ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Αχ Κούλη, να ήσουν το ίδιο αυστηρός και με τη Siemens όπως με την ΟΝΝΕΔ δεν θα είχαμε γνωρίσει μνημόνια...

Αν θέλετε να εντοπίσετε τη διαφορά ανάμεσα σε έναν επιτυχημένο και σε έναν αποτυχημένο δεν έχετε παρά να διαπιστώσετε πώς αντιμετωπίζει ένα χέρι που πονά. Ο επιτυχημένος το γιατρεύει, ο αποτυχημένος το κόβει. Μπορείτε, επομένως, να φανταστείτε σε ποια κατηγορία εντάσσω τον αρχηγό Κούλη, ο οποίος διέλυσε την παρηκμασμένη ΟΝΝΕΔ-αν ήταν ποτέ ακμάζουσα- κυρίως γιατί δεν μπορούσε να την ελέγξει. Αυτός είναι, άλλωστε, κι ο στόχος των αλλαγών που θέλει να περάσει και στο κόμμα ενόψει συνεδρίου, με τη μείωση για παράδειγμα των μελών τής Πολιτικής Επιτροπής, να καπελώσει δηλαδή μια παράταξη που είναι φύσει καραμανλική. Σκεφτείτε, εξάλλου, τι θα έσουρναν στον Αλέξη Τσίπρα εκείνοι που σήμερα κατηγορούν τον πρωθυπουργό για απολυταρχισμό επειδή θα υπάρξει διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες ή γιατί επιχειρηματίες-λαμόγια καλούνται για πρώτη φορά να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους αν διέλυε τη νεολαία τού ΣΥΡΙΖΑ. Το "Παπαδόπουλος" θα ήταν ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός από εκείνους που έχουν αυτοαναγορευτεί σε μεταρρυθμιστές...

Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να απολογείται εσαεί για τα αμαρτήματα του παρελθόντος του, εφόσον ωστόσο ισχύει μια προϋπόθεση: να τα έχει παραδεχθεί και να έχει ζητήσει συγγνώμη γι' αυτά. Θα έδινα στον αρχηγό Κούλη τη δυνατότητα να μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει από την αρχή το μεταρρυθμιστικό του οίστρο στην περίπτωση, για παράδειγμα, που παραδεχόταν δημοσίως ότι είχε επωφεληθεί από τα μαύρα ταμεία τής Siemens, πως ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης έκανε λάθος που δεν απέλυσε κομματόσκυλα που κι ο ίδιος και η οικογένειά του είχαν διορίσει αλλά αντιθέτως σχόλασε μόνο όσους δεν είχαν κομματικό δόντι ή το ότι κακώς εξακολουθεί να καλύπτει τον Στ. Παπασταύρου, ο οποίος μόνο στη λίστα τού Σίντλερ δεν έχει εμπλακεί ακόμα. Ο Κούλης, όμως, δεν έχει ομολογήσει την ενοχή του για τίποτα από τα παραπάνω και για πολλά άλλα. Αντιθέτως, παριστάνει πως προήλθε από παρθενογένεση και μας ζητά να τον εμπιστευτούμε όταν το παρελθόν του μας προτρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο...

Ο αρχηγός Κούλης, εξάλλου, είναι η κορυφή τού παγόβουνου το οποίο συναπαρτίζουν κι άλλοι θιασώτες τού ακραίου κέντρου, Γνωρίζω, για παράδειγμα, πολύ καλά κι από τότε που ήταν αμούστακοι μαθητές φιλελεύθερους αρθρογράφους που δήθεν απεχθάνονται τη βία από όπου κι αν προέρχεται, μολονότι οι ίδιοι την ασκούσαν-ψυχολογική ή και σωματική- στα εφηβικά τους χρόνια για να αντιμετωπίσουν την αντίπαλη άποψη. Και οι ίδιοι άνθρωποι έρχονται σήμερα για να επιχειρηματολογήσουν σε βάρος τού λαϊκισμού ή υπέρ τής ελευθεροτυπίας σαν να γεννήθηκαν κι εκείνοι μόλις χθες. Καλώς ή κακώς, ωστόσο, ο καθένας έχει την πορεία του και κρίνεται από αυτή για το κατά πόσο και τα μελλούμενά του θα είναι ωφέλιμα για τον ελληνικό λαό. Αν, για παράδειγμα, ο αρχηγός Κούλης επιδείκνυε και στην περίπτωση της Siemens το ένα εκατοστό τής αυστηρότητας που επέδειξε απέναντι στην εχθρική προς αυτόν ΟΝΝΕΔ τότε αυτή η χώρα δεν θα είχε μπει ποτέ στα μνημόνια στα οποία την έσυραν οι φαύλοι τής μεταπολίτευσης...
 http://tripioevro.blogspot.gr

Οι πολυεθνικές ξαναγράφουν το Σύνταγμα

polyethnikes 
«Σοσιαλιστική τάση» θεωρείται απ’ το κεφάλαιο η στοιχειώδης συνταγματική κάλυψη κοινωνικών δικαιωμάτων

Η JP Morgan, η μεγαλύτερη τράπεζα των ΗΠΑ, κατέθεσε μια 16σέλιδη έκθεση στην οποία υποστηρίζει ότι οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και κυρίως αυτές του Νότου, δεν θα ξεφύγουν απ’ την κρίση χρέους, αν δεν αναθεωρήσουν τα Συντάγματά τους:

Τού Δημήτρη Γρηγορόπουλου

«Τα πολιτικά συστήματα της περιφέρειας οικοδομήθηκαν μετά την πτώση δικτατορικών καθεστώτων και καθορίστηκαν από αυτήν την αλλαγή. Τα Συντάγματα παρουσιάζουν ισχυρές σοσιαλιστικές τάσεις! (ΔΓ) που αντικατοπτρίζουν την πολιτική ισχύ που κέρδισαν τα κόμματα της Αριστεράς μετά τη νίκη απέναντι στο φασισμό»(Εφ. Συν., 2-3/4/16).

Είναι προφανές ότι ο ισχυρισμός των συντακτών της έκθεσης ότι τα Συντάγματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου παρουσιάζουν «ισχυρές σοσιαλιστικές τάσεις»! είναι ανιστόρητος και εξωπραγματικός. Το σύνταγμα και η νομοθεσία αντανακλούν, κατοχυρώνουν και υπηρετούν τα κυρίαρχα σε μιαν κοινωνία ταξικά συμφέροντα.

Κατ’ εξαίρεση, ανάλογα με το επίπεδο της ταξικής πάλης, την ιστορική συγκυρία και την ανοχή της άρχουσας τάξης, κατοχυρώνουν και στοιχειώδη συμφέροντα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, των υποτελών τάξεων.

Μάλιστα, στην περίπτωση της χώρας μας, το Σύνταγμα του 1975, που ψηφίστηκε μετά την πτώση της απριλιανής χούντας, λόγω του μεταδικτατορικού συσχετισμού των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, σκοπούσε πρώτιστα στην καθιέρωση μιας ισχυρής και συγκεντρωτικής εξουσίας, εκφρασμένης μάλιστα όχι στο επίπεδο της κυβέρνησης, αλλά στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η αναθεώρηση του 1986, υπήρξε περιορισμένη διατηρώντας την αρχή του ισχυρού και αυταρχικού κράτους, μεταφέροντας απλώς αποφασιστικές αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας (όωπς η κήρυξη κατάστασης πολιορκίας) στη Βουλή και δι’ αυτής στον πρωθυπουργό ως αρχηγό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, οδηγώντας έτσι στη δημιουργία της πρωθυπουργοκεντρικής εκτελεστικής εξουσίας.

Εκτός απ’ την κυρίαρχη αυταρχική δομή του το Σύνταγμα περιλαμβάνει αυταρχικά άρθρα με ταξική λογική, όπως: το άρθρο 17, που θέτει την ιδιοκτησία υπό την προστασία του κράτους, θέτοντας φραγμούς στη δημοκρατική βούληση της πλειοψηφίας για απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιοκτησίας, το άρθρο 21 για επίταξη προσωπικών υπηρεσιών (οδηγεί στην πολιτική επιστράτευση απεργών), το άρθρο 23 που θέτει περιορισμούς στο δικαίωμα απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, το άρθρο 28 που θέτει περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας, ως όρο για τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, το άρθρο 44 που προβλέπει «σε περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης», την έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου απ’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το άρθρο 48, που καθιερώνει την κατάσταση πολιορκίας (στρατιωτικό νόμο) κ.ά.
Οι πολυεθνικές παρεμβαίνουν άμεσα στα συντάγματα των εθνών – κρατών, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους
Το συγκεντρωτικό και αυταρχικό ελληνικό σύνταγμα δεν περιλαμβάνει προφανώς σοσιαλιστικές τάσεις και μάλιστα ισχυρές… Κατ’ αντιστοιχία όμως προς τα συντάγματα των χωρών της ΕΕ και κατ’ αντιδιαστολή προς τη φασιστική μορφή διακυβέρνησης, το ελληνικό σύνταγμα κατοχυρώνει το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος, με την αστική βέβαια έννοια, και ορισμένα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία δεν υπήρχαν στα προηγούμενα συντάγματα. Τέτοια δικαιώματα κατοχυρώνονται συνοπτικά (και σ’ άλλες διατάξεις αναλυτικά) στο άρθρο 25:
«Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους».
Η έκθεση της JP Morgan εκφράζοντας την πιο αντιδραστική νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία ταυτίζει με το «σοσιαλισμό» το αστικό κράτος δικαίου και το αστικό κράτος πρόνοιας, που στην πιο ανεπτυγμένη μορφή τους ίσχυσαν στη «χρυσή» τριακονταετία (1945-75). Τα δικαιώματα όμως και στην ανώτερη ιστορικά μορφή τους, δεν πρέπει να αυτονομούνται, όπως πρεσβεύει ο μικροαστικός δικαιωματισμός και να συσκοτίζουν τον άδικο και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, στο πλαίσιο του οποίου αποτελούν οριακή και παροδική, σε σημαντικό βαθμό, κατάκτηση. Ο παροδικός χαρακτήρας των κατακτήσεων στον καπιταλισμό επιβεβαιώνεται απ’ την ακύρωση πολλών απ’ αυτά τα δικαιώματα στον υπεραντιδραστικό σ’ όλα τα επίπεδα ολοκληρωτικό καπιταλισμό.

Απότοκη ακριβώς της αντιδραστικότητας του σύγχρονου καπιταλισμού είναι η ιταμή απαίτηση της μονοπωλιακής ολιγαρχίας, όπως διατυπώνεται εν προκειμένω απ’ την JP Morgan, να καταργηθούν ολοκληρωτικά, ει δυνατόν, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των υποτελών τάξεων, γιατί αποτελούν έναν έστω περιορισμένο φραγμό στην αδηφαγία των μονοπωλίων. Με πρόσχημα την επιβίωση ενός σοβιετικού τύπου κρατισμού, η κεφαλαιοκρατία μεθοδεύει τη συντριπτική υπέρ αυτής μεταβολή του συσχετισμού έναντι της εργατικής τάξης, την ένταση της εκμετάλλευσης, ακόμη και με τη μορφή απόλυτης υπεραξίας και την άρση των όποιων αντιστάσεων σ’ αυτή την επίθεση. Όπως στη μεγάλη κρίση του 1929 τα μονοπώλια σε πολλές χώρες της Ευρώπης θυσίασαν την αστική δημοκρατία έναντι της φασιστικής μορφής διακυβέρνησης και στο επίπεδο του ιμπεριαλισμού την ειρήνη έναντι του πολέμου, έτσι και στη σύγχρονη κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού απάντηση είναι ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, ο κατακερματισμός των εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά και η εξαπόλυση επικίνδυνων πολέμων ανά την υφήλιο.

Η απαίτηση της JP Morgan για αναθεώρηση του συντάγματος εκφράζει ακριβώς την υπερενίσχυση του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου όχι μόνον εις βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και εις βάρος του αστικού κράτους, ιδίως στην περίπτωση που αυτό, πραγματικά ή απλώς προληπτικά, ενεργώντας ως συλλογικός καπιταλιστής προς άμβλυνση της επικίνδυνης όξυνσης της βασικής αντίθεσης, επιχειρήσει να υπερασπίσει έστω και σε στοιχειώδη βαθμό, ατομικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα.

Η άμεση παρέμβαση του κεφαλαίου στο αστικό κράτος, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού όχι ως τάση κατάργησης του συλλογικού καπιταλιστή, που ιδίως σε οξυμμένες κρισιακές καταστάσεις, όπως η κρίση του 2008 είναι θεσμός υπεραπαραίτητος για το σύστημα, αλλά για να συρρικνωθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η συμβολή του κράτους στην αναπαραγωγή και στην προστασία των δικαιωμάτων της εργατικής δύναμης.

Η αντιδραστική επέμβαση του κεφαλαίου, πρώτο, δεν είναι μόνον έμμεση, αλλά αυξανόμενα άμεση χωρίς τη διαμεσολάβηση της αστικής πολιτικής και των ιδεολογικών μηχανισμών και δεύτερο, δεν αρκείται πλέον στην πίεση για αλλαγή προς το αντιδραστικότερο της αστικής διαχείρισης, αλλά άμεσα και δημόσια απαιτεί κατάργηση θεσμών και νόμων, ακόμη και άρθρων του συντάγματος, αν έστω και κατ’ ελάχιστο, προασπίζουν λαϊκά συμφέροντα. Γι’ αυτό το σκοπό οι άμεσες παρεμβάσεις του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας είναι συνεχείς με τα συλλογικά του όργανα, ΣΕΒ, ΙΟΒΕ, επιμελητήρια, με συνέδρια, με μεμονωμένους, ισχυρούς καπιταλιστές, αλλά και οι έμμεσες παρεμβάσεις με τα αστικά κόμματα και την αστική οργανική διανόηση. Είναι γνωστή η πίεση που ασκείται απ’ το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος, που επιβάλλει την παροχή ανώτατης εκπαίδευσης αποκλειστικά από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

Στην τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος το 2006, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχείρησαν να καταργήσουν το άρθρο 16, αλλά υποχώρησαν λόγω της μεγάλης κοινωνικής αντίδρασης. Έκτοτε το θέμα κατά καιρούς επανέρχεται. Πρόσφατα (Εφ. Συν., 2-3/4/16) έθεσε το θέμα αυτό ο βουλευτής επικρατείς της Ν.Δ Θ. Φορτσάκης.

Η συνεχής πίεση του κεφαλαίου και του πολιτικού και ιδεολογικού προσωπικού του για περιορισμό του υδροκέφαλου και σπάταλου κράτους οδήγησε επί κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με νομικίστικες επινοήσεις, στην παραβίαση της καθιερωμένης απ’ το 1911 μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ισχυρές πιέσεις ασκούνται απ’ το οικονομικό και πολιτικό αστικό χώρο για πλήρη απελευθέρωση των ιδιωτικοποιήσεων και για προσέλκυση επενδύεσων με «ασφαλές φορολογικό, ασφαλιστικό και εργασιακό περιβάλλον».

Θέση – κλειδί στην επίθεση του κεφαλαίου κατά αστικών συνταγμάτων, που αναφέρονται στο κοινωνικό κράτος και στην κεϊνσιανού τύπου διανομή του πλούτου, κατέχει η ΕΕ για την εξάλειψη αυτών των διατάξεων, έστω και αν στην πράξη αποτελούν σχεδόν κενό γράμμα. Η ΕΕ ως οικονομικο-πολιτικός οργανισμός είναι πλήρως υποταγμένη στις πολυεθνικές και βρίσκεται σε άμεση επαφή και συνεργασία μ’ αυτές. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις συνεδριάσεις της Κομισιόν στις Βρυξέλλες συμμετέχουν, συμβάλλοντας ουσιαστικά στις αποφάσεις, εκπρόσωποι (λόμπι) εκατοντάδων πολυεθνικών. Υπό την πίεση των λόμπι των πολυεθνικών η ΕΕ έχει επιβάλει μέσω του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς στο νομικό καθεστώς των χωρών – μελών και αν είναι δυνατόν και στα συντάγματά τους.

Την πιο όμως αποφασιστική υποβάθμιση του κράτους στο σύστημα της αστικής εξουσίας επιφέρουν οι πολυεθνικές στα πλαίσια της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης (ΤΤΙΡ), αφού αποκτούν το δικαίωμα προσαγωγής του κράτους σε ειδικά δικαστήρια, όταν κρίνουν ότι ζημιώνει τα συμφέροντά τους!

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 10.4.2016
 https://lefterianews.wordpress.com

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Μόλις 50 αμερικανικές εταιρείες κρύβουν σε offshore πάνω από 1,3 τρισ. δολάρια


Κολοσσοί φοροδιαφυγής
Οι 50 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ έχουν περισσότερα λεφτά κρυμμένα σε offshore από το σύνολο του ΑΕΠ της Ισπανίας, του Μεξικού ή της Αυστραλίας. 
Πρόκειται για περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια αφορολόγητα δολάρια. Ανάμεσα στις εταιρείες η Coca Cola, η Walt Disney, η Alphabet (Google), η Apple, η Walmart, η General Electric και η Goldman Sachs
Τα στοιχεία παρουσίασε η Oxfam, με τον Robbie Silverman, φοροτεχνικό σύμβουλο της οργάνωσης να δηλώσει ότι η φοροαποφυγή στις ΗΠΑ θα μπορούσε να επηρεάσει πολλές χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο. 
«Οι φτωχότερες χώρες πλήττονται ιδιαίτερα καθώς χάνουν περίπου 100 δισ. το χρόνο από την εταιρική φοροαποφυγή. Αυτά τα χρήματα θα ήταν αρκετά για την παροχή καθαρού νερού και αποχέτευσης σε περισσότερα από 2,2 δισ. ανθρώπους» προσθέτει. 
Ο Independent αναφέρει ότι επικοινώνησε με τις προαναφερθείσες εταιρείες. Η Goldman Sachs αρνήθηκε να σχολιάσει ενώ οι υπόλοιπες δεν απάντησαν. 
Οι 50 αυτές εταιρείες εκτιμάται ότι είχαν κέρδη 4 τρισ. δολάρια σε παγκόσμιο επίπεδο από το 2008-2014 αλλά πλήρωσαν μόλις 26.5% από αυτά σε φόρους την ίδια ώρα που ο φορολογικός συντελεστής είναι 35%.  Επίσης οι 50 αυτές εταιρείες έλαβαν συνολικά 27 δολάρια ομοσπονδιακής βοήθειας – δάνεια, εγγυήσεις δανείων και πακέτα διάσωσης – για κάθε ένα δολάριο που πλήρωσαν σε φόρους. 

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

«Είναι οι ανισότητες, ηλίθιε»!

  http://afterhistory.blogspot.gr
Του Γιώργου Δουράκη*

Το ερώτημα αν ο Θεός έπλασε ή όχι τον κόσμο στον οποίο ζούμε δε μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Οι απόψεις διΐστανται. Η οικονομική επιστήμη όμως μπορεί να μας πει με ακρίβεια σε ποιον ανήκει ο μάταιος τούτος κόσμος.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του γνωστού οργανισμού για την καταπολέμηση της φτώχειας OXFAM (βλ. εδώ), οι οικονομικές ανισότητες προσλαμβάνουν πλέον τρομακτικές διαστάσεις. Το 2015, μόλις 62 δισεκατομυριούχοι κατείχαν όσο πλούτο έχει και ο σχετικά φτωχότερος μισός πληθυσμός του πλανήτη, δηλ. 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι! Ναι, σωστά διαβάσατε. Μόλις 62 δισεκατομμυριούχοι! Άνετα χωράνε σε μια αίθουσα σεμιναρίων… 
Η εξέλιξη αυτής της ανισότητας κατά τη διάρκεια της κρίσης είναι χαρακτηριστική και εξόχως ανησυχητική. Το 2010, το αντίστοιχο νούμερο ήταν 388 δυσεκατομμυριούχοι. Το 2011, 177. Το 2012, 159. Το 2013, 92. Το 2014, 80. Και το 2015, 62! Οπότε προκύπτει αβίαστα το ερώτημα-κουίζ (ο ευρών αμειφθήσεται): «Άραγε σε πόσα χρόνια από τώρα ένας και μοναδικός τρισεκατομμυριούχος θα κατέχει τόσο πλούτο όσο και ο μισός πληθυσμός της Γης»; Έχει τη σημασία του το ερώτημα. Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε περνάμε από τον καπιταλισμό της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας στον καπιταλισμό της χρηματοοικονομικής… μοναρχίας! Του θρυλικού και ανεπανάληπτου Σκρουτζ Μακ Ντακ!
Ιδού και το σχετικό διάγραμμα:
Πηγή: OXFAM (βλ. εδώ, σ. 4)
Αλλά επειδή μπορεί αυτό να σας αφήνει αδιάφορο, δεδομένου ότι δεν ανήκετε στο φτωχότερο 50% του πληθυσμού της Γης, η έκθεση της OXFAM μελετά κι έναν άλλο δείκτη που σίγουρα σας αφορά άμεσα. Το μερίδιο στον παγκόσμιο πλούτο του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού του πλανήτη συγκριτικά με το αντίστοιχο μερίδιο του υπόλοιπου 99% του πληθυσμού. Με βάση το δείκτη αυτό, η ανισότητα είναι ακόμη χειρότερη. Οι σύγχρονοι κροίσοι (1% του πληθυσμού) έχουν σήμερα μεγαλύτερο πλούτο από ό,τι όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα μαζί (το 99% του πληθυσμού)! Θυμάστε τι έλεγε το περίφημο κίνημα «Occupy Wall Street»; «Είμαστε το 99%». Και με τον εύστοχο αυτό τρόπο αποκάλυπτε τα δύο βασικά αίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης: την υπερδιόγκωση του τραπεζικού συστήματος και τις εκρηκτικές οικονομικές ανισότητες. Δύο σλόγκαν, χίλιες αναλύσεις… 
Ιδού και το σχετικό διάγραμμα:
Πηγή: OXFAM (βλ. εδώ, σ. 2)
Εν κατακλείδι, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση, η δυναμική των ανισοτήτων παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Βέβαια τα συστημικά ΜΜΕ περί άλλα τυρβάζουν. Ασχολούνται συνεχώς και αδιαλείπτως με διάφορες συντεχνίες ήσσονος σημασίας και αφήνουν στο απυρόβλητο τη μέγιστη συντεχνία του οργανωμένου χρήματος, που κρατά σε ομηρία ολόκληρη την κοινωνία και απομυζά το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου με τη μορφή προσόδων (βλ. εδώ). Σήμερα, χάρη στις οικονομικές μελέτες του λαμπρού Τομά Πικετί, διαθέτουμε τη στατιστική τεκμηρίωση που μας έλειπε για να αποδείξουμε και επιστημονικά ότι η συντεχνία των ζάμπλουτων αυξάνει με εκθετικούς ρυθμούς την οικονομική και πολιτική επιρροή της (βλ. εδώ και εδώ). Ωστόσο η στρατηγική του «εδώ και τώρα παρ’ τα όλα» και «μην αφήνεις για αύριο ό,τι μπορείς να κερδίσεις σήμερα» είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού. Δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις. Είναι σαν να αφήνεις να βράζει στη φωτιά μια ερμητικά κλεισμένη χύτρα ταχύτητος χωρίς βαλβίδα ασφαλείας.
Αλλά το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού είναι ζοφερά και για έναν ακόμη λόγο. Δεν είναι μόνον ότι οι μεγιστάνες του πλούτου βγάζουν περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Είναι και η απίστευτη κοινωνική αλαζονεία και ανευθυνότητα που επιδεικνύουν. Κρύβουν ξεδιάντροπα τα αμύθητα πλούτη τους σ’ ένα πυκνό δίκτυο φορολογικών παραδείσων που εκτείνεται σ’ ολόκληρη την υφήλιο. Η έκθεση της OXFAM εκτιμά ότι το ποσό που η συντεχνία των ζάμπλουτων κρύβει στους φορολογικούς αυτούς παραδείσους ανέρχεται σε 7,6 τρισεκατομμύρια δολάρια! 
Αλλά φορολογικοί παράδεισοι δε βρίσκονται μόνο στα σημερινά εξωτικά «νησιά των θησαυρών» (Κέιμαν κτλ.). Βρίσκονται και στην καρδιά της Ευρώπης (Ελβετία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο κτλ.). Dans le "jardin" du Luxembourg (και δεν εννοώ βέβαια το γνωστό πάρκο των Παρισίων, αλλά τον προκλητικό χρηματοοικονομικό «μπαχτσέ» της λιλιπούτιας αυτής χώρας-καζίνο), ο σημερινός επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής -δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ- όντας επί 18 χρόνια πρωθυπουργός, οργάνωνε με αριστοτεχνικό τρόπο τη φοροδιαφυγή πολλών πολυεθνικών εταιρειών μέσω του τραπεζικού συστήματος της χώρας του. Με άλλα λόγια ο ορισμός της διαπλοκής σε ανώτατο θεσμικό επίπεδο. Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε, αλλά και τι μ’ αυτό; Η ζωή συνεχίζεται. Business as usual! Πώς να βγούμε λοιπόν από την κρίση, όταν οι κατ’ εξοχήν υπαίτιοι, αυτοί που την προκάλεσαν με την κοινωνικά ανεύθυνη και αρπακτική συμπεριφορά τους, είναι οι ίδιοι που τη διαχειρίζονται; Μπορεί ποτέ να σβηστεί μια πυρκαγιά από πυρομανείς «πυροσβέστες»;.. 
Νομίζω ότι τα πράματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Οι σημερινές ελίτ είναι εντάσεως ανοησίας. Παντού αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε τέτοιο έλλειμμα οικονομικής και πολιτικής ηγεσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο θλιβερός μισάνθρωπος Dr. Schäublove, με το παραμορφωμένο πρόσωπο και τις παρανοϊκές ιδέες, που πρωτοστατεί στην έξαρση του εθνικιστικού ρατσισμού με την προσφιλή σ’ αυτόν μέθοδο της απόδοσης ευθυνών και του στιγματισμού ολόκληρων λαών ως «αμαρτωλών» και «υπαίτιων» (κρίμα που δε ζει πια ο αείμνηστος Πήτερ Σέλερς για να τον ενσαρκώσει στην οθόνη, όπως εδώ, στο σπαρταριστό αυτό βίντεο). 
Ο βλοσυρός και εμπαθής αυτός ευρωκράτορας είναι ο αρχιτέκτονας της αέναης λιτότητας, μιας κατ’ ευφημισμόν «οικονομικής» πολιτικής (ένα εκρηκτικό μείγμα οικονομικού σκοταδισμού και ηθικών προκαταλήψεων), που καταδικάζει την ΕΕ σε διαρκή στασιμότητα, ύφεση και ανεργία. Και φυσικά οδηγεί στην αναβίωση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο μακελάρης Dr. Schäublove και η ανεγκέφαλη γερμανική ελίτ οδηγούν την ευρωζώνη και την ΕΕ σε βίαιη αναδιάρθρωση ή και σε πλήρη διάλυση, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Είναι απλώς θέμα χρόνου…
Αλλά μη νομίσετε ότι μόνον η γερμανική ελίτ είναι ανεγκέφαλη. Και οι άλλες δεν πάνε παραπίσω. Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει μόνο με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Απλώς η κρίση ήταν καταλυτική και απέδειξε με σαφή και οδυνηρό τρόπο ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Σοβαρές ωστόσο ενδείξεις υπήρχαν και πολύ πριν από την οικονομική κρίση. Δείτε τι έγραφα το 2006:
«Με την αποδοχή της νεοφιλελεύθερης θεωρίας και πρακτικής, οι ιθύνουσες τάξεις αποδεικνύουν ότι δεν έχουν αίσθηση του καλώς νοούμενου δικού τους συλλογικού συμφέροντος. Σε μια εποχή που όλοι διατυμπανίζουν τη σημασία της στρατηγικής σκέψης και της φαιάς ουσίας στον αγώνα για πρόοδο και ευημερία, οι τάξεις αυτές εμφανίζονται κατώτερες των περιστάσεων, με ιδιαίτερα χαμηλό δείκτη ευφυΐας, αλλά με περίσσευμα πυγμής και αυταρχισμού. Η συμπεριφορά τους είναι επιεικώς απερίσκεπτη, η δε δράση τους εντελώς αυθόρμητη και ενστικτώδης. Πάσχουν από μια άνευ προηγουμένου οικονομική και πολιτική μυωπία. Η στρατηγική τους είναι ατελέσφορη και επικίνδυνη, οικονομικά πρωτόγονη και πολιτικά χονδροειδής. Επέλεξαν το δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης με τον κόσμο της εργασίας, επειδή στην πρωτόγονη σκέψη τους ο μόνος τρόπος να «νικήσουν» είναι κατατροπώνοντας εσαεί τον «αντίπαλο». Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι, μακροχρόνια, το πραγματικό συλλογικό συμφέρον τους δεν συνδέεται με την εξόντωση, αλλά με την ευημερία των εργαζομένων» (Εναλλακτικές Προσεγγίσεις της Ανάπτυξης, σ. 67). 
Η αιχμηρή αυτή κριτική μου κάθε άλλο παρά αυθαίρετη ήταν. Στηριζόταν σε στέρεα οικονομική και κοινωνική ανάλυση και στις πραγματικές επιδόσεις των οικονομιών εκείνης της περιόδου. Τότε βέβαια όλοι έπλεαν σε πελάγη καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, με τους απολογητές του νεοφιλελευθερισμού να υποστηρίζουν ότι η ελεύθερη αγορά απελευθερώνει τις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζεται ο παραγόμενος πλούτος. Αυτό όμως ήταν το story της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας, το story του αγοραίου εκσυγχρονισμού και των αγοραίων μεταρρυθμίσεων. Το οποίο όμως πόρρω απείχε από τη ζοφερή πραγματικότητα, με τις πρωτοφανείς οικονομικές ανισότητες. Δείτε τι έγραφα ακόμη παλαιότερα (το 2003): 
«Σε επίπεδο πρακτικής, το σύστημα του υπαρκτού οικονομικού φιλελευθερισμού, που αριθμεί δυόμισι περίπου δεκαετίες ζωής, έχει να παρουσιάσει εφιαλτικές κοινωνικές επιδόσεις. Ιδού ένας σύντομος, αλλά συντριπτικός απολογισμός πεπραγμένων: τρομακτική διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων, συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και πρωτοφανής κοινωνική πόλωση τόσο στο εσωτερικό των χωρών, όσο και μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, δραματική μείωση των κοινωνικών δαπανών και άρση της προστασίας των αδυνάτων, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας μακράς διαρκείας, πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων προς όφελος της εργοδοσίας, εμφάνιση νέων μορφών υποβαθμισμένης εργασίας που παραβιάζουν βασικά (ατομικά και συλλογικά) ανθρώπινα δικαιώματα, κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικής συναίνεσης, διάβρωση της κοινωνικής συνοχής και βαθμιαία αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας και των νέων βιοτεχνολογιών για την εξυπηρέτηση στυγνών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων σε πλανητική κλίμακα, γενικευμένη διατροφική κρίση, ανεπανόρθωτη βλάβη του φυσικού περιβάλλοντος και του κλίματος, ισοπέδωση των πολιτισμικών διαφορών και πολλά άλλα» (Ψηφιακή Τεχνολογία και Οικονομική Δυναμική, σ. 18). 
Γιατί κάνω αυτή την αναδρομή στο παρελθόν; Μα για να σας αποδείξω ότι δεν είμαι μετά Χριστόν προφήτης. Ότι αυτά που γράφω αντέχουν στο χρόνο, δεν είναι έπεα πτερόεντα. Φυσικά ο απώτερος στόχος μου είναι ιδιοτελής. Θέλω να αντλήσω αξιοπιστία, με την ελπίδα ότι θα προσέχετε περισσότερο τις αναλύσεις μου. Μπας και σας τρομοκρατήσω αρκετά και σηκωθείτε από τους καναπέδες. Γιατί πώς αλλιώς θα αντιμετωπίσουμε τις ανάλγητες ελίτ, που με την απληστία και την ανοησία τους πέτυχαν κάτι που μέχρι πρότινος φάνταζε ακατόρθωτο. Και μακάβριο. Εξαιρετικά μακάβριο. Να αναστήσουν τους βρικόλακες της Ιστορίας… 
*Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Ο παππούς μου, ο διοικητής του Αουσβιτς



της Βένα Γεωργακοπούλου

Μιλάει σαν Μεσογειακός, γεμάτος συναίσθημα, υπερβολές, ατέλειωτες ιστορίες. Ο 51χρονος Ράινερ Ες είναι, όμως, ένας Γερμανός που γυρνάει τον κόσμο κηρύσσοντας τον πόλεμο σε κάθε είδους ακροδεξιές ιδέες και πρακτικές. Ενας θαυμαστός ακτιβιστής με όνομα βαρύ από αίμα. Είναι εγγονός του διαβόητου Ρούντολφ Ες, διοικητή του Αουσβιτς, υπεύθυνου για εκατομμύρια θανάτους. Καταδικάστηκε σε θάνατο στη δίκη της Νυρεμβέργης και απαγχονίστηκε (1947).
Ο Ράινερ Ες έρχεται στην Αθήνα για να συμμετάσχει στις δράσεις που συνοδεύουν την παράσταση των αγαπημένων του ελληνικού κοινού Rimini Protokoll «Adolf Hitler: Ο Αγών μου» (21-24 Απριλίου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών).
Η γερμανική κολεκτίβα, πάλι με τη μορφή του θεατρικού ντοκιμαντέρ, ασχολείται με το πιο καταραμένο μπεστ σέλερ του 20ού αιώνα, το δίτομο πόνημα του Χίτλερ, αυτοβιογραφία και πολιτικό μανιφέστο μαζί του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Ο Ράινερ Ες την Παρασκευή 22 Απριλίου, στις 6 μ.μ., στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, θα συζητήσει με τον ιστορικό Τάσο Σακελλαρόπουλο.
Εχει πολλά να μας πει. Και δεν είναι καθόλου «κίτρινο» να παραδεχτούμε πως η προσωπική του ιστορία είναι πιο συναρπαστική από τον αντιφασιστικό του λόγο. Γιατί, έπειτα από μια τραυματική παιδική ηλικία μέσα στα ψέματα και την καταπίεση από τον ναζί πατέρα του Χανς Γιούργκεν Ες, που είχε ζήσει αμέριμνα χρόνια στο Αουσβιτς, κατάφερε να επαναστατήσει. Εκοψε κάθε δεσμό με την οικογένειά του (εκτός από τη μητέρα του) και εντάχθηκε στο δημοκρατικό αντιφασιστικό κίνημα.

• Τι είδους ανατροφή είχατε; Ησασταν, ας πούμε, ένας μικρός ναζί;

Mετά το 1946 κάθε παιδάκι στη Γερμανία ήταν ένας μικρός σοσιαλδημοκράτης. Πώς να το εξηγήσω; Οι άνθρωποι ήταν πολύ φοβισμένοι, έτρεμαν στην ιδέα ότι είναι ίσως φακελωμένοι ως συνεργάτες των ναζί. Οσο για το δικό μου σπίτι, η ιστορία του παππού μου ήταν μυστικό στην οικογένειά μου, αλλά και σε ολόκληρη τη Γερμανία. Το 1965, που γεννήθηκα, κανείς δεν μιλούσε για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

• Η συζήτηση για το Ολοκαύτωμα και η προσπάθεια να δημιουργηθεί αντιρατσιστικό ήθος πότε, δηλαδή, ξεκίνησαν;

Στη δεκαετία του ’70. Επρεπε να γίνει πρώτα ο Μάης του ‘68, να εμφανιστεί η RAF και γενικά η τρομοκρατία για να αρχίσουμε να θέτουμε ερωτήματα για το παρελθόν μας. Μέχρι τότε, να φανταστείτε, στα σχολεία η Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μόνο, όπως λέγαμε, «Χίτλερ, Χίμλερ, Γκέμπελς, Γκέρινγκ». Μέχρις εκεί. Το Αουσβιτς και το Νταχάου ήταν άγνωστες λέξεις.

• Πότε αρχίσατε να υποψιάζεστε ότι κάτι τρέχει με την οικογένειά σας;

Η πρώτη ένδειξη είχε να κάνει με τους Εβραίους. Ημουν γύρω στα δέκα και είχα έναν πολύ καλό φίλο, γειτονόπουλο, που περνούσαμε όλη τη μέρα μαζί. Ακόμα έχουμε γερή σχέση, ποτέ δεν χάσαμε την επαφή μας στη διάρκεια των χρόνων. Ηταν, όμως, Εβραίος, οι παππούδες του επιζώντες του Αουσβιτς. Σε εκείνη την ηλικία κανένα παιδί δεν ενδιαφέρεται για θρησκείες και τι είχε γίνει στον πόλεμο. Το μυαλό μας το είχαμε στο παιχνίδι.
Η οικογένειά του με καλοδεχόταν σπίτι του, κι ας ήξερε ποιος ήταν ο παππούς μου, δεν μετέθετε την ευθύνη σε μένα. Κάποτε ο πατέρας του με ρώτησε αν θα ήθελα να γιορτάσω μαζί τους το Πάσχα τους. «Πολύ ενδιαφέρον», απάντησα και πήγα να ρωτήσω τον πατέρα μου. Πήδηξε αμέσως από την καρέκλα του, μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι, σχεδόν μου έσπασε τη μύτη, και με πήγε σηκωτό να με κλειδώσει στο δωμάτιό μου.
Στεκόμουν με τη μύτη μου να τρέχει αίμα και πάσχιζα να καταλάβω τι λάθος είχα κάνει. Το βράδυ μπήκε στο δωμάτιο κραδαίνοντας τη βαριά δερμάτινη ζώνη του και μου είπε: «Με αυτά τα σκουπίδια τους Εβραίους δεν θα ξαναπαίξεις και δεν θα ξαναμιλήσεις. Σ’ το απαγορεύω». Το επόμενο πρωί είδα στην πόρτα του κήπου μια πινακίδα που ο πατέρας μου είχε τοποθετήσει το βράδυ. «Εδώ οι Εβραίοι δεν επιτρέπονται». Εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τίποτα, δεν είχα και στοιχεία να βασιστώ.

• Η ζωή σας, δηλαδή, συνεχιζόταν κανονικά;

Απολύτως. Κάποια στιγμή, όπως άλλωστε όλα τα παιδιά των ναζί, πήγα σε χριστιανικό οικοτροφείο αρρένων. Εκεί είχα μία ακόμα σκληρή εμπειρία. Σε ηλικία 11-12 χρόνων, μαζί με τους συγκατοίκους μου στο δωμάτιο, στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου κλέψαμε φαγητό από την κουζίνα. Μας έπιασαν και η τιμωρία μας ήταν να δουλέψουμε για δυο-τρεις εβδομάδες στον κήπο, δίπλα στον κηπουρό, που μας έδινε ό,τι σκληρή δουλειά είχε, μάζεμα σκουπιδιών, ξεχορτάριασμα, σκάλισμα κ.λπ.
Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ο κηπουρός ήταν Εβραίος, επιζών του Αουσβιτς και ότι μάλιστα είχε δουλέψει κάτω από άθλιες συνθήκες στον κήπο του παππού μου. Υπάρχει ακόμα, τεράστιος, πάνω από τέσσερα στρέμματα, με θερμοκήπια και στάβλους. Οταν πήρε τον κατάλογο των τιμωρημένων και είδε το όνομά μου τηλεφώνησε αμέσως στη γραμματεία του διευθυντή.
"Μήπως ο πατέρας του μικρού Ες λέγεται Χανς Γιούργκεν;», ρώτησε. Και όταν βεβαιώθηκε ότι ήμουν μέλος αυτής της κακούργας, εγκληματικής οικογένειας, αποφάσισε να με ταλαιπωρήσει. Με χτυπούσε, με διέταζε και ενώ η τιμωρία των φίλων μου τελείωσε, εμένα με κράτησε πάνω από τρεις μήνες.
Εκανα κάποια αρχή. Με βοήθησε ένας δάσκαλός μου, στον οποίο κατέφυγαν απορημένοι οι άλλοι τιμωρημένοι, «ο Ράινερ έχει πρόβλημα, εμείς τελειώσαμε κι αυτός ακόμα δουλεύει, μπορείτε να δείτε τι γίνεται;».
Κι αυτός, που δίδασκε γερμανική ιστορία και ήξερε πολύ καλά ποια ήταν η οικογένειά μου, κατήγγειλε την αντιμετώπισή μου στον διευθυντή. Ο κηπουρός ισχυρίστηκε ότι «ο μικρός Ες δεν ήταν υπάκουος και ερχόταν αργοπορημένος». Είχε, δηλαδή, την ίδια ακριβώς απάνθρωπη συμπεριφορά με τους παππούδες μου απέναντι στους δικούς τους κηπουρούς.

• Σας ακούω θυμωμένο μαζί του. Γιατί δεν σκέφτεστε τι είχε τραβήξει ο Εβραίος κηπουρός στο Αουσβιτς;

Μα ήμουν κι εγώ, όπως κι αυτός, εντελώς αθώος και επιπλέον δεν ήξερα τίποτα για το Αουσβιτς... Δυο βδομάδες αργότερα ο ίδιος καθηγητής μού είπε: «Θέλεις να ’ρθεις μαζί μου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; Θα βρεις μερικές από τις απαντήσεις που ψάχνεις». Με πήγε στο Νταχάου.
Και τότε είδα για πρώτη φορά γραμμένο το όνομα του παππού μου σε μια πινακίδα που έλεγε: «Ο Ρούντολφ Ες ξεκίνησε εδώ την καριέρα του και στη συνέχεια έγινε ο διοικητής του μεγαλύτερου στρατοπέδου μαζικής εξολόθρευσης του 20ού αιώνα».
Επαθα σοκ και με την προτροπή του καθηγητή μου («έχεις δικαίωμα να μάθεις»), τηλεφώνησα στον πατέρα μου και τον ρώτησα.
Και αυτός μού είπε: «Παιδί μου, ήταν μάλλον ορθογραφικό λάθος. Θα εννοούσαν τον Ρούντολφ Ες (Hess), τον υπαρχηγό του Χίτλερ. Το δικό μας επίθετο γράφεται Hoss». Δεν είχα άλλη διέξοδο, όπως κάθε παιδί σ’ αυτή την ηλικία εμπιστεύτηκα τον πατέρα μου.

• Πότε κάνατε την επανάστασή σας απέναντι στην οικογένειά σας;

Οταν τελείωσα το σχολείο και άρχισα να εκπαιδεύομαι ως σεφ. Ενα Σαββατοκύριακο, που επέστρεψα σπίτι, ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη, που κάλυπτε όλους τους τοίχους της σκάλας (η μητέρα μου αγαπούσε να διαβάζει) δύο βιβλία: «Ο διοικητής του Αουσβιτς», τα απομνημονεύματα, δηλαδή, του παππού μου, κι ένα άλλο που λεγόταν «People at Auschwitz». Θεέ μου, σκέφτηκα, πάλι το ίδιο μπέρδεμα μεταξύ Hess και Hoss.
Οταν πήγα να τα πάρω από το ράφι ο πατέρας μου όρμησε, με χτύπησε στο κεφάλι, «αυτά τα βιβλία δεν είναι για σένα», μου είπε, και τα πήρε στο γραφείο του, που ήταν για όλους άβατο. «Γιατί δεν μπορώ να τα διαβάσω;», ρώτησα τη μητέρα μου. Ηταν η πρώτη φορά που τολμούσα ένα «γιατί;».
Κι αυτή, επίσης για πρώτη φορά, μου είπε: «Υπάρχει ένα μυστικό στην οικογένειά μας, τώρα που ο πατέρας σου θα λείψει μερικές μέρες στη Σουηδία για δουλειές, θα σε αφήσω να τα διαβάσεις». 
Θυμάμαι πόσο φοβισμένος ήμουν μέχρι να τα πάρω στα χέρια μου, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά, έπρεπε να είμαι βέβαιος ότι είχε μπει στο αεροπλάνο και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει ξαφνικά. Τα διάβασα μονορούφι, μάζεψα όλα τα πράγματά μου και έφυγα από το σπίτι. Δεν επέστρεψα ποτέ.

• Μεγάλη απόφαση για έναν 17χρονο να φύγει από το σπίτι του.

Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ξεφύγω από το... Δ’ Ράιχ και τους ναζί συγγενείς μου. Ο σεφ στον οποίο εκπαιδευόμουν, είχε μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο την περίοδο του πολέμου, ήταν απόλυτα ενημερωμένος για όλα και προοδευτικός.
Μου έδωσε άσυλο, στέγη, έγινε ο μέντοράς μου, αυτός με έκανε ό,τι είμαι σήμερα. Δεν θα λεγα, όμως, ότι πέρασα εύκολα.
Οταν έφυγα από το σπίτι μου άρχισα να πίνω υπερβολικά, να παίρνω ναρκωτικά. Εγινα και πατέρας στα 17 μου, ήμουν ανήλικος και ο πατέρας μου δεν έδινε την άδειά του να παντρευτώ, έλεγε το παιδί μου «ένα μπασταρδάκι, που ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσει το όνομα των Ες».
Από όλο αυτό το χάος με έβγαλε ο μέντοράς μου. «Δεν είναι αυτή η λύση», μου είπε, «χρειάζεσαι καθαρό μυαλό για να συνεχίσεις». Μου έδωσε και κατεύθυνση ζωής. «Αυτό το κομμάτι της Ιστορίας δεν πρέπει να ξεχαστεί», μου είπε, «κάνε ό,τι μπορείς για να μην ξανασυμβεί».

• Ο ακτιβισμός σας είναι κι ένα είδος εξιλέωσης;

Οποιος έχει μιλήσει έστω και μία φορά στη ζωή του με επιζώντα του Αουσβιτς δεν έχει άλλο δρόμο. Πρέπει να πάρει θέση, να αγωνιστεί. Οσο πιο μέσα έμπαινα στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τόσο πιο πολύ παθιαζόμουν.
Κι ας ήταν δύσκολα τα πράγματα όταν ξεκίνησα την έρευνά μου. Τότε δεν υπήρχε ίντερνετ, πήγαινα σε αρχεία και βιβλιοθήκες και όταν έδινα την ταυτότητά μου συχνά άκουγα, «δεν έχουμε τίποτα για σας».

• Το νέο ακροδεξιό κόμμα στη Γερμανία, το AfD, θα έχει διάρκεια ή είναι η άνοδός του μια αντίδραση στην εισροή προσφύγων;

Βεβαίως θα διαρκέσει. Στο AfD παριστάνουν τους ήρεμους, καθωσπρέπει, πολιτισμένους, ενώ η αλήθεια είναι ότι τα συνθήματα και η πολιτική τους σκέψη είναι ίδια με των νεοναζιστών. Αυτοί δεν είπαν ότι είναι απολύτως λογικό να πυροβολούμε τους πρόσφυγες στα σύνορα;
Πώς γίνεται να ακούγονται τέτοια πράγματα στην εποχή μας ή να υψώνονται φράχτες; Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, οι άνθρωποι που θέλουν να έρθουν στη Γερμανία δεν είναι όλοι πρόσφυγες. Υπάρχουν ανάμεσά τους και εγκληματίες που εκμεταλλεύονται την κατάσταση.
Ομως, οι πρόσφυγες από τη Συρία πληρώνουν τις συνέπειες των δικών μας πράξεων, είναι προϊόν της δικής μας πολιτικής για τη χώρα τους.

• Πιστεύετε ότι η μόνη λύση ήταν η πολιτική της Μέρκελ για ανοιχτά σύνορα;

Φυσικά. Τη στήριζα με πάθος. Οι Γερμανοί ξεχνάμε εύκολα. Τι θα γινόμασταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αν δεν είχαμε τους Αμερικανούς και τους Αγγλους να μας βοηθήσουν να σταθούμε στα πόδια μας; Η βοήθεια στους πρόσφυγες από τη Συρία θα έπρεπε να είναι μια αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση.
Δεν σημαίνει ότι θα ζήσουν για πάντα στη χώρα μας, μίλησα σε πολλούς που ήρθαν στην περιοχή μου, στη Νότια Γερμανία και μου είπαν: «Τι να κάναμε σε μια χώρα όπου δεν είχαμε ζωή, πεθαίναμε της πείνας και εμφανίστηκαν κι αυτοί οι ηλίθιοι του ISIS και άρχισαν να μας σκοτώνουν;
Δεν πιστεύουμε στη θρησκεία τους, είναι λάθος». Βρίσκω, άλλωστε, τρομερές ομοιότητες μεταξύ της άποψης για την Αρία φυλή των ναζί και της ιδεολογίας του ISIS. Ενας λόγος παραπάνω για να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες.

• Στην Ελλάδα, ξέρετε, οι πρόσφυγες ζουν ακόμα σε άθλιες συνθήκες και ονειρεύονται πάντα να φύγουν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ναι, αλλά εσείς τουλάχιστον τους φέρεστε ανθρώπινα σε αντίθεση με τους Ούγγρους, τους Σέρβους, τους Κροάτες. Αυτοί κι αν έπρεπε να καταλαβαίνουν καλύτερα τους πρόσφυγες, δεν πάει πολύς καιρός που έζησαν έναν φρικτό πόλεμο.
Η πολιτική των κλειστών συνόρων δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Οι πρόσφυγες αρχίζουν να χάνουν τον έλεγχο των πράξεών τους, συγκρούονται μεταξύ τους, δημιουργούν εντάσεις στη χώρα που τους φιλοξενεί, αρνούνται να ακολουθήσουν οδηγίες και υποδείξεις.
Και από την άλλη, έχεις τον Ερντογάν, που οδηγεί σε φυλακές όσους επαναπροωθούνται στην Τουρκία, ανθρώπους αθώους, που δεν έχουν κάνει κανένα κακό στη ζωή τους. Και χρησιμοποιεί το προσφυγικό ως μια ευκαιρία να πιέσει τη Μέρκελ και την Ε.Ε., «κάντε μας πλήρες μέλος στην Ε.Ε. και θα τα βρούμε».

• Τι θα μας πείτε στην ομιλία σας στην Αθήνα;

Θα μιλήσω για το παρελθόν, αλλά και για το παρόν, στο οποίο οι παλιές ιδέες εμφανίζονται με πολύ μεγαλύτερη δύναμη από όση ποτέ περιμέναμε. Οταν προειδοποιούσα εδώ και χρόνια την Ε.Ε. ότι οι ακροδεξιές ιδέες θα ξανανθίσουν, όλοι μου έλεγαν: «Μα, κύριε Ες, μια μειοψηφία είναι μόνο».
Και τώρα η Λεπέν, το UKIP, το AfD και το NPD στη Γερμανία, αλλά και άλλα κόμματα σε Δανία, Νορβηγία και η δική σας Χρυσή Αυγή έχουν 172 θέσεις στις 761 του Ευρωκοινοβουλίου. Τι θα γίνει αν αποκτήσουν τις μισές έδρες στις επόμενες εκλογές; Θα τους λέμε ακόμα μειοψηφία; Οι δικοί σας τόλμησαν να δείξουν την Ανγκελα Μέρκελ με στολή ναζί. Σοκαρίστηκα όταν είδα τη φωτογραφία, αηδιαστική ήταν.

• Τη σύνδεση Μέρκελ και ναζισμού την έκαναν και αριστεροί στην Ελλάδα.

Το ξέρω. Αν θέλετε, λοιπόν, τη γνώμη μου για τον Τσίπρα, πιστεύω ότι είναι ένας πραγματικά καλός πρωθυπουργός. Νομίζω ότι έχει την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τρομερά προβλήματα, όπως τη διαφθορά. Δεν είναι και εύκολη δουλειά. Αλλά η σκέψη του, κυρίως όσα «ψέλνει» στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και η στάση του στο προσφυγικό μού αρέσουν πολύ. Υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που οι Ευρωπαίοι ξεχνάνε.


Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ιδιωτικοποιήσεις: Ληστρική επιδρομή προς ανατολάς (του Hannes Hofbauer )



Η διεύρυνση της Ε.Ε. κατά τη δεκαετία του ’90 ακολούθησε μια θεμελιώδη οικονομική κίνηση: το πλεονάζον κεφάλαιο επιζητούσε τη διοχέτευσή του.

Οι κορεσμένες αγορές της δεκαετίας του ’70, ως συνέπεια της διακοπείσας ευρωπαϊκής ανασυγκρότησης ταυτόχρονα με την ακριβή για τα επιχειρηματικά συμφέροντα συμμετοχή των εργαζομένων κατά το πρότυπο των κοινωνικών εταίρων, άφηνε μόνο δύο στρατηγικές ανοιχτές για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης: τεχνολογικό και επιχειρησιακό εξορθολογισμό, όπως και επέκταση των αγορών.

Οι δομικές αδυναμίες των οικονομιών κρατικού σχεδιασμού, οι οποίες κατέρρευσαν μεταξύ 1989 και 1991, πρόσφεραν από την πρώτη στιγμή ένα ευρύ πεδίο εξάπλωσης. Δεκάδες χιλιάδες εργοστάσια, αγροκτήματα, ακίνητα κι ένας ελάχιστα ανεπτυγμένος τομέας υπηρεσιών βρίσκονταν στη διάθεση των νέων ιδιοκτητών.

Η μαγική λέξη του μεγαλύτερου κοινωνικο-οικονομικού μετασχηματισμού του 20ου αιώνα ήταν η «ιδιωτικοποίηση». Στο κλασικό λατινικό λεξικό, το ρήμα privare μεταφράζεται τόσο ως «ληστεύω» όσο και ως «απαλλάσσω από κάτι». Πράγματι, η καταλήστευση της πρότερης δημόσιας περιουσίας απάλλαξε τους καινούργιους κατόχους- τουλάχιστον για δύο δεκαετίες –από τους φόβους και τις σκοτούρες τους. Παραγωγικά πλεονάσματα βρήκαν νέες αγορές, φθηνή εργατική δύναμη συνέβαλε στη μείωση του κόστους. Η διεύρυνση προς την Ανατολική Ευρώπη αποδείχθηκε Ελντοράντο για το γρήγορο ιδιωτικό κέρδος και συγχρόνως άφησε καμένη γη για τις εθνικές οικονομίες.

Η δυναμική της ιδιωτικοποίησης τροφοδοτήθηκε με ένα μείγμα επενδυτικών κεφαλαίων από τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Ανατολική Ασία, απόλυτης ένδειας και έλλειψης κεφαλαίων στις χώρες του Συμβουλίου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας (ΚΟΜΕΚΟΝ) και της απαιτούμενης δόσης σε ρητορική εξύμνηση της οικονομίας της αγοράς, εκ μέρους των εγχώριων αστικών τάξεων, οι οποίες είχαν χάσει επί δύο γενιές την οικονομική και πολιτική πρωτοκαθεδρία. Αυτές οι αστικές τάξεις, σε ανίερη συμμαχία με μεταστραφέντες κομματικούς αξιωματούχους και διευθυντές βιομηχανικών κοινοπραξιών, προσομοίωσαν μια κοινωνική συναίνεση σε σχέση με τη μετάβαση, η οποία δεν υπήρξε όπως παρουσιάστηκε. Μία μεγάλης έκτασης έρευνα του ινστιτούτου κοινωνικών μελετών Paul Lazarsfeld-Gesellschaft από το 1998, στην οποία το ερώτημα αφορούσε την άποψη για τον κομμουνισμό, έδειξε θετική αποδοχή μεταξύ 30% (στην Τσεχία) και 58% (στην Ουγγαρία).

Κατά βάση, υπήρξαν πέντε τρόποι ιδιωτικοποίησης. Στην υπό διάλυση Τσεχοσλοβακία, εφαρμόστηκαν όλες μαζί παράλληλα μεταξύ του 1990 και του 1992: η ιδιωτικοποίηση με το πρότυπο της «Τρόιχαντ», δηλαδή η εκποίηση μέσω κρατικής υπηρεσίας. Η επιστροφή σε προηγούμενους ιδιοκτήτες ή τους κληρονόμους τους. Η επονομαζόμενη ιδιωτικοποίηση με κουπόνια, κατά την οποία κουπόνια που χορηγήθηκαν μαζικά, μετατράπηκαν σε ένα μετοχικό σχήμα «λαϊκής βάσης» μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία, μετά την οποία οι μετοχές αντιπροσώπευαν συμμετοχή σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Ο πλειστηριασμός κυρίως μικρότερων επιχειρήσεων και ακινήτων και η απόδοση, για παράδειγμα, κρατικών και κοινοτικών κατοικιών στους διαμένοντες ή τους ενοικιαστές. Οι πρώτες τέσσερεις μορφές ιδιωτικοποίησης έρχονταν συστηματικά σε σύγκρουση, όσο εφαρμόζονταν συγχρόνως. Συχνά, εμφανίζονταν ακόμα και κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου προσφορών παλιοί ιδιοκτήτες ή οι «λαϊκές» μετοχές προσέκοπταν σε προηγούμενους κατόχους, για να μην αναφερθούμε στις μηχανορραφίες των φαντς, τα οποία συγκροτήθηκαν γρήγορα και υπόσχονταν υψηλές αποδόσεις για αγορές κουπονιών· οι υψηλές αποδόσεις, όμως, πραγματοποιήθηκαν μόνο για τα ίδια.

Οι αποφάσεις κρατικών εταιρειών για την εκποίηση δημόσιας περιουσίας ήταν συχνά γεωπολιτικής σπουδαιότητας. Μια σύγκριση των δύο μεγαλύτερων ανατολικο-ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών μπορεί να το καταστήσει σαφές. Στην Τσεχία, επρόκειτο για ένα κεντρικό και βασικό τμήμα της εθνικής οικονομίας, τα εργοστάσια της Σκόντα στην πόλη Μλάντα Μπόλεσλαβ. Η Φολκσβάγκεν και η Ρενό μονομάχησαν για την κατακύρωση. Ως εγχώριοι μέντορες έδρασαν ο Βάτσλαβ Κλάους και ο Βάτσλαβ Χάβελ, ο πρώτος υπέρ του γερμανικού, ο δεύτερος- σύμφωνα και με την οικογενειακή παράδοση –υπέρ του γαλλικού κεφαλαίου. Ο πλειστηριασμός κατακυρώθηκε υπέρ της Φολκσβάγκεν και έγινε, κατά συνέπεια, η κορυφαία αυτοκινητοβιομηχανία στην Ανατολική Ευρώπη, με μονάδες στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπως και με εργοστάσια κινητήρων στην Ουγγαρία και την Πολωνία. Εντελώς διαφορετικά εξελίχθηκε η ιστορία της μετάβασης για τη μεγαλύτερη βιομηχανία λεωφορείων στον κόσμο, την ουγγρική κοινοπραξία Ίκαρους.

Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν μέτρησε η άποψη «too big to fail». Οι συναλλαγές της κοινοπραξίας με τη Ρωσία κι άλλες ανατολικο-ευρωπαϊκές και αραβικές χώρες ήταν κάρφος στο μάτι του ΔΝΤ, διότι δεν μπορούσαν να ελεγχθούν από εκείνο. Η δολλαριοποίηση απέτυχε λόγω του μεγέθους και οι δυτικοί κατασκευαστές ήταν χαρούμενοι που απαλλάχθηκαν από έναν ανταγωνιστή.


Η Ίκαρους δεν επιβίωσε από τον μετασχηματισμό.

«Το άνοιγμα προς ανατολάς ήταν ένα γαλαξιακό παράθυρο για την Αυστρία και για την τράπεζα Ράϊφαϊζεν», επεσήμανε ο επικεφαλής της, Χέρμπερτ Στέπιτς, το 2005 και μ’ αυτόν τον τρόπο μίλησε για ολόκληρο τον κλάδο. Στον τομέα των τραπεζών, η ιδιωτικοποίηση εκδηλώθηκε με ιδιαίτερα δραστική μορφή. 70 έως 80% (υπολογισμένο με βάση το ποσό ισολογισμού) των τσεχικών και σλοβακικών τραπεζών ανήκουν σε εξωχώρια κεφάλαια· στις βαλτικές χώρες το ποσοστό είναι πάνω από 90%. UniCredit, Raiffeisen, Société Générale, Erste Bank ονομάζονται οι μεγάλοι κερδισμένοι από αυτή την εξέλιξη. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στον τομέα των τηλεπικοινωνιών, στις αλυσίδες λιανικού εμπορίου και στον ενεργειακό κλάδο.

Πόσο λίγοι σχετικά εγχώριοι ιδιοκτήτες κατόρθωσαν να επωφεληθούν από τη μεγάλη ληστρική επιδρομή κατά την εποχή του μετασχηματισμού, φάνηκε με ειρωνικό τρόπο στην Ουγγαρία το 2010, όταν ο Όρμπαν ανακοίνωσε την εισαγωγή ενός ειδικού φόρου για τέσσερεις σημαντικούς κλάδους. Οι Βρυξέλλες δήλωσαν σοκαρισμένες και διαμαρτυρήθηκαν, μεταξύ άλλων επειδή αυτός ο φόρος απευθυνόταν μόνο σε εξωχώρια κεφάλαια. Διόλου παράξενο, καθώς τα εγχώρια κεφάλαια δεν αντιπροσωπεύονταν καθόλου στους συγκεκριμένους τομείς.

Όποιος αναζητά τους χαμένους αυτής της διαδικασίας, χρειάζεται μόνο να δει τα στατιστικά στοιχεία για τους ανέργους και τις αυξήσεις των μισθών, όπως και να λάβει γνώση του πώς ξεκίνησε η μετάβαση με ένα μεγάλο κύμα απαλλοτριώσεων στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε οι υπερπληθωρισμοί με τριψήφια ποσοστά ξεφούσκωσαν μέσα σε λίγες εβδομάδες τις υποσχέσεις των προηγούμενων καθεστώτων για μελλοντική κατανάλωση (διότι δεν ήταν τίποτε άλλο οι καταθέσεις ταμιευτηρίου). Στην Πολωνία, αυτή η «λεηλασία των χωρίς ιδιοκτησία» μαινόταν πολύ έντονα, με ετήσιο ρυθμό πληθωρισμού 600%, αλλά και ο ρυθμός πληθωρισμού της Τσεχοσλοβακίας, με 60% το 1991, εξανέμισε τις καταθέσεις εν ριπή οφθαλμού. Οι σημερινοί μέσοι μισθοί, μεταξύ 350 και 800 ευρώ, έχουν σπρώξει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην παγίδα του ιδιωτικού χρέους, κάνοντάς τους να νιώσουν στο πετσί τους με τον πιο δόλιο τρόπο τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης.

Το άρθρο του Hannes Hofbauer, με τίτλο Raubzug durch den Osten, δημοσιεύθηκε στην αριστερή πολιτική και πολιτιστική επιθεώρηση Ossietzky, τεύχος 10, 30 Απριλίου 2013. Ο Hannes Hofbauer είναι ιστορικός και συνεκδότης του περιοδικού ιστορικής κοινωνικής επιστήμης, Historische Sozialkunde.

Μετάφραση από τα γερμανικά, Νίκος Σκοπλάκης.

Αναδημοσίευση από REDNotebook

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Σαν σήμερα, 15/04/1920, οι Σάκο και Βαντσέτι «φορτώνονται» με την κατηγορία φόνου


«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. 

Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει».
-Bartolomeo Vanzetti

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στις 15 Απριλίου του 1920, δυο άντρες ληστεύουν και δολοφονούν τον ταμία και έναν φρουρό του εργοστασίου κατασκευής παπουτσιών Slatter and Morrill, αποσπώντας $15.776.
Τρεις εβδομάδες αργότερα οι ιταλοί μετανάστες και διακεκριμένοι αναρχικοί Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, κατηγορούνται και συλλαμβάνονται για το έγκλημα, παρά τις σχεδόν ανύπαρκτες αποδείξεις εναντίον τους. Μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων, οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις, για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο. Επτά χρόνια αργότερα, μετά από πολυπληθείς εφέσεις και την τεράστια δημόσια κατακραυγή, εκτελούνται αμφότεροι για τα «εγκλήματά τους».

Η διαμάχη για την ενοχή τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ήταν δυνατόν οι δυο άντρες, μετανάστες ιταλικής καταγωγής, να έχουν μια δίκαιη δίκη, στην Αμερική του 1920, με το αρνητικό της κλίμα κατά των μεταναστών; Η Κόκκινη Απειλή, με την οποία η μεταπολεμική κυβέρνηση των Η.Π.Α. προσπαθούσε να αντιταχθεί στο κύμα απεργιών που σάρωνε τη χώρα, η σκληρή προπαγάνδα εναντίων των μεταναστών και των ριζοσπαστικών οργανώσεων, καθώς και η Επιδρομές Πάλμερ (λυσσαλέες επιθέσεις κατά ριζοσπαστών μεταναστών), συνηγορούν ότι οι λόγοι της εκτέλεσής τους ήταν αποκλειστικά πολιτικοί και κοινωνικοί. Η εκτέλεση των Sacco και Vanzetti δεν είναι άλλο από μια εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία.

Καθώς η Αμερική εισέρχεται στη δεκαετία του 1920, η εχθρικότητα προς τους μετανάστες ανέρχεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Η Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917 έφερε στο προσκήνιο τον κομμουνιστικό κίνδυνο και οδήγησε τον Γενικό Εισαγγελέα Alexander Michel Palmer να επιβάλει τις πρακτικές του κατά της Κόκκινης Απειλής, που περιελάμβαναν παραβιάσεις των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και μελάνωναν την εικόνα των μεταναστών. Στο παράρτημα, στο τέλος του άρθρου, μπορείτε να βρείτε γελοιογραφίες από τις εφημερίδες της εποχής που προπαγανδίζουν αυτές τις θέσεις.
Τα προβλήματα της μεταπολεμικής Αμερικής, τα οποία οφείλονταν σε ψυχολογική, οικονομική και ηγετική ύφεση, συνδυασμένα με τον υπαρκτό φόβο από τη μετανάστευση και την απειλή της αταξίας και του πλουραλισμού στην αμερικανική κοινωνία, οδηγούν στο να καταστήσουν τους ευρωπαίους μετανάστες αποδιοπομπαίους τράγους. Το αποτέλεσμα αυτό έγινε αισθητό, με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, κυρίως στους ξένους ριζοσπάστες, αναρχικούς και κομμουνιστές. Οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αμφότεροι μετανάστες και αναρχικοί, ένοιωσαν στο πετσί τους την έκφραση της αμερικανικής προκατάληψης και βίας αυτής της περιόδου.

Το κοινωνικό πλαίσιο, η συνάντηση, η κατηγορίες και ο αγώνας

Μπαίνοντας η Αμερική στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αρχίζει και η προπαγάνδα των αναρχικών εναντίον του. Συμβουλεύουν τους εργάτες να μην στρατευθούν. Την εποχή εκείνη η μόνη φωνή κατά του πολέμου είναι αυτή των αναρχικών και του I.W.W. (της παγκόσμιας ομοσπονδίας βιομηχανικών εργατών, γνωστών με το όνομα «woobblies»).

Το 1919 η Αμερική, παραβιάζοντας τη συνθήκη ειρήνης διώχνει τους εμμιγκρέδες, όπως την Emma Goldmann. Ολόκληρη η χρονιά αυτή είναι μια χρονιά βίας. Δθο μέρες πριν την επιστροφή του Προέδρου Wilson από το Παρίσι, όπου βρίσκονταν στη συνδιάσκεψη για την ειρήνη, δυο μέλη μιας αναρχικής ισπανικής ομάδας, του «Grupo pro Pensa», κατηγορούνται και συλλαμβάνονται στη Φιλαδέλφεια ως επίδοξοι δολοφόνοι του Προέδρου. Λίγο καιρό αργότερα ο δήμαρχος του Seatle, ο οποίος μαχόταν σθεναρά τον «κόκκινο κίνδυνο», λαμβάνει με το ταχυδρομείο μια βόμβα. Την επομένη ο Thomas Hardwick, πρώην πρόεδρος της επιτροπής μετανάστευσης, λαμβάνει ένα παρόμοιο δώρο. Συνολικά παραδόθηκαν 37 τέτοια πακέτα σε διάφορους παραλήπτες, μεταξύ των οποίων ο Olivier Wfendell Ilolmes, πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ και ο γενικός Εισαγγελέας Palmer.

Η 1η Μαΐου ήταν ιδιαίτερα βίαιη: οδομαχίες, τεράστιες συγκεντρώσεις, δολοφονημένοι διαδηλωτές κ.λ.π. Όλα αυτά ενισχύουν την αμερικανική τρομοκρατία. Ο Luigi Galleani, μια προσωπικότητα που έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης στο χώρο των αναρχικών, καταδικάζεται σε απέλαση για τη δημοσίευση του περίφημου Cronaco Soversica. Λίγο μετά, ακολουθούν εκρήξεις βομβών σε αρκετές μεγάλες πόλεις. Το κλίμα της βίας και της τρομοκρατίας που καλλιεργούν οι αρχές, καθώς και τα προβοκατόρικα στοιχεία, προκαλούν την αγανάκτηση του αμερικανικού λαού.
Αμφότεροι οι Sacco και Vanzetti ήταν αφοσιωμένοι αναρχικοί, με ενεργή συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες. Το 1916, τον ίδιο χρόνο που ο Sacco συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην εργατική συγκέντρωση στη Minnesota, έλαβε μέρος και σε μιαν απεργία ενός εργοστασίου στο Plymouth. Εκεί συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Bartolomeo Vanzetti, ο οποίος ήταν ένας από τους βασικούς διοργανωτές της συγκεκριμένης απεργίας. Όπως οι περισσότεροι αναρχικοί, και οι δύο άνδρες είχαν εναντιωθεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η απίστευτη φτώχεια στα μεταπολεμικά χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια πολλών εργατών με την κρατούσα κατάσταση. Οι αρχές είχαν τρομοκρατηθεί ότι οι αμερικανοί εργάτες θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της πρόσφατης ρωσικής επανάστασης, και έκαναν οτιδήποτε περνούσε από το χέρι της ώστε να σκιαγραφήσουν τον κομμουνισμό και τον αναρχισμό ως «μη αμερικανικές πρακτικές» και να εκφοβίσουν τους εργάτες ώστε να κρατηθούν μακριά από την «κόκκινη προπαγάνδα».

Τον Απρίλιο του 1920, ο αναρχικός Andrea Salsedo συνελήφθη και κρατήθηκε για οκτώ εβδομάδες. Το πρωί της 3ης Μαΐου, «έπεσε» από ένα παράθυρο του 14ου ορόφου του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Νέας Υόρκης. Οι Sacco και Vanzetti, μαζί με άλλους συντρόφους τους, συγκάλεσαν αμέσως μια δημόσια συνάντηση στη Βοστώνη για να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός. Ενώ καλούσαν τον κόσμο να υποστηρίξει τη διαμαρτυρία τους, συνελήφθησαν για «επικίνδυνες ριζοσπαστικές δραστηριότητες». Λίγες μέρες αργότερα βρέθηκαν κατηγορούμενοι για ληστεία και φόνο.

Η υπόθεση έφτασε σε δίκη τον Ιούνιο του 1921 και διήρκεσε επτά εβδομάδες. Τα επιχειρήματα εναντίον του ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Δώδεκα από τους πελάτες του Vanzetti κατέθεσαν ότι την ώρα που γινόταν η ληστεία και οι φόνοι, ο ίδιος τους παρέδιδε ψάρια. Ένας υπάλληλος του ιταλικού προξενείου της Βοστώνης κατέθεσε ότι ο Sacco την ώρα εκείνη βρισκόταν στο γραφείο του για ένα ζήτημα με το διαβατήριό του. Επιπλέον, υπήρξε και αυτόπτης μάρτυρας στη ληστεία και τους φόνους, ο οποίος κατέθεσε πως ούτε ο Sacco, ούτε ο Vanzetti είχαν καμία σχέση με αυτή.

Πρόεδρος της έδρας στην υπόθεσή τους ήταν ο δικαστής Webster Thayer, ο οποίος δήλωσε για τον Vanzetti: «Αυτός ο άνδρας, αν και μπορεί να μην έχει διαπράξει το έγκλημα που του αποδίδουν, είναι εντούτοις ηθικός αυτουργός, γιατί είναι εχθρός των υπαρχόντων θεσμών μας». Ο πρόεδρος των ενόρκων, ένας συνταξιούχος αστυνομικός, απάντησε σε έναν φίλο του, ο οποίος του είπε ότι, κατά τη γνώμη του, οι Sacco και Vanzetti ήταν αθώοι: «Να είναι καταραμένοι. Τους χρειάζεται να κρεμαστούν, όπως και νάχει». Μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης που έστελνε τους Sacco και Vanzetti στο θάνατο, ο δικαστής υπερηφανεύτηκε σε έναν φίλο του: «Είδες τι έκανα σε αυτούς τους αναρχικούς μπάσταρδους τις προάλλες;».

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το γεγονός ότι οι Sacco και Vanzetti δικάστηκαν για τα πολιτικά τους πιστεύω και ότι η δικαστική απόφαση ήταν καθαρά ταξική: έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην εργατική τάξη των ΗΠΑ: μείνετε μακριά από τις ιδεολογίες του κομμουνισμού και της αναρχίας, διαφορετικά θα αντιμετωπίσετε τις συνέπειες.

Οι Sacco και Vanzetti πέρασαν τα επόμενα έξι χρόνια στη φυλακή, ενώ οι εφέσεις τους απορρίπτονταν η μία μετά την άλλη. Όλο αυτό το διάστημα οι κινητοποιήσεις σε Αμερική και Ευρώπη, προκειμένου να ματαιώσουν την εκτέλεσή τους, ήταν μεγάλες, χωρίς όμως να φέρουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα.



Το νέο της εκτέλεσής τους έκανε το γύρο του κόσμου και έβγαλε στους δρόμους πλήθος διαδηλωτών. Η αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι χρειάστηκε να περικυκλωθεί από ερπυστριοφόρα οχήματα, προκειμένου να προστατευτεί από το εξαγριωμένο πλήθος των διαδηλωτών, στο Λονδίνο η λαϊκή εξέγερση κατέληξε με 40 τραυματείς, το αμερικανικό προξενείο στη .Γενεύη περικυκλώθηκε από ένα πλήθος 5000 μαχητικών ανθρώπων, ενώ τεράστια πλήθη, με μαύρα περιβραχιόνια, πραγματοποίησαν πορείες στους δρόμους της Νέας Υόρκης και της Βοστώνης.
Λίγο πριν την εκτέλεσή του ο Vanzetti είπε: «η τελευταία στιγμή μας ανήκει. Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας».
Αναδημοσίευση από eglima.wordpress.com (πρώτο και δεύτερο μέρος)
πηγή: http://vathikokkino.gr




Στο tvxs.gr υπάρχει και η ταινία που γυρίστηκε σχετικά με τη δίκη των Σάκο και Βαντσέτι, και μπορείτε να τη δείτε ιντερνετικά στην διεύθυνση:

http://www.dailymotion.com/video/xgtc3p_sacc%CE%BF-e-vanzetti_shortfilms

Γιατί η Ηλεκτρονική ήταν το πρότυπο του ελληνικού (νεο)φιλελευθερισμού;

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν τα τελευταία 24ωρα: Οι οπαδοί του λιγότερου κράτους αφού πανηγύρισαν για το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά στο… κράτος της Κίνας, τώρα βγαίνουν στα κάγκελα για το κλείσιμο της Ηλεκτρονικής Αθηνών.

Οι θεωρίες τους περί της επιβίωσης του ικανότερου, με αποκλειστικό γνώμονα τις δυνάμεις της αγοράς, πήγαν περίπατο και το κράτος οφείλει να παρέμβει (και πράγματι οφείλει για την προστασία των εργαζομένων).

Το ίδιο υποθέτουμε θα λένε και αν κλείσει το Mega, παρά το γεγονός ότι και αυτή η προβληματική επιχείρηση θα έπρεπε να έχει κλείσει εδώ και χρόνια μαζί με τις εξίσου προβληματικές τράπεζες που το κρατούσαν στη ζωή για την επίτευξη πολιτικών και οικονομικών στόχων.

Γιατί όμως συγκεκριμένα το κλείσιμο της Ηλεκτρονικής Αθηνών προκαλεί τέτοια οργή στους Έλληνες οπαδούς του λιγότερου κράτους;

Ίσως γιατί εξέφραζε τις «αρχές» της αγοράς εκδίδοντας εικονικά τιμολόγια για τα οποία πλήρωσε πρόστιμο 1.5 εκατομμύριο ευρώ αντί για 75 που της είχαν αρχικά επιβληθεί.

Ίσως γιατί ζητούσε από τους εργαζόμενους να επωμιστούν το κόστος της αποτυχίας της.

Ίσως γιατί θριάμβευσε (και) στα χρόνια του εκσυγχρονισμού αλά Σημίτη, όταν οι τράπεζες έδιναν καταναλωτικά δάνεια υψηλού ρίσκου χωρίς καμία εγγύηση σε όποιον περνούσε έξω από την πόρτα τους. Είναι λοιπόν και αυτή σύμβολο της φούσκας που εκτίναξε το ιδιωτικό χρέος με ευθύνη των τραπεζών (οι οποίες στη συνέχεια ανακεφαλαιοποιήθηκαν με λεφτά των φορολογούμενων) αλλά και των ανύπαρκτων ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους (όπως ακριβώς επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο δόγμα).

Ίσως απλώς γιατί εξέφραζε τον πολιτισμό και τις αξίες τους. Τα μόνα θύματα βέβαια σε αυτή την ιστορία είναι οι εργαζόμενοι της εταιρείας που πλήρωσαν την πτώση και την συντριβή.

Οι ψυχοπαθείς τεχνοκράτες συνεχίζουν την παράσταση πάνω στα Ελληνικά ερείπια


Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ επανήλθε δριμύτερος λέγοντας πως “ο στόχος για πρωτογενές πλέονασμα 3,5% μπορεί να επιτευχθεί,...” (tvxs.gr). Δηλαδή, μετά από έξι χρόνια μεθοδευμένης καταστροφής με τις γνωστές συνταγές των οικονομικών δολοφόνων του ΔΝΤ, ο ψυχοπαθής γραφειοφασίστας ζητάει από μια κατεστραμμένη οικονομία πλεόνασμα 3,5%!

Παράκρουση; Παράνοια; Εκδικητική μανία; Απόλυτη προσήλωση στο πείραμα της καταστροφής; Ή μήπως όλα αυτά μαζί;

Από την άλλη, η επικεφαλής των οικονομικών δολοφόνων του ΔΝΤ αντέδρασε χλιαρά στον παραλογισμό Ντάισελμπλουμ: “Χρειάζεται 'ηρωϊκή προσπάθεια', είπε χαρακτηριστικά, για να επιτευχθεί πλεόνασμα 3,5% το 2018 – και έδειξε ότι στις συναντήσεις των επόμενων ημερών για την Ελλάδα θα επιμείνει σε μια διαφορετική προσέγγιση του ελληνικού προγράμματος.” ενώ απείλησε ότι “Το Ταμείο δεν θα εγκαταλείψει την Ελλάδα, αλλά ίσως αλλάξει η συμμετοχή μας στο πρόγραμμα”. (tvxs.gr)

Πού ακριβώς είναι η μεγάλη διαφορά με τον παραλογισμό Ντάισελμπλουμ; Η μαντάμ Λαγκάρντ είπε ότι χρειάζεται "ηρωϊκή προσπάθεια", όχι ότι είναι "απολύτως αδύνατο" να επιτευχθεί τέτοιο πλεόνασμα (και οποιοδήποτε πλεόνασμα) από μια κατεστραμμένη οικονομία, όπως θα λεγε κάθε σώφρον οικονομολόγος και μη.

Η τελευταία φράση της, ότι “Το Ταμείο δεν θα εγκαταλείψει την Ελλάδα, αλλά ίσως αλλάξει η συμμετοχή μας στο πρόγραμμα”, βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τη γραμμή Σόιμπλε, ο οποίος δεν θέλει απαραίτητα τα λεφτά, αλλά την τεχνογνωσία του ΔΝΤ στο να καταστρέφει εθνικές οικονομίες.

Προς τι λοιπόν η νέα παράσταση από τους ψυχοπαθείς τεχνοκράτες των δανειστών; Πιθανόν να παίζουν καθυστερήσεις μέχρι το Βρετανικό δημοψήφισμα, ώστε να μην έχουν πολλά μέτωπα ανοιχτά. Θα επικεντρωθούν στη Βρετανία και στην προσπάθεια αλλαγής κλίματος, παζαρεύοντας με τους Βρετανούς, αλλά και ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς προπαγάνδας "εντός των τειχών", όπως έκαναν και με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, προκειμένου να αλλάξουν το κλίμα και να πείσουν τους Βρετανούς να ψηφίσουν για παραμονή στην ΕΕ, έστω και οριακά.

Είναι φανερό τώρα γιατί ο Τσίπρας βιάζεται να κλείσει η αξιολόγηση. Γιατί μετά τον Βρετανικό σκόπελο, οι ψυχοπαθείς τεχνοκράτες των "θεσμών" θα επικεντρωθούν ξανά στο Ελληνικό πείραμα με βαθιά προσήλωση και θρησκευτική ευλάβεια, προκειμένου να το ολοκληρώσουν. Και όπως φάνηκε και στις αποκαλύψεις των WikiLeaks, οι οικονομικοί δολοφόνοι δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν νέο οικονομικό πραξικόπημα τύπου Ντράγκι, προκειμένου να αναγκάσουν τον Τσίπρα να πάρει όλα τα μέτρα που θέλουν. Και αφού τελειώσουν με το Ελληνικό πτώμα, θα συνεχίσουν στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Αλλά για παν ενδεχόμενο, έχουν έτοιμη την καλύτερη εφεδρεία τους, που ήδη προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις ...

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Τα συμπεράσματα δικά σας



Η διακοπή των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές οφείλεται σε εμπλοκή η οποία μπορεί να αποδειχτεί αρκετά σοβαρή. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την απόφαση της κυβέρνησης να...
προωθήσει στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα το ασφαλιστικό και το φορολογικό νομοσχέδιο.

Μια κίνηση την οποία αιτιολόγησε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με τη φράση «η ελληνική κυβέρνηση είναι κυρίαρχη και σε αυτήν ανήκει η απόφαση για το πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι του μνημονίου».
Η δήλωση του υπουργού αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο ένα τεράστιο πρόβλημα: οι δανειστές δεν αρκούνται στο να δεσμεύουν τη χώρα στους στόχους του μνημονίου. Θέλουν να καθορίσουν μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια τον τρόπο και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για να τους πετύχει.

Αλλά τότε τι χρειάζεται να κάνουμε εκλογές, να έχουμε κοινοβούλιο και εκλεγμένη κυβέρνηση; Το ταξίδι του πρωθυπουργού σε Παρίσι, Στρασβούργο, Βρυξέλλες είναι μια καταφανέστατη..
προσπάθεια κινητοποίησης των πολιτικών μέσων ώστε να ξεμπλοκαριστεί η διαδικασία και τουλάχιστον ώς το τέλος του έτους να υπάρξει συμφωνία που θα κλείνει την αξιολόγηση.
Εκ των πραγμάτων σημαίνει πως η ηγεσία της Ευρώπης πρέπει να βρει μια λύση - έστω συμβιβαστική. Αραγε μπορεί; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό.

Ανάμεσα στους δανειστές υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές σε όλα τα σοβαρά ζητήματα της αξιολόγησης και της διευθέτησης της ελληνικής κρίσης, που συμπυκνώνονται σε ένα καίριο πρόβλημα: η αξιολόγηση θα κλείσει στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου ή η χώρα θα πρέπει να υπογράψει συμπληρωματικό μνημόνιο με το ΔΝΤ που θα περιλαμβάνει βαρύτερους όρους από αυτούς που έχει ήδη αποδεχτεί;

Τι ακριβώς θα συμβεί θα ξέρουμε τις επόμενες ημέρες και κατά πάσα πιθανότητα την επόμενη εβδομάδα. Η κυβέρνηση προς το παρόν αντιστέκεται και ψάχνει για διέξοδο. Θα ήταν ευχής έργο οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να την πίεζαν να συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε, στην «Washington Post», ότι θα συμφωνούσε σε ένα μεγάλο ποσοστό με τις προτάσεις του Ταμείου για τις εργασιακές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και για επιθετικές ιδιωτικοποιήσεις!!!
Τα συμπεράσματα δικά σας.

Eφημερίδα των Συντακτών

«Εφυγε» σαν σήμερα στις 14 Απρίλη 1930

image002 (43) 14 Απρίλη 1930 αυτοκτονεί ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

«ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΣΙΑΜΠΟΥΝΑΝΕ οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,/ ανάμεσα μας οι αμίλητοι ζούνε./ Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,/ οι ηγεμόνες δυναμώνουν,/ ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,/ των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν./
Ετούτων των αμίλητων το πετσί,/ περίεργα θα ‘λεγες είναι φτιαγμένο./ Touς φτύνουνε καταπρόσωπο/ κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά τα σάλια./ Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,/ και πού το παράπονο τους να πούνε;/ Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,/ πώς να αποχωριστούνε;/ Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,/ μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους./ Εί! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!/Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,/άλλο δε μας μένει».

ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, γραμμένοι θα ‘λεγες για μας «τους αραχτούς σαν νοσοκομεία», από τον φλογερό εμψυχωτή του έρωτα και της επανάστασης, τον κολασμένο ποιητή που σαν σήμερα στα 1930 έβαλε ο ίδιος τέρμα στη ζωή του με μια σφαίρα στον κρόταφο, στα 36 του χρόνια.

«ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΩ/ στου φωτεινού σας μέλλοντos την Κεντρική Επιτροπή/ θα ‘ρθω, πάνω απ’ τη συμμορία της ποίησης/ των πλεονεχτών και σαλταδόρων,/ σείων σα μπολσεβίκικη ταυτότητα κομματική,/τους εκατό τόμους μαζί όλων μου των κομματικών βιβλίων».

ΑΣΠΑΣΤΗΚΕ ΤΙΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ στα 14 και το πλήρωσε με συνεχείς φυλακίσεις. Πρωτοπόρος φουτουριστής επιπροσθέτος. 0 Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι εμπνεύστηκε απ’ τη φωτιά της Οκτωβριανής Επανάστασης κι έγραψε μια ελεγεία 3.000 στίχων για τον θάνατο του Λένιν.

«ΚΑΘΩΣ ΛΕΜΕ ΕΜΕΙΣ,/ βαρέλι η ρίμα είναι/ δυναμίτης./ Ο στίχος φιτίλι από δώθε ως πέρα./ Καπνίζει ως το τέλος,/ φωτιά αναδίνει/ κι η πόλη τινάζεται/στροφή στον αέρα…/ Η ποίηση ταξίδι στο άγνωστο είναι./ Η ποίηση είναι κι αυτή εξόρυξη ραδίου./ Για ένα γραμμάριο μοχτείς ένα χρόνο σωστό./ Βγάζεις απ’ τα έγκατα/χάρη μιας λέξης,/χιλιάδες τόνους λέξεων ορυχτό».

«ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ/ στο πλαδαρό μυαλό μας που ονειρεύεται,/ σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο/ με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω / χορταστικά χλευαστικός, ξεδιάντροπος και καυστικός./ Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,/ μήτε των γηρατειών την στοργή!/ Μέγας ο κόσμος με της φωνή τη δύναμη/ έρχομ’ όμορφος,/ στα εικοσιδυό μου χρόνια./ Τρυφεροί μου!/ Αφήστε τον έρωτα στα βιολιά./ Είναι βάρβαρο στα τύμπανα να μένει./ Και δεν μπορείτε να φέρετε τα πάνω κάτω όπως εγώ,/ ώστε να μείνουν μόνο τα χείλη./ Ελάτε να μάθετε-/ απ’ το βελούδινο σαλόνι/ του τάγματος των αρχαγγέλων το πρωτόκολλο/ που ήρεμα τα χείλη ξεφυλλίζει/ oncos η μαγείρισσα το βιβλίο των συνταγών./ Πηγαίνετε/ η σάρκα πάει να με τρελάνει/ κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός/ πηγαίνετε-/ θα είμαι άψογα τρυφερός,/ δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια!/ Πως η ολάνθιστη Νίκαια υπάρχει δεν πιστεύω!/ Και πάλι θα υμνήσω/ τους αραχτούς σαν νοσοκομεία άντρες/και τις φθαρμένες σαν παροιμίες γυναίκες». 

Εφημερίδα των Συντακτών

Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το δημοσιοκαφρικό χαφιεδότσουρμο και όχι μόνο


Του  Γ. Γ.

Δεν χαράμισα τον χρόνο μου να δω την προχθεσινή εκπομπή του «εμβληματικού δημοσιογράφου του Mega» -σύμφωνα με τον ισχυρό άνδρα του ΔΟΛ Σταύρο Ψυχάρη για τον οποίο σημειωτέον έχουν υπάρξει δημοσιεύματα για κάποια δωράκια στα οποία έγινε αποδέκτης από τον Α. Τσοχατζόπουλο, ενώ είναι γνωστό ότι παραμένει «Διαχρονική "σταθερή αξία" .. στις κομπίνες, με την βοήθεια του αστικού κράτους». - Γ. Πρετεντέρη.

Απ' ότι διαβάζουμε στο διαδίκτυο στο χρεοκοπημένο Megaλο προπαγανδιστικό κανάλι -ανάλογα με τα συμφέροντα που κάθε φορά υπηρετεί- υπήρξε μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ "λειτουργών της ενημέρωσης" με θέμα την «ελευθερία του Τύπου». Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ να επιβάλει ποινές διαγραφών σε δημοσιογράφους για παραβίαση της δεοντολογίας κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος.
Δεν θα αναφερθούμε στα όσα διαδραματίστηκαν στην εκπομπή -αφού δεν την παρακολουθήσαμε και η γνώση μας περιορίζεται στα όσα διαβάσαμε στο διαδίκτυο- και θα περιοριστούμε στο ποιόν των ατόμων που παρέλασαν από την εκπομπή.

Αρχικά αυτό που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο είναι ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι στελέχη του ΔΟΛ. (Με την ευκαιρία διαβάστε το ένθετο που υπογράφει ο Δημήτρης Ψαρράς και το οποίο κυκλοφόρησε με την «Εφημερίδα των Συντακτών». Κάνει μια διαδρομή στην πορεία του συγκροτήματος Λαμπράκη από το 1922 που ξεκίνησε μέχρι σήμερα).

Ξεκινάμε φυσικά από τον Πρετεντεράκο  τον γνωστό τσανακογλείφτη της εκάστοτε εξουσίας που δεν διστάζει να συκοφαντήσει κάθε εργατικό αγώνα που γίνεται, και να δώσει άλλοθι στον κυβερνητικό θίασο που κάθε φορά υπηρετεί για οποιοδήποτε αντιλαϊκό μέτρο παίρνει. Σήμερα εκφράζει την απόγνωση των αφεντικών του γιατί το Μέγκα, το τηλεοπτικό κανάλι στο οποίο οι δημοσιογράφοι του δεν κάνουν δημοσιογραφία αλλά πολιτική , με το ψέμα και την προπαγάνδα να είναι στην ημερήσια διάταξη είναι ένα βήμα πριν το λουκέτο, αφού χρόνια υπήρχε - όπως και τα περισσότερα ΜΜΕ- με "δανεικά κι αγύριστα".

Ο Πρετεντέρης, λοιπόν, του οποίου κανείς δεν αμφισβητεί τα πρωτεία στον αντικομουνισμό όπως και το ακαταμάχητο φιλοατλαντικό φλέγμα του επιβεβαίωσε ακόμα μια φορά τους στίχους του ποιητή: "Και συ πρόστυχη πένα και μολύβι των «άκρων» λιβανίζετε την μπόχα".

Με την ακαταμάχητη λογική του η οποία τον οδηγεί να αναθεωρεί σταθερά τις απόψεις του -ανάλογα τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα κάθε φορά του αφεντικού του- καθοδήγησε μια συζήτηση ώστε να βγει το προκαθορισμένο συμπέρασμα: "Η ελευθεροτυπία κινδυνεύει". Για μια ακόμα φορά ο Πρετεντέρης δίκασε και αποφάσισεμε την σύμφωνη γνώμη των ομοτράπεζων του.

Εχει όμως νόημα να σταθούμε στην ανακάλυψη του ότι κάποιοι πάνε να φιμώσουνε τις "ελεύθερες δημοσιογραφικές φωνές" μπροστά στην αποκάλυψή του ότι "υπάρχει σχέδιο εμφυλίου πολέμου" απ' τους αντιεξουσιαστές; Σωστό κι αυτό. Τι θυμόμαστε κι εμείς ... καλύτερα θα ήταν να έχουμε επιλεκτική μνήμη όπως ο μαρκουτσοφόρος του Mega.

Τέσπα. Δεν γνωρίζουμε αν αληθεύει η είδηση ότι ο Νίκος Μαστοράκης τηλεφώνησε στον Γιάννη Πρετεντέρη και διαμαρτυρήθηκε για το ύφος της εκπομπής και ότι του κλέβει τις ιδέες του, ούτε θα απαντήσουμε στο ερώτημα που έχει διατυπωθεί αν ο καλαμαράς του ΔΟΛ είναι ακροδεξιός. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι διαχρονικά υπερασπίζεται τις μνημονιακές, βάρβαρα ταξικές πολιτικές, ότι έχει γράψει εμετικά κείμενα και έχει παρουσιάσει άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές ότι ο ίδιος μας έχει δώσει τον επίκαιρο ορισμό του “δημοκρατικού συστήματος” και ταγμένος σ' αυτό παροτρύνει τις κατασταλτικές δυνάμεις του συστήματος να ασκήσουν διώξεις, σε όποια φωνή θεωρεί ότι το αντιστρατεύεται όπως έγινε με την περίπτωση του πανεπιστημιακού δασκάλου Παναγιώτη Σωτήρη,

Αυτός, λοιπόν είναι ο τύπος που κόπτεται για την "ελευθεροτυπία". Ας δούμε όμως ποιοι συνηγόρησαν στις απόψεις του στην πρόσφατη εκπομπή του. Ξεκινάμε από το στέλεχος του ΔΟΛ τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαχρήστο. Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε γι' αυτόν το καλαμαρά. Περιοριζόμαστε μόνο σε ένα αναπάντητο ερώτημα. Οταν πριν καιρό ο Αλέξης Μητρόπουλος αντιμετωπίζοντας δικαστικές περιπέτειες που του στέρησαν την δυνατότητα να είναι στα εκλογικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ανοίξει μέτωπο μαζί του. Είχε, λοιπόν, εκδόσει ανακοίνωση με την οποία μας γνωστοποιούσε ότι το όνομα του δημοσιογράφου των «Νέων» περιλαμβάνεται στη «λίστα» Νικολούδη και ελέγχεται για έμβασμα που έχει βγάλει στο εξωτερικό πάνω από 2 εκατ. ευρώ. Αλήθεια, πώς τα απόκτησε τόσα λεφτά ο Παπαχρήστου; Και γιατί αυτή η ιστορία δεν είχε καμιά κατάληξη; Δεν θα ήταν σκόπιμο να μας δώσει κάποια απάντηση παρά να μας κάνει κηρύγματα "περί ελευθερίας του τύπου";

Πάμε τώρα στην Ολγα Τρέμη. Δεν θα αναφερθούμε στο παρελθόν της και στο πώς από τα γραφεία του "Ριζοσπάστη" βρέθηκε πρωτοκλασάτο στέλεχος του Mega. Στεκόμαστε σε κάτι άλλο. Η Ολγα Τρέμη παράλληλα με την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου του Mega είναι η μοναδική τηλεπαρουσιάστρια που συμμετέχει σε εταιρίες προώθησης οπλικών συστημάτων. Σχετικό μάλιστα δημοσίευμα ανέφερε χαρακτηριστικά: Μπορούν οι δημοσιογράφοι να συμμετέχουν σε εταιρίες προώθησης οπλικών συστημάτων; Μπορούν να διοργανώνουν εκδηλώσεις οι οποίες θα εξωραΐζουν κανόνια, αεροπλάνα, πυραύλους και θα ευνοούν την πώλησή τους; Είναι προφανές πως ο καθένας μπορεί να διαθέσει τον εαυτό του όπως θέλει, αρκεί να ξεκαθαρίσει στο κοινό του ότι, εκτός από ειδήσεις, «πουλάει» και άλλα πράγματα, ώστε να μπορεί να τον κρίνει. Αν η πρώτη κυρία των δελτίων ειδήσεων υπογράφει μέσω εταιριών της συμβόλαια με εταιρίες όπλων, τότε ίσως ο ελάχιστα αμειβόμενος δημοσιογράφος να νομιμοποιείται να μεγαλώσει το εισόδημά του κάνοντας ληστείες.

Η κυρία Τρέμη πριν μας πει τις "βαθυστόχαστες" απόψεις της για τον "πόνο" που την έχει πιάσει για τις "διώξεις" συναδέλφων της δεν θα έπρεπε να τοποθετηθεί στα παραπάνω ερωτήματα;


Άλλη μια αξιοσημείωτη παρουσία στην εκπομπή του Πρετεντέρη ήταν του διευθυντή ειδήσεων του Mega Μανώλη Καψή. Είπε κι αυτός το ποίημα του για την ανησυχία που τον διακατέχει για την προσπάθεια να «φιμωθούν» οι «ανεξάρτητοι», λειτουργοί της ενημέρωσης.

Δεν φημίζεται για την ευφυΐα του ο τύπος ενώ είναι πιο γνωστός για τον χαμαιλεοντισμό του. Υπήρξε γραφείο Τύπου του Πεταλωτή, τον έχουν κάνει αρκετές φορές δημόσια ρόμπα ενώ το ακριβοπληρωμένο παπαγαλάκι –τώρα πώς βρέθηκε σε τέτοια καίρια θέση σε κανάλι είναι μια άλλη συζήτηση- έφτασε στο σημείο να βγει στο τηλεοπτικό γυαλί για να διατρανώσει ότι τάσσεται υπέρ της έκθεσης του ΔΝΤ, η οποία εισηγείται να φτάσει ο βασικός μισθός στην Ελλάδα στα επίπεδα εκείνου της Κροατίας.
Δεν αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο μ’ αυτό το υποκείμενο.

Στην ίδια εκπομπή έκανε την εμφάνισή του και o καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Νίκος Μαραντζίδης. Ο τύπος αυτός που ειδικεύεται στην πολιτική διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων, γράφοντας από τη σκοπιά της ιδεολογίας των αστών, συνήθως μέσα από τις στήλες της φυλλάδας του Αλαφούζου, είπε και αυτός το σχετικό τροπάρι που έχει τόση αξιοπιστία όσο και η εγκυρότητα των δημοσκοπήσεων που παρουσιάζει από τον Σκάι. Αρκεί να θυμηθούμε ότι λίγες μέρες πριν απ' τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ισχυριζόταν ότι η Ν.Δ προηγείται 0,5% του ΣΥΡΙΖΑ.


Αν πιστέψουμε τον σχολιασμό που υπάρχει στο διαδίκτυο για την «Ανατροπή» αυτός που έκλεψε τις εντυπώσεις είναι ο Μπογδάνος ο οποίος σύμφωνα με τον σύντροφο askourdoulako είναι η πρόσφατη τηλεοπτική αποκάλυψη που κινείται στον αστερισμό της βλακείας και της αγραμματοσύνης :
 Εξέχουσα θέση στο πάνθεον της δημοσιογραφικής (κι όχι μόνο) πλέμπας, αρχίζει να καταλαμβάνει (με το σπαθί του) ο νέος φέρελπις κι ανατέλλων αστέρας της μηντιακής βλακείας ονόματι, ο άνθρωπος πολυμηχάνημα: Και ποιητής, και τραγουδοποιός και κιθαρίστας και δημοσιογράφος, δηλαδή ένας πραγματικός πνευματικός άνθρωπος!  

 Ο τύπος δεν είναι μόνο αυτά που αναφέραμε. Πέρα από εντελώς ανιστόρητος («μεθόδευση της CIA το Πολυτεχνείο - Άνοιξε το δρόμο να χάσουμε την Κύπρο» (!!!) μας είπε πρόσφατα) έχει και κτηνώδη ένστικτα και μάλιστα τα εκφράζει –μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook (Βλέπε φώτο)- δημοσίως.
Είναι δυνατόν αυτό το κατακάθι της «ενημέρωσης» να προκαλεί τόσο βάναυσα με τα δημόσια εμέσματα του; Υπάρχει άνθρωπος με «σώας τας φρένας» που να εκδηλώνει την επιθυμία του για νέο αιματοκύλισμα που θα δημιουργήσει νέες εκατόμβες αθώων νεκρών ανθρώπων; 
Κάτι γνωρίζει ο Μπογδάνος όταν έλεγε σε τηλεοπτική του εκπομπή ότι: «Η μισή Ελλάδα θέλει να με πυροβολήσει».
 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Εντουάρντο Γκαλεάνο πέρασε ένας χρόνος από το φευγιό του

Στους χαλεπούς καιρούς των εξουσιαστικών αφηγήσεων που ζούμε, η λυρικότητα και η μοναδική γραφή του Γκαελάνο θα λείψει. Το έργο του όμως θα συνεχίσει να συντροφεύει τις ανησυχίες και το ανυπότακτο πνεύμα των ανθρώπων που παλεύουν να απελευθερώσουν τα στοιχεία εκείνα της κοινωνίας που μπορεί να πλάσουν έναν άλλο πολιτισμό.



Αποφθέγματα-Εντουάρντο Γκαλεάνο
«Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται και τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που επιλέγει.»
 
«Τα κράτη δεν ασχολούνται πλέον με την διοίκηση και αφοσώνονται στην αστυνόμευση. Οι πρόεδροι μετατρέπονται σε διαχειριστές ξένων εταιριών. Οι Υπουργοί Οικονομικών είναι καλοί διερμηνείς.Οι βιομήχανοι μετατρέπονται σε εισαγωγείς.Οι πολλοί εξαρτώνται ολοένα περισσότερο από τα περισσεύματα των λίγων.Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους.Οι αγρότες χάνουν την γη τους.Τα παιδιά χάντουν την παιδική τους ηλικία.Οι νέοι χάνουν την επιθυμία να πιστεύουν.ΟΙ ηλικιωμένοι χάνουν την σύνταξή τους.»Η ζωή είναι λαχείο» ισχυρίζονται όσοι κερδίζουν»