Πού οδηγεί ο εκβιασμός Τόμσεν

Ο Πολ Τόμσεν είναι ο «αρχιτέκτονας» δύο αδιέξοδων Μνημονίων και εκβιάζει διότι οι εργοδότες του δεν θέλουν να χρεωθούν και τρίτη αποτυχία. Έχει, δε, την πολυτέλεια να εκβιάζει εκ του ασφαλούς γιατί τα λεφτά δεν τα βάζει εκείνος αλλά οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι.

Η Μέρκελ είναι η - μικρή - ηγέτης μιας ημιδιαλυμένης κι αποπροσανατολισμένης Ευρώπης και πετάει τη μπάλα στην εξέδρα γιατί δεν θέλει να βάλει άλλο χρήμα υπέρ μιας «αλληλεγγύης» που δεν την πιστεύει. Είτε αυτό είναι σε ρευστό, είτε σε διαγραφή χρεών.

Η Ελλάδα είναι ο χρεοκοπημένος όμηρος που του ζητούν, και πάλι, να επιλέξει απλώς τον τρόπο με τον οποίο θα πεθάνει. Και επιτίθεται μετωπικά για να αγοράσει χρόνο επιβίωσης. Επιλέγοντας τη συμμαχία με τον «λιγότερο κακό» - εν προκειμένω, με την Ευρώπη της Γερμανίας - και ποντάροντας στις πιθανότητες ενός πολιτικού deal ελέω προσφυγικού και Brexit.

Η Αθήνα επιταχύνει τη σύγκρουση

Πρόκειται για το, απλό και κυνικό, κάδρο της σύγκρουσης συμφερόντων που αποτυπώνει η πολύκροτη διαρροή των wikileaks - μια σύγκρουση, που η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει καθαρά να επιταχύνει προκειμένου να αποφύγει ακριβώς τη νέα πιστωτική ασφυξία που «φλερτάρει» ο κ. Τόμσεν και οι επιτελείς του.

Είναι μια επιλογή με ρίσκα αλλά, σύμφωνα τουλάχιστον με τον κυβερνητικό σχεδιασμό, είναι και η μόνη επιλογή για να μην φθάσουμε στην, κατά Τσακαλώτο, διακεκαυμένη ζώνη του Ιουλίου με ανοιχτή την αξιολόγηση και άδεια ταμεία.

Τι ζητά το ΔΝΤ

Η αποκαλυπτική συνομιλία Τόμσεν - Βελκουλέσκου ήρθε απλώς να δείξει με καθαρότητα τα σκληρά δεδομένα αυτού του σχεδιασμού: Το ΔΝΤ εκβιάζει παράλληλα την Αθήνα και το Βερολίνο - την Αθήνα με πιστωτικό γεγονός και το Βερολίνο με αποχώρησή του από το τρίτο Μνημόνιο -, δεν θέλει σε καμία περίπτωση πολιτικοποίηση της διαπραγμάτευσης (εξ ου και η ανοιχτή κόντρα με την Κομισιόν) και εξακολουθεί να θεωρεί (ορθώς) ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς γενναία μείωση του χρέους. Παραπλεύρως, και… μη ορθώς, μαζί με την ριζική ελάφρυνση του χρέους, επιμένει να ζητά και εξίσου ριζική λιτότητα είτε ο στόχος για το πλεόνασμα είναι στο ιλιγγιώδες 3,5%, είτε στο 2,5% που υποδεικνύουν ως πιθανό επίπεδο συμβιβασμού οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου στην συνομιλία των wikileaks.

Η στάση αυτή του ΔΝΤ ήταν ήδη ευκρινής τόσο μέσα από το περίφημο άρθρο του Πολ Τόμσεν στο blog του τον περασμένο Φλεβάρη, τόσο και προχθές στην τηλεδιάσκεψη του EuroWokringGroup.

Παρά το θετικό «σήμα» που μεταδόθηκε επισήμως για το κλείσιμο της αξιολόγησης, οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες λένε πως το Ταμείο επιφυλάχθηκε εκ νέου, επέμεινε ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι «δεν βγαίνουν» με το τρέχον πλαίσιο μέτρων και άφησε να αιωρείται η απειλή για δημοσιοποίηση της, ήδη έτοιμης, έκθεσής του περί μη βιωσιμότητας του χρέους.

Τα μηνύματα Τσίπρα - Παυλόπουλου

Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, η Αθήνα απαντά επιστρέφοντας την πίεση: Πιέζει το Βερολίνο θέτοντας, διά του Προκόπη Παυλόπουλου, θέμα αποχώρησης του Ταμείου από το πρόγραμμα και πιέζει το ΔΝΤ θέτοντας, διά της επιστολής Τσίπρα στην Κριστίν Λαγκάρντ, θέμα εμπιστοσύνης και απομάκρυνσης των Τόμσεν και Βελκουλέσκου.

Ο προφανής στόχος δεν είναι κανείς εκ των δύο - αμφότεροι είναι μοχλοί πίεσης για να επιταχυνθεί η τελική σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον και να ξεκαθαρίσει το τοπίο εντός των, σχετικά ασφαλών ακόμη ταμειακά, μηνών Απριλίου και Μαΐου.

Το ρίσκο και το πρόβλημα είναι το, διαχρονικά πιθανό, παράπλευρο ατύχημα μιας σύγκρουσης ελεφάντων. Και το ενδεχόμενο να πληρώσει η Ελλάδα το δυσανάλογο τίμημα ενός «συμβιβασμού κορυφής» μεταξύ των δανειστών που θα περιλαμβάνει και επώδυνα μέτρα και μη ουσιαστική μείωση του χρέους…

Tvxs

Καταρρέουν τα «success stories» του Ευρωπαϊκού Νότου

Σοβαρά προβλήματα φαίνεται πως αντιμετωπίζουν τα «success stories» του ευρωπαϊκού νότου, με την Πορτογαλία και την Ισπανία να δέχονται σοβαρότατες προειδοποιήσεις για την... οικονομική τους πορεία από ΔΝΤ και Κομισιόν αντίστοιχα.
 
Προβληματισμός για το έλλειμμα της Ισπανίας
 
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πίτερ Σπίγκελ των Financial Times, μαζί με την Ιρλανδία, η Ισπανία είναι ίσως η χώρα που έχει παρουσιαστεί ως success story της λιτότητας. Υπό την κυβέρνηση του Μ. Ραχόι η χώρα κατάφερε να εισάγει σειρά μεταρρυθμιστικών μέτρων και τον Φεβρουάριο η Κομισιόν ανακοίνωσε πως η οικονομική απόδοση της χώρας σημείωσε ανάπτυξη κατά 3,2%.
 
Σύμφωνα ωστόσο με τον δημοσιογράφο των FT, εκείνο που δεν μπορεί να ελέγξει η Μαδρίτη είναι το έλλειμμα της. Η χώρα έπρεπε να επαναφέρει το έλλειμμα κάτω από το όριο του 3% που προβλέπει η ΕΕ ήδη από το 2013. Όταν κατέστη σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό, η προθεσμία παρατάθηκε κατά ένα χρόνο. Και ένα χρόνο αργότερα υπήρξε και δεύτερη παράταση μέχρι τα τέλη του 2016.Όπως αναφέρουν οι Financial Tinmes, τα στοιχεία που έδωσε την Πέμπτη στη δημοσιότητα η στατιστική υπηρεσία της Ισπανίας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, καθώς το έλλειμμα της χώρας για το 2015 αγγίζει το 5,2%.
 
Τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου δύσκολα για την όποια κυβέρνηση ενδεχομένως προκύψει μετά τις συζητήσεις των διερευνητικών εντολών που πραγματοποιούνται τους τελευταίους μήνες στη χώρα, μετά την αποτυχία του κόμματος του Μ. Ραχόι να αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Ήδη από τον Φεβρουάριο, η Κομισιόν είχε προειδοποιήσει από το Φεβρουάριο ότι όποια κυβέρνηση προέκυπτε μετά τις εκλογές θα έπρεπε να κάνει περαιτέρω περικοπές στον προϋπολογισμό.
 
Στο στόχαστρο του ΔΝΤ η Πορτογαλία
 
Πονοκέφαλος ωστόσο υπάρχει και στην πορτογαλική κυβέρνηση καθώς σε ανακοίνωση που το ΔΝΤ την Παρασκευή αναφέρει ούτε λίγο ούτε πολύ πως η χώρα είναι απίθανο να επιτύχει τους στόχους για την οικονομική ανάπτυξη και τη μείωση του ελλείμματος που έχει υποσχεθεί για φέτος στις Βρυξέλλες. Έτσι, σύμφωνα πάντα με το Ταμείο, η πορτογαλική κυβέρνηση -που τάσσεται κατά της λιτότητας- μπορεί να χρειασθεί να αποδεχθεί περισσότερες δημοσιονομικές περικοπές.

Όπως αναφέρει το ΔΝΤ σε έκθεση που συνέταξε μετά από επίσκεψη κλιμακίων του τον Φεβρουάριο στη Λισαβόνα, «αν δεν υπάρξουν πρόσθετα μέτρα» το έλλειμμα αναμένεται ότι θα φτάσει στο 2,9% του ΑΕΠ, σημαντικά πάνω από τον κυβερνητικό στόχο του 2,2%. «Οι αρχές είναι ανάγκη να ετοιμάσουν μια συγκεκριμένη ομάδα μέτρων που θα ενεργοποιηθεί αν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο δημοσιονομικός στόχος για το έλλειμμα ... δεν μπορεί να επιτευχθεί», τονίζει το ΔΝΤ.
 
Πέρυσι το έλλειμμα ήταν 4,4%, πάνω από τον στόχο της Λισαβόνας που ήταν γύρω στο 3%, ενώ η αριστερή πορτογαλική κυβέρνηση, η οποία ήρθε στην εξουσία τον Νοέμβριο, υποβάθμισε την άποψη του ΔΝΤ.
 
«Οι προβλέψεις του ΔΝΤ δεν υποστηρίζονται από τις εξελίξεις από τον Ιανουάριο και μετά, όπως η αυστηρή εκτέλεση του προϋπολογισμού, οι επιτυχείς τοποθετήσεις χρέους και η βελτίωση της επιχειρηματικής και της καταναλωτικής εμπιστοσύνης», αναφέρει σε δήλωσή του το υπουργείο Οικονομικών της χώρας. «Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει τη δέσμευσή της να επιτύχει τους στόχους», προσθέτει.

Nonews

Πολ Μέισον: Το ΔΝΤ πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συνωμοτεί κατά της Ελλάδας

«Το ΔΝΤ συνωμοτεί για νέο πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν δίνει δεκάρα, Μέρος ΙΙ» είναι ο τίτλος άρθρου το Πολ Μέισον το οποίο αναφέρεται στον αποκαλυπτικό διάλογο Τόμσεν – Βελκουλέσκου που διέρρευσε μέσω Wikileaks. 

O δημοσιογράφος κατηγορεί το ΔΝΤ ότι συνωμοτεί να χτυπήσει με το δόγμα του σοκ όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. «Το ΔΝΤ πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συνωμοτεί προκειμένου να ενορχηστρώσει ένα πιστωτικό γεγονός το οποίο φέρνει την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το βρετανικό δημοψήφισμα για την έξοδο από την ΕΕ».

Ολόκληρο το άρθρο του Πολ Μέισον: 

Το ΔΝΤ συνωμοτεί για νέο πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα
^{Ο νεοφιλελευθερισμός δε δίνει δεκάρα, Μέρος ΙΙ, του Πολ Μέισον}

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συνωμοτεί προκειμένου να ενορχηστρώσει ένα πιστωτικό γεγονός το οποίο φέρνει την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το βρετανικό δημοψήφισμα για την έξοδο από την Ε.Ε.

Όχι, δεν πρόκειται για τη συνωμοσία της επόμενης ταινίας James Bond. Είναι το κείμενο της απομαγνητοφώνησης μια τηλεδιάσκεψης μεταξύ του επικεφαλής διαπραγματευτή του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν και της Ντέλια Βελκουλέσκου, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Αθήνα.

WikiLeaks: Ο απόρρητος διάλογος Τόμσεν – Βελκουλέσκου για την Ελλάδα

Όπως δόθηκε στη δημοσιότητα από το Wikileaks, ο διάλογος πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα λίγο πριν την αποχώρηση του ΔΝΤ από τις συνομιλίες που στόχο έχουν να δώσουν το πράσινο φως για την πρώτη αξιολόγηση του προγράμματος.

Η κατάσταση είναι η εξής: το ΔΝΤ δεν πιστεύει τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποιούν Ελλάδα και Ευρωπαίοι προκειμένου να προχωρήσουν στην ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης και τη συνέχεια του προγράμματος. Παράλληλα η Ε.Ε. δεν μπορεί να προχωρήσει στο πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ διότι η γερμανική Βουλή δε θα το επιτρέψει.

Καθώς διαπληκτίζονται για τους αριθμούς, Τόμσεν και Βελκουλέσκου ακούγονται να εξετάζουν αν θα «πνίξουν» την επερχόμενη έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αυτό είναι κομβικό διότι το ΔΝΤ θα υπογράψει μόνο μια συμφωνία που περιλαμβάνει απομείωση χρέους, ενώ οι Γερμανοί όχι.

Τότε ο Τόμσεν ρίχνει μια βόμβα:

Τόμσεν: Τι θα μας φέρει όλους στο σημείο λήψης απόφασης; Κατά το παρελθόν υπήρξε μόνο μια φορά που πάρθηκε απόφαση και αυτό έγινε όταν [οι Έλληνες] κινδύνευαν σοβαρά να ξεμείνουν από λεφτά και να χρεοκοπήσουν. Σωστά;

Βελκουλέσκου: Σωστά!

Τόμσεν: Και πιθανώς αυτό είναι που θα ξανασυμβεί. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό θα τραβήξει ως τον Ιούλιο και οπωσδήποτε οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να πάρουν καμία απόφαση ένα μήνα πριν το βρετανικό δημοψήφισμα για το Brexit, και έτσι σε κάποιο σημείο θα θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα και να ξεκινήσουν ξανά μετά το [βρετανικό] δημοψήφισμα για την Ευρώπη.

Η Βελκουλέσκου προτείνει να δοκιμάσουν να κάνουν κάτι τον Απρίλιο. Ο Τόμσεν απαντά:

Αλλά αυτό δεν είναι γεγονός. Αυτό δεν πρόκειται να το αναγκάσει να… Αυτή η συζήτηση μπορεί να κρατήσει για πολύ καιρό. Και τους βοηθούν σε αυτό. Γιατί τους βοηθούν; Γιατί δεν είναι κοντά σε κάποιο γεγονός, ό,τι και να είναι αυτό.

Βελκουλέσκου: Συμφωνώ ότι χρειαζόμαστε ένα γεγονός αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό.

Εδώ επιτρέψτε μου να το αποκωδικοποιήσω. Ένα «γεγονός» είναι μια χρηματοπιστωτική κρίση που θα φέρει την Ελλάδα κοντά στη χρεοκοπία. Ακριβώς όπως πέρυσι, όταν έκλεισαν οι τράπεζες, εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετώπισαν οικονομική και ψυχολογική καταστροφή.

Μόνο που αυτή τη φορά το ΔΝΤ θέλει να επιβάλει την καταστροφή σε μία χώρα που φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και έχει αναλάβει μια από τις πιο περίπλοκες και νομικά αμφίβολες αποστολές φύλαξης συνόρων στη σύγχρονη ιστορία.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι εξοργισμένη. «Δεν θα επιτρέψουμε στο ΔΝΤ να παίξει με τη φωτιά», μου ανέφερε μια πηγή.

Αλλά το ζήτημα βρίσκεται πέρα από τα ελληνικά χέρια. Στο τέλος, ο Τόμσεν υπονοεί στην συνομιλία ότι μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και σε τελική ανάλυση η γερμανική κυβέρνηση μπορούν να αποφασίσουν να τιμήσουν τους όρους της συμφωνίας που έκαναν για να ενισχύσουν οικονομικά την Ελλάδα τον περασμένο Ιούλιο.

Η συνομιλία, παρά το ότι έγινε δεκτή με οργή και σκεπτικισμό στην Ελλάδα, θα πέσει σαν βόμβα στην Επιτροπή και την ΕΚΤ. Διότι αυτές είναι που κρατούν πάνω από 300 δισ. ελληνικού χρέους.

Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ολόκληρη την Ευρώπη, την οποία το ΔΝΤ συνωμοτεί να χτυπήσει με το δόγμα του σοκ.

Είναι ξεκάθαρο από τη συνομιλία ότι το ΔΝΤ έχει γίνει παιδική χαρά για νεοφιλελεύθερους φαντασιόπληκτους.

Το να φαντασιώνεσαι ότι φέρνει ακόμη μια φορά κοντά στη χρεοκοπία μια τρεμάμενη δημοκρατία αποκαλύπτει επίπεδα απάθειας για την ευημερία των ανθρώπων και την κυριαρχία των κρατών τα οποία είναι ασύμβατα με την δημοκρατική οργάνωση.

Αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο πυρήνας του οικονομικού δόγματος που καθοδηγεί την παγκόσμια ελίτ είναι η αποφασιστικότητά της να μη δώσει δεκάρα για τους πραγματικούς ανθρώπους, αλλά να επιβάλει το δόγμα της ακόμη και αν κοστίσει την κατάρρευση ενός κράτους.

πηγή:

http://tvxs.gr

Πως στήνεται άλλη μια χρεωκοπία

"Η διαρροή της απομαγνητοφώνησης ρίχνει και τις τελευταίες μάσκες καθώς ξεκαθαρίζει ποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι στην Ελλάδα στηρίζουν την κάθε πλευρά".

Τι πραγματικά μάθαμε από τα Wikileaks...

Η διαρροή της απομαγνητοφωνημένης συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου μπορεί να μην προσφέρει σημαντικές ειδήσεις για όσους γνωρίζουν εκ των έσω τον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι μεγάλες δυνάμεις απέναντι στην Ελλάδα.

Επιβεβαιώνουν όμως...

θέσεις που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονταν σαν θεωρίες συνωμοσίας απ΄τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία είτε για το Βερολίνο είτε για την Ουάσινγκτον.

Η διαρροή της απομαγνητοφώνησης ρίχνει και τις τελευταίες μάσκες καθώς ξεκαθαρίζει ποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι στην Ελλάδα στηρίζουν την κάθε πλευρά. Οι ανακοινώσεις και τα σχόλια των επόμενων ημερών θα είναι ενδεικτικές καθώς το χάσμα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία θα διευρυνθεί.

Η στροφή της κυβέρνησης Τσίπρα από τον “ατλαντισμό” προς την γερμανοκρατία – στροφή που συνέπεσε με την απομάκρυνση Βαρουφάκ- Παναρίτη – είναι ίσως το σημείο κλειδί για να κατανοήσει κανείς αρκετά από αυτά τα σχόλια.

– Ποια είναι τα σημαντικότερα στοιχεία της διαρροής

– Ότι οι ΗΠΑ αναμένουν νέα χρεοκοπία της Ελλάδας μέχρι τον Ιούλιο (πιθανότατα και με κάποια μορφή τραπεζικού πανικού) που θα δώσει ώθηση στις αποφάσεις.

THOMSEN: What is going to bring it all to a decision point? In the past there has been only one time when the decision has been made and then that was when they were about to run out of money seriously and to default. Right?

VELCULESCU: Right!

THOMSEN: And possibly this is what is going to happen again. In that case, it drags on until July, and clearly the Europeans are not going to have any discussions for a month before the Brexits and so, at some stage they will want to take a break and then they want to start again after the European referendum.

– Ότι οι σημαντικές κινήσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ πραγματοποιούνται με προγραμματισμένα ή προβλέψιμα πιστωτικά γεγονότα. Είτε δηλαδή προκαλούν μια κρίση ή αφήνουν να εξελιχθεί κάποια που έχει προβλεφθεί και συνεπώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Η εκπρόσωπος του ΔΝΤ λέει καθαρά ότι θα πρέπει να υπάρξει ένα γεγονός αλλά ακόμη δεν έχουν καταλήξει τι μορφή θα πρέπει να έχει.

THOMSEN: But that is not an event. That is not going to cause them to… That discussion can go on for a long time. And they are just leading them down the road… why are they leading them down the road? Because they are not close to the event, whatever it is.

VELCULESCU: I agree that we need an event, but I don’t know what that will be.

– Το ΔΝΤ έχει στα χέρια του έκθεση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (προφανέστατα αρνητική) την οποία δεν παρουσιάζει χρησιμοποιώντας την σαν εργαλείο διαπραγματεύσεων και εκβιασμού.

VELKOULESKOU:[…] And the other
question is about the DSA [Debt Sustainability Analysis] and whether we will put it out at
some point.

– Η κυβέρνηση Τσίπρα θα αναγκαστεί να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο (των συνταξιούχων) ακόμη και αν υπάρξει ελάφρυνση του χρέους (διαβάστε για αυτό την ανάλυση του Λεωνίδα Βατικιώτη που εξηγούσε πριν από τη διαρροή το παιχνίδι ΕΕ-ΔΝΤ)

Ότι το ΔΝΤ πιστεύει πως τα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας που παρουσιάζει η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Τέλος ότι η κυβέρνηση Τσίπρα σε κανένα σημεία δεν φαίνεται να συμμετέχει ενεργά στην ουσία των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της Ελλάδας, αφού δεν συζητά το ενδεχόμενο μη αποπληρωμής του παράνομου χρέους.

info-war.gr

“Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις"

Κάθε άποψη αμφισβήτησης της δυτικής «αθωότητας» γίνεται αμέσως αιρετική. Η τρομοκρατική επίθεση που σημειώθηκε στην καρδιά της Ευρώπης προκάλεσε στους περισσότερους ανθρώπους τρόμο. Σε κάποιους όμως δημιούργησε προβληματισμό για τα συνεχή τρομοκρατικά χτυπήματα. 

Κάθε έκρηξη που σημειώνεται σε ευρωπαϊκό έδαφος ενισχύει τις ακροδεξιές τάσεις στις δυτικές κοινωνίες ενώ η ξενοφοβία ενισχύεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αμέσως βγαίνει από το συρτάρι της προπαγάνδας η θεωρεία του Σάμουελ Χάντινγκτον για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών». Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος πείθεται πως η Ευρώπη είναι η καρδιά του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Μία καρδιά που απειλείται από τα μίσος και τον φθόνο των τζιχαντιστών που θέλουν να γυρίσουν την ανθρωπότητα σε έναν νέο Μεσαίωνα.

Με το παραπάνω σκεπτικό το μίσος διογκώνεται κι έτσι δυσκολεύεται ο κόσμος να δει καθαρά πως οι βόμβες με τα καρφιά που σκόρπισαν τον θάνατο στις Βρυξέλλες είναι το μπούμερανγκ όλων των δεινών που έχει προκαλέσει ο δυτικός ιμπεριαλισμός σε χώρες που σήμερα θεωρούνται ακόμα υπανάπτυκτες. Κανείς δεν περίμενε πως ο χρόνιος και συστηματικός διαμελισμός εθνών και κρατών από τον δυτικό κόσμο στο όνομα της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, θα προκαλούσε τις σημερινές εκρήξεις. Με την εκμετάλλευση του πλούτου αυτών των λαών διατηρούταν μέχρι σήμερα υψηλό το βιωτικό επίπεδο της Δύσης, χωρίς όμως να αναλογιστεί κανείς πως κάποια στιγμή η βία θα χτυπούσε την πόρτα.

Κι όμως η δυτική κοινωνία εθελοτυφλεί. Μέσα στον πανικό των εκρήξεων υψώνονται νέοι φράχτες κι εξαπολύονται απειλές για πολέμους ενάντια σε πραγματικούς και υποτιθέμενους εχθρούς, τη στιγμή που η ελευθερία περιορίζεται για το καλό της ασφάλειάς μας.
Και δυστυχώς, οι παραπάνω αποφάσεις θα μας οδηγήσουν σε νέες εκρήξεις σε ευρωπαϊκά εδάφη…

  aplotaria.gr

Και το Associated Press συνεργαζόταν με τους Ναζί;

«Ο υπάνθρωπος». Φυλλάδιο των Ες Ες

με φωτογραφία από το Associated Press

Δημοσίευμα του Guardian βασιζόμενο σε ιστορική έρευνα θέτει ερωτήματα για τις σχέσεις του ειδησεογραφικού πρακτορείου με το χιτλερικό καθεστώς

Ογδόντα και πλέον χρόνια μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην ηγεσία της Γερμανίας, ένα δημοσίευμα του Guardian φαίνεται να ρίχνει φως στις σχέσεις του ναζιστικού καθεστώτος με τα ειδησεογραφικά μέσα.

Στο συγκεκριμένο άρθρο η έγκυρη εφημερίδα στην ηλεκτρονική της μορφή αποκαλύπτει πως το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press είχε επίσημη συνεργασία με το καθεστώς του Χίτλερ. Το ναζιστικό καθεστώς μάλιστα προμήθευε το πρακτορείο με υλικό που είχε επιλεχθεί από τα τμήματα προπαγάνδας του Χίτλερ.

Οπως αναφέρει το δημοσίευμα, ένας από τους πρώτους στόχους του ναζιστικού καθεστώτος το 1933 ήταν να καθιερώσει τη δική του «γραμμή» στο εθνικό αλλά και τον διεθνή Τύπο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απαγόρευση κυκλοφορίας του Guardian αλλά και άλλων βρετανικών και αμερικανικών μέσων ενημέρωσης όπως το Keystone και το Wide World Photos. Ο λόγος; Τα παραπάνω ΜΜΕ απασχολούσαν εβραίους εργαζομένους.

Από την άλλη πλευρά, το AP ήταν το μόνο δυτικό ειδησεογραφικό πρακτορείο που συνέχισε να λειτουργεί μέχρι και το 1941, όταν και η Αμερική μπήκε στον πόλεμο.

Το φυλλάδια των ναζί με τίτλο «Οι Εβραίοι στις ΗΠΑ»

χρησιμοποιεί φωτογραφία του AP που απεικονίζει τον

τότε δήμαρχο της Νέας Υόρκης, Φιορέλο Λα Γκουάρντια

Σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε στο ακαδημαϊκό περιοδικό Studies in Contemporary History, η ιστορικός Harriet Scharnbe αποδεικνύει την ύπαρξη της συνεργασίας μεταξύ AP και ναζιστικού καθεστώτος από την οποία μάλιστα το ειδησεογραφικό πρακτορείο αποκόμισε σημαντικά οφέλη.

Το Associated Press είχε υπογράψει και συμφωνία (ονομάστηκε «Schriftleitergesetz») στην οποία δεσμευόταν ότι δεν θα δημοσιεύσει κανένα υλικό «που μπορεί να αποδυναμώσει τη δύναμη του Γ’ Ράιχ στο εξωτερικό ή εντός των συνόρων».

Εκτός από αυτές τις δεσμεύσεις το AP επέτρεψε στην χιτλερική Γερμανία να χρησιμοποιήσει δικές του φωτογραφίες αρχείου στα πλαίσια της αντισημιτικής προπαγάνδας. Ηταν η εποχή που το πρακτορείο είχε προσλάβει δημοσιογράφους που εργάζονταν για τα τμήματα προπαγάνδας των ναζί. Δημοσιογράφοι όπως ο Φραντς Ροτ, φωτογραφίες του οποίου επιλέγονταν προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ.
[...]
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου υποστήριξε ότι «το άρθρο της Scharnberg περιγράφει άτομα και τις ενέργειές τους κατά τη διάρκεια του πολέμου που ήταν άγνωστα στο ΑΡ» αλλά και ότι αυτή τη στιγμή «εξετάζει τα έγγραφα και τα αρχεία για να καταλάβει καλύτερα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου».

Πηγή: Protagon

Το ξέρει ο κόσμος όλος ότι Κούλης και Βαγγέλης είναι λαμόγια αλλά δεν θα κριθείς γι' αυτό στις εκλογές Αλέξη...

Ξέρετε τι μου θύμισε ο Κούλης στη συνεδρίαση της Βουλής για τη διαφθορά; Τον μπασκετικό Άρη στο πρόσφατο ματς με τον Ολυμπιακό, στο οποίο προσπάθησε φιλότιμα να κοντράρει τον ισχυρότερο αντίπαλό του αλλά στο τέλος ηττήθηκε, όπως ήταν και το πιο λογικό. Πράγματι, η πρωτολογία τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν καλύτερη του αναμενόμενου κι αυτό γιατί έχει δίκιο, για παράδειγμα, όταν αναφέρεται στην περίπτωση Καρανίκα, όπως και για το ότι δεν μπήκε στη διαδικασία να δικαιολογήσει Παπασταύρου-μολονότι βεβαίως δεν τον καταδίκασε κιόλας. Μόνο που ο Κούλης έχει ένα σοβαρό, σοβαρότατο πρόβλημα: δεν έχει προκύψει από παρθενογένεση, έχει παρελθόν κι αυτό είναι πολύ σκοτεινό για να κουνά το δάχτυλο στους άλλους...

Γιατί αν είναι υπόλογος μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας γιατί έχει προσλάβει στη γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού τού Μαξίμου έναν καφετζή θαυμαστή τής Ελ. Μενεγάκη, ο πρόεδρος της ΝΔ που βρισκόταν στο pay roll των μαύρων ταμείων τής Siemens είναι εκατό φορές. Θέλετε να τα βάλουμε στη ζυγαριά για να διαπιστώσουμε τι βαραίνει περισσότερο το δημόσιο συμφέρον; Και φαντάζομαι πως και οι 51 μετακλητοί που είχε διορίσει ο Κούλης όταν ήταν υπουργός δεν είχαν περισσότερα προσόντα από το να είναι κολλητοί του. Γι' αυτό και στη δευτερολογία του απλώς επανάλαβε αυτά που είπε στην πρωτολογία του, όπου κατέθεσε έγγραφα όπως σκίτσο τού Αρκά, αυτοεξευτελιζόμενος αφού τον άδειασε κι ο ίδιος ο σκιτσογράφος. Για να μην αναφερθώ στο αυτογκόλ με τη σύμβαση της νεοδημοκρατικής ΝΕΡΙΤ με τον Μαυρίκο την οποία κατάγγειλε ως έργο Τσίπρα...

Τουλάχιστον ο Κούλης δεν είχε το θράσος να αποκαλέσει αλητάμπουρα τον πρωθυπουργό ή τον Π. Καμμένο όπως ο φαυλότερος των φαύλων Β. Βενιζέλος. Ο άνθρωπος-σκάνδαλο εμφανίστηκε δήθεν εξοργισμένος με όσα είπε ο υπουργός Άμυνας, ο οποίος προχώρησε απλώς σε μια ανασκόπηση του βίου και της πολιτείας ενός τύπου ο οποίος πολιτεύτηκε σε όλη του τη διαδρομή με βάση την εξυπηρέτηση του ατομικού του συμφέροντος κι εκείνου των κολλητών του. Δεν υπάρχει νόμος, τρόπος του λέγειν, Βενιζέλου που από πίσω του να μην κρύβεται κάποια σκοτεινή επιδίωξη του ίδιου και των νταβατζήδων του...

Ο άνθρωπος που έφτιαξε τον τυποκτόνο νόμο, το νόμο-πλυντήριο περί ευθύνης υπουργών, τις διάφορες ρυθμίσεις με τις οποίες απαλλάχθηκε των ποινικών της ευθυνών μια δράκα απατεώνων τής Θεσσαλονίκης, που εξυπηρετήθηκαν οι διαπλεκόμενοι και που αθώωναν τον ίδιο για πράξεις και παραλείψεις του κι ο οποίος έκρυψε στο συρτάρι του τη λίστα Λαγκάρντ δεν διαθέτει το ηθικό ανάστημα να μιλήσει για δικαιοσύνη ούτε καν στον Κοσκωτά. Γι' αυτό και πολύ καλά έκανε η Φώφη και κράτησε αποστάσεις από τον προκάτοχό της και στην υπόθεση Βγενόπουλου. Αυτό οφείλει να πράττει, και σε εντονότερο βαθμό πολιτικής του αποδοκιμασίας, αν θέλει το ΠΑΣΟΚ να ξαναβρεί ένα σημείο επαφής με την κοινωνία και, γιατί όχι, να συγκυβερνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ εφόσον επιλέξει τις αριστερές του ρίζες από το πρόσφατο νεοφιλελεύθερο παρελθόν του...

Από την άλλη, βεβαίως, και η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει στο καθάρισμα της κόπρου του Αυγεία. Η εξεταστική, για παράδειγμα, για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων, καθώς και η επαναδιαπραγμάτευση του συμβιβασμού με τη Siemens έπρεπε να είχαν γίνει πολύ νωρίτερα ώστε να μην ταυτίζονται σήμερα με προσπάθεια επικοινωνιακού αποπροσανατολισμού λίγο πριν την ψήφιση νέων επαχθών μέτρων σε βάρος τής μεσαίας τάξης. Φυσικά κι έχουν προχωρήσει έρευνες που είτε δεν είχαν ξεκινήσει καν είτε είχαν καθυστερήσει αδικαιολόγητα στο παρελθόν όσον αφορά τις λίστες φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής. Πού είναι, ωστόσο,  για παράδειγμα, οι νόμοι για την καθιέρωση του πλαστικού χρήματος ή για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καπνικών, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν κατατεθεί και ψηφιστεί εδώ και καιρό και οι οποίοι δεν σχετίζονται με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης;...

Στο τέλος τής θητείας του, κι αυτό ισχύει για κάθε δημόσιο άνδρα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα κριθεί από τις καλές του προθέσεις αλλά από την αποτελεσματικότητά του, η οποία θα φανεί στη βελτίωση ή μη της ποιότητας ζωής τής πλειονότητας των πολιτών. Αυτό απαιτεί ορίζοντα τετραετίας, τον οποίο στο χέρι τού πρωθυπουργού είναι να τον εξαντλήσει, από τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος διάλεξε τα δύσκολα μέτρα τού τρίτου μνημονίου να είναι εμπροσθοβαρή. Καλό 2019, επομένως, οι πολίτες θα κρίνουν τις πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το πόσο λαμόγια είναι ο Κούλης ή ο Βαγγέλης. Το τελευταίο το ξέρουν ήδη...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Σαν σήμερα την 1η Απριλίου 1965 Το τελευταίο γράμμα του Τσε Γκεβάρα στον Φιντέλ Κάστρο

Με αυτό το αποχαιρετιστήριο γράμμα ο Τσε Γκεβάρα εγκαταλείπει την Κούβα με σκοπό να
«μεταφέρει την επανάσταση σε όλο τον κόσμο».

Tην 1η Απριλίου 1965 ο Τσε Γκεβάρα συντάσσει το τελευταίο του γράμμα προς τον Φιντέλ Κάστρο, στο οποίο εξηγεί τους λόγους απομάκρυνσης του από την Κουβανική Κυβέρνηση.
 
Το γράμμα εκφωνήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1965, από τον Φιντέλ σε δημόσια τελετή, μπροστά στα παιδιά και τη γυναίκα του Γκεβάρα.
 
Όπως τόνισε ο Κάστρο,
«το γράμμα δεν φέρει ημερομηνία, αφού θα έπρεπε να διαβαστεί στην πιο κατάλληλη στιγμή, αλλά στην πραγματικότητα γράφτηκε φέτος την 1η Απριλίου 1965».

Το γράμμα:

«Φιδέλ,
Θυμάμαι τούτη τη στιγμή πολλά πράγματα, τότε που σε γνώρισα στο σπίτι της Μαρίας Αντονία, τότε που μου πρότεινες να έρθω μαζί σας, όλη την ένταση των προετοιμασιών.
Κάποια μέρα ήρθαν και ρώτησαν ποιος θα έπρεπε να ειδοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου μας, και η υπαρκτή πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο μας συγκλόνισε όλους.
Αργότερα μάθαμε πως ήταν αλήθεια, πως σε μία επανάσταση ή νικάς ή πεθαίνεις (αν είναι αληθινή).

Πολλοί σύντροφοι έπεσαν στο δρόμο προς τη νίκη.

Σήμερα όλα έχουν ένα τόνο λιγότερο δραματικό, γιατί είμαστε πιο ώριμοι.
Τα γεγονότα όμως επαναλαμβάνονται.
Νιώθω πως έχω πια εκπληρώσει το μέρος εκείνο του χρέους μου, που με έδενε με την κουβανική επανάσταση στο έδαφος της, και σας αποχαιρετώ, εσένα, τους συντρόφους, τον λαό σου που είναι και πια δικός μου.
Παραιτούμαι επίσημα από τα καθήκοντα μου στην ηγεσία του Κόμματος, από τη θέση του υπουργού, από το βαθμό του κομαντάντε, από την κουβανική υπηκοότητα.
Καμιά νομική σχέση δεν με συνδέει με την Κούβα, μόνο δεσμοί άλλου είδους, που δεν μπορούν να σπάσουν, όπως οι διορισμοί σε κάποιες θέσεις.
Κοιτάζοντας τη ζωή μου μέχρι τώρα, πιστεύω πως έχω δουλέψει με αρκετή τιμιότητα και αφοσίωση για την εδραίωση της επαναστατικής νίκης.
Το μοναδικό μου κάπως σοβαρό σφάλμα είναι που δεν είχα περισσότερη εμπιστοσύνη σ’ εσένα και τις πρώτες στιγμές στη Σιέρα Μαέστρα και που δεν είχα καταλάβει αρκετά γρήγορα τις δυνατότητες σου σαν καθοδηγητή και επαναστάτη.
Έζησα θαυμάσιες ημέρες και ένιωσα πλάι σου την περηφάνια να ανήκω στο λαό μας τις λαμπερές μέρες μα και τις θλιβερές μέρες της κρίσης στην Καραϊβική.
Σπάνια έλαμψε τόσο ένας πολιτικός όσο εκείνες τις ημέρες, και νιώθω περήφανος που σε ακολούθησα δίχως δισταγμούς, που ταυτίστηκα με τον τρόπο που σκέφτεσαι, βλέπεις και εκτιμάς τους κινδύνους και τις αρχές.

Άλλες χώρες του κόσμου ζητάνε τη συμβολή των σεμνών μου προσπαθειών.
Εγώ μπορώ να κάνω αυτό που εσένα δεν σου επιτρέπεται, λόγω των ευθυνών σου απέναντι στη Κούβα, και έφτασε η ώρα να αποχωριστούμε.
Ας γίνει γνωστό λοιπόν πως το κάνω με ένα μίγμα χαράς και πόνου.
Αφήνω εδώ ό,τι πιο αγνό ανάμεσα στις ελπίδες σαν δημιουργού και ό,τι πιο αγαπητό ανάμεσα στις αγαπημένες μου υπάρξεις.
Και αφήνω έναν λαό που με αγάπησε σαν παιδί του.
Αυτό αποδυναμώνει ένα μέρος από το πνεύμα μου.
Στα νέα πεδία μαχών θα μεταφέρω την πίστη που εσύ μου έχεις εμπνεύσει, το επαναστατικό πνεύμα του λαού μου, την αίσθηση ότι εκπληρώνω το πιο ιερό χρέος μου:
να αγωνίζομαι ενάντια στον ιμπεριαλισμό όπου και αν αυτός βρίσκεται.
Αυτό ανακουφίζει και θεραπεύει οποιαδήποτε βαθιά πληγή.
Λέω για ακόμη μία φορά πως απαλλάσσω την Κούβα από οποιαδήποτε ευθύνη, εκτός από αυτή που πηγάζει από το παράδειγμα της.
Και αν οι τελευταίες μου ώρες με βρουν κάτω από άλλους ουρανούς, η τελευταία μου σκέψη θα είναι γι’ αυτόν τον λαό και ειδικά για σένα.
Σε ευχαριστώ για όσα με έμαθες και για το παράδειγμα σου, στο οποίο θα προσπαθήσω να είμαι πιστός μέχρι και τις τελευταίες συνέπειες των πράξεων μου.
Ταυτίστηκα πάντα με την εξωτερική πολιτική της επανάστασης μας και εξακολουθώ να νιώθω αυτή την ταύτιση.
Οπουδήποτε και να σταθώ θα νιώθω την ευθύνη του να είμαι κουβανός επαναστάτης και σαν τέτοιος θα δρω.

Δεν αφήνω στην γυναίκα και στα παιδιά μου τίποτα υλικό και δεν λυπάμαι:
χαίρομαι που είναι έτσι τα πράγματα.
Δεν ζητώ τίποτα γι’ αυτούς, γιατί το κράτος θα τους δώσει τα απαραίτητα για να ζήσουν και να μορφωθούν.
Πολλά θα ήταν τα πράγματα που θα είχα να πω σε εσένα και στον λαό μας, μα νιώθω πως είναι περιττά.
Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν όσα θα ήθελα και δεν αξίζει τον κόπο να μουτζουρώνω τα χαρτιά.
Πάντοτε ως τη νίκη !
Πατρίδα ή θάνατος !
Σε αγκαλιάζω με όλη μου την επαναστατική ζέση».
Με αυτό το αποχαιρετιστήριο γράμμα ο Τσε Γκεβάρα εγκαταλείπει την Κούβα με σκοπό να
«μεταφέρει την επανάσταση σε όλο τον κόσμο».
*
Πηγή: Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
(μφ. Χριστίνα Πάντζου),
Κείμενα, Σύγχρονη Εποχή, 1997.
tvxs

ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛEΜΟΥ

 ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΗ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΗ Ghouta-ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ

 

REUTERS/Bassam Khabieh

http://alitispress.blogspot.gr

Για το πολιτικό υποκείμενο της σύγχρονης Ελλάδας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Το ερώτημα που πλανάται: Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

Υπάρχει κάποιος ή κάτι που να μπορεί να σταματήσει την καταστροφική τροχιά στην οποία έχει μπει ο τόπος; Ποιο μπορεί να είναι το υποκείμενο μιας πορείας που να ακυρώσει την εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση; Τα καίρια αυτά ερωτήματα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα: Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

Ο μεγαλοαστικός κόσμος στο σύνολό του, ως οργανικό στοιχείο του καθεστώτος εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο δεν νοιάζεται για την πορεία του τόπου αλλά προσυπογράφει όσα σχεδιάζουν οι δανειστές. Αλλά και αντιμετωπίζει με κοσμοπολίτικο ραγιαδισμό την συρρίκνωση της κυριαρχίας της χώρας με την νατοϊκή κηδεμονία στο Αιγαίο και τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Ο σκληρός πυρήνας του έχει ήδη μεταφέρει τις οικονομικές του δραστηριότητες προς Σαουδική μεριά ή στις ελβετικές τράπεζες και είναι έτοιμος για κάθε σύμπραξη που θα φέρει απλώς φράγκα στο ταμείο. Τίποτα άλλο…

Το πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, εντελώς αναξιόπιστο, έχει γίνει συμμέτοχος της νέας υποδούλωσης. Νομιμοποιεί και επικυρώνει όσα αποφασίζονται αλλού, αναπαράγει κυνικά τα ψεύτικα διλήμματα. Βιώνουν, μάλιστα, οι εκπρόσωποί του τη φαντασίωση ότι κυβερνούν, οι αθεόφοβοι, μια χώρα. Η πραγματική κυβέρνηση βρίσκεται στο Χίλτον και οι «υπουργοί» περνούν κάθε τόσο οντισιόν για να εγκριθεί και το πιο ασήμαντο νομοθέτημα. Το δίδυμο Τσίπρας-Μητσοτάκης στις θέσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι δίδυμο της συμφοράς και του «ναι σε όλα και σε όλους».

Η Αριστερά, περίκλειστη στις αλήθειες της (αλλά και ένοχα και για δεκαετίες συστημική) διατυπώνει μεγάλα συνθήματα, κηρύττει «ταξικούς πολέμους», ανατροπές και άλλα παρόμοια. Χωρίς, όμως, να μπορεί να κρύψει ότι ενδιαφέρεται κυρίως για τον εαυτό της, ότι προσδοκά μια καλύτερη θέση στο Κοινοβούλιο, στους θεσμούς, στην εκπροσώπηση. Κυρίως, όμως, αδυνατεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει και πού πάει ο τόπος, αφού είναι πάντα εκτός τροχιάς και επιθυμίας των λαϊκών στρωμάτων, αποφεύγοντας οτιδήποτε δεν ελέγχει η ίδια. Μπορεί να επενδυθεί η σωτηρία της χώρας, ως στόχος, σε μια Αριστερά που δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, δεν παραδέχεται τις αδυναμίες της, δεν είναι αυτοκριτική και δεν δείχνει εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού και τη δυναμική του κινήματος;

Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα που πλανάται παντού, μέσα στα σπίτια απλών ανθρώπων και στα μυαλά εκατομμυρίων που ζουν και νιώθουν τον «καημό της ρωμιοσύνης», είναι πως η σωτηρία του τόπου μπορεί να είναι έργο μόνο της κοινωνίας και του λαού. Της κοινωνίας και του λαού που θα βγουν από την κατάσταση του «ασώματου και ακέφαλου», που θα αποκτήσουν υπόσταση μέσα από κοινούς στόχους και αξίες, μέσα από νοήματα απλά αλλά βαθιά.

Ναι, είναι δύσκολο αυτό που ζητά η απάντηση του ερωτήματος. Πρόκειται, επί της ουσίας, για την άρνηση της εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης που θα εκφράσει ένα μαζικό λαϊκό υποκείμενο. Ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα-κίνημα διεξόδου, μέσα από τη λαϊκή αυτενέργεια και συμμετοχή, που θα συμβάλλει στην απάντηση των ερωτημάτων στην πράξη. Όποιος νοιάζεται για την σωτηρία του τόπου οφείλει και να μεριμνήσει ο ίδιος για αυτήν. Δεν υπάρχουν «σωτήρες» και «μεσσίες».

Μπορεί ο λαός να διαμορφωθεί σε υποκείμενο;

Μέσα στο μετανεωτερικό περιβάλλον που ζούμε, οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια «λαός» μοιάζει αναχρονιστική. Βιώνουμε την αποθέωση του απόλυτου ατομισμού κατά την οποία η κάθε ξεχωριστή ατομικότητα δεν χωρά σε μεγάλα σύνολα που ίσως να είναι και δημιουργήματα της φαντασίας μας. Γιατί τι θα πει λαός; Και γιατί ο λαός είναι κάτι καλό; Ο λαός είναι κάτι αδιάφορο, κάτι στο οποίο συνυπάρχουν καταπιεζόμενοι και καταπιεστές, άρα είναι μια έννοια που (σύμφωνα πάντα με την ίδια άποψη) δημιουργεί σύγχυση και ίσως οδηγεί στον λαϊκισμό και την ωραιοποίηση. Ίσως χρειαζόμαστε πιο «ταξικές» έννοιες.

Στην πραγματικότητα, στη μαρξιστική και εν γένει στην αριστερή και κομμουνιστική φιλολογία, η έννοια λαός προσδιόριζε πάντα το σύνολο των τάξεων, στρωμάτων και κοινωνικών κατηγοριών που υπόκεινται στην εκμετάλλευση και καταπίεση. Η ιστορική κατηγορία λαός είναι πιο «στενή» από την κατηγορία έθνος. Το έθνος περιλαμβάνει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που έχουν διαμορφωθεί κάτω από ορισμένες κοινωνικοιστορικές συνθήκες. Υπάρχουν, δε, περιπτώσεις όπου η εθνική καταπίεση οδηγεί σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με προοδευτικό χαρακτήρα. Στην ιστορική εποχή που έχουμε εισέλθει, δεν υπάρχει περίπτωση μη σύνδεσης του εθνικού (αν δεχτούμε ότι υπάρχει) στοιχείου με τον κοινωνικό χαρακτήρα μεγάλων αλλαγών. Με δυο λόγια, ο αγώνας που μπορεί να γίνει ενάντια στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, δεν αποκλείει να διασταυρώνονται εθνικά και κοινωνικά προτάγματα αντίστασης στην κίνηση αυτή.

Η σύγχρονη Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα πως σημαντικές αλλαγές και ανατροπές καθεστώτων γίνονται μόνο μέσα από μαζικά λαϊκά κινήματα που εκφράζουν κοινωνικές συμμαχίες και κοινωνικά μπλοκ, στη βάση της κύριας αντίθεσης που διαπερνά κάθε χώρα. Με μια έννοια, πρωταγωνιστές της ιστορικής κίνησης δεν είναι κάποιοι αντικειμενικοί συντελεστές (π.χ. οι παραγωγικές δυνάμεις, η ανάπτυξη της οικονομίας κ.λπ.) αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας, ο λαός (όπως τον ορίσαμε) που έχει μετατραπεί σε υποκείμενο. Δηλαδή, μια πραγματική ιστορική συνιστώσα που μεταβάλει την τάξη πραγμάτων και οδηγεί προς μια νέα κατάσταση.

Σε μια μπλοκαρισμένη κοινωνία, σε μια χώρα που βυθίζεται, όπως η Ελλάδα, η μόνη δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει μια απελευθερωτική πορεία είναι ο λαός συγκροτημένος σε υποκείμενο. Ο λαός από παθητικός φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας να γίνει τόπος και ενεργός παράγων μιας άλλης ιεράρχησης, μιας άλλης κινούσας ιδέας και ενός αναγεννητικού νοήματος που θα τον καταστήσει πρωταγωνιστή μιας άλλης ιστορικής δυνατότητας.

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο λαός φέρει αρκετά αντιστασιακά χαρακτηριστικά, από την παράδοσή του, από την Ιστορία του παλιότερη και σύγχρονη, τωρινή. Για να μην πάμε πίσω, αναφέρουμε δύο κορυφαίες στιγμές εκδήλωσης αυτής της τεράστιας δύναμης που έχει ο ελληνικός λαός: Το δημοψήφισμα πριν από λίγους μήνες («όχι» 62,5%) και τώρα τη συγκλονιστική κινητοποίηση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Δεν ήταν δεδομένα και τα δύο, ούτε ήταν αποτέλεσμα της δράσης κάποιου πολιτικού κόμματος. Προϊόν της αυτενέργειας ήταν και συναίσθησης της μήτρας που γεννά τα σύγχρονα προβλήματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού στον κόσμο.

Στην παρούσα συγκυρία, έχουμε την υπέρβαση της φάσης ανάθεσης που είχε δείξει το αντιμνημονιακό κίνημα (προς τον ΣΥΡΙΖΑ) και προχωράμε σε μια φάση αναστοχασμού γύρω από το ερώτημα «και τώρα, τι κάνουμε;». Το ερώτημα αυτό το διατυπώνουν, το συζητούν ή το σκέφτονται εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι, παιδεύει αρκετές χιλιάδες που αγωνιούν να το αντιμετωπίσουν. Αυτό το δυναμικό που είναι κρίσιμο για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου, είναι ανοικτό σε προτάσεις και έτοιμο να αφιερωθεί σε μια προσπάθεια σωτηρίας του τόπου, αν δει πως γίνεται κάτι που υπερβαίνει την κομματοκρατία και την αναπαραγωγή του σάπιου πολιτικού συστήματος.

Μια δυναμική «ανάγνωση» της πραγματικότητας

Δεν είναι ρόλος σοβαρός να καταγράφεται με αντικειμενικό τρόπο η πραγματικότητα, να διαπιστώνονται τα μύρια όσα «κακά» συντρέχουν και να παραμένουμε σε αυτές τις διαπιστώσεις. Κάθε προσπάθεια που θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό της, οφείλει να συμπεριλάβει (χωρίς υποκειμενισμό) στην καταγραφή όλων των παραγόντων που συνθέτουν μια κατάσταση και στον συνυπολογισμό των συσχετισμών δύναμης, τον παράγοντα πού θέλει εκείνη να πάνε τα πράγματα.

Αυτό το «βουλησιαρχικό» στοιχείο δεν είναι αυθαίρετο, έχει τις ρίζες του στην ίδια την πραγματικότητα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στην «αντικειμενική» μόνο πλευρά της. Η Ιστορία είναι ιστορία παρέμβασης των ανθρώπων σύμφωνα με στόχους και σκοπούς και αυτή η υποκειμενική πλευρά, της θέλησης, της δράσης, του πάθους των ανθρώπων που συγκροτούνται σε σύνολα, μέτωπα, κινήματα κ.λπ. είναι μια πλευρά που δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το γενικό κάδρο.

Επομένως, στο επίκεντρο «Ελλάδα» τα τελευταία 6 χρόνια έχουμε όχι μόνο την επέμβαση και τα πειράματα των δυνάμεων του σύγχρονου κεφαλαίου (με παλιές και νέες μεθόδους). Έχουμε και την αντίσταση ενός λαού που αποσταθεροποίησε το πολιτικό σύστημα, τρόμαξε τους δυνάστες, ανάγκασε να αναζητηθούν τρόποι για να αντιμετωπιστεί αυτή η «ανταρσία του λαού», που συνάντησε τη ρατσιστική αλαζονική στάση της δυτικής Μητρόπολης απέναντί της. Αυτή η αντίσταση αντιπροσωπεύει τη δυναμική πλευρά, την έκφραση της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα και τη δυνατότητα ανάδυσης ενός πολύπλευρου εθνολαϊκού υποκειμένου που μπορεί να θέσει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Το σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί στο επίκεντρο αυτό και οι πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις ξεθεμελιώνουν ό,τι χτίστηκε στη Μεταπολίτευση (1974-2010). Πρόκειται για εξελίξεις μεγάλου πολιτικού βάθους που θα οδηγήσουν και σε υποκειμενικές επανασυστάσεις. Παρ’ όλο τον επικοινωνιακό βομβαρδισμό, η κοινωνία δεν παραιτείται, απαιτεί παρέμβαση που να απαντά σε ανάγκες και ποιότητες διαφορετικές από αυτές που συνηθίζονται στο πολιτικό σκηνικό.

Επομένως, θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε αν ισχύουν ορισμένες διαπιστώσεις που οδηγούν σε μια επισήμανση των αναγκών με δυναμική ανάγνωση:

1. Υπάρχει σε ολόκληρη τη χώρα ένα κρίσιμο συγκλίνον δυναμικό αντιστάσεων και ριζοσπαστικών πρακτικών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το δυναμικό αυτό συνορεύει ή συγγενεύει και με τμήμα της Αριστεράς, όχι τόσο ως κοινό σχέδιο, αλλά από την άποψη της παρουσίας αριστερών ανθρώπων σε διάφορες αντιστάσεις. Στο σημείο αυτό δεν αναφερόμαστε σε πρωτοβουλίες της Αριστεράς, γιατί αυτές είναι συνήθως αυτοαναφορικές και αναπαράγουν μικρόκοσμους.


2. Αυτό το συγκλίνον δυναμικό είναι πλατύ, είναι δυναμικό μαζών, δεν είναι τόσο εκρηκτικό στο τρόπο που εκδηλώνεται μέχρι στιγμής, θα λέγαμε μάλιστα πως είναι χαμηλής έντασης. Ωστόσο είναι καίριο. Καίριο και επαρκές, κατ’ αρχήν, για να συγκροτήσει ένα κίνημα διεξόδου. Να αποτελέσει επίκεντρο για το κίνημα διεξόδου, σε αντίθεση με την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και σε άλλο μήκος κύματος από την ανασυγκρότηση διάφορων υποκειμενικών προσπαθειών, οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς.


3. Είναι καίριο γιατί επιχειρεί να μιλήσει σε επίπεδο απαντήσεων για την ίδια τη χώρα και όχι ενός ιδιαίτερα πολιτικοϊδεολογικού χώρου, όπως υποστηρίζουν διάφοροι. Αγωνιά και αφουγκράζεται τους μεγάλους κινδύνους που υπάρχουν, δεν στρουθοκαμηλίζει αμέριμνο.


4. Αυτό το δυναμικό ψάχνει και ψάχνεται για πολιτικό προσανατολισμό, ενόσω απορρίπτει την πολιτική κομματοκρατία. Γι’ αυτό ο πολιτικός του προσανατολισμός απαιτεί πιο σύνθετες και χειραφετητικές, ουσιαστικά, παρεμβάσεις που δεν μπορούν να γίνουν από χώρους που μοιάζουν και είναι αναξιόπιστοι, πλέον.


5. Για αυτό το λόγο, χρειάζονται προσπάθειες που θα εγγράφονται στη δυναμική του και θα καταλαβαίνουν τις ανάγκες του. Θα προωθούν προτάσεις, ιδέες, πρωτοβουλίες συμβολής στη ζύμωση και διέγερση αυτής της δυναμικής αλλά και στον προσανατολισμό της. Όσοι θελήσουν να συμβάλουν στη δυναμική αυτή οφείλουν «κάτι» να αρθρώσουν, ώστε να συνδράμουν στον προσανατολισμό ενός κινήματος διεξόδου. Διάφορες συλλογικότητες οφείλουν να εγγράψουν τις προσπάθειές τους σε αυτήν τη δυναμική (και εν δυνάμει στο κίνημα διεξόδου) και όχι στον εαυτό τους. Παράλληλα, πρέπει να αποκτήσουν την ικανότητα να διαχέουν όσα παράγουν μέσα στο δυναμικό αυτό.


6. Δεν χρειάζονται θεωρίες και πρακτικές ποδηγέτησης και καπελώματος. Θεωρίες «πολιτικού κενού», καπηλείας της αντίστασης μέσα από αυτόκεντρες συγκροτήσεις και παλαιοκομματικούς παραγοντισμούς. Έχουμε παιδευτεί πολύ από τέτοιες αντιλήψεις.

Αυτή η «ανάγνωση» ορίζει μια υποκειμενική προσπάθεια που δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις συνάντησης του δυναμικού και υπηρέτησης της δυναμικής που εμπεριέχει. Συμβολής στο κεντρικό ζήτημα που δεν είναι άλλο από αυτό του υποκειμένου, της μετατροπής του λαού σε υποκείμενο.

Λαός-έθνος και εθνική λαϊκή θέληση

Του Αντόνιο Γκράμσι

Το λαϊκό στοιχείο «αισθάνεται», αλλά δεν κατανοεί πάντα ή δεν ξέρει. Ο διανοούμενος «ξέρει», αλλά δεν κατανοεί πάντα και ειδικότερα δεν «αισθάνεται».

Το λάθος του διανοούμενου συνίσταται στο ότι πιστεύει πως μπορεί να ξέρει χωρίς να κατανοεί και ειδικότερα χωρίς να αισθάνεται και να ενδιαφέρεται ζωηρά, δηλαδή πως ο διανοούμενος μπορεί να είναι τέτοιος μόνο αν διακρίνεται και αποχωρίζεται από το λαό-έθνος, δηλαδή χωρίς να αισθάνεται τα στοιχειώδη πάθη του λαού, κατανοώντας τα και μετά εξηγώντας τα και δικαιολογώντας τα μέσα στην καθορισμένη ιστορική κατάσταση.

Δεν γίνεται πολιτική Ιστορία χωρίς αυτό το πάθος, δηλαδή χωρίς αυτό το συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στους διανοούμενους και το λαό-έθνος. Αν απουσιάζει αυτός ο δεσμός οι σχέσεις του διανοούμενου με το λαό-έθνος είναι ή ανάγονται σε σχέσεις καθαρά τυπικού γραφειοκρατικού χαρακτήρα. Οι διανοούμενοι γίνονται μια κάστα ή ιερατείο (ο λεγόμενος οργανικός συγκεντρωτισμός).

Αν η σχέση ανάμεσα σε διανοούμενους και λαό-έθνος, ανάμεσα σε διευθύνοντες και διευθυνόμενους -ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους- δίνεται με μια οργανική συνάφεια όπου το αίσθημα-πάθος γίνεται κατανόηση και μετά ξέρω (όχι μηχανικά, αλλά ζωντανά) μόνον τότε η σχέση είναι σχέση αντιπροσώπευσης, πραγματοποιείται η ζωή συνόλου που μόνο αυτή είναι κοινωνική δύναμη. Δημιουργείται το «ιστορικό μπλοκ».

Ο σύγχρονος ηγεμόνας πρέπει και δεν μπορεί παρά να είναι κήρυκας και οργανωτής μιας πνευματικής και ηθικής μεταρρύθμισης, πράγμα που σημαίνει τη δημιουργία του εδάφους για μια παραπέρα ανάπτυξη της εθνικής λαϊκής συλλογικής θέλησης προς την πραγματοποίηση μιας ανώτερης και καθολικής μορφής σύγχρονου πολιτισμού.

Δρόμος

Σαν σήμερα

«Νίκο, σήκω»
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση»
Ήταν 30 Μάρτη του 1952, ξημερώματα Κυριακής.
Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινά από της φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του θανάτου. Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος, τέσσερις «εχθροί της πατρίδας» πρέπει να πεθάνουν γιατί αγάπησαν πολύ την πατρίδα.
Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους «προδότες».
Ο ήλιος θέλει δύο ώρες ακόμα για να βγει.
Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων.
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ.
Πυρ!
Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης και ο Νίκος Καλούμενος, ημέρα Κυριακή, χωρίς να δουν το φως της μέρας για τελευταία φορά, ξεκινούν για το ταξίδι τους στον άλλο κόσμο από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου «Σωτηρία», σχεδόν δίπλα στο Πεντάγωνο.
Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν το σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και το χριστιανικό καθήκον τους

 http://prkls.blogspot.gr

Η απάτη εις βάρος της Ελλάδας

ΜΑΚΡΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ 

Η ελληνική Βουλή, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, οφείλει να μην υποκύψει στις παράνομες πιέσεις της Τρόικας – απαιτώντας το λογιστικό έλεγχο του νέου χρέους, ο οποίος θα διευκόλυνε σημαντικά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του

Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

.

«Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία» (άρθρο 7, παράγραφος 9 του κανονισμού που υιοθετήθηκε το Μάιο του 2013 από την ΕΕ, το οποίο αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ευρωπαϊκά «προγράμματα αναδιάρθρωσης» – πηγή).

 .

Άρθρο

Ο παραπάνω κανονισμός του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και του συμβουλίου της 21ης Μαΐου του 2013 (αριθμός 472), θα ήταν σκόπιμο να αναγνωσθεί από όλους, με πολύ μεγάλη προσοχή – έτσι ώστε να μπορέσουν να συμπεράνουν τι ακριβώς προβλέπει, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα.

Μία χώρα που, αφενός μεν χρησιμοποιήθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο ως «πειραματόζωο», αφετέρου υποχρεώθηκε, εξαπατήθηκε, εκβιάσθηκε καλύτερα σε μία σειρά συμβιβασμών – οι οποίοι είναι ανεπίτρεπτοι για μία δημοκρατική νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη.

Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο απορρίφθηκε το Νοέμβρη του 2012 από τη Βουλή η σύσταση μίας επιτροπής που θα ερευνούσε το χρέος, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα μας – αφού φαίνεται πως πιθανότατα η πατρίδα μας εκβιαζόταν να αποφασίσει εναντίον των συμφερόντων της, ενώ οι Έλληνες εξαπατήθηκαν σαν ανόητοι (αφού τότε θα μπορούσαν και θα έπρεπε να προβούν σε στάση πληρωμών – άρθρο).

Έχοντας βέβαια ανέκαθεν την άποψη ότι, το ελληνικό χρέος πριν από το 2010 δεν μπορεί να θεωρηθεί επαχθές, με βάση τα διεθνή δεδομένα (άρθρο), παρά το ότι ήταν απεχθές, αφού ένα μεγάλο μέρος του οφειλόταν στη διαφθορά (κάτι που όμως δεν ωφελεί από νομικής πλευράς), πιθανολογούμε πως το χρέος μας μετά το 2010 θα μπορούσε να έχει μία διαφορετική αντιμετώπιση – η οποία αναφέρθηκε στην πρόσφατη ανάλυση «Ρήξη ή αργός θάνατος».

Σε κάθε περίπτωση, οι δανειστές συμπεριφέρθηκαν στην Ελλάδα, όπως ακριβώς οι αμερικανικές τράπεζες στους ιδιοκτήτες ακινήτων, οι οποίοι τα είχαν αγοράσει με ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης (sub primes) – με αποτέλεσμα να κατασχεθούν αργότερα.

Με τη βοήθεια τώρα ενός κειμένου του κ. Eric Toussain, ο οποίος μελέτησε από νομικής πλευράς το θέμα (πηγή),το χρέος μας μετά το Μάιο του 2010 είναι πιθανότατα επαχθές και πρέπει να διαγραφεί. Ειδικότερα τα εξής:

 .

Το δημόσιο χρέος το 2009 

Το ελληνικό χρέος που αντιπροσώπευε το 112,9% του ΑΕΠ το 2009, πριν την έκρηξη της ελληνικής κρίσης και την επέμβαση της Τρόικας, η οποία κατέχει πλέον το 80% αυτού του χρέους, έφτασε στο 180% σήμερα – σύμφωνα με τα νέα στοιχεία του λογιστηρίου του κράτους. Επομένως, η επέμβαση της Τρόικας προκάλεσε μια πολύ έντονη αύξηση του ελληνικού χρέους, καταστρέφοντας παράλληλα την ελληνική οικονομία και εξαθλιώνοντας την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας μας.

Από το 2010 μέχρι το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η Τρόικα στην Ελλάδα, οδηγήθηκαν  σε πολύ μεγάλο βαθμό στην εξόφληση των βασικών πιστωτών της, μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο – δηλαδή, στις ιδιωτικές τράπεζες των κυριότερων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αναφορά), αρχής γενομένης από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες (γράφημα).

 .

.
Όπως φαίνεται από το γράφημα, το 80% περίπου του ελληνικού χρέους ήταν στους ισολογισμούς των ιδιωτικών τραπεζών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης – μόλις το 16,6% στις αμερικανικές. Οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες κατείχαν το 51% του συνόλου των τίτλων του ελληνικού χρέους.

Οι διασωθέντες τοκογλύφοι

Ένας λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, θα τεκμηρίωνε πως οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αύξησαν πάρα πολύ τις πιστώσεις τους στην Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2005 και 2009 – από τα 80 δις € στα 140 δις €, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις ρεαλιστικές δυνατότητες της Ελλάδας να τις αποπληρώσει. Οι τράπεζες ενήργησαν προφανώς καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά ίσως, επειδή θεώρησαν πως οι ευρωπαϊκές αρχές θα έσπευδαν να τις βοηθήσουν – σε περίπτωση που θα υπήρχαν προβλήματα.

Επομένως, το σχέδιο της υποτιθέμενης διάσωσης της Ελλάδας, το οποίο κατέστρωσαν οι ευρωπαϊκές αρχές με τη βοήθεια του ΔΝΤ, επέτρεψε στην πραγματικότητα στις τράπεζες μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες διαθέτουν αποφασιστική επιρροή στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, να συνεχίσουν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα – ενώ ταυτόχρονα μετέφεραν το ρίσκο τους στα κράτη, μέσω της Τρόικας.

Ο λογιστικός έλεγχος λοιπόν θα ανέλυε κατά πόσο είναι «έννομο» αυτό το σχέδιο διάσωσης. Εάν ήταν δηλαδή σύμφωνο με τις συμβάσεις της ΕΕ, ειδικά με το άρθρο 125 – το οποίο απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος, να «επωμιστεί» τις οικονομικές δεσμεύσεις ενός άλλου κράτους μέλους.

Οι δημόσιοι δανειστές του 2010 (τα 14 κράτη μέλη που παραχώρησαν δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 53 δις €, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κλπ.), δεν είναι σίγουρο πως σεβάσθηκαν την αρχή της αυτονομίας της θέλησης του δανειζόμενου – δηλαδή, της Ελλάδας.

Ενδεχομένως δε επωφελήθηκαν από την απόγνωση της Ελλάδας, λόγω των κερδοσκοπικών επιθέσεων των αγορών, έτσι ώστε να της επιβάλλουν συμβάσεις που αντιβαίνουν στο δικό της συμφέρον. Δεν είναι άλλωστε απίθανο να επέβαλλαν οι δανειστές «δρακόντειους όρους», ειδικά όταν απαιτούσαν υπερβολικά ποσοστά αποπληρωμής. Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται μία ακόμη πλευρά της έκθεσης των ξένων τραπεζών στο ελληνικό χρέος (πηγή), στα τέλη του 2010.

 .

 .

Συνεχίζοντας, είναι κάτι περισσότερο από απόλυτα απαραίτητος ο έλεγχος της δράσης του ΔΝΤ. Γνωρίζουμε πως μέσα στους κόλπους της ηγεσίας του ΔΝΤ, πολλοί εκτελεστικοί διευθυντές είχαν εκφράσει μεγάλες επιφυλάξεις για το δάνειο που παραχώρησε το ΔΝΤ – τονίζοντας συγκεκριμένα ότι, με δεδομένες τις πολιτικές που της επιβάλλονταν, η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να το εξοφλήσει. Το δάνειο λοιπόν εγκρίθηκε εν γνώσει του ΔΝΤ πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να το εξοφλήσει – οπότε είναι απολύτως παράνομο, ως καταχρηστικό.

Ενδεχομένως δε η ΕΚΤ υπερέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό τη δικαιοδοσία της, απαιτώντας από το ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετήσει για το δικαίωμα στην απεργία ή για τον ορισμό των μισθολογικών επιπέδων– κάτι που μάλλον συμβαίνει ξανά σήμερα, κρίνοντας από τα συνεχή τελεσίγραφα και τις προειδοποιήσεις της (άρθρο).

 .

Η επιχείρηση αναδιάρθρωση του χρέους

Περαιτέρω, στα τέλη του 2011 (PSI), καθώς επίσης στις αρχές του 2012, η Τρόικα είχε οργανώσει δύο αναδιαρθρώσεις του ελληνικού χρέους – οι οποίες παρουσιάστηκαν εκείνη την εποχή ως επιτυχίες, παρά το ότι εγκαινίασαν μία χρεοκοπία της Ελλάδας με δόσεις (άρθρο). Ο τότε πρωθυπουργός είχε αναγγείλει στις αρχές Νοεμβρίου 2011, την πρόθεσή του να οργανώσει ένα δημοψήφισμα, σε σχέση με αυτήν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που προετοίμασε η Τρόικα – βρίσκοντας σύμφωνους ελάχιστους, μεταξύ των οποίων και εμάς (άρθρο).

Κάτω από τη πίεση της Τρόικας, αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ και οι Έλληνες Πολίτες στερήθηκαν του δικαιώματος τους να αποφασίσουν οι ίδιοι για τα νέα χρέη, με τα οποία θα επιβαρύνονταν. Ορισμένα, μάλλον διατεταγμένα ΜΜΕ, αναπαρήγαγαν δυστυχώς το έωλο επιχείρημα ότι, η αναδιάρθρωση επέτρεπε να μειωθεί κατά 50% το ελληνικό χρέος. Στην πραγματικότητα όμως, το ελληνικό χρέος είναι μεγαλύτερο το 2015 από ότι ήταν το 2011 – τη χρονιά που προηγήθηκε της μεγάλης διαγραφής του υποτιθέμενου 50%.

Ο λογιστικός έλεγχος λοιπόν θα αποδείκνυε πιθανότατα ότι, η μεγάλη «επιχείρηση αναδιάρθρωσης» συνιστούσε μια τεράστια εξαπάτηση – ενώ συνδεόταν με την εξυπηρέτηση εκείνων των πολιτικών, οι οποίες είναι αντίθετες με τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Πολιτών της.

Παραστατικά, θα έμοιαζε με μία υπερχρεωμένη εταιρεία (Ελλάδα) η οποία, αντί να χρεοκοπήσει, θα είχε αναγκάσει το προσωπικό της (Έλληνες) να δανειστεί και να της τα δώσει, για να εξυπηρετήσει οι ίδια τους δανειστές της (Τρόικα) – οι οποίοι της το επέβαλλαν, εν γνώσει της αδυναμίας της, για να δώσουν τα χρήματα στις δικές τους εταιρείες (τοκογλύφους, τράπεζες).

Τέλος, ο λογιστικός έλεγχος θα αξιολογούσε επίσης κατά πόσον οι αυστηροί όροι που επέβαλε η Τρόικα στην Ελλάδα, σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις που της παραχωρήθηκαν, συνιστούν τη χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων και συνθηκών που οφείλουν να σέβονται οι δημόσιες αρχές – τόσο από την πλευρά των πιστωτών, όσο και από αυτήν του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας.

 .

Τα παράνομα προγράμματα της Τρόικας

Συνεχίζοντας, ο καθηγητής νομικής κ. Andreas Fischer-Lescano, για λογαριασμό του Εργατικού Κέντρου της Βιέννης, απέδειξε χωρίς καμιά αμφιβολία ότι, τα προγράμματα της Τρόικας είναι παράνομα, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο.

Τα μέτρα που προβλέπονταν από τα προγράμματα προσαρμογής και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, καθώς επίσης οι συγκεκριμένες πολιτικές που αποτελούν τις άμεσες συνέπειές τους, παραβιάζουν μια σειρά θεμελιωδών δικαιωμάτων – όπως το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση, στη στέγαση, στη κοινωνική ασφάλιση και σε ένα δίκαιο μισθό, καθώς επίσης την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και τη συλλογική διαπραγμάτευση.

Όλα αυτά τα δικαιώματα προστατεύονται από πολυάριθμα νομικά κείμενα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο – όπως από τη «χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης», από την «ευρωπαϊκή συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων», από την «ευρωπαϊκή κοινωνική χάρτα», από τα δυο «σύμφωνα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα», από τη «χάρτα του ΟΗΕ» κοκ.

Στα πλαίσια αυτά, ο λογιστικός έλεγχος θα μπορούσε να καταδείξει ότι, τα μέτρα που έχουν υπαγορεύσει οι πιστωτές είναι αντίθετα με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα – ενώ παραβιάζουν μία σειρά συμβάσεων. Μπορούν δε να τεκμηριωθούν πολύ σημαντικές «παρατυπίες». Σε κάθε περίπτωση, η επιτροπή που θα διεξήγαγε το λογιστικό έλεγχο, θα μπορούσε να εκφέρει εμπεριστατωμένη γνώμη, για το κατά πόσο το χρέος που έχει συνάψει η Ελλάδα με την Τρόικα είναι νόμιμο, «άνομο» ή άκυρο.

 .

Επίλογος

Η νέα ελληνική Βουλή, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, οφείλει να μην υποκύψει στις πιέσεις της Γερμανίας (η οποία συνεργάζεται προφανώς με τη Γαλλία, έχοντας σε κάποιο βαθμό κοινά συμφέροντα μαζί της), απαιτώντας το λογιστικό έλεγχο του νέου χρέους – έτσι ώστε να αποδειχθεί η νομιμότητα του ή μη, η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του.

Παράλληλα, η κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όσον αφορά την εξεταστική επιτροπή για τον έλεγχο όλως όσων συνέβησαν, πριν και μετά την εκλογή του κόμματος που οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στη χρεοκοπία – αμέσως μετά, στην πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Οι Έλληνες Πολίτες δε ίσως οφείλουν να ενεργοποιηθούν άμεσα, απαιτώντας τα παραπάνω, με όλους τους νόμιμους τρόπους που έχουν στη διάθεση τους – με επιστολές προς την κυβέρνηση, με ηλεκτρονικά μηνύματα, με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με ειρηνικές διαδηλώσεις κοκ.

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ξανά πως μία διαγραφή του δημοσίου χρέους κατά 50% σημαίνει ότι, την επόμενη ημέρα το πρωί η χώρα θα όφειλε 160 δις € από 320 δις € σήμερα – ενώ με όλα τα υπόλοιπα «τεχνάσματα», το χρέος παραμένει 320 δις €, ακόμη και αν πληρωθεί πολύ αργότερα.

Το σημαντικότερο είναι άλλωστε οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται – οι οποίοι, ακόμη και αν επιλεγόταν η λύση των ομολόγων μεγάλης ή αόριστης διάρκειας, όπως αυτή που προτάθηκε στην ΕΚΤ, θα συνέχιζαν να υπάρχουν, εις βάρος του προϋπολογισμού και του χρέους. Έτσι, το δημόσιο χρέος θα κληροδοτούταν στις επόμενες γενιές – κάτι που θα ήταν φυσικά ανεύθυνο και ανέντιμο εκ μέρους μας, αφού εμείς το δημιουργήσαμε.

Analyst Team

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Τσίπρας – Ψυχάρης: Δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα …

Σταύρος Μαυρουδέας – 

Το ξεκατίνιασμα μεταξύ ΔΟΛ και ΣΥΡΙΖΑ (συνοδευόμενο με την μάλλον πρόδρομη αψιμαχία των ιπποκόμων τους, δηλαδή την υπόθεση των δημοσιογραφικών εκβιασμών) δείχνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την αισχρή κατάπτωση της αστικής πολιτικής. Όχι ότι πάντα δεν ήταν έτσι. Αλλά σε άλλες περιόδους κρατούσαν τα προσχήματα. Τώρα ο βασιλιάς είναι γυμνός και όλα τα κουσούρια του στη φόρα.

Το δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ – αντάξιο της γραφής του Ζεράρ ντε Βιλιέ – ξεφωνίζει σαν συν-διαπλεκόμενο (φυσικά με την ναυαρχίδα της διαπλοκής, τον ΔΟΛ που δεν το κρύβει άλλωστε) τον υποτιθέμενα «ήρωα του λαού» Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για την συνεπή Αριστερά. Όμως κάτι θα έπρεπε να λέει για όλους αυτούς (βλέπε τον κόσμο της ΛΑΕ) που στοιχήθηκαν στην και στήριξαν την απάτη του ΣΥΡΙΖΑ (εκτός του Μ.Γλέζου αυτή η αυτοκριτική ούτε και τώρα δεν έχει υπάρξει). Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο μικρομέγαλος αρχηγός του είναι βαθειά συστημικά μορφώματα που ουδεμία σχέση έχουν με την Αριστερά εκτός του ότι την εσκύλευσαν όλο το προηγούμενο διάστημα.

Το Μαξίμου του ΣΥΡΙΖΑ (στο οποίο μπορεί φεύγοντας ο Α.Σαμαράς να μην άφησε ούτε χαρτί τουαλέτας αλλά ο Μουρούτης παρέδωσε την μονταζιέρα του στο Ν.Παππά) ανταπαντά επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά αυτές τις συναντήσεις εν είδει παράνομου ζεύγους αλλά αρνούμενο ότι έδωσε κάτι απ’ ότι ζητήθηκε (διευθέτηση των δανείων του δόλιου ΔΟΛ και απόκτηση του Mega).

Από εδώ αρχίζει το ξεμάλλιασμα του παράνομου ζεύγους.

Ο μεν Ψυχάρης ισχυρίζεται με ύφος σαράντα καρδιναλίων ότι ο ΔΟΛ ποτέ δεν καταθέτει αλλά μόνο δέχεται αιτήματα. Φυσικά πρόκειται για γελοιωδέστατο ψεύδος. Όση και αν είναι η διαχρονική εξουσία της ναυαρχίδας της διαπλοκής και του αστικού τύπου πάντα δούλευε με την πολιτική εξουσία. Και επίσης πάντα αντιμετώπιζε τα πολλαπλά οικονομικά του προβλήματα απομυζώντας τον δημόσιο κορβανά χάρη στη σχέση του με την πολιτική εξουσία (ακόμη και την εποχή της χούντας). Ιδιαίτερα σήμερα, με την οικονομική κρίση του συστήματος, οι θαλασσοδουλειές του ΔΟΛ δεν πάνε καθόλου καλά. Αλλά και το ελληνικό ντοβλέτι δεν μπορεί να είναι πλέον εξίσου γαλαντόμο (όπως την εποχή της ακόρεστης προικοδότησης του Μεγάρου Μουσικής) με τα λεφτά των «κορόιδων» (δηλαδή του ελληνικού λαού). Επιπλέον, οι ξένοι πάτρωνες της ΕΕ δεν είναι ικανοποιημένοι από τους εγχώριους εταίρους τους πρώτον γιατί θησαυρίζουν ακόμη και μέσα στην κρίση (και όταν αρχίζουν να κινδυνεύουν ακόμη και τα λεφ΄τα των πατρώνων) και δεύτερον γιατί τα ΜΜΕ τους είναι τόσο εξευτελισμένα που δεν μπορούν να παίξουν αποτελεσματικά τον ρόλο του Γκαίμπελς. Επομένως ο ΔΟΛ – μεταξύ άλλων – είναι εξαιρετικά ζορισμένος και όλες οι μαριαντουανεττικές ρήσεις περί μόνο λήψης αιτημάτων είναι παραμύθια για γάτες Ιμαλάϊων.

Ο δε Τσίπρας διαρρηγνύει τα ιμάτια του ότι δεν υπήρξε αίτημα πολιτικής υποστήριξης προς τον ΔΟΛ και ότι οι πρόσφατες κινήσεις του (νόμος για τις ιδιωτικές τηλεοπτικές συχνότητες και δίωξη Ψυχάρη για τα δάνεια του ΔΟΛ) το αποδεικνύουν. Κουραφέξαλα για ευπειθείς ανόητους. Κατ’ αρχήν δεν διαψεύδονται οι συναντήσεις εν κρυπτώ και παραβύστω. Ερώτημα προς σκεπτόμενους (και όχι μόνο αριστερούς): γιατί ο «ήρωας του λαού» συναντά κρυφά τον «πατέρα της διαπλοκής»; Τι έχει να πει μαζί του και μάλιστα κρυφά; Φυσικά δεν πρόκειται να του τραγουδήσει την Διεθνή (άλλωστε ο Ψυχάρης την γνωρίζει από τον πατέρα του και φρόντισε νωρίς να την ξεχάσει ιδιαίτερα με κάτι χουντικά ταξίδια στην Κίνα). Αν αποκλείσουμε εύλογα την περίπτωση της σύσφιξης – γαργαλιστικής ή μη – των προσωπικών τους σχέσεων τότε επρόκειτο για business όπως λένε οι παροικούντες την συστημική Ιερουσαλήμ. Τις συνηθισμένες «δουλειές» πολιτικών και εκδοτών-μεγαλοεπιχειρηματιών του αστικού συστήματος: πως θα ξεζουμισθεί ο απλός εργαζόμενος κόσμος και πως θα διαμοιρασθεί η λεία χωρίς ο πρώτος να εξεγερθεί. Δηλαδή ανταλλαγή οικονομικής και πολιτικής στήριξης σε συνδυασμό με την πολιτική και δημοσιογραφική αποχαύνωση του λαού.
Αν αφήσουμε στην άκρη τους μαριαντουανετισμούς αμφοτέρων («δεχόμαστε μόνο αιτήματα» – «δεν εκπληρώσαμε κανένα αίτημα») όπου ο καθένας εμφανίζει τον άλλο για ικέτη, είναι προφανές ότι για να χορέψεις αυτό το tango χρειάζονται δύο και ο καθένας βάζει τα βήματα του. Πιο απλά, στη μαυραγορίτικη αυτή δοσοληψία κάθε συμβαλλόμενος κάτι θέλει και κάτι πρέπει να δώσει.

Άλλωστε γι’ αυτό οι συναντήσεις του «παράνομου ζεύγους» κρατήθηκαν μέχρι τώρα αμοιβαία μυστικές (πιθανά και από άλλους «εταίρους» της διαπλοκής και ξένους πάτρωνες για λόγους ευνόητους αν και η ΔΟΛια αποστροφή περί «χτυπημένης» περιοχής δίπλα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και στον χώρο των παρακολουθήσεων επί Κ.Καραμανλή ίσως δεν είναι τόσο αθώα).
Βέβαια, σήμερα φαίνεται ότι αυτή η συγκεκριμένη δοσοληψία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΟΛ δεν ευοδώθηκε για μια σειρά λόγους. Δεν είναι κάτι παράξενο στο βρώμικο κόσμο της συστημικής διαπλοκής. Ο τελευταίος είναι γεμάτος από απάτες, προδοσίες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Βέβαια, επίσης πάμπολλες φορές στο παρελθόν οι ορκισμένοι εχθροί τα ξαναβρήκαν όταν χρειάσθηκε. Πάντα έτσι γίνεται όταν δύο γάιδαροι μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα: σ’ αυτόν που έφτιαξε με τον κόπο, τις θυσίες και το αίμα του ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας. Αυτή η κακόγουστη τραγωδία τελειώνει μόνο όταν ο τελευταίος συνειδητοποιήσει την δύναμη του και ξεφορτωθεί αυτά τα παράσιτα.

 http://www.inred.gr

Τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπων αντιμέτωπα με την έντονη λειψυδρία!

(Ο παραλογισμός σε μια …πολιτισμένη ανθρωπότητα παραδομένη στα νύχια των ολιγαρχών εκμεταλλευτών φύσης και ανθρώπων, υποταγμένη στους δυνάστες ιμπεριαλιστές!… -Δ.Τζ.)

Η λειψυδρία επηρεάζει τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού για ένα μήνα κάθε χρόνο και το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι πιστευόταν ως τώρα. Στη φωτογραφία, άνδρες στην Υεμένη επιθεωρούν μια εγκαταλειμμένη βάρκα στο πληγέν από την ξηρασία φράγμα, στα περίχωρα της Sana’a. Η Υεμένη είναι μία από τις περιοχές με τη μεγαλύτερη λειψυδρία.

-| Του Damian Carrington |-

Τουλάχιστον δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού, πάνω από 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ζουν με σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας για τουλάχιστον ένα μήνα το χρόνο, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Φαίνεται ότι η λειψυδρία, μία από τις πιο δύσκολες προσκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα, είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι πιστεύαμε ως τώρα.

Η νέα έρευνα επίσης αποκαλύπτει ότι 500 εκατομμύρια άνθρωποι μένουν σε περιοχές όπου η κατανάλωση νερού είναι διπλάσια από την ποσότητα νερού που ανανεώνεται με τη βροχή, κάθε χρόνο, αφήνοντάς τους εξαιρετικά ευάλωτους, όσο τα υπόγεια αποθέματα νερού μειώνονται χρόνο με το χρόνο.

Πολλοί από αυτούς που μένουν σε μέρη με ευπαθείς υδάτινους πόρους βρίσκονται στην Ινδία και την Κίνα, αλλά υπάρχουν και άλλες περιοχές που είναι επίσης σε σοβαρό κίνδυνο, όπως οι κεντρικές και δυτικές ΗΠΑ, η Αυστραλία και ακόμα και η πόλη του Λονδίνου.

Αυτά τα προβλήματα αναμένεται να χειροτερέψουν, σύμφωνα με τους ερευνητές, όσο ο πληθυσμός και η κατανάλωση νερού – κυρίως μέσω της κατανάλωσης κρέατος – συνεχίζουν να αυξάνονται.

Τον Ιανουάριο, η κρίση νερού χαρακτηρίστηκε από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ως ένας από τους τρεις μεγαλύτερους κινδύνους για τους ανθρώπους και τις οικονομίες, για την επόμενη δεκαετία, μαζί με την κλιματική αλλαγή και τη μαζική μετανάστευση. Σε μέρη όπως η Συρία, οι τρεις αυτοί κίνδυνοι είναι αλληλένδετοι: Μία πρόσφατη μελέτη βρήκε ότι η κλιματική αλλαγή κατέστησε την δριμεία ξηρασία του 2007-2010 ακόμα πιο πιθανή και η ξηρασία με τη σειρά της οδήγησε σε μαζική μετακίνηση αγροτικών οικογενειών προς τις πόλεις.

«Αν κοιτάξουμε τα περιβαλλοντικά προβλήματα, η έλλειψη νερού είναι σίγουρα το σημαντικότερο πρόβλημα», λέει ο καθηγητής Arjen Hoekstra, του πανεπιστημίου Twente στην Ολλανδία, ο οποίος επέβλεψε τη νέα έρευνα. «Μία από τις περιοχές που το πρόβλημα είναι πολύ έντονο, είναι η Υεμένη».

Η Υεμένη είναι πιθανό να ξεμείνει από νερό στα επόμενα χρόνια, αλλά και πολλές άλλες περιοχές έχουν περιορισμένα περιθώρια αφού τα υπόγεια υδροφόρα αποθέματα εξαντλούνται, συμπεριλαμβανομένων του Πακιστάν, του Ιράν, του Μεξικό και της Σαουδικής Αραβίας.

Φωτογραφία: Yahya Arhab/EPA

Ο Hoekstra επίσης επισημαίνει για τη λεκάνη απορροής Murray-Darling στην Αυστραλία και την περιοχή μεσοδυτικά των ΗΠΑ. «Εκεί υπάρχει ο τεράστιος υπόγειος υδροφόρος του Οgallala, o οποίος εξαντλείται». Ανέφερε επίσης πως ακόμα και σε πλούσιες πόλεις όπως το Λονδίνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο τρόπος ζωής δεν είναι βιώσιμος: «Δεν υπάρχουν οι απαραίτητες ποσότητες νερού στις γύρω περιοχές ώστε να συντηρηθεί η υπάρχουσα κατανάλωση νερού» στο Λονδίνο σε μακροπρόθεσμη βάση.

Η νέα μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Science Advances

(http://advances.sciencemag.org/content/2/2/e1500323), τον προηγούμενο μήνα, είναι η πρώτη μου εξετάζει παγκοσμίως την έλλειψη νερού σε μηνιαία βάση και σε ανάλυση μέχρι 31 μίλια. Ανέλυσε δεδομένα της περιόδου 1996-2005 και βρήκε ότι σοβαρή λειψυδρία – ορισμένη ως κατανάλωση νερού διπλάσια από το ρυθμό ανανέωσης του – πλήττει 4 δισεκατομμύρια ανθρώπων για τουλάχιστον ένα μήνα το χρόνο.

«Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η παγκόσμια κατάσταση σε σχέση με το νερό είναι πολύ χειρότερη από ότι έδειχναν προηγούμενες μελέτες, οι οποίες εκτιμούσαν ότι η λειψυδρία πλήττει περίπου 1,7-3,1 δισεκατομμύρια ανθρώπων», κατέληξαν οι ερευνητές. Η νέα μελέτη επίσης κατέδειξε ότι 1,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από έλλειψη νερού για τουλάχιστον 6 μήνες, κάθε χρόνο.

Η γεωργία είναι ο μεγαλύτερος χρήστης νερού και ο αυξανόμενος παγκόσμιος πληθυσμός απαιτεί πιο πολλή τροφή. Επιπλέον, αλλαγές στη διατροφή παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, αφού άνθρωποι με υψηλότερο εισόδημα καταναλώνουν πιο πολύ κρέας.

«Τα συντομότερα ντους δεν είναι η λύση» στο παγκόσμιο πρόβλημα, αναφέρει ο Hoekstra, διότι μόνο το 1-4% του ατομικού αποτυπώματος νερού είναι λόγω οικιακής κατανάλωσης, ενώ το 25% είναι μέσω της κατανάλωσης κρέατος. Χρειάζονται πάνω από 15.000 λίτρα νερού για την παραγωγή ενός κιλού βοδινού κρέατος, με σχεδόν όλη αυτή την ποσότητα να προέρχεται από την άρδευση για την καλλιέργεια των σιτηρών που δίνονται ως τροφή στο ζώο.

Άλλη μία μοναδική διάσταση της νέα έρευνας είναι ότι συμπεριέλαβε τις περιβαλλοντικές ανάγκες σε νερό, για παράδειγμα το νερό που απαιτείται για τη διασφάλιση της συντήρησης της ζωής στα ποτάμια και τις λίμνες. Τα ψάρια μπορεί να είναι σημαντικές πηγές τροφής για τους ανθρώπους, που επίσης χρησιμοποιούν τους υδροφόρους δρόμους για τη μεταφορά τους.
Ακόμα και ένας μόνο μήνας σοβαρής λειψυδρίας μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή ενός ποταμού, λέει ο Hoekstra: «Ένα άδειο ποτάμι, δεν είναι ποτάμι». Στα ποτάμια που πλέον στερεύουν πριν φτάσουν στο τέλος της διαδρομής τους, ή έστω κοντά σε αυτό, συμπεριλαμβάνεται το ποτάμι του Κολοράντο στις δυτικές ΗΠΑ και ο Κίτρινος Ποταμός στην Κίνα.

Ο David Tickner, υπεύθυνος για θέματα γλυκού νερού στη WWF, είπε: «Αυτή η μελέτη αποτελεί μία ακόμα υπόδειξη για το κατεπείγον του ζητήματος. Δισεκατομμύρια άνθρωποι, και πολλές οικονομίες, υποφέρουν όλο και πιο πολύ λόγω κινδύνων που έχουν να κάνουν με την έλλειψη νερού, η οποία θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα. «Οι ίδιοι κίνδυνοι προκαλούν κατάρρευση της υδρόβιας ζωής παντού στη υφήλιο».

Ο Hoekstra είπε ότι πλαφόν στη χρήση νερού πρέπει να τεθούν για όλες τις λεκάνες απορροής ποταμών, και οι εταιρείες πρέπει να ακολουθούν διαφανείς διαδικασίες ως προς το πόσο νερό χρησιμοποιούν για την παραγωγή των προϊόντων τους προσπαθώντας ταυτόχρονα να το μειώσουν, ενώ οι επενδυτές πρέπει να συμπεριλάβουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, τη βιωσιμότητα στο θέμα του νερού.

Πηγή:Guardian
kollectnews.org