Η μαύρη εθνική μας πηγάδα

Ένα παλιότερο κείμενο από τον "ιό" ελευθεροτυπίας. Είναι του 2005, αλλά διατηρεί το ενδιαφέρον του.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Η μαύρη εθνική Πηγάδα
Εδώ που τα λέμε, έχουν και οι ανά την Ευρώπην νοσταλγοί του ναζισμού το δίκιο τους. Αν δεν τιμήσουν αυτοί τους ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι κείτονται στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ποιος θα τους τιμήσει;

Για δεκαετίες υπήρξε το σύμβολο του επίσημου αντικομμουνισμού και της διατεταγμένα επιλεκτικής μνήμης του «κράτους των εθνικοφρόνων». Τη δεκαετία του '80 λειτούργησε ως χώρος συσπείρωσης των νοσταλγών της παλιάς καλής εποχής. Ηρθαν κατόπιν οι καιροί της «εθνικής συμφιλίωσης», και η Πηγάδα του Μελιγαλά πέρασε στα αζήτητα.

Μόνο περιθωριακές ακροδεξιές γκρούπες ταξιδεύουν πια κάθε Σεπτέμβρη, για να δώσουν τον τόνο σε μια επιμνημόσυνη τελετή χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για τους διεκδικητές του «μεσαίου χώρου».

Ωσπου, φέτος, ο ξεχασμένος Μελιγαλάς ξανάγινε είδηση χάρη στο πανευρωπαϊκό ναζιστικό φεστιβάλ «Κύμα Μίσους 2005». Μια συγκέντρωση εγχώριων χρυσαυγιτών, γερμανών νεοναζί, ιταλών φασιστών, ισπανών φαλαγγιτών κι άλλων ομοϊδεατών τους, που προβλέπεται να κορυφωθεί την ερχόμενη Κυριακή με τη δυναμική παρουσία των «κατασκηνωτών» στο ετήσιο μνημόσυνο της Πηγάδας.

*Οι επίσημες αντιδράσεις των εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας απέναντι σ' αυτά τα σχέδια είναι καθαρά εχθρικές. «Ως δήμος, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει καμία ταύτιση, ούτε έμμεση ούτε άμεση του χώρου της Πηγάδας με φιλοναζιστικές και φιλοφασιστικές οργανώσεις» εξηγεί στον «Ιό» η δήμαρχος Μελιγαλά, Ελένη Αλειφέρη-Καραθανάση. «Στην Πηγάδα υπάρχουν τα θύματα του Εμφυλίου, πολλοί απ' αυτούς είχαν πολεμήσει το ναζισμό και το φασισμό. Γενικότερα, θεωρούμε απαράδεκτη την προσπάθεια εκμετάλλευσης των νεκρών της Πηγάδας για πολιτικές σκοπιμότητες».

Οσον αφορά τη συμμετοχή των ναζιστών στη φετινή τελετή, η δήμαρχος είναι σαφής: «Στην Πηγάδα υπάρχει ένα θρησκευτικό μνημόσυνο που γίνεται με επιμέλεια και φροντίδα του "Συλλόγου των Θυμάτων Πηγάδας". Εκεί, ο καθένας είναι ελεύθερος να παραστεί. Αρκεί βέβαια να σέβεται το χώρο και την τελετή. Δεν είναι χώρος ένα μνημόσυνο για συνθήματα πολιτικά, ακραία ή μη... Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας χώρος προσευχής και περισυλλογής και τίποτε άλλο...».

*Την ίδια στάση κρατάει και ο οργανωτής του μνημοσύνου, πρόεδρος του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά» και δημοτικός σύμβουλος Επαμεινώνδας Μανιάτης. «Είμαστε αντίθετοι, διότι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόσυνο. Αν έρχονται σαν επισκέπτες, να δουν, είναι δεκτός ο καθένας. Εμείς στο χώρο της Πηγάδας δεχόμεθα όλους τους Ελληνες. Δεν θέλουμε όμως πολιτική εκμετάλλευση, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται».

Παρατηρούμε ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι τακτικός θαμώνας των εκδηλώσεων κάθε Σεπτέμβρη. Ο κ. Μανιάτης το επιβεβαιώνει: «Μία ομάδα έρχεται, και μάλιστα καταθέτουν και στεφάνι. Γιατί εκεί, όποιος μας ζητήσει, βεβαίως επιτρέπουμε να καταθέσει στεφάνι». Παραδέχεται, επίσης, ότι η πολιτικοποίηση ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την τέλεση του μνημοσύνου:

«Ετσι ήτανε από παλιά: ότι εδώ έγινε μια σφαγή από τους αναρχοκομμουνιστές. Αυτή είναι άλλωστε η αλήθεια». Ο ίδιος έχει χάσει τον πατέρα του, εκτελεσμένο από τον ΕΛΑΣ. «Εχω μια πικρία... Σας πληροφορώ, όμως, ότι έχω κάνει παρέα με ανθρώπους αριστερούς, και μάλιστα με ανθρώπους που τους είχαν πάει και στη Μακρόνησο. Ενας κόσμος, απ' τους παλιούς, με είχαν δει και λέγανε "Τι κάνει αυτός;"».

Μακρονησιώτης πολιτικός κρατούμενος ίσον «σφαγέας». Παρά την προσπάθεια του συνομιλητή μας να φανεί μετριοπαθής, αυτή η εξίσωση αποκαλύπτει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα όρια της «εθνικής συμφιλίωσης» σε τούτο τον τόπο.

*Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος κινείται ανακοίνωση των χρυσαυγιτών Μεσσηνίας στον τοπικό τύπο (17.8.05): «Εμείς», διακηρύσσουν οι οργανωτές του φεστιβάλ για το μνημόσυνο, «θα βρισκόμαστε πάντοτε εκεί για να τιμάμε με την παρουσία μας τους αγνούς έλληνες πατριώτες και τους ηρωικούς μαχητές των Ταγμάτων Ασφαλείας που έδωσαν τη ζωή τους για να μην υποδουλωθεί η πατρίδα μας στους εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες».

*Την εικόνα συμπληρώνουν οι δηλώσεις πολιτών στα τοπικά κανάλια: σ' ένα τυπικό ρεπορτάζ του είδους, σχεδόν όλοι οι ερωτηθέντες τάχθηκαν κατά της παρουσίας των νεοναζί στο μνημόσυνο, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσουν ότι «ο χώρος της Πηγάδας είναι ιερός» (BEST 25.8.05).

Αυτό που απουσιάζει ολοκληρωτικά από την όλη συζήτηση, είναι η ουσιαστική αποτίμηση του ετήσιου «μνημοσύνου» αυτού καθ' εαυτού. Το διαπιστώνουμε, πάνω απ' όλα, ξεφυλλίζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα του αθηναϊκού και διεθνούς τύπου. Τι ακριβώς αφορά η επίμαχη τελετή, που ο πανευρωπαϊκός νεοναζισμός φιλοδοξεί να «τιμήσει» (ή να «αμαυρώσει») με την παρουσία του;

-Σύμφωνα με τους «New York Times», το ζήτημα αφορά «μια από τις ζοφερότερες ελληνικές επετείους: τη σφαγή 1.400 γυναικών και παιδιών από κομμουνιστές αντάρτες το 1944 στο Μελιγαλά» («Ν.Υ. Times» 10.8.05). Πηγή του δημοσιεύματος, όπως άλλωστε και των περισσότερων σχετικών αναφορών στο Διαδίκτυο, αποτελεί η διαβόητη «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» των Κουρτουά και Σία (βλ. «Ιός» 11.11.2001 & 2.3.2002) -με κάποιες προσαρμογές επί το αντικομμουνιστικότερον, αφού το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για «1.400 άντρες, γυναίκες και παιδιά και περίπου 50 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς των Ταγμάτων ασφαλείας» που «δολοφονήθηκαν» από τον ΕΛΑΣ (σ. 347).

-Κατά την αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής», πάλι, στο Μελιγαλά έγινε «σφαγή εθνικιστών αντιστασιακών αγωνιστών και πολιτών» (4.6.05).

-Την ίδια ακριβώς διατύπωση υιοθετεί κι η ισραηλινή «Jerusalem Post» (4.6.05), που κατά τα άλλα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τη χιτλερική μάζωξη.

Το απωθημένο παρελθόν
Αυτό που κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ναζί- δεν φαίνεται (ή δεν θέλει) να θυμάται, είναι ποιοι ακριβώς είναι θαμμένοι στην περίφημη Πηγάδα. Η επιλεκτική αυτή αμνησία δεν είναι καθόλου περίεργη.

Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι

 (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και

(β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η μάχη και η σφαγή
Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.
*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

Μνημόσυνο ακατονόμαστων
Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα 'ζησα», σ. 143-4).

*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ' αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ' τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ' την περιθωριοποίησή της... Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

Αραγε, τι απ' όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;

Τα ξεχασμένα θύματα
Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ' τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ' τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ' αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 - τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ' αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι' αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ' αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ' τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ' τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Τάσος Κωστόπουλος«Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη» (Αθήνα 2005, εκδ. «Φιλίστωρ»).Η κατοχική δράση των ταγματασφαλιτών, οι διασυνδέσεις και η αντιμετώπισή τους από το μεταπολεμικό «κράτος των εθνικοφρόνων». Εμφαση στην επιχειρηματολογία και τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρήθηκε (και επιχειρείται ξανά στις μέρες μας) η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.
Ηλίας Θεοδωρόπουλος«Η πηγάδα του Μελιγαλά» (2α έκδοσις, Αθήνα 2001).Προπαγανδιστική έκδοση που διανέμεται από το «Σύλλογο Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο αναλυτικός πίνακας με τα στοιχεία των σκοτωμένων και οι φιλοχουντικές κορόνες του συγγραφέα.
Σπύρος Ξιάρχος«Η αλήθεια για το Μελιγαλά» (Καλαμάτα, Μάιος 1982).Περιγραφή της μάχης του Μελιγαλά από ένα τοπικό εαμικό στέλεχος. Χρήσιμη, κυρίως γιατί διασώζει πολλές κρίσιμες «λεπτομέρειες» που η κυρίαρχη αφήγηση κατά κανόνα αποσιωπά.
Διονύσιος Παπαδόπουλος«Η ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας» (εφημ. «Μεσσηνία» 19.5-8.9.1952).Η εκδοχή του (επιζήσαντος) διοικητή των ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά, δημοσιευμένη λίγο μετά την αποστρατεία και απαλλαγή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Ακολούθησε η περιγραφή της αιχμαλωσίας και της διάσωσής του, την οποία ο ίδιος αποδίδει στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις («Μεσσηνία» 15.9-17.11.1952).
Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης» (Αθήνα 1998, 8 τόμοι).Στον 8ο τόμο περιλαμβάνεται η μεταπολεμική (1955) εξιστόρηση της δράσης του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά από τον (επιζήσαντα) υποδιοικητή του, Παναγιώτη Καζάκο.
Βασίλης Κλεφτόγιαννης«Οπως τα 'ζησα. Μαρτυρία μιας βασανιστικής πορείας» (Αθήνα 1994).
Αυτοβιογραφία ενός ελασίτη από το Μελιγαλά που πήρε μέρος στις μάχες με τους ταγματασφαλίτες της κωμόπολης.

Νέα Δημοκρατία FM

Το πρωί έβγαλαν στην εκπομπή τη Μ. Γιαννάκου και ο Β. Αδαμόπουλος ζήτησε την άποψή της "για τα φαινόμενα εξαχρείωσης με τις επιθέσεις που κάνουν τα δύο άκρα". Υιοθετώντας απολύτως την άποψη της κυβέρνησης για την ταύτιση ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και ΣΥΡΙΖΑ. Αργότερα, ο Χιώτης με τον Παπαδόπουλο είχαν καλεσμένο τον Πάγκαλο, και αστειεύονταν όταν ο τελευταίος χαρακτήρισε τρομοκρατική οργάνωση τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον ΣΥΡΙΖΑ έριξαν και την ευθύνη και για την απόφαση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο. Είπαν ότι η απόφαση οφείλεται στην πολύ ακριβή τιμή του ρεύματος που πληρώνει η ενεργοβόρος εταιρία στη ΔΕΗ. Έσπευσαν δε να προσθέσουν, ότι αν η ΔΕΗ αποφάσιζε να μειώσει την τιμή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν "στα κάγκελα".

Ο Παπαπαναγιώτου έβγαλε στον αέρα τον Κεδίκογλου και του ζήτησε να τοποθετηθεί για τη δήλωση του Καμμένου περί λιντσαρίσματος του Πάχτα. Τη χαρακτήρισε απαράδεκτη και είπε ότι οι ΑΝΕΛ δεν ανήκουν στα κόμματα του "συνταγματικού τόξου". Χρησιμοποίησε την ίδια λέξη για τη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ περί "ποδηγέτησης της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση". Ο Κεδίκογλου μας λέει ότι δεν έχει δει ή ακούσει ποτέ τέτοια φαινόμενα. Ούτε πρόσφατα, όταν το ΑΠΕ προανήγγειλε τη δίωξη κατά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Καραγιάννη, ούτε παλιότερα όταν η δικαιοσύνη έπαιρνε εντολές από την κυβέρνηση και τους οικονομικά πολύ ισχυρούς. Αυτή είναι η δικαιοσύνη που διακρίνει πρόβλημα στη δήλωση του Καμμένου, αλλά όχι στην καταστροφή του περιβάλλοντος στις Σκουριές, ούτε στο αρσενικό που εντοπίστηκε στο πόσιμο νερό. Ο Παπαπαναγιώτου δεν έχει άποψη ή ενδιαφέρον γι' αυτό κι έτσι δεν ρώτησε τον Κεδίκογλου σχετικά. Αυτόν που ανήγγειλε το κλείσιμο της ΕΡΤ λόγω των αθρόων παρανόμων προσλήψεων, λίγες μέρες αφού είχε προσλάβει τη φίλη του Ανθή Σαλαγκούδη. Αλλά πώς να τον ρωτήσουν όταν χορηγός της εκπομπής τους είναι η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ;

Είχα την εντύπωση ότι οι διαρροές που προέρχονταν από τη ΝΔ, "μαγειρεύονταν" στα υπόγεια της Συγγρού. Σήμερα κατάλαβα ότι το "μαγειρείο" μετακόμισε και πλέον είναι στη Μιχαλακοπούλου.  Αυτό στην Ελλάδα αποκαλείται δημοσιογραφία. Με αυτή τη λογική, οι τηλεθεατές επιβράβευσαν χθες τον "εγκυρότερο" δημοσιογράφο.

swell

Έχει ταμπού ο κώλος;

Προσπαθώντας να δικαιολογήσει την επικείμενη απελευθέρωση των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, ο Άδωνης Γεωργιάδης είπε ότι "δεν υπάρχουν ταμπού για την κυβέρνηση". Αυτό το έχουμε καταλάβει. Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα ταμπού και γι' αυτό μας έχει τρελάνει στο "οθωμανικό" με το success story του Σα(χλα)μαρά.

Οι φόροι και τα χαράτσια που "πέφτουν σαν το χαλάζι", την ίδια ώρα που το αληταριό της κυβέρνησης διορίζει τους δικούς του σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά βέβαια τί να κάνει ο κάθε Κεδίκογλου, όταν μπαίνεις στο μουσείο της Ακρόπολης και μετά από μισή ώρα η προφορά σου θες δε θες γίνεται καλαματιανή;

Επειδή δε αυτό το συνοθύλευμα που παίζει την κυβέρνηση φοβάται ότι οι πλειστηριασμοί  της πρώτης κατοικίας θα δημιουργήσει μεγάλες αντιδράσεις και εκρήξεις, έβαλαν μπροστά τα μεγάλα μέσα. Στο υπόγειο της Συγγρού δουλεύουν υπερωρίες. Οι θέσεις του Σα(χλα)μαρά για "την επανάκτηση των πόλεων και να μη μείνει ούτε ένα ελληνόπουλο έξω από τους παιδικούς σταθμούς", χρειάζονται και υποστήριξη. Αυτήν την αναλαμβάνουν τα πλέον προβεβλημένα ακροδεξιά στελέχη του εσμού, ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Μπαλτάκος, ο Κρανιδιώτης και ο Λαζαρίδης, όλοι επιλογές του ακροδεξιού πρωθυπουργού.

Μου είναι απολύτως σαφές ότι αυτό το αληταριό προκειμένου να παραμείνει στην κυβέρνηση και την εξουσία, είναι ικανό να κάνει τη μεγαλύτερη προβοκάτσια. Τέτοια, που η βόμβα στο σταθμό του Μιλάνου θα μοιάζει με ψιχάλα. Η κυβέρνηση άλλωστε διατυμπανίζει το γεγονός ότι δεν έχει ταμπού.

swell

Όλα μέλι γάλα στο Μελιγαλά

Του Κώστα Βαξεβάνη Σε ποιόν ανήκει ο Μελιγαλάς; Στην Χρυσή Αυγή, ή στη ΝΔ; Ποιός είναι ο πάτρωνας του νεοεμφυλιοπολεμικού μίσους; Στον Άδωνη Γεωργιάδη που θυμάται τον Μελιγαλά στις αναρτήσεις του στο twitter, ή στον Παναγιώταρο που αρπάζει τα μικρόφωνα για να βροντοφωνάξει πως δική τους είναι η γιορτή; Τι έγινε και εκεί που όλα ήταν μέλι γάλα, τους τάραξε ο Μελιγαλάς; Μα το πολύ απλό. Η ΝΔ, επιλέγοντας μια ακροδεξιά ατζέντα, προσπαθεί να περιθωριοποιήσει τη Χρυσή Αυγή, σηκώνοντας τα λάβαρα της μάχης απέναντι στους ανθέλληνες. Όπου ανθέλληνες, οι άλλοι έλληνες. Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης δήλωσε «η ιστορία και οι Νεκροί μας, ανήκουν στην Πελοπόννησο και όχι σε κάποιους Χρυσαυγίτες;» Ποιοί είναι οι νεκροί τους; Ποιούς θεωρεί δικούς του ο πρώην ΕΚΚΕτζής Τατούλης, και σε ποιούς θέλει προνομιακά να αποδώσει τιμή, μαζί με σύσσωμη τη ΝΔ σχεδόν; Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα λίγο, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι ανιστόριτοι και όχι απαραίτητα οι μικροί. Στις 26 Αυγούστου του 1944, πάρθηκε η απόφαση να αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα από την Ελλάδα. Για την ασφαλή αποχώρησή τους, έδωσαν βαρύ οπλισμό στα Τάγματα Ασφαλείας, τους συνεργάτες τους δηλαδή επί κατοχής. Οι Ταγματασφαλίτες ήταν αυτοί που την εποχή εκείνη, αφού συγκρούονταν στο πλάι των Ναζί με τους αντάρτες, έβγαζαν ανακοίνωση «εκ των ημετέρων δυνάμεων, εις γερμανός νεκρός». Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Οι δυνάμεις των ανταρτών, υπό τον Άρη Βελουχιώτη, δρώντας ως Συμμαχικό Στράτευμα (το επιβεβαίωσε λίγο αργότερα η συμφωνία της Γκαζέρτας),υπό της εντολές της Ελληνικής Κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής, πήρε εντολή να χτυπήσει τις εχθρικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο. Δόθηκαν μάχες με τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία τελικώς κατέφυγαν στο Μελιγαλά, που ήταν η έδρα των παλιών ιταλικών στρατευμάτων κατοχής και της Βέρμαχτ. Στις μάχες που δόθηκαν μεταξύ 13 και 15 Σεπτεμβρίου, τα Τάγματα Ασφαλείας, αναγκάστηκαν αφού πολέμησαν όσο μπορούσαν στο πλευρό των Ναζί να παραδοθούν. Μια βδομάδα πριν είχαν κάνει εκτεταμένες σφαγές στην Πελοπόννησο. Η παράδοσή τους ακολουθήθηκε από σφαγές. Κάτοικοι της περιοχής αλλά και αντάρτες, έσφαξαν με μανία (πέρα από κάθε κανόνα δικαίου πολέμου) τους αιχμάλωτους συνεργάτες των Ναζί. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ιατροδικαστικής υπηρεσίας,708 σκοτώθηκαν στο Μελιγαλά. Νεκροί από τις συγκρούσεις, παράπλευρες απώλειες και αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν. Περίπου 600 από τους νεκρούς δεν προέρχονταν από τον Μελιγαλά, άρα ήταν στρατιωτικές δυνάμεις των Ταγμάτων Ασφαλείας. Όταν λίγους μήνες αργότερα, τα Τάγματα Ασφαλείας στα πλαίσια του αντικομμουνισμού βαφτίστηκαν εθνικές πατριωτικές δυνάμεις, ο Μελιγαλάς εμφανίστηκε ως μνημείο φρίκης και σφαγών από τους αντάρτες. Για δεκαετίες, σύσσωμη η Δεξιά, προσκυνούσε στο μνημείο του Εμφυλίου, το οποίο εμφάνιζε την απόδειξη των σφαγών με το κονσερβοκούτι. Μετά το 1982,η ΝΔ, αποφάσισε να απέχει από αυτές τις γιορτές. Μοναδικός προσκυνητής έμεινε την εποχή εκείνη ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος μέσω του γραφείου του έστελνε δελτίο τύπου για να ενημερώσει πως θα παραβρεθεί «στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές». Τα χρόνια πέρασαν, η ψυχραιμία επικράτησε, ο εμφύλιος έδειξε να μένει πίσω, αλλά απ ό,τι φαίνεται για λόγους πολιτικής τακτικής ο Μελιγαλάς επανέρχεται για να αποδείξει πως οι σχέσεις ΝΔ και Χρυσής Αυγής μπορούν να είναι μέλι γάλα ακολουθώντας την κοινή ατζέντα της ακροδεξιάς. Προς το παρόν μαλώνουν ποιανού χαρά είναι τα μνημόσυνα στο Μελιγαλά. Σε ποιόν ανήκουν οι νεκροί ταγματασφαλίτες. Βρείτε τα…

Απεργία μόνο κατόπιν συνταγής από τον δόκτορα Ιωάννη Πρετεντέρη !!!

Όταν οι καθηγητές  προκήρυξαν απεργία στις Πανελλαδικές, οι μεγαλοδημοσιογράφοι της τηλεόρασης, των ραδιοφώνων και των εφημερίδων  έπεσαν πάνω τους σαν τις ακρίδες. «Καταλαβαίνουμε την αγανάκτησή σας, σας έκοψαν μισθούς, σας  έκοψαν επιδόματα, σας απειλούν με διαθεσιμότητα, αλλά προς θεού, μην…απεργήσετε στις εξετάσεις, απεργήστε όποτε άλλοτε θέλετε». Το καλοκαίρι πέρασε, οι καθηγητές πετάχτηκαν στα τάρταρα της απόλυσης, προκήρυξαν πενθήμερες απεργίες και τότε  ακριβώς οι  ίδιοι δημοσιογράφοι, αυτοί που ξεστόμισαν το «όποτε άλλοτε θέλετε»,  έπεσαν πάνω τους και πάλι:  «Για όνομα θεού, καταλαβαίνουμε τα προβλήματά σας, αλλά μην απεργήσετε τώρα, μην κλείσετε τα σχολεία». Προς θεού.

Του Γιάννη Ανανδρανιστάκη

Συγγνώμη αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητές συναδέλφισες, αλλά πρέπει να μας πείτε πότε ακριβώς είναι η κατάλληλη περίοδος,  για να απεργήσουν οι καθηγητές. Οι εξετάσεις δεν είναι, το άνοιγμα των σχολείων δεν είναι, τα Χριστούγεννα δεν είναι, γιατί γεννήθηκε ο Χριστούλης, το Πάσχα δεν είναι, γιατί σταυρώθηκε ο Χριστούλης. Κάντε κάτι επιτέλους, βάλτε τάξη στο χάος, βρείτε επιτέλους ένα σύστημα. Βάλτε τον δόκτορα Ιωάννη Πρετεντέρη να κόβει συνταγές στους επίδοξους απεργούς: «Οι καθηγηταί της  Μέσης Εκπαιδεύσεως δύνανται να απεργήσουν από την 9ην πρωινήν της Δευτέρας, μέχρι την 12ην μεσημβρινήν της ιδίας ημέρας, φορώντας υποχρεωτικώς μαύρα περιβραχιόνια». Δηλαδή οι Γιαπωνέζοι που απεργούν με μαύρα περιβραχιόνια τι έπαθαν; Έχουν ένα τρισ. γεν και πεντακόσιες χιλιάδες τόνους πολώνιο.

Όταν πήγαν να απεργήσουν οι καθηγητές στις Πανελλαδικές , οι μεγαλοδημοσιογράφοι τα έβαλαν με τους άπονους συνδικαλιστές, δεν είπαν όμως λέξη για τις παρατάξεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ,  που είχαν τότε τη διοίκηση της ΟΛΜΕ  και φυσικά ούτε διανοήθηκαν να πουν ότι την απεργία την υποκινούν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα που η διοίκηση  της ΟΛΜΕ έχει περάσει, με την ψήφο των καθηγητών,  στις δυνάμεις της  Αριστεράς, η απεργία υποκινείται προφανώς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανέστατα. Ποιος δεν είδε τα εκατοντάδες πολυτελή πούλμαν που έγραφαν πάνω ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ και μετέφεραν 20.000 καθηγητές και καθηγήτριες  στις τοπικές ΕΛΜΕ, για να ψηφίσουν απεργία σε ποσοστό 84%;

Και να ήταν μόνο οι καθηγητές;  Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί και όλους τους άλλους που απεργούν σήμερα ή πρόκειται να απεργήσουν εντός των ημερών. Και τους δασκάλους και τους πανεπιστημιακούς και τους διοικητικούς των πανεπιστημίων και τους σχολικούς φύλακες και τη ΓΓ Εμπορίου και Καταναλωτή και την ΓΓ  Βιομηχανίας και Ενέργειας και τους εργαζόμενους στα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους εργαζόμενους στον ΟΑΕΔ και τους εργαζόμενους στα υπουργεία  Αγροτικής Ανάπτυξης, Τουρισμού, Υγείας και τους Γιατρούς και τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απεργούν μόνο και μόνο για να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ μια ώρα αρχύτερα στην εξουσία. Για χάρη του Τσίπρα,  χάνουν μεροκάματα σε  μια περίοδο που και το ένα ευρώ είναι ζωτικής σημασίας. Σιγά μην χάνουν μεροκάματα. Ούτε ένα δεν χάνουν , τους τα πληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ από των πακτωλό των μυστικών κονδυλίων του. Διαβάστε τα sites  της Δεξιάς, για να μάθετε ότι στα υπόγεια της Κουμουνδούρου υπάρχουν αστείρευτες πετρελαιοπηγές, μέρα νύχτα δουλεύουν οι αντλίες. Ντούπου- ντούπου, ντούπου- ντούπου, που έλεγε και ο αείμνηστος Λάμπρος Κωσταντάρας. Για να μην αναφερθώ  στα εμβάσματα του Σόρος που πέφτουν σαν το  χαλάζι.

Υπό άλλες συνθήκες αυτή η προπαγάνδα θα ήταν κωμική. Υπό τις σημερινές συνθήκες, τις συνθήκες του κράτους έκτακτης ανάγκης της τρόικας, του Σαμαρά και του Βενιζέλου, πρόκειται για τραγωδία. Για ευθεία επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, της λαϊκής αντίστασης , της  λαϊκής παρέμβασης. Αν δεν μας πιστεύετε, διαβάστε τις επιφυλλίδες του Ιωάννη Πρετεντέρη στα «Νέα»  και στο  «Βήμα» και θα μας πιστέψετε οπωσδήποτε.

Η αποθήκη της Ιστορίας

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς στις 7 Σεπτεμβρίου 2013)

Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω, βλέπω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο με κάτι μεσήλικες που, ενώ έχουν αλλάξει σαράντα και πενήντα φορές τομάρι, κατά βάθος παραμένουν τα ίδια αμετανόητα παιδιά. Νοσταλγώ όλο και λιγότερα, όλο και πιο απλά πράγματα, που στην πλειοψηφία τους είναι λεπτομέρειες κάποιων εικόνων που παλιά μπορεί να μου περνούσαν μέχρι και απαρατήρητες. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Όσα ήταν αυτονόητα τη στιγμή που συνέβαιναν, τώρα αποτελούν συλλεκτικές σκέψεις για μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί και μαζί της πήρε τη γλυκύτητα ενός καιρού που πλέον επανέρχεται μόνο στα όνειρα. Ή στις ευχές μου.

Μια γέρικη γάτα στο λιακωτό το μεσημέρι, η δροσιά της φτέρνας πάνω στο τσιμέντο του λινού πριν πατήσουμε σταφύλια, η μυρωδιά από το πρώτο λάδι στο λιοτρίβι, η καμένη ντομάτα στο χείλος του τηγανιού όπου μαγειρευόταν ο καγιανάς, το ξύλινο τραπέζι κάτω από τη μεγάλη κληματαριά, τα βαρέλια στην ταβέρνα της οδού Θεοτόκη, τα χέρια κάποιων αγαπημένων, οι φωνές τους, ένα γαλάζιο πουκάμισο πάνω τους. Μια ρυτίδα. Το μοιρολόι της γιαγιάς για τους ξενιτεμένους της, το ρολόι του παππού κρεμασμένο στο ξύλο του κρεβατιού του, τα ματωμένα γόνατα των φίλων όταν παίζαμε κρυφτό, το νυχτολούλουδο στην άκρη της μάντρας του πατρικού. Η ραπτομηχανή της μάνας μου, η μυρωδιά του πατέρα μου, οι χορτόσουπες που έβραζαν στο γκαζάκι του πλυσταριού, το μαγκάνι πάνω στο πηγάδι της αυλής, που όλο μας φώναζαν «φύγε από ‘κει, μην πέσεις!».

Και ο κόσμος, οι φίλοι, οι παλιοί συντοπίτες που διάβαιναν το κατώφλι ενός σπιτιού που επίσης ανήκει πλέον στη σφαίρα της νοσταλγίας και της αμετάκλητης απώλειας. Άνθρωποι-εικόνες πια, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά και περιφραστικές ιστορίες, σκορπισμένες στο βελούδινο παρελθόν. Ωραίοι ήρωες ενός παλαιού σκηνικού που έμοιαζε με περιπέτεια σε συνέχειες, στο view master. Συχνά πυκνά ο απόηχος της φωνής τους κουδουνίζει στα αυτιά μου σαν ζωντανός. Διακρίνω – παρότι θολά– το χρώμα των ματιών τους, θυμάμαι ένα ρούχο που φορούσαν μια φορά που τους συνάντησα, ξαναγεύομαι νοερά ένα φίλεμα που μου πρόσφεραν με αγάπη. Λυπάμαι εκ των υστέρων για τις πίκρες τους και χαμογελάω στα κρυφά με τις αρχαίες χαρές τους.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδί, να κοιτάζει τη ζωή από κάπου πιο χαμηλά από το επίπεδο των μεγάλων – αλλά και αρκετών μικρών. Συνήθως στεκόμουν στην άκρη του κάδρου όπου πρωταγωνιστούσαν πιο βροντόφωνες παρουσίες. Ήθελα να φαίνομαι όσο γίνεται λιγότερο για να μπορώ να παρατηρώ τους άλλους με την ησυχία μου. Ο μύλος που άλεθε από τότε κιόλας μέσα μου την πραγματικότητα, λειτουργούσε πυρετωδώς πριν καν συνειδητοποιήσω πως η πραγματικότητα είναι κάτι που υπάρχει, με σάρκα και οστά. Και δικό της γραφικό χαρακτήρα. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, νομίζω πως μερικές εικόνες τρύπωναν από μόνες τους στο νου μου, επειδή διαισθητικά κάτι μέσα μου ήξερε πως όλα αυτά μια μέρα θα τα ήθελα πίσω.

Πρόκειται για έναν κόσμο εξατμισμένο, και για μια ηλικία που νοσταλγώ επειδή ξέρω πως δεν θα γυρίσει. Κάθε τόσο επινοώ αιτίες για να την περιγράψω και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως δεν χάθηκαν όλα, κάτι έμεινε πίσω, κάτι ζει. Επιστρέφοντας πια ως ενήλικη στα πάτρια, ξαναζώ το ρημέηκ αυτής της ηλικίας με ευγνωμοσύνη. Έστω και στο περίπου, με όσο το δυνατόν λιγότερες παραλλαγές και μετρημένες αλλοιώσεις.

“Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις”, λέει ο Τσαρλς Μπουκώφσκι. Όταν με πιάνει νοσταλγία και αναπολώ το παρελθόν που με περιγράφει, νιώθω αυτό ακριβώς. Πως μαζί με όσα πέρασαν, έχω χάσει και ένα κομμάτι της ψυχής μου. Όταν λοιπόν μνημονεύω όσα και όσους έφυγαν, το αντίδωρό τους προς εμένα είναι ένα και μοναδικό: η σπουδαία εκείνη αίσθηση πως έχω λίγη ακόμα ψυχή, που κάποτε μπορεί να λειτουργήσει ως καύσιμο σε μια νοσταλγική διάθεση του μέλλοντος. Κι έτσι, εκείνα τα χαμένα κομμάτια του παζλ, νιώθω πως τα ξαναβρίσκω. Τα τοποθετώ στην τσέπη μου, μαζί με τα καινούρια, κι εύχομαι κάποτε να τα ξαναχάσω, να τα ξαναβρώ, κι όσο ζω να μην σταματήσουν να υπάρχουν. Εξάλλου τι άλλο μπορεί να είναι το παρόν, αν όχι η αποθήκη της Ιστορίας του μέλλοντος;

ΤΑ ‘ΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ

Διαβάζω ότι ο Κυριάκος του Μητσοτάκη πρόκειται να καταργήσει την εξαήμερη άδεια για χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή στο Δημόσιο. Μαγκιά του· ο αρμόδιος υπουργός είναι ό,τι θέλει κάνει. Αρκεί το θέμα να έμενε εκεί και να μην προσπαθούσε ο Κυριάκος του Μητσοτάκη να «εξηγήσει» στην κοινωνία ότι αυτό το κάνει για να ανοίξουν….5.000 θέσεις εργασίας στο Δημόσιο.

Πρώτη αθλιότητα: Όταν καταργείς ημέρες αδείας, τότε το προσωπικό σου δουλεύει περισσότερες ημέρες. Δεν υπάρχει κάτι απλούστερο. Στο ΣΚΑΪ-εκεί που δεν κάνουν ερωτήσεις- ο Κυριάκος του Μητσοτάκη ανέφερε πως οι εργατοώρες που θα προκύψουν από την κατάργηση της άδειας αυτής αντιστοιχούν στην πρόσληψη επιπλέον 5.000 δημοσίων υπαλλήλων. Και επαναλαμβάνω: Όταν καταργείς ημέρες αδειών δεν προκύπτει έλλειμμα, αλλά πλεόνασμα. Με απλά λόγια, θα περισσεύουν 5.000 υπάλληλοι ύστερα από την κατάργηση της 6ήμερης άδειας!

Βέβαια, ο Κυριάκος του Μητσοτάκη σιγά μην κάθισε να υπολογίσει εργατοώρες και αντιστοιχία σε υπαλλήλους. Το μόνο που ήθελε ήταν να υποσχεθεί γενικώς και αορίστως 5.000 προσλήψεις, οπότε τις δικαιολόγησε μπλέκοντας την άδεια υπολογιστή. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη αθλιότητα: Ποιες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο πας να κάνεις βρε καραγκιόζη τη στιγμή που μέχρι σήμερα έχεις υποσχεθεί 55.000 νέες προσλήψεις στο Δημόσιο;

Ο Κυριάκος του Μητσοτάκη υποσχέθηκε ότι θα απολύσει 50.000 υπαλλήλους προσλαμβάνοντας έναν νέο εργαζόμενο για κάθε έναν που απολύεται και άλλες 5.000 με την παπαριά που εξήγησα πιο πάνω. Πώς γίνεται από τη μια να μιλάς για μεταρρυθμίσεις, κατάργηση του πελατειακού Κράτους, μείωση του Δημόσιου Τομέα, αλλαγή της κουλτούρας που ήθελε τον κάθε νέο να ονειρεύεται μια θέση στο Δημόσιο κι από την άλλη εσύ ο ίδιος, που εκλέγεσαι βουλευτής, να ψηφοθηρείς στις πλάτες απεγνωσμένων ανέργων;

Πώς γίνεται όλοι αυτοί να διεκδικούν έστω και την ελάχιστη σοβαρότητα όταν λειτουργούν με την πολιτική υποσχεσιολογία του ’80; Όχι 55.000, αλλά ούτε 5,5 θέσεις δε θα ανοίξουν στο Δημόσιο. Όταν μιλάνε για «νέες θέσεις» αναφέρονται σε 6μηνες συμβάσεις στους Δήμους μέσω ΜΚΟ για πολύτεκνους με οικονομική κατάσταση στα όρια της αυτοκτονίας και με τους μισθούς τους να καταβάλλονται ύστερα από μήνες αναμονής. Με τέτοιο αληταριό έχουμε μπλέξει.

Και στο καπάκι βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης να δηλώσει «Ξεχάστε την Τρόικα. Το Μνημόνιο τέλειωσε», την ίδια ώρα που τρέμουν τα μπούτια όλων των υπουργών μην τυχόν και τους βάλει κακό βαθμό η Τρόικα στις εξετάσεις Σεπτεμβρίου, ενώ ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης κλείνει νοσοκομεία, κλείνει ΜΕΘ και γεμίζει με ράντζα τους διαδρόμους για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Τρόικας και τους όρους του Μνημονίου.

Δεν αρκούν αυτοί, αλλά βγαίνει και η Φωνή της Λαίλαπας να μας πει ότι αν δεν αλλάξουν πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και δεν ορκιστούν γονατιστοί στα μάρμαρα του ΣΚΑΪ ότι δε θα επιμένουν σε έξοδο από το ευρώ, τότε θα πρέπει να «σπάσουν τα ταμπού» και να αρχίσει η συζήτηση μιας πιθανής συνεργασίας ΝΔ με μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή», ώστε να παραμείνουμε στο ευρώ.

Είναι σε όλους εμφανές ότι κυβερνητικοί και τσιράκια τα έχουν χάσει εντελώς. Δεν περίμεναν το αδιέξοδο τόσο σύντομα. Ένας ακόμη κακός υπολογισμός τους. Οι γερμανικές εκλογές πλησιάζουν. Το ψέμα ότι η Γερμανία θ’ αλλάξει στάση μετά τις εκλογές, τελειώνει. Ξεγυμνωμένοι και με το θράσος του τελειωμένου βρίζουν, υπόσχονται δουλειές, προκαλούν και απειλούν ότι θα φωνάξουν τους ναζί για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Αυτοί ήταν εξ αρχής. Αυτοί ήταν πάντα. Φτηνοί, δειλοί και απάνθρωποι που έτρωγαν τις σάρκες μας. Ξαναψηφίστε τους για να γλείψουν και το τελευταίο κοκαλάκι μας.

 kartesios

Πρωτογενές «Πλεόνασμα» 479 ανέργων κάθε μέρα !!!

Μιλούν για πρωτογενές πλεόνασμα! Πανηγυρίζουν! Φτιάχνουν… κλίμα! Αλλά τα πλεονάσματά τους, όπως και τα ελλείμματά τους, είναι συνώνυμα των κοινωνικών ερειπίων. Της απελπισίας. Είναι συνώνυμα της φτώχειας και της δυστυχίας.

Τα πλεονάσματά τους έχουν τόση σχέση με τη βελτίωση της ζωής του λαού, όση σχέση έχουν τα…θρασύτατα ψεύδη τους συγκρινόμενα με την αλήθεια της κόλασης που βιώνει στην πραγματική, στην καθημερινή του ζωή, ο ελληνικός λαός.

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

«Καταγράφεται μια πρώτη ένδειξη ότι η αύξηση της ανεργίας έχει αρχίσει να φρενάρει. Είναι μια ένδειξη ισχυρή που μένει να επιβεβαιωθεί τους επόμενους μήνες, ώστε να αρχίσει να αντιστρέφεται σε σταδιακή μείωση της ανεργίας».

Αυτά είναι λόγια του κ. Σαμαρά. Του ίδιου που συνηθίζει στις εμφανίσεις του, με ύφος συγκλονισμένο, να οικτίρει το γεγονός ότι πάνω από το 60% των νέων στην Ελλάδα είναι άνεργοι. Αλήθεια, ποιος είναι ο πρωθυπουργός, ποιος ηγείται της πολιτικής που οδηγεί το 60% των νέων Ελλήνων στην ανεργία;…

*

«Ο πρωθυπουργός σήμανε συναγερμό! Γενική επιστράτευση! Ξεκινάει ο πόλεμος κατά της ανεργίας, με έδρα το γραφείο του ίδιου του πρωθυπουργού»!

Αυτά είναι τα λόγια του υπό τον πρωθυπουργό υπουργού Εργασίας, του κ. Βρούτση. Ετσι τα έλεγε ο κ. Βρούτσης βγαίνοντας προ μηνών από το Μαξίμου. Και τα έλεγε με το ίδιο εκείνο ύφος που έχει κατ’ εξακολούθηση επιστρατεύσει για να ισχυριστεί ότι ο «πρωθυπουργικός συναγερμός» έχει φέρει… αποτελέσματα! Για να δημιουργήσει την αίσθηση, δηλαδή, ότι, τάχα, η ανεργία… αντιμετωπίζεται!

Αλλά τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που φτάνουν στα όρια της… κωμωδίας. Προσέξτε:

Προχτές δόθηκαν στη δημοσιότητα τα επίσημα στοιχεία (που σημαίνει ότι τα πραγματικά στοιχεία είναι ακόμα χειρότερα) για την ανεργία. Τι λένε; Οτι στο πλαίσιο της πολιτικής της «σωτηρίας», η ανεργία στην Ελλάδα έφτασε… αισίως στο 27,9%!!!

Τουτέστιν, η κυβέρνηση που… μειώνει την ανεργία, που ο πρωθυπουργός έχει σημάνει… συναγερμό κατά της ανεργίας, έσπασε όλα τα ρεκόρ!

Πλέον οι άνεργοι έχουν φθάσει το 1.403.698!

*

Προσέξτε, λοιπόν, τι συμβαίνει στη χώρα που ο Βρούτσης «μειώνει» την ανεργία και που ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει «σταυροφορία» για την καταπολέμηση της ανεργίας:

Ο κύριος Σαμαράς ανέλαβε πρωθυπουργός (και ο κ. Βρούτσης διορίστηκε υπουργός Εργασίας) στα τέλη Ιούνη του 2012. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι καταγεγραμμένοι άνεργοι ανέρχονταν στους 1.228.989 ανθρώπους.

Τι κατάφεραν, επομένως, οι «πολέμαρχοι» κατά της ανεργίας, οι κ. κ. Σαμαράς (Βενιζέλος) και Βρούτσης φτάνοντας τον αριθμό των (επίσημα καταγεγραμμένων) ανέργων στο 1.403.698;

Κατάφεραν το εξής:

Μέσα στον ένα χρόνο της διακυβέρνησής τους, από τη στιγμή που ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός και ο Βρούτσης ανέλαβε υπουργός Εργασίας, για κάθε μέρα που κάθονται στο συγκεκριμένο πόστο, αυτή την κάθε μέρα της διακυβέρνησής τους, στην ουρά της ανεργίας προστίθενται κι άλλοι 479 άνθρωποι! Κάθε μέρα, επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και υπουργίας του Βρούτση, έχουμε 479 νέους ανέργους!

Ταυτόχρονα και καθ’ όλη τη διάρκεια της ίδιας περιόδου η μαύρη εργασία έχει σκαρφαλώσει, σύμφωνα με τα μετριοπαθέστερα στοιχεία, στο 40%. Με άλλα λόγια, πάνω από ένας στους τρεις (εναπομείναντες) εργαζόμενους δουλεύει, πλέον, χωρίς ίχνος δικαιωμάτων!

Προσέξτε ένα ακόμα στοιχείο:

Τον Ιούνη του 2010, όταν άρχισε η πολιτική της «σωτηρίας», όταν δηλαδή η πολιτική του Μνημονίου – που είχε ψηφιστεί ένα μήνα νωρίτερα – ήρθε για να επιβάλει ό,τι αντεργατικό και αντιλαϊκό σχεδιασμό είχε προαποφασιστεί χρόνια πριν, οι άνεργοι είχαν καταμετρηθεί στους 616.569.

Τρία χρόνια μετά, η «σωτηρία» έχει υπερδιπλασιάσει τους ανέργους και τους έχει αυξήσει κατά σχεδόν 800.000!

Αυτά είναι τα επιτεύγματά τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του συναγερμού τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σταυροφορίας» τους. Ενα πρωτοφανές «πλεόνασμα» ανεργίας!

Ριζοσπάστης, 14/9/2013

Θέμα χρόνου η ανατροπή του Συριακού καθεστώτος

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τις μέρες αυτές, και με αφορμή το Ρωσικό σχέδιο να αφοπλιστεί το Μπααθικό καθεστώς από κάθε όπλο μαζικής καταστροφής, ξετυλίγεται μια κακόγουστη θεατρική παράσταση, όπου οι πρωταγωνιστές της δεν είναι απλώς ηθοποιοί αλλά και απατεώνες. Μόνο ένας απατεώνας θα απαιτούσε να καταστραφούν τα όπλα μαζικής καταστροφής του γείτονα επειδή υποτίθεται τα χρησιμοποίησε, όταν ο ίδιος (η Σιωνιστική ελίτ), σύμφωνα με την ίδια τη CIA, κατέχει παρόμοια όπλα εδώ και δεκαετίες (Foreign Policy, 9/9/2013), καθώς και πυρηνικά που, επίσης, δεν παραδέχεται καν ότι κατέχει.  Και , φυσικά, μόλις πριν δύο χρόνια χρησιμοποίησε παρόμοια όπλα στην Γάζα (βόμβες φωσφόρου)! Ακόμη, μόνο ένας ακόμη μεγαλύτερος εγκληματίας απατεώνας, (η Αμερικάνικη ελίτ), θα απαιτούσε το ίδιο, όταν αυτός στο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα παρόμοια όπλα μαζικής καταστροφής: από την Χιροσίμα μέχρι το Βιετνάμ, όπου το 1970, οι ΗΠΑ, σύμφωνα με την Γερουσία, έριξαν χημικά που αναλογούν σε τρία κιλά ανά Βιετναμέζο (John Pilger, Γκάρντιαν, 11/9/2013). Οπως βέβαια και πρόσφατα στη Φαλλούτζα του Ιράκ, όπου εξακολουθούν να  γεννιούνται παραμορφωμένα παιδιά.
Αλλά, οι ελίτ που συνιστούν την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) αποτελούνται και από θρασύτατους υποκριτές. Ο Νομπελίστας της ειρήνης Ομπάμα, που σήμερα αγανακτεί για το «ειδεχθές» έγκλημα της χρήσης χημικών, «ξέχασε» όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και ότι, το 1997, οι ΗΠΑ συμφώνησαν να καταστρέψουν 31.000 τόνους χημικών μέσα σε 10 χρόνια. Το 2007, πήραν 5 χρόνια αναβολή (την μέγιστη δυνατή σύμφωνα με τη Συνθήκη για τα χημικά όπλα), και το 2012 δήλωσαν θα τα καταστρέψουν μέχρι το...2021. Σήμερα, η ίδια ελίτ απειλεί με μαζικούς βομβαρδισμούς τον Συριακό λαό εάν δεν επιτρέψει σε δεκάδες επιθεωρητές να μπαινοβγαίνουν στη Συρία και να ψάχνουν για χημικά ―όπως έκαναν και στο Ιράκ, βομβαρδίζοντας τον Ιρακινό λαό όποτε η Υ/Ε θεωρούσε ότι το καθεστώς εμπόδιζε το έργο τους. Συγχρόνως, η Αμερικάνικη ελίτ, ήδη από το 1998, πέρασε νόμο στο Κογκρέσο που απαγόρευε στους διεθνείς επιθεωρητές να κάνουν δειγματοληψίες για χημικά στις ΗΠΑ, ενώ ο αρχι-εγκληματίας πολέμου Μπους, το 2001, φρόντισε να απολυθεί ο γενικός διευθυντής της Οργάνωσης για την απαγόρευση των Χημικών όπλων, επειδή ζήτησε να επιθεωρήσει τις σχετικές Αμερικανικές εγκαταστάσεις (George Monbiot, Γκάρντιαν, 10/9/2013)!
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι όταν η Ρωσική ελίτ συμφωνεί με την Υ/Ε στην καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας, χωρίς να απαιτεί το ίδιο και για την Σιωνιστική ελίτ, ή να εγγυάται τουλάχιστον ότι θα την υπερασπιστεί αν δεχτεί επίθεση, ουσιαστικά συμπράττει, έστω άθελά της, στο προσχεδιασμένο έγκλημα κατά του λαού της Συρίας που απλώς θα αναβληθεί εάν τελικά επιτευχθεί συμφωνία για την καταστροφή των Συριακών όπλων. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η ίδια ακριβώς διαδικασία ακολουθήθηκε στην Λιβύη, όταν το Κανταφικό καθεστώς, τρομοκρατημένο από την εισβολή στο Ιράκ, συμφώνησε με την Υ/Ε να καταστρέψει τα χημικά όπλα που διέθετε και να καταγγείλει την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής. Η σφαγή του Λιβυκού λαού στα χέρια των εγκληματιών της Υ/Ε και των οργάνων της το 2011 ήταν η ανταμοιβή του. Ακόμη περισσότερο όταν, όπως αποκάλυψε η Washington Post, «τα χημικά αποθέματα της Συρίας είναι αποτέλεσμα μιας σιωπηρής συμφωνίας κυρίων στη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με την οποία, δεδομένης της κατοχής πυρηνικών όπλων απο το Ισραήλ, η κατοχή χημικών όπλων απο τη Συρία δεν θα είναι σημαντικό αντικείμενο δημοσίας κριτικής» (Glenn Kessler,4/9/2013).
Με άλλα λόγια, η τυχόν ακύρωση της σιωπηρής αυτής συμφωνίας μόνο για την Συρία κάθε άλλο παρά ματαιώνει την συνέχιση της σφαγής του Συριακού λαού και είναι θέμα χρόνου η επίθεση για την αλλαγή καθεστώτος, ανεξάρτητα από τις διπλωματικές μανούβρες και παρόμοια τερτίπια. Και αυτό, γατί η Υ/Ε είχε προγράψει το Μπααθικό καθεστώς τουλάχιστον μια δεκαετία πριν, όταν το είχε κατατάξει, μαζί με άλλα καθεστώτα στην περιοχή (Ιράκ, Λιβύη, Ιράν) στον «άξονα του κακού». Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των καθεστώτων ήταν ότι δεν ήταν ενσωματωμένα στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά, εφόσον εξέφραζαν ιστορικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Όσον αφορά, ειδικότερα, την μη οικονομική ενσωμάτωση των καθεστώτων αυτών στη ΝΔΤ, είναι χαρακτηριστικό ότι τον καιρό της εισβολής στο Ιράκ η Charlene Barshefsky (επί κεφαλής της Αμερικανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για το διεθνές εμπόριο) τόνιζε ότι η Μέση Ανατολή είχε περισσότερα  εμπόδια στο εμπόριο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Έτσι, με την εξαίρεση  του Ισραήλ και της Τουρκίας, οι 8 από τις 11 μεγαλύτερες οικονομίες στην περιοχή δεν ήταν μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (μεταξύ των οποίων βέβαια και η Συρία που δεν έγινε ποτέ μέλος του) ―δηλαδή του βασικού διεθνούς οργανισμού που θεσμοποίησε τους κανόνες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― ενώ ολόκληρος ο Αραβικός κόσμος δεχόταν σχεδόν ίδια ποσότητα ξένων επενδύσεων με τη Σουηδία. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο το συμπέρασμα της Barshefsky: «η κυβέρνηση Μπους θα πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία και  να συμπληρώσει την εκστρατεία της κατά της τρομοκρατίας με την δημιουργία συνθηκών για την ανάπτυξη του εμπορίου και της οικονομικής φιλελευθεροποίησης στην περιοχή(...) οι ΗΠΑ θα πρέπει να αναπτύξουν μια συντονισμένη μακροπρόθεσμη στρατηγική για την επιστροφή της Μέσης Ανατολής στη παγκόσμια οικονομία» (New York Times, 22/2/03).
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της εκστρατείας αυτής είναι γνωστά: η ενσωμάτωση στην ΝΔΤ της Μέσης Ανατολής έχει ήδη προωθηθεί αποφασιστικά μετά την ανατροπή των καθεστώτων στο Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη, με επόμενους σταθμούς την Συρία και το Ιράν…

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_15.html
www.periektikidimokratia.org

Δεξιό Plan B: Να ζει κανείς ή να μη ζει μαζί με σοβαρούς ναζί;

 Το ξεφούρνισε σοβαρά-σοβαρά μια από τις χρυσές πέννες της δημοσιογραφίας του μνημονίου, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου του Σκάι και της Καθημερινής, συζητώντας στην εκπομπή του με τον Γιάννη Μηλιό για τη δημοσκόπηση της Pulse που δείχνει το ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα: «Αφού καλείτε εσείς, κ. Μηλιέ, το ΚΚΕ για συνεργασία, να δείξετε ανοχή σε τυχόν…συνεργασία της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή, τη σοβαρή Χρυσή Αυγή βέβαια»!

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Αν και σύντομη έχει πολύ σκοτάδι, πολλές στοές, και στο βάθος ένα ακατέργαστο πολιτικό διαμάντι αυτή η δήλωση-ορυχείο. Πολύ σκοτάδι, γιατί ο ατσαλάκωτος Παπαδημητρίου δεν διστάζει να τσαλακώνει το ΚΚΕ για να το χωρέσει στο ίδιο τσεπάκι με τη Χρυσή Αυγή. Ίδιο πράγμα, να πούμε αυτοί που πολέμησαν το ναζισμό με κείνους που τον υπηρέτησαν. Αυτοί που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία με κείνους που έχυσαν το αίμα των άλλων για την καγκελαρία. Αυτοί που έκρυβαν με κίνδυνο της ζωή τους Εβραίους με κείνους που τους έστελναν στα κρεματόρια. Αυτοί που και σήμερα συγκρούονται μετωπικά με τους ναζί με κείνους που κυκλοφορούν με ναζιστικά σύμβολα, υπηρετούν ναζιστικές ιδέες και εφαρμόζουν ναζιστικές πρακτικές εγκλήματος. Ο Μανώλης Γλέζος με τον ταγματασφαλίτη Γερακίνη -εκ των ημετέρων εις Γερμανός νεκρός.

Πολλές στοές επίσης, που τις γνωρίζει και βοηθάει στο σκάψιμο τους ο έγκυρος περί τη δεξιά, έμπειρος περί τους τραπεζίτες και ακούραστος σκαπανέας του μνημονίου Παπαδημητρίου. Τυχόν συνεργασία της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή! Δειλά-δειλά, δοκιμαστικά, έχουν αρχίσει να το δουλεύουν, να το ζυμώνουν, να ετοιμάζουν τον κόσμο, να το προωθούν: Μπροστά στον κίνδυνο μιας αριστερής κυβέρνησης, συνεργασία με τους ναζί. Μπροστά στο φάντασμα του κόκκινου, συνασπισμός του μαύρου. Μπροστά στην απειλή για τα συμφέροντά μας ξέπλυμα και στρατολόγηση των ταγμάτων εφόδου.

Και στο τέλος το διαμάντι: ανεπεξέργαστο ακόμα, αλλά πάντως διαμάντι, που ο Παπαδημητρίου το διακρίνει μέσα στα ερέβη του χρυσαυγίτικου συρφετού: Η σοβαρή Χρυσή Αυγή! Υπάρχει λοιπόν και τέτοια -σοβαρή! Κι αν είναι ακόμα ανεπεξέργαστη θα την επεξεργαστούν, θα τη γυαλίσουν, θα τη συσκευάσουν καταλλήλως και θα τη διαθέσουν για τις ανάγκες του έθνους. Υπάρχει εξάλλου πείρα και τεχνογνωσία στην παράταξη του Παπαδημητρίου. Πώς μεταμορφώθηκαν μέσα σε μια νύχτα οι προδότες σε εθνικόφρονες, οι ταγματασφαλίτες σε Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου, οι γερμανοντυμένοι σε αξιωματικούς του εθνικού στρατού και οι ρουφιάνοι των ναζί σε ρουφιάνους των ελληνικών αρχών;

Μπορεί λοιπόν να γίνει. Και το προωθούν να γίνει, γιατί ο Παπαδημητρίου δεν είναι ο πρώτος που κοιτάζει το διαμάντι, έστω ακατέργαστο, και κάνει τικ-τακ η καρδούλα του. Αν είναι σου λέει να πέσει η πατρίς στα χέρια της Αριστεράς καλύτερα να δώσουμε τα χέρια με τους ναζί. Προκειμένου να ζήσουμε τη μαύρη μέρα που ο Τσίπρας θα ορκιστεί πρωθυπουργός, καλύτερα να τα βρούμε με τη μαύρη νύχτα του Μιχαλολιάκου. Στο κάτω-κάτω μόνο όταν μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά και στους κάμπους πέφτει χιόνι, ο Έλλην ξεσπαθώνει-ξεσπαθώνει.

Το διαμάντι λοιπόν υπάρχει, οι αδαμαντωρύχοι υπάρχουν, οι ειδικοί επεξεργαστές υπάρχουν, το πράγμα μπήκε σε κίνηση. Μπορούμε να φανταστούμε την ταχύρυθμη μύηση των βασιβουζούκων στη σοβαρότητα από σοβαρά στελέχη της ΝΔ και έγκυρους δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών. Φανταζόμαστε την προσπάθειά τους να τους μάθουν να μιλούν άπταιστα τουλάχιστον εκατό ελληνικές λέξεις, να μη γρυλλίζουν, να μην κοπανάνε όποιον μελαψό βρίσκουν μπροστά τους, να κουβαλάνε αντί για μαχαίρια και πιστόλια στυλό mont blanc και να αλλάξουν λίγο το όνομά τους -από Χρυσή Αυγή να ονομαστούν Χρυσή Καρδιά, που παραπέμπει όσο να “ναι σε καλοσύνη και ευγένεια. Το φαντάζεστε το λαμπρό αποτέλεσμα;

• Ένας λεπτός και ευγενής Παναγιώταρος που μιλάει στον πληθυντικό και αποκηρύσσει τη βία απ” όπου κι αν προέρχεται.

• Ένας μειλίχιος Κασιδιάρης δήμαρχος Αθηναίων με τατουάζ τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή άντε τον Ομπάμα.

• Ένας Παπάς που καταθέτει στεφάνι από μέρους της κυβερνήσεως στο Πολυτεχνείο.

• Ένας Μιχαλολιάκος που καταδικάζει τα άκρα -χέρια πόδια, όλα- και ορκίζεται Βενιζέλος στη θέση του Ευάγγελου
Βενιζέλου.

• Μια Ζαρούλια φεμινίστρια, υπουργός ισότητας των δύο φύλων.

Γιατί όχι; Ο Καραγκιόζης τα κατάφερε να γίνει φούρναρης, γιατί να μη γίνει κι ο Καιάδας υπουργός πολιτισμού;
Το όραμα όμως των κρυφά ερωτευμένων με τους ναζί συμπληρώνουμε όσοι υποτίθεται ότι θα δείξουμε ανοχή, εμείς όλοι και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στο ειδύλλιο με τη ΝΔ -αν δεν χειροκροτούμε κιόλας το θαύμα αυτό εθνικής ευθύνης και σοβαρότητας.

Το μόνο που ξεχνούν οι αδαμαντωρύχοι είναι ότι όχι μόνο στην Τούμπα και στον Εύοσμο, αλλά σε κάθε γειτονιά και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας υπάρχει μια Θύρα 4 με θυμωμένα πλήθη από μη σοβαρούς. Κι αυτούς θα έπρεπε να τους φοβούνται οι σοβαροί φίλοι του Μπάμπη Παπαδημητρίου όταν επεξεργάζονται ναζιστικά διαμάντια…

paganeli

Η ανάπτυξη Σαμαρά-Βενιζέλου δημιουργεί νέα επαγγέλματα...

“έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα” : και θα σοβαρέψει και θα διασπαστεί η Χρυσή Αυγή

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ανοίγει η καρδία μου κάθε φορά που ο Κύριος ή κάποιος από τους πιστούς και αφοσιωμένους υπηρέτες Του μεταχειρίζονται  ποιμενικής προέλευσης παροιμίες για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τους Υποτελείς τους. Προ αμνημονεύτων ετών, ακροδεξιός υπουργός της Νέας Δημοκρατίας είχε δηλώσει, για να σχολιάσει αποσκίρτηση βουλευτή,  ότι όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος· ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε υποδείξει στους οχληρούς δημοσιογράφους να μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη·  ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, το φαιδρό και ύπουλο υποκείμενο με το όνομα Κάρολος Παπούλιας,  είχε δηλώσει μετά την πρώτη του εκλογή ότι,  εάν δεν εκλεγόταν,  θα επέστρεφε στα Γιάννινα με παπούτσια  πάνινα και θα γινόταν τσέλιγκας, μα την Παναγία τη Μπιρμπιλομάτα!  Εάν τις παραπάνω παροιμίες τις κατανοείτε, δεν είμαι βέβαιος ότι είναι κατανοητή και η παροιμία του τίτλου που εξεστόμισε προ ημερών ο δημοσιογράφος του SKY και της Καθημερινής Μπάμπης Παπαδημητρίου.

    Η παροιμία σημαίνει ότι έχουμε πολλή και κουραστική δουλειά  μπροστά μας, ότι έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας. Το ξάσιμο του μαλλιού ήταν μια δουλειά που την έκαναν μόνο οι γυναίκες, αφού η επεξεργασία του μαλλιού ήταν αποκλειστική απασχόληση των γυναικών. Το μαλλί πλένεται, στεγνώνεται και μετά οι γυναἰκες το ξαίνουν. Αποσπούν μικρές ποσότητες από τον πυκνό όγκο του καθαρού μαλλιού για να αραιώσει η πυκνότητά του, αυτὀ είναι το ξάσιμο του μαλλιού, το τοποθετηθούν στη ρόκα, στην αλακάτη, και  το γνέθουν, το κάνουν νήμα. Μιας και οι ποσότητες του μαλλιού ήταν πολύ μεγάλες,  λόγω του μεγάλου αριθμού των προβάτων, το ξάσιμο διαρκούσε πολλές μέρες·  κι επειδή ήταν πολύ βασική εργασία, η φράση έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμααναφέρεται σε όλες τις εργασίες και τις δραστηριότητες και σημαίνει ότι έχουμε πολλή δουλειά μας μπροστά μας. Και, μεταφορικά, θα δουν πολλά τα μάτια μας ακόμα.

    Ο   Κύριος Υπηρέτης Τσανακογλείφτης Μπάμπης Παπαδημητρίου ξεστόμισε την παροιμία ως κατακλείδα του λόγου του και του συλλογισμού του: γιατί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο του σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής; Αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πια κοινό μυστικό, είναι κοινός τόπος της πολιτικής τοπογραφίας. Είχα γράψει κάτι, πέρυσι τέτοια εποχή

http://www.badarts.gr/2012/10/%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b1%cf%82-%ce%ae-%ce%bd%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/

Τώρα, μετά τη σκέψη και την παροιμία του Τσανακογλείφτη, θα πρέπει να το ξανακοιτάξουμε το ζήτημα. Διότι αυτά που είπε ο Τσανακό δηλώνουν τις συζητήσεις και τους σχεδιασμούς που γἰνονται στα άδυτα πολυτελή εστατόρια της Κυριαρχίας, τα  οποία δεν έχουν έξω επιγραφές, δε σου πάει το μυαλό ότι εκεί μέσα είναι ένα πολυτελές εστιατόριο, εκεί συναντιούνται επιχειρηματίες και το  υπηρετικό τους προσωπικό (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι, κρατικά υψηλόβαθμα στελέχη και άλλοι) και τα λένε. Τί να εννοεί άραγε ο Τσανακὀ με την διαπίστωση ότι έχει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα;  Μήπως αυτή η δουλειά έχει σχέση με τον χαρακτηρισμό “ σοβαρή Χρυσή Αυγή “ ; Η σημερινή Χρυσή Αυγή δεν είναι σοβαρή; Τι σημαίνει σοβαρή; Εάν δεν είναι σοβαρή, τί είναι, ασόβαρη;  Μπορεί να γίνει σοβαρή η Χρυσή Αυγή; Πώς;

 

    Ας αρχίσουμε, φίλες και φίλοι, με κάποιες βεβαιότητες. Η ΝΔ θα κάνει ό,τι μπορεί, μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτικής νομιμότητας, προς το παρόν,  για να αποτρέψει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑς ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑς. Ένα από αυτά είναι και η συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή, με την προϋπόθεση ότι αυτή θα σοβαρέψει. Θα δούμε παρακάτω τί εννοούνε. Με αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑς δεν είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Να γιατί.

   Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κυβερνήσει – καμιά κατοσταριά βολευτές καλά είναι, συν τα ευροβουλευτιλίκια, συν την κρατική επιχορήγηση, καλά είναι, ζάχαρη!  Θέλει δε θέλει, είναι κάτι που πιθανόν να μην το αποφύγει. Πολλοιές είναι βεβαίοιες ότι σίγουρα θα κυβερνήσει. Εγώ δεν είμαι καθόλου βέβαιος αλλά δεν μπορώ και να το αποκλείσω αυτό το ενδεχόμενο. Τέσπά,  δεν θα εκπλαγώ εάν δεν κυβερνήσει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ!  Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να κατανοήσω κάτω από ποιες συνθήκες θα ήθελε να κυβερνήσει. Και λέω ότι δεν θα ήθελε να κυβερνούσε ως αποτέλεσμα μιας μακράς διάρκειας κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, να μην είχε πίσω του τους Υποτελείς εξεγερμένους και επαναστατημένους! Όχι, κάτι τέτοιο δεν το ήθελε, δεν το θέλει και δεν θα το θέλει; Γιατί; Γιατί ο σκοπός του είναι μια ήπια διαχείριση της πολιτικής της λιτότητας. Θα προτιμήσει την στρατηγική του ώριμου φρούτου!  Η σημερινή κυβέρνηση θα φτάσει σε αδιέξοδα, θα γίνουν εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του θα αυνανιστεί πολιτικά ή με παρέα θα κάνουν πολιτική παρτούζα της κακιάς ώρας.     Ωιμέ, μανούλα μου συχωρεμένη, ωιμέ! Ρε σεις, ωριμάζει ποτέ αυτό το φρούτο που λέγεται Κύριος; Θα σκύψετε να δέσετε το καρδόνια σας και θα σας τον χώσει πολύ βαθειά, χωρίς σάλιο. Αυτό επεξεργάζονται αυτές τις μέρες, αυτές τις βδομάδες και θα το  επεξεργάζονται τους επόμενους μήνες. Δε πα να απεργήσουν οι καθηγητές πεντέξι μέρες, δε πα να βουλιάξει και να πλημυρίσει το Σύνταγμα, Λαφαζάνη!

   Ας δούμε τώρα πως θα χειριστεί ο Κύριος τη Χρυσή Αυγή. Για να σχηματιστεί κυβέρνηση ΝΔ – ΧΑ θα πρέπει η Χρυσή Αυγή να σοβαρέψει. Ο Κύριος γνωρίζει, κι εμείς το γνωρίζουμε,  ότι τα στελέχη της ΧΑ είναι μικροαστοί, άλλοι μεγαλομανιακοί/παρανοϊκοί κι άλλοι τυχοδιώκτες. Ποια είναι η στρατηγική της Χρυσής Αυγής;  Υπάρχουν δύο στρατηγικές. Οι μεγαλομανιακοί/παρανοϊκοί, οι οραματιστές, οι ιδεολόγοι,  θέλουν να γίνουν κυβέρνηση και να προστατεύσουν/σώσουν την πατρίδα που κινδυνεύει. Οι τυχοδιώκτες, ό, τι φάνε, ό,τι πιούνε κι ό,τι αρπάξουν. Γνωρίζοντας ακόμα ότι ένα μεγάλο μέρος της μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης πετιέται στα σκουπίδια ενώ το υπόλοιπο φυτοζωεί, το να θέλεις να γίνεις κυβέρνηση δείχνει έλλειψη σοβαρότητας·  η σοβαρότητα όμως του τρόπου επιβίωσης των τυχοδιωκτών φασιστοναζιστών είναι και αξιοπρόσεκτη και αξιοσέβαστη.

   Οι μεγαλομανιακοί/παρανοϊκοί οραματιστές ιδεολόγοι δεν θεωρούν ότι η ΧΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός μιας χρήσης – οι τυχοδιώκτες, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Για τους πρώτους, η ΧΑ ήρθε για να μείνει και να κυβερνήσει. Ο Κύριος δεν θα δυσκολευτεί πολύ να τους πείσει ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να γίνουν κυβέρνηση χωρίς να συνεργαστούν, όταν παρουσιαστεί ανάγκη – και να που παρουσιάζεται.  Εγκαταλείψτε τα περί μελλοντικής κυβέρνησης και βάλτε ένα χέρι, μη σας πάρει και  σας σηκώσει. Ένα μέρος, δεν ξέρουμε πόσο μεγάλο ή μικρό θα είναι, θα απορρίψει την υπόδειξη/διαταγή, θα αποποιηθεί τις επιθυμίες του και τα μελλοντικά οράματά του έναντι αμοιβών του παρόντος, ενώ οι άλλοι,  μαζί με τους  οι τυχοδιώκτες,  θα συμφωνήσουν.  Η προσπάθεια να σοβαρευτεί η ΧΑ θα επιφέρει τη διάσπασή της.

    Είναι βέβαιο ότι έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα: θα πρέπει να καμφθούν οι αντιστάσεις των μεγαλονιακών/παρανοϊκών φασιστοναζιστών κι αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Ο Κύριος όμως θα καταφύγει σε κάθε μέσον και στο τέλος θα τα καταφέρει. Δεν μας επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να δούμε μια κυβέρνηση σοβαρής Νέας Δημοκρατίας – σοβαρής Χρυσής Αυγής – σοβαρού  ΠαΣοΚ . Όπως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ . Οι πρώτοι θα καταφύγουν σε κάθε μορφή καταστροφολογίας και τρομοκρατίας για να αποτρέψουν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι  δεύτεροι  θα καταφύγουν στον κοινωνικό πειραματισμό, στο πέρασμα στη πράξη, στην πολιτική ανυπακοή, στην πολιτική απεργία για να αποτρέψουν τον σχηματισμό μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης;

     Όχι, δυστυχώς,  απλά θα διαμαρτύρονται. Κι όποιος διαμαρτύρεται, φοβάται. Κι όποιος φοβάται, ηττάται.

Κι όποιος ηττάται, γαμιέται.

 

http://www.badarts.gr/2013/09/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CF%87%CF%81/#more-10894

αναρτήθηκε από selana

Οι προοδευτικοί της ισοπέδωσης

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς στις 14 Σεπτεμβρίου 2013)

Περί Αρχαίων Ελληνικών ο λόγος και, παρότι η άποψη αυτή έρχεται σε ρήξη με την τάση της εποχής έτσι όπως εκφράζεται από όλες σχεδόν τις πολιτικές και μη γωνιές του διαδικτύου και του Τύπου, τολμώ να πω ότι είμαι από εκείνους τους παρωχημένους παλιοχαρακτήρες που δεν επικροτούν την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία.

Νιώθω τεράστια ικανοποίηση όταν, ως πάλαι ποτέ τριτοδεσμίτισσα, είμαι σήμερα σε θέση να διαβάσω - έστω και με μια σχετική δυσκολία πλέον - κάποιο απόσπασμα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στο πρωτότυπο. Παρότι ο καιρός που έχει περάσει από τότε που διδασκόμουν το μάθημα των Αρχαίων στο σχολείο είναι αρκετός και έχει επιφέρει φθορές στις γνώσεις μου, κάποιες γερές βάσεις δεν έχουν κλονιστεί, κι έτσι καταφέρνω να κατανοώ το νόημά του. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ αληθινό προτέρημα και χαίρομαι βαθιά όταν το βρίσκω μπροστά μου.

Θα ήθελα το ίδιο και για τα παιδιά μου. Και για όλα τα ελληνόπουλα. Ας τους δίνεται η ευκαιρία να ενσταλάσσεται μέσα τους αυτή η γνώση, και αν κρίνουν κάποτε πως δεν την θέλουν τελικά, ας μην την αξιοποιήσουν ποτέ τους. Ας υπάρχει όμως, έστω και σιωπηλά. Όπως και κάθε γνώση, άχρηστη δεν θα την θεωρούσα για κανένα λόγο.

Τα Αρχαία Ελληνικά δεν θεωρώ πως είναι νεκρή γλώσσα, εφόσον από αυτά γεννήθηκε και πάνω τους στηρίζεται η Νέα Ελληνική γλώσσα. Αν καταργηθεί η θεμελιωμένη γνώση μιας γλώσσας, άρα και οι ρίζες της, είναι αναπόφευκτο αυτή η γλώσσα να διαλυθεί ει τα εξ ων συνετέθη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πέφτοντας στην παγίδα ενός γλωσσικού χυλού που θα ξεχειλώνει προς πάσα κατεύθυνση και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό σε δομή, σύνταξη, λεξιλόγιο και ετυμολογικούς κανόνες. Τότε μιλάμε για μια γλώσσα πειραματόζωο, που βέβαια είναι μετρημένη η διάρκεια ζωής του.

Στο πλαίσιο των παλαιομοδίτικων προτιμήσεών μου, δεν μπορώ επίσης να αντισταθώ στον αυθόρμητο θαυμασμό που αισθάνομαι όταν συναντώ κάποιον που, είτε από τις σχολικές του εμπειρίες είτε από προσωπικό γούστο, μελέτησε και αγαπά τα Αρχαία. Εξίσου θαυμάζω και εκείνον που κατανοεί τις νότες του πενταγράμμου, τις μαθηματικές εξισώσεις ή τους νόμους της Φυσικής.

Δεν νιώθω υποχρεωμένη να αισθάνομαι ντροπή για την Ιστορία της χώρας μου, ούτε γλωσσικά ούτε πολιτιστικά ούτε κοινωνικά. Είναι αυτή που είναι, με τα συν και τα πλην της. Νιώθω υποχρεωμένη μόνο να την γνωρίζω. Ντροπή αισθάνομαι αποκλειστικά και μόνο με το κατάντημα των αξιών, των ιδεών και της ίδιας της κοινωνίας έτσι όπως διαμορφώθηκε και συνεχίζει να διαμορφώνεται από κάτι δήθεν προοδευτικούς ιδεοληπτικούς φανφαρόνους σαν την κυρία Ρεπούση, που θεωρούν συνώνυμο της προόδου και του όποιου δήθεν εκσυγχρονισμού την αποδόμηση και την παραποίηση κάθε παράδοσης και κάθε ιστορικού παρελθόντος που δεν συνάδει προς τα "ευρωπαϊκά πρότυπα" που τίθενται από τους – εγχώριους και εισαγόμενους - κατακτητές της χώρας μου.

Ένας λαός είναι πρωτίστως η γλώσσα του. Οι Έλληνες που δεν θα ξέρουν να μιλάνε Ελληνικά, θα κατέχουν όμως απταίστως και με πτυχίο Ιδιωτικής Σχολής την Αγγλική, Γερμανική ή Κινέζικη γλώσσα – γιατί εκεί οδηγούμαστε με τόση καινοτομία – θα είναι έρμαιο και βέβαια ευκολότερη λεία για εκείνους που ονειρεύονται την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, την εξάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων και τελικά την κατάργηση της Ιστορίας των λαών, έτσι ώστε να τους χειρίζονται και να τους διαχειρίζονται καλύτερα.

Πολλές κακές λέξεις είπα μαζεμένες, και κινδυνεύω να κακοχαρακτηριστώ. Παρόλα αυτά, κάτι λέξεις σαν αυτές – χώρα, Αρχαία, παράδοση – στους προσωπικούς μου κώδικες αξιών κατέχουν περίοπτη θέση. Σκοπεύω να τις αφήσω εκεί. Ως έχουν. Και ας κακοχαρακτηριστώ.

ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΙΔΕΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ…

Οι αναρχικοί είναι λίγοι. Συνήθως αντιμετωπίζονται με δυσπιστία. Καλλιεργούν μια ουτοπία η οποία στα μάτια των πολλών φαίνεται απραγματοποίητη. Η ιστορία τους έχει σημαδευτεί από πολλές ήττες. Σήμερα όμως πολλά κοινωνικά κινήματα  βασίζονται σε ελευθεριακές ιδέες και…πράξεις.

Του Andrea Tognina

«Τώρα πια ο αναρχισμός (…) καταλαμβάνει τη θέση που ανήκε στον μαρξισμό την εποχή των κινημάτων της δεκαετίας του ‘60: ακόμη και κάποιος που δεν θεωρείται αναρχικός προσφεύγει σε αναρχικές ιδέες και αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με αυτές», έγραψε πρόσφατα ο νεοϋορκέζος ανθρωπολόγος David Graeber,  ένας από τους διανοούμενους στους οποίους αναφέρεται το κίνημα Occupy Wall Street.
Η φράση μπορεί να φανεί καρπός της αισιόδοξης βούλησης ενός στρατευμένου αναρχικού, είναι όμως επίσης αλήθεια ότι στοιχεία της ελευθεριακής σκέψης όλο και πιο συχνά εμφανίζονται στο πρόσφατο χρονικό των κοινωνικών κινημάτων : η αρχή της αυτοδιαχείρισης, οι συναινετικές αποφάσεις, η απόρριψη των ιεραρχιών.
Ο αναρχισμός, με καθυστέρηση αρκετών χρόνων, φαίνεται να επηρεάζεται από τα αποτελέσματα του 1989. «Τα τελευταία 15 χρόνια ο αναρχισμός βρίσκεται σε ανάκαμψη», παρατηρεί ο Gabriel Kuhn, αναρχικός φιλόσοφος αυστριακής καταγωγής. Η πτώση των κομουνιστικών καθεστώτων έδωσε κατά κάποιο τρόπο δίκιο στους αναρχικούς.

Η παραδοσιακή μαρξιστική σκέψη έχασε τη λάμψη της. «Τη δεκαετία του ‘90 πολλοί συμμερίζονταν τις κριτικές στον αυταρχικό σοσιαλισμό, αλλά κρατούσαν τις αποστάσεις τους από τον αναρχισμό. Τον θεωρούσαν ουτοπικό, ρομαντικό και χαοτικό. Χρησιμοποίησαν όμως πολλά στοιχεία από τον αναρχισμό: τη δημοκρατία της βάσης, την οριζόντια οργάνωση, τη δυσπιστία απέναντι στις ιεραρχίες και τους πολιτικούς, και επίσης την αρχή της άμεσης δράσης », λέει ο Kuhn.
Συνάντησα τον  Gabriel Kuhn στο Saint-Imier, που βρίσκεται στο τμήμα της ελβετικής οροσειράς του Γιούρα (Jura) [1]  που ανήκει στο καντόνι της Βέρνης, στην πρόσφατη διεθνή αναρχική συνάντηση που οργανώθηκε με την ευκαιρία των 140 χρόνων από το συνέδριο που γέννησε την αντιαυταρχική Διεθνή.
Εδώ ξεκίνησε η πρώτη περίοδος της ιστορίας του αναρχικού κινήματος, η οποία σηματοδοτήθηκε από μια σημαντική παρουσία αναρχικών στο εργατικό κίνημα μερικών χωρών και από τις επαναστατικές εμπειρίες της κομούνας του Παρισιού, των σοβιέτ (συμβουλίων) στην Ουκρανία και της ισπανικής επανάστασης. Μια περίοδος η οποία μπορούμε να θεωρήσουμε  ότι ολοκληρώθηκε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Από τον ταξικό αγώνα στην κοινωνική εξέγερση

Η αναρχική σκέψη θα επανεμφανιστεί στα κινήματα της δεκαετίας του ‘60 στα οποία ήταν ισχυρή η ελευθεριακή  τάση. « Στο πλαίσιο της νέας αριστεράς του ‘68 ο αναρχισμός αλλάζει χαρακτήρα. Τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά αποκτούν σημαντικότερο ρόλο. Η εξέγερση ενάντια στην αστική οργάνωση της κοινωνίας (ordine borghese) υποσκελίζει την παράδοση του ταξικού αγώνα», σημειώνει ο Gabriel Kuhn. Ο αναρχισμός επηρεάζει τη νέα αριστερά κι επηρεάζεται κι εκείνος με τη σειρά του. Το κίνημα ανοίγεται σε νέες προοπτικές. « Η παραδοσιακή κεντρικότητα των οικονομικών ζητημάτων αντιμετωπίζεται με περισσότερο κριτική ματιά, η προσοχή μετατοπίζεται και προς άλλες μορφές κυριαρχίας: την πατριαρχία, το ρατσισμό, τις έμφυλες διακρίσεις, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος».

Μετά το ‘68 ο αναρχισμός γίνεται πιο ποικιλόχρωμος και ανακαλύπτει εκ νέου όψεις της κλασικής ελευθεριακής σκέψης που είχαν ως τότε μάλλον υποβαθμιστεί: παραδείγματος χάρη τις σκέψεις γύρω από τη σεξουαλικότητα του Erich Mühsam [2], τον πρόδρομο οικολογισμό του Elisée Reclus [3] ή στην Ελβετία, τις πρωτοβουλίες της Margarethe Hardegger [4]  υπέρ του ελέγχου των γεννήσεων . «Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι γενεών : το ‘68 είναι μια σημαντική στιγμή, μετά ίσως η δεκαετία του ‘80 με το κίνημα punk, και η δεκαετία του ‘90 με τη ζαπατιστική εξέγερση στο Μεξικό, την εμφάνιση των κινημάτων για μια ‘’άλλη παγκοσμιοποίηση’’ και τον ερχομό του internet», παρατηρεί η  Marianne Enckell, αρχειοθέτρια στο Διεθνές Κέντρο Μελετών για τον Αναρχισμό (CIRA) στη Λοζάνη.

Το όραμα του 19ου αιώνα για μια  μεγάλη επαναστατική αναγέννηση δεν εξαφανίζεται, συνήθως όμως τίθεται σε δεύτερο επίπεδο σε σχέση με τις προσπάθειες να δημιουργηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο αυτόνομοι χώροι στην καθημερινότητα. « Όλο και λιγότερο το όραμα της στιγμής της αλλαγής και όλο και περισσότερο η προσπάθεια να φανταστούμε την εφαρμογή των αναρχικών ιδεών στην καθημερινή ζωή», συνοψίζει ο  Edy Zarro, ένας από τους εμπνευστές του αναρχικού εκδοτικού οίκου La Baronata, κι εκείνος στο Saint-Imier μαζί με άλλους συντρόφους από το Ticino. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλλον η λέξη κλειδί  είναι η αυτοδιεύθυνση.

Η καθημερινή αναρχία

Τις τελευταίες δεκαετίες το ελευθεριακό κίνημα βρήκε γόνιμο έδαφος για σκέψη και πειραματισμό στις διάφορες αυτοδιαχειριζόμενες πραγματικότητες που αναδύθηκαν στην Ιταλία την Ισπανία κι αλλού. Και χάρη στην οριζόντια και ευέλικτη δομή του, μπόρεσε γρήγορα να αφουγκραστεί και να απορροφήσει τους παλμούς που προέρχονταν από άλλα κοινωνικά κινήματα. « Παραδείγματος χάρη το  Molino ( ένα αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό κέντρο στο  Ticino από το  1996) είναι πολύ επηρεασμένο από το ζαπατιστικό κίνημα στο Μεξικό. Σύντροφοι και συντρόφισσες πήγαν στην  Chiapas μετεφέροντάς μας ερεθίσματα  τα οποία μπορέσαμε να επεκτείνουμε σε θεωρίες και πρακτικές που είναι μέχρι σήμερα χρήσιμες», διηγείται ο  Paolo Casellini, ένας από τους ακτιβιστές του κοινωνικού κέντρου.

«Αυτό που έχει νόημα για εμάς τους αναρχικούς και ελευθεριακούς είναι η υιοθέτηση μεθόδων οριζόντιας, αυτοδιαχειριζόμενης, χωρίς ανάθεση, συναίνεσης. Δεν είναι ανάγκη να πάμε μακριά, μέχρι το Μεξικό, αρκεί να δούμε αυτό που συμβαίνει στην κοιλάδα Σούζα (Val di Susa), με το κίνημα No Tav (κίνημα που αντιστέκεται ενάντια στη σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας στη Γαλλία και την Ιταλία)», παρατηρεί από την πλευρά του ο Michele Bricòla, ένας από τους συντάκτες του αναρχικού περιοδικού Voce libertaria στο Ticino.

Αναμφίβολα μέσα στο αναρχικό κίνημα το άνοιγμα προς συγγενή κινήματα και η τάση να αποδεσμεύεσαι από την εξουσία αντί να την πολεμάς μετωπικά δεν έχουν την ομόφωνη αποδοχή. Όμως μεγάλο μέρος του αναρχισμού φαίνεται ότι έχει αφήσει πίσω του – αν ποτέ ήταν δικές του –  τις έννοιες της ηγεμονίας που είχαν επεξεργαστεί οι πολιτικές θεωρίες του 19ου αιώνα, προτιμώντας δικτυακές σχέσεις με άλλα κοινωνικά κινήματα. « Κάποτε διακηρύσσαμε τις ιδέες μας τώρα είμαστε εδώ για να μάθουμε», δηλώνει ο Peter Schrembs, εδώ και σαράντα χρόνια ενεργός στο αναρχικό κίνημα στο Ticino.

Ριζοσπαστικός πραγματισμός

«Σε κάθε περίπτωση, οι αναρχικοί αποτελούν μια τέτοια μειοψηφία που αν αρνηθούν να συνεργαστούν με άλλους δεν θα μπορέσουν να κάνουν και πολλά πράγματα. Κι επίσης δεν είναι οι αναρχικοί που θα κάνουν την επανάσταση, αλλά ο κόσμος. Δεν θέλουμε να υποκαταστήσουμε τον κόσμο, δεν είμαστε μια επαναστατική πρωτοπορία», λέει ο Michel
Némitz από το αυτοδιαχειριζόμενο πολιτισμικό κέντρο Espace Noir
στο St-Imier, ένας από τους οργανωτές της διεθνούς συνάντησης.

Ο αναρχισμός σήμερα μάλλον ευνοεί την πράξη, τη συγκεκριμένη δράση που εμπνέεται από ελευθεριακές μεθοδολογίες. Μια προσέγγιση η οποία έχει ιστορικές ρίζες στο κίνημα. Όπως γράφει ο David Graeber, «ο αναρχισμός επιδίωξε να είναι ένας ηθικός λόγος  πάνω στην επαναστατική πρακτική». Ένας ηθικός λόγος θεμελιωμένος στην προϋπόθεση ότι η ελευθερία δεν μπορεί να κατακτηθεί με αυταρχικά μέσα και ότι η κοινωνική αλλαγή ξεκινάει από την αλλαγή των καθημερινών σχέσεων. Βέβαια, στο αναρχικό κίνημα δεν λείπει η αφέλεια, οι δογματισμοί και μερικές φορές η ασάφεια. Όμως παραμένει ο πιο ριζοσπαστικός ερμηνευτής των θεμελιωδών αρχών της γαλλικής επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη.

«Είμαι πραγματικά ελεύθερος όταν όλα τα ανθρώπινα όντα που με περιβάλλουν, άντρες και γυναίκες, είναι εξίσου ελεύθερα. Η ελευθερία των άλλων ανθρώπων, αντί να αρνείται ή να περιορίζει την ελευθερία μου, είναι απεναντίας η αναγκαία προϋπόθεση και επιβεβαίωσή της» έγραψε ο Μ. Μπακούνιν. Μάλλο σήμερα οι αναρχικοί οικολόγοι θα επέκτειναν αυτή την έννοια της ελευθερίας και στα ζώα, τα δέντρα και τα βουνά.

29 Αυγούστου 2012

(Μετάφραση Ν. Χριστόπουλος)

[1]. Ή ‘’Ζυρά’’ σύμφωνα με τη γαλλόφωνη προφορά.

[2]. Erich Mühsam (1878-1934): Γερμανός επαναστάτης καλλιτέχνης (ποιητής) και αναρχικός. Πρωτοστάτησε στην ‘’επανάσταση των συμβουλίων’’ και τη βραχύβια Συμβουλιακή Δημοκρατία στο Μόναχο το 1918. Το 1933 συλλαμβάνεται από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου (SA) για τις διεθνιστικές / ελευθεριακές του απόψεις και βέβαια για την εβραϊκή του καταγωγή και οδηγείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Oranienburg όπου δολοφονείται το 1934  μετά από σκληρά βασανιστήρια.

[3]. Elisée Reclus (1830-1905): Φημισμένος γεωγράφος στην εποχή του, θεμελιωτής της σύγχρονης κοινωνικής γεωγραφίας, κομουνάρος στην κομούνα του Παρισιού και αναρχικός. Οι μελέτες του διεύρυναν τους ορίζοντες της επιστήμης της γεωγραφίας θέτοντας στο επίκεντρο της γεωγραφικής σκέψης τη συνάρθρωση των φυσικών με τα κοινωνικά, ιστορικά και ανθρωπολογικά στοιχεία. Το βιβλίο του L’Homme et la Terre  ( Ο Άνθρωπος και η Γη ) ανοίγει με τη φράση: ‘’Ο άνθρωπος είναι η φύση που αυτοσυνειδητοποιείται’’. Ένας πρόδρομος της ‘’κοινωνικής οικολογίας’’.

[4]. Margarethe Faas-Hardegger(1882-1963): Ελβετή ελευθεριακή συνδικαλίστρια (επηρεασμένη από τον γαλλικό επαναστατικό συνδικαλισμό και τις ελευθεριακές ιδέες του Gustav Landauer), φεμινίστρια, ειρηνίστρια και συγγραφέας. Στον συνδικαλιστικό της αγώνα μάχεται και για τα πολιτικά/κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών αλλά και για την αντισύλληψη, την άμβλωση, τον έλεγχο των γεννήσεων, τον ελεύθερο έρωτα, την κατάργηση του στρατού. Καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλακή γιατί βοήθησε δύο γυναίκες να διακόψουν την κύησή τους. Αφιερώθηκε επίσης στην προσπάθεια ίδρυσης αναρχο – κομουνιστικών αγροτικών κοινοτήτων.

Το κείμενο είναι μετάφραση από το αναρχικό περιοδικό VOCE libertaria (No 22,Σεπτέμβριος – Νοέμβριος 2012) που εκδίδεται στο ιταλόφωνο Ticino της Ελβετίας και το οποίο συμμετείχε μαζί με τις εκδόσεις La Baronata από την ίδια πόλη στη Διεθνή αναρχική συνάντηση στο Saint-Imier τον Αύγουστο του 2012. Οι σημειώσεις είναι του μεταφραστή.

ΠΗΓΗ:http://oulaloum.espiv.net/