Αποδομώντας την ιδέα της προόδου

του Γιάννη Μπίλλα via “Από Κοινού”
Παιδί του Διαφωτισμού η Πρόοδος υιοθετείται και εμπεδώνεται τον 19ο αιώνα και ενσωματώνεται στο φαντασιακό των σημερινών ανθρώπων. Η Hannah Arendt περιγράφει στο βιβλίο της «Περί βίας» ότι η ιδέα της προόδου ήταν άγνωστη το 16ο,17ο και 18ο αιώνα.
Στις προθέσεις μου είναι η αποδόμηση της αντίληψης που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία μας για την πρόοδο. Υπάρχει μια κυρίαρχη αντίληψη για την πρόοδο η οποία ορίζεται ουσιαστικά με μια ευθεία, ένα ευθύγραμμο σχήμα το οποίο οδηγεί στη διαρκή εξέλιξη των κοινωνιών, στην διαρκή ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης συνδεδεμένο με την ιδέα της ευτυχίας.
Αυτή η αντίληψη για την πρόοδο έχει σχεδόν εποικίσει το φαντασιακό των ανθρώπων των σημερινών κοινωνιών και υπέχει θέση θρησκείας για τους περισσότερους. Χωρίς την κριτική στην ιδέα της προόδου, κατά την γνώμη μου, δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε άλλα νοήματα ζωής και σε άλλους τρόπους θέσμισης των κοινωνιών.
Πρόοδος-συντήρηση
Επηρεασμένος απ’ αυτή την οπτική δυσκολευόμουν να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο σχήμα πρόοδος και συντήρησης μιας και καλλιεργώ την γη περίπου όπως οι πρόγονοι μου, άρα τι είμαι προοδευτικός ή συντηρητικός; Αν αναφερθώ στη γιαγιά ενός φίλου μου η οποία του ζήτησε πριν πεθάνει να πάει στα κτήματα που την θρέψαν για να τα «αποχαιρετίσει» όπως του είπε, που θα εντάξουμε αυτή την στάση των παλιότερων αγροτών απέναντι στη φύση, στην πρόοδο ή στη συντήρηση; Υπέχει θέση νοήματος στη ζωή της γιαγιάς αυτή «η αφελής αλλά στέρεα γνώση» των παλιών ανθρώπων της υπαίθρου ότι οι άνθρωποι εξαρτώνται άμεσα από το φυσικό περιβάλλον. Αν λοιπόν ορίσουμε το παράδειγμα της γιαγιάς ως δείγμα μιας κοινωνίας που απηχεί το χθες θα πρέπει να ορίσουμε και τον σημερινό τρόπο παραγωγής των αγροτών οι οποίοι είναι εντελώς αλλοτριωμένοι σε σχέση με αυτό που παράγουν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον και στις επόμενες γενιές. Σύμφωνα λοιπόν με την ευθύγραμμη αντίληψη για την πρόοδο θα πρέπει να ορίσουμε τη θέση της γιαγιάς ως σημείο συντήρησης και τον τρόπο καλλιέργειας της γης των σημερινών αγροτών ως σημείο προόδου.
UBUNTU
Ένα δεύτερο παράδειγμα αναντιστοιχίας με την αφήγηση της ιδέας της προόδου είναι η έννοια της αλληλεγγύης, αίτημα και πρόταγμα των ημερών μας. Ηθικά, υποτίθεται ότι οι σύγχρονες κοινωνίες, ως πιο προοδευτικές από τις προηγούμενες, εμπεριέχουν την αλληλεγγύη ως συστατικό του στοιχείο. Είναι έτσι όμως;
Ubuntu λέγεται στην γλώσσα των φυλών της υποσαχάριας Αφρικής (Ζουλού, Μασάι, κα) η αλληλεγγύη της κοινότητας. Ένας ανθρωπολόγος επισκέφθηκε την φυλή των Ζουλού (η φυλή των Ζουλού βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση), βρήκε μια ομάδα μικρών παιδιών και τους έβαλε ένα καλάθι με φρούτα σε ένα δέντρο απέναντι τους. Έπειτα τους ζήτησε να τρέξουν και όποιο παιδάκι θα έφθανε πρώτο στο δέντρο, αυτό θα έπαιρνε όλα τα φρούτα. Δίνει λοιπόν το σύνθημα, τα παιδάκια πιάνονται χέρι με χέρι, πήγαν και κάθισαν γύρω από το καλάθι και άρχισαν να μοιράζονται τα φρούτα. Τους ρώτησε ο ανθρωπολόγος έκπληκτος, επηρεασμένος από το φαντασιακό «των προηγμένων κοινωνιών», γιατί αυτό και τα πιτσιρίκια του απάντησαν Ubuntu, που σημαίνει στο εννοιολόγιο της γλώσσας των υποσαχάριων φυλών ότι, αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε να είμαστε και εμείς.
Αναφέρομαι σε αυτό το παράδειγμα για να δείξω ότι η κοινωνία των Ζουλού, παρόλο που είναι όχι μόνο προ καπιταλιστική κοινωνία αλλά και προ φεουδαρχική, διατηρεί την αλληλεγγύη των μελών της ως συστατικό της στοιχείο, μόνο που αυτό δεν βρίσκει αντίστοιχη θέση στην κρατούσα ιδέα της ευθύγραμμης προόδου. Δηλαδή, μια παλιότερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, διατηρεί την αλληλεγγύη η οποία, στις εξελιγμένες κοινωνίες, είναι ζητούμενο. Μιας και μιλάμε για την αλληλεγγύη θέλω να αναφέρω ότι όσοι από εμάς, με οποιοδήποτε τρόπο, υπερασπιστήκαμε τις κοινότητες των Τσιάπας και τους Ζαπατίστας στο Μεξικό, υπερασπιστήκαμε και δείξαμε την αλληλεγγύη μας σε προ καπιταλιστικές μορφές οργάνωσης των εν λόγω κοινωνιών. Οι 420 από τις 570 κοινότητες των Τσιάπας, λειτουργούν ακόμα και σήμερα με το εθιμικό δίκαιο, που σημαίνει προδικαιικές κοινωνίες. Βεβαίως, οι Ζαπατίστας και η διεθνής αλληλεγγύη «εμβολίασαν» τις κοινότητες των Τσιάπας και με άλλα στοιχεία αλλά αυτό ουδόλως αναιρεί την αφήγηση μας για την αποδόμηση της ιδέας της προόδου.
Το δικαίωμα στην τεμπελιά
Θα αναφερθώ και σε ένα άλλο παράδειγμα από την Γαλλική επανάσταση, δανεισμένο από το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ «το δικαίωμα στην τεμπελιά». Οι επίσημες αργίες πριν από τη Γαλλική επανάσταση με το παλιό καθεστώς, ουσιαστικά πριν την επικράτηση της αστικής τάξης (η οποία σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη της εξέλιξης των κοινωνιών ήταν πιο προοδευτική τάξη από τους Φεουδάρχες που ανέτρεψε) ήταν 90 μέρες τον χρόνο, εκ των οποίων οι 52 ήταν οι επίσημες αργίες της Κυριακής και οι 38 θρησκευτικές αργίες. Δηλαδή, οι άνθρωποι το ¼ της ζωής τους το περνούσαν με σχόλη, με γλέντια και με άλλες κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις. Έρχεται λοιπόν η νεοανερχόμενη αστική τάξη, η οποία με πρόσχημα την αθεΐα και την εκκοσμίκευση, καταργεί τις 38 θρησκευτικές αργίες, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζει την εβδομάδα των 10 ημερών. Πίσω λοιπόν από το πρόσχημα της αθρησκίας, αντιλαμβανόμαστε ότι υποκρύπτονταν οι αυξημένες ανάγκες της παραγωγής των εργοστασίων τους.
Τα παραπάνω παραδείγματα αποδομούν την ιδέα της προόδου, η οποία ως ιστορική αφήγηση εξελικτικά ορίζεται κάπως έτσι: από την πρωτόγονη κοινωνία (για μερικούς ερευνητές ήταν και η κοινωνία της αφθονίας) περάσαμε στη δουλοκτητική κοινωνία, μετά στον Φεουδαρχισμό, μετά στον καπιταλισμό και το επόμενο στάδιο που θα είναι ο σοσιαλισμός. Κομβικό στοιχείο της εξελικτικής πορείας των κοινωνιών αυτής της αφήγησης, είναι ότι κάθε επόμενο στάδιο είναι και πιο προοδευτικό από το προηγούμενο. Έλεγε ο Μάρξ ότι ο καπιταλισμός εργάζεται με σιδερένια αναγκαιότητα προς αναπόφευκτα αποτελέσματα (τον σοσιαλισμό δηλαδή). Από εδώ πηγάζει και η σιγουριά ότι η ιστορία, εργάζεται υπέρ του διαφωτισμού, της ισότητας και της ατομικής ελευθερίας. Αυτό, κατά τον Κρίστοφερ Λας, ήταν η πηγή της Μαρξιστικής αδιαφορίας και των επιγόνων του, για την ηθικότητα των σκοπών και των μέσων, μιας και γίνεται δεκτό οτιδήποτε επιταχύνει την προλεταριακή επανάσταση. Όπως θα προσέξατε, αυτή η φαταλιστική αισιοδοξία για την πρόοδο των κοινωνιών, κατέστησε περιττούς τους δρώντες και τις προθέσεις τους. Οι πιστοί της προόδου, νομίζουν ότι έχουν την ιστορία με το μέρος τους.
Παραγωγισμός
Ας δούμε τώρα πού αλλού συναντιούνται ο φιλελευθερισμός με τον Μαρξισμό. Οι φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν πως η πρόοδος θα γινόταν με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, άρα αφού θα μεγαλώσει η πίτα, θα φάμε όλοι, ο δε Μαρξισμός, φαντασίωνε ότι με την απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα περιέλθουν στην κατοχή της εργατικής τάξης (νομοτελειακά σχεδόν), θα μοιραστεί δικαιότερα ο πλούτος και η εργασία. Ο παραγωγισμός, λοιπόν, συνέχει και τις 2 θεωρίες. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να σαρωθούν άπειρες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής και παραγωγής, μια πανσπερμία κοινοτήτων που διεκπεραίωναν παραγωγικά και διοικητικά τη ζωή τους, που ήταν μέρος του πλούτου της ανθρωπότητας. Οι επίγονοι του Μάρξ, επηρεασμένοι από αυτή την αφήγηση, καταστρέψανε οποιαδήποτε προκαπιταλιστική μορφή οργάνωσης των κοινωνιών, μιας που ο εξηλεκτρισμός της χώρας και η βαριά βιομηχανία αποτελούσαν την καρδιά και τους πνεύμονες του σοσιαλισμού (ΒΙ Λένιν) και για να μην ξεχνιόμαστε, επί Στάλιν, έγινε η βίαια κολεκτιβοποίηση της αγροτιάς. Η αγροτική Σοβιετική Ένωση, πριν την επανάσταση του 1917, ήταν οργανωμένη σε κοινότητες (τα αγροτικά κοινόβια Μιρ). Ο θεσμός των Μιρ, ήταν μια μορφή αυτοοργάνωσης, μια πανάρχαια μορφή αγροτικής κοινοκτημοσύνης που λειτουργούσε με δημοκρατική συγκρότηση και αλληλέγγυα ευθύνη μεταξύ των μελών της από τον 11ο αιώνα και μετά, αδιαλείπτως. Το γεγονός ότι ο θεσμός των Μιρ κάλυπτε σε πολλές περιφέρειες το 60% του αγροτικού πληθυσμού, δείχνει πως ήταν κοινωνικά αποδεκτός. Στην έκδοση του κομουνιστικού μανιφέστου το 1882, στον πρόλογο του ο Μάρξ και ο Ένγκελς, προτρέπουν τους Ρώσους να ακολουθήσουν τη Ρώσικη παράδοση του κοινοτισμού, γιατί αυτός θα είναι ο γρηγορότερος και ασφαλέστερος δρόμος προς τον σοσιαλισμό (επιστολή του Μάρξ προς τους Ρώσους Μιχαϊλόφσκι και Βέρα Ζάζουλιτς).
Ο Μεσιανισμός της προόδου
Αν στην εποχή του Μάρξ η μόλυνση του περιβάλλοντος και η περατότητα των φυσικών πόρων δεν ήταν τόσο εμφανής όσο στις μέρες μας, σήμερα δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Αυτό, που φέρνει η ιδέα της αποανάπτυξης στη συζήτηση, είναι ότι η διαρκής ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προσκρούει στην περατότητα των φυσικών πόρων. Ο Νικόλας Γκεοργκέσκου Ρόεγκεν, γράφει ότι σε ένα πεπερασμένο πλανήτη, δεν μπορούμε να μιλάμε για απεριόριστη ανάπτυξη.
Τέλος, χρειάζεται να αποδομηθούν και οι «πυλώνες» της προόδου και της διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που δεν είναι άλλες από την επιστήμη και την τεχνολογία. Καλλιεργήθηκε και στις μέρες μας κατασκευάζεται διαρκώς ένας λανθάνων μεσιανισμός της επιστήμης και της τεχνολογίας (παρά το κουρέλιασμα τους από το ατύχημα της Φουκουσίμα). Ο μεσιανισμός αυτός, καλλιεργεί την προσδοκία (πίστη μήπως;) ότι τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον που είναι απόρροια πολιτικών, οικονομικών και φαντασιακών επιλογών των κοινωνιών, θα μας τα λύσει η επιστήμη και η τεχνολογία (μεταλλαγμένα τρόφιμα ως απάντηση στην πείνα, φθηνή και απεριόριστη ενέργεια με την υποσχόμενη διάσπαση του υδρογόνου και η ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού» από το CERN. Μια λέξη-έννοια επαναλαμβάνεται διαρκώς από το πολιτικό προσωπικό και τους τεχνικούς της εξουσίας στην χώρα μας: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη… Ενίοτε δε, τη βαπτίζουν βιώσιμη, αειφόρο, πράσινη ανάπτυξη. Αν επιλέξαμε τον όρο αποανάπτυξη, το κάναμε συνειδητά γιατί θέλουμε να πλήξουμε το κεντρικό φετίχ αυτής της κοινωνίας, να αποδομήσουμε το εννοιολογικό υπόστρωμα του καπιταλισμού και να αποαποικίσουμε το κεντρικό φαντασιακό του ανθρωπολογικού τύπου του καπιταλισμού που είναι η πρόοδος μέσω της ανάπτυξης, της κατανάλωσης με τη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας.

ΠΕΤΑΜΕ!

«Η Ελλάδα θα τα καταφέρει», ήταν το μήνυμα που απηύθυνε ο Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας στην εκπομπή «Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν στο Πρώτο» της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ευχήθηκε καλά Χριστούγεννα σε όλους τους Έλληνες. Χαρακτήρισε το 2013 δύσκολη χρονιά, επισήμανε, ωστόσο, ότι «αν εργαστούμε συστηματικά η χώρα θα απογειωθεί και πάλι»....
.
«Και πάλι»! Δηλαδή πότε ήταν απογειωμένη η Ελλάδα; Για να το καταλάβω κι εγώ που ήμουν επιβάτης της πτήσης. Ο Σαμαράς δεν ήταν αυτός που ορκιζόταν μέχρι χτες ότι θα βάλει τέλος στην Ελλάδα του αίσχους, της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους, εννοώντας την Ελλάδα που όλοι ζήσαμε τα τελευταία χρόνια;
Εκτός κι αν εννοούσε ότι η Ελλάδα ήταν απογειωμένη επί Χούντας. Εκτός κι αν εννοούσε ότι ήταν απογειωμένη επί Γλύξμπουργκ ή ακόμη πιο παλιά. Στον Εμφύλιο ή στην Κατοχή. Μήπως επί Τουρκοκρατίας; Βυζαντίου; Πότε ήταν απογειωμένη η Ελλάδα; Εννοεί την αρχαία Ελλάδα ο πρωθυπουργός;
Μάλλον όχι. Είμαι σχεδόν ανήθικος που κάνω τέτοιες σκέψεις και τρολάρω το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού. Είναι πρόστυχο να ειρωνεύομαι το αισιόδοξο αυτό μήνυμα της κυβερνητικής αεροπορίας.
Ο πιλότος – πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, υπόσχεται ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι μας γυρίσει πίσω στο 2009. Στην προ Μνημονίου κατάσταση. Άλλωστε και το χρέος που επιδιώκει ως επιτυχία είναι λίγο παραπάνω από εκείνο που είχε η Ελλάδα το 2009.
Δεν είναι τυχαίες οι λέξεις που χρησιμοποιεί ένας πρωθυπουργός. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να έλεγε ότι «αν εργαστούμε συστηματικά η χώρα επιτέλους θα απογειωθεί». Δεν το είπε. Διότι τελικά είναι πεντακάθαρο ότι δε μπορεί να αλλάξει τίποτα. Και, κυρίως, δε θέλει να αλλάξει κάτι.
Τον κράζει η Τρόικα ότι δεν κυνηγά τη φοροδιαφυγή, τον κράζουν τα ξένα ΜΜΕ ότι έχει αφήσει μια πεντάδα επιχειρηματιών να κουμαντάρουν όλη την οικονομία της Ελλάδας, τον κράζουμε εμείς ότι έχει ρημάξει τα πάντα, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει αισιόδοξος.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Το πλιάτσικο μπήκε στο αυλάκι, κέρδισαν αυτοί που έπρεπε να κερδίσουν από την κρίση, έγινε ένα παιχνίδι δισεκατομμυρίων στην πλάτη μας μέσω των ομολόγων, πήρε ο Μπόμπολας τα έργα του, θα πάρει ο Λάτσης τα φιλέτα της δημόσιας γης, θα πάρει ο Κόκκαλης τον ΟΠΑΠ, θα πάρει ο Ψυχάρης το δάνειο που θέλει κι όλα μέλι – γάλα. Η Ελλάδα θα απογειωθεί και πάλι.
Η Ελλάδα του πολιτικαντισμού, του λαϊκισμού, του ρουσφετιού, της λαμογιάς, της διαφθοράς, έγινε ξαφνικά όραμα. Έγινε επιτυχία. Απογείωση! Η αναδιανομή πλούτου πέτυχε, οι πλούσιοι πλούτισαν περισσότερο, οι μεσαίοι φτώχυναν, οι φτωχοί εξαθλιώθηκαν, ο φασισμός αναπτύχθηκε, μια χαρά έγιναν όλα. Όπως έπρεπε.
Η Ελλάδα θα απογειωθεί και πάλι. Εντάξει, κάποιοι θα κάθονται στη business class κι εμείς οι υπόλοιποι στα φτερά, έξω από το αεροπλάνο. Έπρεπε να ξεχωρίσουμε λίγο σε αυτή τη χώρα, γιατί είχαμε παραγίνει ίσοι κι όμοιοι. Είχαμε φτάσει στο ελεεινό σημείο να τρώει ο περιπτεράς στα ίδια εστιατόρια που έτρωγε ο Βαρδινογιάννης. Κατάντια! Τώρα επιτέλους ξεχώρισαν οι τάξεις. Θα έχουμε κανονικό καπιταλισμό όχι ό,τι κι ό,τι.
«Το 2013 θα είναι μια δύσκολη χρονιά». Εντάξει, το πολύ – πολύ να τροχοδρομήσει το αεροπλάνο σε βότσαλα, κάποια σπίτια να πέσουν και να τα μαζέψουν οι τράπεζες, κάποιοι να δουλεύουν με 200 ευρώ μισθό και θα τους λέμε τυχερούς επειδή πληρώνονται έστω κι αυτά, κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι να χαθούν αλλά θα αντικατασταθούν από γαλάζιους νέους αγωνιστές, κάποιοι μπορεί και να πεθάνουν επειδή δεν έχουν χρήματα να νοσηλευτούν ακόμη και σε δημόσιο νοσοκομείο.
Ε, τι να γίνει τώρα; Χρειάζονται θυσίες. Η μηχανή του κιμά πρέπει να αλέσει κρέας. Διότι μετά την απογείωση προς το 2009, στους επιβάτες της business class θα προσφερθεί μπιφτέκι γεμιστό με κέρδη. Άλλωστε, όταν μιλούσαν για plan A και plan B, τι νομίζετε ότι εννοούσαν; Δεν επρόκειτο για σχέδια εξόδου από την κρίση, αλλά για σχέδια πτήσης βαθύτερα προς την κρίση που πλέον θα έχει και ανθρωπιστικό χαρακτήρα.
Ας όψονται κάποιοι αφελείς που ψήφισαν αυτό το τρικομματικό έκτρωμα ελπίζοντας ότι οι «μεταρρυθμίσεις» του θα μας οδηγούσαν σε μια καλύτερη Ελλάδα. Ας μη στενοχωριούνται όμως. Θα τους γίνει ιδιαίτερη τιμή. Τη σαμπάνια που θα μοιραστεί στους επιβάτες της business class θα την πιουν στην υγεία των κορόιδων.
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ…

«Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Ήταν αστείο και τότε. Τώρα ακούγεται γελοίο. Ειδικά μετά την απόφαση του υπ. ΟΙΚ. ότι το τάδε ή το δείνα δικαστήριο δεν έχει αρμοδιότητα να κρίνει τις αποφάσεις του. Η απαξίωση της Δικαιοσύνης, των νόμων και της νομιμότητας  ξεκίνησε επίσημα από τη στιγμή που ο κ. Στουρνάρας έκρινε ότι οι αποφάσεις των δικαστών δεν έβγαιναν σύμφωνα με τους νόμους, αλλά σύμφωνα με τις αποδοχές τους.
«Θα βομβαρδίζουμε την κυβέρνηση με θετικές προτάσεις νόμων». Ήταν μια αφελής πολιτική δήλωση και τότε....
Τώρα ακούγεται ως κοινή σαχλαμάρα. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου έχουν καταργήσει το Σύνταγμα και τη λειτουργία της Βουλής. Ελάχιστα πράγματα πάνε για συζήτηση στη Βουλή και από αυτά, τα περισσότερα μετά την εφαρμογή τους.
«Εγώ λέω μαυρίστε τους στις κάλπες. Η φυσική βία επιτρέπει στους θύτες να γίνονται θύματα» είχε πει επίσης το «Νούμερο 2». Σ’ εκείνες τις κάλπες που οδηγηθήκαμε με τον εκβιασμό της καταστροφής και τα διλλήματα περί ζωής ή θανάτου. Σ’ εκείνες τις κάλπες που οδήγησαν τη φασιστική βία στα έδρανα της Βουλής κι έδωσαν βουλευτική ασυλία σε κατηγορούμενους για ποινικά αδικήματα.
«Αν βρεθεί κάποιος που να έχει ασκήσει βία σε πολιτικό και να έχει οργανωτική ή πολιτική σχέση με το κόμμα μου, θα ζητήσω τη διαγραφή του», είχε τονίσει ο «Νούμερο 2». Αυτά είναι νοικοκυρεμένα πράγματα. Όταν δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, όταν δεν υπάρχει Βουλή, όταν δε λειτουργούν οι θεσμοί, τότε αν αμυνθείς στη βία που σου ασκείται και σε εξαθλιώνει, τιμωρείσαι και με μία διαγραφή.
«Η βία είναι φασισμός» είχε ξεκαθαρίσει το «Νούμερο 2». Έτσι, γενικά και αόριστα. Η βία! Η βία των γηπέδων, ας πούμε, είναι ίδια με τη βία που ασκείς στον αγώνα να επιβιώσεις. Η βία της «Χρυσής Αυγής» που μαχαιρώνει αλύπητα και ατιμώρητα, είναι ίδια με τη βία που ασκήθηκε στη Γαλλική Επανάσταση. Η βία των αστυνομικών κατά άοπλων πολιτών ραντίζοντάς τους με χημικά και πετώντας τους κρότου – λάμψης, είναι ίδια με την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου από τον  Αλέκο Παναγούλη.Πόσο όμορφα πακετάρουμε την οργή του λαού μαζί με τη δολοφονική μανία μισάνθρωπων φασιστών στη λέξη «βία».
Ο «Νούμερο 2» θέλει να κυβερνήσει. Ο κόσμος, όμως, θέλει να σωθεί από την εξαθλίωση. Μέχρι σήμερα ο «Νούμερο 2» και ο κόσμος δείχνουν να έχουν διαφορετικούς στόχους. Η λογική του «Νούμερο 2» κατάφερε να εντάξει έναν μεγάλο πολιτικό φορέα της Αριστεράς στο «όλοι ίδιοι είναι». Οι πρακτικές του «Νούμερο 2», οδήγησαν μια μεγάλη νίκη ενός πολιτικού φορέα της Αριστεράς σε ένα κλικ προς το συμμαζεμένο κέντρο του νεκραναστημένου τριτοκοσμικού σοσιαλισμού.
Οι νεοναζί σφάζουν.
Μην τους χτυπάτε. Βομβαρδίστε τους με νομιμότητα. Κάντε τους μήνυση. Ούτως ή άλλως δε θα τιμωρηθούν. 
Οι φύλακες του καθεστώτος  ανοίγουν κεφάλια και τρομοκρατούν σε κάθε πορεία.
Μην αντιδράτε. Σκεφτείτε θετικά και κάντε στα ΜΑΤ θετικές προτάσεις.
Οι τράπεζες μας παίρνουν τα σπίτια.
Απομακρυνθείτε ησύχως παίρνοντας μαζί σας μόνο τα απαραίτητα για το δρόμο.
Οι εργάτες μένουν απλήρωτοι.
Μη διαμαρτύρεστε, έχουν και τ’ αφεντικά  τα δίκια τους.
Το Κράτος μας κλέβει το ψωμί.
Μην πεινάτε. Θα φάτε στις κάλπες.
Η κατάσταση είναι τραγική.
Μη βιάζεστε. Θα έρθουμε εμείς να σας σώσουμε. Το ξέρουμε, σας τα είπαν κι άλλοι. Ε μα κι εσείς, τόσα χρόνια κάνατε υπομονή, τώρα βρήκατε να εκφράσετε αμφιβολίες; Τώρα που ήρθε η σειρά μας να το παίξουμε σωτήρες;
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ευγένιος Τριβιζάς: Η "Λιμοκρατία" και το νέο υπουργείο Οφθαλμαπατών

Ευγένιος Τριβιζάς: "Μετά τη Δημοκρατία η χώρα μας καθίσταται πρωτοπόρος στην καθιέρωση ενός νέου πολιτεύματος, το οποίο λέγεται Λιμοκρατία και χαρακτηρίζεται από ασκητικό πνεύμα και αυστηρή ολιγάρκεια. Μετά την πληθώρα καταθλιπτικών ειδήσεων, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μετονομάζονται σε μέσα μαζοχιστικής ενημέρωσης. Αποκαλύπτεται παραδιασκεδαστικό κύκλωμα. Μέλη του κυκλώματος διασκεδάζουν παράνομα τα βράδια χωρίς να βλέπουν καταθλιπτικές ειδήσεις στην τηλεόραση...

Ο υπουργός Υγείας αποφασισμένος να δώσει ένα τέλος στα φακελάκια που μαστίζουν το σύστημα υγείας, εισηγείται στο Εθνικό Νομισματοκοπείο από τούδε και στο εξής τα χαρτονομίσματα της επικρατείας να τυπώνονται σε χαρτί μεγέθους Α3, ούτως ώστε να μην χωράνε σε φακελάκια..

Καίγονται δάση. Συλλαμβάνεται το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Μελετάται "συμβιβαστική λύσις". Δηλαδή τα εν λόγω επαγγέλματα να ανοιγοκλείνουν. Για μια βδομάδα να είναι κλειστά και μια βδομάδα ανοιχτά, εκ περιτροπής.

Αποκαλύπτεται ότι οι γιατροί στους οποίους η τρόικα είχε αναθέσει τη θεραπεία της ασθενούσης οικονομίας της χώρας ήταν μετεμψυχώσεις τριών διαπρεπών επιστημόνων, δηλαδή του Δρ. Φάουστ, του Δρ. Τζέκιλ και του Δρ. Φρανκενστάιν.

Νέα αντιτρομοκρατικά μέτρα. Για να διευκολυνθούν οι διαδικασίες ελέγχου στα αεροδρόμια, μόνο γυμνιστές με τριετή πείρα επιτρέπεται να ταξιδεύουν σε υπερατλαντικές πτήσεις.

Ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια ουρητήρια..

Ανασχηματισμός κυβέρνησης σύμφωνα με τα πρότυπα της Φρουτοπίας. Ο Βλάσσης το βλήτο διορίζεται υπουργός Παιδείας, ιδρύεται το νέο υπουργείο Οφθαλμαπατών και το υπουργικό συμβούλιο απαρτίζεται από επτά σπουδαία λάχανα"

Από το περιοδικό HotDoc

Κορνήλιος Καστοριάδης – Έφυγε σαν σήμερα

Κείμενο από: Σαν Σήμερα

Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, που έδρασε και δημιούργησε στη Γαλλία. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Μαρτίου 1922 και λίγο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή βρέθηκε στην Αθήνα με την οικογένειά του. Αρκετά νωρίς, από τα 13 του, αναμίχθηκε στην πολιτική και κοινωνική δράση. Μέλος παράνομης κομμουνιστικής οργάνωσης την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Σπουδάζει νομικά και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1941 εντάσσεται στο ΚΚΕ. Θα το εγκαταλείψει ένα χρόνο αργότερα για να ενταχθεί στην τροτσκιστική ομάδα του Σπύρου Στίνα. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να βρεθεί ανάμεσα σε δύο πυρά, των Γερμανών και των ορθόδοξων κομμουνιστών.

Το 1944 δημοσιεύει το πρώτο του δοκίμιο για τον Μαξ Βέμπερ, που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Αρχείο Κοινωνιολογίας και Ηθικής». Στα «Δεκεμβριανά» θα βιώσει ως τροτσκιστή την τρομοκρατία του ΕΛΑΣ και θα αποδοκιμάσει τις μεθόδους του ΚΚΕ. Το 1945 εγκαθίσταται στο Παρίσι με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης, μαζί με τους Κώστα Αξελό, Κώστα Παπαϊωάννου, Ιάννη Ξενάκη, Μιμίκα Κρανάκη, Μέμο Μακρή κ.ά. Έκτοτε, η γαλλική πρωτεύουσα θα αποτελέσει το επίκεντρο της ζωής και των δραστηριοτήτων του. Την Ελλάδα θα την επισκέπτεται μόνο τα καλοκαίρια και μετά τη μεταπολίτευση.

Στο Παρίσι, παράλληλα με τις σπουδές του, δημιουργεί την ομάδα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» που ιδεολογικά και πολιτικά ασκεί δριμύτατη κριτική στο σοβιετικό μαρξιστικό μοντέλο, το οποίο χαρακτηρίζει «γραφειοκρατικό καπιταλισμό». Είναι η ψυχή της ομάδας και αυτός, που κυρίως επεξεργάζεται τις θέσεις και γράφει τα σημαντικότερα κείμενα στο ομότιτλο περιοδικό.

Τότε είναι που αρχίζει να διαμορφώνει την έννοια της αυτονομίας, ως «αυτονομία του προλεταριάτου». Εκκινώντας από την εκτίμηση ότι το εργατικό κίνημα έχει υποστεί πολύμορφες διαστρεβλώσεις που αλλοίωσαν τον ιστορικό ρόλο του προλεταριάτου, θεωρεί ως βασικό όρο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μιαν αυτόνομη δράση του προλεταριάτου, που θα έχει ως αντικειμενικό σκοπό την κατάλυση του γραφειοκρατικού δημόσιου μηχανισμού και τη μεταβίβαση της εξουσίας σε μαζικούς οργανισμούς των παραγωγικών τάξεων.

Το 1966 η ομάδα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και το περιοδικό παύει να εκδίδεται. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, τα κείμενα και η σκέψη της ομάδας και κυρίως του Καστοριάδη αποτελούν βασική πηγή έμπνευσης των εξεγερμένων φοιτητών του Μάη του ’68. Το διάστημα αυτό εργάζεται ως οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ και το 1970 αποκτά τη γαλλική υπηκοότητα. Έτσι θα πάψει να αρθρογραφεί με ψευδώνυμο (cκ.ά.), υπό τον φόβο της απέλασης και θα γίνει ευρύτερα γνωστός.

Η βαθιά κριτική του μαρξισμού συνοδεύεται από μια άνευ προηγουμένου πνευματική περιέργεια και παραγωγικότητα. Ο Καστοριάδης ασχολείται με τα μαθηματικά, την οικονομία και την ψυχανάλυση, την οποία και εξασκεί επαγγελματικά το 1974. Αυτή η στροφή προς την ψυχανάλυση χαρακτηρίζει πλέον το σύνολο της σκέψης του, που τον οδηγεί σε μια καινούργια φιλοσοφική κατανόηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, η οποία αποτυπώνεται στο κλασικό, πλέον, έργο του «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας» (1975). Γύρω από αυτό το σύγγραμμα ο Καστοριάδης θα δομήσει το φιλοσοφικό του σύστημα. Ξαναφέρνοντας στο φως τις απαρχές της δημοκρατικής συγκρότησης της αθηναϊκής κοινωνίας του 5ου π.Χ. Αιώνα, όσο και όλες τις άλλες μεγάλες δημιουργικές στιγμές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δει τον εαυτό του ως αυτόνομο υποκείμενο και δημιουργό της Ιστορίας του.

Ο Καστοριάδης αρνείται την ύπαρξη οποιασδήποτε προδιαγεγραμμένης πορείας της κοινωνίας (ντετερμινισμού), καθώς αυτή είναι συνεχής δημιουργία που γεννιέται και νοηματοδοτείται μέσω του «Κοινωνικού Φαντασιακού». Σύμφωνα με τον Καστοριάδη, αν και όλες οι κοινωνίες δημιουργούν, οι ίδιες τις φαντασιακές σημασίες τους (δηλαδή τους θεσμούς, τους κανόνες, τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις κ.λ.π.) δεν έχουν όλες συνείδηση του γεγονότος αυτού. Πολλές κοινωνίες συγκαλύπτουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της θέσμισης των φαντασιακών σημασιών τους, αποδίδοντας τη θέσμιση και τη θεμελίωσή τους σε εξωκοινωνικούς παράγοντες (π.χ. το Θεό, την παράδοση, το νόμο, την ιστορία). Με βάση αυτή την συνείδηση της αυτοθέσμισης των φαντασιακών σημασιών από κάθε κοινωνία, ο Καστοριάδης διέκρινε μεταξύ των αυτόνομων κοινωνιών, αυτών δηλαδή που είχαν συνείδηση της αυτοθέσμισης αυτής, και των ετερόνομων κοινωνιών, στις οποίες η θέσμιση αποδιδόταν σε κάποια εξωκοινωνική αυθεντία.

Το 1979 γίνεται διευθυντής σπουδών στην «Ανωτάτη Σχολή για τις Κοινωνικές Επιστήμες» (Ecoles des Hautes Etudes en Sciences Sociales). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επισκέφθηκε αρκετές φορές την Ελλάδα, δίνοντας σειρά διαλέξεων στη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, τον Βόλο, το Ρέθυμνο κ.α. Το 1989 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Πέθανε στο Παρίσι στις 26 Δεκεμβρίου 1997, από επιπλοκές μετά από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, σε ηλικία 75 ετών.

Ενδεικτική Εργογραφία

• Η γραφειοκρατική κοινωνία [2 τόμοι] («Ύψιλον»)
• Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας («Ράππας»)
• Τα σταυροδρόμια του λαβύρινθου («Ύψιλον»)
• Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα («Ύψιλον»)
• Η ελληνική ιδιαιτερότητα: Από τον Όμηρο στον Ηράκλειτο («Κριτική»)
• Ανθρωπολογία, Πολιτική, Φιλοσοφία («Ύψιλον»)
• Ομιλίες στην Ελλάδα («Ύψιλον»)
Αναζητήστε περισσότερα αναφορικά με το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την ισότητα των μισθών

«Για μένα, είναι σίγουρο και φανερό ότι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει και να μπορέσει να λειτουργήσει μια σοσιαλιστική αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία είναι η απόλυτη ισότητα των μισθών και εισοδημάτων κάθε φύσης. Εννοώ ισότητα απόλυτη του οδοκαθαριστή και του πιο ειδικευμένου χειρουργού ή μηχανικού, εφόσον εξακολουθούν και υπάρχουν απ’ τη μία οδοκαθαριστές κι από την άλλη χειρουργοί. Γιατί, φυσικά, η μεταμόρφωση, ο μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν είναι δυνατός σε πιο μακροχρόνια προοπτική, παρά με το ξεπέρασμα της κρυσταλλωμένης κατανομής της εργασίας, της διαίρεσης και της αντίθεσης ανάμεσα στη χειρονακτική και στη διανοητική εργασία.

Η απόλυτη ισότητα των εισοδημάτων κάθε μορφής είναι απαραίτητη για πολλούς λόγους, ένας από τους κυριότερους είναι η ανάγκη να καταστραφεί η οικονομική νοοτροπία και όλο το σύστημα ψυχικών κινήτρων και «αξιών» που είναι συνυφασμένο μαζί της.Αυτό το σύστημα το δημιούργησε και το επέβαλε ο καπιταλισμός -και ο μαρξισμός το εγκολπώθηκε τελικά περίπου αμετάβλητο. Το κεντρικό του σημείο είναι η ιδέα ότι ο σκοπός της κοινωνικής ζωής είναι η απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του «εθνικού προϊόντος» και του «εθνικού πλούτου». Αυτή η απεριόριστη ανάπτυξη έχει γίνει το φετίχ της σύγχρονης κοινωνίας -είτε σαν αυτοσκοπός είτε σαν το απόλυτο μέσο για να φτάσουμε στην απελευθέρωση του ανθρώπου (αυτή είναι η μαρξιστική παραλλαγή). Κεντρικό σημείο του συστήματος αξιών, συνυφασμένο μ’ όλο το κοινωνικό σύστημα και βασικό μέσο συντήρησης του ίδιου του συστήματος. Γιατί το μόνο που το σύστημα μπορεί να δώσει στους ανθρώπους είναι λίγα περισσότερα πλαστικά είδη κάθε χρόνο -είτε σε υλική είτε σε «πολιτιστική» μορφή, ένα πιο γρήγορο αυτοκίνητο, μια τηλεόραση με μεγαλύτερη ευκρίνεια. Δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει και δε μπορεί να στηριχτεί σε τίποτα άλλο -πέρα από τα όπλα- παρά μόνο σ’ αυτό.

Η εξίσωση όλων των μισθών και εισοδημάτων είναι ένα απ’ τα πρώτα μέτρα που θα πρέπει να πάρουν τα λαϊκά συμβούλια σε περίπτωση κοινωνικής μετατροπής. Έτσι, που αυτό το μέτρο δε θα είναι μακρινό αποτέλεσμα, αλλά αρχικό μέσον για να καταργηθεί, να κοπεί σύρριζα η «οικονομική» ή «οικονομιστική» νοοτροπία, αυτή που μας κάνει να θέλουμε περισσότερα απ’ τους άλλους ή να θέλουμε να πάρουμε την τάδε θέση για να πάρουμε περισσότερο απ’ τους άλλους. «Το εμόν και το σόν, το ψυχρόν τούτο ρήμα».

Ο οικονομικός ανταγωνισμός μέσα στην κοινωνία υπάρχει επειδή, και έχει σαν προϋπόθεση το ότι, οι κοινωνικοί θεσμοί αντικειμενικά επιτρέπουν την οικονομική ανισότητα, και το σύστημα αξιών το καθιερωμένο αξιολογεί θετικά αυτούς που «έχουν» ή «κερδίζουν» και αρνητικά τους άλλους. Αισθάνεται κανείς μειωμένος ή κατώτερος, επειδή έχει μία σύζυγο και όχι τέσσερις; Αν ζούσαμε σε μουσουλμανική χώρα, ίσως ναι. Σε μας ούτε είναι δυνατό ούτε έχει αξία. Υπήρξε εποχή, όχι τόσο μακρινή, που πολλοί άνθρωποι μπορούσαν να σκοτώσουν ή να κάνουν οποιαδήποτε ατιμία, για να τους δώσει ο βασιλιάς τίτλο ευγενείας. Εμείς σήμερα θα γελούσαμε με αυτήν την ιδέα (εκτός ίσως από μερικούς ηλιθίους). Δε γελάμε όμως, όταν κάποιος είναι έτοιμος να σκοτώσει ή να κάνει οποιαδήποτε βρομιά για να κερδίσει μερικά εκατομμύρια…

Εκείνο που χρειάζεται είναι να γίνει η ιδέα «Εγώ κερδίζω περισσότερα από σένα», τόσο γελοία όσο και η ιδέα: «Εγώ είμαι καλύτερος από σένα γιατί η προγιαγιά μου κοιμήθηκε με το βασιλιά που έκανε τον προπάππου μου βαρώνο».

Απόσπασμα από «Το επαναστατικό πρόβλημα σήμερα» του Κορνήλιου Καστοριάδη.(doctv)

Merry Crisis and happy new Fear

"Κοίτα αυτούς τους ανθρώπους, είναι ανίκανοι για επανάσταση, είναι πολύ κουρασμένοι, πολύ φοβισμένοι και έχουν εξευτελιστεί και εξαπατηθεί. Αλλά σε δέκα χρόνια, μέχρι τότε οι 10χρονοι θα είναι 20, οι δεκαπεντάχρονοι θα είναι 25. Στο μίσος που θα κληρονομήσουν από τους γονείς τους θα προσθέσουν τη δική τους ιδεολογία και αγωνία.Κάποιοι θα προχωρήσουν και θα βάλουν στα ανείπωτα συναισθήματα λέξεις, κάποιοι θα υποσχεθούν το μέλλον....και τότε θα γίνει μια επανάσταση και ο κόσμος θα κυλήσει στο αίμα και στη φωτιά. Σε δέκα χρόνια, όχι περισσότερο, αυτοί οι άνθρωποι θα δημιουργήσουν μια κοινωνία που όμοια της δεν έχει υπάρξει"

Ινγκμαρ Μπέργκμαν, " Το αυγό του φιδιού"

Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, τα συσσίτια αλληλεγγύης, τα χαριστικά παζάρια, ήταν πάντα για τους "άλλους". Τέτοιες μέρες, λίγο πριν τα χριστούγεννα, γινόντουσαν και οι λεγόμενοι "έρανοι αγάπης", πάντα για τους άλλους, ενώ συγκινητικές ιστορίες, "εξωπραγματικές", γέμιζαν τον τηλεοπτικό χρόνο, ανάμεσα στα μελομακάρονα, τα ψώνια και τα ξενύχτια.

Η δυστυχία, οι αρρώστιες και η φτώχεια γινόταν τηλεοπτικό προϊόν, εναρμονισμένο με το κενό νοήματος κλίμα "αγάπης" των ημερών. Βέβαια, η πραγματικότητα ήταν σκληρή όλο το χρόνο για την πλειοψηφία του πληθυσμού, η οποία αντιμετώπιζε δυσκολίες επιβίωσης, οι μισθοί ήταν χαμηλοί, τα εργασιακά δικαιώματα ήταν υπό διωγμό, τα υπόγεια και τα ισόγεια γέμιζαν από χαμηλόμισθους, επαρχιώτες φοιτητές, μετανάστες και μετανάστριες, ενώ η δημόσια υγεία, η παιδεία και αυτό που ονομάζεται κοινωνικό κράτος, ήταν ένα συνονθύλευμα διαφθοράς, βολέματος και αναλγησίας.

Παρόλα αυτά, όμως, η ψευδαίσθηση της αφθονίας κυριαρχούσε και το μότο "είσαι ό,τι έχεις" καθόριζε και καθορίζει ακόμη, εν πολλοίς, τον τρόπο κοινωνικοποίησης του πληθυσμού. Παράλληλα, το να "μην έχεις" αυτόματα δημιουργούσε και δημιουργεί συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού αλλά και αισθήματα ενοχής. Άλλωστε, οι θεσμικές κινήσεις "κοινωνικής αλληλεγγύης", που έχουν πολλαπλασιαστεί το τελευταίο διάστημα, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξεφύγουν από την κυρίαρχη αντίληψη ότι η φτώχεια, όπως και η ανεργία, είναι ντροπή. Με χαρακτήρα περισσότερο φιλανθρωπίας, επιδιώκουν να προκαλέσουν συναισθήματα οίκτου και όχι ουσιαστικής αλληλεγγύης. Με αυτόν τον τρόπο, ο άστεγος, ο πεινασμένος, ο φτωχός παραμένει ο "άλλος", είτε ως στατιστική, είτε ως εικόνα, είναι για εμάς ξένος και το μόνο που μας μένει είναι ο φόβος μην βρεθούμε στην θέση του.

Οι πιο φτωχοί στιγματίζονταν και στιγματίζονται. Πρόσφατα, η Εκκλησία αποφάσισε να προσφέρει γεύματα σε 2000 υποσιτιζόμενους μαθητές, στέλνοντας τα με "διακριτικό" τρόπο στο σπίτι τους, "για να μην στιγματιστούν", όπως ανακοίνωσε. Σωστά, τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι είναι ντροπή να μην έχουν οι γονείς σου να σου δώσουν φαγητό, και καλό είναι να μην το μάθουν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο.

Σήμερα, όμως, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού αδυνατούν να καλύψουν πάγιες ανάγκες για μια αξιοπρεπή διαβίωση και εισέρχονται βίαια στον κόσμο των "μη εχόντων". Μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, εξαπατημένα, κουρασμένα και φοβισμένα. Η απλή λογική λέει ότι υπάρχει φτώχεια, κυρίως γιατί τα παραγόμενα αγαθά, που παράγονται από όλους, δεν πάνε σε όλους αλλά σε λίγους, οι οποίοι συσσωρεύουν εις βάρος των υπολοίπων. Αυτοί οι λίγοι θα έπρεπε να ντρέπονται.

Η "φιλανθρωπία και η κοινωνική αλληλεγγύη" που τόσο αδιάντροπα διαφημίζουν αυτοί οι λίγοι, καμία σχέση δεν έχει με τις δικές μας αντιδομές αλληλεγγύης και την επιθυμίαμας για ζωή και ελευθερία. Είναι η προσπάθεια τους να απορροφήσουν την οποιαδήποτε διάθεση του πληθυσμού για δικαιοσύνη και αυτοοργάνωση. Είναι εκκολαπτήρια κοινωνικού ρατσισμού και μηχανισμοί υποταγής στην κυριαρχία. Το ζήτημα είναι αν θα τους αφήσουμε...

Μαριάννα Χούσου

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ίσως σε κάποιους φαίνεται υπερβολή το «η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή» Μάλλον δεν τους καλύπτει η αποδοχή, εκ μέρους της τρικομματικής, του όρου των Βρυξελλών για εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που χρωστούν. Ίσως να ήθελαν να δουν γερμανικά στρατεύματα στους δρόμους. Ίσως να ήθελαν να δουν πρησμένα από την πείνα πτώματα να μεταφέρονται πάνω σε κάρα, για να δεχτούν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό κατοχή.

Δεν πειράζει, ας μην πειστούν. Δε με αφορά να πείσω. Ακούω

και βλέπω. Κι έτσι, κατάλαβα ότι εκτός από την Ελλάδα, υπό κατοχή βρίσκεται και η λογική. Την έχει κατακτήσει ο παραλογισμός, ο κυνισμός, η μπουρδολογία και η αθλιότητα των βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού.

Χτες προτίμησα να κάνω μία βόλτα σε τοπικά ραδιόφωνα που εκπέμπουν διαδικτυακά. Οι βουλευτές της επαρχίας επέστρεψαν στις εκλογικές τους περιφέρειες και δεν έχασαν την ευκαιρία να βγουν στα τοπικά ραδιόφωνα για να δώσουν χωρίς καμία ντροπή, σα να μην τρέχει τίποτα, τις ευχές του για καλές γιορτές.

Συμπέρανα ακούγοντάς τους ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε άλλη χώρα. Ζουν σε άλλη εποχή. Ζουν άλλα Χριστούγεννα, εντελώς διαφορετικά από τα δικά μας. Εξηγούσαν ότι η κυβέρνηση παράγει έργο, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια όσο «διαδίδεται», ότι υπάρχει μεγάλη υπερβολή.
Έλεγαν αυτοί οι βουλευτές ότι οι γιορτές είναι μέρες χαράς και αισιοδοξίας γι’ αυτό δεν πρέπει να χαλάμε το κλίμα μιλώντας για πολιτική. Διαπίστωναν ότι το ποτήρι είναι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο κι ακούγοντάς τους ήθελα να τους πετάξω το ποτήρι στα μούτρα.

Δε ζήτησε ούτε ένας τους μία «συγγνώμη». Δήλωσαν όλοι υπερήφανοι που ο Σαμαράς ανακηρύχθηκε από μία γερμανική φυλλάδα «πολιτικός της χρονιάς». Εξήγησαν για ακόμη μια φορά ότι «οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται σωστά τα πράγματα» και ότι η ανάπτυξη έρχεται γύρω στον Μάρτιο του 2013, οπότε θα ξεκινήσουν τα «μεγάλα έργα που υπολογίζεται ότι θα απασχολήσουν 30.000 άνεργους», θεωρώντας άνευ ουσίας την παρατήρηση ότι υπολογίζεται πως η πολιτική που στηρίζουν θα παράγει 300.000 νέους άνεργους.

Η λογική βρίσκεται υπό κατοχή. Κατακτήθηκε από τον παραλογισμό εκείνων των ψηφοφόρων που έστειλαν στη Βουλή όλο αυτό το θρασύτατο σκουπιδολόι. Ναι, ξέρω, δεν κάνει μια μέρα σαν αυτή να ασχολούμαι με «αυτά» και να μιλάω «έτσι». Είναι Χριστούγεννα και πρέπει να κάνω τον χαζό. Ότι δεν τρέχει τίποτα κι ότι όλα είναι μια χαρά.

Ίσως και να το έκανα αν δεν άκουγα κάποιους βουλευτές να λένε «βρίσκω την ευκαιρία να πω στους συμπολίτες μας ότι θα βρίσκομαι στο γραφείο μου σήμερα μέχρι τις 2 το μεσημέρι αλλά και το απόγευμα από τις 7 έως τις 9, ενώ θα τους περιμένω τις ίδιες ώρες την Πέμπτη και την Παρασκευή».

Να τους περιμένει γιατί; Μα για να τους ταπεινώσει κι άλλο. Για να ακούσει και να καταγράψει τα ρουσφέτια που θα του ζητήσουν. Για να τους δει να τον εκλιπαρούν. Για να τους υποσχεθεί ένα ξεροκόμματο σε κάποια γαλέρα και να νιώσει φιλάνθρωπος. Γι’ αυτό θα τους περιμένει. Άνετος αυτός, ταπεινωμένοι οι ψηφοφόροι θα πάνε να καταθέσουν την οργή και την απόγνωσή τους σ’ ένα «κύριε βουλευτά μου».

Αυτά τα Χριστούγεννα να χαρώ; Αυτά να με θαμπώσουν και να μου ζεστάνουν την ψυχή; Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι – γιορτές και μπορώ να μιλάω μαζί τους. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι – αγκαλιές και μπορώ να μοιράζομαι μαζί τους. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν χρονοδιακόπτη φιλανθρωπίας, αλλά αντίληψη της γνήσιας αλληλεγγύης και λέω ότι κάτι σώθηκε. Κάποιοι είναι δίπλα μου, κάποιους δεν τους έχω συναντήσει ποτέ από κοντά αλλά τους νιώθω φίλους. Τον Αντώνη, τον Βασίλη, τον Δάσκαλο, τη Λίλα, την Άννα, τον Γέρο, τον Άκη, τον Νίκο, την Αγάπη, τον Άρη, τον Γιώργο, τη Μαίρη, την Κατερίνα, την Ελίζα, τον Γρηγόρη, τον Λεωνίδα, την Κατερίνα, την Σταυρούλα, την Ανθή, την Αθηνά, τη Φαίη, τη Βένη, τη Σμαράγδα, τη Μαριάννα και αρκετούς ακόμη. Όλοι πολύτιμοι. Η ευχή μου είναι να γνωρίσουμε τέτοιους ανθρώπους, να γίνουμε ένα, να κάνουμε αυτό που πρέπει και τότε τα επόμενα Χριστούγεννα θα είναι σίγουρα διαφορετικά.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Χριστούγεννα χωρίς θαύματα...

Τέτοιες ώρες το μυαλό ξαναγυρίζει σε αυτούς που δεν υπάρχουν πια και σε αυτούς που πεθαίνουν. Στον πατέρα, σε ένα φίλο που έφυγε για πάντα και σε ένα φίλο που βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι. Το θαύμα των Χριστουγέννων τους ... προσπέρασε. Ο ένας έκανε τα τελευταία του χωρίς να το γνωρίζει, όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Οι ζωντανοί καθόμαστε στα τραπέζια με τους δικούς μας και η τηλεόραση παίζει αυτό το φριχτό πολτό όπου μέσα του διαγωνίζονται μεσόκοπες ηθοποιοί σε διαγωνισμούς χορού ανακατεμένες με μαντινάδες για πρωθυπουργούς. Πάλι καλά να λέμε και με όλα αυτά που συμβαίνουν τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Θυμάμαι παλιά περιοδικά. Τέτοιες μέρες τα γιορτινά τεύχη έλαμπαν σαν γύφτικα σκεπάρνια στα περίπτερα. Χρυσό και ασήμι στις γραμματοσειρές. Η κλασσική φωτογραφία του «πάρτι που όλοι περνάνε υπέροχα και γελάνε» και από κάτω λεζάντες με τα καταστήματα των ρούχων. Χειρότερες από τις φωτογραφίες ταυτότητας ή από αυτές που βγάζεις στο στρατό μέσα σε καρδιές για πλάκα. Χαίρομαι που δεν είδα φέτος αυτές τις φωτογραφίες και ας μην έχουμε όλοι διάθεση «ουάου». Ήταν τόσο ψεύτικες γιατί ποτέ τα (καλά) πάρτι δεν είναι έτσι και ο καθένας έχει να θυμάται ένα καλό πάρτι στην ζωή του, που δεν ήταν στημένο όπως αυτές οι φωτογραφίες, που δεν γελούσαν ψεύτικα οι καλεσμένοι. Κάτι «αρχαίο», ένας αμφορέας σπασμένος σε εκατοντάδες μικρά κομματάκια κάτω από την καρδιά («23. Μετά τα γενέθλια όλοι μαζί για να ξεσουρώσει στο νοσοκομείο τον πήγαμε. Ορός με καφεΐνη ή κάτι τέτοιο») Αν μπορούσε να γίνει ένα θαύμα αυτά τα Χριστούγεννα θα ήθελα ο Ν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Κάτι δύσκολο. Δεν ζητάω επιστροφές νεκρών γιατί ξέρω ότι και η γελοιότητα έχει τα όρια της. Ακόμα και στα θαύματα. Άλλα μάλλον θαύματα δεν γίνονται. Ίσως «το μόνο θαύμα είναι η κάθε μέρα». Πόσο αφόρητα είναι τα «κλισέ» που είναι μεγάλες αλήθειες, που δεν τις αντιλαμβάνεσαι μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας. Μέχρι που το αόρατο χέρι της μοίρας ή του «κακού Θεού» πατήσει το pause. Τότε, την στιγμή που μάλλον καταλαβαίνεις τι συμβαίνει είναι όπως στο σινεμά. Κάποιος κλείνει τον ήχο και όλα παίζουν σε slow motion. Αργά, ξεπροβάλει η αλήθεια της θνητότητας μας σαν Λερναία Ύδρα. Και κάθε μέρα κόβουμε ένα κεφάλι φόβου και κάθε μέρα γεννιέται ένα άλλο. Ευτυχώς που το τέρας κοιμάται τις περισσότερες φορές και ξεχνιόμαστε. Περνάω πάνω από τις λέξεις το βλέμμα μου ξυστά και βλέπω την συγκατοίκηση περιοδικών, νεκρών, Λερναίας Ύδρας και Χριστουγέννων. Θέλω να τα πετάξω έξω από το σπίτι. Να τα κάνω «Delete». Αλλά ας πατήσω το «post». Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
lifo.gr

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εξαπατήσει το λαό

Ο Σαμαράς προσκύνησε τους Γερμανούς, έτσι αυτοί τον βράβευσαν! 

Δεν τα κατάφερε βέβαια ακόμη ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να φτάσει στο ύψος του Γιώργου Παπανδρέου, τον οποίον πέντε μόλις μήνες μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο επαίσχυντο καθεστώς του Μνημονίου βράβευσαν οι Γερμανοί και μάλιστα διά χειρός του τότε προέδρου της Ντόιτσε Μπανκ, Γιόζεφ Άκερμαν. «Τσίμπησε» όμως κι αυτός μια διάκριση.....
από μια …εφημερίδα(!) που τον ονόμασε «Ευρωπαίο πολιτικό της χρονιάς», τώρα που προσκύνησε κι αυτός το Τέταρτο Ράιχ. Στην υγεία του Σαμαρά πίνουν και οι κερδοσκόποι με πρώτους και καλύτερους τους Αμερικανούς του Θερντ Πόιντ οι οποίοι έβγαλαν μισό δισεκατομμύριο(!) δολάρια κέρδος μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες, αγοράζοντας ελληνικά κρατικά ομόλογα «σκουπίδια» και πουλώντας τα στη διπλάσια τιμή κατά τη διάρκεια του προγράμματος επαναγοράς των ελληνικών ομολόγων, από το οποίο πραγματικά οφελημένοι βγήκαν μόνο οι κερδοσκόποι.
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να εξαπατήσει τις μάζες του ελληνικού λαού με διάφορα ανούσια και αδιάφορα «κατορθώματά» της, τα οποία όμως καμιά απολύτως θετική επίπτωση δεν έχουν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Είναι χαρακτηριστικό το πώς χειρίζεται ο πρωθυπουργός το γεγονός ότι από τα 34,3 δισ. ευρώ της πρώτης σούπερ δόσης του δανείου, μόνο το 1 δισεκατομμύριο θα διατεθεί για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου (εφάπαξ, φάρμακα, δήμοι κ.λπ.), αντί για 7 δισ. που έλεγαν στην αρχή, 4 στη συνέχεια και 2 με 2,5 δισ. που έλεγαν μέχρι που μίλησε ο Σαμαράς προχτές και ανήγγειλε πανευτυχής ότι θα δώσει μόνο 1 δισ. για τα χρέη του κράτους, το οποίο χρωστάει σε ιδιώτες 9,4 δισ. ευρώ!
Η πραγματικότητα είναι ότι το 2013 θα είναι μια εφιαλτική χρονιά, πολύ χειρότερη ακόμη και από το 2012. Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και νέα αύξηση της ανεργίας, νέα φορολογικά βάρη και πρωτοφανείς αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού θα συμπληρώσουν την εικόνα κόλασης στην ελληνική κοινωνία. Έχουν συμπεριλάβει τις αυξήσεις στο ρεύμα και στο νερό στις προϋποθέσεις καταβολής των υπόλοιπων μνημονιακών δόσεων, ώστε να ισχυρίζονται ο Σαμαράς και οι συνεταίροι του ότι ή αυξάνεται η τιμή του ρεύματος ή χρεωκοπεί η χώρα! Παράλληλα, η εγκαθίδρυση μηχανισμού αυτόματων περικοπών σε όποιο υπουργείο, υπηρεσία ή δήμο παρουσιάζεται υπέρβαση των δαπανών, θα ισοπεδώνει σαν ερπύστριες τανκς την ελληνική κοινωνία, αν δεν εξεγερθεί για να ανατρέψει την επαίσχυντη συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ           πριν   

ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗ

Ανάπτυξη. Μια μαγική λέξη που διαρκώς ξεστομίζουν ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας – άλλωστε δε μιλά και κάποιος άλλος σε αυτή την κυβέρνηση. Όταν, λοιπόν, κάποιος αντιτίθεται στα σχέδια αυτής της υποσχόμενης «ανάπτυξης», αμέσως κατατάσσεται γενικά και αόριστα στους εχθρούς μιας γενικής προόδου και μιας αόριστης «ανάπτυξης».
Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω συζητήσεις περί «ανάπτυξης» να εγκλωβίζονται εξ αιτίας της άγνοιας που υποκρίνονται οι υπερασπιστές της «ανάπτυξης»......
Αυτοί, συνήθως πετάνε ένα «ανάπτυξη για όλους» και ξεμπερδεύουν. Γίνεται εύκολα κατανοητό από τον κάθε σοβαρό άνθρωπο με βασικές δυνατότητες σκέψης, ότι αυτό το «ανάπτυξη για όλους» είναι ένας μύθος. Δε μπορεί να συμβεί.
Θα φέρω ένα απλό παράδειγμα. Στην πορεία παραγωγής – κατανάλωσης ενός προϊόντος, ας πούμε το γάλα, δεν είναι δυνατόν να «αναπτυχθούν» ταυτόχρονα ο παραγωγός, ο μεσάζοντας, ο βιομήχανος, ο τελικός πωλητής και ο καταναλωτής. Αν αναπτυχθούν όλοι, δηλαδή αν ο κτηνοτρόφος πουλήσει σε ικανοποιητική τιμή το γάλα, ο μεσάζοντας κερδίσει ικανοποιητικό ποσό στη μεταπώληση, ο βιομήχανος έχει ικανοποιητικά κέρδη από την επεξεργασία, το σούπερ μάρκετ κερδίσει ικανοποιητικό ποσό από την πώληση, τότε ο καταναλωτής θα ικανοποιηθεί από την ανάπτυξη μόνο αν είναι ο βιομήχανος ή ο μεσάζοντας. 
Σε όλες τις αντίστοιχες αλυσίδες παραγωγής – κατανάλωσης, αποκλείεται να είναι όλοι κερδισμένοι. Στο σημερινό οικονομικό σύστημα οι «ριγμένοι», «θιγμένοι» και γενικώς αυτοί που δεν απολαμβάνουν την «ανάπτυξη» είναι ο κτηνοτρόφος και ο καταναλωτής.
Αυτή είναι η βασική αρχική της «ανάπτυξης» που υπόσχονται οι κ.κ. Σαμαράς και Στουρνάρας. Υπόσχονται την ανάπτυξη του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου, τη συγκεκριμένη στιγμή. Το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο, όμως, ούτε δίκαιο είναι, ούτε ευνοεί όλους. Το αντίθετο· είναι άδικο και ευνοεί ελάχιστους. Αυτή η αδικία, λοιπόν, νομοτελειακά αναπτύσσεται μαζί με το οικονομικό μοντέλο.
Για να το πω πιο απλά, όταν φυτεύεις μια μηλιά και φυτρώνει μηλιά, την περιποιείσαι, τη φροντίζεις και τη βλέπεις να αναπτύσσεται ως μηλιά που θα βγάλει μήλα. Δε γίνεται να φυτέψεις μηλιά, να φυτρώσει μηλιά, να περιποιηθείς μηλιά και αυτή στο τέλος να βγάζει ροδάκινα. 
Αντιστοίχως, οι κ.κ. Σαμαράς και Στουρνάρας φυτεύουν ένα οικονομικό σύστημα που προϋποθέτει κέρδη για τους «επενδυτές» που θα προέλθουν από τον εξευτελισμό των μισθών και των εργαζομένων, τη φτωχοποίηση του πληθυσμού, τη μικρή φορολόγηση των κερδών και τη δημιουργία ενός επενδυτικού περιβάλλοντος που θα παραχωρεί τα πάντα δίχως το παραμικρό αντάλλαγμα.
Οι κ.κ. Σαμαράς και Στουρνάρας δεν κρύβουν ούτε τον σχεδιασμό τους, ούτε τις επιδιώξεις τους. Είναι ειλικρινείς. Δεν αναφέρονται στην ανάπτυξη μιας εθνικής οικονομίας, ούτε βασίζονται στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Αυτοί οι δύο κύριοι, λένε ξεκάθαρα πως η ανάπτυξη θα έρθει μέσω των ξένων επενδυτών. Τουτέστιν, πρώτα θα έρθουν οι ξένοι επενδυτές, θα διαμορφώσουν εντελώς το οικονομικό μοντέλο εκμετάλλευσης πόρων και ανθρώπων και έτσι θα έρθει η ανάπτυξη. Δηλαδή θα αναπτυχθεί το μοντέλο που θα δημιουργηθεί από την πιθανή έλευση των «επενδυτών», «πολυεθνικών» ή τέλος πάντων σε όποιους μας έχουν τάξει.
Προσπαθώ να το κάνω σαν φωτογραφία για να γίνει κατανοητό, ώστε να πάψει πλέον αυτή η ενοχοποίηση στην οποία προσπαθούν να μας στήσουν οι «αναπτυξιακοί». Μισισιπής, ρε παιδί μου, πώς το λένε; Οι σκλάβοι καλλιεργούσαν τα χωράφια με μπαμπάκι και οι ευγενείς – σκατά στα μούτρα τους – έβγαζαν κέρδη. Αυτό ήταν ένα οικονομικό μοντέλο. Η ανάπτυξη αυτού του οικονομικού μοντέλου δεν ήταν καλή για όλους. Είναι προφανές νομίζω αυτό, δε χρειάζεται επεξηγήσεις.
Όποιος, λοιπόν, ήταν εναντίον εκείνου του μοντέλου ανάπτυξης, δεν ήταν κατ’ ανάγκη κρατιστής ή αντι-αναπτυξιακός. Μπορεί, ας πούμε, να ήταν σκλάβος. Μπορεί να ήταν δημοκράτης. Μπορεί να πίστευε σ’ ένα δικαιότερο οικονομικό μοντέλο. Σε αυτή την περίπτωση, που λέτε, παρενέβαινε η Κου Κλουξ Κλαν – σα να λέμε η σημερινή «Χρυσή Αυγή» – και σε έπειθε ότι κάνεις λάθος κι ότι αυτά που πιστεύεις είναι κακά και αντι- αναπτυξιακά πράγματα.
Εντελώς συμπτωματικά και τότε τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν δε συλλαμβάνονταν, δε δικάζονταν κι όταν συλλαμβάνονταν δε δικάζονταν κι όταν δικάζονταν αθωώνονταν. Ιστορικές συμπτώσεις. Επίσης, η Κου Κλουξ Κλαν αναπτυσσόταν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη του τότε οικονομικού μοντέλου.
Ελπίζω τώρα να έδωσα τις εξηγήσεις μου σε όσους μου στέλνουν μέιλ με χαριτωμενιές σχετικά με το ότι «σίγουρα είσαι κάποιος αποτυχημένος που έκλεισε το μαγαζί του και τώρα θες να γίνουμε όλοι σαν τα μούτρα σου», ότι «βολεμένε από κάπου τ’ άρπαζες κι έχασες τα μεγαλεία γι’ αυτό σ’ ενοχλεί ο Σαμαράς», ότι «να πας να γαμηθείς πεθαμένε κουμουνιστή». 
Τώρα, λογικό είναι να σκεφτούν οι υπόλοιποι γιατί απαντάω. Ειλικρινά το κάνω επειδή σκέφτομαι ότι ίσως ένας από αυτούς που μου γράφουν τα διάφορα, πραγματικά έχει πιστέψει ότι η υποσχόμενη ανάπτυξη των ΣαμAαρά και Στουρνάρα αφορά την Ελλάδα και όλους τους Έλληνες. Ίσως να ελπίζω ότι έστω ένας από αυτούς, μπορεί να ξεχωρίσει την έννοια του ΑΕΠ από την ευημερία όλων των πολιτών. Ότι μπορεί να μη σκέφτεται πως, αν 100 άνθρωποι συσσωρεύσουν όλο τον πλούτο μπορεί να ανέβει το ΑΕΠ της Ελλάδας ενώ ταυτόχρονα οι Έλληνες θα ψοφολογάνε στους δρόμους από την πείνα. Ε κι επειδή δεν ήξερα ποιος απ’ όλους μπορεί να είναι ο καλοπροαίρετος, το έκανα post κι ελπίζω να το διαβάσει. Αυτό μπόρεσα, αυτό έκανα.
KARTESIOS

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ - ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ - ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ: χρόνια πολλά

Ο Χριστός ξαναγεννιέται...

Ξέρεις, κοίταγα τις βιτρίνες. Μόνο κοίταγα, δε μπήκα μέσα. Δεν περισσεύουν για δώρα και τέτοιες «πολυτέλειες» για μένα, που είμαι άνεργος. Βασικά και για φαί δύσκολα φτάνουν, αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Άστεγοι ψάχνουν στα σκουπίδια...

Καλή «μπίζνα» όμως έχει στηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Οι έμποροι βγάζουν τα φτηνά παιχνίδια, που φτιάχνουν ολημερίς εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι εργάτες, τα κάθε λογής στολίδια, τα παιδάκια «θαμπώνονται», οι γονείς ξηλώνονται, οι παπάδες μέχρι φέτος έβγαζαν δίσκους κι έκαναν «εράνους αγάπης», μια χαρά...

Σκέφτομαι το νόημα των Χριστουγέννων. Αφού κατόρθωσαν κι ένα κληρικό της Καισάρειας, το Μέγα Βασίλειο, τον έκαναν κάτοικο του Βόρειου Πόλου, του φόρεσαν κόκκινο σκούφο και του έβαλαν ταράνδους και ξωτικά!, είναι ικανοί για όλα, προκειμένου να βγάλουν κέρδος.

Όχι, δεν θέλω να σου χαλάσω το εορταστικό πνεύμα, ούτε να σου θυμίσω τα Μνημόνια, που μας άφησαν άφραγκους. Θα σου πω μάλιστα πως ήταν τότε, το έτος που γεννήθηκε ο Ιησούς, να σου θυμίσω πράγματα που τα ξέρεις. 

Τότε λοιπόν υπερδύναμη ήταν η Ρώμη. Έκανε κουμάντο κι επενέβαινε με τον καλύτερα εξοπλισμένο στρατό της, στην «ευαίσθητη» από τότε περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Παλαιστίνη, Συρία κλπ. Όπως ακριβώς τώρα οι καουμπόηδες...

Υπήρχαν αυταρχικά καθεστώτα, φιλικά προσκείμενα στη μοναδική υπερδύναμη, που έσφαζαν κατά το δοκούν αντιφρονούντες, ήταν γνωστά για σκάνδαλα και τον προκλητικό τρόπο ζωής. Ο Ηρώδης πχ ήταν γνωστός για τη «φιλοδυτική» - φιλορωμαική του πολιτική, την πολυτέλεια, που οι επαναστάτες της εποχής κατακεραύνωναν, τη σκληρότητα, αλλά και τα διάφορα σκάνδαλα, σεξουαλικά κυρίως. Κάτι μεταξύ Μπερλουσκόνι, Σαμαρά, και Παπαδόπουλου. Ναι, ούτε σ αυτό, άλλαξαν και πολλά...

Υπήρχε φυσικά το επίσημο Ιερατείο κάθε Θρησκείας. Τότε, ήταν περισσότερες. Μετά από Ιερούς Πολέμους, Σταυροφορίες κλπ, σφάχτηκαν αρκετοί «αλλόθρησκοι», Το Ιερατείο λοιπόν, πούλαγε παραμύθι για άλλη καλύτερη ζωή μετά θάνατον, αρκεί φυσικά να γινόταν οι θυσίες, δηλαδή οι προσφορές προς τον ένα ή τον άλλο θεό. Χμ... κάθε ομοιότητα με το σήμερα είναι απλή σύμπτωση....

Υπήρχαν μετακινήσεις πληθυσμών, ταραχές, εξαθλίωση, πείνα, εκμετάλλευση, φτώχεια  κλπ. Τα γνωστά: Εργάζονταν από το πρωί ως το βράδυ για τους πλούσιους κι όποιος διαμαρτύρονταν τιμωρούνταν...

Υπήρχαν και διάφορα φαινόμενα στο διάστημα, κομήτες, άστρα, που αποδίδονταν από κάθε λογής αετονύχηδες σε διάφορες προφητείες, για να κονομήσουν από τη δεισιδαιμονία των αφελών. Πως είπαν, ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου, γιατί ο ήλιος ευθυγραμμίστηκε με το κέντρο του γαλαξία στις 21/12/2012 13:13; 

Έτσι ακριβώς. 
Επειδή υπάρχουν πολλά κοινά με τότε, αν κι έλειπε η τηλεόραση (αυτή η συμφορά μας ήρθε μετά), σκέφτηκα, αν ο Χριστός αποφάσιζε να γεννηθεί σήμερα, όχι τότε, που θα γεννιόταν;

Με δεδομένο, ότι η Μητέρα Του ήταν φτωχή, σίγουρα δε θα γεννιόταν σε μαιευτήριο ή κλινική. Αυτό γιατί και τότε, όπως και σήμερα, τα απαραίτητα ήταν για τους έχοντες. Στάβλους δεν έχουμε, με εξαίρεση ένα κεντρικό κτήριο στην Αθήνα, που χωρά καμιά 300ρια γαϊδούρια...

Που θα πήγαινε λοιπόν; Επειδή θα ήταν ξένη, μάλλον θα κατέληγε σε κάποιο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο ή γιαπί. Αν και δε θα υπήρχαν άχυρα, θα έβρισκε κάποια χαρτόκουτα ή αφρολέξ να γεννήσει και να διατηρήσει, όσο είναι αυτό δυνατό, το Βρέφος ζεστό. Ζώα όπως πρόβατα κι αγελάδες, δεν θα υπήρχαν. Ίσως κάποιος αδέσποτος σκύλος ή γάτα, θα πλησίαζε, να ζεστάνει με την ανάσα του τον μικρό Ιησού. 

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, πολλά παιδιά στερούνται απαραίτητα πράγματα για τη ζωή. Ας συνεχίσουμε όμως. Τα ουράνια φαινόμενα θα κινούσαν την περιέργεια διαφόρων ανθρώπων, επιστημόνων κυρίως. Ίσως μερικοί απ αυτούς, δυο ή τρεις να έβλεπαν το ζευγάρι με το νεογέννητο και να τους έδιναν κάποια δώρα. Λίγα ευρώ αντί για χρυσό, γάλα αντί για σμύρνα, καμιά κουβέρτα αντί για λιβάνι...

Τα δώρα είναι πάντα συμβολικά. Και δεν έχουν σημασία τι είναι, αλλά η πρόθεση και η αγάπη. 

Φυσικά θα υπήρχαν όπως και τότε τα προβλήματα. Ο Ηρώδης - Σαμαράς θα διακήρυττε ανακατάληψη του κτηρίου από τους Αναρχικούς,  Αντιεξουσιαστές και Μετανάστες, θα έβαζε μάλιστα τους πραιτοριανούς των Χρυσών Αυγών, να διώξουν όλους όσους είναι ξένοι. Ο μικρός Ιησούς, επειδή ήταν Εβραίος στην καταγωγή, θα εκδιώκονταν πιθανώς σαν «πράκτορας των Σιωνιστών», «λαθρομετανάστης» κλπ. Τα φερέφωνα των κάθε λογής ισχυρών, θα διακήρυτταν την αναγκαιότητα της επέμβασης των λεγεωνάριων των ΜΑΤ, την θυσία 5.000 μισθωτών, και την επικινδυνότητα του θείου Βρέφους και των Γονιών, ως ύποπτους κατασκοπείας και φορείς ασθενειών...

Έτσι, όπως και τότε, ο Ιωσήφ, η Μαρία και ο Ιησούς θα έφευγαν. Τότε πήγαν στην Αίγυπτο, σήμερα πιθανότερο θα ήταν να ταξίδευαν κρυμμένοι στην Ιταλία....

Ελπίζω να κατάλαβες, γιατί στη Δευτέρα Παρουσία, αν τα πιστεύεις αυτά, ο Χριστός θα ταυτιστεί με τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους άστεγους του κόσμου αυτού και θα σε ρωτήσει, εσένα πιστέ, τι έκανες για τον αδερφό σου, το συνάνθρωπο.

Καλές γιορτές... 

Αναρτήθηκε από mitsos175

Πιτσιρίκος: Η πιο παλιά Κατάληψη

Η κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας έγινε το 1990. Δηλαδή είναι μια κατάληψη 22 χρόνων. Τα 22 χρόνια της κατάληψης απασχόλησαν πολύ τα τηλεοπτικά κανάλια. Απορούσαν γιατί δεν είχε επέμβει τόσα χρόνια η Αστυνομία και έβρισκαν τα 22 χρόνια της κατάληψης πάρα πολλά. Δεν θα έπρεπε.

Η κατάληψης της Βίλλας Αμαλίας δεν είναι η παλαιότερη κατάληψη στη χώρα.

Η κατάληψη του Mega είναι πιο παλιά.

Η κατάληψη των συχνοτήτων –που αποτελούν δημόσιο αγαθό- δεν έχει αντιμετωπιστεί από τη Δικαιοσύνη.

Δεν υπήρξε ποτέ επιχείρηση της Αστυνομίας στα κτίρια των τηλεοπτικών σταθμών παρουσία εισαγγελέα.

Αν γινόταν αυτή η επιχείρηση, θα διαπιστωνόταν πως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί δεν έχουν νόμιμη άδεια λειτουργίας και πως οι ιδιοκτήτες τους προκαλούν –επί δεκαετίες- τεράστια ζημιά στα δημόσια έσοδα, ενώ αυξάνουν τα δικά τους έσοδα.

Οι αναρχικοί παρανομούν όταν καταλαμβάνουν κτίρια αλλά ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, ο Βαρδινογιάννης, ο Αλαφούζος –και οι υπόλοιποι εθνικοί ευεργέτες- έχουν το δικαίωμα να είναι όσο αναρχικοί θέλουν και να κάνουν κατάληψη όπου θέλουν.

Η άθλια συμμορία που λυμαίνεται τις δημόσιες συχνότητες έχει κάνει κατάληψη σε ολόκληρη τη χώρα.

Έχουν κάνει κατάληψη στα πάντα.

Όποια πέτρα και να σηκώσεις στην Ελλάδα, θα τους βρεις από κάτω.

Δεν περιμένω τίποτα από πολίτες που είναι επί δεκαετίες σε πολιτική και κοινωνική αφασία και έχουν εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση –ώστε να πιστεύουν πως αυτές οι λίγες λούμπεν οικογένειες που κρατάνε όμηρο τη χώρα είναι πιο σημαντικές από τις δικές τους-, αλλά θα θυμίσω, για μια ακόμα φορά, τον σοφό Πασκάλ:

«Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του.»

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ: (καλη λευτερια), απο την πατριδα του Σαμαρα

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ: (καλη λευτερια), απο την πατριδα του Σαμαρα: Η Χρυσή Αυγή ετοιμάζει γραφείo και στην Πύλο Τελευταία Ενημέρωση: 23/12/2012   Η Πύλος είναι η επόμενη πόλη που η Χρυ...

To Δώρο του Θανάτου: Για τη φρενίτιδα της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης

Του George Monbiot, δημοσιεύτηκε στη Guardian στις 11 Δεκέμβρη 2012
Μετάφραση: Clopy
(Η Αγγλική έκδοση εδώ)
To Δώρο του Θανάτου
Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.
Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).
Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.
Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.
Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν “προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά”. Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.
Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.
Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν “κατανάλωση τίνος πράγματος;”. Όταν όλα τα “θέλω” και τα “χρειάζομαι” έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του “Τέρι της Χελώνας που Βρίζει”.
Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. “Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου”, λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. “Δεν θα πρεπε,” απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.
Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.
Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές, συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.
Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.
1. http://Linkwww.storyofstuff.org/movies-all/story-of-stuff/
2. It’s 57%. See http://linkwww.monbiot.com/2010/05/05/carbon-graveyard/
3. See the film Blood in the Mobile. http://bloodinthemobile.org/
4. http://e360.yale.edu/feature/the_dirty_war_against_africas_remaining_rhinos/2595/
5. http://www.youtube.com/watch?v=i7VE2wlDkr8&list=UU25QbTq58EYBGf2_PDTqzFQ&index=9
6. http://www.ubergizmo.com/2012/07/commercial-for-googles-nexus-7-tablet-revealed/
7. Emmanuel Saez, 2nd March 2012. Striking it Richer: the Evolution of Top Incomes in the United States (Updated with 2009 and 2010 estimates). http://elsa.berkeley.edu/~saez/saez-UStopincomes-2010.pdf
8. http://www.bbc.co.uk/programmes/b01p424r