Παιδεία και Αποεκπαίδευση

Θεωρώ ότι η σπουδαιότερη γνώση που δίνεται σε όσους μαθητεύουν στην υφιστάμενη συστημική Παιδεία της Εξειδίκευσης, είναι η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, στην γενικευμένη της μορφή βέβαια, στην πιο φιλοσοφημένη, στο ότι όλα είναι μεταβολές ενέργειας δηλαδή, στο ότι δεν υπάρχει όφελος δίχως ζημία, κέρδος δίχως χασούρα....

Αυτή η φυσική αρχή, καθώς και η φιλοσοφική της προέκταση, συνεπικουρούμενη από τις αρχές της φυσικής ζωής, διατροφής και καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία), είναι κατά τη γνώμη μου η βάση μιας νέας Παιδείας που θα επιχειρεί, στα πρώτα της χρόνια τουλάχιστον, την αποεκπαίδευση όσων έχουν ήδη υποστεί την παρεχόμενη μέχρι σήμερα συστημική εκπαίδευση, αλλά και την εξαρχής παροχή βασικών γνώσεων, μόρφωσης και συνειδητότητας στις νέες γενιές ανθρώπων.
Δηλαδή η αποεκπαίδευση των ήδη εκπαιδευμένων και τα πρώτα στάδια της παιδείας των νεότερων, αμύητων ανθρώπων, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον σ’ αυτές, τις σύγχρονες γενιές, να είναι απολύτως κοινά, γονείς και παιδιά να μαθητεύουν μαζί, το πρόγραμμα δε, να στηρίζεται τους εξής βασικούς άξονες:
Να είναι ελεύθερο από καθημερινά ωρολόγια προγράμματα και ευέλικτο. Να είναι ολοήμερο, να μπορεί, εφόσον είναι εφικτό και επιθυμητό,  να μετακινείται σε οποιοδήποτε περιβάλλον εξυπηρετεί κάθε φορά το μάθημα και να αφήνει στην ευχέρεια του κηδεμόνα αλλά και του παιδιού ποια από τα μαθήματα θα παρακολουθήσουν, μαζί ή ξεχωριστά.
Να είναι απελευθερωμένο από κάθε είδους αξιολογικά συστήματα, διαγωνισμούς, εξετάσεις και οτιδήποτε προάγει την ιδιωτικότητα, την μετατροπή του ανθρώπου σε άτομο και τον ανταγωνισμό μεταξύ ατόμων
Να καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση και όχι την ατομική, την συλλογικότητα και όχι την ιδιώτευση, την μη επεμβατικότητα και όχι την αυτενέργεια και την εκβίαση πλασμάτων και καταστάσεων. Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι ένα φυσικό ον, ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα και ότι μαζί με τον άλλον άνθρωπο και με όλα τα άλλα πλάσματα αποτελούν το Οικοσύστημα. Να του καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση βιωματικά. Να τον φέρνει σε άμεση επαφή με τους φυσικούς πόρους, το νερό, το χώμα, τους σπόρους, το οξυγόνο, την ενέργεια, με τα υλικά δηλαδή της ύπαρξής του και να ενθαρρύνει την ομαδική βιωματική εργασία πάνω σε αυτά, στα πλαίσια της οποίας ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ο διπλανός του, είναι άνθρωπος συμπληρωματικός κι όχι άτομο ανταγωνιστικό, μαθαίνει επίσης ότι όλοι είναι ίσοι και σύμμαχοι στην αποστολή τους να ζήσουν, ότι και μόνο η παρουσία του άλλου δίπλα του είναι κέρδος.
Να ανοίγει τους ορίζοντες του ανθρώπου ως προς την ύπαρξη του Γενικού Συνόλου δηλαδή του Οικοσυστήματος εντός του οποίου καλείται να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ελεύθερος και εντός του οποίου παίρνουν πραγματικό νόημα οι ορισμοί του πλούτου, της πενίας, της ευτυχίας, της δυστυχίας καθώς και όλων των Αξιών.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι ο εαυτός του, η υγεία του, σωματική και ψυχική, είναι ζήτημα αποκλειστικά δικό του, ότι μπορεί και ότι υποχρεούται να έχει την απόλυτη ευθύνη της, ότι είναι τεράστιο έγκλημα να αφήνει το Είναι του στα χέρια άλλων. Να τον μαθαίνει ότι η διατροφή του είναι η βάση του οργανισμού του, η βάση του κορμιού του, της σκέψης του, των συναισθημάτων του, των σχέσεών του και να τον εισαγάγει στις έννοιες και στις πρακτικές της φυσικής διατροφής, της φυσικής καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία) και της φυσικής ζωής.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι η ανθρωπότητα, απαρχής μέχρι το άπειρο, είναι ενιαίο σύνολο και ότι ολόκληρη αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ως πλάσμα της Φύσης, τον διέπουν οι κανόνες και οι Αρχές της, οι ρυθμοί της, ότι δηλαδή η αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη είναι ο μόνος ρυθμός που μας διέπει όλους και όποιος το ξεχνάει αυτό και επιχειρεί να αυτονομηθεί, να αυτενεργήσει εκβιάζοντας την εξέλιξη, σύμφωνα με την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, ζημιώνει στην διάρκεια του χρόνου, όχι μόνον τον εαυτό του αλλά ολόκληρο το οικοσύστημα.
Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι απλά και μόνο ένα πλάσμα το οποίο, όπως όλα τα πλάσματα, έχει κάποια, λιγοστά εμπρός στην αιωνιότητα του πλανήτη, χρόνια ζωής, και ότι για να ζήσει χρειάζεται φυσικούς πόρους, οι οποίοι είναι πεπερασμένοι, άρα επιβάλλεται να αναπληρώνει έστω και μέρος αυτών που χρησιμοποιεί, και, βεβαίως ότι δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί μη αναστρέψιμες καταστροφές στο περιβάλλον του διότι αυτό θα αποβεί μοιραίο και στην ανθρωπότητα αλλά και στα άλλα πλάσματα που συναποτελούν το οικοσύστημα.
Να κάνει ουσιαστικά επανεκκίνηση στην ανθρωπότητα, να επαναθέτει στο ύψος τους τις αξίες που απαξιώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων και την συστημική εκπαίδευση, και να αποδομεί σιγά σιγά, τούβλο με τούβλο αυτό τον πύργο της ύβρης που έστησε όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωπότητα.
Να διδάσκει στο παιδί γραφή κι ανάγνωση καθώς και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου και της ψυχής, τις βάσεις της Τέχνης, τα Μαθηματικά, την Αρχαία Ελληνική, τους αρχαίους πολιτισμούς, αλλά και τους σημερινούς “διαφορετικούς” πολιτισμούς, εμπρός στους οποίους φαντάζει γυμνός ο βασιλιάς, δηλαδή ο δυτικός, καταναλωτικός τρόπος ζωής.
Να στρέφει το ενδιαφέρον του ανθρώπου προς την ψυχή του, προς την φιλοσοφία και την τέχνη, διδάσκοντάς του τους φιλοσόφους και τα καλλιτεχνικά ρεύματα.
Να κηρύσσει την λιτότητα, την ολιγάρκεια, την ταπεινότητα, την αλληλεγγύη
Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικές βασικές αρχές ενός συστήματος βασικής παιδείας. Να προάγει τον άνθρωπο και την σχέση του με το οικοσύστημα και με τον άλλον άνθρωπο, να τον φέρνει σε επαφή με την ψυχή του, να του ανοίγει ένα παράθυρο στις τέχνες, στην φιλοσοφία, στον πολιτισμό και κατόπιν, να τον παραδίδει, όχι υποχρεωτικά αλλά όποιον το επιθυμεί, ως άνθρωπο με πνεύμα κριτικό και με βάση στέρεη πλέον, στην εκπαίδευση, απ’ όπου θα μπορεί να λάβει άλλες επιστημονικές και τεχνολογικές κατευθύνσεις.
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ουτοπικά με αυτή την πρώτη ανάγνωση αλλά ας σκεφτούμε κατά πόσον είναι ρεαλιστική η ζωή μας, με δεδομένο ότι (ξε)χάσαμε τον απόλυτο ρεαλισμό του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος που μας ορίζει και χωθήκαμε να ζούμε βαθιά στην ουτοπία ενός τεχνητού συστήματος, το οποίο φτιάξαμε οι ίδιοι.
ΥΓ: Αυτοί είναι οι βασικοί φιλοσοφικοί άξονες επί των οποίων “ιδρύθηκαν” και λειτουργούν με (δωρεάν) διαλέξεις και βιωματικά σεμινάρια το Απλεπιστήμιο και τα Σχολεία Αποεκπαίδευσης, θεσμοί που φιλοδοξούν να εξαπλωθούν.
     Γιάννης Μακριδάκης

Ο Μ. Φουκώ για την εξουσία...

Με τον όρο εξουσία, νομίζω πως πρέπει καταρχήν να εννοούμε το πλήθος των σχέσεων δύναμης που ενυπάρχουν στο χώρο όπου ασκούνται και είναι συστατικές της οργάνωσής τους… το παιχνίδι που μέσα από αδιάκοπους αγώνες και συγκρούσεις τις μεταμορφώνει, τις ενδυναμώνει, τις αντιστρέφει… τα στηρίγματα που αυτές οι σχέσεις βρίσκουν αναμεταξύ τους έτσι που να σχηματίζουν αλυσίδα ή σύστημα, ή, αντίθετα τις αναντιστοιχίες, τις αντιφάσεις που απομονώνουν τη μία από την άλλη… τις στρατηγικές, τέλος, μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται και που το γενικό τους σχέδιο ή η θεσμική τους αποκρυστάλλωση υλοποιούνται στους κρατικούς μηχανισμούς, στη διατύπωση του νόμου, στις κοινωνικές ηγεμονίες.
…
Η εξουσία δεν είναι θεσμός, ούτε δομή, δεν είναι μια συγκεκριμένη δύναμη που κατέχουν μερικοί: είναι το όνομα που δίνουμε σε μια πολυσύνθετη κατάσταση μέσα σε μια δοσμένη κοινωνία.
…
Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, θα μπορούσαμε να κάνουμε ορισμένες προτάσεις:
-ότι η εξουσία δεν είναι κάτι που αποκτιέται, αποσπάται ή μοιράζεται, κάτι που κρατάμε ή αφήνουμε να ξεφύγει. Η εξουσία ασκείται από αμέτρητα σημεία σ’ ένα παιχνίδι άνισων και κινητών σχέσεων.
-ότι οι σχέσεις εξουσίας δεν βρίσκονται σε εξωτερική θέση αναφορικά με άλλους τύπους σχέσεων (οικονομικές διαδικασίες, σχέσεις γνώσης, σεξουαλικές σχέσεις) αλλά είναι ενύπαρκτες σ’ αυτές. Είναι το άμεσο αποτέλεσμα των κατανομών, των ανισοτήτων και των ανισορροπιών που εμφανίζονται μέσα σαυτές και αποτελούν αντίστοιχα, τις εσωτερικές προϋποθέσεις αυτών των διαφοροποιήσεων. Οι σχέσεις εξουσίας δεν βρίσκονται σε θέσεις υπερδομής, μ’ ένα σκέτο ρόλο απαγόρευσης ή επικύρωσης. Εκεί που λειτουργούν παίζουν ένα άμεσα παραγωγικό ρόλο.
-ότι η εξουσία έρχεται από κάτω. Δεν υπάρχει, δηλαδή, στη βάση των σχέσεων εξουσίας, και σαν γενική μήτρα, κάποια δυαδική και καθολική αντίθεση ανάμεσα στους εξουσιαστές και στους εξουσιαζόμενους, που οι συνέπειές της προχωρούν από τα πάνω προς τα κάτω, αγγίζοντας ολοένα και πιο περιορισμένες ομάδες, μέχρι τα έγκατα του κοινωνικού σώματος. Πρέπει μάλλον να υποθέσουμε ότι οι πολλαπλές σχέσεις δύναμης που διαμορφώνονται και λειτουργούν μέσα στους μηχανισμούς της παραγωγής, στις οικογένειες, στις ομάδες, στους θεσμούς, χρησιμεύουν σαν υπόβαθρο σε πλατειές διασχαστικές ενέργειες που διατρέχουν το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Αυτές σχηματίζουν τότε μια γενική γραμμή δύναμης που διαπερνά τις τοπικές συγκρούσεις και τις συνδέει. Βέβαια, επιφέρουν πάνω τους, με τη σειρά τους, διάφορες ανακατατάξεις, ευθυγραμμίσεις, ομοιογενοποιήσεις, σειραίες διευθετήσεις, συγκλίσεις. Οι μεγάλες δυναστεύσεις είναι οι συνέπειες της ηγεμονίας που συνεχώς υποβαστάζει η ένταση όλων αυτών των συγκρούσεων.
-ότι οι σχέσεις εξουσίας είναι ταυτόχρονα σκόπιμες και όχι υποκειμενικές. Πράγματι, αν είναι κατανοητές, αυτό δεν οφείλεται στο ότι είναι η συνέπεια ενός άλλου φορέα που τις «εξηγεί» αλλά στο ότι τις διαπερνάει από άκρη σε άκρη μια πρόθεση: δεν υπάρχει εξουσία που να ασκείται χωρίς μια σειρά από βλέψεις και στόχους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απορρέει από την εκλογή ή την απόφαση ενός ατομικού υποκειμένου. Ας μην ψάχνουμε για το επιτελείο που πρυτανεύει στη λογικότητά της. Ούτε η κάστα που κυβερνάει, ούτε οι ομάδες που ελέγχουν τους κρατικούς μηχανισμούς, ούτε εκείνοι που παίρνουν τις πιο σημαντικές οικονομικές αποφάσεις διαχειρίζονται ολόκληρο το δίκτυο της εξουσίας που λειτουργεί σε μια κοινωνία (και την κάνει να λειτουργεί). Η λογικότητα της εξουσίας είναι η λογικότητα τακτικών που είναι συχνά σαφέστατες στο περιορισμένο επίπεδο όπου ανήκουν –τοπικός κυνισμός της εξουσίας- και που καθώς αλυσώνονται μεταξύ τους, καθώς αλληλοζητούνται και αλληλοδιαδίδονται, βρίσκοντας τα στηρίγματα και της προϋποθέσεις τους αλλού, φτάνουν τελικά να σχηματίσουν τους γενικότερους μηχανισμούς: εκεί η λογική επίσης είναι απόλυτα σαφής, οι επιδιώξεις κατανοητές κι ωστόσο συμβαίνει να μην υπάρχει πια κανείς για να τις συλλάβει και σχεδόν κανείς για να τις διατυπώσει: εξυπακουόμενος χαρακτήρας των μεγάλων, ανώνυμων, σχεδόν βουβών, στρατηγικών που συντονίζουν φλύαρες τακτικές, των οποίων οι «επινοητές» ή οι «υπεύθυνοι» είναι συχνά ανυπόκριτοι.
-ότι εκεί όπου υπάρχει εξουσία, υπάρχει αντίσταση κι ότι ωστόσο, ή μάλλον από τούτο το ίδιο το γεγονός, η αντίσταση αυτή δεν βρίσκεται σε θέση εξωτερική προς την εξουσία. Πρέπει άραγε να πούμε ότι είμαστε αναγκαστικά «μέσα» στην εξουσία, ότι δεν της «ξεφεύγουμε», ότι δεν υπάρχει σε σχέση μ’ αυτήν, απόλυτο εξωτερικό, αφού είμαστε οπωσδήποτε υποταγμένοι στο νόμο; ‘Η ότι επειδή η ιστορία είναι η πανουργία της λογικής, η εξουσία είναι κι αυτή από τη μεριά της η πανουργία της ιστορίας – αυτή που πάντα κερδίζει; Αυτό θα σήμαινε ότι παραγνωρίζουμε τον αυστηρά σχεσιακό χαρακτήρα των σχέσεων εξουσίας, που δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο σε συνάρτηση με μια πολλαπλότητα σημείων αντίστασης: μέσα στις σχέσεις εξουσίας αυτά παίζουν το ρόλο του αντιπάλου, του στόχου, του στηρίγματος, της εξοχής για μια λαβή. Αυτά τα σημεία αντίστασης είναι παρόντα παντού μέσα στο δίκτυο της εξουσίας. Δεν υπάρχει, επομένως, σε σχέση με την εξουσία ένας τόπος της μεγάλης ‘Αρνησης – ψυχή της εξέγερσης, εστία όλων των ανταρσιών, καθαρός νόμος της επανάστασης. Αλλά, απλά, αντιστάσεις που αποτελούν περιπτώσεις σε επίπεδο του είδους: δυνατές, αναγκαίες, απίθανες, αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, προσχεδιασμένες, χαμερπείς, βίαιες, αδιάλλακτες, πρόθυμες για συνδιαλλαγή, ιδιοτελείς ή γεμάτες αυταπάρνηση . Εξ ορισμού δεν να υπάρχουν παρά μόνο μέσα στο στρατηγικό πεδίο των σχέσεων εξουσίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μόνο ο αντίκτυπός τους , το αποτύπωμά τους «εν κοίλω» που αποτελεί, σε σχέση με τη θεμελιακή δυνάστευση, έναν αντίποδα, τελικά πάντα παθητικό, καταδικασμένο σε μια ατέλειωτη ήττα. Οι αντιστάσεις δεν εξαρτιόνται από κάποιες ετερογενείς αρχές, αλλά δεν είναι ωστόσο ένα δόλωμα ή μια κατανάγκη υπόσχεση. Αποτελούν τον άλλο όρο στις σχέσεις εξουσίας, εγγράφονται μέσα τους σαν το απαραίτητη αντίκρισμα. Επομένως, είναι κι αυτές μοιρασμένες με τρόπο ακανόνιστο: τα σημεία, οι κόμποι, οι εστίες αντίστασης είναι σκορπισμένα με περισσότερη ή λιγότερη πυκνότητα στο χρόνο και στο χώρο, ντρεσάροντας κάποτε ομάδες ή άτομα με τρόπο οριστικό, ανάβοντας ορισμένα σημεία του σώματος, ορισμένα στοιχεία της ζωής, ορισμένους τύπους συμπεριφοράς. Μήπως μεγάλες ριζικές τομές, μερισμοί δυαδικοί και συμπαγείς; Καμιά φορά, ναι. Τις περισσότερες φορές όμως έχουμε να κάνουμε με σημεία αντίστασης κινητά και μεταβατικά, που εισάγουν μέσα σε μια κοινωνία σχέσεις που μετατοπίζονται, που σπάζουν τις ενότητες και προκαλούν ανασυντάξεις, που αυλακώνουν τα ίδια τα άτομα, τα διαμελίζουν και τα ξαναπλάθουν, χαράζοντας μέσα τους, στο σώμα και στη ψυχή τους, περιοχές απόρθητες. ‘Όπως ακριβώς το δίκτυο των σχέσεων εξουσίας σχηματίζει τελικά ένα πυκνό ιστό που διασχίζει τους μηχανισμούς και τους θεσμούς χωρίς να εντοπίζεται με ακρίβεια πάνω τους, με τον ίδιο τρόπο και η διασπορά των σημείων αντίστασης διασχίζει τις κοινωνικές στρωματώσεις και τις ατομικές μονάδες. Και ασφαλώς, εκείνο που κάνει δυνατή μια επανάσταση, είναι ακριβώς η στρατηγική κωδίκωση αυτών των σημείων αντίστασης, περίπου με τον ίδιο τρόπο που το Κράτος στηρίζει τη θεσμική συνένωση των σχέσεων εξουσίας.

(απόσπασμα από την “ιστορία της σεξουαλικότητας”)

~ * ~Εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 2000. (κουλτούρα και επανάσταση)

xodi

Άνεμος Αντίστασης: Video: Ο Μάνος Χατζιδάκις γκρεμίζει τον αστικό μύθ...

Άνεμος Αντίστασης: Video: Ο Μάνος Χατζιδάκις γκρεμίζει τον αστικό μύθ...: Οπως πάντα χωρίς καμία διάθεση αυτολογοκρισίας, απολύτως ευθαρσώς, ο Μάνος Χατζιδάκις, πολύτιμος και ουσιαστικός μέχρι το τελευταίο το...

Αποσπάσματα λεγομένων του Μάνου Χατζιδάκι από το «Πέμπτο Πρόγραμμα»

Αποσπάσματα λεγομένων του Μάνου Χατζιδάκι από το «Πέμπτο Πρόγραμμα» στον

 Σκάι, στα οποία διαφαίνεται η αναρχική σκέψη ενός συνθέτη ο οποίος

έζησε και χαρακτηρίστηκε μέχρι σήμερα με την ταμπέλα του "δεξιού".

 ΔΩΣΤΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 6 ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑΡΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!

1) Το πέμπτο πρόγραμμα, στον Σκάι 100.4fm για τέταρτη εβδομάδα, Κυριακή

1η Οκτωβρίου, δώδεκα η ώρα μεσημέρι, με τον Σείριο που σχολιάζει

εθνικώς, όπως και λίαν κοινωνικώς μετά μουσικής γνησίως λαϊκής ή και

συμφωνικής, μηδέποτε όμως ελαφράς ή ελαφρολαϊκής την οποίαν ο Σείριος

και οι παρεπιδημούντες εις αυτόν απεχθάνονται λίαν εντόνως. Όπως

απεχθάνονται τους οδηγούς ταξί, την πλειοψηφία τους δηλαδή. Τους

φανατικούς οπαδούς ομάδων ποδοσφαίρου, όλους, χωρίς εξαίρεση. Τους

μυστικούς αστυνόμους που ενεργούν δήθεν για την ασφάλειά μας αλλά

βυσσοδομούν πίσω απ' αυτήν...

2) Αλήθεια, αναρωτήθηκε το κράτος κατά πόσο ευνοούν τη δημιουργία

ελευθέρων δημοκρατικών πολιτών οι συμπεριφορά της αστυνομίας, του

στρατού, πολλών δασκάλων και των δημοσίων υπηρεσιών απέναντι στου νέους;

3) Γιατί έτσι παιδεία είναι και το κατηχητικό σχολείο που παράγει

αυνανιζόμενους νέους.. Παιδεία είναι και η βασική εκπαίδευση στους

στρατώνες που εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των νέων στο όνομα μίας

αμφισβητήσιμης ετοιμότητας για αντιμετώπιση ενός εχθρού που ελλοχεύει σε

 όλη μας τη ζωή.. κι ίσως δεν εμφανίζεται ποτέ.

Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία;

Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο..

4) Φροντίστε να μην είστε ανένταχτοι. Η πανέξυπνη ασφάλειά μας τους

υποπτεύεται τους ανένταχτους. Φροντίστε να ενταχτείτε σε μια κομματική

παράταξη για να μπορέσουν οι ασφαλίτες να κοιμούνται ήσυχοι και να σας

παρακολουθούν βάση του ηλεκτρονικού φακελώματος. Γιατί μην είστε αφελείς

 αν νομίζεται πως με το κάψιμο των φακέλων κάηκε και η βρόμικη παράδοση

του φακελώματος που ήδη ανήκει μέσα στου έθνους τις ιερές παραδόσεις...

Κομματικοποιηθείτε λοιπόν για να μην κακοποιηθείτε.

5) "Ο Χαμένος χρόνος είναι χειρότερος κι από το θάνατο". Την ίδια εποχή,

 στην Αγγλία. αποφυλακίζεται μετά από 14 χρόνια ο Τζέραλντ Κόλνορ. Ένας

νέος ο οποίος είχε καταδικαστεί άδικα για μία βομβιστική επίθεση του IRA

 σε παμπ του Γκίλντφορτ στην οποία σκοτώθηκαν πέντε άνθρωποι.

Δεκατέσσερα χρόνια είχαν το νεαρό Ιρλανδό Τζέραλντ Κόλνορ στη φυλακή για

 βομβιστικές ενέργειες που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν έκανε. Και μια

μικρή λεπτομέρεια: Απεκαλύφθη πως κάποιες ομολογίες εκμαιεύθηκαν δια της βίας από την αστυνομία.

Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την "προστασία" της αστυνομίας;

Από πού κινδυνεύει η ελευθερία μας για να μας προστατεύει η διεστραμμένη

 αυτή υπόθεση που λέγεται παντού "αστυνομία";

Αν ήμουν εγώ ο Τζέραλντ Κόλνορ θα έβαζα φωτιά σ' ολόκληρη την Αγγλία.

Εδώ απλώς κάνω μία εκπομπή και βάζω την κατάλληλη μουσική...

6) "Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας"

Γιατί είπε το "όχι" ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με

τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ

γνωστά... οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ.. Μπορεί κανείς να

ερωτηθεί: Κι αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν.. Ένα-δύο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασία  (μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω απ' αυτούς;) κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε και κείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας στην καλλιεργούσαν και

 οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές

του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον

Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένον όφιν.

Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μιαν

ακόμη φορά νικήσανε οι "χίτες", οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι

 βασανιστές οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες...

Αυτή (ή αυτοί) είναι η 28η Οκτωβρίου...

 7) "Προτιμώ να πεθάνω παρά ν' ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο

στον Μάκη ή στον Γιώργο Κουρή"

Ανέκαθεν υπήρχε η ωραιότης πλάι στην ασχήμια, η χυδαιότης πλάι στην

ευγένεια, η βαρβαρότης πλάι στην ευαισθησία και καθώς φαίνεται ποτέ δεν

θα απαλλαγούμε απ' αυτή την έκρυθμη συνύπαρξη γιατί εμείς οι ίδιοι

περιέχουμε μέσα μας και μεταφέρουμε στους αιώνες και τα δύο: το θύμα της

 ιερής εξετάσεως και τον ιεροεξεταστή, τον βασανιζόμενο από την Ε.Σ.Α

και τον βασανιστή, τον ''χίτη'' και τον ηθικό ΕΑΜίτη στην κατοχή, τον

ρατσιστή και τον καταδιωκόμενο μαύρο.. είμαστε το ίδιο πρόσωπο..

Φυσικά πώς να δεχθεί κανείς κάτι τέτοιο; Προτιμώ να πεθάνω παρά ν'

ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη η στον Γιώργο Κουρή...

Αυτές τις σοσιαλιστικές βδέλλες του καιρού μας οφείλουμε να τις

εξαφανίσουμε αλλά μαζί με αυτούς κι ότι ίχνος περιέχουμε από το

κατάπτυστο είδος τους.

8) Ο συνθέτης σχολιάζει χαρακτηριστικά επιστολή-επίθεση στο όνομά του

που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή υπογράφει ο γνωστός εθνικιστή Δημήτριος Δημόπουλος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πολιτική  μήτρα της σημερινής "Χρυσής Αυγής".

Ήρθε στο νου μου ένα δημοσίευμα στη βρομερή ακροχουντική φυλλάδα

«Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή δημοσίευμα την υπογράφει κάποιος Δημόπουλος Δημήτριος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πρώτης περιφερείας Αθηνών. Τώρα αν σας παρουσιάζω αυτό το ακροδεξιό υποκείμενο είναι για να γνωρίζετε.. για να μην σας διαφεύγει το γεγονός πως αυτά τα ερπετά υπάρχουν.. ελλοχεύουν και καραδοκούν.. Κι αν ο Καραμανλής δεν έπραττε σοφά να μας εντάξει άμεσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αυτά τα ανθρωποειδή θα μας αιματοκυλούσαν άνετα για πολλοστή φορά στο όνομα της βρομερής θρησκείας των, στο όνομα της βρομερής πατρίδας των και στο όνομα του βρομερού έθνους έτσι όπως καλλιεργείται μέσα στον άρρωστο και υποανάπτυκτο ψυχισμό του.

Και γράφει ο κατ' επίφασην κύριος πολιτευτής της κατ' ανοχή μας παρατάξεως τραμπούκων, της ΕΠΕΝ:

"Κατ'αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν θα απευθυνόμουν στον

ίδιο τον Χατζιδάκι διότι θεωρώ σαν υποβιβασμό της προσωπικότητος του

ατόμου μου να κάνει διάλογο με τέτοια ανθρωποειδή.

Το παρών θα ενδιέφερε τον ραδιοσταθμό που φιλοξενεί την εκπομπή του και

την πολιτεία η οποία έχει και κάποια ευθύνη των προγραμμάτων όλων των

ραδιοσταθμών. Ο Χατζιδάκις για να καταλάβει μία ώρα προγράμματος και να

εκπέμπει, πραγματοποιώντας τα βίτσια του, υπολογίζω να ακριβοπληρώνει

τον Σκάι."

Το ομολογώ ότι δεν τον ακριβοπληρώνω. Με πληρώνει μάλλον..

10) Κλείνουμε με τα προφητικά λόγια

του συνθέτη 24 χρόνια πριν..

Φοβάμαι ότι κάθε χώρα έχει τον καιρό της και μετά πουλάει ανάμνηση και ενθύμια.

Έτσι και η Ελλάδα, πουλάει και σήμερα ακόμη μπουζούκια και σπασμένα

πιάτα

και η Ισπανία "φλαμένγος" και αφίσες ταυρομαχιών.

Κατά τα άλλα, πολιτικά και πολιτιστικά, τρέχουμε προς τις ευτυχία.

Κατά πάσα πιθανότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν εδώ.

Κατά πάσα πιθανότητα τα Ελγίνεια δε θα επιστραφούν.

Κατά πάσα πιθανότητα οι βάσεις θα παραμείνουν.

Ο Ρασίτ δε θα δοθεί εις τους Αμερικάνους.

Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα έχουμε πολιτική κρίση.

Φούλαρέ το!

Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης θα καλύψει το κόστος για τα καύσιμα των τανκς και των αεροσκαφών για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Προφανώς, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για το πρόστιμο 240 εκατομμυρίων ευρώ στην Motor Oil που ακυρώθηκε τον περασμένο Αύγουστο αλλά και για την δωρεάν παραχώρηση της ψηφιακής άδειας για το Star και το Mega.

Στους Ιταλούς μπορεί να πεις «ΟΧΙ», στον Βαρδινογιάννη αποκλείεται.

Υποθέτω πως τα καύσιμα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου θα τα καλύψει ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Είχε κι αυτός τα «τυχερά» του την χρονιά που πέρασε.

Ο κ. Βαρδινογιάννης σκοπεύει να καλύψει και τα καύσιμα για την θέρμανση και την κίνηση όλων των Ελλήνων για τον βαρύ χειμώνα που έχουμε μπροστά μας.

Στην φωτογραφία, βλέπετε τον κ. Βαρδινογιάννη να δίνει στην υπεύθυνη της κυβέρνησης για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου χρήματα για να βάλει καύσιμα στα τανκς και στα αεροσκάφη.
(Τι γελοία και ξεφτιλισμένη χώρα που είναι η Ελλάδα. Και αυτή η γελοιότητα αυξάνεται διαρκώς.)

pitsirikos

Η Βελούδινη Χούντα

Αναρωτιόμουν ποιά είναι η δικιά μας "Κόκκινη Γραμμή";

Ποιά είναι αυτά τα πράγματα που δεν θα ανεχτούμε;

Και μετά θυμήθηκα τις "Κόκκινες Γραμμές" των βουλευτών του ΛΑΟΣ, της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, και προσφάτως των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Όποτε άκουσα "Κόκκινη Γραμμή", ακολούθησε η "Κομματική Πειθαρχία" και το "Διαφωνώ αλλά Υπερψηφίζω".

Μια "Κόκκινη Γραμμή" λάστιχο. Μια Πολιτική λάστιχο. Μια Ιδεολογία λάστιχο. Μια Ηθική λάστιχο. Μία Λογική λάστιχο. Με μόνο στόχο την εξουσία.

Σε αυτή τη "στρατηγική του λάστιχου" εκπαιδεύτηκαν και οι πολίτες. Πάντα πίστευα πως η κυβέρνηση, ανάμεσα στα άλλα, έχει και ένα εκπαιδευτικό καθήκον, απέναντι στους πολίτες. Τώρα καταλαβαίνω πως αυτό το "εκπαιδευτικό καθήκον" η κυβέρνηση το επιτελεί, και το επιτελούσε πάντα, με άψογο τρόπο. Απλώς είναι διαφορετικές οι αξίες με τις οποίες εγώ πιστεύω πως πρέπει να "εκπαιδεύονται" οι πολίτες από τους πολιτικούς, και διαφορετικές οι "αξίες" με τις οποίες όντως "εκπαιδεύονται" οι πολίτες από τους "πολιτικούς".

Παλιά εκπαίδευαν στο "άρπαξε να φας και κλέψε νά 'χεις" και στο "έτσι κάνουν όλοι", μετά στην "ηθική του νόμιμου" και στο "εγώ ελπίζω να τη βολέψω", στο "και πάλι καλά να λες", στο "μη χέζεις εκεί που τρως" και στο "μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει", στο "τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα" και στο "αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ".   

"Monkey see monkey do"

Και θα έρθει η μέρα που θα σε κατηγορήσουν που δεν αντιστάθηκες. Θα σου πουν οι τότε πολιτικοί: "Καλά εμείς οι πολιτικοί σας καταστρέψαμε, εσείς γιατί δεν φωνάξατε; Γιατί δεν μας ανατρέψατε;".

Θα βγουν οι Πάγκαλοι της εποχής και θα σου πουν: "Μαζί τη φέραμε τη Χούντα".

Σου φαίνομαι Γραφικός; Λαϊκιστής; Σκοταδιστής; Εχθρός της προόδου; Ανθέλληνας; Κινδυνολόγος; "Φασίστας, Κομμουνιστής ή Μαλάκας";

Θα σου θυμίσω τί ανέχτηκες μέχρι σήμερα:

Ανέχτηκες επιχειρηματίες, εφοπλιστές, πολιτικούς, εργατοπατέρες, προέδρους δημόσιων οργανισμών, δημοσιογράφους να μπλέκουν σε σκάνδαλα και να "αθωώνονται". Και ανέχτηκες παράλληλα τις ανακοινώσεις για δημιουργία στρατοπέδων για να "στεγαστούν" οι κρατούμενοι μικρο-οφειλέτες του Δημοσίου.

Ανέχτηκες να φοροαπαλλάσσουν τους εφοπλιστές και να μειώνουν το φόρο πολυτελείας, ενώ εσένα να σε φορολογούν μέχρι να μην πάει άλλο, και μετά να σε φορολογούν εκ νέου. Ανέχτηκες να μείνεις άνεργος, ανέχτηκες να σου κόβουν το ρεύμα, να σου αρπάζουν τα λεφτά από την τράπεζα για να "πληρώσεις" τα χρέη σου, ανέχτηκες να σε λένε τεμπέλη, ανέχτηκες να αυτοκτονήσεις.

Ανέχτηκες τα στρατόπεδα "φιλοξενίας" μεταναστών. Ανέχτηκες άνθρωποι να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαΐ. Ανέχτηκες τη δημιουργία αστέγων.

Ανέχτηκες τα πογκρόμ ως τελική λύση: Πογκρόμ κατά αδέσποτων ζώων. Πογκρόμ κατά μεταναστών. Πογκρόμ κατά διαμαρτυρόμενων ανθρώπων. Πογκρόμ κατά ναρκομανών. Πογκρόμ κατά οροθετικών γυναικών. Πογκρόμ κατά καταλήψεων. Πογκρόμ κατά Τσιγγάνων.

Ανέχτηκες να συλλαμβάνουν ανθρώπους που μοιράζουν δωρεάν φαγητό και ανέχτηκες να μπουκάρει το ΣΔΟΕ και ο ΕΟΦ στα κοινωνικά ιατρεία.

Αλλά ανέχτηκες και την απαγωγή των Πακιστανών. Ανέχτηκες την παράνομη απέλαση πολιτικών προσφύγων. Ανέχτηκες από την ΕΛΑΣ το σάπισμα στο ξύλο μεταναστών και τις εφόδους στα σπίτια τους με σκοπό τη ληστεία. Ανέχτηκες την ΕΛΑΣ να συνεργάζεται με τη ΧΑ και να πουλάει προστασία σε μετανάστες και ντόπιους.

Ανέχτηκες το παράτυπο και παράνομο κλείσιμο της ΕΡΤ. Ανέχτηκες διώξεις μαχητικών δημοσιογράφων. Ανέχτηκες τις συλλήψεις αφισοκολλητών. Ανέχτηκες τα βασανιστήρια αντιφασιστών. Ανέχτηκες τα ανοιγμένα κεφάλια διαδηλωτών. Ανέχτηκες τις δολοφονίες μεταναστών. Ανέχτηκες τη δολοφονία δεκαπεντάχρονου από "πραιτοριανό". Ανέχτηκες τη δολοφονία αντιφασίστα.

Ανέχεσαι την κυβέρνηση που μιλάει για "επανακατάληψη των πόλεων" και πως "υπάρχουν τόσοι παράνομοι μετανάστες όσοι και άνεργοι, και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί". Ανέχτηκες την κυβέρνηση που μιλάει για "εγκληματικές οργανώσεις", με εγκλήματα όπως: "αίτημα να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ" και "επηρεασμός της κοινής γνώμης".

Ανέχτηκες τα κανάλια και οι εφημερίδες να κάνουν εξόφθαλμη φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, και οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού να μοντάρουν βίντεο και να πιάνονται στα πράσα να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις. Ανέχτηκες να ενημερώνεσαι αξιόπιστα για τη χώρα σου μόνο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα blog, τα ξένα κανάλια και τον ξένο τύπο, που ο υπουργός "προστασίας του πολίτη" απειλεί με μηνύσεις.

Και τώρα πες μου: Τί είναι η Χούντα; Και τί είναι η Δημοκρατία; Ποια είναι η "Κόκκινη Γραμμή" που χωρίζει τη Δημοκρατία από τη Χούντα;

Πρέπει να ξεκινήσουν και οι "εξαφανίσεις" πολιτών αλα Πινοτσέτ; Πρέπει να φτάσεις στο σημείο να δυναμώνεις τη μουσική για να μην ακούς τις κραυγές των βασανιζόμενων;

Ποιά είναι η δικιά σου "Κόκκινη Γραμμή";

Τί πρέπει να συμβεί για να το ξεστομίσεις;

Τί πρέπει να συμβεί για να βροντοφωνάξεις;

"ΕΧΟΥΜΕ ΧΟΥΝΤΑ"

 diogenisoskilos

Τα 28 κτήρια του ΤΑΙΠΕΔ: από νοικοκύρης, νοικάρης

Πολύ ανακουφισμένο εμφανίστηκε προχθές το ΤΑΙΠΕΔ από την ευτυχή κατάληξη της συμφωνίας «αξιοποίησης» των 28 ακινήτων του Δημοσίου από τις ελεούσες εταιρίες Real Estate της Εθνικής και της Eurobank .

«Κάθε εμπόδιο για καλό...», λένε τώρα στο ΤΑΙΠΕΔ. 

Εδώ το «καλό» αποκτάει φυσικά διαφορετική σημασία και θα δούμε το γιατί. Λογικά θα περιμένει κανείς το «καλό» να πηγαίνει στο Δημόσιο, μιας και το ΤΑΙΠΕΔ υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Δημοσίου και μόνο. Δεν είναι όμως έτσι, γιατί στην πραγματικότητα, που βγάζει μάτι, το «καλό» πάει αυτοδικαίως στις δυο εταιρίες. 

Από την παραχώρηση των 28 ακινήτων φιλέτων το ΤΑΙΠΕΔ θα εισπράξει, όποτε αυτό συμβεί, 261,3 εκατ. ευρώ τα οποία εντός 10ημέρου αυστηρά, όπως λέει ο νόμος που διέπει τη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ, θα μεταβούν στον ειδικό λογαριασμό χρέους για να μεταναστεύσουν πάραυτα στου δανειστές.

«Πολύ καλά», θα πει ο όποιος καλοπροαίρετος, που έχει εμπεδώσει το γεγονός ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πάνε για μισθούς και συντάξεις, όπως διατεινόταν για πολύ καιρό μια αλήτικη προπαγάνδα και δημοσιογραφία, αλλά για το χρέος. «Τουλάχιστον θα ξεφορτωθούμε ένα μέρος, έστω και μικρό, του χρέους». 

Τoo good to be true!

Διότι, βάσει μιας λεόντειας υπέρ των συγκεκριμένων τραπεζών συμφωνίας, το Δημόσιο υποχρεώνεται να πληρώνει ενοίκιο στους καινούργιους ιδιοκτήτες για μια περίοδο 20-25 ετών, ύψους 30 εκ. ευρώ ετησίως.

Δηλαδή έλαβε 261,3 εκ. για να πληρώσει 600-750 εκ. ευρώ, τα οποία ως τώρα δεν πλήρωνε, και τα οποία θα βγουν από πού αλλού, παρά από τον προϋπολογισμό, δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων.

Και να ήταν μόνο αυτά; 

Ακούστε!

Το Δημόσιο, δεν φτάνει που θα ξεσπιτωθεί κι από νοικοκύρης θα γίνει νοικάρης, αλλά υποχρεώνεται κι από πάνω να

• 1)    Επιμεριστεί τις υποχρεώσεις και το κόστος συντήρησης των κτηρίων,

• 2)    τα έξοδα των ασφαλίστρων, καθώς και

• 3)    τους φόρους, και δασμούς

Φυσικά το Δημόσιο παραμένει μετά τη λήξη της μίσθωσης, προτιμητέος αγοραστής, αλλά σε τιμές που θα επικρατούν εκείνη την εποχή. Όχι παίζουμε!

Όπως διευκρινίζεται στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος, το Δημόσιο θα αναλάβει όμως τα «ψιλά» στη συντήρηση και οι νέοι δικαιούχοι τα «χοντρά», χωρίς όμως να προσδιορίζεται τι συνιστά «ψιλό» και τι «χοντρό», μιας και η ασάφεια πάντα βοηθά. Ενώ η υποχρέωση των επενδυτών να επενδύσουν άλλα 100 εκ. ευρώ για την ανακαίνιση των κτηρίων, όπως διακινείται από μερίδα του τύπου, δεν προκύπτει από την πρόσκληση του ΤΑΙΠΕΔ, ούτε από κανένα άλλο επίσημο έγγραφο. Και προφανώς γίνεται για τη διασκέδαση των εντυπώσεων από το περιεχόμενο της συμφωνίας, την οποία ακόμα και «παράγοντες της αγοράς εκτιμούν ότι είναιπερισσότερο συμφέρουσα για τους επενδυτές -παρά για το Δημόσιο».

Το πόσο λοιπόν βλάπτεται το Δημόσιο από τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση είναι παραπάνω από εμφανές. Όχι ότι και οι προηγούμενες είναι συμφέρουσες, αλλά αυτή εδώ βγάζει μάτι. Διότι όχι μόνο δεν πρόκειται για επένδυση που θα αποφέρει νέες θέσεις εργασίας, αλλά θα την πληρώσουμε κι από πάνω, και μάλιστα αδρά.

Και το κερασάκι στην τούρτα!

Ποιοι ήταν οι σύμβουλοι της συγκεκριμένης συμφωνίας;

Ελάτε! Δεν είναι δύσκολο! Αναγράφεται στη σελ. 20 της Πρόσκλησης:

• 1)    Η EUROBANK EQUITIES INVESTMENT FIRM Α.Ε., και

• 2)    Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.

Bingo!

ΥΓ. Η λίστα των 28 κτηρίων βρίσκεται ΕΔΩ 

 

cynical

Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο)!

«Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος. «Όχι», απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια επιμήκυνση μέχρι το… 2064!

Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ. Αλλά το 2014 (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού) μετά από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, μετά από διαρκείς εφαρμοστικούς, από μεσοπρόθεσμα και από μακροπρόθεσμα μέτρα λεηλασίας, μετά από χαράτσια, φοροληστείες και «κουρέματα», το χρέος αναμένεται να έχει εκτιναχτεί στο177,5% του ΑΕΠ!

Δηλαδή θα είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

 Μετά από 4 χρόνια μνημονίων το χρέος το 2014 θα βρίσκεται στο 177,5% του ΑΕΠ (προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2014)

Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν τα μνημόνια. Τα μνημόνια και οι τρόικες δεν μειώνουν το χρέος. Ποτέ δεν είχαν τέτοιο στόχο. Τα μνημόνια και οι τρόικες «ταΐζουν» το χρέος.

Οι κυβερνώντες λένε ότι παίρνουν δάνεια (και συνάπτουν μνημόνια) γιατί η χώρα έχει χρέη. Ψέμα! Ισχύει το αντίστροφο: Οι χώρες (όχι μόνο η Ελλάδα) δεν παίρνουν δάνεια επειδή έχουν χρέη, έχουν χρέη επειδή παίρνουν δάνεια! Και τα μεν δάνεια τα ξεκοκκαλίζουν οι πλουτοκράτες. Τα δε – όλο και αυξανόμενα – χρέη των δανείων τα φορτώνονται οι λαοί.

Αυτή δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!

Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Κάπως έτσι, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται – όπως περιέγραφε ο Λένιν – ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

 

 

Όπως προκύπτει από την προχτεσινή έκθεση της Eurostat, η πολιτική της «μείωσης των χρέους» έχει οδηγήσει σε αύξηση του χρέους σε όλα (ανεξαιρέτως!) τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης

Η πολιτική της λιτότητας, με μνημόνια και τρόικες ή χωρίς, αξιοποιεί το χρέος ως πρόσχημα για νέες μειώσεις μισθών, για νέες μειώσεις συντάξεων, για νέες αυξήσεις φόρων, για γενικό ξεπούλημα, για κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας (με ή χωρίς μνημόνια) την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, δεν μειώνουν το χρέος. Το διογκώνουν! Το πολλαπλασιάζουν!

Τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Και σίγουρα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει γίνει κανένα «λάθος»…

Τα χρέη και τα ελλείμματα (ή τα πλεονάσματα) είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών. Είναι κι αυτά, δηλαδή, κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλο φαγοπότιπου άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.

Εν ολίγοις: Ο δανεισμός και η υπερχρέωση αποτελεί τη (συνήθη στον καπιταλισμό) τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Εκεί πηγαίνουν τα δάνεια. Από εκεί προέρχονται τα χρέη. Αυτά πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τα πληρώνει αέναα.

Απόδειξη:

1)    Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!

2)    Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Άθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133)

Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος και οι κυβερνήσεις δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η δράση των κεφαλαιοκρατών. Από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

Ο ελληνικός λαός που για να καταστήσει «βιώσιμο το χρέος» – ένα χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν» -πλήρωσε μόνο την τελευταία 20ετία σε τόκους κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, τώρα, πάλιστο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα. Και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα, τα οποία (αν το σενάριο του κ.Στουρνάρα για 50ετές ομόλογο «ευωδοθεί») θα τα πληρώνει μέχρι το 2064. Που τότε θα του πουν ότι χρωστάει κι άλλα τόσα κοκ!

Επομένως, από τα προηγούμενα, αν απορρέει κάτι ως χρέος του λαού, είναι τούτο:

Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να διαγράψει το χρέος που όχι μόνο το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο, αλλά του λένε ότι θα το πληρώνουν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, κι αυτό, το πληρωμένο χρέος, ποτέ δεν θα τελειώνει!

Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Από ένα λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε!

Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

Υστερόγραφο:

Αν η δική μας προσέγγιση είναι «δογματική», τότε παραπέμπουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της (καθόλου δογματικής) «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής:

«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει…) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».