Η αβάσταχτη αναγούλα της εθνικής αηδίας

- Ο αντιπρόεδρος της “κυβερνητικής ιδιωτικής εταιρείας”, μετατροπής μιας χώρας σε οικοδομικά υλικά,  να ζητάει από τις δυτικές νεοταξικές δυνάμεις να επέμβουν στρατιωτικά σε μια ξένη χώρα, με τις γνωστές τους εφαρμοσμένες συνταγές. Κάνοντας πως αγνοεί όλο το συνεπαγόμενο όλεθρο, την ανθρωπιστική κρίση που θα γιγαντωθεί και τις τελείως απρόβλεπτες αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα επηρεάσουν όλη αυτή την κρίσιμη ευρύτερη περιοχή του πλανήτη.
- Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ να κάνει δηλώσεις (με “γαρνιτούρα” τα γαμοσταυρίδια στην αγγλική) στον ξένο Τύπο περί “ηλίθιων Ελλήνων” που αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις (δηλ. την απαλλοτρίωση, υπέρ ιδιωτικών εταιρειών αντί πινακίου φακής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας). Οι οποίες ιδιωτικοποιήσεις και είναι “ευλογία θεού”!!! Δεν ξέραμε ότι το άφθαρτο και μακάριο ον έχει αδυναμία στις “ιδιωτικές επενδύσεις”!
- Ο πρωθυπουργός να αφήνει σαφώς να εννοηθεί πως, από το Σεπτέμβρη, όσοι αντέξουν άντεξαν. Προκειμένου να τηρηθούν όλα τα χρονοδιαγράμματα που έχει θέσει η Tρόικα. Παρά την κυνική ομολογία αξιωματούχων της για λάθος χειρισμούς στην Ελλάδα που οδηγούν σε βαθύτερη ύφεση. Ωστόσο τα λάθη δεν διορθώνονται, απλά συνεχίζονται και αυγατίζουν σύμφωνα με τις “λογικές” και πρακτικές της νεοταξικής ψυχοπαθητικής λαίλαπας! Με τους εγχώριους άρχοντες και τους αυλικούς τους να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της συνέχισης των “λαθών”.

- Και το success storry να περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες νέα λουκέτα από το φθινόπωρο, δολοφονική αύξηση της ανεργίας, συρρίκνωση και προωθούμενη διάλυση της δημόσιας δωρεάν Υγείας (“όποιος ζήσει έζησε για να υπηρετεί“) και Παιδείας (“μη μάθεις παιδί μου γράμματα” αλλιώς πώς θα γίνεις άβουλος υπάκουος σκλάβος;), καθολική επικράτηση του εργασιακού σκλαβοπάζαρου και ανοδικές προβλέψεις όσον αφορά το δείκτη…αυτοκτονιών!
Και ο ξεπατωμένος νεοραγιάς να ακούει και να βλέπει σαστισμένος όλ’αυτά, να αρθρώνει τις συνηθισμένες μίζερες εκφράσεις ακίνδυνης κριτικής, να τρέχει σαν τον μακαρίτη Βέγγο (πληρώνοντας καθημερινά μια μικρή περιουσία, για τα δεδομένα του πια, στα εισιτήρια των ΜΜΜ) παρακαλώντας για μια υποψία δουλειάς κι ό,τι να’ναι. Και, καθώς δεν του βγαίνει η σούμα της επιβίωσης στα οικογενειακά τεφτέρια, να παίρνει αντικαταθλιπτικά και να είναι πρόθυμος να πατήσει πάνω στο ψυχορραγόν κορμί του συνανθρώπου του για να κερδίσει λίγα ψίχουλα παραπάνω. Kαι η βλακεία του, η αμάθειά του και  έλλειψη ιστορικής μνήμης να τον στρέφουν καθόλου σπάνια προς τη “χλωριομένη αιματολογικά” psycho φαμίλια του νεοναζισμού. Και να την ψάχνει για τρόπους κι ευκαιρίες φυγής απ’τον ελληνικό χώρο (κι όχι-όπως πάει πια το πράγμα- “χώρα”) σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Και στις πιο σκοτεινές γωνιές του κλυδωνιζόμενου μυαλού του να σχηματοποιείται σταδιακά μια άλλου είδους φυγή, πιο μόνιμη, από τον κανιβαλισμό και την ματαιότητα μιας άθλιας επίγειας κόλασης…

Και οι λεγόμενοι άνθρωποι της διανόησης και των τεχνών, ή να τηρούν σιγή ασυρμάτου ή να νανουρίζουν πιο πολύ τον κοσμάκη με ανώδυνες ασυναρτησίες, όπως π.χ.“Είμαστε οι Έλληνες και θα τα καταφέρουμε” (πώς όμως; απαξιούν να μας προτείνουν; λες κι εμπλέκονται τίποτα μεταφυσικού τύπου παράγοντες – οι ΕΛ; οι Ανδρομέδιοι;- που επιβάλλουν συνωμοτική σιωπή στους “γνώστες”).
Ντρέπομαι ρε γαμώτο! Ντρέπομαι γιατί νιώθω πως φταίω κι εγώ που βγαίνουν όλοι αυτοί και ασχημονούν, που παραμυθιάζουν μεθοδικά και διαχρονικά, που προκαλούν θρασύτατα και αφοδεύουν πάνω στις αποχαυνωμένες συλλογικές συνειδήσεις.
Και για όλους αυτούς που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλαίγονται άπρακτοι, να μπουρδολογούν, να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου ή να διεκδικούν για τους εαυτούληδές τους και τα ιδεολογικά μαντριά τους το αλάθητο των “αληθειών” τους και το σωτήριο των σχεδίων τους.

Και περισσότερο υποφέρω από αυτή τη συνεχή αναγούλα που μου ανακατεύει άσχημα το στομάχι. Για κάθε ημέρα που περνάω μέσα στην αναισχυντία, τη βοθρίλα και τους τόνους εθνικής ξεφτίλας (αυτή είναι η πραγματική κατοχή της Ελλάδας) που κατέχει αυτό το χώρο σε όλες σχεδόν τις πτυχές του. Τον ίδιο απλώς χώρο όπου κάποτε κι από κάποιους άλλους-όχι εμάς (αλλά σαν κάτι απίθανους, μακρινούς υποτίθεται, συγγενείς έχουμε το θράσος να προβάλλουμε και κληρονομικά δικαιώματα) δημιουργήθηκε το αμεσοδημοκρατικό θαύμα. Και τονίστηκε η σπουδαιότητα της ορθής λογικής…
ανιχνευτής στην Αλληλέγγυα Δύναμη

Γύφτοι δημοκράτες

Γύφτοι δημοκράτες, αν δεν υπήρχαν οι βασιλείς ο Βασιλικός Κήπος θα είχε γίνει πολυκατοικίες (Τζίμης Πανούσης)

Η κλαψωμουνίαση έχει καταλάβει το διαδίκτυο και τα social media. Το μικρό κοριτσάκι στο ίδρυμα που λέει στην μαμά του, «Πάρε μας μανούλα μας στο σπίτι κι εμείς δεν θα πεινάμε…». Επιστολές στην Angela Dorothea Merkel, στον Αντωνάκη, στο στουρνάρι και «στο κέρατό μου το τράγιο», από εθελόδουλους και ευαίσθητους μικροαστούς, επώνυμους και ανώνυμους.

Όλοι μαζί αναρωτιούνται: Τι έχουμε πάθει και δεν αντιδρούμε; Είμαστε δημοκράτες γι΄ αυτό. Σεβόμαστε  τις μειοψηφίες όπως είναι και η εξουσία (-μειοψηφία).

Δεν είναι δημοκρατικό…. Αυτό που κάνεις.  Αποφασίσαμε με δημοκρατικές διαδικασίες. Έχω εκλεγεί δημοκρατικά . . . Και γι΄ αυτό αποφασίζω και διατάζω. Είμαι πρόεδρος, αρχηγός, δήμαρχος κ. ά. όλων των Ελλήνων (των δημοκρατών όμως).  Δημοκρατική παράταξη. Συνταγματικό τόξο. Είσαι φασίστας. Δεν σέβεσαι την γνώμη του άλλου. Είσαι ισχυρογνώμων…. Ο κατάλογος των κοινοτοπιών και της βλακείας είναι μακρύς . . . Βαριέσαι να γράφεις.

Τι σημαίνει δημοκράτης; Ποτέ κανένα στόμα δεν το “βρε και δεν το “πε ακόμα.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι πολίτευμα. Δεν θα έβλαπτε, να ανοίξετε κανένα βιβλίο (με κλασικούς) όλοι εσείς οι ευαίσθητοι δημοκράτες, ή να κάνετε ένα γκουγκλάρισμα της προκοπής. Βαρέθηκα πλέον να γράφω . . . Πολλά. Αλλά και με τα λίγα, πάλι στούρνοι θα μείνετε οι περισσότεροι.

Ο κυρίαρχος μαλάκας ψηφοφόρος θα κληθεί (μάλλον σύντομα) να αποφασίσει. . . . Δημοκρατικά πάντα.

Ο κόσμος τους ( Παύλος Σιδηρόπουλος)

Δένω τα μάτια και τα χέρια

να μη βλέπω άλλο πια

τα σκληρά τους μαχαίρια

τη μικρή τους καρδιά.

Και κοιμούνται και ξυπνάνε
μας χτυπάνε όπου βρούν
μηχανές που περπατάνε
που δεν ξέρουν να ζουν.
Κλείνω στόμα και μύτη
του βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και γελώντας, μαλλιά.

Τώρα μόνος σαν τσακάλι

στα βουνά τριγυρνώ

για το κλούβιο τους κεφάλι

ούτε που θα νοιαστώ.

Υπάρχει ελπίδα;
Πάντα υπάρχει… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Μπορεί να πάψετε να είστε δημοκράτες, ευαίσθητοι, ανθρωπιστές, διαμαρτυρόμενοι, αγανακτισμένοι, κλαψομούνηδες, ψηφοφόροι, οπαδοί, πρόβατα κ. ά. τέτοια «όμορφα».
Αναζητούνται πολίτες . . .

Αν όχι αυτή την season,

σε κάποια επόμενη . . .

Να έχω παρακαλώ μερικούς.

Γιατί από πολιτικούς . . .
Στομώσαμε.

Άντε και του χρόνου στα σπίτια μας.

ΑΓΑΘΟΔΑΙΜΩΝ

Παγκόσμια σεισάχθεια με αποανάπτυξη!

Οι σημερινοί μας πολιτικοί «ηγέτες» και τα κόμματα εξουσίας κάνουν πως δε βλέπουν ότι η ελληνική κρίση είναι η «εξτρέμ» έκφραση της παγκόσμιας κρίσης, στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα υπό την ηγεσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.Των Γ. Κολέμπα & Γ. Μπίλλα

Η σχέση πραγματικών αξιών (πρώτες ύλες, πηγές ενέργειας, καταναλωτικά προϊόντα, υπηρεσίες κ.λπ.) προς χρηματικές αξίες(διάφορες μορφές χρήματος-χάρτινες ή ηλεκτρονικές- που κυκλοφορούν από τους κατέχοντες) είναι 1: 10 (πολλές εκτιμήσεις την ανεβάζουν στο 1: 15 ή 1:17).
Υπάρχει δηλαδή μια χρηματοπιστωτική φούσκα διογκωμένη τουλάχιστον κατά 10 φορές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί υπέρμετρα οι σημερινές χρηματικές περιουσίες της ελίτ, που αποτελεί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Αυτή η ελίτ διακινώντας και δανείζοντας αυτόν τον τεράστιο χρηματικό όγκο μπορεί και ελέγχει την «ευημερία» του υπόλοιπου 99%. Αυτό είναι δυνατόν, γιατί έχει καταφέρει να εξαρτήσει από αυτό το χρήμα, την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.

1. Τα χρηματοοικονομικά χρέη

Η οικονομική κρίση, όπως φαίνεται να εκφράζεται σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι η καπιταλιστική οικονομία κινείται  πλέον με βάση το χρέος[1].  Πραγματικά, η μεγάλη αύξηση της παγκόσμιας κατανάλωσης τα τελευταία 15-20 χρόνια(βασικά μεταξύ 1990-2007) πυροδοτήθηκε και στηρίχθηκε από την μαζική χορήγηση δανείων από τις τράπεζες. Είχαμε παντού αυξανόμενα επίπεδα χρέους. Των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των κυβερνήσεων.
Με τη μορφή καταναλωτικών χρεών, χρηματοπιστωτικών επενδύσεων, δημοσίων χρεών, εξωτερικών χρεών σε κάθε χώρα. Χρησιμοποιήθηκαν σαν μηχανισμός, ώστε η κατανάλωση να γίνει ο βασικός μοχλός της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
(«Δεν έχεις τα λεφτά για μεγαλύτερο και καινούργιο αυτοκίνητο; Πάρε το με χρηματοδότηση από την τράπεζά σου». «Δεν έχεις όλα τα λεφτά για ιδιόκτητο και μεγάλο σπίτι; Πάρε στεγαστικό δάνειο». Στην κουλτούρα του «δανείσου και ξόδευε» είναι πιο ευάλωτα τα κοινωνικά στρώματα χαμηλού εισοδήματος και η μεσαία τάξη).
Βέβαια δεν ήταν όλες οι οικονομίες το ίδιο επιρρεπείς στη δυναμική αυτή των χρεών. Στις λεγόμενες «αναδυόμενες» οικονομίες(π.χ. Κίνα, Ινδία) μάλιστα είχαμε αποταμιεύσεις από το 2001 μέχρι 2008. Το ίδιο διάστημα στις «προηγμένες» οικονομίες είχαμε βασικά δύο διαφορετικές συμπεριφορές σε σχέση με τα χρέη.
Στις «φιλελεύθερες οικονομίες της αγοράς»(π.χ. ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ.) είχαμε ενθάρρυνση για υψηλότερα επίπεδα καταναλωτικού χρέους, από ότι στις λεγόμενες «συντονισμένες οικονομίες της αγοράς»(π.χ. Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Σκανδιναβία κ.λπ.).
Με την εμφάνιση της παρούσας κρίσης, που την παρουσιάζουν σαν κρίση βασικά «δημοσιονομικών χρεών», κατάρρευσε η εμπιστοσύνη των «αγορών» προς τους δημόσιους τομείς της οικονομίας κάποιων χωρών-κύρια των νοτίων χωρών της ευρωζώνης.
Για να ξεπερασθεί η κρίση, παρόλο που και στα δύο είδη καπιταλισμού συμφωνούν ότι θα πρέπει να επιδιώκεται η «ανάπτυξη», διαφέρουν στον τρόπο και στη σειρά των επι μέρους στόχων:
1) Οι μεν στηρίζουν την ανάπτυξη στη μεγέθυνση της κατανάλωσης. Να πέσει καινούργιο χρήμα στις επιχειρήσεις-νοικοκυριά, να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των πολλών για αγορά των παραγόμενων προϊόντων των επιχειρήσεων, ώστε αυτές αποκομίζοντας κέρδη να επενδύσουν εκ νέου στην παραγωγή δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας αυξάνοντας τα ΑΕΠ σε κάθε χώρα( βλέπε Σοσιαλδημοκρατία-Ομπάμα).
2) Οι δε επιδιώκουν τη λιτότητα καταρχήν, στη συνέχεια την αποταμίευση ώστε να είναι δυνατές οι  παραγωγικές επενδύσεις και η αύξηση των θέσεων εργασίας για τον τελικό ίδιο στόχο της αύξησης των ρυθμών ανάπτυξης(βλέπε Χριστιανοδημοκρατία-Μέρκελ).

Και οι δύο πολιτικές αυτές γραμμές συμπίπτουν στον τελικό στόχο: μια από τα ίδια «ανάπτυξη», ώστε να επιστρέψουν οι οικονομίες σε ρυθμούς μεγέθυνσης του παγκόσμιου ΑΕΠ της τάξης 2-3% ετησίως, που επιτυγχανόταν στην προ της κρίσης χρονική περίοδο.

Και στις δύο περιπτώσεις οι κυβερνήσεις τείνουν να δανείζονται χρήματα για να τονώσουν την «ανάκαμψη»(χρειάσθηκαν τεράστια χρηματικά ποσά π.χ. στο τέλος του 2008 και αρχές 2009, ώστε να «σταθεροποιηθεί» το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και αυτά εξασφαλίσθηκαν από αυξημένο δημόσιο δανεισμό σε όλες τις πληγείσες από την κρίση χώρες: υπολογίζεται πάνω από 7-8 τρισεκατομμύρια δολάρια το καινούργιο χρέος).
Αν τα καινούργια χρέη προστεθούν στα παλιά έχουμε ένα τέτοιο όγκο χρεών, που θα πρέπει να αναρωτηθούμε επειγόντως σαν ανθρωπότητα, αν όλο αυτό το χρέος είναι «βιώσιμο». Αν οι μελλοντικές γενιές μας θα είναι σε θέση να το αποπληρώσουν κάποτε.
Πραγματικά ο μηχανισμός του χρέους χρησιμοποιείται έτσι ώστε συνεχώς να αυξάνονται τα χρέη, η εξάρτηση και η εξαθλίωση, παρόλο που τις περισσότερες φορές αποπληρώνεται σημαντικό ποσοστό τους.
Παράδειγμα: στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες ήταν 430 δισ. δολάρια. Μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, αλλά χρωστούσανε ακόμα 880 δις δολάρια. Σε μια εξαετία χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από το αρχικό, ενώ ήδη είχαν πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Η αποπληρωμή όλων αυτών των χρεών στους δανειστές θα απαιτήσει τέτοια ανάπτυξη-μεγέθυνση-επέκταση της υπερχρήσης των φυσικών πόρων για υπερπαραγωγή-υπερκατανάλωση-υπερκέρδη, που αυτό θα οδηγήσει σε κατάρρευση του ολικού πλανητικού οικοσυστήματος-σε πτώχευση της «Α.Ε. Γης».

1. Το οικολογικό χρέος, οικολογικό-κοινωνικό αποτύπωμα

Προς το παρόν οι «παγκόσμιοι παίκτες» στο παγκόσμιο καπιταλιστικό «καζίνο»-η παγκόσμια χρηματοοικονομική ελίτ- που είναι και οι δανειστές σήμερα, χρησιμοποιούν τον μηχανισμό του χρέους για την επίτευξη πειθαρχίας όσον αφορά στο στόχο της «ανάπτυξης» και της μεγέθυνσης των πραγματικών οικονομικών δραστηριοτήτων. Ώστε αυτές να επιφέρουν κέρδη στους επιχειρηματίες της πραγματικής οικονομίας, για να πληρωθούν τα χρέη τους προς τη χρηματική -ηγεμονική σήμερα-οικονομία.
Όμως αυτή η μεγέθυνση απαιτεί αυξημένη παραγωγή, αυξημένη χρήση υλικών και ενέργειας και η αυξημένη κατανάλωση όλων αυτών των υλικών αγαθών, ενώ παράλληλα απαιτεί και αυξημένη εκμετάλλευση του εξίσου σημαντικού πόρου, της ανθρώπινης εργασίας, με μειωμένες αποδοχές . Επίσης έχουν αυξημένη παραγωγή αποβλήτων, όσο και να αυξάνεται ο βαθμός απόδοσης της χρησιμοποιημένης τεχνολογίας.

Το τελικό αποτέλεσμα των αυξημένων οικονομικών δραστηριοτήτων του οποιασδήποτε μορφής κεφαλαίου είναι η κατάρρευση των αποθεμάτων των φυσικών πόρων του πλανήτη και του περιβάλλοντος καθώς και της αναπαραγωγής της ανθρώπινης εργατικής δύναμης. Υπάρχει ήδη η συνειδητοποίηση των αγορών ότι έχουν πλέον μεγάλο πρόβλημα στον εφοδιασμό. Περιβαλλοντικοί παράγοντες, ελλείψεις πόρων, η οικονομική διεύρυνση στην Ν.Α. Ασία(αναδυόμενες χώρες) κ.λπ., μειώνουν τη διάρκεια ζωής των πεπερασμένων αποθεμάτων που έχουν απομείνει.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ της εξασφάλισης τροφής και της εξασφάλισης της μετακίνησης(τρόφιμα ή βιοκαύσιμα) συμβάλει π.χ. στην αύξηση των τιμών των τροφίμων.
Η αύξηση των εκπομπών του άνθρακα και η συνακόλουθη κλιματική αλλαγή, η μείωση της βιοποικιλότητας, η αποψίλωση και οι πυρκαγιές των δασών, η μείωση των ιχθυαλιευμάτων, η έλλειψη νερού, η υποβάθμιση των καλλιεργούμενων εδαφών συμβάλλουν στην μείωση της αποδοτικότητας και των οικονομικών δραστηριοτήτων των οικονομικά δρώντων ανθρώπων και διογκώνουν το πρόβλημα της ικανοποίησης των βιοτικών αναγκών τους-ιδίως των πραγματικά εργαζομένων με χαμηλούς μισθούς.
Οι υλικές και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της μέχρι τώρα «ανάπτυξης» είναι εξίσου υπεύθυνες για τη κρίση, όσο και οι επιπτώσεις της δράσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μέχρι το 1960 καταναλώναμε το 70% των πόρων του πλανήτη, το 1980 το 100%, το 1999 φθάσαμε στο 120%, το 2008 στο 130% και με τους ρυθμούς που είχαμε μέχρι το 2008- λόγω κρίσης έχουμε κάποια μείωση στο μεταξύ- η πρόβλεψη ήταν ότι το 2030 θα φτάσουμε στο 200%(θα χρειαζόμαστε δηλαδή δύο πλανήτες σαν τη Γη).

Η συνεχής αύξηση της κατανάλωσης των φυσικών πόρων και η αντίστοιχη αύξηση των αποβλήτων μας οδήγησε  σήμερα ήδη να ζούμε σε βάρος του μέλλοντος και των επόμενων γενεών. Δημιουργούμε εκτός των οικονομικών χρεών και συνεχώς αυξανόμενα οικολογικά χρέη. Κυρίως θα συμβεί αυτό γιατί υπάρχουν τα πλανητικά όρια σε πόρους, υλικά και ενέργεια, καθώς και τα όρια στην ενσωμάτωση των τεράστιων απόβλητων των οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως επίσης οι κλιματικές αλλαγές και οι συνακόλουθες καταστροφές.
Η ανικανότητά μας να ρυθμίσουμε τις χρηματοοικονομικές αγορές-που αυξάνουν το κοινωνικό τους αποτύπωμα με την έννοια ότι αυξάνουν την κοινωνική εκμετάλλευση- συνδυάζεται με την ανικανότητά μας να προστατέψουμε τους φυσικούς πόρους και να περιορίσουμε τις οικολογικές καταστροφές-αύξηση συνεχής του οικολογικού αποτυπώματος.

Τα χρέη που αφήνουμε στα παιδιά μας και τις μελλούμενες γενιές δεν θα είναι μόνο οικονομικά-θα πρέπει να πληρώσουν τους πιστωτές μας-θα είναι και οικολογικά, προς τον πλανήτη και τα οικοσυστήματα-που θα πρέπει να αποκαταστήσουν, αν θέλουν φυσικά να επιβιώσουν στο μέλλον.

Θα καλούνται να τα πληρώσουν, με την έννοια ότι θα πρέπει να λάβουν μέτρα για την ανανέωση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πόρων και την αύξηση των δυνατοτήτων των οικοσυστημάτων για απορρόφηση των απόβλητων π.χ. επιστροφή εκτάσεων στην άγρια φύση, «ανάπαυση» εδαφών, επιστροφή στην αγροτο-οικογεωργία για απορρόφηση της περίσσειας του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, μέσω της βιομάζας και επιστροφή στον εδαφολογικό άνθρακα.

Προς το παρόν και τα οικολογικά μας χρέη είναι το ίδιο «επισφαλή», όσο και τα χρηματοοικονομικά. Κανένα από τα δύο χρέη δεν αντιμετωπίζεται , όσο επιμένουμε στη κατεύθυνση της καταναλωτικής ανάπτυξης. Η με αυτόν τον τρόπο επιδιωκόμενη –έστω και βραχυπρόθεσμα-επάνοδο στην «ευημερία», δεν πρόκειται να έρθει και να είναι βιώσιμη. Είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία, αν επιμένουμε στη ποσοτική μεγέθυνση των ΑΕΠ και των κάθε είδους οικονομικών δραστηριοτήτων και κατανάλωσης, που μπορεί να υπονομεύουν τη μελλοντική μας ύπαρξη.

Γιατί η κακώς εννοούμενη σημερινή ευημερία, μπορεί να υπονομεύει πραγματικά τις συνθήκες στις οποίες μπορεί να βασισθεί η αυριανή μας ευζωία. Η παρούσα κατάρρευση, που βιώνουμε και σαν ελληνική κοινωνία, είναι ένα μήνυμα ότι το «αύριο είναι ήδη εδώ», αν δεν αλλάξουμε ρότα.

1. Το αδιέξοδο του Ελληνικού Καπιταλισμού:

•  Είχαμε το 11ο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν οικολογικό αποτύπωμα στον κόσμο, 4ο μεγαλύτερο στην ΕΕ. Καταναλώναμε 181% πάνω από το όριο βιωσιμότητας. Είχαμε π.χ. το 2ο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν αποτύπωμα κατανάλωσης νερού στον κόσμο. Αυτό οφείλεται βασικά  στο μεγάλο «ενεργειακό μας αποτύπωμα», δηλαδή στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες μας σε ενέργεια (ετήσια αύξηση 2,4%  μεταξύ 1990-2004 – πολύ υψηλότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), και στο πολύ μεγάλο «υδατικό μας αποτύπωμα», το οποίο οφείλεται στην αυξημένη χρήση νερού για τη γεωργία (87%), στις απώλειες που παρουσιάζει το απαρχαιωμένο αρδευτικό και υδρευτικό δίκτυο της χώρας, αλλά και στη συνολική κακοδιαχείριση των υδάτινων πόρων
• Ο «εκσυγχρονισμός»: με μεγάλο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος στηρίχθηκε σε δάνεια κύρια από το εξωτερικό(Ολυμπιακοί 2004). Η είσοδος στο ευρώ αύξησε τη πιστωτική ικανότητα, τις εισαγωγές, την οικοδομή κ.λπ.
• Ο αδύνατος κρίκος: γιατί οι κινητήρες του όπως η οικοδομή, ο μαζικός τουρισμός και οι τραπεζικές υπηρεσίες έχουν καταρρεύσει. Η εμπορική ναυτιλία(τα κινούμενα φουγάρα) που έχει διατηρηθεί δεν προσφέρει τίποτα στο κράτος, αφού κινείται κοσμοπολίτικα.
•  «Μνημόνια σωτηρίας»: με καινούργια δάνεια, φαστ-τρακ «ανάπτυξη» όπως χρυσός στη Χαλκιδική , πάρκο Ελληνικό κ.λπ. , προϋποθέτουν ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των συλλογικών αγαθών(όπως το νερό και η ενέργεια ή τα σκουπίδια, τα δάση και οι παραλίες), μεταφορά των συνεπαγόμενων βαρών μόνο στους «από κάτω» για την περίφημη «βιωσιμότητα του χρέους». Να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, και όσο κι αν τα πληρώνουμε τόσο αυτά να μεγαλώνουν. Και το χρηματοοικονομικά και τα οικολογικά. Και να ζούμε οι «από κάτω» έναν «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι να μας έχουν αλυσοδεμένους στο μαγγανοπήγαδο της κατανάλωσης μέσω νέων δανεισμών και χρέους, που θα ζούμε ίσα-ίσα ώστε να πληρώνουμε για πάντα  στους «από πάνω».

1. Η απάντηση σ’ αυτούς τους καταναγκασμούς είναι η παγκόσμια «σεισάχθεια» καταρχήν και στη συνέχεια οι κοινωνίες της αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης.

• Η σημερινή κρίση των δημοσιονομικών χρεών να λυθεί υπέρ των κοινωνιών και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω». (Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν. Στο παγκόσμιο καζίνο τους προβλέπονται και οι ζημιές, όχι μόνο τα κέρδη).

• Να  αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης. Επιστροφή σε νόμισμα, που θα είναι μέσο ανταλλαγής και όχι πλουτισμού. Δεν έχει νόημα το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, από τη στιγμή που και τα δύο είναι εμπόρευμα και γενούν από χρήμα νέο χρήμα. Απεξάρτηση από το χρήμα εμπόρευμα με εκπαίδευση μέσω δημιουργίας τοπικών νομισμάτων σαν μέσα ανταλλαγών.

• Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα». Αλλά ούτε και να δουλεύουμε περισσότερο με «κινεζοποίηση» των μισθών για να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση της κατανάλωσης ή της επιβίωσης (για τους περισσότερους πια).

Δεν πληρώνουμε τα οικονομικά χρέη, για να μπορέσουμε να εξοφλήσουμε το οικολογικό χρέος προς τις ερχόμενες γενιές. Σε παγκόσμιο επίπεδο να διεκδικήσουμε τη συνολική διαγραφή χρεών!

• Όχι άλλες «δόσεις» και δάνεια!
• Παγκόσμια «σεισάχθεια» του οικονομικού χρέους!
• Στροφή σε αποκεντρωμένες, τοπικοποιημένες, αμεσοδημοκρατικές κοινωνίες ίσης κατανομής και του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος

Γιώργος Κολέμπας (διαχειρίζεται το μπλοκ http://topikopoiisi.blogspot.gr/) -  Γιάννης Μπίλλας (συμμετέχει στο http://apokoinou.com/)
[1] Από μελέτη π.χ. της γνωστής εταιρείας συμβούλων  McKinsey: το συνολικό παγκόσμιο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στις 31/12/10 άγγιζε το ποσό των 158 τρίς δολαρίων. Εξ αυτών 41 τρίς αποτελούσαν κρατικά χρέη, 42 τρίς κυκλοφορούντα ομόλογα χρηματοπιστωτικών οργανισμών, 10 τρίς εταιρικό χρέος μη χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων και τα υπόλοιπα 64 τρίς ήσαν χρέη νοικοκυριών. Αντίστοιχα το παγκόσμιο ΑΕΠ ανήλθε το 2010 σε περίπου 60 τρίς δολάρια, δηλαδή το χρέος ήταν  263% του ΑΕΠ.  Τη χρονιά της κρίσης ο συνολικός δανεισμός παγκοσμίως ήταν 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μια δεκαετία πριν, το 1995, ήταν στο 200%.
tvxs

Αφιερωμένο στον κ. Σαμάρα: Η αλαζονεία προηγείται της πτώσης.

Του Σταμάτη Στεφανάκου

 eleutherosnaskeftesai

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ είναι απίστευτα εκτός πραγματικότητας ή σκόπιμα παραπλανητικές.

Πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι η τρόικα ΗΔΗ απαιτεί την διαχείριση του  ΤΑΙΠΕΔ και τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ να περάσουν κάτω από τον έλεγχο τους γιατί είναι αναποτελεσματική η διακυβέρνηση. Αντιγράφω από το άρθρο:

«Με τη διαφορά ότι η διαχείριση των χρηματοδοτικών πόρων θα παρακάμπτει διακριτικά το ελληνικό Δημόσιο και θα παρεμβαίνει άμεσα στην επιλογή και χρηματοδότηση της επενδυτικής δραστηριότητας μέσω των γερμανικών ταμιευτηρίων που βρίσκονται υπό ίδρυση στην ελληνική επαρχία και της αναπτυξιακής τράπεζας (ιδρύματος), της οποίας η συγκρότηση βρίσκεται υπό συζήτηση.» (^Α)

Το… success story της ΔΕΘ τέλειωσε ήδη. Όσον αφορά τις δηλώσεις; Είναι αερολογίες ολκής.

Γιατί ;

Μια οικονομία που είναι σε μόνιμη ύφεση για χρόνια με αποσυντονισμένες ή καταστραμμένες τις βασικές υποδομές της, δεν μπορεί να εισέρθει σε ανάπτυξη χωρίς να περάσει μέσα από μια εξαιρετικά μακριά και επώδυνη διαδικασία. Πολλοί κλάδοι της οικονομίας αυτή την στιγμή είναι διαλυμένοι ή κατακερματισμένοι σε σημείο που συμμετοχή τους στην οικονομία να είναι αμελητέα. 

Η υπερφορολόγηση έχει απομυζήσει κάθε ρευστότητα από την αγορά.

Η πρόβλεψη για την ανεργία είναι ότι θα φτάσει κατά τον ΟΟΣΑ το 28% το 2014 και κατά την ΓΣΕΕ το 31,5 % .  Συμφώνα με εκτιμήσεις θα χρειαστεί μια εικοσαετία για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Και για να δείτε την κενότητα των επιχειρημάτων του ειδικά στον τομέα της εργασίας, σκεφτείτε ότι η κυβέρνηση είναι ευχαριστημένη που η ύφεση είναι μόνο  3,8% αντί 4,6%. Για το 2014 οι προβλέψεις λένε ότι με κάποιο μαγικό και ανεξιχνίαστο τρόπο θα μεταπηδήσουμε στο 0,6% ανάπτυξη. Δεν λένε όμως πως.

Εκτός αυτού προσθέστε και άλλους ανέργους πχ ΕΡΤ, καθηγητές και ευθύνεται για την μεγέθυνση του προβλήματος  και στον ιδιωτικό τομέα. Γενικά για κάθε δυο απολύσεις στο δημόσιο περιμένετε τουλάχιστον να έχετε άλλη μια στον ιδιωτικό, λόγω μείωσης της κατανάλωσης. Αυτό το υπολογίζει κανείς στην κυβέρνηση;

Τι η κυβέρνηση δεν λέει;

Τα ακόλουθα:

Α)  Λόγω της ανεργίας τα ασφαλιστικά ταμεία παρουσιάζουν και θα παρουσιάσουν ακόμα μεγαλύτερο έλλειμμα, το όποιο θα οδηγήσει και σε νέες περικοπές συντάξεων όπως και σε νέα δάνεια.

Β) Ο καταναλωτικός δείκτης είναι αρνητικός στο -6,3%, η βελτίωση από το -8,3% του πρώτου τριμήνου ενδέχεται να έχει προκληθεί από την τουριστική κίνηση. (¹ )

Γ)Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, έχει αναθεωρήσει διεθνώς,  προς το χειρότερο της εκτιμήσεις  του για το 2013 και το 2014.(²)

Επομένως από πού προκύπτει ότι «θα» δώσει παροχές; Από πού θα βρει τα λεφτά; Από το άδειο   δημόσιο ταμείο;  Ή θα πάψει να πληρώνει τις δόσεις στους δανειστές μας;

Η ανακεφαλαίωση των τραπεζών είναι προβληματική.  Επομένως δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει η δήλωση του  επικεφαλή προϋπολογισμού της γερμανικής βουλής N.Bathlie που δηλώνει :

«Στα μέσα του 2014 θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε αν υπάρχει νέα ανάγκη χρηματοδότησης της Ελλάδας - και αν ναι, τι ύψους», δηλώνει και χαρακτηρίζει τα νούμερα που συζητούνται τώρα ως «εκτιμήσεις», καθώς "ακόμη δεν υπάρχει μια σαφή ένδειξη πώς πάνε οι ιδιωτικοποιήσεις στην χώρα
αλλά και τι απόδοση έχουν τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση.»( ³)

Τώρα το τμήμα της ομιλίας που αναφέρεται : “εφαρμόζονται σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, σπάνε καρτέλ, ανοίγουν κλειστά επαγγέλματα, η χώρα γίνεται ελκυστική με τον νέο επενδυτικό νόμο, αντιμετωπίζεται η γραφειοκρατία, μπαίνει τάξη στα δημόσια νοσοκομεία, στο σύστημα προμηθειών του δημοσίου, στα ασφαλιστικά ταμεία”, είναι αξιομνημόνευτη η χρήση αριστερής ορολογίας και αριστερού συντακτικού, πασπαλισμένη με χρεωκρατικές και νεοφιλελεύθερες αερολογίες. Άσε που έχουμε ξανακούσει τις γνωστές πλέον παραμύθες , λίγο πριν νέα μέτρα προκαλέσουν ακόμα περισσότερη οικονομική ασφυξία..

Ειδικά η αναφορά για το σπάσιμο των καρτέλ , προκαλεί θυμηδία. Έχει διαλύσει τους μικρομεσαίους  επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες και έχει το θράσος να μιλάει για τα  καρτέλ; Παραδίδει την χώρα βορά στα αρπακτικά και την ξεπουλάει μπιτ παρά  τα πάντα και έχει την αναίδεια να μιλάει;

Εντελώς αίολη  είναι και η δήλωση ότι «βγαίνουμε από την μνημονική εποχή αν πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα». Δηλαδή, θα πάψουν να ισχύουν τα μνημόνια; Προφανώς όχι. Θα πάψει η χώρα να είναι χρεωμένη; Ούτε. Αρά; Αρά άλλο ένα πυροτέχνημα. Ακυρώνεται από τις πρακτικές  που έχει ακολουθήσει ο πρωθυπουργός, και οι «συνεργάτες» του ή μάλλον τα αφεντικά του, τρόικα και ΔΝΤ.

Ζητάει χρόνο ο πρωθυπουργός για να προχωρήσει τις αλλαγές, αλλά αυτό που τονίζει είναι ότι , « Δεν θα είμαστε αγνώμονες προς τους ένστολους» . Δηλαδή για τους γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς, τους  δημόσιους και ιδιωτικούς υπάλληλους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους; Τους συνταξιούχους; Τους άνεργους;  Αυτούς που έχουν πληρώσει βάναυσα την κρίση και τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;  Τίποτα; Μόνο ένας κλάδος;  Και συμπτωματικά αυτός που εφαρμόζει την καταστολή;

Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τι έλεγε ο κ. Σαμαράς το 2010- 2011; Για να καταλάβουμε και την αξιοπιστία του ,  και για να μην παθαίνουμε και αμνησία. Μήπως μίλαγε για «ξεπούλημα», μήπως δεν έλεγε ότι εφαρμόζεται η «λάθος συνταγή στην οικονομία»;

Τι έκανε;  Το ζούμε.

Οι εκτιμήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος για τις δηλώσεις του στην ΔΕΘ είναι οι ακόλουθες:

Α)Ξέρουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Β) Ξέρουν ότι η οικονομία είναι στο αέρα και απλά τα πράγματα θα γίνουν κατά πολύ χειρότερα, λόγω ότι είναι υποχρεωμένοι προκειμένου να είναι συνεπής με ότι έχουν υπογράψει,  να πάρουν και άλλα μέτρα που θα επιδεινώσουν ταχύτατα την κατάσταση.

Γ) Υπολογίζουν σε ξέσπασμα του κόσμου και ο μόνος τρόπος να το σταματήσουν θα είναι με ακραία καταστολή. Πράγμα που μπορεί και να είναι αδύνατο γιατί πολλούς λόγους.

Δ) Ακόμα και αν κάποιοι δείκτες είναι θετικοί όπως πχ στον τουρισμό αυτό δεν συνεπάγεται ότι όλα αυτά τα ωραία στα οποία αναφέρεται ο πρωθυπουργός,  αφενός γιατί απλά η οικονομία δεν είναι μόνο  ο τουρισμός και αφετέρου είναι εποχικός!  Εδώ προσθέστε ότι οι μονάδες που δούλεψαν δεν ήταν οι μικρές αλλά οι μεγάλες της λογικής  του all-inclusive.

Με δυο λόγια: ξέρει ότι , ότι -και να λέει η προπαγάνδα και ο ίδιος -μετράει μήνες αν όχι μέρες,  και ο φόβος του αυτή την φορά μυρίζει έντονα, για αυτό και οι υποσχέσεις, για αυτό και οι έμμεσες απειλές , για αυτό και οι «επιτυχίες» οι ανύπαρκτες.

Αυτός ο πρωθυπουργός όπως και οι προκάτοχοι του θα μείνουν στην ιστορία ως καταστροφείς του τόπου.

s.stefanakos@gmail.com

(^Α) Μετά το ΤΑΙΠΕΔ, η τρόικα θέλει και το ΕΣΠΑ (www.capital.gr)

(¹) Νέα συρρίκνωση της κατανάλωσης (6,3%) (www.enet.gr)

 (²) «SOS» από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου - «Παρά την οικονομική ανάκαμψη, το εμπόριο επιβραδύνεται» - Επί τα χείρω αναθεώρηση των εκτιμήσεων για το 2013 και το 2014 - Τροχοπέδη ο… προστατευτισμός - Τουλάχιστον 700 νέοι περιορισμοί σε μόλις 5 χρόνια (www.banikingnews.gr)

(³)N. Barthle (CDU): Οχι σε νέο haircut του ελληνικού χρέους και σε επιπλέον χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών - Ανοιχτό το ενδεχόμενο νέας χρηματοδοτικής βοήθειας στην Αθήνα εφόσον πλήρη τις προϋποθέσεις (www.bankingnews.gr)

Εργατική τάξη, qu'est-ce que c'est ?

του Ταξιάρχη Κεραμέ

 

 

“Καταλαβαίνω πως πρέπει ν’ αρχίσω τις προετοιμασίες
 για έναν πόλεμο που νόμιζα πως είχε τελειώσει.»
 N.Π.



Πλάνο 1
Συμβαίνουν μπροστά μας: ο βασικός μισθός όλο και κατρακυλά προς τα κάτω, οι απολύσεις απελευθερώνονται,  στα πεντάμηνα κι εξάμηνα του ΟΑΕΔ η αμοιβή είναι μέχρι 490 ευρώ, το κράτος αποφασίζει ότι οι κάτω των 25 θα αμείβονται με ακόμα λιγότερα (διότι ο 24χρονος έχει μικρότερο στομάχι από τον 26άρη).
Συμβαίνουν κι άλλα τέτοια που είναι ενδεικτικά.  Γύρω μας παίζουν όλο και πιο μαζικά τα εξής: ανεργία και ψάχνω δουλειά, δουλεύω και δεν πληρώνομαι εδώ και καιρό ή παίρνω κάνα ψιλό για το θεαθήναι, δουλεύω υποχρεωτικά «μαύρα» κι ανασφάλιστα, δουλεύω φουλ υπερωρίες τις οποίες δεν πληρώνομαι, δουλεύω με γνώμονα «ό,τι πει το αφεντικό» γιατί είναι και γνωστός της νονάς μου και λέω κι ευχαριστώ που με πήρε, έχω ένα ρεπό το χρόνο και δε βγάζω κιχ. 
Πλάνο 2
Τα τελευταία είκοσι χρόνια αλλάζει ριζικά και εξακολουθητικά η τεχνική σύνθεση της εργασίας. Καινούριες εφευρέσεις αναδιαρθρώνουν μαζικά τη διαδικασία της παραγωγής, πεδία ειδίκευσης μετασχηματίζονται ενώ εντελώς καινούρια γεννιούνται, καινούριες μηχανές φέρνουν μεγάλης κλίμακας διαφοροποιήσεις, γνώσεις που θεωρούνται βασικές αχρηστεύονται σε μια νύχτα από το επόμενο κύμα αναδιάρθρωσης, ο γενικός καταμερισμός και η διαστρωμάτωση των επαγγελμάτων αναδιατάσσονται. Αυτό  είναι μια «φυσική» ροή της καπιταλιστικής ζωής.
Πλάνο 3
Παραμύθια. Παπάτζες και ιδεολογικά νέφη: ο καθένας μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, όνειρα ατομικής ανόδου, κάτσε και θα με δεις σε λίγα χρόνια ελευθεροεπαγγελματία κι ωραίο,  λίγα σύμβολα επιτυχίας ή και σκέτες ελπίδες, η «μικροάπλα» μου, λίγα τετραγωνικά, εύκολα ή δύσκολα αγορασμένο αμάξι, το τελευταίο ipad της apple, ή και (ιδεολογικός) αέρας κοπανιστός. Ξέραμε ότι η ιδιοκτησία γεννά τον μικροαστισμό, μάθαμε κι αυτό: αρκούνε από μόνες τους κι οι «υποσχέσεις».
Ακούς: έχω πτυχία, έχω βγάλει πανεπιστήμιο, έχω προσόντα-εφόδια, μπορώ κι εγώ ρε γαμώτο να παρέχω μια υπηρεσία μέσα από την τρυφερή φωλίτσα του τριτογενούς.
 Έτσι πάει,  αυτά τα αγόρια και κορίτσια, αυτά τα καινούρια τμήματα της (συνεχώς μετασχηματιζόμενης) εργατικής τάξης καθόλου δε βιώνουν τον εαυτό τους σαν εργάτες κι εργάτριες. Εν μέρει επειδή είναι εξοικειωμένα με την καινούρια γνωσιολογία της καπιταλιστικής κίνησης, εν μέρει επειδή προσαρμόζονται σχετικά άνετα στην καινούρια μηχανολογία και τεχνολογία, εν μέρει από ελπίδες κι όνειρα ανόδου που τους τάιζε η οικογένεια μια ζωή κι εν μέρει από διανοητική οκνηρία, θεωρούν ότι μπορεί να «είναι» πολλά, και ενδεχομένως να νιώθουν καλά μέσα σε αυτό (τουλάχιστο για όσο καιρό ο βάτραχος θεωρεί πως είναι εφικτό να περιμένει το transformation σε σούπερ πρίγκιπα χάρη στο φιλί από τα χείλη της πανταχού παρούσας ταρατατζούμ ταρατατζουμ ταξικής κινητικότητας). Παραδείγματος χάρη να είναι σύγχρονες πολιτισμικές ταυτότητες (ακόμα πιο catchy το εναλλακτικές), soon-to-be τρανοί ελευθεροεπαγγελματίες, μικρο-προτζεκτμανατζαρέες, μέλη των urban φυλών, καλλιτεχνάριοι, φίλοι του ποδοσφαίρου και του άγριου σκουμπριού και λοιπά. Πάντως ένα είναι σίγουρο: δεν αναγνωρίζουν εαυτούς ως κάποιους που (συλλογικά) βρίσκονται στα χαμηλότερα της ιεραρχημένης κοινωνικής πυραμίδας, ως κάποιους που διαπιστώνουν πως αυτή η πυραμίδα είναι χτισμένη με τούβλα πολιτικά (δηλαδή πολεμικά). Δυσκολεύονται να έρθουν στην επίγνωση ότι αποτελούν κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου που δημιουργεί τον πλούτο παγκόσμια. Βιώνουν την ανεργία σαν προσωπική γκαντεμιά, ανεπάρκεια ή κακοδαιμονία, το στάτους του working poor σαν κάτι προσωρινάκι που σύντομα θα αλλάξει μαζί με την Αφροδίτη που πάει στον Ερμή. Δεν εννοούν ότι οι ίδιοι και τα εκατοντάδες παιδιά και τα παρεάκια τους που βρίσκονται στην ίδια (ταξική) μοίρα τραβάνε ό,τι τραβάνε (υλικά και διανοητικά στραπάτσα,) διότι απλούστατα παραμένουν (σα σύνολο) κατακερματισμένοι, ράθυμοι, ιδεολογικά δηλητηριασμένοι και αυστηρά στοχοπροσηλωμένοι στο νέο τοτέμ: το άτομο.
Μωρέ ποιος εργάτης και ποια εργάτρια? Εδώ δεν υπάρχει τίποτα το χειρωνακτικό, δεν υπάρχουν πλέον μουτζουρωμένες σαλοπέτες, δεν υπάρχει το ρομποτικό χέρι της φορντικής αλυσίδας. Άλλα υπάρχουν καθαρά γραφεία με αναβαθμισμένο τεχνικό περιβάλλον, τεχνολογία, πληροφορική, σύγχρονες γνώσεις. Ποια εργατική τάξη, αφού όλοι έχουν μια κάποιαν εκπαίδευση.  Και όμως, αυτά βγαίνουν από χείλη ανθρώπων που ανήκουν στα κατώτερα από μισθολογική άποψη στρώματα των σύγχρονων κοινωνιών!
Πλάνο 4
Το ότι άλλαξε η τεχνική σύνθεση του καπιταλιστικού μοντέλου (διογκωμένος τριτογενής, μαζική πρόσβαση στην τριτοβάθμια, είσοδος των μηχανών της πληροφορικής) βέβαια καθόλου δε συνεπάγεται ότι εξαφανίστηκε το προλεταριάτο, απλά επανακαθορίστηκε –σε μεγάλο βαθμό- και μετασχηματίστηκε η δομή και η σύνθεση των νέων προλετάριων[1]. Συντρέχουν ειδικότεροι λόγοι για τους οποίους στην Ελλάδα, φάνηκε ότι το προλεταριάτο εξατμίστηκε (η σοσιαλδημοκρατική θολούρα του ο-λαός-στην-εξουσία των 80ς, το δημόσιο σαν αφεντικό-προστάτης και οι συν αυτώ πρόσοδοι και καβάτζες, το πανεπιστήμιο σαν ταξικό τελεφερίκ, το αισθητικό σνομπάρισμα για καθετί χειρωνακτικό, οι ονειρώξεις της αγίας ελληνικής οικογένειας κλπ) που δεν είναι δυνατό να αναλυθούν σε ένα τόσο σύντομο κείμενο. Πάντως η κατακλείδα είναι ότι δεν υπάρχει εργατική τάξη. Ούτε οι βαλκάνιοι-ες μετανάστες των 90ς υπήρχαν, ούτε οι ασιάτες των 00ς υπάρχουν. Είναι δε τέτοια η ανυπαρξία τους που ούτε η τυπική εργατική νομοθεσία τους χωράει. Ο μόνος τρόπος να ανοίξουν ρωγμή στην ανυπαρξία τους είναι να εξαναγκαστούν σε απεργία πείνας. Η banalite του «δεν υπάρχουν προλετάριοι σου λέω» δεν μπορεί βέβαια να εξηγήσει τον ανηλεή πόλεμο και τη λεηλασία που δέχεται η ίδια η εργασία, ο μισθός και τα εισοδήματα. Διότι το ζητούμενο δε φαίνεται να είναι όντως το να εξαφανιστούν οι εργάτες. Διότι οι εργάτες γεννιούνται ως τέτοιοι θέλουν δε θέλουν από μια διαδικασία που τους ξεπερνά κατά πολύ, μια διαδικασία συνεχή και ψυχρή, από μια διαδικασία εγγενή στην καπιταλιστική συσσώρευση,   μια διαδικασία καταμερισμού, ξεδιαλέγματος και διατίμησης όπου το μαχαίρι και το πεπόνι για το ποιες είναι οι χρήσιμες ή άχρηστες γνώσεις και ικανότητες, για το τι αξίζει να πληρωθεί και πόσο, το έχουν μονάχα τα αφεντικά. Το ζητούμενο δείχνει να είναι άλλο: να εξαφανιστεί κάθε προοπτική του όλοι αυτοί άνθρωποι που υφίστανται αυτή τη βίαιη πολιτική υποτίμησης της εργασίας να πάψουν να λειτουργούν ως μονάδες και δράσουν ως συλλογικότητες (και δη μάχιμες). Λειτουργώντας ως άτομα δεν κλείνουμε το δρόμο και δεν αποτελούμε εμπόδιο για τον κυρίαρχο μύθο που συνεχίζει να σερβίρεται αφειδώς ακόμα και διαρκούσης της κρίσης, ότι δηλαδή υπάρχουν άπειρες ευκαιρίες κοινωνικής ανόδου αρκεί να το προσπαθήσεις (ούτε λόγος φυσικά για το ότι η άνοδος του ενός σημαίνει την πτώση των πολλών). Δεν αποτελούμε εμπόδιο ούτε και για τους συναισθηματισμούς που επιβάλλουν στον καθένα από μας να βιώνει την κατάστασή του σαν «προσωπικό ζήτημα» κι όχι αυτό που πραγματικά είναι: μια τυχαία στατιστικά θέση μέσα σ΄ένα ευρύ πεδίο εκμετάλλευσης και υποτίμησης. Λειτουργώντας ως άτομα δεν συντελούμε καθόλου στο να αναγνωριστεί η προλεταριακή πραγματικότητα, στο να διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις, στο να αυτοαξιοποιηθεί συλλογικά αυτός ο βραχυκυκλωμένος πλούτος συναισθημάτων, γνώσεων και πρακτικών που κατέχουν αυτοί οι νέοι πρεκάριοι και πρεκάριες. Λειτουργώντας ως άτομα θα πηγαίνουμε από τη Σκύλα της ανεργίας στη Χάρυβδη της δουλειάς-μέχρι-να-τα-φτύσω. Λειτουργώντας ως άτομα θα περνάμε τις ροχάλες που μας ρίχνουν τα αφεντικά για ρομαντικές ψιχάλες. Οπότε ας κάνουμε κάτι άλλο έτσι για αλλαγή: ας λειτουργήσουμε συλλογικά, ως τάξη. Ως τάξη που την ώρα που οι από πάνω υποτιμούν την εργασία της εκείνη επιλέγει να ανατιμήσει τον εαυτό της πολιτικά. Ως τάξη που μπορεί να γίνει επικίνδυνη.
[1] Περιοδικό Sarajevo, τεύχος σεπτεμβρίου 2011
barikat

Αμέτρητο πλεόνασμα ΑΛΗΤΕΙΑΣ !!!

Δεν μας έφτανε η σαχλομαγκιά του Άδωνη Γεωργιάδη περί βερίκοκων και «κερνάμε φιστίκι» λες και απευθυνόταν σε ομοϊδεάτισσές του μαϊμούδες και όχι σε εργαζόμενους… Δεν μας έφτανε ο ανεκδιήγητος γόνος παπαλίνας, Μίλκος Βαρβιτσιώτης, που δήλωσε με ηλίθιο κυνισμό…«πουλήστε τα σπίτια σας αν δεν έχετε να πληρώσετε φόρους, τι θέλετε να σας κάνω εγώ;»… Δεν μας φτάνει ο θρασύς βοηθός λογιστή Γιάνης Στουρνάρας που η μοίρα και η δική μας μαλακία τα έφερε έτσι ώστε να ανακοινώνει «ψοφήστε από το κρύο ζώα» διαβεβαιώνοντας ότι «δεν είναι κατάλληλος ο καιρός για μειώσεις φόρων στο πετρέλαιο»…

Δεν μας έφτανε η κοροϊδία του success story της πρωθυπουργικής καρικατούρας, των δήθεν επενδύσεων του καταγέλαστου Χατζηδάκη, των μαγικών «νέων θέσεων εργασίας» του τραγικά ανίκανου Βρούτση, καθώς όποτε ανακοινώνονται αυξάνεται η ανεργία…

Δε μας έφταναν αυτά κι άλλα τόσα, πρέπει τώρα να υποστούμε την υποκρισία, το ψέμα, την εξαπάτηση και την αλητεία τους σχετικά με τις κοινωνικές τους ευαισθησίες και το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Πρόκειται περί αλητείας και εξαπάτησης και ΑΝ υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα θα έπρεπε σήμερα να απαγγελθούν κατηγορίες.

Ο Σαμαράς ανακοινώνει ότι το 70% του δημοσιονομικού πλεονάσματος θα κατευθυνθεί για την ανακούφιση των χαμηλοσυνταξιούχων και την ενίσχυση των ένστολων πραιτοριανών του. Μιλά για το 70% του δήθεν πλεονάσματος, αποφεύγοντας να ομολογήσει ότι όλη αυτή η απάτη είναι όρος του Μνημονίου η οποία υπογράφηκε επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου και όχι κάποια δική του απόφαση.

Ας θυμηθούμε τι λέει ο όρος της Τρόικας σχετικά με τον Ειδικό Λογαριασμό που δήθεν ξέχασε ο Σαμαράς: «Ο Ειδικός Λογαριασμός που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος θα ενεργοποιηθεί πλήρως με την καταβολή της επόμενης δόσης και θα τροφοδοτείται με τα δάνεια του EFSF και φορολογικά έσοδα μόλις επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Ο λογαριασμός θα χρησιμοποιείται μόνο για την εξυπηρέτηση τoυ χρέους και θα τροφοδοτείται τμηματικά από το EFSF πριν ακριβώς από την ωρίμανση μιας υποχρέωσης της Ελλάδας.

Ορίζεται ρητά η αυτόματη επιβολή νέων μέτρων περικοπής δαπανών αν δεν επιτευχθεί ο στόχος για έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις. Συγκεκριμένα, ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα αυξάνεται αυτόματα αν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις είναι μειωμένα λόγω καθυστέρησης για την πώληση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων σε σύγκριση με τους στόχους του προγράμματος επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα. Για την «αναπλήρωση» της απώλειας εσόδων η κυβέρνηση υποχρεούται να προβεί σε περικοπές δαπανών στη γενική κυβέρνηση σε ποσοστό 50% του ποσού που δεν εισπράχθηκε από ιδιωτικοποιήσεις με βάση το συμφωνημένο πρόγραμμα πώλησης περιουσιακών στοιχείων (για το 2013 προβλέπονται έσοδα 2,6 δισ. ευρώ). Για παράδειγμα αν αντί για 2,6 δισ. ευρώ εισπραχθούν το 2013 1,6 δισ. ευρώ, θα απαιτηθούν περικοπές για το 50% του 1 δισ. ευρώ που δεν εισπράχθηκε εγκαίρως, δηλαδή 500 εκατ. ευρώ».

Και φτάνουμε στο καλύτερο:

«Αν υπάρξουν επιπλέον έσοδα, από φόρους ή ιδιωτικοποιήσεις, πέραν των υπολογιζομένων, ΤΟΤΕ το 30% θα πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους και το υπόλοιπο 70% θα χρησιμοποιείται αυτομάτως την επόμενη χρονιά για την υποστήριξη έκτακτων μέτρων που θα έχουν ως στόχο τη στήριξη της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής, υπό την προϋπόθεση της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων».

Προσέξτε: Η «πρόβλεψη» της πιθανότητας αποτυχίας στα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις δημοσιοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου του 2012. Όλως συμπτωματικά, τον Ιούλιο του 2013 το ΤΑΙΠΕΔ ανακοινώνει την αποτυχία στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων χρησιμοποιώντας ΑΚΡΙΒΩΣ τους ίδιους αριθμούς της «πρόβλεψης». Δηλαδή, τον Ιούλιο το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι «Περικόπτει η κυβέρνηση τον αρχικό στόχο για τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις φέτος. Ο νέος στόχος περιορίζεται στο 1,6 δισ. ευρώ (από 2,6 δισ. ευρώ) και το 1 δισ. ευρώ μετατίθεται για το 2014. «Συμπτώσεις», θα μου πείτε. Να το δεχτώ, γιατί ούτως ή άλλως τα σπουδαία είναι αλλού.

Τα σπουδαία είναι στο ότι «ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα αυξάνεται αυτόματα αν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις είναι μειωμένα λόγω καθυστέρησης για την πώληση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων σε σύγκριση με τους στόχους του προγράμματος επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα». Ποιο πρωτογενές πλεόνασμα, λοιπόν, και ποιοι στόχοι; Ακόμη κι αν υπήρχε πλεόνασμα δε θα μπορούσε να δοθεί ούτε το 70% αυτού καθώς τίποτε δεν πήγε σύμφωνα με τους στόχους και κυρίως η είσπραξη φόρων. Όλα έπεσαν έξω και αυτό που θα πέσει εντελώς έξω είναι ο προϋπολογισμός καθώς βασίζεται σε βεβαιωμένους φόρους και όχι φόρους που εισπράττονται. Η διαφορά είναι τεράστια. Χαώδης.

Το εικονικό πλεόνασμα που παρουσιάζεται είναι δημιούργημα περικοπών και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει πλεόνασμα. Δε μπορεί να μοιραστεί μέρος του πλεονάσματος. Μιλάμε για καθαρή αθλιότητα χυδαιότητας ίσης με το «λεφτά υπάρχουν». Το πλεόνασμα θα μπορούσε να υπάρχει μόνο στο μυαλό των Σαμαρά και Στουρνάρα αν διέθεταν μυαλό. Όμως ως άψυχες μαριονέτες στα χέρια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, όσο κι αν ψάξουμε δε θα βρεθεί ούτε μισό εγκεφαλικό κύτταρο στο κεφάλι τους.

kartesios

Είχε γουναράδικα στη Βαϊμάρη; Θεωρία των Άκρων τότε και τώρα.

«Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση». Αυτή είναι η αγαπημένη φράση όσων έχουν πειστεί από την κυρίαρχη ιδεολογία πως σε κάθε διαφωνία και σύγκρουση υπάρχει ένα περιθώριο συμβιβασμού, μιας μέσης λύσης, αρκεί να απορρίπτουμε τις «ακρότητες» και των δύο πλευρών. Αυτή τη στάση αναπαράγει και η Θεωρία των Άκρων που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα προς όφελος – τι παράξενο – των πολιτικών εκφραστών της κυρίαρχης ιδεολογίας, αυτών που έχουν τα κλειδιά του συστήματος εξουσίας, των θησαυροφυλακίων των… μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων και των γραφείων των μεγάλων ΜΜΕ.

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Πρόκειται για την ίδια παλιά συνταγή που ακολουθούν οι εθνικές αστικές τάξεις. Ταυτίζουν δύο άσχετες και εχθρικές μεταξύ τους δυνάμεις, τις χαρακτηρίζουν ως ακραίες, παίρνουν επισήμως ίσες αποστάσεις από αυτές αλλά εν τέλει έχουν σαφή προτίμηση στο ένα από τα δύο «άκρα», το οποίο και χρησιμοποιούν ενάντια στον πραγματικό τους εχθρό: το λαϊκό κίνημα.

Αυτή η προπαγανδιστική τακτική επαναλαμβάνεται στον τρόπο που αντιμετώπισαν οι αστικές δυνάμεις τον Χίτλερ στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, τα Τάγματα Ασφαλείας στην Ελλάδα της Κατοχής και τη Χρυσή Αυγή σήμερα, πάντα ενάντια στην Αριστερά. Θα δείξουμε πως η επανάληψη αυτής της παλιάς τακτικής «καρφώνει» τους εμπνευστές της, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης των πραγματικών προθέσεων τους και των κινδύνων που συνεπάγονται για το λαό.

Η ελληνικής κοπής Θεωρία των Άκρων που προωθείται από τους κυβερνώντες και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ έχει δύο συστατικά στοιχεία. Πρώτον, την εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής ως ακραίων πόλων μιας σύγκρουσης, με κοινά στοιχεία τη βία, το λαϊκισμό, τη μη αποδοχή του αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος και της νομιμότητας. Σκοπός ασφαλώς είναι να πειστεί ο κόσμος πως η αντιπαράθεση στην κυβερνητική πολιτική δημιουργεί κινδύνους για την ίδια τη δημοκρατία και να αναδειχθεί το κυβερνητικό μπλοκ ως η δύναμη του κέντρου σε αυτήν την σύγκρουση, η δύναμη της υπευθυνότητας και της μετριοπάθειας, ο εγγυητής της δημοκρατίας.

Δεύτερον, για να έχουν μια ιστορική τεκμηρίωση, οι υποστηρικτές της Θεωρίας των Άκρων γεμίζουν τις σελίδες της Καθημερινής και του Βήματος με μια λανθασμένη ερμηνεία της πτώσης της δημοκρατίας στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Η ανάγνωση αυτή λέει πως η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατέρρευσε λόγω της σύγκρουσης δύο ακραίων δυνάμεων στο εσωτερικό της, των ναζί και των κομμουνιστών. Εδώ όμως έχουμε δύο μεγάλες ιστορικές λαθροχειρίες: Καταρχάς, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν αποτελούσε κατά κανέναν τρόπο πρότυπο δημοκρατίας. Επρόκειτο για ένα καθεστώς όπου, μεταξύ άλλων, στήνονταν έκτακτα στρατοδικεία για να δικάσουν και να εκτελέσουν επί τόπου απεργούς εργάτες και όπου όλα τα κόμματα είχαν ένοπλα τμήματα. Κυρίως όμως, η ανάλυση αυτή είναι ψευδής – και όχι απλώς λανθασμένη – διότι δεν αναφέρει την γνωστή και τεράστια ευθύνη των σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης μεταξύ των κομμουνιστών και των ναζί προτίμησαν τους δεύτερους, θεωρώντας τους ως λιγότερο εχθρικούς προς το σύστημά τους και έκαναν έτσι τον Χίτλερ καγκελάριο της Γερμανίας.

ΕΑΜ – Τάγματα Ασφαλείας: Σημειώσατε Χ

Αυτή η ανάλυση έχει και την αντίστοιχή της και στην ελληνική ιστοριογραφία. Εδώ και χρόνια οι καθηγητές του Yale Στάθης Καλύβας και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης με μια σειρά από άρθρα αποδίδουν τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας κατά την Κατοχή στην ανάγκη των μελών τους να απαντήσουν στην «κόκκινη βία» του ΕΑΜ, δηλαδή στις επιθέσεις που εξαπέλυε ο ΕΛΑΣ απέναντι στους αντιφρονούντες προς αυτόν. Υποστηρίζουν επίσης πως ο Εμφύλιος στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει όχι το 1946 αλλά ήδη μέσα στην Κατοχή, με τις συγκρούσεις του ΕΑΜ με τα Τάγματα Ασφαλείας αλλά και με τον ΕΔΕΣ. Έτσι, οι δύο καθηγητές δημιουργούν άλλη μία Θεωρία των Άκρων, για το παρελθόν αυτή τη φορά, ταυτίζοντας τη δράση του ΕΑΜ με αυτή των Ταγμάτων Ασφαλείας, παρά το ότι τα τελευταία είχαν δημιουργηθεί και εξοπλιστεί από τους ναζί ώστε «να εξοικονομηθεί πολύτιμο γερμανικό αίμα», όπως ανέφερε η απόφαση ίδρυσής τους. Αθωώνουν έτσι ουσιαστικά τους συνεργάτες των ναζί, ρίχνουν την ευθύνη για τις εσωτερικές συγκρούσεις στη διάθεση του ΕΑΜ να καταλάβει ενόπλως την εξουσία (η ύπαρξη αυτής της διάθεσης του ΕΑΜ δεν έχει τύχει βεβαίως καμίας ιστορικής τεκμηρίωσης) και δείχνουν το ΕΑΜ και τα Τάγματα Ασφαλείας ως τα ομόλογα και ισότιμα άκρα μιας σύγκρουσης. Τι προβάλει από αυτήν την ανάλυση; Μα η τοποθέτηση του αστικού κόσμου, της μεταπολεμικής Δεξιάς και του Κέντρου στο χώρο ανάμεσα στα δύο άκρα, και πάλι δηλαδή στο ρόλο του εγγυητή της δημοκρατίας και της σταθερότητας.

Μόνο που οι Καλύβας και Μαραντζίδης αφήνουν επίτηδες έξω από την ανάλυσή τους το πιο σημαντικό στοιχείο: Ότι μέσα στην Κατοχή (ακριβώς επειδή ήταν περίοδος Εθνικής Αντίστασης και όχι Εμφυλίου) η βασική διαχωριστική γραμμή δεν ήταν μεταξύ αριστερών και δεξιών, αλλά μεταξύ κατεκτημένων και κατακτητών. Όποιος λοιπόν εξοπλιζόταν από τους κατακτητές, όπως τα Τάγματα, έπαιρνε θέση υπέρ τους και εναντίον των κατεκτημένων, εναντίον του λαού του. Και αυτό δεν μπορεί να διαγραφεί με κανέναν συμψηφισμό βίας και δεν μπορεί να φτιάξει ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο πλευρών. Στο ίδιο πλαίσιο αποκρύπτεται το ότι ο ΕΔΕΣ κατέληξε να συνεργάζεται σε κάποιες περιπτώσεις με τους ναζί απέναντι στο ΕΑΜ.

Όμως, ακόμη κι αν δεχόμασταν πως η «κόκκινη βία» του ΕΑΜ υπήρχε και πως δικαιολογούσε την ένταξη κάποιου στα Τάγματα Ασφαλείας χωρίς να τον καθιστά αυτομάτως συνειδητό συνεργάτη των ναζί, αν δηλαδή δεχόμασταν την αντίληψη πως δεν κάνουμε καμία διάκριση ανάμεσα σε δύο τύπους βίας και πως είναι πάντα δικαιολογημένη η βία που έρχεται ως απάντηση σε προηγούμενη βία, τότε θα περίμενε κανείς με το ίδιο σκεπτικό να θεωρούσαν και οι δύο πανεπιστημιακοί την ένοπλη δράση του ΚΚΕ στον Εμφύλιο ως δικαιολογημένη άμυνα απέναντι στη Λευκή Τρομοκρατία και τις σφαγές των μελών του που ακολούθησαν τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς και να μην εκλαμβάνουν αυτή τη δράση ως προσπάθεια ένοπλης απόσπασης της εξουσίας από το ΚΚΕ. Αλλά ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Κι ας ρωτήσουμε και κάτι: Μετά από όλα αυτά, πόσο τυχαίο είναι πως η πολιτική αρθρογραφία των δύο καθηγητών βρίσκεται πάντα στη γραμμή υπεράσπισης του Μνημονίου και της καταδίκης των λαϊκών κινητοποιήσεων; Ευνόητη η απάντηση.[1]

Θεωρία των Άκρων: μια πολύ παλιά ιστορία

Ας θυμηθούμε όμως τώρα κι εμείς με τη σειρά μας κάτι από την Ιστορία. Πριν από την αποχώρηση των ναζί από την Ελλάδα, στο συνέδριο του Λιβάνου όπου συζητήθηκαν οι όροι για τη δημιουργία της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Γεώργιος Παπανδρέου ανάφερε:

«Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της Πατρίδος μας. Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι Αντάρται. Σφάζουν και καίουν. Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση την μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν. Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, εδημιουργήθη δυστυχώς, το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη – την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας».

Έχουμε λοιπόν εδώ, εν έτει 1944, μία πρώτη και καθαρή μορφή Θεωρίας των Άκρων σαν αυτή που συναντάμε σήμερα στην Ελλάδα, με τον Παπανδρέου να συμψηφίζει τη δράση του ΕΑΜ με αυτή των Ταγμάτων Ασφαλείας, ακριβώς όπως κάνουν σήμερα και οι δύο προαναφερθέντες μνημονιακοί πανεπιστημιακοί, όπως συμψηφίζει σήμερα το συγκρότημα εξουσίας της δράση του ΣΥΡΙΖΑ με της Χρυσής Αυγής. Όμως τα γεγονότα είναι απολύτως αποκαλυπτικά. Διότι την κρίσιμη στιγμή, την ώρα της σύγκρουσης των Δεκεμβριανών του 1944, η αστική τάξη απέδειξε πως αυτός που αναγνώριζε ως εχθρό της δεν ήταν οι συνεργάτες των ναζί αλλά το ΕΑΜ. Και για αυτό έβγαλε τους ταγματασφαλίτες από το στρατόπεδο στο Γουδί που τους είχε μεταφέρει, τους εξόπλισε και τους έστειλε να πολεμήσουν το ΕΑΜ, προσφέροντας τους έτσι την ευκαιρία να επανενταχθούν στον εθνικό κορμό μέσα από τα Δεκεμβριανά και την Λευκή Τρομοκρατία. Το μεταπολεμικό αστικό ελληνικό κράτος χτίστηκε λοιπόν πάνω στις υπηρεσίες των προδοτών συνεργατών των ναζί. Η αστική τάξη χρειαζόταν άμεσα συμμάχους εν όψει Εμφυλίου, ένοπλους κι αδίσταχτους, πολλοί από τους οποίους αργότερα σταδιοδρόμησαν στο μετεμφυλιακό κράτος, φτάνοντας να γίνουν ακόμη και βουλευτές.[2]

Κάποια άκρα είναι προτιμότερα από τα άλλα…

Ας δούμε τώρα και τη στάση που κρατάει η πολιτική και κοινωνική ελίτ απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Επισήμως τα καθεστωτικά κόμματα και τα ΜΜΕ επιτίθενται στην οργάνωση και της καταλογίζουν ακραίες πεποιθήσεις. Όμως, στα κρίσιμα ζητήματα της βάζουν πλάτη. Στην περίπτωση της δολοφονίας του μετανάστη στα Πετράλωνα, τα κανάλια αναμετέδωσαν απλώς το ανακοινωθέν της αστυνομίας που ενημέρωνε πως στο σπίτι του ενός δράστη «βρέθηκαν φυλλάδια πολιτικού κόμματος». Ασφαλώς τα φυλλάδια ήταν της Χρυσής Αυγής και ο δράστης μέλος της, όμως η οργάνωση δεν κατονομάστηκε ποτέ. Κάποιες από τις υπόλοιπες βίαιες ενέργειες της αναφέρονται και καταδικάζονται από τα μεγάλα ΜΜΕ, όμως έτσι οικοδομείται και το προφίλ της σκληρής και δυναμικής οργάνωσης. Απόδειξη του ότι αυτό γίνεται ηθελημένα είναι το ότι οι πολλές περιπτώσεις όπου οι συγκρούσεις μελών της Χ.Α. με ομάδες αντιφασιστών κατέληξαν στον ξυλοδαρμό και την εκδίωξή τους δεν βρίσκουν ποτέ χώρο στα ΜΜΕ, ώστε να μην πληγεί το προφίλ της δυνατής οργάνωσης – τιμωρού. Επίσης, το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή χωρίς να έχει πάρει ούτε ένα ευρώ από την κρατική επιχορήγηση για όλο το 2012 έχει ανοίξει μεγάλα γραφεία σε ακριβούς δρόμους της Αθήνας και άρα έχει άλλες πηγές χρηματοδότησης, πιθανότατα το εφοπλιστικό κεφάλαιο, δεν αναφέρεται ποτέ. Και βεβαίως όλα αυτά συμβαδίζουν με κατά καιρούς καλέσματα και ευνοϊκές αναφορές στελεχών της ΝΔ στον κόσμο της Χ.Α. αλλά και στην ίδια τη φασιστική οργάνωση.[3]

Όλα τα παραπάνω συμπυκνώθηκαν στον τρόπο με τον οποίο η Νέα Δημοκρατία επέλεξε να χειριστεί τη σύγκρουση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής στη Βουλή, τον περασμένο Ιούλιο. Την αναφορά της φράσης του Άρη Βελουχιώτη «ραντεβού στα γουναράδικα» από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, την παρουσίασε ως αναφορά που παραπέμπει «στις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας»,[4] σε στιγμές και πρόσωπα που δίχασαν τον ελληνικό λαό. Τα φασιστικά συνθήματα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής για το Βίτσι και το Γράμμο τα εμφάνισε απλώς ως την αναμενόμενη αντίδραση απέναντι σε τέτοιες «εμπρηστικές» δηλώσεις.[5]

Ήταν άλλη μία στιγμή της Θεωρίας των Άκρων, άλλη μία από τις πολλές προσπάθειες συμψηφισμού της δράσης και του ρόλου της Αριστεράς με αυτά της Χρυσής Αυγής, ένα ανακάτεμα της Εθνικής Αντίστασης με τη δράση της Δεξιάς στον Εμφύλιο, ένα θόλωμα της Ιστορίας. Και ήταν και άλλη μια αποκαλυπτική στιγμή που ανέδειξε το χάδι που επιφυλάσσει το σύστημα προς τη Χρυσή Αυγή και τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζει αυτήν και την Αριστερά. Διότι όταν τον περασμένο Φεβρουάριο βουλευτής της Χρυσής Αυγής δήλωσε πως αυτός και οι όμοιοι του είναι «τα εγγόνια των νικητών» του Εμφυλίου, τον οποίο ονόμασε «συμμοριτοπόλεμο», εκτοξεύοντας παράλληλα απειλές προς την Αριστερά[6] ουδείς αντέδρασε, παρά μόνο ο προεδρεύων τότε Γιάννης Δραγασάκης και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.

Βασανίζοντας το παρελθόν για να αλυσοδεθεί το μέλλον

Από όλα αυτά δύο πράγματα είναι εμφανή. Πρώτον, ότι η ΝΔ και η αστική τάξη της Ελλάδας θέλει να ξαναγράψει την Ιστορία. Και το θέλει για να μπορέσει να αναιρέσει ένα από τα βασικά όπλα της Αριστεράς, την ιστορική αίγλη που έχει κερδίσει ως πρωταγωνίστρια των αγώνων του ελληνικού λαού και λόγω των μαρτυρίων στα οποία υποβλήθηκε. Για αυτό και οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, τσαλαβουτάνε άτσαλα μέσα στην Ιστορία. Για αυτό παρουσιάζουν τον Βελουχιώτη ως πρόσωπο που διχάζει το λαό, ενώ δεν πολέμησε καν στον Εμφύλιο αλλά στην Αντίσταση. Για αυτό συμψηφίζουν τις κραυγές της Χρυσής Αυγής για τις μάχες του Εμφυλίου, όπως του Γράμμου, με τις αναφορές στο Μελιγαλά, όπου δεν συγκρούονταν αριστεροί με δεξιούς αλλά ο ΕΛΑΣ με τους Ταγματασφαλίτες, η Αντίσταση με τους συνεργάτες των ναζί.[7]

Γιατί η ΝΔ είναι ακόμη η παράταξη του Ευάγγελου Αβέρωφ που το 1982 αποχώρησε από τη Βουλή διαμαρτυρόμενη για την αναγνώριση του ρόλου του ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση. Είναι η παράταξη του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος την ίδια χρονιά είχε παραστεί σε μνημόσυνο στο Μελιγαλά στη μνήμη «των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές».[8] Για αυτό και τους είναι χρήσιμοι πανεπιστημιακοί όπως ο Καλύβας και ο Μαραντζίδης που λένε πως τα γεγονότα του Μελιγαλά συνιστούν Εμφύλιο. Για αυτό τους είναι χρήσιμη η Χρυσή Αυγή που κατηγορεί την Αριστερά πως αιματοκύλισε την Ελλάδα και σχετικοποιεί την ιστορική αλήθεια. Για αυτό και κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως δεν μαθαίνει από την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, για να μην αποκαλυφθεί πως είναι οι ίδιοι αυτοί που δεν μαθαίνουν, πως είναι οι ίδιοι που παίζουν και πάλι με τη φωτιά, που κάνουν τα ίδια με την αστική τάξη της Γερμανίας του Μεσοπολέμου και προτιμούν τους νεοναζί από την Αριστερά. Όπως έκαναν και στα Δεκεμβριανά, όπως κάνουν πάντα στις κρίσιμες στιγμές.

Το αστικό σύστημα εξουσίας χρειάζεται τη Χρυσή Αυγή και τη χρησιμοποιεί. Τη χρειάζεται για να παρουσιάσει μαζί με αυτήν και τον ΣΥΡΙΖΑ ως εχθρό για τη δημοκρατία. Τη χρειάζεται για να εμποδίσει την έλευση της κυβέρνησης της Αριστεράς και για να δράσει σαν προβοκατόρικο παρακράτος, όταν αυτή πραγματοποιηθεί. Αποδεικνύει πως το κράτος είναι το ένα και μοναδικό άκρο αυτής της σύγκρουσης, πως συμπυκνώνει με αντιφατικό αλλά αποτελεσματικό τρόπο όλες τις αντιλαϊκές δυνάμεις σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο. Εμείς λοιπόν, η Αριστερά, τα κινήματα, οι άνθρωποι της Ιστορίας θα αναδεικνύουμε αυτήν την αλήθεια. Και ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε την αλήθεια είναι να μιλάμε για αυτήν. Δεν θα το φοβηθούμε, γιατί η αποδοχή του φόβου φέρνει στο επόμενο βήμα το αίτημα για δήλωση μετανοίας. Η Εθνική Αντίσταση δεν είναι σκοτεινή αλλά η πιο λαμπρή στιγμή στην Ιστορία όχι μόνο της Αριστεράς αλλά του ελληνικού λαού. Δικό του σύμβολο είναι ο Βελουχιώτης, δικιά του κληρονομιά είναι τα «γουναράδικα» και όλες οι μεγάλες στιγμές αυτοθυσίας που δεν επέτρεψαν να γίνει ολόκληρη η Ευρώπη μια πεσμένη Βαϊμάρη. Δεν θα φοβηθούμε να μιλήσουμε για τον Εμφύλιο και να πούμε ότι σε αυτόν σύρθηκε όχι η μόνο η Αριστερά αλλά ολόκληρος ο ελληνικός λαός πέρα από τις επιλογές του, γιατί κάποιοι τον έσφαζαν, γιατί αυτοί που μετά δόμησαν το κράτος που μας οδήγησε στη Χούντα ήθελαν να σταματήσουν την πορεία ενδυνάμωσης του λαϊκού κινήματος και να ακυρώσουν τις κατακτήσεις του γιατί τις φοβήθηκαν.

Θα μιλάμε για όλα αυτά και δεν θα κάνουμε πίσω γιατί η οπισθοχώρηση ανοίγει κενά που κάποιος θα βρεθεί να τα γεμίσει. Γιατί η νέα ιδεολογική ηγεμονία που θέλει να φτιάξει η Αριστερά για να μπορέσει να αλλάξει η πορεία της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να βασιστεί στην υποχώρηση απέναντι στο άκρο. Γιατί και τότε και τώρα άλλοι είναι το άκρο, άλλοι θέλαν και θέλουν Εμφυλίους, άλλοι στήναν και στήνουν παρακράτος. Άλλοι τάιζαν και ταΐζουν το τέρας του φασισμού. Άλλοι ταυτίζονται με τη Χρυσή Αυγή κατηγορώντας από το βήμα της Βουλής την Αριστερά πως καίει την Αθήνα[9] και πως συνδέεται με την τρομοκρατία,[10] ενώ ξέρουν πως όταν η Αριστερά ζήτησε ειρήνευση και δικαιοσύνη βρήκε απέναντί της μόνο τα όπλα. Θα μιλάμε για όλα αυτά και θα δίνουμε οξυγόνο στη φωτιά του αγώνα, γιατί μόνο ο αγώνας του λαού θα σβήσει αυτά τα δολοφονικά σχέδια. Όπως άλλοτε, έτσι και τώρα.

[1] Εντελώς ενδεικτικά: Άρθρο του Στάθη Καλύβα στην Καθημερινή όπου προτείνει στους νέους τη μαζική μετανάστευση!  Άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη στην ίδια εφημερίδα που επιχαίρει για τη στάση του Σαμαρά στην ΕΡΤ και κατηγορεί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πως αποτελούν έναν «light ΣΥΡΙΖΑ»!

[2] Ίσως οι δυο πιο γνωστές περιπτώσεις να είναι ο Ξενοφών (Φον) Γιοσμάς, που ενώ είχε καταδικαστεί σε θάνατο το 1945 για συνεργασία με τους ναζί – είχε πολεμήσει τον ΕΛΑΣ ενώ έφτασε να πάρει τον τίτλο του υπουργού προπαγάνδας στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση – και φυλακίστηκε το 1947, απελευθερώθηκε πέντε χρόνια αργότερα και ίδρυσε τον Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων της Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος – βασικό κομμάτι του παρακράτους της Θεσσαλονίκης – και είχε μεγάλη εμπλοκή στη δολοφονία Λαμπράκη, αλλά και ο Κώστας Παπαδόπουλους, οπλαρχηγός της αντικομουνιστικής οργάνωσης ΕΕΣ που επιχειρούσε με τους ναζί κατά του ΕΛΑΣ και αργότερα έφτασε να γίνει βουλευτής της ΕΡΕ, γνωστός για ένα επεισόδιο στη Βουλή όπου χτύπησε τον βουλευτή της ΕΔΑ Αντώνη Μπριλάκη όταν ο Ηλίας Ηλιού του θύμισε την κατοχική του δράση.

[3] «-Θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία και με τη Χρυσή Αυγή; -Βεβαίως. Μας έπιασε η ευαισθησία για τη Χρυσή Αυγή, η οποία είναι ψηφισμένη από 600 χιλιάδες κόσμο, θα ψηφιστεί από ένα εκατομμύριο κι εμείς θα κάνουμε αναμνήσεις του Συντάγματος της Βαϊμάρης». Συνέντευξη Βύρωνα Πολύδωρα, βουλευτή ΝΔ, στο ραδιοφωνικό σταθμό Real FM, 1.7.2013.  «Μην σας πω 50 ονόματα φίλων μου που ψήφισαν ΧΑ και είναι κανονικοί άνθρωποι. Οι Χρυσαυγίτες δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία. Αν έχουν το κουράγιο στη ΝΔ, να πουν ότι αποκλείονται στο μέλλον όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Εγώ την πάλεψα την ακροδεξιά την περίοδο 77-81. Εγώ διαλέγομαι με τον κόσμο που ψήφισε Χρυσή Αυγή, σας πειράζει αυτό;». Συνέντευξη του ίδιου στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA, 2.7.2013.

[4] «Φράσεις όπως “καλή αντάμωση στα γουναράδικα” […] παραπέμπουν στις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Αν ο κ. Τσίπρας δεν τους αποπέμψει, τότε είναι προφανές ότι λειτουργούν κατ΄ εντολήν του. [...] Οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καθύβρισαν το κοινοβούλιο με συνθήματα εμφυλίου πολέμου». Δήλωση του Σίμου Κεδίκογλου, κυβερνητικού εκπροσώπου και υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ, 16.7.2013.

[5] «Θέλω να απευθύνω έκκληση. Το περιστατικό είναι απαράδεκτο και καταδικαστέο. Αλλά πρέπει να υπενθυμίσω σε όλους ότι τα εμπρηστικά λόγια ανάβουν πυρκαγιές. Όταν κάποιος μιλάει για ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, τότε θα ακούσει και το εξίσου απαράδεκτο για το Γράμμο και το Βίτσι. Δεν πρέπει να γυρνάμε στις χειρότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ούτε για γουναράδικα, ούτε για τίποτα δεν πρέπει να γυρνάμε σε αυτές τις εποχές. Έκκληση μετριοπάθειας κάνω». Δήλωση του ίδιου, 18.7.2013.

[6] «Πάρτε το χαμπάρι, κύριοι, μετά από 64 χρόνια η Χρυσή Αυγή θα γράψει την πραγματική ιστορία. Είμαστε τα παιδιά και τα εγγόνια των νικητών. […] Eμείς δεν είμαστε η ελαφροδεξιούλα που σας χαρίστηκε τόσο καιρό». Δήλωση Δ. Κουκούτση, βουλευτή Χρυσής Αυγής, 27.2.2012

[7]Πρέπει να αναφερθεί πως σε πολλές περιπτώσεις όπου Ταγματασφαλίτες συλλαμβάνονται από τον ΕΛΑΣ, οι ΕΛΑΣίτες πειθαρχώντας στη συμφωνία που προέβλεπε πως οι συνεργάτες των ναζί θα δικάζονταν μετά την Απελευθέρωση προφύλασσαν τους τελευταίους από το οργισμένο πλήθος που ήθελε να τους λιντσάρει, προκαλώντας συχνά την οργή του κόσμου. Βλέπε σχετικά στο Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, Φιλίστωρ, 2005, Αθήνα, σελ. 67-68.

[8] Βλέπε σχετικά εδώ: http://www.iospress.gr/ios2005/ios20050911.htm

[9] «Αυτό λοιπόν είναι η τρανή απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι κουκουλοφόροι, οι δολοφόνοι και αυτοί που καίνε κάθε φορά την Αθήνα». Δ. Κουκούτσης, βουλευτής Χρυσής Αυγής, 18.7.2013.  «Η πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ, με εμπροσθοφυλακή τη νεολαία του, ξεσκεπάζεται. Βγάζουν τις μάσκες, φορούν τις κουκούλες και εξοπλίζονται με μολότοφ, με σκοπό να κάψουν για μία ακόμη φορά την Αθήνα και να λεηλατήσουν τις περιουσίες των πολιτών». Ανακοίνωση Γραφείου Τύπου ΝΔ, 5.12.2012.

[10] «Τα θλιβερά αποκόμματα Σύριζα και Δημάρ καλύτερα να το βουλώσουν και να πάψουν να παριστάνουν τους συνηγόρους της αριστερής τρομοκρατίας». Ανακοίνωση Χρυσής Αυγής, 4.2.2013.  «Επί 4 μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αρθρώσει ένα σαφή λόγο κατά της τρομοκρατίας. [...] Η τρομοκρατία “φυτρώνει” στην άκρα Αριστερά. Δηλώσεις Νίκου Δένδια, υπουργού Προστασίας του Πολίτη, 5.2.2013.

Φωτογραφίες:

1. Η φωτογραφία του τίτλου είναι από τον πίνακα του Ρενέ Μαγκρί “το πραγματικό πρόσωπο του Ρεξ”. Αναφέρεται στο φασιστικό κίνημα του Ρεξ που αναπτύχθηκε στο Βέλγιο κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Απεικονίζει συμβολικά την πραγματική σχέση του ηγέτη του κινήματος με τον χιτλερισμό, βάζοντας τον να αντικρύζει στον καθρέφτη του το πρόσωπο του Χίτλερ

2. Διαδήλωση μετά την Απελευθέρωση. Ο λαός απαιτεί την τιμωρία των Ταγματασφαλητών

3. Ευχαριστήρια Χίτλερ προς τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας

4. Μια στιγμή “συνάντησης των άκρων”. Ταγματασφαλίτης φωτογραφίζεται περήφανος δίπλα σε έναν απαγχονισμένο αγωνιστή της Αντίστασης.

5. Ντόρα Μπακογιάννη: «Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το “σεις και με το σας”

6. Διαδήλωση του Δεκέμβρη του 1944. Η Αριστερά πληρώνει για τους αγώνες της. Σε λίγο οι συνεργάτες των ναζί θα ξεχυθούν ξανά εναντίον της, ντυμένοι τη στολή του εθνικόφρονα.

paganeli

Η μαύρη προπαγάνδα για τη Συρία

​ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ​

     

 

 

Ενώ η κοινοβουλευτική υπέρ-Χούντα, με επικεφαλής τον ...Νομπελίστα ειρήνηςεγκληματία πολέμου (Λιβύη, drones κ.λπ.) «αποφάσισε και διέταξε» ένα νέο και πιθανώς μοιραίο έγκλημα, χωρίς βέβαια τις πολυτέλειες τoυ ΟΗΕ, η μαύρη προπαγάνδα συνεχίζεται και εντείνεται, και ήδη έχει επιτύχει να μειώσει σημαντικά τα συντριπτικά λαϊκά ποσοστά εναντίον της επίθεσης που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις. Και πρόκειται  σαφώς για μαύρη προπαγάνδα, εφόσον τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί η Υ/Ε για να δικαιολογήσει τον κοινό στόχο των μελών της για ανατροπή του Συριακού καθεστώτος (έστω και αν διαφέρουν στην τακτική) στηρίζονται σε ανύπαρκτα ή χαλκευμένα στοιχεία που προέρχονται δήθεν από «αντικειμενικές» κρατικές υπηρεσίες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ή ακόμη και ύποπτα βίντεο από δήθεν αυτόπτες μάρτυρες. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι η ίδια η Υ/Ε και τα όργανα της που χαλκεύουν και αναπαράγουν  τα στοιχεία αυτά, με στόχο την εξαπάτηση των λαών. Άλλωστε τα εγκληματικά μέλη της Υ/Ε που καταφεύγουν σε παρόμοια μέσα όχι μόνο δεν φοβούνται πιθανή τιμωρία, αλλά και, μόλις συνταξιοδοτηθούν,  θησαυρίζουν από τις πολυεθνικές δραστηριότητές τους, όπως π.χ. ο αρχι-εγκληματίας Τόνι Μπλερ που ήδη εισπράττει εισόδημα δεκάδων εκατομμύριων δολαρίων τον χρόνο (Daily Mail, 30/6/2012).

Φυσικά, δεν χρειάζεται  να ανατρέξει κανείς σε επιστημονικές έρευνες για να αποδείξει το μέγεθος της απάτης με τα χημικά, παρόλο που ήδη άρχισαν να βγαίνουν και παρόμοιες έρευνες από πηγές κατά τεκμήριο αδιάβλητες. Αρκεί, όπως σε κάθε έγκλημα, να ερευνήσει κανείς τα κίνητρα των δύο πλευρών για να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα.

Προφανώς, το Μπααθικό καθεστώς δεν είχε κανένα κίνητρο να καταφύγει σε χημικά όπλα όταν:

• ήδη κέρδιζε τον πόλεμο, όπως παραδέχονται ακόμη και δυτικές πηγές
  
• η Υ/Ε είχε επανειλημμένα δηλώσει ότι αυτό θα ήταν casus belli, πράγμα που σημαίνει ότι αν το καθεστώς αγνοούσε την προειδοποίηση μιας αποδεδειγμένα αδίστακτης ελίτ θα ήταν σαν να επιδίωκε  ένα πόλεμο με αυτή, από τον οποίο δεν  υπήρχε βέβαια πιθανότητα να επιβιώσει!
  
• στην Δαμασκό ήδη βρισκόταν επιτροπή του ΟΗΕ που θα μπορούσε να διερευνήσει επιτόπου παρόμοια ενέργεια, όπως ήδη κάνει ―άλλο αν η Υ/Ε, σε περίπτωση που δεν καταφέρει να εκμαιεύσει μια ευνοϊκή έκθεση, την παραμερίσει με στρατιωτική επίθεση.
  

Αντίθετα, η Υ/Ε είχε κάθε κίνητρο να καταφύγει σε αυτή την απάτη αφού ο στόχος της για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία  (και στη συνέχεια στο Ιράν) κατέρρεε, (ακόμη και σύμφωνα με τα ΜΜΕ της Υ/Ε), κάτω από τον μαζικό αγώνα του λαού της Συρίας. Η μαζική αυτή λαϊκή στήριξη σε ένα «αντιλαϊκό», κατά τη μαύρη προπαγάνδα, καθεστώς προκύπτει τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Άμεσα, διότι ακόμη και εκθέσεις του ΝΑΤΟ παραδέχονται ότι το καθεστώς απολαύει της εμπιστοσύνης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού (Timothy Bancroft-Hinchey, Pravda.Ru, 3/9/2013). Έμμεσα, διότι κανένα αντιλαϊκό καθεστώς  δεν θα μπορούσε  να αντέξει τις καθημερινές επιθέσεις χιλιάδων εγκληματιών τρομοκρατών που αποκεφαλίζουν και διαπράττουν κανιβαλικές πράξεις ενάντια στους αιχμαλώτους τους, σε ένα «πόλεμο» που δεν έχει σχέση με καμιάς μορφής αντάρτικο. Κανένα γνήσιο αντάρτικο δεν έβαζε βόμβες σε σχολεία και νοσοκομεία, χρησιμοποιώντας παρανοϊκούς (από την θρησκοληψία τους) βομβιστές–αυτοκτονίας σε αυτοκίνητα-βόμβες κ.λπ.. Ούτε σε κανένα πραγματικό αντάρτικο οι αντάρτες έπαιρναν κανονικό μισθό από αυταρχικά καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας (μπροστά στα οποία το Μπααθικό καθεστώς είναι δημοκρατικός παράδεισος) και ετροφοδοτούντο με  όπλα και χρήματα από την Υ/Ε και τα ντόπια όργανά της (Τουρκία κ.λπ.).

Η Συριακή «επανάσταση» πράγματι ξεκίνησε με ειρηνικές διαδηλώσεις από αντιτιθέμενους στο καθεστώς, βασικά, μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που εναντιώνονται στον κοσμικό χαρακτήρα του, επαγγελματίες μεσοαστούς που απαιτούν περισσότερη «φιλελευθεροποίηση» της οικονομίας (όπως και η Τροικα παρ’ημιν!), ακτιβιστές ΜΚΟ και τη «νεολαία του Face book» που απαιτούν περισσότερες «δημοκρατικές ελευθερίες» κ.λπ. Εντούτοις, μπορεί να δειχτεί (βλ. Η Νέα Διεθνής Τάξη στη Μέση Ανατολή, Progressive Press/μεταφρ.Κουκκίδα, υπό έκδοση) ότι οι διαδηλώσεις μετατράπηκαν σχεδόν αμέσως σε ένοπλη εξέγερση, όπου άγνωστοι ελεύθεροι σκοπευτές χτυπούσαν τόσο τα σώματα ασφαλείας όσο και άλλους διαδηλωτές. Με άλλα λόγια, τόσο στη Λιβύη, όσο και στη Συρία, δεν είχαμε ποτέ «αυθεντικές εξεγέρσεις» κατά τυραννικών καθεστώτων, όπως υποστηρίζει η μαύρη προπαγάνδα, την οποία υιοθετεί και η εκφυλισμένη  «Αριστερά», αλλά μια προσχεδιασμένη από την Υ/Ε ένοπλη εξέγερση για την ανατροπή του καθεστώτος. Έτσι, άρχισε ένας δήθεν εμφύλιος πόλεμος όπου από τη μια μεριά  ήταν χιλιάδες εισαγόμενοι τζιχάντις με μοναδικό στόχο την καταστροφή όλων των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων του Μπααθικού καθεστώτος και την τελική του ανατροπή, και, από την άλλη, τα λαϊκά στρώματα που αγωνιζόντουσαν για την εθνική τους κυριαρχία.

Όμως, μετά από δυόμισι σχεδόν χρόνια τρομοκρατικής  καταστροφής, ακριβώς λόγω της ηρωικής αντίστασης του Συριακού λαού, ο στόχος της αλλαγής καθεστώτος δεν είχε επιτευχθεί ακόμη και δεν απόμενε άλλη λύση στην Υ/Ε, συμπεριλαμβανόμενης και της Σιωνιστικής, από την άμεση επέμβασή τους. Είναι όμως τέτοιοι οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η Υ/Ε λόγω της πιθανής ανάμιξης Ιράν, Χεζμπολλά, ακόμη και της Ρωσίας, που προέκυψαν σοβαρές διαφωνίες τακτικής μέσα σε αυτήν, όχι βέβαια για τον στόχο της ανατροπής του καθεστώτος που όλοι δέχονται (ακόμη και η εκφυλισμένη «Αριστερά»!) , αλλά για τον τρόπο (την τακτική) επίτευξής του. Παρά το γεγονός όμως ότι το Συριακό ΚΚ συστρατεύθηκε από την αρχή με τον στρατευμένο λαό σε παλλαϊκή αντίσταση κατά της ξένης επέμβασης, η Συριακή «αντιπολίτευση», μαζί με την «εκφυλισμένη» Αριστερά στη Δύση (από Μαρξιστές της συμφοράς μέχρι «ελευθεριακούς» τύπου Τσόμσκι, Znet κ.λπ.) διασπούν την αντίσταση των λαών όταν δέχονται τον στόχο της Υ/Ε για αλλαγή καθεστώτος, ενώ υποκριτικά καταδικάζουν την «ιμπεριαλιστική» επίθεση της! Αλλά αυτή η στάση της «Αριστεράς» σηματοδοτεί και την οριστική χρεοκοπία της...

 

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_08.html
       
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
www.periektikidimokratia.org