Συνάντησα τον Θρύλο των Εξαρχείων

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κατσής

Μαρία Λούκα Συνάντησα τον Γιάννη Φελέκη πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια –μαθήτρια ακόμα – στα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Με πυκνά γκρίζα μαλλιά και μια παλαιστινιακή μαντήλα, έτρεχε με μια παλιά BMW με κάσα ανάμεσα σε κόσμο, δακρυγόνα και φωτιές. Ταξιδέψαμε μαζί για το Παρίσι στη μεγάλη διαδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και κοιμηθήκαμε δίπλα σε εκατοντάδες ανθρώπους στο γυμναστήριο που μας είχε παραχωρήσει ο δήμος. Κάποια βράδια μαζευόμασταν γύρω του οι φοιτητές και δε σταματούσαμε να ρωτάμε.  Ο Γιάννης είναι μια μυθική φιγούρα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ξεκίνησε  από ένα χωριό της Άρτας, κι όμως έζησε τόσα πολλά.
Τη συνδικαλιστική αναγέννηση του ’60, τα μπουντρούμια της ΕΑΤ – ΕΣΑ στη χούντα μέχρι να καταλήξει στα Εξάρχεια μαζί με την Κατερίνα Γώγου και τον Νικόλα Ασιμο. Εκεί τον ξαναβρήκα τις προάλλες. Ολόιδιο κι αμετανόητο, με κάπως πιο γκρίζα μαλλιά και ένα κόκκινο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό. Πάρκαρε τη μηχανή στην οδό Κωλλέτη και ανεβήκαμε στα γραφεία στον 1ο όροφο μεσημέρι. Όταν φύγαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Ξεκίνησε να μου μιλά μ΄ εκείνη τη βραχνάδα του ανθρώπου που σταματάει να καπνίζει μόνο για να κοιμηθεί -ανάμεσα σε τόνους βιβλίων, φωτογραφίες του Μαρξ και του Λένιν και παλιές αφίσες. Ήταν πρόθυμος να διηγηθεί με χιούμορ, γλαφυρότητα και κρυστάλλινη μνήμη μια ιστορία βγαλμένη από τις κιτρινισμένες βιογραφίες των επαναστατών του 20ου αιώνα. Την ιστορία της ζωής του.

Το 1989 σε κατάληψη στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο βάθος ο Φώτης Κουβέλης, υπουργός της κυβέρνησης Τζαννετάκη.

«Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό της Άρτας ημιορεινό, ξερό και τρισάθλιο που δεν είχε ούτε αγροτική, ούτε κτηνοτροφική παραγωγή. Ήδη, από την 3η   δημοτικού έκανα παράλληλα διάφορες δουλειές, στα κατσίκια και στα κτήματα. Κι επειδή πήγαινα και κανένα αβγό στο δάσκαλο, πήρα ένα απολυτήριο δημοτικού. Μετά πήγα στην Άρτα και δούλεψα γαλατάς -συνολικά 18 ώρες δουλειά τη μέρα για τρεις δραχμές.

Το 1958 ήρθα στην Αθήνα. Παιδάκι ήμουν, 15 χρόνων. Ήταν η εποχή που το συνδικαλιστικό κίνημα είχε αρχίσει να ανασυγκροτείται μετά την καταστροφή του εμφυλίου. Στις ηγεσίες των συνδικάτων βρίσκονταν άνθρωποι με ικανότητα να αξιοποιούν τις δυνατότητες του καθένα, όπως κι εμένα που ήμουν δεξιός από την οικογένεια μου και πίστευα ότι ο βασιλιάς θα μας έσωζε και τέτοιες χαζομάρες. Εγώ επειδή από τα 11 μου είχα μπει στη βιοπάλη καταλάβαινα το ταξικό στοιχείο, πολιτικά όμως ήμουν αφελής. Δούλευα σε διάφορες καφετέριες, αλλά όπου πήγαινα να δουλέψω ότι στραβό έβλεπα, αμέσως αρπαζόμουν με τα αφεντικά. Κάθε δυο, τρεις βδομάδες έμενα άνεργος και πήγαινα στο “Νέον” που ήταν το στέκι των σερβιτόρων. Αν ήθελε κανείς να βρει εργαζόμενο για δουλειά, εκεί ερχόταν. Μετά μπαρκάρισα στα καράβια.

Με τον Θόδωρο Μαργαρίτη, σε διαδήλωση.

Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να μπει κάποιος στο εμπορικό ναυτικό, αν ήταν χαρακτηρισμένος αριστερός, ακόμα κι αν ο προπάππους του -που λέει ο λόγος- πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη το ‘21. Θυμάμαι μια φορά στην Πορτογαλία , έπρεπε να παραλάβω τις προμήθειες για το ταξίδι. Μας φέρανε, λοιπόν, κάτι βόδια αργεντίνικα που έπρεπε να είχαν αλώσει όλη την Αργεντινή πριν τα σφάξουν. Ήταν τόσο χαλασμένα με σφραγίδες πανάρχαιες που πιάναμε το λίπος και γινόταν αλεύρι από την αλλοίωση. Διαμαρτυρήθηκα.  Γυρνά ο καπετάνιος και μου λέει: “Είσαι βλάκας , αυτοί θα φάνε μοσχάρι γάλακτος αλλά εσύ θα φτάσεις στην Ελλάδα δεμένος”. Κι έτσι έγινε. Εγώ έφτασα δεμένος στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Εκεί είχε μπερτάκι, απειλές, ενώ μου αφαίρεσαν και το δικαίωμα να ταξιδεύω όμως δε μου πήραν το ναυτικό φυλλάδιο, οπότε κατάφερα να μπαρκάρω ξανά…

Στο δεύτερο καράβι κάποιος είχε κάτι βιβλία του Τολστόι και του Γκόργκι. Αυτά διάβασα κι έγινα αριστερός. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα με τα λεφτά που μου περίσσεψαν αγόρασα από το Μοναστηράκι όποιο βιβλίο μου έμοιαζε ρωσικό. Το καθένα κόστιζε τότε δύο με τρεις δραχμές. Ξόδεψα συνολικά 6.000, βάλε με το νου σου πόσα πήρα πόσα! Στο ταμείο ο παππούς -που έβλεπε τι μάζευα- μου λέει: “Θα σου κάνω κι εγώ δώρο ένα βιβλιαράκι”. Ούτε που το κοίταξα. Αντίκρισα για πρώτη φορά το εξώφυλλό του μόλις άνοιξα την κούτα στο σπίτι. Ήταν η  “Προδομένη Επανάσταση” του Τρότσκι. Μου έκανε φοβερή εντύπωση…
Όταν έγινε το πραξικόπημα,  ήμουν φαντάρος. Απολύθηκα Αύγουστο του 1967, από μια μονάδα που μας είχαν συγκεντρώσει όλους τους χαρακτηρισμένους, το 516 της Ξάνθης. Τις πρώτες μέρες ήταν άγρια η καθημερινότητα με ξύλο, απειλές και δυο, τρεις που έκαναν  κήρυγμα υπέρ της χούντας. Εγώ είχα γνωρίσει τον Παττακό όταν υπηρετούσα στο Γουδί.  Ήμουν οδηγός αρμάτων. Εκείνος με έβγαλε από οδηγό αρμάτων και με έκανε οδηγό βαρέων οχημάτων. Στη Θεσσαλονίκη μου αφαίρεσαν το δίπλωμα και μου χρέωσαν να γυαλίζω τα σαράβαλα για την επιθεώρηση.

Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουν στην Εργατική Συνέλευση. Θυμάμαι τη μέρα της εισβολής ήμασταν σα σταφύλια πάνω στα κάγκελα. Με το μπαμ που κάνει το τανκ και ρίχνει την πόρτα, έγινε πίτα η λιμουζίνα του πρύτανη που την είχαμε βάλει για οδόφραγμα. Εκεί τραυματίστηκε η Πέπη Ρηγοπούλου. Όπου έφτανε το μάτι σου είχε γεμίσει αστυνομία. Περνούσαμε ανάμεσα τους, τρώγαμε κλωτσιές και μπουνιές και χάναμε το λογαριασμό. Κάποια στιγμή από τα χτυπήματα έπεσα κάτω και πήγαινα μπουσουλώντας. Μας περιέθαλψαν στο κοντινό ξενοδοχείο. Κρυφτήκαμε μετά σε κάτι καλύβια του Αραπάκη -αρχηγός του ναυτικού τότε-  σε μια ρεματιά στην Πεντέλη μαζί με  εκατομμύρια ψύλλους, χωρίς να έχουμε κάτι φάμε. Περνώντας οι ώρες, ένας, ένας έβγαινε κι έδινε παρών στο τμήμα στο Χαλάνδρι.
Βγήκα κι εγώ να πάω κι απ’ έξω με περίμενε η ΕΣΑ. Έμεινα δυο μήνες εκεί. Τις πρώτες μέρες μου κάνανε φάλαγγα σε 24ωρη βάση.  Ήμουν τόσο πρησμένος που και νόημα να μου έκαναν πονούσα. Δε χώραγε παπούτσι στο πόδι μου. Το κελί μου είχε  τσιμέντο, τίποτα άλλο. Κι έπρεπε να στέκομαι συνέχεια όρθιος. Αν καθόμουν έμπαινε μέσα ο εσατζής και με πλάκωνε στο ξύλο μέχρι να ξανασηκωθώ. Αυτό κράτησε 12 μέρες. Την 12^η κατέρρευσα. Άρχισα να βλέπω οράματα, παπάδες με ποδήλατα, τρεχούμενα νερά σε βρύσες… Λίγο προτού λιποθυμήσω έπεσα πάνω στον εσατζή. Ένα πρόβλημα με την ορθοστασία μου ‘μεινε από τότε. Παραμονή Χριστουγέννων μας πήγαν στη Γυάρο. Εκεί ήμουν μαζί με τον Σταύρο Παράβα, τον Παντελή Βούλγαρη και άλλους. Με την πτώση της χούντας μας απελευθέρωσαν.

Με συνέλαβαν κάμποσες φορές ακόμα στη Μεταπολίτευση. Το 1977, είχε γίνει από κάποιους Παλαιστίνιους και Γερμανούς μια αεροπειρατεία σε μια πτήση της Lufhansa. Προσγειώθηκαν στο Μογκαντίσου και ζητούσαν την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων της RAFστα λευκά κελιά.  Οι Γερμανοί σε μια αιματηρή επιχείρηση σκότωσαν τους αεροπειρατές, ενώ ταυτόχρονα και πολλοί κρατούμενοι στα “λευκά κελιά” βρέθηκαν νεκροί. Δήθεν “αυτοκτόνησαν”. Oργανώσαμε το απόγευμα της άλλης μέρας μια διαδήλωση στα Προπύλαια. Τελείωσε ήρεμα η διαδήλωση, όμως κατά τις 4 τα ξημερώματα μπήκαν μέσα στο σπίτι μου καμία 10αρια ασφαλίτες με εισαγγελέα. Φιλοξενούσα έναν Ιταλό και θέλανε να πάρουνε κι αυτόν. Νόμιζαν ότι εμπλεκόμασταν σε διεθνή συνομωσία.
Μετά τη διαδήλωση, κάποιες πρώιμες τότε ομάδες αναρχικών έσπασαν προεκλογικά μαγαζιά και τράπεζες στην Αθήνα. Για όλο αυτό συνέλαβαν 8 άτομα από τις οργανώσεις που καλούσαν στα προπύλαια ως ηθικούς αυτουργούς. Πιάσανε και τον Νικόλα Άσιμο “ως συνθέτη ανατρεπτικών τραγουδιών που με τους στίχους του εξωθούσε τη νεολαία να σπάει τζάμια”. Μείναμε στο ίδιο κελί με τον Άσιμο για κάποιο καιρό. Γνωριζόμασταν από τα Εξάρχεια που είχα μετακομίσει από το Σεπτέμβρη του 1974. Ήταν τρελός, αθυρόστομος μα τρομερά  εύστροφος -έτσι έβγαζε και καλούς στίχους. Στην Καλλιδρομίου ήταν το τελευταίο σπίτι του. Εκεί αυτοκτόνησε. Στην πλατεία πετύχαινα συχνά και την Κατερίνα Γώγου σε κακό χάλι. “Ας κάνουμε κάτι ρε Γιάννη, μας έχουν αποδεκατίσει με την πρέζα. Κάντε κάτι να οργανωθούμε…” μου ‘λεγε….
Τα Εξάρχεια ήταν και τότε αστυνομοκρατούμενα και πολιορκούμενα. Εγώ βρήκα ένα σπίτι, άδειο, το έφτιαξα και έμεινα για μερικά χρόνια. Τότε στην περιοχή υπήρχαν μόνο καφενεία και ταβέρνες.  Ο “Τουταγχαμών” ήταν από τα πρώτα μπαράκια κοντά στη Σόλωνος. Το Μάρτη του 1978 που είχα βγει εγώ από τη φυλακή και μέσα σε μια τριετία τα Εξάρχεια γέμισαν μπαράκια. Είχε πεθάνει η εποχή των μπουάτ. Ταυτόχρονα άνοιξαν και τα ρεμπετάδικα. Η “Ρεμπέτικη Ιστορία” ήταν το πρώτο. Το πιο εμβληματικό μπαρ θεωρούταν το “Dada” που έπαιζε ροκ αλλά πέταγε και κανένα Χατζηδάκη ενδιάμεσα. Ξεφύτρωσαν και μερικά μαγαζιά με live μουσική με νέα γκρουπάκια που εμφανίστηκαν τότε πέρα από τους παλιούς που υπήρχαν, όπως ο Πουλικάκος. Εγώ ήμουν ροκάς από παλιά και γούσταρα που τα Εξάρχεια είχαν γίνει μετά την Πλάκα το επίκεντρο της διασκέδασης. Κόσμος από όλη την Αττική ερχόταν εδώ.

Κάποια στιγμή εξαιτίας της συνδικαλιστικής μου δράσης δε μπορούσα να δουλέψω πουθενά ως λιθογράφος που ήμουν. Αποφασίσαμε τότε με τη σύντροφο μου να κάνουμε κάτι δικό μας. Εγώ βέβαια ήμουν ήδη καταχρεωμένος. Είχε γίνει το πραξικόπημα το ‘80 στην Τουρκία και το σπίτι μου είχε γίνει δεύτερο Λαύριο, γεμάτο πρόσφυγες. Κάποιες φορές δεν άνοιγε η πόρτα. Έβρισκες έως και 30 άτομα στρωματσάδα. Έπαιρναν τηλέφωνα σε όλο τον κόσμο. Είχα λογαριασμό τηλεφώνου 140.000 δραχμές το ’81 που ο μέσος μισθός να φανταστείς ήταν έξι με εφτά χιλιάδες. Έτσι άνοιξα ένα ρεμπεταδικό με μικρές κομπανίες. Απαγορεύονταν, όμως, τα τσιφτετέλια και το χειροκρότημα.
Μετά το έκανα ροκάδικο με το όνομα “Παλιακό”. Έγινε χαμός. Από το ‘85 έως το ‘89 ήταν ένα από τα φημισμένα μαγαζιά των Εξαρχείων. Αυστηρά ροκ. Μόνο μια εξαίρεση κάναμε στη μουσική. Επειδή είχε πολλά γυφτάκια στην περιοχή που είχαν κατέβει από την Κομοτηνή και έμεναν στο Γκάζι, έρχονταν στο μαγαζί να πουλήσουν κανένα λουλούδι. Όταν έπεφταν πάνω μου, λέγανε: “Θείο, θείο  βάλε μας κανένα μπουρνελέικο να χορέψουμε”.  Έκανα την παραχώρηση κι εκείνα ανέβαιναν πάνω και έδιναν ρεσιτάλ. Mε τον καιρό το “Παλιακό” έγινε στέκι όλων μαθητών-καταληψιών της εποχής. Έσφυζε από ζωή. Έφταναν μαθητές από τη Λαμία και τη Φλώρινα και έκαναν βόλτες στα Εξάρχεια μέχρι να ανοίξει το μαγαζί.

Σ’ όλη αυτή τη διαδρομή δεν έλειψα από καμία διαδήλωση. Θυμάμαι τον Αρκουδέα να τριγυρνάει στα Εξάρχεια με την περιβόητη επιχείρηση “Αρετή”. “Γιατί δεν πάτε στο Χημείο που ‘χει και άσυλο”, μας είπε μια φορά. Πήγαμε κι απ’ έξω ήταν γεμάτο επενίτες. Θυμάμαι μια άλλη φορά -όταν ήρθε ο Ζαν Μαρί Λεπέν στο Κάραβελ να μιλήσει- ο πρώτος που άρχισε να με χτυπά μέσα στη διαδήλωση ήταν ένας πελάτης μου από το “Παλιακό”. Μετέπειτα έγινε διαλυμένο πρεζόνι στην πλατεία. Πότε δεν κατάλαβα ποια ήταν η σχέση του με την αστυνομία. Νωρίτερα είχα συναντήσει και τον Κρυστάλλη -τότε που ήταν στη νεολαία της ΕΔΑ. Τον συλλάβανε το ‘89 και αποκαλύφθηκε ότι ήταν κυπατζής.
Για πολλά χρόνια έκανα διακοπές στη Λευκάδα -σε μια αυτοσχέδια κατασκευή κοντά σε μια ήρεμη παραλία λίγο πριν από τον Άγιο Νικήτα. Οι φίλοι μου το βάφτισαν «Φελεκιστάν». Πήγαινα από το 1984 μέχρι το 2004.  Μετά το σεισμό σταμάτησα. Έρχονταν οι μανάδες με τα πιτσιρίκια και φωνάζανε «Φελέκη, φτιάξε πατάτες». Οργανώναμε τρομερά τσιμπούσια. Και βέβαια ήταν αυστηρά ξεβράκωτο. Ωραία χρόνια. Με τα πολλά βγήκα στη σύνταξη το 2008. Κι είμαι ακόμα εδώ».
Πηγή ¨Vice” -► εδώ

Είστε Παρακράτος

Ρατσιστική επίθεση από το τελευταίο αποκούμπι του δέχθηκε ο Ελληνικός λαός. Από την ίδια την Δικαιοσύνη. Δεν είναι όλοι ο “σκληρός πυρήνας” του Κράτους σύμφωνα με την απόφαση που πήραν για την επιστροφή μισθών για τους ένστολους. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, λοιπόν. Ο σκληρός πυρήνας αυτού του μέλους-Κράτους είναι οι πολιτικοί, οι ένστολοι και οι δικαστές. Οι τρεις ανώτερες εξουσίες σε βάζουν στην θέση σου, λαέ. Είσαι η φλούδα του μέλους-Κράτους της ΕΕ. Είσαι η φλούδα που θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.

Δεν είναι η δικαίωση για τους μισθούς που περικόπηκαν από τον “σκληρό πυρήνα του Κράτους” που σε πονάει αλλά ότι εξαιτίας του μισθού και της θέσης σε βάζουν στον πάγκο της ζωής ως αναπληρωματικό και ως αναλώσιμο. Χωρίς εσένα το μέλος-Κράτος θα επιβιώσει, χωρίς αυτούς όχι.

Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια σου λέει η Δικαιοσύνη που καλείται καθημερινά να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, μόνο που εσύ μετά από αυτή την δήλωση τους, είσαι απλά ο μονομάχος που ο Καίσαρας θα απολαύσει την παράσταση επιβίωσης έχοντας ήδη σκαμμένο τον λάκκο για το κουφάρι του ηττημένου.

Με μεγάλη ευκολία η ελληνική Δικαιοσύνη υπερασπίζεται τα καταπατημένα μισθολογικά δικαιώματα του “σκληρού πυρήνα του Κράτους” αλλά εδώ και 3 χρόνια τις υποχρεώσεις του ο σκληρός πυρήνας του Κράτους απέναντι στο ίδιο το Κράτος δεν τις τήρησε. Αντιθέτως έκανε τα πάντα για να υπερασπιστεί την εξουσία που πλέον δεν είναι ελληνική.

Οι ένστολοι έχουν τα δικαιώματά τους, έχουν όμως και την μεγάλη υποχρέωση να υπερασπίζονται το Σύνταγμα που είναι λέξη-λέξη το αποτέλεσμα των αγώνων του λαού. Αντιθέτως από την πρώτη στιγμή που το Σύνταγμα καταλύθηκε έβαλαν την πλάτη τους να υπερασπιστούν τους καταπατητές σηκώνοντας χέρι εναντίον του λαού. 2,000,000 λαού ξεχύθηκαν όταν κατάλαβαν ότι καταλύεται το Δημοκρατικό του Σύνταγμα προσπαθώντας να το προστατεύσει αυθόρμητα και χωρίς κομματική ώθηση. Υπερασπιζόταν ακόμα και τα δικαιώματα των ένστολων εκείνη την στιγμή αλλά αντί για τουλάχιστον σιωπηλή σύμπραξη με τον λαό, οι ένστολοι αποφάσισαν να υπερασπιστούν τους κατακτητές.

Οι εκπρόσωποι της ελληνικής Δικαιοσύνης, από την πλευρά τους, αποδείχτηκαν τελικά από την πρώτη την στιγμή της καταπάτησης της Αλήθειας ότι δεν έχουν ίχνος κυττάρου μέσα στους ούτε από τον μεγάλο Δάσκαλο τους και προγονού τους, Αναστάσιου Πολυζωΐδη. Δεν ακούσαμε ούτε από έναν τρανό δικαστή της Ελλάδας το “εις το όνομα της Δικαιοσύνης, δεν υπογράφω”, αντίθετα δικάζουν Έλληνες όχι σύμφωνα με το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκαν αλλά σύμφωνα με κατοχικούς νόμους. Και έχουν την απαίτηση να μην σχολιάζονται οι αποφάσεις που βγαίνουν από τους κατά τόπους Ναούς της Δικαιοσύνης. Παρέα πηγαίνουν οι Ναοί της Δήθεν Δημοκρατίας με τους Ναούς της Δήθεν Δικαιοσύνης, ενώ απέξω έχουν τα στρατά των ένστολων να φυλάνε και τους δύο Δήθεν Ναούς από την απειλή του Συντάγματος των Ελλήνων.

Ο “σκληρός πυρήνας” του Κράτους με φερετζέ την Δικαιοσύνη και την Σημαία ενδιαφέρθηκε μόνο για τις χρηματικές απολαβές του. Δεν χρησιμοποίησαν ασπίδα την Σημαία και δεν αντέδρασαν όταν η κατοχική κυβέρνηση ξεκίνησε την αποδόμηση των Ενόπλων Δυνάμεων εκμηδενίζοντας την άμυνα της χώρας. Η θλιβερή εικόνα των στρατιωτικών να απαιτούν χρήματα κουνώντας την σημαία και η θλιβερότερη εικόνα των δικαστικών να κάνουν λευκές απεργίες για τα λεφτά τους, αποδεικνύει ότι ο σκληρός πυρήνας αυτού του Κράτους είναι τόσο σκληρός όσο ένα αυγό όταν πρόκειται για τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Σκληρός πυρήνας ενός κράτους, έθνους, πατρίδας είναι το κομμάτι που δεν σπάει όταν δέχεται κάθε είδους επίθεση και ειδικά στα ιερά και τα όσια. Σκληρός πυρήνας είναι η ψυχή του εργάτη, του οικοδόμου, του αγρότη, του απλού Έλληνα που θα βάλει τα στήθια του μπροστά όταν απειλείται ο τόπος του. Και όταν κλήθηκε από τις συγκυρίες το απέδειξε. Και όταν έφθασε μέχρι την βρύση να πιει νερό ο λεγόμενος “σκληρός πυρήνας του μέλους-Κράτους” ήταν εκεί για να του κόψει τον δρόμο.

Θέλουν να μας πείσουν ότι οι θεσμοί δεν πρέπει να προσβάλλονται όμως ο σεβασμός κερδίζεται και ποτέ δεν επιβάλλεται. Ο θεσμός για να γίνει αδιάβλητος και σεβαστός δεν έχει προσδιορισμένη τιμή. Δεν σταματάει τις εργασίες του όταν πρέπει να υπερασπιστεί τα δίκαια αντίθετα μπαίνει μπροστά με κάθε αντίτιμο για να προστατέψει τα δίκαια του συνόλου.

Το υβριδικό φρούτο που κατασκεύασαν και ονόμασαν Ελληνικό Κράτος κοντά 200 χρόνια σκοπό είχε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κατασκευαστών του δίνοντας ισχύ και ουσία στο κουκούτσι του (ή αλλιώς σκληρό πυρήνα) και γι' αυτό λειτουργεί πάντα ως Παρακράτος εφόσον έχει ως αναλώσιμο το ουσιαστικό μέρος του που δεν είναι άλλο από τον λαό. Μείναμε με ένα στείρο κουκούτσι που γιγαντώνεται από τον θάνατο του λαού και των δικαιωμάτων του κουνώντας μας το δάχτυλο ότι αν δεν το σεβαστούμε ως θεσμό θα μάς αφανίσει.

Όταν οι θεσμοί αποδεικνύουν με τα λόγια και τις πράξεις τους ότι λειτουργούν ως το αρχαιότερο επάγγελμα και όχι ως το αρχαιότερο λειτούργημα, είναι αυθόρμητη η αντιμετώπιση που θα έχουν τόσο από τους διαχρονικούς προστάτες και πελάτες τους, όσο και από τα προδομένα θύματά τους.-                                                                                                                                          

 του Γιάννη Λαζάρου   
Στον τοίχο

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου
[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 8 Ιανουαρίου 2014]
Η χώρα ζει από το 2010 σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβληθεί από το εγχώριο οικονομικό-μιντιακό-δικαστικό-πολιτικό σύστημα. Φυσικά η κατάσταση αυτή δεν είναι εξαίρεση στη νεοελληνική ιστορία, αλλά ο κανόνας. Πράγματι, είτε υπό τη μοναρχία είτε χωρίς αυτήν, η αυθαιρεσία της εξουσίας ήταν διαρκές γνώρισμα του νεοελληνικού πολιτικού βίου. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν το πραξικόπημα του 1909, η κατάσταση πριν και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), το πραξικόπημα Πλαστήρα-Γονατά, το Ιδιώνυμο του Ελ. Βενιζέλου (1929), ο εμφύλιος 1944-45 και 1946-49, το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς μέχρι το 1967 (ΑΝ 509/1947), και επί πλέον οι δικτατορίες του Γ. Κονδύλη, του Θ. Πάγκαλου, του Ι. Μεταξά (1936-41) και των συνταγματαρχών (1967-1974).
Δεν θα ήταν υπερβολή εάν κάποιος ισχυριζόταν ότι οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και οι δικτατορίες έχουν γίνει περιοδικό νεοελληνικό φαινόμενο και ότι μάλλον η κοινωνία έχει εθισθεί σε αυτό. Τελευταίες ανησυχητικές ένδείξεις είναι η επαναφορά από το 2010 σε ένα μέρος του κοινωνικού σώματος των απόψεων υπέρ της δικτατορίας, η απήχηση των εθνικιστικών και αυταρχικών αντιλήψεων και κυρίως το σχετικά υψηλό εκλογικό ποσοστό που συγκέντρωσαν οι νεοναζιστές, το οποίο αυξάνουν δημοσκοπικώς ακόμη και μετά την απεχθή δολοφονία του Π. Φύσσα!
Ενώ λοιπόν οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και οι δικτατορίες, αποτελούν ένα ιδιάζον «κανονικό» χαρακτηριστικό της νεοελληνικής ιστορίας, ουδεμία σοβαρή συζήτηση ξεκίνησε στη Μεταπολίτευση μεταξύ των διανοουμένων, των νομικών και των συνταγματολόγων, πράγμα που δηλώνει την προσχώρησή τους είτε στο καθεστώς της ολιγαρχικής εξουσίας είτε στην αριστερή κομματική ιδεολογία. Στη δεύτερη περισσεύει η ιδεολογική πολεμική, ο μεσσιανικός σοσιαλισμός και ο καταγγελτικός λαϊκισμός, τα οποία δεν συνιστούν ασφαλώς σοβαρή συζήτηση και πολιτική αναζήτηση.
Αντιθέτως, η σχετική συζήτηση ξεκίνησε, ως συνήθως, σε άλλες χώρες όπως με τον Ιταλό Τζιόρτζιο Αγκάμπεν από τη δεκαετία 1990. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι για τον Αγκάμπεν το δεσπόζον παράδειγμα διακυβέρνησης στα σύγχρονα δυτικά κράτη και έχει ως ουσιώδες γνώρισμα τη σύγχυση μεταξύ των πράξεων της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Είναι δε από τη μία, χώρος κενός δικαίου και από την άλλη, καθεστώς δικαίου στο οποίο ο κανόνας εξακολουθεί να ισχύει αλλά δεν εφαρμόζεται (καθόσον δεν έχει ισχύ) και κυβερνητικές πράξεις που δεν έχουν αξία νόμου αποκτούν όμως την ισχύ νόμου. Είναι ταυτόσημη έτσι με ένα είδος ανομίας και προσομοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι διαπιστώσεις αυτές, απότοκες των προβληματικών απόψεων των Αντόρνο-Χορκχάιμερ («Διαλεκτική του Διαφωτισμού»), είναι μάλλον πολύ θεωρητικές και υπερβολικές για πολλές δυτικές χώρες, ισχύουν όμως εν μέρει στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Η πραγμάτευση του θέματος από τον Αγκάμπεν γίνεται με θεσμούς και όρους της ρωμαϊκής πολιτείας, της res publica. Οι όροι του ρωμαϊκού δικαίου με τους οποίους πραγματοποιεί την ανάλυσή του (senatus consultum ultimum, iustitium, tumultus, dictator, homo sacer) δηλώνουν τόσο την ρωμαϊκή καταγωγή των νεωτερικών αντιλήψεων, όσο και το ρωμαϊκό πλαίσιο εντός του οποίου σκέφτεται ο Αγκάμπεν και συνεπώς τα όριά του. Η res publica δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατία. Από την αρχή έως την κατάλυσή της από τον Οκταβιανό Αύγουστο 31 π.Χ. ήταν ολιγαρχία. Από αυτήν κατάγονται τα σημερινά ολιγαρχικά αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα, τα οποία οι δυτικοί λανθασμένα αποκαλούν δημοκρατίες, το ίδιο και ο Αγκάμπεν.
Και εδώ ίσως έγκειται η αδυναμία του να απαντήσει πειστικά σε ορισμένα ερωτήματα που ο ίδιος θέτει: «για ποιον λόγο έχει ο νόμος εκ συστάσεως ανάγκη την ανομία;». «Γιατί η Δύση είναι αναγκασμένη να αναμετράται με αυτό το εσωτερικό νομικό κενό;». Τα ερωτήματα αυτά είναι κατά βάση ρωμαϊκά και εγκλωβισμένα στο σύγχρονο αντιπροσωπευτικό φαντασιακό. Ο «νόμος» των αντιπροσωπευτικών πολιτευμάτων δεν είναι δημοκρατικός, δεν είναι νόμος της κοινότητας, αλλά των ολίγων αντιπροσώπων που εκφράζουν το οικονομικό-πολιτικό πλέγμα συμφερόντων. Όταν η εξουσία κινδυνεύει και δεν δύναται να κυβερνήσει προς όφελος των ανώτερων τάξεων, υπό τον κίνδυνο των αντιδράσεων και εξεγέρσεων των κατώτερων θιγομένων στρωμάτων, επικαλείται λόγους τάξεως και ασφαλείας για την επιβολή καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης και ανομίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάς στις περιόδους που ανέφερα στην αρχή, και ασφαλώς στη σημερινή χρεοκοπία, η οποία αντιμετωπίζεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που έχουν ισχύ νόμου, «καταργώντας» εκ παραλλήλου συνταγματικές διατάξεις και νόμους. Προϊούσης δε της αδυναμίας της εξουσίας να χειρισθεί τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, το σύστημα απεργάζεται περαιτέρω μέτρα «ανομίας», στο πλαίσιο των οποίων εντάσσεται και η «χρησιμοποίηση» των ταγμάτων εφόδου των νεοναζιστών. Το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 48) άλλωστε δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κηρύξει τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας».
Μετά από τριάντα έξι έτη έχουν επανακάμψει τα φαντάσματα της αυταρχικής διακυβέρνησης. Θα μπορέσoυν τα καθημαγμένα κοινωνικά στρώματα να αντισταθούν; Απαραίτητος όρος είναι η απεξάρτησή τους από τον εθνικισμό, τα κόμματα και τις συντεχνιακές κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, έτσι ώστε να μπορέσουν να συγκροτήσουν αυτόνομο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα.
eagainst.com

Η κιβωτός των 58

Λες και βλέπουμε μείξη διαφορετικών ντοκιμαντέρ του Σκάι...

Του Διονύση Ελευθεράτου - "Πριν"

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί... Ακούς την Άννα Διαμαντοπούλου να λέει ότι δεν την εκφράζει το σημερινό ΠΑΣΟΚ που «ενσωματώθηκε στη Νέα Δημοκρατία» και ο νους σου ταξιδεύει σε... αντίστροφες δηλητηριώδεις εκφράσεις του -όχι μακρινού- παρελθόντος.

Μάρτιος του 2012 ήταν όταν η Αννα ανέλαβε το υπουργείο Ανάπτυξης της κυβέρνησης Παπαδήμου. Πολύ γρήγορα τα «ενδότερα» του ΠΑΣΟΚ της καταλόγισαν την πρόθεση να τοποθετήσει κομματικά στελέχη της ΝΔ σε θέσεις γενικών διευθυντών.

Αντιγράφουμε το σχετικό σχόλιο, επί λέξει, όπως διοχετεύθηκε τότε: «Χαϊδεύει (σ.σ.: η Διαμαντοπούλου) τη ΝΔ ώστε στη νέα κυβέρνηση, η οποία θα είναι συνεργασίας, εάν εκλεγεί, να αναλάβει κάποιο υπουργείο».
Αντιστράφηκαν όμως οι όροι της «συντροφικής» μονομαχίας «στον πράσινο βάλτο»: η Άννα Διαμαντοπούλου «βγαίνει από τα αριστερά» στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο «ενσωματώθηκε στη ΝΔ δίχως να προχωρήσει σε προγραμματικές συμφωνίες».

Ωραία αφομοιώσαμε τη σειρά: τότε η Άννα παρέδιδε το υπουργείο της στη ΝΔ, κατόπιν το ΠΑΣΟΚ παραδόθηκε άνευ όρων στον Σαμαρά (οποία ανακάλυψις!), κι απομένει να παρακολουθήσουμε τις επόμενες παραδόσεις στο μάθημα «κεντροαριστερής» πολιτικής επιβίωσης - κεφάλαιο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Τι λέει στο «διά ταύτα» η Άννα; Πώς θα σπεύσει να προσφέρει ό,τι μπορεί στην πρωτοβουλία των 58, υπό την προϋπόθεση ότι οι 58 θα απαντήσουν πειστικά στα της διεξόδου από την κρίση. Εάν (η Άννα κρίνει ότι θα έχει) συμβεί αυτό, ποιους θα συναντήσει; Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τόσο την απογοήτευσαν, μετατρέποντας το κόμμα σε συνιστώσα του Σαμαρά. Η συνάντηση προβλέπεται συγκινητική - ακόμη κι αν δεν θα έχει αποσαφηνιστεί πλήρως η ρότα της Κιβωτού του Νώε που ονομάζεται «κίνηση των Πενήντα Οκτώ». Προσοχή, μόνο να μη βουλιάξει η Κιβωτός από τους ποταμούς των δακρύων της επανένωσης.

Τέλος πάντων η Άννα λέει κι ένα «θα δούμε». Ο Πέτρος Τατσόπουλος πάλι όχι. Με το ένα χέρι αποχαιρετούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, με το άλλο έκανε νεύμα στους Πενήντα Οκτώ. Θα κάνει μάλιστα «πρεμιέρα» αύριο ως ομιλητής σε εκδήλωση τους στην Κηφισιά. Επειδή όχι μόνον ο Πέτρος αλλά και οι πέτρες γνωρίζουν ότι οι 58 είναι «το ΠΑΣΟΚ με πολιτικά», υπενθυμίζουμε τι υποστήριζε ο ίδιος μέχρι πρότινος - όταν ήταν ακόμη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ: στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου έλεγε στον Σκάι ότι το τότε κόμμα «του» δεν θα έπρεπε να αποκλείσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Αλλιώς; «Αλλιώς θα πρέπει να παραδοθούμε».

Να υποθέσουμε ότι οι αρχές και οι -εξ αυτών απορρέουσες- πολιτικές επιλογές του ανεξάρτητου βουλευτή Τατσόπουλου διαφέρουν από εκείνες τις οποίες αξίωνε ο ίδιος από τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό που χθες θα ήταν απαράδεκτη «παράδοση» στο αρνούμενο να αλλάξει ΠΑΣΟΚ σήμερα αποτελεί... δημιουργική «άλωση» του; Εκτός εάν από τα μέσα Νοεμβρίου έως σήμερα το ΠΑΣΟΚ άλλαξε, όσο και όπως το επιθυμούσε ο Τατσόπουλος. Τι ακριβώς άλλαξε; Οι διατροφικές συνήθειες του Βενιζέλου; Η κλίση του μουστακιού του Κουκουλόπουλου; Τι;

Οι 58 είναι μια θαυματουργή πολιτική κίνηση με πολλαπλές ιδιότητες. «Κεντροαριστερή» Κιβωτός του Νώε.Έλος-κρυψώνα για το ΠΑΣΟΚ που, αδυνατώντας να αντέξει το ίδιο το όνομα του, προτιμά να παραμένει κάτω από την επιφάνεια ανασαίνοντας «με καλάμι, με καλάμι», όπως τραγουδούσε κάποτε ο Νιόνιος. Μίξερ «επιχειρημάτων». Προορισμός του ΠΑΣΟΚτζή που παριστάνει τον «ανοιχτόμυαλο». Προορισμός και του -τέως ή και νυν- δημαρίτη ο οποίος διατείνεται: «Να πάμε εκεί, για να μην αφήσουμε τον Βενιζέλο να ορίσει τους όρους ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς». Κουκλοθέατρο. Λέσχη πρωταθλητών στις κυβιστήσεις κι ανθρώπων του χθες που αναζητούν εναγωνίως νέους ρόλους. Αμήχανος πολιτικός «ΟΑΕΔ», που έχει ξεμείνει από ιδέες κι αρμοδιότητες.

Πέρα και πάνω απ' όλα όμως οι 58 προσφέρουν μια πρωτότυπη συνένωση της πολιτικής με κάποιο είδος ομοιοπαθητικής. Είσαι στο βήμα και κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έδωσε πολιτική στέγη στην παλιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ; Εκεί κάτω σε χειροκροτεί ο Πρωτόπαπας.
Στηλιτεύεις τους «λαϊκιστές» που αρνούνται να πουν στην κοινωνία ότι έχει και η ίδια τεράστιες ευθύνες για όσα έκανε στις εποχές της επίπλαστης ευμάρειας; Σε ακούν και κουνούν το κεφάλι τους, επιδοκιμάζοντας, ο Χριστοδουλάκης που θα έφτιαχνε «λαϊκό μετοχικό καπιταλισμό» και κάμποσα παλιά στελέχη της κυβέρνησης Σημίτη, η οποία κάποτε νουθετούσε: «Παίξτε, η Σοφοκλέους θα πιάσει 10.000 μονάδες». Σε πιάνουν τα «χαρντ κορ» μεταμοντέρνα σου; Εκεί κάτω σε ακούει με ενδιαφέρον ο Κοντογιαννόπουλος, ο οποίος το 1990 μόνο ζώνη αγνότητας δεν φιλοδόξησε να φορέσει στις μαθήτριες.

Βλέπεις τους 58 και θαρρείς πως παρακολουθείς κάποια αλλόκοτη μείξη των ντοκιμαντέρ περί κοσμογονίας και φυσικής ιστορίας που ενίοτε προβάλλει ο Σκάι: Τόσοι δεινόσαυροι του «εκσυγχρονισμού» στοιβαγμένοι σε μια Κιβωτό την ώρα του κατακλυσμού; Άμοιρο κουτάκι...
 tsak-giorgis

Χαρτογραφώντας τον πόλεμο της Ευρώπης ενάντια στην μετανάστευση

του Philippe Rekacewicz

Η Ευρώπη έχει χτίσει γύρω της ένα φρούριο για να προστατευτεί από την «παράνομη» μετανάστευση από τον Νότο, από ανθρώπους που σπεύδουν να γλιτώσουν εμφύλιους πολέμους, συγκρούσεις και υπερβολική φτώχεια. Η Ιστορία είναι πιο εύκολο να κατανοηθεί μέσω χαρτών.

 

Ο απαγορευμένος κόσμος

Είναι περίεργο πράγμα, αυτός ο παρανοϊκός φόβος της εισβολής, αυτή η αποφασιστικότητα να προστατευτούν με κάθε κόστος από αυτά τα ανθρώπινα όντα που κάθε χρόνο αυτό-εξορίζονται από την πατρίδα τους, με προορισμό μια φανταστική Γη της Επαγγελίας στις πλούσιες χώρες. Αλλά οι πλούσιοι έχουν αποφασίσει ότι αυτά τα ανθρώπινα κύματα είναι ανεπιθύμητα.

Ενισχύουν τα σύνορα τους, ορθώνουν φράγματα, χτίζουν τείχη όλο και ψηλότερα. Μια πραγματική στρατιωτική στρατηγική για κρατήσουν τους «εισβολείς» έξω.

Σε μια προσπάθεια απομίμησης, άλλες σημαντικές χώρες όπως η Βραζιλία, η Κίνα και η Ρωσία αρχίζουν να συμμετέχουν, στήνοντας τα δικά τους «οχυρά» για να περιορίσουν την οικονομική μετανάστευση από φτωχότερες περιοχές στις δικές περιοχές ταχείας ανάπτυξης.

Τέτοια υλικά εμπόδια αποτελούν αποτελεσματικά εργαλεία για την ποινικοποίηση της μετανάστευσης, για την εμφάνιση όρων που υπο άλλες συνθήκες δε θα έπρεπε να ήταν αποδεκτοί όπως «παράνομοι μετανάστες». Κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι παραβαίνουν το νόμο. Με τη βοήθεια αυτών των εμποδίων, νομοθετικών και υλικών, δημιουργήσαμε μια νέα κατηγορία εγκληματία: τον μετανάστη.

Έτσι λοιπόν συγχέουμε τη διεθνή νομοθεσία και τις παγκόσμιες αξίες.

Τα τρία σύνορα της Ευρώπης

Αυτός ο χάρτης σχεδιάστηκε για πρώτη φορά το 2003, χάρη στη λεπτολογική δουλειά του Olivier Clochard από το ινστιτούτο Migrinter του πανεπιστημίου του Poitiers. Τον ενημερώνουμε τακτικά και δυστυχώς κάθε φορά έχουμε να προσθέσουμε περισσότερες μαύρες τελείες και να σχεδιάσουμε ακόμη μεγαλύτερους κόκκινους κύκλους.

Την 1^η Ιανουαρίου 1993, ο Gerry Johnson βρέθηκε νεκρός. Πολίτης της Λιβερίας – μια χώρα που εκείνη την περίοδο καταστρεφόταν από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο – ο Johnson είχε πεθάνει από ασφυξία σε ένα βαγόνι εμπορευμάτων στο Feldkirch της Αυστρίας. Στις 3 Οκτώβρη 2013, ένα πλοίο βυθίζεται κοντά στις ακτές της νήσου Lampedusa, με επιβάτες 500  μετανάστες, οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονταν από την Ανατολική Αφρική. Μεταξύ αυτών των δύο ημερομηνιών και αυτών των δύο σημείων, περισσότεροι από 17300 μετανάστες – και αυτό είναι η ελάχιστη εκτίμηση για αυτή την άγνωστη εκατόμβη – έχουν χάσει την ζωή τους προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη, την ήπειρο της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πεθαίνουν κιόλας προσπαθώντας να φύγουν, όπως ο Marcu Omofuma, ένας νιγηριανός ο οποίος δολοφονήθηκε την 1^η Μαΐου 1999 από τρεις σαδιστές αυστριακούς αστυνομικούς σε ένα αεροπλάνο της Balkan Air κατά τη διάρκεια του εξαναγκαστικού επαναπατρισμού του.

Η γεωγραφία μιας ανεπιθύμητης ανθρωπότητας

Στην Δύση βρίσκονται οι φίλοι μας, οι οποίοι είναι ευπρόσδεκτοι, είναι αυτοί με τα παχυλά πορτοφόλια. Στην Ανατολή είναι οι ανεπιθύμητοι, οι βρώμικοι, οι μικροί τύποι από ένα κόσμο πολύ φτωχό για να είναι «άξιοι» μας. Τέλεια συμμετρία, σμήνη φτωχών επιμένουν στη Δύση και σμήνη πλουσίων στην Ανατολή.

Η πολιτική γεωγραφία των Ευρωπαϊκών βίζα καταδεικνύει με ιδιαίτερη κυνικότητα την αντίληψη της Ευρώπης για τον κόσμο, ένα φειδωλό πράγμα. Κάποιος πρέπει να μου εξηγήσει τη λογική της απαίτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι πολίτες του Κόσοβου – μιας από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης – να αγοράζουν πανάκριβες βίζες έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να κινούνται μέσα τη ζώνη Σένγκεν.

Υπάρχουν πολλές μεθοδολογίες για να χωρίσεις τον κόσμο, τα εδάφη, οι περιοχές του. Είτε πρόκειται για την αρχή του έθνους-κράτους, είτε για ομάδες κρατών, είτε για κοινωνικοοικονομικούς ή πολιτικούς παράγοντες, όλα μας υπενθυμίζουν κυνικά, τι δεν θα θέλαμε να δούμε στους εαυτούς μας: την ιδιοτέλεια μας, τη βία μας. Προσποιούμαστε ότι βοηθάμε την ανάπτυξη των φτωχών χωρών, ενώ στην πραγματικότητα εξάγουμε οικονομικά μοντέλα που δε μπορούν να εφαρμοστούν.

Και στη συνέχεια επιβάλουμε στους κατοίκους τους απρόσιτες βίζες.

Και παρόλα αυτά η εξαθλιωμένη Αφρική, όπως οπουδήποτε αλλού, έχει πολιτισμό, μουσική, θέατρο. Διπλωμάτες, δασκάλους. Φοιτητές, εργαζόμενους, συγγραφείς. Όλοι είναι ανθρώπινα όντα τα οποία η Ευρώπη στέλνει πίσω συσκευασμένα σα λουκάνικα σε αεροπλάνα – όταν δεν τους στέλνει πίσω τυλιγμένους σε σάβανα – γιατί δεν κατάφεραν να αποκτήσουν μια βίζα ή πράσινη κάρτα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην αγγλική έκδοση Le Monde Diplomatique στις 16 Οκτωβρίου 2013.

Μετάφραση: Δανάη Κυρλή

ilesxi

Η καταστροφή δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί

Του Σταύρου Χριστακόπουλου από τη Ρήξη φ. 100
Η εικόνα που εμφάνισε η κυβέρνηση τις πρώτες ημέρες του 2014 ήταν επιεικώς απογοητευτική. Η υποδοχή από τα διεθνή ΜΜΕ της ελληνικής προεδρίας, στην οποία τόσα υποτίθεται ότι είχαν επενδύσει οι Σαμαράς και Βενιζέλος, κινήθηκε μεταξύ λοιδορίας και χλευασμού. Η εξαιρετικά δυσάρεστη εικόνα συμπληρώθηκε και από άλλες λεπτομέρειες, οι οποίες καθρεφτίζουν τη χειρότερη δυνατή εσωτερική και διεθνή εικόνα της χώρας.
Κ ορωνίδα όλων –και μάλιστα σε συνέχεια της επίθεσης στο σπίτι του πρεσβευτή της Γερμανίας– οι αλλοπρόσαλλοι χειρισμοί μιας ασήμαντης υπόθεσης, όπως η μη εμφάνιση του καταδικασμένου για την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» Χριστόδουλου Ξηρού. Ένας απίστευτος πανικός, με τερατώδη τρομοσενάρια, κάλυψε τις τηλεοπτικές εικόνες, παραμονή της τελετής ανάληψης της ευρωπροεδρίας, δίνοντας την εικόνα μιας χώρας η οποία χτυπιέται ανελέητα από την τρομοκρατία. Ο Νίκος Δένδιας έφτασε στο σημείο να εκστομίσει μια απίστευτη φράση: «Η χώρα έχει πρόβλημα τρομοκρατίας. Και δυστυχώς δεν έχει πρόβλημα μόνο εισαγόμενης τρομοκρατίας, έχει μεγάλο πρόβλημα και εγχώριας τρομοκρατίας». Και  προχώρησε σε σύγκρουση με τη Δικαιοσύνη προκαλώντας την αντίδραση του αρμόδιου υπουργείου και των εισαγγελέων.
Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι παρά μόνο λεπτομέρειες στην τοιχογραφία η οποία αποτυπώνει το γενικότερο κλίμα αποσύνθεσης που συνοδεύει την κυβέρνηση σε κάθε της βήμα. Σε αυτά μπορεί κάποιος να προσθέσει:
• Την ευθεία αμφισβήτηση της κυβέρνησης από τους Σημίτη και Δαμανάκη.
• Την πρόσφατη καταστροφική διαχείριση των θεμάτων Παιδείας.
• Τη θεαματική ήττα στο θέμα του εισιτηρίου των 25 ευρώ στα νοσοκομεία.
• Την παράλληλη ουσιαστική κατάργηση του ΕΟΠΥΥ.
• Τους αγωνιώδεις πολιτικούς εκβιασμούς του ΠΑΣΟΚ μπροστά στο φάσμα της εκλογικής κατάρρευσής του.
• Τα σενάρια περί τριπλών εκλογών, τα οποία αποτελούν μέρος της κυβερνητικής ατζέντας προ του ενδεχομένου κατάρρευσης στις ευρωεκλογές.
• Τα μαζικά εντάλματα σύλληψης στελεχών του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου των περιόδων Καραμανλή και Παπανδρέου και «επιφανών» επιχειρηματιών, που είχαν εξασφαλίσει θαλασσοδάνεια χωρίς προοπτική αποπληρωμής.
• Τα σκάνδαλα Λιάπη και Τομπούλογλου, τα οποία επιτείνουν το κλίμα αυτογελοιοποίησης του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας.
• Τις εξελισσόμενες έρευνες για τις θηριώδεις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα.
Πρόκειται για το παζλ της απόλυτης παρακμής και κανείς, εντός ή εκτός Ελλάδος, δεν δίνει αξιόλογο χρόνο ζωής σε μια κυβέρνηση η οποία υπάρχει επειδή κανείς δεν έχει διάθεση να τη… ρίξει και, δυστυχώς, και σε μια χώρα η οποία ακόμη ανακαλύπτει τις χειρότερες πλευρές του εαυτού της.

Χαλί στον Τσίπρα
Όμως, από όλα τα παραπάνω, το σοβαρότερο σημείο είναι οι έρευνες για τα εξοπλιστικά και τις θηριώδεις μίζες, οι οποίες ενδέχεται να ξεπερνούν και τα 2 δισ. ευρώ. Σημειώστε δε ότι, αν και τα προγράμματα αφορούν την περίοδο Σημίτη, όλες οι παραγγελίες εκτελέστηκαν κανονικά από την επόμενη κυβέρνηση Καραμανλή, πλην των υποβρυχίων.
Και έτσι η Ελλάδα, με το ένα τέταρτο του χρέους της μέχρι το 2003 οφειλόμενο στις αμυντικές δαπάνες, με σοβαρά εθνικά ζητήματα ανοιχτά και επιδεινούμενα, από την Κύπρο και το Αιγαίο έως τη Θράκη, είναι σήμερα στρατιωτικά γυμνή. Απειλείται δε το 2015 να μην έχει καν αξιόμαχο Πολεμικό Ναυτικό. Μια χώρα που έχει πληρώσει πανάκριβα πάνω από το 90% έξι νέων υποβρυχίων, τα οποία σαπίζουν στο ναυπηγείο επειδή κανείς δεν φρόντισε να τα παραλάβει.
Αυτή η άθλια εικόνα παρακμής, εγκατάλειψης, πανικού και σύγχυσης προφανώς δεν μπορεί να αντισταθμιστεί
• από καμιά κρίση πολιτικού μεγαλείου του Σαμαρά,
• από καμιά πομφόλυγα περί πρωτογενούς πλεονάσματος,
• από καμιά ψευδή υπόσχεση περί διευθέτησης του χρέους,
• από κανέναν εκβιασμό του Βενιζέλου.
Στην πραγματικότητα, εδώ και καιρό, κάθε κίνηση της κυβέρνησης, κάθε νέα κρίση, απλώς ξετυλίγει το χαλί πάνω στο οποίο ο Τσίπρας θα βαδίσει την απόσταση από την πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου.
Με την ιδέα αυτή άλλωστε είναι τόσο εξοικειωμένα τα εγχώρια και διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, ώστε πλέον, αντί να μάχονται αυτή την προοπτική, να διερευνούν την ομαλότερη δυνατή συμβίωση με την επόμενη κυβέρνηση. Και, ομολογουμένως, σε αυτή τη διερεύνηση δεν συναντούν ιδιαίτερες δυσκολίες…
Ελπίδα και πραγματικότητα
Όμως οι διαπιστώσεις είναι σχετικά εύκολες. Αν θέλουμε να πάμε λίγο βαθύτερα, τότε θα πρέπει να εστιάσουμε στην έννοια που τα νυν και δυνάμει κυβερνητικά κόμματα αναμασούν: ανασυγκρότηση. Πληρέστερα: παραγωγική ανασυγκρότηση.
Ποιος είναι ικανός σήμερα, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, να μιλήσει σοβαρά για ανασυγκρότηση της χώρας και δη παραγωγική; Η απάντηση προφανώς δεν μπορεί να είναι ενθαρρυντική:
• Από τη μια πλευρά έχουμε ένα εκπνέον σύστημα εξουσίας, το οποίο έχει σημαδέψει ολόκληρη τη μεταπολίτευση με όρους βαθύτατης και πολυδιάστατης διαφθοράς, το οποίο εκμαύλισε, αποδιάρθρωσε, αποβιομηχάνισε και χρεοκόπησε τη χώρα. Εν τέλει την παρέδωσε άνευ όρων στους δανειστές της και σήμερα σέρνεται εκλιπαρώντας για μια μικρή παράταση ζωής, γνωρίζοντας ότι έτσι ή αλλιώς οδηγείται στη συντριβή.
• Από την άλλη πλευρά έχουμε μια ταχύτατα ανερχόμενη αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία, κατοικώντας για χρόνια στο γλίσχρο 3-5%, ουδέποτε χρειάστηκε να αναπτύξει προγραμματικό και οραματικό λόγο. Αρκούσαν οι εσωκομματικές συμφωνίες για να διατηρεί μια στοιχειώδη ενότητα και η επίκληση της αριστερής της ταυτότητας για να πορεύεται στα ελώδη ύδατα της μεταπολίτευσης.
Σήμερα, ωστόσο, συγκεντρώνει πάνω της μια απροσδόκητα ογκούμενη ελπίδα για φρένο στην ατελείωτη κατρακύλα μιας καθημαγμένης, απελπισμένης, τρομαγμένης και καταθλιπτικής κοινωνίας. Της ζητείται να επεξεργαστεί, να καταθέσει και να εφαρμόσει ό,τι δεν είχε νιώσει ποτέ πριν ότι χρειάζεται να διαμορφώσει: πρόγραμμα. Και δη μιας διαλυμένης και χρεοκοπημένης χώρας.
Κοιτάζοντας από τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση τον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουμε δύο καίριες παρατηρήσεις:
1. Η πρώτη αφορά την πραγματικότητα της χώρας: Οι άκαμπτες δεσμεύσεις της εκτείνονται σε βάθος δεκαετιών. Το δημοσιονομικό σύμφωνο αποτελεί πλαίσιο πολύ πιο δεσμευτικό από το μνημόνιο. Η ήδη συντελεσθείσα καταστροφή δεν είναι άμεσα αναστρέψιμη.
2. Η δεύτερη αφορά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ:
• Από τη μια, αν υποθέσουμε ότι θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για εκλογική κατακρήμνιση της Ν.Δ. και περαιτέρω διάσπαση της Δεξιάς, τότε ήδη αποτελεί τη μοναδική –και τελευταία πριν από το χάος– θεσμική κυβερνητική διέξοδο.
• Από την άλλη, δεν είναι σαφές ούτε ποια ακριβώς πολιτική θα ακολουθήσει έναντι των δανειστών ούτε αν θα αντέξει το βάρος της πολιτικής ευθύνης που θα του ανατεθεί.
Βεβαίως, όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» ούτε η Ιστορία είναι μαθημένη να τη στήνουν στα… ραντεβού. Συνεπώς Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να περάσουν από τον πάγκο της διακυβέρνησης.
Πεδίο μάχης η διαφθορά
Σε κάθε περίπτωση, προηγείται ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα των αμαρτημάτων δεκαετιών. Αυτός είναι σήμερα ο βασικός στόχος των δανειστών – και του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων – και εκεί ακριβώς συναντιούνται με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως άλλωστε έγραψε προσφάτως και σοβαρός συντηρητικός αναλυτής στην Ελλάδα, εξετάζοντας τους τρεις πιθανούς λόγους για τους οποίους ενδεχομένως οι Ευρωπαίοι «δεν ανησυχούν πλέον αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία»: «Γιατί δεν έχουν αντίρρηση, και μάλιστα ελπίζουν, να τα βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ολιγάρχες και τα μεγάλα συμφέροντα στη χώρα, πράγμα που δεν τολμά η σημερινή κυβέρνηση ή, όταν δείχνει κάποια τέτοια επιθυμία, της την πέφτουν και κάνει πίσω».
Οι μεγάλες πολιτικές μάχες της επόμενης περιόδου πιθανότατα θα εξελιχθούν στο πεδίο της διαφθοράς. Το παιχνίδι κυριαρχίας προηγείται. Άλλωστε, κάθε συζήτηση περί ανασυγκρότησης θεωρείται περίπου άκαιρη: η καταστροφή του «ελληνικού μοντέλου» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί…

Πολυεθενικές :Σκορπίζουν αρρώστειες με τον μανδύα του ευεργέτη !!!

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, ο ιδιωτικός τομέας έχει αναδειχθεί ως η κορυφαία πηγή χρηματοδότησης για την υγεία στον κόσμο. Ομάδες εταιρειών όπως η Παγκόσμια Συμμαχία Επιχειρήσεων (Global Business Coalition, GBC) χρηματοδοτούν πολλά προγράμματα καταπολέμησης…ασθενειών. Ανάμεσα στις 200 εταιρείες της Συμμαχίας , είναι και μία πλειάδα πολυεθνικών εταιρειών όπως η Coca-Cola, η Exxon Mobil και η Pfizer για τις οποίες έχουν ακουσθεί τόσο πολλά για δραστηριότητες τους οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση των δεικτών της θησιμότητας.

Προς τι λοιπόν το ενδιαφέρον; Είναι κοινωνικά ευαίσθητες ή απλώς εκμεταλλεύονται τις φοροαπαλλαγές αλλά και τη θετική εικόνα στους ανθρώπους του ανεπτυγμένου κόσμου; Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα κίνητρα . Αυτό όμως που μπορεί να υποστηρίξει με αδιάσειστα στοιχεία είναι ότι οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται πιο έντονα σε σχέδια σχετικά με την παγκόσμια υγεία προέρχονται από ένα στενό φάσμα βιομηχανιών, πολλές από τις οποίες είναι κάτω από πυρά για την αρνητική επίδρασή τους στη δημόσια υγεία. Αυτές οι ιδιωτικές επιχειρήσεις παίζουν ένα διπλό παιχνίδι: διαταράσσουν τις τοπικές κοινότητες με το ένα χέρι και υπογράφουν μεγάλα τσεκ φαινομενικά για να τους βοηθήσουν με το άλλο.

Η εξορυκτική βιομηχανία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η βιομηχανία εξορύξεων, η οποία περιλαμβάνει πετρελαϊκές επιχειρήσεις καθώς και φυσικού αερίου, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή πολλών επιφανών παγκόσμιων προγραμμάτων για την υγεία. Η εξορυκτική πολυεθνική Rio Tinto επαινέθηκε για το έργο της σχετικά με την καταπολέμηση της ελονοσίας στην Ισημερινή Γουινέα. Ο εξορυκτικός γίγαντας Gold Fields Limited επαινέθηκε για τις προσπάθειες πρόληψης του ιού HIV στη Γκάνα.

Η Anglo American επαινέθηκε για την παροχή δωρεάν αντιρετροϊκής θεραπείας σε θετικούς στον ιό HIV εργαζομένους της στην Αφρική. Και η ExxonMobil συνεισφέρει τώρα περισσότερα χρήματα για την καταπολέμηση της ελονοσίας από οποιαδήποτε άλλη εταιρεία εκτός της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Αυτό είναι το «ευαίσθητο πρόσωπο τους» . Υπάρχει όμως και το άλλο: εκείνο του κέρδους ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους.

Η Rio στην Παπούα Νέα Γουινέα πέταξε δισεκατομμύρια τόνους τοξικών αποβλήτων και ήταν συνένοχη στην κατασταλτική βία που οδήγησε σε πάνω από 10.000 θανάτους, σύμφωνα με μια ομαδική μήνυση που κατατέθηκε το 2000. Η Gold Fields , σύμφωνα με τις ΜΗΚΥΟ της Γκάνα έχει μολύνει τις υδάτινες οδούς με επικίνδυνα υψηλές συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων, στερώντας τις τοπικές κοινότητες από πόσιμο και αρδεύσιμο νερό. Την Anglo American ο πρώην Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα την εγκάλεσε για εκμετάλλευση της γης και του νερού γύρω από τα ορυχεία της στη Γκάνα. Πρόκειται για μια «παραβίαση του δικαιώματος των κοινοτήτων να διατηρήσουν ένα βιώσιμο περιβάλλον» είχε πεί. Και τα παραδείγματα δεν σταματούν εδώ.

Η ExxonMobil μόλυνε τον υδροφόρο ορίζοντα αλλά και τους ψαρότοπους με περισσότερα από 2,4 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου που διαρρέει από το 1976 ως και το 1996, σύμφωνα με αναλύσεις της νιγηριανής κυβέρνησης. Μετά την έναρξη προγραμμάτων ανάπτυξης των τοπικών κοινοτήτων από τις εταιρείες πετρελαίου προκειμένου να μετριάσουν την εναντίον τους κριτική, ο φιλανθρωπικός οργανισμός καταπολέμησης της φτώχειας Christian Aid χαρακτήρισε το δέλτα του Νίγηρα ένα «πραγματικό νεκροταφείο (ανάλογων) σχεδίων, συμπεριλαμβανομένων συστημάτων ύδρευσης που δεν λειτουργούν, κέντρων υγείας που δεν έχουν ανοίξει ποτέ και σχολείων όπου κανένα μάθημα δεν έχει ποτέ διδαχθεί». Τα παραδείγματα αυτά εμφανίζουν τις άμεσες επιπτώσεις από την δραστηριότητα των πολυεθνικών στην υγεία των ανθρώπων.

Υπάρχουν όμως και οι έμμεσες επιπτώσεις .Εταιρείες αναψυκτικών και σνακ έχουν, επίσης, κινηθεί στην πρώτη γραμμή των παγκόσμιων πρωτοβουλιών για την υγεία, ιδίως για την καταπολέμηση των μη μεταδοτικών ασθενειών όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα και ο διαβήτης. Μέσα από μια ένωση που ονομάζεται Διεθνής Συμμαχία Τροφίμων και Ποτών, οι μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο για επεξεργασία τροφίμων και ποτών -συμπεριλαμβανομένων της Nestle, της PepsiCo, της Kraft, και άλλων , έχουν άμεση συμμετοχή σε προγράμματα υγείας.

Όμως τα προϊόντα τους είναι εκείνα που έχουν μεγάλο ποσοστό ευθύνης για την αλματώδη άνοδο αυτών των νοσημάτων. Οι εταιρείες αναψυκτικών και σνακ “ζουν” με το να μειώνουν πλήρεις τροφές σε εύκολα παρασκευάσιμα επεξεργασμένα τρόφιμα – ακριβώς τα είδη των τροφίμων που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης μη μεταδιδόμενων ασθενειών. Για να διατηρήσουν την οικονομική τους υγεία, οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να πωλούν περισσότερα από τα προϊόντα τους στις ίδιες χώρες όπου οι θάνατοι από μη μεταδιδόμενες ασθένειες αυξάνονται.

Με τις πωλήσεις τους στις ανεπτυγμένες χώρες να είναι στάσιμες, η βιομηχανία στηρίζεται πλέον στην αύξηση των εσόδων της στις αναδυόμενες αγορές προκειμένου να στηρίξουν τη μελλοντική τους ανάπτυξη. Μεταξύ του 1982 και του 2000, οι αμερικανικές εταιρείες τετραπλασίασαν τις επενδύσεις τους σε ξένες εταιρείες επεξεργασίας τροφίμων, και οι πωλήσεις των μεταποιημένων τροφίμων στο εξωτερικό αυξήθηκαν από 39,2 δισεκατομμύρια δολάρια σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο μέσος Μεξικανός καταναλώνει σήμερα περίπου 30 γαλόνια Coca-Cola κάθε χρόνο, δηλαδή περισσότερο από τον μέσο Αμερικανό. Τα ποσοστά των μη μεταδιδόμενων ασθενειών (NCDs) έχουν αυξηθεί αναλόγως.

Η βιομηχανία που εμπλέκεται περισσότερο σε παγκόσμιες πρωτοβουλίες για την υγεία είναι αναμφίβολα η βιομηχανία φαρμάκων. Η Novartis δωρίζει φάρμακα στην ΠΟΥ για την καταπολέμηση της λέπρας και αναπτύσσει νέα εμβόλια για τον δάγκειο πυρετό και τη φυματίωση. Η Merck και η Pfizer έχουν κάνει σημαντικές δωρεές φαρμάκων για την καταπολέμηση ασθενειών όπως η ογκοκέρκωση και το τράχωμα.

Αλλά οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες βρίσκονται σε εξίσου περίπλοκη θέση. Οι πιο αποτελεσματικές παγκόσμιες παρεμβάσεις υγείας υπονομεύουν τις βασικές δραστηριότητές τους, οι οποίες είναι να πουλάνε επώνυμα φάρμακα σε καλές τιμές. Γι ‘αυτό η Novartis επιχειρεί να αποδυναμώσει τη νομοθεσία της Ινδίας περί πατεντών, με τρόπους που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αναφέρουν ότι θα έχουν «καταστροφικές συνέπειες» για την πρόσβαση των φτωχών στις υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Το 1998, 39 κορυφαίες εταιρείες φαρμάκων μήνυσαν την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής για την εφαρμογή ενός νόμου που αποσκοπεί να καταστήσει τα αντιρετροϊκά φάρμακα πιο προσιτά στους φτωχούς ανθρώπους που πεθαίνουν από AIDS.

paratiritis 

ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ» Η ΤΡΟΙΚΑ, ΛΕΕΙ Ο «ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εντυπωσιακή η φραστική βιαιότητα του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ» εναντίον της τρόικας. Η επίθεση αρχίζει από τον… τίτλο (!) του ολοσέλιδου άρθρου: «Το ανθρωπόμορφο τέρας του ευρώ»! Η αρχή του άρθρου καθόλου δεν μετριάζει την εντύπωση που προκαλεί ο τίτλος. Κάθε άλλο. «Στην ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος είναι το σκυλί με τα τρία κεφάλια που φυλάει τις πύλες του Αδη. Στη σύγχρονη ελληνική πολιτική, η τρόικα είναι το τρικέφαλο τέρας που παγιδεύει τη χώρα σε έναν οικονομικό κάτω κόσμο», γράφει ευθύς εξαρχής και συνεχίζει: «Ακόμη και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών στην Αθήνα φωνάζουν «Φονιάδες!» στα μέλη της τρόικας που το επισκέπτονται. Στη Λισαβόνα πανό διαμαρτυρίας γράφουν «Γαμ…ε την τρόικα». Υπάρχει τώρα ένας λαϊκός πορτογαλικός νεολογισμός, η λέξη entroikado, η οποία σημαίνει περίπου «οικονομικά σοδομισθείς»» από την τρόικα γράφει επί λέξει ο «Εκόνομιστ» στο τεύχος του που κυκλοφόρησε το Σάββατο!

Αναγνώστες του περιοδικού αυτού κάθε εβδομάδα επί τριάντα και πλέον χρόνια, ομολογούμε ότι δεν μπορούμε να κρύψουμε την έκπληξή μας για τη γραφή αυτού του είδους από ένα περιοδικό τόσο εξεζητημένο ακόμη και στον τρόπο έκφρασης ώστε πριν από μερικά χρόνια εξέδιδε μέχρι και βιβλίο για το… στυλ γραφής των κειμένων του «Εκόνομιστ»! Το βρετανικό περιοδικό αφενός αντιμετωπίζει την τρόικα με ρεαλισμό και αφετέρου την απαξιώνει πλήρως τόσο επί της ουσίας όσο και προκαλώντας ισχυρότατα συναισθήματα εναντίον της. «Ως φύλακας των δανειστών, η τρόικα ποτέ δεν επρόκειτο να αγαπηθεί», επισημαίνει σωστά και συνεχίζει: «Ο ρόλος της αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Ξεσκίζει το τέρας υπερβολικά πολύ ζωντανό κρέας από τις χώρες που υποτίθεται ότι σώζει; Και ποιος τέλος πάντων ελέγχει το τέρας;», αναρωτιέται ρητορικά το συντηρητικό βρετανικό περιοδικό.

Ο «Εκόνομιστ» ισχυρίζεται ότι τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι συντηρητικοί πολιτικοί της ΕΕ «συμφωνούν ότι (σ.σ.: η τρόικα) εδράζεται σε αμφισβητήσιμη νομική βάση και είναι ασύδοτη σε βαθμό που προκαλεί συναγερμό». Το περιοδικό επικεντρώνει την κριτική του ειδικά στην παρουσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην τρόικα. Χαρακτηρίζει «ξεκάθαρα ανωμαλία» τη συμμετοχή της ΕΚΤ και επιχειρηματολογεί γιατί: «Η αρμοδιότητα της κεντρικής τράπεζας δεν μπορεί να υπερεκταθεί στο να διαπραγματεύεται περικοπές στους προϋπολογισμούς και μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας ή στο να απειλεί να κόψει τη ρευστότητα αν μια χώρα δεν συμμορφώνεται με τις επιθυμίες της. Τώρα που η ΕΚΤ γίνεται ο κύριος επιβλέπων των τραπεζών της Ευρωζώνης, η σύγκρουση συμφερόντων είναι εκτυφλωτική», υποστηρίζει. Δεξιό περιοδικό είναι ο «Εκόνομιστ», δεξιός είναι και ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά βέβαια σε ένα άρθρο τόσο επικριτικό για την τρόικα δεν θα περίμενε κανείς να βρει επαίνους για τη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Οντως έτσι είναι. «Η αποδυναμωμένη κυβέρνηση της Ελλάδας κινδυνεύει να ταπεινωθεί στις ευρωεκλογές του Μαΐου από τα κόμματα που είναι εναντίον της τρόικας», υποστηρίζει το συντηρητικό βρετανικό περιοδικό. Ο Αντώνης Σαμαράς, γράφει, «λέει στην τρόικα να μην πιέζει τόσο σκληρά ώστε οι απαιτήσεις της να μην ενισχύουν το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προηγείται στις δημοσκοπήσεις», σημειώνει. Ενα περιοδικό σαν τον «Εκόνομιστ» διαπερνάται από τη νοοτροπία ότι σε οποιοδήποτε θέμα με το οποίο ασχολείται σοβαρά, πρέπει να προτείνει και τις δικές του λύσεις. Ετσι και στην περίπτωση μας: «Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν πραγματικά να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός εξουσίας, η καλύτερη απάντηση θα ήταν να διαγράψουν σύντομα ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους» της Ελλάδας, προτείνει χωρίς περιστροφές.

Με ανάλογα κατηγορηματικό ύφος ο «Εκόνομιστ», μετά την ανάλυση που προαναφέραμε για το ασυμβίβαστο των αρμοδιοτήτων της τρόικας με τον θεσμικό ρόλο της ΕΚΤ, κλείνει το σημαντικό όντως άρθρο του με μια απλή, αλλά ταυτόχρονα και λίγο σοκαριστική πρόταση που αντικατοπτρίζει την ένταση που επικρατεί στην Ευρώπη γύρω από την τρόικα: «Το κεφάλι της ΕΚΤ πρέπει σίγουρα να είναι το πρώτο που θα κλαδευτεί»! Αν στην Ευρώπη…«κλαδεύουν κεφάλια», τότε ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι εκτός ευρωπαϊκού κλίματος όταν καλεί τους υπουργούς του να… «πετάνε χειροβομβίδες στα καφενεία»!

*Δημοσιεύθηκε στο ¨ΕΘΝΟΣ” την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

586,94 κοροϊδίες…

     Το συγκλονιστικό ποσό των 586,94 ευρώ θα δοθεί σαν επιδότηση στους σεισμοπαθείς της Κεφαλλονιάς!
 Ανά οικογένεια βεβαίως, όχι ανά άτομο, διότι αλλοιώς δεν θα έφτανε ούτε το δάνειο των 95 εκατομμυρίων που πήρε το μεγκάλο κανάλι!      Όμως γιατί τόσο ”κατσαρό” ποσό;Γιατί όχι…550 ή 600 ευρώ που είναι πιό ”στρογγυλό”;

Από το Ουδέν Σχόλιον

     Εδώ υπάρχει η υποψία ότι στην αρχή ήταν 600 ευρώ και υπήρξε κάποια παρακράτηση 13,06 ευρώ σαν κάποιο είδος φόρου, ή κράτησης,ή ΦΠΑ!! Καταλάβαμε όλοι;
Πρέπει να έγινε κάποιου είδους παρακράτηση σε κρατικό επίδομα έκτακτης ανάγκης! 
Σαν να ήταν δηλαδή εισόδημα! Σαν να τα ”κονόμησαν” οι σεισμοπαθείς και πρέπει να φορολογηθούν!
Τέτοια διεστραμμένη σκέψη μόνο το κεφάλι του υπουργού οικονομικών, ή του γενικούγραμματέα εσόδων μπορεί να γεννήσει!
Μιλάμε για κεφάλια-βράχους, αγνώστου περιεχομένου, που όμως υπάρχει η υποψία πως αν ένα από αυτά σπάσει τυχαία, θα πλημμυρίσει με μπόχα η μισή Ελλάδα. (γι αυτό μην τα σπάσετε, αφήστε τα να σαπίσουν στην φυλακή αργότερα!)
Αφήστε  που υπάρχει η ακόμα πιό βάσιμη υποψία, πως κάποια στιγμή (μετά βεβαίως από τις εκλογές), σε πολλούς από τους σεισμοπαθείς και με διάφορες προφάσεις, θα τους ζητηθεί να επιστρέψουν το ποσό (των 600 ευρώ ολόκληρο) με τις κατάλληλες βέβαια προσαυξήσεις!
Ή, ακόμα καλύτερα, θα το χρεώσουν στην εφορία ως ληξιπρόθεσμο χρέος, και αφού θα έχουν ήδη περάσει δύο μήνες ή παραπάνω, θα βάλουν και το πρόστιμο του 20% , του  30%,  ή ό,τι άλλο τους καπνίσει εκείνη την ώρα!
Και έτσι θα αυξηθεί και το πρωτογενές πλεόνασμα του ”πρωθυπουργού”.
Πρωτογενές πλεόνασμα κοροϊδίας βεβαίως και ξετσιπωσιάς! 
 Διότι κοροϊδία και success story  πάνε μαζί κι αλληλοσυμπληρώνονται!
Όπως μαζί και χέρι-χέρι πάνε η Αυτού Χυδαιότης και ο τσικ-λεβέντης προς τον γκρεμό!
Αμήν!..

Πρετεντέρης tribute

- Πρετεντέρη, τους ακτιβιστές που διαμαρτυρήθηκαν στο γραφείο του Βαρβιτσιώτη τους συνέλαβαν. Τους βομβιστές δεν απορείς γιατί δεν τους πιάσαν; - Εγώ έφταιγα. Δεν θα ξαναβγώ βόλτα με τη βάρκα Γενάρη μήνα, κύριε Πρετεντέρη μου.
- Κάποιος να πει στον Πρετεντέρη τι είναι η UEFA, τι ο ΟΟΣΑ και τι η NASA, γιατί βασανίζεται και…δεν είναι σωστό στην ηλικία του.

by…teddygr

- Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα λαμόγια τύπου Πρετεντέρη, Κώνστα, Μπάμπη δεν μπορούν να φάνε μια μηνυσάρα για διασπορά ψευδών ειδήσεων. - 2 σφαίρες σε φάκελο στον Πρετεντέρη είναι τρομοκρατία ενώ να πνίγει το λιμενικό 9 παιδάκια δεν είναι. Τόσο γελοίος είναι ο όρος “τρομοκρατία”.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ! Η σφαίρα που στάλθηκε στον Πρετεντέρη!

- Γιαούρτωσαν τον Πρετεντέρη…Αρχίδια! Αυτός για να το καταλάβει πρέπει να του πετάξεις ολόκληρη τη στάνη - Πάντως, μπαγλαμάδες σαν τους Πρετεντέρη, Μπάμπη, Άρη, Ευαγγελάτο, τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ δεν είχαν. Τι σόι σύνολα ήταν; Να τα λέμε αυτά..
- Θα κάνω ασφαλιστικά μέτρα στον Πρετεντέρη προκειμένου να σταματήσει να μιλάει εκ μέρους μου λέγοντας παπάρες για το “τί θέλουν πολίτες”.
- Να δεις που υπάρχει πλανήτης που πεταξε τον Πρετεντέρη στη Γη γιατί δεν τον άντεχε άλλο. Η Ανδρομέγα.
- Ρήγμα στη σχέση Σόϊμπλε – Πρετεντέρη. Ο δεύτερος αποκάλεσε τον πρώτο “γκαουλάϊτερ”.
- Εγώ ρε Πρετεντέρη και Καψή καταδικάζω τη βία, αλλά αν σας είχα μπροστά μου ευχαρίστως σας πλάκωνα στα μπουνίδια, χαμένα παρτάλια.
- Ο Στουρνάρας έχει σήμερα καλεσμένους την Τρέμη και τον Πρετεντέρη.
- Έχω τον Πρετεντέρη στο αθορυβο και ακόμη μαλακίες λέει
- Έναν Πρετεντέρη να είχε ο Γκαίμπελς, το Νταχάου θα το ξέραμε για Ινστιτούτο Αδυνατίσματος.
- Μόλις έκανα μια δημοσκόπηση στους φίλους μου, και το 100% θέλει να γιαουρτώσει τον Πρετεντέρη.

 

Σημείωση ιστολογίου: Σήμερα είχα έντονη διάθεση να σκυλοβρίσω τον Πρετεντέρη αλλά άφησα το διαδίκτυο να το κάνει για μένα. Πλάκα είχε! [Όλο το παραπάνω υλικό είναι αλιευμένο από διάφορα ιστολόγια και από το τουίττερ.]

Συζήτηση για την αυτονομία

 

 H Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία και η La Otra Biblioteca σας καλούν το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου (στις 7μμ) σε μια εκδήλωση-συζήτηση στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία «Μικρόπολις» (Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18). Με αφορμή την έκδοση του 6ου τεύχους του περιοδικού Πρόταγμα: για την αυτονομία και την άμεση δημοκρατία θα γίνει μια προσπάθεια σκιαγράφησης της σύγκλισης μεταξύ της νεοδεξιάς και του φιλελεύθερου μπλοκ, της συντηρητικοποίησης των πολιτικών αντιλήψεων που αυτή η «ανίερη συμμαχία» επιβάλλει καθώς και του αιτήματος του οικονομικού εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης που διατυμπανίζονται ως το αντίδοτο για τις παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια θα γίνει επίσης και μια περιγραφή του ρόλου που παίζουν –και μπορούν να παίξουν– οι κινηματικοί χώροι στην υπάρχουσα κατάσταση αλλά και γύρω απ’ τις ευρύτερες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας για τον αυτομετασχηματισμό προς μια αυτόνομη και δημοκρατική κοινωνία.

Κύριε υπουργέ, μας κακομαθαίνετε !!!

Στοιχεία έκπληξη για την εξέλιξη των δημοσίων οικονομικών και άλλων μεγεθών της οικονομίας έχει στη διάθεσή του ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Αναμένει την επισημοποίησή τους από τη Εθνική Στατιστική Υπηρεσία και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, προκειμένου να τα…γνωστοποιήσει τις επόμενες ημέρες.

Από τα Τα κουρέλια τραγουδάμε … ακόμα

Φήμες κάνουν λόγο για μεγάλη έκπληξη, η οποία θα επιδράσει καταλυτικά στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Έπειτα από την αποκάλυψη της έκπληξης , την οποία κρατάει ως επτασφράγιστο μυστικό ο υπουργός , η τρόικα αναμένεται να επιστρέψει άρων άρων στην Αθήνα ώστε να συνεχίσει τις ομιλίες με την ελληνική κυβέρνηση .

Το μυστικό – έκπληξη δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός αφού ο υπουργός οικονομικών δεν του έχει καμία εμπιστοσύνη θεωρώντας ότι μόλις το μάθει θα το ξεφουρνίσει με την πρώτη ευκαιρία χάνοντας η χώρα το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού .

Ο Αντώνης Σαμαράς βέβαια έχει δώσει ένα σωρό εντολές στον Γιάννη Στουρνάρα να του αποκαλύψει το μυστικό αλλά ο υπουργός τον γράφει στα παλιά του τα παπούτσια .

Ο μόνος που φαίνεται να έχει πληροφορηθεί το μυστικό από τον ίδιο τον Γιάννη Στουρνάρα είναι ο υπουργός Διοικητικής μεταρρύθμισης , Κυριάκος Μητσοτάκης , ο οποίος από εκείνη τη στιγμή απέκτησε μόνιμα την έκπληκτη γκριμάτσα με την οποία έχει καταφέρει να κάνει καριέρα κωμικού σε σατυρικές εκπομπές .

Στις ιδιαίτερες συνομιλίες του ο Γιάννης Στουρνάρας αναφέρει ότι τα στοιχεία αυτά καθαυτά θα δώσουν και την εξήγηση για τη μεγάλη καθυστέρηση που παρατηρείται από το περασμένο φθινόπωρο στην ολοκλήρωση των συνομιλιών με την τρόικα η οποία μόλις πληροφορηθεί το μυστικό θα υποκλιθεί στην ευφυΐα του υπουργού .

Το μεγάλο μυστικό , όταν αποκαλυφθεί , θα είναι ικανό από μόνο του να αλλάξει τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό , καθιστώντας την Ν.Δ. ξανά το φαβορί για όλες τις εκλογικές διαμάχες που πρόκειται να πραγματοποιηθούν τα επόμενα χρόνια .

Από την άλλη , το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε δεινή θέση αφού αν και είχε βρεθεί τόσο κοντά στο σχηματισμό της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα από την εποχή της κυβέρνησης του βουνού , τελικά το όνειρο αποδεικνύεται απατηλό . Παρόλαυτα , ο τετραπέρατος Αλέξης Τσίπρας , προσπαθεί να σκαρφιστεί και ο ίδιος ένα ακόμα πιο εκπληκτικό μυστικό ,  η αποκάλυψη του οποίου θα επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση ισχύς .

Τις επόμενες μέρες αναμένουμε να αποκαλύψουν οι δύο παρατάξεις τα μυστικά τους ώστε να δούμε ποια το έχει πιο μεγάλο .

(Φήμες αναφέρουν ότι ο Γιάννης Στουρνάρας στο μπαλκόνι του υπουργείου οικονομικών καλλιεργεί δενδρύλλια κάνναβης  για προσωπική του χρήση.

Διαβάστε τι έγραφε ένας αμερικάνος για την Ελλάδα 66 χρόνια πρίν…Θα εκπλαγείτε

Το 1947, ο Πωλ Πόρτερ, επικεφαλής της Επιτροπής για την Αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα, επισκέφθηκε τη χώρα προκειμένου να υποβάλει τα συμπεράσματά του. Συνέταξε τη γνωστή έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ. Σε αυτή την έκθεση, περιγράφεται η Ελλάδα πριν από 66 χρόνια. Οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και βέβαια ο απλός κόσμος. Διαβάστε τα συμπεράσματα του Πόρτερ και βρείτε τις διαφορές με σήμερα. Η Ελλάδα είναι 66 χρόνια πίσω.

Γράφει ο Πόρτερ.

«Απ» ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολι­τική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. [...] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να
υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οι­κονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν απο­κομίζει κανένα όφελος απ» αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελ­λάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.

Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κρά­τος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους.

Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί.
Οι περισσότεροι απ» αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τα αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι­κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ΄ τα πιο φίνα κρασιά και φα­γητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αρι­στοκρατικών σπορ.

Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή.

Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ΄ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.

Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδο­σκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώ­σεως. Αλλ΄ ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών.

Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μί­αν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν.

Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.» 

αναδημοσίευση από :

http://pitsirikidotnet.gr/

 

Θάνατος στους λαϊκιστές

του Γιώργου Ανανδρανιστάκη   

Αν πεις ότι μέσα σε δώδεκα μήνες, από το γ' τρίμηνο του 2012,έως το γ' τρίμηνο του 2013, εκλάπησαν από τις τσέπες των πολιτών 2,6 δισ., όσο δηλαδή μειώθηκε, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων, θα πέσουν να σε φάνε Τα ΝΕΑ, ο ΣΚΑΙ, το ΜΕΓΚΑ, η Athens Voice, ο Πρετεντέρης, ο Βενιζέλος, ο Κεδίκογλου, οι 58 και η Άννα Μισέλ, η οποία ως βαφτιστήρα του Βασιλέως, θα σε φάει συνοδεία Κι Ρουαγιάλ. «Είναι λαϊκιστής, ξεστόμισε τη λέξη 'κλοπή' , λέει τον πρωθυπουργό μας και τον Στουρνάρα μας (σ.σ. ο Στουρνάρας είναι πλέον ιδιότητα) κλέφτες , θέτει σε κίνδυνο το πρωτογενές πλεόνασμα και τη σωτηρία της χώρας».

Αν προσθέσεις, μάλιστα, ότι τα 2,6 δισ. εκλάπησαν από τους πολίτες, για να δοθούν στους δανειστές και ότι αυτοί που τα πήραν είναι σμπίροι των δανειστών, η χορωδία των κυριλέ μπράβων θα ουρλιάξει σε ρε μείζονα: «Πιάστε τον τρομοκράτη, κάτι τέτοιοι οπλίζουν το χέρι του Χριστόδουλου Ξηρού». Και πριν φτάσουν οι φωνές των χορωδών στο ταβάνι της κεντρικής αιθούσης του Μεγάρου Φίλων της Μουσικής, θα έχει φτάσει στο δελτίο του ΜΕΓΚΑ μονταρισμένο βίντεο που θα σε δείχνει να εγχειρίζεις στον Ξηρό ένα ρεβόλβερ, ένα ρέμιγκτον και ένα καλάσνικοφ. Ευτυχώς που υπάρχει και ο Μουρούτης, να κάνει κάποιος τη χειρονακτική δουλειά.

Αν μιλήσεις για τα πράγματα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου, ακόμη και γι' αυτά που αποκαλύπτουν οι επίσημες στατιστικές του κράτους, κινδυνεύεις σοβαρά. Να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό κι αν το ανοίξεις, να αποφύγεις απαξάπαντος τους χαρακτηρισμούς και κυρίως, να συμπληρώσεις ότι η απώλεια των 2,6 δισ. ευρώ μέσα σε 12 μήνες είναι τωόντι μια εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη, απαραίτητη ωστόσο, για να βγει η χώρα από το τούνελ και να διατηρήσει τη θέση της στην Ενωμένη Ευρώπη. «Ασφάλιστρο κινδύνου» θα αποκαλέσει ο καλλιεπής Βενιζέλος τα 2,6 δισ. που χάθηκαν, μετά θα πει ότι «φάγαμε τον γάιδαρο, τώρα μας έμεινε η ουρά» και στο βάθος της εικόνας θα φανεί αίφνης ένας κατασπαραγμένος γάιδαρος, με αποτυπώματα από τη μασέλα του Ευάγγελου στο κουφάρι του.

Η ποινή είναι βαριά. Να σε λένε λαϊκιστή, να σε λένε τροφοδότη και εμψυχωτή της τρομοκρατίας, δεν είναι μικρό πράγμα, μπορεί να βρεθείς ξαφνικά στις φυλακές του Δένδια ή, ακόμη χειρότερα, στο twitter του Μπίστη. Παρόλα αυτά, οφείλεις να το πεις, οφείλεις να φωνάξεις ότι έκλεψαν άλλα 2,6 δις από τον κόσμο, για να τα δώσουν στους δανειστές. Τα δίνει ο Γιάννης στον Σόϊμπλε, αρνούμενος να θέσει το ζήτημα της δραστικής αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, επειδή ο Βόλφγκαγκ του είπε "forget it, Giannis".

Πρέπει να φωνάξεις, επίσης, ότι ενώ αρπάζουν 2,6 δισ. από τους πολίτες δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να φορολογηθεί ο απίστευτος πλούτος που λιμνάζει στις τράπεζες της Ελβετίας. Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, η φορολογία με 20%-30% των καταθέσεων που έχουν οι Έλληνες στην Ελβετία θα απέφερε περί τα 6 δισ. ευρώ, αλλάζοντας εντελώς τα δεδομένα. Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν κι όμως πράττουν τα ελάχιστα, δίνοντας στον άθλιο λαϊκιστή την ευκαιρία να πει ότι ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο προστατεύουν τους πλούσιους φίλους των ιδίων και των κομμάτων τους.

Πρέπει να τα λέμε, έστω και με ποινή ανασκολοπισμού. Διότι αν δεν τα πούμε, του χρόνου οι άρπαγες θα αφαιρέσουν άλλα 2,6 δισ. από τις τσέπες των πολιτών. Θα στα πάρουν, φίλε μου, και ούτε που θα το καταλάβεις, τόσο ελαφρύ χέρι δεν είχε ούτε ο Αρσέν Λουπέν.

avgi.gr

Με σαμπάνια και σολομό ξόρκισαν τη φτώχεια στο Νταβός!

Με 1.600 πανάκριβα μπουκάλια σαμπάνια και 80 κιλά σολομού οι κορυφαίοι μεγιστάνες του κόσμου συγκεντρώθηκαν στο Νταβός της Ελβετίας προκειμένου να συζητήσουν για τη φτώχεια, και την αναδιανομή του πλούτου.

Η απόλυτη ειρωνεία: Ο Κλάους Σουάμπ, ο ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ προσκάλεσε τους 2.500 υψηλούς προσκεκλημένους του, στα 5.000 πόδια των Ελβετικών Άλπεων, εν μέσω τυρού και αχλαδίου και εν μέσω εσπρέσο και σαμπάνιας να συζητήσουν για τα καυτά ζητήματα της ανεργίας.
Το 44ο Παγκόσμιο Φόρουμ ασχολήθηκε φέτος, όλως τυχαίως, με την «Αναμόρφωση του Κόσμου». Για το λόγο αυτό το διάσημο Ξενοδοχείο Steigenberg Grandhotel Belvedere σέρβιρε στους ισχυρούς της γης 1.600 μπουκάλια σαμπάνιας, 3.088 μπουκάλια κρασί, 80 κιλά καπνιστού σολομού, 1.565 πίτσες, 1.350 κουτάκια με σοκολατάκια και 16.805 καναπεδάκια για να μπορούν οι καλεσμένοι να σκέφτονται με γεμάτο το στομάχι.
Δεν το χωράει ανθρώπινος νους ότι 85 από τα άτομα που μετείχαν στο Φόρουμ έχουν όση περιουσία διαθέτουν 3,5 δισεκατομμύρια φτωχών που προφανώς απουσίαζαν από τις Ελβετικές Άλπεις.

Παρά το βαρύ στομάχι οι μεγαλοεπενδυτές δεν ξέχασαν να δηλώσουν την κοινωνική τους ευαισθησία και να εκφράσουν την βαθιά τους ανησυχία η οποία όμως επικεντρώθηκε στον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων λόγω της απληστίας και του ανεξέλεγκτου πλουτισμού που διογκώθηκε εν μέσω κρίσης.
Εν ολίγοις δεν συγκινήθηκαν από το γεγονός ότι οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, αλλά εξέφρασαν τους φόβους τους από την συνεχώς διογκούμενη άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και των «ακραίων ομάδων» που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση και τη διεύρυνση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Όλη αυτή η έκδηλη ανησυχία των επενδυτών εκφράζεται βεβαίως με φόντο τις επικείμενες ευρωεκλογές, αφού αν επικρατήσουν ριζοσπαστικές και αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις, η παγκόσμια ελίτ εξουσίας δεν θα μπορέσει να επιτύχει αβρόχοις ποσίν την περίφημη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως τουλάχιστον την φαντάζονται οι ισχυροί.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο δελτίο τύπου που εκδόθηκε από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ αναφέρεται: «Το χρόνιο πρόβλημα μεταξύ των εισοδημάτων των πλουσιότερων και εκείνων των φτωχότερων πολιτών είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει σημαντική ζημιά παγκοσμίως κατά την επόμενη δεκαετία».
Το φόρουμ άνοιξε με τις ευλογίες του Πάπα των φτωχών, ενώ ο ποντίφικας δεν παρέλειψε να ζητήσει από την παγκόσμια ηγεσία να υιοθετήσει μια νέα πολιτική και επιχειρηματική κουλτούρα.
Άλλωστε, τα τελευταία στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας για τον ανεξέλεγκτο πλουτισμό των ολίγων είναι συγκλονιστικά. Σύμφωνα με την Oxfam, μια συνομοσπονδία ΜΚΟ που ασχολείται σε παγκόσμιο επίπεδο με θέματα φορολογίας και νομοθεσίας προκύπτει ότι το 1% του πληθυσμού καρπώθηκε το 95% του πλούτου που δημιουργήθηκε εν μέσω κρίσης από το 2009 μέχρι το 2012. Αντίθετα, το 90% του πληθυσμού είναι φτωχότερο από ότι ήταν την προηγούμενη πενταετία.
 mavrhlista

Το Τέρας Μέσα Της – Συμμόρφωση Στα Φασφουντάδικα !!!

 Όταν έγραψα το κείμενο για το πείραμα συμμόρφωσης του Μίλγκραμ, (δες “Το τέρας μέσα μας – Το πείραμα του Μίλγκραμ”) πολλοί ήταν εκείνοι που έφεραν αντιρρήσεις. Κάποιοι υποστήριξαν ότι αυτού η είδους η συμπεριφορά δεν θα μπορούσε να παρατηρηθεί εκτός εργαστηρίου, στην “αληθινή” ζωή.Άλλοι ήταν βέβαιοι ότι τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν κατασκευασμένα. Και κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι κάτι παρόμοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στην εποχή μας, 50 χρόνια μετά…το πείραμα.

Από τον Γελωτοποιό

Ακόμα περισσότεροι ήταν εκείνοι που διαφώνησαν με τα δικά μου αυθαίρετα συμπεράσματα, σχετικά με τη συμμόρφωση έτσι όπως την αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Και κυρίως με τη σκέψη ότι όλοι είμαστε έτοιμοι να συμμορφωθούμε με εντολές που εξευτελίζουν, ίσως θέτουν και σε κίνδυνο, τον συνάνθρωπο.

                                                                                   -

Όμως κάποια περιστατικά, που συνέβησαν πριν λίγα χρόνια, επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα του Μίλγκραμ: Οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμμορφωθούν με τις εντολές, όσο παράλογες και να είναι αυτές.

Μόνο αν υπάρχει ένας προσωπικός ηθικός κώδικας, τον οποίο το άτομο δεν δέχεται να παραβιάσει, μόνο τότε υπάρχει περίπτωση ο εντολοδόχος να αρνηθεί.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και συγχωρέστε μου την αυτοαναφορικότητα.

                                                                           ~~{}~~

Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα κατάστημα ενοικίασης ψηφιακών δίσκων (ελληνιστί ντιβιντάδικο). Καθώς έψαχνα είδα μια ταινία με τίτλο “Το τέρας μέσα της”. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα (ας όψεται και η εγωκεντρικότητα κάθε καλλιτέχνη) ήταν: “Αυτός είναι ο δικός μου τίτλος!”Ο αγγλικός τίτλος ήταν “Compliance” που σημαίνει συμμόρφωση.

Μόλις έβαλα να δω την ταινία βεβαιώθηκα: Ο Έλληνας τιτλοδότης είχε σίγουρα διαβάσει “Το τέρας μέσα μας – Το πείραμα του Μίλγκραμ”.

                                                                                   -

Η ταινία ξεκινάει με μια αναφορά στο Πείραμα του Μίλγκραμ. Έπειτα μας γνωστοποιεί ότι δεν είναι απλά βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, είναι το γεγονός έτσι όπως συνέβη, χωρίς καμία υπερβολή.

Καθώς ξεκινάει η ταινία αναρωτιέσαι γιατί ο σκηνοθέτης έβαλε μια τέτοια εισαγωγή. Μετά καταλαβαίνεις.

Αν δεν το έγραφε θα πίστευες ότι παρακολουθείς μια ταινία όλο σεναριακές αφέλειες και υπερβολές, αφού κάτι τέτοιο “δεν θα μπορούσε να έχει γίνει στ” αλήθεια”.

Όμως έγινε, όχι μόνο μία φορά, αλλά εβδομήντα!

                                                                                      -

Το περιστατικό διαδραματίστηκε το 2004 σε κάποιο κατάστημα των Μακ-Ντόναλντς (στην ταινία παρουσιάζει κάποιο άλλο, αλλά δεν αναφέρει και την αποζημίωση 700.000 που πήρε το θύμα από το “Μακ”).

Κάποιος ζήτησε στο τηλέφωνο την προϊσταμένη. Της είπε ότι είναι αστυνομικός και ότι η ταμίας του καταστήματος (χωρίς να αναφέρει το όνομα της) κατηγορείται ότι έκλεψε μία πελάτισσα.

Η προϊσταμένη, ονόματι Ντόνα (αυτό είναι το αληθινό της όνομα, όχι εκείνο της ταινίας), τον ρώτησε αν το είχε κάνει η Λουίζ (αληθινό όνομα), μια 18χρονη ταμίας.

Ο “αστυνομικός” παραδέχτηκε ότι ήταν εκείνη και ζήτησε από την Ντόνα να την φέρει στις αποθήκες.

Αυτό δεν είναι από την ταινία

                                                      -

Εκεί, και συνεχίζοντας να δίνει εντολές από το τηλέφωνο, έπεισε την Ντόνα να γδύσει εντελώς την Λουίζ και να της κάνει σωματικό έλεγχο.

Η Λουίζ στην αρχή είχε αντιρρήσεις, αλλά μιλώντας κι εκείνη με τον “αστυνομικό” στο τηλέφωνο συμμορφώθηκε πλήρως.

(Αργότερα, στη δίκη που έγινε, όταν την ρωτήσανε γιατί υπάκουε, η Λουίζ είπε: “Οι γονείς μου με έμαθαν ότι όταν κάποιος ενήλικος σου λέει να κάνεις κάτι, το κάνεις”.)

                                                                                 -

Αφού την ξεφτίλισε με κάθε τρόπο ο “αστυνομικός” ζήτησε από την Ντόνα να φέρει κάποιον άντρα, εργαζόμενο του καταστήματος, για να φυλάει την σχεδόν γυμνή Λουίζ, μέχρι να πάει η αστυνομία.

Στον νεαρό συνάδελφο της Λουίζ ο “αστυνομικός” ζήτησε ακόμα περισσότερα. Όμως εκείνος αρνήθηκε να το κάνει, χωρίς όμως να προσπαθήσει να διακόψει τη διαδικασία. Απλά γύρισε στη δουλειά του.

Έπειτα ο “αστυνομικός” έπεισε την Ντόνα (ο τίτλος, “Το τέρας μέσα της”, αναφέρεται σε εκείνη) να καλέσει στο φασφουντάδικο τον αρραβωνιαστικό της, για να φυλάει εκείνος τη Λουίζ.

                                                                                      -Ο αρραβωνιαστικός της Ντόνα με τη σειρά του πείστηκε να κάνει ακόμα χειρότερα.

Έβαλε τη Λουίζ να ξεγυμνωθεί μπροστά του, να σκύψει για να ελέγξει όλες τις “τρύπες” της και να κάνει “πηδηματάκια” με τα χέρια πάνω από το κεφάλι.

Ενώ γινόντουσαν όλα αυτά η Ντόνα κάθε τόσο έμπαινε στην αποθήκη. Η Λουίζ την παρακαλούσε να την αφήσει να φύγει, όμως η Ντόνα δεν μπορούσε να παρακούσει τις εντολές του “αστυνομικού”, που “ακουγόταν τόσο αυθεντικός” (όπως είπε στη δίκη).

Στη συνέχεια, σύμφωνα με τις εντολές, ο αρραβωνιαστικός τιμώρησε τη Λουίζ για την κακή συμπεριφορά της, δίνοντας “της χτυπήματα στα γυμνά οπίσθια.

Και η Λουίζ, ακολουθώντας τις εντολές του αστυνομικού, έκανε στοματικό έρωτα στον αρραβωνιαστικό.

                                                                               -

Τη λύση έδωσε ένας 58χρονος μάστορας, τον οποίο η Ντόνα έβαλε στην αποθήκη για να αντικαταστήσει τον αρραβωνιαστικό της, καθώς εκείνος έφυγε συντετριμμένος.

Όταν ο Τόμας (αληθινό όνομα) άκουσε τον “αστυνομικό” να του ζητάει να κάνει σωματικό έλεγχο στη γυμνή Λουίζ, η οποία πλέον ακολουθούσε όλες τις εντολές χωρίς να μπορεί καν να μιλήσει, άφησε το τηλέφωνο και είπε στην προϊστάμενη ότι ο αστυνομικός του ζητάει “να κάνει απρέπειες”. Και συμπλήρωσε ότι αυτός δεν μπορεί να είναι αληθινός αστυνομικός.

Μόνο τότε η Ντόνα αντιλήφθηκε ότι είχε πέσει θύμα απάτης. Ότι ουσιαστικά είχε πειθαναγκαστεί να γίνει θύτης.

                                                                                 -

Ο αρραβωνιαστικός της καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Η ίδια τη γλίτωσε με αναστολή (αφού δεν είχε κάνει κάτι!)

Η Λουίζ μήνυσε τα ΜακΝτόναλντς για 1,5 εκατομμύριο και δέχτηκε το συμβιβασμό των 700.000.

Ο “αστυνομικός” συνελήφθη από το FBI. Ήταν πατέρας πέντε παιδιών (σίγουρα όλοι έπεσαν από τα σύννεφα) και το είχε ξανακάνει, άλλες 70 φορές, σε φασφουντάδικα όλης της Αμερικής. Μάλιστα σε κάποια περίπτωση το θύμα ήταν μια 17χρονη πελάτισσα, η οποία συναίνεσε, όπως και η Λουίζ, σε όλες τις εντολές.

                                                                           -

Το πιο παράξενο της υπόθεσης είναι γιατί τα θύματα δέχονταν να υποστούν αυτήν τη μεταχείριση.

Σε αυτή την ερώτηση ο Γελωτοποιός έχει απαντήσει, με τη βοήθεια του Μπρούνο Μπέτελχαϊμ, του ψυχαναλυτή που επιβίωσε από το Άουσβιτς (δες “Οι μουσουλμάνοι του Μίλγκραμ και οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” [Οι «μουσουλμάνοι» των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν «κινούμενα πτώματα, απρόσωπα αντικείμενα, κατευθυνόμενα απ’ έξω, ανίκανα να αισθανθούν, να σκεφτούν ή να αντιδράσουν»]).

                                                                              ~~{}~~

Συμπερασματικά: Ο τίτλος “Το τέρας μέσα μας” είναι πολύ πιο ορθός από το “Τέρας μέσα της”. Γιατί υποδηλώνει ότι ο καθένας από εμάς είναι έτοιμος να συμμορφωθεί με τις εντολές, αφού αυτό μαθαίνει να κάνει από παιδί.

Θα ακολουθήσει τις εντολές του δασκάλου, του αφεντικού, του προϊστάμενου, της κοινής γνώμης, του υπουργού. Αυτό έκανε ο Άιχμαν (δες “Η κοινοτοπία της κοινοτοπίας του κακού” -“Τα ειδεχθέστερα εγκλήματα τα διαπράττουν φυσιολογικοί άνθρωποι” ), αυτό έκαναν τα υποκείμενα του Μίλγκραμ, αυτό έκανε και η Ντόνα.

Μένει σε εμάς να αποφασίσουμε αν θα είμαστε ανεύθυνοι εντολοδόχοι ή αυτεξούσιοι άνθρωποι.

paganeli