O υπενωματάρχης Μουρούτης πάει Εβρόπι. Του Στέλιου Κούλογλου

Σε μια πολιτισμένη χώρα, που υποτίθεται ότι παλεύει και για την επιβίωση της, η επιλογή του Α. Τσίπρα στην θέση του υποψήφιου της προεδρίας της Κομισιόν θα έπρεπε να χαροποιήσει φίλους και αντίπαλους. Άντε οι τελευταίοι, αν είναι τόσο ζορισμένοι όσο είναι σήμερα οι άνθρωποι του Μαξίμου, να μην εκδήλωναν την ικανοποίηση τους δημοσίως. Θα μπορούσαν όμως να ζητήσουν από την νονά Μέρκελ κάποια ανάλογη μεταχείριση, ώστε να μην κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑτους πόντους που αναμφισβήτητα κερδίζει από την υποψηφιότητα Τσίπρα.
 Στο κάτω κάτω, όταν ο Α. Σαμαράς συνάντησε τις προάλλες την Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον, την προειδοποίησε ότι αν ληφθούν και νέα μέτρα στην Ελλάδα «θα πάρεις πακέτο (με τα μέτρα) και τον Τσίπρα». Δεν θα μπορούσε να πει κάτι ανάλογο και στους δανειστές, ζητώντας ευρωπαϊκές διευκολύνσεις για τον Α.Σαμαρά, εν όψει και ευρωεκλογών;
Αντί για μια παρόμοια τακτική, η «ομάδα αλήθειας» του Μαξίμου αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα επιστρέφοντας την χώρα στο παρελθόν. Ο γραμματέας της ΝΔ Ανδρέας Παπαμιμίκος, που είναι δυστυχώς και νέος άνθρωπος, δήλωσε ότι τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν «κόμματα με ξεκάθαρο προσανατολισμό, μαρξιστικά, τροτσκιστικά, τα οποία έχουν κατηγορηθεί για εξτρεμισμό». Την μεγαλύτερη όμως πλάκα έχουν τα παπαγαλάκια στις γαλάζιες εφημερίδες τα οποία, αναλαμβάνοντας να εκλαϊκεύσουν την «γραμμή», θύμιζαν με τα άρθρα τους αναφορές της Χωροφυλακής για τους κομουνιστές, της δεκαετίας του 60.

Αντιγράφω:

«Ειδικότερα, ο κ.Τσίπρας θα έχει υποστήριξη από το κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου GUE, που απαρτίζεται από κομμουνιστικά και ακροαριστερά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα:
- Το Bloco de Esquerda της Πορτογαλίας, που δημιουργήθηκε από μαρξιστικές και τροτσκιστικές κινήσεις.
- Το Die Linke της Γερμανίας, που σημείωσε μεγάλη υποχώρηση στις τελευταίες εκλογές (έλαβε 8,6% από 11,9% το 2009)... Στο παρελθόν, βουλευτές του είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε εξτρεμιστικές οργανώσεις.
- Το Hrvatski laburisti - stranka rada της Κροατίας. Λαϊκιστικό κόμμα με 5,1%, που διοικείται από πρώην συνδικαλιστή
- Το Komunistická strana Čech a Moravy, το κομμουνιστικό κόμμα Βοημίας και Μοραβίας (Τσεχία). Στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για εξτρεμισμό και η νεολαία του είχε τεθεί εκτός νόμου.
- Το Socialistische Partij, το σοσιαλιστικό κόμμα της Ολλανδίας με ρίζες στον μαοϊσμό και κομουνισμό.
- Το Sossialist party, το τροτσκιστικό, μαρξιστικό, ακροαριστερό κόμμα της Β. Ιρλανδίας Με βασικές πολιτικές τη λήψη της οικονομικής δύναμης από τα χέρια των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Βασίζεται στις ιδέες των Τρότσκι, Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και αναπολεί τη Ρωσική Επανάσταση».
Πως είναι δυνατόν το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που οραματίστηκε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας να αντιμετωπίζει το 2013 τους αντιπάλους του με όρους Χωροφυλακής; Είναι σαν να διαβάζει κανείς αναφορά επαρχιακού ασφαλίτη για τους αντεθνικώς δρώντες της περιοχής «Θέλουν διαβατήριο να παν Εβρόπι, αλλά ιγώ τους ξέρω τούτους τους αναρχοκομουνιστάς».
Είναι σαν να ξεπατικώνουν την «Λούφα και Παραλλαγή», σαν να γράφουν σε γραφομηχανή με φόντο εικόνα με το βασιλιά ή με το πουλί της χούντας. Υπενωμοτάρχα Μουρούτη και Λαζαρίδη, δεν είναι αναφορά αυτή. Εγέρθητος
 http://tvxs.gr

Βία και πολιτική: Από τον Μαρξ στον Παπαμιμίκο (και πάλι πίσω) !!!

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που η Δεξιά χρησιμοποιούσε τον Μαρξ ως τεκμήριο εγγραμματοσύνης και «κεντρώου» προσανατολισμού.

«Διάβαζα με επιμονή και υπομονή τους αριστερούς στοχαστές. Και το λέω αυτό γιατί πραγματικά θέλει πολύ κουράγιο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το…Κεφάλαιο του Μαρξ […] Διάβαζα τους στοχαστές αυτούς όχι μόνο για να γνωρίζω την “άλλη πλευρά”, αλλά γιατί πίστευα -και πιστεύω ακόμη- ότι στα κείμενα αυτά υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια που πρέπει να λαμβάνουμε, όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά, πολύ σοβαρά υπόψη».

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Αυτά τα ενθουσιώδη δεν τα γράφει κάποιος φιλομαθής πρωτοετής της ΔΑΠ. Τα λέει ο Κώστας Καραμανλής στο λογοτεχνικό περιοδικό «Διαβάζω», τον Δεκέμβρη του 2005, όταν δηλαδή ο ίδιος είναι ακόμα πρωθυπουργός και η ΝΔ αυτοπροβάλλεται ακόμα ως του «μεσαίου χώρου». Και σκληρότεροι δεξιοί όμως, όπως ο Βύρων Πολύδωρας, μέχρι πρότινος δεν είχαν πρόβλημα να αναγνωρίσουν ότι, αν μη τι άλλο, «ο Μαρξ υπήρξε πολύ σημαντικός πολιτικός φιλόσοφος». Κανείς τους, καθώς φαίνεται, δεν είχε ρωτήσει τότε τον Παπαμιμίκο.

***

Θα είχαν απλώς ανεκδοτολογική αξία όλα τα παραπάνω αν, σε σοβαρές και λιγότερο σοβαρές εκδοχές, η μάχη κατά του «εξτρεμισμού» δεν ήταν σήμερα η προμετωπίδα Δεξιάς και Κεντροαριστεράς, ενόψει μάλιστα ευρωεκλογών. Να όμως που από τον Σόιμπλε και τον Ολάντ μέχρι …τον Παπαμιμίκο, η «κεντρώα» Ευρώπη ετοιμάζεται να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της με τα άκρα στην πολιτική και την ιστορία – εγχείρημα, το τελευταίο, που αν δεν ήταν φιλόδοξο, θα ήταν απλώς επικερδές.
Τι είναι τελικά αυτός ο εξτρεμισμός, και κυρίως, από πού προέρχεται; Σε μια μελέτη της του 2004 για λογαριασμό του Ιδρύματος Αντενάουερ, του θεωρητικού ινστιτούτου των γερμανών Χριστιανοδημοκρατών, η Viola Neu υποστηρίζει ότι το πρόβλημα είναι κυρίως οι «απορριπτικές αντιλήψεις για τις πολιτικές ελίτ [και] οι θετικές αξιολογήσεις για τη βία [που] εντοπίζονται τόσο σε δεξιές-εξτρεμιστικές όσο και σε αριστερές-εξτρεμιστικές κοσμοεικόνες» [1].
Αυτό λοιπόν που διακυβεύεται στη μάχη κατά των «άκρων» δεν είναι μόνο το ποιος άλλος εκτός από το κράτος μπορεί να ασκεί νόμιμη βία, αλλά ποιος άλλος εκτός από τις ελίτ (μέσω του κράτους) μπορεί να κάνει πολιτική. Έναν αιώνα περίπου πριν, ο Καρλ Σμιτ υποστήριζε ότι στις δημοκρατικές κοινωνίες το κράτος δεν διαθέτει πια το μονοπώλιο του Πολιτικού. Το νέο φιλελεύθερο Κέντρο ανά την Ευρώπη φαίνεται, με τον τρόπο του, να θέλει να τον επιβεβαιώσει. Στην προσπάθειά του δε να πείσει πως οτιδήποτε καλύτερο από αυτό που ζούμε τώρα είναι απλώς αδιανόητο, θεωρεί κρίσιμο να ξεμπερδεύει άνευ όρων με κάθε προηγούμενη απόπειρα βελτίωσης του υπάρχοντος, και κυρίως με τον εικοστό αιώνα, τον  περίφημο «αιώνα των άκρων».
Ενώ λοιπόν ένας ορισμένος παραδοσιακός κομμουνισμός ανατρέχει στην ιστορία για να την επαναλάβει («τώρα όπως τότε – τώρα ξανά»), ο φιλελεύθερος αναθεωρητισμός επιστρέφει για να την κομματιάσει («τώρα όπως ποτέ άλλοτε – τώρα και ποτέ ξανά»). Η ιστορία, γι΄ αυτόν, δεν είναι παρά ένα συνεχές αμφισβήτησης και εκ νέου επιβεβαίωσης του μονοπωλίου του κράτους στη νόμιμη βία – επιβεβαίωση για την οποία (θυμηθείτε την περίοδο μετά το 2008) η εκ δεξιών αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου στη νόμιμη βία συνιστά πολύτιμη συμβολή για την επιστροφή στην πρότερη κατάσταση.
Είτε με όρους πολιτικής, είτε με όρους ιστορικούς, η άνευ όρων υπεράσπιση του κρατικού μονοπωλίου στη νόμιμη βία «ξεχνά» ότι το μονοπώλιο αυτό αποκτήθηκε βίαια, κυρίως όμως, ότι η περίφημη «νόμιμη» βία είναι βία «έννομη», αντιστοιχεί δηλαδή σε ένα κράτος δικαίου: η λειτουργία ενός δικαίου, κράτους δηλαδή κανόνων και όχι αποφάσεων, είναι αυτή που  στις (αστικές) δημοκρατικές κοινωνίες περιορίζει την προσφυγή στη βία, υποδεικνύοντας τη θεσμική οδό ως δρόμο για την επίλυση των συγκρούσεων. Συμβαίνει σήμερα το αντίστροφο: το μπλοκάρισμα αυτής της λειτουργίας και η νομιμότητα ad hoc, που ως τέτοια αυτοαναιρείται, είναι σήμερα η άλλη όψη της όλο και συχνότερης προσφυγής στη βία – τόσο από το κράτος, όσο και από τους αντιπάλους του, εκεί που η μονοπώληση της πολιτικής εξαντλεί τους δρόμους θεσμικής και πολιτικής επίλυσης των συγκρούσεων.
Είναι γι΄ αυτά που, από τη μάχη για τα Πανεπιστήμια, τα «Δεκεμβριανά» και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την τωρινή μάχη κατά του «εξτρεμισμού», το θέμα δεν ήταν και δεν είναι απλώς η βία – ό,τι κι αν ισχυρίστηκαν οι πρωταγωνιστές σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Το θέμα ήταν και είναι, στην πραγματικότητα, η δυνατότητα μιας αριστερής πολιτικής αυτόνομης έναντι των ελίτ και του κράτους – ό,τι δηλαδή ξεχωρίζει, κατά τον Μαρξ, τους κομμουνιστές από τα άλλα κόμματα. Η συζήτηση περί βίας είναι, με άλλα λόγια, συζήτηση για την πολιτική, τους σκοπούς και τα όριά της – δευτερευόντως μόνο για τα μέσα της. Ως προς αυτά τα τελευταία, δεν ξέρω ούτε ένα επιχείρημα σε τι υπερτερεί, ηθικά και πολιτικά, η βία για τη συντήρηση του υπάρχοντος έναντι της βίας για τη βελτίωσή του. Πιθανότατα δεν ξέρουν ούτε και αυτοί που ξανανοίξουν λογαριασμούς με τη βία του εικοστού, για να δικαιολογήσουν τη (νόμιμη και παράνομη) βία του εικοστού πρώτου αιώνα. Κι εδώ, η νηφάλια αποτίμηση της «κόκκινης βίας» από τον Παναγή Παναγιωτόπουλο, έναν από τους υπογράφοντες (όχι παραδόξως) το κείμενο των «58», μου φαίνεται  απλώς αποστομωτική:

«Ήταν η βία [που] δεν αρκέστηκε στην απόκρουση του εισβολέα, αλλά γέννησε χειραφετησιακά αιτήματα και ριζοσπαστικές ταυτότητες. Βία που στηριζόταν τόσο στην ενοποιητική ιδέα της Εθνικής Απελευθέρωσης όσο και στη διαιρετική δύναμη της ταξικής ανάλυσης. Αν λοιπόν αυτή η βία δεν είναι προϊόν ταξικού μίσους ή ιδεολογικού μηδενισμού, τότε μπορούμε να τοποθετηθούμε απέναντι στη ριζοσπαστική πολιτική συμμετοχή των μαζών που γνωρίζουμε, από το 1789 ήδη, ότι είναι αιματηρή. Να τοποθετηθούμε τελικά απέναντι στη δυνατότητα των μαζών να μετέχουν ενεργά στην πολιτική» [2]. Οι πάσης απόχρωσης κατήγοροι της βίας «απ΄όπου» τοποθετούνται πρωτίστως ενανίον αυτής της συμμετοχής.
______________________
Σημειώσεις
[1] Στο: Βασιλική Γεωργιάδου, Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης, Καστανιώτης 2008
[2] Παναγής Παναγιωτόπουλος, «Επανάσταση χωρίς αίμα, πολιτική χωρίς βία;», Τα Νέα, 26.6.2004

paganeli

Εκατόμβες νεκρών από το 2016 - Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη(συνέντευξη σοκ)

Έρευνες που κυκλοφόρησαν για την Ελλάδα αλλά κατά περίεργο λόγο δεν δημοσιεύονται εντός των (τειχών),αναλύουν με μαθηματική ακρίβεια τι μας περιμένει τα επόμενα χρόνια.

Το σήμερα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και το ναυάγιο που θα προκαλέσει λέγετε "ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ".

Ο david stuckler είναι ένας από αυτούς,ενδεικτικά διαβάστε στο:tvxs.gr/news.

Αυτό που ξέρουν και δεν μας λένε είναι ότι μπορούν να προβλέψουν με τρομακτική ακρίβεια το τι ακολουθεί σε ότι αφορά την θνησιμότητα του πληθυσμού.

Τώρα μπορεί να βλέπουμε την αύξηση των αυτοκτονιών και ορισμένων άλλων δεικτών θνησιμότητας,η πραγματική έκρηξη όμως θα ξεκινήσει περίπου το 2016 όταν θα έχουμε εκατόμβες νεκρών από καρδιοαγγειακά προβλήματα που σχετίζονται με την αύξηση του στρες(εκεί μάλλον στοχεύει το ψεύτικο success story...σαν αντίμετρο).Στην συνέχεια,περίπου στο 2020 θα έχουμε την ολοκλήρωση της σφαγής όταν θα ολοκληρωθεί και ο χρόνος επώασις των σημερινών καρκινογενέσεων.

Αν προσθέσουμε και την μείωση των γεννήσεων σε ένα ήδη γηρασμένο πληθυσμό...κάποιοι θα έχουν τύψεις για την ψήφο τους.

Φυσικά υπήρχε και άλλος δρόμος όπως αυτος της Ισλανδίας αλλά οι (δικοί) μας προτίμησαν τις εκατόμβες.

O Άρης Χατζηστεφάνου, συντάκτης του περιοδικού Unfollow, μίλησε στην εκπομπή «Με το Ν και με το Β» και στους Νίκο Βαβατσικλή και Νατάσσα Βαφειάδου από το Ράδιο Παρατηρητής.
Θέμα συζήτησης οι αποκαλύψεις του περιοδικού Unfollow για τις εκατόμβες νεκρών που όπως προβλέπουν επιστήμονες θα έρθουν στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια αλλά και οι εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή, τη θεωρία των δύο άκρων κ.α.

O Άρης Χατζηστεφάνου στο Ράδιο Παρατηρητής

Ακούστε όλη την συνέντευξη. ΕΔΩ
info-war.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2013/10/2016.html#ixzz2iTTHhLJl
Ακολουθήστε τα links έχουν ενδιαφέρον

Από την πολιτική στη δημοκρατική ανυπακοή !!!

«Η πολιτική ανυπακοή είναι ατομική, η δημοκρατική συλλογική. Μια κυβέρνηση που εγκαταλείπει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ή παραβιάζει βασικά δικαιώματα και προφανείς ανάγκες της συντριπτικής πλειονότητας, χάνει τη δημοκρατική της νομιμοποίηση. Η πολιτική ανυπακοή του πλήθους αποτελεί αυθεντική ηθική και δημοκρατία εν δράσει, σε αντίθεση με την…ανομία της εξουσίας. Είναι αυτό που φοβάται κάθε εξουσία»

Του Κώστα Δουζίνα*

Η ανθρωπότητα γεννιέται με ανυπακοή. Ο Αδάμ και η Εύα παρακούν τον Θεό αφήνοντας τον Παράδεισο για τη Γη. Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά από τους Θεούς και δημιουργεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Σωκράτης παραβιάζει την ορθοδοξία της Αθήνας και πεθαίνοντας βάζει τον θεμέλιο λίθο της φιλοσοφίας.
Στη νεωτερικότητα, αντίσταση και ανυπακοή οδήγησαν σε όλες τις ελευθερίες που θεωρούμε δεδομένες. Η απελευθέρωση των δούλων, η καθολική ψήφος, βασικές προστασίες της εργασίας, η κατάργηση των διακρίσεων κατά των γυναικών, των φυλετικών και άλλων μειονοτήτων, για να αναφερθούμε μόνο στα βασικά, δεν θα υπήρχαν χωρίς τις «παράνομες» ενέργειες των ανυπάκουων. Αφαιρέστε από την ιστορία την αντίσταση κατά του ισχύοντος νόμου και θα βρισκόμασταν ακόμη σε δαντική Κόλαση.
Η «πολιτική ανυπακοή» είναι η σύγχρονη εκδοχή του «δικαιώματος αντίστασης» (jus resistantiae). Η έννοια έγινε γνωστή με το μαζικό κίνημα στις ΗΠΑ ενάντια στις ρατσιστικές διακρίσεις και τον πόλεμο στο Βιετνάμ που ξέσπασε με μία απλή πράξη ανυπακοής: η Αφροαμερικανίδα Rosa Parks αρνήθηκε το 1955 να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σ’ έναν λευκό άντρα, όπως όριζε ο νόμος. Σημαντικοί φιλελεύθεροι φιλόσοφοι όπως η Hannah Arendt, ο John Rawls, ο Ronald Dworkin αλλά και το Ανώτατο Δικαστήριο συμφώνησαν ότι σε συγκεκριμένες περιστάσεις η ανυπακοή όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται – και τα δικαστήρια πρέπει να προστατεύουν αυτούς που την ασκούν.
Ο Νίξον από την άλλη πλευρά κατήγγειλε τους αντιφρονούντες ως «αναρχικούς» και «εξτρεμιστές» – αιτία των ταραχών δεν ήταν το Βιετνάμ ή ο ρατσισμός, αλλά η «έλλειψη σεβασμού προς το κράτος δικαίου». Ξέρουμε από την ιστορία ότι όταν η εξουσία απαντά στους ανυπάκουους με γενικότητες περί «κράτους δικαίου» έχει χάσει το επιχείρημα και το μόνο που της απομένει είναι η καταστολή. Θα λέγαμε ότι επιθέσεις κατά της ανυπακοής δείχνουν την αμνησία και ανοησία των κυβερνώντων. Αποτελούν την κύκνεια κακοφωνία ενός συστήματος εξουσίας.
Στη φιλελεύθερη φιλοσοφία η εξουσία νομιμοποιείται όταν προωθεί την ατομική αυτονομία. Οι πολίτες έχουν δώσει τη σιωπηρή συναίνεσή τους στο Σύνταγμα και την κυβέρνηση με ένα πραγματικό ή εικονικό κοινωνικό συμβόλαιο και έχουν υποσχεθεί υπακοή με αντάλλαγμα νόμους που θα προάγουν το κοινό καλό και τη δικαιοσύνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε άνευ όρων όλες τις πολιτικές της κυβέρνησης επειδή έχουν γίνει νόμος. Εάν οι νόμοι και οι πολιτικές συγκρούονται με βασικές συνταγματικές αρχές, η νομιμότητα και η νομιμοποίηση αποκλίνουν και η υποχρέωση υπακοής αναιρείται. Η αντιπολίτευση επιδιώκει την κατάργηση του νόμου, οι πολίτες αντιστέκονται με όλους τους τρόπους εκτός της βίας.
Οσοι παραβιάζουν κάποιο νόμο περί δημόσιας τάξης καταλαμβάνοντας ένα υπουργείο για να καταδείξουν πόσο αντισυνταγματικά και άδικα είναι τα μέτρα (έμμεση ανυπακοή) ενεργούν στο όνομα του συντάγματος. Κάποιος που παραβιάζει έναν νόμο που με τη σειρά του καταργεί συνταγματικές εγγυήσεις, όπως η περίπτωση του κινήματος «Δεν Πληρώνω», επιτελεί άμεση ανυπακοή. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ανυπάκουος αντικαθιστά τα δικαστήρια όταν αμελούν την υποχρέωση τους απέναντι στο σύνταγμα. Οι ανυπάκουοι δεν πρέπει να τιμωρηθούν είτε γιατί ο νόμος δεν είναι έγκυρος είτε γιατί η πράξη τους δεν είναι παραβατική.
Για τον απλό πολίτη, η ανυπακοή είναι η ηθική απόφαση να παραβιάσει τον νόμο λέγοντας «φτάνει, αρκετά, δεν πάει άλλο». Είναι μια δύσκολη απόφαση, ταυτόχρονα τραυματική και αναπόφευκτη, μια «επικίνδυνη ελευθερία» που εκφράζει την ουσία της αυθεντικής ηθικής. Στην ανυπακοή, νομιμότητα και ηθική συγκρούονται: από τη μια η εξωτερική υποχρέωση να υπακούμε τον νόμο (με τεχνικούς όρους, ένα ετερόνομο καθήκον) και από την άλλη η εσωτερική ηθική ευθύνη που μας δεσμεύει να ακολουθούμε το καλό, αυτό που για τον καθένα μας εκφράζει την ύψιστη ηθική αρετή (αυτονομία). Στην ανυπακοή, νομιμότητα και ηθική αποκλίνουν αλλά αυτονομία και υπαρξιακή ελευθερία συμπίπτουν.
Ο ηθικός έλεγχος της ανυπακοής είναι εύκολος. Η απόρριψη του φόβου που καλλιεργεί η εξουσία, η αποδοχή της πιθανότητας τιμωρίας και η καθολικότητα του ηθικού αιτήματος αποτελούν αυστηρά κριτήρια. Η ηθική ισχύς του δικαίου στηρίζεται στην καθολική του μορφή. Η ηθική επιταγή της ανυπακοής από την άλλη πλευρά αντλεί τη δύναμή της από το περιεχόμενο της συγκεκριμένης κατάστασης, την ένταση και έκταση του κοινωνικού τραυματισμού. Ο καταλύτης για ανυπακοή μπορεί να είναι μια ακραία αδικία, όπως ο φόνος του Αλέξη το 2008, ή αποτέλεσμα μιας σειράς καθημερινών επιθέσεων και ταπεινώσεων που εξαντλούν την ηθική αντοχή, όπως μαζικές απολύσεις, απέλπιδη ανέχεια ή συνεχείς επιθέσεις στην αξιοπρέπεια.
Σε όλες τις περιπτώσεις μη ωφελιμιστικής αλλά ηθικής ανυπακοής, το μερικό ή τοπικό τραύμα εγείρει ένα καθολικό αίτημα. Η «κατηγορική επιταγή» της αντίστασης είναι «να δρας πάντα σύμφωνα με μια αρχή που επιτίθεται, υποσκάπτει και αναιρεί τις αιτίες που αποκλείουν και καταδικάζουν σε συμβολικό και φυσικό θάνατο μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού». Σε αντίθεση με τον νόμο που λειτουργεί παραγωγικά, η ηθική επιταγή της αντίστασης καθολικεύει το ειδικό. Οι χαμηλόμισθοι, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι και κατατρεγμένοι, νέοι και γέροι, Ελληνες και μετανάστες, ενσωματώνουν το καθολικό αυτό πρόταγμα. Για τους οργανικούς διανοούμενους της εξουσίας από την άλλη πλευρά, αυτούς που καταγγέλλουν την ανυπακοή ως «ανομία», η τιμωρία είναι άγνωστη και το κοινό καλό αποτελεί συνήθως μάσκα του ιδιωτικού τους συμφέροντος.
Ο αυτόνομος ανυπάκουος πολίτης δεν ακολουθεί απλώς τον νόμο – κρίνει ταυτόχρονα τη «λογική» του και την εσωτερική του σχέση του με τη δικαιοσύνη. Ενας νόμος χωρίς δικαιοσύνη είναι σώμα χωρίς ψυχή, νεκρό γράμμα χωρίς πνεύμα, δεν δημιουργεί ευθύνη ούτε υποχρέωση υπακοής. Μόνο απελπισμένα καθεστώτα υποστηρίζουν ότι όλοι οι νόμοι δημιουργούν απόλυτη υποχρέωση υπακοής. Είναι περίεργο ότι χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε σ’ αυτούς που φαντάζονται ότι είναι παιδιά της Αντιγόνης.
Βασικές συνταγματικές διαδικασίες έχουν παραβιαστεί και καίρια πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα έχουν καταστρατηγηθεί από τα Μνημόνια. Αυτά τα μέτρα και μόνο θα δικαιολογούσαν την ανυπακοή. Αλλά οι αιτιολογίες για την ανυπακοή πάνε βαθύτερα. Το δημοκρατικό έλλειμμα του πολιτικού συστήματος είναι εμφανές και δραματικό. Τα μέτρα έχουν παραχωρήσει την εθνική ανεξαρτησία σε ένα ετερόκλητο «πλήρωμα» διεθνών τραπεζιτών και «λογιστών» των Βρυξελλών και έχουν μετατρέψει το εθνικό Κοινοβούλιο σε τοπικό υποκατάστημα πολυεθνικής εταιρείας που εκτελεί τις εντολές της γενικής διεύθυνσης. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κυβερνάται με διατάγματα ξένων δυνάμεων που προσκάλεσε και υπηρετεί η κυβέρνηση.
Εδώ ερχόμαστε στις σύγχρονες θεωρίες της δημοκρατικής ανυπακοής. Η πολιτική ανυπακοή είναι ατομική, η δημοκρατική συλλογική. Μια κυβέρνηση που εγκαταλείπει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ή παραβιάζει βασικά δικαιώματα και προφανείς ανάγκες της συντριπτικής πλειονότητας χάνει τη δημοκρατική της νομιμοποίηση. Στη «μεταδημοκρατική συνθήκη» της εποχής μας η δημοκρατική διαδικασία δυσλειτουργεί, οι πολιτικοί εφαρμόζουν τις επιταγές των τεχνοκρατών, οι κυβερνήσεις είναι υποχείρια των αγορών, τα ΜΜΕ κομμάτια της διαπλοκής και συναλλαγής. Δεν υπάρχει τρόπος να συμμετάσχουμε στις αποφάσεις που μας αφορούν ή να εισακουστούν τα θεμιτά μας παράπονα.
Στην Ελλάδα το δημοκρατικό έλλειμμα του πολιτικού συστήματος, μόνιμο χαρακτηριστικό των μεταβιομηχανικών κοινωνιών, έχει γίνει εμφανές και δραματικό. Μόνο η αντίσταση στις μη νομιμοποιούμενες πολιτικές μετατρέπει τα απλά υπο-κείμενα του νόμου σε πραγματικούς πολίτες. Αυτό είναι το δεύτερο επίτευγμα της ανυπακοής: ανυψώνει τους ανθρώπους από εκτελεστές διαταγών σε αυτόνομους και ενεργούς παράγοντες δημοκρατίας. Η δημοκρατία περιέχει ως αναπόσπαστο κομμάτι της το «δικαίωμα εξέγερσης», το μόνο «φυσικό» δικαίωμα που την σώζει από την πλήρη παρακμή και σήψη. Αυτό που υποστηρίζω, λοιπόν, είναι ότι η λυσσασμένη επίθεση στην ανυπακοή δεν έχει να κάνει με τη νομιμότητα αλλά με τι διακυβέρνηση. Ο ανυπάκουος δημοκράτης ενεργεί ηθικά ως άτομο και πολιτικά ως μέλος μιας πολιτικής κοινότητας. Αψηφά την εξουσία και τις πολιτικές εκφοβισμού έχοντας στον νου μια βασική δέσμευση στο καλό και όχι στο ατομικό του κέρδος ή όφελος, όπως κάνουν μονίμως οι ισχυροί και οι πλούσιοι. Η δημοκρατική ανυπακοή εισάγει ξανά το «πολιτικό» στοιχείο στην καθημερινή πολιτική που έχει ορισθεί ως χώρος διαχείρισης συμφερόντων από αντιπροσώπους και εξπέρ. Οταν γίνεται αυτό, αποτυγχάνει η «βιοπολιτική» προσπάθεια να ελεγχθούν τα σώματα και τα μυαλά των πολιτών, μία προσπάθεια που επιδιώκει να μετατρέψει τον λαό σε ένα ενιαίο, υπάκουο και εύπλαστο πολιτικό σώμα.
Κανένας νόμος ή κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν έχει την ενεργητική αποδοχή ή, τουλάχιστον, την ανοχή των πολιτών. Μια κρίση νομιμοποίησης και εξουσίας δεν προκύπτει βέβαια από μεμονωμένες πράξεις ανυπακοής. Δημιουργείται όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει αποδοχή της βασικής πολιτικής και των αρχών του και πρέπει να καταφύγει στον ανοικτό καταναγκασμό, στην ιδεολογική χειραγώγηση ή στα ψεύδη, με άλλα λόγια στην ταύτιση νόμου και ανομίας. Η πολιτική ανυπακοή του πλήθους αποτελεί αυθεντική ηθική και δημοκρατία εν δράσει σε αντίθεση με την ανομία της εξουσίας. Είναι αυτό που φοβάται κάθε εξουσία.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
* Καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Birkbeck του Λονδίνου. Ανάμεσα στα Βιβλία του «Αντίσταση και φιλοσοφία στην κρίση» (Αλεξάνδρεια 2012) και «Ριζοσπαστική Πολιτική και Νομική Φιλοσοφία» (Νήσος 2013) .

Εφημερίδα των Συντακτών
paganeli

ΕΡΤ: Πυκνώνουν τα σύννεφα -Θα αποδειχθεί «προφητική» για δεύτερη φορά η Real News;

ΑΠΟ: KOKKINIOTIS

Γράφει ο aristerix
Μετά τη λογοτεχνία και την ‘κβαντισμένη’ ποίηση του Καβάφη, η Φυσική έρχεται με τη σειρά της στο προσκήνιο. Η Real News δημοσιεύει σήμερα μια ‘είδηση’ πουαναπαράγεται στο διαδίκτυο:

»Η κυβέρνηση σχεδιάζει να θέσει έως και θέμα κινδύνου της δημόσιας υγείας,προκειμένου να καταστήσει αναγκαία την αποχώρηση των πρώην εργαζομένων της ΕΡΤ από το κτίριο της Αγίας Παρασκευής…

Ζητήθηκε από την ΕΕΤΤ να διεξ(αγ)άγει μετρήσεις ακτινοβολίας της κεραίας που τοποθέτησαν οι πρώην εργαζόμενοι στην ΕΡΤ…

Όπως γράφει η εφημερίδα, το στοιχείο που τίθεται υπό διερεύνηση είναι η κεραία που τοποθετήθηκε πριν από μερικές ημέρες στην ταράτσα του Ραδιομεγάρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, στελέχη της κυβέρνησης ζήτησαν από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων να πραγματοποιήσει στη γύρω περιοχή μετρήσεις ακτινοβολίας, ώστε να διαπιστωθεί αν υφίσταται κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Με βάση κάποια πρώτα στοιχεία που επικαλούνται στελέχη της κυβέρνησης, κατόπιν συζήτησης με τεχνικούς, η εκπομπή ακτινοβολίας αγγίζει τα 4.800 megahertz…»

Αυτό καθεαυτό το δημοσίευμα είναι για γέλια: Οι μαθητές του Γυμνασίου γνωρίζουν ότι τα Hz και τα MHz είναι μονάδες συχνότητας και όχι ισχύος. Η ισχύς στο Διεθνές Σύστημα (SI) μετρείται σε Watt (W).
Αναφέρουν τη συχνότητα στη θέση της ισχύος, για να εντυπωσιάσουν με ένα μεγάλο αριθμό (4.800 MHz), θεωρώντας ότι οι αναγνώστες τους δεν έχουν πάει σχολείο. Παράλληλα το πρόθεμα M -που μη ξεχνάμε, στη Φυσική δηλώνει εκατομμύρια- καθώς γράφεται ολογράφως (mega), προκαλεί ποικίλους συνειρμούς… Πρόσφατο είναι το συγχωροχάρτι για τα 23 χρόνια παρανομίας και το χάρισμα των αδειών ψηφιακής εκπομπής στους καναλάρχες.
Γέμισαν το twitter και το faceboοk με καυστικά απολαυστικά σχόλια. Σχετική χιουμοριστική ανάρτηση έχουν και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ: ertopen.com
Η πραγματικότητα είναι πως η επίμαχη κεραία εκπέμπει ισχύ μικρότερη ή ίση των 400 W(!), κατά  πολύ μικρότερη δηλαδή από την ακτινοβολία της κινητής τηλεφωνίας. Με δεδομένο ότι οι περιοχές γύρω από τον Υμηττό, όπου εκπέμπουν ένα σωρό κεραίες, δέχονται 5 έως 10 φορές μεγαλύτερης ισχύος ακτινοβολία,θα έπρεπε κατ’ αναλογίαν να … εκκενωθούν ο Βύρωνας, τα Ιλίσια, η Καισαριανή και του Ζωγράφου!
Θα μπορούσε να είναι απλώς διασκεδαστικό, η σκοπιμότητα όμως που ενδεχομένως υποκρύπτεται, δεν είναι καθόλου για γέλια. Ίσως το δημοσίευμα αποτελεί προανάκρουσμα  επέμβασης των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο, όπως ήδη διαβάζουμε σε άλλα ιστολόγια. Ειδικά επειδή επισημαίνεται στο διαδίκτυο πως η ίδια εφημερίδα ήταν εκείνη που προανήγγειλε το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Έχουμε όμως και κάποια ερωτήματα:
Πρώτο: Σε εφημερίδες σαν την συγκεκριμένη, που μπερδεύουν την ισχύ με τη συχνότητα, αναθέτει το Υπουργείο Παιδείας την προμήθεια βιβλίων για σχολικές βιβλιοθήκες;
Δεύτερο: Δεν υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι και αναθέτει το Υπουργείο Παιδείας στις εφημερίδες του Μπόμπολα, του Αναστασιάδη και του Χατζηνικολάου να τυπώσουν τα βιβλία;
Τρίτο: Είναι τελείως άσχετο το εν λόγω δημοσίευμα με τα σύννεφα που πυκνώνουν πάνω απ’ το ραδιομέγαρο τις τελευταίες μέρες, καθώς με όλο και μεγαλύτερη …συχνότητα αναφέρεται πως θα εκκενωθεί το κτίριο;
Τέταρτο: Το ποσό που παίρνει η εφημερίδα για βιβλία είναι εντελώς άσχετο με την είδηση που δημοσιεύει και που –όλως εκ συμπτώσεως- τόσο εξυπηρετεί στη δεδομένη στιγμή την κυβέρνηση;
Πέμπτο: Νομίζει ο Χατζηνικολάου πως ξέχασε ο κόσμος το ‘χρυσό’ απεργοσπαστικό πρωτοσέλιδο της  Real News που πρόβαλλε τοναρχιναζί Κασιδιάρη σε συσκευασία life style; (Real News: Τον Θέμο πολλοί εμίσησαν, το ΘΕΜΑ ουδείς…)
Έκτο: Θα γίνουν άραγε αντίστοιχες μετρήσεις σε άλλες περιοχές σαν αυτές που αναφέρουμε παραπάνω;
Έβδομο: Θα γίνουν μήπως μετρήσεις στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας;
Όγδοο: Θα μετρηθεί ποτέ η ‘βλάβη’ που έχουν προκαλέσει στον κόσμο της εργασίας τα κανάλια και η ‘ακτινοβολία’ που εκπέμπουν;
Ένατο: Αυτοί που τόσο ενδιαφέρονται για τη δημόσια υγεία, θα μετρήσουν άραγε και το αρσενικό του νερού στις Σκουριές;

Τέλος, δέκατο: Θεωρούν άραγε, εκεί στην κυβέρνηση, δείγμα υγείας τα ιδιωτικά κανάλια ή έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ; Αν σκεφτούμε ότι πριν λίγες μέρες χάρισαν στους καναλάρχες τις άδειες ψηφιακής εκπομπής με διατάξεις εμβόλιμες σε… νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας!

Το κόμμα της Φραπελιάς

Δάκρυα χαράς έφερε στα μάτια των απανταχού stand up comedians της επικράτειας η είδηση για την δημιουργία νέας πολιτικής κίνησης, την ιδρυτική διακήρυξη της οποίας, συνυπέγραψαν 58 (αυτοαποκαλούμενες) “προσωπικότητες”.

Ρίχνοντας μια ματιά στα ονόματα, δεν είναι δυνατόν να μην κλάψεις (από τα γέλια). Ένας αχταρμάς από παλαιοπασόκους, ζόμπι του Σημιτισμού, με γαρνιτούρα μερικούς τηλεοπτικούς και καλλιτεχνικούς μαϊντανούς.

Εκ των επικεφαλής της κίνησης, είναι ο γυρολόγος της πολιτικής, Νίκος Μπίστης, που συνεχίζει να καταρρίπτει, το ένα μετά το άλλο, τα ρεκόρ αλλαγής κομμάτων, καθώς είναι το 58ο κόμμα στο οποίο συμμετέχει (χωρίς να συνυπολογίζεται το MEGA, απ’ όπου ξεκίνησε την καριέρα του).

Άλλοι συμμετέχοντες, είναι ο αλήστου μνήμης υπουργός του Σημίτη, Ν. Χριστοδουλάκης, ο “εκλογολόγος” του ΠΑΣΟΚ, Παρασκευάς Αυγερινός (ναι! ζει!), ο Σταύρος Μπένος (ΠΑΣΟΚ και τα μυαλά στα κάγκελα), ο Θανάσης Χειμωνάς (υποψ. βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ).

Ανάμεσα στους 58, υπάρχουν επίσης, σοσιαλιστές του Μετς και της Εκάλης, στελέχη της κερδοφόρου αριστεράς, μέχρι και άτομα που εμφανίζονται στην λίστα Λαγκάρντ.

Το κερασάκι στην τούρτα, βάζει ο καλλιτεχνικός χώρος με δυο πολιτικά υπερ-μεγέθη: Το Νίκο Πορτοκάλογλου, και τον Γιάννη Μπέζο. Διότι, όπως μπορεί να κατανοήσει και ο πιο αδαής, αν η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε, είναι κυρίως γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δραστηριοποιηθεί πολιτικά ο Νίκος ο Πορτοκάλογλου.

Όπως έχουν δηλώσει οι 58, θέλουν η κίνησή τους να αποτελέσει τη βάση για την δημιουργία μιας ελληνικού τύπου “Ελιάς”, στα πρότυπα της συνονόματης Ιταλικής πολιτικής κίνησης.

Το πρόβλημα είναι οτι, διαβάζοντας τα ονόματα, αντιλαμβάνεσαι οτι ένα τέτοιο σύνολο από σούργελα, είναι κομμάτι δύσκολο να αποτελέσει την Ελληνική “Ελιά”.

Μπορεί όμως κάλλιστα να αποτελέσει την Ελληνική “Φραπελιά”.

amantomatimou.wordpress.com

"ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ" ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Όλες οι γενιές έχουν να πουν κάτι για «τα παλιά». «Η παλιά Αθήνα», «οι παλιές ανθρώπινες σχέσεις», «τα παλιά ταβερνάκια», «οι παλιοί έρωτες»… Η δική μου γενιά νιώθω ότι αναπολεί την παλιά υποκρισία των πολιτικών. Σε δούλευαν οι παλιοί πολιτικοί, αλλά σου έκλειναν και το μάτι. Έπαιζε ένα «Το ξέρεις ότι τώρα σε δουλεύω ε;». Κι εσύ όταν του έλεγες ότι θα τον ψηφίσεις, τον άφηνες να το καταλάβει ότι τον δουλεύεις. Υπήρχε μια σχέση, μια ειλικρίνεια σε όλο αυτό. Οξύμωρο, αλλά υπήρχε η ειλικρίνεια της αλληλοκατανόησης της υποκρισίας.
Δε λέω ότι ήταν καλό, αλλά έτσι και φορτωθείς εξουσία, η κοροϊδία λειτουργεί ως χωνευτικό της υποταγής. Αν δεν χωνέψεις την υποταγή σου, κάτι θα πρέπει να κάνεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. Να ξεσηκωθείς, ξέρω γω. Να βγεις στους δρόμους. Να παλέψεις. Διαφορετικά, είσαι ντιπ μαλάκας.
Ε, λοιπόν, αυτό το ντιπ μαλάκας μάς το πετάει τώρα στα μούτρα αυτή η κυβέρνηση. Βγαίνει ο Βορίδης, ας πούμε, μ’ εκείνη τη βελούδινη φωνή σαλιάρη ραδιοπειρατή των 80’s σε νυχτερινή εκπομπή με μπλουζ και σου λέει «Καλό το κοινωνικό κράτος, αλλά κοστίζει. Ποιος θα το πληρώσει; Ε; Θες να το πληρώσεις;» και σε δείχνει με το δάχτυλο και το φρύδι σηκωμένο. Εσύ εν τω μεταξύ έχεις πληρώσει τ’ άντερά σου σε φόρους και Ταμεία γι’ αυτό το γαμημένο κοινωνικό κράτος, αλλά νιώθεις τόσο ντιπ μαλάκας που κοκαλώνεις μπροστά σε τόσο κυνισμό.
Βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης και τσιρίζει «Εντάξει μωρέ, δεν έχουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε τα γενόσημα αλλά ποιος πέθανε από γενόσημα; Όλοι καλά γίνεστε με γενόσημα». Πας να του πεις «ναι, αλλά…» και σου πετάει ένα «Έλα μωρέ σε ξέρω, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ είσαι, ασ’τα αυτά», λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις δικαίωμα στην αξιοπρεπή νοσηλεία και στην κατάλληλη θεραπεία. Λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις πληρώσει μια ζωή εισφορές στα γαμωταμεία τους. Και τελικά νιώθεις πάλι τόσο ντιπ μαλάκας που πάλι δεν ξεσηκώνεσαι.
Βγαίνει ο Κυριακούλης του Μητσοτάκη σε κοιτάζει στα μάτια πεταρίζοντας τα βλέφαρά του, σου θολώνει  το μυαλό και σου ψιθυρίζει «εντάξει, κάποιοι δημιούργησαν μια εσφαλμένη εντύπωση που επικρατεί ότι υπάρχουν στρατιές επίορκων υπαλλήλων στο Δημόσιο» και συνεχίζει «ε, δεν είπαμε και ποτέ ότι υπάρχουν χιλιάδες πλαστά πτυχία στο Δημόσιο». Λες, «καλά εσύ δεν έλεγες ότι και μόνο οι απολύσεις των επίορκων και των κατόχων πλαστών πτυχίων καλύπτουν τις απαιτήσεις της τρόικας;» και σου απαντά «δεν καταλαβαίνω το ύφος σας». Ξανανιώθεις ντιπ μαλάκας. Και ξανά και ξανά και ξανά…
Κι αυτοί συνεχίζουν. Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή, της οποίας μάλιστα τα υποτιθέμενα έσοδα τα έχουν χώσει στον προϋπολογισμό, οπότε στο λένε κατάμουτρα ότι εσύ θα πληρώσεις αυτά που λείπουν.
Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μικρή φοροδιαφυγή, οπότε αποφασίζουν ότι όλοι φοροδιαφεύγουμε και μας βαράνε στο κεφάλι πρόστιμα τα οποία τα βαφτίζουν «έκτακτη φορολογία», έτσι για να μην τολμήσεις να ξανακλέψεις εσύ που δεν έχεις κλέψει. Προλαμβάνουν ρε παιδί μου κάποια κακή σκέψη που μπορεί να περάσει από το μυαλό σου.
Δε θέλουν να διορθώσουν το Δημόσιο, οπότε το κλείνουν και δίνουν τις υπηρεσίες του σε φίλους τους επιχειρηματίες. Αν τολμήσεις να πεις κουβέντα, να ψελλίσεις μια διαμαρτυρία, σε λένε κρατιστή. Μπορεί  και εξτρεμιστή.
Δε θέλουν να διορθώσουν τη Δημόσια Υγεία και τη Δημόσια Παιδεία, οπότε τις αδειάζουν από προσωπικό, τις σαμποτάρουν στερώντας τους πόρους, τις διασύρουν ως πολυέξοδες και αποτυχημένες και σε στέλνουν αδιάβαστο στην κυριολεξία.
Δε θέλουν να καταπολεμήσουν το φακελάκι στα νοσοκομεία, οπότε το νομιμοποιούν, το κάνουν επίσημο και γίνονται συνέταιροι για να παίρνουν τα μισά. Όλα αυτά είναι λίγα, ελάχιστα από όσα κάνουν μπροστά στα μούτρα μας με απόλυτο κυνισμό και ηδονή που δεν κρύβουν.
Χαίρονται να μας λένε πόσο ντιπ μαλάκες είμαστε, πόσο κορόιδα, πόσο ανίκανοι να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας. Σε κάθε ευκαιρία μας μουντζώνουν.  Μας δείχνουν το μεσαίο τους δάχτυλο. Και γελάνε. Και αθωώνονται για τα σκάνδαλά τους. Και τρώνε. Και πίνουν. Και κυκλοφορούν με θωρακισμένα αυτοκίνητα των 750.000 ευρώ. Και πουλάνε μούρη. Και μας κάνουν μαθήματα ηθικής. Κι εμείς τους κοιτάμε. Ατάραχοι. Νοσταλγώντας τις παλιές καλές εποχές που μας κορόιδευαν. Που υποκρίνονταν.
Τόσο δουλοπρεπείς και ευτελισμένοι….
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Μάνος Χατζιδάκις: "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Αξίζει να διαβάσουμε την παρακάτω ραδιοφωνική συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι, την οποία έδωσε το 1989. Και είπε πράγματα που 22 χρόνια αργότερα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις τουλάχιστον προφητικά...

- Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;

Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του. Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος. Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.

Γι αυτό έγινε και η δικτατορία. Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; Το 67. Λοιπόν φανταστείτε, αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;

-Σήμερα;

ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.

- Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν; Οι 10; Οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;

- Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα

ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.

-Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;

ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;

-Αναρρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα, όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;

ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. Και να υπάρχω με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.

- "Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"

ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχνάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.

- Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.

Πηγή: lifo.gr

Αποφθέγματα του Μάνου Χατζιδάκι και ένα επίκαιρο κείμενό του.

“Μερικοί κύριοι νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι”.

“Η μουσική χρειάζεται 3 πράγματα. Τέχνη, τεχνική και βιώματα. Χωρίς αυτά δε γίνεται να γράψεις μουσική”.
“Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός”.
“Η δόξα είναι επιταγή που δεν πρέπει να εξαργυρώσεις σε χρήμα. Παίρνεις χρήμα, χάνεις τη δόξα”.
“Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις. Δυστυχώς συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος”.
“Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που πέρασε ποτέ απ’ το ελληνικό θέατρο – από κάθε, ίσως θέατρο”.(προς την Έλλη Λαμπέτη, σχετικά με το ρόλο της στο θεατρικό έργο “Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού”, 1981)
“Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία“. (σημείωμά του στο δίσκο “Αθανασία”)
“Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ”.
“Λένε πως οι καλλιτέχνες είναι είτε κομμουνιστές είτε ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως δεν είμαι κομμουνιστής…”
“Οι εκ παραδόσεως αρσενικοί φροντίζουν να είναι ακριβείς στα ραντεβού τους με τους φίλους τους”. (επίπληξη στον Βασίλη Βασιλικό)
“Ο,τι έχω ιερό: Να περιφρονώ τις συνήθειες των πολλών, τη λογική του κράτους και την «ηθική» των συγγενών μου. Να αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους και τους αναθεωρητές”.
“Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί κι όχι για πάντα, μια και μόνη φορά”.
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί”.
“Δε μ’ αρέσει η αναμνησιολογία, την απεχθάνομαι. Είναι χειρότερη κι από μνημόσυνο. Τι πάει να πει “μνημόσυνο”; Κάποιον που δεν θυμάμαι και μια δεδομένη στιγμή, καθορισμένη, οφείλω να τον θυμηθώ”.
—————————————————–
Ακολουθεί ένα κείμενο του κορυφαίου Έλληνα μουσικοσυνθέτη από το Αντικλείδι.  Η εισαγωγή είναι του Μιχάλη Γελασάκη.

O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι’ αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός.
Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

“Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος”.

Μια εκπομπή για τον Μάνο - Σταμάτης Κραουνάκης

 Με αφορμή την επέτειο των 88 χρόνων από την γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι σας προτείνουμε να ακούσετε την εκπομπή του Σταμάτη Κραουνάκη  στο Κόκκινο 105,5...

Εξαιρετική και με ιδιαίτερο νόημα...

Ακούστε πατώντας εδώ.

1) Το πέμπτο πρόγραμμα, στον Σκάι 100.4fm για τέταρτη εβδομάδα, Κυριακή 1η Οκτωβρίου, δώδεκα η ώρα μεσημέρι, με τον Σείριο που σχολιάζει εθνικώς, όπως και λίαν κοινωνικώς μετά μουσικής γνησίως λαϊκής ή και συμφωνικής, μηδέποτε όμως ελαφράς ή ελαφρολαϊκής την οποίαν ο Σείριος και οι παρεπιδημούντες εις αυτόν απεχθάνονται λίαν εντόνως. Όπως απεχθάνονται τους οδηγούς ταξί, την πλειοψηφία τους δηλαδή. Τους φανατικούς οπαδούς ομάδων ποδοσφαίρου, όλους, χωρίς εξαίρεση. Τους μυστικούς αστυνόμους που ενεργούν δήθεν για την ασφάλειά μας αλλά βυσσοδομούν πίσω απ' αυτήν... 2) Αλήθεια, αναρωτήθηκε το κράτος κατά πόσο ευνοούν τη δημιουργία ελευθέρων δημοκρατικών πολιτών οι συμπεριφορά της αστυνομίας, του στρατού, πολλών δασκάλων και των δημοσίων υπηρεσιών απέναντι στου νέους; 3) Γιατί έτσι παιδεία είναι και το κατηχητικό σχολείο που παράγει αυνανιζόμενους νέους.. Παιδεία είναι και η βασική εκπαίδευση στους στρατώνες που εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των νέων στο όνομα μίας αμφισβητήσιμης ετοιμότητας για αντιμετώπιση ενός εχθρού που ελλοχεύει σε όλη μας τη ζωή.. κι ίσως δεν εμφανίζεται ποτέ. Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία; Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο.. 4) Φροντίστε να μην είστε ανένταχτοι. Η πανέξυπνη ασφάλειά μας τους υποπτεύεται τους ανένταχτους. Φροντίστε να ενταχτείτε σε μια κομματική παράταξη για να μπορέσουν οι ασφαλίτες να κοιμούνται ήσυχοι και να σας παρακολουθούν βάση του ηλεκτρονικού φακελώματος. Γιατί μην είστε αφελείς αν νομίζεται πως με το κάψιμο των φακέλων κάηκε και η βρόμικη παράδοση του φακελώματος που ήδη ανήκει μέσα στου έθνους τις ιερές παραδόσεις... Κομματικοποιηθείτε λοιπόν για να μην κακοποιηθείτε. 5) "Ο Χαμένος χρόνος είναι χειρότερος κι από το θάνατο". Την ίδια εποχή, στην Αγγλία. αποφυλακίζεται μετά από 14 χρόνια ο Τζέραλντ Κόλνορ. Ένας νέος ο οποίος είχε καταδικαστεί άδικα για μία βομβιστική επίθεση του IRA σε παμπ του Γκίλντφορτ στην οποία σκοτώθηκαν πέντε άνθρωποι. Δεκατέσσερα χρόνια είχαν το νεαρό Ιρλανδό Τζέραλντ Κόλνορ στη φυλακή για βομβιστικές ενέργειες που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν έκανε. Και μια μικρή λεπτομέρεια: Απεκαλύφθη πως κάποιες ομολογίες εκμαιεύθηκαν δια της βίας από την αστυνομία. Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την "προστασία" της αστυνομίας; Από πού κινδυνεύει η ελευθερία μας για να μας προστατεύει η διεστραμμένη αυτή υπόθεση που λέγεται παντού "αστυνομία"; Αν ήμουν εγώ ο Τζέραλντ Κόλνορ θα έβαζα φωτιά σ' ολόκληρη την Αγγλία. Εδώ απλώς κάνω μία εκπομπή και βάζω την κατάλληλη μουσική... 6) "Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας" Γιατί είπε το "όχι" ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά... οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ.. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Κι αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν.. Ένα-δύο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασία (μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω απ' αυτούς;) κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα. Άσε και κείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας στην καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένον όφιν. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μιαν ακόμη φορά νικήσανε οι "χίτες", οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες... Αυτή (ή αυτοί) είναι η 28η Οκτωβρίου... 7) "Προτιμώ να πεθάνω παρά ν' ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη ή στον Γιώργο Κουρή" Ανέκαθεν υπήρχε η ωραιότης πλάι στην ασχήμια, η χυδαιότης πλάι στην ευγένεια, η βαρβαρότης πλάι στην ευαισθησία και καθώς φαίνεται ποτέ δεν θα απαλλαγούμε απ' αυτή την έκρυθμη συνύπαρξη γιατί εμείς οι ίδιοι περιέχουμε μέσα μας και μεταφέρουμε στους αιώνες και τα δύο: το θύμα της ιερής εξετάσεως και τον ιεροεξεταστή, τον βασανιζόμενο από την Ε.Σ.Α και τον βασανιστή, τον ''χίτη'' και τον ηθικό ΕΑΜίτη στην κατοχή, τον ρατσιστή και τον καταδιωκόμενο μαύρο.. είμαστε το ίδιο πρόσωπο.. Φυσικά πώς να δεχθεί κανείς κάτι τέτοιο; Προτιμώ να πεθάνω παρά ν' ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη η στον Γιώργο Κουρή... Αυτές τις σοσιαλιστικές βδέλλες του καιρού μας οφείλουμε να τις εξαφανίσουμε αλλά μαζί με αυτούς κι ότι ίχνος περιέχουμε από το κατάπτυστο είδος τους. 8) Ο συνθέτης σχολιάζει χαρακτηριστικά επιστολή-επίθεση στο όνομά του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή υπογράφει ο γνωστός εθνικιστή Δημήτριος Δημόπουλος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πολιτική μήτρα της σημερινής "Χρυσής Αυγής". Ήρθε στο νου μου ένα δημοσίευμα στη βρομερή ακροχουντική φυλλάδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή δημοσίευμα την υπογράφει κάποιος Δημόπουλος Δημήτριος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πρώτης περιφερείας Αθηνών. Τώρα αν σας παρουσιάζω αυτό το ακροδεξιό υποκείμενο είναι για να γνωρίζετε.. για να μην σας διαφεύγει το γεγονός πως αυτά τα ερπετά υπάρχουν.. ελλοχεύουν και καραδοκούν.. Κι αν ο Καραμανλής δεν έπραττε σοφά να μας εντάξει άμεσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αυτά τα ανθρωποειδή θα μας αιματοκυλούσαν άνετα για πολλοστή φορά στο όνομα της βρομερής θρησκείας των, στο όνομα της βρομερής πατρίδας των και στο όνομα του βρομερού έθνους έτσι όπως καλλιεργείται μέσα στον άρρωστο και υποανάπτυκτο ψυχισμό του. Και γράφει ο κατ' επίφασην κύριος πολιτευτής της κατ' ανοχή μας παρατάξεως τραμπούκων, της ΕΠΕΝ: "Κατ'αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν θα απευθυνόμουν στον ίδιο τον Χατζιδάκι διότι θεωρώ σαν υποβιβασμό της προσωπικότητος του ατόμου μου να κάνει διάλογο με τέτοια ανθρωποειδή. Το παρών θα ενδιέφερε τον ραδιοσταθμό που φιλοξενεί την εκπομπή του και την πολιτεία η οποία έχει και κάποια ευθύνη των προγραμμάτων όλων των ραδιοσταθμών. Ο Χατζιδάκις για να καταλάβει μία ώρα προγράμματος και να εκπέμπει, πραγματοποιώντας τα βίτσια του, υπολογίζω να ακριβοπληρώνει τον Σκάι." Το ομολογώ ότι δεν τον ακριβοπληρώνω. Με πληρώνει μάλλον.. 9) Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ραδιοφωνική συνύπαρξη στο στούντιο του Σκάι, του Μάνου Χατζιδάκι με τον Γιώργο Παπανδρέου σε εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου με τον συνθέτη να αναφέρεται στον "Αυριανισμό"... Είναι γνωστή η διαμάχη του εκείνη την περίοδο με την εφημερίδα "Αυριανή" και ό,τι εκείνη αντιπροσώπευε. Μάνος Χατζιδάκις: Ο "Αυριανισμός" είναι ένα φαινόμενο που έχει παρουσιαστεί και στο παρελθόν σε άλλα κράτη με γνωστές επιπτώσεις... Η κολακεία, η χυδαία κολακεία λαϊκών ενστίκτων δεν είναι ένα πρωτοφανέρωτο δείγμα επιτυχούς οπτικής για άλωση της εξουσίας. Είχε γίνει και στην Ιταλία πριν από τον Μουσολίνι και στην Γερμανία πριν από τον Χίτλερ. Αυτό στηλιτεύω.. Γιώργος Παπανδρέου: Δεν το 'χει κάνει όμως άλλο έντυπο της δεξιάς; δεν το 'χει κάνει ο «Ελεύθερος Τύπος» αυτό; Μ.Χ.: Δεν ασκεί επιρροή επί κυβερνητικού επιπέδου.. Γ.Π.: Δεν υπήρξε κυβέρνηση ακόμα επί Ελεύθερου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας. Μ.Χ.: Σας δίνω τον λόγο της τιμής μου δημοσίως ότι αν τυχών.. Γ.Π.: Τις δικές σας προθέσεις δεν τις αμφισβητώ.. Μ.Χ.:... έχει αντίστοιχη επιρροή δε θα είμαι εκείνος που θα σταματήσω να εκφράζομαι εναντίων της. Προς το παρών έχουμε το φαινόμενο «Αυριανή» να παίζει τον ρόλο.. 10) Κλείνουμε με τα προφητικά λόγια του συνθέτη 24 χρόνια πριν.. Φοβάμαι ότι κάθε χώρα έχει τον καιρό της και μετά πουλάει ανάμνηση και ενθύμια. Έτσι και η Ελλάδα, πουλάει και σήμερα ακόμη μπουζούκια και σπασμένα πιάτα και η Ισπανία "φλαμένγος" και αφίσες ταυρομαχιών. Κατά τα άλλα, πολιτικά και πολιτιστικά, τρέχουμε προς τις ευτυχία. Κατά πάσα πιθανότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν εδώ. Κατά πάσα πιθανότητα τα Ελγίνεια δε θα επιστραφούν. Κατά πάσα πιθανότητα οι βάσεις θα παραμείνουν. Ο Ρασίτ δε θα δοθεί εις τους Αμερικάνους. Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα έχουμε πολιτική κρίση. Τι άλλο θέλουμε; Γεια σας ως αύριο... Πηγή: www.lifo.gr

Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο! Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την "προστασία" της αστυνομίας; Πηγή: www.lifo.gr

‘‘απ’ οπου κι αν προερχεται’’

Κυριαρχος δεν ειναι αυτος που κατεχει τη δυναμη πυρος, αλλα αυτος που καθοριζει τις εννοιες των λεξεων. Δηλαδη αυτος που κατεχει τον προπαγανδιστικο μηχανισμο για να προγραμματιζει το μυαλο των ανθρωπων με τις εννοιες που τον βολευουν.
Ο καθεστωτικος οριζει λοιπον ως ‘‘βια’’ την αντισταση του υποτελη. Η πραγματικη βια της εκμεταλλευσης δεν οριζεται ποτέ ως ‘‘βια’’, οριζεται ως ‘‘επιχειρηματικοτητα’’, ‘‘κυβερνητικη πολιτικη’’, ‘‘αναπτυξιακη νομοθεσια’’.  Η επιβολη των κυριαρχων συμφεροντων,  η υποδουλωτικη βια του κρατους και των εταιρειων, οριζεται ως ‘‘αποκατασταση ταξης’’, ‘‘παταξη ανομιας’’, ‘‘επιχειρηση  σκουπα’’, ‘‘εξυγιανση της οικονομιας’’, ‘‘αναπτυξη’’, ‘‘παραγωγικες επενδυσεις’’.
Πηγή:
http://isotita.wordpress.com/author/isotita/

Για σένα αγάπη μου

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
αγάπη μου
Και μετά πήγα στην αγορά με τους σκλάβους
Και σ’ έψαξα
Αλλά δε σε βρήκα
αγάπη μου              

 Ζακ Πρεβέρ

http://tetragonal-leaves-universe.tumblr.com/