Η απάτη της παρουσίασης της κρίσης των ιδιωτικών τραπεζών σαν κρίσης δημόσιου χρέους της Ελλάδα

(Για να σχηματίσετε ποιο ολοκληρωμένη άποψη διαβάστε απόσπασμα από την εισήγηση του Ερίκ Τουσέν, Επιστημονικού υπεύθυνου της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, στην εκδήλωση«Δικαιοσύνη και αλήθεια στα θέματα χρέους» του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 16 Ιούλη 2015).




Η απάτη της παρουσίασης της κρίσης των ιδιωτικών τραπεζών σαν κρίσης δημόσιου χρέους της Ελλάδας και το φόρτωμα των χρεών τους στις πλάτες των πολιτών

Του Γιώργου Παπανικολάου


Το 2009 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου διογκώνοντας παράνομα το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος και υπερτονίζοντας τη σημασία τους, σε συνεργασία με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, παρουσίασαν την τότε εξελισσόμενη τραπεζική κρίση, σαν κρίση δημόσιου χρέους. Είχε προηγηθεί η χορήγηση απ την κυβέρνηση Καραμανλή ενός «πακέτου διάσωσης» των τραπεζών ύψους 25 δις.

Η όλη επιχείρηση «βοήθειας» της Ελλάδας απ την «τρόϊκα» (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) είχε σαν μοναδικό σκοπό να περάσουν τα ιδιωτικά χρέη των τραπεζών στο δημόσιο.

Η πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010 αποσκοπούσε πρωταρχικά στη διάσωση των γερμανικών, γαλλικών και ελληνικών τραπεζών. Το μεγαλύτερο μέρος των δανειακών κεφαλαίων μεταβιβάστηκε απευθείας στις τράπεζες.

Με τα δάνεια «διάσωσης» διογκώθηκε και άλλαξε ριζικά το προφίλ του δημόσιου χρέους: από χρέος προς τον ιδιωτικό τομέα, μετατράπηκε σε χρέος προς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και προς το ΔΝΤ.

Συνολικά έχει υπολογιστεί ότι δόθηκαν πάνω από 250 δις (δηλαδή πάνω απ το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας!!!) στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίηση και παροχή εγγυήσεων (ακόμη και μέσω διατάξεων κρυμμένων σε άσχετα νομοσχέδια, πχ περί επιδότησης βοοειδών ή περί εκτέλεσης περιηγητικών πλόων, και όπου κάθε υπουργική απόφαση για παροχή εγγυήσεων στις τράπεζες καταλήγει με τη φράση «σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης, το κόστος θα βαρύνει το δημόσιο, πλέον των προβλεπόμενων τόκων και πάσης φύσεως επιβαρύνσεων, το ακριβές ύψος των οποίων δεν μπορεί να υπολογιστεί» και όπου λείπει κάθε αναφορά σε εγγυήσεις των τραπεζών προς το δημόσιο, όπως απαιτεί ο νόμος).

Η κατάρρευση των δημοσιονομικών είναι συνέπεια της διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών.

Για να το καταφέρουν επιτέθηκαν με βιαιότητα στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια των πολιτών και στο μέλλον των επόμενων γενεών.

Σας μοιάζει αυτό για κρίση δημόσιου χρέους;

Το κράτος αναλαμβάνει να πληρώσει τις ζημιές των τραπεζών που προέκυψαν μέσα στα πλαίσια των κινδύνων που αναλαμβάνουν παρέχοντας δάνεια (π.χ. θαλασσοδάνεια προς το MEGA και το ALTER, προς τα κόμματα, προς ημέτερους με μηδενικές εγγυήσεις κοκ); Έχει προηγηθεί μήπως έλεγχος για τις ευθύνες τους;

Ποιος αποφάσισε ότι το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες και όχι πχ τα ασφαλιστικά ταμεία ή τα νοσοκομεία ή τα πανεπιστήμια και ότι αυτά δεν δικαιούνται αναπλήρωση των απωλειών τους (βλέπε PSI); Γιατί οι τράπεζες δεν προχωρούν στην απόσβεση του χρέους των ιδιωτών αφού έχουν λάβει τόσο μεγάλη δημόσια στήριξη; Γιατί και πως η Ισλανδία άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν και η οικονομία της και οι καταθέσεις των πολιτών σώθηκαν;

Μήπως γιατί κάποιοι έχουν κάνει τη δικαιοσύνη θεραπαινίδα τους και η κοινωνία κοιμάται, ονειρευόμενη μνημονιακές σωτηρίες;

Πηγές

1. Προκαταρκτική έκθεση Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.


2. Google: «Εγγυήσεις δημοσίου προς τράπεζες».
Βαθύ κόκκινο

Ανατομία της ΕΑΜικής εξουσίας

του Τάσου Κωστόπουλου

"Ο μισθός που μας καθορίστηκε είναι μισθός πείνας. [...] Ελπίζουμε πως οι αρμόδιοι δε θα μας αναγκάσουν να φτάσουμε στα άκρα" 

Λαοκρατία, όργανο του ΕΑΜ των υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, 25.11.1944 

O,τι κι αν ισχυρίζεται το δημοφιλές σύνθημα, η ελληνική Αριστερά δεν ανέλαβε για πρώτη φορά την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας στις 26 Ιανουαρίου 2015.
 

Ακόμη κι αν παρακάμψουμε το ΠΑΣΟΚ του 1981, που δήλωνε κι αυτό τότε 100% αριστερό, γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως ένα μεγάλο τμήμα της ελλαδικής επικράτειας γνώρισε κάποια μορφή αριστερής εξουσίας, έστω και με τη μορφή μιας σύντομης παρένθεσης, ήδη από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1940.
 

Με αξιοσημείωτες διαφορές από τόπο σε τόπο, η «παρένθεση» αυτή εγκαινιάστηκε στα μέσα του 1943 με τη συγκρότηση των πρώτων μορφών ΕΑΜικής αυτοδιοίκησης στην Ελεύθερη Ελλάδα κι έκλεισε την άνοιξη του 1945, όταν οι τελευταίοι θύλακες της «λαοκρατίας» παραδόθηκαν στο κράτος των εθνικοφρόνων βάσει της συμφωνίας της Βάρκιζας.
 

Η ιστοριογραφική διαχείριση αυτής της εμπειρίας υπήρξε μέχρι πρόσφατα εξαιρετικά φτωχή. Η αριστερή βιβλιογραφία περιορίστηκε κατά κανόνα σε υμνητικές αλλά επιδερμικές αναφορές στο ίδιο το γεγονός της συγκρότησης εναλλακτικών κρατικών θεσμών από το αντάρτικο, δίχως κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης αυτών των τελευταίων· οι λιγοστές εξαιρέσεις, όπως τα βιβλία του Δημητρίου Ζέππου για τη Λαϊκή Δικαιοσύνη (1945), του Χάρη Σακελλαρίου για την εκπαίδευση (1984) και του Χρήστου Τυροβούζη για την αυτοδιοίκηση (1991), κάλυψαν επιμέρους μόνο πτυχές των επίμαχων κρατικών λειτουργιών.
 

Η αντικομμουνιστική ιστοριογραφία, από την άλλη, τόσο η παραδοσιακή όσο και η πρόσφατη αναβίωσή της, ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τις κατασταλτικές πρακτικές του ΕΑΜικού κράτους, αρνούμενη ταυτόχρονα -στις παλαιότερες ιδίως εκδοχές της- να αναγνωρίσει στο εμπόλεμο αντιστασιακό κίνημα οποιαδήποτε θεσμική υπόσταση.
 

Ακόμη μικρότερο ενδιαφέρον προσέλκυαν μέχρι πρόσφατα τα πεπραγμένα της δίμηνης κυβέρνησης εθνικής ενότητας του 1944 στον οικονομικό και τον κοινωνικό τομέα, την ευθύνη των οποίων είχαν αναλάβει έξι υπουργοί και υφυπουργοί προερχόμενοι από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ.
 

Κι όμως, είναι προφανές πως η αποτίμηση αυτής της «πρώτης φοράς Αριστερά», ως βραχύβιας κυβερνητικής πρακτικής κι όχι μονάχα ως ηττημένης επαναστατικής απόπειρας, αποδεικνύεται εξαιρετικά διδακτική για τη συλλογιστική, τις πρακτικές και τα αντικειμενικά όρια ενός στοιχειώδους φιλολαϊκού μετασχηματισμού σε συνθήκες εκτεταμένης προλεταριοποίησης, κοινωνικής πόλωσης κι αποδιάρθρωσης των παραδοσιακών πολιτικών εκπροσωπήσεων.

Από τη λαοκρατία...

Το κενό αυτό έρχονται να καλύψουν δύο εξαιρετικά βιβλία που εκδόθηκαν την τελευταία διετία και παρουσιάζονται σήμερα εδώ: «Η Ελεύθερη Ελλάδα» του Γιάννη Σκαλιδάκη (Αθήνα 2014, εκδ. Ασίνη) και «Η αδύνατη ταξική ανακωχή» του Δημήτρη Μαριόλη (Αθήνα 2015, εκδ. ΚΨΜ). 
 

Επανεπεξεργασμένη μορφή διδακτορικής διατριβής το πρώτο και εισήγησης σε επιστημονικό συνέδριο το δεύτερο, τα έργα αυτά προσθέτουν μια σειρά κρίσιμες ψηφίδες στην εικόνα μας για τις εξελίξεις της εποχής, προσφέροντας πρωτότυπα ερμηνευτικά κλειδιά για την κατανόηση τόσο του έπους της δημιουργίας μιας Ελεύθερης Ελλάδας εν μέσω ναζιστικής κατοχής όσο και της τελικής συντριβής του ΕΑΜικού κινήματος.
 

Οπως άλλωστε επισημαίνουν και οι δύο συγγραφείς στα εισαγωγικά κείμενά τους, τα ερωτήματα που έθεσαν στο υλικό τους δεν ήταν καθόλου άσχετα με την εποχή που ζούμε και τους προβληματισμούς που αυτή γεννά.
 

Το βιβλίο του Σκαλιδάκη συμπληρώνει και προεκτείνει την καινοτόμο προσέγγιση που εισήγαγε προ εικοσαετίας ο Γιώργος Μαργαρίτης («Από την ήττα στην εξέγερση», Αθήνα 1993), εντοπίζοντας την κοινωνική γείωση του αντάρτικου στην ένοπλη προστασία της αγροτικής παραγωγής και των άτυπων δικτύων εμπορευματοποίησής της από τις αρπακτικές διαθέσεις των κατακτητών και των δωσιλογικών κυβερνήσεων.
 

Μετά την ουσιαστική διχοτόμηση της χώρας σε δύο διακριτούς οικονομικοπολιτικούς χώρους, με τις πόλεις και την άμεση ενδοχώρα τους να στηρίζεται όλο και περισσότερο στη διεθνή επισιτιστική βοήθεια σε αντίθεση με (ή και αντιπαλότητα προς) την αυτονομημένη ελεύθερη ύπαιθρο, η οργανωτική συγκρότηση της τελευταίας σε αυτοτελή κρατική οντότητα -με δική της κυβέρνηση, διοικητικό μηχανισμό, φορολογία κι εσωτερικό δανεισμό- επήλθε ως αναπόδραστη φυσική εξέλιξη. 
 

Η ισορροπία αυτή καθόρισε, ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό και την τελική έκβαση της αναμέτρησης, μετά την απελευθέρωση: οικονομία οργανωμένη στα όρια της αυτάρκειας και της (δύσκολης) επιβίωσης, η Ελεύθερη Ελλάδα αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να απορροφήσει βιώσιμα τα αστικά κέντρα, τα εξαρτημένα από την εισαγωγή τροφίμων, δίχως ξένη επισιτιστική βοήθεια. Η συνειδητοποίηση αυτής της αδήριτης αναγκαιότητας, κι όχι η αδυναμία τους να διαγνώσουν τις εχθρικές προθέσεις των Βρετανών και της εξόριστης βασιλικής κυβέρνησης, ήταν αυτή που επέβαλε στην ΕΑΜική και κομμουνιστική ηγεσία την αποδοχή ενός λεόντειου συμβιβασμού με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
 

Χωρίς να εξαντλεί το ζήτημα, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η σκιαγράφηση από τον Σκαλιδάκη της αναδιανεμητικής λειτουργίας των κρατικών μηχανισμών της Ελεύθερης Ελλάδας, με τη μεταφορά πόρων (κυρίως τροφίμων) από τις πλουσιότερες περιοχές στα φτωχότερα ορεινά και στις «πυρόπληκτες» ζώνες των γερμανικών αντιποίνων.
 

Μολονότι το σκεπτικό που επέβαλε αυτό το μέτρο υπήρξε πρωτίστως η ανάγκη αποτροπής μιας επικείμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, οι επιπτώσεις του στη διαμόρφωση, την παγίωση ή την αναδιάταξη των αντίπαλων στρατοπέδων είναι κάτι που μένει να μελετηθεί.

...στο «μνημόνιο» του Σκόμπι

Το βιβλίο του Δημήτρη Μαριόλη πιάνει το νήμα ακριβώς εκεί όπου το αφήνει η αφήγηση του Σκαλιδάκη: τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και την αναζήτηση από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μιας αμοιβαία επωφελούς συμβιβαστικής ισορροπίας, που θα επέτρεπε την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας με βάση ένα κεϊνσιανό πρόγραμμα τόνωσης της ζήτησης και στοιχειώδη αναδιανομή του πλούτου που δημιουργήθηκε στις συνθήκες της ξένης κατοχής.
 

Ουσιαστικά πρόκειται για την αφήγηση της αποτυχίας αυτού του σχεδίου, ως αποτελέσματος της συμμαχίας του βρετανικού παράγοντα με την ηγεμονική εκείνη μερίδα της αστικής τάξης που, έχοντας ωφεληθεί πολλαπλά από τις οικονομικές ευκαιρίες της Κατοχής κι έχοντας να χάσει πολλά από μια παρόμοια διευθέτηση, έπαιξε αποφασιστικά το χαρτί της κοινωνικής και πολιτικής όξυνσης, ωθώντας τα πράγματα στη δυναμική αναμέτρηση των Δεκεμβριανών.
 

Κομβικό ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη διαδραμάτισε η ξένη ανθρωπιστική βοήθεια, η παροχή της οποίας δρομολογήθηκε «με πολιτικά κριτήρια, θέτοντας ως προτεραιότητα όχι την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας αλλά την αποδυνάμωση του ΕΑΜ και τη διαμόρφωση ενός ηγεμονικού πολιτικού και κοινωνικού αντιεαμικού μπλοκ εξουσίας».
 

Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το όπλο του επισιτισμού «εκβιάζοντας ώστε να επιβάλλουν τις οικονομικές κατευθύνσεις που εκείνοι επιθυμούσαν στους εαμικούς υπουργούς και να διαμορφώσουν ελεγχόμενα δίκτυα διανομής αποκλείοντας τις εαμικές οργανώσεις και ανατρέποντας την πολιτική τους ηγεμονία» (σ. 50).
 

Ως αντάλλαγμα γι’ αυτή τη βοήθεια, ο κεϊνσιανός διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Κυριάκος Βαρβαρέσος αντικαταστάθηκε από τον μονεταριστή Ξενοφώντα Ζολώτα, εισηγητή μιας δέσμης μέτρων που περιλάμβανε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, δραστικές αυξήσεις στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης που διανέμονταν μέσω της ξένης βοήθειας, στήριξη στους έμμεσους φόρους, περιορισμό του αριθμού και μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων (σ. 34).
 

Παρά τις υποσχέσεις από επίσημα (βρετανικά) χείλη για «υγιή οικονομίαν και υγιές νόμισμα μετά από μίαν σκληράν περίοδον δοκιμασιών», η «σκληρή» νέα δραχμή που λανσαρίστηκε στα μέσα Νοεμβρίου 1944 στάθηκε ωστόσο πρακτικά αδύνατο να σταματήσει την εκτίναξη του πληθωρισμού σε δυσθεώρητα ύψη και τη συνακόλουθη δραστική συρρίκνωση των ήδη αποψιλωμένων λαϊκών εισοδημάτων (σ. 37).
 

Ταυτόχρονα, τα ΕΑΜικά νομοσχέδια για έκτακτη φορολογία των κατοχικών επιχειρηματικών κερδών μπλοκαρίστηκαν από τους δεξιούς κυβερνητικούς εταίρους (σ. 49).
 

Με τη βιομηχανική παραγωγή ουσιαστικά παραλυμένη με πρωτοβουλία των εργοδοτών, εν αναμονή της εκκαθάρισης του πολιτικού τοπίου, οι διαβεβαιώσεις των ΕΑΜικών υπουργών για τον «πατριωτισμό» των βιομηχάνων επί Κατοχής έρχονταν όχι μόνο σε κραυγαλέα αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα αλλά και πολλαπλασίαζαν την αίσθηση του αδιεξόδου (σ. 42-43).
 

Καταλυτικά για την αποσύνθεση των κοινωνικών συμμαχιών του ΕΑΜ υπήρξε επίσης η μετάβαση στο νέο νόμισμα: βάσει του Ν. 18/9.11.1944 για την «οικονομική σταθεροποίηση», η αποπληρωμή των επιχειρηματικών χρεών προς το Δημόσιο, οι τραπεζικές καταθέσεις και οι αποδόσεις ομολόγων του Δημοσίου που ρυθμίστηκαν με βάση την ισοτιμία των κατοχικών πληθωριστικών δραχμών κι όχι το προπολεμικό αγοραστικό ισοδύναμό τους.
 

Η ληξιαρχική αυτή πράξη οριστικοποίησης της καταστροφής χιλιάδων μικροκαταθετών και ομολογιούχων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρεώθηκε πολιτικά στους ΕΑΜικούς υπουργούς, συμβάλλοντας στη μεταπήδηση μιας μερίδας των μεσοστρωμάτων, αλλά και λαϊκών οικογενειών, προς την αντικομμουνιστική Ακροδεξιά (σ. 36-37).
 

Τελικό αποτέλεσμα της δίμηνης «ταξικής ανακωχής» υπήρξε η διάρρηξη της εσωτερικής συνοχής του ΕΑΜικού μπλοκ, καθώς η μεσαία τάξη εξακολούθησε να υποστηρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας ενώ τα λαϊκά στρώματα εκδήλωναν όλο και πιο ηχηρά τη δυσφορία τους για την πολιτική της (σ. 56 κ.εξ).
 

Η πίεση αυτών των τελευταίων για αλλαγή πολιτικής δεν γινόταν μόνο αισθητή στα ανώτερα κλιμάκια του ΚΚΕ αλλά, στις παραμονές των Δεκεμβριανών, είχε αρχίσει να παίρνει και δυναμικότερες μορφές, με την επαναλειτουργία κάποιων εργοστασίων κάτω από εργατικό έλεγχο. 
Μείγμα εκρηκτικό, η πυροδότηση του οποίου έμελλε να προσδώσει στην ένοπλη αναμέτρηση των επόμενων εβδομάδων τον χαρακτήρα ενός απροσδόκητου, μη προσχεδιασμένου ξεκαθαρίσματος εκκρεμών λογαριασμών.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Laternative

Σαν σήμερα εκδίδεται το «Κεφάλαιο» - Ο Μαρξ για το δημόσιο χρέος

 Σαν σήμερα, την 1η Οκτώβρη 1867  ο Καρλ Μαρξ εκδίδει το «Κεφάλαιο», που αποτελεί την κορωνίδα του έργου του.

Και με την ευκαιρία ας δούμε τι έγραφε ο  Μαρξ για το δημόσιο χρέος

"Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους - αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (...).
Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα.

Ασχετα όμως κι από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ' αυτόν τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο έθνος - καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό - το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία.

Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που, χάρη στα προνόμια που πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ' αυτές χρήματα. Γι' αυτό η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που η πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694).

Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8%. (...) Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε η ίδια, έγινε το νόμισμα, με το όποιο η Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημοσίου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με το ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με τ' άλλο, έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα που είχε δώσει. Σιγά - σιγά έγινε ο αναπόφευχτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού της χώρας και το κέντρο έλξης όλης της εμπορικής πίστης. Τον ίδιο καιρό που έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι η εντύπωση που προκάλεσε στους συγχρόνους τους η ξαφνική εμφάνιση αυτής της φάρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων και σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ.

Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης. Ετσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτοια κρυφή βάση του κεφαλαιϊκού πλούτου της Ολλανδίας, που η Βενετία της παρακμής της δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά.

Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις Ολλανδίας και Αγγλίας. Στις αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οι μανουφακτούρες της Ολλανδίας, που έχει παύσει να είναι κυρίαρχο εμπορικό και βιομηχανικό έθνος. Γι' αυτό από το 1701 έως το 1776 μια από τις κύριες επιχειρήσεις της Ολλανδίας είναι να δανείζει τεράστια κεφάλαια, ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γίνεται σήμερα και ανάμεσα στην Αγγλία και τις Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, που εμφανίζονται σήμερα στις Ενωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης, είναι, αίμα παιδιών που μόλις χτες έχει κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.

Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεολυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους.

Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων εκτάκτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, - που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή (...).

Ο μεγάλος ρόλος, που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν' αναζητούν σ' αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των συγχρόνων λαών»."

Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Φολκσβάγκεν, η μικρογραφία της Γερμανίας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το σκάνδαλο της VW, δεν είναι μια δυσάρεστη παρένθεση στη Γερμανική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Το γεγονός δηλαδή πως η εταιρεία εγκατέστησε σε 11 εκατομμύρια αυτοκίνητα ένα έξυπνο λογισμικό το οποίο όταν γινόταν έλεγχος καυσαερίων κατάφερνε να παρουσιάζει ψευδώς μικρούς ρύπους ενώ στην πραγματικότητα ήταν 40 φορές πάνω από το επιτρεπόμενο, δεν είναι μεμονωμένη παρέκκλιση.

Σκεφθείτε πως για να δημιουργηθεί αυτό το λογισμικό, δούλεψαν αρκετά άτομα ενώ χρειάστηκε η συνενοχή και η σιωπή αρκετών ακόμη, από την κεφαλή της διοίκησης της εταιρείας ως τη βάση, προκειμένου να εγκατασταθεί στα αυτοκίνητα. Ο εκπρόσωπος της VW στις ΗΠΑ όπου εντοπίστηκαν ήδη 500.000 αυτοκίνητα της εταιρείας διαμορφωμένα ώστε να κλέβουν και να εξαπατούν, δήλωσε συντετριμμένος και απογοητευμένος. Πρόκειται απλώς για μπούρδες που λέγονται μπροστά σε μία κάμερα όταν, όπως είναι φυσικό δεν μπορεί να ειπωθεί αυτό που ταιριάζει, δηλαδή «είμαστε απατεώνες και κλέφτες».

Η VW δεν είναι μια εταιρεία. Είναι σύμβολο της γερμανικής ηθικής και οικονομίας. Προσφέρει «τίμια», ανθεκτικά και ασφαλή αυτοκίνητα την ώρα που μέσα από αυτό το ιδεατό σχήμα απογειώνει την γερμανική οικονομία. Ένα στα οκτώ αυτοκίνητα που πωλούνται παγκόσμια ανήκει στον Όμιλο VW.

Η αλήθεια είναι πως η VW από τη δεκαετία του 30 εκφράζει τη Γερμανία και τους προσανατολισμούς της. Μπορεί για του Γερμανούς το να θυμίζει κάποιος την ιστορία της VW και μερικών ακόμη εταιρειών όπως η Thyssen ή η Bayer στην περίοδο του ναζισμού να θεωρείται λαϊκισμός, αλλά η ιστορία είναι ιστορία και σίγουρα δεν είναι τυχαία.

Η VW ανέλαβε να δημιουργήσει το φτηνό «αυτοκίνητο του Λαού» για το Χίτλερ και σκότωσε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους (ανάμεσά τους και βρέφη) τους οποίους έσυρε από τα στρατόπεδα στα δικά της κάτεργα. Μετά τον Πόλεμο η VW ως σύμβολο πάντα της γερμανικής ισχύος μετασχηματίστηκε στη γερμανική καπιταλιστική σταθερότητα που ήταν γεμάτη από υποσχέσεις.

Όπως φαίνεται, η πραγματικότητα για τη VW είναι διαφορετική, όπως άλλωστε και για πολλές ακόμη αμαρτωλές εταιρείες. Τα μαύρα ταμεία της SIEMENS για παράδειγμα ή οι επιτροπές εκμαυλισμού και διαφθοράς για την Thyssen των υποβρυχίων, είναι οι πραγματικές δυνάμεις για τη γερμανική οικονομία και όχι τα πολιτικά κηρύγματα ηθικής και αυστηρού οικονομικού προτεσταντισμού.

Η VW εκφράζει αυτό που υπάρχει στη Γερμανία. Ένα ανελέητο ανήθικο καπιταλισμό, που επικαλείται την ηθική και το κοινωνικό όφελος υποκριτικά. Όπως ακριβώς το λογισμικό της VW που τα διαμόρφωνε όλα να φαίνονται καθαρά.

Το γερμανικό όραμα της δημοσιονομικής σταθερότητας και της τακτοποίησης , τελικώς συντηρείται για να κρύβει την απληστία του γερμανικού κεφαλαίου που κυβερνά τη Γερμανία και την Ευρώπη. Η σχέση της Μέρκελ με όλα αυτά δεν είναι μόνο οι φωτογραφίσεις της δίπλα στα μοντέλα της VW. Είναι η ίδια της η πίστη πως οι Γερμανοί πρέπει να προχωρήσουν με κάθε τρόπο. Και με τον ανέντιμο, αρκεί να κουνούν έντονα το δάχτυλο στους άλλους.
 koutipandoras

Volkswagen: το κατσαριδάκι του γερμανικού καπιταλισμού

Άρης Χατζηστεφάνου

Από το Βερολίνο του Χίτλερ μέχρι την καγκελαρία της Μέρκελ και από την Αμερική του Ρούζβελτ μέχρι τον Λευκό Οίκο του Ομπάμα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες των αναπτυγμένων κρατών γίνονταν καθρέφτης των εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία. Το σκάνδαλο της Volkswagen ήρθε απλώς να καταρρίψει μερικούς από τους μύθους για το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού.

Το αυτοκίνητο δεν θα αποτελεί πλέον ένα όργανο που θα διχάζει τις τάξεις αλλά ένα μέσο μεταφοράς για όλους τους ανθρώπους

Αδόλφος Χίτλερ

Στριμωγμένος σε ένα σχετικά μικρό γραφείο σχεδίαζε και ξανασχεδίαζε ένα μικρό αυτοκινητάκι.

Μπορεί κανένας να μην αναγνώριζε το καλλιτεχνικό του ταλέντο (κάτι που η ανθρωπότητα το μετάνιωσε αρκετές φορές έκτοτε), τα χρόνια όμως που είχε περάσει σαν ζωγράφος τον βοηθούσαν στις λεπτομέρειες.

Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε πολύ καλά στο μυαλό του πώς θα ήθελε το αυτοκίνητο του λαού (Volkswagen) που σχεδίαζε: η γερμανική οικογένεια θα έμενε αδιαίρετη με τους δυο γονείς στα μπροστινά καθίσματα και δυο ή τρία παιδιά στο πίσω, να κινούνται με 100 χλμ/ώρα στους νέους αυτοκινητόδρομους.

Καθώς οι Γερμανοί εργάτες δεν διέθεταν γκαράζ και το αυτοκίνητο θα έμενε συνεχώς στο ύπαιθρο απαιτούνταν ένας αερόψυκτος κινητήρας προκειμένου να μην παγώνει το νερό στο ψυγείο τις κρύες νύχτες του γερμανικού χειμώνα.

Και όλα αυτά έπρεπε να επιτευχθούν σε ένα όχημα που θα κόστιζε λιγότερο από χίλια μάρκα, θα κατανάλωνε λιγότερο από εφτά λίτρα βενζίνης ανά 100 χιλιόμετρα και θα είχε εύκολη και φτηνή συντήρηση.

Ο μόνος που θα μπορούσε να μετατρέψει το ερασιτεχνικό σχέδιο του Χίτλερ σε πραγματικό αυτοκίνητο ήταν ο Αυστριακός μηχανικός και σχεδιαστής Φερδινάνδος Πόρσε.

Ακόμη και με τις δικές του ικανότητες όμως η Volkswagen δεν θα είχε υπάρξει στη σημερινή της μορφή εάν δεν είχε μεσολαβήσει το γερμανικό κράτος για να χτίσει το πρώτο της εργοστάσιο, ο Β' Παγκόσμιο Πόλεμος για να στρέψει την παραγωγή του εργοστασίου σε στρατιωτικά οχήματα, αλλά και μερικές χιλιάδες σκλάβοι, από τις χώρες που καταλάμβανε το τρίτο Ράιχ, για να εργαστούν στις γραμμές παραγωγής.

Ηταν ίσως η πρώτη φορά που οι οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις έπαιζαν τόσο καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό ενός αυτοκινήτου – μια διαδικασία που θα γινόταν κανόνας κάθε φορά που το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα εισερχόταν σε κάποια καμπή.

Μετά τον πόλεμο, το μικροσκοπικό Μίνι Κούπερ θα γεννηθεί από την κρίση του Σουέζ του 1956, όταν η Μεγάλη Βρετανία αναγκάζεται να επιβάλει δελτίο στα καύσιμα και οι καταναλωτές ζητούν οχήματα με τη μικρότερη δυνατή κατανάλωση.

Αντίθετα, τα γιγαντιαία SUV θα κάνουν την εμφάνισή τους όταν η γεωπολιτική κυριαρχία των ΗΠΑ εξασφαλίζει χαμηλές τιμές καυσίμων και ενώ η «οικονομία της πίστωσης» επιτρέπει στα μεσαία στρώματα να ονειρευτούν ακόμη μεγαλύτερα αυτοκίνητα.

Εκτός όμως από τον σχεδιασμό των οχημάτων, τα ίδια τα εργοστάσια των αυτοκινητοβιομηχανιών καθορίζουν και καθορίζονται από τις διαφορετικές φάσεις της παγκόσμιας οικονομίας.

Το μοντέλο Τ της Φορντ θα εισαγάγει τις γραμμές μαζικής παραγωγής και μαζί τις σύγχρονες σχέσεις εργασίας των βιομηχανικών εργατών.

Η εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη, με τις τάσεις σχεδόν πλήρους απασχόλησης και την ενίσχυση της ζήτησης μέσω αυξημένων ημερομισθίων που εξασφαλίζονταν από ισχυρά συνδικάτα, περνούσε για χρόνια από αυτές τις γραμμές παραγωγής του φορντισμού.

Μερικές δεκαετίες αργότερα τα μοντέλα της Toyota καθορίζουν και καθορίζονται από τις σχέσεις παραγωγής που επικρατούν στην Ιαπωνία αλλά και σε περιοχές της Ευρώπης.

Θα μπορούσε, λοιπόν, και το σκάνδαλο με τις μετρήσεις ρύπων στα οχήματα της Volkswagen να σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, είτε σαν αντανάκλαση είτε σαν προβολή ευρύτερων αλλαγών στην παγκόσμια οικονομία;

Καταρχήν τα σκάνδαλα συνήθως σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής, καθώς οι εμπλεκόμενοι δεν έχουν πλέον την πολιτική και οικονομική ισχύ να κρύψουν τις ατασθαλίες τους.

Τα επόμενα χρόνια ίσως μάθουμε πληροφορίες για τον ρόλο των ΗΠΑ στην αποκάλυψη του σκανδάλου και πώς αυτό σχετίζεται με τον διαρκή εμπορικό πόλεμο των δύο οικονομικών υπερδυνάμεων.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, φαίνεται να υπάρχει και κάτι πιο βαθύ που μας… ρυπαίνει.

Η περίπτωση της Volkswagen, έγραψαν τις τελευταίες ημέρες οι «Financial Times» και ο «Guardian» αποτελεί «το σκάνδαλο Libor της αυτοκινητοβιομηχανίας».

Πρόκειται για τη διαβόητη υπόθεση χειραγώγησης του επιτοκίου διατραπεζικών χορηγήσεων του Λονδίνου (δηλαδή των επιτοκίων που χρησιμοποιούν οι τράπεζες για τον μεταξύ τους δανεισμό) που έφερε στο φως το δυσώδες παιχνίδι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αν καταρρίπτεται ένας μύθος με το σκάνδαλο της Volkswagen, δεν είναι φυσικά ότι οι μεγάλες βιομηχανίες δεν προστατεύουν το περιβάλλον (αυτός ο μύθος δεν έβρισκε χώμα να φυτρώσει ούτε στα πιο αδύναμα μυαλά των υποστηρικτών της εταιρικής ευθύνης).

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν οφείλεται σε μια ομάδα ανήθικων χρηματιστών (όπως του Martin Shkreli που ανέβασε πρόσφατα την παγκόσμια τιμή των φαρμάκων για το AIDS), αλλά πηγάζει από τους πυλώνες της βιομηχανικής παραγωγής.

Ο μύθος της καλής, πραγματικής οικονομίας που θα ανθήσει και πάλι μόλις απομακρύνουμε τα ζιζάνια της χρηματιστικοποιημένης οικονομίας (μύθος στον οποίο στηριζόταν εδώ και χρόνια και μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς) καταρρίπτεται με κρότο.

ΕΦ-ΣΥΝ

Εκεί που κοιμούνται τα παιδιά..

 

Η Lamar, 5 ετών κοιμάται σε μια κουβέρτα στο δάσος κοντά στο Χοργκός, στη Σερβία. Αυτή και η οικογένειά της είχαν πάει στην αγορά για τρόφιμα, όταν μια βόμβα έπεσε κοντά στο σπίτι τους. Μετά από δύο προσπάθειες να διασχίσουν τη θάλασσα από την Τουρκία με ένα μικρό φουσκωτό, κατέληξαν στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας.

 Στο ένα λείπει το κρεβάτι του. Στο άλλο η κούκλα του, εκείνη με τα σκούρα μάτια. Ένα τρίτο ονειρεύεται τον εαυτό του πίσω στο χρόνο, τότε που το μαξιλάρι του δεν ήταν εχθρός.

Ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται σχεδόν πέντε χρόνια και περισσότερα από δύο εκατομμύριαπαιδιά προσπαθούν να του  ξεφύγουν, εντός και εκτός των συνόρων της χώρας. Έχουν αφήσει πίσω τους φίλους, τα σπίτια, και τα κρεβάτια τους. Ακολουθούν στο παρακάτω  χρονικό μερικά μόνο από αυτά.

Ο Magnus Wennman, νικητής των δύο World Press Photo Awards και τετραπλά νικητής στη Σουηδία ως Φωτογράφος της Χρονιάς, φέτος συνάντησε  πρόσφυγες σε αμέτρητα στρατόπεδα αλλά και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους στην Ευρώπη. Η ιστορία του, είναι μια ζωντανή αφήγηση που δεν έχει τέλος.

Κάθε βράδυ εδώ και ένα χρόνο η Ralia και η Rahaf, ηλικίας επτά και 13 ετών αντίστοιχα κοιμούνται σε κομμάτια από χαρτόνι στους δρόμους της Βηρυτού με τον πατέρα τους. Πίσω στη Δαμασκό, μια χειροβομβίδα σκότωσε τη μητέρα και τον αδελφό τους.

Ο Ahmad είναι 7 ετών και κοιμάται στο πεζοδρόμιο, στα σύνορα της Ουγγαρίας και της Αυστρίας. Στο σπίτι σε Idlib, όταν μια βόμβα χτύπησε το σπίτι της οικογένειάς του, δραπέτευσε με τη ζωή του παρά το χτύπημα στο κεφάλι από θραύσματα, ενώ ο νεώτερος αδελφός του πέθανε. Αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του όταν μια βόμβα, σκότωσε τον αδερφό του. ΟAhmad και η οικογένειά του κοιμούνταν σε στάσεις λεωφορείων, στο δρόμο και στο δάσος, μετά την φυγή τους από τη Συρία

Η Walaa, 5 ετών φοβάται το μαξιλάρι της, επειδή οι επιθέσεις συνέβησαν στο σπίτι της στο Χαλέπι την ώρα που ξεκουραζόταν.

Η 9χρονη Shiraz ήταν τριών μηνών όταν ανέβασε υψηλό πυρετό και διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα. Τώρα κοιμάται σε μια ξύλινη κούνια σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Suruc, της Τουρκίας. Οι γονείς της δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά για τα φάρμακά της.

Ο 5χρονος Moyad και η μητέρα του περπατούσαν στην αγορά όταν πέρασαν δίπλα από ένα ταξί στο οποίο κάποιος είχε βάλει μια βόμβα η οποία εξερράγη σκοτώνοντας τη μητέρα του. Τώρα βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο στο Αμμάν της Ιορδανίας, όπου υποβάλλεται σε θεραπεία για τα τραύματα στην πλάτη, το κεφάλι και τη λεκάνη του.

Η ενός έτους Sham από τη Συρία, κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της στα σύνορα της Αυστρίας και της Σερβίας. Το ζευγάρι, που προσπαθεί απεγνωσμένα να φτάσει στην Ευρώπη, έφτασε στην περιοχή μόλις μια ημέρα μετά το κλείσιμο των συνόρων.

Η 7χρονη Shehd αγαπά τη ζωγραφική. Μεγαλώνοντας όμως στη Συρία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, αντλεί τις εικόνες μόνο από τις μάχες, ζωγραφίζοντας συνεχώς όπλα. Η οικογένειά της δυσκολεύεται να βρει τροφή κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους στην Ουγγαρία.

Η Tamam 5 ετών, θυμάται τις αεροπορικές επιδρομές στη γενέτειρά της Χομς, που συνήθως γίνονταν τη νύχτα. Παρά το γεγονός ότι κοιμάται μακριά από το σπίτι της για σχεδόν δύο χρόνια τώρα, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το μαξιλάρι της δεν είναι η πηγή του κινδύνου. Εδώ κοιμάται στο Άζρακ της Ιορδανίας.

Η 2χρονη Juliana τις δύο τελευταίες ημέρες περπατά στη Σερβία, σε μια προσπάθεια να διασχίσει τα σύνορα της Ευρώπης. Κοιμάται κατά τη διάρκεια της ημέρας, επειδή η οικογένεια κινείται το βράδυ.

Η Maram, 8 ετών κοιμάται σε ένα προσωρινό κρεβάτι στο Αμμάν της Ιορδανίας. Είχε μόλις επιστρέψει από το σχολείο όταν ένας πύραυλος έπληξε το σπίτι της οικογένειάς της και ένα κομμάτι της οροφής προσγειώθηκε πάνω της. Το τραύμα στο κεφάλι προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία. Τις πρώτες 11 ημέρες, ήταν σε κώμα. Παρά το γεγονός ότι έχει πλέον ξυπνήσει έχει σπασμένο σαγόνι και δεν μπορεί να μιλήσει.

Η Iman, 2 ετών, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στην Ιορδανία. Πάσχει από πνευμονία και λοίμωξη στο στήθος. Η 19χρονη μητέρα της Olah, είπε ότι της άρεσε να παίζει στην άμμο και ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί – αλλά τώρα μόνο κοιμάται.

Η 2χρονη Fara βρίσκεται κάτω από μια κουβέρτα σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι στο Άζρακ. Είναι φανατική φίλαθλος του ποδοσφαίρου, ο πατέρας της, την καληνυχτίζει κάθε βράδυ με την ελπίδα ότι θα βρουν ένα χώρο για να παίξουν ποδόσφαιρο την επόμενη μέρα.

Η 9χρονη Fatima είναι από τα λίγα τυχερά παιδιά που κατάφεραν να φτάσουν στη Σουηδία. Ωστόσο, τον ύπνο της στοιχειώνουν οι μνήμες των φρικαλεοτήτων που έζησε στο ταξίδι. Μετά την φυγή από την Idlib της Συρίας, πέρασε δύο χρόνια με τη μητέρα και τα αδέλφια της σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Λίβανο. Μετά επιβιβάστηκαν σε μια υπερπλήρη βάρκα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είδε μια μητέρα της να γεννά ένα νεκρό παιδί, το οποίο στη συνέχεια πέταξαν στη θάλασσα.

Παρά το γεγονός ότι είναι 20 μηνών, o Amir γελάει πολύ, αλλά ποτέ δεν έχει πει ούτε μια λέξη. Τώρα κοιμάται στο Λίβανο, και η μητέρα του πιστεύει ότι είχε τραυματιστεί όταν ήταν στη μήτρα.

Η Gulistan, 6 ετών, λέει ότι της λείπει το μαξιλάρι της στο παλιό σπίτι της στο Κομπάνι. Τώρα ζει στο Surucτης Τουρκίας και φοβάται να κοιμηθεί, αφού βλέπει συνεχώς εφιάλτες.

Ο 5χρονος Abdulah, κοιμάται σε ένα βρώμικο στρώμα έξω από τον κεντρικό σταθμό του Βελιγραδίου. Πάσχει από μια ασθένεια του αίματος και είδε τη δολοφονία της αδελφής του στο σπίτι τους στην Νταράα, της Συρίας. Η μητέρα του δεν έχει χρήματα για να πληρώσει για νοσοκομειακή περίθαλψη, είναι ακόμα σε κατάσταση σοκ και υποφέρει από εφιάλτες.

Η Esra 11 ετών, η Esma 8, and η Sidra 6, κοιμούνται με τη μητέρα τους στην πόλη Majdal Anjar στο Λίβανο. Πολλές φορές βλέπουν εφιάλτες με τον πατέρα τους που απήχθη.

Ο Abdul Karim είναι 17 χρονών και κοιμάται στους δρόμους της Αθήνας. Δεν έχει καθόλου χρήματα. Με τα τελευταία του ευρώ, ο έφηβος αγόρασε ένα εισιτήριο για το πλοίο προς Αθήνα.Τώρα περνά τη νύχτα στην πλατεία Ομονοίας, όπου εκατοντάδες προσφύγων φθάνουν κάθε μέρα. Εδώ, λαθρέμποροι με αντάλλαγμα χρήματα βγάζουν πλαστά διαβατήρια, καθώς και εισιτήρια λεωφορείων. Αλλά χωρίς χρήματα, ο Abdul δεν μπορεί να φύγει.Ο έφηβος επιθυμεί δύο πράγματα – να κοιμηθεί σε κρεβάτι και πάλι και να αγκαλιάσει μικρότερη αδελφή του.

Ο Ahmed, 6 ετών, κοιμάται στο γρασίδι στην περιοχή Χοργκός, στη Σερβία. Κουβαλάει τη δική του τσάντα στο μακρύ ταξίδι της Ευρώπης. Τον Ahmed φροντίζεται ο θείος του, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στη γενέτειρά τους Ντέιρ αλ-Ζορ στη βόρεια Συρία.

Ο 13χρονος Μοχάμεντ, ελπίζει ότι κάποια μέρα θα γίνει αρχιτέκτονας. Εδώ είναι στο το νέο κρεβάτι του στο Nizip, της Τουρκίας.

nostimonimar

Ο ανθρωπισμός των σκατόψυχων

Ξεμπερδέψαμε και με τα προσχήματα. Η Ευρώπη, δηλαδή η Μέρκελ, αποφάσισε να δημιουργηθούν τα λεγόμενα hot spots, δηλαδή κέντρα ταυτοποίησης μεταναστών και προσφύγων, τα οποία θα δημιουργηθούν σε Ελλάδα και Ιταλία. Όπως σχεδιάζεται, εκεί θα ταυτοποιούνται όσοι εισέρχονται στην Ε.Ε., θα διαχωρίζονται οι πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, οι μεν πρόσφυγες θα μπαίνουν στη διαδικασία του ασύλου και κατόπιν θα διαμοιράζονται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη, ενώ οι οικονομικοί μετανάστες θα απελαύνονται.

Τουτέστιν, θα ρωτάει ο υπεύθυνος διαλογής: «Εσύ από τι κινδυνεύεις;». Αν ο απεγνωσμένος θα απαντά «από σφαίρα» θα περνάει το τεστ, αν απαντά «από πείνα» θα παίρνει την απάντηση «ουστ, ψόφα καργιόλη». Αυτό το πράγμα τώρα είναι ανθρωπιστική πολιτική. Είναι πολιτισμός. Και το αποδέχονται όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. Δεξιές, αριστερές, σοσιαλιστικές. Το θεωρούν λογικό να επιλέγεις ποιον θα σώσεις και ποιον θα στείλεις να πεθάνει με μόνο κριτήριο το κομπόδεμα που έχει ο υποψήφιος.


Διότι ουσιαστικά αυτό γίνεται. Οι Σύριοι πρόσφυγες είναι πιο … ευκολοχώνευτοι από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό διαθέτοντας στην πλειοψηφία τους ένα καλό επίπεδο εκπαίδευσης ενώ ταυτόχρονα έχουν αφήσει πίσω τους περιουσίες και μαζί τους φέρνουν όσα χρήματα ή και κοσμήματα μπόρεσαν να βάλουν στο σακίδιο. Αυτοί είναι καλοδεχούμενοι στην Ευρώπη, δηλαδή στη Γερμανία. Θα μπορέσουν σε πρώτη φάση να αποτελέσουν το νέο προλεταριάτο των επιστημόνων, ενώ υπάρχει και η βεβαιότητα πως όταν τελειώσει η σφαγή στη Συρία, αρκετοί πρόσφυγες θα ρευστοποιήσουν την όποια περιουσία είχαν στη χώρα τους και θα μεταφέρουν το χρήμα στο νέο τους ευρωπαϊκό φιλόξενο σπίτι.

Αυτό όμως δεν είναι ανθρωπισμός, είναι πλειστηριασμός. Όταν οι «δυτικές συμμαχικές δυνάμεις» πήγαν και ισοπέδωσαν το Αφγανιστάν το βάφτισαν απελευθέρωση και εκπολιτισμό. Όταν οι πολυεθνικές της Δύσης πήγαν κι άρπαξαν όλο τον ορυκτό πλούτο των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής το βάφτισαν ανάπτυξη κι επενδύσεις. Τώρα κανείς δεν θέλει να αναλάβει τη φιλοξενία των θυμάτων που δημιούργησαν οι «δυτικές συμμαχικές δυνάμεις» και οι πολυεθνικές. Παράπλευρες απώλειες του κέρδους. Πούρος ανθρωπισμός, δηλαδή.

Και τώρα ήρθε η σειρά της Συρίας. Αυτή τη στιγμή ελάχιστα μ’ ενδιαφέρει αν το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε με χρηματοδότηση του Άσαντ ώστε να υπάρχει ένας εχθρός για να μετατραπεί ο ίδιος σε σωτήρα και να διατηρήσει την εξουσία του ή αν ο ISIS χρηματοδοτήθηκε από μυστικές υπηρεσίες της Δύσης στα πρότυπα της Αλ Κάιντα. Πάντως αυθόρμητο κίνημα δεν είναι και μαλακίες δεν χρειάζεται να συζητάμε πια. Αυτή τη στιγμή το μόνο που βλέπω να συμβαίνει είναι ότι με απειλή θανάτου διώχνουν τους πολίτες και αδειάζουν τη Συρία. Ο λόγος είναι απλός. Πιο εύκολα ξεπουλάς τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις μια άδειας χώρας, παρά όταν υπάρχουν πολίτες που θα αντιδρούσαν στο ξεπούλημα.

Το Ισλαμικό Κράτος καταλαμβάνει πετρελαιοπηγές παραγωγής 25.000 βαρελιών αργού πετρελαίου ημερησίως και 4 εκατομμυρίων κυβικών φυσικού αερίου. Τι γίνεται με αυτό το πετρέλαιο; Ναι καλά, διαβάζω κι εγώ ότι τις πυρπολούν. Επιτρέψτε μου να θεωρήσω αυτή την περίπτωση παπαριές, καθώς οι αποδείξεις περί πυρπολήσεων προέρχονται από κάτι αυτόπτες μάρτυρες – συνοδούς πολιτοφυλάκων που είδαν από μακριά μαύρους καπνούς. Και πιστεύω ότι είναι παπαριές, διότι όταν ανακαταλαμβάνονται οι «πυρπολημένες» πετρελαιοπηγές είναι μια χαρά στην υγεία τους και η παραγωγή συνεχίζεται. Σε προϊόν λαθρεμπορίας μετατρέπεται το πετρέλαιο του ISIS και μάλιστα μιας λαθρεμπορίας σε τέτοιες ποσότητες που δε θα μπορούσε να γίνει δίχως τη βοήθεια και την προστασία μεγάλων δυνάμεων.

Ποιες δυνάμεις είναι αυτές; Αν από το άδειασμα της Συρίας και το λαθρεμπόριο θα βγει κερδισμένη η Ρωσία ή η Γερμανία με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ επίσης λίγο με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Το θέμα είναι ότι αυτή η Δύση, αυτή η Ευρώπη, πρώτα ρημάζει, μετά εκμεταλλεύεται και για κερασάκι στην υπόθεση βάζει λίγο συναίσθημα και θρήνο όταν πνίγεται κάποιο τρίχρονο. Αυτό όμως δεν είναι ανθρωπισμός, είναι κανονικό σκλαβοπάζαρο.

Ανεβάζουν πρόσφυγες στην εξέδρα περνάνε οι αγοραστές από μπροστά και κοιτάζουν το εμπόρευμα στα δόντια. Οι Σύριοι που έχουν πάνω από 10 χρυσά δόντια αγοράζονται από τη Γερμανία, αυτοί με 7 χρυσά δόντια από τη Γαλλία, με 5 χρυσά δόντια τους παίρνουν οι χώρες της Σκανδιναβίας και τους υπόλοιπους τους αφήνουν στην Ουγγαρία για να τους κάψουν οι ακροδεξιοί κι ό,τι βγάλουν κέρδος δικό τους. Αυτά για τους πρόσφυγες• για τους οικονομικούς μετανάστες είπαμε, επιστρέφονται βιαίως στις χώρες τους για τα ταΐσουν το τέρας της πείνας.

Μια επίδειξη σκατοψυχιάς είναι όλες αυτές οι σύνοδοι κορυφής και υπουργών για το προσφυγικό. Μία συνεδρίαση διοικητικού συμβουλίου πολυεθνικής για τον απολογισμό κερδών και τη χάραξη πολιτικής που θα αυξήσει τα κέρδη μειώνοντας ταυτόχρονα τις ζημιές από τη φιλοξενία ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Όσο για τους ελεεινούς που η σκέψη τους φτάνει μέχρι το «γιατί δεν τους πνίγουν τους βρωμιάρηδες και τους αφήνουν να φτάσουν στην Ελλάδα;», ένα έχω να τους πω. Με 3.500 πτώματα πνιγμένων στο βυθό της Μεσογείου μόνο το 2014, η αλανιάρα ψαρούκλα που παρήγγειλαν και χρυσοπλήρωσαν στο κυριλέ εστιατόριο για να πουλήσουν μούρη στην παρέα, ίσως είναι ταϊσμένη με αυτά τα πτώματα. Ας το κάνουν εικόνα για να ξεράσουν αποδεικνύοντας ότι το στομάχι τους έχει μεγαλύτερες ευαισθησίες από το σιχαμερό μυαλό τους. Θα προτιμούσα να ξεράσουν με την υποκρισία και τη βρωμιά των ηγετών της Ε.Ε., αλλά έχω πάψει να ελπίζω ότι οι ελεεινοί μπορούν ν’ αλλάξουν.
  Καρτέσιος

Η γενικευμένη αφασία

Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, για ακόμη μια φορά, όλοι ασχολούνταν με το ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, ποιο κόμμα είναι ο καλύτερος διαχειριστής της κατεστραμμένης οικονομίας (μετά και τα capital controls), αλλά με φόντο κυρίως την ηθική απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ενώ το καινούριο, λόγω των debates, ήταν το «ποιος τα ’πε καλύτερα». Κανείς όμως – ή σχεδόν κανείς – δεν συζητούσε για την άνοδο του κοινωνικού εκφασισμού, που έδωσε για άλλη μια φορά στο νεοναζιστικό μόρφωμα την τρίτη θέση στη βουλή. Πολύ περισσότερο, δεν μίλησε για τις ευθύνες του «λαού» και της κοινωνίας για την άνοδο της ρατσιστικής-ξενοφοβικής και φασιστικής ιδεολογίας. Η αφασία της κοινωνίας, λοιπόν, έδωσε τον τόνο την τελευταία περίοδο.

---

Τα λόγια είναι περιττά (και βαρετά) πλέον. Δεν μπορείς να πείσεις τον μαζοποιημένο άνθρωπο με ορθολογικό τρόπο, με επιχειρήματα και γεγονότα-δεδομένα, διότι δεν λειτουργεί το συνειδητό αλλά το ανορθολογικό και συμβολικό-συναισθηματικό τμήμα του εγκεφάλου του. Το «πρωτόγονο» επιθετικό και κατακτητικό ένστικτο. Η συμπεριφορά της αγέλης, που νιώθει να απειλείται και να θεωρεί εχθρό της οτιδήποτε δε γνωρίζει, οτιδήποτε θεωρεί διαφορετικό και «ξένο». Με τίποτα λοιπόν η ψήφος στη Χ Α δεν μπορεί να θεωρεί γενικά και αόριστα, απλά και μόνο, μια ψήφος διαμαρτυρίας. Είναι μια ψήφος που υποβιβάζει και υποτιμά τον άνθρωπο – την ανθρωπότητα: γίνεται υπάνθρωπος, ένας πολύπλοκος οργανισμός με λειτουργίες αμοιβάδας. Μόνο η πράξη λοιπόν μετράει, το προσωπικό παράδειγμα της δράσης και τρόπου ζωής, που συνάδουν με τον ορθό λόγο και την επαναστατική συνείδηση, τη μόνη πραγματικά ανθρώπινη και γνήσια κοινωνική συνείδηση. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέσα από την όξυνση της ταξικής συνείδησης και την ανάπτυξη του αντιφασισμού-αντιναζισμού ως συνολικής ρήξης με την εξουσία.

---

Είναι η μόνη απάντηση στην προοπτική να γίνει σύντομα η ναζιστική εγκληματική οργάνωση εξουσία, δηλαδή κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι και οπαδοί της Χ Α είναι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι-συμμέτοχοι στην άνοδο του φασισμού, στον εκφασισμό της κοινωνίας. Η δύναμη όμως του φασισμού είναι πολύ ευρύτερη της εκλογικής δύναμης της φασιστικής συμμορίας. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας χορεύει στον ρυθμό του συντηρητισμού, του εθνικισμού, της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής (σωβινισμός), της μη ανοχής οποιουδήποτε «διαφορετικού». Νιώθει ότι απειλείται από κάθε εξωτερική πολιτισμική επίδραση, πιστεύει στην ανωτερότητα και καθαρότητα του «ελληνικού πολιτισμού» και «ταυτότητας». Μένει απαθής ή εχθρική απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες που έρχονται κατά κύματα, λόγω της καταστροφικής επίδρασης της δυτικής αποικιοκρατικής πολιτικής και των τοπικών «φυλάρχων» της, που για να μείνουν στην εξουσία κάνουν πολέμους και δημιουργούν επισιτιστικές κρίσεις.

---

Είναι λαϊκισμός και αντεπαναστατική νοοτροπία, το να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στην «εξουσία», γενικά και αόριστα, ενώ αφήνεις στο απυρόβλητο τους ανθρώπους, τις μάζες-λαούς. Τα ρατσιστικά-ξενοφοβικά ανακλαστικά των μαζοποιημένων κοινωνιών υψώνουν ένα κύμα αντίδρασης στους πρόσφυγες του πολέμου. Αυτό δίνει «επιχειρήματα» και λύνει τα χέρια στις αντιδραστικές και φασίζουσες κυβερνήσεις στα Βαλκάνια και όχι μόνο, ενώ πιέζει άλλες, πιο ανοικτές και φιλελεύθερες, να παίρνουν αντίστοιχα αντιδραστικά-ξενοφοβικά μέτρα. Άρα οι ευθύνες του κόσμου είναι καίριες και καθοριστικές. Οι κοινωνίες στη δύση, εκτός λίγων εξαιρέσεων, είναι συντηρητικές-ρατσιστικές. Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι αντίθετες τάσεις, η αλληλεγγύη και η αναβαθμισμένη συνείδηση, κάτι οπωσδήποτε αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Και το οποίο επιβεβαιώνει πως κάποτε θα επέλθει η σύγκρουση μεταξύ των προοδευτικών-φιλελεύθερων-επαναστατικών κοινωνικών δυνάμεων και των νεοσυντηρητικών-ρατσιστικών-ξενοφοβικών και φασιστικών μαζών. Η αντίδραση των τοπικών κοινωνιών στα νησιά αλλά και στον Εύρο ή άλλες παραμεθόριες περιοχές, είναι χαρακτηριστικές.

---

Στη γενικότερη αφασία κοινωνίας και πολιτικών εντάσσεται και η ανεκδιήγητη θέση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και έξοδο από την ΕΕ. Μια ανόητη και  ιδεοληπτική άποψη, που ουσιαστικά αποτελεί στρουθοκαμηλισμό: δε μας αρέσει η ΕΕ και βγαίνουμε έξω, για να λύσουμε – ως δια μαγείας – όλα τα προβλήματά μας. Αντί να πούμε ότι φταίει ο καπιταλισμός και με το να βγεις από έναν θεσμό θα πας αναγκαστικά σε άλλον καπιταλιστικό-εξουσιαστικό θεσμό, λέμε ότι έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ «θα διασφαλίσουμε τα δικαιώματα του λαού». Δεν λέμε όμως την πικρή αλήθεια: έξω από την ΕΕ θα έχουμε πάλι καπιταλισμό, έναν μίζερο εθνικό καπιταλισμό. Γιατί πρέπει να είσαι τελείως άσχετος ή χωρίς μνήμη, για να λες ότι θα κάνεις σοσιαλισμό (πόσο μάλλον κομμουνισμό ή αναρχία) σε μια χώρα, ότι ένα εθνικό κράτος θα μετατραπεί ξαφνικά σε σοσιαλιστικό παράδεισο και σε ελευθερία για τους εργαζόμενους-καταπιεσμένους. Ή το ότι θα είναι ανεξάρτητο από μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις. Μόνο το αντίθετο μπορεί να συμβεί.

---

Έτσι λοιπόν, άλλον ένα εκλογικό πανηγύρι έλαβε χώρα πριν λίγες ώρες και αφού τελείωσε, όλα θα ξεκαθαρίσουν. Η αλήθεια θα φανεί σιγά-σιγά. Το déjà vu της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμένου ίσως λέει πολλά από μόνο του. Όσο για τον αρχηγό της φασιστικής αγέλης; Δεν είπε κάτι που δεν ήξεραν όλοι – μα όλοι! Απλώς κάποιοι δεν το ομολογούσαν ανοιχτά, ούτε στον εαυτό τους, ίσως… Η «κοινωνία» πάντως ξέρει, οι άνθρωποι ξέρουν – ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Όσον αφορά τους διάφορους «κορμούς»; Εγώ θα ’θελα ένα κορμό σοκολάτα με μπόλικα μπισκότα!

---

21/9/2015
Ααρών Τουμαϊνί

Όλα τα μωρά στην πίστα

• Μάκης Βορίδης: Αν εκλεγεί ο Μάκαρος, θα αντικαταστήσει τον πυρσό της ΝΔ με την πηγάδα του Μελιγαλά, μέσα από την οποία θα ξεπροβάλει η φατσούλα του Άδωνη. Ως εναλλακτική, υπάρχει και ο τάφος του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Μην εκπλήσσεστε που ο Βορίδης είναι ταυτοχρόνως ακροδεξιός και νεοφιλελεύθερος. Τι είναι, άλλωστε, ο φασισμός; Είναι καπιταλισμός χωρίς αναστολές.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στο ΚΟΚΚΙΝΟ


Είναι ευλογία να είσαι η Ν.Δ., είναι ευτυχία να είσαι η Ν.Δ. Να έχεις τόσα πρωτοκλασάτα- με το συμπάθιο- στελέχη, που να μην ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις.

Ευάγγελος Μεϊμαράκης: Πρέπει να τον επανεκλέξει απαξάπαντος η ΝΔ τον Μεϊμαράκη, τέτοιο μουστάκι έχει να δει η Δεξιά από τις ένδοξε εποχές του στρατάρχη Παπάγου. Και δεν χρειάζεται και άλογο ο Ευάγγελος, ως Κένταυρος καλπάζει από μόνος του προς τα πεπρωμένα της φυλής. Ο Βαγγέλας είναι η συνιστώσα των φυλών της ΝΔ, η σάρκινη κιβωτός που διασώζει τα είδη, πάνω απ' όλα, όμως, ο Βαγγέλας σκορπάει κέφι κι αυτό το κέφι θα είναι εξόχως απαραίτητο για τη ΝΔ, εκεί στα μαύρα και ατέλειωτα χρόνια της αντιπολίτευσης. 

Κυριάκος Μητσοτάκης: Τα αρχηγικά προσόντα του είναι οι απολύσεις στο δημόσιο, η δήλωση ότι δεχόταν την Τρόϊκα στο γραφείο του μετά χαράς και η αγορά τηλεφωνικού κέντρου από τον Χριστοφοράκο της Siemens σε τιμή ευκαιρίας. Άμα είσαι καλός νοικοκύρης στο σπίτι σου, νοικοκυρεύεις και τη χώρα. Παρόλα αυτά, δεν έχει καμιά ελπίδα εκλογής, διότι έκανε το λάθος να πει ότι «η ΝΔ χρειάζεται reboot». «Ρε Βρασίδα, αυτός ο λιμοκοντόρος ο Κούλης θέλει να μας πιάσει, ρε το μπούτι», αναφώνησε έντρομος ο μέσος νεοδημοκράτης και λάκισε.

Ντόρα Μπακογιάννη: Στο Εργατικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας συγκρούστηκαν οι αδελφοί Miliband, στο αντεργατικό κόμμα της Ελλάδας θα συγκρουστούν, ενδεχομένως, οι αδελφοί Miilionband. Η σύγκρουση θα είναι επίπονη, ιδίως για τον ετεροδημότη Χριστοφοράκο, που δεν θα ξέρει ποιον να πρωτοψηφίσει, αν και στο τέλος μάλλον θα επιλέξει τον Κυριάκο. Η Ντόρα τον στενοχώρησε, παρομοιάζοντας δημοσίως τον Μεϊμαράκη με σκούπα Hoover. Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος, Μιχάλη μου.

Μανώλης Κεφαλογιάννης: Με το που τον βλέπεις, αναφωνείς ενστικτωδώς: «Να ένας απόφοιτος του London School of Economics!". Η λονδρέζικη αύρα εκκρίνεται από κάθε πόρο του Μανώλη, η λονδρέζικη ομίχλη επικάθεται σαν στεφάνι στα σγουρά μαλλιά του, αν ήταν λιγουλάκι ελαφρύτερος, θα πετούσε πάνω από τις λονδρέζικες καμινάδες σαν την Μέρι Πόπινς. Θα δώσει μάχη με τον Μεϊμαράκη και τον Βορίδη για τους ψηφοφόρους του τραμπούκικου τομέα της Δεξιάς.

Όλγα Κεφαλογιάννη: Είναι συγγενής του Μανώλη και μόνο για τούτο της αξίζει να πάρει την αρχηγία και να την πάει σπίτι της. Είναι και κόρη της οικογένειας Βαρδινογιάννη, οπότε, αν κερδίσει, θα είναι η πρώτη ελληνίδα αρχηγός με ιδιόκτητο κανάλι. Το δελτίο του ΜΕΓΚΑ θα δείχνει μισή ώρα Μαριάννα και μισή ώρα Όλγα, θα διώξουν και την Τρέμη για να μην μπερδεύει ο κόσμος της Όλγες, αν και είναι μάλλον αδύνατον να τις μπερδέψει.

Μάκης Βορίδης: Αν εκλεγεί ο Μάκαρος, θα αντικαταστήσει τον πυρσό της ΝΔ με την πηγάδα του Μελιγαλά, μέσα από την οποία θα ξεπροβάλει η φατσούλα του Άδωνη. Ως εναλλακτική, υπάρχει και ο τάφος του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Μην εκπλήσσεστε που ο Βορίδης είναι ταυτοχρόνως ακροδεξιός και νεοφιλελεύθερος. Τι είναι, άλλωστε, ο φασισμός; Είναι καπιταλισμός χωρίς αναστολές.

Η δικτατορία των αγορών και η TTIP

Γιώργος X. Παπασωτηρίου



Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της πόλης-βάλτου των Βρυξελλών υπάρχει ένα δωμάτιο στο οποίο δεν έχει πρόσβαση οι καθένας.

Εκεί βρίσκονται τα πρακτικά των συζητήσεων για τη λεγόμενη «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συμφωνία», που συζητείται πέραν κάθε δημοκρατικής λογοδοσίας μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ, με σκοπό την εξαέρωση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής ταυτότητας και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ευαισθησιών των λαών.

Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ) συζητείται από τον Ιούλιο του 2013 και προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου επί ποινή εμπορικών κυρώσεων για τη χώρα-παραβάτη ή τεράστιων αποζημιώσεων υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών.

Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, ή να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, που θεωρούν ότι τα μειώνει!

Ασφάλεια τροφίμων, υγεία, προδιαγραφές τοξικότητας, αλλά και ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία των προσωπικών δεδομένων, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση, όλοι οι κλάδοι δημόσιου ενδιαφέροντος θα υποτάσσονται στη λογική της αγοράς και του εμπορίου.

Έτσι, η πολιτική αρμοδιότητα των εθνικών Κοινοβουλίων θα περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους για ήσσονα ζητήματα. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, του νερού ή της δημόσιας περιουσίας. 

Ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων στο Περού. Επίσης, η καπνοβιομηχανία Philip Morris, έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία, έσυρε τις δύο χώρες σε ειδικό δικαστήριο.

Δεν υπάρχει όριο στις κυρώσεις που μπορούν να επιβάλλουν τέτοια ειδικά δικαστήρια εις βάρος των κρατών και προς όφελος των πολυεθνικών. Ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή του ποσού των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, υπέρ πετρελαϊκής εταιρείας!

Η επίθεση δεν θα είναι λιγότερο σαρωτική στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής.

Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ.

Στο στόχαστρο έχουν μπει και οι προδιαγραφές ποιότητας στο πεδίο της διατροφής. Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει την εισαγωγή κοτόπουλων, τα οποία έχουν απολυμανθεί με χλώριο, ή χοιρινού κρέατος με ρακτοπαμίνη.

Η δικτατορία των «αγορών» δείχνει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό της στα ζητήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης των τοξικών ομολόγων, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν συμφωνήσει ότι η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει παρελθόν.

Απορρύθμιση, λοιπόν, παντού.

Ο νεοφιλελευθερισμός στην πιο ακραία, κανιβαλική του εφαρμογή. Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν οποιουδήποτε δικαιώματος ελέγχου στους ξένους παρόχους υπηρεσιών.

Τα περιθώρια για εθνικές πολιτικές στην υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν. Βέβαια, για να νομιμοποιήσουν την υποδούλωση θα τα ντύσουν όλα αυτά με ψεύδη, όπως «ανάπτυξη» και «εξάλειψη της ανεργίας».

Πίσω από την αμερικανο-ευρωπαϊκή σύμπραξη υπάρχει ο γεωστρατηγικός στόχος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας έναντι της Κίνας. Πρόκειται για την προσπάθεια ΗΠΑ-Ευρώπης να θωρακίσουν τα κέρδη τους σε τεράστιες ζώνες ελεύθερου εμπορίου όπου η πρόσβαση των κινεζικών προϊόντων θα καθίσταται σχεδόν απαγορευτική.

Γι' αυτό υπογράφεται σύντομα ανάλογη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και 12 χωρών της Ασίας.

Τι θέλουν, λοιπόν, από τους λαούς; Την πλήρη εξάλειψη της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων τους. Να γίνουν οι χώρες στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και πηγές πάμφθηνης ενέργειας για τις πολυεθνικές.

Οι Έλληνες πολίτες θα αποδεχθούν αυτή την εξέλιξη;

Θα ψηφίσουν ξανά ως ιδανικοί αυτόχειρες τους πολιτικούς εκπροσώπους των νεοαποικιοκρατών; Αν ναι, ας μην ισχυριστούν ότι δεν άκουσαν «...ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον» που «Ανεπαισθήτως τους έκλεισαν από τον κόσμον έξω», για να παραφράσουμε τα «Τείχη» του Αλεξανδρινού.

ArtiNews

TTIP: Στην Βουλή το …Σύνταγμα των Πολυεθνικών

Ενημέρωση στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Συνεχίζονται οι μυστικές διαπραγματεύσεις. Αποζημιώσεις στις εταιρίες εάν …αλλάξει κάποιος νόμος. «Επιφυλακτικός» δήλωσε ο Γ. Σταθάκης, για καταστροφική συμφωνία μίλησαν...

Πετράκος, Κοδέλας, Λαπαβίτσας.

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
«Πιο πολύ με ανησυχούν αυτές οι διαπραγματεύσεις παρά εκείνες για την συμφωνία (σ.σ με τους δανειστές)». Η φράση αυτή ανήκει στον αναπληρωτή υπουργό ΠΑΠΕΝ Γιάννη Τσιρώνη και ειπώθηκε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, όπου συζητήθηκε η Συμφωνία για το Διατλαντικό Εμπόριο και τις Επενδύσεις (ΤΤΙΡ). Για όποιον γνωρίζει το εικαζόμενο περιεχόμενο των συζητήσεων που γίνονται τα τελευταία χρόνια -σε καθεστώς άκρας μυστικότητας- ανάμεσα στις ΗΠΑ (κυρίως) και την Ευρωπαϊκή Ένωση ο ισχυρισμός δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερβολικός. Όμως όπως ο ίδιος παρατήρησε για το θέμα «ο Τύπος, τηρεί σιγή ιχθύος». Έτσι μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση – όπως η χθεσινή- δεν θα «χωρέσει» στην ειδησεογραφία, έστω κι αν αυτό διακυβεύεται είναι το αν τα επόμενα χρόνια οι λαοί της Ευρώπης και της Β.Αμερικής, θα βρεθούν απέναντι σε καταστάσεις που θα κάνουν τον Βόλφανγκ Σόϊμπλε να μοιάζει αρνάκι και την νεοφιλελεύθερη Μπούντεσμπανκ …φιλανθρωπικό ίδρυμα!

Η ενημέρωση που έκανε για το θέμα ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, είχε ιδιαίτερα εντυπωσιακά στοιχεία, δημιουργεί όμως παράλληλα ερωτηματικά. Από την μία επιβεβαίωσε τον προσανατολισμό για ένα υπερεθνικό καθεστώς όπου η διατήρηση ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος για τις επενδύσεις των πολυεθνικών θα είναι η …υπέρτατη υποχρέωση κάθε εθνικού κράτους, από την άλλη όμως αποτίμησε την όλη διαδικασία ως πεδίο παρέμβασης προκειμένου να επιτευχθούν αλλαγές. Γι αυτό το λόγο επισήμανε ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το θέμα με «ισχυρές επιφυλάξεις» ενώ εκτίμησε ότι η διαπραγμάτευση παρουσιάζει καθυστερήσεις. Διαφορετική θέση είχαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που μίλησαν για «ποδηγέτηση κρατών», «καταστροφική συμφωνία» χωρίς «κανένα απολύτως όφελος για την χώρα». Θετική προσέγγιση όσον αφορά την συμφωνία είχαν η εκπρόσωποι της Ν.Δ, Γιάννης Τραγάκης, του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέας Κωσνταντινόπουλος και του Ποταμιού Σπύρος Δανέλης αν και επίσης αναφέρθηκαν στο ενδεχόμενο ανατροπών στο ισχύον εργασιακό μοντέλο. Κατηγορηματικά αντίθετος ήταν ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος.

«Η θεματική και τα αντικείμενα καθώς και οι νέοι κανόνες που εισάγονται για πρώτη φορά έχουν τεράστια σημασία και για την Ευρώπη και για τους κοινωνικούς και οικονομικούς τομείς» επισήμανε ο Γιώργος Σταθάκης επισημαίνοντας ότι το πλαίσιο συνοδεύεται για πρώτη φορά σε θεσμικό επίπεδο από ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας των ξένων επενδυτών». Πιο συγκεκριμένα ανέφερε ότι «δεν είναι απλές συμφωνίες εμπορικές» αντίθετα «περιλαμβάνει θέματα για τις δημόσιες προμήθειες, θέματα που αφορούν πνευματικά δικαιώματα, μεγάλη γκάμα προϊόντων που φέρουν διακριτικές ενδείξεις» (πχ προστατευόμενη ονομασία προέλευσης). Επίσης σημείωσε πως με όσα προωθούνται «μια εταιρία μπορεί να στραφεί κατά ενός κράτους και να ζητήσει αποζημιώσεις ή αλλαγές στο ρυθμιστικό πλαίσιο που επηρεάζει τις επενδύσεις της εταιρίας». Παραδειγματικά είπε ότι «η πιο απλή είναι να ζητάς αποζημιώσεις για το δημόσιο χρέος μιας χώρας» εφόσον αυτό καταστεί επιζήμιο για τα εταιρικά συμφέροντα φτάνει όμως στο σημείο να ζητήσει αποζημίωση μια εταιρεία εφόσον αλλάξουν οι περιβαλλοντικοί ή οι κοινωνικοί κανόνες! Όπως είπε ο υπουργός Οικονομίας, αυτή η συζήτηση με αυτό το αντικείμενο, «γίνεται υπό συνθήκες απόλυτης μυστικότητας. Χωρίς δυνατότητα πρόσβασης ακόμη και ευρωπαϊκών θεσμών»! Μάλιστα αξίζει να σημειώσουμε ότι η όλη διαπραγμάτευση ξεκίνησε το 2013 και σύμφωνα με όσα υποστήριξε ο υπουργός, έχουν πραγματοποιηθεί έως τώρα 9 γύροι.
Παράλληλα, ο Γιωργος Σταθάκης, περιέγραψε το περιβάλλον της διαπραγμάτευσης ως έναν πεδίο που «κάθε χώρα πιέζει για την ενσωμάτωση των δικών της συμφερόντων» ενώ έχουν κατατεθεί σειρά εθνικών ενστάσεων. Επί παραδείγματι ανέφερε ότι η Γερμανική πλευρά πιέζει για «απελευθέρωση των δημόσιων προμηθειών» ενώ οι κατατεθειμένες ενστάσεις της ελληνικής πλευράς αφορούν τις ονομασίες προέλευσης προϊόντων. Όσον αφορά τις προτεραιότητες της κυβέρνησης αναφέρθηκε στην κατοχύρωση «του αυτονόητου δικαιώματος κάθε κράτους να ρυθμίζει όποιον τρόπο επιθυμεί» τα κανονιστικά του πλαίσια «χωρίς να εγείρονται ενστάσεις από ιδιώτες για αποζημιώσεις» και το όποιο σχετικό δικαίωμα να περιοριστεί «μόνο στην περίπτωση καταχρηστική συμπεριφοράς ενός κράτους». Αυτό όμως την ίδια στιγμή που – όπως επισήμανε ο υπουργός- υφίσταται ζήτημα σχετικά με το ποιος θα αποφασίζει όταν υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων σημειώνοντας ότι «γίνεται προσπάθεια να παρακαμφθούν τα εθνικά δικαστήρια». Τέλος ο Γ.Σταθάκης σημείωσε ότι πρόκειται για μεικτή συμφωνία, που πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια.

Ιδιαίτερα ανήσυχος εμφανίστηκε ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Γ.Τσιρώνης αναφέροντας ότι «αν βγούμε στον δρόμο και ρωτήσουμε δεν θα ξέρει κανείς τι είναι αυτή η συμφωνία» υποστηρίζοντας ότι αν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση «θα δημιουργήσει τετελεσμένα». Μάλιστα είπε χαρακτηριστικά πως με βάση όσα προγραμματίζονται είναι πιθανό για θέματα περιβάλλοντος μια επιχείρηση ή μια εταιρία να ρυθμίζει αυτή του κανόνες! Για τα μεταλλαγμένα προϊόντα επισήμανε ότι ενώ γίνονται προσπάθεια να υπάρξει ανάχωμα, με την συμφωνία θα είναι δυνατόν τα προϊόντα αυτά να «ξεπεράσουν τους φραγμούς ποιότητας» που ισχύουν με βάση τους κανόνες της Ε.Ε και να καταλάβουν μεγάλο μέρος της αγοράς αφού θα είναι φθηνότερα από τα ελληνικά προϊόντα.
Για «πλήρη καθολική ποδηγέτηση κρατών» έκανε λόγο στην τοποθέτηση του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Κοδέλας, σημειώνοντας πως «θα γκρεμιστούν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα». Ο κυβερνητικός βουλευτής Θ.Πετράκος εκτίμησε ότι διαπραγματεύσεις «βρίσκονται στην τελική ευθεία» μιλώντας για «ρυθμίσεις προς όφελος των πολυεθνικών και τους ιδιωτικού κεφαλαίου» προσθέτοντας πως «επιχειρείται άλωση κάθε προστατευτικού κανόνα». Μάλιστα σημείωσε ότι «η συμφωνία επιχειρείται να μην περάσει ούτε από τα εθνικά κοινοβούλια, ούτε το ευρωκοινοβούλιο» διερωτώμενος: «Αν είναι καλή η συμφωνία, γιατί δεν δίνεται στην δημοσιότητα;». Επίσης ο βουλευτής Κ.Λαπαβίτσας τόνισε ότι είναι μύθος ο ισχυρισμός ότι υφίσταται δασμολογικό πρόβλημα που εμποδίζει το εμπόριο σημειώνοντας πως η συμφωνία αυτή θα έχει αρνητικά αποτελέσματα στο ΑΕΠ και την απασχόληση ενώ «είναι απολύτως χωρίς κανένα πλεονέκτημα για την Ελλάδα».

Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, ο βουλευτής Γιάννης Τραγάκης, υποστήριξε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, πέτυχε να «χαρακτηριστεί ως μεικτή» η συμφωνία ώστε να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια λέγοντας πως θα αυξήσει τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών ενισχύοντας την ευρωπαϊκή οικονομία με 575 δις ευρώ ετησίως. Παρόλα αυτά επισήμανε ότι «τα αποτελέσματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν θετικά», εστιάζοντας ιδιαίτερα στο θέμα της προστασίας των προϊόντων με ονομασία προέλευσης. «Δεν θα πρέπει να απορρίψουνε τη συμφωνία εκ των προτέρων αλλά να στηρίξουμε τις  θέσεις μας και τα ελληνικά συμφέροντα στις διαπραγματεύσεις και να αξιολογήσουμε το τελικό αποτέλεσμα συνολικά πριν εισηγηθούμε την έγκριση ή απόρριψη της» είπε ο εκπρόσωπος του Ποταμιού Σπ.Δανέλλη. Υπέρ μίας «συμμαχίας με χώρες του Νότου» ως να υπάρξει παρέμβαση στις διαπραγματεύσεις τάχθηκε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Οδ.Κωνσταντινόπουλος.
 

«Οικονομικό ΝΑΤΟ» χαρακτήρισε την συμφωνία ο Νίκος Καραθανασόπουλος εκ μέρους του ΚΚΕ, λέγοντας πως «η διαδικασία αυτή εντάσσεται στο παιχνίδι της διαπάλης και της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ, Κίνα, BRICS, για το πού θα προσανατολιστεί η ροή των επενδύσεων και του εμπορίου» προσθέτοντας ότι «θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την εργατική τάξη που θα δει μεγαλύτερη απαξίωση της εργατικής της δύναμης και κατάργηση των εναπομεινάντων δικαιωμάτων της σε Ασφαλιστικό, συλλογικές συμβάσεις κλπ».

Έρχεται απειλητική η Διατλαντική Συμφωνία

Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».

---

 
Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης. Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγαλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.

Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια; Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.

Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κινημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.

*

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:

1.Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και  επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα  δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων  και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.  

Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας  και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους  που διατηρούν στο εξωτερικό.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά  τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.

Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και οι δημόσιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί να εφαρμόζει οικονομικές  πολιτικές που υπηρετούν κοινωνικούς και περιβαλλοντολογικούς σκοπούς, όπως για παράδειγμα η προώθηση  προγραμμάτων για κατανάλωση τοπικών προϊόντων ή η προστασία  παραλιών και δρυμών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις.

2. Καθιερώνεται μια νέα λογική στις διακρατικές συμφωνίες. Η λογική αυτή πρωτοεμφανίστηκε στη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά. Είναι γνωστή με το όνομα ’list it or lose it’  (‘δήλωσέ το ή το χάνεις’), που σημαίνει πως ό,τι δεν προβλέψεις στη λίστα εξαιρέσεων το χάνεις οριστικά. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού μιας χώρας σε αυτή τη λογική, σε αντίθεση με αυτό που μέχρι τώρα ισχύει, ότι δηλαδή κάθε συμφωνία περιλαμβάνει μόνον όσα ρητώς εμπεριέχονται σε αυτήν, καθιστά την κάθε συμφωνία παγίδα χωρίς έλεγχο και διαφυγή. Αυτό σημαίνει πως αν παραληφθεί στην αρχική συμφωνία κάποιο προϊόν ή υπηρεσία (ακόμα και δημόσια όπως η παιδεία) που προστατεύεται από την ιδιωτικοποίηση, δεν μπορεί στο μέλλον να αποφύγει την ιδιωτικοποίησή της και να επιστρέψει σε καθεστώς προστασίας.

3. Η εφαρμογή της διατλαντικής συμφωνίας αποτελεί κίνδυνο για τους φυσικούς πόρους και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Κατά τους υπολογισμούς των διαπραγματευτών η συμφωνία θα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με έντεκα επιπλέον τόνους  διοξειδίου του άνθρακα τη στιγμή που υπάρχουν δεσμεύσεις για μείωση των εκπομπών με τη συμφωνία του Κιότο. Στην πράξη καταργεί βασικούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς που εγγυώνται σχετικά καλά επίπεδα ασφαλείας, όπως για παράδειγμα ο ευρωπαϊκός κανονισμός REACH για τα χημικά προϊόντα. Ο κανονισμός αυτός, που υπακούει στην αρχή της προφύλαξης,  υποχρεώνει τις βιομηχανίες να αποδείξουν ότι μια χημική ουσία είναι ασφαλής προκειμένου να λάβουν άδεια εμπορικής εκμετάλλευσης. Στις ΗΠΑ ο σχετικός νόμος για τον Έλεγχο των Τοξικών Ουσιών υποχρεώνει το δημόσιο να αποδείξει ότι μια χημική ουσία δεν είναι ασφαλής, ώστε να υποχρεωθεί η βιομηχανία να περιορίσει τη χρήση της. Όχι να την απαγορεύσει και η βιομηχανία να αποσύρει από το εμπόριο τα σχετικά προϊόντα που περιέχουν την ακατάλληλη χημική ουσία, μέχρι να αποδείξει πως δεν είναι επιβλαβής, δεδομένου ότι ο νόμος επιτρέπει τη λήψη του ‘λιγότερου επαχθούς’ μέτρου, που εν προκειμένω μεταφράζεται ως περιορισμός και όχι απόσυρση που κοστίζει στη βιομηχανία. Για του λόγου το αληθές ο αμερικανικός Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος έχει επιβάλλει περιορισμούς σε μόνον 6 από τις 84.000 χημικές ουσίες που κυκλοφορούν στην αγορά των ΗΠΑ. Ενώ η Ε.Ε. έχει απαγορεύσει τη χρήση 1200 χημικών ουσιών στα καλλυντικά, στις ΗΠΑ απαγορεύονται  μόνον 12.

Ακόμα κινδυνεύουν με κατάργηση οι κανόνες αειφορείας για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, καθώς συνιστούν το βασικό εμπόδιο για να επεκτείνουν και στην Ευρώπη τις δραστηριότητές τους οι αμερικανοί παραγωγοί αγροκαυσίμων. Αποδυναμώνεται η ευρωπαϊκή οδηγία για την ποιότητα των καυσίμων, ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές προς την Ε.Ε. από τα διυλιστήρια των ΗΠΑ βρώμικου καναδικού πετρελαίου που εξορύσσεται  από κοιτάσματα ασφαλτούχας άμμου με ανυπολόγιστες δυσμενείς επιπτώσεις στο περιβάλλον. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι η συμφωνία TTIP θα επεκτείνει και στον ευρωπαϊκό χώρο την εφαρμογή της μεθόδου της υδραυλικής ρωγμάτωσης  στην εξόρυξη φυσικού αερίου, μιας μεθόδου που χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες καταστροφές τις οποίες προκαλεί στο φυσικό περιβάλλον.

4. Με την TTIP καταργούνται οι περιορισμοί που αφορούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, τη χρήση φυτοφαρμάκων και τη διάθεση βοδινού κρέατος με  ορμόνες και αυξητικές ουσίες, οι οποίοι ισχύουν σήμερα στην Ε.Ε.  

Στην Ε.Ε. ισχύει η ‘αρχή της προφύλαξης’,  που σημαίνει ότι οι εταιρείες που θέλουν να κυκλοφορήσουν ένα νέο  προϊόν υποχρεούνται να αποδείξουν ότι είναι ασφαλές πριν τη διάθεσή του προς κατανάλωση, αντί οι κρατικές υπηρεσίες να πρέπει να αποδείξουν ότι το προϊόν είναι επικίνδυνο και να εμποδίσουν την κυκλοφορία του. Στις ΗΠΑ δεν εφαρμόζεται αυτή η αρχή της προφύλαξης και τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων είναι πολύ κατώτερα των ευρωπαϊκών. Το 70% των  μεταποιημένων τροφών που πωλούνται στις ΗΠΑ περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά. Στην Ε.Ε. οι αντίστοιχες τροφές φέρουν υποχρεωτική σήμανση, ενώ στις ΗΠΑ δεν φέρουν καμιά διακριτική σήμανση, ώστε να γνωρίζει τα στοιχεία του προϊόντος ο καταναλωτής. Το ίδιο ισχύει και για τη χρήση φυτοφαρμάκων. Η Ε.Ε. προστατεύει τις εισαγωγές  προϊόντων που αποδεδειγμένα διαταράσσουν το ανθρώπινο ορμονικό σύστημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπλοκάρεται το 40% των εξαγωγών τροφίμων από τις ΗΠΑ προς την Ε.Ε. Με την TTIP αυτά καταργούνται. Στις ΗΠΑ το 90% του βοδινού κρέατος παράγεται με τη χρήση αυξητικών ορμονών που συνδέονται με διάφορα είδη καρκίνου στον άνθρωπο και η επεξεργασία κοτόπουλου και γαλοπούλας γίνεται με τη χρήση χλωρίου πριν την κατανάλωση,  μια πρακτική απαγορευμένη στην Ε.Ε. από το 1997. Οι ΗΠΑ έχουν ζητήσει την άρση αυτών των απαγορεύσεων μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τώρα την προωθούν μέσω της TTIP. Να σημειώσουμε και πάλι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπάθησε στο παρελθόν να άρει αυτές τις απαγορεύσεις, αλλά οπισθοχώρησε μπροστά στην αντίσταση που προέβαλλαν κτηνίατροι και το Ευρωκοινοβούλιο.

5. Στη διατλαντική συμφωνία προσβλέπουν και οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για να καταργήσουν το ρυθμιστικό πλαίσιο που υιοθετήθηκε μετά την κρίση του 2008.

6. Και μέσα στις τόσες «απελευθερώσεις» να και μια  απαγόρευση. Που; Στο δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών στην πληροφόρηση και τις ευρεσιτεχνίες. Η συμφωνία για την πνευματική ιδιοκτησία επεκτείνεται στα πνευματικά δικαιώματα, τις ευρεσιτεχνίες και τα εμπορικά σήματα με στόχο τον πλήρη έλεγχο της γνώσης από τη βιομηχανία και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Καταβάλλονται  προσπάθειες, παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν απορρίφτηκαν,  να υποχρεώνονται οι πάροχοι  διαδικτυακών  υπηρεσιών να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των πολιτών στο διαδίκτυο και να καταδίδουν οποιονδήποτε κρίνουν ύποπτο για παραβίαση των κανονισμών περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Τέρμα το κατέβασμα ταινιών και μουσικών. Αλλά η δραματική όψη του μέτρου είναι πως, για παράδειγμα, απαγορεύεται στις φτωχές χώρες να παρασκευάσουν φτηνά γενόσημα φάρμακα για ασθένειες που τις μαστίζουν (AIDS , ελονοσία, φυματίωση).

7. Υπάρχει και κερασάκι στην τούρτα. Το σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή-Κράτους  (Investor-State Dispute Settlement, ISDS). Με αυτό αποδίδεται στα υπερεθνικά κεφάλαια νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη του κράτους. Η προσάρτηση του ISDS στην TTIP δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αμφισβητούν αποφάσεις κυρίαρχων κρατών και να διεκδικούν από τα κράτη αποζημιώσεις, όταν αυτές οι αποφάσεις επηρεάζουν αρνητικά τα κέρδη τους (εννοείται ότι στις προσφυγές υπολογίζονται και διαφυγόντα κέρδη). Το σύστημα αυτό λειτουργεί ήδη με απαίτηση των ΗΠΑ, οι οποίες το συμπεριλαμβάνουν σε όλες τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα (μόνον η Αυστραλία έχει εξαιρεθεί). Σε αυτά τα νέου τύπου διαιτητικά δικαστήρια οι δικαστές προέρχονται από μια μικρή ομάδα δικηγόρων του εταιρικού δικαίου, διορίζονται κατά περίπτωση και έχουν προσωπικό συμφέρον να αποφαίνονται υπέρ των εταιρειών. Τόσο ωραία! Οι δίκες διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών και οι στρεψοδικίες είναι τόσο συνήθεις που ο θεσμός αμφισβητείται πλέον ακόμη και από τους πάτρωνές του. Πάνω από 500 προσφυγές έχουν γίνει μέχρι σήμερα εναντίον 95 χωρών και από αυτές οι 400 την τελευταία δεκαετία. Ο αριθμός  των προσφυγών μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος με δεδομένη τη μυστικότητα που περιβάλλει αυτή  τη διαδικασία διαιτησίας. Το αποκορύφωνα της υποκρισίας αλλά και της αναλγησίας στο ζήτημα αυτό το δίνει η βρετανική κυβέρνηση που ανάθεσε στο LSE (London School of Economics) τη διεξαγωγή μελέτης για το εάν συμφέρει ή όχι να προσαρτηθεί η συμφωνία ISDS στη διατλαντική με βάση την ανάλυση κόστους- οφέλους.

*

Στα εργασιακά

Φυσικά πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια υπάρχει και ο «εχθρός λαός». Ούτως ή άλλως η εποχή της κρίσης έθεσε μερικά αμείλικτα ερωτήματα τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην εργατική τάξη. Και όσο η εργατική τάξη εγκλωβίζεται στη λογική της «δικής μας Ε.Ε. και του δικού μας ευρώ», όσο θα υπολογίζει στο μικρότερο κακό, τόσο θα υποχρεώνεται στην υποταγή και στην ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης της. Καθότι οι καπιταλιστές δεν αυταπατώνται με ιδεολογήματα, είναι πρακτικοί και αδυσώπητοι, και θα παίρνουν από την εργατική τάξη ακόμα και την ανάσα της προκειμένου να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα κερδοφορίας, ρίχνοντας στις πλάτες της όλες τις συνέπειες της κρίσης. Όσον αφορά, λοιπόν, τις εργασιακές σχέσεις η TTIP προβλέπει πλήρη κατάργηση  των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και μιας σειράς συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Με το τέχνασμα της εφαρμογής ίδιων κανόνων σε ΗΠΑ και Ε.Ε. και με δεδομένη την άρνηση των ΗΠΑ να κυρώσουν (και φυσικά να εφαρμόσουν) τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας μέσω των οποίων προβλέπονται τα εργασιακά δικαιώματα, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και το συνδικαλιστικό δικαίωμα. Θυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη υποστηρίξει αίτημα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων για περικοπή των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ε.Ε.

Εκτιμάται ότι η TTIP θα επιφέρει παρατεταμένη και ουσιαστική ανεργία, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους δεν θα μπορέσουν να βρουν άλλη απασχόληση. Το κύμα αυτό της ανεργίας που θα πλήξει, σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς, 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ε.Ε., προτείνουν να αντιμετωπιστεί με 70 δισ. ευρώ που ήδη έχουν προϋπολογιστεί και θα διοχετευθούν μέσω των Ειδικών Διαρθρωτικών Ταμείων σε επιδόματα συντήρησης της ανεργίας για την εξαετία 2014 – 2020. Οι εργαζόμενοι σε ανάλογες συμφωνίες βομβαρδίζονται από υποσχέσεις για νέες θέσεις εργασίες. Φυσικά η εμπειρία δείχνει ακριβώς τα αντίθετο. Έτσι συνέβη, για παράδειγμα, και με την περίφημη NAFTA, όπου οι απολυμένοι ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο στις ΗΠΑ και όσοι παρέμειναν εργαζόμενοι υπέστησαν σημαντική μείωση των αποδοχών τους.

Μια ουσιαστικά αυθαίρετη εκτίμηση είναι ότι η συμφωνία θα αυξήσει τις οικονομικές επιδόσεις της Ε.Ε. κατά 0,5% μέχρι το 2027. Εκτός του ασήμαντου ποσοστού το οποίο κινείται στα όρια στατιστικού σφάλματος  το σίγουρο είναι η απώλεια θέσεων εργασίας που θα επιφέρει.

*

Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της καπιταλιστικής οικονομίας βρίσκεται πίσω (και πάνω) από την εκκολαπτόμενη εμπορική συμφωνία. Η παγκοσμιοποίηση και τα κέρδη που αυτή έδωσε στο μεγάλο κεφάλαιο, άνοιξαν την όρεξη ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού και τώρα επιχειρείται μέσω της TTIP  η άλωση, κυριολεκτικά, κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».

Οι διαπραγματεύσεις γι’ αυτή τη συμφωνία διεξάγονται από τη γραφειοκρατική ελίτ της Ε.Ε και των ΗΠΑ συνεπικουρούμενων από εκπροσώπους των μεγάλων βιομηχανικών  ομίλων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στις 20-24 Απριλίου εν κρυπτώ και παραβύστω έγινε ο 9ος γύρος των συνομιλιών, ενώ προβλέπουν, και θέλουν, να υπογράψουν τη συμφωνία μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου φέτος. Ουσιαστικά, το σύνολο των λεπτομερειών που αποτελούν τη συμφωνία αποκρύπτονται ως απόρρητα, με μοναδικό στόχο οι λαοί να μείνουν στην άγνοια και να βρεθούν μπροστά σε τελειωμένα γεγονότα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η συμφωνία μέχρι στιγμής επιχειρείται να μην περάσει προς έγκριση ούτε από το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια και να τεθεί σε εφαρμογή μόνο με την υπογραφή της ξεπουλημένης γραφειοκρατίας των Βρυξελών. Να σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ το Κογκρέσο διατηρεί πολύ μεγαλύτερες επιφυλάξεις για τη συμφωνία που θα θίξει το περίφημο ‘Buy America’ (Αγοράζω αμερικανικά).

Απέναντι  στον επερχόμενο όλεθρο για τους λαούς υπάρχει αντίσταση που μεγαλώνει. Ακτιβιστές, εργαζόμενοι στους τομείς της υγείας, του περιβάλλοντος και πολλοί επιστήμονες ενώνουν τις δυνάμεις τους με συνδικάτα και ενώσεις καταναλωτών και προσπαθούν να αντιταχθούν. Είναι μια ευκαιρία οι εργαζόμενοι των διαφορετικών χωρών να ενωθούν και να αντιπαλέψουν τις προσπάθειες για  την διατλαντική συμφωνία σε διεθνές επίπεδο. Είναι μια ευκαιρία, αλλά και ένα καθήκον οι έλληνες εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους ν' αντισταθούν στα σχέδια για υπογραφή της συνθήκης. Είναι επίσης μια ευκαιρία για τους εργαζόμενους να κατανοήσουν την εγκληματική σε βάρος τους δράση των θεσμών της Ε.Ε., όλης της γραφειοκρατίας των Βρυξελών που με αδιαφανή μέσα και αντιδημοκρατικές διαδικασίες απεργάζονται έναν σύγχρονο μεσαίωνα. Είναι μια ευκαιρία να πυκνώσουν το μέτωπο για οριστική έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φυσικά τίθενται επί τάπητος και μερικά αμείλικτα ερωτήματα προς τις κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα την ελληνική που αναφέρεται στην Αριστερά. Αγνοεί άραγε όλα τα τεκταινόμενα σχετικά με την Διατλαντική Συμφωνία; Αν δεν τα αγνοεί πως τα αντιμετωπίζει; Και το στοιχειώδες για ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που θέλει να μιλάει εξ ονόματος της Αριστεράς. Τι κάνει για να ενημερώσει τον ελληνικό λαό; Πολύ περισσότερο που οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, συλλογικές συμβάσεις κλπ. σαρώνονται από την εν λόγω συμφωνία. Ή μήπως θα ξαναβρεθούμε μάρτυρες τετελεσμένων; Όμως η σιωπή είναι συνενοχή. Και η υποταγή στους δήθεν συσχετισμούς είναι ξεπούλημα. Απέναντι στα ιστορικής σημασίας γεγονότα οι Αριστεροί, ή όσοι επικαλούνται την Αριστερά, δοκιμάζονται και κρίνονται, όχι ως εμποράκοι της πολιτικής αλλά ως καινοτόμοι.     


 

του Τάκη Κυπραίου και του Θανάση Σκαμνάκη

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ.