Κύριε Σόιμπλε η πόρτα σας…μπάζει κι” έχει οσμή αίματος!

ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ στον ημεροδρόμο

Μια χώρα που διεκδικεί ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη δεν αρκεί νάχει οικονομική ευρωστία. Απαιτείται και ένα ηθικό πλεονέκτημα. Και τι σημαίνει μια χώρα νάχει ηθικό πλεονέκτημα το γνωρίζουν καλά οι Γερμανοί διανοούμενοι που έχουν μελετήσει καλά την ελληνική Γραμματεία. Πάμε λοιπόν:

Η οικονομική ευρωστία της Γερμανίας στηρίζεται σήμερα σε κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας που είναι θεμελιωμένοι σε αίμα ανθρώπινο. Έχουμε και λέμε:

1.Bertelsmann

Ιδρύθηκε το 1845 και υπήρξε στενός συνεργάτης του Χίτλερ, στηρίζοντας την προπαγάνδα του αντισημιτισμού με έκδοση βιβλίων. Ο ιδρυτής της, Mohn, έκανε σημαντικές δωρεές στο Χίτλερ κι ήταν μέλος των Ες- Ες. Στα εργοστάσιά του, στη Λιθουανία και την Ουκρανία, δούλεψαν χιλιάδες Εβραίοι σε καθεστώς δουλείας.

2. KodaK

Είχε συναλλαγές με τους Ναζί και στα εργοστάσιά της δούλεψαν πάνω από 350 Εβραίοι σε καθεστώς δουλείας.

3. Hugo Boss

Σχεδίασε τις στολές των Ες- Ες και της ναζιστικής νεολαίας. Χρησιμοποίησε 140 εργάτες εβραϊκης καταγωγής, κρατούμενους, κι” ο αριθμός τους αυξήθηκε με άλλους σαράντα αιχμαλώτους πολέμους από τη Γαλλία.

4.IBM

Παρείχε πληροφορίες στους Ναζί για τον εντοπισμό των Εβραίων και συνέβαλε στην εξόντωσή τους από τον Χίτλερ. Εξέλιξε τα αυτόματα συστήματά της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

5.Bayer.

Θυγατρική τής IG Farben. Δώρισε 81.000.000 μάρκα στο χιτλερικό καθεστώς. Είχε τα εργοστάσια της πλησίον του Άουσβιτς για νάχει εργατικά χέρια δωρεάν. Υπολογίστηκε οτι πάνω από 350.000 πέθαναν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους σ” αυτά τα εργοστάσια.

6. Siemens

Χρησιμοποίησε κρατουμένους στα εργοστάσια της. Το 2001 προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων όταν για να προωθήσει προϊόντα της έκαμε χρήση της λέξης Zykon. Το Zykon ήταν το θανατηφόρο εντομοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων.

7. ΒMW

Ο ιδρυτής της εταιρίας χρησιμοποίησε δούλους στα εργοστάσια παραγωγής όπλων και το 1933 έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, κάτι που του εξασφάλισε πακτωλό χρημάτων. Η εγγονή του παραδέχτηκε ότι η αυτοκρατορία χτίστηκε από την εκμετάλλευση 50.000 αιχμαλώτων πολέμου. Ο παππούς της υποχρέωνε τους αιχμαλώτους να εργάζονται με απειλή εκτέλεσης. Στο εργοστάσιο του στο Αννοβερο υπήρχε ειδικός χώρος εκτελέσεων.

8. Audi

Χρησιμοποίησε πάνω από 20.000 αιχμαλώτους πολέμου στα εργοστάσια της. Πριν λήξει ο πόλεμος έστειλε 688 στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μετά το τέλος του πολέμου αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων δολαρίων.

9. Daimler Benz μερσεντές

Δούλεψε για το στρατό του Χίτλερ. Στα εργοστάσιά της είχε πάνω από 63.000 κρατουμένους στρατοπέδων που δούλευαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Τα εργοστάσιά της φυλάσσονταν από τα Ες- Ες.

10. Deutshe BanK

Αγόρασε 4.446 κιλά χρυσό από την κεντρική Τράπεζα του Ναζιστικού καθεστώτος. Τα 744 απ´ αυτά προερχόταν από κρατουμένους στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παραχώρησε επίσης δάνειο στο Χίτλερ για την κατασκευή του Άουσβιτς. Το 1998 αποδέχτηκε την ηθική ευθύνη.

11.Opel

Ήταν η δημιουργός του πρώτου θαλάμου αερίων.

12. Puma

Ο συνιδρυτής της, Ντάσλερ, χρησιμοποίησε χιλιάδες κρατουμένους των στρατοπέδων για να δοκιμάζουν τα παπούτσια του σε στίβος αντοχής.

13.Volkswagen

Τέσσερις στους πέντε εργάτες της υπήρξαν κρατούμενοι στρατοπέδων. Συνεργαζόταν στενά με το Χίμλερ που της έστελνε εργάτες από το Άουσβιτς.

Κύριε Σόιμπλε!

Όλοι αυτοί «στηρίζουν» σήμερα το «Γερμανικό θαύμα». Ως εκ τούτου απέναντι στην Ευρώπη πρέπει να αισθάνεστε ενοχή. Διότι τι θα πει αποκηρύξατε το Ναζισμό; Σάματις σας έπαιρνε να κάνετε αλλιώς; Αποκηρύξατε το Ναζισμό, αλλά στα φυντάνια του στηρίζετε την οικονομία σας. Και ειδικά απέναντι σ” αυτόν τον τόπο στερείστε ηθικού πλεονεκτήματος…

Ως εκ τούτου, κακώς σας αντιμετωπίζουμε έστω με το μίνιμουμ της διπλωματικής ευγένειας.

Βγάλε λοιπόν το σκασμό γιατί το αίμα είναι ακόμα νωπό!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρώπη «που αλλάζει» και τα διλήμματα για το μέλλον

Τη στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο άρθρο οι διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με τους εταίρους βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ποιά θα είναι πραγματικά η έκβαση αυτής της διαδικασίας ουδείς γνωρίζει, δεδομένου ότι α) οι συνομιλίες ξεκίνησαν μόλις πριν από μια βδομάδα και β) η κυβέρνηση, σε αντίθεση με την εικόνα που είχε δείξει προεκλογικά – ότι δήθεν πρόκειται για μια ομάδα αερολόγων δονκιχωτιστών – φαίνεται πως ακολουθεί σαφές σχέδιο, που, ωστόσο, δεν είμαστε σε θέση γνωρίζουμε. Έτσι λοιπόν, οι εκβιασμοί της Γερμανικής ηγεσίας για αμαχητί παράδοση, η απόφαση της ΕΚΤ να σταματήσει να δέχεται ομόλογα από την 11η του Φλεβάρη, όλα αυτά ερμηνεύονται είτε ως αναμενόμενοι εκβιασμοί είτε και ως ξεκάθαρες προειδοποιήσεις για συμβιβασμό και «επιστροφή στην πραγματικότητα». Το τί πραγματικά ισχύει απ’ όλα αυτά, καθώς και το αν τελικά θα πετύχει κάτι η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα είμαστε σε θέση να το ξέρουμε εντός των επόμενων μηνών. Μέχρι τότε – και με τη λογική της ανάθεσης να καλπάζει – η συντριπτική πλειοψηφία όπως όλα δείχνουν θα παρακολουθεί σιωπηρή ένα παιχνίδι νεύρων για γερό στομάχι, όπου οι διφορούμενες δηλώσεις, οι προειδοποιήσεις και οι εκβιασμοί δίνουν και παίρνουν.
Η νέα κυβέρνηση, αναμφισβήτητα, μέχρι στιγμής – παρά τα πολλά της ελαττώματα – έχει μάλλον δείξει ένα φιλικό προς το λαό πρόσωπο, μια πρωτοφανής (για τα Ελληνικά δεδομένα) προθυμία να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όσο αυτό είναι εφικτό δεδομένων των συγκυριών, πράγμα που οφείλουμε (για την ώρα) να αποδεχτούμε, ασχέτως αυτό δε συνάδει πλήρως με τα δικά μας προτάγματα, την άμεση δημοκρατία και την αυτονομία. Επειδή, όμως, η καλή θέληση και η ελπίδα όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά πολλές φορές τα συναισθήματα αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν σε λανθασμένες διαπιστώσεις, καλό θα ήταν να επανεξετάσουμε τί πραγματικά συμβαίνει στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ποιά είναι με άλλα λόγια η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και, τέλος, τί συμπεράσματα αποκομίζουμε επανεξετάζοντας την εν γένει πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που μάλλον δε συμφωνεί απόλυτα με την εικόνα που η νέα κυβέρνηση πλασάρει προς τα έξω;
Από την πρώτη στιγμή που τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκαν το 2012, οι εξαγγελίες της ηγεσίας βάσισαν τη ρητορεία τους πάνω σε μια υποτιθέμενη αλληλεγγύη των Ευρωπαίων προς τη δεινοπαθούσα Ελλάδα. Μάλιστα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, σε ομιλία του στο μέγαρο Μπενάκη το καλοκαίρι του 2012 (με παρευρισκόμενους τον Σλαβόι Ζίζεκ και τον Κώστα Δουζίνα) απευθυνόμενος προς το κοινό χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως παράγοντα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης των Ευρωπαίων, ως μια πολιτική δύναμη που έκανε όλους τους Ευρωπαίους να αναφωνούν «είμαστε όλοι Έλληνες». Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη. Όχι μόνο οι Ευρωπαίοι δεν έδειχναν υποστήριξη προς τον Ελληνικό λαό τις ημέρες εκείνες αλλά, απεναντίας, σύσσωμος ο Ευρωπαϊκός (και κυρίως ο συντηρητικός) τύπος έφτασε στο σημείο να αναπαράγει όλο και πιο έντονα τα γνωστά ρατσιστικά ανθελληνικά στερεότυπα. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα μπροστά σε πρεσβείες και πλατείες, κατά βάση διοργανώθηκαν από Έλληνες μετανάστες μαζί με μικρό αριθμό αριστερών ακτιβιστών (οι οποίοι στις χώρες αυτές δε χαίρουν και ιδιαίτερης εκτίμησης). Έκτοτε, το κλίμα αυτό δεν αντιστράφηκε, δεν άλλαξε, δεν μετασχηματίστηκε, σε αντίθεση με όσα έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός και σύσσωμη η ιντελιγκέντσια της Νέας Δημοκρατίας ένα χρόνο πριν, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να παινέψει το δικό της σπίτι. Αυτό μάλλον έχει καταστεί κατανοητό τις ημέρες αυτές τόσο από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα όσο και από τον υπουργό οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, καθώς το μήνυμα που έμμεσα εισέπραξαν κατά τη διάρκεια των περιοδειών τόσο στην Ιταλία, στη Γαλλία, όσο και στην ίδια τη Γερμανία ήταν από ουδέτερο έως και αρνητικό.
Γιατί όμως εξ αρχής ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε πεισματικά και με τόσο διακριτικό τρόπο σε τούτο τον αμφιλεγόμενο φιλοευρωπαϊσμό ενώ την ίδια στιγμή τα περισσότερα κόμματα που κατακρίνουν τη λιτότητα και τις πολιτικές των Βρυξελλών είναι επί της ουσίας αντι-ευρωπαϊκά; Η συγκεκριμένη ερώτηση μπορεί εύκολα να απαντηθεί: πρώτα απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της λαϊκιστικής αριστεράς και όχι της δεξιάς η οποία ποντάρει στην ευρωφοβία (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα του Φαράτζ στη Βρετανία και της Λεπέν στη Γαλλία αντίστοιχα). Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ (ή μάλλον ευσεβής του πόθος) δεν είναι να βγάλει τη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αντιθέτως να μεταρρυθμίσει την ίδια την Ε.Ε., να τη στρέψει προς τις (δήθεν) ιδρυτικές της αξίες (το Διαφωτισμό, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα), όπως διαμήνυσε ο πρωθυπουργός πριν από λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες. Εν αντιθέσει, τα κόμματα της λαϊκιστικής δεξιάς επιθυμούν έξοδο από την Ε.Ε. όχι μόνο με στόχο τον τερματισμό της ευρωλιτότητας αλλά κυρίως για να θέσουν τέλος στις ελεύθερες μετακινήσεις, πράγμα που δεν αφορά την Ελλάδα δεδομένου ότι η μεγαλύτερη εισροή μεταναστών στην Ελληνική επικράτεια δεν προέρχεται από χώρες της Ε.Ε., αλλά κυρίως από την Ασία και την Αφρική.
Ούτε καν το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων – που βρίσκεται στο ίδιο τόξο με την κοινοβουλευτική ομάδα των Ευρωπαίων Μεταρρυθμιστών και Συντηρητικών (μαζί με το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα της Δανίας και τους Finns) – κατάφερε να θέσει ζήτημα ατζέντας μονομερούς εξόδου από την Ε.Ε. Μολονότι ο Ελληνικός λαός μέχρι τώρα έχει δεχθεί τους ωμότερους εκβιασμούς από τους ευρωκράτες, παρότι έχει λοιδορηθεί, συκοφαντηθεί, χλευαστεί και απαξιωθεί όσο κανένας άλλος Ευρωπαϊκός λαός, παραμένει πιστός στους θεσμούς της Ε.Ε. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιον «έμφυτο μαζοχισμό» αλλά στις εξής βασικές παραμέτρους: στην κινδυνολογία περί επικείμενης κοινωνικής καταστροφής σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη, και β) σε γεωπολιτικά πιθανά σενάρια και ιστορικούς επίσης παράγοντες οι οποίοι λειτουργούν ως τροχοπέδη για την ανάδυση κάποιου ευρωσκεπτικιστικού κινήματος, στα πλαίσια του UKIP ή του Κόμματος της Ελευθερίας (Αυστρία). Σε ότι αφορά τον γεωπολιτικό παράγοντα: η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. – και ως εκ τούτου η αναγνώριση των Ελληνικών συνόρων καί ως Ευρωπαϊκά – ενισχύει το αίσθημα της εδαφικής ακεραιότητας. Ο ιστορικός παράγοντας, από την άλλη, αφορά στο «ανήκομεν εις την δύσιν», που αποτελεί εξίσου κύριο στοιχείο του νεοελληνικού φαντασιακού, βάση του οποίου η Ελλάδα θα μπορέσει να προοδεύσει μόνο αν εγκαταλείψει τις προ-νεωτερικές της δομές, τον ακατάσχετο επαρχιωτισμό της, καθώς και τις ανατολίτικες συγκλίσεις της, επενδύοντας στη σιγουριά της «αναπτυγμένης δύσης», δηλαδή της Ευρωπαϊκής «οικογένειας».
Ο τυφλός αυτός φιλοδυτικισμός (ασχέτως και αν πολλές φορές συνοδεύεται από αντιδυτικισμό, θυματικό εθνικισμό και στείρο αντι-ιμπεριαλισμό – λόγω ακριβώς του ότι η Ελλάδα ως χώρα ουδέποτε υπήρξε κυρίαρχη και ανεξάρτητη αλλά απεναντίας πάντοτε βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία του πανίσχυρου ξένου παράγοντα – συνθέτοντας έτσι τον αντιφατικό χαρακτήρα της νεοελληνικής ταυτότητας) στην πραγματικότητα αναπαράγεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η λογική (σαφέστατα επηρεασμένη από τη σκέψη του Πουλαντζά) επενδύει στην Ευρωπαϊκή «συμμαχία», ποντάροντας ακριβώς πάνω στο δυτικό όραμα του Διαφωτισμού, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μέσα από αυτή τη διαδικασία επαναπροσέγγισης των Ελληνικών θέσεων θα αναδυθεί και θα ηγεμονεύσει (αλα Γκράμσι) στο φαντασιακό μιας εκτροχιασμένης Ευρώπης. Είναι όμως η σύγχρονη Ευρώπη σε θέση να αναγεννήσει τέτοιες αξίες;
Η ραγδαία άνοδος της ευρωσκεπτικιστικής δεξιάς δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε και τόσο. Η κουλτούρα του εγωισμού έχει πλέον εσωτερικευτεί για τα καλά στον μέσο Ευρωπαίο, ως αποτέλεσμα δεκαετιών αδράνειας και απο-πολιτικοποίησης. Η άνοδος της Λεπέν, του Φαράτζ και του Βίλντερς δε συμπίπτει μόνο με την κρίση πάνω στο μεταναστευτικό, μήτε αποτελεί απλά και μόνο «ψήφος αγανάκτησης» ενάντια στην ανεξέλεγκτη διαφθορά και την ευρωλιτότητα. Πολύ περισσότερο εκφράζει και την εναντίωση μιας συντριπτικής μερίδας των πολιτών του βορρά στη συνέχιση της χρηματοδότησης του υπερχρεωμένου νότου και κυρίως της Ελλάδας, για την οποία η εικόνα που προωθείται στο εξωτερικό είναι αυτή μιας χώρας όπου οι κάτοικοί της έχουν δήθεν καλομάθει να ζουν από τους φόρους του σκληρά εργαζόμενου Ευρωπαίου φορολογούμενου. Και το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: γιατί δεν ακούγονται τέτοιου είδους σχόλια για τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς, πόσο μάλλον τους Ιρλανδούς; Διότι, πολύ απλά, η Ελλάδα αποτελεί εύκολο στόχο ίσως λόγω των ανατολίτικων επιρροών που διαφαίνονται ξεκάθαρα μέσα από την πολιτισμική της υφή, πράγμα που αντιφάσκει με τον προτεσταντικό και «ορθολογικό» δυτικό τρόπο ζωής της «Γερμανικής Ευρώπης», ενώ την ίδια στιγμή πρόκειται για τη μόνη χώρα της Ε.Ε. που έδωσε κινήματα ανυπακοής και αντίστασης, με αποκορύφωμα την έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 (η οποία, εν μέσω του ξεσπάσματος της κρίσης, λίγο έλειψε να μεταδοθεί και σε άλλες χώρες), και μόλις λίγα χρόνια αργότερα τροφοδότησε κινήματα αντιλιτότητας και εκτός συνόρων, όπως αυτά των Ισπανών Ingidnados.
Αυτό, λοιπόν, που σήμερα ορθώνει η Ευρωπαϊκή ελίτ, οι συντηρητικές φυλλάδες και τα διάφορα φερέφονα του δόγματος lessaiz faire δεν είναι απλά και μόνο ένα συμπαγές τοίχος μπροστά σε οτιδήποτε αμφισβητεί τη λογική των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (το οποίο φυσικά βλέπει κατάματα τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά την ίδια στιγμή επιχειρείται με κάθε μέσο η αποθάρρυνση των μαζών να ενστερνιστούν αξίες δημοκρατικές, αξίες αμφισβήτησης και ρήξης με την (εκάστοτε) κυρίαρχη ιδεολογία. Και αυτό το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας ακριβώς την εικόνα του «τεμπέλη και ανεύθυνου Έλληνα», δημιουργώντας μια ταυτιστική λογική βάση της οποίας οποιο(α)σδήποτε αμφισβητεί το κυρίαρχο δόγμα, αυτόματα προωθεί την ανευθυνότητα, την τεμπελιά, τη γκρίνια και τον ανορθολογισμό. Μέσα σε όλα έρχεται και ο αυταρχικός χαρακτήρας των – κατά τ’ άλλα ευέλικτων (όπως είχε δηλώσει ο Βαρουφάκης) – εκφυλισμένων θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης: να θυμηθούμε την ξεδιάντροπη αναίρεση του ΟΧΙ των Ιρλανδών στη συνθήκη της Λισσαβόνας, η οποία απορρίφθηκε κατόπιν δημοψηφίσματος (στην Ιρλανδία τα δημοψηφίσματα για τέτοιου είδους ζητήματα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα), να θυμηθούμε την ανατροπή εν μέσω μιας νυκτοίς και με τρόπο σχεδόν πραξικοπηματικό εκλεγμένων πρωθυπουργών, όπως του Γ.Α.Παπανδρέου στην Ελλάδα και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι αντίστοιχα στην Ιταλία, οι οποίοι αντικαταστάθηκαν από τεχνοκράτες…
Αυτό, λοιπόν, που συμπεραίνουμε από τα παραπάνω είναι ότι η Ε.Ε., μάλλον ελάχιστα περιθώρια μεταρρυθμίσεων μπορεί να δεχθεί, τη στιγμή που έχει ριζικά μετατραπεί σε ένα τέρας το οποίο καταβροχθίζει τους ίδιους της τους λαούς, και παράλληλα εξοβελίζει κάθε έννοια πολιτικής αμφισβήτησης, επενδύοντας στη λογική του κομφορμισμού, του διχασμού (βορράς – νότος) και του φόβου (πόσο μάλλον όταν ο κομφορμισμός αυτός υιοθετείται από μεγάλη μερίδα μιας καταναλωτικής τηλεοπτικής πλειοψηφίας). Με άλλα λόγια, η σύγχρονη Ευρώπη έχει συντριπτικά απομακρυνθεί από τις δημοκρατικές αξίες του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης, των οποίων βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η έννοια της αμφισβήτησης, στοιχείο που πυροδότησε μεγάλους δημοκρατικούς αγώνες κατά τους περασμένους αιώνες και οδήγησε στη διεύρυνση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Κι ενώ η σύγχρονη Ευρώπη (αν όχι, ολόκληρος ο δυτικός κόσμος) όχι μόνο απομακρύνεται από αξίες που την οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου πολιτισμική και ανθρωπολογική ακμή – πράγμα που αντανακλά τη σταδιακή αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών συνολικά – επενδύοντας στην απολυταρχία της τεχνοκρατίας, του ελιτισμού και της σταδιακής υποχώρησης του δημόσιου πεδίου για χάρη της ατομικής απόλαυσης, εμείς καλούμαστε να επανεξετάσουμε τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις, αναζητώντας ταυτόχρονα βιώσιμες αντιπροτάσεις. Πώς τοποθετούνται μέχρι στιγμής οι οι περισσότεροι «πολιτικοί» χώροι;
Για τις δυνάμεις του «κέντρου» μοναδική λύση είναι ο συμβιβασμός άνευ όρων με την εξαθλίωση και την ανέχεια, η συμφιλίωση με την ταπείνωση και την υποταγή, αναζητώντας ψίχουλα στο τραπέζι των πλουσίων. Αυτές είναι οι πολιτικές του «ρεαλισμού» και της «προσγείωσης στην πραγματικότητα», μια πραγματικότητα που «δεν αλλάζει ό,τι και να κάνουμε». Από την άλλη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά μιλά για μονομερή καταγγελία όλων των συμβάσεων που καθιστούν την Ελλάδα χώρα-μέλος της Ε.Ε., (όπως ακριβώς λέει το ΚΚΕ), ακολουθώντας όμως και αναπαράγοντας μια ετεροκαθοριζόμενη ευρωσκεπτικιστική ιδεοληπτική ρητορική, και αμφισβητώντας το «ανήκομεν εις την δύσιν» πάντα όμως στα πλαίσια ενός εργαλειακού αντιδυτικισμού. Μέχρι στιγμής απουσιάζουν παντελώς από το πολιτικό λεξιλόγιο έννοιες όπως «αυτο-οργάνωση», «άμεση δημοκρατία» και «αυτο-διαχείριση», ως σαφείς προγραμματικοί στόχοι που θα πρέπει να συνοδεύονται με κάθε προσπάθεια ρήξης με τις ισχύουσες πολιτικο-κοινωνικές δομές της τεχνοκρατίας και του ελιτισμού (είτε αυτός προέρχεται από διασυνοριακά κέντρα εξουσίας είτε από κρατικούς φορείς), πράγμα που δυσχεραίνει το έργο της κοινωνικής μεταστροφής όλο και περισσότερο.
Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τί επιφυλάσσει το μέλλον αναφορικά με τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που η ερμηνεία τους γίνεται αντικείμενο πολλαπλών και κατευθυνόμενων ερμηνειών (είτε υπέρ είτε κατά), διαστρεβλώσεων και πολέμου εντυπώσεων, ψευδών ειδήσεων, διαρροών (που συνεχώς αμφισβητούνται είτε διαψεύδονται). Μπορούμε να εκφράζουμε σκεπτικισμό αναφορικά με την προσπάθεια αυτή, δεδομένης της σήψης των δυτικών κοινωνιών, αλλά θα ήταν λάθος να την καταδικάσουμε εξ’ αρχής, δεδομένου ότι οι βασικοί παίκτες των διαπραγματεύσεων (από την Ελληνική πλευρά) δεν είναι άνθρωποι με μηδενική γνώση σχετικά με το πώς λειτουργεί το τεχνοκρατικό οικοδόμημα της Ευρώπης (και το όλο σύστημα εν γένει) ώστε να μπορούμε με σιγουριά να μιλήσουμε για τη σίγουρη αποτυχία τους στο άμεσο μέλλον (επιπλέον, ο Ρωσικός και ο Αμερικανικός παράγοντας θέτει πληθώρα ερωτηματικών αναφορικά με τις επόμενες κινήσεις στη σκακιέρα των πολιτικών αυτών παιγνίων που, κατά βάση, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από συνέχεια ενός πολέμου με άλλα μέσα, όπως πολύ σωστά είχε πει και ο Φουκώ). Αντιθέτως φαίνεται ότι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να ελίσσονται, πώς να υποχωρούν όταν πρέπει ή πότε και πώς θα πρέπει να αντεπιτεθούν. Αν, συνεπώς, οι προσπάθειες καρποφορήσουν και η Ευρώπη καταφέρει να μπει σε τροχιά αλλαγής, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα διαμορφωθεί ένα νέο σκηνικό, πάνω στο οποίο δεν έχουμε παρά να απαιτήσουμε περισσότερα (όπως, για παράδειγμα, ξεπέρασμα του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης, απαίτηση για καθιέρωση δημοψηφισμάτων, δημιουργία συνελεύσεων κτλ). Η οποιαδήποτε αποτυχία, όμως, θα μπορούσε να σηματοδοτεί ένα μέλλον δυσοίωνο, όχι μονάχα για το πρόταγμα της αυτονομίας, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, καθώς η ανάσα του τεχνοαυταρχισμού – ή και του φασισμού (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) – ακούγεται κάθε μέρα όλο και πιο έντονη.

Nonews-NEWS: Αποκάλυψη: Η Άνγκελα Μέρκελ στα νιάτα της παρέα με...

Nonews-NEWS: Αποκάλυψη: Η Άνγκελα Μέρκελ στα νιάτα της παρέα με...: ΦΩΤΟ... Η Άνγκελα Μέρκελ συναναστρεφόταν με Γερμανούς ναζί; Αυτό ισχυρίζονται οι ANONUMOUS, οι οποίοι...

Π. Κρούγκμαν: Το παιχνίδι Ελλάδας-Γερμανίας μπορεί να γίνει επικίνδυνο

Η στιγμή της αλήθειας τόσο για την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη πλησιάζει σύμφωνα του διεθνούς φήμης οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν μετά και την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να μην δεχτεί το ελληνικό δημόσιο χρέος ως εγγύηση για τα δάνεια.

Η Γερμανία απαιτεί από την Ελλάδα να συνεχίσει κανονικά να πληρώνει τα χρέη της στο ακέραιο εφαρμόζοντας τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Μάλιστα αν δεν το κάνει αυτό, θα σταματήσει η κεντρική τράπεζα να παρέχει στήριξη στις ελληνικές τράπεζες, σχολιάζει ο βραβευμένος οικονομολόγος.

Ωστόσο, αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους, όχι μόνο για την οικονομία της Ευρώπης, αλλά και σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρημα, κατά τον Πωλ Κρούγκμα.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει και η Ελλάδα θα εγκαταλείψει το ευρώ. Από εκεί και πέρα, το χάος στην Ελλάδα θα μπορούσε να φέρει πολιτικό χάος, φέρνοντας στην επιφάνεια πολιτικές δυνάμεις που έχουν κερδίσει έδαφος από τη δεύτερη μεγάλη ύφεση που έχει χτυπήσει την Ευρώπη.

Μάλιστα, ο Κρούγμαν σχολιάζει και την αναφορά του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη στην άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Κατά τον οικονομολόγο λοιπόν, πρόκειται για μια επικίνδυνη αντιπαράθεση. Αλλά αυτό δεν ανατάσσεται στα πλαίσια της διπλωματίας, ως συνήθως. Κανείς δεν προτίθεται αυτή τη φορά να κάνει πίσω και όλα αυτά συμβαίνουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υποτίθεται ότι πράγματι προάγει την παραγωγική συνεργασία.

Πώς τα κατάφερε όμως η Ευρώπη να φτάσει σε αυτό το σημείο; Και πότε θα δοθεί ένα τέλος σε όλο αυτό;

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, η κρίση στην Ελλάδα, οφείλεται στο γεγονός πως οι ψηφοφόροι έπαψαν να πιστεύουν στις υποσχέσεις των πολιτικών τις οποίες τελικά δεν μπορούν αν εκπληρώσουν και καταλήγουν να οδηγούνται σε πολιτικές που στη συνέχεια προσποιούνται ότι δεν μπορούν να αποφύγουν.

Όπως εκτιμά ο Κρούγκμαν, η Ελλάδα βρήκε τον μπελά της για τον ανεύθυνο δανεισμό της και τώρα πληρώνει το τίμημα. Για όποιον γνωρίζει μαθηματικά, είναι αδύνατο η χώρα να καταφέρει να ξεπληρώσει όλο της το χρέος.

Δυστυχώς όμως οι Γερμανοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό, συνεχίζει ο Κρούγκμαν, και το μόνο που κάνουν είναι να απαιτούν από την Ελλάδα να ξεπληρώσει τα χρέη της στο ακέραιο. Και τώρα που οι Έλληνες τους έδωσαν να καταλάβουν με τη ψήφο τους ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό, εκείνοι ακολουθούν τις ίδιες πολιτικές γραμμές, χωρίς καμία υποχώρηση.

Τι θα γίνει όμως αν οι Γερμανοί δεν καταλάβουν ποτέ τις ζημιές που έχει προκαλέσει η λιτότητα διερωτάται ο Πωλ Κρούγκμαν. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κεντρική τράπεζα παίρνει θέση και δηλώνει ότι ο σωστός ρόλος του είναι να κάνει ό, τι μπορεί για να διασφαλίσει την οικονομία και τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρώπης - όχι να ενεργεί ως συλλέκτης χρέους της Γερμανίας καταλήγει.

Washington Post: «Σώστε την Ευρώπη από την τρέλα της»

«Για το καλό της Ευρώπης, η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα συμφωνία («new deal»)», αναφέρεται σε άρθρο που δημοσιεύεται στην αμερικανική εφημερίδα Washington Post.
«Μην πιστεύετε στις χαζομάρες σχετικά με την κρίση στην Ευρώπη. Με την εκλογή του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός προσφέρει ελπίδα στην Ευρώπη», όπως επισημαίνεται και σημειώνεται ότι «πρόκειται για την ευκαιρία της Ευρώπης στην καταστροφική λιτότητα η οποία βύθισε τον Νότο στην ύφεση και τον Βορρά στον αποπληθωρισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ένα “new deal” όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη».

Στο άρθρο, το οποίο υπογράφει η Κατρίνα βαν ντεν Χόιβελ, διατυπώνεται η άποψη ότι «το ερώτημα είναι εάν η υπόλοιπη Ευρώπη θα επιδείξει πολιτική ικανότητα ή θα καταδικάσει τους λαούς της Ευρώπης σε μια πολυετή εξαθλίωση. Οι αρχικές αντιδράσεις της Γερμανίας και των Βρυξελλών επιλέγουν την εξαθλίωση. Τώρα, είναι η ώρα για την κυβέρνηση Ομπάμα, τους προοδευτικούς του Κογκρέσου και όλης της χώρας, να ενώσουν τις φωνές σε ένα ηχηρό κάλεσμα για να σωθεί η Ευρώπη από την τρέλα της».

Στη συνέχεια, αναφέρεται ότι «τα δεδομένα της κατάστασης είναι ξεκάθαρα. Το ελληνικό χρέος δεν δύναται να αποπληρωθεί. Όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ελλάδα, που μαστίζονταν από μια διεφθαρμένη και υπερχρεωμένη κυβέρνηση, ήταν η πιο ευάλωτη από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επονομαζόμενη τρόικα -η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ- έσπευσε να διασώσει τις απερίσκεπτες τράπεζες, να αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και να επιβάλει σκληρούς όρους στους Έλληνες για την αποπληρωμή του.

Οι Έλληνες ξεπούλησαν τα περιουσιακά τους στοιχεία, σύνθλιψαν τους εργαζόμενους, τσαλαπάτησαν την εργατική νομοθεσία και κατήργησαν ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες για να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των ιδιωτών τραπεζιτών».

Σύμφωνα με την αρθρογράφο, «το ελληνικό χρέος – άνω των 300 δισ. ευρώ- είναι 11 δισ. λιγότερο από εκείνο πριν από τρία χρόνια.

Ως συνάρτηση ωστόσο με το ΑΕΠ το χρέος αυξήθηκε από το 146%, το 2010 στο 175%, καθώς η ελληνική οικονομία έχει καταρρεύσει.

Η ανεργία ξεπερνά το 25% και το 50% στους νέους, οι οποίοι εγκαταλείπουν τη χώρα.

Η κατώτατος μισθός μειώθηκε πάνω από 20%, ενώ πολλοί πολίτες στερούνται ηλεκτρικού ρεύματος, φαρμάκων, και άλλων αγαθών «πολυτελείας».
Οι Έλληνες υπέφεραν περισσότερο, αλλά και οι λαοί της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας βρίσκονται στα όρια των αντοχών τους. Στην Ισπανία, η λιτότητα εκδίωξε 570.000 ανθρώπους από τα σπίτια τους, αύξησε την παιδική φτώχια στο 36%, σύμφωνα με τη UNICEF, οδήγησε την ανεργία στο 23% και στο 51% για τους νέους κάτω των 25 ετών, ενώ το χρέος εκτινάχθηκε στο 100% σχεδόν του ΑΕΠ. Το ιταλικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε από το 116% στο 133% σε σχέση με το ΑΕΠ μέσα σε τρία χρόνια παρά τα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, ενώ η λιτότητα οδήγησε την νεανική ανεργία στο 44%.

Ακολούθως, υπογραμμίζεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το Podemos (το οποίο ιδρύθηκε μόλις πριν από ένα χρόνο και ήδη ηγείται στις δημοσκοπήσεις) στην Ισπανία ή τα οπουδήποτε αλλού μεταρρυθμιστικά κόμματα αντιπροσωπεύουν μια διέξοδο για τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα. Ο ηγέτης του Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι επιθυμεί την αποπληρωμή του χρέους από την Ελλάδα, αλλά το χρέος που δεν δύναται να αποπληρωθεί δεν πρόκειται να αποπληρωθεί και γι’ αυτό τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τη διαγραφή του μισού χρέους (το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατέχουν σήμερα οι κυβερνήσεις και η τρόικα) και την αναδιάρθρωση του υπόλοιπου ώστε να αποπληρωθεί, σύμφωνα με την ανάπτυξη της Ελλάδας και όχι όταν η οικονομία συρρικνώνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανιδρύσει τις δημόσιες υπηρεσίες, θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Ζητάει επίσης ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανοικοδόμησης για να τεθεί η Ευρώπη σε πορεία ανάπτυξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται πολύ περισσότερο στη προώθηση των μεταρρυθμίσεων από τα προηγούμενα κόμματα που διαπραγματεύτηκαν με την τρόικα. Προσφέρει την καλύτερη ελπίδα για την πάταξη των ολιγαρχών, που διέφθειραν τους Έλληνες πολιτικούς και λεηλάτησαν το δημόσιο, ενώ απέφευγαν τη φορολόγηση».

Όπως σημειώνεται, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε ότι «αυτό που ζητάμε είναι η δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα που θα μειώνει το κόστος των ελληνικών δανείων και θα παρέχει στη χώρα τη δυνατότητα να αναπνεύσει ξανά, μετά τις πολιτικές που δημιούργησαν μια μαζική κοινωνική εξαθλίωση».

Η αρθρογράφος τονίζει ότι «αυτή είναι η συνταγή για να μπορέσει η Ευρώπη να γιατρέψει τις πληγές της και το μόνο που χρειάζεται είναι να λειτουργήσουν οι ηγέτες της ως ενήλικες από κοινού για να διασώσουν την κοινότητα. Αντίθετα, η αρχική αντίδραση ήταν ένας παιδικός λεονταρισμός. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεσμεύεται από τους όρους του συμβολαίου της, ακόμη και εάν το συμβόλαιο έχει χρεοκοπήσει».
Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο, ο διοικητής της Bundesbank Γιοαχίμ Νέιγκελ δήλωσε ότι «οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα. Υπάρχουν κανόνες», απειλώντας για «μοιραίες συνέπειες» εάν η Ελλάδα καταστρατηγήσει τους όρους της συμφωνίας. Οι Γερμανοί υποβαθμίζουν το όποιον φόβο μετάδοσης της κρίσης. «Είμαστε ήρεμοι», δηλώνει ο κ. Σόιμπλε.

Στο εκτενές άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα υπογραμμίζεται ότι πρόκειται με μια λέξη, «για ηλιθιότητα».

Όπως σημειώνει η αρθρογράφος, «η μετάδοση της κρίσης δεν θα είναι οικονομική, αλλά πολιτική.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι δεν μπορούν πλέον. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos προσφέρουν μια διέξοδο στην Ευρώπη. Εάν αποτύχουν, η μετάδοση θα μπορούσε να λάβει πολύ πιο φρικτές μορφές. Τα ισχυρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ιταλία είναι εχθρικά προς το ευρώ. Στη Γαλλία το ακροδεξιό Front National κέρδισε τις περισσότερες έδρες στις πρόσφατες ευρωεκλογές, υποσχόμενο την επιστροφή στο φράγκο.

Όπως συμπεραίνει ο Ambrose Evans-Pritchard, αρθρογράφος οικονομικών θεμάτων στην Daily Telegraph, το ερώτημα δεν είναι εάν η Ελλάδα οδηγηθεί σε μια βαθύτερη ύφεση εξαιτίας της εφαρμογής μιας συμφωνίας που υπέγραψαν οι προηγούμενοι κυβερνώντες. Το ερώτημα είναι εάν η Ευρώπη μπορεί να διασωθεί από την οικονομική της ύφεση, που προκάλεσαν τα πέντε χρόνια μιας απολύτως καταστροφικής λιτότητας. Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί εάν οι Γερμανοί διδάχθηκαν κάτι από την ιστορία τους. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υποχρεώθηκαν να πληρώσουν δυσβάστακτες αποζημιώσεις. Αποτέλεσμα ήταν ο υπερπληθωρισμός και συνακόλουθα η βαθιά ύφεση και η άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σύμμαχοι είχαν αρκετή σύνεση ώστε να κουρέψουν το γερμανικό χρέος – που είχε σωρευθεί από την πιο μισητή όλων των κυβερνήσεων- θέτοντας τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Η Ελλάδα βεβαίως δεν έχει ούτε το βάρος, ούτε ενέχει την απειλή που έθετε η Γερμανία, αλλά η απειλή για την Ευρώπη ξεπερνά τα όρια της κοινότητας».

Καταλήγοντας, επισημαίνει ότι «η Αμερική ως σύμμαχος και εμπορικός εταίρος έχει κάποιον ρόλο να διαδραματίσει. Η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει για να θέσει υπό αμφισβήτηση την απερισκεψία της Γερμανίας. Η δήλωση του προέδρου Ομπάμα, την προηγούμενη εβδομάδα, ότι η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη και όχι άλλη λιτότητα, έτυχε θετικής υποδοχής στην Αθήνα. Η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στο ΔΝΤ για την επίτευξη μιας νέας συμφωνίας. Εάν οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την αίσθηση των πραγμάτων στο Κογκρέσο θα πρέπει να επικεντρωθούν λιγότερο στη διερεύνηση, για μια ακόμη φορά, των γεγονότων στην Βεγγάζη και περισσότερο στη νουθεσία της Ευρώπης. Εάν δεν συμβεί αυτό οι προοδευτικοί της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων οφείλουν να χρησιμοποιήσουν τα μεγάφωνά τους για να σταθούν δίπλα στους λαούς της Ευρώπης, που τάσσονται κατά των πιστωτών, οι οποίοι ξεπέρασαν τα όριά τους».-

πηγή:

http://www.tanea.gr/news/economy/article/5206084/washington-post-swste-thn-eyrwph-apo-thn-trela-ths/

Γιατί έχει άδικο η κυβέρνηση και γιατί πρέπει να τη στηρίξουμε

Τελικά θα κατέβουμε στο Σύνταγμα να στηρίξουμε την κυβέρνηση, με ρωτούν από το πρωί πολλοί φίλοι και αναγνώστες. Η απάντηση δεν μπορεί να στηρίζεται στο θυμικό. Στους δρόμους δεν κατεβαίνεις επειδή «τα πήρες στο κρανίο» αλλά για να πετύχεις συγκεκριμένους στόχους. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.

Υπάρχουν ορισμένα σημαντικά προβλήματα στην ακολουθούμενη οικονομική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, τα οποία πηγάζουν από την ευρο-λαγνεία της και την μέχρι στιγμής απόφαση να μην προχωρήσει σε ρήξη με τους δανειστές.

Όπως εξηγούσε ο James Meadway, από το New Economic Foundation, οι δυο βασικές προτάσεις του Γ.Βαρουφάκη, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν διαγραφή χρέους, πάσχουν σε σημαντικά σημεία τους.

Καταρχήν η πρόταση του ελληνικού υπουργείου οικονομικών προβλέπει ότι το χρέος που κατέχει η ΕΚΤ θα ανταλλαγεί με «διηνεκή ομόλογα» (perpetual bonds), για τα οποία η Ελλάδα θα πληρώνει μόνο (χαμηλούς) τόκους, χωρίς να αποπληρώνει τα κεφάλαια δανεισμού. Κατά δεύτερον ο Βαρουφάκης φαίνεται να προτείνει ανταλλαγή του χρέους με «ρήτρα ανάπτυξης», το οποίο σημαίνει ότι η Ελλάδα θα αρχίσει την αποπληρωμή μόνο όταν η αύξηση του ΑΕΠ ξεπερνά ένα ποσοστό (πιθανότατα το 3%).

Όπως εμμέσως πλην σαφώς είχε προβλέψει ο Meadway και αρκετοί ακόμη οικονομολόγοι, μετά την πραξικοπηματική παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εναντίον της Ελλάδας η ελπίδα να συμπράξει η ΕΚΤ στο πρώτο σκέλος της πρότασης αποτελεί χίμαιρα. Με τη στάση της η ΕΚΤ απέδειξε ότι αποτελεί τυφλό όργανο του Βερολίνου με αποστολή να συνθλίβει οποιαδήποτε χώρα τολμά να ξεστρατίσει από τη γραμμή του οικονομικού Ράιχ.

Εξίσου προβληματική είναι όμως και η δεύτερη πρόταση, η οποία στην πράξη προϋποθέτει και υπονοεί την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 1.5%. Το πρωτογενές πλεόνασμα να θυμίσουμε είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτά που μπαίνουν στα κρατικά ταμεία (π.χ από φόρους) και σε αυτά που δαπανώνται – χωρίς να συνυπολογίζονται οι τόκοι για την αποπληρωμή των δανείων.

Θεωρητικά, εκτιμά ο Meadway, o ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πετύχει το συγκεκριμένο στόχο με τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος – ουσιαστικά βάζοντας τους πλούσιους να πληρώσουν. Αυτό που δεν θέλησε δηλαδή να κάνει καμία κυβέρνηση από δημιουργίας του ελληνικού κράτους πρέπει να γίνει σε διάστημα λίγων μηνών ενώ η χώρα βρίσκεται με το περίστροφο του Βερολίνου στον κρόταφο και ενώ αυτοί που χρωστάνε ελέγχουν το σύνολο των καθεστωτικών ΜΜΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κυβερνητικό κόμμα που μπορεί και επιβάλλεται να το τολμήσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρει – και σίγουρα όχι στα χρονικά περιθώρια που έχει μπροστά του.

Αν όμως η μεταρρύθμιση αποτύχει ή καθυστερήσει η μόνη εναλλακτική είναι νέος κύκλος λιτότητας, που θα υποσκάψει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα την πολιτική δύναμη της κυβέρνησης.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι συνήθως δεν εξεγείρονται στο αποκορύφωμα μιας κρίσης αλλά όταν καταποντίζονται οι ελπίδες τους. Και αυτή τη στιγμή ελπίζουν.

Στην ουσία του όμως το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Όπως εξηγούσε και ο Πολ Κρούγκμαν, στο πλαίσιο της ευρωζώνης τα χέρια της Ελληνικής κυβέρνησης είναι δεμένα – για αυτό άλλωστε και ο ίδιος παρομοίαζε πάντα το ευρώ σαν ένα «ζουρλομανδύα». Όσο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται υπό την ομηρεία της ΕΚΤ για την παροχή ρευστότητας, καμία κυβέρνηση δεν έχει ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά στα χέρια της. Ο εκάστοτε πρόεδρος της ΕΚΤ θα προκαλεί μια τραπεζική κρίση και θα απειλεί να ανατρέψει την κυβέρνηση σε διάστημα λίγων ημερών.

Ας μην ξεχνάμε ότι στελέχη της Deutsche Bank δήλωναν ότι είτε θα αλλάξει το (ευρωπαϊκό) Status Quo ή η ελληνική κυβέρνηση. Και μπορούμε να υποθέσουμε ότι απλώς δίνουν εντολή να συμβεί το δεύτερο.

Προφανώς και μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης μπορεί να επέλθει μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου βελτίωση των συνθηκών για την ελληνική κοινωνία. Οι οικονομικές ελίτ της Ευρώπης το γνωρίζουν και θα μπορούσαν να συναινέσουν σε μια προσωρινή χαλάρωση – πριν προχωρήσουν δηλαδή σε μια νέα επίθεση εναντίον των εργαζομένων σε μερικά χρόνια. Σήμερα όμως δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν εάν η Ελλάδα δεν τους απειλεί με μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και εθνικοποίηση των τραπεζών.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην τύχη της αν διαφωνούμε με την μετριοπαθή στάση της; Ακριβώς το αντίθετο. Πρέπει όλοι να είμαστε στους δρόμους σήμερα και κάθε ημέρα αποδεικνύοντας ότι δεν θα περάσει ο πραξικοπηματικός εκβιασμός της Ε.Ε.

Στο παρελθόν πολύ πιο δεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν, υπό την λαϊκή πίεση, να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι απέναντι στους δανειστές τους. Πόσο μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος περιέχει εν σπέρματι αρκετά ριζοσπαστικά στοιχεία στους κόλπους του.

Η μαχητική στάση στους δρόμους δεν σημαίνει αποδοχή της μετριοπάθειας ή της δικτατορίας της Ε.Ε. 

Σημαίνει ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση αφαιρώντας της την επιλογή της συνθηκολόγησης.

Αρης Χατζηστεφάνου

πηγή:

http://info-war.gr

Handelsblatt: «Καταστρέψτε Την Ελλάδα, Για Παραδειγματισμό!»

http://wp.me/pPn6Y-kHR

30/01/2015  04:46:00 μ.μ.

Άρθρο – σοκ της «σοβαρής» οικονομικής εφημεριδας Handelsblatt, αποκαλεί τους λαούς της Ευρώπης «αγέλες» καικαλεί την Γερμανία να καταστρέψει την Ελλάδα για παραδειγματισμό! «Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει μία μαζική απόσυρση καταθέσεων από τις τράπεζές της», γράφει με νόημα η εφημεριδα στο ναζιστικό της παραλήρημα…
Συμπέρασμα; Μόλις η Ελλάδα σήκωσε κεφάλι, το κτήνος πέταξε το προσωπείο του!

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt στηλιτεύει τη στάση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, η οποία -όπως αναφέρει ο αρθρογράφος- λιγότερες από 48 ώρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της αιφνιδίασε τους εταίρους της με την απόφασή της να ματαιώσει «σημαντικά τμήματα» του συμφωνηθέντος προγράμματος λιτότητας και «εξασθένησε» με τη στάση της το «έως τώρα κοινό μέτωπο της ΕΕ κατά της ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία».

Όπως εκτιμά ο αρθρογράφος, «αν οι Έλληνες επιβάλουν αυτήν τη γραμμή, θα μπορούσε να μετατραπεί η ΕΕ από μία πολιτική κοινότητα σε μία αυτοκαταστροφική αγέλη εθνικών κρατών. Γι΄αυτό οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να προσέξουν ώστε να μην επιτρέψουν να τους εμπλέξει ο Τσίπρας σε ένα σπιράλ εκατέρωθεν απειλών.

Εν τέλει οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο έχουν καλύτερα «χαρτιά»:

Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει μία μαζική απόσυρση καταθέσεων από τις τράπεζές της, ούτε μπορεί ο Τσίπρας να δανειστεί χρήματα από τις κεφαλαιαγορές για τις ακριβές προεκλογικές του υποσχέσεις. Ούτε οι έλληνες ψηφοφόροι του έδωσαν την εντολή να μετατρέψει τη γενέτειρα της δημοκρατίας σε υποτελή του αυταρχικού Πούτιν. Η προσπάθειά του να εκβιάσει, εφόσον την εννοεί πραγματικά, είναι επομένως μία μεγάλη μπλόφα».

Πηγή: kostasxan

*

Δε μπορεί… για να κινούμαστε με τόση μαχητικότητα & σιγουριά, κάποιον «άσο θα έχουμε στο μανίκι» μας…

πηγή:

https://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com

Η Γερμανία κήρυξε «πόλεμο» στην Ελλάδα μέσω ΕΚΤ

Λίγες ώρες μετά την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης Αθήνας – Βερολίνου η «ανεξάρτητη» ΕΚΤ αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα ανακοινώνοντας ότι δεν θα δέχεται πλέον ως ενέχυρα τα ελληνικά ομόλογα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν στη διάθεσή τους μόνο το μηχανισμό του ELA για την άντληση ρευστότητας, ο οποίος ελέγχεται και πάλι από την ΕΚΤ.

Ακολουθώντας την κλασσική ρήση “κάντε την οικονομία να ουρλιάξει” η ΕΚΤ επιχειρεί να στραγγαλίσει την ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στέλνοντας ένα μήνυμα στην Αθήνα.

Αυτά περί της “ανεξαρτησίας” της ΕΚΤ και της “ασφάλειας” που προσφέρει η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Για αρκετούς αναλυτές που παρατηρούν την τελευταία ώρα τις εξελίξεις που πυροδότησε η απόφαση στις διεθνείς χρηματαγορές η απόφαση ή τουλάχιστον η απειλή ενός Grexit, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, φαντάζει πλέον ως η καλύτερη επιλογή.

 

Όπως εξηγεί και το Bloomberg η απόφαση δεν πρέπει θεωρητικά να έχει σημαντικές επιπτώσεις στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες δεν εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από ελληνικά ομόλογα ενώ κάθε περιορισμός ρευστότητας μπορεί να αντισταθμιστεί από τον μηχανισμό του ELA.

Τα πρόβλημα, εκτός από το ενδεχόμενο να χαθεί ολοκληρωτικά η αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος, είναι το τεράστιο πολιτικό κόστος της απόφασης.

πηγή:

http://info-war.gr

Του Κώστα Βαξεβάνη στο Κουτί της Πανδώρας

Η διαπραγμάτευση ξεκίνησε την ώρα που ανακοινώθηκαν τα πρώτα ασφαλή εκλογικά αποτελέσματα. Είναι προφανές πως διαπραγμάτευση δεν είναι η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι όπου συζητούν επιτελεία, αλλά το σύνολο των κινήσεων που γίνονται σε όλα τα πεδία και κυρίως το επικοινωνιακό.

Η Μέρκελ δήλωσε την πρόθεσή της, με την καθυστέρηση αποστολής συγχαρητήριου τηλεγραφήματος στον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και αν η Αποικία έχει επαναστατήσει για τον βασιλιά παραμένει αποικία. Δεν ήταν μόνο θέμα δυσαρέσκειας αλλά και συμβολισμών.

Τα φιλοκυβερνητικά γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης, ξαναζεσταίνουν το επιχείρημα της αγανάκτησης της καγκελαρίου επειδή οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι καλούνται να πληρώσουν την άτακτη Αθήνα. Η Γερμανοί είναι αλήθεια πως περνάνε άσχημα αλλά όχι εξαιτίας της Ελλάδας. Η Μέρκελ έχει πριονίσει τις κοινωνικές δαπάνες, έχει προωθήσει την υποαπασχόληση και δεν συζητά για αυξήσεις μισθών. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πει πως φταίει η Ελλάδα.

Η νίκη του Σύριζα στην Αθήνα απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα της Μέρκελ. Ο οικονομικός προτεσταντισμός της λιτότητας καταρρέει μαζί με τη Μέρκελ, αν ο Σύριζα επιμείνει σε βαθμό που να απειληθεί η δική της Ευρωπαϊκή προοπτική της λιτότητας. Για δύο λόγους κυρίως:

1.Η επιτυχία κουρέματος και η εξασφάλιση άλλων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, δημιουργεί ένα προηγούμενο κυρίως για τον τσαλαπατημένο Νότο και απειλεί τον αρχιτέκτονα της λιτότητας. 

2. Όπως σωστά αναφέρουν ήδη αγγλοσάξωνες οικονομολόγοι, αποτυχία να εξασφαλιστούν όσα θα ζητήσει η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μια συγκρουσιακή κατάσταση από την οποία θα χάσουν όλοι. Ακόμη και αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρώπη, τι θα γίνει αν πετύχει, αναρωτιούνται.

Με αυτά τα δεδομένα, η Μέρκελ δεν μπορεί να υποχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρτί των εκβιασμών και απειλών προκειμένου για μία ακόμη φορά να φοβηθεί η Ελλάδα και όσοι σκέφτονται όπως η Ελλάδα. Γερμανοί αξιωματούχοι διαρρέουν ανησυχία την οποία αναλαμβάνουν να πολλαπλασιάσουν τα συστημικά ΜΜΕ όπως έκαναν στο παρελθόν. Υπάρχουν όμως μερικές διαφορές

1.Ως σήμερα βασικός φορέας αυτού του φόβου ήταν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτή η συμμαχία τρόμου. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες αλλά και τους εταίρους

2.Μέσα στην Ευρώπη δημιουργούνται νέες συμμαχίες οι οποίες δεν αναπαράγουν τα επιχειρήματα της κακομαθημένης Ελλάδας, αλλά προβληματίζονται για τα αποτελέσματα της λιτότητας. Οι Βρετανοί αξιωματούχοι τα τελευταία 24ωρα μετά τη νίκη του Σύριζα παίρνουν σαφή θέση κατά της λιτότητας με κύριο τον επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας

3. Η τραπεζική ενοποίηση δημιουργεί νέα δεδομένα. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι προωθεί το σενάριο της ποσοτικής χαλάρωσης και του χαλαρώματος της λιτότητας.

4. Παράγοντες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, δεν παρουσιάζουν καμιά εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο Σύριζα. 

Η Μέρκελ παίζει τα τελευταία της χαρτιά. Όμηρος ενός γερμανικού συνδρόμου που επιχειρεί να κυριαρχήσει σε μια ενιαία Ευρώπη, για λόγους που είναι πολιτικοί, οικονομικοί αλλά και ψυχολογικοί η Μέρκελ αντιλαμβάνεται τον Τσίπρα ως εχθρό. Οι ψυχολογικοί λόγοι παρουσιάζουν ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Τσίπρας ήδη έχει αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μέρκελ να συμπεριφέρεται ως καγκελάριος της Ευρώπης και την αντιμετωπίζει ως έναν από τους ευρωπαίους ηγέτες.

Η ισχύς της Μέρκελ δεν εκπορεύεται από την ισχύ της Γερμανίας τόσο, όσο από την αυθαίρετη πρακτική της να εμφανίζεται και να διαπραγματεύεται ως ο άρχων της Ευρώπης. Η δημόσια αμφισβήτηση αυτής της πρακτικής, την κάνει ανίσχυρη. Μοιάζει με τον λοχία του χωριού τον οποίο όλοι αποκαλούν στρατηγό νομίζοντας πως είναι, έως τη στιγμή που κάποιος θα τολμήσει να τους θυμίσει πως είναι λοχίας.

Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση και στην Ευρώπη. Δεν απαιτούνται πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα γι’ αυτό. Απλώς έχει δημιουργηθεί μια άδικη οριακή κατάσταση η οποία εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα ζήσουμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Η Ελλάδα θα περικυκλωθεί από σενάρια τρόμου. Αυτή τη φορά όμως η ελληνική κυβέρνηση είναι από την από δω πλευρά και όχι με την από εκεί. Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί. Αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ...

Το ερώτημα που πλανάται πάνω από τη Γηραιά Ήπειρο είναι αν ο Τσίπρας μπλοφάρει ή αν εννοεί αυτά που λέει. Το Βερολίνο γνωρίζει πολύ καλά ότι ο 40άρης αριστερός έχει «στόφα» ηγέτη με αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά, κι αυτό είναι που τους ανησυχεί περισσότερο.

Το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί τις δέκα πρώτες μέρες της διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα φανερώνει ότι το status quo που εδώ και χρόνια ελέγχει τις οικονομίες της ευρωζώνης και το χρηματοπιστωτικό σύστημα φοβάται ιδιαιτέρως τον Τσίπρα.

Ο 40άρης αριστερός πολιτικός αποτελεί συστημικό κίνδυνο όχι γιατί θέλει να διαλύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και διάφορες άλλες ασυναρτησίες που ακούγονται και γράφονται από τον ξένο Τύπο.

Ο Αλέξης Τσίπρας απειλεί τα συμφέροντα μιας νομενκλατούρας και μιας γραφειοκρατίας που δεν έχει μάθει να μιλάει με πολιτικούς όρους, αλλά με χρηματοοικονομικά δεδομένα και αριθμούς.

Το δόγμα Μέρκελ περί δημοσιονομικής και νομισματικής σταθερότητας είναι τουλάχιστον υποκριτικό, αφού πρόκειται για το ίδιο σύστημα που τα προηγούμενα χρόνια διόγκωσε την καταναλωτική πίστη και το ευρωπαϊκό χρέος με «χαρτούρα» και τοξικά παράγωγα.

Οι παραγωγοί της «φούσκας», οι εμπνευστές της δομημένης μόχλευσης και της γιγάντωσης των χρηματοπιστωτικών εργαλείων παγκοσμίως κατασκευάζουν τώρα ένα νέο εσωτερικό εχθρό προκειμένου να διασωθούν οι ίδιοι, με κίνδυνο να διαλύσουν πολιτικά την ευρωζώνη.

Ο Τσίπρας χαλάει τη... μαγιά σε όλους αυτούς που τώρα σφυρίζουν αδιάφορα για το γεγονός ότι επί σειρά ετών το «μαύρο» χρήμα επενδύεται σε γερμανικά ομόλογα, σε βρετανικά ακίνητα, σε ολλανδικές μετοχές ή τοποθετείται στην Ελβετία και στο Λουξεμβούργο.

Αυτά προφανώς τα λησμονεί η «σιδηρά κυρία» του ηθικοπλαστικού οικονομισμού, Άνγκελα Μέρκελ.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο «σκληρός» και «αδαμάντινος» κύριος Σόιμπλε δεν έχει ακούσει τίποτα για το σκάνδαλο της Siemens και τον Χριστοφοράκο και για αυτό έχασε τα λόγια του όταν στη σημερινή συνέντευξη Τύπου (5/02/2015) ρωτήθηκε από Έλληνα δημοσιογράφο για το θέμα.

Για όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ο Τσίπρας δεν μπλοφάρει. Το δυστύχημα είναι ότι οι υπόλοιποι ηγέτες του Νότου δεν έχουν τα κότσια και το πολιτικό ανάστημα να σταθούν δίπλα του και να προχωρήσουν μαζί στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Στέκονται στα μετόπισθεν και στο πρόσωπο του Τσίπρα οραματίζονται τον άνθρωπο, τον ηγέτη που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ο Ρέντσι, ο Ολάντ, ο Ραχόι, ακόμα και ο Μάριο Ντράγκι όταν ανέλαβαν καθήκοντα υπόσχονταν ότι θα βάλουν φρένο στη σαρωτική λιτότητα του δόγματος Μέρκελ.

Τώρα όλοι τους υπέκυψαν και προσκύνησαν την παντοκρατορία της Pax Germana. Οι λόγοι είναι προφανείς, έχουν όλοι τους «γραμμάτια» και δεσμεύσεις που δεν τους επιτρέπουν να ορθώσουν ανάστημα.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν διαπραγματεύεται μόνον το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Παλεύει να σπάσει τη σαπίλα και το «απόστημα» που σαν το σαράκι τρώει εδώ και χρόνια το Ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Στην προσπάθεια αυτή δεν είναι μόνος του, έχει στην πλάτη του τον ελληνικό λαό και πολύ σύντομα αν συνεχιστεί η άθλια υποκρισία των «ευρωκρατών» θα έχει δίπλα του και τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης.

newsbomb

Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί, αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο

Του Κώστα Βαξεβάνη στο Κουτί της Πανδώρας

Η διαπραγμάτευση ξεκίνησε την ώρα που ανακοινώθηκαν τα πρώτα ασφαλή εκλογικά αποτελέσματα. Είναι προφανές πως διαπραγμάτευση δεν είναι η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι όπου συζητούν επιτελεία, αλλά το σύνολο των κινήσεων που γίνονται σε όλα τα πεδία και κυρίως το επικοινωνιακό.

Η Μέρκελ δήλωσε την πρόθεσή της, με την καθυστέρηση αποστολής συγχαρητήριου τηλεγραφήματος στον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και αν η Αποικία έχει επαναστατήσει για τον βασιλιά παραμένει αποικία. Δεν ήταν μόνο θέμα δυσαρέσκειας αλλά και συμβολισμών.

Τα φιλοκυβερνητικά γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης, ξαναζεσταίνουν το επιχείρημα της αγανάκτησης της καγκελαρίου επειδή οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι καλούνται να πληρώσουν την άτακτη Αθήνα. Η Γερμανοί είναι αλήθεια πως περνάνε άσχημα αλλά όχι εξαιτίας της Ελλάδας. Η Μέρκελ έχει πριονίσει τις κοινωνικές δαπάνες, έχει προωθήσει την υποαπασχόληση και δεν συζητά για αυξήσεις μισθών. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πει πως φταίει η Ελλάδα.

Η νίκη του Σύριζα στην Αθήνα απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα της Μέρκελ. Ο οικονομικός προτεσταντισμός της λιτότητας καταρρέει μαζί με τη Μέρκελ, αν ο Σύριζα επιμείνει σε βαθμό που να απειληθεί η δική της Ευρωπαϊκή προοπτική της λιτότητας. Για δύο λόγους κυρίως:

1.Η επιτυχία κουρέματος και η εξασφάλιση άλλων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, δημιουργεί ένα προηγούμενο κυρίως για τον τσαλαπατημένο Νότο και απειλεί τον αρχιτέκτονα της λιτότητας. 

2. Όπως σωστά αναφέρουν ήδη αγγλοσάξωνες οικονομολόγοι, αποτυχία να εξασφαλιστούν όσα θα ζητήσει η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μια συγκρουσιακή κατάσταση από την οποία θα χάσουν όλοι. Ακόμη και αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρώπη, τι θα γίνει αν πετύχει, αναρωτιούνται.

Με αυτά τα δεδομένα, η Μέρκελ δεν μπορεί να υποχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρτί των εκβιασμών και απειλών προκειμένου για μία ακόμη φορά να φοβηθεί η Ελλάδα και όσοι σκέφτονται όπως η Ελλάδα. Γερμανοί αξιωματούχοι διαρρέουν ανησυχία την οποία αναλαμβάνουν να πολλαπλασιάσουν τα συστημικά ΜΜΕ όπως έκαναν στο παρελθόν. Υπάρχουν όμως μερικές διαφορές

1.Ως σήμερα βασικός φορέας αυτού του φόβου ήταν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτή η συμμαχία τρόμου. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες αλλά και τους εταίρους

2.Μέσα στην Ευρώπη δημιουργούνται νέες συμμαχίες οι οποίες δεν αναπαράγουν τα επιχειρήματα της κακομαθημένης Ελλάδας, αλλά προβληματίζονται για τα αποτελέσματα της λιτότητας. Οι Βρετανοί αξιωματούχοι τα τελευταία 24ωρα μετά τη νίκη του Σύριζα παίρνουν σαφή θέση κατά της λιτότητας με κύριο τον επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας

3. Η τραπεζική ενοποίηση δημιουργεί νέα δεδομένα. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι προωθεί το σενάριο της ποσοτικής χαλάρωσης και του χαλαρώματος της λιτότητας.

4. Παράγοντες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, δεν παρουσιάζουν καμιά εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο Σύριζα. 

Η Μέρκελ παίζει τα τελευταία της χαρτιά. Όμηρος ενός γερμανικού συνδρόμου που επιχειρεί να κυριαρχήσει σε μια ενιαία Ευρώπη, για λόγους που είναι πολιτικοί, οικονομικοί αλλά και ψυχολογικοί η Μέρκελ αντιλαμβάνεται τον Τσίπρα ως εχθρό. Οι ψυχολογικοί λόγοι παρουσιάζουν ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Τσίπρας ήδη έχει αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μέρκελ να συμπεριφέρεται ως καγκελάριος της Ευρώπης και την αντιμετωπίζει ως έναν από τους ευρωπαίους ηγέτες.

Η ισχύς της Μέρκελ δεν εκπορεύεται από την ισχύ της Γερμανίας τόσο, όσο από την αυθαίρετη πρακτική της να εμφανίζεται και να διαπραγματεύεται ως ο άρχων της Ευρώπης. Η δημόσια αμφισβήτηση αυτής της πρακτικής, την κάνει ανίσχυρη. Μοιάζει με τον λοχία του χωριού τον οποίο όλοι αποκαλούν στρατηγό νομίζοντας πως είναι, έως τη στιγμή που κάποιος θα τολμήσει να τους θυμίσει πως είναι λοχίας.

Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση και στην Ευρώπη. Δεν απαιτούνται πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα γι’ αυτό. Απλώς έχει δημιουργηθεί μια άδικη οριακή κατάσταση η οποία εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα ζήσουμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Η Ελλάδα θα περικυκλωθεί από σενάρια τρόμου. Αυτή τη φορά όμως η ελληνική κυβέρνηση είναι από την από δω πλευρά και όχι με την από εκεί. Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί. Αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ανοιχτή επιστολή και πρόσκληση στην Άνγκελα Μέρκελ

Αγαπητή Άνγκελα, δεν μου είσαι καθόλου αγαπητή αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Άνγκελα, καταλαβαίνω πως δεν σου άρεσε καθόλου το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα αλλά σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να το διορθώσουμε.

Είναι ολοφάνερο πως δεν σε συγκινούν καθόλου οι εκλογές.

Είναι ολοφάνερο πως δεν σε συγκινεί η Δημοκρατία.

Η στάση σου απέναντι στην πρόσφατα εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση στρώνει τον δρόμο για τους φασίστες της Ευρώπης.

Άνγκελα, εγώ θα πρότεινα να ψηφίζουν μόνοι οι Γερμανοί στην Ευρώπη.

Εμένα μου αρέσει το Δ” Ράιχ. Μου αρέσει γιατί ξέρω πως θα έχει την τύχη του Γ΄ Ράιχ.

Πάντως, μπράβο σου που κατάφερες να μετατρέψεις την Ευρωπαϊκή Ένωση σε Δ΄ Ράιχ.

Άνγκελα, έχεις καταφέρει να κάνεις ξανά τους Γερμανούς τον πιο μισητό λαό της Ευρώπης.

Αυτό μπορεί να σου το συγχωρήσουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι -φάνηκαν μεγαλόκαρδοι και στο παρελθόν- αλλά δεν θα σου το συγχωρήσουν οι Γερμανοί.

Βέβαια, ένα πιόνι κι εσύ, αλλά εσύ το επέλεξες να γίνεις πιόνι· δεν σε υποχρέωσε κανείς.
Άνγκελα, θέλω να σε προσκαλέσω στην Ελλάδα.

Η νέα κυβέρνηση δεν έχει κάνει ακόμα προγραμματικές δηλώσεις, οπότε σκέφτηκα πως μπορείς να τις κάνεις εσύ.

Αφού δεν έχει καμία σημασία ποιο κόμμα ψηφίζουν οι Έλληνες, έλα εσύ να ανακοινώσεις το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση.

Επίσης, να επιλέξεις και τον νέο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Δεν θέλω να σε επηρεάσω αλλά, αν θεωρείς πολύ προχωρημένο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας να είναι Γερμανός, σου έχω μια πρόταση:

Να κάνεις Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Μιχάλη Χριστοφοράκο.

Άνγκελα, το πειραματόζωο της Ευρώπης δεν είναι η Ελλάδα, ούτε οι Έλληνες.

Το πειραματόζωο της Ευρώπης είναι η Γερμανία. Και οι Γερμανοί.

Το τέλος των πειραμάτων σε ανθρώπους το ξέρεις. Από την πρόσφατη ιστορία της χώρας σου.

Καλή τύχη!

(Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Γερμανό δημοσιογράφο -μεγάλης εφημερίδας- που μου ζήτησε συνέντευξη πριν από δυο μέρες. Του ζήτησα 5 χιλιάδες ευρώ, για να του δώσω συνέντευξη, λέγοντάς του πως τα χρειάζομαι για να αγοράσω γαλλικές σαμπάνιες. Δεν θα μας τρελάνετε εσείς. Θα σας τρελάνουμε εμείς.)

(Υπάρχει αυθόρμητο κάλεσμα για συγκέντρωση στο Σύνταγμα, σήμερα στις 18.00, με κεντρικό σύνθημα «Δεν εκβιαζόμαστε, Δεν υποκύπτουμε, Δεν φοβόμαστε, Δεν κάνουμε πίσω, Νικάμε».)
pitsirikos

«Το Ευρώ απελευθερώνει»

Γεια σου πιτσιρίκο. Σήμερα διέρρευσε από το Reuters ένα κείμενο της γερμανικής κυβέρνησης που ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητάει από τον Τσίπρα να γίνει προσκυνημένο σκουλήκι όπως ο Σαμαράς.


Διαβάζω επίσης τις δηλώσεις που κάνουν διάφοροι τριμάλακες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας σχετικά με την ιερή και ηθική υποχρέωση που έχει η κυβέρνηση των Ελλήνων να σεβαστεί τις δεσμεύσεις των δοσίλογων και να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους.

Πέρα από την φυσιολογική αηδία που αισθάνεσαι όταν ακούς τους δολοφόνους των λαών της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης να μιλούν για ηθική, θα ήθελα να γράψω όσα θα επιθυμούσε η ψυχή μου να ακούσει από την ελληνική αντιπροσωπεία στο επόμενο eurogroup.

Θα ήθελα να ρωτήσουν τα δημοκρατικά καμάρια της Ευρώπης αν η μετά-ναζιστική Γερμανία το 1953 είχε κανένα ηθικό δικαίωμα να ζητήσει διαγραφή των χρεών της κι αν όχι για ποιο λόγο της χαρίσανε τα χρέη. Λυπηθήκανε τους πεινασμένους ναζί;

Θα ήθελα να ρωτήσουν τον τριμάλακα της Γαλλίας αν πιστεύει ότι η χώρα του θα είχε σήμερα άλλη αξία από εκείνη του γαιδουρομούλαρου που σέρνει το γαλλογερμανικό άξονα της ευρωπαϊκής δυστυχίας, αν οι Αγγλοαμερικανοί είχαν δεχτεί στην διάσκεψη της Καζαμπλάνκα την άποψη του Ντε Γκωλ που ζητούσε την οριστική και αμετάκλητη διάλυση της Γερμανίας σε 5 ή 6 χωριστά κρατίδια.

Θα ήθελα να ρωτήσουν τους βρικόλακες της ΕΕ αν η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης είναι το κοινό νόμισμα των τραπεζιτών.

Θα ήθελα να τους ρωτήσουν αν στις δημοκρατικές τους αρχές περιλαμβάνεται και ο ωμός εκβιασμός της στέρησης των βασικών για την επιβίωση ενός λαού. Θα ήθελα μόλις σηκωθεί από την θέση της η χοντροπουτάνα και κουνήσει το δάκτυλο της προς την πλευρά της ελληνικής αντιπροσωπείας, ζητώντας την πιστή εφαρμογή των συμφωνιών ακόμα κι αν πεθαίνει ο ελληνικός λαός μέρα με την μέρα χωρίς την παραμικρή ελπίδα, να σηκωθεί ο Τσίπρας, να της πει «άντε γαμήσου κυρά μου» και να φύγει.

Θα ήθελα πριν από όλα η απάντηση στο κείμενο των Γερμανών νέο-αποικιοκρατών να μην ήταν οι διαρροές για την δυσαρέσκεια από το Μαξίμου αλλά η απόφαση για την άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ. Θα ήθελα στην θέση του Τσακαλώτου να τους στέλναμε τον Κώστα Λαπαβίτσα.

Τέλος, να πω κάτι και στους συν-Έλληνες που βρίσκονται στην Ελλάδα και φοβούνται:

Τι φοβάστε μωρέ;

Δεκάδες σπουδαίοι οικονομολόγοι σε ολόκληρο τον δυτικό και βαθιά καπιταλιστικό κόσμο δείχνουν την λύση της δραχμής σαν την καλύτερη για την χώρα μας.

Όλοι προβλέπουν πως η Ελλάδα θα ανθίσει μετά από 2 ή 3 χρόνια. Θα ανοίξουν δουλειές, θα μειωθούν οι εισαγωγές και θα αυξηθούν οι εξαγωγές, θα αναδιαμορφωθεί (αναγκαστικά) και η δημόσια διοίκηση.

Επίσης θα ξεφορτωθούμε τα λαμόγια και τους προδότες και θα φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Αλλά κι αυτά να μην συμβούν, θα τρώμε στο τέλος-τέλος τα δικά μας τα σκατά και όχι τα σκατά των Γερμανών.

Στο Άουσβιτς σκοτώσανε 6 εκατομμύρια ανθρώπους. Από τους 60.000 Έλληνες Εβραίους της Θεσσαλονίκης μόνο χίλιοι επιζήσανε.

Ένας από τους επιζώντες είπε πως έμεινε ζωντανός μόνο και μόνο επειδή ήθελε πολύ να εκδικηθεί για το κακό που του κάνανε. Πέθανε χωρίς να μπορέσει να πάρει την εκδίκηση που ονειρευότανε.
Αν ζούσε σήμερα, θα μας έλεγε πιθανά το εξής: Εκεί που σας πάνε, κάθε ευρώ που σας έχουν αφήσει στην τσέπη, μόλις το τρένο σταματήσει θα σας το πάρουνε.

Ξυπνήστε! Δυνάστες είναι δεν είναι εταίροι και σύμμαχοι. Βαθιά μέσα τους τρέμουν από τον φόβο μήπως και φύγουμε από το καταραμένο ευρώ τους για αυτό απειλούν με τον τρόπο που το έκαναν κι οι ναζί παππούδες τους.

Στο τέλος όμως τα ίδια θα πάθουνε. No Pasaran!

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ για την συμβουλή που έδωσες για τον φόβο του άλλου. Πολύτιμη!

Υ.Γ.2 Αν ναυαγήσουν οι συνομιλίες, θα έπρεπε ο Τσίπρας να περάσει όλους τους νόμους που δεν γουστάρει η Μέρκελ και μετά να προκηρύξει νέες εκλογές! Να αρχίσει ξανά το κωλοσφύξιμο των αγορών και των ομολόγων. Να δούμε και τι θα λένε τα καθάρματα της «Ν-Δούλας της Μέρκελ» κατά την διάρκεια της νέας προεκλογικής περιόδου. Κι αν έβγαιναν ξανά κυβέρνηση να έβλεπα πως θα επιβάλανε – φτου κι από την αρχή – τις προσταγές της αφεντικίνας τους.
(Αγαπητέ Ηλία, respect! Εγώ ξέρω πως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε φοβούνται πιο πολύ. Ελπίζω να το ξέρουν και ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη. Να είσαι καλά.)

pitsirikos

Sueddeutsche Zeitung: Η κρίση χρέους της Ελλάδος αποσπά απλώς την προσοχή

09:57 | 04 Φεβ. 2015

Jeffrey Sachs

Με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα του ελληνικού χρέους επανήλθε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Το αριστερό κόμμα ζητάει νέα διαπραγμάτευση αυτού του χρέους.

Ορισμένοι συντηρητικοί πολιτικοί της Ευρώπης θα μπορούσαν τώρα να παρασυρθούν από την άποψη «Τόσο το καλύτερο. Αν δεν θέλετε την εξυπηρέτηση του χρέους, φύγετε, εγκαταλείψτε το ευρώ». Όσο και αν ακούγεται δελεαστική, η άποψη αυτή θα ήταν ένα βασικό και επικίνδυνο λάθος.

Στην πραγματικότητα, η κρίση χρέους απλώς αποσπά την προσοχή. Η ελληνική οικονομία αποτελεί μόνο το 2% της Ευρωζώνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε κανείς να σπρώξει την Ελλάδα προς την έξοδο ή να την πετάξει έξω από την Ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει, αντιθέτως, ότι η κρίση μπορεί να επιλυθεί και μάλιστα με τους όρους της Ελλάδος.

Το πρόβλημα μιας νομισματικής ένωσης βρίσκεται στο ότι οι αμφιβολίες θα μπορούσαν να καταστρέψουν τον οικονομικό χώρο, αν όχι συνολικά το κοινό νόμισμα. Το ευρώ είναι ήδη μολυσμένο από την αμφιβολία: Θα παραμείνει η Ελλάδα (στην Ευρωζώνη); Αν φύγει θα ακολουθήσει η Πορτογαλία; Και αν φύγουν αυτές οι χώρες γιατί όχι και η Ισπανία, η Ιταλία ή άλλες; Τέτοιες σοβαρές αμφιβολίες οδηγούν σε φυγή κεφαλαίων και βαθαίνουν την κρίση. Η κρίσιμη κατάσταση της Ελλάδος έχει οδηγήσει ήδη σε εκροές από τις ελληνικές τράπεζες. Η εξ αυτής προκληθείσα έλλειψη ρευστότητας προκάλεσε βαθιά οικονομική κρίση, η οποία τροφοδοτεί νέες αμφιβολίες για την επιβίωση της Ελλάδος εντός της Ευρωζώνης.

Και τότε επικράτησε η λογική. Ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος αντικατέστησε τον Τρισέ, και η ΕΚΤ συμπεριφέρθηκαν ξαφνικά ως κεντρική τράπεζα και ανέλαβαν τον ρόλο του δανειοδότη ως κορυφαία αρμόδια αρχή. Η καγκελάριος Μέρκελ αντελήφθη ότι η διατήρηση της Ευρωζώνης είναι πολύ σημαντικότερη από την δυσκολία μιας νέας επιχείρησης διάσωσης. Ξαφνικά, όμως, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο της επικαιρότητας και οι συντηρητικοί στο Βερολίνο, το Ελσίνκι και το Άμστερνταμ ή αλλού μιλάνε πάλι για «Grexit». H νέα κυβέρνηση ζητάει ένα γενναίο κούρεμα του χρέους. Η νέα εκδοχή της κρίσης δεν ξαφνιάζει σε καμία περίπτωση. Τα διάφορα πακέτα βοήθειας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μπαλώματα, τα οποία βοήθησαν την Ελλάδα για μερικούς μήνες. Η ανεργία στη χώρα παρέμεινε στο 25%.

Οι Γερμανοί οφείλουν να μάθουν από τη δική τους ιστορία

Ο καθένας ο οποίος μπορεί να κάνει υπολογισμούς (μερικές φορές μοιάζει ότι λίγοι πολιτικοί της Ευρώπης το κάνουν), γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος, το οποίο ανέρχεται στο 170% του ΑΕΠ της, χωρίς να παραγάγει έναν τέτοιο βαθμό δυστυχίας, η οποία να βρίσκεται πέραν των ανεκτών ορίων των δημοκρατικών κοινωνιών. Ο θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ανωμαλία, πληροφορεί για την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, όσο και αν αυτή είναι δυσάρεστη για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ο John Maynard Keynes απάντησε σε ερώτημα που έθεσε ο ίδιος μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο «Δεν πιστεύω ότι οποιοιδήποτε από αυτούς του φόρους υποτέλειας (που επεβλήθησαν στη Γερμανία) μπορούν να πληρωθούν επί μακρόν, στην καλύτερη περίπτωση για μερικά μόνο χρόνια. Αντιβαίνουν στην ανθρώπινη φύση και το πνεύμα των καιρών». Φυσικά και είχε δίκιο, αλλά αφού επήλθε η καταστροφή.

Ορισμένοι Γερμανοί επιμένουν σήμερα ότι οι οφειλές είναι οφειλές και οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν. Θα όφειλαν να γνωρίζουν από την ίδια τους την ιστορία καλύτερα. Θα όφειλαν να θυμηθούν τη βοήθεια την οποία έλαβαν με το σχέδιο Μάρσαλ και τη διάσκεψη του Λονδίνου του 1953. «Άξιζαν» οι Γερμανοί την βοήθεια του 1953; Θα ήταν το λάθος ερώτημα. Η νέα δημοκρατία της Γερμανίας χρειαζόταν τη βοήθεια, η χώρα έπρεπε να κάνει μια νέα αρχή. Η διαγραφή του χρέους έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην ανοικοδόμηση.

Σήμερα δεν υπάρχει πλέον πόλεμος στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι πλούσια, ευημερούσα και δημοκρατική. Γαλλικές και γερμανικές τράπεζες όμως έδωσαν στην Ελλάδα προ δεκαετίας πάρα πολλά δάνεια. Η Goldman Sachs βοήθησε να αποκρυβεί η ραγδαία αύξηση του ελληνικού χρέους. Οι ιδιώτες πιστωτές έπρεπε να υποστούν ήδη ένα γενναίο κούρεμα. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι οι οφειλές των πιστωτών του Δημοσίου, οφειλές οι οποίες είναι μεγάλες για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά πολύ μικρές για τα ευρωπαϊκά.

Τεχνικά η λύση δεν είναι δύσκολη

«Αξίζει» η Ελλάδα μια διαγραφή χρέους; Οι Έλληνες πολιτικοί δεν συμπεριφέρθηκαν σωστά, όπως και οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικανικές τράπεζες. Έλληνες πλούσιοι ανήκουν επίσης στην κατηγορία αυτή, αφού απέκρυψαν από την εφορία τον πλούτο τους στο εξωτερικό. Αλλά, όπως και το 1953, δεν τίθεται το ερώτημα αν η Ελλάδα αξίζει κάτι, αλλά εάν χρειάζεται τη διαγραφή χρέους και αν η Γερμανία και άλλες χώρες μπορούν να την παράσχουν.

Σε αυτό το σημείο οι γνώμες είναι ομόφωνες: Η Ευρωζώνη θα βρεθεί είτε μπροστά σε μια εποικοδομητική διαγραφή χρέους είτε μπροστά σε μια πολιτική έκρηξη με συνέπειες οι οποίες θα ξεπερνούν κατά πολύ τα σύνορα της Ελλάδος.

Τεχνικά η λύση δεν είναι δύσκολη. Τα χρέη της Ελλάδος πρέπει να αναδιαρθρωθούν ως μακροπρόθεσμα δάνεια με ένα σταθερό, χαμηλό επιτόκιο, λ.χ. 0,5% για τα επόμενα πέντε χρόνια και μετά 1,0%. Από μόνο του αυτό δεν μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της Ελλάδος. Η ουσιαστική λύση απαιτεί τη σκληρή δουλειά των νέων Ελλήνων, οι οποίοι θα πρέπει να δημιουργήσουν νέες επιχειρήσεις και να βρουν αγορές για εξαγωγές. Για την Ευρώπη αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παροτρύνει την ανάκαμψη με επενδύσεις, λ.χ. με έξυπνες υποδομές για τον 21ο αιώνα, μαζί με την αξιοποίηση του ήλιου και της αιολικής ενέργειας, ώστε να καλύψει ένα μέρος των αναγκών της Ευρώπης με φιλική προς το περιβάλλον ενέργεια. Το πρώτο βήμα όμως πρέπει να είναι να σταματήσει τη δυστυχία.

* Ο Jeffrey Sachs είναι διευθυντής του Earth Institute του πανεπιστημίου Columbia της Νέα Υόρκης

Πηγή: Αυγή

 tvxs