Tην ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς...

Η απόφαση των Βενιζέλου - Κουβέλη να κατεβάσουν για ψήφιση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο κόντρα στον Σαμαρά και τη ΝΔ μετατράπηκε για τους δύο εταίρους της τρικομματικής κυβέρνησης σε θέμα πολιτικής επιβίωσης, μετά από μήνες συνεχών πολιτικών υποχωρήσεων, συχνά ανεξήγητων. Γιατί μπορεί η...
ΝΔ να ήρθε πρώτη στις εκλογές του Ιουνίου, αλλά πολύ σοβαρά τραυματισμένη. Η περιπέτεια των δύο εκλογικών αναμετρήσεων είχε προκληθεί μετά την επιμονή του προέδρου της ΝΔ να γίνουν εκλογές. Στις πρώτες, η ΝΔ όχι μόνο δεν είχε επιτύχει την αυτοδυναμία που είχε βάλει στόχο ο αρχηγός της αλλά είχε φτάσει στο ιστορικό χαμηλό του 18%, μια πραγματική πανωλεθρία. Για να ανέβει 11 μονάδες στις δεύτερες και να κερδίσει τον ανέτοιμο ΣΥΡΙΖΑ, είχε χρειαστεί να «ψηφίσουν» από τον Ολάντ με τη συνέντευξή του στο Mega μέχρι την «Bild», με την ανοιχτή της επιστολή προς τους Έλληνες ψηφοφόρους.

Την ίδια στιγμή, η ΔΗΜ.ΑΡ. διέθετε ένα ειδικό βάρος πολύ μεγαλύτερο του εκλογικού της ποσοστού. Από τη συμμετοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό η βιωσιμότητα της νέας κυβέρνησης, την οποία ήταν υποχρεωμένοι να συγκροτήσουν οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από την στάση του Φ. Κουβέλη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, παρά το καταστροφικό 12% του Ιουνίου ήταν σε πολύ καλύτερη θέση από σήμερα, οπότε οδηγείται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια σε εκλογική πανωλεθρία. Η ελεύθερη πτώση του άλλοτε κραταιού κόμματος στις δημοσκοπήσεις έχει φυσικά και άλλες αιτίες αλλά, όπως και στην περίπτωση της ΔΗΜ.ΑΡ., το συμπέρασμα είναι ότι από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση μόνο η ΝΔ έχει βγει ωφελημένη. «Δεν ξέρω αν η ιστορία θα μας συγχωρήσει που κάναμε μάγκα τον Σαμαρά» έλεγε ανώτερο στέλεχός της, σχολιάζοντας τις εξελίξεις.

Το γιατί τα δύο άλλα κόμματα ξέχασαν σχεδόν αμέσως την προγραμματική συμφωνία την οποία είχαν ακριβώς επεξεργαστεί για να αποφευχθούν οι κακοτοπιές είναι απορίας άξιον. To βέβαιο είναι ότι δεν χρειάστηκαν παρά μερικοί μήνες για να φτάσει η ΝΔ να συμπεριφέρεται σαν τον Συναγερμό του στρατάρχου Παπάγου, ο οποίος είχε αγγίξει το 50% στις εκλογές του 1952, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ευνοιοκρατία, διορισμοί σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού ημετέρων ή φιλενάδων και ενίοτε, για να μην ξεχνιόμαστε 50 χρόνια μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, δημιουργία «παρακρατικών» ομάδων που διοικούν οργανισμούς αγνοώντας όχι μόνο τα θεσμικά όργανα αλλά και τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Στη διεθνή ιστορία των κυβερνήσεων συνεργασίας δεν υπάρχει ίσως άλλο προηγούμενο που ένα από τα κυβερνώντα κόμματα να συμπεριφέρεται με τόση αλαζονεία απέναντι στα υπόλοιπα.

Η αλαζονεία αυτή είναι η μια βασική αιτία που η ΝΔ χειρίστηκε με τέτοιο άγαρμπο τρόπο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Παρότι οι δύο εταίροι είχαν δεσμευτεί δημοσίως ότι θα το υποστηρίξουν και το πράσινο φως στον Α. Ρουπακιώτη είχε δοθεί από τον ίδιο τον Α. Σαμαρά,το επιτελείο του δεν διέγνωσε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα αν, αλλάζοντας γραμμή και υποστηρίζοντας ότι ο υπάρχων νόμος επαρκεί, εξέθετε ανεπανόρθωτα τους κυβερνητικούς συμμάχους. Το Μαξίμου πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θα συνέβαινε ό,τι και στις άλλες περιπτώσεις ενδοκυβερνητικών τριβών ή διαφωνιών: ότι δηλαδή οι σύμμαχοι θα υποχωρούσαν, προκειμένου να αποφύγουν τη φθορά μιας κυβέρνησης από την τύχη της οποίας -κατάφεραν να- εξαρτάται και η δική τους.

Όπως συμβαίνει όμως συχνά, η αλαζονεία είναι πολύ κακός σύμβουλος και συχνά γίνεται μπούμερανγκ: από την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε. μέχρι το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, η άρνηση της ΝΔ έγινε πανευρωπαϊκή υπόθεση. Βάζοντας σε σοβαρή δοκιμασία το ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό προφίλ που με τόσο κόπο προσπάθησε να δημιουργήσει ο κ. Σαμαράς, κόντρα στις αντιλήψεις βασικών συνεργατών του. Γιατί το πιστεύω των περισσότερων από αυτούς είναι ακροδεξιό, πράγμα που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα ελάχιστα ενδιαφέρονται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Όπως και τις παλιές καλές εποχές, όταν η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη ακόμη και από το συμβούλιο της Ευρώπης λόγω της χούντας, το τρίπτυχο είναι το ίδιο: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.

Άλλωστε στην πραγματικότητα και πέρα από την θηριώδη κυβερνητική προπαγάνδα, η διεθνής απομόνωση της χώρας δεν έχει ουσιαστικά μειωθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις χθεσινές συζητήσεις για το new deal για την ανεργία απουσίαζε μόνο η Ελλάδα που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μάλιστα ο Γ.Στουρνάρας ήταν στο Παρίσι για τον ΟΟΣΑ αλλά δεν συμμετείχε στις διεργασίες! Έτσι εξηγείται ότι ούτε το ΦΠΑ στην εστίαση δεν έχουν καταφέρει να αποσπάσουν από την τρόικα: η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει παράδοση υποταγής...

Όλα τα προηγούμενα έπρεπε να τα ξέρουν οι Βενιζέλος και Κουβέλης όταν, ανεξάρτητα από την αρχική απόφαση για την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, συνέχισαν να υποστηρίζουν την πολιτική της ΝΔ χωρίς ουσιαστικές επιφυλάξεις. Έπρεπε να γνωρίζουν ότι η σημερινή ηγεσία της ΝΔ θεωρεί τους νεοναζί παραστρατημένα ξαδελφάκια που απλώς γουστάρουν λίγο Χίτλερ και πιστεύει ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα πρόβλημα ρατσισμού. Απλώς θεωρεί ότι κυκλοφορούν πολλοί αράπηδες στη χώρα. Μπορεί οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ να μην είναι ρατσιστές, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν ότι την ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς.


Στελιος Κούλογλου

Χρυσή Αυγή: Η κομπίνα συνεχίζεται

Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Αν η Χρυσή Αυγή ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις, δεν θα σκίζονταν τόσοι συστημικοί αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι για την άνοδό της.

Τον Μάρτιο του 2011, ο Αλέξης Παπαχελάς είχε γράψει στην «Καθημερινή» ένα άρθρο με τον τίτλο «Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ».
Τότε είχα γράψει το εξής: «Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το ΛΑΟΣ δεν ανεβαίνει. Αν το ΛΑΟΣ ανέβαινε, δεν θα χρειαζόταν να γράψει αυτό το άρθρο ο κ. Παπαχελάς.».
Την τύχη που είχε το ΛΑΟΣ την ξέρετε.
Στο ίδιο κείμενο, είχα γράψει και τα εξής:
«Φυσικά, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Παπαχελάς υμνεί τον Καρατζαφέρη. Είναι γνωστό από την παγκόσμια ιστορία πως η αστική δημοκρατία –όταν τα βρίσκει δύσκολα- κάνει μια εκτροπή και το γυρνάει στο φασισμό, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών.

Ως εκ τούτου, δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν σύντομα ο κ. Παπαχελάς γράψει ένα άρθρο για να υμνήσει και τη Χρυσή Αυγή.»
Η Χρυσή Αυγή έχει στηριχτεί –και στηρίζεται- από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Φυσικά, έχει στηριχτεί με έντεχνο τρόπο. Τραβάτε με κι ας κλαίω.
Δεν υπάρχει καθεστωτικό λαμόγιο -που είχε αποθεώσει όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν- που να μην έχει αποφανθεί για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κι όταν σου την πέφτουν τα λαμόγια, γίνεσαι συμπαθής.
Και σε κάνουν να μοιάζεις αντισυστημικός. Κι ας είσαι ό, τι πιο συστημικό υπάρχει, όπως είναι η Χρυσή Αυγή.
Πάντως, είναι εξαιρετική η παρρησία όλων των κρατικοδίαιτων τενεκέδων για την Χρυσή Αυγή. Μπορεί να μην έχουν αγγίξει ποτέ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα –και τα άλλα αφεντικά τους- αλλά με την Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνουν.
Σήμερα συζητούν την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής επειδή είναι ρατσιστική και ναζιστική.
Το ερώτημα είναι απλό: «Όταν επέτρεπαν στην Χρυσή Αυγή να κατέβει στις εκλογές δεν ήταν ρατσιστική και ναζιστική;». Αλλά αυτό, περιέργως, δεν το ρωτάει κανείς.
Η Χρυσή Αυγή, ουσιαστικά, δεν υπήρχε.
Η Χρυσή Αυγή είναι το πλυντήριο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή ήταν η χρυσή εφεδρεία που χρησιμοποιείται τώρα, για να αθωώσει το σάπιο και καταρρέον πολιτικό κατεστημένο.
Οι χρυσαυγίτες είναι ναζιστές και καθάρματα, οπότε όλοι οι υπόλοιποι είναι δημοκράτες και τίμιοι. Προσκυνήστε τους.
Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον ναζισμό.
Ξεχάστε τις ευθύνες του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και των συνεργατών τους, ξεχάστε την οικονομική ελίτ που συνεχίζει να κάνει πάρτι –ενώ η ανεργία φουντώνει και οι μισθοί πετσοκόβονται-, και ασχοληθείτε με το πώς θα σωθεί η Ελλάδα από την Χρυσή Αυγή.
Μην δίνετε σημασία στις κωλοτούμπες του Σαμαρά, στο ότι ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είναι στο δικαστήριο και στο ότι ο «υπεύθυνος αριστερός» Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν ποτέ σε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ• όχι, τώρα κινδυνεύουμε από την Χρυσή Αυγή.
Ακούστε με ευλάβεια τον Μάκη Βορίδη –ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο στην προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ- να μιλάει με οίστρο για τον κίνδυνο του ναζισμού που φέρνει η Χρυσή Αυγή.
Την Χρυσή Αυγή που πετάει στις δημοσκοπήσεις. Όπως πετούσε το ΛΑΟΣ.
Αν είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε ξεμυτίσει ποτέ.
Αλλά, αφού η κεντρική απόφαση από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ήταν πως η απονομή δικαιοσύνης θα έπληττε τους ίδιους και θα ήταν το τέλος τους, πέταξαν στην αρένα τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Και κάποιοι τσίμπησαν.
Η Χρυσή Αυγή αποτελεί και την αιχμή για την διαιώνιση του δικομματισμού. Η ύπαρξή της Χρυσής Αυγής βολεύει και την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τους μικρότερους παίκτες.
Παρούσης της Χρυσής Αυγής, είναι όλοι τους δημοκράτες και προοδευτικοί.
Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, όλοι οι υπόλοιποι είναι νόμιμοι.
Ως και συνεργασία Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει, με την δικαιολογία πως θέλουν να αντιμετωπίσουν τον ναζιστικό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Για να σώσουν την χώρα. Πάλι.
Ο Σαμαράς από τη μία –ή ο αντικαταστάτης του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας-, ο Τσίπρας από την άλλη και στην μέση ο Ζίζεκ. Αγκαλιασμένοι.
Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, όλοι θα ήταν υποχρεωμένοι να μιλάνε –και να προτείνουν λύσεις- για την κοινωνία και την οικονομία. Με την Χρυσή Αυγή, μπορούν να μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά.
Μπορούν να μιλάνε για τον ναζισμό, για τον Χίτλερ, τους Εβραίους, την Άννα Φρανκ, την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Κακό Λύκο και άλλα τέτοια επίκαιρα και φλέγοντα θέματα.
Το μεταναστευτικό –που είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό θέμα της Χρυσής Αυγής- θα μπορούσε να λυθεί πιο εύκολα και γρήγορα απ’ όσο νομίζουν κάποιοι• πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις δημιούργησαν το μεταναστευτικό, δεν έπεσαν από τον ουρανό οι μετανάστες, ούτε βγήκαν από τους υπονόμους.
Αλλά οι φτηνοί μετανάστες είναι χρήσιμοι –και πολλοί απ’ αυτούς εγκλωβίζονται στην Ελλάδα-, αφενός για να στρέφονται εναντίον τους οι Έλληνες και να ξεχνούν τα Μνημόνια, και αφετέρου για να υπάρχει το φόβητρο της Χρυσής Αυγής που απειλεί τη Δημοκρατία μας. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Βέβαια, τα τέρατα που έφτιαξαν το τέρας που λέγεται Χρυσή Αυγή ξέρουν πως υπάρχει ο κίνδυνος το δημιούργημά τους να αυτονομηθεί –σαν το τέρας του Φρανκενστάιν- και να αρχίσει να κάνει τα δικά του.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουν την Χρυσή Αυγή στο χέρι, αφού ο βίος και η πολιτεία των χρυσαυγιτών αποτελούν κοινό μυστικό.
Το θέμα είναι πότε θα αποφασίσουν πως δεν χρειάζονται πια την Χρυσή Αυγή και ποια θα είναι η οικονομική κατάσταση στη χώρα την δεδομένη περίοδο.
Εκεί θα παιχτεί η τύχη της Χρυσής Αυγής.
Όσο οι Έλληνες πολίτες δεν απαιτούν Δικαιοσύνη και Νέο Σύνταγμα –γραμμένο και από τους πολίτες-, τα τέρατα θα πληθαίνουν.
Και οι Έλληνες θα τα συνηθίζουν. Θα τα βλέπουν και στον καθρέφτη.
Γιατί ο φασισμός ήταν εδώ πριν από την Χρυσή Αυγή. Ήταν μέσα στο σαλόνι σας. Και δεν ενοχλούσε κανέναν.
(Στις 24 Οκτωβρίου 2012, έγραφα «Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό».)
(Στις 4 Φεβρουαρίου 2013, έγραφα «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να γίνει κυβέρνηση».)
 pitsirikos.net

Είμαι μια Σουλιωτοπούλα

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση που έκανε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, για το χορό του Ζαλόγγου. Η κυρία Ρεπούση υποστήριξε πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, ενώ έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

Σύμφωνα με την κυρία Ρεπούση, οι Σουλιώτισσες συνωστίζονταν δίπλα στον γκρεμό και αυτό τις έκανε να μοιάζουν πως χορεύουν χιπ χοπ.
Επίσης, η κυρία Ρεπούση υποστηρίζει πως ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι αλλά η έκρηξη έγινε επειδή ο καλόγερος έπαιζε με τα σπίρτα δίπλα στους δυναμίτες.
Πάντως, αν υπήρχε ένα βίντεο, θα ξέραμε τι πραγματικά έγινε στο Ζάλογγο και δεν θα μπορούσε η κάθε Ρεπούση να λέει ό,τι θέλει, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως η αντίσταση κατά των Τούρκων ξεκίνησε πρόωρα και έπρεπε να περιμένουν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα κινητά με κάμερα.
Το λογικό είναι πως οι Σουλιώτισσες δεν χόρεψαν γιατί, αν χόρευαν πιασμένες από το χέρι, η κάθε Σουλιώτισσα που έπεφτε στον γκρεμό δεν θα ήξερε αν θα έπεφτε και η επόμενη ή θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και θα προτιμούσε να γίνει γκόμενα κάποιου Τουρκαλβανού.
Βέβαια, οι Σουλιώτισσες είχαν στην αγκαλιά τους τα μωρά τους, οπότε δεν είναι και πολύ εύκολο να χορεύεις καλαματιανό κρατώντας ένα μωρό.
Από την άλλη, οι Σουλιώτισσες μπορεί να πέταξαν πρώτα τα μωρά τους στον γκρεμό και μετά να το έριξαν στο χορό γιατί ήταν πια ελεύθερες να αρχίσουν πάλι να γκομενίζουν, ενώ δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να έπεσαν κι αυτές στον γκρεμό επειδή είχαν δει στον κινηματογράφο τον Σούπερμαν και νόμιζαν κι αυτές πως μπορούν να πετάξουν.
Η δήλωση της Μαρίας Ρεπούση πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος αναστάτωσε χιλιάδες Ελληνίδες κάθε ηλικίας που υποδύονταν–επί δεκαετίες- τις Σουλιώτισσες στη σχολική παράσταση της 25ης Μαρτίου, αφού διαπίστωσαν πως άδικα ξεσκίζονταν στις πρόβες και στα καλαματιανά και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος δέκα εκατοστών, αλλά εγώ πολύ το χάρηκα που ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος γιατί εμένα, σε αυτήν την παράσταση με τις Σουλιώτισσες, με έβαζε πάντα ο δάσκαλος να κάνω τον Τούρκο και εγώ δεν ήθελα με τίποτα να κάνω τον Τούρκο γιατί με έβλεπε η Άννα Μαρία που έκανε τη Σουλιώτισσα και της έδινα κάθε μέρα το κουλούρι μου γιατί ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να την παντρευτώ αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από την Β΄ Δημοτικού και μάλλον θα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον.
Αφού ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, από δω και πέρα δεν πρέπει τα κοριτσάκια να χορεύουν καλαματιανό στη σχολική παράσταση πριν πέσουν στον γκρεμό αλλά, αν βγάλεις τον χορό από τις «Σουλιώτισσες», δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον γιατί θα πάψουν πια να είναι μιούζικαλ.
Εν τω μεταξύ, δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το αν ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αφού οι Σουλιώτισσες ήταν Αρβανίτισσες, ενώ εμείς είμαστε Έλληνες, κατευθείαν απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.
Τι μας νοιάζει εμάς που είμαστε Έλληνες αν πήδηξαν χορεύοντας στον γκρεμό οι Αρβανίτισσες;
Αν οι Σουλιώτισσες ήταν Ελληνίδες, δεν θα πηδούσαν στον γκρεμό αλλά θα έμεναν εκεί, θα πάλευαν γενναία με τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά και θα τους πετούσαν στον γκρεμό.
Μάλλον είναι η ανασφάλεια για το αν είμαστε Έλληνες που δημιούργησε τόσους εθνικούς μύθους.
Είναι αυτή η ανασφάλεια που μας κάνει να βλέπουμε παντού εχθρούς του έθνους και συνωμοσίες εις βάρος μας.
Είναι αυτή η ανασφάλεια που κάνει τους ραγιάδες να αποδέχονται σιωπηλοί να τους κυβερνούν τα λαμόγια που ξεπούλησαν την πατρίδα τους –αντί να απαιτούν όλοι με μια φωνή Δικαιοσύνη- αλλά, από την άλλη, να γίνονται έξαλλοι όταν η Ρεπούση λέει πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αν και οι ίδιοι αποκλείεται να έπεφταν στον γκρεμό, αφού θα προτιμούσαν να γίνουν γιουσουφάκια του Αλή Πασά.
Τώρα πια, είμαι βέβαιος πως η Ελλάδα είναι εθνικός μύθος.
Η Ελλάδα δεν υπάρχει. Παρά μόνο στη φαντασία μας.
Δεν πειράζει. Αφού δεν μπορέσαμε να γίνουμε Έλληνες, ας γίνουμε τουλάχιστον άνθρωποι.
http://pitsirikos.net

Hannah Arendt : Η ΑΝΘΡΩΠ[ΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Hannah Arendt — Η αδιαφορία για τον κόσμο είναι δυνατή ως πολιτικό φαινόμενο μόνο αν στηριχτεί στην υπόθεση ότι ο κόσμος δεν θα διαρκέσει· αν όμως υποτεθεί αυτό, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι η αδιαφορία για τον κόσμο, με τη μία ή την άλλη μορφή, θ’ αρχίσει να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Αυτό συνέβη μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φαίνεται να συμβαίνει πάλι στις μέρες μας, μολονότι για εντελώς διαφορετικούς λόγους και με πολύ διαφορετικές, ίσως ακόμα πιο δυσάρεστες μορφές. Η χριστιανική αποχή από τα πράγματα του κόσμου τούτου δεν είναι κατά κανέναν τρόπο η μόνη κατάληξη, στην οποία μπορεί να φτάσει κανείς από την πεποίθηση ότι το ανθρώπινο οικοδόμημα, όντας προϊόν ανθρώπινων χεριών, είναι εξίσου θνητό με τους δημιουργούς του. Η πεποίθηση αυτή, απεναντίας, μπορεί να εντατικοποιήσει την απόλαυση και την κατανάλωση των πραγμάτων του κόσμου τούτου, όπως και όλους τους τρόπους επικοινωνίας, στους οποίους ο κόσμος δεν κατανοείται ως κάτι που είναι κοινόν για όλους. Μόνο η ύπαρξη μιας δημόσιας σφαίρας και ο παρεπόμενος μετασχηματισμός του κόσμου σε μια κοινότητα πραγμάτων, η οποία συγκεντρώνει τους ανθρώπους και τους συνδέει μεταξύ τους στηρίζεται ολοκληρωτικά στη διάρκεια. Αν ο κόσμος πρόκειται να περιλαμβάνει ένα δημόσιο χώρο, αυτός δεν μπορεί να οικοδομείται μόνο για μια γενεά και να σχεδιάζεται μόνο για τους ζώντες· πρέπει να υπερβαίνει το χρονικό διάστημα της ζωής των θνητών.

Χωρίς αυτή την υπέρβαση σε μια δυνάμει επίγεια αθανασία, καμιά πολιτική, με την αυστηρή έννοια της λέξης, κανένας κοινός κόσμος και κανένας δημόσιος χώρος δεν είναι δυνατός. Διότι αντίθετα από το κοινό καλό όπως το εννοούσε ο Χριστιανισμός – η σωτηρία μιας ψυχής ως ένα κοινό για όλους συμφέρον – ο κοινός κόσμος είναι ο χώρος στον οποίον μπαίνουμε όταν γεννιόμαστε, και ο χώρος, τον οποίο αφήνουμε πίσω μας όταν πεθαίνουμε. Υπερβαίνει τον χρόνο ζωής μας τόσο προς το παρελθόν όσο και προς το μέλλον· υπήρχε πριν έλθουμε και θα διαρκέσει περισσότερο από τη σύντομη διαμονή μας σ’ αυτόν. Είναι ότι έχουμε από κοινού όχι μόνο με όσους ζουν μαζί μας, αλλά και με όσους υπήρξαν εδώ πριν και με όσους θα έλθουν μετά από μας. Αλλά ένας τέτοιος κοινός κόσμος μπορεί να επιβιώσει των ερχόμενων και απερχόμενων γενεών μόνο στο βαθμό που εμφανίζεται δημοσίως. Ακριβώς η δημοσιότητα της δημόσιας σφαίρας μπορεί να ενσωματώσει και να αγλαΐσει δια μέσου των αιώνων οτιδήποτε θελήσουν ίσως οι άνθρωποι να διασώσουν από τη φυσική φθορά του χρόνου. Οι άνθρωποι για πολλούς αιώνες πριν από μας – αλλά όχι τώρα πλέον – εισέρχονταν στο δημόσιο χώρο διότι επιθυμούσαν κάτι τι δικό τους ή κάτι τι που είχαν από κοινού με άλλους να διαρκέσει περισσότερο από τη γήινη ύπαρξη τους. (Έτσι η κατάρα της δουλείας δεν ήταν μόνο ότι στερούσε από τους δούλους την ελευθερία και την ορατή ύπαρξη, αλλά και ο φόβος των ίδιων των αφανών εκείνων ανθρώπων «ότι περνώντας από την αφάνεια της ζωής τους στον θάνατο δεν θα άφηναν πίσω τους κανένα σημάδι να μαρτυράει πως κάποτε υπήρξαν»). Δεν υπάρχει ίσως σαφέστερη μαρτυρία για την απώλεια της δημόσιας σφαίρας κατά τους νεότερους χρόνους από την ολοκληρωτική σχεδόν απώλεια του αυθεντικού ενδιαφέροντος για την αθανασία, μια απώλεια η οποία επισκιάστηκε κάπως από την ταυτόχρονη απώλεια του μεταφυσικού ενδιαφέροντος για την αιωνιότητα. Η δεύτερη, η αιωνιότητα, αποτελώντας μέριμνα των φιλοσόφων και της vita contemplativa πρέπει να παραμείνει έξω απ’ το πεδίο τούτων των σκέψεων μας. Αλλά η πρώτη, η αθανασία, επιβεβαιώνεται από την συνηθισμένη σήμερα κατάταξη του αγώνα για την κατάκτηση της αθανασίας στο ιδιωτικό ελάττωμα της ματαιοδοξίας. Κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες είναι πράγματι τόσο απίθανο να φιλοδοξεί κανείς στα σοβαρά μια επίγεια αθανασία, ώστε πιθανώς δίκαια να θεωρούμε τη φιλοδοξία αυτή σκέτη ματαιοδοξία.

Το περίφημο εδάφιο του Αριστοτέλη: «Κατά την εξέταση των ανθρωπίνων υποθέσεων δεν πρέπει κανείς… να εξετάζει τον άνθρωπο ως έχει, δεν πρέπει να εξετάζει τι είναι θνητό στα θνητά πράγματα, αλλά να στοχάζεται γι αυτά [μόνο] στον βαθμό που έχουν την δυνατότητα να καταστούν αθάνατα», βρίσκεται με τρόπο πολύ ταιριαστό στα πολιτικά του γραπτά. Διότι η πόλις για τους Έλληνες, όπως η res publica για τους Ρωμαίους, ήταν πριν απ’ όλα εγγύηση κατά της ασημαντότητας της ατομικής ζωής, χώρος προφυλαγμένος απέναντι σε αυτήν την ασημαντότητα και προορισμένος για την σχετική διάρκεια, αν όχι για την αθανασία, των θνητών.

Η αντίληψη της νεότερης εποχής για τη δημόσια σφαίρα, μετά τη θεαματική αύξηση της δημόσιας σημασίας της «κοινωνίας», εκφράζεται από τον Adam Smith, όταν, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, αναφέρει «την ανεπρόκοπη εκείνη ράτσα των ανθρώπων που κοινώς αποκαλούνται άνθρωποι των γραμμάτων», για τους οποίους «η δημόσια αναγνώριση… αποτελεί πάντα ένα μέρος της αμοιβής τους…· ένα σημαντικό μέρος για το επάγγελμα του γιατρού, ένα ακόμα μεγαλύτερο ίσως για το επάγγελμα του νομικού, ενώ για τον ποιητή και τον φιλόσοφο αποτελεί σχεδόν το σύνολο». Εδώ είναι αυταπόδεικτο ότι η δημόσια αναγνώριση και η χρηματική αμοιβή είναι της αυτής φύσεως και μπορούν να πάρουν το ένα τη θέση του άλλου. Η δημόσια αναγνώριση είναι κι αυτή κάτι που χρησιμοποιείται και καταναλώνεται, και το γόητρο, καθώς θα λέγαμε σήμερα, ικανοποιεί μιαν ανάγκη όπως η τροφή ικανοποιεί μιαν άλλη: η δημόσια αναγνώριση καταναλώνεται από την ατομική ματαιοδοξία όπως καταναλώνεται η τροφή από την πείνα. Είναι προφανές ότι απ’ αυτήν την άποψη το κριτήριο της πραγματικότητας δεν έγκειται στην δημόσια παρουσία των άλλων, αλλά μάλλον στην μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτακτικότητα των αναγκών εκείνων που την ύπαρξη ή μη ύπαρξη τους δεν μπορεί να βεβαιώσει κανείς άλλος εκτός από όσους τις νιώθουν. Και αφού η ανάγκη της τροφής έχει την αυταπόδεικτη πραγματική βάση της στην ίδια τη λειτουργία της ζωής, είναι επίσης προφανές ότι οι εντελώς υποκειμενικές σουβλιές της πείνας είναι πιο ‘πραγματικές’ από την ‘ματαιοδοξία’ όπως ονόμαζε ο Hobbes την δίψα της δημόσιας αναγνώρισης. Όμως, κι αν ακόμη αυτές τις ανάγκες, μ’ ένα θαύμα συμπόνοιας, τις συμμερίζονταν και οι άλλοι, πάλι η ίδια κενότητα τους θα τις εμπόδιζε πάντα να εγκαθιδρύσουν κάτι τόσο στέρεο και τόσο διαρκές όσο ένας κοινός κόσμος. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι υπάρχει μια έλλειψη κοινής αναγνώρισης για την ποίηση και την φιλοσοφία στον σύγχρονο κόσμο, αλλά ότι αυτή η αναγνώριση δεν συνιστά ένα χώρο όπου διασώζονται τα πράγματα από την φθορά του χρόνου. Η ματαιότητα της κοινής αναγνώρισης, η οποία καταναλώνεται καθημερινά σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες, είναι τέτοια, ώστε, αντίθετα, η χρηματική αμοιβή, ένα από τα πιο μάταια πράγματα που υπάρχουν, μπορεί να γίνει πιο ‘αντικειμενική’ και πιο ‘πραγματική’.

Σε αντιδιαστολή μ’ αυτήν την ‘αντικειμενικότητα’, της οποίας μόνη βάση είναι το χρήμα ως κοινός παρανομαστής για την ικανοποίηση όλων των αναγκών, η πραγματικότητα της δημόσιας σφαίρας στηρίζεται στην ταυτόχρονη παρουσία αναρίθμητων προοπτικών και όψεων, με τις οποίες δεν μπορεί ποτέ να επινοηθεί κοινό μέτρο ή κοινός παρανομαστής. Διότι αν και ο κοινός κόσμος αποτελεί το κοινό πεδίο συνάντησης όλων, όμως όσοι είναι παρόντες έχουν διαφορετικές θέσεις μέσα σ’ αυτό, και η θέση του ενός δεν μπορεί να συμπίπτει με τη θέση του άλλου, όπως δεν μπορεί να συμπίπτει η θέση δύο αντικειμένων. Το να είναι κανείς ορατός και ακουστός από τους άλλους αντλεί τη σημασία του από το γεγονός ότι καθένας βλέπει και ακούει από διαφορετική θέση. Αυτό είναι το νόημα του δημόσιου βίου, σε σύγκριση με τον οποίο ακόμη και η πιο πλούσια και πιο ικανοποιητική οικογενειακή ζωή δεν μπορεί να προσφέρει σε κάποιον παρά μόνο της επέκταση ή τον πολλαπλασιασμό της θέσης του με τις συνακόλουθες όψεις και προοπτικές της. Η υποκειμενικότητα της ιδιωτικότητας μπορεί να επεκταθεί και να πολλαπλασιαστεί σε μια οικογένεια, μπορεί να ισχυροποιηθεί τόσο, ώστε το βάρος της να γίνει αισθητό στη δημόσια σφαίρα· αλλά αυτή η «δημόσια» οικογένεια δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει την πραγματικότητα που προκύπτει από το ολικό άθροισμα των όψεων που παρουσιάζει ένα αντικείμενο σ’ ένα πλήθος θεατών. Μόνον όπου είναι δυνατόν να αντικρύζονται τα πράγματα από τους πολλούς στην ποικιλία των όψεων τους χωρίς να μεταβάλλουν ταυτότητα, ούτως ώστε όσοι συγκεντρώνονται γύρω τους να ξέρουν πως βλέπουν την ταυτότητα στην απόλυτη διαφορά, εκεί μπορεί αληθινά και αξιόπιστα να εμφανιστεί η εγκόσμια πραγματικότητα.

Κάτω από τις συνθήκες ενός κοινού κόσμου, την πραγματικότητα δεν την εγγυάται κατά κύριο λόγο η «κοινή φύση» όλων των ανθρώπων που την συνιστούν, αλλά μάλλον το γεγονός ότι, παρά τις διαφορές θέσεως και την ποικιλία όψεων που προκύπτει, όλοι ενδιαφέρονται πάντα για το ίδιο αντικείμενο. Αν η ταυτότητα του αντικειμένου δεν είναι πλέον δυνατόν να διακριθεί, καμιά κοινή φύση των ανθρώπων, και λιγότερο απ’ όλα ο αφύσικος κομφορμισμός μιας μαζικής κοινωνίας, δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή του κοινού κόσμου, που συνήθως ακολουθεί την καταστροφή των πολλών όψεων, με τις οποίες εμφανίζεται στο ανθρώπινο πλήθος. Αυτό μπορεί να συμβεί κάτω από συνθήκες απόλυτης απομόνωσης, όπου κανείς πια δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανέναν άλλον, όπως συμβαίνει συνήθως στις τυραννίες. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να συμβεί και κάτω από τις συνθήκες μιας μαζικής κοινωνίας ή μιας μαζικής υστερίας, όπου βλέπουμε όλους τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται ξαφνικά σαν να ήταν μέλη μιας οικογένειας, αποτελώντας καθένας μιαν επέκταση κι ένα αντίγραφο του πλησίον του. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι έχουν μεταβληθεί πέρα για πέρα σε ιδιώτες, δηλαδή έχουν στερηθεί το να βλέπουν και να ακούνε τους άλλους ή το να τους βλέπουν και να τους ακούνε οι άλλοι. Βρίσκονται όλοι έγκλειστοι στην υποκειμενικότητα της δικής τους ατομικής εμπειρίας, η οποία δεν παύει να είναι ατομική έστω κι αν πολλαπλασιάζεται απειράριθμες φορές. Το τέλος του κοινού κόσμου έχει επέλθει όταν αυτός αντικρύζεται από μια μόνο πλευρά κι όταν έχει την δυνατότητα να παρουσιάζεται σε μια μόνο προοπτική. […]



***

Hannah Arendt, The Human Condition, Chicago, 1958 (ελλ. μτφρ., Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση, μτφρ. Γ. Λυκιαρδόπουλος – Σ. Ροζάνης, Αθήνα, 2008, σ. 80 – 85).

Το παγκόσμιο μονοπώλιο στα media

Βάλια Μπαζού


Το 90% όσων διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε ελέγχεται παγκοσμίως από μόνον έξι εταιρείες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συγκέντρωσης των ΜΜΕ στα χέρια ολίγων εταιρειών αρκεί να επισημάνουμε ότι το 1983 το αντίστοιχο 90% της ενημέρωσης, προσφερόταν από 50 διαφορετικές εταιρείες!


Το εξαιρετικό infographic εντόπισα στην ιστοσελίδα UPWORTHY, που παρουσιάζει με ένα απλό τρόπο το παγκόσμιο μονοπώλιο που έχει εγκαθιδρυθεί στα media ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Ένα μονοπώλιο που ελέγχει από τις ειδήσεις, σε όλα τα μέσα, μέχρι τις ταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές ακόμα και τα τραγούδια που ακούγονται και τα video clip που παίζονται σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ και όχι μόνον.

Οι έξι γίγαντες των Media είναι:


1] COMCAST: ελέγχει τις εταιρείες Universal- NBC- Focus Features


2] News Corp: ελέγχει τις εταιρείες FOX- Wall Street Journal- New York Post


3] Disney: ελέγχει τις εταιρείες Rixar-ABC-ESPN-Marvel


4] Viacom: ελέγχει τις εταιρείες MTV- Comedy Central- BET- CMT- Paramount


5] Time Warner: ελέγχει τις εταιρείες CNN- HBO- Time- Warner Bros


6] CBSO : ελέγχει την εταιρεία Sowtime

Όπως επισημαίνει το UPWORTHY, συνολικά 213 ανώτατα στελέχη αποφασίζουν και ελέγχουν τι θα διαβάσουμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Κάνοντας μια απλή διαίρεση ο συντάκτης του infographic επισημαίνει ότι για κάθε 1,5 εκατομμύριο πολίτες στις ΗΠΑ αντιστοιχεί 1 ανώτατο στέλεχος που αποφασίζει για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία εκατομμυρίων ανθρώπων!

Στην έρευνα επισημαίνεται ακόμα η ψευδής αίσθηση που υπάρχει περί της μεγάλης ποικιλίας επιλογής αφού τελικά οι 6 εταιρείες διαθέτουν, για παράδειγμα, το 70% του περιεχομένου και της καλωδιακής τηλεόρασης. Αντίστοιχα στο ραδιόφωνο μια εταιρεία, η Clear Channel, έχει στην ιδιοκτησία της 850 ραδιοφωνικούς σταθμούς ελέγχοντας και επί της ουσίας προσφέροντας ως ιδιότυπο copy paste τις ίδιες ειδήσεις και την ίδια μουσική.

Το μέγεθος του μονοπωλίου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο εάν υπολογίσει κανείς και τις εταιρείες που ελέγχουν σε άλλες ηπείρους αφού τα συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν μόνον τις ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η News Corp ελέγχει τις μεγαλύτερες εφημερίδες σε τρεις ηπείρους!

Πηγή: Ποντίκι

Το αφεντικό τρελάθηκε !!!

Να διευκρινίσω τρία πράγματα:

α) Δεν αποκαλώ εγώ «αφεντικό» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος δήλωσε ότι «Ο Σαμαράς είναι το πιο σκληρό αφεντικό για το οποίο έχω δουλέψει ποτέ».

β) Όταν το Κράτος πουλάει μια μονοπωλιακή επιχείρησή του, δεν καταργείται το μονοπώλιο, απλώς γίνεται ιδιωτικό.

γ) Η φάρσα της Επιτροπής Ανταγωνισμού που έχει ως στόχο τη «Διατήρηση ή αποκατάσταση της υγιούς ανταγωνιστικής δομής της αγοράς» και χρησιμοποιεί ως μέσο την «Καταπολέμηση των πρακτικών που περιορίζουν ή νοθεύουν τον ανταγωνισμό και καταλήγουν σε βλάβη των καταναλωτών» γίνεται ακόμη χειρότερη όταν σκεφτείς το καρτέλ των τραπεζών και πόσο αυτό…λειτούργησε «υπέρ» των καταναλωτών.

Το αφεντικό, λοιπόν, πουλάει αν και στην ουσία χαρίζει. Το αφεντικό καλεί επενδυτές, όχι για να δημιουργήσουν ή να κατασκευάσουν, αλλά να πάρουν τα έτοιμα. Το θέμα είναι, ποια είναι αυτά τα έτοιμα.

Πρόκειται για υποδομές! Είτε του ΟΠΑΠ, είτε της ΔΕΗ, είτε της ΕΥΔΑΠ είτε ό,τι άλλο χαρίζεται. Υποδομές που χρυσοπληρώσαμε οι φορολογούμενοι. Υποδομές που φτιάχτηκαν και με χρήματα της Ε.Ε., τα οποία αντιστοιχούσαν ξεχωριστά στον κάθε πολίτη αυτής της χώρας.

Υποδομές που επίσης χρυσοπληρώσαμε, είναι τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι δρόμοι. Κι αυτά πωλούνται ή μάλλον χαρίζονται. Δεν ξέρω σε ποιους. Ούτε θα μάθουμε. Μπροστά θα υπάρχει πάντα ένα ελληνικό όνομα για βιτρίνα κι από πίσω διάφορα funds που δεν ξέρουμε ούτε σε ποιον ανήκουν, ούτε την αξιοπιστία τους. Βασικά, το πρόβλημα είναι ότι όταν παρατήσουν ρημαγμένες μια μέρα τις υποδομές που χρυσοπληρώσαμε, δε θα υπάρχει κάποιος να του ζητηθούν ευθύνες. Απλώς θα κληθούμε να ξαναχρυσοπληρώσουμε τις υποδομές για να έχουμε νερό να πιούμε.

Θα μου πείτε «και τι έγινε που ξέρουμε τον ιδιοκτήτη του ΟΤΕ;». Θα σας πω «σωστό κι αυτό». Μήπως δεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις υποδομές που εμείς είχαμε χρυσοπληρώσει για να δημιουργηθούν; Όλα τ’ αφεντικά σε αυτή τη χώρα ήταν πάντα τρελά και μοίραζαν με το άλλοθι της κατάργησης του μονοπωλίου. Καμία διαφωνία ως προς αυτό.

Έτσι δε χαρίστηκε η Ολυμπιακή; Είδατε εσείς κάποιο μονοπώλιο να καταργείται; Ένα ιδιότυπο καρτέλ δύο αεροπορικών εταιρειών δημιουργήθηκε, το οποίο θέλει να μετατραπεί επίσημα σε μονοπώλιο, αλλά η Κομισιόν επιμένει να κρατηθούν τα προσχήματα για τα μάτια του κόσμου όπως μπορείτε να θυμηθείτε διαβάζοντας εδώ.

Όσο για τις τράπεζες, εκεί θα γίνει το μεγάλο γλέντι. Δύο πρέπει να απομείνουν. Η ALPHA και η ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Πριν εξαγοραστούν κι αυτές από κάποιο γερμανικό κολοσσό. Με δύο τράπεζες, τι ανταγωνισμός να δημιουργηθεί στα επιτόκια; Η τοκογλυφία επιτέλους θα αγιοποιηθεί και θα φορέσει το φωτοστέφανο του «υγιούς τραπεζικού τομέα».

Όλα τ’ αφεντικά της Ελλάδας ήταν τρελά. Όμως αυτό το αφεντικό είναι το πιο τρελό απ’ όλα. Θεωρεί επιτυχία του να χαρίσει ό,τι χρυσοπληρώσαμε οι πολίτες για να κατασκευαστεί. Θεωρεί επιτυχία του να δημιουργούνται ιδιωτικά μονοπώλια. Θεωρεί επιτυχία του ν’ αναρωτιέται ο Έλληνας γιατί πρέπει να πληρώνει ξανά και ξανά για να χρησιμοποιεί υποδομές που κατασκευάστηκαν με τους φόρους του.

Παρ’ όλα αυτά, καλείται να πληρώσει κι άλλους, μεγαλύτερους φόρους. Δίχως να γνωρίζει το λόγο. Δίχως να απολαμβάνει την ανταποδοτικότητα των φόρων. Γιατί, αυτό το αφεντικό είναι ταυτόχρονα και μπράβος. Αν δεν πληρώσεις, θα σου κάψει το σπίτι. Ή έστω θα στο πάρει. Δεν είναι κυβέρνηση, είναι συμμορία. Πουλάει ύδωρ και γη. Παραδίδει μεταλλεία, βαφτίζοντάς το επιτυχία ενώ τα ταυτόχρονα υποκρίνεται πως δε γνωρίζει τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα στο χώρο.

Αυτή είναι η αλήθεια και κάθε «ναι μεν, αλλά…» είναι άλλοθι για τη σιωπή μας που γίνεται όλο και πιο συνένοχη κάθε μέρα που περνά από πάνω μας.

kartesios

Δεν έτυχε..Πέτυχε!

Ακούσατε τί είπε πάλι ο μεγαλύτερος εν ζωή πολιτικός απατεώνας;
Έτυχε λέει, ΕΤΥΧΕ, να είναι υπουργός οικονομικών, γι αυτό τα έχουμε βάλει μαζί του για το χαράτσι!

Και με το οποίο χαράτσι, λέει, στάθηκε δύο χρόνια στα πόδια της η ελληνική οικονομία, και άρα σώθηκε, και άρα κάποιος λέει, πρέπει τέλος πάντων ΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ!!!

Ένα- ένα! Να τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα, κάθαρμα, γιατί ''τα 'χουμε πάρει'' και θα γίνει καμιά ζημιά..

Πρώτον πόσα εισέπραξε, λεχρίτη, το κρατικό ταμείο απ' το χαράτσι; Ένα; Δύο; Δυόμισι δις ευρώ τον χρόνο;
Και μ' αυτά στάθηκε η ελληνική οικονομία στα πόδια της; Τότε γιατί ''πηδάτε'' ...
μισθωτούς, συνταξιούχους, και αγορά, με μέτρα των οκτώ, δέκα, δεκατεσσάρων δισεκατομμυρίων;

Δεύτερον πώς και από ποιούς τάχα τα εισέπραξε;
Εδώ γονάτισε ολόκληρη ΔΕΗ από τους απλήρωτους λογαριασμούς, επειδή ο κοσμάκης δεν είχε και δεν έχει να πληρώσει τα αυξημένα τιμολόγια μαζί και το χαράτσι!

Έχει ''κοπεί'' το ρεύμα σε χιλιάδες νοικοκυριά, άνεργους, ανήμπορους, επιχειρήσεις, κι εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουν για διακανονισμούς, κι εσύ μας λες ότι έσωσες την οικονομία κι ότι πρέπει να σ' ευχαριστήσουμε, κοπρίτη;

Και τρίτο και σπουδαιότερο:

Τί θα πεί ΕΤΥΧΕ;
Περνούσες απ' έξω και σε κάνανε υπουργό οικονομικών, την ώρα που το χαράτσι από μόνο του έμπαινε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ;
Δεν σού 'χει μείνει μιά σταλιά ανδρισμός να παραδεχτείς ότι το χαράτσι ήταν ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΗ;
Τόσο ''κότα'' πιά;
Τόσο θρασύδειλος;
Τόσο τιποτένιος;

Καμαρώστε τον εσείς που ακόμα τον στηρίζετε.
Εσείς που ακόμα ψηφίζετε ΠαΣοΚ.

Χάρισμά σας!
΄Ιδιοι είσαστε!
Θρασύδειλοι εγκληματίες, που ποτέ δεν παραδεχτήκατε ΕΝΑ λάθος! Έστω και μόνον ένα..

Σε λίγο, θα περάσει να σας πάρει το απορριματοφόρο της Ιστορίας!
Να σας πάει εκεί που ανήκετε:
Στον βόθρο με τα τοξικά κατάλοιπα..

To διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9393.html

ΠΗΓΗ:
http://mandatoforos.blogspot.gr/2013/05/blog-post_29.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7516

Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου “παραμυθιού” μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!

Έχει αποδειχτεί ότι η εξιστόρηση παραμυθιών είναι ιδιαίτερα ψυχθεραπευτική κι ωφέλιμη για τα παιδιά.

Καθώς τα βοηθάει να ωριμάσουν μέσα από πρότυπα ηρώων που με τη συνεχή πάλη τους ωθούνται ν’ανακαλύψουν την πραγματική τους αξία, εν μέσω δύσκολων κι εχθρικών περιβάλλοντων και να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο.

Η ταύτιση, γενικά μικρών και μεγάλων, με τους ήρωες/-ίδες, επιτρέπει να μάθουν και να δοκιμάσουν τρόπους επίλυσης των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου και των προβλημάτων που αναπόφευκτα παρουσιάζονται στη ζωή. Κι εκεί έγκειται η μεγάλη…διδακτική αξία των παραμυθιών.

Του παραμυθοαναθρεμμένου ανιχνευτή

Και φυσικά ο τελικός θρίαμβος του καλού λειτουργεί ως ψυχική λύτρωση και ως επιβράβευση των ευγενών και επίμονων προσπαθειών των πρωταγωνιστών τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

Αν ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο ίδιος, μέσα από τους “παραμυθάδες” του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:
το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι “αφηγητές” αυτών των ιστοριών, που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς στόχους!

Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:

Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.

Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγας παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα,  και ο πρίγκιπας πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.

Επίσης, η ωραία κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι’αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο “κοινωφελές” υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της. Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε “καεί” από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν “μαγικές δυνατότητες” ν’αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς…

Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.

Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της “γιαγιάς”-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την…

Τι; Δεν σας άρεσε το παγκοσμιοποιημένο παραμύθι μας; Γιατί; Αφού οι ήρωές του είναι εσείς, εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι εμπλεκόμαστε με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Αν λοιπόν το έγκλημα των “αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο “ρεαλιστικός” (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον “ρεαλισμό”) φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:

Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους “αφηγητές” που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας “ιστορία”. Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν’ αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την “αφήγηση” που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!

Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές…

Και πανικόβλητοι οι “παραμυθάδες”, μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει…

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Το κείμενο αυτό (των Harry V. Μartin and David Caul) είναι μέρος μιας σειράς άρθρων σχετικά με πειράματα που γίνονται στις ΗΠΑ και αποσκοπούν στον έλεγχο του μυαλού (MIND CONTROL). Μετά ένα σύντομο καύσωνα στις αρχές του Ιουλίου (1991), μια σύντομη αναφορά έγινε στις ειδήσεις του ραδιοφώνου σχετικά με τρεις φυλακισμένους, οι οποίοι πέθαναν στα κελιά τους, στην κλινική Vacaville Medical Facility, τα οποία δεν είχαν κλιματισμό. Οι δύο από τους έγκλειστους, σύμφωνα με την ανακοίνωση, ενδέχεται να πέθαναν εξ αιτίας φαρμακευτικής αγωγής. Δεν έγιναν έρευνες από τα ΜΜΕ, ούτε εκτενή ρεπορτάζ πάνω στο θέμα.
Όμως, ποια ήταν η αγωγή που προκάλεσε το θάνατό τους; Η κλινική αναφέρει ότι είχαν υποστεί αγωγή για έλεγχο του μυαλού ή για αλλαγή της συμπεριφοράς. Έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας φρικιαστικής ιστορίας, που αποτελεί μέρος της ποινικής ιστορίας της Καλιφόρνια και που είχε προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων πριν δύο δεκαετίες.
Τα πειράματα για έλεγχο του μυαλού είναι πραγματικότητα στην Καλιφόρνια εδώ και δεκαετίες και πραγματοποιούνται στα άσυλα και στις φυλακές. Μάλιστα έχουν εφαρμοστεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως σε παιδιά μειονοτήτων, τα οποία είχαν γίνει πειραματόζωα σε εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις ρίψης πυραύλων (Nike Missile Sites), αλλά και σε βετεράνους. Η χρηματοδότηση και η υλοποίηση των πειραμάτων αυτών είναι μέρος των προγραμμάτων του αμερικάνικου Υπουργείου Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας, του Υπουργείου Υποθέσεων των Βετεράνων, της CIA –μέσω του προγράμματος Phoenix–, του Ινστιτούτου Ερευνών του Στάνφορντ, της Υπηρεσίας για Διεθνή Ανάπτυξη, του Υπουργείου Αμύνης, του Υπουργείου Εργασίας, του Εθνικού Ινστιτούτου Πνευματικής Υγείας, της Επικουρικής Διεύθυνσης Αστυνομίας και Εθνικού Ιδρύματος Επιστήμης.
Η πολιτεία της Καλιφόρνια είναι πρώτη σε αυτού του είδους τα πειράματα. Αντίστοιχα πειράματα έχουν πραγματοποιηθεί στην περιοχή Haight-Ashbury στο Σαν Φρανσίσκο, στην ακμή της επικράτησης των χίπηδων. Το 1974, ο γερουσιαστής Sam Erwin, γνωστός από το σκάνδαλο του Γουωτεργκέϊτ, ηγήθηκε μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας, σχετικά με τα Συνταγματικά Δικαιώματα, η οποία μελετούσε το θέμα «Ατομικά Δικαιώματα και ο Ρόλος του Ομοσπονδιακού Κράτους στην Αλλαγή της Συμπεριφοράς». Παρ’ όλο που δόθηκε λίγη δημοσιότητα σε αυτή την έρευνα, ο γερουσιαστής Erwin καταδίκασε τον ρόλο του κράτους στον έλεγχο του μυαλού. Αυτή η καταδίκη δεν ήταν ωστόσο ικανή να σταματήσει τα πειράματα, απλώς χρηματοδοτήθηκαν με πιο έμμεσο τρόπο.
Πολλές από τις ιστορίες ατόμων που υπέστησαν τέτοια πειράματα καταδεικνύουν μια περίεργη ιδέα στο μυαλό όσων αναζητούν πειραματόζωα. Όσοι έγιναν πειραματόζωα καταδικάζονταν σε φυλάκιση επ’ αόριστον και η ελευθερία τους εξαρτιόταν από τη καλή διεξαγωγή του πειράματος. Για παράδειγμα, κάποιος που είχε συλληφθεί για βόλτα με κλεμμένο όχημα, καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή και κρατήθηκε τελικά δεκαοχτώ χρόνια, για να γίνει πειραματόζωο.
Μερικά από τα πειράματα ελέγχου του μυαλού είναι:
- Ο φυλακισμένος, γυμνός, δένεται σε μια σανίδα. Οι καρποί και οι αστράγαλοί του είναι ακινητοποιημένοι και το κεφάλι του επίσης κρατιέται σε σταθερή θέση με μία λωρίδα γύρω από το λαιμό του και ένα κράνος. Τον αφήνουν σε ένα σκοτεινό κελί, χωρίς να μπορεί να κάνει την ανάγκη του. Όταν του δίνουν φαγητό, του ελευθερώνουν το ένα χέρι, ώστε να ψηλαφίσει στο σκοτάδι και να βρει το φαγητό αυτό, και να προσπαθήσει να πιει, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του.
- Χορηγείται στον φυλακισμένο παραλυτικό των μυών. Μέσα σε 30 – 40 δευτερόλεπτα αρχίζει η παράλυση των μικρών μυών (δάκτυλα χεριών και ποδιών, μάτια), ύστερα παραλύουν τα πλευρά και τέλος το διάφραγμα. Η καρδιά έχει 60 σφυγμούς ανά λεπτό. Αυτή η κατάσταση μαζί με το ότι υπάρχουν αναπνευστικές ανακοπές, κρατά για δύο έως πέντε λεπτά. Μετά αρχίζει σταδιακά να περνάει. Το άτομο έχει πλήρη συναίσθηση και πασχίζει να πάρει μια ανάσα. Είναι σα να πεθαίνεις, σα να πνίγεσαι σύμφωνα με το πείραμα.
- Ένα άλλο φάρμακο που χορηγείται προκαλεί εμετό. Το δίνουν σε όσους φυλακισμένους δεν σηκώθηκαν στην ώρα που έπρεπε, ή έβρισαν ή είπαν ψέματα, ή δε χαιρέτησαν τους ανθρωποφύλακες με τον δέοντα τρόπο. Οι εμετοί κρατούν από 15 λεπτά έως μια ώρα και συνοδεύονται από μια προσωρινή επίδραση στο καρδιαγγειακό που αλλάζει την πίεση.
- Ένα άλλο πάλι προκαλεί ακαμψία, ανησυχία, θολή όραση, πόνο στους μυς, τρέμουλο και μπερδεμένη αντίληψη.
Το Υπουργείο Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας και ο αμερικάνικος στρατός έχουν ομολογήσει πως έκαναν πειράματα για έλεγχο του μυαλού. Μάλιστα, προέκυψαν πολλοί θάνατοι.
Αναζητώντας τα ίχνη των πειραμάτων αυτών, οδηγούμαστε σε νόμιμες και μη χρήσεις, χρήση για μυστικές επιχειρήσεις κατασκοπείας και πειράματα σε αθώους που δεν γνώριζαν ότι γίνονταν πειραματόζωα.
Η εφημερίδα The Sentinel δημοσίευσε (Αύγουστος 1991) μια σειρά άρθρων σχετικά με τα πειράματα αυτά. Παρουσίασε ορισμένα από τα πειράματα που επιτρέπονται ακόμη και σήμερα.
Η υποεπιτροπή του γερουσιαστή Erwin τον Νοέμβριο του 1974 ερεύνησε το θέμα αυτό. Με αποστροφή μελέτησε έγγραφα από:
- Τη μελέτη του Ιδρύματος Νευρολογικής Έρευνας με τίτλο «Η Ιατρική Επιδημιολογία των Εγκληματιών».
- Το Κέντρο για τη Μελέτη και τη Μείωση της Βίας από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες.
- Το κλειστό Κέντρο Ιατρικής Περίθαλψης Εφήβων.
Ακολούθησε καταιγισμός αντιδράσεων σε όλη τη χώρα το 1974 εξαιτίας των άρθρων που γράφτηκαν με αφορμή την έρευνα της υποεπιτροπής της Γερουσίας. Μετά από τόσα χρόνια όμως, η είδηση πως δύο φυλακισμένοι ίσως πέθαναν, λόγω τέτοιων φρικιαστικών πειραμάτων, δείχνει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα από το 1974. Το 1977, μια υποεπιτροπή της Γερουσίας, σχετικά με την Έρευνα στον τομέα των Επιστημών και της Υγείας, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Τεντ Κέννεντυ, επικεντρώθηκε στη χρήση του LSD από τη CIA, η οποία το χορηγούσε σε ανυποψίαστους πολίτες. Ελάχιστοι στη CIA γνωρίζουν για το πεδίο δράσης και τις λεπτομέρειες του προγράμματος αυτού.
Για να καταλάβει κανείς το πρόβλημα πρέπει να αναζητήσει την πηγή του.
Η υποεπιτροπή του Τεντ Κέννεντυ έμαθε σχετικά με την Επιχείρηση ΜΚ-Ultra της CIA από την κατάθεση του Δρ. Sidney Gottlieb. Σκοπός του προγράμματος, σύμφωνα με την μαρτυρία του, ήταν να «διερευνήσει αν και κατά πόσον ήταν δυνατή η αλλαγή της συμπεριφοράς ενός ατόμου με κρυφά μέσα». Επικαλούμενος το Διάταγμα Εθνικής Ασφάλειας, ο Δρ. Gottlieb, αρνήθηκε να πει στην υποεπιτροπή ποια ήταν τα συμπεράσματα από τα πειράματα αυτά.
Ανέφερε, πάντως, ότι το πρόγραμμα είχε μπει σε εφαρμογή αρχικά λόγω του φόβου πως οι Σοβιετικοί και άλλοι εχθροί των ΗΠΑ θα ήταν πιο προχωρημένοι στα ζητήματα αυτά. Λόγω του Διατάγματος της Ελευθερίας της Πληροφόρησης, οι ερευνητές μπορούν πλέον να έχουν πρόσβαση στα έγγραφα σχετικά με την επιχείρηση ΜΚ-Ultra της CIA και σχετικά με άλλες επιχειρήσεις της CIA για τη μεταβολή της συμπεριφοράς σε ένα ειδικό δωμάτιο-αναγνωστήριο, στο ισόγειο του Hyatt Regency στο Rosslyn, VA.
H πιο τολμηρή φάση της επιχείρησης ΜΚ-Ultra της CIA ήταν η χορήγηση LSD σε ανυποψίαστους πολίτες σε πραγματικές συνθήκες. Η ιδέα γι’ αυτή την επιχείρηση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1941, από τον William Donovan, ιδρυτή και διευθυντή της Yπηρεσίας Στρατηγικών Υπηρεσιών (Οffice of Strategic Services, OSS), πρόδρομου της CIA κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Εκείνη την εποχή η υπηρεσία επένδυσε 5000$ για το πρόγραμμα «ναρκωτικό της αλήθειας». Τα πειράματα που έγιναν με σκοπολαμίνη και μορφίνη αποδείχθηκαν άχρηστα και επικίνδυνα. Δοκιμάστηκαν και οι επιδράσεις άλλων ναρκωτικών ουσιών, όπως της μεσκαλίνης, των βαρβιτουρικών, της βενζεδρίνης, της ινδικής κάνναβης κ.ά.
Οι υπηρεσίες ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες σχετικά με τις απώλειες πλεούμενων στον Βόρειο Ατλαντικό, από τα γερμανικά υποβρύχια. Σκοπός τους ήταν η άντληση πληροφοριών, σχετικά με τα υποβρύχια αυτά και θεωρήθηκε ότι η καλύτερη μέθοδος ήταν η ανάκριση των αιχμαλώτων πολέμου με χρήση ναρκωτικών ουσιών, καταστρατηγώντας την συνθήκη της Γενεύης.
Η τετραυδροκανναμπινόλ ασετιλίνη, μια άχρωμη, άοσμη ουσία που απομονώνεται από την μαριχουάνα χρησιμοποιήθηκε για να χορηγηθεί σε τσιγάρο ή φαγητό, χωρίς να είναι δυνατή ο εντοπισμός της. Αρχικά τα πειράματα έγιναν σε εθελοντές του αμερικάνικου στρατού και της OSS, και τα δοκιμαστικά τεστ συγκαλύφθηκαν ως αγωγή για όσους είχαν υποστεί σοκ από έκρηξη. Οι εθελοντές έμειναν στην ιστορία ως οι «ονειροπόλοι του Ντόνοβαν» (Donovan’s Dreamers). Τα πειράματα ήταν απολύτως μυστικά και μόνο κάποιοι ανώτατοι αξιωματούχοι» γνώριζαν την ύπαρξή τους. Ο Πρόεδρος Φ. Ρούσβελτ γνώριζε και αυτός. Το «ναρκωτικό της αλήθειας» είχε ανάμεικτη επιτυχία.
Τα πειράματα σταμάτησαν όταν γράφτηκε ένα υπόμνημα, σχετικά με τα αποτελέσματά τους, που έλεγε: «Το ναρκωτικό ξεπερνά τα πάντα, εκτός από τις πιο ειδικές και ερευνητικές αναλύσεις και για κάθε πρακτική εφαρμογή, θεωρείται πως δεν μπορεί να τεθεί σε ανάλυση». Η OSS πάντως, δεν σταμάτησε τα πειράματα. Το 1943, έγιναν πειράματα παρ’ όλη την απαγόρευση. Το πιο γνωστό έγινε υπό την επίβλεψη του Αρχηγού George Hunter White, (στελέχους της OSS και πρώην αστυνομικού), στον August Del Grazio, γνωστό και ως Augie Dallaw ή Little Augie, που ήταν ένας γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Βρισκόταν στην φυλακή για επίθεση και φόνο. Ήταν ένας από τους πιο διαβόητους εμπόρους ναρκωτικών στον κόσμο. Είχε ανοίξει ένα εργοστάσιο επεξεργασίας οπίου στην Τουρκία και ήταν αρχηγός της Ιταλικού υπόκοσμου στην Κάτω Ανατολική Πλευρά της Νέας Υόρκης.
Υπό την επήρεια του ναρκωτικού, ο Augie αποκάλυψε άπειρες πληροφορίες, σχετικά με τις επιχειρήσεις του υποκόσμου, καθώς και πολλά ονόματα αξιωματούχων που λαδώνονταν από την Μαφία. Αυτά τα πειράματα ήρθαν να επιβεβαιώσουν και να ενισχύσουν τη θέση του Donovan. Συντάχθηκε νέο υπόμνημα: «Τα τσιγάρα που εμποτίστηκαν με την ναρκωτική ουσία καταδεικνύουν το ότι χαλαρώνουν τους κρατούμενους, όταν πρόκειται να ανακριθούν».
Όταν διαλύθηκε η OSS, μετά τη λήξη του πολέμου, ο Αρχηγός White συνέχισε να χορηγεί τέτοιου είδους ουσίες. Το 1947, η CIA αντικατέστησε την OSS. Ο φάκελος του White μας πληροφορεί ότι δούλευε στην OSS και κατά το 1954 είχε γίνει υψηλόβαθμο στέλεχος της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ναρκωτικών και πως απασχολούνταν στη CIA με απόσπαση, σε παρτ-τάιμ βάση.
Ο White νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Greenwich Village, το οποίο ήταν εξοπλισμένο με ειδικούς καθρέπτες παρακολούθησης και με συστήματα παρακολούθησης. Υποδυόταν το ναυτικό. Έδινε στους ανθρώπους που γνώριζε LSD και τους οδηγούσε στο διαμέρισμα αυτό. Το 1955 η επιχείρηση μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί αυτά τα διαμερίσματα πήραν την ονομασία «Operation Midnight Climax». Προσλάμβαναν πόρνες-χρήστες που δελέαζαν άντρες και τους οδηγούσαν από το μπαρ στα διαμερίσματα αυτά, καθώς τους είχαν βάλει στο ποτό LSD. Ο White κινηματογραφούσε τα δρώμενα. Ο σκοπός αυτών των μπουρδέλων εθνικής ασφάλειας ήταν να βοηθήσει την CIA, ώστε να αντλεί μέσω της ερωτικής πράξης πληροφορίες. Αυτά τα πειράματα συνεχίστηκαν ως το 1963, μέχρι ο Γενικός Επιθεωρητής της CIA John Earman να ασκήσει κριτική στον Richard Helms, διευθυντή της CIA και πατέρα της επιχείρησης MK-Ultra.
Ο John Earman είπε πως ο νέος διευθυντής John McCone δεν είχε ενημερωθεί πλήρως, αναφορικά με την επιχείρηση MK-Ultra, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του και ότι οι «αντιλήψεις που εμπεριέχουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς θεωρούνται από πολλούς, εντός και εκτός της Υπηρεσίας, ανάρμοστες και ανήθικες». Δήλωσε πως «τα δικαιώματα και το συμφέρον του αμερικάνικου λαού βρίσκονται σε κίνδυνο». Ο Γενικός Επιθεωρητής έκανε γνωστό πως το LSD είχε δοκιμαστεί σε άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, σε αμερικάνους αλλά και σε ξένους.
Η κριτική που άσκησε ο John Earman αποκρούστηκε από τον Richard Helms, ο οποίος προειδοποίησε πως: «Τα θετικά αποτελέσματα της επιχείρησης από τη χρήση ναρκωτικών ελαττώνονται, καθώς υπάρχει έλλειψη ρεαλιστικών δοκιμών. Οι δοκιμές ήταν απαραίτητες για να είμαστε στα ίδια επίπεδα με τους Σοβιετικούς». Όμως, το 1964 ο Helms κατέθεσε στην Επιτροπή Warren, που διερευνούσε τη δολοφονία Κέννεντυ, πως η «έρευνα των Σοβιετικών ήταν πάντα πέντε χρόνια πίσω από την δική μας».
Όταν πια θα αποσύρονταν το 1966, ο Αργηγός White έγραψε μια επιστολή στον ανώτερό του. Στην επιστολή, προς τον Dr. Gottlieb, αναπολούσε την εργασία του στα μπουρδέλα εθνικής ασφάλειας με το LSD. Τα σχόλιά του είναι ανατριχιαστικά: «Ήμουν ένας μικρός σταυροφόρος, ένας αιρετικός στην πραγματικότητα, αλλά δούλεψα σκληρά γιατί είχε πλάκα, πλάκα, πλάκα».
Ο White σε άλλο σημείο γράφει: «Πού αλλού θα μπορούσε ένα αμερικανάκι με αίμα ινδιάνου να πει ψέματα, να σκοτώσει, να εξαπατήσει, να κλέψει, να βιάσει και να λεηλατήσει με την βοήθεια και την ευλογία των ανώτατων αρχών;».
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 35, Ιανουάριος 2005

Για το φετιχισμό της μη-βίας

«Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», «οι 300 προβοκάτορες που αμαύρωσαν την ειρηνική διαδήλωση», «οι κουκουλοφόροι που παραλύουν το κέντρο της Αθήνας». Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό δείγμα φράσεων από το οπλοστάσιο της κυριαρχίας που αναπαράγονται από εφημερίδες, κανάλια, κόμματα, δικαστές, ευυπόληπτους πολίτες, «προσωπικότητες των γραμμάτων και τεχνών», όλο τον συρφετό που χρόνια τώρα προσπαθεί να χειραγωγήσει τη σκέψη και τη δράση μας. Δε θα ακούσουμε ποτέ όμως μια αναφορά στην πρωτογενή βία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, τη βία του Κράτους και των αφεντικών. Τη βία που μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να ασκούν στο όνομα της τάξης, της ασφάλειας, της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς, της συναίνεσης και της εθνικής ενότητας. Το μονοπώλιο αυτής της βίας κανείς δεν πρέπει να το αμφισβητήσει.

Τόσο σε αυτή την συγκυρία όσο και διαχρονικά, ο ρόλος του Κράτους δεν είναι άλλος από το να επιβάλλει και να αναπαράγει τα αστικά ιδεολογήματα και τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, να διατηρεί την ταξική διαίρεση της κοινωνίας και να διαμεσολαβεί σε κάθε λειτουργία της κοινωνικής ζωής. Αυτή η πρωτογενής και δομική βία που ασκείται από το Κράτος και το Κεφάλαιο στο καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας, δεν περιορίζεται στην φυσική βία και είναι παρούσα σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής ζωής.

Μιλάμε για τη βία της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, που εξασφαλίζει την ευημερία των λίγων και την εκμετάλλευση όλων των υπολοίπων, τη βία της μισθωτής σκλαβιάς, τις δολοφονίες εργατών στα σύγχρονα κάτεργα (εργατικά ατυχήματα τα βαφτίζουν τα αφεντικά), την εντατικοποιημένη, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την ανεργία και τη μόνιμη ανασφάλεια για το αν θα έχουμε να φάμε αύριο.

Μιλάμε για τη βία του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων, τον οποίο προβάλλει ο καπιταλισμός ως μόνο μέσο προόδου και ευημερίας της ανθρωπότητας (και φροντίζει να μας εκπαιδεύει κατάλληλα από νηπιακή ηλικία). Για το συνθήκη του “πολέμου όλων εναντίον όλων”, που επιβάλλει η ίδια η αντικοινωνική και μισάνθρωπη φύση του καπιταλισμού και που σε εποχές οικονομικής εξαθλίωσης οξύνεται μετατρεπόμενη σε κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μιλάμε για τη βία της έλλειψης περίθαλψης, του αποκλεισμού ανθρώπων που έχουν άμεση ανάγκη ιατρικής παρακολούθησης και οδηγούνται στην εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση. Για τον εξευτελισμό των ουρών του ΙΚΑ ή την πληρωμή ακόμη και για μια επίσκεψη. Για την βία της ανασφάλιστης εργασίας που εντείνει την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς, καθώς ο εργαζόμενος φοβάται ακόμη και το να αρρωστήσει ο ίδιος ή οικογένειά του.

Μιλάμε για τη βία της λεηλασίας και της καταστροφής της φύσης στο βωμό της ανάπτυξης και της μεγιστοποίησης του κέρδους των αφεντικών. Για τη ζωή σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο αποστειρωμένο, πνιγηρό, μη βιώσιμο.

Μιλάμε για τη βία που από μικρή ηλικία δεχόμαστε στα σχολεία και τις σχολές, με την καλλιέργεια του ανταγωνισμού, την απαξίωση της πολύπλευρης γνώσης, τη διαρκή αξιολόγηση και το άγχος που αυτή συνεπάγεται, την αναγκαστική συμμόρφωση σε κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς, την τιμωρία και τον στιγματισμό των παρεκκλίσεων, την αναγκαστική αποδοχή της εξουσίας των δασκάλων και των καθηγητών.

Μιλάμε για τη βία της αναγκαστικής/εκβιαστικής στράτευσης, της σύνταξης με τα εθνικοπατριωτικά ιδεώδη, της καλλιέργειας της μισαλλοδοξίας, της καταστολής και της υποταγής στους ανώτερους, της προετοιμασίας για υποταγή στα αφεντικά, της συμμετοχής σε έναν θεσμό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη φυσική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού».

Μιλάμε για τη βία, οικονομική και φυσική, που ασκείται από το Κεφάλαιο στις κοινωνίες των χωρών του λεγόμενου «τρίτου (και δεύτερου) κόσμου», καταληστεύοντάς τες, επιβάλλοντας χούντες, οδηγώντας τες στην πείνα και την ανέχεια. Βία που συνεχίζει να ασκείται στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες και μετανάστες, που διωγμένοι από τις χώρες τους πασχίζουν να επιβιώσουν. Αν γλιτώσουν από τις νάρκες, τα θωρακισμένα σύνορα, τους άθλιους τρόπους μεταφοράς τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με την οικονομική εξαθλίωση και εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, το συνεχόμενο κυνηγητό, τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τον εκτοπισμό από κάθε λογής δυνάμεις της αστυνομίας και των φασιστών.

Μιλάμε για τη βία της καταστολής κινηματικών δράσεων και διαδιακασιών, τόσο στον δρόμο όσο και μέσα από την νομική δίωξη, φυλάκιση ή την δολοφονία κοινωνικών αγωνιστών. Για τη βία της εισβολής και της εκκένωσης κοινωνικών και πολιτικών (κατειλημμένων ή μη) χώρων.

Αυτή είναι η βία που είναι παρούσα σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, αυτή που θέλουν να μας πείσουν πως είναι κάτι «φυσιολογικό», αυτονόητο, μια αναπόδραστη συνθήκη. Μια καθημερινή κατάσταση, μέσα στην οποία όποιος θελήσει να αντιδράσει περιθωριοποιείται, στοχοποιείται, απομονώνεται, διώκεται, φυλακίζεται

Ένταση της κρατικής βίας σε περιόδους κρίσης

Ίσως σε άλλες εποχές, αυτές της ανάπτυξης και του «καλού» Κράτους πρόνοιας, να υπήρχε η ψευδαίσθηση της υποχωρητικής εξουσίας υπό την πίεση της «λαϊκής δυσαρέσκειας», η οποία εν μέρει συντηρούταν από την ίδια τη στάση των κυβερνώντων, αλλά και από αποσπασματικές νίκες των κοινωνικών αγώνων. Στην τωρινή βαθιά καπιταλιστική κρίση όμως, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας βυθίζονται στην φτώχεια και την εξαθλίωση και οι όποιες κοινωνικές παροχές είχαν κατακτηθεί ως τώρα εκμηδενίζονται. Το Κράτος και ο Καπιταλισμός αναδιαρθρώνονται, επιλέγουν μορφές διακυβέρνησης που τείνουν στον ολοκληρωτισμό και εξαπολύουν μια ολομέτωπη επίθεση στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Μετά την είσοδο στο μνημόνιο το 2009 εκκινεί μια περίοδος κατά την οποία το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, δημιουργούνται ρήγματα στην κοινωνική συναίνεση και οι αντιδράσεις απέναντι στην επίθεση των κυρίαρχων πληθαίνουν. Η βία από την πλευρά της κυριαρχίας κλιμακώνεται και φανερώνει πλέον ξεκάθαρα το αντικοινωνικό της πρόσωπο.

Νομοθετικές ρυθμίσεις λύνουν τα χέρια των αφεντικών για απολύσεις, μειώσεις μισθών, άμισθες υπερωρίες και «μαύρη» εργασία. Άνεργοι, ανασφάλιστοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, μια και δεν μπορούν να συμμετέχουν στην διαδικασία παραγωγής και κατανάλωσης, καταδικάζονται στην πλήρη εξαθλίωση, χωρίς πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους. Φαίνεται πως ένα τμήμα της κοινωνίας λογίζεται από το Κεφάλαιο ως άχρηστο, ως «πλεονάζων πληθυσμός» που θα οδηγηθεί είτε στη μετανάστευση, είτε στην καταστροφή.

Η κοινωνική οργή και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται αντιμετωπίζονται βίαια προκειμένου να τρομοκρατηθούν και να υποταχθούν όσοι αποφασίζουν να αντιδράσουν στην εξαθλίωση των ζωών τους. Ακόμη και κλασικοί τρόποι αγώνα, όπως οι απεργίες, τίθενται σταδιακά εκτός νόμου προκειμένου να προστατευτεί το Κεφάλαιο. Κάθε σχεδόν κινητοποίηση αντιμετωπίζεται κατασταλτικά. Ο στρατός και η αστυνομία θωρακίζονται, προετοιμάζονται για την αντιμετώπιση μιας πιθανής γενικευμένης εξέγερσης.

Παράλληλα, προσπαθούν να στρέψουν την οργή των καταπιεσμένων στο εσωτερικό της τάξης μας και όχι απέναντι στους δυνάστες μας, στο κράτος και τα αφεντικά. Οι δυνάμεις της τάξης και της ασφάλειας επινοούν και στοχοποιούν διαρκώς νέους «εσωτερικούς εχθρούς», ώστε να εξουδετερώσουν τις αντιστάσεις, να τιμωρήσουν τους αγωνιζόμενους, να παραδειγματίσουν όσους ενδεχομένως θελήσουν να αγωνιστούν. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο φασισμός προωθούνται από κόμματα και ΜΜΕ ως αντίβαρο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός κινήματος αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα

Ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες, μεγάλα τμήματά της κοινωνίας συνεχίζουν να αντιδρούν μέσα στα πλαίσια της καταρρακωμένης -πρώτα πρώτα από την ίδια την αστική τάξη- αστικής νομιμότητας, να υπομένουν στωικά την καταστολή όταν αποφασίσουν να κατέβουν στο δρόμο.

Η αντιβία των καταπιεσμένων

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, χιλιάδες ανθρώπων που η ζωή τους πλήττεται από την κρίση, κατεβαίνουν στους δρόμους μαζικά, άλλοτε σπασμωδικά και άλλες φορές πιο επίμονα, δημιουργώντας την προσδοκία πως η συλλογική αντίσταση μπορεί να είναι η απάντηση στην επιβαλλόμενη βαρβαρότητα. Έτσι λαμβάνουν χώρα κάποιες από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις από την εποχή της μεταπολίτευσης. Αμέσως οι κομματικοί μηχανισμοί του κράτους και τα φερέφωνά τους σπεύδουν να συνηγορήσουν υπέρ του δημοκρατικού δικαιώματος της διαμαρτυρίας, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Η αντιβία των καταπιεσμένων αποτελεί απειλή για το καθεστώς.

Δεν αποδίδει όμως πάντα η προπαγάνδα των καταπιεστών μας. Ολοένα και συχνότερα, τμήματα της κοινωνίας κατανοούν το αδιέξοδο της «εντός της αστικής νομιμότητας» διαμαρτυρίας. Η οργή τους υπερνικά το φόβο και αντιδρούν βίαια. Άλλοι ενστικτωδώς και άλλοι πιο συνειδητά επιλέγουν τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής ως μέσο αυτοάμυνας αλλά και επίθεσης. Όταν οι συνεχείς ειρηνικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011 δεν έλεγαν να ατονήσουν, αντιμετωπίστηκαν από το Κράτος με ωμή βία και τόνους χημικών. Χιλιάδες «ειρηνικοί» διαδηλωτές απέναντι στο δίλημμα να χτυπηθούν και να συλληφθούν αμαχητί από τις ορδές των μπάτσων ή να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, επέλεξαν συλλογικά και βίαια να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Η αντιβία ήταν η απάντηση μεγάλου μέρους των καταπιεσμένων και στις 12 Φλεβάρη του 2012, ημέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου, παίρνοντας χαρακτηριστικά εξέγερσης, αφού κινήθηκε επιθετικά σε όλο το κέντρο της Αθήνας απέναντι σε τράπεζες, πολυεθνικές, αστυνομία, κομματικά γραφεία και ό,τι αντιπροσωπεύει και συμβολίζει το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα.

Σε τέτοια γεγονότα δημιουργούνται δεσμοί αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων και γίνεται ισχυρότερη και χειροπιαστή η πεποίθηση ότι οι συλλογικοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες μπορούν να νικήσουν και δεν αποτελούν ένα γραφικό απομεινάρι του παρελθόντος . Δεν είναι μόνο αυτοί που συγκρούονται άμεσα με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και το πλήθος των ανθρώπων που στηρίζουν ηθικά και με την φυσική τους παρουσία στο δρόμο τη συνθήκη της σύγκρουσης. Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα του φόβου και της συνειδητοποίησης των πραγματικών μας εχθρών. Ο δρόμος είναι ένα ακόμα πεδίο στο οποίο γεννιούνται οι συνειδήσεις.

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι κατά τη διάρκεια εξεγερσιακών γεγονότων συναντάμε φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, όπως αναίτιες καταστροφές μαγαζιών και άστοχες επιθέσεις από μικρές μειοψηφίες (όσο και αν οι κυρίαρχοι μέσω των media προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη πως πρόκειται για το σύνολο των διαδηλωτών). Όταν η οργή ξεχειλίζει, στο δρόμο θα αποτυπωθούν όλες οι εκφάνσεις της υπάρχουσας κοινωνίας, ακόμη και οι αντικοινωνικές και αντιδραστικές. Όσο και αν το Κράτος προσπαθεί να αποδώσει την ευθύνη για τέτοια φαινόμενα στους αγωνιζόμενους, είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι αυτό το ίδιο που έχει εκθρέψει τέτοιες συμπεριφορές, προωθώντας και επιβάλλοντας τον ατομικισμό και τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις.

Οι θιασώτες της μη-βίας

Η βία του κράτους και του κεφαλαίου είναι καθημερινά παρούσα για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Για όποιον δεν υφίσταται την κρατική βία άμεσα, η υιοθέτηση μη-βίαιων τακτικών είναι απλώς μια «ηθική» επιλογή. Μια επιλογή όμως που διαιωνίζει τη βία των αφεντικών πάνω στους καταπιεσμένους. Οι κυρίαρχοι, οι προνομιούχοι, ποτέ δεν παραιτήθηκαν ειρηνικά από τα προνόμιά τους, κι ούτε πρόκειται να το κάνουν. Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα είναι που μοιάζουν να λησμονούν και να παραγνωρίζουν όχι μόνο συστημικές φωνές, με ξεκάθαρα εχθρικό ρόλο απέναντι σε κάθε κινηματική ανάπτυξη, αλλά και πολιτικοί χώροι φερόμενοι ως ριζοσπαστικοί ή επαναστατικοί. Όλοι αυτοί που μιλούν για «ειρηνικές επαναστάσεις», «δημοκρατικές εξεγέρσεις», «εξεγέρσεις που δε σπάει ούτε τζάμι», αναπαράγουν το αστικό και φιλελεύθερο ιδεολόγημα της «καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται», η υιοθέτηση του οποίου είναι βασική προϋπόθεση για την συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Στην ουσία κάνουν τη βρώμικη δουλειά της αστικής εξουσίας, συντηρώντας το μονοπώλιο της βίας του Κράτους απέναντι στα καταπιεσμένα κι εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας

Καταδίκη της βίας “από όπου κι αν προέρχεται” σημαίνει την εξίσωση της βίας του θύτη με αυτή του θύματος. Όσοι την καταδικάζουν, συμβουλεύουν παράλληλα αυτούς που υφίστανται καθημερινά την εκμετάλευση και την καταπίεση του κράτους και των αφεντικών, να μην απαντήσουν υιοθετώντας συγκρουσιακές πρακτικές. Να μην απαντήσουν με βία γιατί αυτό θα προκαλέσει την κρατική καταστολή. Κατηγορούν δηλαδή τους αγωνιζόμενους ότι προκαλούν τη βία κράτους, δικαιώνοντας τη δεύτερη και απαξιώνοντας τους πρώτους.

Επιπλέον, η υιοθέτηση τακτικών μη-βίαιης αντίστασης εφησυχάζει όσους θέλουν να «αγωνιστούν» από τη θαλπωρή του καναπέ τους και να αλλάξουν τον κόσμο ψηφίζοντας κάθε 4 χρόνια, αναθέτοντας την «αλλαγή» στα χέρια των ειδικών. Η στάση αυτή διοχετεύει την οργή τους σε ανώδυνες για το καθεστώς διαδικασίες, διαμεσολαβημένες κι απόλυτα ελεγχόμενες.

Το να μιλάνε λοιπόν για μη βία, μέσα στον καπιταλισμό, αποσιωπά την ύπαρξη της πρωτογενούς-δομικής κρατικής βίας, στοχεύει στο να καταστείλει και να αφοπλίσει ηθικά κάθε βίαιη απάντηση των καταπιεσμένων. Στοχεύει επομένως στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης, στη διατήρηση της σκλαβιάς μας.

Η «βία των άκρων»

Οι ίδιοι προσπαθούν να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι τη βία των καταπιεσμένων που αντιδρούν με όποιον τρόπο θεωρήσουν πρόσφορο και την οργανωμένη και κρατικά καθοδηγούμενη βία των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής. Βία που στρέφεται ενάντια στους καταπιεσμένους (μετανάστες, αναρχικούς, αριστερούς, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους) και όχι ενάντια στους καταπιεστές μας. Αυτή η σύγχυση καλλιεργείται σκόπιμα προκειμένου να απογυμνώσει ηθικά τη βία των καταπιεσμένων και να την παρουσιάσει ως «βία ακροκινούμενων ομάδων», βάζοντας το κράτος στην περίοπτη θέση του διαιτητή και επικυρώνοντας το ρόλο του ως διαμεσολαβητή και τηρητή της τάξης και της ασφάλειας. Όσοι θεωρούν αντισυστημική τη βία της ΧΑ, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στην πρόσφατη ιστορία του ναζισμού στη Γερμανία και στις επιπτώσεις που τελικά είχε για όλο τον κόσμο.

Η βία από τη δική μας σκοπιά

Από τη μεριά μας δεν πρόκειται να κατακρίνουμε τους τρόπους αντίδρασης των καταπιεσμένων μια και θεωρούμε ότι η απελευθέρωσή τους είναι έργο των ιδίων. Οφείλουμε όμως να παραθέσουμε τη δική μας οπτική για τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Θεμελιώδες αξιακό της αναρχικής θεώρησης είναι η συνοχή μέσων και σκοπών. Για εμάς, η χρησιμοποίηση της βίας ως μέσο είναι κάτι αποδεκτό μόνο όταν δεν έρχεται σε σύγκρουση με το αξιακό μας πλαίσιο, το οποίο αποτελεί και την βάση της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Μιας κοινωνίας, στην οποία η βία της επιβολής και της εκμετάλλευσης δεν έχει καμιά θέση. Η αποθέωση της βίας και η άκριτη υιοθέτηση της, μόνο ανταγωνιστικά μπορούν να λειτουργήσουν μπροστά στο όραμα της δημιουργίας μιας τέτοιας κοινωνίας.

Για εμάς, είναι ξεκάθαρο πως ένα σύστημα που επιβάλλει την βία της αστικής τάξης έναντι του συνόλου των εκμεταλλευόμενων και που αναπαράγεται με την βία, μόνο με την συνειδητή, συλλογική, οργανωμένη, κοινωνική και κινηματική απελευθερωτική αντιβία των από τα κάτω μπορεί να αντιμετωπιστεί και να ανατραπεί. Ακριβώς αυτή την ουσία της ίδιας της ταξικής πάλης είναι που η κυρίαρχη τάξη και το Κράτος προσπαθούν επιμελώς να αποκρύψουν, με το να ανάγουν κάθε πτυχή της μόνο σε θεσμικό επίπεδο, επιδιώκοντας την εκτόνωση της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής και την διοχέτευσή της σε λύσεις συστημικής διαχείρισης. Σε περιπτώσεις που αυτή εκδηλώνεται με ξεκάθαρα ταξικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, η κυριαρχία προσπαθεί να την απογυμνώσει από το πολιτικό της περιεχόμενο, από τα κοινωνικά της χαρακτηριστικά και να την καταστέλλει.

Η αυτοπροστασία μας στο δρόμο επιβάλλει τη χρήση μέσων άμυνας αλλά και επίθεσης. Ο χώρος και ο χρόνος της σύγκρουσης ωστόσο, δεν περιορίζεται στην ευθεία αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής και στις επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους κατά την διάρκεια μιας απεργιακής κινητοποίησης ή διαδήλωσης. Από τις γενικές απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και τις νεοναζιστικές κρατικές εφεδρείες και την αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές ως την άρνηση πληρωμής των κεφαλικών φόρων που επιβάλλονται με την απειλή της περαιτέρω εξαθλίωσης της ζωής μας (ρεύμα και σε λίγο καιρό το νερό), τις καταλήψεις δημόσιων και κρατικών κτηρίων, εργοστασίων, το σαμποτάζ, τις απαλλοτριώσεις και την κοινωνικοποίηση αγαθών, ο στόχος είναι κοινός: η ένταση και η διεύρυνση της ανυποχώρητης πάλης ενάντια στον Καπιταλισμό και το Κράτος, της σύγκρουσης με τους εξουσιαστές και τους καταπιεστές μας προκειμένου να πάρουμε πίσω τη ζωή που κλέβουν για να εξασφαλίζουν τα πλούτη τους.

Η σύγκρουση αυτή, στις πολύμορφες εκφράσεις της, πηγάζει από το περιεχόμενο των μαζικών κινητοποιήσεων• δεν είναι αυθύπαρκτη, ξεκομμένη από αυτό. Η κατεύθυνση της, όταν είναι στοχευμένη και επικοινωνήσιμη, προωθεί το περιεχόμενο αυτό, μέσα από δυναμικές διεργασίες. Η επαφή μεγάλης μερίδας του κόσμου με τον δρόμο, την σύγκρουση, την καταστολή, συγκροτεί μια συλλογική εμπειρία, αντιθετική προς την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ. Η επίπλαστη συναίνεση, σπάει έμπρακτα μέσα από την συμμετοχή, ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής γίνεται κατανοητός από μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, σχέσεις αλληλεγγύης δημιουργούνται ώστε να βάλουν αναχώματα στην καταστολή και να νοηματοδοτήσουν την αντίσταση με την γλώσσα των καταπιεσμένων.

Μια εξεγερσιακή κατάσταση αποτελεί ξέσπασμα της κοινωνικής οργής και μπορεί να συμβάλλει στην δημιουργία συνειδήσεων και στην ανάπτυξη της συλλογικοποίησης και της αλληλεγγύης, δεν μπορούμε όμως, να παραγνωρίσουμε τα όρια της. Όσο περισσότερο η σύγκρουση καταφέρνει να επεκτείνεται στην καθημερινότητα μας, μέσα στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, σε κάθε κοινωνική σχέση, τόσο πιο απειλητική γίνεται για το Κράτος και το Κεφάλαιο. Κόντρα σε κάθε λογική διαχείρισης και κυβερνητισμού, η απάντηση στις εξουσιαστικές και αντικοινωνικές μεθοδεύσεις δεν μπορεί να είναι άλλη από την συλλογικοποίηση και την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και της αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, οπουδήποτε η καταπίεση και η εκμετάλλευση εμφανίζονται. Ζητούμενο είναι η δημιουργία και η ενίσχυση των δομών που στοχεύουν στην συλλογική αντίσταση της τάξης μας απέναντι στην γενικευμένη επίθεση Κράτους, Κεφαλαίου και όλων των «μακριών χεριών» τους. Δομών και αντιθεσμίσεων με ξεκάθαρα κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά, όπως τα σωματεία βάσεις και οι συνελεύσεις γειτονίας, που αναζωπυρώνουν την σύγκρουση με την εξουσία, υιοθετώντας ριζοσπαστικά προτάγματα. Η διαλεκτική που αναπτύσσουν οι δομές αυτές με την αντιβία, είναι αυτή που αναβαθμίζει την σύγκρουση ποσοτικά και ποιοτικά, αυτή που της προσδίδει τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που της αναλογούν.

Συνοψίζοντας

Απέναντι στη συνολική επίθεση των αφεντικών και του κράτους οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να αναζητήσουμε συλλογικά τα δικά μας όπλα, τους τρόπους και τους τόπους σύνδεσης, επικοινωνίας και αντίστασης. Είναι αναγκαία σήμερα η συλλογική, κοινωνική-ταξική αυτοάμυνα και αντεπίθεση, η οποία θα συγκροτείται στη βάση του ξεπεράσματος των διακρίσεων, με βάση την φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, την ηλικία και που θα παίρνει θέση ολικής ρήξης με το κράτος και τον καπιταλισμό.

Ο κόσμος που ζούμε δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Δεν αρκεί βέβαια η βία για την καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, όπως δεν αρκούν και οι μερικοί αγώνες για την εξασφάλιση των λίγων που μας έχουν απομείνει. Αυτό που μπορεί πραγματικά να αποτελέσει το έναυσμα για ένα καλύτερο κόσμο, είναι η συνολικοποίηση του αγώνα μας στη βάση των προταγμάτων της κοινωνικής επανάστασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι το όραμα για μια νέα κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, που θα οικοδομηθεί πάνω στα συντρίμμια του Καπιταλισμού και του Κράτους.

eagainst.com

Ο αντιφασισμός ως …life style!

Εδώ και αρκετούς μήνες έχει ξεσπάσει σ όλη τη χώρα μια κινδυνολογική υστερία που αφορά τη Χρυσή Αυγή, που φτάνει έως και σε βλακώδεις παραλληλισμούς με τη Γερμανία του μεσοπολέμου.

Έτσι τη στιγμή που τα καθάρματα των υπερεθνικών θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ κλπ) σε συνεργασία με τουςντόπιους νενέκους της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας στραγγαλίζουν τον Ελληνικό λαό αλλά και τους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, τη στιγμή που ξεπουλιέται ο εθνικός πλούτος και οι εργασιακές συνθήκες γίνονται αντίστοιχες μ' αυτές μιας κινεζικής θυγατρικής εταιρίας, τη στιγμή που εξευτελίζονται ηλικιωμένοι με γαστρεντερίτιδα στην αναμονή των επειγόντων περιστατικών στα νοσοκομεία, μια ολόκληρη γκάμα από οργανώσεις, ομάδες και πρωτοβουλίες που κινούνται στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο, έχουν κάνει μπαϊράκι τον αντιφασισμό κι έχουνε πέσει με τα μούτρα σε μια πάγια εκστρατεία ενάντια στο μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Λες και η Χρυσή Αυγή είναι υπαίτια για όλα τα παραπάνω κι αν ανακοπεί η εκλογική της επιρροή θα λυθούν όλα τα δεινά που υπομένει ο λαός μας. Κι αυτό σε πλήρη σύμπλευση με την προπαγάνδα της τρικομματικής κυβερνητικής αλητείας για “συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων ενάντια στα άκρα” και “συνταγματική θωράκιση ενάντια στο ρατσισμό”.

Όμως παρά το αποπροσανατολιστικό προφανές, δηλαδή τη στόχευση της Χρυσής Αυγής κι όχι των υπερεθνικών θεσμών και των ντόπιων λακέδων, η εκστρατεία αυτή υποκρύπτει και μερικά ακόμα πράγματα που οι αφελείς(;) των ομάδων αυτών δεν καταλαβαίνουν.

Οι ομάδες αυτές,
που αυτοχαρακτηρίζονται ως «ομάδες πολιτών», «αναρχικές», «αντεξουσιαστικες», «αριστερές», «αυτόνομες», «φοιτητικές» κλπ, προ κρίσης και προ εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής δεν είχαν ποτέ κάποιες στέρεες  πολιτικές βάσεις, κάποιο πολιτικό πρόγραμμα και θέσεις για την «κοινωνική ανατροπή» όπως ήταν και είναι η συνήθης ορολογία τους.

Χωρίς να μπαίνουν όλες στο ίδιο σακί, αφού στη σοβαρότητα και στη συνεπεία μεταξύ των ομάδων αυτών υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις, σε γενικές γραμμές η δράση τους και ο λόγος τους  αφορούν διαμαρτυρίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπαράσταση σε κοινωνικούς αγώνες εργαζομένων ή κατοίκων,  κυνηγητό με την αστυνομία, υπεράσπιση της πολιτικής τους αυτονομίας σε σημείο αυτοσκοπού, αντισυμβατικό κι εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Μάλιστα, ο αντισυμβατικός κι εναλλακτικός τρόπος ζωής σε συνάφεια με την πομπώδη  συνθηματολογία εναντία στο κεφάλαιο, το κράτος, τους δημοσιογράφους, τους φασίστες, την αστυνομία ή την κοινωνία, ήταν και είναι οι κύριοι  ενοποιητικοί παράγοντες των ομάδων αυτών κι όχι κάποιο συγκεκριμένο κοινό όραμα για κοινωνική αλλαγή κι ένας συγκεκριμένος τρόπος για την επίτευξη της, ούτε βέβαια κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις για διέξοδο από την κρίση και την άμεση ανακούφιση των θυμάτων της.

Μ’ άλλα λόγια τις ομάδες αυτές δεν τις χαρακτηρίζει η προσηλωμένη  στράτευση για ένα κοινό σκοπό, αλλά η διατήρηση της αυτονομίας τους, η απομάκρυνση κάθε άποψης την οποία θεωρούν «καπελωτική» και η αυτοεπιβεβαίωση τους. Και όλα αυτά επιτυγχάνονται με το εναλλακτικό life style που φοράει όμως ιδεολογικοπολιτική μάσκα.

Έτσι οι ομάδες αυτές αναπτύσσουν δικές τους πρακτικές  και λόγο που πηγάζουν όμως απ' τη μικροσκοπική κοσμάρα τους κι όχι απ' τις ανάγκες της κοινωνίας, ή από κάποια σοβαρή οικονομικοπολιτική ανάλυση. Αν και υπάρχουν  απόπειρες πολιτικής ανάλυσης, οι οποίες γίνονται με βάση κυρίως αναρχικούς και κομμουνιστές θεωρητικούς των οποίων το θεωρητικό έργο αφορά συνθήκες προ 100 και βάλε ετών, ή με βάση γραπτά χιλιοπροβεβλημένων από τα διεθνή καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης  γκουρού της αριστεράς, τύπου Τσόμσκσι, Νέγκρι και Χαρντ.

Πέρα όμως από την πολιτική κατάντια των ομάδων αυτών, που δυστυχώς προσελκύουν πολλούς νέους και νέες μ’ αποτέλεσμα να τους εμποτίζουν με life style πολιτική κουλτούρα, ώστε η  επαναστατικότητά τους να εξαντλείται σε φιλολογικούς «κύκλους αυτομόρφωσης», σε πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ, σε «συντροφικές κουζίνες» και μαθήματα χορού, στην πράξη στηρίζουν  κι υπερασπίζονται το κοινοβουλευτικό σύστημα που υποτίθεται πολεμούν.

Γιατί, πέρα από το γεγονός ότι τους καπιταλιστές τους ξεφεύγει μια πορδίτσα κάθε φορά που γίνεται μια «συντροφική κουζίνα», η μονομερής στόχευση εναντίον ενός κόμματος και η επίκληση του «φασιστικού κινδύνου» χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση, πρακτικά υπερασπίζεται τη συνταγματική νομιμότητα και λειτουργεί σαν ακτιβιστικός βραχίονας των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Στην πραγματικότητα, τα κόμματα του κοινοβουλευτικού τόξου, έχουν βρει στις ομάδες αυτές ό,τι ακριβώς (ίσως και περισσότερα) θα περίμεναν από τις νεολαίες τους, δηλαδή να πολεμάνε ένα κόμμα που τους αποσπά ψήφους. Γιατί όταν αυτές οι ομάδες λένε «όχι στους φασιστές» χωρίς να έχουν εναλλακτική πρόταση, κάνουν το ίδιο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία λένε κι αυτά «όχι στους φασιστές», αλλά με το συμπληρωματικό ακόλουθο: «ψηφίστε εμάς». Άθελά τους λοιπόν -και χωρίς αυτό να είναι ελαφρυντικό- με την αντιχρυσαυγίτικη μονομέρεια τους, σπρώχνουν το λαό στην αγκαλιά των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ας ειπωθεί ανοιχτά: άσχετα απ' το αν το καταλαβαίνουν ή όχι, παίζουν το παιχνίδι του κοινοβουλευτικού συστήματος.

Αυτή η σχιζοειδής πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτεί.

Από τη στιγμή που οι ομάδες αυτές δεν έχουν ανάλυση που να εξηγεί και να ερμηνεύει την σημερινή πραγματικότητα από την οποία να πηγάζουν άμεσοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι, αλλά κυρίως από τη στιγμή που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο αυτάρεσκος μικρόκοσμός τους και το αντισυμβατικό τους life style (πάντα ντυμένο με υπερεπαναστατικά συνθήματα), βγαίνουν μερικά συμπεράσματα.

Ωσάν η κοινωνία και η ιστορία να είναι διαχρονικά αδιαφοροποίητη, τους αρκεί απλά να καταγγέλλουν γενικά τον καπιταλισμό και το κράτος, είτε όταν εισβάλει ο Ναπολέων στην Αίγυπτο, είτε όταν απολύονται χιλιάδες σε μια λατινοαμερικάνικη χώρα, είτε όταν ο Πακιστανικός στρατός σφάζει για πλάκα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Μπαγκλαντεσιανούς, ή είτε όταν κάνουν πραξικόπημα οι συνταγματαρχαίοι του Παπαδόπουλου.

Τους νοιάζει μόνο να μην πειραχτεί ο κατά φαντασία ανατρεπτικός μικρόκοσμός τους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ενώ η χώρα έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο, οι ομάδες αυτές έχουν κάνει ελάχιστα όσον αφορά το μνημόνιο και την αποικιοποίηση της Ελλάδας, ενώ απεναντίας όταν η τρικοματική κυβέρνηση για δικούς της επικοινωνιακούς και πολιτικούς λόγους έκλεισε κάποιες αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, κινητοποίησαν αρκετές χιλιάδες στους δρόμους για διαμαρτυρία.

Ό,τι επομένως έκαναν οι life style αριστερές, αυτόνομες, αντιεξουσιαστικές κλπ ομάδες προ της κρίσης και της ακροδεξιάς ανόδου, απτόητες συνέχισαν να το κάνουν και μετά: ενασχόληση με τα εσωτερικά τους θέματα, πρακτική άγνοια για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα και στον κόσμο, συναυλίες, αντιφασισμό, βιβλιοπαρουσιάσεις, τσάμπα φροντιστήρια,  καμιά πορεία και καμιά τζαμαρία, συντροφικές κουζίνες, αυτοαναφορά και αυτοεπιβεβαίωση, οτιδήποτε άλλο εκτός από την προσπάθεια θεμελίωσης ενός συνεπούς κι αξιόπιστου κινήματος με στόχους, που να τραβήξει με το μέρος του ένα μικρό κομμάτι  έστω της κοινωνίας.

Κι επειδή όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, αυτό το life style τουρλουμπούκι το ονομάζουνε και πλούτο ριζοσπαστισμού κι ανατροπής. Ενώ δηλαδή οι Νατοϊκοί έχουνε πάρει φαλάγγι όλη τη μέση ανατολή και τη βόρεια Αφρική, ενώ η Ελλάδα καρατομείται, δεν έχουν πρόβλημα να διοργανώνουν συζητήσεις για τα δικαιώματα των ζώων και για τη δράση του Γιαγκούλα στη βορειοανατολική Πίνδο.Βάζουμε λίγο απ' όλα στη σαλάτα και γίνεται ως δια μαγείας επανάσταση!

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι οι ιεραρχήσεις των δράσεών τους αποτελούν μέρος ενός άλλου σύμπαντος, του δικού τους. Ουδόλως τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν ένα σημείο αναφοράς, έναν πολιτικό φορέα, ώστε αυτός να μπορέσει να δείξει στο λαό μια διέξοδο πέρα από τα κόμματα του κοινοβουλίου.  Όπως λοιπόν ευθύνονται το καθένα με το δικό του τρόπο, τα κόμματα του κοινοβουλίου, έτσι κι αυτές οι ομάδες έχουν σημαντική ευθύνη για το γεγονός ότι αυτή την έλλειψη διεξόδου και προτάσεων ήρθε να την «καλύψει» η Χρυσή Αυγή, την οποία όμως …πολεμούν.

Πλήθων Αδειανός

www.citypaper.gr