Ποια η σχέση της Χρυσής Αυγής με το κράτος;

της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης Μισθοδοτούμενος πράκτορας της ΚΥΠ ο Μιχαλολιάκος της ΧΑ;

Αν και οι θεωρίες για το Παρακράτος ποτέ δεν δικαιώθηκαν –τόσο τον Λαμπράκη, όσο και τον Τεμπονέρα το κράτος τους δολοφόνησε, στο πλαίσιο κυβερνητικών επιλογών κινητοποίησης ποικιλίας μηχανισμών για την καταστολή του κινήματος-, ανεξάρτητα αν δρουν στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο, αυτό δε σημαίνει ότι δεν ανανεώνονται.

Έτσι λοιπόν και σήμερα, οι θεωρίες του Παρακράτους και της διείσδυσης της Χρυσής Αυγής στα σώματα ασφαλείας επιχειρούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ κλπ, που 25 χρόνια τώρα διαπλέκονται με τους ΝΑΖΙ και τους αναγνωρίζουν σημαντικό ρόλο στην καθυπόταξη του κόσμου της εργασίας.

«Τα δημοκρατικά τόξα και οι θεωρίες των άκρων» συσκοτίζουν ότι τα Μνημόνια και η κρίση έδωσαν φτερά στη Χρυσή Αυγή, ότι οι Ναζί είναι απαραίτητοι για την επιβολή των νέων εκμεταλλευτικών όρων καπιταλιστικής ανάπτυξης, διεκδικώντας βεβαίως μερίδιο από την οικονομική και πολιτική υπεραξία που παράγεται.

Όμως τα πραγματικά άκρα καθορίζει η ταξική πάλη!

Η δολοφονία του Π.Φύσσα και ό,τι ακολούθησε δεν αποκάλυψε μόνο την εγκληματική ουσία της ναζιστικής συμμορίας. Κυρίως αποκάλυψε την συστηματική συνεργασία Ναζί-Σωμάτων Ασφαλείας, με τους ΔΙΑΣ συνοδούς των Ταγμάτων Εφόδου στις εξορμήσεις τους –στη δολοφονία του Π.Φύσσα η Αστυνομία ήταν εκεί, άφησε να εξελιχθεί η δολοφονία, καταδίωξε και συνέλαβε τους αντιφασίστες που δέχτηκαν επίθεση αλλά όχι τους εγκληματίες ΝΑΖΙ. Το «όχι και μαχαίρι» της αστυνομικού είναι ομολογία ανοχής, συγκάλυψης, συνεργασίας…

Συνεργασία που συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες όπου οι Πραιτοριανοί των ΜΑΤ μαζί με τα Τάγματα Εφόδου της Νίκαιας στέλνουν δεκάδες διαδηλωτές με σοβαρά τραύματα στα νοσοκομεία, προχωρώντας σε δεκάδες συλλήψεις.

Καθώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, στυλοβάτες του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού, της Δουλοποίησής μας και της προβολής-ωραιοποίησης της Χρυσής Αυγής, κάτω από την πίεση του λαικού παράγοντα μπαίνουν στο παιχνίδι, «ξαφνικά» το σύστημα εξουσίας ανακαλύπτει όχι μόνο τη σύμπλευση των κατώτερων στελεχών των Ειδικών Δυνάμεων Στρατού και Αστυνομίας με τους ΝΑΖΙ, αλλά και ότι:

Α. Υπάρχει συγκεκριμένος μηχανισμός που κινητοποιεί και συντονίζει τους Χρυσαυγίτες-ΜΑΤ εναντίον των σημαντικών αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας.

Β. Ανώτατο στέλεχος της ΕΥΠ, που τοποθετείται εκεί με υπόδειξη του Α.Σαμαρά, με εμπλοκή στην Απαγωγή των Πακιστανών, άρα συνεργαζόμενο με τις μυστικές υπηρεσίες ΗΠΑ/Βρετανίας, έχει αναλάβει την παρακολούθηση της Χρυσής Αυγής. Θα διωχθεί μόνο όταν αποκαλυφθεί από την Αριστερά η υπηρεσιακή του σχέση με την Χρυσή Αυγή, με πρόσχημα την συγγένειά του με στέλεχος των ΝΑΖΙ, επιχειρώντας ταυτόχρονα να συγκαλυφθεί ο ρόλος του πρωθυπουργού, αλλά πρωτίστως η σχέση ΕΥΠ-Χρυσής Αυγής. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η ΕΥΠ εμφανίζεται να παρακολουθεί για καιρό την εγκληματική οργάνωση, να γνωρίζει τη φονική της δράση… Αναπάντητο το ερώτημα γιατί οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν έλαβαν τα απαιτούμενα μέτρα για να σταματήσουν τους δολοφόνους!

Γ. Δράση που όμως συγκαλύπτει με την γνωστή κωλυσιεργία ο υπουργός ΠΡΟΠΟ, Ν.Δένδιας –αδιαφορεί για τις καταγγελίες σχετικά με τα ρατσιστικά εγκλήματα, κρατά στο ράφι τους 34 φακέλους κλπ, ενώ η αστική δικαιοσύνη ρίχνει στα μαλακά τους δολοφόνους Ναζί όταν παρουσιάζονται ενώπιόν της. Αθωώνει τον Κασιδιάρη, ενώ από το ρατσιστικό έγκλημα του περιπόλου των δολοφόνων της Χ.Α. στο Κουκάκι, απαλείφεται ο χαρακτηρισμός. Παράλληλα, σέρνει Αντιφασίστες στα δικαστήρια και διώκει αντιρατσιστές

Δ. Η ίδια η κυβέρνηση έχει μπλοκάρει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο-που κρύβει κινδύνους και για το κίνημα-, σε συνδυασμό με την κήρυξη πολέμου κατά των μεταναστών που «έχουν τη χώρα υπό κατοχή», σύμφωνα με τον Α.Σαμαρά. Οι ναζιστικής έμπνευσης επιχειρήσεις σκούπα (που εγκαινιάζονται τη δεκαετία του 90'), βρίσκουν τη συνέχειά τους στους Φράκτες του Έβρου, στην απάνθρωπη δράση του Λιμενικού, στα ολοκληρωτικής έμπνευσης Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, στην επιβολή του «Νόμου και της Τάξης» των Καραμανλή-Σαμαρά-Παπαδήμου-Δένδια που εξάπτουν και «ανέχονται» πογκρόμ κατά των μεταναστών. Οι σοσιαλιστές Βενιζέλος-Λοβέρδος-Χρυσοχοϊδης-Παπουτσής έθρεψαν την Χρυσή Αυγή, ενσωμάτωσαν την πολιτική της, τη χρησιμοποίησαν κατά των μεταναστών και των κινημάτων. Μαζί τους ο Καραμανλής, ο Πολύδωρας, οι Καρατζαφέρης-Γεωργιάδης-Βορίδης που απαιτούσαν ναρκοθέτηση των συνόρων και σκληρά μέτρα για τον παραδειγματισμό των μεταναστών, που θα έφευγαν μεταφέροντας μήνυμα ακραίου κρατικού αυταρχισμού και τρομοκρατίας στους επόμενους που θα ονειρεύονταν να διαβούν τα ελληνικά σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο. Ταυτόχρονα, το αντιρατσιστικό μένος του συστήματος εξουσίας που αποσκοπεί στο διχασμό της εργατικής τάξης, στον αποπροσανατολισμό και στην απαίτηση «εθνικής ενότητας» δε μπορεί να κρύψει το φόβο επανάληψης της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2003!

Ε. Η βιασύνη του ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλου να αποδείξει ότι δεν υπάρχει θέμα Χρυσής Αυγής στο Στρατό και οι θεωρίες περί Πραξικοπήματος, αποκρύπτουν το γεγονός ότι το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης του σύγχρονου Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού έχει λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα αντιμετώπισης του εχθρού λαού, με ενεργοποίηση ακόμη και των Στρατιωτικών Δυνάμεων –σε εθνικό, ευρωπαικό και νατοικό επίπεδο-αλλά επίσης έχει συγκροτήσει κρατικά ελεγχόμενα σώματα εφέδρων –Λέσχες Εφέδρων, Νέα Τάγματα Εθνοφυλακής κλπ- που όχι μόνο σπέρνουν το μιλιταρισμό και τον εθνικισμό, αλλά και που ετοιμάζονται για την καταστολή ενδεχόμενων κοινωνικών εκρήξεων. Είναι στρατιωτικά τμήματα που βρίσκει χώρο η Χρυσή Αυγή, συμμαχεί και κυριαρχεί, φτάνοντας να απαιτήσει την συγκρότηση των ΕΣ-ΕΣ της νέας εποχής που θα αναλάβουν το κυνήγι των μεταναστών και την εσωτερική ασφάλεια σε όλη την επικράτεια, αποδεικνύοντας τη χρησιμότητά της για έναν επιπλέον λόγο σε εφοπλιστές, καναλάρχες, εργολάβους, τραπεζίτες. Αξίζει να θυμηθούμε ποιοι υπερασπίστηκαν τους ακροδεξιούς στην Σχολή Ευελπίδων, Ναυτοδικεία, στις σημερινές διώξεις: Ενώσεις Αποστράτων (ΑΚΙΣ), κόμματα Αποστράτων (Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, πρώην ΑΓΕΣ και ΥΕΘΑ της κυβέρνησης Πικραμένου, Μητροπολίτες, καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων. Αποκαλύπτοντας ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

ΣΤ. Ο Φασισμός επομένως, ανεξάρτητα από το πότε γίνεται επιλογή κυβερνητικής διαχείρισης είναι τμήμα του καπιταλισμού: ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η λογική της επιτυχίας μόνο του ικανού και δυνατού, για άλλους Υπεράνθρωπου, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός βρίσκει την ολόπλευρη έκφρασή του στο Ναζισμό και την αντίληψη των «Αρείων»!

Ο Σημίτης και η Μπακογιάννη με την ιμπεριαλιστική Ελλάδα-Ισχυρή Δύναμη στα Βαλκάνια που αναζητά Ζωτικό Χώρο. Ο Άνθιμος και ο Χριστόδουλος που οργάνωναν τα συλλαλητήρια κατά των "ΓυφτοΣκοπιανών", έστρωσαν το χαλί στο Ναζισμό! Ας μην κουράζεται η οπαδός του σημιτικού εκσυγχρονισμού και της ΟΝΕ καθηγήτρια Άννα Φραγκουδάκη και ο γραφικά εμμονικός Ανδρέας Πανταζόπουλος να αναζητούν τους λόγους ανόδου της Χρυσής Αυγής στις πλατείες των Αγανακτισμένων. Ας ψάξουν καλύτερα στους οικονομικούς πολέμους-εμπάργκο του Ανδρέα Παπανδρέου κατά της ΠΓΔΜ, στον επεκτατισμό του Α.Σαμαρά που ως ΥΠΕΞ χρηματοδοτούσε την ένοπλη εξέγερση της ελληνικής μειονότητας στην Νότια Αλβανία για να θέσει ζήτημα απόσχισης της Βορείας Ηπείου –θέμα που επανέφερε και ο Βορίδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος σήμερα της ΝΔ στην εκπομπή "ΑΝΑΤΡΟΠΗ" του ανυποψίαστου Γ.Πρετεντέρη. Ας θυμηθούν τις συνομιλίες Μητσοτάκη-Μιλόσεβιτς για το διαμελισμό-μοιρασιά της ΠΓΔΜ. Αλλά και τα μεγαλοιδεατικά σχέδια περί Ενιαίου Αμυντικού Χώρου μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου, του τότε ΥΕΘΑ Γ.Αρσένη. Άραγε ο Νεο-Βυζαντινισμός του Φραγκούλη Φράγκου, πρώην ΑΓΕΣ και ΥΕΘΑ στην κυβέρνηση Πικραμένου (2012) πόσο απέχει από την "Κόκκινη Μηλιά" του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη...

Ας θυμηθούν τέλος την απολυτότητα της αστικής πολιτικής και τους Μονόδρομους των τακτικών και στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης. Προβαλόμενη ως «εθνική ανάγκη», η ενότητα σκέψης και δράσης κάθε αυταρχικού και ολοκληρωτικού μοντέλου αποκρύπτει σχέσεις κυριαρχίας, εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις. Αυτός είναι ο πυρήνας της αντίληψης και της πρακτικής αντιμετώπισης πλέον των «δύο άκρων» που πρεσβεύει η ακροδεξιά ΝΔ του Α.Σαμαρά, η οποία θεωρεί εξτρεμισμό που πρέπει άμεσα να παταχθεί κάθετι που διαφοροποιείται και αμφισβητεί την ταξική πολιτική, τα Μνημόνια, το ΕΥΡΩ, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Βρίσκοντας την συνέχεια της στον Συντεχνιασμό των Ναζί, που στα εργαστάσια, στο λιμάνι, στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος επιχειρούν να διαλύσουν τα σωματεία, να εξαφανίσουν τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλοντας το φασιστικό πατερναλισμό και το Νταβατζιλίκι στην εργατική τάξη. Κάτι όμως που αποτελεί νόμο του κράτους και της Ε.Ε., νόμιμη εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων και ιδιωτικό ΟΑΕΔ! Έστω με σημαία του τη σβάστικα...

Ζ. Από μια εγκληματική ναζιστική συμμορία που με επικεφαλής ανώτερο αξιωματικό της Αστυνομίας έστησε το άβατο του Άγιου Παντελεήμονα. Όπως επισημαίνεται «η ίδια η λειτουργία του Τμήματος είναι τέτοια και όχι μόνο ενός πρώην αξιωματικού της Ασφάλειας. Είναι ένα Τμήμα που φτιάχτηκε με στόχο την καταστολή των μεταναστών, που στηρίζεται στο δόγμα «τσακίστε τους» και γι’ αυτό ανέπτυξε και τις αγαστές σχέσεις με τους νεοναζί της περιοχής, οι οποίοι το αισθάνονται σαν δεύτερο σπίτι τους. Άλλωστε, η δράση τους αναπτύσσεται κάτω από τα αδιάφορα μάτια ένστολων και ασφαλιτών του Τμήματος».

Με τον υπουργό ΠΡΟΠΟ Ν.Δένδια να «ανέχεται» το Γκέτο των Ναζί που διαφήμιζε ο «Μαύρος Τρύπας», να το ενισχύει, να το προστατεύει από τους Αντιφασίστες, τους οποίους έσυρε στα κολαστήρια της ΓΑΔΑ για να τους βασανίσουν τα αστυνομικά του όργανα, που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Ο ίδιος επιτέθηκε εναντίον όσων κατάγγειλαν τους βασανισμούς, επέβαλε Λογοκρισία στην ΕΡΤ, απείλησε με μηνύσεις το Διεθνή Τύπο.

Όμως υπάρχει ένα γεγονός που ούτε η Χρυσή Αυγή, αλλά ούτε και οι κρατικοί μηχανισμοί και ο πρόσφατα αντιφασίστας αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Ευ.Βενιζέλος διαψεύδει:

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ, ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ΗΤΑΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ-ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΕΥΠ!

Τους θυμίζουμε:

Έγγραφο απ’ τη σελίδα των Wikileaks, που δεν διαψεύστηκε ποτέ από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, τον εμφανίζει ως συνεργάτη, με χρυσό μισθό

«Χτυπούν» το σύστημα… συνεργαζόμενοι μαζί του, με υψηλό μισθό! Ένα έγγραφο που παρουσιάζουν τα Wikileaks, τον εμφανίζει πράκτορα της ΚΥΠ με τον κωδικό «ΑΣΤΥΑΝΑΞ». Στο παρελθόν ο ίδιος διατείνεται ότι καταδίκασε την «Αυριανή» ότι είναι πλαστό το έγγραφο, όχι όμως και πλαστή η πληροφορία ότι είναι πράκτορας! Ποιοί άλλοι χουντικοί εμφανίζονται ως πράκτορες

Τελικά ο αρχηγός των νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», Νίκος Μιχαλολιάκος, ήταν ή είναι πράκτορας της ΚΥΠ, της ελληνικής μυστικής υπηρεσίας, της ΕΥΠ όπως σήμερα ονομάζεται; Η υπόθεση και το ερώτημα δεν προκύπτουν σήμερα. Πολλά χρόνια πριν κυκλοφορούσε η φήμη, ακόμη και ανάμεσα στα στελέχη του ακροδεξιού χώρου, ότι ο «φύρερ» των χρυσαυγιτών ήταν απλά ένας συνεργάτης των μυστικών υπηρεσιών, που είχε «δώσει» συνεργάτες του για να «καθαρίσει» με ελαφρές καταδίκες από την εμπλοκή του σε υποθέσεις βομβιστικών επιθέσεων τη δεκαετία του 1970.

Το 1984 η «Αυριανή» δημοσίευσε ένα έγγραφο της ΚΥΠ, με ημερομηνία 29 Δεκεμβρίου 1981, σύμφωνα με το οποίο ο Μιχαλολιάκος και άλλοι γνωστοί του ναζιστικού ή ακροδεξιού χώρου, μισθοδοτούνταν, και μάλιστα με υψηλότατες αμοιβές, που έφταναν το 1.000% του μισθού του δημοσίου υπαλλήλου της εποχής, από την ΚΥΠ.

Ο Μιχαλολιάκος διατείνεται ότι μήνυσε την «Αυριανή» και την καταδίκασε, υποστηρίζοντας ότι το έγγραφο είναι πλαστό, επειδή δεν έφερε υπογραφή του αξιωματικού το όνομα του οποίου αναφέρεται να υπογράφει. Κι έτσι πάντως να είναι, η δικαστική απόφαση, την οποία επικαλείται ο Μιχαλολιάκος αλλά δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, δεν θεωρούσε πλαστή την πληροφορία για την έμμισθη σχέση του με την ΚΥΠ, παρά μόνο το έγγραφο, λόγω της έλλειψης της υπογραφής. Δεν υπήρξε δηλαδή έρευνα για να αποδειχτεί ότι ο Μιχαλολιάκος δεν ήταν ΚΥΠατζής, ούτε ο ίδιος το υποστήριξε ποτέ.

Η υπόθεση όμως έχει και συνέχεια. Στην ιστοσελίδα των Wikileaks, που είναι γνωστό ότι επί χρόνια κατάφερνε να «κλέβει» έγγραφα μυστικών υπηρεσιών από διάφορα κράτη έχοντας προκαλέσει πολλά προβλήματα σε κυβερνήσεις με τη διαρροή τους, υπάρχει το έγγραφο στο οποίο αναφέρεται η μισθοδοσία Μιχαλολιάκου! Μπορεί να το αναζητήσει κάποιος στη σελίδα «Greek KYP intelligence payroll including politicians, 1981», με το link: http://wikileaks.org/wiki/Greek_KYP_intelligence_payroll_including_politicians,_1981

Δείτε το έγγραφο Παρά το γεγονός ότι η ανάρτηση αυτού του εγγράφου έγινε πριν 5 χρόνια, στις 13 Οκτωβρίου του 2008, ουδέποτε καταγγέλθηκε ως πλαστό! Ούτε από την ΕΥΠ, ούτε από τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο, που υποτίθεται ότι έχει στα χέρια του σχετική δικαστική απόφαση.

Στο έγγραφο που παρουσιάζει η σελίδα των Wikileaks, εμφανίζεται η μισθοδοσία 10 έκτακτων συνεργατών – πρακτόρων της ΚΥΠ, το 1981. Οι μισθοί που εμφανίζονται να παίρνουν είναι «τρελοί» για τα δεδομένα της εποχής. Ο Μιχαλολιάκος, δίπλα στο όνομα του οποίου αναγράφεται το «Κωδικόν Χαρακτηριστικόν», δηλαδή η πρακτορική ονομασία του, «ΑΣΤΥΑΝΑΞ», εμφανίζεται να εισπράττει… 120.000 δραχμές, όταν εκείνη την εποχή ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου ήταν περίπου 12.000 δρχ!

Δεν είναι όμως μόνο ο Μιχαλολιάκος που παρουσιάζεται ως πράκτορας της ΚΥΠ, αν και υποτίθεται ότι «χτυπά το σύστημα» – τουλάχιστο έτσι εμφανίζονται η ΧΑ και ο «φύρερ» της…- και συνεργάζεται, εμμίσθως μάλιστα, μαζί του για να του δίνει πληροφορίες.

Στο ίδιο έγγραφο ο Κώστας Πλεύρης, γνωστός υμνητής των ναζιστών και της χούντας του Παπαδόπουλου, φέρεται να μισθοδοτείται, ως πράκτορας «Αναστάσιος», με 200.000 δραχμές. Είναι ο πατέρας του άλλοτε βουλευτή του ΛΑΟΣ, Αθανάσιου Πλεύρη, που πλέον είναι στέλεχος της ΝΔ και από χθες αντιπρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.). Επίσης ο τότε εκδότης της χουντικής «Ελεύθερης Ώρας», Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, που έχει το πρακτορικό όνομα «Αννίβας» και μισθό 180.000 δραχμές, ο Πολύδωρος Δάκογλου, με μισθό 90.000 και κωδική ονομασία «36 Β 81» κ.α.

Προφανώς γνωρίζουμε ότι οι νεοναζιστές, οι χουντικοί και όλοι οι άλλοι του ακροδεξιού χώρου κάθε άλλο παρά «αντίπαλοι» του συστήματος είναι. Εδώ όμως φέρονται να είναι και έμμισθοι συνεργάτες του, χωρίς οι ίδιοι ποτέ να το διαψεύσουν ή να το διαψεύσει το ίδιο το… σύστημα. Ακόμη και αν ο Μιχαλολιάκος έκανε πριν από χρόνια τον ισχυρισμό για πλαστότητα του εγγράφου, δεν διέψευσε ότι ήταν ή είναι πράκτορας της ΚΥΠ…

Δείτε το έγγραφο

Έργα και ημέρες του Νίκου Μιχαλολιάκου

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ηγέτης της Χρυσής Αυγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Μαθητής ακόμη, σε ηλικία 16 ετών, το 1973, εντάχθηκε στο εθνικιστικό κόμμα της 4ης Αυγούστου.

Πρόκειται για το κόμμα που είχε ιδρύσει από το 1969 ο θεωρητικός του ελληνικού νεοφασισμού Κώστας Πλεύρης, στο οποίο δραστηριοποιείται και κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, στο Μαθηματικό της Αθήνας.

Τον Ιούλιο του 1974 ο Νίκος Μιχαλολιάκος συλλαμβάνεται έξω από τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι, στο πλαίσιο επεισοδίων για τη στάση της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Είναι μόλις 17 ετών. Ένα χρόνο πριν είχε ενταχθεί στη νεοφασιστική οργάνωση «Κόμμα 4ης Αυγούστου».

Στις 16 Δεκεμβρίου 1976 ομάδα εξτρεμιστών επιτίθεται και λιντσάρει δημοσιογράφους, οι οποίοι κάλυπταν την κηδεία του απότακτου αστυνόμου και βασανιστή της Χούντας Ευάγγελου Μάλλιου, ο οποίος είχε δολοφονηθεί δύο μέρες νωρίτερα από τρομοκράτες.

Πέντε δημοσιογράφοι καταλήγουν στο νοσοκομείο. Ανάμεσα στους πρωτεργάτες των επεισοδίων συγκαταλέγεται και συλλαμβάνεται ο Νίκος Μιχολαλιάκος. Κρατείται για ένα διάστημα στον Κορυδαλλό, αλλά δεν δικάζεται ποτέ λόγω τυπικών κωλυμάτων κατά τη διαδικασία της σύλληψης. Στον Κορυδαλλό φέρεται να συναντήθηκε και με τους πραξικοπηματίες.

Μανιάτης στην καταγωγή, αδελφός του γνωστού ποινικολόγου Τάκη Μιχαλόλια, ο Νίκος Μιχαλολιάκος βρίσκεται πλέον μετά την εκλογή του στο Δήμο της Αθήνας, στο κατώφλι της Βουλής των Ελλήνων.

Η συμμετοχή του στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας έχει προκαλέσει αρκετές εντάσεις με αποκορύφωμα το ναζιστικό του χαιρετισμό, τον Ιανουάριο του 2011.

Για πρώτη φορά η δράση του γίνεται ευρύτερα γνωστή όταν συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1974 έξω από την Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι διαμαρτυρόμενος για τη στάση της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Το 1976 συλλαμβάνεται και πάλι για επίθεση κατά δημοσιογράφων που κάλυπταν την κηδεία του δολοφονημένου από τη 17 Νοέμβρη βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου. Κρατήθηκε για ένα διάστημα στον Κορυδαλλό, αλλά δεν δικάστηκε ποτέ λόγω τυπικών κωλυμάτων κατά τη διαδικασία της σύλληψης. Στον Κορυδαλλό φέρεται να συναντήθηκε και με τους πραξικοπηματίες.

Μετά το τέλος των σπουδών του κατατάσσεται στο στρατό ως κομάντο των ειδικών δυνάμεων.

Τον Ιούλιο του 1978 συνελήφθη για τρίτη φορά και καταδικάστηκε σε κάθειρξη ενός έτους ως μέλος ακροδεξιάς εξτρεμιστικής οργάνωσης για κατοχή όπλων και εκρηκτικών.

Λίγο μετά την αποφυλάκισή του, το 1980 εκδίδει το περιοδικό Χρυσή Αυγή που αποτελεί το θεωρητικό ευαγγέλιο του χώρου.

Η έκδοση του περιοδικού σταμάτησε τον Απρίλιο του 1984, όταν ο κ. Μιχαλολιάκος εντάχθηκε στην ΕΠΕΝ και, σύμφωνα με τις φήμες της εποχής, ανέλαβε την ηγεσία νεολαίας, μετά από προσωπική εντολή του φυλακισμένου αρχιπραξικοπηματία Γεώργιου Παπαδόπουλου.

Τον Ιανουάριο του 1985 φεύγει από την Εθνική Πολιτική Ενωση και ιδρύει το Εθνικό Λαϊκό Κίνημα - Χρυσή Αυγή, το οποίο από το 1993 δραστηριοποιείται ενεργά.

Το 1993 η οργάνωση συμμετέχει ενεργά στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Το 1994 μέλη της οργάνωσης πολεμούν ως εθελοντές στο πλευρό των Σέρβων της Βοσνίας, ενώ ορισμένοι από αυτούς λέγεται ότι έλαβαν μέρος στη μαζική σφαγή 8.000 αμάχων Βοσνίων στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995 από τον σερβικό στρατό (ένα γεγονός που έχει χαρακτηριστεί από το δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως γενοκτονία και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας). Η δράση τους αυτή δεν προβάλλεται και δεν αντιμετωπίζεται θετικά από την ηγεσία της, ενώ αργότερα όλοι τους έρχονται για διαφορετικούς λόγους σε ρήξη με αυτήν και αποχωρούν. Από την εποχή της ίδρυσης της οργάνωσης, έχει αποχωρήσει από αυτή μεγάλο ποσοστό μελών της, όπως και αρκετά από τα πρώτα της ηγετικά στελέχη.

Το 1997 διοργανώνει την πρώτη της εκδήλωση για τα Ιμια και από τότε και κάθε χρόνο, μέλη της Χρυσής Αυγής καταθέτουν στεφάνι στη μνήμη των τριών αξιωματικών που σκοτώθηκαν κατά τη συντριβή του ελικοπτέρου. Το 2011 στην καθιερωμένη πλέον πορεία κατέβηκαν στο δρόμο περίπου 5.000 μέλη από όλη την Ελλάδα.

Τον Ιούνιο του 2007 μέλη της συμμετείχαν στην πρώτη πανευρωπαϊκή εθνικιστική κινητοποίηση εναντίον της συνόδου των G8 στη Γερμανία στο πλευρό του γερμανικού νεοναζιστικού NPD κι άλλων εθνικιστικών οργανώσεων.

Στις 9 Μαΐου 2009 μέλη της Χρυσής Αυγής πραγματοποίησαν συγκέντρωση κατά της μετανάστευσης, η οποία κατέληξε σε συμπλοκές μελών της οργάνωσης, που είχαν την κάλυψη της Αστυνομίας, με μετανάστες και αντιφασίστες.

Η Χρυσή Αυγή συμμετέχει εδώ και χρόνια στην εκδήλωση για την επέτειο της ήττας του Δημοκρατικού Στρατού στον Εμφύλιο πόλεμο, την 29η Αυγούστου 1949.

Με αφορμή τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη την 10η Μαΐου 2011 στο κέντρο της Αθήνας (3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου) η Χρυσή Αυγή στις 12 Μαΐου προγραμμάτισε συγκέντρωση διαμαρτυρίας (με αφορμή το τρισάγιο του θανάτου). Στην πορεία που ακολούθησε ακροδεξιοί έκαναν επιθέσεις σε καταστήματα αλλοδαπών και ξυλοκόπησαν δεκάδες μετανάστες. Επίσης έγινε απόπειρα να πλησιάσουν την κατάληψη της Βίλας Αμαλίας (στην συμβολή των οδών Χέυδεν και Αχαρνών) όπου βρίσκονται αντιεξουσιαστές. Η αστυνομία έκανε προσαγωγή 48 ατόμων (ακροδεξιών).

Τον Δεκέμβριο του 2005 ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής, Νίκος Γ. Μιχαλολιάκος, ανακοίνωσε την παύση των αυτόνομων πολιτικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης.

Η Χρυσή Αυγή υπήρξε συνιδρυτής του εθνικιστικού κόμματος «Πατριωτική Συμμαχία», η ενίσχυση του οποίου υπονοείται πως είναι ο λόγος παύσης της πολιτικής της δραστηριότητας. Τον Μάρτιο του 2007 τα μέλη και η ηγεσία της Χρυσής Αυγής απέσυραν την υποστήριξή τους στην Πατριωτική Συμμαχία, η οποία με τη σειρά της οδηγήθηκε σε αναστολή κάθε δραστηριότητάς της. Ισχυρίστηκαν πως η Πατριωτική Συμμαχία ξεκίνησε ως ένας εθνικιστικός φορέας και πως τελικά η συνεργασία με διάφορες προσωπικότητες την οδήγησαν στην εξαγωγή ενός θολού ιδεολογικοπολιτικού τοπίου, το οποίο έπρεπε να παύσει.

Τον ίδιο μήνα η Χρυσή Αυγή πραγματοποίησε το 6ο συνέδριό της.

Η Χρυσή Αυγή στις εκλογές

Στις 7 Ιουνίου 2009 η Χρυσή Αυγή συμμετείχε στις ευρωεκλογές όπου έλαβε ποσοστό 0,46% και 23.564 ψήφους.

Στις εθνικές εκλογές του 2009 ο Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή έλαβε ποσοστό 0,29% και 19.636 ψήφους.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 η οργάνωση κέρδισε μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων λαμβάνοντας εκλογικό ποσοστό 5,29%, με τον πρόεδρό της, Νικόλαο Μιχαλολιάκο να εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος.

Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για τον Νίκο Μιχαλολιάκο και τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος έχει κατηγορηθεί ότι στα εφηβικά του χρόνια ήταν πληροφοριοδότης της Ασφάλειας και στην πορεία πράκτορας της ΚΥΠ.

Επίσης, σύμφωνα με την κοινή πεποίθηση η Χρυσή Αυγή δρα ως συμπληρωματικός μηχανισμός της Αστυνομίας κυρίως σε συμπλοκές με «αναρχικούς» και αντιεξουσιαστές. Το 2004 σε έκθεση της Κρατικής Ασφάλειας που είχε αποκαλύψει η εφημερίδα «Τα Νεα» σημειωνόταν ότι «τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενοι όπλα από βουλευτές (σύμφωνα με την έκθεση οι βουλευτές προέρχονται από τη Ν.Δ.) και παρουσιάζονται ως συνοδοί τους» αλλά και ότι «η Χρυσή Αυγή διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξιωματικούς του στρατού, αλλά και με απόστρατους».

Ο γνωστός με το ψευδώνυμο Περίανδρος, Αντώνης Ανδρουτσόπουλος που για 4 χρόνια ήταν καταζητούμενος, κατηγορούμενος για δολοφονική επίθεση κατά των φοιτητών Δημήτρη Κουσουρή και Ηλία Φωτιάδη και του τότε αδιόριστου εκπαιδευτικού Γιάννη Καραμπατσόλη ήταν εξέχον μέλος της Χρυσής Αυγής.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2005 ο «Περίανδρος» παραδόθηκε στις αρχές και στις 25 Σεπτεμβρίου 2006 καταδικάστηκε ομόφωνα για τις τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας σε 21 χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή. Στις 12 Μαρτίου 2009, αφού η υπόθεση πήγε στο Εφετείο και άλλαξε το κατηγορητήριο σε μία μόνο απόπειρα ανθρωποκτονίας, η ποινή του μειώθηκε στα 12 χρόνια.

Το μπαράζ των προκλήσεων και πρωτοφανή επεισόδια, συνοδεύουν την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Βουλή, τον Ιούνιο του 2012. Η αρχή έγινε στη συνέντευξη Τύπου του Ν. Μιχαλολιάκου, το βράδυ των εκλογών όταν η ΧΑ πέτυχε για πρώτη φορά την είσοδό της στη Βουλή. Την ώρα που ο γενικός γραμματέας της οργάνωσης έμπαινε στην αίθουσα, ακούστηκε το «εγέρθητω» προς τους δημοσιογράφους που ήταν στην αίθουσα για να καλύψουν τη συνέντευξη.

Ακολούθησε η επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη κατά της βουλευτού του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη, στη διάρκεια ζωντανής εκπομπής στην τηλεόραση του ΑΝΤ1. Στην ίδια εκπομπή ο κ. Κασιδιάρης εκτόξευσε ένα ποτήρι νερό στην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου, λέγοντας «άντε ρε νούμερο».

Αλλεπάλληλες ήταν οι κόντρες των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, ιδίως με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αίθουσα της Ολομέλειας ακούγονταν πρωτοφανείς χαρακτηρισμοί και εκφράσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές αφαιρούνταν από τα πρακτικά με εντολή του προεδρείου.

Ο βουλευτής Χρ.Παππάς χαρακτήρισε «γραπτό της νιότης του» κείμενο υπέρ του Χίτλερ.

Μόλις πέντε μέρες προτού γίνουν οι συλλήψεις, η κόρη του γενικού γραμματέα, Ουρανία Μιχαλολιάκου, είχε δημοσιεύσει κείμενο με τίτλο «Εσύ μέχρι πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τις Ιδέες σου;», απευθυνόμενη, όπως έλεγε η ίδια, σε «λίγους που οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι», μιλούσε για την «Αγία Ιδεολογία» και ζητούσε από τα μέλη της Χρυσής Αυγής να...θυσιαστούν για αυτήν.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΗΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΕ.Ε.-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

Κάτι λείπει από το "κάδρο"

 Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.
Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.
Μήπως υπερβάλουμε;
Αντί άλλης απόδειξης ας ανατρέξουμε (και) στα καθ’ ημάς: Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» και στην κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936. Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό κόμμα (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής...) και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής...), συνέπραξαν. Εφαρμόζοντας όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διόρισαν πρωθυπουργό τον φασίστα Μεταξά που δεν διέθετε στη Βουλή παρά μόλις 7 βουλευτές. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής:
«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».

 Ο φασίστας Μεταξάς δέχεται τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των ομοϊδεατών του.

Παρατήρηση δεύτερη: Στον αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο μας 737 πολυεθνικά μονοπώλια κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου.  Εντούτοις ο Λένιν, εκατό σχεδόν χρόνια από την διαπίστωσή του ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δηλαδή στην πλήρη επικράτηση του μονοπωλίου στην οικονομία, δεν έχει κληθεί ακόμα για να παραλάβει το… Νόμπελ Οικονομίας.
Μήπως υπερβάλουμε;
Αν η πρόταση να αποδοθεί στον Λένιν το Νόμπελ είναι υπερβολική, πάντως δεν έχει διατυπωθεί από εμάς. Πρωτοδιατυπώθηκε  το 2010. Και  μάλιστα διατυπώθηκε από κάποιον πέραν πάσης υποψίας  για ενδεχόμενη ροπή του προς τον «μπολσεβικισμό»:  Από τον Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ επί Ρόναλντ Ρήγκαν…
Παρατήρηση τρίτη:  Ο φασισμός ως συγκροτημένη πολιτική έκφραση έχει ιστορικά προσδιορισμένο χώρο και χρόνο γέννησης: Γεννιέται ακριβώς στο έδαφος  του μονοπωλιακού καπιταλισμού.  Ως λίπασμα,  δε, για την ανάπτυξη του φασισμού λειτουργούν οι κρίσεις του καπιταλισμού.
Θα πει κάποιος από τους «ευφυείς» θιασώτες της θεωρίας των «δυο άκρων»: Μα και  ο κομμουνισμός  στο έδαφος του καπιταλισμού γεννιέται. Πράγματι. Με μια «μικρή» διαφορά: το σύστημα των μονοπωλίων, στην περίπτωση του κομμουνισμού, γεννάει την άρνηση  του καπιταλισμού. Στην περίπτωση του φασισμού, το σύστημα των μονοπωλίων,  γεννάει ένα τέρας με το οποίο ο καπιταλισμός – υπό όρους και προϋποθέσεις - ταυτίζεται.
Μήπως υπερβάλουμε;
Δεν υπάρχει πιο ισχυρή (για την ακρίβεια: αδιάσειστη) απόδειξη για τις σχέσεις του καπιταλισμού με τον φασισμό, που αναπτύσσονται στο έδαφος ή στο υπέδαφος και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τις ίδιες τις σχέσεις ανάμεσα στο φασισμό και στα (οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχα στο καπιταλιστικό σύστημα) μονοπώλια.

Ο H.Ford εν έτη 1938 γιορτάζει τα 75^α γενέθλιά του λαμβάνοντας το παράσημο του ναζιστικού μεγαλόσταυρου, η ύψιστη διάκριση του ναζιστικού Γ’Ράιχ προς μη Γερμανό πολίτη.

Για παράδειγμα:

• Η «Ζήμενς»  του Χριστοφοράκου είναι  η ίδια «Ζήμενς»  που με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της  στην Αθήνα συγκροτήθηκαν επί του γερμανοντυμένου «πρωθυπουργού» Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

• Η  «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ»  που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.

• Η «Κρουπ» των διαλυμένων ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και των 670 θυγατρικών ανά τον κόσμο είναι η ίδια «Κρουπ»  που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ  και που ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο κύριος Κρουπ έλεγε  το 1934:  «Ο Εθνικοσοσιαλισμός  απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)».

• Είναι η «Φαρμπεν»  που το βιομηχανικό συγκρότημα της κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς . Είναι η «Φάρμπεν»  που κατασκεύασε το Zyklon B, το αέριο που χρησιμοποιήθηκε στα ναζιστικά κρεματόρια.  Η «Φάρμπεν» σήμερα κυκλοφορεί με άλλο όνομα. Τη λένε «Μπάγερ». 

• Είναι η «ΙΒΜ» που μηχανοργάνωσε τα  78 ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που ο πρόεδρός της, ο  T. Watson τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937.

• Είναι η «ITT» που σχεδίασε τις βόμβες «Wulfs» του χιτλερικού στρατού.

• Είναι η «General  Motors» που κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό.

• Είναι η «Ford» εκείνη που κατασκεύασε για λογαριασμό του Χίτλερ τα μισά σχεδόν φορτηγά της Βέρμαχτ και  που ο πρόεδρός της,  ο κύριος H.Ford, τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» του στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1938.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όπως και τα απαλλακτικά βουλεύματα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κανένα μονοπώλιο και κανένα στέλεχος εταιρειών από τις χώρες των δυτικών Συμμάχων δεν τιμωρήθηκε για τις σχέσεις του με τον Ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν. Φρόντισε ο κύριος John McCloy.  Ηταν ο Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Αλλά βασικά ο κύριος  McCloy  ήταν τραπεζίτης. Από το 1947  ήταν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πιο πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων «Ροκφέλερ» και της Τράπεζας  «Chase Manhattan».

 Ο πρόεδρος της IBM T. Watson με τον Χίτλερ, λίγο πριν από την παρασημοφόρησή του από τους ναζί, το 1937.

Παρατήρηση τέταρτη:  Το κάδρο της «χρυσαυγειάδας» θα παραμείνει μισό, όπως και κάθε δήθεν «αντιφασιστικό» κάδρο, από το οποίο θα απουσιάζουν εκείνοι  που στέκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους φασίστες και από τους ναζί.
Και που για να εντοπιστούν, για να πολεμηθούν  και να ξεριζωθούν ο Μπρεχτ επέμενε ήδη από τη δεκαετία του ’30: «... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός  στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός»

Ο μπάφος κι ο μπούφος

Οι αριστεροί, γενικώς, έχουν σε μερικά ζητήματα μεσάνυχτα από άποψη τακτικής και επικοινωνίας. Νά, για παράδειγμα, τα έχουν βάλει τον τελευταίο καιρό με τον φίλο και σύμβουλο του Σαμαρά Φαήλο Κρανιδιώτη. Χωρίς να σκεφτούν ότι ο Φαήλος δεν είναι, κατά την αυτοπροσωπογραφία του, “κάνα αγοράκι της…κολονακιώτικης ελαφροδεξιάς”, αλλά ένας γνήσιος πατριώτης και Εθνικιστής – με έψιλον κεφαλαίο παρακαλώ, όπως το γράφει ο ίδιος. Από τον οποίο μαθαίνεις μερικές αλήθειες που δεν θα μάθεις ποτέ από τους ελαφροδεξιούς είτε του Κολωνακίου είτε της Γαργαρέττας.

Του Θανάση Καρτερού

Από την άποψη αυτή ο Φαήλος μπορεί να συγκριθεί με κείνον τον ηγέτη των Ταγμάτων Ασφαλείας που αποτόλμησε τη φράση “εκ των ημετέρων εις Γερμανός νεκρός”. Μπορεί να τον κρίνει σήμερα ο καθένας όπως θέλει, να τον θεωρεί ο Μιχαλολιάκος ήρωα και ο Γλέζος προδότη, αλλά κανείς δεν μπορεί να του φάει το δίκιο: Η φράση του θα επιζήσει εις τους αιώνας. Γιατί; Μα γιατί ο εθνικιστής εκείνος -με έψιλον μικρό, μην τα κάνουμε όλα αλιάδα- είπε κι έγραψε μια αλήθεια που δεν τόλμησαν να πουν και να γράψουν άλλοι τόσο καθαρά. Και ποιους ξεβρακώνει αυτή η αλήθεια το ξέρουμε.

Ε, κι ο Φαήλος έγραψε για “σκυλολόι του ΣΥΡΙΖΑ, των αντιεξουσιαστών και τ’ αρχίδια μου τα δυο”. Έγραψε επίσης ότι φυλάει τις “σφαίρες” του για τον πραγματικό αντίπαλο – για το εν λόγω σκυλολόι προφανώς με εξαίρεση φανταζόμαστε τα… δυο. Και ξεσηκώθηκε σάλος για τα λόγια του, αντί να τα χαράξουν σε μαρμάρινες πλάκες όπως ο Μωυσής τις δέκα εντολές. Γιατί ο Φαήλος είναι φίλος, σύμβουλος, προφήτης ούτως ειπείν του Σαμαρά. Στο ίδιο κείμενο μας ενημερώνει ότι έτσι ακριβώς μιλάει και με τον Αρχηγό. Άρα μαθαίνουμε πώς σκέφτεται για το “σκυλολόι” και τα λοιπά ο Σαμαράς. Ασήμαντο είναι αυτό;

Μην πετροβολάς λοιπόν, αγαπητέ, τον Φαήλο – είναι βλακεία να θέλεις να σπάσεις τον καθρέφτη που δείχνει τις κρυφές πλευρές του Σαμαρά. Πρέπει να τον θωπεύεις – λέγε, Φαήλο, λέγε. Να τον ακούς: Πήγαινε να καπνίσεις κάνα μπάφο με τους συντρόφους σου, μέχρι να ‘ρθουν και τα δικά σας “βραχιόλια”. Αυτά σου ετοιμάζει ο Σαμαράς και τα αναγγέλλει ο Φαήλος. Ασχολήσου λοιπόν με τον μπάφο κι άσε τον μπούφο να φλυαρεί…

Άη-Γιώργηδες και μαύροι δράκοι στην έρημη χώρα !!!

Πώς να αξιολογήσουμε την πρόσφατη μεταβολή της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα; Είναι απότοκο της αντιφασιστικής δυναμικής ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Θα πρέπει επομένως να θεωρήσουμε ότι η νομική εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής είναι το σημείο σύγκλισης ενός αντιφασιστικού κοινωνικού ξεσπάσματος και μιας πολιτικής βούλησης να…παταχτεί αποφασιστικά ο φασισμός στην Ελλάδα;

Της Αναστασίας Τσουκαλά

Μια παρεμφερής ανάγνωση των μετασχηματισμών του πολιτικού πεδίου θα ήταν μεν ανακουφιστική αλλά θα αναπαρήγαγε δύο μύθους, κατασκευασμένους αντίστοιχα από την αντιπολίτευση και την κυβέρνηση για να συγκαλύψουν δύο ενοχλητικές πραγματικότητες: την κοινωνική απάθεια και την κυβερνητική επιείκεια απέναντι στη ραγδαία άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και, ιδίως, μετά τις εκλογές του 2012. Η πρώτη αντίθετη διαπίστωση είναι ότι η δολοφονία του Φύσσα δεν προκάλεσε τις μεγάλες διαδηλώσεις που υπαινίσσεται η αντιπολίτευση. Βέβαια, το γεγονός ότι αυτή τη φορά το θύμα των φασιστών δεν ήταν μετανάστης, ούτε ομοφυλόφιλος, ανάγκασε τους Έλληνες να βγουν από τον λήθαργό τους. Αλλά, μέχρι ποιού σημείου μπορούμε να αλληλοσυγχαιρόμαστε για την αγανάκτηση που προκλήθηκε από τη δολοφονία ενός Έλληνα, αριστερού ακτιβιστή και ράπερ, δηλαδή μέλους της φαντασιακής κοινότητας πολλών από τους διαδηλωτές, όταν οι δολοφονίες και επιθέσεις κατά των μεταναστών περνούσαν μέχρι πρότινος σχεδόν απαρατήρητες ή, στην καλύτερη περίπτωση, κινητοποιούσαν μετά βίας ορισμένους αριστερούς και αναρχικούς χώρους; Ακόμα και αν παρακάμψουμε αυτό το σημείο, παραμένει το γεγονός ότι το αντιφασιστικό κίνημα δεν ήταν επαρκώς ισχυρό για να θορυβήσει την κυβέρνηση. Διαδηλώσεις που κινητοποιούν λιγότερους από τριάντα χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως αναρχικούς και ενεργά μέλη αριστερών κομμάτων, δεν μπορούν επ’ ουδενί να περάσουν ένα ισχυρό μήνυμα σε μια κυβέρνηση που, ώς τότε, είχε τηρήσει μια σκανδαλωδώς αδρανή στάση απέναντι στα εγκλήματα των νεοναζί. Η τωρινή θριαμβευτική εικόνα μιας κυβέρνησης που αποκαθιστά τη Δημοκρατία και το Κράτος δικαίου είναι λίαν γοητευτική και προβάλλεται στο έπακρον από τα ΜΜΕ που, τις περισσότερες φορές, χρησιμοποιούν σωρεία επιχειρημάτων για να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο: τη μακρόχρονη παθητικότητα του κρατικού μηχανισμού που, επιδεικνύοντας επιείκεια στους νεοναζί, τους μετέφερε ένα μήνυμα συνεχούς υποστήριξης ενόσω ταυτόχρονα καθιστούσε σαφές στους υπόλοιπους πολίτες ότι θα ήταν καλύτερα να μην εναντιωθούν στα τεκταινόμενα. Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή νομιμοποίησε περαιτέρω τους νεοναζί, που μπορούσαν πλέον να ισχυριστούν ότι δρουν στο όνομα του ελληνικού λαού. Έκτοτε η δράση τους έγινε ολοένα και πιο φανερή, σε καθεστώς απόλυτης ατιμωρησίας.
Σε τέτοιο βαθμό που να είναι αδύνατον να γίνει σήμερα ακριβής απολογισμός των φασιστικών επιθέσεων. Άλλοτε τα θύματα δεν υπέβαλαν μήνυση για να μην απελαθούν. Άλλοτε οι αστυνομικοί απέτρεπαν τα θύματα από την υποβολή μήνυσης ή απειλούσαν πως, αν υπέβαλαν μήνυση, θα έδιναν τα ονόματά τους στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Άλλοτε πάλι οι αστυνομικοί αρνούνταν να καταγράψουν τα εγκλήματα ως ρατσιστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Συνήγορου του Πολίτη, από τον Γενάρη του 2012 ώς τον Απρίλη του 2013 το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας δεν κατέγραψε κανένα περιστατικό ρατσιστικής βίας. Φυσικά, η στάση αυτή αποθάρρυνε τα θύματα που, πολλές φορές, δεν υπέβαλαν μήνυση γιατί το θεωρούσαν άσκοπο. Παρόλες τις δυσκολίες καταμέτρησης, ο Συνήγορος του Πολίτη μνημονεύει 281 ρατσιστικές επιθέσεις, που έχουν διαπραχτεί κυρίως στην Αθήνα, συνήθως ομαδικά, εναντίον μεταναστών, ομοφυλόφιλων, Ρομά και μουσουλμάνων. Απολογισμός: τέσσερεις νεκροί, πάνω από 400 τραυματίες, δεκάδες εμπορικά καταστήματα κατεστραμμένα από πογκρόμ. Σε 71 περιπτώσεις εμπλέκονται μέλη της Χρυσής Αυγής. Σε 41 περιπτώσεις εμπλέκονται αστυνομικοί.
Υπάρχουν πολλές καταγγελίες ότι, αρκετές φορές, οι επιθέσεις αυτές γίνονταν ενώπιον αστυνομικών απρόθυμων να επέμβουν ή, έστω, να διεξάγουν έρευνα εκ των υστέρων. Οι καταγγελίες αυτές δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα τον υπουργό Δημόσιας Τάξης που δεν επεδίωξε ποτέ να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη σε βάρος αυτών των επίορκων αστυνομικών. Πρόκειται άραγε για ιδεολογική σύμπλευση των φασιστών με έναν υπουργό που διόρισε ως γενικό γραμματέα του υπουργείου του έναν χουντικό Βασιλικό Επίτροπο; Πρόκειται άραγε για μια στρατηγική νοσηρής διαχείρισης ενός αστυνομικού σώματος του οποίου τα μισά σχεδόν μέλη ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες εκλογές; Πρόκειται άραγε για μια πολιτική απομάκρυνσης της προσοχής των ψηφοφόρων από τις καταστροφικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής μέσω της κατασκευής εσωτερικών εχθρών; Θα πρέπει επομένως να θεωρήσουμε ότι υπάρχει στρατηγική συνάφεια μεταξύ της έκδηλης ανοχής στους φασίστες, της επονείδιστης επιχείρησης Ξένιος Ζευς, της κυβερνητικής ρητορικής εξίσωσης των δύο άκρων, της βίαιης καταστολής των διαδηλωτών, και των αστυνομικών επιθέσεων κατά των φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων προκειμένου να πάψουν να καταγράφουν την αστυνομική βία και αυθαιρεσία; Δεν αποκλείεται. Εν πάση περιπτώσει, όταν η Guardian κατήγγειλε ότι συλληφθέντες αντιφασίστες βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ, ο υπουργός διέψευσε κατηγορηματικά το δημοσίευμα και, παραβλέποντας τα ενοχοποιητικά πορίσματα των ιατροδικαστικών εκθέσεων, απείλησε με μήνυση τη Guardian.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζονται με επιείκεια και από την ελληνική Δικαιοσύνη. Οι σπάνιες δίκες με κατηγορούμενους φασίστες αναβάλλονται τόσο συστηματικά που, έως σήμερα, δεν έχει καταδικαστεί κανείς τους. Αντίθετα μάλιστα από τη μεγάλη αυστηρότητα που επιδεικνύεται στους ύποπτους σε υποθέσεις ακροαριστερής τρομοκρατίας, το μόνο άτομο που έχει ποτέ συλληφθεί για συνενοχή σε μια πιθανότατα σοβαρή υπόθεση ακροδεξιάς τρομοκρατίας δεν εκρίθη καν προφυλακιστέο.
Εξίσου αμφίσημη ήταν και η συνολικότερη στάση της κυβέρνησης που, τον Ιούνη του 2013, απέρριψε ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θεωρώντας ότι δεν ήταν αναγκαίο για την καταπολέμηση του ρατσισμού. Ύστερα από τα τελευταία γεγονότα, η ίδια κυβέρνηση επανέφερε στην ατζέντα τη ψήφιση ενός αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
Αυτό συνεπάγεται ότι η δολοφονία του Φύσσα σηματοδοτεί μια καμπή στον αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αγώνα; Μάλλον όχι. Το γεγονός ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης διαβίβασε μεμιάς τριάντα δύο δικογραφίες στον Άρειο Πάγο με στοιχεία εναντίον πολλών στελεχών της Χρυσής Αυγής, ενόσω τα ΜΜΕ κατακλύζονταν από βίντεο, φωτογραφίες και ενοχοποιητικές μαρτυρίες ανώνυμων μετανοημένων φασιστών, και ενόσω ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεχόταν καταθέσεις ανώνυμων μετανοημένων φασιστών, είναι ίσως καθησυχαστικό για την αποτελεσματικότητα των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών αλλά, ουσιαστικά, κλονίζει ακόμα περισσότερο τα ήδη αποδυναμωμένα από την κρίση δημοκρατικά θεμέλια της χώρας. Όχι μόνο καθιστά σαφές ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε αναχαιτίσει από καιρό την άνοδο του φασισμού, πράγμα που εγείρει το θέμα της ηθικής ευθύνης των κυβερνώντων ως προς τα θύματα των νεοναζί, αλλά θέτει επίσης υπό αμφισβήτηση την ειλικρίνεια των σημερινών αντιφασιστικών πρωτοβουλιών.
Ενδέχεται επομένως η δολοφονία του Φύσσα να χρησιμέψει κυρίως στο στήσιμο ενός πολιτικού θεάματος προκειμένου η πολιτική ατζέντα, που τώρα είναι επικεντρωμένη στη διαχείριση της κρίσης, να τεθεί υπό την απειλή της πολιτικής αστάθειας, αν όχι ενός επικείμενου πραξικοπήματος, ή προκειμένου να ανακτηθεί ένα μέρος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής για να ενισχυθεί η εκλογική βάση της κυβέρνησης σε περίπτωση πρόωρων εκλογών. Εν πάση περιπτώσει, ακόμα και αν δεν ξαναδούμε ποτέ την εξοργιστική εικόνα της συνέργειας φασιστών-ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, ακόμα και αν η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής εξαλείψει τον διάχυτο φόβο που βάραινε κάθε δημοκράτη πολίτη, η δυναμική που έχει πυροδοτηθεί από την παρουσία των νεοναζί στο πολιτικό προσκήνιο – δυναμική εν πολλοίς τροφοδοτημένη από την ανοχή του κρατικού μηχανισμού – δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αμέσως. Η άρση των αναστολών ενός μέρους της κοινωνίας που, σύμφωνα με μη δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών, ανέβαζε σχεδόν στο 18% τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, θα κάνει να πλανιέται για καιρό πάνω από τη χώρα η φασιστική απειλή.

Το κείμενο στηρίζεται στην ομιλία της Αναστασίας Τσουκαλά κατά την ακρόαση της Υποεπιτροπής για τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία του Συμβουλίου της Ευρώπης (1.10.2013).

paganeli

Μετά τον Οπλισμένο, ήρθε και ο Γραβατωμένος Βραχίονας του Παρακράτους

Το πράγμα έχει χοντρύνει επικίνδυνα.

Είμαστε σε πολύ οριακό σημείο.

Την ίδια ώρα που ο Οπλισμένος Βραχίονας του Παρακράτους (Χρυσή Αυγή), επιτίθεται και σκοτώνει αριστερούς, ο Γραβατωμένος Βραχίονας του Παρακράτους παίρνει τηλέφωνα σε εφημερίδες για να απολυθούν αριστεροί δημοσιογράφοι.

Ο Μπογιόπουλος γράφει το άρθρο του ”Σκοτώσανε το γιο του μαστρο-Τάκη”… στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 στον Ριζοσπάστη.

Ο Δελαστίκ γράφει το άρθρο του ”ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν τη δημοκρατία” στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 στο Πριν.

Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Μπογιόπουλος διώχνεται από τον Ριζοσπάστη. Όπως ανακοίνωσε η εφημερίδα στον δημοσιογράφο, αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και γι’ αυτό η ύλη θα περιοριστεί σε 24 σελίδες.

http://www.enikos.gr/media/177142,O_Rizospasths_%C2%ABekoye%C2%BB_ton_Mpogiopoylo.html

Την ίδια μέρα (25-9-2013) πήρε πόδι ο Δελαστίκ από το Έθνος, για το άρθρο του, που δημοσιεύτηκε σε άλλη εφημερίδα! (Πρίν)

Έθνος: “Επειδή υπήρξαν ιστοσελίδες που έσπευσαν να χρεώσουν στην εφημερίδα μας κείμενο του Γ. Δελαστίκ που δημοσιεύτηκε αλλού και υποστηρίζει το ανήκουστο -αφού ισχυρίζεται ότι για τη δολοφονία της Αμφιάλης «δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος στο οποίο ανήκει ο δράστης». […Το ΈΘΝΟΣ] Ουδέποτε φιλοξένησε στις σελίδες του τέτοια άποψη και ούτε θα μπορούσε. Τη θεωρεί, άλλωστε, απαράδεκτη και επικίνδυνα αποπροσανατολιστική”.

http://freepen.gr/2013/%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CF%89%CE%BE%CE%B5/

Η ερμηνεία μου είναι πως οι δύο δημοσιογράφοι (πρώτης γραμμής αμφότεροι) δεν ακολούθησαν τη γραμμή σύσσωμου του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου: ”Η Χρυσή Αυγή είναι μια αυτόνομη, ιεραρχημένη, εγκληματική οργάνωση”, και υποστήριξαν και οι δύο πως η Χρυσή Αυγή υπήρξε πάντα ένα σκοτεινό, υπόγειο και οπλισμένο παρακρατικό βραχίονα των εκλεγμένων, αλλά και των παρασκηνιακών, κυβερνώντων.

Παραθέτω και τα δύο άρθρα, τα οποία προτείνω να ξαναδιαβαστούν πολύ προσεκτικά, καθώς, στα σημεία που συγκλίνουν, θεωρώ πως βρίσκεται η αλήθεια, που πανικόβαλε και προκάλεσε τα τηλεφωνήματα του γραβατωμένου βραχίονα του παρακράτους σε Ριζοσπάστη και Έθνος, με αποτέλεσμα την άμεση απόλυση και των δύο δημοσιογράφων:

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη 2013, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Σκοτώσανε το γιο του μαστρο-Τάκη»…

«Σκοτώσανε το γιο του μαστρο-Τάκη, που κουβαλάει λαμαρίνες στη Ζώνη»!

«Κι ο Παύλος στη Ζώνη δούλευε μέχρι το 2003»…

Είναι λόγια ενός από τους φίλους του Παύλου Φύσσα, του παλικαριού που δολοφονήθηκε από την αγέλη των φασιστών.

*

Η Χρυσή Αυγή, αυτή η ναζιστική συμμορία, ο εσμός των αποβρασμάτων, των βγαλμένων από τον κοινωνικό απόπατο, δεν πέταξε χτες τη μάσκα. Δεν είχε ποτέ μάσκα.

Ποτέ!

• Το ξέρουν οι κύκλοι των εφοπλιστών που -σύμφωνα με την «Γκάρντιαν»- τους χρηματοδοτούν.
• Το ξέρουν οι βιομήχανοι και οι εργοδότες που συλλέγουν «δούλους» από τους «ΟΑΕΔ» που έχουν ιδρύσει οι χρυσαυγίτες.
• Το ξέρουν οι πολιτικοί Πόντιοι Πιλάτοι που λάνσαραν και προωθούν την άθλια θεωρία των «δυο άκρων».
• Το ξέρουν οι ταγοί του περίφημου «συνταγματικού τόξου» που εκλεκτά μέλη τους ψηφίζουν σε ψηφοφορίες στη Βουλή υπέρ των ναζιστικών αποβρασμάτων.
• Το ξέρουν οι ταγοί του περίφημου «συνταγματικού τόξου» που ηγούνται της ίδρυσης και λειτουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης ανθρώπων στην Ελλάδα του 2013.
• Το ξέρουν εκεί στη ΝΔ που ακόμα δεν έχουν βγάλει μια κανονική ανακοίνωση για τη δολοφονική επίθεση των χρυσαυγιτών ενάντια στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα.
• Το ξέρουν τα υψηλόβαθμα στελέχη του κράτους που προ μηνών απειλούσαν ότι «το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο, αλλά όχι απίθανο».
• Το ξέρουν τα χυδαία παπαγαλάκια των μιντιακών συγκροτημάτων που ξεκίνησαν με άρθρα του τύπου «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία» και έφτασαν να εξοικειώνουν την κοινή γνώμη με το ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης με τη συμμετοχή μιας «σοβαρότερης» Χρυσής Αυγής.
• Το ξέρουν αυτοί που πουλάνε το ναζισμό με «λάιφ στάιλ» περιτύλιγμα, που λένε ότι η σβάστικα δεν είναι σβάστικα αλλά τρενάκι με μπαταρίες, που εμφάνιζαν το ναζιστικό απόπατο σαν χορωδία προσκόπων που συνοδεύει γριούλες στα ΑΤΜ.
• Το ξέρουν οι μηχανισμοί του κράτους που ακόμα δεν έχουν απαντήσει αν ερευνήθηκε ποτέ εκείνη η απόρρητη έκθεση του τμήματος της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, η οποία μιλά για στενές διασυνδέσεις των ναζιστών της Χρυσής Αυγής με την ΕΛ.ΑΣ.
• Το ξέρουν όλοι αυτοί που στοιχειωδώς θα αντιδρούσαν αν δεν ήθελαν να βλέπουν τους ταγματαλήτες να χτυπούν μετανάστες στη Ραφήνα, να ακούνε ότι ταγματαλήτες μαχαιρώνουν μετανάστες στις γειτονιές, ότι ταγματαλήτες στήνουν καρτέρι σε κομμουνιστές, ότι ταγματαλήτες στρέφονται ενάντια στον εργατόκοσμο, φωνάζοντας μπροστά στις κάμερες: «Εμείς είμαστε μαζί με τους εφοπλιστές μας».

*

Γιατί αυτός είναι ο στόχος των ταγματαλητών:

Να τρομοκρατήσουν τον εργατόκοσμο. Οι λεχρίτες τού «αίμα μόνο για Ελληνες», είναι αυτοί που μετά το αίμα των Χασάν και των Αλί, έχυσαν το αίμα του γιου του μαστρο-Τάκη. Είναι αυτοί που χτύπησαν με λοστάρια πρωτοπόρους κομμουνιστές εργάτες στο Πέραμα. Είναι αυτοί που πήγαν με τον Μάνεση ενάντια στους απεργούς της «Χαλυβουργίας».

Εκεί στην ίδια «Χαλυβουργία» έστειλε τα ΜΑΤ ενάντια στους απεργούς η κυβέρνηση του «συνταγματικού τόξου» των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη.

*

Γι’ αυτό οι ναζί πρέπει να αντιμετωπιστούν ως αυτό που είναι. Ως το μακρύ, τρομοκρατικό, δολοφονικό χέρι του συστήματος της εκμετάλλευσης, της βρωμιάς, της δυσωδίας και της σαπίλας.

Πρέπει να αντιμετωπιστεί και να τσακιστεί σύμφωνα με την υπόδειξη του Μπρεχτ:

«Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

Πρέπει να αντιμετωπιστεί γνωρίζοντας ότι πίσω από το ναζιστικό «αντισυστημικό» μακιγιάζ, βρίσκεται η εξουσία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, που εμφανίζεται ενώπιον των ανθρώπων του μόχθου με το φαιό σουλούπι άλλοτε του Χίτη και άλλοτε του γερμανοτσολιά και του ταγματασφαλίτη, άλλοτε του πολιτικού υποκόσμου και άλλοτε του πιο τραμπούκικου λαϊκισμού, άλλοτε του καρατέκα «άντρακλα» που χτυπάει γυναίκες και άλλοτε του νυχτόβιου μαχαιροβγάλτη που εξαπολύει πογκρόμ κατά του μετανάστη, του πολιτικού αντιπάλου, του «διαφορετικού»…

*

Η Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπιστεί ως η άλλη όψη του ίδιου πολιτικού νομίσματος της πλουτοκρατίας.

Είναι ακριβώς εκεί, στον κόρφο της πλουτοκρατίας, που επωάζεται το αυγό του φιδιού. Εκεί βρίσκεται η φωλιά του.

Γι’ αυτό και μόνο ένα ρωμαλέο, ταξικό, εργατικό, λαϊκό, αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι αυτό που έχει τη δύναμη όχι απλά να λιώσει το φασιστικό φίδι, όχι μόνο να το εκδιώξει από κάθε γειτονιά και από κάθε χώρο δουλειάς, όχι μόνο να επιβάλει να μην μπορούν να σταθούν σε καμιά γωνία αυτά τα αποβράσματα, αλλά ταυτόχρονα να αχρηστέψει και την καπιταλιστική μήτρα που το εκτρέφει και το αναπαράγει.

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7617583

22 Σεπτεμβρίου 2013, ΠΡΙΝ

του Γιώργου Δελαστίκ

ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν τη δημοκρατία

Ο χρυσαυγίτης δολοφόνος, αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος που έσφαξε εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου τον αριστερό αντιφασίστα Παύλο Φύσσα στην Αμφιάλη, έδρασε με δική του πρωτοβουλία ή εκτελούσε εντολές; Και αν εκτελούσε εντολές, από ποιους πολιτικούς κύκλους προέρχονταν οι εντολές αυτές; Ή μήπως προέρχονταν από επιχειρηματικούς κύκλους; Δεν θα παραστήσουμε φυσικά τον αστυνομικό ντετέκτιβ για να απαντήσουμε. Θα παρακολουθούμε –με εξαιρετική δυσπιστία προς ό,τι λέει η αστυνομία, είναι αλήθεια– την εξέλιξη του αστυνομικού ρεπορτάζ για να διαμορφώσουμε τελική άποψη για τα γεγονότα.

Επειδή όμως το έγκλημα είναι καθαρά πολιτικό, θα κάνουμε ορισμένες πολιτικές σκέψεις γύρω από αυτό. Ακόμη και για τα πιο στυγερά πολιτικά εγκλήματα, το θεμελιώδες αφετηριακό σημείο της ανάλυσης, ξεκινάει πάντα από τις πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα: «Ποιος ωφελείται πολιτικά από το έγκλημα;». Αυτός που ωφελείται δεν είναι πάντα ο ένοχος, γιατί ειδικά στην πολιτική οι συνέπειες μιας δολοφονίας μπορεί να είναι διαφορετικές από αυτές που υπολόγιζαν όσοι τη σχεδίασαν. Πάντως από πολιτική σκοπιά (το υπογραμμίζουμε, από πολιτική, όχι από αστυνομική σκοπιά, γιατί μπορεί να αποδειχθούν γεγονότα που ανατρέπουν τις πολιτικές εικασίες) πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή δολοφονίας την έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος στο οποίο ανήκει ο δράστης, εκτός πια αν με κάτι τα εκβίαζαν άλλοι κύκλοι. Η Χρυσή Αυγή πάντως υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά με τη δολοφονία που διέπραξε ο δράστης. Από κόμμα που εκφράζει την κοινωνική οργή και την απόγνωση πολιτικά καθυστερημένων δεξιών κυρίως ψηφοφόρων εναντίον της μνημονιακής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δολοφονία και την επίθεση εναντίον μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα εμφανίζεται ως κόμμα του …«να σφάξουμε τους αριστερούς»! Η μείωση της εκλογικής απήχησης της ΧΑ μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Η Αριστερά σε όλες τις αποχρώσεις της τίποτα δεν κερδίζει από αυτή την υπόθεση, ούτε φυσικά το κίνημα. Μια δολοφονία προκαλεί πάντοτε φόβο, είτε το ομολογεί κανείς είτε όχι. Εννοούμε φόβο στο λαό, όχι στην πρωτοπορία. Άλλο πράγμα να διαδηλώνεις και άλλο πράγμα να απειλείσαι από μαχαιροβγάλτες. Η μόνη που ωφελείται πολιτικά από τη δολοφονία είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της Μαρφίν, ενώ όλη η Ελλάδα απεργούσε εναντίον της κυβέρνησης, η δολοφονία υποχρέωσε δικαιολογημένα όλους τους Έλληνες να συζητούν για το έγκλημα που διέπραξε ο κτηνώδης χρυσαυγίτης. Επιπροσθέτως, μετά τη δολοφονία, η σύγχρονη εκδοχή της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» των γερμανόδουλων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αυτοπροβάλλεται ως …«εγγύηση για την αποτροπή του εμφύλιου πολέμου μεταξύ των δύο άκρων»! «Θείο δώρο» για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο η δολοφονία από πολιτική σκοπιά! Σαν όρνια όρμησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά τη δολοφονία. Πρέπει να σημειώσουμε ότι εμάς μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που κινήθηκε ο δολοφόνος. Διέπραξε εν ψυχρώ το φόνο στο κέντρο της Αμφιάλης, με δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς να προσπαθήσει έστω και με ένα κράνος μοτοσικλετιστή να καλύψει κάπως το πρόσωπό του. Δεν προσπάθησε καν να διαφύγει. Άφησε επί τόπου το μαχαίρι της δολοφονίας με τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Όλα αυτά ενώ ήταν πασίγνωστος στην Αμφιάλη και επίσης πασίγνωστη η πολιτική του ταυτότητα.

Αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει άνθρωπο που δολοφονεί για να συλληφθεί, να καταδικαστεί με ισόβια και  να μπει φυλακή για πολλά χρόνια. Έχει πλήρη επίγνωση ότι η δολοφονία θα αποδοθεί και στον πολιτικό του χώρο, τη Χρυσή Αυγή. Δεν παριστάνουμε τον επιθεωρητή Κλουζό, αλλά αυτή η στάση ταιριάζει πολύ περισσότερο σε δολοφόνο που εκτελεί εντολές, παρά σε ένα κτήνος που δρα εξ ιδίας πρωτοβουλίας. Αυτός ο τρόπος δράσης και τα σίγουρα ισόβια μειώνουν επίσης δραστικά την περίπτωση να είχε πάρει ο δολοφόνος εντολή από επιχειρηματικούς και όχι πολιτικούς κύκλους. Μεγάλη οργή προκαλεί η πολιτική στάση του Σαμαρά και του Βενιζέλου μετά τη δολοφονία του 34χρονου αντιφασίστα καλλιτέχνη. Τι μας είπε ο πρωθυπουργός διά στόματος του στενότατου συνεργάτη του, Χρύσανθου Λαζαρίδη, ο οποίος φυσικά δεν θα τολμούσε ποτέ να διακηρύξει τέτοιες πολιτικές θέσεις χωρίς την έγκριση του Αντώνη Σαμαρά; Ότι η δολοφονία αποδεικνύει πως …ο ΣΥΡΙΖΑ «παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»!!! Αυτή είναι η θέση του Σαμαρά! Τι μας είπε ο Βενιζέλος; Ότι «το πρόβλημα δεν είναι η θεωρία των άκρων, το πρόβλημα είναι ότι μέσα στο αμάλγαμα του λεγόμενου “αντιμνημονιακού τόξου” συνυπάρχουν δυνάμεις οι οποίες ειναι ακροδεξιές, ναζιστικές, παραδοσιακά κομμουνιστικές και βεβαίως δήθεν νεοριζοσπαστικές», όπως δήλωσε στο Βήμα FM! Με άλλα λόγια, αφού και ο χρυσαυγίτης δολοφόνος και το θύμα ήταν αντιμνημονιακοί, το κατά Βενιζέλο πρόβλημα είναι ότι …«οι αντιμνημονιακοί σφάζουν ο ένας τον άλλον»!!!

Δεν είναι απλώς εξοργιστικές οι θέσεις Σαμαρά – Βενιζέλου. Το σοβαρότερο είναι ότι πυκνώνουν τις αναπόδεικτες –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον– αμφιβολίες για το κατά πόσο ο δολοφόνος έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή αν σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Ίδωμεν…

http://prin.gr/?p=1904

Πηγή: Διογένης ο σκύλος

Η δράκα των δράκων, δηλαδή ο κ. Σαμαράς !!!

Κλέφτες κι αστυνόμοι.

Απ’ όσα λένε συνδικαλιστές αστυνομικοί, κι εξ όσων άλλων πλείστων πηγών προκύπτει, οι μισοί Ελληνες αστυνομικοί ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Ο έναςστους δύο!

Δηλαδή, ο ένας στους δύο Ελληνες αστυνομικούς ψήφισε αληταρά, μαχαιροβγάλτη, τραμπούκο, κτήνος, δολοφόνο, χασισέμπορα, σωματέμπορα, μπράβο της νύχτας,

προστάτη, νταβατζή, φουσκωτό, ντηλερόνι, βρωμόστομο, και…ό, τι άλλο σχετικό με τη λάσπη των υπονόμων του υποκόσμου.

Ο Στάθης στον eniko

Διότι οι αστυνομικοί, ως καθ’ ύλην αρμόδιοι, δεν μπορούν ναισχυρισθούν ότι δεν γνώριζαν, μάλιστα από χρόνια τώρα, τι κουμάσια ήταν και είναι οι οργανωμένοι χρυσαυγίτες.

Πέραν ενός εύλογου αριθμού ηλιθίων που -ευάριθμοι ελπίζω- υπηρετούν στην Ελληνική Αστυνομία, οι υπόλοιποι γνώριζαν πολύ καλά,

μα πάρα πολύ καλά τι είναι οι χρυσαυγίτες! Και παρά ταύτα, ο ένας στους δύο, εν πλήρει συνειδήσει, ψήφισε παράνομους, ληστές και δολοφόνους, εμπόρους λευκής σαρκός, νταήδες και ύπουλα φίδια.

Καθόλου καλά μαντάτα για τη Δημοκρατία.

Κλέφτες κι αστυνόμοι σκυλιά και δολοφόνοι, ένα ματωμένο χρυσοφόρο κουβάρι στον κόρφο της Δημοκρατίας, κύριε Δένδια! Αριστα!

Επίσης, ο ένας στους δύο αστυνομικούς που ψήφισε Χρυσή Αυγή έχει δώσει όρκο στη Δημοκρατία, τον λαό και την πατρίδα ότι θα τηρεί τοΣύνταγμα. Κι όμως ψήφισε φασίστες!

Οι εν λόγω πολίτες εκ της αστυνομικής τους ιδιότητας γνωρίζουν ήόφειλαν να γνωρίζουν τι είναι ο φασισμός.

Κι όμως, εν πλήρει συνειδήσει ψήφισαν «υπεράνθρωπους» που βαράνε, βιάζουν, σκοτώνουν «υπάνθρωπους», ψήφισαν «Αίμα και τιμή»,δηλαδή «blut und ehre», ψήφισαν τους προδότες της πατρίδας, τουςεπιγόνους των δωσιλόγων, ψήφισαν τους υμνητές του Χίτλερ

και ταυτοχρόνως τους δειλούς που όταν χαιρετούν ναζιστικά δηλώνουν ότι απλώνουν ρούχα στην ταράτσα.

Γνώριζαν οι αστυνομικοί αυτοί, συγγνώμην, οι υπό δοράναστυνομικού αρνησιπάτριδες ότι ψηφίζουν φασιστικά γουρούνια, κι όμως τα ψήφισαν!

Κακά μαντάτα για τη Δημοκρατία.

Και ντροπή για την Αστυνομία.

Διότι, αν στις τάξεις της υπηρετούν αμόρφωτοι που δεν ξέρουν ότι ο«Ελληνάρας» είναι ο ορισμός του ανελλήνιστου, ανεκπαίδευτοι που δεν ξέρουν ότι ο πατριωτισμός αντιστέκεται στον φασισμό, ότι ο εθνικισμός σκοτώνει το έθνος και ότι το ρατσιστικό μίσος σταυρώνει τον κάθε Χριστό, τότε τα μαντάτα είναι πολύ άσχημα

για τη Δημοκρατία, την κοινωνία, τις γειτονιές μας και τα σπίτια μας.

Φοβούμαι ότι έχουμε εθιστεί, ότι έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι θεωρούμε κάτι φυσιολογικό το γεγονός ότι η μισή Αστυνομία μπορεί να ψηφίζει, ή να ανέχεται ή να σχετίζεται είτε με τον υπόκοσμο είτε με τους «υπεράνθρωπους» - απάνθρωπους.

Σε μια πιο σοβαρή χώρα αυτοί οι αστυνομικοί θα είχαν αποταχθεί ως επίορκοι. Ατιμωτικά. Εδώ θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό το γεγονός οι μισοί αστυνομικοί να ταυτίζονται με όσα θα έπρεπε ποινικώς να διώκουν καιπολιτικώς να απεχθάνονται. Που έχουν καθήκον να διώκουν και να απεχθάνονται.

Καθόλου καλή κατάσταση για τη Δημοκρατία - μια νάρκη στον κόρφο της. Νάρκη η φασιστική παθολογία, νάρκη και η δική μας ανοχή προς εκείνους που την έχουν φυτέψει. Και την κρατούν σε λειτουργία.

Πλην όμως, αν ο ένας στους δύο αστυνομικούς ατιμάζει τους όρκουςτου, ο άλλος ένας στους δύο γιατί το ανέχεται; – κι εδώ μιλώ για τουςανώτατους αξιωματικούς. Πώς ανέχονται οι ανώτατοι αξιωματικοί να είναι τομισό αστυνομικό σώμα υπέρ εγκληματιών και φασιστών;

Καθόλου καλά τα πράγματα, κύριε Δένδια. Και τα ωραία λόγια δεν εξωραΐζουν σαπισμένες καταστάσεις. Καθόλου δεν χρειάζεται η Δημοκρατία μια φρουρά Πραιτωριανών.

Τα γράφω όλα αυτά χωρίς να περιμένω τίποτα.

Παρά να αλλάξουν. Οχι, βεβαίως, απ’ αυτούς που τα δημιούργησαν. Δεν έγιναν σε μία νύχτα ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής οι μισοί αστυνομικοί. Εγιναν στα έξι χρόνια της ύφεσης και στα τρία των μνημονίων. Και φυσικά προετοιμάζονταν να γίνουν από τα προγενέστερα χρόνια της ψευδούς ευμάρειας.

Αλλά, αν η διακυβέρνηση του τόπου απ’ τις δικομματικές και στη συνέχεια μνημονιακές κυβερνήσεις έχει δημιουργήσει τέτοια βαθειά δομικά προβλήματα, η τρέχουσα κυβέρνηση και προσωπικώς ο κ. Σαμαράς τα βαθαίνουν.

Δεν συγχωρείται ο κ. Πρωθυπουργός να επιμένει στη θεωρία των δύο άκρων. Ομως, ως φαίνεται, «επιβάλλεται», διότι ο κ. Σαμαράς δεν διαθέτειάλλη πολιτική,

ή μάλλον άλλη τακτική για να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Κι έτσι πρέπει να ενοχοποιεί κάθε αντίσταση σ’ αυτήν την πολιτική! Πώς; ως ακραία.

Ηδη εδώ και δύο χρόνια, ο κ. Σαμαράς ο ίδιος, κι όχι το επιτελείο του, «ενεργοποίησε» στα καθ’ ημάς τη θεωρία των δύο άκρων. Και λέω «ενεργοποίησε» διότι αυτή η ιστορία είναι πολύ παλιότερη.

Με γεννήτορα κατ’ αρχήν τον Τσώρτσιλ, η ταύτιση φασισμού – κομμουνισμού άρχισε να ευδοκιμεί τη δεκαετία του ’90 στη Δύση με σκοπό, μετά και την πτώση της ΕΣΣΔ, την απάλειψη και των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων, καθώς και τον τελειωτικό αφοπλισμό των λαών, εφ’ όσον η καταφυγή στις αριστερές ιδέες θα φάνταζε πλέον όχι μόνον ατελέσφορη αλλά καιενοχική.

Ολη η σύγχρονη ρητορική της εξουσιαστικής προπαγάνδας περίλαϊκισμού, εθνικολαϊκισμού και φαιοκόκκινων εδράζεται στη θεωρία των δύο άκρων στην ενοχοποίηση του κομμουνισμού ως μορφής του φασισμού και στην απαξίωση των προσδοκιών του λαού προς εναλλακτικές ως προς τον καπιταλισμό λύσεις. Ολη η ρητορική

του «εκσυγχρονισμού» και του «νεοφιλελευθερισμού», όλα τους τα εργαλεία, ο μεταμοντερνισμός, ο πολυπολιτισμός, η εθνική αποδόμηση και ο κοσμοπολιτισμός πατάνε στην ταύτιση «των άκρων» και σκοπό έχουν να παραλύσουν την ταξική πάλη και

να απελπίσουν τους λαούς.

Τα δύο αντίθετα παρουσιάζονται όμοια, διότι όσο πιο παράλογη είναι η προπαγάνδα, τόσο πιο πιστευτή γίνεται.

Δεν πρόκειται λοιπόν σήμερα, μόνον για κάποια γεράκια της Ν.Δ.,Λαζαρίδη, Βορίδη κι άλλους, που πάνε να παίξουν με τα όρνια της ακροδεξιάς

αλλά για μια ταύτιση της ακροδεξιάς τακτικής με τη δεξιά πολιτικήπου επιχειρεί ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός. Διότι δεν έχει άλλη λύση. Ταακροδεξιά νεοφιλελεύθερα μέτρα που παίρνει και που θα πάρει είναι τόσονανυπόφορα

που μόνον αν εκ των προτέρων ενοχοποιήσει την αντίδραση εναντίον τους ως ακραία, θα μπορέσει να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο.

Ετσι όμως ο κ. Σαμαράς παίζει με τη φωτιά. Ή μάλλον βάζει ο ίδιος φωτιά στο πολίτευμα. Χρίζει ακραία την αντιπολίτευση μετατρέποντας τις θεμιτές πολιτικές αντιθέσεις σε πολιτειακό διχασμό.

Με έναν λόγο, ο κ. Πρωθυπουργός αφορίζει ως ακραία την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ακρωτηριάζοντας το πολίτευμα και ταυτοχρόνως «κλείνει το μάτι» στην πρώην εκλογική του πελατεία να επιστρέψει στο «μαγαζί». Διότι τοτέρας, που η πολιτική του κ. Σαμαρά και των προκατόχων του εξέθρεψε, κατάφερε να μείνει μόνον τέρας, χωρίς να «σοβαρέψει» ποτέ.

Δεν πρόκειται λοιπόν για μια ακροδεξιά δράκα δράκων στην ηγεσίατου κόμματος της κεντροδεξιάς, αλλά πρόκειται για τον ίδιον τον αρχηγό της, που δεν δέχεται μόνον, αλλά εμπνέει τις εισηγήσεις που του γίνονται.

Το 2016 η ανεργία θα φθάσει το 34%!

Είμαστε στο 2013 και η ανεργία που έχουμε είναι η μεγαλύτερη στην Ιστορία, όσον αφορά σε ανεπτυγμένο κράτος, εδώ και 30 χρόνια. Ηδη η κατάσταση είναι ακραία και δεν ξέρω πώς θα μπορούμε να την ονομάζουμε το2016, αν στο μεταξύ δεν πέσει αυτή η κυβέρνηση. Διότι, αν δεν πέσει, η πορεία προς το 34% ανεργία το 2016 είναι εξασφαλισμένη.

Οταν ήδη σήμερα η ανεργία στους νέους έχει φθάσει στο 61% και τρειςστους πέντε δεν έχουν δουλειά, τότε η κατάσταση είναι ακραία

και η θεωρία των άκρων μπαρμπούτσαλα, που δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε ως φύλλα συκής για την πολιτική που ακολουθείται.Συνεπαγόμενη νέα μέτρα, νέες αγριάδες.

Η πολιτική που μας ξεβρακώνει έχει ξεβρακωθεί.

Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος αν αυτό το ξεβράκωμα την ντροπιάζειή την ερεθίζει…

paganeli

Χρυσή Αυγή: Κράτος, αστυνομία και κερκίδα

Αναδημοσίευση από το omniatv

Ο εκφασισμός τμημάτων της Ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει συνδυαστεί με την ανάπτυξη της ακροδεξιάς υποδομής μέσα στους θεσμούς, τον κρατικό μηχανισμό, και ιδιαίτερα τα σώματα ασφαλείας. Αυτό που φαίνεται νωρίτερα από οτιδήποτε άλλο να ενεργοποιεί τα νοσταλγικά σταγονίδια της φασιστικής ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι η συντριβή και η κοινωνική χρεοκοπία των σωμάτων ασφαλείας το Δεκέμβρη 2008.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάσχεση της κοινωνική έντασης που εκδηλώνεται εκείνη την περίοδο συμβαδίζει με την μετατόπιση πολλών στελεχών στον κρατικό μηχανισμό προς πιο ακροδεξιές θέσεις αλλά και το ξύπνημα ανενεργών δυνάμεων που για δεκαετίες έχουν λουφάξει στα σκοτάδια του Βαθέος κράτους και παρακράτους. Σε κάθε περίπτωση δεν ωφελεί να αναζητεί κανείς κάποια κεντρική στρατηγική για αυτήν την ανάνηψη. Περισσότερα εξηγεί μια προσέγγιση που την ερμηνεύει ως πρωτoβουλιακή και αυτενεργή δραστηριοποίηση δυνάμεων που συναντιούνται με νέα και παλιά συμφέροντα. Συμμαχίες που εκδηλώνονται στο χώρο του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Για αυτούς τους λόγους μια αναλυτική ματιά στην ανάδυση του Ελληνικού νεοφασισμού πρέπει να αναζητήσει αυτές τις συνδέσεις που ενεργοποιούνται μεταξύ κλειστών κοινωνικών χώρων που επωάζουν την ακροδεξιά (σώματα ασφαλείας) με άλλους που διατηρούν πλεόνασμα κοινωνικής αγωγιμότητας και ευνοούν τη διεύρυνση σχέσεων και στρατολόγηση (δρόμος – κερκίδες) και τέλος την εκμετάλλευση και αντικειμενοποίηση αυτής της δυναμικής στην κοινωνία από οργανωμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Εκεί άλλωστε φανερώνεται η κινητήριος δύναμη της ανόδου του νεοφασισμού.

Ο άγριος μετασχηματισμός που προκύπτει στην Ελληνική κοινωνία την εποχή των μνημoνίων δεν αφορά μόνο την οργανωμένη υποβάθμιση των μεσαίων και εργατικών στρωμάτων. Πυροδοτεί και τη σύγκρουση μεταξύ παλαιών καθιερωμένων οικονομικών κέντρων με νέα αναδυόμενα που διεκδικούν χώρο και μερίδιο από τη μοιρασιά του πλούτου και της εξουσίας. Η δική τους σύγκρουση, μια σύγκρουση των ελίτ, θα είναι από τις σκληρότερες τα τελευταία χρόνια και θα λειτουργήσει ως υποδοχέας για τις εκτελεστικές δυνατότητες της ακροδεξιάς. Η εξέλιξη αυτής της συνάντησης έχει τεράστια σημασία. Πόσο μάλλον όταν στην σκιά αυτής της σύγκρουσης κινούνται πάγιες δυνάμεις που καθορίζουν τις τύχες κοινωνίας και χώρας εδώ και χρόνια.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Το αυγό σαλεύει και πάλι…

Τον Απρίλιο 2009  ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, ένας άνθρωπος της βιοπάλης και αυτός όπως μας είπε στην τελευταία του ατάκα πριν το κλείσιμο της επιτροπής για την λίστα Λαγκάρντ, θα ανακοινώσει και πάλι προσλήψεις ειδικών φρουρών. Το 2008 έχουν ήδη προσληφθεί άλλοι 1.400. Η ανακοίνωση προσλήψεων 1.500 ακόμη ειδικών φρουρών προκαλεί χλιαρές αντιδράσεις από την αντιπολίτευση τότε.

Τελικά στις 28-04-2009 η αστυνομία παίρνει άλλους 1.500 (το 2010 ο Χρυσοχοίδης θα φέρει άλλους 500, και το 2011 άλλους 1.200, φτάνοντας έτσι τους Ειδικούς Φρουρούς στους 8.900 συνολικά).

Ποια είναι όμως η κομβική αλλαγή που ο αναπληρωτής υπουργός εσωτερικών εισαγάγει τότε για τις νέες προσλήψεις και η οποία προκαλεί αντιδράσεις των συνδικαλιστών;
Μια ματιά στις λίστες επιτυχόντων το 2009 και το 2011 δείχνει ότι για τις προσλήψεις πριμοδοτούνται κυρίως όσοι έχουν υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις και οι έφεδροι αξιωματικοί. Αυτές είναι οι δυο κατηγορίες που προφέρουν τα περισσότερα μόρια από όλες της άλλες στις κρίσεις. Ουσιαστικά, το κριτήριο είναι η στρατιωτικοποίηση του προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ.

Ήδη από το Γενάρη ο υπουργός δουλεύει εντατικά για να αποκαταστήσει το πληγωμένο γόητρο των Ελλήνων αστυνομικών. Πολύ περισσότερο, τώρα πια που ο χρόνος έχει περάσει και τα πράγματα έχοντας πάρει το δρόμο τους αφήνουν χώρο και για άλλες ερμηνείες, για να ανασχέσει την απώλεια ελέγχου της πολιτικής ελίτ πάνω στην υπαγόρευση της πολιτικής ατζέντας. Πράγμα από το οποίο σφόδρα υποφέρει μετά τα Δεκεμβριανά και για μερικούς μήνες.

Εντελώς συμπτωματικά την εποχή εκείνη, και μέχρι να ολοκληρωθεί η στρατιωτικοποίηση της ΕΛ.ΑΣ, θα κάνει την εμφάνιση της και η επιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα η οποία ταχύτατα θα βρει διαύλους επικοινωνίας και με τους αστυνομικούς του τμήματος στην περιοχή. Εκείνοι ελαφρά την καρδία θα της παραχωρήσουν λίγο από το μονοπώλιο της βίας που συνήθως διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού, τιμωρώντας βάναυσα όποιον το αμφισβητήσει. Όλα αυτά δεν είναι ερήμην του αναπληρωτή υπουργού.

Όταν ο Μαρκογιαννάκης συναντούσε νύχτα επιτροπές κατοίκων στον Άγιο.

Στις 19 Γενάρη 2009 Χρυσαυγίτες, ΜΑΤ και αστυνομικοί του τοπικού τμήματος υποστηρίζουν την επιτροπή κατοίκων και όλοι μαζί κλειδώνουν τις κούνιες στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Ο Δράκος του παραμυθιού έχει εγκατασταθεί. Και ο Μαρκογιαννάκης τρέχει να τον συναντήσει, νομιμοποιήσει και επισημοποιήσει, συναντώντας την επιτροπή κατοίκων στο τμήμα της περιοχής τρεις ημέρες μετά. Οπού επιτροπή κατοίκων μιλάμε για εισαγόμενους κατοίκους όπως ο Πιπίκιος, αλλά και ντόπιους όπως η Θέμις Σκορδέλη…

Αλλά πoια μηχανική της ακροδεξιάς έστηναν οι μπάτσοι και οι αγανακτισμένοι εκείνη την περίοδο στην περιοχή;

Αγ. Παντελεήμονας

Η κυριαρχία της οργάνωσης Χρυσή Αυγή στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα θα έχει εγκαθιδρυθεί έως τον Μάιο 2009. Ο πυρήνας της οργανώνεται σε άμεση σχέση με την επιτροπή κατοίκων και μεθοδεύει την ένταση στην περιοχή την οποία τροφοδοτεί τακτικά με περιστατικά. Η αστυνομία έρχεται από πίσω και σκουπίστε τελειώσατε. (για την εμπλοκή της οργάνωσης στην περιοχή, και το τρόπο που οργανώνεται μέσα στις επιτροπές κατοίκων αλλά και την σχέση που αναπτύσσει με τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό δες το “Κατάδυση στο μέλλον του Ελληνικού φασισμού” από Antifa Scripta).

Η οργάνωση τότε φαίνεται να εκτιμά ότι η αβεβαιότητα σε σχέση με τη μορφολογία του μορφώματος της και του όγκου του είναι πλεονέκτημα. Οι ρατσιστικές επιθέσεις (αυτές που εκτελούν τα τάγματα εφόδου και αυτές που πιθανότατα κάνουν αυτόβουλα άλλοι πυρήνες) δημιουργούν μια ομίχλη πολέμου, δίνοντας την εντύπωση ότι τα μέλη και τα γεγονότα είναι υπέρ-πολλαπλάσια αυτών που συμβαίνουν πραγματικά. Αυτό πολλαπλασιάζει το φόβο που προκαλεί η δράση των ομάδων εφόδου όπως και την αίσθηση ότι η απήχηση της μεγεθύνεται αστραπιαία.

Η ανάπτυξη συμμαχιών με ομάδες πάνω στην εξυπηρέτηση κοινών ή παράλληλων συμφερόντων είναι βασικός άξονας για το πως η ακροδεξιά κινείται στις σκιές και αργότερα πολιτεύεται στη βουλή. Αυτή είναι μια πτυχή που αγνοείται από πολλούς αναλυτές και σήμερα και επισκιάζεται σε μεγάλο βαθμό από την παπαγαλίστικη αναπαραγωγή της ρητορικής της που κυμαίνεται στο μοτίβο «μόνοι εναντίον όλων»
Η δομή, σύμφωνα με τυχαίο διάλογο δημοσιογράφου με παλιό μέλος της ΧΑης στο δρόμο, μοιάζει με αυτήν κλειστής παραστρατιωτικής ομάδας. Υπάρχει ο βασικός πυρήνας, μεγάλο μέρος του οποίου τώρα πολιτεύεται, καθώς και στελέχη τα οποία διατηρούν συνδέσμους με πυρήνες σε περιοχές της Αττικής. Τα στελέχη μεταφέρουν τη γραμμή από την κεντρική οργάνωση στους πυρήνες οι οποίοι δεν συνδέονται με το κέντρο και έτσι η ομάδα δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί για ό,τι συμβαίνει στο δρόμο.

Βασική μαρτυρία για την δομή τον ομάδων εφόδου είναι η μαρτυρία συλληφθέντος τον περασμένο Μάιο μετά από εμπρηστική επίθεση σε μπαρ της Κυψέλης η οποία όμως θα περάσει στα ψιλά.

Τα μίντια και ο Δράκος

Αν και δεν αμφισβητείται ότι ο εκφασισμός του 6ου διαμερίσματος εξελίσσεται ραγδαία,  υπάρχουν επιμέρους χαρακτηριστικά με τεράστια ποιοτική σημασία. Σχόλια καθηγήτριας σε σχολείο πλησίον της πλατείας καθώς και ανθρώπων με χρόνια εμπειρία της περιοχής όπως και του φαινομένου της ακροδεξιάς στην Αθήνα προσφέρουν μια εναλλακτική εκτίμηση.

Ότι η κυριαρχία της οργάνωσης (οργανωμένο δίκτυο με κατοίκους και μαγαζάτορες που επικοινωνούν με πυρήνες) περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους δορυφορικά της πλατείας και του αστυνομικού τμήματος παρά την συχνή επίκλιση της για “απελευθέρωση” του Αγ. Παντελεήμονα. Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εντύπωση θα παίξουν και τα μέσα ενημέρωσης τα οποία αναπαράγουν και πολλαπλασιάζουν τον τρόμο που σπέρνει ο δράκος στη γειτονιά, δημιουργώντας μια αυτοεκπληρουμενη προφητεία για την παντοδυναμία της. Ούτε όμως αυτό είναι προϊόν πραγματικών γεγονότων αφού, όπως αποκαλύπτεται στην πορεία, βασικά ντοκουμέντα της απήχησης της οργάνωσης προκύπτουν από στημένα ρεπορτάζ και αμφιλεγόμενους αυτόπτες μάρτυρες. Βασικό ντοκουμέντο αυτής της μεθόδευσης αποτελεί το στημένο, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον Δημήτρη Ψαρρά, ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος “Πέτα την Γιαγιά στην Χρυσή Αυγή”

Κολόνιες και τοστ

Την περίοδο εκείνη η οργάνωση όπως προκύπτει έρχεται σε καθημερινή επαφή και δουλεύει τη σχέση της με τους αστυνομικούς του τμήματος μέσω προσωπικοτήτων που αναπτύσσουν δραστηριότητα πλησίον του ΑΤ και οι οποίοι χρησιμοποιούν το τοστάδικο δίπλα στο τμήμα για να αναπτύξουν σχέσεις μέσα από μια ‘καθημερινότητα’ (χαρακτήρας ΑΤ Αγ. Παντελεήμονα ως δυσμενής μετάθεση βασικός).

Μια βασική φιγούρα στη δημιουργία αυτής της καθημερινότητας είναι ο ‘Σάκης ο καλλυντικός’, Χρυσαυγίτης και ιδιοκτήτης παρακείμενου καταστήματος καλλυντικών, εξ΄ου και το παρατσούκλι. Οι σχέσεις που δημιουργούνται έχουν χαρακτήρα όχι μόνο συναλλαγής αλλά και συνδιαλλαγής. Οι προσωπικότητες μπορούν να ζητήσουν κάποια εξυπηρέτηση από κρατικό λειτουργό προσφέροντας ανταλλάγματα. Σύντομα ο πυρήνας έχει συγκεντρώσει «προσωπικότητες» της γειτονιάς αλλά και παραβατικούς της περιοχής. Στενή σχέση φαίνεται να εμφανίζει και με κάποιους Αλβανούς που διατηρούν καταστήματα στη περιοχή οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι τα συμφέροντα τους συνδέονται πιο άμεσα με την οργάνωση παρά με άλλους μετανάστες.

Από την στιγμή που η οργάνωση μπορεί να δημιουργήσει περιστατικά και γεγονότα επιδιώκει την ένταση που τραβά την προσοχή των μίντια στην περιοχή. Έτσι διογκώνεται μιντιακά και ο δράκος μεγαλώνει. Η απεργία πείνας τον 300 μεταναστών το Φλεβάρη 2011 και η δολοφονία του Μανώλη Καντάρη ενάμιση μήνα μετά, αναγάγουν το μεταναστευτικό σε πλατφόρμα σύγκρουσης πάνω στην οποία σπεύδει να πηδήσει το ακροδεξιό μόρφωμα. Σε κανάλια που προωθούν το θέμα της εγκληματικότητας εμφανίζονται τακτικά στημένοι αυτόπτες μάρτυρες – αγανακτισμένοι κάτοικοι.

Η Θέμις αγανακτισμένη διαφωτίζει τα media.

Κλασικές περιπτώσεις εκείνη την εποχή είναι ο Πιπίκιος, η Σκορδέλη και ο γνωστός αυτόπτης Ψύλλος που στην περίπτωση Καντάρη περιέγραφε πως είδε τον τρόμο στα μάτια του ετοιμοθάνατου (…). Το μοντέλο των μαρτύρων που εμφανίζονται να μιλούν τακτικά στα μίντια ως τυχαία συνεντευξιαζόμενοι είναι κλασικό εργαλείο και μια καθιερωμένη απασχόληση στο χώρο της ακροδεξιάς (αλλά και της αριστεράς και ακροαριστεράς κάποιες άλλες φορές), χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Ελένης Παπαδημητρίου για την οποία είχε προκληθεί ολόκληρη διελκυνστίδα μετά από δηλώσεις της για τη Βίλα Αμαλίας.

Σε πολλά περιστατικά η στάση των αστυνομικών φαίνεται να είναι τέτοια που υπαγορεύεται όχι μόνο από την ιδεολογική σύγκλιση τους με την οργάνωση αλλά και από κοινά συμφέροντα με τους ενεργούς κάτοικους στην περιοχή.

Χαρακτηριστικά, δικηγόροι που ανέλαβαν υποθέσεις ακόμη και πριν τη δυναμική εμφάνιση της οργάνωσης αναφέρουν την υποψία τους ότι στην περιοχή υπήρχαν άνθρωποι που λειτουργούσαν ως στημένοι μάρτυρες για να ακυρώσουν κατηγορίες και μηνύσεις κακοποιημένων αλλοδαπών, αρκετές φορές μάλιστα αυτοί ήταν Αλβανοί. Η υποστήριξη αστυνομικών σε υπηρεσιακές ΕΔΕ φέρεται να έχει επίσης υπάρξει σημείο αλληλο-συναλλαγής, όπου άτομα συνδεδεμένα με τους ενεργούς κατοίκους παρουσιάζονται ως μάρτυρες για αστυνομικό που εξετάζεται για παράβαση καθήκοντος και έτσι δημιουργούν μια σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλοϋποστήριξης. Για το σχετικό θέμα υπάρχει και επιβεβαίωση από δημόσια αναφορά συνδικαλιστή της ΠΟΕΣΥ, για συνοδεία αστυνομικών από μέλη της ΧΑ στα δικαστήρια.

Μέσες άκρες το σχήμα δουλεύει αλλά η έφοδος σε άλλες πλατείες δεν προχωρά τόσο γρήγορα. Δε θα χρειαστεί όμως, η κονιορτοποίηση του πολιτικού χρόνου θα σπρώξει τα παλικάρια του Μιχαλολιάκου γρήγορα στο επίκεντρο.

Οι Δημοτικές εκλογές ήταν η πρώτη απόδειξη ότι η ένταση εξυπηρετεί την οργάνωση. Η πολιτική διατήρησης της έντασης, αρχικά στο δρόμο και έπειτα στο κοινοβούλιο, είναι στρατηγική επιλογή της οργάνωσης η οποία τη διατηρεί και την τροφοδοτεί με συγκεκριμένες δράσεις και καλά οργανωμένη επικοινωνιακή τακτική.
Η ίδια η οργάνωση αποφεύγει την εμπλοκή της σε μια αντιπαράθεση με σαφή χαρακτηριστικά, πράγμα που θα την εξέθετε σε περισσότερη φθορά. Όπως διαπιστώνουν επίσης ανθρώποι ΜΚΟ που παρακολουθούν το κύμα επιθέσεων στο κέντρο η οργάνωση φαίνεται να αποφεύγει την εμπλοκή της με συμφέροντα οργανωμένων ομάδων, σε αντίθεση με αυτά που συχνά λέει, ακόμα και εάν αυτοί είναι πάρα πολύ «αλλοδαποί».

Για παράδειγμα τα θύματα της κοινότητας των Νιγηριανών είναι ελάχιστα σε αναλογία με τον όγκο του πληθυσμού της που κατοικεί στις περιοχές του κέντρου. Πράγμα που αρκετοί στην περιοχή σχετίζουν με την κυρίαρχη παρουσία ενόπλων Νιγηριανών διακινητών ουσιών στην περιοχή. Και φυσικά δεν υπάρχει ούτε ένα Κινέζος καταγεγραμμένο θύμα πράγμα το οποίο έχει να κάνει με την πρόσβαση που έχει η πρεσβεία στα κέντρα εξουσίας που κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο.

Κάτι ακόμη ενδιαφέρον είναι πως όλες οι παρεμβάσεις της έχουν σχεδόν αστραπιαίο χαρακτήρα και κυρίως αποσκοπούν στο να δέσουν την οργάνωση με τα συμφέροντα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Η ιστορία της επίθεσης εναντίον Αιγυπτίων ψαράδων ήταν μια εκτέλεση συμφωνίας με τους βαρόνους της ιχθυόσκαλας.

Τα ντου ενάντια στους αλλοδαπούς μικροπωλητές σε Ραφήνα και Μεσολόγγι ίσως δεν ήταν τόσο αθώα αφού όπως αποδείχτηκε ο μαφιόζος χονδρέμπορος ειδών μικροεμπορίου, μάλλον αφορολόγητου, στην παρέα με τον Μπαρμπαρούση μάλλον θα κανόνιζε να μην πάρει η μπάλα όσους παίρνουν από τις δικές του κάλτσες.

Έφοδος στο προσκήνιο

Μετά την είσοδό της στο κοινοβούλιο η οργάνωση θα αναβαθμίσει την ποιότητα αλλά δε θα χάσει το βασικό οδηγό της που δεν είναι άλλος από το ότι τις συμμαχίες στην πολιτική της υπαγορεύει η σύγκλιση συμφερόντων. Έτσι λοιπόν θα ρίξει μια μαύρη ψήφο για να σβηστούν τα χρέη των ΠΑΕ, χώρο από τον οποίο προσδοκά οφέλη και ανταπόκριση, αλλά για αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω. Βάζει πλάτη για να χρυσωθεί το χάπι της ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ. Λέει ένα καλό λόγο για τους εφοπλιστές. Και άλλα ήδη γνωστά…

ΕΛ.ΑΣ

Την ίδια εποχή αλλάζουν και άλλα πράγματα στο πεζοδρόμιο και μια μεγάλη παρένθεση σε αυτή την ιστορια είναι απαραίτητη για να μπουν στο κάδρο και να συμπληρωθεί η εικόνα.

Βασικό ρόλο στην αναρρίχηση της οργάνωσης από το πεζοδρόμιο στο κοινοβούλιο έχει παίξει κατά γενική ομολογία η απήχηση στα σώματα ασφαλείας. Μπορεί αυτή να έχει δρομολογηθεί από τον Μαρκογιαννάκη ωστόσο η εξέλιξή της δημιουργεί κραδασμούς στα σώματα ασφαλείας πολύτιμους για να εξαγάγει κανείς συμπεράσματα.

Τον Σεπτέμβρη 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου αποσπά εκ νέου το Δημοσίας Τάξης από το Εσωτερικών και το μετονομάζει σε Προστασίας του Πολίτη. Η πολύμηνη σύγκρουση της αστυνομίας με τον όγκο νέων που προσχωρούν στον αντιεξουσιαστικό χώρο μετά τα Δεκεμβριανά και τη νέα γενιά τρομοκρατίας που εμφανίζεται βάζοντας τις πρώτες χύτρες της θα γίνει προνομιακό  αφήγημα για το μετασχηματισμό της υποδομής του κατασταλτικού μηχανισμού έτσι ώστε οι μάχιμοι ειδικοί φρουροί που μπαίνουν στο σώμα με συνοπτικές διαδικασίες να βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Αρχιτέκτονας αυτής της νέας μιλιταριστικής αρχιτεκτονικής είναι μα και βέβαια… ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης.

Το 2010 η κρίση έχει πια φανεί σε όλο το μεγαλείο της. Ταυτόχρονα η μεταναστευτική κρίση φτάνει σε ένα σημείο καμπής με 100δες χιλιάδες ανθρώπους να στοιβάζονται στο κέντρο της Αθήνας σε άθλιες συνθήκες. Η αριστερά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αρνείται να δει την ουσία του προβλήματος, αποκαλεί ρατσιστή όποιον το περιγράφει χρησιμοποιώντας αρνητικούς για την κατάσταση των μεταναστών όρους. Οι δρόμοι είναι πια όντως γεμάτοι με της «γης τους κολασμένους». Οι δρόμοι της Αθήνας έχουν κατά γενική ομολογία γίνει ένα πολύ βίαιο μέρος. Η απροθυμία αλλά και αδυναμία, εάν όντως η κατάσταση στη διοίκηση είναι τόσο χαοτική όσο αφήνεται να φανεί, της αστυνομίας να ελέγξει την κατάσταση ενεργοποιεί τα δημιουργικά αντανακλαστικά του αρχιτέκτονα Χρυσοχοίδη.

Τον Μάρτιο 2010 μια καταδρομική επιχείρηση πιτσιρικάδων που κάνουν το Κολωνάκι λαμπόγυαλο θα ξεχειλίσει το ποτήρι ή έτσι τουλάχιστον λένε. Ο Χρυσοχοίδης θα ψάξει για μια δυνατή επικοινωνιακή απάντηση και θα βρει μια έτοιμη πακέτο μέσα στο υπουργείο. Με πρότυπο τη Δύναμη Έλεγχου Ταχείας Αντίδρασης ( Δ.ΕΛ.Τ.Α.) φτιάχνει τη Δίκυκλης Αστυνόμευσης (ΔΙ.ΑΣ), η οποία στελεχώνεται με τους σκληρούς που είχε φέρει ο Μαρκογιαννακης. (Σταδιακά η στελέχωση και συμμετοχή των Ειδικών Φρουρών θα προχωρήσει και στην Ειδική Κατασταλτική Μονάδα (Ε.ΚΑ.Μ.) και τελευταία και στις Ομάδες Πρόληψης Καταστολής Εγκλήματος  (Ο.Π.Κ.Ε.)

Κάπως έτσι ένα μεγάλο μέρος ιδεολογικοποιημένου προσωπικού θα βρεθεί στο δρόμο, θα έρθει σε επαφή και αργότερα θα είναι αυτό που λίγο αργότερα θα βρεθεί να καλύπτει με την αδράνεια, αλλά και τη δράση του, τις ρατσιστικές επιθέσεις. Είναι επίσης αυτό που, κυρίως αλλά όχι μόνο, θα δώσει στη Χρυσή Αυγή μέρος από τα μεγάλα ποσοστά της στα σώματα ασφαλείας.

Αστυνομικές κόντρες

Η πριμοδότηση, τόσο μισθολογική αλλά και υπηρεσιακή, για αυτά τα σώματα στο εσωτερικό της αστυνομίας δημιουργεί τριβές. Σύμφωνα με ανθρώπους που κατοικούν στο υπουργείο εκείνη την περίοδο, η δημιουργία τότε ανεξάρτητου κέντρου επιχειρήσεων για τα νέα σώματα, φαινόμενα όπως η παρακολούθηση του ασύρματου της Άμεσης Δράσης από την ΔΙΑΣ ώστε αυτή να φτάνει πρώτη στα περιστατικά, αλλά και το περιστατικό μεταξύ Ζ και ΔΕΛΤΑ στο γήπεδο Ατρόμητου που οδηγεί σε συμβολική παραίτηση των ΔΕΛΤΑ είναι ενδεικτικά του ανταγωνισμού που επικρατεί.

Ο Μιχάλης Δέλτα.

Είναι μια περίοδος που στις προαγωγές φαίνεται να προωθούνται οι σκληροί ενάντιων μετριοπαθών αξιωματικών. Η περιθωριοποίηση άλλων δομών μέσα στην Αστυνομία αλλά και η έμφαση που δίνεται στις δίκυκλες υπηρεσίες δημιουργεί τριβές. Οι οποίες θα δώσουν αφορμή για συγκρούσεις μέσα το σώμα… τόσο ώστε κάποιοι να μιλάνε για εμφύλιο. «Στην ουσία βλέπουμε ότι κάποιοι ανώτεροι αξιωματικοί αλλά και στρατηγοί της ΕΛ.ΑΣ. επιδιώκουν, για ίδιον όφελος, τη διάλυση τριών υπηρεσιών: των «Ζητάδων», της Άμεσης Δράσης και της ΟΠΚΕ, προκειμένου να αναδειχθεί η δραστηριότητα της ομάδας ΔΙΑΣ, κάτι που επιθυμούσε διακαώς και ο μέχρι πρότινος πολιτικός τους προϊστάμενος ο κ. Χρυσοχοΐδης.» (μπατσο-άρθρο στα Επίκαιρα την περίοδο Παπουτσή καρφώνει στελέχη όπως και τον Χρυσοχοιδη για αυτή την διελκυνστίδα)

Οι λόγοι για αυτόν τον ανταγωνισμό είναι σαφώς πολύπλοκοι. Ωστόσο είναι αυτού του είδους οι εσωτερικές αντινομίες μέσα στο κράτος που έρχονται να φανερώσουν την επίδραση τον κοινωνικών μετασχηματισμών σε χώρους κλειστούς και απομονωμένους κοινωνικά.

Μέχρι την αποχώρηση του ο Χρυσοχοΐδης έχει δημιουργήσει μια πανίσχυρη ομάδα η οποία μπορεί να απαντά στις ανάγκες αστυνόμευσης του κέντρου της Αθήνας, έχει όμως και σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ενώ συναντιέται και με συγκεκριμένα συμφέροντα μέσα και έξω από το σώμα.

Έλλειμμα πολιτικού ελέγχου – πώς η Αστυνομία συναντά την αυτονομία

Στις 25 Ιουνίου 2010 σκοτώνεται μέσα στην ΓΑΔΑ ο υπασπιστής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη Βασιλάκης, από ανεξιχνίαστη βομβιστική επίθεση. Αυτή είναι η αφορμή που ο Χρυσοχοΐδης ζητάει να φύγει από το ΠΡΟΠΟ. Φεύγει το Σεπτέμβρη 2010 με τον ανασχηματισμό.

Αναλαμβάνει ο Παπουτσής, στη θητεία του οποίου μαίνεται σύγκρουση με Χρυσοχοΐδη. Τα φαινόμενα αυτονόμησης αστυνομικών πολλαπλασιάζονται την περίοδο που θα παραμείνει στο Υπουργείο και ενώ οι αντιμνημονιακές διαδηλώσεις γίνονται διαρκώς και πιο βίαιες. Ο Παπουτσής χρεώνεται το χημικό πόλεμο στο κέντρο της Αθήνας και επομένως ένα βασικό ρόλο στη διάλυση της χώρας από τα μνημόνια, αλλά δεν πιστώνεται ότι είναι ο μόνος που προσπαθεί να βάλει αναχώματα στην οργάνωση της ακροδεξιάς μέσα στο σώμα.
Το περιστατικό με τον σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό του Γιάννη Καύκα τον Μάιο 2011 και η αδυναμία του Παπουτσή να ελέγξει πειθαρχικά το περιστατικό είναι χαρακτηριστικό. Η έφοδος στην ΑΣΟΕΕπαρά τις αντίθετες εντολές που υπήρχαν όπως και το ντου στο ΑΠΘ με πρωτοβουλία αξιωματικού που τίθεται σε διαθεσιμότητα είναι μερικές βασικές στιγμές μια τάσης αυτονόμησης που εξελίσσεται εκείνο τον καιρό. Τον Οκτώβριο 2011 ο Παπουτσής αποκεφαλίζει την ηγεσία της αστυνομίας, μια κίνηση που ερμηνεύεται ως προσπάθεια του να αντικατασταθούν οι Χρυσοχοϊδικοί, λίγο πριν πέσει ο Παπανδρέου και ενώ η κυβέρνηση παραπαίει.

Την περίοδο αυτή, παράλληλα με την αυτονόμηση μέσα στην αστυνομία, μέσα από την κοινωνική αναταραχή αναδύεται ένας παρακρατικός μηχανισμός που εκτός από σχέσεις με τον υπόκοσμο φέρεται να μεθοδεύει και την κοινωνική ένταση και αναταραχή. Στο δρόμο, παλιές πολιτικές ταυτότητες έχουν αφομοιωθεί από το ενεργό παρακράτος και δεν υποδηλώνουν αναγκαία παλιότερες ιδιότητες, χαρακτηριστικό είναι και το ποιοι κάνουν, σύμφωνα με καταγγελίες επιχειρηματιών που περνάνε στα ψιλά, τις χειρότερες καταστροφές το Φλεβάρη 2012 στο κέντρο της Αθήνας.

Ταυτόχρονα πολλαπλασιάζεται η εμφάνιση συμβόλων στις στολές αστυνομικών που υποδηλώνουν ακροδεξιά ιδεολογική σύγκλιση. Βασικό θέμα προκύπτει με τα μαύρα κράνη που αξιωματικοί εκτιμούν ότι αρχίζει να αποτελεί ένδειξη πολιτικής δήλωσης των ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ. Το θέμα της απώλειας πολιτικού ελέγχου της αστυνομίας την περίοδο Παπουτσή, ο οποίος αποχωρεί πριν από τις εκλογές στις 6 Μαρτίου 2012, είναι βασικό. Είναι ουσιαστικά η περίοδος που η ΧΑ αποκτά μεγάλη απήχηση στο σώμα και εγκαθιστά δίαυλους επικοινωνίας με δυνάμεις πολύ ψηλά στην ιεραρχία.

Σε ποιο βαθμό αυτός ο χαρακτήρας της οργάνωσης υποθάλπεται από την πολιτική εξουσία, για να γίνει η βρόμικη δουλειά; Και είναι η επίτευξη ισορροπίας τρόμου μεταξύ διεύρυνσης πολιτικής κυριαρχίας ακροδεξιάς και χρήσης της για να κάνει τη δουλειά στρατηγική επιλογή κάποιων?

Η απενεργοποίηση και μη λειτουργικότητα κρατικών θεσμών αφήνουν χώρο στην οργάνωση που προωθεί τον εαυτό της ως υποκατάστατο του κράτους.

Οργάνωση και σχέση με συμφέροντα

Πέρα από κλειστούς κοινωνικούς χώρους όπως τα σώματα ασφαλείας, η εξέλιξη της ακροδεξιάς επιλογής προωθείται και αλλού. Ο μεγάλος μετασχηματισμός στο παρασκήνιο της κοινωνίας αναγκάζει συμφέροντα να αναζητήσουν συμμάχους που  μπορούν να τα εξυπηρετήσουν εφόσον το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα και το μιντιακό κατεστημένο δεν μπορούν πια να τα εξασφαλίσουν. Υπάρχει δηλαδή μια συνειδητή επιλογή εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου και των συμφερόντων να χρησιμοποιήσουν (και ταυτόχρονα να πριμοδοτήσουν) το παρακράτος, δημιουργώντας μια άτυπη συμμαχία για να επιβιώσουν την κρίση και να αντιπαρατεθούν με αλλά συμφέροντα που αναδύονται ή τους εμποδίζουν να αναδυθούν. Αυτή είναι μια δύσκολη εξίσωση που οι ακροδεξιοί φαίνονται να αντιλαμβάνονται καλά.

Η σχέση της οργάνωσης με παράγοντες του Ελληνικού μεγαλοαστικού κεφαλαίου και τα συμφέροντά του έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Είναι μάλιστα βασικός τροφοδότης της δυνατότητάς της να εξασφαλίζει θέσεις εργασίας και συνεπώς πιστούς ψηφοφόρους ακόμη και σε τράπεζες ή πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης, η σχέση της οργάνωσης με συγκεκριμένα μιντιακά συμφέροντα όπως το Πρώτο Θέμα, διάφορες αθλητικές εφημερίδες, η εκπομπή του Τράγκα και τα Παραπολιτικά, μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει με αυτό το αναλυτικό σχήμα.

Ο Θρύλος και ο Μητσοτάκης

Ο περισσότερος κόσμος έχει την εντύπωση ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι εκείνος ο ευτραφής κύριος που ενίοτε πουλάει πειραιώτικο τσαμπουκά σε κάτι τύπους όπως ο Σισέ. Είναι κι αυτό, όπως αντικατοπτρίζεται από την «κοινωνική υπερηφάνια» που νιώθουν όσοι παρακολουθούν τον Ολυμπιακό αλλά και κάθε άλλη διεφθαρμένη ομάδα που παίζει μπάλα κυρίως εκτός γηπέδου.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, ούτε ένας «μάγκας» πρόεδρος που απλά εξυπηρετεί το φαντασιακό των Ολυμπιακών. Είναι εκπρόσωπος της ντόπιας ελίτ που φτιάχτηκε κατά την περίοδο της Χούντας και έπειτα. Πατέρας του ήταν ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, επιστήθιος φίλος του αθάνατου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη – εξού και η κουμπαριά του Βαγγέλη με την Ντόρα Μπακογιάννη.

Η ιστορία του Μιλτιάδη, σχεδόν καθόλου φωτισμένη, είναι μια ιστορία που θυμίζει λίγο Βαρδινογιανναίους. Πρόκειται για τυχοδιώκτες (όπου τύχη βάλτε φράγκα) που την κατάλληλη στιγμή, με τα κατάλληλα «πάρε-δώσε» με κρατικούς και λοιπούς άγνωστους μηχανισμούς, αναρριχήθηκαν την σκάλα της οικονομικής ισχύος στο ελληνικό και μετά στο διεθνές καπιταλιστικό αμπέλι. Πως αλλιώς ένας τύπος με μπίζνες (χυτήρια) που καταστρέφεται οικονομικά την περίοδο της Κατοχής και μετά προσχωρεί στην ΕΠΟΝ του ΕΑΜ (!), ανεβαίνει αρχές του ‘60 από το Ηράκλειο της Κρήτης  στον Πειραιά και μέσα σε δέκα χρόνια φτιάχνει την εταιρεία Vanimar, αποκτώντας το πρώτο του πλοίο; Από τον πόλεμο κατά του φασισμού, στον ταξικό ανταγωνισμό – από την γλυκιά πλευρά του εφοπλισμού βέβαια.

Η σχέση του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Ολυμπιακό και το Μητσοτακέικο είναι φιλική, οργανική, συνεχής˙ από την εποχή του πατέρα του ο οποίος, τέλη δεκαετίας του 70, σεβαστή φιγούρα στην πειραιώτικη κοινωνία, μπαίνει στον Ολυμπιακό και γνωρίζεται με τον Νταϊφά, τον Σωκράτη Κόκκαλη καθώς και τον Διαμαντή Πατέρα. Ναι, τον πατέρα του Νίκου Πατέρα. Ο Διαμαντής πήγαινε για επισκευές τα πλοία του στη μονάδα του Μιλτιάδη και έτσι οι δύο «εχθρικές» (τρομάρα στους οπαδούς) φιγούρες του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού έγιναν φίλοι.

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 ο Μιλτιάδης εκλέγεται βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία. Αν και προοριζόταν για τη θέση του δημάρχου, ο Μιλτιάδης «έπεσε» πάνω σ’ έναν άλλο Ολυμπιακό, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο (γιο ενός από τους πέντε ιδρυτές της ομάδας) ο οποίος κέρδισε τη δημαρχία του Πειραιά το 1986.

Στην αγορά λέγεται ότι ο Βαγγέλης μεταχειρίζεται, μεταξύ άλλων, τα κεφάλαια της Ντόρας: γιατί όχι, αφού πρόκειται για έναν καταξιωμένο και φιλόδοξο εφοπλιστή. Στη λίστα Lloyd’s 2012 με τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στη ναυτιλία ο Μαρινάκης έχει μια περίοπτη θέση. Επιπλέον, τα παιχνίδια που κάνει με τις παραγγελίες πλοίων, τη ναυπήγησή τους και την πώλησή τους, του προσδίδουν εξαιρετική ρευστότητα στο «ανισόρροπο» περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης.

Η πολιτικο-οικονομική σύνδεση του Μαρινάκη με την φαμίλια Μητσοτάκη (οικογένεια και φίλοι) προσφέρει  μια πολύτιμη δεξαμενή εκλογικής επιρροής. Με λίγα λόγια προσφέρει μια πελατεία η οποία είναι έτοιμη να ανταποδώσει το μεροκάματο, τις χάρες ή οποιαδήποτε αξιώματα αν και όποτε χρειαστεί. Οι σχέσεις είναι στενές, οικογενειακές.
Χαρακτηριστική περίπτωση ο Γιάννης Ανδρόνικος, γνωστός με το παρατσούκλι «Χάρος».

Ο Χάρος είναι ένας πολύ φανατικός Ολυμπιακός, οργανωτής της ερυθρόλευκης εξέδρας και ένθερμος υποστηρικτής του προέδρου. Είχε κατηγορηθεί παλιότερα για εμπλοκή στην υπόθεση Φιλόπουλου ωστόσο μαζί με άλλα πρωτοπαλίκαρα είχε αθωωθεί. Οδηγός σε κάποια δόση του εκδότη της εφημερίδας «Αξία» και του «Γαύρου» Αντώνη Πίκουλα και μετέπειτα αρθογράφος (sic)  της αθλητικής εφημερίδας, ο Ανδρόνικος είχε γλιτώσει από τις κατηγορίες στην υπόθεση Φιλόπουλου. Όπως γραφόταν τότε, ο Πίκουλας είχε καταθέσει υπέρ του Ανδρόνικου.

Ακόμη και όταν ο τελευταίος είχε ξυλοκοπήσει για άγνωστους λόγους δημοσιογράφο του «Γάβρου», παρέα με «φουσκωτή» συνοδεία, «δεν άνοιξε ρουθούνι». Στην εφημερίδα το γεγονός δε συζητήθηκε πολύ διότι επιλέχτηκαν οι χαμηλοί τόνοι, με τον Πίκουλα να βγάζει μια σχετική ανακοίνωση για τα μάτια του κόσμου. Την ίδια ώρα, όπως ακούγεται, «ορισμένα στελέχη» του Γάβρου υποστηρίζουν την Χρυσή Αυγή ενώ δεν λείπουν τα ρατσιστικά «αστειάκια» με τους μαύρους ποδοσφαιριστές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2010 ο Ανδρόνικος είχε εμπλακεί σε μια υπόθεση που αφορούσε  έναν πρωταγωνιστή της υπόθεσης «συνδικάτο του εγκλήματος», τον Δημήτρη Καπέ Καπετανάκη. Σε μια υπόθεση μαστροπείας όπου εμπλέκεται και η Ελληνική Αστυνομία, συναντάμε τον «Χάρο» να ενδιαφέρεται εάν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί αστυνομική επιχείρηση κατά του Καπέ.

Και ενώ όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται, ο Ανδρόνικος θα εμφανιστεί σε διάφορα βίντεο στο YouTube στον τελικό Κυπέλλου μπάσκετ το 2012 με τον ΠαναθηναΪκό να κραδαίνει το μαχαίρι σε τριφυλλοφόρους στην απέναντι μεριά. Την άλλη μέρα στη σελίδα του στο facebook διάφοροι σπεύδουν να τον συγχαρούν: «Μπράβο Γιάνναρε, καλά τους έκανες ρε» και λοιπά υποστηρικτικά.

Η αναδρομή στην εγγυημένη  υποκόσμια δραστηριότητα του «Χάρου» (που με το blog του, τη σελίδα στο facebook και τα λοιπά αναδύεται ως κοινωνική σχέση/βίωμα) έχει μια αξία στο δίκτυο «έγκλημα-αστυνομία-ακροδεξιά». Πρόσθετη αξία όμως, την αφήσαμε για το τέλος, αποτελεί και το γεγονός ότι αδελφός του είναι ο Σίμος Ανδρόνικος. Ο αδελφός του «Χάρου» είναι ένας από τους διορισμένους της Χρυσής Αυγής σε κενές οργανικές θέσεις της Βουλής μέσα στο κατακαλόκαιρο του 2012. Οι οικογενειακές σχέσεις αξίζουν και πληρώνουν.

Οι σχέσεις της ηγεσίας του Θρύλου με ακροδεξιά σταγονίδια της κερκίδας δεν είναι καινούργιες. Για όσους θυμούνται στο Πειραιά την περίοδο προεδρίας Νταϊφά, οργανωτής της κερκίδας και προστατευόμενος του προέδρου ήταν κάποιος Γιαννακόπουλος από τον Πύργο. Καμιά σχέση δεν είχε με τον ποδοσφαιριστή, είχε όμως σχέση με τον συνεπώνυμο βασανιστή των ΕΑΤ-ΕΣΑ που ήταν αδερφός του.

Την ιστορία την γράφουν οι παρέες: Μητρόπουλος, Ανδρόνικος και λοιποί θρύλοι

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει ανοιχτές τις πόρτες στην Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και τη μεγάλη δεξιά παράταξη με όλα τα κακά ακροδεξιά παιδιά της. Με το που αναλαμβάνει τα ηνία του Ολυμπιακού φροντίζει να πάρει ως υπεύθυνο επικοινωνίας της ομάδας τον Νίκο Καραχάλιο, στενό συνεργάτη του Καραμανλή, έναν εκπρόσωπο της αστικής δεξιάς όπως θα έλεγαν πολύ πιο δεξιοί. Η θητεία Καραχάλιου μάλιστα συνοδεύεται με την ένταξη στο δυναμικό της ομάδας του Τάσου Μητρόπουλου, γνωστού για τον προσανατολισμό του σε φασιστικές απόψεις καθώς και σε εγχειρήματα μαυραγορίτικης προέλευσης.

Από το με το Σεις και με το Σας, μέχρι το ΣΣ, μια ανορθογραφία δρόμος

Τι κάνει όμως εκείνη την περίοδο ένας παλιός γνωστός; Αύγουστο 2010 ο πρώην εισαγγελέας της Χούντας Μαρκογιαννάκης διαγράφεται από τη ΝΔ και πάει εκεί που ανήκει. Στο κόμμα της Ντόρας στη Δημοκρατική Συμμαχία, θα επιστρέψει μαζί της στη ΝΔ πριν τις εκλογές του Ιούλη 2012.

Υπάρχει μια ιδιαίτερη έξη προς την ακροδεξιά και τη σκιώδη προώθησή της μέσα και παρά-ληλα από το-κράτος στους ανθρώπους που συχνάζουν στο πολιτικό περιβάλλον της Ντορας. Κάτι που και το δικό της παρελθόν εάν ψάξει κανείς δεν δυσκολεύεται να το επιβεβαιώσει. Τα χρόνια που εξελίσσεται η ιστορια που σας διηγούμαστε, και όσο οι δρόμοι της Αθήνας τις νύχτες επωάζουν τερατογενέσεις, και γίνονται το σκηνικό της συνωμοσιολογίας που προηγήθηκε, άνθρωποι κλειδιά στο μπρελόκ της οικογένειας Μητσοτάκη θα βρεθούν να ανοίγουν πόρτες που ίσως έφραζαν την επέλαση της ακροδεξιάς. Στους δρόμους, τις κερκίδες, στα υπουργεία η αόρατη υποστήριξη τους είναι πάντα εκεί.

Παλιότερα η ίδια η Ντόρα έχει φτιάξει μια βασική υποδομή που ξηλώθηκε κάπως απότομα λόγο ‘κινητικότητας’ πριν μερικές μέρες.  Η Δημοτική Αστυνομία, ακόμα μια σφηκοφωλιά ακροδεξιών, ήταν η κληρονομιά που άφησε στους πολίτες. Η Ντόρα ήξερε καλά το χαρακτήρα του θεσμού, όταν έλεγε «τους περισσότερους εγώ σας πήρα και ξέρω ποιοι είστε». Παρόμοιες μικρές χειρονομίες-φιλοφρονήσεις η Ντόρα θα κάνει όποτε της δοθεί η ευκαιρία, όπως τα στραβά μάτια στο διορισμό της Ζαρούλια στην επιτροπή ισότητας και δικαιωμάτων συμβουλίου της Ευρώπης.

Και ενώ ο Φαηλος ιδρώνει και ξεϊδρώνει για να αποκαταστήσει μια συμμαχία με τα αδέρφια του τους νεοναζί αυτοί παραμένουν επιφυλακτικοί. Είναι πια αρκετά δυνατοί για να παίρνουν και να δίνουν τόσο – όσο. Και είναι άλλο να σου γράφουν γοητευτικές βλακείες στην ‘Δημοκρατία’ οι μυστικοσύμβουλοι αυτών με τους οποίους πριν μερικά χρόνια μοιραζόσουν το ίδιο περιθώριο και άλλο να ντιλαρει μαζί σου πολιτικά το βαθύ κράτος.

Στην σύγχρονη ιστορια της ακροδεξιάς ο ρόλος του «δημιουργού» δεν ανήκει σε κανέναν αποκλειστικά. Είναι πολύ πολύπλοκος ο κόσμος για να παίζει μόνος του ένας κουκλοθέατρο. Τόσο πολύπλοκος σαν ιστορια που δεν βγάζει νόημα εντελώς. Ωστόσο πολλοί και διάφοροι μοιράζονται το ρόλο του αρωγού. Και αυτούς οι αντί-συστημικοι ηγέτες τους γνωρίζουν.

Υπόκλιση παγανιστή.

Γνωρίζουν άλλωστε καλά σε ποιον χρωστάνε και πόσο. Γνωρίζουν από ιεραρχία και σεβασμό.

Προσθήκη Back Door Man: Συνελήφθησαν ο Διοικητής Aσφαλείας του Α.Τ Αγ. Παντελεήμονα μέχρι το 2011 Θανάσης Σκάρας και η Θέμις Σκορδέλη για διακίνηση προϊόντων-μαϊμού, εκμετάλλευση αλλοδαπών,  ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, εκβιασμούς σε καταστήματα και «προστασία» σε παράνομες λέσχες στην Αθήνα, με συνεργάτες ανθρώπους της Χρυσής Αυγής.

http://www.tanea.gr/news/greece/article/5044724/synelhfthh-o-prwhn-dioikhths-toy-astynomikoy-tmhmatos-agioy-pantelehmona/

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=389662

Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-jjh