Οι Μύθοι του Ευρώ

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, έχει για τα καλά ανοίξει αν και δεν λείπουν ακόμη οι μανιχαϊστικές προσεγγίσεις στο ζήτημα ή η προβοκατόρικη διάθεση απέναντι στοΣΥΡΙΖΑ, που ως ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση, θα βρεθεί είτε το θέλει, είτε όχι μπροστά στο δίλημμα.
Το θέμα άλλωστε της παραμονής ή όχι στο ευρώ έχει πάψει να είναι ταμπού και σχετική συζήτηση έχει αρχίσει ακόμη και στη Γαλλία. Προ ημερών ο Κύπριος οικονομολόγος νομπελίστας Χρήστος Πισσαρίδης, θερμός μέχρι προ τίνος οπαδός του ευρώ, ζήτησε την εγκατάλειψη του εγχειρήματος, προειδοποιώντας για μία χαμένη γενιά.

Αντί να αντιμετωπίζεται το ευρώ με όρους «παράδεισου-κόλασης» ας δούμε κατά τη γνώμη μου ορισμένους μύθους που συνόδευσαν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος και την ελληνική ένταξη σε αυτό το 2001.

Μύθος Πρώτος: Παραμονές της εισόδου της χώρας μας στο ευρώ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα για τα οφέλη που θα έφερνε η νέα εποχή, ήταν η…μείωση του δημόσιου χρέους. Ή σωστότερα η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, του εξωτερικού δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν κυρίως σε δολάρια και άλλα ξένα νομίσματα και επηρεαζόταν άμεσα από τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής. Χρειαζόντουσαν δηλαδή όλο και περισσότερες δραχμές για να αγοραστούν τα δολάρια για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και με δεδομένη τη συνεχή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, η επιβάρυνση γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

Αφού το χρέος θα γινόταν πλέον σε ευρώ, το οποίο γινόταν αυτόματα εθνικό μας νόμισμα, περιοριζόταν, έλεγαν, το βάρος εξυπηρέτησης του χρέους, το οποίο θα γινόταν πλέον ολόκληρο σε ευρώ: σε ένα σταθερό νόμισμα με το οποίο κλείδωνε πλέον η ισοτιμία της δραχμής, εξέλιξη που εγγυόταν πλέον τη νομισματική και κατ’ επέκταση οικονομική σταθερότητα.

Τι στην πραγματικότητα συνέβη; To δημόσιο χρέος δηλαδή τα ομόλογα που κατά καιρούς εξέδιδε το ελληνικό δημόσιο για τις χρηματοδοτικές του ανάγκες, βρισκόταν ήδη από το 1999-έτος δημιουργίας του ευρώ ως «εικονικού» αρχικά νομίσματος, πριν τεθούν σε κυκλοφορία τα νέα χαρτονομίσματα και κέρματα το 2002-σε ξένα χέρια.

Διαβάζουμε σε δελτίο του Investment Research & Analysis Journal του Απριλίου 1999. « Όσον αφορά στη διάρθρωση του συνολικού χρέους του Ελληνικού Δημοσίου, βάσει των τελευταίων διαθεσίμων στοιχείων της 31^ης Μαρτίου 1999, το εσωτερικό χρέος ανερχόταν στο 77,8% και το εξωτερικό στο 22,2%. Το εσωτερικό χρέος συνίστατο σε ομόλογα(70,5%), έντοκα γραμμάτια(16,6%) και δάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος(12,9%), ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων ανήκει σε ξένους επενδυτές. Ο εξωτερικός δανεισμός έχει συναφθεί κατά 26,5% σε γιεν, κατά 25,4% σε δολάρια, κατά 19,5% σε μάρκα, κατά 16% σε ευρώ(σ.σ. το ευρώ λειτουργούσε ήδη ως νόμισμα, παράλληλα με την κυκλοφορία των εθνικών νομισμάτων), 4% σε ελβετικά φράγκα και σε διάφορα άλλα νομίσματα(8,3%). Η σύνθεση του συνολικού δανεισμού στο α’ τρίμηνο του 1999, αφορούσε κατά 85,7% εσωτερικό χρέος και κατά 14,3% εξωτερικό χρέος. Είναι φανερό ότι η πολιτική των οικονομικών αρχών έχει προσανατολιστεί προς τη επιμήκυνση της διάρκειας του εσωτερικού χρέους με την προγραμματιζόμενη π.χ. έκδοση των 20ετών ομολόγων. Το σκεπτικό αυτής της στάσης στηρίζεται στην προοπτική μείωσης των επιτοκίων-λόγω υιοθέτησης του ευρώ-με αποτέλεσμα να επιτευχθούν ευνοϊκότερες πληρωμές τόκων στο μέλλον».

Αντί λοιπόν η ένταξη στο ευρώ να διευκολύνει την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, «συσκότισε» την πραγματικότητα-γνωστά τα λογιστικά μαγειρέματα και τα παιχνίδια με swaps με ανάμειξη της Goldman Sachs- προκειμένου το πρόβλημα να μετατεθεί για μία δεκαετία αργότερα…

Η ένταξη στο ευρώ και η πρωτοφανής μείωση επιτοκίων που έφερνε, χρησιμοποιήθηκε μάλιστα ως άλλοθι, για ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση της χώρας αλλά και των νοικοκυριών. Η Ελλάδα από «ψωροκώσταινα» γινόταν υποτίθεται «ισχυρή», εισερχόταν σε μία περίοδο «πρωτοφανούς σταθερότητας» και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα εγγυότανε ότι η εποχή των δύσκολων και ακριβών δανείων έχει περάσει… Όλοι θυμόμαστε με τι ζήλο οι τράπεζες προσπαθούσαν να μας πείσουν να πάρουμε κάθε είδους δάνειο, με αιχμή του δόρατος τα στεγαστικά και την εκπλήρωση του ελληνικού ονείρου για σπίτι στα… βόρεια προάστια ή ένα διαμέρισμα.

Δεν θα υπήρχαν πλέον μεγάλες συναλλαγματικές διακυμάνσεις και «ρίσκα», όπως γινόταν επί δραχμής με τα περιβόητα «συμφέροντα» δάνεια σε γεν και αργότερα επί ευρώ σε ελβετικό φράγκο, ενώ οι όποιες μεταβολές στα επιτόκια, υποτίθεται θα ήταν πλέον πιο προβλέψιμες, αφού τη νομισματική πολιτική θα καθόριζε πλέον η «αξιόπιστη» ΕΚΤ σε αντίθεση με την υπό σφικτή… κυβερνητική κηδεμονία Τράπεζα της Ελλάδος.

Ενδεικτική του κλίματος της προ ευρώ εποχής, ήταν διαφήμιση τον Μάρτιο του 2001, την οποία αλίευσα σε οπισθόφυλλο αφιερώματος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία , αναζητώντας στο αρχείο μου κάποιο παλιό δημοσίευμα. Πρόκειται για διαφήμιση της Εθνικής Τράπεζας, με τίτλο «ΕΥΦΟΡΙΑ» που μιλούσε για «Δάνειο Εύκολοι Φόροι». Δάνειο που χορηγούνταν σε ευρώ-η χώρα είχε ακόμη κάτι μήνες για να ενταχθεί πλήρως στο κοινό νόμισμα-απευθυνόταν σε φυσικά πρόσωπα, «με ιδιαίτερα χαμηλό και ανταγωνιστικό επιτόκιο, σταθερό ή κυμαινόμενο», με «μεγάλη διάρκεια αποπληρωμής». Το δάνειο αποσκοπούσε στην πληρωμή φυσικά των οφειλών στην εφορία ή Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης. «Και η εφορία γίνεται «ευφορία»», όπως χαρακτηριστικά έγραφε η διαφήμιση.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος από 151,9 δισ. ευρώ το 2001(χρονιά ένταξης στο κοινό νόμισμα) έφθασε στα 355,7 δισ. ευρώ το 2011. Από 104,7% του ΑΕΠ έφθασε στο 170,6% του ΑΕΠ, βοηθούσης και της τρόικας που με το… λάθος πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ, όχι μόνο δεν ελάφρυνε το ελληνικό χρέος, αλλά το αύξησε προς δόξαν της σωτηρίας του ευρώ(!).

Το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε δηλαδή σε λιγότερο από μία δεκαετία και μάλιστα σε περίοδο που το ΑΕΠ αναπτυσσόταν με 4% κατά μέσο όρο. Ανάπτυξη που όχι μόνο δεν προκαλούσε καμία ανησυχία στους σημερινούς κέρβερους της δημοσιονομικής ορθοδοξίας στην Ευρώπη, αλλά προβάλλονταν ως μία ακόμη απόδειξη των πλεονεκτημάτων του ευρώ, το οποίο κατάφερε να μεταμορφώσει την «φτωχή» μέχρι πρότινος Ελλάδα σε ισχυρή με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης οικονομία.

Ας περάσουμε στο δεύτερο μύθο. Το ευρώ αντικατέστησε τη δραχμή με βάση την κλειδωμένη ισοτιμία των 340,1 δραχμών ανά ευρώ. Πολλοί θυμόμαστε τους πρώτους μήνες της διπλής κυκλοφορίας, τότε που οι τιμές σε δραχμές π.χ. στη λαϊκή μεταφραζόταν σε ευρώ και χρειαζόντουσαν στρογγυλοποίηση, προς αποφυγή των πολύπλοκων υπολογισμών στις νέες δεκαδικές υποδιαιρέσεις(λεπτά) του ευρώ. Με άλλα λόγια το ευρώ από την πρώτη στιγμή, ιδίως μετά το τέλος του πρώτου τριμήνου της διπλής νομισματικής κυκλοφορίας, άρχισε να αποκτά δική του οντότητα. Να γίνεται ένα διαφορετικό νόμισμα, όχι μόνο όσον αφορά τις παραστάσεις των νέων κερμάτων και χαρτονομισμάτων που αντικαθιστούσαν τη δραχμή και τα άλλα εθνικά νομίσματα, αλλά νομισματική μονάδα αυτή καθεαυτή.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΟΣΤΑΡΙΚΟ ΣΤΟ...ΕΥΡΩ

Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα είναι το φιλοδώρημα που δίναμε πολλοί για το καθάρισμα των… τζαμιών του αυτοκινήτου μας, όπου το παλιό κατοστάρικο αντικαταστάθηκε από το κέρμα του ενός ευρώ, η αξία του οποίου ήταν τρεις φορές πάνω του κέρματος που συνήθως βρισκόταν εύκαιρο στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για τέτοιες δουλειές…

Η δημιουργία του ευρώ προκάλεσε πληθωριστικές πιέσεις, ανατιμήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Αποτελούσε ένα από τα μείζονα θέματα συζήτησης τα πρώτα χρόνια, με ορισμένους να προτείνουν την έκδοση χαρτονομίσματος του ενός και των δύο ευρώ, η οποία υποτίθεται θα διευκόλυνε το να πέσουν οι τιμές…

Από τη νομισματική σταθερότητα, βρεθήκαμε μπροστά σε ανατιμήσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν με… εσωτερική υποτίμηση και αποπληθωρισμό. Η υποτιθέμενη σήμερα πτώση τιμών λόγω έλλειψης ζήτησης, έχει εξελιχθεί σε… ανέκδοτο, αφού όσο και αν πέσουν οι τιμές, με σφαγή των εισοδημάτων(κατά μέσο όρο 40%), ανεργία στα ύψη(27%), ένα εκατομμύριο εργαζόμενους που πληρώνονται αν και όποτε…, και στόχο μέσο μισθό τα 300 ευρώ, η όποια μείωση δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε καν στις βασικές ανάγκες του μέσου Έλληνα.

Είναι όμως το ευρώ κοινό νόμισμα; Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό. Με το ίδιο ευρώ μπορείς να αγοράσεις προϊόντα και υπηρεσίες, στην Αθήνα, το Βερολίνο ή τη Μαδρίτη και μάλιστα χωρίς συναλλαγματικό κόστος-αν και οι συναλλαγματικές διαφορές αντικαταστάθηκαν από αλμυρές προμήθειες για όσους στέλνουν εμβάσματα σε ευρώ από το ένα κράτος μέλος στο άλλο. Η αγοραστική αξία βέβαια του κάθε ευρώ ανταποκρίνεται στις οικονομικές δυνατότητες που παρέχει κάθε χώρα μέλος.

Πέραν αυτού όμως τίποτα άλλο κοινό δεν έχει το ευρώ. Η υποτιθέμενη κοινή οικονομική και νομισματική πολιτική, είναι κοινή στα… λόγια, ενώ τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι πλέον όλο και περισσότερο σαφές πως κουμάντο στην ευρωζώνη κάνει η Γερμανία.

Μπορεί να θεωρείται κοινό ένα νόμισμα, όταν 17 οικονομίες παρουσιάζουν μεγάλη απόκλιση, την οποία μάλιστα οι ιθύνοντες της ευρωζώνης δεν θέλουν καν να μειώσουν; Όταν το κόστος δανεισμού αποκλίνει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από ότι την εποχή των εθνικών νομισμάτων; Η Γερμανία πληρώνει σήμερα μηδενικά σχεδόν επιτόκια, όταν οι χώρες του νότου έχουν αποκλειστεί από τις αγορές, μετά την αύξηση των επιτοκίων κοντά στο 8%. Μπορεί η ΕΚΤ να δανείζει με ίδιο ποσοστό και στα 17 κράτη μέλη-0,25% μετά την τελευταία μείωση- ωστόσο για την κάθε χώρα μέλος χωριστά το κόστος δανεισμού αυξάνεται, διευρύνοντας την απόσταση από τα θεωρούμενα ασφαλή γερμανικά ομόλογα(βλέπε αύξηση spreads). Για να μην αναφερθούμε στην αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων από χιλιάδες συμπολίτες μας, που έχουν μείνει άνεργοι ή έχουν δει το εισόδημά τους να πέφτει στο ναδίρ.

Το Βερολίνο ήταν ευθύς εξαρχής αντίθετο στην έκδοση κοινών ευρωομολόγων, στη λεγόμενη «αμοιβαιοποίηση» του χρέους και ακόμη περισσότερο στην ανάγκη μεταβίβασης πλεονασμάτων από το βορρά στο νότο. Από τη μια δηλαδή κοινό νόμισμα και από την άλλη ο σώζων εαυτόν σωθήτω, χωρίς καν τη δυνατότητα νομισματικής ευελιξίας που προσφέρει το εθνικό νόμισμα.

Έγραφε ο υποφαινόμενος σε αφιέρωμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία για τον ένα χρόνο του ευρώ(15/01/2000): « Όσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις, το ευρώ ήταν καταλύτης. Καταλύτης ωστόσο για την Ευρώπη των επιχειρήσεων, την Ευρώπη των τραπεζιτών, όχι την Ευρώπη των εργαζομένων, που περιθωριοποιείται όλο και πιο πολύ.

Τι νόημα έχει, αν αύριο τα 16 εκατ. άνεργοι της ΕΕ παίρνουν το επίδομά τους σε ευρώ και όχι σε τοπικό νόμισμα; Θα παραμείνουν στο περιθώριο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης.

Ναι, το ευρώ προκάλεσε συγχωνεύσεις-ρεκόρ στην Ευρώπη, αλλά και οικονομίες κλίμακας χωρίς αύριο για τις στρατιές των υποψηφίων απολυμένων ή «εθελοντών» που εγκαταλείπουν τη δουλειά τους.

Ναι, τα χρηματιστηριακά ταμπλό ανάβουν και δείχνουν πλέον τιμές σε ευρώ, κάνοντας ακόμη πιο άνετη την πρόσβαση του ξένου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που μπορεί να αγοράζει μετοχές με την άνεση λαϊκής αγοράς.

Ναι, τα χρηματιστήρια στην Ευρώπη κάλπασαν και φέτος χάρη στον οργασμό συγχωνεύσεων, τις επιθετικές εξαγορές και την ολοένα μεγαλύτερη κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς.(…).

Ξεχάστε την Ευρώπη που ξέρατε, λένε οι τραπεζίτες, για να δείτε ισχυρό ευρώ. Αφήστε κατά μέρος την πολιτική, γίνεται απλοί «κυβερνήτες» πολιτειών, ξεχάστε την παράδοση, σοσιαλιστικές αξίες-που γλίτωσαν ωστόσο την Ευρώπη από την βαρβαρότητα, διατηρώντας την κοινωνική συνοχή της, όχι πάντοτε με επιτυχία.

Αφήστε ελεύθερες τις δυνάμεις της αγοράς, δείξτε μεγαλύτερη ευελιξία, αφήστε το ευρώ να πάει μπροστά για τις επιχειρήσεις, όχι όμως και για τους εργαζόμενους, που με τις μισθολογικές τους απαιτήσεις, την εμμονή τους στο κοινωνικό κράτος κ.λ.π., «αμαυρώνουν» την εικόνα του νέου νομίσματος στην αγορά.

Αν το ευρώ αντί να ενώσει τους πολίτες του, εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, μπορεί να έχει καταφέρει όντως να γίνει νόμισμα, με αντίκρισμα περισσότερα δολάρια ή γεν στην αγορά.

Δεν θα έχει ωστόσο πετύχει ποτέ το στόχο του. Τη δημιουργία μίας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, μίας πραγματικά συγκλίνουσας Ευρώπης, Βορρά και Νότου, Δύσης και Ανατολής, όχι μόνο σε απόλυτα οικονομικά μεγέθη αλλά επί της ουσίας».

ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Σήμερα όλοι μιλούν για ελαττωματική αρχιτεκτονική του ευρώ-νόμισμα που δημιουργήθηκε χωρίς ενιαία πολιτική εκπροσώπηση(κεντρική κυβέρνηση, ενιαίο προϋπολογισμό κλπ)-κάτι που δυστυχώς, μόνο νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι επεσήμαιναν τα χρόνια της ευρωευφορίας(βλέπε Φρίντμαν), γεγονός που τους κατέτασσε ειδικά στην Ελλάδα στο πάνθεον των αγγλοσαξονικών συνομωσιών για την υπονόμευση του ευρώ. Για μεγάλο μέρος ακόμη και αριστερών, η δημιουργία του ευρώ, ήταν ένα μέσο ι μείωσης του για χρόνια ατλαντικού προσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που θα έβρισκε ευνοϊκότερο πεδίο δράσης στο ανερχόμενο ευρωπαϊκό εγχείρημα και την υποτίθεται λιγότερο «επιθετική» εξωτερική πολιτική της ΕΕ.

Οι ίδιοι αριστεροί γοητεύονται σήμερα από το Ομπάμα και θεωρούν απλά ότι αν η ευρωζώνη ακολουθούσε το παράδειγμα του Αμερικανού προέδρου-έκοβε δηλαδή χρήμα αγοράζοντας ομόλογα έναντι πολλών εκατομμυρίων ευρώ-και προχωρούσε προς μία περισσότερο «ομοσπονδιακή» λογική, τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα.

Η πιο ευέλικτη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, δεν έχει βέβαια ουδόλως μετριάσει τα «δημοσιονομικά» προβλήματα των επί μέρους πολιτειών, που προσχωρούν επίσης σε ανάλογες πολιτικές λιτότητας με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, σπρώχνοντας στο περιθώριο ακόμη μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού.

Η κρίση του ευρώ δεν έχει να κάνει απλά με τις «ατέλειες» της αρχιτεκτονικής του, αλλά είναι μία ακόμη έκφραση της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως αυτή εκδηλώθηκε μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, με επίκεντρο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η υποτιθέμενη συναλλαγματική σταθερότητα που θα έφερνε το ευρώ, είναι ένας ακόμη βολικός μύθος. Η αρχιτεκτονική του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος προσφέρεται από μόνη της για κερδοσκοπικά παιχνίδια διαρκείας στη διεθνή χρηματαγορά.

Τη δεκαετία του ’90 ήταν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, η σχέση των ευρωπαϊκών νομισμάτων με το ισχυρό μάρκο, τα σενάρια περί ΟΝΕ και ένταξης σε αυτήν χωρών με «κακό» παρελθόν όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Η υποτίμηση της στερλίνας και η έξοδος της από τον μηχανισμό το 1992, έκανε διάσημο τον Τζορτζ Σόρος, όλη η δεκαετία ωστόσο χαρακτηρίστηκε από ανάλογα «στοιχήματα».

Το ευρώ προσφέρεται από τη φύση του για μεγαλύτερα κερδοσκοπικά παιχνίδια από ότι το δολάριο, η ισοτιμία του οποίου επηρεάζεται από τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ. Πριν το ευρώ, έπαιζε για χρόνια αν, πότε και πως θα ενταχθούν οι υποψήφιες χώρες. Μετά ήταν αν το ευρώ θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα, με τις αγορές να αναλώνονται στις επικοινωνιακές ικανότητες του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ Βιμ Ντουίζενμπεργκ, συγκρίνοντάς τον με τις «αρετές» του τότε προέδρου της Fed Άλαν Γκρίνσπαν. Ύστερα αν θα γίνει ομαλά η μετάβαση από τα εθνικά νομίσματα στο ευρώ που θα κυκλοφορούσε πλέον στις τσέπες εκατομμυρίων καταναλωτών, αργότερα το κατά πόσο θα επηρεαζόταν η ευρωζώνη από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και τέλος ήλθε το σενάριο του Grexit, της πιθανότητας ελληνικής εξόδου από το ευρώ, διάλυσης του εγχειρήματος ή μετάλλαξής του, εξάπλωση της κρίσης χρέους κ.λ.π.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τελευταίο επιχείρημα των «ευρωλάγνων». Ναι η Ελλάδα ίσως δεν έπρεπε να ενταχθεί στο ευρώ, αλλά η πιθανότητα εξόδου της από αυτό θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι καταθέσεις θα «κουρευτούν» λόγω υποτίμησης της νέας δραχμής. «Δεν θα έχουμε λεφτά για πετρέλαιο και φάρμακα», έλεγαν προεκλογικά αυτοί που προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με την πιθανότητα να υπάρξει στροφή προς τα αριστερά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Όσον αφορά τις καταθέσεις-όσοι ακόμη καταφέρνουν να έχουν πέντε δεκάρες στην άκρη-μειώνονται ραγδαία για να τα βγάλει ο κόσμος πέρα. Το «κούρεμα» άνω των 100.000 ευρώ, γίνεται πλέον επίσημη πολιτική της ΕΕ για τη διάσωση τραπεζών, ενώ ήδη δεν έχουμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε οι περισσότεροι λόγω οικονομικής αδυναμίας. Όσο για τα φάρμακα, γνωστή η τραγική κατάσταση των νοσοκομείων που επιπλέον κλείνουν…

Η χώρα μας και η κοινωνία ζουν σε συνθήκες… πολέμου. Η εσωτερική υποτίμηση της τάξης του 40% αποδεικνύεται περισσότερο καταστροφική από την όποια ενδεχόμενη υποτίμηση έφερνε η έξοδος από το ευρώ.

H έξοδος από το ευρώ από μόνη της δεν μπορεί βέβαια να αποτελέσει λύση… διαρκείας, ούτε το εθνικό νόμισμα μπορεί από μόνο του να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν πρόκειται να αλλάξει άμεσα… Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία-κοινωνία, με τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ σε συνθήκες ειρήνης, χρειάζονται έκτακτα μέτρα για την ανόρθωσή της.

Για να μειωθεί η ανεργία ας πούμε στο μισό σε μία τετραετία, ένας φιλόδοξος στόχος μιας μελλοντικής αριστερής κυβέρνησης, δεν αρκούν παζάρια με τη Μέρκελ, ΕΣΠΑ και αμφίσημη στάση απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αλλά ένα πρόγραμμα που θα ξέφευγε από τη συνηθισμένη προσέγγιση για τη σχέση ανάπτυξη-επενδύσεις, που θα έθετε άμεσα νέες προτεραιότητες και που θα κινητοποιούσε αμέσως δημόσια κεφάλαια(αφού οι ιδιώτες προτιμούν το ρόλο του ραντιέρη) για την ανάπτυξη υποδομών κλπ, που θα εξασφάλιζαν εν δυνάμει μαζικά θέσεις εργασίας.

Mε άλλα λόγια χρειάζεται ένα πρόγραμμα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, το οποίο για να γίνει πιστευτό, για να αγκαλιάσει όλο και περισσότερο κόσμο, πρέπει να έχουμε κατά νου πολλούς από τους μύθους με τους οποίους «μεγαλώσαμε» τη δεκαετία του ’90. «Το νόμισμα δεν είναι φετίχ» είχε πει προεκλογικά ο Τσίπρας, πολύ δε περισσότερο όταν τα λόγια που συνόδεψαν τη δημιουργία του ευρώ, αποδεικνύονται σήμερα κούφια.

aristeri-diexodos

Νεκρόφιλη κυβέρνηση

του Δήμου Χλωπτσιούδη

Το 2013 οδεύει προς το τέλος του. Και ο απολογισμός ακόμη μία φορά είναι τραγικότερος από εκείνον της προηγούμενης χρονιάς. Τραγικός για την κοινωνική καταστροφή που έφτασε πλέον να λογίζεται ως ανθρωπιστική κρίση, τραγικός και για την πολιτική σκηνή με μια κυβέρνηση να αδιαφορεί για τα προβλήματα και όταν αποφασίζει να ενεργήσει να είναι εκτός χρόνου και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Γιατί τελικά αν κάτι ξεχώρισε αυτή τη χρονιά είναι το πώς σέρνονταν η κυβέρνηση πίσω από τα προβλήματα που η ίδια δημιουργούσε.
Με χαρακτηριστικές σπασμωδικές κινήσεις, χωρίς κοστολόγηση (που τόσο λατρεύουν ορισμένοι κυβερνητικοί να ζητούν συνεχώς από αντιπάλους τους), χωρίς ουσιαστικό πολιτικό σχεδιασμό και τρέχοντας να προλάβουν κοινωνικές εξελίξεις, έδειξαν πολλάκις την αδυναμία τους να προλάβουν καταστάσεις.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πιστεύοντας ότι θα λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, μέσα από τον εμπρηστικό λόγο του κυβερνητικού εκπροσώπου ενίσχυσαν τελικά την αγανάκτηση του κόσμου. Χωρίς κανείς να το περιμένει χιλιάδες πολίτες προάσπισαν διά της παρουσίας της την ίδια τη Δημοκρατία και διά του διαδικτύου απέδειξαν την αγωνία τους για τη διατήρηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Η κυβέρνηση αν και ακολούθησε την τακτική του αυταρχισμού, αιφνιδιάστηκε από την πίεση και σε κυβερνητικούς βουλευτές που αρνήθηκαν να αποδεχτούν την υπερψήφιση της νομοθετικής πράξης. Ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση σέρνεται πίσω από εκείνη την απόφαση που περισσότερο της κόστισε παρά τη βοήθησε.
Η σημαντικότερη όμως στιγμή που αποδείχθηκε η απόσταση που χωρίζει την κυβέρνηση με την κοινωνία, ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η σημαντικότερη για τον γράφοντα στιγμή του έτους.
Η κυβέρνηση που αρέσκονταν να κρύβεται πολωτικά πίσω από την ανιστόρητη "θεωρία των δύο άκρων", για μήνες αδιαφορούσε μπροστά στις καταγγελίες φορέων, κομμάτων και ατόμων για τη δράση των νεοναζί και τις δολοφονικές τους επιθέσεις κατά πάντων. Βολεμένη και μακριά από τις κοινωνικές εξελίξεις, η κυβέρνηση ενίσχυε με τη στάση της την επιθετικότητα του νεοφασισμού και τον εξέτρεφε μέσω της πόλωσης και τη συνέχιση της πολιτικής ένδειας.
Και μετά τη δολοφονία -συνεπικουρούμενη από δημοσιογράφους, που έπεφταν από τα σύννεφα- έτρεχαν πίσω από τις εξελίξεις προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορούσαν από το κυβερνητικό γόητρο. Ακόμα και οι συλλήψεις έγιναν σπασμωδικά. Ομοίως και το αντιρατσιστικό που ακολούθησε, αποκάλυψε την αδυναμία της να οριοθετήσει τη μισαλλοδοξία και τα ακροδεξιά στοιχεία στο εσωτερικό της. Πίσω από τις εξελίξεις, πίσω από την κοινωνία αγκομαχούσε να βρει τον επικοινωνιακό της ρυθμό, χάνοντας παράλληλα το προπαγανδιστικό βήμα "των δύο άκρων".
Μία τραγική επανάληψη των προηγουμένων βιώσαμε και το Δεκέμβρη, πριν μπούμε ακόμα στη χειμώνα. Αν και η κοινωνία βοούσε για τον επικείμενο χειμώνα και την αδυναμία θέρμανσης των κατοικιών, οι αρμόδιοι υπουργοί δεν έκαναν καμία ενέργεια να προστατεύσουν τον πληθυσμό. Ενώ ήδη από την προηγούμενη χρονιά θρηνούνταν θύματα από πυρκαγιές και μαγκάλια, η κυβέρνηση κώφευε μπροστά στις κραυγές αγωνίας. Μολονότι η αιθαλομίχλη από το 2012 επανεμφανίστηκε, κανείς δεν έδειξε οποιοδήποτε ενδιαφέρον μέχρι που πια που η λαϊκή αγανάκτηση έφτασε στο απροχώρητο. Όλα εκείνα που αποκαλούνταν νωρίτερα λαϊκισμός και κοροϊδία, ξαφνικά έσυραν την κυβέρνηση.
Τόσο ξαφνιασμένοι και τόσο απόμακροι από την κοινωνία ήταν, που δεν ήξεραν καν οι υπουργοί πώς να μετρήσουν τους πληγέντες από την κρίση. Ενέργειες σπασμωδικές που δε λύνουν το πρόβλημα θέρμανσης και ηλεκτροδότησης. Ακόμα και οι βουλευτές σύρθηκαν από την τραγικότητα των καταστάσεων και ζητούν επικοινωνιακά τη μείωση της τιμής του πετρελαίου. Μα κι αυτοί ζώντας στον παραμυθένια κόσμο της εξουσίας, δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και η μείωση μόνη της δε λύνει προβλήματα.
Βασικό χαρακτηριστικό του 2013 στην πολιτική σκηνή είναι η αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει τις καταστάσεις. Κλειδωμένοι οι υπουργοί πίσω από την υποτακτική στάση της υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων, δεν είδαν ποτέ την κοινωνία. Κρύβονταν από τους πολίτες φοβούμενοι συνεχώς τις αντιδράσεις και την οργή του κόσμου. Σέρνονταν πίσω από τις συνέπειες των θανάσιμων επιλογών τους.
Μια νεκρόφιλη κυβέρνηση που προσπαθούσε να στολίσει το σάβανό της με το επικοινωνιακό χρώμα του ενδιαφέροντος και της αλληλεγγύης, κρύβοντας το σάπιο προσωπείο του αυταρχισμού και της αντιδημοκρατικότητας.

http://tvxs.gr

Ο μ.. βρομάει απ' το κεφάλι

Από τον Λιάπη και τον Κάντα μέχρι τον Τομπούλογλου, τα απανωτά επεισόδια αλαζονείας και διαφθοράς δεν υπογραμμίζουν απλώς πόσο βαθιά σαπισμένο είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ιδίως η περίπτωση του διοικητή του νοσοκομείου «Αγλαΐα Κυριακού», αποκαλύπτει αυτό που προσπαθούν να κρύψουν τα ΜΜΕ και οι όψιμες πρωθυπουργικές εντολές για κάθαρση σε κάθε νέο σκάνδαλο που ξεσπάει: ότι το βασικό έργο της σημερινής κυβέρνησης είναι το πλιάτσικο.

Του Στέλιου Κούλογλου

H περίπτωση Τομπούλογλου είναι χαρακτηριστική: κομματικοί ημέτεροι, τόσο ανίκανοι ώστε να μην μπορούν να εκλεγούν ούτε βουλευτές, διορίζονται σε θέσεις κλειδιά του δημοσίου. Στόχος της πολιτικής ηγεσίας που τους διορίζει είναι να βολέψει την κομματική πελατεία, αν κάνουν και κανένα δωράκι στον εαυτό τους μικρό το κακό. Αν πάρουν καμιά πιο μεγάλη μίζα ώστε να βελτιωθούν και τα οικονομικά του κόμματος, ακόμη καλύτερα. 
Τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο, που συχνά δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και διορίζονται με αποστολή να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους και τις «ημέτερες» εταιρείες; Κάποια στιγμή, ακόμη και αν δεν έχουν εντολή να κλέψουν για το κόμμα, θα κλέψουν για πάρτη τους. Για να μην αναφερθεί κανείς στην περίπτωση Κάντα, που ομολόγησε ότι ήταν τόσες πολλές οι βαλίτσες και τα εκατομμύρια από τα δέκα εξοπλιστικά προγράμματα στις μίζες των οποίων συμμετείχε, ώστε έχει χάσει το λογαριασμό.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα να είχε γίνει παρόμοια ομολογία, τα εμπλεκόμενα κόμματα θα είχαν καταργηθεί αυτόματα και οι πολιτικοί ηγέτες της εποχής θα είχαν δώσει εξηγήσεις και θα είχαν απολογηθεί.. Εδώ έχουμε την συγκέντρωση της Κίνησης των 58 στην οποία προσέρχεται καταχειροκροτούμενος ο κ. Σημίτης, επί της πρωθυπουργίας του οποίου έγινε αυτό το όργιο. Και κανείς δεν τον ρωτάει μια δυο απλές ερωτήσεις: ήξερε για όλα αυτά; Και τα χρήματα τα οποία ο Θ. Τσουκάτος παραδέχθηκε ότι έλαβε από την Siemens για να τα δώσει στο κόμμα, πράγματι τα παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ; 
Μπανανία θυμίζουν και οι σουρεαλιστικές προσπάθειες του Αδώνιδος να συγκαλύψει τις πολιτικές του ευθύνες για το σκάνδαλο Τομπούλογλου. Ίδια συνταγή με την περίπτωση Λιάπη, ο υπουργός Υγείας συνεχάρη την αστυνομία για την σύλληψη του υφισταμένου του! Η ΕΛΑΣ είχε ειδοποιηθεί από την εταιρεία που ο διοικητής του «Αγλαΐα Κυριακού» εκβίαζε. Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η αστυνομία; Να ειδοποιήσει τον Τομπούλογλου ότι τα χρήματα της δωροδοκίας ήταν σημαδεμένα; 
Το πάρτι διαφθοράς στα νοσοκομεία γίνεται την ίδια ώρα που ο κ. Γεωργιάδης διαλύει το σύστημα Υγείας και ο κ. Στουρνάρας παραμένει αμετακίνητος στο αίτημα ακόμη και βουλευτών της ΝΔ να μειωθεί ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης. Η αιθαλομίχλη θα προκαλέσει νέα σοβαρά προβλήματα υγείας προειδοποιούν οι γιατροί, αλλά δεν θα υπάρχει σύστημα για να φροντίσει τα θύματα.
Τι τον νοιάζει τον κ. Στουρνάρα; Έχουμε ήδη αναφερθεί στο ηθικό σκάνδαλο της οικογενειακής του επιχείρησης που αμέσως μετά την υπουργοποίηση του ανέλαβε την εκστρατεία κατά της πολυφαρμακίας έναντι 500 χιλιάδων ευρώ! Και κ. Σαμαράς, που ηγείται της κυβέρνησης, αρκείται να διαγράφει, κατόπιν εορτής και αστυνομικής σύλληψης τον Λιάπη και τον Τομπούλογλου. 
Όταν οι αγροίκοι «από κάτω» βλέπουν το πλιάτσικο «των πάνω», πως αλλιώς περιμένει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να συμπεριφερθούν; Όπως έλεγε και ο Τομπούλογλου στιςμαγνητοφωνημένες συνομιλίες, μαλάκας είναι, ενώ τα παίρνουν όλοι οι άλλοι, αυτός να μην πάρει τίποτα;

http://tvxs.gr

Άδωνις Τομπούλογλου

Εντελώς συμπτωματικά, μετά από δημοσίευμα του περιοδικού Hot Doc, σύμφωνα με το οποίο, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης επισκέφτηκε το σπίτι γνωστού φαρμακοβιομηχάνου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα μια μέρα πριν την ψήφιση της τροπολογίας για τα φάρμακα στη Βουλή -και την αποκάλυψη πως υπάρχει βίντεο που το αποδεικνύει-, έχουμε την σύλληψη του πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας και προέδρου του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Χάρη Τομπούλογλου, ο οποίος συνελήφθη με 25.000 ευρώ σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα και κατηγορείται για απόπειρα εκβίασης και παθητική δωροδοκία.

Είναι προφανές πως ο Άδωνις Γεωργιάδης βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Αν κρίνω μάλιστα από τους συνεχείς ύμνους του Άδωνι Γεωργιάδη στον Αντώνη Σαμαρά -τον οποίο είχε χαρακτηρίσει ως αχρηστότερο όλων των εποχών πριν πάει στη Νέα Δημοκρατία- θα πρέπει να φοβάται πως ο Σαμαράς θα χρησιμοποιήσει τον ίδιο ως Τομπούλογλου της κυβέρνησης.

Θα εκδιωχθεί ο Άδωνις, για να δείξει ο Σαμαράς στους πολίτες πόσο άμεμπτος και ηθικός είναι. Ακόμα και με αυτούς που τον γλείφουν πατόκορφα από το πρωί ως το βράδυ.

Πραγματικά, ο πολιτικός γενιτσαρισμός του Άδωνι Γεωργιάδη δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει υπάρξει πολιτικός -αν μπορείς να πεις αυτό το πράγμα «πολιτικό»- που να αποθεώνει σήμερα αυτούς που έβριζε χυδαία ως χτες.

Βέβαια, και ο Σαμαράς ίδια περίπτωση είναι. Είναι αυτός που δεν θα επέστρεφε στη Νέα Δημοκρατία ούτε κι αν τον έκαναν αρχηγό. Ντιντήδες.

Τώρα που ξέρουν πως έχουν τελειώσει, θα αρχίσουν να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, για να καλυτερέψουν την δική τους θέση. Θα πέσει πολύ γέλιο.

Εν τω μεταξύ, ας τους απαγορεύσει κάποιος έντιμος δικαστής την έξοδο από την χώρα.

Ή ας δημεύσει τις περιουσίες τους.

Προληπτικά.

pitsirikos

Ο εκβενιζελισμός της τσογλανιάς! «Καυλώνει ο γάιδαρος προτού ψοφήσει»

Πηγή: Ζαχαρίας Ρουστάντι _¨Δρόμος της Αριστεράς"

 Οχι, δεν είναι εκτσογλανισμός να καβατζάρεις κατηγορητήρια και λίστες με ονόματα συντρόφων σου που ενέχονται σε σκάνδαλα, για να τους έχεις πάντα στο τσεπάκι, για να τους σέρνεις εκβιαστικά σε βρόμικες δουλειές και συμφωνίες...

Δεν είναι εκτσογλανισμός να 'χεις «πειράξει» το γράμμα και το πνεύμα της νομοθεσίας μόνο και μόνο για να βγαίνεις πάντα καθαρός από τον βούρκο και τους βόθρους των υπουργικών σου πεπραγμένων. Να διασύρεις διεθνώς το όνομα (ό,τι εν πάση περιπτώσει περισώθηκε) του... σοσιαλισμού, να προδίδεις την εμπιστοσύνη ενός ολόκληρου λαού, και μ' εκβιαστικά διλήμματα ή απειλές να σέρνεις τα αγαθά του και το έμψυχο δυναμικό του στις σκοτεινές σπηλιές των νεοφιλελεύθερων κι αδίστακτων ανθρωποφάγων...

Δεν είναι εκτσογλανισμός να αθετείς τις ανειλημμένες δεσμεύσεις σου απέναντι στις παλιές και τις νεότερες γενιές ασφαλισμένων που σε εμπιστεύθηκαν, που σου προπλήρωσαν τοις μετρητοίς την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα αξιοπρεπή γεράματα τους, ούτε ν' απαξιώνεις τη θεμέλια αρχή του πολιτεύματος, να σέβεται -τάχαμου- και να υπηρετεί η εξουσία τους απαράβατους κανόνες του συντάγματος...

Όχι, η τσογλάνια δεν άγγιξε ποτέ το κόμμα του Βαγγέλη Βενιζέλου και των... αδιάβαστων συντρόφων του. Κι ας γεύτηκαν «όλοι μαζί» τα υπερτιμολογημένα έργα της Ολυμπιάδας, με τους απίστευτους θεατρινισμούς περί καθυστερήσεων και κινδύνων ματαίωσης τάχαμου της διοργάνωσης, που κατέληγαν -ω του θαύματος- πάντοτε σε σωτήριες συμφωνίες με τους ημετέρους, με τα διεθνή και τα εγχώρια αρπακτικά του είδους. Δεν είναι τσόγλανοι, λοιπόν, ούτε οι μιζαδόροι.

Όλοι . . αυτοί που αντάλλαξαν το δημόσιο συμφέρον με εκατομμυριάκια, όλοι αυτοί που θα 'πρεπε να δικάζονται και να σαπίζουν στις φυλακές ως μεγαλοαπατεώνες, για κατάχρηση εξουσίας, για δόλια υπεξαίρεση, για εσχάτη προδοσία. Όλοι ετούτοι οι αξιότιμοι συνδαιτυμόνες των τροφαντών μας εκπροσώπων...

Δεν είναι τσογλάνια η έπαρση, η αλαζονεία, η ξετσιπωσιά των ευνοούμενων του καθεστώτος, των Λιάπηδων που μας εκπροσωπούν επάξια σε μαλαισινιανές σουίτες, που μας κρατούν ψηλά το λάβαρο της ποιότητας ζωής και άσβεστη τη φλόγα της μεγάλης μας... χλιδής. Ούτε το να φροντίζεις να απολυθεί ο εκπαιδευτικός που τόλμησε να μη σεβαστεί τον κανακάρη σου σαν πριγκιπόπουλο κι αφέντη των γραπτών και των βαθμών.

Δεν είναι τσογλάνια να τσαλαπατάς βρομίζοντας το αρχικό περιεχόμενο των λέξεων, και έτσι απλά, χωρίς να νοιάζεσαι για τις συνέπειες, να λες «δημοκρατία» την τραπεζοκρατία και τον νέου τύπου ολοκληρωτισμό που σου ανέθεσαν να εγκαθιδρύσεις, «προστασία του πολίτη» την προστασία της συμφωνίας σου με τους δανειστές από τον ίδιο τον συνειδητό και σώφρονα πολίτη, «διάσωση» το γενικό ξεπούλημα της χώρας σου και τη διά βίου αιχμαλωσία του λαού σου, «ελληνική οικονομία» τον κρανίου τόπο που μας περιβάλλει, «ενημέρωση» τη μόλυνση του εγκεφάλου μας, «πολιτική ζωή» τον εμπαιγμό - και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό...

Και αν, εντέλει, όλα αυτά δεν είναι όντως τσογλάνια, τότε τι θ' απομείνει ως περιεχόμενο «πολιτικού ραπίσματος» ή και πυγμή... γκαρίσματος της αφεντιάς σου, Βαγγελάκη, προς μια αντιπολίτευση που τα υφίσταται κατάσαρκα, όπως κι ο ίδιος ο λαός, και τα γνωρίζει; Δίνω εδώ την πρώτη απάντηση που μου 'ρχεται αυθόρμητα στο νου και ξέρει να τη χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα ο σοφός λαός: «καυλώνει ο γάιδαρος προτού ψοφήσει» και μη θαρρείς μ' αυτό ότι μας έχεις... γοητεύσει.

Michael Fitzpatrick: «Η οπτική μιάς κοινωνίας που έχει εγκαταλείψει κάθε μεγάλο σχέδιο»

  Κοινωνική Θεωρία

Και στην οποία οι ορίζοντες του ατόμου έχουν περιοριστεί στο ίδιο του το σώμα - Σε αντίθεση με τη βικτοριανή αντίληψη περί ενός δεσμού ανάμεσα στην ατομική υγεία και την εθνική ανταποδοτικότητα, το ενδιαφέρον των Νέων Εργατικών για την υγεία δεν εμπνέεται από κάποιο ευρύτερο κοινωνικό όραμα. Αντιθέτως, αντανακλά την οπτική μιας κοινωνίας που έχει εγκαταλείψει κάθε μεγάλο σχέδιο, στην οποία οι ορίζοντες του ατόμου έχουν περιοριστεί στο ίδιο του το σώμα:
Άσχετα με το τι πάει στραβά στη ζωή μας – προβλήματα με τα χρήματα, την εργασία ή τις σχέσεις – η καλή υγεία μας βοηθάει ν” αντέξουμε. Πόσο συχνά δεν έχουμε ακούσει κάποιον να λέει ότι, παρόλο που τα πράγματα μπορεί να μην πηγαίνουν καλά, τουλάχιστον έχει την υγεία του. Η καλή υγεία θεωρείται πολύτιμη (ΥΥ Βρετανίας 1998: 7-8)
Σε αυτό το κήρυγμα, η υγεία υποβιβάζεται σε πηγή παρηγοριάς για ανθρώπους που έχουν παραιτηθεί από κάθε υψηλότερη φιλοδοξία. Σε μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης επανορίζεται ως επιδίωξη στο να παραταθεί η διάρκειά της.
Από τη στιγμή που η υγεία συνδέεται με την αρετή, τότε η ρύθμιση του τρόπου ζωής εν ονόματι της υγείας γίνεται ένας μηχανισμός για την αποτροπή του κακού και την πειθάρχηση της κοινωνίας ως συνόλου. Οι νέες κυβερνητικές πολιτικές για την υγεία δεν εστιάζουν πλέον στην υγεία με τη γνωστή έννοια της θεραπείας των παθήσεων και των ασθενειών, αλλά μάλλον υποκινούν έναν επανορισμό της υγείας, με όρους του τρόπου με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας. Υπό την κάλυψη της αμφίβολης ιδέας ότι μια παρατεταμένη ζωή (με οποιοδήποτε κόστος για τον εαυτό μας και την κοινωνία) είναι καλή για μας, η κυβέρνηση προτείνει, ακόμη και επιβάλλει, τη δική της εκδοχή για το τι είναι καλή ζωή. Αυτή η καλή ζωή δεν είναι απλώς μια πιο μακρόχρονη ζωή, αλλά μια πιο μακρόχρονη ζωή που διάγεται υγιεινά, δηλαδή ενάρετα. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι λιγότερο δόλια επειδή επιδιώκεται και υποστηρίζεται καλοπροαίρετα από πολλούς γιατρούς, ιατρικά σώματα και εθελοντικές οργανώσεις. Ενώ απαντά στη βαθιά ανάγκη ορισμένων για ένα διαρθρωτικό πλαίσιο μέσω του οποίου μπορεί να συσπειρωθεί η κοινωνία σε ταραγμένους καιρούς, εκείνοι που είναι ανίκανοι ή απρόθυμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας δημόσιας υγείας μπορεί κάλλιστα να τη θεωρούν πατερναλιστική αν όχι απροκάλυπτα καταπιεστική {..}
______
Πηγή: Michael Fitzpatrick, H Τυραννία της Υγείας – Οι γιατροί και οι κανόνες για το σύγχρονο τρόπο ζωής, σελ. 51-53, Μετάφραση: Άσπα Γολεμη, Επιμέλεια: Βαγγέλης Γεωργίου – Θανάσης Παπαγεωργίου, Αιρετική Σκέψη Πολύτροπον 2004.

Ένα οργανωμένο έγκλημα

Ο κόσμος έχει αρκετά τρόφιμα για όλους, αλλά σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν

Ο κόσμος έχει αρκετά τρόφιμα έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν την τροφή που χρειάζονται για να απολαύσουν μια υγιή και παραγωγική ζωή. Αυτή η φράση είναι ένα ακριβές απόσπασμα από ανακοίνωση της FAO , το Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ.  Μάλιστα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, σήμερα παράγονται  τρόφιμα για να θρέψουν 12.000 εκατομμύρια ανθρώπους σε έναν πλανήτη που κατοικείται από 7.000 εκατ. Και όμως, κάπου 3,1 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο και ένας στους οκτώ ανθρώπους δεν παίρνει αρκετά τρόφιμα για να είναι υγιείς και να βιώνει μια ενεργό ζωή, σύμφωνα με τον FAO . Επιπλέον, περισσότερα από 1.300 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, και σχεδόν 3.000 εκατομμύρια με λιγότερο από $ 2.

Εν τω μεταξύ, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Οι 100 πλουσιότεροι  δισεκατομμυριούχοις στον κόσμο, έχουν μια περιουσία 2,1 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, 200 000 εκατομμύρια περισσότερα από το 2012 -., που ισοδυναμεί με 2,9% του παγκόσμιου ΑΕΠ.  Στην Ισπανία,  ένα σύνολο 30 οικογενειών μοιράζονται ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου.  Οι 100 μεγαλύτερες περιουσίες του χρηματιστηρίου κατέχουν € 88.735 εκατομμύρια , 13% περισσότερο από ό, τι το 2012. Εν τω μεταξύ, η παιδική φτώχεια στη χώρα  επηρεάζει το 26,7% εκείνων που είναι κάτω από την ηλικία των 16 ετών ενώ η εξαθλίωση έχει διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια,  φτάνοντας να πλήττει  3 εκατομμύρια Ισπανούς. Οι αριθμοί είναι αφοπλιστικοί: το μοντέλο αυτό δεν λειτουργεί. Ή, με άλλα λόγια, λειτουργεί μόνο για να ικανοποιήσει την απληστία μιας μειοψηφίας. Η μέγιστη αξία του ισχύοντος συστήματος είναι τα χρήματα. Με την υποστήριξη από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, οι πολυεθνικές εταιρείες  κερδοσκοπούν με τα πιο βασικά, τα τρόφιμα, και αποφασίζουν ποιος τρώει και ποιος οχι, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Σχεδόν 1.000 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα στον κόσμο, Υπάρχει επιβολή δασμών,  έλεγχος των ξένων καλλιεργειών,  κερδοσκοπία στις τιμές των τροφίμων, η οποία, όπως και στο 2008, μπορεί να αφήσει εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς ψωμί.  Όλος ο μηχανισμός  διευκολύνει πολλούς να κερδίσουν μερικά εκατομμύρια δολάρια για τους άλλους να λιμοκτονούν. «Τα τελευταία χρόνια οι τιμές των τροφίμων είναι πολύ ασταθής, είναι ένα τρενάκι του λούνα παρκ που εμποδίζει την πρόσβαση των φτωχότερων ανθρώπων σε θρεπτικά τρόφιμα », λέει ο ΟΗΕ. «για αυτό και ο Jean Ziegler, πρώην εισηγητής του ΟΗΕ για τα Τρόφιμα και αργότερα μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, καταγγέλλει σήμερα την λειτουργία ενός δικτύου οργανωμένου εγκλήματος που ευθύνεται για την πρόκληση της πείνας στον κόσμο και πραγματοποιεί «μαζικές δολοφονίες». «Ζούμε μια κανίβαλη παγκόσμια τάξη. Η αγορά τροφίμων ελέγχεται από μια ντουζίνα πάρα πολύ ισχυρών πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες ελέγχουν το 85% του καλαμποκιού, το ρύζι, το λάδι. Αυτές, -οι κυρίαρχοι του κόσμου-  αποφασίζουν ποιος θα πεθάνει και ποιοι θα ζήσουν, καθορίζοντας τις τιμές, καταγγέλλει. « Μέσω νεοαποικιακών μηχανισμών, μέσω της επιβολής πληρωμής του εξωτερικού χρέους, οι μεγάλες δυνάμεις και οι διεθνείς οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ επιβάλλουν σε τρίτες χώρες  δυσμενείς πολιτικές και οικονομικά μέτρα για τους τοπικούς πληθυσμούς και  ευνοϊκές για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που αναζητούν νέες αγορές τις οποίες θα ορίζουν και θα επιβάλλουν τα προϊόντα τους σε βάρος των αυτοχθόνων καλλιεργειών  και των τοπικών βιομηχανιών. Αυτό συνέβη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου χώρες όπως η Ισπανία έχουν διαλύσει, με επιταγή των Βρυξελλών, μέρος της δικής τους βιομηχανίας, την κτηνοτροφία  τους, τη γεωργία, σε αντάλλαγμα μιας οικονομικής βοήθειας από την ΕΕ της οποίας τα αποτελέσματα  ήδη υποφέρουν στη δική τους σάρκα. Εάν δεν αλλάξει ριζικά το οικονομικό μοντέλο, σε ένα τέταρτο του αιώνα ο υποσιτισμός θα είναι ένα εγγενές φαινόμενο σε μεγάλες πόλεις όπως το Ρίο ντε Τζανέιρο, το Κάιρο και τη Σιγκαπούρη, όπως προβλέπει ο ΟΗΕ. Ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει 9.600 εκατ. ευρώ το 2050 , θα υπάρχει όλο και μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών και η πείνα »θα πάψει να είναι κληρονομιά των απόβλητων», γιατί σήμερα, όπως ανέφεραν οι διεθνείς οργανισμοί , ο υποσιτισμός ανοίγει τις πόρτες του πρώτου κόσμου.
Σε αυτά τα  Χριστούγεννα το φάντασμα του μέλλοντος της ιστορίας του Ντίκενς  εμφανίζετε σίγουρο και με οριστική απόφαση να ανακοινώσει την επερχόμενη τραγωδία και την καταστροφή. Είμαστε σε έναν κόσμο που τείνει σε μεγαλύτερη κοινωνική και οικονομική ανισότητα, με πολιτικές για να διατεθούν λιγότεροι πόροι για την διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωή για τους ανθρώπους. Στην Ισπανία, η ανισότητα  φτάνει τα υψηλότερα επίπεδα.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη κούρσα, στην οποία η ισπανική κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά, περιορίζει την καθολική και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προωθεί την επι πληρωμή εκπαίδευση, ενώ αποσύρει τις επενδύσεις στη φροντίδα των εξαρτημένων ατόμων αναγκάζοντας τις γυναίκες να έχουν παιδιά με δυσπλασίες, και αρνείται να εγγυηθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στη στέγαση, στο φώς, την ολοκληρωμένη τροφή, τον πολιτισμό.  Και μέσα σε αυτό το σενάριο, η επιβολή που η κυβέρνηση έχει εγκρίνει για τις γυναίκες που στερούνται και πάλι το δικαίωμα ελέγχου του σώματός τους, ( απαγόρευση των αμβλώσεων).

Να διεκδικήσουμε επιτέλους, το δικαίωμά μας στη ζωή, και όχι μια θλιβερή πορεία πόνου,  ανασφάλειας  και επιβίωσης.

της Olga Rodríguez στο http://www.rebelion.org/noticia.php?id=178710

Προπαγάνδα – πολιτικός λόγος – διαφήμιση

Του Περικλή Κοροβέση    Με τον όρο προπαγάνδα καταλαβαίνουμε την εκστρατεία που κάνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να πείσει τους υπηκόους του πως ζουν σ’ έναν παράδεισο (για το οποίο κανείς δεν πείθεται) και να βρει συμμάχους στον διεθνή χώρο. Στήνονται τεράστιοι μηχανισμοί, ξοδεύονται αμύθητα ποσά, και κάποιες φορές τα καταφέρνουν. 

Η πρώην ΕΣΣΔ, μέχρι την πτώση της, είχε πολλούς πιστούς...
σε δεκάδες χώρες που δεν έβλεπαν την πραγματικότητα, αλλά την ειδυλλιακή εικόνα του σοσιαλισμού, όπως αυτή είχε παραχθεί στα εργαστήρια της KGB (που ήξερε επακριβώς ποιος είναι ο αυθεντικός κομμουνισμός και ποιοι είναι οι εχθροί του).

Ενα άλλο πετυχημένο κέντρο προπαγάνδας είναι το Χόλιγουντ, που σχεδόν όλες του οι παραγωγές, έμμεσα ή άμεσα, είναι στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και του αμερικανικού τρόπου ζωής. Φυσικά υπάρχουν και αριστουργήματα που έχουν παραχθεί, αλλά αυτά αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες ταινίες που έχουν γυριστεί. Γνήσιο προϊόν αυτής της σχολής είναι τα σίριαλ. Οι γνωστές σαπουνόπερες που εθίζουν τον κόσμο στο ασήμαντο σε όλα τα επίπεδα. Ασήμαντα σενάρια, σκηνοθεσίες, ηθοποιοί κ.λπ., που στοχεύουν να εγκλωβίσουν τους τηλεθεατές στο τίποτα και να τεθούν εθελοντικώς εκτός κοινωνίας.

Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος αποσκοπεί στην εξουσία. Οι ψηφοφόροι πρέπει να πειστούν για την παρουσία ενός κόμματος ή ενός αρχηγού «Μεσσία», που θα τους σώσει. Στη θέση του ενεργού πολίτη, έχουμε έναν ανενεργό πολίτη, που χάνει την προσωπικότητά του μέσα στη μάζα.Βρίσκεται σε βρεφική ηλικία, που ταυτίζει τον πατέρα με τον αρχηγό, όπως ο φανατικός θρησκευόμενος θεωρεί τον Θεό απόλυτο και παντοδύναμο αρχηγό και μπορεί να διαπράξει τα πιο φρικαλέα εγκλήματα στο όνομα του Θεού, ασχέτως αν ο Θεός (στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση τουλάχιστον) δίνει εντολή να μην κάνεις φόνο. Και σε ένα τέτοιο κλίμα, τα φασιστικά κινήματα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Δηλαδή ο υπάρχων πολιτικός λόγος ενέχει τον φασιστικό λόγο. Ο Χορκχάιμερ το είχε εντοπίσει αυτό εδώ και πολλά χρόνια. «Οποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, καλά θα κάνει να μην μιλάει για τον φασισμό». Με άλλα λόγια, ο λόγος του Κεδίκογλου ενέχει τον λόγο του Μιχαλολιάκου. Στα κουστούμια διαφέρουν.

Να πάμε τώρα και στη διαφήμιση. Συχνά το οξυγόνο για τα έντυπα της Αριστεράς. Ο Γκοντάρ έλεγε πως η διαφήμιση είναι φασισμός. Και είχε απόλυτο δίκιο. Και με τον λόγο και την εικόνα διαμορφώνει έναν παραδεισένιο κόσμο που τον ταυτίζει με ένα ανεξέλεγκτο προϊόν, το οποίο μπορεί να είναι, πέρα από τη χαμηλή ποιότητά του, πιθανόν και επικίνδυνο για την υγεία. Π.χ. τα φαρμακευτικά σκευάσματα. Τι εγγύηση υπάρχει πως δεν είναι απάτη; Και γιατί τα φάρμακα δεν τα πουλάνε στα σούπερ μάρκετ και τα πουλάνε άνθρωποι με πανεπιστημιακές σπουδές και με συνταγή γιατρού; Ακόμα, τα επώνυμα ρούχα. Ράβονται από ανθρώπους που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, σε εξαθλιωμένες χώρες όπου η ζωή των εργατών δεν έχει καμιά αξία. Να θυμηθούμε το πρόσφατο τραγικό έγκλημα στο Μπανγκλαντές. Και όμως ο καταναλωτής φιγουράρει στο επώνυμο ρούχο του και νομίζει πως είναι προσωπικότητα και όχι συνεργός σε ένα έγκλημα.

Ποιο είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει και τους τρεις αυτούς λόγους; Ο μύθος. Δηλαδή η τεχνική του παραμυθιού, που διαμορφώνει έναν φανταστικό κόσμο, ο οποίος δεν χρειάζεται αποδείξεις και τεκμηρίωση, αλλά στοχεύει να δημιουργήσει μια γοητεία και να διαμορφώσει έναν πιστό. Και ο πιστός είναι ένας υποταγμένος άνθρωπος, δεν γνωρίζει τον εαυτό του και ζει στον που του έχει επιβάλει η άρχουσα νοοτροπία και γίνεται καταναλωτής. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι και τι θέλει και δεν γνωρίζει τη δύναμή του. Ηδη από τον 12ο αιώνα, η Αννα Κομνηνή έγραφε στην «Αλεξιάδα» της: «Δεν θέλω να αναφερθώ στο χυδαίο όχλο, για να μην μολύνω το ιερό σώμα της Ιστορίας».

Οι ελίτ της εξουσίας, μέσα από την εμπειρία αιώνων, για να κρατήσουν τα πλούτη τους και τη δόξα τους, έπρεπε πάνω από όλα να κυριαρχήσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αφαιρώντας τους κάθε δυνατότητα να σκεφθούν, παραμένοντας στην άγνοια και στην απελπισία και μπαίνοντας στην ουρά να περιμένουν κάποιο θαύμα. Και αυτό θα γίνει στην άλλη ζωή. Και βασικός ιδεολόγος ήταν η αυτοκρατορική χριστιανική εκκλησία, που έχει πια παραχωρήσει τη θέση της στην τηλεόραση. Και οι άνθρωποι με την ψήφο τους εκλέγουν τη φυλακή της φτώχειας. Μερικοί αντιδρούν βίαια, με την ένοπλη υποδειγματική πράξη. Αλλά ο μεγάλος αναρχικός Κροπότκιν έχει καλύτερα επιχειρήματα. «Μερικά κιλά δυναμίτη δεν κάνουν τίποτα σε μια εξουσία που αριθμεί πολλούς αιώνες». 

Και θα πρόσθετα εγώ: Αν δεν πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας, ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Και από τα μνημόνια, θα πάμε στα μνημόσυνα.                αριστερη αντεπιθεση  

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 

Λ. Βατικιώτης: Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους!

Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση!

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε εφιάλτη χωρίς τέλος έχει εξελιχθεί η διαχείριση του δημόσιου χρέους από το 2010, όταν η τύχη του εναποτέθηκε στα χέρια των πιστωτών. Ακόμη και τώρα, 3,5 ολόκληρα χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου που συνόδευσε το πρώτο δάνειο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται για πολλοστή φορά από τα γερμανικά χείλη για να μάθει τι ακριβώς θα αποφασίσει το Βερολίνο για το χρέος, με την «ώρα της κρίσης» εσχάτως (αφού όλοι αναμέναμε το φθινόπωρο του 2013 μετά τις γερμανικές εκλογές) να έχει μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2014, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί κι οι ευρωεκλογές. Έστω κι έτσι όμως αυτό που ομολογείται από κάθε πλευρά, από το Βερολίνο που αποφασίζει για την ΕΕ, την Ουάσινγκτον όπου έχει την έδρα του το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση που απλά περιμένει να της ανακοινωθούν οι αποφάσεις, είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. 

Τα μεγέθη είναι εξόχως αποκαλυπτικά, όσο κι αν τα καλύπτει ένα πέπλο σιωπής, σε εμφανή αντίθεση με ό,τι συνέβαινε για παράδειγμα το 2010 όταν έπρεπε να δημιουργηθεί η αναγκαία συναίνεση για να γίνουν δεκτά τα Μνημόνια από την ελληνική κοινωνία, σαν να επρόκειτο για την μία και μοναδική θεραπεία απέναντι στον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε. Με βάση λοιπόν την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού που ψηφίστηκε από την Βουλή το Σάββατο 7 Νοεμβρίου, το δημόσιο χρέος φέτος θα φτάσει τα 321 εκ. ευρώ (175,5% του ΑΕΠ), ενώ τον επόμενο χρόνο, το 2014, αν δεν γίνει καμία άλλη παρέμβαση αναμένεται να φτάσει τα 320 εκ. (174,8%). Η Ελλάδα δηλαδή θα συνεχίσει να έχει ένα δημόσιο χρέος πολύ πάνω (κατά 50% μεγαλύτερο σχεδόν) του ορίου του 120% που διασφαλίζει την βιωσιμότητα του. Είναι προφανές επομένως ότι επιβάλλεται μια σημαντική του μείωση.

Το ερώτημα ωστόσο είναι υπό ποιούς όρους θα γίνει αυτή η μείωση. Γιατί κι η διαγραφή χρέους, ύψους 105 δισ. ευρώ, που συνόδευσε την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 δεν ήταν καθόλου αμελητέα. Ήταν για παράδειγμα σημαντικά μεγαλύτερης αξίας από την αναδιάρθρωση στο αργεντίνικο χρέος το 2001, που αφορούσε το 93% σε ένα χρέος ύψους 100 δισ. δολ., κι η οποία τότε είχε χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη στην ιστορία. Η αναδιάρθρωση του 2013 υπό άλλους όρους, αν δηλαδή δεν συνοδευόταν από τους τιμωρητικούς όρους του δευτέρου Μνημονίου (έτσι ώστε καμία άλλη χώρα στο εξής να μην ζητήσει ανάλογη διευκόλυνση) και επίσης από ένα επιπλέον δάνειο ύψους 109,1 δισ. ευρώ, θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί επωφελής για τα δημόσια οικονομικά, ελαφρύνοντας κατ’ επέκταση τους φορολογούμενους και δημιουργώντας εκείνο το αναγκαίο περιθώριο για την άσκηση αναδιανεμητικής, επεκτατικής πολιτικής.

Επικίνδυνοι Τρόικα και δανειστές

Το σημαντικότερο συμπέρασμα επομένως που εξάγεται για την επικείμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι ότι στον βαθμό που θα αποφασιστεί από τους πιστωτές, δηλαδή την Τρόικα που αποτελεί πιστό τους όργανο, θα σημάνει νέα δεινά για τους φορολογούμενους. Υπό το βάρος λοιπόν της δραματικής εμπειρίας που έχει αποκομίσει μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός από τις προηγούμενες «διασώσεις» του, το αβίαστο και λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η τύχη του δημόσιου χρέους δεν πρέπει να εναποτεθεί ξανά στους πιστωτές. Αυτό αντίθετα που πρέπει να γίνει είναι με όρους κυρίαρχου κράτους η Ελλάδα να προχωρήσει σε άμεση παύση πληρωμών, χωρίς καμία συνεννόηση με τους δανειστές, μέσα δηλαδή από μονομερείς ενέργειες.

Καμία χώρα που το έπραξε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν δεν μετάνοιωσε. Η Ρωσία το 1999, η Αργεντινή το 2001, ο Ισημερινός το 2008 και πιο πρόσφατα, το 2010, η Ισλανδία είδαν πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος τους να μειώνεται, την οικονομία τους να αναπτύσσεται, την ανεργία να πέφτει και να αποχαιρετούν οριστικά το καθεστώς του κράτους-παρία που τους είχε καταδικάσει η υπερχρέωση και η υποτέλεια στους ξένους δανειστές. Οι «καλοί μαθητές» αντίθετα συνεχίζουν να περιδινίζονται στην ίδια κρίση.

Μια ελληνική κυβέρνηση που θα θέτει σε προτεραιότητα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της ίδιας της χώρας μπορεί να επικαλεστεί ένα πλήθος εύλογων και διεθνώς αποδεκτών οικονομικο-πολιτικών και νομικών επιχειρημάτων για να δικαιολογήσει μια απόφαση παύσης πληρωμών. Διαδικασία αναγκαία καθώς πρόκειται για διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας κι όχι για διαδικασίες που αφορούν το εσωτερικό της, οπότε ένας νόμος θα ήταν αρκετός. Κάτι για παράδειγμα που μπορεί να συμβεί με τα μνημόνια κι όλο το εφιαλτικό οικοδόμημα που δημιούργησαν, τα οποία μπορούν να καταργηθούν με ένα νόμο της ελληνικής βουλής με απλή πλειοψηφία δηλαδή. Αρκεί να υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση…

Ευθύνη των πιστωτών

Το πρώτο βήμα στην τεκμηρίωση της απόφασης μονομερούς παύσης πληρωμών δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τις τεράστιες ευθύνες των πιστωτών για την τραγική κατάσταση που έχει φθάσει η Ελλάδα σε ό,τι αφορά το επίμαχο θέμα: το δημόσιο χρέος! Η ακαταλληλότητα των μέχρι σήμερα αρμόδιων να αποφασίζουν για το χρέος (ΕΕ, ΔΝΤ) τεκμαίρεται από την αποκλειστική ευθύνη που τους βαραίνει για τον εκτροχιασμό του. Όταν έπρεπε να αποσπαστεί η σιωπηρή έστω συναίνεση του ελληνικού λαού για τα Μνημόνια τότε ήταν στη μόδα η ρήση του Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». 

Έτσι επιχειρήθηκε να εξηγηθεί γιατί το δημόσιο χρέος έφτασε στο 129% του ΑΕΠ ή τα 300 δισ. ευρώ, που ήταν τον Οκτώβριο του 2009, αφήνοντας προς το παρόν ασχολίαστα τα μαγειρέματα που έκανε η ελληνική στατιστική υπηρεσία μαζί με την Γιουροστάτ για να αυξηθεί το δημόσιο χρέος από το 115% που ήταν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009. (Ένας πονοκέφαλος δεν δικαιολογεί χημειοθεραπεία, αντίθετα η διάγνωση καρκίνου, ακόμη κι αν είναι πλαστή, την εμφανίζει επιβεβλημένη…). Τώρα όμως που το δημόσιο χρέος έχει καταγράψει την μεγαλύτερη αύξηση που έχει παρατηρηθεί ποτέ μέσα σε μια τόσο σύντομη χρονική περίοδο ποιός φταίει; Η απόδοση της ευθύνης στον λαό που έχει ματώσει θα ήταν θράσος, ύβρις. Αποκλειστικός υπεύθυνος επομένως είναι η Τρόικα. Μόνη της σχεδίαζε και ανακοίνωνε τα Μνημόνια, με τους έλληνες υπουργούς από την πρώτη κυβέρνηση του Παπανδρέου (των …αντιεξουσιαστών) μέχρι τώρα να αρκούνται στην απόφαση για το πότε θα ψηφισθούν από την Βουλή οι όροι τους, χωρίς να είναι κι αυτό πάντοτε αναγκαίο. Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου ή μια υπουργική απόφαση πολλές φορές αρκούσε…

Η δημόσια παραδοχή του ΔΝΤ, τον Ιούνιο του 2013, για το «λάθος» του στο ελληνικό πρόγραμμα αποτελεί πρώτης τάξης επιχείρημα ακόμη και για εκείνους που δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν το πρώτο μνημόνιο (Μάιος 2010) ώστε να γνωρίζουν την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από τις προβλέψεις του ή δεν θυμούνται τι πρόβλεπε: η ανεργία θα έφθανε στο υψηλότερο της σημείο, 15%, το 2012 και μετά θα μειωνόταν, το ΑΕΠ φέτος θα αυξανόταν κατά 2,8% (σελ. 9), το δημόσιο χρέος φέτος θα ήταν 149% του ΑΕΠ (σελ. 13), κ.α. Στο πλαίσιο μίας τέτοιας παταγώδους αποτυχίας στις προβλέψεις γιατί η Ελλάδα να συνεχίσει να δεσμεύεται από τους υπόλοιπους όρους που περιλαμβάνονται στο πρώτο Μνημόνιο και αφορούν την αποπληρωμή των δόσεων;

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο ευνοϊκά για την Ελλάδα λόγω του ότι όλο το πρόγραμμα εξ αρχής δεν σχεδιάστηκε για να σώσει τον ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τους πιστωτές. Η σκοπιμότητα και ο δόλος που υπήρχε πίσω από τον σχεδιασμό του προγράμματος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να το καταγγείλει και αρνηθεί να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που προκύπτουν, φαίνεται πεντακάθαρα στις τρεις κορυφαίες στιγμές του: Κατά την εκκίνησή του, όταν βεβαιωμένα πια ευνοούσε τις ξένες τράπεζες που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, κατά την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 και σήμερα όταν είναι γνωστό που έχουν πάει τα χρήματα των δόσεων.

Με βάση απάντηση που έλαβε σε ερώτησή του τον Σεπτέμβριο του 2012 ο βουλευτής της ΝΔ, Προκόπης Παυλόπουλος, βεβαιώνεται ότι οι ξένες τράπεζες ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του ελληνικού προγράμματος διάσωσης καθώς πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα που κατείχαν έτσι ώστε όταν θα ερχόταν το αναπότρεπτο κούρεμα να μην υποστούν οι ίδιες την ζημιά. Η ζημιά αυτή μεταβιβάστηκε στις ελληνικές τράπεζες και τους έλληνες και ευρωπαίους φορολογούμενους. Τι άλλο δείχνει το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες (κατ’ αρχήν γαλλο-γερμανικές) ενώ κατείχαν στις 31 Δεκεμβρίου 2009 ελληνικά ομόλογα αξίας 141,5 δισ. ευρώ, τα μείωσαν ένα χρόνο αργότερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2010 στα 45,9 δισ. και τον επόμενο χρόνο στις 31 Δεκεμβρίου 2011 στα 35 δισ. ευρώ; Μέσω του Μνημονίου σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν ελληνικά ομόλογα αξίας 100 σχεδόν δισ. ευρώ σε ένα χρόνο, οδηγώντας το ελληνικό κράτος να χρωστάει στα ευρωπαϊκά κράτη και το ΔΝΤ. Δεν καταλάβαιναν οι πιστωτές τι έκαναν;

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με το δεύτερο Μνημόνιο που συνόδευσε το PSI τον Μάρτιο του 2012, όταν η αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσω της διαγραφής ενός υπέρογκου μέρους του, πραγματοποιείται με αποκλειστική και πάλι δική τους ευθύνη οι οποίοι «κρατικοποιούν» επί της ουσίας το ελληνικό δημόσιο χρέος, επιβάλλοντας στο ελληνικό δημόσιο να χρωστάει στο εξής στα ίδια τα κράτη που δίνουν ζεστό χρήμα στις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές αλλάζοντας εκ βάθρων το «προφίλ» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Έτσι φτάνουμε στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, με βάση την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού, το 66,4% του χρέους της κεντρικής διοίκησης να αποτελείται από δάνεια του μηχανισμού στήριξης κι ο ομολογιακός δανεισμός να αντιπροσωπεύει μόνο το 23%, όταν πριν 3 χρόνια σχεδόν ολόκληρο το δημόσιο χρέος ήταν ομολογιακό. Στο ενδιάμεσο τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν 14 δισ. ευρώ και πολλά ακόμη δισ. κάθε λογής ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ (από πανεπιστήμια και ΤΕΙ μέχρι νοσοκομεία και μουσεία) που τηρούσαν υποχρεωτικούς λογαριασμούς στην Τράπεζα της Ελλάδας κι είδαν τις καταθέσεις τους να εξαϋλώνονται, χάνοντας ακόμη και το 90%! Το γεγονός πάντως ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους οφείλεται σε κυβερνήσεις της ΕΕ παρέχει τεράστια περιθώρια πολιτικής διαπραγμάτευσης…

Μόνο το 22% των χρημάτων στον προϋπολογισμό

Το οικονομικό έγκλημα που διέπραξαν οι πιστωτές χρεώνοντας την Ελλάδα στο διηνεκές αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο αν δούμε ότι περισσότερα από τρία τέταρτα των χρημάτων που έχουν δοθεί κατέληξαν και πάλι στους ίδιους: τους δανειστές! Συγκεκριμένα, όπως απέδειξε η διεθνής οργάνωση Attac σε πρόσφατη μελέτη της, από τα 206,9 δισ. ευρώ που εγκρίθηκαν για την Ελλάδα σε 23 δόσεις από τον Μάιο του 2010 μέχρι και τον Ιούνιο του 2013 (εκ των οποίων τα 180,91 προήλθαν από την ευρωζώνη και και τα 26,7 από το ΔΝΤ) το 77% των χρημάτων (160,1 δισ.) κατευθύνθηκε πάλι σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ειδικότερα το 49% (101,3 δισ.) για την εξυπηρέτηση του χρέους και το 28% (58,2 δισ.) για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στον κρατικό προϋπολογισμό κατευθύνθηκε μόνο το 22,5% (46,5 δισ.) των χρημάτων των δόσεων. Εν ολίγοις, δανειστές κερνούν, δανειστές πίνουν…

Η Γερμανία δεν ωφελήθηκε μόνο διασώζοντας τις γερμανικές τράπεζες σε βάρος του ελληνικού λαού που θα πληρώνει μέχρι το 2048. Επωφελήθηκε από την κρίση χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας τουλάχιστον με δύο ακόμη τρόπους: Με βάση απάντηση που έδωσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σε ερώτηση βουλευτή των σοσιαλδημοκρατών κι η οποία παρουσιάστηκε στο περιοδικό Σπίγκελ τον Αύγουστο του 2013, τα κέρδη της Γερμανίας από το 2010 ως το 2014 λόγω της πτώσης των επιτοκίων δανεισμού και της μεγάλης ζήτησης που προκλήθηκε στα ομόλογά του εξ αιτίας του κύματος φυγής κεφαλαίων από τα ομόλογα των περιφερειακών κρατών εκτιμάται σε 40,9 δισ. ευρώ. Αξιοσημείωτα είναι επίσης και τα κέρδη που κατέγραψε η Γερμανία από τους τόκους που συνόδευαν ειδικά το πρώτο δάνειο και κυμαίνονταν μεταξύ 3,4% και 4,5%. Δημοσίευμα του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς τον Μάρτιο του 2012 εκτιμούσε τα κέρδη που είχε αποκομίσει το Τέταρτο Ράιχ από τον δανεισμό της Ελλάδας μέχρι το τέλος του 2011 σε 380 εκ. ευρώ. Επικερδής δουλειά η διάσωση…

Την παραπάνω ωμή πραγματικότητα, πως η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα συγκαλυμμένο σχέδιο διάσωσης των πιστωτών από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν μπορεί να την αναγνωρίσει κανένας άλλος πέρα από ένα κυρίαρχο ελληνικό κράτος. Επ’ ουδενί δεν πρόκειται η Γερμανία να αποδεχθεί πως έστειλε στους γερμανούς φορολογούμενους τον λογαριασμό των γερμανικών τραπεζών κι ότι θησαύριζε στην πλάτη των ελλήνων φορολογουμένων. Συνειδητά έτσι επιλέγει η Μέρκελ να ενοχοποιεί τον ελληνικό λαό, κατηγορώντάς τον για τεμπέλη, ώστε με την καλλιέργεια του ρατσισμού να κρύβει τις δικές της ευθύνες για την αφειδώλευτη και σκανδαλώδη στήριξη που προσέφερε στις γερμανικές τράπεζες. Στην βάση όλων των παραπάνω, μονομερείς ενέργειες από την μεριά της Ελλάδας όπως η παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για την διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έρχονται να ακυρώσουν ένα πνεύμα ή μια πρακτική αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς στήριξης μεταξύ ισότιμων εταίρων. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, κι όποιος το επικαλείται στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλεί. Είναι η φυσική αντίδραση απέναντι σε ένα εν εξελίξει βίαιο οικονομικό έγκλημα.

Πράσινο φως από το διεθνές δίκαιο

Η μονομερής παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για μια σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους χωρίς επιζήμιους όρους, δεν είναι μόνο φυσική αλλά και νόμιμη αντίδραση. Πλήθος διατάξεων του διεθνούς δικαίου μπορεί να επικαλεστεί η ελληνική κυβέρνηση για να θωρακίσει την στάση της, καθιστώντας μη αντιστρεπτή την απόφασή της.

Η αρχή κατά την οποία οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται (pacta sunt servanda) που ενσωματώνεται στο άρθρο 26 της της Συνθήκης της Βιέννης (1969) δεν στερείται όρων. Ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι «τα χρέη συνάπτονται για το γενικό συμφέρον της κοινότητας». Σε έκθεση επιτροπής του ΟΗΕ, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD), με ημερομηνία Ιούλιος 2007 τονίζεται ότι η υποχρέωση ενός κράτους να σέβεται τις δεσμεύσεις του έναντι δανειστών ποτέ δεν ήταν άνευ προϋποθέσεων. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε άρθρα του διεθνούς δικαίου και διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα και οφείλει να τα τηρεί καθώς και νομολογία, που μπορεί να επικαλεστεί για να παραβιάσει τις δεσμεύσεις της έναντι των πιστωτών, κηρύσσοντας εν προκειμένω παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους.

Πρώτο, το άρθρο 103 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναφέρεται ότι: «Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ των υποχρεώσεων των μελών των Ηνωμένων Εθνών… και των υποχρεώσεών τους κάτω από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, θα υπερισχύουν οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τον τρέχον Καταστατικό Χάρτη». Ποιές είναι αυτές; Αναφέρεται στο άρθρο 55: «υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, πλήρης απασχόληση, συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης», κ.α. Δεύτερο, αν επικαλεστεί την έννοια της «ανωτέρας βίας», όπως έχει οριστεί από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών (1978): «η αδυναμία να λειτουργήσεις νόμιμα,.. είναι η κατάσταση που ανακύπτει όταν απρόβλεπτες περιστάσεις πέρα από τον έλεγχο του ατόμου ή των ατόμων που τους αφορούν τους αποτρέπουν κατ’ απόλυτο τρόπο τον σεβασμό των διεθνών τους υποχρεώσεων». Τρίτο, η παύση πληρωμών μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όταν τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξη του κράτους και της πολιτικής και οικονομικής του επιβίωσης. Σε σχετική νομολογία μάλιστα του 1980, που μοιάζει να έχει γραφτεί για την μνημονιακή Ελλάδα αναφέρεται κατά λέξη: «Δεν μπορεί να αναμένεται από ένα κράτος να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια του, να διαλύσει την αστυνομία του και να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες του σε τέτοιο βαθμό ώστε να εκθέσει την κοινότητα στο χάος και την αναρχία μόνο και μόνο για να παράσχει τα χρήματα για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί λογικά να αναμένεται από ένα κράτος, όπως κι από έναν ιδιώτη». Το τέταρτο επιχείρημα, μεταξύ πολλών άλλων, που μπορεί να επικαλεστεί ένα κυρίαρχο κράτος για να προχωρήσει στην αθέτηση των υποχρεώσεών του έναντι των δανειστών σχετίζεται με την θεμελιώδη μεταβολή των συνθηκών κατά τις οποίες ανέλαβε τις υποχρεώσεις του. Κι εδώ υπάρχει επαρκής νομολογία για αξιοποίηση η οποία προέρχεται μάλιστα από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κι ειδικότερα την διαμάχη της με την Ισλανδία.

Και τα τέσσερα παραπάνω επιχειρήματα μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν από την Ελλάδα αν υπάρξει πολιτική βούληση να προχωρήσει σε παύση πληρωμών και μονομερής διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους. Αρκεί μια ματιά στην κοινωνική γενοκτονία που έχει επέλθει την τελευταία 3ετία: Η ανεργία τριπλασιάστηκε φτάνοντας το 28% και διατηρώντας μάλιστα ανοδική τάση. Οι αυτοκτονίες καταγράφουν αύξηση ρεκόρ, με ιδιαίτερη προτίμηση σε 50άρηδες πνιγμένους από χρέη. Η μετανάστευση θερίζει στερώντας από την Ελλάδα μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων. Σχολεία κλείνουν κατά εκατοντάδες στο όνομα της μείωσης του κόστους και μάλιστα κυρίως στην περιφερειακή και δυσπρόσιτη Ελλάδα απειλώντας την εθνική συνοχή, ενώ κι αυτά που συνεχίζουν να έχουν δασκάλους τον χειμώνα κλείνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης, όπως συνέβη στη Νάουσα, πριν λίγες εβδομάδας. Τέλος, μόνο μέχρι τώρα, πριν δηλαδή δοθεί το πράσινο φως στις τράπεζες για τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία, η εφορία έβγαζε στο σφυρί 56 σπίτια την ημέρα. Όλα τα παραπάνω συνιστούν επαρκέστατους λόγους ώστε το ελληνικό κράτος να επικαλεστεί και τα τέσσερα επιχειρήματα που προαναφέραμε (δεσμεύσεις έναντι του ΟΗΕ, ανωτέρα βία, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μεταβολή συνθηκών) σταματώντας μονομερώς να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

Απεχθές χρέος

Υπάρχει όμως κι ένα επιπλέον προηγούμενο που μπορεί να αξιοποιήσει μια ελληνική κυβέρνηση για να απαιτήσει να γίνει σεβαστή η απόφασή της για μονομερή παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους: 

Χαρακτηρίζοντας το δημόσιο χρέος ως απεχθές (odious) με βάση τον ορισμό του νομικού Αλεξάντερ Σακ (1927), όπως περιέχεται στην έκθεση της επιτροπής του ΟΗΕ (7.2007) που προαναφέραμε. 

Ειδικότερα ένα δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται ως απεχθές και δεν πληρώνεται στην περίπτωση που «ένα δεσποτικό καθεστώς αναλαμβάνει ένα χρέος όχι για τις ανάγκες ή προς το συμφέρον του κράτους, αλλά για να ισχυροποιήσει το δεσποτικό καθεστώς, να καταπιέσει τον λαό που μάχεται εναντίον του, κ.α.». Ο ορισμός του Σακ περιλαμβάνει 3 όρους για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως απεχθές: Να μην εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του λαού, να μην υπήρχε η σχετική νομιμοποίηση από τον λαό απέναντι στην κυβέρνηση για να προχωρήσει στη σύναψη του δανείου κι ο τρίτος όρος να ήταν ενήμεροι οι δανειστές. Πρόκειται για προϋποθέσεις που ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. 

Η έκθεση μάλιστα του ΟΗΕ αναφέρει πλήθος παραδειγμάτων που χρησιμοποιήθηκε ο ορισμός του Σακ από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη. Γιατί όχι και στην Ελλάδα, όταν πλέον είναι ηλίου φαεινότερο πως τα δυο δάνεια δεν εξυπηρέτησαν καμία ανάγκη του ελληνικού λαού, συνήφθηκαν χωρίς την θέλησή του, ενώ οι πιστωτές ήταν πλήρως ενήμεροι για το που θα πάνε τα λεφτά τους;

Τέλος, υπάρχει ένα επιπλέον επιχείρημα που μπορεί να θωρακίσει μια πολιτική απόφαση καταγγελίας δανειακών συμβάσεων και μνημονίων και αθέτησης πληρωμών. Σχετίζεται με τις κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος και της νομοθεσίας. Η πρώτη δανειακή σύμβαση (Μάιος 2010) δεν έχει καν κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, ενώ με αφορμή την δεύτερη δανειακή σύμβαση (Μάρτιος 2012) οι σημαντικότεροι καθηγητές δημόσιου δικαίου επεσήμαναν ότι πολλά άρθρα της έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό σύνταγμα (προστασία της απασχόλησης, δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, κ.α.) αλλά και με ουσιώδη άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ο σεβασμός στη νομιμότητα επομένως, εθνική και διεθνή, επιτάσσει την παύση πληρωμών μέσα από μονομερείς ενέργειες. Ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους, που θα χαρακτηρίσει κι επισήμως απεχθές ή παράνομο το χρέος, μέσω μιας θεσμοθετημένης και με αρμοδιότητες επιτροπή όπως αυτή που συγκρότησε ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό προ 5ετίας, αποτελούμενη από οικονομολόγους, συνταγματολόγους και άλλους επιστήμονες και ειδικούς, μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη νομιμοποίηση σε μια τέτοια απόφαση. Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση για σύγκρουση. Επιλογή που συνιστά πλέον μονόδρομο όταν κάθε διάθεση συνεννόησης και κοινά αποδεκτής λύσης από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις μέχρι τώρα μας έχει οδηγήσει στην δεινή θέση που είμαστε.

Γερμανία, ο μεγαλύτερος τζαμπατζής!

Ουδέποτε η Γερμανία θα είχε φτάσει στη θέση της οικονομικής ατμομηχανής της ευρωπαϊκής ηπείρου αν αλλεπάλληλες φορές δεν είχε σβήσει τα χρέη της προς άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Αθέτησε τις υποχρεώσεις της είτε κοινή συναινέση, όπως συνέβη για παράδειγμα με την συμφωνία το Λονδίνου που υπογράφτηκε το 1953, ή μονομερώς γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της διεθνείς αποφάσεις, όπως συνέβη με τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα που είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν κατέβαλε τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές που πραγματοποίησαν οι Ναζί. 

Έτσι η Γερμανία που τώρα αρνείται ακόμη και να συζητήσει οποιοδήποτε σχέδιο κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, επικαλούμενη το συμφέρον των γερμανών φορολογουμένων, οφείλει στην Ελλάδα ένα ποσό που σύμφωνα με αρθρογραφία του οικονομολόγου και συμβούλου της γαλλικής κυβέρνησης, Ζακ Ντελπλά, ανέρχεται σε σημερινούς όρους στα 575 δισ. ευρώ! Χρήματα που είναι σχεδόν διπλάσια του ύψους του ελληνικού δημόσιου χρέους και το Τέταρτο Ράιχ μονομερώς αρνείται να καταβάλει κατά παράβαση αλλεπάλληλων δικαστικών αποφάσεων.

 από τα «Επίκαιρα»

aristeri-diexodos