ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ.ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΟΥΝ 2500 ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΟΥΝ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΙΕΚ

Χαράς  ευαγγέλια για τον ιδιοκτήτη του ΙΕΚ ΑΚΜΗ που ο «υπουργός Παιδείας»  παραβρέθηκε στα εγκαίνια της νέας του μονάδας στον Πειραιά φέρνοντάς του  έναν μποναμά. Λίγες ημέρες μετά, ανακοίνωσε την απόλυση 2.500 καθηγητών  των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, ειδικοτήτων όπως τα επαγγέλματα υγείας, αισθητικής,  γραφικών τεχνών κ.ά. συνολικά 52 τον αριθμό. 

Στις ειδικότητες που  καταργούνται φοιτούν περίπου 20.000 μαθητές. 
Τρομερή πελατεία για τον  ιδιοκτήτη του ΙΕΚ ΑΚΜΗ, και άλλους ευεργέτες αυτού του τύπου που πουλάνε  τέτοιες ειδικεύσεις. Ούτε στο όνειρό τους δεν θα το έβλεπαν, που λέει ο  λόγος, δηλαδή. Γιατί θα έχουν κάνει κι αυτοί τα κουμάντα τους ως  παράγοντες του τόπου. Εξάλλου, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο «υπουργός»  εκλέγεται στην εκλογική περιφέρεια του εν λόγω ΙΕΚ, όλο και κάτι θα  έχει να περιμένει.
Τα εισαγωγικά στο «υπουργός Παιδείας» δεν είναι τυχαία, όπως όλοι  αντιλαμβάνονται.
 Τι είδους υπουργός για την Παιδεία είναι αυτός που  κλείνει δημόσια σχολεία, απολύει καθηγητές και εγκαινιάζει μετά πολλών  επαίνων την «υγιή επιχειρηματικότητα στο χώρο της παιδείας» 

Ρητορικό  το ερώτημα, βεβαίως.

 Ίδιος με όλους τους άλλους υπαλληλίσκους της  τρόικας και φίλους της «υγιούς επιχειρηματικότητας» , ιδίως όταν οι  φορείς της βρίσκονται στις περιφέρειες εκλογής τους και θα κάνουν το  κατι τις στις δύσκολες στιγμές που θα περάσουν όλοι αυτοί που  κατεδαφίζουν δημόσια αγαθά επ΄ ωφελεία ιδιωτών που καραδοκούν ν΄  αρπάξουν μερτικό.
Διότι δημιουργούν το πιο «υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον» που θα  μπορούσε να υπάρξει. 
Φθηνό απολυμένο προσωπικό. 
Σπουδαστές που θα  αναγκαστούν να στραφούν στις ιδιωτικές σχολές για να ολοκληρώσουν τις  σπουδές τους. Οικογένειες που θα σφίξουν ακόμη περισσότερο το ζωνάρι για  να εξασφαλίσουν κάποια προσόντα στα παιδιά τους για μια αβέβαιη ελπίδα:  να επιβιώσουν στη ζούγκλα της ανεργίας.
Είμαστε σίγουροι ότι την επόμενη εβδομάδα που θα επισκεφθεί την Ελλάδα ο  υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε θα ήθελε να χτυπήσει με  στοργή στην πλάτη τον «υπουργό Παιδείας», διότι επιτελεί το ευρωπαϊκό  καθήκον του και με το παραπάνω. 
Δεν είναι και μικρό πράγμα να θες να  απολύσεις μέσα σε δυο χρόνια, μέχρι το 2014, 15.000 εκπαιδευτικούς και  να συρρικνώσεις τη δημόσια εκπαίδευση. 
Κανονικά θα έπρεπε να τον  παρασημοφορήσει!

inprecor.gr

Εσύ είσαι ο επόμενος...τι δεν καταλαβαίνεις;

...Όταν παίρνανε τους άλλους, δεν αντέδρασα... 'Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...

Τραγικές καταστάσεις, για πρόσωπα και οικογένειες, κλιμακώνονται τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω αν υπάρχει διαβάθμιση στην τραγικότητα, αν μπορεί να γίνει ακόμα πιο τραγικό κάτι, αλλά φαίνεται  πως για κάποιους υπάρχει ακόμα περιθώριο. 

Πώς αλλιώς να προσεγγίσεις την επιλεκτική  απάθεια ορισμένων που έχουν ακόμα το κουράγιο απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς τόση δα συμμετοχή στην αντίσταση της λαίλαπας;

Κινητοποιήσεις πενιχρής συμμετοχής για το απόλυτο κακό, για “τον ξαφνικό θάνατο”, που έλαχε σε κάποιους.

 Και αντί ο “κάμπος να πάρει φωτιά”, οι αντιδράσεις περιορίζονται κυρίως στους πληγέντες. Ο πολύς κόσμος, συμπάσχει ψυχικά αλλά απέχει σωματικά, από κάθε είδους αλληλεγγύη, από κάθε πρακτικό μέτρο που θα μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα, κι όχι μόνο, πως είμαστε όλοι μαζί, πως δεν πάει άλλο. 

 Μα είναι μαθηματικώς βέβαιο, πως αύριο, ίσως και αργάσήμερα, θα είσαι εσύ ο επόμενος. 

 Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

 Κι όμως
οι περισσότεροι απλώς κοιτούν την συγκέντρωση, την πορεία που περνάει. Χάθηκε εντελώς αυτό το μικρό προθετικό μόρφημα -συν- που κάνει τις λέξεις να νοηματοδοτούνται με το μαζί:  συν-άνθρωπος, συν-άδελφος, συν-τοπίτης, συν-αγωνιστής, συν-οδοιπόρος...

Τραγικές φιγούρες οι υποαπόλυση συνάνθρωποί μας που κινούνται δυναμικά στις συγκεντρώσεις. Ακόμα πιο τραγικό, ότι πολλές από αυτές τις φιγούρες δεν τις είχαμε αισθανθεί τόσο κοντά μας σε ανάλογες περιπτώσεις διαμαρτυρίας του πρόσφατου παρελθόντος. 

Τραγικότερο όλων, ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι που μένουν στα σπίτια τους ή φευ! στις διακοπές τους και περιμένουν η μοίρα τους να συνδιαφορφωθεί από την αγωνιστικότητα των υπολοίπων. Αυτοί γεννήθηκαν βολεμένοι. Ανέθεσαν στους άλλους να τους σώσουν. 

Κι αλίμονο αν δεν το κάνουν καλά. Άσε που ίσως πιστεύουν πως κάποιο μαγικό μέσο θα τους σώσει κι αυτή τη φορά. Έχει ο Θεός!!! Τόση μοιρολατρία; Είναι δυνατόν;

Κι όμως, εδώ φαίνεται η δύναμη της εκπαίδευσης. Με αρνητικό πρόσημο αλλά εμφανή αποτελέσματα. Είναι δεκαετίες αυτή η διαπαιδαγώγηση του ατομικισμού, της ρουσφετολογίας, της μη αλληλεγγύης, της μη αξιοκρατίας,  και τόσων άλλων... Και τα αποτελέσματα φαίνονται, δυστυχώς, στις πιο κρίσιμες στιγμές. Όπου κι αν ψάξεις, στην αρχαία γραμματεία, στη χριστιανική διδασκαλία, στην ουμανιστική παιδεία, θα βρεις παροτρύνσεις για το όλοι μαζί. Η διαπαιδαγώγησή μας  όμως επέλεξε το ατομικό κι όχι το συλλογικό. Το “εγώ” κι όχι το “εμείς”.  Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε με τραγικό τρόπο σε ενεστώτα χρόνο. 

Απ' όλο το Ευαγγέλιο της επαναστατικής αγάπης, κράτησαν τις δικαιολογίες: “Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν, και ιδείν αυτόν. Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά. Γυναίκα έγημα, και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν.”

Απ' την άλλη, ο παππούς μας ο Αριστοτέλης έλεγε πως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και δεν μπορεί να ζει μόνος, χρειάζεται και τους άλλους. Τι και αν το έλεγε. Αυτό που βιώναμε για δεκαετίες, ως υποκείμενα της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο σύνολό της (με φανερά και κρυφά αναλυτικά προγράμματα) ήταν το: “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” “ξέρεις ποιον έχω εγώ;” . Δεν με νοιάζει, “έρποντας και γλείφοντας και με τα κέρατά μου” (συνήθως κομματικά και δημοσιοσχεσίτικα)  θα καταφέρω να φτάσω τους υψιπετείς αετούς, έλεγε ο σαλίγκαρος. Αυτά για να συνειδητοποιήσουμε το τραγικό σημερινό αδιέξοδο της μοναχικής διεκδίκησης του βολέματος.

'Ηρθε το τέλος αυτής της εποχής. Ας το καταλάβουμε έστω και στο “και πέντε”.

Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να απελευθερώσουμε τη χώρα.

...Όταν παίρνανε τους άλλους, δεν αντέδρασα...

'Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα,

δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...

                                                                                                 (Πάστορας Martin Niemöller)

karditsa-city 

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Συστημική βία: Ανεργία και... απολύσεις

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η πιο ακραία ίσως μορφή οικονομικής συστημικής βίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι η ανεργία ή, εναλλακτικά, η περιστασιακή και μερική (υπό)απασχόληση. Η ανεργία όμως είχε αρχίσει να φουντώνει από τον καιρό της ένταξής μας στην ΕΟΚ/ΕΕ και απλά σήμερα ...απογειώθηκε. Ακόμη και στην εποχή των «παχιών αγελάδων», η ανεργία είχε διπλασιαστεί, από 3,6% το 1984, σε 7% το 1997, παρά το γεγονός ότι το εργατικό κόστος μειωνόταν δραστικά όλη την δεκαετία του 1990, ενώ τα κέρδη στις μεγάλες επιχειρήσεις πολλαπλασιάζονταν. Την περασμένη δεκαετία σημειώθηκε μια εντελώς παροδική μείωση της ανεργίας, σαν αποτέλεσμα της Ολυμπιάδας και των έργων «βιτρίνας» που χρηματοδοτούσε η ΕΕ, για να συνεχίσει κατόπιν την ανοδική πορεία της. Έτσι, οι άνεργοι, το 2005-08  είχαν φθάσει σχεδόν στο 8% του ενεργού πληθυσμού, ενώ το 2009 είχαν ανεβεί στο 9,5%. Με το σκάσιμο της «φούσκας» οι άνεργοι τριπλασιάστηκαν και σήμερα φθάνουν το 28%!

Είναι, επομένως, άλλος ένας αποπροσανατολισμός ότι η ανεργία και η φτωχοποίηση του Λαού είναι αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, σαν αποτέλεσμα της «κρίσης του Χρέους» και των Μνημονίων. Στην πραγματικότητα, ήταν τα «δομικά» προβλήματα της οικονομίας που οδήγησαν στην έκρηξη του Χρέους. Τα διογκούμενα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών καθως και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που οδήγησαν τελικά στην χρεωκοπία, μπορεί να δειχτεί οτι άρχισαν να χειροτερεύουν δραματικά από την ένταξή μας στην ΕΕ (βλ. Τ.Φ, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, Γόρδιος, 2010). 

Η θεμελιακή δηλαδή αιτία της ανεργίας, στο Ελληνικό μοντέλο εξωστρεφούς ανάπτυξης που θεσμοποιήθηκε μεταπολεμικά με την ένταξή μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ήταν η ουσιαστική έλλειψη παραγωγικής δομής, την οποία δραματικά επιδείνωσαν το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που επέβαλε η ένταξή μας στην ΕΕ. Και, φυσικά, η μετανάστευση ελάχιστη σχέση είχε με την έκρηξη της ανεργίας, όπως άμεσα ή έμμεσα διακήρυσσαν τότε οι ελίτ, καθώς και η Πατριωτική «Αριστερά», καλλιεργώντας πρώτοι τη ξενοφοβία και τον ρατσισμό, για να πάρει σήμερα τη σκυτάλη από αυτούς η Χρυσή Αυγή. Οι μετανάστες καταλάμβαναν ανειδίκευτες θέσεις εργασίας και βασικά ανταγωνίζονταν τους δικούς μας απόφοιτους του δημοτικού, όπου όμως η ανεργία μειωνόταν, ενώ, αντίθετα, φούντωνε στους απόφοιτους της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δηλαδή, οι μετανάστες ουσιαστικά έπαιζαν τον ρόλο της φτηνής αύξησης της παραγωγής (και της παραγωγικότητας) και της παράλληλης —σωτήριας για τους εργοδότες— συμπίεσης των μισθών.

Με άλλα λόγια, όταν η ένταξη στην ΕΕ μας υποχρέωσε σε άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών, η Ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική μέσα στην ΕΕ, όχι βέβαια λόγω των υψηλών μισθών της, που ήταν πολύ χαμηλότεροι από αυτούς στα Ευρωπαϊκά κέντρα, αλλά εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης παραγωγικών επενδύσεων. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι μια από τις πρώτες δουλειές της κοινοβουλευτικής Χούντας και της Τρόικας ήταν να ελαστικοποιήσουν, με τα Μνημόνια, ακόμη περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις, ουσιαστικά αποβλέποντας στην υποτίμηση του κόστους εργασίας, ώστε να «βελτιώσουν» τεχνητά την ανταγωνιστικότητα, ιδιαίτερα αφού δεν ήταν πια δυνατή η υποτίμηση του νομίσματος. Και, φυσικά, στον βαθμό που το σχέδιο των Ευρώ-ελίτ για την «Κινεζοποίηση» χωρών όπως η Ελλάδα πετύχει, τότε πράγματι, θα υπάρξει «ανάπτυξη», σαν συνέπεια μιας δήθεν «βελτίωσης» της ανταγωνιστικότητας, η οποία όμως θα συνοδεύεται από μαζική ανεργία ή υποαπασχόληση, και μισθούς επιβίωσης για τους πολλούς και ...άγριο βόλεμα για τους λίγους!

Ήδη, άλλωστε, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η πρώτη «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε ανακοινώσει την έναρξη ενός κοινωνικού διαλόγου για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, όπου οι παράμετροι των «λύσεων» είχαν αυστηρά προκαθοριστεί. Επρόκειτο, δηλαδή, για ένα κοινωνικό διάλογο-μαϊμού όπου επιχειρείτο οι προσκείμενες στα «εκσυγχρονιστικά» κόμματα εξουσίας (που σήμερα απαρτίζουν την κοινοβουλευτική Χούντα) συνδικαλιστικές ηγεσίες να περάσουν στη βάση τους, όσο πιο ανώδυνα γινόταν, τις λύσεις «ελαστικοποίησης» της εργασίας, που είχαν προκαθορίσει οι συστημικές τάσεις στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Τάσεις, οι οποίες, χάρις στη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έφθαναν γρήγορα  και στον εκάστοτε παριστάνοντα τον πρωθυπουργό της χώρας. Τότε, όμως, το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεπε να περάσουν παρόμοια μέτρα.

Αντίθετα, σήμερα, με την αφορμή της δήθεν «κρίσης του Χρέους», οι ελίτ πέρασαν όχι μόνο τις πιο ελαστικές ίσως σχέσεις εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά άρχισαν τώρα να περνούν ακόμη και την κατάργηση θέσεων στον δημόσιο τομέα. Και αυτό, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα έχει ανεργία ρεκόρ στην Ευρωζώνη! Έτσι, απολύουν σχολικούς φύλακες, καθαρίστριες, δημοτικούς αστυνομικούς και συμβασιούχους, ενώ αύριο θα αρχίσουν τις μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, δήθεν για να τον εξυγιάνουν, όπως ξεδιάντροπα υποστηρίζουν τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια των ελίτ στα τηλεοπτικά κανάλια —ενώ η κατειλημμένη ΕΡΤ δεν διανοείται να αναλάβει εκστρατεία «απομυθοποίησης της κρίσης», όπως όφειλε, αλλά συνεχίζει «κανονικά» τον αποπροσανατολισμό!

Στην πραγματικότητα, ο στόχος δεν είναι βέβαια η εξυγίανση του δημόσιου τομέα, που αναντίρρητα χρειάζεται ριζικές αλλαγές, χωρίς απολύσεις προσωπικού, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Το επιχείρημα δηλαδή της δήθεν μεταρρύθμισης είναι άθλιο ψέμα, αφού ο βασικός λόγος που γίνονται οι μαζικές απολύσεις δεν είναι καν η ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών. Ουτε είναι βέβαια ο εξαναγκασμός μας από την Ευρώ-ελίτ σε «κακές» πολιτικές (λιτότητας κ.λπ.), όπως εντελώς αποπροσανατολιστικά υποστηρίζουν «προοδευτικοί» οικονομολόγοι (που προβάλλουν ακόμη και οι New York Times, αλλά και παρ’ ημιν  «αναρχικοί διανοητές» ––ακόμη και αυτή η σύμπλευση είναι δυνατή στην Ελλάδα!) οι οποίοι «αγνοούν» το φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και βρίσκονται κάπου μεταξύ ...1929 και 1945.

Ο προφανής στόχος των ελίτ είναι να παραδώσουν τομείς του δημόσιου τομέα στον ληστρικό και ανεξέλεγκτο ιδιωτικό τομέα που ελπίζεται ότι με τον μισό αριθμό υπαλλήλων (και μισούς μισθούς!) θα προσφέρει «ανταγωνιστικές» υπηρεσίες. Αύριο θα κάνουν το ίδιο και με τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, αφήνοντας ένα υποτυπώδη δημόσιο τομέα για τους απόρους, όπως στις ΗΠΑ.

Όμως, γιατί άραγε πρέπει να γίνει η οικονομική και κοινωνική αυτή καταστροφή; Όχι βέβαια γιατί, όπως υποστηρίζει η «Αριστερά», Μαρξο-Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι κ.λπ. γιατί μας επιβάλλονται οι «κακές» πολιτικές των Μέρκελ–Σόιμπλε. Προφανώς, έξω από την ΕΕ (την οποία δεν αμφισβητούν οι καλοβολεμένοι μέσα στην ΕΕ Πανεπιστημιακοί, αναλυτές κ.λπ.) καμιά Μέρκελ δεν θα μπορούσε να μας επιβάλλει τις «κακές» πολιτικές της. Όμως οι ελίτ μας έκριναν ότι τα συμφέροντά τους ικανοποιούνται καλύτερα μέσα στην  ΕΕ και την Ευρωζώνη, οπότε, με δεδομένη την έλλειψη κάθε οικονομικής κυριαρχίας μέσα στην ΕΕ, δεν μπορούμε παρά να εφαρμόζουμε πιστά τις όποιες εντολές των γκαουλάιτερ. Εκτός βέβαια αν πιστεύουμε το παραμύθι  (για παιδιά προσχολικής ηλικίας) ότι... αν εκλεγεί ο Τσίπρας  θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για να αλλάξουν οι Ευρωπαϊκοί συσχετισμοί και οι Ευρωπαϊκές πολιτικές! Και δυστυχώς στην εξαπάτηση αυτή μετέχει σύσσωμη η Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική, πατριωτική, «ελευθεριακή»  κ.λπ.), πλην ΚΚΕ. Και αυτό, γιατί ακόμη και όταν τμήμα της Αριστεράς αυτής θέτει θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη, ποτέ δεν θέτει θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ, με στόχους την διαγραφή του Χρέους και την κατάργηση των Μνημονίων, αλλά και την αναγκαία κοινωνικοποίηση των τομέων-κλειδιά, ώστε μέσα από ένα πρόγραμμα μετάβασης σε μια αυτοδύναμη οικονομία να τεθούν οι βάσεις για την ρήξη με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών όλων των πολιτών.

Με άλλα λόγια, ακόμη και η έξοδος από την ΕΕ, χωρίς πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας, θα είναι το ίδιο καταστροφική.

Έτσι, οι αποθρασυμένες ξένες και ντόπιες ελίτ, μπροστά στην αδράνεια, (παρά την διογκούμενη εξαθλίωση) των λαϊκών στρωμάτων, εξακολουθούν και εντείνουν το καταστροφικό έργο τους. Όμως, η αδράνεια αυτή σε μεγάλο βαθμό είναι τεχνητή, σαν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι κομματοκρατούμενες  συνδικαλιστικές ηγεσίες,  εσκεμμένα, εκτονώνουν την λαϊκή οργή με υποτονικές απεργίες, πορείες-λιτανείες στο Σύνταγμα και «συλλαλητήρια» συνοδευόμενα από ...συναυλίες.

Γι’ αυτό είναι πια άμεση επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου «από τα κάτω» που, με συγκεκριμένους στόχους όπως οι παραπάνω και κυρίως την άμεση έξοδο από την ΕΕ και την αυτοδυναμία,  θα ηγηθεί του αγώνα αυτού για την αποτροπή της συντελούμενης καταστροφής, πριν ολοκληρωθεί, οπότε θα είναι αργά, για πολλές δεκαετίες...

  http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (14 Ιουλίου 2013)

Δημόσια Παιδεία ΤΕΛΟΣ !!!

Έφτασε η ώρα της κατάργησης της δωρεάν δημόσιας Παιδείας. Κι έγινε με πολύ πιο έξυπνο τρόπο από την κατάργηση της ΕΡΤ, αν και το ίδιο αστραπιαία. Απλώς μείναμε να κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Τα ΜΜΕ εξυπηρετικότατα όπως πάντα παραμόρφωσαν την πραγματική είδηση.

Τόνισαν τις 2.500 οργανικές θέσεις της τεχνικής εκπαίδευσης που χάνονται, αλλά έκρυψαν ότι πλέον όποιος μαθητής θέλει να ακολουθήσει μία από τις ειδικότητες που καταργούνται θα πρέπει να πληρώσει για να πάει σε ιδιωτικό ΙΕΚ!

Καταργήθηκαν, λοιπόν, οι ειδικότητες…Βοηθοί Φαρμακείων, Βοηθοί Φυσιοθεραπευτών, Βοηθοί Ακτινολογικών Εργαστηρίων, Βοηθοί Οδοντοτεχνιτών, Βοηθοί Νοσηλευτών, Βοηθοί Ιατρικών & Βιολογικών Εργαστηρίων, Βοηθοί Βρεφονηπιοκόμων, Γραφικών Τεχνών,, Σχεδίασης & Παραγωγής Ενδύματος, Αισθητικής Τέχνης, Κομμωτικής Τέχνης και Αργυροχρυσοχοΐας.

Προσέξτε το αιτιολογικό της κατάργησης σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας:

Α) «Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι τα Επαγγελματικά & Τεχνικά Λύκεια και Σχολές δεν επιτελούν σήμερα το ρόλο τους αντιμετωπίζοντας σειρά στρεβλώσεων και πελατειακών σχέσεων».

Αντί, λοιπόν, να αναζητήσουν τις ευθύνες των στρεβλώσεων και τους υπεύθυνους των πελατειακών σχέσεων, καταργούν τα Τεχνικά Λύκεια. Πόσο πρωτότυπο, λειτουργικό και κυρίως αποτελεσματικό!

Β)  «Γι’ αυτό σχεδιάζουμε ένα Τεχνικό Λύκειο που θα μεταδίδει τις απαιτούμενες τεχνικές και επαγγελματικές γνώσεις και δεξιότητες, παράλληλα με την καθολική εφαρμογή του θεσμού της μαθητείας, και τη σύνδεση με την αγορά εργασίας, χωρίς στρεβλώσεις και επικαλύψεις με ανώτερες βαθμίδες τυπικής εκπαίδευσης ή μη τυπικής κατάρτισης».

Το Υπουργείο Παιδείας καταργεί, λοιπόν, τις παραπάνω ειδικότητες επειδή δε συνδέονται με την αγορά εργασίας! Αν, όμως, πραγματικά συμβαίνει αυτό, τότε με ποια λογική το κομμάτι της αγοράς που συνδέεται με την ιδιωτική εκπαίδευση συνεχίζει να λειτουργεί και να αναπτύσσει τμήματα εκπαίδευσης των εν λόγω ειδικοτήτων; Είναι τόσο χαζή η αγορά που δε νιώθει τις ανάγκες της και είναι τόσο έξυπνο το Υπουργείο που αντιλαμβάνεται καλύτερα τις ανάγκες της αγοράς;

Κι αν πράγματι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επειδή αυτές οι ειδικότητες της δημόσιας παιδείας δημιουργούν  «επικαλύψεις με ανώτερες βαθμίδες τυπικής εκπαίδευσης ή μη τυπικής κατάρτισης», γιατί άραγε δε δημιουργείται το ίδιο πρόβλημα από τις αντίστοιχες ειδικότητες που θα προσφέρονται πλέον αποκλειστικά από ιδιωτικές σχολές;

Να το δούμε και με παραδείγματα:

Βοηθοί Φαρμακείων

Βοηθοί Φυσιοθεραπευτών

Βοηθοί Ακτινολογικών Εργαστηρίων

Βοηθοί Οδοντοτεχνιτών

Βοηθοί Νοσηλευτών

Βοηθοί Ιατρικών & Βιολογικών Εργαστηρίων

Βοηθοί Βρεφονηπιοκόμων

Γραφικών Τεχνών

Σχεδίασης & Παραγωγής Ενδύματος

Αισθητικής Τέχνης

Κομμωτικής Τέχνης

Αργυροχρυσοχοΐας

Τα ιδιωτικά ΙΕΚ που αναφέρω είναι τυχαίες επιλογές από την αναζήτηση στο Google. Τα περισσότερα, μάλιστα, καλύπτουν όλες τις ειδικότητες που καταργούνται από τα δημόσια τεχνικά λύκεια και καλά κάνουν. Υπάρχουν δεκάδες ακόμη τέτοια Ι.Ι.Ε.Κ., όμως σκοπός μου δεν είναι να παρουσιάσω μια λίστα τους. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τα τρίψω στα μούτρα εκείνων που αποφάσισαν να καταργήσουν τις ειδικότητες των Τεχνικών Λυκείων με ηλίθια άλλοθι περί μη σύνδεσης των ειδικοτήτων με την αγορά εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση πέτυχαν μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και την απόλυση 2.000 εργαζομένων και, το κυριότερο, το επίσημο ξεκίνημα της κατάργησης της Δημόσιας Παιδείας και τη μετατροπή τής Ιδιωτικής Εκπαίδευσης σε μονόδρομο.

kartesios

Πεθαμένες ψυχές !!!

Άλλο να δίνεις στην τρόικα αριθμούς, 2.500 από την ΕΡΤ, 3.000 από τους καθηγητές, 4.000 από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλο να της δίνεις ονόματα. Οι αριθμοί είναι ψυχροί, μπορείς να τους βάλεις σε μια τάξη, μπορείς ακόμη και να τους αγνοήσεις.

Τα ονόματα όμως είναι ατίθασα, όσο σφιχτά και να κλείσεις τα μάτια σου, δεν μπορεί να μη δεις ότι κρύβουν πίσω τους ανθρώπους, ο Γιάννης, η Μαρία, ο Θανάσης, η Κατερίνα, 12.500 νοματαίοι με σάρκα και οστά, με παιδιά, με γονείς, με αδέρφια, με γείτονες, με φίλους.

Πίσω από κάθε όνομα κρύβονται…άλλα πέντε, άλλα δέκα, οι 12.500 γίνονται αίφνης 50.000, 100.000, 150.000.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Ήθελα να ήμουνα από μια μεριά να δω τα μούτρα εκείνων που έδιναν τα ονόματα των απολυμένων στην τρόικα. Δεν τα έδωσαν μόνο ο Μητσοτάκης και η Χριστοφιλοπούλου, τα έδωσε κι ο Σαμαράς, κι ο Βενιζέλος, και το Υπουργικό Συμβούλιο, και οι βουλευτές που πρόκειται να ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Να ήμουνα από μια μεριά, όχι πολύ κοντά, μην πάθουμε και τίποτα, να δω αν κύλησε ένα δάκρυ, αν συσπάστηκε έστω ένας μυς την ώρα που υπέγραφαν την καταδίκη των ανθρώπων.

Για καταδίκη πρόκειται και το γνωρίζουν καλά. Τι θα κάνει ο Βαγγέλης, ο πενηντάχρονος σχολικός φύλακας που θα χάσει ξαφνικά τη δουλειά του, μετά από είκοσι χρόνια; Ποιος θα τον πάρει στη δούλεψή του σε μια αγορά που κάνει χίλιες απολύσεις την ημέρα; Δεν είναι μόνο μεσήλικας, δεν είναι μόνο ανειδίκευτος, είναι και άχρηστος με τη βούλα του κράτους. Τον έβγαλε άχρηστο ο Μητσοτάκης, ο χρήσιμος Κυριάκος, ο γιος του Κώστα, ο αδελφός της Ντόρας.

Τα ‘φερε η τύχη, την απόλυση του Βαγγέλη να την υπογράψει ο άνθρωπος που τον προσέλαβε πριν από είκοσι χρόνια, ο νεαρός τότε βουλευτής Θεόδωρος Μέγκουλας. Ο Βαγγέλης πούλησε την ψήφο του στον Μέγκουλα για οκτακόσια ευρώ τον μήνα, ο Μέγκουλας την αγόρασε την ψήφο, την τόκισε και με την υπεραξία της έγινε υπουργός. Σήμερα ο Βαγγέλης πετιέται στον δρόμο, επειδή κάποτε πούλησε την ψήφο του κι ο Μέγκουλας, που με την ψήφο εξασφάλισε αξιώματα και μεγαλεία, και μίζες, παραμένει στη θέση του, απολύει τον Βαγγέλη και διά της απολύσεως εξασφαλίζει αξιώματα και μεγαλεία, και μίζες.

Στις «Πεθαμένες ψυχές» του Γκόγκολ, οι γαιοκτήμονες κατέγραφαν ως ζωντανούς τους νεκρούς δουλοπάροικούς τους για να πάρουν αυξημένη επιδότηση από το κράτος. Κάθε ψυχή μουζίκου, δέκα ρούβλια, άντε στην υγειά του συγχωρεμένου του Προκχόροφ. Σήμερα, οι δικοί μας γαιοκτήμονες δίνουν στην τρόικα καταλόγους με πεθαμένους για να πάρουν αυξημένη δόση. Κάθε ψυχή σχολικού φύλακα δέκα χιλιάδες ευρώ, άντε να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον καημένο τον Βαγγέλη.

paganeli

Αν…(οι αριστεροί πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Αριστερά έρχεται, αν έρθει, για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή !!!)

Αν θέλει μια χώρα να μείνει στο ευρώ, πρέπει να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βγει απ’ το ευρώ.

Αν στην Ελλάδα υπήρχε εθνική στρατηγική (κατά τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις των κομμάτων που εκφράζουν τις τάξεις) το θέμα του ευρώ δεν θα ήταν ταμπού ή έρμαιο προπαγάνδας, αλλά εργαλείο ή μάλλον όπλο διαπραγμάτευσης -εν μέσω κρίσης- και στη συνέχεια ανάπτυξης, είτε μένοντας (με τους δικούς μας όρους), είτε βγαίνοντας (με τους δικούς μας όρους) από την ευρωζώνη.

Κατά τούτο, ακόμα και για τη συντηρητική κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου, αν δεν ήταν μια ακροδεξιά - νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ανδρεικέλων, η εναλλακτική πολιτική ως προς το ευρώ θα έπρεπε να… είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Ο Στάθης στον eniko

Αντιθέτως

με έναν σπαρακτικά τραγικό τρόπο (για τη χώρα) τα ανδρείκελα της Τρόικας έχουν αιχμαλωτίσει την Ελλάδα (που για αυτό λεηλατείται) σε μια πολιτική που, με πρόσχημα την αποφυγή της εξόδου της χώρας απ’ το ευρώ, την οδηγεί ακριβώς εκεί. Σε μια έξοδο καταστροφική, άνευ όρων ή μάλλον με τουςόρους άλλων - θα πρόκειται για ήττα στρατιωτικού τύπου, με κοινωνική καταστροφή ανάλογη της Μικρασιατικής.

Για την αξιωματική αντιπολίτευση συνεπώς και για την Αριστερά ενγένει, η υποχρέωση απέναντι στον λαό να έχει εναλλακτική λύση ως προς το ευρώ είναι θέμα ζωής ή θανάτου για την Ελλάδα. Δεν

μπορεί η Αριστερά να πορεύεται με την παραδοχή ότι το θέμα αυτό είναιταμπού, υποτασσόμενη και όχι υπερβαίνοντας την κυβερνητικήπροπαγάνδα. Μάλιστα, ο προβληματισμός αυτός πρέπει να ’ναι δημόσιος, εν γνώσει του λαού, χωρίς να φοβάται η Αριστερά τις κατηγορίες για πολυγλωσσίαπου στην πραγματικότητα την εγκλωβίζουν στον κυβερνητικό μονόδρομο και την ενιαία σκέψη.

Τα νέα από τη Δύση γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο σκοτεινά. «Σε οριακή κατάσταση η Ελλάδα». «Η Ελλάδα σε τραγική κατάσταση». «Δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί το χρέος». «Ο συνεχής δανεισμός οδηγεί σε κατάρρευση την ελληνική κοινωνία». «Το ελληνικό μνημόνιο είναι το χειρότερο στην ιστορία του ΔΝΤ».

Η συνισταμένη των απόψεων που διατυπώνονται τον τελευταίο καιρό στον δυτικό Τύπο από διακεκριμένους αναλυτές κατατείνει στο ότι η σχέσηΕυρώπης - Ελλάδας γίνεται «όλο και πιο τοξική» με τους Ευρωπαίους πολίτες να «δυσανασχετούν όλο και πιο πολύ» με τους «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Ελληνες, με «ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τράπεζες» να «ληστεύουν την Ελλάδα όλο και πιο ξεδιάντροπα» και με τους «Ελληνες να μην αντέχουν άλλο αυτό που τους συμβαίνει».

Αυτά απ’ τη Δύση. Εδώ, τσίρκο. Τίποτα δεν του βγαίνει του κ.Σαμαροβενιζέλου: Η τρύπα 1,6 δισ. στα έσοδα είναι το λιγότερο, διότι αύριο κάτιχειρότερο θα «σκάσει». Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα κάτι χειρότερο σκάει έως το επόμενο χειρότερο. Ομως το

κυρίως χειρότερο είναι το ίδιο το κυβερνάν. Το πολυνομοσχέδιο για παράδειγμα, ένα σπασμωδικό έκτρωμα που το θολωμένο του μυαλό βαδίζει καιπαραμιλά - καταργούν τις αποδείξεις/επαναφέρουν τις αποδείξεις, ένα αλαλούμ, με φόρους θανατηφόρους, κωμικούς αν δεν ήταν εγκληματικοί. Τα κάθε φορά

«νέα μέτρα» εξορκίζονται μόνον για να εξαγγελθούν λίγο μετά. Ούτε η Πορτογαλία πάει καλά (κατά τα προτάγματα και διατάγματα του Βερολίνου), ούτε η Ιρλανδία. Η Ισπανία παραπαίει, όπως κλονίζεται και η Ιταλία. Αλλά η Ελλάδα φαίνεται ξεγραμμένη.

Στη συγκυρία αυτή ενδεχόμενη άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία εδώ στην Ελλάδα θα είχε ιστορική αξία για όλη την Ενωση. Το ενδεχόμενο αυτό

καθίσταται όλο και πιο ισχυρό, διότι η κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτικήαπορφανεύει από κάθε ελπίδα μέγα μέρος των ψηφοφόρων του δικομματισμού – στην πραγματικότητα ό,τι απέμεινε απ’ τον δικομματισμό,ζει το ίδιο του το ρέκβιεμ.

Στο σημείο αυτό, μιας ιστορικής καμπής, η ευρωπαϊκή ιστορία μας λέει ότι αρκετά αριστερά κόμματα προκειμένου να διευρύνουν την εκλογική τους απήχηση στράφηκαν προς το κέντρο. Αντί με το ριζοσπαστικό τους πρόγραμμα να προσελκύσουν και τους μη αριστερούς, «πήγαν με τα νερά τους», καταλήγοντας στον βάλτο μιας ατελέσφορης εις ό,τι αφορά τα συμφέροντα των λαώνδιαχείρισης. Από το Ιταλικό Κομουνιστικό Κόμμα, τη Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, τους Βρετανούς Εργατικούς και πολλούς άλλους απέμειναν τα φαντάσματά τους.

Το δίλημμα για τα αριστερά κόμματα σε τέτοιες ιστορικές στιγμές είναι:εξουσία ή εξαφάνιση. Αν δεν πάρουν την εξουσία («χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά»), επιστρέφουν στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Αν πάρουν την εξουσία και την ασκήσουν στο πλαίσιο όσων αντιπολιτεύονταν, εξαφανίζονται.

Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζει αυτήν τη στιγμή και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν υποκαταστήσει τη ριζοσπαστική του πολιτική με τη μετριοπάθεια που υποτίθεται ότι θα τον καθιστούσε ελκυστικό σε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων, το πιθανότερο είναι να χάσει και απ’ τα αριστερά του και απ’ τα δεξιά του. Διότι τοζητούμενο αυτήν τη στιγμή

δεν είναι να πάρει την εξουσία, αλλά να ξέρει ο λαός τι θα κάνει η Αριστερά αν πάρει την εξουσία.

Η περιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από χλωμά κεντρώα, δημοκρατικά αιτήματα δεν αντιστοιχεί στους καιρούς. Και αυτό οι ψηφοφόροι το ξέρουν. Το ζητούμενο είναι να βρει ο κεντρώος, ο ΠΑΣΟΚος ή ο δεξιός ψηφοφόρος χρήσιμοκαι ελκυστικό ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα που δηλώνει τι θέλει καιτι θα κάνει.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία με ένα τέτοιο πρόγραμμα (πεντακάθαρο στη γνώση του λαού), θα έχει όπλο του τον λαό και ο λαός θα έχει όπλο του την Αριστερά. Κι αυτή η σχέση είναι απαραίτητη, διότι όποια κυβερνητική πολιτική

αποπειραθεί να σπάσει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα τηνπροδιαγεγραμμένη ακολουθία των νεοφιλελεύθερων - ακροδεξιώνεπιλογών θα αντιμετωπίσει θεούς και δαίμονες. Αν η Αριστερά δεν μπορεί παρά να υποσχεθεί στον λαό μόνον «ιδρώτα και αίμα» για ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να βγούμε απ’ τον τάφο μας, πρώτος απ’ όλους πρέπει να το ξέρει ο λαός.

Μάλιστα η Αριστερά πρέπει πρώτα να «κυβερνήσει» για να κυβερνήσει. Κι αυτό δεν γίνεται στα πάνελ, γίνεται με προτάσεις και ενέργειεςπαντού, σε όλους τους χώρους, για όλα τα προβλήματα.

Αν το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε τον ΠΑΣΟΚο, αν η Ν.Δ. παρέδωσε τον νεοδημοκράτη όμηρο, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα για την Αριστερά να τους μιλήσει στη γλώσσα τους, αλλά να τους προτείνει τη δική της. Και να μπει η πολιτική της στη βάσανο της κρίσης τους.

Αν η Αριστερά αμβλύνει τον λόγο της (όπως έκανε η ΔΗΜΑΡ), αν παραιτηθεί απ’ τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς της στόχους όσον κι απ’ το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμά της εναντίον των μνημονιακών πολιτικών, δεν θα κυβερνήσει, ή, αν κυβερνήσει, δεν θα έχει κυβερνήσει αυτή.

Κι επειδή η διακυβέρνηση για την Αριστερά δεν είναι αυτοσκοπός, καλό είναι όλοι οι πολίτες κι όχι μόνο οι αριστεροί να γνωρίζουμε ότι η Αριστερά έρχεται, αν έρθει, για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή.

Μια δομική καταστροφή.

Θα κληθεί να ανατάξει μια χώρα με σπασμένη ραχοκοκκαλιά. Κι αυτό μόνον ο λαός ο ίδιος με τις δυνάμεις του μπορεί να το πετύχει, σε ταξική βάσηκαι κατά τα συμφέροντά του. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει συσσωρευθεί ικανή ιστορική μνήμη. Αυτήν τη φορά όσοι ψηφίσουν Αριστερά δεν θα ψηφίσουν απόαπελπισία, αλλά από ελπίδα. Οχι για διαμαρτυρία, αλλά για λύσεις. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν στο προσκήνιο «αριστεροί» δημαγωγοί όπως ο Ανδρέας για να αποπροσανατολίσουν τον λαό, αλλά ένα συλλογικό (και επιτέλους ισχυρό εκλογικώς) κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως οι κομμουνιστές και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Οπως επίσης και οιπατριωτικές δυνάμεις από όλους τους πολιτικούς χώρους, πλην των φασιστών.

Αλλά κυρίως υπάρχει η ανάγκη για όλους τους ψηφοφόρους όλων των κομμάτων του επαναπροσδιορισμού της σχέσης τους με τα κόμματά τους. Το πράγμα θέλει σκέψη. Μπορεί, για παράδειγμα, ο νεοδημοκράτης να ακούει το κόμμα του να κλαίει για όσα του κάνει μόνο και μόνο για να του κάνει χειρότερα;

Το μεγάλο ζητούμενο σήμερα είναι η ελπίδα. Δεν μπορούμε να κλαυθμηρίζουμε κάνοντας δίκη προθέσεων στο μέλλον. Ούτε όμως και ναυπογράψουμε συμβόλαιο μαζί του. Μόνον τις ευθύνες μας μπορούμε να αναλάβουμε και να αγωνισθούμε.

«Οταν η Ελλάδα πλήττεται, ουδείς Ελληνας αδιάφορος»…

Τώρα κλείσαμε...

Δεν θέλουμε τίποτα άλλο. Χορτάσαμε από θυσίες, που μας έκοψες μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, που μας απέλυσες, που διέλυσες τα νοσοκομεία, τα Πανεπιστήμια, που δεν δουλεύει τίποτα πλέον. Που συνεργάζεσαι με τα ακροδεξιά (σαν και σένα) αποβράσματα του ΛάΟΣ και της ΕΠΕΝ.

Στα συγχωρούμε, τα ξεχνάμε όλα.

 Μετά την απόφασή σου, να τοποθετήσεις τον Παπουτσή ως εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.

  Πρώην επίτροπος στην ΕΕ και πρώην υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ, θέση στην οποία "διέπρεψε" και γι' αυτό τον θυμόμαστε. Τον Παπουτσή, οποίος μετά τον Λαλιώτη και τον Τσοχατζόπουλο, ήταν αυτός που είχε το "χάρισμα" να μιλά επί 2 ώρες χωρίς να λέει απολύτως τίποτα.

Επέλεξες τον Παπουτσή που συμβολίζει ό,τι πιο βρόμικο έχει να επιδείξει το ΠΑΣΟΚ. Μετά από αυτό δεν περιμένουμε τίποτα. Καταλάβαμε ότι το μπουρδέλο που φτιάξατε, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από το 1974, θέλετε να το συνεχίσετε πάση θυσία και το κάνετε.

swell 

Η πτώση των (μ)αστών !!!

“ Προστατεύοντας τους συζύγους ”

Φώτα,κάμερες και πάμε.

Γενική ευφορία, φαίνεται άλλωστε και στο χειροκρότημα του ακροατηρίου.

Συναντώνται δύο κυρίες ομότεχνες.

Η σύζυγος μεγαλοδημοσιογράφου, υποδέχεται στην εκπομπή της την κυρία του…υπουργού υγείας.

 Του Γιώργου Μπεκιάρη

Μετά τις αμοιβαίες φιλοφρονήσεις, το χαμηλής νοητικής στάθμης χιούμορ και τα “αυθόρμητα” χειροκροτήματα της ομήγυρης, ο διάλογός τους, με αυστηρό λεξιλόγιο μαθητριών λυκείου, ενημερώνει το τηλεοπτικό κοινό για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλει ο υπουργός υγείας, τα ωράριά του, τον πρωινό καφέ του, τις αϋπνίες του και λοιπές λεπτομέριες. Αηδία.

Στη συνέχεια η κουβέντα επικεντρώνεται στην κατατρομοκράτηση των Ελληνίδων νοικοκυρών σε πιθανή αλλαγή του συστήματος “σταθερότητας” και υποτέλειας που επικρατεί. Δεν είναι πρωτόγνωρο συμβάν στην Ελληνική τηλεόραση και δεν είναι άξιο γραφής το περιεχόμενο του υπόλοιπου μεσημεριανού καφέ των δύο κυριών. Είναι όμως ολοφάνερο ,πώς ο ζήλος των δύο συζύγων για την στήριξη του συστήματος πηγάζει αφενός μεν από τα προστάγματα του αφεντικού του τηλεοπτικού σταθμού, αφετέρου δε από το άμεσο προσωπικό τους όφελος.

Τα προηγούμενα χρόνια , με το lifestyle να αναρριχάται ραγδαία και κάτω από το μανδύα του να τίκτει ανθρώπους ικανούς να παρακολουθούν τις παραπάνω εκπομπές (ακόμα και ζωντανά!), ικανούς να κάνουν αυτοσκοπό την απομίμηση και ικανούς να αρνηθούν ως παλιομοδίτικο και βαρετό οτιδήποτε προσέφερε πνευματική τροφή , το μόνο άγχος αυτών των κυριών ήταν η έγκαιρη πλαστική επέμβαση στην επερχόμενη πτώση των μαστών τους.

Όταν το έκτρωμα αυτό άρχισε να καταρρέει , το άγχος τους πλέον έγινε περισσότερο έντονο και αφορούσε πλέον στην πτώση των αστών (αντρών) τους. Δεν είναι διόλου ακίνδυνη και ευτελής η προπαγάνδα που ασκείται από τις μεσημεριανές αυτές εκπομπές εαν συνυπολογίσουμε το κοινό στο οποίο απευθύνονται.Το σίγουρο είναι πάντως πως κάτω από τα γύψινα χαμόγελά τους υπάρχει μία γερή δόση πανικού.

paganeli

Η σύζυγος Στουρνάρα έχει τον τρόπο της !!!

Είναι γυναίκα υπουργού αλλά προφανώς είναι και πολύ καλή στη δουλειά της γιατί ο σύζυγος που έχει βαλθεί να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της σωτηρίας της χώρας είναι μεγάλος υπέρμαχος της διαφάνειας και άρα τα έργα με τον ΕΟΦ, και το Υπουργείο Παιδείας είναι…αξιοκρατικά ανατεθειμένα.

Στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είχαμε τον πρωθυπουργικό αδερφό Αντρίκο, να κάνει τα αμφιλεγόμενης χρησιμότητας «πράσινα» συνέδρια και να χρηματοδοτείται από ΔΕΚΟ και δημόσιους οργανισμούς με πλήρη αδιαφάνεια.

Στην κυβέρνηση Καραμανλή είχαμε (μεταξύ άλλων) τη σύζυγο Βουλγαράκη, Κατερίνα Πελέκη, που έκανε χρυσές δουλειές. Και στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» έχουμε τη σύζυγο του υπουργού Οικονομικών, Γ. Σουρνάρα, κ. Σταυρούλα Νικολοπούλου της MIND WORK BUSINESS SOLUTIONS να διεκδικεί και να παίρνει δουλειές από το δημόσιο.

 Της Βασιλικής Σιούτη

Όπως αυτή για την «εκστρατεία ενημέρωσης» του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ) τμηματικής αξίας 76.011,66 ευρώ (συνολικό έργο αξίας 435.666 ευρώ – βλέπε το UPDATE παρακάτω) που ανατέθηκε σε δύο εταιρείες : στη δική της και στη V+O (του υιού Βαρβιτσιώτη που είναι συνέταιρος με πρώην στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης). Για την κάθε μία εγκρίθηκε τον Μάιο το ποσό των 38.005,83 €.

Δεν εξετάζουμε το θέμα της νομιμότητας, θεωρούμε εκ των προτέρων ότι οι αναθέσεις είναι νόμιμες. Απλά θα αναρωτηθούμε -αφελώς- για άλλη μια φορά, κατά πόσο είναι και ηθικό: Την ώρα που ο Γ. Στουρνάρας μειώνει τα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί να δυσκολεύονται να επιβιώσουν, η σύζυγός του να εξασφαλίζει το «παντεσπάνι» τους μέσω του δημοσίου.

Δεν δε θα κρίνουμε ούτε το έργο, για το οποίο η σύζυγος Στουρνάρα πήρε τη δουλειά. Αν ήταν δηλαδή απαραίτητο ή απλώς ο ΕΟΦ πέταξε τα λεφτά του. Δε μπορούμε να μην παρατηρήσουμε όμως, ότι από τις δεκάδες εταιρείες που κάνουν αυτή τη δουλειά, επιλέχτηκαν δύο συγκεκριμένες : της συζύγου του υπουργού Οικονομικών και του αδελφού του υπουργού Ναυτιλίας (και υιού βαρόνου της Ν.Δ βεβαίως).

Το μόνο που εντυπωσιάζει είναι ότι σε μια τόσο σκληρή περίοδο, τουλάχιστον για τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας, δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Τα ίδια και τα ίδια ξανά κι ας μας έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

UPDATE – Είναι πολλά τα λεφτά

Η δημοσίευση του ρεπορτάζ για τις σχέσεις της συζύγου του υπουργού οικονομίας, Γιάννη Στουρνάρα, προκάλεσε αίσθηση και μεγάλο ενδιαφέρον από καλούς συναδέλφους που επίσης εξετάζουν το ζήτημα και από άλλες σκοπιές. Παλαιότερα είχαν δημοσιευτεί κάποιες υποθέσεις της κυρίας Νικολοπούλου σχετικά με ένα έργο του Υπουργείου Παιδείας που της ανατέθηκε αρχικά πριν εμφανιστεί κώλυμα εξαιτίας κάποιας καταδίκης.

Σήμερα δημοσιεύσαμε την απόφασης πληρωμής τμήματος του συμβουλευτικού έργου του ΕΟΦ αξίας περίπου € 76.000 και στόχος μας ήταν η συνέχιση του ρεπορτάζ για το ίδιο το έργο και τις εφαρμογές τους. Ωστόσο αφού το ενδιαφέρον είναι τόσο μεγάλο δημοσιεύουμε ακόμα και την απόφαση έγκρισης του έργου από το οποίο αποκαλύπτεται το πλήρες μέγεθος της υπόθεσης.

Σύμφωνα με την απόφαση που υπογράφτηκε στις 13/09/2012 και δημοσιεύτηκε 4 ημέρες αργότερα στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ το έργο «Εκστρατεία ενημέρωσης του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων για την πρόληψη της πολυφαρμακίας» κοστίζει € 435.666 συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ. Στο έγγραφο που δημοσιεύεται παρακάτω αναφέρεται ότι αυτή η κατατεθημένη προσφορά ήταν η συμφερότερη. Και σίγουρα θα ήταν.

«ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΑΤΙΜΗ

Εντάξει, εντελώς αναξιοπρεπές, αλλά εφόσον η «κοινωνία» κρίνει θετικό τον εκβιασμό της Τρόικας να απολυθούν τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο για να πάρουμε τη δόση, κανένα πρόβλημα. Ό,τι πει η «κοινωνία». Αν, όμως, στην επόμενη δόση, η Τρόικα απαιτήσει να γίνουν οι απολυμένοι του Ιδιωτικού Τομέα 2,5 εκατομμύρια ώστε να γίνει η Ελλάδα ακόμη πιο ανταγωνιστική λόγω εξαθλίωσης, τι θα πει τότε η «κοινωνία»;
 Όταν κάνεις μία υποχώρηση στον εκβιαστή, μετά δεν έχουν τέλος οι απαιτήσεις. Κάθε φορά η «διαπραγμάτευση» ήταν δύσκολη, η «δόση ήταν σε κίνδυνο» και τα ανταλλάγματα ήταν άμεσα. Εξευτελιστικοί μισθοί, ελεύθερες απολύσεις, 
εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις, 500.000 νοικοκυριά χωρίς εισόδημα, 1,5εκ. κεφάλια εργαζομένων για να πάρουμε τις δόσεις που ποτέ δεν είδαμε.
Αλλά αφού το «ήθελε η κοινωνία…», τι μπορείς να πεις; Αυτή η ίδια «κοινωνία» που τώρα χαίρεται με τις απολύσεις στο Δημόσιο χρησιμοποιώντας το επιχείρημα «αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας». Βασικά και πρωτίστως, όλα τα στραβά μόνοι μας τα κάναμε και όλους αυτούς που έκαναν τα στραβά η «κοινωνία» τους ψήφιζε τόσα χρόνια, οπότε ουδείς ήθελε να ισιώσει κάτι.
Ας πάμε όμως στη σοβαρότητα των «μεταρρυθμίσεων» και στις υποσχέσεις για ένα «αξιοκρατικό και έντιμο Δημόσιο». Ακούγεται πολύ εύκολο. Επικίνδυνα εύκολο. Ας πούμε ότι θα απολυθούν κάποιοι και στις θέσεις τους θα προσληφθούν κάποιοι άλλοι «αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ». Ποιος είπε ότι το ΑΣΕΠ εξετάζει συνειδήσεις και κρίνει τον έντιμο; Γιατί δε μας λένε πόσοι από τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους είχαν προσληφθεί «αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ»; Άραγε πόσα μέλη πειθαρχικών συμβουλίων που έριχναν ποινές – χάδια στους επίορκους του ΑΣΕΠ είχαν προσληφθεί και οι ίδιοι μέσω ΑΣΕΠ; Εν ολίγοις, από πότε το ΑΣΕΠ εγγυάται αξιοκρατικό, εξυπηρετικό και έντιμο Δημόσιο; Πόσο θέλουν να μας τρελάνουν;
Δεύτερον, από πόσα σύννεφα θα ξαναπέσει η «κοινωνία» όταν αύριο μάθει ότι καμία μεταρρύθμιση δεν έγινε στον τρόπο που λειτουργεί το Δημόσιο καθώς ούτε ένας υπάλληλος της Βουλής απ’ αυτούς που διορίστηκαν μέσω του «ΑΣΕΠ βουλευτών» δεν απολύθηκε ή μετακινήθηκε; Πόσο θα «φρίξει η κοινωνία» όταν μάθει ότι εντελώς τυχαία κανείς από τους συνεργάτες  των βουλευτών που διορίζονταν τόσα χρόνια στο Δημόσιο δε θα μετακινηθεί ή απολυθεί; Και εν πάση περιπτώσει, ποιοι θα κάνουν «μεταρρυθμίσεις» στο Δημόσιο; Αυτοί που μέσα στην κρίση διόρισαν άλλους 232 υπαλλήλους στη Βουλή, την ώρα που καρατομούσαν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων βουλιάζοντας την αγορά στην ύφεση;
Τι ακριβώς εννοεί η «κοινωνία» όταν λέει ότι αυτά που ζητά η Τρόικα θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας; Θα έπρεπε να παρέχεται ύψιστη προστασία στα «τρωκτικά» του Δημοσίου και στους κομπιναδόρους υπαλλήλους των τμημάτων προμηθειών; Διότι αυτό γίνεται τώρα. Κανένα «τρωκτικό» δε θα ενοχληθεί από τις απολύσεις. Όλα τα «τρωκτικά» εντός Δημοσίου συνεργάζονταν με «τρωκτικά» της αγοράς. Με προμηθευτές. Με επιχειρήσεις. Με «κυρίους» και επενδυτές.
Ποιος θα τολμήσει να πειράξει τα «τρωκτικά» του Δημοσίου όταν την επόμενη μέρα θα δώσουν στη δημοσιότητα στοιχεία για τους συνεργάτες τους – «κυρίους» – επενδυτές; Είναι κάποιος που δεν πιστεύει ότι αν υπήρχε η θέληση να αποκαλυφτούν τα «τρωκτικά» του Δημοσίου, δε θα μπορούσε να γίνει μέσα σε λίγα 24ωρα; Όμως μετά τι θα συμβεί; Το ταγκό χορεύεται από δύο κι αν ο ένας είναι εύκολο να διωχθεί τι θα γίνει με τον έτερο χορευτή της κομπίνας;
Αν άρχιζαν οι αποκαλύψεις και έβγαιναν στη φόρα ονόματα εταιρειών που συμμετείχαν στη λεηλασία του Δημοσίου – πολλών δε από αυτές, ξένες – θα κατέρρεε αυτομάτως όλο το χρηματοδοτικό  σύστημα κομμάτων και πολιτικών. Στη συνέχεια, αυτό το σύστημα δε θα είχε κανένα πρόβλημα να δώσει στη δημοσιότητα τα payroll με τα ονόματα των πολιτικών που χρηματοδοτούσαν.
Ω! Τι φρίκη! Δεν τα αντέχει αυτά η «κοινωνία». Δεν τα μπορεί. Ας αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν. Ας κοροϊδευτούμε με «μεταρρυθμίσεις». Ας θυσιαστούν κάποιοι τώρα για να ικανοποιήσουμε την Τρόικα, να μας δώσει τη δόση, να τη μοιραστούν οι «επενδυτές» και οι τοκογλύφοι κι ύστερα βλέπουμε.
Άλλωστε είπαμε, κι αν αύριο η Τρόικα απαιτήσει να γίνουν 2,5 εκατομμύρια οι άνεργοι δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Δεν τους παίρνουν πια και τη ζωή, τη δουλειά τους χάνουν. Θα βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Όποια θυσία κι όποια απαίτηση τεθεί θα ικανοποιηθεί για να μη διαταραχτεί η ηρεμία και προπαντός η ισορροπία της «κοινωνίας».
Άλλωστε, αυτή η ίδια «κοινωνία» που αγωνίζεται για την «κάθαρση», ασχολήθηκε κατά καιρούς με τον Τσουκάτο, με τον Τσοχατζόπουλο, με τον Μαντέλη και τα σκάνδαλά τους, αλλά ποτέ μα ποτέ με τον εγκέφαλο όλων αυτών, δηλαδή τον Κωνσταντίνο Σημίτη. Για έναν περίεργο λόγο η «κοινωνία» είναι πολύ επιλεκτική στην αυστηρότητά της και φυσικά πολύ ελαστική με τον εαυτό της.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Σουρεαλισμός, φασιστοειδούς τύπου ...

Η υπόθεση της ΕΡΤ έχει πλέον υπερβεί τις διαστάσεις του χωρίς ιστορικό προηγούμενο αντιδημοκρατικού λουκέτου: συμβολίζει πλέον την σταδιακή κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας. Συνήθως πριν ένα καθεστώς καταρρεύσει, μεσολαβούν...
δραματικές πολιτικές εξελίξεις και ταραχές αλλά και μια σειρά «σουρεαλιστικά» περιστατικά, αποτέλεσμα της πλήρους αδυναμίας των κυβερνώντων να κατανοήσουν και να διαχειριστούν την κατάσταση.

Η ταινία «Η πτώση» λόγου χάριν, που με τις τόσες αυτοσχέδιες παραλλαγές των υποτίτλων της μας έχει χαρίσει αρκετό γέλιο, περιγράφει ακριβώς τις υπερρεαλιστικές σχέσεις μέσα στο καταφύγιο του Χίτλερ, που είναι σε πλήρη αδυναμία να συλλάβει την πραγματικότητα του πολέμου και να αποδεχθεί την ήττα του. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η φράση που αποδίδεται στην Μαρία Αντουανέτα, όταν έμαθε ότι οι εξεγερμένοι ζητούσαν ψωμί: «και γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;».

Στην ελληνική εκδοχή με την ΕΡΤ, τα γεγονότα είναι γνωστά. Είναι πλέον φανερό ότι δεν είχε υπάρξει η στοιχειώδης οικονομική ή τεχνική μελέτη για μια απόφαση που θα στοιχίσει στο δημόσιο εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ορισμένοι υπολογίζουν γύρω στα 500 εκατ.(για να υπάρχει μια αντίληψη των μεγεθών, θυμίζω ότι κάποια στιγμή η κυβέρνηση Παπαδήμου κινδύνευσε να καταρρεύσει γιατί δεν βρίσκονταν 300 εκατ.). Επρόκειτο για μονομερή ενέργεια της ακροδεξιάς ομάδας στο Μαξίμου και η οποία, τυφλωμένη από την αλαζονεία και βυθισμένη στην ανικανότητα, όχι μόνο δεν είχε υπολογίσει τις διεθνείς και εγχώριες αντιδράσεις από το κλείσιμο, αλλά υπολόγιζε ότι θα την ωφελήσει και πολιτικά.

Το μεγαλειώδες αυτογκόλ αρχίζει πλέον να παράγει αλυσιδωτά σουρεαλιστικά περιστατικά: υποτίθεται ότι όλα έγιναν για να απολυθούν 2.500 μισθωτοί και να προκύψει ένα «σχήμα» 500 ατόμων που να ικανοποιεί την τρόικα, αλλά τελικώς ο πρωθυπουργός υποχωρεί και δέχεται να προσληφθούν προσωρινά 2000. Συνειδητοποιώντας το απίστευτο νομικό και πρακτικό χάος που καλείται να διαχειριστεί, ο αρμόδιος υφυπουργός δηλώνει ότι θα επαναπροσληφθούν οι 2000 ενώ όλοι οι απολυθέντες θα αποζημιωθούν κανονικά ανάλογα με την προϋπηρεσία τους κλπ, οι υπόλοιποι που «περισσεύουν» θα φύγουν με διαδικασίες εθελούσιας κοκ. Τότε γιατί να απολυθούν και να πληρώσει το δημόσιο τις αποζημιώσεις οι οποίες, σύμφωνα με χθεσινές δηλώσεις του κ. Σταικούρα, θα επηρεάσουν αρνητικά τα κρατικά ταμεία;

Στο εξαιρετικό του σημερινό άρθρο στο tvxs.gr ο Γιώργος Κογιάννηςπεριγράφει τα επόμενα σουρεαλιστικά επεισόδια από την χθεσινή εμφάνιση της «Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης»: στην Ελλάδα λοιπόν, το δημόσιο κανάλι δεν έχει πάρει έγκριση από το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, ενώ δεν έχει υπάρξει η, επίσης απαιτούμενη από τον νόμο, κυβερνητική απόφαση που να του χορηγεί, προσωρινή έστω, άδεια εκπομπής τηλεοπτικού σήματος. Μόνο σε ταινία των Μόντι Πάιθονς η νέα κρατική τηλεόραση μιας χώρας θα μπορούσε να λειτουργεί, εκπέμποντας μάλιστα από ιδιωτικές εγκαταστάσεις, παράνομα και πειρατικά!

Τα υπόλοιπα έχουν ήδη καταγραφεί στα γεμάτα χιούμορ tweets που ακολούθησαν την εμφάνιση του χθεσινού σήματος. Η ΝΕΡΙΤ έχει εξαφανιστεί τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκε και έχει δώσει την θέση της στην Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση. «Ωδαία η νέα δημόσια τηλεόδαση!»,σχολιάζει ένα twitter. Γιατί όμως μόνο τηλεόδαση; οι νονοί που βάφτισαν το νέο εγχείρημα ξέχασαν προφανώς ότι η ΕΡΤ είχε και μερικούς δαδιοφωνικούς σταθμούς! Εν τω μεταξύ το edt.gr έχει προλάβει, όπως και το nerit.gr να το καπαρώσει ιδιώτης!

Το βράδυ έχουμε επιστροφή στο παρελθόν: τα εγκαίνια του νέου σταθμού της κυβέρνησης του success story, αυτής που άλλαξε την εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο, αυτής που κοιτάει στο μέλλον αφήνοντας πίσω το παρελθόν σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά προσελκύοντας τους ξένους επενδυτές, τα εγκαίνια λοιπόν γίνονται με μια τζαμπέ ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Αυλωνίτης και η Βασιλειάδου!. Και λίγο λεπτά μετά την έναρξη της προβολής, το logo αλλάζει και από Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση γίνεται Δημόσια Τηλεόραση χωρίς το Ελληνική!. Και γιατί όχι σκέτο Τηλεόραση να τελειώνουμε;

Έχω ζήσει παρόμοιες στιγμές παρακολουθώντας την κατάρρευση στη Σοβιετική Ένωση, όπου η αδυναμία της ηγετικής ομάδας του ΚΚ να συλλάβει την πραγματικότητα πήγαινε χέρι-χέρι με καθημερινά σουρεαλιστικά περιστατικά, όπως λόγου χάριν η έλλειψη χαρτιού τουαλέτας σε μια χώρα που την ίδια στιγμή έστελνε ανθρώπους στο διάστημα.

Στην ελληνική περίπτωση, η κυβέρνηση βρίσκεται πλέον σε προφανή αδυναμία να κατευθύνει τη χώρα. Την ώρα που η οικονομία παραπαίει και οι μαύρες τρύπες μεγαλώνουν, οι  αποφάσεις της δεν είναι απλώς σπασμωδικές: στερούνται λογικής και τείνουν προς τον σουρεαλισμό. Πως αλλιώς μπορεί άλλωστε να εξηγηθεί όταν το ΕΣΥ καταρρέει και τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, η τοποθέτηση του Α. Γεωργιάδη στην θέση του υπουργού Υγείας, παρά μόνο με την ερμηνεία ότι είναι ο μόνος που μπορεί να διώξει και τον... Χάρο;

Το κακό όμως εδώ είναι ότι έχουμε μια ακροδεξιά ομάδα, που φλερτάρει με τους νεοναζί, η οποία κινεί τα νήματα, κάνοντας κινήσεις φασιστοειδούς τύπου όπως το λουκέτο στην ΕΡΤ. Και αυτό κάνει την επερχόμενη κατάρρευση ιδιαίτερα επικίνδυνη, τόσο για την χώρα όσο και για τους πολίτες της.


Στέλιος Κούλογλου

Με τον Kώστα Σακκά θα ασχολούμαστε τώρα;

Έλα μωρέ, τόσα προβλήματα έχουμε. Με τον Kώστα Σακκά θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτό είπε, σε ελεύθερη απόδοση, η «ιέρεια» του δικαστικού ρεπορτάζ, Ιωάννα Μάνδρου, στον ΣΚΑΪ. Υπό μία έννοια, τα καθεστωτικά media έχουν κάποιο δίκιο να σκέφτονται έτσι: Θα ασχολούνται με έναν απεργό πείνας, την ώρα που επωμίζονται το τιτάνιο έργο να πείσουν μια ολόκληρη κοινωνία ότι ακόμη και η πείνα των υποσιτισμένων παιδιών στα σχολεία στρώνει τον δρόμο της αρετής για να παρελάσει θριαμβευτικά το success story του Σαμαρά και του Βενιζέλου; Για σας παρακαλούμε...
Όπου δεν αρκεί η επίδειξη αδιαφορίας, αναλαμβάνει δράση η ιεροεξεταστικού τύπου «ανακριτική» κουτοπονηριά: Εσείς, δηλαδή, είστε με τον Σακκά; Εγκρίνετε τις ιδέες του; Την πρακτική του; Κρίμα, εδώ και λίγους μήνες πέθανε, κι έτσι δεν  μπορεί να κληθεί για να ανακριθεί στα ελληνικά βραδινά τηλεοπτικά δελτία, ένας γνωστός αμερικανός νομικός, ο Ουίλιαμ Ρις Σμιθ Τζούνιορ,  του οποίου μια απλούστατη φράση υπενθύμιζε έναν από τους θεμελιώδεις, αυτονόητους κανόνες κάθε  κράτους δικαίου: «Να θυμόμαστε πάντοτε πως αν κάποιος χάσει ένα δικαίωμα, το χάνουμε όλοι μας».
Τι λέμε κι εμείς τώρα... «Δικαιώματα» και κανόνες «κράτους δικαίου» στη χώρα που κυβερνάται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και διαδοχικές ριπές εναντίον του Συντάγματος; Ναι, ξέρουμε, είναι σαν να ψάχνουμε καλλιγραφίες στης μνημονιακής μυλωνούς τα οπίσθια. Επειδή όμως δεν αναζητούμε καλλιγραφίες αλλά τρόπους για να σταματήσουν να ξαναγράφονται βασικοί κανόνες της ζωής μας με γραφική ύλη που δεν είχε τολμήσει καν να φανταστεί ο Όργουελ, κάνουμε δυο επισημάνσεις:
Πρώτη: Είτε είναι ένοχος είτε αθώος για όσα κατηγορείται, ο Σακκάς δεν νοείται να γίνεται το ανθρώπινο πειραματόζωο που θα την πληρώσει για να «προοδεύσει» η «επιστήμη» της νομικής εκβαρβάρωσης τόσο ώστε να σβηστεί και το όριο της δεκαοχτάμηνης προφυλάκισης. Δικάστε τον. Αν όμως δεν έχετε επαρκή στοιχεία ή αν -όπως εντονότατα ακούγεται- δεν παρατηρείται προθυμία δικαστών να συνδέσουν το όνομά τους με μια υπόθεση που «μπάζει», είναι αυτονόητο ότι ο Σακκάς πρέπει να αποφυλακιστεί. Εάν δηλαδή οι αρχές χρειάζονται μια δεκαετία για να «δέσουν» -είτε στην πραγματικότητα είτε στη φαντασία τους- την υπόθεση, ο κατηγορούμενος θα μείνει δέκα χρόνια προφυλακισμένος;
Δεύτερη: Η ιδέα ότι ο Σακκάς παραμένει έγκλειστος ως  ύποπτος φυγής προκαλεί το εύλογο ερώτημα αν τα «μέτρα και τα σταθμά» του συστήματος απονομής δικαιοσύνης είναι περισσότερα κι από τους μήνες, αν όχι και τις ώρες, της προφυλάκισής του. Αρκεί να θυμηθούμε ότι με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών αποφυλακίστηκαν οι κύριοι Φλώρος και Μηλιώνης, όπως και άλλοι τέσσερις κατηγορούμενοι για την υπόθεση των εταιρειών Energa και Hellas Power. Οι άνθρωποι κατηγορούνται για απάτη και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, κοινώς για αρπαγή μεγάλων ποσών. Δηλαδή 300 εκ. ευρώ. Αποφυλακίστηκαν, όμως, σύμφωνα με το νόμο, ίσως προς μεγάλη ανακούφιση ορισμένων πολιτικών παραγόντων, εξ όσων επιθυμούν τη διαμόρφωση «κλίματος φιλικού προς την επιχειρηματικότητα» και δη εκείνη που αφορά ιδιωτικοποιήσεις. Σε αντίθεση με αυτούς, ο Σακκάς κρίνεται προφανώς πιο... ύποπτος φυγής.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην ξεχνιόμαστε: Δεν πρέπει να μας νοιάζει και πολύ. Κι αν από την απεργία πείνας πάθει κάτι ο Σακκάς, με την ήδη κλονισμένη υγεία, να δείτε που τα βραδινά δελτία θα εφεύρουν και τη μακάβρια εκδοχή του «γιατί τώρα σας έπιασε ο πόνος;». Θα μνημονεύσουν τα αφανή θύματα του διαλυμένου ΕΟΠΥΥ και των καταρρακωμένων νοσοκομείων και θα ξεμπερδέψουν, έχοντας διεκπεραιώσει ταυτοχρόνως και το φιλολαϊκό τους καθήκον. Ολίγον καθυστερημένα και φυσικά «ειλικρινέστατα», αλλά δεν βαριέστε...
ΥΓ: Από την εποχή του Κώστα Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία είχαμε να δούμε τέτοια προσπάθεια κατάργησης του 18μηνου ορίου στην προφυλάκιση. Ήταν τότε που λανσαρίστηκε η ιδέα πως αν κάποιος φορτωθεί πέντε κατηγορίες, οι μήνες της προφυλάκισης μπορούν είναι «5 επί 18». Η ιδέα έμοιαζε πολύ «χοντρή» τότε. Τώρα, άραγε, υπάρχει κάτι που δεν θεωρείται «χοντρό» για μια χώρα, η οποία -θεωρητικώς- δεν ζηλεύει τον «νομικό πολιτισμό» της νοτιοανατολικής Ασίας ούτε βρίσκει αξιοποιήσιμα στοιχεία στην Ουγκάντα του Αμίν Ντάντα; Ας ρωτήσουμε τη Ιωάννα Μάνδρου...

UNFOLLOW

Το ντόμινο των επαναστάσεων

Γιατί βγήκαν στους δρόμους εκατομμύρια άνθρωποι σε Τουρκία, Βραζιλία και Αίγυπτο - Πώς οδηγήθηκαν κοινωνίες ολόκληρες στην εξαθλίωση και ποιο ήταν το «φιτίλι» που άναψε τη φωτιά.

Του Αρη Χατζηστεφάνου - "Επίκαιρα"

Τουρκία, Βραζιλία, Αίγυπτος. Σε τρεις εντελώς διαφορετικές κοινωνίες, σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, ξεσπούν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάστημα λίγων εβδομάδων.

Από τη χώρα των περιστρεφόμενων δερβίσιδων και τα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης μέχρι τους δρόμους της σάμπα στο Ρίο ντε Τζανέιρο δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα που με μια πρώτη ματιά θα μπορούσε να συνδέει τις τρεις εξεγέρσεις. Αρκετοί αναλυτές όμως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ακόμη εκδήλωση ενός φαινομένου που πολλοί αποκαλούν «ντόμινο των επαναστάσεων».

Η φράση έχει μια βαριά παρακαταθήκη, καθώς παραπέμπει στη διαβόητη «θεωρία του ντόμινο», την οποία χρησιμοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να δικαιολογήσουν σειρά ιμπεριαλιστικών επιθέσεων από τα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80. Με το πρόσχημα ότι η επικράτηση του κομουνισμού σε μια χώρα θα οδηγήσει αναγκαστικά σε εξάπλωση του φαινομένου σε ολόκληρο τον πλανήτη, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προσπαθούσε να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούσε το Πεντάγωνο στην Ανατολική Ασία αλλά και τα πραξικοπήματα που αναλάμβανε να διεκπεραιώσει η CIA στη Λατινική Αμερική.

Παρ'όλα αυτά, είναι δύσκολο να μην αντιληφθεί κανείς ότι ορισμένα από τα στοιχεία της θεωρίας του ντόμινο είναι εμφανή σε αρκετές εξεγέρσεις, οι οποίες λαμβάνουν τα χαρακτηριστικά αλυσιδωτής αντίδρασης σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το φαινόμενο της «αραβικής άνοιξης», το οποίο, μάλιστα, φάνηκε να συνδέεται ως ένα βαθμό με το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στις βόρειες ακτές της Μεσογείου, είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Παλαιότερα οι εξεγέρσεις του 1989 στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», το κύμα των νεανικών κινητοποιήσεων που σάρωσε τον πλανήτη το 1968 αλλά ακόμη και οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 φάνηκε να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός μοτίβου στη δυνατότητα εξάπλωσης των επαναστάσεων.

Σε αρκετές περιπτώσεις τα αίτια των ταυτόχρονων εξεγέρσεων είναι τόσο προφανή, που δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση. Οι κοινωνικές αναταραχές που σημειώθηκαν το 2008 σε αρκετές χώρες του Τρίτου Κόσμου συνδέονταν άμεσα με την εκτίναξη των τιμών στα τρόφιμα, η οποία με τη σειρά της συνδεόταν με το ξέφρενο κερδοσκοπικό παιχνίδι στην παγκόσμια αγορά τροφίμων και τις ελλείψεις που παρατηρούνταν λόγω της χρήσης μεγάλων ποσοτήτων γεωργικής παραγωγής για βιοκαύσιμα.

Πώς μπορεί όμως να εξηγήσει κάποιος το γεγονός ότι το 1968 σημαδεύτηκε από φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις από το Παρίσι μέχρι το Τόκυο και από το Μεξικό μέχρι την Τουρκία; Σε αρκετές από τις περιπτώσεις η κοινωνική αναταραχή ξεκίνησε ως απάντηση του νεολαιίστικου κινήματος απέναντι στο συνεχιζόμενα πόλεμο στο Βιετνάμ, σύντομα όμως έλαβε εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε χώρα.

Στη Μεγάλη Βρετανία οι διαδηλώσεις διατήρησαν σχεδόν μέχρι το τέλος τον αντιπολεμικό τους χαρακτήρα, στην Ιταλία μετατράπηκαν σύντομα σε εργατικέ; κινητοποιήσεις στις μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας, στο Μεξικό αμφισβήτησαν, άμεσα την αυταρχική κυβέρνηση, ενώ στο Παρίσι υπήρχε ένας συνδυασμός σχεδόν όλων των παραπάνω τάσεων.

Τι... χωρίζει τις εξεγέρσεις

Εξίσου αντιφατικός φαντάζει εκ πρώτος όψεως και ο πρόσφατος «συγχρονισμός των κινητοποιήσεων στη Βραζιλία, την Τουρκία και την Αίγυπτο. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις ο φακός των διεθνών μέσων ενημέρωσης εστίασε περισσότερο στα αυταρχικά χαρακτηριστικά δυο φιλοϊσλαμικών κυβερνήσεων, ενώ η περίπτωση της Βραζιλίας συνδέθηκε με την άνοδο στην τιμή των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και την κοινωνική πρόκληση από τη διενέργεια μεγάλων αθλητικών εκδηλώσεων.

Εξίσου διαφορετικό είναι και το πολιτικό πλαίσιο που χαρακτηρίζει τις τρεις κυβερνήσεις. Στην περίπτωση της Τουρκίας και της Αιγύπτου οι εξεγέρσεις σημειώθηκαν ενώ βρίσκονταν στην εξουσία δύο δεξιές και ιδιαίτερα συντηρητικές κυβερνήσεις, ενώ η Βραζιλία βρίσκεται εδώ και χρόνια υπό τις αριστερές -αν και ιδιαίτερα μετριοπαθείς για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής- κυβερνήσεις του Λούλα και της Ντίλμα Ρούσεφ.
Η κατάσταση φαίνεται να περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι, ενώ στην Τουρκία οι διαδηλωτές διεκδικούσαν ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, στην Αίγυπτο, τουλάχιστον τις πρώτες ώρες από την ανατροπή του Προέδρου Μόρσι, μεγάλο τμήμα των συγκεντρωμένων αντιμετώπιζε θετικά το πραξικόπημα των φιλοδυτικών στρατηγών και το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών με ελάχιστη έως ανύπαρκτη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Κοινή συνισταμένη

Κι όμως, όσο διαμετρικά αντίθετες κι αν φαντάζουν οι τρεις περιπτώσεις, η Βραζιλία, η Τουρκία και η Αίγυπτος μοιράζονται ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το ταυτόχρονο ξέσπασμα.

Παρά τις επιμέρους διαφορές, οι παραγκουπόλεις που στήνονται στους σκουπιδότοπους και στα νεκροταφεία του Καΐρου έχουν πολλά κοινά σημεία με τις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο και του Σάο Πάολο αλλά και τα περίφημα Γκετζέ Κοντού της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας.
Και οι τρεις χώρες βιώνουν εδώ και δεκαετίες τις τρομακτικές ανισότητες που προκάλεσε η επιβολή των νεοφιλελεύθερων δογμάτων από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και τις αρχές της δεκαετίας του '80.

Ακολουθώντας το παράδειγμα τις Χιλής του Πινοτσέτ και τα τρία καθεστώτα εφάρμοσαν τη νέα οικονομική πολιτική σε συνθήκες σκληρής δικτατορίας και υπό τη συνεχή επιτήρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ακόμη κι όταν η Βραζιλία και η Τουρκία προχώρησαν στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, οι ξένοι δανειστές φρόντισαν να διατηρήσουν την ακραία αντιλαϊκή οικονομική πολιτική, η οποία, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε μαζικό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, στασιμότητα ή ακόμη και πτώση των μισθών και διαρκή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Η Αίγυπτος ακολουθούσε τον ίδιο ακριβώς δρόμο, με τη διαφορά ότι το ΔΝΤ και οι ξένοι δανειστές δρούσαν στο πολύ πιο βολικό γι' αυτούς σκηνικό της δικτατορίας του Χόσνι Μουμπάρακ.

Τα μεσαία στρώματα στους δρόμους

Θα πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι και στις τρεις περιπτώσεις οι εξεγέρσεις δεν πραγματοποιήθηκαν από τα πληβειακά στρώματα των παραγκουπόλεων, αλλά από τα μεσαία στρώματα που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια και ζουν με την ελπίδα της κοινωνικής ανόδου αλλά και το διαρκή κίνδυνο της επιστροφής στους «μαχαλάδες» του οικονομικού ονείρου.

Στην Τουρκία και τη Βραζιλία, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων κινούνταν σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις -ο Ερντογάν ακολούθησε πιστά το νεοφιλελεύθερο μονοπάτι, ενώ ο Λούλα και η Ρούσεφ το αντικατέστησαν μια μια κεϊνσιανή πολιτική κρατικής παρέμβασης-, δημιούργησαν την ψευδή εικόνα της εκρηκτικής ανάπτυξης. Η Τουρκία τα κατάφερε στηριζόμενη στη συνεχή ροή κερδοσκοπικού κεφαλαίου και λιγότερο άμεσων επενδύσεων, ενώ η Βραζιλία ακολούθησε μια πολιτική κοινωνικών παροχών η οποία ενίσχυσε την εσωτερική ζήτηση και έθεσε και πάλι σε κίνηση τα γρανάζια της οικονομίας. Και οι δυο πολιτικές, βέβαια, είχαν ημερομηνία λήξης καθώς δεν στηρίζονταν σε ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και δεν οδηγούσαν σε δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα, υπόσχονταν στα μεσαία στρώματα μια ευημερία την οποία δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η Αίγυπτος, αν και παρουσιάζει σημαντικότατες διαφορές, είναι και αυτή εντέλει μια περίπτωση απραγματοποίητων προσδοκιών. Τα μεγάλα λαϊκά στρώματα που ανέτρεψαν το καθεστώς Μουμπάρακ ανέμεναν όχι μόνο τον άμεσο εκδημοκρατισμό, αλλά και την ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής και μια πιο σθεναρή στάση στις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Αντί γι' αυτά, ο Μόρσι τους έδωσε μια ακόμη αυταρχική -αν και δημοκρατικά εκλεγμένη- κυβέρνηση, ενώ δεν κατάφερε να προσφέρει καμία ουσιαστική λύση ούτε για τα πληβειακά αλλά ούτε και για τα μεσαία στρώματα.

Τρεις διαφορετικοί λαοί, σε χώρες τσακισμένες για δεκαετίες από τον οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού, άκουσαν υποσχέσεις για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους. Κι όταν οι υποσχέσεις αυτές αποδείχθηκαν ακάλυπτες επιταγές, είχε έρθει η στιγμή της κοινωνικής έκρηξης.