Τελικά ο Κουτσούμπας βγάζει πολύ γέλιο !!!

Πριν από τις εκλογές του Μαϊου του 2012 οι άνθρωποι του Βενιζέλου ξεκίνησαν ένα μπίρι – μπίρι για τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικά πρόσωπα που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ καθώς διαφώνησαν με…

την, οριστική, μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα που ορκίστηκε στο να υπηρετεί το μνημόνιο ως σχέδιο για τη φτωχοποίηση των πολλών καλών ανθρώπων.

Ο alterthess ιανός

Καθώς η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκαθαρίσει από τότε ότι επιδίωκε τη συνεργασία με τα «αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας», το πρόβλημα που εντόπιζαν σε αυτή την ιστορία οι άνθρωποι του Βενιζέλου ήταν ότι αυτά τα πολιτικά πρόσωπα, που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ, ήταν πρόσωπα που, κατά ένα τρόπο, εκπροσωπούσαν το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 αυτό το μπίρι – μπίρι εξελίχθηκε σε… ιδεολογική εκφώνηση, με τη νέα κυβέρνηση (Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη) – και όχι μόνον τους ανθρώπους του Βενιζέλου – να υποστηρίζει πως η λαϊκή βάση των «λαμόγιων» του ΠΑΣΟΚ, μιλάμε για πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, μετακινήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ! Μιλάμε, προφανώς, για τρέλες που, αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά που είναι, θα έβγαζαν πολύ γέλιο.

Το περίεργο σε αυτή την ιστορία είναι πως αυτή την αφήγηση, αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, υιοθέτησε και η ηγεσία του ΚΚΕ. Ο γενικός γραμματέας του κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας χθες στον… αντικειμενικό ΣΚΑΪ υποστήριξε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «παίρνει όλο το διεφθαρμένο και σάπιο ΠΑΣΟΚ» χωρίς μάλιστα να υιοθετεί «τα καλά συνθήματα του παλιού ΠΑΣΟΚ»!

Προφανώς και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει την πολιτική οικονομία της και θα προσπαθήσει να συμβάλει όσο μπορεί ώστε να βγει ισόπαλο, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Δικαίωμα της. Όμως σε αυτή την περίπτωση, και παρ’ όλη την τραγικότητα της κατάστασης, ο Κουτσούμπας βγάζει πολύ γέλιο.

Αλήθεια, το μη διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ είναι οι άνθρωποι του Βενιζέλου;

ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΝΙΚΗΤΕΣ....

Του Κοσμά θέμελη

Έτσι λεγεται το ψηφοδελτιο του Γ. Μωραλη, υπευθυνου δημ. σχεσεων του ΟΣΦΠ και δεξι χερι του Β. Μαρινακη. Ο οποιος ειναι επισης υποψηφιος του συνδυασμου, μαζι με τον Π. Κόκκαλη. Κατεβαινει δηλαδη ο Ολυμπιακος. Για να αντιμετωπισει τα χτυπηματα (της διαιτησιας).

Περαν της πλακας συνεχιζεται επι το εκκωφαντικότερον η τακτικη Σ. Κόκκαλη, ο οποιος αγορασε το 1993 τον ΟΣΦΠ μετατρεποντας το ζωτικωτερο τμημα του υπερηφανου λαου του σε ιδιωτικο στρατο και ασπιδα προστασιας του (υποθεση Σταζι, "κασκαντερ" και Treuhand (Intacom)...για οσους θυμουνται και καταλαβαινουν). Και σε δευτερη φαση ως δορυ για την αλωση των ελληνικων επικοινωνιων χωρις ανταγωνισμο, αλλα και αλλων «θεσεων» του κακομοιρου ελληνικου κρατους, και κυριως σε μετατροπη του ελληνικου Δημοσιου σε ομηρο και λαφυρο, πραγμα που η πολιτικη σκηνη όχι μονο δεν εμποδισε, αλλα μαλλον με χαρα συνεδραμε.

Σειρα λοιπον του Β.Μαρινακη. (για τον οποιον φημολογειται ότι οι εταιρειες του εκμεταλλευονται 58 πλοια, ΟΛΑ υπο ξενη σημαια).

Στον Πειραια όλα είναι ανοιχτα.

Διαγωνισμοι για το Λιμανι, πολλα real estate στην περιοχη (και όχι μονο)του σταδιου Καραϊσκακη (γι’αυτό-κυριως-ειχε ενδιαφερθει κι ο Λαυρεντιαδης για την αγορα της ΠΑΕ-θυμαστε και την «ασπιδα» του Κοκκαλη;-και τελικως αγορασε το μισο σταδιο Καραϊσκακη), και πολλα αλλα προγραμματα και ευκαιριες για business.

Γιατι λοιπον πλεον να παιζουν οι υπερηφανοι προεδροι του Ολυμπιακου από το παρασκηνιο;

Ας βγουν λοιπον στο προσκηνιο, αφου οι καιροι της Τροϊκας και του Μνημονιου δημιουργουν το καταλληλο δηθεν επενδυτικο κλιμα. Ποια Μαφια και διαφθορα μωρε, αυτά τελειωσαν με την Τροϊκα και τα Μνημονια, δεν το πηρατε χαμπαρι; Μπερλοσκουνισμος α λα ελληνικα; Μού φαινεται πιο επικινδυνος, λογω του μικρου μεγεθους της οικονομιας που βαινει συρρικνουμενη. Και φορτωμενος με πολύ καραγκιοζιλικι…

Α, να μην ξεχασω, τον θυμαστε τον παλαι ποτε σταθμο του ΚΚΕ, 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM; Τον πηραν οι «και άλλες δημοκρατικες δυναμεις» …Ο Μαρινακης, ντε…

Η επιστροφή του ολοκληρωτισμού

Η επιστροφή του ολοκληρωτισμού: Οι δικτατορίες εμφανίζονται ξανά, από έναν δρόμο που στην κυριολεξία εκπλήσσει – αφού δεν είναι το αποτέλεσμα στρατιωτικών πραξικοπημάτων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά της ελεύθερης βούλησης των λαών.

Βασίλης Βιλιάρδος

 

“Στο παρελθόν ένας πόλεμος, σχεδόν εξ ορισμού, ήταν κάτι που αργά ή γρήγορα τελείωνε – συνήθως με μία αποφασιστική νίκη ή ήττα. Επίσης, ο πόλεμος ήταν ένα μέσον, το κυριότερο, με το οποίο οι ανθρώπινες κοινωνίες διατηρούσαν την επαφή τους με τη φυσική πραγματικότητα.

 

Σήμερα, ο οικονομικός πόλεμος σπάνια τελειώνει – ενώ δεν υπάρχει καθαρή νίκη ή ήττα, αλλά μία κατάσταση που ερμηνεύεται «κατά το δοκούν», αφενός μεν από τους «εχθρούς», αφετέρου από την εκάστοτε εξουσία και τους αντίπαλους ή διεκδικητές της. Με τον τρόπο αυτό δεν διατηρείται η επαφή με τη φυσική πραγματικότητα, αλλά εκτρέφεται η ουτοπία.     

 

Περαιτέρω, όλοι οι ηγέτες, σε όλες τις εποχές, προσπάθησαν να επιβάλλουν στους οπαδούς τους μία «ψευδή περί κόσμου» άποψη. Εν τούτοις, δεν μπορούσαν να ενθαρρύνουν καμία ψευδαίσθηση που θα ελάττωνε τη στρατιωτική δραστηριότητα – αφού τα φυσικά γεγονότα ήταν αδύνατον να αγνοηθούν. Απλούστατα, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία, στην ηθική ή στην πολιτική, δύο και δύο μπορεί να κάνουν πέντε – αλλά στην πραγματική ζωή, πόσο μάλλον στο συμβατικό ή στον οικονομικό πόλεμο, δεν μπορούν παρά να κάνουν τέσσερα.

 

Τέλος, τα αδύναμα κράτη, αργά ή γρήγορα, πάντα τα κατακτούν – οπότε ο αγώνας για την αυτάρκεια, η οποία εξασφαλίζει την εθνική ανεξαρτησία, δεν συμβαδίζει με τις ψευδαισθήσεις. Για να είναι δε τα κράτη αυτάρκη, πρέπει να έχουν την ικανότητα να διδάσκονται από το παρελθόν – γεγονός που σημαίνει πως οφείλουν να έχουν μία απόλυτα ακριβή ιδέα για το τι τους συνέβη τα προηγούμενα χρόνια. Σε καμία περίπτωση λοιπόν μία ωραιοποιημένη, ουτοπική, παραποιημένη ή υποκειμενική άποψη των πραγμάτων” (Orwell με παρεμβάσεις).

 

Άρθρο

 

Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επικράτησε σταδιακά η Δημοκρατία στη Δύση – επίσης, ο «καπιταλισμός με κοινωνικό» πρόσωπο.

 

Από οικονομικής πλευράς λοιπόν κυριάρχησε το κράτος πρόνοιας, σε συνδυασμό με την ελεύθερη αγορά – έως τις αρχές του 1980 όπου, αργά αλλά σταθερά, έδωσε τη θέση της στο νεοφιλελευθερισμό. Πρόσφατα, ο νεοφιλελευθερισμός  αντικαταστάθηκε από τον «καπιταλισμό της καταστροφής» – με αποτέλεσμα να προκληθούν τρεις μεγάλες πληγές στον πλανήτη (ανάλυση).

 

Το μεγαλύτερο θύμα του σημερινού καπιταλισμού της καταστροφής είναι η «αποψίλωση» της μεσαίας τάξης από την ελίτ - με την κατώτερη να θάβεται κυριολεκτικά ζωντανή, μέσα στους μαζικούς τάφους της ανεργίας. Η μεσαία τάξη όμως είναι ο βασικός πυλώνας, επάνω στον οποίο στηρίζεται η Δημοκρατία – ενώ ο μοναδικός τρόπος καταπολέμησης της ανεργίας είναι η εξασφάλιση της ύπαρξης μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες αποτελούν πλέον παρελθόν σε όλο και περισσότερες χώρες.

 

Από πολιτικής πλευράς τώρα, η σταδιακή επικράτηση της Δημοκρατίας είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσει εντελώς ο «πόλεμος των ιδεολογιών» – με το φασισμό, καθώς επίσης με τον κομμουνισμό, να πετιούνται κυριολεκτικά στα σκουπίδια της ιστορίας.

 

Τα δικτατορικά καθεστώτα στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στη Λατινική Αμερική κατέρρευσαν, το τείχος του Βερολίνου γκρεμίστηκε, ενώ ο ψυχρός πόλεμος έπαψε να υπάρχει – μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την είσοδο της Κίνας στο καπιταλιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να διπλασιασθεί σχεδόν το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό.

 

Λογικά λοιπόν ανακοίνωσε ο πρόεδρος των Η.Π.Α. τη δεκαετία του 1990 (Bush senior) ότι, “Η εποχή των δικτατόρων πέρασε. Γνωρίζουμε τι λειτουργεί – η Δημοκρατία. Γνωρίζουμε επίσης τι μετρά – η ελευθερία” – κάτι που όμως θεωρείται σήμερα εξαιρετικά αισιόδοξο, επειδή η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται, «πιέζοντας» τους λαούς από πολλές κατευθύνσεις.

 

Ειδικότερα, ο απολυταρχισμός επιστρέφει, από έναν δρόμο που στην κυριολεξία εκπλήσσει – αφού δεν είναι το αποτέλεσμα στρατιωτικών πραξικοπημάτων ή άλλου τύπου βίαιης κατάληψης της εξουσίας, όπως συνέβαινε παραδοσιακά, αλλά της ελεύθερης βούλησης των λαών. Απλούστερα, οι Πολίτες επιλέγουν να κυβερνηθούν απολυταρχικά, θεωρώντας ότι έτσι εξασφαλίζονται καλύτερα τα συμφέροντα τους.

 

Για παράδειγμα (πηγή: WSJ), οι ελεύθερες εκλογές στη Γάζα προετοίμασαν το έδαφος για να επιβληθεί η δικτατορία της Hamas. Επίσης, οι ελεύθερες εκλογές στην Αίγυπτο οδήγησαν στην επικράτηση των ισλαμιστών - οι οποίοι επέλεξαν στη συνέχεια να υποταχθούν στο κράτος. Ο στρατός τότε ανέλαβε ξανά τα ηνία, με τη μορφή του κ. A. Sissi – αυτή τη φορά όμως με τη συμφωνία του λαού.

 

Περαιτέρω, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία και στο Εκουαδόρ, «δημαγωγοί αυτοκράτορες» ανήλθαν στην εξουσία, με νόμιμους τρόπους. Το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία, ο πρωθυπουργός της οποίας σχεδιάζει να παραμείνει «εσαεί» στην εξουσία, προετοιμάζοντας την αλλαγή του συντάγματος και την ανάληψη μίας προεδρίας με δικτατορικές αρμοδιότητες – με τη σύμφωνη γνώμη του λαού του, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών εκλογών, παρά τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς, στα οποία συμμετείχε.

 

Στη Ρωσία, μετά από μία σύντομη περίοδο άναρχης δημοκρατίας, κατά τη διάρκεια της οποίας λεηλατήθηκε από τους γνωστούς ολιγάρχες, ανέλαβε την εξουσία ένας νέος τσάρος – ο οποίος διοικεί αυστηρά απολυταρχικά τη χώρα του. Οι Ρώσοι όμως εγκρίνουν και επικροτούν τις μεθόδους του – αφού τον εμπιστεύεται έως και το 80% του πληθυσμού, σύμφωνα με όλες σχεδόν τις νέες δημοσκοπήσεις.

 

Η Ουγγαρία διακρίνεται επίσης από ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο στηρίζεται επί πλέον από την ακροδεξιά παράταξη – ενώ ο ηγέτης του καθεστώτος αυτού εξελέγη πρόσφατα, για τρίτη φορά, από τους Πολίτες της χώρας του. Στην Ελλάδα έχουμε αναμφίβολα μία κοινοβουλευτική δικτατορία, η οποία έχει μετατρέψει τους Πολίτες σε σκλάβους χρέους – ενώ στη Μ. Βρετανία, η οποία υποφέρει από μία τεράστια τραπεζική κρίση (άρθρο), από μία τεράστια φούσκα ακινήτων, ενώ η κεντρική της τράπεζα αδυνατεί να σταματήσει την παροχή ρευστότητας (άρθρο), το μέλλον είναι εξαιρετικά σκοτεινό.

 

Παράλληλα εμφανίζονται συνεχώς νέες «αποσχιστικές τάσεις» στα κράτη, κυρίως για οικονομικούς λόγους – στην Ουκρανία (Ρωσόφωνοι), στο Βέλγιο (Φλαμανδοί), στην Ισπανία (Βάσκοι), στη Βρετανία (Σκωτία), στην Ιταλία (Βενετία), στην Τουρκία (Λευκή Τουρκία, Κούρδοι), ακόμη και στη Γαλλία (Βρετάνη).

 

Συνεχίζοντας, σε πολλές αραβικές και αφρικανικές χώρες, όπως στη Λιβύη, στην Υεμένη, στην Τυνησία και στο Λίβανο, δεν αποτυγχάνουν μόνο οι δημοκρατικοί πολιτικοί, αλλά και τα κράτη τους. Στο Ιράκ έχει επιβληθεί, μετά την εγκληματική εισβολή των Η.Π.Α., κάποιο είδος δημοκρατίας, αλλά στην πραγματικότητα το κράτος έχει «τριχοτομηθεί» – κυριαρχούμενο από φυλές και θρησκείες (Κούρδους, Σιίτες και Σουνίτες).

 

Όσο για το Αφγανιστάν, στο οποίο έχουμε το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, οι αυταρχικοί «Taliban» θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν ξανά – ενώ η πραγματική κατάσταση του θα φανεί μετά την αποχώρηση των δυτικών στρατευμάτων.

 

Το «ηθικό δίδαγμα» όλων αυτών είναι απλό: η ιστορία δεν τελειώνει. Όταν πεθαίνει μία ιδεολογία, όπως ο κομμουνισμός, αντικαθίσταται από μία άλλη. Όταν δεν μπορούν να υπάρξουν παγκόσμιοι συμβατικοί πόλεμοι, λόγω του «πυρηνικού φόβου», είτε διενεργούνται πολλοί μικροί (εμφύλιοι, φυλετικοί, διακρατικοί), είτε μεγαλύτεροι οικονομικοί.

 

Όταν δε έρχονται σε αντίθεση οι μεγάλες δυνάμεις, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας,τότε επιβάλλουν τη θέληση τους στις μικρότερες – διαμελίζοντας τες χωρίς τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό (άρθρο).

 

Ολοκληρώνοντας με δεδομένο το ότι, η κρίση υπερχρέωσης της Δύσης κλιμακώνεται, παρά τις αντίθετες ανακοινώσεις, με την ανεργία να αποτελεί το οδυνηρότερο επακόλουθο της,  η Δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει μέλλον.

 

 

 

Κόσμος - χρέος ανά χώρα το 2013. Με κόκκινο οι χώρες του πλανήτη με το μεγαλύτερο χρέος, με πράσινο οι χώρες με το μικρότερο χρέος

 

Εν τούτοις, παρά το ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φαίνεται να μπορούν να καταλάβουν και να διατηρήσουν την εξουσία, με ελεύθερες εκλογές πλέον και όχι βίαια, δεν έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν την ευημερία στους λαούς - η οποία προϋποθέτει την ελευθερία, εντός ενός Κράτους Δικαίου, την οποία δεν μπορούν φυσικά να εγγυηθούν οι πάσης φύσεως δικτάτορες.

 

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία όμως έχει πεθάνει, οπότε δύσκολα θα επανέλθει – είτε το θέλουμε, είτε όχι. Η μοναδική λύση λοιπόν που φαίνεται στον ορίζοντα, η οποία μπορεί παράλληλα να επιλύσει την σχεδόν νομοτελειακή διαφθορά του συστήματος, είναι η άμεση δημοκρατία – αφού οι απολυταρχικές αγορές δεν μπορούν να διαφθείρουν, να εξαγοράσουν και να χρηματίσουν μία ολόκληρη κοινωνία, όπως συνηθίζουν με την πολιτική της ηγεσία.

 

Εάν δεν μπορέσει να υιοθετηθεί η άμεση δημοκρατία, επειδή δεν πρόκειται να το επιτρέψει η παγκόσμια ελίτ, ιδίως δε οι τοκογλυφικές αγορές, τότε προβλέπεται η αναβίωση του ολοκληρωτισμού ειρηνικά, με ελεύθερες εκλογές, σε πάρα πολλές χώρες – μία διαδικασία που θα οδηγήσει αργότερα σε αιματηρές αντιπαραθέσεις, με απρόβλεπτα αποτελέσματα για τους λαούς και τον πλανήτη.

 

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr

Επισκεφθείτε το Blog του συγγραφέα. Πατήστε εδώ.

πηγή:

http://seisaxthia.wordpress.com/

Ο Καπιταλιστής Μαρινάκης θέλει να γίνει δήμαρχος Πειραιά για να ρίξει τον Καπιταλισμό! Μάρβελους!

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο εφοπλιστής, εκδότης, μιντιάρχης, επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης ΠΑΕ Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο wannabe δήμαρχος μέσω Μώραλη Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο Έμα Τημί Βαγγέλης Μαρινάκης, έκανε μια προεκλογική ομιλία στα πλαίσια της εκστρατείας του για να πάρει τα πολιτικά ηνία του Δήμου Πειραιά στις επικείμενες εκλογές του Μάη και να ολοκληρώσει την κατάκτηση της πόλης μέσω…

όλων των μορφών εξουσίας.

by…projector-revolt

Γράφει λοιπόν η έγκριτη και αντικειμενική εφημερίδα «Παραπολιτικά» (που συμπτωματικά ανήκει στον Βαγγέλη Μαρινάκη) για την συγκέντρωση του υποψήφιου δήμαρχου Πειραιά μέσω Μώραλη Βαγγέλη Μαρινάκη…

“Πάμε δυνατά. Πάμε Πειραιώτικα”

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του συνδυασμού του Γιάννη Μώραλη, πήρε τον λόγο δίνοντας μήνυμα νίκης μέσα σε χαμό από χειροκροτήματα και επευφημίες.

Αναλυτικά όσα είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης:

«Πάμε να νικήσουμε.

Να κάνουμε έργα.

Με πράξεις, όχι με λόγια.

Τα ψέματα τελείωνουν.

Φτάνει η μιζέρια, η ανεργία και η υποβάθμιση.

Αλλάζουμε τον Πειραιά, το λιμάνι της καρδιάς μας. Να αισθανθούμε ξανά Περήφανοι Πειραιώτες.

Εδώ από το λιμάνι ξεκινάει η μεγάλη ανατροπή.

Πάμε δυνατά. Πάμε Πειραιώτικα.

ΖΗΤΩ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ».

Μεστός πολιτικός λόγος και θέσεις. Αυτούσιες οι φράσεις θα μπορούσαν να ειπωθούν και σε μια φιέστα του Ολυμπιακού στο στάδιο Καραϊσκάκη μετά από κάποιο πρωτάθλημα. Δένουν και εκεί. Θα τα καταλάβαινε με την πρώτη ακόμα και ο Τάκης ο Τσουκαλάς.

Ας σταθούμε στην ανεργία που είμαστε χάντρεντ περσέντ άμπσολούντλι σίγουροι ότι είναι το μείζον πρόβλημα που θα βασανίζει νυχθημερόν τον ηγέτη δήμαρχο Βαγγέλη -Έμα Τημί- Μαρινάκη (ή Βάγγο, ή Βαγγέλα). Ίσως αν δεν καταφέρει μάλιστα να την εκμηδενίσει 48 ώρες μετά την ορκωμοσία του πάθει κάποια μελαγχολία ή ακόμα και σοβαρής μορφής κατάθλιψη που εξαιτίας της θα παραμελήσει τις υπόλοιπες δραστηριότητές του και αυτό θα σταθεί αφορμή να καταρρεύσει όλη η οικονομική αυτοκρατορία του και να στεναχωρηθεί και ο στόλος με τα καράβια του. Τα Made in China καράβια του.

Ας υποθέσουμε ότι ο Βάγγος κρατά τον λόγο του και αφοσιώνεται στην εκμηδένιση της ανεργίας στον Πειραιά. Ας υποθέσουμε ότι τελικά τα καταφέρνει. Στην αρχή την ρίχνει από το 40% στο 10% και μετά από λίγο από το 10% στο 0%.

Τώρα το παράδοξο του πράγματος. Αλλάζει ο συσχετισμός προσφοράς-ζήτησης εργασίας ο οποίος στην ουσία είναι και αυτός που διαμορφώνει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Εκεί που με ανεργία 40% σου έλεγε το αφεντικό-επιχειρηματίας “11 ώρες την ημέρα, 6 μέρες την εβδομάδα, 500 ευρώ καθαρά και χωρίς ένσημα. Θες κάθεσαι, δεν θες φεύγεις. 100 άνεργοι περιμένουν από έξω”.

Τα αφεντικά-επιχειρηματίες χάνουν πλέον αυτό το ατού. Το πλεονέκτημα περνά στα χέρια των υπαλλήλων. Οι διάλογοι αφεντικών-υπαλλήλων τώρα πια είναι της μορφής “8 ώρες την ημέρα, 5 μέρες την εβδομάδα, 1100 ευρώ με ένσημα. Θες κάθομαι, δεν θες φεύγω. Κάτσε ψάχνε κανά δίμηνο να βρεις εξιδεικευμένο υπάλληλο για το μαγαζί σου με 0% ανεργία”.

Οι επιχειρηματίες σε όλο τον Πειραιά βρίσκονται σε πανικό. Πενθούν. Μαζεύονται κάθε απόγευμα στην Καστέλλα, πετάνε βοτσαλάκια και κλαίνε γοερά. Τα δάκρυα ποτίζουν τα Πειραϊκά νερά και φτάνουν στο σημείο να δημιουργούν εστία μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα εξαιτίας της ανόδου του PH του νερού λόγω των εκατοντάδων τόνων όξινων δακρύων. Μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες καταριούνται τον Βαγγέλη -Έμα Τημί- Μαρινάκη και τις αντικαπιταλιστικές πολιτικές του. Τους κατέστρεψε. Κατέστρεψε τον Καπιταλισμό. Ένας Καπιταλιστής κατέστρεψε τον Καπιταλισμό. Προδοσία!

Ο δήμαρχος Βάγγος όμως είναι και αυτός εφοπλιστής, επιχειρηματίας, εκδότης, μιντιάρχης, μεγαλοαφεντικό ένιγουέι. Το είχε ξεχάσει. Πάνω στο πάθος του να εκλεγεί δήμαρχος Πειραιά, να εκμηδενίσει την ανεργία των υπηκόων του και όλα τα προβλήματα της πόλης, του είχε διαφύγει εντελώς.

Οι μούτσοι στα καράβια του, οι σεκιουριτάδες στο Καραϊσκάκη του, οι καθαρίστριες στις εφημερίδες του, αρχίζουν πλέον και έχουν παράλογες απαιτήσεις. Θέλουν λένε και ασφάλιση. Και ανθρώπινα ωράρια εργασίας. Και αξιοπρεπείς μισθούς. Μάλιστα απειλούν. Λένε πως αν δεν μας τα δώσεις Βαγγέλη -Έμα Τημί- Μαρινάκη παραιτούμαστε και τράβα βρες άλλους να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για 500 ευρώ βασικό. Με 0% ανεργία σιγά μην βρεις ποτέ. Θα τα κλείσεις τα μαγαζιά σου.

Ο Βάγγος -Έμα Τημί- Μαρινάκης έχει βάλει τα χεράκια του και έχει βγάλει τα ματάκια του. Προκειμένου να κρατήσει ζωντανές τις καπιταλιστικές αυτοκρατορίες του αναγκάζεται να κάνει όλα τα χατίρια στους υπαλλήλους του. Αυτούς που μέχρι πριν λίγες μέρες τους χόρευε στο ταψί και τους εξανάγκαζε να υπογράψουν δουλικές συμβάσεις εργασίας με εξευτελιστικούς μισθούς με πρόσχημα την κρίση και την υψηλή ανεργία. Τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων του Βαγγέλη -Έμα Τημί- Μαρινάκη πέφτουν κατακόρυφα. Εκεί που μέχρι και πριν εκλεγεί δήμαρχος έβγαζε καθαρό κέρδος πάνω από 4.000 ευρώ την ώρα από το σύνολο των επιχειρήσεών του, τώρα θα πρέπει να μάθει να ζει με το ευτελές ποσό των 1.000 ευρώ την ώρα.

Χαλάλι όμως. Δεν τον ενδιαφέρει πια ο προσωπικός του πλουτισμός. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ότι καλυτέρευσε τις ζωές των Πειραιωτών. Με αυτή την σκέψη κοιμάται και με αυτή ξυπνάει. Γι΄ αυτό άλλωστε και θέλησε να γίνει δήμαρχος Πειραιά παραμελώντας τα καράβια του. Για να γίνει Δον Κιχώτης και Ρομπέν των Δασών μαζί. Για να τα πάρει από τους πλούσιους και να τα δώσει στους φτωχούς. Θυσιάζοντάς ακόμα και τον εαυτό του. Ένας πραγματικός σύγχρονος ήρωας.

Υ.Γ. Κατάλαβες αποβλακωμένε Πειραιώτη Ολυμπιακέ ψηφοφόρε του Μαρινάκη τι σημαίνει υψηλή ανεργία για ανθρώπους όπως τον Μαρινάκη και τι σημαίνει εκμηδένισή της; Κατάλαβες για πόσο βλάκα σε περνάνε;

Υ.Γ.2 Πιθανόν ο Βαγγέλης -Έμα Τημί- Μαρινάκης να θέλει να υποκαταστήσει μέσω της δημαρχίας την πολιτική εξουσία που έχασε από την αναστολή λειτουργίας των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ που δρούσαν στο λιμάνι.

Υ.Γ.3 Που είναι το “No Politica” οέο;;

ΜΑΙΟΣ 1936: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Από τον Απρίλιο του 1936 την Ελλάδα σαρώνει ένα μεγαλειώδες απεργιακό κύμα με κέντρο τη Θεσσαλονίκη και τους καπνεργάτες, που αποτελούν το πιο οργανωμένο κίνημα της εποχής. Η εξέγερση των εργατών στη Θεσσαλονίκη επεκτείνεται σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις, αποτελώντας έναν από τους βασικότερους σταθμούς στο ελληνικό εργατικό κίνημα.

Την εποχή της εργατικής εξέγερσης, είχε προηγηθεί η οικονομική ύφεση προερχόμενη από το κραχ του 1929 στην παγκόσμια οικονομία) και η συνακόλουθη πτώχευση του 1932. Όμως δεν ήταν μόνον αυτό το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο. Πριν από την κρίση, στην Ελλάδα είχε ήδη αποτύχει οικτρά η Μεγάλη Ιδέα του Βενιζέλου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν υπήρχε πια η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Επιπλέον, οι πρόσφυγες που είχαν έρθει στη χώρα είχαν δώσει μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία σε εργοδότες να μειώσουν τα μεροκάματα.

Άλλη μια δικαιολογία για τους εργοδότες, ώστε να μειώσουν τις αμοιβές ήταν ενδεχομένως και η παγκόσμια οικονομική κρίση της εποχής (1929-1932). Οι αμοιβές των 48.000 περίπου καπνεργατών έπεσαν από τις 135-150 δραχμές στις 75 δραχμές. Μάλιστα, πολλοί αναγκάζονταν να δουλεύουν δωρεάν μόνον για τα ένσημά τους.

Με βασικό, λοιπόν, αίτημα την αύξηση των κουρεμένων ημερομισθίων τους, στα τέλη Απριλίου του 1936 λαμβάνει χώρα στη Θεσσαλονίκη το πρώτο καπνεργατικό συνέδριο. Εκεί αποφασίζεται απεργία για τις 29 του μήνα.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πώς ανάμεσα στα εκατοντάδες εργατικά σωματεία που υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια αυτά -σύμφωνα με το «Παλίμψηστο του αίματος» του Γιώργου Αναστασιάδη,καθηγητή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης- υπήρχε η Εθνική Ένωσις «Ελλάς» (ΕΕΕ), με ιδιαίτερα αρνητικό ρόλο, ήταν δε και αντισημιτική.

Στις 6 Μαίου, όπως αναφέρεται στα «Νέα», μέλη της ΕΕΕ πυροβολούν εναντίον απεργών τσαγκαράδων στην Πλατεία Βλάλη και η έφιππη αστυνομία, απ’ την άλλη, συγκρούεται με ομάδες απεργών.

Στις 8 Μαίου η πόλη έχει μετατραπεί πλέον σε πεδίο μάχης , με 70 περίπου τραυματίες απεργούς.

Στις 9 Μαίου η απεργία είναι κάτι παραπάνω από γενική. Συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι. Στις 10:30 το πρωί στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας πέφτει νεκρός ο νεαρός αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Είναι ο πρώτος νεκρός ενώ ακολουθούν και άλλοι στη συνέχεια. Ο θρήνος της μητέρας του πάνω στο πτώμα του γιου της, που καταγράφηκε φωτογραφικά ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο στον «Επιτάφιο».

Την επόμενη ημέρα, η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται περίπου 150.000 άνθρωποι. Στις 11 Μαΐου κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 Μαΐου πανελλαδική απεργία.

 https://www.youtube.com/watch?v=6IvCLWeUVFQ

 https://www.youtube.com/watch?v=Nq0IuGed__c

http://anhsyxia.wordpress.com

H ελληνική Εργατική Πρωτομαγιά και ο αγώνας για το οκτάωρο

Ο πρώτος εορτασμός του 1893 και ο αγώνας για την καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας - Θεσσαλονίκη 1936 - Καισαριανή 1944 - Πρωτομαγιά 1976

Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893. Καθώς μάλιστα η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη μέρα, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης (διοργανωτής της συγκέντρωσης), στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι.

Η «Εφημερίς» πάλι τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της:

«Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».

Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ακόμη το παρακάτω ψήφισμα:

«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.

Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»

Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη.

Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή».

Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης.

Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα.

Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Ο αγώνας για το οκτάωρο

Στην Ελλάδα η μείωση της εργάσιμης ημέρας υπήρξε βασικό αίτημα των εργατών από τις πρώτες κιόλας σοβαρές απεργιακές τους κινητοποιήσεις.

Τέτοιο αίτημα έθεταν , μεταξύ άλλων, οι εργάτες της Σύρου στην ιστορική απεργιακή τους κινητοποίηση το 1879, την πρώτη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στην Ελλάδα. Τότε ο στόχος ήταν να μειωθεί η εργάσιμη ημέρα από 12 ή 14 ώρες στις 10 ώρες.

Έπειτα από την Πρωτομαγιά του Σικάγο το 1886 και τις πρώτες συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις το 1890, σε όλες τις μεγάλες και μικρές εργατικές κινητοποιήσεις τστην Ελλάδα το αίτημα του οκταώρου κατέχει κεντρική θέση.

Στην Ελλάδα, η αργία της Κυριακής, τουλάχιστον για τα μεγάλα αστικά κέντρα, καθιερώνεται με νομοθετήματα του Νοέμβρη του 1909 και του Μάρτη του 1910. Μ

Με κατοπινή νομοθεσία του 1913 καθορίζεται και το δεκάωρο για τους εργάτες επιφανείας των μεταλλείων και το 8ωρο για όσους απασχολούνταν σε υπόγειες εργασίες.

Επιμέρους διευθετήσεις της εργάσιμης ημέρας συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια, με την Διεθνή Σύμβαση Εργασίας για το Οκτάωρο - που είχε θεσμοθετηθεί το 1919 - να επικυρώνεται τελικά στην Ελλάδα το 1920, όχι όμως με στόχο την άμεση και καθολική εφαρμογή της.

Στην πραγματικότητα, το 1921 μόνο εργοστάσια που είχαν λίγες δουλιές δούλευαν προσωρινά οκτάωρο και μόνο οι ηλεκτροτεχνίτες και οι τροχιοδρομικοί - ύστερα από αγώνες - είχαν κατακτήσει την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα.

Όλη η περίοδος του μεσοπολέμου σφραγίζεται από τους εργατικούς αγώνες για το οκτάωρο, φυσικά από επιτυχίες των εργατών που επιτυγχάνουν την επέκτασή του ευρύτερα σε διάφορους κλάδους και τμήματα της εργατικής τάξης.

Τη γενική εφαρμογή της οκτάωρης εργάσιμης ημέρας θα καθιερώσει τυπικά η μεταξική δικτατορία, αποδεχόμενη στην ουσία αυτό που είχε γίνει πραγματικότητα στην πράξη, πολύ πριν.

Το δικτατορικό καθεστώς είχε φυσικά φροντίσει προηγουμένως να καταργήσει και να ποινικοποιήσει κάθε εργατική - συνδικαλιστική και πολιτική - δραστηριότητα.

Πρωτομαγιά του 1936, του 1944, του 1976

Ξεχωριστή σημασία στην ιστορία του τόπου έχουν τα γεγονότα που συνέβησαν την Πρωτομαγιά του 1936, του 1944 και του 1976:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1936

Η βάρβαρη δολοφονική επίθεση εναντίον του λαού της Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1936, με τους χωροφύλακες να ανοίγουν πυρ κατά άοπλων εργατών, προκάλεσε έκρηξη κι απεργιακές κινητοποιήσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Καθόλη τη διάρκεια του 1935 και 1936, είχαν προηγηθεί μαζικές απεργιές (με δυναμική μεγαλύτερη των 200.000 απεργών), αλλά και δολοφονίες, φυλακίσεις, βασανισμοί και εξορίες μαχητικών εργατών, καθώς και διαλύσεις εργατικών σωματίων.

ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ 1944

Την Πρωτομαγιά του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν 200 Έλληνες στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής σε αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και των τριών συνοδών του στους Μολάους.

Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν, να μεταφέρουν τους διακόσιους, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής έξω από το οποίο μαζεύτηκε πλήθος κόσμου ψάχνοντας να βρει αν είναι κάποιος δικός του στα καμιόνια του θανάτου.

Εκτελέστηκαν ανά εικοσάδες. Οι μελλοθάνατοι έβαζαν τους νεκρούς στα φορτηγά, ενώ αρκετοί που δεν πέθαναν αμέσως, ξεψύχησαν στο δρόμο.

Οι τελευταίες τους λέξεις - ζητωκραύγαζαν για τη λευτεριά και το ΕΑΜ - υπήρξαν ηρωικές, όπως και οι ζωές τους.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1976

Ένα άλλο γεγονός που συνδέεται με την Πρωτομαγιά και έχει ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις είναι ο χαμός του Αλέκου Παναγούλη, ενός από τους κορυφαίους αγωνιστές ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967.

Την Πρωτομαγιά του 1976, ο Αλέκος Παναγούλης βρήκε τον θάνατο σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα.

the pressproject

Σικάγο 1886 : Η Ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς – Η προπαγάνδα μέσα από την δράση

ΙΚΑΓΟ 1886 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗΣ. Γιελέν

Χωρίς αμφιβολία τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν το Μάη του 1886 στο Σικάγο καθώς και η καταδίωξη των αναρχικών εργατών που έδρασαν μέσα σε αυτά και έμειναν γνωστοί ως οι “μάρτυρες του Σικάγο” σηματοδότησαν για περισσότερο από έναν αιώνα τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ενάντια στο Κράτος και το Κεφάλαιο. Γι΄αυτό άλλωστε και υπέστησαν για δεκαετίες συστηματική διαστρέβλωση, συσκότιση και σπέκουλα από την εξουσιαστική Αριστερά (μαρξιστές-λενινιστές και σοσιαλδημοκράτες) μέχρι πλήρους αποχύμωσης, αποστέωσης και νέκρωσης κάθε ουσιαστικού και συμβολικού αγωνιστικού περιεχόμενου της λεγόμενης “εργατικής πρωτομαγιάς”, η οποία δεν αντιπροσωπεύει και τίποτα περισσότερο από μια επέτειο που τη γιορτάζουν επίσημα οι κάθε λογής πολιτικοί και συνδικαλιστές νταβατζήδες των κολασμένων της μισθωτής δουλείας.
Το κείμενο του Σ. Γιελέν για την Πρωτομαγιά στο Σικάγο αποτελεί μια αυθεντική και μοναδική καταγραφή εκείνων ακριβώς των γεγονότων και των προσώπων που στο βωμό των σκοπιμοτήτων της Αριστεράς υπέστησαν κάθε δυνατή παραποίηση. Γι΄αυτή την μοναδικότητα και την αυθεντικότητά του και σε πείσμα των καιρών, το κείμενο του Σ. Γιελέν έτυχε πολλών δημοσιεύσεων.
Πρωτοδημοσιεύτηκε στα ελληνικά από το περιοδικό ΟΤΑΝ, νο 1, (Μάης 1975), αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο σε μια μπροσούρα από τη Συσπείρωση Αναρχοσυνδικαλιστών και την Ομάδα Αναρχικών Λειβαδιάς στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, και ακολούθησαν οι αναδημοσιεύσεις του στο περιοδικό ΑΝΑΡΧΟΣ, νο 5 (Δεκ. ΄86) και στην αναρχική εφημερίδα της Πάτρας ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, νο 2 (Μάης ΄87).
Όπως αναφέρεται και στα εισαγωγικά σημειώματα των δημοσιεύσεων που προηγήθηκαν, έτσι και η παρούσα έκδοση αυτού του κειμένου δεν αποσκοπεί στο να δοθεί κάποιο “χαμένο νόημα” στην καθεστωτική και απαξιωμένη “εργατική πρωτομαγιά” αλλά στο να παραμείνει ζωντανή και προσιτή η μνήμη της αιματοβαμμένης εξέγερσης του Σικάγο σε όλους όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για μια κοινωνία ελεύθερη, χωρίς Κράτος και αφεντικά.
Στις μέρες μας άλλωστε το δικό μας “Σικάγο” ανθίζει ήδη στους δρόμους του Μεξικό, του Άμστερνταμ, του Λονδίνου, της Αθήνας, του Σηάτλ, της Πράγας, της Μελβούρνης, της Νίκαιας, της Ζυρίχης, της Σεούλ, του Μπουένος Άιρες… μέσα στην αλληλουχία των αντιστάσεων και των εξεγέρσεων ενάντια στην πλανητική κυριαρχία του Κράτους και του Κεφάλαιου.

ORA NIHIL, Κύκλος Αναρχικών
Απρίλης 2001

Όπως ο πανικός του 1873 σφράγισε τη γέννηση του συνειδητού εργατικού κινήματος σε εθνική κλίμακα, έτσι σφράγισε και τη γέννηση μιας πρακτικής και ρεαλιστικής αντίληψης για το σοσιαλισμό -αντίληψης που επρόκειτο να αντικαταστήσει τους απόμακρους ουτοπικούς πόθους των πρώτων σοσιαλιστών που περιορίζονταν σε “υψηλές” διανοουμενίστικες συζητήσεις και ρομαντικά δοκίμια. Από κείνη την εποχή οι σοσιαλιστές, αντί να τρέφουν ιδεαλιστικές ελπίδες για το αύριο, άρχισαν να δρουν για το σήμερα, οργανώνοντας διαδηλώσεις πεινασμένων, διαδηλώσεις ανέργων, απεργίες, μαζικές συγκεντρώσεις και πολιτικές καμπάνιες. Αρχικά λειτούργησαν μέσα από το Εργατικό Κόμμα των Η.Π.Α. που είχε ιδρυθεί το 1876 και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις απεργίες των σιδηροδρομικών το 1877, ιδιαίτερα στο Σικάγο και το Σαιν Λούις. Μετά την αποτυχία αυτών των απεργιών το Εργατικό Κόμμα αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα που είχε σαν πρωταρχική του λειτουργία την πολιτική δράση, άσχετο αν διατήρησε φιλικές σχέσεις με τα συνδικάτα. Όταν έγινε αυτή η αλλαγή, η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ. διέταξε να σταματήσουν οι μαζικές συγκεντρώσεις για να παρουσιάσει στα νομοθετικά σώματα προτάσεις σχετικές με την καθιέρωση του οκτάωρου, αποφάσεις για την κατάργηση όλων των απαγορευτικών νομοσχεδίων και για την αγορά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σιδηροδρομικών και τηλεγραφικών γραμμών.

Παρόλα αυτά, το σοσιαλιστικό κίνημα στην Αμερική αντικατόπτριζε το σχίσμα της Πρώτης Διεθνούς -οι φράξιες που δημιουργήθηκαν διαχωρίστηκαν με αφορμή θέματα τακτικής και μεθοδολογίας. Οι Διεθνιστές υποστήριζαν τον μυστικό εξοπλισμό και την άμεση προετοιμασία για την κοινωνική επανάσταση, ενώ ο συνδικαλισμός και η πολιτική θα χρησίμευαν σαν επικουρικές δραστηριότητες που έπρεπε να βρίσκονται κάτω από αυστηρή επιτήρηση από φόβο μήπως οδηγήσουν στο προδοτικό ρεύμα του οπορτουνισμού. Οι Λασσαλικοί, από την άλλη μεριά, ζητούσαν τη σταδιακή δημιουργία μιας νέας κοινωνίας μέσω της εκπαίδευσης, της πολιτικής οργάνωσης και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Οι Λασσαλικοί ελέγχανε για μερικά χρόνια την πολιτική του κόμματος και τόλμησαν ακόμα και στο Σικάγο, το παραδοσιακό οχυρό του συνδικαλισμού και των επαναστατικών στοιχείων, να ταχτούν υπέρ της συμμετοχής στις εκλογές. Γρήγορα λοιπόν ξέσπασε μια διαμάχη όσον αφορά τις αγωνιστικές εργατικές οργανώσεις. Η μεγαλύτερη από αυτές, η Lehr und Wehr Verein, είχε δημιουργηθεί από γερμανούς σοσιαλιστές του Σικάγου το 1875, με στόχο να προστατευθούν ενάντια στους τραμπουκισμούς των παλαιότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η ανάγκη για την ύπαρξη αυτής της προστασίας αποδείχτηκε αργότερα κατά τη διάρκεια της απεργίας των επιπλοποιών τον Ιούλιο του 1877, όταν η αστυνομία επιτέθηκε με εξωφρενική κτηνωδία ενάντια σε ειρηνικές συγκεντρώσεις. Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ., με το να απαρνηθεί όλες τις αγωνιστικές οργανώσεις, συγκρούστηκε ακόμα περισσότερο με τα επαναστατικά στοιχεία του Σικάγου. Η εχθρότητα αυτή έγινε εντονότερη το 1880 μετά την παταγώδη αποτυχία των σοσιαλιστών στις εκλογές. Επιπλέον, ο μοναδικός σοσιαλιστής δημοτικός σύμβουλος που εκλέχτηκε ξανά στο Σικάγο δεν κατάφερε να αναλάβει τα καθήκοντά του λόγω της παρασκηνιακής χειραγώγησης από μέρος του Δημοκρατικού δημοτικού συμβουλίου, οπότε οι επαναστάτες τόνισαν το πόσο μάταιο ήταν να κατακτηθεί η νέα κοινωνία μέσα από τις κάλπες. Οι τάξεις των επαναστατών πλήθυναν χάρη στην προσχώρηση πάρα πολλών γερμανών εργατών που διαφωνούσαν με το αντισοσιαλιστικό διάταγμα του 1878, γεγονός που κατέληξε σε μια συνδιάσκεψή τους που έγινε στο Σικάγο τον Οκτώβριο του 1881.

Πριν από την άφιξη του Γιόχαν Μοστ στην Αμερική, δεν ήταν τόσο ισχυρό το κίνημα των επαναστατικών ομάδων. Η εμφάνιση του Μοστ -υποστηρικτή των απόψεων του Μπακούνιν και του Νετσάγιεφ, και ιδρυτή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργαζομένων, γνωστής ως “Μαύρης Διεθνούς”- παραγκώνισε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές. Στα θεωρητικά θέματα ο Μοστ δεν ήταν καθαρός αναρχικός, παρόλα αυτά, στην πράξη υποστήριξε την αναρχική τακτική της τεροριστικής δράσης ενάντια στην Εκκλησία και το Κράτος, δράση που πραγματοποιείται από το άτομο με δική του πρωτοβουλία, ώστε να μην διακινδυνεύσει ολόκληρο το κίνημα αν συλληφθεί ο δράστης της μεμονωμένης πράξης. Πίστευε ότι μόνο τα όπλα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στους εργάτες κάποια ισότητα απέναντι στην αστυνομία και το στρατό. Πρότεινε τη δημιουργία σώματος οπλοφόρων και την εξολόθρευση της “άθλιας φάρας”, της “φάρας των ερπετών”, της “ράτσας των παράσιτων”. Σε μια μπροσούρα του με τίτλο “Το Κτήνος της Ιδιοκτησίας” διακήρυξε ότι δεν θα έπρεπε να γίνει κανένας συμβιβασμός με την τωρινή κοινωνία, αλλά θα έπρεπε να εξαπολυθεί ανελέητος πόλεμος, μέχρι που να “καταδιωχθεί, ως το τελευταίο του κρησφύγετο και να καταστραφεί ολοκληρωτικά” το κτήνος της ιδιοκτησίας.

Παρακινημένοι από την αγκιτάτσια του Μοστ, οι εκπρόσωποι των επαναστατικών αντικοινοβουλευτικών ομάδων από 26 πόλεις συγκεντρώθηκαν στο Πίτσμπουργκ στις 14 Οκτωβρίου 1883 για να αναδιοργανώσουν τη Διεθνή Ένωση Εργατών. Και σ΄ αυτή την περίπτωση, υπάρχουν πάλι δύο ξεχωριστά στοιχεία συνενωμένα μόνο από την αντίθεσή τους ως προς την πολιτική δράση. Οι αντιπρόσωποι από τη Νέα Υόρκη και τις ανατολικές Πολιτείες με πρώτο και καλύτερο το Γιόχαν Μοστ, υποστήριξαν την ατομικιστική αναρχική τακτική, ενώ οι αντιπρόσωποι από το Σικάγο και απ’ τις δυτικές Πολιτείες, καθοδηγούμενοι από τους Άλμπερτ Πάρσονς και Ώγκαστ Σπάιζ, υποστήριξαν κάποιο μείγμα αναρχισμού και συνδικαλισμού που τελικά έμεινε γνωστό σαν “Ιδέα του Σικάγου”. Η παραλλαγή αυτή πλησίαζε περισσότερο τον συνδικαλισμό παρά τον αναρχισμό, στο βαθμό που αναγνώριζε το συνδικάτο σαν “εμβρυακή ομάδα” της μελλοντικής κοινωνίας και σαν μονάδα μάχης ενάντια στον καπιταλισμό. Παρόλα αυτά, τα συνδικάτα δεν επρόκειτο να αγωνιστούν για τα επιφανειακά και οπορτουνιστικά προνόμια των μεγάλων μισθών και του μικρού ωραρίου, δεν θα έμεναν ικανοποιημένα παρά μόνο με τον πλήρη αφανισμό του καπιταλισμού και τη δημιουργία της ελεύθερης κοινωνίας. Ο συνδικαλισμός, στον αγώνα του ενάντια στον καπιταλισμό, δεν θα κατέφευγε στην πολιτική δράση αλλά αντίθετα θα δυσπιστούσε απέναντι σε κάθε κεντρική εξουσία και θα διαφύλαττε κάθε προσπάθεια ενάντια στην προδοτική ηγεσία. Θα συγκέντρωνε την προσοχή του στην απευθείας δράση των μελών της βάσης. Δύο μονάχα βασικές αρχές απόμεναν για να εναρμονιστεί απόλυτα η “Ιδέα του Σικάγου” με το σύγχρονο συνδικαλισμό: η Γενική Απεργία και το Σαμποτάζ, απόψεις που εκείνη την εποχή δεν αναπτύχθηκαν θεωρητικά.

Μια και η φράξια των δυτικών Πολιτειών ήταν μεγαλύτερη απ’ όλες τις άλλες, το συνέδριο επικύρωσε τη σπουδαιότητα του συνδικαλισμού. Και η απευθείας δράση -η βία- ήταν η τακτική που θα εφαρμοζόταν. Η πλατφόρμα της Διεθνούς που δημοσιεύτηκε στο “Συναγερμό” -εφημερίδα του Σικάγου με εκδότη τον Πάρσονς- έλεγε, ανάμεσα σ’ άλλα τα εξής:

“Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο… Το σύστημα αυτό είναι άδικο, παράλογο και καταστροφικό. Άρα εκείνοι που υποφέρουν κάτω απ’ αυτό το σύστημα και δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τη συνέχισή του πρέπει να πολεμήσουν για την καταστροφή του με όλα τα μέσα και με όλες τους τις δυνάμεις. Οι εργάτες δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από καμιά εξωτερική πηγή στον αγώνα τους ενάντια στο τωρινό σύστημα· πρέπει να πετύχουν την απελευθέρωσή τους με τις δικές τους μόνο προσπάθειες. Μέχρι τώρα, καμιά προνομιούχα τάξη δεν παραιτήθηκε από την τυραννία, και οι σημερινοί καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα προνόμιά τους κι από την εξουσία τους χωρίς να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα… Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία πρέπει να έχει βίαιο χαρακτήρα, ότι οι διαμάχες που αφορούν τις διάφορες μισθολογικές αυξήσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον τελικό στόχο… Σ’ αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μονάχα μια λύση -η βία… Η αγκιτάτσια για οργάνωση, για οργανώσεις με σκοπό την εξέγερση, στην περίπτωση βέβαια που οι εργάτες θα πετάξουν τις αλυσίδες τους”.

Πρόκειται για πρόγραμμα που διακήρυττε χωρίς προσχήματα την καταστροφή της υπάρχουσας οικονομικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων, ένα πρόγραμμα που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.

Στο Σικάγο, χάρη στη μεγάλη ιστορία των βιαιοπραγιών της αστυνομίας, πάρα πολλοί εργάτες προσχώρησαν στη Διεθνή – τελικά η συμμετοχή της πόλης αυτής ξεπερνούσε το 1/3 των 5.000-6.000 μελών της. Οι πιο ικανοί και εύστροφοι ηγέτες της Διεθνούς στο Σικάγο ήταν ο Πάρσονς, ο Σπάιζ, ο Σάμουελ Φήλντεν και ο Μάικελ Στσουώμπ. Οι Διεθνιστές του Σικάγου έβγαζαν πέντε εφημερίδες: το “Συναγερμό”, δεκαπενθήμερη εφημερίδα στα αγγλικά με κυκλοφορία 2.000 φύλλων, την “Εργατική Εφημερίδα του Σικάγου”, ημερήσια στα γερμανικά, με εκδότη τον Σπάιζ και με κυκλοφορία 3.600 φύλλων, την “Fackel”, την “Vorbote” και την “Budoucnost” που γράφονταν στη βοημική διάλεκτο. Αυτός ο επαναστατικός πυρήνας διείσδυσε γρήγορα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επηρεασμένο απ’ αυτόν τον πυρήνα το τοπικό Συνδικάτο Καπνεργατών, τον Ιούνιο του 1884, κάλεσε όλα τα συνδικάτα της πόλης να αποχωρήσουν από τη συντηρητική Συνασπισμένη Επαγγελματική και Εργατική Συνέλευση και να οργανώσουν ένα Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο με καθαρά αγωνιστική πολιτική. Τέσσερα συνδικάτα γερμανών εργατών απάντησαν στο κάλεσμα -οι μεταλλουργοί, οι εργάτες των σφαγείων, οι ξυλεργάτες και οι επιπλοποιοί- και αποδέχτηκαν μια κοινή διακήρυξη αρχών: “όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο, κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και ν’ αφοσιωθεί στο συνδικάτο”. Από την αρχή το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο βρισκόταν σε συνεννόηση με την ομάδα των Διεθνιστών. Άλλωστε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα εξακολουθούσε να υποστηρίζει τη Συνασπισμένη Επαγγελματική και Εργατική Συνέλευση.

Για ένα χρόνο η ανάπτυξη του νέου Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου ήταν μικρή, παρόλα αυτά, στο τέλος του 1885 είχαν προσχωρήσει σε αυτό 13 συνδικάτα, ενώ η Συνασπισμένη Συνέλευση διατηρούσε 19. Ύστερα από λίγους μήνες όμως, τον Απρίλιο του 1885, συμμετείχαν στο Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο 22 συνδικάτα από τα οποία τα 11 ήταν τα μεγαλύτερα στην πόλη. Διατήρησε την επαφή του με τη Διεθνή και προσχώρησε στις διαδικασίες της, συμμετέχοντας στις μαζικές συγκεντρώσεις της. Άρχισε μια έντονη αγκιτάτσια για την καθιέρωση του οκτάωρου, παρόλο που όσον αφορά τα κίνητρα διέφερε από τη συντηρητική Συνασπισμένη Συνέλευση και τους Ιππότες της Εργασίας – δεν θεωρούσε σημαντική τη μείωση της εργάσιμης ημέρας αλλά τη δημιουργία κοινού εργατικού μετώπου και την πάλη των τάξεων. Ύστερα από εισήγηση του Σπάιζ, τον Οκτώβριο του 1885, υιοθέτησε την ακόλουθη απόφαση:

“Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκτάωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σ’ αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Η πολεμική μας κραυγή είναι: “θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!”

Στο Σικάγο, την πρωτοβουλία για την καθιέρωση του οκτάωρου την ανέλαβε ο Σύνδεσμος για την Καθιέρωση του Οκτάωρου, στον οποίο συμμετείχαν η Συνασπισμένη Συνέλευση, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και οι Ιππότες της Εργασίας – παρόλο που το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο συνεργάστηκε ενεργητικά. Την τελευταία Κυριακή πριν από την Πρωτομαγιά οργανώθηκε μια τεράστια διαδήλωση για το οκτάωρο στην οποία πήραν μέρος 25.000 άτομα και μίλησαν οι Πάρσονς, Σπάιζ, Φήλντεν και Στσουώμπ. Όταν έφτασε η μέρα του αγώνα, τα περισσότερα μέλη της κίνησης για την καθιέρωση του οκτάωρου υποστήριξαν τα συνθήματα του Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου και της Διεθνούς.

Η ΜΠΟΜΠΑ ΠΕΦΤΕΙ

Η απεργία ξεκίνησε στο Σικάγο με φοβερή ορμητικότητα και με τεράστιες ελπίδες επιτυχίας. Γύρω στους 40.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία την 1η Μαΐου όπως είχε κανονιστεί, και τελικά έφτασαν να απεργούν 65.000 εργάτες μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Αλλά κι αυτός ο αριθμός δεν αντιπροσώπευε ολόκληρο το δυναμικό της πόλης: χωρίς να γίνει απεργία ικανοποιήθηκε το αίτημα για μείωση της εργάσιμης ημέρας περισσότερων από 45.000 εργατών. Επιπλέον, απεργούσαν ήδη χιλιάδες εργάτες στο Λέηκ Σωρ, στο Γουώμπας, στο Σικάγο, στο Μιλγουώκη, στο Σαιν Πωλ και σε διάφορους σταθμούς μεταφορών οι απεργοί διαμαρτύρονταν για την πρόσληψη εργατών που δεν ανήκαν στο συνδικάτο. Αντιμετωπίζοντας ένα τέτοιο μαζικό κίνημα ο αρχηγός της αστυνομίας Έμπερσολντ κατάλαβε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και ζήτησε να βρίσκεται σ’ επιφυλακή, το Σάββατο, 1η Μαΐου, ολόκληρη η δύναμη της αστυνομίας και των χαφιέδων του Πίνκερτον – δύναμη που ενισχύθηκε από ιδιωτικούς μπασκίνες, μισθωμένους πρώτα από την Εταιρεία Σιδηροδρόμων, καθώς και με ειδικούς χαφιέδες, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από τη Μεγάλη Στρατιά του Πότομακ. Παρόλες όμως τις πολεμικές προετοιμασίες, το Σάββατο κύλησε ειρηνικά. Η πόλη είχε γιορτινή εμφάνιση με τα εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια και τους χιλιάδες απεργούς που περιδιάβαιναν τους δρόμους οικογενειακά. Έγιναν πορείες και μαζικές συγκεντρώσεις κι ακούστηκαν λόγοι στα πολωνικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά και τη βοημική διάλεκτο.

Αντιμέτωποι με μιαν απεργία που παρουσίαζε απρόβλεπτη δύναμη και διάθεση αλληλεγγύης, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι συνασπίστηκαν για να τη συντρίψουν. Στις 27 Απριλίου ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Υποδηματοποιίας στον οποίο συμμετείχαν 60 βιομήχανοι αυτοπροσώπως και 160 με γραπτή δήλωσή τους. Ο Σύνδεσμος αποσκοπούσε στο συντονισμό της δράσης των εκμεταλλευτών. Τα μεγαλύτερα χυτήρια σιδήρου, χάλυβος, χαλκού και μπρούτζου διακήρυξαν ότι θ’ αντιτάσσονταν στο αίτημα για την καθιέρωση του οκτάωρου. Το πρωί της πρωτομαγιάς συνεδρίασαν οι εκπρόσωποι των μεγάλων πλανιστηρίων για να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν ενάντια στους απεργούς. Το ίδιο βράδυ πήραν μέρος σ’ αυτή τη συγκέντρωση οι ξυλέμποροι και οι εταιρείες συσκευασιών -έτσι, σύσσωμη η ξυλοβιομηχανία αποφάσισε να μην κάνει καμιά παραχώρηση στους εργάτες. Παρόλα αυτά, τη Δευτέρα 3 Μαΐου η εξάπλωση της απεργίας ήταν τρομακτική. Το ποτάμι κοντά στην ξυλεμπορική Αγορά είχε πλημμυρίσει από παρατημένη ξυλεία, ενώ έρχονταν 300 μαούνες γεμάτες φορτίο σε εκδήλωση συμπαράστασης. Οι οικοδομικές εργασίες που εκείνη την εποχή βρισκόντουσαν σε άνθιση, παρέλυσαν ξαφνικά. Τα μεγάλα χυτήρια μετάλλων και οι μεταφορικοί σταθμοί μπλοκαρίστηκαν. Για να σπάσει η απεργία ήταν πια αναγκαία μια καθαρά επιθετική ενέργεια. Τη Δευτέρα τα γκλομπ της αστυνομίας άρχισαν να διαλύουν τις πορείες και τις συγκεντρώσεις.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγιναν σοβαρές φασαρίες στο εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ Χάρβεστερ. Η αντιδικία ανάμεσα στον εργοστασιάρχη Μακ Γκόρμικ και τους εργάτες χρονολογείται από τα μέσα Φεβρουαρίου όταν η επιχείρηση κήρυξε λοκ-άουτ ενάντια στους 1.400 υπαλλήλους, αντιμετωπίζοντας έτσι το αίτημά τους να σταματήσει η δίωξη ορισμένων συναδέλφων τους που είχαν απεργήσει παλιότερα. Τους επόμενους δυο μήνες οι απεργοσπάστες, οι χαφιέδες του Πίνκερτον και οι μπασκίνες έκαναν λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον των απεργών.

Η αστυνομία εξαπέλυσε την επίθεσή της το απόγευμα της Δευτέρας, 3 Μαΐου. 6.000 απεργοί ξυλεργάτες συγκεντρώθηκαν κοντά στο Μαύρο Μονοπάτι, ένα μίλι βόρεια απ’ το εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ, με σκοπό τη δημιουργία μιας επιτροπής που θα στελνόταν στους ξυλεμπόρους. Ενώ ο Σπάιζ μιλούσε στη συγκέντρωση, μια ομάδα 200 περίπου ατόμων αποσπάστηκε αυθόρμητα από το πλήθος των απεργών, έκανε πορεία προς το εργοστάσιο και επιτέθηκε στους απεργοσπάστες που εκείνη τη στιγμή έφευγαν για το σπίτι τους.

Μέσα σε 10-15 λεπτά πλάκωσαν οι μπάτσοι – πάνω από 200. Στο μεταξύ ο Σπάιζ και οι συγκεντρωμένοι απεργοί βλέποντας τα περιπολικά κι ακούγοντας πυροβολισμούς ξεκίνησαν για το εργοστάσιο -στο δρόμο συναντήθηκαν με τη δύναμη των γκλομπ και των όπλων- οι αστυνομικοί πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα τους απεργούς που έτρεχαν για να ξεφύγουν. Αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί και πάρα πολλοί τραυματίες.

Ο Σπάιζ αγανακτισμένος από τις νέες αγριότητες της αστυνομίας πήγε βιαστικά στο τυπογραφείο της “Εργατικής Εφημερίδας του Σικάγου” και κυκλοφόρησε την ακόλουθη προκήρυξη στα αγγλικά και τα γερμανικά:

ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΤΕ! ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ!!!

Τ’ αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους -την αστυνομία- και δολοφόνησαν έξι από τα αδέρφια μας σήμερα το απόγευμα στη φάμπρικα του Μακ Γκόρμικ. Σκότωσαν τ’ άμοιρα αδέρφια μας γιατί όπως και σεις είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς. Τους σκότωσαν για να αποδείξουν σε σας τους “Ελεύθερους Αμερικανούς Πολίτες” ότι πρέπει να είσαστε ικανοποιημένοι με οτιδήποτε αποφασίσουν να σας επιτρέψουν αλλιώς θα πεθάνετε!
Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας - με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!
Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε τ’ ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!

Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΑΣ

Το επόμενο βράδυ μια δεύτερη προκήρυξη καλούσε σε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Παλιά Αγορά της οδού Ράντολφ.

Το πρωί της Τρίτης, 4 Μαΐου, ξημέρωσε με την αστυνομία να επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς κοντά στην 35η οδό. Οι επιθέσεις κατά των συγκεντρωμένων απεργών συνεχίστηκαν και το απόγευμα, ειδικά στη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης. Ο δήμαρχος Χάρρισον έδωσε άδεια για μαζική συγκέντρωση εκείνη τη βραδιά και στις 7 η ώρα ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην Πλατεία Αγοράς, το κέντρο των ξυλεμπορικών. Μεταξύ 8 και 9 η ώρα είχαν εμφανιστεί περίπου 3.000 άτομα, ανάμεσά τους και ο δήμαρχος Χάρρισον που παρακολουθούσε σαν θεατής για να μην διασαλευτεί η τάξη. Στο αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεμπλαίν, μισό τετράγωνο απόσταση από τη συγκέντρωση, ένα αρκετά μεγάλο σώμα αστυνομικών βρισκόταν σ’ ετοιμότητα. Η συγκέντρωση ήταν πολύ ήσυχη. Ο Σπάιζ μίλησε στους απεργούς από ένα αμάξι μπροστά στο εργοστάσιο των αδερφών Κραίην. Ύστερα μίλησε ο Πάρσονς που περιορίστηκε στο θέμα του οκταώρου. Ύστερα μίλησε ο Φήλντεν. Γύρω στις 10 μια δυνατή καταιγίδα άρχισε να διαλύει τη συγκέντρωση, ενώ εκείνη την ώρα ο Σπάιζ και ο Πάρσονς είχαν φύγει. Ο μόνος που είχε μείνει ήταν ο Φήλντεν που μιλούσε στον κόσμο που ήταν ακόμα εκεί. Ο δήμαρχος Χάρρισον που είχε κρίνει ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική και ότι όλα είχαν τελειώσει, έφυγε λίγο μετά τις 10, κάλεσε το αστυνομικό τμήμα για να δώσει αναφορά και μετά πήγε να κοιμηθεί στο σπιτάκι του.

Ύστερα από λίγα λεπτά, ο διευθυντής της αστυνομίας, Τζων Μπόνφηλντ, μισητός σ’ όλη την πόλη για την κτηνωδία του, μπήκε επικεφαλής ενός αποσπάσματος 180 μπάτσων για να διαλύσει όσους είχαν απομείνει από τη συγκέντρωση. Η ενέργεια αυτή δεν είχε κανένα νόημα πέρα από το ότι ο Μπόνφηλντ ήθελε να προκαλέσει άλλο ένα μακελειό. Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της Πολιτείας, Ώλντγκενλντ, “ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για το θάνατο των αστυνομικών”. Οι μπάτσοι κρατήθηκαν σε κάποια απόσταση από το αμάξι των ομιλητών και ένας λοχαγός Γουώρντ διέταξε τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Ο Φήλντεν απάντησε ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Καθώς ο Γουώρντ στράφηκε για να δώσει διαταγή στους άντρες του μια βόμβα έπεσε από ένα σημείο στο πεζοδρόμιο λίγο πιο αριστερά από το αμάξι. Η έκρηξη έγινε εκεί που στέκονταν οι μπάτσοι και τραυμάτισε 66. Απ’ αυτούς οι επτά πέθαναν αργότερα. Η αστυνομία άρχισε αμέσως να πυροβολεί υστερικά το πλήθος, σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας 200. Πανικός ξέσπασε στη γειτονιά. Έγιναν τηλεφωνήματα σε γιατρούς. Τα φαρμακεία γέμισαν τραυματίες.

Μέχρι και σήμερα ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος έριξε τη βόμβα. Υπάρχουν τρεις πιθανότητες:

1) Ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ υποστήριζε στο απαλλακτικό διάγγελμά του το 1893 ότι ρίχτηκε από κάποιον σαν αντίποινα για όλες τις βιαιότητες του Μπόνφηλντ και της αστυνομίας. “…Αποδεικνύεται ότι κατά πάσα πιθανότητα η βόμβα ρίχτηκε από κάποιον που ζητούσε προσωπική εκδίκηση, ότι οι αρχές ακολούθησαν μια τακτική που ήταν φυσικό να προκαλέσει όλα όσα προκάλεσε, ότι αρκετά χρόνια πριν από το επεισόδιο της Παλιάς Αγοράς δεν είχαν σημειωθεί εργατικές ταραχές και ότι σε αρκετές περιπτώσεις πολλοί εργάτες που δεν ήταν ένοχοι καμιάς κατηγορίας είχαν δολοφονηθεί, και κανένας από τους δολοφόνους δεν πέρασε από δικαστήριο. Οι μαρτυρίες που δόθηκαν στους ανακριτές και εκτέθηκαν εδώ αποδεικνύουν ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις πυροβολήθηκαν άτομα και σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να πυροβοληθούν· παρόλα αυτά δεν κατηγορήθηκε κανείς. Στο Σικάγο έγιναν πολλές απεργίες κατά τις οποίες η αστυνομία όχι μόνο επιτέθηκε ενάντια στους ανθρώπους, αλλά και χωρίς καμιά νομική δικαιοδοσία εισέβαλε και διέσπασε ειρηνικές συγκεντρώσεις· σε πολλές περιπτώσεις που δεν ήταν ένοχοι στο παραμικρό”.

2) Η πιθανότητα ενός προβοκάτορα δεν πρέπει να απορριφθεί εντελώς. Η αστυνομία του Σικάγου εκείνη την εποχή ήταν ικανή για κάτι τέτοιο. Το πρωί μετά την έκρηξη της βόμβας ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ έκανε την εξής ανακοίνωση:

“Θα λάβωμεν δραστικά μέτρα διά την σύλληψιν των ηγετών της υποθέσεως αυτής. Η ενέργεια της χθεσινής νυκτός θα αποδείξει ότι η βομβιστική και δυναμιτιστική φρασεολογία δεν ήτο απλή πομφόλυξ… Η επίθεσις εναντίον ημών ήτο κτηνώδης και θρασύδειλος”. (Η υπογράμμιση έγινε από τον ίδιο τον Μπόνφηλντ).

Η υπογραμμισμένη πρόταση ίσως υποδηλώνει μια παλιά πρόθεσή του να αποδείξει ότι η “δυναμιτιστική φρασεολογία” δεν ήταν “απλή πομφόλυξ”.

3) Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ήταν ένοχος ο αναρχικός Ρ. Στσνάουμπελτ, γαμπρός του Μ. Στσουώμπ. Το γεγονός ότι συνελήφθηκε δύο φορές και αφέθηκε ελεύθερος σε περίοδο που η αστυνομία συνελάμβανε και φυλάκιζε όλους τους αναρχικούς και συμπαθούντες που μπορούσε να αρπάξει, δημιουργεί την υποψία ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι η αστυνομία ήθελε να τον ξεμπερδέψει για να μπορέσει να καταδικάσει τους οκτώ σημαντικότερους επαναστάτες ηγέτες.

Ο δικαστής Γκάρυ που αναθεώρησε την υπόθεση επτά χρόνια μετά την πρώτη δίκη παραδέχτηκε πως ήταν πολύ πιθανή η ενοχή του Στσνάουμπελτ και πως η απαλλαγή του μπορεί να έγινε όταν ακριβώς ήταν ο σημαντικότερος ύποπτος. Ο Γκάρυ συμπέρανε, παρόλα αυτά, ότι “ή ο Στσνάουμπελτ ή κάποιος άλλος πέταξε τη βόμβα, πράγμα που δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία”.

Οι εφημερίδες, όχι μόνο στο Σικάγο, αλλά και παντού, άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό. Απαίτησαν την εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών στοιχείων. Μέσα σε λίγες μέρες η αστυνομία συνέλαβε τους κυριότερους αναρχικούς επαναστάτες της πόλης – τους Σπάιζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ, Όσκαρ Νημπ και άλλους, ακόμα και τους 25 τυπογράφους της “Εργατικής Εφημερίδας”. Ο μόνος που διέφυγε ήταν ο Πάρσονς που η αστυνομία δεν μπορούσε να τον συλλάβει παρά το φοβερό κυνηγητό. Όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του μπάτσου Μ. Τζ. Ντήγκαν οι εφημερίδες απαίτησαν κραυγαλέα βιαστικές δίκες στο κακουργιοδικείο. Για αρκετές βδομάδες αναζωπύρωναν το αίσθημα τρομοκρατίας που επικρατούσε στο κοινό. Οι τίτλοι τους ήταν χαρακτηριστικοί: Αιμοδιψή κτήνη, Ερυθροί ρουφιάνοι, Ερυθροί ταραξίες, Κατασκευαστές βομβών, Ερυθροί αγκιτάτορες, Αναρχικοί δυναμιτιστές, Αιμοδιψή τέρατα, Εκσφενδονιστές βομβών, Βομβολάτρες. Η εφημερίδα Chicago Tribune έγραφε στις 6 Μαΐου: “Τα φίδια αυτά θράφηκαν και αναζωογονήθηκαν με τη λιακάδα της ανοχής και πήραν θάρρος να επιτεθούν ενάντια στην κοινωνία, το νόμο, την τάξη και την κυβέρνηση”. Και η Chicago Herald της ίδιας ημέρας: “Ο όχλος που παρακινήθηκε από τον Σπάιζ και τον Φήλντεν σε δολοφονίες δεν αποτελείται από αμερικανούς. Είναι καθάρματα από την Ευρώπη που ζήτησαν καταφύγιο σ’ αυτές τις ακτές για να καταχραστούν τη φιλοξενία μας και να περιφρονήσουν τις αρχές της χώρας”. Η Chicago Interocean: “Για μήνες, για χρόνια, αυτά τα μικροπρεπή υποκείμενα διαλαλούσαν τα στασιαστικά κι επικίνδυνα δόγματά τους”. Η Chicago Journal της 7ης Μαΐου: “Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρή όταν θα περιλάβει τους κρατούμενους αναρχικούς. Οι νόμοι που αφορούν τη συνενοχή σ’ εγκλήματα είναι τόσο σαφείς ώστε οι δίκες τους δεν θα πρέπει να κρατήσουν πολύ”.

Η τροφοδότηση της υστερίας του κοινού κατάντησε να είναι πρωταρχική δραστηριότητα της αστυνομίας. Ύστερα από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής του, ο αρχηγός της αστυνομίας, Έμπερσολντ, παραδέχτηκε: “Ήτο τακτική μου να κατευνάσω τα πνεύματα όσο το δυνατόν ταχύτερον μετά την 4ην Μαΐου 1886. Η γενική αναταραχή ήτο εις βάρος της πόλεως του Σικάγου. Άλλωστε ο λοχαγός Στσάακ επεζητούσε την αναταραχήν. Ήθελε να ανεύρη βόμβας πανταχόθεν… Μετά την διάλυσιν των αναρχικών ομάδων, ο Στσάακ ήθελε να εξαπολύσει τους άνδρας του διά να οργανώσουν εκ νέου τας διαλελυμένας ομάδας”. Η αστυνομία πήρε στα χέρια της τους καταλόγους συνδρομητών της “Εργατικής Εφημερίδας” και άρχισε μαζικές εφόδους. Στις αίθουσες συγκεντρώσεων, στα τυπογραφεία, στα σπίτια γινόντουσαν διαρρήξεις και έρευνες· συνελάμβαναν και φυλάκιζαν οποιονδήποτε είχε έστω και ελάχιστη σχέση με το ριζοσπαστικό κίνημα. Η αστυνομία φρόντιζε οι επιδρομές της να έχουν αποτελέσματα. Κάθε μέρα ανακάλυπταν πυρομαχικά, καραμπίνες, μαχαίρια, ντουφέκια, πιστόλια, ξιφολόγχες, αναρχικά φυλλάδια, κόκκινες σημαίες, ανατρεπτικά πανό, φυσίγγια, εγχειρίδια, σφαίρες, μολύβι, υλικά για την κατασκευή τορπιλών, κάλυκες σφαιρών, δυναμίτη, βόμβες, οβίδες, καψούλια, μηχανήματα, ψεύτικες πόρτες για κρύπτες, υπόγειες γαλαρίες σκοποβολής. Κάθε εύρημα της αστυνομίας διατυμπανιζόταν από τις εφημερίδες. Απλώθηκε η φήμη ότι ο “Μοστ” θα ερχόταν από τη Νέα Υόρκη, προφανώς για να κλιμακώσει το κύμα δολοφονιών, οπότε η αστυνομία παρέταξε επιδεικτικά έξω από το σταθμό τους χαφιέδες της. Μαζεύτηκε πλήθος για να υποδεχτεί τον επικίνδυνο επισκέπτη, ο Μοστ όμως δεν φάνηκε. Η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη δίκη είχε προετοιμαστεί προσεκτικά.

“ΑΦΗΣΤΕ Ν’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ”

Όταν συνεδρίασε το κακουργιοδικείο, στα μέσα Μαΐου, κατηγόρησε τους Ώγκαστ Σπάιζ, Μάικελ Στσουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Άλμπερτ Πάρσονς, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ και Όσκαρ Νημπ, όλοι τους βασικά μέλη της Διεθνούς, σαν υπεύθυνους για τη “δολοφονία” του Ματίας Τζ. Ντήγκαν στις 4 Μαΐου. Η δίκη ορίστηκε για τις 21 Ιουνίου στο δικαστήριο του Κουκ Κάουντυ με δικαστή τον Τζόζεφ Γκάρυ. Δημόσιος κατήγορος ήταν ο πολιτειακός εισαγγελέας Τζ. Γκρίνελ. Οι κατηγορούμενοι όρισαν 4 συνήγορους. Η δίκη άρχισε ενώ η αστυνομία έκανε τις συγκλονιστικές της αποκαλύψεις, οι εφημερίδες αράδιαζαν μυθιστορίες για αναρχικές συνωμοσίες που αποσκοπούσαν σε μαζικές δολοφονίες και το κοινό ούρλιαζε απαιτώντας γρήγορα την εκτέλεση των κατηγορούμενων. Στην αρχή της προανάκρισης ο Πάρσονς που είχε διαφύγει τη σύλληψη για έξι βδομάδες, βάδισε μέσα στο δικαστήριο και παραδόθηκε για να δικαστεί, συναντώντας τους συντρόφους του στο εδώλιο των κατηγορουμένων.

Από κείνη τη στιγμή δύο γεγονότα απέδειξαν ότι η δίκη δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση δίκαιη. Πρώτον, ο δικαστής Γκάρυ ανάγκασε και τους οκτώ κατηγορούμενους να δικαστούν μαζί, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο παραδοχής όλων των ειδών αποδεικτικών στοιχείων. Δεύτερον, χάρη σ’ ένα απίθανο τέχνασμα οι ένορκοι δεν διαλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της τυχαίας κλήρωσης, αλλά αντίθετα από ένα κλητήρα διορισμένο από τον πολιτειακό εισαγγελέα. Ένας επιχειρηματίας του Σικάγου, ο Ο. Σ. Φαίηβορ, στην ένορκη κατάθεσή του δήλωσε ότι ο κλητήρας του είχε πει μπροστά σε μάρτυρες: “Εγώ χειρίζομαι αυτή την υπόθεση και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Τα άτομα αυτά θα κρεμαστούν σίγουρα. Διαλέγω αυτούς ακριβώς τους ενόρκους γιατί οι κατηγορούμενοι θα τους απορρίψουν ασυζητητί και τελικά θα χάσουν τον καιρό τους και τις ενστάσεις τους. Θ’ αναγκαστούν να τους δεχτούν απλώς γιατί τους θέλει ο δημόσιος κατήγορος”. Ο δικαστής με πολύ έξυπνες ερωτήσεις κατάφερε να θεωρηθούν κατάλληλοι ένορκοι πολλοί που είχαν παραδεχτεί ανοιχτά τις προκαταλήψεις τους απέναντι στους κατηγορούμενους και οι οποίοι απορρίπτονταν εντελώς από την υπεράσπιση. Χρειάστηκαν 21 μέρες για να διαλεχτούν οι ένορκοι και εξετάστηκαν 981 υποψήφιοι. Τελικά η υπεράσπιση εξάντλησε το δικαίωμα ένστασης και έτσι διαλέχτηκαν οι 12 ένορκοι που ανάμεσά τους ήταν κι ένας συγγενής θύματος από τη βόμβα.

Η εισηγητική ομιλία του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ μετά την παρουσίαση των στοιχείων έγινε στις 14 Ιουλίου και διαβεβαίωσε τους ενόρκους ότι θα εμφανιζόταν ο άνθρωπος που είχε ρίξει τη βόμβα. Πράγμα βέβαια που ήταν αδύνατον. Παρόλα αυτά έγινε προσπάθεια να στηριχτεί η κατηγορία στη μαρτυρία δύο υποτιθέμενων αναρχικών που μηρύκασαν τα “επίσημα” στοιχεία, παρουσιάζοντας κάποια ιστορία για την ύπαρξη τρομοκρατικής συνωμοσίας σύμφωνα με τα οποία θα ανατινάζονταν με δυναμίτη όλα τα αστυνομικά τμήματα, ένα κάθε φορά που θα εμφανιζόταν η γερμανική λέξη Rhue στην “Εργατική Εφημερίδα”. Η μαρτυρία των δύο αυτών ατόμων σαρώθηκε εντελώς από την υπεράσπιση. Όταν λοιπόν ξεφούσκωσε κι αυτό το μπαλόνι αποκαλύφθηκαν άλλα παράξενα στοιχεία. Ένας άλλος μάρτυρας, ο Γκίλμερ, που αποδείχτηκε επαγγελματίας ψευδομάρτυρας, ορκίστηκε ότι είχε δει ένα αντικείμενο που έμοιαζε με βόμβα ανάμεσα στους Σπάιζ, Στσουώμπ και Στσνάουμπελτ και ότι είχε παρατηρήσει αυτό τον τελευταίο να ρίχνει τη βόμβα ενάντια στους αστυνομικούς. Επιπλέον, πάρα πολλοί αστυνομικοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο Φήλντεν τους είχε πυροβολήσει πίσω από το αμάξι των ομιλητών, οι ισχυρισμοί τους όμως αποδείχτηκαν αβάσιμοι…

Παρά τη δημιουργία συναισθηματικής ομίχλης γύρω από τα γεγονότα, το Κράτος, όπως παρατήρησε ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ δεν κατάφερε ποτέ να ανακαλύψει ποιος έριξε τη βόμβα. Δεν μπόρεσε επίσης να αποδείξει την ύπαρξη κάποιας συγκεκριμένης συνωμοσίας από μέρους των κατηγορουμένων.

Με την εξέλιξη της υπόθεσης, οι οκτώ κατηγορούμενοι κατέληξαν να δικάζονται για τις ιδέες τους, παρόλο που δεν επέτρεψαν στην υπεράσπιση να παρουσιάσει μαρτυρίες σχετικές με τη θεωρία του αναρχισμού. Βασιζόμενος στο γεγονός ότι οι γενικές αρχές των αναρχικών αποτελούσαν προτροπή για την καταστροφή όλων των καπιταλιστών, ο δικαστής Γκάρυ επέτρεψε στον δημόσιο κατήγορο να συμπεράνει την ύπαρξη συγκεκριμένης συνωμοσίας. Οι ένορκοι αιφνιδιάστηκαν με αποσπάσματα από διάφορα εμπρηστικά άρθρα της εφημερίδας “Συναγερμός” και της “Εργατικής Εφημερίδας”. Η αστυνομία επέδειξε στους ενόρκους μια σειρά δεματιών δυναμίτη και διάφορες βόμβες με καταχθόνιους μηχανισμούς, παρόλο που τα πιο πολλά απ’ αυτά τα “στοιχεία” είχαν βρεθεί σε μίλια απόσταση από το σημείο της έκρηξης και ύστερα από βδομάδες ολόκληρες. Το θέαμα των εκθεμάτων προκάλεσε το επιθυμητό αποτέλεσμα: προξένησε τρόμο. Η υπεράσπιση εναντιώθηκε στην παρουσίαση άσχετων στοιχείων που αποσκοπούσαν στην πρόκληση εχθρικών συναισθημάτων αλλά το δικαστήριο απέρριψε όλες τις ενστάσεις της. Ο δικαστής Γκάρυ αποκάλυψε έτσι την προκατάληψή του, όπως παραδέχτηκε αργότερα ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ.

Η συνοπτική διαδικασία μπροστά στους ενόρκους άρχισε στις 14 Αυγούστου. Έληξε με την αγόρευση του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ: “Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί διαλέχτηκαν από τους ενόρκους και θεωρήθηκαν ένοχοι γιατί ήταν ηγέτες. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι απ’ ότι οι χιλιάδες που τους ακολουθούν. Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν, κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας”. Όπως είχε προβλεφθεί οι ένορκοι ανακοίνωσαν την απόφασή τους στις 20 Αυγούστου: τους χαρακτήρισαν όλους ένοχους και επέβαλαν την ποινή του απαγχονισμού στους επτά κατηγορούμενους, ενώ στον Όσκαρ Νημπ επέβαλαν φυλάκιση 15 χρόνων. Η υπεράσπιση έκανε έφεση για νέα δίκη τον Σεπτέμβριο. Η έφεση απορρίφθηκε και οι καταδικασμένοι κλήθηκαν να απολογηθούν. Οι απολογίες τους ήταν λεπτομερειακές, κράτησαν τρεις μέρες και απευθύνονταν όχι μόνo στο δικαστήριο αλλά και στους εργάτες όπου κι αν βρίσκονταν.

Ύστερα από μια μεγάλη ανάλυση των απόψεών του ο Σπάιζ είπε: “Λοιπόν, αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν μέρος του εαυτού μου, δεν μπορώ να τις αποχωριστώ και δεν θα το έκανα ακόμα κι αν μπορούσα. Κι αν νομίζετε ότι μπορείτε να συντρίψετε αυτές τις ιδέες που κερδίζουν έδαφος κάθε μέρα και περισσότερο, αν νομίζετε ότι μπορείτε να τις στείλετε στην κρεμάλα -αν επιβάλλετε άλλη μια φορά τη θανατική ποινή σε άτομα που τόλμησαν να πουν την αλήθεια – και σας προκαλώ να μας αποδείξετε σε ποιο σημείο είπαμε ψέματα – σας λέω ότι αν ο θάνατος είναι η ποινή γιατί διακηρύχτηκε η αλήθεια, τότε θα πληρώσω το ακριβό τίμημα με περηφάνια και τόλμη! Φωνάξτε το δήμιό σας!”

Ο Τζωρτζ Ένγκελ είπε:

“Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”.

Και με το θάρρος που είχε δείξει κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Λινγκ που ήταν τότε μόνο 21 χρονών, είπε:

“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”

Η εκτέλεση της καταδίκης αναβλήθηκε μια και η υπόθεση παρουσιαζόταν στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλλινόις. Αφού εξετάστηκε για αρκετούς μήνες και παρά το γεγονός ότι η δίκη έβριθε σφαλμάτων νομικής φύσης, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστήριου το Σεπτέμβριο του 1887. Όλες οι εργατικές οργανώσεις παντού, εκτός από τους Ιππότες της Εργασίας, ζήτησαν χάρη για τους καταδικασμένους αναρχικούς. Τις τελευταίες μέρες ο Φήλντεν και ο Στσουώμπ έκαναν αίτηση για χάρη και ζήτησαν μετατροπή της ποινής. Οι άλλοι απαίτησαν Ελευθερία ή θάνατο. Ο κυβερνήτης Όγκσλμπυ μετέτρεψε την ποινή του Φήλντεν και του Στσουώμπ σε ισόβια και έτσι μεταφέρθηκαν στις κρατικές φυλακές του Τζόλιετ μαζί με τον Νημπ. Ο Λινγκ απέφυγε το ικρίωμα την προηγούμενη της εκτέλεσης πυροδοτώντας ένα τσιγάρο με δυναμίτη μέσα στο στόμα του. Οι υπόλοιποι τέσσερις κρεμάστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

“Οι θηλιές στήθηκαν γρήγορα, οι κουκούλες κατέβηκαν. Τότε κάτω από τα καλύμματα ακούστηκαν τα εξής:

ΣΠΑΪΖ: Θάρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.

ΕΝΓΚΕΛ και ΦΙΣΕΡ: Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!

ΠΑΡΣΟΝΣ: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!”.

Ύστερα από χρόνια, μετά από αναθεώρηση της δίκης, οι Φήλντεν, Στσουώμπ και Νημπ απαλλάχτηκαν της κατηγορίας και απελευθερώθηκαν.

Αναδημοσίευση από : vrahokipos.net

Σπρώχνοντας για ένα μαρούλι…

 

Η Ελλάδα επιστρέφει. Όχι στην ανάπτυξη, αλλά στο σκοτεινό παρελθόν της το οποίο νόμιζε ότι είχε αφήσει οριστικά πίσω.

Το κακό με την...
πραγματικότητα είναι ότι είναι επίμονη. Τόσο επίμονη που εντέλει ξεσκεπάζει τα ψέματα, όσο περίτεχνα και αν αυτά είναι, όσο ηχηρά και αν εκφέρονται. Όσο ισχυρή κι αν είναι η προπαγάνδα, η πραγματικότητα αποδεικνύεται ισχυρότερη.

Οι σημερινές εικόνες των χιλιάδων ανθρώπων που περίμεναν στις ουρές και σε κάποιες περιπτώσεις διαγκωνίστηκαν για μια σακούλα δωρεάν λαχανικά, γελοιοποίησαν πλήρως την προπαγανδιστική εκστρατεία κυβέρνησης και Διαπλοκής. Δεν χρειάστηκε παρά η απόφαση των παραγωγών λαϊκών αγορών να μοιράσουν δωρεάν φρούτα και λαχανικά για να κονιορτοποιηθεί το κυβερνητικό success story και να αναδειχτεί η τραγωδία που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που αρχίζει να ελπίζει, αλλά μια χώρα που βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην απόγνωση.

Οι σκηνές στο κέντρο της Αθήνας θα ήταν αδιανόητες, για μία ακόμη φορά, για οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ πριν από τρία-τέσσερα χρόνια. Όσο άδικη κι αν ήταν πάντοτε η κατανομή του πλούτου, το μεγάλο επίτευγμα της μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης ήταν η εξάλειψη της απόλυτης ανέχειας και η εξασφάλιση ενός επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους περισσότερους. Η αδυναμία εξεύρεσης των βασικών αγαθών για την επιβίωση θεωρούταν πρόβλημα αποκλειστικά του «Τρίτου Κόσμου».

Και να που χάρη στη μνημονιακή «σωτηρία» ξαναβλέπουμε στην Αθήνα τις ξεχασμένες εικόνες της δεκαετίας του σαράντα: ανθρώπους να σπρώχνονται για ένα τζάμπα μαρούλι… Κάπου εδώ πέφτει η αυλαία της πρωτογενούς πλεονάσματος, της «εξόδους στις αγορές», της Ελλάδας που επιστρέφει. Για την ακρίβεια, αυτό το τελευταίο είναι ορθό: Η Ελλάδα επιστρέφει. Όχι στην ανάπτυξη, αλλά στο σκοτεινό παρελθόν της το οποίο νόμιζε ότι είχε αφήσει οριστικά πίσω.

Οι σημερινές εικόνες από το κέντρο της Αθήνας αποτελούν τα τεκμήρια του πρωτοφανούς εγκλήματος που έχει συντελεστεί σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.

left.gr

Νέα επιτυχημένη έξοδος στις αγορές !!!

Νέα επιτυχημένη έξοδο στις αγορές πραγματοποίησε σήμερα η χώρα μας. Η νέα έξοδος στις αγορές ήταν μαζική, αφού χιλιάδες πολίτες στήθηκαν στην ουρά, σπρώχτηκαν και…

έπαιξαν ξύλο για να πάρουν δωρεάν λίγα φρούτα και λαχανικά.

by…pitsirikos

Τα προϊόντα μοίρασαν οι παραγωγοί των λαϊκών αγορών που έχουν γίνει κροίσοι, οπότε δεν χρειάζονται χρήματα και μοιράζουν τα προϊόντα τους τζάμπα.

Οι πολίτες δήλωσαν πως θέλουν δωρεάν φρούτα και λαχανικά, γιατί το μερίδιό τους από το πρωτογενές πλεόνασμα το κατέθεσαν στην Ελβετία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά «σατιρικά» σχόλια για αυτό το θέμα αλλά δεν πάει άλλο.

Δεν πάει άλλο να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει στις ζωές μας και στις ζωές των συνανθρώπων μας.

Δεν πάει άλλο να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τους απελπισμένους ανθρώπους που δεν έχουν από πού να κρατηθούν.

Δεν πάει άλλο να υπάρχει μια πραγματικότητα στις ζωές μας και μια άλλη -πολύ χαρωπή και ανέμελη- πραγματικότητα στα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Φτάνει μια στιγμή που πρέπει επιτέλους να πάρεις θέση.

(Στις 24 Μαρτίου έγραφα πως είναι πια μόνο θέμα αξιοπρέπειας:

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΡΕΕΕΕ

Anus mundi

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Είναι πολλά πράγματα που πρέπει να θυμόμαστε και πολλά που πρέπει να ξαναπούμε. Βεβαίως, πρωτίστως, είναι εκείνο το σπουδαίο και σκατένιο εθνικό όραμα των άθλιων ολυμπιακών αγώνων που άφησαν τα σάλια τους πάνω στο δέρμα του νεοέλληνα. Αν πιστέψουμε μάλιστα και την κοσμική Ουάσινγκτον πόστ, πως, η ανθρωπότητα οφείλει στους Έλληνες πολλά, γιατί χάρισαν σ’ αυτή τους ολυμπιακούς αγώνες, ε τότε θα σκίσουμε τις κιλότες και τα σώβρακά μας. Φυσικά ότι έμεινε να σκίσουμε, αφού ο πατριωτισμός του πολιτικού συστήματος υποκλίθηκε μπροστά στην πολυεθνική μαφία της κεντρικής τράπεζας και του ΔΝΤ αλλά και του ντόπιου μεγαλοϊδεατισμού της αστικής τάξης. Κάθε ξέκωλης κυρίας μεγαλοβιομήχανου ή εφοπλιστή, που ως ιέρεια αυτής της ένδοξης και πανανθρώπινης ιδέας, δούλεψε με πατριωτικό σθένος για να γίνει η χώρα και πάλι το κέντρο της ανθρωπότητας. Δηλαδή το μπουρδέλο στο οποίο ξαμολιούνται κάθε τόσο τουρίστες για να γαμήσουν. Άντε να χαζέψουν και τα αρχαία. Άντε να φάνε και σουβλάκι κάτω απ’ τον ιερό βράχο. Σ’ αυτή τη χώρα που τα φαραωνικά έργα και η γιουροβιζιονική μαλακία κάνει τον έγκλειστο άνεργο ή ενεργό δουλοπάροικο, να φουσκώνει σαν παγώνι από εθνική υπερηφάνεια. Τώρα ακριβώς που το σύστημα περνά την κρίση του και καλεί τα θύματά του, τους πατριώτες δηλαδή, να δώσουν αίμα, τουτέστιν φόρους, να πουλήσουν τα σπουδαγμένα τους παιδιά κοψοχρονιά στο εξωτερικό ως κρέατα, να στήσουν κώλο στην εξουσία που αποφάσισε να βάλει σειρά, να στηθούν στα συσσίτια περιμένοντας ένα πιάτο φαΐ-γιατί δε μαγειρεύεις εσύ καλά και θα σου ετοιμάζουμε εμείς το φαγητό μαλάκα, αρχιεπίσκοποι, δεσποτάδες, δήμαρχοι, υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, που ξέρουμε καλά από ανθρώπινη μαγειρική και πορνογραφία του πόνου-, να περιμένουν ένα ξεροκόμματο ως κοινωνικό μέρισμα, να πηδήξουν απ’ την ταράτσα. Τώρα ακριβώς που, σχεδόν όλη η κομματική σκατίλα καλεί τους ψηφοφόρους να αντικαταστήσουν τους κακούς με τους καλούς διαχειριστές. Ένα διαιωνιζόμενο σύστημα που μεταλλάσσει τους ανθρώπους σε πελάτες και σε οπαδούς, δηλαδή σε πρόβατα και αναλώσιμους καταναλωτές κάθε αυταπάτης. Φίλαθλοι δεμένοι στο άρμα μιας εθνικά υπενδεδυμένης παγκόσμιας αποβλάκωσης, ένας κατά παραγγελία μικροεθνικισμός στην υπηρεσία της μονοκρατορίας των εταιριών. Ω ναι, οι εταιρίες σού έχουν μαγκώσει τ’ αρχίδια φιλελεύθερε μικροαστέ, εκεί στη λαμπρή εξέδρα του Κέρδους, βάζοντας φιτίλι σε κάθε καταπιεσμένη σου ανάγκη και σε κάθε κοινωνικό σου αυτοματισμό. Πάντα για την Ιδέα. Το έθνος, τη θρησκεία, τη φυλή, την πατρίδα. Αυτή την κατασπαραγμένη και ανύπαρκτη πλέον Πατρίδα, την παραδομένη στα κοράκια της βρωμερής καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν κοιτάζει ανάγκες αλλά τιμές στο χρηματιστήριο και δείκτες αγοραπωλησίας εργατικής σαρκός. Αυτής της δολοφονικής ανάπτυξης που αφήνει τη μεγαλοπρεπή κουράδα της απ’ την Νέα Υόρκη μέχρι το Νέο Δελχί. Αυτής της μεθοδικά ανελέητης διαφθοράς του έσπα. Αυτής της ξεκωλιαστικής δουλοπρέπειας κάθε καταπιεσμένου και κομπλεξικού όντος που θέλει να γίνει δήμαρχος, βουλευτής, σύμβουλος, υπουργός, αξιολογητής ή αρχιβασανιστής των άλλων. Αυτού του αισιόδοξου χοντρομαλάκα που έχει τυπώσει καρτούλες με τη σκατόφατσά του και μολύνει το σύμπαν. Αυτού που κομπορρημονεί για τις δεξιότητές του, τις σπουδές του και το μουνί της μάνας του. Αυτού του άθλιου τύπου ανθρώπου που διαλαλεί πως είναι ο εαυτός του, δηλαδή ένα κτήνος. Ένα κτήνος που θέλει να μας κάτσει στο σβέρκο.

πηγή:

http://dromos.wordpress.com

Ο χρυσοκάνθαρος υπουργός…

Ψιλολογάμε, και καλά κάνουμε, την κάθε κουβέντα των στελεχών της Αριστεράς -ενίοτε με τη συνδρομή και της μονταζιέρας- αλλά αφήνουμε να περνάνε απαρατήρητες φοβερές κοτσάνες των κυβερνητικών παραγόντων.

Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει η συνεχής αναμόχλευση του θέματος του ευρώ από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Χθες ήταν ο -συνήθως προσεκτικός- Γιάννης Δραγασάκης, αλλά και ο Μανόλης Γλέζος. Ο
ΣΥΡΙΖΑ είναι εξοπλισμένος επί του θέματος με τις αποφάσεις του…

τελευταίου συνεδρίου του και δεν βλέπω για ποιο λόγο είναι ανάγκη κάποιος να πετάγεται και να ανοιγοκλείνει κάθε λίγο και λιγάκι το θέμα δίνοντας τροφή στη γνωστή μονταζιέρα και προσφέροντας επιχειρήματα στην κυβέρνηση, εντός και εκτός Βουλής. Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε να περνούν απαρατήρητες αποκαλυπτικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ευτέλειας είναι η ιεροσυλία που ξεστόμισε χθες στη Βουλή ο απερχόμενος υπουργός Οικονομικών: «Δεν παίζουμε με το ευρώ. Δεν παίζουμε με το νόμισμα, με τα ιερά και τα όσια».
Ώστε τα ιερά και τα όσια, κατά τον εξωκοινοβουλευτικό κ. Στουρνάρα, είναι το νόμισμα, τα λεφτά! Ακούγεται λογικό στο στόμα ενός ευρωλάγνου υπουργού των Οικονομικών, ο οποίος έχει ξοδέψει τη ζωή του εντός των κυβερνητικών επιτελείων, των οργάνων του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρηματικών λόμπι, αλλά δεν είναι καθόλου λογικό, ούτε αποδεκτό, όταν διατυπώνεται επισήμως από το βήμα του κοινοβουλίου.
Ιερά και όσια, κ. υπουργέ, είναι η δημοκρατία και η ειρήνη. Ιερά και όσια είναι η δικαιοσύνη και η ισότητα. Ιερά και όσια είναι η παιδεία και η υγεία. Ιερά και όσια είναι η ακεραιότητα των δημοσίων ανδρών, η αγάπη για την πατρίδα, η ευσπλαχνία. Ιερά και όσια είναι η αξιοπιστία και η κοινωνική ευαισθησία – εγώ θα σ’ τα λέω όλα;
Αλλά ακόμα και εν τη απουσία όλων αυτών, ιερά και όσια δεν μπορεί να είναι το χρήμα, τα λεφτά, τα μπικικίνια, σε οποιαδήποτε μορφή τους. Αυτά ισχύουν μονάχα στον κόσμο των σαράφηδων και των τοκογλύφων, δεν μπορεί να είναι το μέτρο της Πολιτείας, γιατί η Πολιτεία μπορεί να στηρίζεται μονάχα σε αξίες.
Αξίες, ε, θα παρατηρήσεις, κ. υπουργέ, κι εγώ αυτό δεν είπα; Αμέσως την αναγνώρισες τη λέξη και τσίμπησες, αλλά εδώ μιλάμε για ηθικές αξίες, για αρχές μιλάμε, μόνο που μερικοί χρειάζονται διερμηνέα για να κατανοήσουν αυτή τη γραμματική.
Ο λαός, πάλι, δεν χρειάζεται διερμηνέα προκειμένου να καταλάβει ποιοι και με ποιες αρχές διαφεντεύουν την καθημαγμένη Ελλάδα της κρίσης.

the pressproject

Φύσσα: Πάρτα…

Τα τελευταία χρόνια, χρόνια της κρίσης, τα τηλεοπτικά κανάλια δεν έχουν λεφτά για να κάνουν σειρές. Δυστυχώς τους τα έκοψαν οι τράπεζες. Έχουν όμως οι πολυεθνικές λεφτά, που τις έχουν αυτοί που έχουν τις τράπεζες, για να κάνουν διαφημίσεις. Ευτυχώς, για να μας προσφέρονται ανάμεσα στην παρακολούθηση της τραγωδίας που παίζεται αυτά τα χρόνια στη χώρα, μερικές στιγμές απόλαυσης μιας καλής διαφήμισης. Μιας καλής ατάκας. Ενός ονείρου. Ενός γραφικού τύπου που διαμαρτύρεται. Μιας χαζογκόμενας. Να σπάει η μαυρίλα βρε αδερφέ. Μα πάνω απ’ όλα, να απολαύσουμε το ίδιο το διαφημιστικό μήνυμα.
Έτσι χωνέψαμε το ΔΝΤ χαζεύοντας ηλεκτρικές συσκευές και μονολογώντας “Δε Νομίζω Τάκη”. Έτσι κάναμε μεταρρυθμίσεις στο λογαριασμό του τηλεφώνου μας με την Task Force. Έτσι πλέον έχουμε μια “Αγαπούλα…” με “κουκούλα”, κι έτσι παίζουμε μπάλα σαν τον Πίου το μαύρο πιστόλι. Έτσι πήρε μέχρι κι ο Κίτσος στο χωριό κινητό τηλέφωνο με εφαρμογές καλές, πριν πάρει τάμπλετ και αρχίσει να τρέχει τώρα στα παιχνιδάδικα. Έτσι μάθαμε και τι ξύλο που μας χρειάζεται και πως άμα θέλουμε να μιλάμε όταν κάτι μας ενοχλεί, να το κάνουμε στο σπίτι μας. Στο τηλέφωνο.
Αυτές τις ημέρες είδα μια διαφήμιση που βρήκα πραγματικά πολύ έξυπνη.
Ο Φύσσας και τρεις παίκτες του έχουν κατεβάσει μια ντουζίνα μπουκάλια γνωστής μπύρας και τα έχουν κάνει στοίβα, την ώρα που μερικά μέτρα παραπέρα, όργανα της τάξης πίνουν τον καφέ τους γελώντας με τις μπυροκοιλιές που θα κάνουν οι παίκτες της Εθνικής Ελλάδος.
Σε μια στιγμή, τα μάτια του ενός οργάνου αστράφτουν καθώς βγάζει το γυαλί ηλίου, αφού βλέπει τον Φύσσα να κάθεται στη θέση του οδηγού με τους υπόλοιπους παίκτες να τον ακολουθούν, και να μπαίνουν στο αυτοκίνητο που ετοιμάζεται να οδηγήσει φανερά μεθυσμένος μετά από τόσες μπύρες.
Πλησιάζει στο παράθυρο, τον αγριοκοιτάζει, του κάνει επιτακτικά νόημα να χαμηλώσει το τζάμι και τον υποβάλει σε αλκοτέστ. Αμέσως, κοιτά το μηχάνημα και μένει αποσβολωμένος. Οι μπύρες δεν έχουν αλκοόλ και οι παίκτες της Εθνικής μπορούν να πίνουν όσες από αυτές θέλουνε. Το ίδιο κι όσοι πρόκειται να οδηγήσουν. (Καλά, το τελευταίο το φαντάστηκα, αλλά έτσι κι αλλιώς θα ήταν πολύ ωραίο μήνυμα).
Ακόμα πιο ωραίο πάντως θα ήταν αν, την ώρα που οι παίκτες της Εθνικής κατευθύνονταν προς το αυτοκίνητο, ο μεσήλικας σερβιτόρος της μπυραρίας στην οποία κάθονταν όση ώρα τους χάζευαν οι αστυνομικοί, έτρεχε γρήγορα ξοπίσω τους και καταπάνω στον Φύσσα για να του δώσει μια γροθιά στα πλευρά, φιλικά όπως κάνουν οι συμπαίκτες και τα κολλητάρια, και να τον ρωτήσει άμα βλέπει κανένα καλό διπλό για το σαββατοκύριακο στην Αγγλία. (Inception)
Στο τέλος όλοι μαζί θα μπορούσαν να βρεθούν μποτιλιαρισμένοι σε έναν κλειστό δρόμο εξαιτίας διαδήλωσης, και να καταλήξουν να μοιράζουν μπύρες στους εξτασιασμένους διαδηλωτές.
ΥΓ. Τι εννοείς “ποιός Φύσσας;”
rebeliskos