Άρνηση βοήθειας σε έναν λαό που βρίσκεται σε κίνδυνο !!!

 

Μια νέα μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας είναι σε εξέλιξη στην Ελλάδα. Το τσεκούρι της Τρόικα έπεσε και πάλι: ενώ η χώρα βρίσκεται σε ύφεση τα τελευταία 6 χρόνια, πρέπει να βρει 2.500.000.000 ευρώ, ενώ το 25% του πληθυσμού είναι…

ανασφάλιστο και το σύστημα δημόσιας υγείας έχει υποβαθμιστεί  δραματικά.

by…Γρηγόρης Γεροτζιάφας*

Η διάλυση του συστήματος δημόσιας υγείας είναι ένας από τους στρατηγικούς στόχους του νεοφιλελευθερισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η νεοφιλελεύθερη επίθεση στην Ελλάδα έχει οδήγησει σε υγειονομική τραγωδία που ήδη μετρά χιλιάδες θύματα. Η ανάλυση της ελληνικής περίπτωσης, μια χώρας που με μοχλό της κρίση του δημόσιου χρέους τέθηκε υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και έγινε εργαστήριο του νεοφιλελεύθερου πειράματος, είναι χρήσιμη για την κατανόηση της διαδικασίας της νεοφιλελεύθερης επίθεσης που έχει ξεκινήσει σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της δημόσιας υγείας οργανώνεται γύρω από τρεις άξονες:

Διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας που συντελείται με τους δρακόντειους περιορισμούς των κρατικών δαπανών. Κατά την περίοδο 2010 – 2014 ο προϋπολογισμός των δημόσιων νοσοκομείων μειώθηκε κατά 50%. Άμεσα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης, των κομμάτων και των στελεχών που την στήριξαν και τη στηρίζουν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) είναι

§       η συγχώνευση τμημάτων και κλινικών που συνοδεύεται από τη μείωση του προσωπικού και έχει συνέπεια τη δραματική πτώση του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών

§       το κλείσιμο νοσοκομείων που στερεί τη δυνατότητα πρόσβασης σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κυρίως για τους κατοίκους των λαϊκών περιοχών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης καθώς και για τους κατοίκους των αγροτικών και άγονων περιοχών της χώρας,

§       η έλλειψη ιατρικού εξοπλισμού, φαρμάκων, υλικών και αντιδραστηρίων έως και βασικών υγειονομικών ειδών με συνέπεια την λειτουργική ανεπάρκεια των υπαρχόντων υγειονομικών μονάδων.

Οι μειώσεις των μισθών, οι απλήρωτες υπερωρίες και εφημερίες και η δραματική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας έχουν οδηγήσει στην έξοδο από το δημόσιο σύστημα υγείας εξειδικευμένου ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Επιπλέον, η βιοϊατρική έρευνα και εκπαίδευση στην χώρα, που πριν την έναρξη της κρίσης βρισκόταν σε χαμηλά ποιοτικά επίπεδα και σε κρίση προσανατολισμού (παρά την ύπαρξη φωτεινών εξαιρέσεων) σήμερα έχει καταρρεύσει. Η «διαρροή εγκεφάλων» και νέων επιστημόνων προς το εξωτερικό είναι μόνιμο φαινόμενο.

Μετακύλιση  του κόστους υγείας στις ατομικές δαπάνες των πολιτών που συνεχίζουν να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές και δυσβάστακτους φόρους. Οι κρατικές δαπάνες για τα φάρμακα από 4.370 δισ ευρώ που ήταν το 2010 συρρικνώνονται για το 2014 στα  2 δισ ευρώ, ενώ οι ανάγκες για φάρμακα διαρκώς αυξάνονται. Αντίστοιχα, οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την πρωτοβάθμια περίθαλψη μειώθηκαν κατά 30% με αποτέλεσμα την κατάρρευση του δικτύου δημόσιας πρωτοβάθμιας υγείας γεγονός που οδηγεί στην έκρηξη των αντίστοιχων ατομικών δαπανών από τους πολίτες.

Το πλαίσιο αυτό καθορίζεται από την πολιτική επιλογή της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στοχεύει στην κατάργησης ενός από τα βασικά συστατικά του «κοινωνικού μισθού» που κατά τη μεταπολεμική περίοδο λειτούργησε ως μηχανισμός αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου. Το αποτέλεσμα για την ελληνική περίπτωση είναι η τεράστια αποπτώχευση και διάλυση του δημόσιου τομέα υγείας που σήμερα έχει χαρακτηριστικά που απαντώνται κατά τη διάρκεια εμπόλεμων περιόδων. Οι συνέπειες για την υγεία του ελληνικού πληθυσμού είναι τραγικές αλλά απολύτως προβλέψιμες από την έναρξη των μνημονιακών πολιτικών.  Οι συνέπειες περιγράφονται με εξαιρετική σαφήνεια σε μελέτες που δημοσιεύονται σε υψηλού κύρους διεθνή επιστημονικά περιοδικά όπως το The Lancet και το Health Policy που αναδεικνύουν τη σχέση που υπάρχει μεταξύ των περικοπών των δαπανών για την υγεία και της επιδείνωσης των δεικτών δημόσιας υγείας του λαού στην Ελλάδα. Από το πλήθος των στοιχείων που παρουσιάζονται στις μελέτες αυτές σημειώνουμε τα παρακάτω στοιχεία:

Μετά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου (περίοδος 2011 – 2012) παρατηρείται σημαντική αύξηση της θνησιμότητα (που αντιστοιχεί σε περίπου 2200 επιπλέον θανάτους) σε ηλικίες μεγαλύτερες των 55 ετών. Αυτή η επιπλέον θνησιμότητα εκτιμάται ότι είναι η πρώτη  βραχυπρόθεσμη συνέπεια των μνημονιακών  πολιτικών.

Η παιδική θνησιμότητα, που διαρκώς μειώνεται από το 1950, μετά την έναρξη της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών αρχίζει να αυξάνεται. Σύμφωνα με τους ερευνητές της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας κατά την περίοδο 2008 – 2011 η βρεφική θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 43%. Κατά την ίδια περίοδο παρατηρείται αύξηση κατά 21% των αποβολών που αποδίδεται στην αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίες περιγεννητικής φροντίδας για τις εγκύους.  Μέσα στην τελευταία διετία υπολογίζεται ότι το 30% των ασθενών με χρόνια νοσήματα έχουν αυτοβούλως μειώσει τις δόσεις των φαρμάκων τους. Επιπλέον οι ασθενείς που πάσχουν από χρόνια νοσήματα έχουν ελαττώσει κατά 30% τις ιατρικές επισκέψεις. Όπως είναι αναμενόμενο τα ανθρώπινα θύματα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας προέρχονται από τις λαϊκές τάξεις.

 Ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης υγείας και ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα της υγείας είναι η άμεση συνέπεια αλλά και στρατηγικός στόχος των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που συμβάλλουν στην κερδοφορία του κεφαλαίου στο χώρο της υγείας. Για το 2012 το κέρδος των επιχειρήσεων ιδιωτικής ασφάλισης αυξήθηκε κατά 20 % και το κέρδος των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών σχεδόν διπλασιάστηκε ενώ το κράτος βρίσκεται σε ουσιαστική παύση πληρωμών. Η ροή των ασθενών προς τον ιδιωτικό τομέα υγείας αυξήθηκε κατά περίπου 20 %. Ωστόσο, οι αποδοχές του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού μειώθηκαν κατά 40 %.

Η υγεία στην Ελλάδα έχει γίνει υπόθεση των πλουσίων. Αυτή η διαπίστωση μεταφράζεται σε χιλιάδες θύματα . Σε έναν κοινωνικό ιστό που διαλύεται από την κρίση, με το ποσοστό ανεργίας να ανέρχεται στο 30 % , και με μια μόνιμη και επιδεινούμενη ύφεση για 5 χρόνια, η εργατική τάξη, οι μικρομεσαίοι αγρότες και τα μικρομεσαία αστικά στρώματα οι άνεργοι και οι μετανάστες χωρίς χαρτιά δεν έχουν χρήματα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Πρόκειται για πραγματικές ανθρωποθυσίες των λαϊκών τάξεων για να «σωθεί η Ελλάδα από τη χρεοκοπία » και « για να μείνει η Ελλάδα στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση». Είναι θυσίες που δείχνουν το απάνθρωπο πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του νεοφιλελευθερισμού. Είναι θυσίες ενός λαού που ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα την ανάγκη της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης, του συντονισμού και της διασύνδεσης των ταξικών αγώνων των λαών της Ευρώπης. Η οργάνωση του ταξικού διεθνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι σήμερα προτεραιότητα για την υπεράσπιση των λαϊκών τάξεων.

* αναπληρωτής καθηγητής Αιµατολογίας στο Πανεπιστήμιο «Pierre et Marie Curie» (Paris 6) και υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Δημοσιεύθηκε στην Humanité du Dimanche (27/3-2/4 2013)

Οι πραγματικοί κυβερνώντες-φεουδάρχες ενός κράτους μορφώματος που ακούει στο όνομα Ελλάδα !!!

Είναι οι πραγματικοί κυβερνώντες. Όλα και όλοι δουλεύουν για αυτούς.

Είναι αυτοί που…

ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις δεκαετίες τώρα.

by…projector-revolt

Aυτοί που προετοίμαζαν 2-3 χρόνια την Χρυσή Αυγή για να την σερβίρουν στις εκλογές του 2012 στους αποβλακωμένους ψηφοφόρους ως ανάχωμα αγανακτισμένων και απολιτίκ ψήφων και ως “μπαμπούλα” των χειροτέρων.

Αυτοί που δημιουργούν πολιτικά ελεγχόμενα τζάκια τύπου Μπακογιάννηδων και Κεφαλογιάννηδων που θα χορεύουν στους ρυθμούς τους.

Αυτοί που βάφτισαν το ακροδεξιό κουτσαβάκι μέγα ηγέτη. Αυτοί που δημιουργούν Ποτάμια και Ελιές. Αυτοί που στηρίζουν με νύχια και με δόντια την πιο φασιστική και διαπλεκόμενη κυβέρνηση από την μεταπολίτευση.

Αυτοί που έχουν κάνει την ΥΕΝΕΔ να φαντάζει ελεύθερη τηλεόραση μπροστά στην Digea.

Για αυτούς θυσιάζονται 10.000.000 άνθρωποι.

Για να κρατήσουν τις αυτοκρατορίες τους χωρίς να χάσουν ούτε το 1% των μεγεθών τους αυτοί.

Αυτοί και άλλοι 20-30 σαν αυτούς.

paganeli

Χρηματιστικοποίηση του Καπιταλισμού και Κρίσεις

Χρηματιστηκοποίηση του καπιταλισμού λαμβάνει χώρα όταν το υπερβάλλον κεφάλαιο από τον τομέα της παραγωγής στρέφεται για επενδύσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας από τον οποίο επιδιώκει να εξασφαλίσει μεγαλύτερες αποδόσεις. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους όπως:

λόγω πλεονάζοντος κεφαλαίου,

λόγω υπερ-παραγωγής,

λόγω χαμηλής αγοραστικής δύναμης και ζήτησης,

λόγω πτώσης του ποσοστού κέρδους στους παραγωγικούς τομείς

λόγω απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού κλάδου.

Κάθε ένας από τους παράγοντες αυτούς είτε μεμονομένος, είτε σε συνδιασμό και ανεξάρτητα από τις συνθήκες που τον προκαλούν, έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.

Η ανάπτυξη και οι ελκυστικές αποδόσεις του άυλου αυτού τομέα της οικονομίας συνδέονται επίσης και με την ανάπτυξη των τεχνολογιών, ειδικά αυτών που σχετίζονται με την πληροφορική (software και hardware), καθώς καλύτεροι αλγόριθμοι και μεγαλύτερες ταχύτητες στις συναλλαγές αυξάνουν τις αποδόσεις. Ταυτόχρονα όμως συμβάλλουν και στο μέγεθος και τη βιαιότητα των booms και busts διότι παρακινούν σε μεγαλύτερους όγκους συναλλαγών, σε ανάληψη μεγαλύτερου ρίσκου και σε μεγαλύτερη δικτύωση, έτσι ώστε μια διαταραχή σε έναν από τους κόμβους του δικτύου να φτάνει ως τσουνάμι σε κάποιον άλλον χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Αν εξετάσουμε τα 3 μεγαλύτερα κραχ από το τέλος του 19ου αιώνα ως σήμερα, δηλαδή τη Long Depression της περιόδου1873-1896, τη Great Depression με επιστέγασμα το Κραχ του 1929 και την τωρινή κρίση του 2008, παρατηρούμε ότι σε ολες αυτές τις περιπτώσεις προηγήθηκε μια περίοδος έντονης κερδοσκοπίας και δανεισμού, κατά την οποία είχαμε ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ finance και production, με την πρώτη να εμφανίζει απότομες αυξητικές τάσεις.

Στο παρακάτω διάγραμμα από τον Thomas Filippon, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, απεικονίζεται η χρονική εξέλιξη του μεριδίου της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας στο συνολικό ΑΕΠ των ΗΠΑ από το 1860 ως τις μέρες μας. Το μερίδιο αυτό από το 2% περίπου στα τέλη του 19ου αιώνα και από το 4.9% στο 1980, φτάνει σήμερα στο 8.3%, χωρίς να δείχνει τάσεις μετριασμού όπως θα περίμενε κανείς εξ αιτίας της κρίσης. Στο διάγραμμα αυτό έχω σημειώσει με μαύρες γραμμές τις περιόδους αλλαγής της κλίσης της καμπύλης, οι οποίες αλλαγές αντιστοιχούν σε επιτάχυνση, σε αύξηση δηλαδή του ρυθμού χρηματιστικοποίησης της οικονομίας, έχοντας ως κατάληξη τα αντίστοιχα κραχ. 

 

Η γραμμή 1 θέλει να τονίσει την απότομη αλλαγή της κλίσης γύρω στο 1880 που διαρκεί περίπου ως το 1895, η γραμμή 2, την αλλαγή που συμβαίνει περί το 1920 και συνεχίζει μέχρι το 1935 και η γραμμή 3 την αλλαγή που συμβαίνει το 1980 μέχρι σήμερα. Συγκρίνοντας τις κλίσεις των τριών γραμμών βλέπουμε ότι η μεγαλύτερη κλίση αντιστοιχεί στη γραμμή 2, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει και τη βιαιότητα του κραχ του 1929 στην Αμερική, σε σχέση με τη βιαιότητα του σημερινού κραχ το οποίο συγκριτικά είχε μικρότερες επιπτώσεις. Επίσης η μικρή μεταβολή της κλίσης της γραμμής 1, σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό εξηγεί και τις μικρότερες επιπτώσεις της Long Depression στην οικονομία. Αν και ήταν μια μακρά περίοδος χαμηλής ανάπτυξης μετά το boom του 1873, δεν έμοιζε με τη βίαιη παλινδρόμηση της οικονομίας της περιόδου της Great Depression.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς εξετάζοντας το εν λόγω διάγραμμα είναι ότι με την πάροδο του χρόνου η περιόδος που σηματοδοτείται από την αλλαγή της κλίσης, δηλαδή από την έναρξη της ξέφρενης χρηματιστικοποίησης της οικονομίας μέχρι την τελική εμφάνιση του κραχ, γίνεται όλο και μεγαλύτερη, γεγονός που θα μπορούσε να εξηγηθεί από την αξιοποίηση της προηγούμενης εμπειρίας και τη βελτίωση των τεχνικών αντιμετώπισης των κρίσεων. Έτσι, ενώ ως παράδειγμα, η πορεία προς τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας αρχίζει το 1980, (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), το τελικό σκάσιμο της φούσκας συμβαίνει μετά από 35 χρόνια. Στο κραχ του 1929 αντιθέτως, η φούσκα σκάει μετά από μόλις 9 χρόνια.

Αν εξετάσει κανείς από κοντά τις τρεις αυτές εμβληματικές περιόδους διαπιστώνει ότι προέκυψαν από μια παρόμοια συμπεριφορά.

Όπως γράφει ο Özgür Orhangazi στο βιβλίο του Financialization and the US Economy,

“Η σημασία του χρηματοπιστωτικού τομέα στη μετά το 1980 εποχή θέτει ερωτήματα για τις ομοιότητες που παρουσιάζει με την περίοδο από τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς και σε αυτήν την περίοδο η χρηματιστικοποίηση θεωρήθηκε ως η κυρίαρχη δύναμη στην οικονομία. Όταν κοιτάξουμε την οικονομία των ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα, βλέπουμε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο και ισχυρό χρηματοπιστωτικό τομέα που συνοδεύεται από την κυριαρχία μονοπωλίων/ολιγοπωλίων. Λέγεται ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις του βιομηχανικού τομέα βρίσκονται υπό την επήρεια (ή υπό τον έλεγχο) του Money Trust - μια ένωση των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων υπό την ηγεσία της JP Morgan. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της απάντησης των επενδυτικών τραπεζών στον αδίστακτο ανταγωνισμό της δεκαετίας 1880 -1890, με το να στρέψουν την προσοχή τους στη χρηματοδότηση των καρτέλ, τραστ και στις συγχωνεύσεις”.

Η αλόγιστη πιστωτική επέκταση, το μέγεθος της οποίας φαίνεται στο επόμενο γράφημα, ήταν επίσης μια από τις κυριώτερες αιτίες του κραχ του 1929.

Ενθαρρυμένοι από την ευρωστία της οικονομίας οι καταναλωτές δανείζονταν για ν' αγοράσουν μετοχές το ίδιο και οι επιχειρήσεις για να επεκταθούν. Στα χρόνια που προηγήθηκαν του κραχ, το χρηματιστήριο θεωρούνταν ως το κατ' εξοχήν ίδρυμα όπου κάποιος μπορούσε να πετύχει μεγάλα κέρδη. Ήταν κάτι όπως το κυνήγι του χρυσού. Όσο οι μετοχές ανέβαιναν τόσο και περισσότεροι δανείζονταν όλο και μεγαλύτερα ποσά για να επενδύσουν σε μια ανατροφοδοτούμενη φούσκα. Ανάμεσα στο 1923 και 1929 μια μέση μετοχή είχε αυξηθεί κατά 400%, αύξηση που κατ' ουδένα λόγο αντιστοιχούσε στην ευρωστία των επιχειρήσεων.

Όσον αφορά την τελευταία κρίση όλοι δείκτες ανάγουν τις απαρχές της στο 1980, όταν η χρηματιστικοποίηση επιλέχθηκε ως ο προσφορότερος δρόμος για το ξεπέρασμα του στασιμοπληθωρισμού της δεκαετίας του '70.

Ως παράδειγμα είναι το επόμενο διάγραμμα, όπου κανείς παρατηρεί από το 1980 και μετά, την άνοδο του ποσοστού των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ως προς τα υλικά περιουσιακά στοιχεία των κυριώτερων παραγωγικών επιχειρήσεων. Το πιο γνωστό παράδειγμα αποτελεί η αυτοκινητοβιομηχανία General Motors η οποία με το να αποφεύγει τις επενδύσεις στις γραμμές παραγωγής, κατέληξε στη χρεοκοπία. 

Η αντίστιξη της πορείας του χρηματοπιστωτικού τομέα σε σχέση με τον παραγωγικό φαίνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στο επόμενο διάγραμμα. Πάλι το 1980 αποτελεί σημείο αναστροφής.

Το γιατί οι επενδύσεις στράφηκαν τελικά στα χρηματιστήρια και στα ποικίλα άλλα χρηματοοικονομικά προιόντα φαίνεται και από τα κέρδη που εξασφάλιζαν. Όπως φαίνεται παρακάτω, πάλι από το 1980 και μετά το μερίδιο των κερδών του financial sector ως προς τα συνολικά κέρδη βαίνει αυξανόμενο φτάνοντας το 45%.

Η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου οφείλεται εν πολλοίς στην παγκοσμιοποίηση και στην απορρύθμιση των κεφαλαιακών αγορών. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχει πολιτική διάθεση αναστροφής της τάσης. Τουναντίον το σκιώδες banking ζει και βασιλεύει ενώ με το High Frequency Trading οι συναλλαγές γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες και επισφαλείς...

cynical

Όταν ο Σαμαράς ονόμαζε τη μειονότητα τουρκική...

"Όταν ο Αντώνης Σαμαράς αποκαλούσε 'τουρκική' τη μειονότητα στη Θράκη", θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος της συνέντευξης του νυν πρωθυπουργού στο...
περιοδικό "Εποπτεία" το 1989.

'Η, με τα δικά του λόγια, «πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, αν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου (σ.σ.: σήμερα ο πρωθυπουργός είναι 62 ετών) και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ. γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από εκεί, θα 'χουν εγκατασταθεί στη Φραγκφούρτη ή τη Μασσαλία».

Και σε άλλο σημείο υποστήριζε ότι "η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να αποκτήσει νέους προσανατολισμούς -και θα τους αποκτήσει κατ' ανάγκην. Είναι πια κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο και θα αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας".

Τα χρόνια πέρασαν βέβαια και ο νεαρός, τότε, βουλευτής της Ν.Δ. προωθήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με τις γνωστές ακραίες θέσεις σε όλα τα μέτωπα και με τα εξίσου γνωστά αποτελέσματα...

Η συνέντευξη ήταν σχεδόν ξεχασμένη, την ανέδειξε όμως η δημοσιογραφική ομάδα του "Ιού" στην "Ελευθεροτυπία" το 1993, με στόχο να συγκριθούν τα τότε λεχθέντα με τις υπουργικές κορώνες τρία - τέσσερα χρόνια μετά. Το θέμα απασχόλησε και την προεκλογική περίοδο του 1994 -ευρωεκλογές και τότε- με τον εκπρόσωπο της Πολιτικής Άνοιξης, μακαρίτη σήμερα, Μανώλη Καλαμίδα να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ για "κινήσεις λάσπης και πανικού, που αποκαλύπτουν την ταραχή του".

Όπως η ΠΟΛ.ΑΝ. τότε, έτσι και η Ν.Δ. σήμερα -του ίδιου αρχηγού βεβαίως βεβαίως- αμύνθηκαν ισχυριζόμενοι ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε χρησιμοποιήσει στη συνέντευξη τον όρο "τουρκική μειονότητα" επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιον... ριράιτερ του περιοδικού, χωρίς όμως να μπορούν να απαντήσουν σε κάτι για το πνεύμα της απάντησης στην επίμαχη παράγραφο.

Το θέμα υπενθύμισε χθες το πρωί ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης (στον Alpha 989), για να ακολουθήσει η εξής γραπτή ανακοίνωση: "Οι δικαιολογίες της Ν.Δ. για την καταγεγραμμένη άποψη του κ. Σαμαρά στο περιοδικό 'Εποπτεία' (τεύχος 141, Ιανουάριος 1989) που μιλάει για 'τουρκική μειονότητα στη Θράκη', είναι αστείες, όπως επίσης είναι ένοχη η σιωπή της για τα στελέχη και τους υποψηφίους της στη Θράκη που δηλώνουν πίστη στο ακραίο εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα. Τέρμα η υποκρισία. Οφείλουν να δοθούν απαντήσεις. Δεν μπορεί να παίζουν άλλο η Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς ακραία εθνικιστικά παιχνίδια".

Σε δυσχερή θέση, η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά έδωσε απαντήσεις ανάξιες για κυβερνητική τοποθέτηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιμένει ότι "μέσα στις υπόλοιπες απαντήσεις που χρωστάει η Ν.Δ., περιμένουμε να μας δώσει και άλλη μία. Ποια είναι η θέση του κ. Σαμαρά για την FYROM σήμερα. Επιμένει άραγε στα όσα υποστήριζε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη;".

Μεταμορφώσεις που απλώς επιβεβαιώνουν το αδίστακτο της προσωπικότητας του πρωθυπουργού...
avgi.gr

Ο “εμποράκος” των ψεύτικων ελπίδων και το ποτάμι που μας γυρίζει πίσω !!!

Στα πλαίσια του πρώτου καθαρά μιντιακού πολιτικού μορφώματος για τα ελληνικά δεδομένα, ονόματι “Ποτάμι”, η ηγετική του ομάδα αρχίζει να κάνει τις πρώτες…

εμφανίσεις της και τα στελέχη του μηχανισμού του να παίρνουν τη “θέση μάχης” που αναλογεί στον καθένα, ενόψει Ευρωεκλογών.

Της Κατερίνας Μαμώλη

Αρχικά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και η βολεμένη ομάδα των κονδυλοφόρων του που υποστήριξαν με «δημοσιογραφικό πάθος» από το site protagon.gr, επί τέσσερα χρόνια την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και τα μνημόνια -που συγκροτούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής- και πλέον συναποτελούν το «Ποτάμι», προωθήθηκαν σε επικοινωνιακό επίπεδο, από όλα τα συστημικά ΜΜΕ που στηρίζουν το «μνημονιακό μπλοκ» των πολιτικών δυνάμεων. Το αρνητικό όμως, κλίμα που εισέπραξαν από τον προοδευτικό κόσμο, ως προϊόν του συστήματος, τους οδήγησε σε αναπροσαρμογή της επικοινωνιακής στρατηγικής τους.

Πλέον, ως βασικό επικοινωνιακό όχημα δεν θα χρησιμοποιήσει το πλήρως απαξιωμένο στην ελληνική κοινωνία και με ασήμαντη πλέον πολιτική επιρροή στους προοδευτικούς πολίτες, συγκρότημα ΔΟΛ – αν και αποτελεί κατεξοχήν πολιτικό προϊόν για την εξυπηρέτηση των πολιτικό-οικονομικών επιδιώξεων που το αντίστοιχο σύμπλεγμα διαπλοκής προωθεί – και τα παραδοσιακά του επικοινωνιακά εργαλεία, MEGA, ΒΗΜΑ, ΤΑ ΝΕΑ κλπ.

Αλλά αντιθέτως, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα free press έντυπα με επικοινωνιακή «ναυαρχίδα» την Athens Voice, που προωθούν την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική ατζέντα αλλά με σαφώς καλύτερο επικοινωνιακό περιτύλιγμα και με μεγάλη διείσδυση στην ελληνική νεολαία, ευρύτερα τμήματα της οποίας είναι πολιτικά απαίδευτα, στα πλαίσια του ρεύματος αποπολιτικοποίησης, ατομικισμού και μη ενασχόλησης με τα κοινά που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες.

Η δουλειά των εν λόγω εντύπων είναι ομολογουμένως, τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό-πολιτικής κατ’ ουσία, ζύμωσης αλλά με την ταμπέλα του «απολιτικού», της δήθεν «κοινής λογικής» και του «αυτονοήτου», που υπερβαίνει τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και το πολιτικό λόγο που αρθρώνουν, όσο και σε επίπεδο προώθησης «προτύπων ζωής», με βασικό στόχο την επικράτηση στο ηγεμονικό πεδίο -με γκραμσιανούς όρους – εξαιρετικά προσεκτική, σοβαρή και συνεπής στο χρόνο, εδώ και μια δεκαετία.

Ενδεικτικό είναι ότι η πρώτη «χαλαρή» συνέντευξη-παρουσίαση του υπευθύνου της πολιτικής καμπάνιας του «Ποταμιού», κύριου Γιατρωμανωλάκη, υπότροφου του ιδρύματος Σωκράτη Κόκκαλη, γίνεται στην Lifo στη στήλη «Η φωνή του Λαού» (!). Αντίστοιχα οργανωμένη ιδεολογικό-πολιτική δουλειά την τελευταία δεκαετία σε καθαρά κομματικό επίπεδο, μόνο η Χρυσή Αυγή διαθέτει που υπήρξε «πρωτοπόρος» και στη χρήση του διαδικτύου, ως εργαλείου προπαγάνδας και διάχυσης του πολιτικού της μηνύματος στους νέους και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, που ως κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο, διατηρεί τη δυναμική του και ο σκληρός πυρήνας της εξακολουθεί να τη στηρίζει, παρά τα όσα έχουν πλέον αποδεδειγμένα αποκαλυφθεί στην ελληνική κοινωνία την τελευταία περίοδο για τη δράση των στελεχών της.

Καθόλου τυχαία λοιπόν, αλλά με σαφή πολιτική και επικοινωνιακή στόχευση, επιλέχθηκε η πολιτική ονομασία «Ποτάμι», αλλά και το αρχικό πολιτικό τους σλόγκαν «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν» που έδωσε πλέον τη θέση του, αν και χρησιμοποιείται από στελέχη του, στο πιο εύστοχο επικοινωνιακά, «Πολιτική για όλους».

Το «Ποτάμι» πολιτικά δεν εκφράζει τίποτε αλλά σε συμβολικό επίπεδο λειτουργεί ως έννοια που υποδηλώνει μια επιθετική δυναμική, με θετικό όμως πρόσημο. Το «Ποτάμι» εκφράζει συμβολικά τη «μούντζα» των αγανακτισμένων της ακροδεξιάς, αντιπολιτικής και εντέλει αντιδημοκρατικής «πάνω πλατείας» στη Βουλή, αντεστραμμένη.

Συγκεκριμένα έχει μία μόνο ποιοτική διαφορά, καθοριστικής όμως, σημασίας: Η «μούντζα» είναι συμβολικά το ίδιο δυνατή και το ίδιο επιθετική, έχει όμως αρνητικό πρόσημο και υποδηλώνει ετεροπροσδιορισμό, καθώς αυτός που μουντζώνει τη Βουλή και τους εκπροσώπους της, ετεροπροσδιορίζεται. Δεν υποδηλώνει θέση αλλά αντίθεση, ως προς αυτόν που απευθύνεται η «μούντζα». Ο ετεροπροσδιορισμός, ως προς κάποιον «άλλο» και ο αρνητικός λόγος ποτέ δεν κατορθώνει στην πολιτική να δημιουργήσει δυναμική στην κοινωνία με διάρκεια.

Αντιθέτως, το «Ποτάμι» συμβολικά έρχεται να εκφράσει και να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα και συνειρμούς αλλά με θετικό πρόσημο και με αυτοπροσδιορισμό. Υποσυνείδητα, το μήνυμα έγκειται στο ότι έρχεται να συμπαρασύρει πολιτικά μέσα από μια τυφλή γενίκευση, αυτό – δηλαδή το παρόν πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του χωρίς καμία απολύτως πολιτική διάκριση – που μέχρι πρότινος οι πολίτες απλώς «μούντζωναν». «Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;», αναφέρει χαρακτηριστικά ο «απλός πολίτης» Στ. Θεοδωράκης, αποκρύπτοντας εσκεμμένα ότι είναι συγκεκριμένοι οι πολιτικοί που εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που άσκησαν, «δεν μπορούν» και όχι όλοι συλλήβδην.

Έρχεται να καβαλήσει το «Κύμα» – η έτερη ονομασία που τελικά απορρίφθηκε, όπως έγινε γνωστό, καθόλου τυχαία επίσης – της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στους πολιτικούς και φυσικά να το κατευθύνει αναλόγως, για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού συμπλέγματος διαπλοκής που το δημιούργησε.

Επίσης, καθόλου τυχαία δεν είναι η μη ξεκάθαρη τοποθέτηση σε επίπεδο ρητορικής, στον άξονα Αριστερά-Δεξιά: «Το Ποτάμι δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό», ισχυρίστηκε ο επικεφαλής της κίνησης στην πρώτη συνέντευξη Τύπου. «Το Ποτάμι δεν έχει ιδεολογία και αυτό είναι πολύ θετικό καθώς οι ιδεολογίες εμποδίζουν την σωστή πολιτική», δηλώνε ο συνιδρυτής του αν και πλέον αποχωρήσας, συγγραφέας Ν. Δήμου, γνωστός για τις περίτεχνα αντιδραστικές και νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Ένας προσεκτικός πολιτικά, πολίτης αντιλαμβάνεται ήδη σαφώς το κλείσιμο του ματιού προς τα δεξιά:

«Το μνημόνιο τελειώνει το Μάιο», «να χρησιμοποιήσω κάτι παλιό και αριστερό», η αναφορά του Στ. Θεοδωράκη σε ενδεχόμενη συνεργασία με τη Ν.Δ., η επιχείρηση αποπολιτικοποίησης του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, κ.λπ.

Διόλου τυχαίο επίσης, δεν είναι και το γεγονός ότι οι πολιτικές θέσεις κατά κύριο λόγο, δημοσιεύονται μέσω βίντεο, αποσπασμάτων από συνεντεύξεις του επικεφαλής και του προφορικού λόγου και όχι του γραπτού που απαιτεί πολύ πιο συγκροτημένο και σαφή πολιτικά λόγο και φανερώνει πολύ πιο έντονα τις πολιτικές επιδιώξεις του γράφοντος.

Και το μέσο είναι μήνυμα, όπως πρεσβεύει το αμερικάνικο πολιτικό μάρκετινγκ: the medium is the message. Το πολιτικό μήνυμα είναι γρήγορο, εύπεπτο, δεν προϋποθέτει την προσοχή, τη συγκέντρωση, την πολιτική παιδεία και ανάλυση του πολίτη-δέκτη. Αλλά αντιθέτως, διαμέσου της κυριαρχίας της εικόνας και του λόγου-σύνθημα -οι πολιτικές θέσεις ανακοινώνονται με τη μορφή ερωτήσεων-απαντήσεων με τηλεγραφικό τρόπο καθώς και σε βίντεο-, επιδιώκει εντέχνως τον αποπροσανατολισμό τους.

Ένα πολιτικό μήνυμα fast food που όμως, ανταποκρίνεται σαφώς στο μοτίβο λήψης πολιτικών αποφάσεων, που είναι σήμερα κυρίαρχο στις μερίδες της κοινωνίας που το «Ποτάμι» διεκδικεί ως ψηφοφόρους. Όχι «καφενειακή πολιτική» πλέον, αλλά σύγχρονη, «Internet-café πολιτική».

Με εργαλεία αυτή την φαινομενικά ιδεολογική ασάφεια και την πολιτική σύγχυση προκειμένου να αποκρύψουν την επί της ουσίας νεοφιλελεύθερη, με μια επίφαση προοδευτικότητας ατζέντα τους, τα στελέχη του πατούν σαφώς πάνω τόσο στο πραγματικό αίτημα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία για άνοιγμα της «πολιτικής αγοράς» όσο και στο ισχυρότατο αντιπολιτικό και αντικομματικό «ποτάμι» που είναι διάχυτο σήμερα στην ελληνική κοινωνία.

 Το αντιπολιτικό αυτό ρεύμα, αν και δεν προέκυψε εν πολιτικώ κενώ, τέσσερα χρόνια πριν αλλά οι «πηγές» του μας πάνε πίσω στη δεκαετία του ’90 με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, γιγαντώθηκε όμως σαφώς, όταν οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες των μέχρι το 2010, ηγεμονικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. αλλά και οι πολιτικές ηγεσίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οδήγησαν στην τελειωτική ήττα και συντριβή από τις αγορές, την ίδια την Πολιτική.

Η απαξίωση της Πολιτικής, και δη της Προοδευτικής Πολιτικής, δεν προήλθε καταρχήν, από την κοινωνία, τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής, μιας και το αντιπολιτικό φαινόμενο δε συνιστά ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα. Αυτό ήταν το σύμπτωμα της απαξίωσης της Πολιτικής δια της πλήρους παράδοσης τους στις επιταγές της αγοράς, από αυτούς που υποτίθεται ότι αποτελούσαν τους βασικούς εκπροσώπους της.

Στα πλαίσια αυτά, μετά και την πρώτη πολιτικά πλήρως αποτυχημένη αλλά επικοινωνιακά πλήρως επιτυχημένη καθώς, όπως συνηθίζουν να λένε και οι αγγλοσάξονες, μετρ της πολιτικής επικοινωνίας, «bad publicity is actually publicity» (η αρνητική δημοσιότητα είναι εντέλει δημοσιότητα), παρουσίαση από το Σταύρο Θεοδωράκη, αρχίζει να ξεδιπλώνεται η επικοινωνιακή στρατηγική τους, της οποίας βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αίσθηση του δήθεν αυθόρμητου και πηγαίου, του δήθεν εναλλακτικού και του δήθεν εκπορευόμενου από τους απλούς πολίτες, που δημιουργεί.

Καθόλου τυχαία δεν ήταν ούτε η ανακοίνωση που έγινε και δημοσιεύτηκε μέσω video από κινητό τηλέφωνο, η παρουσίαση στο Hub, ένα στέκι του trendy και hipster κόσμου της ελληνικής νεολαίας, με τον επικεφαλή Στ. Θεοδωράκη όρθιο σε διαρκή κίνηση και όχι στατικό, casual ντυμένο, να απαντάει σε «αυθόρμητες» ερωτήσεις αλλά και χρήση μεθόδων όπως το «γίνε εθελοντής» και το crowd funding, η υποτιθέμενη δηλαδή ενίσχυση του κόμματος από χρήματα που προσφέρουν οι πολίτες, προκειμένου να δημιουργεί την αίσθηση της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών, ενώ παράλληλα η χρηματοδότηση που θα προέρχεται από μη δημόσια ελέγξιμες «πηγές του Ποταμιού», θα ρέει άφθονη.

Είναι ενδεικτικό ότι το «Ποτάμι» από την πρώτη μέρα δημοσιοποίησης της κίνησης, διαθέτει site, πλήρη μιντιακή προώθηση, επιχορηγούμενες; οικονομικά, ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με διαρκή ροή, μηχανισμό ανθρώπων που επομένως ασχολείται συνεχώς, γραφεία και πούλμαν για την προεκλογική περιοδεία τους που ήδη πραγματοποιείται.

Ταυτόχρονα το site του Στ. Θεοδωράκη protagon.gr, ήταν και είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, του ΟΠΑΠ αλλά και οργανισμούς του Δημοσίου. Ο Στ. Θεοδωράκης παραμένει μέτοχος του εν λόγω site, επομένως, έχει εισοδήματα από τις τράπεζες και όλους τους ιδιωτικούς ως επί το πλείστον οργανισμούς, που θα έπρεπε να έχει απέναντι στην πολιτική του, μιας και παρουσιάζει το «Ποτάμι» ως κόμμα της Κεντροαριστεράς.

Στην πραγματικότητα, όπως γίνεται αντιληπτό, τίποτε δεν είναι αυθόρμητο. Όλα είναι σύμφωνα με μια επιμελώς μελετημένη και σύγχρονη επικοινωνιακή στρατηγική. Το «Ποτάμι» είναι κατ’ ουσία ένα πολύ καλά μελετημένο, πολιτικά και επικοινωνιακά project και όχι κόμμα, που αντλεί στοιχεία από την επικοινωνιακή στρατηγική των Μπλερ και Ομπάμα αλλά και μεγάλων αμερικάνικων εταιρειών τεχνολογίας και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί αλλά να αντιμετωπιστεί επαρκώς και εν τη γενέσει του, όχι μόνο πολιτικά αλλά και με όρους επικοινωνίας.

Η επικοινωνία ήταν πάντοτε, κατεξοχήν και επί της ουσίας άσκηση πολιτικής καθώς διαμορφώνει απόψεις και «πραγματικότητες», δημιουργεί κλίμα. Πόσω μάλλον σε μια εποχή όπως η σημερινή όπου τα κόμματα ως φορείς έκφρασης συλλογικών κοινωνικών συμφερόντων και ως ιμάντες διαμεσολάβησης μεταξύ των πολιτικών ελίτ και της κοινωνίας των πολιτών, βρίσκονται σε καθεστώς πλήρους ανυποληψίας και παρακμής.

Το «Ποτάμι» αποτελεί σχεδιασμένη παρέμβαση επιχειρηματιών, καναλαρχών, δημοσιογράφων και ομάδας πολιτικών παραγόντων, ως εναλλακτική λύση στην αποτυχία του εγχειρήματος Κ. Σημίτη- Β. Βενιζέλου, με την κίνηση των 58. Το «έρ

More…

ιξαν» στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο δημόσιο βίο, προκειμένου να επιχειρήσει να εδραιώσει με το περιτύλιγμα μιας δήθεν λαϊκής, νεολαιίστικης επικοινωνίας, τη βασική τους επιδίωξη που αφορά τη δικαίωση του «νεοφιλελεύθερου μονόδρομου», ως μόνη επιλογή για την ελληνική κοινωνία, παρά την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική ερήμωση που προκάλεσε και προκαλεί στη χώρα.

Το «Ποτάμι» και τα στελέχη του είναι στην πραγματικότητα οι «λάιτ» απολογητές της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας που βίωσε και βιώνει η ελληνική κοινωνία και ο Στ. Θεοδωράκης ο σύγχρονος εμποράκος της νέας πολιτικής απάτης και των ψεύτικων ελπίδων. Το «Ποτάμι», το φέρνουν προκειμένου να τα αλλάξει όλα σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας, για να μην αλλάξει εντέλει τίποτα σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής. Έρχεται να αλλάξει το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό αλλά όχι το σύστημα διαπλοκής που το συντηρεί και του οποίου αποτελεί «παιδί». Διαμέσου αυτού, το σύστημα της διαπλοκής αποκτά επίσημο κομματικό βραχίονα και αναβαθμίζει το ρόλο του ως κυρίαρχος πολιτικός παίχτης.

Βασική επιδίωξη των δημιουργών του είναι να ανακόψει τη δυναμική του πραγματικού ποταμιού που έχει αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Απέναντι σε μια πολιτική, που έχει οδηγήσει σε ύφεση και σε εκατομμύρια ανέργους, διαλύοντας οικονομικές και κοινωνικές δομές, εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και έχει οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο μονόπλευρης λιτότητας, ύφεσης και ανεργίας, με αποτέλεσμα το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

 Στόχος είναι στην παρούσα φάση και ενόψει των ευρωεκλογών και των εκλογών στην Τ.Α., μια νέα υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου. Αυτή τη φορά, όμως η στρατηγική δεν αφορά τόσο ένα εμπόριο φόβου και εκβιασμών που εξάντλησε πλέον τα περιθώρια επηρεασμού της ψήφου της πλειοψηφίας των πολιτών αλλά ένα εμπόριο ψεύτικων ελπίδων ως υποκατάστατο του φόβου, τόσο από τους παραδοσιακούς πολιτικούς εκπροσώπους του ευρύτερου «μνημονιακού μπλοκ» όσο και από πολιτικούς-αχυρανθρώπους, νέας κοπής.

Επιδίωξη τους είναι να αποσοβηθεί η καταγραφή της ξεκάθαρης ήττας και εκλογικής συντριβής αυτής της πολιτικής, να εδραιωθεί η θεωρία του «νεοφιλελεύθερου μονόδρομου» που έβλαψε τη χώρα και την κοινωνία και ωφέλησε τους «ημέτερους» τους. Να μην απονομιμοποιηθεί μέσω ενός ξεκάθαρου εκλογικού αποτελέσματος αυτή η πολιτική και να μας παρουσιαστεί σε μια πιο light, διανοουμενίστικη και «τελευταίας τεχνολογίας» πολιτική «συσκευασία».

Οδηγούμαστε πλέον, σε νέα φάση και σε ένα υπό διαμόρφωση πολιτικό σύστημα, που αν σταθεροποιηθεί, θα είναι σαφώς πιο αποφασιστικά ελεγχόμενο από το ισχύον σύστημα διαπλοκής. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων δεν συνιστά απλώς κρίση πλέον, αλλά τη ζώσα πραγματικότητα. Η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που επιβλήθηκε από τις πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., συνιστά μια εν δυνάμει και υπό διαμόρφωση κανονικότητα που επιδιώκουν να ριζώσει και να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε μια νέα πολιτειακή και οικονομική συγκυρία όπου θα συνεχίζεται η στρατηγική της λιτότητας, ενώ παράλληλα θα προβαίνουν σε κατ’ επίφαση «προοδευτικές» διορθωτικές πολιτικές, απόλυτα όμως ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους, αποκαλώντας τεχνηέντως όλο αυτό, «μετά-μνημονιακή εποχή».

Οι προοδευτικοί πολίτες στο σύνολο τους και η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που έχει πληγεί από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων, έχουμε υποχρέωση να μη μείνουμε απαθείς απέναντι στα σχέδια του ευρύτερου «μνημονιακού μπλοκ» δυνάμεων αλλά από κοινού να συμβάλλουμε στην ήττα αυτής της πολιτικής και στη δημοκρατική και προοδευτική λύση που θα απαντά χωρίς να συσκοτίζει, στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Η προοδευτική έξοδος από την κρίση, δε θα προκύψει ως ώριμο φρούτο. Μόνη λύση η δημοκρατική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Μόνη λύση για τους πολίτες της Ε.Ε. να κρατήσουμε προοδευτικά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες Ευρωεκλογές, να οδηγήσουμε σε πολιτική ήττα την νεοφιλελεύθερη πολιτική με τη ψήφο μας και στην αντιπολίτευση τις πολιτικές δυνάμεις που την ψήφισαν, την στήριξαν, την εφάρμοσαν και συνεχίζουν να το κάνουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε κάθε κάλπη.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ «ΟΡΝΕΑ» ΜΕ ΝΤΙΛΕΡ ΣΑΜΑΡΑ

Βασικός dealer της έκδοσης των 5ετών ελληνικών ομολόγων στις 10 Απριλίου ήταν ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στη συνάντηση που είχε τον περασμένο Σεπτέμβριο με επενδυτές στα κεντρικά γραφεία του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού οίκου JPMorgan στο Μανχάταν, την οποία διοργάνωσε ο διευθύνων σύμβουλος του οίκου Τζέιμι Ντάιμον, αναφέρει το Bloomberg. Ο πρωθυπουργός αποδεικνύεται πρώτης τάξεως dealer υψηλών αποδόσεων για πάσης φύσεως κερδοσκοπικά hedge fund και τραπεζίτες στις αγορές στη σκιά των μνημονίων διαρκείας.

Το στόχαστρο των ευπόληπτων “ορνέων”, όπως αποκαλούνται τα κερδοσκοπικά hedge fund, είναι το «πτώμα» των ελληνικών τραπεζών και των ομολόγων (κρατικών και ιδιωτικών). Εξ ου και το ενδιαφέρον για τοποθετήσεις σε τράπεζες (όπως Τράπεζα Πειραιώς και Alpha Bank), που έχουν δώσει σχεδόν διπλασιασμό κερδών στα warrants της ανακεφαλαιοποίησης, την ώρα που το δημόσιο ζημιώνεται με τα κόλπα των ανακεφαλαιοποιήσεων Eurobank και Εθνικής.

«Η επίθεση γοητείας άνοιξε τον δρόμο για την έκδοση ύψους 3 δισ. ευρώ», σημειώνει το δημοσίευμα. Το πρακτορείο επικαλείται δύο πρόσωπα με γνώση του θέματος που ζήτησαν να μην κατονομαστούν λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα της εκδήλωσης.

Tα ελληνικά ομόλογα απέφεραν κέρδη μεγαλύτερα από 400% από τον Ιούνιο του 2012, όταν ο κ. Σαμαράς ανέλαβε την εξουσία, σύμφωνα με τους δείκτες του Bloomberg, περισσότερα από οποιαδήποτε μετοχή τεχνολογικής εταιρείας που περιλαμβάνεται στον αμερικανικό χρηματιστηριακό δείκτη Standard & Poor’s 500.
Μια διαδικασία που θυμίζει το μεγάλο ποντάρισμα με την «επαναγορά» ελληνικών κρατικών ομολόγων σε τιμή ελκυστική για χάρη των hedge fund.

Οι αποδόσεις των 10ετών ελληνικών ομολόγων έφθασαν τον τρέχοντα μήνα στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Φεβρουάριο του 2010 και ο πρωθυπουργός δήλωσε, σε συνέντευξή του την περασμένη εβδομάδα, ότι αναμένει να συνεχισθεί η μείωση των αποδόσεων και ότι η Ελλάδα δεν βιάζεται να προσφύγει ξανά στις αγορές.

«Η έκδοση αυτή (των 5ετών ελληνικών τίτλων) δεν είναι άνευ κινδύνου» δήλωσε ο Μαρκ Νας, διαχειριστής κεφαλαίων της εταιρείας Invesco με έδρα το Λονδίνο, που διαχειρίζεται ποσά ύψους 787 δισ. δολαρίων. Σε τηλεφωνική του συνέντευξη στις 17 Απριλίου, αφού είχε αγοράσει τα νέα ελληνικά ομόλογα, ο κ. Νας δήλωσε: «Αυτή (η έκδοση) βασίζεται στο ότι θα συνεχισθεί να βελτιώνεται η ευρωπαϊκή ανάπτυξη. Τα βασικά οικονομικά στοιχεία (fundamentals) της Ελλάδας δεν είναι φοβερά ρόδινα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πάνε (στην Ελλάδα) πολύ καλύτερα».

Εκτός από την Invesco, μεταξύ των αγοραστών των νέων 5ετών ομολόγων ήταν η εταιρεία Greylock Capital Management με έδρα τη Νέα Υόρκη, η οποία διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 850 εκατ. δολαρίων και η Legal & General Investment Management με αντίστοιχα κεφάλαια ύψους 758 εκατ. δολαρίων. Η BlackRock, που είναι ο μεγαλύτερος διαχειριστής κεφαλαίων παγκοσμίως με 4 τρισ. δολάρια σε μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις, επένδυσε επίσης στα ελληνικά ομόλογα, σύμφωνα με πρόσωπο που έχει γνώση του θέματος, αναφέρει το δημοσίευμα.

Ο Ρίτσαρντ Χόντζες, διαχειριστής κεφαλαίων σταθερού εισοδήματος με έδρα το Λονδίνο, αγόρασε νέα 5ετή ελληνικά ομόλογα αξίας περίπου 30 εκατ. ευρώ για την εταιρεία του Legal & General Dynamic Bond Trust, όπως δήλωσε στο Bloomberg. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 1% του ταμείου (fund) και, αν και άλλοι διαχειριστές της Legal & General αγόρασαν επίσης τα ομόλογα αυτά, η δική του αγορά ήταν η μεγαλύτερη.

Η εταιρεία Acatis Ifk Value Renten UI με έδρα τη Φρανκφούρτη πούλησε τα ομόλογα αξίας 3 εκατ. ευρώ που αγόρασε κατά την πρώτη ώρα της διαπραγμάτευσής τους στις 11 Απριλίου με απόδοση 4,85%, αποκομίζοντας ένα «μικρό κέρδος», σύμφωνα με τον Μάρτιν Βίλχελμ, ο οποίος βοηθά στη διαχείριση περίπου 400 εκατ. ευρώ του ταμείου. «Κατέχουμε ακόμη ελληνικά ομόλογα λήξης 2029, αξίας 7 εκατ. ευρώ», δήλωσε ο ίδιος σε τηλεφωνική του συνέντευξη στις 17 Απριλίου.

«Η επιστροφή στις αγορές με την πληρωμή απόδοσης κοντά στο 5% είναι ένα καλό πρώτο βήμα» δήλωσε ο κ. Γιάνικ Νοντ, διαχειριστής της εταιρείας Sturgeon Capital που δεν μπόρεσε να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα λόγω της μεγάλης ζήτησης που υπήρξε. «Βλέπουμε συνεχείς εισροές (κεφαλαίων) στην περιφέρεια της Ευρωζώνης και από τον πυρήνα προς την περιφέρεια της Ευρωζώνης, καθώς οι επενδυτές αναζητούν αποδόσεις. Είμαι πεπεισμένος ότι θα δούμε κάποιες νέες εκδόσεις από την Ελλάδα με μικρότερες διάρκειες, στις οποίες η απόδοση θα είναι πολύ χαμηλότερη».

Δεν πείσθηκαν όλοι οι επενδυτές ότι άξιζε να αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα με απόδοση κάτω από το 5%, αναφέρει το δημοσίευμα. Οι εταιρείες Insight Investment Management, Kleinwort Benson Bank, Natixis Asset Management και Skagen, που διαχειρίζονται συνολικά σχεδόν 900 δισ. δολάρια, ήταν μεταξύ των επενδυτών που δεν έλαβαν μέρος στην αγορά των ομολόγων. «Η τιμολόγηση δεν ήταν ελκυστική με βάση τη μεταβλητότητα» δήλωσε ο κ. Φαντί Ζάχερ, επικεφαλής της διεύθυνσης ομολόγων και νομισμάτων στην Kleinwort Benson Bank στο Λονδίνο.

Τα ίδια συμβαίνουν με τις τράπεζες. Το 2010, ο Τζον Πόλσον, ο επικεφαλής του hedge fund Paulson & Co,στοιχημάτιζε στην πτώση του ευρώ, των ελληνικών μετοχών και ομολόγων. Ο σημερινός «γαλαντόμος επενδυτής», τότε ήταν «άκαρδος και αδίστακτος σπεκουλαδόρος»: όπως όλα τα hedge fundς, που τώρα αναβαπτίζονται στο όνομα του success story.

Το μεγάλο ελληνικό ποντάρισμα

Τον Δεκέμβριο του 2012, με την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων σε ελκυστικές τιμές για τους τζογαδόρους των αγορών, είχε παίξει βασικό ρόλο dealer ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, μαζί με τον υπουργό ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη και τον σύμβουλό του Στ Παπασταύρου το όνομα του οποίου φιγουράρει στη λίστα Λαγκάρντ. Αν και ο ίδιος το δικαιολογεί λέγοντας πως: «Τα λεφτά στην Ελβετία «δεν είναι δικά μου». Απλώς «τα διαχειρίζομαι ως δικηγόρος πελάτη μου»… που τυγχάνει να είναι μεγάλο hedge fund, σαν κι αυτά που «ντιλάρει» για τα ελληνικά ομόλογα σε σκανδαλώδεις τιμές.

Ο Στ. Παπασταύρου, ως σύμβουλος του CMA fund, έπαιξε και ρόλο συμβούλου-διαμεσολαβητή (παρά τω πρωθυπουργώ), στις συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών του οικονομικού επιτελείου -και προσωπικά του Α. Σαμαρά- με επικεφαλής διαχειριστές hedge fund και τότε.

Είχε ρόλο στο μεγάλο παζάρι για την «επαναγορά» ελληνικών κρατικών ομολόγων σε τιμή ελκυστική για τα hedge fund, όπως αποκάλυψε άρθρο στην εφημερίδα «Financial Times» (21/12/2012) με τίτλο «The great Greek gamble»;

«Συνολικά τα hedge funds από αυτή τη διαδικασία έβγαλαν περί τα 2 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τους “FT”, χάρη στην ευνοϊκή ρύθμιση για μέση τιμή κοντά στο 34% της ονομαστικής (34 σεντς του ευρώ)», όπως γράφαμε («Κ.Ε.» 13/1/2013). «Η προσωπική συνάντηση του πρωθυπουργού με επικεφαλής 15 hedge funds (στα παρασκήνια ενός επενδυτικού συνεδρίου που διοργάνωσε το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο στις αρχές Δεκεμβρίου) ήταν το καθοριστικό ραντεβού για το παζάρι στην τιμή επαναγοράς, που έκλεισε κοντά στα 34 σεντς ώστε να είναι ελκυστική», σημείωναν οι «FT».

«Η πολιτική της κυβέρνησης ήταν να δώσει, για πρώτη φορά, πρόσβαση σε πληροφορίες υψηλού επιπέδου σε επενδυτές κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των hedge funds…» γράφουν οι «FT», ενώ σημαντικό ρόλο «στις συναντήσεις είχαν επίσης οι Χατζηδάκης και Σταϊκούρας».

Κερδοσκοπικά funds έβγαλαν τρελά κέρδη εις βάρος του Δημοσίου. Έφτασαν ακόμα και σε υπερ-διπλασιασμό αποδόσεων, καθώς είχαν αγοράσει στα χαμηλά (12-17 σεντς).

Το Third Point του 51χρονου Νταν Λομπ, που εποφθαλμιά το 33% του ΟΠΑΠ, διπλασίασε τα χρήματά του σε «στοίχημα» 500 εκατ. δολ., ενώ παρόμοια κέρδη μάζεψαν και τα Dromeus Capital, Perry Capital, York Capital, Falcon Edge Capital, Adelante Asset Management, Moore Capital, Greylock Capital και του GSO Capital Partners (βραχίονας του Blackstone).

πηγή: enet.gr

Η διάψευση μιας «διάψευσης»...

Οσο κι αν ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία ότι διαψεύστηκαν, οι δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά περί «τουρκικής μειονότητας» ήταν απολύτως σαφείς και πραγματικές. Περιλαμβάνονται σε...
συνέντευξη που είχε δώσει το 1989 στον Παναγιώτη Δρακόπουλο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» (τχ. 141, Ιανουάριος 1989, σ. 34).

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «τουρκικής μειονότητας» περιλαμβάνονται σε συνέντευξη που είχε δώσει το 1989 στον Παναγιώτη Δρακόπουλο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» (Ιανουάριος 1989)

Η ακριβής δήλωση έχει ως εξής:

Σαμαράς: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, εάν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου [σ.σ. ο κ. Σαμαράς είναι σήμερα 63 ετών] και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από κει, θα ‘χουν εγκατασταθεί στη Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία».
Με άλλα λόγια, το σκάνδαλο αυτής της δήλωσης έγκειται κυρίως στην προφητική δεινότητα του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε τότε μ’ αυτές τις απόψεις. Θεωρήθηκαν τότε απολύτως φυσιολογικές, διότι δεν είχε ακόμα ξεσπάσει ο εθνικιστικός πυρετός που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή τη δεκαετία του 1990, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον κύριο Σαμαρά.
Για την ακρίβεια, το ιστορικό αυτής της υπόθεσης έχει ως εξής: Μετά τη δημοσίευση δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Πρώτοι ανασύραμε και σχολιάσαμε αυτή τη δήλωση στον «Ιό» τέσσερα χρόνια μετά («Ελευθεροτυπία», 6.3.1993). Το κάναμε σχολιάζοντας την όψιμη πατριωτική σταυροφορία του κ. Σαμαρά, τότε που προετοίμαζε την ίδρυση της «Πολιτικής Ανοιξης». Και πάλι δεν υπήρξε διάψευση. Η περιβόητη διάψευση, δηλαδή η απόδοση της φράσης σε λάθος κάποιου ανώνυμου «ριράιτερ», εκδόθηκε τις παραμονές των ευρωεκλογών του 1994, πέντε χρόνια μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης.

Σαμαράς: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, εάν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από κει, θα ‘χουν εγκατασταθεί στη Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία»

Το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένα λάθος επιβεβαιώνεται από το ίδιο το περιοδικό «Εποπτεία». Στο επόμενο τεύχος του 1989, το περιοδικό αναφέρεται στη συνέντευξη με διθυραμβικά λόγια: «Η συνέντευξη του βουλευτή κ. Αντώνη Σαμαρά στο προηγούμενο τεύχος μας είχε μιαν υποδοχή απρόσμενη: ρεκόρ τηλεφωνημάτων από τακτικούς αναγνώστες αλλά κι από πάρα πολλούς που πήραν πρώτη φορά το τεύχος. Είναι παραπάνω από σαφές ότι ο πολιτικός λόγος του κ. Σαμαρά ανταποκρίθηκε σε βαθύτερους προβληματισμούς του κοινού. Μόνον έτσι εξηγείται αυτή η ανταπόκριση που είχε ανάμεσα στ’ άλλα, και ευεργετικές οικονομικές συνέπειες για την “Εποπτεία”. Το τεύχος μας είχε υψηλή κυκλοφορία, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε σοβαρή αύξηση νέων συνδρομητών. Πολλοί αναγνώστες ζήτησαν συνέχιση της συνομιλίας, με κάλυψη θεμάτων συγκεκριμένων που αντιμετωπίζει σε διάφορους τομείς η κοινωνία μας. Μεταβιβάσαμε στον κ. Σαμαρά τα συγκεκριμένα ερωτήματα που υπέδειξαν οι αναγνώστες, αλλά δεν είναι εύκολο να έχουμε προ των εκλογών μια νέα συζήτηση μαζί του τόσης έκτασης όση απαιτούν τα θέματα» («Εποπτεία», τχ. 142, σσ. 6-7).

Πουθενά, λοιπόν, ούτε λέξη για «επανόρθωση» ή για «ριράιτερ». Αλλωστε το περιοδικό «Εποπτεία» προωθούσε εκείνη την περίοδο με κάθε ευκαιρία τον Σαμαρά, ενώ στον συντακτικό του πυρήνα βασικό ρόλο έπαιζε ο Διονύσης Καραχάλιος, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του σημερινού πρωθυπουργού από την αρχή της πολιτικής του καριέρας.

«Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν’ αποκτήσει νέους προσανατολισμούς (…) Θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία»

Ενδιαφέρον για τις θέσεις του κ. Σαμαρά απέναντι στην Τουρκία έχει και άλλο απόσπασμα της ίδιας συνέντευξης, όπου εμφανίζεται ένθερμος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας και της ελληνοτουρκικής συνεργασίας: «Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν’ αποκτήσει νέους προσανατολισμούς – και θα τους αποκτήσει κατ’ ανάγκην. Είναι πια κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο, και θ’ αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας. Συνεπώς θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία».

Κατανοώντας ότι εμφανίζεται πολύ υπέρ της Τουρκίας, ο κ. Σαμαράς προλαβαίνει τον συνομιλητή του: «Παρακαλώ να με καταλάβετε, δεν είμαι ενδοτικός. Και δεν συνιστώ κανενός είδους χαλάρωση. Αλλά σας καλώ να μάθουμε να βλέπουμε σε μεγάλη και ανοιχτή προοπτική. Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να δείξει ότι η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα. Είναι αυτονόητα κοντόφθαλμη η πολιτική που αντί να εκμεταλλευθεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς».

Δυστυχώς για τον κ. Σαμαρά και το επιτελείο του, scripta manent.

Δημήτρης Ψαρράς

efsyn.gr

Τα νέα δάνεια προς την Ελλάδα είναι απεχθή, άνομα, μη βιώσιμα και παράνομα

Ερίκ Τουσέν (Eric Toussaint) , Robin Delobel

Η Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM) θέλει να γνωστοποιήσει τη στήριξη της στον ελληνικό λαό που αντιστέκεται στις επιταγές της Τρόικας (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,  ΔΝΤ ). Τα νέα δάνεια που δόθηκαν το 2014 συνδέονται με ένα πακέτο αντικοινωνικών μέτρων που θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης της πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού.

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων μεταξύ της Τρόικας και των Ελλήνων υπευθύνων, ο νόμος-πλαίσιο, που ονομάστηκε επίσης πολυνομοσχέδιο, ψηφίστηκε, όπως αναφέρεται από το Reuters, «σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών δανειστών της Ελλάδα». Αυτό το κείμενο έχει ως στόχο να επιτρέψει  τη νέα δόση της «βοήθειας» προς την Ελλάδα, ένα δάνειο ύψους 8,5 δις ευρώ. Ενώ δόθηκε στους βουλευτές στις 1:30 το πρωί του Σαββάτου 29 Μαρτίου, αυτός ο νόμος των 800 σελίδων εγκρίθηκε στο άψε σβήσε με πλειοψηφία μερικών ψήφων την Κυριακή 30 Μαρτίου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα! Για άλλη μια φορά ξευτελίστηκαν οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί κανόνες.

Το δάνειο των  8,5 δις ευρώ δόθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ υπό τον όρο να υιοθετηθεί μια δέσμη μέτρων τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να βυθίσουν την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού ακόμα περισσότερο στη φτώχεια. Ο νόμος αυτός προβλέπει την απελευθέρωση επαγγελμάτων που παρέμεναν μέχρι σήμερα κλειστά στον ανταγωνισμό, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τη περαιτέρω μείωση των συντάξεων, μια νέα απορρύθμιση των κανόνων απόλυσης εργαζομένων, την απελευθέρωση πολλών τιμών, όπως των βιβλίων, των φαρμάκων, την αλλαγή του φορολογικού νόμου, μια νέα διάσωση των τραπεζών προς όφελος των μεγάλων μετόχων, την επέκταση της κυριακάτικης  εργασίας, την αλλαγή των κανόνων παραγωγής του ελληνικού φρέσκου γάλακτος για να επιτραπεί στις μεγάλες γερμανικές και ολλανδικές εταιρείες γαλακτοκομικών προϊόντων να εξάγουν ακόμη περισσότερο προς την Ελλάδα και να εξαλειφτούν οι Έλληνες παραγωγοί από τη δική τους αγορά ...

Οι γεμάτες από ικανοποίηση δηλώσεις του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την επιστροφή της Ελλάδας στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας έχει επιδεινωθεί τρομερά λόγω των μέτρων που επιβλήθηκαν από το 2010 από την τρόικα.

Για τη CADTM, όλα τα δάνεια της τρόικας προς την Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 είναι απεχθή. Αντιπροσωπεύουν σήμερα περισσότερο από τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους (225 δισεκατομμύρια ευρώ στα 321 δισεκατομμύρια ευρώ).  Παραβιάζουν συνεχώς τα οικονομικά, κοινωνικά, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες υποταγμένες στη τρόικα, πρέπει να δοθεί τέλος στην αποπληρωμή του χρέους και στα μέτρα λιτότητας.

tvxs

Ο Στράσσερ, ο Γκέμπελς και ο… «υπαρκτός εθνικοσοσιαλισμός»

“Σε τελική ανάλυση, θα ήταν καλύτερα για εμάς να τελειοποιήσουμε την πρόταση μας με βάση τον μπολσεβικισμό, παρά να υποφέρουμε την δουλεία του καπιταλισμού”.

Γιόζεφ Γκέμπελς

Είναι ευρέως γνωστό ότι ο φαρμακοποιός στο επάγγελμα Γκρέγκορ Στράσσερ ανέλαβε κατ’ ουσίαν την αρχηγεία του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSADAP) της Γερμανίας, άμα την καταδίκη και ολιγόμηνη φυλάκιση του Αδόλφου Χίτλερ το 1924. Προσέλαβε μάλιστα και έναν φιλόδοξο και ιδιαίτερα δραστήριο για τα είκοσι του χρόνια νέο, τον παντελώς άγνωστο έως τότε Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος επιτέλεσε αμισθί και χρέη συμβούλου.

Ο Στράσσερ ήθελε να συγκροτηθεί το μάλλον ανυπόληπτο έως τότε ναζιστικό κόμμα, με άξονα μια ρητορική που θα είλκε ιδίως τους εργάτες. Είχε, λοιπόν, κατά νου να παρουσιάσει ένα πολιτικό πρόγραμμα ιδιαίτερα θελκτικό για το λεγόμενο προλεταριάτο. Σε αυτό ο Γκαίμπελς δεν είχε φυσικά αντίρρηση. Απεναντίας μάλιστα, τον προέτρεψε στο προχώρημα μιας τέτοιας πρακτικής, ως σημαίνον εργαλείο για την περαιτέρω διείσδυση των ναζιστικών ιδεών στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Έτσι και αλλιώς, οι διαφωνίες των δυο ανδρών στον δεδομένο χρόνο υπήρξαν από μηδαμινές έως ανύπαρκτες.

Η κατάληξη βέβαια του Στράσσερ είναι γνωστή∙ συνελήφθη τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και φυλακίστηκε. Εκτελέστηκε δε απ’ την Γκεστάπο του Βερολίνου στις 30 Ιουνίου του 1934 ύστερα από προσωπική διαταγή του Χίτλερ, καθώς ο «Βοημός δεκανέας» –όπως αρεσκόταν να τον αποκαλεί υποτιμητικά ο Χίντεμπουργκ– είχε βεβαίως άλλα κατά νου. Γνώριζε πως δίχως την συνεπικουρία του μεγάλου κεφαλαίου, θα έβλεπε τις αίθουσες τις καγκελαρίας μόνον με το κυάλι. Όσο για τις «μάζες», γι’ αυτές «προφήτεψε» πως άγονται και φέρονται ευκόλως, όταν οι εξουσιαστές ελέγχουν τόσο τα θεάματα, όσο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κατά τ’ άλλα το μόνο που του ζητούσαν ήταν κάτι λίγο περισσότερο απ’ ένα ξεροκόμματο στα γρανάζια των γερμανικών βιομηχανιών. Έτσι θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι∙ κεφάλαιο και εργάτες. Δυστυχώς, ο μακελάρης δεν είχε άδικο. Όποιος ενδιαφέρεται μόνον για ύλη και θεάματα, δίχως να καλύπτει ουσιώδεις πνευματικές ανάγκες θα λογαριάζεται πάντα ως «μάζα» απ’ τους εξουσιαστές. Οι συμφωνίες του με τους βιομηχανικούς κολοσσούς, τα τραστ του άνθρακα και χάλυβα, τους μεγαλοεκδότες, καθώς και το έντονο φλερτ του με όλες τις γερμανικές τράπεζες, αλλά και μ’ ασφαλιστικές εταιρείες όμως η Alliance, δεν άφηναν περιθώριο για «προλεταριακές πρωτοπορίες» και «εργαλειακή χρήση του μπολσεβικισμού» που οραματιζόταν ο Στράσσερ. Και ενώ ο τέως αρχηγός των S.A εκτελέστηκε από «δικούς και φίλους» –μια πρακτική που επίσης μοιράζονται οι ναζί με τους κομμουνιστές–, ο πάλαι ποτέ γραμματέας και συμβουλάτοράς του συνέχισε απρόσκοπτα την άνοδο του στην ιεραρχία του κόμματος. Ποιος θα αμφισβητούσε άλλωστε την πολιτική ιδιοφυΐα του Γκαίμπελς; Δεξιοί και αριστεροί πολιτικοί, αντί να τον μέμφονται, θα ήταν πιο έντιμο να του ανάβουν κανένα καντήλι. «Δανείστηκαν» πολλά, τόσο απ’ τις απόψεις του, όσο και απ’ τις πρακτικές του.

Αυτό που είχε κατά νου ο Στράσσερ και ο Γκαίμπελς ήταν ένας εθνικοσοσιαλισμός «από τα κάτω» (για να δανειστούμε και εμείς την γνωστή κινηματική φράση της αριστεράς που «καθαγιάζει» τα πάντα και παντού). Ωστόσο, τέτοιας μορφής εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε εφαρμόστηκε. Δεν έχουμε φυσικά την παραμικρή αυταπάτη πως και τούτος, ως ένα ακόμη πρόσωπο της εξουσίας και της πολιτικής, θα εξευτέλιζε και θα καταπίεζε ανθρώπους και φύση. Διερωτόμαστε όμως∙ είναι μήπως αποκλειστικό προνόμιο μόνον των κομμουνιστών να ομιλούν για «υπαρκτό σοσιαλισμό», εγγράφοντας έτσι όλα τα αίσχη που έχουν πράξει οι ομοϊδεάτες τους στα μελανά κατάστιχα «κακών» ή «πλανεμένων» ηγετών; Αν το παραπάνω σχήμα ευσταθεί, γιατί να μην είναι εξ ίσου θεμιτό να το επικαλούνται και οι ναζί; Να ομιλούν δηλαδή και αυτοί για «υπαρκτό ναζισμό», ο οποίος φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για τις αμέτρητες θηριωδίες;

Φυσικά, τόσο η ερυθρά πολιτική συμμορία, όσο και η μελανή, αμφότερες «υπαρκτές» και «ιδεατές», απέχουν τόσο απ’ την ελευθερία, όσο τα νυχτερινά του Liszt απ’ τα λαϊκοπόπ σκυλάδικα. Έτσι και αλλιώς, η Αναρχία βρίσκεται μακριά τόσο απ’ τις συμμορίες, όσο και απ’ την πολιτική, αν και δεν θα ήταν ψέμα να πούμε πως σε μεγάλο βαθμό οι δύο αυτές κοινωνικές πληγές συμπλέκονται ή και ταυτίζονται.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Σχετικά βιβλία:

 WilliamL. ShirerΗ άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ

πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com/2014/04/24/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81-%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CF%8C/#more-19031

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ

Η γενικευμένη απάθεια της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στις εφεδρείες της άρχουσας τάξης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τις παραφυάδες της δεν είναι σημερινό, μεμονωμένο περιστατικό. Στην χώρα των νοικοκυραίων, υπάρχει ιστορικό συναίνεσης και ένοχης υπομονής.

Πάντα υπήρχαν πρόθυμοι, είτε στην γερμανική κατοχή, όπου ξεπετάχτηκαν οι μαυραγορίτες και οι ρουφιάνοι, είτε στην χούντα οι καταδότες και οι συνεργάτες  της αστυνομίας, είτε ακόμα και επί τουρκοκρατίας. Το χειρότερο είναι πως όλοι αυτοί, με κάποιον τρόπο ή πλούτισαν και προσπαθούν στο σήμερα να διατηρήσουν τα προνόμιά τους ή έθαψαν τόσο βαθιά τους σπόρους τους που φύτρωσαν οι απόγονοι των ιδεών και της νοοτροπίας τους.

Αλλά και φτάνοντας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, ακόμα διαπιστώνεται μια αδικαιολόγητη ανοχή του λαού, απέναντι σε διεφθαρμένα κόμματα και αντιπροσώπους των κεφαλαιοκρατών, που μάλιστα νομοθετούν ανερυθρίαστα υπέρ των ισχυρών. Μάλιστα τους ψηφίζει όλους αυτούς και σε περιπτώσεις τους υποστηρίζει οπαδικά. Ακόμα και η διάχυτη εμφυλιακή ατμόσφαιρα που διχάζει χρόνια αυτόν τον λαό, είναι απόρροια και της δικής του μαλθακότητας να απαιτήσει δικαιοσύνη.

Στην σύγχρονη Ελλάδα, αυτοί που ουσιαστικά συντηρούν το κάθε καθεστώς, είναι οι λεγόμενοι “μετριοπαθείς”. Αυτοί κάνουν πλάτες στους πραγματικούς εξτρεμιστές, σ’ αυτούς που αποφασίζουν να αυτοβαπτιστούν ως “Μεσσίες” και να διαφεντεύουν τις μάζες. Οι μετριοπαθείς, ψύχραιμοι και δήθεν ορθολογιστές, είναι οι κοινωνοί της απάθειας, αυτοί που τους ανέχονται και θέλουν να καταστείλουν και οποιεσδήποτε αντιδράσεις.

Είναι χαρακτηριστική η υπομονή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού απέναντι σε αυταρχικές, ρατσιστικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές, που ανήκουν σε όλο το φάσμα του φασισμού. Είναι θέμα νοημοσύνης; Αντίληψης; Ψυχολογίας; Όλα αυτά μαζί; Ή μήπως αυτή η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, κοινωνικά και πολιτικά, τους κάνει να αισθάνονται οικεία και άνετα; Όπως τα γουρούνια με την λάσπη. Το θέμα είναι καθαρά ηθικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο μέσος ελληναράς, ενδιαφέρεται για την δουλειά ΤΟΥ, το σπίτι ΤΟΥ και το πορτοφόλι ΤΟΥ. Όλα τα υπόλοιπα αν δεν του αποφέρουν κάποιο κέρδος, δεν βρίσκονται στην σφαίρα ενδιαφερόντων του. Ακριβώς γι’ αυτό και η δημόσια σφαίρα αφήνεται βορά στα νύχια των επαγγελματιών πολιτικών, των σταυροφόρων των free press και του κάθε “Ποταμιού”. 

Η επικρατούσα συνθήκη προβλέπει ένα πιάτο φαΐ και ιδιωτική tv, άντε και κάνα βυζί. Για τους πιο “προνομιούχους”, σκυλάδικο και Μύκονος. Όσο αυτά διασφαλίζονται, όροι όπως τα δικαιώματα (ανθρώπινα και εργασιακά), η παιδεία, η υγεία, τα δημόσια αγαθά, η ισότητα κοκ, θα ακούγονται “κομμουνιστικά” ή πιο γραφικά κι από την Σαντορίνη. Αυτό δεν ισχύει μόνο σε ενεστώτα χρόνο, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά στην Ελλάδα ίσχυε πάντα. Η επιβίωση του καθενός χωριστά, ήταν είναι και θα είναι πάνω απ’ όλα. Ακόμα κι αν το κράτος δεν παρέχει τίποτα ή μόνο τα απολύτως στοιχειώδη, οι αντιδράσεις έχουν καμφθεί, καθώς ο πολίτης υποβιβάστηκε διαχρονικά και τεχνηέντως σε παθητικό δέκτη-καταναλωτή. 

Τι μπορεί να αποτρέψει την άνοδο κάθε αντικοινωνικού στοιχείου; Αναμφίβολα -αφού στις μαζικές επιφοιτήσεις δεν πιστεύω- μια καταστροφή μεγάλης κλίμακας στον ελληνικό χώρο. Μια τραγωδία κολοσσιαίων διαστάσεων, που ούτε οι “μετριοπαθείς” δεν θα μπορούσαν να καλύψουν ή να ανεχθούν. Για αφύπνιση ούτε που το συζητάω. Υπάρχει η ανάγκη μιας νέας παραγωγής κουλτούρας, συμβόλων και οραμάτων. Ακριβώς γιατί όλα τα αντίστοιχα παλιά έχουν μεταμφιεστεί με μοντέρνες φορεσιές, κάποιες εκ των οποίων γνώριμες και αποδεκτές από το νεοελληνικό life style.

Μάλιστα, περνούν στην διαχείριση όλου του θυμού που προκύπτει από τις καταφανείς αδικίες και τον διοχετεύουν στον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία. Αυτό το πανηγύρι που συνδέεται με πολλές διανοητικές και ψυχικές παθολογίες, το ονομάζουν “πατριωτισμό” (δηλαδή εθνικισμό), χειραγωγώντας την συλλογική συνείδηση. Η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων αποπροσανατολίζει και διαιωνίζει τα στερεότυπα τα οποία εξευγενίζονται ή κανιβαλίζονται, ανάλογα με το σενάριο που εξυπηρετεί τον απώτερο σκοπό, δηλαδή την διάσωση της κυρίαρχης κορπορατικής ελίτ στην Ελλάδα. Της σύμπραξης πολιτικού προσωπικού, επιχειρηματιών και καναλαρχών.

Η εκπαίδευση των μεσοαστών και των μικροαστών βεβαίως, για έτη πολλά από τα ΜΜΕ, αποσκοπούσε και αποσκοπεί στην υιοθέτηση πειθήνιας συμπεριφοράς, στην κατάποση όλων των ψεμάτων και στην διατήρηση της πλάνης, πως οι ελίτ και οι “από κάτω”, έχουν τα ίδια συμφέροντα. Είναι ένας τύπος σωφρονισμού, σκοπός του οποίου είναι η διατήρηση της “κοινωνικής γαλήνης” που συχνά επικαλούνται και σήμερα οι κυβερνώντες.

Kατά κάποιον τρόπο πρόκειται για ψυχολογικό εκβιασμό, αφού συνδέουν την δική τους ηγεμονία και μακροημέρευση με την επιβίωση (άντε και την καλοπέραση) της μάζας. Γι’ αυτό ακριβώς έχουν ξεφυτρώσει πάρα πολλοί που προσπαθούν να στρογγυλέψουν τις εξόφθαλμες αδικίες και φρίκες, ενώ παράλληλα μας καλούν να δούμε “αισιόδοξα” το μέλλον και ν’ αφήσουμε στην άκρη το σκυθρωπό πρόσωπο της κριτικής σκέψης. Η κριτική σκέψη και η ανάλυση της πραγματικότητας περνάνε σε δεύτερη μοίρα, λοιδορούνται και διαπομπεύονται. Ας πούμε ότι για να μιλάς για το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, το να βλέπεις και να ακούς, αλλά να μην σιωπάς, είναι συνώνυμο του ότι κάνεις κακό στον τουρισμό (sic).

Ακόμα και σε παρέες, οι συζητήσεις περί πολιτικών θεωρούνται tres passe, βαρετές, δυσάρεστες. Η αποθέωση του ιδιωτικού βίου ως μόνο ενδιαφέρον, είναι ένα μεθυστικό άρωμα απάθειας και απόδειξη όξινης αλλοτρίωσης. Μια συνειδησιακή ύβρις και βλάσφημη αποχαύνωση. Και το παράδοξο είναι πως όσοι λένε ότι δεν ασχολούνται με την πολιτική θεωρούν εαυτούς (αλλά θεωρούνται και από τους ομοίους τους) ως “έξυπνοι” που “δεν βάζουν σκοτούρες στο μυαλουδάκι τους”. Δηλαδή ο ηλίθιος που αφήνει ακόμα και διεφθαρμένους να εξουσιάζουν, είναι ο “νορμάλ” στην μνημονιακή Ελλάδα. Κι εκεί που είχαμε την καρκινογένεση, πλέον το απολιτίκ και εγωκεντρικό μιμίδιο κάνει μετάσταση σε όλο το σώμα της κοινωνίας και ονομάζεται πλέον φασισμός.

Ποτέ μα ποτέ, αυτοί που ενδιαφέρονταν μόνο για το τομάρι τους δεν είχαν καλό τέλος. Στην χώρα μας αποτελούν πλειοψηφία, οπότε μόνο μια μαζική καταστροφή μπορεί να οδηγήσει σε αφύπνιση. Και σ’ αυτό μην βάλετε στο νου σας σεισμούς και καταποντισμούς. Η απάθεια γεννά τέρατα και η ανοχή τα θρέφει.

Κι όπως έλεγε η Γώγου, ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια, ο στόχος είναι στο κεφάλι.

 πηγή:http://unfucker.wordpress.com/2014/04/24/%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD/#like-34396

Γιάννης Βαρουφάκης: Προεκλογική σκηνοθεσία το πλεόνασμα και η έξοδος στις αγορές

Συνέντευξη στον Παύλο Κλαυδιανό 

Μύθος η σκληρή διαπραγμάτευση – Νεκροζώντανες οι τράπεζεςΟ Γ. Βαρουφάκης κρίνει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς εν όψει εκλογών και ειδικότερα την εξαγγελία πλεονάσματος, καθώς και την πρόβλεψη για έξοδο στις αγορές, χωρίς να διστάσει να πει πικρές αλήθειες για τους διθυραμβικούς τόνους, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση και για τη θρυλούμενη ευρωστία του τραπεζικού συστήματος.


Η τελευταία συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας εμφανίζεται σαν πρώτο βήμα εξόδου από την κρίση και το μνημόνιο. Είναι, λοιπόν, έτσι ή για άλλη μια φορά καλείται η καθημαγμένη κοινωνία να πιστέψει ότι υπάρχει φως;

Η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι το ελληνικό χρέος, το οποίο σύμφωνα με το Μνημόνιο ΙΙ θα αποπληρώνουμε μέχρι και το 2030, παραμένει μη βιώσιμο. Μ’ άλλα λόγια, σύμφωνα με την ίδια την τρόικα έχουμε «μνημονιώδεις» υποχρεώσεις ως το 2030, που η ίδια η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Επιτροπή, ο κ. Σόιμπλε παραδέχονται πως είναι αδύνατο να τηρηθούν.

Το μνημόνιο είχε δύο σκέλη. Πρώτον, τη διαδικασία παροχής των δόσεων στην Ελλάδα. Αυτή λήγει τον Μάιο με την τελευταία δόση. Από εκεί και πέρα, όμως, ξεκινάει το πιο αυστηρό και σκληρό μέρος των μνημονιακών συμβάσεων, που αφορούν τις δικές μας αποπληρωμές των μνημονιακών δανείων που θα συνεχισθούν, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ως το 2030, οπότε θα μιλάμε για έξοδο από το μνημόνιο.

Όταν έχουμε αυτή την υποχρέωση, είναι, τουλάχιστον, ανέκδοτο να αναφερόμαστε τώρα σε έξοδο από το Μνημόνιο. Προφανώς, η κυβέρνηση μετά από δύο χρόνια σχετικής νηνεμίας στο κοινωνικό μέτωπο και αντιμετωπίζοντας τώρα μια εκλογική διαδικασία στην οποία φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να δημιουργήσει συνθήκες ανοχής, όχι βέβαια επιβράβευσης, στο εκλογικό σώμα και διάσπασής του μέσα από την παγιωμένη στρατηγική: πρώτον, «τρομοκρατούμε τον κόσμο», δεύτερον, «του σπάμε το ηθικό», τρίτον, του «υποσχόμαστε αυτά που θέλει να ακούσει, κι ας μην τα πιστεύει».

Η «Wall Street Journal» έγραφε, βοηθώντας, ότι η κυβέρνηση κινήθηκε σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση στο δικό της «σκοπό», σε σχέση με την τρόικα, στηριζόμενη στις βελτιωμένες προοπτικές της οικονομίας. Να το σχολιάσουμε;

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να συγκρουστεί αρνούμενη αυτά που προσπάθησε να της επιβάλει η τρόικα, λέγοντας ότι δεν θα πάρει τις επόμενες δόσεις αν πρώτα δεν γινόταν συνολική αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Δεν το έκανε όμως. Έκανε ακριβώς αυτό που της είπε η τρόικα. Η όλη ιστορία ότι δήθεν έκανε διαπραγμάτευση για το γάλα, ομαδικές απολύσεις κ.τ.λ. είναι ένα φθηνό θεατρικό έργο. Η τρόικα γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπήρξε πρωτογενές πλεόνασμα, λόγω των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου. Απλώς επέτρεψε στην κυβέρνηση να πάρει 500 εκ. να τα μοιράσει προεκλογικά, όπως κάνουν παραδοσιακά οι ελληνικές κυβερνήσεις, μόνο και μόνο για να επιβραβεύσει την ενδοτικότητά της.

Μύθος η σκληρή διαπραγμάτευση

Επίκειται, λοιπόν, μετά τις εκλογές σκληρή συζήτηση;

Συζήτηση μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας σκληρή δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει.

Εννοείται, σκληρή για τα θέματα που θα θέσει και θα απαιτηθούν.
Προφανώς. Η συμφωνία του κ. Σαμαρά με την κ. Μέρκελ μετά την εκλογή του Ιουνίου 2012 ήταν ότι, καταρχάς, η Ελλάδα δεν θα εκπαραθυρωθεί από την Ευρωζώνη, εφόσον ο κ. Σαμαράς και ο κ. Στουρνάρας «ξεχάσουν» τη συμμαχία με το ΔΝΤ για απομείωση του ελληνικού χρέους και εφαρμόσουν ό,τι τους απαιτηθεί, με την υπόσχεση ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα ανακουφισθεί η κατάσταση με το ελληνικό χρέος.

Η κ. Μέρκελ δεν τήρησε τις υποσχέσεις εκείνες – υποσχέσεις που μας έλεγε ο κ. Σαμαράς ότι είχε. Τώρα, δεν μπορούσε να μην του δώσει κάτι, όταν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Στουρνάρας έχουν υποκλιθεί πλήρως στις απαιτήσεις του Βερολίνου και γενικότερα της τρόικας, κι έχουν απορρίψει την πρόταση του ΔΝΤ για μια από κοινού κρούση στο Βερολίνο και τη Φραγκφούρτη για μείωση του ελληνικού χρέους.

Τώρα, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις εκλογές, το δωράκι που τους έκαναν είναι τα 500 εκ. Μερικά ψίχουλα, μ’ άλλα λόγια, με στόχο να δουν το καλοκαίρι τι θα κάνουν με ένα χρέος, το οποίο οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν είναι βιώσιμο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα ξέρουν τι να κάνουν, όπως δεν ήξεραν πριν ένα, δύο, τρία, τέσσερα χρόνια.

Πριν πάμε στο χρέος, να ρωτήσω σε ποια βάση, από τεχνοκρατική άποψη, γίνονται οι υπολογισμοί για το πλεόνασμα και επομένως η συζήτηση μεταξύ τρόικας και υπουργείου Οικονομικών.

Νομίζω ότι δεν έχει γίνει, στ’ αλήθεια, συζήτηση περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Η τρόικα ξέρει ότι δεν υπάρχει. Υπάρχουν δύο διαστάσεις του θέματος. Πρώτον, η κυβέρνηση μιλάει για πλεόνασμα σε ταμειακή βάση. Η τρόικα δεν την αποδέχεται, μιλάει στη βάση των δεδουλευμένων, όπως και η Eurostat, η οποία θα αποφανθεί το καλοκαίρι, πλέον, για το πλεόνασμα του 2013. Αυτή τη στιγμή το πλεόνασμα που αναφέρουν δεν είναι αποδεκτό από Eurostat και τρόικα. Η τρόικα, όμως, κάνει τα στραβά μάτια.

Ποια είναι η λογιστική κατάσταση στην πραγματικότητα ως προς το πρωτογενές πλεόναμσα σε δεδουλευμένη βάση; Για να απαντήσουμε, πρέπει να λάβουμε δύο σημαντικές μεταβλητές υπ’ όψη μας: Πρώτον, τις ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις του δημοσίου. Δεύτερον , την απόφαση του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), η οποία θα παρθεί Ιούλιο – Αύγουστο του 2014, όσον αφορά το κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών για το 2013.

Αυτό το κόστος θα υπολογισθεί στη βάση εκτίμησης για την τιμή των μετοχών των τραπεζών στο χρηματιστήριο σε σχέση με το 2013. Άρα, ως τότε, δεν θα έχουμε κανένα σταθερό σημείο για τον υπολογισμό του πλεονάσματος του 2013.

Νεκροζώντανες οι τράπεζες

Επίκειται το νομοσχέδιο για τις τράπεζες και η κυβέρνηση δείχνει μέγιστη πολιτική ανησυχία, απέφυγε να απαντήσει και σε ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Τι σκέπτονται, άραγε, γι’ αυτό τον κόμπο;

Η στρατηγική τόσο της ελληνικής κυβέρνησης όσο και της ΕΕ για τις ελληνικές τράπεζες είναι η στρατηγική του κουκουλώματος της βαθειάς πτώχευσης των τραπεζών. Απλά, δεν θα παραδεχθούν ότι, παρά τα 40 με 46 δισ που θα έχουν λάβει οι τράπεζες από το δημόσιο, θα παραμένουν «νεκροζώντανες», δηλαδή ανίκανες να δανείζουν ακόμα και στις επικερδείς επιχειρήσεις.

Τέσσερις είναι οι λόγοι για αυτό: Πρώτον, το PSI άφησε τις τράπεζες πολύ πιο λαβωμένες απ’ ό,τι παραδέχθηκε η Blackrock και η τρόικα.

Δεύτερον, λόγω της λεγόμενης «επαναγοράς» χρέους στα τέλη του 2012 – η οποία, να θυμηθούμε, έγινε γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχθηκε την πρόταση Λαγκάρντ για απομείωση του χρέους – που ουσιαστικά ήταν ένα δεύτερο PSI βλαπτικό για τις τράπεζες.

Τρίτον, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που αναφέρουν – υπολογίζω μια νέα τρύπα 50 – 60 εκ. ευρώ.

Τέταρτον, λόγω της συνεχιζόμενης διαπλοκής κομμάτων εξουσίας, ΜΜΕ και τραπεζιτών, με τους τραπεζίτες να καταφέρνουν, ελέω των κομμάτων εξουσίας, να παραμείνουν στο τιμόνι των πτωχευμένων τραπεζών ώστε να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα κόμματα εξουσίας και τα συστημικά ΜΜΕ.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, δεδομένης της αποφασιστικότητας με την οποία ο κ. Σόιμπλε απορρίπτει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το ESM (έχει λήξει αυτή η ιστορία, ιδίως με τη δήθεν ενοποίηση των τραπεζών που αποφάσισαν και για την οποία χαίρονται και εορτάζουν αυτή την εποχή), οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να βρουν τα κεφάλαια που χρειάζονται για να καλύψουν αυτές τις μαύρες τρύπες.

Το Δημόσιο δεν έχει τη δυνατότητα να δανεισθεί κι άλλα 50 – 60 δισ. να τους δώσει – ευτυχώς δεν θα το κάνει. Κι αυτό τι σημαίνει; Ότι οι τράπεζες θα παραμείνουν νεκροζώντανες. Και η μόνη στρατηγική της τρόικας και της κυβέρνσης είναι αυτό να μη φανεί. Μ’ άλλα λόγια, θα υπάρξει μια ανίερη συμμαχία μεταξύ Αθήνας, Βερολίνου και Φραγκφούρτης να βρουν έναν τρόπο δήθεν ότι θα έχουν καλύψει τις μαύρες τρύπες των τραπεζών.

Η ΕΚΤ είναι και θα παραμείνει προβληματισμένη μ’ αυτό, διότι η λεγόμενη τραπεζική ενοποίηση πετάει σ’ αυτή το μπαλάκι του ελέγχου της εποπτείας των ελληνικών τραπεζών. Αυτό, έχει πολύ μεγάλη σημασία: η ΕΚΤ έφτιαξε ένα νέο τμήμα, ένα νέο παράρτημα, που στόχο έχει την εποπτεία των τραπεζών. Αυτοί οι άνθρωποι θα έλθουν, και είναι καλοί επαγγελματίες, θα κοιτάξουν τα βιβλία των τραπεζών, θα δουν ότι είναι πτωχευμένες, αλλά μετά θα υπάρξει τεράστιο πολιτικό κόστος και μεγάλες πιέσεις επάνω τους για να μην το ανακοινώσουν.

Διότι αν το ανακοινώσουν, μετά δεν υπάρχει διαδικασία επανακεφαλαιοποίησης, δεν υπάρχουν τα χρήματα. Θα προσποιούνται, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, οι τραπεζίτες θα γνωρίζουν ότι η ΕΚΤ που είναι η μοναδική εποπτική αρχή πλέον τις θεωρεί πτωχευμένες, αλλά διστάζει να το πει. Και ξέρετε τι θα σημαίνει, τελικά, αυτό; Ένα πράγμα: δεν θα υπάρξει καθόλου τραπεζική πίστη στον ιδιωτικό τομέα, γιατί οι τραπεζίτες το γνωρίζουν ότι οι τράπεζες είναι πτωχευμένες, ότι η ΕΚΤ καραδοκεί να τους πάρει τις τράπεζες κι έτσι ό,τι χρήμα θα μπει μέσα στα ταμεία των τραπεζών θα το κρατάνε.

Υπάρχουν άφθονα κεφάλαια, λένε, που από τις αναδυόμενες αγορές, έρχονται στην Ευρώπη, στην περιφέρειά της. Ήδη δύο τράπεζες προχώρησαν σε αυξήσεις κεφαλαίου. Τι κεφάλαια είναι αυτά;

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ροή κεφαλαίων προς την Ευρωζώνη από κερδοσκοπικά κεφάλαια τα οποία είχαν παραχθεί μέσα από τη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση των μεγάλων κεντρικών τραπεζών –Βρετανίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας– οι οποίες κόβουν χρήμα και συνεχίζουν να το κάνουν. Αυτά τα χρήματα είχαν εισρεύσει σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Ινδονησία, η Μαλαισία, η Τουρκία και τώρα, λόγω μείωσης αναπτυξιακών ρυθμών και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν μετά από την ανακοίνωση της Fed ότι μειώνεται ο ρυθμός πιστωτικής χαλάρωσης (καθώς και κινήσεις της κινεζικής κυβέρνησης για να μειωθεί η εχώρια τραπεζική πίστη), κάποια χρήματα, σε κατάσταση πανικού, έφυγαν από τις αγορές αυτές και ήλθαν στην Ευρωζώνη.

Πρέπει, όμως, να σου πω ότι αυτό δεν αρκεί για να σωθούν οι τράπεζές μας, διότι αυτά τα χρήματα δεν καταλήγουν ως κεφαλαιακά αποθέματα στις ελληνικές τράπεζες. Είναι κερδοσκοπικά και έρχονται με στόχο να μη μείνουν, να χρησιμοποιήσουν το απαράδεκτο θεσμικό καθεστώς Παπαδήμου-Βενιζέλου –μετά το PSI, με τα Warrants– που τους δίνει δυνατότητα για ένα πολύ γρήγορο κέρδος, το οποίο μετά θα το εξαργυρώσουν και θα το βάλουν στα πόδια με την εμφάνιση των πρώτων, νέων σύννεφων.

Όταν βλέπεις να μπαίνουν σε μια χώρα τέτοια κεφάλαια, και σε ένα τραπεζικό σύστημα διαλυμμένο, αυτό πρέπει να σε θορυβεί, όχι να σε ικανοποιεί. Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά αν μπαίνουν κεφάλαια με τα οποία αγοράζουν υπάρχουσες ή νέες μετοχές για κερδοσκοπικό παιχνίδι, από το να τοποθετούνται με σκοπό τη μακροχρόνια παραμονή τους. Οι τραπεζίτες μας αυτή τη στιγμή καίγονται να δείξουν ότι υπάρχει αύξηση της τιμής των τραπεζικών μετοχών και μια επιτυχημένη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και, για αυτό, έρχονται σε αμαρτωλές συμμαχίες μ’ αυτά τα κεφάλαια, με τρόπους που τους βοηθούν να προσποιούνται ότι υπάρχει πραγματική ζήτηση για μακροχρόνιες τοποθετήσεις κεφαλαίων στις ελληνικές τράπεζες.

Προσποιούνται έξοδο στις αγορές

Η κυβέρνηση, ωστόσο, τροφοδοτεί δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία μετά τη συμφωνία ο στρατηγικός στόχος της είναι η έξοδος στις αγορές, η αποφυγή λήψης νέου δανείου από την ευρωζώνη, η μη λήψη νέων μέτρων, εν τέλει, και η απαλλαγή από το μνημόνιο…

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα κάνει ακριβώς ό, τι της πει ο κ. Σόιμπλε. Είναι καθαρό αυτό. Το ελληνικό Δημόσιο είναι πτωχευμένο, κακά τα ψέματα. Έχει ένα χρέος μη βιώσιμο. Μόνο το 2014 απαιτούνται αποπληρωμές 31 δισ. και το 2015, 22 δισ. Δεν θα μπορούν να γίνουν αυτές οι αποπληρωμές. Χρειαζόμαστε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ για τις αποπληρωμές, αλλά αυτό είναι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και κανένας δεν περιμένει ότι θα γίνει. Πού και πώς, λοιπόν, θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, για να προσποιηθούν ότι αυτές οι αποπληρωμές μπορεί να γίνουν; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Όπως γίνεται, εξάλλου, τέσσερα χρόνια τώρα: προσποιούμαστε! Δανειζόμαστε με νέα δανεικά, για να αποπληρώνουμε τα παλιά, με πυραμιδικό τρόπο.

Υπάρχουν δύο εναλλακτικές. Η μια είναι νέος επίσημος δανεισμός, ένα τρίτο μνημόνιο με ένα σημαντικό ποσό. Αυτό όμως είναι πολιτικά δύσκολο, διότι ούτε η γερμανική κυβέρνηση το αντέχει, ούτε η ελληνική. Η μοναδική εναλλακτική είναι, όπως εγώ την ονομάζω, να μας βγάλουν πτωχευμένους στις αγορές. Θα ερωτήσεις: μα οι αγορές ηλίθιες είναι να δανείσουν πτωχευμένους; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: είναι το πρόγραμμα ΟΜΤ, της ΕΚΤ.

Ες αεί όμως; Κανένας δεν μπορεί να περπατάει επί πολύ στην επιφάνεια των υδάτων.

Ες αεί. Ες αεί, βέβαια δεν υπάρχει τίποτε, κάποια στιγμή θα σπάσει η φούσκα, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί μας έχουν έναν ορίζοντα διετίας το πολύ. Το τι θα γίνει το 2016, πόσο μάλιστα το 2024, δεν τους απασχολεί. Κοίταξε. Αυτή τη στιγμή τα σπρεντς έχουν πέσει. Ισχύει ακόμη η ανακοίνωση του κ. Ντράγκι ότι θα κάνει ό, τι χρειάζεται, αν τα επιτόκια ανέβουν περισσότερο από ένα σημείο. Αυτή τη στιγμή η Ιταλία δεν μπορεί να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, όμως τα επιτόκια δανεισμού της είναι πάρα πολύ χαμηλά. Γιατί οι ντίλερ της αγοράς ομολόγων έχουν λάβει στα σοβαρά αυτή την προειδοποίηση, ότι αν ανεβάσουν τα επιτόκια πάνω από 3%, 4%, 5%, θα τους κάψει. Ότι το στοίχημά τους θα αποτύχει, διότι ο Ντράγκι, τυπώνοντας χρήμα και αγοράζοντας όσα ιταλικά ομόλογα χρειάζεται, θα ρίξει τα επιτόκια.

Η επέκταση αυτής της πολιτικής εκφοβισμού των αγορών από την ΕΚΤ και στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ο μόνος τρόπος για να βγει η Ελλάδα στις αγορές με ένα επιτόκιο 4% – 5%. Κάτι που θα είναι μεν καταστροφικό για το δημόσιο ελληνικό χρέος, αλλά θα δώσει την ευκαιρία σε Αθήνα και Βερολίνο να πανηγυρίσουν την έξοδο στις αγορές. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η επέκταση της ΟΜΤ της ΕΚΤ και στην Ελλάδα θα γίνει όχι επίσημα, αλλά ανεπίσημα. Δεν θα χρειαστεί καμία επίσημη ανακοίνωση από την ΕΚΤ. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ο κ. Ντράγκι να δώσει σήμα στις αγορές ομολόγων ότι στην ΟΜΤ συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα. Οπότε, ουσιαστικά, θα συναφθεί ένα τρίτο μνημόνιο, που θα διαφέρει από τα δύο προηγούμενα στο ότι ο δανεισμός θα γίνει από τις αγορές υπό τη σιωπηλή κηδεμονία της ΕΚΤ.

Πηγή : εποχή

‘Ο,τι αρπάξει η νύφη στην καβάλα!!

Ή:  ”Δε σε ξέρω δε με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις..”,

     ..ή: ”τώρα σ’ ήβρα, τώρα στάσου!”.

     Διότι αφού πιστοί κι αμετανόητοι στις…

προεκλογικές παραδόσεις, οι υποψήφιοι και τα κόμματα κυρίως τηςσυγκυβέρνησης(συνεργατών δωσιλόγων και σία), επιδίδονται στο σπορ του ταξίματος, τωνυποσχέσεων, τουρουσφετιού,
     ..καιρός κι ο λαός να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα!

     Εξηγούμαστε: Αφού όλοι αυτοί, την επόμενη μέρα των εκλογών θα ξαναγίνουν άφαντοι, παθαίνοντας ολική αμνησία που θα κρατήσει τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές,
     ..κι επειδή έτσι κι αλλιώς οι καιροί είναι δύσκολοι και πονηροί,
     ..καλό θα είναι οι ψηφοφόροι να απαιτούν να λάβουν το ρουσφέτι τους πριν την ημέρα των εκλογών,
     ..όπου προσερχόμενοι χαρούμενοι επειδή θα έχει ικανοποιηθεί το αίτημά τους,
     ..θα ”μαυρίσουν” μεγαλοπρεπέστατα όλους αυτούς τους γελοίους που διαχρονικάαντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν σκυλιά που πετώντας τους ένα ξεροκόμματο, αυτοί (οι πολίτες) θα πρέπει να τρέχουν ξοπίσω τους κουνώντας την ουρά!

     Να αποσπάσουμε προκαταβολικά ό,τι μπορούμε απ’ τους εξουσιολιγούρηδες, και τα κόμματα της καταστροφής, και μετά να τους καταψηφίσουμε δυναμικά και τελεσίδικα!
     Χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς τύψεις συνείδησης, χωρίς οίκτο!

     Ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους(;) ανήθικους, ασυνείδητους,αδίστακτους, που μόνον μιά τέτοια αντιμετώπιση από μέρους μας μπορεί να διαπεράσει τηνχοντρή τους πέτσα, και να νοιώσουν όπως νοιώθουμε κι εμείς όλα αυτά τα χρόνια.

     Ας τους χρησιμοποιήσουμε λοιπόν, ας τους εκμεταλλευτούμε κι ας τους γελοιοποιήσουμεόσο μπορούμε, χωρίς κανέναν προβληματισμό, χωρίς κανέναν συναισθηματισμό!
     Τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία!..

     Υ.Γ.   Και γι αυτούς που πονηρά θα αντιτείνουν ότι θα γίνουμε κι εμείς σαν τα μούτρα αυτονών, τους καθησυχάζουμε λέγοντάς  ότι ο λαός έχει και μέτρο, και συλλογική ηθική που τον προστατεύει απ’ το να φτάσει στην έσχατη ηθική κατάντια αυτών των υπανθρώπων!.

.mandatoforos