Ηχήστε οι σάλπιγγες

Ισως ουδείς άλλος θάνατος συγκλόνισε την Ελλάδα του 20ου αιώνα όσο εκείνος του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μια ημέρα σαν τη σημερινή, στην καρδιά της Κατοχής, το 1943 – τι σύμπτωση: ήταν η τελευταία χρονια που, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, είχαμε ξανά…πρωτογενές πλεόνασμα!…

Παρά τις τραγικές συνθήκες που ήδη επικρατούσαν, εκείνη την ημέρα ήταν που η χώρα ένιωσε ότι βυθίστηκε αληθινά στο πένθος. Και γι αυτό ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής, ο Αγγελος Σικελιανός ανέλαβε την ευθύνη να “σηκώσει” στις δικές του πλάτες αυτό τον τόπο και το λαό του, όταν, την επομένη, στην κηδεία του Παλαμά, είπε ότι πάνω σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα και απήγγειλε “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, για να ξεσηκώσει αμέτρητες χιλιάδες αθηναίους να ψάλουν μαζικά τον εθνικό ύμνο. Είπαμε: στην καρδιά της Κατοχής…

Ολα αυτά, φυσικά, τι σημασία έχουν σήμερα; Μα καμία, απολύτως καμία. Η Ελλάδα είναι σήμερα μία ισότιμη ευρωπαική χώρα ανάμεσα στις άλλες, η δημοκρατία της λειτουργεί άψογα, το Σύνταγμά της εφαρμόζεται “ρολόι” και η κυβέρνηση κρατά γερά στα χέρια της τις τύχες της χώρας, η οποία βαδίζει επιτυχώς στην οδό της σωτηρίας… Οσο για το χρέος, αφού χάριν της “σωτηρίας” το πολλαπλασιάσαμε, τώρα περιμένουμε, μάταια φυσικά, τους Γερμανούς να μας το κόψουνε…

Τι; Αυτή δεν είναι η επίσημη κυβερνητική αλήθεια για την Ελλάδα; Ή μήπως όχι; Δεν “σώζεται” σήμερα η χώρα με το πρόγραμμα σωτηρίας που μας έφεραν οι φίλοι δανειστές μας; Δεν ξεπερνά την κρίση και δεν ανοίγεται προς την ανάπτυξη; Δεν έχει “αφήσει τα χειρότερα πίσω της”; Δεν καθορίζει πια η ίδια το μέλλον της; Δεν είναι ενωμένη και δεν επικρατεί πλήρης ηρεμία στο εσωτερικό της; Το πολιτικό της τοπίο δεν είναι σταθερό; Η οικονομία της δεν μπαίνει σήμερα – αύριο στην τροχιά της απογείωσης; Δεν ετοιμάζεται μάλιστα να πουλήσει και τα πιο σημαντικά προς πώληση που διαθέτει, πλην όμως σε ποσά που αντιστοιχούν σε λιγότερο από 3% της αξίας τους – πώς ήταν κάποτε με τον ντενεκέ το λάδι;…

Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία, ακόμα και σήμερα, το ψεύδος κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Πώς δηλαδή, παρά τα όσα περνάμε όχι απλώς διατηρείται αλλά και επαυξάνει η βασική πολιτική παθογένεια της δομικής διαστρεύλωσης της αλήθειας από την πολιτική ηγεσία, η οποία δεν λέει με κανένα τρόπο να εγκαταλείψει αυτή την πιο παλιά και πιο αμαρτωλή από τις συνήθειές της, τη ρίζα όλων των δεινών. Γιατί τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις, αν πρώτα δεν έχεις διορθώσει αυτό.

Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το με πόση ορμή και προθυμία πολλοί πιστεύουν ότι η λύση των μεγάλων προβλημάτων αυτού του τόπου δεν είναι άλλη παρά το να τον αναλάβουν οι ξένοι. Διαφθορά; Τεράστια. Κράτος; Εντελώς απαράδεκτο. Τι απαιτείται; Να έρθουν τα πάνω κάτω. Ομως, από αυτό, μέχρι να παραδώσει κανείς μία χώρα στους ξένους, η απόσταση είναι τεράστια, όσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ακόμα σήμερα να δουν τη διαφορά.

Οπότε, σε εμάς, σήμερα, ακόμα κι αν βρισκόταν ένας Σικελιανός να φωνάξει “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, άραγε, ποιος θα τον άκουγε; Αν πάλι σάλπιζε ψευδείς πολιτικούρες, αν κορόιδευε τον κόσμο κι αν έλεγε εξυπνάδες και παραμύθια, αν κοίμιζε αντι να αφυπνίζει, ένα ολόκληρο σύστημα θα ήταν στα πόδια του…

 inprecor

Ισως ουδείς άλλος θάνατος συγκλόνισε την Ελλάδα του 20ου αιώνα όσο εκείνος του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μια ημέρα σαν τη σημερινή, στην καρδιά της Κατοχής, το 1943 – τι σύμπτωση: ήταν η τελευταία χρονια που, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, είχαμε ξανά πρωτογενές πλεόνασμα!…
Παρά τις τραγικές συνθήκες που ήδη επικρατούσαν, εκείνη την ημέρα ήταν που η χώρα ένιωσε ότι βυθίστηκε αληθινά στο πένθος. Και γι αυτό ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής, ο Αγγελος Σικελιανός ανέλαβε την ευθύνη να “σηκώσει” στις δικές του πλάτες αυτό τον τόπο και το λαό του, όταν, την επομένη, στην κηδεία του Παλαμά, είπε ότι πάνω σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα και απήγγειλε “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, για να ξεσηκώσει αμέτρητες χιλιάδες αθηναίους να ψάλουν μαζικά τον εθνικό ύμνο. Είπαμε: στην καρδιά της Κατοχής…
Ολα αυτά, φυσικά, τι σημασία έχουν σήμερα; Μα καμία, απολύτως καμία. Η Ελλάδα είναι σήμερα μία ισότιμη ευρωπαική χώρα ανάμεσα στις άλλες, η δημοκρατία της λειτουργεί άψογα, το Σύνταγμά της εφαρμόζεται “ρολόι” και η κυβέρνηση κρατά γερά στα χέρια της τις τύχες της χώρας, η οποία βαδίζει επιτυχώς στην οδό της σωτηρίας… Οσο για το χρέος, αφού χάριν της “σωτηρίας” το πολλαπλασιάσαμε, τώρα περιμένουμε, μάταια φυσικά, τους Γερμανούς να μας το κόψουνε…
Τι; Αυτή δεν είναι η επίσημη κυβερνητική αλήθεια για την Ελλάδα; Ή μήπως όχι; Δεν “σώζεται” σήμερα η χώρα με το πρόγραμμα σωτηρίας που μας έφεραν οι φίλοι δανειστές μας; Δεν ξεπερνά την κρίση και δεν ανοίγεται προς την ανάπτυξη; Δεν έχει “αφήσει τα χειρότερα πίσω της”; Δεν καθορίζει πια η ίδια το μέλλον της; Δεν είναι ενωμένη και δεν επικρατεί πλήρης ηρεμία στο εσωτερικό της; Το πολιτικό της τοπίο δεν είναι σταθερό; Η οικονομία της δεν μπαίνει σήμερα – αύριο στην τροχιά της απογείωσης; Δεν ετοιμάζεται μάλιστα να πουλήσει και τα πιο σημαντικά προς πώληση που διαθέτει, πλην όμως σε ποσά που αντιστοιχούν σε λιγότερο από 3% της αξίας τους – πώς ήταν κάποτε με τον ντενεκέ το λάδι;…
Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία, ακόμα και σήμερα, το ψεύδος κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Πώς δηλαδή, παρά τα όσα περνάμε όχι απλώς διατηρείται αλλά και επαυξάνει η βασική πολιτική παθογένεια της δομικής διαστρεύλωσης της αλήθειας από την πολιτική ηγεσία, η οποία δεν λέει με κανένα τρόπο να εγκαταλείψει αυτή την πιο παλιά και πιο αμαρτωλή από τις συνήθειές της, τη ρίζα όλων των δεινών. Γιατί τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις, αν πρώτα δεν έχεις διορθώσει αυτό.
Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το με πόση ορμή και προθυμία πολλοί πιστεύουν ότι η λύση των μεγάλων προβλημάτων αυτού του τόπου δεν είναι άλλη παρά το να τον αναλάβουν οι ξένοι. Διαφθορά; Τεράστια. Κράτος; Εντελώς απαράδεκτο. Τι απαιτείται; Να έρθουν τα πάνω κάτω. Ομως, από αυτό, μέχρι να παραδώσει κανείς μία χώρα στους ξένους, η απόσταση είναι τεράστια, όσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ακόμα σήμερα να δουν τη διαφορά.
Οπότε, σε εμάς, σήμερα, ακόμα κι αν βρισκόταν ένας Σικελιανός να φωνάξει “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, άραγε, ποιος θα τον άκουγε; Αν πάλι σάλπιζε ψευδείς πολιτικούρες, αν κορόιδευε τον κόσμο κι αν έλεγε εξυπνάδες και παραμύθια, αν κοίμιζε αντι να αφυπνίζει, ένα ολόκληρο σύστημα θα ήταν στα πόδια του…

- See more at: http://www.inprecor.gr/archives/250107#sthash.UOTN1kIM.dpuf

Ισως ουδείς άλλος θάνατος συγκλόνισε την Ελλάδα του 20ου αιώνα όσο εκείνος του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μια ημέρα σαν τη σημερινή, στην καρδιά της Κατοχής, το 1943 – τι σύμπτωση: ήταν η τελευταία χρονια που, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, είχαμε ξανά…πρωτογενές πλεόνασμα!…

Παρά τις τραγικές συνθήκες που ήδη επικρατούσαν, εκείνη την ημέρα ήταν που η χώρα ένιωσε ότι βυθίστηκε αληθινά στο πένθος. Και γι αυτό ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής, ο Αγγελος Σικελιανός ανέλαβε την ευθύνη να “σηκώσει” στις δικές του πλάτες αυτό τον τόπο και το λαό του, όταν, την επομένη, στην κηδεία του Παλαμά, είπε ότι πάνω σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα και απήγγειλε “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, για να ξεσηκώσει αμέτρητες χιλιάδες αθηναίους να ψάλουν μαζικά τον εθνικό ύμνο. Είπαμε: στην καρδιά της Κατοχής…

Ολα αυτά, φυσικά, τι σημασία έχουν σήμερα; Μα καμία, απολύτως καμία. Η Ελλάδα είναι σήμερα μία ισότιμη ευρωπαική χώρα ανάμεσα στις άλλες, η δημοκρατία της λειτουργεί άψογα, το Σύνταγμά της εφαρμόζεται “ρολόι” και η κυβέρνηση κρατά γερά στα χέρια της τις τύχες της χώρας, η οποία βαδίζει επιτυχώς στην οδό της σωτηρίας… Οσο για το χρέος, αφού χάριν της “σωτηρίας” το πολλαπλασιάσαμε, τώρα περιμένουμε, μάταια φυσικά, τους Γερμανούς να μας το κόψουνε…

Τι; Αυτή δεν είναι η επίσημη κυβερνητική αλήθεια για την Ελλάδα; Ή μήπως όχι; Δεν “σώζεται” σήμερα η χώρα με το πρόγραμμα σωτηρίας που μας έφεραν οι φίλοι δανειστές μας; Δεν ξεπερνά την κρίση και δεν ανοίγεται προς την ανάπτυξη; Δεν έχει “αφήσει τα χειρότερα πίσω της”; Δεν καθορίζει πια η ίδια το μέλλον της; Δεν είναι ενωμένη και δεν επικρατεί πλήρης ηρεμία στο εσωτερικό της; Το πολιτικό της τοπίο δεν είναι σταθερό; Η οικονομία της δεν μπαίνει σήμερα – αύριο στην τροχιά της απογείωσης; Δεν ετοιμάζεται μάλιστα να πουλήσει και τα πιο σημαντικά προς πώληση που διαθέτει, πλην όμως σε ποσά που αντιστοιχούν σε λιγότερο από 3% της αξίας τους – πώς ήταν κάποτε με τον ντενεκέ το λάδι;…

Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία, ακόμα και σήμερα, το ψεύδος κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Πώς δηλαδή, παρά τα όσα περνάμε όχι απλώς διατηρείται αλλά και επαυξάνει η βασική πολιτική παθογένεια της δομικής διαστρεύλωσης της αλήθειας από την πολιτική ηγεσία, η οποία δεν λέει με κανένα τρόπο να εγκαταλείψει αυτή την πιο παλιά και πιο αμαρτωλή από τις συνήθειές της, τη ρίζα όλων των δεινών. Γιατί τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις, αν πρώτα δεν έχεις διορθώσει αυτό.

Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το με πόση ορμή και προθυμία πολλοί πιστεύουν ότι η λύση των μεγάλων προβλημάτων αυτού του τόπου δεν είναι άλλη παρά το να τον αναλάβουν οι ξένοι. Διαφθορά; Τεράστια. Κράτος; Εντελώς απαράδεκτο. Τι απαιτείται; Να έρθουν τα πάνω κάτω. Ομως, από αυτό, μέχρι να παραδώσει κανείς μία χώρα στους ξένους, η απόσταση είναι τεράστια, όσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ακόμα σήμερα να δουν τη διαφορά.

Οπότε, σε εμάς, σήμερα, ακόμα κι αν βρισκόταν ένας Σικελιανός να φωνάξει “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, άραγε, ποιος θα τον άκουγε; Αν πάλι σάλπιζε ψευδείς πολιτικούρες, αν κορόιδευε τον κόσμο κι αν έλεγε εξυπνάδες και παραμύθια, αν κοίμιζε αντι να αφυπνίζει, ένα ολόκληρο σύστημα θα ήταν στα πόδια του…

inprecor

Ισως ουδείς άλλος θάνατος συγκλόνισε την Ελλάδα του 20ου αιώνα όσο εκείνος του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μια ημέρα σαν τη σημερινή, στην καρδιά της Κατοχής, το 1943 – τι σύμπτωση: ήταν η τελευταία χρονια που, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, είχαμε ξανά πρωτογενές πλεόνασμα!…
Παρά τις τραγικές συνθήκες που ήδη επικρατούσαν, εκείνη την ημέρα ήταν που η χώρα ένιωσε ότι βυθίστηκε αληθινά στο πένθος. Και γι αυτό ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής, ο Αγγελος Σικελιανός ανέλαβε την ευθύνη να “σηκώσει” στις δικές του πλάτες αυτό τον τόπο και το λαό του, όταν, την επομένη, στην κηδεία του Παλαμά, είπε ότι πάνω σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα και απήγγειλε “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, για να ξεσηκώσει αμέτρητες χιλιάδες αθηναίους να ψάλουν μαζικά τον εθνικό ύμνο. Είπαμε: στην καρδιά της Κατοχής…
Ολα αυτά, φυσικά, τι σημασία έχουν σήμερα; Μα καμία, απολύτως καμία. Η Ελλάδα είναι σήμερα μία ισότιμη ευρωπαική χώρα ανάμεσα στις άλλες, η δημοκρατία της λειτουργεί άψογα, το Σύνταγμά της εφαρμόζεται “ρολόι” και η κυβέρνηση κρατά γερά στα χέρια της τις τύχες της χώρας, η οποία βαδίζει επιτυχώς στην οδό της σωτηρίας… Οσο για το χρέος, αφού χάριν της “σωτηρίας” το πολλαπλασιάσαμε, τώρα περιμένουμε, μάταια φυσικά, τους Γερμανούς να μας το κόψουνε…
Τι; Αυτή δεν είναι η επίσημη κυβερνητική αλήθεια για την Ελλάδα; Ή μήπως όχι; Δεν “σώζεται” σήμερα η χώρα με το πρόγραμμα σωτηρίας που μας έφεραν οι φίλοι δανειστές μας; Δεν ξεπερνά την κρίση και δεν ανοίγεται προς την ανάπτυξη; Δεν έχει “αφήσει τα χειρότερα πίσω της”; Δεν καθορίζει πια η ίδια το μέλλον της; Δεν είναι ενωμένη και δεν επικρατεί πλήρης ηρεμία στο εσωτερικό της; Το πολιτικό της τοπίο δεν είναι σταθερό; Η οικονομία της δεν μπαίνει σήμερα – αύριο στην τροχιά της απογείωσης; Δεν ετοιμάζεται μάλιστα να πουλήσει και τα πιο σημαντικά προς πώληση που διαθέτει, πλην όμως σε ποσά που αντιστοιχούν σε λιγότερο από 3% της αξίας τους – πώς ήταν κάποτε με τον ντενεκέ το λάδι;…
Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία, ακόμα και σήμερα, το ψεύδος κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Πώς δηλαδή, παρά τα όσα περνάμε όχι απλώς διατηρείται αλλά και επαυξάνει η βασική πολιτική παθογένεια της δομικής διαστρεύλωσης της αλήθειας από την πολιτική ηγεσία, η οποία δεν λέει με κανένα τρόπο να εγκαταλείψει αυτή την πιο παλιά και πιο αμαρτωλή από τις συνήθειές της, τη ρίζα όλων των δεινών. Γιατί τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις, αν πρώτα δεν έχεις διορθώσει αυτό.
Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το με πόση ορμή και προθυμία πολλοί πιστεύουν ότι η λύση των μεγάλων προβλημάτων αυτού του τόπου δεν είναι άλλη παρά το να τον αναλάβουν οι ξένοι. Διαφθορά; Τεράστια. Κράτος; Εντελώς απαράδεκτο. Τι απαιτείται; Να έρθουν τα πάνω κάτω. Ομως, από αυτό, μέχρι να παραδώσει κανείς μία χώρα στους ξένους, η απόσταση είναι τεράστια, όσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ακόμα σήμερα να δουν τη διαφορά.
Οπότε, σε εμάς, σήμερα, ακόμα κι αν βρισκόταν ένας Σικελιανός να φωνάξει “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, άραγε, ποιος θα τον άκουγε; Αν πάλι σάλπιζε ψευδείς πολιτικούρες, αν κορόιδευε τον κόσμο κι αν έλεγε εξυπνάδες και παραμύθια, αν κοίμιζε αντι να αφυπνίζει, ένα ολόκληρο σύστημα θα ήταν στα πόδια του…

- See more at: http://www.inprecor.gr/archives/250107#sthash.UOTN1kIM.dpuf

Ισως ουδείς άλλος θάνατος συγκλόνισε την Ελλάδα του 20ου αιώνα όσο εκείνος του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μια ημέρα σαν τη σημερινή, στην καρδιά της Κατοχής, το 1943 – τι σύμπτωση: ήταν η τελευταία χρονια που, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ, είχαμε ξανά πρωτογενές πλεόνασμα!…
Παρά τις τραγικές συνθήκες που ήδη επικρατούσαν, εκείνη την ημέρα ήταν που η χώρα ένιωσε ότι βυθίστηκε αληθινά στο πένθος. Και γι αυτό ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής, ο Αγγελος Σικελιανός ανέλαβε την ευθύνη να “σηκώσει” στις δικές του πλάτες αυτό τον τόπο και το λαό του, όταν, την επομένη, στην κηδεία του Παλαμά, είπε ότι πάνω σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα και απήγγειλε “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, για να ξεσηκώσει αμέτρητες χιλιάδες αθηναίους να ψάλουν μαζικά τον εθνικό ύμνο. Είπαμε: στην καρδιά της Κατοχής…
Ολα αυτά, φυσικά, τι σημασία έχουν σήμερα; Μα καμία, απολύτως καμία. Η Ελλάδα είναι σήμερα μία ισότιμη ευρωπαική χώρα ανάμεσα στις άλλες, η δημοκρατία της λειτουργεί άψογα, το Σύνταγμά της εφαρμόζεται “ρολόι” και η κυβέρνηση κρατά γερά στα χέρια της τις τύχες της χώρας, η οποία βαδίζει επιτυχώς στην οδό της σωτηρίας… Οσο για το χρέος, αφού χάριν της “σωτηρίας” το πολλαπλασιάσαμε, τώρα περιμένουμε, μάταια φυσικά, τους Γερμανούς να μας το κόψουνε…
Τι; Αυτή δεν είναι η επίσημη κυβερνητική αλήθεια για την Ελλάδα; Ή μήπως όχι; Δεν “σώζεται” σήμερα η χώρα με το πρόγραμμα σωτηρίας που μας έφεραν οι φίλοι δανειστές μας; Δεν ξεπερνά την κρίση και δεν ανοίγεται προς την ανάπτυξη; Δεν έχει “αφήσει τα χειρότερα πίσω της”; Δεν καθορίζει πια η ίδια το μέλλον της; Δεν είναι ενωμένη και δεν επικρατεί πλήρης ηρεμία στο εσωτερικό της; Το πολιτικό της τοπίο δεν είναι σταθερό; Η οικονομία της δεν μπαίνει σήμερα – αύριο στην τροχιά της απογείωσης; Δεν ετοιμάζεται μάλιστα να πουλήσει και τα πιο σημαντικά προς πώληση που διαθέτει, πλην όμως σε ποσά που αντιστοιχούν σε λιγότερο από 3% της αξίας τους – πώς ήταν κάποτε με τον ντενεκέ το λάδι;…
Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία, ακόμα και σήμερα, το ψεύδος κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Πώς δηλαδή, παρά τα όσα περνάμε όχι απλώς διατηρείται αλλά και επαυξάνει η βασική πολιτική παθογένεια της δομικής διαστρεύλωσης της αλήθειας από την πολιτική ηγεσία, η οποία δεν λέει με κανένα τρόπο να εγκαταλείψει αυτή την πιο παλιά και πιο αμαρτωλή από τις συνήθειές της, τη ρίζα όλων των δεινών. Γιατί τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις, αν πρώτα δεν έχεις διορθώσει αυτό.
Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το με πόση ορμή και προθυμία πολλοί πιστεύουν ότι η λύση των μεγάλων προβλημάτων αυτού του τόπου δεν είναι άλλη παρά το να τον αναλάβουν οι ξένοι. Διαφθορά; Τεράστια. Κράτος; Εντελώς απαράδεκτο. Τι απαιτείται; Να έρθουν τα πάνω κάτω. Ομως, από αυτό, μέχρι να παραδώσει κανείς μία χώρα στους ξένους, η απόσταση είναι τεράστια, όσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ακόμα σήμερα να δουν τη διαφορά.
Οπότε, σε εμάς, σήμερα, ακόμα κι αν βρισκόταν ένας Σικελιανός να φωνάξει “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, άραγε, ποιος θα τον άκουγε; Αν πάλι σάλπιζε ψευδείς πολιτικούρες, αν κορόιδευε τον κόσμο κι αν έλεγε εξυπνάδες και παραμύθια, αν κοίμιζε αντι να αφυπνίζει, ένα ολόκληρο σύστημα θα ήταν στα πόδια του…

- See more at: http://www.inprecor.gr/archives/250107#sthash.UOTN1kIM.dpuf

Αυτός κυβερνά την Ουκρανία

 

Τον γύρο του κόσμου κάνει η φωτογραφία του μεταβατικού πρωθυπουργού της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσιένιουκ να χαιρετά ναζιστικά δίπλα στον ηγέτη του ακροδεξιού Svoboda και τον Βιτάλι Κλίτσκο που ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προεδρία.
Ο «διανοούμενος τραπεζίτης» όπως χαρακτήρισαν τον Γιατσιένιουκ πολλά ξένα μέσα ενημέρωσης ήταν πολύ κοντά στην ακροδεξιά εδώ και χρόνια. Τη φωτογραφία αποκάλυψε η ιστοσελίδα «L'echelle de Jacob». Ο Γιατσένιουκ έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών και είναι ο άνθρωπος που θα οδηγήσει την Ουκρανία στις εκλογές του Μαϊου.
thetoc

TVXS: Τα πογκρόμ της Λβιβ: Η ματωμένη από τους ναζί ουκρανική ιστορία

Ενισχύθηκαν μέσα από τους κόλπους των φιλοευρωπαίων διαδηλωτών της Ουκρανίας και κατόπιν έκαναν σαφείς τις προθέσεις τους. Πρώτος στόχος των νεοναζί της Ουκρανίας ήταν οι Κομουνιστές. Δεκάδες αγάλματα του Λένιν καταστράφηκαν όπως και το μνημείο του «άγνωστου στρατιώτη» του σοβιετικού στρατού που πολέμησε ενάντια στους ναζί στην «ματωμένη» πόλη της Λβιβ. Επίθεση δέχτηκαν τα κεντρικά γραφεία του ΚΚ Ουκρανίας ενώ φωτογραφίες με το δημόσιο διασυρμό του Rostislav Vasilko, γραμματέα της ΚΟ του ΚΚ Ουκρανίας της πόλης Λβιβ, από ακροδεξιούς κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο. Ακολούθησαν οι πληροφορίες για επιθέσεις σε καταστήματα εβραίων και οι καταγγελίες εβραίων πως δέχονται απειλές να εγκαταλείψουν τη χώρα. Όλα αυτά σε μια χώρα που έχουν στοιχειώσει τα «πογκρόμ της Λβιβ».

Τα  «πογκρόμ της Lviv*» όπως έμειναν γνωστά στην ιστορία είναι οι δυο μεγάλες σφαγές των Εβραίων από τους ναζί στην πολύπαθη περιοχή της σημερινής Ουκρανίας (30 Ιουνίου – 2 Ιουλίου και 25 Ιουλίου με 29 Ιουλίου 1941) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνω από 6.000 Εβραίοι υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν από τα Τάγματα Θανάτου (παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό τον έλεγχο των Ες-Ες που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για τον αφανισμό των Εβραίων, των Ρομά και των κομουνιστών), Ουκρανούς εθνικιστές και τμήματα των ουκρανικών πολιτοφυλακών.

 Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου η Lviv είχε τον τρίτο μεγαλύτερο – πάνω από 200.000 - εβραϊκό πληθυσμό στην Πολωνία. Το 1939, η πόλη και η επαρχία της προσαρτήθηκε Σοβιετικής Ένωσης, πήρε την ονομασία Λβοφ και έγινε κομμάτι της ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Ακολούθησε η επέλαση της Βέρμαχτ. Αμέσως μόλις ο ναζιστικός στρατός μπήκε στην Lviv, τα Τάγματα Θανάτου με τη συμμετοχή των Ουκρανών εθνικιστών οργάνωσαν πογκρόμ ως αντίποινα για τις εκτελέσεις κρατουμένων που πραγματοποιήθηκαν σε φυλακές της Πολωνίας και της Ουκρανίας από τη Σοβιετική μυστική αστυνομία NKVD. Οι προπαγανδιστές των ναζί χρησιμοποίησαν το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των σοβιετικών στρατιωτών ήταν Εβραίοι για να ανατροφοδοτήσουν το μίσος προς τους Εβραίους στον ουκρανικό λαό.

Το πρώτο βήμα ήταν η συγκρότηση μιας ουκρανικής πολιτοφυλακής η οποία ενεργούσε υπό τις προτροπές και τις ευλογίες των ναζί. Υποβοηθούσε ο Οργανισμός των Ουκρανών Εθνικιστών (θεωρείται πρόγονος του σημερινού ακροδεξιού κόμματος Σβόμποντα) αλλά και ανοργάνωτους εθνικιστές της Ουκρανίας. Μαρτυρίες κάνουν λόγο ακόμη και για 7.000 νεκρούς εβραίους. Λίγες ημέρες μετά ακολούθησε και δεύτερο πογκρόμ που έμεινε στην ιστορία ως «Οι Μέρες του Πετλιούρα» γιατί έγινε ως αντίποινα για τη δολοφονία του Ουκρανού ηγέτη Σιμόν Πετλιούρα από αντάρτη του αναρχικού κομουνιστικού επαναστατικού στρατού της Ουκρανίας στο Παρίσι. Το δεύτερο πογκρόμ οργανώθηκε από εθνικιστικούς κύκλους της Ουκρανίας με γερμανική ενθάρρυνση. Περίπου 2.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε περίπου τρεις ημέρες. Πολλοί Εβραίοι μεταφέρθηκαν στο εβραϊκό νεκροταφείο και δολοφονήθηκαν βάναυσα και μαζικά.

Οι φωτογραφίες από τα πογκρόμ της Lviv είναι φρικιαστικές. Ξυλοδαρμοί, πετροβολισμοί, ταπείνωση γυναικών και αντρών τους οποίους τα τάγματα εφόδου έγδυναν δημόσια και τους χτυπούσαν με μπαστούνια. Σκηνές από βίαιες συλλήψεις. Στις φωτογραφίες μεταξύ άλλων αναγνωρίζονται μέλη του Οργανισμού Ουκρανών Εθνικιστών.











Μέλη του Οργανισμού Ουκρανών Εθνικιστών παίρνουν μέρος στα πογκρόμ



Οι Ουκρανοί συνεργάτες των ναζί οδηγούν τους Εβραίους στις φυλακές




Μέσα στις φυλακές


Καταναγκαστική εργασία – εκταφή πτωμάτων χωρίς γάντια


Περιμένοντας το θάνατο


Θάνατος


* Φωτογραφίες από την Ουκρανική Πράβντα και το live journal
* H Λβιβ άλλαξε πολλές φορές ονομασία και επίσημη γλώσσα. Μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου (1918), οι Πολωνοί επανέφεραν την παλαιά ονομασία, καθώς πέρασε στα χέρια τους. Το 1939, η πόλη και η επαρχία της πέρασε στα χέρια της Σοβιετικής Ένωσης, πήρε την ονομασία Λβοφ και έγινε κομμάτι της ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Κατόπιν βρέθηκε υπό την κατοχή των Ναζί από τον Ιούνιο του 1941 μέχρι τον Ιούλιο του 1944 οπότε πέρασε ξανά στα χέρια της ΕΣΣΔ. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Λβιβ ανήκει στην Ουκρανία.

 

Ρώσοι στρατιώτες κατέλαβαν βασικά αεροδρόμια στην Κριμαία (UPD)

Reuters

Ρώσοι στρατιώτες, φορώντας κράνη και αλεξίσφαιρα και υποστηριζόμενοι από τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, έχουν αναπτυχθεί στην περίμετρο του στρατιωτικού αεροδρομίου της Σεβαστούπολης στην Κριμαία, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων Interfax

Στρατιωτικές πηγές, τις οποίες επικαλείται το πρακτορείο, αναφέρουν ότι οι στρατιώτες αναπτύχθηκαν στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Μπελμπέκ για να αποτρέψουν την άφιξη «μαχητών».

https://www.youtube.com/watch?v=IBsran_jZlQ

Τα ξημερώματα το Interfax, επικαλούμενο δηλώσεις αυτόπτων μαρτύρων, μετέδωσε ότι ομάδα ένοπλων, με στρατιωτικές στολές, κατέλαβε το κύριο αεροδρόμιο στη Συμφερόπολη.

Λίγο αργότερα, ωστόσο, δημοσιογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου που βρίσκεται στην περιοχή ανέφερε ότι το αεροδρόμιο λειτουργεί κανονικά.

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες του πρακτορείου Reuters, οι ένοπλοι περιπολούν τους χώρους του αεροδρομίου αλλά δεν έχουν μετακινηθεί προς τους τερματικούς σταθμούς των επιβατών και φαίνεται να επιτρέπουν την ομαλή λειτουργία του αερολιμένα.

THE PRESSPROJECT

Σ. Θεοδωράκης: Λεωφορείο ο (εκλογικός) πόθος;

«Και μετά είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στα πεζοδρόμια. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς κι οι άλλοι μισοί να πρέπει να περιμένουν το επόμενο. Να αργούν στη δουλειά τους, στο πανεπιστήμιό τους, στον γιατρό τους. Και κανείς να μην έχει σκεφτεί ότι το πρωί πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερα λεωφορεία». (Η υπογράμμιση στο «κανείς» δική μας.)
Βρε, κανείς να μην το έχει σκεφτεί! Μόνο ο Σταύρος;
Το πιο πάνω απόσπασμα προέρχεται από την ομλία του Στ. Θεοδωράκη που ανακοίνωσε την ίδρυση του κόμματος «Ποτάμι». Η μέχρι τώρα δημοσιογραφική στάση του απέναντι στο πρόβλημα των δημόσιων μέσων μαζικής μεταφοράς δείχνει ότι όταν ο Σ. Θ. λέει «κανείς», μάλλον εννοεί τον εαυτό του. Και τούτο γιατί δε θυμόμαστε τους «Πρωταγωνιστές» ή την ιστοσελίδα protagon να έχουν ασχοληθεί με εκείνους που  ξεροσταλιάζουν είτε στις στάσεις είτε στις αποβάθρες του Προαστιακού μάταια περιμένοντας λεωφορείο ή τρένο. Κι επίσης δεν θυμόμαστε ο Σ. Θ. να έχει ασχοληθεί με τους εργαζόμενους στον ΗΣΑΠ, στο Μετρό, στον ΟΑΣΑ που εδώ και χρόνια ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ και ΜΙΛΟΥΝ και όχι μόνο για τα πρωινά λεωφορεία. Σκέφτονται και μιλούν, μόνο που ο Σταύρος δεν τους ακούει. (Όμως ακούει και παρακούει το Λιμενικό, όπως έδειξε η τελευταία εκπομπή του για το Φαρμακονήσι.)
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου; Λάθος. «Χώμα, ήλιος, θάλασσα». Αυτά τα τρία θα σώσουν την Ελλάδα, λέει ο ιδρυτής του Ποταμιού κι εξηγεί: «Χώμα – γεωργία, κτηνοτροφία. Ήλιος – ενέργεια αλλά και υγεία και ευτυχία. Θάλασσα – ψάρια και τουρισμός». Όμως το «χώμα» το ξεπουλά ο ΤΑΙΠΕΔ, τη γεωργία οι μεγάλες πολυεθνικές τύπου ΜΟΣΑΝΤΟ, ενώ όσον αφορά τη θάλασσα, ειδικά σήμερα η κυβέρνηση επιταχύνει το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά.

Χρόνια στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι ο Στ. Θεοδωράκης,  αναγνωρίζει τα προβλήματα του τόπου, όπως τα αναγνωρίζει κάθε άνθρωπος που διαθέτει στοιχειώδη κοινή λογική. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν αρκούν οι όσες αρετές διαθέτει το Ποτάμι, σύμφωνα με τον ισχυρισμό της πηγής του, για να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα. Αυτές οι αρετές πιο πολύ θυμίζουν διαφήμιση ενός νέου προϊόντος παρά πολιτικό κόμμα.
Στην ομιλία του Σ. Θ. δεν υπάρχουν οι λέξεις «τρόικα», «μνημόνιο», «αγώνας» «αριστερά», «δεξιά». Ο εχθρός είναι τριπλός: οι λαϊκιστές, οι εθνικιστές, οι ευρωσκεπτικιστές. Και για να τον αντιμετωπίσουμε, δε χρειαζόμαστε αγωνιστές, αλλά πρωταγωνιστές ή μάλλον έναν πρωταγωνιστή.
H εξαγγελία του Σ. Θ. θυμίζει τη φάρσα του Όρσον Γουέλς που το 1938, στη ραδιοφωνική εκπομπή του, είχε μιλήσει για την επίθεση που δέχεται η Γη από εξωγήινους. Ο πειρασμός να αντιμετωπίσουμε το Ποτάμι σαν φάρσα είναι ισχυρός, όταν όμως σκεφτόμαστε πόσοι άλλοι έχουν εξαργυρώσει την τηλεοπτική τους αναγνωρισιμότητα στο στίβο της πολιτικής, λέμε «γιατί όχι και ο Σταύρος;».
mao.gr