Κορυφαίος Οικονομολόγος Προειδοποιεί: Έρχεται Πλήρης Οικονομική Κατάρρευση και Μαζική Πτώχευση

Με την είδηση για λεγόμενη επίτευξης συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει τον γύρο του κόσμου, ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους στον κόσμο προειδοποιεί μέσω του KingWorldNews, πως ο κόσμος οδεύει προς πλήρη οικονομική κατάρρευση.
 

Η εκτύπωση χρημάτων καταστρέφει τον κόσμο
Michael Pento: «Το μηδενικό ενδιαφέρον για πολιτική επιτοκίων και ποσοτική χαλάρωση σε όλο τον κόσμο δεν έσωσε τον κόσμο από τη Μεγάλη Ύφεση. Η πρωταρχική λειτουργία της λήψης επιτοκίων στο μηδέν τοις εκατό και η

εκτύπωση τρισεκατομμυρίων δολαρίων – τι γίνεται με αυτά τα δύο: Πρώτον Επαναδιογκώνονται παλιές φούσκες – καθιστώντας έτσι τους πλούσιους ακόμη πλουσιότερους και καταστρέφοντας τη μεσαία τάξη και τις κατώτερες τάξεις. Και δεύτερο να ενθαρρυνθεί μια μαζική αύξηση στην ποσότητα του συνολικού χρέους.
 

Το Παγκόσμιο Χρέος Τώρα έχει φτάσει στο εντυπωσιακό 290 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ
«Το Παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά 60 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ονομαστικούς όρους από το 2008......
 

Επιτρέψτε μου να πω και πάλι αυτό τον αριθμό – 60000000000000 δολάρια. Έτσι, όταν δημιουργούν δωρεάν χρήματα και να κάνουν αυτό το φανταστικό ποσό των χρημάτων να διατίθεται για απεριόριστο δανεισμό, ξέρετε τι κάνουν; Παίρνουν ακόμα περισσότερο χρέος. Το Παγκόσμιο χρέος βρίσκεται τώρα κοντά στο (εντυπωσιακό) 290 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ».
 

Η εκτύπωση χρήματος απέτυχε…
 

«Εδώ είναι ένα βασικό σημείο που θέλω να θίξω: Όλη αυτή η εκτύπωση χρήματος δεν διέσωσε την οικονομική δραστηριότητα. Το ΑΕΠ της Ιαπωνίας είναι σήμερα μικρότερο από το 2012, μετά το ναυάγιο της αξίας του νομίσματος κατά 40 τοις εκατό. Όσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, είχαμε μία αύξηση του ΑΕΠ 5 τοις εκατό κατά το 3ο τρίμηνο. Αυτό μειώθηκε στο μισό το 4ο τρίμηνο. Και αν πάρετε το άθροισμα της αύξησης του ΑΕΠ το 2014 από 2,4 τοις εκατό, είναι χαμηλότερο από ό, τι ήταν το 2010″.

«Πτώχευση Περιουσίας σε Παγκόσμια Βάση»
 

«Εάν στρέψετε την προσοχή στην Κίνα, στην Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο, θα δείτε πως δεν είμαστε σε θέση να προκαλέσουμε αύξηση των επιτοκίων από μηδέν τοις εκατό και ποσοτική χαλάρωση. Αυτό που έχουμε κάνει είναι η ανύψωση και η επαναδιόγκωση στις φούσκες. Και έχουμε μεταβιβάσει στον κόσμο ένα τέτοιο τεράστιο ποσό του χρέους που όταν κάποτε τα επιτόκια ομαλοποιηθούν, θα έχουμε μαζική πτώχευση σε παγκόσμια βάση».

από Lali Pouli

''Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ'

Η «συντηρητική» Ευρώπη δεν έχει «κανένα λόγο» να αφήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα...
«να επιτύχει» εκτιμά ο κινηματογραφιστής Κώστας Γαβράς σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στην κομμουνιστική εφημερίδα «Λ' Ουμανιτέ».


«Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια συντηρητική Ευρώπη, η οποία δεν έχει κανένα λόγο να αφήσει τον Τσίπρα να επιτύχει, έστω και μόνο για ιδεολογικούς λόγους» δηλώνει ο Ελληνογάλλος σκηνοθέτης.

«Αυτό που συμβαίνει σε τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Έλληνες είναι μια τραγωδία. Εγκρίνω τη βούληση του Τσίπρα να βγάλει τη χώρα από τα νύχια της τρόικας» προσθέτει ο σκηνοθέτης του «Ζ» που είναι η διασημότερη ταινία του.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός «άρχισε να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις του. Δεν θα καταφέρει ίσως τα πάντα, αλλά το σημαντικό είναι να κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει» συνεχίζει ο 82χρονος κινηματογραφιστής.

Αναφερόμενος στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό, ο Κώστας Γαβράς το χαρακτήρισε «πολύ δίκαιο στον τύπο και την ουσία, προβλέπει δηλαδή μια απαραίτητη κρατική υποστήριξη, αφήνοντας παράλληλα τον πολιτισμό στα χέρια αυτών που τον παράγουν».

Η Τράπεζα της Αγγλίας αποκαλύπτει: λεφτά υπάρχουν (ή φτιάχνονται)

του Ντέιβιντ Γκρέιμπερ[1]

Παλιά, στη δεκαετία του 1930, ο Χένρι Φορντ φέρεται να είπε ότι είναι καλό πράγμα που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί πραγματικά ο τραπεζικός τομέας, διότι αν ήξεραν, «θα γινόταν επανάσταση πριν φτάσει το πρωί». Την περασμένη εβδομάδα, κάτι εντυπωσιακό συνέβη. Η Τράπεζα της Αγγλίας άφησε το τζίνι να βγει απ’ το μπουκάλι. Σε ένα έγγραφο με τίτλο «Money Creation in the Modern Economy» [Η δημιουργία χρήματος στη σύγχρονη οικονομία], που συνέγραψαν από κοινού τρεις οικονομολόγοι από τη Διεύθυνση Νομισματικής Ανάλυσης της Τράπεζας, παραδέχτηκε απερίφραστα πως πιο κοινές παραδοχές για το πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα είναι απλούστατα λάθος, και ότι «λαϊκιστικές», ετερόδοξες θέσεις σαν αυτές που συνδέουμε συνήθως με ομάδες όπως η Occupy Wall Street είναι σωστές. Με τον τρόπο αυτό, πραγματικά πέταξαν όλες τις θεωρητικές βάσεις της λιτότητας έξω από το παράθυρο.

Για να σχηματίσετε μια ιδέα για το πόσο ριζοσπαστική είναι η νέα θέση της Τράπεζας, σκεφτείτε τη συμβατική άποψη, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση κάθε σοβαρής συζήτησης περί δημόσιωνπολιτικών. Οι άνθρωποι βάζουν τα λεφτά τους στις τράπεζες. Κατόπιν οι τράπεζες δανείζουν αυτά τα λεφτά με τόκο –είτε στους καταναλωτές, είτε σε επιχειρηματίες πρόθυμους να επενδύσουν σε κάποια κερδοφόρα επιχείρηση. Είναι αλήθεια ότι το κλασματικό αποθεματικό σύστημα δεν επιτρέπει στις τράπεζες να δανείζουν πολύ περισσότερα απ’ όσα διαθέτουν ως αποθεματικό, και, όντως, αν δεν επαρκούν οι αποταμιεύσεις, οι ιδιωτικές τράπεζες μπορούν να ζητήσουν να δανειστούν κι άλλα από την κεντρική τράπεζα.

Η κεντρική τράπεζα μπορεί να τυπώσει όσο χρήμα επιθυμεί. Αλλά προσέχει κιόλας να μην παρατυπώσει. Μάλιστα, μας λένε συχνά ότι πρώτα απ’ όλα αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες. Εάν οι κυβερνήσεις μπορούσαν να τυπώνουν οι ίδιες χρήμα, σίγουρα θα τύπωναν πάρα πολύ, και αυτό θα έφερνε πληθωρισμό που θα έριχνε την οικονομία στο χάος. Θεσμοί όπως η Τράπεζα της Αγγλίας ή το Federal Reserve των ΗΠΑ δημιουργήθηκαν για να ρυθμίζουν προσεκτικά την προσφορά χρήματος ώστε να αποτρέπουν τον πληθωρισμό. Γι’ αυτό και απαγορεύεται να χρηματοδοτούν απευθείας την κυβέρνηση, ας πούμε αγοράζοντας κρατικά ομόλογα, αλλά οφείλουν να χρηματοδοτούν την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα την οποία η κυβέρνηση απλώς φορολογεί.

Αυτή η σύλληψη είναι που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για το χρήμα σαν να ήταν ένας περιορισμένος πόρος, όπως π.χ. ο βωξίτης ή το πετρέλαιο, να λέμε ότι «απλώς δεν υπάρχει αρκετό χρήμα» για τη χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων, να καταδικάζουμε το «στραγγαλισμό» του ιδιωτικού τομέα από το δημόσιο χρέος ή τις κρατικές δαπάνες. Αυτό που η Τράπεζα της Αγγλίας παραδέχθηκε αυτή την εβδομάδα είναι ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Για να παραθέσω από την ίδια την αρχική της σύνοψη: «Δεν είναι ότι οι τράπεζες δέχονται καταθέσεις όταν τα νοικοκυριά αποταμιεύουν και στη συνέχεια τα δανείζουν αλλού· αντίθετα, ο τραπεζικός δανεισμός είναι που δημιουργεί τις καταθέσεις» … «Υπό κανονικές συνθήκες, η κεντρική τράπεζα δεν καθορίζει το ποσό του χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία, ούτε τα χρήματα της κεντρικής τράπεζας «μεταφράζονται» σε περισσότερα δάνεια και καταθέσεις».

Με άλλα λόγια, όλα όσα γνωρίζουμε δεν είναι απλώς λάθος –είναι το ανάποδο απ’ αυτό που συμβαίνει. Όταν οι τράπεζες δίνουν δάνεια, δημιουργούν χρήμα. Και αυτό επειδή το χρήμα στην ουσία είναι απλώς ένα γραμμάτιο, μία αναγνώριση οφειλής. Ο ρόλος της κεντρικής τράπεζας είναι να εποπτεύει μια έννομη τάξη η οποία παρέχει ουσιαστικά στις τράπεζες το αποκλειστικό δικαίωμα να δημιουργούν γραμμάτια ενός συγκεκριμένου είδους, τέτοια που η κυβέρνηση θα αναγνωρίσει ως νόμιμο χρήμα με το να τα δεχτεί χωρίς πρόβλημα ως πληρωμή φόρων. Πραγματικά δεν υπάρχει όριο στο πόσο χρήμα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν οι τράπεζες, αρκεί να μπορούν να βρουν κάποιον πρόθυμο να το δανειστεί. Ποτέ δεν θα ξεμείνουν, για τον απλό λόγο ότι οι οφειλέτες, ως επί το πλείστον, δεν παίρνουν τα μετρητά για να τα βάλουν κάτω από το στρώμα τους· τελικά, ό,τι λεφτά δανείζει μια τράπεζα, απλώς στο τέλος επιστρέφουν και πάλι σε κάποια άλλη τράπεζα. Έτσι, για το τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του, κάθε δάνειο γίνεται απλώς μια ακόμα κατάθεση.

Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό όριο για το ποσό χρημάτων που κυκλοφορεί δεν είναι το πόσο η κεντρική τράπεζα είναι διατεθειμένη να δανείσει, αλλά πόσο η κυβέρνηση, οι επιχειρήσεις και οι απλοί πολίτες είναι πρόθυμοι να δανειστούν. Οι δημόσιες δαπάνες είναι η βασική κινητήρια δύναμη σε όλο αυτό (και το έγγραφο παραδέχεται, αν το διαβάσουμε προσεκτικά, ότι τελικά η κεντρική τράπεζα χρηματοδοτεί την κυβέρνηση). Έτσι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα «στραγγαλισμού» των ιδιωτικών επενδύσεων από τις δημόσιες δαπάνες. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει.

Γιατί η Τράπεζα της Αγγλίας τα παραδέχεται ξαφνικά όλα αυτά; Πρώτα απ’ όλα, επειδή είναι προφανώς αλήθεια. Δουλειά της Τράπεζας είναι να φροντίζει να λειτουργεί το σύστημα, και τελευταίως το σύστημα δεν λειτουργεί και πολύ καλά. Μπορεί να αποφάσισε ότι η διατήρηση της παραμυθένιας εκδοχής για τη οικονομία που ως τώρα είχε αποδειχθεί τόσο βολική για τους πλούσιους, αποτελεί πλέον υπερβολική πολυτέλεια.

Αλλά πολιτικά, αυτό συνεπάγεται τεράστιο κίνδυνο. Απλά σκεφτείτε τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι ενυπόθηκοι δανειστές συνειδητοποιούσαν ότι τα χρήματα που τους δάνεισε η τράπεζα δεν είναι πραγματικά οι οικονομίες μιας ζωής κάποιου λιτοδίαιτου συνταξιούχου, αλλά κάτι που η τράπεζα απλώς φτιάχνει χτυπώντας ένα μαγικό ραβδί που έχει στη διάθεσή της επειδή εμείς, το κοινό, της το δώσαμε. Ιστορικά, η Τράπεζα της Αγγλίας έτεινε να παίζει το ρόλο του μπροστάρη, να αναδεικνύει θέσεις που φαίνονται ριζοσπαστικές και τελικά γίνονται η νέα ορθοδοξία. Αν αυτό συμβαίνει και εδώ, ίσως σύντομα μπορέσουμε να μάθουμε αν ο Χένρι Φορντ είχε δίκιο.

[1] Το πρωτότυπο είχε τίτλο «The truth is out: money is just an IOU, and the banks are rolling in it» και δημοσιεύτηκε στον Γκάρντιαν στις 18/3/14.

nomadicuniversality

Οικονομική εξάρτηση και ταξική αναδιάρθρωση στο ελληνικό προτεκτοράτο

«Αφανίζουν, σφάζουν και σφετερίζονται με πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας και αυτό το ονομάζουν Αυτοκρατορία. Δημιουργούν μια έρημο και την ονομάζουν ειρήνη».

 Τάκιτος, «Για την ζωή και το θάνατο του άρχοντα Αγκρικόλα»

 Πολύς λόγος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια για την σχέση εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας έναντι του καπιταλιστικού Κέντρου των ανεπτυγμένων οικονομιών της αγοράς. Ωστόσο, το περιεχόμενο του όρου δεν έχει επαρκώς εξειδικευτεί και αναλυθεί από την σκοπιά της πολιτικής θεωρίας της αυτονομίας, ούτε έχουν διερευνηθεί διεξοδικά οι συνέπειες του για τις επιλογές και την στρατηγική του σύγχρονου ανταγωνιστικού κινήματος. Ένα τέτοιο εγχείρημα έχει την σημασία του, διότι μια ερμηνεία των άτυπων σχέσεων ανισοκατανομής της δύναμης που προκύπτουν με φυσικό τρόπο όταν δύο οικονομίες της αγοράς που βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα τεχνολογικής εξέλιξης και παραγωγικότητας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους δεν συνιστά απλώς ένα ζήτημα ακαδημαϊκής υφής, αλλά αντίθετα, είναι το ζητούμενο για την ορθή κατανόηση του ιδεολογικού προσανατολισμού και του πολιτικού χαρακτήρα των κοινωνικών ομάδων που απαρτίζουν την ετερόνομη κοινωνική ολότητα του ελλαδικού χώρου, των παραγόντων που επηρεάζουν τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στις τάξεις, καθώς και το καθολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπαράγεται η ελληνική καπιταλιστική οικονομία και συνακόλουθα τα εγγενή όρια αυτής της αναπαραγωγής.

Αναμφίβολα, η ελληνική οικονομία αποτελεί τμήμα της υποβαθμισμένης περιφέρειας μιας διεθνοποιημένης οικονομικής δομής που κατατάσσει τις τοπικές οικονομίες σε ένα ιεραρχικό σύστημα διαστρωμάτωσης με γνώμονα τις παραγωγικές ανάγκες που η κάθε οικονομία προορίζεται να καλύψει στον συνολικό καταμερισμό της εργασίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει ότι η θρυαλλίδα για την δημιουργία συνθηκών κοινωνικής αναταραχής και αποσταθεροποίησης των εγχώριων ετερόνομων θεσμών μπορεί πολύ εύκολα να προέλθει από ένα «εξωγενές» οικονομικό γεγονός, όπως συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν οι ρυθμοί της οικονομικής ανάπτυξης κατά την χουντική επταετία επιβραδύνθηκαν εξαιτίας της κρίσης στασιμοπληθωρισμού στο καπιταλιστικό Κέντρο[i], ή το 2009 με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας στις ΗΠΑ και την μετατροπή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε δημοσιονομική, έπειτα από τα τεράστια ποσά που διέθεσε το δημόσιο προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση των τραπεζών.[ii] Από την άλλη, οι κοινωνικές αλλαγές και οι ταξικές μετατοπίσεις σε τεκτονική κλίμακα που συντελούνται στον ελλαδικό χώρο, αλλαγές όπως η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της μεσαίας τάξης και η προλεταριοποίηση των ιδιοκτητών των μικρών επιχειρήσεων, είναι μέτρα που σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύονται από την βούληση του διεθνοποιημένου κεφαλαίου να εισέλθει στην ελληνική αγορά με προνομιακούς όρους και να αναλάβει τον απόλυτο έλεγχο της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας, εξαλείφοντας οποιοδήποτε παράγοντα μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην επιβολή της δεσποτικής εξουσίας του. Η μοίρα των μικρεμπόρων αποφασίζεται στους διαδρόμους του μεγάρου της Κομισιόν, με τους τελευταίους να έχουν τον ρόλο της παράπλευρης απώλειας στο συνολικό σχέδιο της αναδιάρθρωσης του μοντέλου του ελληνικού καπιταλισμού. Εξού και ο αυξημένος «ριζοσπαστισμός» που αίφνης επιδεικνύει η ΓΣΕΒΕΕ και τα και τα πύρινα ανακοινωθέντα που εκδίδει σε τακτά χρονικά διαστήματα το θεσμικό όργανο των μικρεμπόρων ενάντια στην πολιτική της χούντας των Βρυξελλών.[iii]

Από τα παραπάνω δεν συνάγεται φυσικά ότι η μικρή ιδιοκτησία θα πρέπει πάραυτα να λογίζεται ανάμεσα στους δυνητικούς συμμάχους ενός ελευθεριακού κινήματος για την αντισυστημική αλλαγή. Αυτό που επιζητά πάνω απ’ όλα ο μικρέμπορος είναι η προστασία της ιδιοκτησίας του και είναι σίγουρο ότι πολύ πιο πρόθυμα θα έριχνε το βάρος του πίσω από μια «εθνικόφρονα» κυβέρνηση που θα υποσχόταν να πάρει μέτρα για να διασφαλίσει τους υλικούς όρους για την αναπαραγωγή της τάξης των μικροϊδιοκτητών, απ’ ότι θα αποφάσιζε να ενταχθεί σε ένα ριζοσπαστικό, αντικρατικό κίνημα που αμφισβητεί την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας αυτή καθ’ εαυτή. Η διαφωνία της μικρής ιδιοκτησίας ως ενεργού κλάδου της παραγωγής με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, αφορά διαφορετικές στρατηγικές προσεγγίσεις ως προς το ζήτημα της οικονομικής «ανάπτυξης» μέσα στο θεσμικό πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς και όχι την προοπτική της κατάργησης του ίδιου του συστήματος της αγοραίας οικονομίας. Στον βαθμό που η ομαλή αναπαραγωγή του συστήματος προϋποθέτει την διάλυση της μικρής επιχείρησης και την προλεταριοποίηση της τάξης των μικροϊδιοκτητών μέσω της σαλαμοποίησης τους, ο μικροαστός επιχειρηματίας θα προτιμήσει να απορροφηθεί μέσα στον κύκλο εργασιών του υπερεθνικού κεφαλαίου πραγματοποιώντας την μετάβαση στην εξαρτημένη συνθήκη της μισθωτής εργασίας, παρά να έρθει σε ρήξη με το σύνολο των παραμέτρων πάνω στις οποίες στηρίζεται το νεοφιλελεύθερο κοινωνικό παράδειγμα. Κι αυτό γιατί η προσαρμογή στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις επιτρέπει την καλλιέργεια της προσδοκίας ότι μελλοντικά η επιστροφή στο ατομικό καθεστώς περιορισμένης «αυτονομίας» του μικροεπιχειρηματία θα είναι εφικτή, υπό τον όρο ότι ο προλετάριος θα «δουλέψει αρκετά» και θα κατορθώσει να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα.

Μολαταύτα, η τάση προς τον συστηματικό αποδεκατισμό των παραδοσιακών μικρομεσαίων στρωμάτων και την αντικατάσταση τους από μια περισσότερο ολιγάριθμη τάξη νεομπουρζουάδων που οφείλει την ευμάρεια και τις υλικές συνθήκες της ύπαρξης της απευθείας στην εμπέδωση της κυριαρχίας των πολυεθνικών και την επέκταση των δραστηριοτήτων τους μέσω της αγοραιοποίησης του συνόλου των πτυχών της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης, είναι αποτέλεσμα της δυναμικής του συστήματος της οικονομίας της αγοράς για μια συνεχή συγκέντρωση δύναμης σε όλα τα επίπεδα και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της εξαρτημένης καπιταλιστικής οικονομίας στην νεοφιλελεύθερη περίοδο της νεωτερικότητας που διανύουμε. Η μεγάλη μάζα των μικροαστών και των μικροϊδιοκτητών που αποτελούσε την μεγάλο όγκο της ταξικής δομής της ελλαδικής κοινωνίας και που η επαγγελματική και κοινωνική υπόσταση τους ήταν συνδεδεμένη με οικονομικές δραστηριότητες προσανατολισμένες προς την εσωτερική αγορά τείνει να εξαφανιστεί. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στα κυρίαρχα και τα υποτελή κοινωνικά στρώματα αντικειμενοποιείται και παγιώνεται στον μέγιστο βαθμό με την άνοδο στην ιεραρχία εκείνων των προνομιούχων ομάδων που είτε απασχολούνται απευθείας από τις πολυεθνικές, είτε εκτελούν εργασίες που είναι συμπληρωματικές και πλήρως ενσωματωμένες στον κύκλο συσσώρευσης του υπερεθνικού κεφαλαίου (έμμισθα ιδιωτικοϋπαλληλικά στρώματα, υπεργολάβοι της δραστηριότητας των πολυεθνικών, εισαγωγείς καταναλωτικών προϊόντων, κλπ). Δηλαδή από δραστηριότητες προσανατολισμένες προς την εξωτερική, διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.) δεν αποτελεί παρά μια απεγνωσμένη προσπάθεια αντίστασης της μεγάλης μάζας των μικροαστών ενάντια στην ραγδαία άνοδο της νεοφιλελεύθερης μπουρζουαζίας και την διαφαινόμενη απειλή της συλλογικής φτωχοποίησης τους με όρους κοινωνικής ομάδας. Παρά το γεγονός ότι στην πολιτική φιλολογία του χώρου, η φιγούρα του «μικροαστού» εκλαμβάνεται ως η ενσάρκωση του πιο αλλοτριωμένου και αποκρουστικού ανθρωπολογικού τύπου που ενδημεί στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, και του αποδίδεται ο ρόλος μιας «αντικειμενικά» αντιδραστικής κοινωνικής δύναμης, η άποψη μας είναι ότι η απήχηση που φαίνεται να έχει η Χ.Α. στους μικροαστικούς κύκλους δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένδειξη της έμφυτης ταξικής ροπής των μικροϊδιοκτητών προς συντηρητικές θέσεις και απόψεις. Μπορούμε μάλιστα να ισχυριστούμε ότι ακριβώς λόγω της ενδιάμεσης κοινωνικής θέσης που κατέχουν ανάμεσα στα υποτελή και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, οι μικροαστοί αποτελούν από την φύση τους μια ασταθή υπο-ολότητα του ετερόνομου κοινωνικού συστήματος που άλλοτε μπορεί να μετατραπεί σε πρώτη ύλη ριζικά ετερόνομων ιδεολογικών ρευμάτων, και άλλοτε μπορεί να συμμαχήσει με λαϊκά κινήματα που αποβλέπουν στον ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η στροφή λοιπόν προς την Χ.Α. δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται με εύκολες επικλήσεις στην εγγενή αντιδραστική νοοτροπία των μικροαστικών ομάδων και στην ενστικτώδικη έχθρα που ενδεχομένως τρέφουν προς την αυτονομία, αλλά ως συνέπεια της πολιτικής αδυναμίας του ανταγωνιστικού κινήματος να αμφισβητήσει αποτελεσματικά μέσω της ταξικής ισχύος του τους θεσμούς και τις δομές εξουσίας του κοινωνικού συστήματος της ετερονομίας.

Σαν έναν γενικό κανόνα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα σε κάθε ιστορική συγκυρία όπου επέρχεται ταξική πόλωση και λαμβάνει χώρα η όξυνση της Κοινωνικής Πάλης, ο μικροαστός τείνει κάθε φορά να προσχωρεί στην πλευρά του στρατοπέδου που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσει. Κατά την διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης του 1936, όταν το οργανωμένο προλεταριάτο αποδείχτηκε αρκετά ισχυρό (σε πρώτη φάση τουλάχιστον) ώστε να επιβάλλει καθεστώς εργατικής αυτοδιαχείρισης στην Καταλάνικη βιομηχανία, η τάξη των μικροϊδιοκτητών ανταποκρίθηκε ενεργητικά στο επαναστατικό κάλεσμα και προχώρησε στην κοινωνικοποίηση των κλάδων της παραγωγής που είχε υπό τον έλεγχο της. Αναφερόμαστε για παράδειγμα στην κοινωνικοποίηση των αρτοποιείων, των κομμωτηρίων, ή των εργαστηρίων κατασκευής οφθαλμολογικών οργάνων που συνενώθηκαν και αναδιοργανώθηκαν εκ βάθρων σε αναρχοσυνδικαλιστικά πρότυπα για να δημιουργήσουν σύγχρονες και απείρως αποτελεσματικότερες παραγωγικές μονάδες.[iv]

Αντίθετα, στην Γαλλία του 1968, η συμμαχία ανάμεσα στους εξεγερμένους φοιτητές και τους εργάτες απέτυχε να δώσει την χαριστική βολή στο καθεστώς του Ντε Γκωλ που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε αμήχανο την κλιμάκωση της έντασης της Κοινωνικής Πάλης. Όπως παρατηρεί ο, νεαρός τότε ακτιβιστής, Κον-Μπεντίτ, «Αυτή η φάση, όσο μικρή και αν ήταν, αποκάλυψε το πολιτικό κενό στην Γαλλική κοινωνία και δημιούργησε ένα νέο ιστορικό φαινόμενο: ένα δίπολο μη-εξουσίας. Από τις 27 ως τις 30 του Μάη κανένας δεν κατείχε την εξουσία στην Γαλλία. Η κυβέρνηση ήταν υπό διάλυση, ο Ντε Γκωλ και ο Πομπιδού ήταν απομονωμένοι. Η αστυνομία, φοβισμένη από το μέγεθος της απεργίας και εξουθενωμένη από δυο εβδομάδες μαχών στους δρόμους, δεν ήταν ικανή να διατηρήσει την δημόσια τάξη. Ο Στρατός ήταν εξαφανισμένος, οι κληρωτοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην υπηρεσία ενός σκοπού που πολλοί λίγοι από αυτούς πίστευαν».[v] Όταν η εξέγερση φάνηκε να υποχωρεί έχοντας φτάσει σε εκείνο το σημείο που ενώ η γενική απεργία δέκα εκατομμυρίων εργατών είχε καταλύσει στην πράξη τις θεσμισμένες ετερόνομες εξουσίες, από την άλλη αδυνατούσε να βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα με αντισυστημικό περιεχόμενο για την δημιουργία θεσμών αυτοδιεύθυνσης σε μαζική κοινωνική κλίμακα, ο Ντε Γκωλ μπόρεσε να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και οι μικροαστοί συμμετείχαν μαζικά στην τεράστια συγκέντρωση που οργάνωσε το καθεστώς για να αποδείξει ότι δεν είχε απολέσει οριστικά την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων.[vi]

Κι ενώ η παλινδρόμηση των μικροαστών ανάμεσα σε συντηρητικές και ριζοσπαστικές κοινωνικές αντιλήψεις ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα που προσδιόριζε το μοντέλο της ταξικής ηγεμονίας του κεφαλαίου στον ελλαδικό χώρο κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας πάνω στο οποίο στηρίζει την κυριαρχία του το νεοφιλελεύθερο κοινωνικό παράδειγμα είναι πολύ πιο ομοιογενές και συμπαγές στα συμφέροντα και τις αντιλήψεις του και – για τον λόγο αυτό – πολύ πιο μονολιθικό και αυταρχικό ως προς τις μεθόδους επιβολής της εξουσίας του. Πράγματι, αν η αριθμητική πρωτοκαθεδρία της μικρής ιδιοκτησίας στην κοινωνική διαστρωμάτωση του ελλαδικού χώρου άφηνε κάποια περιθώρια για μια πολιτική συνεννόηση ανάμεσα σε τμήματα του ανταγωνιστικού κινήματος και τα ριζοσπαστικά στοιχεία στις παρυφές της τάξης των μικροαστών, το νέο μοντέλο ταξικής κυριαρχίας αποκρυσταλλώνει την ηγεμονία μιας ελίτ που αντλεί την δύναμη της από τον ενοποιημένο υπερεθνικό οικονομικό χώρο που δημιουργήθηκε χάρη στην άνοδο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Όπως επισημαίνει ο Φωτόπουλος, για τα προνομιούχα νεοφιλελεύθερα κοινωνικά στρώματα, «ο καλύτερος τρόπος ώστε να διασφαλίσουν την προνομιακή τους θέση στην κοινωνία δεν είναι μέσω της εξασφάλισης της αναπαραγωγής κάποιου φαντασιακού έθνους-κράτους, αλλά, αντίθετα, μέσω της διασφάλισης της παγκόσμιας αναπαραγωγής του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας”».[vii] Κάτω από αυτή την ελίτ, τοποθετούνται σε ρόλο επικουρικό οι προνομιούχες κοινωνικές ομάδες των νεομπουρζουάδων, οι οποίες λόγω της εξάρτησης της ευμάρειας τους από το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, δεν εσωτερικεύουν ούτε διαμεσολαβούν τις σχέσεις τους με τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις στην βάση ενός επαρχιώτικου εθνικιστικού φαντασιακού, ούτε μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται ως φορείς κάποιου εναλλακτικού οράματος για την «αναγέννηση» του ελλαδικού έθνους-κράτους. Άλλωστε, το στοιχείο της εξάρτησης από τα κέντρα οικονομικής εξουσίας που βρίσκονται στις μητροπολιτικές καπιταλιστικές χώρες άσκησε από την αρχή παραμορφωτική επίδραση στα κοινωνικά υποκείμενα που έμελλε να αποτελέσουν τους φορείς τις μεταφύτευσης της καπιταλιστικής κυριαρχίας στο ελλαδικό χώρο. Όπως έχει γράψει ο Π. Κονδύλης, «…η εξάρτηση της εμποροβιοτεχνικής δραστηριότητας από το καπιταλιστικό εξωτερικό επιβοήθησε την επιβίωση των πατριαρχικών εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων στο εσωτερικό, γιατί το οικονομικό προϊόν αυτών των σχέσεων μπορούσε να αυξάνεται και να απορροφάται σε μιαν αγορά αδιάφορη για την κοινωνική του προέλευση, ήτοι η αύξηση και η απορρόφηση του δεν απαιτούσε την αναδιαμόρφωση του εσωτερικού οικονομικού χώρου και την ανατροπή των ίδιων του των κοινωνικών προϋποθέσεων».[viii]

Δεν μπορεί κανείς παρά να χαμογελάσει βλέποντας τις αντιφάσεις στις οποίες είναι αναγκασμένοι να υποπίπτουν οι έμμισθοι απολογητές του νεοφιλελευθερισμού, όταν προσπαθούν να συμβιβάσουν την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Νέα Διεθνή Τάξη με όρους υπόδουλου και υποτελούς κρατικού μορφώματος, με μια αφήγηση «εκσυγχρονισμού» και «προόδου» της «καθυστερημένης» ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, ο καθηγητής πολιτικών επιστημών Ν. Μαραντζίδης φτάνει στο σημείο να εκφράσει την απογοήτευση του που η ηγέτιδα δύναμη του ευρωπαϊκού τμήματος της υπερεθνικής ελίτ, Γερμανία, δεν δείχνει να διαθέτει την απαιτούμενη εμπειρία στις τεχνικές της ιμπεριαλιστικής διακυβέρνησης ώστε να ποδηγετήσει επιδέξια και με αποτελεσματικότητα τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό του ελληνικού προτεκτοράτου.[ix] Στο εξουσιαστικό ιδεολόγημα του νεοφιλελεύθερου ψευτο-κοσμοπολιτισμού δεν υπάρχει χώρος για διαταξικές, ενοποιητικές αφηγήσεις στην βάση ενός υποτιθεμένου «γενικού συμφέροντος» των κοινωνικών τάξεων. Ο παραδοσιακός ελληνοκεντρισμός του «χιλιόχρονου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού»[x]δεν μπορεί να βρει θέση στον πυρήνα μιας ιδεολογίας που υπερασπίζεται τον απόλυτο ετεροκαθορισμό της ελληνικής οικονομίας από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και λειτουργεί ως δύναμη για την θεωρητική θεμελίωση της αναγκαιότητας για μια άνευ όρων υποδούλωση των ανθρώπινων, φυσικών και υλικών πόρων της τοπικής κοινωνίας στην εξυπηρέτηση των αναγκών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Πράγματι, στη θέση της κοινωνικής κινητικότητας της σοσιαλδημοκρατικής περιόδου ανάμεσα σε καθετοποιημένες βαθμίδες κοινωνικής οργάνωσης, η παγκοσμιοποιημένη οικονομία προσφέρει την δυνατότητα στις προνομιούχες κοινωνικές ομάδες για μια οριζόντια κινητικότητα με την έννοια του επαγγελματικού νομαδισμού και της αναζήτησης εργασίας ακόμη κι έξω από τα εθνικά σύνορα στους προηγμένους τομείς της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, όταν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ταξικής οργάνωσης αδυνατεί να αναπαραχθεί ικανοποιητικά στις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες της εγχώριας κοινωνίας. Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο Γ. Λιερός περιγράφει με πολύ γλαφυρό τρόπο την πολιτισμική συγγένεια, τις συναφείς νοοτροπίες και αντιλήψεις, τις παρόμοιες επαγγελματικές συνήθειες και κοινωνικές συνθήκες ζωής που διέπουν αυτές τις διεθνοποιημένες επαγγελματικές ομάδες οι οποίες αναπτύσσονται πάνω και πέρα από τους εδαφικούς διαχωρισμούς του έθνους-κράτους: «Η συνοχή του όλου υπό την εξουσία του κεφαλαίου συντελείται μέσω μιας πυκνής κυκλοφορίας εικόνων, ψηφιοποιημένων πληροφοριών, κεφαλαίων, εμπορευμάτων αλλά και ανθρώπων: τα στελέχη κινούνται συνεχώς σε ένα κύκλωμα το οποίο έχει μια σχετική ομοιογένεια στους βασικούς του κόμβους. Πράγματι, τα αεροδρόμια, τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων, τα μέγαρα επιχειρήσεων, οι μεγάλοι οδικοί άξονες, τα ακριβά εμπορικά κέντρα ή τα ακριβά εστιατόρια είναι πάνω κάτω τα ίδια στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τη Σαγκάη, το Σάο Πάολο, ακόμη και στο Λάγκος […] Η παγκόσμια ελίτ φαίνεται να έχει απεριόριστη δύναμη και μοιράζεται τις ίδιες αξίες, τον ίδιο τρόπο ζωής και τον ίδιο πολιτισμό. Χωρίς καμία – “κοσμική” ή μη – επιφοίτηση, αυτοί οι “νομάδες” μιλούν την ίδια γλώσσα: τα αγγλικά […]»[xi].

Η ίδια η δυναμική του εξωστρεφούς μοντέλου ανάπτυξης της οικονομίας της αγοράς συντελεί στην παντελή έκλειψη οποιασδήποτε έννοιας τοπικής αυτοδυναμίας και στην απόλυτη εξάρτηση της εγχώριας οικονομίας από τις διακυμάνσεις στις τιμές, την αυξομείωση του συνολικού επιπέδου οικονομικής δραστηριότητας και τις μετατοπίσεις και ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώρα στη διεθνή αγορά. Ποιος μπορεί αλήθεια να ξεχάσει το παράδειγμα της Ουρουγουάης των δεκαετιών 1950-60, όταν η απότομη καταβαράθρωση στις διεθνείς τιμές του κρέατος και του μαλλιού, στις εξαγωγές των οποίων βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό η εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, επέφερε τον δραστικό περιορισμό των δημοσίων εσόδων με τα οποία το Κράτος χρηματοδοτούσε το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας. Ακολούθησαν διαδοχικές υποτιμήσεις του νομίσματος, διόγκωση του εξωτερικού δανεισμού και τέλος αδυναμία του Κράτους να καταβάλλει στην ώρα του τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα την γενικευμένη κοινωνική αναταραχή και την εξέγερση τόσο των κρατικοδίαιτων μεσαίων τάξεων, όσο και του μαχητικού προλεταριάτου.[xii] Επιπλέον, ο ίδιος ο τύπος της οικονομικής ανάπτυξης σε μια εξαρτημένη οικονομία του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, δεν μπορεί να ανταποκρίνεται σε ένα πρόγραμμα «εθνικής» παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά μπορεί μόνο να πάρει την μορφή της δημιουργίας αποσπασματικών και μεμονωμένων νησίδων «ανάπτυξης» σε τομείς της οικονομίας που επιλέγονται μονομερώς από το υπερεθνικό κεφάλαιο με κριτήριο την κερδοφορία τους. Για παράδειγμα, την περίοδο της χουντικής επταετίας, όταν υπήρξε μια ροή άμεσων επενδύσεων από το καπιταλιστικό Κέντρο προς τις οικονομίες της περιφέρειας, το ενδιαφέρον του διεθνούς κεφαλαίου στράφηκε κυρίως προς την χημική βιομηχανία, την εξόρυξη αλουμινίου και τα διυλιστήρια, χωρίς όμως να προχωρήσει σε επενδύσεις στον, ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη μιας «εθνικής» οικονομικής δομής, τομέα της μεταλλουργίας.[xiii]

Για να το πούμε διαφορετικά, το άνοιγμα μιας οικονομίας στις διεθνείς αγορές και η συνακόλουθη εξωστρεφής «ανάπτυξη» δεν μπορεί ποτέ να έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία μιας ολοκληρωμένης καπιταλιστικής οικονομίας με εθνικά χαρακτηριστικά, όπου θα υπάρχουν ισχυρές κλαδικές διασυνδέσεις, ο ένας τομέας της παραγωγής θα λειτουργεί με συμπληρωματικό τρόπο προς τους άλλους και όλοι οι παραγωγικοί κλάδοι θα βρίσκονται σε παρόμοια επίπεδα τεχνολογικής εξέλιξης και αποτελεσματικότητας. Αναλύοντας τους μηχανισμούς οικονομικής κυριαρχίας που είχε αναπτύξει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προκειμένου να αποσπά πλεονάσματα και να απομυζά τον πλούτο των χωρών της Λατινικής Αμερικής, ο κουβανός επαναστάτης Αρμάντο Χάρτ έδειξε ότι ο έλεγχος που ασκούσε το μητροπολιτικό κεφάλαιο των ΗΠΑ εκτεινόταν στο σύνολο των παραγωγικών κλάδων της πραγματικής οικονομίας των λατινοαμερικάνικων χωρών (βιομηχανία, μεταποίηση, πιστώσεις, διανομή, αγροτικές καλλιέργειες) και δεν περιοριζόταν απλώς στην αξιοποίηση των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» του υπερανεπτυγμένου βορειοαμερικάνικου καπιταλισμού.[xiv] Πράγμα που σημαίνει ότι μια ανεπτυγμένη οικονομία της αγοράς είναι ένας Λεβιάθαν, μια καθολική δομή ετεροκαθορισμού και κυριαρχίας, που αναπαράγει με φυσικό τρόπο τις σχέσεις ανισοκατανομής δύναμης ως τον κατεξοχήν τρόπο αλληλεπίδρασης της με τις εξαρτημένες οικονομίες της περιφέρειας σε όλα τα επίπεδα. Χαρακτηριστικά, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ενώ η χούντα του δικομματισμού αναφέρεται παραπλανητικά στον τουρισμό ως ατμομηχανή της «ανάπτυξης» στο ελληνικό προτεκτοράτο και πανηγυρίζει που μέσα στο 2014 επισκέφτηκαν ολόκληρη την Ελλάδα γύρω στα 16 εκατομμύρια τουρίστες, ο αντίστοιχος αριθμός επισκεπτών σε μία μόνο μητρόπολη του καπιταλιστικού Κέντρου, το Λονδίνο, έφτασε για το 2014 τα 15 εκατομμύρια.[xv] Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν να επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό ότι η αξιοποίηση των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» που σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους συνιστά την ενδεδειγμένη μέθοδο για την επίτευξη της ανάπτυξης μέσα στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, δεν κατοχυρώνει την πρωτοκαθεδρία της εξαρτημένης οικονομίας σε κάποιον τομέα όπου αυτή διατηρεί μια σχετική υπεροχή, αλλά απλώς την ωθεί αντικειμενικά να καταλάβει την υποτελή θέση που της αναλογεί στον ιεραρχικό καταμερισμό εργασίας του διεθνοποιημένου καπιταλισμού.

Είναι λογικό λοιπόν οι καλοπληρωμένοι προπαγανδιστές της κυριαρχίας του πολυεθνικού και του εθνικού μεταπρατικού κεφαλαίου να υποβαθμίζουν τις ιδεολογικές αναφορές στο «εθνικό μεγαλείο» της χώρας και να προσφεύγουν στο ψευτοκοσμοπολίτικο φαντασιακό των ελίτ που διευθύνουν την ΕΕ ως νομιμοποιητικό παράγοντα της εξουσίας που ασκεί η υπερεθνική ελίτ πάνω στα ετεροκαθοριζόμενα στρώματα της νεόπτωχης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Μιας και δεν έχουν τίποτα πια να υποσχεθούν στους προλετάριους από την άποψη της εκπλήρωσης των επιθυμιών τους και της ικανοποίησης των υλικών τους αναγκών, τους βομβαρδίζουν με νουθεσίες γύρω από τα ευεργετήματα της ηθικής της εργασίας («τεμπέληδες Νοτιο-ευρωπαίοι»)[xvi], την ανάγκη για πολιτική σταθερότητα (σεβασμός των «δημοκρατικών» θεσμών) και με τελετουργικές επικλήσεις στον υπερεθνικό μπαμπούλα της ισλαμικής τρομοκρατίας προκειμένου να τους τρομάξουν. Όπως πρόσφατα έγραψε ο Τ. Θεοδωρόπουλος, «Στα όρια του δυτικού κόσμου με μια περιοχή του κόσμου που σπαράσσεται από τη βαρβαρότητα της τζιχάντ, ενός δολοφονικού Ισλάμ το οποίο μισεί τη δημοκρατία και ό,τι αυτή συνεπάγεται, η Ελλάδα οφείλει να θυμάται πως οι αξίες της δημοκρατίας δεν είναι δεδομένες».[xvii] Είναι από αυτόν τον ψευδεπίγραφο κοσμοπολιτισμό των δυνάμεων της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης που πρέπει να απαλλαγούμε, για να εισάγουμε στη θέση του τον πραγματικό προλεταριακό διεθνισμό που βασίζεται στις ισότιμες σχέσεις αυτονομίας, αλληλεξάρτησης και αλληλεγγύης ανάμεσα στα στρώματα των καταπιεσμένων στο εσωτερικό και τους υποτελείς λαούς της περιφέρειας στο εξωτερικό.

[i] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος), σελ. 42.

[ii] Τ. Φωτόπουλος, Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα(Κουκκίδα), σελ. 70-101.

[iii] Βλέπε για παράδειγμα το ανακοινωθέν της ΓΣΕΒΕΕ για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Λιτότητα-Ασφυξία-Ύφεση». Στο http://www.gsevee.gr/oikonomia/32-2012.

[iv] S. Dolgoff, Αναρχικές Κολλεκτίβες (Διεθνής Βιβλιοθήκη).

[v] D. Cohn-Bendit, Obsolete Communism (Mc Graw-Hill), σελ. 124.

[vi] «Τ;oτε η μικροαστική, ρατσιστική, εθνικιστική, αντιδραστική, Φασιστική, θρησκευόμενη, Καθολική, Προτεσταντική ή Εβραϊκή Γαλλία βαθμιαία αποτίναξε την σκόνη από τους ώμους της και βάδισε ζωηρά στην οδό τηςChamps Elysees, κραυγάζοντας την υποστήριξη της για τον γέρο στρατηγό».Cohn-Bendit, σελ. 128.

[vii] Τ. Φωτόπουλος, Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα, σελ. 89.

[viii] Π. Κονδύλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού (Θεμέλιο), σελ. 16.  

[ix] Ν. Μαραντζίδης, Το Σφάλμα της Γερμανίας, http://www.kathimerini.gr/797477/opinion/epikairothta/politikh/to-sfalma-ths-germanias.

[x] Π. Κονδύλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού, σελ. 30-37.

[xi] Γ. Λιερός, Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία (Εκδόσεις των Συναδέλφων), σελ. 46-51.

[xii] Ο Ακήρυχτος Πόλεμος των Τουπαμάρος, http://lanuestrapasion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1667.html.

[xiii] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, σελ. 43.

[xiv] J. Gerassi, Towards Revolution, Vol. II (Weidenfeld & Nicolson), σελ. 494-497.

[xv] http://www.forbes.com/pictures/ehlk45iehm/2-london/.

[xvi] Για μια κοινωνιολογική ανάλυση της καπιταλιστικής ηθικής της εργασίας ως εργαλείου πειθάρχησης και ελέγχου των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων βλ. Z. Baumann, Η Εργασία, ο Καταναλωτισμός και οι Νεόπτωχοι (Μεταίχμιο), σελ. 29-75.

[xvii] Τ. Θεοδωρόπουλος, Δεσμώτες του Ιλίγγου, http://www.kathimerini.gr/797489/opinion/epikairothta/politikh/desmwtes-toy-iliggoy.

antisystemic

Τέσσερις αποδείξεις ότι GRexit σημαίνει EuroBreak

Σύμφωνα με μία άποψη που κατακλύζει το τελευταίο διάστημα τα γερμανικά, διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ η  Ευρωζώνη είναι έτοιμη να αντέξει μία έξοδο της Ελλάδας απ’ το ευρώ καθώς είναι σήμερα πιο προστατευμένη απ’ ότι πριν μερικά χρόνια από τις αγορές.
Τα επιχειρήματα που παρατίθενται για την υποστήριξη αυτής της άποψης είναι ότι α) το ελληνικό χρέος δε βρίσκεται, πια, στα χέρια του ιδιωτικού ευρωπαϊκού τομέα αλλά του επίσημου, β) ότι έχουν δημιουργηθεί ειδικοί μηχανισμοί ευρωπαϊκοί μηχανισμοί αποτροπής μίας κρίσης πτώχευσης, γ) πως  οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν προλάβει να αναδιαρθρώσουν και να εξυγιάνουν τα χαρτοφυλάκια τους και δ)  ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική  Τράπεζα είναι έτοιμη να αγοράσει ομόλογα ευρωπαϊκών κρατών,  ενώ ως απόδειξη της ισχύς αυτής της άποψη προτάσσεται το ότι αγορές δεν ξεπούλησαν τα ομόλογα των κρατών που στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκαν υπό αμφισβήτηση και άρα η ευρωζώνη είναι  ασφαλής.

Πράγματι, δεδομένων των παραπάνω επιχειρημάτων οι αγορές δείχνουν πως θεωρούν τα ομόλογα κρατών όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδί α, ασφαλή και δεν έχουν στραφεί εναντίον τους ξεπουλώντας τα. Έχουν στρέψει τη μένη τους, ωστόσο, σε αυτό που θεωρούν ότι, όντως, απειλείται, δηλαδή το ευρωπαϊκό νόμισμα.

Έτσι, όσο οι πολιτικοί επιμένουν πως το ρίσκο μίας σύγκρουσης δίχως αύριο της Ελλάδας με την Ευρώπη αυξάνεται οι αγορές μπορεί να μην ξεπουλούν τα ευρωπαϊκά ομόλογα αλλά ξεπουλούν αντ’ αυτών το ευρώ.

Σε αντίθεση με την προβαλλόμενη, παραπάνω άποψη, λοιπόν  ότι οι αγορές αδιαφορούν για το ενδεχόμενο μίας εξόδου της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη, στην πραγματικότητα έχουν συνδέσει  τη μοίρα του ίδιου του ευρώ με την παραμονή ή μη της Ελλάδας σε αυτό.
Και ιδού τέσσερεις  αποδείξεις προς τούτο.

Απόδειξη 1η:

Η πορεία του επιτοκίου των ελληνικών ομολόγων είναι ακριβώς αντίθετη αυτής του ευρώ (εικόνα 1 πάνω μέρος)  δηλαδή όσο ξεπουλιούνται τα ελληνικά ομόλογα αυξάνοντας το επιτόκιο τους και συνάμα  το ρίσκο πτώχευσης και εξόδου της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη σε περίπτωση αδυναμίας εύρεσης κοινού τόπου με την ΕΕ, τόσο ξεπουλιέται και το ευρώ.

Η αρνητική συσχέτιση της κίνησης των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων με το ευρώ στις τελευταίες εκατό ημέρες έφτασε στο -0,828 (εικόνα 1, μεσαίο τμήμα) κάτι που με απλά λόγια σημαίνει ότι στο 82,8% των περιπτώσεων τα ελληνικά επιτόκια και το ευρώ κινούνται αντίθετα και αλληλοεξαρτώμενα.
Παράλληλα  η αντίστοιχη συσχέτιση των δέκα ημερών φανερώνει πως η δυναμική αυτή έχει αυξηθεί τις τελευταίες ημέρες ακόμη περισσότερο, φτάνοντας στο 87,1% και πλησιάζοντας στην απόλυτη ταύτιση της πορείας του επιτοκίου των ελληνικών ομολόγων και αυτής του ευρώ, δηλαδή στην άρρηκτη σύνδεση της μοίρας του ευρώ με της παραμονή της Ελλάδας σε αυτό.

Απόδειξη 2

Όταν αναφερόμαστε στις «αγορές συναλλάγματος» δεν εννοούμε απαραίτητα τους επενδυτές ή τους κερδοσκόπους αλλά χιλιάδες εταιρίες σε όλο τον κόσμο που πουλούν και εμπορεύονται προϊόντα σε ευρώ αλλά και τράπεζες και κράτη τα οποία για διάφορους λόγους χρειάζονται τα κυριότερα νομίσματα όπως το ευρώ και το δολάριο. Δεδομένου ότι το ευρώ είναι το δεύτερο σημαντικότερο αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο μετά το δολάριο, δεκάδες τρισεκατομμύρια πλούτου είναι αποθηκευμένα σε αυτό, εξαιτίας της πεποίθησης ότι είναι ένα σταθερό και αξιόπιστο νόμισμα και της προσδοκίας ότι θα παραμείνει τέτοιο.
Αν αυτή η αξιοπιστία πληγεί τότε οι «αγορές» προσπαθούν να προστατευθούν. Έτσι, είτε πρόκειται για ένα κράτος, είτε για μία τράπεζα, για ένα συνταξιοδοτικό ταμείο, μία ασφαλιστική εταιρία, ή μία εμπορική εταιρία, όλοι βιάζονται να πουλήσουν ευρώ και να αγοράσουν άλλα νομίσματα, με αποτέλεσμα να οδηγούν την τιμή του σε μεγάλη πτώση. Στο παιχνίδι εισέρχονται επενδυτές και κερδοσκόποι απ’ όλον τον κόσμο και μία τεράστια πίεση ασκείται ξαφνικά και εντεινόμενα στο ευρωπαϊκό νόμισμα, λειτουργώντας ως αυτοεπαληθευόμενη προφητεία για την κατάρρευση του.
Πράγματι, ο αριθμός των συμβολαίων που ποντάρουν στην πτώση του ευρώ  έχουν ξεπεράσει σε αριθμό αυτά  ποντάρουν στην άνοδο του κατά 150 και πλέον χιλιάδες, πλησιάζοντας το ιστορικό ρεκόρ του 2012, όταν ο φόβος για έξοδο της Ελλάδας απ’ το ευρώ είχε φτάσει στο ζενίθ (εικόνα 2).  Με άλλα λόγια, οι αγορές ποντάρουν τα ρέστα τους ότι το ευρώ θα βουλιάξει πολύ χαμηλότερα απ’ τα τρέχοντα επίπεδα.


Απόδειξη 3η 

Όλα τα παραπάνω συντελούν σε μία ελεύθερη πτώση του ευρώ (εικόνα 3) η οποία το έχει σπρώξει, ήδη, σε χαμηλό 9 ετών έναντι του δολαρίου, πριν ακόμη διεξαχθούν οι ελληνικές εκλογές, πριν το ενδεχόμενο για σχηματισμό μίας κυβέρνησης που θα συγκρουστεί αμείλικτα με την Τρόικα επαληθευτεί, πριν τεθεί ρεαλιστικά το θέμα της πτώχευσης της Ελλάδας και φυσικά πριν τεθεί ουσιαστικά και πρακτικά το ζήτημα μίας εξόδου της Ελλάδας απ’ το ευρώ.

Οι αγορές δεν περιμένουν τους πολιτικούς να αποφασίσουν αν το ευρώ αντέχει ή όχι ένα GRexit αλλά προστατεύονται και φυσικά κερδοσκοπούν στην πιθανότητα αυτού να συμβεί, ξεπουλώντας, ήδη, το ευρωπαϊκό νόμισμα. Αν, αυτός ο φόβος γίνει γεγονός η πίεση στο ευρώ θα πολλαπλασιαστεί επί χίλια και το GRexit θα οδηγήσει σε EuroBreak (ονομασία που προσδίδω στη διάσπαση αλλά και κατάρρευση του ευρώ).
Στην περίπτωση ενός GRexit, η αξιοπιστία στο ευρωπαϊκό νόμισμα θα έχει χαθεί, η νομισματική ιστορία θα έχει αλλάξει και τρισεκατομμύρια θα έχουν διαρρεύσει εκτός ευρωζώνης στην προσπάθεια των «αγορών» να προστατευτούν αλλά και να εκμεταλλευτούν ένα οικονομικό ιστορικό γεγονός. Το ευρώ, αν αντέξει ως νόμισμα, θα χρειαστεί δεκαετίες για να αποκαταστήσει τη χαμένη του αξιοπιστία ενώ οι αγορές πάντα θα αναρωτιούνται αν και πότε θα υπάρξει έξοδος και από άλλο κράτος.  Σε ένα GRexit τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια θα καταγράψουν συντριπτικές απώλειες και η οικονομία της ευρωζώνης θα επηρεαστεί δραματικά.
Όμως η κατάρρευση του ευρώ δε θα έχει τρομακτικές συνέπειες μόνο για την ευρωζώνη αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Και έτσι φτάνουμε στην απόδειξη νούμερο 4.

Απόδειξη 4η

Όταν το ευρώ πέφτει συμβάλλει στην άνοδο του δολαρίου και αυτό με τη σειρά του προκαλεί την πτώση των νομισμάτων των αναδυόμενων κρατών. Όταν η πτώση του ευρώ είναι ελεύθερη οι παραπάνω συσχετισμοί γίνονται εξαιρετικά έντονοι. Τις τελευταίες εκατό ημέρες το ευρώ και τα νομίσματα των αναδυόμενων κρατών καταρρέουν  ταυτόχρονα ενώ  το δολάριο απογειώνεται (εικόνα 4).

Καθώς μετά την κρίση του 2008 τα αναδυόμενα κράτη αναγκάστηκαν να δανειστούν περί τα 5,7 τρις δολάρια, η αύξηση της τιμής του αμερικανικού νομίσματος κάνει ολοένα και ακριβότερη την εξυπηρέτηση του χρέους τους και τα απειλεί με οικονομικές κρίσεις ή και κρίσεις πτώχευσης.
Ένα ευρώ σε ελεύθερη πτώση και ένα εξαιρετικά ανοδικό δολάριο απειλεί και τη Ρωσία, αλλά και τις ΗΠΑ για διαφορετικούς σε κάθε περίπτωση λόγους. Στην περίπτωση της Ρωσίας η κατάρρευση του ευρώ συμβάλλει στην άνοδο του δολαρίου, την πτώση του πετρελαίου και την κατάρρευση του ρουβλιού.

Στις ΗΠΑ, οι αντίστοιχοι συσχετισμοί κάνουν ακριβά τα αμερικανικά προϊόντα πριν ακόμη καν ξεκινήσει ο κύκλος αύξησης επιτοκίων από την αμερικανική κεντρική τράπεζα (FED), που αναμένεται από τον Απρίλιο και μετά. Ένα υπερβολικά ανατιμημένο δολάριο θα απειλήσει την εύθραυστη ανάρρωση της αμερικανικής οικονομίας και θα εμποδίσει την αύξηση των επιτοκίων σε μία φάση όπου η  FED δε θα μπορεί να παρέμβει και πάλι καθώς έχει μόλις ολοκληρώσει το μέγα- πρόγραμμα νομισματικής χαλάρωσης και τύπωσης χρήματος το οποίο ξεκίνησε από το 2008.
Φαίνεται πως όταν οι πολιτικοί, εντός και εκτός Ελλάδας, μιλούν για το ευρώ ξεχνούν πως αυτό είναι το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα διεθνώς και έτσι οι διακυμάνσεις του επηρεάζουν καταλυτικά ολόκληρο τον κόσμο. Μία κρίση του ευρώ δεν είναι ένα ευρωπαϊκό αλλά ένα διεθνές πρόβλημα. Και έτσι φτάνουμε στο τελικό μας συμπέρασμα.

Γιατί η Ελλάδα δε θα φύγει ποτέ απ' το ευρώ όσο αυτό υπάρχει

Το οικοδόμημα της ευρωζώνης έχει χτιστεί στην υπόσχεση των πολιτικών πως το ευρώ είναι αμετάκλητο. Στην προσδοκία και μόνο πως αυτή η υπόσχεση θα αθετηθεί το ευρώ καταρρέει. Αν η προσδοκία επαληθευτεί το ευρώ θα είναι ένα αποτυχημένο νόμισμα το οποίο οι αγορές θα τιμωρήσουν σε βαθμό που σήμερα μπορούμε μόνο να φανταστούμε, με τις συνέπειες ενός τέτοιου ιστορικού γεγονότος να είναι θεαματικές για ολόκληρο τον κόσμο.
Έτσι, παρά τα μεγάλα λόγια, τις απειλές και τις μπλόφες που γίνονται και θα γίνουν μέσα στα πλαίσια του σκληρού ευρωπαϊκού πολιτικού πόκερ του οποίου όλοι είμαστε παρατηρητές, το τίμημα ενός GRexit είναι αδύνατο να γίνει ανεκτό απ΄την Ευρώπη και τον κόσμο. Γι’ αυτό και η πιθανότητα ενός GRexit είναι τόσο μεγάλη όσο και η πιθανότητα ενός EuroBreak.
Θεωρητικά δεν είναι μηδέν αλλά πρακτικά δεν πρόκειται να συμβεί.

* Ο Πάνος Παναγιώτου είναι τεχνικός αναλυτής χρηματιστηριακών αγορών, εκδότης του www.analitis.gr, διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών στην Αγγλία (www.ekta.gr)  και διευθυντής εκπαίδευσης και έρευνας της Enalos LTD στο Λονδίνο. Είναι δημιουργός λογισμικών αυτοματοποίησης της τεχνικής ανάλυσης (3F, ModiStock) και συγγραφέας χρηματιστηριακών και οικονομικών βιβλίων.
tvxs

Κείμενο γερμανοτσολιάδων "η κυβέρνηση υβρίζει τη Γερμανία, τον μεγαλύτερο χρηματοδότη μας"

Κείμενο που θα ζήλευε κι ο Αρτέμης Μάτσας: 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι προσβάλλονται όταν προσβάλλεται η Γερμανία

Με κείμενο τους το οποίο αναρτήθηκε στην «Athens Voice» 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι πολίτες του «κύρους» ενός Θάνου Τζήμερου, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται για την επίθεση στη Γερμανία από την κυβέρνηση και ζητούν εναλλακτική πολιτική λύση. Ανάμεσα σε άλλα υποστηρίζουν πως προσβάλλονται όταν λοιδορείται ο «μεγαλύτερος χρηματοδότης» της χώρας μας, η Γερμανία.
www.koutipandoras.gr

Το κείμενο με τις υπογραφές έχει ως εξής:

"Η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται"

Την ώρα που η κυβέρνηση μάς βομβαρδίζει με όλα τα μέσα ότι αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια των πολιτών, εμείς νιώθουμε ότι η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται.

Προσβάλλεται όταν για δεύτερη φορά σε μια τετραετία βρίσκεται στη διεθνή ημερήσια διάταξη το θέμα Grexit, δηλαδή η αντιμετώπιση της χώρας μας σαν παρία της Ευρώπης.

Προσβάλλεται όταν η κυβέρνηση βγαίνει στη γύρα, ζήτουλας για νέα δανεικά, και συγχρόνως υβρίζει και λοιδορεί τον μεγαλύτερο χρηματοδότη της χώρας μας, που είναι η Γερμανία.

Προσβάλλεται όταν περισσεύουν οι κυβερνητικές γελοιότητες, που ξεκινούν από τις ενδυματολογικές εμφανίσεις, συνεχίζουν με την αμετροέπεια ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη και καταλήγουν να διαπραγματεύονται με τους ίδιους εκπροσώπους των εταίρων μας, αλλά να τους αλλάζουν όνομα, ώστε να ξορκίσουν την «τρόικα».

Προσβάλλεται όταν όχι μόνο δεν προωθούνται μέτρα για να ανακάμψει η οικονομία μας και να πάψουμε να είμαστε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, αλλά ματαιώνονται και όσα λίγα, δειλά και ανεπαρκή μέτρα ελήφθησαν στο διάστημα της κρίσης.

Προσβάλλεται όταν βλέπουμε την οικονομία να ξαναγίνεται βορά του υδροκεφαλικού κράτους και των συντεχνιών, την εκπαίδευση να ξαναγίνεται βορά των κομματικών εγκάθετων, τις λίγες ξένες επενδύσεις που με δυσκολία προσελκύσαμε να πολεμιούνται και να ματαιώνονται.

Προσβάλλεται όταν η κοινωνία μας έχει ποτιστεί με το ξενοφοβικό ψευδο-νταηλίκι τόσο, ώστε να χειροκροτεί μια κυβέρνηση που πουλάει αντι-δυτικισμό και εθνικισμό, με πρωτοπόρα στο χειροκρότημα τη ναζιστική «Χρυσή Αυγή».

Για τους λόγους αυτούς κάνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες δημοκράτες, που πιστεύουν στις ευρωπαϊκές αξίες και στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων για την ανόρθωση της χώρας, να παραμερίσουν άλλες πολιτικές και προσωπικές διαφορές και να ενωθούν σε μια κοινή προσπάθεια για να προσφέρουν στον Έλληνα πολίτη μια εναλλακτική λύση στην απελπιστική αυτή κατάσταση. Μια εναλλακτική λύση που είναι απαραίτητη και υπάρχει σε όλες τις προηγμένες δημοκρατίες, αλλά όχι στη δική μας.

Αβραντίνης Αναστάσιος
Αδάμου Νίκος
Αναστασόπουλος Γεώργιος
Ανδριανόπουλος Ανδρέας
Αργυρίδης Κωνσταντίνος
Βεζιρτζόγλου Χρήστος
Βουρλούμης Παναγιώτης
Γιαννής Νίκος
Γουσέτης Διονύσης
Δέλλας Χάρης
Δήμου Νίκος
Εμπέογλου Νίκος
Εφραιμίδης Αντώνης
Καραμάργιου Ιωάννα
Κατσούδας Δημήτριος
Κατσούλης Ηλίας
Κελμ Ματθίας
Κουμπή Βάλλη
Κρούστης Αντώνης
Κυριαζής Δημοσθένης
Κυριακόπουλος Νίκος
Μανούσος Δημήτριος
Μαράτος Τηλέμαχος
Μεϊμάρογλου Γιάννης
Μίχας Τάκης
Μιχελής Λεωνίδας
Μπακάλης Στέφανος
Μπήτρος Γεώργιος
Μπήτρος Κωνσταντίνος
Ξανθόπουλος Τόλης
Ξαφά Μιράντα
Παλαιολόγος Γιάννης
Παπανδρόπουλος Αθανάσιος
Παπασωτηρίου Χαράλαμπος
Παρασκευόπουλος Σπυρίδων
Περράκης Στέλιος
Πετρολέκας Σταύρος
Σαρηγιαννίδης Γεώργιος
Στεργίδης Κωνσταντίνος
Στρίγκνιτς Ανδρέας
Τζήμερος Θάνος
Τόντσεφ Πλάμεν
Τριδήμας Γεώργιος
Φαράκλας Γιάννης
Φούντας Στέλιος
Χρηστίδης Κωνσταντίνος
Ψαχαρόπουλος Γεώργιος
anemosantistasis

Πρόεδρος Ισλανδίας: Δείτε εμάς, υπάρχει κι άλλος δρόμος

Όπως αναφέρει η El Pais, o Ράγκναρ Γκρίμσον κάλεσε την Ευρώπη να βγάλει συμπεράσματα από την κρίση και την ανάκαμψη της Ισλανδίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως οι πολίτες δεν πρέπει να υποφέρουν από δημοσιονομικές περικοπές.Ο πρόεδρος της Ισλανδίας, Ολάφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον, σε ομιλία του στο οικονομικό πανεπιστήμιο IESE, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Ισπανία, μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα του ξεπέρασε την κρίση, υπογραμμίζοντας πως κλειδί είναι η διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ της Δημοκρατίας και των οικονομικών συμφερόντων.

Υπενθυμίζεται πως η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος στα τέλη του 2008 οδήγησε την Ισλανδία σε απώλεια του 8% του πλούτου της σε δύο χρόνια και η ανεργία έφτασε σχεδόν στο 12%. Όμως η ανάκαμψη ξεκίνησε από το 2011, όχι με επιβολή λιτότητας αλλά με στήριξη της εγχώριας οικονομίας και κυρίως του τουρισμού, της αλιείας και τόνωση των εξαγωγών αλουμινίου. Η ανεργία μειώθηκε στο 3%, ενώ η αύξηση του ΑΕΠ εκτιμάται σε 3,3% για το 2015.

Ο Ράγκναρ Γκρίμσον απέρριψε εξαρχής τις συμβουλές των διεθνών οργανισμών και της Ευρώπης για εφαρμογή μέτρων λιτότητας. Η Ισλανδία, μετά την κατάρρευση αποφάσισε με δημοψήφισμα να μην σώσει τις τράπεζες και προχώρησε σε υποτίμηση του νομίσματός της. Ο Ράγκναρ Γκρίμσον αναφέρθηκε ιδιαίτερα στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ισλανδίας σημειώνοντας πως η οικονομία της στηρίζεται ιδιαίτερα στον τουρισμό. Περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες επισκέπτονται κάθε χρόνο τη νησιωτική χώρα, που αριθμεί 320.000 κατοίκους.

Ο πρόεδρος της Ισλανδίας αρνήθηκε να δώσει κάποια συμβουλή στην Ελλάδα, ωστόσο σημείωσε με νόημα: «Αφού η ΕΕ στη δική μας περίπτωση είχε άδικο, γιατί θα έπρεπε να έχει δίκιο σε άλλες περιπτώσεις;»

tvxs

Τούτος ο πόλεμος δεν γίνεται για το χρέος. Για το «νερό στο κρασί» γίνεται

Πηγή: Σωκράτης Ματζουράνης – «Δρόμος της Αριστεράς»

Δεν είναι καθόλου το πρόβλημά τους τα χρήματα. Ποτέ δεν ήταν.

Για τους «εταίρους» μας λέω, αυτούς τους κυριλέ ηγέτες της Ευρώπης, τους χρεωμένους με την εξαθλίωση λαών, με την πείνα παιδιών, με την ανεργία νέων, με τους πεινασμένους, τους άστεγους και τους φτωχούς, με τους χιλιάδες κολασμένους και τους απεγνωσμένους αυτόχειρες μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής ένωσης κρατών που τους επιτρέψαμε να οικοδομήσουν.

Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για το πόσο ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει το ελληνικό χρέος, για το πόσα και ποιοι θα πρέπει να πληρώσουν, ούτε καν πόσο θα κοστίσει στις τράπεζες και στις «αγορές» τους, η «ελληνική περίπτωση». Καρφί δεν τους καίγεται για τους λαούς και τους φορολογούμενους που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για τους «θεσμούς» και τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για νόμους και κανόνες και «συνθήκες» που επικαλούνται.

Άλλο τους «καίει» από την αρχή της κρίσης.

Άλλος είναι ο καημός, ο φόβος και ο μόνιμος εφιάλτης τους. Μήπως τυχόν και κάποιος λαός σηκώσει κεφάλι, μήπως και κάποιος λαός αποδείξει πως μπορεί και χωρίς αυτούς, μήπως και κάποιος λαός αποφασίσει να τους «βγάλει γλώσσα».

Μήπως κάποιος λαός-αντάρτης δείξει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από την υποταγή και τη ξεφτίλα.

Μήπως και κάποιος λαός-αποικία, αποφασίσει να βγει από το μαντρί και γίνει, έτσι, το κακό «παράδειγμα» για τους άλλους υποτακτικούς.

Δεν φοβούνται τα «έξοδα», το «παράδειγμα» τρέμουν. Όλα είναι έτοιμοι να τα δεχτούν.

Και μικρότερες δόσεις και μικρότερο επιτόκιο και χρήματα για τα «τρέχοντα έξοδά» μας και προστασία των τραπεζών, όλα.

Όλα εκτός...

Από την αμφισβήτηση των «κανόνων» του συστήματος τους.

Από την αγνόηση των «αφεντικών».

Από τη διεκδίκηση ισοτιμίας με αυτόν που «κάνει κουμάντο». Μας το είπαν κατάμουτρα πολλές φορές: Σας επιτρέψαμε να έχετε Βουλή, άντε και να τη χρησιμοποιείτε ενίοτε, άντε να επικαλείστε και το Σύνταγμα, άντε να κάνετε και εκλογές, ακόμα και κυβέρνηση αριστεριστών σας αφήσαμε να φτιάξετε και μάλιστα χωρίς το Ποτάμι μας. Αφού δυστυχώς υπάρχει κι ο λαός, θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και θα δηλώσουμε πως σεβόμαστε την απόφασή του.

Μην το παρατραβάς όμως, φίλε Τσίπρα.

Εντάξει, έταξες ό,τι έταξες προεκλογικά, έγινες κυβέρνηση, ό,τι υποσχέθηκες, τώρα περασμένα-ξεχασμένα. Έτσι γίνεται στις «δημοκρατίες» μας, τώρα στροφή στο ρεαλισμό και στο εφικτό.

Κάνε, λοιπόν, τώρα μια αίτηση όπου θα μας ζητάς να συνεχίσουμε να σας καβαλάμε, να είμαστε κι εμείς «θεσμικά» εντάξει.

Μια δήλωση μετάνοιας και υποταγής στο σύστημα ζητάμε. Και μετά, τα συζητάμε όλα.

Και χρέος και δάνεια και ρευστότητα και τράπεζες και επενδύσεις και ανάπτυξη και «γέφυρες» κι ό,τι θες.

Δεν τους νοιάζουν να δώσουν λεφτά σύντροφοι.

Τους νοιάζει να μην επιτρέψουν στους λαούς να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να υποχρεώσουν μια αριστερή κυβέρνηση να γονατίσει, να ξευτιλιστεί, να τους δηλώσει υποταγή, να την έχουν αιχμάλωτη.

Σας ζητούν σύντροφοι να βάλετε νερό στο κρασί σας. Αυτό είναι το κύριο πολιτικό επίδικο όλης τούτης της «μάχης».

Ξέρω πως δεν το θέλετε.
Μην το κάνετε λοιπόν.
Θα κάνετε μεγάλη ζημιά.
Και πάντα, να θυμάστε.
Εδώ, δίπλα σας είμαστε.
Στις πλατείες...
___________________

Απ’ την ίδια εφημερίδα και την στήλη Συριζαίικη ανθρωπολογία αντιγράφουμε

• Μετά τη συνεργασία με την επενδυτική τράπεζα Lazard, διάβασα ότι και η κυρία 'Ελενα Παναρίτη παρέχει πλέον τις «συμβουλές» της στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο, ήταν επικεφαλής συμβουλευτικού ομίλου για ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσει δημόσιου πλούτου, αλλά έγινε γνωστή κυρίως για τη δράση της στο Περού του δικτάτορα Φουτζιμόρι, προωθώντας τις πολιτικές της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αργότερα, βουλευτής Επικρατείας και συνεργάτης του ΓΑΠ. Αξέχαστη η ατάκα της σε τηλεοπτικό σταθμό όταν εξηγώντας τις  δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα είχε δηλώσει «Δεν είμαστε σε μια δικτατορία δυστυχώς...» για να συμπληρώσει «...ή ευτυχώς!» όταν άκουσε της αντιδράσεις των συνομιλητών της...

• Πολλοί δικαιολογούν, τελευταία, τέτοιες «συνεργασία» γιατί είναι απαραίτητες οι συμβουλές αυτών που γνωρίζουν τα κατατόπια των διεθνών οργανισμών και διαδικασιών. Εγώ, πάλι, σε τέτοια θέματα που άπτονται της πολιτικής ηθικής, θα προτιμήσω τον «αριστερισμό». Τουλάχιστον, ας εξηγούνταν κάθε «συνεργασία», το σκεπτικό και το πλαίσιό της. Όχι ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Καλή η συνεργασία με το διάβολο, εκτός κι αν είσαι στο καζάνι...

• Έμαθα ότι δεν άρεσε σε κάποιους συντρόφους που στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης φωνάχτηκε μαζικά το «Μέρκελ, σκασμός, μιλάει ο λαός». Κατανοητό, αλλά είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ρίμα με πολύ διπλωματική ορολογία. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ μια διαδήλωση να φωνάζει «Σεβόμαστε τους ευρωπαϊκούς δεσμούς», «Ο Σόιμπλε είναι φίλος της Ελλάδας», «Φέρτε μου την εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑ, δεν μπορώ – δεν μπορώ να περιμένω» ή «Πάρτε το 30% του Μνημονίου και φύγετε από δω»…   
___________

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κείμενο που υπογράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης και τιτλοφορείται «Μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία χωρίς δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης;».  Σημειώνεται εκεί μεταξύ άλλων:

Τα ΜΜΕ διαμορφώνουν αντιλήψεις και καθοδηγούν τους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται. Ενημερώνουν μεροληπτικά και επιβάλλουν τη μαζική κουλτούρα, το λάιφ-στάιλ που είναι συμβατό με το σύστημα. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι τα ισχυρότερα και πιο ύπουλα Μέσα Μαζικής Καταστροφής που διαθέτει η καθεστηκυία τάξη…

Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚΕ πούλησε τη συχνότητά του σε μια «οικογένεια», δηλαδή στον ταξικό εχθρό, αντί να αξιοποιήσει αυτό το σημαντικό εργαλείο μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης προς όφελος της κοινωνίας, αντιλαμβάνεται τη «ζημιά» που έχουν υποστεί πολλά μυαλά στην Αριστερά. Αλλά, και εκτός ΚΚΕ, υπάρχουν μυαλά που δεν βλέπουν με καλό μάτι τον εκδημοκρατισμό των μέσων ενημέρωσης. Άλλοι γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με τις «οικογένειες» και άλλοι επειδή οι ίδιοι απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση στα ΜΜΕ των ολιγαρχών. Κι άλλοι αρκούνται σε προκηρύξεις, αφίσες και εφημερίδες απελπιστικά χαμηλής κυκλοφορίας. Πικρές αλήθειες, αλλά αλήθειες. Διαβάστε το

Κόμματα χωρίς λαό

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ 

Η κυβέρνηση διανύει τον σκληρό Φλεβάρη του 2015 έχοντας όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εναντίον της. Το ΚΚΕ είναι, όπως πάντα, καθάριο, στέκεται μόνο εναντίον όλων, περιμένοντας να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες η Ελληνική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία, με ισόβιο ηγέτη τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Θα μπορούσες να το πεις και νεκρική δυσκαμψία. Οι υπόλοιποι, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, κρύβονται πίσω από το ροζ συννεφάκι της δήθεν συναίνεσης -κάντε εσείς τα σωστά και εμείς θα βάλουμε πλάτη- στην πραγματικότητα όμως ταυτίζονται με τις θέσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Ναι, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ταυτίζονται με τις θέσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ζητούν παράταση του Μνημονίου, ζητούν τήρηση των συμφωνηθέντων, ζητούν αποφυγή οποιασδήποτε ρήξης. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ πάνε ένα βήμα παραπέρα, δηλώνουν ότι το πρόγραμμα δεν είναι απλώς αναπόφευκτο, το πρόγραμμα είναι καλό, εκείνοι το εφάρμοσαν κατά γράμμα και έσωσαν τη χώρα και τον λαό. Το δήλωσαν αυτολεξεί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το βράδυ των προγραμματικών δηλώσεων, με το ίδιο ιταμό, κουτσαβάκικο και γλοιώδες ύφος που είχαν όταν ήταν πρόεδροι και αντιπρόεδροι της πιο τοξικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Ιδού, θα πει ο Σόιμπλε στον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης λένε ό,τι λέμε κι εμείς, ζητούν να εφαρμοστεί το πρόγραμμα, αφήστε λοιπόν τα αιτήματα για τη γέφυρα, την οποία, παρεμπιπτόντως, ο Βενιζέλος την αποκάλεσε «γέφυρα των στεναγμών». Τι θα απαντήσουν, άραγε, οι Έλληνες διαπραγματευτές; Θα απαντήσουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ποσοστό 75%-80%, τάσσεται στο πλευρό της κυβέρνησης και ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν εκπροσωπούν ούτε καν αυτούς που τους ψήφισαν πριν από δεκαπέντε ημέρες.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων (Public Issue, Metron Analysis, Alco, GPO) είναι άκρως αποκαλυπτικά: Τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις εγκρίνει το 41% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 69% των ψηφοφόρων του Ποταμιού, το 73% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το 69% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Τις προγραμματικές δηλώσεις αξιολογεί θετικά το 31% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 47% των ψηφοφόρων του Ποταμιού, το 41% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το 68% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση θα έδινε το 11% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 53% των ψηφοφόρων του Ποταμιού, το 48% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το 57% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δεν τους αναφέρω καν, μου είναι παντελώς αδιάφορο τι θέλουν και τι πιστεύουν εκείνοι που ξανα-ψήφισαν τους ναζιστές.

Τα ευρήματα είναι συγκλονιστικά. Αποκαλύπτουν ότι μέσα σε δύο εβδομάδες έχει δημιουργηθεί χάσμα ανάμεσα στις ηγεσίες και στους ψηφοφόρους. Μένει να δούμε τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες, να δούμε αν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Θεοδωράκης θα ευθυγραμμιστούν με εκείνους που τους ψήφισαν ή αν θα κόψουν οριστικά τα γεφύρια.

ΑΥΓΗ

Ζητάμε από την Ελλάδα να διαγράψει όλα της τα χρέη!

John R. Talbott /huffingtonpost.com

μτφ: pap-net


Η Ελλάδα έχει κάνει τεράστια βήματα προς την κατεύθυνση του να γίνει ευρύτερα γνωστό ότι τα χρήματα της διάσωσης στην πραγματικότητα δεν πηγαίνουν στους Έλληνες. Μεταφέρονται αμέσως σε διεθνείς τραπεζίτες για να κλείσουν οι τρύπες των επισφαλών δανείων τους. Οι διασώσεις είναι απλά ένας μηχανισμός για να πάρουν οι τράπεζες χρήματα από το σύνολο των πολιτών της Ευρώπης και να βγουν από την κακή θέση που έχουν περιέλθει. Και δεν υπάρχει σταματημός στην αύξηση του χρέους. 

Αυτή την στιγμή η ΕΚΤ δανείζει €68 δισεκατομμύρια σε Έλληνες τραπεζίτες για να κλείσουν τρύπες των δανειστών. Και ποιοι είναι αυτοί οι δανειστές ; Άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες . Έτσι, τώρα μπορείτε να δείτε πώς παίζεται το παιχνίδι. Ακριβώς όπως και στην Αμερική, οι τραπεζίτες δίνουν ηλίθια δάνεια και κάνουν υπερβολική μόχλευση χρέους. Όπως είναι αναμενόμενο, τα δάνεια γίνονται τοξικά και μολύνουν την οικονομία και αυτό μολύνει και τα χρέη των ιδίων των τραπεζών σε τρίτες τράπεζες. Αντί οι τράπεζες να απορροφήσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και των κακών πολιτικών δανεισμού, έρχονται οι κυβερνήσεις και διασώζουν τις τράπεζες και τους ραντιέρηδες “επενδυτές” του χρέους, φορτώνοντας όλη την ζημία στον φορολογούμενο. 

Γιατί η ελληνική κρίση χρέους διήρκεσε τόσο πολύ; 

Επειδή χρειάστηκε όλο αυτό το διάστημα ώστε να βγουν από την χώρα όλα τα χρήματα των ξένων τραπεζών. Πήρε τόσο πολύ γιατί χρειάστηκε να ξεφορτωθούν (σ.τ μτφ: δόση την δόση) κρατικό χρέος και να αποχωρήσουν από τις ελληνικές τράπεζες. Πλέον το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών τραπεζών και του χρέους της χώρας είναι στα χέρια μικρών επενδυτών που δελεάστηκαν από υποσχέσεις για 17 % αποδόσεις ή κατέχεται έμμεσα από πολίτες μέσω κυβερνητικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Οι τράπεζες έχουν εγκαταλείψει το κτίριο . 

Είναι λοιπόν πολύ αργά για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να διαγράψει τα χρέη της; 

Ίσως να είναι πολύ αργά για να δώσει στις τράπεζες ένα μάθημα , αλλά δεν είναι αργά για να αφυπνίσει τους ευρωπαίους πολίτες για το τι κάνουν οι κυβερνήσεις τους με δημόσια χρήματα, αποκλειστικά προς όφελος των μεγάλων τραπεζών. 

Και αν οι πολίτες κόψουν τη χρηματοδότηση στις κεντρικές τους τράπεζες, οι διεθνείς τράπεζες θα πάρουν τελικά το μήνυμα και οι διασώσεις θα σταματήσουν . 

Ζητάμε από την Ελλάδα να διαγράψει όλα τα χρέη της.

Η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει. Να κάνει μια νέα αρχή. Να διαγράψει το 100% του δημόσιου χρέους, και το 100 % του χρέους των ελληνικών τραπεζών, καθώς και το ήμισυ των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών και τα κόκκινα δάνεια, να βγει από το ευρώ και να τυπώσει νέο εθνικό νόμισμα σε αρκετή ποσότητα ώστε να μπορεί να εγγυηθεί όλες τις καταθέσεις σε συναλλαγματική ισοτιμία ένα προς ένα με το ευρώ. 

Στη συνέχεια, να απαγορεύσει τις τράπεζες να προβούν σε μόχλευση χρέους πάνω από μόλις τρεις φορές την μετοχική βάση τους. Με αυτό αυτόν τρόπο η Ελλάδα, θα έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο που το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα θα πρέπει τελικά να μιμηεί αν θέλει να αποφευχθούν μελλοντικές κρίσεις και υφέσεις . 

Και κάτι ακόμα , μετά την εκτύπωση της αρχικής ποσότητας δραχμών , πρέπει να κλείσει το τυπογραφείο μόνιμα. Να μην επιτρέπεται σε κανέναν νέα εκτύπωση δραχμών . Θα πρέπει επίσης να μειωθεί δραστικά και νομοθετικά η ικανότητα της κυβέρνησής να δανειστεί. Εάν κάποια στιγμή δεν καταφέρει να έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και τελειώνουν τα χρήματα προς το τέλος του τους θα πρέπει οι εργαζόμενοι του δημοσίου να μην πληρωθούν τους μισθούς τους για να εξοικονομηθούν χρήματα. Αυτό θα αλλάξει πολύ γρήγορα τη νοοτροπία της κυβέρνησης και των εργαζομένων στο ΥΠΟΙΚ, στο δημόσιο και στις φορολογικές υπηρεσίες ώστε να σταματήσουν να είναι σπάταλοι με τον προϋπολογισμό. 

Κάποιοι θα πουν ότι μια κυβέρνηση χρειάζεται να έχει την ικανότητα να τυπώνει χρήματα για να τονώσει την οικονομία μετά από ενα Κραχ. Όμως η Ελλάδα δεν θα έχει άλλο Κραχ. Για να υπαρξει Κραχ πρέπει να προηγηθεί έκρηξη κερδοσκοπίας, έκρηξη πληθωρισμού από το υπερβολικό τυπωμένο χρήμα, ή τραπεζική κερδοσκοπία λόγο υπερβολικού δανεισμού και μόχλευσης των χρημάτων άλλων ανθρώπων. Όλο αυτό στην Ελλάδα θα απαγορευτεί. 

Μια ματια στις ΗΠΑ είναι αρκετή για να δούμε τα προβλήματα που δημιουργεί η εκτύπωση χρήματος. Το δολάριο ΗΠΑ υποτιμήθηκε 98% σε σχέση με το χρυσό κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, και αυτό συνέβη στη μεγαλύτερη πιο ισχυρή οικονομία στον κόσμο. Σήμερα δεν είναι η Ελλάδα αυτή που έχει σπάσει, είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τράπεζες όλου του κόσμου που χρειάζονται επισκευή. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί λόγω του ελέγχου των Lobbies των τραπεζών πάνω από τις κυβερνήσεις μας. 

Έτσι, ζητάμε από την Ελλάδα να κάνει το σωστό πράγμα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για το υπόλοιπο του πλανήτη. Είναι καιρός για μια ακόμη φορά η Ελλάδα γίνει διάσημη για ότι έχει πράξει ως τώρα. Να είναι ο λαμπερός φάρος της δημοκρατίας και το φως του κόσμου.

anemosantistasis