Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη του 1944

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη του 1944 με το φακό του Dmitri Kessel

Γράφει ο Πέτρος Γαϊτάνος, το Νοέμβρη του 1994, στην εισαγωγή του Λευκώματος “DMITRI KESSEL, ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ‘44″, Εκδόσεις ΑΜΜΟΣ
Ο Dmitri Kessel γεννήθηκε στην Ουκρανία στις αρχές του αιώνα. Μετανάστευσε στην Αμερική το 1923 και εργάστηκε σαν φωτογράφος στο περιοδικό LIFE. Ταξίδεψε σ’ ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο και οι φωτογραφίες του –μολονότι προορίζονταν για ένα εφήμερο μέσο- άντεξαν στον χρόνο. Σήμερα ο Κέσελ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φωτορεπόρτερ στον κόσμο. Η δουλειά του, κλασική πια, έχει παρουσιαστεί σε πολλά βιβλία. Οι φωτογραφίες όμως που ο Ντμίτρ Κέσελ έβγαλε στην Ελλάδα του 1944 έμειναν περισσότερο ανέκδοτες και παρουσιάζονται σήμερα για πρώτη φορά.
Τον Αύγουστο του 1994, πενήντα χρόνια μετά, ένας άλλος μεγάλος φωτογράφος του αιώνα μας, ο Ντέηβιντ Ντάνκαν, έφερε στην Αθήνα αυτό το πολύτιμο υλικό και μας το έδωσε λέγοντας. «Ο Ντμίτρ Κέσελ ήταν εδώ, κάτω από την Ακρόπολη, στις 3 Δεκεμβρίου 1944. Τότε που πολλά όνειρα έγιναν εφιάλτες και ο ηρωισμός, η αγωνία και το πάθος μάτωσαν αυτή την όμορφη χώρα. Σας στέλνει, μέσα απ’ την καρδιά του, όσα θραύσματα μάζεψε από εκείνα τα γεγονότα. Τη δική του φωτογραφική μαρτυρία».

Οκτώβριος 1944. Βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στον Πειραιά.
Μαζί τους και ο Ντμιτρ Κέσελ

Υποδοχή από πλήθος Αθηναίων.
Οι άντρες αγκάλιαζαν και φιλούσαν τους αμήχανους Βρετανούς στρατιώτες

Η Πλατεία Συντάγματος τον Οκτώβρη του 1944

Ο Γιώργης Σιάντος μιλάει από το μπαλκόνι των γραφείων του ΚΚΕ

Στους δρόμους της Αθήνας μικροπωλητές πουλούσαν
στη μαύρη αγορά οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια τους

Στρατιώτες της Ορεινής Ταξιαρχίας φτάνουν από στην Αθήνα από την Ιταλία
Στις 18 του Οκτώβρη του 1944, στη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ο Γ. Παπανδρέου απαντώντας στον κόσμο που ζητούσε «λαοκρατία», είπε το γνωστό «πιστεύουμε και στη λαοκρατία».
(Γρηγόρη Φαράκος: Μαρτυρίες και Στοχασμοί)

Γεώργιος Παπανδρέου
Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου βρισκόμουν, στην Αθήνα στην Πλατεία Συντάγματος, μαζί με έναν Αμερικανό ρεπόρτερ, τον Κόνι Πούλος. Είχε ξεκινήσει μια μεγάλη διαδήλωση. Οι οπαδοί του ΕΑΜ διαμαρτύρονταν για τον αφοπλισμό των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Η αστυνομία είχε διαταχθεί να σταματήσει τη διαδήλωση και είχε σχηματίσει ένα κλοιό στο δρόμο. Την προηγούμενη μέρα η Κυβέρνηση είχε δώσει την άδεια της αλλά αργά τη νύχτα η άδεια ανακλήθηκε. Οι αξιωματούχοι του ΕΑΜ δήλωσαν πως ήταν αδύνατο να ματαιώσουν τη διαδήλωση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αποφάσισαν να προχωρήσουν
Ένα τεράστιο πλήθος γέμιζε το δρόμο μπροστά από τον αστυνομικό κλοιό. Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί κι ακολούθησε μια ριπή. Βρισκόμαστε με τον Κόνι έξω από τα Παλαιά Ανάκτορα, απέναντι από τον κλοιό της αστυνομίας. Όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί εγκλωβιστήκαμε ανάμεσα στις πρώτες γραμμές των διαδηλωτών και τους αστυνομικούς. Καλυφτήκαμε πίσω από το τοιχαλάκι του δρόμου που οδηγεί στα ανάκτορα.
Με τους πρώτους πυροβολισμούς οι διαδηλωτές έπεσαν κάτω.
«Πυροβολούν άοπλους», είπε ο Κόνι. «Ναι» , του απάντησα, «κοίτα αυτόν αριστερά».
Σχεδόν 15 πόδια μακριά μας, ένας άνδρας με πρόσωπο γεμάτο αίματα προσπαθούσε να σηκωθεί από το έδαφος. Κρατούσε το στομάχι του κι αίματα ανάβλυζαν μέσα απ’ τα δάκτυλά του. Οι σποραδικοί πυροβολισμοί σταμάτησαν μερικά δευτερόλεπτα. Οι διαδηλωτές σηκώθηκαν και άρχισαν να διαλύονται. Μερικά σώματα έμεναν ακίνητα στο δρόμο. Κάποιος ζητούσε βοήθεια. Όσοι τραυματίες μπορούσαν να περπατήσουν υποβαστάζονταν από τους συντρόφους τους. Μετά από μια μικρή διακοπή η αστυνομία πυροβόλησε ξανά. Όταν φάνηκε πως οι πυροβολισμοί σταματούν οριστικά, μερικοί διαδηλωτές εμφανίστηκαν στην Πλατεία Συντάγματος για να μαζέψουν τους νεκρούς και τους βαριά τραυματισμένους. Η αστυνομία πυροβόλησε και τους απώθησε.
Συνολικά η αστυνομία σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140, ανάμεσα τους και πολλές γυναίκες. Αυτό, όμως, δε σταμάτησε τους διαδηλωτές που άρχισαν να κατευθύνονται προς τον αστυνομικό σταθμό απ’ όπου αναχαιτίστηκαν με νέα πυρά.
Την ίδια στιγμή τα βρετανικά τεθωρακισμένα που είχαν σταθμεύσει κατά μήκος της Πανεπιστημίου κινήθηκαν και εμφανίστηκαν στο δρόμο οι άντρες της βρετανικής στρατιωτικής αστυνομίας. Οι διαδηλωτές τους υποδέχτηκαν με ανακούφιση κι έτρεξαν στην Πλατεία Συντάγματος να τους αγκαλιάσουν και να τους φιλήσουν.
Ένας Βρετανός αξιωματικός φώναξε στο διευθυντή της αστυνομίας Άγγελο Έβερτ που στεκόταν στον εξώστην του αστυνομικού αρχηγείου.
«Σταματήστε αμέσως να πυροβολείτε».
Ο Έβερτ απάντησε με αθωότητα «Ποιος πυροβολεί;»
(Dmitri Kessel)

Είχε ξεκινήσει μια μεγάλη διαδήλωση

Οι οπαδοί του ΕΑΜ διαμαρτύρονταν για τον αφοπλισμό των δυνάμεων του ΕΛΑΣ

Η αστυνομία είχε διαταχθεί να σταματήσει τη διαδήλωση

Ένα τεράστιο πλήθος γέμιζε το δρόμο μπροστά από τον αστυνομικό κλοιό

Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί και ακολούθησε μια ριπή
Η επίθεση στη διαδήλωση της Κυριακής της 3ης του Δεκέμβρη, έγινε με εντολή της κυβέρνησης του Παπανδρέου και του αρχηγού της Ελληνικής αστυνομίας, Άγγελου Έβερτ.
54 νεκροί και 70 τραυματίες τα θύματα της.
(Σπύρος Λιναρδάτος: Πολιτική και Πολιτικοί)

Πυροβολούν άοπλους!

Μερικά σώματα έμειναν ακίνητα στο δρόμο

Συνολικά οι αστυνομία σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140.
Ανάμεσα τους και πολλές γυναίκες

Την ίδια στιγμή τα βρετανικά τεθωρακισμένα κινήθηκαν

Εμφανίστηκαν οι άνδρες της βρετανικής στρατιωτικής αστυνομίας

Κάποιοι ζητούσαν βοήθεια
  Οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν ξανά. Αυτή τη φορά κρατούσαν μια πελώρια αμερικάνικη σημεία και κατέβαιναν αργά το δρόμο φωνάζοντας ρυθμικά: «Ρούζσβελτ, Ρούζσβλτ». Δεν επιχείρησαν να επιτεθούν στον αστυνομικό σταθμό. Μετά από λίγο οι δρόμοι έμειναν έρημοι. Μερικοί άνδρες και γυναίκες άφηναν πρόχειρους ξύλινους σταυρούς στα σημεία που είχε χυθεί το αίμα των θυμάτων. Άλλες γυναίκες μάζευαν το αίμα σε χαρτοσακούλες και παλιές κονσέρβες.
Την επόμενη μέρα στην κηδεία των 23 θυμάτων καταλάβαμε γιατί.
Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη κι ένα μεγάλο πλήθος προσευχόταν στη μικρή πλατεία. Από κει η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα.
Τα φέρετρα παρατάχθηκαν σε μια γραμμή, εκεί όπου τα θύματα των πυροβολισμών της Κυριακής είχαν πέσει. Όλοι γονάτισαν σε σιωπηλή προσευχή. Μερικοί κρατούσαν πανώ γραμμένα με το αίμα των θανάτων.
Ένα που βρισκόταν στην κορυφή της πομπής, έγραφε: «όταν ο λαός είναι αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της τυραννίας πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες και τα όπλα». Ήταν πιτσιλισμένο με αίμα.
(Dmitri Kessel)

Μερικοί άντρες άφηναν πρόχειρους ξύλινους σταυρούς
στα σημεία που είχε χυθεί το αίμα των θυμάτων

Θάβαμε τους νεκρούς μας συχνά τα τελευταία τέσσερα χρόνια … πολύ συχνά

Στους δρόμους χιλιάδες Αθηναίοι περίμεναν την πομπή να περάσει
Ήταν πιτσιλισμένο με αίμα
Στις 3 Δεκέμβρη συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, για τη μονόπλευρη διάλυση του ΕΛΑΣ.
Ο κόσμος χτυπήθηκε δολοφονικά στο Σύνταγμα και υπήρξαν πολλοί νεκροί και τραυματίες.
Κηδεία με παλλαϊκή διαδήλωση την επόμενη. Νέα δολοφονικά χτυπήματα.
Στις 5 Δεκέμβρη και αφού οι διαδηλωτές χτυπιούνται για τρίτη συνεχόμενη μέρα, άνδρες του ΕΛΑΣ χτυπούν κι  αυτοί.
Μπαίνουν στο παιχνίδι με τανκς και οι Εγγλέζοι.
Τις επόμενες μέρες, χρησιμοποιούν και αεροπλάνα.
4 του Γενάρη, ο ΕΛΑΣ παίρνει εντολή να αποχωρήσει από την Αθήνα.
Ούτε μια φορά, στις 33 μέρες των μαχών, δεν συνήλθε η ΚΕ, ούτε καν το ΠΓ του ΚΚΕ.
(Γρηγόρης Φαράκος: Μαρτυρίες και Στοχασμοί)

Ο εμφύλιος είχε αρχίσει

Βλέπω Έλληνες να σκοτώνονται μεταξύ τους
Ολόκληρη τη νύχτα της Δευτέρας και την ημέρα της Τρίτης ακούγαμε πυροβολισμούς και ριπές. Την Τετάρτη οι Βρετανικές δυνάμεις ανέλαβαν δράση. Βρετανοί αλεξιπτωτιστές κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία του κομμουνιστικού κόμματος. Εκείνο το πρωί οι δρόμοι της Αθήνας ήταν έρημοι και ένα γκριζογάλανο πέπλο καπνού απλωνόταν σε όλη την πόλη. Οι εκρήξεις των οβίδων και των όλμων ενώνονταν με τους ήχους των ντουφεκιών και των αυτομάτων, Τα πυρά ήταν πυκνά, Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο του ΕΛΑΣ. Το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετάνιας έγινε το κέντρο απ΄ όπου ο στρατηγός Σκόμπι, διοικητής των βρετανικών δυνάμεων, διεύθυνε τις επιχειρήσεις. Πολλά μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, μερικοί με τις οικογένειες τους, έμεναν στο ξενοδοχείο. Η «πρώτη γραμμή» ήταν λίγα τετράγωνα πιο κάτω, στην πλατεία Ομονοίας. Από την άλλη πλευρά της πόλης, η περιοχή που ελεγχόταν από τους Βρετανούς και τους δεξιούς Έλληνες τέλειωνε στην Ακρόπολη.
(Dmitri Kessel)

Την Τετάρτη οι βρετανικές δυνάμεις ανέλαβαν δράση

Εκείνο το πρωί οι δρόμοι της Αθήνας ήταν έρημοι
κι ένα γκριζογάλανο πέπλο καπνού απλωνόταν σε όλη την πόλη

Η περιοχή που ελεγχόταν από τους Βρετανούς και τους δεξιούς Έλληνες τελείωνε στην Ακρόπολη

Ήταν πολλοί οι άμαχοι, γυναίκες και παιδιά που πέθαναν
Τα πυρά ήταν πυκνά
Η «πρώτη γραμμή» ήταν λίγα τετράγωνα πιο κάτω, στην πλατεία Ομονοίας. Από την άλλη πλευρά της πόλης, η περιοχή που ελεγχόταν από τους Βρετανούς και τους δεξιούς Έλληνες τέλειωνε στην Ακρόπολη.
(Dmitri Kessel)

Η «πρώτη γραμμή» ήταν λίγα τετράγωνα πιο κάτω στην πλατεία Ομόνοιας

Βρετανική περίπολος προσπερνά πτώματα κρατουμένων που είχαν προσπαθήσει
να δραπετεύσουν από τις φυλακές Αβέρωφ

Βρετανικό τεθωρακισμένο έχει ανατιναχθεί κοντά στην Ομόνοια

Κοντά στην Ομόνοια μια ώρα μετά την κατάπαυση του πυρός
Ο Δημητρώφ, ηγέτης του ΚΚ Βουλγαρίας, ζητούσε από τον Μολότωφ, να επιτρέψουν τουλάχιστον οι Σοβιετικοί στον Τύπο τους, να κάνει μνεία στη δράση και στις επιτυχίες του ΕΛΑΣ.
 (Πολιτική και Πολιτικοί: Σπύρος Λιναρδάτος)
Έλληνες που έχουν συλληφθεί από τους Βρετανούς
Το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετάνιας έγινε το κέντρο απ΄ όπου ο στρατηγός Σκόμπι, διοικητής των βρετανικών δυνάμεων, διεύθυνε τις επιχειρήσεις. Πολλά μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, μερικοί με τις οικογένειες τους, έμεναν στο ξενοδοχείο.
(Dmitri Kessel)

Το Fortress Bar της Μεγάλης Βρετάνιας

Στο σαλόνι τα Μεγάλης Βρετάνιας δύο Ελληνοαμερικανοί συζητούν
με αξιωματικούς της ρωσικής αποστολής
Στις 25 του Μάρτη του 1944, ο Στάλιν έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα για την εθνική μας εορτή, στο βασιλιά Γεώργιο και όχι στην κυβέρνηση που είχε εγκαθιδρυθεί στην ελεύθερη Ελλάδα από το ΕΑΜ
 (Πολιτική και Πολιτικοί: Σπύρος Λιναρδάτος)
O παπα-Ανυπόμονος, χαρούμενος με την άφιξη της Σοβιετικής αποστολής στο βουνό, γύρισε και είπε στον Άρη:
«Καπετάνιε, ήρθαν οι δικοί μας» και ο Βελουχιώτης του απάντησε:
«Παπά, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν»
(Από τα απομνημονεύματα του Ανυπόμονου)

Οι αξιωματικοί της ρωσικής αποστολής μοιράζονται διάφορα δωμάτια και διανυχτέρευαν. Εδώ ο συνταγματάρχης Ποπώφ

Ο στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπι, διοικητής των βρετανικών δυνάμεων

Μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης με τις οικογένειες τους συζητούν στο σαλόνι της Μεγάλης Βρετάνιας. Στο κέντρο ο Στυλιανός Γονατάς

Ο Ρόναλντ Σκόμπι και ο Χάρολντ Αλεξάντερ στον εξώστη του Μεγάρου Σλήμαν
Οι Άγγλοι στην Ακρόπολη
Οι αλεξιπτωτιστές είχαν καταλύσει μέσα στο Μουσείο. Όπλα κιάλια και μπερέδες κρεμόντουσαν απ’ τα αγάλματα. Οι άνδρες ξαπλωμένοι στο πάτωνα, έγραφαν γράμματα και διάβαζαν στο φως των κεριών. Την επόμενη μέρα τους φωτογράφισα «σε ώρα εργασίας». Η είσοδο της Ακρόπολης ήταν φραγμένη με χοντρά ξύλα κι αμμόσακους. Οι αλεξιπτωτιστές, οπλισμένοι με αυτόματα, είχαν πάρει θέσεις πίσω από πεσμένες κολώνες και μέσα στον Παρθενώνα, όπου υπήρχε ένας σταθμός επικοινωνίας.

Άγγλοι σε «ώρα εργασίας»

Οι αλεξιπτωτιστές είχαν καταλάβει την Ακρόπολη στις 6 Δεκεμβρίου
για να μην πέσει στα χέρια του ΕΛΑΣ

Είχαν πάρει θέση πίσω από τις πεσμένες κολώνες

Μέσα στον Παρθενώνα υπήρχε ένας σταθμός επικοινωνίας
Ο Βρετανός υπουργός Μακμίλαν, τηλεγραφούσε από την εξεγερμένη Αθήνα ότι «πλάι στους εξτρεμιστές του ΕΛΑΣ, οι διεστραμμένοι διανοούμενοι της έντυπης δημοσιογραφίας, είναι μεταξύ των πιο επικίνδυνων εχθρών μας».
Κατηγορούσε δηλαδή τους δικούς τους δημοσιογράφους, επειδή μετέδιδαν την αλήθεια, σχετικά με τα εγκλήματα της φιλοαγγλικής αστυνομίας του Άγγελου Έβερτ και των ίδιων των Αγγλικών στρατευμάτων!
«Εκτός από τους Τάϊμς, πρέπει να παλέψουμε και με το ΒΒC», έλεγε.
Η πρώτη μάχη στον πόλεμο της προπαγάνδας, είχε χαθεί για τους Βρετανούς.
(Φοίβος  Οικονομίδης: Το σύνδρομο του Οδυσσέα)

Η θέση της Ακρόπολης που δέσποζε στην πόλη ήταν ιδανική

Οι αλεξιπτωτιστές είχαν καταλύσει μέσα στο Μουσείο

Όπλα, κιάλια και μπερέδες κρεμόντουσαν από τα’ αγάλματα
 
Ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα
Τα Χριστούγεννα του 1944 φτάνει το Τσώρτσιλ στην Αθήνα

Τσώρτσιλ και Δαμασκηνός

Σκόμπι, Τσώρτσιλ και Αλεξάντερ
Θα γινόταν συνάντηση της ελληνικής κυβέρνησης και του ΕΛΑΣ υπό την εποπτεία του Τσώρτσιλ και δεν υπήρχε ηλεκτρικό., Πάνω σε ένα τεράστιο τραπέζι είχαν τοποθετηθεί δώδεκα λάμπες θυέλλης που φώτιζαν το χώρο.
Οι σύνεδροι μπήκαν στο δωμάτιο. Στη μια πλευρά κάθισε ο Τσώρτσιλ, ο Άντονι  Ήντεν, ο σερ Χάρολντ Αλεξάντερ (διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στη Μεσόγειο), ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ο συνταγματάρχης Ποπώφ και ο Αμερικανός πρέσβης Λίνκολν Μα Γω. Απέναντι τους κάθησαν τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης με τον Παπανδρέου επικεφαλή..  …
Φωτογράφιζα από την ελληνική πλευρά του τραπεζιού σημαδεύοντας με το φακό τον Τσώτσιλ. Μετά από μερικές λήψεις βρυχήθηκε: «φωτογράφησε τους Έλληνες. Είναι το δικό τους σώου» …. Η αντιπροσωπεία του ΕΛΑΣ δεν είχε φτάσει ακόμη. Παρά την εγγύηση που είχε δώσει ο Σκόμπι για ασφαλή διέλευση , η αντιπροσωπεία του ΕΛΑΣ αντιμετώπισε προβλήματα και καθυστέρησε να περάσει τις γραμμές.
(Dmitri Kessel)

Συνέχισα να φωτογραφίζω χρησιμοποιώντας το δραματικό φωτισμό του δωματίου
Η ανακωχή
Μερικές μέρες αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου 1945, ο στρατηγός Σκόμπι και οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ, Ζέβγος, Παρτσαλίδης, Μακρίδης και Αθηνέλης υπόγραψαν ανακωχή. Η κατάπαυση του πυρός έγινε στις 15 Ιανουαρίου 1945.
Περί τα τέλη Νοεμβρίου του 1944, η «Αστερόεσσα», εφημερίδα του Αμερικάνικου στρατού, δημοσίευσε φωτογραφία του γενειοφόρου υποστράτηγου Άρη Βελουχιώτη, με σχόλιο έκδηλα ευνοϊκό. Το Μάρτη του 1945, ο Άρης σε επιστολή του, κατηγορεί την ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί δεν έβαλε στο παιχνίδι Ρώσους και Αμερικάνους, ώστε να μη δοθεί μια φιλοεγγλέζικη λύση, στο Ελληνικό πρόβλημα.
(Φοίβος  Οικονομίδης: Το σύνδρομο του Οδυσσέα)
‘Αρης Βελουχιώτης
Στα μέσα του 1944 οι Άγγλοι αποφασίζουν να σταματήσουν τη ρίψη προκηρύξεων κατά των ταγματαλητών, ύστερα από αίτημα του Γ. Παπανδρέου που προετοίμαζε το στρατό του κατά του ΕΛΑΣ.
(Φοίβος  Οικονομίδης: Το σύνδρομο του Οδυσσέα)

Γεώργιος Παπανδρέου
Το ΕΑΜ μέχρι ηλιθιότητος, επιμένει στην πολιτική της εθνικής ενότητος.
Γ. Παπανδρέου 30/12/1944
(Γρηγόρη Φαράκος: Μαρτυρίες και Στοχασμοί)

Όσοι Αθηναίοι αναζητούσαν χαμένους συγγενείς περπατούσαν
κλείνοντας τις μύτες με μαντήλια

Οδός 3ης Σεπτεμβρίου

Πολλά κτήρια είχαν σωριαστεί σε ερείπια
 

Οι αντιστασιακοί, την είχαν την εξουσία και την παραδώσαν. Άμα έχεις την εξουσία και την παραδίδεις, κάνεις ανοιχτή προδοσία.
Χαρίλαος Φλωράκης:  Σε ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1991
Γρηγόρη Φαράκος: Μαρτυρίες και Στοχασμοί)
LEFT.gr

Κορέα γίναμε

Του Κώστα Βαξεβάνη
«Οι Έλληνες έχουν μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης». Η διαπίστωση αυτή αντιμετωπίζεται σχεδόν ως ποινικό αδίκημα από την τρόικα, τη Μέρκελ και δειλά δειλά από τους κυβερνητικούς εταίρους.  Είναι οξύμωρο, οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς να αντιμετωπίζουν τον ακρογωνιαίο λίθο της, την ιδιοκτησία, με την οπτική μελετητών του Κιμ Ιλ Σούγκ και του κορεατικού πολίτ μπιρό.
Το να κατηγορεί όμως η Μέρκελ τους Έλληνες για το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης,  είναι σαν να κατηγορεί ο Σαμαράς του Γερμανούς για τη συνήθειά τους, να  καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ξυνολάχανου.  Δεν υπονοώ πως θα τολμήσει ποτέ ο έλληνας πρωθυπουργός να ασκήσει κριτική στις διατροφικές συνήθειες των Γερμανών, αλλά πως απλώς μιλάμε για δύο συνήθειες που έχουν την εξήγησή τους.
Το ιδιόκτητο σπίτι στην Ελλάδα, δεν είναι μόνο περιουσιακό στοιχείο, αλλά αξία και ασφάλεια. Η έκφραση «ένα κεραμίδι να βάλω από κάτω το κεφάλι μου» εκφράζει την ιστορική σχέση του Έλληνα με το σπίτι αλλά και την αγωνία του. Η ιδιοκτησία αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, στον αντίποδα της ανασφάλειας και της έλλειψης κοινωνικού κράτους. Υπήρξε η μόνη σταθερά.
Το ελληνικό κράτος από τη δημιουργία του, ούτε εξασφάλισε, ούτε εγγυήθηκε ποτέ την κοινωνική πρόνοια, τις κοινωνικές παροχές, αλλά κυρίως τη σταθερότητα. Πάρτε δύο απλά παραδείγματα «σταθερότητας». Το εισαγωγικό  σύστημα για τα Πανεπιστήμια και το σύστημα φορολόγησης. Ποιός ξέρει τι ισχύει και ως πότε θα ισχύει. Ακόμη χειρότερα, αν δικαιολογημένα θα ισχύει. Απέναντι στην  αστάθεια του κράτους, διατηρήθηκε ο πυρήνας της οικογένειας και η σταθερότητα του σπιτιού καταφυγίου.
Η ιδιοκατοίκηση αυξήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, όταν οι τράπεζες πρόσφεραν αρκετές φορές χωρίς εγγυήσεις, δάνεια κατοικίας, ανάμεσα σε όλα τα άλλα προσφοροδάνεια που έδιναν με τον ίδιο τρόπο. Η αποκοτιά και το ρίσκο αυτό των τραπεζών, το οποίο δεν είναι άγνωστο στην ελεύθερη αγορά, σήμερα βαφτίζεται μονομερώς ως «οι τζαμπατζήδες που δεν πληρώνουν». Όταν ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και αργότερα πρωθυπουργός-παρένθεση Λουκάς Παπαδήμος, καλούσε με συνεντεύξεις του την κυβέρνηση να δώσει δάνεια παντού, πρέπει να υποθέσουμε δύο πράγματα. Ή δεν είχε ιδέα από Οικονομία και μάλιστα ελεύθερη, ή ήταν πιόνι κάποιου σχεδιασμού.
Η κυβέρνηση, θέλει σήμερα να κατασχέσει τα σπίτια των «τζαμπατζήδων», τα οποία οι τράπεζες έχουν πληρωθεί είτε με την καταβολή κεφαλαίου και τόκων  πολλαπλάσιων από την αξία του δανείου, είτε με την ανακεφαλαιοποίηση.
Η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας συνεχώς ως επιχείρημα την αστάθεια και την κατάρρευση των τραπεζών, προτιμά να σκοτώσει την πραγματική Οικονομία και τους πολίτες της, βαφτίζοντάς τους πρώτα τζαμπατζήδες, παρά να αγγίξει τις τράπεζες.
Τα τρία τελευταία χρόνια, έχουν γίνει πάνω από 15 ρυθμίσεις που αφορούν την ιδιοκτησία. Φόροι, χαράτσια, ξανά φόροι με άλλες ονομασίες. Όλες οι ρυθμίσεις κάνουν δυσβάσταχτη και ασύμφορη την ιδιοκτησία και την κυβέρνηση όλο και πιο κυνική. Ο Βορίδης πρόσφατα πρότεινε σε πολίτη να νοικιάσει το σπίτι του για να πληρώσει τους φόρους. Φόρους που πρακτικά αποτελούν την επαναγορά του σπιτιού που έχεις ήδη αγοράσει. Αλλά για κάποιο λόγο οι Βορίδηδες και οι Αδώνηδες οι οποίοι τριγυρνούν σε «εκδηλώσεις» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν αναγνωρίζουν καμιά ιδιωτική πρωτοβουλία ή μεροκάματο ή ιδρώτα που σε έκανε να αγοράσεις ένα σπίτι.
Η απαίτηση της τρόικας να βγουν τα σπίτια των ελλήνων στο σφυρί, δημιουργεί πέρα από πολιτικά προβλήματα και νομικά και οικονομικά. Οι τράπεζες δεν θα έχουν τι να κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες πλειστηριασμένα σπίτια. Έτσι πωλούν τα δάνεια σε ξένα funds. Αυτό όμως δημιουργεί νομικά προβλήματα αφού δεν έχει συναινέσει ο δανειολήπτης.  Με όλο αυτό το κουβάρι που δημιουργείται, η κυβέρνηση ελπίζει πως τελικώς θα καταφέρει να πλέξει ένα πουλόβερ κατά τα γούστα της Μέρκελ, η οποία απαιτεί οι Έλληνες να μην έχουν ιδιοκτησία όπως δεν έχουν οι Γερμανοί.
Οι πλειστηριασμοί σπιτιών, είναι πιθανό να γίνουν το κύκνειο άσμα της κυβέρνησης. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθούν να μεταφέρουν το θέμα για μετά τις εκλογές του Μαΐου. Τα θύματα δεν είναι όπως εμφανίζεται, οι φτωχοί και τζαμπατζήδες, αλλά όσοι έχουν ιδιοκτησία την οποία δεν μπορούν να διατηρήσουν, επειδή η κυβέρνηση επιδεικνύει τον άκρατο κρατισμό των φόρων. Πολλοί απ αυτούς είναι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ. Ίσως τελικώς ο Σαμαράς μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έκανε την Ελλάδα Κορέα. Αν και στον Βενιζέλο ταιριάζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός «Κιμ Ιλ Σουγκ»…

Κυβέρνηση εκτός ορίων !!!

“ Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, να εμπιστεύεται κάποιος (κυβερνών έστω) βουλευτής τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ότι δίνουν τον υπέρ των αδυνάτων αγώνα; Πώς είναι δυνατό να…δίνει αξιοπιστία στα λόγια τους, όταν και την πιο απλή πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτήν για την προστασία από τους πλειστηριασμούς, την αντιμετωπίζουν με χλευασμό; ”

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Δεν ήταν η ώρα της ψηφοφορίας επί της πρότασης δυσπιστίας, την οποία είχε προ ολίγων εβδομάδων καταθέσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν ήταν ούτε κατά τις ονομαστικές ψηφοφορίες, θυελλώδεις κάποιες από αυτές. Να μην είναι και τώρα, που πλησιάζει το τέλος της κατοικίας και της μεταφοράς-κατά τις συστάσεις των θρασυτέρων της τρόικας-των Ελλήνων ιδιοκτητών σε οίκους αστέγων, ή (θα το πουν κι αυτό) στους καταυλισμούς τους προορισμένους για τους άτυχους μετανάστες που είχαν την έμπνευση να έρθουν στη χώρα μας, για το καλύτερο αύριο;

Πιθανόν να είναι τώρα, που ορισμένοι βουλευτές της κυβερνώσας πλειοψηφίας δηλώνουν ότι έφτασαν στο μη περαιτέρω. Από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ανάκατοι. Αν και ψήφισαν  το ένα μετά το άλλο τα απεχθή μέτρα που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στη βίαιη φτωχοποίηση, αν και νομιμοποίησαν την απαξίωση κρίσιμων οργανισμών του δημόσιου τομέα, αν και έδειξαν το δρόμο της εξόδου από την εργασία τους σε δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, αν και εκχώρησαν στα σκλαβοπάζαρα των δανειστών, αντί δόσεις δανείων, το δικαίωμα του πολίτη στην ελπίδα, τώρα, λένε, θα αντισταθούν και θα συμβάλουν στην αντιστροφή, σε μια άλλη πορεία προς την ανάκαμψη και την αξιοπρέπεια.

Ενδεχομένως.

Οι παγιδευμένοι πολίτες στις προεκλογικές εξαγγελίες και μετεκλογικές διαβεβαιώσεις των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου αναμένουν να (τους) δουν. Χωρίς, αυτή τη φορά, να κρυφτούν πίσω από διατάξεις ασάφειας και εύνοιας υπέρ των κυνηγών κεφαλών και οικιών. Διότι το δόγμα «ας πρόσεχαν», το οποίο υφίσταται από εποχής Σημίτη, πρέπει κάποια στιγμή να ανατραπεί.

Τότε, στο χρηματιστήριο τους οδήγησε ο τότε πρωθυπουργός, για να έχουν καλύτερες αποδόσεις στις αποταμιεύσεις τους, όταν έριξε τα επιτόκια ταμιευτηρίου σε μηδενικά επίπεδα. Με την εγγύηση της καλπάζουσας προς την επιτυχία οικονομίας, μιας οικονομίας που γινόταν πρότυπο της Ευρώπης και μπορούσε να φιλοξενήσει τα όνειρα και τις ορέξεις κάθε τυχάρπαστου, και συνακόλουθα να φιλοξενήσει και χλιδάτους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρπαχτής και της κοπανιστής.

 

 

Ναυάγησαν όσοι τον πίστεψαν. Όπως ναυάγησαν και όσοι στη συνέχεια πίστεψαν στο κραταιό τραπεζικό σύστημα και τις διαβεβαιώσεις μεγάλων πιστωτικών ομίλων, ότι με την εγγύησή τους μπορούν να αποκτήσουν το σπίτι που ονειρεύονταν, να αποκτήσουν αγαθά που δεν ονειρεύονταν, να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, ν’ ανοίξουν τα πανιά τους σε κάτι καλύτερο. Κι ακολούθησαν, στον ίδιο δρόμο προς την άβυσσο, όσοι έκαναν το σταυρό τους που τις αποταμιεύσεις τους είχαν εμπιστευτεί στα κρατικά ομόλογα, θωρακισμένα καθώς ήταν με την εγγύηση του δημοσίου… Ποιο δημόσιο όμως; Αυτό που απαξίωνε και  καταργούσε τον εαυτό του, θα προστάτευε αυτούς που επένδυσαν στην αξιοπιστία του;

Τι πάει να πει, τώρα, «μέχρις ενός ορίου» θα είναι η προστασία για την πρώτη κατοικία; Ποιος και με ποια κριτήρια ορίζει αυτά τα όρια; Οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια με την εγγύηση των εισοδημάτων του κάθε δανειολήπτη; Η εφορία που απειλεί με δημεύσεις τους άνεργους και τους αμειβόμενους με αποδοχές ημιαπασχολούμενο εργαζόμενους; Ή η τρόικα, η οποία ορίζει ποιοι, πόσοι και σε ποια όρια θα ζουν σ’ αυτόν τον τόπο; Και ποια από την ακίνητη περιουσία που έχει αποκτήσει ο καθένας είναι η εκτός ορίου;

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, να εμπιστεύεται κάποιος (κυβερνών έστω) βουλευτής τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ότι δίνουν τον υπέρ των αδυνάτων αγώνα; Πώς είναι δυνατό να δίνει αξιοπιστία στα λόγια τους, όταν και την πιο απλή πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτήν για την προστασία από τους πλειστηριασμούς, την αντιμετωπίζουν με χλευασμό; Όποια σκοπιμότητα και αν τους κρατάει ακόμα το χέρι, για να ψηφίζουν «ναι». Ακόμα και η σκοπιμότητα διατήρησης της έδρας τους. Γιατί κινδυνεύει πια να χαθεί κι αυτή (όπως ακόμα και οι φίλιες πια δημοσκοπήσεις δείχνουν), μαζί με τα κινητά και ακίνητα της περιουσίας των ψηφοφόρων τους.

Εκτός ορίων είναι εδώ και καιρό η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός της, ο οποίος συνεντευξιαζόμενος (αρχές Νοεμβρίου) με τον Γιάννη Πρετεντέρη διαβεβαίωνε, ότι το 2013 θα ήταν η τελευταία χειρότερη χρονιά!

Οι επιθέσεις κατά Πελεγρίνη και το φλερτ με τον ολοκληρωτισμό...

Οι επιθέσεις πολλών ΜΜΕ στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θ. Πελεγρίνη φέρνουν ξανά στην επιφάνεια το μεγάλο θέμα του ρόλου των Μέσων Ενημέρωσης στην εποχή της κρίσης με τη συστηματική παραβίαση από...
αρκετούς δημοσιογράφους, μιας βασικής δημοσιογραφικής αρχής, αυτής της αμεροληψίας. Ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Πελεγρίνης δέχεται επίθεση αυτές τις μέρες επειδή επί της ουσίας δεν δέχτηκε να παραβιάσει μια νόμιμη απεργία αλλά εγκαλείται ταυτόχρονα από δημοσιογράφους για τις δραστηριότητες που επιλέγει στον ελεύθερο χρόνο του. Την ίδια στιγμή εγκαλούνται επίσης από ΜΜΕ αρκετοί καθηγητές για το περιεχόμενο που υποτίθεται διδάσκουν στους φοιτητές τους. «Ορισμένοι δημοσιογράφοι επιχειρούν να δώσουν δικούς τους ορισμούς για το πως θα παίζει ο καθένας το θεσμικό του ρόλο. Όμως αυτό καθορίζεται από το Σύνταγμα και τους νόμους» λέει στο tvxs.gr ο Γιώργος Πλειός , καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμπληρώνει: «Αλλιώς περνάμε στη σφαίρα του ολοκληρωτισμο». 


Κύριε Πλειέ, βλέπουμε για πρώτη φορά την παραπομπή Πρύτανη στο πειθαρχικό. Πώς το σχολιάζετε;

Δεν έχει υπάρξει ποτέ σε καιρούς δημοκρατίας παραπομπή και μάλιστα με αβάσιμο κατηγορητήριο, όπως προκύπτει από την ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ και της Συνόδου τω Πρυτάνεων. Η άποψή μου είναι ότι ο Πρύτανης ήθελε εν πλήρει λειτουργία το πανεπιστήμιο, όμως δεν ήθελε να παραβιάσει μια νόμιμη απεργία. Να σημειώσω εδώ ότι (από πρόθεση ή άγνοια) ψευδώς λέγεται ότι το πανεπιστήμιο είναι κλειστό. Εμείς λ.χ. πραγματοποιούμε όλες εκείνες τις δραστηριότητες (μαθήματα, έρευνα κλπ.) στο βαθμό που δεν απαιτούν την εμπλοκή των διοικητικών υπαλλήλων. Και έχουμε κάνει αρκετά πράγματα στο διάστημα της απεργίας τους. Άρα δεν είναι κλειστό το πανεπιστήμιο, υπολειτουργεί. Σε ό, τι αφορά την ουσία της παραπομπής το ερώτημά μου είναι το εξής: Αν κάποιος θεωρεί ότι υπάρχει παράνομη παρεμπόδιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου γιατί δεν επενέβη η αστυνομία, όπως έχει δικαίωμα από το νόμο και ιδιαίτερα από το Ν.4008/11?;

Ποια είναι η δική σας ερμηνεία;

Κατά την εκτίμησή μου φάνηκε ότι ο υπουργός ζητάει από τον Πρύτανη να κάνει αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε να γίνει, αλλά δεν ήθελε να πάρει το πολιτικό κόστος και έτσι το μεταβίβασε στον Πρύτανη. Σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση των γεγονότων, ο υπουργός ζητάει, και μαζί με αυτόν το "απαιτούν" και τα ΜΜΕ που στηρίζουν την πολιτική του, να καταφερθεί ο Πρύτανης εναντίον μίας νόμιμης απεργίας. Ακριβώς όμως επειδή δεν διαφαίνεται ότι υπάρχει πειθαρχικό παράπτωμα, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι ο υπουργός στο προπεμπτήριο του επικαλείται συνεχώς τις θέσεις του Πρύτανη εναντίον του μέτρου της διαθεσιμότητας στα ΑΕΙ, συμπεραίνω ότι η δίωξη στην ουσία ασκείται γι ' αυτές τις απόψεις του. Γεγονός που σημαίνει ότι μέσω της παραπομπής κατ' ουσίαν ποινικοποιείται η ελεύθερη έκφραση του Πρύτανη, η άσκηση κριτικής στην πολιτική του υπουργού, κάτι το οποίο είναι αυταρχικό.

Θεωρώ πως αν όσοι διοικούν το κράτος συνεχίσουν αυτή την τακτική, ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για έντονο διχασμό και μεγάλες συγκρούσεις στη δημόσια ζωή .

Με τέτοιου είδους επιθέσεις δεν υποβιβάζουν τον θεσμικό του Πρύτανη;

Ναι, διότι η παραπομπή του Πρύτανη στο πειθαρχικό διαφαίνεται πως ασκήθηκε επειδή δεν συμπεριφέρθηκε ως υπάλληλος του υπουργείου παιδείας και δεν επωμίστηκε τις συνέπειες της παρέμβασης του υπουργού στα πανεπιστήμια, κάτι που δεν είναι δυνατόν, καθώς σύμφωνα με το άρθρο 16 του συντάγματος τα ΑΕΙ είναι αυτοδιοικούμενα.

Πως σχολιάζετε το ότι λοιδορήθηκε ο Πρύτανης από τα ΜΜΕ για την επιλογή του να ασχοληθεί με το θέατρο με αφορμή την παράσταση στο Παρίσι;

Να σημειώσω ότι η γνωστή εκπομπή του Alpha, προβλήθηκε πριν από την παραπομπή του. Το ρεπορτάζ τον ειρωνεύτηκε γιατί έπαιξε σε θεατρική παράσταση. Από το ρεπορτάζ αυτό, καθώς και από πλήθος συναφών δημοσιευμάτων προκύπτουν δύο στοιχεία:

Πρώτον, υπονοούν ότι ο Πρύτανης διέπραξε παράπτωμα πηγαίνοντας στο Παρίσι για την παράσταση, αλλά και γενικότερα διαφαίνεται ότι τα mainstream ΜΜΕ διεκδικούν να ορίσουν τα ίδια πως θα παίξει τον θεσμικό του ρόλο στο πανεπιστήμιο, ενώ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του Πρύτανη όπως και οποιουδήποτε άλλου στους θεσμούς καθορίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους.

Αν υπερβούμε αυτή τη διαχωριστική γραμμή περνάμε στη σφαίρα του ολοκληρωτισμού, στη σφαίρα μιας ολοκληρωτικής διοίκησης. Δεν είναι δυνατό να αποφασίζουν οι δημοσιογράφοι πως θα περνάει ο καθένας τον ελεύθερό χρόνο του και ποιες, αποδεκτές εν τέλει, δραστηριότητες θα ασκεί ή όχι. Είμαστε σε λεπτό σημείο και τα ζητήματα αυτά χρίζουν πολύ μεγάλης προσοχής κατά το χειρισμό τους. Υπερβαίνοντας λοιπόν τη διαχωριστική γραμμή που προανέφερα, αποκοπτόμαστε από την Ευρώπη και τον δημοκρατικό κόσμο.

Στην Ευρώπη ή στην Αμερική ένα σοβαρό ΜΜΕ ή ένας σοβαρός υπουργός δεν θα διεκδικήσει να ορίσει αυτός πώς θα περάσει τον ελεύθερο χρόνο του ένας καθηγητής, ένας πρύτανης, αν λ.χ. θα ασχοληθεί με τον κήπο του ή με το θέατρο. Διανοήθηκε ποτέ π.χ. κάποιος να απειλήσει τον Νόαμ Τσόμσκι με δίωξη ή με εκδίωξη από το Πανεπιστήμιο επειδή ασκεί οξύτατη κριτική στην πολιτική των ΗΠΑ, αλλά και στον καπιταλισμό στο σύνολό του;

Δεύτερον, ενώ ο Πρύτανης λοιδορήθηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ επειδή ασχολείται με το θέατρο, έχουν προβληθεί θετικά κατά το παρελθόν καθηγητές, υπουργοί, πολιτικοί που τα έσπαγαν στα σκυλάδικα της παραλιακής. Εγώ στη θέση του μπορεί δεν θα πήγαινα στο Παρίσι μια τέτοια στιγμή, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να εγκαλείται επειδή αυτός το έπραξε.

Κύριε Πλειέ, τί εννοούσατε όταν είπατε σε μια συνέντευξή σας πως τα ΜΜΕ εγκαλούν καθηγητές για το περιεχόμενο που διδάσκουν στα πανεπιστήμια;

Καταρχήν θα πρέπει να γνωρίζουν οι δημοσιογράφοι ότι οι καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων, όπως και του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου, διαθέτουν αυτοδύναμη διδασκαλία.

Δεύτερον, όποιος ασκεί κριτική στο περιεχόμενο, θα πρέπει να είναι κατά τεκμήριο ειδικός και όχι άσχετος, γι' αυτό και το διδακτικό και ερευνητικό έργο των καθηγητών κρίνεται από ομόλογους καθηγητές, συνήθως ανώτερων βαθμίδων. Αν παρόλα αυτά κάποιος επιμένει, αν και άσχετος, με το αντικείμενο, να έχει λόγο, τότε να διεκδικήσει το ίδιο δικαίωμα για το τί είδους χειρουργεία και με ποιόν τρόπο θα γίνονται στους ασθενείς, πως θα πραγματοποιούν οι πιλότοι τις πτήσεις κλπ.

Τρίτον, οι δημοσιογράφοι, οφείλουν να γνωρίζουν ότι οι καθηγητές δεν διδάσκουν στα πανεπιστήμια αυτά που δημοσιεύουν τα ΜΜΕ - αν έχουν σχέση με αυτό που λέγεται ερευνητική δημοσιογραφία λογικά θα πρέπει να το γνωρίζουν.

Τα λέω αυτά, έχοντας κατά νου πρόσφατο άρθρο, γνωστού και αμφισβητούμενου δημοσιογράφου σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, όπου αναφερόμενος σε άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών», σχολίαζε ειρωνικά ότι με αυτά που τους μαθαίνουμε στο πανεπιστήμιο δεν θα βρουν δουλειά στα δικά τους mainstream media παρά μόνο στο left και το radiobubble.

Ίσως κρίνει εξ ιδίας εμπειρίας, όμως τον διαβεβαιώνω ότι το εκπαιδευτικό υλικό από το οποίο προετοιμάζονται οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο, σίγουρα δεν είναι τα άρθρα των εφημερίδων και σε καμία περίπτωση τα δικά του. Μπορεί αυτό να συμβαίνει στα ΙΕΚ, αλλά όχι στα Πανεπιστήμια. Αν έχει πραγματοποιήσει σπουδές σε Πανεπιστήμιο θα το γνωρίζει. Όμως επί της ουσίας του ερωτήματος που θέτει, αντί άλλης απαντήσεως ας ρίξει μια ματιά στα απέναντι και στα διπλανά γραφεία από το δικό του στο τηλεοπτικό μέσο που εργάζεται, για να διαπιστώσει αν εργάζονται ή όχι απόφοιτοι μας. Και επειδή ο δημοσιογράφος οφείλει τεκμηριώνει όσα γράφει, γι' αυτό οφείλει να κάνει και έρευνα και όχι να διατυπώνει σχόλια καφενείου εν είδει σοβαρών αναλύσεων.

Η επίθεση αυτή των δημοσιογράφων απέναντι στους ακαδημαϊκούς που ασκούν κριτική στα ΜΜΕ, συνδέεται με την στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ απέναντι στην κρίση;

Ναι. Η σχέση των κυρίαρχων ΜΜΕ με την κρίση είναι πολύπλευρη. Καταρχήν ο κλάδος των ΜΜΕ πλήττεται από πολύ υψηλή ανεργία. Δεύτερον πραγματοποιείται δραματική αλλαγή, κατεξοχήν με την παρέμβαση των κυβερνήσεων, των συσχετισμών υπέρ των ιδιωτικών ΜΜΕ και εις βάρος των δημόσιων. Τρίτον τα κυρίαρχα ΜΜΕ στηρίζονται από τις ελίτ τεχνητά.

Συγκεκριμένα, ενώ τα ιδιωτικά μέσα στην Ελλάδα είναι υπερχρεωμένα, οι τράπεζες συνεχίζουν να τα τροφοδοτούν με δάνεια. Τα ιδιωτικά mainstream ΜΜΕ είναι ξοφλημένα εμπορικά και κανονικά θα έπρεπε να έχουν κλείσει με τους νόμους της αγοράς αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις και με τους νόμους του κράτους. Στην τελευταία περίπτωση ανήκουν εκείνα που έχουν ίδια κεφάλαια κάτω από το 10% της αρχικής κεφαλαιοποίησης.

Και ενώ δεν μπορούν να ξεχρεώσουν τα προηγούμενα δάνεια, οι τράπεζες συνεχίζουν να τους χορηγούν νέα, τα οποία προέρχονται από το μηχανισμό στήριξης. Αυτά τα χρήματα περνούν στο δημόσιο χρέος και τα πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες με τη μορφή χαρατσιών και φόρων. Με άλλα λόγια τα ιδιωτικά ΜΜΕ συντηρούνται με χρήματα Ελλήνων πολιτών. Αν και ιδιωτικά τα χρυσοπληρώνουν οι Έλληνες και μάλιστα είναι πολύ πιο ακριβά από τα δημόσια. Η πραγματική αδιαφάνεια και σπατάλη δημόσιου χρήματος γίνεται στα ιδιωτικά, όχι στα δημόσια ΜΜΕ.

Αρκετοί ερευνητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό -ανάμεσα τους κι εσείς- έχουν αναδείξει μέσα από δημοσιευμένες εργασίες τους πως η κρίση καλύπτεται μεροληπτικά από τα Ελληνικά και ξένα κυρίαρχα μέσα. Μπορείτε να μας αναφέρετε συνοπτικά τι διαπιστώνουν οι έρευνες;

Τα κυρίαρχα μέσα μεροληπτούν, καλύπτουν την κρίση υπό την οπτική των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Θα σας αναφέρω τα κύρια σημεία που δείχνουν συμβαίνει αυτό.

1. Διαφαίνεται λ.χ. στο ποιες δέχονται ως αιτίες της κρίσης. Θεωρούν π.χ. το υπερχρεωμένο δημόσιο και όχι τη φοροδιαφυγή, την "τεμπελιά" των Ελλήνων και όχι τις πελατειακές σχέσεις κ.ά. ως αιτίες της κρίσης, όπως προστάζει και το νεοφιλελεύθερο αφήγημα.

2. Διαφαίνεται ακόμα στο πως αντιλαμβάνονται την κρίση γεωπολιτικά. Η νεοφιλελεύθερη (και Γερμανική) άποψη, που θεωρεί ότι η κρίση είναι περιορίζεται στα εθνικά όρια συγκεκριμένων χωρών (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία κ.ά.), πως δεν είναι πανευρωπαϊκή ή παγκόσμια, γίνεται αναφανδόν αποδεκτή από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

3. Είναι επίσης ορατό στο ποιες στρατηγικές υποστηρίζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ για την υπέρβαση της κρίσης. Από την έρευνα προκύπτει ότι αποδέχονται σε υπερθετικό βαθμό την τήρηση του συμφώνου σταθερότητας, τις εκτεταμένες περικοπές στο δημόσιο τομέα, τη συρρίκνωση των μισθών και τον στραγγαλισμό των δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και όλα τα μέτρα του νεοφιλελεύθερου χειρουργείου, ή τη διάλυση της δημόσιας τηλεόρασης (ΕΡΤ) - κάτι που εκτός από αντισυνταγματικό είναι σε ευθεία σύγκρουση με τη συνθήκη του Άμστερνταμ και ειδικότερα το πρωτόκολλο 29.

Εν κατακλείδι, τα κυρίαρχα ΜΜΕ υιοθετούν πιο φανατικά από τις ελίτ τις απόψεις της. Γιʼ αυτό εκτιμώ ότι οι τράπεζες τα τροφοδοτούν με δάνεια, γιατί μετά την κυβέρνηση είναι ο πιο σημαντικός μηχανισμός την εφαρμογή της μνημονικής πολιτικής. Και αυτά τα έγραψαν και Γερμανοί Γάλλοι και άλλοι ερευνητές πριν από μένα...
Της Φωτεινής Λαμπρίδη
tvxs.gr