Όταν ο Σαμαράς ονόμαζε τη μειονότητα τουρκική...

"Όταν ο Αντώνης Σαμαράς αποκαλούσε 'τουρκική' τη μειονότητα στη Θράκη", θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος της συνέντευξης του νυν πρωθυπουργού στο...
περιοδικό "Εποπτεία" το 1989.

'Η, με τα δικά του λόγια, «πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, αν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου (σ.σ.: σήμερα ο πρωθυπουργός είναι 62 ετών) και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ. γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από εκεί, θα 'χουν εγκατασταθεί στη Φραγκφούρτη ή τη Μασσαλία».

Και σε άλλο σημείο υποστήριζε ότι "η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να αποκτήσει νέους προσανατολισμούς -και θα τους αποκτήσει κατ' ανάγκην. Είναι πια κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο και θα αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας".

Τα χρόνια πέρασαν βέβαια και ο νεαρός, τότε, βουλευτής της Ν.Δ. προωθήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με τις γνωστές ακραίες θέσεις σε όλα τα μέτωπα και με τα εξίσου γνωστά αποτελέσματα...

Η συνέντευξη ήταν σχεδόν ξεχασμένη, την ανέδειξε όμως η δημοσιογραφική ομάδα του "Ιού" στην "Ελευθεροτυπία" το 1993, με στόχο να συγκριθούν τα τότε λεχθέντα με τις υπουργικές κορώνες τρία - τέσσερα χρόνια μετά. Το θέμα απασχόλησε και την προεκλογική περίοδο του 1994 -ευρωεκλογές και τότε- με τον εκπρόσωπο της Πολιτικής Άνοιξης, μακαρίτη σήμερα, Μανώλη Καλαμίδα να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ για "κινήσεις λάσπης και πανικού, που αποκαλύπτουν την ταραχή του".

Όπως η ΠΟΛ.ΑΝ. τότε, έτσι και η Ν.Δ. σήμερα -του ίδιου αρχηγού βεβαίως βεβαίως- αμύνθηκαν ισχυριζόμενοι ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε χρησιμοποιήσει στη συνέντευξη τον όρο "τουρκική μειονότητα" επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιον... ριράιτερ του περιοδικού, χωρίς όμως να μπορούν να απαντήσουν σε κάτι για το πνεύμα της απάντησης στην επίμαχη παράγραφο.

Το θέμα υπενθύμισε χθες το πρωί ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης (στον Alpha 989), για να ακολουθήσει η εξής γραπτή ανακοίνωση: "Οι δικαιολογίες της Ν.Δ. για την καταγεγραμμένη άποψη του κ. Σαμαρά στο περιοδικό 'Εποπτεία' (τεύχος 141, Ιανουάριος 1989) που μιλάει για 'τουρκική μειονότητα στη Θράκη', είναι αστείες, όπως επίσης είναι ένοχη η σιωπή της για τα στελέχη και τους υποψηφίους της στη Θράκη που δηλώνουν πίστη στο ακραίο εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα. Τέρμα η υποκρισία. Οφείλουν να δοθούν απαντήσεις. Δεν μπορεί να παίζουν άλλο η Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς ακραία εθνικιστικά παιχνίδια".

Σε δυσχερή θέση, η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά έδωσε απαντήσεις ανάξιες για κυβερνητική τοποθέτηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιμένει ότι "μέσα στις υπόλοιπες απαντήσεις που χρωστάει η Ν.Δ., περιμένουμε να μας δώσει και άλλη μία. Ποια είναι η θέση του κ. Σαμαρά για την FYROM σήμερα. Επιμένει άραγε στα όσα υποστήριζε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη;".

Μεταμορφώσεις που απλώς επιβεβαιώνουν το αδίστακτο της προσωπικότητας του πρωθυπουργού...
avgi.gr

Ο “εμποράκος” των ψεύτικων ελπίδων και το ποτάμι που μας γυρίζει πίσω !!!

Στα πλαίσια του πρώτου καθαρά μιντιακού πολιτικού μορφώματος για τα ελληνικά δεδομένα, ονόματι “Ποτάμι”, η ηγετική του ομάδα αρχίζει να κάνει τις πρώτες…

εμφανίσεις της και τα στελέχη του μηχανισμού του να παίρνουν τη “θέση μάχης” που αναλογεί στον καθένα, ενόψει Ευρωεκλογών.

Της Κατερίνας Μαμώλη

Αρχικά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και η βολεμένη ομάδα των κονδυλοφόρων του που υποστήριξαν με «δημοσιογραφικό πάθος» από το site protagon.gr, επί τέσσερα χρόνια την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και τα μνημόνια -που συγκροτούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής- και πλέον συναποτελούν το «Ποτάμι», προωθήθηκαν σε επικοινωνιακό επίπεδο, από όλα τα συστημικά ΜΜΕ που στηρίζουν το «μνημονιακό μπλοκ» των πολιτικών δυνάμεων. Το αρνητικό όμως, κλίμα που εισέπραξαν από τον προοδευτικό κόσμο, ως προϊόν του συστήματος, τους οδήγησε σε αναπροσαρμογή της επικοινωνιακής στρατηγικής τους.

Πλέον, ως βασικό επικοινωνιακό όχημα δεν θα χρησιμοποιήσει το πλήρως απαξιωμένο στην ελληνική κοινωνία και με ασήμαντη πλέον πολιτική επιρροή στους προοδευτικούς πολίτες, συγκρότημα ΔΟΛ – αν και αποτελεί κατεξοχήν πολιτικό προϊόν για την εξυπηρέτηση των πολιτικό-οικονομικών επιδιώξεων που το αντίστοιχο σύμπλεγμα διαπλοκής προωθεί – και τα παραδοσιακά του επικοινωνιακά εργαλεία, MEGA, ΒΗΜΑ, ΤΑ ΝΕΑ κλπ.

Αλλά αντιθέτως, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα free press έντυπα με επικοινωνιακή «ναυαρχίδα» την Athens Voice, που προωθούν την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική ατζέντα αλλά με σαφώς καλύτερο επικοινωνιακό περιτύλιγμα και με μεγάλη διείσδυση στην ελληνική νεολαία, ευρύτερα τμήματα της οποίας είναι πολιτικά απαίδευτα, στα πλαίσια του ρεύματος αποπολιτικοποίησης, ατομικισμού και μη ενασχόλησης με τα κοινά που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες.

Η δουλειά των εν λόγω εντύπων είναι ομολογουμένως, τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό-πολιτικής κατ’ ουσία, ζύμωσης αλλά με την ταμπέλα του «απολιτικού», της δήθεν «κοινής λογικής» και του «αυτονοήτου», που υπερβαίνει τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και το πολιτικό λόγο που αρθρώνουν, όσο και σε επίπεδο προώθησης «προτύπων ζωής», με βασικό στόχο την επικράτηση στο ηγεμονικό πεδίο -με γκραμσιανούς όρους – εξαιρετικά προσεκτική, σοβαρή και συνεπής στο χρόνο, εδώ και μια δεκαετία.

Ενδεικτικό είναι ότι η πρώτη «χαλαρή» συνέντευξη-παρουσίαση του υπευθύνου της πολιτικής καμπάνιας του «Ποταμιού», κύριου Γιατρωμανωλάκη, υπότροφου του ιδρύματος Σωκράτη Κόκκαλη, γίνεται στην Lifo στη στήλη «Η φωνή του Λαού» (!). Αντίστοιχα οργανωμένη ιδεολογικό-πολιτική δουλειά την τελευταία δεκαετία σε καθαρά κομματικό επίπεδο, μόνο η Χρυσή Αυγή διαθέτει που υπήρξε «πρωτοπόρος» και στη χρήση του διαδικτύου, ως εργαλείου προπαγάνδας και διάχυσης του πολιτικού της μηνύματος στους νέους και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, που ως κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο, διατηρεί τη δυναμική του και ο σκληρός πυρήνας της εξακολουθεί να τη στηρίζει, παρά τα όσα έχουν πλέον αποδεδειγμένα αποκαλυφθεί στην ελληνική κοινωνία την τελευταία περίοδο για τη δράση των στελεχών της.

Καθόλου τυχαία λοιπόν, αλλά με σαφή πολιτική και επικοινωνιακή στόχευση, επιλέχθηκε η πολιτική ονομασία «Ποτάμι», αλλά και το αρχικό πολιτικό τους σλόγκαν «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν» που έδωσε πλέον τη θέση του, αν και χρησιμοποιείται από στελέχη του, στο πιο εύστοχο επικοινωνιακά, «Πολιτική για όλους».

Το «Ποτάμι» πολιτικά δεν εκφράζει τίποτε αλλά σε συμβολικό επίπεδο λειτουργεί ως έννοια που υποδηλώνει μια επιθετική δυναμική, με θετικό όμως πρόσημο. Το «Ποτάμι» εκφράζει συμβολικά τη «μούντζα» των αγανακτισμένων της ακροδεξιάς, αντιπολιτικής και εντέλει αντιδημοκρατικής «πάνω πλατείας» στη Βουλή, αντεστραμμένη.

Συγκεκριμένα έχει μία μόνο ποιοτική διαφορά, καθοριστικής όμως, σημασίας: Η «μούντζα» είναι συμβολικά το ίδιο δυνατή και το ίδιο επιθετική, έχει όμως αρνητικό πρόσημο και υποδηλώνει ετεροπροσδιορισμό, καθώς αυτός που μουντζώνει τη Βουλή και τους εκπροσώπους της, ετεροπροσδιορίζεται. Δεν υποδηλώνει θέση αλλά αντίθεση, ως προς αυτόν που απευθύνεται η «μούντζα». Ο ετεροπροσδιορισμός, ως προς κάποιον «άλλο» και ο αρνητικός λόγος ποτέ δεν κατορθώνει στην πολιτική να δημιουργήσει δυναμική στην κοινωνία με διάρκεια.

Αντιθέτως, το «Ποτάμι» συμβολικά έρχεται να εκφράσει και να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα και συνειρμούς αλλά με θετικό πρόσημο και με αυτοπροσδιορισμό. Υποσυνείδητα, το μήνυμα έγκειται στο ότι έρχεται να συμπαρασύρει πολιτικά μέσα από μια τυφλή γενίκευση, αυτό – δηλαδή το παρόν πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του χωρίς καμία απολύτως πολιτική διάκριση – που μέχρι πρότινος οι πολίτες απλώς «μούντζωναν». «Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;», αναφέρει χαρακτηριστικά ο «απλός πολίτης» Στ. Θεοδωράκης, αποκρύπτοντας εσκεμμένα ότι είναι συγκεκριμένοι οι πολιτικοί που εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που άσκησαν, «δεν μπορούν» και όχι όλοι συλλήβδην.

Έρχεται να καβαλήσει το «Κύμα» – η έτερη ονομασία που τελικά απορρίφθηκε, όπως έγινε γνωστό, καθόλου τυχαία επίσης – της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στους πολιτικούς και φυσικά να το κατευθύνει αναλόγως, για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού συμπλέγματος διαπλοκής που το δημιούργησε.

Επίσης, καθόλου τυχαία δεν είναι η μη ξεκάθαρη τοποθέτηση σε επίπεδο ρητορικής, στον άξονα Αριστερά-Δεξιά: «Το Ποτάμι δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό», ισχυρίστηκε ο επικεφαλής της κίνησης στην πρώτη συνέντευξη Τύπου. «Το Ποτάμι δεν έχει ιδεολογία και αυτό είναι πολύ θετικό καθώς οι ιδεολογίες εμποδίζουν την σωστή πολιτική», δηλώνε ο συνιδρυτής του αν και πλέον αποχωρήσας, συγγραφέας Ν. Δήμου, γνωστός για τις περίτεχνα αντιδραστικές και νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Ένας προσεκτικός πολιτικά, πολίτης αντιλαμβάνεται ήδη σαφώς το κλείσιμο του ματιού προς τα δεξιά:

«Το μνημόνιο τελειώνει το Μάιο», «να χρησιμοποιήσω κάτι παλιό και αριστερό», η αναφορά του Στ. Θεοδωράκη σε ενδεχόμενη συνεργασία με τη Ν.Δ., η επιχείρηση αποπολιτικοποίησης του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, κ.λπ.

Διόλου τυχαίο επίσης, δεν είναι και το γεγονός ότι οι πολιτικές θέσεις κατά κύριο λόγο, δημοσιεύονται μέσω βίντεο, αποσπασμάτων από συνεντεύξεις του επικεφαλής και του προφορικού λόγου και όχι του γραπτού που απαιτεί πολύ πιο συγκροτημένο και σαφή πολιτικά λόγο και φανερώνει πολύ πιο έντονα τις πολιτικές επιδιώξεις του γράφοντος.

Και το μέσο είναι μήνυμα, όπως πρεσβεύει το αμερικάνικο πολιτικό μάρκετινγκ: the medium is the message. Το πολιτικό μήνυμα είναι γρήγορο, εύπεπτο, δεν προϋποθέτει την προσοχή, τη συγκέντρωση, την πολιτική παιδεία και ανάλυση του πολίτη-δέκτη. Αλλά αντιθέτως, διαμέσου της κυριαρχίας της εικόνας και του λόγου-σύνθημα -οι πολιτικές θέσεις ανακοινώνονται με τη μορφή ερωτήσεων-απαντήσεων με τηλεγραφικό τρόπο καθώς και σε βίντεο-, επιδιώκει εντέχνως τον αποπροσανατολισμό τους.

Ένα πολιτικό μήνυμα fast food που όμως, ανταποκρίνεται σαφώς στο μοτίβο λήψης πολιτικών αποφάσεων, που είναι σήμερα κυρίαρχο στις μερίδες της κοινωνίας που το «Ποτάμι» διεκδικεί ως ψηφοφόρους. Όχι «καφενειακή πολιτική» πλέον, αλλά σύγχρονη, «Internet-café πολιτική».

Με εργαλεία αυτή την φαινομενικά ιδεολογική ασάφεια και την πολιτική σύγχυση προκειμένου να αποκρύψουν την επί της ουσίας νεοφιλελεύθερη, με μια επίφαση προοδευτικότητας ατζέντα τους, τα στελέχη του πατούν σαφώς πάνω τόσο στο πραγματικό αίτημα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία για άνοιγμα της «πολιτικής αγοράς» όσο και στο ισχυρότατο αντιπολιτικό και αντικομματικό «ποτάμι» που είναι διάχυτο σήμερα στην ελληνική κοινωνία.

 Το αντιπολιτικό αυτό ρεύμα, αν και δεν προέκυψε εν πολιτικώ κενώ, τέσσερα χρόνια πριν αλλά οι «πηγές» του μας πάνε πίσω στη δεκαετία του ’90 με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, γιγαντώθηκε όμως σαφώς, όταν οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες των μέχρι το 2010, ηγεμονικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. αλλά και οι πολιτικές ηγεσίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οδήγησαν στην τελειωτική ήττα και συντριβή από τις αγορές, την ίδια την Πολιτική.

Η απαξίωση της Πολιτικής, και δη της Προοδευτικής Πολιτικής, δεν προήλθε καταρχήν, από την κοινωνία, τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής, μιας και το αντιπολιτικό φαινόμενο δε συνιστά ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα. Αυτό ήταν το σύμπτωμα της απαξίωσης της Πολιτικής δια της πλήρους παράδοσης τους στις επιταγές της αγοράς, από αυτούς που υποτίθεται ότι αποτελούσαν τους βασικούς εκπροσώπους της.

Στα πλαίσια αυτά, μετά και την πρώτη πολιτικά πλήρως αποτυχημένη αλλά επικοινωνιακά πλήρως επιτυχημένη καθώς, όπως συνηθίζουν να λένε και οι αγγλοσάξονες, μετρ της πολιτικής επικοινωνίας, «bad publicity is actually publicity» (η αρνητική δημοσιότητα είναι εντέλει δημοσιότητα), παρουσίαση από το Σταύρο Θεοδωράκη, αρχίζει να ξεδιπλώνεται η επικοινωνιακή στρατηγική τους, της οποίας βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αίσθηση του δήθεν αυθόρμητου και πηγαίου, του δήθεν εναλλακτικού και του δήθεν εκπορευόμενου από τους απλούς πολίτες, που δημιουργεί.

Καθόλου τυχαία δεν ήταν ούτε η ανακοίνωση που έγινε και δημοσιεύτηκε μέσω video από κινητό τηλέφωνο, η παρουσίαση στο Hub, ένα στέκι του trendy και hipster κόσμου της ελληνικής νεολαίας, με τον επικεφαλή Στ. Θεοδωράκη όρθιο σε διαρκή κίνηση και όχι στατικό, casual ντυμένο, να απαντάει σε «αυθόρμητες» ερωτήσεις αλλά και χρήση μεθόδων όπως το «γίνε εθελοντής» και το crowd funding, η υποτιθέμενη δηλαδή ενίσχυση του κόμματος από χρήματα που προσφέρουν οι πολίτες, προκειμένου να δημιουργεί την αίσθηση της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών, ενώ παράλληλα η χρηματοδότηση που θα προέρχεται από μη δημόσια ελέγξιμες «πηγές του Ποταμιού», θα ρέει άφθονη.

Είναι ενδεικτικό ότι το «Ποτάμι» από την πρώτη μέρα δημοσιοποίησης της κίνησης, διαθέτει site, πλήρη μιντιακή προώθηση, επιχορηγούμενες; οικονομικά, ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με διαρκή ροή, μηχανισμό ανθρώπων που επομένως ασχολείται συνεχώς, γραφεία και πούλμαν για την προεκλογική περιοδεία τους που ήδη πραγματοποιείται.

Ταυτόχρονα το site του Στ. Θεοδωράκη protagon.gr, ήταν και είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, του ΟΠΑΠ αλλά και οργανισμούς του Δημοσίου. Ο Στ. Θεοδωράκης παραμένει μέτοχος του εν λόγω site, επομένως, έχει εισοδήματα από τις τράπεζες και όλους τους ιδιωτικούς ως επί το πλείστον οργανισμούς, που θα έπρεπε να έχει απέναντι στην πολιτική του, μιας και παρουσιάζει το «Ποτάμι» ως κόμμα της Κεντροαριστεράς.

Στην πραγματικότητα, όπως γίνεται αντιληπτό, τίποτε δεν είναι αυθόρμητο. Όλα είναι σύμφωνα με μια επιμελώς μελετημένη και σύγχρονη επικοινωνιακή στρατηγική. Το «Ποτάμι» είναι κατ’ ουσία ένα πολύ καλά μελετημένο, πολιτικά και επικοινωνιακά project και όχι κόμμα, που αντλεί στοιχεία από την επικοινωνιακή στρατηγική των Μπλερ και Ομπάμα αλλά και μεγάλων αμερικάνικων εταιρειών τεχνολογίας και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί αλλά να αντιμετωπιστεί επαρκώς και εν τη γενέσει του, όχι μόνο πολιτικά αλλά και με όρους επικοινωνίας.

Η επικοινωνία ήταν πάντοτε, κατεξοχήν και επί της ουσίας άσκηση πολιτικής καθώς διαμορφώνει απόψεις και «πραγματικότητες», δημιουργεί κλίμα. Πόσω μάλλον σε μια εποχή όπως η σημερινή όπου τα κόμματα ως φορείς έκφρασης συλλογικών κοινωνικών συμφερόντων και ως ιμάντες διαμεσολάβησης μεταξύ των πολιτικών ελίτ και της κοινωνίας των πολιτών, βρίσκονται σε καθεστώς πλήρους ανυποληψίας και παρακμής.

Το «Ποτάμι» αποτελεί σχεδιασμένη παρέμβαση επιχειρηματιών, καναλαρχών, δημοσιογράφων και ομάδας πολιτικών παραγόντων, ως εναλλακτική λύση στην αποτυχία του εγχειρήματος Κ. Σημίτη- Β. Βενιζέλου, με την κίνηση των 58. Το «έρ

More…

ιξαν» στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο δημόσιο βίο, προκειμένου να επιχειρήσει να εδραιώσει με το περιτύλιγμα μιας δήθεν λαϊκής, νεολαιίστικης επικοινωνίας, τη βασική τους επιδίωξη που αφορά τη δικαίωση του «νεοφιλελεύθερου μονόδρομου», ως μόνη επιλογή για την ελληνική κοινωνία, παρά την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική ερήμωση που προκάλεσε και προκαλεί στη χώρα.

Το «Ποτάμι» και τα στελέχη του είναι στην πραγματικότητα οι «λάιτ» απολογητές της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας που βίωσε και βιώνει η ελληνική κοινωνία και ο Στ. Θεοδωράκης ο σύγχρονος εμποράκος της νέας πολιτικής απάτης και των ψεύτικων ελπίδων. Το «Ποτάμι», το φέρνουν προκειμένου να τα αλλάξει όλα σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας, για να μην αλλάξει εντέλει τίποτα σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής. Έρχεται να αλλάξει το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό αλλά όχι το σύστημα διαπλοκής που το συντηρεί και του οποίου αποτελεί «παιδί». Διαμέσου αυτού, το σύστημα της διαπλοκής αποκτά επίσημο κομματικό βραχίονα και αναβαθμίζει το ρόλο του ως κυρίαρχος πολιτικός παίχτης.

Βασική επιδίωξη των δημιουργών του είναι να ανακόψει τη δυναμική του πραγματικού ποταμιού που έχει αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Απέναντι σε μια πολιτική, που έχει οδηγήσει σε ύφεση και σε εκατομμύρια ανέργους, διαλύοντας οικονομικές και κοινωνικές δομές, εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και έχει οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο μονόπλευρης λιτότητας, ύφεσης και ανεργίας, με αποτέλεσμα το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

 Στόχος είναι στην παρούσα φάση και ενόψει των ευρωεκλογών και των εκλογών στην Τ.Α., μια νέα υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου. Αυτή τη φορά, όμως η στρατηγική δεν αφορά τόσο ένα εμπόριο φόβου και εκβιασμών που εξάντλησε πλέον τα περιθώρια επηρεασμού της ψήφου της πλειοψηφίας των πολιτών αλλά ένα εμπόριο ψεύτικων ελπίδων ως υποκατάστατο του φόβου, τόσο από τους παραδοσιακούς πολιτικούς εκπροσώπους του ευρύτερου «μνημονιακού μπλοκ» όσο και από πολιτικούς-αχυρανθρώπους, νέας κοπής.

Επιδίωξη τους είναι να αποσοβηθεί η καταγραφή της ξεκάθαρης ήττας και εκλογικής συντριβής αυτής της πολιτικής, να εδραιωθεί η θεωρία του «νεοφιλελεύθερου μονόδρομου» που έβλαψε τη χώρα και την κοινωνία και ωφέλησε τους «ημέτερους» τους. Να μην απονομιμοποιηθεί μέσω ενός ξεκάθαρου εκλογικού αποτελέσματος αυτή η πολιτική και να μας παρουσιαστεί σε μια πιο light, διανοουμενίστικη και «τελευταίας τεχνολογίας» πολιτική «συσκευασία».

Οδηγούμαστε πλέον, σε νέα φάση και σε ένα υπό διαμόρφωση πολιτικό σύστημα, που αν σταθεροποιηθεί, θα είναι σαφώς πιο αποφασιστικά ελεγχόμενο από το ισχύον σύστημα διαπλοκής. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων δεν συνιστά απλώς κρίση πλέον, αλλά τη ζώσα πραγματικότητα. Η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που επιβλήθηκε από τις πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., συνιστά μια εν δυνάμει και υπό διαμόρφωση κανονικότητα που επιδιώκουν να ριζώσει και να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε μια νέα πολιτειακή και οικονομική συγκυρία όπου θα συνεχίζεται η στρατηγική της λιτότητας, ενώ παράλληλα θα προβαίνουν σε κατ’ επίφαση «προοδευτικές» διορθωτικές πολιτικές, απόλυτα όμως ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους, αποκαλώντας τεχνηέντως όλο αυτό, «μετά-μνημονιακή εποχή».

Οι προοδευτικοί πολίτες στο σύνολο τους και η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που έχει πληγεί από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων, έχουμε υποχρέωση να μη μείνουμε απαθείς απέναντι στα σχέδια του ευρύτερου «μνημονιακού μπλοκ» δυνάμεων αλλά από κοινού να συμβάλλουμε στην ήττα αυτής της πολιτικής και στη δημοκρατική και προοδευτική λύση που θα απαντά χωρίς να συσκοτίζει, στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Η προοδευτική έξοδος από την κρίση, δε θα προκύψει ως ώριμο φρούτο. Μόνη λύση η δημοκρατική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Μόνη λύση για τους πολίτες της Ε.Ε. να κρατήσουμε προοδευτικά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες Ευρωεκλογές, να οδηγήσουμε σε πολιτική ήττα την νεοφιλελεύθερη πολιτική με τη ψήφο μας και στην αντιπολίτευση τις πολιτικές δυνάμεις που την ψήφισαν, την στήριξαν, την εφάρμοσαν και συνεχίζουν να το κάνουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε κάθε κάλπη.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ «ΟΡΝΕΑ» ΜΕ ΝΤΙΛΕΡ ΣΑΜΑΡΑ

Βασικός dealer της έκδοσης των 5ετών ελληνικών ομολόγων στις 10 Απριλίου ήταν ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στη συνάντηση που είχε τον περασμένο Σεπτέμβριο με επενδυτές στα κεντρικά γραφεία του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού οίκου JPMorgan στο Μανχάταν, την οποία διοργάνωσε ο διευθύνων σύμβουλος του οίκου Τζέιμι Ντάιμον, αναφέρει το Bloomberg. Ο πρωθυπουργός αποδεικνύεται πρώτης τάξεως dealer υψηλών αποδόσεων για πάσης φύσεως κερδοσκοπικά hedge fund και τραπεζίτες στις αγορές στη σκιά των μνημονίων διαρκείας.

Το στόχαστρο των ευπόληπτων “ορνέων”, όπως αποκαλούνται τα κερδοσκοπικά hedge fund, είναι το «πτώμα» των ελληνικών τραπεζών και των ομολόγων (κρατικών και ιδιωτικών). Εξ ου και το ενδιαφέρον για τοποθετήσεις σε τράπεζες (όπως Τράπεζα Πειραιώς και Alpha Bank), που έχουν δώσει σχεδόν διπλασιασμό κερδών στα warrants της ανακεφαλαιοποίησης, την ώρα που το δημόσιο ζημιώνεται με τα κόλπα των ανακεφαλαιοποιήσεων Eurobank και Εθνικής.

«Η επίθεση γοητείας άνοιξε τον δρόμο για την έκδοση ύψους 3 δισ. ευρώ», σημειώνει το δημοσίευμα. Το πρακτορείο επικαλείται δύο πρόσωπα με γνώση του θέματος που ζήτησαν να μην κατονομαστούν λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα της εκδήλωσης.

Tα ελληνικά ομόλογα απέφεραν κέρδη μεγαλύτερα από 400% από τον Ιούνιο του 2012, όταν ο κ. Σαμαράς ανέλαβε την εξουσία, σύμφωνα με τους δείκτες του Bloomberg, περισσότερα από οποιαδήποτε μετοχή τεχνολογικής εταιρείας που περιλαμβάνεται στον αμερικανικό χρηματιστηριακό δείκτη Standard & Poor’s 500.
Μια διαδικασία που θυμίζει το μεγάλο ποντάρισμα με την «επαναγορά» ελληνικών κρατικών ομολόγων σε τιμή ελκυστική για χάρη των hedge fund.

Οι αποδόσεις των 10ετών ελληνικών ομολόγων έφθασαν τον τρέχοντα μήνα στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Φεβρουάριο του 2010 και ο πρωθυπουργός δήλωσε, σε συνέντευξή του την περασμένη εβδομάδα, ότι αναμένει να συνεχισθεί η μείωση των αποδόσεων και ότι η Ελλάδα δεν βιάζεται να προσφύγει ξανά στις αγορές.

«Η έκδοση αυτή (των 5ετών ελληνικών τίτλων) δεν είναι άνευ κινδύνου» δήλωσε ο Μαρκ Νας, διαχειριστής κεφαλαίων της εταιρείας Invesco με έδρα το Λονδίνο, που διαχειρίζεται ποσά ύψους 787 δισ. δολαρίων. Σε τηλεφωνική του συνέντευξη στις 17 Απριλίου, αφού είχε αγοράσει τα νέα ελληνικά ομόλογα, ο κ. Νας δήλωσε: «Αυτή (η έκδοση) βασίζεται στο ότι θα συνεχισθεί να βελτιώνεται η ευρωπαϊκή ανάπτυξη. Τα βασικά οικονομικά στοιχεία (fundamentals) της Ελλάδας δεν είναι φοβερά ρόδινα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πάνε (στην Ελλάδα) πολύ καλύτερα».

Εκτός από την Invesco, μεταξύ των αγοραστών των νέων 5ετών ομολόγων ήταν η εταιρεία Greylock Capital Management με έδρα τη Νέα Υόρκη, η οποία διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 850 εκατ. δολαρίων και η Legal & General Investment Management με αντίστοιχα κεφάλαια ύψους 758 εκατ. δολαρίων. Η BlackRock, που είναι ο μεγαλύτερος διαχειριστής κεφαλαίων παγκοσμίως με 4 τρισ. δολάρια σε μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις, επένδυσε επίσης στα ελληνικά ομόλογα, σύμφωνα με πρόσωπο που έχει γνώση του θέματος, αναφέρει το δημοσίευμα.

Ο Ρίτσαρντ Χόντζες, διαχειριστής κεφαλαίων σταθερού εισοδήματος με έδρα το Λονδίνο, αγόρασε νέα 5ετή ελληνικά ομόλογα αξίας περίπου 30 εκατ. ευρώ για την εταιρεία του Legal & General Dynamic Bond Trust, όπως δήλωσε στο Bloomberg. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 1% του ταμείου (fund) και, αν και άλλοι διαχειριστές της Legal & General αγόρασαν επίσης τα ομόλογα αυτά, η δική του αγορά ήταν η μεγαλύτερη.

Η εταιρεία Acatis Ifk Value Renten UI με έδρα τη Φρανκφούρτη πούλησε τα ομόλογα αξίας 3 εκατ. ευρώ που αγόρασε κατά την πρώτη ώρα της διαπραγμάτευσής τους στις 11 Απριλίου με απόδοση 4,85%, αποκομίζοντας ένα «μικρό κέρδος», σύμφωνα με τον Μάρτιν Βίλχελμ, ο οποίος βοηθά στη διαχείριση περίπου 400 εκατ. ευρώ του ταμείου. «Κατέχουμε ακόμη ελληνικά ομόλογα λήξης 2029, αξίας 7 εκατ. ευρώ», δήλωσε ο ίδιος σε τηλεφωνική του συνέντευξη στις 17 Απριλίου.

«Η επιστροφή στις αγορές με την πληρωμή απόδοσης κοντά στο 5% είναι ένα καλό πρώτο βήμα» δήλωσε ο κ. Γιάνικ Νοντ, διαχειριστής της εταιρείας Sturgeon Capital που δεν μπόρεσε να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα λόγω της μεγάλης ζήτησης που υπήρξε. «Βλέπουμε συνεχείς εισροές (κεφαλαίων) στην περιφέρεια της Ευρωζώνης και από τον πυρήνα προς την περιφέρεια της Ευρωζώνης, καθώς οι επενδυτές αναζητούν αποδόσεις. Είμαι πεπεισμένος ότι θα δούμε κάποιες νέες εκδόσεις από την Ελλάδα με μικρότερες διάρκειες, στις οποίες η απόδοση θα είναι πολύ χαμηλότερη».

Δεν πείσθηκαν όλοι οι επενδυτές ότι άξιζε να αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα με απόδοση κάτω από το 5%, αναφέρει το δημοσίευμα. Οι εταιρείες Insight Investment Management, Kleinwort Benson Bank, Natixis Asset Management και Skagen, που διαχειρίζονται συνολικά σχεδόν 900 δισ. δολάρια, ήταν μεταξύ των επενδυτών που δεν έλαβαν μέρος στην αγορά των ομολόγων. «Η τιμολόγηση δεν ήταν ελκυστική με βάση τη μεταβλητότητα» δήλωσε ο κ. Φαντί Ζάχερ, επικεφαλής της διεύθυνσης ομολόγων και νομισμάτων στην Kleinwort Benson Bank στο Λονδίνο.

Τα ίδια συμβαίνουν με τις τράπεζες. Το 2010, ο Τζον Πόλσον, ο επικεφαλής του hedge fund Paulson & Co,στοιχημάτιζε στην πτώση του ευρώ, των ελληνικών μετοχών και ομολόγων. Ο σημερινός «γαλαντόμος επενδυτής», τότε ήταν «άκαρδος και αδίστακτος σπεκουλαδόρος»: όπως όλα τα hedge fundς, που τώρα αναβαπτίζονται στο όνομα του success story.

Το μεγάλο ελληνικό ποντάρισμα

Τον Δεκέμβριο του 2012, με την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων σε ελκυστικές τιμές για τους τζογαδόρους των αγορών, είχε παίξει βασικό ρόλο dealer ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, μαζί με τον υπουργό ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη και τον σύμβουλό του Στ Παπασταύρου το όνομα του οποίου φιγουράρει στη λίστα Λαγκάρντ. Αν και ο ίδιος το δικαιολογεί λέγοντας πως: «Τα λεφτά στην Ελβετία «δεν είναι δικά μου». Απλώς «τα διαχειρίζομαι ως δικηγόρος πελάτη μου»… που τυγχάνει να είναι μεγάλο hedge fund, σαν κι αυτά που «ντιλάρει» για τα ελληνικά ομόλογα σε σκανδαλώδεις τιμές.

Ο Στ. Παπασταύρου, ως σύμβουλος του CMA fund, έπαιξε και ρόλο συμβούλου-διαμεσολαβητή (παρά τω πρωθυπουργώ), στις συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών του οικονομικού επιτελείου -και προσωπικά του Α. Σαμαρά- με επικεφαλής διαχειριστές hedge fund και τότε.

Είχε ρόλο στο μεγάλο παζάρι για την «επαναγορά» ελληνικών κρατικών ομολόγων σε τιμή ελκυστική για τα hedge fund, όπως αποκάλυψε άρθρο στην εφημερίδα «Financial Times» (21/12/2012) με τίτλο «The great Greek gamble»;

«Συνολικά τα hedge funds από αυτή τη διαδικασία έβγαλαν περί τα 2 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τους “FT”, χάρη στην ευνοϊκή ρύθμιση για μέση τιμή κοντά στο 34% της ονομαστικής (34 σεντς του ευρώ)», όπως γράφαμε («Κ.Ε.» 13/1/2013). «Η προσωπική συνάντηση του πρωθυπουργού με επικεφαλής 15 hedge funds (στα παρασκήνια ενός επενδυτικού συνεδρίου που διοργάνωσε το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο στις αρχές Δεκεμβρίου) ήταν το καθοριστικό ραντεβού για το παζάρι στην τιμή επαναγοράς, που έκλεισε κοντά στα 34 σεντς ώστε να είναι ελκυστική», σημείωναν οι «FT».

«Η πολιτική της κυβέρνησης ήταν να δώσει, για πρώτη φορά, πρόσβαση σε πληροφορίες υψηλού επιπέδου σε επενδυτές κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των hedge funds…» γράφουν οι «FT», ενώ σημαντικό ρόλο «στις συναντήσεις είχαν επίσης οι Χατζηδάκης και Σταϊκούρας».

Κερδοσκοπικά funds έβγαλαν τρελά κέρδη εις βάρος του Δημοσίου. Έφτασαν ακόμα και σε υπερ-διπλασιασμό αποδόσεων, καθώς είχαν αγοράσει στα χαμηλά (12-17 σεντς).

Το Third Point του 51χρονου Νταν Λομπ, που εποφθαλμιά το 33% του ΟΠΑΠ, διπλασίασε τα χρήματά του σε «στοίχημα» 500 εκατ. δολ., ενώ παρόμοια κέρδη μάζεψαν και τα Dromeus Capital, Perry Capital, York Capital, Falcon Edge Capital, Adelante Asset Management, Moore Capital, Greylock Capital και του GSO Capital Partners (βραχίονας του Blackstone).

πηγή: enet.gr

Η διάψευση μιας «διάψευσης»...

Οσο κι αν ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία ότι διαψεύστηκαν, οι δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά περί «τουρκικής μειονότητας» ήταν απολύτως σαφείς και πραγματικές. Περιλαμβάνονται σε...
συνέντευξη που είχε δώσει το 1989 στον Παναγιώτη Δρακόπουλο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» (τχ. 141, Ιανουάριος 1989, σ. 34).

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «τουρκικής μειονότητας» περιλαμβάνονται σε συνέντευξη που είχε δώσει το 1989 στον Παναγιώτη Δρακόπουλο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» (Ιανουάριος 1989)

Η ακριβής δήλωση έχει ως εξής:

Σαμαράς: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, εάν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου [σ.σ. ο κ. Σαμαράς είναι σήμερα 63 ετών] και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από κει, θα ‘χουν εγκατασταθεί στη Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία».
Με άλλα λόγια, το σκάνδαλο αυτής της δήλωσης έγκειται κυρίως στην προφητική δεινότητα του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε τότε μ’ αυτές τις απόψεις. Θεωρήθηκαν τότε απολύτως φυσιολογικές, διότι δεν είχε ακόμα ξεσπάσει ο εθνικιστικός πυρετός που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή τη δεκαετία του 1990, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον κύριο Σαμαρά.
Για την ακρίβεια, το ιστορικό αυτής της υπόθεσης έχει ως εξής: Μετά τη δημοσίευση δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Πρώτοι ανασύραμε και σχολιάσαμε αυτή τη δήλωση στον «Ιό» τέσσερα χρόνια μετά («Ελευθεροτυπία», 6.3.1993). Το κάναμε σχολιάζοντας την όψιμη πατριωτική σταυροφορία του κ. Σαμαρά, τότε που προετοίμαζε την ίδρυση της «Πολιτικής Ανοιξης». Και πάλι δεν υπήρξε διάψευση. Η περιβόητη διάψευση, δηλαδή η απόδοση της φράσης σε λάθος κάποιου ανώνυμου «ριράιτερ», εκδόθηκε τις παραμονές των ευρωεκλογών του 1994, πέντε χρόνια μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης.

Σαμαράς: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, εάν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από κει, θα ‘χουν εγκατασταθεί στη Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία»

Το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένα λάθος επιβεβαιώνεται από το ίδιο το περιοδικό «Εποπτεία». Στο επόμενο τεύχος του 1989, το περιοδικό αναφέρεται στη συνέντευξη με διθυραμβικά λόγια: «Η συνέντευξη του βουλευτή κ. Αντώνη Σαμαρά στο προηγούμενο τεύχος μας είχε μιαν υποδοχή απρόσμενη: ρεκόρ τηλεφωνημάτων από τακτικούς αναγνώστες αλλά κι από πάρα πολλούς που πήραν πρώτη φορά το τεύχος. Είναι παραπάνω από σαφές ότι ο πολιτικός λόγος του κ. Σαμαρά ανταποκρίθηκε σε βαθύτερους προβληματισμούς του κοινού. Μόνον έτσι εξηγείται αυτή η ανταπόκριση που είχε ανάμεσα στ’ άλλα, και ευεργετικές οικονομικές συνέπειες για την “Εποπτεία”. Το τεύχος μας είχε υψηλή κυκλοφορία, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε σοβαρή αύξηση νέων συνδρομητών. Πολλοί αναγνώστες ζήτησαν συνέχιση της συνομιλίας, με κάλυψη θεμάτων συγκεκριμένων που αντιμετωπίζει σε διάφορους τομείς η κοινωνία μας. Μεταβιβάσαμε στον κ. Σαμαρά τα συγκεκριμένα ερωτήματα που υπέδειξαν οι αναγνώστες, αλλά δεν είναι εύκολο να έχουμε προ των εκλογών μια νέα συζήτηση μαζί του τόσης έκτασης όση απαιτούν τα θέματα» («Εποπτεία», τχ. 142, σσ. 6-7).

Πουθενά, λοιπόν, ούτε λέξη για «επανόρθωση» ή για «ριράιτερ». Αλλωστε το περιοδικό «Εποπτεία» προωθούσε εκείνη την περίοδο με κάθε ευκαιρία τον Σαμαρά, ενώ στον συντακτικό του πυρήνα βασικό ρόλο έπαιζε ο Διονύσης Καραχάλιος, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του σημερινού πρωθυπουργού από την αρχή της πολιτικής του καριέρας.

«Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν’ αποκτήσει νέους προσανατολισμούς (…) Θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία»

Ενδιαφέρον για τις θέσεις του κ. Σαμαρά απέναντι στην Τουρκία έχει και άλλο απόσπασμα της ίδιας συνέντευξης, όπου εμφανίζεται ένθερμος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας και της ελληνοτουρκικής συνεργασίας: «Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν’ αποκτήσει νέους προσανατολισμούς – και θα τους αποκτήσει κατ’ ανάγκην. Είναι πια κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο, και θ’ αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας. Συνεπώς θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία».

Κατανοώντας ότι εμφανίζεται πολύ υπέρ της Τουρκίας, ο κ. Σαμαράς προλαβαίνει τον συνομιλητή του: «Παρακαλώ να με καταλάβετε, δεν είμαι ενδοτικός. Και δεν συνιστώ κανενός είδους χαλάρωση. Αλλά σας καλώ να μάθουμε να βλέπουμε σε μεγάλη και ανοιχτή προοπτική. Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να δείξει ότι η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα. Είναι αυτονόητα κοντόφθαλμη η πολιτική που αντί να εκμεταλλευθεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς».

Δυστυχώς για τον κ. Σαμαρά και το επιτελείο του, scripta manent.

Δημήτρης Ψαρράς

efsyn.gr

Τα νέα δάνεια προς την Ελλάδα είναι απεχθή, άνομα, μη βιώσιμα και παράνομα

Ερίκ Τουσέν (Eric Toussaint) , Robin Delobel

Η Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM) θέλει να γνωστοποιήσει τη στήριξη της στον ελληνικό λαό που αντιστέκεται στις επιταγές της Τρόικας (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,  ΔΝΤ ). Τα νέα δάνεια που δόθηκαν το 2014 συνδέονται με ένα πακέτο αντικοινωνικών μέτρων που θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης της πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού.

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων μεταξύ της Τρόικας και των Ελλήνων υπευθύνων, ο νόμος-πλαίσιο, που ονομάστηκε επίσης πολυνομοσχέδιο, ψηφίστηκε, όπως αναφέρεται από το Reuters, «σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών δανειστών της Ελλάδα». Αυτό το κείμενο έχει ως στόχο να επιτρέψει  τη νέα δόση της «βοήθειας» προς την Ελλάδα, ένα δάνειο ύψους 8,5 δις ευρώ. Ενώ δόθηκε στους βουλευτές στις 1:30 το πρωί του Σαββάτου 29 Μαρτίου, αυτός ο νόμος των 800 σελίδων εγκρίθηκε στο άψε σβήσε με πλειοψηφία μερικών ψήφων την Κυριακή 30 Μαρτίου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα! Για άλλη μια φορά ξευτελίστηκαν οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί κανόνες.

Το δάνειο των  8,5 δις ευρώ δόθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ υπό τον όρο να υιοθετηθεί μια δέσμη μέτρων τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να βυθίσουν την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού ακόμα περισσότερο στη φτώχεια. Ο νόμος αυτός προβλέπει την απελευθέρωση επαγγελμάτων που παρέμεναν μέχρι σήμερα κλειστά στον ανταγωνισμό, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τη περαιτέρω μείωση των συντάξεων, μια νέα απορρύθμιση των κανόνων απόλυσης εργαζομένων, την απελευθέρωση πολλών τιμών, όπως των βιβλίων, των φαρμάκων, την αλλαγή του φορολογικού νόμου, μια νέα διάσωση των τραπεζών προς όφελος των μεγάλων μετόχων, την επέκταση της κυριακάτικης  εργασίας, την αλλαγή των κανόνων παραγωγής του ελληνικού φρέσκου γάλακτος για να επιτραπεί στις μεγάλες γερμανικές και ολλανδικές εταιρείες γαλακτοκομικών προϊόντων να εξάγουν ακόμη περισσότερο προς την Ελλάδα και να εξαλειφτούν οι Έλληνες παραγωγοί από τη δική τους αγορά ...

Οι γεμάτες από ικανοποίηση δηλώσεις του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την επιστροφή της Ελλάδας στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας έχει επιδεινωθεί τρομερά λόγω των μέτρων που επιβλήθηκαν από το 2010 από την τρόικα.

Για τη CADTM, όλα τα δάνεια της τρόικας προς την Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 είναι απεχθή. Αντιπροσωπεύουν σήμερα περισσότερο από τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους (225 δισεκατομμύρια ευρώ στα 321 δισεκατομμύρια ευρώ).  Παραβιάζουν συνεχώς τα οικονομικά, κοινωνικά, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες υποταγμένες στη τρόικα, πρέπει να δοθεί τέλος στην αποπληρωμή του χρέους και στα μέτρα λιτότητας.

tvxs

Ο Στράσσερ, ο Γκέμπελς και ο… «υπαρκτός εθνικοσοσιαλισμός»

“Σε τελική ανάλυση, θα ήταν καλύτερα για εμάς να τελειοποιήσουμε την πρόταση μας με βάση τον μπολσεβικισμό, παρά να υποφέρουμε την δουλεία του καπιταλισμού”.

Γιόζεφ Γκέμπελς

Είναι ευρέως γνωστό ότι ο φαρμακοποιός στο επάγγελμα Γκρέγκορ Στράσσερ ανέλαβε κατ’ ουσίαν την αρχηγεία του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSADAP) της Γερμανίας, άμα την καταδίκη και ολιγόμηνη φυλάκιση του Αδόλφου Χίτλερ το 1924. Προσέλαβε μάλιστα και έναν φιλόδοξο και ιδιαίτερα δραστήριο για τα είκοσι του χρόνια νέο, τον παντελώς άγνωστο έως τότε Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος επιτέλεσε αμισθί και χρέη συμβούλου.

Ο Στράσσερ ήθελε να συγκροτηθεί το μάλλον ανυπόληπτο έως τότε ναζιστικό κόμμα, με άξονα μια ρητορική που θα είλκε ιδίως τους εργάτες. Είχε, λοιπόν, κατά νου να παρουσιάσει ένα πολιτικό πρόγραμμα ιδιαίτερα θελκτικό για το λεγόμενο προλεταριάτο. Σε αυτό ο Γκαίμπελς δεν είχε φυσικά αντίρρηση. Απεναντίας μάλιστα, τον προέτρεψε στο προχώρημα μιας τέτοιας πρακτικής, ως σημαίνον εργαλείο για την περαιτέρω διείσδυση των ναζιστικών ιδεών στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Έτσι και αλλιώς, οι διαφωνίες των δυο ανδρών στον δεδομένο χρόνο υπήρξαν από μηδαμινές έως ανύπαρκτες.

Η κατάληξη βέβαια του Στράσσερ είναι γνωστή∙ συνελήφθη τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και φυλακίστηκε. Εκτελέστηκε δε απ’ την Γκεστάπο του Βερολίνου στις 30 Ιουνίου του 1934 ύστερα από προσωπική διαταγή του Χίτλερ, καθώς ο «Βοημός δεκανέας» –όπως αρεσκόταν να τον αποκαλεί υποτιμητικά ο Χίντεμπουργκ– είχε βεβαίως άλλα κατά νου. Γνώριζε πως δίχως την συνεπικουρία του μεγάλου κεφαλαίου, θα έβλεπε τις αίθουσες τις καγκελαρίας μόνον με το κυάλι. Όσο για τις «μάζες», γι’ αυτές «προφήτεψε» πως άγονται και φέρονται ευκόλως, όταν οι εξουσιαστές ελέγχουν τόσο τα θεάματα, όσο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κατά τ’ άλλα το μόνο που του ζητούσαν ήταν κάτι λίγο περισσότερο απ’ ένα ξεροκόμματο στα γρανάζια των γερμανικών βιομηχανιών. Έτσι θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι∙ κεφάλαιο και εργάτες. Δυστυχώς, ο μακελάρης δεν είχε άδικο. Όποιος ενδιαφέρεται μόνον για ύλη και θεάματα, δίχως να καλύπτει ουσιώδεις πνευματικές ανάγκες θα λογαριάζεται πάντα ως «μάζα» απ’ τους εξουσιαστές. Οι συμφωνίες του με τους βιομηχανικούς κολοσσούς, τα τραστ του άνθρακα και χάλυβα, τους μεγαλοεκδότες, καθώς και το έντονο φλερτ του με όλες τις γερμανικές τράπεζες, αλλά και μ’ ασφαλιστικές εταιρείες όμως η Alliance, δεν άφηναν περιθώριο για «προλεταριακές πρωτοπορίες» και «εργαλειακή χρήση του μπολσεβικισμού» που οραματιζόταν ο Στράσσερ. Και ενώ ο τέως αρχηγός των S.A εκτελέστηκε από «δικούς και φίλους» –μια πρακτική που επίσης μοιράζονται οι ναζί με τους κομμουνιστές–, ο πάλαι ποτέ γραμματέας και συμβουλάτοράς του συνέχισε απρόσκοπτα την άνοδο του στην ιεραρχία του κόμματος. Ποιος θα αμφισβητούσε άλλωστε την πολιτική ιδιοφυΐα του Γκαίμπελς; Δεξιοί και αριστεροί πολιτικοί, αντί να τον μέμφονται, θα ήταν πιο έντιμο να του ανάβουν κανένα καντήλι. «Δανείστηκαν» πολλά, τόσο απ’ τις απόψεις του, όσο και απ’ τις πρακτικές του.

Αυτό που είχε κατά νου ο Στράσσερ και ο Γκαίμπελς ήταν ένας εθνικοσοσιαλισμός «από τα κάτω» (για να δανειστούμε και εμείς την γνωστή κινηματική φράση της αριστεράς που «καθαγιάζει» τα πάντα και παντού). Ωστόσο, τέτοιας μορφής εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε εφαρμόστηκε. Δεν έχουμε φυσικά την παραμικρή αυταπάτη πως και τούτος, ως ένα ακόμη πρόσωπο της εξουσίας και της πολιτικής, θα εξευτέλιζε και θα καταπίεζε ανθρώπους και φύση. Διερωτόμαστε όμως∙ είναι μήπως αποκλειστικό προνόμιο μόνον των κομμουνιστών να ομιλούν για «υπαρκτό σοσιαλισμό», εγγράφοντας έτσι όλα τα αίσχη που έχουν πράξει οι ομοϊδεάτες τους στα μελανά κατάστιχα «κακών» ή «πλανεμένων» ηγετών; Αν το παραπάνω σχήμα ευσταθεί, γιατί να μην είναι εξ ίσου θεμιτό να το επικαλούνται και οι ναζί; Να ομιλούν δηλαδή και αυτοί για «υπαρκτό ναζισμό», ο οποίος φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για τις αμέτρητες θηριωδίες;

Φυσικά, τόσο η ερυθρά πολιτική συμμορία, όσο και η μελανή, αμφότερες «υπαρκτές» και «ιδεατές», απέχουν τόσο απ’ την ελευθερία, όσο τα νυχτερινά του Liszt απ’ τα λαϊκοπόπ σκυλάδικα. Έτσι και αλλιώς, η Αναρχία βρίσκεται μακριά τόσο απ’ τις συμμορίες, όσο και απ’ την πολιτική, αν και δεν θα ήταν ψέμα να πούμε πως σε μεγάλο βαθμό οι δύο αυτές κοινωνικές πληγές συμπλέκονται ή και ταυτίζονται.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Σχετικά βιβλία:

 WilliamL. ShirerΗ άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ

πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/2014/04/24/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81-%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CF%8C/#more-19031

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ

Η γενικευμένη απάθεια της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στις εφεδρείες της άρχουσας τάξης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τις παραφυάδες της δεν είναι σημερινό, μεμονωμένο περιστατικό. Στην χώρα των νοικοκυραίων, υπάρχει ιστορικό συναίνεσης και ένοχης υπομονής.

Πάντα υπήρχαν πρόθυμοι, είτε στην γερμανική κατοχή, όπου ξεπετάχτηκαν οι μαυραγορίτες και οι ρουφιάνοι, είτε στην χούντα οι καταδότες και οι συνεργάτες  της αστυνομίας, είτε ακόμα και επί τουρκοκρατίας. Το χειρότερο είναι πως όλοι αυτοί, με κάποιον τρόπο ή πλούτισαν και προσπαθούν στο σήμερα να διατηρήσουν τα προνόμιά τους ή έθαψαν τόσο βαθιά τους σπόρους τους που φύτρωσαν οι απόγονοι των ιδεών και της νοοτροπίας τους.

Αλλά και φτάνοντας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, ακόμα διαπιστώνεται μια αδικαιολόγητη ανοχή του λαού, απέναντι σε διεφθαρμένα κόμματα και αντιπροσώπους των κεφαλαιοκρατών, που μάλιστα νομοθετούν ανερυθρίαστα υπέρ των ισχυρών. Μάλιστα τους ψηφίζει όλους αυτούς και σε περιπτώσεις τους υποστηρίζει οπαδικά. Ακόμα και η διάχυτη εμφυλιακή ατμόσφαιρα που διχάζει χρόνια αυτόν τον λαό, είναι απόρροια και της δικής του μαλθακότητας να απαιτήσει δικαιοσύνη.

Στην σύγχρονη Ελλάδα, αυτοί που ουσιαστικά συντηρούν το κάθε καθεστώς, είναι οι λεγόμενοι “μετριοπαθείς”. Αυτοί κάνουν πλάτες στους πραγματικούς εξτρεμιστές, σ’ αυτούς που αποφασίζουν να αυτοβαπτιστούν ως “Μεσσίες” και να διαφεντεύουν τις μάζες. Οι μετριοπαθείς, ψύχραιμοι και δήθεν ορθολογιστές, είναι οι κοινωνοί της απάθειας, αυτοί που τους ανέχονται και θέλουν να καταστείλουν και οποιεσδήποτε αντιδράσεις.

Είναι χαρακτηριστική η υπομονή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού απέναντι σε αυταρχικές, ρατσιστικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές, που ανήκουν σε όλο το φάσμα του φασισμού. Είναι θέμα νοημοσύνης; Αντίληψης; Ψυχολογίας; Όλα αυτά μαζί; Ή μήπως αυτή η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, κοινωνικά και πολιτικά, τους κάνει να αισθάνονται οικεία και άνετα; Όπως τα γουρούνια με την λάσπη. Το θέμα είναι καθαρά ηθικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο μέσος ελληναράς, ενδιαφέρεται για την δουλειά ΤΟΥ, το σπίτι ΤΟΥ και το πορτοφόλι ΤΟΥ. Όλα τα υπόλοιπα αν δεν του αποφέρουν κάποιο κέρδος, δεν βρίσκονται στην σφαίρα ενδιαφερόντων του. Ακριβώς γι’ αυτό και η δημόσια σφαίρα αφήνεται βορά στα νύχια των επαγγελματιών πολιτικών, των σταυροφόρων των free press και του κάθε “Ποταμιού”. 

Η επικρατούσα συνθήκη προβλέπει ένα πιάτο φαΐ και ιδιωτική tv, άντε και κάνα βυζί. Για τους πιο “προνομιούχους”, σκυλάδικο και Μύκονος. Όσο αυτά διασφαλίζονται, όροι όπως τα δικαιώματα (ανθρώπινα και εργασιακά), η παιδεία, η υγεία, τα δημόσια αγαθά, η ισότητα κοκ, θα ακούγονται “κομμουνιστικά” ή πιο γραφικά κι από την Σαντορίνη. Αυτό δεν ισχύει μόνο σε ενεστώτα χρόνο, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά στην Ελλάδα ίσχυε πάντα. Η επιβίωση του καθενός χωριστά, ήταν είναι και θα είναι πάνω απ’ όλα. Ακόμα κι αν το κράτος δεν παρέχει τίποτα ή μόνο τα απολύτως στοιχειώδη, οι αντιδράσεις έχουν καμφθεί, καθώς ο πολίτης υποβιβάστηκε διαχρονικά και τεχνηέντως σε παθητικό δέκτη-καταναλωτή. 

Τι μπορεί να αποτρέψει την άνοδο κάθε αντικοινωνικού στοιχείου; Αναμφίβολα -αφού στις μαζικές επιφοιτήσεις δεν πιστεύω- μια καταστροφή μεγάλης κλίμακας στον ελληνικό χώρο. Μια τραγωδία κολοσσιαίων διαστάσεων, που ούτε οι “μετριοπαθείς” δεν θα μπορούσαν να καλύψουν ή να ανεχθούν. Για αφύπνιση ούτε που το συζητάω. Υπάρχει η ανάγκη μιας νέας παραγωγής κουλτούρας, συμβόλων και οραμάτων. Ακριβώς γιατί όλα τα αντίστοιχα παλιά έχουν μεταμφιεστεί με μοντέρνες φορεσιές, κάποιες εκ των οποίων γνώριμες και αποδεκτές από το νεοελληνικό life style.

Μάλιστα, περνούν στην διαχείριση όλου του θυμού που προκύπτει από τις καταφανείς αδικίες και τον διοχετεύουν στον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία. Αυτό το πανηγύρι που συνδέεται με πολλές διανοητικές και ψυχικές παθολογίες, το ονομάζουν “πατριωτισμό” (δηλαδή εθνικισμό), χειραγωγώντας την συλλογική συνείδηση. Η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων αποπροσανατολίζει και διαιωνίζει τα στερεότυπα τα οποία εξευγενίζονται ή κανιβαλίζονται, ανάλογα με το σενάριο που εξυπηρετεί τον απώτερο σκοπό, δηλαδή την διάσωση της κυρίαρχης κορπορατικής ελίτ στην Ελλάδα. Της σύμπραξης πολιτικού προσωπικού, επιχειρηματιών και καναλαρχών.

Η εκπαίδευση των μεσοαστών και των μικροαστών βεβαίως, για έτη πολλά από τα ΜΜΕ, αποσκοπούσε και αποσκοπεί στην υιοθέτηση πειθήνιας συμπεριφοράς, στην κατάποση όλων των ψεμάτων και στην διατήρηση της πλάνης, πως οι ελίτ και οι “από κάτω”, έχουν τα ίδια συμφέροντα. Είναι ένας τύπος σωφρονισμού, σκοπός του οποίου είναι η διατήρηση της “κοινωνικής γαλήνης” που συχνά επικαλούνται και σήμερα οι κυβερνώντες.

Kατά κάποιον τρόπο πρόκειται για ψυχολογικό εκβιασμό, αφού συνδέουν την δική τους ηγεμονία και μακροημέρευση με την επιβίωση (άντε και την καλοπέραση) της μάζας. Γι’ αυτό ακριβώς έχουν ξεφυτρώσει πάρα πολλοί που προσπαθούν να στρογγυλέψουν τις εξόφθαλμες αδικίες και φρίκες, ενώ παράλληλα μας καλούν να δούμε “αισιόδοξα” το μέλλον και ν’ αφήσουμε στην άκρη το σκυθρωπό πρόσωπο της κριτικής σκέψης. Η κριτική σκέψη και η ανάλυση της πραγματικότητας περνάνε σε δεύτερη μοίρα, λοιδορούνται και διαπομπεύονται. Ας πούμε ότι για να μιλάς για το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, το να βλέπεις και να ακούς, αλλά να μην σιωπάς, είναι συνώνυμο του ότι κάνεις κακό στον τουρισμό (sic).

Ακόμα και σε παρέες, οι συζητήσεις περί πολιτικών θεωρούνται tres passe, βαρετές, δυσάρεστες. Η αποθέωση του ιδιωτικού βίου ως μόνο ενδιαφέρον, είναι ένα μεθυστικό άρωμα απάθειας και απόδειξη όξινης αλλοτρίωσης. Μια συνειδησιακή ύβρις και βλάσφημη αποχαύνωση. Και το παράδοξο είναι πως όσοι λένε ότι δεν ασχολούνται με την πολιτική θεωρούν εαυτούς (αλλά θεωρούνται και από τους ομοίους τους) ως “έξυπνοι” που “δεν βάζουν σκοτούρες στο μυαλουδάκι τους”. Δηλαδή ο ηλίθιος που αφήνει ακόμα και διεφθαρμένους να εξουσιάζουν, είναι ο “νορμάλ” στην μνημονιακή Ελλάδα. Κι εκεί που είχαμε την καρκινογένεση, πλέον το απολιτίκ και εγωκεντρικό μιμίδιο κάνει μετάσταση σε όλο το σώμα της κοινωνίας και ονομάζεται πλέον φασισμός.

Ποτέ μα ποτέ, αυτοί που ενδιαφέρονταν μόνο για το τομάρι τους δεν είχαν καλό τέλος. Στην χώρα μας αποτελούν πλειοψηφία, οπότε μόνο μια μαζική καταστροφή μπορεί να οδηγήσει σε αφύπνιση. Και σ’ αυτό μην βάλετε στο νου σας σεισμούς και καταποντισμούς. Η απάθεια γεννά τέρατα και η ανοχή τα θρέφει.

Κι όπως έλεγε η Γώγου, ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια, ο στόχος είναι στο κεφάλι.

 πηγή:http://unfucker.wordpress.com/2014/04/24/%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD/#like-34396

Γιάννης Βαρουφάκης: Προεκλογική σκηνοθεσία το πλεόνασμα και η έξοδος στις αγορές

Συνέντευξη στον Παύλο Κλαυδιανό 

Μύθος η σκληρή διαπραγμάτευση – Νεκροζώντανες οι τράπεζεςΟ Γ. Βαρουφάκης κρίνει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς εν όψει εκλογών και ειδικότερα την εξαγγελία πλεονάσματος, καθώς και την πρόβλεψη για έξοδο στις αγορές, χωρίς να διστάσει να πει πικρές αλήθειες για τους διθυραμβικούς τόνους, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση και για τη θρυλούμενη ευρωστία του τραπεζικού συστήματος.


Η τελευταία συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας εμφανίζεται σαν πρώτο βήμα εξόδου από την κρίση και το μνημόνιο. Είναι, λοιπόν, έτσι ή για άλλη μια φορά καλείται η καθημαγμένη κοινωνία να πιστέψει ότι υπάρχει φως;

Η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι το ελληνικό χρέος, το οποίο σύμφωνα με το Μνημόνιο ΙΙ θα αποπληρώνουμε μέχρι και το 2030, παραμένει μη βιώσιμο. Μ’ άλλα λόγια, σύμφωνα με την ίδια την τρόικα έχουμε «μνημονιώδεις» υποχρεώσεις ως το 2030, που η ίδια η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Επιτροπή, ο κ. Σόιμπλε παραδέχονται πως είναι αδύνατο να τηρηθούν.

Το μνημόνιο είχε δύο σκέλη. Πρώτον, τη διαδικασία παροχής των δόσεων στην Ελλάδα. Αυτή λήγει τον Μάιο με την τελευταία δόση. Από εκεί και πέρα, όμως, ξεκινάει το πιο αυστηρό και σκληρό μέρος των μνημονιακών συμβάσεων, που αφορούν τις δικές μας αποπληρωμές των μνημονιακών δανείων που θα συνεχισθούν, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ως το 2030, οπότε θα μιλάμε για έξοδο από το μνημόνιο.

Όταν έχουμε αυτή την υποχρέωση, είναι, τουλάχιστον, ανέκδοτο να αναφερόμαστε τώρα σε έξοδο από το Μνημόνιο. Προφανώς, η κυβέρνηση μετά από δύο χρόνια σχετικής νηνεμίας στο κοινωνικό μέτωπο και αντιμετωπίζοντας τώρα μια εκλογική διαδικασία στην οποία φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να δημιουργήσει συνθήκες ανοχής, όχι βέβαια επιβράβευσης, στο εκλογικό σώμα και διάσπασής του μέσα από την παγιωμένη στρατηγική: πρώτον, «τρομοκρατούμε τον κόσμο», δεύτερον, «του σπάμε το ηθικό», τρίτον, του «υποσχόμαστε αυτά που θέλει να ακούσει, κι ας μην τα πιστεύει».

Η «Wall Street Journal» έγραφε, βοηθώντας, ότι η κυβέρνηση κινήθηκε σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση στο δικό της «σκοπό», σε σχέση με την τρόικα, στηριζόμενη στις βελτιωμένες προοπτικές της οικονομίας. Να το σχολιάσουμε;

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να συγκρουστεί αρνούμενη αυτά που προσπάθησε να της επιβάλει η τρόικα, λέγοντας ότι δεν θα πάρει τις επόμενες δόσεις αν πρώτα δεν γινόταν συνολική αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Δεν το έκανε όμως. Έκανε ακριβώς αυτό που της είπε η τρόικα. Η όλη ιστορία ότι δήθεν έκανε διαπραγμάτευση για το γάλα, ομαδικές απολύσεις κ.τ.λ. είναι ένα φθηνό θεατρικό έργο. Η τρόικα γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπήρξε πρωτογενές πλεόνασμα, λόγω των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου. Απλώς επέτρεψε στην κυβέρνηση να πάρει 500 εκ. να τα μοιράσει προεκλογικά, όπως κάνουν παραδοσιακά οι ελληνικές κυβερνήσεις, μόνο και μόνο για να επιβραβεύσει την ενδοτικότητά της.

Μύθος η σκληρή διαπραγμάτευση

Επίκειται, λοιπόν, μετά τις εκλογές σκληρή συζήτηση;

Συζήτηση μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας σκληρή δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει.

Εννοείται, σκληρή για τα θέματα που θα θέσει και θα απαιτηθούν.
Προφανώς. Η συμφωνία του κ. Σαμαρά με την κ. Μέρκελ μετά την εκλογή του Ιουνίου 2012 ήταν ότι, καταρχάς, η Ελλάδα δεν θα εκπαραθυρωθεί από την Ευρωζώνη, εφόσον ο κ. Σαμαράς και ο κ. Στουρνάρας «ξεχάσουν» τη συμμαχία με το ΔΝΤ για απομείωση του ελληνικού χρέους και εφαρμόσουν ό,τι τους απαιτηθεί, με την υπόσχεση ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα ανακουφισθεί η κατάσταση με το ελληνικό χρέος.

Η κ. Μέρκελ δεν τήρησε τις υποσχέσεις εκείνες – υποσχέσεις που μας έλεγε ο κ. Σαμαράς ότι είχε. Τώρα, δεν μπορούσε να μην του δώσει κάτι, όταν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Στουρνάρας έχουν υποκλιθεί πλήρως στις απαιτήσεις του Βερολίνου και γενικότερα της τρόικας, κι έχουν απορρίψει την πρόταση του ΔΝΤ για μια από κοινού κρούση στο Βερολίνο και τη Φραγκφούρτη για μείωση του ελληνικού χρέους.

Τώρα, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις εκλογές, το δωράκι που τους έκαναν είναι τα 500 εκ. Μερικά ψίχουλα, μ’ άλλα λόγια, με στόχο να δουν το καλοκαίρι τι θα κάνουν με ένα χρέος, το οποίο οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν είναι βιώσιμο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα ξέρουν τι να κάνουν, όπως δεν ήξεραν πριν ένα, δύο, τρία, τέσσερα χρόνια.

Πριν πάμε στο χρέος, να ρωτήσω σε ποια βάση, από τεχνοκρατική άποψη, γίνονται οι υπολογισμοί για το πλεόνασμα και επομένως η συζήτηση μεταξύ τρόικας και υπουργείου Οικονομικών.

Νομίζω ότι δεν έχει γίνει, στ’ αλήθεια, συζήτηση περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Η τρόικα ξέρει ότι δεν υπάρχει. Υπάρχουν δύο διαστάσεις του θέματος. Πρώτον, η κυβέρνηση μιλάει για πλεόνασμα σε ταμειακή βάση. Η τρόικα δεν την αποδέχεται, μιλάει στη βάση των δεδουλευμένων, όπως και η Eurostat, η οποία θα αποφανθεί το καλοκαίρι, πλέον, για το πλεόνασμα του 2013. Αυτή τη στιγμή το πλεόνασμα που αναφέρουν δεν είναι αποδεκτό από Eurostat και τρόικα. Η τρόικα, όμως, κάνει τα στραβά μάτια.

Ποια είναι η λογιστική κατάσταση στην πραγματικότητα ως προς το πρωτογενές πλεόναμσα σε δεδουλευμένη βάση; Για να απαντήσουμε, πρέπει να λάβουμε δύο σημαντικές μεταβλητές υπ’ όψη μας: Πρώτον, τις ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις του δημοσίου. Δεύτερον , την απόφαση του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), η οποία θα παρθεί Ιούλιο – Αύγουστο του 2014, όσον αφορά το κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών για το 2013.

Αυτό το κόστος θα υπολογισθεί στη βάση εκτίμησης για την τιμή των μετοχών των τραπεζών στο χρηματιστήριο σε σχέση με το 2013. Άρα, ως τότε, δεν θα έχουμε κανένα σταθερό σημείο για τον υπολογισμό του πλεονάσματος του 2013.

Νεκροζώντανες οι τράπεζες

Επίκειται το νομοσχέδιο για τις τράπεζες και η κυβέρνηση δείχνει μέγιστη πολιτική ανησυχία, απέφυγε να απαντήσει και σε ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Τι σκέπτονται, άραγε, γι’ αυτό τον κόμπο;

Η στρατηγική τόσο της ελληνικής κυβέρνησης όσο και της ΕΕ για τις ελληνικές τράπεζες είναι η στρατηγική του κουκουλώματος της βαθειάς πτώχευσης των τραπεζών. Απλά, δεν θα παραδεχθούν ότι, παρά τα 40 με 46 δισ που θα έχουν λάβει οι τράπεζες από το δημόσιο, θα παραμένουν «νεκροζώντανες», δηλαδή ανίκανες να δανείζουν ακόμα και στις επικερδείς επιχειρήσεις.

Τέσσερις είναι οι λόγοι για αυτό: Πρώτον, το PSI άφησε τις τράπεζες πολύ πιο λαβωμένες απ’ ό,τι παραδέχθηκε η Blackrock και η τρόικα.

Δεύτερον, λόγω της λεγόμενης «επαναγοράς» χρέους στα τέλη του 2012 – η οποία, να θυμηθούμε, έγινε γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχθηκε την πρόταση Λαγκάρντ για απομείωση του χρέους – που ουσιαστικά ήταν ένα δεύτερο PSI βλαπτικό για τις τράπεζες.

Τρίτον, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που αναφέρουν – υπολογίζω μια νέα τρύπα 50 – 60 εκ. ευρώ.

Τέταρτον, λόγω της συνεχιζόμενης διαπλοκής κομμάτων εξουσίας, ΜΜΕ και τραπεζιτών, με τους τραπεζίτες να καταφέρνουν, ελέω των κομμάτων εξουσίας, να παραμείνουν στο τιμόνι των πτωχευμένων τραπεζών ώστε να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα κόμματα εξουσίας και τα συστημικά ΜΜΕ.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, δεδομένης της αποφασιστικότητας με την οποία ο κ. Σόιμπλε απορρίπτει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το ESM (έχει λήξει αυτή η ιστορία, ιδίως με τη δήθεν ενοποίηση των τραπεζών που αποφάσισαν και για την οποία χαίρονται και εορτάζουν αυτή την εποχή), οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να βρουν τα κεφάλαια που χρειάζονται για να καλύψουν αυτές τις μαύρες τρύπες.

Το Δημόσιο δεν έχει τη δυνατότητα να δανεισθεί κι άλλα 50 – 60 δισ. να τους δώσει – ευτυχώς δεν θα το κάνει. Κι αυτό τι σημαίνει; Ότι οι τράπεζες θα παραμείνουν νεκροζώντανες. Και η μόνη στρατηγική της τρόικας και της κυβέρνσης είναι αυτό να μη φανεί. Μ’ άλλα λόγια, θα υπάρξει μια ανίερη συμμαχία μεταξύ Αθήνας, Βερολίνου και Φραγκφούρτης να βρουν έναν τρόπο δήθεν ότι θα έχουν καλύψει τις μαύρες τρύπες των τραπεζών.

Η ΕΚΤ είναι και θα παραμείνει προβληματισμένη μ’ αυτό, διότι η λεγόμενη τραπεζική ενοποίηση πετάει σ’ αυτή το μπαλάκι του ελέγχου της εποπτείας των ελληνικών τραπεζών. Αυτό, έχει πολύ μεγάλη σημασία: η ΕΚΤ έφτιαξε ένα νέο τμήμα, ένα νέο παράρτημα, που στόχο έχει την εποπτεία των τραπεζών. Αυτοί οι άνθρωποι θα έλθουν, και είναι καλοί επαγγελματίες, θα κοιτάξουν τα βιβλία των τραπεζών, θα δουν ότι είναι πτωχευμένες, αλλά μετά θα υπάρξει τεράστιο πολιτικό κόστος και μεγάλες πιέσεις επάνω τους για να μην το ανακοινώσουν.

Διότι αν το ανακοινώσουν, μετά δεν υπάρχει διαδικασία επανακεφαλαιοποίησης, δεν υπάρχουν τα χρήματα. Θα προσποιούνται, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, οι τραπεζίτες θα γνωρίζουν ότι η ΕΚΤ που είναι η μοναδική εποπτική αρχή πλέον τις θεωρεί πτωχευμένες, αλλά διστάζει να το πει. Και ξέρετε τι θα σημαίνει, τελικά, αυτό; Ένα πράγμα: δεν θα υπάρξει καθόλου τραπεζική πίστη στον ιδιωτικό τομέα, γιατί οι τραπεζίτες το γνωρίζουν ότι οι τράπεζες είναι πτωχευμένες, ότι η ΕΚΤ καραδοκεί να τους πάρει τις τράπεζες κι έτσι ό,τι χρήμα θα μπει μέσα στα ταμεία των τραπεζών θα το κρατάνε.

Υπάρχουν άφθονα κεφάλαια, λένε, που από τις αναδυόμενες αγορές, έρχονται στην Ευρώπη, στην περιφέρειά της. Ήδη δύο τράπεζες προχώρησαν σε αυξήσεις κεφαλαίου. Τι κεφάλαια είναι αυτά;

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ροή κεφαλαίων προς την Ευρωζώνη από κερδοσκοπικά κεφάλαια τα οποία είχαν παραχθεί μέσα από τη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση των μεγάλων κεντρικών τραπεζών –Βρετανίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας– οι οποίες κόβουν χρήμα και συνεχίζουν να το κάνουν. Αυτά τα χρήματα είχαν εισρεύσει σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Ινδονησία, η Μαλαισία, η Τουρκία και τώρα, λόγω μείωσης αναπτυξιακών ρυθμών και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν μετά από την ανακοίνωση της Fed ότι μειώνεται ο ρυθμός πιστωτικής χαλάρωσης (καθώς και κινήσεις της κινεζικής κυβέρνησης για να μειωθεί η εχώρια τραπεζική πίστη), κάποια χρήματα, σε κατάσταση πανικού, έφυγαν από τις αγορές αυτές και ήλθαν στην Ευρωζώνη.

Πρέπει, όμως, να σου πω ότι αυτό δεν αρκεί για να σωθούν οι τράπεζές μας, διότι αυτά τα χρήματα δεν καταλήγουν ως κεφαλαιακά αποθέματα στις ελληνικές τράπεζες. Είναι κερδοσκοπικά και έρχονται με στόχο να μη μείνουν, να χρησιμοποιήσουν το απαράδεκτο θεσμικό καθεστώς Παπαδήμου-Βενιζέλου –μετά το PSI, με τα Warrants– που τους δίνει δυνατότητα για ένα πολύ γρήγορο κέρδος, το οποίο μετά θα το εξαργυρώσουν και θα το βάλουν στα πόδια με την εμφάνιση των πρώτων, νέων σύννεφων.

Όταν βλέπεις να μπαίνουν σε μια χώρα τέτοια κεφάλαια, και σε ένα τραπεζικό σύστημα διαλυμμένο, αυτό πρέπει να σε θορυβεί, όχι να σε ικανοποιεί. Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά αν μπαίνουν κεφάλαια με τα οποία αγοράζουν υπάρχουσες ή νέες μετοχές για κερδοσκοπικό παιχνίδι, από το να τοποθετούνται με σκοπό τη μακροχρόνια παραμονή τους. Οι τραπεζίτες μας αυτή τη στιγμή καίγονται να δείξουν ότι υπάρχει αύξηση της τιμής των τραπεζικών μετοχών και μια επιτυχημένη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και, για αυτό, έρχονται σε αμαρτωλές συμμαχίες μ’ αυτά τα κεφάλαια, με τρόπους που τους βοηθούν να προσποιούνται ότι υπάρχει πραγματική ζήτηση για μακροχρόνιες τοποθετήσεις κεφαλαίων στις ελληνικές τράπεζες.

Προσποιούνται έξοδο στις αγορές

Η κυβέρνηση, ωστόσο, τροφοδοτεί δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία μετά τη συμφωνία ο στρατηγικός στόχος της είναι η έξοδος στις αγορές, η αποφυγή λήψης νέου δανείου από την ευρωζώνη, η μη λήψη νέων μέτρων, εν τέλει, και η απαλλαγή από το μνημόνιο…

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα κάνει ακριβώς ό, τι της πει ο κ. Σόιμπλε. Είναι καθαρό αυτό. Το ελληνικό Δημόσιο είναι πτωχευμένο, κακά τα ψέματα. Έχει ένα χρέος μη βιώσιμο. Μόνο το 2014 απαιτούνται αποπληρωμές 31 δισ. και το 2015, 22 δισ. Δεν θα μπορούν να γίνουν αυτές οι αποπληρωμές. Χρειαζόμαστε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ για τις αποπληρωμές, αλλά αυτό είναι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και κανένας δεν περιμένει ότι θα γίνει. Πού και πώς, λοιπόν, θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, για να προσποιηθούν ότι αυτές οι αποπληρωμές μπορεί να γίνουν; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Όπως γίνεται, εξάλλου, τέσσερα χρόνια τώρα: προσποιούμαστε! Δανειζόμαστε με νέα δανεικά, για να αποπληρώνουμε τα παλιά, με πυραμιδικό τρόπο.

Υπάρχουν δύο εναλλακτικές. Η μια είναι νέος επίσημος δανεισμός, ένα τρίτο μνημόνιο με ένα σημαντικό ποσό. Αυτό όμως είναι πολιτικά δύσκολο, διότι ούτε η γερμανική κυβέρνηση το αντέχει, ούτε η ελληνική. Η μοναδική εναλλακτική είναι, όπως εγώ την ονομάζω, να μας βγάλουν πτωχευμένους στις αγορές. Θα ερωτήσεις: μα οι αγορές ηλίθιες είναι να δανείσουν πτωχευμένους; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: είναι το πρόγραμμα ΟΜΤ, της ΕΚΤ.

Ες αεί όμως; Κανένας δεν μπορεί να περπατάει επί πολύ στην επιφάνεια των υδάτων.

Ες αεί. Ες αεί, βέβαια δεν υπάρχει τίποτε, κάποια στιγμή θα σπάσει η φούσκα, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί μας έχουν έναν ορίζοντα διετίας το πολύ. Το τι θα γίνει το 2016, πόσο μάλιστα το 2024, δεν τους απασχολεί. Κοίταξε. Αυτή τη στιγμή τα σπρεντς έχουν πέσει. Ισχύει ακόμη η ανακοίνωση του κ. Ντράγκι ότι θα κάνει ό, τι χρειάζεται, αν τα επιτόκια ανέβουν περισσότερο από ένα σημείο. Αυτή τη στιγμή η Ιταλία δεν μπορεί να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, όμως τα επιτόκια δανεισμού της είναι πάρα πολύ χαμηλά. Γιατί οι ντίλερ της αγοράς ομολόγων έχουν λάβει στα σοβαρά αυτή την προειδοποίηση, ότι αν ανεβάσουν τα επιτόκια πάνω από 3%, 4%, 5%, θα τους κάψει. Ότι το στοίχημά τους θα αποτύχει, διότι ο Ντράγκι, τυπώνοντας χρήμα και αγοράζοντας όσα ιταλικά ομόλογα χρειάζεται, θα ρίξει τα επιτόκια.

Η επέκταση αυτής της πολιτικής εκφοβισμού των αγορών από την ΕΚΤ και στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ο μόνος τρόπος για να βγει η Ελλάδα στις αγορές με ένα επιτόκιο 4% – 5%. Κάτι που θα είναι μεν καταστροφικό για το δημόσιο ελληνικό χρέος, αλλά θα δώσει την ευκαιρία σε Αθήνα και Βερολίνο να πανηγυρίσουν την έξοδο στις αγορές. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η επέκταση της ΟΜΤ της ΕΚΤ και στην Ελλάδα θα γίνει όχι επίσημα, αλλά ανεπίσημα. Δεν θα χρειαστεί καμία επίσημη ανακοίνωση από την ΕΚΤ. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ο κ. Ντράγκι να δώσει σήμα στις αγορές ομολόγων ότι στην ΟΜΤ συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα. Οπότε, ουσιαστικά, θα συναφθεί ένα τρίτο μνημόνιο, που θα διαφέρει από τα δύο προηγούμενα στο ότι ο δανεισμός θα γίνει από τις αγορές υπό τη σιωπηλή κηδεμονία της ΕΚΤ.

Πηγή : εποχή

‘Ο,τι αρπάξει η νύφη στην καβάλα!!

Ή:  ”Δε σε ξέρω δε με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις..”,

     ..ή: ”τώρα σ’ ήβρα, τώρα στάσου!”.

     Διότι αφού πιστοί κι αμετανόητοι στις…

προεκλογικές παραδόσεις, οι υποψήφιοι και τα κόμματα κυρίως τηςσυγκυβέρνησης(συνεργατών δωσιλόγων και σία), επιδίδονται στο σπορ του ταξίματος, τωνυποσχέσεων, τουρουσφετιού,
     ..καιρός κι ο λαός να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα!

     Εξηγούμαστε: Αφού όλοι αυτοί, την επόμενη μέρα των εκλογών θα ξαναγίνουν άφαντοι, παθαίνοντας ολική αμνησία που θα κρατήσει τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές,
     ..κι επειδή έτσι κι αλλιώς οι καιροί είναι δύσκολοι και πονηροί,
     ..καλό θα είναι οι ψηφοφόροι να απαιτούν να λάβουν το ρουσφέτι τους πριν την ημέρα των εκλογών,
     ..όπου προσερχόμενοι χαρούμενοι επειδή θα έχει ικανοποιηθεί το αίτημά τους,
     ..θα ”μαυρίσουν” μεγαλοπρεπέστατα όλους αυτούς τους γελοίους που διαχρονικάαντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν σκυλιά που πετώντας τους ένα ξεροκόμματο, αυτοί (οι πολίτες) θα πρέπει να τρέχουν ξοπίσω τους κουνώντας την ουρά!

     Να αποσπάσουμε προκαταβολικά ό,τι μπορούμε απ’ τους εξουσιολιγούρηδες, και τα κόμματα της καταστροφής, και μετά να τους καταψηφίσουμε δυναμικά και τελεσίδικα!
     Χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς τύψεις συνείδησης, χωρίς οίκτο!

     Ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους(;) ανήθικους, ασυνείδητους,αδίστακτους, που μόνον μιά τέτοια αντιμετώπιση από μέρους μας μπορεί να διαπεράσει τηνχοντρή τους πέτσα, και να νοιώσουν όπως νοιώθουμε κι εμείς όλα αυτά τα χρόνια.

     Ας τους χρησιμοποιήσουμε λοιπόν, ας τους εκμεταλλευτούμε κι ας τους γελοιοποιήσουμεόσο μπορούμε, χωρίς κανέναν προβληματισμό, χωρίς κανέναν συναισθηματισμό!
     Τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία!..

     Υ.Γ.   Και γι αυτούς που πονηρά θα αντιτείνουν ότι θα γίνουμε κι εμείς σαν τα μούτρα αυτονών, τους καθησυχάζουμε λέγοντάς  ότι ο λαός έχει και μέτρο, και συλλογική ηθική που τον προστατεύει απ’ το να φτάσει στην έσχατη ηθική κατάντια αυτών των υπανθρώπων!.

.mandatoforos

Άμεση Δημοκρατία και τοπική αυτοδιοίκηση. Του Γιώργου Λιερού

Ο Γιώργος Λιερός* αρθρογραφεί στο enallaktikos.gr

Λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές συνοικίας

[Μέσω των] μικρών Δημοκρατιών… κάθε άνθρωπος μέσα στην Πολιτεία [θα μπορούσε να γίνει] ενεργό μέλος της κοινής κυβέρνησης και να πραγματεύεται προσωπικά ένα μεγάλο μέρος των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του …συμμέτοχος στη διαχείριση των υποθέσεων και όχι απλώς στις εκλογές μια μέρα το χρόνο, αλλά κάθε μέρα…

…να διαιρεθεί [η κυβέρνηση] ανάμεσα στους πολλούς, να κατανεμηθούν στον καθένα εκείνα ακριβώς τα καθήκοντα για τα οποία είναι ικανός»

Τόμας Τζέφερσον¹

Ο Δήμος από διοικητική περιφέρεια πρέπει να γίνει ξανά η συνέλεση των πολιτών του. Η άμεση δημοκρατία είναι τοπική αυτοδιοίκηση.

Η αυτοδιοίκηση σήμερα δεν υφίσταται. Οι δήμοι αποτελούν τους τοπικούς βραχίονες της κεντρικής διοίκησης και η τοπική συμμετοχή περιορίζεται στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα τοπικά πελατειακά δίκτυα και την πολιτική εξουσία.

Η αυτοδιοίκηση, η ανάληψη της ευθύνης της διοίκησης από τους ίδιους τους δημότες, δεν μπορεί να εκχωρηθεί από την εξουσία ή να αποφασιστεί από μια φωτισμένη δημοτική πλειοψηφία, αλλά μόνο να κατακτηθεί μέσα από μακροχρόνιες προσπάθειες ˙ μπορεί να οικοδομηθεί βήμα- βήμα. Η εξουσία θα περνάει στα χέρια των πολιτών άλλοτε σταδιακά και άλλοτε με άλματα στο μέτρο που αυξάνονται οι ευκαιρίες τους να είναι δημοκράτες και να δρουν ως πολίτες. Η «Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου» έρχεται να προτείνει τρόπους για να αυξηθούν αυτές οι ευκαιρίες.

Μια πλήρως ανεπτυγμένη άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα νέο Σύνταγμα, χωρίς την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Και όμως, πριν από 10-15 χρόνια, οι λαϊκές συνελεύσεις ήταν μια πραγματικότητα σχεδόν σε όλες τις γειτονιές του Χαλανδρίου, ενώ στο κέντρο της πόλης λειτούργησε μια μαζική συνέλευση το Δεκέμβριο του 2008 και το καλοκαίρι του 2011 με το κίνημα των αγανακτισμένων. Για πολλά χρόνια μαζικές παρεμβάσεις των κατοίκων «προ της ημερησίας» στο δημοτικό συμβούλιο του έδιναν εκ των πραγμάτων ένα χαρακτήρα συνέλευσης. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να θεσμοθετηθεί και να οργανωθεί καλύτερα.

Προτείνουμε τη συγκρότηση λαϊκής συνέλευσης σε κάθε πολεοδομική ενότητα (το νέο πολεοδομικό σχέδιο προβλέπει συνολικά επτά ενότητες) και την εκλογή από αυτήν άμεσα ανακλητής συνοικιακής επιτροπής.  Οι λαϊκές συνελεύσεις, οι συνοικιακές επιτροπές και η συνέλευση των συνοικιακών επιτροπών από τη μια και η εκλεγμένη δημοτική αρχή από την άλλη μπορούν να αποτελέσουν δύο συμπληρωματικές / ανταγωνιστικές και αμοιβαία εξισορροπούμενες δομές  εξουσίας. Με αυτόν τον τρόπο σε ένα πρώτο στάδιο:

Η διοίκηση του Δήμου λειτουργεί σύμφωνα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ενώ ο έλεγχός της γίνεται μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας.

Οι λαϊκές συνελεύσεις και οι συνοικιακές επιτροπές αναλαμβάνουν άμεσα ένα μέρος των αρμοδιοτήτων του Δήμου όσον αφορά α) την σύνταξη του προϋπολογισμού β) την κατάρτιση του τεχνικού προγράμματος γ) την κοινωνική αλληλεγγύη.

Η προοπτική είναι όλο και περισσότερες από τις αρμοδιότητες του Δήμου να περνάνε στις συνελεύσεις και τις συνοικιακές επιτροπές

Πιο αναλυτικά:

Το δεύτερο δεκαπενθήμερο κάθε Σεπτέμβρη γίνεται κύκλος λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε μια από τις οποίες ο δήμαρχος ενημερώνει για τα έργα που έχουν εκτελεστεί στην πολεοδομική ενότητα, για αυτά που βρίσκονται στη διαδικασία πραγματοποίησης ή που δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Ο δήμαρχος επίσης παρουσιάζει το προσχέδιο του τεχνικού προγράμματος και του προϋπολογισμού της επόμενης χρονιάς. Οι κάτοικοι καταθέτουν τις απόψεις τους και αιτιολογούν το είδος των έργων που πρέπει να πραγματοποιηθούν κατά προτεραιότητα στην πολεοδομική ενότητα. Τέλος, εκλέγουν τη συνοικιακή επιτροπή που αναλαμβάνει να επεξεργαστεί τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί (μπορούν να δημιουργηθούν επίσης ομάδες εργασίας κ.τ.λ.)

Τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες η συνοικιακή επιτροπή πραγματοποιεί μια σειρά από συγκεντρώσεις στις γειτονιές για να μαζέψει τα αιτήματα. Επεξεργάζεται προτάσεις και συντάσσει έναν κατάλογο έργων με βάση το ελάχιστο ποσοστό του προϋπολογισμού που αναλογεί στην πολεοδομική ενότητα. Ακολουθεί νέος κύκλος συνελεύσεων όπου εγκρίνονται οι τελικές προτάσεις κάθε πολεοδομικής ενότητας πάνω στο τεχνικό πρόγραμμα, το προϋπολογισμό κ.ά.

Η κάθε συνοικιακή επιτροπή υποστηρίζει τις προτάσεις που έχει εγκρίνει η λαϊκή συνέλευση σε ανοιχτό δημοτικό συμβούλιο (με την παρουσία των κατοίκων). Το δημοτικό συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να επικυρώσει τον κατάλογο έργων που αντιστοιχούν στο ποσοστό του προϋπολογισμού που αναλογεί στη πολιεοδομική ενότητα.

Τέλος, κάθε τρεις μήνες συνέρχεται η συνέλευση δημοκρατικού ελέγχου η οποία απαρτίζεται από τις συνοικιακές επιτροπές, το σωματείο εργαζομένων του Δήμου, εκπροσώπους των κοινωνικών φορέων της πόλης κ.τ.λ. και ενημερώνεται από τις δημοτικές αρχές για την πορεία εκτέλεσης του τεχνικού προγράμματος και του προϋπολογισμού

Με ευθύνη της κάθε συνοικιακής επιτροπής συγκροτείται σε κάθε πολεοδομική ενότητα επιτροπή αλληλεγγύης στην οποία καλούνται να συμμετάσχουν μεταξύ άλλων οι διευθυντές των σχολείων και οι προϊστάμενοι ιερείς των ενοριακών ναών.

Οι λαϊκές συνελεύσεις διεξάγονται στους σχολικούς χώρους (ή στα εντευκτήρια των εκκλησιών εάν προσφερθούν).  Η διοίκηση του Δήμου υποχρεούται να παρέχει στις συνελεύσεις και τις επιτροπές γραμματειακή υποστήριξη. Συνοπτικά πρακτικά των συνεδριάσεων αναρτώνται στο διαδίκτυο.

Δεν μπροεί δημοτικός σύμβουλος ή υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις τελευταίες δημοτικές εκλογές να είναι μέλος των συνοικιακών επιτροπών.

Οι δημότες του Χαλανδρίου μπορεί να προσβάλουν μια απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και να ζητήσουν να συζητηθεί το θέμα στις λαϊκές συνελεύσεις. Για ένα θέμα που αφορά γενικότερα το Χαλάνδρι, το αίτημα χρειάζεται να συνοδεύεται από 3.000 υπογραφές για να συγκληθούν όλες οι συνελεύσεις. Για ένα αυστηρά τοπκό θέμα, 500 υπογραφές είναι αρκετές για τη σύγκληση της συνέλευσης που αφορά το θέμα. Το δημοτικό συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να κάνει δεκτή την απόφαση των συνελεύσεων.

Αν σε κάθε συνέλευση συμμετέχουν 200 κάτοικοι κατά μέσο όρο (συνολικά 200Χ7=1.400) ο θεσμός μπορεί να κριθεί επιτυχής. Η προηγούμενη πείρα έχει δείξει ότι αυτός ο αριθμός είναι επαρκής για να διαχυθεί η γνώση για το εκάστοτε διακύβευμα σε ολόκληρη την πόλη. Αυτό είναι άλλωστε και το ποσοστό συμμετοχής κατά την σύνταξη του συμμετοχικού προϋπολογισμού στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας². Συνελεύσεις με πάνω από 200-300 ανθρώπους δεν είναι λειτουργικές. Μεγαλύτερη συμμετοχή θα μπορούσε να οδηγήσει στην σκέψη για 17 συνελεύσεις, όσες και οι πολεοδομικές ενότητες του παλαιού πολεοδομικού σχεδίου. Πρόκειται όμως για ένα υπεραισιόδοξο σενάριο γιατί 17Χ200=3.400 άτομα σημαίνει ποσοστά συμμετοχής κοντά σε εκείνα της Αρχαίας Αθήνας³!

Μέσα από τις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας σχηματίζεται ένα σώμα πολιτών,  το οποίο ποτέ ως τώρα δεν μπόρεσε να είναι πλειοψηφικό. Μόνο όμως  μέσω ενός τέτοιου σώματος οι γνώμες αφού συζητηθούν μπορούν να εξαγνιστούν σε δημόσιες απόψεις. Όπως διαπιστώνει η Χάννα Άρεντ, εάν χαθεί αυτό το σώμα, αν το «όλη η εξουσία ανήκει στο λαό» ισχύει μόνο για την ημέρα των εκλογών, η κυβέρνηση εκφυλίζεται σε διοίκηση και η δημόσια σφαίρα εξαφανίζεται. Πρέπει να προσφερθεί από την Πολιτεία σε κάθε άνθρωπο η δυνατότητα να είναι «μέλος σε κάποιο από τα συμβούλιά της μικρό ή μεγάλο»⁴ και κάθε φορά η αίθουσα πρέπει να έχει τις «σωστές διαστάσεις» ώστε και πραγματική συζήτηση να μπορεί να γίνει και «όλοι να χωράνε»⁵.

Ο Τζέφερσον πίστευε ότι η εξαφάνιση των χώρων, όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν ανεμπόδιστα να ασκήσουν τις «ενάρετες» (τις πολιτικές) κλίσεις τους, αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή για τη νεοσύστατη αμερικανική δημοκρατία. Ζητούσε επανειλημμένα και επιτακτικά «να χωριστούν οι κομητείες σε συνοικίες» σε «στοιχειώδεις Δημοκρατίες» των 100 ανθρώπων η κάθε μία. Στην σκέψη του υπήρχε όχι μόνο η ανάμνηση της αρχαίας δημοκρατίας, αλλά επίσης προαναγγελλόταν μια νέα μορφή δημοκρατίας: εκείνη των Συμβουλίων.

6-4-2014

Παραπομπές:

Σημ.1  Από τις επιστολές του Τζέφερσον στον Cartwright και τον Tyler αναφέρονται στη Hannah Arendt «Για την επανάσταση», ελλ. Εκδ. Αλεξάνδρεια 2006, σ. 343,344

Σημ.2  Το Πόρτο Αλέγκρε έχει πληθυσμό 1,3 εκατομ. κατοίκους και στις λαϊκές συνελεύσεις συμμετέχουν σύμφωνα με τη M.Harnecker 15-16.000 άνθρωποι. Ο πληθυσμός του Χαλανδρίου εκτιμάται σε 85.000 ανθρώπους (Β2 τελική αναθεώρηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου).

Σημ.3.  Η συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου στην Αρχαία Αθήνα εκτιμάται ότι ήταν γύρω στο 10% των πολιτών

Σημ.4  Τόμας Τζέφερσον, από τις επιστολές που προαναφέρθηκαν στη σημ.1

Σημ.5  Με τη φράση «η αίθουσα δεν τους χωράει όλους» ο Τζων Σέλτον περιέγραψε τον κύριο λόγο για τη γέννηση του Κοινοβουλίου.

*Ο Γιώργος Λιερός είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό: "Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου". Γεννήθηκε το 1961 στη Ρόδο. Σπούδασε στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ και ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου. Άρχισε να ασχολείται με τα κοινά από τα μαθητικά του χρόνια και έκτοτε παραμένει κινηματικά ενεργός, συμμετέχοντας σε δράσεις, κινήσεις και πρωτοβουλίες.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2012)     Ξαναπιάνοντας το νήμα, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
(2012)     Υπαρκτός καινούργιος κόσμος, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
(2011)     Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2013)     Η άμεση δημοκρατία στον 21ο αιώνα, Νησίδες

Βάπτισαν πλεόνασμα το ανακοινωθέν έλλειμμα...

Με μια ανακοίνωση που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ, πανηγυρίζει η κυβέρνηση. Η πολυαναμενόμενη ανακοίνωση της Eurostat για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος στην πραγματικότητα δεν...
εκδόθηκε ποτέ, καθώς στη χθεσινή ανακοίνωσή της η Eurostat δεν κάνει καμία αναφορά για πρωτογενές πλεόνασμα το 2013 στην Ελλάδα.

Αντίθετα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Αρχή, επιβεβαιώνοντας τα στοιχεία που είχε στείλει η ΕΛΣΤΑΤ στις 14 Απριλίου, ανακοίνωσε ότι το 2013 το πρωτογενές αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης διαμορφώθηκε στα 23,109 δισ. ευρώ, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης ήταν 318,703 δισ. ευρώ και το ΑΕΠ ήταν 182,054 δισ. ευρώ, από 193,3 δισ. ευρώ πέρυσι και 222,151 δισ. ευρώ το 2010.

Επειδή όμως όταν η πραγματικότητα δεν τη συμφέρει, τότε η κυβέρνηση τη χαλκεύει, σε απόλυτη συνεννόηση με την τρόικα προχώρησε στις λογιστικές αλχημείες που έχουν συμφωνήσει Ελλάδα και εταίροι-δανειστές, ώστε να παρουσιάσει ότι το 2013 η Eurostat βρήκε στην Ελλάδα πρωτογενές πλεόνασμα 3,4 δισ. ευρώ.

Μείον 15,8 δισ. ευρώ

Εστω και αν η Eurostat δεν αναφέρει πουθενά στην ανακοίνωσή της για πρωτογενές πλεόνασμα, στο υπουργείο Οικονομικών μαζί με τους δανειστές αποφάσισαν ότι αυτό προκύπτει από τα 15,8 δισ. του πρωτογενούς ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης που ανακοίνωσε η Eurostat, σε σχέση με τα 19,272 δισ. ευρώ από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που δεν υπολογίζονται. Σημειώνεται ότι για να προκύψουν από τα 23,109 δισ. τα 15,8 δισ. αφαιρούνται τα ποσά που ούτως ή άλλως δεν υπολογίζει ποτέ η Eurostat και τα οποία αφορούν σε μεταβιβάσεις κεφαλαίων μέσω του ΤΧΣ και σε δαπάνες για τόκους.

Η δημιουργική λογιστική κυβέρνησης και τρόικας υπολογίζει ότι αν και η Eurostat αποδέχεται δημοσιονομικό έλλειμμα γενικής κυβέρνησης 23,109 δισ. ευρώ για το 2013 περιλαμβανομένης της επίπτωσης των τραπεζών, η οποία σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το 2013 ήταν 19,272 δισ. ευρώ, χωρίς την επίπτωση αυτή, το δημοσιονομικό έλλειμμα διαμορφώνεται σε 3,837 δισ. ευρώ. Αν από αυτά τα 3,87 δισ. ευρώ αφαιρεθούν οι δαπάνες για τόκους, η κυβέρνηση βγάζει πλεόνασμα περί τα 3,4 δισ. ευρώ και όπως υπολογίζεται στο Μνημόνιο 1,5 δισ. ευρώ.

Ωστόσο, πριν αλέκτορα φωνήσαι, το κυβερνητικό success story άρχισε να καταρρέει, καθώς οι πανηγυρικές ανακοινώσεις από τα κυβερνητικά στελέχη ότι το πλεόνασμα θα φτάσει τα 3 δισ. ευρώ «κουρεύτηκαν» πριν από λίγες ημέρες από την ίδια την ΕΛΣΤΑΤ, η οποία τελικά το υπολογίζει στα 1,4 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα μαζί με το πλεόνασμα να «κουρευτούν» και οι κυβερνητικές εξαγγελίες.

Τις λογιστικές αλχημείες όμως που έχει κάνει η κυβέρνηση μαζί με την τρόικα, ώστε να επιτύχουν το πολυπόθητο πλεόνασμα, δεν τις αποδέχτηκε στο σύνολό τους ακόμα και η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ, η οποία ενημέρωσε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι το μέρισμα των 480 εκατ. ευρώ από την Τράπεζα της Ελλάδος που εγκρίθηκε από τη γενική συνέλευση των μετόχων της στα τέλη Φεβρουαρίου θα εγγραφεί στα έσοδα του 2014 και όχι στα έσοδα του 2013 όπως είχε αρχικά υπολογιστεί.

Παράλληλα, έσοδα 400 εκατ. ευρώ από το claw back του ΕΟΠΥΥ αντί για το 2013 ενεγράφησαν στα έτη 2011-2012, ενώ ταυτόχρονα η ΕΛΣΤΑΤ διαπίστωσε μαύρη τρύπα 100 εκατ. ευρώ σε θυγατρικές δημοτικές επιχειρήσεις, την οποία βεβαίως μέτρησε στο ισοζύγιο.

Εκπτώσεις σε παροχές

Αποτέλεσμα του «κουρέματος» του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι η κυβέρνηση να αρχίσει να κάνει εκπτώσεις στις παροχές που έταξε από το πλεόνασμα. Ηδη η εξαγγελία του ίδιου του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ότι 1 δισ. ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες διαψεύστηκε καθώς, όπως ανέφεραν πηγές του υπουργείου Οικονομικών, τελικά θα καταλήξουν μόνο 450 εκατ. ευρώ περίπου, διότι το επιπλέον πρωτογενές πλεόνασμα είναι μικρότερο από το αρχικά αναμενόμενο, ενώ το υπόλοιπο ποσό (όπως προκύπτει από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα) θα πάει στην αποπληρωμή του χρέους.

Η ίδια πηγή του υπουργείου Οικονομικών αναφορικά με το κοινωνικό μέρισμα είπε ότι παραμένει στα 525 εκατ. ευρώ, όπως εξήγγειλε ο πρωθυπουργός.


Με μία σύντομη δήλωση μετά την ανακοίνωση της Eurostat ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θέλησε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την -κατά την κυβέρνηση και κατόπιν συμφωνίας με την τρόικα- επιβεβαίωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, θέτοντας τώρα ως προτεραιότητα τη συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους και του αναπτυξιακού σχεδίου στο Eurogroup της 5ης Μαΐου.

«Η σημερινή επίσημη ανακοίνωση του πλεονάσματος πιστοποιεί τη μεγάλη στροφή που πετυχαίνει η ελληνική οικονομία, χάρη στις θυσίες όλων των Ελλήνων. Απομακρυνόμαστε σιγά σιγά από την κρίση και θεμελιώνουμε το μέλλον της Νέας Ελλάδας», είπε ειδικότερα ο πρωθυπουργός, ο οποίος είχε χθες συνάντηση με τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.

Το επόμενο μεγάλο πολιτικό «χαρτί» του Μαξίμου είναι το αναπτυξιακό σχέδιο, το οποίο θα παρουσιαστεί από τον ίδιο τον κ. Σαμαρά λίγο πριν ή αμέσως μετά το Eurogroup της 5ης Μαΐου. Το αναπτυξιακό σχέδιο θα αφορά καταρχήν τον προγραμματισμό δράσεων για την επόμενη διετία, μέχρι δηλαδή την ολοκλήρωση της τετραετίας την οποία το Μαξίμου επιμένει πως θα εξαντλήσει, αλλά θα προδιαγράφει πολιτικές με ορίζοντα δεκαετίας.

Μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες θα λάβει την οριστική του μορφή, με συγκεκριμένες δράσεις, ενώ πρέπει να αποσαφηνιστεί και ο τρόπος χρηματοδότησης και θα συζητηθεί στο Eurogroup, από το οποίο η κυβέρνηση περιμένει την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το χρέος.

Δεν έχει αποφασιστεί ακόμη εάν θα συμμετάσχει και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς στο κρίσιμο αυτό προεκλογικό Eurogroup, εφόσον αναμένεται μια πολιτική δήλωση προαναγγελίας της επίλυσης του ζητήματος, αλλά και λόγω του αναπτυξιακού σχεδίου.

Στο πρωθυπουργικό επιτελείο επικρατούσε ικανοποίηση για τις δηλώσεις του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σάιμον Ο' Κόνορ, καθώς όπως επισήμαιναν συνεργάτες του κ. Σαμαρά δεν απέφυγε να απαντήσει για τη βιωσιμότητα του χρέους παραπέμποντας στο Eurogroup, αλλά τοποθετήθηκε πάνω στο ζήτημα.

Επομένως το Μαξίμου ουσιαστικά θεωρεί πως με την ανακοίνωση της Eurostat χθες τέθηκε πλέον στο τραπέζι το θέμα του χρέους, στο οποίο θα δοθεί λύση μέχρι το τέλος του χρόνου. Ο τρόπος με τον οποίο θα διευθετηθεί είναι πάντως ανοικτός και η Αθήνα λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές προσεγγίσεις που έχουν τουλάχιστον μέχρι σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Κομισιόν...
enet.gr

Με έλλειμα 12.7% και χρέος 175.1% τελευταίοι στην ΕΕ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Στην τελευταία και χειρότερη θέση όχι μόνο της Ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ των 28 κρατών-μελών βρίσκεται η Ελλάδα αναφορικά με το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της, βάσει των στοιχείων που ανακοίνωσε χθες η Γιούροστατ, η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, για το 2013. Το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε τόσο σε απόλυτο μέγεθος, καθώς από τα 304 δισεκατομμύρια του 2012 εκτινάχθηκε στα 319 δισ. ευρώ (ακριβέστερα από 303,936 δισ. σε 318,703), όσο και πολύ περισσότερο σε ποσοστό επί του ΑΕΠ. Από 157,2% του ΑΕΠ που ήταν το 2012 απογειώθηκε στο 175,1% του ΑΕΠ το 2013! Η τόσο μεγάλη αύξηση οφείλεται στο γεγονός ότι κατά το 2013 το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά ακόμη 11 δισεκατομμύρια ευρώ, πέφτοντας από τα 193 δισεκατομμύρια ευρώ στα 182 δισεκατομμύρια - για όσους θέλουν να έχουν τους απολύτως ακριβείς αριθμούς της Γιούροστατ, το ελληνικό ΑΕΠ έπεσε από τα 193,347 δισ. ευρώ στα 182,054 δισεκατομμύρια. Τέτοιο εξωφρενικό ποσοστό χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν έχει απολύτως καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Για να γίνουμε σαφέστεροι, μετά το 175,1% του ΑΕΠ που είναι η ελληνική επίδοση, το δεύτερο χειρότερο ποσοστό είναι αυτό της Ιταλίας (132,6% του ΑΕΠ) - δηλαδή πάνω από... σαράντα (!) εκατοστιαίες μονάδες μικρότερο! Το 2012 το ελληνικό ποσοστό ήταν και πάλι το χειρότερο της Ευρώπης - 157,2% του ΑΕΠ. Δεύτερο χειρότερο ήταν και πάλι το ιταλικό (127% του ΑΕΠ), το οποίο όμως απείχε τουλάχιστον «μόνο» τριάντα εκατοστιαίες μονάδες. Το 2013 δηλαδή η κατάσταση χειροτέρεψε σαφώς!

Καθόλου καλά δεν είναι τα πράγματα και με το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας μας, παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου για το διαβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα». Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας λοιπόν που ανακοίνωσε η Γιούροστατ είναι... 12,7% του ΑΕΠ! Πρόκειται για το δεύτερο χειρότερο έλλειμμα τα τελευταία είκοσι χρόνια, με μοναδική εξαίρεση το αμφιλεγόμενο λόγω πληθώρας στατιστικών λαθροχειριών 15,6% του ΑΕΠ του 2009. Το έλλειμμα του 2013 είναι μάλιστα το δεύτερο χειρότερο εδώ και μισόν αιώνα, αν εξαιρέσουμε τα ελλείμματα των κυβερνήσεων Τζαννετάκη, Ζολώτα και του... «νοικοκύρη» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, από το 1989 ως το 1993! Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το 2013, από τις 28 χώρες-μέλη της ΕΕ μόνο η πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Σλοβενίας είχε έλλειμμα μεγαλύτερο εκείνου της Ελλάδας -συγκεκριμένα 14,7% του ΑΕΠ. Το έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ που παρουσίασε πέρυσι η Ελλάδα είναι πάνω από πέντε (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο από το τρίτο και το τέταρτο χειρότερο έλλειμμα της ΕΕ των «28» - δηλαδή της Ιρλανδίας (7,2% του ΑΕΠ) και της Ισπανίας (7,1%).

Μαύρα χάλια δηλαδή και από πλευράς δημοσιονομικού ελλείμματος, έστω και αν στο έλλειμμα η Ελλάδα βρίσκεται στην 27η χειρότερη θέση στην ΕΕ των «28» και όχι στην 28η, όπως στο δημόσιο χρέος. Γράψαμε όμως ότι η Ελλάδα στα δύο αυτά θέματα βρίσκεται στην τελευταία θέση της ΕΕ γιατί η Σλοβενία είναι πολύ καλύτερα από τη χώρα μας από πλευράς δημοσίου χρέους, καθώς αυτό ανέρχεται στο 71,7% του ΑΕΠ της. Είναι δηλαδή λιγότερο από το μισό του ποσοστού του δημοσίου χρέους της Ελλάδας - και ως γνωστόν ενώ το έλλειμμα βελτιώνεται πολύ ευκολότερα ως ποσοστό του ΑΕΠ, ακόμη και μέσα σε έναν χρόνο, το δημόσιο χρέος είναι απείρως δυσκολότερο να μειωθεί. Το πρωτογενές πλεόνασμα, με το οποίο μόνο η ελληνική κυβέρνηση από τις 28 της ΕΕ ασχολείται, έχει φυσικά τη δική του σημασία. Είναι όμως ένα δευτερεύον οικονομικό μέγεθος, σε τέτοιο βαθμό που η Γιούροστατουδέποτε αναφέρεται σε αυτό στον πίνακα που εκδίδει κάθε χρόνο για το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα των 28 κρατών της ΕΕ.

Αναφέρεται, πολύ λογικά, στο συνολικό έλλειμμα της καθεμιάς από τις 28 κυβερνήσεις. Φανταστείτε μια οικογένεια η οποία έχει π.χ. μηνιαίο εισόδημα χιλίων ευρώ και μηνιαία δόση στεγαστικού δανείου επτακοσίων ευρώ. Είναι εξόφθαλμο ότι η οικογένεια αυτή ψωμολυσσάει, καθώς είναι αδύνατον να επιβιώσει με τα τριακόσια ευρώ που περισσεύουν. Φανταστείτε, λοιπόν, τον άντρα αυτής της οικογένειας να λέει στη σύζυγό του: «Πάντως, γυναίκα, αν εξαιρέσεις τη δόση του δανείου, με τα χίλια ευρώ περνάμε... μπέικα και έχουμε και πλεόνασμα πρωτογενές!». Γυναίκα και παιδιά θα τον έδερναν! Αφού αν δεν πληρώσουν το δάνειο, θα τους πάρουν το σπίτι και θα βρεθούν στον δρόμο, ενώ αν πληρώσουν το δάνειο δεν έχουν να φάνε, είναι δυνατόν να έχει σημασία για το πώς ζουν το «πρωτογενές πλεόνασμα» στο οποίο αναφέρεται ο πατέρας τους;

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 24 Απριλίου 2014