρήματος και μαζικές δολοφονίες. Όλη την περίοδο της δικτατορίας Φουτζιμόρι, η κ. Παναρίτη συνεργαζόταν με το καθεστώς προωθώντας τη «μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Αυτό σημαίνει ότι υλοποιούσε την πολιτική της Παγκόσμιας Τράπεζας, που ήθελε να μπορέσουν οι τράπεζες να βάλουν χέρι στη γη των φτωχών του Περού.

Πώς έγινε αυτό; Το καθεστώς Φουτζιμόρι, με την υψηλή επίβλεψη της κ. Παναρίτη, έδωσε τίτλους ιδιοκτησίας σε όσους δεν διέθεταν, που ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία, κι έτσι μπορούσαν όλοι αυτοί να πάρουν τραπεζικά δάνεια με υποθήκη τα κτήματά τους. Αποτέλεσμα; Οι τράπεζες άρπαξαν τις ιδιοκτησίες των φτωχών, οι φτωχοί έγιναν ακόμη φτωχότεροι, εκατοντάδες χιλιάδες οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση και, αργότερα, η χώρα κατέρρευσε οικονομικά, μπήκε στην περίοδο του λεγόμενου «Fujishock». Γι’ αυτή την «προσφορά» της η Έλενα Παναρίτη έλαβε ως και παράσημα από το καθεστώς του Περού, ενώ πήρε και πολλά συγχαρητήρια από τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα κι άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Ήταν τέτοια η επιτυχία της, που αποφάσισε να βγάλει και μια σειρά βιβλίων για το ζήτημα, όπωςΤο Φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική Μεταρρύθμιση μέσω της Άμεσης Δημοκρατίας (1995), Τίτλοι Ιδιοκτησίας: Το Θαύμα του Περού (1999) και Στρατηγικές Ιδιωτικοποίησης, με παράδειγμα, επίσης, το Περού.

Προχωράμε στο επόμενο ενδιαφέρον σημείο του βιογραφικού της: «Είναι ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφαλής του Panel Group, ενός ειδικού συμβουλευτικού ομίλου, που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας. Ο Panel Group ασχολείται με ρυθμίσεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας, που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδίδουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αποτελέσματα».

Νέο πεδίο δόξης λαμπρό πρόκειται να αποκτήσει η αγορά real estate στην Ελλάδα, αφού σίγουρα η νέα μας βουλευτίνα δεν πρόκειται να αφήσει τις ευκαιρίες αναξιοποίητες. Έχουμε πολλά για πούλημα ακόμα σαν χώρα, συγγνώμη, για αξιοποίηση. Καλό θα ήταν, βέβαια, να ξέραμε πώς η εκκλησία βλέπει τα συγκεκριμένα προσόντα της Έλενας Παναρίτη.

Η υποδοχή που της επιφύλαξε η πλειοψηφία των ΜΜΕ ήταν ενθουσιώδης, όπως ήταν και η υποδοχή από όσους στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό γνώριζαν το έργο της. Ανάμεσά τους και «πετυχημένοι» του απόδημου ελληνισμού, όπως ο επικεφαλής της CIA Tenet, αλλά και ο ναύαρχος του ΝΑΤΟ Stavridis. Εντύπωση προκαλεί ότι οι δεξιές εφημερίδες δεν μίλησαν καθόλου για το παρελθόν της. Μάλλον πρόκειται για πρόσωπο κοινής αποδοχής όσον αφορά το τι πρεσβεύει. Υπομονή, και σε λίγο θα δούμε το έργο της και στην Ελλάδα…

Οι δανειστές θέλουν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας το mail Χαρδούβελη επί δύο....

Του Σπύρου Γουδέβενου    

Μπορεί η κυβέρνηση να διαλαλεί μέρες τώρα ότι η συμφωνία, με τις γνωστές υποχωρήσεις είναι προ των πυλών, αλλά οι δανειστές (Σόιμπλε, ΔΝΤ), όχι μόνο δεν βλέπουν συμφωνία, αλλά απειλούν με χρεοκοπίες, διπλά νομίσματα και άλλα δεινά! Η εντύπωση μου, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, υποτίμησε τους δανειστές και όταν κατάρτιζε το "Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" και όταν πρωτοανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάννης Βαρουφάκης θεώρησαν ότι αυτό που είχαν να παλέψουν ήταν το mail Χαρδούβελη σε πρώτη φάση, και ότι οι δανειστές θα αφήσουν σε δεύτερη μοίρα την ενόχληση τους από μία ευρωπαϊκή αριστερή κυβέρνηση. Δηλαδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε την πολιτική διάσταση του όλου θέματος......Και να ξεκαθαρίσουμε ότι το mail Χαρδούβελη, ήταν πρόταση της κυβέρνησης Σαμαρά που μάλλον δεν πέρασε από τους δανειστές, και για αυτό ο "κομανέτσι" αποφάσισε να συντομεύσει τον χρόνο των εκλογών.

Τι έλεγε το mail Χαρδούβελη, όμως;; Ας το ξαναθυμηθούμε!

1. Αύξηση του ΦΠΑ στον τουρισμό για τις διανυκτερεύσεις ξενοδοχείων από 6,5% σε έως 13%.

2. «Πάγωμα» των συντάξεων την διετία 2016-2017

3. Αύξηση στα 20 χρόνια των ελάχιστων ετών ασφάλισης για γεννηθέντες από το 1975 και μετά

4. Κατάργηση συντάξεων πριν τα 62 (πλήρης εφαρμογή από το 2019 με τριετή μεταβατική περίοδο)

5. Αυστηροποίηση κριτηρίων για χορήγηση ΕΚΑΣ προκειμένου να εξοικονομηθούν 80 εκατ. ευρώ.

6. Μείωση του εισαγωγικού μισθού για πρωτοδιοριζόμενους στο δημόσιο από 1/1/2015

7. Κατάργηση προσωπικής διαφοράς από 1/7/2015 στο υπουργείο Οικονομικών και αντικατάσταση από μπόνους αποδοτικότητας

8. Νέα μείωση οδοιπορικών, εκτός έδρας, υπερωριών στο δημόσιο

Και αφού το θυμηθήκαμε, ας δούμε σήμερα τι ζητάνε οι δανειστές, αρχίζοντας ανά σημείο του mail Χαρδούβελη:

1. Η συζήτηση για το ΦΠΑ ξέφυγε από τα νησιά και γενικεύτηκε......Θέλουν γενική αύξηση ΦΠΑ με επιπλέον έσοδα 1,8 δις (1 δις είπε χθες ο Σταθάκης).

2. Δεν είναι απλά ικανοποιημένοι με πάγωμα συντάξεων, θέλουν μείωση!!

3. Επίσης θέλουν γενικη΄άυξηση στα όρια συνταξιοδότησης

4. Τώρα ζητούν , ότι ζήταγαν και τότε. Απαγόρευση πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.

5. Για το ΕΚΑΣ, ότι ζήτησαν, ζητάνε και τώρα.

6. Εκεί, λόγω της αρχικής πρόθεσης της κυβέρνησης να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, απλά ζητάνε να παγώσει ο υπάρχων

Επιπλέον οι δανειστές σήμερα ζητούν να συνεχιστεί το ξεπούλημα της χώρας, να περικοπούν οι επικουρικές συντάξεις.

Με λίγα λόγια, αν και ανέβηκε κυβέρνηση που θέλει να σταματήσει την λιτότητα, οι δανειστές ζητούν χειρότερα πράγματα, από αυτά που ζήταγαν στον Σαμαρά....Ο λόγος;;

ΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ, ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΜΓΑ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΛΑΒΕΙ ΣΟΒΑΡΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ!

anemosantistasis