Γ. Δελαστίκ: Αυτοί παίρνουν τα λεφτά, αλλά εμείς θα τα πληρώσουμε

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το κόλπο το μάθαμε πια: ποτέ η τρόικα δεν εκταμιεύει δόση δανείου προς την Ελλάδα, αν δεν πρόκειται τα χρήματα που υποτίθεται ότι μας δίνουν να τα πάρουν οι ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες ή η ΕΚΤ που κατέχουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που λήγουν! Με άλλα λόγια, αυτοί παίρνουν τα λεφτά που υποτίθεται ότι μας δίνουν, αλλά ο ελληνικός λαός είναι αυτός που θα πρέπει να ξεπληρώσει τα δάνεια! Εκτακτα! Από την περασμένη Πέμπτη έχει ενημερώσει ανώτατος αξιωματούχος της ΕΕ ότι στο σημερινό άτυπο Eurogroup που θα συνέλθει στην Αθήνα θα ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία. Θα εγκρίνουν δηλαδή οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης την εκταμίευση δόσεων ύψους 8,3 δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά φυσικά δεν θα μας τα δώσουν όλα!

Οπως όλα δείχνουν, θα δώσουν μόνο τα περίπου 6 δισεκατομμύρια - και αυτά μετά από... ενάμιση μήνα (!). Οσο για τα υπόλοιπα περίπου 2,5 δισεκατομμύρια, θα τα δώσουν μετά τον Μάιο και μάλιστα "σπασμένα" σε δύο δόσεις, συναρτημένα με προϋποθέσεις και προαπαιτούμενες δράσεις της ελληνικής κυβέρνησης κατ' απαίτηση της τρόικας και επιπροσθέτως... άγνωστο πότε! Δεν πρόκειται ποτέ βέβαια οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης Σαμαρά να ομολογήσουν επίσημα ότι όχι μόνο το πότε, αλλά και το αν θα καταβληθούν οι δύο ύστερες δόσεις θα συναρτηθεί με το... αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και με το αν θα συνεχίσει μετά το αποτέλεσμα αυτό να κατέχει την εξουσία η κυβέρνηση Σαμαρά ή αν θα καταρρεύσει και έτσι θα οδηγηθούμε σε βουλευτικές εκλογές στα τέλη Ιουνίου ή στις αρχές Ιουλίου!

Πώς να ομολογήσει η Ευρωζώνη ότι, αν πέσει ο Σαμαράς, η εκταμίευση ή όχι των δόσεων θα χρησιμοποιηθεί ως όπλο εκβιασμού της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να ακολουθήσει και αυτή την πολιτική των Σαμαρά - Βενιζέλου; Το ίδιο γίνεται και με το ΔΝΤ. Οπως μεταδίδεται από την Ουάσιγκτον, το ΔΝΤ θέλει να ολοκληρώσει μέχρι το τέλος Απριλίου διάφορες άνευ ουσίας γραφειοκρατικές διαδικασίες, ώστε μέχρι τα μέσα Μαΐου να εκταμιεύσει δανειακές δόσεις προς την Ελλάδα συνολικού ύψους 3,6 δισεκατομμυρίων ευρώ αντί των 7,1 δισεκατομμυρίων που όφειλε να έχει εκταμιεύσει μέχρι το τέλος Μαΐου βάσει των όρων της δανειακής σύμβασης (1,8 δισ. για το τρίτο τρίμηνο του 2013 που τα καθυστερεί, άλλο 1,8 δισ. για το τέταρτο τρίμηνο του 2013 που επίσης το καθυστερεί και 3,5 δισ. που έπρεπε να έχει εκταμιεύσει ως χθες για το πρώτο τρίμηνο του 2014). Αν κάποιος απορεί γιατί η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ θέλουν να μας δώσουν κάπου 9,5 δισεκατομμύρια στα μέσα Μαΐου (περίπου 6 η Ευρωζώνη και 3,6 το ΔΝΤ), η εξήγηση είναι αυτή που υποπτεύεται ο κάθε μυημένος στην τακτική των δανειστών που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου μας: για τον απλούστατο λόγο ότι στις 20 Μαΐου η Ελλάδα πρέπει να εξοφλήσει ομόλογα ύψους 4,1 δισεκατομμυρίων ευρώ που λήγουν και βρίσκονται στην κατοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Αλλά και στις 21 Μαΐου η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει άλλα 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες, γιατί λήγουν τα πενταετή "ομόλογα Αλογοσκούφη" με τα οποία η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε χρηματοδοτήσει την άνοιξη του 2009 τις ελληνικές τράπεζες! Συνολικά τον Μάιο, πέρα από αυτά τα 8,5 δισεκατομμύρια (4,1 στην ΕΚΤ και 4,4 δισ. για τα "ομόλογα Αλογοσκούφη"), η χώρα πρέπει να πληρώσει στους δανειστές της 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ ακόμη. Επομένως, οι δανειστές θα πάρουν 9,8 δισ. ευρώ, σε εμάς η ευρωζώνη και το ΔΝΤ θα δώσουν δανειακές δόσεις 9,6 ευρώ, άρα αυτοί θα πάρουν όλα τα λεφτά που θα μας δανείσουν και θα χρειαστεί να βάλει και κάτι ψηλά η κυβέρνηση από τα ταμεία της χώρας μας!

Ιδού η απόδειξη για μια ακόμη φορά του κανόνα συμπεριφοράς της τρόικας που αναφέραμε ευθύς εξαρχής - αυτοί παίρνουν όλα τα λεφτά και σε εμάς φορτώνουν τα δάνεια που υποτίθεται ότι μας δίνουν, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να πέφτει έστω και ένα ευρώ στην πραγματική ελληνική οικονομία για να βοηθηθεί να ανακάμψει κατά κάποιο τρόπο. Η Ελλάδα για το 2014 πρέπει να πληρώσει 28,7 δισ. ευρώ. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι παίρνει στην ώρα τους όλες τις δανειακές δόσεις -πράγμα απολύτως αδύνατο, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη- θα εισπράξει 23,7 δισεκατομμύρια. Πού θα βρει τα 5 δισεκατομμύρια που λείπουν, τα οποία μπορεί να γίνουν και 10 δισ. ευρώ, αν καθυστερήσουν οι δόσεις; Με νέο μνημόνιο, είναι η απάντηση!

*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» της Tρίτης 1 Απριλίου 2014

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: δεν είναι κρίση, είναι αναδιανομή πλούτου

Ο επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν μιλά για την κρίση, τον καταναλωτισμό, τις μορφές αντίστασης, την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και το πώς βλέπει το μέλλον.

Τη συνέντευξη πήραν η Ντίνα Δαβάκη και ο Δημήτρης Μπούκας για την εφημερίδα Η Εποχή.

Η Ελλάδα και η Νότια Ευρώπη διέρχονται μια παρατεταμένη οικονομική κρίση και δέχονται συνέχεια σκληρά μέτρα λιτότητας. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτά που συμβαίνουν;

Τα μέτρα συνδέονται με τα δάνεια που ζητούνται.
Είναι σημαντικό όμως να δει κανείς για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνται τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα.
Αν χρησιμοποιούνται για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τότε απλά τρέφεται η ρίζα του προβλήματος και οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν αμείωτες.
Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του.
Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μετά την κρίση έχει παρατηρηθεί μια αργή ανάκαμψη, όμως το 93% του επιπλέον ΑΕΠ που δημιουργήθηκε κατέληξε μόνο στο 1% του πληθυσμού.

Στα βιβλία σας έχετε πολλές φορές αναφερθεί στον καταναλωτισμό της σύγχρονης, μετανεωτερικής κοινωνίας. Σε τι βαθμό υπάρχει συμβατότητα μεταξύ καταναλωτισμού και μέτρων λιτότητας;

Μέχρι το 1970, υπήρχε μια κυρίαρχη κουλτούρα αποταμίευσης και οι άνθρωποι δεν ξόδευαν χρήματα αν δεν τα είχαν προηγουμένως κερδίσει. Μετά το 1970, και με τη συνδρομή πολιτικών, όπως ο Ρέϊγκαν, η Θάτσερ και θεωρητικών όπως ο Φρίντμαν, το καπιταλιστικό σύστημα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε παρθένο έδαφος που μπορούσε να κατακτηθεί.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν αυτή που είχε πει ότι ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων παρθένων περιοχών.
Αλλά προέβλεψε λανθασμένα ότι όταν το σύστημα κατακτήσει όλα τα παρθένα εδάφη θα καταρρεύσει.
Αυτό που δεν προέβλεψε ήταν ότι ο καπιταλισμός θα αποκτούσε την ικανότητα να δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές και να τις κατακτά.
Μία από αυτές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρέη. Έτσι εφευρέθηκαν οι πιστωτικές κάρτες.
Διαμορφώθηκε λοιπόν μια κουλτούρα διαφορετική από αυτή της αποταμίευσης.
Τώρα πλέον μπορούσε κανείς να ξοδεύει χρήματα που δεν είχε αποκτήσει.
Η φάση μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, που διήρκεσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, βασίστηκε σε αυτήν ακριβώς την πίεση για δανεισμό.
Κι όταν κανείς χρωστούσε η αντίδραση των τραπεζών δεν ήταν, όπως παλιότερα, να στείλουν τον κλητήρα, αλλά το αντίθετο: έστελναν ένα πολύ ευγενικό γράμμα, με το οποίο προσέφεραν ένα νέο δάνειο για να αποπληρωθεί το προηγούμενο χρέος!
Αυτό συνεχίστηκε για τριάντα χρόνια, μέχρι που ο Κλίντον εισήγαγε τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου που σήμαινε ότι ακόμη και οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδά τους με τα έσοδα μπορούσαν να πάρουν στεγαστικά δάνεια κλπ.

Τελικά αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έτσι δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική κρίση.

Παρόλα αυτά, η καπιταλιστική οικονομία φαίνεται να αντέχει.
Είχαμε, για παράδειγμα, το κίνημα Καταλάβετε τη Wall Street, το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής από τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο.
Στο μόνο μέρος που δεν έγινε αισθητό ήταν στην ίδια τη Wall Street, η οποία λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!
Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Κυριαρχεί η ιδέα, στο μυαλό της κας Μέρκελ και των άλλων πολιτικών, ότι ο μόνος τρόπος είναι να υποστηρίζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δίνουν περισσότερα δάνεια.
Αλλά αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη πολιτική, αφού αυτή η παρθένα περιοχή του καπιταλισμού έχει πια εξαντληθεί: Οποιοσδήποτε μπορούσε να χρεωθεί, έχει χρεωθεί!
Ακόμα και τα εγγόνια σας είναι ήδη χρεωμένα, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Θα πληρώνουν αυτά τα τριάντα χρόνια καταναλωτικού οργίου.
Κι ενώ στην αρχή η παρθένα περιοχή των ανθρώπων που χρεώνονται απέφερε τεράστια κέρδη, βαθμιαία τα κέρδη αυτά λιγόστεψαν και τώρα είναι μηδαμινά, σύμφωνα με το νόμο της φθίνουσας απόδοσης.
Αυτό που γινεται στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε φαντάσματα, αυτό ακριβώς είναι οι τράπεζες που δίνουν δάνεια!

Ποια είναι η διέξοδος;

Μού ζητάτε να απαντήσω ένα ερώτημα το οποίο πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι, όπως ο Στίγκλιτς, δυσκολεύονται να απαντήσουν.
Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν ριζικές λύσεις.
Κι εκείνο που με ανησυχεί, είναι ότι μεταξύ των πολιτικών θεσμών που έχουμε στη διάθεση μας δεν υπάρχει ούτε ένας που να είναι σε θέση να παράσχει μακροπρόθεσμες λύσεις.
Ολες οι κυβερνήσεις υπόκεινται στους, κατά τον R.D.Laing [1], διπλούς δεσμούς, που στην περίπτωση των κυβερνήσεων, για να χρησιμοποιήσω μια αναλογία, συνίστανται στις πιέσεις που δέχονται.

Από τη μία για να επανεκλεγούν πρέπει να αφουγκράζονται τα αιτήματα του λαού, εκούσια ή ακούσια, και να υποσχεθούν την ικανοποίησή τους.
Από την άλλη, όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές κι αριστερές,αδυνατούν να τηρήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις λόγω των χρηματιστηρίων και των τραπεζών.
Για παράδειγμα, όταν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί συναντήθηκαν μια Παρασκευή να διαβουλευτούν για το μνημόνιο της Ελλάδας, έλαβαν και κοινοποίησαν κάποιες αποφάσεις και έτρεμαν όλο το σαββατοκύριακο μέχρι να ανοίξουν τα χρηματιστήρια τη Δευτέρα.
Δεν ξέρω αν η άποψη του Laing είναι σωστή ή λάθος ως προς την οικογένεια, αλλά θεωρώ ότι έχω δίκιο όταν υποστηρίζω πως ισχύει στην περίπτωση των κυβερνήσεων.
Ο κόσμος ψηφίζει από απογοήτευση. Εχουμε ολοένα και πιο συχνές εναλλαγές Δεξιάς και Αριστεράς.

Στα πλαίσια της ίδιας κρίσης, ο αριστερός Θαπατέρο ηττήθηκε από τον δεξιό Ραχόι στην Ισπανία, ενώ στη Γαλλία ο δεξιός Σαρκοζί αντικαταστάθηκε από τον σοσιαλιστή Ολάντ.
Αυτό ακριβώς εννοώ με τον όρο διπλοί δεσμοί.
Από τη μία η πίεση του εκλογικού σώματος και από την άλλη το παγκόσμιο κεφάλαιο, χρηματιστήρια, τράπεζες, επενδυτές, που υπερβαίνουν οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Μέχρι και οι ΗΠΑ είναι καταχρεωμένες.
Φαντάζεστε να ζητήσουν οι δανειστές της αμερικανικής κυβέρνησης άμεση εξόφληση του χρέους;
Η αμερικανική οικονομία θα καταρρεύσει εν ριπεί οφθαλμού.
Σε συνθήκες διπλών δεσμών, τόσο στην ψυχολογία όσο και στην μακροοικονομία, δεν υπάρχει επιτυχής διαφυγή.
Πρέπει να αλλάξει το σύστημα εκ βάθρων και αυτό χρειάζεται χρόνο.

Ναι, χρειάζεται ριζική λύση. Ποιά η γνώμη σας για τα κινήματα στη Νότια Ευρώπη; Εμείς ελπίζουμε πως τα κινήματα βάσης φαίνονται να ενισχύονται ολοένα. Είναι η πρώτη φορά, που στην Ελλάδα παρατηρούνται ομοιότητες με τα μέσα της δεκαετίας του ’70, μετά την πτώση της δικτατορίας. Υπάρχει συσπείρωση των πολιτών και νομίζουμε πως είναι πολύ καλός οιωνός και ελπιδοφόρος.

Είναι η μόνη ελπίδα.
Στο «Ημερολόγιο μιας κακής χρονιάς» ο Νοτιοαφρικανός συγγραφέας Κούτσι επανεξετάζει τις βασικές αρχές που διέπουν τη σκέψη μας, τα θεμέλια του στοχασμού μας που θεωρούνται δεδομένα.
Ο αρχαίος ελληνικός όρος είναι «δόξα» και υποδηλώνει τις ιδέες με βάση τις οποίες σκεπτόμαστε, που όμως δεν αμφισβητούμε (ΣτΜ «δοξασία» στα νέα ελληνικά).
Μας διευκολύνουν να κατανοήσουμε τι γίνεται γύρω μας ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, αλλά δεν υπόκεινται σε έλεγχο.

Τις αποδεχόμαστε σιωπηρά. Ο Κούτσι τις θέτει σε αμφισβήτηση.
Και λέει λοιπόν: «Αν θέλουμε πόλεμο, τον έχουμε. Αν επιθυμούμε ειρήνη, μπορούμε να την αποκτήσουμε. Αν αποφασίσουμε πως τα έθνη πρέπει να δρουν σε καθεστώς ανταγωνισμού και όχι φιλικής συνεργασίας, αυτό θα γίνει».
Επομένως, κάθε αλλαγή είναι εφικτή.

Είναι θέμα πολιτικής βούλησης…

Στη θέση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, μπορούμε να έχουμε συνεταιρισμούς.
Oταν έκανα τη διατριβή μου για υφηγεσία στο LSE, το θέμα μου ήταν η κοινωνιολογική ανάλυση του βρετανικού εργατικού κινήματος.
Πώς από την παρακμή του στο τέλος του 19ου αιώνα εδραιώθηκε και απέκτησε ισχύ τον 20ο.
Δεν έγινε χάρη στις τράπεζες, ούτε χρηματοδοτήθηκε από ιδρύματα.
Ενισχύθηκε όμως από το συνεταιρισμό καταναλωτών Ροτσντέιλ, που ήταν ο πρώτος συνεταιρισμός το 19ου αιώνα.
Τα μέλη του αποφάσισαν να σταματήσουν να αγοράζουν από τα μαγαζιά, να μην πληρώνουν τους κεφαλαιούχους, αλλά να διανέμουν τα έσοδα του συνεταιρισμού στα μέλη του και στις τοπικές κοινότητες.
Ο Ροτσντέιλ δεν ήταν ο μόνος, υπήρχαν κι άλλοι. Υπήρχαν τα ταμεία αλληλοβοήθειας, που με μια μικρή συνδρομή, τα μέλη σε περίπτωση δυσκολίας μπορούσαν να δανειστούν χρήματα και να μην καταφύγουν στην τράπεζα.
Αυτά τα ταμεία δεν ήταν κερδοσκοπικά.
Επομένως δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του Κούτσι αλλά εφικτό το να γίνουν αλλαγές.
Προΰποθέτουν όμως επανάσταση στο επίπεδο της κουλτούρας και νοοτροπίας.

Στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν παρόμοιες πρωτοβουλίες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρακάμπτουν το μεσάζοντα και αγοράζουν από τους παραγωγούς και πωλούν σε τιμές κόστους απευθείας στους καταναλωτές. Μόνο έτσι μπορούν να αντεπεξέλθουν οι πολίτες , των οποίων η αγοραστική δύναμη έχει μειωθεί στο μισό από τις αλλεπάλληλες περικοπές. Πρόκειται για έγκλημα…

Αν τελικά η αλλαγή νοοτροπίας έχει αρχίσει, είναι μια αργή και μακροπρόθεσμη διαδικασία, που πρέπει να υπερνικήσει ισχυρότατους αντιπάλους.
Ετσι όταν μιλάμε για λύσεις, το μείζον πρόβλημα δεν είναι το να βρούμε το τι είναι αναγκαίο να γίνει.
Σ’ αυτό εύκολα μπορούμε να πετύχουμε σύγκλιση απόψεων.
Το θέμα είναι το ποιός θα το κάνει.

Μήπως οι αγανακτισμένοι πολίτες;

Σίγουρα όχι τα πολιτικά κόμματα, οποιασδήποτε απόχρωσης.
Ούτε οι κυβερνήσεις, που δεν ελέγχουν την οικονομία, οι δυνάμεις τις οποίας είναι παγκόσμιες.
Τα κράτη είναι εξ ορισμού υποχρεωμένα να δρουν στα πλαίσια της επικράτειάς τους.
Η οικονομία δεν ασχολείται πλέον με το τοπικό επίπεδο, τη νομοθεσία του τόπου, τις προτιμήσεις ή σύστημα αξιών των κατοίκων του.
Μόλις διαπιστωθεί σύγκρουση, παίρνουν τους laptop, τα i-pad και i-phones και μετακομίζουν σε χώρες σαν το Μπανγκλαντές, όπου βρίσκουν απρόσκοπτη πρόσβαση σε εργατικά χέρια που κοστίζουν 2 δολάρια τη μέρα.
Υπάρχει αυτό που ο Ισπανός κοινωνιολόγος Μανουέλ Καστέλς αποκαλεί «χώρο των ροών» (space of flows).
Εκατομμύρια δολλάρια μεταφέρονται ελεύθερα με το πάτημα ενός πλήκτρου στον υπολογιστή.
Έτσι λοιπόν, από τη μια μεριά έχουμε την εξουσία, που είναι απελευθερωμένη από τον πολιτικό έλεγχο και από την άλλη έχουμε την πολιτική, που συνεχώς πάσχει από έλλειμα εξουσίας, μια και η εξουσία εξατμίζεται στον χώρο των ροών.

Εννοείτε ότι η πολιτική είναι τοπική, ενώ η εξουσία παγκόσμια…

Ακριβώς. Και ο πιο αδύναμος κρίκος δεν είναι η κοινότητα, η πόλη ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τοπικότητας, αλλά το ίδιο το κράτος, που είναι παγιδευμένο μεταξύ δύο πυρών, του έθνους από τη μια και των αγορών από την άλλη.
Και οι πρωτοβουλίες που αναφέρατε γεννιούνται στο υπο-εθνικό επίπεδο.
Οι θεσμοί του εθνικού επιπέδου (κόμματα, κυβέρνηση, βουλή κλπ) δε μπορούν ν’αντεπεξέλθουν στη διπλή αυτή πίεση.
Οι πολίτες στην προσπάθεια τους να προστατευθούν από τις επιπτώσεις αυτών των ανώνυμων δυνάμεων της αγοράς αντιδρούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή οργανώνονται με γνωστούς τους, γείτονες, με όλους αυτούς με τους οποίους αντιλαμβάνονται από κοινού, πως η βελτίωση του τόπου τους θα έχει θετικό αντίκτυπο σε όλους και δεν είναι ανταγωνιστικό παιχνίδι με νικητές και ηττημένους.

Γίνεται στις μέρες μας συχνά λόγος για δίκτυα…

Ξέρετε, αντιμετωπίζω τον όρο αυτον με δυσπιστία.
Τα δίκτυα έχουν να κάνουν με την επικοινωνία και η επικοινωνία περικλείει ταυτόχρονα τη δυναμική της σύνδεσης και τη δυναμική της αποσύνδεσης.
Προτιμώ να μιλώ για κοινότητα, γιατί αυτός ο όρος εμπεριέχει την έννοια της δέσμευσης, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των δικτύων.
Σήμερα, μπορεί κανείς να έχει εκατοντάδες φίλους σε ένα online δίκτυο και απλά κάποια στιγμή να σταματήσει να επικοινωνεί με κάποιους, χωρίς να χρειαστεί καν να εξηγήσει γιατί ή να ζητήσει συγγνώμη.

Στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ποσοστό περίπου 27% για πρώτη φορά στην ιστορία. Η δέσμευσή του είναι ότι θα σταματήσει την αποπληρωμή του χρέους και τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί.

Από μια άποψη ήταν ευτυχής συγκυρία που η Αριστερά δε μπόρεσε να γίνει κυβέρνηση.
Μπορώ να φανταστώ τη δυσκολία της θέσης της απέναντι σε πολιτικές που έχουν επιβληθεί, όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά από τις ανώνυμες δυνάμεις της αγοράς.
Όσο ισχυρή θέληση και καλή οργάνωση και να έχουν τα κόμματα, δε νομίζω ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι αν δεν αλλάξει το σύστημα.

Όπως ανέφερα, εκείνο που παρατηρείται σήμερα είναι η αποκοπή της εξουσίας από την πολιτική.
Ως εξουσία αντιλαμβάνομαι την ικανότητα να κάνει κανείς κάποια πράγματα.
Ως πολιτική αντιλαμβάνομαι την ικανότητα να αποφασίζει κανείς τι πρέπει να γίνει.
Παλιότερα, το ζητούμενο ήταν να επιβάλλει κανείς τη δική του πολιτική ατζέντα.
Ήταν δεδομένο ότι το κράτος θα υλοποιούσε την όποια ατζέντα.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Δεν εννοώ ότι το κράτος είναι τελείως ανίσχυρο, αλλά ότι έχει περιορισμένα περιθώρια ελιγμών.
Έτσι, μπορεί π.χ. να αποφασίσει ποιούς θα φορολογήσει περισσότερο, αλλά δεν έχει λόγο στα μεγάλα προβλήματα.

Όλοι οι πολιτικοί θεσμοί που δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά βασίζονταν στην αντίληψη ότι το κράτος είναι ικανό να διαχειριστεί την οικονομία, την άμυνα, όπως και τις πολιτισμικές νόρμες μιας κοινωνίας.

Αλλά τώρα πια η ιδέα της εθνικής κυριαρχίας αποτελεί αυταπάτη, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα έθνος που να είναι κυρίαρχο.

Ακόμη και πολύ θαραλλέοι πολιτικοί, όπως ο Λούλα στη Βραζιλία, χρειάζεται να παρακολουθούν τις αντιδράσεις των αγορών όταν υιοθετούν τη μια ή την άλλη πολιτική.
Αντίθετα, κυριαρχούν τα χρηματιστήρια που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παρακολουθούν τις ισοτιμίες των νομισμάτων κι όταν εντοπίσουν μια αδυναμία να τη διογκώνουν μέχρι να πάρει διαστάσεις τεράστιου προβλήματος μέσω των ΜΜΕ και της πληροφορικής, ώστε να οδηγήσουν σε πτώση των μετοχών και υποτιμήσεις και να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοσκοπίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

Πώς μπορεί να επέλθει η αλλαγή; Πώς είναι δυνατόν το σύστημα της αγοράς να παραμένει τόσο σταθερό σ’ένα περιβάλλον γενικής ρευστότητας, για να χρησιμοποιήσουμε δικούς σας όρους;

Όπως σάς είπα, δε βλέπω κάποια αρχή ικανή να επιβάλει κάτι διαφορετικό και πιστεύω ότι για να υπάρξει θα περάσουν δεκαετίες, δεν είναι κάτι που θε εμφανιστεί μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Η μόνη ριζική λύση που βλέπω είναι να εδραιωθεί ένας τρόπος ζωής που θα καταστήσει το υπάρχον σύστημα έκπτωτο.
Δηλαδή, να σταματήσει το σκεπτικό τού να δανείζεται κανείς για την απόκτηση αυτοκινήτου ή σε επίπεδο κρατών το να καταφεύγουν σε δανεισμό για να μειώσουν τους φόρους για τους πολύ πλούσιους, και να υιοθετηθεί ένας τρόπος ζωής, που θα παρέχει σε κάποιο βαθμό ασφάλεια σε όλους.
Σε τέτοιο περιβάλλον οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα.

Δηλαδή ένας αντικαταναλωτικός τρόπος ζωής.

Ακριβώς. Το μισό πρόβλημα είναι ο υπερβολικός, καταναλωτισμός της σπατάλης, που κυριαρχεί.
Γι’ αυτό και κανένα επίδοξο κόμμα εξουσίας δεν υπόσχεται στους ψηφοφόρους πως θα πατάξει τον καταναλωτισμό.
Δεν μιλάμε φυσικά για λιτότητα, αλλά για αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής με έμφαση στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι την ικανοποίηση των καταναλωτών.
Ο κόσμος τότε δε θα σπαταλάει χρήματα για την απόκτηση διάφορων gadgets, όπως για παράδειγμα το να αγοράζεις καινούριο κινητό, χωρίς το παλιό να έχει βλάβη…

Αυτό γίνεται γιατί οι κατασκευαστές των gadgets διασφαλίζουν ότι μόλις εισαχθεί το νέο μοντέλο μιας συσκευής τα παλιότερα θα γίνουν παρωχημένης τεχνολογίας και αυτό ακριβώς τονίζουν όταν τα διαφημίζουν. Τέτοια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να παγιδεύουν τους καταναλωτές.

Φυσικά.
Τα διαφημιστικά κόλπα αρχίζουν από τις διαφημίσεις στην παιδική τηλεόραση, όταν π.χ. τα νέα μοντέλα αθλητικών παπούτσιών παρουσιάζονται με τέτοιον τρόπο, που κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πως θα γίνουν ρεζίλι στο σχολείο αν εμφανιστούν με παλιότερα.
Μ’αυτόν τον τρόπο ασκούνται πιέσεις από παντού και απαιτείται θάρρος και αντοχή για να αντισταθεί κανείς στον καταναλωτισμό. Κάποιοι το κατορθώνουν και δημιουργούνται μικροί πυρήνες, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία υπάρχει το κίνημα slow food, που έχει εξαπλωθεί σε 160 χώρες.
Ή το Cittaslow, που αποσκοπεί στην επιβράδυνση του ρυθμού ζωής στα αστικά κέντρα και στη διασφάλιση της ποιότητας ζωής αντί για την ποιότητα της κατανάλωσης.
Τέτοιες πρωτοβουλίες, αποτελούν «νησάκια» σε ένα αρχιπέλαγος.
Από αυτό το σημείο ως τη ριζική αλλαγή νοοτροπίας είναι μακρύς ο δρόμος.
Με παρηγορεί όμως η σκέψη πως κάθε πλειοψηφία στην ιστορία ξεκίνησε ως μειοψηφία κι έτσι το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τις κινήσεις που αναφέραμε. Δεν έχω δυστυχώς άλλο όραμα να σας προσφέρω.

Ποιός θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος των διανοούμενων σε αυτήν την προσπάθεια;

Η διανόηση έχει γίνει κι αυτή ένα προϊόν που πωλείται και αγοράζεται και αυτό ισχύει για όλους, τόσο συντηρητικούς όσο και προοδευτικούς.
Παλιότερα, ας πούμε στη δεκαετία του ’30, υπήρχαν διανοούμενοι με κάποιο όραμα, κομμουνιστικό ή ακόμη και φασιστικό.
Σήμερα, οι διανοούμενοι με όραμα είναι πολύ λίγοι.
Ο Μισέλ Φουκώ έχει πει ότι δεν υπάρχουν πια ολοκληρωμένοι διανοούμενοι: οι πανεπιστημιακοί στηρίζουν τα πανεπιστήμια, οι καλλιτέχνες τα θέατρα, οι γιατροί τα νοσοκομεία, η κάθε κατηγορία τα δικά της επαγγελματικά συμφέροντα.
Λείπουν οι διανοούμενοι που θα στοχαστούν με πλαίσιο αναφοράς την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Αυτή η απουσία έχει να κάνει με τη σχετικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της γνώσης;

Οι διαδικασίες της εμπορευματοποίησης, της απορρύθμισης, του ατομισμού χαρακτηρίζουν όλες τις πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας.
Έτσι δεν υπάρχουν πια «κέντρα βάρους», σημεία συνεύρεσης, και «εργοστάσια αλληλεγγύης».
Όλα είναι σκόρπια, ρευστά.
Συνεργαζόμαστε στιγμιαία για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος και στη συνέχεια μεταπηδάμε σε κάτι άλλο όταν βαρεθούμε και όχι όταν το πρόβλημα έχει επιλυθεί.
Δεν υπάρχει αγκυροβόλι.

Αν λοιπόν, όπως περιγράφετε και στα βιβλία σας, ζούμε πια σε ένα μεταμοντέρνο, ρευστό κόσμο, μια ρευστή μετανεωτερικότητα, ποιά θα είναι η διάδοχη κατάσταση;

Χρησιμοποιώ, όπως ίσως ξέρετε, τον όρο interregnum, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Τίτο Λίβιο για να περιγράψει την κατάσταση στη Ρώμη μετά το θάνατο του Ρωμύλου, που βασίλεψε για 37 χρόνια, όσο ήταν τότε ο μέσος όρος ζωής.
Μετά το θάνατό του, ελάχιστοι Ρωμαίοι θυμούνταν τη Ρώμη πριν το Ρωμύλο.
Οπότε επικρατούσε μια κατάσταση τραγικής αβεβαιότητας και έλλειψης προσανατολισμού μέχρι να βρεθεί βασιλιάς.
Ο Γκράμσι δανείστηκε τον όρο και τον προσάρμοσε για να περιγράψει μια κατάσταση, όπου οι παλιές πρακτικές δεν είναι πια αποτελεσματικές, ενώ νέοι τρόποι δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψουμε ποιοί θα είναι αυτοί οι τρόποι. Ίσως σε άλλα σημεία της υδρογείου να έχουν ήδη βρεθεί και να μην το γνωρίζουμε.
Αυτό το μαθαίνουμε πάντα εκ των υστέρων.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ούτε ένα από τα γεγονότα που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας δεν είχε προβλεφθεί.
Όλα αποτέλεσαν εκπλήξεις και ο κόσμος δεν μπορούσε να πιστέψει, πως συνέβαιναν.
Οταν μελετούσα την ιστορία του εργατικού κινήματος στη Βρετανία και έκανα έρευνα στα αρχεία της Guardian στο Μάντσεστερ, διαπίστωσα πως ούτε μια φορά μέχρι το 1870 δεν είχε γίνει αναφορά στην βιομηχανική επανάσταση, ούτε στην κοιτίδα της, το Μάντσεστερ.
Ο κόσμος δεν είχε αντιληφθεί πως ζούσε τη βιομηχανική επανάσταση.
Επομένως, αν τώρα ζούμε μια μετα-ρευστή επανάσταση, μόνο τα παιδιά σας θα τη συνειδητοποιήσουν.

Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Ο συμπατριώτης σας Κορνήλιος Καστοριάδης, όταν, λόγω των ριζοσπαστικών του θέσεων, ερωτήθηκε αν στόχος του ήταν να αλλάξει τον κόσμο απάντησε «Ούτε κατά διάνοια. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό που επιθυμώ είναι να αλλάξει η ανθρωπότητα από μόνη της, όπως έκανε τόσες φορές στο παρελθόν».
Αυτή είναι οπτική αισιόδοξου ανθρώπου.

Την προσυπογράφετε σε τελική ανάλυση;

Δεν θα προλάβω να το δω, γιατί είναι μακροπρόθεσμο.
Όμως ελπίζω ο 21ος αιώνας να είναι αφιερωμένος στην επανασύνδεση εξουσίας και πολιτικής, μέσα από συλλογική δράση και κοινούς στόχους.
Η διάκριση μεταξύ αισιόδοξης και απαισιόδοξης στάσης κατά τη γνώμη μου είναι λογικά εσφαλμένη, αφού δεν εξαντλεί όλες τις πιθανότητες.
Ποιός είναι ο αισιόδοξος; Όποιος πιστεύει πως ο κόσμος ως έχει εδώ και τώρα, είναι ο καλύτερος δυνατός.
Ποιός είναι ο απαισιόδοξος; Αυτός που σκέφτεται πως ίσως ο αισιόδοξος να έχει δίκιο.
Υπάρχει και ο Καστοριάδης μεταξύ των δύο θέσεων, που λέει πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και έλπιζε πως κάποτε θα πραγματοποιηθεί.
Όσον αφορά στο απώτερο μέλλον, η άποψη του είναι σωστή, όχι όμως όσον αφορά στο άμεσο μέλλον.
Όσο για μένα, είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος και μακροπρόθεσμα αισιόδοξος.
Δεν βλέπω ριζοσπαστικές αλλαγές σύντομα, αλλά είμαι σίγουρος, πως είναι στο πρόγραμμα.

[1] Ο ψυχίατρος R.D. Laing, ορίζει ως «διπλούς δεσμούς», τα διαφορετικά αντιφατικά μηνύματα στα οποία είναι εκτεθειμένα τα μέλη της οικογένειας λόγω της ταυτόχρονης επιρροής της κοινωνίας και της οικογένειας και την ανάγκη να απαντήσουν σε πολύ συχνά παράλογες προκλήσεις για να μην τιμωρηθούν.

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2014/04/blog-post_270.html#ixzz2xeOJbL8L

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ | ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

«…Απ’ τη μια μερια, ολο το ιστορικο ρευμα της συγχρονης κοινωνιας οδηγει τους ανθρωπους σ’αυτη την αποχαυνωση, σε αυτο τον ατομικισμο, σ’αυτο τον καταναλωτικο και τηλεοπτικο αυνανισμο. Απο την αλλη… η διεισδυση μεσα στον πληθυσμο μιας κεντρικης καπιταλιστικης σημασιας, του μυθου της γνωσης, της επιστημης, των ειδικων, των επαϊοντων, αυτων που ξερουν. Εκει στηριζεται η κεντρικη δομη της συγχρονης κοινωνιας, τελειως ασυμβιβαστη με καθε δημοκρατικη θεσμιση, δηλ. η ιεραρχια. Γιατι ο ταδε ειναι στην κορυφη και οι αλλοι ειναι κατω; Διοτι ειναι σπουδασμενος, διοτι ειναι επαϊων, διοτι ξερει καλυτερα, διοτι ειναι ειδικος, κλπ… Αυτος ο μυθος εχει βαθια διεισδυσει μεσα στη ζωη των ατομων [...]

Το ιδιο και μεσα στο εργατικο κινημα. Υπαρχουν οι αρχηγοι που ξερουν, οι γενικοι γραμματεις, οι Ζαχαριαδηδες, κλπ… Yπαρχει η μαρξιστικη θεωρια που λεει την αληθεια για την κοινωνια… Ολα αυτα ειναι μελετημενα και λυμενα στους τομους του Κεφαλαιου ή στους 60 τομους των Απαντων του Λενιν. Τα εχουν μελετησει οι ειδικοι, οι οποιοι ξερουν. Εσυ πηγαινε να κολλησεις αφισες, γιατι μονο αυτο μπορεις να κανεις…» {*}

«…Οι σημερινοι πολιτικοι θεσμοι δεν εχουν μηπως ως τελικοτητα να απομακρυνουν τους πολιτες απο τις δημοσιες υποθεσεις και να τους πεισουν οτι ειναι ανικανοι να ασχολουνται μ’αυτες; Καμια σοβαρη αναλυση δεν μπορει να αμφισβητησει οτι τα καθεστωτα που αυτοανακυρησσονται δημοκρατικα ειναι στην πραγματικοτητα αυτο που καθε κλασικος πολιτικος φιλοσοφος θα ονομαζε καθεστωτα ολιγαρχιας.
Ενα ισχνοτατο στρωμα της κοινωνιας κυριαρχει και κυβερνα. Διαλεγει τους διαδοχους του. Ασφαλως ειναι φιλελευθερο (περισσοτερο ή λιγοτερο…) και επικυρωνεται καθε πεντε ή επτα χρονια απο την ψηφο του λαου. Αν το κυβερνων κλασμα αυτης της ολιγαρχιας υπερβαλλει πολυ, θα αντικατασταθει― απο το αλλο κλασμα της ολιγαρχιας, που ειναι ολοενα και περισσοτερο ομοιο με το πρωτο. Εξ ου και η εξαφανιση καθε πραγματικου περιεχομενου μεσα στην αντιθεση της ‘αριστερας’ και της ‘δεξιας’. Το απιστευτο κενο των σημερινων πολιτικων λογων αντικατοπτριζει αυτην την κατασταση, οχι γενετικες μεταλλαγες…»[Ο ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ /σ.136-9]

* * *

«…Ελευθερη κοινωνια ειναι μια κοινωνια στην οποια η εξουσια ασκειται αποτελεσματικα απο τη συλλογικοτητα… στην οποια ολοι συμμετεχουν πραγματικα με ισοτητα. Αυτη η ισοτητα πραγματικης συμμετοχης… πρεπει να διασφαλιζεται, οσο περισσοτερο γινεται, απο αποτελεσματικους θεσμους.(…) Πραττω μαζι με τους αλλους σημαινει συμμετεχω, δεσμευομαι, ενωνομαι σε μια κοινη δραστηριοτητα― και αποδεχομαι μια οργανωμενη συνυπαρξη και συλλογικες επιχειρησεις στις οποιες οι αποφασεις παιρνονται απο κοινου και εκτελουνται απ’οσους συμμετεχουν στη διαμορφωση τους. (…)

Επειδη αναγκαστικα υπαρχει εξουσια στην κοινωνια, οσοι δεν συμμετεχουν σ’αυτη την εξουσια στη βαση της ισοτητας κυριαρχουνται απ’αυτους που συμμετεχουν στην εξουσια και την ασκουν, ―συνεπως δεν ειναι ελευθεροι, ακομα κι αν εχουν την ηλιθια αυταπατη οτι ειναι, επειδη υποτιθεται πως αποφασισαν να ζησουν και να πεθανουν σαν ηλιθιοι (idiots), δηλαδη σαν απλοι ιδιωτες (ιδιωτευειν). (…)

Χωρις τη δραστηριοτητα των πολιτων ολοι οι νομοι ειναι χαρτια διχως αξια. Οι δικαστες και τα δικαστηρια δεν ειναι δυνατον να μενουν αδεκαστοι και αδιαφθοροι σε μια κοινωνια ‘‘ατομικιστικων’’ προβατων που δεν ενδιαφερονται τι κανει η εξουσια. Η ελευθερια και η αυτονομια συνεπαγονται αναγκαστικα την ενεργο και στη βαση της ισοτητας συμμετοχη σε καθε κοινωνικη εξουσια που αποφασιζει για κοινες υποθεσεις.

Ο φιλελευθερος- ιδιωτης διανοουμενος μπορει, αν ειναι αρκετα βλακας, να φανταζεται τον εαυτο του ελευθερο απολαμβανοντας τα προνομια που του εξασφαλιζει η θεσμισμενη κοινωνικη ταξη και λησμονωντας πως δεν εχει αποφασισει αυτος ουτε για τα μπιχλιμπιδια που του πουλανε, ουτε για τις ειδησεις που του παρουσιαζουν, ουτε για την ποιοτητα του αερα που αναπνεει…»

«…Συμμετοχη στην εξουσια ειναι συμμετοχη στη θεσμιζουσα εξουσια. Σημαινει οτι καποιος μετεχει ισοτιμα με τους αλλους σε μια συλλογικοτητα που αυτοθεσμιζεται ρητα. Η ελευθερια σε μια κοινωνια εκφραζεται στους εξης δυο θεμελιωδεις νομους: δεν υπαρχει εκτελεση χωρις ισοτιμη συμμετοχη στη ληψη αποφασεων· δεν υπαρχει νομος χωρις ισοτιμη συμμετοχη στη θεσπιση του νομου. Μια αυτονομη συλλογικοτητα εχει εμβλημα και αυτοκαθορισμο: ειμαστε εκεινοι που εχουμε νομο να οριζουμε εμεις τους νομους μας.(…)» [Το Περιεχομενο του Σοσιαλισμου/Υψιλον/ σ. 14-20]

«…εδω και χιλιαδες χρονια, η θεσμιση των ‘‘ιστορικων’’ κοινωνιων στον τομεα της πολιτικης (καθως επισης και το πυρηνικο σχημα της θεσμισης των κοινωνικων σχεσεων σε ολους τους αλλους τομεις) υπηρξε η θεσμιση μιας ιεραρχιας αναμεσα στους ανθρωπους[...] οι ανθρωποι οριζονται, νοουνται και ‘‘δρουν’’ αμοιβαιως και για τον εαυτο τους, ως ‘‘ανωτεροι’’ και ‘‘κατωτεροι’’ συμφωνα με μια ή περισσοτερες σχεσεις καταταξης κοινωνικα θεσμισμενες. Η εσωτερικη παραδοχη [εσωτερικευση] απο τον καθεναν χωριστα και απο ολους, αυτου του διατακτικου ιεραρχιας, ακομα περισσοτερο η αδυναμια σχεδον καθε ατομου να σκεφτει τον εαυτο του και τους αλλους, ητοι να υπαρξει κοινωνικα και ψυχολογικα, χωρις να τοποθετησει τον εαυτο του σ’ ενα οποιοδηποτε σημειο (εστω και το κατωτερο) αυτης της ιεραρχιας, υπηρξε και παραμενει ακρογωνιαιος λιθος της θεσμισης των ‘‘ιστορικων’’ κοινωνιων…» [Η Ουγγρικη Επανασταση]

«…Μπορουν να υπαρξουν, εχουν υπαρξει, και ελπιζουμε πως θα υπαρξουν παλι κοινωνιες διχως Κρατος, διχως δηλαδη ιεραρχικα οργανωμενο γραφειοκρατικο μηχανισμο, διαχωρισμενο απο την κοινωνια και κυριαρχο. Το Κρατος ειναι ενα ιστορικο δημιουργημα που μπορουμε να το εντοπισουμε μεσα στο χρονο και στο χωρο: Μεσοποταμια, Ανατολικη και ΝΑ Ασια, προκολομβιανη Μεσοαμερικη. Μια κοινωνια διχος τετοιο Κρατος ειναι δυνατη, νοητη, ευκταια. Μια κοινωνια ομως διχως ρητους θεσμους εξουσιας [ληψης αποφασεων] ειναι σκετος παραλογισμος, στον οποιο υπεπεσαν τοσο ο Μαρξ οσο και ο αναρχισμος…» [Η Ανοδος της Ασημαντοτητας -Υψιλον- σ.262]

ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ

«…Μια απο τις σημαντικοτερες λειτουργιες της σημερινης ιεραρχιας ειναι η οργανωση του καταναγκασμου… Στη δουλεια πχ, ειτε προκειται για εργαστηρια ή για γραφεια, ενα ουσιαστικο μερος της ‘‘δραστηριοτητας’’ του ιεραρχικου οργανου (απο τους αρχιεργατες μεχρι τη διευθυνση) ειναι η επιτηρηση, ο ελεγχος, η επιβολη ποινων, η μεση ή εμμεση επιβολη της ‘‘πειθαρχιας’’ και η αψογη εκτελεση των εντολων της διευθυνσης…

Γιατι ομως χρειαζεται να υπαρχει καταναγκασμος; Διοτι σε γενικες γραμμες οι εργαζομενοι δεν ριχνονται με αυθορμητο ενθουσιασμο να εκτελεσουν αυτα που η διευθυνση θελει να κανουν. Γιατι αυτο; Διοτι ουτε η εργασια τους ουτε το προϊον της τους ανηκουν, διοτι νιωθουν οτι τους ξενωνουν και τους εκμεταλλευονται, διοτι δεν αποφασιζουν οι ιδιοι αυτο που κανουν και τον τροπο που θα το κανουν, ουτε τι θα γινει αυτο που κανουν.

Με λιγα λογια, επειδη υπαρχει διαρκης συγκρουση μεταξυ εκεινων που εργαζονται και εκεινων που διευθυνουν την εργασια των αλλων και την καρπωνονται. Συνεπως… η ιεραρχια χρειαζεται για να οργανωνει τον καταναγκασμο, και ο καταναγκασμος χρειαζεται επειδη υπαρχει διαιρεση και συγκρουση, δηλαδη επειδη υπαρχει ιεραρχια [και εκμεταλλευση].

Πιο γενικα, παρουσιαζουν την ιεραρχια απαραιτητη για τη ρυθμιση των συγκρουσεων, κρυβοντας το οτι η ιδια η υπαρξη της ιεραρχιας ειναι η πηγη της διαρκους συγκρουσης. Διοτι, οσο θα υπαρχει ενα ιεραρχικο συστημα, θα υπαρχει αναγκαστικα διαρκης αναζωπυρωση μιας ριζικης συγκρουσης μεταξυ ενος διευθυντικου και προνομιουχου στρωματος, και των υπολοιπων κατηγοριων που περιοριζονται σε ρολους εκτελεστη.»

«Λεγεται οτι, αν δεν υπαρχει καταναγκασμος, δεν θα υπαρχει πειθαρχια, πως ο καθενας θα κανει ο,τι του καπνισει, πως θα βυθιστουμε στο χαος. Ολα αυτα ειναι μια ακομα σοφιστεια. Το ζητημα δεν ειναι να μαθουμε αν η πειθαρχια, ή καμια φορα και ο καταναγκασμος, χρειαζονται. Το ζητημα ειναι ποια πειθαρχια, ποιοι την εχουν αποφασισει, ποιοι την ελεγχουν, με ποιες μορφες και ποιους στοχους. [Πειθαρχια προς οφελος ποιών;]

Οσο περισσοτερο οι στοχοι της πειθαρχιας ειναι ξενοι προς τις επιθυμιες εκεινων που οφειλουν να τους πραγματοποιησουν, τοσο πιο ξενες τους ειναι οι μορφες της πειθαρχιας και οι αποφασεις που αφορουν αυτους τους στοχους, και τοσο μεγαλυτερη αναγκη καταναγκασμου υπαρχει για να τις σεβαστουν.

Αυτοδιαχειριζομενο συνολο δεν ειναι ενα συνολο χωρις πειθαρχια αλλα ενα συνολο που αποφασιζει το ιδιο την πειθαρχια του, και σε οριακες περιπτωσεις, τις ποινες που πρεπει να υποστουν εκεινοι που την παραβιαζουν αυθαιρετα.(…)» [Το Περιεχομενο του Σοσιαλισμου /Υψιλον/ σ.223-4]
 http://equalityfiles.wordpress.com

Ο Φασισμός της γραβάτας…

Το φονικότερο όπλο όλων των εποχών από καταβολής δίποδου δεν είναι η ατομική βόμβα, όπως την ένιωσαν στο πετσί τους ειδικά οι Γιαπωνέζοι, αλλά η γραβάτα. Εκτελούμαστε από στρατιώτες ενός συστήματος που η στολή παραλλαγής τους είναι…

κουστουμάκι και γραβάτα.

Του Γιάννη Λαζάρου

.Όλα ξεκίνησαν από αυτή την αναθεματισμένη γραβάτα που διαχώριζε τον απλό άνθρωπο από εκείνον που του προσέδιδε σοβαρότητα για να κάνει την δουλειά του ένα κομμάτι πανί δεμένο στο λαιμό. Από την εποχή των νοικοκυραίων του ’50, που πρώτα φορούσαν την γραβάτα και μετά το σώβρακο, μέχρι τη γενιά του σήμερα που η γραβάτα έχει μεταλλαχθεί σε πολλά είδη που διαχωρίζουν τους από πάνω με τους από κάτω.

Γραβάτα ο πολιτικάντης, γραβάτα ο δασκαλάκος, γραβάτα ο δικηγόρος, γραβάτα ο ψάλτης, γραβάτα ο στρατιωτικός, γραβάτα ο αστυνομικός, γραβάτα ο πανεπιστημιακός,  όπου θέση ισχύος και γραβάτα. Αυτά μέχρι το 1974 που ο πρώην γραβατοφορεμένος υπουργός Α. Παπανδρέου κατάλαβε ότι η γραβάτα είναι η αχίλλειος πτέρνα των «νοικοκυραίων» και εμφάνισε την πιο εξουσιαστική γραβάτα όλων των εποχών:

Το ζιβάγκο. Ακολουθώντας την τακτική των φεμινιστριών που έκαψαν τα σουτιέν τους πλάσαρε το ζιβάγκο και ακριβώς όπως κατέληξε το καμένο σουτιέν να γίνει φιρμάτο σεξουαλικό φετίχ, έτσι και το ζιβάγκο κατέληξε να γίνει η γραβάτα «λαϊκό αξεσουάρ» των σοβαρών πολιτικών ξανά.

Το μόνο που κράτησε λίγο παραπάνω ήταν ο τσιγκελωτός ή τύπου Ζαπάτα μύσταξ μετά μύξας που ήταν απαραίτητο αξεσουάρ για το λαό που είχε αναλάβει την εξουσία. Μετά γλιτώσαμε από τα μουστάκια και την μύξα τους. Έπιασαν δουλειά οι στιλίστες, όπως Αμερική.Αφού λοιπόν έβγαλε και ο τελευταίος πασοκοζωϊσμένος έβγαλε το μάλλινο σώβρακο, φόρεσε γραβάτα και κατέβηκε στην Αθήνα να πάρει έδρα στην Βουλή, τότε βγήκε ένα νέο είδος γραβάτας για να διαχωρίσει τους πασοκοτσοπαναραίους από τους κουλτουρέ αριστερούς:

Το φουλάρι ή μπαντάνα. Για να δείξει ο «μάγκας» αριστερός ή ανένταχτος ότι δεν είναι της ίδιας πάστας με τους λαϊκοπασόκους, ό,τι και να φορούσε πάντα ένα φουλάρι στο λαιμό έδειχνε την ένταξή του στην ευρύτερη πάντα αριστερά αποδεχόμενος όμως πάντοτε τους διορισμούς και τα δωράκια από τους πασοκονεοδημοκράτες για το παντεσπάνι του.Θα μου πεις σήμερα ο σοβαρός αριστερός πολιτικός Τσίπρας δεν φοράει ούτε γραβάτα, ούτε ζιβάγκο, ούτε μπαντάνα.

Σου απαντώ ότι σήμερα έχουμε γραβάτα-πουκαμισάκι ανοιχτό, γραβάτα-παλαιστινιακή μαντίλα, γραβάτα-μακό μπλουζάκι με τον Τσε, γραβάτα-σουτιέν να κάνει το βυζί 5 νούμερα μεγαλύτερο, γραβάτα-σακίδιο πλάτης, γραβάτα-γαλότσα 83ευρώ, γραβάτα-μπιχλίμπιδι στο λαιμό, γραβάτα-κασκόλ, γραβάτα-στενό ταγιέρ, γραβάτα-γιλέκο δημοσιογραφικό, γραβάτα-τάνγκα, και ό,τι κάνει την διαφορά με τον λαουτζίκο που βλέπει το σύμβολο γραβάτα και ξέρει ότι εκεί υπάρχει η γραμμή που τον διαχωρίζει με την πάνω τάξη.

Η απουσία της πραγματικής γραβάτας στο κοινοβούλιο κάνει πιο ηχηρή την παρουσία της από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Και είναι η πιο επικίνδυνα αποδοτική: «Κοίτα μας μοιάζουμε σαν εσένα».  Αποδεχόμενος ο λαός την σοβαρότητα της εικόνας (γραβάτα γαρ) δεν έδινε σημασία στα λόγια και έργα των σοβαροφανών. Για παράδειγμα σου πετάει η γραβάτα σακίδιο πλάτης πως στα εξήντα θα αποχωρήσει από την πολιτική. Όλα καλά, όμως εκτός από την δήλωση πως εδώ θα είμαι για κάμποσα χρόνια υπάρχει και μια απορία.

Πότε ακριβώς μπήκες ρε μάγκα στην πολιτική για να έρθει η ώρα να βγεις; Φαίνεται κουβαλάς πολλές σίγουρες υπογραφές στην γραβάτα-σακίδιο πλάτης για να νιώθεις ότι ήσουν χρόνια στην πολιτική κρυμμένος και θα αποχωρίσεις σε 8 χρόνια άνευ καμιάς αμφιβολίας με την γραβάτα σου στον ώμο.Με την σιγουριά της σοβαρότητας της γραβάτας παίρνουν το δικαίωμα Έλληνες επιστήμονες, νομικοί και οικονομολόγοι, να υπογράψουν ένα Μανιφέστο με το οποίο με νύχια και δόντια θέλουν «Μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη».

Παρέα με τους ανάλογους σοβαρούς συναδέλφους τους, Γάλλους και Γερμανούς, που πρώτοι ξεκίνησαν την κίνηση των επιστημόνων της Ευρώπης το πάνε μακριά το γράμμα. Όχι μόνο μία Ευρώπη στην Ευρωζώνη, αλλά μία Ευρώπη για όλη την Ευρώπη με κοινά τα πάντα. Σε αυτό τους το Μανιφέστο καλούν και άλλους σοβαρούς της γραβάτας Έλληνες επιστήμονες να βάλουν την υπογραφή τους για να συνεχίσουν το αγαστό τους έργο.

Η γραβάτα μάς κρέμασε και η γραβάτα θα μάς αποτελειώσει. Αυτό το μικρό κομμάτι πανί που ακυρώνει τις προσωπικότητες των ανθρώπων και δίνει αποκλειστική βάση στις φιλοδοξίες των απάνθρωπων για μία θέση στην πάνω τάξη της κοινωνικής πυραμίδας.Το μόνο που δεν αλλάζει είναι η γραβάτα θηλιά του μη παραδόπιστου λαού. Εκείνου που διαφέρει χωρίς να έχει ανάγκη κανένα στιλιστικό φετίχ για να δημιουργήσει. Του επικίνδυνου κομματιού της «κοινωνίας» που πρέπει οι γραβατολάγνοι να του σφίξουν την θηλιά – γραβάτα μέχρι το τέλος.

Μέχρι που η φανερή ή κρυμμένη γραβάτα να γίνει το λάβαρο του Ολοκληρωτισμού.-

Θρασίμια…

Βαγγέλας “Μη-μου-σηκώνεις-το-δάχτυλο-εμένα” Βενιζέλος

Ελληνική βουλή, 2014. Στο βήμα ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ ετοιμάζεται να κατακεραυνώσει την αξιωματική αντιπολίτευση με ύφος…

χιλίων καρδιναλίων. Στα έδρανα του ΣυΡιζΑ επικρατεί αναβρασμός, με αφορμή τον λόγο επί προσωπικού που ζήτησε ο Δραγασάκης και δεν του έδωσε ο πρόεδρος Τραγάκης. Ο Βαγγέλας αρχίζει τον λόγο του.

by…teddygr

Παρακολουθούμε, δυστυχώς, αυτή την κατρακύλα…  Οι βουλευτές τού ΣυΡιζΑ εντείνουν τις διαμαρτυρίες τους. Ο Βαγγέλας επιμένει απτόητος:
…την κατρακύλα… κατρακύλα… εμ! κατρακύλα… 
Σύσσωμη η αξιωματική αντιπολίτευση σηκώνεται κι ετοιμάζεται να αποχωρήσει. Ο Βούτσης χειρονομεί προς τον Βενιζέλο και φωνάζει δίχως να ακούγεται. Ο Βαγγέλας θίγεται: 
Μη μου σηκώνεις το δάχτυλο εμένα!

Οι βουλευτές τού ΣυΡιζΑ αποχωρούν, καταγράφοντας ταυτόχρονα μια παγκόσμια πρωτοτυπία: για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, βουλευτές ενός κόμματος αποχωρούν από την συνεδρίαση ενώ συζητείται πρόταση δυσπιστίας που έχει υποβάλει το κόμμα τους! Ο Βαγγέλας χαμογελάει έμπλεως ειρωνείας και τους κατευοδώνει: 

Έλα! Έλα, στο καλό! Στο καλό! Στο καλό! Στο καλό! Στο καλό!

“Μη μου σηκώνεις το δάχτυλο εμένα!” Αγοραία μαγκιά από τον άνθρωπο που κουνάει το δάχτυλο στα μούτρα ολόκληρης της κοινωνίας. Από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης στην οποία προΐσταται ο άλλος γνωστός “μάγκας”, εκείνος με την φράντζα και και το αλλοσούμπαλο περπάτημα, που δεν κοιτάει τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για να μη βάλει τα γέλια.

Κι όταν μια κυβέρνηση έχει δυο βαρύμαγκες στην κορυφή, πώς να μη γίνει στάνη για κάθε λογής κουτσαβάκι τής κακιάς ώρας; Σαν τον καταγέλαστο χαρβαρντιανό υπουργό υγείας, ο οποίος θεωρεί τιμή του και καμάρι του το να αναδεικνύεται σε τροϊκανότερο των τροϊκανών και, άμα λάχει, τρώει στην καθησιά του καμμιά τριανταριά συνδικαλιστές για πρωινό. Ή τον μουστακαλή “κάτσε-καλά-γιατί-εγώ-φοράω-παντελόνια” πρόεδρο της βουλής, που άμα λάχει λύνει και το ζουνάρι του για καβγά και απειλεί πως “δεν θ’ αφήσουμε το πεζοδρόμιο να κάνει κουμάντο στην Αθήνα”. Εμ, βέβαια. Πού να μάθει ο πρόεδρος της βουλής ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι βρισιά για τον απλό λαό αλλά τίτλος τιμής; Πού να ξέρει πώς σκέφτεται ο απλός λαός;

Και δεν είναι μόνο τα μεγάλα κεφάλια, έτσι; Ξαφνικά, η πολιτική σκηνή γέμισε μαγκάκια. Μαγκάκια στο παρασκήνιο, από Φαηλομουρούτηδες μέχρι βλαχοδήμαρχους του στυλ Λοβέρδου και Πολύδωρα αλλά και στο προσκήνιο, με έναν σωρό γιαλαντζί τσαμπουκάδες βουλευτές, οι οποίοι στα κανάλια κορδώνονται ότι θα καταψηφίσουν το τάδε νομοσχέδιο αλλά στην βουλή καταπίνουν την γλώσσα τους και ψηφίζουν ότι τους ζητηθεί.

Ψευτόμαγκες με τους οποίους δεν θα καταδεχόταν να ασχοληθεί ούτε ο αλήστου μνήμης Μπαϊρακτάρης. Καρικατούρες στις οποίες ο μακαρίτης ο Τσιφόρος δεν θα αφιέρωνε ούτε δυο αράδες. Ανθρωπάκια που ποτέ δεν έμαθαν ότι “η δουλειά κάνει τους μάγκες”. Και που ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι δεν πρόκειται με τίποτε να γίνουν μάγκες αλλά σε όλη τους την ζωή θα παραμείνουν θρασίμια.

Το ΜΕΓΚΑ μετακομίζει στο Ευρωκοινοβούλιο…

Ήταν οι τηλεθεατές της Μαρίας Σπυράκη σαν τον πρωταγωνιστή του «Underground» του Κουστουρίτσα, που ζούσε στο υπόγειο, για να γλιτώσει από τον πόλεμο, ενώ ο πόλεμος είχε…

τελειώσει πριν από σαράντα χρόνια.

“Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όταν το έλεγαν, είχαν κατά νου τον Αντώνη τον Σαμαρά αυτοπροσώπως. Ουδείς ευεργετήθηκε περισσότερο από το δελτίο του ΜΕΓΚΑ κι όμως ο Σαμαράς επέλεξε να βάλει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. μόνο την κυβερνητική ρεπόρτερ Μαρία Σπυράκη.

by…Γιώργος Αναδρανιστάκης

Όλους έπρεπε να τους στείλει στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μας και την Όλγα και τον Γιάννη και τον Παύλο και τον Μανώλη και τον διευθυντή-ποιητή Παναγιωτόπουλο. Τον Παναγιωτόπουλο ειδικά έπρεπε να τον στείλει στο Στρασβούργο, να εμπνευστεί από τις γέφυρες, τους καθεδρικούς ναούς, τις μάχες που διεξήχθησαν στα γαλλογερμανικά σύνορα- ακόμη ξερνάει αίμα ο Ρήνος- και να συνθέσει τη νέα συλλογή του αυθωρεί. «Βρήκα σπούργο στο Στρασβούργο», σε μουσική Στραβίνσκι, ο οποίος έχει πεθάνει βέβαια, αλλά τούτο είναι ασήμαντη τεχνική λεπτομέρεια. Η ποίηση του Παναγιωτόπουλου ανασταίνει και τους νεκρούς.

Εν πάση περιπτώσει, η απώλεια της Μαρίας Σπυράκη είναι αβάσταχτη για τη δημοσιογραφία, ενδεχομένως να αποδειχτεί και μοιραία. Το ουδείς αναντικατάστατος δεν ισχύει στην περίπτωσή της. Ουδείς μπόρεσε να μεταφέρει την κυβερνητική προπαγάνδα με το στυλ της Μαρίας Σπυράκη και ουδείς θα μπορέσει στο μέλλον. Και η ταχύτης, ω η ταχύτης. «Διακόπτουμε, Όλγα, για να σας πούμε ότι ο Σαμαράς τα κατάφερε και πάλι, είναι τρισμέγιστος, είναι υπερσυντέλικος, είναι υπερσιβηρικός!». Η Μαρία Σπυράκη ήταν ο Λούκι -Λουκ της δημοσιογραφίας, πυροβολούσε πιο γρήγορα και από τη σκιά της. Τόσο γρήγορα, που κάποιες φορές ο Σαμαράς τη μάθαινε από την Μαρία τη γραμμή του κόμματος του. «Το ‘ξερες, Σταμάτη μου, ότι έχουμε τέτοια φοβερή γραμμή;». «Τέτοια γραμμή, πρόεδρε, δεν έχει ούτε το τρόλεϊ που πάει από του Κολιάτσου στο Παγκράτι».

Δεν ήταν μόνο η ταχύτητα, ήταν και το πάθος, ασίγαστο πάθος για προπαγάνδα, ζέση απαράμιλλη και επική. Και πάνω απ’ όλα η φωνή ως το απόλυτο πολιορκητικό όργανο. Η ανεξέλεγκτη ένταση, ο υπόκωφος λυγμός που υπομνημάτιζε την είδηση, οι κατά ριπάς τσιρίδες που στόχευαν στον κέντρο του εγκεφάλου. «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις», φώναζε από το κοντρόλ ο ποιητής κι η Μαρία κάρφωνε τις λέξεις στα αυτιά μας σαν τους σφυροκόπους γύφτους του Κωστή Παλαμά.

Ήταν μεγάλη η προσφορά της Μαρίας Σπυράκη. Σκεφτείτε τους τηλεθεατές στις εσχατιές της Ελλάδας που μάθαιναν τα κυβερνητικά νέα μόνο από το δελτίο του ΜΕΓΚΑ, ούτε εφημερίδες, ούτε ραδιόφωνο, ούτε ίντερνετ. Ενώ εμείς ζούσαμε μέσα στην κατάθλιψη, την οργή και τα χάπια, εκείνοι ήταν ευτυχείς και υπερήφανοι. Έβλεπαν μια κυβέρνηση που πετούσε από θρίαμβο σε θρίαμβο, μια χώρα που εξελισσόταν σιγά- σιγά σε Μονακό, τσε βάλε. Ήταν οι τηλεθεατές της Μαρίας Σπυράκη σαν τον πρωταγωνιστή του «Underground» του Κουστουρίτσα, που ζούσε στο υπόγειο, για να γλιτώσει από τον πόλεμο, ενώ ο πόλεμος είχε τελειώσει πριν από σαράντα χρόνια.

Δεν έπρεπε να δεχτείς, Μαρία, την πρόταση του Σαμαρά. Έπρεπε να ακούσεις πρώτα τα λόγια του Καζαντζίδη, για να μάθεις ότι το ψωμί της ξενιτειάς είναι πικρό, το νερό της θολό και το στρώμα σκληρό, τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς, υποφέρεις, πονάς, την πατρίδα ζητάς. Παρόλα αυτά, καλό ταξίδι.

paganeli

Η Βουλή της μεταδημοκρατίας ή Απλά μαθήματα αντισυνταγματικής και αντιδημοκρατικής υστερίας !!!

Η «μεταδημοκρατική» λειτουργία του πολιτεύματος ξεκινά από τη λειτουργία της «μεταδημοκρατικής» Βουλής, στην οποία θα επιβάλουν νέο Κανονισμό ο Βενιζέλος και ο πανταχού παρών…

Μπαλτάκος

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Οι δύο τελευταίες συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής ήταν πολλαπλώς διδακτικές και, θα έγραφα, ενδιαφέρουσες. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν πρωταγωνιστές υπήρξαν ο αντικομουνιστής Μπαλτάκος με τον αντισυνταγματολόγο Βενιζέλο, σε ένα καταπληκτικό τανγκό του διδύμου που κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα;

Ας επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε τις καταστάσεις στις οποίες γίναμε μάρτυρες, κι ας δούμε τι παρακολουθήσαμε ως θεατές και ακροατές των ιδιότυπων αυτών μαθημάτων συνταγματικής και πολιτικής ιστορίας:

Την Κυριακή:

1) Είδαμε έναν Πρόεδρο της Βουλής (Μεϊμαράκης) να ανατρέπει την απόφαση της αμέσως προηγούμενης Προέδρου (για την ακρίβεια, προεδρεύουσας Αντιπροέδρου) της Βουλής, Μαρίας Κόλλια, σε μια λογική κομματάρχη Γκρούεζα, και όχι Προέδρου, που έχει αρθεί, λόγω του ρόλου και της ευαίσθητης θέσης του, πάνω από κομματικούς διαχωρισμούς και παραταξιακές διαιρέσεις. Πρωτοφανές και πραγματικά πρωτάκουστο, καθώς πουθενά δεν προβλέπεται τέτοιου τύπου σχέση ιεραρχίας μεταξύ των Προέδρων της Βουλής, όταν μάλιστα συντονίζουν τη συζήτηση της Ολομέλειας και αποφαίνονται επί της διαδικασίας. Η Κόλλια είχε διακόψει τη συζήτηση, όπως όφειλε και σύμφωνα με το σωστό άρθρο του Κανονισμού, για να συνεχιστεί η συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών.

2) Ο Μεϊμαράκης, λοιπόν, όχι μόνο ανέτρεψε την προηγούμενη απόφαση, αλλά επικαλέστηκε γνωμοδοτήσεις, απόψεις ή γνώμες «έγκυρων νομικών, φίλων και συναδέλφων» (προφανώς εννοούσε βουλευτών), τις οποίες υποτίθεται έλαβε, κατά τα λεγόμενά του, μετά την προηγούμενη πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, τον περασμένο Νοέμβριο. Απόψει και γνώμες σύμφωνα με τις οποίες, πάντα κατά τα λεγόμενά του, εντός του εξαμήνου δεν θα μπορούσε να κατατεθεί και να γίνει δεκτή νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και εναντίον υπουργού, εκτός αν συνέτρεχαν αυστηρά προσωπικοί λόγοι.

Πρώτο παράδοξο: Ο Μεϊμαράκης είπε τα παραπάνω, χωρίς να καταθέσει ούτε ένα έγγραφο που να πιστοποιεί αυτές τις γνωμοδοτήσεις και τις απόψεις (αν βέβαια τις ζήτησε ποτέ).

Δεύτερο παράδοξο και ρητορικό ερώτημα: Από πότε η συνταγματικότητα και η νομιμότητα των κορυφαίων ενεργειών της αντιπολίτευσης στηρίζονται σε γνώμες ή απόψεις που κατά το δοκούν συλλέγει ο οποιοσδήποτε Πρόεδρος της Βουλής; Ποιοι ήταν αυτοί που τον συμβούλευσαν και, μάλλον, τον συμβουλεύουν ακόμα; Αν όπως έδειξε η χθεσινή του παρουσία συζητά με (αντι)συνταγματολόγους όπως ο Βενιζέλος, καλύτερα να ξανασκεφτεί το θεσμικό του ρόλο και να επανεξετάσει τον κύκλο των συνομιλητών του.

Τρίτο παράδοξο – και δεύτερο ρητορικό ερώτημα: Τι σημαίνει προσωπικός λόγος για πρόταση δυσπιστίας; Δεν οδηγεί καλά το αυτοκίνητό του και είναι πηγή κινδύνων στην άσφαλτο; Ροχαλίζει στον ύπνο του και δεν μπορεί να κλείσει μάτι η γειτονιά; Ο άνθρωπος (δηλαδή, ο Στουρνάρας) έφερε τον απόλυτο λευκό ελέφαντα των διατάξεων – καρμανιόλα του μικρού Μνημονίου, το (στην κυριολεξία) δώρο των τραπεζών στους τραπεζίτες και τον κύκλο των ευνοούμενων προσώπων τους, εις βάρος των χρημάτων και των δικαιωμάτων του δημοσίου, όλων ημών. Αλλά, κατά Μεϊμαράκη, έπρεπε να συντρέχει «προσωπικός λόγος», για να εξαπολύσει η αντιπολίτευση το δόρυ της πρότασης δυσπιστίας;

3) Ο Όργουελ έγραφε στη Φάρμα των Ζώων ότι «όλα τα ζώα είναι ίσα, κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα«. Στη συγκυβερνητική Φάρμα Μπαλτάκου και Βενιζέλου, ο υπουργός Επικρατείας και (άραγε, ακόμη;) ευνοούμενος του Σαμαρά, Σταμάτης, το ένιωσε στο πετσί του με τον πιο απίθανο τρόπο. Όλοι οι υπουργοί είναι ίσοι, όταν εκπροσωπούν την κυβέρνηση και εκφωνούν τη θέση της. Αλλά και πάλι, κάποιοι υπουργοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Και πιο ίσος από όλους, ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, Μπαλτάκος.

Ο Σταμάτης έκανε το …λάθος να σηκώσει το γάντι και να πει ότι η κυβέρνηση δέχεται να προχωρήσει η διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας, άμεσα, για να μη χαθεί πολύτιμος, κατά την κυβέρνηση πάντα, χρόνος. Και τότε, έκανε την εμφάνιση του, το δίδυμο Μπαλτάκος-Βενιζέλος, για να βάλουν τα πράγματα στη συγκυβερνητική τους θέση, να τραβήξουν το αυτί στον Σταμάτη και να κάνουν άλλο ένα μίνι πραξικόπημα εντός του Κοινοβουλίου. Παλιά τους τέχνη, κόσκινο – δεν ήταν και η πρώτη φορά. Πρώτη φορά όμως έδειξαν τέτοιον πανικό, στα όρια της υστερίας, ενώ, υπουργός ξεφτιλίστηκε σε ζωντανή μετάδοση και με τέτοιον τρόπο, από, κατά τα άλλα, συναδέλφους του και έναν γενικό γραμματέα, επειδή ακολούθησε, εκκούσια ή ακούσια, και το Σύνταγμα, και τον Κανονισμό, και τη διαδικασία, που και το Προεδρείο (δηλαδή, εκείνη τη στιγμή, η Κόλλια) αποδεχόταν και υποδείκνυε.

4) Η συγκυβέρνηση, διά στόματος κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Βορίδη, επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, υποδεικνύοντας την υποτιθέμενη ορθή ερμηνεία του Συντάγματος για την περίσταση και το συγκεκριμένο άρθρο. Και ο Βορίδης πρότεινε ερμηνεία Παραρά, που ανάγεται στο 1975, και, όσο νά ΄ναι, αποτυπώνει αντιλήψεις και ερμηνείες μιας άλλης εποχής. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και της συνταγματικής ερμηνείας και της πολιτικής ιστορίας και των επιστημονικών, νομικών αντιλήψεων. Και το νερό στο αυλάκι αφορά και αναφέρεται σε άλλες προσεγγίσεις και διαφορετικές ερμηνείες (Χρυσόγονος, Καμτσίδου), που προφανώς η συγκυβέρνηση και οι οπαδοί ή οι υποστηρικτές της θεωρούν ότι είναι εκτός συζήτησης και πλαισίου. Με άλλα λόγια, η συγκυβέρνηση υποστηρίζει ότι, όπως ο Σταμάτης είναι λιγότερο ίσος υπουργός από τον Βενιζέλο ή ακόμη και τον Μπαλτάκο, ο Χρυσόγονος, π.χ., είναι λιγότερο ίσος συνταγματολόγος με τον Παραρά ή τον Βενιζέλο.

Το πραγματικό διακύβευμα, λοιπόν, με μια φράση δεν είναι τι λένε, μόνο οι συνταγματολόγοι: Εκεί που η κυβέρνηση βλέπει «κυβερνητική σταθερότητα» ως ύψιστη «προτεραιότητα» μιας συνταγματικής διάταξης, υπάρχει στην πραγματικότητα ανάδειξη και διακρίβωση της αναντιστοιχίας λαϊκής βούλησης και κυβερνητικών πεπραγμένων, συνολικά ή ατομικά (εξού και προβλέπεται και κατά υπουργού), διαπίστωση δηλαδή του σπασίματος του κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου μεταξύ κυβέρνησης και λαού (και των εκάστοτε βουλευτών που θα κληθούν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους, ως εκπρόσωποι του λαού και του έθνους, αν υπερψηφίσουν την πρόταση δυσπιστίας καταρχάς κατά της κυβέρνησης ή σε άλλη περίπτωση, κατά υπουργού). Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτό το συμβόλαιο έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει, υπενθυμίζοντας πολύ πρόχειρα και γενικά, ότι ο Σαμαράς πέρασε, εν μια νυκτί, από το προεκλογικό Ζάππειο, στο μετεκλογικό Μερκέλειο Μέγαρο και ότι ο Στουρνάρας αποτελεί το πρώτο βιολί μιας ορχήστρας που παίζει μόνο μνημονιακές παρτιτούρες;

5) Τελευταία παρατήρηση και μια σκέψη για το άμεσο μέλλον: Το Σύνταγμα που έχουμε, ένα κατά γενική ομολογία καλό αλλά και αρκετά «κουρασμένο» Σύνταγμα, παραμένει ένα εμπόδιο για τα σχέδια της συγκυβέρνησης. Γι’ αυτό και το έχει καταπατήσει πλείστες όσες φορές, εξού και θέλουν τα συγκυβερνώντα κόμματα να δρομολογήσουν, ακόμη και χθες αν μπορούσαν, μια αναθεώρηση επί τα χείρω, μια αναθεώρηση, όπως το έχει θέσει ο Βενιζέλος, «μεταδημοκρατικής λειτουργίας της πολιτείας σε καιρό κρίσης και έκτακτων συνθηκών». Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι θα σήμαινε μια τέτοια αναθεώρηση, από και για τα χέρια του Βενιζέλου.

Απέναντι σε αυτή τη δυσοίωνη προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιπροτείνει ένα νέο, ρηξικέλευθο, εύληπτο και κατανοητό, Σύνταγμα, ως προϊόν της επόμενης Βουλής και με διαδικασίες, επίσης, ευρείας, λαϊκής συμμετοχής στη διατύπωση προτάσεων, ενστάσεων και παρατηρήσεων για τις αναθεωρημένες διατάξεις και τις νέες προσθήκες. Κατά αναλογία, μια εισαγωγή του μοντέλου της Ισλανδίας, που θα μπόλιαζε την προβλεπόμενη έως σήμερα διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Και με αυτή, συν τοις άλλοις, την προγραμματική θέση, ως γνώμονα και προτεραιότητα, πρέπει να καταστήσει σαφές στο εκλογικό σώμα, γιατί μια ισχυρή και ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη Βουλή είναι πολλαπλώς επιβεβλημένη και απαραίτητη.

Τη Δευτέρα:

1) Ο Πρόεδρος της Βουλής, Μεϊμαράκης, ενώ για δεύτερη μέρα, επικαλέστηκε γνωμοδοτήσεις συνταγματολόγων και νομικών, που υποτίθεται ότι δικαιώνουν τη στάση του, δηλαδή να απορρίψει, θέτοντας ζήτημα ψηφοφορίας του σώματος, την πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών, δεν ανέφερε ούτε μία: Δεν επικαλέστηκε ούτε ένα απόσπασμα ή εδάφιο, ούτε πρόφερε έστω ένα όνομα κάποιου περί του Συντάγματος «συμβούλου» του, παρότι απέρριψε –σκαιά– τις αντίστοιχες, ενυπόγραφες και επώνυμες, που προσκόμισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Τι συνέβη; Τις έχει ή δεν τις έχει αυτές τις περιβόητες «γνωμοδοτήσεις» ο Μεϊμαράκης; Ή είπε απλώς κάτι ως υπεκφυγή και πυροτέχνημα;

2) Ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, αντισυνταγματολόγος Βενιζέλος, εισέφερε την καινοφανή άποψη ότι «θεμελιώδεις ερμηνευτικές αρχές του Συντάγματος, στη Μεταπολίτευση, είναι δύο: η δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής στην κυβέρνηση και η κυβερνητική σταθερότητα». Πέρα από τη λανθάνουσα ταυτολογία των κατά Βενιζέλο ερμηνευτικών αρχών, μαντέψτε τι λείπει: Η λαϊκή κυριαρχία, το πραγματικό και μοναδικό θεμέλιο και ερμηνευτικό εργαλείο του Συντάγματος. Αλλά, όπως ήδη έχει αναφερθεί, η λαϊκή κυριαρχία και η διαπίστωση της αναντιστοιχίας αυτής, και των κυβερνητικών πρωτοβουλιών και πεπραγμένων των ημερών μας, είναι εμπόδιο για τον Βενιζέλο, που επιδιώκει μια νέα «μεταδημοκρατική», κατά την έκφρασή του, λειτουργία του πολιτεύματος.

3) Τελικά, ήταν τόσο… «λάθος», τόσο… «τρύπα στο νερό», τόσο… «γκάφα» η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά του Στουρνάρα, που Μεϊμαράκης και Βενιζέλος συντονίστηκαν και προανήγγειλαν… αναθεώρηση του Κανονισμού της Βουλής (!), που σε πρώτη φάση θα εμποδίζει τη συζήτηση της δυσπιστίας στη διακοπή συζήτησης σχεδίου νόμου με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Με άλλα λόγια, η συγκυβέρνηση δρομολογεί νομιμοποίηση της κυριακάτικης εκτροπής, και μάλιστα ανοίγοντας το δρόμο σε ένα νέο Κανονισμό της Βουλής, που θα δυσχεραίνει ουσιωδώς την κατάθεση και τη συζήτηση δυσπιστίας κατά κυβέρνησης και υπουργού, στην πραγματικότητα οποτεδήποτε και αν αυτή προκύπτει.

Τι ανάγκη έχουμε άλλων μαρτύρων ότι η συγκυβέρνηση, πανικόβλητη και καταρρέουσα, σπεύδει να τροποποιήσει επί τα χείρω και άρον-άρον το κείμενο εκείνο που μπορεί να αλλάξει με μεγάλη ευκολία (σε σχέση με το Σύνταγμα και τη διαδικασία αναθεώρησης), δηλαδή τον Κανονισμό της Βουλής, στερώντας δυνατότητες και όπλα ελέγχου και κορύφωσης της κριτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είπαμε, η «μεταδημοκρατική» λειτουργία του πολιτεύματος ξεκινά από τη λειτουργία της «μεταδημοκρατικής» Βουλής, στην οποία θα επιβάλουν νέο Κανονισμό ο Βενιζέλος, και βέβαια, ο πανταχού παρών Μπαλτάκος.

Όταν η ανθρώπινη βλακεία συναντά την νεοφιλελεύθερη επέλαση

Όταν η ανθρώπινη βλακεία συναντά την νεοφιλελεύθερη επέλαση (Atenistas-TEDx)

Tον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνεχώς νέες μορφές εθελοντισμού να εμφανίζονται και νέα προσχήματα να αναδύονται για την θεμελίωση τους. Το κράτος αφού έχει ισομοιράσει την ευθύνη τις οικονομικής κρίσης, άρχισε να θέτει και νέους όρους για την υπέρβαση αυτής της κρίσης. Η νέα νοοτροπία που αναπτύσσεται μετά την αφομοίωση και την εσωτερίκευση αυτής της ευθύνης από τα παντός είδους φιλήσυχα και ειρηνοποιά κοινωνικά υποκείμενα είναι η προσπάθεια διαχείρισης αυτής της κρίσης και η υποκατάσταση του κράτους εκεί που ηθελημένα απουσιάζει.

Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος που ορίζει την επαναστατικότητα σαν εργαλείο διαχείρισης της κρίσης και ως το χρύσωμα του χαπιού στην αρρώστια του συστήματος και όχι σαν μια πρακτική για  την ανατροπή του. Αυτή είναι όμως η μια όψη του νομίσματος.

Εθελοντισμός και ανθρώπινη βλακεία

Η άλλη όψη του νομίσματος που πραγματώνεται πάνω στην ηλιθιότητα και λειτουργεί περισσότερο σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας είναι ηκατευθυνόμενη αποβλάκωση. Αυτή δεν καλείται να διαχειριστεί την υπάρχουσα κρίση αλλά καλείται να αποβλακώσει και τον τελευταίο ζωντανό περιτυλίγοντάς τον με σερπαντίνες, χρώματα και μπουκάλια αναψυκτικών για την διάσωση της φώκιας στη Χονολουλού. Παραδείγματα ταξικά ασυνείδητων υποκειμένων με ψυχοτραυματικούς συνδέσμους ηλιθιότητας όπως οιατενίστας και οι ΜΚΟ ή οι φοιτητικοί οργανισμοί που μαζεύουν τις τσίχλες από τα παγκάκια περισσεύουν.

Οι λοβοτομημένοι είναι αρκετοί μόνο που δεν υπάρχουν περιθώρια για χαζοχαρούμενα παιδάκια που δεν ξέρουν που να ξοδέψουν το παραπάνω χαρτζιλίκι που τους έδωσε ο μπαμπάς. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλους ψυχασθενικούς που επειδή είχε τελειώσει το τσάι από φύκι Νεκράς Θάλασσας ή η ζεστή σοκολάτα με τριμμένη ταραμοσαλάτα αποφάσισαν να βγούν στο δρόμο και να βαφτίζουν το μάζεμα τσίχλας από παγκάκια σε προσπάθεια ενασχόλησης με τα κοινά. Και για να τελειώνουμε.

Το να ξύνεις τσίχλες από τα πεζοδρόμια ή να καθαρίζεις τοίχους από τις αφίσες τη στιγμή που στο διπλανό στενό πεθαίνει κόσμος και δε λες κουβέντα γι’ αυτό δεν είναι ακτιβισμός. Είναι κοινωνική αφασία. Και σε κάνει να φαίνεσαι απάνθρωπος. Και κτήνος. Τα τετ-α-τετ με τον Καμίνη ο οποίος λέει δημόσια ότι οι ατενίστας είναι η αγαπημένη του ομάδα πολιτών  δεν είναι ακτιβισμός, είναι ψυχιατρική νόσος. Το να ντύνεις με πουλόβερ τα δέντρα στην πλατεία Κλαυθμώνος, εκεί που ο Καμίνης τα Χριστούγεννα του 2011 είχε ξηλώσει τα παγκάκια για να μην κοιμούνται εκεί οι άστεγοι, ενώ το 2012 βρέθηκαν σε κάδους σκουπιδιών δίπλα στο Δημαρχείο πεταμένες κουβέρτες, ρούχα και παιχνίδια που είχαν συγκεντρωθεί για άπορα παιδιά με τον Καμίνη να δηλώνει ότι τα πέταξαν γιατί ήταν τόσα πολλά που δε χωρούσαν στις αποθήκες του δήμου, δεν είναι ακτιβισμός.

Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.Και καθώς αλλάζουν οι λέξεις αλλάζουν και οι έννοιες, αλλάζει και η κοινωνική αφομοίωση των εννοιών. Οι ατενίστας λοιπόν βαφτίζονται ακτιβιστές όπως οι Χρυσαυγίτες βαφτίζονται αγανακτισμένοι πολίτες, όπως η αλλοτρίωση του κέντρου και το rethinkAthens βαφτίζονται εξευγενισμός, όπως οι κοινωνικοί αγωνιστές βαφτίζονται τρομοκράτες, όπως ο Θεοφίλου βαφτίζεται ένοχος, όπως τα σχέδια για την Λαμπεντούζα βαφτίζονται σχέδια διάσωσης.

Νεοφιλελεύθερη επέλαση και Εθελοντισμός-Βλέπε TEDx

Ας περάσουμε όμως τώρα στον άρδην νεοφιλελεύθερο εθελοντισμό και την διαστρεβλωμένη έννοια του εθελοντισμού που προωθούν τα απανταχού αφεντικά για να εκμεταλλευθούν ημιμαθή παιδάκια που ψάχνουν μια κοινωνική διέξοδο. Mια καλυμμένη μορφή στυγνής εκμετάλλευσης που προωθείται με το με το επιχείρημα της απόκτησης εμπειρίας και προϋπηρεσίας είτε σε μεγάλες εταιρείες, είτε σε δικηγορικά γραφεία ή ακόμη -και ως επί το πλείστον- σε Μ.Κ.Ο, η εργοδοτική πλευρά επιλέγει να απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της αμισθί με κάποιες ίσως στοιχειώδεις παροχές, περνώντας μάλιστα αυτή την τακτική ως αυτονόητη και απαραίτητη.

Μπορούμε να εστιάσουμε στο φαινόμενο TEDx,το οποίο είναι το παράδειγμα που καθρεφτίζει ιδεολογικά όλες τις παραπάνω τακτικές αποπροσανατολισμού απο την καθημερινόητα βαφτίζοντας μιζέρια όσους αντιτάσσονται στην νεοφιλελεύθερη επέλαση. Οι διοργανωτές του ΤΕDxπροσπαθούν να μας πείσουν ότι μια αχτίδα αισιοδοξίας έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει. Πρόκειται για μια ιδέα του αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Σαούλ Γούρμαν, ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ξεκίνησε την οργάνωση συνεδρίων με θέμα «Ιδέες που αξίζει να διαδοθούν». Το 2001, ο εκδότης Κρις Άντερσον αγόρασε τα δικαιώματα της διοργάνωσης και μετέτρεψε τις μέχρι τότε σκόρπιες συναντήσεις στη σφιχτή λειτουργία μιας Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης. Η Κοινωνία των Πολιτών, έρχεται για ακόμα μια φορά, ως Μεσσίας, να μας γλιτώσει από το τέλμα των παραδοσιακών δομών.

Η περιγραφή του ιδανικού ομιλητή αυτού του αφήνει λίγες αμφιβολίες για τον προσανατολισμό αυτού του event και η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας και του ιδιωτικού τομέα σαν τους μοναδικούς τομείς προόδου και ευημερίας (ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και τις περιβαλλοντολογικές συνέπειες) μας προϊδεάζουν για το ποιόν των ομιλητών. Τις υποψίες μας έρχεται να επιβεβαιώσει και ο αμερικανός Νικ Χανάουερ, ο οποίος το 2012, κατήγγειλε ότι λογοκρίθηκε και η ομιλία του δεν ανέβηκε ποτέ στον ιστότοπο της διοργάνωσης, γιατί αναφερόταν στην οικονομική ανισότητα των ΗΠΑ και τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν οι φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου στο σύνολο της οικονομίας.

Ένα άλλο παράδειγμα ομιλητή που μας υποδεικνύει τον ρόλο που ήρθε να διαδραματίσει το TEDxείναι αυτό του Ματθαίου Γιωσαφάτ, ο οποίος είναι κατά πολλούς ο επιφανέστερος εκ των ψυχαναλυτών στην Ψωροκώσταινα. Η επιλογή του Γιωσαφάτ δεν ήταν τυχαία καθώς μαθαίνουμε από το βιβλίο του «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», πως οι μπαχαλάκηδες (sic) είναι ψυχικώς διαταραγμένα παιδιά των Βορείων Προαστίων που οι μαμάδες τους δεν τα θήλασαν και δεν τα αγάπησαν όσο έπρεπε στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, με αποτέλεσμα να εκθρέψουν ένα μίσος για την κοινωνία, το οποίο και εξωτερικεύουν με το να σπάνε τράπεζες και… γήπεδα.

Η ομιλία του είχε ως κεντρικό νόημα την Παγκάλια ρήση «Μαζί τα φάγαμε». Ο στοχαστής Γιωσαφάτ μίλησε για μια κοινωνία σε διάλυση, χωρίς να αναφέρεται στις οικονομικές προεκτάσεις του όλου προβλήματος. Περιγράφει μια κατάσταση ανομίας (όχι φυσικά από την πλευρά του κράτους και της εξουσίας), όπου οι βασικές παθογένειες της κοινωνίας αφορούν τονυπερκαταναλωτισμό και την απουσία ομαδικού πνεύματος. Αυτή τη δεύτερη έρχεται να διορθώσει το TEDx, που μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Αξίζει τώρα να αναφέρουμε ότι το αντίτιμο της εισόδου στoΤEDxAcademyανέρχεται στα 50 ευρώ ενώ το αντίτιμο της εισόδου σε ένα TEDxeventανέρχεται στα 65 ευρώ. Στα πλαίσια της διοργάνωσης αυτής θεσπίστηκε και ένα νέο εισιτήριο, του δωρητή-χορηγού, στην τιμή των 200 €, ενώ υπάρχουν διάφορα «επίπεδα» συνδρομής που κυμαίνονται από 3.750$ για την απλή συμμετοχή έως και 125.000$, ποσό που σας χρήζει «ευεργέτη». Τέλος, αν δεν θέλετε να περιμένετε με τον λαουτζίκο μέχρι να ανέβουν κάποια από τα πολυπόθητα βίντεο με ομιλίες στο You Tube, μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά ένα συνέδριο, για το συμβολικό ποσό των 600$, ενώ τα δύο κοστίζουν 1.000$.

Όσον αφορά τους εθελοντές που τρέχουν από πίσω όλη την διοργάνωση, πάντα με το προκάλυμμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της υποτιθέμενης κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοί αναδεικνύονται, όπως πάντα τελικά, σε προνομιακά «θύματα» εργασιακής εκμετάλλευσης. Η εύλογη απορία που δημιουργείται, εφόσον πρόκειται για μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ο οποίος δεν πληρώνει τους ομιλητές, δουλεύει ως επί το πλείστον με εθελοντές, υποστηρίζεται από ένα ιδιαίτερα εκτενές δίκτυο χορηγών (εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, πολυεθνικές, αλυσίδες καταστημάτων σίτισης, εφημερίδες, ξενοδοχεία, τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανίες ακόμα και πρεσβείες), είναι τοπού διοχετεύονται τα χρήματα που προκύπτουν από όλα αυτά τα είδη συνδρομών;

Το TEDxπάντως δεν μένει μόνο εκεί. Η πρωτοβουλία Human Grid που προωθεί, αφορά τη χαρτογράφηση των εθελοντικών οργανώσεων και των συλλογικών πρωτοβουλιών, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι πολίτες να ξέρουν που μπορούν να απευθυνθούν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Φυσικά, οι περισσότερες από τις θέσεις όπου κάποιος μπορεί να προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του, δεν αφορά την πραγματική προσφορά σε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας ή στη διάσωση του περιβάλλοντος αλλά στην εξοικονόμηση πόρων των ίδιων των ΜΚΟ (γραμματειακή υποστήριξη, τηλεφωνικά κέντρα, στελέχωση γραφείων κλπ).

Και αν η απλή καταγραφή των εθελοντικών οργανώσεων σε ένα διαδικτυακό χάρτη, φαίνεται σχετικά αθώα, δεν συμβαίνει το ίδιο με το workshop εκπαίδευσης ΜΚΟ για την αξιοποίηση των εθελοντών τους, που διοργάνωσε το Volunteer4Greece, μια διαδικτυακή πλατφόρμα αναζήτησης εθελοντικής εργασίας. Είναι πασιφανές πως το TED περνά στην επόμενη πίστα: από την απλή προώθηση της ιδέας του εθελοντισμού, στη δημιουργία της αντίστοιχης φάμπρικας.

Γιατί στην Ελλάδα των 1.345.387 (καταγεγραμμένων) ανέργων, είναι μιζέρια, σπατάλη δημιουργικών δυνάμεων, ακόμα και ένδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς των πολιτών να διεκδικούν θέσεις εργασίας, αξιοπρεπή αμοιβή και όρους εργασίας, συλλογικές συμβάσεις εργασίας αλλά δεν είναι επουδενί ντροπή και πλήρης υποταγή στα συμφέροντα των κάθε είδους αφεντικών, η διαφήμιση της δωρεάν εργασίας και τα προγράμματα εκπαίδευσης των πολύ συχνά κρατικοδίαιτων και κατά τα άλλα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για την εύρεση και την αξιοποίηση δωρεάν ανθρώπινου δυναμικού. Όχι. Αυτό είναι φρέσκο, χαρούμενο, ακομπλεξάριστο, τρέντι.

ValueValuer

Υ.Γ. Οι πληροφορίες για το TEDx πάρθηκαν από το freequencyradio.wordpress.com και αξίζει να ανατρέξετε εκεί για περισσότερες πληροφορίες.

To κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ‘Απατρις στο τεύχος 25 Απριλίου 2014.

http://issuu.com/apatris_news/docs/apatris_25_web

Επικοινωνία: apatris.news@gmail.com

Η φάρσα που αποκαλείται έξοδος στις αγορές

από seisaxthiablog

Δημήτρης Καζάκης

Τελικά θα βγούμε στις αγορές. Ζήτω! Ουρά! Ή επί το ελληνικότερο, εβίβα εις υγείαν των κορόιδων! Ποια είναι τα κορόιδα; Πάντως όχι οι αγορές και οι κερδοσκόποι. Με κίνητρα καθαρά προεκλογικού πανικού, η κυβέρνηση προτίθεται να εκδώσει 5ετές ομόλογο ονομαστικής αξίας 2 δις ευρώ για να φανεί ότι βγαίνει στις αγορές. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση επιχειρεί να δανειστεί ποσό που κάλλιστα θα μπορούσε να εισπράξει με τρίμηνα, ή εξάμηνα έντοκα γραμμάτια, μόνο που με το πενταετές θα πληρώσει υπερδιπλάσιο επιτόκιο.
Το επιτόκιο αναμένεται να κινηθεί ανάμεσα στο 5-6% ετήσια. Θυμίζουμε ότι το ιστορικό μέσο επιτόκιο δανεισμού του ελληνικού κράτους μέσα στο ευρώ πριν από την ένταξη στα μνημόνια ήταν κάτω του 4%. Και μας οδήγησε στην χρεοκοπία. Με άλλα λόγια για την προεκλογική εκστρατεία της κυβέρνησης, ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει πάνω από 500 εκατομμύρια μόνο σε τόκους γι’ αυτό το ομόλογο.

Σε ποιους; Μα στα φιλαράκια της κυβέρνησης που μέσα στα χρόνια των μνημονίων αποκόμισαν δις ευρώ χάρις στο PSI, την κρατική χρηματοδότηση των τραπεζών και την κερδοσκοπία στο ελληνικό χρηματιστήριο που κανονικά θα έπρεπε να είχε κλείσει – λόγω του ιδιαίτερα μεγάλου αριθμού εταιρειών υπό επιτήρηση, ή σε αναστολή διαπραγμάτευσης – αλλά κρατιέται ανοιχτό μόνο και μόνο για να παίζουν τα παιχνίδια τους οι αετονύχιδες εντός και εκτός Ελλάδας. Μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να ξεπλένουν χρήμα οι τραπεζίτες και όσοι διασυνδέονται μ’ αυτούς.
Δεν ξέρουμε λεπτομέρειες για το ομόλογο αυτό. Δηλαδή, σε τι δίκαιο θα εκδοθεί (ελληνικό, ή αγγλικό) και τι CAC θα προβλέπει σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής. Με άλλα λόγια τι εγγυήσεις (εμπράγματες, ή άλλες) θα προσφέρει στους κατόχους του σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής. Όπως και να έχει το συγκεκριμένο ομόλογο είναι ματωμένα χρήματα από το αίμα του ελληνικού λαού, που ανακυκλώνονται από τις επιχορηγήσεις του δημόσιου ταμείου προς τις τράπεζες και την ασύδοτη κερδοσκοπία με το PSI και μετά.
Το αστείο – αν δεν ήταν τραγικό για την κατάσταση του λαού και της χώρας – με την όλη υπόθεση είναι το γεγονός ότι ανάλογες διαπιστώσεις κάνει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την υπόλοιπη αντιπολίτευση. Ωραία. Καλό αυτό. Όμως, γιατί μένουν μόνο στην καταγγελία; Γιατί διαπιστώνουν αυτήν την κατάφωρα καταχρηστική πρακτική από μια κυβέρνηση, η οποία δεν διαθέτει κανένα λαϊκό, ή εκλογική έρεισμα, και δεν κάνουν το επόμενο αυτονόητο βήμα; Να δηλώσουν δηλαδή ευθαρσώς ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν το συγκεκριμένο ομόλογο ως χρέος του ελληνικού λαού.
Αν θέλουν όντως να θέσουν θέμα βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, γιατί δεν ξεκινούν από αυτό το ομόλογο; Αφού ξέρουν ότι πρόκειται για μια απόλυτα στημένη δουλειά ανάμεσα σε συνεταιράκια για να τα οικονομήσουν αφενός κι αφετέρου για να διευκολύνουν τον προεκλογικό αγώνα της κυβέρνησης, στις παραμονές της ολοκληρωτικής της κατάρρευσης. Αφού δηλώνουν μάλιστα ότι τα 2 δις ευρώ δεν τα χρειάζεται επειγόντως αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, τότε γιατί δεν δηλώνουν ευθαρσώς ότι όποιος αγοράσει αυτό το ομόλογο θα χάσει τα λεφτά του;

Γιατί δεν το κάνει ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που πλασάρεται η διάδοχη κυβέρνηση της χώρας; Τι φοβάται; Θα αρκούσε μια επίσημη δήλωσή του και αμέσως θα τιναζόταν στον αέρα όλο το παιχνίδι της κυβέρνησης. Κανείς δεν θα τολμούσε να ακουμπήσει αυτό το ομόλογο. Αλλά κι αν το αγόραζε, η επόμενη κυβέρνηση θα μπορούσε κάλλιστα να το ακυρώσει χωρίς καμιά συνέπεια για το ελληνικό δημόσιο. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί δεν μας δείχνει από τώρα την αποφασιστικότητα που λέει ότι θα δείξει απέναντι στους δανειστές προκειμένου να πετύχει την μείωση του δημόσιου χρέους; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.