Τη διαπλοκή μπορεί να τη νικήσει μόνο ο λαός

Τη διαπλοκή μπορεί να τη νικήσει μόνο ο λαός

… αν νικήσει την κουλτούρα της

του system failure

 

Η μαύρη προπαγάνδα του μιντιακού κατεστημένου μια εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα του 2015, θα μείνει στην ιστορία και στις μνήμες των Ελλήνων πολιτών. Τότε που το καθεστώς της διαπλοκής μέσα στον πανικό του, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, καταργώντας ακόμα και τα προσχήματα, ασκώντας ωμή ψυχολογική βία στο δοκιμαζόμενο από τα μνημόνια και τη λιτότητα, Ελληνικό λαό, προκειμένου να πει το “ΝΑΙ”, ώστε το καθεστώς να μη χάσει την προνομιακή του θέση και το αγαπημένο του σκληρό νόμισμα.

 

Μπορεί ο Τσίπρας τελικά να υποχώρησε ατάκτως, αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η απάντηση του κόσμου στη μιντιακή τρομοκρατία με το καθαρό “ΟΧΙ” του τελικού αποτελέσματος. Μια απάντηση που πολλές φορές ήταν ξεκάθαρη ακόμα και μπροστά στις κάμερες, όταν οι απεσταλμένοι των μεγαλοβαρώνων της τραπεζομιντιακής δικτατορίας προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ωθήσουν τους πολίτες να εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους για τις κλειστές τράπεζες και να δημιουργήσουν κλίμα υπέρ του “ΝΑΙ”. Και κει όμως, σε πολλές περιπτώσεις, πήραν την απάντηση που έπρεπε.

 

Αφού απέτυχε να τηρήσει το αντι-μνημονιακό συμβόλαιο με το λαό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί να βάλει μια τάξη, όπου θεωρεί ότι έχει κάποιες πιθανότητες να πετύχει, ώστε να αποδείξει τη βούληση της για ολική (ή έστω μερική) κάθαρση. Ωστόσο, η όλη διαδικασία για τις νέες τηλεοπτικές άδειες πανελλαδικής εμβέλειας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βάλει τέλος στο μπάχαλο που δημιούργησε το καθεστώς της μιντιακής διαπλοκής όλα τα προηγούμενα χρόνια.

 

Το όλο σκηνικό μοιάζει περισσότερο με μια κίνηση εντυπωσιασμού από πλευράς κυβέρνησης, θέλοντας ίσως να αναδείξει την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους μεγαλοβαρώνους. Η όλη διαδικασία προσομοιώνει περισσότερο μια προσαγωγή αρχηγών της μαφίας, παρά έναν οποιονδήποτε διαγωνισμό. Με το καθεστώς ανομίας όλα τα προηγούμενα χρόνια, την απίστευτη διαπλοκή της τραπεζομιντιακής δικτατορίας με το πολιτικό κατεστημένο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η εικόνα αυτή δεν αδικεί και πολύ τους υποψήφιους μελλοντικούς μεγαλοκαναλάρχες.

 

Πέρα όμως από τη συμβολική διάσταση της όλης διαδικασίας, στην οποία εμφανώς δίνει μεγάλη έμφαση η κυβέρνηση, στην ουσία, το τοπίο παραμένει θολό και αβέβαιο όσον αφορά την καταπολέμηση της διαπλοκής. Για παράδειγμα, τίθεται το ερώτημα: ακόμα και αν η όλη διαδικασία εξελιχθεί όπως έχει σχεδιαστεί, ακόμα και αν απομείνουν τέσσερις μεγάλοι σταθμοί πανελλαδικής εμβέλειας, αυτό θα είναι αρκετό για την καταπολέμηση της διαπλοκής; Μάλλον όχι.

 

Αντίθετα, το λογικό είναι να υποθέσουμε ότι οι τέσσερις υπερκαναλάρχες θα έχουν περισσότερη δύναμη και εξουσία σε ένα ολιγοπωλιακό περιβάλλον. Με την πάροδο του χρόνου και έχοντας “ξεπλυθεί” μέσω της νόμιμης διαδικασίας με την οποία απέκτησαν τις άδειες, θα μπορέσουν εκ νέου να στήσουν το δίκτυο της διαπλοκής τους, το οποίο ενδεχομένως να είναι πολύ πιο ισχυρό από πριν. Και αυτό γιατί, με μια διαφορετική κυβέρνηση παλαιοκομματικού κατεστημένου, το οποίο μπορεί να επανέλθει στην εξουσία, σε συνδυασμό με το ολιγοπώλιο και στο κομμάτι της διαπλοκής, οι μεγαλοβαρώνοι θα μπορέσουν να οριστικοποιήσουν την κυριαρχία τους.

 

Η τεράστια υποκρισία του συστήματος διαπλοκής φαίνεται και στην περίπτωση του συγκεκριμένου διαγωνισμού. Το βασικό επιχείρημα που προβάλλεται κατά κόρον από το μιντιακό κατεστημένο, το οποίο εμφανίζεται να έχει μια κοινή συμπαγή γραμμή, είναι ότι πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν στα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια θα χάσουν τη δουλειά τους. Είναι το ίδιο κατεστημένο, το οποίο όταν ξέσπασε η κρίση, έδινε γραμμή στην ιεραρχία του να υπερασπίζεται τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του και να κρύψει τις τεράστιες ευθύνες του.

 

Το κατεστημένο που φωνάζει για τις δουλειές που θα χαθούν, ήταν το ίδιο που ασκούσε μια απίστευτη ψυχολογική πίεση στους εργαζομένους του, η οποία αυξάνονταν φυσικά προς τα κατώτερα στρώματα της ιεραρχίας του. Εργαζόμενοι, οι οποίοι με τον καθημερινό εφιάλτη της απόλυσης πάνω από τα κεφάλια τους, έβγαιναν στα τηλεοπτικά πλατό και στους δρόμους για να υπερασπιστούν τα μνημονιακά αφεντικά τους. Εξαναγκάζονταν να βγουν στην αρένα του κοινωνικού κανιβαλισμού, προκειμένου να υπερασπιστούν τις βάρβαρες πολιτικές που φτωχοποιούσαν έναν ολόκληρο λαό, δημιούργησαν εκατομμύρια ανέργους και εξασφάλισαν την κυριαρχία των αφεντικών. Αυτά τα αφεντικά, που δήθεν τώρα κόπτονται για τις θέσεις που θα χαθούν στα τηλεοπτικά κανάλια.

 

Η υποκρισία τους όμως φαίνεται και στο γεγονός ότι επιφανειακά διατηρούν ένα κοινό μέτωπο, ενώ υπογείως διεξάγουν έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, προκειμένου να πάρουν κάποια από τις τέσσερις πολυπόθητες άδειες. Και ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι μακροπρόθεσμα θα μπορέσουν να διασφαλίσουν οριστικά την κυριαρχία τους, κάνουν ότι μπορούν για να εξοντώσουν κάθε αντίπαλο και ανταγωνιστή.

 

Το γεγονός ότι οι μεγαλοβαρώνοι του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα, έσπευσαν έστω και υπό αυτές τις “ταπεινωτικές” γι’αυτούς συνθήκες, να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό, δείχνει πόσο μεγάλη σημασία δίνουν στην προοπτική που τους προσφέρει. Το γεγονός ότι θα ανεχθούν να πληρώσουν μερικά εκατομμύρια στο κράτος που τόσο πολύ μισούν (ειδικά όταν δεν τους κάνει τα χατίρια), δείχνει το πόσο επιθυμούν να επενδύσουν σε ένα μελλοντικό σύστημα διαπλοκής, στο οποίο θα έχουν ισχυροποιήσει ακόμα πιο πολύ τη θέση τους. Δείχνει, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις τακτικές προπαγάνδας και μαζικής πλύσης εγκεφάλου, οι οποίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα μόνο μέσα στα πλαίσια μιας πανελλαδικής κάλυψης.

 

Πράγμα που σημαίνει, ότι μόνο ο λαός τελικά μπορεί να τους νικήσει και άρα και να νικήσει τη διαπλοκή τους. Πώς; Το έδειξε στο δημοψήφισμα. Κάθε σύστημα στηρίζεται σε ένα συγκεκριμένο σύστημα αξιών. Ένα σύστημα αξιών που προωθεί με βάση τα συμφέροντά του. Το βιώσαμε έντονα τις προηγούμενες δεκαετίες με τα χρηματιστήρια, τον τραπεζικό δανεισμό και γενικά τον πλασματικό κόσμο μέσα στον οποίο μας παγίδεψε το σύστημα διαπλοκής. Την εποχή που το κυρίαρχο μιντιακό κατεστημένο καθόριζε το λάιφ στάιλ του μέσου Έλληνα.

 

Ακόμα και τώρα, μετά από έξι χρόνια κρίσης και βάρβαρων πολιτικών, τα μίντια κάνουν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εκπομπές και σίριαλ αποχαύνωσης, σαπουνόπερες, προπαγάνδα. Όμως, είναι αλήθεια ότι άρχισαν τα προβλήματα, ίσως και λόγω του διαδικτύου που λειτουργεί ανταγωνιστικά. Ο κόσμος δεν τους γύρισε εντελώς την πλάτη. Όταν όμως (και αν) το κάνει, η κυριαρχία του μιντιακού κατεστημένου θα γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, ακριβώς επειδή θα γκρεμιστεί αυτή η κουλτούρα πάνω στην οποία στηρίχθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και τότε, θα μπορούμε να λέμε ότι υπάρχουν καλές πιθανότητες να νικηθεί και η διαπλοκή που το συνοδεύει.

 http://failedevolution.blogspot.gr

Από τον Χέγκελ στην γερμανική Ευρώπη

Γιώργος X. Παπασωτηρίου


Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ (Georg Wilhelm Friedrich Hegel, γεννήθηκε στην Στουτγκάρδη στις 27 Αυγούστου 1770 και πέθανε στο Βερολίνο στις 13 Νοεμβρίου 1831 και υπήρξε ο κύριος εκπρόσωπος του γερμανικού ιδεαλισμού. Επηρέασε βαθιά τη δυτική φιλοσοφία και έγινε γνωστός για τη διαλεκτική θεωρία του.

Είναι ο φιλόσοφος, ο οποίος είκοσι αιώνες μετά τον Ηράκλειτο, έθεσε στο επίκεντρο της φιλοσοφικής σκέψης τη σχέση της αλλαγής.

Ο Χέγκελ, αφού δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, έγινε καθηγητής στη Χαϊδελβέργη – στο κέντρο του γερμανικού εθνικού ρομαντισμού. Τέλος, το 1818 έγινε καθηγητής στο Βερολίνο – τη στιγμή ακριβώς που η πόλη αυτή γινόταν το πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης. Το Νοέμβριο του 1831 πέθανε στη μεγάλη επιδημία χολέρας. Αλλά ο “εγελιανισμός” είχε ήδη εδραιωθεί σ’ όλα τα γερμανικά πανεπιστήμια.

Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα προ του Χέγκελ είχαν προσπαθήσει να θεσπίσουν σταθερά και αιώνια κριτήρια, για ν’ αποφασίσουν τι μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος για τον κόσμο και τι όχι. Αυτό ισχύει και για τον Ντεκάρτ και για τον Σπινόζα, και για τον Χιουμ και για τον Καντ. Όλοι τους ήθελαν να διαπιστώσουν ποια είναι η βάση της ανθρώπινης γνώσης. Και μίλησαν όλοι τους για διαχρονικές προϋποθέσεις αυτής της ανθρώπινης γνώσης.

Ο Χέγκελ θεώρησε ότι είναι αδύνατο να βρεθούν τέτοιες διαχρονικές προϋποθέσεις. Υποστήριξε ότι το θεμέλιο της ανθρώπινης γνώσης αλλάζει από γενιά σε γενιά. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν “αιώνιες αλήθειες”. Το μόνο σταθερό κι ακίνητο σημείο, πάνω στο οποίο μπορεί ένας φιλόσοφος να χτίσει τη σκέψη του, είναι η ίδια η ιστορία.

Για τον Χέγκελ, η ιστορία είναι ένα ποτάμι. Ακόμα και η μικρότερη κίνηση του νερού σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του ποταμού καθορίζεται στην πραγματικότητα από το ρεύμα και τον όγκο του νερού στο υπόλοιπο μήκος της κοίτης. Σπουδαίο ρόλο παίζουν, επίσης, τα βράχια στο βυθό του, οι στροφές και οι μαίανδροι στη διαδρομή του, κοντά στο σημείο όπου στέκεσαι και το παρατηρείς.

Και η ιστορία της σκέψης – ή του λόγου – είναι επίσης ένα τέτοιο ποτάμι. Περιέχει όλες τις σκέψεις, όλες τις ιδέες, που οι παλαιότερες γενιές, η μία μετά την άλλη, εισέφεραν στην ανθρώπινη διάνοια και οι οποίες καθορίζουν τη δική μας σκέψη και τις αντιλήψεις για τη ζωή που έχει υιοθετήσει η δική μας εποχή. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια συγκεκριμένη ιδέα είναι αιώνια σωστή. Μπορεί να είναι σωστή στο σημείο που στεκόμαστε.

Έτσι, οι ιδέες κι οι σκέψεις μπορούν να κριθούν μόνο σε σχέση με μια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα. Αν αρχίσουμε να επιχειρηματολογούμε υπέρ της δουλείας εν έτει 2010, τότε το πολύ πολύ να γίνει κάποιος γελοίος. Πριν από 2.500 χρόνια, η ιδέα αυτή δεν ήταν διόλου γελοία, παρόλο που και τότε ακόμα ακούγονταν πού και πού προοδευτικές φωνές υπέρ της κατάργησης της δουλείας.

Η ιστορία είναι για τον Χέγκελ μια μακριά κι αδιάκοπη αλυσίδα σκέψεων και μάλιστα οι κρίκοι της δεν έρχονται να δεθούν τυχαία ο ένας με τον άλλο, αλλά ακολουθούν ορισμένους κανόνες. Υπάρχει η επιφαινόμενη και η πραγματική ιστορία, που καθορίζονται από τον περίφημο «δόλο του λόγου και της Ιστορίας».

Αξίζει να μιλήσουμε για την «πανουργία του Λόγου και της Ιστορίας» μέσα από τη μελέτη του αξέχαστου Κωστή Παπαγιώργη για τον Χέγκελ και τη γερμανική επανάσταση, η οποία αποκτά σήμερα ιδιαίτερο νόημα καθώς η γερμανική Ευρώπη είναι γεγονός. Στο βιβλίο του ο Παπαγιώργης λαμβάνει υπόψη τις απαντήσεις του Χέγκελ σε δύο ερωτήματα: Γιατί «το γαλλικό έθνος έπλασε έναν από τους πιο αυθεντικούς πολιτικούς και πνευματικούς μύθους στην ιστορία της Ευρώπης», ενώ «αντίθετα, το γερμανικό έθνος, παρότι εκπήγασε από μια πνευματική και θρησκευτική επανάσταση, τον προτεσταντισμό, δεν της προσέδωσε το ανάλογο κύρος»; Επίσης, ποιες είναι οι συνέπειες «στην καθολική μοίρα της Ευρώπης» από αυτή τη δυσανάλογη εμβέλεια των επαναστάσεων των δύο λαών;

Ο Χέγκελ απαντά άμεσα, αποδίδοντας τη διαφορά της εμβέλειας των δύο επαναστάσεων στο «δόλο του Λόγου και της Ιστορίας» καθώς και στη διάκριση μεταξύ της «αληθινής ιστορίας» και της «επιφαινόμενης ιστορίας»· όπου η πρώτη βαίνει προς μία ανάπτυξη του Λόγου, ενώ η δεύτερη δεν είναι παρά το θέαμα της ασυνάφειας, του πάθους και της βίας. Οι δύο ιστορίες δεν παρατίθενται ούτε αντιπαρατίθενται, καθώς η ιστορία πραγματοποιείται μέσω των παθών: «Τίποτα μεγάλο δεν ολοκληρώνεται, μέσα στον κόσμο, χωρίς τα πάθη». Το πάθος είναι η επιγενόμενη πράξη με σκοπό την επίτευξη των ίδιων συμφερόντων των «μεγάλων ανδρών», οι οποίοι, χωρίς να το γνωρίζουν, επιτελούν τους λογικούς σκοπούς της Ιστορίας. Με άλλα λόγια το συμφέρον και η επιθυμία είναι τα μέσα που μετέρχεται το «Πνεύμα του κόσμου» για να πραγματώσει τους σκοπούς του και να ανυψωθεί στη συνείδηση. Οι ατομικές συνειδήσεις βρίσκονται, ακουσίως, στην υπηρεσία εκείνου το οποίο τις υπερβαίνει. Έτσι, αν και η ναπολεόντεια δικτατορία βρίσκεται, κατ’ αρχήν, στην υπηρεσία των εγωιστικών συμφερόντων του Ναπολέοντα, στη συνέχεια θα συνεισφέρει στην ανάπτυξη της ελευθερίας, επειδή, χάρις σ’ αυτή, οι ιδέες της γαλλικής Επανάστασης θα διαδοθούν σε όλη την Ευρώπη. Αυτός είναι « ο δόλος του λόγου».

Η γαλλική Επανάσταση, για τον Χέγκελ, είναι μία στιγμή-κλειδί της ιστορίας, καθώς για πρώτη φορά οι άνθρωποι τείνουν, εκούσια και χωρίς την παρέμβαση του «δόλου της λογικής», να πραγματοποιήσουν την ελευθερία, την ηθική και τη λογική, περνώντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, από το στάδιο της «συνείδησης καθ’ εαυτής» -της συνείδησης ως αίσθηση- στο στάδιο της «αυτοσυνειδησίας» -της συνείδησης που εμπεριέχει την επιθυμία και το αίτημα αναγνώρισης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ιστορία συνειδητοποίησε το σκοπό της, αλλά, δυστυχώς, η Επανάσταση, παρά το γεγονός ότι είχε ως αποτέλεσμα την έλευση του σύγχρονου Κράτους, χάθηκε μέσα στην τρομοκρατία και, εν τέλει, κύλησε, με τον Ναπολέοντα, στο «δόλο του λόγου».

Συνεπώς, αν και το νόημα βρέθηκε, η ιστορία δεν τελείωσε. Απομένει η πραγμάτωση του περιεχομένου της ιστορίας και το πέρασμα του ανθρώπου στο στάδιο «της συνειδήσεως καθ’ εαυτής και δι’ εαυτής»· μιας αυτοσυνείδησης, δηλαδή, που μέσω της Γνώσης υπερβαίνει τις ψευδοδιαμεσολαβήσεις, εξέρχεται από τον εαυτό της και το υποκείμενο γίνεται, συγχρόνως, και αντικείμενο, τουτέστιν Λόγος.

Όσο για την γερμανική επανάσταση, αυτή βρίσκει στη Μεταρρύθμιση την αυθεντική ενεργοποίηση του χριστιανικού μηνύματος. Η πρώτη μεγάλη ανατροπή θα προκύψει με την αποενοχοποίηση, μέσω της μη αναγνώρισης της αμαρτίας. Ο Λούθηρος θα προτείνει την «απελευθέρωση της ψυχής» όχι με την αποχή από την αμαρτία αλλά με την καταβύθιση μέσα σ’ αυτή. Ωστόσο, κατά τον Χέγκελ, «ο προτεσταντισμός στράφηκε προς έναν αισχρό και σχοινοτενή στοχασμό πάνω στην υποκειμενική κατάσταση της ψυχής (…) και για πολύ καιρό διατήρησε τον χαρακτήρα του εσωτερικού βασάνου και μιας άθλιας κατάστασης…». Οι Γερμανοί, από την εποχή της Μεταρρύθμισης, θα διαμορφώσουν μια ιδέα για την ελευθερία που έχει μόνο «εσωτερική αξία» και έτσι η πλήρωση της ζωής θα επιδιώκεται «ένδοθεν» και όχι «έξωθεν». Ο Λούθηρος θα πραγματώσει μεν την υποκειμενική ελευθερία, αλλά θα εγκαταλείψει την υποκειμενικότητα στις ίδιες της τις δυνάμεις που είναι ανεπαρκείς, καθώς «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» δεν αρκεί και απαιτεί την πολιτική διάσταση. Η αλήθεια της λουθηρανικής κριτικής, συνεπώς, δεν είναι παρά η γαλλική Επανάσταση. Εν άλλοις λόγοις, αν η θρησκεία και η τέχνη είναι εκδηλώσεις του Λόγου και αποκαλύπτουν τι είναι το Πνεύμα, το πραγματικά συγκεκριμένο Πνεύμα, κατά τον Χέγκελ, είναι η συλλογικότητα των ατόμων, είναι το Κράτος, ως σημασιακή ενότητα αυτού του συστήματος αντιφάσεων -και όχι το ευρύτερο Πολιτικό πεδίο.

Συνεπώς, όπως επισημαίνει ο Κωστής Παπαγιώργης «Οι Γερμανοί επαναστάτησαν πνευματικά για να υπακούσουν πολιτικά, ενώ οι Γάλλοι προέβαλαν την πολιτική Επανάσταση ως συνέπεια του Διαφωτισμού», δηλαδή την αποδέσμευση από τον Μεσαίωνα με πολιτικούς όρους. Στη Γαλλία ο Διαφωτισμός στράφηκε ευθέως κατά της Εκκλησίας, αναπτύσσοντας μια «διττή συνείδηση: από τη μια το ιερό και από την άλλη την εγκοσμιότητα», ενώ στη Γερμανία η επανάσταση εκπορεύθηκε από τη θεολογία, παρέχοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης του Δικαίου ως βάση για την «ευημερία του συνόλου», αλλά πάντα σύμφωνα με την προτεσταντική αρχή της ατομικής ελευθερίας. Με άλλα λόγια, η γαλλική Επανάσταση θα προέλθει «από τα κάτω», ενώ η γερμανική «άνωθεν».

Ας μας επιτραπεί, εδώ, να διακρίνουμε το βασικό σημείο που επικαιρικοποιεί το εγχείρημα του Κ. Παπαγιώργη και το οποίο είναι ο κατά Χέγκελ προτεσταντικός «χωρισμός του έσωθεν από το έξωθεν» που συνετέλεσε στη διαμόρφωση της «υποκειμενικότητας» ως χαρακτηριστικής «μορφής του παγκοσμίου πνεύματος». Στη Γαλλία, το γεγονός ότι η πίστη δεν εσωτερικεύθηκε οδήγησε στη ρήξη με τη θεολογία, κάτι που δεν χρειάστηκε να συμβεί στη Γερμανία, καθώς, εκεί, περιέσωσαν την αρχή της ελευθερίας μέσα στην ίδια τη θρησκεία: «η πίστη δεν συνιστά το έτερον του Λόγου αλλά είναι ο ίδιος ο Λόγος που εκφράζεται ασυνειδήτως, ως παράσταση και όχι ως έννοια, οπότε σύνολη η θρησκεία ταυτίζεται με την ανθρώπινη συνείδηση» και δεν είναι επ’ ουδενί μία «άλογη πλάνη».

Εν τέλει, ό,τι οι προτεστάντες κέρδισαν με τη θρησκευτική επανάσταση και τη βία του πνεύματος, ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός θα πασχίσει να το κερδίσει μέσω της αθεΐας και των όπλων. Ο ίδιος ο Χέγκελ εκκοσμικεύοντας το χριστιανικό Πνεύμα θα «προβάλλει το δράμα του Χριστού πάνω στο σώμα της Ιστορίας». Μόνο που «η Αποκάλυψη δεν αφορά την έξοδο από την Ιστορία αλλά το ίδιο το Κράτος». Ως «κληρονόμο και αποπερατωτή της Δυτικής σκέψης» χαρακτηρίζει ο Κ. Παπαγιώργης τον Χέγκελ, ο οποίος οικοδόμησε εκ του μηδενός ένα σύμπαν που «μόνο ως πολεμική μηχανή μπορεί να λειτουργήσει»! Αυτό το σύμπαν, αυτή η πολεμική μηχανή, η γερμανική πολεμική μηχανή λειτούργησε δύο φορές και έσπειρε τον όλεθρο. Τώρα τείνει να λειτουργήσει εκ νέου και με νέα μορφή, δηλαδή ως οικονομική πολεμική μηχανή…
   http://www.artinews.gr

ΣΚΑΪ «Μακρονήσου» και άντε και…@@@@@@@

«Όλοι μιλάνε για συνθήκες Μακρονήσου εκεί στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης» είπε στο ΣΚΑΪ, στην εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, ο δημοσιογράφος Γιάννης Πιτταράς. Ο Μπογδάνος χαρακτήρισε υπερβολική την εκτίμηση. Ο Γ. Πιτταράς απάντησε: «Σωστά, διότι στη Μακρόνησο είχανε και θάλασσα».

Στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης βρίσκονται από προχθές οι υποψήφιοι καναλάρχες και οι εκπρόσωποι τους! Δεν πρόκειται να εξηγήσουμε τι ήταν η Μακρόνησος. Έχουμε μόνο να σημειώσουμε τα εξής, για «όλους» αυτούς που μιλάνε για «συνθήκες Μακρονήσου», όπως μεταφέρει (και υιοθετεί) ο Γ. Πιτταράς:

Μην ξεχάσετε, όταν βγούνε οι υποψήφιοι καναλάρχες και οι εκπρόσωποι τους, να κάνετε «ρεπορτάζ» για το δράμα τους. Από το σόου των καναλαρχών και της κυβέρνησης έλειπε μόνο αυτή η δήλωση. Τώρα, πια, μπορούν να βγούνε οι άδειες, ελπίζοντας να έχουν αντέξει οι «εξόριστοι».

Ο μόνος τρόπος για να πιστέψετε πως έγινε αυτός ο διάλογος είναι να δείτε το βίντεο:

 ημεροδρόμος

Κρυφοκουμμούνια...

Κακώς ψέγετε τους δημοσιογράφους του ΣΚΑΙ που παρομοίασαν το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και την "απομόνωση" των υποψήφιων καναλαρχών με τα βασανιστήρια της Μακρονήσου. Στην αγωνία τους να βρουν μία απάνθρωπη ιστορική συνθήκη για να συγκρίνουν τα "βάσανα" των αφεντικών τους στον διαγωνισμό για τις άδειες, το πρώτο πράγμα που τους ήρθε στο μυαλό ήταν όχι τα γκούλαγκ, όχι η δράση του ΕΑΜ ή του ΔΣΕ κατά των δεξιών και των ταγματασφαλιτών, όπως θα περίμενε κανείς από συνεπείς δεξιούς αντικομμουνιστές, αλλά η... Μακρόνησος. Η πιο εμβληματική δηλαδή.. περίπτωση διώξεων και βασανισμών που επέβαλε το δεξιό μετεμφυλιακό κράτος στους αριστερούς.

Με τον τρόπο αυτό αποκηρύσσουν έμμεσα τους νικητές του εμφυλίου με τους οποίους συστηματικά ταυτίζονται και δικαιώνουν το θύμα τους - την Αριστερά. Ο παραλληλισμός που επιχείρησαν αντί να συνιστά προσβολή στη μνήμη των νεκρών και των βασανισμένων της Μακρονήσου στην πραγματικότητα μαρτυρά την ηθική και ιδεολογική ανωτερότητα της Αριστεράς στην οποία άθελα τους και ασυνείδητα υποκλίθηκαν μέχρι και οι δεξιοί του ΣΚΑΙ. Η εικόνα του Μαρινάκη και του Αλαφούζου να "βασανίζονται" στο κτίριο της ΓΓΕ όπως οι κρατούμενοι τους Μακρονήσου μόνο γέλιο προκαλεί. Η παρομοίωση όμως αποτελεί μία πρώτης τάξεως αυθόρμητη υποταγή των δημοσιογράφων στην αριστερή ιδεολογική ηγεμονία. Αν ήμουν ο Στάθης Καλύβας θα τους είχα αποκηρύξει δημόσια, ενώ στη θέση του Αλαφούζου θα τους απέλυα αμέσως. Τα κρυφοκουμμούνια.

Δημήτρης Τσίρκας (fb) 

 http://zoornalistas.blogspot.gr

Το ξεβράκωμα του αστισμού και του πολιτικού του προσωπικού…

Ένα σύστημα, ο ελληνικός αστισμός, που έχει μάθει «να κάνει τη δουλειά του» μοιράζοντας …αέρα και να στέλνει τελικά τον λογαριασμό στην κοινωνία, αυτό είναι που αποκαλύπτεται καθαρά μπροστά στα μάτια μας.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσοι/ες παρακολουθούν στο κανάλι της βουλής ή από το διαδίκτυο τις εργασίες της επιτροπής που διερευνά την δανειοδότηση των κομμάτων και των ΜΜΕ από τις τράπεζες.

Κανονικά αυτές θα έπρεπε να προβαλλόταν ζωντανά σε πλατείες και σε καφενεία, σε στάσεις, στο δρόμο, παντού δηλαδή όπου βρισκόμαστε όλοι εμείς που τόσο στα χρόνια της «ευμάρειας» όσο και στα χρόνια της κρίσης λοιδωριθήκαμε και λοιδωρούμαστε από το πολιτικό προσωπικό όλων αυτών των κυρίων που πέρασαν και περνάνε από εκεί.

Ένα σύστημα, ο ελληνικός αστισμός, που έχει μάθει «να κάνει τη δουλειά του» μοιράζοντας …αέρα και να στέλνει τελικά τον λογαριασμό στην κοινωνία, αυτό είναι που αποκαλύπτεται καθαρά μπροστά στα μάτια μας. Ενα σύστημα που σε τελική ανάλυση θεωρεί ότι όλοι και όλες εμείς πρέπει να του έχουμε και υποχρέωση, γιατί αυτό είναι που «μας δίνει δουλειές». Και ένα πολιτικό προσωπικό αυτού του συστήματος, που αναλαμβάνει  να το ξεπλύνει να το νομιμοποιεί και τελικά να το επιβάλει στην συνείδηση της κοινωνίας σαν «το σωστό» και το «δέον γενέσθαι».

Αυτό είναι που παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα. Ακόμα και ο πιο δύσπιστος, ακόμα και αυτός ή αυτή που καλοπροαίρετα, ακριβώς γιατί θεωρεί ότι αυτά που βλέπει και ακούει δεν είναι τίποτα άλλο παρά «παρεκκλίσεις» και «διαστρεβλώσεις» της «ελεύθερης αγοράς» δεν μπορεί παρά να νοιώθει τουλάχιστον άβολα. Δεν θα έπρεπε όμως.

Γιατί όλο αυτό το σύστημα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να αναπαράγει τον εαυτό του εάν δεν ενέτασσε μέσα στη λογική και τη λειτουργία του ευρύτερα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης και όσων βλέπουν τον εαυτό τους ως μέρος της. Οχι μόνο ιδεολογικά, δηλαδή ως «αντίληψη για τα πράγματα» αλλά και στην πράξη μέσω της ενσώματης συμμετοχής – μικρής ή μεγάλης – στο πάρτι.

Οχι. Δεν «τα φάγαμε μαζί». Δεν είχαν καμιά σχέση με αυτό το πάρτι, οι χιλιάδες άνεργοι που πάντα υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία. Ούτε οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, στα μαγαζιά, στους δρόμους, στην οικοδομή, στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες. Δεν είχαν καμιά σχέση τα παιδιά του stage οι συμβασιούχοι, οι κλητήρες και οι χαμηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μικροαγρότες, οι μικρομαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι των 500 και 600 ευρώ και τα εκατομμύρια άλλοι και άλλες που βρίσκονται στα ισόγεια και τα υπόγεια της ελληνικής κοινωνίας. Εκ” των πραγμάτων δεν μπορούσαν να είχαν.

Αυτό το πάρτι, ήταν αποκλειστικά του αστισμού. Μαζί με την αποκάλυψη του, ξεβρακώνεται και αυτός!

left.gr 

Το σκάνδαλο DIGEA - Πώς παιζόταν το παιχνίδι μεταξύ των καναλαρχών και της προηγούμενης κυβέρνησης

Ένα όργιο μεθοδεύσεων για να καταλήξει το ψηφιακό σήμα στην DIGEA εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος



11 Ιουνίου του 2013.

Η μέρα που έπεφτε το μαύρο στην ΕΡΤ και έμεναν στον δρόμο πάνω από 2.500 εργαζόμενοι. Ήταν εκείνη η μέρα που η κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, επικαλούμενη τα υπέρογκα κόστη, την κακοδιαχείριση και τις σπατάλες, έκλεινε εν μία νυκτί τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Η ΕΡΤ βέβαια, ήταν πλεονασματική μέχρι και το κλείσιμο της, ενώ οι σπατάλες και τα υπέρογκα κόστη αφορούσαν μια χούφτα ανθρώπων, που αποτελούσε κατά καιρούς τον κατεξοχήν στενό προπαγανδιστικό κύκλο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.

Για ένα μεγάλο διάστημα ένα κομμάτι του ελληνικού λαού πίστεψε την δικαιολογία της κυβέρνησης, ότι η ΕΡΤ έκλεισε για να εξοικονομηθούν χρήματα για το Δημόσιο. Μετά από λίγο καιρό ωστόσο, ο πραγματικός και κύριος λόγος για τον οποίο έπεσε το μαύρο στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, θα γινόταν γνωστός. Είχε όνομα. Τον έλεγαν DIGEA.


Ποια είναι η DIGEA;

Η DIGEA ήταν μια κοινοπραξία των 8 ιδιωτικών καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας (Alpha TV, Alter Channel, ΑΝΤ1, Μακεδονία TV, Mega Channel, ΣΚΑΪ, Star Channel) όπου έγινε ο αποκλειστικός πάροχος του ψηφιακού σήματος για τα ιδιωτικά κανάλια πανελλήνιας αλλά και περιφερειακής εμβέλειας. Ποιος ήταν πάροχος μέχρι να γίνει η DIGEA; Μα φυσικά η ΕΡΤ…

Λίγους μήνες μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, τον Φεβρουάριο του 2014, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε »πλειοδοτικό» διαγωνισμό για να παραχωρήσει για 15 χρόνια το σύνολο του ψηφιακού φάσματος. Σε αυτόν τον διαγωνισμό υπήρξε τελικά μόνο ένας συμμετέχων όπου και εξασφάλισε τελικά το σύνολο του ψηφιακού φάσματος στην αστεία τιμή εκκίνησης των 18 εκατομμυρίων ευρώ. Με έναν μόνο συμμετέχοντα άλλωστε η τιμή που αγοράζει κάποιος δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι μεγαλύτερη από αυτή της εκκίνησης.


Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος πως είναι δυνατόν να γίνεται πλειοδοτικός διαγωνισμός με έναν συμμετέχοντα;

Μα φυσικά λόγω των πολυάριθμων φωτογραφικών διατάξεων και όρων του διαγωνισμού. Μεταξύ αυτών των όρων, ήταν και αυτός που προέβλεπε ότι σε περίπτωση που υπάρχει μόνο ένας συμμετέχων δεν ακυρώνεται ο διαγωνισμός αλλά κατοχυρώνεται υπέρ του μοναδικού ενδιαφερόμενου. Τι και αν ο πρωτοφανής αυτός όρος αντιβαίνει τον Κανονισμό Προμηθειών του Δημοσίου και την σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προβλέπουν ότι σε περίπτωση μιας μόνο συμμετοχής, ο διαγωνισμός ακυρώνεται και επαναλαμβάνεται για ευρύτερη συμμετοχή, ώστε να επωφεληθεί το Δημόσιο από τον ανταγωνισμό; Αφού ο διαγωνισμός εξ αρχής είχε έναν στόχο. Να συμμετέχει μόνο η DIGEA και να αγοράσει σε τιμή εξευτελιστική το σύνολο του ψηφιακού φάσματος.

Ένας άλλος ευρωπαϊκός και ελληνικός κανονισμός απαγόρευε στους πάροχους περιεχομένου να είναι και πάροχοι δικτύου. Εν ολίγοις απαγόρευσε σε ιδιοκτήτες καναλιών να γίνουν ιδιοκτήτες ψηφιακού φάσματος. Η ΕΕΤΤ (Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων) ωστόσο με μια απίστευτη … »νομική ντρίπλα» το ξεπέρασε και αυτό.


Ένα δίχως τέλος όργιο μεθοδεύσεων από την πλευρά της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου για να καταλήξει το ψηφιακό φάσμα στη DIGEA.

Η απάτη ωστόσο δεν σταματά εδώ. Και ίσως λαθεμένα την αποκαλώ απάτη. Όλα έγιναν…βάσει νόμου. Η ΕΡΤ ως πάροχος ψηφιακού σήματος κάλυπτε το 99% του πληθυσμού της χώρας. Για την DIGEA ωστόσο που αγόρασε μπιρ παρά το ψηφιακό σήμα, το κόστος για αυτόν τον βαθμό κάλυψης ήταν υπέρογκο. Έτσι λοιπόν, έπειτα από τροπολογίες και μαγειρέματα, με κοινή υπουργική απόφαση το πλήθος των σημείων εκπομπής που ήταν υποχρεωμένη να έχει η DIGEA (ή όποια άλλη εταιρία πλειοδοτούσε καθώς όλα αυτά έγιναν πριν τον διαγωνισμό) γίνονται από 275, 156! Το κόστος της κάλυψης για όσους πολίτες έμεναν εκτός του ψηφιακού φάσματος πήγαινε στους Ο.Τ.Α !,ένα κόστος που στο σύνολο του υπολογίστηκε πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ. Ο ελληνικός λαός εν ολίγοις, θα έπρεπε να πληρώσει από την τσέπη του 20 εκατομμύρια αναλαμβάνοντας μια υποχρέωση της DIGEA.

Για να συνειδητοποιήσουμε τα οικονομικά μεγέθη και τα δώρα της κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στους χρεοκοπημένους καναλάρχες που συγκρότησαν την DIGEA, ο διαγωνισμός για την απόδοση φάσματος 72 mh σε τρεις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας για εκμετάλλευση 15 ετών, κόστισε πάνω από 300 εκατομμύρια, ενώ η διαγωνιστική διαδικασία είχε 10 γύρους δημοπρασίας. Για το ίδιο χρονικό διάστημα και την ίδια περιοχή συχνοτήτων, φάσμα 240 mh αποδόθηκε στην DIGEA όπως προείπαμε για 18 εκατομμύρια.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί δε, ότι σύμφωνα με μελέτη που είχε στα χέρια της η Βουλή και την είχε επικαλεστεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου η ψηφιακή εκπομπή που πουλήθηκε για 18 εκατομμύρια αξίζει πάνω από 700….

Η ΝΕΡΙΤ, το τηλεοπτικό μόρφωμα που διαδέχτηκε την ΕΡΤ μετά το πραξικοπηματικό λουκέτο, πλήρωνε πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ στην ιδιωτική DIGEA για να εξασφαλίζει ψηφιακό σήμα. Η σπάταλη ΕΡΤ ήταν πάροχος και δεν πλήρωνε ευρώ στους ιδιώτες.

Ακόμα και σήμερα ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας δεν έχουν πρόσβαση στην ψηφιακή τηλεόραση. Αυτή είναι η DIGEA και αυτοί είναι οι καναλάρχες που με θέρμη υπερασπίζονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με την πρώτη να καταγγέλλει μέχρι σήμερα πως θα ακυρώσει, όταν επανεκλεγεί στην κυβέρνηση, την διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών.

Είναι σαφές. Το παλιό πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας μοιάζει να έχει αλλεργία στο Δημόσιο Συμφέρον. Δείχνει να προτιμά εκείνους τους διαγωνισμούς, εκείνες τις υπουργικές αποφάσεις που χαρίζουν εκατομμύρια σε ολιγάρχες, καθιστώντας όμηρο έναν ολόκληρο λαό.

Η αλήθεια να λέγεται, που λέει τώρα τελευταία και ο ΣΚΑΙ. Αυτή την αλήθεια ωστόσο δεν μας της αποκάλυψε ποτέ στα δελτία ειδήσεων.

m.thebest.gr

Εμπορικές ελευθερίες

Εμπορικές ελευθερίες 1. Όταν κοτζάμ αντιπρόεδρος της γερμανίας λέει ότι η περιβόητη TTIP (transatlantic trade – investement partnership) είναι κλινικά νεκρή και, απλά, κανείς δεν βγαίνει να το πει, δεν μπλοφάρει. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών κρατάνε χρόνια. Και κατά τον Sigmar Gabriel δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία ούτε σε ένα απ’ τα 27 κεφάλαιά της. Εκείνο που εννοεί είναι “ούτε και πρόκειται”.

Έχουμε καταθέσει γραπτά τη γνώμη μας εδώ και πολύ καιρό ότι αυτή η συμφωνία δεν πρόκειται να γίνει: είναι υπερβολικά λεόντια υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων. Ο παγκόσμιος “εμπορικός” πόλεμος, εν τω μεταξύ, οξύνεται .

Στην πράξη η Ουάσιγκτον, μετά την αποτυχία και την οριστική εξαφάνιση των ανάλογων διαπραγματεύσεων που γίνονταν υπό την αιγίδα του π.ο.ε., προσπαθεί με περιφερειακές συμφωνίες να επιβάλλει τα συμφέροντα των επιχειρήσεών της στους ανταγωνιστές της. Στην ανατολική ασία τα έχει μισοκαταφέρει (περισσότερα στη συνέχεια), στο βαθμό που μαζί πουλάει και “προστασία”. Με την ε.ε. τα πράγματα ήταν εξ’ αρχής διαφορετικά: το νομικό πλαίσιό της σε μια σειρά σοβαρά ζητήματα (απ’ την προστασία του περιβάλλοντος και την αγροτική παραγωγή μέχρι τα πνευματικά δικαιώματα και τους κανόνες προστασίας της δημόσιας υγείας) θα έπρεπε να σμπαραλιαστεί για να περάσουν οι αμερικανικές απαιτήσεις. Τα ανταλλάγματα (σε σχέση με τις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα) σε κάθε περίπτωση θα ήταν υποδεέστερα. Και ο κοινωνικός αντίκτυπος τεράστιος.


Εμπορικές ελευθερίες 2. Η ανάλογη TTP (trans-pasific partnership) έχει υπογραφτεί μεν (από τις κυβερνήσεις των ηπα και της αυστραλίας, του μπρουνέι, του καναδά, της χιλής, της ιαπωνίας, της μαλαισίας, του μεξικό, της νέας ζηλανδίας, του περού, της σιγκαπούρης και του βιετνάμ) αλλά για να αρχίσει η εφαρμογή της χρειάζεται και η έγκριση του αμερικανικού κογκρέσσου. Eκεί τα δεδομένα, ως τώρα, εμφανίζονται αντίθετα.

Και οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι είναι εναντίον της TTP – όπως και η πλειοψηφία στο κογκρέσσο. Ο λόγος είναι ότι διάφορες κατηγορίες αμερικάνων επιχειρηματιών θίγονται· αντίθετα είναι, επιπλέον, και τα μεγάλα αμερικανικά συνδικάτα. Οι υποστηρικτές της συμφωνίας απ’ την μεριά τους επιμένουν πολύ στην πολιτική διάστασή της. Όπως το έχει θέσει ξανά και ξανά ο Ομπάμα: δεν θα αφήσουμε το Πεκίνο να διαμορφώσει τους κανόνες του εμπορίου στον 21ο αιώνα…
Περί αυτού πρόκειται…


Εμπορικές ελευθερίες 3. Η αποτυχία της TTIP και η διαφαινόμενη καθήλωση της TTP επαναφέρουν το ζήτημα του ενδοκαπιταλιστικού “εμπορικού” ανταγωνισμού στην αφετηρία του: παντού και πάντα το ποιος επιβάλλει τους κανόνες που τον συμφέρουν είναι ζήτημα ισχύος και όχι συναίνεσης.
Δεν είναι παρήγορο, αλλά αυτός είναι ο κανόνας – των – κανόνων: αργά ή γρήγορα μιλάνε τα (κανονικά) όπλα…

πηγή:

http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η ιστορία της κουκούλας

Πολλά χρόνια πίσω (έως πάρα πολλά) δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο αναρχικός Μπουαναβεντούρα Ντουρούτι φορούσε ή όχι κουκούλα, στη διάρκεια ληστειών τραπεζών στο Μεξικό (ως γνωστόν όχι για προσωπικό πλουτισμό), λίγο πριν από τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Κι αν φορούσε, το πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για ένα μαντίλι που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως και στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του 19ου αιώνα.



Πάντως, στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο αναρχικός Δημήτρης Ματσάλλης δολοφόνησε μέρα μεσημέρι στην Πάτρα έναν σημαντικό τοκογλύφο δεν είχε σκεπασμένο το πρόσωπό του – πιθανόν διότι θεωρούσε αναπόφευκτη τη σύλληψή του.

Σύμφωνα με την ίσως μοναδική δημοσιευμένη μαρτυρία, στην Ελλάδα μετά την Κατοχή, η κατά κάποιον τρόπο μαζική χρήση μαντιλιού για κάλυψη του προσώπου τοποθετείται το 1946 από τον Ε.Λ.Α.Ν. Στυλίδας.


Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, η πρώτη μαζική χρήση της έγινε στα Ιουλιανά το 1965. Ηταν τότε που χρησιμοποιήθηκε γι’ αυτούς, από την Αριστερά ο χαρακτηρισμός «προβοκάτορες».

Ο Στέργιος Κατσαρός (έγραψε και δημοσίευσε τη μαρτυρία που λέγαμε) θυμάται: «Με είχαν εντυπωσιάσει οι άντρες του Ε.Λ.Α.Ν. με τα μαντίλια στο πρόσωπό τους. Μετά τη Βάρκιζα, επειδή ιδίως στην επαρχία ομάδες δήθεν «πατριωτών» είχαν εξαπολύσει τρομοκρατία σε βάρος αγωνιστών της Αριστεράς και των οικογενειών τους, ως αντίβαρο οργανώθηκαν οι «Ομάδες Αυτοάμυνας» που έκαναν επιλεκτικές εκτελέσεις γνωστών τραμπούκων και δωσίλογων. Αλλά η πρώτη μαζική χρήση του μαντιλιού έγινε από αρκετούς από εμάς που στα Ιουλιανά ήμασταν περιφρούρηση της ΕΔΑ (εγώ αργότερα έγινα δόκιμο μέλος του ΚΚΕ). Πετάξαμε τα περιβραχιόνια, φορέσαμε τα μαντίλια και ακολουθήσαμε το αυθόρμητο πλήθος. Και τα φορέσαμε όχι μόνο για να μη μας αναγνωρίσουν οι αστυνομικοί και οι παρακρατικοί αλλά και για να μη μας αναγνωρίσουν οι δικοί μας οι κομματικοί. Αλλωστε, λίγο μετά, το ΚΚΕ χρησιμοποίησε για μας τον όρο «προβοκάτορες», αν και γνώριζαν στο Κόμμα τι είχε γίνει. Κι όμως τότε πήγαν να μας συνδέσουν με τους κουκουλοφόρους – συνεργάτες των Γερμανών».

Την ίδια περίοδο στην Ευρώπη, λίγο πριν από τον Μάη, η μόνη κίνηση που παρέπεμπε σε κάτι παραπλήσιο ήταν οι «Blousons Noirs», μια αναρχική κίνηση με μαύρες μπλούζες, αλλά κι αυτοί στα επεισόδια δεν κάλυπταν τα πρόσωπά τους. Ωστόσο, και στο γερμανικό και στο ιταλικό αντάρτικο πόλεων οι κουκούλες χρησιμοποιήθηκαν αρκετά ευρέως – λαμβάνοντας υπόψη τη μαζικότητα ιδίως του ιταλικού αντάρτικου πόλεων.

Τα μαντίλια στην Ελλάδα επανεμφανίζονται το 1973 στο Πολυτεχνείο σε μεγάλο κομμάτι των εξεγερμένων, οι οποίοι επίσης δεν είχαν σχέση με τον αναρχικό χώρο. (Αλλωστε, οι αναρχικές κινήσεις συγκροτήθηκαν με κάποια μαζικότητα αρκετά αργότερα.)

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της «αντίστασης από το μη-πρόσωπο» είναι πως αυτή προβλέφθηκε στο νομικό μας σύστημα πολύ νωρίς. Οπως εξηγεί ο Γιάννης Μανωλεδάκης (ομότιμος καθηγητής Νομικής στο ΑΠΘ) «με προσθήκη στο άρθρο 167 του Ποινικού Κώδικα περί «αντίστασης κατά της Αρχής» προβλέφθηκε πως αν ο παρανομών είχε καλύψει ή αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του θα τιμωρείται με ποινή τουλάχιστον δύο χρόνων, ενώ η προβλεπόμενη ποινή για τον αντίστοιχο αλλά χωρίς κάλυψη ή αλλοίωση προσώπου ήταν τουλάχιστον ένα χρόνο. Η μισή».



Γιατί άραγε, όταν μάλιστα οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι» εμφανίστηκαν αρκετά χρόνια αργότερα;

Η εξήγηση που δίνει ο Γ. Μανωλεδάκης είναι πως αυτό συνέβη «στο πλαίσιο της μεταφοράς στον ελληνικό ποινικό κώδικα της αντίστοιχης διάταξης του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα όπου ήδη κρινόταν πως ο «κουκουλοφόρος» είναι πιο επικίνδυνος, πιο επιρρεπής σε ακραίες συμπεριφορές ως μη αναγνωρίσιμος».

Ωστόσο, η «κουκούλα» είχε -όπως είδαμε- ήδη καταγραφεί, μάλλον ενοχικά, στο συλλογικό ασυνείδητο της Αριστεράς. Και όχι χωρίς αιτία, αν αναλογιστούμε πως η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα της Ευρώπης που αναγνώρισε τη νομιμότητά της.

Τη δεκαετία του ’80, τον ρόλο της «κουκούλας» αναλαμβάνουν τα κράνη των μοτοσικλετιστών και (κυρίως) οι παλαιστινιακές μαντίλες που, εκτός από τη συμβολοποίηση του αντιαμερικανισμού (αλλά όχι κατ’ ανάγκην και του φιλοσοβιετισμού), προσφέρουν -και λόγω μεγέθους- πρακτικές λύσεις.

Η νέα «κουκούλα» τείνει στην υπαγόρευση ενός «νεο-αριστερού» lifestyle. Αυτό του κινητοποιημένου, αλλά κομματικά μη ελεγχόμενου νέου. Αναπόφευκτα λοιπόν, στην εποχή της απόλυτης κομματοκρατίας, η «κουκούλα» εξοβελίζεται διπλά εκ νέου – και από το επίσημο Κράτος και από την επίσημη Αριστερά. (Θα βοηθήσουν συνειρμικά και οι μνήμες από την Κατοχή και τους κουκουλοφόρους, αλλά και από τις εκτελέσεις.)

Οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι ενισχύουν τη μυθολογία της επίσημης Αριστεράς, περίπου τη βολεύουν, αφού πίσω από τη μάσκα ενίοτε διακρίνεται ο σύμμαχος και ενίοτε ο ταξικός εχθρός.



Αλλά στην ιστορία των κοινωνικών συγκρούσεων η κουκούλα ακολούθησε, σύμφωνα με κοινωνικούς ανθρωπολόγους, την πανάρχαια λειτουργία της μάσκας.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Νταβέα (ανθρωπολόγο) η μάσκα των πρώτων ανθρώπινων κοινοτήτων, το αρχαιοελληνικό «προσωπείο» και οι νεότερες κουκούλες, αν και έχουν λόγω συγκυριών διαφορετικές χρήσεις, έχουν εντούτοις και κοινά στοιχεία: Συμβολίζουν (και) την απειλή ή τον φόβο σ’ αυτό (από αυτό) που υπάρχει απέναντι.


Η συνέχεια της κουκούλας είναι εξίσου ενδιαφέρουσα ελέω «χιπ χοπ».

Αρχικά στην Αγγλία αλλά κυρίως στα παρισινά προάστια, οι κοινωνικά «ελεύθεροι πολιορκημένοι» δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες υιοθέτησαν την κουκούλα των ράπερς και κυρίως των «χιπ χοπάδων» ως σύμβολο του αποκλεισμού. (Την υιοθέτησαν και για πρακτικούς λόγους αφού η κουκούλα και το μαντίλι παρέχουν άμεση πρόσβαση – διαφυγή στον κόσμο του μη-αναγνωρίσιμου.)

Ηταν μια νεανική «μόδα» που αναπτύχθηκε στα μητροπολιτικά (αστικά) αδιέξοδα και τελικά επικράτησε του λατινοαμερικάνικου στυλ της full face κουκούλας των κομαντάντε «Θέρο» της Νικαράγουας και κομαντάντε Μάρκος των Τσιαπατίστας.

Τα κοινωνικά αδιέξοδα αποδείχθηκαν μεγαλύτερα από τα διεθνιστικά.



Φαίνεται πως -ιστορικά- κάθε φορά η κουκούλα ξεπρόβαλε σε περιόδους μεγάλων κρίσεων και πολιτικών αδιεξόδων. Και, επίσης, πως η λειτουργία της υπονόμευσε αλλά και αυτο-υπονομεύθηκε.

Υπονόμευσε τους επίσημους ή θεσμικά προβλεπόμενους τρόπους διαμαρτυρίας, και αυτο-υπονομεύθηκε από τον ξεπερασμένο ρόλο της μάσκας στις σύγχρονες κοινωνίες (αφού ακόμη και ο Ζορρό όφειλε να είναι φιλάνθρωπος μεγαλογαιοκτήμονας).

Θα λειτουργήσει (και σωστά) αρνητικά όταν η καταφυγή στο μη-πρόσωπο κρίνεται στο πλαίσιο του σημερινού νομικού πολιτισμού μας, της αναγκαίας ανάληψης της ατομικής ευθύνης απέναντι στο πρόσωπο του τρίτου (π.χ.) καταστηματάρχη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιη η ίδια λειτουργία στο πλαίσιο των πασιφανών πολιτικών αδιεξόδων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η λύση -πέραν της αποζημίωσης- δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.

inred.gr
 lefterianews.wordpress.com
Διαβάστε  σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας
Οι κουκούλες και ο νόμος τους

Η φτώχεια μας, ο πλούτος τους… Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου!

Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών οργανισμών.

Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η διαφορά εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι ο πλούτος και η φτώχεια είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Ιδού λοιπόν ορισμένα στοιχεία που αποδεικνύουν, εκτός των άλλων, το πως στην περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και (φυσικά) οι φτωχοί, φτωχότεροι:

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου

• Το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου του πλούτου(1).
• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό παγκόσμιο πλούτο.
• Οι κροίσοι αυτού του κόσμου αυξήθηκαν και έγιναν πλουσιότεροι το τελευταίο 12μηνο, καθώς σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X (2) οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανήλθαν στους 2.473 (+ 6,4%), ενώ η συνολική τους περιουσία διαμορφώθηκε στα 7,68 τρισ. Δολάρια (+5,4%).
• Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (3), 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζονται μόλις 7,4 τρισ. δολάρια, ποσό δηλαδή μικρότερο από την περιουσία των μόλις 2.473 δισεκατομμυριούχων.

Αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι εν μέσω κρίσης…

• Ο συνολικός αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 81% από το 2009, δηλαδή έναν χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, καθώς κυμαίνονταν τότε μόλις στα 1.360 άτομα, ενώ και η περιουσία τους επίσης από τα 3,1 τρισ. δολ. υπερδιπλασιάστηκε το ίδιο διάστημα.
• Σύμφωνα με στοιχεία των Wealth-X και UBS από τα 232 τρισ. δολάρια που εκτιμάται σήμερα η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου, τα 77 τρισ. δολάρια, δηλαδή σχεδόν όσο το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, ελέγχονται από 16,6 εκατομμύρια κατοίκους που αντιστοιχούν στο 0,334% του συνολικού ενήλικου πληθυσμού των 4,89 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη.
• Είναι χαρακτηριστικό πως 211.275 εκατομμυριούχοι με κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ (το 0,004% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού) ελέγχουν το 12,8% (29,7 τρις. δολάρια) του συνολικού πλούτου, την ώρα που 2.325 δισεκατομμυριούχοι διαθέτουν περιουσία 7,3 τρις. Δολαρίων.

Φτώχεια χωρίς ελπίδα

• Στην έρευνα του McKinsey Global Institute (4) αναφέρεται ότι τη δεκαετία μετά το 2005 τα πραγματικά εισοδήματα για το 65%-70% των νοικοκυριών στις ανεπτυγμένες οικονομίες σημείωσαν πτώση, ενώ, σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, αυξάνεται πλέον το φάντασμα μιας νέας γενιάς που θα μεγαλώνει φτωχότερη από τους γονείς της.
• Το Ινστιτούτο McKinsey εκτιμά πως, αν η ισχνή οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας συνεχιστεί, τότε και την ερχόμενη δεκαετία το 70%-80% των νοικοκυριών θα δει τα εισοδήματά του να παραμένουν σταθερά ή και να μειώνονται. Ακόμη όμως και αν η ανάπτυξη επιταχύνει το ποσοστό των νοικοκυριών που κινδυνεύει να δει πτώση στα εισοδήματά του, θα κυμανθεί στο 20%-40%.

Ανισότητες στην Ευρωζώνη

• Στο ίδιο μήκος κύματος και η Boston Consulting Group (BCG) (5) , η οποία εκτιμά πως οι εκατομμυριούχοι που αποτελούν μόνο το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως ελέγχουν σχεδόν τον μισό ιδιωτικό πλούτο του κόσμου. Η ανισότητα του πλούτου αυξάνεται και στην ευρωζώνη, σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου της εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Flossbach von Storch. Ο πλούτος π.χ. στη Γερμανία και στην Αυστρία αυξήθηκε κατά 7% στο τέλος του 2015.
• Ο συγκεκριμένος δείκτης ανάπτυξης είναι διπλάσιος από αυτόν της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενώ οι Ελληνες είδαν τον πλούτο τους να σημειώνει τη μεγαλύτερη μείωση.

Πόσα έχασαν οι Έλληνες

• Σύμφωνα με την Credit Suisse, εξάλλου, από το 2007 ως σήμερα περίπου 1,2 εκατομμύρια Ελληνες άλλαξαν κατηγορία εισοδηματικής διαστρωμάτωσης καθώς η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων απομειώθηκε κατά σχεδόν 522 δισ. δολάρια, ενώ κάθε Ελληνας έχασε 55.500 δολάρια, αφού η μέση αξία του πλούτου των Ελλήνων από τα 136.800 δολάρια το 2007 εκτιμάται ότι υποχώρησε στα 81.300 δολάρια το 2015.

Αντί επιλόγου, μεταφέρουμε το συμπέρασμα των ερευνητών του Ινστιτούτου McKinsey, οι οποίοι σημειώνουν: «Ένας σημαντικός αριθμός των ανθρώπων που βλέπουν τις προοπτικές εξέλιξης των εισοδημάτων να εξανεμίζονται χάνει την πίστη του στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Σχεδόν το ένα τρίτο των ατόμων που δεν τα καταφέρνουν στον νέο κόσμο που δημιουργείται εκτιμούν επίσης πως ούτε και τα παιδιά τους έχουν ελπίδες, ενώ εξέφρασαν αρνητικές απόψεις σχετικά με το ελεύθερο εμπόριο και τη μετανάστευση, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές του δυτικού κόσμου»…

(1) tovima.gr
(2) billionairecensus.com
(3) publications.credit-suisse.com
(4) mckinsey.com
(5) bcgperspectives.com
imerodromos.gr

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Ο Κροπότκιν και το έργο του

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Ο Κροπότκιν και το έργο του: Σκιαγραφία ενός επαναστάτη Ο ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Μαξ Νεττλώ (Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην αγγλική «Freedom» το Φε...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Αναζητώντας τις ρίζες της Σύγχρονης Θετικής Σκέψης...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Αναζητώντας τις ρίζες της Σύγχρονης Θετικής Σκέψης...: Δρ Μάνος Δανέζης Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής Τμήμα Φυσικής Πανεπιστήμιο Αθηνών (Προσκεκλημένη διάλεξη στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών...

28 Αυγούστου 1944: Ταγματασφαλίτες ζητωκραυγάζουν όταν οι Γερμανοί εκτελούν Ελληνες και τους καίνε τα σπίτια στο μπλόκο της Καλλιθέας

Τέλη Αυγούστου του 1944 και τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στην χώρα μας, καθώς και ταντόπια καθάρματα, οι ταγματασφαλίτες, που υπάκουαν στις εντολές τους, είχαν λυσσάξει.


Οι Γερμανοί αντιλαμβανόταν ότι χάνουν το πόλεμο και τα ντόπια τομάρια που συνεργαζόταν μαζί τους, έτρεμαν την λαϊκή οργή όταν θα τους εγκατέλειπαν οι «προστάτες» τους.

Του Γ. Γ.

(Πονεμένη ιστορία ότι το εαμικό –ελασίτικο κίνημα έδειξε ακατανόητη ανοχή απέναντι τους, δίνοντας την δυνατότητα στο αστικό κράτος που προέκυψε μετά την απελευθέρωση να «δικαιώσει» και να«αξιοποιήσει» τους περισσότερους απ’ αυτούς. Γι’ αυτό το θέμα όμως γράφουμε σε άλλες αναρτήσεις μας).

Πριν μιλήσουμε για το μπλόκο της Καλλιθέας που πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα 28 Αυγούστου 1944 ας δούμε τι κλίμα τρομακτικής πολεμικής ατμόσφαιρας επικρατούσε στην σκλαβωμένη Αθήνα. Ο συντηρητικός συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς σημειώνει στο βιβλίο του
«Τετράδια ημερολογίου» «Ζω σε µια πολιτεία που έχει πάθει ένα είδος αµόκ. Στην περιφέρεια της Αθήνας κάθε βράδυ γίνονται µάχες σωστές ανάµεσα στο ΕΑΜ και στα σώµατα ασφαλείας. Στο κέντρο της πόλης γίνονται συνεχώς δολοφονίες. Παράξενο µας φαίνεται όταν δεν ακούγονται πυροβολισµοί».

Ποιο αναλυτικά στα γεγονότα των ημερών αναφέρετε ο Ιάσωνας Χανδρινός στο βιβλίο του: «ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόµενη Αθήνα (1942-1944), απ’ όπου θα αντιγράψουμε τα όσα συνέχισαν στο μπλόκο που έγινε αν σήμερα στην Καλλιθέα.

Απ’ την περιγραφή αυτού του γεγονότος πραγματικά ανατριχιάζεις το πόσο κτήνη ήταν οι ταγματασφαλίτες. Δεν είναι ότι απλώς πρόδιδαν τους πατριώτες και τους οδηγούσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά ζητωκραύγαζαν όταν έβλεπαν τους Γερμανούς να εκτελούν έλληνες και να καίνε τα σπίτια του.
Στην Καλλιθέα τα καθάρματα αυτά μια μέρα μετά το μπλόκο συνέλαβαν και εκτέλεσαν 6 άοπλους εαμίτες. Δεν είχαν χορτάσει απ΄ το αθώο αίμα που έχυσαν οι κατακτητές.

Πριν αναφερθούμε όμως σ’ αυτό ας δούμε αναλυτικά την «Η φονική µάχη της Καλλιθέας» που είχε γίνει στις (24.7.1944) και για την πανεθνική απεργία που του κήρυξε το ΕΑΜ την Πέµπτη, 24 Αυγούστου αντιδρώντας στα µπλόκα και τις µαζικές αποστολές οµήρων στη Γερµανία που επιδίωκαν τα στρατεύματα κατοχής και οι δοσίλογοι υπηρέτες τους.


Και ερχόμαστε στο μπλόκο της Καλλιθέας, επικαλούμενοι πάντα το βιβλίο του Ι. Χανδρινού που αναφέραμε:

Την αυγή της ∆ευτέρας, 28 Αυγούστου, Γερµανοί και Τάγµατα Ασφαλείας περικύκλωσαν το Κουκάκι, τα Παλαιά Σφαγεία και την Καλλιθέα και αφού συγκέντρωσαν όλους τους άντρες στο γήπεδο της Α.Ε. Καλλιθέας, εκτέλεσαν τους 24 µε υπόδειξη µασκοφόρων.

Σε λίγο οι κάτοικοι των Παλαιών Σφαγείων είδαν έντροµοι τα σπίτια τους να καίγονται από τα γερµανικά φλογοβόλα. Όλη η Καλλιθέα καλύφθηκε από ένα σύννεφο µαύρου καπνού, κάτω από τις επευφηµίες των Τσολιάδων «που πετάνε τα φέσια ψηλά και βαράν στον αέρα να το χαρούνε».

Σε πεισµατώδεις συγκρούσεις στα Σφαγεία, ο ΕΛΑΣ είχε βαριές απώλειες –17 µαχητές νεκρούς και τραυµατίες– στη µάταιη προσπάθειά του να αποκρούσει τους επιδροµείς, ανάµεσά τους τον καπετάνιο του Λόχου Σφαγείων, Γιώργο Γεωργιάδη του οποίου το σπίτι κάηκε.

Ο τρόµος είχε κατακυριεύσει τη νοτιοανατολική γωνία του κέντρου της Αθήνας. Την επόµενη τα
Τάγµατα αιχµαλώτισαν έξι άοπλα µέλη των εαµικών και κοµµατικών οργανώσεων Πλάκας κοντά στην πλατεία Κολοκοτρώνη στο Κουκάκι και τους σκότωσαν οµαδικά στη Γέφυρα του Κουκακίου, κοντά στη λεωφόρο Συγγρού. Μαζί και η µόλις 18 ετών γραµµατέας της ΚΟΒ Κουκακίου, Κούλα Αγγελή («Ξανθούλα»).

Ο κύκλος του αίµατος του εφιαλτικού Αυγούστου έκλεισε στις 31 Αυγούστου, όταν, προφανώς µετά από προδοσία, 17 µαχητές –ολόκληρο το Φρουραρχείο της Αγίας Ελεούσας– µαζί µε το λοχαγό Γιώργο Γιουρούκο, έναν από τους ήρωες της µάχης της 24ης Αυγούστου, αιχµαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν από τµήµα της γερµανικής ναυτικής αστυνοµίας µέσα στο κτίριο του ψυχιατρείου της Αγίας Ελεούσας όπου είχαν καταλύσει για να ξεκουραστούν.

Μαζί τους εκτελέστηκαν και πέντε γυναίκες –η µια καλόγρια– που θεωρήθηκαν «ένοπλες συνωµότριες».

tsak-giorgis

JOSEPH STIGLITZ*: ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

«Ελαττωματικό από τη γένεσή του» το ενιαίο νόμισμα, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος. Γιατί δεν λειτουργεί και πώς ουσιαστικά υπονομεύει το ευρωπαϊκό πρότζεκτ. Εισηγείται την εισαγωγή ενός «Βόρειου» και ενός «Νότιου» Ευρώ.

Στο ότι η Ευρώπη, και ιδιαίτερα η ευρωζώνη, δεν τα πηγαίνει καλά από την κρίση του 2008 και μετά, δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Το κοινό νόμισμα υποτίθεται ότι θα έφερνε ευημερία και θα ενίσχυε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Έχει κάνει ακριβώς το αντίθετο, με υφέσεις σε κάποιες χώρες, μεγαλύτερες και από τη Μεγάλη Ύφεση.

Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει, θα πρέπει να απαντήσει σε ένα άλλο: τι πήγε στραβά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι φορείς χάραξης πολιτικής έχουν κάνει μια σειρά λάθη –υπερβολική λιτότητα και κακοσχεδιασμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το ευρώ, που δε θα μπορούσε να λυθεί αν βάλουμε κάποιον άλλο επικεφαλής.

Διαφωνώ. Υπάρχουν πιο θεμελιώδη προβλήματα στη δομή της ευρωζώνης, τους κανόνες και θεσμούς που την καθοδηγούν και την συνιστούν. Αυτά μπορεί κάλλιστα να είναι ανυπέρβλητα, εγείροντας την προοπτική πως έχει έρθει ο καιρός για μια πιο ολοκληρωμένη αναθεώρηση του κοινού νομίσματος, μέχρι και του σημείου της διάλυσής του.

Για να το θέσω απλά, το ευρώ ήταν ελαττωματικό από τη γένεσή του. Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο ότι η αφαίρεση δύο βασικών μηχανισμών προσαρμογής, όπως τα επιτόκια και οι ισοτιμίες, χωρίς να μπει κάτι άλλο στη θέση τους, θα καθιστούσαν δύσκολη την μακροοικονομική προσαρμογή. Αν προστεθεί σε αυτό μια κεντρική τράπεζα με την εντολή να εστιάζει στον πληθωρισμό και με τις χώρες να περιορίζονται επιπρόσθετα από τα ελλείμματά τους, το αποτέλεσμα θα είναι υπερβολικά υψηλή ανεργία και ακαθάριστο εγχώριο προϊόν συστηματικά κάτω της δυνητικής παραγωγής. Με τις χώρες να δανείζονται σε ένα νόμισμα που δεν είναι υπό τον έλεγχό τους, και χωρίς κανένα εύκολο μηχανισμό ελέγχου των εμπορικών ελλειμμάτων, οι κρίσεις ήταν προβλέψιμες.

Η εναλλακτική στην προσαρμογή των ονομαστικών συναλλαγματικών ισοτιμιών είναι η προσαρμογή των πραγματικών –να πέφτουν οι ελληνικές τιμές σχετικά με τις γερμανικές. Αλλά δεν έχουν θεσπιστεί κανόνες που θα μπορούσαν να επιβάλουν την αύξηση των γερμανικών τιμών και το κοινωνικό και οικονομικό κόστος του να εξαναγκαστούν οι ελληνικές τιμές να πέσουν αρκετά είναι τεράστιο.

Κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί την πιο γρήγορη ανάπτυξη της ελληνικής παραγωγικότητας σε σχέση με την γερμανική ως εναλλακτικό τρόπο «προσαρμογής», αλλά κανείς δεν έχει βρει πώς να το κάνει αυτό. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ελλείψει μιας συνολικής στρατηγικής, η τρόικα είναι επιθετική, θεσπίζοντας νέους κανόνες για το φρέσκο γάλα και το μέγεθος στις φρατζόλες του ψωμιού. Το αν αυτοί είναι επιθυμητοί, είναι κάτι που μπορεί να συζητηθεί. Το ότι δεν πρόκειται να επιτύχουν την επιθυμητή προσαρμογή στις πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες, όχι.

Οι αλλαγές στους κανόνες που είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το ευρώ, είναι μικρές από οικονομική άποψη. Μια κοινή τραπεζική ένωση και, ακόμη πιο σημαντικό, κοινή ασφάλιση στις καταθέσεις. Κανόνες για να περιοριστούν τα εμπορικά πλεονάσματα. Ευρωομόλογα ή κάποιος παρόμοιος μηχανισμός για να αμοιβαιοποίηση του χρέους. Νομισματική πολιτική που εστιάζει περισσότερο στην απασχόληση, την ανάπτυξη και τη σταθερότητα, όχι μόνο στον πληθωρισμό.

Στο μεταξύ, η βιομηχανική και άλλες πολιτικές θα έπρεπε να προσανατολίζονται στο να βοηθήσουν τις βραδυκίνητες οικονομίες να φτάσουν τις κορυφαίες. Ακόμη πιο σημαντικό: μια μετατόπιση από τη λιτότητα σε δημοσιονομικές πολιτικές που προσανατολίζονται στην ανάπτυξη. Αλλά αυτές φαίνονται πολύ μακρυά από τις σημερινή πολιτική της Ευρώπης, με τη Γερμανία να επιχειρηματολογεί ακόμη ότι «η Ευρώπη δεν είναι ένωση μεταβιβάσεων» (transfer union).

Οι καλές ρυθμίσεις στα νομίσματα δεν μπορούν να διασφαλίσουν την ευημερία. Οι κακές ρυθμίσεις οδηγούν σε υφέσεις και μεγάλες υφέσεις (depressions). Και μεταξύ των τύπων των ρυθμίσεων που για καιρό συνδέονται με μεγάλες υφέσεις είναι οι λεγόμενες «pegs», όπου η αξία του νομίσματος μιας χώρας είναι σταθερή σε σχέση με μιας άλλης. Ένα κοινό νόμισμα δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε αρκετό για στενή οικονομική και πολιτική συνεργασία. Η Ευρώπη χρειάζεται να εστιάσει στα σημαντικά για να πετύχει αυτό το στόχο. Το τέλος του κοινού νομίσματος δεν θα είναι το τέλος του ευρωπαϊκού πρότζεκτ. Οι άλλοι θεσμοί της ΕΕ θα παραμείνουν: θα εξακολουθούν να υπάρχουν το ελεύθερο εμπόριο και η μετανάστευση.

Είναι σημαντικό να υπάρξει ομαλή μετάβαση έξω από το ευρώ, με «φιλικό διαζύγιο», πιθανώς κινούμενοι προς ένα σύστημα «ευέλικτου ευρώσυστήματος», με, ας πούμε, ένα ισχυρό Βόρειο Ευρώκαι ένα πιο μαλακό Νότιο Ευρώ. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν θα είναι εύκολο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι να αντιμετωπιστεί το χρέος που έχει μείνει. Το ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μετατραπούν όλα τα χρέη σε ευρώ, ως χρέη σε «Νότιο Ευρώ».

Καθώς οδεύουμε προς μια ψηφιακή οικονομία, η σύγχρονη τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα για μια σειρά μεταρρυθμίσεις που στηρίζονται στην αγορά, οι οποίες μπορούν να επιτύχουν ταυτόχρονα τον τριπλό στόχο της πλήρους απασχόλησης, του ισορροπημένου εμπορικού ισοζυγίου και της δημοσιονομικής ισορροπίας, μέσω δημοπρασιών πίστωσης και ηλεκτρονικές εμπορικές συναλλαγές (tokens).

Στο τρέχον παγκόσμιο σύστημα, βασιζόμαστε στις κεντρικές τράπεζες για να ορίσουν τα επιτόκια, ελπίζοντας ότι με κάποιον τρόπο το εμπορικό ισοζύγιο, η επένδυση και η κατανάλωση που θα βγει από αυτό θα είναι «σωστά». Συνήθως δεν είναι. Η εναλλακτική προσέγγιση εστιάζει στις ποσότητες, ας πούμε, της επένδυσης και του εμπορικού ισοζυγίου που χρειαζόμαστε και αφήνουμε την αγορά να ορίσει την τιμή ώστε να επιτευχθεί αυτό.

Με τον καιρό, οι διακυμάνσεις στις ισοτιμίες θα μπορούσαν να περιοριστούν καθώς οι θεσμοί θα αναπτύσσονται. Το ευέλικτο ευρώ είναι μια στρατηγική για την ενσωμάτωση της προόδου στην οικονομική ολοκλήρωση που έχει ήδη γίνει, ενώ θα παρέχεται και χώρος για μεταρρυθμίσεις.

Το κοινό νόμισμα υποτίθεται ότι θα ήταν ένα μέσο για να επιτευχθεί ο στόχος. Εχει γίνει στόχος το ίδιο –ένας στόχος που υπονομεύει πιο δοκιμές πλευρές του ευρωπαϊκού πρότζεκτ, καθώς μεταδίδει διχασμό και όχι αλληλεγγύη.

Ένα «φιλικό διαζύγιο» -ένα σχετικά ήπιο τέλος στο ευρώ, ίσως με τη θέσπιση του προτεινόμενου συστήματος του «ευέλικτου ευρώ»- θα μπορούσε να επαναφέρει την Ευρώπη στην ευημερία και να δώσει στην ήπειρο τη δυνατότητα να εστιάσει για μία ακόμη φορά, με αναζωπυρωμένη αλληλεγγύη, στις πολλές πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει.

Η Ευρώπη ίσως πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ για να σώσει την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό πρότζεκτ.

*Ο Joseph Stiglitz είναι οικονομολόγος βραβευμένος με Νόμπελ και συγγραφέας του βιβλίου «Ευρώ: Πώς ένα κοινό νόμισμα απειλεί το μέλλον της Ευρώπης».

iskra.gr

Οι ανίκανοι ευρωπαίοι

Τόσα χρόνια μας έχουν πρήξει ξέρετε τι… για την ανοργανωσιά που μας δέρνει και για την καταπληκτική οργάνωση των ευρωπαίων γενικώς, οι οποίοι καταδέχονται να μας ανέχονται τέτοιοι απολίτιστοι που είμαστε χάριν του πολιτισμού και της ανθρωπιάς που δέρνει εκείνους.
Είναι όμως έτσι;

ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ!

Δεν υπάρχει αντίρρηση ότι δεν είμαστε καθόλου οργανωμένοι. Αυτό όμως οφείλεται στο ότι:
-μετά από 2.500 χρόνια σκλαβιάς και μάχης για επιβίωση, και με τα τελευταία 400 κάτω από το μαχαίρι των τούρκων, είναι φυσικό ότι ελαττώματα έχουμε σαν λαός να έχουν φτάσει στο ζενίθ τους.
-έχουμε μόνιμα κυβερνήσεις ανδρείκελα (όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε μπανανία στον πλανήτη)
-οι κυβερνήσεις αυτές ασχολούνται με την εξυπηρέτηση των ξένων αφεντικών.
-η καλύτερη εξυπηρέτηση των ξένων αφεντικών είναι το κράτος-χάρβαλο. Μια πολυεθνική δεν θα έχει πρόβλημα να ανοίξει υποκαταστήματα και να κάνει ότι γουστάρει. Μέχρι και μπαταρισμένα υποβρύχια θα μας πουλήσει. Πληρώνει ένα μπαξίσι στους κατάλληλους πολιτικούς και τελείωσε.

Το πρόβλημα θα το έχει ο έλληνας φουκαράς που θα προσπαθήσει να ανοίξει μία μικροεπιχείρηση περνώντας μέσα από τους δαίδαλους της πολύπλοκης νομοθεσίας που έχουν αφήσει πίσω τους 150 χρόνια πολιτικών και οικονομικών εξωτερικών παρεμβάσεων (ή μάλλον επιθέσεων) διαφόρων συμφερόντων.

Θέλετε αποδείξεις ή έστω ενδείξεις; Ορίστε:

1) Στην «οργανωμένη» Γερμανία ένας ιάπωνας τουρίστας (που δεν ήξερε ξένη γλώσσα) μετατράπηκε σε λαθρομετανάστη επειδή είχε χάσει τα χαρτιά του. ΚΑΝΕΝΑΣ από τους πανέξυπνους γερμανούς υπαλλήλους και αξιωματούχους δεν σκέφτηκε να βρει έναν μεταφραστή. Και όταν κατάφεραν μετά από αρκετές ημέρες να το σκεφτούν, το σύστημά τους ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΑΜΠΤΟ ώστε ο τουρίστας έπρεπε να μείνει κλεισμένος σαν λαθρομετανάστης «μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία που ισχύει για τους λαθρομετανάστες»!!!!

2) Στην επίσης «οργανωμένη» Γαλλία, γίνεται της «μπιπ το κάγκελο» στο Καλαί.

Όπως αναφέρει η Αγγλική Τέλεγκραφ στην ιστοσελίδα της, τρεις με τέσσερις χιλιάδες λαθρομετανάστες κάθονται εκεί, μέσα σε παράγκες, θέλοντας να περάσουν στην Αγγλία.

Οι γάλλοι προσπαθούν να τους κλείσουν σε κοντέινερ-φυλακές και να γκρεμίσουν τις παράγκες. Και φυσικά γίνονται της τρελής με συγκρούσεις, φωτιές και άλλα τέτοια ωραία ευρωπαϊκά. Ταυτόχρονα αναφέρεται ότι η Ελλάδα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα επειδή είναι σε παρόμοια κατάσταση επτά χιλιάδες πρόσφυγες!!!!!

Καπάκι, η εφημερίδα αυτοδιαψεύδεται παρουσιάζοντας έναν χάρτη με τις εισροές των λαθρομεταναστών. Στην Ελλάδα εμφανίζει ότι μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2016 είχαμε δεχθεί 158.938 λαθρομετανάστες, ενώ το 2015 σχεδόν ένα εκατομμύριο!

Δεν νομίζω να πιστεύετε ότι όλοι αυτοί έχουν βολευτεί ή πήγαν στην Ευρώπη και περνάνε μπέικα και έμειναν εμάς σε 7000 άτυχοι…
Επομένως, κατά πόσο είμαστε ΜΟΝΟ εμείς ανίκανοι και ανοργάνωτοι;

 aaatosmihalis

Ποιος κυβερνά την Ενωμένη Ευρώπη

Της Νόρας Ράλλη

Δεν ήταν ούτε πολιτικός, ούτε τεχνοκράτης, ούτε οικονομολόγος ο οραματιστής της ένωσης των ευρωπαϊκών κρατών. Η αρχική ιδέα ενοποίησης των χωρών της Ευρώπης εμφανίζεται στα κείμενα του Βικτόρ Ουγκό, ο οποίος το 1849 αναφέρει τον όρο «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Επρεπε, ωστόσο, να περάσουν ένας αιώνας και δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι μέχρι να γίνει πραγματικότητα ή μάλλον αναγκαιότητα η σύμπραξη των ευρωπαϊκών κρατών σε μία κοινή Ενωση.

Αρχικός σκοπός της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα» (1951) όπως ονομάστηκε η πρώτη αυτή ενωτική μορφή ήταν αφενός να αποφευχθούν μελλοντικές βίαιες συγκρούσεις, αφετέρου να δημιουργηθεί μια στενή βιομηχανική και οικονομική συνεργασία μεταξύ των χωρών-μελών της.

Εκτοτε, οι αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής, πλέον, Ενωσης έχουν αυξηθεί και τροποποιηθεί, ανταποκρινόμενες στις νέες προκλήσεις: τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος ήταν και είναι τα σημαντικότερα στοιχεία διαφύλαξης για τα κράτη-μέλη της και όχι μόνο. Ωστόσο, ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν πως ο μεγαλύτερος εχθρός της Ε.Ε. είναι ο ίδιος της ο εαυτός.

Παλαιότερα μπορεί να τους χαρακτήριζαν ως γραφικούς ή συνωμοσιολόγους όσους υποστήριζαν πως η διακυβέρνηση της Ε.Ε. γίνεται από συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων, που έχουν οδηγήσει στην ουσιαστική αποδημοκρατικοποίησή της, πλέον όμως, οι φωνές αυτές αποκτούν υπόσταση και κύρος:

«Η Ευρώπη πρέπει να αναδημιουργηθεί» δήλωσε πριν ένα χρόνο ο Γάλλος διανοητής Ετιέν Μπαλιμπάρ. Ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε τη δυσαρέσκειά του για τον διορισμό του Μανουέλ Μπαρόζο, πρώην προέδρου της Κομισιόν, στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs.

«Παρόμοιες τακτικές κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον ρόλο που επιτελεί η Ε.Ε. και αποτελούν σκανδαλώδεις κινήσεις, που εγείρουν αμφιβολίες ως προς τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς περί της σύγκρουσης συμφερόντων», δήλωσε σχετικά και ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Αρλέμ Ντεζίρ.

Το παράδειγμα «Μπαρόζο» δεν είναι βέβαια το μόνο που «εγείρει» παρόμοιες αμφιβολίες. Τρία πρόσφατα παραδείγματα του τρόπου λήψης αποφάσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενισχύουν τους παραπάνω προβληματισμούς και τη θέση όσων θεωρούν ότι όχι μόνο η Ε.Ε. φέρει πολλά κενά σε θέματα αντιπροσωπευτικής και δημοκρατικής εκπροσώπησης, αλλά παράλληλα παίζει ανοιχτά παιχνίδια υπέρ της κυριαρχίας των πολυεθνικών.

Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ), η Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά (CETA) καθώς και το θέμα της διαχείρισης του ύποπτου για πρόκληση καρκίνων εντομοκτόνου της Monsanto (γλυφοσάτη), η κυκλοφορία του οποίου στις χώρες της Ε.Ε. έληξε στα τέλη Ιουνίου, σχεδόν δικαιώνουν τους επικριτές της.

Στην πρώτη περίπτωση, oι διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της ΤΤΙP τελούνται υπό το καθεστώς άκρας μυστικότητας, ενώ παράλληλα πληθαίνουν οι φωνές που προειδοποιούν ότι πρόκειται για μια συμφωνία που θα επιβάλλει τον νόμο της ελεύθερης αγοράς, παραμερίζοντας ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία.

Ούτε οι ίδιοι οι ευρωβουλευτές δικαιούνται να γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται και αν ζητήσουν ενημέρωση, είναι αναγκασμένοι να μπουν σε ένα κλειστό δωμάτιο, χωρίς σημειώσεις ή κινητά, ώστε να μη διαρρεύσει τίποτα. Μέχρι στιγμής, έχουν πραγματοποιηθεί εννέα κύκλοι διαπραγματεύσεων, με τον τελευταίο στα τέλη Απριλίου.

Ωστόσο, ακριβώς εξαιτίας του τρόπου που αυτές πραγματοποιούνται, ακόμη και αξιωματούχοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όπως ο Αλφρεντ ντε Ζάγιας, αντιδρούν: «Δεν επιθυμούμε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου οι επιχειρήσεις και όχι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις θα λαμβάνουν τις αποφάσεις», δήλωσε χαρακτηριστικά προ λίγων μηνών.

Μία ακόμη διατλαντική συμφωνία είναι η Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά (CETA), στην οποία έχουν αντιταχθεί εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών με διαδηλώσεις και ψηφίσματα. Το γιγαντιαίο αυτό κύμα αντίδρασης και η γενική απαίτηση η συμφωνία να μην εφαρμοστεί εάν τα κράτη-μέλη και οι πολίτες τους δεν πληροφορηθούν με πλήρη διαφάνεια το τι συμφωνήθηκε οδήγησαν στο να χαρακτηρίσει η Κομισιόν, μετά από μεγάλες πιέσεις, τη συμφωνία «μεικτή».

Αυτό σημαίνει πως η εφαρμογή της ή όχι θα περάσει και από τα εθνικά Κοινοβούλια των κρατών-μελών και όχι μόνο από το Ευρωπαϊκό. Παράλληλα, όμως, αποφάσισε και την «προσωρινή» εφαρμογή της μετά την έγκρισή της από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και πριν αποφασίσουν τα κράτη-μέλη, ανοίγοντας έτσι ένα «παραθυράκι» υπέρ της.

Μέχρι να συζητηθεί σε εθνικό επίπεδο και να ληφθούν αποφάσεις, η CETA θα είναι ήδη εν ισχύι και τα εθνικά Κοινοβούλια θα βρεθούν μπροστά σε μία ήδη τετελεσμένη πραγματικότητα.

Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Νίκος Βούτσης, επισήμανε, προ μίας εβδομάδας μόλις, τη σημασία της συνεργασίας μεταξύ των Κοινοβουλίων πάνω στο ζήτημα, εκφράζοντας την αναγκαιότητα θεμελίωσης «ενός ουσιαστικού διαλόγου τόσο μεταξύ των εθνικών κρατών όσο και με τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τα αρμόδια όργανα, με σκοπό την ευρύτερη δυνατή πληροφόρηση και την παρακολούθηση της διαπραγματευτικής διαδικασίας».

Τέλος, όσον αφορά το glyphosate (γλυφοσάτη), το ενεργό συστατικό του πλέον διαδεδομένου εντομοκτόνου της Monsanto, που έχει χαρακτηριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως «πιθανώς καρκινογόνο για τον άνθρωπο», παρ’ όλες τις έντονες κινητοποιήσεις επιστημόνων, κοινωνικών φορέων, περιβαλλοντικών οργανώσεων και χιλιάδων πολιτών, η Κομισιόν εκμεταλλεύτηκε τη δυνατότητα που έχει και παρέτεινε με δική της, μονομερή, απόφαση τη χρήση του μέχρι το τέλος του 2017.

«Αυτό που παρατηρούμε σήμερα, με την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και της λεγόμενης «διακυβέρνησης», είναι μια δραματική διαδικασία «αποδημοκρατικοποίησης», βλέπουμε την απόσπαση της αληθινής εξουσίας από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τη μεταφορά της προς τεχνοκρατικά σώματα, αλλά και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζει πλέον η δύναμη του χρήματος ακόμη και στην καθημερινή πολιτική πρακτική», έχει δηλώσει ο Μπαλιμπάρ και η πραγματικότητα φαίνεται να τον δικαιώνει.

Πηγή: unblock.gr

ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το μίνι εγχειρίδιο του ατομικισμού… από τον Γάλλο αναρχοατομικιστή Χαν Ράινερ

Δεν έχω σχέσεις με μεμονωμένα άτομα;Έχω σχέσεις, όχι μόνο με μεμονωμένα άτομα, αλλά και με διάφορες κοινωνικές ομάδες και, σε γενικές γραμμές, με την κοινωνία.

Τί είναι η κοινωνία;Η κοινωνία είναι μια συγκέντρωση ατόμων για μια κοινή δουλειά.

Μπορεί μια κοινή δουλειά να είναι καλή;Υπό ορισμένες συνθήκες μια κοινή δουλειά μπορεί να είναι καλή.

Κάτω από ποιές συνθήκες;Μια κοινή δουλειά θα είναι καλή αν, μέσω της αμοιβαίας αγάπης ή μέσω της αγάπης του σκοπού οι εργαζόμενοι όλοι δρούσαν ελεύθερα, και αν οι κοινές τους προσπάθειες τούς φέρνουν κοντά σε αρμονικό συντονισμό.

Έχει η κοινωνική εργασία στην πραγματικότητα το χαρακτηριστικό της ελευθερίας;Στην πραγματικότητα, η κοινωνική εργασία δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό ελευθερίας. Οι εργαζόμενοι υπάγονται ο ένας στον άλλον. Οι προσπάθειές τους δεν είναι αυθόρμητες και αρμονικές πράξεις αγάπης, αλλά εξαντλητικές πράξεις περιορισμού.

Τί συμπεραίνετε απ’ αυτό το χαρακτηριστικό της κοινωνικής εργασίας;Συμπεραίνω απ’ αυτό ότι η κοινωνική εργασία είναι κακή.

Πώς θεωρεί την κοινωνία ο σοφός άνθρωπος;Ο σοφός άνθρωπος βλέπει την κοινωνία σαν ένα όριο. Αισθάνεται κοινωνικός με τον ίδιο τρόπο που αισθάνεται θνητός.

Ποιά είναι η στάση του σοφού ανθρώπου ενώπιον αυτών των ορίων;Ο σοφός άνθρωπος αντιμετωπίζει τα όρια αυτά ως υλικές αναγκαιότητες και υποβάλλεται φυσικά σ’ αυτά με αδιαφορία.

Τί είναι τα όρια γι’ αυτόν που πορεύεται προς τη σοφία;Τα όρια συνιστούν κινδύνους γι’ αυτόν που πορεύεται προς τη σοφία.

Γιατί;Αυτός που δεν μπορεί ακόμη να διακρίνει στην πράξη, με ακλόνητη βεβαιότητα, τα πράγματα που εξαρτώνται απ’ αυτόν από εκείνα που δεν εξαρτώνται απ’ αυτόν κινδυνεύει να μεταφράζει τους υλικούς περιορισμούς σε ηθικούς περιορισμούς.

Τί θα έπρεπε ο ατελής ατομικιστής να κάνει ενώπιον αυτών των κοινωνικών περιορισμών;Θα έπρεπε να υπερασπιστεί τη λογική του και τη βούλησή του εναντίον τους.Θα απορρίψει τις προκαταλήψεις που επιβάλλονται σε άλλους ανθρώπους, και θα απαγορεύσει στον εαυτό του να μισεί ή να αγαπά. Θα απελευθερώσει σταδιακά τον εαυτό του από κάθε φόβο ή επιθυμία που τον αφορά. Θα προχωρήσει προς την κατεύθυνση της τέλειας αδιαφορίας, που είναι η φύση της σοφίας όταν έρχεται αντιμέτωπος με πράγματα που δεν εξαρτώνται απ’ αυτόν.

Ελπίζει ο σοφός άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία;Ο σοφός άνθρωπος απαγορεύει στον εαυτό του κάθε ελπίδα.

Πιστεύει ο σοφός άνθρωπος στην εξέλιξη;Παρατηρεί ότι οι σοφοί άνθρωποι είναι σπάνιοι σε όλες τις εποχές και ότι δεν υπάρχει ηθική πρόοδος.

Αντλεί ο σοφός άνθρωπος χαρά από την υλική πρόοδο;Ο σοφός άνθρωπος παρατηρεί ότι η υλική πρόοδος έχει ως αντικείμενό της την αύξηση των τεχνητών αναγκών κάποιων και τη δουλειά άλλων. Η υλική πρόοδος τού φαίνεται σαν ένα όλο και μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη, που βουτάει όλο και περισσότερο τον άνθρωπο στη λάσπη και τη δυστυχία.

Δεν θα μειώσει η εφεύρεση τελειοποιημένων μηχανημάτων την ανθρώπινη εργασία;Η εφεύρεση των μηχανών έχει πάντοτε επιδεινώσει την εργασία. Την καθιστά πιο επώδυνη και λιγότερο αρμονική. Έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη και νοήμονα πρωτοβουλία με δουλοπρεπή και φοβισμένη ακρίβεια. Έχει κάνει τον εργαζόμενο, το χαμογελαστό άλλοτε κύριο των εργαλείων, τρεμουλιαστόσκλάβο των μηχανημάτων.

Πώς μπορεί το μηχάνημα, το οποίο πολλαπλασιάζει τα προϊόντα, να μην μειώνει το χρόνο της εργασίας που πρέπει να δαπανάται απ’ τον άνθρωπο;Ο άνθρωπος είναι άπληστος, και η τρέλα των φανταστικών αναγκών μεγαλώνει όταν ικανοποιούνται. Όσο πιο περιττά πράγματα έχει ο τρελός, τόσα περισσότερα επιθυμεί.

Διεξάγει ο σοφός άνθρωπος κοινωνικές πράξεις;Ο σοφός άνθρωπος παρατηρεί ότι προκειμένου να πραγματοποιήσει κοινωνικές πράξεις πρέπει κανείς να δρα σε πλήθη, και δεν δρα κανείς σε πλήθη μέσω της λογικής, αλλά μέσω των παθών. Δεν θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να ξεσηκώνει τα πάθη των ανθρώπων. Η κοινωνική δράση τού φαίνεται τυραννία, και ο ίδιος απέχει απ’ τη συμμετοχή σ’ αυτή.

Δεν είναι εγωιστής ο σοφός άνθρωπος όταν ξεχνάει την ευτυχία των ανθρώπων;Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι οι λέξεις «ευτυχία των ανθρώπων», δεν έχουν νόημα. Η ευτυχία είναι εσωτερική και ατομική. Μπορεί να παραχθεί μόνο εντός κάποιου.

Μήπως ο σοφός άνθρωπος δεν τρέφει τότε κανένα οίκτο για τους καταπιεσμένους;Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι οι καταπιεσμένοι που διαμαρτύρονται λαχταρούν να είναι καταπιεστές. Τους ανακουφίζει ανάλογα με τους πόρους του, αλλά δεν πιστεύει στη σωτηρία μέσω της κοινής δράσης.

Ο σοφός άνθρωπος δεν πιστεύει τότε σε μεταρρυθμίσεις;Παρατηρεί ότι οι μεταρρυθμίσεις αλλάζουν τα ονόματα των πραγμάτων και όχι τα πράγματα αυτά καθαυτά. Ο σκλάβος έγινε δουλοπάροικος, και στη συνέχεια μισθωτός: τίποτα δεν έχει μεταρρυθμιστεί εκτός απ’ τα ονόματα. Ο σοφός άνθρωπος παραμένει αδιάφορος γι’ αυτά τα φιλογογικά ερωτήματα.

Είναι ο σοφός άνθρωπος επαναστάτης;Η εμπειρία αποδεικνύει στο σοφό άνθρωπο ότι οι επαναστάσεις δεν έχουν μόνιμα αποτελέσματα. Η λογική του λέει ότι τα ψεύδη δεν αντικρούονται με ψεύδη, και ότι η βία δεν καταστρέφεται με βία.

Τί πιστεύει για την αναρχία ο σοφός άνθρωπος;Ο σοφός άνθρωπος θεωρεί την αναρχία μια μορφή αφέλειας.

Γιατί;Ο αναρχικός πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι το όριο της ελευθερίας. Ελπίζει, καταστρέφοντας την κυβέρνηση, να διευρύνει την ελευθερία.Δεν έχει δίκιο;Το πραγματικό όριο δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η κοινωνία. Η κυβέρνηση είναι ένα κοινωνικό προϊόν όπως οτιδήποτε άλλο. Δεν καταστρέφουμε ένα δέντρο κόβοντας ένα απ’ τα κλαδιά του.

Γιατί ο σοφός άνθρωπος δεν εργάζεται για την καταστροφή της κοινωνίας;Η κοινωνία είναι τόσο αναπόφευκτη όσο ο θάνατος. Σε υλικό επίπεδο η δύναμή μας δεν είναι τίποτα έναντι των ορίων αυτών. Αλλά ο σοφός άνθρωπος καταστρέφει εντός του το φόβο της κοινωνίας, ακριβώς όπως καταστρέφει το φόβο του θανάτου. Είναι αδιάφορος για την πολιτική και κοινωνική μορφή του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, ακριβώς όπως είναι αδιάφορος για το είδος του θανάτου που τον περιμένει.

Οπότε ο σοφός άνθρωπος δεν θα δράσει ποτέ στην κοινωνία;Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε είτε την κοινωνική αδικία είτε τα νερά της θάλασσας. Αλλά προσπαθεί να σώσει ένα καταπιεσμένο άτομο από μια συγκεκριμένη αδικία, ακριβώς όπως ρίχνεται στη θάλασσα για να σώσει έναν άνθρωπο που πνίγεται.

Μετάφραση: Αιχμή

https://aixmi.wordpress.com

Γράμμα του Nicola Sacco στο γιο του

"Στον αγώνα της ζωής, θα βρεις, θα βρεις περισσότερη αγάπη. Και επίσης στον αγώνα είναι που θα σ’ αγαπήσουν."




Επιμέλεια: Θάνος Ανδρίτσος

Στις 23 Αυγούστου 1927, εκτελέστηκαν δύο από τις πιο γνωστές και ηρωικές φυσιογνωμίες του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, οι Ιταλοί μετανάστες, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti. Οι δύο τους, γνωστές μορφές του αναρχικού ρεύματος των ΗΠΑ και αποφασισμένοι συνδικαλιστές εργάτες μέχρι τέλους, έπεσαν θύματα μιας πολιτικής στοχευμένης εκστρατείας, και εν τέλει καταδικάστηκαν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν ποτέ.


Οι δύο Ιταλοί μετανάστες αναρχικοί συλλαμβάνονται στις 5 Μαΐου 1920 και, παρά το παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης, εφτά χρόνια αργότερα,καταδικάζονται σε θάνατο, στη Βοστώνη των ΗΠΑ, χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία. O «Νικ» και ο «Μπαρτ» έμειναν αλύγιστοι μέχρι το τέλος, κραυγάζοντας για την αθωότητά τους:


Αναζήτησα την απελευθέρωσή μου στην απελευθέρωση όλων, την ευτυχία μου στην ευτυχία όλων. Κατάλαβα πως η ισότητα στις πράξεις, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις είναι η μοναδική ηθική βάση στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία.


και τα τελευταία του λόγια στο δικαστήριο:

Ποτέ σε όλη μας την ύπαρξη δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανεκτικότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλοκατανόηση μεταξύ των ανθρώπων, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας, η ζωή μας, ο πόνος μας δεν είναι τίποτα. Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός τσαγκάρη και ενός φτωχού ψαρά, είναι τα πάντα. Η τελευταία στιγμή μας ανήκει. Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας 
Bartolomeo Vanzetti


Εδώ παραθέτουμε το συγκλονιστικό γράμμα του Sacco στον γιο του, λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα:


Το Γράμμα του Nicola Sacco στον γιό του.


Αν δεν αλλάξει κάτι, θα μας εκτελέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα, αμέσως μετά τα μεσάνυχτα,


Επομένως είμαι εδώ τώρα, δίπλα σου, με αγάπη και ανοιχτή καρδιά,


Όπως ήμουν και εχθές.


Μην κλάψεις, Dante. Αρκετά δάκρυα ξοδεύτηκαν,


σαν της μητέρας σου τα δάκρυα που στέρεψαν εφτά χρόνια τώρα,


χωρίς να κάνουν και κανένα καλό.


Για αυτό γιέ μου, αντί να κλάψεις, στάσου δυνατός και γενναίος,


για να μπορείς να παρηγορήσεις τη μητέρα σου.


.


Κι όταν θα θες να την αποσπάς από την αποκαρδιωτική μοναξιά,


να την πηγαίνεις μια μεγάλη βόλτα στην ήρεμη εξοχή,


να μαζεύετε λουλούδια από δω και από κει.


Και να ξεκουράζεστε κάτω από τη σκιά των δέντρων, δίπλα στη μουσική του νερού,


η γαλήνη της φύσης, θα της αρέσει τόσο πολύ,


Όπως σίγουρα και σε σένα.


Αλλά γιε μου, πρέπει να θυμάσαι: Μη δώσεις όλο σου τον εαυτό.


.


Χαμήλωσε λίγο τον εαυτό σου, μόνο ένα βήμα, για να βοηθήσεις τους αδύναμους στο πλάι σου.


Τους αδύναμους, που ζητούν βοήθεια, τους διωκόμενους και τα θύματα.


Είναι φίλοι σου, φίλοι δικοί μου και δικοί σου, είναι οι σύντροφοι που παλεύουν,


Ναι και καμιά φορά πέφτουν.


Όπως ο πατέρας σου, ο πατέρας σου και ο Bartolo, έπεσαν στη μάχη.


Πάλεψαν και έχασαν τη ζωή τους μόλις χθες, στη διεκδίκηση της ευτυχίας,


και της ελευθερίας για όλους.


.


Στον αγώνα της ζωής, θα βρεις, θα βρεις περισσότερη αγάπη.


Και επίσης στον αγώνα, είναι που θα σ’ αγαπήσουν.

.


Απόδοση- Επιμέλεια: Θάνος Ανδρίτσος