Λαέ είσαι σπίτι;..

     ..γιατί ούτε μιλάει, ούτε λαλάει..

     Προς τα επιτελεία των κομμάτων: 
     Να σας το πούμε όσο πιό μαλακά γίνεται για να μη τρομάξετε:
     Οι εκλογές για τις οποίες κόβεστε και κοπανιέστε, δεν υπάρχουν!
     Ή μάλλον υπάρχουν μόνο στις οθόνες των τηλεοράσεων.
     Πουθενά αλλού.
     Ούτε στα καφενεία!

     Ο κόσμος σας έχει
γυρίσει την πλάτη. Σας έχει σιχαθεί όλους.
     Μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.

     Τους μνημονιακούς για τους γνωστούς προδοτικούς-δωσιλογικούς-απατεωνίστικους λόγους.

     Και τους αντιμνημονιακούς γιατί,
     ..ενώ οι πολίτες που δεν πιστεύουν ούτε θέλουν την λύση των μνημονίων-αέναων δανείων, ας μην πούμε ότι είναι 62%,
     ..πάντως όλοι μαζί, αποδέκτες ή πολέμιοι του ευρώ είναι σίγουρα ένα 45-55%,
     ..εσείς με τα αντιμνημονιακά σας μαγαζάκια, τον πολυκερματισμό σας, και την μ@λακία σας, κάνετε αυτόν τον λαό να φαίνεται πολύ-πολύ λιγότερος και διασπασμένος σε κομμάτια του 1,5 έως 8-10%.
     Αντί να συσπειρωθείτε σε ένα μεγάλο και δυναμικό συνασπισμό, μπας και τους πετάξουμε επιτέλους στη θάλασσα,
     ..έχετε στήσει ο καθένας την παράγκα του και: ''εδώ το καλό αντιμνημόνιο!'' 
     Εμ, δε γίνεται έτσι δουλειά!
     Είδε κι απόειδε ο κόσμος και σας έγραψε και σάς, να μη πούμε πού ακριβώς, αλλά πάντως κάπου όχι ιδιαίτερα τιμητικά.

     Και βέβαια, ενώ εδώ θα ήταν ιδανική μία αποχή της τάξης του 60+%,
     ..η αντίδραση αυτή θα ήταν ατελέσφορη, διότι των δωσιλόγων το αυτί δεν ιδρώνει,
     ..που θα έκαναν γαργάρα Σύνταγμα και Δημοκρατία, και θα σχημάτιζαν μία κυβερνησάρα πέντε μέτρα να μας @@μήσουν τα πρέκια!

     Ως εκ τούτου ας πορευτούμε τώρα όπως μπορούμε,
     ..με την υποψία πάντως πως το καλό μήνυμα αυτών των εκλογών ίσως είναι αυτή η απαξίωση των πολιτών προς όλα τα κόμματα.

     Και ίσως αυτό να σημαίνει πως πλησιάζει η ώρα
     ..της βρεγμένης σανίδας!.. 

 mandatoforos

Γεύση θέρους

Αννίτα  Λουδάρου  Πριν φύγει πήγαινε εκεί συχνά. Στην μέση του πουθενά, ανάμεσα στο χωριό και στην πόλη, μετά από μια κρυφή στροφή,  άρχιζε ένα μυστικό χωματοδρομάκι. Στο τέλος του κατέληγε σ΄έναν όρμο με καταγάλανα νερά σε σχήμα τέλειου ύψιλον.  Πως ζωγραφίζονται άραγε τα τέλεια σχήματα ; Γυαλιστερά , χρωματιστά βότσαλα , βράχια, αρμυρίκια .  Ένας τόπος μυστικός , παρέμενε  απόρθυτος  και απαράλλαχτος μακριά από αδέσποτα βλέμματα . Έλεγες πως ο προηγούμενος που θα είχε περάσει από δω θα ήταν πριν από χρόνια. Τίποτα παραπανήσιο. Τίποτα αταίριαστο. Γαλήνη....

     Πως να περιγράφεται  αλήθεια η γαλήνη ; Η γαλήνη δεν είναι ησυχία. Είναι ένα βρεγμένο , μεγάλο χωριάτικο παξιμάδι με λάδι, ρίγανη, αλάτι , αλειμένο με μια ολόκληρη ντομάτα κομμένη κομματάκια . Σαν αυτό που τρώγαμε παιδιά όταν το μυαλό μας ήταν πάντα έξω από το σπίτι. Τότε που τρώγαμε όρθιοι και βρεγμένοι ακόμα από την θάλασσα  για να προλάβουμε να ξαναβγούμε έξω. Είναι πατάτες τηγανιτές στην λαδόκολα.  Χωρίς πιάτα, χωρίς πιρούνια, γεύματα με γεύση θέρους. Τότε που τα έξω έφερναν τις νίκες των μέσα και τα καλοκαίρια τα μετρούσαμε με τα σώματα μας. 

    Βούτηξε στη θάλασσα ξανά όπως τότε.  Το νερό γυαλί , διαυγές, τον υποδέχθηκε σαν καλό φίλο παλιό. Άκουσε τα σκουριασμένα του άκρα να τρίζουν . Τις κλειδώσεις του να ξεκλειδώνουν. Βούτηξε το κεφάλι του, κράτησε την αναπνοή του , άνοιξε τα μάτια και είδε κατάματα τον βυθό, τα βότσαλα,  τα ψάρια , τις ανεμώνες . Βούτηξε πολλές φορές . Μπαινόβγαινε από τα μέσα στα έξω όπως όταν ήταν παιδί.

     Μετά που μεγάλωσε  έφυγε. Είδε τα έξω να γίνονται μέσα. Πέρασαν πολλά καλοκαίρια , ήρθαν φθινόπωρα και χειμώνες. Οι ανάγκες άλλαξαν , ωρίμασαν , πήραν σοβαρή όψη. Η επιδερμίδα στους αγκώνες και στις πατούσες σκλήρυνε. Κάποια από τα έξω πατήθηκαν και άλλα ξεχάστηκαν. Βαθειά κρυμμένα στις υγροσπηλιές της μνήμης παρέμεναν τα υπόλοιπα πρόσωπα της γλυκιάς συμμορίας. Όπως οι σαρδέλες μες στην άλμη. Το θέρος άλλαξε γεύση . Έκλεινε δωμάτια με θέα , air condition και wi fi. Προγραμμάτιζε εισητήρια , συναυλίες και διαδρομές περηπατητικές. Ταξίδευε με αεροπλάνα, οδηγούς, χάρτες και προγραμματισμούς.  Πατούσε με τα καλοραμμένα μποτάκια τα έξω . Καμιά φορά έκλαιγε κρυφά.Κλεινόταν όλο και  περισσότερο στα μέσα του . Ξεθώριασαν τα χρώματα. Ξέχασε την γεύση της αλλειμένης  ντομάτας στο παξιμάδι. Άρχισαν οι   ανορεξίες και οι  βουλιμίες.

    Όταν βγήκε από τη θάλασσα , κάθησε σ΄ένα βραχάκι και ατένιζε τον ορίζοντα. Ο αέρας μύριζε πέλαγος, ιώδιο και αλάτι. Στα πόδια του είχαν κολλήσει φύκια .   Παρέα του οι πεταλίδες, οι χοχλιοί και μια σαύρα. Ιδέα δεν είχε πόση ώρα είχε περάσει. Ούτε που πήγε ο  χαμένος χρόνος . Κανείς δεν ήξερε το αύριο , ούτε καν το λίγα λεπτά μετά. Έγλειψε το αλάτι στα χείλη του . Είχε γεύση. Γεύση θέρους αθάνατη.

ostria

Γιατί διασπάται μονίμως η Αριστερά;

Πιτσιρίκος



Κάποιοι πιστεύουν πως η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την άποψη που θέλει το αριστερό κίνημα πολυδιασπασμένο και, άρα, ακίνδυνο.

Γιατί διασπάται μονίμως η Αριστερά;

Οι λόγοι είναι πολλοί: Διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές στρατηγικές, προσωπικές φιλοδοξίες και, βέβαια, η ηλιθιότητα, από την οποία δεν εξαιρούνται οι αριστεροί.

Όσο η Αριστερά είναι στην παρανομία ή στην αντιπολίτευση, όλα αυτά δεν μοιάζουν ιδιαίτερα προβληματικά αλλά, όταν καλείται να κυβερνήσει, γιγαντώνονται και χτυπάνε την Αριστερά στα μούτρα.

Κακά τα ψέματα, η Αριστερά, όπως και οι άλλοι πολιτικοί χώροι, εκτός από αγωνιστές και ιδεολόγους, έχει πολλούς αριβίστες και οπορτουνιστές -το καλύτερο και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Αλέξης Τσίπρας- πολλούς γραφειοκράτες και πολλούς ηλίθιους.

Όλους αυτούς πρέπει να τους ξεφορτωθούμε.

Δυστυχώς, τα αριστερά κόμματα έγιναν φιλανθρωπικά ιδρύματα, στα οποία έβρισκαν καταφύγιο διάφοροι προβληματικοί.

Δουλειά με αυτούς δεν γίνεται.

Χρειάζονται σύγχρονα αριστερά κόμματα, τα οποία θα δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας και δεν θα μας απασχολούν με τα προσωπικά προβλήματα των στελεχών τους.

Επίσης, χρειάζεται ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες· το πρώτο στο οποίο απέτυχε παταγωδώς ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό, αφού φλόμωσαν την κοινωνία στο ψέμα και συνεχίζουν να το κάνουν.

Επίσης, καλό θα ήταν -και το απευθύνω σε όλους τους αριστερούς, ενταγμένους και ανένταχτους- τα αριστερά κόμματα να αφήσουν στην ησυχία τους του αριστερούς αγωνιστές του παρελθόντος.

Αυτοί οι άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους και το αίμα τους τις ιδέες τους, και δεν είναι καθόλου σωστό και τίμιο κάποια σημερινά κωλόπαιδα να χρησιμοποιούν τους αγώνες άλλων, για να φανούν σπουδαίοι οι ίδιοι.

Οι παλιοί αριστεροί αγωνιστές έκαναν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και τους εαυτούς τους. Και το έκαναν ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένουν χρήματα και αξιώματα.

Οι σημερινοί αριστεροί ας κάνουν το ίδιο και ας μην σκυλεύουν τη μνήμη των νεκρών.

Φτάνει πια αυτή η ιστορία. Αφήστε τους νεκρούς να ησυχάσουν.

Η πιο χυδαία κίνηση του Αλέξη Τσίπρα, στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ήταν η κατάθεση στεφανιού -αμέσως μετά την ορκωμοσία του- στο μνημείο των πεσόντων της Καισαριανής. Θεομπαίχτης.

Πώς να μην διασπαστείς μαζί του;

(Επειδή είναι πολύ της μόδας σήμερα όταν διαφωνείς με «τον μονόδρομο των Μνημονίων» να σε λένε ιδεοληπτικό -ενώ πριν σε έλεγαν «λαϊκιστή» και «γραφικό-, θυμήθηκα μια ιστορία. Περπατούσα στον δρόμο με έναν φίλο μου και επειδή επέμενα πολύ για κάποιο θέμα με είπε «ιδεοληπτικό». Μετά από λίγο, περάσαμε έξω από μια εκκλησία και έκανε τον σταυρό του. Του λέω «πώς με είπες πριν;». Δεν με ξαναείπε ποτέ ιδεοληπτικό.)

Πιτσιρίκος

Tο jpeg της ευαισθητοποίησης

τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις μικρούλη; 

με ακούς;

κάποιες νύχτες βγαίνω στο μπαλκόνι και ουρλιάζω

θελω να δω να ανάβει ένα φως από απέναντι

κάποιος να μου πει “πάψε ηλίθιε”

να απαντήσω “ευχαριστώ που με άκουσες” και να ξαναμπώ μέσα

όμως κανείς δεν ακούει

λες και βρίσκομαι μέσα σε μια φωτογραφία

τι ησυχία που κάνει μέσα στις φωτογραφίες ε μικρούλη;

ώστε ήρθαν οι στιγμές που δεν κυλάνε

και πώς γίνεται να κυματίζει η θάλασσα χωρίς να ακούγεται ο παφλασμός;

τι να σου πω

θρίαμβος

έγινες το jpeg της ευαισθητοποίησης στην ήπειρό μου

έπεσες βέβαια και σε εποχή καλή

κλάψαν μανούλες για πάρτη σου μετά τις διακοπές τους

να σκεφτείς πως η τηλεπαρουσιάστρια έβαλε κραγιόν στο χρώμα ωμού κρέατος

τι άλλο να σου πω;

το πόσο εγωιστικά πλάσματα είναι τα αστέρια;

τέτοια φρίκη κι αυτά απάνω το βιολί τους

να χαίρεσαι που δεν σε μάζεψε μ' απόχη η frontex

τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις μικρούλη; 

με ακούς;

η κόρη μου με ρώτησε πώς γίνεται κι οι γλάροι κάθονται στο νερό και δε βουλιάζουν

κάτι ψέλλισα σα θνητός για τη βαρύτητα

να σουν εδώ να μου 'λεγες τι έπρεπε να απαντήσω

εσύ που έπαιρνες τα γράμματα

κι έμαθες τόσο γρήγορα την ιστορία της ανθρωπότητας

 

toportatif

Καληνύχτα Aylan. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ

Καληνύχτα Aylan. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ

by Plasticobilism

Ησυχία κάντε όταν τα παιδία κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν!

ostria

 Αυτή είναι η Ευρώπη σας και ο πολιτισμός σας… η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κανόνες της… Που δεν προλαβαίνει να προφυλάξει ένα τρομαγμένο παιδί από τις βόμβες σας και από τον πνιγμό, γιατί έχει το νοιάξιμό της στις Τράπεζες που «πνίγονται» από τα χρέη.
Που δικαιολογεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν θλιβερή μεν αλλά αναπόφευκτη παράπλευρη απώλεια των πολέμων σας, της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής μπότας, δηλαδή των κεφαλαίων σας για επέκταση κι ανάπτυξη των κερδών σας....

Που «ανοίγει» τα σύνορα για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και του επιθυμητού «εργατικού δυναμικού» και τα «κλείνει» στους ανθρώπους που ξεσπιτώνονται από την πολιτική σας.
Που έχει τη δημοκρατία στα λογίδρια επισήμων και τα δάκρυα υποκρισίας έτοιμα για τις τηλεοπτικές οθόνες. Περισσεύει η φιλανθρωπία και υπολείπεται ο ανθρωπισμός…
Όταν είναι να πληρωθούν οι μνημονιακοί φόροι αίματος βρίσκουν χρόνο και ψηφίζουν κοιμισμένοι στα βουλευτικά έδρανα. Όταν ξεβράζονται πνιγμένα παιδιά στην κοίτη της πολιτικής τους, δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε χρήματα και οι επικλήσεις για νομικά εμπόδια περισσεύουν…
Όλη η Ελλάδα και η Ευρώπη είναι γεμάτη μικρούς Αϊλάν. Τα μάτια τους κοιτάμε σαν εκπαιδευτικοί, όταν κατορθώνουν να περάσουν την πόρτα των σχολείων μας και δεν ξέρουμε πώς να βολέψουμε την αμηχανία της ανημπόριας μας, να τους χαρίσουμε λίγο φως κι ελπίδα, αφού η πολιτική σας δεν αφήνει τίποτε όρθιο.
Το μόνο που διαθέτουμε είναι η ζέστα της ψυχής μας που τη μοιράζουμε αντίδωρο και μια υπόσχεση όμως θαρρετή που περιφρονεί τους θανατηφόρους μονόδρομους της πολιτικής σας.
Θα πάρουμε εκδίκηση για να όνειρά σου μικρέ Αϊλάν, όταν ξεκινούσες το ταξίδι. Έτσι που η «δολοφονία» σου να στοιχειώνει τον ύπνο τους. Έτσι που κάποτε να φτάσουμε σε μια κοινωνία που «θα αποδίδεται δικαιοσύνη με ένα άστρο»…

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Δ.Ε.

Αθήνα, 3/9/2015 

Τι ψυχή θα παραδώσετε ρε;

Ένα πνιγμένο αγόρι από τη Συρία βρίσκεται σήμερα στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη. Οι τίτλοι δραματικοί. Οι περιγραφές καίριες και στοχευμένες, αλλά τόσο αργοπορημένες. Κατάλαβαν ξανά ότι ο πόλεμος δολοφονεί. Με σφαίρες, με χημικά, με μπαλτάδες, με βυθισμένα σκάφη στα νερά της Μεσογείου. Ο πόλεμος σκότωσε ένα τρίχρονο παιδί, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά πριν από αυτό. Κι ακόμη περισσότερα μετά.

Ο Αϊλάν χάθηκε, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τη φρίκη του πολέμου. Ο Αϊλάν κι ο πεντάχρονος αδερφός του Γκάλεμπ, πνίγηκαν. Η μητέρα τους, Ριχάνα, πνίγηκε. Ο πατέρας τους, Αμπντάλα Κούρντι, επέζησε. «Κρατούσα το χέρι της γυναίκας μου. Όμως τα παιδιά μου, μου γλίστρησαν από τα χέρια». Αυτό είπε ο πατέρας που έχασε τα δυο του αγόρια και τη γυναίκα του στο δρόμο προς την Ελλάδα. Ο πατέρας του Αϊλάν είπε ακόμη ότι είχε επιχειρήσει και άλλη φορά να μεταβεί στην Ελλάδα με την οικογένειά του. Τότε, το πλοίο τους αναχαιτίστηκε από το ελληνικό Λιμενικό Σώμα.

Σε ουγγρικό σταθμό τρένων εκατοντάδες πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι. Οι αρχές σταμάτησαν τα βαγόνια στο δρόμο προς την Αυστρία, κατέβασαν όλους τους «Ευρωπαίους» επιβάτες, και μάντρωσαν σα ζώα τους πρόσφυγες. Τους είπαν ψέματα ότι θα τους πάνε δυτικά, στην Αυστρία ή τη Γερμανία. Σε στρατόπεδα τους πήγαν, κι η αστυνομία έδιωξε τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ που ακολουθούσαν. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Όρμπαν, είπε στους Σύρους πρόσφυγες «μην έρχεστε εδώ. Μείνετε στην Τουρκία. Όλα είναι καλά εκεί. Εδώ δεν είστε ασφαλείς».

Η Ουγγαρία είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η Ελλάδα είναι επίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως και η Ιταλία κι όλες εκείνες οι χώρες-σύμμαχοι, που βλέπουν το ολοκαύτωμα της Συρίας να συνεχίζεται και τα παιδιά της να πνίγονται στις θάλασσες· που βλέπουν μια μάνα με το μωρό της να κάθεται στις ράγες του ουγγρικού τρένου και να ουρλιάζει, κι οι αστυνομικοί να την τραβάνε· που βλέπουν τα σύνορα της FYROM να γεμίζουν κόσμο και η αστυνομία να απαντά με δακρυγόνα. Εκεί, όπου απελπισμένες γυναίκες και άνδρες αρπάζουν από το χέρι μικρά ασυνόδευτα παιδιά μαζί με τα δικά τους για να περάσουν τους αστυνομικούς κλοιούς και να συνεχίσουν το δρόμο προς την Σερβία, την Ουγγαρία, την Αυστρία και τη Γερμανία. Μέχρι να βρουν τον επόμενο φράχτη, που αν περάσουν θα θεωρηθούν «εγκληματίες».

Αυτή είναι η ψυχή που παραδίδει η Ευρώπη. Ο «πολιτισμένος» δυτικός κόσμος. Αυτό το πάμπλουτο θέατρο σκιών που καθημερινά δίνει εξετάσεις, και κάθε μέρα αποτυγχάνει.

Η εικόνα του δολοφονημένου τρίχρονου Αϊλάν συγκλόνισε τους ηγέτες όλου του πλανήτη. Όπως τους συγκλόνισε κι εκείνη η επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo. Ίσως, μάλιστα, να διοργανώσουν άλλη μια φιέστα θλίψης για τις κάμερες. Να μαζευτούν ξανά όλοι μαζί για να θρηνήσουν, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Να «διαδηλώσουν» για 100 μέτρα, υπό την προστασία εκατοντάδων αστυνομικών, για το δράμα του πολέμου που οι ίδιοι προκάλεσαν. Τους θανάτους από τα όπλα που πουλάνε σε κάθε δικτάτορα ή φανατικό με μια μανσέτα στο χέρι. Για να έχουν όλα τα πετρέλαια. Όλα τα διαμάντια. Όλους τους σκλάβους του ενός δολαρίου. Όλες τις χρηματοπιστωτικές τους φούσκες. Όλα τα αιματοβαμμένα τους λεφτά.

Ας το κάνουν κι αυτό. Κι ας καλέσουν και τον Άσαντ στην επόμενη μικρή τους γιορτή. Όπως είχαν καλέσει και τον Νετανιάχου όταν το αίμα στα πτώματα μικρών Παλαιστινίων δεν είχε καν παγώσει. Κι ας παραδώσουν ύστερα με ευχαρίστηση την ψυχή τους σε όποιο διάολο την έχουν αφιερώσει.

πηγή:

polyfimoss.wordpress.com

 anhsyxia.wordpress.com

Ένα σκίτσο «απάντηση» στους ενόχους

Το παρακάτω σκίτσο έκανε την εμφάνισή του στα social media. 

Στη θέση του τρίχρονου Αϊλάν Κουρντί από τη Συρία που ξεβράστηκε νεκρός στις ακτές της Αλικαρνασσού, ένας...
τεχνοκράτης της ευρωζώνης με τον χαρτοφύλακα στο χέρι. 

Δείχνει σαν απάντηση στη στάση της Ευρώπης απέναντι στους χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου.

tvxs.gr 

Όχι άλλη υποκρισία

 ARti news 

Το αγοράκι με το κόκκινο μπλουζάκι και το μπλε σορτσάκι, ένα ακόμη προσφυγόπουλο δεν υπάρχει πια. Κείτεται νεκρό με το πρόσωπο στην άμμο, κοντά στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσός). Μια σταλιά ζωή που δεν πρόλαβε να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια της αμαρτίας. “Η ανθρωπότητα εκβράστηκε στην ακρογιαλιά” γράφει κάποιος. Φληναφήματα και άκρατη υποκρισία. Η ανθρωπότητα συγκινείται μόνο εκ του μακρόθεν και πάντα στιγμιαία. Είναι η ίδια ανθρωπότητα που ανέχεται τους υπαίτιους της τραγωδίας στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στην Αφρική. Ε, αυτή η ανθρωπότητα, η απαθής και η άπραγη, είναι συνένοχη του εγκλήματος. Όχι άλλη υποκρισία λοιπόν. Ένα μικρό παιδί είναι νεκρό και το κλαίει μόνο η μάνα του, αν υπάρχει…

Ένοχοι… Μέχρι Πότε;

Ένοχοι…

Μέχρι Πότε;

 Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε από διεθνή πρακτορεία και κάνει τον γύρο του κόσμου αποκαλύπτει την πιο σκληρή εικόνα του προσφυγικού δράματος, την ίδια στιγμή που ο δυτικός κόσμος, αν και ένοχος, συνεχίζει να παρακολουθεί με απάθεια, και σε ορισμένες περιπτώσεις με μίσος, την τραγωδία να εξελίσσεται.

Το αγοράκι από τη Συρία βρέθηκε νεκρό στις ακτές της Αλικαρνασού, στα τουρκικά παράλια. Μαζί με την οικογένειά του είχαν ξεκινήσει το ταξίδι τους από το Ακίαρλαρ, νοτιοδυτικά της Τουρκίας, με προορισμό την Κω. Ωστόσο το σκάφος που επέβαιναν βυθίστηκε και το νήπιο, μαζί με την οικογένειά του, έχασαν τη ζωή τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την πατρίδα τους, όπου μαίνεται ο πόλεμος. Από τους 23 Σύρους πρόσφυγες που επέβαιναν σε δύο πλοιάρια τέσσερις διασώθηκαν, ενώ η ακτοφυλακή συνεχίζει τις έρευνες για τον εντοπισμό ακόμα πέντε ανθρώπων που αγνοούνται.

«Η ανθρωπιά που ξεβράστηκε» (#KiyiyaVuranInsanlik) είναι το hashtag που δημιούργησαν οι χρήστες του Twitter δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες του νεκρού παιδιού σε μια προσπάθεια να αφυπνίσουν τους Ευρωπαίους. «Αν και αυτή η εικόνα δεν μπορεί να αλλάξει τη στάση της Ευρώπης για τους πρόσφυγες, τότε τι μπορεί;», διερωτάται ο Independent που δημοσιεύσει τις φωτογραφίες. Μπορεί;

Το παραμύθι της Ιρλανδικής ανάκαμψης συνεχίζεται

Οι Ιρλανδοί χάνουν τα σπίτια τους και πετιούνται στο δρόμο με απίστευτους ρυθμούς, αλλά ο Σόιμπλε “ζηλεύει” την πρόοδο της Ιρλανδίας!

 

Η Ιρλανδία θεωρείται πρότυπο μεταξύ των κρατών που υπήχθησαν σε προγράμματα στήριξης. Ωστόσο, πολλοί Ιρλανδοί δεν έχουν αισθανθεί τη διαφημιζόμενη ανάκαμψη και χάνουν στα σπίτια τους.

 

Έναν χρόνο μετά ο Άντριου Μπράντσο θυμάται ακόμη την τραυματική εμπειρία της έξωσης από το σπίτι του. Αδυνατώντας να εξοφλήσει την υποθήκη του μετά από ένα ατύχημα που τον κατέστησε ανίκανο για εργασία, άφησε αρχικά την κατοικία του στο Δουβλίνο για να μετακομίσει στο σπίτι του στη μικρή πόλη Μάλινγκαρ, μία ώρα οδικώς δυτικά του Δουβλίνου. Ωστόσο, η τράπεζά του δεν του επέτρεψε να μείνει στο σπίτι του. Όπως εκμυστηρεύτηκε ο 40χρονος Ιρλανδός, «δύο δικαστικοί επιμελητές ήρθαν δίπλα μου, με έσυραν έξω απ’ το σπίτι και έφραξαν την είσοδο και τα παράθυρα».

 

Η κατάσταση βελτιώθηκε «φαινομενικά»

 

Πλέον ζει με τη σύντροφό του. Χωρίς εκείνη θα έμενε άστεγος, λέει. Η περίπτωση του Μπράντσο δεν είναι μεμονωμένη στην Ιρλανδία. Οι υποθέσεις εξώσεων στα δικαστήρια σχηματίζουν «βουνά». Σύμφωνα με αναφορές ιρλανδικών μέσων ενημέρωσης, σε ορισμένες πόλεις εκκενώνονται έως και 50 κατοικίες την ημέρα. Μια πραγματικότητα που αγνοείται συχνά όταν γίνεται λόγος για την οικονομική ανάκαμψη στη χώρα.

 

Η Τρις Μπέρνερ συνίδρυσε το 2011 μία οργάνωση που δραστηριοποιείται κατά των εξώσεων σε εθνικό επίπεδο. Τα μέλη της διαμαρτύρονται ότι παρ’ όλες τις καλές οικονομικές ειδήσεις για την Ιρλανδία πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να χάνουν τα σπίτια τους. Όπως επισήμανε, «μπορεί φαινομενικά τα πράγματα να είναι καλύτερα, αλλά αν μιλήσεις με τους ανθρώπους αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι έτσι. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να χάνουν τα σπίτια τους. Απλά προσπαθούν να δείχνουν γενναιότητα».

 

Από την κατάρρευση του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος που απείλησε προ μερικών ετών σοβαρά το σύνολο της ιρλανδικής οικονομίας, η χώρα λαμβάνει σήμερα τον έπαινο των Βρυξελλών αλλά και του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος δήλωσε τον περσινό Οκτώβριο ότι «ζηλεύει» την επιτυχία που σημείωσε η Ιρλανδία εφαρμόζοντας το πρόγραμμα δραστικών περικοπών και μεταρρυθμίσεων.

 

Αύξηση των εξώσεων στην αρχή του 2015

 

Παρά την οικονομική ανάκαμψη που σημειώθηκε και απέφερε στην Ιρλανδία προσωνύμια όπως «Κελτικός Τίγρης» και «Κελτικός Φοίνικας» που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, η χρηματοοικονομική κρίση εξακολουθεί να μετενεργεί. Πολλοί Ιρλανδοί καλούνται να εξοφλήσουν υπερτιμημένα ακίνητα που αγόρασαν με πολύ υψηλές υποθήκες, εξαιτίας της γενικευμένης υπερτίμησης στην αγορά ακινήτων.

 

Σύμφωνα με τον Κόνσταντιν Γκάρτζιεφ, πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου της Ιρλανδικής Ένωσης Ενυπόθηκων Δανειστών, «τα οικονομικά στοιχεία της Ιρλανδίας είναι εξαιρετικά αυτό το διάστημα. Όμως, τα τρία τέταρτα της ανάπτυξης προέρχονται αποκλειστικά από πολυεθνικές επιχειρήσεις και φορολογική βελτιστοποίηση». Ο αριθμός των εξώσεων στο πρώτο τρίμηνο του 2015 σημείωσε αύξηση, παρατήρησε ο Κόνσταντιν Γκάρτζιεφ, εκφράζοντας την ανησυχία ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί το προσεχές διάστημα για πολλούς Ιρλανδούς.

 

Πηγή:

 

http://www.dw.com/

 

Αδιόρθωτοι οι “ευαγγελιστές” του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού, επιμένουν να υποτιμούν την νοημοσύνη μας και να διακηρύττουν και πάλι οικονομικά θαύματα εκεί που υπάρχει μόνο καταστροφή. Το ίδιο έκαναν με την Ιρλανδία που την αποκαλούσαν Κέλτικο τίγρη πριν σκάσει η μεγάλη τραπεζική φούσκα. Τα παραμύθια συνεχίζονται.

Ούτε συνθηκολόγηση,ούτε Grexit αλλά...ανταρτοπόλεμο

Tου Σλαβόι Ζίζεκ

 

• Η μεταχείριση της ΕΕ προς την Ελλάδα ήταν πολιτική στην πιο καθαρή εκδοχή της, πολιτική τόσο που αντίκειται ακόμη και στο οικονομικό συμφέρον.
• Εν τέλει, ήταν η Ελλάδα που υποστήριξε τον οικονομικό ορθολογισμό και η ΕΕ που αντιπροσώπευσε το πολιτικο-ιδεολογικό πάθος.
• Η δουλειά τού ΣΥΡΙΖΑ είναι να προετοιμαστεί για εκείνη τη στιγμή και υπομονετικά να καταλάβει θέσεις και να διαθέτει σχέδιο επιλογών. Η παραμονή στην πολιτική εξουσία σε αυτές τις απίθανες συνθήκες παρέχει τον ελάχιστο χώρο για να προετοιμαστεί το έδαφος για μελλοντική δράση και πολιτική συγκρότηση.
• Μέχρι σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε χωρίς να ελέγχει πραγματικά το κράτος και τους δύο εκατομμύρια υπαλλήλους του.
• Αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο ενοχλητικό για τους ευρωκράτες, είναι ακριβώς το γεγονός ότι πρόκειται για την κυβέρνηση μιας χώρας εντός ευρωζώνης.
• Όπως το έθεσε ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται πάνω από όλα να κερδίσει χρόνο και οι δυνάμεις της ΕΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να του στερήσουν χρόνο, 
• η βασική δουλειά τής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ευρώ ούτε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με την ΕΕ, αλλά η ριζική αναδιοργάνωση των από καιρό διεφθαρμένων κοινωνικών και πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα.
• Η τρίτη επιλογή είναι να μη συνθηκολογήσει και να μη διακινδυνεύσει το Grexit, αλλά να παραμείνει στην ευρωζώνη και να κάνει ανταρτοπόλεμο καταλαμβάνοντας αργά στρατηγικές θέσεις. 

Tου Σλαβόι Ζίζεκ

Από την ΕΠΟΧΗ

Τι απαντάει ο Ζίζεκ στην κριτική που κάνουν στις απόψεις του για την Ελλάδα, τι γνώμη έχει για τον “ανταρτοπόλεμο” εντός ευρωζώνης


Όταν το άρθρο μου για την Ελλάδα μετά το δημοψήφισμα με τον τίτλο «Η δύναμη της απελπισίας» αναδημοσιεύτηκε στον ιστότοπο «In these times», ο τίτλος άλλαξε και έγινε «Πώς ο Άλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτρεψαν την Άγκελα Μέρκελ και τους Ευρωκράτες» [inthesetimes.com/article/18229/slavoj-zizek-syriza-tsipras-merkel]. Η ουσία αυτού που έγραψα, ωστόσο, ήταν πολύ λιγότερο αισιόδοξη. Παρόλα αυτά, δέχθηκα επίθεση από πολλούς στην Αριστερά, διότι αρνούμαι να διανοηθώ την αποδοχή των όρων της ΕΕ από πλευράς του Τσίπρα ως μια απλή ήττα, αρνούμαι να καταδικάσω την «προδοσία» του Τσίπρα.


Η μεταστροφή του «όχι» στο δημοψήφισμα σε «ναι» στις Βρυξέλλες ήταν ένα σοκ, μια συντριπτική οδυνηρή καταστροφή. Ακριβέστερα, ήταν μια αποκάλυψη και με τις δύο έννοιες του όρου: τη συνήθη, της καταστροφής, και την αρχική, την κυριολεκτική, της φανέρωσης, της κοινοποίησης –το βασικό σημείο ανταγωνισμού, το αδιέξοδο, σαφώς αποκαλύφθηκε. Πολλοί, όμως, αριστεροί αρθρογράφοι και σχολιαστές (του Γιούργκεν Χάμπερμας συμπεριλαμβανομένου) ερμήνευσαν λανθασμένα τη σύγκρουση μεταξύ της ΕΕ και της Ελλάδας, ως σύγκρουση μεταξύ τεχνοκρατικής αντίληψης και πολιτικής. Η μεταχείριση της ΕΕ προς την Ελλάδα ήταν πολιτική στην πιο καθαρή εκδοχή της, πολιτική τόσο που αντίκειται ακόμη και στο οικονομικό συμφέρον. Άλλωστε το ΔΝΤ, ο σαφής εκπρόσωπος του ψυχρού οικονομικού ορθολογισμού, χαρακτήρισε το σχέδιο διάσωσης ως ανεφάρμοστο.
Εν τέλει, ήταν η Ελλάδα που υποστήριξε τον οικονομικό ορθολογισμό και η ΕΕ που αντιπροσώπευσε το πολιτικο-ιδεολογικό πάθος. Όταν οι τράπεζες και το χρηματιστήριο στην Ελλάδα άνοιξαν ξανά, υπήρξε τεράστια φυγή κεφαλαίου και πτώση των τιμών των μετοχών. Αυτή η κίνηση δεν ήταν σημάδι δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απέναντι στα επιβαλλόμενα από την ΕΕ μέτρα, ένα σαφές, ωμό μήνυμα ότι το κεφάλαιο –όπως συνηθίζουμε να το θέτουμε με το σύγχρονο ανιμιστικό όρο και όπως αντιπροσωπεύεται από θεσμούς διακυβέρνησης, όπως το ΔΝΤ- δεν πιστεύει ότι το σχέδιο διάσωσης της ΕΕ μπορεί να εφαρμοστεί. Βεβαίως, το τραπεζικό σύστημα λατρεύει τη διάσωση, αφού τα περισσότερα από τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα πήγαν στις δυτικές ιδιωτικές τράπεζες, πράγμα που σημαίνει ότι η Γερμανία και οι άλλες ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις δαπανούν τα χρήματα των φορολογούμενών τους για να σώσουν τις δικές τους τράπεζες, οι οποίες έκαναν το λάθος να δώσουν επισφαλή δάνεια. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι η Γερμανία επωφελήθηκε τρομακτικά από τη φυγή ελληνικού κεφαλαίου προς τις γερμανικές τράπεζες.

Η κρατική μηχανή

Όταν ο έλληνας πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δικαιολογούσε την ψήφο του ενάντια στα μέτρα που επιβλήθηκαν από τις Βρυξέλλες, σύγκρινε τη συμφωνία με τη Συνθήκη των Βερσαλιών, μια άδικη διεθνή συμφωνία που εξέθρεψε ένα νέο πόλεμο. Παρότι ο παραλληλισμός του είναι ακριβής, προτιμώ να συγκρίνω τα μέτρα της ΕΕ με τη Συνθήκη Μπρεστ – Λίτοφσκ μεταξύ της Σοβιετικής Ρωσίας και της Γερμανίας, στις αρχές του 1918, με την οποία, προς κατάπληξη πολλών εκ των παρτιζάνων, η κυβέρνηση των μπολσεβίκων υποχώρησε στις εξωφρενικές απαιτήσεις της Γερμανίας. Είναι αλήθεια, η Σοβιετική Ρωσία υποχώρησε, αλλά αυτό της έδωσε το χώρο να αναπνεύσει, για να ισχυροποιηθεί και να περιμένει. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα σήμερα: δεν είμαστε στο τέλος, η ελληνική συνθηκολόγηση δεν αποτελεί την τελευταία λέξη, για τον απλούστατο λόγο ότι η κρίση θα χτυπήσει ξανά, σε ένα - δυο χρόνια ή συντομότερα, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η δουλειά τού ΣΥΡΙΖΑ είναι να προετοιμαστεί για εκείνη τη στιγμή και υπομονετικά να καταλάβει θέσεις και να διαθέτει σχέδιο επιλογών. Η παραμονή στην πολιτική εξουσία σε αυτές τις απίθανες συνθήκες παρέχει τον ελάχιστο χώρο για να προετοιμαστεί το έδαφος για μελλοντική δράση και πολιτική συγκρότηση.
Εκεί ακριβώς εδράζεται το παράλογο της κατάστασης: παρότι το σχέδιο διάσωσης δεν θα δουλέψει, δεν πρέπει να χαθεί η ψυχραιμία και να επιλεγεί η διαφυγή, αντίθετα να ακολουθηθεί μέχρι το επόμενο σημείο έκρηξης. Γιατί; Διότι η Ελλάδα σαφώς δεν ήταν προετοιμασμένη για τη βάρβαρη πίεση της ΕΕ, αλλά την επόμενη φορά πρέπει να είναι. Μέχρι σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε χωρίς να ελέγχει πραγματικά το κράτος και τους δύο εκατομμύρια υπαλλήλους του. Η αστυνομία και το δικαστικό σώμα, κυρίως, ελέγχονται από τη Δεξιά και η δημόσια διοίκηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διεφθαρμένης πελατειακής μηχανής. Είναι αυτή ακριβώς η τεράστια κρατική μηχανή στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να στηρίξει την απέραντη δουλειά που χρειάζεται η πιθανότητα ενός Grexit ή η ακόμα πιο απαιτητική πιθανότητα της νομισματικής αυτονομίας με παράλληλο νόμισμα παραμένοντας εντός ευρωζώνης –αυτή η τελευταία ήταν η πολιτική που υπερασπίστηκε ο Γ. Βαρουφάκης.

Ένα αγκάθι στην ευρωζώνη

Χρειάζεται, επίσης, να έχουμε στο νου μας ότι το Grexit ήταν το σχέδιο του εχθρού. Υπάρχουν και φήμες ότι ο Σόιμπλε πρόσφερε στην Ελλάδα δισεκατομμύρια για να φύγει από την ευρωζώνη. Αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο ενοχλητικό για τους ευρωκράτες, είναι ακριβώς το γεγονός ότι πρόκειται για την κυβέρνηση μιας χώρας εντός ευρωζώνης. Σε κείμενό του στο «Open democracy», ο Στάθης Γουργούρης παρατηρεί: «Η διεθνής σημασία αυτού του γεγονότος και η σφοδρότητα με την οποία αντικρούστηκε οφείλεται ακριβώς στην ύπαρξη της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης. Ποιος θα νοιαζόταν, τώρα που πια δεν υπάρχει ψυχρός πόλεμος, αν μια αριστερή κυβέρνηση αναδεικνυόταν σε μια μικρή χώρα με τη δραχμή ως νόμισμά της;»
Τι περιθώρια έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί, όταν περιορίζεται να εφαρμόζει την πολιτική του εχθρού του; Πρέπει να αποχωρήσει αντί να εφαρμόσει μια πολιτική που είναι ευθέως αντίθετη με το πρόγραμμά του; Μια τέτοια κίνηση είναι πολύ εύκολη. Είναι τελικά μια νέα εκδοχή αυτού που ο Χέγκελ ονόμαζε «όμορφη ψυχή»: η αντιπαράθεση ενός ηθικολόγου που κάνει κριτική στην πραγματικότητα από μια βολική απόσταση, παραβλέποντας το γεγονός ότι είναι μέρος αυτής της πραγματικότητας. Όπως το έθεσε ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται πάνω από όλα να κερδίσει χρόνο και οι δυνάμεις της ΕΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να του στερήσουν χρόνο, επιχειρούν να ωθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη γωνία, εξαναγκάζοντας μια γρήγορη απόφαση: είτε πλήρη συνθηκολόγηση (να παραιτηθεί και να ανοίξει το δρόμο για έναν απολίτικο κυβερνητικό εμπειρογνώμονα εθνικής ενότητας) είτε Grexit.

Χρόνο για ποιο πράγμα;

Χρόνο για ποιο πράγμα; Όχι μόνο για να προετοιμαστεί για την επόμενη κρίση. Χρειάζεται να έχουμε πάντα στο νου μας ότι η βασική δουλειά τής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ευρώ ούτε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με την ΕΕ, αλλά η ριζική αναδιοργάνωση των από καιρό διεφθαρμένων κοινωνικών και πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα. «Το ασύνηθες πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ», γράφει ο Γουργούρης, «το οποίο δεν θα αντιμετωπιστεί από κανένα άλλο κόμμα στην κυβέρνηση, είναι να αλλάξει τα εσωτερικά θεσμικά πλαίσια σε συνθήκες εξωτερικής θεσμικής επίθεσης» -σχεδόν ό,τι έκανε η ίδια η Γερμανία, στις αρχές του 1800, υπό γαλλική κατοχή.
Το πρόβλημα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει τώρα, γράφει ο Γουργούρης, είναι αυτό της «αριστερής κυβερνησιμότητας». Με άλλα λόγια, η σκληρή πραγματικότητα του τι σημαίνει για τη ριζοσπαστική αριστερά να κυβερνά στον κόσμο του παγκόσμιου κεφαλαίου. Τι δυνατότητες έχει η κυβέρνηση; Οι προφανείς –κοινωνικός εκδημοκρατισμός, κρατικός σοσιαλισμός, απόσυρση από το κράτος και στήριξη στα κοινωνικά κινήματα- δεν είναι αρκετές. Οι πρώτες δύο ανήκουν στην περίοδο πριν τη νέα φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, που ξεκίνησε τρεις δεκαετίες πριν. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι η εποχή του κράτους πρόνοιας έχει τελειώσει και ότι η λύση για την Αριστερά δεν είναι να γυρίσει στη χρυσή εποχή της κοινωνικής δημοκρατίας. Όσο για την τρίτη προαναφερθείσα δυνατότητα, η πραγματική καινοτομία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αποτελεί ένα μη κυβερνητικό γεγονός: είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα της δυτικής ριζοσπαστικής αριστεράς –και όχι ένα κομμουνιστικό κόμμα παλαιού τύπου- αναλαμβάνει κρατική εξουσία. Ολόκληρη η ρητορική, που τόσο αγαπήθηκε από τη νέα αριστερά, της δράσης σε απόσταση από το κράτος, χρειάζεται να εγκαταλειφθεί. Χρειάζεται να αναλάβει όλη την ευθύνη για την ευημερία όλου του λαού και να αφήσει πίσω τη βασική αριστερή «κριτική» στάση της ανέρευσης διεστραμμένης ικανοποίησης στην παροχή εκλεπτυσμένων εξηγήσεων γιατί τα πράγματα έπρεπε να πάρουν το λάθος δρόμο.

Τότε με τανκς, τώρα με banks

Ο Ταρίκ Αλί, στο άρθρο του στον ιστότοπο «London review of books», με τίτλο «Η Ελλάδα προδόθηκε» [www.lrb.co.uk/v37/n15/tariq-ali/diary], γράφει: «Στην αρχή του μήνα γιορτάζανε το “όχι”. Ήταν έτοιμοι να κάνουν κι άλλες θυσίες δοκιμάζοντας τη ζωή έξω από την ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους γύρισε την πλάτη. Η ημερομηνία 12η Ιουλίου 2015, όταν ο Τσίπρας συμφώνησε στους όρους της ΕΕ, θα αναδειχθεί τόσο απεχθής όσο η 21η Απριλίου 1967.»
Μετά την παραίτησή του, ο Γ. Βαρουφάκης το έθεσε ως εξής: «Στο πραξικόπημα, το όπλο για την κατάλυση της δημοκρατίας ήταν τα τανκς. Αυτή τη φορά ήταν οι τράπεζες. Οι τράπεζες χρησιμοποιήθηκαν από ξένες δυνάμεις για να καταλάβουν την κυβέρνηση. Η διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά καταλάμβαναν όλη τη δημόσια περιουσία.»
Αυτός ο παραλληλισμός μεταξύ 2015 και 1967 είναι πειστικός αλλά ταυτόχρονα και βαθύτατα παραπλανητικός. Πράγματι, τα τανκς κάνουν ομοιακαταληξία με το banks (=τράπεζες), το οποίο σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι εκ των πραγμάτων υπό οικονομική κατοχή, με μειωμένη κυριαρχία και όλες οι κυβερνητικές προτάσεις πρέπει να εγκρίνονται από την τρόικα, πριν πάνε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Στη σημερινή Ελλάδα, όχι μόνο οι οικονομικές αποφάσεις, αλλά και τα οικονομικά στοιχεία είναι όλο και περισσότερο υπό ξένο έλεγχο. Ο Βαρουφάκης δεν είχε πρόσβαση σε στοιχεία του ίδιου του υπουργείου του και μάλιστα θέλουν να τον παραπέμψουν για προδοσία επειδή προσπάθησε να αποκτήσει πρόσβαση. Στο βαθμό που η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση υπακούει σ’ αυτούς τους κανόνες παρέχει εθελοντικά δημοκρατικό μανδύα σε αυτήν την οικονομική δικτατορία. Όσο για τις πρόσφατες κατηγορίες για προδοσία εναντίον του Βαρουφάκη, αποτελούν αισχρότητα στην πιο καθαρή εκδοχή της. Ενώ έχουν εξαφανιστεί δισεκατομμύρια τις τελευταίες δεκαετίες και το κράτος κατασκεύασε ψευδείς εκθέσεις, ο μόνος που κατηγορείται είναι ο δημοσιογράφος που έδωσε στη δημοσιότητα τα ονόματα των κατόχων παράνομων λογαριασμών στο εξωτερικό. Ο Βαρουφάκης κατηγορήθηκε με γελοία πρόφαση. Αν υπάρχει ένας ήρωας σε όλη την ιστορία της κρίσης στην Ελλάδα, αυτός είναι ο Βαρουφάκης.

Πρέπει η Ελλάδα να εξέλθει;

Πρέπει, λοιπόν, να διακινδυνεύσουμε το Grexit; Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το συμβαντικό πειρασμό (la tentation evenementielle), τον πειρασμό, σε μια δύσκολη κατάσταση να φέρεις σε πέρας την τρελή πράξη, να πράξεις το αδύνατο, να πάρεις το ρίσκο και να εξέλθεις με όποιο κόστος, με τη λογική ότι «τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα από ό,τι είναι τώρα». Η παγίδα είναι ότι σίγουρα τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα από τώρα, μέχρι και την έκρηξη μιας πλήρους κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης. Το ερώτημα – κλειδί είναι: Υπήρξε όντως αντικειμενική δυνατότητα μιας καθαρής χειραφετητικής πράξης με σχεδιασμό για όλες τις πολιτικο-οικονομικές συνέπειες του «όχι» στο δημοψήφισμα; Όταν ο Αλέν Μπαντιού μιλά για χειραφετητικό γεγονός, πάντοτε επισημαίνει ότι ένα περιστατικό δεν είναι γεγονός από μόνο του. Γίνεται τέτοιο αναδρομικά, μέσω των συνεπειών του, μέσω του σκληρού και υπομονετικού «έργου αγάπης» αυτών που παλεύουν για αυτό και πιστεύουν σε αυτό.
Χρειάζεται, λοιπόν, να εγκαταλείψουμε την πρόσδεσή μας στο διαχωρισμό μεταξύ «κανονικής» ροής των πραγμάτων και διαρρηκτικού, έκτακτου γεγονότος. Πώς γίνεται αυτό; Είμαστε βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες και τελετουργίες μας και ξαφνικά κάτι συμβαίνει και αφυπνιζόμαστε, σε μια εκκοσμικευμένη εκδοχή θαύματος: η κοινωνική χειραφετητική έκρηξη. Εάν είμαστε πιστοί στο γεγονός, ολόκληρη η ζωή μας αλλάζει, εμπλεκόμαστε στο «εργο αγάπης» και επιθυμούμε να εγγράψουμε το γεγονός στην πραγματικότητά μας. Σε κάποια στιγμή, η ακολουθία του γεγονότος εξαντλείται και επιστρέφουμε στην κανονική ροή των πραγμάτων. Τι συμβαίνει, όμως, αν η πραγματική ισχύς ενός κοινωνικο-πολιτικού γεγονότος χρειάζεται να μετρηθεί με την έκλειψή του, το όριο στο οποίο το γεγονός εκλείπει και η «κανονική» ζωή αλλάζει;
Για να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, είναι εύκολο να βασίζεσαι στην ηρωική χειρονομία της υπόσχεσης για αίμα, ιδρώτα και δάκρυα, να επαναλαμβάνεις τη ρήση ότι αυθεντική πολιτική σημαίνει ότι δεν πρέπει να παραμένουμε εντός των ορίων του εφικτού αλλά να διακινδυνεύουμε το ανέφικτο. Όμως, τι σημαίνει αυτό στην περίπτωση του Grexit;

Οι επιλογές μπροστά μας

Καταρχάς, ας μην ξεχνάμε ότι το δημοψήφισμα δεν αφορούσε ούτε το ευρώ (75% του ελληνικού πληθυσμού προτιμάει να παραμείνει στην ευρωζώνη) ούτε την παραμονή ή όχι στην ΕΕ. Το ερώτημα ήταν: «Θέλετε να συνεχιστεί η υπάρχουσα κατάσταση ή όχι;» Πράγμα που σημαίνει ότι το αποτέλεσμα δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως σημάδι ότι ο ελληνικός λαός ήταν έτοιμος να υπομείνει άλλες θυσίες και δεινά για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του. Η ψήφος του «όχι» ήταν «όχι» στη συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης, της λιτότητας, της φτώχειας κ.λπ. Ήταν το αίτημα για καλύτερη ζωή, όχι η ετοιμότητα για περαιτέρω δεινά και θυσίες. Κάθε πρόσθετο δεινό επιφέρει το ρίσκο της αυξανόμενης δυσαρέσκειας απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και της εξέγερσης. [Εν γένει το μοτίβο της «ετοιμότητας για ανείπωτα δεινά» είναι εξαιρετικά προβληματικό.]
Εν συνεχεία, στην περίπτωση του Grexit δεν θα ήταν το ελληνικό κράτος υποχρεωμένο να επιβάλλει σειρά μέτρων (εθνικοποίηση τραπεζών, αύξηση φόρων κ.λπ.), που αποτελούν απλά την αναβίωση της οικονομικής πολιτικής του παλιού εθνικού κυριαρχικού σοσιαλιστικού κράτους; Δεν έχω τίποτα εναντίον αυτής της πολιτικής, αλλά θα δούλευε στις συγκεκριμένες συνθήκες της σημερινής Ελλάδας, με το ανεπαρκές κράτος και όντας μέρος της παγκόσμιας οικονομίας;

Το σχέδιο της Αριστερής Πλατφόρμας

Ας δούμε, όμως, τα τρία βασικά σημεία του σχεδίου ενάντια στη λιτότητα της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, που παραθέτει μια σειρά «απολύτως διαχειρίσιμων» μέτρων:
1. Ριζική αναδιοργάνωση του τραπεζικού συστήματος, εθνικοποίηση με κοινωνικό έλεγχο και επαναπροσανατολισμό του προς την ανάπτυξη.
2. Πλήρης απόρριψη της δημοσιονομικής λιτότητας (πρωτογενή πλεονάσματα και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς), ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ανθρωπιστική κρίση, να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες, να αναδομηθεί το κοινωνικό κράτος και να βγει η οικονομία από το φαύλο κύκλο της ύφεσης.
3. Προώθηση διαδικασιών που θα οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ και στην ακύρωση μεγάλου μέρους του χρέους. Υπάρχουν απολύτως εφαρμόσιμες επιλογές που μπορούν να οδηγήσουν σε ένα νέο οικονομικό μοντέλο προσανατολισμένο στην παραγωγή, την ανάπτυξη και την αλλαγή της ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων προς όφελος των εργατικών τάξεων και του λαού.
Και δύο επιπλέον επισημάνσεις:
Εκπόνηση ενός αναπτυξιακού σχεδίου βασισμένου στις δημόσιες επενδύσεις, το οποίο ωστόσο θα επιτρέπει επίσης τις ιδιωτικές επενδύσεις. Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα δημιουργική σχέση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, ώστε να βαδίσει στο δρόμο της βιώσιμης ανάπτυξης. Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα είναι εφικτή μόλις η ρευστότητα αποκατασταθεί, σε συνδυασμό με εθνική αποταμίευση.
Η ανάκτηση του ελέγχου της εγχώριας αγοράς από τα εισαγόμενα προϊόντα θα αναζωογονήσει και ενδυναμώσει το ρόλο των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που παραμένουν η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα, οι εξαγωγές θα τονωθούν με την εισαγωγή νέου εθνικού νομίσματος.

Αχαρτογράφητα νερά

Είναι δύσκολο να δούμε σε όλα αυτά κάτι παραπάνω από τη συνηθισμένη δέσμη μέτρων του παρεμβατικού κράτους: επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τύπωμα χρήματος, χρηματοδότηση μεγάλων δημόσιων έργων, στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας. Τέτοια μέτρα, αν υπολογιστούν προσεκτικά, μπορεί να δουλέψουν. Αλλά μπορούν να δουλέψουν στην Ελλάδα του σήμερα, με το τεράστιο εξωτερικό χρέος –όχι μόνο του κράτους αλλά και ιδιωτών και εταιρειών, το οποίο δεν μπορεί να ακυρωθεί χωρίς να αποκοπούν από τους ξένους εταίρους τους-, με μια οικονομία πλήρως ενσωματωμένη και εξαρτώμενη από τη δυτική Ευρώπη, στην οποία βασίζεται για τρόφιμα, βιομηχανικά και φαρμακευτικά είδη; Με άλλα λόγια, σε τι περιβάλλον θα βρεθεί η Ελλάδα, σε αυτό που βρέθηκε η Λευκορωσία και η Κούβα; Αυτά τα ερωτήματα οι 25 βουλευτές, μέλη τής Αριστερής Πλατφόρμας, που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξαν τη Λαϊκή Ενότητα, χρειάζεται να τα απαντήσουν.
Όπως έγραψε πρόσφατα ο Πολ Κρούγκμαν, χρειάζεται να παραδεχτούμε ότι κανείς μας δεν γνωρίζει τις συνέπειες του Grexit, είναι αχαρτογράφητα νερά. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σαφές, όπως το έθεσε ο Γουργούρης: «Grexit είναι το όνομα της πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας». Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που κάποια μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας καταφεύγουν στον εξαιρετικά προβληματικό και –κατ’ εμέ- απολύτως απαράδεκτο χαρακτηρισμό της στάσης τους ως «εθνικού λαϊκισμού». [Παρεμπιπτόντως, χρειάζεται να απορρίψουμε και τους δύο αισιόδοξους μύθους, αυτόν της Αριστερής Πλατφόρμας, ότι υπάρχει καθαρός συνετός δρόμος για το Grexit και για τη νέα ευημερία, αλλά και αυτόν που λέει ότι με την αφοσιωμένη εφαρμογή του σχεδίου διάσωσης ο Τσίπρας μπορεί να γίνει ο νέος Λούλα.]

Οι κατηγορίες για προδοσία

Η επιλογή με την οποία ήρθε αντιμέτωπη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πραγματικά δύσκολη και πρέπει να αντιμετωπιστεί με ωμά πραγματιστικούς όρους, όχι με το μεγάλο ηθικό δίλημμα μεταξύ της γνήσιας πράξης και της οπορτουνιστικής προδοσίας. Οι κατηγορίες ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για «προδοσία» γίνονται για να αποφευχθούν τα πραγματικά μεγάλα ερωτήματα: Πώς αντιμετωπίζεται το κεφάλαιο με τη μορφή που σήμερα έχει; Πώς κυβερνάς, πώς διαχειρίζεσαι το κράτος «με το λαό»;
Είναι πολύ εύκολο να πούμε, όπως το θέτει ο Γουργούρης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ένα κυβερνητικό κόμμα, αλλά έχει τις ρίζες του στη λαϊκή κινητοποίηση και τα κοινωνικά κινήματα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας χαλαρός, αντιφατικός και ενδογενώς ανταγωνιστικός συνασπισμός αριστερής σκέψης και πρακτικής, κατά πολύ εξαρτώμενος από την ικανότητα των κοινωνικών κινημάτων όλων των ειδών, καλά αποκεντρωμένος και οδηγούμενος από τον ακτιβισμό των δικτύων αλληλεγγύης σε ένα ευρύ πεδίο δράσης σε όλη την ταξική γραμμή της σύγκρουσης, το φύλο και τη σεξουαλικότητα, τα ζητήματα μετανάστευσης, της παγκοσμιοποίησης, τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα κ.λπ.» Εντάξει, ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Πώς επηρεάζει ή πώς χρειάζεται να επηρεάζει αυτή η στήριξη στη λαϊκή αυτο-οργάνωση τη διακυβέρνηση;

Η τρίτη επιλογή

Το δίλημμα δεν ήταν ποτέ απλώς Grexit ή συνθηκολόγηση. Υπάρχει και τρίτη επιλογή. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια ασυνήθιστη κατάσταση, υποχρεωμένη να πράξει αυτά στα οποία αντιτίθεται. Η τρίτη επιλογή είναι να μη συνθηκολογήσει και να μη διακινδυνεύσει το Grexit, αλλά να παραμείνει στην ευρωζώνη και να κάνει ανταρτοπόλεμο καταλαμβάνοντας αργά στρατηγικές θέσεις. Να επιμένεις ενώ δεν πιστεύεις το σχέδιο της ΕΕ θέλει πραγματικό κουράγιο. Αυτός είναι ο λόγος που ο πραγματικά επικίνδυνος εχθρός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τώρα δεν είναι τα πρώην μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας, αλλά εκείνοι που εσωτερικεύουν την ήττα και θέλουν πραγματικά να παίξουν το χαρτί της ΕΕ.
Όπως μου επισήμανε ο Βαρουφάκης, αυτός ο κίνδυνος γίνεται σαφέστερος όταν λάβουμε υπόψη τη συνέπεια της συνθηκολόγησης στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η συνθηκολόγηση αποριζοσπαστικοποίησε αυτούς που απέμειναν στα υπουργεία, με αποτέλεσμα να είναι είτε ανίκανοι είτε απρόθυμοι (μήπως εξοργίσουν την τρόικα) να οργανώσουν την επόμενη ρήξη. Επιπλέον, η τρόικα τούς κρατά σαν ινδικά χειρίδια στον τροχό του κλουβιού τους, κάνοντάς τους να τρέχουν όλο και πιο γρήγορα για να εφαρμόσουν τα τοξικά της μέτρα. Μέσα σε λίγες μέρες είχαν αφομοιωθεί και δεν ήταν σε θέση να σχεδιάσουν οτιδήποτε διαφορετικό.
Τελευταίο και σημαντικό, η τρόικα επιβάλλει στην κυβέρνηση νομοθεσία που εξαπλώνει και παγιώνει τα φεουδά της μέσα στο κράτος. Το ΣΔΟΕ απορροφήθηκε από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ώστε η κυβέρνηση να μην έχει εργαλεία στη διάθεσή της για να πολεμήσει τη φοροδιαφυγή των ολιγαρχών. Παρομοίως και με τις ιδιωτικοποιήσεις. Η τρόικα φτιάχνει καινούργια όργανα που μπορεί να ελέγχει πλήρως.
Απομένει, λοιπόν, καμιά ελπίδα; Το αληθινό θαύμα και μια από τις ελάχιστες πηγές μετριοπαθούς ελπίδας είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων ψηφοφόρων φαίνεται να στηρίζει ακόμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η εξήγηση είναι ότι η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κάνει το σωστό σε μια απίθανη κατάσταση. Γι’ αυτό ο Τσίπρας έπραξε σωστά όταν παραιτήθηκε και άνοιξε το δρόμο για νέες εκλογές –με την ελπίδα να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δυνατότερος από ποτέ.
Δεν υπάρχει καθαρή εκ των προτέρων απάντηση. Κάθε επιλογή μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο εκ των υστέρων, από τις συνέπειές της. Υπάρχει ο κίνδυνος η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχτεί αυτό και τίποτα παραπάνω και να επιφέρει την πλήρη επανένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ως ένα ταπεινό πτωχευμένο μέλος, με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει ο κίνδυνος το Grexit να μετατραπεί σε μεγάλης κλίμακας καταστροφή. Ο φόβος δεν είναι μόνο η προοπτική επιπλέον δεινών για τον ελληνικό λαό, αλλά και η προοπτική μιας ακόμη αποτυχίας που θα απαξιώσει την Αριστερά για τα επόμενα χρόνια και, παράλληλα, θα επιτρέψει στους εναπομείναντες αριστερούς να υποστηρίζουν ότι η ήττα τους αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη φαυλότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
•

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 24 Αυγούστου, στον ιστότοπο «In these times».

«Ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε»

«Δικαίως, όλο και περισσότεροι, στην Ευρώπη, λένε ότι η τρόικα πρέπει να καταργηθεί, η “καταστρόικα” πρέπει να τελειώσει», σημείωνε σε σειρά ομιλιών του ο Τσίπρας πριν γίνει πρωθυπουργός.

Δεν ξέρουμε αν αναφερόταν στο ντοκιμαντέρ μας. Ούτως η άλλως ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης για να περιγράψει το λυστρικό ξεπούλημα μιας ολόκληρης χώρας.

Το βέβαιο είναι ότι η νέα “Θάτσερ του ευρωπαϊκού νότου” έχει θέσει σε εφαρμογή ένα από τα πιο ακραία προγράμματα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και μάλιστα με ρήτρες μη αντιστρεψιμότητας που καμία από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν είχε διανοηθεί να προτείνει.

Ύστερα και από την έγκριση από το κυβερνητικό συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ) της παραχώρησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στην κοινοπραξία της γερμανικής Fraport με την Slentel, το σχέδιο ολοκληρωτικής εκποίησης της χώρας επιταχύνεται.

Ulrike Meinhof

Πόσο θα αντέξει η φούσκα των διεθνών αγορών;

του Μιχάλη Γιαννεσκή

«Ενόσω η κυβέρνηση δεν επεμβαίνει, εγώ θα πουλάω», σχολίασε πρόσφατα ένας χρηματιστής σχετικά με την πτώση του χρηματιστηρίου της Κίνας. Εννοούσε ότι θα πουλάει μετοχές, ομόλογα και άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, για να προκαλέσει κυβερνητική επέμβαση. Διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η κυβέρνησή της Κίνας, όπως και η κυβέρνηση κάθε μεγάλης οικονομίας, αργά ή γρήγορα θα ρίξει όσα κρατικά κονδύλια χρειάζονται στην αγορά για να αγοράσει μετοχές και ομόλογα, να στηρίξει τη φούσκα των αγορών και να αποφύγει περαιτέρω πτώση του χρηματιστηρίου της.

Γιατί, αν και τα παγκόσμια χρέη έχουν φτάσει τα 200 τρις. δολάρια, τα τοξικά χρηματοπιστωτικά προϊόντα (τα «παράγωγα») έχουν ξεπεράσει τα 700 τρις. δολάρια και η πραγματική (η παραγωγική) διεθνής οικονομία έχει πέσει σημαντικά, οι κεντρικές τράπεζες της υφηλίου επαφίενται σε διαστρεβλωμένα στατιστικά στοιχεία που υποδεικνύουν μια επερχόμενη «ανάκαμψη». Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένας πιο ακριβής όρος για αυτά τα «στατιστικά στοιχεία» θα ήταν «ψέμματα». Αλλά οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να σπαταλούν φόρους και κρατικά έσοδα για να στηρίξουν το σαθρό οικοδόμημα που ονομάζεται «ελεύθερη αγορά».

Ειδικά η Κίνα έχει δοκιμάσει κάθε δυνατό τρόπο υποστήριξης των χρηματιστηρίων της: συνεχείς ενέσεις χρηματοδότησης, υποτίμηση του νομίσματός της, αγορά μετοχών από το γιγαντιαίο κρατικό συνταξιοδοτικό ταμείο της και μείωση των επιτοκίων. Το αποτέλεσμα, όπως παρατήρησε ο οικονομικός αρχισυντάκτης του βρετανικού Channel 4 Πωλ Μέισον στο twitter πριν λίγες μέρες, είναι ότι οι αγορές βουλιάζουν ενώ η υφήλιος καταλαβαίνει ότι η κύρια μηχανή της ανάπτυξης της (η Κίνα) βρίσκεται στα χέρια ενός ανίκανου, μυστικοπαθούς, αστυνομικού κράτους που νομίζει ότι μπορεί να υπαγορεύει τις τιμές των μετοχών.

Και παρ’ όλες τις επεμβάσεις, η πτωτική τάση της κινεζικής οικονομίας συνεχίζεται με μικρές βραχύβιες ανόδους και κέρδη, τα οποία σύντομα εξατμίζονται. Αλλά η Κίνα όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά ταυτόχρονα, λόγω του μεγέθους της οικονομίας της και της εξάρτησης πολλών κρατών από τις εμπορικές τους σχέσεις με αυτή, έχει αποκτήσει το ρόλο του βηματοδότη πολλών «αναδυόμενων» αγορών. Ως αποτέλεσμα, η αξία των χρηματιστηρίων πολλών τέτοιων αγορών που εξαρτιόνταν από εξαγωγές πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών στην Κίνα έχει πέσει πάνω από 33% τον τελευταίο χρόνο: της Ινδονησίας και της Μαλαισίας κατά 37% και της Βραζιλίας κατά 51%.

Μολαταύτα, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί προβαίνουν τακτικά σε προβλέψεις συγκρατημένης αισιοδοξίας και εστιάζουν την προσοχή τους στην αποπληρωμή των σχετικά αμελητέων χρεών της Ελλάδας και άλλων κρατών.

Τέτοιες αισιόδοξες προβλέψεις δεν αποτελούν οξύμωρο, εφόσον η ρύθμιση των αγορών επαφίεται σε οργανισμούς όπως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve) και η ΕΚΤ. Ποιος θα αισθάνονταν ασφαλής για τα φάρμακα που αγοράζει εάν οι οργανισμοί που είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχό τους στην Ελλάδα (ΕΟΦ), ή στην Ευρώπη (EMA), ή στις ΗΠΑ (FDA), ήταν εταιρείες των οποίων οι μέτοχοι ήταν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και οι διοικήσεις τους αποτελούνταν από στελέχη αυτών των βιομηχανιών; Παρομοίως, ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στις μεγάλες κρατικές ή διακρατικές τράπεζες, όταν τα συμβούλιά τους περιλαμβάνουν νυν και πρώην τραπεζίτες; 5 από τα 12 μέλη της πιο σημαντικής επιτροπής του Federal Reserve είναι τραπεζικά στελέχη εν ενεργεία, ενώ 2 από τα 6 μέλη της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΚΤ υπήρξαν στελέχη τραπεζών - ο Mario Draghi διευθύνων σύμβουλος και αντιπρόεδρος της Goldman Sachs, και ο Peter Praet αρχι-οικονομολόγος της Fortis Bank.

Αλλά ακόμη και όταν η ρύθμιση των αγορών περιλαμβάνει αυστηρούς κανόνες, παράδειγμα για τον έλεγχο επισφαλών «παραγώγων», οι μεγάλες τράπεζες βρίσκουν σχεδόν «αόρατα» παράθυρα για να παρακάμπτουν κάθε έλεγχο: το Reuters απεκάλυψε στις 21 Αυγούστου ότι συναλλαγές αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων των 5 μεγάλων τραπεζών των ΗΠΑ είχαν «εξαφανιστεί» από τις αμερικανικές αγορές και είχαν μεταφερθεί στο Λονδίνο, όπου η ρύθμιση της αγοράς είναι πιο επιεικής για τους τραπεζίτες, για να ξεφύγουν από τους σχετικούς ελέγχους. Όπως είχε αναφέρει ένας πρώην υπουργός οικονομικών της Κύπρου, οι μεγάλες τράπεζες καταφέρνουν πάντα να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από κάθε περιορισμό και έλεγχο που τους επιβάλλεται. Ακόμη και όταν αυτοί οι έλεγχοι και δημοσιονομικοί κανόνες είναι στημένοι προς όφελος του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού της υφηλίου, όπως παρατήρησε την προηγούμενη εβδομάδα ο Αμερικανός γερουσιαστής Bernie Sanders.

Βέβαια κάθε αποφυγή τραπεζικού έλεγχου μεγαλώνει τη φούσκα των αγορών και επιτείνει τον κίνδυνο να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Ιδίως όταν οι περισσότερες συναλλαγές των χρηματιστηρίων γίνονται αυτόματα από υπολογιστές, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Όταν σκάσει η φούσκα, οποιοδήποτε τραπεζικό βήμα μπροστά, όσο γρήγορο και να είναι, θα αποτελεί βήμα στο κενό.

Πηγή:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/poso-tha-anteksei-i-foyska-ton-diethnon-agoron

Η ελληνική κρίση αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο της Ευρώπης

του Ζαν- Πιερ Σεβενεμάν *

H ελληνική κρίση είναι ένα μάθημα για όλους τους Ευρωπαίους. Τους αποκαλύπτει, αν δεν το είχαν ακόμη αντιληφθεί, το αληθινό πρόσωπο της Ευρώπης όπως οικοδομήθηκε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες: Ένα τρομακτικό εργαλείο ελέγχου των πιο αδύναμων οικονομιών και κηδεμονίας της δημοκρατίας στο εθνικό πλαίσιο, το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να εκφραστεί πραγματικά. Ο Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ το είπε καθαρά: «Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες».

Η ένταξη της ελληνικής οικονομίας στην Κοινή Αγορά, την 1η Ιανουαρίου 1981, την έφερε αμέσως αντιμέτωπη με μια συγκυρία την οποία για συγκεκριμένους λόγους  – εμφύλιος πόλεμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χούντα των συνταγματαρχών από το 1967 ως το 1974 –  δεν μπορούσε να αντέξει: Ενιαία αγορά (1987), συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (1994), ένταξη στο ευρώ (2000), διεύρυνση της τελωνειακής ένωσης προς τις χώρες με φτηνή εργατική δύναμη μετά την πτώση του κομμουνισμού.

Η ελληνική οικονομία βαθμιαία έπαθε ασφυξία, η βιομηχανία της διαλύθηκε, η γεωργία δέχθηκε αποφασιστικό πλήγμα από το απότομο άνοιγμα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και ο δανεισμός με χαμηλά επιτόκια έκαναν αυτή τη διαδικασία να φαίνεται στην αρχή ανώδυνη. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά εδώ, τη διαφθορά και την πελατειοκρατία, προϊόντα ενός αρχαϊκού πολιτικού συστήματος. Όμως η Ελλάδα είναι το δέντρο που κρύβει το δάσος. Το δάσος είναι ένα ενιαίο νόμισμα που προκαλεί αναιμία στις περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες και που αντί να οδηγεί στη σύγκλισή τους, αυξάνει τις διαφορές τους και δεν μπορεί να επιζήσει παρά με όλο και μεγαλύτερες μεταφορές πόρων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων δεν θα επιστραφεί ποτέ.

Η ελληνική κρίση αποκαλύπτει τα όρια της χρηματοπιστωτικής αλληλεγγύης που οι ευρωπαϊκοί λαοί, και πρώτα απ? όλα οι Γερμανοί, είναι διατεθειμένοι να δείξουν απέναντι σ’ εκείνους που αφέθηκαν να παγιδευτούν από τον δανεισμό. Πράγματι, οι φορολογούμενοι έχουν βγει σήμερα στην πρώτη γραμμή στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία ή στην Ισπανία, καθώς γνωρίζουν ή διαισθάνονται ότι θα χάσουν συνολικά τουλάχιστον 500 δισεκατομμύρια ευρώ.

Τα ποσά αυτά πρέπει φυσικά να υπολογίζονται σε σχέση με το συνολικό ΑΕΠ της ευρωζώνης, που είναι 7 τρισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικά, αν τα προσθέσουμε στα χρέη που έχουν ήδη δημιουργηθεί για να στηριχθεί το ευρώ. Προκειμένου να υποστηρίξει, για παράδειγμα, η Γαλλία την Ελλάδα, επιβαρύνει με 85 δισεκατομμύρια ένα χρέος που είναι ήδη 2,03 τρισεκατομμύρια ευρώ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα απ? όλα όμως, είναι η επιβράδυνση της ανάπτυξης της ευρωζώνης (στάσιμο ΑΕΠ από το 2007, έναντι ετήσιας αύξησης 2% του ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών). Από τότε που δημιουργήθηκε το ευρώ, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε στη Γαλλία κατά 12% και στην Ιταλία και την Ελλάδα κατά 20%, ενώ αυξήθηκε στη Γερμανία κατά 34%. Το χάσμα που δημιουργείται στην Ευρώπη είναι αφόρητο. Αντί να φέρνει πιο κοντά τους λαούς, το ευρώ τους απομακρύνει και τους διχάζει.

Η κηδεμονία της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Οι λαοί θέλουν να παραμείνουν κυρίαρχοι. Η άρνηση της δημοκρατίας από την πλευρά των ευρωπαϊκών θεσμών οδηγεί σε επανειλημμένες πολιτικές κρίσεις. Η ελληνική κρίση αποκαλύπτει το πραγματικό και ανελέητο πρόσωπο των ολιγαρχιών που κυριαρχούν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο. Ο καθαρά τεχνοκρατικός χαρακτήρας αυτών των θεσμών έρχεται στο φως όταν κανείς στο ίδιο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν τολμά να τα βάλει με τη μοναδική δύναμη που λαμβάνει αποφάσεις: Τη Γερμανία.

Τα περιθώρια ελιγμών του Αλέξη Τσίπρα περιορίστηκαν ανάμεσα στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και την Άγκελα Μέρκελ. Η Γαλλία το μόνο που έκανε ήταν να ταχθεί εναντίον ενός μη οργανωμένου Grexit. Απομονωμένη, η Ελλάδα δέχθηκε έναν πραγματικό οικονομικό πόλεμο από τη Γερμανία και τους δορυφόρους της. Μέσω της Ελλάδας, οι «ευρωπαϊκοί θεσμοί» θέλησαν να παραδειγματίσουν άλλους λαούς, και πρώτα απ?όλα τον ισπανικό που ετοιμάζεται να ψηφίσει το Podemos. Ο οικονομικός αυτός πόλεμος δικαιώνει μια φράση του Τζον Ανταμς, δεύτερου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: «Υπάρχουν δύο τρόποι να αφαιρέσεις την εθνική κυριαρχία μιας χώρας, το σπαθί και το χρέος».

Το κουτί της Πανδώρας που άνοιξε με την ελληνική κρίση δεν θα κλείσει σύντομα. Ο κίνδυνος για τη Γαλλία είναι να παγιδευτεί στον «σκληρό πυρήνα» για τον οποίο ο Σόιμπλε και ο Λάμερς μιλούσαν από το 1994: Μία ευρωζώνη που θα περιορίζεται στη Γερμανία, τη Γαλλία και τις χώρες της Μπενελούξ. Αυτό που πρέπει να κάνει, αντίθετα, είναι να εργαστεί για μια Ευρώπη πιο ευέλικτη, που σέβεται τους λαούς που την απαρτίζουν.

Πηγή: Marianne, Αθηναϊκό Πρακτορείο

* O Ζαν- Πιερ Σεβενεμάν υπήρξε υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων της Γαλλίας και ιδρυτής του Κινήματος Πολιτών  

πηγή:

http://mignatiou.com/

 

Μια ρεαλιστική αποτίμηση της κρίσης στους κόλπους της ευρωπαϊκής «οικογένειας»

Νικόλας Γκίμπης

Η ανθρωπότητα έχει τρελαθεί.

Η ανασφάλειά της

έχει χτυπήσει κόκκινο.

Η ανθρωπότητα δεν τρέμει

τίποτε περισσότερο απ’ τον ίδιο

τον εαυτό της.

(Ο Ιμμάνουελ Καντ του Τόμας Μπέρνχαρντ)

Είναι πρόδηλο ότι τα τελευταία έτη υπάρχει ένας σχετικός πληθωρισμός απόψεων γύρω απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σχετικό ενδιαφέρον μιας όλο και μεγαλύτερης μερίδας των ευρωπαϊκών πληθυσμών ίσως και να αποδεικνύει πως η ΕΕ μπαίνει σε τροχιά περαιτέρω ενοποίησης που δεν αφορά πλέον μόνο ζητήματα καταναλωτικής υφής, αλλά διεισδύει όλο και πιο άμεσα σε στρατηγικούς τομείς χάραξης πολιτικής – κάτι που μέχρι πρότινος θεωρούνταν προνομιακό πεδίο του εκάστοτε έθνους-κράτους. Αν θα μπορούσε να γίνει μια ταξινόμηση του δημοσίου λόγου, ειδικότερα στην εγχώρια πολιτική σκηνή, δύο είναι οι κύριες τάσεις που διακρίνονται μέσα απ’ την αντιπαράθεση: αφενός, ένας ταυτοτικός ευρωπαϊσμός που συσπειρώνει διαχρονικά τους φιλελεύθερους μαζί με την ανανεωτική και την ευρωκομμουνιστική Αριστερά, και ερμηνεύει την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ ως ζήτημα υπαρξιακής πληρότητας· αφετέρου, ένας αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός που, τόσο στην αριστερή όσο και στη δεξιά του εκδοχή, περιορίζεται στο να ελεεινολογεί τη νέα τάξη πραγμάτων και να προωθεί μια αντι-ιμπεριαλιστική καταγγελία στις προσπάθειες ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, χωρίς φυσικά να επεξεργάζεται ένα διαφορετικό πρόγραμμα συνολικού σχεδιασμού.

Καθώς όμως η δημόσια συζήτηση τοποθετείται σε τέτοιες βάσεις ώστε να εξαντλείται στην προσπάθεια ιδεολογικής υπεροχής της μιας τάσης έναντι της άλλης, το αποτέλεσμα είναι να διαφεύγουν από αμφότερες τις πλευρές οι ρίζες μιας σειράς δομικών προβλημάτων που σηματοδοτούν τις κύριες αιτίες που η ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση, αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Μια τέτοια εξέλιξη θα λάβει χώρα είτε στην περίπτωση αυτοδιάλυσης της Ένωσης επειδή κυρίως τα ισχυρά κράτη-μέλη θα την κρίνουν ως άχρηστη προκειμένου να προωθούν τα συμφέροντά τους, είτε στην περίπτωση που η διαδικασία ολοκλήρωσης ναι μεν θα προχωρήσει και στο πολιτειακό σκέλος αλλά θα πάρει άλλη μορφή και, επομένως, θα είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που θα όφειλε να είναι σύμφωνα με τις αφετηριακές επιδιώξεις του εγχειρήματος, πράγμα που σημαίνει και την εσωτερική κατάρρευση της διαδικασίας ομοσπονδοποίησης απ’ τον ηγεμονισμό. Γι’ αυτούς τους λόγους, οι αναταράξεις του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου και της διακρατικής πορείας προς την πολιτική ολοκλήρωση είναι εξίσου κρίσιμης σημασίας διαδικασίες αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη διάλυση του κοινωνικού συμβολαίου στο κρατικό επίπεδο.

Σε κάθε περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα άνευ περιεχομένου περίβλημα όπως μαρτυρούν οι τελευταίες δεκαετίες, των οποίων οι αντιφάσεις συμπυκνώνονται με ραγδαίο τρόπο από την έκρηξη της κρίσης κι έπειτα. Μέχρι στιγμής και μέχρι νεωτέρας, το κύριο και άλυτο πρόβλημα είναι αυτό που αφορά στον τρόπο διακυβέρνησης της Ένωσης. Μάλιστα, μάλλον το καντιανών καταβολών όραμα περί «αιώνιας ειρήνης» που προσπάθησε να εκφράσει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μέσα από τη δημιουργία μιας υπερεθνικής κοινότητας αρχίζει να ξεθωριάζει και ίσως να φτάνει και στο ιστορικό του όριο – ή τουλάχιστον αυτό που φαίνεται είναι η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, καθώς προχωράει, να μην επιτελείται στη βάση του «ευρωπαϊσμού», μιας κοινής πολιτικής κληρονομιάς, της κανονιστικής ενσάρκωσης της ειρηνικής συμβίωσης και της ήπιας ένωσης κρατών όπου το καθένα είναι έτοιμο να θυσιάσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα εις το όνομα της Ευρωπαϊκής Ιδέας, αλλά στη ρεαλιστική βάση της πολιτικής ισχύος, των πειθαναγκασμών, των απειλών και της διαλεκτικής «αφέντη – δούλου». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα είναι ασήμαντο ως τέτοιο, καθώς είναι η πρώτη ίσως προσπάθεια στην πιο αιματηρή ήπειρο της υφηλίου να διευθετηθεί με διευρυμένο τρόπο το ζήτημα των ενδοκρατικών ανταγωνισμών και της κούρσας των εξοπλισμών που η ευρωπαϊκή παράδοση αποδεικνύει περίτρανα ότι πάντα κορυφώνεται στον πόλεμο. Όμως, η pax europaea της εποχής μας όσο δεν καταφέρνει να εξοβελίσει την καχυποψία και την ανασφάλεια είναι και θα παραμείνει θνησιγενής και η διαρκής παράταση που δίνεται στο να έρθουμε αντιμέτωποι μ’ αυτήν την πραγματικότητα δεν αναιρεί, ούτε μετριάζει τη κρίση διακυβέρνησης.

Συνυπολογίζοντας τη διεθνή αναρχία και την «έμφυτη» ροπή του Κράτους προς τον ανταγωνισμό και την ηγεμονία, τέσσερα είναι τα βασικά σημεία της διακυβερνητικής κρίσης στους κόλπους της ΕΕ που διαβεβαιώνουν μέσα από την αλληλεπίδρασή τους και τη μελλοντική της αποτυχία:

Πρώτον, το ιδεολογικό έλλειμμα της Ένωσης, ήτοι το γεγονός ότι είναι μέχρι στιγμής αδύνατο να καθοριστεί ένα πλαίσιο, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντικείμενο συλλογικής κάθεξης, των λόγων που η ενοποίηση θα έπρεπε να στηριχτεί ενεργά απ’ τη βάση των ευρωπαϊκών λαών και με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η λαϊκή βάση να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της. Η απουσία στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας αυτής της οντολογικής έρεισης των ανθρώπων για νόημα επικαλύπτεται από τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι σήμερα διαμέσου του οικονομισμού, δηλαδή της αντίληψης ότι η διαδικασία ομοσπονδοποίησης θα πραγματοποιηθεί μέσω της αυτόματης εκχείλισης της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης στους πολιτικούς θεσμούς.

Και πράγματι, οι μόνοι λόγοι που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την παραμονή μιας χώρας στην Ε.Ε. είναι αμιγώς οικονομικοί, σε τέτοιο σημείο ώστε να κρίνεται ως πρόοδος μια ενδεχόμενη παραχώρηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας προς όφελος της συμμετοχής υπό οποιουσδήποτε όρους σε μια ισχυρή οικονομικά ζώνη. Αν αφήσουμε κατά μέρος τον υστερικό καταναλωτισμό που η απώλειά του λειτουργεί ως μορφή απειλής εκ μέρους της «σκεπτόμενης» φιλελεύθερης ελίτ προς τους πληθυσμούς, η πιο σοβαροφανής ίσως δικαιολόγηση του πρωτείου του οικονομικού έναντι του πολιτικού, ιδιαίτερα όσον αφορά στο ζήτημα της αιώνιας ειρήνης, πηγάζει απ’ τον μερκαντιλισμό ο οποίος θεωρεί πως οι δραστηριότητες θα πρέπει να στραφούν προς τις εμπορικές σχέσεις, εφόσον το εμπόριο παρουσιάζεται ως μια ήπια, εξευγενισμένη και εκπολιτισμένη πρακτική σε αντίθεση με την βάρβαρη και πολεμοχαρή «υψηλή» πολιτική. Πάντως, η μερκαντιλιστική πεποίθηση δεν δικαιώνεται απ’ την ιστορία και προσκρούει στην πραγματικότητα του συσχετισμού δυνάμεων στο διεθνές επίπεδο και της τάσης των εθνών-κρατών για μεγιστοποίηση του συμφέροντος τους ακόμα και εις βάρος της διεθνούς συνεργασίας όταν η ισχύς τους τούς το επιτρέπει. Η αναγνώριση του γεγονότος ότι το οικονομικό είναι πάντα το μέσο και δεν θα μπορέσει ποτέ να υποκαταστήσει τους σκοπούς, παρά μόνο να τους συγκαλύπτει, αποτελεί και τη θεμελιακή προϋπόθεση έναρξης του δημοσίου διαλόγου σε πραγματικά πολιτικές βάσεις.

Δεύτερον, και σε άμεση συνάρτηση με το «ιδεολογικό έλλειμμα», βρίσκουμε την απουσία της πολιτικής κοινότητας η οποία θα καταστεί αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε να σηκώσει το βάρος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και να της προσδώσει φαντασιακή νομιμοποίηση μέσω της έκφρασης μιας ευρωπαϊκής γενικής βούλησης. Φυσικά, πολιτική κοινότητα σημαίνει καταρχήν και κατ’ ουσίαν νομιμοποιημένη εξουσία που ασκείται μέσα σε ένα σαφές θεσμικό υπόβαθρο από ένα συλλογικό υποκείμενο το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως η πηγή της. Σε αντίθεση λοιπόν με τις Η.Π.Α. όπου η ομοσπονδοποίηση των πολιτειών ήρθε ως επιστέγασμα του ξεπεράσματος των τοπικών εχθροτήτων Βορρά – Νότου μέσα από την επίκληση του αμερικανικού έθνους, στην Ευρώπη διαπιστώνουμε ότι κάτι τέτοιο είναι ακατόρθωτο. Διακοσίων χρόνων εθνικισμοί είναι δύσκολο να ποδοπατηθούν από μια «από τα πάνω» οικονομική και θεσμική ενοποίηση και ίσως τελικά να υπάρχουν πολύ πιο σοβαροί λόγοι που οι πολίτες ζητούν μια στέγη εθνικού προστατευτισμού απ’ τις κλασικές κουλτουραλιστικές και ψυχολογίστικες αιτιολογίες των φιλελεύθερων περί «αρχαϊσμού», «επαρχιωτισμού», «νοσταλγίας» και «μελαγχολίας».

Μάλιστα, οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ούτως ή άλλως τη στρατηγική χρήση του εθνικισμού τόσο απ’ τα ισχυρά κράτη προκειμένου να συμμορφωθούν τα ανίσχυρα, όσο και απ’ τα ανίσχυρα κράτη προκειμένου να εισακουστούν οι ανάγκες τους που δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους επιταχυνόμενους ρυθμούς της άτυπης κηδεμονικής συγχώνευσης των πολιτικών και οικονομικών διαδικασιών. Εφόσον οι πολίτες της Ένωσης διακρίνονται σε φορολογούμενοι διαφορετικών κρατικών προϋπολογισμών είναι εύλογο να προτάσσουν ως κοινό συμφέρον κυρίως το εθνικό και όχι το ευρωπαϊκό. Όπερ, η διαρκής διαμαρτυρία ότι δεν μπορούν οι πολίτες των χωρών του Βορρά να θυσιάσουν τη σχετική οικονομική ευμάρεια που τους παρέχει το Κράτος τους και να πληρώνουν διαρκώς την οικονομική αποτυχία των χωρών του Νότου δείχνει πως ενώ το εθνικό συμφέρον θα έπρεπε «ιδεατά» να φαντάζει ως μερικότητα μπρος στο ευρωπαϊκό αγαθό, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τουναντίον, όσο πιο πολύ προχωρά τις τελευταίες δεκαετίες η διαδικασία ολοκλήρωσης τόσο περισσότερο τονώνεται ο εθνικός κατακερματισμός.

Η μόνη προσπάθεια που πραγματοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια πάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι η συγκρότηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας ως «προνομία» σε σχέση με τη μη-ευρωπαϊκή ταυτότητα, δηλαδή η διευκόλυνση των υπηκόων της ΕΕ στο να μετακινούνται με σχετική άνεση εντός των τειχών της Ένωσης για εργασιακούς, καταναλωτικούς και τουριστικούς λόγους. Όμως, το πέρασμα από τα «δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη» στα «προνόμια των υπηκόων» δείχνει μια βαθιά διαστρέβλωση της έννοιας του «Ευρωπαίου πολίτη» όπου θα μπορούσε να στηριχτεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα, η οποία στερείται κάθε νοήματος εφόσον δεν πηγάζει από μια κοινωνική τελικότητα και πολιτική αυτοπραγμάτωση, αλλά από μια εφήμερη διευθέτηση των ιδιωτικών προβλημάτων και υλικών απολαύσεων του κάθε ατόμου. Η κάλυψη όμως των καταναλωτικών αναγκών δεν είναι παρά ένα δευτερεύον στοιχείο της πολιτικής ζωής και είναι αδύνατον να μακροημερεύσει μια συναίνεση εντελώς ετερόκλητων οντοτήτων μονάχα σ’ αυτήν – κάτι που γίνεται ολοένα και πιο εμφανές μέσα στις συνθήκες οικονομικής και πολιτικής πειθάρχησης που επιβάλλονται στα κράτη-μέλη που αδυνατούν να τηρήσουν τους δημοσιονομικούς στόχους. Συν τοις άλλοις, η εξατομίκευση στο κοινωνικό πεδίο είναι τόσο άγρια, και εδώ ίσως να φαίνεται η επίδραση των από τα κάτω σ’ αυτό το αντιδημοκρατικό consensus, ώστε να φαντάζει η ΕΕ ως μια civitas maxima μόνο και μόνο εξαιτίας αυτών των ιδιωτικού τύπου μικρο-εγγυήσεων, σε τέτοιο σημείο ώστε να προκρίνεται μια ιδιόμορφη εθελοδουλεία που σιγά-σιγά αντικαθιστά την παραδοσιακή αντίληψη περί ελευθερίας, ακριβώς επειδή είναι σχεδόν αδιανόητο πλέον το ενδεχόμενο ενός αυτοπεριορισμού των υλικών και τεχνικών δυνάμεων προκειμένου να εκδιπλωθούν και να αναπτυχθούν οι δυνατότητες του πολιτικού αυτοκαθορισμού και της αυτοκυβέρνησης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Τρίτον, το γεγονός ότι η ίδια η θεσμική οργάνωση της Ε.Ε. πιθανότατα, για ευνόητους λόγους, δεν θα τροποποιηθεί αισθητά (κάτι που φάνηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας) ακόμη και μπρος στο ενδεχόμενο δημιουργίας μιας νέας πολιτειακής δομής, συνιστά ένα ακόμη βασικό συστατικό του διακυβερνητικού αδιεξόδου προς την ομοσπονδιακή ολοκλήρωση. Στον βαθμό που δεν διαφαίνεται έτοιμο το Κράτος να απεκδυθεί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το έχουν διαμορφώσει κατά την ιστορική του εξέλιξη, παρά μόνο αυτό που πρακτικά μπορεί να συμβεί είναι να απορροφηθούν ορισμένα έθνη-κράτη από τις ηγεμονικές τάσεις άλλων υπό τη σκέπη της πολιτικής ένωσης, αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλο το θεσμικό υπόβαθρο της ΕΕ να υποκύπτει στις εντολές των κρατών-μελών και επομένως να φαντάζει απλώς ως διαιτητής των ενδοκρατικών ανταγωνισμών και διεκπεραιωτής των εφαρμογών που επιβάλλει αυτός που έχει με το μέρος του το κύρος και το ξίφος. Μέσα σ’ αυτήν την πολιτική κατάσταση, η λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών συνεισφέρει ως ορμητήριο για τον συσχετισμό δυνάμεων και όχι ως όργανο αντιπροσώπευσης μιας ευρωπαϊκής λαϊκής κυριαρχίας.

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο δηλαδή ότι απέχουμε πολύ απ’ τη φαντασίωση της θέσμισης μιας ΕΕ στις βάσεις της υποχώρησης της πολιτικής ισχύος του Κράτους προς όφελος της υπερεθνικής αλληλεγγύης. Η πρόσφατη εμπειρία στο επίπεδο των αποφάσεων αποδεικνύει περίτρανα πως η θεσμοθετημένη αλληλεγγύη απαιτεί ανταλλάγματα, πράγμα που σημαίνει πως παύει αυτομάτως να είναι αλληλεγγύη διότι χάνει το κατ’ εξοχήν οντολογικό της χαρακτηριστικό – το να προσφέρεται χωρίς ανταλλάγματα. Η μετακύλιση απ’ τη λογική της αλληλεγγύης των ισχυρών κρατών προς τα ανίσχυρα στη λογική της αυτοβοήθειας και της εξωτερικής βοήθειας με ανταλλάγματα όπου η πρώτη φαντάζει αδύνατη, όπως στην περίπτωση των κρατών-μελών του Ευρωπαϊκού Νότου, αναδεικνύει και τη μεταστροφή της διαδικασίας πολιτικής ολοκλήρωσης όπου αντί να θεμελιώνεται στην εθελούσια σύμπραξη ισότιμων εταίρων θα πραγματοποιηθεί τελικά μέσα από την ηγεμονική επικράτηση του γερμανικού παράγοντα και την εθελούσια απαλλοτρίωση της ανεξαρτησίας των υπολοίπων. Η στροφή απ’ την κατανομή της ευημερίας στην κατανομή των βαρών δημιουργεί μια «Ευρώπη δυο ή περισσοτέρων ταχυτήτων», όπου η άνιση ανάπτυξη πλέον θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη προκειμένου να εμπεδωθεί ο παραγκωνισμός της διανεμητικής δικαιοσύνης και να διατηρηθεί η αρχή της ανισότητας των κρατών-μελών κατά τη διαδικασία ολοκλήρωσης. Φυσικά, αυτή η εξέλιξη μαρτυρά την κιβδηλότητα της ίδιας της διαδικασίας ομοσπονδοποίησης της ΕΕ, εφόσον προκειμένου να επιτευχθεί μια γνήσια φεντεραλιστική ένωση απαιτείται γενναία αποδυνάμωση έως και εξαφάνιση του έθνους-κράτους και μια συντακτική επαναδιατύπωση των πολιτικών προτεραιοτήτων της κοινότητας.

Τέταρτον, τέλος, βρίσκουμε το δημοκρατικό έλλειμμα στην εσωτερική αρχιτεκτονική της ΕΕ όπου, πέραν των όποιων συγκρούσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των κρατών-μελών σε άτυπη βάση και θα μπορούσαν να αιτιολογηθούν από αγωνιστική σκοπιά, ούτε οι ίδιοι οι θεσμοί είναι δημοκρατικοί, ούτε οι αποφάσεις λαμβάνονται με δημοκρατικό τρόπο. Εδώ φυσικά βλέπουμε πως δημοκρατική ποιότητα και αποδοτικότητα τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουν, με αποτέλεσμα μέχρι στιγμής πάντα να επιλέγεται η δεύτερη εις βάρος της πρώτης. Η πλήρης ανυπαρξία εκλογικών διαδικασιών αντιπροσώπευσης και ανακλητότητας στα αποφασιστικά όργανα της Ένωσης, ελεγκτικών μηχανισμών δημοκρατικού ελέγχου, θεσμών άμεσης συμμετοχής των Ευρωπαίων πολιτών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων μαζί με ένα σύνολο ακόμα πιο ριζοσπαστικών θεσμών άμεσης δημοκρατίας και άμεσης άσκησης της εξουσίας απ’ τους πολίτες σε τοπικό και ομοσπονδιακό επίπεδο αποδεικνύουν τον απόλυτο συγκεντρωτισμό της εξουσίας σε μια ολιγομελή ελίτ η οποία ελέγχεται πλήρως απ’ τους ισχυρούς κρατικούς δρώντες ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν δύναται να δράσει ως κοινή κυβέρνηση με ευρωπαϊκό λαϊκό έρεισμα και να νομιμοποιηθεί σαν εκτελεστική εξουσία.

Αυτή η απομάκρυνση του ευρωπαϊκού δημοσίου συμφέροντος απ’ τη βάση, ακριβώς επειδή η βάση δεν έχει κανένα θεσμικό τρόπο να συγκροτηθεί ως τέτοια, ίσως και να είναι υπεραρκετή σαν αιτία εξήγησης αυτού του κύματος αγανάκτησης των ευρωπαϊκών λαών κατά της υπερεθνικής γραφειοκρατίας και της αυξανόμενης τάσης για αποδοκιμασία του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι ολοένα και περισσότερο η λειτουργία της ΕΕ να προσιδιάζει στη λογική των προνεωτερικών Αυτοκρατοριών και να κινείται στα όρια της συνδιαλλαγής για την υπεράσπιση των ταξικών προνομίων διαφόρων ομάδων πίεσης, πολυεθνικών καρτέλ, διεθνών λόμπι και φυσικά συγκεκριμένων κρατών-μελών, δημιουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο νέες κάστες προνομιούχων, προυχόντων, πατρικίων σε πλανητική κλίμακα. Πρόκειται για την πλήρη αδυνατότητα εξύψωσης της καθολικότητας του κοινού αγαθού πάνω απ’ τη μερικότητα των ιδιωτικών και εθνικών συμφερόντων. Η ΕΕ αναπαράγει με τον πλέον ορθολογικό τρόπο το πελατειακό καθεστώς που υποτίθεται ότι αντιπαλεύει.

Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω σοβαρά υπόψιν, είναι σημαντικό να ξεκαθαριστεί πως η απόλυτη ανικανότητα να ενταχθούν στη δημόσια συζήτηση κρίσιμα ζητήματα πολιτικής υφής τελικά αντιστρέφει τις βάσεις του κεντρικού διακυβεύματος της ΕΕ και των λόγων που οφείλει μια χώρα να είναι μέλος της. Ίσως και γι’ αυτόν τον λόγο να εξηγείται πως ενώ το φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο αυτοπροβάλλεται ως «ρεαλιστικό», δεν συνιστά παρά την πιο κρυστάλλινη επιτομή του «ιδεαλισμού» εφόσον ακόμη μένει προσκολλημένο στην αφετηριακή συζήτηση περί Ευρώπης εξαιρώντας, κατά το μάλλον ή ήττον, τη μορφή της διακυβερνητικής δομής της ΕΕ, τους πολιτικούς σκοπούς μιας τέτοιας προσπάθειας και κατά πόσο συμβαδίζουν με τα ίδια τα δυτικο-ευρωπαϊκά ιδεώδη του Διαφωτισμού, της χειραφέτησης, της ελευθερίας, της αδελφότητας, της δημοκρατίας και, τέλος, το ίδιο το γεγονός πως αντί για μια φεντεραλιστική ενοποίηση αυτό που θα λάβει χώρα θα είναι μια κηδεμονική συγχώνευση στα πλαίσια της ανισότητας. Διότι, μια συζήτηση έχοντας την εμφάνιση αυτών των δεδομένων με τη συγκεκριμένη τους μορφή στην ιστορική συγκυρία, αποδεικνύει πως μάλλον σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρωπαϊσμός δεν συμβαδίζουν, άρα, ως προς την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού οράματος και του δημοκρατικού φεντεραλισμού, η αποχώρηση από την ΕΕ φαντάζει η πλέον ρεαλιστική λύση. Και τούτο, κλείνοντας, οφείλουμε να το κατανοήσουμε συνυπολογίζοντας το πρόσφατο βατερλό του, κατά μια έννοια, «ευρω-λενινισμού» που προσπάθησε να προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του αφηγήματος περί «κατάληψης της υπερ-κρατικής εξουσίας της ΕΕ» από προοδευτικές και αριστερές κυβερνήσεις με σκοπό έναν εκ των έσω και εργαλειακό μαρασμό του ευρωπαϊκού Λεβιάθαν μακροπρόθεσμα· αυτή η ατιμωτική πανωλεθρία είναι που ως εμπειρικό δεδομένο θα μας αναγκάσει αργά ή γρήγορα να επινοήσουμε νέες οδούς για μια πραγματικά δημοκρατική ευρωπαϊκή ομοσπονδία.

http://www.respublica.gr/2015/08/column/realism-european-union/

Πολιτικό κεφάλαιο είσαι και φαίνεσαι

Πηγή: Του Χριστόφορου Ζαραλίκου  - “Unfollow”

Αυτή την περίοδο, μετά το δημοψήφισμα για την ακρίβεια, πολιτικό κεφάλαιο της χώρας για τα μέσα θεωρείται ο Αλέξης Τσίπρας.

Τα τελευταία 15 χρόνια πολιτικά κεφάλαια ήταν ο Σημίτης, ο Καραμανλής κι ο ΓΑΠ. Αν δεν θυμάται κάποιος τι πήδημα έχει φάει ο λαός απ’ αυτά τα πολιτικά κεφάλαια, θα του το θυμίσει το Σεπτέμβριο-Οκτώβριο το πολιτικό κεφάλαιο Τσίπρας, που είναι σε συσκευασία 3 σε 1. Αυτά όμως τα αφήνω στους πολιτικούς αναλυτές και στον λαό, που πάντα ελπίζουν, μετά απογοητεύονται και ποτέ δεν μαθαίνουν (συγγνώμη για τη γενίκευση, αλλά δεν θα αφήσω να μου χαλάσουν την εικόνα μερικοί που δεν είναι λαμόγια και μερικοί που τα παίρνουν τα γράμματα).

Πάω στα δικά μου λοιπόν. Τι κοινό έχουν τα 3 προηγούμενα πολιτικά κεφάλαια, για λόγους οικονομίας θα χρησιμοποιώ την κωδική λέξη Σ.ΚΑ.ΓΙΑ (Σημίτης, Καραμανλής, Γ ιωργάκης του Ανδρέα) με το πολιτικό κεφάλαιο Τσίπρα; Πολλά, παρά πολλά μάλιστα.

Τα ΣΚΑΓΙΑ άρχισαν να τα πλασάρουν στο κοινό σαν μετριότητες, αρέσει πολύ στον λαό αυτό, όσον αφορά την εξουσία λατρεύει τις μετριότητες, γιατί πάντα φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα απ’ τις φίρμες. Ο Σημίτης ήταν ο κύριος καθηγητής, ο μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος, που έκανε σαρδάμ ακόμα κι όταν έλεγε ΓΕΙΑ ΣΑΣ κι όταν μιλούσε αγγλικά τα lower χόρευαν τσιφτετέλι. Ο Καραμανλής ήταν ο αγαθός γίγαντας Κωστάκης που λόγω επιθέτου έγινε αρχηγός, ένα λαϊκό άκακο παιδί, που τρώει πιτόγυρα, γουστάρει να βλέπει μπάλα, αλλά όταν πάει να την κλωτσήσει καταλήγει με πατερίτσες.

Ο Γιωργάκης, το λιγότερο έξυπνο παιδί του Αντρέα, το αμερικανάκι, ο μαμάκιας, που γελάμε μαζί του στη χώρα, αλλά στο εξωτερικό τον εκτιμάνε. Οι δυο τελευταίοι ήταν και αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Με αυτά τα χαρακτηριστικά τους πλάσαραν τα μέσα στο κοινό και σε πολύ μικρό διάστημα μας είπαν ότι είναι πολιτικά κεφάλαια. Γιατί τύπους με τέτοια χαρακτηριστικά; Κάντε ένα τσεκάρισμα στους γείτονες και γνωστούς σας και θα δείτε.

Αυτό ήταν όμως τα ΣΚΑΓΙΑ; Μπορεί. Όταν όμως κοιτάς τα αποτελέσματα που έφεραν τα ΣΚΑΓΙΑ λες: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! Στην περίοδο του μετρημένου κυρίου καθηγητή τόσα σκάνδαλα, στην περίοδο του ποδοσφαιρόφιλου σουβλακοφάγου λαϊκού παιδιού τόσα χρέη, και στην περίοδο του παιδιού της μάνας του, που η ευγένεια κι η παγκοσμιοποίηση του βγαίνανε απ’ τα αυτιά, μνημόνιο και ξύλο, τόσο πολύ ξύλο που ακόμα δεν έχουμε ισιώσει. Τα ’χουν αυτά τα πολιτικά κεφάλαια, παιδιά.

Τώρα λοιπόν έχουμε μπροστά μας το πολιτικό κεφάλαιο Τσίπρας. Θυμάστε τι ήταν για τα μέσα πριν γίνει κεφάλαιο; Ανεπάγγελτος, μέτριος, φίλος αντιεξουσιαστών, με άθλια αγγλικά, άθεος, που του αρέσει η μπάλα. Ήταν ο τύπος που έλεγε ΓΚΟ ΜΠΑΚ ΜΑΝΤΑΜ ΜΕΡΚΕΛ και τώρα μιλάει με αργκό στο Σόχο άμα γουστάρει.

Αυτό το πολιτικό κεφάλαιο, πριν γίνει τέτοιο, το πλάσαραν με τα συμπαθητικά «κουσούρια» που είχαν τα ΣΚΑΓΙΑ. Τι αποτελέσματα θα φέρει; Ακόμα είναι στα προαπαιτούμενα το παιδί, αλλά, όπως έγραφε και μια διαφήμιση στα ψιλά γράμματα, οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές.

Γιατί πάντα αυτό το πλασάρισμα πιάνει; Έχω δύο απαντήσεις:

1 ) Γιατί οι φελλοί είναι ελαφρύτεροι απ' το νερό, όπως μάθαμε στο σχολείο

2) Γιατί το νερό είναι βαρύτερο απ’ τους φελλούς, όπως έγραφε ο θεατρικός συγγραφέας Γ. Σκούρτης.
Εγώ είμαι με τον Σκούρτη.

ΥΓ: Σαμαράς-Βενιζέλος-Καρατζαφέρης-Κουβέλης-Θεοδωράκης κλπ. δεν θεωρήθηκαν ούτε θα θεωρηθούν ποτέ πολιτικά κεφάλαια. Αυτοί δούλευαν και δουλεύουν φασόν.