Ανακοίνωση της κυβέρνησης για τον θάνατο της 56χρονης τετραπληγικής

Με αφορμή την υπόθεση της 56χρονης τετραπληγικής που χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη από τρία μηχανήματα όλο το 24ωρο και πέθανε χτες στο σπίτι της στα Χανιά, μετά τη διακοπή του ρεύματος από την ΔΕΗ λόγω χρέους, η κυβέρνηση Σαμαρά εξέδωσε την κάτωθι ανακοίνωση:

«Η κυβέρνηση θέλει να δώσει τα θερμά της συγχαρητήρια στην ΔΕΗ που έκανε διακοπή ρεύματος και απάλλαξε από τα βάσανα, τους πόνους και την ταλαιπωρία την 56χρονη τετραπληγική. Η διακοπή του ρεύματος από την ΔΕΗ στην τετραπληγική ήταν μια κοινωνική προσφορά. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να ζει στην θλιβερή κατάσταση που ζούσε η 56χρονη. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε ο θάνατος της 56χρονης μετά την διακοπή ρεύματος προέρχονται από αριστερούς θιασώτες της γκρίνιας, της μιζέριας και της καταστροφολογίας. Η ΔΕΗ έκανε ευθανασία στην 56χρονη. Θα ακολουθήσουν κι άλλες ευθανασίες. Γιατί πάνω απ’ όλα ο πολίτης.»

pitsirikos

Υπάκουος.

Έχουμε χωριστεί στα δύο.
Σαν πλανήτης και σαν άνθρωποι.
Μας χωρίζει το μίσος, η στολή, η θρησκεία, τα πολιτικά πιστεύω.
Δίνουμε το δικαίωμα στις ύαινες να βασιλεύουν.
Συγχωρήστε με που δεν μπορώ να βρω διαφορά ανάμεσα στον νεκρό Παλαιστίνιο και στον νεκρό Ισραηλίτη.
Συγχωρήστε με που δεν διακρίνω διαφορά στο χρώμα του αίματος του Σουνίτη ή Σιίτη Ιρακινού.
Συγχωρήστε με αν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δυο Ουκρανοί που μέχρι χθες πίνανε βότκα στο ίδιο τραπέζι θα πρέπει σήμερα ο ένας τους να κείτεται νεκρός.
Και σε καμιά περίπτωση δεν βάζω στην ίδια ζυγαριά τον θύτη με το θύμα.
Όμως και οι δυο τους είναι νεκροί.
Με την παγκόσμια κοινότητα να παρακολουθεί.
Ή μάλλον να μετρά τα κέρδη της από το αίμα.
Βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σχολεία, χιλιάδες άνθρωποι στη ουρά να περιμένουν την χαριστική βολή, αεροπλάνα σε παράπλευρες απώλειες.
Τι μας έχουν ποτίσει; Γιατί τόση βαρβαρότητα;
Γιατί θα πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στα νεκρά παιδιά στην παραλία της Γάζας και στον νεκρό, Εβραίο-Σιωνιστή αν θέλετε κάποιοι, στρατιώτη;
Γιατί να επιλέξω; Αφού κοινός παρανομαστής και των δύο είναι το μίσος.
Από πότε το δίκαιο βρίσκεται στην ίδια μεριά με το μίσος και τον φανατισμό;
Όλοι μας πιόνια. Πιόνια στην ίδια σκακιέρα.
Δολοφόνοι όταν σκοτώσουμε έναν, ήρωες όταν σκοτώσουμε πολλούς, ηγέτες όταν αφανίζουμε ολόκληρους λαούς.
Άγριοι, απολίτιστοι.
Κινητήρια δύναμη το μίσος. Το μίσος και η επιβολή.
Επιβολή των θρησκευτικών, πολιτικών, “πολιτιστικών” μας πιστεύω.
Επιλέγουμε πλευρά σύμφωνα με όσα μας δίδαξαν να πιστεύουμε.
Γιορτάζουμε με τον θάνατο του εχθρού.
Και ξεχνάμε ποιός πουλάει όπλα και στους δυο μας.
Ξεχνάμε ποιος χρηματοδοτεί τον θάνατό μας.
Δεν υπάρχει πείνα στον πλανήτη.
Υπάρχουν πολιτικοί, συμφέροντα που αποφασίζουν πως το παιδί που γεννήθηκε στην Αιθιοπία θα πεθάνει γιατί δεν περισσεύει από τον “πολιτισμένο” κόσμο 1$ για να έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.
Βλέπεις γεννήθηκε σε μια χώρα που ή δεν έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές ή αν έχει θα τις αρπάξουμε οι “πολιτισμένοι” για να μεγαλώσουμε τον σωρό των σκουπιδιών μας.
Πόλεμος πατήρ πάντων, τελικά.
Μάθαμε να ζούμε από το αίμα και για το αίμα.
Μέσα από το αίμα θα δείξω την οικονομική, πολιτική, θρησκευτική, φυλετική μου ανωτερότητα.
Αν εγώ είμαι το επόμενο θύμα δεν πειράζει.
Θα έχω πεθάνει για έναν ιερό σκοπό:
Να γιγαντώσω τα κέρδη των πτωματοφάγων που με εξουσιάζουν.
Να επικυρώσω με το αίμα μου, το αλάθητό τους.
© HeadWaiter
 toufekiastoskotadi

Το οριστικό τέλος της ισραηλινής «αθωότητας»

 

«Οι νεολαίοι του εβραϊκού κράτους επιτίθενται στους Παλαιστίνιους στους δρόμους της Ιερουσαλήμ ακριβώς όπως οι αλλόφυλοι νέοι επιτίθονταν στους Εβραίους στους δρόμους της Ευρώπης. Οι Ισραηλινοί του εβραϊκού κράτους βιαιοπραγούν στα κοινωνικά δίκτυα, επιδεικνύοντας το μίσος τους και μια άνευ προηγουμένου, ως προς το διαβολικό σκοπό της, δίψα για εκδίκηση. Ορισμένοι άγνωστοι άνθρωποι του εβραϊκού κράτους βασίζονται καθαρά στον εθνικισμό του. Είναι τα παιδιά μιας εθνικιστικής και ρατσιστικής γενιάς – οι απόγονοι του Νετανιάχου. Πέντε χρόνια τώρα, δεν έχουν ακούσει τίποτε άλλο απ’ αυτόν τον πραγματικό δάσκαλο αυτής της γενιάς, τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, εκτός από την υποκίνηση στο μίσος, την καταστροφολογία και την υπεροχή πάνω στους Αραβες. Ούτε μια ανθρώπινη λέξη ούτε έκφραση συμπάθειας και λύπης ή ίσης μεταχείρισης. Μεγάλωσαν με την προκλητική απαίτηση να αναγνωριστεί το Ισραήλ ως ένα “εβραϊκό κράτος” και έβγαλαν τα αναπόφευκτα συμπεράσματα… Ο όχλος ήταν ο πρώτος που εσωτερίκευσε την πραγματική του σημασία: ένα εβραϊκό κράτος είναι αυτό στο οποίο υπάρχει χώρος μόνο για Εβραίους. Η τύχη των Αφρικανών είναι να σταλούν στο κέντρο κράτησης Holot στην έρημο Νεγκέφ, ενώ των Παλαιστίνιων να υποφέρουν από τα πογκρόμ».
Τα λόγια ενός από τους πιο μισητούς στο σιωνιστικό Ισραήλ δημοσιογράφους, του Γιδεόν Λεβί (βλ. http://stopwar.org.uk/news/israel-our-wretched-jewish-state-is-racist-nationalistic-and-meant-for-jews-only#.U86rQLF7S2E) μας ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας την «παράκληση»-απαγόρευση του Indymedia στις ειδήσεις που αναπαράγουν «μία στρατιωτικού τύπου σύγκρουση μεταξύ δύο κρατών», γιατί ο θάνατος των ισραηλινών αμάχων ή και των «απλών κληρωτών ισραηλινών στρατιωτών» (sic!) έχει ανάλογο βάρος με το έγκλημα εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού (https://athens.indymedia.org/post/1528847/)!
Οπως ακριβώς ο θάνατος των γερμανών κληρωτών που αναγκάζονταν να πολεμήσουν στη Βέρμαχτ θα είχε… ανάλογο βάρος με τα εκατομμύρια των αμάχων, αλλά και των ανταρτών, που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό στρατό κατοχής, θα προσθέταμε. Το δόγμα «οι λαοί δε φταίνε ποτέ» στην περίπτωση του Ισραήλ φτάνει στο αποκορύφωμα της παραδοξολογίας του. Οι αντίθετες φωνές, όπως αυτές του Γιδεόν Λεβί και ορισμένων ισραηλινών οργανώσεων που καταγγέλλουν τη σιωνιστική βαρβαρότητα, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Η ύπαρξή τους δεν αποτελεί απόδειξη για τη «δημοκρατικότητα» του ισραηλινού κράτους, αλλά το άλλοθι για τις φρικαλεότητες που διαπράττει.
Δεν είναι αυτοί που ψηφίζουν τους ρατσιστικούς νόμους, ούτε αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για το αν θα βομβαρδίσουν τη Λωρίδα της Γάζας ή θα γκρεμίσουν ένα «παράνομο» παλαιστινιακό σπίτι στη Δυτική Οχθη. Οσο κι αν φωνάζουν, δυστυχώς η ισραηλινή κοινωνία είναι ποτισμένη με το εθνικιστικό και ρατσιστικό δηλητήριο. Αυτό δεν είναι μια σημερινή πραγματικότητα, αλλά μια πραγματικότητα που διαρκεί πολλά χρόνια.
Ο φασισμός στο Ισραήλ δεν εκπορεύεται από το περιθώριο. Γράφει ο Λεβί στο άρθρο του: «Δεν είναι οι σκίνχεντ που αποτελούν το κύριο πρόβλημα του εβραϊκού κράτους. Είναι οι ψευτοθεοσεβούμενοι, οι φονιάδες, οι ακροδεξιοί και οι έποικοι. Δεν είναι το περιθώριο αλλά το κύριο ρεύμα, που είναι εν μέρει πολύ εθνικιστικό και εν μέρει αδιάφορο». Και μόνο η υπερψήφιση του Αριέλ Σαρόν και η ανάδειξή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα το 2001 με ποσοστό 62,4% θα αρκούσε για να πείσει και τον πιο επιφυλακτικό για τη φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας. Ο Σαρόν δεν ήταν μόνο ανώτατος διοικητής του ισραηλινού στρατού από τη στιγμή της ίδρυσής του (το 1948), έχοντας συμμετάσχει σε όλους τους μεγάλους πολέμους που διεξήγαγαν οι Σιωνιστές. Το όνομά του δεν είχε βαφτεί μόνο με το αίμα χιλιάδων αθώων στη σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα στο Λίβανο, στις 17 Σεπτέμβρη του 1982, γεγονός που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από το υπουργείο Πολέμου πέντε μήνες αργότερα, μετά τη διεθνή κατακραυγή για τον ηγετικό του ρόλο στη σφαγή. Ο Σαρόν ήταν αυτός που άναψε το φυτίλι της δεύτερης Ιντιφάντα, όταν το Σεπτέμβρη του 2000 βεβήλωσε το ιερό τέμενος των μουσουλμάνων Αλ Ακσα, δηλώνοντας ότι επισκέπτεται «την πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού τα τελευταία 3.000 χρόνια και την αιώνια και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ»! Το σχετικά χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές με τις οποίες εκλέχτηκε (γύρω στο 62%) δεν οφείλεται στην αντίδραση των εβραίων πολιτών, αλλά των Αράβων που αποτελούν γύρω στο 20% του πληθυσμού και απείχαν μαζικά σε ένδειξη συμπαράστασης στη νέα Ιντιφάντα που μόλις είχε ξεσπάσει.
Τα χρόνια που ακολούθησαν δυστυχώς δεν ανέτρεψαν αυτή τη φασιστικοποίηση. Ας αναλογιστούμε πόσες διαδηλώσεις έγιναν από ισραηλινούς πολίτες όταν δεν υπήρχε «πόλεμος» στον οποίο να μετρούν δικές τους απώλειες. Πόσοι για παράδειγμα διαδήλωσαν κατά του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που οδηγούσε στον αργό θάνατο ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους; Πόσοι αντιστάθηκαν στις δολοφονικές επιδρομές του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Οχθη, στις κατεδαφίσεις χιλιάδων σπιτιών Παλαιστίνιων, στην εξαθλίωση του παλαιστίνιου εργάτη στα σκλαβοπάζαρα του Ισραήλ, στην αποικιοκρατική βαρβαρότητα των εποίκων στους εκατοντάδες εποικισμούς στη Δυτική Οχθη, στις φυλακίσεις και την κακομεταχείριση εκατοντάδων παιδιών παλαιστινίων στα ισραηλινά κολαστήρια; Πόσοι βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν το έγκλημα κατά της Γάζας, το 2008-9, το 2012, σήμερα;
Μόνο όταν άρχισαν να σκοτώνονται στρατιώτες τους άρχισε να ταρακουνιέται η ισραηλινή κοινωνία. Και πάλι όμως όχι υπερασπιζόμενοι το δίκαιο αγώνα των Παλαιστίνιων, αλλά υπερασπιζόμενοι την «ηρεμία», αδιαφορώντας για το αν αυτή σημαίνει συνέχιση της κατοχής, της καταπίεσης, των επιδρομών, του αποκλεισμού.
Αντίθετα, μόλις λίγους μήνες πριν, είδαμε πολλούς ισραηλινούς μαθητές να διαδηλώνουν στην περιοχή Ε-1 της κατεχόμενης Δυτικής Οχθης, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στις συνομιλίες για συμφωνία ειρήνευσης μεταξύ του Αμπάς και των Σιωνιστών και υπέρ των εποικισμών, σε μία διαδήλωση που οργανώθηκε από την ακροδεξιά οργάνωση Ναχάλα (βλ. http://www.eksegersi.gr/issue/766/Πολιτική/21023.Κρατική-πολιτική-οι-ακροδεξιές-κραυγές-και-ο).
Ισως κάποιοι να μας κατηγορήσουν για αντισημιτισμό. Είναι η πάγια κατηγορία προς όσους αντιτίθενται και καταγγέλλουν τον ισραηλινό ναζισμό. Ομως, η θέση μας ότι ο ισραηλινός λαός είναι συνυπεύθυνος για τη χρόνια καταπίεση του παλαιστινιακού λαού δεν προκύπτει ούτε από εθνικά, ούτε από φυλετικά, ούτε από θρησκευτικά κριτήρια. Από τα γεγονότα προκύπτει. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί κανείς να χαϊδεύει αυτιά, παραβλέποντας τις ευθύνες της συντριπτικής πλειοψηφίας του ισραηλινού λαού που έχει περιέλθει σε κατάσταση ανάλογη με αυτή που βρισκόταν ο γερμανικός, πριν από οχτώ δεκαετίες, όταν στήριζε το ναζισμό και το Τρίτο Ράιχ του.
Οσο για το… αθώο αίμα των ισραηλινών κληρωτών, ας θυμηθούμε τα λόγια ενός από τους λίγους αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ, το 2006, του 19χρονου τότε Ομρί Εβρόν, που με θάρρος δήλωνε: «Πολλοί ισραηλινοί νιώθουν ενοχή και θλίψη όταν ακούνε στις ειδήσεις ότι σκοτώθηκε ένα αγόρι από την Παλαιστίνη από πυρά πυροβολικού στη Γάζα. Ομως λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι οι δολοφόνοι αυτού του αγοριού είναι 18χρονοι ισραηλινοί στρατιώτες, όπως οι γιοι τους και οι γιοι των συγγενών και των γειτόνων τους. Ο κόσμος δε σκέφτεται το γεγονός ότι “οι αγαπημένοι μας γιοι και κόρες”, όπως πολλοί ισραηλινοί αποκαλούν τους στρατιώτες, είναι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών» 

 

πηγή:

http://www.eksegersi.gr

Μια Ισραηλινή βουλευτής προτείνει να «θανατωθούν όλες οι Παλαιστίνιες μητέρες»

http://anhsyxia.wordpress.com

Η Ayelet Shaked

Réseau International (Γαλλία)               (μτφ. Κριστιάν)
Μια πολύ γνωστή Ισραηλινή πολιτικός και βουλευτής περιέγραψε τους Παλαιστίνιους στο σύνολο τους ως «τρομοκράτες»,  μέχρι το σημείο να προτείνει ότι θα πρέπει να σκοτωθούν επίσης οι μητέρες των Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιθέσεων στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας.

Η Ayelet Shaked, του υπερ-εθνικιστικού κόμματος Jewish Home, κάλεσε σε δολοφονία όλων των Παλαιστινίων μητέρων που γεννούν «φιδάκια».
«Πρέπει να πεθάνουν, και τα σπίτια τους πρέπει να καταστραφούν, έτσι ώστε δεν θα μπορέσουν πλέον να φιλοξενούν τρομοκράτες», δήλωσε προσθέτοντας «Είναι όλες εχθροί, και το αίμα τους θα έπρεπε να είναι στα χέρια μας. Αυτό ισχύει επίσης για τις μητέρες των νεκρώντρομοκρατών».
Οι παρατηρήσεις αυτές θεωρούνται ως πρόσκληση για γενοκτονία, καθόσον ορίζουν ότι όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι εχθροί του Ισραήλ και πρέπει να θανατώνονται.
Αυτό συμβαίνει ενώ πολλοί αξιωματούχοι διάφορων χωρών έχουν καταδικάσει τις αεροπορικές επιθέσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας είναι ο τελευταίος που καταδίκασε αυτή την επίθεση, κατηγορώντας το Ισραήλ για σφαγή των Παλαιστινίων.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επέκρινε δριμύτατα το Ισραήλ, ισχυρίζονταν μεταξύ άλλων ότι η σιωνιστική οντότητα εφαρμόζει μια κρατική τρομοκρατία εναντίον των Παλαιστινίων στην περιοχή. Απευθυνόμενος στο κοινοβούλιο, τόνισε επίσης τη σιωπή της διεθνούς κοινότητας σε σχέση με τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν από το Τελ Αβίβ.
Σε απάντηση στα σχόλια της Ayelet Shaked, ο Τούρκος πρωθυπουργός δήλωσε ότι η πολιτική του Ισραήλ στη Γάζα δεν διαφέρει σε τίποτα από την νοοτροπία του Χίτλερ.
«Μια Ισραηλινή δήλωσε ότι οι Παλαιστίνιες μητέρες έπρεπε επίσης να σκοτωθούν. Και είναι μέλος του ισραηλινού κοινοβουλίου. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της νοοτροπίας της και αυτής του Χίτλερ;», αναρωτήθηκε ο Ερντογάν.
Αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν μετά την πρόσφατη ανακοίνωση του οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους ότι οι γυναίκες και τα παιδιά είναι σημαντικό μέρος των απωλειών των Παλαιστινίων αμάχων που προκλήθηκαν από τις ισραηλινές επιθέσεις στην περιοχή υπό πολιορκίας.
Μεταφρασμένο από το άρθρο της PressTV.ir από τον Fabio Coelho για τη Croah.fr
Réseau International
πηγή:
http://infognomonpolitics.blogspot.ca/2014/07/blog-post_327.html?showComment=1405840520198#.U87eFo15OiQ

Δεν είναι αυτός ο 21ος αιώνας που ονειρευτήκαμε

ΑΝΔΡΕΑΣ  ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ


Θα ήθελα να σας γράψω για το φιάσκο του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, για τα «ραβασάκια» της εφορίας που έρχονται, για τα «κόκκινα» δάνεια και τα stress test των τραπεζών, για τη διάλυση του συστήματος υγείας, για τις βάσεις που ανέβηκαν, για τα εκλογικά σενάρια που «παίζουν», για το αν θα μαζευτούν οι 180 ψήφοι για την εκλογή προέδρου, για τους αιγιαλοκτόνους και δασοκτόνους νόμους, για την κρίση που μας έχει εξουθενώσει, για την κατάθλιψη στα πρόσωπα των επιβατών του μετρό. Κοιτάζω τις σημειώσεις που έχω μαζέψει εδώ και μία εβδομάδα, τις τσαλακώνω και τις πετάω στα σκουπίδια. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό δεν με αφήνει να τις κάνω κείμενο. Η οθόνη μου, όποια ιστοσελίδα, όποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης κι αν ανοίξω, στάζει αίμα. Τα μάτια μου στάζουν αίμα. Το μυαλό μου πνίγεται στο αίμα. Δεν αντέχεται αυτό, όχι, δεν αντέχεται.
Δεν είναι αυτός ο 21ος αιώνας που περιμέναμε όσοι γεννηθήκαμε τον προηγούμενο αιώνα. Κάπως αλλιώς τα φανταζόμασταν τα πράγματα τότε. Προβλέπαμε ευημερία, τεχνολογίες που θα έκαναν τη ζωή μας πιο εύκολη, φάρμακα και θεραπείες που θα μας έκανα πιο υγιείς, μικρότερο ανταγωνισμό στους εξοπλισμούς, επίλυση των μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων, πράσινη ανάπτυξη, στροφή σε περιβαλλοντικές λύσεις. Αυτά ονειρευόμασταν κι αυτά ελπίζαμε…
Αντιπαθώ τα συναισθηματικά δημοσιογραφικά κείμενα είτε φανερώνουν οργή είτε συντριβή. Σε αντίθεση με τον οποιονδήποτε άλλο πολίτη, δεν πληρωνόμαστε για να γράφουμε δακρύβρεχτα κείμενα και βέβαια κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει τον δικό μας πόνο, το δικό μας μαράζι ή ψυχικό τραύμα κουβαλάμε. Τα αντιπαθώ και για έναν ακόμη λόγο: προσπαθούν να ανταγωνιστούν και να ξεπεράσουν την οδύνη που προκαλεί η ίδια η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται σε μία φωτογραφία ή στην κραυγή μιας μάνας που έχασε τα παιδιά της, ενός παιδιού που αναζητάει τον νεκρό πατέρα του.
Ομολογώ πως τόσο λόγω ηλικίας όσο και λόγω δουλειάς είμαι κάτι παραπάνω από ψύχραιμος μπροστά στο θάνατο ενός ενήλικου, όσο τραγικός ή αποτρόπαιος κι αν είναι αυτός. Μια φωνή μέσα μου λέει: «μη λυπάσαι. Κάτι έζησε αυτός. Κάτι πρόλαβε να ζήσει, να γευτεί, να δει, να ακούσει, να νιώσει». Όμως αυτή η φωνή σιωπά μπροστά στο θάνατο ενός παιδιού. Για την ακρίβεια, δεν σιωπά. Ουρλιάζει!
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα κι αυτό που συνέβη με το μαλαισιανό αεροπλάνο ξεπερνάει τα όρια και τις αντοχές μου, φαντάζομαι –και ελπίζω- των περισσοτέρων από εσάς. Και γι’ αυτό φοβάμαι μήπως το κείμενο γίνει ουρλιαχτό…
Πιο πολύ φοβάμαι για τα δικά μου παιδιά. Γιατί αν αυτός ο κόσμος επιτρέπει τη σφαγή παιδιών σε μια έστω και στενή Λωρίδα γης, τότε την επιτρέπει παντού. Ακόμη και σε μία χώρα που ο μεγαλύτερος φόβος των πολιτών της είναι η ανεργία, το πώς θα πληρώσουν τα χρέη τους σε τράπεζα και δημόσιο, πως θα βγάλουν τον μήνα…
Φοβάμαι πολύ τον εφιάλτη του 21ου αιώνα!
matrix24

Ευθεία παραδοχή της κυβέρνησης μέσω Χαρδούβελη ότι έχουν γραμμένη τη Δικαιοσύνη

Ο κυβερνητικός κυνισμός και η αμετροέπεια είναι φαινόμενα που πλέον δεν εκπλήσσουν κανέναν. Όμως χθες Δευτέρα ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, δηλώνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι αδιαφορεί για τη Δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της σε σχέση με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική και τα δημοσιονομικά μέτρα που κατά καιρούς λαμβάνονται.
Η απίστευτη δήλωση του αντικαταστάτη του Γιάννη Στουρνάρα έγινε από το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, με αφορμή τι άλλο; Τις δικαστικές αποφάσεις για τα ειδικά μισθολόγια και τους ένστολους που υποχρεώνουν την κυβέρνηση να επιστρέψει αναδρομικά τις περικοπές που πραγματοποίησε το 2012.
Ο Γκίκας Χαρδούβελης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ιοι πολιτικοί είναι εκείνοι που αποφασίζουν για τη δημοσιονομική πολιτική και όχι η δικαστική εξουσία και πρόσθεσε κυνικά ότι: "η Δικαιοσύνη έχει λόγο για το τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, αλλά δεν μπορεί να κάνει δημοσιονομική πολιτική"
Ο υπουργός Οικονομικών είπε επίσης ότι από τις δικαστικές αποφάσεις ασκούνται πιέσεις στα δημόσια οικονομικά και επί της ουσίας άφησε να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να εφαρμόσει επακριβώς τις αποφάσεις των δικαστηρίων, πράγμα το οποίο πάντως έχει ξανακάνει με τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, εν αναμονή και της γνωμοδότησης του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για την ερμηνεία των συγκεκριμένων αποφάσεων.
Σχολιάζοντας το μείζον ζήτημα των "κόκκινων" δανείων, ο κ. Χαρδούβελης υποστήριξε ότι οι επιχειρηματίες θα πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλοι και να μην επιμείνουν σώνει και καλά να κρατήσουν την επιχείρησή τους στο σύνολό της, αλλά να επιτρέψουν την εισροή ξένου κεφαλαίου για να υπάρξει ισορροπία που θα βοηθήσει συνολικά τη οικονομία, ενώ έκανε λόγο και για βοήθεια από την πλευρά των τραπεζών, που ήδη έχουν χρυσοπληρωθεί για να σωθούν, από τον ελληνικό λαό.
Ο Γίκας Χαρδούβελης δήλωσε τέλος οπαδός των μνημονίων, διαβεβαιώνοντας τους εκπροσώπους του ΣΕΒ ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω στις μεταρρυθμίσεις. "Ακόμη κι αν το Δεκέμβριο τελειώσουν τα Μνημόνια, δεν μπορούμε να ξαναπάμε στα παλιά" ανέφερε χαρακτηριστικά.
 http://www.koutipandoras.gr

Nonews-NEWS: Η ασπίδα της δημοκρατίας...

Nonews-NEWS: Η ασπίδα της δημοκρατίας...: Οι πολίτες και οι συλλογικοί τους φορείς και θεσμοί είναι η ασπίδα της δημοκρατίας και δυστυχώς βρίσκουν όλο και πιο συχνά μπροστά τους τι...

Όταν η Βουλή έγινε "θερινή"...

Οι θερινοί κινηματογράφοι προβάλλουν συνήθως τις καλύτερες ταινίες του χειμώνα, ή νέες παραγωγές. Λέγαμε ότι κάτι "έγινε θερινό" εννοώντας ότι περίπου καταστράφηκε. Ήρθε όμως το καλοκαίρι του 2014 και η ακροδεξιά κυβέρνηση για να γίνει και...
η Βουλή "θερινή".

Ο Σα(χλα)μαράς έκλεισε τη Βουλή νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε σοβαρό κοινοβουλευτικό έργο. Και άρχισε η λειτουργία των θερινών τμημάτων. Σε αυτά η κυβέρνηση φέρνει προς ψήφιση...
ό,τι πιο αντιδραστικό, πιο αντισυνταγματικό, πιο βρόμικο. Έφερε και ψήφισε το νομοσχέδιο για τη "μικρή ΔΕΗ" και πρόκειται να φέρει το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς. Αποφάσισε ο Σα(χλα)μαράς να φέρει αυτά τα πολύ σοβαρά θέματα στα θερινά τμήματα, γιατί γνώριζε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν από την ολομέλεια, ενώ μπορεί να ελέγξει απολύτως τη σύνθεση των θερινών τμημάτων ώστε να μην υπάρξουν "ατυχήματα".

Δεν μας έφταναν όσα περνάμε τα τελευταία χρόνια, έμελλε να δούμε και αυτό με την ακροδεξιά κυβέρνηση, να γίνεται η Βουλή "θερινή" και να προβάλλει το χειρότερο έργο...
   
swell-swell.blogspot.gr

Όλοι οι Πρωθυπουργοί της Τελευταίας Σοβιετίας

Του Γιώργου Δελαστικ*

Απίστευτα πράγματα είπε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία που έκανε στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» την περασμένη Πέμπτη. Εφτασε μέχρι του σημείου να χαρακτηρίσει την Ελλάδα ως την τελευταία... «σοβιετική οικονομία»!!!


Η ΝΔ δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης εγκατέστησαν κατά τον Αντ. Σαμαρά... «σοβιετικό καθεστώς» στην πατρίδα μας, πριν έρθει ο ίδιος στην εξουσία προ διετίας και καταλύσει το καθεστώς αυτό! Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν ο πρωθυπουργός υπηρετεί με αυτές τις φαιδρές πολιτικές τερατολογίες κάποιον άγνωστο σε εμάς πολιτικό στόχο ή αν όντως πιστεύει ο ίδιος αυτά που είπε.


Μας τρομάζει η υποψία ότι μπορεί να συμβαίνει το δεύτερο! Η εμμονή του πρωθυπουργού σε αυτόν τον τρόπο σκέψης μάς προκάλεσε τρομερή εντύπωση - γιατί είπε και πολλά άλλα του ίδιου φυράματος ο Αντώνης Σαμαράς. «Τι ήταν η Ελλάδα ως πρόσφατα;» αναρωτήθηκε ρητορικά και απάντησε φυσικά αμέσως ο ίδιος: «Κάποιοι λένε πως ήταν ένα είδος Τζουράσικ Παρκ της Ευρώπης, όπου επιβίωναν ακόμα οι «δεινόσαυροι» του περασμένου αιώνα» διακήρυξε από του βήματος του συνεδρίου. Μας διαβεβαίωσε ότι σκότωσε και αυτούς τους «δεινόσαυρους» του περασμένου αιώνα.


Ηταν συναρπαστικό το κλείσιμο της ομιλίας του, όταν ανέκραξε: «Πάψαμε να είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα στον κόσμο! Πάψαμε να είμαστε το Τζουράσικ Παρκ της Ευρώπης! Πάψαμε να είμαστε η χώρα - Δον Κιχώτης που πολεμάει με ανεμόμυλους!».Εχουμε πάντως την υποψία ότι οι εν ζωή ευρισκόμενοι πρώην πρωθυπουργοί της χώρας -ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου- δεν θα ενθουσιάστηκαν καθόλου όταν άκουσαν τον Αντώνη Σαμαρά να τους καταλογίζει ευθέως τη βαρύτατη ευθύνη για το εξής: «Η Ελλάδα πριν από την κρίση είχε απόλυτη ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Αλλά δεν μπορούσε ούτε καν να τις αποτολμήσει. Ούτε και τις πιο στοιχειώδεις. Ηταν παγιδευμένη σε αγκυλώσεις, στρεβλώσεις, ιδεοληψίες και εμμονές. Για να το πω με δυο κουβέντες, η Ελλάδα ήταν μια εντελώς ιδιόρρυθμη περίπτωση που τυπικά βρισκόταν στον χώρο των ελευθέρων οικονομιών, ενώ στην πραγματικότητα ήταν βαθύτατα ποτισμένη με κρατισμό».Ομολογούμε ότι μας φαίνεται άκρως παράδοξο να κατηγορεί επί της ουσίας ο νυν πρωθυπουργός τον ακραίο νεοφιλελεύθερο Κ. Μητσοτάκη για... «αγκυλώσεις» και «εμμονές»... «βαθύτατου κρατισμού»!


Το ίδιο φυσικά και για τον Κώστα Καραμανλή, τους ομοϊδεάτες του δηλαδή δεξιούς πρωθυπουργούς της ΝΔ, για να μην αναφερθούμε στους πασόκους Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου οι οποίοι πρέπει να μοιάζουν με... «αριστερούς τρομοκράτες» στο μυαλό του Αντώνη Σαμαρά, αν όντως πιστεύει αυτά που είπε! Ολοι αυτοί όμως στηρίζουν μέσα στη Βουλή τον Αντώνη Σαμαρά, με όσους βουλευτές έχουν απομείνει να επηρεάζονται άμεσα ή έμμεσα από τους εν ζωή πρώην πρωθυπουργούς! Γιατί τους επιτίθεται κατ' ουσίαν με τόσο σκληρό τρόπο; Αγνωσται αι βουλαί του. Απάντηση δεν έχουμε. Θα δούμε από τα γεγονότα που θα επακολουθήσουν, αφού στην πολιτική τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για το ιδεολογικοπολιτικό της στίγμα, όχι για αυτά ακριβώς που λέει, μέσω των οποίων όμως αντιλαμβάνεται κανείς τα πραγματικά του «πιστεύω».


Εννοείται ότι αβάσιμα εξιδανικεύει τα επιτεύγματα της κυβέρνησής του, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο. «Τώρα ανοίγουμε τον δρόμο για να μεγαλουργούν οι Ελληνες όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στον ίδιο τον τόπο τους!» δήλωσε για παράδειγμα ο πρωθυπουργός, αφήνοντας άφωνους τους πάντες. Οπως και να το κάνουμε, το να ισχυρίζεται κανείς ότι η σημερινή Ελλάδα της φτώχειας και της κοινωνικής ερήμωσης, της δραματικής καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού της... βρίθει «μεγαλουργημάτων», σίγουρα είναι αδύνατον να γίνει πιστευτό. Τέτοιους ισχυρισμούς προβάλλουν κατά καιρούς όμως όλοι οι πρωθυπουργοί, οπότε κανείς ποτέ δεν τους παίρνει στα σοβαρά.

Δημοσιεύθηκε στο "Εθνος",14/7/2014

Nonews-NEWS: Ανοιχτή επιστολή της αδελφής της Πόλας Ρούπα...

Nonews-NEWS: Ανοιχτή επιστολή της αδελφής της Πόλας Ρούπα...: Επιστολή της αδελφής της Πόλας Ρούπα, Χριστιάνας, μετά την έρευνα της αστυνομίας την Παρασκευή στο σπίτι της οικογένειας στην...

Οι BRICS και ο μύθος του πολύ-πολικού κόσμου

Του Τάκη Φωτόπουλου από τη χθεσινή «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
O μύθος ότι ζούμε σε ένα πολυπολικό κόσμο (ή έστω σε ένα υπό εκκόλαψη παρόμοιο κόσμο) καλλιεργείται έντονα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Το περίεργο όμως είναι ότι ο μύθος αυτός δεν καλλιεργείται μόνο από την Υπερεθνική Ελίτ (δηλαδή, βασικά τις ελίτ που εδράζονται στις χώρες της «Ομάδας των 7»), ―η οποία έχει, βέβαια, κάθε λόγο να συγκαλύψει την τρομακτική συγκέντρωση οικονομικής, πολιτικό-στρατιωτικής, αλλά και πολιτιστικής δύναμης στα χέρια της, στη διαδικασία για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αντίθετα, τον καλλιεργούν, για τους δικούς τους βέβαια λόγους, και οι ελίτ των δήθεν εναλλακτικών στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης πόλων, δηλαδή βασικά οι ελίτ των χωρών της Ομάδας BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική). Οι χώρες αυτές στην πολύ πρόσφατη διάσκεψη κορυφής στην Βραζιλία ανήγγειλαν την ίδρυση μας αναπτυξιακής Τράπεζας ανταγωνιστικής της Παγκόσμιας Τράπεζας που ελέγχει η Υ/Ε, έστω και αν το αρχικό κεφάλαιό της των 50 δις δολλ. είναι λιγότερο από το ένα τέταρτο αυτού της Παγκόσμιας Τράπεζας (225 δις δολλ.), και ότι ακόμη και όταν θα ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και θα φθάσει τα 100 δις δολλ. πάλι θα είναι λιγότερο από το μισό. Ανάλογα ισχύουν και για το αποθεματικό κεφάλαιο που αναγγέλθηκε για την κάλυψη έκτακτων αναγκών στην περίπτωση νομισματικών κρίσεων κ.λπ..
Όμως, παρά το γεγονός ότι οι πέντε χώρες BRICS αντιπροσώπευαν σχεδόν 3 δισεκατομμύρια ανθρώπων (42% του παγκόσμιου πληθυσμού), με ένα συνδυασμένο ονομαστικό ΑΕΠ, που αντιπροσωπεύει 20% του παγκόσμιου ΑΕΠ και με συνολικές επενδύσεις που αντιπροσωπεύουν μόνο 11% των παγκόσμιων επενδύσεων, ο βαθμός υπερεθνικής κυριαρχίας που εξασφαλίζουν οι χώρες αυτές είναι οριακός αν όχι μηδαμινός. Δηλαδή, οικονομικής κυριαρχίας (με βάση την δύναμη των πολυεθνικών που ελέγχουν), πολιτικό-στρατιωτικής δύναμης (με βάση τον έλεγχο που ασκούν στους μεγάλους διεθνείς πολιτικό-στρατιωτικούς οργανισμούς (ΟΗΕ, Κομισιόν, ΝΑΤΟ κ.λπ.), μιντιακής δύναμης (που εξαρτάται από τα ελεγχόμενα διεθνή ΜΜΕ) και πολιτιστικής δύναμης (με βάση τις βιομηχανίες παραγωγής διεθνούς κουλτούρας που ελέγχουν)
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα σε σχέση με τον βαθμό εθνικής κυριαρχίας που απολαύουν, ο οποίος εξαρτάται από τον βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας τους καθώς και της εθνικής πολιτικό-στρατιωτικής και τεχνολογικής ισχύος τους. Η μόνη χώρα μεταξύ των χωρών BRICS με ένα απομεινάρι εθνικής κυριαρχίας ανάμεσά τους, δεδομένης της ισχυρής της στρατιωτικής, τεχνολογικής και εκπαιδευτικής βάσης, καθώς και των τεράστιων ενεργειακών πόρων της, είναι η Ρωσία. Έτσι, όχι μόνo οι BRICS είναι (εκτός Ρωσίας) εντελώς ενσωματωμένες στη ΝΔΤ, χωρίς να μοιράζονται οποιονδήποτε σημαντικό βαθμό υπερεθνικής κυριαρχίας (οικονομικής, πολιτικής, μιντιακής και πολιτιστικής δύναμης σε υπερεθνικό επίπεδο) αλλά ακόμη χειρότερα, η εθνική κυριαρχία τους είναι καταφανώς υποδεέστερη εκείνης της Ρωσίας.
Οι νέοι λοιπόν διεθνείς θεσμοί που δημιούργησε η τελευταία διάσκεψη κορυφής αναγκαστικά θα λειτουργήσουν ως συμπληρωματικοί παρά ως εναλλακτικοί των θεσμών της ΝΔΤ που δημιουργήθηκαν από την Υ/Ε. Αυτό όμως δεν είναι παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο στόχος τους δεν εμπεριέχει ένα σαφές σχέδιο δημιουργίας μιας εναλλακτικής πολιτικής και οικονομικής ένωσης, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο για την Ευρασιατική Ένωση. Δηλαδή, μια οικονομικής ένωσης που θα αποτελείται από κυρίαρχα έθνη τα οποία δεν θα λειτουργούσαν στη βάση των αρχών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και εργατικού δυναμικού), αλλά, αντίθετα, στη βάση της αρχής της δυνατότητας επιβολής κοινωνικών ελέγχων επάνω στις αγορές, για χάρη της προστασίας της κοινωνίας από αυτές, όπως έχει κάνει μέχρι τώρα σε ένα βαθμό η ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν (σε αντίθεση με τις άλλες BRICS χώρες). Έτσι, οι BRICS όχι μόνο δεν συνιστούν μέρος ενός εκκολαπτόμενου πολύ-πολικού κόσμου αλλά στην πραγματικότητα απέχουν πολύ από κυρίαρχα κράτη, υπό οποιαδήποτε έννοια της λέξης.
Με βάση τα παραπάνω, είναι επομένως σαφές ότι οι κινήσεις των BRICS για την δημιουργία εναλλακτικής Παγκόσμιας Τράπεζας και ενός είδους ΔΝΤ είναι στην πραγματικότητα κινήσεις αμυντικού και περιφερειακού χαρακτήρα, ακριβώς επειδή ουσιαστικά αγνοούνται από τους θεσμούς που ελέγχει πλήρως η Υ/Ε. Εάν, δηλαδή, ο πραγματικός στόχος τους ήταν η προσπάθεια δημιουργίας εναλλακτικού πόλου κυρίαρχων κρατών-εθνών θα έπρεπε κατ’ αρχήν να σπάσουν την άμεση εξάρτησή τους από την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, δημιουργώντας αυτοδύναμες οικονομίες και κόβοντας τους δεσμούς τους, με τους παγκόσμιους οργανισμούς που ελέγχει η Υ/Ε (ΠΟΕ αλλά και ΔΝΤ και ΠΤ) ώστε να είναι σε θέση να αποκτήσουν εθνική κυριαρχία. Εφόσον δεν επιδιώκουν καν παρόμοιους στόχους, αλλά, αντίθετα, στο πρόσφατο «Νταβός της Ρωσίας», στο Σότσι, οι Κινεζικές και Ρωσικές ελίτ τόνιζαν τη σημασία του παραπέρα ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών τους (με βάση τους κανόνες του ΠΟΕ!) οι BRICS δεν μπορεί παρά να είναι ένα απλό συμπλήρωμα της ΝΔΤ και των θεσμών της. Δεδομένου μάλιστα ότι χωρίς οικονομική κυριαρχία δεν νοείται και πολιτική κυριαρχία, η εθνική τους κυριαρχία θα είναι πάντα υποταγμένη στις θελήσεις της Υ/Ε, όπως ανακαλύπτει σήμερα ακόμη και η Ρωσία που μιλά για «εταίρους» της, οι οποίοι όμως δεν διστάζουν να την τιμωρούν όλο και με πιο άγριες οικονομικές κυρώσεις, επειδή δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις της Υ/Ε.
Όσο, δηλαδή, οι χώρες αυτές, ως αποτέλεσμα της πολύ χαμηλού βαθμού οικονομικής αυτοδυναμίας τους, εξαρτώνται από τις δραστηριότητες των πολυεθνικών επιχειρήσεων για το μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξης και της εξέλιξής τους, καθώς και την τεχνολογία τους, δεν μπορεί ποτέ να είναι ισότιμα μέλη της Υ/Ε, πολλώ δε μάλλον συνιστώσες ενός άλλου πόλου. Είναι λοιπόν φανερό ότι οι απόψεις που υποστηρίζονται από την ρωσική ελίτ σήμερα για έναν πολυπολικό κόσμο που δήθεν εκκολάπτεται μέσα από τις χώρες BRICS είναι μόνο χίμαιρες, ή, ακόμη χειρότερα, ευσεβείς πόθοι του τμήματος της ρωσικής ελίτ που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, και παρά την παταγώδη αποτυχία του στην Ουκρανία, σήμερα φαίνεται να είναι κυρίαρχο στη Ρωσία…​​
​Πηγή: inclusivedemocracy.org

Εκατομμύρια ευρώ έχασε το Δημόσιο από το λουκέτο στην ΕΡΤ!

Κανένας από τους κυβερνητικούς δεν έχει δώσει απάντηση μέχρι σήμερα για το τι κέρδισε το Ελληνικό Δημόσιο από το πραξικοπηματικό λουκέτο στην κερδοφόρα εταιρεία ΕΡΤ ΑΕ. Για πρώτη φορά, όμως, υπάρχει απόδειξη, και μάλιστα με υπογραφή της ειδικής διαχειρίστριας του υπουργείου Οικονομικών, για τις απώλειες του Ελληνικού Δημοσίου από το λουκέτο.
Τα διαφυγόντα έσοδα προκύπτουν από τις καταστάσεις αποπληρωμής των φορέων του Δημοσίου, των φόρων και των ασφαλιστικών ταμείων. Μόνο για δύο μήνες, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2013, το υπουργείο Οικονομικών θα πληρώσει για λογαριασμό της ΕΡΤ  7.453.157,63 ευρώ!  Χρήματα που θα κατευθυνθούν στο ΙΚΑ, στα υπόλοιπα ασφαλιστικά ταμεία και στον κρατικό προϋπολογισμό ως φόρος της ΕΡΤ.
Η δημοσιοποίηση της παρακάτω λίστας με τις οφειλές της ΕΡΤ προς το Δημόσιο το διάστημα Μάιος – Ιούνιος 2013 αποδεικνύει ότι η κυβερνητική απόφαση να κλείσει την κερδοφόρα δημόσια ραδιοτηλεόραση ήταν εγκληματική. Όπως προκύπτει από τον πίνακα που δημοσιοποιεί το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών ως «Εξόφληση και εκκαθάριση των υποχρεώσεων της ΕΡΤ», τα ασφαλιστικά ταμεία θα λάβουν 3.715.556,27 ευρώ και το Δημόσιο ως «φόρους» 3.737.601,36 ευρώ!
Αναλυτικά, επειδή αποδεικνύεται πλέον το έγκλημα της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, τα ποσά είναι τα εξής:
- Στο ΙΚΑ 1.805.368,64 και 763.477,18.
- Στον ΕΔΟΕΑΠ 36.825,37 και 13.036,63.
- Στον Ειδικό Λογαριασμό ΟΑΕΔ 39.079,89.
- Στον ΕTΑΑ / ΚYT 5.234,35 και 1.946,43.
- Στον ΕTΑΑ / TΣΑY 3.964,31 και 1.799,43.
- Στον ΕTΑΑ / TΣΜΕΔΕ 19.622,68 και 8.509,24.
- Στο ΕTΑΠ / ΜΜΕ – TΣΠΕΑΘ 120.003,62 και 42.415,26.
- Στο ΕTΕΑ / TΕΑΠΠΕΡT 466.781,68 και 167.962,15.
- Στον ΜΣΠΤ 142,62 και 49,97.
- Ακόμη, για σύνταξη Δημοσίου και Ταμείο Νομικών τα υπόλοιπα ποσά.
Σε ό,τι αφορά τη φορολογία της ΕΡΤ, το υπουργείο Οικονομικών πληρώνει από τα διαθέσιμα της άγνωστης σε όλους μας περιουσίας της ΕΡΤ φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας 1.062.918,44 ευρώ, φόρο μισθωτών υπηρεσιών για τον Μάιο 619.715,37 ευρώ και για τον Ιούνιο 233.594,11 ευρώ, ΦΠΑ 1.493.777,56 ευρώ, φόρο ελεύθερων επαγγελματιών 26.605,55 ευρώ, φόρο χαρτόσημο κ.λπ. 18.311,58 ευρώ και 2.678,75 ευρώ και φόρο εισοδήματος 270.000 ευρώ μόνο για τον Μάιο του 2013.

 http://www.typologies.gr

Περί της κατά Ν. Μαραντζίδη «κοινοτοπίας του κακού»

Αυγουστίνος Ζενάκος & Χρήστος Νάτσης

Στο τελευταίο κείμενο του Ν. Μαραντζίδη με αφορμή την επίθεση εναντίον του θα συναντήσει κανείς έναν θησαυρό συλλογιστικών και πραγματολογικών σφαλμάτων, τα οποία επιτρέπουν να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν να υποπίπτουν σε αυτά άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι ειδικοί στην πολιτική επιστήμη ή στην κοινωνιολογία. Ακόμη περισσότερο, όμως, μας επιτρέπουν να διατυπώσουμε καταληκτικά, ως τροφή για περαιτέρω σκέψη, την υπόθεση ότι οι λαθροχειρίες, τα λογικά άλματα και τα λάθη συνδέονται με τον ιδεολογικό μηχανισμό τέτοιου είδους κειμένων.

«Στους ξυλοδαρμούς ο αντίπαλος είναι πριν απ΄ όλα ένας παλιός γνώριμος» γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης. Κι αυτό ισχύει και προς τις δύο κατευθύνσεις: τόσο από την πλευρά αυτού που ξυλοφορτώνει όσο και από την πλευρά του θύματος. Ενώ, όμως, η πρώτη κατεύθυνση είναι πάντα δεδομένη, καθώς ο θύτης αναγνωρίζει στο θύμα έναν κακό συγγενή, το θύμα θα επιβεβαιώσει ή όχι αυτήν τη συγγένεια με τον τρόπο της αντίδρασής του. Με το τελευταίο κείμενό του για την υπόθεση του ξυλοδαρμού του, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Κοινοτοπία του Κακού και το πνεύμα του Ολοκληρωτισμού», ο Νίκος Μαραντζίδης δείχνει ότι αποδέχεται την συγγένειά του με τους θύτες του.

Θα δούμε αναλυτικά το πώς προκύπτει αυτή η συγγένεια. Πέραν αυτού, όμως, ένας κριτικός σχολιασμός του τελευταίου πονήματος του κ. Μαραντζίδη είναι χρήσιμος και για άλλους λόγους. Στο προηγούμενο κείμενό μας, «Ο Ν. Μαραντζίδης, η Αριστερά και η απόλαυση ενός ξυλοδαρμού», περιγράψαμε συνοπτικά τον τρόπο με τον οποίο συγκροτείται ο λόγος περί βίας του ακραίου Κέντρου και της Δεξιάς γύρω από την περίφημη πλέον διαρκή «προτροπή για καταδίκη», καθώς και το πώς συνομιλεί με την απώθηση της Αριστεράς προς καθετί που αποτελεί ρήγμα στη δική της ιδανική αυτοαντίληψη. Αυτό που δεν κάναμε ήταν να σχολιάσουμε τις απίθανες λαθροχειρίες, τα λογικά άλματα και τα πραγματολογικά λάθη που συναντούμε συχνά σε τέτοια «κεντρώα» κείμενα περί βίας.

Έχουμε, βέβαια, επισημάνει τέτοιου είδους σφάλματα στο παρελθόν με διάφορες αφορμές. Ωστόσο, το τελευταίο κείμενο του Ν. Μαραντζίδη προσφέρεται εξαιρετικά, όχι μόνο επειδή θα συναντήσει κανείς έναν θησαυρό τέτοιων συλλογιστικών και πραγματολογικών σφαλμάτων, αλλά και διότι επιτρέπει να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν να υποπίπτουν σε αυτά άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι ειδικοί στην πολιτική επιστήμη ή στην κοινωνιολογία – και μάλιστα που αμείβονται για να μεταδίδουν αυτές τους τις γνώσεις. Ακόμη περισσότερο, μας επιτρέπει να διατυπώσουμε καταληκτικά, ως τροφή για περαιτέρω σκέψη, την υπόθεση ότι οι λαθροχειρίες, τα άλματα και τα λάθη συνδέονται με τον ιδεολογικό μηχανισμό τέτοιου είδους κειμένων.

Αφού λοιπόν ο Ν. Μαραντζίδης απορρίψει εκ του προχείρου την πιθανότητα αυτοί που του επιτέθηκαν να είναι απλώς φανατικοί (διότι παρά το γεγονός ότι ξέρει «αρκετούς ανθρώπους που θα τους χαρακτήριζε φανατικούς σε διάφορους τομείς, στην πολιτική, στη θρησκεία ακόμη και στο ποδόσφαιρο», πιστεύει πως «κανένας τους όμως δεν θα χτυπούσε ένα συνάνθρωπό του στα καλά καθούμενα») ή απλώς βλάκες (καθότι, και πάλι, « δεν θα έφταναν ποτέ στο σημείο να χτυπήσουν απρόκλητα κάποιον άλλον»), ξεκινά το κύριο σώμα του κειμένου του ως εξής:

«Κατά τη γνώμη μου, το πιο βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που μπορούν να κάνουν τέτοιες πράξεις ή να τις υποστηρίξουν δημόσια, είναι η ανικανότητά τους να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό».

Ο Ν. Μαραντζίδης υπονοεί προφανώς έναν κάποιον ορισμό της ηθικής – το να κάνεις μια επιλογή με βάση μια ιδέα για το καλό και το κακό. Και ακολούθως ισχυρίζεται ότι συνεπώς οι άνθρωποι που ξυλοφορτώνουν άλλους στον δρόμο το κάνουν επειδή είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν ως ηθικά υποκείμενα. Γιατί, όμως; Έστω και αν δεχτούμε –δίχως να είμαστε καθόλου υποχρεωμένοι– ότι ρυθμιστής μιας τέτοιου είδους επιλογής είναι μια ιδέα για το καλό και το κακό, από πού προκύπτει συνακόλουθα ο ισχυρισμός της ανικανότητας; Αυτή, εξάλλου, η αντίληψη, που ο Μαραντζίδης θεωρεί αυταπόδεικτη, πως δηλαδή η διάκριση καλού-κακού συνεπάγεται και την αντίστοιχη συμπεριφορά, είναι βαθιά αντινεωτερική, με την τεχνική έννοια του όρου. Αν κάτι προσέφεραν εννοιακά οι Νέοι Χρόνοι με εμφατικό τρόπο είναι μια έννοια του υποκειμένου που διαχωρίζει ακριβώς την γνώση από την πράξη. «Ξέρω ποιο είναι το καλό» γράφει ο Ιερός Αυγουστίνος «αλλά πράττω το κακό». Σε κάθε περίπτωση, ο Ν. Μαραντζίδης δεν εξηγεί αμέσως τον ισχυρισμό του αλλά παρέχει εν είδει ανάπτυξης το εξής ασύλληπτο:

«Πρόκειται γι’ αυτό, που η φιλόσοφος Χάνα Αρεντ περιέγραψε ως κοινοτοπία του κακού».

Εδώ, ο αναγνώστης βρίσκεται καταρχάς αντιμέτωπος με τη ρητορική ενός υβριστικού μαξιμαλισμού: Οι επιτιθέμενοι στον Ν. Μαραντζίδη ως Άντολφ Άιχμαν· ο Ν. Μαραντζίδης ως εκατομμύρια δολοφονημένοι Εβραίοι· ο τσαμπουκάς σε καφετέρια ως Τελική Λύση.

Το –αμυδρά– διασκεδαστικό είναι ότι η επίκληση της ρήσης της Χάνα Άρεντ, αποπλαισωμένης από την ιστορική της αναφορά, θυμίζει ένα άλλο παράθεμα της φιλοσόφου, από την Κρίση της κουλτούρας: «Το πρόβλημα με τον μορφωμένο φιλισταίο δεν ήταν ότι διάβαζε τους κλασικούς αλλά ότι το έκανε ωθούμενος από το απώτερο κίνητρο της αυτοτελείωσης, αγνοώντας κατ΄ουσίαν το γεγονός ότι ο Σαίξπηρ ή ο Πλάτων θα είχαν να του πουν πιο σημαντικά πράγματα από το πώς να μορφωθεί· το πρόβλημα ήταν ότι κατέφυγε σε μια σφαίρα “καθαρής ποίησης” προκειμένου να κρατήσει την πραγματικότητα μακριά από τη ζωή του -για παράδειγμα τέτοια “πεζά” πράγματα όπως ο λιμός της πατάτας- ή για να την αντιμετωπίσει μέσα από ένα πέπλο “ευχαρίστησης κι ελαφρότητας’».[1]

Ο «μορφωμένος φιλισταίος» Μαραντζίδης δεν σεμνύνεται να χρησιμοποιησει την Άρεντ για να προβάλει την περίπτωση του ξυλοδαρμού του ως ομόρριζη και συγκρίσιμη με το Ολοκαύτωμα. Την ίδια στιγμή, βέβαια, θα γινόταν έξαλλος αν διάβαζε ένα άρθρο για τις φυλακές τύπου Γ΄, όπου θα γινόταν ο οποιοσδήποτε παραλληλισμός με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρόκειται πιθανώς για μια κεντρώα μεταρρυθμιστική παραλλαγή της γνωστής σταλινικής φράσης: «Ένας ξυλοδαρμός είναι τραγωδία, χιλιάδες παράνομες φυλακίσεις είναι στατιστική».

Πέραν της απίθανης, βέβαια, επίκλησης του Ολοκαυτώματος, υπάρχει κι άλλο πρόβλημα με την επιστράτευση της ρήσης της Άρεντ – πιο βασικό, ίσως: Ο τρόπος με τον οποίον η Άρεντ εννοεί την «κοινοτοπία του κακού» σε σχέση με τον Άιχμαν είναι περίπου ο αντίθετος από αυτόν που της αποδίδει ο Ν. Μαραντζίδης. Ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας», που δεν είναι «τέρας» αλλά που μπορεί να κάνει «τα μεγαλύτερα εγκλήματα», μπορεί να τα κάνει επειδή κινείται με ελατήρια όπως η προσωπική επαγγελματική του εξέλιξη ή επειδή οδηγείται εκεί μέσω της ένταξής του σε ένα σύστημα γραφειοκρατίας και όχι επειδή είναι ιδεολόγος. Και φυσικά επουδενί επειδή «δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στο καλό και στο κακό». Θα μπορούσε κανείς να συζητήσει, βέβαια, το γιατί αυτές οι «μπαναλιτέ» αποκλείουν την υπαγωγή στην ιδεολογία και η συζήτηση θα εξαρτιόταν ακριβώς από το πώς θα όριζε κανείς την έννοια της ιδεολογίας. Για τους σκοπούς μας εδώ, ωστόσο, αρκεί το εξής: η Άρεντ δεν λέει αυτό που λέει ο Μαραντζίδης.

Το να ορίσει το πώς εννοεί την έννοια της ιδεολογίας, άλλωστε, ο Ν. Μαραντζίδης το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι – γεγονός παράξενο τόσο για έναν καθηγητή πολιτικής επιστήμης γενικώς όσο και ειδικά για ένα κείμενο που έχει θέμα του την ιδεολογία. Γράφει:

«Η ιδεολογία αποτελεί τον παράγοντα εκείνο, που πέρα από την ατομική ιδιοσυγκρασία, ευθύνεται περισσότερο για την ανικανότητα κάποιου ατόμου να διαχωρίσει το καλό από το κακό».

Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την εξήγηση που λείπει από πιο πάνω, προτού σφηνωθεί ενδιάμεσα η άτυχη Άρεντ, από το σημείο δηλαδή που αφορά την υποτιθέμενη ανικανότητα των επιτιθέμενων. Γιατί είναι ανίκανοι, λοιπόν, να διακρίνουν ανάμεσα στο καλό και στο κακό; Επειδή, απαντά ο Ν. Μαραντζίδης, είναι ιδεολόγοι. Πρόκειται για την απόλυτη ηθικολογικοποίηση της πολιτικής: η ιδεολογία ως παραγωγός ανηθικότητας ή αμοραλισμού (δεν μας λέει ποιο από τα δύο). Κι έπειτα είναι και το εξής: Από ποια θέση λέει κάποιος ότι ένας άλλος είναι ανίκανος να διακρίνει ανάμεσα στο καλό και στο κακό εξαιτίας της ιδεολογίας του, αν όχι από τη θέση κάποιου που αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση εξαιτίας της δικής του ιδεολογίας; Αν ψάχναμε ορισμό για την «ιδεολογική τύφλωση» μάλλον τον βρήκαμε.

Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Γράφει:

«Μερικές ιδεολογίες έχουν, συγκριτικά με άλλες, το διαβολικό χάρισμα μαγεύοντας τους ανθρώπους, όπως η Κίρκη τους ναύτες του Οδυσσέα, να μπορούν υπό κατάλληλες συνθήκες να μετατρέψουν ανθρώπους σε γουρούνια. Στη σύγχρονη εποχή, τίποτε δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί σε γοητεία τις μεγάλες μεσσιανικές ιδεολογίες: κομμουνισμός, αναρχισμός, φασισμός, φονταμενταλισμός. Ολες οι παραπάνω εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου κατέλαβαν την εξουσία».

Εντάξει, τόσο η αναφορά του «φονταμενταλισμού» ως κάτι που μπορεί να παραταχθεί δίπλα στον φασισμό και στον κομμουνισμό δίχως άλλον προσδιορισμό όσο και η υπέροχη επινόηση των «αναρχικών ολοκληρωτικών καθεστώτων» αποτελούν πρώτης τάξης μαργαριτάρια. Αλλά ας μην παρασυρθούμε κι ας επικεντρωθούμε στον πυρήνα της επιχειρηματολογίας του εξέχοντος αυτού πανεπιστημιακού: το φοβερό είναι ότι ο Ν. Μαραντζίδης –σκοπίμως, υποψιάζεται κανείς– ποτέ δεν αποφασίζει, όπως είπαμε και πιο πάνω, πώς εννοεί την ιδεολογία. Μοιάζει να παλινδρομεί ανάμεσα σε μια αντίληψη της έννοιας ως συστήματος που συσκοτίζει μια πραγματικότητα – ένα βασικά μαρξιστικό σχήμα· και σε μια πιο «κοινή» αντίληψη, ενός οποιουδήποτε σώματος ιδεών ή πεποιθήσεων. Στην πρώτη περίπτωση, βέβαια, τόσο η λειτουργία του συστήματος όσο και η πραγματικότητα που υποτίθεται πως συσκοτίζεται μένουν στο περιθώριο της ανάλυσης του Ν. Μαραντζίδη – κι ας είναι ακριβώς τα σημεία όπου θα περίμενε κανείς να εστιάσει μια κριτική της ιδεολογίας. Στη δεύτερη περίπτωση, καθίσταται δύσκολο να διαγνωστεί ο μηχανισμός υπαγωγής των εν λόγω ανθρώπων στον έλεγχο των «ιδεολογιών» τους.

Αυτή η παλινδρόμηση, όμως, είναι που επιτρέπει στον Ν. Μαραντζίδη να λέει ότι η ιδεολογία «ευθύνεται για την ανικανότητα κάποιου ατόμου να διαχωρίσει το καλό από το κακό» αλλά όχι η ιδεολογία γενικώς, παρά μόνο «μερικές» ιδεολογίες. Υπάρχουν, άρα, ιδεολογίες που δεν μαγεύουν τους ανθρώπους, που δεν είναι μεσσιανικές, που δεν εγκαθιδρύουν ολοκληρωτικά καθεστώτα, που δεν «ευθύνονται για την ανικανότητα κάποιου ατόμου να διαχωρίσει το καλό από το κακό».

Ποιά όμως είναι η καλύτερη λειτουργία μιας ιδεολογίας; Μα ακριβώς το να μη γίνεται εμφανής. Ο Ν. Μαραντζίδης, φορέας μιας «αντίπαλης στις ολοκληρωτικές» ιδεολογίας, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα συσκότισης. Κι όταν καλείται να ονοματίσει αυτήν την ιδεολογία το αποδεικνύει περίτρανα. Γράφει:

«Μακροπρόθεσμα η απάντηση είναι μόνο μία: η ανθρωπιστική παιδεία και η επίμονη καλλιέργεια των αξιών του σεβασμού του άλλου και της ανεκτικότητας. Ο μεσσιανισμός αντιμετωπίζεται μόνο με παιδεία και Κράτος Δικαίου».

Απορία ψάλτου, ανθρωπισμός. Ανθρωπισμός που αξιοποιεί το ηθικό βάρος του όρου για να αποκρύψει την απουσία των υλικών προϋποθέσεων του.

Ας δούμε αναλυτικότερα πώς λειτουργεί συσκοτιστικά το ιδεολογικό σχήμα του Ν. Μαραντζίδη: Η περίπτωση του ξυλοδαρμού συνιστά ένα περιορισμένης σημασίας συμβάν που αναδεικνύει μερικές δομικές στρεβλώσεις της ελληνικής δημοσιότητας την περίοδο της κρίσης. Ο Ν. Μαραντζίδης, επικαλούμενος την θεσμική του θέση, που κατοχυρώνεται με την υπογραφή στο τέλος του άρθρου («Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας»), θα χρησιμοποιήσει την προσωπική εμπλοκή του στο γεγονός για να το ανυψώσει στην σφαίρα μιας αφηρημένης καθολικότητας. Σε αυτήν την μετάβαση θα χαθούν όλες οι διαμεσολαβήσεις του γεγονότος.

Γιατί, προφανώς, αν ο Ν. Μαραντζίδης έγινε θύμα μιας επίθεσης, δεν έγινε επειδή αποτελεί έναν τυχαίο, εναλλάξιμο πολίτη -και αυτό διαφοροποιεί ριζικά τον ξυλοδαρμό του από τις καθημερινές πράξεις συστημικής βίας, όπου τα θύματα είναι ο καθένας- αλλά επειδή κατέχει στον υλικό, παραγωγικό ιδεολογικό μηχανισμό που λέγεται Πανεπιστήμιο μια συγκεκριμένη θέση. Ασχέτως του αν κανείς διαφωνεί με την επίθεση στον καθηγητή Μαραντζίδη, δεν προσφέρει αναλυτικά τίποτα στην κατανόηση του φαινομένου αν δεν αναστοχαστεί πάνω στον ειδικό ρόλο που επιτελούν συγκεκριμένοι οργανικοί διανοούμενοι στην αναπαραγωγή ενός λόγου συναίνεσης μέσα σε μια συγκυρία κατάλυσης των προϋποθέσων αυτής της συναίνεσης.

Επικαλούμενος έναν τερατώδη ολοκληρωτισμό ως εχθρό, ο Ν. Μαραντζίδης δεν βλέπει τον ελέφαντα στο δωμάτιο: το υπαρκτό σύστημα που υπονομεύει το κράτος δικαίου και την ιδιότητα του πολίτη. Με τον τρόπο αυτό θα αποκαλύψει και την συγγένειά του με τους θύτες του: αυτοί λύνουν τις αντιφάσεις τους προσφεύγοντας στο καθέκαστο του ξυλοδαρμού· αυτός στο αφηρημένο μιας καθολικότητας. Και οι δύο χάνουν το έδαφος της συγκεριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης που περνάει πάντα από την περιοχή της διαμεσολάβησης. Όπως η προσφυγή στην ατομική βία δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην συγκρότηση ενός Υποκειμένου ικανού να επιφέρει ουσιαστικές τομές σε μια ημαρτημένη κοινωνική πραγματικότητα, έτσι και η επίκληση ανώτερων αξιών δεν μπορεί παρά μόνο να θεμελιώσει μια ηθική ανωτερότητα του θύματος, αποτυγχάνοντας να εξηγήσει τα πραγματικά, υλικά, κίνητρα του θύτη. Μένοντας σε αυτό το πήγαιν’ έλα ατομικής βίας και από καθέδρας άρνησής της καθηλωνόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο δογματικής βεβαιότητας. Τόσο ο Ν. Μαραντζίδης όσο και οι θύτες του δεν πρόκειται ποτέ να συνδιαλλαγούν με την έκπληξη του κοινωνικού. Στα προκατασκευασμένα σχήματά τους δεν χωράει τίποτα παρά μια ταυτολογία: σε δέρνω επειδή διαφωνώ μαζί σου, από τη μία, σε απαξιώνω ολοκληρωτικά επειδή με δέρνεις, από την άλλη.

Τελικά, όμως, το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι το εξής: Πώς είναι δυνατόν ένας «ειδικός» να γράφει ένα τέτοιο κείμενο (κι εδώ μπορεί να αναλογιστεί κανείς όλα τα κείμενα του είδους του, από λιγότερο ή περισσότερο «ειδικούς» αλλά σε κάθε περίπτωση «καταρτισμένους» αρθρογράφους του ακραίου Κέντρου) με τόσο προφανή προβλήματα; Ή, καλύτερα: Με ποιον τρόπο συνδέονται οι λαθροχειρίες (όπως με την επίκληση της Άρεντ), τα λογικά άλματα (όπως με την αδυναμία διάκρισης καλού και κακού) και τα πραγματολογικά λάθη (όπως με τα αναρχικά ολοκληρωτικά καθεστώτα) με τον ιδεολογικό μηχανισμό ενός τέτοιου κειμένου; Ή, ακόμη καλύτερα: Ποια είναι η συνθήκη βάσει της οποίας μια ιδεολογική λειτουργία όπως αυτή που περιγράφουμε είναι οργανικά συναρτημένη με έναν συγκεκριμένο «επιστημονικό» λόγο, ο οποίος συγκροτείται μέσω της άρνησης της αξίας να μην υποπίπτει ένας επιστήμονας σε λαθροχειρίες, λογικά άλματα και πραγματολογικά λάθη;

Η απάντηση ότι ο Ν. Μαραντζίδης δεν ξέρει από Χάνα Άρεντ ή από ιδεολογίες είναι προφανώς ανόητη. Επισημαίνουμε τα σφάλματα διότι πρέπει να τα επισημάνουμε, διόλου όμως δεν θέλουμε να καταφύγουμε στην ελκυστική πλην όμως απολύτως μη ικανοποιητική λύση να πούμε ότι ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης δεν έχει ιδέα από πολιτική επιστήμη.

Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Αυτό όμως είναι ίσως θέμα για ένα επόμενο κείμενο.

------------------------------------------

1] μτφρ. Γ. Ν. Μερτίκας, εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες, Αθήνα 2012, σ.19

Πηγή:unfollow

Energa και θεοί πείθονται..

Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος του κόσμου, αν εν ενεργεία υπουργός ήταν συνήγορος κάποιου που κατέκλεψε το Δημόσιο,

     ..όχι μόνον δεν θα ήταν πιά υπουργός μέσα σε δέκα λεπτά, αλλά πιθανότατα θα είχε γκρεμοτσακιστεί και ολόκληρη η κυβέρνηση:
     ''Αμέτε ρε λεβέντες παραπέρα να κοροϊδέψετε τίποτα τριτοκοσμικούς!'' θα τους έλεγαν οι πολιτισμένοι πολίτες.

     Εδώ όμως στην φραπεδοχώρα των θερινών μπάνιων και των θερινών τμημάτων της Βουλής, μπορεί άνετα ο υπουργός Υγείας να συνηγορεί υπέρ εκείνου που καταχράστηκε εκατομμύρια εκατομμυρίων από την ΔΕΗ, μέσω της ιδιωτικής του εταιρείας παροχής ενέργειας(!).

     Τώρα,
     ..ιδιωτική εταιρεία να παρέχει κάτι που δεν παράγει, και μάλιστα ηλεκτρική ενέργεια(!!!), θυμίζει τις χειρότερες μέρες του ''θεσμού'' των μεσαζόντων.
     Ο ''ημέτερος'' μεσάζων λοιπόν, όχι μόνον μεταπωλούσε κοινωνικό αγαθό, αλλά αντί να αποδίδει τον ειδικό φόρο κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και το τέλος ακίνητης περιουσίας (που εισέπραττε εκ μέρους της ΔΕΗ ως πάροχος ρεύματος), έβγαζε στο εξωτερικό τα επίμαχα ποσά και τα κατέθετε σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς!

     Και αντί να κοιτάζει τον κόσμο απ' τα μέσα προς τα έξω, ο βασικός κατηγορούμενος της υπόθεσης διασκεδάζει τις διακοπές του στην Μύκονο,
     ..λοιδορώντας στην ουσία όλους εμάς που με το ''αχ'' κοιμόμαστε και με το ''βαχ'' ξυπνάμε, και πεταγόμαστε και πεντ' έξη φορές στον ύπνο μας να διώξουμε τους εφιάλτες που μας στοιχειώνουν τα βράδια!
      Και το εκλεκτόν φασιστοειδές, αμετακίνητο στην θέση του υπουργού, να φροντίζει(!) για την υγεία του κοσμάκη!

     Μπράβο Αντωνάκη!
     Τέτοια ξεφτίλα, τέτοια βρώμα και δυσωδία,
     ..τέτοια απαξίωση κάθε έννοιας λογικής και ηθικής,
     ..τόση κοροϊδία του λαού,
     ..τόσο φτύσιμο στην μούρη των πολιτών,
     ..τέτοια απέχθεια προς την δικαιοσύνη και την δημοκρατία,

     ..μόνον ένας βαθειά κομπλεξικός, παντελώς ανήθικος, τέλεια άψυχος αλλά και βλάκας άνθρωπος θα μπορούσε να εφαρμόσει ως πολιτική!
     Έχεις ξεπεράσει κάθε προσδοκία των απανταχού εχθρών της χώρας!
     Και πάλι εύγε!

     Βέβαια, δεν τα κατάφερες όλα αυτά μόνος σου.
     Βοήθησε και ο φραπές των ελλήνων!
     Και τα ''μπάνια του λαού''!..

 mandatoforos

Γ. Δελαστίκ: Με το Πραξικόπημα η Χούντα ετοίμασε την Τουρκική Εισβολή

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ηταν Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974. Σαράντα ακριβώς χρόνια πριν. Νωρίς το πρωί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επιστρέφει από τη θερινή του κατοικία στο όρος Τρόοδος στο προεδρικό μέγαρο. Λίγη ώρα νωρίτερα έχουν αποσυρθεί από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες οι ένοπλοι εθελοντές της σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ που εκτελούσαν κάθε νύχτα περιπολίες με αυτόματα καλάσνικοφ για να αποτρέψουν πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας που εκτελεί εντολές των ΗΠΑ.

Στις 8.30 το πρωί ο Μακάριος βρίσκεται στην αίθουσα υποδοχής του προεδρικού μεγάρου για να καλωσορίσει μια ομάδα παιδιών της Ελληνορθόδοξης Νεολαίας του Καΐρου, τα οποία φιλοξενεί η κυπριακή αρχιεπισκοπή. Πριν προλάβει να τα χαιρετήσει, ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί που ρίχνουν οι προδότες πραξικοπηματίες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αρχίζουν να πέφτουν ρουκέτες και όλμοι. Το προεδρικό μέγαρο φλέγεται. Μεγάλο μέρος του μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας μεταδίδει την πρώτη ανακοίνωση της χούντας: «Σήμερον την πρωίαν η Εθνική Φρουρά επενέβη διά να σταματήση τον αδελφοκτόνον εμφύλιον πόλεμον. Η Εθνική Φρουρά είναι την στιγμήν αυτήν κυρία της καταστάσεως. Ο Μακάριος είναι νεκρός!». Το άκουσμα της δολοφονίας του Μακαρίου παγώνει τους Κύπριους και τον κόσμο ολόκληρο.

Πάφος, 3 η ώρα μετά το μεσημέρι. Ενας ασήμαντος, τοπικός ιδιωτικός ραδιοσταθμός γίνεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων, καθώς μεταδίδει ένα μήνυμα που αστραπιαία κάνει τον γύρο του κόσμου! «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος!... Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν!... Η χούντα δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Νυν υπέρ πάντων ο αγών!»

Η χούντα όμως περνάει. Ο οργανωτής του επιτόπιου κλάδου του πραξικοπήματος, ταξίαρχος Μιχαήλ Γεωργίτσης, τοποθετεί ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον κατάπτυστο Νικόλαο Σαμψών. «Εν ονόματι Θεού και ανθρώπων και κατόπιν τιμητικής επιλογής μου υπό των Ενόπλων Δυνάμεων του λαού μας... με ιδιαιτέραν υπερηφάνειαν αναλαμβάνω σήμερον τα υψηλά μου καθήκοντα» αναφέρει στο πρώτο διάγγελμα τούτο το ακροδεξιό ανδρείκελο της χούντας του Ιωαννίδη.

Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Βρετανία, παρόλο που η τελευταία έχει κυβέρνηση των Εργατικών, καταδικάζουν το πραξικόπημα της χούντας της Αθήνας στην Κύπρο. Δύο μέρες αργότερα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αποκαλύπτουν ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε εισήγηση, έστω και τυπικής καταδίκης του πραξικοπήματος για τα μάτια του κόσμου.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον φέρεται πιο έξυπνα. Υποδέχεται τον Μακάριο στο Λονδίνο ως νόμιμο εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως τον φυγαδεύει από την Πάφο μέσω της βρετανικής βάσης προς τη Μάλτα και από εκεί προς την Αγγλία.

Δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αποθεώνουν τον Μακάριο μόλις αυτός φθάνει στη βρετανική πρωτεύουσα. Το σχέδιο των Αμερικανών όμως που εκτελούν οι προδότες αξιωματικοί της χούντας των Αθηνών έχει πετύχει. Απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση της Λευκωσίας μέσω του πραξικοπήματος, τα πάντα είναι πλέον έτοιμα για να αναλάβει δράση η Τουρκία.

Να εισβάλει δηλαδή στην Κύπρο και να κατακτήσει το 40% του νησιού όχι ως εισβολέας και κατακτητής, αλλά ως... «φορέας αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας και της συνταγματικής νομιμότητας» που έχουν ανεπανόρθωτα τρωθεί από τους Ελληνες πραξικοπηματίες!!! Σε πέντε μέρες θα αρχίσει η τελική πράξη του δράματος, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, σαράντα χρόνια μετά...

Το πραξικόπημα της προδοτικής χούντας στην Κύπρο δεν ήταν σε καμία περίπτωση κεραυνός εν αιθρία. Ολοι το περίμεναν. Ολοι τότε είχαν καταλάβει ότι μπαίνουμε στην κορύφωση της τραγωδίας όταν δημοσιοποιήθηκε η συγκλονιστική επιστολή του Μακαρίου προς τον στρατηγό Γκιζίκη, τον δήθεν «πρόεδρο» του χουντικού καθεστώτος.

«Ουχί άπαξ μέχρι τούδε ησθάνθην, και είς τινας περιπτώσεις σχεδόν εψηλάφησα, εκτεινομένην αοράτως εξ Αθηνών χείρα αναζητούσαν προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξίν μου» αναφέρει το κορυφαίο, ανατριχιαστικό απόσπασμά της.

«Δεν δύναμαι να είπω ότι τρέφω ιδιαιτέραν συμπάθειαν προς στρατιωτικά καθεστώτα και μάλιστα εις την Ελλάδα, την χώραν η οποία εγέννησε και ελίκνισεν την δημοκρατίαν» προανέφερε στην επιστολή του ο Μακάριος, την οποία έδωσε προς κοινοποίηση στον κυπριακό Τύπο. Η χούντα απάντησε με πραξικόπημα, το οποίο σηματοδότησε αφενός τον χαμό της μισής Κύπρου και αφετέρου το δικό της τέλος...

aristeri-diexodos

The Independent: Τι πραγματικά προηγήθηκε στη Γάζα και δεν το λένε οι Ισραηλινοί

του Ρόμπερτ Φισκ

    Ένα μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης δεν θα έχει σύνορα και θα είναι ένας θύλακας εντός του Ισραήλ, που θα περιβάλλεται από όλες τις πλευρές από εδάφη κατεχόμενα από τους Ισραηλινούς

ΟΚ, μέχρι το απόγευμα, ο λόγος θανάτου των δύο ημερών ήταν 40 προς 0 υπέρ του Ισραήλ. Αλλά ας μιλήσουμε για την υπόθεση της Γάζας για την οποία δεν θα ακούσετε τις επόμενες ώρες.

Έχει να κάνει με τη γη. Οι Ισραηλινοί που ζουν στον Σντερότ δέχονται τα πυρά των Παλαιστινίων της Γάζας και τώρα οι Παλαιστίνιοι παίρνουν αυτό που τους άξιζε. Σίγουρα. Αλλά περιμένετε. Πώς μαζεύτηκαν όλοι αυτοί οι Παλαιστίνιοι -1,5 εκατομμύριο από δαύτους- και στριμώχτηκαν στη Γάζα αρχικά; Δεν ζούσαν οι οικογένειές τους κάποτε, σε αυτό που ονομάζεται σήμερα Ισραήλ; Και τους πέταξαν έξω -ή έφυγαν για να μην πεθάνουν- όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Και οι άνθρωποι που ζούσαν στη Σντερότ στις αρχές του 1948 δεν ήταν Ισραηλινοί, αλλά Παλαιστίνιοι Άραβες. Το χωριό τους ονομαζόταν Huj. Ούτε ήταν εχθροί του Ισραήλ. Δύο χρόνια νωρίτερα, οι ίδιοι αυτοί Άραβες είχαν κρύψει Εβραίους μαχητές της Χαγκάνα από τον βρετανικό στρατό.

Αλλά όταν ο ισραηλινός στρατός εμφανίστηκε στο Huj στις 31 Μαΐου 1948, έδιωξαν όλους τους άραβες χωρικούς στη Λωρίδα της Γάζας. Έτσι μετατράπηκαν σε πρόσφυγες. Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν (πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ) το αποκάλεσε «άδικη και αδικαιολόγητη ενέργεια». Κρίμα. Οι Παλαιστίνιοι της Huj δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν στον τόπο τους.

Και σήμερα, πάνω από 6.000 απόγονοι των Παλαιστινίων του χωριού Huj -που τώρα ονομάζεται Σντερότ- ζουν στην αθλιότητα της Γάζας, μεταξύ των “τρομοκρατών” τους οποίους το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει και που πυροβολούν από αυτό που παλιά ήταν το Huj. Ενδιαφέρουσα ιστορία.

Και πάλι για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Το ξανακούσαμε σήμερα. Τι θα συνέβαινε αν βομβαρδιζόταν ο λαός του Λονδίνου όπως ο λαός του Ισραήλ; Δεν θα ανταπέδιδαν; Μα ναι, αλλά εμείς οι Άγγλοι δεν έχουμε στοιβάξει περισσότερο από ένα εκατομμύριο πρώην κατοίκους της Βρετανίας σε κέντρα προσφύγων λίγα μίλια έξω από το Λονδίνο.

Η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτό το αληθοφανές επιχείρημα ήταν το 2008, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στη Γάζα και σκότωσε τουλάχιστον 1.100 Παλαιστίνιους (ο λόγος τότε ήταν: 1.100 Παλαιστίνιοι προς 13 Ισραηλινούς). Τι θα συνέβαινε αν το Δουβλίνο τελούσε υπό επίθεση ρουκετών, είχε ρωτήσει τότε ο πρέσβης του Ισραήλ; Αλλά όταν η πόλη Κρόσμαγκλεν του Ηνωμένου Βασιλείου στη Βόρεια Ιρλανδία ήταν υπό επίθεση ρουκέτας από τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας στη δεκαετία του 1970, -η RAF δεν βομβάρδισε το Δουβλίνο, για αντίποινα, σκοτώνοντας Ιρλανδές γυναίκες και παιδιά. Στον Καναδά το 2008, οι υποστηρικτές του Ισραήλ χρησιμοποιούσαν το ίδιο ψευδές επιχείρημα.

Τι θα γινόταν αν πολίτες του Βανκούβερ, του Τορόντο ή του Μόντρεαλ δέχονταν επίθεση από τα προάστια των ίδιων των πόλεών τους; Πώς θα ένιωθαν; Αλλά οι Καναδοί δεν έσπρωξαν τους κατοίκους της καναδικής επικράτειας σε κέντρα προσφύγων. Και τώρα ας περάσουμε τη Δυτική Όχθη. Πρώτον, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει στον Παλαιστίνιο “πρόεδρο” Μαχμούντ Αμπάς γιατί δεν εκπροσωπούσε και τη Χαμάς. Τότε, όταν ο Αμπάς προχώρησε σε κυβερνητικό συνασπισμό, ο Νετανιάχου είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει στον Αμπάς γιατί συνεργαζόταν με τους “τρομοκράτες” της Χαμάς. Τώρα λέει πως θα συνομιλήσει μαζί του μόνο αν τα σπάσει με τη Χαμάς – αν και τότε δεν θα εκπροσωπεί τη Χαμάς.

Στο μεταξύ, ο εξαιρετικός αριστερός Ισραηλινός φιλόσοφος Ούρι Αβνέρι -που στα 90 του χρόνια παραμένει ευτυχώς δυνατός- έχει επισημάνει την τελευταία εμμονή της χώρας του: τον κίνδυνο πως η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία (ISIS) θα κινηθεί δυτικά από το ιρακινό / συριακό “χαλιφάτο” και θα φτάσει στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού. “Και ο Νετανιάχου είπε” σύμφωνα με τον Αβνέρι, “αν δεν τους σταματήσει η ισραηλινή φρουρά εκεί (στον Ιορδάνη), θα εμφανιστούν στις πύλες του Τελ Αβίβ”. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η ισραηλινή αεροπορία θα έχει διαλύσει τον ISIS με το που τολμήσει να περάσει το σύνορο του Ιορδάνη από το Ιράκ ή τη Συρία.

Η σημασία αυτού, ωστόσο είναι πως αν το Ισραήλ κρατήσει τον στρατό του στον Ιορδάνη (για να προστατεύσει το Ισραήλ από τον ISIS), ένα μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης δεν θα έχει σύνορα και θα είναι ένας θύλακας εντός Ισραήλ, περιτριγυρισμένο από όλες τις πλευρές από περιοχές που κατέχει το Ισραήλ.

“Κάτι σαν τις αυτόνομες περιοχές των Μπαντουστάν” λέει ο Αβνερί. Με άλλα λόγια, δεν θα υπάρξει ποτέ ένα “βιώσιμο” παλαιστινιακό κράτος. Άλλωστε, δεν είναι ο ISIS το ίδιο με τη Χαμάς; Bέβαια και δεν είναι, αλλά δεν θα μας το πει ποτέ αυτό ο Μαρκ Ρέγκεβ, εκπρόσωπος του Νετανιάχου. Όχι. Μάλιστα μιλώντας στο Al Jazeera, είπε πως η Χαμάς ήταν “μια εξτρεμιστική τρομοκρατική οργάνωση όχι πολύ διαφορετική από τον ISIS στο Ιράκ, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, την Μπόκο Χαράμ…”. H Xεζμπολάχ είναι σιίτικη πολιτοφυλακή που μάχεται μέχρι θανάτου στη Συρία ενάντια στους σουνίτες μουσουλμάνους του ISIS. Και η Μπόκο Χαράμ -χιλιάδες χιλιόμετρα από το Ισραήλ- δεν αποτελεί απειλή για το Τελ Αβίβ.

Αλλά καταλαβαίνετε τι παίζει. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας -και παρακαλώ ξεχάστε για πάντα τους 6.000 Παλαιστινίους οι οικογένειες των οποίων διώχθηκαν από την γη του Σντερότ- είναι σύμμαχοι με τους δεκάδες χιλιάδες ισλαμιστές που απειλούν τον Μαλίκι της Βαγδάτης, τον Άσαντ της Δαμασκού ή τον πρόεδρο Τζόναθαν της Αμπούχα. Και σε τελική ανάλυση, αν ο ISIS κατευθύνεται προς τη Δυτική Όχθη, γιατί η κυβέρνηση του Ισραήλ συνεχίζει να χτίζει αποικίες εκεί -παράνομα σε αραβική γη- για Ισραηλινούς πολίτες;

Δεν πρόκειται λοιπόν για την απαράδεκτη δολοφονία τριών Ισραηλινών στην κατειλημμένη Δυτική Όχθη ή για την απαράδεκτη δολοφονία ενός Παλαιστινίου στην κατειλημμένη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ούτε για τη σύλληψη πολλών μαχητών και πολιτικών της Χαμάς στη Δυτική Όχθη. Ούτε για τις βόμβες. Ως συνήθως, πρόκειται για τη γη.

 

πηγή:

 

http://seisaxthia.wordpress.com/2014/07/14/the-independent-%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1/

Nonews-NEWS: Κυβέρνηση Σαμαρά...

Nonews-NEWS: Κυβέρνηση Σαμαρά...: Πιο ακροδεξιά, πεθαίνεις... Οι στιγμές που περνάει η χώρα είναι, κατά κάποιον τρόπο, ιστορικές. Ενώ κλείνουν σαράντα χρόνια από την προ...

Nonews-NEWS: «Το βαρέλι της κυβερνητικής γελοιότητας δεν έχει π...

Nonews-NEWS: «Το βαρέλι της κυβερνητικής γελοιότητας δεν έχει π...:   Επιμένει στο ίδιο τροπάρι η κυβέρνηση, κατηγορώντας για άλλη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ για σχέσεις με την τρομοκρατία. ...

Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)

Tα κυπαρίσσια έγερναν κουρασμένα, κι έσκεπαν τον αποχαιρετισμό, μακρύ, αργόσυρτο, βαθιά σιωπηλό, μες στην κάψα του Ιούλη· μόνο στην αρχή, τη σιωπή διέκοψε δειλά μια μουσική από κινητό, που κράτησε όσο η κάθοδος, πριν τα άνθη και τις χοές: «Τe quiero puta!», ξεχώριζες το τεξ-μεξ μέταλ των Rammstein, ένα υβρίδιο, μια κραυγή ζωής. Ηταν το σήμα μορς του Πάνου που μας άφηνε: «Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: ‘Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)’. Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.»

Το σαββατοκύριακο είχε πανσέληνο. Το πρώτο μήνυμα ήρθε από τη γυναίκα μου, απ’ το νησί: «Πέθανε ο Κοντραμπάντο, ε;» Σοκαρίστηκα, αν και περίμενα ότι κάποια στιγμή ο Πάνος Οικονόμου, ο κατά ραδιόφωνο και τουίτερ contrabbando ή Καίσαρ Εμμανουήλ, πιθανότατα θα νικιόταν από την αρρώστια που πολεμούσε σθεναρά επί επτά χρόνια. Σοκαρίστηκα όμως. Τον φαντάστηκα στον Ευαγγελισμό, όπου πέρασε τους τελευταίους μήνες, τουιτάροντας με οξύτητα και διαύγεια, όπως πάντα τα τελευταία επτά χρόνια, αφηγούμενος τη ζωή με δίψα και βιωμένη σοφία, βλέποντας τον έξω κόσμο από ένα παράθυρο με θέα, αναμεταδίδοντας τη ζωή ολόχυμη και πεισματάρα, μεταδίδοντας πίστη σ’ εμάς τους απέξω τους λιγόψυχους, τους κλαυθμηρίζοντες. Τον φαντάστηκα όπως τον πρωτογνώρισα, το 2009 (ή ’10;), ρωτώντας τον γιατί Κοντραμπάντο και γιατί Καίσαρ Εμμανουήλ, μια ποιητική συλλογή της Μέλπως Αξιώτη κι ένας φανταιζίστ ποιητής του μεσοπολέμου. Ε, μα ήταν οι αγάπες του, και περίπου το θέμα της διατριβής του.

Η ποίηση λοιπόν· αυτή διαπερνούσε το λόγο του, τις μουσικές που έβαζε, τα γραφτά που διάλεγε να αναγνώσει, αυτή ήταν στο βιβλίο που έγραψε («Το εξώφυλλο δέρμα του χρόνου»). Και η αντίσταση, η ανυπακοή ― κατέναντι της φθοράς, εννοείται, πρώτα απ’ όλα, κι ύστερα έναντι του κομφορμισμού και της άβουλης συγκατάβασης, της μεμψιμοιρίας. Αυτά εδίδαξε ο καθηγητής ιστορίας και ελληνικών Πάνος, απ’ τα σαράντα ώς τα σαράντα επτά του, όχι μόνο στους έφηβους μαθητές του, αλλά κυρίως στους ώριμους της γενιάς του, στους μεσήλικους, σε όλους όσοι βαρυγκομάνε για μια αναποδιά. Αυτό το μάθημα το πρόσφερε με ποίηση και σώμα, κάνοντας την ασθένεια ορμητήριο ζωής: όση είναι, όση υπάρχει, όση μένει: «Η μόνη αξιοπρέπεια είναι να μείνεις ζωντανός. Και να ανταποδώσεις. Όσο κι όπως μπορείς. Και λίγο θα είναι πάλι. Διάφανοι, αδέρφια, είμαστε. Ζώα διάφανα που μας τρομάζει η αντανάκλασή μας στα ποτάμια της ζωής, πάσχοντα από αγνή, καθαρή ύπαρξη.»

Ο Χρήστος έκλαιγε γοερά, ο Αποστόλης άφησε κτερίσματα μια παιδική ζωγραφιά και ρακή, ο Κωστής εκφώνησε ένα σπαρακτικό «γεια σου, αγάπη μου», πύκνωση της φιλίας ως έρωτα, εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί, οικείοι με το πρόσωπο ή με τη διαδικτυακή περσόνα, νέοι, ώριμοι, ηλικιωμένοι.

Είτα η Σοφία πρόσφερε ιχθύες και οίνο, για να θυμόμαστε τον γενναίο, οδυνηρά ειλικρινή ποιητή, και πώς έβλεπε την Ελλάδα:

«Τι συμβαίνει όμως με τις χώρες όταν πεθαίνουν; Γιατί καμιά φορά, μέσα στους αιώνες της πηχτής ιστορίας, και οι χώρες πεθαίνουν. Μη μου αναφέρετε το Δημητριάδη και το Σαραμάγκου. Αυτές είναι δυο θεωρήσεις μόνο, όχι η αλήθεια... Τι κάνουν, τελικά, αυτοί που ζουν σε μια ετοιμοθάνατη χώρα; Ο Γκαλεάνο γράφει: ‘Και η μειονότητα των ζωντανών κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει’. Εγώ πάλι απλώνω μια μικρή μεξικάνικη κουβέρτα στον εθνικό μας καναπέ, όπου κοιμόμαστε βαθιά.» 

vlemma

Pink Floyd - Song for Palestine