Νέα χριστουγεννιάτικη δημοσκόπηση

Σύμφωνα με χριστουγεννιάτικη δημοσκόπηση της εταιρείας Marc για λογαριασμό του Άι Βασίλη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προβάδισμα με 3,6% έναντι της Νέας Δημοκρατίας στην πρόθεση ψήφου, ενώ η γαλοπούλα με γέμιση έχει προβάδισμα 39,5% έναντι της αδειανής γαλοπούλας.


Το 45% των ερωτηθέντων προτιμά τα μελομακάρονα από τους κουραμπιέδες, ενώ οι δίπλες δεν πιάνουν το όριο του 3% και κινδυνεύουν να μείνουν έξω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Κάποιοι δεν μπορούν καταλάβουν πως γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται στις δημοσκοπήσεις αφού η πλειοψηφία των πολιτών δεν θέλει εκλογές αλλά η απάντηση είναι πολύ απλή:

Οι Έλληνες θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση χωρίς εκλογές, αφού προτιμούν να καλέσει ο Σαμαράς τον Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου, να του παραδώσει την εξουσία και να πάει να κλειστεί στην φυλακή, ή να πάρουν οι Συριζαίοι τα όπλα και να κάνουν επανάσταση, για να έχουν και κάτι να βλέπουν στην τηλεόραση.

Οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν να εκλεγεί τώρα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού αφενός δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας και αφετέρου το ραμολιμέντο που είναι σήμερα Πρόεδρος έχει αρχίσει να μυρίζει και μπορεί να τα τινάξει την ώρα που θα του λέει τα κάλαντα η μπάντα των Ενόπλων Δυνάμεων ή τίποτα ορφανά, οπότε δεν θα τους δώσει χαρζιλίκι γιατί θα πρέπει να πληρώσει τα έξοδα της κηδείας του, ενώ θα χαλάσει και η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, αφού οι άλλοι λαοί θα αλλάζουν δώρα, θα χορεύουν και θα τραγουδάνε, κι εμείς θα παλεύουμε με τα σάβανα, τα στεφάνια, τα κονιάκ και τα παξιμάδια.


Αίσθηση προκαλεί το γεγονός πως ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων φεύγει από την Νέα Δημοκρατία και πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και, όπως πάνε τα πράγματα στη χώρα, δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας να βρίσκει πολύ δεξιό και τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε, όπου να “ναι, θα πάρουν τα όπλα και θα ξεκινήσουν αντάρτικο για την ανατροπή του καπιταλισμού και του ΕΝΦΙΑ.

Δεδομένου ότι στις εκλογές του 2012 οι δημοσκοπήσεις έφερναν τον ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα με χαμηλό ποσοστό -και κόντεψε να κάνει κυβέρνηση-, το σημερινό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να είναι γύρω στο 20%.
pitsirikos

Όταν οι Sex Pistols έσωσαν τα Χριστούγεννα του 1977

Από luben.tv

Λοιπόν πρέπει να το παραδεχτούμε. Τα Χριστούγεννα είναι η πιο «γιορτή» από όλες τις γιορτές. Είτε τη συμπαθείς όπως εμείς, είτε όχι, δεν μπορείς να αρνηθείς την πρωτοκαθεδρία της στην κατηγορία των γιορτών. Μπορεί να φταίει το μάρκετινγκ -το ξέρω- . Μπορεί να φταίει η σύνδεση της με την αλλαγή του έτους που συμβολίζει και συμπυκνώνει την αιώνια αντιπαράθεσή μας με το χρόνο που αμείλικτα περνά. Ή μπορεί να φταίει και η ανάγκη να ξεφύγουμε από την κανονικότητα με κάθε ευκαιρία και να μπερδευτούμε πιο αδέσμευτα με αγαπημένα πρόσωπα. (ή και να συνειδητοποιήσουμε πάλι πιο αδέσμευτα την απουσία τους).

Όπως και να ‘χει, τα Χριστούγεννα τα έχουν καταφέρει. Δε μπορείς να ξεφύγεις από αυτά. Δεσμεύουν με ωραίους και άσχημους τρόπους όλη την κοινωνική ζωή των δυτικών τουλάχιστον κοινωνιών για δέκα περίπου μέρες το χρόνο. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό, οπότε σταμάτα να βάζεις μέταλ τραγούδια στο timeline σου με σχόλιο τύπου «f*ck Xmas» και άκου μια διαφορετική ιστορία για τα Χριστούγεννα και το λεγόμενο ζήτημα της “σωτηρίας” τους (που έχει απασχολήσει διάφορους τύπους από τον Εμπενίτζερ Σκρουτζ μέχρι τον Jack Skellington του Tim Burton):

Το Δεκέμβρη του 1977 οι «Εργατικοί» (γελάει ο κόσμος με το όνομα), που βρισκόταν στο τιμόνι της κυβέρνησης στη Βρετανία, αντιμετώπιζαν άλλο ένα δυσαρεστημένο εργατικό συνδικάτο που απεργούσε. Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν δυσκολότερα και αφορούσαν άμεσα τη «δημόσια ασφάλεια». Το σωματείο που είχε κατέβει σε απεργία από τις 14 του Νοέμβρη ήταν αυτό των πυροσβεστών. Οι πυροσβέστες, που ζητούσαν 30% αύξηση, είχαν διαμαρτυρηθεί επανειλημμένα στο ζήτημα του ιδιαίτερα χαμηλού μισθού τους (που αυξάνονταν με χαμηλότερο ρυθμό από την αύξηση των τιμών – δηλαδή μειώνονταν στην πραγματικότητα) σε αντιδιαστολή με το ωράριο και την δυσκολία του επαγγέλματός τους. Τα αιτήματα των πυροσβεστών δεν εισακούστηκαν ποτέ, ενώ από την άλλη ως σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, προέκυψε η είδηση των αυξήσεων που παρείχε η κυβέρνηση στα μέλη της αστυνομίας (ρίχνοντας κι άλλο νερό στον μύλο της διαχρονικής κόντρας cops vs firemen στην οποία είναι ανούσιο να δηλώσουμε με ποιανού το μέρος είμαστε).

Η κυβέρνηση των «εργατικών»(@#!&!) ήταν ανένδοτη, προσπαθώντας να αποτελέσει μάλλον προοίμιο της θατσερικής διακυβέρνησης που θα ξεκινούσε δύο χρόνια μετά. Αντί να συζητήσει τα αιτήματά τους, προσπάθησε να δαιμονοποιήσει την πρώτη εθνική απεργία των πυροσβεστών στην ιστορία. Επιστράτευσε το στρατό ώστε να αντικαταστήσει τους απεργούς και κάλεσε τους Άγγλους πολίτες να «πάρουν οι ίδιοι τα μέτρα τους!!» έτσι ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν πυρκαγιές ή άλλες καταστροφές.

Εν τω μεταξύ, εκτός από την προσπάθεια δαιμονοποίησης της απεργίας εκείνο το διάστημα, ο κατεξοχήν δαίμονας της δημόσιας συζήτησης στην Αγγλία δεν ήταν άλλος από τους – νεοεισελθέντες στο μουσικό στερέωμα – Sex Pistols και ένα ολόκληρο ρεύμα punk ορυμαγδού που έφερναν μαζί τους. Λίγους μήνες πριν την απεργία, ταυτόχρονα με τους εορτασμούς του ιωβηλαίου της βασίλισσας (πενήντα χρόνια στο θρόνο), οι Pistols είχαν κυκλοφορήσει το «God Save The Queen» που ξεκινούσε με τους στίχους: «Ο Θεός σώζει τη βασίλισσα/ η οποία δεν είναι ανθρώπινο πλάσμα / και δεν υπάρχει μέλλον/ στο όνειρο της Αγγλίας» προκαλώντας μεγάλη κατακραυγή. Υπάλληλοι δισκογραφικών εταιριών εμφανίζονταν να αρνούνται να πάρουν μέρος στην παραγωγή του δίσκου. Όλοι σχεδόν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί αρνούνταν να το παίξουν και παρ’ όλα αυτά έφτασε στο νούμερο 2 του πίνακα των singles την εβδομάδα των εορτασμών του ιωβηλαίου (με σχεδόν απόλυτα βεβαιωμένο το γεγονός ότι η πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία γλίτωσε την ντροπιαστική πρωτιά του τραγουδιού με καθαρές «ζαβολιές»).

Ήδη η πρώτη απόπειρα των Pistols να κάνουν περιοδεία σε ολόκληρη τη Βρετανία είχε καταλήξει να είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη προσπάθεια, όπου από τις είκοσι περίπου προγραμματισμένες συναυλίες πραγματοποιήθηκαν μόνο οι εφτά! Σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε απαγόρευση από την αστυνομία, από τοπικές αρχές ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οργανώνονταν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από θρησκευτικές οργανώσεις με εκκλησιαστικές χορωδίες, παπάδες κλπ. όπως έγινε σε μια πόλη έξω από το Κάρντιφ το 1976.

Τα Χριστούγεννα του 1977 λοιπόν -για να ξαναγυρίσουμε πίσω στην απεργία- προμηνύονταν ιδιαίτερα δύσκολα για τους πυροσβέστες και τις οικογένειες τους. Παρόλη βέβαια την εκστρατεία συκοφάντησης της κυβέρνησης, οι πυροσβέστες είχαν κάποια ενθαρρυντικά αποτελέσματα από τη δική τους εκστρατεία, που καλούσε τους υπόλοιπους άγγλους εργαζόμενους να τους συμπαρασταθούν και να ενισχύσουν οικονομικά το απεργιακό τους ταμείο. Παρόλα αυτά η απεργία κρατούσε έναν και πλέον μήνα. Η κατάσταση στις περισσότερες οικογένειες των πυροσβεστών ήταν απελπιστική. Εκείνη τη χρονιά δεν θα υπήρχαν σίγουρα δώρα για τα παιδιά των ανθρώπων που ρίσκαραν τη ζωή τους πολλές φορές κάτω από απίστευτα δύσκολες συνθήκες. Πραγματικό ερώτημα ήταν αν θα υπήρχε και φαγητό στο «γιορτινό» τραπέζι..

Δεν ξέρουμε πραγματικά πόσο ενδιαφέρθηκαν οι κάθε λογής συντηρητικοί πολιτικοί, που εκείνη την περίοδο δεν ανέχονταν ούτε να ακούσουν τα «βρώμικα» ονόματα των Johny Rotten και Sid Vicious, για την κατάσταση των απεργών. Πόσο ενδιαφέρθηκαν οι θρησκευτικοί παράγοντες, οι υπέρμαχοι της βασιλείας και όλοι τέλος πάντων οι αντιπαθητικοί θιασώτες της τάξης και της ησυχίας. Έχουμε βέβαια μια άποψη/εικόνα που τη φαντάζεσαι αγαπητέ αναγνώστη, αλλά δεν θα θέλαμε να επεκταθούμε σε αυτή. Θέλουμε μόνο να αναπαράξουμε το ιστορικό γεγονός αυτών που νοιάστηκαν με πράξεις.

Το γεγονός δηλαδή, ότι ο Johny -“I am an antichrist”- Rotten ήταν ο μόνος που μαζί με τους υπόλοιπους Pistols διοργάνωσαν την ημέρα της γέννησης του θεανθρώπου, εξαιρετικά αθόρυβα, δύο συναυλιακά σόου, συμπαραστεκόμενοι στους απεργούς πυροσβέστες. Ένα «απογευματινό» ειδικά για τα παιδιά των πυροσβεστών και ένα βραδινό για τα μέλη του σωματείου. Στην πραγματικότητα τα σόου που έλαβαν χώρα στο Huddersfield της νότιας Αγγλίας την 25η Δεκεμβρίου του 1977, διοργανώθηκαν ουσιαστικά στα κρυφά αφού ήδη ήταν σχεδόν αδύνατο εκείνη την περίοδο να βρεθεί χώρος που θα φιλοξενούσε το συγκρότημα και οι αρχές δεν θα επέτρεπαν ποτέ κάτι τέτοιο να γίνει την ημέρα που η Αγγλία γιόρταζε την έλευση του Κυρίου στη γη.

Οι αναμνήσεις των ίδιων των συμμετεχόντων στο γεγονός είναι αστείες, ευχάριστες και συγκινητικές. Οι Pistols έπαιξαν λίγα μόνο κομμάτια κόβοντας τα σημεία με τις «κακές λέξεις» εξαιτίας των παιδιών που αποτελούσαν σχεδόν την καθολική πλειοψηφία του πρώτου σώου. Ο Rotten μάλωνε με τον Vicious που δεν φαινόταν να καταλαβαίνει πλήρως ότι “είναι απλά παιδιά και όχι punks” ώστε να μη βρίζει και φτύνει μπροστά τους. Κι όλα αυτά ενώ μοιράζανε τα χριστουγεννιάτικα δώρα στους μικρούς ακροατές τους και έτρωγαν μαζί τους το χριστουγεννιάτικο γεύμα που οι ίδιοι με δικά τους μόνο έξοδα είχαν φροντίσει να φέρουν στην εκδήλωση. Παιδάκια τρέχανε πάνω κάτω φορώντας μπλούζες με τη φράση που αποτελούσε και τίτλο του μοναδικού studio album του γκρουπ: «Never mind the bollocks» (bollocks = λέξη/βρισιά που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο μέρος του ανδρικού γεννητικού οργάνου και ανθρώπους/καταστάσεις που αξίζει να παρομοιαστούν με αυτά). «Φαγητοπόλεμος» ακολούθησε με ιδιαίτερο πρωταγωνιστή ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο κέηκ με το όνομα της μπάντας επάνω, ενώ ανάμεσα στα δώρα υπήρχαν δίσκοι του συγκροτήματος, ποδήλατα και skateboards που μόλις είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα για τα παιδιά στους δρόμων της Αγγλίας…

Και εντάξει, τώρα σκέφτομαι μικρά αγγλάκια χωρίς καθόλου δώρα και χαρτζιλίκια να παραλαμβάνουν με χαρά σκέητμπορντς από τους τύπους με τις παραμάνες και τις μοϊκάνες και κάτι μπαίνει διαρκώς στο μάτι μου και θέλω να σταματήσω το γράψιμο και να υψώσω ένα τεράστιο «μεσαίο δάχτυλο» σε όλους τους υποκριτές και φαρισαίους όλων των εποχών κι όλων των τόπων του κόσμου. Σε αυτά τα αλαζονικά καθάρματα που στρογγυλοκάθονται στους θρόνους της κυριαρχίας τους και κάνουν δήθεν ότι νοιάζονται. Ιδιαίτερα κάποιες μέρες σαν κι αυτές, στα πλαίσια της «φιλανθρωπίας» τους, όντας στην πραγματικότητα ανίκανοι να καταλάβουν το νόημα της αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Όντας στην πραγματικότητα εχθρικοί σε αυτό το νόημα, καθώς δικαιολογημένα νιώθουν να τους απειλεί. Όντας στην πραγματικότητα υπεύθυνοι για τα προβλήματα που απασχολούν αυτούς που θέλουν να ελεήσουν αυτές τις γιορτινές μέρες.

Μουσικά η μέρα μάλλον δεν αξίζει ιδιαίτερης συζήτησης. Αν και κάποιοι από τους μετρημένους στα δάχτυλα οπαδούς της πανκ σκηνής που βρέθηκαν εκεί, βεβαιώνουν ότι η απόδοση του συγκροτήματος ήταν άψογη. Ίσως μάλιστα να αποτελεί και τραγική ειρωνεία της ιστορίας ότι αυτό ήταν το τελευταίο σώου του συγκροτήματος εντός Αγγλίας. Ή ίσως όχι. Οι Sex Pistols πάντως βυθισμένοι στα δικά τους αδιέξοδα, με εξέχων πρωταγωνιστή σε αυτά τον Sid Vicious, θα διαλυθούν μέσα στους επόμενους μήνες στο μέσον της περιοδείας τους στις ΗΠΑ. Και, για την ιστορία, όσον αφορά την απεργία των πυροσβεστών, αυτή έληξε το Γενάρη του ’78, με την κυβέρνηση να υποχωρεί κάπως και τους απεργούς να αποσπούν μια αύξηση της τάξης του 10%..

Και αυτό που θα μείνει από το Huddersfield είναι μάλλον οι αναμνήσεις των ίδιων των συμμετεχόντων όπως τις περιγράψαμε συνοπτικά παραπάνω και όπως συμπυκνώνονται σε αυτό που η Lindsay Mallinson, ένα από τα παιδιά που τότε παρευρέθηκαν στη συναυλία και μέλος πλέον του κόσμου των μεγάλων, θυμάται: «Οι γονείς μας τότε αγωνίζονταν και υπήρχαν καυγάδες.. οι λογαριασμοί δεν πληρώνονταν… Ήταν απλά μία από τις καλύτερες μέρες Χριστουγέννων που είχα ποτέ».

Μένουν βέβαια σίγουρα και οι σκέψεις που μπορεί να γεννήσει ακόμη και σήμερα αυτή η ιστορία. Γιατί ζούμε και στο 2013 σε έναν πολύ σκληρό και υποκριτικό κόσμο, με μαγκάλια, κρίση, απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανεργία, πρετεντέρηδες, γεωργιάδηδες και λοιπά. Και εντός αυτού του κόσμου τα Χριστούγεννα θα αποτελέσουν πιθανότητα μια πιο πικρή πλευρά της καθημερινής ζωής πολλών «δικών μας». Πολλών παιδιών της γενιάς μας, της τάξης μας, φίλων και συγγενών μας, υμών των ιδίων. Και με αυτή την διαπίστωση για κλείσιμο δε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιο είναι το πραγματικό «νόημα των Χριστουγέννων». Μάλλον ούτε αυτό θα είναι για όλους το ίδιο, όπως όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή, εντός μιας κοινωνίας χωρισμένης σε τάξεις, όπου οι λίγοι εκμεταλλεύονται τους πολλούς..

Ούτε ξέρουμε αν οι Sex Pistols μπορούν να μπουν στο hall of fame των «σωτήρων των Χριστουγέννων». Μάλλον όχι, αν και οι πυροσβέστες και οι οικογένειές τους το 1977 στην Αγγλία θα τους τοποθετούσαν με ευκολία εκεί. (Κι ας μη θέλανε αρκετοί από αυτούς να ακούσουν για τους «διαβολικούς» punks πριν από εκείνη τη μέρα). Αυτό που φαίνεται παρόλα αυτά να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με μια σχετική σιγουριά σήμερα, είναι ότι πρέπει εμείς οι ίδιοι να σώσουμε και τα Χριστούγεννα μαζί με τις άλλες 364 μέρες του χρόνου που απειλούνται απελπιστικά από όλα όσα μας συμβαίνουν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να πάρουμε (έστω μόνο) λίγο από το θράσος, την «αλητεία» και την αίσθηση της αλληλεγγύης των Pistols που αποτυπώνεται σε αυτή την ιστορία. Και πολλά άλλα πράγματα φυσικά που ούτε κατά διάνοια θα τα βρούμε στους συγκεκριμένους. Ίσως κάποια από αυτά βέβαια να μπορούμε να τα συμπυκνώσουμε στο ρεφρέν των Sham 69 που ακούγεται στην αρχή του βίντεο που παρατίθεται παρακάτω και αναφέρεται κι αυτό με τη σειρά του στην παραπάνω ιστορία του Huddersfield:

«If the kids are united, then we’ll never be divided»

Χριστούγεννα – To Δώρο του Θανάτου, του George Monbiot

Τα επιχρυσωμένα κουκουνάρια, τα φωτάκια, η ψεύτικη χαρά, τα ανόητα τα πλαστικά εφήμερα στολίδια και τα παιδάκια τρελαμένα από την πρώτη μύηση στην υπερκατανάλωση αηδιών σα μεθυσμένα από ζάχαρη και χημικές βαφές φθηνού γλυκού. Δεν έχω υπομονή γι αυτά κι ακόμα λιγότερη έχω για κείνα τα άλλα, τις φιλανθρωπίες και τους εράνους, κόλπα έξυπνα για να μαζεύουν κάποιοι εκατομμύρια εξαργυρώνοντας την ενοχή όσων για λίγο επιθυμούν να νιώσουν ότι υπερέχουν.
Δεν είναι από στριφνάδα και κακοκεφιά που σας τα λέω,
και ιδού ένα άρθρο πάντα επίκαιρο που θέτει κάποια πράγματα στη θέση τους.
Χαρείτε το:

To Δώρο του Θανάτου, του George Monbiot
Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.
Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).
Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.
Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.
Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν “προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά”. Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.
Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.
Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν “κατανάλωση τίνος πράγματος;”. Όταν όλα τα “θέλω” και τα “χρειάζομαι” έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του “Τέρι της Χελώνας που Βρίζει”.
Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. “Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου”, λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. “Δεν θα πρεπε,” απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.
Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.
Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.
Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.

_______________________________________________________________________ Το κείμενο του George Monbiot που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian
 Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Καλά Χριστούγεννα και καλή τύχη

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Εκεί που το παιδί μαθαίνει φυσικούς νόμους θετικές επιστήμες και ορθολογισμό έρχονται οι γιορτές και τρώει τη μεγάλη φάπα. Τα Χριστούγεννα που αστράφτουν εξαιρετικά σαν παραμυθάκι αλλά ξεστομίζουν ζούρλιες για την παρθένο και τη λαχτάρα της να σώσει το ανθρώπινο γένος απ’ τις κραιπάλες και τα όργια δείχνοντας πως ο μεγαλοδύναμος δε γεννήθηκε ως κοινός θνητός μέσα στα σκατά και τα αίματα. Υπογραμμίζοντας πως ο θεάνθρωπος ήρθε στον κόσμο χωρίς φυσικό τρόπο παρά με σύμβολα αθωότητας λουσμένος και ποιητικό λόγο ως ασυνήθιστο λογοτεχνικό έκθεμα της εποχής των τόκ σόου του δρόμου. Τότε που το κήρυγμα ξεκολλούσε σοβάδες κι οι προφήτες ήταν οι τεχνίτες της ατάκας ετοιμόλογοι κι ετοιμοπόλεμοι γιατί άρχιζε να παίρνει κεφάλι το πείραμα κι η απόδειξη κι η διαβολεμένη αμφισβήτηση. Ο μέγας γραφιάς και σκιάχτης Ιωάννης της αποκάλυψης υποχόνδριος σφόδρα και ικανός να χρησιμοποιεί τις λέξεις ως ζώντες οργανισμούς με ικανότητα λαγωνικού όσον αφορά τις οσμές και τις σάρκες νεκρών ζώων μαγάρισε τον αρχαίο παγανισμό φτιάχνοντας έναν εφιάλτη στέρεο και συμβατό με το χάος που κυοφορούσαν οι συγκρούσεις της εποχής. Τα Σατουρνάλια έπρεπε να θαφτούν κάτω απ’ την κοπριά της βηθλεέμ.

Οι φλεγματικοί ιστορικοί μπάλωσαν τα παράδοξα της εποχής με το ιδεολόγημα της δικής τους χτίζοντας τους μύθους της επόμενης. Οι θρησκείες ξεφύτρωναν πάντα σαν τα μανιτάρια στο υγρό χωματάκι του δάσους μιας απελπισμένης ανθρώπινης ψυχής φυλακισμένης σε ένα σώμα πονεμένο που δούλευε για να συντηρεί τις εξουσίες και τα πολεμικά έπη. Κορμάκια πεταμένα στον καιάδα της μεταφυσικής μαραμένα λουλούδια σκορπισμένες στάχτες στʼ αυλάκια της γης. Πληθυσμοί μονάχα και στατιστικές όχλος αναιμικός που είχε τις αρρώστιες για οργή θεού και τον καυτό ήλιο που μαλάκωνε το δερματάκι του και χαλάρωνε τις αρθρώσεις του ως θεϊκό χάδι. Όμως παρότι ο κόσμος βυθίστηκε στη σκουριά του μεσαίωνα και τα σκοτεινά χρόνια προετοίμασαν τις σύγχρονες χούντες η ανθρώπινη πράξη έλυσε τη δυσκολία πολύ πριν να την επινοήσει η ανθρώπινη ευφυΐα.

Η θρησκευτική μισαλλοδοξία της μεσαίας τάξης πέρασε μηχανικά στο εργατικό προλεταριάτο το οποίο όταν άρχισε να στριμώχνεται στις πόλεις βαφτίστηκε στην κολυμπήθρα του παντοδύναμου όντος. Και μαζί με τη διάδοση του λαδιού στη σαλάτα που ήταν μέχρι τότε προνόμιο της αριστοκρατίας συνοδεύτηκε από έναν εκσυγχρονισμένο πλέον χριστιανισμό κατασταλαγμένο ως εργαλείο καθημερινής χρήσης. Έναν χριστιανισμό που κατάφερε μέχρι σήμερα να κάνει τους λεγόμενους μορφωμένους ανθρώπους να πιστεύουν σε όλων των ειδών τα απίθανα θαύματα διαστρέφοντας τα δεδομένα της επιστήμης τους έτσι ώστε να μη συγκρούονται έντονα με τους μύθους της βιβλικής γένεσης. Αυτή η συνωμοσία σιωπής που κάνει τη γνώση να προκαλεί συναισθήματα αγωνίας τόμου και δυσθυμίας. Αυτή η γνώση που μεταμορφώνει την τρυφερή σάρκα του παιδιού σε χοντρόπετσο ενήλικα. Αυτή η γνώση που χτίζει τα μικροαστικά οχυρά που αδυνατούν να διαμορφώσουν εν παραλλήλω μια κριτική αναστοχαστική εκτίμηση για τη φύση της γρανγκινιόλικης εξέλιξης των ανθρωπίνων θεμάτων. Αυτή η φαρσική δομή της εκπαίδευσης που τροφοδοτεί τα ιερά και τα όσια ενός πυρηνικού συστήματος εκμετάλλευσης με ιερατεία στρατούς κι ακαδημίες ισορροπώντας ένα πλήθος αντιφατικών στοιχείων απο τη φρίκη και την αγωνία ως τη χαρά και την ευχαρίστηση.

Για τους κρατούντες ο καυλωμένος είναι επικίνδυνος. Οι Εβραίοι κάνανε παρέμβαση στην ανθρώπινη φύση με ξυράφι. Η περιτομή απέβη ένα ασύλληπτο όπλο εναντίον της εξεγερμένης πλέμπας. Αυτής που απειλούσε το ιερατείο. Στην πολιτισμένη δύση βεβαίως η περιτομή γίνεται με το γάντι μέσω απαγορεύσεων. Οι δυτικοί δεν ψαλίδισαν κλειτορίδες έκαψαν όμως στην πυρά τις γυναίκες που αντιστάθηκαν. Σακάτεψαν και σακατεύουν με βιτριόλια όσους δε γουστάρουν. Οι αγάμητοι μητροπολίτες έχουν άποψη για το πώς θα γαμεί ο λαουτζίκος. Ο στρατός των καθολικών ιερέων είναι γεμάτος παιδεραστές. Στην αγία Αμερική οι προτεστάντες έριξαν το Δαρβίνο στον καιάδα.
Οι μπουρζουάδες κατάλαβαν πως χρειάζονται το χριστό περισσότερο απ’ το χωροφύλακα. Οι μπουρζουάδες που είδαν το λαό να σηκώνει κεφάλι πήραν μεγάλη τρομάρα και έριξαν στην αγορά την νέο-ορθόδοξη κουράδα πασπαλισμένη με ολίγη νεοτερικότητα. Κρύψανε πίσω απ’ τη δήθεν θεολογική επιστήμη τη λύσσα τους για τους επαναστάτες, τους αληθινούς ποιητές και τις οργανωμένες εξεγέρσεις. Στην πραγματικότητα αυτές παλεύουν καθημερινά. Η θατσερική ατάκα πως δεν υπάρχουν κοινωνίες παρά οικογένειες και επιχειρήσεις δεν είναι απλώς το νέο-φιλελεύθερο δόγμα αλλά η θεολογία του νέου καπιταλισμού το βιβλικό απόφθεγμα του νέου εργασιακού μεσαίωνα.

Οι θρησκείες πρόσφεραν πάντα απλόχερα χείρα βοηθείας στους νικητές. Όντας στην πρώτη γραμμή των υποκατάστατων θείων προϊόντων οι χριστιανικές εκκλησίες υιοθέτησαν κάτω από την πίεση του εμπορεύματος μια διεστραμμένη επίδειξη του χαμαιλέοντα χριστού. Γιος θεού, γιος παρθένας, δημιουργός άρτων και θαυμάτων ομοφυλόφιλος και πουριτανός πολιτικός ακτιβιστής κατήγορος και κατηγορούμενος δουλευτής κι αστροναύτης. Τον είδαμε έμπορο της στέρησης διανομέα χαρίτων αβράκωτο σοσιαλιστή φασίστα αντιφασίστα. Υπήρξε σε όλα τα εμβλήματα σε όλες τις σημαίες σε κάθε αυτοπεριφρόνηση στις δυο μεριές του ροπάλου στις περισσότερες θανατικές καταδίκες όπου στέκει εξίσου καλά στο χέρι του δήμιου όσο και στου καταδικασμένου. Έχει τη θέση του στα αστυνομικά τμήματα, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μπουρδέλα, τους στρατώνες, τα πολυκαταστήματα. Χρησίμεψε σαν υποστήριγμα, σα δείκτης πορείας, σα σκιάχτρο για να εξακολουθήσουν να αναπαύονται οι νεκροί εν ειρήνη κι οι ζωντανοί γονατιστοί, σα βασανιστήριο και σα δίαιτα αδυνατίσματος. Θα χρησιμέψει ως πλαστικός φαλλός όταν οι έμποροι αγίων θα αποκαταστήσουν εμπορικά το αμάρτημα.

Ω ταλαίπωροι μωάμεθ βούδες κομφούκιοι θλιβεροί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών φιρμών χωρίς φαντασία και δυναμισμό ο χριστός κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Ω ανθρωπότητα! Καλά Χριστούγεννα και καλή τύχη!

Το τέλος του υπαρκτού καταναλωτισμού

Γιάννης Μακριδάκης   Αυτό ακριβώς ζει η Ελλάδα την τρέχουσα ιστορική περίοδο. Ακολουθεί βεβαίως όλος ο δυτικός κόσμος, όλες οι επί χρόνια διαμορφούμενες καταναλωτικές κοινωνίες και κράτη.
Κάθε καθεστώς που παραπαίει, πόσω μάλλον ο υπαρκτός καταναλωτισμός μετατρέπεται σε τυραννικό για ολοένα και ευρύτερες ομάδες πληθυσμού των ανθρώπων που το ενσαρκώνουν....

Η ανθρωπότητα των καταναλωτών αποπροσανατολισμένη εντελώς λόγω της αντιστροφής των όρων και των αξιών επί των οποίων πορεύεται στην καθημερινή της ύβρη, είναι καταδικασμένη να βιώσει τις συνέπειες των πράξεών της πλέον.
Κι έχουμε απομείνει κάποιοι να απορούμε ακόμη ειλικρινά πού πήγε τόση γνώση, τόσος πολιτισμός και τόση επιστημοσύνη. Πώς μπορεί να πορεύεται έτσι αυτό το ον το τέλειο. Από τη μια να μελετά το Χάος και να γνωρίζει με τεκμηρίωση απόλυτη ότι κάθε του κίνηση, ακόμη και ανεπαίσθητη, η οποία εκβιάζει τους ρυθμούς της φυσικής ανάπτυξης, διαταράσσει το σύμπαν και επιφέρει συνέπειες πολλαπλάσιες απ’ αυτού και από την άλλη να την αγνοεί όλην αυτή τη γνώση και να αυτοκαταστρέφεται.
Αυτό που με θλίβει όμως, και το νιώθω κάθε σούρουπο στην βόλτα μου, όταν από τα γύρω δέντρα φτεροκοπούν και φεύγουν τα πουλιά τρομαγμένα από τα βήματά μου, είναι ότι καταστρέφει όλα τα άλλα πλάσματα πριν απ’ αυτόν. Τα πλάσματα της φύσης, που είναι όχι μόνο αθώα της ύβρης του της υπέρτατης αλλά και που βιώνουν την ζωή με τρόπο, τον οποίον θα έπρεπε αυτός να διδαχθεί.
ostria

"Βρώμα - Δυσωδία": Ύστατες Μηχανορραφίες μιας Εξουσίας που Μπορεί να Καταρρεύσει

(βρείτε να γ@μ... καραγκιόζηδες)

Ένας πασίγνωστος δεξιός δημοσιογράφος (όχι ο εικονιζόμενος παρακάτω - ένας άλλος που μιλάει πάντα με πολύ... μίσος απέναντι στην αριστερά εκτός από την περίοδο που είπε να το παίξει αντιμνημονιακός) αναφερόμενος στις φοιτητικές καταλήψεις του 2006 είχε χαρακτηρίσει ως εξής το κίνημα των φοιτητών:

"Βρώμα - Δυσωδία"

...και τότε δεν τον πιστέψαμε γνωρίζοντας ότι το κίνημα της νεολαίας υπήρξε εκείνη τη στιγμή ότι πιο ελπιδοφόρο μήνυμα είχε να στείλει ο λαός μας. Αυτό που πραγματικά βρωμούσε ήταν η εξουσία και το σύστημα τους. Τότε δεν ήταν τόσο ολοφάνερο όσο είναι σήμερα. Μα τώρα πλέον δείχνουν ανοιχτά πόσο βρώμικοι είναι - μηχανορραφούν μπροστά στα μάτια μας για να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους και να συνεχίσουν να υπηρετούν τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Σήμερα το σύστημα εξουσίας προχωρά σε τρεις κινήσεις:

• Απειλεί το λαό διά των δανειστών και του γενικού τρόμου και οργανώνει την οικονομική επίθεση στη χώρα μπροστά στο ενδεχόμενο να πάμε τελικά για εκλογές και να βγάλει ο λαός Αριστερή Κυβέρνηση στη χώρα. Μιλάμε για Α Ν Ο Ι Χ Τ Η  Π Ρ Ο Δ Ο Σ Ι Α της χώρας και του λαού από τους... δήθεν εθνικόφρωνες (και παλιότερα εξάλλου τα ίδια κάνανε...)
• Μηχανορραφεί, χαρίζει εκατομμύρια (δικά μας) και τάζει υπουργικές καρέκλες για να εξαγοράσει τις ψήφους που λείπουν για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (..."δημοκρατίας" λέμε τώρα...)
• Οργιάζει διά των τηλεοπτικών πάνελ και των πληρωμένων κονδυλοφόρων που στηρίζουν Α Ν Ο Ι Χ Τ Α την κυβέρνηση, ξεφτιλίζουν και επιτίθενται σε στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες όπως οι εκλογές και τσιρίζουν προς τον λαό και την αριστερά προσπαθώντας να αποδείξουν προς τα αφεντικά τους ότι ο καθένας είναι... ο καλύτερος γλύφτης του συστήματος. 

Τόσο σάπιοι είναι! Τόσο και άλλο τόσο γιατί οι λέξεις τελικά δεν χωρούν το μέγεθος του αντιδημοκρατικού τους κατήφορου. 

("Μπάμπης": θυσιάζει και την ψυχή του για το μνημόνιο - εξάλλου αυτός τσεπώνει σίγουρα καλά όσο το υπάρχον σύστημα εξουσίας νικά ενώ είναι αμφίβολο τι θέση θα είχε σε μια εποχή δημοκρατικής και μαχόμενης δημοσιογραφίας)

Όμως η βρώμα αυτή αναδύεται γιατί το σύστημα τους σαπίζει. Αναζητά να διατηρηθεί στην εξουσία ως ζόμπι μα δεν πρέπει να του χαριστούμε. Αρκεί μονάχα να κατανοήσουμε ότι μπορούμε και να ενωθούμε γύρω από τους στίχους που τραγουδούσε ο Ν. Ξυλούρης και η Τζ. Καρέζη στο Μεγάλο μας Τσίρκο:

"Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι...

...Λαέ μη σκύψεις άλλο το κεφάλι!"

Να κάνουμε πέρα τον φόβο και να ενωθούμε στην κοινή προσπάθεια για ανεξαρτησία από τη μέγγενη του χρέους, αποτίναξη-ακύρωση του μνημονίου, συλλογικό κόπο για παραγωγική ανασυγκρότηση, οικονομική και κοινωνική προκοπή, δημοκρατία - κυριαρχία του λαού. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ταλαντεύσεις μπροστά στο ζύγι "εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού" ή "υποταγή στους δανειστές". Οι αγορές, η ΕΕ, η Μέρκελ είναι - όπως όλες οι αυτοκρατορίες στην ύστατη στιγμή τους - χάρτινες τίγρεις αλλά αυτό αποδεικνύεται μονάχα όταν οι λαοί κινούν και δίνουν τη μάχη. 

Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε γονατιστεί όπως έλεγε ένα σύνθημα ή "...σαν ξυπνήσεις - μονομιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς" όπως τραγουδούσε και πάλι ο Ν. Ξυλούρης. 

Αριστερή Διέξοδος

Nonews-NEWS: Ένα υπουργείο και για τον Μπούκουρα…

Nonews-NEWS: Ένα υπουργείο και για τον Μπούκουρα…: Εμπρός για μια συναίνεση που θα ανακόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Βάλε πλάτη κι εσύ, αμφιταλαντευόμενε βουλευτή, και γίνε ...

Μπούκουρας:Βροντοφώναξα το όνομα του πατριώτη Δήμα

Η περίπτωση τόσο του Μπούκουρα όσο και του Αλεξόπουλου αποδεικνύει την συναλλαγή που έκανε η (ελληνική δικαιοσύνη) μαζί τους.
Κρίνοντας από την θρασύτητα που ενεργεί το παρακράτος θα ζήσουμε επικίνδυνες καταστάσεις.
Η σύμπλευση μαζί τους των όσων ακόμη έχουν παραμείνει δημοκράτες στις κοινοβουλευτικές ομάδες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ μας κάνει να τους κατατάσσουμε και αυτούς στο παρακράτος...και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία εκ μέρους τους.Βλέπουν την βρωμιά αλλά παραμένουν σε αυτή.

Αυταρχισμός και ηγεμονία. Δέκα θέσεις για την Ευρώπη κι εμάς

 του Μάκη Κουζέλη
Οι θέσεις που ακολουθούν συνοψίζουν, κάπως σχηματικά για να προκαλέσουν αντεπιχειρήματα, σκέψεις σχετικά με τα ζητήματα εξουσίας και ηγεμονίας στην Ευρώπη, από τη σκοπιά του ελληνικού κοινωνικού και πολιτικού παρόντος. Η διατύπωσή τους αντλεί, έστω και χωρίς άμεσες βιβλιογραφικές αναφορές, από τα γόνιμα θεωρητικά σχήματα και τα εννοιολογικά εργαλεία του Νίκου Πουλαντζά, από ό,τι μας έμαθε μέσω των κειμένων του και από όσα μας δασκάλεψε από κοντά.

1. Θέση 1η: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναπτύσσεται ως μια δομή οικονομικής ισχύος και εξουσίας και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το υποτιθέμενα προσδοκώμενο μιας υπερ-εθνικής κρατικής οργάνωσης. Η δυναμική αυτή θεμελιώνεται στην απόλυτη σχεδόν επικράτηση μιας οικονομίστικης ιδεολογίας συνδεδεμένης με ό,τι ονομάστηκε νεοφιλελευθερισμός.

2. Ισχυρίζομαι επομένως, Θέση 2η, πως –ως προς την πορεία της Ε.Ε.– είναι μια ιδεολογική δύναμη που καθόρισε τον μονόπλευρα οικονομικό ορισμό του πολιτικού μορφώματος. Αυτό εννοεί πως αν συγκεκριμένες μορφές και τμήματα του κεφαλαίου όχι απλώς επέβαλαν μια υπέρ τους αναδιάταξη του μπλοκ εξουσίας και του συσχετισμού δυνάμεων στο σύνολο των ταξικών σχέσεων αλλά και αναπροσδιόρισαν τους όρους στη σφαίρα της κυκλοφορίας αλλά και της ίδιας της παραγωγής, η τόσο χαρακτηριστική αυτή δυναμική ύστερης ευρωπαϊκής νεωτερικότητας δεν θα ήταν νοητή αν δεν εκκινούσε από μια σαφή ιδεολογική κυριαρχία του λόγου περί ανταγωνισμού, ελεύθερης αγοράς, περί πρωτοκαθεδρίας της ιδιωτικής οικονομίας, περί προσδιορισμού των πάντων από το χρήμα – το χρήμα, ούτε καν το κεφάλαιο.

Οι ιδεολογικοί όροι που επιβλήθηκαν μετά την έκλειψη του «αντίπαλου δέους» της Σοβιετικής Ένωσης ως πολιτική νίκη της αστικής τάξης και των πιο επιθετικών τμημάτων της, είναι εκείνοι που επέτρεψαν τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, όπως και την πλήρη αποδόμηση των πολιτικών ερεισμάτων που συνδέονταν με αυτό, την πλήρη αποδόμηση της σοσιαλδημοκρατίας.

3. Η κρισιμότερη πολιτική συνέπεια αυτής της συμπαγούς ιδεολογικής κυριαρχίας είναι, Θέση 3η, η αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας και η άρση κρίσιμων θεσμικών της προϋποθέσεων, όπως δείχνει η καθημερινότητα του αυταρχισμού του εκτελεστικού σε εθνικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο, ενός αυταρχικού νεο-βοναπαρτισμού. Οι αξιώσεις ισότητας και αλληλεγγύης που δίνουν κοινωνικό και δημοκρατικό περιεχόμενο στην ελευθερία, αδρανοποιήθηκαν κάτω από την επιταγή αχαλιναγώγητης κερδοσκοπικής ανάπτυξης. Η διαρκής αντίφαση καπιταλισμού και δημοκρατίας επιλύεται υπέρ του πρώτου, ή μάλλον οι συνέπειες αυτής της αντίφασης επιλύονται στη σημερινή συγκυρία υπέρ του κεφαλαίου.

Γιατί θα πρέπει να θυμίσω ότι από καμιά διαδικασία δεν απουσιάζουν οι ταξικές συγκρούσεις και κυρίως ότι αυτό που χαρακτηρίζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι ο περιορισμός του ιδεολογικού και του πολιτικού στην εξασφάλιση των συνθηκών αυτόνομης λειτουργίας του οικονομικού, στην εξασφάλιση, της «αυτόματης» οικονομικής αναπαραγωγής.

4. Κι αυτό μας φέρνει στην 4η Θέση: η μονοδιάστατη, μονόπλευρη επίλυση της σύγκρουσης μεταξύ επιταγών αξιοποίησης του κεφαλαίου και αξιώσεων κοινωνικής δικαιοσύνης αίρει δυνάμει τις προϋποθέσεις ομαλής λειτουργίας του οικονομικού αυτοματισμού, εισάγοντας ή επανεισάγοντας ορατούς πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους στην αναπαραγωγή. Κι αυτό σημαίνει όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων στα πεδία αυτά. Η κραυγαλέα ανισότητα απαιτεί ιδεολογική κυριαρχία πολύ πέραν του συνήθους καπιταλιστικού κυνικού ρεαλισμού και πολιτική διακυβέρνησης πέραν της πειθαρχίας και της ρύθμισης του καθημερινού βίου. Οι πρακτικοί λόγοι που επαναφέρουν πρωτο-νεωτερικές συνθήκες διαχείρισης μαζών συναρθρώνονται όμως δυνητικά με προωθημένες μορφές αντίστασης, τις καθιστούν αναγκαίες και προοπτικά δυνατές. Στην ταξική σύγκρουση που εκδηλώνεται πολιτικά το κρίσιμο είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό η δυνατότητα του αστικού λόγου να αποπροσανατολίζει και αντιστρόφως η δυνατότητα του αριστερού λόγου να δίνει πολιτική και κοινωνική διέξοδο. Το περιεχόμενο του Ευρωπαϊσμού είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Επιστρέφω στην πρώτη Θέση και στα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο μονοδιάστατα οικονομικός ορισμός της, η ούτε καν για τα προσχήματα δημοκρατική οργάνωσή της και η πλήρης κατάρρευση του νομιμοποιητικού λόγου περί ευρωπαϊκής πολιτειότητας αντιστοιχούν σε δυο κρίσιμες για τη συζήτησή μας συνεπαγόμενες εξελίξεις.

5. Αφενός, Θέση 5η, σε μια Ευρώπη ενοποιημένη μονόπλευρα ως προς την αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών, οι κοινωνικές συγκρούσεις και ο ταξικός αγώνας παραμένουν εθνικά προσδιορισμένα. Η δε παρουσία και παρέμβαση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης τείνει να δυσχεραίνει και ταυτοχρόνως να αποκρύπτει την εκδήλωση αυτών των συγκρούσεων. Ο αγώνας των λαϊκών δυνάμεων ενάντια στην αστική κυριαρχία εξακολουθεί, παρά τις διαρκείς επικλήσεις των υποστηρικτών της, να δίνεται εντός των κρατών, ενάντια στις εθνικά προσδιορισμένες αστικές τάξεις και ενάντια στα συμφέροντα τού, εντός της διεθνοποίησης εθνικά οροθετημένου, κεφαλαίου.

6. Αφετέρου, Θέση 6η, εντός αυτής της Ευρώπης, ενοποιημένης υπό όρους οικονομισμού, η Γερμανία ασκεί ένα ρόλο εκβιαστικής οικονομικής κυριαρχίας με αξιώσεις πολιτικής αναγνώρισης και μη θεμελιώσιμης ηγεμονίας. Μη θεμελιώσιμης καθώς ούτε το διεθνές μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον την διευκολύνει, ούτε η Γερμανία ως κέντρο συμβολικής και πραγματικής ισχύος μπορεί να την καθιερώσει. Ο νεοφιλελευθερισμός ηγεμονεύει, ασκώντας πράγματι αντίστοιχη επιρροή και γοητεία σε κοινωνικές δυνάμεις, στρώματα και ατομικές βιογραφίες. Αυτό όμως δεν επαρκεί για να αναδείξει σε ηγεμονικό το λόγο που εκφέρεται προς το συμφέρον μιας εθνικής οικονομίας και παρουσιάζεται ως ευρωπαϊκός, απλώς και μόνο επειδή αποτελεί την διεθνική εφαρμογή των όρων του νεοφιλελεύθερου οράματος.

Κι εδώ έχουμε σχεδόν μια αρνητική αντιστροφή της σχέσης που διαπιστώσαμε στην αρχή: η οικονομική δύναμη δεν επιβάλλεται αυτομάτως ως ιδεολογική και πολιτική αρχή. Όταν και όσο η Γερμανία προβάλλει ρεαλιστικά την πραγματική βάση επί της οποίας αξιώνει ηγεμονία, το επιχείρημα του οικονομισμού στρέφεται εναντίον της: είναι «απλώς» η οικονομία, «γυμνό» κέρδος.

Μπορεί να υπαγορεύει πολιτικές και στρατηγικές αναπαραγωγής αλλά δεν μπορεί να κινητοποιεί συμμαχίες στηριγμένες σε συναίνεση, να αναπτύσσει ιδεολογικά ενισχυμένες εκστρατείες ή και να αυτοπαρουσιάζεται ως υπόδειγμα στάσης.

Η ασυμμετρία στη διαμόρφωση του καθεστώτος κυριαρχίας μεταξύ της οικονομικής, της πολιτικής και της ιδεολογικής του διάστασης χαρακτηρίζει τη θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη επειδή χαρακτηρίζει τις συνολικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την ανασυγκρότηση του μπλοκ εξουσίας (υπέρ ορισμένων μορφών κεφαλαίου και υπέρ ορισμένων εκπροσώπων του που ναι μεν υπόκεινται στη διεθνοποίηση, αλλά λειτουργούν ως εθνικά προσδιορισμένα συμφέροντα). Κι αυτές οι συνολικές συνθήκες μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως συνθήκες κρίσης.

7. Θέση 7η, λοιπόν: η πρόσφατη οικονομική κρίση μπορεί να ερμηνευθεί και ως συνέπεια επιθετικών αστικών πολιτικών που αποσκοπούν στη συρρίκνωση της επιρροής των συμφερόντων της εργατικής τάξης, στην εξουδετέρωση της ανάγκης για κοινωνική συναίνεση, ή, όπως ήδη σημείωσα, και στον περιορισμό των αντιπροσωπευτικών λειτουργιών της δημοκρατίας. Στο πεδίο της ιδεολογίας η επιβολή των συνθηκών της κρίσης αλλά και η ανακατανομή ισχύος που την προκάλεσε συνδέονται με τη ήττα των σοσιαλιστικών ιδεών και την επικράτηση ενός λόγου που αναδεικνύει κάθε κριτική στο νεοφιλελεύθερο πρότυπο ως αντίθετη στα δεδομένα, ως αντιπραγματική.

8. Στην πολιτική σκηνή, ο νέος συσχετισμός δυνάμεων που προέκυψε από αυτές τις μετατοπίσεις εκφράστηκε σε μια σαφή μεταβολή του μεταπολεμικού τοπίου. Η μετά το 1989 διάταξη στην πολιτική εκπροσώπηση των αστικών δυνάμεων, αυτή είναι η 8η Θέση, εξουδετέρωσε την παραδοσιακή διχοτόμηση μεταξύ χριστιανοδημοκρατίας και σοσιαλδημοκρατίας, αναδεικνύοντας ένα ενιαίο νεοφιλελεύθερο –και σαφώς δεξιό– χώρο. Και ταυτοχρόνως, επέτρεψε τη νομιμοποίηση προηγουμένως περιθωριοποιημένων πολιτικών ιδεολογιών, συνδεδεμένων με ανοικτό εθνικισμό, ξενοφοβία, κοινωνικό ή ακόμα και βιολογικό ρατσισμό. Ο νέος ακροδεξιός πόλος τρέφει και τρέφεται από τη ριζοσπαστικοποίηση προηγουμένως συντηρητικών συμπεριφορών, συνδεδεμένων με την απαξίωση της συμμετοχής και τη γενικευμένη ηθική καταγγελία της πολιτικής.

9. Η ανάδειξη ενός ριζοσπαστικού αλλά και ισχυρού πόλου οργάνωσης και εκπροσώπησης των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, που να μεταβάλλει δραστικά το πολιτικό σκηνικό αποτελεί, αυτή είναι η 9η Θέση, μια από τις δύο ιδιαιτερότητες της μορφής και βεβαίως του βάθους που έλαβε η αναδιάταξη του συσχετισμού δύναμης στην Ελλάδα.

Η κατάκτηση μιας θέσης από την οποία διεκδικεί άμεσα την πολιτική εξουσία δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ ταυτοχρόνως και τη δυνατότητα, όπως όμως και την κύρια πολιτική και κοινωνική ευθύνη να αναχαιτίσει την ελληνική έκφραση της άκρας δεξιάς. Στη μορφή και την ιδεολογία της έγκειται η δεύτερη ελληνική ιδιαιτερότητα. Τη διατυπώνω ως τη 10η και τελευταία Θέση:

10. Στην Ελλάδα, το υφιστάμενο, στιγματισμένο όμως και απονομιμοποιημένο, φασιστικό δυναμικό υπόλοιπο του Eμφυλίου και της δικτατορίας, αναδιοργανώθηκε και εκφράστηκε με τη Χρυσή Αυγή σε ένα ανοικτά ναζιστικό σχήμα, που τρέφεται από την αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας και την παγίωση συνθηκών εξαίρεσης.

Ο Μάκης Κουζέλης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κείμενο στηρίζεται σε εισήγησή του στο Διεθνές Συνέδριο «Κρίση, Κράτος και Δημοκρατία. Αξιοποιώντας τη θεωρία του Νίκου Πουλαντζά για την αντιμετώπιση του αυταρχικού καπιταλισμού» (12-13 Δεκεμβρίου 2014).

Αν είχαμε άπειρο χρονο

Originally posted on ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ:

Είναι κλεισμένα τα χάδια σου σε κουτί
αιωνιότητα. Τα χείλη σου περιμένουν
στο κατώφλι της αγάπης. Αν είχαμε
άπειρο χρόνο θα ψαρεύαμε στην όχθη
σου φιλιά. Θα κάναμε θραύση εις το
όρος Αραράτ θα γεμίζαμε σπόρια την
ποδιά σου και το καθρεφτάκι σου αχνό.
Αν είχαμε χρόνο άπειρο δε θα κωλώναμε
πουθενά. Ο φόβος θα κυκλοφορούσε
στα βιβλία και στο σινεμά. Στα φαράγγια
τη νύχτα με τους λύκους. Στους χέρσους
τάφους. Αν είχαμε άπειρο χρόνο δε θα
κάναμε σπουδές και δε θα κορνιζάραμε
πτυχία. Θα βγάζαμε γλώσσα στο θεό
της φθοράς. Στον ακόρεστο φονιά των
ατίθασων βυζιών θα βάζαμε φωτιά.
Νυχθημερόν θ’ ακούγαμε διαβολικά
γουργουρητά. Γέλια της γύμνιας
κελαρυστά. Δεν θα είχαμε χρονολογίες
θανάτου εντός παρενθέσεως, επικήδειους,
φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες.
Χριστιανούς σταυροφόρους με χατζάρες
και μάνατζερ με κοφτερά χαμόγελα. Δεν
θα είχαμε διαφθορά μόλυνση σφαγές παρά
μονάχα του τραπεζίτη ήλιου τα δόντια
να ροκανίζουν τις καταθέσεις μας.

Επένδυση στις κυβερνήσεις διαφθοράς

Είναι γνωστό ότι οι κυβερνήσεις, εδώ και χρόνια, έχουν μετατραπεί σε γραφεία παροχής υπηρεσιών διεκπεραίωσης για λογαριασμό των πολυεθνικών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το Ίδρυμα Sunlight Foundation, από το 2007 έως το 2012, 200 μόνον πολυεθνικές πρόσφεραν σχεδόν 6 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ουάσιγκτον για εκπροσώπηση συμφερόντων και εκλογικές χρηματοδοτήσεις. Σε αντάλλαγμα αυτής της προσφοράς τους, έλαβαν περισσότερα από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κρατικές συμβάσεις και ποικίλες άλλες μορφές παρέμβασης (κυρίως απορρύθμισης προς όφελος των χρηματαγορών).

“Στις ΗΠΑ αυτό που κάποτε λεγόταν δωροδοκία, τώρα λέγεται contribution (συνεισφορά!)“

 

Ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί ανταποκρίνονται όλο και περισσότερο στις απαιτήσεις των χρηματοδοτών τους – αγνοώντας τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των λαών –  σταδιακά παγιώνεται ενώ παράλληλα η διαδικασία νομιμοποίησης αυτών των πρακτικών προχωράει με γρήγορους ρυθμούς. 

Η Ευρώπη, θεωρείται λιγότερο επιρρεπής στο φαινόμενο του «σπείρε πριν τις εκλογές για να θερίσεις υπερπολλαπλάσια μετά».  Η αλήθεια ασφαλώς είναι εντελώς διαφορετική. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν ανέκαθεν διεφθαρμένες ενώ στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης εισήγαγαν κυρίως από τις ΗΠΑ  – και στη συνέχεια προώθησαν – αυτή την μεθοδολογία νομιμοποίησης της πολιτικής διαφθοράς.

Σε ειρωνική αντιπαραβολή με τα παραπάνω, σήμερα ένα από τα βασικά σημεία στις πολιτικές ατζέντες των κυβερνήσεων της γηραιάς ηπείρου είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές. Το ζήτημα όμως που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι ποιες και προς όφελος ποιων;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολυεθνικοί κολοσσοί θα σταματήσουν μια μεταρρύθμιση, όταν αυτή δεν τους ωφελεί ή απειλεί την κυριαρχία τους. Θα χρηματίσουν την πολιτική εξουσία με μεγάλα ποσά, ώστε αυτή να μην εφαρμοστεί ποτέ. Είναι επίσης μαθηματικά σίγουρο ότι εκείνες οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται και θα επιβληθούν μέσω των κοινοβουλίων ως σωτήριες για τους λαούς, είναι ακριβώς εκείνες που δεν τους συμφέρουν. 

Ο στόχος να ωφεληθούν περαιτέρω οι λίγοι και ισχυροί είναι πλέον ξεκάθαρος.

Αυτή ακριβώς είναι η νεοφιλελεύθερη λογική του παραλόγου όπου «τα πάντα είναι μπίζνες», «ο πιο ισχυρός θα επικρατήσει» και «ο πλανήτης αποτελεί εταιρική ιδιοκτησία». 

Είναι η λογική της ζούγκλας και της βαρβαρότητας όπου μια ύαινα θεωρείται άξιο, ικανό και πολιτισμένο ον επειδή κατάφερε να διαθέτει υπεράκτιες εταιρείες και τεράστιες κρυφές καταθέσεις, να δωροδοκεί, να δημιουργεί εμφυλίους και να σκοτώνει – με την απληστία της – συστηματικά τον πλανήτη.

Αρκεί η απλή κατανόηση αυτού του άθλιου ιδεολογήματος, ώστε να πειστεί κανείς για την επιτακτική ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος.
Αλλαγή που αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε να μετασχηματιστεί το οικονομικό σύστημα και επομένως να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά τα τεράστια προβλήματα της ανθρωπότητας. 

Στη βάση όλων αυτών των προβλημάτων βρίσκεται η ίδια η φύση της εφαρμοζόμενης δημοκρατίας. Και αυτό γιατί τα κοινοβούλια και οι γερουσίες απαρτίζονται από μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να προασπίσουν τα συμφέροντα εκατομμύριων πολιτών. Αυτές όμως οι πολιτικές σκηνές δεν είναι παρά τα ανακυκλωτήρια των ίδιων πολιτικών προσώπων (εμπροσθοφυλακής ή οπισθοφυλακής) οι οποίοι κάθε φορά που εκλέγονται συνεχίζουν να βαθαίνουν τις σχέσεις τους με τα οικονομικά συμφέροντα, να προάγουν τα προσωπικά οφέλη, να στηρίζουν ή να κλείνουν το μάτι στις διαπλοκές σε βάρος των πολλών.  Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να δεχτεί ότι με τις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια γίνεται πραγματική ανανέωση και αλλαγή πολιτικών αντιπροσώπων. Άλλωστε η ελληνική μεταπολίτευση είναι ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικής ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων. 

Αυτή είναι και η κύρια αιτία της πολιτικής διαφθοράς…γιατί καθώς η πίτα του παγκόσμιου οικονομικού συμφέροντος είναι τεράστια με ένα ελαχιστότατο κομματάκι της, για την εξαγορά πολιτικών προσώπων, προκύπτει μια εξαιρετικά αποδοτική επένδυση. 

Δεν είναι όμως απλά μια επένδυση υπέρ-υψηλής απόδοσης, είναι και μια εύκολη επένδυση, χαμηλού ρίσκου, με αριθμητικά ελάχιστους εμπλεκόμενους. Είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί με μεγάλη ασφάλεια, αδιαφάνεια και ομερτά, τόσο για τους πολιτικούς όσο και για το κεφάλαιο που τους χρηματίζει.

Από οποιαδήποτε σκοπιά και να το δει κανείς και ανεξάρτητα από το ποιο θεωρεί ως το σημαντικότερο ζήτημα – ανισότητα, κατώτατος μισθός, συνταξιοδοτικό, καταστροφή του περιβάλλοντος & κλιματική αλλαγή, άδικη φορολόγηση κλπ. –  τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει προς όφελος των λαών και του πλανήτη (όφελος απολύτως αλληλεξαρτώμενο), όσο επιτρέπεται στα μεγάλα κεφάλαια η εξαγορά των λίγων πολιτικών αντιπροσώπων.

Επί του παρόντος μέσα στον διεφθαρμένο πολιτικό χυλό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της κομματοκρατίας, της εκφυλισμένης δικαιοσύνης, της επικοινωνιακής διακυβέρνησης και της αυταρχικής καταστολής μοιάζει να μην υπάρχει καμία ελπίδα για τους λαούς.

Κι όμως ένα πρώτο θεμελιώδες βήμα θα ήταν απλά η ορθολογική αποδοχή της αλήθειας…

“Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργήσει προς όφελος των λαών, επομένως όσο συνεχίζουμε να το αποδεχόμαστε και να το στηρίζουμε ως έχει, είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε τους λίγους να καταληστεύουν τον πλανήτη, την εργασία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”.

Πέρα από την όποια, ιδεολογικής απόχρωσης, τοποθέτηση πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι στρατηγικές, για την αντιμετώπιση αυτού του τεράστιου προβλήματος, θα πρέπει να βασιστούν τόσο στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας από όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών (αντικατάσταση των θεσμών αντιπροσώπευσης) όσο και στην επαναστατική δύναμη που φέρει αξιωματικά η προστασία του πλανήτη που μας φιλοξενεί. 

Φυσικά οι γαντζωμένοι στην τρέχουσα πολιτική εξουσία θα συνεχίσουν να μιλούν για ουτοπίες – πολιτικά εφικτές και ανέφικτες λύσεις, μεταθέτοντας τις αλλαγές σε ένα αόριστο αύριο. 

Για τους λαούς όμως η ώρα του αναγκαίου ριζοσπαστισμού και των προοδευτικών πολιτικών είναι τώρα.  Σ ’αυτό οφείλουμε επιτέλους να συμφωνήσουμε όλοι, να βγούμε από την απομόνωση και την νωχέλεια και να πιέσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις, προς αυτή την κατεύθυνση.

Γιώργος Κουτσαντώνης

πηγή:

http://www.artversion.eu/index.php?article61/politikh-diafthora

Αυτοί οι «σκλάβοι» φτιάχνουν τα iPhone 6 info-war

Συγκλονιστικές εικόνες από εργοστάσια στην Κίνα που κατασκευάζουν τα τελευταία μοντέλα του iPhone φέρνει στο φως το BBC.

Χρησιμοποιώντας κρυφές κάμερες ο βρετανικός σταθμός παρουσιάζει τις φρικτές συνθήκες εργασίας σε μονάδες παραγωγής όπου εργαζόμενοι καταρρέουν ύστερα από 12 ώρες συνεχούς εργασίας.

Η εκπομπή Panorama του BBC παρουσιάζει ανήλικα παιδιά στην Ινδονησία που εργάζονται μέσα στη λάσπη συγκεντρώνοντας κασσίτερο – πρώτη ύλη που απαιτείται για την κατασκευή εξαρτημάτων των iPhones και άλλων κινητών τηλεφώνων.

Τα παιδιά κινδυνεύουν να καταπλακωθούν ανά πάσα στιγμή από τόνους λάσπης στα πρόχειρα εργοτάξια που στήνουν οι θυγατρικές και οι συνεργαζόμενες εταιρείες της Apple.

Αξίζει βέβαια να αναφερθεί ότι στην Ελλάδα αντίστοιχο ρεπορτάζ θα είχε οδηγήσει σε άμεση… απόλυση του δημοσιογράφου που θα το παρουσίαζε σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό.

Nonews-NEWS: Απόπειρα δωροδοκίας από τον Αντώνη Σαμαρά...

Nonews-NEWS: Απόπειρα δωροδοκίας από τον Αντώνη Σαμαρά...: σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο... pitsirikos.net     Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έκανε τηλεοπτικό διάγγελμα στους ανεξάρτητους βουλευ...

Με ποιους κυβερνά ο κ. Σαμαράς αυτή τη χώρα;

του Γιώργου Κυρίτση

"Φωνάζει ο κλέφτης, να φοβηθεί ο νοικοκύρης". Με αυτήν τη λακωνική ανακοίνωση απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια της Ν.Δ. να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αφού πρώτα η ομάδα Σαμαρά και τα κανάλια της προσπάθησαν να πνίξουν τις καταγγελίες Χαϊκάλη - Καμμένου για την απόπειρα εξαγοράς του βουλευτή των ΑΝΕΛ προκειμένου να ψηφίσει για πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποσιωπώντας τη συνέντευξη του προέδρου των ΑΝΕΛ, στη συνέχεια αποπειράθηκαν να γελοιοποιήσουν την υπόθεση. Προσπάθησαν δηλαδή να την περιγράψουν ως κουβέντες του αέρα μεταξύ γραφικών ατόμων, όπως έγινε και στην περίπτωση των καταγγελιών της επίσης βουλευτού των ΑΝΕΛ κ. Ξουλίδου, η υπόθεση της οποίας παραμένει ανοικτή και υπό διερεύνηση από τη δικαιοσύνη. Μετά από αυτά, το Μαξίμου και η Συγγρού επιχείρησαν να θολώσουν την εικόνα εμπλέκοντας και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έδωσαν δηλαδή στη δημοσιότητα φωτογραφίες του κ. Καμμένου μαζί με τον καταγγελλόμενο, σε μια εκ των οποίων μάλιστα είναι από συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, στην οποία διακρίνονται μεταξύ των συμμετεχόντων, ο Αλ. Τσίπρας, ο Π. Καμμένος αλλά και ο καταγγελλόμενος. Οι φωτογραφίες αυτές όμως απλώς αποδεικνύουν το βάσιμο του ισχυρισμού του προέδρου των ΑΝΕΛ, ότι ο άνθρωπος αυτός προσέγγισε τον βουλευτή καθώς είχε περάσει από τους ΑΝΕΛ και είχε οικειότητα και άνεση μαζί τους.
Η υπόθεση βρίσκεται στη Δικαιοσύνη από την οποία ο καταγγελλόμενος έχει ήδη κληθεί με την ιδιότητα του υπόπτου, οπότε δεν θα πρέπει να προτρέχουμε. Πολιτικά όμως και επί της ουσίας δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι:
1ον Η Δικαιοσύνη επέδειξε ασύγγνωστη σπουδή να κλείσει την ανάκριση περί κουμπαρά, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να την ξανανοίξει κακήν κακώς.
2ον Το προφίλ και η διαδρομή του καταγγελλόμενου δείχνουν την κατεύθυνση για την έρευνα, εκτός αν υιοθετηθεί η θεωρία του "μεμονωμένου δράστη" ο οποίος κινήθηκε εξ ιδίων και εν αγνοία των ωφελουμένων.
3ον Από την εξιστόρηση των περιστατικών και τη σειρα των γεγονότων, εάν ισχύουν, προκύπτει ότι ο καταγγελλόμενος αποσύρθηκε απο την υπόθεση μόλις ο κ. Χαϊκάλης τον κατονόμασε στην αστυνομία.
Η κατάσταση στη χώρα είναι κρίσιμη και η πολιτική μας ιστορία βρίθει σκοτεινών υποθέσεων -μεταξύ των οποίων και περιπτώσεων χρηματισμού- με την εμπλοκή του βαθέος κράτους. Μόλις προ ημερών ακούσαμε ηχητικό απόσπασμα στο οποίο φέρεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός να υπαγορεύει ενέργειες σε ανώτατο δικαστικό. Και το ηχητικό αυτό έφτασε στα χέρια της συμμορίας της Χ.Α., με την οποία το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει εμπλακεί. Πενήντα ένα χρόνια μετά μήπως χρειάζεται να παραλλάξουμε τη γνωστή φράση του Κ. Καραμανλή "ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;" με την απορία "Με ποιους ο κ. Σαμαρας κυβερνά αυτή τη χώρα;"

Πηγή: http://www.avgi.gr/article/5154742/me-poious-kuberna-o-k-samaras-auti-ti-xora-

Συμφωνία αρ. 1 (Τάσος Λειβαδίτης)

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

Από τον Τίσεν και τον Κρούπ στην ThyssenKrupp

Ο ομιλητής, με βαριά γερμανική προφορά, παρουσίαζε για ώρα τα επιχειρήματά του σχετικά με τη δυνατότητα της γερμανικής βιομηχανίας να κατατροπώσει τους αντιπάλους της στα πέρατα της οικουμένης. Από κάτω εκπρόσωποι βιομηχανικών κολοσσών όπως ο όμιλος Κρουπ έγνεφαν ικανοποιημένοι, καθώς ο ομιλητής τους έκανε μια πολύ δελεαστική πρόταση: αυτοί θα εξασφάλιζαν την αναρρίχηση και την παραμονή του στην εξουσία και αυτός θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη του γερμανικού κράτους αλλά και της γερμανικού στρατού για να προωθήσει τα συμφέροντά τους. «Η μοίρα της Γερμανίας» επαναλάμβανε ο ομιλητής είναι να ηγηθεί της Ευρώπης και μέσω αυτής ολόκληρου του κόσμου».

Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη ομιλία είναι ότι έχει πραγματοποιηθεί δυο φορές σε διάστημα μικρότερο των εκατό χρόνων. Η πρώτη ήταν φυσικά στις 26 Ιανουαρίου του 1932, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ προσκάλεσε βιομήχανους όπως ο Κρουπ και ο Τίσεν και τους έπεισε ότι ο ναζισμός ήταν η καλύτερη επιλογή που είχαν στη διάθεσή τους, όχι μόνο για να καθυποτάξουν τους Γερμανούς εργαζόμενους αλλά και για να ξανακερδίσουν τη θέση που κατείχαν στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα στο επιβλητικό κτίριο του συνδέσμου Γερμανών βιομηχάνων στο Ντίσελντορφ ο Χίτλερ υποσχόταν να ακυρώσει στην πράξη τη συνθήκη των Βερσαλλιών και απέρριπτε οριστικά τον πασιφισμό σαν γνώμονα στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής.

Η δεύτερη ομιλία πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 2014 από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου που διοργανώνει η εφημερίδα Σιντόϊτσε Τσάιτουνγκ. Προφανώς κανένας δεν μιλούσε σε αυτή τη συνάντηση για την ανάγκη κατάργησης της δημοκρατίας, όπως συνέβαινε το 1932 αλλά ούτε υπήρχε κάποιος υποψήφιος δικτάτορας να προβάλλει τον ρατσιστικό του παροξυσμό. Όταν όμως η συζήτηση έφτασε στην ανάγκη επικράτησης της γερμανικής βιομηχανίας επί των αντιπάλων της ένας απόηχος από το 1932 έγινε αισθητός στην αίθουσα.

Αυτή τη φορά στο ακροατήριο δεν βρισκόταν ο Τίσεν και ο Κρούπ αλλά ο διευθύνων σύμβουλος της ThyssenKrupp, της πολυεθνικής που προέκυψε από τη συγχώνευση των δυο γερμανικών γιγάντων το 1999. Και αυτό που περίμενε να ακούσει, όπως και οι περίπου 300 παρευρισκόμενοι από τις μεγαλύτερες γερμανικές βιομηχανίες, ήταν το πώς η γερμανική εξωτερική πολιτική θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους.

«Υποθέτω δεν με καλέσατε επειδή δεν βρίσκατε κάποιον άλλο» ξεκίνησε την ομιλία του ο Σταϊνμάγερ «αλλά γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία του αυτό το συνέδριο είναι προσανατολισμένο όχι στην οικονομία αλλά στην εξωτερική πολιτική». Στα χέρια του κρατούσε μια έκθεση που έγραψε για το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ο καθηγητής πολιτικών επιστημών Κισμπόρ Μαχμπουμπάνι με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Η μοίρα της Γερμανίας: Να ηγηθεί της Ευρώπης και του Κόσμου» και υπότιτλο «Το Βερολίνο μπορεί να ηγηθεί της Ευρώπης– το Παρίσι και το Λονδίνο όχι». Κραδαίνοντας την έκθεση ο Σταϊνμάγερ φάνηκε να παρουσιάζει τη Γερμανία σαν ένα «έθνος ανάδελφο» το οποίο καλείται να επιβιώσει σε συνθήκες που θυμίζουν την περίοδο του μεσοπολέμου: «Στο δημόσιο διάλογο με τις ΗΠΑ κυριαρχούν οι διαφορές και όχι το κοινό έδαφος» επεσήμανε ο επικεφαλής της Γερμανικής διπλωματίας για να συμπληρώσει, σε άλλο σημείο της ομιλίας του ότι η Γερμανία πρέπει να εξευρωπαΐσει τη Ρωσία. Με τον «εξευρωπαϊσμό» βέβαια ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών φάνηκε να αναφέρεται περισσότερο στις κυρώσεις απέναντι στη Μόσχα τις οποίες παρουσίασε στους δυσαρεστημένους βιομήχανους σαν αναγκαίο κακό για την δική τους επιτυχία σε βάθος χρόνου. Επιλέγοντας προσεκτικά τις εκφράσεις του καθιστούσε σαφές ότι επιθυμεί μια Ρωσία υπάκουη στις εντολές του Βερολίνου όχι όμως και τόσο περιθωριοποιημένη ώστε να χάνει την αξία χρήσης της σαν ανάχωμα στην αμερικανική επιθετικότητα.

Ο Σταϊνμάγερ κατέστησε σαφές ότι η οικονομική ευημερία δεν θα επέλθει χωρίς την επιθετική παρέμβαση του γερμανικού κράτους σε διάφορα επίπεδα: «Περισσότερες BMW στους δρόμους της Μόσχας και μεγαλύτερα εργοστάσια της VW στην Κίνα δεν εξασφαλίζουν αναγκαστικά την πολιτική συναίνεση» είπε χαρακτηριστικά.

Το μήνυμα ήταν σαφές: η μεταπολεμική, παθητική στάση της Γερμανίας στη διεθνή σκακιέρα δεν μπορεί να συνεχιστεί εάν οι μεγάλες βιομηχανίες επιθυμούν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και να υπερισχύσουν των αντιπάλων τους. Το πρόβλημα βέβαια, όπως αναγνώρισε και ο ίδιος ο Σταϊνμάγερ είναι ότι ο Γερμανικός λαός δεν δείχνει σε καμία περίπτωση διατεθειμένος να εμπλακεί σε νέες περιπέτειες αυξάνοντας την διπλωματική και στρατιωτική εμπλοκή της χώρας στο εξωτερικό. Όπως εξήγησε ο ίδιος, πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Κόρμπερ αποδυκνύει ότι μόνο το 38% των Γερμανών ζητά μια πιο ενεργή εξωτερική πολιτική ενώ το 60% ζητά περιορισμό της. «Αυτό, κυρίες και κύριοι» είπε ο Σταϊνμάγερ είναι το κενό ανάμεσα στις προσδοκίες και τη διάθεση στο εσωτερικό. Αν ήμουν μηχανικός δεν θα τολμούσα να χτίσω μια γέφυρα για να καλύψω ένα τέτοιο χάσμα. Θα το εκτιμούσα όμως εάν οι γερμανικές επιχειρήσεις έβαζαν ένα χεράκι για να το πετύχουμε». Μήπως αυτό όμως δεν ζητούσε και υποσχόταν πριν από οχτώ δεκαετίες και ένας άλλος πολιτικός; Μια μικρή βοήθεια από τη μεγάλη βιομηχανία για να φέρει τις γερμανικές οικονομικές ελίτ, μέσω της ευρωπαϊκής «ενοποίησης», στην κορυφή του κόσμου.

Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Δεκέμβριος 2014

Πιτσιρίκο έχω ένα προαίσθημα

Γεια σου πιτσιρίκο. Έχω την αίσθηση ότι τελικά δε θα γίνουν εκλογές. Έχω την ίδια αίσθηση που είχα όταν ο ΓΑΠ ανακοίνωσε το δημοψήφισμα αλλά ήξερα ότι δε θα τον αφήσουν. Και αυτή η αίσθηση μου δημιουργείται διότι ο Δήμας είναι ο «δικός τους» άνθρωπος, ο άνθρωπος που μας έστειλε η Κομισιόν.


Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι η παρούσα βουλή θα εκλέξει ΠτΔ. Τον πρώτο ΠτΔ που θα έχει επιβληθεί από τους δανειστές!

Αν συμβεί αυτό, η ηττοπάθεια που θα κυριεύσει τον λαό θα είναι τεράστια.

Οπότε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι πετυχαίνουν με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: και βάζουν τον ρουφιάνο τους στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας και καταρρακώνουν το ηθικό του λαού.

Η βουλή έπειτα θα οριστεί «αναθεωρητική» από τους ίδιους που ψήφισαν για ΠτΔ και ο κ. Δήμας θα είναι αυτός που θα υπογράψει για να μετατραπεί το σύνταγμα της Ελλάδος σε ένα κατοχικό σύνταγμα πλήρως εναρμονισμένο με τις επιταγές των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, έτσι ακριβώς όπως θα μας το υπαγορεύσουν οι δανειστές.


Άλλωστε, η διαμόρφωση του κλίματος έχει ήδη ξεκινήσει.

Τα ΜΜΕ από το πρωί ως το βράδυ παρουσιάζουν «δημοσκοπήσεις», που το 60% του λαού λέει «όχι» στις πρόωρες εκλογές και η ψαλίδα μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εξανεμίζεται!

Η τρομοκρατία, για μη γίνουν εκλογές, είναι απίστευτη!
Έτσι ώστε να μη κουνηθεί φύλλο όταν γίνει η εκλογή του νέου ΠτΔ, δίνοντας παράλληλα στους κωλοτούμπες βουλευτές την δικαιολογία ότι «κοιτάτε έκανα αυτό που μου ζητούσε ο λαός…»

Αυτά
Δημήτρης

(Αγαπητέ Δημήτρη, όπως τα περιγράφεις, είναι σαν οι Έλληνες να είναι στους δρόμους και στα κάγκελα, και οι «κακοί» τους κάνουν ό,τι θέλουν. Όπως βλέπεις, οι Έλληνες κοιμούνται όρθιοι. Εκλογές έγιναν πριν από δυόμισι χρόνια, οι Έλληνες ψήφισαν -γνωρίζοντας απόλυτα την κατάσταση της χώρας μετά την χρεοκοπία-, έκαναν ξανά κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, και, ακόμα κι αν δεν γίνουν εκλογές επειδή θα εκλεγεί νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα έχουν πάλι την ευκαιρία να εκφράσουν την θέλησή τους με την ψήφο τους σε ενάμισι χρόνο. Οπότε, ας μην δραματοποιούμε την κατάσταση. Πρέπει οι Έλληνες να μάθουν κάποτε πως τα λάθη πληρώνονται. Δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες να κάνουν πάντα τους αθώους και τους ανεύθυνους, λες και δεν έχουν οι ίδιοι την ευκαιρία να αλλάξουν την κατάσταση, λες και δεν είναι αυτοί που ψηφίζουν και εκλέγουν κυβερνήσεις. Αν οι Έλληνες το θέλουν, βγαίνουν δυο εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους, και την επόμενη μέρα προκηρύσσονται εκλογές. Αλλά οι Έλληνες θέλουν την αλλαγή και την ανατροπή να τις παρακολουθήσουν από την τηλεόραση. Ε, περαστικά τους. Να είσαι καλά.)
pitsirikos

Έρχεται η ανάπτυξη..σε λίγο θα κυκλοφορούμε με κάρα: Όλο και περισσότεροι ιδιοκτήτες ΙΧ καταθέτουν πινακίδες

Προκειμένου να μην πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας του 2015, ήδη περισσότεροι από 50.000 ιδιοκτήτες Ι.Χ. έχουν καταθέσει τις πινακίδες τους στην εφορία, με τις εκτιμήσεις να εικάζουν διπλασιασμό ως το τέλος του έτους.

Η αύξηση των τελών κυκλοφορίας σε συνδυασμό με τα τεκμήρια που εφάρμοσε η φορολογική διοίκηση για την τεκμαρτή φορολόγηση εισοδημάτων αλλά και ο φόρος πολυτελείας για τα υψηλού κυβισμού οχήματα έχουν οδηγήσει στο κατώφλι της εφορίας το διάστημα 2010-2013 περίπου 874.000 ιδιοκτήτες Ι.Χ.. Να σημειωθεί πως το 2013, κατέθεσαν πινακίδες 135.000 ιδιοκτήτες Ι.Χ.

Εξάλλου, με την υποβολή δηλώσεων «ακινησίας» και την κατάθεση των πινακίδων στις ΔΟΥ μέχρι τις 31-12-2014 οι φορολογούμενοι που διαθέτουν Ι.Χ. αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, αφενός απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας του 2015 κι αφετέρου γλιτώνουν και από την εφαρμογή των τεκμηρίων διαβίωσης για το επόμενο έτος, αφού στις δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος του 2015 δεν θα υπολογιστούν τεκμήρια διαβίωσης για τα Ι.Χ. αυτοκίνητά τους.

(ΠΗΓΗ: http://exomatiakaivlepo.blogspot.gr/)

Της Σοφίας το παραλήρημα

Δεν μπορείς να πεις, ο Σα(χλα)μαράς ξέρει να επιλέγει συνεργάτες και αυτό το έχει αποδείξει. Μετά τον Μπαλτάκο και τα φασιστόμουτρα του Καρατζαφύρερ που μάζεψε στη ΝΔ, τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη και τον Πλεύρη, ανέθεσε την κρίσιμη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου στη Βούλτεψη. Αυτή που "ξυπνά στις 6 το πρωί, βάφεται, κάνει διαδρομή μέσα στην κίνηση" για να βρίσκεται καθημερινά στα κανάλια και να μας ενημερώνει με τις "σοφίες" της (εδώ).

Εκτός όλων των άλλων, η Βούλτεψη είναι ευαίσθητος άνθρωπος. Πρόσφατα μας επέστησε την προσοχή με την υπενθύμιση ότι "δίπλα στους Ρομά του Χαλανδρίου ζουν άνθρωποι" (εδώ).

Χθες, μιλώντας στο MEGA, ανέφερε ότι "έχουμε προειδοποιηθεί ότι αν προκηρυχθούν εκλογές, αυτό θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός". Μας είπε δηλαδή η Βούλτεψη ότι θα χρεοκοπήσουμε αν δεν εκλεγεί ΠτΔ και προκηρυχθούν εκλογές. Άρα να ζητάμε από την τρόικα να μας λέει πότε επιτρέπεται να κάνουμε εκλογές. Και αν δεν μας το επιτρέψει ποτέ, δεν πειράζει. Ταιριάζει μια χαρά με τη δήθεν δημοκρατία και τη δήθεν κυβέρνηση που έχουμε (εδώ).

 Όλα αυτά δείχνουν δύο πράγματα. Η κυβέρνηση αυτή έχει ακροδεξιό χαρακτήρα, που προσπαθεί να τον κρύψει με μια επίφαση νεοφιλελευθερισμού. Υπάρχουν όμως οι επιλογές του πρωθυπουργού, οι ακραιφνείς ακροδεξιοί, που αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του ιδίου και της κυβέρνησής του.

swell

Θα μας πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες για να μην τα πάρουν οι κομμουνιστές

Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης – Hot Doc

Θα ανέβουν τα spreads, θα υπάρξει πιστωτικό γεγονός, θα διαμαρτυρηθούν οι αγορές. Δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνουν όλα αυτά; Ούτε αυτοί που τα λένε τα καταλαβαίνουν. Δημιουργούν ένα κλίμα φόβου, αφού πρώτα όρισαν τα εικονίσματα και τους αγίους που πρέπει να φοβόμαστε. Και αυτοί είναι, ναι, οι αγορές.

Ελάχιστοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπορούν να αναλύσουν τους όρους αυτούς και πολύ περισσότερο να τους κατανοήσουν. Αλλά και η δυνατότητα να κατανοήσεις κάτι δύσκολο δεν σημαίνει και κατανόηση της αλήθειας. Η οικονομική κρίση, που ξέσπασε το 2008, ήταν αποτέλεσμα ακριβώς των αγορών, που κάποιοι θεωρούσαν ότι κατανοούν με την ίδια άνεση που ο Βενιζέλος θεωρεί ότι κατανοεί τη σπουδαιότητά του.

Οι αγορές δεν είναι τίποτα άλλο από την πιο ακραία έκφραση του καπιταλισμού, που λειτουργεί ως ιπποδρομιακό στοίχημα και ανακυκλώνεται μαζί με τη στενή ομάδα ανθρώπων που ανακυκλώνει. Δεν δημιουργεί τίποτα παραγωγικό. Μέσα από μια ελιτίστικη κυνική συμπεριφορά μεταφέρει όργανά του από το πολιτικό σύστημα στην οικονομική σκακιέρα, και αντίστροφα, για να ικανοποιήσει συγκεκριμένα συμφέροντα.

Τραπεζίτες γίνονται υπουργοί και υπουργοί περνάνε όταν τελειώνει η αποστολή τους στη διοίκηση των οργάνων της οικονομικής ελίτ, σε μια αέναη προσπάθεια αναδιανομής του πλούτου και συγκέντρωσης σε χέρια ελάχιστων.
Από κάτω επικρατεί η λιτότητα, την οποία βαφτίζουν προσαρμογή, δημοσιονομική σταθερότητα, ανταγωνιστικότητα. Ο μοναδικός τρόπος για να πειστούν τα θύματά της να την αποδεχθούν είναι να πιστέψουν πως είναι ένοχοι και κινδυνεύουν με τα χειρότερα.

Οι σύγχρονοι δούλοι και κολλήγες παραμένουν διασυνδεδεμένοι με τον αφέντη μέσα από την τηλεόραση, το iphone , τον καταναλωτισμό, που αντικαθιστά οικουμενικές αξίες. Αυτό που θες δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι αλλά αυτό που εκπαιδεύεσαι να έχεις ανάγκη. Ακόμη και σε επίπεδο πολιτικής λειτουργίας, ο κόσμος μαθαίνει να έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα που σιχαίνεται.

Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι ολόγυρα, που αναρωτιούνται τι θα γίνει η Ελλάδα χωρίς Βενιζέλο, Σαμαρά και Βούλτεψη. Αν τους ρωτήσεις τι γνώμη έχουν για αυτούς, θα σου πουν τη χειρότερη. Αλλά παρ’ όλα αυτά φοβούνται πώς θα είναι οι διάδοχοί τους από μια άλλη κυβέρνηση.
Στημένοι μπροστά στην τηλεόραση, φοβούνται με τους φόβους που τους δανείζει ο αρχισυντάκτης του Mega. «Θα καταρρεύσει η χώρα;», «θα αδειάσουν τα ATM;», «θα μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές;»

Οι μοναδικοί που μπορούν να πάρουν τα σπίτια είναι οι τράπεζες και αυτοί που άδειασαν τα ΑΤΜ, είναι όσοι κυβέρνησαν και άδειασαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς από τις οικονομίες μιας ζωής. Αλλά το δίλημμα μεταστρέφεται.

Στα χωριά του 'Εβρου ανησυχούν ξαφνικά για τα δημοσιεύματα των Financial Times και στην Πάτρα επικρατεί σοκ για τις δηλώσεις Γιούνγκερ. Κάποιος αναλυτής της μακρινής  Γερμανίας έβγαλε χρησμό για το Crexit και ανησυχούν τα Τρίκαλα. Δεν πρόκειται για αστείο αλλά για προπαγάνδα. Σε αποσυνδέουν από το τι πιστεύεις, τι θέλεις, ποιο είναι το συμφέρον σου και σε κάνουν απλώς να φοβάσαι. Και πάντα φοβάσαι το άγνωστο μέλλον περισσότερο ακόμη και απ’ το τραγικό και γνωστό σου παρελθόν.

Έτσι συνεχίζουν να κυβερνούν. Επικαλούνται τις αγορές, τους ευρωπαίους αξιωματούχους, που μεταξύ μαρτίνι και πούρου κάνουν μια δήλωση για την Ελλάδα, προσπαθώντας να θέτουν τον εαυτό τους έξω από κρίση και σύγκριση.

Δεν θα πουν ποτέ «είμαστε καλύτεροι», γιατί θα βάλουν σε λειτουργία τη λογική και τα αντανακλαστικά.
Θα λένε συνεχώς «πρέπει να φοβάστε τους άλλους». «Γιατί θα αντιδράσουν οι αγορές και θα ισοπεδώσουν τη χώρα». 

Αλλά κάποια στιγμή Σαμαράς και Βενιζέλος  πρέπει να αποφασίσουν: Είναι οι αγορές παντοδύναμες, και γι’ αυτό έχουν μετατραπεί σε δούλους και υποτακτικούς τους, ή αδύναμες και φοβούνται μήπως έρθει ο Τσίπρας; Οπότε φαντάζομαι και θα μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, δεν θα λιώνουν τα παγάκια και μπορεί να κόψει το γάλα στα αιγοπρόβατα, που ετοιμάζονται να σώσουν τη χώρα με το σωστό άρμεγμα, σύμφωνα με το εκλογικό πρόγραμμα που θα εκπονήσει ο Σταύρος Θεοδωράκης.