Τα δάκρυα των ανταρτών...

Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Από αριστερά: Ελευθ. Σκομπορίνας, Στεφ. Σαράφης, Γ. Σιάντος, Ηλ. Τσιριμώκος, Ιω. Σοφιανόπουλος, Δημ. Παρτσαλίδης, Μιχ. Μπαρούτσος. Πίσω, στο κέντρο, ο Ιω. Μαρκόπουλος και ο στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας

Συντάκτης: 

Γιώργος Πετρόπουλος

Στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, στις 4.30 το πρωί, ανάμεσα στις ηγεσίες του ΕΑΜ και κυβέρνησης των Αθηνών υπογράφηκε στη «Βίλλα Κανελλοπούλου» στη Βάρκιζα, η ομώνυμη συμφωνία.

Τα γεγονότα που αμέσως ακολούθησαν είναι γνωστά και πολυσυζητημένα. Ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα και το ΕΑΜικό κίνημα αφοπλίστηκε. Αντάρτες συγκεντρωμένοι στους χώρους παράδοσης οπλισμού πετούσαν το όπλο με σπαραγμό ψυχής.

Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια -πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ελλάδας αλλά και για να μη βρεθεί ποτέ ξανά η χώρα κάτω από οποιονδήποτε δυνάστη- αυτό το όπλο ήταν η προέκταση του χεριού, του μυαλού και της καρδιάς τους. Και ταυτόχρονα η εγγύηση για ένα καλύτερο μέλλον.

Τις συνέπειες της Βάρκιζας δεν τις αντιλαμβάνονταν με τον ίδιο τρόπο οι αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και οι αντίπαλοί τους. Κι αυτό θα φανεί καλύτερα μέσα από δύο κείμενα, αποσπάσματα των οποίων θα παραθέσουμε στη συνέχεια.
Το ένα -που δημοσιεύτηκε λίγες ημέρες μετά τη Βάρκιζα- ανήκει στον τότε διευθυντή του Ριζοσπάστη Κώστα Καραγιώργη.
Το άλλο που δημοσιεύτηκε δέκα μήνες μετά την υπογραφή της συμφωνίας προέρχεται από την εφημερίδα «Εθνική Φλόγα» του αρχηγού του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα.
Ανάμεσα στα δύο κείμενα μεσολαβεί ο απηνής διωγμός των ΕΑΜιτών και των προοδευτικών πολιτών, η άγρια τρομοκρατία, από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς. Δύο όψεις της ελληνικής πραγματικότητας που έχουν ως πηγή τους τη συμφωνία. Τις προσδοκιές που γέννησε και που αποδείχτηκαν απατηλές και τις δυνάμεις που απελευθέρωσε.

Το μέλλον του έθνους;

Στον Ριζοσπάστη της 16ης Φεβρουαρίου -που, τότε, έβγαινε στα Τρίκαλα- δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδο άρθρο του Κ. Καραγιώργη με τίτλο «Λεβέντες Ελασίτες, είστε το μέλλον του έθνους».
Διαβάζουμε:
«Ο ΕΛΑΣ πρέπει να αφήσει τα όπλα… Δεν έχουμε καμμιά διάθεση να το κρύψουμε: ραγίζει η καρδιά μας… Γιατί το όπλο που αφήνει ο Ελασίτης είναι χίλιες φορές τιμημένο. Είναι παρμένο μέσα στη φωτιά της πάλης από το χέρι, του εχθρού. Είναι βαμμένο στο αίμα τού Γερμανού, του Ιταλού, του Βούλγαρου κατακτητή.
Στο αίμα του Έλληνα προδότη, του ‘‘Ράλλη’’, του Παοτζή, του Εασαδίτη, του Μπουραντά. Είναι βρεμένο με τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης εκατομμυρίων λευτερωμένων Ελλήνων, των γυναικών, των παιδιών τους. Είναι στεφανωμένο με δόξα αιώνια και αθάνατη. Τέτοιο όπλο δεν το αφήνει χωρίς πόνο, ακόμα και χωρίς δάκρυα, ο Ελασίτης…
Ο Ελασίτης παίρνει μαζί του, βαθιά μέσα στην καρδιά του, το έργο της μεγάλης ΠΕΕΑ και του ιστορικού Εθνικού Συμβουλίου. Ξέρει ποιος είναι ο δρόμος για την Αναγέννηση της ’Ελλάδας- Ξέρει προπαντός, ότι ο αγώνας δεν τελείωσε… Στον αγώνα αυτόν, που δεν τελείωσε ακόμα, εσείς Ελασίτες, άνδρες και Αξιωματικοί, είσαστε η αποφασιστικότερη πρωτοπορία, η μεγαλύτερη εγγύηση.
Τώρα που αφήνετε το όπλο για να περάσετε στην πολιτική πάλη, ο λαός ολόκληρος που σας ελάτρευσε, σας λέει: Ελασίτες, λεβέντες, αγαπημένα παλληκάρια, είσαστε το μέλλον του έθνους μας!»

Το δηλητήριο του μίσους

Εννέα μήνες μετά τη Βάρκιζα, στις 20 Νοεμβρίου του 1945, τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, ο οποίος στην αρχή άφησε να εννοηθεί ότι θα λάμβανε μέτρα πάταξης της αντιεαμικής τρομοκρατίας και θα συνέβαλε στην ειρήνευση και στον εκδημοκρατισμό της εσωτερικής κατάστασης.
Δεν το έπραξε αλλά προώθησε ορισμένα μέτρα -κυρίως από ανάγκη- όπως αυτό της αποσυμφόρευσης των φυλακών. Πράγμα που σήμαινε ότι θα αποφυλακίζονταν εαμίτες, κομμουνιστές και προοδευτικοί πολίτες.
Όσο ο σχετικός νόμος ήταν υπό συζήτηση η αντίδραση σ’ αυτόν λάμβανε διάφορες διαστάσεις.
Μία εξ αυτών -ιδιαίτερα χαρακτηριστική- ήταν αυτή του Ναπολέοντα Ζέρβα, στην εφημερίδα του οποίου, σε πρωτοσέλιδο άρθρο στις 17/12/1945, διαβάζουμε:
«Η αποφυλάκισις των εκτελεστών και των προδοτών του ΕΑΜ αποτελεί καθαρόν έγκλημα εις βάρος του Έθνους και του Ελληνικού Λαού. Ηθικώς η απόφασις της Κυβερνήσεως είναι άτιμος. Διότι Αφήνει όρθιον το κουκούργημα. Του απονέμει το ατιμωρητον ως ηθικήν αμοιβήν.
Και στερεί τα θύματα της δικαίας αξιώσεώς των να απονεμηθή Δικαιοσύνη. Καταλύει την ηθικήν τάξιν και εξομοιώνει τα φίδια του μίσους και της προδοσίας, με τους Ανθρώπους του νόμου και του καθήκοντος… Η άφεσις των αμαρτιών δίδεται πάντοτε ύστερα από έξομολόγησιν και μετάνοιαν.
Το Κ. Κ Ε. ουδέποτε εδήλωσε μεταμέλειαν. Αντιθέτως μάλιστα. Εθεοποίησε την προδοσίαν και λατρεύει ως ήρωας τους εγκλημάτίας… Η Κυβέρνησις ανέλαβεν ακεραίαν την εύθύνην δι’ ότι θέλει να επακολουθήση. Και πρέπει να είναι βέβαιοι οι κυβερνώντες ότι αν οι φόβοι επαληθεύσουν, ο θάνατος θα άποτελέση μικράν δι’ αυτούς τιμωρίαν»

Γραμμή κατευνασμού δεν επικράτησε ποτέ στην μεταβαρκιζιανή Ελλάδα. Εκείνο που επικράτησε είναι αυτό που περιγράφει η εφημερίδα του Ζέρβα.
Ο διωγμός των Εαμιτών, των κομμουνιστών και των προοδευτικών πολιτών συνεχίστηκε αμείωτος. Ο πολιτικός ρατσισμός έγινε κυρίαρχη άποψη για δεκαετίες με φυσική συνέπεια τον εμφύλιο πόλεμο και τα όσα επακολούθησαν μετά απ’ αυτόν.
Τα δάκρυα των ανταρτών κατά την παράδοση των όπλων είχαν μάλλον πολύ μεγαλύτερη σημασία για το μέλλον παρά για τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή.

 http://www.efsyn.gr

ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ????

ΟΤΑΝ  ΤΑ  ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ   ΜΕΣΑ   ΑΠΟΘΕΩΝΟΥΝ  ΤΙΣ   ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ  ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ   ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΑΝ   ΜΕΧΡΙ  ΤΩΡΑ.

ΤΙ  ΔΕΝ  ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ   ΛΟΙΠΟΝ?????????????

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1898 ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Αφιέρωμα

Τι περιμένετε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια, τέτοια περιμένετε!

 Μπέρτολτ Μπρεχτ 

Σαν σήμερα στις 10 Φλεβάρη το 1898 γεννήθηκε στο Αουγκσμπουργκ της Βαυαρίας ο μεγάλος ποιητής, πεζογράφος, δραματουργός, θεωρητικός, σκηνοθέτης και δάσκαλος, Μ. Μπρεχτ. Στρατευμένος στο μαρξισμό, πρωτοπόρος επαναστάτης, με ένα τεράστιο έργο που παραμένει διαχρονικά επίκαιρο.

Θυμίζουμε τα λόγια του συνθέτη των μπρεχτικών τραγουδιών και φίλου του Μπρεχτ, Χανς Αϊσλερ: «Οταν μιλάμε για τον Μπρεχτ, είμαστε σε θέση μάχης, ιδιαίτερα στις καπιταλιστικές χώρες. Αγωνιζόμαστε για τον Μπρεχτ. Είναι αναγκασμένοι να καταπιούν τον Μπρεχτ και δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να τον καταπιούν παρά μονάχα ολόκληρο, μαζί με τ' αγκάθια».

Παραθέτουμε δυο βίντεο από το Επιστημονικό συνέδριο που οργάνωσε η Κ.Ε του ΚΚΕ τον Απρίλη του 2013 με τίτλο:: «Μπέρτολτ Μπρεχτ: Για τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθούν».

 "Ύμνος της διαλεχτικής":

Το άδικο βαδίζει σήμερα με σταθερό βήμα.
 Οι καταπιεστές προετοιμάζουν τα επόμενα δέκα χιλιάδες χρόνια.
 Η βία διαβεβαιώνει: έτσι όπως είναι η κατάσταση, έτσι θα μείνει.
 Καμιά φωνή δεν ακούγεται, πέρα από τη φωνή του εξουσιαστή.
 Και στις αγορές φωνάζει η εκμετάλλευση: τώρα μόλις αρχίζω.

 Αλλά πολλοί από τους καταπιεζόμενους λένε τώρα:
 Αυτό που εμείς θέλουμε δεν θα γίνει ποτέ.

 Εσύ που ακόμα ζεις, μην πεις: ποτέ!
 Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
 Έτσι όπως είναι η κατάσταση δεν θα μείνει.
 Αν μιλήσουν οι εξουσιαστές
 θα μιλήσουν οι εξουσιαζόμενοι.
 Ποιος τολμά να πει: ποτέ;
 Από ποιόν εξαρτάται αν η καταπίεση μένει; Από εμάς.
 Από ποιόν εξαρτάται αν θα τσακιστεί; Επίσης από εμάς.
 Εκείνος που έπεσε, στέκεται πάλι όρθιος.
 Εκείνος που έχασε, παλεύει!
 Εκείνος που συνειδητοποίησε τη θέση του, πως τον κρατάς τώρα;

 Επειδή οι σημερινοί νικημένοι είναι οι αυριανοί νικητές
 Και από το πότε θα γίνει: Σήμερα κιόλας!

_______________

Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι.

Μπέρτολτ Μπρεχτ "Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια"  
_____________________

Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά/
θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ./
Ο λόγος; έχουνε/ κιόλας φάει./ (...)
Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί/ γι' αυτό που είναι ταπεινό/ ποτέ δεν θα υψωθούν./ (...)/Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ’ το τραπέζι/
κηρύχνουν τη λιτότητα./
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/
ζητάν θυσίες./
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους/
για τις μεγάλες εποχές που θά 'ρθουν./ (...)

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και ειρήνη/
είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά./
Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/
μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./
Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/
καθώς ο γιος από τη μάνα./
Εχει τα δικά της/
απαίσια χαρακτηριστικά./
Ο πόλεμός τους σκοτώνει/
ό,τι άφησε όρθιο/ η ειρήνη τους».

_____________

«Οποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
Κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για την υπόθεσή του
Πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: γιατί
Οποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
θα μοιραστεί την ήττα».

Μπέρτολτ Μπρεχτ
__________________

Ρώτησε κάποιος τον κύριο Κ. αν υπάρχει Θεός, και ο κύριος Κ. είπε: “Σου συνιστώ να αναλογιστείς, αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα σε κάνει ν’ αλλάξεις συμπεριφορά. Αν δεν πρόκειται ν’ αλλάξεις, τότε το ερώτημα δεν έχει νόημα. Αν πάλι πρόκειται ν’ αλλάξεις, τότε μόνο σε ένα μπορώ να σου φανώ χρήσιμος: να σου πω ότι έχεις ήδη αποφασίσει πως χρειάζεσαι έναν Θεό”.

O   κύριος Κ. έλεγε πως είναι σφάλμα να καταπίνεις σιωπηλά την αδικία που σου έγινε, και διηγήθηκε την ακόλουθη  ιστορία: «Κάποιος περαστικός είδε ένα αγόρι που έκλαιγε και το ρώτησε τι είχε πάθει.
"Είχα δυο γρόσες για να πάω σινεμά" είπε το αγόρι, "κι ένα παιδί που περνούσε, μου βούτηξε τη μια γρόσα από το χέρι" -και του έδειξε ένα παιδί λίγο πιο πέρα.
"Και δε φώναξες βοήθεια;"  ρώτησε ο περαστικός.
"Πως δε φώναξα!" είπε το αγοράκι τα αναφιλητά του δυνάμωσαν .
"Και δε σ άκουσε κανείς;'' ρώτησε πάλι ο περαστικός, και το χάιδεψε τρυφερά. "Οχι", είπε μέσα στ' αναφιλητά του το αγόρι.
"Και γιατί δε φώναζες πιο δυνατά; Δεν μπορούσες;" ξαναρώτησε ο περαστικός.
"Όχι" ξανάπε το αγόρι
"Τότε δώσε μου την κι αυτή", είπε ο περαστικός , και αρπάζοντας του και την άλλη γρόσα από το χέρι, συνέχισε ανέμελα το δρόμο του»..

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΚΟΫΝΕΡ"

____________________

«Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: 'Σταματήστε!'
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω: 'Ζήτω! Προχωρήστε!'»

 Μπέρτολτ Μπρεχτ

 Κοιτάζω αυτό το σύστημα, και επιφανειακά μου φαίνεται γνώριμο, αλλά όχι και ο μηχανισμός του! Υπάρχουν αυτοί οι λίγοι επάνω και οι πολλοί άλλοι κάτω, και οι επάνω φωνάζουν στους κάτω: ελάτε επάνω για να είμαστε όλοι επάνω, αλλά όταν κοιτάξεις προσεκτικά βλέπεις κάτι κρυμμένο ανάμεσα σε αυτούς επάνω και στους άλλους κάτω.
Κάτι που μοιάζει με δρόμο, αλλά δεν είναι δρόμος.
Είναι μια σανίδα. Τώρα φαίνεται ολοκάθαρα.
Είναι η σανίδα μιας τραμπάλας. Ολο αυτό το σύστημα είναι μια κούνια με δύο άκρες που εξαρτώνται
η μία από την άλλη. Και αυτοί επάνω κάθονται επάνω, επειδή οι άλλοι κάθονται κάτω και μόνο όσο θα κάθονται οι άλλοι κάτω.

Οι επάνω δεν θα κάθονταν πια επάνω, αν οι κάτω άφηναν τη θέση τους κι ανέβαιναν. Επομένως, αυτοί επάνω θέλουν, να κάθονται οι άλλοι κάτω αιωνίως και να μην ανεβούν ποτέ επάνω.
Και οι κάτω πρέπει να είναι κατά πολύ περισσότεροι από τους επάνω
για να μην αλλάξει θέση η τραμπάλα. Ετσι είναι οι τραμπάλες.

(...)

Τους κάτω όμως τους κρατάνε κάτω για να μείνουν επάνω οι επάνω.
Η ποταπότητα αυτών επάνω δεν έχει μέτρο.
Ακόμα κι αν βελτιώνονταν, σε τίποτα δεν θα ωφελούσε, γιατί είναι άψογο το σύστημα που έχουν κατασκευάσει: Εκμετάλλευση και αταξία: κτηνώδες και συνεπώς ακατανόητο.
(...)

Και αν σας πει κάποιος ότι μπορείτε να ανυψωθείτε πνευματικά, μένοντας κολλημένοι στο βούρκο, πιάστε τον κι αυτόν και σπάστε του το κεφάλι στο λιθόστρωτο. Μόνο η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία, μόνο οι άνθρωποι ωφελούν όπου υπάρχουν άνθρωποι

Μ. Μπρεχτ: "Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων"
_________________

Eνα ποίημα του Μπρεχτ, απάντηση στον πόλεμο που μας κήρυξαν ξένα και ντόπια αρπαχτικά:

"Μας λένε οι εχθροί μας: Τέλειωσε ο αγώνας.
Μα λέμε εμείς: Άρχισε τώρα.
Μας λένε οι εχθροί μας: Την αλήθεια την απαρνήθηκαν.
Μα λέμε εμείς: Την ξέρουμε ακόμα.
Μας λένε οι εχθροί μας: Και γνωστή ακόμα να γίνει η αλήθεια δεν μπορεί άλλο πια να διαδοθεί.
Μα είμαστε εμείς αυτοί που τη διαδίδουν.
Είναι η παραμονή της μάχης.
Είναι το σφυρηλάτημα των στελεχών μας.
Είναι η σπουδή του πλάνου του αγώνα.
Είναι η μέρα πριν την πτώση των εχθρών μας."
   
Και ένα απόσπασμα από ομιλία του, πυξίδα για τους λαούς της οικουμένης:
«Το πιο σημαντικό που έμαθα ήταν πως το μέλλον της ανθρωπότητας μπορεί να ιδωθεί μόνο ''από τα κάτω'', από τη σκοπιά των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευομένων. Μόνο όποιος αγωνίζεται μαζί τους, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα».

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Αμετανόητοι νεοφιλελέδες σε κατάσταση μόνιμης άρνησης

Στην πρώτη εκπομπή του αφιερώματος της ΕΡΤ για την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ή αλλιώς TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership), ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου, έδωσε ορισμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

globinfo freexchange

Οι διαπραγματεύσεις, όπως είπε, γίνονται μυστικά, δίχως να γνωρίζει κανείς το περιεχόμενό τους ενώ ακόμα και Ευρωβουλευτές και Επίτροποι της Κομισιόν δεν μπορούν να συμβουλευτούν τα πρακτικά. Μόνο πολύ συγκεκριμένοι Ευρωβουλευτές, όπως οι επικεφαλής ομάδων, έχουν αυτή τη δυνατότητα και μόνο σε ένα δωμάτιο κλειστό χωρίς κάμερα, χωρίς σημειώσεις και με την προϋπόθεση να τηρήσουν απόλυτη μυστικότητα για ό,τι διαβάσουν.

Σε αντίθεση με την Ομάδα της Αριστεράς, “η ΝΔ σύσσωμη ψήφισε να μην τηρούνται οι συμβάσεις της ΔΟΕ, να μην τηρούνται τα στάνταρ εργασίας, να μην προστατεύονται οι πολίτες, να μην αλλάζει η απόφαση σε περίπτωση ιδιωτικοποιήσεων, που δίνουν και την εικόνα του τι θα γίνει αν κάποια στιγμή ο κ. Μητσοτάκης έρθει στην εξουσία: προσδεθείτε και μην καπνίζετε”, είπε χαρακτηριστικά καταλήγoντας.

http://tvxs.gr/news/ellada/koylogloy-epanerthei-i-nd-prosdetheite-kai-min-kapnizete

Άλλη μια επιβεβαίωση ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στρέφεται ακόμα πιο πολύ προς τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Ο ξεκάθαρος προσανατολισμός προς το καταστροφικό νεοφιλελεύθερο δόγμα επισφραγίστηκε με την πρόσφατη εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία και την τοποθέτηση σε σημαντικές θέσεις στελεχών που έχουν δώσει δείγματα γραφής ως τα πιο φανατικά προσηλωμένα στο νεοφιλελεύθερο δόγμα.

Εντωμεταξύ, στην εκπομπή της Τετάρτης, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Κύρτσος, δήλωσε (με αρκετή άνεση) ότι ψήφισε την καταστροφική συμφωνία TTIP, θεωρώντας την θετική, αλλά με γκρίζα σημεία. Αλλά παρόλα αυτά, μίλησε για τον κίνδυνο επικράτησης θηριωδών υπερ-μονοπωλίων (!) και για στοιχεία αδιαφάνειας. Μίλησε επίσης και για την τωρινή κυβέρνηση, λέγοντας ότι τα περισσότερα μέτρα από αυτά που προτείνει, ήδη δημιουργούν φοβερές δυσλειτουργίες, όπως είναι η αύξηση των εισφορών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Δηλαδή, ενώ κατηγορεί την κυβέρνηση για περαιτέρω στραγγαλισμό των μικρομεσαίων, που έχουν ήδη αποδεκατιστεί από τα πέντε χρόνια των βάρβαρων πολιτικών που επέβαλαν στη χώρα οι Ευρωπαίοι ομοϊδεάτες του - και συνεχίζουν να επιβάλουν στην κυβέρνηση Τσίπρα - με τη βοήθεια του ΔΝΤ, δηλώνει ευθαρσώς ότι ψήφισε μια συμφωνία - που επίσης ψήφισαν οι Ευρωπαίοι ομοϊδεάτες του - που ευνοεί τα θηριώδη υπερ-μονοπώλια, δηλαδή, στην ουσία, δίνει τη χαριστική βολή στον μικρομεσαίο κλάδο.

Παράνοια; Υποκρισία; Πλήρης άγνοια; ή μήπως δογματική ακαμψία;

Επίσης, υπενθυμίζεται ότι, μια πρόσφατη αποκάλυψη των WikiLeaks αφορά ένα απόρρητο έγγραφο της εμπορικής συμφωνίας Trans-Pacific Partnership Agreement (TPP) και περιλαμβάνει μια στρατηγική ιδιωτικοποιήσεων ευρείας κλίμακας στα πλαίσια της συγκεκριμένης συμφωνίας, με στόχο να περιορίσει δραστικά τις κρατικές επιχειρήσεις.

Η σημαντικότερη λεπτομέρεια που αναφέρεται, είναι ότι ακόμα και αν μια κρατική επιχείρηση υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, θα πρέπει να εναρμονιστεί με τους νέους κανονισμούς και θα πρέπει να απαγορεύεται να κάνει διακρίσεις υπέρ των τοπικών επιχειρήσεων στις αγορές και τις πωλήσεις.

Με λίγα λόγια, οι τοπικές επιχειρήσεις χωρίς την κρατική προστασία θα είναι χαμένες από χέρι, αφού θα είναι αδύνατο να ανταγωνιστούν τα πολυεθνικά τέρατα και θα κλείνουν η μία μετά την άλλη, όπως άλλωστε γίνεται ήδη. Και αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο όλων των συμφωνιών τύπου TPP που προωθούνται παντού.

Από την άλλη, όλες οι συστημικές οικονομικές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, έσπευσαν να καθησυχάσουν τους πάντες σχετικά με την υπόθεση κατάρρευσης του Γερμανικού τέρατος που λέγεται Deutsche Bank και είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εκτεθειμένο σε χρηματιστηριακά σκουπίδια. Έσπευσαν να τονίσουν ότι η μετοχή της τράπεζας-ζόμπι ανέβηκε σημαντικά και κάνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Φυσικά το έργο το έχουμε ξαναδεί το 2008. Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η τράπεζα όχι μόνο είναι αφερέγγυα, αλλά και ότι οι υπολογισμοί τους σχετικά με την συνολική έκθεση της τράπεζας, μπορεί να αποδειχθούν τελικά αρκετά συντηρητικοί. Δηλαδή, με λίγα λόγια, το πρόβλημα μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερο απ'ότι υπολογίζουν.

Όλα αυτά τα παραδείγματα, δείχνουν ότι οι αμετανόητοι νεοφιλελέδες βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης άρνησης, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν το γνωστό παραμύθι, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κατηγορούν τους άλλους για αγκυλώσεις και δογματισμό, όταν οι ίδιοι πιστεύουν με θρησκευτική ευλάβεια στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο των τραπεζικών και πολυεθνικών τεράτων.

Και έτσι, όταν σκάσει πάλι η φούσκα, που απ'ότι φαίνεται θα είναι μεγαλύτερη του 2008, θα αρχίσουν πάλι το γνωστό τροπάρι, για να τα φορτώσουν στους "συνήθεις ύποπτους”: το διαβολικό κράτος που στραγγαλίζει την ελεύθερη αγορά, τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους και γενικά τις διάφορες "σοβιετίες" που μόνο στο δικό τους μυαλό υπάρχουν. Αλλά την ίδια ώρα, πάλι τα κορόιδα θα διασώζουν με δισεκατομμύρια τις ιερές τους αγελάδες: τους τραπεζίτες ...

Το παράδοξο Sanders, ή η διαλεκτική της ήττας

Πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει το εκ πρώτης όψεως παράδοξο της εμφάνισης ενός προεδρικού υποψήφιου που φαίνεται διατεθειμένος να σηκώσει τα λάβαρα της εξέγερσης των πληβείων μέσα στην καρδιά της Βαβυλώνας του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, όπως αποκαλούσαν τις ΗΠΑ παλαιότερα οι Μαύροι Πάνθηρες;

Όσοι ενθουσιάζονται με τον φαινομενικά προοδευτικό, σχεδόν «αντικαθεστωτικό» πολιτικό λόγο του υποψήφιου των Δημοκρατικών Bernie Sanders, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν. Ο Sanders είναι ο κλασσικός υποψήφιος που ξεκίνησε να διεκδικήσει το χρίσμα κόντρα στα προγνωστικά και τις επίσημες προτιμήσεις του κομματικού κατεστημένου (π.χ. Χίλαρυ). Δεν είναι ο εκλεκτός καριερίστας γραφειοκράτης που έχει επιλεγεί από κάποια μέρη του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών, δηλαδή δεν είναι κομματικό παιδί του σωλήνα, ούτε μπορεί να υπολογίζει σε γενναία εταιρική χρηματοδότηση από τις πολυεθνικές εταιρείες που αρχικά ποντάρουν την συνεισφορά τους σε περισσότερο αναγνωρίσιμους, εκλόγιμους, με άλλα λόγια «αστεράτους», υποψήφιους.

 Επειδή λοιπόν δεν διαθέτουν θεσμικά μέσα (χρηματοδότηση, κομματική στήριξη, προβολή από τα εταιρικά ΜΜΕ), υποψήφιοι σαν τον Sanders, ή τον Jeremy Corbyn των Εργατικών στην Βρετανία, αναγκάζονται να απευθυνθούν απευθείας στις μάζες των πληβείων, χωρίς την μεσολάβηση των κομματικών και των μινιτακών μηχανισμών και ανάλογα να προσαρμόσουν τον λόγο τους στα ζητήματα που πραγματικά απασχολούν τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, που είναι και η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία. Ζητήματα όπως η φτώχεια, η ανεργία, η πελώρια ανισότητα, η υγεία και η εκπαίδευση, κλπ.

 Εξαιτίας δηλαδή της φύσης της προεκλογικής εκστρατείας του, ο Sanders είναι αναγκασμένος να υιοθετήσει έναν αντικομφορμιστικό πολιτικό λόγο που θα μιλάει για πραγματικά κοινωνικά προβλήματα και θα σπάζει την ομοιομορφία της ακίνδυνης πολιτικής ρητορικής των εγκεκριμένων από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ διεκδικητών του χρίσματος. Η στροφή αυτή προς τις μάζες αυξάνει δραματικά την κοινωνική απεύθυνση μιας υποψηφιότητας που αίφνης παρουσιάζεται σαν συγκρουσιακή και ανεξάρτητη από συμφέροντα. Αυτή η δημαγωγική άμεση επαφή με τους ψηφοφόρους λειτουργεί ως αντίβαρο στην έλλειψη «θεσμικών» στηριγμάτων. Ωστόσο, όσο η απήχηση του ανεξάρτητου υποψήφιου ενισχύεται, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες εκλογής του.

Έτσι, αυτός γίνεται ελκυστικός στους εταιρικούς χρηματοδότες που σταδιακά εγκαταλείπουν τους υποψήφιους που στήριξαν αρχικά και τώρα φαίνεται να χάνουν έδαφος στην κούρσα της εκλογής. Αντίθετα, οι βαρόνοι του χρήματος στρέφονται τώρα σε εκείνον που φαίνεται να διεκδικεί το χρίσμα της εξουσίας με σοβαρές αξιώσεις. Έχοντας πετύχει αυτό που ήθελε, την επικράτηση δηλαδή επί των εσωκομματικών αντιπάλων του, ο «ανεξάρτητος» υποψήφιος αρχίζει σιγά, σιγά να στρογγυλεύει τον λόγο του για να ικανοποιήσει τους νέους του χρηματοδότες. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτούς τους έχει ανάγκη όχι μόνο προκειμένου να εκλεγεί, αλλά και για να μπορέσει να κυβερνήσει την επόμενη μέρα.

Έτσι, αυτό που ξεκίνησε σαν εσωκομματική εξέγερση και σαν ο αντάρτης-υποψήφιος που έδινε ελπίδα στον απλό άνθρωπο, μετατρέπεται όσο πλησιάζει η ώρα της νίκης σε μια ακόμα υποψηφιότητα του συρμού, με πολιτικό πρόγραμμα πανομοιότυπο με εκείνο των καθεστωτικών ελίτ που ξεκίνησε να αντιμάχεται. Όσο η νίκη του «υποψήφιου του λαού» πλησιάζει, τόσο αυτός παύει να είναι ο υποψήφιος του λαού. Πρόκειται ακριβώς για μια διαλεκτική της ήττας των λαϊκών στρωμάτων μέσα από την προσφυγή στις κάλπες, πανομοιότυπη με αυτή που είδαμε να επαναλαμβάνεται στα μέρη μας πρόσφατα μετά την επικράτηση των οπορτουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές.

 antisystemic.wordpress.com

Ο πραγματικός λόγος που η Nestle παραδέχεται την ύπαρξη εργασιακής δουλείας στην εφοδιαστική της αλυσίδα.

Η προφανής υποκρισία της Nestle για μια ακόμη φορά έγινε πρωτοσέλιδο. Μετά την αποδοχή της το Νοέμβριο, ότι είχε ανακαλύψει την ύπαρξη εργασιακής δουλειάς μεταξύ των προμηθευτών της σε θαλασσινά στην Ταϊλάνδη – όπου διακινούμενοι εργαζόμενοι από την Καμπότζη και τη Μιανμάρ πωλούνταν ως αναλώσιμα εμπορεύματα και αναγκάζονταν να ψαρεύουν και να επεξεργάζονται τα θαλασσινά υπό φρικτές συνθήκες – φάνηκε πως η εταιρεία ήταν έτοιμη να εξετάσει πιο διεξοδικά την αλυσίδα εφοδιασμού της, για να διασφαλίσει, πως οι δίκαιες εργασιακές πρακτικές θα αποτελούσαν τον κανόνα.

 «Όπως έχουμε πει επανειλημμένα, η καταναγκαστική εργασία και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν καμία θέση στην αλυσίδα εφοδιασμού μας», ανέφερε ο Magdi Batato, αντιπρόεδρος των επιχειρηματικών δραστηριοτητων της Nestle, σε μια δήλωση, που καταγράφεται στην εφημερίδα «The Guardian». «Η Nestle πιστεύει ότι μέσω της συνεργασίας με τους προμηθευτές μας μπορούμε να κάνουμε μια θετική διαφορά στην προμήθεια των συστατικών».
Η σπάνια εξομολόγηση από μια τέτοια πολυεθνική εταιρεία μεγαθήριο χαιρετίστηκε τότε ως θετική ένδειξη αλλαγής από πολλές ομάδες ανθρώπινων δικαιωμάτων – και η κίνηση χαρακτηρίστηκε μάλιστα και ως “ασυνήθιστη και παραδειγματική” από τον Mark Lagon, πρόεδρο του Freedom House.

Αλλά το πραγματικά υποκριτικό κίνητρο για την επ ‘αυτοφώρω ομολογία της Nestle έγινε πρόσφατα ακόμη πιο εμφανές, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο «απέρριψε μια προσφορά της Nestle … για να ακυρωθεί μια μήνυση εναντίον της, που επιδιώκει να της καταλογίσει την ευθύνη για τη χρήση παιδιών δούλων στη συγκομιδή κακάο στην Ακτή του Ελεφαντοστού», όπως καταγράφει η Fortune.

«Οι ενάγοντες, οι οποίοι κατάγονται από το Μάλι, υποστηρίζουν, ότι οι εταιρείες [ανάμεσά τους και οι εταιρείες Archer- Daniels-Midland και Cargill] βοήθησαν και υποκίνησαν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω της ενεργού συμμετοχής τους στην αγορά κακάο από την Ακτή Ελεφαντοστού. Ενώ γνωρίζουν το πρόβλημα της παιδικής δουλείας, οι εταιρείες προσφέρουν οικονομική και τεχνική βοήθεια στους τοπικούς αγρότες, σε μια προσπάθεια να διασφαλιστεί η φθηνότερη πηγή κακάο, αναφέρουν οι ενάγοντες». Σύμφωνα με την εφημερίδα “The Guardian”, η οποία αναφέρθηκε στην υποκρισία, ο Andrew Wallis, διευθύνων σύμβουλος της οργάνωσης ενάντια στο δουλεμπόριο,«Unseen», με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, δήλωσε: «Για μένα, υπάρχει ένα μεγάλο θέμα με το ένα μέρος της δήλωσης της Nestle να λέει : «Εντάξει έχουμε συρθεί με όλους τους άλλους για να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της δουλείας στην Ταϊλάνδη και έτσι ας αναλάβουμε την πρωτοβουλία να κάνουμε κάτι γι ‘αυτό», και την ίδια στιγμή αγωνίζονται με νύχια και δόντια μέσω των δικαστηρίων για να αποφύγουν τις κατηγορίες για τη παιδική δουλεία, που λαμβάνει χώρα στις βασικές δραστηριότητες της εταιρείας στην Ακτή του Ελεφαντοστού.

«Είναι εύκολο να παραδέχεσαι κάτι που έχει ήδη αποκαλυφθεί. Μέχρι τη στιγμή που η Nestle παραδέχτηκε την ύπαρξη εργασιακής δουλείας στην ταϊλανδική βιομηχανία θαλασσινών, το γεγονός ήταν ήδη γνωστό. Θα είναι ένας καινούργιος γενναίος κόσμος, όταν οι εταιρείες θα διεξάγουν στην πραγματικότητα αληθινή έρευνα, ώστε να διερευνήσουν μέρος των αλυσίδων τους εφοδιασμού τους, που έχουν μείνει εκτός δημοσιότητας».

Σαφώς, η Nestle πρέπει να πιαστεί στα πράσα, προκειμένου να ομολογήσει οποιαδήποτε αδικοπραγία, όπως ομοίως αποδεικνύεται στις εργασίες της για το εμφιαλωμένο νερό Arrowhead Springs, στον Εθνικό Δρυμό του San Bernardino. Πρέπει να επιβληθεί σκληρότερος έλεγχος προς τη Nestle και άλλες μεγάλες εταιρείες για να έρθουν προ των ευθυνών τους, δεδομένου ότι προφανώς δεν βρίσκουν αναγκαίο τον αυτοέλεγχο παρά μόνο όταν οι καταχρήσεις και οι κακοποίησεις τους εκτίθενται και γίνονται γνωστές στον κόσμο.

(πηγή :http://theantimedia.org/the-real-reason-nestle-is-finally-admitting-to-slave-labor-in-its-supply-chain/)
(μετάφραση Σύλβια Β.)

https://omniatv.com  

anhsyxia.wordpress.com

Ο μονόδρομος της πτώχευσης

 Από Ιάκωβος Ιωάννου

Εντός ή εκτός της Ευρωζώνης και της ΕΕ; Συναινετικά ή μονομερώς; Δύσκολο να απαντηθούν, αλλά αμείλικτα ερωτήματα, αφού η αντιμετώπιση της κρίσης απέτυχε εντελώς, με την Ελλάδα να ακολουθεί πιστά τα ίχνη της Αργεντινής. 

.

Ένα πρώτο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως η προ πολλού χρεοκοπημένη Ελλάδα, χρεοκοπεί κάθε μέρα και πιο πολύ. Θυμίζει αυτόν που έχει παγιδευτεί σε έναν βάλτο, όπου, όσο προσπαθεί να κινηθεί μήπως και καταφέρει να σωθεί, τόσο περισσότερο βυθίζεται μέσα του.

Όποιος λοιπόν έχει την ψευδαίσθηση πως η χώρα μπορεί να εξυπηρετήσει χρέη πάνω από 320 δις € (πηγή), στα οποία δεν έχει προστεθεί πιθανότατα ολόκληρο το ποσόν της διάσωσης των τραπεζών (40 δις €), ούτε φυσικά οι κρατικές εγγυήσεις των 203 δις €, είναι εξτρεμιστικά αιθεροβάμων. Το ίδιο ισχύει και για το ιδιωτικό χρέος, το μη εξυπηρετούμενο μέρος του οποίου πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα τα 200 δις €, έχοντας υπερβεί ήδη το ΑΕΠ.

Την ίδια στιγμή οι Έλληνες έχουν ξεπεράσει τα ανώτατα όρια της φοροδοτικής τους ικανότητας, το ασφαλιστικό πνέει τα λοίσθια, ενώ η ύφεση συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Πόσο μάλλον εάν επιβεβαιωθούν οι δυσοίωνες προβλέψεις, σύμφωνα με τις οποίες ο τουρισμός θα υποχωρήσει λόγω του μεταναστευτικού – οπότε τελικά η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να ωφεληθεί από τα προβλήματα των χωρών της ανατολικής και νότιας Μεσογείου.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι πως τα μνημόνια δεν οδηγούν πουθενά. Αντίθετα, εάν συνεχίσουν να επιβάλλονται στην Ελλάδα, τότε θα χαθεί τόσο η δημόσια περιουσία της, όσο και ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής, χωρίς καν να μειωθούν τα χρέη. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως στο Υπέρ-ταμείο που δημιουργήθηκε και που ανήκει πια στους δανειστές, δεν έχουν υπαχθεί μόνο τα ακίνητα, τα οικόπεδα, οι κρατικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες αλλά, επίσης, τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας – οι υδρογονάνθρακες, όπως συνηθίζεται να λέγονται.

Με βάση τα δύο παραπάνω κύρια συμπεράσματα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι, όσο πιο γρήγορα δηλώσει η Ελλάδα πως χρεοκόπησε, γεγονός που σημαίνει την επίσημη ανακοίνωση της στάσης πληρωμών εκ μέρους της κυβέρνησης της, τόσο πιο ήπιες θα είναι οι επώδυνες συνέπειες που ασφαλώς θα υποστεί.

Επομένως, τα περί ανάγκης γρήγορης αξιολόγησης εκ μέρους των δανειστών, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς εκείνης της κυβέρνησης που αρνήθηκε την πολύ πιο εύκολη αξιολόγηση του Φεβρουαρίου του 2015, ενώ δηλώνει σήμερα πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, έχοντας χρειαστεί ένα χρόνο για να το καταλάβει και ζημιώνοντας τη χώρα με σχεδόν 140 δις €, είναι ανοησίες.

Οι μόνοι που θα ωφεληθούν από κάτι τέτοιο θα είναι οι τράπεζες που όμως δεν ανήκουν πια σε Έλληνες – επειδή θα μπορούν να δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 0,05% αντί με το σημερινό 1,55% (waiver). Όσο για το ασφαλιστικό, οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι ξένοι επενδυτές αφού, σε συνδυασμό με τη μείωση των μισθών, θα έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως μία χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού – εξαγοράζοντας τα πάντα σε τιμές ευκαιρίας.

Χωρίς περιττές λεπτομέρειες λοιπόν, το μόνο σίγουρο είναι πως η Ελλάδα δεν έχει καμία άλλη βιώσιμη επιλογή, από το να δηλώσει επίσημα και έγκαιρα, προτού χάσει ότι έχει και δεν έχει, στάση πληρωμών. Άλλωστε, με δεδομένες τις μαζικές κοινωνικές αντιδράσεις, καθώς επίσης το ότι μία χώρα θεωρείται χρεοκοπημένη, όταν οι πολίτες της αρνούνται να πληρώσουν τα χρέη τους/της (ανάλυση), όπως συμβαίνει σήμερα, δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα.

Ως εκ τούτου, ο προβληματισμός έγκειται μόνο στον τρόπο, με τον οποίο τελικά θα το επιχειρήσει: εντός ή εκτός της Ευρωζώνης και της ΕΕ, συναινετικά και ελεγχόμενα (άρθρο) ή μονομερώς και ανεξέλεγκτα.

Κατά την άποψη μου, ο ασφαλέστερος τρόπος θα ήταν συναινετικά και ελεγχόμενα εντός της Ευρωζώνης(ανάλυση) – με τη συμφωνία διαγραφής του 50% των χρεών της, την οποία σήμερα δικαιούται, λόγω των λαθών της Τρόικας (άρθρο).

Αμέσως επόμενος, ενδεχομένως ο μόνος ρεαλιστικός, η μονομερής στάση πληρωμών, ξανά εντός της Ευρωζώνης – έτσι ώστε στη συνέχεια να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους των χρεών της.

Ο τρίτος προτιμότερος τρόπος θα ήταν συναινετικά εκτός της Ευρωζώνης και της ΕΕ (μία χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορεί να την εγκαταλείψει εκούσια, αλλά μόνο ως αποτέλεσμα της προηγούμενης εξόδου της από την ΕΕ), εξασφαλίζοντας τη στήριξη της ΕΚΤ για τα πρώτα χρόνια – ενώ ο τέταρτος μονομερώς, με την άρνηση πληρωμής ολόκληρου του χρέους της.

Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, η Ελλάδα θα έπρεπε να υιοθετήσει ένα δικό της εθνικό νόμισμα – το οποίο φυσικά δεν θα είχε καμία σχέση με τη δραχμή που γνωρίζαμε και η οποία έχει πλέον πεθάνει. Μία εμπειρία αυτού του είδους, ειδικά στο σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα των χάρτινων, χωρίς αντίκρισμα νομισμάτων (Fiat money), δεν υπάρχει – οπότε θα επρόκειτο για έναν νέο δρόμο, με άγνωστα επακόλουθα.

Από τεχνοκρατικής πλευράς κάτι τέτοιο, με δεδομένο το χρόνο που απαιτείται απλά και μόνο για την παραγωγή των νέων νομισμάτων (6-8 μήνες), καθώς επίσης για τις αλλαγές εντός της χώρας (τράπεζες, συμβόλαια, τιμολόγηση κοκ.), δεν είναι ασφαλώς παιχνίδι για μικρά παιδιά, όπως είναι οι σημερινοί, ανεπαρκέστατοι πολιτικοί  – ενώ κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες σε μία σειρά οικονομικών μεγεθών, όπως είναι ο πληθωρισμός, η υποτίμηση κλπ.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι, το νέο νόμισμα δεν θα έπρεπε να διαπραγματεύεται καθόλου στις διεθνείς αγορές για κάποια χρόνια, καθώς επίσης πως δεν θα ήταν σωστό να συνδεθεί με ένα άλλο – αφού οι ιστορικές εμπειρίες τεκμηριώνουν πως είναι καταστροφικό.

Επίσης ότι, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εκπονήσει ένα τέτοιο σχέδιο, για την περίπτωση που θα εξαναγκασθεί να εγκαταλείψει το ευρώ – κάτι που διαφαίνεται πλέον πολύ καθαρά στον ορίζοντα, αφού προηγουμένως υποχρεωθεί σε ένα παράλληλο νόμισμα. Εκτός αυτού, επειδή χωρίς ένα τέτοιο σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, δεν είναι δυνατή η διαπραγμάτευση με τους δανειστές – η οποία απαιτείται στις δύο πρώτες περιπτώσεις (στάση πληρωμών εντός του ευρώ), αλλά και στην τρίτη.

Συνεχίζοντας, υπάρχουν κάποια κόμματα που τοποθετούνται ανοιχτά υπέρ του εθνικού νομίσματος –τεκμηριώνοντας τη θέση τους με το ότι, η ελληνική οικονομία χρειάζεται μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική για να αναβιώσει. Φυσικά συνδέουν το εθνικό νόμισμα με την πλήρη άρνηση (100%) της πληρωμής του δημοσίου χρέους, είτε επειδή η χώρα δεν το οφείλει (επαχθές χρέος), είτε λόγω του ότι το εξωτερικό χρέος θα εκτοξευόταν στα ύψη, οπότε δεν θα ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθεί – παρά το ότι θεωρούν ταυτόχρονα πως η υποτίμηση θα ήταν μικρή.

Εγώ δεν θέλω ούτε να αντιταχθώ μαζί τους, ούτε να συνταχθώ, επειδή δεν θα είχα την ικανότητα να το δρομολογήσω με επιτυχία, ούτε μπορώ να έχω μία σαφή εικόνα του μέλλοντος – ενώ φυσικά δεν γνωρίζω τις αντοχές των Ελλήνων στις κακουχίες ή/και την προσαρμοστικότητα τους, σε ένα τόσο καινούργιο οικονομικό περιβάλλον.

Δεν γνωρίζω επίσης τις αντιδράσεις των δανειστών, οι οποίοι δεν θα ανεχόταν να χάσουν τόσο εύκολα τα χρήματα τους, τους γεωπολιτικούς κινδύνους, καθώς επίσης μία σειρά άλλων πραγμάτων – οπότε θα ήταν ανεύθυνο να πάρω θέση, αφήνοντας την πρωτοβουλία σε αυτούς που φαίνεται πως γνωρίζουν περισσότερα.

Αυτό που όμως συνειδητοποιώ είναι το ότι, η Ελλάδα βαδίζει «by the Book» στα ίχνη της Αργεντινής, όπως είχε ήδη διακρίνει στο παρελθόν ο συνάδελφος (άρθρο) – όπου η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της ακολούθησε λίγους μήνες μετά την επιβολή των ελέγχων κεφαλαίων.

Η τότε κυβέρνηση της διέφυγε με ελικόπτερο, το ΔΝΤ εκδιώχθηκε, η χώρα αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της και οι καταθέτες έχασαν τις αποταμιεύσεις τους – έως ότου τελικά ακολούθησε η ανάπτυξη. Η Αργεντινή βέβαια είχε το δικό της νόμισμα και τη δική της κεντρική τράπεζα, έχοντας το μόνο συνδέσει με το δολάριο – οπότε αρκούσε η αποσύνδεση του, η οποία φυσικά δεν ήταν προβληματική (με εξαίρεση τον πληθωρισμό που στη συνέχεια περιόρισε ραγδαία την αγοραστική του δύναμη).

Για την Ελλάδα ισχύουν εντελώς διαφορετικοί κανόνες, τα χρέη της είναι κατά πολύ υψηλότερα, ενώ προηγήθηκε μία πολύ μεγαλύτερης διάρκειας και ισχύος κρίση – οπότε θα ήταν ανεύθυνο να προβεί κανείς σε άμεσες συγκρίσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, φαίνεται πως πλησιάζει η ώρα των μεγάλων γεγονότων και αποφάσεων, οπότε είναι καλύτερα να είμαστε όλοι προετοιμασμένοι.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ

Μας απειλούν με πτώχευση. Τι εννοούν άραγε με τη λέξη αυτή. Σκηνές αποκάλυψης όπου άνθρωποι θα σέρνονται στους δρόμους και θα ψάχνουν τα σκουπιδια? παιδιά που θα πεθαίνουν από τη πείνα, ηλεκτρικό κομμένο, ψυγεία αδειανά, άρρωστοι χωρίς γιατρία? Ναι αυτό είναι η πτώχευση στα μάτια τους σε χολυγουντιανούς όρους. Γιατί η πτώχευση που βιώνουμε η πλειοψηφία των πολιτών πλέον είναι ήδη εδώ. Και κομμένα ρεύματα υπάρχουν, και άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια και παιδιά που δεν έχουν να φάνε, και άρρωστοι που δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη περίθαλψη. Και γέροι που ζητιανεύουν και νέοι που δεν έχουν κανένα όνειρο για το αύριο. Δεν είναι ΟΛΟΙ. Σ΄αυτή τη μνημονιακή  πατσαβούρα, υπάρχουν κι αυτοί που η χαζοχαρούμενη φάτσα τους ή ο στ@ρχιδισμός τους σκεπάζει τη βρώμα. Υπάρχουν χιλιάδες γκαγκάου που περιφέρονται σαν καλοκουρδισμένες κουρ@δομηχανές και σπάνε λίγο τις στατιστικές του τρόμου.
60% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή ένα εκατομύριο ψυχές λαμβάνουν κάτω από 1000 ευρώ, κι από αυτούς κάπου τετρακόσιες χιλιάδες είναι περιστασιακά εργαζόμενοι δηλαδή με δυο τρία κατοστάρικα άντε τέσσερα. Κι υπάρχουν κι άλλα δυο εκατομύρια άνεργοι. Κι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι που λαμβάνουν χαρτζιλίκι έναντι σύνταξης. Δεν είμαστε και πολλοί. Δέκα εκατομύρια ψυχές είμαστε όλες κι όλες. Αν οι μισοί είναι εξαθλιωμένοι, και από τους υπόλοιπους οι μισοί επιβιώνουν απλά και μένουν και κάποιες χιλιάδες που τη περνάνε καλά, πτώχευση είναι. Απλά είναι b-movie πτώχευση για σινεφίλ κι όχι blockbuster για τις μεγάλες αίθουσες…

Η ζοφερή πραγματικότητα είναι πως σ΄αυτή τη πορεία του αίσχους, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που δεν θα θραφούν σωστά, θα μεγαλώνουν χωρίς τα κατάλληλα μέσα για την υγεία τους, για τη παιδεία τους, για τη ζωή τους γενικότερα. Οπως υπάρχουν και χιλιάδες νέοι που δεν πραγματοποιήσουν κανένα όνειρο τους, θα γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ίσως θα άξιζαν, ή θα φύγουν μακριά. Οπως υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που θα πεθάνουν πριν την ώρα τους, που θα αυτοκτονήσουν που θα τρελλαθούν. Κι όλοι αυτοί δεν θα είναι σε κανένα δελτίο ειδήσεων, όλοι αυτοί δεν “πουλάνε” ακροαματικότητες… Ολοι αυτοί είναι απλά ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ.

Ο κανιβαλιστικός καπιταλισμός είναι έτσι κι αλλιώς τερατώδης. Τα τερατόμορφα γεννηματα του, τα μνημόνια κάθε είδους δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επισφράγιση αυτού του κανιβαλισμού, με πολύ μπλα μπλα και αηδίες για ν΄ακούνε τα ανθρωπάκια και όχι μόνο να δυστυχούν να αισθάνονται κι ένοχα όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Να σε κοιτάζει κάποιος που έχει ένα εισόδημα εκατομυρίων και να σου κάνει παρατήρηση γιατί είσαι ένοχος.. Αυτό είναι το απροσμέτρητο θράσος αυτού του συστήματος. Και να σε επιβραβεύει όταν είσαι το απόλυτο γελοίο πιόνι που κυκλοφορεί χαζοχαρούμενα μέσα στη δυστυχία.

Η φτώχια έχει απλωθεί παντού. Στη τσέπη μας και στο μυαλό μας. Η μετατροπή της μονάκριβης ζωής σε πρόβα. Σου λένε υπομονή τα επόμενα σαράντα εκατό χρόνια και μετά όλα θα φτιάξουν. Και τα εκατομύρια άνθρωποι που θα χαθούν μέσα στη μιζέρια και στο πόνο,  εν τω μεταξύ, είναι απλά ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ, ενός ακύρηχτου πολέμου.  Εχουμε ΤΣΙΠΡΑ αλλά δεν έχουμε ΤΣΙΠΑ. Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτό το “ρ” είναι όλη η ουσία. Ακόμα οι φωνές  “της ελπίδας που έρχεται”  ακούγονται στις πλατείες σαν ξεχαρβαλωμένο μαγνητόφωνο που αναπαράγει τις προεκλογικές μπούρδες στη μούρη των σοκαρισμένων ανθρώπων….

Χρειάζεται  κάτι να γίνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, άμεσα, όχι λόγια, όχι κούφιες υποσχέσεις, όχι επαναστάσεις του καναπέ,  οι άθλιοι των Αθηνών και πάσης Ελλαδας αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς … Τα λογια κούρασαν. Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται, που πεινάνε, που φωνάζουν βοήθεια. Δεν είναι όλοι. Οχι… αλλά είναι πάρα πολλοί πλέον. Τόσοι ώστε, κάθε ένας που έχει ίχνος ανθρωπιάς μέσα του, ακόμα, ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ. ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΟΡΓΗ.  Δεν είναι καιροί πλέον να φαγωνόμαστε για το ποιος έκανε τη μεγαλύτερη μ@λακία, να γκρινιάζουμε ασταμάτητα πάνω από τη σπασμένη πατρίδα μας.  Είναι καιροί που χρειάζεται να δείξουμε πως δεν ΕΙΜΑΣΤΕ ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΙ, ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ.

Το μέτρο δυστυχίας ενός λαού δεν είναι αν στις στατιστικές υπάρχει ένα 10-20% που ζει καλά. Είναι αν γύρω από αυτό το καλά σέρνεται ένα 80 που δεν τη βγάζει.. Που ψευτοζεί ή δεν ζει καθόλου.  Δεν είναι μέτρο σύγκρισης πόσοι καραγκιόζηδες πάνε ακόμα στα μπουζούκια και τα σπάνε και στ΄@ρχίδια τους ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, μέτρο σύγκρισης είναι πόσοι θα σβήσουν χωρίς να προλάβουν να ζήσουν… Πόσοι θα μείνουν αμόρφωτοι. Πόσοι θα μείνουν χωρίς φάρμακα. Πόσοι θα κλειστούν στα τρελοκομεία, πόσες οικογένειες θα διαλυθούν από τη μιζέρια και τη γκρίνια, πόσα παιδιά θα χαθούν, πόσοι γέροι θα φύγουν πικραμένοι.

Τα μνημόνια δεν θα πάρουν απλά τα λεφτά κάτω από τα στρώματα, θα πάρουν την ουσία του πολιτισμού. Μια χώρα που οι επιστήμονες θα φεύγουν, οι καλλιτέχνες δεν θα δημιουργούν, οι άνθρωποι δεν θα κουβεντιάζουν, δεν θα ονειρεύονται, δεν θα ελπίζουν, και θα υπάρχουμε μόνο σαν αριθμοί στους προυπολογισμούς, είναι μια φρίκη που δεν θα έχει τέλος….
Εκτός κι αν αποφασίσουμε όλοι πως ζωή είναι να πληρώνεις, να εκβιάζεσαι και να υποφέρεις….

Στ΄αλήθεια μπορούμε να βάλουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να ζήσουν ένα νέο μεσαίωνα? Ολος αυτός ο αγώνας που έκανε η ανθρωπότητα, όλες οι προσδοκίες μιας απίστευτης εξέλιξης, οι άνθρωποι που ονειρευόντουσαν να κατακτήσουν το σύμπαν, μπορούν να δεχτούν πως ο προορισμός τους ήταν τελικά η επιστροφή στο πιο σκοτεινό παρελθόν? Και ναι υπάρχουν εκατομύρια στο κόσμο που δεν βγήκαν ποτέ στη επιφάνεια… λαοί ολόκληροι που ζουν αιώνες δυστυχισμένοι, με πολέμους, με δικτατορίες στυγννές με απίστευτη φτώχεια, αλλά αυτό ήταν η λύση? Αντί να βοηθηθούν κι εκείνοι να σταματήσουν τα εγκλήματα επάνω τους, θα οπισθοδρομήσουν σ΄αυτή τη δυστυχία και οι υπόλοιποι?

ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕ ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ?  ΠΟΣΟ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΙ? Και το τελευταίο μεδούλι από το κόκκαλο?

http://synithisypoptos.gr/

 https://anhsyxia.wordpress.com

Αυτή η ''Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει..

http://mandatoforos.blogspot.gr   

Τούτο το φασιστικό νεοναζιστικό-γκαιμπελικό μόρφωμα που ονομάζουν ''Ενωμένη Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει.

     Τούτη η ''Ευρώπη'' που έγινε μόνον για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και των τραπεζών, πρέπει να
πεθάνει.
     Πρέπει να πεθάνει πριν σκοτώσει κανέναν λαό, με πρώτον τον ελληνικό.
     Πρέπει να πεθάνει πριν αποκτήσει την (ψευδ)αίσθηση παντοδυναμίας που θα την αποθρασύνει κι άλλο.

     Μαζί της πρέπει να πεθάνουν και όλες οι κυβερνήσεις, τα διευθυντήρια, οι θεσμοί και οι διαπλοκές που την συντηρούν και παίζουν τον ρόλο των πραιτωριανών και των Ες-Ες.
     Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά τα καθάρματα, τα αποβράσματα του ανθρώπινου είδους,
     ..να τιμωρούν έναν -οποιονδήποτε- λαό σε αφανισμό επειδή οι απατεώνες πολιτικοί του σε συνεργασία με τους τοκογλύφους της ''Ένωσης''  ΕΚΛΕΨΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΩΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΤΗΣ.

     Δεν είναι δυνατόν με πρόσχημα το χρέος, ΕΝΑ ''ΧΡΕΟΣ'' ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΕΙ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΠΛΑ,
     ..να ζητούν την δια βίου κλοπή όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, μαζί με την δημόσια και ιδιωτική περιουσία,
      ..αφήνοντας μιά κοινωνία έρμαιο στις ορέξεις των ''κορακιών'' όλης της υφηλίου.
     ( Φέρε μας παπατζή και γελοίε πρωθυπουργέ τον λογαριασμό του χρέους. Γιατί δεν τολμάς; Να δούμε τί είναι, από τί αποτελείται πιά αυτό το χρέος, που εδώ και έξη χρόνια ο λαός καταστρέφεται και σπαράζεται και αυτό παραμένει τάχα αμείωτο και αυξανόμενο. Πού είναι η ανάλυση του χρέους; Είσαι υποχρεωμένος να την φέρεις στον ελληνικό λαό. Και μετά να μιλάς για τετραετίες και αγώνες και ασύστολες απατεωνιές. Παπατζή. Γελοίε. Απατεώνα! )

     ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ.
      Θέλουν μία χώρα ερείπια να την απομυζούν και να την καταντήσουν ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τα άλλα ανθρώπινα ερείπια, τους πρόσφυγες των πολέμων που η ίδια η ''Ένωση'' προκαλεί ή υποδαυλίζει στις πατρίδες τους.
     Και θέλουν έναν λαό κατεστραμμένο, αποχαυνωμένο στο κυνήγι της καθημερινής του επιβίωσης, να μην μπορεί να αντιδράσει στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

     Και τον θέλουν διπλά κατεστραμμένο και ταπεινωμένο παραδειγματικά,  
     ..γιατί τούτος ο λαός έχοντας αντιληφθεί τον κακουργηματικό ρόλο της τάχα ''Ενωσης'' εναντίον των λαών τούτης της.ηπείρου,
     ..τόλμησε το καλοκαίρι που μας πέρασε να διεκδικήσει την ελευθερία και το δικαίωμα του σε δημοκρατία και αυτοδιάθεση με ένα ιστορικό ''ΟΧΙ''.

     Αυτή η ''Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει.
     Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πεθάνει, και η επόμενη που θα κάνει ακριβώς τα ίδια να μην τολμήσει καν να γεννηθεί.

     Εξέγερση τώρα!
     Θάνατος σ' αυτήν την ''Ευρώπη'' τώρα!..

Nonews-NEWS: "Bloomberg": Η Φινλανδία ο νέος ασθενής της Ευρώπη...

Nonews-NEWS: "Bloomberg": Η Φινλανδία ο νέος ασθενής της Ευρώπη...:   Έρχεται το τέλος του «σκανδιναβικού μοντέλου»... Μια οικονομία με χρόνια ύφεση, αυξανόμενη ανεργία και αποστροφή για τις μεταρρυθμίσεις ...

Nonews-NEWS: "Αδύνατη απαίτηση"...

Nonews-NEWS: "Αδύνατη απαίτηση"...: Λάθος χαρακτηρίζει τις απαιτήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων για αποκλεισμό της Ελλάδας από τη Σένγκεν ο δημοσιογράφος Γκερτ Χέλερ (Gerd Hoh...

Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα

Πιτσιρίκος

Θεωρητικά, σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν αντιδράσεις για το Ασφαλιστικό, με τους αγρότες να είναι στα μπλόκα και τους άλλους επαγγελματικούς κλάδους να διαδηλώνουν και να απεργούν. Παράλληλα, υπάρχουν αντιδράσεις από τους κατοίκους για την δημιουργία του hot spot για τους πρόσφυγες στην Κω, όπου παίζει απόψε ο Σπύρος Γραμμένος, και να πάτε να τον δείτε γιατί είναι υπέροχος. Αλλά τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα;

Αυτό που συμβαίνει είναι πως εφαρμόζεται το Μνημόνιο που ψήφισαν το περασμένο καλοκαίρι παρέα ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, οι Έλληνες δεν έβαλαν ούτε ένα αντιμνημονιακό κόμμα στη Βουλή· ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, για διαφορετικούς λόγους -που δεν μπαίνω στον κόπο να εξηγήσω- δεν μετράνε.

Οπότε, ποιος διαδηλώνει σήμερα στην Ελλάδα ενάντια σε όσα προβλέπει το Μνημόνιο, αφού οι πολίτες ψήφισαν τα κόμματα που ψήφισαν το Μνημόνιο που εφαρμόζεται;

Αυτοί που διαδηλώνουν σήμερα στην Ελλάδα είναι οι καναλάρχες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποτίθεται πως θα δώσει κάποιες τηλεοπτικές άδειες πανελλαδικής εμβέλειας, για να υπάρξει «κάθαρση του τηλεοπτικού τοπίου».

Βέβαια, δεν θα υπάρξει καμία κάθαρση του τηλεοπτικού τοπίου.

Η κυβέρνηση παλεύει με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες έναν χρόνο τώρα.

Η δικαιολογία πως το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες δεν το έφτιαξαν οι εταίροι γιατί δεν ήταν στο Μνημόνιο και πως η ελληνική κυβέρνηση δεν ξέρει να φτιάχνει νόμους μόνη της -χαχαχαχαχαχαχαχα- δεν με πείθει ιδιαίτερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τις συμφωνίες με τους δικούς του ολιγάρχες για τις τηλεοπτικές άδειες και θέλει να αφήσει τους άλλους ολιγάρχες απέξω.

Και πρέπει κάποιος να είναι εντελώς ζώον, για να μην βλέπει πως η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει τη συμφωνία που πιστεύει πως θα την κρατήσει περισσότερο χρόνο στην εξουσία, ενώ κάποιοι κυβερνώντες -παίζοντας το παιχνίδι με τις άδειες- θα βγάλουν και πολλά χρήματα. Σε καλή μεριά.

Φυσικά, οι ολιγάρχες που βλέπουν να χάνουν την πανελλαδική άδεια για το παράνομο κανάλι τους, αντιδρούν και προβάλλουν αβέρτα όποια κινητοποίηση γίνεται κόντρα στα μνημονιακά μέτρα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση, αν και μέχρι πρόσφατα τα κανάλια τους παρουσίαζαν όλους τους απεργούς και τους διαδηλωτές περίπου σαν τρομοκράτες.

Βέβαια, πρέπει να είσαι εντελώς βλάκας, για να μην θυμάσαι πως, πριν από το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου, οι καναλάρχες ήταν όλοι υπέρ του ΝΑΙ· όπως ήταν και ο Τσίπρας, βέβαια, αλλά μας το έκρυβε και το έπαιζε φανατικός του ΟΧΙ.

Δηλαδή, οι καναλάρχες ήταν υπέρ του Μνημονίου.

Οπότε, είναι κάπως περίεργο τώρα να χαίρονται τόσο πολύ με τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τα μπλόκα, αφού η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει όσα προέβλεπε το ΝΑΙ που ήθελαν και οι ολιγάρχες/καναλάρχες.

Επίσης, είναι περίεργο κλάδοι και συνδικαλιστές που ήταν υπέρ του ΝΑΙ -το είχαν δηλώσει μάλιστα ξεκάθαρα με ανακοινώσεις τους-, να διαδηλώνουν τώρα κατά του Ασφαλιστικού που προβλέπεται από το Μνημόνιο που τόσο ήθελαν οι ίδιοι.

Και αυτοί που διαδηλώνουν στους δρόμους και στα μπλόκα;

Εντάξει, πάντα χρειάζονται οι κομπάρσοι σε ένα έργο, για να δείχνει πλούσια η παραγωγή.

Δεν μπορούν να πάνε στα μπλόκα ο Μπόμπολας και ο Αλαφούζος, οπότε πάει ο Μήτσος από την Βέροια, νομίζοντας πως κάνει επανάσταση που περιμένει σαν πουτανάκι μέσα στο κρύο για να μιλήσει στο λαμόγιο τηλεδημοσιογράφο -που είναι το πουτανάκι του καναλάρχη- και να του πει με πολύ οργισμένο ύφος «Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, κύριε αποτέτοιε μου».

Οι καναλάρχες πιέζουν την κυβέρνηση με την προβολή των διαδηλώσεων, η κυβέρνηση πιέζει τους καναλάρχες με τις άδειες.

Καναλάρχες και κυβέρνηση θα τα βρουν και θα πάρουν αυτό που θέλουν, ενώ ο μαλάκας ο Μήτσος θα βλέπει το Ασφαλιστικό να περνάει τον Δεκαπενταύγουστο που δεν υπάρχουν ειδήσεις, γιατί δεν υπάρχουν διαφημίσεις.

Άσε που ο Μήτσος μπορεί, εκτός από τα χωράφια, να έχει και τίποτα δωμάτια, οπότε δεν τον παίρνει να διαδηλώνει αυγουστιάτικα, γιατί θα χάσει τα λεφτά από τους τουρίστες.

Μαλακία της κυβέρνησης που περνάει το Ασφαλιστικό τώρα που έχουν ένα …κενό στις ασχολίες τους οι αγρότες. Αλλά ποιος να ξέρει από αγροτικά θέματα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Φλαμπουράρης ή η Γεροβασίλη;

Εν τω μεταξύ, υποτίθεται ότι έχει ξεσηκωθεί ο τόπος αλλά κανείς δεν έχει προσέξει πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν διαδηλώνουν γιατί κι αυτά ψήφισαν το Μνημόνιο, αν και τώρα λένε πως δεν τους αρέσει το Ασφαλιστικό.

Ανοησίες, όλοι ξέρουμε πως, αν ήταν κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, θα ψήφιζε το Ασφαλιστικό και δεν θα το ψήφιζε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε, μαριονέτες της Μέρκελ στο προτεκτοράτο είναι όλοι αυτοί. Μαριονέτα ο Τσίπρας, μαριονέτα και ο Μητσοτάκης.

Διαδηλώστε τώρα εσείς για το ποια μαριονέτα προτιμάτε. Προσέξτε, όμως, πως διαδηλώνετε μαζί με τους Πατούληδες και με την κυβέρνηση να …στηρίζει τις αντιδράσεις εναντίον της. Αυτό μάλλον θα έπρεπε να σας βάλει σε κάποιες υποψίες.

Στο θέμα των προσφύγων έχουμε το φαινόμενο η Ελλάδα να θέλει Νόμπελ Ειρήνης για τους πρόσφυγες αλλά να μην θέλει τους πρόσφυγες. Βέβαια, ούτε οι πρόσφυγες θέλουν την Ελλάδα γιατί δεν θεωρούν πως η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και λένε «εμείς θέλουμε να πάμε στην Ευρώπη».

Από την άλλη, η Ελλάδα μπορεί να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης επειδή σώζει τους πρόσφυγες από τον πνιγμό αλλά θα το πάρει, από τα χέρια αυτών που δεν θέλουν τους πρόσφυγες στην χώρα τους, τους παίρνουν τα χρήματα και τα χρυσαφικά, και λένε στην Ελλάδα να πνίγει τους πρόσφυγες.

Δηλαδή «σας δίνουμε Νόμπελ επειδή σώσατε τους πρόσφυγες που θέλουμε να πνίξετε». Τέλειο;

Γενικά, το θέμα των προσφύγων είναι κάπως μπλεγμένο γιατί η υποκρισία κυβερνήσεων και πολιτών έχει φτάσει στον ουρανό.

Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Νομίζω πως η Ελλάδα χρειάζεται τώρα μια μεγάλη και ριζική αλλαγή.

Τι θα λέγατε να κάνετε πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

(Ναι, κλαίω από τα γέλια.)

pitsirikos

Η λαίλαπα ΕΧΔ-ΔΝΤ επιχειρεί το τελειωτικό χτύπημα κατά της Ελλάδας

Ένα από τα τελευταία προαπαιτούμενα του βάρβαρου νεοφιλελεύθερου πειράματος: η καταστροφή του αγροτικού τομέα 

globinfo freexchange

Το η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Καθώς Είδος Οικονομία ΕΧΕΙ καταστραφεί συστηματικά Από ΤΗΝΕυρωπαϊκή Χρηματοπιστωτική δικτατορία (ΕΧΔ) και τη μαφία του ΔΝΤ τα τελευταία πέντε χρόνια , μετατρέποντας τη χώρα σε μια αποικία χρέους, οι Έλληνες δεν έχουν πλέον πολλές επιλογές για απασχόληση μέσα σ'αυτό το τοπίο απόλυτης καταστροφής .

Ενώ πολλοί νέοι με πτυχία φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερη τύχη, πολλοί στρέφονται στον αγροτικό τομέα, ως έναν από τους λίγους τομείς που μπορούν ακόμα να προσφέρουν δουλειά ή αυτο-απασχόληση.

Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, οι εκπρόσωποι του άξονα ΕΧΔ-ΔΝΤ, θα απαιτούσαν κάποια στιγμή και την διάλυση του αγροτικού τομέα. Οι αυξήσεις που προβλέπονται όσον αφορά τις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών - και άλλων κλάδων - και τη φορολογία, έχουν το γνωστό στόχο: να εξαφανίσουν κάθε ίχνος μικρομεσαίας οικονομικής δραστηριότητας. Η κυβέρνηση Τσίπρα υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται, αλλά η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε στενό κλοιό, υπό την ασφυκτική πίεση των πιστωτών και των εγχώριων γνωστών συμφερόντων. Η υπογραφή του 3ου μνημονίου μετά το οικονομικό πραξικόπημα της ΕΚΤ, υπό την καθοδήγηση του δικτάτορα Ντράγκι το περασμένο καλοκαίρι, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμού στην Ελληνική κυβέρνηση.

Οι αυξήσεις θα σημάνουν την οριστική εξόντωση των μικρομεσαίων αγροτών, οι οποίοι ήδη αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα στο τοπίο της απόλυτης καταστροφής. Όλα δείχνουν ότι οι πολιτικές που επιβάλλονται, επιδιώκουν την εξάλειψη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τα καρτέλ των πολυεθνικών. Ετοιμάζεται, δηλαδή, μια σύγχρονη Φεουδαρχία.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Γιόζεφ Στίγκλιτς, στο βιβλίο τουΠαγκοσμιοποίηση και της δυσαρέσκειες , στο οποίο περιγράφει τις καταστροφικές συνέπειες των συνταγών του ΔΝΤ στην οικονομία πολλών αναπτυσσόμενων χωρών , αναφέρει ότι οι θέσεις εργασίας καταστράφηκαν συστηματικά, καθώς οι φτωχοί αγρότες στις αναπτυσσόμενες χώρες δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα προϊόντα που εισάγονταν από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη , αφού αυτά συνοδεύονταν με γενναίες επιδοτήσεις. Η επιμονή του ΔΝΤ στις αυστηρές νομισματικές πολιτικές, οδήγησε σε επιτόκια που, ακόμα και υπό τις καλύτερες συνθήκες, ήταν αδύνατο να οδηγήσουν σε δημιουργία θέσεων εργασίας. Και επειδή η απελευθέρωση της αγοράς έγινε χωρίς κάποιο κρατικό δίχτυ προστασίας , αυτοί που έχασαν τις δουλειές τους οδηγήθηκαν στη φτώχεια . Η απελευθέρωση της αγοράς επομένως, συχνά δεν ακολουθήθηκε από μια υποσχόμενη ανάπτυξη, αλλά από αυξανόμενη φτώχεια.

Νέες δηλώσεις από διάφορους αξιωματούχους της ΕΧΔ, δείχνουν ότι θέλουν να τελειώνουν με τα τελευταία προαπαιτούμενα και πιέζουν την κυβέρνηση Τσίπρα να τα περάσει από τη βουλή το αργότερο μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου - αρχές Μαρτίου. Αρχίζουν να θέτουν και πάλι αυστηρές προθεσμίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την «επιτυχή» ολοκλήρωση του Ελληνικού πειράματος πριν το τέλος του 2016. Οι αξιωματούχοι της ΕΧΔ δείχνουν να θέλουν την ανάμειξη του ΔΝΤ, καθώς διαθέτει την απαραίτητη "τεχνογνωσία" να καταστρέφει εθνικές οικονομίες. Ο Σόιμπλε, επανειλημμένα έχει αποκλείσει κατηγορηματικά την οριστική απόσυρση του ΔΝΤ από τις «διαπραγματεύσεις».

Άλλος ένας λόγος που θα πρέπει να κάνει τους Ευρωπαϊκούς λαούς να ξεσηκωθούν. Μέχρι σήμερα, οι πολιτικές αυτές δοκιμάστηκαν σε αναπτυσσόμενες χώρες και έφεραν καταστροφικά αποτελέσματα. Τώρα, τα πανίσχυρα τραπεζικά και εταιρικά λόμπι στέλνουν στρατιές τεχνοκρατών για να καταστρέψουν μια ανεπτυγμένη περιοχή, τη ζώνη του ευρώ. Η καταστροφή είναι προφανής στην Ελλάδα, αλλά εξαπλώνεται και στην ευρωζωνική περιφέρεια. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Αν ακόμα δεν έχετε πειστεί για το τι έχει καταντήσει να είναι η Ευρώπη , σκεφτείτε και αυτό: οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών έστειλαν άλλο ένα τελεσίγραφο στην Ελλάδα , απειλώντας ότι θα την πετάξουν από τη ζώνη Σέγκεν , αν δεν φυλάξει σωστά τα σύνορά της. Και όχι μόνο αυτό, Συμφωνα ΜΕ ΑΛΛΑ πρόσφατες Πληροφοριες , υπήρχε συγκεκριμένη μεθόδευση πίσω από αυτό το τελεσίγραφο.

Και όλα αυτά, αφού έχουν καταστρέψει οικονομικά την Ελλάδα, την ίδια στιγμή που αποφάσισαν να ενισχύσουν με 3 δισ. ευρώ την Τουρκία για να αντιμετωπίσει το προσφυγικό πρόβλημα! Έν τω μεταξύ, έχουν χάσει τον έλεγχο άλλων κρατών-μελών που κλείνουν σύνορα και δρουν αυτόνομα. Βρήκαν και πάλι το εύκολο θύμα, την Ελλάδα, για να του τα φορτώσουν όλα. Είναι φυσικό, γιατί το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν είναι να υπηρετούν τα αφεντικά τους, τους τραπεζίτες και τους λομπίστες. Όταν προέκυψε το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα, αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να το χειριστούν.

Μην απορείτε λοιπόν γιατί ο ευρω-σκεπτικισμός αρχίζει να σαρώνει την Ευρώπη. Μην απορείτε που αρχίζουν να συμβαίνουν γεγονότα που θυμίζουν το μαύρο παρελθόν. Οι φασίστες άρχισαν τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών ακόμα και στις πιο προοδευτικές χώρες. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία εξαπλώνονται ταχύτατα, αλλά οι κλόουν που διευθύνουν το ευρω-τσίρκο, δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ακόμα που αυτό οδεύει

Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία

Θεωρείται ορθολογικότερη η διάλυση της Ευρωζώνης, με την από κοινού επιστροφή στο ECU – κάτι που όμως δεν θα έλυνε το θέμα του υπερδανεισμού πολλών χωρών, όπου είναι απαραίτητη η συναινετική διαγραφή μέρους των χρεών τους

.

«Με εξαίρεση τις Η.Π.Α., οι οποίες έχουν άλλα σχέδια (οικονομικό ΝΑΤΟ), καθώς επίσης το προτεκτοράτο τους, τη Γερμανία, η οποία τρέφεται από το ευρώ, από την κρίση χρέους και από τα μνημόνια, καμία άλλη χώρα δεν τάσσεται υπέρ της συγκεκριμένης τριπλής παγίδας – ενώ όλες θέλουν να αποβάλουν το ζουρλομανδύα του ευρώ.

Αυτό που αναζητείται όμως δεν είναι η ατομική ή η συλλογική αυτοκτονία, αλλά η καλύτερη δυνατή λύση αντιμετώπισης του αδιεξόδου, με τις λιγότερες οδυνηρές συνέπειες για τους Ευρωπαίους Πολίτες – οι οποίοι αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, μεταξύ άλλων του χρηματοπιστωτικού κτήνους, συμπεριλαμβανόμενων των Γερμανών.       

Στα πλαίσια αυτά μία από τις λύσεις είναι η «Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία», όπου ως τέτοια θεωρείται μία εκούσια, εθελοντική ένωση ανεξάρτητων κρατών μεταξύ τους, με ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά– όπως θα ήταν η σύνδεση όλων με μία νομισματική μονάδα, η οποία θα είχε συγκεκριμένα περιθώρια διακύμανσης για να μην δημιουργούνται μεγάλες ασυμμετρίες».

.

Ανάλυση

Στις αρχές του 2012, σε μία ανάλυση μας με τον τίτλο «Επιστροφή στην αφετηρία», είχαμε τεκμηριώσει πως αν δεν υπάρξει η βούληση για μία από κοινού αρμονική ανάπτυξη της ένωσης, χωρίς ασυμμετρίες, είναι καλύτερα να υποχωρήσει η Ευρωζώνη στην προηγούμενη της κατάσταση – με την υιοθέτηση των εθνικών νομισμάτων.

Στην ίδια ανάλυση τονίζαμε πως η κατάσταση στην Ευρώπη παρουσιάζει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με το διάστημα του μεσοπολέμου – το οποίο οδήγησε τη Δύση στη μεγάλη ύφεση και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παράλληλα ότι, στην Ελλάδα δημιουργούνταν εκείνες οι συνθήκες, οι οποίες οδήγησαν στη γαλλική επανάσταση – ενώ υπενθυμίζαμε πως οι δικτατορίες, αριστερές ή δεξιές, χτίζονται επάνω στους πεινασμένους και στους ανέργους.

Σε ένα επόμενο κείμενο μας τώρα (πηγή), το 2014, προτείναμε ξανά την επιστροφή όλων μαζί στα εθνικά κράτη – τεκμηριώνοντας πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα. Συγκεκριμένα ότι, αφού δεν υπάρχει προθυμία για τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, η λύση είναι η υποχώρηση στο προηγούμενο στάδιο – στην εποχή όπου όλες οι χώρες υπάγονταν μόνο στην ΕΕ, η οποία εγγυόταν την ειρήνη και την πρόοδο.

Έκτοτε έχουν μεσολαβήσει πάρα πολλά γεγονότα με το μεταναστευτικό, κυρίως με την αντιμετώπιση του από την Ευρώπη, να αποτελεί εκείνη τη σταγόνα που κάνει το γεμάτο προβλήματα ποτήρι να ξεχειλίσει – ενώ στην Ελλάδα έχει ανέλθει το 2015 στην εξουσία μία κυβέρνηση, η οποία έχει κάνει τόσα πολλά λάθη, εάν ήταν πράγματι λάθη, τα οποία ήταν αδύνατον ποτέ να φαντασθεί κανείς.

Έχει επί πλέον αποδειχθεί πως είναι καταστροφική μία κοινή νομισματική πολιτική για 19 κράτη, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, ότι η ΕΚΤ λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της Γερμανίας (άρθρο), καθώς επίσης ότι ο στόχος των μνημονίων που επιβάλλονται σε εκείνες τις χώρες που έπεσαν σαν ανόητες στην παγίδα της υπερχρέωσης δεν είναι η διάσωση τους – αλλά η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους, καθώς επίσης η μετατροπή τους σε αποικίες φθηνού εργατικού δυναμικού για τη γερμανική βιομηχανία,σε χώρες της Lidl.

Σε κάθε περίπτωση όμως, παρά τις όποιες ενστάσεις μας όσον αφορά τη λειτουργία του ευρώ και την αλαζονική πολιτική της Γερμανίας μέσα από τη σελίδα μας (την οποία δεν λειτουργούμε κερδοσκοπικά, αλλά ως μία δεξαμενή σκέψης και ένα ελεύθερο βήμα επιστημόνων), χωρίς να παραλείψουμε τις τεράστιες ελληνικές ευθύνες (ανάλυση), δεν τοποθετηθήκαμε ποτέ υπέρ της μονομερούς εξόδου της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη – θεωρώντας πως κάτι τέτοιο θα ήταν ανεύθυνο, πόσο μάλλον όταν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τα οποία δεν είναι μόνο οικονομικά, δεν θα λυνόταν απλά και μόνο με την αλλαγή του νομίσματος.

Δεν πιστεύαμε δηλαδή πως η μονομερής υιοθέτηση μίας νέας δραχμής, από μία χώρα που έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφεί, θα αποτελούσε το μαγικό ραβδί που θα έλυνε ως δια μαγείας τα συσσωρευμένα από δεκαετίες προβλήματα της – πολύ περισσότερο όταν έχει χρεοκοπήσει θεσμικά, με αποτέλεσμα να απαιτούνται πολλές μεταρρυθμίσεις, χρόνος και χρήματα, ενώ η κοινωνία της έχει διαβρωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

.

Η αφύπνιση της Ευρώπης

Συνεχίζοντας, φαίνεται πως το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα ενδιαφέρει σήμερα όλους αυτούς τους Ευρωπαίους, οι οποίοι τοποθετούνται εναντίον της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία – με στόχο την ηγεμονία της στην ήπειρο μας.

Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από τις συζητήσεις που διεξήχθηκαν στο Παρίσι, στα πλαίσια της πρωτοβουλίας του «Σχεδίου Βήτα για την Ευρωζώνη» – όπου ερευνήθηκε η παλαιότερη σκέψη και πρόταση μας, όσον αφορά την αντικατάσταση του ευρώ από ένα καθεστώς προσαρμόσιμων συναλλαγματικών ισοτιμιών, κατά το πρότυπο της ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας (ECU) που προηγήθηκε του κοινού νομίσματος.

Στα υπέρ της επιστροφής στην αφετηρία είναι πριν από όλα το ότι, από την υιοθέτηση του ευρώ και μετά, λόγω των ετερογενών μισθολογικών και τιμολογιακών πολιτικών που ακολουθήθηκαν από τις διάφορες χώρες,δημιουργήθηκαν ανάγκες ανατίμησης και υποτίμησης των νομισμάτων των κρατών μεταξύ τους – κάτι που όμως είναι αδύνατον, επειδή υπάρχει το κοινό νόμισμα.

Οι ανάγκες λοιπόν αυτές όπου, για παράδειγμα, η Γερμανία είναι η πρώτη που πρέπει να ανατιμήσει το νόμισμα της, ενώ η Ιταλία η πρώτη που πρέπει να το υποτιμήσει (όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, στη βάση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος), δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν εντός της ένωσης – επειδή, όπως απέδειξε η εφαρμογή της εσωτερικής υποτίμησης στη νότια Ευρώπη, οι καταστροφές που προκαλούνται στην οικονομία είναι ανυπολόγιστες.

.

.

Περαιτέρω, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα δείγμα προθυμίας εκ μέρους των χωρών του πρώην «μπλοκ του μάρκου», να βοηθήσουν τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου να εξισορροπήσουν τις οικονομίες τους – μέσω μίας στοχευμένης πληθωριστικής πολιτικής, σε συνδυασμό με αναπτυξιακά μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας τους (η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς αλλά, κυρίως, από τις επενδύσεις σε νέες μεθόδους παραγωγής, στην τεχνολογία κοκ.).

Εάν όμως τα κράτη του νότου παραμείνουν στη Ευρωζώνη, χωρίς να μεσολαβήσουν οι απαιτούμενες αλλαγές,τότε το κοινό νόμισμα θα επιταχύνει τη συρρίκνωση της βιομηχανίας τους – οπότε θα ήταν προτιμότερη η συναινετική διάλυση της νομισματικής ένωσης, πόσο μάλλον αφού δεν διαφαίνεται καμία απολύτως πρόθεση να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Επί πλέον, γνωρίζοντας πως οι εντελώς ελεύθερα κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες δεν είναι η ιδανική λύση, λόγω της εγγενούς αστάθειας των χρηματαγορών, τότε η υιοθέτηση της ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας,όπου τα επί μέρους νομίσματα των διαφόρων χωρών θα συνδέονταν μαζί της, με μία διακύμανση της τάξης του +- 15%, θα ήταν η πλέον σωστή απόφαση – γεγονός που ενισχύει την επιστροφή της Ευρωζώνης στην αφετηρία.

Για την Ιταλία βέβαια, το νόμισμα της οποίας είναι θεωρητικά υπερτιμημένο κατά τουλάχιστον 25% σε σχέση με τη Γερμανία, κρίνοντας από το προηγούμενο γράφημα, η διακύμανση του 15% είναι οριακή – ενώ για την Ελλάδα είναι υπεραρκετή.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Η ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα

Σε γενικές γραμμές το σύστημα, το οποίο ξεκίνησε το 1979, βασίστηκε στις αμοιβαίες υποχρεώσεις των εθνικών κεντρικών τραπεζών να παρεμβαίνουν στις αγορές συναλλάγματος – είτε προς όφελος του δικού τους νομίσματος, είτε των άλλων συμμετεχόντων, όταν η ισοτιμία τους κινδύνευε να βρεθεί εκτός της συμφωνημένης διακύμανσης.

Οι διακυμάνσεις αυτές ήταν +-2,25% όσον αφορά την καθορισμένη τιμή αναφοράς, ενώ μετά την κρίση του 1992/93 (στερλίνα, λιρέτα κλπ.), διαμορφώθηκε στο +- 15%. Η τιμή αναφοράς, με βάση την οποία ίσχυαν οι διακυμάνσεις, μπορούσε να αλλάξει μετά από απόφαση του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της Ευρώπης – ενώ υπήρξαν 62 τέτοιες αναπροσαρμογές, σε 18 διαφορετικές χρονικές περιόδους, συνοδευόμενες από εισόδους και εξόδους ορισμένων χωρών στο σύστημα.

Παρά το ότι πάντως το συγκεκριμένο σύστημα ήταν αρκετά πολύπλοκο, έχοντας πολλά  ελαττώματα, υπερτερούσε σημαντικά σε σχέση με το ευρώ – κυρίως επειδή είχε την ικανότητα να ελαχιστοποιεί τις συναλλαγματικές στρεβλώσεις, οπότε να διατηρεί την ισορροπία στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των χωρών που συμμετείχαν. Για παράδειγμα, εάν το μάρκο σήμερα θα ήταν στο +15% σχετικά με το ECU, ενώ η λιρέτα στο -10%, τότε η Ιταλία δεν θα είχε τόσο μεγάλα ελλείμματα, ούτε η Γερμανία ανάλογα πλεονάσματα.

.

Η επιστροφή στο ECU

Για όλους αυτούς που πιστεύουν στην αναγκαιότητα μίας ενωμένης Ευρώπης των Πολιτών της, η οποία θα είχε το κρίσιμο μέγεθος που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποίηση απέναντι στην Κίνα ή στις Η.Π.Α., ενώ θα ήταν ενεργειακά και στρατιωτικά αυτάρκης εάν συμμετείχε η Ρωσία (θα έπρεπε κατά την άποψη μας), η επιστροφή στο παλαιό σύστημα θα ήταν ιδανική.

Φυσικά ως μία ένωση ανεξάρτητων και ισότιμων χωρών μεταξύ τους, χωρίς την ηγεμονία της Γερμανίας, της ΕΚΤ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (άρθρο), όπως συμβαίνει σήμερα – ως μία Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία κατά κάποιον τρόπο. Στα πλαίσια αυτά, τα θετικά στοιχεία της επιστροφής στο ECU είναι, σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους, τα εξής:

(α)  Η υφιστάμενη δυνατότητα: Το βασικό στοιχείο του συστήματος, ο μηχανισμός των συναλλαγματικών ισοτιμιών, δεν χάθηκε με τη μετάβαση στο ευρώ – αντίθετα, συνεχίζει να υπάρχει ως ένας μηχανισμός νούμερο δύο, στον οποίο όμως συμμετέχει σήμερα μόνο η Δανία.

Αυτό σημαίνει πως η ΕΚΤ θα ήταν υποχρεωμένη να στηρίξει την κορώνα με αγορές, εάν κινδύνευε να βρεθεί κάτω από την προκαθορισμένη διακύμανση. Ως εκ τούτου, ο μηχανισμός υπάρχει, θα μπορούσε να αναβιώσει και να εξελιχθεί – σύμφωνα με τις σημερινές ανάγκες.

(β)  Η επαληθευσιμότητα των γεγονότων: Οι ισχυρισμοί, σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των κεντρικά διαχειριζομένων συναλλαγματικών ισοτιμιών, είναι δυνατόν να δοκιμαστούν όταν υφίστανται τέτοιου είδους συστήματα – οπότε να διορθωθούν, εάν μεσολαβήσει ανάγκη.

Για παράδειγμα, υπάρχουν συχνά αμφιβολίες όσον αφορά το ότι, οι ονομαστικές υποτιμήσεις μπορούν να βοηθήσουν εκείνες τις χώρες που έχουν οδηγηθεί στην παγίδα της υπερτίμησης των νομισμάτων τους – με αποτέλεσμα, ακόμη και όταν μεσολαβήσει η υποτίμηση, τα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους να παραμένουν. Σύμφωνα όμως με τις εμπειρίες από τη λειτουργία του ECU, τέτοιοι ισχυρισμοί δεν είναι αληθείς – επειδή, δύο χρόνια περίπου μετά την υποτίμηση εντός του συστήματος, τα ισοζύγια ισορροπούσαν, ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης αυξανόταν.

(γ) Η μη δημιουργία πληθωρισμού: Δεν παρατηρήθηκε ποτέ σημαντική αύξηση του πληθωρισμού εντός του συστήματος, αλλά ούτε και νομισματικοί πόλεμοι των χωρών μεταξύ τους – οπότε λογικά δεν θα συνέβαιναν, εάν το υιοθετούσε ξανά η Ευρωζώνη (ΕΕ).

(δ) Οι διμερείς παρεξηγήσεις: Τυχόν αντιθέσεις και συγκρούσεις μεταξύ των χωρών μπορούν να λυθούν ευκολότερα και γρηγορότερα, εάν υπάρχει το ECU – σε αντίθεση με το ευρώ, το οποίο εύλογα χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένας νεοφιλελεύθερος ζουρλομανδύας, επειδή δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στα κράτη, από όσα λύνει (εάν λύνει).

Εκτός αυτού, το ECU θα μπορούσε να διευκολύνει την είσοδο χωρών, όπως η Πολωνία, οι οποίες δεν θέλουν να υιοθετήσουν το ευρώ – εύλογα προφανώς, αφού βλέπουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία κοκ.

.

Οι προβληματισμοί της επιστροφής στο ECU

Προφανώς ούτε η υιοθέτηση του ECU, η επιστροφή δηλαδή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία, δεν είναι το μαγικό ραβδί, με τη βοήθεια του οποίου θα λυνόταν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα – ειδικά επειδή οι πιέσεις προσαρμογής των κρατών μεταξύ τους δεν θα εξαφανίζονταν. Η αιτία είναι το ότι, απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο ονομαστικής σταθερότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών – η οποία μπορεί να περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τη νομισματική ελευθερία της κάθε χώρας.

Το πρόβλημα επικεντρώνεται στην «ανίερη τριάδα» (ερμηνεία), σύμφωνα με την οποία η νομισματική πολιτική, στα πλαίσια του περιορισμού της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, την οποία (ελεύθερη διακίνηση) ουσιαστικά προϋποθέτει το σύστημα, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ταυτόχρονα τη σταθεροποίηση της ονομαστικής ισοτιμίας των νομισμάτων, καθώς επίσης τον έλεγχο της εσωτερικής ανάπτυξης. Έχει τη δυνατότητα δηλαδή να επιτύχει δύο από τους τρεις στόχους, αλλά όχι και τους τρεις (γράφημα).

.

.

Συνεχίζοντας, οι χώρες της Ευρώπης είχαν και έχουν σωστά κατανοήσει πως εκτός από τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα που προσφέρει η σύνδεση μεταξύ τους, δεν πρέπει να αφήνουν τον καθορισμό της ισοτιμίας των νομισμάτων τους στις αγορές, με αποτέλεσμα να είναι έρμαιο στις επιθέσεις τους – επιδιώκοντας την ονομαστική σταθερότητα, έστω με μία προκαθορισμένη αν και ευρεία διακύμανση.

Από την άλλη πλευρά όμως, παραμένουν τα επί μέρους συστήματα παραγωγής, σύνδεσης των μισθών με την παραγωγικότητα και αναδιανομής των εισοδημάτων μεταξύ των χωρών, μαζί με  την πληθωριστική δυναμική τους, πολύ ετερογενή – οπότε δεν είναι εφικτή η χωρίς τριβές σταθερότητα των νομισμάτων, σε μακροπρόθεσμη βάση. Με δεδομένες δε τις εμπειρίες της Μ. Βρετανίας, η οποία αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη σύνδεση του νομίσματος της με το ECU επειδή το διατηρούσε υπερτιμημένο, δεχόμενη την επίθεση του G. Soros, κατανοεί κανείς πως δεν αποτελεί την ιδανική λύση.

Η ιστορία λοιπόν των ευρωπαϊκών καθορισμών των ισοτιμιών, μετά την έξοδο από τον κανόνα του χρυσού, δεν είναι τίποτα άλλο, από μία σειρά πειραμάτων – με στόχο την αποφυγή της «ανίερης τριάδας», χωρίς όμως ένα ιδανικό, μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα. Εν τούτοις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, το χειρότερο από όλα αυτά τα πειράματα ήταν η υιοθέτηση του ευρώ – η σταθερή δηλαδή ισοτιμία των νομισμάτων των κρατών μεταξύ τους, όπως είναι ουσιαστικά η υιοθέτηση του ευρώ, χωρίς καν τη διακύμανση που επέτρεπε το ECU.

Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποια χώρα να εγκαταλείψει μονομερώς το κοινό νόμισμα, χωρίς να υποστεί σοβαρότατες συνέπειες – παρά το ότι για ορισμένα κράτη, όπως η Ιταλία, είναι αναγκαίο. Λογικά επομένως θεωρείται ορθολογικότερη η επιστροφή στην αφετηρία, στο ECU, κάτι που βέβαια δεν θα έλυνε το πρόβλημα της υπερχρέωσης πολλών χωρών – όπου θεωρείται ως απολύτως απαραίτητη η διαγραφή μέρους τους, μέσα από μία πανευρωπαϊκή διάσκεψη με το συγκεκριμένο στόχο.

.

Επίλογος

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, οι υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή, οπότε στη νομισματική ανεξαρτησία της Ελλάδας, είναι καλοπροαίρετοι – τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία τους.

Είμαστε όμως απολύτως βέβαιοι πως δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πολλά πράγματα, τα οποία δύσκολα θα το επέτρεπαν, χωρίς να βιώσουμε οδυνηρές εμπειρίες – όπως την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας,τη μη ύπαρξη ικανών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών στελεχών για να δρομολογήσουν μία τέτοια διαδικασία, τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί σε ξένα νομίσματα (στα οποία συμπεριλαμβάνουμε και το ευρώ), τη γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή κοκ.

Εκτός αυτού το ευρώ, όπως επίσης τα χρέη και τα μνημόνια, δεν είναι θέμα μόνο της Ελλάδας – τονίζοντας πως, για παράδειγμα, η Πορτογαλία είναι πιο χρεοκοπημένη, ο τραπεζικός τομέας της Ιταλίας αθεράπευτα πτωχευμένος, το ιδιωτικό χρέος της Ολλανδίας τεράστιο, η Ισπανία συνεχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα κοκ.

Επομένως, θα ήταν προτιμότερο να βρεθεί μία λύση από όλες μαζί τις χώρες, η οποία θα καταργούσε εντελώς το ευρώ – ενώ θεωρούμε ως ιδανικότερη την επιστροφή στην αφετηρία, με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινοπολιτείας. Θα ήταν ευχής έργο δε να συμμετέχει επίσης η Ρωσία – αν μη τι άλλο ως το αντίπαλο δέος της Γερμανίας, των Η.Π.Α. και της Κίνας.

Σημείωση: Η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, κατά το παράδειγμα των Η.Π.Α., προϋποθέτει αντίστοιχες πολυπολιτισμικές χώρες και κοινωνίες – κάτι που ίσως επεξηγεί τα κύματα των μεταναστών που οδηγούνται στην ήπειρο μας, καθώς επίσης την προθυμία της Γερμανίας, υπό την καθοδήγηση της υπερδύναμης, να δεχθεί τόσους πολλούς πρόσφυγες. Παράλληλα, η Σουηδία πιθανότατα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο (άρθρο), ενδεχομένως η Ελλάδα επίσης – αν και αυτές οι υποθέσεις φαίνονται παρακινδυνευμένες.