ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Οσκαρ Λαφοντέν: "Το ευρώ ντοπάρει τα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης"

Οσκαρ Λαφοντέν: Απορώ γιατί μένετε στο ευρώ "Το ευρώ ντοπάρει τα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης"
Μια βασική αρχή της δημοσιογραφίας λέει ότι δεν πρέπει να «σκοτίζεις» τους αναγνώστες σου με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις για να προετοιμάσεις ένα θέμα. Αν πρέπει να περάσεις 12 ώρες σε μια συνοριακή γραμμή για μια έρευνα ή να διασχίσεις ένα ποτάμι για να βγάλεις μια φωτογραφία… είναι δικό σου πρόβλημα. Μερικές φορές όμως οι δυσκολίες είναι...
τόσο στενά συνδεδεμένες με το θέμα σου, που αποτελούν τμήμα της είδησης.
Η συνέντευξη με τον Οσκαρ Λαφοντέν για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «This is not a coup» είχε τέτοια χαρακτηριστικά.

Η πρώτη μας απόπειρα, πριν από μερικούς μήνες, να συναντηθούμε κοντά στη Φρανκφούρτη ακυρώθηκε εξαιτίας της μεγαλύτερης απεργίας που είχε πραγματοποιήσει η «Λουφτχάνσα» τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι ζούσαν σε μια χώρα που συσσώρευε εκρηκτικά πλεονάσματα, αλλά έβλεπαν τους μισθούς τους να παγώνουν ή και να μειώνονται. Παραδόξως αυτή ήταν και η πρώτη ερώτηση που ήθελα να απευθύνω στον Γερμανό πρώην υπουργό Οικονομικών:

Πώς βοήθησε το πάγωμα των γερμανικών μισθών την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων και πώς αυτό το χάσμα ανταγωνιστικότητας μετατράπηκε σε ελλείμματα και χρέη για τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η ερώτηση όμως δεν τέθηκε ποτέ.

Το δεύτερο ραντεβού δόθηκε στο Παρίσι για το πρωινό της 14ης Νοεμβρίου του 2015. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως μία ημέρα νωρίτερα -ακριβώς τη στιγμή που οι ρόδες του αεροπλάνου μου ακουμπούσαν τον αεροδιάδρομο- μια ομάδα από ισλαμοφασίστες θα έσπερνε τον τρόμο στο θέατρο του Μπατακλάν και σε άλλες περιοχές της γαλλικής πρωτεύουσας.

Η Ευρώπη γνώριζε το αληθινό πρόσωπο ενός τέρατος που και η ίδια είχε εκθρέψει προσφέροντας οπλισμό σε εξτρεμιστές μαχητές και συμμετέχοντας σε στρατιωτικές εισβολές και βομβαρδισμούς από τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν και από το Μάλι μέχρι τη Συρία. Σίγουρα ο Οσκαρ Λαφοντέν θα είχε πολλά να σχολιάσει για αυτή την Ευρώπη, που εξάγει τρόμο και κλείνει τα σύνορά της στα θύματα των πολεμικών συγκρούσεων που η ίδια πυροδοτεί. Προτίμησε όμως, όπως ήταν φυσικό, να μην ταξιδέψει στη Γαλλία υπό αυτές τις συνθήκες.

Αν προσθέσει κανείς σε αυτές τις περιπέτειες και μια τρίτη αποστολή στη Φρανκφούρτη –στην οποία ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να μας μιλήσει– η συνέντευξη μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί καταραμένη.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έσβηνε η ελπίδα να τον συναντήσουμε πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα του «This is not a coup», ο Λαφοντέν αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα. Προσκεκλημένος του καθηγητή Κώστα Λαπαβίτσα για τα εγκαίνια του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής, πέρασε δύο ημέρες στη Θεσσαλονίκη και κατάφερε επιτέλους να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

Σαν να γνώριζε από καιρό τι θα τον ρωτούσαμε, ξεκίνησε μάλλον απολογητικά για το γεγονός ότι ήταν ένας από τους υπουργούς Οικονομικών που έβαλαν την υπογραφή τους για τη δημιουργία της ευρωζώνης: «Υποστήριξα το ευρώ ως πρόεδρος του SPD γιατί ήμουν της γνώμης ότι θα ήταν δυνατό να συντονίσω το μισθολογικό κόστος [την αύξηση των μισθών] σε όλες τις χώρες. Εάν δεν συντονιστεί -αυτό το λέμε εδώ και είκοσι χρόνια- δεν μπορεί να υπάρξει ευρωζώνη». Σήμερα ο Λαφοντέν πιστεύει ότι το ενιαίο νόμισμα έβλαψε τα συμφέροντα των εργαζομένων σε όλες τις χώρες.

«Στο ταξικό σύστημα όπου ζούμε», μας εξήγησε, «οι χαμένοι (της ευρωζώνης) είναι οι εργάτες και οι συνταξιούχοι, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν μικρό εισόδημα από παροχές. Και αυτό ισχύει και στη Γερμανία». Παρ' όλα αυτά το ηγετικό στέλεχος του Κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) επισημαίνει ότι το βάρος δεν μοιράστηκε ισόποσα σε όλους τους λαούς. «Ιδιαίτερα χάνουν οι χώρες ή οι οικονομίες των λαών οι οποίες μ’ ένα ισχυρό νόμισμα δεν ευημερούν.

»Αυτές είναι οι χώρες του Νότου, κυρίως η Ελλάδα, η Ιταλία επίσης, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Και γι' αυτό είναι αξιοπερίεργο για μένα το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις, σ’ αυτές τις χώρες, παραμένουν υπάκουα εντός του συστήματος του ευρώ».

Η ανάλυση του Οσκαρ Λαφοντέν οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η πρόσφατη κρίση στην ευρωζώνη οφείλεται και σε δομικές ανωμαλίες του ευρωσυστήματος. «Υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα», μας εξηγεί και συνεχίζει: «Υπάρχει ένας βασικός κανόνας τον οποίο δεν επιτρέπεται να παραβλέψουμε. Αυτός ο βασικός κανόνας λέει πως μια ισχυρή οικονομία χρειάζεται ένα ισχυρό νόμισμα και μια αδύναμη οικονομία χρειάζεται ένα αδύναμο νόμισμα».

Ο Λαφοντέν αποτελεί τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες μιας ομάδας πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και πολιτικών που προτείνουν την επιστροφή σε ένα σύστημα σταθερών αλλά προσαρμοζόμενων ισοτιμιών, που θα αντικαταστήσει τον στρεβλό μηχανισμό της ευρωζώνης. Η σκέψη του πριν από μερικές δεκαετίες θα τον κατέτασσε στα συντηρητικά στελέχη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας (της οποίας άλλωστε ηγούνταν, ως επικεφαλής του SPD).

Σήμερα, με την απόλυτη κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων δογμάτων -ακόμη και στο εσωτερικό κομμάτων της ευρωπαϊκής Αριστεράς- ο ίδιος άνθρωπος θεωρείται «αντάρτης» του Die Linke. Εχει όμως το θάρρος να ανοίγει μια συζήτηση που για δεκαετίες θεωρούνταν ταμπού.

Και αν μας παίδεψε λίγο περισσότερο για να τον συναντήσουμε… χαλάλι του...

* Η συνέντευξη του Οσκαρ Λαφοντέν περιλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ «This is not a coup», που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες σε αίθουσες στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση από τον καθηγητή James Petras

Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς: Η δραστική αναδιάταξη της νοτιοευρωπαϊκής πολιτικής

James Petras
Information Clearing House


Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας έχουν λάβει χώρα ουσιώδεις αλλαγές στη Νότια Ευρώπη. Οι αλλαγές αυτές έφεραν τη ρήξη με προηγούμενους πολιτικούς προσανατολισμούς, φέρνοντας ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση, σχεδόν, των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων, την παρακμή των συνδικάτων και την ανάδυση του “μεσοαστικού ριζοσπαστισμού.”

Τα νέα πολιτικά κινήματα, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στην αριστερά, δεν βασίζονται πια στους ταξικά συνειδητούς εργάτες, ούτε και αποτελούν κομμάτι της ταξικής πάλης. Παρομοίως, στα δεξιά, δίνεται μεγαλύτερη σημασία στην κλιμάκωση της οπισθοδρομικής δυνατότητας του κράτους παρά στην αναζήτηση οικονομικών αγορών.

Η ριζοσπαστικοποίηση της δεξιάς, περιλαμβανομένων των μαζικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, κατεδάφισε τα κοινωνικά προγράμματα. Η απαλλοτρίωση των νοικοκυριών έχει καταστρέψει τη συνοχή των κοινωνικών οργανώσεων που βασίζεται στη γειτονιά.

Στη θέση της παραδοσιακής, ταξικής αριστεράς, αναδύθηκαν “μη αριστερά αριστερά” κινήματα. Οι ηγέτες τους χαιρετίζουν τη “συμμετοχική δημοκρατία” αλλά η πολιτική τους πρακτική είναι καθετοποιημένη.

Στα δεξιά, η πολιτική δεν περιστρέφεται πλέον γύρω απ’ την συντήρηση των εθνικών οικονομικών προνομίων. Οι ηγέτες της δεξιάς υποτάσσουν αυτοβούλως την οικονομία και την κοινωνία σε ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες, οι οποίες αδειάζουν κάθε νόημα απ’ την εθνική κυριαρχία, ενώ λεηλατούν τα εθνικά ταμεία.

Το δοκίμιο αυτό θα συζητήσει αυτές τις πολύπλοκες αλλαγές και το νόημά τους.

Η “μη αριστερή αριστερά” στη Νότια Ευρώπη

Η οικονομική κρίση, και κυρίως η επιβολή αυστηρών περικοπών στους μισθούς, τις συντάξεις και άλλα κοινωνικά προγράμματα από δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, οδήγησε σε εξαπλωμένη δυσαρέσκεια, την οποία τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, που βασίζονται στο χώρο εργασίας, απέτυχαν να εκμεταλλευτούν, κινητοποιώντας έτσι και το λαό. Η παρατεταμένη και διαρκώς αυξανόμενη ανεργία, καθώς και η αύξηση της προσωρινής εργασίας, έχουν επιδράσει σε πάνω από το 50% των δυνάμεων της εργασίας.

Η εκπροσώπηση στα συνδικάτα έχει μειωθεί ραγδαία, αδυνατίζοντας περαιτέρω την παρουσία των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων στα εργοστάσια.

Οι μεγάλης κλίμακας εξώσεις, τα “κόκκινα” στεγαστικά δάνεια και η απώλεια εργασίας που τα συνοδεύει έχουν οδηγήσει σε κινήματα και πάλη κατά των εξώσεων, που έχουν ως έδρα τις γειτονιές. Εκατομμύρια νέων εργαζομένων βασίζονται πια στις συντάξεις των παππούδων και γιαγιάδων τους και μένουν στο σπίτι των γονιών τους με άλλες δυο γενιές. Για τους νέους εργαζόμενους, η επιδείνωση της ποιότητας της καθημερινής ζωής, η απώλεια προσωπικής αυτονομίας και η ανικανότητα να ζήσουν αυτόνομα, οδήγησαν σε εξεγέρσεις στο όνομα της “αξιοπρέπειας.”

Παραδόξως, και παρά το γεγονός ότι η κρίση βαθαίνει ανάμεσα στους περισσότερους εργάτες, η παραδοσιακή αριστερά παρήκμασε. Ο προσανατολισμός της στο χώρο εργασίας και η γλώσσα της ταξικής πάλης δεν βρίσκουν απήχηση σε όσους δεν έχουν ούτε δουλειά ούτε προοπτικές. Για τη ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη η παραδοσιακή αριστερά παραείναι ριζοσπαστική, εφόσον επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού, και είναι υπερβολικά μακριά απ’ την εξουσία για να πραγματοποιήσει αλλαγές.

Η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη περιλαμβάνει τους δημόσιους υπαλλήλους, επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους οι οποίοι έχουν τη φιλοδοξία, και ως πρόσφατα και την εμπειρία, της ταξικής ανόδου, βρήκαν όμως τώρα το δρόμο τους κλειστό από τα προγράμματα λιτότητας τα οποία επέβαλλαν τα δεξιά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Απογοητευμένη από την σοσιαλδημοκρατική προδοσία και αντιμέτωπη με την ταξική ολίσθιση προς τα κάτω, η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη είναι συγχυσμένη και κατακερματισμένη. Πολλοί μπήκαν σε άμορφες διαμαρτυρίες στο δρόμο· κάποιοι προσχώρησαν, τις περισσότερες φορές προσωρινά, στα εναλλακτικά δεξιά κόμματα, για να αντιμετωπίσουν όμως ακόμα πιο ωμές περικοπές στις θέσεις εργασίας, ανασφάλεια, και καθοδική ταξική πορεία.

Η μεσαία τάξη νιώθει μεγάλο θυμό για το γεγονός ότι στερείται, αυτή και τα παιδιά της, τη δυνατότητα να ανέβει στην κοινωνική κλίμακα. Νιώθει μεγάλο θυμό για την προδοσία των συμφερόντων της από τους πρώην “μετριοπαθώς προοδευτικούς” σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της. Η βαθιά της εχθρότητα προς τις αρχές έχει τις ρίζες της στην απώλεια του προηγούμενου στάτους της, ως συνέπεια της κρίσης.

Ο μεσοσαστικός ριζοσπαστισμός περιορίζεται από την νοσταλγία για το παρελθόν. Ο ριζοσπαστισμός αυτός έχει τις ρίζες του στην προσπάθεια να αποκατασταθούν τα κοινωνικά επιδόματα και η αναπτυξιακή πολιτική της ΕΕ. Τα μεσαία στρώματα θυμούνται ένα πρόσφατο παρελθόν, με επίπεδο διαβίωσης και “κοινωνική πολιτική” που τώρα τα παιδιά τους δεν μπορούν να βρουν. Το όραμα αυτό καθοδηγεί τη ρητορική ότι τα προοδευτικά μεσαία στρώματα είχαν κερδίσει και απολάμβαναν τα αυξανόμενα εισοδήματά τους “με την αξία τους.”
Σήμερα, η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη αναζητά πρακτικές, συγκεκριμένες, και κυβερνητικά χρηματοδοτημένες πολιτικές, ικανές να αποκαταστήσουν την προηγούμενή της ευμάρεια. Ο στόχος της δεν είναι να “ισιώσει το γήπεδο” για όλους, αλλά να αποφευχθεί η δική της προλεταριοποίηση. Απορρίπτει την πολιτική της παραδοσιακής αριστεράς γιατί η ταξική πάλη και η εργατοκεντρική ιδεολογία δεν προωθούν τις δικές της κοινωνικές φιλοδοξίες.

Για το μεγαλύτερο μέρος των ακτιβιστών της ριζοσπαστικοποιημένης μεσαίας τάξης οι ένοχοι είναι η “λιτότητα”, οι απατεώνες των μεγάλων τραπεζών και οι πολιτικοί-κλεπτοκράτες. Αναζητούν κόμματα που να αναμορφώνουν ή να αποκαθιστούν ηθική στον καπιταλισμό και να αποκαθιστούν την “ατομική αξιοπρέπεια.” Θέλουν να εκδιώξουν τους διεφθαρμένους αξιωματούχους. Απαιτούν “συμμετοχική δημοκρατία” αντί για τον παραδοσιακό αριστερό στόχο της δημόσιας ιδιοκτησίας [των μέσων παραγωγής] υπό εργατικό έλεγχο.

Η μη αριστερή αριστερά (ΜΑΑ) αναδύθηκε σε όλη την Ευρώπη κάτω απ’ τις συγκεκριμένες συνθήκες που έφερε η σημερινή κοινωνική κρίση. Αυθόρμητη, “αναρχική”, εξωθεσμική και προσανατολισμένη “στο δρόμο”, η ΜΑΑ υιοθέτησε το ασεβές στυλ. Στις απαρχές της, η ΜΑΑ απέρριψε τα πολιτικά κόμματα, τα ξεκάθαρα προγράμματα και τα πειθαρχημένα στελέχη για χάρη του αυθόρμητου και της ασέβειας προς το “κατεστημένο”.

Καθώς μεγάλωνε η ελκυστικότητα της ΜΑΑ, οι άνεργοι, οι προσωρινά απασχολούμενοι, οι επισφαλείς και απροστάτευτοι, μη συνδικαλιστικά οργανωμένοι εργαζόμενοι και η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη πήγαν σε διαδηλώσεις και βρήκαν ασφάλεια στα πλήθη. Τους προσέλκυσαν τα καλέσματα απ’ “το δρόμο” να διώξουν τους υφιστάμενους κλεπτοκράτες.

Αναδυόμενα από αυτό το κίνημα που απευθύνθηκε στο θυμό της καθοδικά εξελισσόμενης μεσαίας τάξης, οι Ποδέμος στην Ισπανία, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία απευθύνθηκαν σε όλους όσους είχαν αποσυνδεθεί από την εξουσία, υποσχόμενα αποκατάσταση “αξιοπρέπειας και σεβασμού.” Προέβησαν σε άμορφες εκκλήσεις για “τέλος στη λιτότητα” με μια θολή υπόσχεση μόνο ότι αυτό θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Η ηγεσία όμως της ΜΑΑ επηρεάζεται πολύ ξεκάθαρα από τα μη ριζοσπαστικού χαρακτήρα απωθημένα της μεσαίας τάξης με καθοδική πορεία.

Δεν είχε ποτέ εμπειρία της ταξικής πάλης και έχει απορρίψει την ταξική ιδεολογία. Για τους ηγέτες της ΜΑΑ, η κοινωνική πόλωση είναι κατά κύριο λόγο μέσο για να χτιστεί μια εκλογική βάση. Η συμμετοχή τους σε μικρής κλίμακας τοπικά κινήματα παρουσιάστηκε ως “απόδειξη” ότι οι ηγέτες της ΜΑΑ απευθυνόντουσαν σε πραγματικές λαϊκές ελπίδες.

Η μετάβαση της Μη Αριστερής Αριστεράς: Απ’ το δρόμο στα δημόσια αξιώματα

Απ’ το δρόμο, η ΜΑΑ μετακινήθηκε πολύ γρήγορα στις εκλογές και από τις εκλογές προχώρησε σε συμμαχίες με παραδοσιακά κόμματα. Πάρθηκαν στρατηγικές αποφάσεις από μια μικρή κλίκα προσωποπαγών ηγετών: η “συμμετοχική δημοκρατία” επανακαθορίστηκε ώστε να αναφέρεται μόνο στον τοπικό ακτιβισμό και τα ζητήματα της γειτονιάς — και όχι εθνικά θέματα, που ήταν η σφαίρα “ειδικών.”

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο κόμμα ΜΑΑ το οποίο πήρε την εξουσία, αντανακλά το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη ριζοσπαστική πόζα των ηγετών του και την δουλοπρεπή τους συμμόρφωση προς την καθεστηκυία εξουσία (την Τρόικα: ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κομισσιόν, Κεντρική Τράπεζα), από τη στιγμή που εκλέχθηκαν στην κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει τα απωθημένα της μεσαίας τάξης απέναντι στην ευρωτεχνοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, την οποία εγκαλεί για την απώλεια της προηγούμενης ευμάρειας και εργασιακής ασφάλειας και για την διαρκή επιδείνωση της καθημερινής ζωής. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυξε την Τρόικα ενώ έμεινε κάτω απ’ την καθοδήγησή της. Πέταξε μύδρους κατά της ελίτ της ΕΕ με ηθικολογικό στόμφο για το γεγονός ότι έκανε αυτό που της υπαγόρευαν τα ταξικά της συμφέροντα, δηλαδή ότι υπεράσπισε τους τραπεζίτες της ΕΕ, εκβίασε δανειακές δόσεις και απείλησε τους υποτελείς της. Στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε ποτέ ταξική ανάλυση στην πολιτική της Τρόικα, καθώς συνέχισε να αναφέρεται στους “εταίρους μας στην ΕΕ”, ακόμα και καθόσον επέβαλλαν τις ωμές τους απαιτήσεις.

Απ’ τη στιγμή που πήραν την εξουσία, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κινητοποίησαν ποτέ ούτε μια μαζική διαμαρτυρία και δεν απείλησαν ποτέ με γενική απεργία απέναντι στις αποικιακές απαιτήσεις της ΕΕ.

Ο προσωποπαγής ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας διόρισε δεξιά στελέχη προηγούμενων καθεστώτων σε θέσεις-κλειδιά. Διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα και υποχώρησε σε όλα τα στρατηγικά θέματα που αφορούν τις πληρωμές χρέους, τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ποτέ την πιθανότητα να “απευθυνθεί στο λαό.” Η “ηθική του σταυροφορία” ενάντια στον καπιταλισμό ολοκληρώθηκε με την παράδοση στον καπιταλισμό και το αποικιακό σύστημα της ευρωζώνης.

Η έλλειψη ταξικής ανάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η έλλειψη ταξικής πάλης και ταξικής κινητοποίησης, αλλά και ολική του αφοσίωση στη συνεργασία με έναν ηθικοποιημένο καπιταλισμό και την ευρωζώνη ώστε να αποκατασταθεί το στάτους και η ασφάλεια της μεσαίας τάξης, έχουν φέρει τον πιο φρικτό κομφορμισμό και παράδοση, πασπαλισμένο με την ξεδιάντροπη γελοιότητα ορισμένων ηγετικών του στελεχών.
Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε στις απαιτήσεις των υψηλών δυνάμεων της Τρόικα και των υποστηρικτών της ευρωζώνης, αλλά όχι πριν αδειάσει τα ταμεία. Οι ηγέτες του συνδύασαν ό,τι χειρότερο για τη χώρα: μια χρεοκοπημένη εθνική οικονομία, ένα “διαμαρτυρόμενο” αλλά ουσιαστικά αποικιακό καθεστώς και μια απογοητευμένη εκλογική βάση.

Εκεί που πέτυχε εντυπωσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να περιθωριοποιήσει την παραδοσιακή αριστερά (το ΚΚΕ). Επιβεβαίωσε την ιστορική τάση: αιωρούμενα κινήματα της στιγμής καταλήγουν να διευθύνονται από προσωποπαγείς ηγέτες που αναλαμβάνουν να μιλούν για “το λαό” ενώ κλίνουν το γόνυ στους διεθνείς τους αφέντες.

Πηγή: Anti-Imperialist Perspectives, ολόκληρο το άρθρο εδώ James Petras.

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Η σοσιαλδημοκρατική ψευδαίσθηση (Με αφορμή τις προσπάθειες για ανασύνταξη του κεντροαριστερού χώρου στην Ελλάδα)

Η σοσιαλδημοκρατία έφτασε στο απόγειό της την περίοδο από το 1945 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε μια ιδεολογία και ένα κίνημα που ήθελε να διασφαλίσει το ρόλο του κράτους στην ανακατανομή του πλούτου προς όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού με διάφορους τρόπους:
  • διεύρυνση των εκπαιδευτικών και των υγειονομικών υποδομών,
  • διασφάλιση χαμηλότερου εγγυημένου εισοδήματος μέσω προγραμμάτων που υποστηρίζουν τις ανάγκες των ομάδων που δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκές εισόδημα, ιδιαίτερα στα παιδιά και τους ηλικιωμένους,
  • προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας.
Η σοσιαλδημοκρατία υποσχόταν ένα συνεχώς καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές, ένα είδος μόνιμης αύξησης των εθνικών και των οικογενειακών εισοδημάτων. Αυτό ονομαζόταν «κράτος πρόνοιας». Ήταν μια ιδεολογία που υποστήριζε την άποψη ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να «μεταρρυθμιστεί» και να αποκτήσει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Η σοσιαλδημοκρατία ήταν πιο ισχυρή στη δυτική Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου οι εκεί σοσιαλδημοκράτες ονομάζονταν Δημοκρατικοί του «νιου ντιλ») – εν ολίγοις, στις πλούσιες χώρες του παγκόσμιου συστήματος, αυτές που θα μπορούσαν να ονομαστούν «πανευρωπαϊκός κόσμος».

Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της που οι κεντροδεξιοί αντίπαλοί της ενσωμάτωσαν και αυτοί την έννοια του «κράτους πρόνοιας», προσπαθώντας απλώς να μειώσουν το κόστος και την έκταση του. Στον υπόλοιπο κόσμο, τα κράτη προσπάθησαν να ακολουθήσουν αυτήν την τάση, με εθνικά «αναπτυξιακά» προγράμματα.

Η σοσιαλδημοκρατία ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη εκείνη τη περίοδο και ουσιαστικά υποστηριζόταν από δύο πραγματικότητες που χαρακτήριζαν την εποχή:
  • την απίστευτη ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία δημιούργησε τους πόρους που έκαναν δυνατή την αναδιανομή
  • την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών στον παγκόσμιο σύστημα, το οποίο εξασφάλιζε τη σχετική σταθερότητά του, και κυρίως την απουσία σοβαρής απειλής βίας σε αυτή την πλούσια περιοχή.
Αυτή η ρόδινη εικόνα δεν κράτησε πολύ. Οι δύο πραγματικότητες εξέπνευσαν. Η παγκόσμια οικονομία σταμάτησε να επεκτείνεται και εισήλθε σε μια μακρά στασιμότητα, την οποία ζούμε ακόμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν τη σημαντική, αν και αργή, παρακμή τους ως ηγεμονική δύναμη. Και οι δύο αυτές πραγματικότητες έχουν επιταχυνθεί σημαντικά κατά το 21ο αιώνα.

Η νέα εποχή που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 έφερε το τέλος της κεντρώας συναίνεσης σχετικά με τις αρετές του «κράτους πρόνοιας» και της κρατικά σχεδιασμένης «ανάπτυξης». Αντικαταστάθηκε από μια νέα, πιο δεξιά ιδεολογίας, που ονομάζεται ποικιλοτρόπως: νεοφιλελευθερισμός ή «συναίνεση της Ουάσινγκτον», που κήρυξε στην ουσία τις αρετές της εξάρτησης από τις ελεύθερες αγορές και όχι τα κράτη και τις κυβερνήσεις. Το πρόγραμμα αυτό λέγεται ότι βασίζεται στη δήθεν νέα πραγματικότητα της «παγκοσμιοποίησης» σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων φάνηκε να διατηρεί τα αυξανόμενα επίπεδα της «ανάπτυξης» στις χρηματιστηριακές αγορές, αλλά ταυτόχρονα οδήγησε σε άνοδο τα παγκόσμια επίπεδα του χρέους και της ανεργίας και σε μείωση των πραγματικών εισοδημάτων για τη μεγάλη πλειοψηφία των πληθυσμών ανά το κόσμο. Επιπλέον, τα κόμματα που προωθούσαν αριστερά ή κεντρώα σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα μετακινήθηκαν σταδιακά προς τα δεξιά, αποφεύγοντας ή μειώνοντας τη στήριξη για το κράτος πρόνοιας και αποδεχόμενα ότι ο ρόλος των μεταρρυθμιστικών κυβερνήσεων έπρεπε να μειωθεί σημαντικά.

Όταν οι αρνητικές επιπτώσεις για την πλειοψηφία των πληθυσμού έγιναν αισθητές ακόμη και στο εσωτερικό του εύπορου ευρωπαϊκού χώρου, επηρέαζαν ακόμη πιο έντονα τον υπόλοιπο κόσμο. Τι έπρεπε να κάνουν τότε οι κυβερνήσεις τους; Άρχισαν να εκμεταλλεύονται τη σχετική οικονομική και γεωπολιτική πτώση των Ηνωμένων Πολιτειών (και ευρύτερα της Ευρώπης), εστιάζοντας στα δικά τους εθνικά προγράμματα «ανάπτυξης». Χρησιμοποίησαν τη δύναμη των κρατικών μηχανισμών τους και το συνολικά μειωμένο κόστος παραγωγής για να γίνουν αναδυόμενες οικονομίες. Όσο πιο «αριστερή» ήταν η φρασεολογία τους και η προεκλογικές τους δεσμεύσεις, τόσο περισσότερο ήταν αποφασισμένες να προσφέρουν «ανάπτυξη».

Μπορεί όμως να πετύχει ξανά η πολιτική που απέφερε καρπούς στον ευρωπαϊκό χώρο μετά το 1945; Είναι περισσότερο από προφανές ότι δεν μπορεί να το κάνει, παρά τους αξιοσημείωτους ρυθμούς «ανάπτυξης» ορισμένων από τις αναδυόμενες χώρες, ιδιαίτερα, των λεγόμενων BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) κατά τα τελευταία 5-10 χρόνια. Κι αυτό γιατί υπάρχουν ορισμένες σοβαρές διαφορές μεταξύ της τρέχουσας κατάστασης του παγκόσμιου συστήματος τη μεταπολεμική περίοδο.
  • Πρώτον, το πραγματικό επίπεδο του κόστους παραγωγής. Παρά τις νεοφιλελεύθερες προσπάθειες για τη μείωσή του, σήμερα είναι στην πραγματικότητα σημαντικά υψηλότερο από ό,τι ήταν τη μεταπολεμική περίοδο κι απειλεί τις πραγματικές δυνατότητες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό κάνει τον καπιταλισμό συστημικά λιγότερο ελκυστικό για τους καπιταλιστές, οι πιο διορατικοί από τους οποίους αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους για να εξασφαλίσουν τα προνόμιά τους.
  • Δεύτερον, η ικανότητα των αναδυόμενων χωρών να αυξήσουν βραχυπρόθεσμα την απόκτηση πλούτου έχει ασκήσει μεγάλη πίεση στη διαθεσιμότητα των πόρων για την εξασφάλιση των αναγκών τους. Ως εκ τούτου, δημιουργείται ένας συνεχής αυξανόμενος ανταγωνισμός για την απόκτηση γης, νερού, τροφίμων κι ενεργειακών πόρων, ο οποίος όχι μόνο οδηγεί σε άγριες διαμάχες, αλλά επακόλουθα και στη μείωση της παγκόσμιας δυνατότητας των καπιταλιστών να συσσωρεύουν κεφάλαιο.
  • Τρίτον, η τεράστια επέκταση της καπιταλιστικής παραγωγής έχει δημιουργήσει εντέλει μια πολύ σοβαρή πίεση-πληγή στο οικοσύστημα και ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια κλιματική κρίση, της οποίας οι συνέπειες απειλούν την ποιότητα ζωής σε όλο τον κόσμο. Έχει ενθαρρύνει, επίσης, ένα κίνημα για τη ριζική επανεξέταση της αρετής της «μεγέθυνσης» και της «ανάπτυξης» σαν οικονομικούς στόχους. Το συνεχώς αυξανόμενο αίτημα για μια διαφορετική «πολιτιστική» προοπτική είναι αυτό που ονομάζεται στη λατινική Αμερική κίνημα του «el buen vivir» (ευζωίας).
  • Τέταρτον, τα αιτήματα των κατώτερων κοινωνικών ομάδων για πραγματική συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων του κόσμου έχουν αρχίσει να απευθύνονται όχι μόνο στους «καπιταλιστές», αλλά και σε «αριστερές» κυβερνήσεις που προωθούν σε εθνικό επίπεδο την «ανάπτυξη»
  • Πέμπτον, ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων, καθώς και η ορατή αποδυνάμωση της μέχρι πρότινος ηγεμονικής δύναμης, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα συνεχούς και ριζικής αναταραχής, τόσο στην παγκόσμια οικονομία όσο και τη γεωπολιτική κατάσταση, η οποία έχει παραλυτικά αποτελέσματα τόσο στον κόσμο των επιχειρήσεων όσο και στις κυβερνήσεις. Ο βαθμός αβεβαιότητας – όχι μόνο μακροπρόθεσμα αλλά και πολύ βραχυπρόθεσμα – έχει κλιμακωθεί σημαντικά, και μαζί με αυτόν και το επίπεδο της πραγματικής βίας.
Η σοσιαλδημοκρατική λύση είναι πια σήμερα μια ψευδαίσθηση. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμών στον κόσμο, το ερώτημα είναι τι θα την αντικαταστήσει.
Immanuel Wallerstwein
* Ο Immanuel Wallerstein είναι Αμερικανός ιστορικός και κοινωνικός επιστήμονας.

 https://invisiblelighthouse.wordpress.com

Η νύχτα του θανάτου

Οι Γερμανοι είναι περίεργη φάρα ανθρώπων, άλλωστε και ποιος δεν είναι. Καταδικασμένοι να κουβαλούν αιώνια μια εσωτερική ενοχή σαν δυσβάσταχτο βάρος μετά τη στρατιωτική τους ήττα, στην οποία φυσικά οι σύγχρονοι Γερμανοί ουτε συνέπραξαν ούτε καν έζησαν. Έζησαν ωστόσο στον ένα ή τον άλλο βαθμό την αλματώδη ανοικοδόμηση και την οικονομική ανάπτυξη καθώς και την ιμπεριαλιστικη επιβολή των αμερικανικών και σοβιετικών βάσεων. Και από τη σκοπιά των εργατών, Γερμανών και μεταναστών και όλων όσων οι πλάτες σήκωσαν το οικονομικό θαύμα μπορείς να πεις ότι ο πόλεμος συνεχίστηκε εναντίον τους, όπως συνεχίστηκαν και συνεχίζονται τα στρατόπεδα εργασίας και οι κρατικές δολοφονίες.


Η φράξια κόκκινος στρατός είναι μια ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση στην γερμανική ιστορία, γιατί στην άνοδο και στην πτωση της γράφονται τόσο ανάγλυφα στιγμές της ταξικής πάλης της μεταπολεμικής γενιάς της διαλυμένης χώρας. Βρίσκεται η οργή και η απελπισία της βαθιάς ήττας μετά την εθνική στράτευση, την ενσωμάτωση στο παντοδύναμο κοινωνικό κράτος και την ολοκληρωτική κρατική τρομοκρατία, όπως αυτή βγαίνει μέσα από τα λόγια της Ουλρίκε Μάινχοφ «Τώρα που δείχθηκε ότι είναι διαθέσιμα και άλλα μέσα εκτός μονάχα από διαδηλώσεις, Springer-Hearings, διοργανώσεις διαμαρτυρίας, άλλα εκτός από αυτά που απέτυχαν αφού δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε, τώρα που έσπασαν τα δεσμά του ήθους και της αξιοπρέπειας, μπορεί και πρέπει συζητηθεί εκ νέου η βία και η αντιβία».

Η ενοχή και το χρέος στη γερμανική γλώσσα περιγράφονται από το ίδιο λήμμα (Schuld). Η ενοχή ξεπλένεται με τιμιότητα, πειθαρχία και δουλειά για να ξεπληρώσει κανείς ένα χρέος, ή αλλιώς «Arbeit macht frei», η εργασία απελευθερώνει. Το 1968 η Ουλρίκε Μάινχοφ θα ερμήνευε κάπως έτσι την ψυχοσύνθεση των Γερμανων, όταν ένα τηλεοπτικό σόου με παρουσιαστη τον Έντουαρντ Τσίμερμαν που ζητούσε από το κοινό να καταδώσει εγκληματίες εις βάρος των οποίων εκκρεμούσε σύλληψη, συγκέντρωνε τεράστια συμμετοχή. “Ξέρουμε ότι εμείς οι Γερμανοί έχουμε περισσότερες δυσκολίες από άλλους με την καταπιεσμένη μας επιθετικότητα, γιατί εκείνους που πρέπει να μισούμε, αυτούς που καταπιέζουν και καταπίεσαν την επιθετικότητά μας – προϊστάμενους, γονείς, αυτούς εκεί πάνω- δεν επιτρέπεται να τους μισήσουμε. Μισήσαμε τους Εβραίους και τους κομμουνιστές. Με τους Εβραίους δεν γίνεται πια, με τους κομμουνιστές -όπως φαίνεται- δεν τραβάει και πολύ, με τους φοιτητές μάς το απαγορεύει η κατ’ επίφασιν δημοκρατία […] Οι Γερμανοί βαρέθηκαν -όπως ξέρουμε- την πολιτική, μόνο ως εθνικοσοσιαλιστική μπορούν πλέον να φανταστούν την πολιτική στράτευση. Έρχεται, λοιπόν, ο κύριος Τσίμερμαν και τους λέει, πρέπει να βοηθήσετε στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, αλλιώς θα έρθει ένας νέος Χίτλερ και θα το κάνει εκείνος στη θέση σας. Με άλλα λόγια, ο Χίτλερ ήταν κι αυτός ένας διώκτης της εγκληματικότητας, βέβαια ξεπέρασε τα όρια, γι’ αυτό κι εμείς θα προλάβουμε τον επόμενο και θα καθαρίσουμε μόνοι μας το κράτος, κάθε ένας από εμάς κι ένας ισχυρός άντρας. Έτσι θα διασωθεί και η αίσθηση του μεγαλείου που προσέφερε στους Γερμανούς ο Χίτλερ».

Αλίμονο αν υποστήριζε κανείς ότι αυτή η αίσθηση των πολλών μικρών Καθαρών Αδόλφων, που ετυμηγορούν με γνώμονα την τάξη και τη σωστή ηθική ενάντια στη φύση του κάθε κατηγορούμενου δεν είναι πια παγκόσμιο φαινόμενο, δείχνοντας πως η στρατιωτική νίκη ή ήττα δεν είναι το παν. Άλλωστε, ο σύγχρονος καπιταλισμός έμαθε πολλά από το τρίτο Ράιχ και ίσως και να του χρωστάει τη ζωή του, από πολλές απόψεις: από την πλευρά της ολοκληρωτικής πολεμικής καταστροφής που δημιούργησε καινούργιο πεδίο οικονομικής ανάπτυξης μετά την μεσοπολεμική κρίση, από τον θρίαμβο της συνεργασίας των λαϊκών μετώπων αριστερών και φιλελεύθερων που εδωσε άλλωθι στην ύπαρξη των αστικών δημοκρατιών και εξαφάνισε στη συνέχεια κάθε επαναστατικό κομμουνιστικό ρεύμα και φυσικά από την επιβολή ενοχής και την αποζήτηση ασφάλειας που γέννησε η φρίκη. Η μαζική δολοφονία των εναπομείναντων μελών της φράξιας κόκκινος στρατός στις φυλακές έστω και συμβολικά σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και ονομάστηκε Νύχτα του Θανάτου. Mα, επειδή τη ζωή περιγράφει πώς ζει κανείς και όχι πως πεθαίνει νομίζω πως το όνομα «νύχτα του θανάτου» είναι πιο ταιριστό σε όλες τις νύχτες που περνάνε και όλοι οι μικροί, καθαροί, φιλήσυχοι και τίμιοι Αδόλφοι συνεχίζουν να κοιμούνται ήσυχοι και δεν αυτοκτονούν στα υπόγειά τους.

Άννα Β.
 2467kollontai.wordpress.com

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Πίσω από το ελληνικό χρέος

του Τιερί Μεϊσάν    http://denpaeiallo-xylok.blogspot.gr
Η τρέχουσα συζήτηση για το ελληνικό χρέος οδήγησε σε όλα τα είδη απειλών, πρώτα κατά της κυβέρνησης Τσίπρα και μετά κατά των Ελλήνων ψηφοφόρων. Απέχοντας να εισέλθει σε συζήτηση σχετικά με απεχθές τμήμα του χρέους αυτού, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) παρατηρεί τη διεθνή εκστρατεία κατά της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Υπογραμμίζει το ιστορικό εγχείρημα της Ένωσης και του ευρώ, όπως διατυπώθηκε το 1946 από τον Τσώρτσιλ και τον Τρούμαν, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι σήμερα παγιδευμένη από το γεωπολιτικό περιβάλλον.

Ο Joseph Retinger, πρώην Πολωνός φασίστας που έγινε Βρετανός πράκτορας. Κατόπιν αιτήματος 
της MI6, ίδρυσε τη European League for Economic Cooperation της οποίας έγινε γενικός γραμματέας. Ως εκ τούτου, αυτός είναι ο πατέρας του ευρώ. Αργότερα, οδήγησε το Ευρωπαϊκό Κίνημα και δημιούργησε τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Το ελληνικό δημοψήφισμα έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που εικονογραφούν την γενική άγνοια σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι συμμετέχοντες διχάστηκαν ως προς το εάν ή όχι οι Έλληνες ήταν υπεύθυνοι για το χρέος τους, ενώ ταυτόχρονα δεν κατηγόρησαν ποτέ τους τοκογλύφους τους. Αλλά το έκαναν αγνοώντας την ιστορία του ευρώ, καθώς και τους λόγους για τη δημιουργία του.
Το ευρώ: ένα αγγλοσαξονικό σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου

Από τη Συνθήκη της Ρώμης, πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια, τα διαδοχικά διοικητικά όργανα του «ευρωπαϊκού σχεδίου» (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, ΕΕ) δαπάνησαν τεράστια ποσά και μοναδικά στην ιστορία για να χρηματοδοτήσουν την προπαγάνδα τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάθε μέρα εκατοντάδες άρθρα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές πληρώνονται από τις Βρυξέλλες για να μας πείσουν για μια ψευδή εκδοχή της ιστορίας του και να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το σημερινό «ευρωπαϊκό σχέδιο» είναι αυτό που ήθελαν οι Ευρωπαίοι στην ενδιάμεση περίοδο των δυο παγκόσμιων πολέμων. Και όμως, τα αρχεία είναι πλέον προσιτά σε όλους. Δείχνουν ότι το 1946, ο Winston Churchill και ο Χάρι Τρούμαν αποφάσισαν να χωρίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε δύο: από τη μία πλευρά, οι υποτελείς τους, από την άλλη η ΕΣΣΔ και τους δικούς της. Για να εξασφαλιστεί ότι κανένα κράτος δεν θα χειραφετηθεί από την επικυριαρχία τους, αποφάσισαν να χειραγωγήσουν τα ιδεώδη της εποχής τους.

Αυτό που ονομαζόταν τότε «ευρωπαϊκό σχέδιο» δεν ήταν για να υπερασπιστούν οι φερόμενες κοινές αξίες, αλλά για να συγχωνευτεί η εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των αμυντικών βιομηχανιών της Γαλλίας και της Γερμανίας, έτσι ώστε να είναι βέβαιο ότι οι χώρες αυτές δεν θα μπορούσαν πλέον να πολεμήσουν μεταξύ τους (θεωρία του Louis Loucheur και του κόμη Richard Coudenhove-Καλλέργη [1]).

Δεν επρόκειτο να αρνηθούν βαθιές ιδεολογικές διαφορές, αλλά να διασφαλιστεί ότι δεν θα αντιμετώπισε πλέον η μια την άλλη με τη βία. Η βρετανική MI6 και η αμερικανική CIA επιφορτίσθηκαν με τη διοργάνωση του πρώτου «Συνέδριο της Ευρώπης» στη Χάγη το Μάιο 1948, στο οποίο συμμετείχαν 750 προσωπικότητες (συμπεριλαμβανομένου του Φρανσουά Μιτεράν) από 16 χώρες. Δεν επρόκειτο ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το να αναβιώσει το «σχέδιο της ομοσπονδιακής Ευρώπης» (γραμμένο από τον Walter Hallstein -ο μελλοντικός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- για τον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ) με βάση την ρητορική του Coudenhove - Καλλέργη.
Πολλές παρερμηνείες πρέπει να διορθωθούν σχετικά με αυτό το συνέδριο. Κατ ’αρχάς, θα πρέπει να επανατοποθετήσει στο πλαίσιο της εποχής του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις είχαν δηλώσει το ψυχρό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ. Η τελευταία απάντησε με την υποστήριξη των κομμουνιστών της Τσεχίας που είχαν καταφέρει νομικά να καταλάβουν την εξουσία κατά τη διάρκεια του «Πραξικοπήματος της Πράγας» («Νικηφόρο Φεβρουάριο», σύμφωνα με την Σοβιετική ιστοριογραφία). Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, οργάνωσαν στη συνέχεια τη Συνθήκη των Βρυξελλών που προαναγγέλλει τη δημιουργία του ΝΑΤΟ. Όλοι οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο της Ευρώπης ήταν προ-Αγγλοσάξονες και αντι-Σοβιετικοί.
Δεύτερον, όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εκφώνησε την ομιλία του, χρησιμοποίησε τον όρο «Ευρωπαίους» για να ορίσει τους κατοίκους της ευρωπαϊκής ηπείρου (όχι αυτούς του Ηνωμένου Βασίλειου οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι Ευρωπαίοι), οι οποίοι δήλωναν ότι ήταν αντι-κομμουνιστές. Δεν υπήρχε ζήτημα, εκείνη την εποχή για τον Churchill, το Λονδίνο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο να την επιβλέπει.
Τρίτον, δύο τάσεις ήρθαν στο φως στο Συνέδριο: οι «ενωτικοί» για τους οποίους επρόκειτο μόνο να συγκεντρωθούν πόροι από κοινό για αντίσταση στην εξάπλωση του κομμουνισμού και οι «φεντεραλιστές» που ήθελαν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο των Ναζί για ομοσπονδιακό κράτους υπό την εξουσία ενός μη εκλεγμένης διοίκησης.Ο Walter Hallstein, Γερμανό υψηλόβαθμος αξιωματούχος, σύνταξε το χιτλερικό σχέδιο για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Ο σκοπός ήταν να καταστραφούν τα ευρωπαϊκά κράτη και να ενώσει τους ανθρώπους με βάση τις εθνότητες γύρω από το άριο Ράιχ. Το σύνολο θα υποβαλλόταν στη δικτατορία μιας μη εκλεγμένης γραφειοκρατίας, που θα ελεγχόταν από το Βερολίνο. Μετά την Απελευθέρωση, υλοποίησε το σχέδιο του με τη βοήθεια των Αγγλοσαξόνων και έγινε το 1958 ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το Συνέδριο διευκρίνισε ό, τι πραγματοποιήθηκε από τότε υπό τις διαδοχικές ονομασίες ΕΚΑΧ, ΕΟΚ και ΕΕ.

Το συνέδριο υιοθέτησε την αρχή ενός κοινού νομίσματος. Αλλά το MI6 και η CIA είχαν ήδη ιδρύσει την Independent League for European Cooperation (ILEC) [2]—που έγινε η European League for Economic Cooperation (ELEC)—.

Ο σκοπός της ήταν, μετά την ίδρυση των θεσμικά οργάνων της Ένωσης, να περάσουν στο κοινό νόμισμα (τη μελλοντική Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα – ECU, European Currency Unit) σε ένα ενιαίο νόμισμα (το ευρώ), έτσι ώστε οι εντεταγμένες χώρες στην Ένωση να μην είναι σε θέση να την εγκαταλείψουν [3].

Αυτό το σχέδιο υλοποίησε ο Φρανσουά Μιτεράν το 1992. Υπό το πρίσμα της ιστορίας και της συμμετοχής του Φρανσουά Μιτεράν στο συνέδριο της Χάγης το 1948, είναι παράλογο να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι το ευρώ είχε άλλο στόχο. Αυτός είναι ο λόγος που, με κάθε λογική, οι τρέχουσες συνθήκες δεν προβλέπουν την έξοδο από το ευρώ, αναγκάζοντας την Ελλάδα, αν το επιθυμεί, να βγει πρώτα από την Ένωση για να μπορεί να βγει από το ευρώ.
Η μετατόπιση του «ευρωπαϊκού σχεδίου» στο αμερικανικό σύστημα

Η Ένωση βίωσε δύο μεγάλες στροφές:
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο του Βιετνάμ και απέσυρε τα στρατεύματά της από τον Περσικό Κόλπο και την Ασία. Οι Βρετανοί έπαψαν τότε να σκέφτονται σαν να είναι η 51η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών και να επικαλούνται την «ειδική σχέση» τους με την Ουάσιγκτον. Αποφάσισαν να ενταχθούν στην Ένωση (1973).
Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν αποκλειστικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού, με τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου, και τα άλλα κράτη τις υπάκουσαν.

Ως εκ τούτου, η Ένωση δεν συζήτησε ποτέ συζήτησε τη διεύρυνσή της προς την Ανατολή, αλλά επικύρωσε μόνο μια απόφαση που πάρθηκε στη Ουάσιγκτον και που ανακοινώθηκε από τον υπουργό εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ. Παράλληλα, υιοθέτησε τόσο τη στρατιωτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών [4], όσο και το οικονομικό και κοινωνικό τους μοντέλο που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανισότητες.

Το ελληνικό δημοψήφισμα ανέδειξε μια χωριστική γραμμή μεταξύ, αφενός των Ευρωπαϊκών ελίτ που βρίσκουν τη ζωή όλο και πιο εύκολη και στηρίζουν ανεπιφύλακτα το «ευρωπαϊκό σχέδιο» και, δεύτερον, των εργατικών τάξεων που πάσχουν από αυτό το σύστημα και το απορρίπτουν, ένα φαινόμενο που είχε ήδη φανεί, αλλά μόνο σε εθνικό επίπεδο, μετά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τη Δανία και τη Γαλλία, το 1992.

Αρχικά, οι ευρωπαίοι ηγέτες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη δημοκρατική ισχύ του δημοψήφισματος. Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Thorbjørn Jagland (ο άνθρωπος που απολύθηκε από την κριτική επιτροπή Νόμπελ λόγω διαφθοράς [5]), δήλωσε
ότι η προεκλογική περίοδος ήταν πολύ σύντομη (10 ημέρες αντί των 14),
ότι δεν θα μπορούσε να ελέγχεται από διεθνείς οργανισμούς (θέλουν περισσότερο χρόνο για να οργανωθούν),
και ότι το ερώτημα δεν ήταν ούτε σαφές ούτε κατανοητό (ενώ η πρόταση της ΕΕ που δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα είναι πολύ μικρότερη και απλή από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, οι οποίες τέθηκαν σε δημοψήφισμα).

Ωστόσο, η διαμάχη ξεψύχησε όταν το ελληνικό Συμβούλιο της Επικρατείας, που δίκασε για αυτά τα τρία σημεία μετά από αγωγή τριών ιδιωτών, επικύρωσε τη νομιμότητα αυτού του δημοψηφίσματος.

Ο ελληνικός τύπος mainstream υποστήριξε στη συνέχεια ότι ψηφίζοντας «όχι», η ελληνική οικονομία θα έκανε άλμα στο άγνωστο.

Όμως, το γεγονός ότι ανήκει ένα κράτος στη ζώνη του ευρώ δεν αποτελεί εγγύηση για την οικονομική επιτυχία. Αν αναφερόμαστε στον κατάλογο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) του ΔΝΤ σε αγοραστική δύναμη (ΣΔΙΤ), ένα μόνο κράτος μέλος της ΕΕ είναι μεταξύ των κορυφαίων 10 στον κόσμο: ο φορολογικός παράδεισος του Λουξεμβούργου. Η Γαλλία βρίσκεται στην 25η θέση σε 193.

Η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν 1,2% το 2014, και κατατάσσεται 173η στον κόσμο, ήτοι μία από τις χειρότερες επιδόσεις στον κόσμο (ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 2,2%).Ο Mario Draghi, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι ο πρώην αντιπρόεδρος για την Ευρώπη της τράπεζας Goldman Sachs. Έκρυψε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το ρόλο του για τις υπεξαιρέσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Τράπεζα του για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες προκύπτουν όμως από έγγραφα της τράπεζας.

Είναι σαφές ότι το να ανήκεις στην Ένωση και να χρησιμοποιήσεις το ευρώ δεν αποτελούν εγγυήσεις επιτυχίας. Αλλά αν οι ευρωπαϊκές ελίτ υποστηρίζουν αυτό το «σχέδιο», σημαίνει ότι τις είναι κερδοφόρο. Πράγματι, δημιουργώντας μια ενιαία αγορά και μετά ένα ενιαίο νόμισμα, οι Ενωσίτες έχουν μπερδέψει τα χαρτιά. Από τώρα και στο εξής, οι διαφορές δεν είναι μεταξύ των κρατών μελών, αλλά μεταξύ κοινωνικών τάξεων που τυποποιηθήκαν στην ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πλουσιότεροι προασπίζουν την Ένωση, ενώ οι φτωχότεροι λαχταρούν για την επιστροφή των κρατών μελών.
Παρερμηνείες σχετικά με την ΕΕ και το ευρώ

Για χρόνια, η συζήτηση διαστρεβλώνεται από το επίσημο λεξιλόγιο: Οι Ευρωπαίοι φέρονται να μην είναι φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά μόνο μέλη της Ένωσης. Μετά το Ψυχρό Πόλεμο, ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι δεν είναι Ευρωπαίοι, και από και στο εξής ότι αν φύγει από την ΕΕ, η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του οποίου η ίδια είναι το λίκνο.

Ωστόσο, «τα σκυλιά δεν είναι γάτες». Η Ένωση έχει σχεδιαστεί από τους Αγγλοσάξονες, με πρώην Ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ. Υποστηρίζει σήμερα την ουκρανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των Ναζί, και κήρυξε τον οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία υπό την ονομασία «κυρώσεις».

Όπως δεν το δείχνει το όνομά της, η Ένωση δεν δημιουργήθηκε για ενώσει την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά για να την διαιρέσει, αποκλείοντας μόνιμα τη Ρωσία. Αυτό κατάγγειλε ο Charles De Gaulle, υπερασπίζοντας ο ίδιος μια Ευρώπη «από την Μπρεστ ως το Βλαδιβοστόκ».

Οι Ενωσίτες βεβαιώνουν ότι το «ευρωπαϊκό σχέδιο» επέτρεψε την ειρήνη στην Ευρώπη εδώ και 65 χρόνια. Αλλά μήπως μιλάνε για το που ανήκει η ιδιοκτησία της Ένωσης ή την υποτέλεια της στις ΗΠΑ;

Στην πραγματικότητα, αυτή είναι που έχει εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των κρατών της Δυτικής Ευρώπης, διατηρώντας παράλληλα τον ανταγωνισμό τους έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ. Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποστήριξαν διαφορετικές πλευρές στην πρώην Γιουγκοσλαβία πριν να ενοποιηθούν πίσω από το ΝΑΤΟ; Και γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι, αν πάλι γινόνταν κυρίαρχα, τα μέλη της Ένωσης θα άρχιζαν αναγκαστικά πάλι να μαλώνουν;Ο Jean-Claude Juncker εξοργίστηκε με το ελληνικό δημοψήφισμα το οποίο αποκάλεσε «προδοσία». Ο κ Juncker αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μετά τη αποκάλυψη τη συμμετοχής του στο δίκτυο κατασκοπίας Gladio της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ένα χρόνο αργότερα έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Για να επιστρέψουμε στην ελληνική περίπτωση, οι εμπειρογνώμονες έχουν αποδείξει περίτρανα ότι το χρέος της οφείλεται τόσο σε ανεπίλυτα εθνικά προβλήματα από το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και σε απάτη μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και πολιτικών ηγετών. Εντούτοις, αυτό το χρέος είναι αφερέγγυο, όπως είναι τα χρέη των μεγαλύτερων ανεπτυγμένων κρατών [6].

Εν πάση περιπτώσει, η Αθήνα θα μπορούσε εύκολα να λύσει το πρόβλημα της, αρνούμενη να καταβάλει το απεχθές τμήμα του χρέους της [7], αποχωρώντας από την Ένωση, και συνάπτοντας συμμαχία με τη Ρωσία, η οποία είναι γι ’αυτήν ένας ιστορικός και πολιτιστικός εταίρος πολύ πιο σοβαρός από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Η θέληση της Μόσχας και του Πεκίνου να επενδύσουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν εκεί νέα διεθνή θεσμικά όργανα αποτελεί κοινό μυστικό.

Ωστόσο, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ πιο περίπλοκη καθώς είναι επίσης μέλος του ΝΑΤΟ και δεδομένου ότι η Συμμαχία είχε οργανώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967 για να αποτρέψει τη προσέγγιση με τη ΕΣΣΔ [8].
Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά





[1] « Histoire secrète de l’Union européenne » (Μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 28 juin 2004.

[2] Το Γαλλικό Τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος για την Οικονομική Συνεργασία (EΣΟΣ). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Ζισκάρ ντ ’Εστέν, πατέρα του μελλοντικού Προέδρου της Δημοκρατίας και ιδρυτή του ECU

[3] MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service, Stephen Dorril, The Free Press, 2000.

[4] « Stratégie européenne de sécurité » (Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας), Réseau Voltaire, 12 décembre 2003.

[5] « Thorbjørn Jagland destitué de ses fonctions de président du Nobel de la Paix » (Ο Τhorbjørn Jagland απελλάγη από τα καθήκοντά του Προέδρου του Νόμπελ Ειρήνης), Réseau Voltaire, 5 mars 2015.

[6] « Selon la BRI, la dette des États développés est insolvable » (Σύμφωνα με την ΤΔΔ , το χρέος των ανεπτυγμένων κρατών είναι αφερέγγυο), Réseau Voltaire, 13 avril 2010.

[7] Βλ την οικονομική θεωρία του Alexander Sack.

[8] « La guerre secrète en Grèce » (Ο μυστικός πόλεμος στην Ελλάδα), par Daniele Ganser ; « Grèce, le facteur Otan » (Ελλάδα, ο συντελεστής ΝΑΤΟ), par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto(Italie), Réseau Voltaire, 24 août 2013 et 7 avril 2015.

Τραπεζίτες über alles

Όταν όλη η κοινωνία είναι γονατισμένη και η οικονομία κατεστραμμένη από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα των μνημονίων, μόνο οι τραπεζίτες συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα, αφού καταβρόχθισαν δισεκατομμύρια σε πακέτα στήριξης εις βάρος των μικρομεσαίων, των "τεμπέληδων" και του "διαβολικού" δημοσίου.


Η τραπεζομιντιακή δικτατορία στην Ελλάδα συνεχίζεται. Ζει και βασιλεύει. Είναι αυτή που ακόμα (δυστυχώς) κατέχει την πραγματική εξουσία. Απόδειξη; Αυτό που επιβεβαιώνει η νέα μεγάλη έρευνα του thepressproject.gr και που λίγο πολύ όλοι υποπτευόμασταν. Μερικά αποσπαματα:

Για ποιο λόγο διαφημίζονται οι χρεοκοπημένες και τρεις φορές ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες ενώ βρίσκονται υπό καθεστώς περιορισμού κεφαλαίων; Ένας εύπιστος καταναλωτής θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι διαφημίζονται ακριβώς για αυτό: Προκειμένου να πείσουν τον κόσμο να διατηρήσει τις καταθέσεις του ή ακόμα και να επιστρέψει μερικές από αυτές που βρίσκονται εκτός τραπεζικού συστήματος.



Ο πιο απλός τρόπος για να καταρρίψουμε άλλωστε το επιχείρημα της αναγκαίας διαφήμισης είναι να δούμε το μηχανισμό διάθεσης και τον τρόπο με τον οποίο αυτή επηρεάζει την ενημέρωση γύρω από το τραπεζικό σύστημα. Να «ακολουθήσουμε» δηλαδή το χρήμα:



[...]



Τι αγοράζουν οι τράπεζες; Αγοράζουν διαφημιστικό χώρο; Ας πάρουμε την υπόθεση της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ. Η εφημερίδα ως γνωστόν είναι πλέον εβδομαδιαία άρα δημοσιεύει 52 φύλλα το χρόνο. Κοιτάζοντας μόνο τη δαπάνη της τράπεζας Πειραιώς ανακαλύπτουμε ότι το μέσο κόστος διαφήμισης ανά φύλλο είναι κατ' ελάχιστο υπολογισμένο στα 8.000€. Κι όμως όταν πριν από λίγο καιρό θελήσαμε να τσεκάρουμε την «ευελιξία» της εφημερίδας και προσποιούμενοι μια νέα εταιρία πληροφορικής που ήθελε να προβληθεί στην 3η σελίδα της εφημερίδας (σε μια από τις ποιο ακριβές θέσεις δηλαδή) καταφέραμε μετά από παζάρια να ρίξουμε την τιμή σε λιγότερο από 2.500€ μαζί με το αγγελιόσημο.



Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι στο γραφείο Τύπου της Πειραιώς δουλεύουν απλά ηλίθιοι αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να το παίζουμε εύπιστοι καταναλωτές. Με μια μόνο αναζήτηση στην ιστοσελίδα tovima.gr μπορούμε κατευθείαν να βρούμε τι ακριβώς αγοράζει η Τράπεζα Πειραιώς με τα ποσά που δαπανά: Την απόλυτη σιωπή.



Και φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Από τα ΜΜΕ που παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος της τραπεζικής διαφήμισης μάθαμε ότι η Τράπεζα Πειραιώς «έγινε μέλος του Sustainability Yearbook 2016», «στηρίζει εμπράκτως 60.000 επαγγελματίες», ή «προσφέρει κάρτα αγρότη». Φυσικά όλα αυτά τα ΜΜΕ έπαιξαν διαστρεβλωμένη τη δήλωση του προέδρου της Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, ο οποίος φαίνεται να έχει σταθεί στο πλευρό του μεροκαματιάρη που δεν έχει να πληρώσει.



Κατά περίεργη σύμπτωση δεν προβλήθηκαν από κανένα από τα παραπάνω ΜΜΕ ειδήσεις όπως ο έλεγχος του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού για την ανακεφαλαιοποίηση των Πειραιώς και Attica Bank μετά από καταγγελίες μετόχων του. Ή το editorial του Economist που επιρρίπτει σοβαρές ευθύνες στις διοικήσεις των 4 ελληνικών συστημικών τραπεζών για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει (παρόλο που τα ίδια ΜΜΕ δεν φαίνεται να έχουν χάσει πρωτοσέλιδο του Economist εκτός από αυτό). Κοιτάξαμε τις ιστοσελίδες των 10 πρώτων εταιριών ΜΜΕ που εμφανίζονται στην λίστα με τα περισσότερα διαφημιστικά έσοδα και για έναν περίεργο λόγο κανένα δεν παίζει τις παραπάνω αρνητικές ειδήσεις. To Βήμα, βέβαια, έχει κάνει αναλυτικό ρεπορτάζ για την τράπεζα Αττικής με αφορμή τον έλεγχο του SSM από το αποκαλυπτικό δημοσίευμα όμως απουσιάζει εντελώς το όνομα της Πειραιώς. Το ίδιο συμβαίνει και με την Καθημερινή. Αντίθετα η Εφημερίδα των Συντακτών παρόλο που λαμβάνει διαφήμιση από την Τράπεζα Πειραιώς δημοσιεύει το σωστό ρεπορτάζ.



[...]



Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρυβόμαστε πίσω από αστεία επιχειρήματα. Οι τράπεζες που έχουν λάβει μέχρι σήμερα περισσότερο από 170 δισεκατομμύρια κρατικού χρήματος (των φορολογούμενων δηλαδή) χρησιμοποιούν τις διαφημιστικές δαπάνες για να μπουκώσουν ολιγάρχες και δημοσιογράφους.

Διαβάστε όλη την έρευνα με αποκαλυπτικούς πίνακες και στοιχεία: http://www.thepressproject.gr/article/94159/Pou-pigan-ta-lefta-sou-Meros-1o-Oi-megaloi-karxaries

Ιδού λοιπόν άλλη μια απόδειξη για το λόγο που η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας από την αρχή της κρίσης έκρυψε κάτω από το χαλί τα άπλυτα των τραπεζών-βαμπίρ και τα φόρτωσε όλα στο "κακό" δημόσιο. Οι διαφημίσεις συνεχίζονται σαν να μη συνέβη τίποτα. Οι μαύρες τρύπες που αποκαλούνται τράπεζες και καταβρόχθισαν πακτωλό δισεκατομμυρίων, συνεχίζουν υποτίθεται να είναι οι στυλοβάτες του μικρομεσαίου κλάδου, όταν την ίδια στιγμή το χρήμα του δικτάτορα Ντράγκι κατευθύνεται αποκλειστικά προς αυτές και οι μικρομεσαίοι εξοντώνονται συστηματικά από έλλειψη ρευστότητας που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία. Κανονικό δούλεμα δηλαδή.

Η απόλυτη επιβεβαίωση ήρθε προσφάτως και μέσω της συστημικής (και Γερμανικής) Handelsblatt και από την Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου, όπου με βάση μια λεπτομερή έρευνα, λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας, 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

Δηλαδή, οι τράπεζες-ζόμπι συνεχίζουν κανονικά το ίδιο βιολί, συνεχίζουν να ρουφάνε όλο το χρήμα, ενώ η προπαγάνδα κατάφερε να πουλήσει το μεγάλο παραμύθι ότι ανακεφαλαιοποιήθηκαν, αλλά πέρασαν υπό κρατικό έλεγχο: fa.ev/2014/01/11

Είναι επίσης θλιβερό το γεγονός ότι πολλά μέσα που θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο πραγματικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και προσπαθούν να το κάνουν, βρίσκονται στη λίστα των μέσων που συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες. Και αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη του ποιος πραγματικά συνεχίζει να έχει την απόλυτη εξουσία στη χώρα. Μοιραία, οι πραγματικά ανεξάρτητες ιστοσελίδες που προσφέρουν πληροφόρηση έξω από τα κανάλια της τραπεζομιντιακής δικτατορίας και άρα κόντρα στο χρόνιο καθεστώς διαπλοκής της, όπως το The Press Project, παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν οικονομικά και να συνεχίσουν το έργο τους, που είναι όντως η πραγματική, ανεξάρτητη πληροφόρηση.
 http://failedevolution.blogspot.gr

Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

Η οικονομία της πληροφορίας σημαίνει το τέλος του καπιταλισμού



Πωλ Μέισον,
Μετακαπιταλισμός
Ένας οδηγός για το μέλλον μας,
Καστανιώτης, 2016
 Ο Πωλ Μέισον εξετάζει την ιστορία του καπιταλισμού και αναρωτιέται αν έχει φτάσει στα όριά του: «Η οικονομική αποτυχία της Δύσης υποσκάπτει την πίστη μας σε αξίες και θεσμούς, που κάποτε θεωρούσαμε αδιαφιλονίκητα». Ο νεοφιλελευθερισμός, γράφει, έχει μεταμορφωθεί σε ένα σύστημα προγραμματισμένο να προκαλεί επαναλαμβανόμενες καταστροφικές αποτυχίες. Ακόμα χειρότερα, έχει σπάσει το μοτίβο των 200 χρόνων του βιομηχανικού καπιταλισμού, όπου η οικονομική κρίση ωθούσε σε νέες μορφές τεχνολογικής καινοτομίας προς όφελος όλων. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η ανισότητα για τα επόμενα πενήντα χρόνια θα φτάσει στο 40%. Το κόστος για τη σωτηρία της παγκοσμιοποίησης το σηκώνουν οι καθημερινοί άνθρωποι στον αναπτυγμένο κόσμο αλλά η ανάπτυξη παραμένει στάσιμη. Η περίπτωση της αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα έδειξε ότι η εξέγερση εναντίον του καπιταλισμού ισοδυναμεί με εξέγερση εναντίον της φυσικής και αιώνιας τάξης πραγμάτων. Η παρούσα κρίση δεν σηματοδοτεί το τέλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αλλά αποτελεί και σύμπτωμα της μακροπρόθεσμης ασυμβατότητας μεταξύ των συστημάτων της αγοράς και μιας οικονομίας που βασίζεται στη πληροφορία.
Για τον Μέισον, οι οικονομολόγοι πρέπει να καταλάβουν ότι η πληροφορία διαφέρει από τις προηγούμενες τεχνολογίες και έχει την έμφυτη τάση να διαλύει τις αγορές, να καταστρέφει την ιδιοκτησία και να αποδομεί τη σχέση μισθού-εργασίας. Στο επίκεντρο  των αλλαγών προς μια μετακαπιταλιστική τάξη πραγμάτων θεωρεί ότι είναι οι τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών, μια επανάσταση που μπορεί να επαναπροσδιορίσει ολοκληρωτικά τους τρόπους με τους οποίους κατανοούμε έννοιες όπως η εργασία, η παραγωγή, η αξία. Μια επανάσταση που μπορεί να καταστρέψει την οικονομία των αγορών και της ατομικής ιδιοκτησίας, πράγμα που έχει ήδη δρομολογηθεί, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Σχεδόν χωρίς να τα έχουμε αντιληφθεί, η οικονομία αλλάζει. Εμφανίζονται αγαθά και υπηρεσίες που δεν υπακούν στα προστάγματα του νεοφιλελευθερισμού: εναλλακτικά νομίσματα, τράπεζες χρόνου, συνεργατικά εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενοι διαδικτυακοί τόποι. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν νέες μορφές ιδιοκτησίας, δανεισμού και επιχειρηματικότητας. Ο info-καπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα νέο παράγοντα αλλαγής στην ιστορία: το μορφωμένο και συνδεδεμένο ανθρώπινο ον.
Η Αριστερά δε κατάλαβε τι μορφή θα είχε το τέλος του καπιταλισμού. Η τεχνολογία δημιουργεί μια νέα διέξοδο την οποία πρέπει να ενστερνιστούν οι αριστεροί, γράφει, αλλιώς θα αφανιστούν: «Πρώτον, έχει μειώσει την ανάγκη για εργασία, θόλωσε τις άκρες μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου και χαλάρωσε τη σχέση μεταξύ εργασίας και μισθών. Το επερχόμενο κύμα της αυτοματοποίησης, που επί του παρόντος καθυστερεί λόγω των κοινωνικών υποδομών μας που δεν μπορούν να αντέξουν τις συνέπειες, θα μειώσει σημαντικά τον όγκο της εργασίας που απαιτείται – όχι μόνο για να συντηρεί αλλά και να προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή για όλους. Δεύτερον, η πληροφορία διαβρώνει την ικανότητα της αγοράς να μορφοποιεί σωστά τις τιμές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αγορές βασίζονται στις ανεπάρκειες, ενώ οι πληροφορίες είναι άφθονες. Ο αμυντικός μηχανισμός του συστήματος είναι να σχηματίζει μονοπώλια – τις γιγαντιαίες εταιρείες τεχνολογίας – σε μια κλίμακα η οποία δεν έχει παρατηρηθεί κατά τα προηγούμενα 200 χρόνια, ακόμη κι έτσι δεν είναι δυνατό να διαρκέσουν. Με την οικοδόμηση επιχειρηματικών μοντέλων και κοινές εκτιμήσεις που βασίζονται στη σύλληψη και την ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωνικά παραγόμενων πληροφοριών, οι εν λόγω επιχειρήσεις κατασκευάζουν ένα εύθραυστο εταιρικό οικοδόμημα σε αντίθεση με την πιο βασική ανάγκη της ανθρωπότητας, η οποία είναι να χρησιμοποιήσει ιδέες ελεύθερα. Τρίτον, βλέπουμε την αυθόρμητη αύξηση της συνεργατικής παραγωγής: τα αγαθά, οι υπηρεσίες και οι οργανισμοί φαίνεται πως δεν ανταποκρίνονται πλέον στις επιταγές της αγοράς και τη διοικητική ιεραρχία».
Υποστηρίζει  ότι η έξοδος από τον καπιταλισμό δεν είναι πια ένα ουτοπικό όραμα. Ο θάνατος του καπιταλισμού είναι μια διαδικασία εν εξελίξει, όπως συνέβη και με τη φεουδαρχία και θα πάρει μορφή με την εμφάνιση ενός νέου είδους ανθρώπου. Το διαφορετικό σύστημα που θα προκύψει, ο Μέισον το ονομάζει Μετακαπιταλισμό. Ο  μετακαπιταλισμός, υποστηρίζει, μπορεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό λόγω της τεχνολογίας της πληροφορίας, εξαιτίας του ότι τα αγαθά πληροφόρησης δεν επιτρέπουν στην αγορά να διαμορφώνει σωστά τις τιμές των προϊόντων της, και λόγω της αυθόρμητης ανόδου συνεταιρικών πρωτοβουλιών στην παραγωγή και το εμπόριο. Η βασική παραδοχή του Μέισον για να μπορέσει να στηρίξει τα επιχειρήματά του είναι  ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου τείνει να δώσει θέση στην πληροφορία που έχει γίνει η ίδια παραγωγική δύναμη. Με την έλευση της ηλεκτρονικής εποχής ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει και θα αντικατασταθεί από νέες μορφές παραγωγής. Επίσης με την άνοδο της αυτοματοποίησης της παραγωγής, χρειάζεται πολύ λιγότερη εργασία. Το πρόβλημα του καπιταλισμού είναι ζήτημα πολιτικής διαχείρισης του χώρου εργασίας και το μέγεθος των επιχειρήσεων και όχι ζήτημα οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων.
 Η επιχειρηματολογία του βιβλίου έχει ως εμπνευστές  τους Bogdanov, Kondratieff, Negri και Μαρξ (και ειδικά το Grundisse). Ο Μαρξ, θεωρεί, ότι είχε φανταστεί ότι η κοινωνικά παραγόμενη πληροφορία θα ενσωματωνόταν στις μηχανές και αυτό θα δημιουργούσε μια νέα δυναμική που θα κατέστρεφε τους παλαιούς μηχανισμούς σχηματισμού των τιμών και παραγωγής του κέρδους. Στα Οικονομικά Χειρόγραφα του 1857-1858, γνωστά σαν Grundrisse, στο τμήμα με τίτλο «Το προτσές του σταθερού κεφαλαίου», υποστηρίζει ο Μαρξ ότι οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής έρχονται σε αξεπέραστη αντίφαση με τις παραγωγικές δυνάμεις όταν θα κυριαρχεί η «γενική διάνοια», δηλαδή όταν η επιστήμη, και οι συσσωρευμένες γνώσεις, θα είναι κυρίαρχες στην παραγωγή, σε σχέση με την άμεση εργασία. Από τη στιγμή που θα φτάσουμε στο σημείο εκείνο όπου η γνώση και η επιστήμη μετατρέπονται σε άμεσες παραγωγικές δυνάμεις, από τη στιγμή που «το κεφάλαιο -εντελώς άθελά του- μειώνει την ανθρώπινη εργασία, την κατανάλωση δύναμης σε ένα ελάχιστο, αυτό θα παίξει υπέρ της χειραφετημένης εργασίας και αποτελεί την προϋπόθεση της χειραφέτησής της».
Ο συγγραφέας εκκινεί από τις απόψεις στην «Αθλιότητα της φιλοσοφίας»: «Κατακτώντας νέες παραγωγικές δυνάμεις, οι άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο παραγωγής τους, τον τρόπο που κερδίζουν τη ζωή τους, αλλάζουν όλες τις κοινωνικές τους σχέσεις. Ο χειροκίνητος μύλος θα σας δώσει την κοινωνία των φεουδαρχών, ο μύλος που κινείται με ατμό, την κοινωνία με τον βιομηχανικό καπιταλισμό»,για να καταλήξει ότι η νέα κοινωνία θα έρθει με την ανάπτυξη της πληροφορίας. Στο «Απόσπασμα για τις μηχανές» γράφει ότι ο Μαρξ προτείνει πως, όταν η γνώση γίνεται μια παραγωγική δύναμη από μόνη της, αντισταθμίζοντας την πραγματική εργασία που δαπανάται για την δημιουργία ενός μηχανήματος, το μεγάλο ερώτημα καθίσταται όχι ως «οι μισθοί, έναντι κερδών», αλλά ποιος ελέγχει αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε την «δύναμη της γνώσης».
Ο Μέισον καταλήγει ότι τα προβλήματα όπως η μείωση της ενέργειας, η αλλαγή του κλίματος, η γήρανση του πληθυσμού, η φτώχεια και η μετανάστευση αλλάζουν τη δυναμική του καπιταλισμού και τον καθιστούν ανεφάρμοστο σε μακροπρόθεσμη βάση. Οι τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών κάνουν εφικτή την κατάργηση της εργασίας: «Όλες οι αναγνώσεις της ανθρώπινης ιστορίας πρέπει να επιτρέπουν την πιθανότητα μιας αρνητικής έκβασης. Μας στοιχειώνει στην ταινία με τα ζόμπι, στην ταινία καταστροφής, στην μετα-αποκαλυπτική ερημιά σε ταινίες όπως το The Road ή το Elysium. Αλλά γιατί να μην σχηματίσουμε μια εικόνα της ιδανικής ζωής, που χτίστηκε από άφθονη πληροφορία, μη-ιεραρχική εργασία και την διάσπαση της εργασίας από τους μισθούς;»
Ο Πωλ Μέισον είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1960 στο Λέιχ του Λανκασάιρ και ζει στη Μεγάλη Βρετανία. Αρχικά δούλεψε ως μουσικολόγος πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με την οικονομική δημοσιογραφία. Για χρόνια εργάστηκε στο BBC ως οικονομικός συντάκτης της εκπομπής «Newsnight», στην οποία κάλυπτε την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τώρα είναι αρχισυντάκτης ειδήσεων για θέματα πολιτισμού και νέων τεχνολογιών στο Channel 4. Ασχολείται δημοσιογραφικά με την ελληνική κρίση από το 2010. Το 2012 μάλιστα τιμήθηκε από τη Royal Television Society με το βραβείο του «Εξειδικευμένου Δημοσιογράφου της Χρονιάς» για την κάλυψη της ευρωπαϊκής κρίσης και περισσότερο των γεγονότων στην Ελλάδα και την Ισπανία.

πηγή:
http://www.artinews.gr

Πρότυπα και κοινωνικός μετασχηματισμός



Aναμφισβήτητα ο μετασχηματισμός της κοινωνίας σε κάτι (ενδεχομένως) καλύτερο, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, αλλά και σύνθετα ζητήματα. Ο «καλύτερος κόσμος» από τον Τ. Λοκ μέχρι τον Κ. Μαρξ και από τον Α. Σμιθ μέχρι τον Κ. Καστοριάδη, ήταν και παραμένει ένα από τα μεγάλα ζητούμενα. Σε γενικές γραμμές υπάρχει η άποψη ότι ο μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι πάντα μερικός και γίνεται μόνο όταν κάποια νέα πρότυπα και αντιλήψεις περί ανθρώπου ή κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής κ.λπ. δομής, αντικαταστήσουν κατά έναν ικανό βαθμό τα παλιά. Από την άλλη, υπάρχει η άποψη ότι όποιος ή όποιοι έχουν την κοινωνική ισχύ, μπορούν να επιβάλουν τα νέα και δικά τους πρότυπα ως κυρίαρχα αντικαθιστώντας τα παλαιά. Αν λοιπόν κανείς τελικά αποκτήσει την απαραίτητη κοινωνική ισχύ (χρησιμοποιώντας την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, αριθμητική ισχύ του), μπορεί να επιβάλλει και τα πρότυπά του ως δίκαια, αυτονόητα, γενικώς αποδεκτά και ηθικά. 
Προφανώς οι παραπάνω απόψεις εξετάζουν τα αίτια του μετασχηματισμού σε διαφορετική χρονική στιγμή και από διαφορετική σκοπιά. Στην πρώτη περίπτωση ο μετασχηματισμός προκύπτει ως κάτι νομοτελειακό και αυθόρμητο ή κάτι αόριστο και γενικευμένο, ενώ στην δεύτερη είναι αποτέλεσμα μια οργανωμένης προσπάθειας διασποράς και επιβολής από κάποιον ή κάποιους. Μπορεί ασφαλώς και μια απότομη «από τα πάνω» επιβολή ενός προτύπου μέσω της βίας να προσπαθήσει να αλλάξει μια κοινωνία, όμως αυτή η αλλαγή (που έχει σχεδόν πάντα αποδειχθεί οδυνηρή και απάνθρωπη) είναι περιορισμένη, επιφανειακή και η επικράτησή της – με όρους ιστορικού χρόνου – σχετικά σύντομη. Στην ουσία του θέματος λοιπόν σε έναν πραγματικό μετασχηματισμό μιας κοινωνίας πρέπει το πρότυπο που θα επικρατήσει να είναι και κατά κάποιο τρόπο κοινώς αποδεκτό ή τουλάχιστον να μην οδηγεί σε μαζικές και μεγάλες αντιδράσεις.

Ωστόσο σε ό,τι αφορά στην τελική του επικράτηση, μάλλον είναι ο συνδυασμός προτύπου και ισχύος αυτός που κάνει την κατάσταση κυριαρχίας περισσότερο ή λιγότερο μόνιμη. Στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να υπάρξει μια ακριβής ποσόστωση μεταξύ προτύπου και ισχύος. Έτσι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ή και η καθολικότητα ενός προτύπου δεν μπορούν να θεωρηθούν με ασφάλεια ως καθοριστικά για την επικράτησή του, καθώς παράλληλα η διασπορά ή η επιβολή της κοινωνικής ισχύος του, είναι στοιχεία απολύτως απαραίτητα. Επομένως από τη στιγμή όπου μια κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ως ένα δυνητικά καλλιεργήσιμο πεδίο, το σημαντικό στοιχείο είναι η επικράτηση μιας συγκεκριμένης σποράς σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Στις κοινωνίες των ανθρώπων, ευτυχώς, δεν υπάρχουν απολύτως στείρα περιβάλλοντα μέσα στα οποία να μπορεί να ανθίσει με «καθαρότητα» ένα νέο πρότυπο, ούτε ασφαλώς μπορεί να υπάρξει μια ριζική κατάσταση μετασχηματισμού. Δηλαδή μετά από κάτι που θα επιφέρει έναν κοινωνικό tabula rasa, πάνω στον οποίο θα δομηθεί μια νέα κοινωνία.

Εντούτοις η χρονική προτεραιότητα της εμφάνισης του νέου προτύπου σχετικά με την εκδίπλωση της ισχύος του φορέα του, δεν σημαίνει πάντα ότι το πρότυπο προηγείται έναντι της ισχύος. Γιατί μέσα σε μια κοινωνία υπάρχουν πολλά πρότυπα, λίγα ή ένα μπορεί να είναι κυρίαρχα, πολλά όμως – ανεξάρτητα από τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά – είναι περιθωριακά (όπως για παράδειγμα ο αναρχισμός). Όπως σε ένα χωράφι υπάρχουν πολλοί σπόροι αλλά ελάχιστοι ή και ένας επικρατούν σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Έτσι σε διάφορες, ιστορικής σημασίας, στιγμές δημιουργείται στα μυαλά λίγων ή ενός ανθρώπου ένα νέο πρότυπο περί Ανθρώπου/Κοινωνίας…μια σπορά. Το γεγονός αυτό όμως δε σημαίνει απολύτως τίποτε για την κοινωνία, εάν δεν υπάρχει εκείνη τη δεδομένη στιγμή ή κάποια επόμενη και η κοινωνική ισχύς που θα το κάνει εμφανές, υπολογίσιμο, πειστικό και περαιτέρω ελκυστικό στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας.

Όταν η δυναμική του μηχανισμού προτύπου-ισχύος εκδιπλωθεί και αργότερα, αφού το νέο πρότυπο αναγνωριστεί ως κυρίαρχο κοινωνικά, δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ ούτε αποκλειστικά χάρη στην «ανωτερότητα» ή την αίγλη των ιδεών του, αλλά ούτε και αποκλειστικά χάρη στην (πλέον) έννομη βία που ασκούν οι φορείς του (κυρίως μέσω του κράτους). Έτσι χρησιμοποιείται η με πειθώ εκλογίκευση, η διαφημιστική προώθηση, η χαοτική υπερ-πληροφόρηση (όπως γίνεται ειδικά σήμερα) και γενικότερα η δημιουργία ενός κατεστημένου (με την έννοια του οικονομικού και κοινωνικού ελέγχου) που δείχνει πως η πραγματικότητα – στην οποία κυριαρχεί το συγκεκριμένο πρότυπο – είναι λογική, φυσιολογική και πρέπει να συνεχιστεί να υπάρχει (ακόμη και εάν αυτό έχει αποτύχει παταγωδώς), έτσι ώστε να είναι δίκαιη και νόμιμη (ή καλύτερα νομιμοποιημένη) η βία που απορρέει από την ίδια την επικράτηση του προτύπου. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να χάσει την εξουσία η οποία συνδυάζεται και απορρέει από την κυριαρχία ενός προτύπου. Έτσι οποιαδήποτε εναλλακτικό πρότυπο παρουσιάζεται ως ανέφικτο, επικίνδυνο ή ακόμη και γραφικό εφόσον η μόνη «πραγματική αλήθεια» είναι αυτή που φέρει και αντιπροσωπεύει το κυρίαρχο πρότυπο. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα με την επικράτηση του δόγματος της «μη εναλλακτικής» (ΤΙΝΑ) που δείχνει με την όξυνση των ανισοτήτων να βυθίζει στο ταξικό μίσος και στον συνεχώς αυξανόμενο φόβο ολόκληρη την Ευρώπη, καταπίνοντας τα όποια ενοποιητικά όνειρα και προσδοκίες.

Η παραπάνω σύντομη και γενική θεωρητική προσέγγιση αποσκοπεί στο να καταδείξει ότι η σταδιακή επίγνωση της ανάγκης για κοινωνικό μετασχηματισμό – η οποία σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική – δεν είναι αρκετή, ούτε μπορεί να αφεθεί στην καλή προαίρεση των πολιτικών κομμάτων. Καθώς η αλλαγή του διαχειριστή της εξουσίας (που εκφράζεται από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα) δεν συνεπάγεται και αλλαγή πολιτικής πόσο μάλλον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Για παράδειγμα, ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός (σε συνδυασμό με τον υπερκαταναλωτισμό και την εμμονική αναζήτηση του κέρδους) και οι φορείς αυτού, θα πρέπει όχι μόνο να αμφισβητηθούν μαζικά και γενικευμένα, αλλά και να απορριφθούν σε τέτοιο σημείο ώστε αυτός να καταστεί έκπτωτος στο βλέμμα της κοινωνίας. Έτσι ενδεχομένως η ίδια η κοινωνία να αποφασίσει να απορρίψει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνδέονται με την ζωή και τον βίο και την αφορούν άμεσα και συμβάλλουν καθοριστικά στην κυριαρχία του. Ασφαλώς, προκειμένου να υπάρξει αμφισβήτηση και απόρριψη του κυρίαρχου προτύπου, πρέπει να υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι αμφισβητούν, σκέφτονται, δημιουργούν και φαντάζονται ένα νέο πρότυπο/αντίληψη περί ανθρώπου-κοινωνίας, το οποίο θα αντιπροταθεί απέναντι στο κυρίαρχο. Έτσι ώστε να προκύψει ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος που θα λειτουργήσει ως φορέας μιας σαφούς και πειστικής πολιτικής πρότασης μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Επομένως μεγάλα ερωτηματικά αποτελούν όχι μόνον το Ποιοι θα είναι αυτοί οι άνθρωποι αλλά και το Πώς, Πότε και Πού θα βασιστεί αυτή η μηχανική του μετασχηματισμού. Δηλαδή θα είναι μια αντιστροφή του υπάρχοντος ή μια μεθερμηνεία του με βάση τις νέες συνθήκες και ανάγκες; Θα είναι μια συνειδητή και ριζική αλλαγή προς μια νέα κατεύθυνση ή θα είναι μια αποκατάσταση της ορθής ερμηνείας ενός προϋπάρχοντος προτύπου (πράγμα που συνεχίζει να συμβαίνει στην περίπτωση του σοσιαλισμού). Θα είναι μια αυτόνομη οντότητα με διάρκεια και υπόσταση ή μια λάμψη που σύντομα θα αφομοιωθεί από το κυρίαρχο; Θα είναι μια νέα εκκίνηση ή απλά μια παράταση χρόνου; Θα χρησιμοποιήσει τις παλαιές και δοκιμασμένες μεθόδους διασποράς και επιβολής ή θα δημιουργήσει νέους θεσμούς και μεθόδους; Εάν προκύψει, θα προκύψει με τρόπο κεντρικό (μέσα από τα αποτυχημένα κόμματα και τις γραφειοκρατίες) ή με τρόπο αποκεντρωμένο (μέσα από τη δημοκρατία των πολιτών και την αυτοδιαχείριση); Τελικώς ποιος θα είναι ο φορέας αυτή της αλλαγής, ένας κοινοβουλευτισμός που θα σχετικοποιείται κάθε φορά για οικονομικούς σκοπούς ή θα είναι μια δημοκρατία που θα εδράζεται στη συνεχή αναζήτηση της πολιτικής νομιμοποίησης μέσω της συμμετοχής των πολιτών;

Σήμερα – ανεξάρτητα από την ακόμη ελάχιστη κοινωνική τους ισχύ, το μικρό μέγεθός τους και τα επιμέρους ποιοτικά τους στοιχεία – τα κινήματα και οι ομάδες πολιτών που εξελίσσονται έχοντας κατά νου την άμεση δημοκρατία, την τοπικοποίηση, την αποσυγκέντρωση, την προστασία του περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών, την αυτοδιαχείριση και την αυτονομία, αποτελούν κατά πάσα πιθανότητα και τους βλαστικούς πυρήνες ενός αυριανού κοινωνικού μετασχηματισμού. Σε έναν κόσμο άλογης επιτάχυνσης και σπατάλης, συνιστούν έναν επιβραδυντικό παράγοντα που δεν αποτελεί μόνο φορέα αντίστασης και ανυπακοής, αλλά και ένα γενετήσιο υλικό. Φυσικά δεν παρουσιάζονται όλα τα κινήματα/ομάδες ως φορείς ενός πανανθρώπινου αξιακού και ηθικού περιεχομένου, αντιθέτως υπάρχουν διάφορα και δυστυχώς αναδύονται νέα, τα οποία βασίζονται στο μίσος και στον αυτοματισμό των πλέον ποταπών ανθρώπινων γνωρισμάτων, εμμένοντας σε μια επικίνδυνη και πιθανότατα άκαρπη αντίσταση και στον υπερτονισμό των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων.

Θεωρώ ότι στα παραπάνω βασικά ερωτήματα, δεν έχουν ακόμη δοθεί συνολικά πειστικές και ελκυστικές απαντήσεις. Στην γενετήσια αναζήτηση αυτών των απαντήσεων νομίζω ότι θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στα κοινά εκείνα στοιχεία που χαρακτηρίζονται από πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες. Σε στοιχεία που βασίζονται σε μια ειλικρινή πίστη στο δίκαιο μιας υπόθεσης που αναζητά το μέτρο ανάμεσα στην ανάγκη και στο όραμα. Ανάμεσα στη ζωή και τον βίο. Ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια σφαίρα (με στόχο τη μεταξύ τους συμφιλίωση). Ανάμεσα στο νεωτερικά εικονικό και στο διαχρονικά πραγματικό. Έτσι ώστε οι άνθρωποι οι οποίοι θα συμβάλλουν σε ένα άλλο αύριο – μιας νέας ηθικής – να είναι πολυάριθμοι, αποφασισμένοι, αποτελεσματικοί και συνεπώς στηριζόμενοι σε στέρεες ατομικές και κοινωνικές βάσεις, να βρουν τη λύση δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο.
 http://www.respublica.gr

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

6 λόγοι για τους οποίους η εμπορική συμφωνία ΤΤΙΡ πρέπει να μας φοβίζει όλους


2e1ax_omniatv_entry_fuck-ttip.jpg_1718483346
Η μυστικοπαθής συμφωνία ΤΤΙΡ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ στο χειρότερο σημείο του, καθώς η εμπορική συμφωνία έχει ως στόχο να δώσει απεριόριστα προνόμια στις πολυεθνικές εταιρείες των ΗΠΑ.

Η κρυφά διαπραγματευόμενη και άκρως αμφιλεγόμενη, Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ή αλλιώς ΤΤΙΡ, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κατάφωρη «επίθεση ενάντια στις κοινωνίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ από τις πολυεθνικές εταιρείες», είπε ο εκτελεστικός διευθυντής του War on Want, John Hilary.

Έγγραφα που διέρρευσαν πρόσφατα, αποκαλύπτουν ξεκάθαρα πλέον, ότι η Ε.Ε μέσω της εμπορικής συμφωνίας ΤΤΙΡ με τις ΗΠΑ , περνάει κανονισμούς που υπονομεύουν τη δημοκρατία και το περιβάλλον. O πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ευελπιστεί να ολοκληρωθεί και να κλείσει η συμφωνία αυτή την χρονιά.

Οι περισσότερες από τις γνωστές πληροφορίες σχετικά με την ΤΤΙΡ έχουν έρθει στο φως από διαρροές. Η όλη διαδικασία έχει επικριθεί ως εντελώς αντιδημοκρατική και έχει προκαλέσει υψηλά επίπεδα ανησυχίας σε παγκόσμιο επίπεδο, με αρκετούς να υποστηρίζουν, ότι αποτελεί ένα ακόμη μέσο που θα χρησιμοποιήσει η Ουάσινγκτον, για να αναμιγνύεται και να παρεμβαίνει σε άλλες χώρες υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών της.


Παρακάτω είναι έξι λόγοι, που δημοσιεύθηκαν την περασμένη Κυριακή στην Independent και εξηγούν «γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε όλοι την ΤΤΙΡ».
1. Στη σειρά για απολύσεις
Ένας από τους κύριους στόχους της ΤΤΙΡ είναι η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας, της εκπαίδευσης και των υδάτων της Ευρώπης για τις εταιρείες των ΗΠΑ.

2. Τρόφιμα και Περιβάλλον
Η ρυθμιστική ατζέντα της ΤΤΙΡ θα επιδιώξει να φέρει τα πρότυπα της ΕΕ για την ασφάλεια των τροφίμων και το περιβάλλον πιο κοντά σε εκείνα των ΗΠΑ.
Αλλά οι κανονισμοί των ΗΠΑ είναι πολύ λιγότερο αυστηροί, με το 70 τοις εκατό του συνόλου των μεταποιημένων τροφίμων, που πωλούνται στα καταστήματά τους σήμερα να περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά, κάτι που η ΕΕ ρυθμίζει με μεγαλύτερη αυστηρότητα. Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα συνδέονται με τον καρκίνο.
Οι κανονισμοί της ΕΕ είναι πολύ αυστηρότεροι σε δυνητικά τοξικές ουσίες από ό, τι στις ΗΠΑ.  Στην Ευρώπη, μια εταιρεία πρέπει να αποδείξει, πως μια ουσία είναι ασφαλής πριν να μπορέσει να την χρησιμοποιήσει, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε ουσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέχρι να αποδειχθεί ασφαλής.
3. Τράπεζες
Η ΤΤΙΡ παραδίδει πάλι εξουσίες στους τραπεζίτες, οι οποίες είχαν αφαιρεθεί από αυτούς   μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και που κατά κύριο λόγο προήλθε από τις τράπεζες των ΗΠΑ. Επομένως οι κανονισμοί και περιορισμοί, που εφαρμόζονται για την αποφυγή μιας νέας κρίσης, πρόκειται να καταργηθούν.
4. Προστασία Προσωπικών Δεδομένων
Η ΤΤΙΡ φαίνεται, ότι θα φέρει πίσω την ACTA, την Εμπορική Συμφωνία Κατά της Παραποίησης. Η συμφωνία αυτή καταργήθηκε το 2012, αφού μια μεγάλη πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την καταδίκασε, κρίνοντας ότι αποτελούσε σημαντική παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, καθώς οι πάροχοι υπηρεσιών του  Διαδικτύου θα έπρεπε να παρακολουθούν την online δραστηριότητα των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει επίσης, ότι η πρόσβαση του κοινού σε κλινικές δοκιμές φαρμακευτικών εταιρειών θα περιοριστεί.
5. Απασχόληση
Η ΕΕ πιστεύει ότι η ΤΤΙΡ θα προκαλέσει περισσότερη ανεργία, καθώς οι δουλειές θα κινηθούν προς τις ΗΠΑ, όπου τα πρότυπα εργασίας και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι χαμηλότερα.


6. Δημοκρατία
«Η μεγαλύτερη απειλή της ΤΤΙΡ στην κοινωνία είναι η εγγενής επίθεση της στη δημοκρατία», πρόσθεσε η Independent, εξηγώντας ότι ένας από τους κύριους στόχους της ΤΤΙΡ είναι να εισαγάγει αυτό, που ονομάζεται επίλυση διαφορών μεταξύ επενδυτή και κράτους. Αυτό θα επιτρέψει στις εταιρείες να μηνύουν τις κυβερνήσεις, αν οι πολιτικές αυτών των κυβερνήσεων τις οδηγούν σε απώλειες κερδών. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι οι ισχυρές, αλλά μη εκλεγμένες υπερεθνικές εταιρείες μπορούν να υπαγορεύουν τις πολιτικές των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.

(πηγή telesurtv.nel μετάφραση: Σύλβια Βαρνάβα)
omniatv.com