Η παραπληροφόρηση πάει σύννεφο

Γράφει ο mitsos175

Η παραπληροφόρηση πάει σύννεφο. Ανούσια ερωτήματα, ψεύτικες αποκλειστικότητες, μισές αλήθειες παραφουσκωμένες με ψέματα, συνθέτουν ένα πόλεμο πληροφόρησης κι αποπροσανατολισμού.

Δεν μου καίγεται καρφί, αν κάποιος έδειξε δάκτυλο, κι αν ναι, σε ποιόν. Η πολιτική που ακολουθείται, οι υπογραφές, οι νόμοι, δείχνουν ποιός υψώνει το μεσαίο δάκτυλο, ποιος κάνει άσεμνες χειρονομίες, ποιός είναι ο ανήθικος: Οι δανειστές, οι ντόπιοι δοσίλογοι, όσοι στηρίζουν το μνημόνιο, άσχετα με το τι λένε.

"Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα της κρίσης, μεγάλωσε δραματικά σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Hans Böckler, καθώς οι φτωχότεροι επιβαρύνθηκαν φορολογικά κατά 337% ενώ οι εύποροι κατά 9%"... "Η έρευνα αναφέρει επίσης ότι το 2012 ένα στα τρία ελληνικά νοικοκυριά έπρεπε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις με ετήσιο εισόδημα περί τα 7.000 ευρώ. Εντύπωση, τέλος, προκαλεί το γεγονός ότι τα μη προνομιούχα νοικοκυριά έχασαν μέσα στην κρίση το 86% του συνολικού τους εισοδήματος, ενώ οι πιο εύπορες οικογένειες μόλις το 16% με 20%. Ας σημειωθεί ότι στην έρευνα για λογαριασμό του Ιδρύματος Hans Böckler αναλύθηκαν στοιχεία που αφορούσαν 260.000 ελληνικά νοικοκυριά". Οι φόροι είναι σχετικοί, όπως απέδειξαν οι σύγχρονοι Αϊνστάιν της οικονομίας.

Τα μέτρα που πάρθηκαν ως τώρα είναι τα πλέον άδικα. Οι πλούσιοι όχι μόνο πληρώνουν ελάχιστα, αλλά οι πλέον ισχυροί από αυτούς έχουν αύξηση κερδών, τόσο από το ξεπούλημα των φιλέτων, όσο κι από την εκμετάλλευση των φτωχών, που συνεχώς εξαθλιώνονται κι επιβαρύνονται. Οπότε είναι φανερό ποιός βάζει όχι ένα δάκτυλο αλλά ολόκληρη τη χερούκλα του στην τσέπη μας. Αυτό λοιπόν το status quo οι τοκογλύφοι το διαιωνίζουν συζητώντας μόνο, πως θα πληρώσουν ακόμα περισσότερο οι μη έχοντες! Τρέλα, σαδισμός; ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Κι αντί η κυβέρνηση να τους φασκελώσει δείχνοντας πέντε ανοιχτά δάκτυλα και να προχωρήσει σε ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ κάθεται να διαπραγματευτεί. Τι; Την υποτέλεια; Πως θα μας φάνε οι κανίβαλοι; Αν θα μας βάλουν κέτσαπ - μουστάρδα ή μαγιονέζα; Να βάλετε και ρίγανη. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Ακούω λοιπόν πως θα πληρώσουμε τη δόση στο ΔΝΤ. Τρέλα - τρέλα! Δηλαδή ενώ χρειαζόμαστε χρήματα, θα δώσουμε. Πολύ "λογικό". Ακούω για "έντιμο συμβιβασμό". Ωραία. Έχω όμως μια απορία. Οι έντιμες πράξεις δεν γίνονται από έντιμους; Διαβάζω, πως ο κόσμος δήθεν θέλει το Ευρώ, τάχα είναι ικανοποιημένος με τα όσα γίνονται. Ποιοί τα λένε αυτά; Οι εταιρίες εκείνες, που όταν πρωτοβγήκε ο ΓΑΠ μας έλεγαν πως "για την πατρίδα και τη σύνταξη μας να δώσουμε". Τελικά του δώσαμε δυο μέζεα. Οι ίδιοι που έβγαζαν καταλληλότερο το Σαμαρά. Που έδειχναν ντέρμπι τις εκλογές. Τόσο αξιόπιστοι.

Τι θα γίνει: Μέσα στην ΕΕ το μόνο που θα γίνει είναι να πετάξουν ένα ψίχουλο στην αρχή κι όταν πάμε να το πάρουμε, θα κλείσει η φάκα. Αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή. Η χειρότερη είναι να μας ξεκάνουν εντελώς από την αρχή, για παραδειγματισμό. Χάνεται όμως η απόλαυση του σαδιστή δήμιου. Η πιο πιθανή είναι στη μέση: Δηλαδή θα ακολουθήσουν τα ίδια περίπου με άλλο όνομα, κι έτσι θα μας πετσοκόβουν όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Βεβαίως το νόμισμα των ελλήνων πλουσίων θα είναι το ευρώ. Εμείς δεν έχουμε κανένα νόμισμα, τα πήραν όλα. Μια ψυχή μόνο, αλλά θα μας τη βγάλουν σύντομα.

Εκτός αν διαλέξουμε κάτι άλλο. Ας κάνουμε όμως γρήγορα γιατί αυτοί δεν τρώνε κομμάτια ανθρώπων, μας καταπίνουν αμάσητους. Αν δεν φύγουμε αμέσως, υψώνοντας δάκτυλο στο χρέος, το επόμενο που θα διαπραγματευτούμε, είναι να τους κάτσουμε στο λαιμό να τους προκαλέσουμε καούρα στο στομάχι ή τουλάχιστο δυσκοιλιότητα.

Αύξηση φόρων 337% στους φτωχούς Έλληνες, 9% στους πλούσιους

Την παράλογη ανισότητα της εφαρμογής των μέτρων προς αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα καταδεικνύει έρευνα του Ιδρύματος Hans Böckler. Οι αριθμοί δείχνουν ότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο, με τους φτωχότερους Έλληνες να έχουν επιβαρυνθεί φορολογικά στα χρόνια της κρίσης κατά 337% ενώ οι εύποροι κατά 9%.

Αν και θεωρητικά οι φορολογικές επιβαρύνσεις στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα ήταν σε απόλυτα νούμερα μερικών εκατοντάδων ευρώ, το ποσοστό αυτό προκύπτει από το λόγο σε σχέση με τις μειώσεις σε μισθούς αλλά και την αύξηση της ανεργίας.

Όπως επίσης προκύπτει, το ονομαστικό ακαθάριστο προϊόν των μέσων ελληνικών νοικοκυριών μειώθηκε συνολικά μεταξύ 2008 και 2012 έως 25%, ενώ οι μεγάλες αυτές μειώσεις οφείλονται κατά το ήμισυ στις περικοπές μισθών.

Συγκεκριμένα ως προς τους μισθούς, η μελέτη σημειώνει ότι οι μειώσεις ήταν πολύ πιο επίπονες στον ιδιωτικό τομέα σε σχέση με τον δημόσιο.

Η έρευνα αναφέρει επίσης ότι το 2012 ένα στα τρία ελληνικά νοικοκυριά έπρεπε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις με ετήσιο εισόδημα περί τα 7.000 ευρώ. Εντύπωση, τέλος, προκαλεί το γεγονός ότι τα μη προνομιούχα νοικοκυριά έχασαν μέσα στην κρίση το 86% του συνολικού τους εισοδήματος, ενώ οι πιο εύπορες οικογένειες μόλις το 16% με 20%.

Στην έρευνα για λογαριασμό του Ιδρύματος Hans Böckler αναλύθηκαν στοιχεία που αφορούσαν 260.000 ελληνικά νοικοκυριά. «Ελλάδα. Αλληλεγγύη και προσαρμογή στα χρόνια της κρίσης» είναι ο τίτλος της έρευνας που εκπόνησαν ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή Αγροτικής Οικονομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σταύρο Ζωγραφάκη.

tvxs

Το έπος της κατουρημένης ποδιάς

Ωπα ωρέ! Πλάκωσε η Τουρκιά και μας φοβερίζει!

 του Στάθη


Ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος (φίλος κάποτε, την εποχή της αθωότητάς του) στο κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγνωρίζει ένα εθνικοσοσιαλιστικό μόρφωμα! Ο άλλος, ο δυστυχής απ’ τα «Νέα», τον εθνικισμό και τον φασισμό της χούντας τον ονομάζει «εθνοπατριωτισμό». Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και το έθνος να συκοφαντηθεί με τον εθνικισμό και ο πατριωτισμός με τον φασισμό. Ο κ. Ψαριανός (που από καιρό έπεσε στο ποτάμι κι έπνιξε την ψυχή του) κατηγορεί τον κ. Βαξεβάνη, τον κ. Αρβανίτη, τον κ. Λαζόπουλο και την αφεντιά μου ως χαφιέδες του καθεστώτος. Επίπεδο τρολ.
 Ολοι αυτοί που κατά κόρον χρησιμοποίησαν τους ευφημισμούς του «εκσυγχρονισμού» για να εξαπατήσουν τον λαό και να τον κάνουν «απασχολήσιμο» και «ευέλικτο», τώρα χρησιμοποιούν τη διαστρέβλωση, την παραποίηση και τη συκοφαντία για να πετύχουν το ίδιο. Ανασύρουν τα κακόγουστα αρχαιολατρικά παραληρήματα της χούντας, τις κιτς γιορτές για την «πολεμική αρετή των Ελλήνων», και τα προσομοιάζουν με τον εορτασμό της εθνικής (εθνικιστικής; εθνικοπαράφρονος; εθνικολαϊκιστικής;) επετείου, επειδή σ’ αυτόν οι μπάντες θα παίξουν την «Ιτιά»!

Και ιδού η «εθνικόφρων αριστερά»! Ιδού οι «φαιοκόκκινοι», ιδού οι «λαϊκιστές». Το ίδιο τροπάρι! Είκοσι χρόνια τώρα, οι θεράποντες της υποτέλειας, κάνουν τους τιμητές όσων αντιστέκονται σε δαύτη. Ενα μέρος αυτών των τύπων προέρχεται απ’ την Αριστερά κι ένα μέρος της Αριστεράς (πρόβλημά της) σχετίζεται ακόμα μαζί τους.

Και να τώρα πολύς αχός ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, Σταυρούλης κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ εγγόνια. Η χώρα καίγεται, βρίσκεται στις διαπραγματεύσεις με την ψυχή στο στόμα και οι παρελάσεις ανάγονται σε μείζον ζήτημα! Επίπεδο τρολ; επίπεδο υπομειόνων; μακάρι να ’ταν έτσι.

Πρόκειται για επίπεδο Σουλτς, όταν θέλει να ’χει λόγο για τη σύνθεση της ελληνικής κυβέρνησης, πρόκειται για επίπεδο Σόιμπλε και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εκλογικά αποτελέσματα, πρόκειται για τον ολοκληρωτικό εφιάλτη ο οποίος αρχίζει να χαρακτηρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Δεν πρόκειται για τα λιμά μιας προπαγάνδας οργουελικής μεν, γελοίας δε, ούτε για τις σοφιστείες ορισμένων ξοφλημένων στα μάτια του κόσμου, πρόκειται για τη θηριώδη προπαγάνδα της ομογενοποιημένης σκέψης. Ενός συστήματος που βάζει στον ίδιο παρονομαστή τον κομμουνισμό με τον φασισμό (κι εν μέρει το επιτυγχάνει, όταν ακόμα κι οπαδοί του ΚΚΕ πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλέει με τη Χρυσή Αυγή), στον ίδιο παρονομαστή τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, τα δημοτικά τραγούδια με τη χούντα και πάει λέγοντας. Πρόκειται για μια κρεατομηχανή.

Η χώρα βρίσκεται επί ξυρού ακμής και ο ένας κυβερνητικός εταίρος, οΣΥΡΙΖΑ, κατηγορείται για λαϊκισμό, ενώ ο άλλος, οι ΑΝΕΛ, για εθνικισμό. Τι βολικό!

Και κατηγορούνται από ποιους; Απ’ τα δουλικά της Διαπλοκής και της Υποτέλειας! Από τους λειτουργικώς συμμετέχοντες στο πιο τοξικό (και ταξικό) φαινόμενο της εποχής μας, στη μεγαλύτερη όλων των Υβρεων: τη συγχώνευση του νεοφιλελευθερισμού με τη σοσιαλδημοκρατία. Με αποτέλεσμα τον «εκσυγχρονισμό» ή τον εκφασισμό, ή και τα δύο.
Τα ρεμάλια της πολιτικής ορθότητας, του μεταμοντερνισμού, της εθνικής αποδόμησης, της ταξικής παράλυσης, της κοινωνικής υποδούλωσης, που με τον πιο αισχρό τρόπο επικαλούνται τον διαφωτισμό και τη δημοκρατία, δεν έκαναν τίποτε άλλο όλα αυτά τα χρόνια παρά να υποστηρίζουν τους ανθρωπιστικούς πολέμους, τα μνημόνια και ό,τι άλλο κραταίωνε την εθνική υποταγή και την ταξική υποδούλωση.

Αυτοί οι τύποι, διάσπαρτοι στον Τύπο, τα ΑΕΙ, τις τέχνες και τα υποτελή στη Διαπλοκή και τη Διαφθορά κόμματα, εξακολουθούν να βρίζουν τον λαό για λαϊκιστή, διεφθαρμένο, ανίκανο και τεμπέλη. Διεφθαρμένοι οι ίδιοι ως το κόκαλο, πάντα κομματικοί πελάτες, κεκοσμημένοι διαφόρων ΜΚΟ και αλληλέγγυοι της ελεεινής μορφής ο ένας με τον άλλον, στήνουν χρόνια τώρα στον τοίχο τον λαό και τον πυροβολούν στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχή. Του σκοτώνουν την παράδοση, τους ήρωες και τους αγίους.

Εκεί που κάποτε οι καπεταναίοι κρέμαγαν τ’ άρματα, κρεμάνε τώρα τα δουλικά τις πομπές τους και βάζουν στον ίδιο ντορβά τα τραγούδια του ΕΑΜ με τα εμβατήρια της χούντας. Αυτοί που συγκυβέρνησαν με τον Μπαλτάκο και κυβερνώνται απ’ τον Σόιμπλε την πέφτουν στους Ελληνες και τους καλούν να διορθώσουν την ψήφο τους, αλλιώς θα τους τη διορθώσουν αυτοί. Πώς; Με τον πνιγμό και την οικονομική ασφυξία. Αυτοί, οι απολογητές της κυρίας Μέρκελ που παρομοιάζουν τον κ. Τσίπρα με τον Χίτλερ, δεν είναι απλώς γελοίοι - τότε θα ήταν ακίνδυνοι. Είναι το ίδιο το σύστημα, είναι η πεμπτουσία του. Είναι η στρατηγική του. Διότι ένα σύστημα δεν δημιουργεί 1.500.000 ανέργους για πλάκα, ούτε λεηλατεί μισθούς και συντάξεις για χαβαλέ. Το κάνει για να δημιουργήσει μια νέου τύπου νεοταξίτικη χώρα-παρία. Και αυτό υπερασπίζονται οι ρατσιστές (οι αρχιρατσιστές) που ενοχοποιούν (για να τον αδρανοποιήσουν) τον λαό για πράγματα που ο ίδιος δεν πιστεύει, ότι δηλαδή είναι περιούσιος ή ανάδελφος και άλλα τέτοια χρυσαυγίτικα. Δουλειά των ρατσιστών, σμπίρων του συστήματος, είναι να ενοχοποιούν τον λαό για χρυσαυγιτισμό, να βγάζουν τον

Αγανακτισμένο φασίστα και τον αριστερό, λαϊκιστή. Ποιοι; αυτοί που δεν έχουν αφήσει κατουρημένη ποδιά χωρίς να μηδίσουν μπροστά της...

redwire

Ρίγα-Βερολίνο, ένα τσιγάρο δρόμος…

Κάρφωσαν τις σβάστικες στο μαδημένο τους καύκαλο τα σκέλεθρα των Waffen SS και βγήκαν στους δρόμους της Λετονίας να εορτάσουν τη μνήμη των 140.000 Λετονών ναζί που πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ εναντίον της ΕΣΣΔ για την ελευθερία της Λετονίας. Διότι σ’ αυτήν τη χώρα οι ορδές των μελανοχιτώνων θεωρούνται ως οι πρόμαχοι της… ελευθερίας. Χάριν της οποίας έψηναν Εβραίους στους φούρνους, στείρωναν τους «τρελούς», έγδερναν τουςτσιγγάνους, διπλοέγδερναν τους ομοφυλόφιλους και θανάτωναν τουςδιαφορετικούς.

Στη Λετονία και (λιγότερο) στις υπόλοιπες βαλτικές Δημοκρατίες τέτοιες ανδραγαθίες εορτάζονται με παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και εκφώνηση δεκάρικων της οκάς. Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ακροδεξιό όνειδος και άγος βγαίνει στους δρόμους να γιορτάσει με τύμπανα και φανφάρες το πιο σκοτεινό μαζικό έγκλημα όλων των αιώνων. Από τη Ρίγα το Βερολίνο απέχει όχι πολύ κι όμως ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει η κυβέρνηση Μέρκελ για να καταδικάσει αυτόν τον κολασμένο χορό των καθαρμάτων. Λαλίστατη η ευρωπαϊκή ελίτ εναντίον του ακροδεξιού κινήματος (και όντως, ακροδεξιό-φασιστικό είναι) της Λεπέν, αλλά τουμπεκί ψιλοκομμένο για το ναζιστικό βρυκολάκιασμα στις χώρες που κάτι τέτοιο βολεύει το Βερολίνο (όπως στην Ουκρανία).

Τα Waffen SS (μαχόμενα Ες Ες) ήταν πλήρως εκπαιδευμένα και άρτια εξοπλισμένα στρατιωτικά σώματα που πολεμούσαν στο πλάι της Βέρμαχτ. Οσον ο πόλεμος μάκραινε, τόσον οι μονάδες αυτές πλήθαιναν, παίρνοντας πάνω τους όλο και μεγαλύτερο μέρος απ’ το βάρος του πολέμου. Μεραρχίες Ες Ες, ειδικά σώματα των Ες Ες, όλα πολέμησαν εναντίον των Συμμάχων όλο και πιο μανιασμένα, όλο και πιο φρενιασμένα, όσον ο πόλεμος για τη ναζιστική Γερμανία χανόταν. Μοιράστηκαν με τη Βέρμαχτ όλα τα εγκλήματα πολέμου, στα μέτωπα, στα μετόπισθεν, στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, στις ομάδες θανάτου (εναντίον και των Γερμανών), στις επιχειρήσεις εναντίον της Αντίστασης, σε πόλεις και σε χωριά, παντού.

Ολα τα «εργαλεία» του ναζισμού, Τάγματα Εφόδου, Γκεστάπο, Βέρμαχτ, Ες Ες, Waffen SS υπήρξαν αισχρά, αλλά το αισχρότερο απ’ όλαυπήρξε το σύνολο των Ευρωπαίων Waffen SS. Δεν επρόκειτο απλώς για συνεργάτες, όπως οι Γάλλοι του Βισύ ή οι Ελληνες γερμανοτσολιάδες, Ράλληδες και Χίτες, επρόκειτο για Ευρωπαίους εθνικοσοσιαλιστές ενταγμένους σε μεραρχίες Ες Ες (ή λεγεώνες) που πολέμησαν λυσσασμένα μαζί με τη Βέρμαχτ σε όλα τα μέτωπα έως την τελευταία μέρα του πολέμου. Βέλγοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Κροάτες, Βόσνιοι, Ουκρανοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Εσθονοί, Δανοί, Νορβηγοί, Ρώσοι και άλλοι υπήρξαν τα πιο μαύρα «σκυλιά του πολέμου», πολεμώντας έως εσχάτων στις μάχες του Βερολίνου, της Βουδαπέστης, της Πράγας.

Αυτά τα φρικαλέα σκυλιά γιορτάζουν σήμερα στους δρόμους της Ρίγας, λίγα χιλιόμετρα μακριά απ’ το Βερολίνο, την αμνησία της Ευρώπης. Κι όχι μόνον την αμνησία, αλλά και τη μετάλλαξή της, όταν πολιτικές δυνάμεις απ’ όλη τη Γηραιά Ηπειρο, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και πράσινες, προωθούν τηνταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Με ψηφίσματα ακόμα και με νόμους σε ορισμένες χώρες η ταύτιση αυτή έχει καθιερωθεί. Εις ό,τι αφορά δε τις κοινωνίες, η θεωρία των δύο άκρων είναι κι αυτή διαδεδομένη.

Αλήθεια, τι Ευρώπη είναι αυτή που δεν βγάζει κιχ για την γιορτή των φρικτών φαντασμάτων στη Ρίγα, αλλά ξελαρυγγιάζεται να βρίζει για λαϊκισμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ποδέμος, το Σιν Φέιν, το Βελγικό Κ.Κ. ή ακόμα και τα γερμανικά συνδικάτα; Δεν πρόκειται περί υποκρισίας, αλλά περί στρατηγικής. Που αποσκοπεί σε κράτη-παρίες και πολίτες-σκλάβους.

Και υπ’ αυτήν την έννοια είναι ενδεικτικό της πραγματικότητας που διαμορφώνεται το είδος Σταύρος Θεοδωράκης, όταν δηλώνει ότι «είμαστε μαζί με τη Γερμανία στο θέμα μιας πιο δίκαιης Ευρώπης». Διότι για το κακώς θεωρούμενο ως απολιτίκ αυτό υποπόδιο, η Γερμανία πασχίζει για μια πιο δίκαιη Ευρώπη! Για τον κ. Σουλτς οι ΑΝΕΛ είναι ψεκασμένοι, αλλά τα δύο φασιστικά κόμματα στην κυβέρνηση της Ουκρανίας είναι αγλάισμα δημοκρατικότητας. Πλην όμως, αυτοί
που κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας στη Λιβύη ή στο Ιράκ για να κάνουν ανακύκλωση εξαγωγής στρατευμάτων, αυτοί που κάνουν «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» και προκαλούν «ανθρωπιστικές κρίσεις» με τους τόκους, δεν έχουν τη φιλοδοξία της ηθικής αποτίμησης απ’ τους λαούς (έχουν μια σκασίλα), αλλά τους αρκεί να εκμεταλλεύονται την ευπιστία, ου μην και την τιμιότητα των πολλών, για να τους χειραγωγούν στην υποταγή διά της ενοχοποίησης.

Ετσι οι Ελληνες είναι ένοχοι για τον Καραϊσκάκη κι όλο το μουρλό προγονικό που τους καθηλώνει σε κάτι εθνικοπατριωτικά βαλκανικά κόμπλεξ, αντί να τους κάνει προσαρμοστικούς στα ευρωπαϊκά πρότυπα της ευέλικτης εργασίας κι εν γένει της «νέας τάξης πραγμάτων». Τι θέλεις, ρε ανάδελφε εθνολαϊκιστή; να μην πληρώσεις το χρέος που σου έστησαν αυτοί που σου τα έφαγαν; Ομως το παραμύθι αυτό έχει τελειώσει. Και στην Ευρώπη έχουν βγει στο μεϊντάνι οι δράκοι. Οι λίγοι και λυμφατικοί ευρωπαϊκοί θεσμοί που υπερασπίζονται τα όποια λαϊκά συμφέροντα (όπως ο έλεγχος των χρεών, ή τα εργασιακά μίνιμα) έχουν περιπέσει και συνεχίζουν να περιπίπτουν σε αχρησία. Αντιθέτως, όλη η διαδικασία που οδηγεί την Ενωση σε καθεστώς υποταγής στη Γερμανία, σε καθεστώς αυταρχισμού, εργασιακής σκλαβιάς και κοινωνικής αποσύνθεσης ενισχύεται.

Η Ευρώπη ήταν κάποτε μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους στόκους των τόκων. Ανεπαισθήτως, συνέβη…


ΥΓ.: Για την Ιστορία. Κεράκι να ανάβουμε στη μνήμη 130.000 «άλλων» Λετονών που πολέμησαν μέσα απ’ τον Κόκκινο Στρατό στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κι έπνιξαν με το αίμα τους το φασιστικό τέρας. Τους έλεγαν Ηρωες της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά ήταν Ηρωες της Ανθρωπότητας.
  seisaxthiablog

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κήρυξε τον πόλεμο στους φτωχούς...

Μια τρομακτική αποκάλυψη έκανε ο δημοσιογράφος Paul Mason στο channel 4.  Αποκάλυψε πως η...
Κομισιόν δια στόματος του Ντέκλαν Κοστέλο, διευθυντή στη Διεύθυνση Οικονομικών Υποθέσεων και μέλος της «πάλαι ποτέ» τρόικα, έστειλε επιστολή στο Ελληνικό Υπ. Οικονομικών και απαιτεί να μην ψηφιστούν  από την Ελληνική Βουλή τα νομοσχέδια  για την ανθρωπιστική κρίση και για τις εκατό δόσεις σε εφορία και ταμεία. Αναφέρει ουσιαστικά ότι εάν δεν ελεγχθούν και υποδειχθούν από τους χαρτογιακάδες της Ε.Ε. τα νομοσχέδια, θα θεωρηθεί ότι, η νόμιμα εκλεγμένη Ελληνική κυβέρνηση, προχωρά σε μονομερείς ενέργειες, απειλώντας ουσιαστικά ότι αποτελεί παραβίαση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου και θα έχει συνέπειες.

Με αυτό το βέτο - εντολή – εκβιασμό η Ε.Ε. παραδομένη πλήρως στο σκληρό Γερμανικό επεκτατισμό κηρύσσει επίσημα τον πόλεμο στους φτωχούς και σε όσες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τολμήσουν να δώσουν οποιασδήποτε μορφής ανακούφιση στους  «άθλιους» και κατατρεγμένους.

Παρόλο που σχεδόν το 20% των Ευρωπαίων πολιτών και σχεδόν το 35% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθεί να απαγορεύσει να δοθεί οποιασδήποτε μορφής ανακούφιση στους κατατρεγμένους. Και βέβαια απαγορεύει το δικαίωμα μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης να στηρίξει τα φτωχά στρώματα του Λαού.

Νωρίτερα ο πτυχιούχος αγροτικής οικονομίας Ολλανδός Πρόεδρος του Eurogroup, κος Ντάισελμπλούμ είχε απείλησε την Ελλάδα με σενάριο Κύπρου. Είχε πάρει τη σκυτάλη από τον κο Σόιμπλε ο οποίος δε δίστασε να μιλήσει απαξιωτικά και προσβλητικά για την Ελληνική κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό.  Δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο Ελληνικός Λαός έκανε στην άκρη τους ανθρώπους του,  Σαμαρά, Βενιζέλο και Χαρδούβελη και ψήφισε αντίθετα από ότι ο ίδιος απαιτούσε.
Πρώτος το χορό σέρνει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου κος Σουλτς που με κάθε ευκαιρία απαιτεί από τον Έλληνα Πρωθυπουργό να διώξει τον κο Καμμένο από την κυβέρνηση και να συγκυβερνήσει με τον εκλεκτό του, κο Θεοδωράκη, παρεμβαίνοντας απροκάλυπτα στα εσωτερικά της χώρας.

Η σημερινή εξέλιξη δείχνει με τον πιο τραγικό τρόπο πώς το όραμα της Ευρώπης των Λαών έχει γίνει εφιάλτης αλλά και ο πολιορκητικός κριός του Γερμανικού επεκτατισμού και της επιβολής μια «δημοκρατικής μοναρχίας» με μονάρχη την Γερμανική ελίτ.

Η προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη είναι στρατηγική επιλογή της Γερμανικής ελίτ και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο για να το πετύχει.  Για αυτό οι Ευρωπαϊκοί Λαοί με πρώτο τον Ελληνικό που δέχεται αήθη επίθεση αυτή τη στιγμή,  πρέπει να αντισταθούν και να παλέψουν για Δημοκρατία και αξιοπρέπεια καθώς ο ολοκληρωτισμός πλέον είναι προ των πυλών…
Στάθης Διομήδης
tsak-giorgis.blogspot.gr

Η Φρανκφούρτη φλέγεται...

Αξία δεν έχει τόσο η εξέγερση, όσο ο τόπος όπου πραγματοποιείται. Χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε στην καρδιά του σάπιου νεοφιλελεύθερου συστήματος για να διαδηλώσει ενάντια στη λιτότητα και την απάνθρωπη πολιτική που έχει επιλέξει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αφορμή στάθηκε το νέο κτίριο των κεντρικών γραφείων της Ε.Κ.Τ. το οποίο κόστισε 1,3 δις την ώρα που ο ευρωπαϊκός νότος στενάζει από δικά τους αυστηρά μέτρα.
 

Η διαδήλωση είναι έντονη κι αυτό δε φαίνεται μόνο στα περιπολικά που κάηκαν και στα χημικά που πέταξαν οι δυνάμεις καταστολής προς τον κόσμο. Η οργή είναι διάχυτη και φαίνεται από τους καθιστούς διαδηλωτές που αρνούνται να δώσουν τα στοιχεία τους στην αστυνομία που φρουρεί την πόλη μέχρι αυτούς που αναρριχηθούν πάνω στο κτίριο της Ε.Κ.Τ. για να κρεμάσουν πανό κατά τις λιτότητας. Σημάδι θετικό απέναντι στις προσδοκίες μου για την αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών.
 

Ο τίτλος της ανάρτησης δεν είναι υπερβολικός διότι η διαδήλωση δεν πραγματοποιείται σε ένα μόνο σημείο αλλά σε πολλές περιοχές της πόλης με τον αριθμό των τραυματιών να αυξάνεται συνεχώς. Φυσικά εκεί οι μάχες γίνονται σώμα με σώμα. Δεν υπάρχει κανένα παρακράτος να φορέσει κουκούλα για να σπάσει τρόλεϊ και να βεβηλώσει μικρές εκκλησίες, όπως γίνεται εδώ.
 

Η μεγαλύτερη όμως νίκη της σημερινής διαδήλωσης φάνηκε με την έλευση του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, ο οποίος τελικά έφτασε στα νέα γραφεία με... ελικόπτερο.
 

Μόνο που το ελικόπτερο έχει συσχετιστεί με πολλές πανωλεθρίες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.
 

Καιρό τώρα η Ευρώπη έχει αρχίσει και σείεται...

Laternative

ΑΥΤΟΙ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ!

Από τον Νοέμβρη του 2009, το Ολυμπία αποκάλυψε και φωνάζει για την απάτη της Goldman Sachs – Σημίτη. Ένα σκανδαλο που οδήγησε και στην επίσπευση της πτώσης Καραμανλή, ώστε αυτό το επονείδιστο χρέος, προϊόν εγκληματικής δραστηριότητας, να πληρωθεί από πρόσωπα που μετείχαν στην συμμορία Σημίτη. Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν ότι από τον Νοέμβρη του 2009 που πληρώθηκε η πρώτη δόση της σκανδαλώδους σύμβασης, υπουργοί οικονομικών ηταν οι ακόλουθοι:

Γιωργος Παπακωνσταντινου – στενός συμβουλος του Σημιτη

Βαγγέλης Βενιζέλος – υπουργός του Σημίτη

Γιάννης Στουρνάρας – στενός σύμβουλος Σημίτη

Γκίκας Χαρδούβελης – στενός σύμβουλος Σημίτη.

Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν οτι και οι τέσσερις υπουργοί τριων κυβερνήσεων, ηταν αχυράνθρωποι του Σημίτη που συνέταξε το ολέθριο για την πατρίδα σκανδαλο;

Πόσο τυχαίο είναι οτι και οι τέσσερις πλήρωναν νύχτα τις δόσεις χωρις κανείς να μιλά από τα διεφθαρμένα ΜΜ»Ε»;

Και βέβαια η Γερμανία γνώριζε πάρα πολύ καλά την μεθόδευση Σημίτη. Είχε κάνει ακριβως το ίδιο το 1997 με την Deutsche Bank για να πληρωθεί η Siemens! Διαβάστε σχετικά: Τι σημαίνει απεχθές και επονείδιστο χρέος. Με ντοκουμέντα.

(ΠΗΓΗ: http://olympia.gr/)

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Μέγαρο Μαξίμου: Σχέδιο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για δημοσιονομική και πιστωτική ασφυξία της νέας κυβέρνησης

Στην αντεπίθεση περνάει το Μαξίμου, αντικρούοντας την κριτική που δέχεται από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών. Κυβερνητικοί κύκλοι κατηγορούν τα δύο κόμματα πως επιδεικνύουν «περίσσευμα θράσους» και πως είχαν εξυφάνει σχέδιο «για τη δημοσιονομική και πιστωτική ασφυξία της νέας κυβέρνησης».

Σε άτυπη ενημέρωση υπό τον τίτλο «η αλήθεια για τα δημοσιονομικά» το Μαξίμου αναφέρει ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και υποστηρίζει πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο άφησε κάποια χρήματα στο δημόσιο ταμείο η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν η υπερβολική εκμετάλλευση των διαθέσιμων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης.

Απαντώντας στο επιχείρημα της Ν.Δ. ότι μέχρι τον Νοέμβριο τα πράγματα ήταν καλά, οι κυβερνητικοί κύκλοι του Μαξίμου αναφέρουν ότι στους πρώτους 11 μήνες του 2014 τα καθαρά έσοδα του Κρατικού Προϋπολογισμού ήταν χαμηλότερα κατά  920 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου.  Ένα μήνα μετά, στο τέλος του 2014, συμπληρώνουν, η υστέρηση των καθαρών εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού, έφτασε τα 3,5 δισ. ευρώ. Σε ένα μήνα, δηλαδή, η «μαύρη τρύπα» των εσόδων αυξήθηκε κατά 2,6 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς παράγοντες, είναι αστείο να υποστηρίζει κανείς ότι «αυτή η τρομακτική αύξηση οφείλεται στην πολιτική αβεβαιότητα. «Τι έχει να κάνει για παράδειγμα η αβεβαιότητα με την απώλεια 400 εκατ. από τα έσοδα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων;», διερωτούνται και καλούν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να αναζητήσουν ευθύνες «στον ίδιο τους τον εαυτό για την κατάρρευση των εσόδων πριν ακόμα και από την προκήρυξη εκλογών».

Αναφορικά με το επιχείρημα της Ν.Δ. ότι τα ταμειακά διαθέσιμα στο τέλος του 2014 ήταν 2,6 δισ. ευρώ, το Μαξίμου τονίζει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν λέει με ποιον τρόπο κατάφερε κάτι τέτοιο και συμπληρώνει ότι «αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από το δανεισμό».

«Συγκεκριμένα», συνεχίζει, «η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ από το Μάρτιο του 2014 ξεκίνησε να δανείζεται από τα διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης, μέσω repos. Ο αρχικός στόχος που είχε συμφωνήσει με τους δανειστές ήταν το ποσό από αυτά τα δάνεια να μην ξεπεράσει τα 3 δισ. ευρώ. Το Νοέμβρη, όταν κατέθεσε και τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2015, υποστήριζε ότι το ποσό θα κλείσει στα 5 δισ. ευρώ – όταν, μάλιστα, στα τέλη του Σεπτέμβρη, το ποσό των δανείων είχε ήδη ξεπεράσει τα 5,5 δισ. ευρώ. Στο τέλος του 2014, το ποσό των δανείων από τα διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης, έφτασε τα 8,6 δισ. ευρώ». 

Τέλος, οι κύκλοι του Μαξίμου επισημαίνουν ότι «η ελληνική κυβέρνηση με σταθερότητα και αποφασιστικότητα ξεπερνά όλα τα εμπόδια που της έχει κληροδοτήσει η αξιωματική αντιπολίτευση»

Όπως αναφέρουν, οι πρωτοβουλίες, το επόμενο διάστημα, για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών και τη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές θα ενισχύσουν τα δημόσια έσοδα, ακυρώνοντας τους σχεδιασμούς ορισμένων που θέλουν να επιστρέψει η χώρα σε μνημόνια και εποπτεία.  

left.gr

Σταύρος Τζήμερος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Τζήμερος, που έμοιαζε με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Μήπως ήταν ένας Σταύρος, που έμοιαζε με τον Θάνο Τζήμερο; Μπερδευτήκατε; Εμείς καθόλου… Η «νέα»...
ορολογία στην πολιτική διευκολύνει τα πράγματα. Ο «προοδευτικός (νεο)φιλελευθερισμός» απλοποιεί τις καταστάσεις. 

Κάποιοι λένε πως ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι «παιδί της διαπλοκής». Εμείς λέμε ότι ο ελιτισμός του «προοδευτικού (νεο)φιλελευθερισμού» ταιριάζει, τόσο πολύ, στον εξυπνακισμό του «πετυχημένου». Ένας «πετυχημένος» που κοιτάζει υποτιμητικά τον εργαζόμενο, ο οποίος ψάχνει για μεροκάματο. Παράλληλα, κοροϊδεύει κι εκείνον που έκλεισε την μικροεπιχείρηση του, επειδή δεν ήταν «άξιος»…

Κάποιοι λένε πως ο Θάνος Τζήμερος είναι «φασίστας με πολιτικά». Εμείς λέμε ότι ο εξυπνακισμός του «προοδευτικού (νεο)φιλελευθερισμού» ταιριάζει, τόσο πολύ, στον ελιτισμό του «ανθρώπου της αγοράς». Ένας «άνθρωπος της αγοράς» που κοιτάζει υποτιμητικά τον εργαζόμενο, ο οποίος ψάχνει για μεροκάματο. Παράλληλα, κοροϊδεύει κι  εκείνον που έκλεισε την μικροεπιχείρηση του, επειδή δεν ήταν «άξιος»…

Κάποιοι λένε πως ο Σταύρος Τζήμερος είναι …υπαρκτό πολιτικό πρόσωπο. Εμείς λέμε πως ο Σταύρος Τζήμερος είναι ένα κράμα μεταμοντέρνου ΠΑΣΟΚισμού και εκσυγχρονισμένου συντηρητισμού της ΕΡΕ.

Γεράσιμος Χολεβας

imerodromos.gr

Κληρονομιά εξαπάτησης

Πηγή: "Εφημερίδα των Συντακτών"

Τα όρια της πολιτικής απάτης αγγίζουν οι πρακτικές της προηγούμενης κυβέρνησης στην προσπάθειά της να αποκρύψει την πραγματική κατάσταση σε μείζονα οικονομικά ζητήματα, καθοριστικά για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Στην πιο κρίσιμη και οριακή φάση των συζητήσεων με τους «θεσμούς» αποκαλύπτονται μία προς μία οι «μαύρες τρύπες» και οι παγίδες που έστησε φεύγοντας η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ.

Το πρωτογενές πλεόνασμα, στο οποίο είχαν επενδυθεί πολλές από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης, αποδείχτηκε άνθρακας, αφού ο πρώτος έλεγχος των τεχνικών κλιμακίων δείχνει έλλειμμα στον λογαριασμό του πρωτογενούς 2,15 δισ. ευρώ. Συνεπώς όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε ο στόχος του 1,5% του ΑΕΠ και πόσο μάλλον του 3% που ισχυριζόταν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, αλλά δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Οι προεκλογικές παροχές της κυβέρνησης βρίσκονται στον αέρα, ενώ ορατός είναι ο κίνδυνος να χρειαστεί να ληφθούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για να καλυφθούν οι απαιτήσεις. Δεν είναι καθόλου άσχετη η δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη από το Κόμο της Ιταλίας, ότι δεν αποκλείεται αναστολή ορισμένων από τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

Δεν είναι όμως μόνο η κοροϊδία με το πρωτογενές πλεόνασμα. Η συμπαιγνία για την απόκρυψη των νέων αυξήσεων στα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος μέσω του Ειδικού Τέλους Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ) δεν έχει προηγούμενο. Οι αυξήσεις, που αποφασίστηκαν από τον περασμένο Δεκέμβριο, αποκαλύφθηκαν μόλις την Παρασκευή, προκαλώντας την εύλογη «έκρηξη» της κυβέρνησης και την υπόσχεση ότι θα επιστρατευτεί κάθε πρόσφορο μέσο για να ακυρωθούν. Και μόνο το στοιχείο ότι από την καθιέρωση του τέλους ΑΠΕ το 2011 μέχρι σήμερα τα νοικοκυριά επιβαρύνθηκαν με αυξήσεις ύψους 9.053% (!) δείχνει την επιδρομή στις τσέπες των φορολογουμένων.

Την ίδια στιγμή οι παραλείψεις στην προετοιμασία του νέου ΕΣΠΑ 2014-2020, ο νόμος για το οποίο ψηφίστηκε την τελευταία στιγμή -μέσα Δεκεμβρίου 2014- με αποτέλεσμα να εκκρεμούν εφαρμοστικές διατάξεις, μας φέρνουν μπροστά στον κίνδυνο να καθυστερήσει η ροή κονδυλίων στη χειμαζόμενη πραγματική οικονομία.

H Eυρωλιγούρα Tυφλώνει

anemosantistasis

Dr.Fake (κατά κόσμον Κλαρκ Γκέϊμπελ) at kato-kefali.blogspot.gr

κάπου πήρε το μάτι μου ότι ο Σόϊμπλε επανέφερε στη δημόσια τρολοκουβέντα το ότι εμείς οι έλληνες ζούσαμε πάνω απ’τις δυνατότητές μας..

υπονοώντας προφανώς ότι αυτά που τραβάμε οφείλονται στο έλλειμμα που έχουμε, το οποίο με τη σειρά του οφείλεται στις κακές μας συνήθειες

σ’αυτό το πολύ απλοϊκό, αιτιοκρατικό μοντέλο συνοψίζεται όλη η λογική της δράσης των ευρωπαίων απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα

και όταν φτάνεις στην εικόνα των ανθρώπων να τρώνε από τα σκουπίδια, σου πετάνε την παγκαλοειδή απάντηση σαν άσσο από το προτεσταντικό τους μανίκι.

είναι ενδιαφέρον ότι αν πάμε στη μεγάλη εικόνα, η κρίση της χρηματοπιστωτικής φούσκας αντιμετωπίζεται φαιδρώς σαν περίπου φυσικό φαινόμενο, που θα πρέπει να διαχειριστούμε τις συνέπειές του..

αν ζουμάρουμε όμως στην περίπτωση της μπανανίας μας, το αίτιο πηγάζει απ’την κεφάλα μας (και κάθεται στον περήφανο σβέρκο μας)

και οκ όλοι αυτοί οι "έξω" (βρήκαν και) κάνουν τη δουλειά τους

με τους "μέσα" απορώ..

πόσο τζήμερος πρέπει να είσαι ώστε να δέχεσαι αυτό το αφήγημα?..

δηλαδή και να είσαι νοητικά σε επίπεδο άδωνι, κάπου μέσα σου βαθειά, κάτω από τους τόνους τηλεοπτικής γλίτσας που έχει μαζευτεί, υπάρχει ο θεμελιώδης υπολογισμός, που κάνει τα μεγέθη της απάτης του τυροπιττά και αυτής του μεσάζοντα απλά ασύγκριτα..

όταν έχεις ένα αποτέλεσμα Χ που επηρεάζεται από 2 παράγοντες έστω Α και Β και ο Β είναι πολλές τάξεις μεγέθους (πολύ-πολύ-πολύ-πολύ) μεγαλύτερος του Α, τότε θεωρούμε ότι πρακτικά ο Χ επηρεάζεται από τις μεταβολές του Β και μόνο.

ο Α λοιπόν είναι ο τυροπιττάς που δεν έκοβε αποδείξεις, αυτά που έβγαζε τα έτρωγε με τις ρωσίδες και μετά για να μην φάει παντόφλα, έπαιρνε διακοποδάνειο για να πάει την κυρά σε κάνα Ζούμπερι, να ‘χει να λέει το χειμώνα...άντε κι ότι την άδεια την πήρε χάρις στο κουνιάδο του που είναι κουμπάρος του δημάρχου..

ο Β από την άλλη είναι ο γερμανικών (για παράδειγμα) συμφερόντων μεσάζοντας ο οποίος ανεβάζει την μίζα στον έλληνα πολιτικό για να αποδεχθεί την αγορά των ελαττωματικών ελικοπτέρων, ώστε 2 φορές το εξάμηνο (αντί για 1 φορά στην πενταετία, για παράδειγμα) να θέλει serviceκαι upgrade κάποια γαμωκυκλώματά του (με το ανάλογο αντίτιμο για τους γερμανούς) και να βγαίνει μια σούμα με την οποία θα αγοράζαμε διαστημόπλοιο στην τελική, ή οι έλληνες πολιτικοί που συμμετέχουν σε όλα αυτά ή απλώς τα γνωρίζουν, τα αποδέχονται και σε καμιά πενταετία βγαίνουν στη γύρα για αγορά νέων, αξιόμαχων αυτή τη φορά ελικοπτέρων.

κι έχεις τους διάφορους νεοφιλελέδες να στα κάνουν τσουρέκια με τον θατσερικό μονόδρομο του σόϊμπλε (και του άδωνι και του Ποταμιού και του σκάϊ και του μέγκα), λες και έχουν να κάνουν με την κωλοεπιχείρηση του μπαμπά τους και όχι με μια χώρα.

και δεν αναφέρομαι στα πάσης φύσεως (και αμοιβής) "στελέχη" της διαπλοκής με τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που εξυπηρετούνται απ’το μνημόνιο και συνεχίζουν να ελπίζουν σε μια "αριστερή παρένθεση"

αναφέρομαι στους φουκαράδες γουαναμπί-"σπουδαίοι" νεοφιλελέδες της διπλανής πόρτας, που από την πολύ ευρωλιγούρα τους, μιλάνε για την Ευρώπη λες και πρόκειται για τον κήπο της Εδέμ, όπου τρέχουν ανέμελοι και ευτυχισμένοι καντ και βολταίροι

γιατί μπορεί να ήσουν άτυχος και να μεγάλωσες με νίκο δήμου και σώτη τριανταφύλλου, αλλά μετά από 5 χρόνια ανθρωπιστικής κρίσης και σχεδόν 8 χρόνια παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ρε μεγάλε, δεν δικαιολογείσαι να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το κίνητρο (ή και τη ζημία που προκαλεί η απάτη) του μικρομεροκαματιάρη, από αυτό του μεγαλολαμόγιου

ή ένα κομμάτι φέτα, από ένα κότερο

για τόσο φελλούς μιλάμε!

Η Αριστερά στην κοιλιά του κήτους του Καπιταλισμού

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου, από το  ARTInews.gr, που δεν αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει τους κυβερνητικούς ελιγμούς στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με το ιερατείο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αλλά στο να καταστήσει σαφή τα πράγματα. Να τα καταστήσει σαφή, τόσο για τους συνειδητούς ψηφοφόρους όσο και για τους κατ' ανάγκη -οποιαδήποτε ηθικά αποδεκτή- ανάγκη, υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Και εντοπίζει με ακρίβεια το πεδίο της μάχης και την τρομερή εμπροσθοφυλακή του αντιπάλου. Την ξεχωρίζει στο σημείο που αναφέρει για τη δυνατότητα αναβίωσης αριστερού λόγου που μπορεί να ξεσηκώσει τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, του καθενός και όλων.

Που μπορεί να μετασχηματίσει το πλήθος ατομικοτήτων, σε λαό και πάλι.

Αρκετά με την εισαγωγή. 

Γ. Σταματόπουλος ARTInews

Υπάρχουν οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι απλοί υποστηρικτές του και οι εχθροί του. Οι πρώτοι είχαν πειστεί ότι η κυβέρνηση θα κάνει επανάσταση, ότι θα πάει στην ευρωζώνη και θα τα κάνει όλα λίμπα (γιατί έτσι ψήφισε ο ελληνικός λαός και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.  Αυτοί απογοητεύτηκαν από τη συμφωνία στο «γιουρογκρουπ», ε, τι να κάνουμε. Οι τρίτοι χύνουν δηλητήριο διότι νομίζουν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους. Οι δεύτεροι δίνουν οι άνθρωποι μια πίστωση στη νέα κυβέρνηση, απτόητοι από τις ακραίες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου. Πλανώνται και οι τρείς. 

Το πρόβλημα είναι έξω από όλους αυτούς και εντοπίζεται, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, στο αν μπορεί μια κυβέρνηση να δηλώνει αριστερή, μέσα στο κήτος του καπιταλισμού. Εδώ είναι τα ζόρια και όχι στις κατηγορίες των ψηφοφόρων (ο Θεός να μας κάνει τέτοιους...). Ας μην αυταπατώμεθα, δεν μπορεί. 

Μπορεί εντούτοις να διασώσει έναν ξεχασμένο από όλη την Ευρώπη αριστερό λόγο, που δύναται να προκαλέσει τον θυμό και τον ορθό λόγο ταυτόχρονα, να ξεσηκώσει με άλλα λόγια τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, χρόνια τώρα ναρκωμένη, αποβλακωμένη από τον καταναλωτισμό και το θέαμα. 

Υπάρχει όντως λιτός βίος, απαιτεί όμως σθένος και συνείδηση, απέναντι στον λειψό εαυτό μας και στην ημιτελή συνείδηση. Υπάρχουν τα αποαναπτυξιακά και τα αντιωφελιμιστικά  κινήματα, τα συνεργατικά και τα συνεταιριστικά, που 

μπορούν να βοηθήσουν την χωρίς λαϊκή βάση «αριστερή» μας κυβέρνηση. 

Ας το επιδιώξουμε άπαντες: απολιτικοί, αναρχικοί, αδέσποτοι και λοιποί...

junglereport

Ο Μαρξ και η Ιστορία (132 χρόνια από τον θάνατό του)

Ο Μαρξ και η Ιστορία (132 χρόνια από τον θάνατό του)

Στις 14 Μαρτίου 1883, η πολυτάραχη και τόσο δημιουργική ζωή του γερμανού στοχαστή φτάνει στο τέλος της. Ο επιστήθιος φίλος του Φρίντριχ Ένγκελς τον αποχαιρετά χαρακτηρίζοντάς τον στον επικήδειο λόγο του ως «τον πιο συκοφαντημένο άνθρωπο της εποχής του».

Της Κατρίν Αλαμάνου

Ο Καρλ Μαρξ (1818-1883) είδε την Ιστορία ως μια διαλεκτική διαδικασία, στην οποία εσωτερικές δυνάμεις προκαλούν μεταβολή και τροποποίηση της συνολικής οικονομίας.
Η μεταβολή αυτή, που κινεί την Ιστορία, είναι το αποτέλεσμα της αντίφασης ανάμεσα σε μία θέση και την αντίθεση της. Η σύνθεση της θέσης και της αντίθεσης δημιουργούν μια νέα θέση, μια νέα μορφή. Έτσι ξεκινά εκ νέου η ίδια διαδικασία, η διαλεκτική διαδικασία.
Αυτή η διαλεκτική διαδικασία αντανακλάται σε αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «τρόπο της παραγωγής», το σύνολο δηλαδή των σχέσεων ανάμεσα σε αυτούς που έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και σε εκείνους που τα χρησιμοποιούν.
Ως γνωστόν, η ανάλυση του Μαρξ επικεντρώθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα. Εκεί κυριαρχεί η δύναμη του κεφαλαίου, υπάρχει πλήρης διαχωρισμός της εργασίας από την εργατική δύναμη, δηλαδή ο εργάτης αποξενώνεται από τα μέσα παραγωγής και ως επακόλουθο έρχεται η ταξική πάλη.
Ο Μαρξ σημείωσε έναν αριθμό σταδίων στην εξέλιξη της οικονομικής ιστορίας (και γι’ αυτό η θεωρία του εντάσσεται στις εξελικτικές σταδιακές θεωρίες), καθένα από τα οποία οδηγεί στο επόμενο, μέσα από την κατάρρευσή του, λόγω εγγενών εσωτερικών αντιθέσεων.
Στις κοινωνίες που δεν έχει επικρατήσει ο καπιταλισμός, δεν υπάρχει η ελεύθερη εργασία και η ανταλλαγή της ελεύθερης εργασίας με χρήμα. Επίσης, δεν υφίσταται διαχωρισμός της ελεύθερης εργασίας από τις αντικειμενικές συνθήκες της πραγματοποίησής της, δηλαδή από τα μέσα και το αντικείμενο της εργασίας.
Ως εκ τούτου, στο πρώτο προκαπιταλιστικό στάδιο ο Μαρξ παρατηρεί την ύπαρξη της «ελεύθερης μικρής γαιοκτησίας και της κοινής ιδιοκτησίας γης». Ο εργάτης ήταν ιδιοκτήτης και «κύριος των συνθηκών της πραγματικότητάς του», ενώ σκοπός της εργασίας ήταν η επιβίωση ή η διατήρηση του ατόμου και της οικογένειας.
Οι τύποι κατοχής γης στο πρώτο προκαπιταλιστικό στάδιο ήταν, η ανατολική κοινότητα στην οποία συνυπήρχαν ιδιωτική και κοινή ιδιοκτησία (ασιατική φυλετική ιδιοκτησία), το αρχαίο κοινωνικό σύστημα κρατικής ιδιοκτησίας και ο γερμανικός ή ο τύπος της φεουδαρχικής κτηματικής ιδιοκτησίας.
Αν και διαφορετικός ο ένας από τον άλλο, οι τρεις αυτοί τύπου είχαν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:
Έγγειος ιδιοκτησία και αγροτική παραγωγή αποτελούσαν τις βάσεις της οικονομίας και το αντικείμενο της παραγωγής αποτελούσε αξία χρήσεως, σε αντίθεση με την παραγωγή ανταλλακτικών αξιών.
Η γη ιδιοποιήθηκε «όχι μέσω εργασίας, αλλά ως η προκαταρκτική συνθήκη εργασίας», την οποία το άτομο θεωρούσε απλώς ως δική του.
Η πραγματική ύπαρξη της κοινότητας προσδιοριζόταν από τον τύπο της ιδιοκτησίας των αντικειμενικών συνθηκών εργασίας.
Η εξέλιξη εξαρτήθηκε από την επιτυχημένη αναπαραγωγή και διατήρηση της σχέσεως ανάμεσα στο άτομο και την κοινότητα.
Τα όρια όμως σύντομα ξεπεράστηκαν. «Ο στόχος όλων αυτών των κοινωνιών είναι η διατήρηση τους, δηλαδή η παραγωγή ατόμων, που ως ιδιοκτήτες συνιστούν τις κοινωνίες, κατά τον ίδιο αντικειμενικό τρόπο υπάρξεως[…] Η αναπαραγωγή όμως αυτή ταυτόχρονα αποτελεί αναγκαστικά νέα παραγωγή και την καταστροφή του παλιού τύπου», έγραφε ο Μαρξ. Όπου εγκαθιδρύθηκε η ιδιωτική ιδιοκτησία «δημιουργήθηκαν ήδη συνθήκες που επιτρέπουν στο άτομο να χάσει την περιουσία του». Μια τέτοια διάλυση συνεπαγόταν και τη διάλυση της σχέσεως προς το χώμα –τη γη ή το έδαφος- ως φυσική συνθήκη παραγωγής» και κοινής ιδιοκτησίας. Οι μεταβολές αυτές θεωρήθηκαν από τον Μαρξ ως μέρος της ιστορικής διαδικασίας, που ήταν αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιθέσεων των οικονομικών αυτών σχηματισμών. Η διάλυση της σχέσης προς τη γη, πρόκειται για αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «ιστορική κατάσταση Νο 1».
Η ιστορική διαδικασία Νο 2 αρνήθηκε τη σχέση προς τα εργαλεία της εργασίας. Μια τρίτη μορφή, όμως, μπορούσε να υπάρξει, στην οποία ο άνθρωπος δεν είχε την ιδιοκτησία ούτε της γης ούτε των εργαλείων εργασίας, αλλά μόνο των μέσων συντήρησης. Στη χειρότερή της έκφραση η συνθήκη αυτή οδήγησε στη δουλεία και τη δουλοπαροικία, που και οι δύο τους βασίζονταν στην κυριαρχία. 
Ακολούθως, η διάλυση των παλιών μορφών οδήγησε βαθμιαία στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, στην οποία το κεφάλαιο ενοποίησε την εργασία και τα εργαλεία της εργασίας που είχαν αποξενωθεί. 
Η ανάλυση του Μαρξ για το καπιταλιστικό σύστημα και τη διαδικασία της μεταβολής του ήταν περισσότερο λεπτομερειακή και συστηματική από ό, τι των προκαπιταλιστικών περιόδων και βασιζόταν σε ένα σύστημα σχέσεων, που προϋπέθεσε για κείνη τη μορφή της οικονομίας.
Το υπόδειγμα αυτό βασίστηκε στην εργασιακή θεωρία της αξίας, στην ανταγωνιστική λογική της οικονομίας της αγοράς, στη συμπεριφορά μεγιστοποιήσεων των εργοδοτών και στην απουσία ισχυρών θεσμών που να αντιστέκονται στη δύναμη της αγοράς. Η ανάλυσή του μπορεί να ιδωθεί μόνο ως μια θεμελίωση της προκριθείσας θεωρίας του, σύμφωνα με την οποία η οικονομική μεταβολή εξαρτάται από τις εσωτερικές αντιθέσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, όπως τελικά αντιπροσωπεύονται στον ταξικό αγώνα.

Μαρξ και νομοτέλεια

Για τον Μαρξ, στη σφαίρα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του αντίστοιχου κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας εντοπίζονται οι απαρχές μια ιστορικής δυναμικής που εκτυλίσσεται κατ’ αναγκαιότητα και οδηγεί έτσι στην ανατροπή του καπιταλισμού και στη διαμόρφωση του κομμουνιστικού κοινωνικού σχηματισμού.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δόλο της παραγωγής, που όπως ο καντιανός δόλος της Φύσης και ο χεγκελιανός δόλος του Λόγου, συνίσταται στην εκμετάλλευση των ειδικών σκοπών και συμφερόντων, προκειμένου να οδηγηθεί η Ιστορία προς την πραγμάτωση του καθολικού, και, ειδικότερα στην περίπτωση του Μαρξ, προκειμένου να οδηγηθεί η προ-Ιστορία της ανθρωπότητας προς την έκβασή της, δηλαδή προς τον κομμουνισμό ως αφετηρία της αληθινής Ιστορίας της ανθρωπότητας.
Δηλαδή, η ίδια η αστική τάξη, στην προσπάθειά της να προωθήσει και να πραγματώσει το ειδικό/ταξικό συμφέρον της, προετοιμάζει, ασφαλώς ακούσια, την υπέρβασή της. Διαμορφώνει τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους της μετάβασης από το καπιταλιστικό παρόν στο κομμουνιστικό μέλλον της παγκόσμιας κοινωνίας.
Ο κομμουνισμός, λοιπόν, προτείνεται από τον Μαρξ ως «η λύση του αινίγματος της Ιστορίας» ή αλλιώς ως «το θετικό ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας […], και γι’ αυτό τον λόγο (ως) η πλήρης αποκατάσταση του ανθρώπου στον εαυτό του ως κοινωνικής, δηλαδή, ανθρώπινης ύπαρξης».
Αν όμως, σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ, η ίδια η Λογική της παραγωγικής διαδικασίας οδηγεί νομοτελειακά την Ιστορία προς την κομμουνιστική στιγμή της, τότε μπορεί να προβληθεί το επιχείρημα ότι το επαναστατικό υποκείμενο δεν είναι ελεύθερο να επιλέξει ανάμεσα σε ιστορικές εναλλακτικές, αλλά εξωθείται αναπόφευκτα, σαν από θεϊκό πλάνο, στην κομμουνιστική επανάσταση. Η μετάβαση από την καπιταλιστική κοινωνία σε μια κομμουνιστική κοινωνία χωρίς κράτος και τάξεις, διαμεσολαβημένη αναπόφευκτα από την δικτατορία του προλεταριάτου -ανεξάρτητα από το όποιο περιεχόμενο και τις επιμέρους μορφές που μπορεί να προσλάβει αυτό το ιδιόμορφο μεταβατικό καθεστώς- προβάλλεται από τον Μαρξ με όρους νομοτέλειας.
Πάντως, ακόμη κι αν ο Μαρξ έβλεπε όντως την Ιστορία μέσα από ένα αυστηρά ντετερμινιστικό πρίσμα, δηλαδή ως προέκταση της Φύσης, πρέπει επίσης να εκτιμηθεί ότι στο πλαίσιο της μαρξιστικής θεωρίας η ίδια η Φύση αντιμετωπίζεται ταυτόχρονα και ως κοινωνικό και ιστορικό προϊόν.

Πηγές:
-Elias, Tuma H, Ευρωπαϊκή Οικονομική Ιστορία-από το 10ο αιώνα ως σήμερα, τόμος 1, Gutemberg, Αθήνα, 1998, σ. 54-66.
-Χρύσης, Αλέξανδρος Α, Φιλοσοφία της Ιστορίας-Εισαγωγικές προσεγγίσεις από τους αρχαίους στον Marx, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα, 2004, σ. 207-233.

Πηγή: left.gr

Η Ε.Ε τσακίζει τους «σπασίκλες» των μνημονίων ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!

Πέντε χρόνια μετά την επιβολή των πιο σκληρών μέτρων λιτότητας, που βύθισαν την ελληνική οικονομία στην άβυσσο της ύφεσης, αρκετοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (και οι Έλληνες θιασώτες τους) επιστρέφουν στη θεωρία του «καλού» και του «κακού» μαθητή της Τρόικας. Μετά την κατάρρευση των θεωριών του ελληνικού «success story» η μόνιμη επωδός των μνημονικών δυνάμεων είναι ότι «οι άλλοι τα κατάφεραν να βγουν από τα μνημόνια». Πως πραγματικά ορίζεται όμως η «επιτυχία»;

Τον τίτλο του «καλύτερου μαθητή του μήνα» έλαβε πρόσφατα η Πορτογαλία η οποία σύμφωνα με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ «αποδεικνύει πόσο γρήγορα μπορεί μια χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της εάν δεσμευτεί στις μεταρρυθμίσεις»

Αυτό που πραγματικά ξεχνούν να σημειώσουν βέβαια οι επιτελείς της (πρώην;) Τρόικας είναι ότι ο καταλύτης που επιτάχυνε τον τερματισμό του μνημονίου δεν ήταν η καλή διαγωγή των κυβερνήσεων αλλά η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου που έκρινε για άλλη μια φορά τα μέτρα λιτότητα αντισυνταγματικά. Σε συνδυασμό με την καταβαράθρωση του κυβερνώντος δεξιού κόμματος, το οποίο έχασε 12,4%, στις ευρωεκλογές, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αναγκάστηκαν να χαλαρώσουν προσωρινά την ολομέτωπη επίθεση στους Πορτογάλους προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα. «Εξοργίζομαι όταν μας παρουσιάζουν σαν παράδειγμα προς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, τη στιγμή που 300.000 νέοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα» μου εξηγούσε πρόσφατα ο Πορτογάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Jorge Costa.

Ο συνομιλητής μου, μού περιγράφει την ολοκληρωτική απαξίωση του συστήματος υγείας και εκπαίδευσης που άφησε πίσω της η Τρόικα. Ο τόνος της φωνής του όμως σκληραίνει περισσότερο όταν μιλά για το σταδιακό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της Πορτογαλίας σε μια πρώην αποικία της – την Αγκόλα – η οποία με τις ευλογίες της τρόικας ελέγχει πλέον σημαντικό τμήμα του τραπεζικού και ενεργειακού τομέα της χώρας και εξαγοράζει σταδιακά τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης της Πορτογαλίας.

Ανάλογα συναισθήματα κλαυσίγελου φαίνεται πως προκαλεί και στους Ιρλανδούς η άποψη ότι πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση και για την Ελλάδα. Εκτός από τα κύματα μετανάστευσης, που δεν έχουν προηγούμενο τις τελευταίες δεκαετίες, η Ιρλανδική κοινωνία δεν μπορεί να συνέλθει από τις περικοπές κοινωνικών δαπανών κατά 28 δις ευρώ (20% του ΑΕΠ) που επέβαλε η τρόικα. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας παραμένει μη βιώσιμο και το κράτος πληρώνει δυο φορές περισσότερα για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων από τα κεφάλαια που δαπανά για τις υποδομές. Η μεγαλύτερη απειλή όμως μετά την επέλαση της τρόικας είναι η εκτίναξη των προσωπικών χρεών των νοικοκυριών που φτάνουν μέχρι και το 204% του εισοδήματος (φαινόμενο με δραματικές διαστάσεις κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες 35-44 ετών).

Με προσοχή και από απόσταση θα πρέπει να λέει κανείς και στους Ισπανούς πολίτες ότι αποτελούν παράδειγμα για την Ελλάδα. Με το αντιπολιτευόμενο Podemos να κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις και τους Καταλανούς να φλερτάρουν με την απόσχιση, σαν απάντηση και στα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας της Μαδρίτης, δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ο πληθυσμός ένοιωσε κάτι από… success story. Διατηρώντας σταθερά τα δεύτερα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, μετά την Ελλάδα (26% στο σύνολο του πληθυσμού και 53% μεταξύ των νέων) οι Ισπανοί βλέπουν τις τράπεζες, που χρηματοδοτήθηκαν με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση και την τρόικα, να τους παίρνει τα σπίτια δημιουργώντας μια στρατιά 40.000 αστέγων.

Είναι γεγονός ότι σε όλες τις χώρες από όπου πέρασε η Τρόικα η κατάσταση είναι σχετικά καλύτερη από αυτή της Ελλάδας. Μια σημαντική όμως παράμετρος των «πακέτων διάσωσης» η οποία σπάνια αναφέρεται είναι ότι σε καμία χώρα της Ευρώπης (αλλά ενδεχομένως ούτε και του Τρίτου Κόσμου) δεν δοκιμάστηκαν τόσο ακραία μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής όσο στην Ελλάδα. Η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 25% δεν έχει προηγούμενο σε καιρό ειρήνης ενώ η μείωση έως και κατά 33-35% της αγοραστικής δύναμης του μέσου νοικοκυριού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τις μειώσεις κατά 6% με 11% που παρατηρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία ή ακόμη και η Κύπρος. Η Τρόικα δηλαδή, έχοντας επίγνωση της βιβλικής καταστροφής που έφερε η λιτότητα στην ελληνική οικονομία δεν τόλμησε να επιβάλλει τόσο σκληρά μέτρα σε οποιαδήποτε χώρα. «Το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας ήταν πολύ πιο καταστροφικό από αυτό που επιβλήθηκε στην Πορτογαλία», μου εξηγούσε προ ημερών ο Jorge Costa.

Η ταχύτερη ανάκαμψη λοιπόν των υπολοίπων οικονομιών της ευρωζώνης είναι φυσιολογικό να είναι ταχύτερη – τουλάχιστον στα χαρτιά καθώς σε όλες τις περιπτώσεις οι επιπτώσεις της μνημονιακής λαίλαπας είναι εμφανείς σε κοινωνικό επιπεδο. «Πουθενά αλλού δεν συνέβη αυτό που έγινε στην Ελλάδα. Κανένας δεν είχε ύφεση για έξι χρόνια. Κανένας δεν έχασε το ένα τέταρτο της παραγωγής του» μου εξηγούσε πριν από μερικές βδομάδες ο Μάρκ Βάισμπροτ, για να καταλήξει πως «η χώρα θυσιάστηκε για να μείνει στο ευρώ».

Μια ακόμη χώρα η οποία παρουσιάζεται σαν πρότυπο «καλού μαθητή» του ΔΝΤ είναι και η Τουρκία η οποία φαίνεται να απέφυγε την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας της συνεργαζόμενη στενά με τον διεθνή οικονομικό οργανισμό. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης παραλείπουν να αναφερθούν στην περίοδο μετά τη δεκαετία του ’80 όταν τα γιατροσόφια του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του στασιμοπληθωρισμού μέσω της απελευθέρωσης της αγοράς συναλλάγματος έστρεψαν την οικονομία από την αληθινή παραγωγή στην χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και τελικά οδήγησαν στην μεγάλη κρίση του 2001.

Η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί δυστυχώς τουρκικό προνόμιο. Σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, «υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι οικονομικές κρίσεις του 1997 στην ανατολική Ασία, του 1998-2002 στη Λατινική Αμερική (κυρίως στην Αργεντινή και τη Βραζιλία), του 1998 στη Ρωσία και του 2001-2002 στην Τουρκία είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης της αγοράς κεφαλαίων που επιβλήθηκε στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες». Η επιβολή τέτοιων κανόνων είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνουν οι οικονομίες αυτές στην κατηγορία των «περιφερειακών» δυνάμεων, εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια εκβιομηχάνισης και ανάπτυξης.

Η διαφορά με την Τουρκία, όπως έχουν ομολογήσει στον γράφοντα, στελέχη του ΔΝΤ, είναι ότι μετά την κρίση του 2001 «η τουρκική οικονομία έτυχε προνομιακής μεταχείρισης από το διεθνή οργανισμό με αμιγώς πολιτικά κριτήρια» – δηλαδή με εντολές του Λευκού οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Παρόλα αυτά η τουρκική οικονομία δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από την εξάρτηση της σε κερδοσκοπικές ροές κεφαλαίων που καθιστούν την οικονομία ένα γίγαντα με πήλινα πόδια.

Οι θεωρίες των «καλών μαθητών» των μνημονίων και της τρόικας καταρρέουν αν κοιτάξει κανείς την πραγματική εικόνα των κοινωνιών που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές λιτότητας. Ακόμη όμως και αν ορισμένοι μαθητές παίρνουν ελαφρώς καλύτερο βαθμό από την Ελλάδα θα πρέπει κανείς να αναλογιστεί εάν διαγωνίστηκαν στα ίδια θέματα ή τα θέματα των εξετάσεών τους ήταν ελαφρώς πιο… βατά.

Άρης Χατζηστεφάνου για το περιοδικό “Επίκαιρα”