Γ. Δελαστίκ: Όταν η Κρατική Τηλεόραση Περνάει στα Χέρια των ΜΑΤ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ξαναχτύπησε η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτήν τη φορά έστειλε ταΜΑΤ να εισβάλουν και να καταλάβουν το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας στην Αγία Παρασκευή. Προφανώς ούτε που αντιλαμβάνονται ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το μέγεθος της πολιτικής ζημιάς που υφίστανται όταν χρησιμοποιούν τα ΜΑΤ εναντίον του κρατικού ραδιομεγάρου. Αδιαφορούν επίσης για το γεγονός ότι η αστυνομική επιχείρηση που διέταξαν στερείται νομικής βάσης, σε βαθμό που η εισαγγελική αρχή αρνήθηκε να διατάξει αυτήν την κατάληψη του ραδιομεγάρου, αναλαμβάνοντας δηλαδή αυτήν την ευθύνη.

Αρκέστηκε σε απλή παρουσία εισαγγελέα και μάλιστα μόνο κατόπιν γραπτού αιτήματος της ηγεσίας της Αστυνομίας - γι' αυτό και ο εισαγγελέας δήλωνε από το πρωί ότι αυτός μόνο παρίσταται και γι' αυτό δεν σχηματίστηκε δικογραφία. Πέντε μήνες μετά το ολέθριο πολιτικό σφάλμα του κλεισίματος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, πράξη πρωτοφανή στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο υπό συνθήκες δημοκρατίας, η κυβέρνηση ενδέχεται να υποστεί νέο κύμα πολιτικής φθοράς. Το να εμφανίζεται πύλη του περιβόλου της ΕΡΤ σφραγισμένη με... χειροπέδες (!!!) και να κάνει η εικόνα αυτή τον γύρο της Ευρώπης και του κόσμου μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, σίγουρα δεν αυξάνει το διεθνές κύρος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.

Το να έχουν τα ευρωπαϊκά και άλλα διεθνή τηλεοπτικά κανάλια συνεχή ροή εικόνων από το ραδιομέγαρο που καταλαμβάνουν τα ΜΑΤ, το ραδιομέγαρο στα χέρια των αστυνομικών δυνάμεων χωρίς κανέναν δημοσιογράφο, τους αστυνομικούς τα χαράματα να κάνουν χρήση χημικών εναντίον των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων της ΕΡΤ κ.λπ., σε καμιά περίπτωση δεν αυξάνει τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην κοινή γνώμη των ξένων χωρών. Στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών, κυβερνητικές πράξεις αυτού του είδους παραπέμπουν μάλλον σε πολιτικά ανώμαλες περιόδους εκτροπής από τη δημοκρατική αντιμετώπιση καταστάσεων. Η αντιπολίτευση δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία που της έδωσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος του ίδιου του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα ανακοίνωσε την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση, πράξη που υλοποίησε άμεσα. Η συζήτησή της θα αρχίσει σήμερα το μεσημέρι και θα ολοκληρωθεί με ονομαστική ψηφοφορία τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Τη «συρρίκνωση και απαξίωση της δημοκρατίας» και την «πορεία προς την οικονομική καταστροφή» επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την κατάθεση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. «Καταλύεται το Σύνταγμα» με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, ισχυρίστηκε ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος. «Ενταση του αυταρχισμού και της καταστολής» κατήγγειλε το ΚΚΕ, ενώ για τις συνέπειες που έχει το «αυταρχικό πρότυπο στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων» έκανε λόγο η ΔΗΜΑΡ.

Αντιθέτως, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου όσο και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα υποστήριξαν ότι, βάζοντας τα ΜΑΤ να καταλάβουν το ραδιομέγαρο, η κυβέρνηση αποκατέστησε τη συνταγματική νομιμότητα. Επιπροσθέτως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πρόβαλε την άποψη ότι στέλνοντας τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ η κυβέρνηση έκανε και... οικονομία (!), γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αγοράσει πανάκριβα μηχανήματα για να καλύψει η κρατική τηλεόραση την εξάμηνη προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ που αρχίζει την 1η Ιανουαρίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδηςέδωσε σπαραξικάρδια παράσταση στη Βουλή εξηγώντας ότι όσο το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής τελούσε υπό κατάληψη, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πληρώσει τις αποζημιώσεις σε όλους τουςεργαζομένους στην ΕΡΤ που απέλυσε τον Ιούνιο!

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία υπήρξε ομολογουμένως εξαιρετική στις δηλώσεις που έκανε ευρισκόμενη επί ώρες συνεχώς μπροστά στη φυλασσόμενη από ΜΑΤ πύλη της ΕΡΤ, κατηγόρησε την κυβέρνηση λόγω της αστυνομικής εισβολής για «πραξικόπημα εναντίον της νομιμότητας». Για «πράξη πολιτικής αποσταθεροποίησης» κατηγόρησε την κυβέρνηση και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κεφάλαιο της κατάληψης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή άνοιξε και ουσιαστικά έκλεισε χθες εξαιτίας της κατάθεσης εκ μέρους τουΑλέξη Τσίπρα της πρότασης μομφής. Με την κίνηση αυτή η αντιπαράθεση φεύγει από το μαζικό κίνημα και μετατίθεται στη Βουλή, με σίγουρη φυσικά τη συσπείρωση των κυβερνητικών βουλευτών και τη νίκη της κυβέρνησης στην ψηφοφορία.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την 8 Νοεμβρίου 2013

Ν. Μπογιόπουλος: SuccEΡΤ story - Στη χώρα μου έχουμε Δημοκρατία

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Οι εποχές που χτυπούσαν την πόρτα σου στις 5 το πρωί - και δεν ήταν ο γαλατάς - έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου στις 5 το πρωί, είναι για να μάθεις από τους φίλους σου, από τους συναδέλφους σου, ότι τα ΜΑΤ με προτεταμένα τα οπλοπολυβόλα τους εισέβαλαν στην ΕΡΤ. Για να συλλάβουν το κτίριο…

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Ως εκ τούτου το «μαύρο» στην ΕΡΤ δεν ήταν ένα μέτρο αντιδημοκρατικό. Όχι. Αλλά τότε τι ήταν; Όπως είχε ισχυριστεί το καλοκαίρι ο υπουργός κ.Δένδιας, το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» στην ΕΡΤ, το πολύ – πολύ να ήταν ένα μέτρο λιγάκι... «αντιαισθητικό». Αλλά αντιδημοκρατικό, ποτέ! Το αντιαισθητικό του πράγματος αποκαταστάθηκε χτες. Το φρόντισε ο κ.Δένδιας. Η «αισθητική» της κυβέρνησης αποκαλύφθηκε διά του οργάνου της τάξης που έσπευσε να περάσει χειροπέδες… στην κεντρική πύλη του ραδιομεγάρου!

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Και ως εκ τούτου έχουμε και διαφάνεια. Έτσι ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου και νυν υφυπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, αρμόδιος για την ΕΡΤ (σ.σ.: πρόκειται για τον ακομμάτιστο, τον ακηδεμόνευτο, τον αντικειμενικό δημοσιογράφο Παντελή Καψή), είχε φροντίσει να μας προϊδεάσει. Μάλιστα μας είχε προϊδεάσει πριν ακόμα υπουργοποιηθεί από τον κ.Σαμαρά και ενώ ακόμα αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Εθνος», όπου και έγραφε ότι: «...κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως η τύχη της ΕΡΤ είναι σημαντικότερη από την τύχη της χώρας». Μετά τη σύλληψη των ντουβαριών της ΕΡΤ από 8 διμοιρίες ΜΑΤ, η τύχη της χώρας είναι πλέον εξασφαλισμένη…

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Απόδειξη πρώτη: Το «μαύρο» στη ζωή μας πέφτει με αλλεπάλληλες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Απόδειξη δεύτερη: Ακόμα και όταν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έχουν καταπέσει, διότι ποτέ δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή ως είχε υποχρέωση η κυβέρνηση, εντούτοις, ακόμα και τότε, τα ΜΑΤ λαμβάνουν οδηγίες να προβούν σε καταδρομική επιχείρηση (!) για να καταλάβουν δημόσια περιουσία στο όνομα της εφαρμογής αυτών των - άκυρων και παράνομων - ΠΝΠ…

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Απόδειξη: Ο πρωθυπουργός της χώρας μου, αυτός που μαζί με τον συγκυβερνήτη του, τον Βενιζέλο, έδωσαν την εντολή για την έφοδο στην ΕΡΤ, δήλωσε πριν μερικές μέρες ότι – μέχρι τώρα - δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του φασίστα…

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Που πάει να πει ότι «βασιλεύει» η πολιτική ειλικρίνεια. Για παράδειγμα: Όταν η εφημερίδα «Real News» αποκάλυψε το επερχόμενο «μαύρο» στην ΕΡΤ, και το αποκάλυψε ένα μήνα πριν το διαπράξει η κυβέρνηση, οι ταγοί της ειλικρίνειας (και της δημοκρατίας) το διέψευδαν. Τι διέψευδαν δηλαδή; Μα αυτό που είχαν ήδη αποφασίσει να κάνουν (και το είχαν αποφασίσει ήδη από το πρώτο Μνημόνιο! Διέψευδαν αυτό που λίγο αργότερα από την αποκάλυψη της «Real» το διέπραξαν…

Μνημόνιο (δεύτερη επικαιροποίηση, σελ. 39, 57, 58): Όπως βλέπετε έχουν προδιαγράψει το κλείσιμο της ΕΡΤ και τη διάλυση μιας σειράς επιχειρήσεων από το Νοέμβρη του 2010

Επί της ουσίας τώρα:

Το «όχι» στο «μαύρο» στην ΕΡΤ, δεν σημαίνει «ναι» στην διαχρονικά «φαιά» ΕΡΤ - κι ας παριστάνουν μερικοί ότι δεν το καταλαβαίνουν. Δεν υπερασπιζόμαστε την κρατική και κομματοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπιζόμαστε ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάτσου, ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάρου. Δεν υπερασπιζόμαστε δηλαδή την «ΥΕΝΕΔ» του κ. Κεδίκογλου και της έκαστοτε τρικομματίλας, δικομματίλας ή μονοκομματίλας.

Το «όχι» στο «μαύρο» υπερασπίζεται αυτό που θα έπρεπε να είναι και που μπορεί να είναι η ΕΡΤ: Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα. Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης εκ μέρους των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών της αντιλαϊκής πολιτικής και προπαγάνδας.

Το «όχι» στο «μαύρο» και στις «μαύρες» διαδικασίες επιβολής του, υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δουλειά δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, αφού η ΕΡΤ, όπως περιγράφεται στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου της διάλυσης που έχει σχεδιαστεί για όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα Ταμεία κοκ.

Το «όχι» στο «μαύρο», που εκδηλώθηκε ως κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, είναι το «ναι» για μια άλλη, πραγματικά δημόσια ΕΡΤ, που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της. Που το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων σε αυτήν, δε θα αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά θα βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο, όπως το πάλεψαν οι επί 6 μήνες αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι – απολυμένοι της ΕΡΤ.

Το «όχι» στο «μαύρο» είναι έκφραση του τέλους της ανοχής στην υποκρισία. Ιδού ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας, ασύλληπτης, υποκρισίας:

Αυτά τα έλεγε ο Κεδίκογλου πριν γίνει υπουργός. Όταν έγινε υπουργός ήταν εκείνος, ο Κεδίκογλου, που εφάρμοσε όσα είχε καταγγείλει… ο Κεδίκογλου, ως αντιπολίτευση.

Εν κατακλείδι:

Λέμε «όχι» στο «μαύρο» και στις μαύρες μεθόδους επιβολής του «μαύρου» γιατί υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ που δεν υπάρχει και την ΕΡΤ που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε! Υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ που και πρέπει και που μπορεί να υπάρξει. Αλλά είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό μια τέτοια δημόσια ΕΡΤ να υπάρξει;

Ναι, είναι!

 Όπως ακριβώς είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά Δημόσια Υγεία και Δημόσια Παιδεία. Όπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας ενέργειας. Όπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας επίγειων, θαλάσσιων, εναέριων μεταφορών κοκ. Σύμμαχος για την επίτευξη αυτού του ευγενικού στόχου είναι τόσο το έμπειρο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα σε όλους τους τομείς, όσο και οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας που διαθέτει και μπορεί να αξιοποιήσει η χώρα.

Η παραπάνω αναγκαία συνθήκη, δηλαδή ότι διαθέτουμε ως χώρα και τα μέσα και τους ανθρώπους για να φτιάξουμε αυτό το Δημόσιο (σ.σ.: που καμία σχέση δεν έχει με το «Δημόσιο» της «Ζήμενς», των υποβρυχίων που γέρνουν, των ρουσφετιών των Κεδίκογλου κοκ), για να μετατραπεί ταυτόχρονα σε συνθήκη όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή για την επίτευξη του στόχου που περιγράφηκε, απαιτείται η κατανόηση και η συμφωνία πάνω σε μια κρίσιμη «λεπτομέρεια»: Η «λεπτομέρεια» είναι ότι

όπως η πληροφόρηση (μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ),

έτσι και το φαΐ,

έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά,

έτσι και η θέρμανση,

έτσι και η μόρφωση,

έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση,

έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,

έτσι και η στέγαση,

έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας. Δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Δεν μπορεί δηλαδή να βρίσκονται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκείνο που απαιτείται είναι η κατάθεση «μομφής» όχι απλώς απέναντι στο «μαύρο» διαχειριστικό μοντέλο της πολιτικής που εφαρμόζεται. Απαιτείται μομφή στην ουσία αυτής της πολιτικής, δηλαδή η απόρριψη των «μονοδρόμων» και η συνολική ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ, των ΔΝΤ, των εντός και εκτός των συνόρων «εργολάβων». 

Ειδάλλως, και εφόσον συνεχιστεί η ενημέρωση, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, το νερό, τα πάντα, να ανήκουν στους κάθε λογής «εργολάβους»,

τότε,

η ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι σαν αυτή που επιβάλει τα χαράτσια. Ο ΟΤΕ θα είναι σαν αυτόν που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ». Τα ναυπηγεία θα συνεχίσουν να είναι σαν αυτά τα κουφάρια που έχει καταντήσει η «Κρουπ». Ο ορυκτός πλούτος θα συνεχίσει να χαρίζεται στους «επενδυτές». Και η ΕΡΤ (με ό,τι «ΔΤ» κι αν τη βαφτίσουν) θα είναι σαν αυτή που είχαν φτιάξει μέχρι σήμερα οι νυν και οι πρώην «Κεδίκογλου».

aristeri diexodos

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στον απόηχο του τραγικού θανάτου μέλους της ευρύτερης Αριστεράς στα χέρια οπαδών της ΧΑ, έγραφα, στο κατασυκοφαντημένο από κάποιους στην «Αριστερά» άρθρο της 22/9, «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ. Ένα περισπασμό που, στην ανάγκη, θα μπορούσαν να τον εξωθήσουν ακόμη και στα όρια του εμφυλίου πολέμου». Δυστυχώς, η ζοφερή αυτή πρόβλεψη ήδη άρχισε να υλοποιείται, με την στυγερή εκτέλεση εν ψυχρώ  δύο μελών της ΧΑ από εγκληματίες πιστολέρο, που τα ΜΜΕ αποδίδουν σε αριστερή «τρομοκρατική» οργάνωση.
Ιστορικά, η αριστερή «τρομοκρατία» στην μεταπολεμική Ευρώπη, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, από την 17Ν μέχρι την Γερμανική RAF, στοχοποιούσε βασικά την εξουσία, δηλαδή τις ελίτ και τα όργανά της, και μόνο κατ' εξαίρεση μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, π.χ. στην Ιταλία λόγω της μεγάλης, ιστορικά, δύναμης του νεοφασιστικού κινήματος. Η μόνη, επομένως, δικαιολογία που θα μπορούσε να δοθεί από μια πραγματικά αριστερή οργάνωση για παρόμοιες στυγερές δολοφονίες θα ήταν αν τα μέλη της ΧΑ αποτελούσαν μέλη παρακρατικής οργάνωσης στην υπηρεσία των ελίτ, όπως π.χ. η Καρφίτσα, μολονότι ακόμη και τότε θα ήταν βέβαια κτηνωδία η εν ψυχρώ εκτέλεση εκτελεστικών οργάνων από το «λούμπεν», (π.χ.  Γκοτζαμάνης), αντί για την εκτέλεση των πραγματικών φορέων της εξουσίας.
Όμως, θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι παρακρατική μια οργάνωση που εξελέγη με σημαντικό ποσοστό στη Βουλή, η οποία συνάντησε με την είσοδό της σε αυτή μια συστηματική εκστρατεία της Υ/Ε εναντίον της και σήμερα είναι κάτω από τον ανηλεή διωγμό των ντόπιων ελίτ. Αυτό, ανεξάρτητα, βέβαια, από το γεγονός ότι στο παρελθόν, όταν η δύναμή της στα λαϊκά στρώματα ήταν ασήμαντη, οι ίδιες ελίτ την χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς (περισπασμός από την οικονομική κρίση κ.λπ.) Σήμερα είναι προφανές ότι η ΧΑ, όπως και τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη γενικότερα, χάρη στη ρητορική τους κατά των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, μέσω της οποίας συνθλίβονται τα λαϊκά στρώματα, έχουν γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των ελίτ, που τρέμουν τις επικείμενες Ευρω-εκλογές. Αυτό άλλωστε φρόντισε να μας θυμίσει προ ημερών και ο «σοσιαλιστής» γκαουλάιτερ Μάρτιν Σουλτς που κουνούσε απειλητικά το δάκτυλό ενάντια σε κάθε είδους «ακραίο εθνικισμό», τονίζοντας ότι αυτό αφορούσε τόσο την Δεξιά όσο και την Αριστερά. Δηλαδή, ακόμη και το ΚΚΕ που είναι το μόνο κόμμα της Αριστεράς το οποίο έθετε με συνέπεια το θέμα της καταστροφής από την ένταξή μας στην ΕΕ, σε αντίθεση με την εκφυλισμένη «Αριστερά» που μιλούσε για την «Ευρώπη των λαών», ή επαναλάμβανε το παραμύθι για την παγκοσμιοποίηση σαν προστάδιο για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση...
Γι’ αυτό και προκαλεί απορία το γεγονός ότι τα μέλη μιας γνήσιας αριστερής «τρομοκρατικής» οργάνωσης (17Ν―που κάποτε πολλοί στην «Αριστερά» κατηγορούσαν για παρακρατική, αλλά σήμερα οι «παρακρατικοί» αυτοί σαπίζουν στην φυλακή!) αλλά και τα μέλη άλλων «τρομοκρατικών» οργανώσεων της Αριστεράς που τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν υπεύθυνες για τις εκτελέσεις, δεν διαχώρισαν ακόμη τη θέση τους από παρόμοιες πράξεις που δεν έχουν καμιά σχέση με αριστερή «τρομοκρατία»  και ευτελίζουν καθοριστικά αυτού του είδους την πολιτική δράση στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα, όταν οι εκτελέσεις δεν αφορούσαν καν γνωστά στελέχη της ΧΑ, αλλά απλά μέλη της που κτυπήθηκαν όχι πάνω σε κάποια «μάχη», ή έστω για να προστατευθούν κάποια θύματα της οργάνωσης που βρισκόντουσαν κάτω από άμεση επίθεση (π.χ. μετανάστες), αλλά απλώς γιατί ήταν μέλη της οργάνωσης. Ακόμη περισσότερο, όταν δεν υπήρξε η παραμικρή ενέργεια από παρόμοιες οργανώσεις εναντίον των ίδιων των ελίτ και των οργάνων τους (και δεν μιλούμε βέβαια για απλούς αστυφύλακες!) από τότε που άρχισε η οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υ/Ε και των ντόπιων συνεργατών της.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν, βέβαια, δικαιολόγηση οποιουδήποτε είδους τρομοκρατίας, ακόμη και της αριστερής, μολονότι αντιλαμβάνομαι τον πολιτικό χαρακτήρα των σχετικών πράξεων. Όπως έχω αναλύσει σε ειδική μελέτη για το θέμα (Τ.Φ., Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας, 2003), διαφωνώ απόλυτα, για πολιτικούς λόγους, με αυτή την μέθοδο πολιτικής δράσης που δεν έχει καμιά σχέση με τη διαδικασία δημιουργίας συνείδησης αυτό-οργάνωσης από τα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για το κτίσιμο μιας κοινωνίας ισοκατανομής κάθε μορφής εξουσίας, δηλαδή μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και αποτελούν εσχάτη αθλιότητα μιας εκφυλισμένης «αριστεράς» συκοφαντικά σχόλια για τα άρθρα μου σχετικά με την ΧΑ στην «Ε», ότι «ξεπλένουν νεοναζιστές μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους» (βλ. π.χ. σχόλια κουκουλοφόρων «αντιφασιστών» στην «αριστερή αντεπίθεση», φιλική ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία έμμεσα υιοθέτησαν οι διαχειριστές της που δεν τα απέσυραν, 3/11/2013)!
Αν όμως δεχθούμε την παραπάνω προβληματική, τότε είναι φανερό ότι κάποια κέντρα στην Υ/Ε και στις συνεργαζόμενες ντόπιες ελίτ  εφαρμόζουν σχέδιο για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην Ελλάδα. Όχι αναγκαστικά για να προκαλέσουν εμφύλιο, εκτός εάν δεν καταφέρουν να υποτάξουν πλήρως τα λαϊκά στρώματα στους στόχους τους. Ο βασικός ενδιάμεσος στόχος τους είναι η κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να επιτευχθεί η απομόνωση των «δύο άκρων» στην Δεξιά και την Αριστερά που θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. ―όπως άλλωστε τόνισε πρόσφατα από την Αμερική ο Α. Σαμαράς. Το πολιτικό σκηνικό δηλαδή που στήνουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ προφανώς προβλέπει δυο εναλλασσόμενους θιάσους στην εξουσία: στον πρώτο θίασο θα συμπρωταγωνιστούν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόροι και στον δεύτερο θίασο ο ΣΥΡΙΖΑ και συνοδοιπόροι. Έτσι,

​ ​

η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης θα βρίσκεται πάντα στο απυρόβλητο!

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (10 Νοεμβρίου 2013)

Alpha Bank και ΟΠΑΠ αντί του Γρηγόρη Λαμπράκη !!!

Σπόνσορες και διοργανωτές έχουν σφετεριστεί τον κλασικό Μαραθώνιο που καθιερώθηκε προς τιμήν της πορείας ειρήνης του Γρηγόρη Λαμπράκη. Στην πορεία ο αγώνας μεταλλάχθηκε σε «Μαραθώνιο Alpha», και κατάντησε σήμερα στο…κοσμικό event «31ος Κλασσικός Μαραθώνιος ΟΠΑΠ», με δεκάδες χορηγούς και με αλμυρό δικαίωμα συμμετοχής.

Του Νικόλα Λεοντόπουλου

31^ος ο Μαραθώνιος, οπότε ας γυρίσουμε 31 χρόνια πίσω, στο 1983. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται λιγότερο από δύο χρόνια στην εξουσία, και ο ΣΕΓΑΣ (η ελληνική ομοσπονδία στίβου), σε συνθήκες πυρετού προοδευτικότητας, καθιερώνει τον «Διεθνή Αγώνα Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη», καταργώντας ταυτόχρονα τους Μαραθώνιους όπως γίνονταν έως τότε.

Λυσσάρι για όσους δεν γνωρίζουν. Γρηγόρης Λαμπράκης: Σπουδαίος πρωταθλητής και γιατρός πριν τον πόλεμο, αντιστασιακός στον πόλεμο, ειρηνιστής μετά, βουλευτής της ΕΔΑ. Η δολοφονία του το 1963 από το παρακράτος προκαλεί παγκόσμια συγκίνηση και γίνεται το διάσημο σε όλο τον κόσμο «Ζ»: βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού και ταινία του Κώστα Γαβρά.

Το 1998 το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ακόμα στην εξουσία αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει – στην Ελλάδα και διεθνώς. Γίνεται η πρώτη φάση απο-λαμπρακοποίησης: ο μαραθώνιος ονομάζεται «Κλασσικός», για πρώτη φορά καθιερώνονται σπόνσορες σε πλήρη αναντιστοιχία με το πνεύμα του 1983, που ήταν εναντίον κάθε εμπορευματοποίησης.

Θα χρειαστούν τρία χρόνια μέχρι η μετάλλαξη να ολοκληρωθεί. Το 2001 η διοργάνωση αποκτά «Μέγα Χορηγό» την Alpha Bank. Το όνομα του Λαμπράκη φεύγει εντελώς από τον τίτλο και στη θέση του μπαίνει το όνομα μιας… τράπεζας: ο μαραθώνιος στο εξής, και για όσο διαρκεί η χορηγία, μετονομάζεται σε «Κλασσικός Μαραθώνιος Alpha Bank».

Το 2011 είναι σειρά του ΟΠΑΠ να γίνει Μέγας Χορηγός, με μια σύμβαση που έχει διάρκεια ως το 2016. Ο αγώνας λέγεται πλέον «Κλασσικός Μαραθώνιος ΟΠΑΠ», μόνο που ο νέος χορηγός δεν τηρεί καν τα προχήματα πλέον. Στη φετινήπαρουσίαση του Μαραθωνίου αλλά και στα ελληνικά ή αγγλικά κείμενα για το 2012, δεν υπάρχει η παραμικρη αναφορά στον Γρηγόρη Λαμπράκη.

Η πρώτη εξαφάνιση του Γρηγόρη Λαμπράκη

Επιστροφή στο ’63 και στην πορεία ειρήνης. Μόλις ένα μήνα πριν τη δολοφονία του, ο Λαμπράκης είχε πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πρώτης Πορείας Ειρήνης με αφετηρία τον τύμβο του Μαραθώνα, εισάγοντας έτσι στην Ελλάδα το ειρηνιστικό κίνημα που βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη στο εξωτερικό.

Οι αρχές, με μπλόκα σε όλες τις περιοχές από το κέντρο της Αθήνας ως το Μαραθώνα, κατάφεραν να εμποδίσουν (δια του εκφοβισμού ή και συλλήψεων) τους χιλιάδες πολίτες που προσπάθησαν να πάρουν μέρος στην πορεία. (Ανάμεσα στους συλληφθέντες, πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και ο Μίκης Θεοδωράκης).

Τελικά, μόνο ο Λαμπράκης θα καταφέρει να φτάσει στην αφετηρία, καθώς η βουλευτική του ασυλία καθιστά πιο δύσκολη τη σύλληψή του. Θα ξετυλίξει το διάσημο πλέον πανό και θα ξεκινήσει μόνος. Όχι όμως για πολύ, καθώς λίγο αργότερα οι αρχές θα τον «εξαφανίσουν» προσωρινά. «Κοντά στο Χαρβάτι θα συλληφθεί και ο Λαμπράκης. Στην πραγματικότητα θα απαχθεί, θα επιβιβασθεί βιαίως σε καμιόνι κι αφού τον περιπλανήσουν στα χωριά της Νέας Μάκρης και Μαραθώνα, στο Σούλι, στο Γραμματικό και το Καπανδρίτι, μέσω της οδού Τατοΐου, ύστερα από μια διαδρομή τρεισήμισι ωρών, θα τον εγκαταλείψουν στη Νέα Ιωνία».Πηγή: Γ. Πετρόπουλος, 11/5/2003, Ριζοσπάστης μέσω Νίκου Σαραντάκου).

Η δεύτερη εξαφάνιση του Γρηγόρη Λαμπράκη

Τυπικά ο μαραθώνιος ΟΠΑΠ εξακολουθεί να είναι «αφιερωμένος στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη» – και για να μην είμαστε άδικοι, η ιστοσελίδα στην προμετωπίδα της το αναφέρει. Αλλά και πάλι, χρειάζεται κανείς να ψάξει βαθιά στο σάιτ για να βρει κάτι σχετικό με τον Λαμπράκη. Η μοναδική τελικά σελίδα είναι κάπου εξαφανισμένη – στα ελληνικά, ενώ στα αγγλικά είναι… κενή (coming soon). Τόσοι σπόνσορες, τόση οργάνωση και δεν βρέθηκε ούτε ένας να μεταφράσει τις παραγράφους που αναφέρονται στον Λαμπράκη… Θα αρκούσε μια απλή παραπομπή στο λήμμα της αγγλικής Wikipedia.

(Oι διοργανωτές προφανώς αγνοούν ότι ο Λαμπράκης είναι από τα ελάχιστα πρόσωπα της μεταπολεμικής Ελλάδας που είναι σχετικά γνωστά στο εξωτερικό, και αυτό φυσικά λόγω του Ζ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την επίσημη αφίσα λείπει όχι μόνο ο Λαμπράκης αλλά και ο διοργανωτής του αγώνα, ο ΣΕΓΑΣ. (Δεν λείπει φυσικά ο ΟΠΑΠ). Το ίδιο ισχύει και με το βίντεο προβολής του αγώνα.

KMA 2013 Trailer_40” από Athens_classic_marathon

Αντιστοίχως, παραμονές του αγώνα το κοινό κατακλύζεται με διαφημίσεις τζόγου, κινητής τηλεφωνίας, αθλητικών ειδών, μεταφορικών εταιρειών, ιδιωτικών νοσοκομείων, αθλητικών ποτών και όλων των άλλων χορηγών, που δήθεν προάγουν το πνεύμα του μαραθωνίου, χωρίς φυσικά την παραμικρή αναφορά στον Λαμπράκη.

Ο «κλασσικός» μαραθώνιος έχει 1 μέγα χορηγό, 6 επίσημους χορηγούς, 7 υποστηρικτές, 10 θεσμικούς συνεργάτες και 6 χορηγούς επικοινωνίας, σύνολο 30 εταιρείες ή φορείς.

Η αλλαγή εποχής συμπαρασύρει και τα πρακτικά ζητήματα της διοργάνωσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μετεξέλιξη του Μαραθωνίου του έφερε νέα ανάπτυξη και δημοφιλία, καθώς επίσης προσέφερε στους συμμετέχοντες νέα κομφόρ. Άξιζε όμως το τίμημα; Ο αγώνας μετατράπηκε σε ένα αμιγές corporate γεγονός, στον αντίποδα κάθε συμβολισμού. Αυτός ο μαραθώνιος δεν έχει σχέση ούτε με τον αρχαίο Μαραθώνιο, ούτε με τον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών του 1986, ούτε με την πορεία Λαμπράκη, ούτε καν με τον μαραθώνιο του ΣΕΓΑΣ του 1983.

Καταρχάς, η βασικότερη αρχή σε ένα λαϊκό αγώνα, αυτή της συμμετοχής, καταργείται στην πράξη καθώς η εγγραφή είναι πλέον υποχρεωτική και επί πληρωμή. Στον φετινό μαραθώνιο (της κρίσης) η φθηνότερη συμμετοχή στον αγώνα κοστίζει 25 ευρώ (υπάρχουν επίσης πακέτα με 40 και 90 ευρώ) και 90 ευρώ αν ο δρομέας είναι από το εξωτερικό (!). Ενδιαφέρον παράδοξο: Η λογική του σπόνσορινγκ είναι πως έτσι εξοικονομούνται πόροι για τη διοργάνωση του αγώνα και δεν επιβαρύνονται οι συμμετέχοντες. Εδώ όμως, αντί η συμμετοχή των αθλητών να γίνει εξαιτίας της παρουσίας χορηγών φθηνότερη, από τα 0 ευρώ πήγε στα 25 και τα 90….

1963 – 2013, η επιστροφή του παρακράτους

Και όμως, μισό αιώνα μετά την πορεία ειρήνης και τη δολοφονία Λαμπράκη, ποτέ ξανά η ατμόσφαιρα του ’63 δεν αναβίωσε όσο σήμερα. Την προηγούμενη βδομάδα, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία των μελών της ΧΑ, ο Γιάννης Μαυρής, ένας από τους πιο αξιόπιστους και μετριοπαθείς πολιτικούς αναλυτές, μιλούσε στο ThePressProject για «το στοιχείο της καταστολής και [τ]η στρατηγική της έντασης που βλέπουμε να εξελίσσεται. Ζούμε σε συνθήκες εικονικού κοινοβουλευτισμού. Τίθεται θέμα, σαφώς, ενός νέου αυταρχικού κρατισμού, που έχει αναλογίες με το πολιτικό καθεστώς της προδικτατορικής περιόδου».

Υποκλοπές βουλευτών και ακτιβιστών, σίγαση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, πολιτικές δολοφονίες, ντε φάκτο παράκαμψη της λειτουργίας της Βουλής με την άκριτη χρήση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, διείσδυση στοιχείων της ακροδεξιάς στην αστυνομία και το κράτος, επανεμφάνιση μετά από δεκαετίες ακροδεξιών παραστρατιωτικών ταγμάτων που θυμίζουν εκείνα τα τάγματα που έδρασαν στη δολοφονία Λαμπράκη. Ακόμα και το ‘Χάιλ Χίτλερ’ που ακούστηκε στη Βουλή το 2013 έχει το αντίστοιχό του στη Βουλή του 1963, όταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης διαπληκτίστηκε με πολιτικό της ΕΡΕ που στη διάρκεια της Κατοχής ήταν συνεργάτης των κατακτητών.

Υπάρχουν βέβαια και διαφορές. Τότε, το 1963, ένας «Τίγρης», ο Μανώλης Χατηζαποστόλου, πήδηξε πάνω στο τρίκυκλο και καταδίωξε τους δολοφόνους του Λαμπράκη. Σήμερα, ένας άλλος «Τίγρης», ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ηγείται του νέου ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ που σπονσοράρει τον ιλουστρασιόν Μαραθώνιο.

paganeli

Οι μνημονιακοί ηγεμόνες που ζήλεψαν τους τυράννους !!!

“  Ο μεν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς «συνομιλεί με τον Θεό», ο δε αντιπρόεδρός του ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπό του αποτυπώνονται και συγκεντρώνονται…οι θεσμοί και η εξουσία. ”

Του Κώστα Καπνίση

Στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, οι ευρωπαϊκές αυλές των «γαλαζοαίματων» και των εξαγορασμένων κολαούζων τους συνήθιζαν να μιλούν για «ελέω θεού βασιλεία ή μοναρχία», προκειμένου να «κυβερνούν» τους λαούς τους, οι οποίοι βέβαια είχαν τον «τίτλο» του υπηκόου. Κάπως έτσι φαίνεται να λειτουργούν οι σημερινοί ολετήρες του ελληνικού λαού, οι οποίοι δεν δέχονται για κανέναν λόγο, όσο τεκμηριωμένος κι αν είναι, αμφισβήτηση στο «θεάρεστο» έργο τους.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι μονάρχες – τύραννοι από τα παλιά, τα μαύρα χρόνια, χρησιμοποιούσαν την δικαιολογία ότι οι αποφάσεις τους προέρχονταν από τη συνομιλία τους με τον θεό, ο οποίος ουσιαστικά τους υπαγόρευε το πως θα πορευτούν για να κυβερνήσουν τις χώρες τους, οδηγώντας τις παράλληλα, σε αιματηρούς πολέμους με άλλα κράτη, αλλά και φορολογώντας τους λαούς με σκληρούς και αβάσταχτους φόρους. Ακόμα και σήμερα κάποιοι διατείνονται ότι «εμείς έχουμε το σχέδιο, εμείς θα σας σώσουμε», θυμίζοντας τον Λουδοβίκο τον ΙΔ’, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριζε το «Εγώ είμαι το κράτος».

Ο μεν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς «συνομιλεί με τον Θεό», ο δε αντιπρόεδρός του ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπό του αποτυπώνονται και συγκεντρώνονται οι θεσμοί και η εξουσία. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι αυτά τα απομεινάρια του χθες, αυτοί που τα κόμματα και οι πολιτικές τους τα τελευταία 20 χρόνια, με τους ίδιους παρόντες και ενεργούς στον πυρήνα των αποφάσεων, αυτοί που έφεραν την χώρα ως εδώ, τολμούν να αποκαλούν όσους διαφωνούν μαζί τους ως το «χθες της καταστροφής», ενώ για τον εαυτό τους επιφυλάσσουν τον ρόλο του σωτήρα. Πρόκειται για μια βαθιά διαστροφή, η οποία μπορεί να αποδοθεί σε πολλά αίτια. Οι ολετήρες της χώρας, κάνουν ότι τους λέει η τρόικα και όλα αυτά τα φορτώνουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τονίζοντας μάλιστα ότι «κάνουν πόλεμο» στην τρόικα και τους «εταίρους», υιοθετώντας μάλιστα από την αντίστροφη πλευρά την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης.

Η νοσηρότητα των μυαλών, αλλά και η απροκάλυπτη επικινδυνότητα είναι κάτι πέρα από την κοινή λογική και νοημοσύνη. Το αίτημα για προσωπική πολιτική επιβίωση και η ακόρεστη δίψα για αρχομανία, είναι κάτι που κυριολεκτικά εξοργίζει τους πάντες. Μερικές φορές μάλιστα και τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Η καινούρια «επιχειρηματολογία» τους έχει πια οδηγηθεί στο ότι «Εμείς υπερασπιζόμαστε την αστική δημοκρατία». Έναντι τίνων αλήθεια; Ποιος απειλεί σήμερα περισσότερο από ποτέ την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία; Μα οι ίδιοι που κυβερνούν, απαντά η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δηλαδή μιας χούφτας ολιγαρχών και «κολλητών» της κυβέρνησης, οι οποίοι, όπως και από το εξωτερικό όλο και περισσότερες φωνές και μάλιστα θεσμικές υποστηρίζουν, έχουν καταληστεύσει την χώρα από το 1830 και μετά, οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες βιώνουν πλέον την ανθρωπιστική καταστροφή ή απλώς φυτοζωούν.

Οι συναντήσεις αρκετών βουλευτών της συμπολίτευσης, έχουν ξεπεράσει σε ημερήσια βάση το δρομολόγιο «Πατήσια – Κολιάτσου». Πλέον, αυτές οι συναντήσεις βγαίνουν και στον δημόσιο βίο με αρκετούς βουλευτές, επειδή βλέπουν που πηγαίνει το πράγμα και η χώρα, να μη μπορούν πια να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Σε άλλες εποχές, θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι αυτό θα ήταν «η χαρά του δημοσιογράφου». Κι όμως η πτωχευμένη μιντιοκρατία, αν δεν κρύβει αυτές τις φωνές, τότε τους «επιτίθεται» προσπαθώντας να τους εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη. Συνηθέστερος τρόπος είναι η επίκληση της «κομματικής πειθαρχίας». Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις αυτοί οι «δημοσιογράφοι» μαλώνουν τους βουλευτές, τονίζοντας ότι κατανοούν τις αντιδράσεις τους, αλλά τους υπενθυμίζουν το «σώσιμο της χώρας». Το τι εννοούν βέβαια ορισμένοι ως χώρα, έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Χώρα είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων. Όποια κι αν είναι αυτά. Και μπροστά στην υπεράσπισή τους, θα γίνουν τα πάντα. Ακόμα και ο αφανισμός του ελληνικού λαού. Λογικό; Όχι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία προφανώς και δεν ενδιαφέρει την διαπλοκή.

Η θλιβερή και επικίνδυνη για τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, την οποία κατέθεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στηρίζεται από τρία κοινοβουλευτικά κόμματα, είναι «επικίνδυνη» για τον τόπο. Για αυτούς, συνομιλητής της χώρας είναι η τρόικα και όχι η Βουλή και ο ελληνικός λαός. Αδιαφορούν για τον ελληνικό λαό. Τον χαρακτηρίζουν επικίνδυνο. Αυτόν τον λαό, τον οποίο καθημερινά καταστρέφουν και του στερούν όχι μόνο την δική του επιβίωση, αλλά και αυτή των επόμενων πολλών γενιών.

Η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή, έχει την δική της σημασία και τον ιδιαίτερο συμβολισμό. Θα μπουν και αυτή τη φορά στο «μαντρί» οι φωνές από την συμπολίτευση, οι οποίες αντιδρούσαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα, «σώζοντας» κάποια κανονικά μαντριά στην στη χώρα; Την Κυριακή το βράδυ θα φανεί. Κι αν δε φανεί την Κυριακή, τότε θα φανεί στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό σε λίγες ημέρες από τώρα. Τότε θα φανεί οριστικά και αμετάκλητα ποιος είναι υπηρέτης της τρόικα και ποιος του ελληνικού λαού, όπως και το Σύνταγμα ορίζει......

paganeli

"Τηλεόραση του δρόμου"...

Νίκος Χειλάς

Παιδιά του δρόμου, γυναίκες του δρόμου, τραγουδιστές του δρόμου. Το κατάστρωμά του δρόμου είναι το ύστατο καταφύγιο για τους ...
διωγμένους και ξεσπιτωμένους. Σε αυτούς προστέθηκε τώρα και η ΕΡΤ. Από την περασμένη Πέμπτη, 7 Ιουνίου του 2013, έχουμε παγκοσμίως την πρώτη τηλεόραση του δρόμου.

Ταυτόχρονα είχαμε και άλλη πρεμιέρα: Το πρώτο δελτίο ειδήσεων του κόσμου στην άσφαλτο. Ο θεός της τύχης, αλλά και ένας ιδιοφυής σκηνοθέτης, φρόντισαν να στήσουν την κάμερα με τρόπο, που πίσω από την παρουσιάστρια των ειδήσεων, την Αγλαϊα Κυρίτση, να φαίνονται οι άντρες των ΜΑΤ που φρουρούν το Ραδιομέγαρο. Ευφάνταστο εύρημα, που ξεπερνά σε δύναμη ακόμη και τις εικόνες των σουρεαλιστικών ταινιών για τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής.

Ο σουρεαλισμός δεν θα είχε βγει ποτέ στην οδό Μεσογείων αν δεν είχε προηγηθεί η εντολή του Αντώνη Σαμαρά στο Νίκο Δένδια, να εκδιώξει βίαια τους εργαζόμενους από το κτίριο της ΕΡΤ. Από τότε που βγήκε όμως δεν λέει να το κουνήσει από εκεί. Η εκδίωξη αποδείχθηκε μπούμερανγκ. Η συνεχιζόμενη λειτουργία της τηλεόρασης του δρόμου δείχνει ότι η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασοκ δεν είναι σε θέση να ελέγξει τις νέες μορφές δημοσιότητας.

Η δημοσιότητα είναι ως γνωστό αρχαιοελληνική ευρεσιτεχνία. Ο στόχος της είναι η συζήτηση για τα προβλήματα του δήμου, που λύνονται μέσα από πολιτικές διαδικασίες – όχι η συζήτηση για τα ιδιωτικά.

Στη νεωτερική εποχή, η δημοσιότητα επανεφευρέθηκε από την αστική τάξη – πρώτα στην Αγγλία του δεκάτου όγδοου αιώνα και ύστερα σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η δημοσιότητα αυτή ήταν καταρχάς μια αντι-δημοσιότητα που στρεφόταν κατά εκείνης των φεουδαρχών και απόπνεε έτσι αέρα απόλυτης ελευθερίας. Η τελευταία χάθηκε βαθμιαία στο δρόμο όταν επιβλήθηκε παντού το αστικό καθεστώς και οι εκπρόσωποί του διαπίστωσαν, ότι η ανεξέλεγκτη δημοσιότητα δεν συμπορευόταν πλέον με τα συμφέροντα τους.

Στην περίφημη διατριβή του «Η δομική αλλαγή της δημοσιότητας», ο Γιούργκεν Χάμπερμας περιγράφει μεθοδικά την πορεία αυτής της αλλαγής: Καταρχάς την επικράτηση της βιομηχανίας παραγωγής πολιτισμού, η οποία καταπνίγει το διάλογο για τα καίρια πολιτιστικά θέματα. Ύστερα την επιβολή των μαζικών μέσων ενημέρωσης, εκ των οποίων μόνο μικρό μέρος τους συμβάλει στον πολιτικό προβληματισμό. Κατόπιν τον εκφυλισμό των πολιτικών προγραμμάτων σε διαφήμιση. Και, τέλος, την επιστροφή της φεουδαρχικής δημοσιότητας με τη μορφή «δημόσιων σχέσεων» (public relations) - με την έννοια ότι ιδιωτικοί σύνδεσμοι, ή ιδιώτες, εκθέτουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα ως δημόσια.

Η γνήσια δημοσιότητα, τονίζει ο Χάμπερμας, είναι πολιτική. Με τη δομική αλλαγή της χάθηκαν όμως εκείνες οι αξίες που την πολιτικοποιούσαν: Η ορθότητα, η αλήθεια και η αληθοφάνεια. Αυτές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο εντός ενός συνδέσμου πολιτών, που έχουν ισότιμη πρόσβαση στη δημοσιότητα, όχι σε μια κοινωνία, στην οποία τόσο ο πλούτος, όσο και τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται στα χέρια λίγων.

Παρά τις ζοφερές αυτές περιγραφές όμως, ο Χάμπερμας δεν το βάζει κάτω. Το κίνημα του 68 – επίσης κίνημα του δρόμου! – λέει, έδειξε, ότι τα κινήματα μπορούν να παράξουν μια νέα αντι-δημοσιότητα, που μπορεί να εκτοπίσει τη ρηχή συμβατική. Απομένει βέβαια να βρεθούν εκείνες και εκείνοι που θα τολμήσουν ένα νέο 68.

Ο Χάμπερμας δεν πραγματεύεται στη διατριβή του το ρόλο που έπαιξε μεταπολεμικά η δημόσια ραδιοτηλέοραση σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες ως ανάχωμα κατά της εμπορευματοποίησης της είδησης, της ενημέρωσης και του πολιτισμού. Παράλληλα δεν αναφέρεται στο ενδεχόμενο κλεισίματος δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Αυτό προφανώς δεν μπορούσε να το φανταστεί σε χώρες που έχουν δημοκρατικό καθεστώς.

Γι αυτό και η απόφαση της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, να κλείσουν την ΕΡΤ, αποτελεί μια διόρθωση του Χάμπερμας και μια «πολύτιμη» συμβολή στο θέμα «Δομική αλλαγή της δημοσιότητας».

Για την ακρίβεια πρόκειται για πλήρη αναδιατύπωσή της: Δημοσιότητα είναι γι αυτούς νομικό πρόβλημα, όχι πολιτικό, που μπορεί, ως εκ τούτου, να λύνεται κατά περίπτωση με τα ΜΑΤ. Το ότι ο γερμανός φιλόσοφος τάχθηκε πρόσφατα καθαρά κατά του κλεισίματος της ΕΡΤ λέγοντας, ότι «θα πρέπει να ήταν πολύ απελπισμένοι εκείνοι που το έκαναν» δεν έχει προφανώς γι αυτούς σημασία.

Όμως η σύγχρονη δημοσιότητα είναι, όπως είπε εύστοχα ο Ανδρέας Ροδίτης, «Λερναία Ύδρα» - όσο περισσότερα κεφάλια της κόβεις, τόσο περισσότερα ξεφυτρώνουν στη θέση τους. Οι τεχνικές εξελίξεις, με πρώτη το ίντερνετ, της επιτρέπουν να αποκτήσει όχι μόνο παγκόσμια εμβέλεια σε χρόνο μηδέν, αλλά και νέα, ακατανίκητη πολιτική ποιότητα: εκείνη της παγκόσμιας επικοινωνιακής Αγοράς.

Ένα παράρτημα αυτής της Αγοράς, και ίσως το σημαντικότερο από όλα, έχει στηθεί τώρα στην Αγία Παρασκευή. Πρόκειται για «τηλεόραση του δρόμου» με τη διπλή έννοια του όρου: επικοινωνιακή και χωροταξική. Ο χώρος μπροστά στην ΕΡΤ είναι από τους πιο επικίνδυνους στην περιοχή. Όποιος επιχειρεί να περάσει από την πύλη του Ραδιομεγάρου στο απέναντι πεζοδρόμιο ξέρει ότι αναλαμβάνει μεγάλο ρίσκο: Το πράσινο στο φανάρι σβήνει ήδη πολύ προτού φτάσει κανείς ακόμη στην πρώτη νησίδα κυκλοφορίας. Η περίπτωση να σε παρασύρει ένα αυτοκίνητο είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερη από αλλού. Στα πρόσφατα θύματα αυτής της ανεύθυνης ρύθμισης της κυκλοφορίας ανήκει ο συνάδελφος Αχιλλέας Παναγούλης, που παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από αυτοκίνητο στις 4 Σεπτεμβρίου 2013. Ο δημόσιος χώρος, όπως έχει παραδοθεί στα αυτοκίνητα και την αυτοκινητοβιομηχανία, λειτούργησε γι αυτόν σαν καρμανιόλα.

Καταλαμβάνοντας αυτή την περιοχή, η τηλεόραση του δρόμου πέτυχε – όπως προκύπτει και από το όνομά της - ένα τριπλό άθλο: Να ανακαταλάβει και να ενώσει τον επικοινωνιακό με το δημόσιο χώρο. Να αναστήσει το αρχικό πνεύμα της αστικής ελευθερίας. Και να δώσει έτσι στη δημοσιότητα νέα πολιτική διάσταση...
tovima.gr

GREECE: Τhe sense of an ending !!! (Ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό ως έθνος )

Οι Έλληνες αργοπεθαίνουν,πλέον δεν είναι κάτι καινούργιο που λέγεται τώρα,ήδη συντελείται η γενοκτονία είτε έτσι όπως τη βιώνει ο καθένας,άλλος λιγότερο,άλλος περισσότερο. Οι Έλληνες έχουν υποστεί ένα…

βιασμό ανελέητο,δεν είναι καινούργιο που αναφέρεται τώρα,ήδη βιώνεται με αυξομειώσεις.Οι Έλληνες έχουν υποβληθεί και εισαχθεί στο πειραματικό εργαστήριο του Φραγκεστάιν με βοηθό του τον Μέγκελε να του δίνει τα εργαλεία κατά την εγχείρηση και τις τομές στο σώμα.

Οι Έλληνες αυτοκτονούν,μα δεν είναι καθόλου φρέσκο νέο,ήδη συμβαίνει αυτό,ο αριθμός τους αυξάνεται.Οι Έλληνες δεν αναγνωρίζουν την ηλιόλουστη πατρίδα τους,βρίσκονται σε ένα τοπίο στην ομίχλη,σκοτεινό και βορβορώδες,δεν είναι καινούργιο και τούτο το νέο,ήδη συμβαίνει.

Οι Έλληνες έχασαν την αισιοδοξία τους,από καιρού εις καιρό χάνουν και τη ψυχραιμία τους,κι αυτό μια αίσθηση κατάδηλη.Οι Έλληνες στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πιστεύουν στην Ευρώπη,σε αυτή τη καρικατούρα Ευρώπης,πασιφανές κι αυτό,κι ας λένε άλλα ντελάληδες της οσφυοκαμψίας.

Οι Έλληνες δε βλέπουν τίποτα να αλλάξει,μόνο ένα φως πίσω τους παρατηρούν να απομακρύνεται,μελανό παρόν και σκοτεινό μέλλον για πολλές-πολλές γενιές,ε και τούτο δεν απέχει πολύ από τη πραγματικότητα,άλλοι τη συνειδητοποιούν έντονα,άλλοι χρειάζονται χρόνο,κι άλλοι δε θέλουν να τη δουν να μη χαλάσει η διάθεση και η μέρα τους,εθελοτυφλία λέγεται?

Οι Έλληνες αρνούνται και απεχθάνονται το σάπιο και όλο αυτό το τουρλουμπούκι δυσωδίας,μήπως δεν είναι αλήθεια,ποιος συμμετέχει σε ένα σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου?

Είναι σκηνικό τέτοιο,επειδή όλοι oi δείκτες καταγράφουν κόκκινο σήμα,μόνο οι διαχειρίζοντες επιμένουν,κι αυτό όχι ότι το πιστεύουν ενδόμυχα,μα πιέζονται αφόρητα από το ξένο παράγοντα.

Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα,έβαλαν υπογραφές,υπέγραψαν και συνυπέγραψαν όλα αυτά που υλοποιούνται,και υλοποιούνται μέχρι τελείας.Έτσι ό,τι συμβαίνει θα συμβαίνει πάση θυσία μέχρι να υλοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών-εκβιαστών,παρατηρούμε και ας το προσέξουμε αυτό,ότι δειλά και από ξένο βήμα κι άλλοι υποκύπτουν στον ωμό εκβιασμό. Ας διανοηθεί ο καθένας προς τί αυτή η κυνική συμπεριφορά των εκβιαστών,να είναι καλά ο μεγάλος αδελφός που παρακολουθεί,οσμίζεται,ακούει και βλέπει τα πάντα.

Ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό ως κράτος,ως έθνος,ως κοινωνία,ως πρόταση ζωής. Το ήθελαν πολύ,πώς ταπεινώνεις και πώς εξευτελίζεις ένα έθνος?Όχι οποιοδήποτε έθνος,αλλά ένα από τα πλέον ιστορικά και φορείς κορυφαίου πολιτισμού έθνη της υφηλίου!

Πόσα έθνη έχουν επιβιώσει από τη πρώιμη αρχαιότητα? Οι Κινέζοι,οι Ασσύριοι,οι Αιγύπτιοι,οι Πέρσες,οι Εβραίοι,όλοι σχεδόν οι άλλοι δεν μετράνε πάνω από 1000 χρόνια. Και οι δεινοί εχθροί αυτού του έθνους βρήκαν την ευκαιρία να το χτυπήσουν στη βάση του,όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ιστορικά,δεν είναι τυχαίο που η ηθική αυτουργός του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας Γερμανία τούτη την ώρα μαζί με άλλους ανθέλληνες συναντώνται με τάχα αξιόπιστους διαιτητές-φερέφωνα,θα πιέζουν να χαρίσουμε ένα όνομα που αποτελεί κομμάτι της ψυχής και της ιστορίας μας σε ένα νεότευκτο κατασκευασμένο κρατίδιο που εξυπηρετεί ως μοχλός του διαίρει και βασίλευε ξένα προς τον Ελληνισμό συμφέροντα.

Και το κάνουν σε μια στιγμή που περίμεναν με λαχτάρα,την οικονομική καχεξία και υποδούλωση! Τη ίδια τακτική χρησιμοποιούν και στη Κύπρο,τάχα ότι είναι ένας άλλος λαός ο οποίος δεν είναι Ελληνικός ούτε ελληνογενής εξισλαμισμένος σε πρώτη φάση και εκτουρκισμένος με το διάβα του χρόνου,αλλά απλά κυπριακός επειδή έτσι βολεύει τους αποικιοκράτες και τους νεοταξίτες της παγκοσμιοποίησης,προβάλωντας και προωθώντας το με πλύση εγκεφάλου από τοποθετημένους τοποτηρητές τους.

Απ΄τη μιά οι σλάβοι μετά από 1000 χρόνια ερχόμενοι από το βορά διεκδικούν μια ιστορία εντελώς ξένη προς αυτούς,και απ΄την άλλη ένα διαχρονικά ελληνικό νησί από τα χρόνια του Ομήρου σήμερα αμφισβητείται το αυτονόητο. Εκεί φτάσαμε,περιοχές που υπήρξαν αναπόσπαστα κομμάτια διαρκούς παρουσίας ελληνισμού χιλιάδων ετών να αμφισβητούνται,ενώ ΗΔΗ μετράμε δεκάδες χαμένες ελληνικές πατρίδες,και δεν πέρασαν ούτε 100 χρόνια από τις εστίες ελληνισμού που χάθηκαν μέσα στις φλόγες,των διωγμών,των σφαγών,του εξανδραποδισμού και της προσφυγιάς.

Και ενώ μας βασανίζουν εαυτούς και αλλήλους δανειστές,εκβιαστές,τοκογλύφοι,εγχώριοι σωτηριολάγνοι,κάποια κτήνη δολοφονούν ελληνόπουλα στη μέση του δρόμου επειδή δε συμπαθούν τις ιδέες τους ή και την ιδεολογία τους. Δηλαδή όποιος διαφωνεί με κάποιον και δε συμφωνεί μαζί του θα πρέπει να του αδειάσει τη γωνιά στέλνοντάς τον στον άλλο κόσμο,αν αυτό δεν είναι βία και έγκλημα,αν αυτό δεν είναι βιασμός της λογικής τότε θα πρέπει να πάμε σε ψυχιατρικό ίδρυμα δεμένοι με ιμάντες και σε καταστολή!

Πάντως έξω η Ελλάδα,έστω άρωμα Ελλάδας μέσω της Στωικής θεωρίας των αρχαίων ελλήνων διαφημίζεται με εμφανείς αφίσες σε σταθμούς μετακίνησης του Λονδίνου.

paraventos

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρούργος ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές. Απ’ τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απ’ την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας. Οι ιστορικοί είναι οι χειροτέχνες που συρράπτουν τα γεγονότα. Που προσεχτικά χαράσσουν στην καρδιά των πραγμάτων την νέα μεγάλη αφήγηση που χρειάζεται το Κεφάλαιο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Εδώ παίζονται οι ζαριές που ξυπνούν όλους τους υπαρξιακούς τρόμους. Εδώ ο φόβος γίνεται εργαλείο. Ένα μάτσο πολύχρωμες βέργες που τιμωρούν. Απ’ τις πολιτικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα τιμής και τις ληστείες τραπεζών υπάρχει μια βαθιά αλληλουχία συστημικών συμφερόντων. Ακόμα κι αυτή η πράξη που φέρεται εναντίον του συστήματος μέσω ατομικών δράσεων, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το ιδεολόγημα της εξουσίας περί βίας. Διότι κάθε μορφή βίας εκπορεύεται απ’ την εξουσία που διαχειρίζεται την εργατική δύναμη. Κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια μεταβολή έρχεται να προλάβει το μεγάλο κακό που μπορεί να πάθει το σύστημα. Και το κακό αυτό είναι το ξεχαρβάλωμά του απ’ τις μάζες. Κάνω ένα μικρότερο έγκλημα ως αντιπερισπασμό για να κρύψω το μεγάλο. Διαθέτω ένα στρατό από αναλυτές και χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Διαθέτω αστυνομία, παπάδες, δασκάλους. Ένα σπουδαίο σύμπλεγμα μηχανισμών και μια στρατιά υπαλλήλων που είναι αγορασμένοι δια παντός έχοντας ως καθήκον να φρενάρουν τα μαζικά κινήματα ανυπακοής. Η μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη της ιστορίας ήταν πάντα η ανυπακοή των μαζών. Η αποχή από την εργασία. Οι πολιτικές απεργίες. Η τέχνη της ανατροπής που δε χάιδευε τ’ αρχίδια του κυρίαρχου στρατηλάτη συνειδήσεων. Αυτό φοβούνται οι χορηγοί των μαντριών που λέγονται ακαδημίες και επιδοτούν αδρά ιστορικούς-κατασκευαστές συλλογικών μύθων. Ο πλούσιος θα κάνει τα πάντα για να μη χάσει τον πλούτο του. Και ο πλούτος των πλουσίων είναι η αποβλάκωση των μαζών. Γιατί μόνο οι αποβλακωμένες μάζες μπορούν να οδηγηθούν στα πεδία των μαχών, στα εργοστάσια, στα διαμερίσματα κλουβιά, στα καταγώγια μιας εκπαίδευσης που με αριστουργηματικό τρόπο διαχέει την κυρίαρχη ιδεολογία στους υποτελείς. Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που προσπαθεί να κερδίσει ο τιμονιέρης της καπιταλιστικής προόδου. Πως θα μπορεί να διατηρεί το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας πάνω απ’ τα κατώφλια των φτωχών και πως θα διαχειρίζεται τις ζωές των ανθρώπων έχοντας κάθε φορά το μέγιστο κέρδος.

 dithen2010

ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ή ΧΑΟΣ

Οι δύο  δολοφονίες χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο συνεχίζουν έναν κύκλο έντασης και αίματος ο οποίος θα κλείσει μόνο με την επαναφορά της πραγματικής δημοκρατίας στην χώρα. Φυσικά οι δολοφονίες δύο νεαρών εντάσσονται στην εμφυλιοπολεμική τακτική που έχουν ανοίξει η…κυβέρνηση και το παρακράτος.

By…strangejournal

Το σκηνικό είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια από την οποία επωφελούνται μόνο η Χρυσή Αυγή και η κυβέρνηση. Η μεν πρώτη έχει κι αυτή “μάρτυρες” και σίγουρα θα προσπαθήσει να το αξιοποιήσει επικοινωνιακά, ενώ η δεύτερη μπορεί με αφορμή το γεγονός να επαναφέρει την θεωρία των δύο άκρων. Τι άλλο μπορεί να είναι παρά ένα στημένο και οργανωμένο σχέδιο; Αλλιώς ποιος φονιάς θα ήθελε να δώσει νέα ευκαιρία στην κυβέρνηση προς αξιοποίηση της κρίσης;

Κάποιοι βιάζονται να αποδώσουν στους δολοφόνους τα χαρακτηριστικά “ακροαριστερών” για να συντηρήσουν την προπαγάνδα η οποία στοχεύει στα εξής:

• Συντηρητικοποίηση των πολιτών, οι οποίοι θα ζητήσουν “ασφάλεια” στην αγκαλιά του δημοκρατικού τόξου (sic).

• Φθορά του ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο μεγάλος αντίπαλος στην εκλογική μάχη, με την λογική ότι πρέπει ν’ αποδείξει πως δεν υποθάλπει εγκληματίες. Και πως δεν είναι άκρο.

• Δημιουργία ενός σιδηρούν προσωπείου για την εφαρμογή της πολιτικής, με περισσότερη καταστολή και καταπάτηση ελευθεριών, με πρόσχημα την προστασία από τους τρομοκράτες.

Οι πολιτικοί ολετήρες, τα κνώδαλα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνοι για την εξάπλωση ενός κλίματος φόβου και αποσταθεροποίησης. Βέβαια η αποσταθεροποίηση περιγράφει το ξήλωμα κάτι σταθερού. Εξαρτάται αυτό το ξήλωμα ποιον βολεύει και από ποια πλευρά γίνεται. Γίνεται προς όφελος του λαού και της ελευθερίας ή για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης με την επιβολή πιο αυταρχικών συνθηκών; Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός και το επόμενο διάστημα είναι εξόχως ύποπτο για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Ανέκαθεν άλλωστε, τέτοιου είδους προβοκάτσιες, όπως αυτές στην Ιταλία την δεκαετία του ’70 οργανωμένες από φασίστες, λειτουργούσαν ως εργαλείο τρόμου και βίας, ώστε να παραλύσει η κοινωνία.

Ειδικά τώρα που το success story τρώει την μια σφαλιάρα μετά την άλλη, που οι υποκλοπές και οι παρακολουθήσεις αποδεικνύουν πως κανείς δεν είναι ασφαλής, που νέο μνημόνιο είναι καθ’ οδόν παρά τις προσπάθειες για να πειστούμε για το αντίθετο. Τώρα είναι η ιδανική στιγμή για τον θίασο την κυβέρνησης να ποντάρει στην απόλυτη τρομοκρατία.

Εννοείται πως το να βρεθούν οι δράστες είναι απαραίτητο, διαφορετικά μένουν αναπάντητα ερωτήματα και σκιές που ο καθένας μπορεί να εκμεταλλευτεί όπως τον συμφέρει για να κρύψει τις δικές του σκιερές προθέσεις. Πλέον δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες, το καθεστώς θέλει νεκρούς, έχει νεκρούς και δεν θα σταματήσει αν δεν κάμψει ακόμα και την πιο αχνή φωνή διαφωνίας. Η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει πως είναι χρήσιμη. Και να συσπειρώσει τους τρομοκρατημένους, αυτούς που περιφέρονται χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία και σκέψη υπό την ομπρέλα της.

Μπορεί το επιτελείο του Μαξίμου να μας διαφημίσει νέα διλήμματα τύπου “Σαμαράς ή τρομοκρατία” προκειμένου να στρέψει αλλού το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. “Ο νόμος θα εφαρμοστεί” νομίζω πως ακούω γι’ άλλη μια φορά δια στόματος Δένδια, ενώ κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν δολοφονίες μεταξύ τους (βλέπε αυτή του Παύλου Φύσσα) ενώ είναι εντελώς άσχετες. Φυσικά ο λόγος είναι η συντήρηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η προώθηση της πολιτικής γίνεται εν μέσω αίματος και αστυνομίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ατζέντα περιλαμβάνει ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών. Το να ανοίξει πάλι η συζήτηση για τρομοκρατία και βία, οδηγεί μόνο στην εκ νέου εφεύρεση της “ανομίας”, ως συμπεριφορών που διαταράσσουν την “τάξη”, ακόμα κι όταν είναι ειρηνικές διεκδικήσεις.

Και μια επιπλέον παρατήρηση: Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι προβοκάτσια, αλλά “αντίποινα” από ηλίθιους, προφανώς αποδεικνύει πως και μόνο η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο δηλητηριάζει την ήδη δυσώδη ατμόσφαιρα και ανακυκλώνει το μίσος που γεννά. Οι 2 νέοι που σκοτώθηκαν δεν είναι παρά μέρος του να ανήκεις σε ακραία οργάνωση και μάλιστα ναζιστική. Πληρώνεις το “αίμα” χωρίς την τιμή, επειδή είσαι αναλώσιμος.

Αυτοί που ποντάρουν στην ένταση, τον φόβο και τον πόλεμο, σαφώς δοκιμάζουν και τις αντοχές της κοινωνίας. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά φαίνεται πως δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να χρησιμοποιήσει κάθε τέχνασμα για να παραμείνει στην εξουσία. Ακόμα κι αν αυτό είναι πτώματα στους δρόμους.

paganeli

Γιατί η κρατική βία όση δημοκρατική πούδρα και να βάζει, πάντα θα κρύβει μέσα της τον φασισμό…..

Μια ιστορία του Sergio Stanio από την Βαβέλ (τ. 180 Ιανουάριος 1998).
Αφιερωμένη σε όλους τους κατατρεγμένους της γης από την (ασταμάτητη) κρατική καταστολή, γιατί η κρατική βία όση δημοκρατική πούδρα και να βάζει, πάντα θα κρύβει μέσα της τον φασισμό…..
Περισσότερες πληροφορίες για τον Giuliano Naria (Τζουλιάνο Ναρία) εδώ.

Πρόταση μομφής

Οι αντιδράσεις στην πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Άλλοι λένε πως η πρόταση δυσπιστίας ήταν λανθασμένη, άλλοι πως είναι πρόωρη, άλλοι πως είναι καθυστερημένη, άλλοι πως χαίρονται και ευγνωμονούν τον ΣΥΡΙΖΑ για το καλό που τους κάνει, άλλοι πως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κακό στη χώρα, και άλλοι όλα αυτά μαζί.
Ο Σαμαράς είπε πως για κάποιους είναι μομφή να πιστεύεις στην Ελλάδα. Δηλαδή, ο Σαμαράς είναι η Ελλάδα και η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της Ελλάδας.
Πάλι καλά, ο Σαμαράς θα μπορούσε να πει πως η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά του Θεού και της Παναγίας. Που είναι φίλοι του Σαμαρά. Ο οποίος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.
Προφανώς, δεν γίνεται να συμφωνήσουν όλοι για το αν η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια σωστή κίνηση αλλά θα μπορούσαν τουλάχιστον να μην υποστηρίζουν οι ίδιοι άνθρωποι πέντε-έξι διαφορετικές εκδοχές για την πρόταση δυσπιστίας, γιατί γίνονται γελοίοι.
Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης θα κριθεί από το αποτέλεσμα. Έτσι γίνεται στην πολιτική. Όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα.
Θα πρέπει τώρα οι 127 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και οι 28 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να πάνε και να ψηφίσουν «Όχι» στην πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης.
Αυτό θα σημαίνει πως αυτοί οι 155 της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ βουλευτές εγκρίνουν την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά και καλύπτουν το πολιτικό πτώμα που φέρει το όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αυτό μπορεί να έχει πολύ άσχημες συνέπειες στο μέλλον για αυτούς τους βουλευτές. Η παρούσα κατάσταση δεν θα κρατήσει για πάντα. Τελειώνει.
Στη ΔΗΜΑΡ δεν αναφέρομαι. Την θεωρώ τελειωμένη. Αν οι Έλληνες δώσουν κι άλλη ευκαιρία στη –συστημική μέχρι αηδίας- ΔΗΜΑΡ, μάλλον είναι εντελώς καθυστερημένοι. Αυτοί δεν μοιάζουν με βουλευτές, αυτοί μοιάζουν με πράκτορες.
Επίσης, η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης φέρνει και τους πολίτες ενώπιον των ευθυνών τους.
Ακόμα κι αν κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ πως δεν πράττει –εγώ το έχω κάνει-, τώρα οφείλεις να παραδεχτείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.
Τώρα οφείλουμε να πράξουμε κι εμείς. Οι δρόμοι είναι εκεί. Και μας περιμένουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Σαμαρά.
Αν βουλευτές και πολίτες το επιθυμούν, θα ανατρέψουν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Γιατί μπορεί βουλευτές και πολίτες να επιθυμούν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να συνεχίσει το έργο της.
Τα πράγματα είναι τόσο απλά.
pitsirikos

Λαϊκό ξέσπασμα σε ΜΑΤατζήδες. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!

Τα‘χει πάρει χοντρά στο κρανίο άνεργος νεολαίος που απευθυνόμενος στου; ΜΑΤατζήδες οι οποίοι είχαν εισβάλει στο κτίριο της ΕΡΤ τους «φτύνει» λεκτικά κατάμουτρα.

«Σε ευχαριστεί ο Μπόμπολας, σε ευχαριστεί ο Βαρδινογιάννης σε ευχαριστεί ο Λάτσης. Γι’αυτούς δουλεύεις» λέει απευθυνόμενος σε αξιωματικό των μπάτσων ο οποίος τον παρακολουθούσε άναυδος να ξεσπάει εναντίον του.

 Απ’ τα πυρά του άνεργου νέου δεν ξέφυγαν και οι απλοί μπάτσοι. Πραγματικά στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που κρατάει το βίντεο που παραθέτουμε παρακολουθούμε μια ολόκληρη πολιτική ανάλυση από μια λαϊκή ακατέργαστη γνήσια φωνή. 

ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

αποσπασμα απο το κειμενο:

De l’individu à la singularité du tout autre

octobre 1993,  Loïc Debray

Απευθύνομαι σε όσους θέλουν να «αλλάξουν τον κόσμο» ή να τα τον καταστρέψουν, ή ακόμα σε εκείνους που έχουν μια ματιά και μια δράση κριτική, επομένως ανατρεπτική, στην εποχής μας, δηλαδή, στα άτομα που θέλουν να κάνουν πολιτική με ισχυρή αίσθηση: μια πολιτική μη κυριαρχίας σχετίζεται με τις υποκειμενικές και μοναδικές διαδικασίες οι οποίες, ως τέτοιες, είναι ταυτόχρονα ετερογενείς και ανταγωνιστικές με το κράτος, που έχει στόχο να διατηρεί και να εξασφαλίζει την κατάσταση πραγμάτων.

Υπάρχει επείγουσα ανάγκη ρήξης με την συναίνεση που προσδιορίζει την πολιτική σε μια διαχείριση ή αυτο-διαχείριση, στην καλύτερη περίπτωση, η οποία, στις περισσότερες περιπτώσεις, συσπειρώνει ακόμη και εκείνους που δεν παραιτήθηκαν από μια βίαιη επανάσταση. Όλα τα κόμματα και οι ομάδες ανταγωνίζονται σε ρεαλισμό, από πεποίθηση ή έχοντας λάβει σοβαρά υπόψη, για το ποιά θα υπερισχύσει στην υποταγή στις υποτιθέμενες ανάγκες του κοινωνικού, της οικονομίας, των παραγωγικών δυνάμεων, ή ακόμη των υποκειμενικών δυνάμεων, του συστήματος, της παγκόσμιας τάξης ... Η εναλλακτική λύση είναι η χειραφέτηση ή διαχείριση της κοινωνικής σχέσης.  Απελευθέρωση του κοινωνικού αντί κοινωνική απελευθέρωση. Η μη-κυριαρχία συνεπάγεται την ισότητα και την ελευθερία των ατόμων, απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα άλλα.

Οι αυθεντικές εξεγέρσεις, αυτές οι ιστορικές σταθερές, ως εξωτερικότητες της ιστορίας, ή ακόμα οι επαναστατικές ομάδες χωρίς κρατικούς σκοπούς, έκαναν να συνυπάρχουν το άτομο, η ισότητα, η ελευθερία, και είναι αυτό το αδιαίρετο που έχει κάνει "τους οργασμούς της ιστορίας »( Fremion, Volný), σύγχρονους κάθε εποχής. Η ριζοσπαστικότητα του ενός εκ των τριών οδηγεί στον ριζοσπαστισμό των άλλων δύο, κατά τον ίδιο τρόπο που η αδυναμία ή η απουσία ενός από τα τρία οδηγεί στην αδυναμία ή την απουσία των άλλων δύο.

Γι 'αυτό και θα δείξω, με αφετηρία το άτομο, ανάλογα με την ισχυρή ή ασθενή θέση του, το τι είναι η ισότητα και η ελευθερία, και ότι η άρνησή του οδηγεί στην άρνηση της ελευθερίας και στην άρνηση της ισότητας. Μέχρι στιγμής, οι θέσεις για το άτομο ήταν πάντα μάλλον ασθενείς, συμπεριλαμβανομένων των αναρχικών. Το να μιλήσουμε για την επιστροφή του ατόμου είναι κάτι περισσότερο από βλακεία, γιατί η ύπαρξή του είναι σε μια ασθενή κατάσταση, είναι το άτομο που σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα ή τη μοναδικότητα, ή ακόμα την λάθος γενίκευση ή την ψεύτικη καθολικότητα . Είναι, ούτως ή άλλως, από την πλευρά του Αντικειμένου ή της αντίφασης παρά την πλευρά του Υποκειμένου. Προτείνω ως τυπολογία του ατόμου, υπογραμμίζοντας ότι όλες οι συμπεριφορές του είναι παρούσες στην πλειοψηφία των κοινωνιών και αντιστοιχούν στους τρόπους κυριαρχίας των κρατών:

- το άτομο σε συγχώνευση του οποίου παράδειγμα είναι ο φασισμός, ή καλύτερα ο ναζισμός, συγχώνευση και σύγχυση,

- το άτομο που σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα που δίνει ο εθνικισμός, η θρησκεία, η οικογένεια, το σπίτι, η κοινότητα αναφοράς, η τάξη, η κατάσταση, ο εαυτός. Πρέπει να προσπαθήσουμε να διαφοροποιήσουμε αυτές τις αλλοτριώσεις για να γνωρίσουμε πάνω σε ποιές είναι δυνατό να βασιστούμε ώστε να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε την αδυναμία τους σε δύναμη και εκείνες τις οποίες θα πρέπει να διαλύσουμε αμέσως και, αν είναι δυνατόν, μια για πάντα. Και δεν πρέπει σίγουρα να δώσουμε νόημα εκεί που δεν υπάρχει,

- το άτομο που σχετίζεται με λάθος γενίκευση ξαναδίνει συχνά μια ιδιαιτερότητα: την ράτσα, την ανθρώπινη φύση, το ανθρώπινο γένος ως «σπισισμό» (Animal Liberation P. Singer), τον νέο άνθρωπο, αυτόν που θα έλθει, ενώ σήμερα υποστηρίζει το αφόρητο, διότι δεν είναι ώριμο για την ελευθερία,

- το άτομο που συνδέεται με την μοναδικότητα είναι το Singleton (σύνολο που μειώνονται σε ένα μόνο στοιχείο), είναι συχνά η ιδιαιτερότητα που ωθείται στην υπερβολή, ο πολλαπλασιασμός της αλλοτρίωσης, η «πολύ-συμμετοχικότητα». Είναι ακόμα το εξατομικευμένο άτομο, "σωματίδιο του κεφαλαίου» (Jacques Guigou), είναι η συμπεριφορά στις συνήθεις περιόδους του κράτους δικαίου, «ο κεφαλαιο-κοινοβουλευτισμός» (Badiou), καταφύγιο για το "άτομο που συνδέεται απευθείας στο κράτος, χωρίς διαμεσολάβηση» (Jacques Wajnsztejn). Είναι η σειριακότητα του Σαρτρ (ψηφοφορία, τηλεόραση),

- το άτομο συνδεόμενο με την καθολικότητα ξαναδίνει συνήθως την ιδιαιτερότητα. Ο άνθρωπος των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη ήταν ο λευκός άνθρωπος, ο άνδρας, ο ενήλικος, ο δυτικός, ο αστός, ο ιδιοκτήτης, ο άποικος και κατά συνέπεια έδωσε τον ιμπεριαλισμό ως μέσο κυριαρχίας. Ο προλετάριος όλων των χωρών έδωσε τον ρώσο εργάτη του σταχανοφισμού μέλους του κόμματος των εργαζομένων, την σταλινική ΕΣΣΔ  και την ιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ,

- το άτομο που συνδέεται με τη μοναδικότητα τείνει να γίνει πολιτικό υποκείμενο, επαναστατικό υποκείμενο που αμφισβητεί το καθολικό συνδέοντας έτσι το αυθεντικό καθολικό ή εξαιρετικό και την οποιαδήποτε σύμπτωση και δημιουργεί το απροσδόκητο.

Το να μιλήσουμε για τις κοινότητες που έρχονται (Giorgio Agamben) είναι πάρα πολύ σημαντικό. Προτείνω το τελείως άλλο ή την ουτοπία διευκρινίζοντας ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί από οποιαδήποτε θετικότητα ή ουσία, ακόμη και την ελπίδα, γιατί αυτή είναι πολύ συνδεδεμένη με την θλίψη, όπως είπε ο Σπινόζα, υπενθυμίζοντας ότι οι δυνατότητες είναι μέρος της πραγματικότητας.  Δίνοντας έμφαση στο "από-κοινού" και όχι στην κοινότητα, όπως υποστηρίζεται J.-L. Nancy, έχει πολλές παγίδες γιατί το από κοινού δίνει γρήγορα υπόσταση, πρέπει να κρατήσουμε αυτό το από-κοινού κενό, είναι το "δεν θέλουμε τίποτα», δηλαδή, τίποτα το συγκεκριμένο, είναι επίσης το "τα θέλουμε όλα" χωρίς να υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ του τίποτα και του όλα. Αυτό σημαίνει ότι θα παραμείνουμε σταθερά στο αδύνατο των διαπραγματεύσεων, η ολότητα δεν είναι αναγώγιμη σε μια σειρά από μερικότητες. Ή με άλλα λόγια: το να αλλάξουμε τα πάντα παντού, δεν σημαίνει να αλλάξουμε τα πάντα.

Θα δούμε ότι μια πολιτική μη-κυριαρχίας θα μας δώσει επιπρόσθετα μια ηθική, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή η πολιτική αυτή είναι για τώρα και είναι ήδη συνδεδεμένη με το θάρρος, τον επείγοντα χαρακτήρα και τη σαφήνεια, παρά με τη συσσώρευση γνώσεων που δεν θα είναι ποτέ μια αλήθεια.

capital-revolution

το σύγχρονο φαινόμενο των bullshit δουλειών

spirit
η επιστροφή των
καλών πνευμάτων

Έχει περάσει από κανενός το μυαλό ότι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας είναι μια εργατική απαίτηση που, ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης, είναι δικαιολογημένη και ρεαλιστική για τα εργατικά συμφέροντα;
Αν ναι, ας το ξεχάσει!!! Ένας αμερικάνος ανθρωπολόγος διατείνεται πως όσο σωστό και δίκαιο κι αν είναι κάτι τέτοιο, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Πρώτα πρέπει να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, και μετά βλέπουμε…

Το 1930 ο John Maynard Keynes έκανε την πρόβλεψη ότι ως το τέλος του 20ου αιώνα η τεχνολογία θα έχει αναπτυχθεί τόσο ώστε χώρες σαν την Βρετανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι σε θέση να καθιερώσουν εργάσιμη εβδομάδα 15 ωρών. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είχε δίκιο. Από τεχνολογική άποψη κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα εφικτό. Αλλά δεν έχει συμβεί. Αντίθετα η τεχνολογία έχει οργανωθεί με τέτοιο τρόπο που, αν μη τι άλλο, μας κάνει όλους να δουλεύουμε περισσότερο. Για να επιτευχθεί αυτό έχουν δημιουργηθεί είδη δουλειάς που είναι, πρακτικά, άχρηστα. Τεράστιες μάζες ανθρώπων στο δυτικό κόσμο τρώνε όλη τους την εργασιακή ζωή κάνοντας πράγματα που μέσα τους πιστεύουν ότι δεν χρειάζονται πραγματικά. Και είναι προφανής η ηθική και διανοητική ζημιά που προκαλείται έτσι. Είναι μια πληγή στη συλλογική μας ψυχή. Κι όμως σχεδόν κανένας δεν θίγει το ζήτημα.

Γιατί η πολλά υποσχόμενη ουτοπία του Keynes, για την οποία ήδη απ’ την δεκαετία του 1960 μιλούσαν τόσοι, δεν πήρε ποτέ σάρκα και οστά; Η συνηθισμένη απάντηση είναι ότι ο Keynes δεν προέβλεψε την μαζική αύξηση του καταναλωτισμού. Υποτίθεται ότι έχοντας να διαλέξουμε ανάμεσα σε λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερα είδη κατανάλωσης, προτιμήσαμε συλλογικά το δεύτερο. Αυτή η άποψη είναι ένα ωραίο παραμύθι περί ηθικών επιλογών, μόνο που ακόμα και μια γρήγορη σκέψη επ’ αυτού δείχνει ότι δεν ισχύει. Γιατί ναι, είναι αλήθεια, είμαστε μάρτυρες της δημιουργίας μιας τεράστιας ποικιλίας δουλειών και βιομηχανιών απ’ το 1920 και μετά· μόνο που πολύ λίγα απ’ αυτά έχουν οποιαδήποτε σχέση με την παραγωγή και την διανομή του σούσι, των iphones ή φανταχτερών παπουτσιών.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: τι ακριβώς είναι οι υπόλοιπες δουλειές; Μια πρόσφατη έρευνα που κάνει συγκρίσεις με την δομή της απασχόλησης στις ΗΠΑ το 1910 με το 2000 προσφέρει μια καθαρή εικόνα. Στη διάρκεια αυτού του αιώνα, ο αριθμός των εργατών που δουλεύουν στον τριτογενή σαν οικιακοί βοηθοί, στην βιομηχανία, και στον αγροτικό τομέα, έχουν μειωθεί δραματικά. Στην ίδια χρονική περίοδο, “οι επαγγελματίες, τα στελέχη επιχειρήσεων, οι υπάλληλοι, οι πωλητές και οι εργαζόμενοι στον τομέα παροχής υπηρεσιών” τριπλασιάστηκαν, αυξημένοι “από το ¼ στα ¾ της συνολικής απασχόλησης”. Αυτό σημαίνει ότι οι παραγωγικές θέσεις εργασίας έχουν αυτοματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, όπως άλλωστε προβλεπόταν. Ακόμα κι αν κάποιος συνυπολογίσει τους βιομηχανικούς εργάτες παγκόσμια, συμπεριλαμβανομένων των εκατοντάδων χιλιάδων ινδών και κινέζων, οι εργάτες του δευτερογενούς παραμένουν μικρότερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού απ’ ότι στο παρελθόν. [...]

…η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
Σημεία διακίνησης και ταχυδρομικές αποστολές.

~*~

Ο David Graeber είναι καθηγητής ανθρωπολογίας στο London School of Economics απ’ το 2013· πριν είχε κάνει μερικά χρόνια σε ίδιο πόστο στο Yale. Αυτό το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Strike! Magazine, μια “τρίμηνη ριζοσπαστική βρετανική επιθέωρηση πολιτικής, φιλοσοφίας και τέχνης”. Το άρθρο προκάλεσε μια κάποια αίσθηση διεθνώς. Δηλώνει αναρχικός, είναι μέλος του Industrial Workers of the World, και θεωρείται αυτός που εφηύρε το σύνθημα “είμαστε το 99%” στο Occupy Wall Street movement.

Πηγή:

http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_78/i78_p13_spirit1.html