Κώλος χορτάτος πίτα γυρεύει

του Γιάννη Λαζάρου

Μέχρι και το τελευταίο μαρούλι γνωρίζει πως αγορά, δηλαδή οικονομία δεν υφίσταται. Το μοναδικό χρήμα που κυκλοφορεί είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις από τα δανεικά. Ακόμη και το τελευταίο μπρόκολο καταλαβαίνει πως δεν υφίσταται γενικώς χώρα σε κανέναν τομέα από εθνική ανεξαρτησία μέχρι υγεία, παιδεία κ.ο.κ.

Κι όμως αυτή η χώρα οδηγείται σε εκλογές για να πάρουν νέα εντολή οι σωτήρες να μας σώσουν πάλι, σκοτώνοντας και την τελευταία ελπίδα να σωθούμε εμείς από αυτούς.... Τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό μπήκαν για μια ακόμη φορά στην άκρη και όλοι ασχολούνται με την διαφορά που θα πάρει το "γελαστό παιδί" από την ΝΔ ή αν το νέο ανάχωμα του Λαφαζάνη θα πάρει μεγάλο ποσοστό για να αντιπολιτευθεί αυτά που υποστήριξε και στήριξε τόσα χρόνια. Αν οι υπόλοιπες δυνάμεις του πολιτικού προσωπικού θα πάρουν ποσοστά. Χαμός γίνεται σε ένα σύμπαν στο οποίο κατοικοεδρεύουν κρατικοδίαιτοι που δεν δίνουν δεκαράκι τσακιστό πέρα από το συμφέρον τους.

Μέσα σε όλα εμφανίζονται νέα σήριαλ στην καθημερινότητα για την πλήρη αποχαύνωση που πάει αγκαζέ με την πολιτική κατάσταση. Το νέο θεατρικό που πλασάρουν μετά μανίας άπαντες είναι το Μυκονιάτικο με τα κορίτσια, τις σπανακόπιτες, τις κοτόπιτες και τους λεφτάδες που έκαναν τις παραγγελίες κάνοντας τα γούστα τους. Οι τίτλοι πηχυαίοι: Έτσι "τον έπαιρνε" ο υπουργός, 1500 ευρώ το μοντέλο, τόσο η κοτόπιτα, ζεστή η κρεατόπιτα, οι ξένοι έρχονται και κάνουν παραγγελίες.

Οι ιστορίες αυτές προσφέρουν άπλετη μαστούρα στο φιλοθεάμον κοινό που περιμένει εναγωνίως την τιμωρία των κακών που κονομάνε τον άμπακο ή και κάπου στην άκρη του μυαλού η ζήλια αφού δεν μπορεί να συμμετέχει σε τέτοιες καταστάσεις κραιπάλης.

Εδώ και σαράντα χρόνια στα τεκταινόμενα της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα σίγουρα άκουσε τέτοιους διαλόγους, αλλά δεν έδινε σημασία ο καθένας για δικούς του λόγους. Σίγουρα άκουσε για το μοίρασμα της Πασοκόπιτας που αν δεν τους έπιανε όλους έδιναν και Συνασπιστόπιτα γιατί είχαν σίγουρους στην μαστούρα όσους έτρωγαν Νοικοκυρόπιτα.

Τα τελευταία χρόνια οι παραγγελίες των ξένων που αποφάσισαν να μην έρχονται ως τουρίστες και η είσοδος δυνατών προϊόντων πήραν και έδωσαν. Δυνάμωσαν την Συριζόπιτα που θα έσκιζε με τους μαστουρωμένους την οπή των μνημονίων. Την πασπάλισαν με Αξιοπρεπειόπιτα και Ελπιδόπιτα βάζοντας στην άκρη την Σαμαροβενιζελοκουρελόπιτα που εξασθένισε λόγω εθισμού του πληθυσμού.

Πάνω που άρχισε να εξασθενίζει κι αυτή η μαστούρα νέες παραγγελίες από τους ξένους. Θέλουμε Συριζόπιτα με Καμενόπιτα, αλλά ρίξτε και άλλα υλικά να βαρύνει. Βάλτε Σουργελόπιτα με Λεβεντομαλάκα Ελληνάρα που θα προμηθεύσει την βίλα της βουλής με καλαμάκια του φραπέ διότι τα ΕΣΠΑ έρχονται καραβιές και πρέπει να ρουφηχτούν άπαντα. Φέρτε μας κι άλλο να δούμε πίτσες μπλε σε ροζ βαζάκι.

Προς θεού μην αλλάξετε την συνταγή στην Νοικοκυρόπιτα που χρόνια τώρα έχει εθίσει στην παρακρατίτιδα μεγάλη μερίδα πληθυσμού. Ρίξτε και την νέα παρτίδα Λαφαζανόπιτας γιατί κάποιοι από πριν θα θέλουν να σκίζουν τα στρινγκ των  μνημονίων, οπότε μην τους χαλάσουμε την μαστούρα. Φέρτε και γκόμενες να μετράνε στο γυαλί, αν έχουν και κανένα τατουάζ σπαρτιατικής περικεφαλαίας ακόμα καλύτερα, αν καβαλάνε κάγκελα, αν αντί για για μεϊκάπ χρησιμοποιούν λαϊκοστομαστούρα θα κάνουν θραύση. Φέρτε ό,τι βρείτε αρκεί να μας κάνει τα κέφια, φέρτε σιδερωμένες, φέρτε ασιδέρωτες, πλερώνουμε, λεφτά έχουμε.

Έτσι στα ξεσαλώματα γίνεται χαμός και κανένας δεν ακούει από την πολύ μαστούρα τον διακινητή της Συριζόπιτας να ερμηνεύει την λαϊκή εντολή ως "γαμώτο", να μας λέει πως τσάμπα πολέμησαν το '40 με το ΟΧΙ οι Έλληνες και καλύτερα θα ήταν να πουν ΝΑΙ αφού στο τέλος Κατοχή είχαμε. Ποιος να δώσει σημασία σ' αυτά όταν του κάνουν κόλπα οι γκομενάρες στο πάρτι και η Συριζόπιτα τού έχει πάρει τα σώβρακα, διότι μετά το τελευταίο απόφθεγμα του εθισμένου προδοτομανή Τσίπρα, δικαίως χρίζεται ως πατέρας της Αριστεράς. Πραγματικά, της γάμησε τη μάνα.

Δώσε πράμα να τα δούμε όλα Ενωμένα και Ευρωπαϊκά κι αν μας κάνουν και κόλπα ρίχνουμε μεγαλύτερη δόση Χρυσαυγόσκονης.

Η μαστούρα μας θα βαρέσει κόκκινο τώρα που ο Διακινητής της Λαφαζανόπιτας κόβει πάλι μερίδες και μοιράζει Ελπιδόπιτα και Επαναστατόπιτα για να περνάνε οι ξένοι πελάτες του μια χαρά.

Θα οργιάσουμε, θα γίνουμε λιώμα, θα βαρέσουμε Hangover με Ποταμόπιτες, Πασοκορημαδόπιτες, και γκομενάρες. Μην μας βάλετε Κουκουεδόπιτα γιατί θα καταντήσουμε μπανιστηρτζήδες της κοινοβουλευτικής ιστορίας. 

Κι αν κόβουν την "Κολομβιάνα" με την πιστωτική κάρτα οι Μυκονιατοπληγέντες για να χορτάσουν την μιζέρια τους,  εμείς σε λίγο θα κόβουμε την υπομονή σε γραμμές λεπτές με τις αναγκαστικές πιστωτικές και χρεωστικές που πασάρει αβέρτα ο Αλεξιάδης χορταίνοντας την οργή μας.- 

ostria

Πριν ψηφίσω... μην ξεχάσω τα έργα της ΝΔ

Όσο και αν προσπαθεί ο Μεϊμαράκης, ο λαός δεν μπορεί να λησμονήσει τα ερείπια που άφησε πίσω της η ΝΔ του Σαμαρά του Βορίδη και του Άδωνι

Όχι ο λαός δεν έχει κοντή μνήμη. Ο πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης, σήμερα μας καλεί να ψηφίσουμε τη Νέα Δημοκρατία για να υπάρξει, όπως λέει, πολιτική σταθερότητα στον τόπο.

Ποια Νέα Δημοκρατία όμως; Αυτή του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, του κ. Σταύρου Παπασταύρου, των κυρίων Μάκη Βορίδη -Άδωνι Γεωργιάδη και των άλλων πρώην υπουργών που υμνούσαν τις επιλογές της τρόικα και έριξαν κατά 40% το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων;

Αλήθεια ο κ. Μεϊμαράκης, παρά το γεγονός ότι μπορεί να ισχυρίζεται πως δεν κυβέρνησε αυτός τα χρόνια των Μνημονίων όντας πρόεδρος της Βουλής –παρά το γεγονός ότι και αυτός ψήφιζε- εμφανίζεται πρόθυμος να καλύπτει τα ερείπια που άφησε πίσω του ο κ. Σαμαράς; Ή μήπως θέλει να ξεχαστεί ποια Ελλάδα παρέδωσε ο προκάτοχος του στις προηγούμενες εκλογές.

Η Ελλάδα του «success story» και της «Εθνικής Αξιοπρέπειας» που άφησε πίσω του ο κ. Σαμαράς με συμπαραστάτη του τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο καταγράφεται με γλαφυρό τρόπο μέσα από τους ακόλουθους αριθμούς:

- Περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια άτομα βρέθηκαν κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας, με βάση το εισόδημα του μεσαίου νοικοκυριού, ενώ επιπλέον, 3,8 εκατομμύρια άτομα βρέθηκαν σε κίνδυνο απόλυτης φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας, με βάση την έρευνα εισοδημάτων και συνθηκών διαβίωσης.

- Η Ελλάδα σύμφωνα με την Eurostat βρέθηκε στην χειρότερη θέση στην ΕΕ-28 όσον αφορά τον κίνδυνο φτώχειας, ενώ συγκαταλέχθηκε στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) σε ποσοστά χειρότερα κι από αυτά της Ισπανίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας.

- Τα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα κάτω από 750 ευρώ αυξήθηκαν κατά 451,3% την 5ετία 2010 -2014!

- 243% αυξήθηκαν οι άνεργοι από το 2010.

-Παράλληλα, τα εισοδήματα των νοικοκυριών συγκριτικά με το 2010 συρρικνώθηκαν κατά 50%.

-Η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων αυξήθηκε έως και 8 φορές από την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο το 2010, και των ελεύθερων επαγγελματιών έως και 10 φορές!

- Στο θλιβερό ποσοστό του 15,9% έφτασε στην Ελλάδα ο αριθμός των παιδιών που ζουν κάτω από το εθνικό όριο φτώχειας, όταν οι τρεις πρώτες χώρες (Ισλανδία, Φινλανδία, Κύπρος) έχουν ποσοστά από 4,7 έως 6,1%.

- Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από ΕΛΣΤΑΤ και ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, κάθε εβδομάδα έβλεπαν την πόρτα της εξόδου 3.800 συνάνθρωποί μας. Για να ακριβολογούμε, έμεναν στο δρόμο από την μια στιγμή στην άλλη δεκάδες χιλιάδες πολίτες, οικογενειάρχες με παιδιά.

-Η μαύρη σελίδα του success story καταγράφεται πλήρως στα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας που σκαρφάλωσαν κατά 42,8% μέσα σε μια οκταετία, ενώ ακόμα πιο τραγικό για ευρωπαϊκή χώρα -ή για χώρα που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή- αποτελεί το γεγονός ότι το 20% του πληθυσμού των παιδιών δεν εμβολιάζεται.

-Το Εθνικό Σύστημα Υγείας συνετρίβη από τις επιλογές των κ. Γεωργιάδη και Βορίδη με τους πολίτες να είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν από την τσέπη τους τα φάρμακά τους. Η κοινωνική πρόνοια γκρεμίστηκε σε ένα βράδυ για να εξοικονομηθούν χρήματα αφού η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αρνήθηκε να τα βάλει με τα «συμφέροντα» και την «ελίτ εξουσίας».

Αυτός είναι ο «παράδεισος» που δημιούργησε ο κ. Σαμαράς εκτελώντας με «θρησκευτική» ευλάβεια τις εντολές της Κριστίν Λαγκάρντ, του Πολ Τόμσεν και της Άνγκελας Μέρκελ.

Και φυσικά, ποιος μπορεί να ξεχάσει μια σειρά σκανδάλων που έχουν περάσει μέσα στο ιστορικό DNA της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αμαυρώνοντάς την και δημιουργώντας σκιές που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχαστούν ή να απαλειφθούν.

Να μιλήσει κάποιος για τη Siemens, να μιλήσει για τη φυγή του Μιχάλη Χριστοφοράκου στη Γερμανία και του υπαρχηγού του Χρίστου Καραβέλα στην Ουρουγουάη. Είναι προφανώς μια υπόθεση για την οποία χρειάστηκε και η αγαστή συνεργασία του συστήματος διαπλοκής που υπήρχε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά το σκάνδαλο και η δραπέτευση έσκασαν στα... χέρια της ΝΔ.

Να μιλήσει επίσης για τα δομημένα ομόλογα, για τους κουμπάρους, για το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ή ακόμη για το σκάνδαλο των σκανδάλων τα δάνεια της Αγροτικής Τράπεζας που ξεπερνούν τα 5 δις. Ευρώ. Μια υπόθεση που μόλις ανοίγει και οι αποκαλύψεις αναμένεται να κάψουν πολλούς πολιτικούς της τελευταίας 15ετίας αλλά και φίλους τους, διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.

Και τώρα θέλουν ο ελληνικός λαός απλός να ξεχάσει. Σα να μην συνέβη απολύτως τίποτα, σα να μην έζησαν τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ.

Ακόμα κι αν ο ίδιος ο κ. Μεϊμαράκης δεν συμμετείχε σε αυτό το πάρτι -στο οποίο σερβίρονταν η φτώχεια για τους πολλούς και ο πλουτισμός για τους λίγους, τους ολιγάρχες και τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες- οφείλει να δώσει εξηγήσεις για όλους όσοι συμμετείχαν στη διάλυση της χώρας και τους οποίους εξακολουθεί να σέρνει στο άρμα της ΝΔ. (ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Φυσικά οι αποκαλύψεις που έρχονται για τα μούτρα του ψευτόμαγκα που στην πραγματικότητα είναι λουλού, από τον κουμπάρο Καρούζο μέχρι τις μπροστάντζες και τα υποβρύχια, αποδεικνύουν ότι όχι μόνο συμμετέχει στο πάρτι της διαφθοράς αλλά πρωταγωνιστεί.)

Με ποιους θα κυβερνήσει ο κ. Μεϊμαράκης αν και εφόσον η ΝΔ έρθει πρώτο κόμμα στην εκλογική αναμέτρηση; Είναι μια απάντηση που αποφεύγει επιμελώς να δώσει.

Αυτή την Ελλάδα της μνημονιακής ΝΔ τη ζήσαμε και τη ζούμε ακόμη... χωρίς κάποιος να μπορεί να μας διαβεβαιώσει για πόσα ακόμα χρόνια θα τη ζούμε.

Πόσες γενιές έχει σκοπό να θυσιάσει ακόμα το πολιτικό προσωπικό της χώρας για να μεταφέρει στο μέλλον ένα χρέος που δεν είναι ούτε βιώσιμο, ούτε διαχειρίσιμο;

Για όλα τα παραπάνω ο «νέος» αρχηγός της ΝΔ δεν είπε τίποτα ούτε στις ομιλίες του, ούτε στα δύο τηλεοπτικά debate.

(ΠΗΓΗ: http://www.newsbomb.gr/)

Κρήτες πρόγονοι Μεϊμαράκη, θαυμαστές και εκλεχτοί των Ναζί…(ντοκουμέντα)

Επειδή πρέπει να γνωρίζουμε τα πάντα για έναν υποψήφιο πρωθυπουργό

Στην Κρήτη ξέρουμε ότι η πολιτική οικογένεια Μεϊμαράκη δεν είναι και τόσο αθώα…

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakisalekos@gmail.com

Όταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, πρωθυπουργός αλλά και υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου, για να μην το ξεχνάμε, ήθελε να πάρει τη διερευνητική εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης, δήλωσε, χωρίς καμιά δυσκολία, ότι θα επεδίωκε συνάντηση και με την ομάδα των νεοναζί.Πολλοί εξεπλάγησαν. Η ευκολία με την οποία ο αρχηγός της ΝΔ μίλησε για πολιτική προσέγγιση ή επαφή με το νεοναζιστικό μόρφωμα, εξέπληξαν ή και σόκαραν πολλούς. Όχι όμως εκείνους που ξέρουν Ιστορία…

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει προγονικές εκλεκτικές συγγένειες με τον χώρο. Θα μου πείτε, ανασκαλεύεις ιστορίες; Όμως ένας άνθρωπος που διεκδικεί να είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και να αναδειχτεί βουλευτής ενός νομού και μιας περιοχής που βασανίστηκε από τη δράση των ναζί, θα πρέπει να ξέρουμε τα πάντα γι αυτόν εμείς οι ψηφοφόροι. Θα πρέπει να είναι καθαρός σαν το κρύσταλλο. Ειδικά όταν έρχεται να μας υποσχεθεί το «χαμόγελο» και μιλάει στο όνομα της «εθνικής ενότητας»… Πολύ περισσότερο, σε μια τέτοια δύσκολη εποχή, σε μια εποχή που και πάλι μια άλλης μορφής, οικονομική, γερμανική κατοχή κυριαρχεί…

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, κατά την ομιλία του στο Ηράκλειο, αναπόλησε  τα παιδικά του χρόνια στο Ηράκλειο. Τους δρόμους της πόλης που έκανε τις βόλτες του. Έβγαλε, πέρα από τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία, μια «λατρεία» για την πόλη και τους ανθρώπους της.

Επειδή λοιπόν ο κ. Μεϊμαράκης, διακηρύσσοντας ότι είναι Ηρακλειώτης και ζήτησε να είναι ο πρώτος Ηρακλειώτης πρωθυπουργός, καλό είναι να έχουμε γνώση για κάθε του σχέση με το Ηράκλειο και την Κρήτη. Γιατί, φυσικά, τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιέγραψε ο προσωρινός – που έγινε μόνιμος- αρχηγός της ΝΔ.

Οι μνήμες των παλιότερων Ηρακλειωτών είναι σκοτεινές…

Στο βιογραφικό του, στην προσωπική του σελίδα, αποφεύγει επιμελώς κάθε αναφορά στην οικογένειά του (δείτε εδώ), παρά το γεγονός ότι σε αυτήν υπήρξαν βουλευτές και επίλεκτα στελέχη της συντηρητικής παράταξης. Στην παρουσίασή του από τη Wikipedia γίνεται αναφορά στον παππού του, Ευάγγελο, και στο θείο του, Βασίλειο, από τον οποίο μάλιστα έχει το δεύτερο όνομά του (βαφτισμένος Ευάγγελος – Βασίλειος).  Η μόνη αναφορά που γίνεται είναι ότι «είναι εγγονός του Ευαγγέλου Μεϊμαράκη, ο οποίος είχε μελετήσει τη σιδηροδρομική σύνδεση Ηρακλείου με τη Μεσαρά το 1903». Είναι μόνο αυτά, όμως;

Κάποιες γενικές, μέχρι τώρα, αναφορές συνδέουν την οικογένεια Μεϊμαράκη με ένα σκοτεινό ρόλο στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Η σύνδεση γίνεται εξαιτίας ενός προσώπου, τουΒασίλειου Μεϊμαράκη, αδελφού του παππού του, Ευάγγελου, εκείνου που αναφέρεται ως μελετητής της σιδηροδρομικής σύνδεσης Ηρακλείου Μεσαράς. Ο Βασίλειος Μεϊμαράκης ήταν, όμως, και βουλευτής. Εκλέχτηκε βουλευτής Ηρακλείου για πρώτη φορά στις εκλογές του 1915 με το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1926 και του 1932.

Ουδεμία όμως αναφορά από τον επίγονο στον πολιτικό πρόγονο (και σε άλλους πολιτικούς του προγόνους). Ουδεμία αναφορά για το Ηράκλειο, γενικά, στο βιογραφικό του σημερινού υποψήφιου πρωθυπουργού και υποψήφιου βουλευτή Ηρακλείου.

Έχει τους λόγους του. Ο Βασίλειος, που πέθανε το 1961, ήταν από τους πρώτους που στάθηκαν στο πλευρό των Γερμανών κατακτητών! Στην «Ακρόπολη» της 4^ης Ιουνίου 1941, λίγες μόνο μετά την κατάληψη της Κρήτης, διαβάζουμε ότι ο Βασίλειος επισκέφτηκε, μαζί με άλλους Κρήτες πολιτευτές αλλά και έφεδρους αξιωματικούς, τον «πρωθυπουργό» Τσολάκογλου για αποδοκιμάσουν «τις ωμότητες» των Κρητικών σε βάρος των Γερμανών!  Ιδού η σχετική είδηση, την οποία εντοπίζουμε και σε άλλες εφημερίδες των ημερών.

Ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης παππούς ως συνεργάτης των αρχών κατοχής!

Όμως, όπως φαίνεται, ο Βασίλειος δεν ήταν ο μόνος από την οικογένεια που στάθηκε στο πλευρό των αρχών κατοχής. Ο παππούς του σημερινού αρχηγού της ΝΔ, δικηγόρος στο επάγγελμα, που ζούσε στο Ηράκλειο, ήταν από τα «εξέχοντα μέλη» της τοπικής κοινωνίας που στήριξαν τους ναζί! Ήταν μέλος της «Μεγάλης Λαϊκής Επιτροπής» που συγκροτήθηκε λίγο μετά την κατάληψη της Κρήτης και με την ιδιότητα αυτή υπέγραφε κείμενα και συμμετείχε σε επιτροπές που τον διόριζαν οι κατοχικές αρχές. Συνεργάτης και θαυμαστής…

Παρουσιάζουμε εδώ μερικά από τα ντοκουμέντα για να έχουμε γνώση της ιστορικής αλήθειας. Η γνώση της ιστορίας, άλλωστε, είναι η εμπειρία για ένα λαό.

Ο δικηγόρος Ευάγγελος Μεϊμαράκης ήταν ανάμεσα σε εκείνους τους «καλούς πατριώτες», όπως υπέγραφαν, που στις 8 Φεβρουαρίου 1943 έδωσαν στη δημοσιότητα κείμενο καταδίκης της αντίστασης και πίστης στους κατακτητές. Ήταν η εποχή που η αντιστασιακή δράση και τα σαμποτάζ κατά των Γερμανών κορυφώνονταν.

Η «Μεγάλη Λαϊκή Επιτροπή», εκείνη την ημέρα, εξέδωσε προκήρυξη, δηλώνοντας πίστη στο κατοχικό καθεστώς.

Στον φιλογερμανικό «Κρητικό Κήρυκα» είναι δημοσιευμένη προκήρυξη κάτω από την οποία φιγουράρει το όνομα του Ευάγγελου Μεϊμαράκη.

«Ημείς, ως καλοί πατριώται – ανέφερε η προκήρυξη προς το λαό του Ηρακλείου-αποδοκιμάζομεν με τον κατηγορηματικώτερον τρόπον τοιαύτας ενεργείας σαμποτάζ και καλούμεν όλον τον Λαόν του Νομού και ένα έκαστον εν τω κύκλω της αρμοδιότητός του, και της επιρροής του, να αντιδράση κατά της επαναλήψεως τοιούτων πράξεων αι οποίαι είναι βέβαιον ως εδηλώθη ρητώς υπό των αρμοδίων στρατιωτικών Αρχών, ότι θα έχουν τας σοβαρωτέρας των συνεπειών δια την ολότητα του Νομού». Προηγουμένως, μάλιστα, ανέφεραν ότι «ο στρατός Κατοχής εξήντλησε τα μέτρα της επικεικίας του», δικαιολογώντας, κατά συνέπεια, τη σκληρή στάση που θα ακολουθούσε κατά του πληθυσμού!

Η απαγωγή Κράιπε

Τη νύχτα της Τετάρτης 26 προς την Πέμπτη 27 Απριλίου του 1944 Βρετανοί κομάντος και Κρητικοί αντιστασιακοί απήγαγαν τον Γερμανό στρατηγό Χάινριχ Κράιπε, στην περιοχή του Ηρακλείου. Ο Κράιπε είχε έλθει στην Κρήτη προκειμένου να αναλάβει τη γερμανική διοίκηση του νησιού, αντικαθιστώντας τον διαβόητο για τα εγκλήματά του, Φρίντριχ Μύλλερ. Ο Μύλλερ ήταν ο αρχικός στόχος της απαγωγής, αλλά μετά την αντικατάστασή του και την άφιξη του Κράιπε, τα σχέδια άλλαξαν. Η απαγωγή, που θεωρήθηκε ως μια από τις κορυφαίες πράξεις αντίστασης στο νησί, καταδικάστηκε αμέσως από τους «προύχοντες» του Ηρακλείου, εκείνους δηλαδή που δεν έχαναν ευκαιρία να εκφράζουν στήριξη στις γερμανικές αρχές κατοχής… Την επομένη της απαγωγής ημέρα, αρκετοί απ’ αυτούς υπέγραψαν ένα κείμενο καταδίκης της απαγωγής, αλλά και κάθε αντιστασιακής πράξης… Κάτω από το κείμενο φιγουράρει και πάλι το όνομα του Ευάγγελου Μεϊμαράκη.

Ιδού το κείμενο και οι υπογραφές, από τον «Κρητικό Κήρυκα» της 30^ης Απριλίου 1944.

«Οι υπογεγραμμένοι, εκπροσωπούντες εν προκειμένω την γνώμην και τα αισθήματα ολοκλήρου του λαού του Νομού Ηρακλείου, έχοντες υπ’ όψιν την παρ’ αγνώστων εξαφάνισιν του στρατηγού κ. Κράιπε, α΄) εκφράζομεν την βαθυτάτην οδύνην κι αγανάκτησιν δια την πράξιν ταύτην β΄) Πεποίθαμεν ότι εις τα ενεργείας ταύτας δεν μετέχει ο Κρητικός λαός εάν δε τυχόν μετέσχον τινες ούτοι ασφαλώς θα είναι εκ των κακοποιών στοιχείων τα οποία τελευταίως επιδίδονται εις δολοφονικάς και ληστρικάς εναντίον του φιλησύχου λαού πράξεις γ΄) Αποδοκιμάζομεν και αποκηρύττομεν κάθε ενέργειαν οιουδήποτε υμπετριώτου μας τείνουσαν να δημιουργήση προστριβάς μεταξύ του λαού της Κρήτης και των Στρατευμάτων Κατοχής και δ΄) Ποιούμεθα έκκλησιν προς πάντας τους Κρήτας όπως σπεύση οιοσδήποτε γνωρίζει ο,τιδήποτε στοιχείον δυνάμενον να διαφωτίση οπωσδήποτε την υπόθεσιν της εξαφανίσεως του στρατηγού Κράιπε να ανακοινώση τούτο εις τας Ελληνικάς ή Γερμανικάς Αρχάς, βέβαιος ων ότι ούτω παρέχει μεγάλην υπηρεσίαν εις τον τόπον μας και συντείνει εις την πρόληψιν μεγάλων κακών».

Συλλαλητήριο υπέρ των αρχών κατοχής!

Μετά την απαγωγή, ο «υπουργός – γενικός διοικητής Κρήτης» Ιωάννης Πασσαδάκης κάλεσε τους «καλούς πατριώτες» της Κρήτης να οργανώσουν συλλαλητήρια για να εκφραστεί η νομιμοφροσύνη προς τις κατοχικές αρχές… Στο Ηράκλειο οργανώθηκε στις 18 Μαΐου 1944, στην πλατεία του Αγίου Μηνά. Ανάμεσα στους οργανωτές του φιλογερμανικού συλλαλητηρίου, ήταν ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, όπως φαίνεται από τη σχετική προκήρυξη που δημοσιεύτηκε στον «Κρητικό Κήρυκα».

 

Η απόπειρα κατά του δοσίλογου «γενικού διοικητή Κρήτης»

Στις αρχές Ιουνίου 1944 επιχειρείται από την αντίσταση η δολοφονία του δοσίλογου «γενικού διοικητή Κρήτης» Πασσαδάκη και του «νομάρχη Χανίων» Γαλάνη. Στον «Κρητικό Κήρυκα» της 14ης Ιουνίου διαβάζουμε μια πρόσκληση για τη συμμετοχή σε δοξολογία στον Άγιο Μηνά «επί τη διασώσει τους». Ανάμεσα στους οργανωτές, ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης.

Να σημειώσουμε ακόμα ότι ο δικηγόρος Ευάγγελος Μεϊμαράκης ήταν και μέλος διαφόρων επιτροπών της κατοχικής διοίκησης, από την αρχή σχεδόν της κατοχής, όπως της Νομαρχιακής Επιτροπής Επισιτισμού, μαζί με άλλα «επίλεκτα» μέλη της τοπικής κοινωνίας…

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία της Ιστορίας, για να γνωρίζουμε ως ψηφοφόροι, ειδικά του Ηρακλείου, καθώς ο κ. Μεϊμαράκης διεκδικεί την ψήφο μας και ως υποψήφιος βουλευτής…

(Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζουμε είναι από τις συλλογές της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ηρακλείου και της Βουλής των Ελλήνων)

Δείτε ακόμα: Τα κείμενα του αίσχους από τους επώνυμους φίλους των Ναζί στην Κρήτη

 πηγή:

http://www.candianews.gr/2015/09/15/krites-progoni-meimaraki-thavmastes-ke-eklechti-ton-nazi-ntokoumenta-epidi-prepi-na-gnorizoume-ta-panta-gia-enan-ipopsifio-prothipourgo/

Κατερίνα Ακριβοπούλου: Τι θέλουν οι Γερμανοί…

Πως νιώθεις άραγε που σκέφτεσαι ακριβώς έτσι όπως θέλει ο Σόι-μπλε να σκέφτεσαι?
Πως νιώθεις που ο Σόιμπλε έχει απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων σου?
Πως νιώθεις που εκμεταλλεύονται τα αισθήματα σου ώστε να πραγματοποιηθούν οι σχεδιασμοί τους?
Πως νιώθεις όταν νομίζεις ότι δεν υπάρχουν λύσεις?
Θα κάνεις αυτό που θέλει ο Σόιμπλε?


Υπέρβαση αυτών των σχεδίων στην πράξη.

1. Δίνουμε 151 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ 
2. Βάζουμε τους ΑΝΕΛ στη βουλή
3. Τελειώνουμε με τον Σόι-μπλε

Η αποχή και η ψήφος διαμαρτυρίας αποτελούν μέρος του σχεδίου Σόιμπλε.Τελεία και παύλα.


Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri

Οι εκλογές είναι απλή αριθμητική λένε οι αριθμολάγνοι…

Δεν έχουν πολύ άδικο, εάν λειτουγήσουν και υπερισχύσουν οι συνθήκες τις οποίες διαμορφώνουν τα εργαστήρια και τα think tank εξωτερικού…

Το βαθύ γερμανικό κατεστημένο δεν συγχωρεί στον Τρίπρα τη ρωγμή που άνοιξε στην Ευρώπη με τη στάση του…
Οι βλαβερές για την ηγενονία της Γερμανίας, συνέπειες της πολιτικής Τσίπρα, αποτυπώνονται- παρά την ήττα- καθημερινά με όλους τους όρους και σε όλα τα πεδία …
Η εκτίναξη του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του βρετανικού Εργατικού Κόμματος , μπορεί στην Ελλάδα να πέρασε απαρατήρητη για ευνόήτους λόγους, από τα συστημικά ΜΜΕ, αλλά στο γερμανικό κατεστημένο προκάλεσε πανικό. Αρκεί μια ματιά στα ΜΜΕ της Γερμανίας για να καταλάβει κανείς την ανησυχία…
Ριζοσπάστης και σκληρός πολέμιος της λιτότητας, ο βρετανός Τσίπρας, όπως έχει κατοχυρωθεί από τους ξένους αναλυτές, είναι ένας ακόμη δυνατός κρίκος στην αλυσίδα των συνθηκών ανατροπής των συχετισμών οι οποίοι επικρατούν στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια …
Με το φόβο της Πορτογαλίας στις αρχές Οκτωβρίου, της Ισπανίας το Νοέμβριο και της Ιρλανδίας το Μάρτιο, η δυναμική «αντίστασης» του Νότου, απειλεί να τινάξει στον αέρα τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική που επέβαλε η Γερμανία στην Ευρώπη…

Ο ελληνικός λαός και ο Τσίπρας έδωσαν πρώτοι το μεγάλο σήμα γι αυτό και πρέπει να τιμωρηθούν πρός παραδειγματισμό των άλλων …
Το σύστημα Σόϊμπλε παρότι πέτυχε δια του εκβιασμού να αναχαιτίσει αυτό το ιστορικό ρεύμα, επεξεργάζεται τώρα το τελικό στάδιο με στρατηγικό στόχο την ανατροπή Τσίπρα και την δια παντός απομακρυνσή του απο το πολιτικό γίγνεσθαι…

Τί προσδοκούν οι γερμανοί;

Κατ΄ αρχάς τον πολυπόθητο Μεγάλο Συνασπισμό, με συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, ενδεχόμενο όμως που απορρίπτει κατηγορηματικά η Κουμουνδούρου.
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, αλλά όχι αυτοδύναμο και οι ΑΝΕΛ δεν έχουν κατορθώσει να μπούν στη Βουλή, θα υποχρεωθεί- λένε – να συγκυβερνήσει εκ των πραγμάτων με ΠΟΤΑΜΙ και ΠΑΣΟΚ , αφού έχει αποκλείσει τη Ν.Δ. Για την περίπτωση αυτή ετοιμάζονται ήδη εφεδρικές κινήσεις με νέου τύπου «αποστασίες». Για παράδειγμα κάποιοι απο το ΠΟΤΑΜΙ να αποσκιρτήσουν διαμαρτυρόμενοι για τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ή το αντίστροφο…
Τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση; Καθίσταται αδύνατη η συγκρότηση κυβέρνησης, και ως εκ τούτου υποχρεωτική η συμμετοχή της Ν.Δ. Εαν συμβεί αυτό, ο Τσίπρας δεν θα δεχτεί να είναι πρωθυπουργός, ούτε όμως και ο Μειμαράκης, καθώς δεν έχει συμβεί ποτέ να γίνει πρωθυπουργός ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος. Επιστρατεύεται επομένως ο πρώτος «πρόθυμος» είτε από τη μία μεγάλη παράταξη είτε από την άλλη, με «ειδικό σκοπό» να τρέξει χωρίς παράλληλα προγράμματα το μνημόνιο για το επόμενο εξάμηνο , μέχρις ότου ολοκληρωθεί δηλαδή ο κύκλος των εκλογικών αναμετρήσεων στις χώρες του «επίφοβου» Νότου…

Αυτή την αρχιτεκτονική επεξεργάζονται οι γερμανοί και υπηρετούν με κάθε τρόπο, οι αριθμολάγνοι φίλοι τους …

Αν τους βγει, η Ελλάδα θα μπεί οριστικά στο κεφάλαιο της Ιστορίας για τη μεγάλη ευκαιρία που βυθίστηκε στα ρηχά της πιο ύπουλης Ανοιξης…

Περί πολιτικού συστήματος και διπολισμού στις εκλογικές αναμετρήσεις: Το διακύβευμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015

Toυ  Βασίλη  ΚΟΙΛΙΑΡΗ
Αν ευσταθεί η «θεωρία» ότι κάθε σύστημα, μονοπολικό (ζεύγος-γάμος/ενιαίο-εθνικό κόμμα/έθνος-κράτος) ή πολυπολικό (οικογένεια/πολυκομματισμός/διεθνής ετερότητα), εν τέλει ή έστω για κάποια χρονική περίοδο καταλήγει στο διπολισμό (χωρισμός/δικομματισμός/ψυχρός πόλεμος), τότε η επίκληση του τρίτου πόλου, μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους και όχι ως συνεχές πρόταγμα-επιδίωξη, καταδεικνύεται ως απλά ένα πολιτικό αφήγημα παραμυθένιας φύσης, το οποίο αποσκοπεί στην πολιτικό-οικονομικό-επαγγελματική επιβίωση συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων και πολιτικών ελίτ που εξοβελίστηκαν από την εξουσία και που διακαώς καταφεύγουν στο τέχνασμα αυτό για τη διασφάλιση της συνέχειάς τους.
Ο διπολισμός δε, ιδιαίτερα στις εκλογικές αναμετρήσεις, κάποτε οδηγείται εγγύτερα, κάποτε ενδιάμεσα και κάποτε στα δύο άκρα του πολιτικό-ιδεολογικού εκκρεμούς μεταξύ Αριστεράς-Δεξιάς. Παραδείγματος χάριν, ενδεικτικά παρουσιάζεται ο ακόλουθος πίνακας, ο οποίος αναφέρεται σε επιλεγμένες ιστορικές περιπτώσεις διπολισμού προσήκουσες σε διαφορετικές εθνοκρατικές ετερότητες, βάσει εκτίμησης του υποφαινόμενου:

Αναφορικά με την Πολιτική, αξιωματικά λαμβανομένου ότι η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος (ψήφος) ενασκείται βάσει της αρχής του μέγιστου κοινού παρονομαστή, ενώ η διακυβέρνηση και η εξουσία βάσει της αρχής του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, επιχειρείται μια αξιολογική εκτίμηση και προσδιορισμός της βέλτιστης ψήφου, στις επικείμενες εθνικές εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015.

Επεξηγηματικά, αφενός, ο πολίτης-ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει τον κομματικό σχηματισμό που προσήκει περισσότερο στα κοσμοθεωρητικά του πιστεύω και πολιτικά ιδεολογήματα, που στην ιδανική/ορθολογική περίπτωση συνεπάγεται τον αποκλεισμό όσων κομματικών προγραμμάτων δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες και τα πιστεύω του, υπό την προϋπόθεση ότι μελέτησε συγκριτικά όσα κόμματα αναμένεται ή πιθανολογούνται ότι θα εισέλθουν στο Κοινοβούλιο, αναλόγως και του εκλογικού συστήματος που ισχύει βάσει του Συντάγματος. Αφετέρου, οι κομματικές συσσωματώσεις καλούνται να συμμετάσχουν στη διακυβέρνηση της χώρας, ανάλογα με τη θέση που κατέλαβαν στις εκλογές και τη δυναμική εδρών που τους αναλογεί, υπό τη διττή προϋπόθεση ότι τόσο το πρώτο κόμμα θα τους προτείνει να συμμετάσχουν στο συνασπισμό εξουσίας όσο και ότι το συμφωνηθέν πρόγραμμα διακυβέρνησης θα συμπεριλαμβάνει κάποιες ελάχιστες κοινές διακηρύξεις και πολιτικές, βάσει του ιδεολογικό-πολιτικού αφηγήματος κάθε συνιστώσας κομματικής παράταξης. Συνυπολογίζονται δε, στον παραπάνω συλλογισμό, το προφανές ότι κανένα κόμμα δεν θα έχει πετύχει την αυτοδυναμία και ότι, ως είθισται, το πρώτο κόμμα θα επιδιώξει να συγκυβερνήσει με το κομβικό κόμμα, που σύμφωνα με την υποεπιστημονική πειθαρχία της Συγκριτικής Πολιτικής, αντιστοιχεί στο κόμμα που καταλαμβάνει θέση εγγύτερη του στατιστικού διάμεσου, όπου με την ελάχιστη αναγκαία σύμπραξη των αναλογούντων του εδρών στη Βουλή ικανοποιείται η συνθήκη της πλειοψηφίας των 151 βουλευτών.

Για παράδειγμα, θεωρώντας ως εξαρτημένη μεταβλητή το κομβικό κόμμα, υποθέτοντας ότι το πρώτο κόμμα αναδεικνύεται με ποσοστό 33% και έχοντας ως ανεξάρτητες μεταβλητές μια επτά-κομματική Βουλή και άθροισμα ποσοστών στο 9% όσων κομμάτων δεν εξασφαλίζουν το όριο εισόδου 3% στη Βουλή [βλ. σχετικό ενδεικτικό πίνακα ακολούθως (πηγή: εταιρία δημοσκοπήσεων PULSE)], θα επιδιωχθεί συγκυβέρνηση με ένα ακόμη κόμμα που προσθετικά κατέχει την 151^η βουλευτική έδρα (ορισμός κομβικού κόμματος), ήτοι βρίσκεται εγγύτερα στο εναπομείναν περίπου 4%, έτσι ώστε προσθετικά να επιτυγχάνεται η απόλυτη πλειοψηφία για την απόκτηση ψήφου εμπιστοσύνης στη 17^η Κοινοβουλευτική Περίοδο αφότου εγκαθιδρύθηκε η Μεταπολίτευση.

Ο λογισμός που προηγήθηκε αναδεικνύει το σημαίνοντα ρόλο του κομβικού κόμματος παράλληλα με την εκπεφρασμένη του διακριτική διαθεσιμότητα να συμπράξει με το ηγεμονικό κόμμα στη βάση της αρχής του ελάχιστου κοινού παρονομαστή θέσεων και πολιτικών.

Όσον αφορά τον ψηφοφόρο, η ατομική συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες αποτελεί την ελάχιστη δυνατή πράξη ενεργούς πολιτότητας, η οποία μεγιστοποιείται μέσω της ένταξης ή έστω σύμπραξης-υποστήριξης σε κάποιο Κόμμα ή Κίνημα. Σημειωτέου ότι «τα πολιτικά κόμματα είναι η σημαντικότερη πολιτική εφεύρεση της σύγχρονης πολιτικής ζωής», που ο Weber ανήγαγε ως ένοικους «στον οίκο της εξουσίας» και ο Ostrogorski διέγνωσε ότι στην εποχή της δημοκρατικής πολιτείας «οι κομματικοί οργανισμοί αποτελούν το κύριο μέσο για την έκφραση των πολιτικών συναισθημάτων και της ενεργού βούλησης των πολιτών», θα πρέπει εξίσου να ληφθεί υπόψη η ιδεολογική θέση του κάθε Κόμματος στον ιδεολογικό άξονα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, αλλά και μεταξύ απολυταρχισμού και φιλελευθερισμού (υπόψη σχετικός πίνακας ακολούθως), προτού καταλήξει ο ψηφοφόρος ΠΟΥ θα αποδώσει την αντιπροσώπευση της ιδιότητάς του ως πολίτη που συμβιώνει με όμοιούς του σε μια κοινωνία, κατά την αναζήτηση ιδεολογικής εστίας στο οριζόντιο εκκρεμές αριστεράς-δεξιάς, με κάθετο άξονα την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Καθότι η ιδεολογία αποτελεί «ένα σύστημα αναφορών και αξιών που επικαλούνται οι πολιτικοί σχηματισμοί προκειμένου να αιτιολογήσουν τη δράση τους» (Hague & Harrop), που εξάλλου ο Hamilton όρισε «ως ένα συλλογικό σύστημα πεποιθήσεων και στάσεων, το οποίο προτάσσει συγκεκριμένο πρότυπο κοινωνικών διευθετήσεων (και που οι) υποστηρικτές κάθε ιδεολογίας επιδιώκουν την προώθηση και διαφύλαξή του», η αναζήτηση του αναγκαίου και ικανού κομματικού μορφώματος που δύναται να μορφοποιήσει το γίγνεσθαι στον εν γένει Ελληνισμό προς τη νεωτερικότητα της Εσπερίας, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της διεθνούς μας ετερότητας, ευκταίο είναι να αντιπαρέλθει τη συνέχιση της εξουσίας από την καθεστηκυία ελιτιστική τάξη, δίνοντας σε κάποιο πραγματικά νέο πρόταγμα τη δυνατότητα να ηγηθεί ή έστω να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας.

Εν κατακλείδι, τόσο τα μεμονωμένα άτομα-υποψήφιοι βουλευτές, όσο και οι κομματικοί μηχανισμοί και οι τοποθετήσεις τους σε περιόδους διπολισμού, όπως είναι και οι επικείμενες εκλογές, κατέχουν σημαντική θέση στην απόφαση ψήφου, η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν νοείται να αντιστοιχεί στην αποχή ή σε ψήφο υπέρ θέσης εκτός του δημοκρατικού φάσματος, μιας αποχής που ούτως ή άλλως ευνοεί στατιστικά είτε το διπολισμό, τεχνητό ή αναθεωρητικό, είτε την Κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος.

Αντί επιλόγου, επιθυμία είναι να γίνει γνωστό το Διάβημα πολιτών για απόδοση δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού, το οποίο εξελίσσεται εδώ και τρεις μήνες, με αφορμή το δημοψήφισμα. Το δικαίωμα της ψήφου, ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, μπορεί να γίνει σεβαστό και στη χώρα μας, εάν διαμορφωθεί επιτέλους ένας προσαρμοστικός νόμος κατάλληλα, έτσι ώστε να μπορούμε να ψηφίζουμε, όπως στις ευρωεκλογές, σε κάλπες στις κατά τόπους Πρεσβείες και Προξενεία της Ελλάδος στο εξωτερικό.

 respublica

To αόρατο πραξικόπημα

To αόρατο πραξικόπημα -του Περικλή Κοροβέση | Νόστιμον ήμαρ 

Κάποτε στα παλιά τα χρόνια στη μακρινή Κίνα ήταν ένας σοφός δάσκαλος, ζωγράφος στο επάγγελμα, που ζωγράφισε ένα περιστέρι τόσο τέλειο, που οι μαθητές του κάθε πρωί που πήγαιναν στο σχολειό κοίταζαν να δουν αν το περιστέρι είχε πετάξει. Δουλειά των μαθητών ήταν να αντιγράψουν το περιστέρι όσο πιο πιστά μπορoύσαν.

Με τη σειρά τους οι μαθητές του γινήκαν και αυτοί δάσκαλοι και εκπαίδευσαν νέους δασκάλους και πάντα το θέμα ήταν το τέλειο περιστέρι του ιδρυτή της σχολής. Οπου κάποια ωραία μέρα ένας νεαρός μαθητής κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα πραγματικό περιστέρι. Εμεινε έκθαμβος όταν διαπίστωσε πως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζωγράφιζαν. Και έκανε το δικό του που στηριζόταν στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα; Του κόψανε το δίπλωμα.

Εκτοτε στο ποτάμι της Ιστορίας κύλησαν πολλοί αιώνες και το ίδιο φαινόμενο ξαναεμφανιζόταν. Οποιος έβλεπε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ήταν επιτρεπτή, την πλήρωνε με το κεφάλι του. Στην Ευρώπη σήμερα δεν κόβουν κεφάλια. Αλλά έχουν την παντοδυναμία να εξαφανίσουν τις άλλες ιδέες και να μη φτάσουν πουθενά.

Εν τούτοις υπάρχουν πολλές εστίες διαφωτισμού και αντίστασης, όπως και ποικίλα δίκτυα κάθε λογής που κάνουν πολύτιμη δουλειά. Αλλά δεν φτάνουν στον ψηφοφόρο-καταναλωτή, που κατά κανόνα έχει εμμονές και πιστεύει πως το δικό του περιστέρι είναι το σωστό.

Αν δούμε την κινητικότητα των ψηφοφόρων στην Ελλάδα, εκτός από τον σκληρό πυρήνα του κάθε κόμματος, θα διαπιστώσουμε πως ψηφίζουν ανάλογα με την προσφορά του κάθε κόμματος, ακριβώς όπως στα σουπερμάρκετ. Το είδαμε και με τον Αντρέα Παπανδρέου και στην ανανεωμένη του μορφή με τον Αλέξη Τσίπρα.

Η έννοια του κυρίαρχου λαού στην ουσία είναι η έννοια του κυριαρχούμενου λαού που έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ολιγάρχες, αλλά τίποτα για τον εαυτό του. Στην ουσία οι εκλογές είναι ένα μεσσιανικό φαινόμενο. Διαλέγεις Μεσσία και συ γυρίζεις σπίτι και περιμένεις το θαύμα που ποτέ δεν έρχεται. Γίνεσαι πιστός, αλλά όχι πολίτης. Με άλλα λόγια, διαλέγεις την ανυπαρξία σου και τη θεωρείς προσωπικότητά σου, χάρη στον Μεσσία.

Αρα για ποια πολιτική μιλάμε όταν όλη η εξουσία είναι στους Μεσσίες-κόμματα; Πρώην σύντροφοι του Τσίπρα τον κατηγόρησαν για προδοσία. Βαριά κουβέντα. Αλλά αντικειμενικά έτσι είναι. Εκανε ακριβώς τα αντίθετα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα πέρασε μια συμφωνία που θέτει την Ελλάδα υπό γερμανική κατοχή.

Εγώ έχω μια άλλη προσέγγιση του φαινομένου. Αυτή η στήλη σε ανύποπτο χρόνο είχε διαπιστώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δεξιά Σοσιαλδημοκρατία, με μια ισχυρή αριστερή πτέρυγα, με αρχηγοκεντρική δομή που δεν χρειαζόταν κόμμα και οργανώσεις, αλλά αυλοκόλακες, προπαγανδιστές, και μηχανισμούς στήριξης. Εξ ου και τα κορυφαία στελέχη του εγκατέλειψαν το κόμμα για να εγκατασταθούν στην κρατική μηχανή.

Η δεξιά Σοσιαλδημοκρατία έψαχνε να βρει την οικογένειά της, που δεν ήταν τίποτ’ άλλο από το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο από χρόνια βρισκόταν υπό διάλυση, και να του δώσει νέα πνοή. Αλλά πρώτα έπρεπε να δώσει εξετάσεις στα πραγματικά κέντρα εξουσίας.

Και ο Τσίπρας πήγε με δώρα και υποσχέθηκε στον Σόιμπλε να παγώσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και στην κυρία Μέρκελ εξήγησε πως οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι ηθικού χαρακτήρα. Και προφανώς περίμενε κάποιο αντάλλαγμα, ίσως κανένα λουκάνικο Φρανκφούρτης, για να φανεί ότι κερδίσαμε και μεις κάτι και να το παρουσιάσουμε στους ιθαγενείς ως θρίαμβο της ελληνικής διπλωματίας.

Ο Βαρουφάκης παραδέχτηκε μετά πως ο μόνος στόχος αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της ελληνικής αντιπροσωπείας. Και σε αυτή τη διαδρομή γίνεται αντιληπτό πως χωρίς μνημόνιο δεν μπορεί να είσαι πρωθυπουργός. Επιπλέον ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Τσίπρα να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, για να απαλλαγεί από την ενοχλητική Αριστερή Πτέρυγα. Ενα ακόμα ατού ήταν πως η δημοτικότητα του αρχηγού ήταν μεγάλη και με εκλογές φαστ φουντ ίσως κέρδιζε και αυτοδυναμία.

Ολα δείχνουν πως κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία. Και παίζονται διάφορα σενάρια. Στην ουσία πρόκειται για τη δημιουργία του «Εξτρεμιστικού Κέντρου», που κυβερνάει στις πιο πολλές χώρες της Ε.Ε. Η συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015 η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ταρίκ Αλί, θα γίνει το ίδιο μισητή με την 21η Απριλίου 1967. Δεν την έχουμε δει ακόμα να εφαρμόζεται. Μας περιμένουν καταστροφή και χάος.

efsyn.gr

Πώς οι ΗΠΑ βοήθησαν στην άνοδο του ΙSIS στη Συρία και το Ιράκ

Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία, εκείνη η ατελείωτη εκστρατεία που ξεκίνησε πριν από 14 χρόνια από τον Τζορτζ Μπους, συνδέεται πλέον από μόνη της με κάποιες ακόμη περισσότερο τραγελαφικές ακροβασίες.  (Γράφει ο Seumas Milne* – Νοηματική απόδοση: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος)

Τη Δευτέρα η δίκη στο Λονδίνο ενός Σουηδού, του Μπέρλιν Τζίλντο, ο οποίος κατηγορήθηκε για τρομοκρατία στη Συρία, κατέρρευσε, όταν έγινε γνωστό ότι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες εξόπλιζαν τις ίδιες ομάδες ανταρτών, για τις οποίες ο ίδιος είχε κατηγορηθεί ότι τις υποστήριζε.

Η πολιτική αγωγή εγκατέλειψε την υπόθεση, προφανώς για να αποφύγει τον διασυρμό των μυστικών υπηρεσιών. Η υπεράσπιση υποστήριξε ότι η συνέχιση της δίκης θα οδηγούσε στην πλήρη αποκάλυψη του ότι η δράση της βρετανικής αντικατασκοπείας παρείχε «εκτεταμένη υποστήριξη» στους αντάρτες.

Και όταν γίνεται λόγος για «εκτεταμένη υποστήριξη», δεν αναφερόμαστε μόνο στην παροχή πολεμοφοδίων – αλεξίσφαιρα γιλέκα και στρατιωτικά οχήματα – αλλά και στην εκπαίδευση, την υλικοτεχνική υποστήριξη και τη μυστική παροχή «όπλων μαζικής κλίμακας».

Εκθέσεις ανέφεραν ότι η MI6 είχε συνεργαστεί με τη CIA σε ένα «υπόγειο αλισβερίσι» μεταφοράς όπλων από τη Λιβύη προς τη Συρία το 2012, μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι.

Είναι ξεκάθαρο πως ο παραλογισμός του να στείλεις κάποιον στη φυλακή, για κάτι που το έκαναν από μόνοι τους υπουργοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι έχει ξεπεράσει τα όρια. Όμως, αυτό δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Λιγότερο τυχερός στάθηκε ένας ταξιτζής του Λονδίνου, ο Ανίς Σαρντάρ, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ένα δεκαπενθήμερο νωρίτερα, εξαιτίας της συμμετοχής του το 2007 στην αντίσταση κατά της κατοχής του Ιράκ από τις αμερικανικές και βρετανικές δυνάμεις.

Η ένοπλη αντίσταση ενάντια σε μια παράνομη εισβολή και κατοχή δεν συνιστά ξεκάθαρα πράξη τρομοκρατίας, ούτε δολοφονία στις περισσότερες από τις ερμηνείες της,  συμπεριλαμβανομένων και των όσων αναφέρονται στη Συνθήκη της Γενεύης.

Αλλά η τρομοκρατία εξαρτάται καθαρά και ξάστερα από τη διαίσθηση του παρατηρητή. Και τούτο δεν είναι τόσο ξεκάθαρο πουθενά αλλού, όσο στη Μέση Ανατολή, όπου οι τρομοκράτες του σήμερα είναι οι μαχητές του αύριο ενάντια στην τυραννία – και οι σύμμαχοι καθίστανται εχθροί.

Εδώ και έναν χρόνο, οι αμερικανικές, βρετανικές και οι άλλες δυτικές δυνάμεις έχουν επιστρέψει στο Ιράκ, με το πρόσχημα του να καταστρέψουν την υπερσεκταριστική τρομοκρατική ομάδα του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) – παλαιότερα γνωστή και ως Αλ Κάιντα στο Ιράκ. Αυτό συνέβη αφού το ISIS κατέλαβε μεγάλα εδάφη στο Ιράκ και τη Συρία, ανακηρύσσοντας τη δημιουργία ενός ισλαμικού χαλιφάτου.

Ωστόσο, η εκστρατεία δεν πάει καλά. Τον περασμένο μήνα, το ISIS εισέβαλε στην ιρακινή πόλη Ραμάντι, ενώ την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά των ανύπαρκτων, πλέον, συνόρων οι δυνάμεις των τζιχαντιστών καταλάμβαναν τη συριακή πόλη της Παλμύρας.

Κάποιοι Ιρακινοί διαμαρτύρονται, επειδή οι ΗΠΑ έμειναν άπρακτες ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά. Οι Αμερικανοί επιμένουν ότι προσπαθούν να αποφύγουν τις ανθρώπινες απώλειες και υποστηρίζουν ότι είχαν σημαντικές επιτυχίες.  Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, όμως, Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε πως δεν επιθυμούν να φανούν ότι σφυροκοπούν τα σουνιτικά οχυρά σε έναν φανατικό πόλεμο, διακινδυνεύοντας να εξοργίσουν τους Σουνίτες συμμάχους τους στον Περσικό Κόλπο.

Φως στο πώς φτάσαμε ως εδώ ρίχνει μια πρόσφατα αποχαρακτηρισμένη, απόρρητη έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που συντάχθηκε τον Αύγουστο του 2012, και η οποία προέβλεπε κατά παράδοξο τρόπο – και καλωσόριζε – την προοπτική ενός «Σαλαφιστικού Πριγκηπάτου» στην ανατολική Συρία και ενός Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ, που θα ελεγχόταν από την Αλ Κάιντα.

Σε πλήρη αντίθεση με τα όσα ισχυριζόταν η Δύση εκείνο τον καιρό, το έγγραφο της Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας καθιστά την Αλ Κάιντα στο Ιράκ (η οποία μετατράπηκε στο ISIS) και τους συντρόφους της, τους Σαλαφιστές, ως τις «κυριότερες δυνάμεις που ελέγχουν την επανάσταση στη Συρία» και επισημαίνει ότι «οι δυτικές χώρες, τα κράτη του Κόλπου και η Τουρκία» υποστήριζαν τις προσπάθειες της αντίστασης για την ανακατάληψη της ανατολικής Συρίας.

Ανεβάζοντας κατά πολύ «την πιθανότητα εγκαθίδρυσης ενός επίσημου ή ανεπίσημου Σαλαφιστικού Πριγκηπάτου», η έκθεση του αμερικανικού Πενταγώνου συνεχίζει: «αυτό ακριβώς είναι που επιθυμούν οι δυνάμεις που στηρίζουν τους αντάρτες, προκειμένου να απομονώσουν το συριακό καθεστώς, το οποίο θεωρείται ως το στρατηγικό βάθος της σιιτικής επέκτασης (Ιράκ και Ιράν)».

Η έκθεση αποτυπώνει ακριβώς αυτό που συνέβη δύο χρόνια αργότερα: Σε διάστημα μόλις ενός έτους οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της, όχι μόνον υποστήριζαν και εξόπλιζαν την αντίσταση, που γνώριζαν ότι διοικείται από ακραίες φανατικές ομάδες, αλλά ήταν προετοιμασμένες να ενθαρρύνουν τη δημιουργία ενός είδους «Ισλαμικού Κράτους» – παρά τον σοβαρό κίνδυνο για την ενότητα του Ιράκ -, σε ρόλο ενός σουνιτικού ρυθμιστή με σκοπό την αποδυνάμωση της Συρίας.

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δημιούργησαν το ISIS, αν και κάποιοι σύμμαχοί της από τις χώρες του Κόλπου σίγουρα διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε αυτό, όπως παραδέχτηκε πέρυσι και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν.

Ωστόσο, δεν υπήρχε Αλ Κάιντα στο Ιράκ έως τη στιγμή που οι ΗΠΑ και η Βρετανία εισέβαλαν στη χώρα. Και σίγουρα οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη του ISIS εναντίον άλλων δυνάμεων στην περιοχή, ως μέρος μιας ευρύτερης πρακτικής για τη διατήρηση του ελέγχου από την Δύση.

Οι συσχετισμοί άλλαξαν από τη στιγμή που οι τζιχαντιστές άρχισαν να αποκεφαλίζουν δυτικούς και να δημοσιεύουν τις ωμότητές τους στο Διαδίτκυο και τα κράτη του Κόλπου να υποστηρίζουν άλλες ομάδες στον πόλεμο της Συρίας, όπως το Μέτωπο Νούσρα. Αλλά αυτή η συνήθεια των Αμερικανών και της Δύσης γενικότερα να παίζουν με τις ομάδες των τζιχαντιστών, πρώτα χαϊδεύοντάς τες και μετά επιστρέφοντας για να τις ‘δαγκώσουν’, πηγαίνει πολύ πίσω, στη δεκαετία του ’80 κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν, που ενθάρρυνε την εμφάνιση της Αλ Κάιντα υπό την κηδεμονία της CIA.

Αυτή η τακτική άλλαξε κατά τη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής στο Ιράκ, όταν οι αμερικανικές δυνάμεις υπό τη ηγεσία του Στρατηγού Πετρέους χρηματοδότησε έναν βρώμικο πόλεμο, τύπου Ελ Σαλβαδόρ, των φανατικών ταγμάτων θανάτου σε μια προσπάθεια να αποδυναμώσει την ιρακινή αντίσταση.

Και άλλαξε εκ νέου το 2011 στον ενορχηστρωμένο από το ΝΑΤΟ πόλεμο στη Λιβύη, όπου το ISIS κατέλαβε τον έλεγχο της γενέτειρας πόλης του Καντάφι, της Σύρτης.

Αυτό που καθίσταται ξεκάθαρο είναι ότι το ISIS και οι ωμότητές του δεν θα ηττηθούν από τις ίδιες δυνάμεις που τον έφεραν στο Ιράκ και τη Συρία ή που τον εξέθρεψαν χρόνια πριν.

Οι δίχως τέλος επεμβάσεις των δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή δεν έφεραν παρά μόνον την καταστροφή και τη διαίρεση. Συμπερασματικά, εκείνοι που μπορούν να θεραπεύσουν την ασθένεια είναι οι κάτοικοι στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, κι όχι εκείνοι που επί χρόνια επώαζαν τον ιό της καταστροφής.

* Ο Seumas Milne είναι αρθρογράφος και δημοσιογράφος του βρετανικού Guardian, με ιδιαίτερη εμπειρία στα θέματα της Μέσης Ανατολής.

Πηγή: Guardian

http://tvxs.gr

 anhsyxia.wordpress.com

Η Ελλάδα της Νέας Τάξης

Γερμανοί στρατιώτες δοκιμάζουν στις ακτές του Αιγαίου την καταλληλότητα της Ελλάδας ως τουριστικού προορισμού | XAΓΚΕΝ ΦΛΑΪΣΕΡ, Στέμμα και σβάστικα, τ.Β΄ (εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 1995)

Συντάκτης: 

Βασίλης Γ. Μανουσάκης*

Ποια θα ήταν η θέση της ηττημένης Ελλάδας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που φιλοδοξούσε να χτίσει ο Αξονας; Αν και το ζήτημα απασχόλησε τη νικήτρια Γερμανία αμέσως μετά την κατάκτηση της Ελλάδας, ο Χίτλερ προτίμησε να αναβάλει για μετά τον πόλεμο την οριστική διευθέτηση του θέματος, αν και ήταν βέβαιο πως θα διατηρούσε κάποιες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα (πιθανώς στη Θεσσαλονίκη), ενώ κάποια σχέδια ανέφεραν και την Κρήτη ως γερμανικό παραθεριστικό προορισμό.

Επειδή όμως υπήρχαν και τα συμφέροντα των άλλων χωρών του Αξονα στη χώρα, έγινε αποδεκτή η ένταξη του μεγαλύτερου μέρους της χώρας στον ιταλικό ζωτικό χώρο και η απαίτηση της Βουλγαρίας για δίοδο στο Αιγαίο.

Ταυτόχρονα, όμως, καταβλήθηκε προσπάθεια να εξασφαλιστούν άμεσα οι ντόπιοι παραγωγικοί πόροι για το Ράιχ και να προσανατολιστεί συνολικά η ελληνική οικονομία προς εκείνη της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.

Ωστόσο δεν συμφωνούσαν όλοι οι οικονομικοί παράγοντες του Αξονα για το ποια ακριβώς έπρεπε να είναι η δομή της ελληνικής οικονομίας. Βιομήχανοι και κρατικά στελέχη θεωρούσαν την Ελλάδα και το σύνολο των Βαλκανίων πρωτίστως ως έναν απλό προμηθευτή πρώτων υλών, τροφίμων και εργατικών χεριών.

Αλλοι, όπως το διευθυντικό στέλεχος του χημικού κολοσσού «I.G. Farben», Max Ilgner, πίστευαν πως θα ήταν χρησιμότερο για τη Γερμανία αν βοηθούσε σε μια ελεγχόμενη εκβιομηχάνιση της περιοχής ώστε να αυξανόταν η απορρόφηση γερμανικών προϊόντων, με την προϋπόθεση να αποφευγόταν ο ανταγωνισμός με τις γερμανικές επιχειρήσεις.

Μεταξύ άλλων, τα σχέδια της «I.G. Farben» πρόβλεπαν έτσι την ανατροπή της ελληνικής προσπάθειας του Μεσοπολέμου για αυτάρκεια στον τομέα των χρωμάτων, προσπάθεια που είχε πλήξει τα προηγούμενα χρόνια τις εξαγωγές της εταιρείας στη χώρα.

Ως χώρα με ελλειμματικό ισοζύγιο στον τομέα των τροφίμων, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να συνεισφέρει στον ίδιο βαθμό με τις άλλες βαλκανικές χώρες σε σιτάρι και άλλα βασικά προϊόντα.
Είχε όμως σημαντικό απόθεμα αγροτικών προϊόντων «πολυτελείας», όπως ελαιόλαδο, ξηροί καρποί, φρούτα και καπνός, τα οποία και έγινε προσπάθεια να εξαχθούν από τους κατακτητές.

Ομως οι ανάγκες του πληθυσμού σε περίοδο ακραίας πείνας και η συνεπαγόμενη εκτόξευση της μαύρης οικονομίας περιόρισαν τις εξαγωγές ακόμα και των πλεοναζόντων ειδών.
Παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες αύξησης της αγροτικής παραγωγής μέσω κάποιων περιορισμένων εισαγωγών γεωργικών εργαλείων, λιπασμάτων και τις συμβουλές Γερμανών ειδικών, οι κατακτητές όχι μόνο δεν κατάφεραν να εξαγάγουν όσα τρόφιμα σχεδίαζαν, αλλά αναγκάστηκαν να προβούν ακόμα και σε εισαγωγές τροφίμων από την υπόλοιπη Ευρώπη για να καλύψουν τις ανάγκες.

Μεγαλύτερα περιθώρια εξαγωγών υπήρχαν στον τομέα των πρώτων υλών. Αν και κάποιες γερμανικές επιχειρήσεις εξέφραζαν προπολεμικά παράπονα για τη χαμηλή ποιότητα και τη σχετικά υψηλή τιμή των βαλκανικών πρώτων υλών, η αποκοπή από τις υπερατλαντικές αγορές δεν άφηνε άλλη επιλογή.
Εξάλλου η ελληνική κατοχική κυβέρνηση ήταν (τουλάχιστον κατά τις πρώτες εβδομάδες της κατοχής) ιδιαίτερα πρόθυμη να συμβάλει στη συνέχιση των εξαγωγών, αφού φοβόταν μήπως μείνουν αδιάθετα τα ελληνικά προϊόντα.

Ωστόσο, η εκμετάλλευση του ελληνικού υπεδάφους χρειαζόταν επενδύσεις, οι οποίες θα γίνονταν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού για τον πανευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας.
Σύντομα, λοιπόν, αποφασίστηκε η συνέχιση σειράς έργων που είχαν προγραμματιστεί προπολεμικά αλλά και η έναρξη αρκετών ακόμα, πάντα με την εμπλοκή γερμανικών ή ιταλικών εταιρειών.
Μεγάλη έμφαση δινόταν στους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών, με έργα όπως τα λιγνιτωρυχεία της Αττικής ή τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια του Αχελώου και του Αλιάκμονα (τα δικαιώματα για τις μελέτες εκμετάλλευσης παραχωρήθηκαν στη γερμανική Hansa Leichtmetall), ενώ σχεδιαζόταν η επέκταση και ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρόμου και η κατασκευή γέφυρας μεταξύ Ρίου-Αντιρρίου, ακόμα και η διασύνδεση της Θεσσαλονίκης με το εκτεταμένο ποτάμιο σύστημα που θα ένωνε μέσω καναλιών τον Δούναβη με τη Βόρεια Θάλασσα.

Η βελτίωση των υποδομών θα βοηθούσε στις στρατιωτικές μεταφορές, αλλά κυρίως στην ανάπτυξη της εξορυκτικής δραστηριότητας πολύτιμων μετάλλων, όπως το χρώμιο και ο βωξίτης, ο οποίος μάλιστα αποτέλεσε τμήμα ενός μεγαλεπήβολου πανευρωπαϊκού προγράμματος για την παραγωγή αλουμινίου.

Για την υλοποίηση του ελληνικού τμήματος του προγράμματος αυτού θα κατασκευαζόταν ένα γερμανικό εργοστάσιο αλουμίνας κοντά στη Θεσσαλονίκη, το οποίο θα αξιοποιούσε την ενέργεια των νέων υδροηλεκτρικών εργοστασίων.

Το προϊόν θα εξαγόταν στο τεράστιο συγκρότημα αλουμινίου που κατασκευαζόταν στην κατεχόμενη Νορβηγία, συμβάλλοντας έτσι στον εφοδιασμό της γερμανικής βιομηχανίας με την πρώτη ύλη για τα αεροσκάφη της Luftwaffe.

Παρά τις ανατροπές στους αρχικούς σχεδιασμούς που επέφερε η παράταση του πολέμου, οι αναφορές στον ρόλο της Ελλάδας στη «Νέα Ευρώπη» συνεχίστηκαν εντεινόμενες κατά τη δεύτερη φάση των γερμανικών σχεδιασμών, το 1942-43.

Στις αναφορές εκείνες, η χώρα παραλληλιζόταν με το Βέλγιο ή παρουσιαζόταν ως μια ευρωπαϊκή «Καλιφόρνια», που θα ευδοκιμούσε ως «κόμβος συγκοινωνιακός προς όλην την Ανατολήν», ρίχνοντας το βάρος της στη γεωργία, στα ορυκτά και στη ναυτιλία. Κλάδοι που «διατηρούνται τεχνητώς μόνο δι’ υψηλών δασμών» (δηλαδή όσα εργοστάσια ανταγωνίζονταν εκείνα της δυτικής Ευρώπης) θα έκλειναν και η ελληνική βιομηχανία θα επικεντρωνόταν αποκλειστικά στη μεταποίηση της γεωργικής παραγωγής.

Στελέχη των δύο τελευταίων κατοχικών κυβερνήσεων ένιωθαν μάλιστα καθήκον τους να συμβάλουν στην πανευρωπαϊκή συζήτηση για τη δημιουργία μιας ενιαίας Ευρώπης, συζήτηση που είχε αναζωπυρωθεί τον καιρό εκείνο.

Ο δεύτερος κατοχικός πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος έγραψε και σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε, μαζί με άλλα προσωπικοτήτων της αξονικής Ευρώπης, στο πρώτο τεύχος του γερμανικού περιοδικού με τον εύγλωττο τίτλο «Νέα Ευρώπη», το οποίο εκδιδόταν σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες και όπως ανέφερε στο δεύτερο τεύχος είχε «μοναδικήν κατευθυντήριον γραμμήν την ιδέαν μιας ηνωμένης Ευρώπης».

Αφού τόνιζε πως η ιδέα «της συνεργασίας των λαών» πρωτοεμφανίστηκε στις αρχαιοελληνικές αμφικτιονίες, συνέχιζε προβάλλοντας ένα «Κοινό των Ευρωπαίων», ενωμένων «ψυχικώς και πνευματικώς», που θα απολάμβαναν κοινό νόμισμα, ελευθερία διακίνησης ατόμων, προϊόντων και επιστημονικών ανακαλύψεων και ασφάλεια από την καταδίωξη «άλλων λαών εκτός της Ηπείρου».

Η εξέλιξη του πολέμου δεν θα επέτρεπε την ολοκλήρωση των περισσότερων από τα παραπάνω σχέδια κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κάποια όμως από αυτά θα πραγματοποιούνταν χρόνια αργότερα.

* Ιστορικός. Η διδακτορική διατριβή του, με τίτλο «Οικονομία και πολιτική στην Ελλάδα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου», υποστηρίχθηκε το 2014 στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

 efsyn

Και τώρα τι;

1. Η αντίθεση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» δεν ήταν α λα καρτ

O ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του περασμένου Γενάρη ως ηγετική δύναμη της αντιμνημονιακής κοινωνικής συμμαχίας[1], αυτής που παραδόξως (;) επανεξετάζεται σήμερα ως παρωχημένη από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, ως εάν η τομή «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», που το κόμμα ανέδειξε το 2010[2], να ήταν επιλογή α λα καρτ. Όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια, η αντίθεση αυτή ενέπλεξε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, μετατράπηκε σε φόντο για την καθίζηση (ΠΑΣΟΚ) και την ίδρυση κομμάτων (ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ, Δημιουργία Ξανά, ΑΝΕΛ, ΚΙΔΗΣΟ), πυροδότησε κινήματα (Αγανακτισμένοι, «Δεν Πληρώνω») και προκάλεσε μετακινήσεις εκατομμυρίων ψηφοφόρων: μόνο στις εκλογές του 2012, σχεδόν 4.000.000 ψήφισαν διαφορετικά σε σχέση με το 2009.

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Στη διαδρομή ως τη νίκη του Ιανουαρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε συστηματικά ως «λαϊκιστική» δύναμη, στο βαθμό που απλοποιούσε αφόρητα, ισοπεδώνοντας υποτίθεται, την κοινωνική και πολιτική ζωή, με το να οργανώνει και να διεκδικεί την εκπροσώπηση σημαντικών αντιμνημονιακών αγώνων. Λόγω αυτού του «λαϊκισμού», ωστόσο, ο ίδιος κατάφερε να σταθεροποιήσει τις σχέσεις εκπροσώπησης με τα στρώματα της μισθωτής εργασίας που έπληττε το μνημόνιο, διευρύνοντάς τες μετά το 2012 προς τα αγροτικά και παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα, και τελικά μετατρέποντας την αντιμνημονιακή διαμαρτυρία σε πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, όπως επιβεβαιώνουν οι έρευνες κοινής γνώμης ακόμα και σήμερα [3].

2. Στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ένωση, ευρωπαϊσμός σημαίνει Μνημόνιο και τέλος της λαϊκής κυριαρχίας

Οι δύο εκλογικές νίκες, σε ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές, ήρθαν σε πείσμα όσων προεξοφλούσαν το τέλος της τομής «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» ή, ακόμα χειρότερα, όσων δαιμονοποιούσαν τη διαίρεση αυτή ως υπερβολικά ευρύχωρη, ακόμα και ως «θερμοκοιτίδα» της «αντιμνημονιακής» Χρυσής Αυγής. Τελείως διαφορετική υπόθεση είναι αν, έναν μόλις μήνα αργότερα, η διαβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ «άλλο η δανειακή σύμβαση, άλλο το μνημόνιο», προσέκρουε στους εκβιασμούς των «θεσμών» για διακοπή της ρευστότητας, καταλήγοντας στο επώδυνο μορατόριουμ της 20ης Φλεβάρη. Διαφορετική, γιατί στην περίπτωση αυτή είχαμε την πρώτη ηχηρή προειδοποίηση πόσο μακριά θα πήγαιναν η «σκέτη», άνευ ετέρου εναντίωση στο Μνημόνιο και η συνταγή της «σκληρής διαπραγμάτευσης» μέσα στην Ευρωζώνη. Παρά το επαχθές κόστος, εντούτοις, την παραίτηση της κυβέρνησης δηλαδή από μονομερείς ενέργειες και αξιώσεις διαγραφής του χρέους, η στρατηγική αυτή συνεχίστηκε, σαν το σήμα κινδύνου να μην είχε υπάρξει ποτέ.

Τα αδιέξοδα που πολλαπλασιάστηκαν μετά την 20η Φλεβάρη ήρθε να αντιμετωπίσει, τέσσερις μήνες μετά, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Κι αυτό το τελευταίο, αντί για τη θρυλούμενη έκλειψη της διαίρεσης «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», βεβαίωνε πέρα από κάθε αμφιβολία την ύπαρξη και την εμβάθυνσή της τομής: το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή τοποθέτηση, παρά τις ισχυρές και πραγματικές απειλές εναντίον της, ήταν εκεί, ως η μορφή εμφάνισης της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας που κυριάρχησε μετά το 2010, χάρη και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ιστορικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ακυρώθηκε μέσα σε λίγες ώρες, με την αποκλειστική διαχείριση του αποτελέσματος από τον Αλέξη Τσίπρα, και υπό το κράτος εκβιασμών που εξαρτούσαν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη από την αποδοχή ενός τρίτου Μνημονίου, προς διάψευση και πάλι της στρατηγικής του κόμματος: Όπως γράφτηκε, χωρίς να διαψευστεί, το βράδυ της 5ης Ιουλίου το γραφείο του προέδρου της Κομισιόν Ζ.-Κ. Γιουνκέρ διεμήνυε στον έλληνα πρωθυπουργό ότι σε 48 ώρες θα δρομολογούνταν η «διαδικασία έξωσης» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη[4]. Αυτό που διαψεύδονταν και πάλι δεν ήταν γενικώς η επιμονή στην αντίθεση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιμείνει στη σωστή αντίθεση, και γι’ αυτό είχε κερδίσει δύο εκλογικές μάχες. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, είχε απωθήσει ό,τι καταλαβαίναμε ότι υπήρχε πίσω από την αντίθεση αυτή: το γεγονός ότι τα μνημόνια είναι το αναπόφευκτο συνοδευτικό κάθε δανειακής σύμβασης, καθ’ ότι ο κοινός παρονομαστής της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης: σε τελική ανάλυση, το μόνο μέσο πολιτικής διαχείρισης της εν εξελίξει καπιταλιστικής κρίσης, προς όφελος των αφεντικών. Είναι κυρίως αυτά που ζητούν σήμερα, διά του ΣΕΒ, την απρόσκοπτη εφαρμογή του «προγράμματος».

3. Από τη ριζοσπαστική Αριστερά στην Κεντροαριστερά, από την καταγγελία του πραξικοπήματος στην αποδαιμονοποίησή του

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατήγγειλε σαν «πραξικόπημα» τους εκβιασμούς που οδήγησαν στο τρίτο Μνημόνιο. Μετά την 13η Ιουλίου, ωστόσο, η ίδια προσχώρησε στην παραδοχή των αντιπάλων της[5], ότι η εποχή της αντίθεσης «Μνημονίου-Αντιμνημονίου» είχε τελειώσει[6]. Τη θέση της παρωχημένης, υποτίθεται, αντίθεσης έχουν πάρει ήδη οι διαβεβαιώσεις για την εφαρμογή της συμφωνίας[7] και τα σενάρια για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας που θα την αναλάβει, η συνεργασία δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ (βλ. συνέντευξη Γ. Δραγασάκη στηνΕφημερίδα των Συντακτών, 29.8.2015· συνέντευξη Ν. Βούτση στον BHMA FM, 31.8.2015).

Με την αριστερή του πτέρυγα να καταγγέλλει ως ισοπεδωτική (!) την αντίθεση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», ο ΣΥΡΙΖΑ περνά πια στο αίτημα να αποδαιμονοποιηθεί (!!) η λέξη «Μνημόνιο», προς επιβεβαίωση όσων επισημαίνουν το προφανές: ότι ένα πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε στους αγώνες έντεκα ολόκληρων χρόνων, σήμερα θα δαπανηθεί ώστε το μνημόνιο να εφαρμοστεί «χωρίς να ανοίξει μύτη» – με τη νομιμοποίηση, μάλιστα, ανθρώπων εγνωσμένης ακεραιότητας, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Θοδωρής Δρίτσας.

4. Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή κριτική στήριξη της Λαϊκής Ενότητας

Μετά και την καταθλιπτική αφομοίωση του κόμματος από την κυβέρνηση, και τελικά την κατάργησή του, η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη αναστρέψιμη – όπως μη αναστρέψιμη είναι και η παγίωση του προεδρικού αυταρχισμού, το πολιτικό της “εποικοδόμημα”. Θα ήταν αλλιώς, αν υπήρχε πεδίο για να διεκδικηθεί αυτή η αντιστροφή της κατάστασης (όμως το συνέδριο του κόμματος καταργήθηκε…). Θα ήταν αλλιώς, αν υπήρχε έστω ένας εσωκομματικός συσχετισμός για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος (όμως η Νεολαία, σημαντικό τμήμα των «53+» και όλη η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι πια εκτός κόμματος…). Η σημειολογία είναι αμείλικτη: αν γινόταν στ’ αλήθεια αλλιώς, ο Φώτης Κουβέλης δεν θα σκεφτόταν σήμερα τον επαναπατρισμό στον ΣΥΡΙΖΑ: τον σκέφτεται γιατί στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα ένα κόμμα-απομίμηση του Συνασπισμού του ’90, με υπερταξικές αναφορές, τη στιγμή που η ταξική πόλωση εντείνεται, απειλώντας ήδη να διαλύσει τις κοινωνικές του εκπροσωπήσεις.

***

Η προαναγγελθείσα κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας για την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, πιθανότατα υπό τον πρωθυπουργό που διαβεβαίωνε ότι δεν θα είναι «παντός καιρού», βεβαιώνει την μετακόμιση του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά, στο χώρο δηλαδή που συρρικνώθηκε μέσα σε μια πενταετία σκληρής ταξικής πόλωσης. Αν όμως έχουν έτσι τα πράγματα, με δεδομένους τους ασφυκτικούς χρόνους ως τις εκλογές, και δεδομένη επίσης την αποτυχία άλλων ρευμάτων της Αριστεράς να ηγηθούν ενός πολιτικού μετώπου του ΟΧΙ, η μόνη αριστερή αντιμνημονιακή δύναμη που μπορεί να έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση –αποτρέποντας, έστω προσωρινά, την ιταλοποίηση της ελληνικής Αριστεράς[8]–, είναι η «Λαϊκή Ενότητα». Γι’ αυτό άλλωστε το σχήμα στηρίζεται σήμερα από αγωνιστές/τριες και διανοούμενους της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αποδεσμεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, κύκλος του περιοδικού «Θέσεις»), διεθνιστικές κινήσεις (Κόκκινο Δίκτυο, Ξεκίνημα) και δυνάμεις προερχόμενες από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ).

Καθώς η επόμενη κυβέρνηση πρόκειται να διαπραγματευτεί «στροφές» που θα οξύνουν την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης (από το πλαίσιο για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις, ως τη μείωση του ΕΚΑΣ, την πώληση του ΑΔΜΗΕ και το φόρο στα αγροτικά εισοδήματα), η ανάγκη να υπάρχει μια ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση στην επόμενη, καταθλιπτικά μνημονιακή Βουλή, κάνει αναπόφευκτη τη στήριξη της Λαϊκής Ενότητας. Η στήριξη αυτή, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι άνευ όρων. Ιδίως μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο αυτοπροσδιορισμός της ΛΑ.Ε ως δύναμης γενικώς «αντιμνημονιακής, πατριωτικής και δημοκρατικής», η επιμονή στις μεταγραφές κοινοβουλευτικών τηλεαστέρων ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, μια συγκεντρωτική μεθοδολογία συγκρότησης τύπου «Αριστερό Ρεύμα και συνεργαζόμενοι», και βεβαίως η υποκατάσταση, διά του «εθνικού νομίσματος», μιας επειγόντως αναγκαίας αντικαπιταλιστικής πολιτικής, με την οποία δεν καταπιάστηκε ποτέ στα σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν την εντύπωση ότι ο πήχυς θα βρίσκεται, για την ώρα τουλάχιστον, χαμηλά: στην κεφαλαιοποίηση της εύλογης διαμαρτυρίας για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.

5. Χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική Αριστερά

Το έργο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ωστόσο, είναι κατά πολύ δυσκολότερο. Από τη μια, η ήττα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν επιτρέπει καμία ψευδαίσθηση για «ακόμα πιο σκληρή διαπραγμάτευση» στο πλαίσιο της Ευρωζώνης· ακόμα και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να εξηγήσει λογικά γιατί προσδοκά θετική ρύθμιση για το χρέος από τους «θεσμούς» που, αποδεδειγμένα πια, επιδιώκουν την ταπείνωσή του. Από την άλλη, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμα κινδύνου για όποια δύναμη της Αριστεράς θελήσει να πάει την υπόθεση παρακάτω – είτε αυτή στήριξε, είτε όχι το ηττημένο κυβερνητικό εγχείρημα. Προϊόν εκβιασμού, και μαζί εγκληματικών πολιτικών επιλογών που συνεχίζονται, η ήττα δεν θα ξεπεραστεί από κάποιους που «θα θέλουν περισσότερο» ή δεν θα «προδώσουν». Εν τέλει, η ίδια θέτει μέρες τώρα ένα επιτακτικό ερώτημα: πώς θα εκπροσωπούνται, στα χρόνια του τέλους της λαϊκής κυριαρχίας, και τελικά πώς θα επιβιώνουν, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι – όσοι και όσες, δηλαδή, πετιούνται έξω από τη θεσμική πολιτική και το καπιταλιστικό οικονομικό κύκλωμα.

Σε αντίθεση με τη δεκαετία του ’90, η «Ευρώπη της προκοπής» δεν δίνει παρά την προοπτική μιας jobless recovery – την ίδια στιγμή που η «Ευρώπη των δικαιωμάτων» εγκληματεί σε βάρος των προσφύγων και θωρακίζεται μπροστά στις εξεγέρσεις του εγγύς μέλλοντος. Η συνθήκη αυτή θέτει την Αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη μπροστά στην ανάγκη ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος: στην ανάγκη να συγκροτηθεί, σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κοινωνική δύναμη που θα αποτρέψει τα πραξικοπήματα («This is A Coup»), είτε η «έδρα» τους βρίσκεται στις Βρυξέλλες, είτε στο κέντρο της Αθήνας. Είναι προφανές ότι κανένα προεκλογικό πρόγραμμα δεν προλαβαίνει –αν υποθέσουμε ότι προτίθεται– να ασχοληθεί διεξοδικά με αυτά. Είναι ακριβώς γι’ αυτά, όμως, που ο ορίζοντας των αριστερών δεν μπορεί να σταματά στις κάλπες της 20ης Σεπτεμβρίου.

______________

Σημειώσεις

[1] Γιάννης Μαυρής, «Οι κοινωνικές δυνάμεις της αντιμνημονιακής συμμαχίας. Κοινωνική δομή της ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ και μεταβολές 2012-2015», mavris.gr, 9.2.2015.

[2] Χριστόφορος Βερναρδάκης, «To Μνημόνιο γκρεμίζει τον τοίχο ανάμεσα στη ριζοσπαστική αριστερά και τον λαϊκό κόσμο του ΠΑΣΟΚ», Η Αυγή, 19.9.2010

[3] «Περίπου οι μισοί πολίτες πιστεύουν ότι ο Σαμαράς πλήρωσε το Μνημόνιο», Δημοσκόπηση της Prorata,Εφημερίδα των Συντακτών, 3.9.2015

[4] Τάσος Τέλλογλου, «Οταν η Γερμανία έβλεπε τρίτη συμφωνία», Καθημερινή23.8.2015. Σύμφωνα με το ίδιο ρερπορτάζ, τέσσερις μέρες αργότερα, περιοδεύοντας στα Δυτικά Βαλκάνια, η Άγκελα Μέρκελ διεμήνυε σε συνεργάτες της ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε στη διαγραφή χρέους, η Ελλάδα θα έπαυε να είναι μέλος της Ευρωζώνης.

[5] Ενδεικτικά: Βαγγέλης Βενιζέλος, «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο: το ψεύτικο δίπολο της κρίσης», Το Βήμα, 8.3.2013· Αντώνης Σαμαράς, «Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει ξεπεραστεί οριστικά», Ναυτεμπορική, 30.6.2013· Φώφη Γεννηματά, «Το πλαστό διχαστικό δίλημμα της 5ετίας ‘μνημόνιο-αντιμνημόνιο’ ενταφιάζεται σήμερα από εκείνους που το δημιούργησαν», Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής, 14.8.2015

[6] Τέρενς Κουίκ, «Τελείωσε η περίοδος ‘μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί’», Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, 20.7.2015

[7] Ενδεικτικά: Nίκος Βούτσης, Συνέντευξη στο Κόκκινο 105.5, 16.7.2015: «Το πρόγραμμά μας θα περιέχει τις δεσμεύσεις του [μνημονιακού] προγράμματος»· Όλγα Γεροβασίλη, Συνέντευξη στον ΒΗΜΑ FM, 31.8.2015: «Όλοι μας γνωρίζουμε ότι έπρεπε να γίνει αυτή η συμφωνία, εμείς ήμασταν οι πρώτοι που το λέγαμε αυτό. Ναι, θα υλοποιήσουμε τη συμφωνία. Δεν είμαστε δισυπόστατοι […] Αυτή είναι μία δέσμευση, την οποία έχουμε αναλάβει από την ώρα της ψήφισης της συμφωνίας και φυσικά είμαστε σταθεροί σε αυτό που αποφασίσαμε και διατυπώσαμε. Δεν χρειάζεται κάποιος να υιοθετεί κάτι, το οποίο ξέρει ότι πρέπει να το κάνει».

[8] Αντώνης Νταβανέλος, «Λαϊκή Ενότητα: Ο πόλος της ελπίδας για την Αριστερά»,Rproject 31.8.2015

rednotebook.gr

 dithen

Η ενωμένη Ευρώπη του Γ’ Ράιχ

istoria.jpg

Παρίσι 1942. Τα γραφεία του κατοχικού οργανισμού που ήταν υπεύθυνος για την «κινητικότητα» εργατών προς τη γερμανική βιομηχανία

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος

«Νομισματική ή τελωνειακή Ενωση μπορεί να προβλεφθεί μόνο με μια χώρα που έχει παρόμοιο βιοτικό επίπεδο με το δικό μας» , Βάλτερ Φουνκ, υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, 22.7.1940

Ενα από τα δημοφιλέστερα στερεότυπα της τελευταίας εξαετίας στη χώρα μας αποτελεί η ταύτιση της σημερινής Γερμανίας και της Ε.Ε. με τον χιτλερισμό και την «ευρωπαϊκή νέα τάξη» που αυτός ευαγγελίστηκε.

Ο προπαγανδιστικός χαρακτήρας της σύγκρισης είναι βέβαια οφθαλμοφανής και οι διαστάσεις που αποκτά στον δημόσιο λόγο συχνά γκροτέσκο.

Ποια όμως υπήρξαν στην πραγματικότητα τα σχέδια του Γ’ Ράιχ για τη «νέα Ευρώπη» του μέλλοντος;

Οπως κάθε εφαρμοσμένη πολιτική, έτσι και η ναζιστική πολιτική για την Ευρώπη προέκυψε ως συγκερασμός ποικίλων στοχοθεσιών και επιδράσεων.

Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό, η ναζιστική ιδεολογία δεν διακρινόταν άλλωστε για τη θεωρητική πρωτοτυπία της – επί της ουσίας δεν ήταν παρά ένα συμπίλημα αντιφατικών ιδεολογημάτων που κυκλοφορούσαν στους αντιδραστικούς κύκλους της Γερμανίας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, τραβηγμένο όμως στην έσχατη «ορθολογική» συνέπειά του: τη βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευση εκατομμυρίων «υπανθρώπων» προκειμένου να διασφαλιστεί η ευημερία της νομιμόφρονος πλειοψηφίας της αρίας φυλής.

Η εξόντωση των Εβραίων δρομολογήθηκε ως η ολοκληρωμένη μορφή («τελική λύση») των αντισημιτικών πρακτικών που ανθούσαν από τα μεσαιωνικά χρόνια και συστηματοποιήθηκαν ως μέσο άσκησης (παρα)κρατικής πολιτικής τον ΙΘ’ αιώνα, αυτή των ομοφυλοφίλων δικαιολογήθηκε ως καταπολέμηση της «δημογραφικής συρρίκνωσης» του γερμανικού έθνους, ενώ οι Τσιγγάνοι θυσιάστηκαν στο όνομα της απαλλαγής της κοινωνίας από «παρασιτικές» ομάδες που δεν ενστερνίζονταν την ηθική της εργασίας˙ και στις τρεις περιπτώσεις, το Ολοκαύτωμα των θαλάμων αερίων συνδυάστηκε με την εθνωφελή πρακτική της εξοντωτικής καταναγκαστικής εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων για λογαριασμό παραδοσιακών κλάδων της γερμανικής βιομηχανίας κάτω από την επίβλεψη των SS.

Ακόμη και η θεωρία περί «Ζωτικού Χώρου» (Lebensraum), που τόσο αποφασιστικό ρόλο διαδραμάτισε στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του Γ’ Ράιχ, είχε πρωτοδιατυπωθεί από τον γεωγράφο Φρίντριχ Ράτσελ εν έτει 1901, όταν ο Χίτλερ ήταν ακόμη παιδί, τα βασικά δε στοιχεία της συλλογιστικής της προϋπήρχαν ήδη από τον 19ο αιώνα.

Από τεχνική άποψη, με τα σχέδια οικοδόμησης της ευρωπαϊκής «νέας τάξης»καταπιάστηκε μεταξύ 1940 και 1943 μια πλειάδα διαπλεκόμενων φορέων: ανώτερα κλιμάκια των υπουργείων Οικονομικών και Εξωτερικών, προπαγανδιστές του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (NSDAP) και διευθυντικά στελέχη της γερμανικής βιομηχανίας. Οπως και στις υπόλοιπες πτυχές της ναζιστικής πολιτικής, τελικός επιδιαιτητής των αντιθέσεων που προέκυπταν απ’ αυτές τις παράλληλες λειτουργίες ήταν ο ίδιος ο Φίρερ.

Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτοί οι σχεδιασμοί εξαιρούσαν ρητά τα ευρωπαϊκά εδάφη της ΕΣΣΔ, στα οποία το ναζιστικό «Γενικό Σχέδιο Ανατολή» του 1942 επιφύλασσε εντελώς διαφορετική τύχη: τη μαζική εκτόπιση και εξόντωση 50 εκατομμυρίων «μη εκγερμανίσιμων» Σλάβων και τον οργανωμένο εποικισμό τους από 10 εκατομμύρια Γερμανών, Ολλανδών και λοιπών «Αρίων».

Μια οικογένεια γεμάτη ευκαιρίες

«Ενιαίος οικονομικός χώρος» α λα χιτλερικά: Γερμανοί τουρίστες ψωνίζουν στο Παρίσι κατασχεμένα εβραϊκά αγαθά | 

Στο επίπεδο της προπαγάνδας, τα πράγματα ήταν μάλλον απλά. Η ενοποίηση της Ευρώπης από τις στρατιές της Βέρμαχτ πλασαρίστηκε σαν ένα πρώτο (καταναγκαστικό, πλην σωτήριο) βήμα για την υπέρβαση των αιματηρών διαχωρισμών του παρελθόντος και την οικοδόμηση ενός λαμπρού κοινού μέλλοντος, βασισμένου στις οικονομίες κλίμακας που θα επέτρεπε ο σχηματισμός μιας ενιαίας πανευρωπαϊκής αγοράς.

Παρά τον ακραίο εθνικισμό των ναζί, η ειδυλλιακή αυτή εικόνα μπορούσε να μασκαρευτεί ακόμη και σαν επαγγελία υπέρβασης του εθνικού κράτους:

«Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλά από τα μεταξύ μας ζητήματα είναι απλοί οικογενειακοί καβγάδες σε σύγκριση με τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν σήμερα την επίλυσή τους μεταξύ ηπείρων», υποστήριζε λ.χ. στις 11.9.1940 ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, απευθυνόμενος σε μια ομάδα Τσέχων δημοσιογράφων και διανοουμένων. «Είμαι βαθιά πεισμένος ότι, όπως σήμερα χαμογελάμε αναλογιζόμενοι τους τοπικιστικούς καβγάδες που χώριζαν τους γερμανικούς λαούς στις δεκαετίες του 1840 και του 1850, έτσι και σε 50 χρόνια οι μελλοντικές γενιές δεν θα διασκεδάζουν λιγότερο με τις πολιτικές διαφωνίες που σημειώνονται τώρα στην Ευρώπη».

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινούνταν οι οδηγίες του Καρλ Μένγκερλε, επικεφαλής της υπηρεσίας ενημέρωσης του υπουργείου Εξωτερικών, για τον χειρισμό του «ζητήματος Ευρώπη» από τα γερμανικά ΜΜΕ (27.9.1941):

«Η επιθετική, αποδομητική και πολεμική προπαγάνδα πρέπει να συμπληρώνεται με κάτι πιο θετικό, ιδίως όσον αφορά το μέλλον της Ευρώπης: Υπέρβαση της ευρωπαϊκής ιδιομορφίας. Τερματισμός της εποχής των ευρωπαϊκών εμφύλιων πολέμων. Στόχος: μια ομοσπονδιακή Ευρώπη υπό την ηγεσία και προστασία της ισχυρότερης, υγιέστερης και πιο υπεύθυνης ομάδας δυνάμεων. […] Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές ή μικροσκοπικές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι ξεπερασμένη. Τέρμα πια στα διαβατήρια και τις βίζες. Η κεντροευρωπαϊκή ευημερία θα φέρει ευημερία και οικονομική ασφάλεια σε όλα τα μέλη. […] Οι αντίπαλοι της Ευρώπης δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο πέρα από την επιστροφή στις παλιές μέρες, που η ιστορική εξέλιξη έχει ξεπεράσει και απορρίψει».

Συγκεκριμένες υποσχέσεις συμπλήρωναν αυτές τις γενικότητες, από την υπέρβαση των καπιταλιστικών κρίσεων, χάρη στον «ορθολογικό καταμερισμό εργασίας» του εθνικοσοσιαλιστικού υπερκράτους, μέχρι τις ευκαιρίες που συνεπάγονταν για τους μικρότερους λαούς οι διευρυμένοι ορίζοντες του «μεγάλου ευρωπαϊκού χώρου».

Το ηγετικό στέλεχος του Γ’ Ράιχ που πρωτοστάτησε στις ζυμώσεις για τη μεταπολεμική Νέα Ευρώπη, Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ | 

Χαρακτηριστικό δείγμα, από δημόσια ομιλία του χιτλερικού επιτρόπου στην Ολλανδία,Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (25.7.1940):

«Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. […] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».

Η σύμπραξη αυτή συνεπαγόταν φυσικά κάποιους περιορισμούς. Τη συνειδητή λ.χ. πειθαρχία των ευρωπαϊκών λαών στις εντολές του Βερολίνου.

«Οπως κανένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράσσει την ηρεμία για εγωιστικούς σκοπούς, έτσι ακριβώς και σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα επιτραπεί μακροπρόθεσμα να παρεμποδίσει την εν γένει διαδικασία οργάνωσης», ξεκαθαρίζει ο Γκέμπελς στους Τσέχους ακροατές του, ενώ ο θεωρητικός του Lebensraum, Βέρνερ Ντάιτς, τονίζει σε βιβλίο του το 1942 πως «η ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, ο κοινός Ζωτικός Χώρος της λευκής φυλής, απαιτεί από τον καθέναν από τους λαούς της την ίδια πειθαρχία που η εθνική κοινότητα επιβάλλει σε καθέναν από τους πολίτες της».

Δεν χωρούσε βέβαια η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος ήταν το αφεντικό και πού ακριβώς στηριζόταν αυτή η λεόντεια σύμπραξη.

«Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν έθνος στην Ευρώπη που να μην έχει συμβάλει αξιόλογα στην ανάπτυξη και την Ιστορία της ηπείρου μας», διακηρύσσει στις 4.10.1942 ο Γκέμπελς, για να διευκρινίσει αμέσως μετά:

«Οσο σεβαστό πρέπει να είναι αυτό το γεγονός, εξίσου σαφές είναι πως ο συντονισμός των προσπαθειών των επιμέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία. […] Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας».

Αδιανόητη θεωρούνταν, τέλος, η (έστω και τυπική) ισοτιμία μεταξύ των συμβαλλομένων.

«Αρνούμαστε μια φιλελεύθερη συνομοσπονδία όπως η Κοινωνία των Εθνών, όπου υπάρχει φόβος ότι θα επικρατούν οι πλειοψηφίες», ξεκαθαρίζει ο Ζέις-Ινκβαρτ στην ομιλία του για τη δέκατη επέτειο της ανάρρησης των ναζί στην εξουσία (29.1.1943). Στην επικείμενη «εθνική και κοινωνική τάξη, κάθε χώρα παίρνει τη θέση στην κοινότητα που της αξίζει χάρη στον πολιτισμό της, την αμυντική ετοιμότητά της και την οικονομική αποτελεσματικότητά της».

Μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων

Η μελέτη των πραγματικών σχεδιασμών, όπως αυτοί αποτυπώνονται στις σχετικές υπηρεσιακές εκθέσεις, ανατρέπει εκ βάθρων ό,τι απέμεινε απ’ αυτό το προπαγανδιστικό οικοδόμημα.

Αντί για ένα κοινό σπίτι ανοιχτό σε όλα τα έθνη (ή τουλάχιστον όσα κρίνονταν «ιστορικά αποδεδειγμένης αξίας», κατά τη διατύπωση του Μένγκερλε), η Ευρώπη της Νέας Τάξης σχεδιαζόταν σαν ένα σύστημα ιεραρχημένων ομόκεντρων κύκλων, ανάλογα με τις σχέσεις που κάθε χώρα διατηρούσε ώς τότε με τη Γερμανία.

Αν για τα πολιτικά στελέχη του NSDAP τα κριτήρια γι’ αυτήν τη διαλογή δεν μπορούσαν παρά να είναι πρωτίστως «φυλετικά», για τους διπλωμάτες κι επιχειρηματίες συνοδοιπόρους τους υπαγορεύονταν κυρίως από τον βαθμό ώσμωσης των επιμέρους εθνικών οικονομιών με τη γερμανική.

Σύμφωνα π.χ. με υπόμνημα του πρέσβη Ρίτερ προς τον υπουργό Εξωτερικών Φον Ρίμπεντροπ (1.6.1940), η «Μείζων Γερμανία (συμπεριλαμβανομένων των Βοημίας, Μοραβίας και Πολωνίας)» θα αποτελούσε «το πολιτικό και οικονομικό κέντρο» του όλου συστήματος, οι δε γειτονικές (και φρεσκοκατακτημένες) Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Δανία και Νορβηγία θα ενσωματώνονταν αρκετά γρήγορα σ’ αυτόν τον πυρήνα.

Ενας τρίτος κύκλος απαρτιζόταν από τις «χώρες του Δούναβη», το εξωτερικό εμπόριο των οποίων διεξαγόταν ήδη σε ποσοστό 50-70% με το Ράιχ˙ στην περίπτωσή τους αρκούσε όμως «η καλλιέργεια και επέκταση των υφιστάμενων σχέσεων», δίχως «κάποια ειδική οικονομικο-πολιτική μορφή».

Οσο για τις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες του σκανδιναβικού Βορρά, έπρεπε να πειστούν (ή να εξαναγκαστούν) να αναπροσανατολίσουν το εμπόριό τους προς τη Γερμανία και τους συμμάχους της, «μακριά από τις διεθνείς αγορές και υπερπόντιες χώρες».

Παρόμοια επιχειρηματολογία ανέπτυξε σε διάλεξή του (13.11.1942) και ο Αντον Ράιτινγκερ, διευθυντικό στέλεχος της χημικής βιομηχανίας IG Farben, προεκτείνοντάς την όμως μέχρι τον αποκλεισμό των παραδοσιακών αποικιακών δυνάμεων από τον ενιαίο οικονομικό χώρο:

«Καθώς η Δυτική Ευρώπη είχε παθητικό εμπορικό ισοζύγιο με όλες τις χώρες και χρηματοδοτούσε τα πλεονάσματα των εισαγωγών της μέσω των επιστροφών κεφαλαίου από τις επενδύσεις της στις υπερπόντιες αποικίες, οι οποίες σήμερα πρέπει να θεωρηθούν χαμένες, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ενσωματωθεί σε μια ηπειρωτική ευρωπαϊκή οικονομία όταν η κύρια βάση του πρώην οικονομικού της συστήματος δεν υφίσταται πλέον».

Αρκετά διαφορετική υπήρξε η εισήγηση του υπουργού Οικονομίας του Ράιχ, Βάλτερ Φουνκ, σε ειδική σύσκεψη στελεχών του υπουργείου που πραγματοποιήθηκε με παραγγελία του Γκέρινγκ (22.7.1940).

Αποφασιστικό κριτήριο για την υπαγωγή στις διαφορετικές ταχύτητες της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν εδώ το υπάρχον βιοτικό επίπεδο:

«Οι ευρωπαϊκές χώρες εντός της σφαίρας γερμανικού ενδιαφέροντος υπάγονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει χώρες με παρόμοιο με το δικό μας επίπεδο τιμών, μισθών, φόρων και εισοδημάτων, δηλαδή τη Δανία, την Ολλανδία και την Ελβετία. Οι χώρες του Νότου αποτελούν τη δεύτερη ομάδα. Ενώ οι πρώτες θα πρέπει να οργανωθούν παρόμοια μ’ εμάς και να έχουν πιο γενναιόδωρη μεταχείριση σε ζητήματα πληρωμών, οι άλλες διαφέρουν υπερβολικά από εμάς ώστε να γίνει οποιαδήποτε σκέψη για ένωση πληρωμών και νομίσματος».

«Καταμερισμός εργασίας» και κοινό νόμισμα

Ο διαχωρισμός αυτός έγινε ακόμη σαφέστερος στο σημείο της ίδιας εισήγησης που αφορούσε το ενδεχόμενο καθιέρωσης ενιαίου νομίσματος στη Νέα Ευρώπη.

«Νομισματική ή τελωνειακή ένωση», ξεκαθάρισε ο Φουνκ, «μπορεί να προβλεφθεί μόνο με μια χώρα που έχει παρόμοιο βιοτικό επίπεδο με το δικό μας. Αυτή δεν είναι η περίπτωση π.χ. της ΝΑ Ευρώπης, και δεν θα ήταν καθόλου προς το συμφέρον μας να παράσχουμε σ’ αυτήν την περιοχή βιοτικό επίπεδο παρόμοιο με το δικό μας. Αυτό θα εξασθενούσε μονάχα την αποτελεσματικότητα της τοπικής οικονομίας».

Παρά την τεχνική ορθότητα της τελευταίας παρατήρησης, δεν ήταν βέβαια η επιβίωση των κατακτημένων αυτή που κυρίως απασχολούσε τον υπουργό Οικονομίας του Χίτλερ.

Ο ίδιος, άλλωστε, είχε μόλις διευκρινίσει πως «η Γερμανία έχει τώρα την πολιτική ισχύ να αναδιοργανώσει την ευρωπαϊκή οικονομία σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες» και πως «υπάρχει η πολιτική πρόθεση να χρησιμοποιήσει αυτήν την ισχύ προκειμένου άλλες χώρες να υποχρεωθούν να προσαρμόσουν τις οικονομίες τους στα δικά μας σχέδια και ανάγκες».

Μια δημόσια ομιλία του ίδιου υπουργού, τρεις μέρες μετά την παραπάνω σύσκεψη, ξεδιάλυνε ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

«Σε μια υγιή ευρωπαϊκή οικονομία και μ’ έναν ορθολογικό καταμερισμό εργασίας μεταξύ των οικονομιών των ευρωπαϊκών χωρών», διαβάζουμε, «είναι εύλογο ότι το μάρκο θα έχει κυρίαρχη θέση», οι δε διακρατικές συναλλαγές στο εσωτερικό της θα πραγματοποιούνται με τη μέθοδο των ανταλλαγών (κλίρινγκ).

Ως παλαίμαχος δημοσιογράφος του οικονομικού Τύπου, ο Φουνκ συνειδητοποιούσε φυσικά πως ήταν αδύνατο να αποφευχθούν μεσοπρόθεσμα οι ανισορροπίες του ισοζυγίου σε βάρος των πιο αδύναμων εταίρων.

Βασική μέριμνά του αποτελούσε, ως εκ τούτου, να αποφύγει την «ισοπέδωση» μεταξύ της Γερμανίας και των λιγότερο παραγωγικών συνοδοιπόρων της:

«Η πληρωμή “ακάλυπτων” μεταβιβάσεων κλίρινγκ θέτει φυσικά ένα εσωτερικό νομισματικό πρόβλημα για επιμέρους χώρες. […] Το επίπεδο τιμών θα πρέπει να προσαρμοστεί σ’ αυτό της Γερμανίας. Ομως μια νομισματική ένωση θα επιφέρει μια σταδιακή ισοπέδωση των βιοτικών επιπέδων, που ακόμη και στο μέλλον δεν θα είναι και δεν θα πρέπει να είναι το ίδιο για όλες τις χώρες που θα συνδέονται με το ευρωπαϊκό σύστημα ανταλλαγών, επειδή απουσιάζουν οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις γι’ αυτό».

Αν όλες αυτές οι διακηρύξεις κινούνταν σ’ ένα πεδίο διπλωματικής απροσδιοριστίας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις απόψεις του Γκούσταφ Σλότερερ, επικεφαλής του Τμήματος Διεθνούς Σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομίας, όπως αποτυπώνονται σε μνημόνιο του Καρλ Αλμπρεχτ, διευθυντικού στελέχους της βιομηχανίας Carl Zeiss (19.7.1940):

«Στο μέτρο του δυνατού, η Ευρώπη πρέπει να γίνει ο βασικός προμηθευτής μας σε πρώτες ύλες και τρόφιμα. Στα Νοτιοανατολικά, π.χ., είναι αναγκαία και δυνατή μια μεγάλη αύξηση της αγροτικής απόδοσης. […] Είναι δυνατό και αναγκαίο να υπάρξει πραγματικά ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική. Η Ενωση Βιομηχανιών του Ράιχ πρέπει να συστήσει ομάδες εργασίας με άλλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες, για να επιφέρει έναν ορθολογικό καταμερισμό εργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Δεν θα ήταν δυνατό να στηθεί και να αναπτυχθεί κάθε βιομηχανία σε κάθε χώρα, κι αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί».

Ο ίδιος ο Χίτλερ θα ξεκαθαρίσει άλλωστε με τη σειρά του στο στενό επιτελείο του (16.7.1941) ότι το μόνο νόημα τέτοιου είδους δημόσιων διακηρύξεων ήταν να ριχτεί στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης και των άμεσα ενδιαφερομένων για τα πραγματικά ναζιστικά σχέδια «κοψίματος της πελώριας [ευρωπαϊκής] πίτας σύμφωνα με τις ανάγκες» της γερμανικής οικονομίας.

Η Συνομοσπονδία που δεν υπήρξε

Ακόμη και ο Φίρερ δελεάστηκε, ωστόσο, κάποια στιγμή από την προοπτική μιας συλλογικής «ευρωπαϊκής συνείδησης» υπό γερμανική ηγεμονία.

Ηταν λίγο μετά τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ενωση, όταν μια πανσπερμία φασιστών απ’ όλη την Ευρώπη έσπευσε να συνδράμει τη Βέρμαχτ στη στρατιωτική πάταξη του ταξικού και «φυλετικού» εχθρού.

Σε συνομιλία του με τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο (26.10.1941), ο Χίτλερ αποφάνθηκε έτσι ότι «το αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που σήμερα είναι ορατό, αν και ακόμη αδύναμο, θα μπορούσε στο φόντο του αγώνα στην Ανατολή να εξελιχθεί σταδιακά σε γενική αναγνώριση της ευρωπαϊκής κοινότητας».

Περισσότερο ενθουσιώδης, ο Ρίμπεντροπ θα θεωρήσει αυτήν την εξέλιξη δεδομένη κατά την ομιλία του στην τελετή διεύρυνσης του διακρατικού «Συμφώνου αντι-Κομιντέρν» (26.11.1941):

«Σήμερα οι γιοι σχεδόν κάθε ευρωπαϊκού έθνους πολεμούν στην Ανατολή για να διατηρήσουν τη ζωή και τον πολιτισμό της ηπείρου μας. Το αίμα που χύνεται σ’ αυτόν τον κοινό αγώνα θα μετρήσει περισσότερο απ’ όλες τις παραδόσεις μιας παρωχημένης εποχής».

Αποκορύφωμα αυτής της συλλογιστικής υπήρξε η άκαρπη πρόταση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών (31.3.1943) για πανηγυρική ανακήρυξη μιας «Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας» 13 χωρών, κατεχόμενων και μη, ως απάντηση στις διακηρύξεις των συμμάχων για τη μεταπολεμική σύσταση των Ηνωμένων Εθνών.

Ως πρώτα μέλη υποδεικνύονταν οι χώρες του Αξονα (Γερμανία, Ιταλία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Φινλανδία) και από τις κατεχόμενες η Γαλλία, η Δανία, η Νορβηγία, η Σερβία και η Ελλάδα, ενώ ανοιχτό αφηνόταν το ενδεχόμενο συμμετοχής της (ουδέτερης) Ισπανίας του Φράνκο.

Σύμφωνα με το προτεινόμενο σχέδιο διακήρυξης, η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία θα συστηνόταν «για πάντα», θα ήταν ανοιχτή στα υπόλοιπα κράτη της ηπείρου και οι λεπτομέρειες της συγκρότησής της θα καθορίζονταν μεταπολεμικά, όπως και η τελική διαρρύθμιση των συνόρων μεταξύ των μελών της. Στο οικονομικό πεδίο προβλεπόταν «προοδευτική κατάργηση των τελωνειακών φραγμών» και «συναινετική κατάρτιση ενός ομοιόμορφου σχεδίου» ανάπτυξης.

Στις απόρρητες όμως οδηγίες του Ρίνμπετροπ για τη σύσταση μιας «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, επιφορτισμένης με την περαιτέρω μυστική επεξεργασία του ζητήματος (5.4.1943), ξεκαθαρίζεται ότι «πρέπει να υπάρξουν χωριστές αποφάσεις για κάθε επιμέρους χώρα και έθνος, όταν έρθει ο καιρός».

Λεπτομερέστερα υπομνήματα για τη μελλοντική συνομοσπονδία κατέθεσαν τους επόμενους μήνες οι υψηλόβαθμοι διπλωμάτες Χανς Φροχβάιν (7.6.1943) και Σεσίλ φον Ρέντε-Φινκ.

Ο πρώτος χώρισε την Ευρώπη σε τρεις ζώνες («Μείζων Γερμανία με τους γερμανικούς και υπογερμανικούς λαούς, ανατολικούς και νοτιοανατολικούς»,«Μεσόγειος» και «περιοχή του Ατλαντικού»), αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμη και της συμμετοχής μιας «νέας Αγγλίας που θα είναι διατεθειμένη να αποποιηθεί τις παλιές αξιώσεις και ηγεμονικές μεθόδους» της˙ κυρίως όμως φρόντισε να τακτοποιήσει το ζήτημα του αποφασιστικού οργάνου: «ένα μόνιμο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνέδριο, με προεδρείο όπου θα αντιπροσωπεύονται οι ηγέτιδες δυνάμεις και μερικές άλλες χώρες».

Ο δεύτερος επικεντρώθηκε στις περιφερειακές ιδιομορφίες και τις επιπτώσεις της μελλοντικής ενιαίας αγοράς, τονίζοντας πως έπρεπε να «ληφθεί φροντίδα για την προστασία και τη διατήρηση ζωτικών κλάδων της βιομηχανίας, ιδίως σε μικρότερες οικονομικές περιοχές, και να διατηρηθούν υψηλά βιοτικά στάνταρ στις χώρες που σήμερα τα απολαμβάνουν».

Οι αρχιτέκτονες των παραπάνω σχεδίων έπρεπε πάντως να διασκεδάσουν τις ανησυχίες των ευρωσκεπτικιστών συντρόφων τους για τη θέση της Γερμανίας στο μελλοντικό σχήμα.

«Τα δικαιώματά μας ως κατοχικής και εμπόλεμης δύναμης δεν πρέπει βέβαια να θιγούν με κανέναν τρόπο», διαβεβαίωνε έτσι τον Αύγουστο του 1943 ο Ρέντε-Φινκ, ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα ότι «δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σκέψη για χορήγηση στην Πολωνία του καθεστώτος κράτους-μέλους της συνομοσπονδίας».

Ακόμη πιο εύγλωττος υπήρξε ο Ρίμπεντροπ στην αρχική εισήγησή του: «Αν φροντίσουμε να επανδρώσουμε όλα τα κατάλληλα πόστα με αδίστακτους ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούν να επιδεικνύουν ένα σόου ευελιξίας ενώ στην πραγματικότητα δεν θα συμβιβάζονται όσον αφορά τον πραγματικό πολιτικό στόχο, η δημιουργία μιας τέτοιας Συνομοσπονδίας δεν θα διακινδυνεύσει το παραμικρό, αλλά θα καταστήσει σαφές ότι το Μείζον Γερμανικό Ράιχ θα προκύψει στο τέλος του πολέμου».

Αυτό που προέκυψε στο τέλος του πολέμου ήταν, βέβαια, κάτι πολύ διαφορετικό: μια ηττημένη Γερμανία, διαμελισμένη σε ζώνες κατοχής, και μια Ευρώπη που γρήγορα χωρίστηκε κι αυτή σε σοσιαλιστική «Ανατολή» και καπιταλιστική «Δύση».

Στο δυτικό τμήμα η ευρωπαϊκή ενοποίηση δρομολογήθηκε έτσι τελικά κάτω από αμερικανική και γαλλική ηγεμονία, με την (τότε Δυτική) Γερμανία στον ρόλο του κεντρικού μεν συμβαλλόμενου αλλά όχι του επίσημου πρωταγωνιστή.

Στο πολιτικό πεδίο αρχιτέκτονες της όλης διαδικασίας αναδείχτηκαν επίσης κυρίως δεξιοί αντιστασιακοί, μολονότι στο παρασκήνιο η συμβολή τεχνοκρατών με προϋπηρεσία στα αντίστοιχα σχέδια του Ράιχ υπήρξε συχνά καθοριστική.

Εξ ου και στο φιλελεύθερο τελικό προϊόν δεν είναι σπάνιο να εντοπίσει κάποιος ουκ ολίγα ιχνοστοιχεία του αρχικού προγράμματος…

Διαβάστε

◈ Walter Lipgens, Documents on the History of European Integration. Vol. I. Continental Plans for European Union, 1939-1945 (Βερολίνο – Ν. Υόρκη 1985, εκδ. Walter de Gruyter). Εκτενέστατη συλλογή ντοκουμέντων για την προϊστορία της σημερινής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το πρώτο τμήμα του βιβλίου (σ. 37-199), απ’ όπου αντλήθηκε μεγάλο μέρος των πηγών του σημερινού αφιερώματος, ασχολείται με τα σχέδια των ναζί και της φασιστικής Ιταλίας για τη «Νέα Ευρώπη» μετά τη νίκη του Αξονα.

◈ Woodruff D. Smith, The Ideological Origins of Nazi Imperialism (Ν. Υόρκη 1986, εκδ. Oxford University Press). Εντοπισμός των ιδεολογικών καταβολών του ναζισμού στα αντιδραστικά ιδεολογήματα που αναπτύχθηκαν στη Γερμανία πολύ πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

◈ Keith Tribe, Strategies of Economic Order. German economic discourse, 1750-1950(Κέμπριτζ 1995, εκδ. Cambridge University Press). Σκιαγράφηση της γερμανικής οικονομικής σκέψης των δυόμισι τελευταίων αιώνων, από τους διαφωτιστές του 18ου αι. μέχρι το μεταπολεμικό «τάξη-φιλελευθερισμό» που ασπάζεται η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. και του γερμανικού υπ. Οικονομικών.

◈ Mark Mazower, Η αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη (Αθήνα 2009, εκδ. Αλεξάνδρεια). Ανατομία της «νέας τάξης» στην κατεχόμενη Ευρώπη. Το προτελευταίο κεφάλαιο («Εμείς οι Ευρωπαίοι») περιέχει ενδιαφέρουσες αλλά συνοπτικές επισημάνσεις για τη συμβολή των «ευρωπαϊστών» της ναζιστικής διπλωματίας και τεχνοκρατίας στη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Η Ελλάδα της Νέας Τάξης

πηγή:

http://www.efsyn.gr/arthro/i-enomeni-eyropi-toy-g-raih