http://eagainst.com
Ο εθνικιστικός όχλος ξαναχτυπά! Σαν να μην έφταναν οι ρατσιστικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, που επί σχεδόν καθημερινής βάσης ξυλοκοπούν μετανάστες, αγνοώντας αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι (όχι πως έχει κάποια σημασία για εμάς), καταστρέφοντάς τους καταστήματα, πάγκους και μαγαζιά, μόλις χθες, το χριστεπώνυμο «πλήθος» (μέλη του Εθνικού Λαϊκού Σχηματισμού), μετέβη στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και κατέστρεψε το νέο εγχειρίδιο Γραμματικής της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού, διανέμοντας παράλληλα στους μαθητές το παλιό αντίστοιχο βιβλίο.
Μια χούφτα, λοιπόν, εθνικιστές, ψηφοφόροι που, κατά κάποιον τρόπο, αμφιταλαντεύονται μεταξύΑνεξάρτητων Ελλήνων, ΛΑ.Ο.Σ, και Χρυσής Αυγής, που το μόνο που γνωρίζουν (και μάλιστα το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά) είναι ν’ αναμασάν μερικές Ελληνικές λέξεις, ν’ αναπαράγουν όλη την προπαγάνδα που τους είχε σερβίρει το καθεστώς του Παπαδόπουλου, ν’ ανεμίζουν γαλανόλευκες και ν΄αναρτούν σχόλια στο διαδίκτυο με βρισιές και αφορισμούς σε κάθε άρθρο που αφορά το μεταναστευτικό είτε τα εθνικά «μας» θέματα – φυσικά, γράφοντας πάντα στα κεφαλαία, ή όταν αντιληφθούν την λειτουργία και τις ιδιότητες του πλήκτρου Caps Lock, τότε γράφουν στα μικρά (πάντα χωρίς τόνους) και γεμάτα ορθογραφικά λάθη, προφανώς φοβούνται να χρησιμοποιήσουν κάποιο spell check, είτε γιατί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν τέτοια προγράμματα, είτε διότι μπορεί να νομίζουν ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Σατανάς (όλα να τα περιμένει κανείς απ’ αυτούς), ξαφνικά, όλοι αυτοί, σαν να πρόκειται για πεφωτισμένους Μπαμπινιώτιδες, (ανίκανοι, ωστόσο, να ξεχωρίσουν δυο βοδιών άχυρα) προκαλούν με τον χειρότερο τρόπο. Και φυσικά, οι (αν)αρμόδιοι του σχολείου δεν φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους αυτούς από το προαύλιο, με σκοπό να παράσχουν προστασία στους ανήλικους μαθητές από την προπαγάνδα σκοταδισμού και μίσους που εξαπολύουν ανενόχλητοι!
Πρόκειται για μια «συμβολική πράξη», ενάντια στα υποτιθέμενα σχέδια κάποιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, που, δήθεν, έχει βάλει στόχο την Ελλάδα και ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που γι’ αυτούς τους ανθρώπους «προκαλεί αλλοιώσεις στον εθνικό μας πολιτισμό». Δεν θα ήθελα να επεκταθώ παραπάνω στο άρθρο αυτό, να μιλήσω πάλι για την νεοελληνική υστερία της συνωμοσιολογίας, όπου η αυθαιρεσία της σκέψης και ο εθνικιστικός παροξυσμός έχουν διαβρώσει μεγάλο κομμάτι της Ελληνική κοινωνίας, να πω για το κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευόμαστε τέτοιου είδους αναλύσεις που βασίζονται σε αληθοφανή, μα ταυτόχρονα, και ανεπιβεβαίωτα συμπεράσματα. Έχουμε ήδη πολλές φορές, τόσο εγώ, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του Eagainst.com, αναλύσει το σύγχρονο νεοελληνικό γίγνεσθαι, αναφορικά με όλες αυτές τις εθνο-λαϊκιστικές τάσεις που αργά, αλλά και σταθερά, μας οδηγούν στον ολοκληρωτισμό, καθώς το εθνικιστικό και αντιδυτικό φαντασιακό της πότε αριστεράς, πότε δεξιάς, ρητορείας, το μόνο που καταφέρνει είναι να σπρώχνει την χώρα όλο και πιο κοντά στο να μετατραπεί σε μια γεωγραφική περιοχή όπου καθεστώτα σαν αυτά του Ιράν ή του Χότζα της Αλβανίας θα επιβάλλονται με την βία στους πολίτες, όπου θα κυριαρχεί η καχυποψία πως ο εχθρός μπορεί να κρύβεται μέσα σε κάθε σπίτι, πίσω από κάθε πόρτα (όπως ακριβώς και οι θεωρίες συνωμοσίας βασίζονται σε αυτού του είδους το σκεπτικό: την καχυποψία, πως παντού πίσω από κάθε σημάδι κρύβεται ο εχθρός, είτε εθνικός, είτε ο ίδιος ο Σατανάς, οι μάγισσες και τα διαβολικά κόλπα του Βελζεβούλ). Δεν μας έφτανε η καταστολή και η περιστολή των δικαιωμάτων μας από τα ανδρείκελα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής της θλιβερής ουτοπίας που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αυταρχική, μή ανεκτική, που θεσπίζει τρομονόμους (φυσικά, για να μην ενοχληθούν οι αγορές) τον έναν πίσω από τον άλλον και βυθίζει πλοιάρια μεταναστών στην Μεσόγειο, δεν μας έφταναν οι Νεοφιλελεύθεροι κρετίνοι, το Mega, οι ακριβοπληρωμένοι καταστολείς συνειδήσεων, ή οι θαυμαστές του Πολ Ποτ, του Στάλιν και του Μάο, οι διάφοροι αυτόκλητοι επαναστάτες που με Καλάσνικοφ και αυτόματα επιχειρούν να «μας λυτρώσουν από τη σκλαβιά του καπιταλισμού» θα είμαστε, όπως μάλλον δείχνουν τα πράγματα, υποχρεωμένοι, παράλληλα, να υπομείνουμε και τον ακροδεξιό όχλο, τους νοσταλγούς του Χίτλερ, του «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», τους Χριστιανούς σκοταδιστές και υπερασπιστές του Μέγα ΦΟΡΟΦΥΓΑ, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι σαν να πρόκειται για (Χριστιανο)Ταλιμπάν στη θέση των Ταλιμπάν, επεμβαίνουν σε σχολικούς χώρους, σκίζοντας βιβλία και ασκώντας προπαγάνδα μίσους σε μέρη όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί η δημιουργία, ο διάλογος, η ατομική καλλιέργεια και η συλλογική δραστηριότητα.
Δεν έχω σκοπό, με το άρθρο αυτό, να πείσω τους συγκεκριμένους «ακτιβιστές» ν’ αλλάξουν νοοτροπία. Δεν νομίζω, έπειτα, πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, καθώς το δάγκωμα του φιδιού έχει φτάσει μέχρι το μεδούλι (τί να πρωτοσώσει κανείς σε μια κοινωνία η οποία φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό όσο καμιά άλλη). Αυτό, όμως, που θα μπορούσα να τους υποδείξω είναι το εξής: εάν, όλοι εμείς που εναντιωνόμαστε στον σάπιο Νεοφιλελευθερισμό, χρησιμοποιούμε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις [1] περί Νέων Τάξεων, Εβραίομασόνων, Σόρος, Κίσινγκερ, αν πρόκειται να μιλάμε για το υποτιθέμενο καθαρό γένος Ελλήνων, τον μακελάρη Μέγα Αλέξανδρο, προσβάλλοντας με κάθε ευκαιρία τους Αλβανούς και Μακεδόνες γείτονές μας, τότε ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Διότι, πολύ απλά, δεν έχει κανέναν σοβαρό αντίπαλο, αλλά, απεναντίας, έναν πανίσχυρο σύμμαχο: τον διχασμό των ανθρώπων με βάση την εθνικότητα, το χρώμα, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την θρησκεία. Αλλά και αξιακά αν το δει κανείς, ο Μαρξ κάποτε έλεγε ότι η κόλαση του καπιταλισμού μια μέρα νομοτελειακά θα καταρρεύσει και ο παράδεισος του κομμουνισμού θ’ ανατείλει, αλλάζοντας την ροπή της ιστορίας, και εξαλείφοντας κάθε είδους καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Και, όμως, συνέβη το άκρως αντίθετο: η «προφητεία» αποδείχθηκε εσφαλμένη, καθώς, τελικά, η κόλαση ήταν ο ίδιος ο «κομμουνισμός», ενώ σε σύγκριση με τις χώρες που βρίσκονταν κάτω από το πέπλο του Σταλινισμού, η καπιταλιστική Δύση έμοιαζε με παράδεισο, (αν και στην πραγματικότητα, ο παράδεισος της Δύσης, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια περιποιημένη βιτρίνα, η οποία κρύβει την κοινωνική αλλοτρίωση, την εξαθλίωση και την ασημαντότητα). [2] Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει και τώρα. Οι αξίες της φιλελεύθερης ολιγαρχίας σε σχέση με αυτές που πρεσβεύει ένα μέρος των ιδεολογικών της αντιπάλων, (εθνικιστές-λαϊκιστές θρησκόληπτοι, ομοφοβικοί κιτς σημαιοφόροι, παπαγάλοι των κιτρινισμένων εφημερίδων) που, έστω, και άθελά τους ονειρεύονται καθεστώτα σαν αυτά του Ιράν, της Βόρειας Κορέας και άλλων «αντι-ιμπεριαλιστικών παραδείσων», θα μπορούσαν άνετα ν’ αποδειχθούν ανώτερες. Άλλωστε, όπως έλεγε και η Χάνα Άρεντ, «μόνο ο όχλος και οι ελίτ ελκύονται από τον ολοκλητωτισμό. Οι μάζες πρέπει να κερδηθούν από την προπαγάνδα» [3]. Στην Ελληνική περίπτωση, ο όχλος είναι αυτός που χρησιμοποιεί την προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενος την υπεραπλούστευση και τον κιτρινισμένο λαϊκισμό που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, καθώς, έπειτα από μια δεκαετίασυνεχιζόμενης απο-πολιτικοποίησης, οι αληθοφανείς και εύκολες αναλύσεις των διαφόρων συνωμοσιολόγων βρίσκουν πολύ εύκολα ώτα ευήκοα. Άλλωστε, η απο-πολιτικοποίηση και η αποξένωση είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην επικράτηση ολοκληρωτικών κινημάτων, με βάση την Άρεντ. Οι ελίτ, από την άλλη, εύκολα μπορούν ν’ αντικατασταθούν από νέες ολιγαρχίες. Ξέρουμε πολύ καλά πού οδηγούν το μίσος, η βία, η οργή, και η αγανάκτηση, όταν δεν συνοδεύονται από την λογική, όταν δεν κυριαρχούνται από σύνεση και διάθεση για δημιουργία, όταν η άγνοια (το φυσικό επακόλουθο της πολιτικής απάθειας) και η ασημαντότητα κυριαρχούν, τότε επιβεβαιώνονται οι χειρότεροί μας εφιάλτες. Ξέρουμε, τέλος, πως η Γαλλική Επανάσταση κατέληξε σε λουτρό αίματος, πως η Ρωσική και η Κινέζικη στην φρίκη και την απανθρωπιά… Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θυμίζει κάτι από προ-επαναστατική Γαλλία ή Ρωσία (ή Ιράν, δεδομένου ότι έχει χάσει μεγάλο κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας), πού θα καταλήξει η μελλοντική και πολυπόθητη λαϊκή εξέγερση, όταν κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ αγγίζουν, πλέον, διψήφια ποσοστά; Όταν σκίζονται βιβλία εντός σχολικών ιδρυμάτων;
[1] Με σκοπό ν’ αποφύγω τις γνωστές αντιδράσεις μερικών, (και κυρίως αυτών που δεν θα μπουν ούτε καν στον κόπο να επισκεφθούν τους συνδέσμους που παραθέτω, αναφορικά με την κριτική μου στην συνωμοσιολογία), δεν προσπαθώ να πω σε κανέναν ότι συνωμοσίες δεν γίνονται, ή ότι δεν παίζεται τίποτα πίσω από την κουρτίνα. Υπάρχει, όμως, και ο παράγοντας λογική, τον οποίον έχουμε βγάλει εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες από το λεξιλόγιό μας. Όπως, άλλωστε, θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι, ο άνθρωπος τείνει ν’ αντιδρά πρώτα με βάση το συναίσθημα και έπειτα με την λογική. Προκειμένου, λοιπόν, να μην μας παρασέρνει πλήρως το συναίσθημα, αλλά παράλληλα, και για ν’ αφήνουμε λιγάκι ανοιχτό χώρο στην λογική, ώστε να μπορεί ο εγκέφαλός μας να επεξεργαστεί καλύτερα αυτά που λαμβάνει, καλό θα ήταν, όλοι μας, να υιοθετήσουμε μια νέα στάση όχι μόνο απέναντι στην καθημερινότητά μας, απέναντι στην (μίκρο ή μάκρο) πολιτική, αλλά ακόμα και στην ίδια τη ζωή. Διαφορετικά, ας αφεθούμε στην αυθαιρεσία της φαντασίας μας, η οποία κάτω από την κλειστότητα του εθνικιστικού μας καβουκιού, θα μπορούσε να μας οδηγήσει σ’ έναν πραγματικό εφιάλτη.
[2] Μπορεί, σίγουρα, κάποιος εδώ να καταλογίζει ευθύνες στον Μαρξ. Ας μην, όμως, ξεφεύγουμε από το θέμα μας! Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η Χάνα Άρεντ, ο Ερίκο Μαλατέστα (ακόμα και η σχολή της Φρανκφούρτης) ας έχουν τον πάνω λόγο σ’ αυτό το ζήτημα. Το μόνο που αξίζει να πω, κλείνοντας αυτήν την παρένθεση, είναι το εξής: ότι ο Μαρξ ουδέποτε υπήρξε Μαρξιστής. Ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος είχε, ίσως, άδικο σε κάποια σημεία, όπως και πολλοί, αν όχι όλοι, οι φιλόσοφοι. Ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Μπουχάριν και ο Στάλιν ήταν όμως ΗΓΕΤΕΣ, και μάλιστα Μαρξιστές! Αυτό και μόνο αρκεί για να πάρει κανείς μερικές πρωταρχικές απαντήσεις αναφορικά με το τερατούργημα της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. Έπεται η μελέτη πάνω στον Καστοριάδη, την Άρεντ, την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τους αναρχικούς…
[3] “Only the mob and the elite can be attracted by the momentum of totalitarianism itself. The masses have to be won by propaganda.” (Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, p.342, A Harvest Book)
Υ.Γ: Ο τίτλος του άρθρου είναι παραλλαγή της φράσης του Heinrich Heine: «Όπου καίνε βιβλία, σύντομα θα κάψουν και ανθρώπους!»
