Τρίτη 25 Αυγούστου 2015
TO TEΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Οι πολλοί δεν συμμετείχαν ποτέ και ούτε συμμετέχουν σε καμία απόφαση και σε καμία εξουσία. απλώς ψηφίζουν κάθε τέσσερα έτη το κόμμα το οποίο αποφασίζει και νομοθετεί ερήμην τους, ενώ αυτοί υπακούουν και εκτελούν.
Το "σχέδιο Σόιμπλε"
Όταν κάποιος αρέσκεται να εκφέρει άποψη για το σχέδιο της Γερμανίας, θα πρέπει να έχει κατά νου το γερμανικό μοντέλο οικονομίας.
Προφανώς και η γερμανική οικονομία είναι βαρύτατα εξαγωγική οπότε και επιδιώκει να διαμορφώνει συνθήκες που ευνοούν αυτό ακριβώς: Τις εξαγωγές της.
Ας παραμετροποιήσουμε τις συνθήκες εκείνες που επηρεάζουν τις γερμανικές εξαγωγές:
Α) Η αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω: Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιτρέπουν στο μεγάλο κεφάλαιο να οργιάζει με την παράλληλη αποδόμηση του κράτους πρόνοιας σε πολλές χώρες έχουν περιορίσει την καταναλωτική ισχύ των μαζών στο δυτικό κόσμο. Οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι, κάποιοι πλούσιοι πολύ πλούσιοι και κάποιοι άλλοι μεσαίοι, όλο και περισσότερο μεσαίοι γίνονται φτωχοί και όλοι και περισσότερο φτωχοί άποροι. Η φοβερή άνθηση του εμπορίου των ειδών υπερπολυτελείας δεν μπορεί να αναπληρώσει την γενική απώλεια της καταναλωτικής ισχύος των πληθυσμών.
Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στέργουν για να ανατρέψουν τις συνθήκες αναδιανομής πλούτου προς τα πάνω
Β) Αποεπένδυση: Η μεγάλη απώλεια ελέγχου στον ιδιωτικό πλούτο που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός έστρεψε τα μεγάλα κεφάλαια στις νέες μορφές καζινοκαπιταλισμού που έχουν σχεδόν μηδενικά οφέλη για την πραγματική οικονομία: Όταν κάποιος μπορούσε και δυστυχώς ακόμη μπορεί να διπλασιάσει σχεδόν στιγμιαία κεφάλαια επενδύοντας σε τοξικά προϊόντα ή σε στοιχηματικού τύπου διακυμάνσεις οικονομικών μεγεθών τα οποία μπορεί ο ίδιος και οι «συνεπενδυτές» του να επηρεάσουν, η επένδυση οι παραγωγικές επενδύσεις δεν μοιάζουν και τόσο ελκυστικές.
Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στρέφονται κατά του καζινοκαπιταλισμού που θρέφει την αποεπένδυση.
Η αποεπένδυση ωφελεί την αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω ενώ παράγει καταστροφικά φαινόμενα για τις εθνικές και τοπικές οικονομίες: Λιγότερες επενδύσεις, λιγότερες δουλειές, περισσότερη ανεργία και λιγότεροι πόροι για να επενδυθούν από τα κράτη.
Όταν δε τα κράτη έχουν να εξυπηρετήσουν παράλληλα και δυσανάλογα χρέη, είναι πλέον αναγκασμένα να ξεπουλήσουν όλες τις υποδομές τους. Σε περιβάλλον αποεπένδυσης όμως η πώληση της δημόσιας περιουσίας και υποδομών γίνεται με όρους περισσότερο παραχώρησης, ούτε καν «πώλησης», πόσο μάλλον αξιοποίησης ή συνεκμετάλλευσης.
Γ) Οι νομισματικές ισοτιμίες: Η νομισματική σταθερότητα είναι σημαντική καθώς ελκύει μεγαλύτερο όγκο συναλλαγών στο σταθερό νόμισμα.
Για εξαγωγικές δυνάμεις όμως που δεν έχουν άμεσα ζητήματα χρέους, η σταθερότητα ενός νομίσματος καλό είναι να βρίσκεται στο κάτω άκρο των διακυμάνσεων. Ένα φθηνότερο ευρώ π.χ κάνει τα γερμανικά προϊόντα περισσότερο ανταγωνιστικά.
Η μεσογειακή κρίση κρατάει το ευρώ στα χαμηλά όρια των διακυμάνσεων του. Έξοδος από το ευρώ των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε ένα σκληρό ευρώ, ένα ευρωμάρκο μετά από μια μεταβατική περίοδο αβέβαιου και φθηνού ευρώ.
Ας αρχίσουμε να συνδυάζουμε όλα τα παραπάνω.
Τυχούσες πρώην χώρες της ευρωζώνης δε θα μπορούν εύκολα να αγοράσουν γερμανικά προϊόντα με τα υποτιμημένα νέα εθνικά τους νομίσματα. Θα είναι υποχρεωμένες, αν θέλουν να επιβιώσουν, να ξαναδημιουργήσουν παραγωγική βάση.
Αυτό σε συνδυασμό με την ανατίμηση του ευρωμάρκου, θα μειώσει δραματικά τις γερμανικές εξαγωγές προς αυτές.
Αυτό λοιπόν που περιγράφεται από τα παπαγαλάκια της δεξιάς και αριστεράς πλέον ως «σχέδιο Σόιμπλε» είναι ουσιαστικά μια έσχατη καταφυγή της Γερμανίας σε περίπτωση μερικής αποδόμησης της Ευρωζώνης. Είναι το plan C της γερμανικής οικονομίας, ούτε καν το plan B. Η Γερμανία όφειλε να το έχει, το είχε και της φάνηκε και εξαιρετικά χρήσιμο.
Δεδομένης της ευρωεξάρτησης πολλών χωρών της Ευρώπης, ο Σόιμπλε εκβίαζε με το plan C του άλλες κυβερνήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι ίδιες με τίποτε δε θα ρίσκαραν νέα εθνικά νομίσματα. Ο Σόιμπλε χρησιμοποίησε το Plan C απέναντι σε άβουλους πολιτικούς για να περνάει το plan A του, την γερμανική Ευρώπη.
Αυτός είναι άλλωστε που ο Σόιμπλε και το μεγαλύτερο κομμάτι της γερμανικής πολιτικής σκηνής φανήκαν ικανοποιημένοι από την υπογραφή τρίτου μνημονίου, ενός μνημονίου πλέον γερμανικού.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν στο plan A του γερμανικού ιμπεριαλισμού:
Οι εξαγωγικές προοπτικές της Γερμανίας δεν είναι ευοίωνες για τρεις λόγους: Ένας είναι ότι έχει φτωχοποιήσει τους παλιούς καλούς πελάτες της του Ευρωπαϊκού Νότου. Ο άλλος είναι ότι ο Ουκρανικός εμφύλιος για τον οποίο ευθύνεται ο γερμανικός μεγαλοιεδεατισμός μαζί με τα αμερικανικά γεωστρατηγικά δόγματα, έχουν περιορίσει τις μέχρι και πρόσφατα πολύ καλές Γερμανορωσικές εμπορικές σχέσεις.
Έτσι η Γερμανία έστρεψε εύλογα το βλέμμα της στις τεράστιες ασιατικές αγορές στις οποίες θα επιθυμούσε σφόδρα να αποκτήσει μεγαλύτερη διείσδυση καθώς οι ευρωπαϊκές της εξαγωγικές προοπτικές δε δείχνουν τόσο καλές όσο κατά το παρελθόν.
Η Κινέζικη κυβέρνηση, με την πρόσφατη υποτίμηση του κινεζικού νομίσματος έβαλε κάποιο φρένο στις εξαγωγικές φιλοδοξίες της Δύσης, για αυτό άλλωστε και η κίνηση αυτή καταδικάστηκε ως «νομισματικός πόλεμος» από το δυτικό κόσμο.
Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή κρίση έχει κάνει την Γερμανία κατά εκατοντάδες δις πλουσιότερη καθώς οι πανικόβλητοι καταθέτες έσπευσαν να εξασφαλίσουν τις καταθέσεις τους σε γερμανικές τράπεζες με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, παρέχοντας άφθονα κεφάλαια στη Γερμανία σχεδόν τσάμπα.
Πως μπορεί λοιπόν η Γερμανία να διατηρήσει την «εξωστρέφεια» της;
Ας δούμε το παράδειγμα της Ελλάδας: δύο μνημόνια με τα γνωστά επακόλουθα τους όχι μόνο δεν έφεραν σοβαρές επενδύσεις όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αποεπένδυσης σε συνδυασμό πάντα με τις ελληνικές δομικές στρεβλώσεις αλλά και έδιωξαν μαζικά υφιστάμενες ενώ ακόμη περισσότερες χαθήκαν.
Με τη Γερμανία να έχει φτιάξει το δικό της ΔΝΤ, τον ESM στον οποίο πλέον υπαγόμαστε και με το ρόλο του ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή κρίση να έχει υποβαθμιστεί, οι Γερμανοί πλέον είναι έτοιμοι να τοποθετηθούν σε πραγματικές θέσεις της ελληνικής οικονομίας την οποία θα συνεχίζουν να συρρικνώνουν μέχρι να έχουν αγοράσει ότι αυτοί κρίνουν ως μελλοντικά κερδοφόρο.
Υπολογίζουμε πρόχειρα ότι αυτή η διαδικασία θα διαρκέσει περίπου μια τριετία. Όταν συμβεί αυτό, οι Γερμανοί θα χαλαρώσουν τη θηλιά χρέους και θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τα μακροοικονομικά της χώρας για να αυξήσουν τη δική τους κερδοφορία αλλά και την καταναλωτική ισχύ της χώρας και άρα και τις εξαγωγές τους.
Αν αυτό το επιτύχουν, θα έχουν ισχυρότατο επιχείρημα για να το επαναλάβουν και σε άλλες προβληματικές ευρωπαϊκές χώρες, καθώς οι κρίσεις της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλλίας και της Ιρλανδίας δεν έχουν ξεπεραστεί απλά έχουν «κατασταλεί» προσωρινά.
Η Γαλλία είναι ο τελικός στόχος του Γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι Γάλλοι σκίστηκαν για να υπογράψουμε συμφωνία. Δεν πάλεψαν για μια καλή συμφωνία: πάλεψαν για όποια συμφωνία γιατί το grexit θα σήμαινε για τις τράπεζες τους απώλειες πολλών δις από τα δάνεια προς την Ελλάδα και θα τους έφερνε πιο κοντά στα σαγόνια της Γερμανίας. Με το μνημόνιο 3, η Γαλλία δεν έσωσε την Ελλάδα για να σωθεί η ΕΕ. Θυσίασε την Ελλάδα για να σωθεί η ίδια προσωρινά από το γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Να σημειωθεί πως η Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό κρατίστικη. Το νεοφιλελευθερισμό τον χρησιμοποιεί όπως τον χρησιμοποιούσε παλιότερη η Αμερική, σαν όπλο ιμπεριαλιστής επιβολής.
Από τις ιδρυτικές άλλωστε πράξεις του μνημονίου 3 ήταν η εξαγορά 14 αεροδρομίων της Ελλάδας από την ημικρατική Fraport.
Όταν ολοκληρωθεί το ευρύτερο γερμανικό σχέδιο, υπολογίζουμε σε μια δεκαετία από τώρα, με τους Γερμανούς να έχουν τοποθετηθεί σε σημαντικές θέσεις σε πολλές προβληματικές χώρες, τότε θα έρθει «η ευρωπαϊκή ανάπτυξη», μαζί μάλλον και με τις TTIP, τις διατλαντικές συμφωνίες εμπορίου που διακαώς επιθυμεί η Αμερική, κάτι που μαζί με τον ESM θα κεφαλοκλειδώσει όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις των προβληματικών χωρών.
Αυτό είναι το «σχέδιο Σόιμπλε». Ότι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με τα όπλα, να το κάνουν με την οικονομία.
Οι γερμανικές επενδύσεις στη Μεσόγειο, θα οδηγήσουν πλέον τους Γερμανούς στην ανάγκη να εκφράσουν και γεωπολιτικές επιδιώξεις.
Τι θα κάνουν όμως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι Αμερικανοί;
Η πρώην αμερικάνικη αυτοκρατορία είχε επιρροή σε πέντε ηπείρους. Και έχει πλέον, λόγο κακής στόχευσης, χάσει μεγάλο κομμάτι της και στις πέντε ηπείρους.
Όταν έχει χάσει εδώ και καιρό και κάτω από τη μύτη της πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής χωρίς μάλιστα αυτές οι χώρες να έχουν κάποια άλλη μεγάλη δύναμη να στραφούν, η απώλεια επιρροής τους στην Ευρώπη του ισχυρού Γερμανικού πόλου δεν είναι διόλου απίθανη.
Για όσους τους έχει διαφύγει, η Γερμανία επανενώθηκε το 1990. Λίγα χρόνια μετά ξεκινά το εγχείρημα της Γερμανικής Ευρώπης σημαντικό προστάδιο της οποίας υπήρξε η Γερμανική κυβέρνηση Σημίτη το 1996.
Η κυβέρνηση Σημίτη υπάρχει υπογείως μέχρι τις μέρες μας καθώς άνθρωποι του στελεχώνουν σημαντικά πόστα της διοίκησης σε όλες τις επόμενες κυβερνήσεις.
Οι Γερμανοί δεν ήθελαν μια νέα Κυβέρνηση Σημίτη στα χρόνια του μνημονίου καθώς αυτή έχει ταυτιστεί και δικαίως με το Ζόφο ενώ δε θα ήθελαν να φθαρεί μια «δική τους κυβέρνηση». Με την εξαίρεση τον Γιωργάκη Παπανδρέου που ήταν άνθρωπος των αμερικανών, μια εξαίρεση αναπάντεχα ευχάριστη για τους Γερμανούς καθώς έφερε την τόσο χρήσιμη για τις γερμανικές φιλοδοξίες ευρωπαϊκή κρίση, οι επόμενες κυβερνήσεις παρότι είχαν τα απαραίτητα ποσοστά σημιτισμού, δεν ήταν αμιγώς γερμανικές, δεν είχαν φτιαχτεί από το γερμανικό παράγοντα. Απλά σερνόμενοι και στα τέσσερα ενέδωσαν σε αυτόν.
Ικανοποιημένη λοιπόν βλέπει η Γερμανία, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, παραδομένο σε αυτούς, να φθείρεται με ταχύτητες που ζει μεγαλώνει και πεθαίνει μια πυγολαμπίδα.
Η αμιγώς γερμανική κυβέρνηση εκτιμώ ότι θα έρθει στη χώρα στα τέλη της δεκαετίας.
Και θα είναι δεξιά, αφού η ελληνική αριστερά για μια ακόμη φορά έπαιξε το γνωστό της μεταπολιτευτικό ρόλο: να αυτοακυρώνεται, να αυτοαναιρείται, να φθείρεται και να διαφθείρεται και να αναχαιτίζει οτιδήποτε το ριζοσπαστικό θα επιχειρούσε να σπάσει τα δεσμά υποτέλειας της χώρας.
Αυτό είναι λοιπόν το σχέδιο Σόιμπλε.
Δεν έχει καμία σχέση με Λαφαζάνηδες και Στρατούληδες. Και πολύ αμφίβολο είναι οποιοδήποτε κόμμα που προέρχεται από την ελληνική κομματοκρατία, μείζονα ή ελάσσονα, να μπορέσει να το ακυρώσει.
Γιατί οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν πάντα κάτι που ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί είχαν ποτέ: Σχέδιο, που δεν σκαρφίστηκαν στο τσακίρ κέφι πανήγυρης ή απλού γλεντιού.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015
ΣΤΙΓΜΟΓΡΑΦΙΑ ΠΛΑΝΗΤΗ---ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ--ΣΤΗΝ ΕΙΔΟΜΕΝΗ
Η Rashida--ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ-ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ-ΑΠΟ ΤΟ Αΐν αλ-Αράμπ--ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ---ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ-
REUTERS / Ognen Teofilovski
«Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί…»
από τον Ηρακλή Κακαβάνη
«Να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει»(Τ. Λειβαδίτης)
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει»(Τ. Λειβαδίτης)
Μα πάνω απ’ όλα η ελπίδα να γίνουν οι λαοί αφέντες στον τόπο τους, να ζουν ειρηνικά και αδελφωμένα. Να μην αναγκάζονται να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, διωγμένοι από τη φτώχεια και τους πολέμους. Χιλιάδες
οι νεκροί στα καραβάνια της μεγάλης φυγής, σπαρμένοι στις πεδιάδες και
στα βουνά, στις θάλασσες και στα ποτάμια, στα ερημοτόπια και στις ακτές. Ανατριχιαστικά
τα νούμερα των νεκρών, μα ποτές μας δε θα μάθουμε πόσοι πραγματικά
χάθηκαν (και χάνονται) σε αυτό το ταξίδι της προσφυγιάς. Εκατοντάδες χιλιάδες οι διωγμένοι από τον τόπο τους που προσπαθούν να περάσουν τις πύλες μιας άλλης εκμεταλλευτικής χώρας.
Εκατομμύρια οι εξαθλιωμένοι μετανάστες στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης, αποθήκες, πάρκα, πλατείες… Και οι πιο τυχεροί, εύκολα
θύματα εκμετάλλευσης στη νέα πατρίδα. Φθηνό και αναλώσιμο εργατικό
δυναμικό.
Παρότι
προσπαθούν να μας ψεκάσουν με αναισθητικό έτσι που αποξενωθούμε ακόμη
και από αυτές τις αρχές του ανθρωπισμού, εμείς επιμένουμε. Τους
συμπαραστεκόμαστε, και θα μοιραστούμε και το λίγο φαγητό που έχουμε, θα
κάνουμε χώρο να χωρέσουνε, θα κάνουμε αλυσίδα να τους προστατεύσουμε,
θα απαιτήσουμε τη λήψη κάθε μέτρου που θα τους προστατεύει και την
κατάργηση κάθε αντιμεταναστευτικής πρόβλεψης. Μα δε θα μείνουμε σε αυτά.
Ετσι τιμούμε την ανθρωπιά μας και τον πολιτισμό μας, μα δε δικαιώνουμε
την ύπαρξή μας. Δεν ανταποκρινόμαστε στην ευθύνη να φτιάξουμε έναν
κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου.
Πρέπει να απαλείψουμε την αίτια. Εκεί είναι η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα έχει τις πηγές για να ζήσει.
Εμάς που είμαστε στο πλευρό εκείνων που χρειάζονται πατρίδα. Και τότε
μόνο θα γίνει πραγματικότητα, όταν θα γίνει υπόθεση δική μας. Όχι
γιατί φοβούμαστε (δικαίως) μη βρεθούμε και εμείς στη θέση τους. Μα
γιατί , πρέπει να το πιστέψουμε, παρότι προσπαθούν να μας πείσουν για το
αντίθετο, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας κόσμος όπου οι λαοί θα ζουν λεύτεροι, και αδελφωμένοι, ειρηνικά. Δίχως πόλεμο και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΕλπίδαΥπάρχουν οι πηγές που γεννούν τόσ’ αεράκια
υπάρχουν δάση όπου τ’ αθώα πρωινά ανασαίνουν φίλοι∙
οι πνοές τους φθάνουν ως εμάς και μας γλιτώνουν
φέρνουν μηνύματα της χλόης και του νερού
φέρνουν την ακοή των δένδρων που τα κρατούν απ’ τη μασχάλη
παραμύθια, τα βαριά παπούτσια τους τα λιώνουν
αέρας μπαινοβγαίνει στα ριζά τους
τα κλαδιά τους γέμισαν πανιά,
οι βυθοί της θάλασσας ξυπνούνε μες στα δάση
αλλάζει τάξη ο κόσμος, αγκαλιάζεται σφικτά
χαίρεται η φωνή μας, φίλοι
δικό της το φάρδος τής ημέρας
θάβρει πίστη και θα ζήσει∙
υπάρχουν παντού ο ουρανός και τα παιδιά.
(Πάνος Θασίτης, Από τη συλλογή Πράγματα – 1957)
Πηγή:
Η εκτέλεση των δύο θρυλικών αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι
Στις 14 Ιουλίου 1921, οι δύο διακεκριμένοι αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, καταδικάζονται σε θάνατο. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους. Προηγήθηκε η δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη, για λεία 15,776 δολαρίων, η οποία αποτέλεσε το σημείο έναρξης μιας θρυλικής ιστορίας.
Οι αστυνομικές αρχές, βασισμένες μάλλον σε ενδείξεις παρά σε αποδείξεις, προχώρησαν στη σύλληψη δυο υπόπτων. Ο Nicola Sacco ήταν τσαγκάρης, γεννημένος στην επαρχία Foggia της Ιταλίας, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο Bartolomeo Vanzetti, ιχθυοπώλης γεννημένος στη Β. Ιταλία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στην ηλικία των 20. Και οι δυο άντρες έφτασαν στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά αλλά πέρασαν 9 χρόνια μέχρι να συναντηθούν.
Αμφότεροι οι άντρες ήταν οπαδοί του Luigi Galleani, ενός Ιταλού αναρχικού που υποστήριζε την επαναστατική βία. Την εποχή εκείνη οι Ιταλοί αναρχικοί βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των «επικίνδυνων εχθρών της κυβέρνησης» και είχαν πολλάκις κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις και απόπειρες δολοφονίας. Ο ίδιος ο Galleani απελάθηκε από τις ΗΠΑ στις 24 Ιουνίου του 1919.
Μια αλυσίδα γεγονότων, για τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, οδηγεί την αστυνομία στο να στήσει καρτέρι σε ένα γκαράζ όπου τρεις άντρες θα παραλάμβαναν ένα όχημα, για το οποίο οι αρχές πίστευαν ότι βρισκόταν στον τόπο της δολοφονίας του φύλακα στο έγκλημα στο εργοστάσιο των Slatter and Morrill. Οι δυο από τους τρεις άντρες συλλαμβάνονται ως ύποπτοι: πρόκειται για τους Bartolomeo Vanzetti και Nicola Sacco.
Οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο, μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων όπου ήταν απροκάλυπτη η εχθρότητα και η μεροληψία των αρχών κατά των αναρχικών μεταναστών, και όπου για κάθε μάρτυρα υπεράσπισης η κατήγορος αρχή παρουσίαζε κάποιον δικό της που κατέρριπτε τα όσα υποστήριζε ο πρώτος. «Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας» φέρεται να δήλωσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου προς τους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης. Όταν οι ένορκοι προφέρουν την ετυμηγορία «Ένοχοι» ο Nicola Sacco κραυγάζει μέσα στην αίθουσα: «Είμαι αθώος!».
Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες σε εργατικές περιοχές των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις σημειώνονται στη Γαλλία και την Ιταλία όπου χιλιάδες άνθρωποι γεμίζουν τους δρόμους. Οι διαδηλώσεις ωστόσο παύουν μόλις γίνει αντιληπτό ότι η εκτέλεση των δύο κατηγορουμένων δεν θα γινόταν άμεσα.
Όλο και περισσότερες διαμαρτυρίες αρχίζουν να γίνονται και στις δυο μεριές του Ατλαντικού. Άρθρο της εφημερίδας Frankfurter αναφέρει: «Εκτός της αίθουσας του δικαστηρίου η Κόκκινη υστερία κάνει θραύση: εντός, της επετράπη να κυριαρχήσει». Σωρεία τηλεγραφημάτων και επιστολών φθάνουν στο γραφείο του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης από διανοούμενους ακόμα και δεξιών πεποιθήσεων. Ο κυβερνήτης Alvan T. Fuller διορίζει τριμελή επιτροπή για να εξετάσει την υπόθεση αλλά το πόρισμά της, στις 9 Απριλίου 1927, καταδικάζει και πάλι τους δυο άντρες. O ίδιος ο Fuller αρνείται να δείξει επιείκεια και η εκτέλεση των δυο αντρών στην ηλεκτρική καρέκλα μοιάζει αναπόφευκτη.
Οι συνήγοροι κάνουν έκκληση στον κόσμο: «Ελάτε με τρένα και πλοία! Ελάτε με τα πόδια ή με οχήματα! Ελάτε στη Βοστόνη!» ενώ δεκάδες εκκλήσεις στοιβάζονται στο γραφείο του κυβερνήτη. Μια από αυτές φέρει τις υπογραφές 474.842 πολιτών και μια δεύτερη άλλες 153.000. Η υπεράσπιση κάνει ακόμα μια προσπάθεια αναψηλάφησης της δικής με το αιτιολογικό της μεροληψίας του δικαστή, αίτημα που απορρίπτεται. Οι συνήγοροι στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Μέχρι την παραμονή της εκτέλεσης γίνονται συνεχείς προσπάθειες – αλλά όλα τα αιτήματα απορρίπτονται. Ο νομικός αγώνας έχει λήξει και οι δυο άντρες οδεύουν αμετάκλητα προς την ηλεκτρική καρέκλα.
Μετά από έξι χρόνια σε ξεχωριστές φυλακές οι Sacco και Vanzetti ξανασυναντώνται στη φυλακή της Charlestown, όπου είχε αποφασιστεί να εκτελεστούν. Η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, ενώ οπλοπολυβόλα τοποθετούνται στα τείχη της φυλακής. Στους δρόμους περιπολούν εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων ασφαλείας ενώ η Western Union εγκαθιστά 18 νέα τηλεγραφικά καλώδια για να αντεπεξέλθει στην παγκόσμια ζήτηση ειδήσεων για το θέμα. Εβδομήντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Charlestown και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανακοίνωσαν ότι θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου τους για να αναμεταδώσουν τις εξελίξεις.
Οι δυο άντρες εκτελέστηκαν τα μεσάνυχτα στην ηλεκτρική καρέκλα. Πρώτος ο Sacco, ο οποίος πριν το ρεύμα διαπεράσει το κορμί του φώναξε «Ζήτω η αναρχία!» και πρόσθεσε πιο ήρεμος «αντίο γυναίκα μου, παιδιά μου και φίλοι μου». Ο Vanzetti δήλωσε πριν τον δέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα «Επιθυμώ να δηλώσω ότι είμαι αθώος. Ποτέ δεν διέπραξα έγκλημα, κάποιες αμαρτίες ναι, αλλά ποτέ έγκλημα. Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Είμαι αθώος για όλα τα εγκλήματα, όχι μόνο γι’ αυτό αλλά για όλα. Είμαι ένας αθώος άνθρωπος». Όταν τον έδεναν στην καρέκλα πρόσθεσε «Τώρα επιθυμώ να συγχωρέσω ορισμένους ανθρώπους γι’ αυτό που μου κάνουν». Ο φρουρός έδωσε τα σήμα και το χιλιάδες βολτ διαπέρασαν τον βουρκωμένο Vanzetti τα μεσάνυχτα της 23 Αυγούστου 1927.
Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους των έξι ηπείρων. Στη Γενεύη πάνω από 5.000 διαδηλωτές καταστρέφουν οτιδήποτε αμερικανικό βρίσκεται στο δρόμο τους, αυτοκίνητα, καταστήματα, κινηματογράφους που πρόβαλλαν αμερικανικές ταινίες. Στο Παρίσι η αμερικανική πρεσβεία περικυκλώνεται από τανκς προκειμένου να προστατευθεί. Στη Γερμανία ξεσπάνε βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.
«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει.
Bartolomeo Vanzetti»
University of Missouri-Kansas School of Law , wikipedia,saccoandvanzetti.org
πηγή:
tvxs
Σάββατο 22 Αυγούστου 2015
Τι θα συνέβαινε αν αποκτούσε Τρόικα και η Γερμανία;
ΦΠΑ, κλειστά, επαγγέλματα, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις. Αυτά που ζητάει η Τρόικα στην Ελλάδα, δεν τα έχει κάνει ούτε η Γερμανία, αναφέρει το Spiegel.
Με ένα απολαυστικό ρεπορτάζ του, το περιοδικό Spiegel τρολάρει ανοιχτά την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, παρουσιάζοντας αναλυτικά τι θα ζητούσε η τρόικα αν ερχόταν στο Βερολίνο.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, οι περισσότερες απαιτήσεις που θα είχε, περιλαμβάνονται... ήδη στο τρίτο ελληνικό πακέτο που συζητείται την Τετάρτη στη Μπουντεσταγκ, αλλά η Γερμανία δεν εφαρμόζει.
Μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά στα εξής θέματα:
- Εξίσωση συντελεστών ΦΠΑ: Οι Έλληνες το αποφάσισαν, στη Γερμανία υπάρχει ακόμα μειωμένος ΦΠΑ στα ξενοδοχεία.
- Άνιση επιβάρυνση φτωχών και πλουσίων: Φτωχοί και μεσαία στρώματα στη Γερμανία πληρώνουν περισσότερα σε σχέση με άλλες βιομηχανικές χώρες, ενώ οι πλούσιοι λιγότερα.
- Ενίσχυση ανταγωνισμού: Στην Ελλάδα π.χ. απελευθερώνεται η πώληση Μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, ωστόσο "αν η τρόικα ερχόταν στη Γερμανία, θα διαπίστωνε ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις εμποδίστηκαν από τους Γερμανούς φαρμακοποιούς".
- Κλειστά επαγγέλματα: Οι Γερμανοί βιοτέχνες αντιδρούν στο άνοιγμα προτάσσοντας την υψηλή ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών, όμως αν υπήρχε τρόικα, "ο Τύπος του εξωτερικού θα έβγαινε με τίτλους: "Οι Γερμανοί υπερασπίζονται ένα μεσαιωνικό σύστημα επαγγελμάτων".
- Ιδιωτικοποιήσεις: Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Γερμανία ήδη από τη δεκαετία του '90 προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων της οικονομίας (τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία), όμως το Δημόσιο ακόμη κατέχει σημαντικό ποσοστό στις εταιρείες αυτές. Η Τρόικα θα απαιτούσε την πώληση αυτών των ποσοστών.
- Αεροδρόμια: Την ώρα που η Ελλάδα αποφασίζει την παραχώρηση 14 περιφερειακών αεροδρομίων, στη Γερμανία δεκάδες περιφερειακά αεροδρόμια που φτιάχτηκαν με λεφτά των γερμανών φορολογουμένων παραμένουν αναξιοποίητα, ενώ το περιοδικό φέρνει ως παράδειγμα το αεροδρόμιο του Kassel - Calden, στο οποίο απογειώνονται κατά μέσο όρο 0,86 αεροπλάνα την ημέρα. "Η Τρόικα θα απαιτούσε το κλείσιμό τους".
- Ασφαλιστικό: "Μαζικές διαδηλώσεις θα προκαλούσε η κατάργηση των συντάξεων για τις μητέρες και συνταξιοδότηση στα 63".
- "Την τελική επανάσταση θα προκαλούσε μία συγκεκριμένη απαίτηση της Τρόικας: το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Μαγαζάτορες θα έφταναν διαμαρτυρόμενοι μέχρι το ξενοδοχεία της Τρόικας φωνάζοντας "έξω οι κατακτητές". Το περιοδικό σημειώνει ωστόσο ότι "για ιστορικούς λόγους θα αποφεύγονταν πλακάτ όπως στην Ελλάδα με τους αγκυλωτούς σταυρούς".
Η γενιά που βρίσκει διέξοδο
Του Γιάννη Μακριδάκη
Είναι η πρώτη γενιά καταναλωτών ουσιαστικά αυτή. Άνθρωποι που οι περισσότεροι μεγάλωσαν σε φυσικά περιβάλλοντα και τράφηκαν με καθαρές τροφές, μεταλλάχθηκαν κατά τη διάρκεια του βίου τους σε καταναλωτές, έγιναν επιτυχημένοι, βολεύτηκαν, προόδευσαν, αναπτύχθηκαν, πλούτισαν και έτσι άρχισαν να ζουν σε περιβάλλοντα όξινα, έναν ανθυγιεινό τρόπο καθιστικής ζωής, σταμάτησαν να τρέφονται και άρχισαν να εκτρέφονται με τρόφιμα επεξεργασμένα και νεκρά, σταμάτησαν να νιώθουν και να διαισθάνονται και άρχισαν να σκέφτονται και να υπολογίζουν, σταμάτησαν να ζουν και άρχισαν να μετράνε σε πόσα χρόνια θα γεράσουν για να πάρουν σύνταξη να ζήσουν, φτάσανε λοιπόν 60 και πέφτουν τώρα κάτω ένας ένας, θύματα του "πολιτισμού" της γενιάς τους.
Οι γονείς αυτών, άνθρωποι άνω των 80, τους οποίους πρόλαβε ο καταναλωτισμός πολύ αργά γι' αυτό και ζουν ακόμη, οι περισσότεροι βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν. Αντεστράφησαν οι όροι του θανάτου, πεθαίνουν οι νέοι πριν από τους γεροντότερους διότι αντιστρέψαμε τα πάντα, η τελική κατάληξη θα έμενε ορθή; Αντιστρέψαμε τους ορισμούς, π.χ. πλούτο δεν λέμε πια τους φυσικούς πόρους αλλά το χρήμα που τους εκφράζει αγοραία, λιτότητα δεν λέμε πια την αρετή της ολιγάρκειας και της εξοικονόμησης πλούτου αλλά μια κατάρα που μας επιβάλλεται και δεν μας αφήνει να καταναλώσουμε, ανάπτυξη δεν λέμε πια την αργή φυσική εξελικτική διαδικασία αλλά έναν ραγδαίου ρυθμού τεχνητό γιγαντισμό απομύζησης του οικοσυστήματος, που οδηγεί στην κατάρρευση, ζωή δεν λέμε πια το φωτεινό διάστημα που ερχόμαστε εδώ για να νιώσουμε το Θαύμα του Σύμπαντος Κόσμου αλλά τον βίο μας μέσα σε ένα σύστημα που μας καταναλώνει την ίδια ώρα που εμείς καταναλώνουμε τον Κόσμο γύρω μας. Βλέπουν λοιπόν οι υπερήλικες τα τέκνα τους να φεύγουν, πολλές φορές και τα εγγόνια τους, θύματα κι αυτά του πολιτισμού της εποχής που τα γέννησε, θύματα κι αυτοί οι θλιβεροί και θλιμμένοι γέροντες των τεράστιων προσωπικών ευθυνών τους για την πορεία του γένους των ανθρώπων.
Αυτές οι γενιές των καταναλωτών λοιπόν, οι άνω των 50 ακολουθούνται από άλλες γενιές, αυτές των τέκνων τους που τα γέννησαν οι ίδιοι στην αιχμαλωσία του καταναλωτισμού, σε περιβάλλοντα τεχνητά, μακριά από το οικοσύστημα και τα έμαθαν να ζουν από τις πρώτες κιόλας στιγμές του βίου τους με τρόπο αφύσικο, επεξεργασμένο και χειραγωγημένο από το σύστημα του καταναλωτισμού, δεν τους άφησαν τίποτε απολύτως ανεπεξέργαστο και φυσικό για να γευτούν, να βιώσουν και να νιώσουν, ούτε καν την ίδια τους την φυσική υπόσταση. Γενιές θύματα γεννημένα, καταδικασμένοι από τους ίδιους τους τους γεννήτορες, δια βίου στη συντριπτική τους πλειονότητα, να μη ζήσουν ζωή αλλά να βιώσουν ένα συστημικό χρόνο βίου, το αρσενικό της βίας, κατά τη διάρκεια του οποίου θα εργάζονται ως ανταγωνιστικά γρανάζια ενός συστήματος "Αγορών" και θα λαμβάνουν κάποια λίγα ή περισσότερα κουπόνια χρήματος, τα οποία θα επιστρέφουν αμέσως στο ίδιο αυτό σύστημα που τους τα δίνει, για να καταναλώσουν τρόφιμα, πολιτισμό, εικόνες, άλλους καταναλωτές και στο βάθος βάθος όλων φυσικούς πόρους και άλλα πλάσματα και βέβαια τον φυσικό τους εαυτό που τον αυτοκτονούν καθημερινά, αργά και σταθερά υπηρετώντας ακόμη και με την αυτή εκφυλιστική πορεία τους το σύστημα των "Αγορών" και το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Αυτές λοιπόν οι νεώτερες γενιές, οι κάτω των 50 θα φύγουμε από τη "ζωή" οι περισσότεροι ακόμη πιο γρήγορα από τους προηγούμενους, οι δε πολύ νεώτεροι, οι κάτω των 30 και των 20, ήδη έχουν γεννηθεί στην πλειονότητά τους ασθενείς και τα ονομάζουν κληρονομικά τα πάθη τους ή αυτοάνοσα, λόγω που τα απέκτησαν πριν έρθουν στη ζωή, από την όξινη ζωή εκείνων που τους γέννησαν μα και της ανθρωπότητας γενικώς που, ως γνωστόν πια, είναι ενιαίο σύνολο εξ αρχής μέχρις εξαφανίσεώς της.
Ο "πολιτισμός" του χυδαίου και ανόητου καταναλωτικού συστήματος, που στα πρώτα χρόνια του δελέασε την ανθρωπότητα με αύξηση του μέσου όρου ζωής και με τακτοποιημένο βίο, λόγω κυρίως των μη αντιληπτών τότε μεσοπρόθεσμων καταστροφικών συνεπειών της "φιλοσοφίας" και της επιστημοσύνης του που εκβιάζει τους νόμους και τους ρυθμούς της φυσικής ανάπτυξης, φαίνεται τώρα πλέον καθαρά ότι σε δεύτερο χρόνο καθιστά την ανθρωπότητα ψυχικό, πνευματικό και σωματικό απόρριμμα, την οδηγεί δε ολοταχώς σε έναν ολοένα πιο άγουρο και πιο επώδυνο μη ζωογόνο θάνατο.
Αυτή την ιστορική εποχή ζούμε στο τέλος της δεύτερης περιόδου του καταναλωτισμού και ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της ανθρωπότητας αρχίζει να συνειδητοποιεί το αδιέξοδο και να χειραφετείται. Έχω ξαναγράψει την άποψή μου ότι η μοναδική οδός διαφυγής από την απορριμματοποίηση του εαυτού μας και από τον στείρο θάνατο που την ακολουθεί, είναι η ολιστική στροφή μας στην μετακαταναλωτική εποχή και κοινωνία, η απελευθέρωσή μας στο απέραντο οικοσύστημα και η πλήρης και αρμονική προσωπική μας ένταξη πλάι στους φυσικούς πόρους και στα άλλα φυσικά πλάσματα, με ταυτόχρονη ανάληψη της ευθύνης μας απέναντι στον εαυτό μας, στη φύση και στους ανθρώπους που θα φέρουμε στη ζωή.
The Press Project
Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com
Είναι η πρώτη γενιά καταναλωτών ουσιαστικά αυτή. Άνθρωποι που οι περισσότεροι μεγάλωσαν σε φυσικά περιβάλλοντα και τράφηκαν με καθαρές τροφές, μεταλλάχθηκαν κατά τη διάρκεια του βίου τους σε καταναλωτές, έγιναν επιτυχημένοι, βολεύτηκαν, προόδευσαν, αναπτύχθηκαν, πλούτισαν και έτσι άρχισαν να ζουν σε περιβάλλοντα όξινα, έναν ανθυγιεινό τρόπο καθιστικής ζωής, σταμάτησαν να τρέφονται και άρχισαν να εκτρέφονται με τρόφιμα επεξεργασμένα και νεκρά, σταμάτησαν να νιώθουν και να διαισθάνονται και άρχισαν να σκέφτονται και να υπολογίζουν, σταμάτησαν να ζουν και άρχισαν να μετράνε σε πόσα χρόνια θα γεράσουν για να πάρουν σύνταξη να ζήσουν, φτάσανε λοιπόν 60 και πέφτουν τώρα κάτω ένας ένας, θύματα του "πολιτισμού" της γενιάς τους.
Οι γονείς αυτών, άνθρωποι άνω των 80, τους οποίους πρόλαβε ο καταναλωτισμός πολύ αργά γι' αυτό και ζουν ακόμη, οι περισσότεροι βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν. Αντεστράφησαν οι όροι του θανάτου, πεθαίνουν οι νέοι πριν από τους γεροντότερους διότι αντιστρέψαμε τα πάντα, η τελική κατάληξη θα έμενε ορθή; Αντιστρέψαμε τους ορισμούς, π.χ. πλούτο δεν λέμε πια τους φυσικούς πόρους αλλά το χρήμα που τους εκφράζει αγοραία, λιτότητα δεν λέμε πια την αρετή της ολιγάρκειας και της εξοικονόμησης πλούτου αλλά μια κατάρα που μας επιβάλλεται και δεν μας αφήνει να καταναλώσουμε, ανάπτυξη δεν λέμε πια την αργή φυσική εξελικτική διαδικασία αλλά έναν ραγδαίου ρυθμού τεχνητό γιγαντισμό απομύζησης του οικοσυστήματος, που οδηγεί στην κατάρρευση, ζωή δεν λέμε πια το φωτεινό διάστημα που ερχόμαστε εδώ για να νιώσουμε το Θαύμα του Σύμπαντος Κόσμου αλλά τον βίο μας μέσα σε ένα σύστημα που μας καταναλώνει την ίδια ώρα που εμείς καταναλώνουμε τον Κόσμο γύρω μας. Βλέπουν λοιπόν οι υπερήλικες τα τέκνα τους να φεύγουν, πολλές φορές και τα εγγόνια τους, θύματα κι αυτά του πολιτισμού της εποχής που τα γέννησε, θύματα κι αυτοί οι θλιβεροί και θλιμμένοι γέροντες των τεράστιων προσωπικών ευθυνών τους για την πορεία του γένους των ανθρώπων.
Αυτές οι γενιές των καταναλωτών λοιπόν, οι άνω των 50 ακολουθούνται από άλλες γενιές, αυτές των τέκνων τους που τα γέννησαν οι ίδιοι στην αιχμαλωσία του καταναλωτισμού, σε περιβάλλοντα τεχνητά, μακριά από το οικοσύστημα και τα έμαθαν να ζουν από τις πρώτες κιόλας στιγμές του βίου τους με τρόπο αφύσικο, επεξεργασμένο και χειραγωγημένο από το σύστημα του καταναλωτισμού, δεν τους άφησαν τίποτε απολύτως ανεπεξέργαστο και φυσικό για να γευτούν, να βιώσουν και να νιώσουν, ούτε καν την ίδια τους την φυσική υπόσταση. Γενιές θύματα γεννημένα, καταδικασμένοι από τους ίδιους τους τους γεννήτορες, δια βίου στη συντριπτική τους πλειονότητα, να μη ζήσουν ζωή αλλά να βιώσουν ένα συστημικό χρόνο βίου, το αρσενικό της βίας, κατά τη διάρκεια του οποίου θα εργάζονται ως ανταγωνιστικά γρανάζια ενός συστήματος "Αγορών" και θα λαμβάνουν κάποια λίγα ή περισσότερα κουπόνια χρήματος, τα οποία θα επιστρέφουν αμέσως στο ίδιο αυτό σύστημα που τους τα δίνει, για να καταναλώσουν τρόφιμα, πολιτισμό, εικόνες, άλλους καταναλωτές και στο βάθος βάθος όλων φυσικούς πόρους και άλλα πλάσματα και βέβαια τον φυσικό τους εαυτό που τον αυτοκτονούν καθημερινά, αργά και σταθερά υπηρετώντας ακόμη και με την αυτή εκφυλιστική πορεία τους το σύστημα των "Αγορών" και το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Αυτές λοιπόν οι νεώτερες γενιές, οι κάτω των 50 θα φύγουμε από τη "ζωή" οι περισσότεροι ακόμη πιο γρήγορα από τους προηγούμενους, οι δε πολύ νεώτεροι, οι κάτω των 30 και των 20, ήδη έχουν γεννηθεί στην πλειονότητά τους ασθενείς και τα ονομάζουν κληρονομικά τα πάθη τους ή αυτοάνοσα, λόγω που τα απέκτησαν πριν έρθουν στη ζωή, από την όξινη ζωή εκείνων που τους γέννησαν μα και της ανθρωπότητας γενικώς που, ως γνωστόν πια, είναι ενιαίο σύνολο εξ αρχής μέχρις εξαφανίσεώς της.
Ο "πολιτισμός" του χυδαίου και ανόητου καταναλωτικού συστήματος, που στα πρώτα χρόνια του δελέασε την ανθρωπότητα με αύξηση του μέσου όρου ζωής και με τακτοποιημένο βίο, λόγω κυρίως των μη αντιληπτών τότε μεσοπρόθεσμων καταστροφικών συνεπειών της "φιλοσοφίας" και της επιστημοσύνης του που εκβιάζει τους νόμους και τους ρυθμούς της φυσικής ανάπτυξης, φαίνεται τώρα πλέον καθαρά ότι σε δεύτερο χρόνο καθιστά την ανθρωπότητα ψυχικό, πνευματικό και σωματικό απόρριμμα, την οδηγεί δε ολοταχώς σε έναν ολοένα πιο άγουρο και πιο επώδυνο μη ζωογόνο θάνατο.
Αυτή την ιστορική εποχή ζούμε στο τέλος της δεύτερης περιόδου του καταναλωτισμού και ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της ανθρωπότητας αρχίζει να συνειδητοποιεί το αδιέξοδο και να χειραφετείται. Έχω ξαναγράψει την άποψή μου ότι η μοναδική οδός διαφυγής από την απορριμματοποίηση του εαυτού μας και από τον στείρο θάνατο που την ακολουθεί, είναι η ολιστική στροφή μας στην μετακαταναλωτική εποχή και κοινωνία, η απελευθέρωσή μας στο απέραντο οικοσύστημα και η πλήρης και αρμονική προσωπική μας ένταξη πλάι στους φυσικούς πόρους και στα άλλα φυσικά πλάσματα, με ταυτόχρονη ανάληψη της ευθύνης μας απέναντι στον εαυτό μας, στη φύση και στους ανθρώπους που θα φέρουμε στη ζωή.
The Press Project
Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com
Ελλάδα και ιδιωτικοποιήσεις.Μελετώντας το Παράλογο
Αυτά είχε πει μεταξύ άλλων ο κ. Τσίπρας [1] στην τελευταία του συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου. Απόψεις που νομίζω θα συμφωνήσουμε όλη ότι δεν μπορούν να αντικατοπτρίζουν κάποιο αριστερό πολιτικό σχέδιο
Όπως ανέφερε κάποια γνωστή πολιτικός
Από την Άλλη Μετά τη νίκη στις εκλογές τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Σε μια ομοβροντία εξαγγελιών έκαναν λόγο για “πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων”, “ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων που υλοποίησε η κυβέρνηση Σαμαρα” και “κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ.Ένα ΤΑΙΠΕΔ που τελικά όχι μόνο δεν τελειώνει,αλλά αναστένεται και μεταλάσσεται. Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε η διολίσθηδη προς την άβυσσο της ιδιωτικής δυστοπίας
Η ίδρυση και λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ θεσμοθετήθηκε με τον μνημονιακό νόμο. Και από το 2011 μέχρι τα τέλη του 2014 έχει ολοκληρώσει συμφωνίες εκποίησης αξίας 5 δις ευρώ. Από αυτά έχουν εισπραχθεί με βάση τις ανακοινώσεις του ίδιου του ΤΑΙΠΕΔ περίπου 3 δις που έχουν κατευθυνθεί αποκλειστικά στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, όπως προέβλεπε ο νόμος
Και ας μην ξεχνάμε και το περίφημο μέηλ Βαρουφάκη όπου είχε αναφέρει ότι
Ας δούμε όμως μία εκποίηση που δεν θα ακυρωθεί. Τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ;
Καταρχήν πρόκειται για μία συναλλαγή όπου ο τελευταίος υπογράφων από την πλευρά του κράτους Στέλιος Σταυρίδης έκανε δωρεάν βόλτες με το αεροπλάνο του του κυρίου Μελισσανίδη, που έτυχε εκείνες τις μέρες να αγοράσει τον ΟΠΑΠ.
Έτσι λοιπόν και στον ΟΠΑΠ θα περίμενε κανείς ότι η διατήρηση του μονοπωλίου στα χέρια ενός ιδιώτη θα προκαλούσε την οργή των θεσμών. τον Ιανουάριο του 2013 το Ευρωπαικό Δικαστήριο θα νίψει τας χείρας του, αφήνοντας στην κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας την υπόθεση ξένων εταιριών στοιχημάτων κατά της Ελλάδας για το μονοπώλιο του ΟΠΑΠ.
Συνεχίζοντας με την βρώμικη ιστορία μας,κάπως έτσι τον περασμένο Οκτώβριο η ολομέλεια του Στε τάχθηκε υπέρ της διατήρησης του συγκεκριμένου μονοπωλίου με το ακαταμάχητο επιχείρημα πως η ελληνική νομοθεσία διατηρώντας υπέρ της οπαπ αε το αποκλειστικό δικαίωμα αποσκοπεί στην καταπολέμηση του παράνομου στοιχηματισμού και της εγκληματικής δραστηριότητας.
Και έτσι λοιπόν μέσα στην λεγόμενη συνέχεια του κράτους, αυτή η γκανγκστερική συμπεριφορά νομιμοποιείται και φυσικά διαιωνίζεται.
«Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού θέτει σε κίνδυνο την πρόσβαση των πολιτών σε ένα από τα πιο βασικά αγαθά για την καθημερινή διαβίωση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Βρετανίας. Η ιδιωτικοποίηση του νερού από τη Θάτσερ έφερε δραματικές επιπτώσεις για τους πολίτες αυξάνοντας το κόστος κατά 50% τα πρώτα 4 χρόνια, τριπλασιάζοντας τις διακοπές παροχής σε νοικοκυριά που δεν μπορούσαν να πληρώσουν, ενώ , αυξήθηκαν ακόμα και τα κρούσματα δυσεντερίας.
Βέβαια, εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τίποτα δεν τελείωσε. Γιατί ένα μέρος της ΕΥΑΘ να παραμένει ιδιωτικό και να αποκομίζουν σίγουρα κέρδη ιδιώτες;
Και μέσα από αυτό το παράδειγμα ατελούς ιδιωτικοποίησης πάμε στο ζήτημα της ΔΕΗ
Δηλαδή συμπράξεις διμοσίου και ιδιωτικού τομέα και ιδιωτικοποίηση μέρους των λειτουργιών, ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις όπου το λειτουργικό κόστος συντήρησης είναι αβάσταχτο για ιδιωτικά κεφάλαια.
Έτσι, με βάση με τα συμπεράσματα μελέτης
Ας επιστρέψουμε όμως στην ΔΕΗ, στην περσινή πολιτική μάχη του καλοκαιριού. Το μνημονιακό μπλοκ κατεβάζει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο στο ιδιαιτερα βολικό σε τέτοιες περιπτώσεις θερινό τμήμα της βουλής.
Και μιλάμε για μία επιχείρηση η οποία έχει λίγο πολύ σταθερά Κύκλο εργασιών 6 δις, καθαρά κέρδη 1 δις 2009 κάθε χρόνο
Ας σταθούμε όμως στο πρώτο σκέλος. Όταν είχαν ρωτήσει τον Ταρίκ Αλί για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Λατινική Αμερική που τις σταμάτησε το εργατικό κίνημα, αυτός απάντησε ότι στην Ευρώπη, έχουμε μια μεγάλη διαφορά και έναν μεγάλο εχθρό. Τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πολλές φορές είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με την εξουσία.
Αν όμως θέλουμε να σταθούμε στον κομβικό ρόλο που έπαιξαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην άνευ όρων παράδοση των εργατών δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το παράδειγμα της ΕΛΒΟ
Στο χρονικό διάστημα που πέρασε ο ειδικός εκκαθαριστής έβγαλε αγγελία όπου πουλούσε το εργοστάσιο σε 4 τεμάχια χωρίς όμως να έχει ολοκληρωθεί μέχρι στιγμής το ξεπούλημα.
Των μνημονιακών επιλογών, κατάφεραν να επιβιώσουν περισσότεροι από δέκα ραδιοσταθμοί στην επαρχία,καθώς και η ΕΡΤ3 που δούλευαν με αυτοδιαχείριση επί δύο χρόνια σε έναν αγώνα όπου στην αρχή φαινόταν κάπως μάταιος.
Ταυτόχρονα τεχνικοί της ΕΡΤ σε ολόκληρη την Ελλάδα, κάνουν ότι μπορούν για να ακουστεί η φωνή των κινημάτων.
Οι εργαζόμενοι είναι “κομματικά παιδιά”, ευγνώμονες και έτοιμοι να φτιάξουν την νέα κυβερνητική τηλεόραση λέει η δεξιά από το βήμα της βουλής. Ένας μέρος τους νιώθει όντως έτσι. Όμως οι συνελεύσεις είναι ζωντανό κύτταρο και είναι εδώ για να διεκδικήσουν πάντοτε την ολοκλήρωση του οράματος. Με την παρουσίαση του νομοσχεδίου και παρά την επιστροφή τόσων ανθρώπων στις εργασίες τους η ΕΡΤ3, βγάζει σχεδόν ομόφωνη ανακοίνωση όπου στηλιτεύει την απόρριψη κάθε πτυχής της αυτοδιαχειριζόμενης λειτουργίας και την επιστροφή στο ιεραρχικό μοντέλο. Μερικές εβδομάδες μετά, η ΕΡΤ3 συνδιοργανώνει μαζί με τη ΒΙΟΜΕ τους σχολικούς φύλακες, τα τσιμένας χαλκίδας και της καθαρίστριες του ΥπΟικ την πρώτη μεγάλη εργατική αντιπολιτευτική ενέργεια, στην νέα κυβέρνηση, με το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης.
Γιατί η μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης και η διορισμένη διοίκηση αμφισβητούν με διαδικασίες fast track όλα όσα επιτεύχθηκαν αυτά τα δύο χρόνια.
[2][3][4] http://news.radiobubble.gr/2012/11/blog-post_1999.html ανακτήθηκε στις 18/08/2015
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015
Sahra Wagenknecht: Οι Γερμανοί αρπαξαν τα 14 πιο κερδοφόρα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια
Η κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι η ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων ήταν προαπαιτούμενος όρος για την υπογραφή του νέου Μνημονίου και την έγκριση του νέου δανείου των 86 δισ. ευρώ
Για το θέμα η Sahra Wagenknecht του De linke σε ανάρτηση στο facbook αναφέρει
Είναι επίσημο : Ο φορέας εκμετάλλευσης του αερολιμένα της Φρανκφούρτης Fraport αρπάζει στα νύχια του τα 14 πιο κερδοφόρα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια. Ένα ωραίο παζάρι της Fraport που είχε από καιρό η γερμανική εταιρεία στο μυαλό της .
Τα δεδομένα : Το νέο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα δεν είναι για τη σωτηρία της χώρας , αλλά αποσκοπεί σε ακόμα περισσότερα κέρδη , ειδικά για τις γερμανικές επιχειρήσεις. Το νομοσχέδιο θα το «πληρώσουν» οι Έλληνες και οι Γερμανοί φορολογούμενοι.
Στην αυριανή ψηφοφορία στην Bundestag για το πρόγραμμα καταστροφής που ύπουλα , ακόμη χαρακτηρίζεται ως «Πρόγραμμα Βοήθειας» , θα ψηφίσω «όχι»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)