Ουκρανία: το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων

Όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στην Ουκρανία είναι το ξέσπασμα μιας μακράς ιστορικά περιόδου, που περιλαμβάνει πολλές αντιθέσεις και συγκρουόμενες δυνάμεις. Δεν είναι ασήμαντο το γεγονός ότι όλα όσα βλέπουμε αυτές τις μέρες συμβαίνουν σε ένα κράτος του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Όσοι δεν έχουν υπόψη τους το νήμα που συνδέει αυτές τις μέρες με το παρελθόν της Ουκρανίας ίσως και να ξαφνιάστηκαν για το πώς θα μπορούσε να ξεσπάσει ένας εμφύλιος πόλεμος, εκεί όπου οι πολιτισμένοι εξουσιαστές λύνουν συνήθως τις διαφωνίες τους στα διπλωματικά τραπέζια. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα προετοιμαζόταν συστηματικά το ξέσπασμα που παρακολουθούμε.

Αφορμή αποτέλεσε η άρνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς για περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων Ουκρανίας-ΕΕ τον περασμένο Νοέμβρη. Απ’ το χρονικό σημείο αυτό και έπειτα οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις υποκινούμενες απ’ την αντιπολίτευση-φερέφωνο της ΕΕ δεν σταμάτησαν σχεδόν καθόλου, περνώντας απ’ το στάδιο της κορύφωσης σε αυτό της ύφεσης και αντιστρόφως. Η Ρωσία απ’ την άλλη, δεν έχει καμία διάθεση να αφήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας αμαχητί, μιας και εκτός των άλλων αυτή βρίσκεται κάτω απ’ το μαλακό της υπογάστριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας μην ξεχνάμε πως η προσχώρηση των κρατών της βαλτικής πριν μερικά χρόνια στην ΕΕ θεωρήθηκε μέγιστη ήττα της ρώσικης πολιτικής στο οικείο της πολιτικό γίγνεσθαι. Οι συγκεκριμένες δημοκρατίες αποτελούσαν τμήμα της σοβιετικής αυτοκρατορίας μέχρι την διάλυση της, αλλά και ιστορικά ανήκαν κατά περιόδους στο τσαρικό στέμμα. Το ζήτημα της Ουκρανίας λοιπόν, έχει πολύπλευρες διαστάσεις για την ρώσικη εξωτερική πολιτική· δεν περιορίζεται σε ζητήματα ενέργειας και ελέγχου των εκεί πληθυσμών, αλλά προεκτείνεται και σε θέματα που άπτονται της άμυνας του ρώσικου κράτους έναντι εξωτερικών απειλών. Είναι εύκολο να θυμηθούμε τα διπλωματικά επεισόδια που είχαν προκύψει λίγα χρόνια πριν, ανάμεσα σε Ρωσία-ΕΕ-ΗΠΑ, μετά την πρόθεση των Δυτικών να εγκαταστήσουν τόσο τις λεγόμενες αντιπυραυλικές «ασπίδες», όσο και πυραύλους Κρουζ με βεληνεκές ικανό να πλήξει επίγειους στόχους εντός της ρωσικής επικράτειας.

Προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές, η κυβέρνηση από ένα χρονικό σημείο και έπειτα μοίρασε πολεμικά τυφέκια στην αστυνομία, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν «όπως προβλέπει ο νόμος», σύμφωνα με τις δηλώσεις του Βιτάλι Ζαχαρτσένκο. Έτσι, σε όλο τον κόσμο κυκλοφόρησαν εικόνες με αστυνομικούς να ρίχνουν με αυτόματα όπλα και ελεύθερους σκοπευτές να στοχεύουν απευθείας στο λαιμό και σε άλλα ακάλυπτα μέρη του πλήθους. Οι διαδηλωτές, απ’ την άλλη, αιχμαλωτίζουν μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και λιντσάρουν αξιωματούχους της κυβέρνησης. Η πόλη του Κιέβου, αλλά και οι γύρω περιοχές μετατρέπονται σε βομβαρδισμένα τοπία. Ο αριθμός των νεκρών ακόμη και τώρα που γράφεται το κείμενο αυτό δεν έχει αποσαφηνιστεί. Πολλοί απ’ τους δολοφονημένους διαδηλωτές είναι πιθανόν να προέρχονται και από ενέργειες μυστικών υπηρεσιών, προκειμένου να ενταθεί το εμφυλιακό κλίμα. Έτσι και αλλιώς, είναι ουκ ολίγες οι φορές, που οι κρατιστές δεν διστάζουν να πράξουν αναλόγως.

Οι διαδηλωτές χρησιμοποιούνται ως στρατός. Ένα μέρος τους, μάλιστα, οι πλέον συγκρουσιακοί όπως φάνηκε, ανήκουν σε ακροδεξιές ομάδες. Στο τέλος των μαχών αυτών, όταν θα επιχειρήσουν όλοι «να αποκαταστήσουν την τάξη» και να βρουν τους καθημερινούς τους ρυθμούς, θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν ότι μέχρι πριν λίγο καιρό σκοτώνονταν μεταξύ τους, ότι σκότωσαν για να ζήσουν (στην καλύτερη περίπτωση). Θα μοιάζουν, μάλλον, φιλήσυχοι πολίτες, όπως είδαμε να συμβαίνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Θα συναντιούνται με τους γείτονες και θα αναζητούν το δώρο της ανθρωπινότητας που πάλι τους στέρησε η πολιτική.

Κυκλοφορούσαν διαρκώς πληροφορίες που μετά διαψεύδονταν, όπως ότι ο πρωθυπουργός Βίκτορ Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε την χώρα μαζί με την οικογένειά του, με σκοπό να καταφύγει στη Ρωσία, όπως και άλλα στελέχη της κυβέρνησης. Οι τελευταίες πληροφορίες τον θέλουν ακόμη στην Ουκρανία σε πιο φιλικές προς αυτόν περιοχές. Στις 22 Φεβρουαρίου αποφυλακίζεται η Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία βρισκόταν στο νοσοκομείο των φυλακών, καθώς η τέως πρωθυπουργός, που είχε αναδειχτεί το 2004 μετά την λεγόμενη πορτοκαλί επανάσταση, είχε καταδικαστεί το 2011 για κατάχρηση εξουσίας. Με ελικόπτερο μεταφέρθηκε στην πλατεία Ανεξαρτησίας και έβγαλε μια ομιλία, στην οποία υποστήριζε τους διαδηλωτές και τους ενθάρρυνε να συνεχίσουν το έργο τους, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση. Μίλησε για ήρωες, εκστομίζοντας πύρινους λόγους ενάντια στην κυβέρνηση. Απ’ το κελί κατευθείαν στην ανθρωποφάγα πολιτική αρένα.

Διπλωματία ή αλλιώς η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα

Παράλληλα, βέβαια, το ουκρανικό κοινοβούλιο καλείται να αποφασίσει για την κατάσταση, ενώ όλα τα μεγάλα εξουσιαστικά μπλοκ σπεύδουν δια της διπλωματίας να πάρουν μέρος επίσημα στο μοίρασμα της πίτας. Το κοινοβούλιο αρχικά καταδικάζει τη βία, αλλά όταν καταλαβαίνει ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει απ’ τον έλεγχο, προχωράει σε ψηφοφορία που στη συντριπτική της πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της αποχώρησης Γιανουκόβιτς απ’ την εξουσία. Στο μεταξύ η Ρωσία ήδη προετοιμάζει τον διάδοχό του, με σκοπό την διατήρηση μιας εξουσιαστικής δύναμης φιλικής προς την ίδια. Ο Λευκός Οίκος κάλεσε την κυβέρνηση αρχικά να αποσύρει τα στρατεύματά της απ’ τους δρόμους και να επιτρέψει τις ειρηνικές διαδηλώσεις, ενώ απευθύνθηκε στον στρατό, για «να μην εμπλακεί στη σύγκρουση, η οποία πρέπει να επιλυθεί με πολιτικά μέσα» και τόνισε ότι θα συνεργαστεί με τους συμμάχους της χώρας στην ΕΕ, για να λογοδοτήσουν αυτοί που ευθύνονται για τη βία στην Ουκρανία. Οι ευρωπαίοι, με επικεφαλής την Άνγκελα Μέρκελ, παρεμβαίνουν διπλωματικά, στέλνοντας πολιτικούς υφιστάμενους να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Οι σκληρές διαπραγματεύσεις κρατούν πολλές ώρες και συνεχίζονται μέσα στη νύχτα, χωρίς να έχουν παύσει πλήρως οι συγκρούσεις. Το αποτέλεσμά τους είναι να δεχτεί ο Γιανουκόβιτς πρόωρες εκλογές, οι οποίες φαίνεται ότι θα γίνουν στις 25 Μαΐου, αν δεν προηγηθεί κάτι διαφορετικό. Βέβαια, οι ευρωπαίοι δεν παραλείπουν την επιβολή κυρώσεων, που περιλαμβάνουν απαγόρευση έκδοσης ταξιδιωτικών θεωρήσεων και πάγωμα οικονομικών πόρων σε βάρος των προσώπων που ευθύνονται για τη βία στην Ουκρανία. Κάπως πρέπει απ’ την μεριά τους να τηρήσουν τα προσχήματα. Εις μάτην όμως.

Στις 24 Φεβρουαρίου μαθαίνουμε ότι ανέλαβε ως προσωρινός πρόεδρος, στη θέση του Γιανουκόβιτς, ο Αλεξάντρ Τουρτσίνοφ, στενός συνεργάτης της αποφυλακισθείσας Γιούλιας Τιμοσένκο, ενώ στην χώρα πηγαίνει η υπουργός των Εξωτερικών της ΕΕ Κάθριν Άστον. Η φιλοδυτική Τιμοσένκο μιλάει κάθε τόσο στο πλήθος των διαδηλωτών της πλατείας Ανεξαρτησίας, ενώ αρνείται την προσωρινή πρωθυπουργία, επειδή έχει βλέψεις για την προεδρία. Δεν θα ήταν συμφέρον της να φθαρεί πολιτικά σε αυτή την κρίσιμη περίοδο και μάλιστα δίχως την συνδρομή της εκλογικής αυταπάτης. Καθαιρέθηκαν και συνελήφθησαν ή κρύβονται οι στενότεροι συνεργάτες του Γιανουκόβιτς (υπουργοί, εισαγγελείς, αστυνομικοί διευθυντές κλπ), ενώ άλλοι τον εγκατέλειψαν και τον κατηγορούν.

Οι ΗΠΑ και η Βρετανία δηλώνουν ότι είναι έτοιμες να στείλουν οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία, μέσω του ΔΝΤ αλλά και της ΕΕ. Η Δύση καλεί την Ρωσία να μην επέμβει στην Ουκρανία, ενώ ο Πούτιν ανακαλεί στη Μόσχα τον πρεσβευτή του στο Κίεβο. Απ’ την άλλη το φιλορωσικό τμήμα εξακολουθεί να στηρίζει τον Γιανουκόβιτς, αφήνοντας ακόμη ανοιχτό το ενδεχόμενο διχοτόμησης. Ωστόσο, στις 25 Φεβρουαρίου εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης από το ουκρανικό κράτος για τον Γιανουκόβιτς. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια σοβαρότατη ένδειξη ότι ο πρώην εκλεκτός του Πούτιν δεν ελέγχει πλέον τη βούληση της ντόπιας κυριαρχίας.

Ποια είναι τα συστατικά που συνθέτουν το «εκρηκτικό» μίγμα;

Ο χάρτης αυτός της Ουκρανίας, που δημοσίευσε η Washington Post και κυκλοφορεί σε ιστότοπους στο διαδίκτυο, είναι πολύ διαφωτιστικός για τα βαθύτερα αίτια αυτών των γεγονότων. Το βορειοδυτικό κομμάτι του χάρτη, που αποδίδεται με πορτοκαλί χρώμα και είναι η καρδιά των συγκρούσεων, αποτελεί το φιλοευρωπαϊκό τμήμα, που είχε αναδείξει την Γιούλια Τιμοσένκο (με το σκούρο πορτοκαλί), ενώ το γαλάζιο-μπλε είναι αυτό που ανέδειξε με μεγάλη πλειοψηφία (τουλάχιστον το 70%) τον Γιανουκόβιτς στις προηγούμενες εκλογές (το 2010). Μάλιστα τα δύο αυτά τμήματα παρουσιάζουν και γλωσσικές διαφοροποιήσεις, καθώς το πρώτο τμήμα (των συγκρούσεων) μιλά ουκρανικά, ενώ το δεύτερο (το φιλορωσικό) κυρίως ρωσικά. Τα ουκρανικά είναι η επίσημη γλώσσα και τα μιλάει η πλειοψηφία των υπόδουλων του κράτους. Ωστόσο, ως απότοκο της ρωσικής κατοχής, το ένα τρίτο του πληθυσμού έχει ως μητρική γλώσσα τα ρωσικά και πολλοί εξ αυτών έχουν ρωσική καταγωγή, ενώ ιδιαίτερα μεγάλος είναι ο αριθμός των ουκρανών που γνωρίζουν την γλώσσα. Είναι σημαντικό, επίσης, να λάβουμε υπόψιν, ότι η σοβιετική ένωση κυβερνήθηκε σε μεγάλο βαθμό από μη ρώσους: Ιωσήφ Στάλιν (απ’ την Γεωργία), Νικήτα Χρουστσόφ και Λεονίντ Μπρέζνιεφ (Ουκρανοί). Αντιθέτως ο Πούτιν εμφανίζεται ως Ρώσος, ο οποίος είναι γεννημένος στην Αγία Πετρούπολη, ενώ φρόντισε ως στέλεχος της KGB να εξαλείψει τα ίχνη της καταγωγής του. Με αυτή τη σύντομη αναφορά θέλουμε να κάνουμε σαφές ότι η σοβιετική αυτοκρατορία είχε τους ουκρανούς ηγέτες της και ότι η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ μια ασήμαντη περιοχή της επικράτειάς της.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε πως η Ουκρανία, η οποία ως ανεξάρτητο κράτος μετά την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, δημιουργήθηκε το 1991, αποτελεί ένα κομβικό σημείο στο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής για τα αντικρουόμενα συμφέροντα της παγκόσμιας κυριαρχίας, που ούτως ή άλλως είναι συνασπισμένη σε διάφορα μπλοκ. Όπως έχουμε ξαναπεί, όλη αυτή η διαδικασία εντάσσεται στα πλαίσια της τρίτης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, που ξεκίνησε αμέσως μετά την δεύτερη. Σε αυτήν εντάσσονται απ’ τις ανθρωποσφαγές στην Κορέα και το Βιετνάμ, μέχρι το αιματοκύλισμα στο Ιράκ και την πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά και η προώθηση εμφυλιακών συγκρούσεων οπουδήποτε κρίνεται συμφέρον απ’ τα ανταγωνιστικά ή συνασπισμένα μπλοκ κυριαρχίας. Οι εξουσιαστές επιλέγουν πλέον να μαζευτούν σε ένα σημείο της υφηλίου, όπου χρησιμοποιούν ως συνήθως ντόπιους πλιατσικολόγους, βαπτίζοντάς τους «αντάρτες» ή «εξεγερμένους», αλλά και με άλλες βρώμικες μεθόδους, καταπατώντας κάθε δίκιο και ανθρώπινη ηθική. Μάλιστα, κάποιες φορές –όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας– ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους μέσα από καθοδηγούμενες διαδηλώσεις στα αστικά κέντρα, που εξελίσσονται σε εμφύλιες διαμάχες μέσα στο αστικό τοπίο. Από αυτή την άποψη, τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν διαφοροποιούνται με όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη Συρία ή την Αίγυπτο. Είναι απλώς ένα ακόμη επεισόδιο της τρίτης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, λιγότερο η περισσότερο μελανό απ’ τα προηγούμενα. Ακόμη και η διαφαινόμενη «λύση» του κυπριακού με το αίτημα του κατεπείγοντος θεωρούμε πως δεν εξαιρείται απ’ την εν λόγω εξουσιαστική μεθοδολογία. Όλα αυτά είναι βήματα της παγκόσμιας και παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, προκειμένου αφ’ ενός να ξεκαθαρίσει στο σήμερα τα σύνορά της και αφ’ ετέρου να προχωρήσει τις συνθήκες για την δημιουργία του παγκόσμιου κρατικού μηχανισμού, όνειρο κάθε εξουσιαστή και εφιάλτη κάθε εξουσιαζόμενου.

Εξετάζοντας τον χάρτη της Ουκρανίας, βλέπουμε ότι είναι ήδη διχοτομημένη πολιτικά και γλωσσικά, δείχνοντας έτσι ότι θα μπορούσαν τα γεγονότα αυτά να σηματοδοτήσουν το τέλος μίας εξουσιαστικής κατάστασης και την αρχή μιας νέας. Με άλλα λόγια, δεν είναι μακριά το ενδεχόμενο της διχοτόμησής της σε δύο κράτη, από τα οποία το βορειοδυτικό θα ανήκει στην ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, ενώ το νοτιοανατολικό στην ρωσική. Πρόκειται έτσι για διευθέτηση συνόρων, με τον συνηθισμένο τρόπο. Δηλαδή, με την πιο σκληρή και απάνθρωπη στάση των εξουσιαστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν τους νεκρούς ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ας μην ξεχνάμε την σύνοδο που επίκειται στη Θεσσαλονίκη στα τέλη Απριλίου, όπου πρόκειται να αποφασιστούν οι τελικές λεπτομέρειες και το χρονοδιάγραμμα ένταξης έξι βαλκανικών κρατών (Σερβία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσσοβο, σλαβο-Μακεδονία), ολοκληρώνοντας έτσι το παζλ της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και γεωγραφικά. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ευθαρσώς πως η διαδικασία ένταξης των συγκεκριμένων κρατών δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο απ’ το προχώρημα όσων συμφωνήθηκαν στην Θεσσαλονίκη το 2003. Βέβαια, δεν είναι εκτός των διευθετήσεων αυτών και η ένωση της Κύπρου. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, θα μπορούσε να ενταχθεί και η ενδεχόμενη διχοτόμηση της Ουκρανίας.

Η Ουκρανία και η ενέργεια

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η Ουκρανία, μέσα σε ορίζοντα δεκαετίας θα μπορούσε να είναι ενεργειακά αυτάρκης, καθώς μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια, θα είναι σε θέση να παράγει περίπου 30 δις κυβικά μέτρα αερίου. Έτσι θα μπορούσε να έχει την δυνατότητα να εξάγει κιόλας φυσικό αέριο, μειώνοντας την ενεργειακή της εξάρτηση απ’ τη Ρωσία, που την κρατάει δέσμια στην ρωσική πολιτική. Ενώ διαθέτει αποθέματα για μεγάλη παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, οι ουκρανικές εγκαταστάσεις παραμένουν απαρχαιωμένες και τα ορυκτά της ανεκμετάλλευτα. Η βελτίωση των πολιτικών σχέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ιράν, από την άλλη, δημιουργούν νέους δρόμους ενεργειακών πηγών από τη Μέση Ανατολή για την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, εφόσον διατηρούνται οι καλές σχέσεις ΗΠΑ και «γηραιάς ηπείρου».

Μία παύση πριν όλα ξαναρχίσουν

Η ανθρωποσφαγή στην Ουκρανία δείχνει για μια ακόμη φορά ότι η βία από μόνη της δεν είναι απελευθερωτική. Όταν μάλιστα είναι αντικαθεστωτική και όχι αντικρατική, αυτό για το οποίο «αγωνίζεσαι» είναι ν’ αλλάξεις προέλευση στις χειροπέδες σου. Στα ελλαδικά δεδομένα τώρα, δε λείπουν και αυτοί που προσπαθούν να καλλιεργήσουν ξεκάθαρο εμφυλιακό κλίμα, μιλώντας για φασίστες και αντιφασίστες και δικτατορίες του προλεταριάτου, ψέλνοντας με την φάλτσα φωνή τους ΕΑΜικούς παιάνες στους αγωνιζομένους. Κάποιοι αισχροί, δεν έμειναν μόνο στα λόγια, αλλά προχώρησαν και στην ψυχρή εκτέλεση ανθρώπων, με πρόσχημα την «αντιφασιστική δράση». Οι άνθρωποι ωστόσο που δακρύζουν και ματώνουν για την ελευθερία, δεν έχουν ανάγκη από καθοδήγηση, ούτε από αριστερά μασκαριλίκια. Όσοι βιάζονται να συμφωνήσουν με τη μια ή την άλλη πλευρά θα πρέπει να συνυπολογίσουν ότι με τις επιλογές τους ενισχύουν απλώς ένα εξουσιαστικό μπλοκ.

Η Ουκρανία, για εμάς που δεν ζούμε εκεί, είναι ένα ακόμη μάθημα σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Μας διδάσκει πώς παίζουν τώρα οι εξουσιαστές το παιχνίδι τους. Για όσους όμως βιώνουν τον πόλεμο, που άλλοι θα τον ονομάσουν εξέγερση, άλλοι νίκη κι άλλοι ήττα, ίσως να μην προλάβει να γίνει μάθημα, αν στο μεταξύ χάσουν τη ζωή τους. Κι αυτοί που θα ζήσουν, θα είναι νεκροί, αν δεν καταλάβουν και δε θυμούνται πάντοτε ότι η ελευθερία δεν κερδίζεται με ξένα όπλα, συνεχίζοντας να ζουν ικανοποιημένοι κάτω από τις φτερούγες αυτού του τεράστιου μηχανικού πουλιού, που λέγεται κρατικός μηχανισμός. Ανά πάσα στιγμή, το πουλί αυτό θα ξυπνήσει πάλι και θα τους κατασπαράξει, γιατί δέχτηκαν να ζουν σαν υπήκοοι. Για μας, κανένας πόλεμος δεν μπορεί να φέρει την ανεξούσια ζωή, όσο οι άνθρωποι πολεμούν για καινούρια δεσμά. Η αναρχική απελευθερωτική προοπτική δεν μπορεί να χωρέσει σε κανέναν γεωπολιτικό χάρτη.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 Πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/

αναρτήθηκε από selana

Ουκρανία: Η ιστορία που δεν έχει ειπωθεί

άρθρο του Brian Denny στη Morning Star

Η άρνηση της Ουκρανίας να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν και η προσπάθεια να ρίξουν την κυβέρνηση με μια αποτυχημένη ψηφοφορία άρνησης εμπιστοσύνης, όλα έχουν τις ρίζες τους στη μεγάλη γεωπολιτική μάχη που διεξάγεται μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας.

Η Γερμανία χρησιμοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση για να ασκήσει πίεση για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην πολιτική και οικονομική σφαίρα του Βερολίνου. Ωστόσο, το σχέδιο επέκτασης της Γερμανίας ανακόπηκε κατά τη σύνοδο κορυφής της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης της ΕΕ στο Βίλνιους.
Μόνο δύο χώρες, η Γεωργία και η Μολδαβία υπέγραψαν συμφωνίες σύνδεσης με την ΕΕ, ενώ η Λευκορωσία και η Αρμενία, προτίμησαν να ενταχθούν στην Ευρασιατική Τελωνειακή Ένωση με τη Ρωσία. Η Μόσχα είχε ασκήσει τη δική της πίεση στο Κίεβο, συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών κυρώσεων και άλλων απειλών, προκειμένου να κρατήσει την Ουκρανία από τη νέα εξόρμηση του Βερολίνου προς τα ανατολικά.
Ωστόσο, η Γερμανία συνέχισε τις προσπάθειές της για να αποσπάσει την Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης μιλούν τώρα για τη «μάχη για την Ουκρανία» και ένα «νέο σιδηρούν παραπέτασμα» που πρέπει να ηττηθεί στα ανατολικά. Η ΕΕ έχει επίσης προειδοποιήσει την Ουκρανία ότι αντιμετωπίζει οικονομικό αποκλεισμό, εάν συνεχίσει να αρνείται να υπογράψει.

Η μαριονέτα του Βερολίνου, επικεφαλής εξωτερικών σχέσεων της ΕΕ, Κάθριν Άστον δήλωσε πως η Ουκρανία δεν μπορεί να «γίνει ένας προβλέψιμος και αξιόπιστος συνομιλητής για τις διεθνείς αγορές». Το ΔΝΤ έχει ήδη αναστείλει την πίστωση ύψους 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων του 2011, επειδή η Ουκρανία αρνήθηκε να σταματήσει την επιδότηση των λογαριασμών φυσικού αερίου των νοικοκυριών.
Η Συνθήκη της ΕΕ θα επιτρέψει επίσης στα ευρωπαϊκά μονοπώλια να αρπάξουν κρίσιμες αγορές ενέργειας της Ουκρανίας.

Οι Γερμανικές εταιρείες έχουν ήδη εφοδιάσει τη χώρα με φυσικό αέριο μέσω αγωγών που περνούν από την Πολωνία, την Ουγγαρία και τη Σλοβακία μέχρι το επόμενο έτος, σπάζοντας την εξάρτηση της Ουκρανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Η  Γερμανική ομάδα εξωτερικής πολιτικής, το Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (DGAP), συζητά ανοιχτά πως οι συμφωνίες σύνδεσης πρέπει να εφαρμοστούν στο πλαίσιο «εποπτείας» και ζητά «αυστηρά και πολύ επώδυνα μέτρα κοινωνικής προσαρμογής».
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό δείτε τις αυστηρές απαιτήσεις διάσωσης που επεβλήθησαν σε χώρες της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Κύπρος και τα άλλα κράτη μέλη.
Μακροπρόθεσμα η DGAP προβλέπει την ενσωμάτωση ακόμη και της Ρωσίας στο σύστημα της αχαλίνωτης εταιρικής δικτατορίας που προβλέπει η Συνθήκη της ΕΕ κάτω από την ηγεμονία του Βερολίνου, στο άνοιγμα γερμανικών επιχειρήσεων για την οικονομική ανάπτυξη σε όλη τη διαδρομή προς τον Ειρηνικό.
Έτσι, η άρνηση της Ουκρανίας να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ έχει χαλάσει πολύ μεγάλα Τευτονικά ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει τη υποστήριξη των ΜΜΕ της Δύσης στις διαδηλώσεις της «φιλοευρωπαϊκής» συμμαχίας στην Ουκρανία.
Τελικά, ποιοι είναι αυτοί οι αγωνιστές «υπέρ της δημοκρατίας»  που δεν μπορούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση που αποτελείται από το Κόμμα των Περιφερειών του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς και υποστηρίζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας;
Ξεκάθαρα, είναι μια ανίερη συμμαχία συντηρητικών, φασιστών και ρεβανσιστικών ομάδων που προωθούν τη λατρεία γύρω από πρώην συνεργάτες των Ναζί.
Αυτή η λατρεία επικεντρώνεται ιδίως στον Stepan Bandera, ηγέτη της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), που ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Ναζί κατά τη διάρκεια της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941. Τα τελευταία 20 χρόνια έχουν ανεγερθεί πολλά μνημεία του Bandera, ιδιαίτερα στη δυτική Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένου ενός αγάλματος στην πόλη του Λβιβ, εκεί όπου πραγματοποιήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα πογκρόμ κατά των Εβραίων.

Μετά την Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004 στην Ουκρανία, ο νεοεκλεγμένος  πρόεδρος του κόμματος «Η Ουκρανία Μας» Βίκτορ Γιούσενκο ανακήρυξε επίσημα τον Bandera και το ναζιστή συνάδελφό του Roman Shukhevych «ήρωες της Ουκρανίας». Ένα σημαντικό κόμμα που προωθεί αυτή τη λατρεία είναι το κόμμα της Πανουκρανικής Ένωσης «Svoboda»  (ελευθερία), υπό την καθοδήγηση κάποιου Oleh Tiahnybok ο οποίος μιλώντας πρόσφατα στον τάφο του άλλου Ουκρανού ναζί, καταφέρθηκε κατά της «εβραϊκής μαφίας στη Μόσχα».
Αυτό το κόμμα κατάφερε πολιτικό ρήγμα το 2009, όταν εξελέγη στην Περιφέρεια Ternopil της Δυτικής Ουκρανίας (κοινοβούλιο) με 35 τοις εκατό των ψήφων, λαμβάνοντας 50 από τις 120 έδρες στο νομοθετικό σώμα – και η δύναμή του αυξάνεται.
Το Svoboda βρίσκεται στην ακροδεξιά πτέρυγα της οργάνωσης Συμμαχία Ευρωπαϊκών Εθνικών Κινημάτων (AENM). Μεταξύ των μελών είναι το νεοφασιστικό ουγγρικό κόμμα Jobbik (Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία) και το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας. Ο ηγέτης του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος Nick Griffin είναι αντιπρόεδρος της AENM. Επίσης, έχει επιδιώξει να συσφίξει τους δεσμούς του με το νεοφασίστικο Forza Nuova στην Ιταλία και με το ακροδεξιό Γερμανικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα.
Το Svoboda εμπνέεται άμεσα από την παράδοση των συνεργατών των ναζί που διεξήγαγαν πολυάριθμες σφαγές στην κατεχόμενη Σοβιετική Ένωση, αλλά το Βερολίνο έχει παραμείνει σιωπηλό.
Το φιλογερμανικό κόμμα  «Batkivschyna» (Πατρίδα) της Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία  φυλακίστηκε για απάτη και υπεξαίρεση, μπήκε σε μια εκλογική συμμαχία με το  Svoboda στην πορεία προς τις τελευταίες εκλογές. Αυτό επέτρεψε στο Svoboda να κερδίσει 10,4 τοις εκατό των ψήφων, κερδίζοντας 37 βουλευτές στη Verkhovna Rada (το Ουκρανικό Κοινοβούλιο).

Για να ολοκληρωθεί αυτή η αντιρωσική συμμαχία υπάρχει και το κόμμα UDAR του Vitaly Klitschko, ένα αρκτικόλεξο που γοητευτικά μεταφράζεται ως «γροθιά». Ο Klitschko είναι ένας παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας βαρέων βαρών και εθνικός ήρωας ο οποίος έχει υποβάλει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές του 2015. Ωστόσο, δε φαίνεται πιθανό να καταφέρει να εκλεγεί καθώς ζει και μένει κυρίως στη Γερμανία. Το Γερμανικό Κόμμα της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης παραδέχεται ανοιχτά ότι το Ίδρυμα Konrad Adenauer  «ανέθεσε» στον Klitschko το καθήκον της δημιουργίας ενός ακροδεξιού κόμματος στην Ουκρανία, προκειμένου να δημιουργηθεί μια σταθερή πλειοψηφία υπέρ της ΕΕ στο Κίεβο.
Κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης του ιδρύματος  με τον Klitschko στις Βρυξέλλες, η Γερμανίδα ευρωβουλευτής του CDU Elmar Brok μίλησε ειλικρινά σχετικά με το γιατί το Βερολίνο έχει τόσο έντονο ενδιαφέρον για την Ουκρανία.
Στο κάτω-κάτω, είναι «μια χώρα με μεγάλες οικονομικές δυνατότητες», με «έναν μορφωμένο πληθυσμό» και με «καλές γεωργικές προϋποθέσεις».
Δεν είναι να απορεί κανείς που η Γερμανία θέλει να πιέσει για την στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ η οποία προγραμματίζεται για αργότερα αυτό το μήνα.
Ο Brian Denny είναι μέλος της οργάνωσης «Όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση»www.no2eu.com

Πηγή: morningstaronline.co.uk

Εργατικός Αγώνας

Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης

 anhsyxia.wordpress

Αρσένυ Γιάτσενιουκ, ο “δημοκράτης” !!!

Όχι πως είχαμε την παραμικρή αμφιβολία αλλά ομολογώ ότι δεν περίμενα να πέσουν οι μάσκες τόσο σύντομα. Διότι εκείνο που έπεσε στην Ουκρανία δεν είναι ο Λένιν αλλά οι μάσκες, οι φερετζέδες μιας -και καλά- δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως είπε…προσφυώς ο Ροβεσπιέρος.

Από το Cogito ergo sum

Αγανάχτησαν, λοιπόν, με τον Γιανουκόβιτς οι ουκρανοί και για να ξεθυμάνουν πλάκωσαν
τα αγάλματα του Λένιν με τις βαριοπούλες. Λες και τους έφταιξε ο θείος Βλαδίμηρος, ο οποίος πάνε 90 χρόνια που έχει αφήσει τούτον τον μάταιο κόσμο. Ή λες και ο Γιανουκόβιτς είχε την παραμικρή σχέση με τον Λένιν ή γενικώτερα με τον κομμουνισμό. Δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό το γκρέμισμα που με ανατριχιάζει. Είναι ο συμβολισμός του. Είναι που άκουσα εκείνους που το γκρέμιζαν να φωνάζουν “ευχαριστούμε την Ευρώπη, ευχαριστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, σας ευχαριστούμε όλους πάρα πολύ”. Και είναι η θλίψη που σε πλημμυρίζει όταν βλέπεις προς τα πού στρέφουν τις ελπίδες τους εκείνοι που δεν μπορούσαν να δουν τον δρόμο που τους έδειχνε το τεντωμένο χέρι τού Λένιν.

Ο “δημοκράτης” Γιάτσενιουκ χαιρετάει ναζιστικά

Μπροστάρης τους, ο νέος ισχυρός άνδρας τής Ουκρανίας, ο αρχηγός τής μέχρι χτες αντιπολίτευσης, ο Αρσένυ Γιάτσενιουκ. Ήδη, η πρώτη του “μετεπαναστατική” φωτογραφία κάνει τον γύρο τού διαδικτύου και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας σχετικά με τα μυαλά που κουμαντάρει: ο τρόπος με τον οποίο χαιρετάει τους οπαδούς του, χαμογελώντας πλατειά, είναι αδύνατο να ερμηνευθεί ως… αρχαιοελληνικός χαιρετισμός. Πόσο γρήγορα επιβεβαιωθήκαμε όλοι όσοι υποστηρίζαμε ότι πίσω από τα επεισόδια που έπνιξαν στο αίμα την Ουκρανία βρίσκονταν οι νοσταλγοί τού Χίτλερ, οι οποίοι ενεργούσαν -και ενεργούν- υπό τις ευλογίες τής “δημοκρατικής” Ευρώπης και των “δημοκρατικών” Ηνωμένων Πολιτειών…
Κι επειδή θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι από δω και πέρα θα τον βλέπουμε συχνά-πυκνά μπροστά μας, ας δούμε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Αρσένυ Γιάτσενιουκ, αυτός ο νεαρότατος (τον Μάιο θα κλείσει τα 40) τυχοδιώκτης ουκρανός ο οποίος νομίζει ότι έπιασε τον πάπα από…(άντε μη πω) επειδή σπούδασε οικονομικά και διάβασε τις παπαριές τού Φρήντμαν.
Από τον Σεπτέμβριο ως τον Νοέμβριο του 2001, ο Γιάτσενιουκ τοποθετήθηκε ως υφυπουργός οικονομικών τής Αυτόνομης Δημοκρατίας τής Κριμαίας ενώ στην συνέχεια ανέλαβε την θέση τού υπουργού, στην οποία έμεινε μέχρι τον Ιανουάριο του 2003. Μη ρωτάτε πώς διάβολο γίνεται να αναδεικνύεται υπουργός οικονομικών ένας τελείως άπειρος 26χρονος: στην “δημοκρατία” όλα γίνονται.
Μετά την υπουργική του θητεία -και πάντα με το κατάλληλο σπρώξιμο- ο Γιάτσενιουκ τοποθετήθηκε στην θέση τού αντιπροέδρου τής Εθνικής Τράπεζας της Ουκρανίας και λίγο αργότερα στην θέση τού προέδρου. Τελικά, τον Σεπτέμβριο του 2005 έγινε υπουργός οικονομικών όλης της Ουκρανίας, επί κυβερνήσεως Γιεχανουρόφ. Σ’ αυτό το πόστο έμεινε μόλις 11 μήνες, διάστημα πάντως αρκετό για να καταφέρει να βάλει την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και για να ξεκινήσει την διαδικασία ένταξης της χώρας του στη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με την υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολήζα Ράις

Φτάνουμε στο 2007. Με τις πλάτες των μεγάλων καπιταλιστικών οργανισμών Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και με τις ευλογίες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, αναλαμβάνει υπουργός εξωτερικών επί προεδρίας Γιούστσενκο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιούστσενκο ήθελε ως υπουργό εξωτερικών τον Βολοντύμυρ Οχρύτσκο αλλά η βουλή απέρριψε δυο φορές την προεδρική επιλογή. Όμως το καλάμι που είχε καβαλήσει ο Γιάτσενιουκ ήταν πολύ μεγαλύτερο. Έτσι, το 2010 αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος. Εκείνες οι εκλογές έδωσαν στον Γιάτσενιουκ ένα απροσδόκητο χαστούκι. Μπορεί οι ευρωπαίοι και οι πολιτειακοί φίλοι του να τον είχαν πείσει ότι αποτελούσε μεσσία για τους ουκρανούς αλλά οι συμπατριώτες του είχαν ανίθετη άποψη και τον εξαφάνισαν από τις κάλπες σε όλες τις επαρχίες: Κίεβο 0,34%, Λβιβ 0,66%, Ντνιεπροπετρόφσκ 0,49%, Πολτάβα 0,30%, Τσερνίχιβ 0,14%, Οδησσός 0,19%… Στην δε “δική του” Κριμαία, το χαστούκι έγινε κατακεφαλιά: 0,02%!
Και όμως, αυτός ο ανύπαρκτος πολιτικά καραγκιοζάκος εμφανίζεται σήμερα ως ο άνθρωπος που θα οδηγήσει την Ουκρανία σε ένα καλύτερο αύριο. Τί σημασία έχει ότι ο ίδιος δεν διαθέτει κουκούτσι μυαλό και δεν καταλαβαίνει πούθε παν’ τα τέσσερα; Αρκεί που παίζει καλά τον ρόλο του ως μαριονέττα.
Ας κλείσουμε το σημερινό μας κείμενο δίνοντάς του τον λόγο. Έτσι, για να γελάσουμε λιγάκι. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν προέρχονται από την KyivPost της 4/12/2012Q

- Κάποιοι λένε ότι έχουμε μια τρίτη επιλογή: να μη συνδεθούμε με κανέναν οργανισμό και να μείνουμε ουδέτεροι. Προσωπικά, κάτι τέτοιο μου φαίνεται σαν να καθόμαστε πάνω σε φράχτη: υπάρχουν πραγματικά μεγάλες σφαίρες επιρροής σε δύση και ανατολή…”
- Η σύνδεση της Ουκρανίας με την Τελωνειακή  Ένωση (σ.σ.: δηλαδή με την Ρωσσία) σημαίνει την αναβίωση της Σοβιετικής Ένωσης με έναν ελαφρώς διαφορετικό τρόπο και με διαφορετικό όνομα. Αλλά αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα γίνει μέρος τής Ρωσσικής Αυτοκρατορίας. Γνωρίζουμε ιστορία. Ήμασταν εκεί και δεν θέλουμε να επιστρέψουμε εκεί…”
- Η Ουκρανία πρέπει να γίνει μέρος μιας μεγαλύτερης Ευρώπης. Πρώτα απ’ όλα επειδή κάτι τέτοιο σημαίνει αρχές και αξίες (σ.σ.: κρατηθείτε!): υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, ιατρικής περίθαλψης, συντάξεων, εργασίας, ελευθεριών, νέων τεχνολογιών και προόδου…”
paganeli

Ο Δ. Μελισσανίδης αυτοαποκαλύπτεται !!!

To ενημερωτικό δελτίο της εταιρείας του Αegean Marine Petroleum Inc, που υποβλήθηκε για την είσοδό της στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης το 2006, εξιστορεί με λεπτομέρειες όλες τις δικαστικές περιπέτειες του επιχειρηματία. Το κυριότερο: Αποκαλύπτει ότι ο ίδιος ελέγχει την Aegean Oil, κάτι που ανατρέπει το επιχείρημα της…αγωγής του κατά του Unfollow που εκδικάζεται την Τρίτη 25/2, και ότι ο ίδιος έχει ξανακατηγορηθεί στο παρελθόν για παρόμοια απειλή άσκησης βίας.

Γράφει ο Νικόλας Λεοντόπουλος στο The Press Project

Ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας σέρνει στα δικαστήρια δημοσιογράφους – και όμως, τα περισσότερα ΜΜΕ παριστάνουν ότι αυτή η δίκη δεν υπάρχει. Αλλά αυτό που τα ΜΜΕ δεν κάνουν, αυτό που οι αρχές δεν τολμούν (τον έλεγχο του μητρώου του κ. Μελισσανίδη, ως όφειλαν, κατά τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ), το έχει κάνει από χρόνια επισήμως ο ίδιος ο Δημήτρης Μελισσανίδης:

Το ενημερωτικό δελτίο της εταιρείας Aegean Marine Petroleum Network Inc., που κατατέθηκε στην αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς το 2006 (εποχή που η εταιρεία ελεγχόταν από τον κ. Μελισσανίδη), αφηγείται όλες τις έως τότε δικαστικές εμπλοκές του επιχειρηματία, ξεκινώντας μάλιστα από την προϊστορία: Από τα 80’s, με τη σχολή οδήγησης στη Νίκαια και την καταδίκη για δωροδοκία, με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και την άλλη καταδίκη για δωροδοκία δύο ποδοσφαιριστών, μέχρι την μετέπειτα πορεία του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και στο εμπόριο καυσίμων: Πώς διώχθηκε επανειλημμένα για εικονικούς ανεφοδιασμούς πλοίων, φοροδιαφυγή, δασμοδιαφυγή, λαθρεμπόριο. Και πώς, παρότι σε πρώτο βαθμό σε κάποιες περιπτώσεις καταδικάστηκε, σχεδόν πάντα οι ποινές στο τέλος ανατρέπονταν – στο Εφετείο ή στον Άρειο Πάγο.

Το κυριότερο: Το ενημερωτικό δελτίο της ίδιας της εταιρείας του ξεκαθαρίζει πως ο κ. Μελισσανίδης μπορεί να θεωρηθεί control person (άτομο που έχει τον έλεγχο) στην εταιρεία Aegean Oil SA, αντίθετα με ό,τι ο ίδιος υποστηρίζει στην αγωγή του κατά του περιοδικού Unfollow.

Όλ’ αυτά και άλλα πολλά αποκαλυπτικά περιέχονται στο ενημερωτικό δελτίο που είχε καταθέσει η εταιρεία Aegean Marine Petroleum Network Inc με σκοπό την ενημέρωση του επενδυτικού κοινού το Δεκέμβριο του 2006, κατά την είσοδο της εταιρείας (η οποία εκείνη τη στιγμή ελεγχόταν κατά 88% από τον Μελισσανίδη) στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Ο λόγος που περιγράφονται με τόση λεπτομέρεια είναι για να προειδοποιούνται σχολαστικά οι επενδυτές, σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία, για ενδεχόμενα ρίσκα που τυχόν αναλαμβάνουν εφόσον επενδύσουν σε μια εταιρεία. Όπως αναφέρει το δελτίο στην πρώτη σελίδα, «διαβάστε την ενότητα αυτού του ενημερωτικού δελτίου με τον τίτλο ‘Παράγοντες Κινδύνου’ η οποία ξεκινά στη σελίδα 11, ώστε να ενημερωθείτε για τους κινδύνους που πρέπει να λάβετε υπόψη σας πριν αγοράσετε μετοχές μας».

Ανάμεσα στους κινδύνους αυτούς συγκαταλέγονται η σχέση του κ. Μελισσανίδη με την Aegean Oil και άλλες «συνδεδεμένες» εταιρείες και οι «νομικές διαδικασίες» στις οποίες εμπλέκεται ή έχει εμπλακεί ο κ. Μελισσανίδης, και οι οποίες, όπως αναφέρει το δελτίο, «θα μπορούσαν να μας προκαλέσουν αρνητική δημοσιότητα, να προξενήσουν βλάβη στη φήμη μας και να επιδράσουν αρνητικά στις δραστηριότητές μας και στην τιμή της μετοχής». 

Δεν πρόκειται για μεγάλη αποκάλυψη. Το προσπέκτους είναι διαθέσιμο ονλάιν στην ιστοσελίδα της αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, όπως και όλα τα δελτία της Aegean Marine Petroleum. (Γιατί άραγε κανένα από τα ΜΜΕ που καλύπτουν την οικονομική επικαιρότητα και γράφουν συστηματικά για τις επιχειρηματικές διακρίσεις του κ. Μελισσανίδη δεν έχει αναφερθεί σε αυτό ή στις υποθέσεις που αυτό αναφέρει;)

Σε μεταγενέστερο ενημερωτικό δελτίο της ίδιας εταιρείας, με ημερομηνία 18 Οκτωβρίου 2013, γίνεται μάλιστα αναφορά σε δημοσίευμα που ίσως να είναι αυτό του Unfollow, παρότι το Unfollow είναι μηνιαίο και όχι εβδομαδιαίο περιοδικό: «Πρόσφατα, ένα ελληνικό εβδομαδιαίο περιοδικό έθεσε ερωτήματα για τον κ. Μελισσανίδη και την υποτιθέμενη επιρροή που έχει πάνω σε κρατικούς αξιωματούχους σε θέσεις κλειδιά και σχετικά με άλλες επιχειρηματικές πρακτικές».

Σε ό,τι αφορά τη δίκη του Unfollow, το ενημερωτικό δελτίο της Aegean Marine Inc είναι σημαντικό για δύο διαφορετικούς λόγους:

1. Καθιστά σαφές ότι ο κ. Μελισσανίδης έχει σχέση με την ελληνική Aegean Oil. Πρώτον, η Aegean Oil SA (Πετρέλαια Αιγαίου ΑΕ) χαρακτηρίζεται «συνδεδεμένη εταιρεία» με την Aegean Marine Petrolemum Network, την οποία ο κ. Μελισσανίδης εκείνη την εποχή έλεγχε κατά πλειοψηφία. Δεύτερον, το δελτίο της εταιρείας του κ. Μελισσανίδη αναφέρει πως ο κ. Μελισσανίδης «είναι επίσης πιθανό, στο πλαίσιο του νόμου περί κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, να θεωρηθεί ότι αποτελεί πρόσωπο που διαθέτει τον έλεγχο (control person) στην Aegean Oil και σε άλλες συνδεδεμένες οντότητες, αν και ο κ. Μελισσανίδης αρνείται ότι ασκεί τέτοιον έλεγχο». Αυτό διαψεύδει τον βασικό ισχυρισμό της αγωγής Μελισσανίδη προς το Unfollow: ότι δεν έχει σχέση με την Aegean Oil. Το ίδιο ακριβώς δηλώνεται από την εταιρεία Aegean Marine Petrolemum στο δελτίο της προς την SEC, με ημερομηνία 31.12.2012, όταν η συμμετοχή του κ. Μελισσανίδη ήταν σημαντικά μικρότερη στην Aegean Marine Inc. Όσο για την υποσημειούμενη άρνηση του Μελισσανίδη να αποδεχτεί αυτή τη σχέση, πρόκειται για ισχυρισμό ανάλογο με αυτόν στην αγωγή του κατά του Unfollow, αλλά η διατύπωση του επίσημου εγγράφου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για την εμπλοκή του στην Aegean Oil SA.

2. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Μελισσανίδης κατηγορείται για απειλή βίας. Το ενημερωτικό δελτίο του 2006 αναφέρεται σε ένα αρκετά παρόμοιο περιστατικό με την υπόθεση Unfollow, που έλαβε χώρα το 2000 όταν ο κ. Μελισσανίδης είχε κατηγορηθεί για απειλές βίας εναντίον του επικεφαλής του σωματείου λιμενεργατών – ήταν ο Γιώργος Τούσσας, μετέπειτα ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Αφορμή ήταν o θάνατος του 24χρονου Βλασόπουλου σε ατύχημα πάνω στο πλοίο Slops 2, συμφερόντων Μελισσανίδη, στις 15.6.2000. Στο ακροατήριο, κατά το ενημερωτικό δελτίο, ο κ. Τούσσας ανακάλεσε την αγωγή και η κατηγορία αποσύρθηκε.

Από ‘κει και πέρα, το ενημερωτικό δελτίο αναφέρεται σε σειρά δικαστικών υποθέσεων σε βάρος του κ. Μελισσανίδη. Ορισμένες από τις κατηγορίες που είχαν απαγγελθεί εναντίον του αφορούσαν εικονικούς ανεφοδιασμούς και λαθρεμπορία, με αποτέλεσμα εκτεταμένη φοροδιαφυγή και δασμοδιαφυγή κατά τα έτη 1994 και 1995. Συνολικά μετρήσαμε έξι διώξεις (για δύο κακουργήματα και τέσσερα πλημμελήματα) και άλλες εννέα διοικητικές πράξεις εναντίον του κ. Μελισσανίδη για συνολική ζημιά του δημοσίου ύψους 9,5 εκατ. δολαρίων (σε τιμές εκείνης της εποχής), χωρίς να υπολογίζονται τα δικαστικά έξοδα. Ο κ. Μελισσανίδης αθωώθηκεκαι για τα δύο κακουργήματα στο ακροατήριο. Ως προς τα πλημμελήματα:Αθωώθηκε σε πρώτο βαθμό για τα δύο απ’ αυτά. Για τα άλλα δύο καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό, αλλά αθωώθηκε στο εφετείο και οι αθωώσεις αυτές επικυρώθηκαν από τον Άρειο Πάγο. Ως προς τις εννέα διοικητικές πράξεις, αθωώθηκε για τις δύο,καταδικάστηκε πρωτοδίκως για τις υπόλοιπες επτά, άσκησε όμως έφεση η οποία δεν είχε εκδικασθεί κατά την έκδοση του ενημερωτικού δελτίου και για την οποία δεν βρήκαμε αναφορές στα μετέπειτα δελτία.

Το ενημερωτικό δελτίο της Aegean Marine Inc. πάντως (δικαιολογημένα) δεν αναφέρεται στο ότι για μία από τις παραπάνω υποθέσεις ο κ. Μελισσανίδηςπροφυλακίστηκε, αλλά αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας 25 μέρες μετά.

Για μιαν άλλη όμως υπόθεση, σύμφωνα με το ενημερωτικό δελτίο της Aegean Marine Inc., ο κ. Μελισσανίδης καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 ημερών, η οποία μετετράπη αυτόματα σε χρηματικό πρόστιμο, επειδή αποθήκη εταρείας της οποίας ο ίδιος ήταν εκπρόσωπος εξακολούθησε να λειτουργεί αγνοώντας απόφαση κρατικής αρχής για το κλείσιμο της. Ο κ. Μελισσανίδης είχε ασκήσει αίτημα επανεκδίκασης της υπόθεσης, αλλά η απόφαση δεν είχε βγει όταν κατατέθηκε το ενημερωτικό δελτίο.

Σε ανύποπτο χρόνο, η εφημερίδα Το Βήμα σε ρεπορτάζ από το 2000 είχε θέσει τον εξής «προβληματισμό» σχετικά με εκείνες τις υποθέσεις:

«Εκείνο που προβληματίζει τις ελεγκτικές υπηρεσίες αλλά και το γενικό κύκλωμα διάθεσης καυσίμων είναι οι υψηλές γνωριμίες πολλών λαθρεμπόρων καυσίμων, οι οποίες τους εξασφαλίζουν πολλές φορές το ακαταδίωκτο. Οι Κρητικός, Μελισσανίδης, Σπανός, Χατζής και άλλοι που έχουν κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο καυσίμων φέρεται να έχουν ­σύμφωνα με αναφορές στελεχών του ΣΔΟΕ αλλά και καταγγελίες συνδικαλιστικών σωματείων­ σχέσεις με γνωστά πολιτικά πρόσωπα αλλά και προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό ώστε να εξασφαλίζουν ευνοϊκή μεταχείριση».

Ο Σπανός του ρεπορτάζ του Βήματος είναι ο πατέρας του Γιώργου Σπανού, ο οποίος συνελήφθη τώρα για λαθρεμπόριο καυσίμων. Έχει ενδιαφέρον ότι μερικές από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, στις τωρινές τους αναφορές στα γεγονότα εκείνης της εποχής δεν αναφέρονται στα ονόματα των Μελισσανίδη – Καρρά παρότι στα παλιά ρεπορτάζ η αναφορά ήταν επώνυμη, συνοδευόταν μάλιστα από φωτογραφίες. Για παράδειμα, η αποφυλάκιση Μελισσανίδη το 1996 είχε καλυφθεί και τηλεοπτικά, και ακόμα και σήμερα είναι διαθέσιμη στο YouTube.

Το νεοϋρκέζικο ενημερωτικό δελτίο επαναφέρει στη μνήμη μας γεγονότα ρετρό, όπως τη συμπλοκή το 1992 του τότε προέδρου της ΑΕΚ με τον τότε πρόεδρο τουΠαναθηναϊκού Γιώργο Βαρδινογιάννη, στον οποίο μάλιστα γίνεται ονομαστική αναφορά. (Από τότε, σύμφωνα με τον Αποδυτηριάκια, που έχει καλή πληροφόρηση, οι δυο τους τα έχουν βρει). Αλλά και το επεισόδιο του κ. Μελισσανίδη με αξιωματούχο της ΕΠΟ το 1999. Η «φιλονικία» στην οποία αναφέρεται το δελτίο ήταν ένα χαστούκι του Μελισσανίδη προς τον Γιάννη Μπεθάνη, φίλο του Θωμά Μητρόπουλου, στην προσπάθειά του να προασπίσει τα συμφέροντα της ΑΕΚ. Ήταν η εποχή της “Παράγκας” και της κυριαρχίας του Ολυμπιακού του Κόκκαλη με τον παραγκάρχη Θωμά Μητρόπουλο ( «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε») να λύνει και να δένει. Αμέσως μετά, σύμφωνα με τις εφημερίδες της περιόδου, ο Θωμάς Μητρόπουλος θα κάνει την εμφάνισή του στην ΕΠΟ με δύο φουσκωτούς…

Τέλος, ανάμεσα στα μικρά αλλά ενδιαφέροντα του δελτίου της Aegean Marine Inc. είναι η αναφορά στο ρόλο της εταιρείας κατά τον πόλεμο στο Ιράκ. Στο υποκεφάλαιο με τον τίτλο «Δυνατή σχέση με τους πελάτες μας» αναφέρεται: «Είμαστε ένας εγκεκριμένος προμηθευτής του Αμερικανικού Ναυτικού στην Ελλάδα και παίξαμε ρόλο στον ανεφοδιασμό με καύσιμα του στόλου των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια της “Επιχείρησης Ιρακινής Ελευθερίας” (“Operation Iraqi Freedom”)». Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής (κυρίως του Ριζοσπάστη), πλοία συμφερόντων Μελισσανίδη ανέλαβαν τον ανεφοδιασμό με καύσιμα των αμερικανικών δυνάμεων που επιχειρούσαν στο Ιράκ από τη βάση της Σούδας.

Την ύπαρξή του ενημερωτικού δελτίου της Aegean Marine Inc. υπαινίχθηκε σεδημοσίευμά της η Κέριν Χόουπ στους Financial Times στις 6.2. Το δημοσίευμα των FT αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ από το ΤΑΙΠΕΔ να έγινε χωρίς έλεγχο του μητρώου των διαγωνιζομένων, και ιδίως του τελικού νικητή. Το ερώτημα παραμένει, και παίρνει διαστάσεις παραδόξου:

Με το ΤΑΙΠΕΔ και την Επιτροπή Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων να δηλώνουν αναρμόδιοι ή ανήμποροι να κάνουν την έρευνα για τους διαγωνιζόμενους, με τα ΜΜΕ να αποφεύγουν να ακουμπήσουν το θέμα (είτε λόγω συμφερόντων είτε επειδή φοβούνται ότι θα φάνε αγωγές), η μόνη πηγή για να μάθουμε το ποιον του κ. Μελισσανίδη είναι το ενημερωτικό δελτίο της εταιρείας του, δηλαδή ο ίδιος…

Τεκμηρίωση

Εκτίμηση-σοκ από το Ινστιτούτο Levy: Το χρέος στο 208% του ΑΕΠ αν δεν ηττηθεί η λιτότητα

Εκτόξευση του δημοσίου χρέους ακόμη και στο 208% το 2015, αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική της σκληρής λιτότητας, προβλέπει η ετήσια μελέτη του έγκυρου Οικονομικού Ινστιτούτου Levy για την ελληνική οικονομία. Στη στρατηγική ανάλυση, που φέρνει στο φως η "Αυγή", εκτιμάται ότι εκτός ελέγχου δεν είναι μόνο το χρέος, αλλά και η ανεργία, όπως άλλωστε είχαν προβλέψει και πέρυσι οι ίδιοι αναλυτές. Στην έκθεση προβλέπεται ότι η κυβέρνηση θα πετύχει τον στόχο της μόνο για το έλλειμμα, ενώ εκτιμάται ότι η μείωση του ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο δεν οφείλεται στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αλλά στα πετρελαιοειδή. Οι αναλυτές του Levy δεν μένουν μόνο στις δυσοίωνες εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις της επεκτατικής λιτότητας. Προτείνουν τρεις εναλλακτικές πολιτικές για να βγει η ελληνική οικονομία από τον φαύλο κύκλο: α) ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, β) πάγωμα του χρέους και αναστολή της αποπληρωμής των τόκων και γ) δημιουργία ενός παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

ΠΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Α. Ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ 

Η πρόταση αυτή συνεπάγεται αύξηση της κρατικής κατανάλωσης και των επενδύσεων που χρηματοδοτούνται από ειδικά κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ) ή οποιοδήποτε άλλο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ποσό αυτής της εξωγενούς δημοσιονομικής βοήθειας -που έχει συζητηθεί σε πολλές συνόδους της Ευρωζώνης- έχει υποθετικά υπολογιστεί σε 30 δισ. ευρώ και χρησιμοποιείται αναλογικά περίπου κατά 2,5 δισ. ευρώ κάθε τρίμηνο. Αυτό κατά το Ινστιτούτο Levy θα βοηθούσε στη βελτίωση του συνολικού εξωτερικού ισοζυγίου, χωρίς αύξηση του δημόσιου ελλείμματος ή χρέους, δεδομένου ότι τα ποσά αυτά δεν θα είναι απαιτητά.

Η αρχική επίδραση των κινήτρων αυτών θα μπορούσε να φέρει ισχυρή μεγέθυνση του ΑΕΠ, αν και η άμεση επίπτωση στην απασχόληση θα ήταν περιορισμένη, καθώς η απασχόληση τείνει να υστερεί επί της αύξησης της παραγωγής. Το ινστιτούτο εκτιμά ότι μετά από τρία χρόνια αυτή η πολιτική που δεν στοχεύει απευθείας στην απασχόληση θα δημιουργούσε περίπου 130.000 θέσεις εργασίας, ενώ το Ελληνικό Δημόσιο θα κρατούσε το σύνολο του χρέους ανέγγιχτο και θα συνέχιζε να πληρώνει τους τόκους.

Β. Πάγωμα του χρέους και αναστολή της αποπληρωμής των τόκων 

Σε αυτό το σενάριο γίνεται η υπόθεση ότι όλες οι πληρωμές τόκων από την κυβέρνηση θα ανασταλούν και τα ισοδύναμα κονδύλια θα χρησιμοποιηθούν για την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και την υποστήριξη της άμεσης δημιουργίας θέσεων εργασίας. Οι συγγραφείς υποθέτουν ότι οι πιστωτές θα συμφωνούσαν να ανανεώσουν ληξιπρόθεσμα χρέη λόγω του ότι η βιωσιμότητα της οικονομίας καθίσταται όλο και πιο σίγουρη όταν η μεγέθυνση αποκαθίσταται από ό,τι όταν μια οικονομία αγωνίζεται να εξέλθει από τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση. Η αγοραία αξία των δημόσιων υποχρεώσεων θεωρούν ότι δεν θα μειωθεί ανεξέλεγκτα και έτσι η επίδραση στην κατανάλωση από τις αναμενόμενες απώλειες κεφαλαίου θα είναι περιορισμένη.

Η αναστολή πληρωμής των τόκων συνεπάγεται πτώση στο εισόδημα των ομολογιούχων, ωστόσο καθώς τα ίδια κεφάλαια θα δαπανηθούν για δημόσιες επενδύσεις και κατανάλωση, θα παράξουν περισσότερο εισόδημα για χαμηλόμισθους ή ανέργους, συνεπώς το καθαρό αποτέλεσμα για τον ιδιωτικό τομέα θα είναι θετικό.

Γ. Η δημιουργία ενός παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος 

Λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα στον τομέα των εξαγωγών της ελληνικής οικονομίας, η εισαγωγή ενός παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν θα πρέπει να αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας των τιμών, αλλά στην αποκατάσταση της ρευστότητας στην εγχώρια αγορά, στην επανεκκίνηση των επενδύσεων, στην παροχή ρευστότητας για επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, χωρίς έξοδο από το ευρώ και τη διατήρηση των σημερινών συμφωνιών για το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Αυτές οι οικονομικές ρυθμίσεις είναι γνωστά όργανα στα δημόσια οικονομικά και έχουν χρησιμοποιηθεί από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την Καλιφόρνια. Ομοίως, όπως περιγράφεται σε έκθεση της UBS, είχαν χρησιμοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση το 2010, στο ποσό των 5,5 δισ. ευρώ με μηδενικό τοκομερίδιο, τα γνωστά «pharma-bonds» για να ρυθμίστουν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη φαρμακευτική βιομηχανία, η οποία απειλούσε να σταματήσει την πώληση φαρμάκων στη χώρα εάν δεν καταβάλλονταν τα χρωστούμενα. Μάλιστα τα εν λόγω ομόλογα είχαν όλα τα χαρακτηριστικά κανονικών ομολόγων, καθώς ήταν και διαπραγματεύσιμα στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, ενώ είχαν και ίδιους όρους με το υπόλοιπο ελληνικό χρέος.

Το νέο οικονομικό σύστημα, όπως προτείνεται από το Levy Institute θα συνεπάγεται την έκδοση κρατικών ομολόγων μηδενικού τοκομεριδίου (χωρίς πληρωμή τόκων), διαρκή (χωρίς αποπληρωμή του κεφαλαίου, μη εξαργυρώσιμα που έτσι δεν θα αυξάνουν το χρέος) και τα οποία θα είναι μεταβιβάσιμα. Τα ομόλογα αυτά θα πρέπει να υποστηρίζονται από τα φορολογικά έσοδα, υπό την έννοια ότι, ενώ η κυβέρνηση θα τα χρησιμοποιήσει για να εξοφλήσει το χρέος μεταξύ αυτής και των πιστωτών της, θα γίνονται δεκτά pari passu (με ίδιους όρους) σε διακανονισμούς των φορολογικών υποχρεώσεων του ιδιωτικού τομέα. Τα νέα ομόλογα -τα οποία στην έκθεση του ινστιτούτου αποκαλούνται Geuro- θα πρέπει να είναι μετατρέψιμα μόνο προς μία κατεύθυνση, από ευρώ σε Geuro για να αποφευχθούν κερδοσκοπικές επιθέσεις και να περιοριστεί η χρήση τους μόνο στις εγχώριες αγορές, όπως και για να μειωθεί η πιθανότητα μεταφορών καταθέσεων σε ευρώ εκτός της χώρας.

Τα οφέλη μιας τέτοιας πολιτικής πρωτοβουλίας θα ήταν η εκμηδένιση του εγχωρίου χρέους, η πληρωμή επιδομάτων ανεργίας και μέρους των μισθών του δημοσίου τομέα. Μάλιστα, με βάση στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, υπολογίζεται το χρηματικό όφελος από την έκδοση των εν λόγω ομολόγων, το οποίο ανέρχεται σε 14 δισ. ευρώ για τα έντοκα χρέη του Δημοσίου και οι κρατικές δαπάνες σε ευρώ θα είναι λιγότερες κατά 18 δις, προσεγγιστικά.

Το Levy Institute προκρίνει τον συνδυασμό του παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος με ένα Πρόγραμμα Εγγυημένης Εργασίας, με σκοπό την άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας. Η συλλογιστική που αναπτύσσεται στην έκθεση είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να παρέχει εργασία με έναν ελάχιστο μισθό, με σκοπό τη δημιουργία δημοσίων αγαθών, σε οποιονδήποτε είναι πρόθυμος να εργαστεί. Έτσι, με τον κατώτατο μισθό που έχει επιβληθεί από την τρόικα (586 ευρώ), για 550.000 εργαζόμενους συνεπάγονται ετήσιες καταβολές της τάξεως των 7,5 δισ. ευρώ πόσο όμως το οποίο θα καταβάλλεται σε Geuro. Επίσης, είναι σημαντικό να προστεθεί ότι αυτές οι προσλήψεις θα δημιουργήσουν εμμέσως ακόμα 156.000 θέσεις εργασίας, προσεγγιστικά, όπως επίσης και Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία της τάξεως των 12 δισ. Geuro (που υπολογίζεται με τη χρήση χρηματοπιστωτικού πολλαπλασιαστή). Τα κυβερνητικά έσοδα επίσης θα αυξηθούν κατά 4 δισ. Geuro, οπότε το συνολικό κόστος του προγράμματος υπολογίζεται σε 3,5 δισ. Geuro. Τέλος, το ΑΕΠ υπολογίζεται από τους συγγραφείς να αυξηθεί μόνο την πρώτη χρονιά της εφαρμογής του προγράμματος αυτού κατά 7%.

Αντί επιλόγου, αξίζει να σημειωθεί, όπως ρητά αναφέρεται και στην έκθεση του Οικονομικού Ινστιτούτου Levy, ότι στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και κοινωνία μόνο ριζοσπαστικές λύσεις στήριξης της κοινωνίας είναι αυτές που θα μπορούσαν να βγάλουν την ελληνική οικονομία από τον φαύλο κύκλο.

(ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/)

Για το Νερό...

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν υφίσταται μόνο  με την μορφή της στρατιωτικής – αστυνομικής μπότας αλλά και από  τους κύριους με τις γραβάτες,  μέσα από  τον έλεγχο της παγκόσμιας διατροφής και του νερού  από τις πολυεθνικές εταιρίες και τα κατά τόπους παραρτήματα τους.

1.  Πρόεδρος της Nestle: «Tο νερό δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα»

Σε μια ειλικρινή συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ «Ταΐζουμε τον κόσμο», ο Πρόεδρος της Nestle Peter Brabeck κάνει τον εκπληκτικό ισχυρισμό ότι το νερό δεν είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Επιτίθεται στην ιδέα ότι η φύση και τα προιόντα της είναι αγαθά και λέει πως το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι πλέον σε θέση να αντισταθούν στην κυριαρχία της φύσης είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Επιτίθεται στη βιολογική γεωργία και λέει πως η γενετική τροποποίηση είναι καλύτερη.

Η Nestle είναι ο μεγαλύτερος εμφιαλωτής νερού στον κόσμο. Ο Brabeck σημειώνει – σωστά – ότι το νερό είναι το πιο σημαντικό αγαθό πρώτης ύλης στον κόσμο. Ωστόσο, συνεχίζωντας λέει ότι η ιδιωτικοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η δίκαιη κατανομή του. Ισχυρίζεται ότι η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από «εξτρεμιστικές» ΜΚΟ . Το νερό είναι ένα τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, και πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά.

Πιστεύει ότι η μέγιστη κοινωνική ευθύνη του κάθε προέδρου εταιρειών είναι να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν θέσεις εργασίας.
Και ακριβώς για να τονίσω πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, λέει επίσης πως θα πρέπει όλοι να εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα.

Συνέπειες της ιδιωτικοποίησης του νερού

Οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης του νερού ήταν καταστροφικές για τις φτωχές κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Στη Νότια Αφρική, όπου το σωματείο των δημοτικών υπαλλήλων SAMWU έδωσε μια μακρά μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, υπήρξε μια ουσιαστική έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις. Η ιδιωτικοποίηση του νερού οδηγήσε σε μια μαζική επιδημία χολέρας στο Durban το 2000.

Το μποϊκοτάζ της Nestle

Η Nestle έχει ήδη μια πολύ κακή φήμη μεταξύ των ακτιβιστών. Υπήρξε κάλεσμα για μποϊκοτάζ από το 1977. Αυτό οφείλεται στην άσκηση πίεσης της Nestle για να σταματήσουν οι γυναίκες το θηλασμό – που είναι ελεύθερος και υγιής – και να χρησιμοποιούν τα παρασκευάσματα για βρέφη (που πωλούνται από τη Nestle) αντ “αυτού. Η Nestle είχε πιέσει τις κυβερνήσεις ώστε οι υπηρεσίες υγείας τους να τα προώθησουν. Στις φτωχές χώρες, αυτό είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο των βρεφών, δεδομένου ότι οι γυναίκες αναμειγνύαν τα παρασκευάσματα με μολυσμένο νερό αντί του θηλασμού.

2.  Η «λιγοστή» «παραγωγή» του Η2Ο και η κατασκευή σπανιότητας

Η -στην καλύτερη των περιπτώσεων- αντίσταση στην επικείμενη, εν Ελλάδι, ιδιωτικοποίηση του νερού, αποτέλεσμα της οποίας μπορεί να είναι η αναίρεση μιας τέτοιας απόφασης όπως συνέβη πρόσφατα μέσω δημοψηφίσματος στην Ιταλία, δεν μπορεί να αλλάξει σε καμιά περίπτωση ούτε να δρομολογήσει αλλιώς την υπόθεση της διαχείρισης του νερού. Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι παρά μια σταγόνα στο ποτήρι που ξεχειλίζει. Ή αλλιώς στο ποτήρι που αδειάζει.

Το νερό, από τότε που έπαυε να είναι αντικείμενο διαχείρισης της κοινότητας, υπόθεση προσευχής και λιτανείας στις κρίσιμες περιόδους ανομβρίας, περνούσε στα χέρια της μεγάλης θεάς Ανάπτυξης και των ιερέων-επενδυτών της στο ναό του Κέρδους. Για να μπορέσουμε όμως να περάσουμε στην κατάσταση μιας πρώιμης διαχείρισης από το κεφάλαιο έπρεπε να εφευρεθεί η σπανιότητα του νερού στο πλαίσιο μιας εν γένει προβληματοποίησής του. Ήδη από τη δεκαετία του ‘90 αρχίσαμε να μαθαίνουμε ότι δεν έχουμε αρκετό νερό, αφού από το 70% της υδρογείου που κάποιος πραγματοποιήσει το λάθος να μας το δώσει το περισσότερο σε θάλασσα, μόνο το 2% είναι πόσιμο κι απ’ αυτό πρόσβαση μπορούμε να έχουμε μόνο στο 0,5%. Τι κρίμα που διαλέξαμε λάθος πλανήτη. Ποσώ δε μάλλον οι άνθρωποι από την Αφρική με τους εκατομμύρια διψασμένους όπως μας πληροφορούν οι φιλάνθρωπες ΜΚΟ, που διάλεξαν μια, ακόμα, πιο λάθος ήπειρο.

Αλήθεια τι μπορεί να σημαίνει, όμως, ότι 50-60.000 κυβικά χιλιόμετρα περίπου, είναι το νερό των κατακρημνίσεων, μια άλλη λέξη για τις βροχές; Τι μπορεί να σημαίνει ότι τα νέα σύνορα που μπήκαν από τους αποικιοκράτες, απαγορεύουν τις μετακινήσεις πληθυσμών σε περιόδους ξηρασίας; Τι μπορεί να σημαίνει ότι το νερό της Αφρικής μολύνεται από την εξόρυξη, τη βιομηχανία και την πετροχημική διαδικασία που είναι μακριά και πέρα από την πόρτα μας; Ερωτήματα που έτσι κι αλλιώς έχουν εξοριστεί μαζί με την Αλήθεια και τη Νοημοσύνη.

Ας δούμε το τι σήμαινε το έδαφος με τους υδροφόρους το ορίζοντες, το νερό των θαλασσών, των λιμνών και των ποταμών μέχρι και πριν 20-30 χρόνια. Για τη βιομηχανία, την πετροχημική επιχείρηση, για την εκβιομηχανισμένη γεωργία της «πράσινης ανάπτυξης» της Κοινωνίας των Εθνών, το νερό δεν ήταν παρά το απαραίτητο στοιχείο για την παραγωγή. 150 τόνοι νερό για ένα αυτοκίνητο, 40 λίτρα νερό για ένα τσιπάκι και τα 2/3, διεθνώς, των αποθεμάτων νερού για την αγροτική παραγωγή των μονοκαλλιεργειών του ρυζιού, του σταριού, του βαμβακιού και του καλαμποκιού. Νερό που επιστρέφει μολυσμένο. Ιδού λοιπόν η μόλυνση όχι ως ατύχημα αλλά ως «κεντρική καπιταλιστική λειτουργία», όπως τονίζουν οι συγγραφείς της μπροσούρας «Νερό υπό πίεση» από τις εκδόσεις Αντισχολείο.

Αν ψηλαφίσουμε και την πραγματικότητα των μεγάλων φραγμάτων που πραγματοποιήθηκαν στη Δύση και στον Τρίτο Κόσμο κατόπιν της ίδιας διεθνούς επιταγής με τα εκατομμύρια φραγματικών προσφύγων, με τις καταστροφές από τις «παράπλευρες» ζημιές, με την καταστροφή των τοπικών οικονομιών, με τη συγκράτηση της γόνιμης λάσπης στους πυθμένες των φραγμάτων, με τις νέες υποχρεωτικές καλλιέργειες για την παραγωγή χαρτιού (για να μπορεί η θεία μου να γράφει αέναα στη Δύση για τις ερωτικές περιπέτειές της σε βιβλία), τότε μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου καταστροφή. Αυτά αφηγείται η Βαντάνα Σίβα στο βιβλίο της «Πόλεμοι για το νερό από τις εκδόσεις Εξάρχεια. Εξ άλλου, η τουριστική ραστώνη στις πρώην παράλιες αγροτικές περιοχές επιβάλλει ένα πρότυπο αστικής σπατάλης σε μη αστικές περιοχές. Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να υποθέσει όταν στην κορύφωση μιας τρίχρονης ξηρασίας, το 1998, στην Κύπρο, η κυβέρνηση έκοψε την παροχή νερού κατά 50% στους αγρότες εξασφαλίζοντας τις ανάγκες σε ύδρευση, 2 εκατομμυρίων τουριστών; Ή πώς μπορούμε να ζήσουμε στην ολοένα και διευρυμένη γεωγραφικά και κοινωνικά, αστικοποίηση, όταν χρειαζόμαστε απίστευτες ποσότητες νερού για να πλησιάσουμε τα πρότυπα ενός νέου υγιεινισμού και της λατρείας του εγώ, στις σύγχρονες μητροπόλεις;

Για τα πλυντήρια, για το γρασίδι και τα καλλωπιστικά, για το καζανάκι, για τις πισίνες των μεσοαστικών στρωμάτων, για το πλύσιμο του αυτοκινήτου, για το σώμα που πρέπει να αφρίζει στους λουτήρες; Το ερώτημα είναι το αν το νερό λιγοστεύει. Όχι. Επιστρέφει ως πλημμύρα ή ως θεομηνία εν όψει των σύγχρονων κλιματικών αλλαγών σε μια εποχή που η αστικοποίηση το σιχτιρίζει προς τη θάλασσα. Για τις πόλεις τα όμβρια ύδατα είναι το ένα και το αυτό με τα πάσης φύσεως λύματα, ενώ για την ύπαιθρο ένα άχρηστο νερό που παρασέρνει τόνους γόνιμο έδαφος από τις πυρκαγιές κι από την εγκατάλειψη των καλλιεργειών στις αναβαθμίδες. Τι αξία μπορεί να έχει σε μια γη που γίνεται οικοδομήσιμη; Γιατί να συγκρατήσουμε το νερό σε σουβάλες, σε στέρνες, σε μικρά φράγματα ανάσχεσης; Αφού έρχεται ήδη στις βρύσες μας. Το πρόβλημα παραμένει η τιμή. Και η ποιότητα. Και η ποσότητα. Κι αυτά παραμένουν οι μεγαλύτερες αυταπάτες στη δημόσια συζήτηση για το νερό. Διότι –στην καλύτερη των περιπτώσεων- μας κατατάσσουν στην πλευρά των απαιτητικών καταναλωτών.

Η ιδιωτικοποίηση των δικτύων, το εμφιαλωμένο και το «εικονικό νερό», ως φάρμακα με παρενέργειες

Η κατάρρευση και γήρανση του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης των πόλεων, η μόλυνση των νερών από τη βιομηχανία και την εκβιομηχανισμένη γεωργία και τα φράγματα, ο παρασιτικός τουρισμός και η νέα αποκάλυψη δισεκατομμυρίων κέντρων του σύμπαντος που κουβαλούν ένα πεπερασμένο σαρκίο, ήταν και η ενοποιός αφορμή για την εμπορευματοποίηση του απόλυτου αγαθού. Ενός αγαθού που δεν μπορεί να παραχθεί. Του νερού. Μιας «νέας ηπείρου» προς ανακάλυψη δίπλα σ’ αυτές του ήλιου, του αέρα και των ζωικών κυττάρων του ανθρώπινου σώματος, όπως τονίζουν οι συγγραφείς στο «Νερό υπό πίεση». Εδώ και μια τριακονταετία, το παγκόσμιο εργοστάσιο νερού χτίζει μέσω της ιδιωτικοποίησης στα θεμέλιά του, ολόκληρες κοινωνίες μαζί με το νερό τους.

Από κει ξεκινάει ταυτοχρόνως και η εκτίναξη στα ύψη της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού. Αποφασιστικό επιχείρημα είναι η υγιεινή που έχει ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό πόσιμου και νερού για τη λάτρα. Ο Τρίτος Κόσμος είναι το αποτελεσματικό πεδίο εφαρμογής της νέας τάξης νερού. Από αυτόν ξεκινάει, μαζί με όλες τις κρυπτορατσιστικές θεωρήσεις για τους Αφρικανούς που «δεν διαχειρίζονται σωστά» το νερό ή απλά, είναι «άτυχοι». Νούμερα σε διαφημιστικά σποτ των ανθρωπιστικών αποστολών, ντοκιμαντέρ με την απελπισία των αποξηραμένων περιοχών είναι οι πρώτες επισημάνσεις του καθεστώτος διαρκούς απειλής. Οι ιδιωτικές εταιρίες με προεξάρχουσες αυτές της Γαλλίας (οι οποίες καλύπτουν μια πρώιμη ιδιωτικοποίηση από τα μέσα του 19^ου αιώνα) μαζί με αυτές από τις ΗΠΑ και την Αγγλία, αναλαμβάνουν σε συνεργασία με το κράτος τη διαχείριση του νερού σε πόλεις της Δύσης και του Νότου. Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά:

1)Νέες εργασιακές σχέσεις με πτώση των μισθών και απολύσεις προσωπικού αν προστεθεί και το δώρο κάποιων μετοχών σε ημετέρους παρατρεχάμενους.

2)Κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού από 100% έως 200% αντίστοιχα με τα κέρδη που ήταν από 400% έως 600%. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Βολιβία στην οποία οι καταναλωτές ύδατος πλήρωναν το 1/3 του εισοδήματός τους για το νερό.

3)Πάγωμα των επενδύσεων στις υποδομές αφού οι νέοι κάτοχοι του νερού αρνούνταν να επενδύσουν ως όφειλαν για την ανασυγκρότηση των δικτύων. Ένα 5% ως στάχτη στα μάτια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δικαιολογούσε τις επιλογές των Δήμων και των κυβερνήσεων για τη σύναψη του συμβολαίου.

4)Σύνδεση των τιμών με σκληρό νόμισμα με τη ρύθμιση των τιμών να «σέβεται» τις διακυμάνσεις του δολαρίου κι όχι του τοπικού ή εθνικού νομίσματος. Η περίπτωση της Αργεντινής είναι και η πιο τρανή: ενώ κατέρρεε το πέσος, η τιμή του νερού ανέβαινε με βάση το δολάριο.

5)Αποικιακές συμφωνίες εταιριών με τις «πρώην» αποικίες της έδρας τους είναι μια άλλη παράμετρος για τη σύνταξη των δανειακών όρων. Με τις πλάτες της παλιάς αποικιακής αίγλης και με τα χαρτονομίσματα του δανείου να κουνιούνται στη μύτη των κυβερνητικών προσώπων στις αποικίες, σύναπταν συμφωνίες ιδιωτικοποίησης του νερού. Με όρους απαγόρευσης ακόμα και συλλογής βρόχινου νερού ή ελεύθερης λήψης από το ποτάμι.

6)Επιδείνωση των συνθηκών υγιεινής. Με ανύπαρκτη συντήρηση των δικτύων και έλλειψη επενδύσεων στις υποδομές, το νερό κατάντησε σε περιπτώσεις επικίνδυνο. Θάνατοι και αρρώστιες από δυσεντερία στην πολιτισμένη Δύση, ενώ στην Αφρική εμφανίστηκε η μεγαλύτερη επιδημία χολέρας. Μόνο στον πρωτοκοσμικό Καναδά η κυβέρνηση μετά την αποκάλυψη ότι το 1/3 του νερού είναι μολυσμένο από κολοβακτηρίδια, αφαίρεσε τον συγκεκριμένο έλεγχο και την επόμενη χρονιά κατάργησε το πρόγραμμα ελέγχου, ενώ στην Ατλάντα της πρωτοκοσμικής Αμερικής εκδόθηκαν, το 2002, 5 επείγουσες προειδοποιήσεις για βρασμό νερού.

7)Διάλυση των παλιών τρόπων συγκράτησης και διαχείρισης του νερού.

Γενικά όπου εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση εγκαταστάθηκε ο υδρομετρητής και εκδόθηκαν μετοχές για τους φίλους της εταιρίας. Παράλληλα η χρήση του εμφιαλωμένου νερού καθιερώθηκε ως ένα σύμβολο υγιεινής ζωής και αποφυγής ασθενειών. Ένα πλασέμπο-νερό, δια πάσα νόσον και μαλακίαν. Έτσι, σαν έτοιμες από καιρό, πολυεθνικές εταιρίες, δίπλα σ’ αυτές της ιδιωτικοποίησης των δικτύων, με κάθε είδους νερό (από μεταλλικό μέχρι το καθαρισμένο από το αστικό δίκτυο) μπήκαν στο χορό των λύσεων. Τελευταίο εφεύρημα αποτελεί η επικείμενη πληρωμή του «εικονικού νερού»: η έξτρα πληρωμή του αποτυπώματος νερού που χρειάστηκε για να παραχθεί κάθε προϊόν. «Μόνο όταν το πληρώνεις το εκτιμάς»! Έτσι δεν αναφωνούν εν χορώ οι εγκέφαλοι ρυπαρογράφοι των διάφορων Εκόνομιστ;

Η αστικοποίηση: κοινός παρανομαστής του προβλήματος νερού και διαχείρισης πάσης φύσεως αποβλήτων

Η αστική μεγέθυνση ως άμεση επίπτωση της βιομηχανικής, είναι η βασική αιτία της ανάληψης από το κράτος της διευθέτησης δυο σοβαρών ζητημάτων δίπλα σ’ αυτό της στέγασης για την αναπαραγωγή του τότε προλεταριάτου: της υδροδότησης και της αποχέτευσης. Της κάλυψης με το απόλυτο αγαθό για τη ζωή και της διοχέτευσης αυτής της περιττής μάζας-λυμάτων, επιβλαβούς για την υγεία. Τα λύματα των πρώιμων πόλεων της πρωτοκοσμικής Ευρώπης που δημιουργούσαν τις επιδημίες δεν θα μπορούσαν να ξεπεραστούν απλά με το τακούνι που η αστική κοκεταρία εφηύρε για να πατά η κυρία αφ’ υψηλού στα σκατά, που ήταν παντού…

Η αστική ανάπτυξη ξεκίνησε να γίνεται το πρότυπο ζωής και καθημερινότητας, ένα πρότυπο νικηφόρο απέναντι στις αγροτικές κοινωνίες που συμβόλιζαν το κακό μας παρελθόν. Και η ανάπτυξη, γενικότερα, ως κοινό φαντασιακό του καπιταλισμού αλλά και των σοσιαλιστικών θεωρήσεων για την ευημερία και την ανθρώπινη ευτυχία, σήμαινε την απεριόριστη κι ατέρμονη εκμετάλλευση της Φύσης.

Ο John Widtsoe από το τμήμα διαχείρισης υδάτινων πόρων των πρώιμων ΗΠΑ, ακολουθώντας κατά γράμμα σχεδόν τον Άνταμ Σμιθ, δηλώνει:

«Η μοίρα του ανθρώπου είναι να κατακτήσει όλη τη γη και η μοίρα της γης είναι να υποταχθεί στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να υπάρχει καθολική κατάκτηση της γης ούτε πραγματική ικανοποίηση για την ανθρωπότητα, αν μεγάλα τμήματα της γης παραμένουν έξω από τον πλήρη έλεγχο του ανθρώπου. Μόνο όταν όλα τα μέρη της γης αναπτυχθούν με την καλύτερη υπάρχουσα γνώση και περιέλθουν σε ανθρώπινο έλεγχο, θα μπορεί πλέον ο άνθρωπος να πει ότι η γη του ανήκει…».

Για τον Μαρξ «η αστική περίοδος της ιστορίας πρέπει να δημιουργήσει την υλική βάση του καινούριου κόσμου –απ’ τη μια μεριά, την παγκόσμια επαφή, τη θεμελιωμένη στην αμοιβαία εξάρτηση των ανθρώπων και τα μέσα αυτής της επαφής κι απ’ την άλλη, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του ανθρώπου και το μετασχηματισμό της υλικής παραγωγής σε μια επιστημονική κυριαρχία πάνω στους φυσικούς παράγοντες…».

Η κυριαρχία στη φύση από πλευράς ανθρώπινης δραστηριότητας κατοχύρωσε το άστυ ως την απόλυτη κοινωνική έκφρασή του και την αστική πολιτική και οικονομία ως την απαραίτητη λειτουργία της. Σε μια εποχή πολύπλευρης κρίσης όπου ο αστικός πληθυσμός τείνει να υπερβεί τον πληθυσμό της περιφέρειας παγκοσμίως, μπορούμε πλέον να μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου καταστροφή. Από τις Δυτικές ακτές της Αμερικής που τεράστιοι σωλήνες διοχετεύουν απίστευτες ποσότητες νερού στην πρώην έρημο, μέχρι τον περιορισμό της λίμνης Αράλη στο μισό της μέγεθος από την σοσιαλιστική σοβιετική δημοκρατία, το νερό δεν είναι παρά ένα υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις εφαρμογές της συγκεντρωτικής οικονομίας. Από την Αλάσκα και την εκμετάλλευση του νερού των πάγων της μέχρι το νότιο άκρο της Αφρικής, το παγκόσμιο εργοστάσιο νερού υπό την καθοδήγηση των «σχολών σκέψης» είναι το απαραίτητο εμπόρευμα που οφείλει να γίνεται μονοπώλιο. Στο πλαίσιο της ολοκληρωτικής κατάκτησης των ηπείρων, οι νέες ήπειροι, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος και το ανθρώπινο σώμα, ξεπροβάλλουν ως προκλήσεις για τους νέους κονκισταδόρους, χαρτογιακάδες, επιχειρηματίες και εκατομμύρια χρήσιμους ηλίθιους της Αγοράς. Αρκεί να συνεχιστεί ο αστικός σχεδιασμός της οικονομίας και το περίφημο αστικό-καταναλωτικό μας μοντέλο. Ένα μοντέλο βασισμένο στον τριτογενή τομέα με την πρωτογενή παραγωγή και τη δευτερογενή να γίνεται υπόθεση των τριτοκοσμικών αποικιών της Δύσης. Πάλι!                                                                            

 Στην «ισχυρή Ελλάδα», την εποχή του Εκσυγχρονιστάν μέχρι το Μνημόνιο

Από την ΟΥΛΕΝ την ΠΑΟΥΕΡ και την ΤΕΛΕΦΟΥΝΚΕΝ που ήταν οι προπολεμικοί ιδιωτικοί φορείς για τη διαχείριση του αστικού δικτύου ύδρευσης, της ηλεκτρικής ενέργειας και του δικτύου τηλεπικοινωνιών, αντίστοιχα, περάσαμε σταδιακά στην κρατικοποίηση της διαχείρισης: Η ΕΥΔΑΠ, η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ αναλαμβάνουν με κρατική χρηματοδότηση να διαχειρίζονται τα αγαθά του νερού, της ενέργειας και της τηλεπικοινωνίας. Μέχρι και το ’90, δεκαετία των μεγάλων αλλαγών στην κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, το νερό ήταν υπόθεση της ΕΥΔΑΠ και αντίστοιχα στις μεγάλες πόλεις οι δημοτικές αρχές. Από το 90 και μετά το τέλος της δεκαετίας του ’80 με τους καύσωνες και την περιστασιακή ανομβρία, ξεκινάει η κρίση σπανιότητας του νερού και η προπαγάνδα.

Η Αφρική σε πρώτο φόντο, δίπλα στην τρομοκρατία των αριθμών και τα προπαγανδιστικά ντοκιμαντέρ. Από κείνη την εποχή το οικολογικό κίνημα πριν γίνει η χλωρή λίπανση της Αγοράς, επισημαίνει τους κινδύνους. Από κείνη την περίοδο και μετά τις δημοσιεύσεις για τα αποθέματα της λίμνης του Μαραθώνα με το γνωστό τηλεοπτικό-ραδιοφωνικό σποτ «Νερό! Δεν έχουμε αρκετό» ξεκινούν οι σχεδιασμοί για τις εκταμιεύσεις νερού από τα Βαρδούσια όπως και η υπαγωγή όλων των νερών υπό κρατική διαχείριση, το 2000. Οι δικοί μας πόλεμοι για το νερό πραγματοποιούνται σε πόλεις όπως στα Γιάννενα με την υπόθεση του Καλαμά και αργότερα στην Αραβυσσό με την υπαγωγή των νερών της στον Οργανισμό Ύδρευσης Θεσσαλονίκης ως δώρο για την τοπική βιομηχανία. Αργότερα και στη Βεγορίτιδα, ένας μικρός αλλά συμβολικός πόλεμος για το νερό λαμβάνει χώρα μεταξύ δυο όμορων χωριών. Από την άλλη αυξάνεται δραματικά η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού εφαρμόζοντας το δόγμα: άλλο η λάτρα άλλο το νερό που πίνουμε.

Εταιρίες τοπικές νοικιάζουν έναντι ευτελών ποσών από τους τότε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, πηγές που ανήκουν στον κόσμο, ενώ σε κάθε περίπτωση αποσύρονται κατά καιρούς (μέχρι και πρόσφατα στο φημισμένο Λουτράκι) ποσότητες που είναι επικίνδυνες.  Στο ίδιο πλαίσιο, η τουριστική βιομηχανία από το ‘70 δημιούργησε τοπικά εργοστάσια νερού σ’ όλη την παράλια Ελλάδα. Κοινωνίες αγροτών, κτηνοτρόφων και ψαράδων προσανατολίστηκαν σε μια από τις πιο καταστροφικές δραστηριότητες του τριτογενούς. Καταστρέφοντας ή εγκαταλείποντας τα παλιά δίκτυα συγκράτησης και διαχείρισης του νερού, οι τοπικές οικονομίες στράφηκαν στην οικοδομή και στην κάλυψη αναγκών μιας νέας απαιτητικής πελατείας. Πανάκριβη μεταφορά νερού, νέες προσθήκες στο δίκτυο, μετατροπή της γόνιμης γης σε μπετόν, ατελείωτες γεωτρήσεις με υφάλμυρο νερό, υποδομές αντιπλημμυρικές. Ο τουρισμός όχι ως κρατική επιλογή αλλά ως κίνημα από τα κάτω, που διαρκώς κέρδιζε -ον και οφ δι ρέκορντ- στα αιτήματά του να αναπτυχθεί τουριστικά και οικοδομικά. Δίπλα στην παράλια Ελλάδα η ενδοχώρα με τις περίφημες εκτροπές των ποταμών και τα μεγάλα φράγματα για ενεργειακούς και αρδευτικούς-υδρευτικούς  λόγους. Μακριά και πέρα από κάθε λογική τοπικού και κοινωνικού ελέγχου, μια σειρά φραγμάτων θεμελιώνονται συνεχίζοντας τη βιομηχανία νερού για μια εκβιομηχανισμένη γεωργία όπως και για την κάλυψη των αναγκών στους νέους πληθυσμιακούς ορίζοντες των πόλεων της επαρχίας. Το αδιέξοδο συνεχίζεται…

Τομή στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Ελλάδα είναι τα μνημόνια που πωλούν τη δημόσια διαχείριση του νερού σε εταιρίες ενώ ο διορισμός του Μπαρδή (μέχρι προσφάτως), πρώην στελέχους της με έδρα τη Γαλλία, πολυεθνικής Βεόλια στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ, επισημαίνει τη νέα τάξη νερού στην Ελλάδα. Η πρόσφατη πώληση των νερών της Θεσσαλονίκης στην Σουέζ και επικείμενη πώληση της ΕΥΔΑΠ είναι μόνο η αρχή. Να μην ξεχνάμε και την υποχρεωτική καταγραφή των πηγαδιών. Ο υδρομετρητής στο χωράφι σας! Η «δημοκρατία του νερού» που οραματίζεται η Βαντάνα Σίβα είναι πολύ μακριά. Κι ακόμα πιο βαθιά, θαμμένες οι θεότητες, οι νύμφες κι οι κόρες της ημετέρας παράδοσης.

Υπάρχει διέξοδος;

Ναι, υπάρχει λένε οι εταιρίες που εμπορεύονται τη ζωή μας και την υγεία μας. Αρκεί να έχεις να πληρώνεις. Αν πληρώνεις τότε θα έχεις νερό. Γιατί μόνο έτσι το εκτιμάς.

Αν προηγουμένως ξεμπερδέψαμε σχετικά εύκολα με την ιδιωτικοποίηση του νερού, δεν μπορούμε δυστυχώς να ξεμπερδέψουμε τόσο εύκολα με την «πράσινη ανάπτυξη». Την ανάπτυξη που έχει στα εφόδιά της την ενεργοβόρο βιομηχανία καλών, «οικολογικών» προθέσεων. Αν εξαιρέσουμε τις εφαρμογές του Πανεπιστημίου σχετικά με την αφαλάτωση στην Ηρακλειά, αν εξαιρέσουμε τις προσπάθειες του εργαστήριου διαχείρισης υδάτινων πόρων ΤΕΙ στην Άνδρο, τίποτε άλλο σχεδόν δεν προβλέπεται που να αφορά το νοικοκύρεμα των τόπων σε νερό. Ένα συγκεντρωτικό μοντέλο, με τον Καλλικράτη της νέας πολιτικής μας διοίκησης να γίνεται ο ιμάντας μετακύλισης χρήματος προς την Αγορά, φαίνεται να είναι ο πυλώνας της διαχείρισης των πόρων κι ενός νέου πληθυσμιακού και οικονομικού συγκεντρωτισμού. Με τις κοινότητες, οικόπεδα και αποικίες.

 Από τη μεταφορά νερού με τους σωλήνες να επικάθονται στο βυθό της θάλασσας μεταφέροντας νερό στα άνυδρα τοπία του Αιγαίου, την συγκράτηση των νερών σε γιγάντια φράγματα με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις για τις τοπικές κοινωνίες, μέχρι και την μεγάλη εργολαβία των αφαλατώσεων που υποστηρίζονται αποκλειστικά από τις περίφημες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, συνθέτουν ένα απίστευτο αδιέξοδο για τη συνέχιση της ζωής. Μεγάλα εκβιαστικά διλλήματα που σχετίζονται με τη ζωή και το θάνατο για ένα απόλυτο αγαθό που δεν μπορεί να παραχθεί. Από την άλλη το αδιέξοδο είναι δυνατόν να τροφοδοτήσει τη συλλογική σκέψη στο διέξοδο της αποκεντρωμένης κοινωνίας με την μικρής κλίμακας οικονομία και την κοινοτική διευθέτηση των φυσικών πόρων. Της πραγματικής οικονομίας δηλαδή από την πραγματική κοινωνία εν γένει. Διότι από το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής ισότητας μέχρι και τη δημοκρατία του νερού, μόνο μια νέα αποκέντρωση μπορεί να δώσει τις πραγματικές δυνατότητες στην κατεύθυνση της πρωτογενούς παραγωγής. Μια οικολογική, πολιτική και κοινωνική πρόταση που μπορεί διανθισμένη με τις ιδιαίτερες προσμίξεις της ιστορικότητας, του κλίματος και των δυνατοτήτων κάθε περιοχής να συγκροτήσει μια νέα συνεργατική πορεία της διαλυμένης κοινωνίας μας. Μόνο έτσι μπορεί να συνδεθεί το απόλυτο αγαθό που τείνει να γίνεται μονοεμπόρευμα. Από τον καταναλωτή στον άνθρωπο, επιστρέφοντας σε ένα μέλλον που η Δημιουργία υπερβαίνει την Ανάπτυξη.

Έτσι μπορούν να αποκτήσουν νόημα οι προσπάθειες ενάντια στην εμπορευματοποίηση του νερού. Σε μια αναγέννηση έντιμης παραγωγής, διάθεσης και διακίνησης. Αν δεν μας ενδιαφέρουν τα παιχνίδια περί «εναλλακτικών οικονομιών» κι ενός ρεφενέ που αφορά απελπιστικά λίγους και που απλά χαρίζουν ψευδαισθήσεις σε ιδεολόγους θαμώνες των μητροπόλεων, τότε μπορούμε ευθαρσώς να μιλάμε για την απαίτηση ενός νέου συνδικάτου ζωής που απαιτεί απ’ τον Καλλικράτη, βαποράκι του χρήματος προς τους εργολάβους, να επενδύσει για τις υποδομές των τοπικών κοινωνιών:

-Συγκράτηση των ομβρίων υδάτων με μικρά φράγματα, «τύπου» Απεράθου Νάξου

-Στήριξη των παλιών αναβαθμίδων και χτίσιμο νέων, για καλλιέργειες

-Πραγματική προστασία των δασικών και υδάτινων οικοσυστημάτων

-Ανάδειξη όλων των υπέργειων ταμιευτήρων νερού που χρησιμοποιούνταν μέχρι και πρόσφατα τα τελευταία 30 χρόνια

-Εδαφοκάλυψη σε περιοχές ευάλωτες από «φυσικές» και φυσικές καταστροφές

-Επαναχρησιμοποίηση των κοινοτικών υποδομών για την αποθήκευση και την καλύτερη δυνατή επεξεργασία των αγαθών της πρωτογενούς παραγωγής

-Κοινοτική διαχείριση των σκουπιδιών και πάσης φύσεως αποβλήτων στην κατεύθυνση ανακύκλωσης (λίπασμα, επαναχρησιμοποίηση, κλπ)

Όλα αυτά με περιορισμό/κατάργηση/απαγόρευση

- της σπάταλης πίεσης ροής των δικτύων ύδρευσης

-της πισίνας για πρακτικούς και συμβολικούς λόγους

-της παράλογης ρίψης χημικών φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων

-της χρήσης υδροβόρων καλλιεργειών

-των γεωτρήσεων που ανεξέλεγκτα φυτρώνουν σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο της περιφέρειας

-της απεριόριστης δόμησης και μετατροπής της αγροτικής γης σε μπετόν

-της μεγάλης μπίζνας των φραγμάτων και των ΑΠΕ καθώς και κάθε «πράσινης» λύσης από πλευράς Αγοράς

Από την άλλη στις μεγάλες και μικρές αστικές ζώνες ακόμα και κατά τη διάρκειας μιας αντίστροφης μέτρησης για μια γενναία αποκέντρωση, μπορούν να θεωρούνται πολύ σημαντικές ρυθμίσεις όπως:

-δημιουργία υποδομών σε κάθε γειτονιά για την επαναχρησιμοποίηση της μεγαλύτερης ποσότητας του νερού της λάτρας για τη λάτρα και την αστική άρδευση

-επαναχρησιμοποίηση του νερού των βιολογικών καθαρισμών

-ανάπτυξη της αστικής γεωργίας σε κάθε αδόμητο κομμάτι της πόλης, όπως και στα προάστια που ενώνονται διαμέσου της οικοδομικής ανάπτυξης. Αυτό μπορεί να σημαίνει όχι απλά δημιουργία πάρκων αναψυχής αλλά και εφαρμογών σε καλλιέργειες και σε ελαφριάς μορφής πτηνοτροφία

-εδαφοκάλυψη στα γυμνά βουνά γύρω από τις πόλεις και χτίσιμο αναβαθμίδων-μικρών φραγμάτων ανάσχεσης του βρόχινου νερού αντί για τα περίφημα «αντιπλημμυρικά» έργα που απλά στέλνουν το νερό στη θάλασσα

-διαχείριση των σκουπιδιών από τα δίκτυα γειτονιών

Όλες αυτές οι προσπάθειες δεν μπορούν παρά να συγκρουστούν και να περιορίσουν/καταργήσουν/απαγορεύσουν

-την περεταίρω οικοδομική ανάπτυξη

-την μεγάλη λαμογιά της ανακύκλωσης και των άθλιων σκουπιδότοπων (ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ) που πάνε να θεμελιωθούν για λογαριασμό των επιχειρηματικών συμφερόντων

-την τσιμεντοποίηση αδόμητων χώρων από τις συμπράξεις ιδιωτών και «δημοσίου» ή δημοτικών αρχών

Αυτά κι άλλα πολλά, σε μια προσπάθεια δημοκρατικής διευθέτησης των κοινών ζητημάτων στις πόλεις και στα χωριά μπορούν να αποδίδουν στην περίοδο που ήδη ζούμε, το αξιοπρεπώς ζειν. Το νερό, οριακό ζήτημα ζωής και θανάτου, ίσως μας επαναφέρει σε πιο απλές και ξεκάθαρες σκέψεις και λύσεις για «τούτη γης που την πατούμε». Για την πανανθρώπινη ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, ρε γαμώτο.

Γιώργος Κυριακού

Φθινόπωρο 2012

xodi