Μόνοφθαλμη η αστική σας δικαιοσύνη

Noμιμόφρονες καλοί πολίτες και νοικυραίοι, πέφτουν από τα σύννεφα τις τελευταίες ώρες με την μη προφυλάκιση των δολοφόνων, μαστροπών, βιαστών  νεοναζί.
Τις τελευταίες μέρες απολαυσαμε τον «αντιφασιστικό αγώνα» των καθεστωτικών ΜΜΕ που ξαφνικά ανακάλυψαν, όσα ήταν γνωστά σε όποιον διέθετε έστω τον κοινό νου. Τώρα αρχίζουν τα όργανα στα ΜΜΕ τροφή για εκπομπές και αναλύσεις πάνω σε πτώματα και στον φόβο μεταναστών και όχι μόνο.   

"Η δικαιοσύνη ξέρει καλα την δουλειά της. Καθυστερήσαμε να δράσουμε γιατί έπρεπε να δεθεί σωστά το κατηγορητήριο." Συνομιλιες φωτιά, κατηγορίες βαριές. Τάγματα εφόδου, τραμπουκισμοί, δολοφονίες, εξαφανίσεις μεταναστών, ξυλοδαρμοί, παράνομες σχέσεις με ανθρώπους της νύχτας, απειλές και ο κατάλογος μακρύς. Τίποτε από αυτά όμως δεν κατάφερε να λυγίσει την «αδιάφθορη δικαιοσύνη».
   Η σημερινή απόφαση της μη προφυλάκισης των νεοναζί αφιερωμένη σε εκείνους που έστω για λίγο πίστεψαν, ότι οι δημιουργοί του φασιστικού μορφώματος θα κατέστρεφαν ή θα λύγιζαν το δημιούργημά τους.
  Το χειρότερο είναι ότι στη συνείδηση κάποιων αθωώθηκαν τα μορφώματα αυτά με αυτή την απόφαση. Και άνθρωποι που διαθέτουν τέτοια συνείδηση είναι πιο επίκινδυνοι και από τα ίδια τα μορφώματα.
  Μου χε πει κάποτε ένας στενός φίλος «το δίκαιο είναι το πιο άχρηστο πράγμα στον κόσμο». Ναι είναι αν το διεκδικείς μέσα από την διεφθαρμένη, ξεπουλημένη και υποκριτική δικαιοσύνη.
  Για να προλάβω και όσους θα μιλήσουν για τσουβάλιασμα, ναι πιθανόν κάποιοι δικαστές να αποτελούν εξαίρεση, όμως οι εξαιρέσεις μαθαίνουμε από το δημοτικό, ότι το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Να την χαίρεστε την αστική σας δικαιοσύνη φιλήσυχοι πολίτες και υποστηρικτές του κράτους δικαίου και όσοι ξαφνικά γιατι δεν σας έλαχε ποτέ να έχετε σχέση με το πώς λειτουργεί το κράτος δικαίου, ή αδιαφορήσατε να μάθετε, αναφέρω ελάχιστα παραδείγματα της "δικαιοσύνης" έτσι για το τσακίρ κέφι :

-         -  Τοξικομανείς με μικροποσότητα = προφυλακιστέοι με καταδίκη το λιγότερο 5 χρόνια ακόμα και γι’αυτούς που έχουν μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης. (κι οποιος θέλει μπορώ να του αναφέρω μπολικες υποθέσεις ως αυτόπτης μάρτυρας,9 στους 10 τοξικομανείς κρίνονται προφυλακιστέοι...)

-          - Μεγαλέμποροι ναρκωτικών = προσωρινά ελεύθεροι, στην δίκη ελεύθεροι με αναστολή

-          - Νίκος Ρωμανός, Ανδρέας Μπουρζούκος, Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Πολίτης = απόπειρα ληστείας> "τρομοκράτες"προφυλακιστέοι

-         -  Κασιδιάρης, Μίχος, Παναγιώταρος = κατηγορίες για μαστροπία, δολοφονίες, βιασμούς, ξυλοδαρμούς, εκπαίδευση ταγμάτων εφόδου, κλοπές, εκμετάλευση = η Αστική Δικαιοσύνη κρίνει πως δεν είναι επικίνδυνοι, μη προφυλακιστέοι.

-        -   Κώστας Σακκάς = προφυλακισμένος για πάνω από 30 μήνες

-          - Μέλη ναζιστικής δολοφονικής οργάνωσης= προσωρινά ελεύθεροι. 

Και σαφώς η απαρρίθμηση ανάλογων περιπτώσεων θα μπορούσε να καλύψει σελίδες επί σελίδων (ευπρόσδεκτοι όσοι θέλουν να προσθέσουν περιπτώσεις), άλλωστε πριν δυο τρεις μέρες η έκκληση του 18 άνω για αποφυλάκιση του Βαγγέλη Σακκά* που συμμετείχε στο πρόγραμμα, απλά προσθέτει άλλη μια απόδειξη για τον τρόπο λειτουργίας της "αδιάφθορης" και όχι τυφλής αλλά κοντόφθαλμης και πουλημένης δικαιοσύνης. Ή μήπως να θυμήσουμε την περίπτωση των κατοίκων και αγωνιστών της Ιερισσού; 3.500 σελίδες το κατηγορητήριο για τους κατοίκους, 9 σελίδες για τον ναζί Κασσιδιάρη. Το ποιον θεωρεί το κράτος "δικαίου" εχθρό του είναι παραπάνω από ολοφάνερο.

Δυό άκρα; Δυο μέτρα και δυο σταθμά; Χάρισμα σας αυτή η δικαιοσύνη, δεν αξίζει όχι σεβασμό αλλά ούτε σάλιο, για όποιον θέλει άκομη να ισχυρίζεται ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος και διαθέτει συνείδηση, το μόνο που έχει να κάνει είναι να την φτύσει κατάμουτρα και να παλέψει για το δίκιο στους δρόμους και όχι στο θέατρο των δικαστικών αιθουσών, έτσι ώστε να πάψει το δίκιο "να είναι το πιο άχρηστο πράγμα στον κόσμο...."

«Τι κωμικοί που είναι οι άνθρωποι! Με αυτή την ζέστη, δικαστές, δικηγόροι, δημόσιος κατήγορος, στριμώχνουνται σε μια αίθουσα, ιδρώνουν, νευριάζουν, και φωνάζουν όλοι μαζί...Στο τέλος εξαντλημένοι, θεωρούν τους εαυτούς τους ήρωες, γιατί «βοήθησαν» την δικαιοσύνη»  Ν.Καζαντζάκης.

 

(Για την περίπτωση του Βαγγέλη Σακκά μπορείτε να διαβάσετε εδώ :

 

http://omniatv.com/blog/3471-18-%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%AC)

Τέλειωσε το σόου του φασισμού;

Οι Queen τραγουδούσαν πριν από δεκαετίες πως το σόου πρέπει να συνεχιστεί, εμείς όμως βλέπουμε πως το σύστημα ρίχνει άρον ,άρον την αυλαία στην παράσταση που έστησε με τις διώξεις μελών και στελεχών της Χρυσής Αυγής, αποφυλακίζοντας όλους τους κατηγορούμενους πλην ενός (για το ξεκάρφωμα).

   Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς και κάτι διαφορετικό από ένα σύστημα και μια κυβέρνηση που εξέτρεφε και συνεχίζει να στηρίζει τα αναγκαία για αυτήν μαντρόσκυλα, τα οποία όποτε χρειαστεί θα ξανακάνουν όλη την βρωμοδουλειά για λογαριασμό της.

   Εκτιμάται  πως   η κυβέρνηση, με τον αέρα του "αντιφασίστα" πλέον, θα κοιτάξει μέσα στο επόμενο διάστημα να στρέψει τα βέλη της στους  αγαπημένους της στόχους , τον αντεξουσιατικό χώρο και τους κατοίκους που αντιστέκονται στην δημιουργία εργοστασίου χρυσού στην Χαλκιδική.

    Έχοντας χτυπήσει (με ένα πούπουλο της Χρυσή Αυγή)θα κοιτάξει να σφυροκοπήσει πλέον δυο μόνιμους "πονοκεφάλους" της που αποτελούν σημεία έντονης και διαρκούς αντίστασης στα σχέδια ξεπουλήματος της κοινωνίας στα ευρωπαϊκά σύγχρονα οικονομικά  σκλαβοπάζαρα. Υπό αυτό το πλαίσιο δεν θα ήθελε μια ακέφαλη Χρυσή Αυγή, η οποία , αν μη τι άλλο θα συνδράμει για μια ακόμη φορά στα αντικοινωνικά σχέδια της, εξ ου και οι αποφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της

    Το showτελικά δεν τελείωσε , απλά οι ρόλοι επέστρεψαν στην θέση που προείχαν πριν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα…σαν να μην πέρασε μια μέρα.

omniatv

Οι Ρεπουμπλικάνοι, ο Σαμαράς και ο Άδωνις…

“ Το «Obamacare», δεν είναι τίποτε άλλο από το δικαίωμα του κάθε Αμερικανού πολίτη να έχει πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν Υγεία. Με λίγα λόγια κοινωνικοποίηση των παροχών υγείας προς όφελος του λαού. Η αντίστοιχη Δεξιά των ΗΠΑ, φανατική πολέμιος κάθε δημόσιου αγαθού και δικαιώματος στη ζωή χωρίς την…αποκομιδή κέρδους, δεν συγχώρησαν ποτέ τον Ομπάμα για αυτή την επιλογή ”

Του Κώστα Καπνίση

Οι Ρεπουμπλικάνοι, οι πολυεθνικές και οι δεκάδες ιδιωτικές εταιρείες ιδιωτικής ασφάλισης και υγείας στις ΗΠΑ, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τον Αμερικανό πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα για το περίφημο σχέδιο «Obamacare». Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο άλλωστε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, κατάφερε να κερδίσει τη δεύτερη συνεχόμενη θητεία του στον Λευκό Οίκο.

Το «Obamacare», δεν είναι τίποτε άλλο από το δικαίωμα του κάθε Αμερικανού πολίτη να έχει πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν Υγεία. Με λίγα λόγια κοινωνικοποίηση των παροχών υγείας προς όφελος του λαού. Η αντίστοιχη Δεξιά των ΗΠΑ, φανατική πολέμιος κάθε δημόσιου αγαθού και δικαιώματος στη ζωή χωρίς την αποκομιδή κέρδους, δεν συγχώρησε ποτέ τον Ομπάμα για αυτή την επιλογή. Από χθες μπλόκαραν την ψήφιση του αμερικανικού Προϋπολογισμού, με αίτημα την απόσυρση το σχεδίου του Αμερικανού προέδρου, θέλοντας να καταφέρουν ένα πλήγμα στην πραγματική μεταρρύθμιση (ναι, αυτή είναι μεταρρύθμιση) Ομπάμα στον τομέα της Υγείας.

Ορισμένοι ψύχραιμοι και μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανοί προσπάθησαν να πείσουν τους συνάδελφους τους να μην προχωρήσουν σε μια τέτοια αδιανόητη κίνηση, αλλά δυστυχώς, σε πρώτη φάση τουλάχιστον δεν τα κατάφεραν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν το «Shut down», για ορισμένους φορείς του αμερικανικού δημοσίου, με περίπου 800.000 Αμερικανούς ομοσπονδιακούς υπαλλήλους να τίθενται σε αργία. Πάντως, ο Μπαράκ Ομπάμα, δε δείχνει διατεθειμένος να υποχωρήσει σε πιέσεις και εκβιασμούς των Ρεπουμπλικανών. Αν κάποιος ήθελε να αντιμετωπίσει «χιουμοριστικά» αυτή την κατάσταση, θα μπορούσε να επισημάνει ότι τούτη τη στιγμή βρίσκεται στις ΗΠΑ, ο Αντώνης Σαμαράς. Άγνωστο είναι το αν τον συνοδεύει ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος κατάφερε να «εξηγήσει» στους ομοϊδεάτες του το πόσο περιττός είναι ο θεσμός της δημόσιας, δωρεάν Υγείας για τον πλανήτη ολόκληρο, και το πόσο ζημιώνονται οι φουκαριάρες οι πολυεθνικές του φαρμάκου αλλά και οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων. Στο κάτω – κάτω οικογένειες έχουν και αυτοί και θέλουν να ζήσουν (εις βάρος των άλλων). Στα σοβαρά τώρα, γεγονός είναι ότι αυτό που πάλαι ποτέ ονομαζόταν καπιταλισμός, αντιμετωπίζει από το 2008 σοβαρά δομικά και υπαρξιακά προβλήματα, τα οποία ξεκίνησαν πάλι από τις ΗΠΑ με την κατάρρευση της Lehman Brothers.

Για τους γνώστες των οικονομικών θεωριών και ζητημάτων, ήταν αναμενόμενο ο καπιταλισμός να μετατραπεί σε έναν άκρατο, άγριο νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως αριθμό και αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης. Πέρα όμως από τις θεωρίες, οι πράξεις είναι ακόμα χειρότερες. Η αποθράσυνση των οικονομολόγων και οικονομολογούντων και ο εξοβελισμός των κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών, ο οποίος μεθοδεύεται εδώ και 30 περίπου χρόνια, κατάφερε να πετύχει τους σκοπούς του. Η οικονομική «κρίση» υπήρξε ένα καθαρά τεχνητό κατασκεύασμα, το οποίο εξήχθη από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, προκειμένου να βγουν ασφαλή συμπεράσματα για το αν ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να κυριαρχήσει και σε χώρες του λεγόμενου δυτικού τύπου. Άλλωστε, στις λεγόμενες χώρες του «τρίτου κόσμου», (Αφρική, Ασία) αυτό το οικονομικό μόρφωμα κατάφερε να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του αρπάζοντας τον δημόσιο πλούτο αυτών των χωρών και καταστρέφοντας τους λαούς. Καλύτερο πειραματόζωο σε ευρωπαϊκό έδαφος δε θα μπορούσε να υπάρξει άλλο πέρα από την Ελλάδα.

Κοινό μυστικό άλλωστε για τους ξένους ότι σε αυτή τη χώρα εδώ και περίπου 200 χρόνια υπάρχει μια χούφτα ολιγαρχών της επιχειρηματικής και πολιτικής «ελίτ» που καταλήστεψε την Ελλάδα και έχει βγάλει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό. Επίσης κοινό και μη εξαιρετέο μυστικό είναι ότι πως ότι κι αν κάνουν ξένοι και ντόπιοι δυνάστες στην Ελλάδα, δεν πρόκειται ο ελληνικός λαός να αντιδράσει (έτσι τουλάχιστον γνωρίζουν μέχρι τώρα και όχι άδικα) και να ανακόψει το νεοφιλελεύθερο ποτάμι. Σε αυτά τα πλαίσια, δικαιώνονται όσοι από την αρχή της παγκόσμιας οικονομικής «κρίσης» είχαν προβλέψει ότι πρόκειται για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο με μια διαφορά. Δεν θα κυκλοφορούν στους δρόμους τανκς και στρατιώτες αλλά εξαγορασμένοι δημοσιογράφοι – πιόνια στα ΜΜΕ και εξαγορασμένοι «πολιτικοί» – μαριονέτες, οι οποίοι και θα εκτελούν πιστά τις εντολές των αφεντικών τους.

Όπως βέβαια σε κάθε πόλεμο, το αίμα συνεχίζει να παραμένει ψηλά στην ατζέντα των «στρατηγών», μόνο που αυτή τη φορά είναι το αίμα αθώων και άοπλων πολιτών ανά τον πλανήτη. Το ζήτημα δεν είναι σοσιαλισμός ή καπιταλισμός πλέον. Οι εξελίξεις τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα και όποιος δεν το καταλαβαίνει μένει πίσω ως θλιβερή και γραφική φιγούρα. Το ζήτημα είναι Ανθρωπιά και Αξιοπρέπεια ή ζωώδη ένστικτα. Μέχρι τότε «Tea party for all» στις ΗΠΑ, Σαμαράς και Άδωνις στην Ελλάδα κ.ο.κ….

paganeli

GUARDIAΝ: «Ελλάδα…Σκοτάδι την αυγή»

 “ Πολλοί είχαν προβλέψει την πολιτική βία, αφότου η οικονομική κατάρρευση έγινε πραγματικότητα ”

Ο Παύλος Φύσσας, ο αντιφασίστας hip-hop καλλιτέχνης, δεν είναι ο πρώτος που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από υποστηρικτές του ακροδεξιού κόμματος Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Λίγοι Έλληνες μπορούν τώρα να ανακαλέσουν το όνομα του…Πακιστανού εργαζομένου, Shehzad Luqman,ο οποίος επίσης μαχαιρώθηκε μετά από μια συμπλοκή στο δρόμο τον Ιανουάριο.

Η τακτική της Χρυσής Αυγής είναι να αρνείται οποιαδήποτε σχέση με τους δράστες των παραπάνω εγκλημάτων. Αλλά καθώς οι επιθέσεις  πολλαπλασιάζονται, δύσκολα αποφεύγει κανείς το συμπέρασμα ότι η πολιτική βία που τόσο συχνά είχε προβλεφθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, έχει γίνει ένα γεγονός στην ελληνικής καθημερινότητα.

Η δολοφονία του κ. Φύσσα τάραξε την κυβέρνηση συνασπισμού, βγάζοντάς την από τη θέση της εξοργιστικής αδράνειας.

Αρχικά ξεκίνησε έρευνα σχετικά με το αν υπήρχε διείσδυση της Χρυσής Αυγής  στις αστυνομικές δυνάμεις. Αστυνομικά τμήματα δέχτηκαν εφόδους. Επτά ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας αντικαταστάθηκαν για να εξασφαλιστεί ανεξάρτητη έρευνα. Δύο στρατηγοί της αστυνομίας παραιτήθηκαν ξαφνικά.

Σε περίπτωση που αποδειχθεί άμεση σχέση κόμματος – εγκλήματος, το κράτος θα μπορούσε να διακόψει τη χρηματοδότηση σε μια οργάνωση που έχει τώρα 18 μέλη στο κοινοβούλιο. Η πρόταση νόμου έγινε από έναν υπουργό. Η καταστολή, η οποία είναι ευπρόσδεκτη αν και καθυστερημένη, ενέχει κινδύνους. Θα μπορούσε να οδηγήσει το πιο ακραίο και βίαιο ακροδεξιό κίνημα της Ευρώπης, να βγεί στην παρανομία.

Η δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής έχει βυθιστεί, καθώς χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την τελευταία δολοφονία. Αυτά τα πλήθη μπορεί να αντανακλούν τον φόβο ότι η βία που μέχρι στιγμής προοριζόταν για τους μετανάστες, τώρα  στρέφεται στους Έλληνες.

Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωσηι, η ακροδεξιά οργάνωση μπορεί ακόμα να υπολογίζει στην υποστήριξη της τάξης του 8% των ψηφοφόρων. Και κανείς δεν πιστεύει ότι η τρέχουσα καταστολή θα εξαγνίσει τις τάξεις της αστυνομίας. Οι δεσμοί είναι σε βάθος.

Δεν υπάρχει τέλος στον ορίζοντα για την οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα. Μετά από τέσσερα χρόνια λιτότητας, το χρέος προς το ΑΕΠ της χώρας έχει αυξηθεί από το 120% στο 175%.

Και όποιο όνομα προσπαθεί να του δώσει ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της χώρας  Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος αρνούμενος χθες ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα τρίτο πακέτο διάσωσης, ζήτησε αντί αυτού « αναδιάρθωση του χρέους», το χρέος είναι μη βιώσιμο.

Η τακτική της κυβέρνησης είναι να εκλιπαρεί τους Έλληνες να συνεχίσουν να ελπίζουν. Σε τι; Ότι όλα θα είναι διαφορετικά μετά από τις γερμανικές εκλογές; Το κακό γίνεται χειρότεροι. Χρόνο με το χρόνο, η οικονομία πλησιάζει στην κατάρρευση. Η ανεργία των νέων αγγίζει σήμερα γύρω το 60%.

 

Η Χρυσή Αυγή αμφισβητεί όχι μόνο τη δύναμη του ελληνικού κράτους. Αν συνεχίζει να αυξάνεται,θα αμφισβητήσει τον δημοκρατικό του πυρήνα. Οι Έλληνες δεν αντέχουν οικονομικά να περιμένουνε την επόμενη κρίση. Μέχρι να έρθει η στιγμή, που η αδιαφορία των δανειστών της Βόρειας Ευρώπης για τις κοινωνικές και ανθρώπινες συνέπειες των πράξεών τους, διαλυθεί, θα είναι πολύ αργά.

paganeli

όταν η τελευταία porsche cayenneκαι το τελευταίο suv…

Οπαδοί ή φίλοι του κράτους δεν είμαστε. Ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα. Ούτε πάνω στο τραπέζι, ούτε από κάτω. Επιπλέον (μελαγχολικά…) σκεφτόμαστε ότι μόλις η “ανατροπή” που ευαγγελίζονται όλες οι φράξιες της αριστεράς ολοκληρωθεί (σε κανά δυο βδομάδες δηλαδή) και γίνει η πρώτη πανηγυρική συνάντηση των αντιπροσώπων του λαού και των κομμισάριων της επανάστασης στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία της ελλάδας, το ζήτημα των εσόδων της επαναστατικής διοίκησης [1] οπωσδήποτε θα είναι ένα απ’ τα φλέγοντα. Κι εκεί δύο εκδοχές θα υπάρχουν. Είτε να κρεμαστούν όλοι οι πλούσιοι (που θα έχουν γλυτώσει ως τότε το μαχαίρι) και να κατασχεθούν οι περιουσίες τους (με έμφαση στο χρυσάφι και στα μετρητά), είτε – αν η νεαρή σοβιετική δημοκρατία της ελλάδας είναι ανθρωπιστική – να φορολογηθούν. Αποτελεσματικά – όχι στα λόγια. Μοιάζει σαν ένα είδος κατάρας, απ’ το οποίο ούτε η επόμενη ημέρα της επανάστασης (σε κανά δυο βδομάδες είπαμε, μην την χάσετε) στην ελλάδα δεν μπορεί να γλυτώσει: σε αίμα ή σε χρήμα ή και στα δύο, μια κάποια φορολόγηση του πλούτου θα πρέπει να υπάρχει, μέχρις ότου φυσικά επιτευχθεί η πολυπόθητη ισότητα ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Αυτή είναι μια επική εισαγωγή για ένα ταπεινό θέμα. Τρεις πανεπιστημιακοί στο αμέρικα, δουλειά δεν είχαν κι έκαναν μια έρευνα για την φοροδιαφυγή στην ελλάδα. Το “φοροδιαφυγή” ακούγεται κοινότυπο, mainstream, καθεστωτικό: θα μπορούσε να ονομαστεί “διαρκής υπόγεια ανταρσία των πλουσίων κατά των φτωχών με τη μεσολάβηση του κράτους των πρώτων” – όνομα που δεν μας αρέσει 100%, ειδικά αυτά τα “πλούσιοι” και “φτωχοί”. Οι αμερικάνοι καθηγητάδες έκαναν πάντως “εξόρυξη στοιχείων”, ένα ενδιαφέρον από μεθοδολογική άποψη πράγμα, συγκρίνοντας απ’ την μια τις φορολογικές δηλώσεις των καθωσπρέπει ελλήνων, κι απ’ την άλλη τα δάνεια (όλων των ειδών) και τις πιστωτικές κάρτες τους. Σκέφτηκαν (οι πονηρούληδες) ότι αποκλείεται κάποιος να παίρνει δάνειο του οποίου οι δόσεις χρειάζονται το 70% ή το 80% του (δηλωμένου) εισοδήματος. Σκέφτηκαν επίσης (εδώ: οι μπαγάσηδες) πως οι ελληνικές τράπεζες αποκλείεται να έδιναν τέτοια δάνεια και τέτοια πιστωτικά όρια (προκειμένου για κάρτες) στους πελάτες τους παίρνοντας στα σοβαρά τις φορολογικές τους δηλώσεις. Προφανώς είχαν (οι τράπεζες) υπ’ όψη τους ότι “καλά μωρέ, κι αν δηλώνει 100 βγάζει 300 και 400). 
Μ’ αυτή τη μέθοδο, και έχοντας σαν target group μελέτης τους ελεύθερους επαγγελματίες (μόνο), δηλαδή την σφριγηλή “μεσαία τάξη” αυτής εδώ της καπιταλιστικής κοινωνίας και μόνο για το 2009, οι τρεις αμερικάνοι καθηγητές κατέληξαν στο (κατ’ εκτίμηση) συμπέρασμα ότι εκείνη τη χρονιά οι διαφυγόντες φόροι ήταν το ταπεινό ποσό των “τουλάχιστον 11καικάτι δισ. ευρώ”. Ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό “δημοσίων εσόδων”, indeed, το 1/3 του “δημόσιου ελλείματος” εκείνης της χρονιάς (μόνο από ελεύθερους επαγγελματίες, ε – που να έμπαιναν μέσα και οι α.ε.) για την διαφυγή του οποίου (όχι σε επίπεδο ελληνικής εφευρετικότητας αλλά ελληνικής νομοθεσίας) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται να μην διαθέτει την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, λόγω προσωπικών κινήτρων που σχετίζονται με τα επαγγέλματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο και τις ισχυρές επαγγελματικές τους ενώσεις. [2]
Παρότι δεν θα ήταν απαραίτητοι αμερικάνοι πανεπιστημιακοί για κάτι που είναι το πασίγνωστο ένοχο μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, βοηθούν με την προτεσταντική τους ηθική στο μέτρημα. Αντίστοιχα προτεσταντικής ηθικής και αφέλειας ήταν οι τεχνικοί της περιβόητης “τρόικας”, για τους οποίους ψιθυρίζεται ότι το πρώτο πράγμα που είπαν ερχόμενοι στην Αθήνα ήταν “γιατί δεν μαζεύετε τους φόρους – αν τους μαζεύατε δεν θα είχατε πρόβλημα.” “Δεν μπορούμε” ήταν η απάντηση των πολιτικών εκπροσώπων των ελληνικών αφεντικών (των εκπροσώπων και των “ισχυρών επαγγελματικών ενώσεων με ισχυρή παρουσία στο κοινοβούλιο”) – πράγμα που έκανε απόλυτα απαραίτητο το plan B, δηλαδή τη λεηλασία της εργασίας (εκείνης, τουλάχιστον, που δεν έχει άκρες στην πολιτική και διοικητική εξουσία). Στιχομυθία και απάντηση που ενδεχομένως να αποδεικνυόταν urban legent, μέχρι την στιγμή που ο τότε κοτζάμ υπ.οικ. Βενιζέλος την ξεστόμισε on line, σ’ εκείνη την συνέντευξη στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης (2011) όπου ανακοίνωσε την πληρωμή του φόρου ακίνητης περιουσίας (“χαράτσι” έμεινε τ’ όνομα στην ιστορία) μέσω των λογαριασμών του ρεύματος. Και γιατί δεν τον μαζεύουμε αυτόν τον φόρο μέσω της εφορίας; αναρωτήθηκε ρητορικά ο τετραπέρατος υπουργός. Επειδή δεν μπορούμε απάντησε μόνος του, ανοίγοντας νέους δρόμους στην κρατική / καπιταλιστική αυτοκριτική.   
Συνεπώς, χάρη στους αμερικάνους πανεπιστημιακούς (και μάλλον χάρη σε μερικούς δωρεάν εργαζόμενους μεταπτυχιακούς τους) μάθαμε ότι το 2009 οι έλληνες γιατροί έκρυψαν κατά μέσο όρο κεφαλής σχεδόν 29.500 χιλιάρικα ετήσιο εισόδημα, οι μηχανικοί κάτι πιο πάνω από 28.500, οι εκπαιδευτικοί (αυτοί οι”λειτουργοί” της δευτεροβάθμιας που ξεσκίζονται στα ιδιαίτερα, με πρώτη επιλογή τους ίδιους τους μαθητές τους – “απαγορεύεται” φυσικά…) κάτι πάνω από 24.500, οι λογιστές γύρω στα 24.500, οι δικηγόροι (ιδρωμένοι, στην 5η θέση) 24.000, και πάει λέγοντας. Για τους εφοριακούς η λίστα της συγκεκριμένης έρευνας δεν έγραφε τίποτα…

“Με γειά τους – με χαρά τους” θα πουν κάποιοι. “Κάτω το κράτος” θα πουν άλλοι. Εκείνον τον (έμμεσο) φόρο καπνού όμως εμείς τα χαρμάνια δεν μπορούμε να τον γλυτώσουμε, ούτε φυσικά τον φπα παντού. Το ύψος των έμμεσων φόρων επικοινωνεί με το βάθος των άμεσων, είτε είναι επίσημα πεσμένοι αυτοί οι τελευταίοι (χαμηλή φορολογία υψηλών εισοδημάτων) είτε ανεπίσημα (“δεν πληρώνω – δεν πληρώνω” σαν φοροδιαφυγή). Η δε κουβέντα “πάλι τα συνηθισμένα υποζύγια πληρώνουν, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι” μας προσβάλει, και επειδή είναι αναληθής (όχι όλοι οι μισθωτοί, ούτε όλοι οι συνταξιούχοι), και επειδή είναι της κακομοιριάς. Έχουμε, απλά, να κάνουμε με μια ταξική, ταξικότατη κοινωνία· ένα ταξικό, ταξικότατο κράτος· και: ο εχθρός είναι εδώ. 
Δεν γκρινιάζουμε. Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι ένα καλό ποσοστό των περιβόητων και δοξασμένων “αγανακτισμένων” ήταν ακριβώς τέτοιοι τύποι. Τύποι, δηλαδή, για τους οποίους σχολίασε κάποτε με θυμό ένας απλό λαϊκόςαυτοί ρε συ, μέσα στις αμαξάρες τους, πέφτουν στη λούμπα του δρόμου, σε κάνουν σκατά με τα λασπόνερα εσένα που περπατάς δίπλα, κι άμα πεις και κουβέντα σου απαντάνε “τι θες ρε; να κατέβω να σε γαμήσω;” Ειπωμένο αλλιώς, τα μεσοστρώματα (και οι μικροαστοί θαυμαστές τους από κοντά) στη μεγάλη πλειονότητά τους, είναι αυτοί που ευχαρίστως σου σκάβουν το λάκο (για “αντικρατικούς” λόγους πάντα!) άμα είσαι εργάτης, κι ύστερα δείχνουν τα ροζ χεράκια τους πόσο καθαρά είναι.

Πιπέρι στο στόμα μας! Τι λέμε οι ανόητοι; Ότι η ελληνική κοινωνία είναι ταξική; Ότι το ελληνικό κράτος είναι ταξικό; Ότι ο εχθρός (μας) είναι εδώ, και είναι όλο αυτό φάσμα απ’ τα “μικρο” ως τα “μεσαιο” και τα “μεγαλο” αφεντικά, μαζί με τους λακέδες τους; Έλεος!!! Έλεος πια μ’ αυτές τις εμμονές (μας)!!! Όχι! Εχθρός είναι η Μέρκελ. Ή, αν δεν είναι αυτή, είναι τα “μονοπώλια” – τι; Μπορεί και οι δύο μαζί. Τα μονοπώλια!!! Αυτά, πάντως, οι αμερικάνοι καθηγητάδες δεν τα μελέτησαν – προφανές το γιατί… Οι άλλοι, οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι διάφορων μεγεθών εργοδότες, αυτοί είναι “φίλοι” μας. Και φυσικά δάκτυλος της cia η δυσφήμιση των ντόπιων μεσοστρωμάτων!!! Είναι η ραχοκοκκαλιά του έθνους, και θέλουν οι παλιογιάνκηδες να τη σπάσουν… [3] 
Απ’ την άλλη αυτή η φοροδιαφυγή είναι συστατικό της συγκρότησης του ελληνικού έθνους / κράτους. Κι αυτό, με τη σειρά του, είναι απεικόνιση της ταξικής διαστρωμάτωσης και της ταξικής κουλτούρας. Προφανώς και με τους φόρους πληρωμένους δεν θα υπήρχε ούτε σωστότερη δημόσια υγεία, ούτε καλύτερα προγράμματα ψυχιατρικής υποστήριξης σ’ όσους έχουν ανάγκη, ούτε μεγαλύτερα επιδόματα ανεργίας, ούτε μεγαλύτερη φροντίδα για τις ανύπαντρες μητέρες, ούτε καλύτερη αντιμετώπιση των μεταναστών, ούτε “διαχωρισμός κράτους εκκλησίας”… Κάποιοι θα έτρωγαν περισσότερα – έτσι δεν πάει; Οπότε;
Προφανώς δεν είμαστε αφελείς να προτείνουμε (και να φαντασιώνουμε) “λύσεις”. Αν είμασταν τέτοιοι, θα ψηφίζαμε συ.ριζ.α. ή κ(ορ)κ(ον)ε ή αντ.αρ.συ.α. Πως γίνεται όμως να ξεχάσουμε ότι ο εχθρός είναι εδώ; Πως γίνεται να ξεχάσουμε ότι ο εχθρός είναι ταξικά προσδιορισμένος, μαζί με την ιδεολογία του, η οποία είναι ηγεμονική και μεταξύ των εργατών; Πώς γίνεται να ξεχάσουμε ότι τα ακριβά αμάξια (και τα κότερα, και τα ιδιωτικά αεροπλάνα, και τα ιδιωτικά ελικόπτερα) κυκλοφορούν “ανάμεσά μας”; Πώς γίνεται να ξεχάσουμε τους τόνους καπνού και ομίχλης που απλώνονται παντού για να μη βλέπουμε την τύφλα μας;
Σκάσε και σκάβε – γνωστή η συμβουλή… Αλλιώς; Ο κόσμος δεν θα ησυχάσει πριν το τελευταίο suv γίνει…

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 – Βλέπετε; Τη λέξη “κράτος” δεν τη χρησιμοποιούμε ούτε για μετά την “ανατροπή”!

2 – Αυτό κατά λέξη έγραψε η καθεστωτική “καθημερινή” στις 22/8. Ξέρετε, του Αλαφούζου, που έβαλε στο χέρι “σε μια νύχτα” τον (πρώην) κρατικό στόλο της ρουμανίας, μετά που έπεσε (κι) εκεί ο “σοσιαλισμός” – με εντελώς διαφανή τρόπο…

3 – Η ανάλυση των αποτελεσμάτων των τελευταίων εκλογών δείχνει ότι το 1 στα 5 ελληνικά αφεντικά ψήφισε βοθρολύματα. Εννοείται πως ότι και να ψήφιζαν τ’ αφεντικά αφεντικά θα έμεναν· όμως οι εργοδότες είναι απ’ τους (αναλογικά) πιο “ψηλά” ψηφοφόρους της συγκεκριμένης παρακρατικής συμμορίας. Επιπλέον ξέρουν επακριβώς που και γιατί τους χρειάζονται τα καθάρματα του κράτους, του παρακράτους και του οργανωμένου εγκλήματος· δεν είναι “ευκαιριακοί” ή “κατά λάθος” αλλά συνειδητοί υποστηρικτές του πράγματος.
Αυτό σαν σημειωσούλα προς χάρη διάφορων που λανσάρουν (στις μεταξύ τους συζητήσεις) την σοφή διαπίστωση ότι οι εργάτες είναι ρατσιστές ενώ τα μεσοστρώματα όχι…

Πηγή:

http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_65/i65_p15_suv.html

Το λούμπεν προλεταριάτο εκδικείται!

Το «λούμπεν προλεταριάτο» προέρχεται ετυμολογικά από τη γερμανική λέξη Lumpen (κουρέλια)και δηλώνει τα άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης ένδειας ή έσχατης κοινωνικής εξαθλίωσης. Ο όρος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Μαρξ στο βιβλίο του «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία» (1848), όπου διακρίνει εφτά κοινωνικές τάξεις και στρώματα: την…αστική τάξη, τη βιομηχανική αστική τάξη, την εμπορική αστική τάξη, τους μικροαστούς, τους αγρότες, το προλεταριάτο και τέλος το λούμπεν προλεταριάτο.

Σύμφωνα με τον Ένγκελς, ο καπιταλισμός νομοτελειακά έχει ανάγκη από ένα απόθεμα εργαζομένων δίχως απασχόληση. Αυτή ακριβώς η περιοδική απασχόληση δημιουργεί τον εφεδρικό στρατό εργασίας και αναπόφευκτα μια εξαθλίωση περιστασιακή (για τα μεμονωμένα άτομα) και διαρκή (για την εργατική τάξη).

Στη δική μας μεταπρατική κοινωνία, δεν βιώσαμε ποτέ την εξαθλίωση της βιομηχανικής κοινωνίας, παρά μόνο στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και κυρίως, στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ποτέ δεν αναπτύξαμε σοβαρό καπιταλισμό για να μολυνθούμε από τις αρρώστιες του. Άλλα είναι τα δικά μας «λούμπεν» και οι παθογένειες που η ηγέτιδα τάξη εξέθρεψε για να συντηρήσει τα κεκτημένα της. Πέρασαν όμως οι δεκαετίες κι ήρθε πλέον η ώρα να βγούν στη επιφάνεια τα «ζόμπι» των «προλετάριων» που ένα σωρό μηχανισμοί και κρατικά συστήματα μεγάλωναν στα νοσηρά «εκτροφεία» τους.

Ας βάλουμε όμως σε μία σειρά τις περιπτώσεις των ελληνικών «λούμπεν» κι ας δούμε ποιος βολεύεται από την «εκτροφή» τους. Όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης οικονομική, πολιτική, πνευματική και πολιτιστική εξουσία φρόντισαν να διογκώσουν ή να κατασκευάσουν μόνες τους, μειοψηφίες «περιθωρίου». Αυτό έγινε στους χώρους που, παραδοσιακά, είχαν στον έλεγχο τους. Στην οικονομία, κράτησαν εξαρτημένο και ανειδίκευτο το μεγαλύτερο μέρος του αγροτικού και ημιαστικού πληθυσμού, χωρίς παιδεία και προοπτικές υγιούς ανάπτυξης. Στην πολιτική, συντήρησαν τις ιδεολογικές φαντασιώσεις, μέσα από τη δημιουργία μιας «λαϊκίστικης νομενκλατούρας». Αυτή χειραγώγησε τη μικροαστική σκέψη, σε κόμματα, σε σωματεία και συνδικάτα. Στον πνευματικό χώρο, η επιστημονική κοινότητα, «ναρκωμένη» από τον κρατισμό και την ερευνητική αδράνεια, επώασε μειοψηφίες που σπρώχθηκαν στο περιθώριο και εγκλωβίστηκαν  σε ουτοπικές και εμμονικές ιδεοληψίες άλλων εποχών. Τέλος, ο «ολοκληρωτισμός» της μιντιακής υποκουλτούρας, μετά το 1990, καλλιέργησε το μοντέλο του «υπανθρώπου» που βαυκαλίζεται και επαίρεται μέσα στον αμοραλισμό του, στην ψοφοδεή συμπεριφορά και στην εξαθλίωση της προσωπικής του ζωής. Ακραία δείγματα ήταν οι καλεσμένοι στα τηλεοπτικά σόου της Πάνια…

Όλοι αυτοί έχουν κοινά χαρακτηριστικά την ανέχεια ή τουλάχιστον, την οικονομική δυσπραγία, την αδιαφορία για πνευματική καλλιέργεια, την αποδοχή των πελατειακών δικτύων, το ένστικτο του λαϊκισμού, την παραίτηση από την παραγωγική προσπάθεια και την επαναλαμβανόμενη στοχοποίηση άλλων προσώπων που τους μισούν και τους θεωρούν υπεύθυνους για την περιθωριοποίηση τους.  Όποιος τους «χρηματοδοτεί» ή τους εκτρέφει, τους θέλει για «μαγιά» και «πρώτη ύλη» για να «μολύνει» τους άλλους, αυτούς που δεν είναι ακραίοι αλλά ιδιαίτερα πρόθυμοι για χειραγώγηση. Παράδειγμα, η «αριστεροσύνη», η «θρησκεία» στα γήπεδα, η «βάρβαρη γλύκα» της «υποκουλτούρας», η γοητεία της «αεργίας» και του «παρασιτικού βίου» και τώρα, η ωμή βία που «σαγηνεύει» πάνω από 500.000 Έλληνες. Οι αφελέστατοι πιστεύουν πως κάποιος άλλος θα δείρει, για χάρη τους, του «δικτατορίσκους» της αποτυχημένης τους δημοκρατίας. Μόνο που μέχρι τώρα, το ξύλο και τα μαχαιρώματα άλλοι «λούμπεν» τα υφίστανται και όχι το κατεστημένο. Το θέατρο της παράκρουσης προκαλεί και δηλητηριάζει με μίσος ολόκληρη την κοινωνία. Ούτε τιμωρεί ούτε διορθώνει τίποτα!

Ήταν λοιπόν, επόμενο, μετά από τόση προσπάθεια του συστήματος, να χειραγωγήσει τη δημοκρατία δια μέσου των «λούμπεν», η κατάσταση να ξεφύγει. Και από δεξιά και από αριστερά. Όσοι πιστεύουν ότι η «Χρυσή Αυγή», πετάχτηκε ξαφνικά από το πουθενά και έγινε τρίτο κόμμα, θα πρέπει να ψάξουν λίγο καλύτερα τις χρηματοδοτήσεις της. Όσοι νομίζουν ότι οι εξτρεμιστικές οργανώσεις στα πανεπιστήμια συντηρούνται μόνες τους, «χτίζοντας» γραφεία και προπηλακίζοντας ομιλητές, να ρωτήσουν τους πρυτάνεις γιατί τους «ανέχονται», τόσο απροκάλυπτα και χυδαία. Τέλος, όσοι σκέφτονται πως γίνεται υπουργοί πολιτισμού και τύπου να επιτρέπουν την «εκπαίδευση» δύσμοιρων «προλετάριων» της τηλεοπτικής βλακείας, να μετρήσουν ποια «κρίσιμη μάζα» τους εκλέγει και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της.

Ξύπνησαν όμως, όλα τα «λούμπεν» μαζί, αφηνίασαν και βγήκαν απ΄τα υπόγεια. Οργανώθηκαν, αυτονομήθηκαν και δίνουν τη μάχη για επικράτηση. Δεν έχει να κάνει με τη Χρυσή Αυγή μόνο. Και οι άλλοι, αν εύρισκαν την ανάλογη «στήριξη» τα ίδια και χειρότερα θα έκαναν. Στρατολογούνται από παντού, «όλης της γης οι κολασμένοι…», μπας και βρούν δρόμο για εκδίκηση και νέο αίμα. Άντε να δούμε τώρα, πως θα μαζευτεί η κατάσταση και πως θα μπει τάξη σε μια κοινωνία που μέρα με τη μέρα, πολλαπλασιάζονται τα θύματα της κρίσης και μεγαλώνει η ανασφάλεια και ο φόβος. Το ελληνικό «λουμπέν προλεταριάτο» είναι πονηρά και υποχθόνια κατασκευασμένο στα «εργαστήρια»… Αν ήταν απλά, τα «απόβλητα» του καπιταλισμού θα υπήρχε ελπίδα να ελεγχθεί. Τώρα, διψάει για αίμα και σκοτώνει, δίνοντας υλικό στους κρυμμένους «ινστρούκτορες» να πουλήσουν ιδεολογία, επανάσταση και πολλά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες τους…!

Ανδρέας Ζαμπούκας, Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας

 capital…via…feltor

Νίκος Πουλαντζάς. Υπερβαίνοντας την ιδεαλιστική και οικονομίστικη ανάγνωση του μαρξισμού. Πόσο επίκαιρο αλήθεια!!!

Του Γιώργου Αλεξάτου

Τριάντα τέσσερα χρόνια από την 3η Οκτωβρίου 1979, όταν ο Νίκος Πουλαντζάς έφευγε για πάντα από κοντά μας και τα τρέχοντα γεγονότα αυτών των ημερών ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα το έργο του και τις αναλύσεις του σχετικά με δύο καίρια ζητήματα: το κράτος και τον φασισμό. Δυο ζητήματα στα οποία η συμβολή του στην ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας ήταν εξαιρετικά σημαντική, καθώς αποτέλεσε τομή και υπέρβαση των μέχρι τότε κυρίαρχων αντιλήψεων.

Ενταγμένος στην Αριστερά από την περίοδο που ήταν φοιτητής στην Αθήνα, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Πουλαντζάς διατήρησε σταθερή τη σχέση του με το κομμουνιστικό κίνημα και στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του, και στη Γαλλία, όπου αναδείχτηκε πανεπιστημιακός καθηγητής. Μέλος του ενιαίου ΚΚΕ ως το 1968, εντάχθηκε κατόπιν στο ΚΚΕ εσωτερικού, τοποθετημένος σαφώς στην αριστερή του πτέρυγα.

Επανεξετάζοντας τις πρώιμες αναφορές του στους θεωρητικούς του λεγόμενου «ανθρωπιστικού» ή «υποκειμενιστικού» μαρξισμού (κυρίως τους Λούκατς, Σαρτρ και Γκολντμάν), προσέγγισε το έργο του Γκράμσι και τις αναλύσεις του Αλτουσέρ, επικεντρώνοντας στο ζήτημα του κράτους, έχοντας διαπιστώσει την απουσία μιας σχετικής μαρξιστικής θεωρίας επιστημονικά επαρκούς. Με το έργο του «Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις», που εκδόθηκε το 1968, πραγματοποιεί μια σημαντική τομή, προτείνοντας την υπέρβαση της παραδοσιακής αντίληψης περί «εργαλείου» που χρησιμοποιείται κατά βούληση και συνειδητά από την άρχουσα τάξη. Κατά τον Πουλαντζά, το κράτος, χωρίς να παύει να συνιστά πεδίο άσκησης της πολιτικής εξουσίας της κυρίαρχης τάξης, αποτελεί ταυτόχρονα την «υλική συμπύκνωση ενός συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα σε τάξεις και μερίδες τάξεων».

Στη βάση της αντίληψής του βρίσκεται η έννοια της σχετικής αυτονομίας των τριών στοιχείων της κοινωνικής δομής: του οικονομικού, του πολιτικού και του ιδεολογικού. Καθώς το οικονομικό στοιχείο δεν είναι καθοριστικό παρά μόνο σε «τελευταία ανάλυση», όπως έγραφε ο Ένγκελς και τεκμηρίωσε ο Αλτουσέρ, το κράτος δεν εξυπηρετεί παρά τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου, ενώ διαπερνάται και το ίδιο από αντιφάσεις, που αντανακλούν και τις πιέσεις που δέχεται από το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Η συγκρότηση μιας μαρξιστικής θεωρίας για το κράτος που υπερβαίνει την «εργαλειακή» αντίληψη, αποτέλεσε και τη βάση για μια μαρξιστική θεωρία για τον φασισμό, κυρίως με το έργο «Φασισμός και δικτατορία». Για τον Πουλαντζά, η μελέτη του φασιστικού φαινομένου υποχρεώνει στην αναγνώριση της σχέσης του με τον ιμπεριαλισμό, ενώ ταυτόχρονα επισημαίνονται οι διαφορές του φασισμού με τις άλλες μορφές των καθεστώτων έκτακτης ανάγκης. Ως κύρια και πολιτικά άκρως σημαντική διαφορά αναφέρεται η συγκρότηση μαζικού λαϊκού «αντεπαναστατικού κινήματος», μέσα από την κινητοποίηση μικροαστικών μαζών που συμμαχούν -ηγεμονευόμενες- με την αστική τάξη ενάντια στην εργατική.

Ιδιαίτερη υπήρξε η συνεισφορά του Πουλαντζά και στην ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας για τις κοινωνικές τάξεις. Εμμένοντας στη θέση του Αλτουσέρ για την αδυναμία αντιμετώπισης των τάξεων σαν παρεπόμενων των εξελίξεων στο οικονομικό επίπεδο (όπως προκύπτει από τη διάκριση μεταξύ τάξης καθαυτής και τάξης για τον εαυτό της), ο Πουλαντζάς υποστήριξε (κυρίως στο «Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό») ότι η συγκρότηση των τάξεων και η ταξική πάλη αποτελούν μια και μόνη ταυτόχρονη διαδικασία. Όπως γράφει συγκεκριμένα «ο μαρξισμός θεωρεί τις κοινωνικές τάξεις σαν τα κοινωνικά σύνολα στα οποία αναπτύσσονται (ταξικές) αντιφάσεις και (ταξικοί) αγώνες μέσα σε μια και ενιαία κίνηση: Οι κοινωνικές τάξεις δεν υπάρχουν πρώτα ως τάξεις για να μπουν ύστερα στην ταξική πάλη, πράγμα που θα άφηνε να υποθέσουμε ότι υπάρχουν τάχα τάξεις χωρίς πάλη των τάξεων. Οι κοινωνικές τάξεις συμπίπτουν με τις μορφές ταξικής πρακτικής, δηλαδή με την πάλη των τάξεων και βρίσκουν τη θέση τους μόνο μέσα στην αντίθεσή τους».

Όπως είναι φανερό, ο Πουλαντζάς επιχειρεί με όλο του το έργο να παραμείνει στο έδαφος ενός μαρξισμού επιστημονικού, που έχει ως βάση του τη θέση του Μαρξ ότι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η πάλη των τάξεων. Απορρίπτει, έτσι, τις οικονομιστικές απόψεις περί προτεραιότητας της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην ιστορική διαδικασία, καθώς και αυτή η ανάπτυξη υπόκειται στους όρους που διαμορφώνει ο συσχετισμός ταξικών δυνάμεων σε κάθε ιστορική στιγμή.

Αντικρούονας τις κυρίαρχες στα Κ.Κ. της εποχής του θέσεις που ενέτασσαν στην εργατική τάξη το σύνολο των μισθωτών εργαζομένων, ο Πουλαντζάς υποστήριξε ότι κριτήριο για την ένταξη αυτή αποτελεί η άμεση συμμετοχή στην παραγωγή υπεραξίας. Απέκλειε, έτσι, μια σειρά κλάδων εργαζομένων, κυρίως όσους δεν εργάζονται χειρωνακτικά, εντάσσοντάς τους στη «νέα μικροαστική τάξη». Όσο κι αν η θέση του αυτή επικρίνεται ως εξαιρετικά περιοριστική της έννοιας της εργατικής τάξης, εντούτοις, η διατύπωσή της συνέβαλε στο προχώρημα της σχετικής συζήτησης μεταξύ των μαρξιστών.

Σοβαρές επικρίσεις δέχτηκαν από διάφορες πλευρές και οι απόψεις που διατύπωσε στο τελευταίο του βιβλίο «Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός». Η προσέγγιση των θέσεων του ευρωκομμουνισμού, με τη σαφή απομάκρυνση από τη θεωρία της δυαδικής εξουσίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου, αντιμετωπίστηκαν σαν απόκλιση από τις μέχρι τότε θεωρητικές του τοποθετήσεις.

Παρόλ” αυτά, και σ” αυτό του το έργο επέμενε στην προοπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, στη ρήξη με τον καπιταλισμό, μέσα από έναν δημοκρατικό δρόμο που δεν είναι δημοκρατικός γιατί προσαρμόζεται στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, αλλά γιατί είναι δρόμος μαζών και μαζικών κινημάτων. Η σοσιαλιστική προοπτική, μέσα από έναν τέτοιο δρόμο κοινωνικού μετασχηματισμού δεν γίνεται νοητή ει μή μόνο με την κατοχύρωση και περαιτέρω διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων σε μια κατεύθυνση αμεσοδημοκρατική, που ήδη θα πρέπει να αποτελεί επιδίωξη και των ίδιων των μαζικών κινημάτων. Αυτή την έννοια είχε και η περίφημη φράση του «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Σαν σήμερα στις 3 Οκτώβρη του 1991 έδωσε τέλος στην ζωή της Κατερίνα Γώγου

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;"

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιούνη του 1940 και έδωσε τέλος στην ζωή της σαν σήμερα το 1993.

Στο σύντομο διάστημα της ζωής της εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Tρία κλίκ αριστερά "1978, "Ιδιώνυμο"1980, "Το Ξύλινο Πάλτο"1982, "Απόντες" 1986, "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών" 1988, "Νόστος"1990.

Η οργή, το πάθος και παράλληλα η απέραντη ευαισθησία που εκπέμπει η φωνή της τα λένε όλα για την προσωπικότητα της.

"Έζησε τα τελευταία χρόνια της μέσα στην απομόνωση και στα ναρκωτικά. Γιατί κάποια ανοιχτά μυαλά δε βολεύονται με τις πλάνες των απλών ανθρώπων, χρειάζονται πιο δραστικές ουσίες για να νανουριστούν.
Η Κατερίνα βάδισε στα χνάρια του Άσιμου,ακολούθησε κι ο Παυλάκης.
Η Γώγου όπως κι ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν "μπροστά" από την εποχή τους όπως λέγεται πολλές φορές για να τους ξορκίσουν... Ήταν η συνείδηση της εποχής τους στην πιο καθαρή κι ανθρώπινη μορφή της ίσως.Λιγότερο πολιτικοποιημένοι από τον Άσιμο αλλά και πιο "μοντερνοι" από τους άλλους ιδανικούς αυτόχειρες ποιητές όπως ο Λαπαθιώτης, ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη επέλεξαν μια αργή αυτοκτονία παιδί της εποχής τους, μιας εποχής που οι κρατούντες ακόμα και στην αυτοκτονία έχουν πετύχει έναν καταναλωτικό δημοκρατικό πλουραλισμό. Όχι θηλιές που κρέμονται από τα ταβάνια, πτώματα που τα ξερνάει η θάλασσα... Μια αυτοκτονία, σήμερα, μπορεί να μοιάζει με ένα βεγγαλικό που σκάει μέσα στο σκοτάδι ή με ένα άστρο που σβήνει σιγά σιγά", έγραψε η φίλη μας "ιός" στην ιστοσελίδα "Οδός Ονείρων" απ' όπου απαλοτριώσαμε και τα λινκς.

Είναι συγκλονιστική η ερμηνία της Κατερίνας Γώγου στον δίσκο «Στο δρόμο» σε μουσική του Σφέτσα από το φιλμ «Παραγγελιά» του Τάσιου.

Κατεβάστε τον

Ιδρύεται «σοβαρό» ακροδεξιό κόμμα - Συνδετικός κρίκος ο Σαμαράς

«Στόχος»

Η σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής προκαλεί αναταράξεις σε όλο τον ακροδεξιό χώρο και προκαλεί τη συνολική αναδιάταξη της δεξιάς, με επιπτώσεις και στη Νέα Δημοκρατία. Παρά το γεγονός ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αφέθηκαν ελεύθεροι, φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και δεν αποκλείονται πολιτικές εξελίξεις μέχρι τα τέλη του χρόνου. Στο επίκεντρο των σεναρίων βρίσκεται η ίδρυση νέου πολιτικού κόμματος, που θα επιχειρήσει να εκφράσει το ακροδεξιό ακροατήριο, που απεμπλέκεται από τη Χρυσή Αυγή. Παράλληλα ο νέος φορέας θα έχει λιγότερο εξτρεμιστικά χαρακτηριστικά και θα μπορεί να συμμετέχει στον ευρύτερο διάλογο της δεξιάς οικογένειας.

Μια ματιά σε έντυπα του χώρου της ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύει πως η δυσαρέσκεια για τα μέλη της Χρυσής Αυγής ήταν μεγάλη, παρά το γεγονός πως μετά την είσοδό της στη βουλή, απολάμβανε μια γενική στήριξη.

Μάλιστα ο υπόγειος πόλεμος της ελληνικής ακροδεξιάς παρέμενε σε εξέλιξη όλη αυτή την περίοδο, με ιδεολογικές αναφορές και κριτική στις επιλογές του Νίκου Μιχολιάκου. Στην προσπάθεια να στηθούν οι ιδεολογικές διαφωνείες -και αφού δεν ήταν υπαρκτές- επιχειρήθηκε να χτυπηθεί η Χρυσή Αυγή στις “λεπτομέρειες”. “Βεβαίως οι έχοντες γνώση για τη σχέση του Αποκρυφισμού με τον Εθνικοσοσιαλισμό και την προσπάθεια των Χρυσαυγιτών να συνδέσουν την πολιτική τους τοποθέτηση με τη δημιουργία μιας απόκρυφης θρησκείας καταλαβαίνουν για ποιο λόγο μπήκε σ' αυτά τα μονοπάτια ο Ν. Μιχαλολιάκος” αναφέρει δημοσίευμα προ διετίας.

Η μεγάλη δυναμική όμως που ανέπτυξε η Χρυσή Αυγή, πάγωσε κάθε κουβέντα για νέο μόρφωμα, για την αναδιάταξη του χώρου και την ανάδειξη μιας μεγάλης εθνικιστικής παράταξης. Όσο όμως η Χρυσή Αυγή ξεδίπλωνε την πλούσια της δράσης, τόσο επανέρχονταν στο εσωτερικό του χώρου και στη Νέα Δημοκρατία οι συζητήσεις για την ανάγκη ύπαρξης ενός μεγάλου αντιμνημονιακου, εθνικιστικού μετώπου, που θα μπορούσε να αναλάβει το βάρος μιας κυβερνητικής συνεργασίας, όταν αυτό χρειαστεί.

Συχνά μάλιστα στις συζητήσεις έμπαιναν και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο κ.Χαρίτος, στενός συνεργάτης του Μάκη Βορίδη, που τον ακολούθησε μέχρι το υπουργείο Μεταφορών. Ο Χαρίτος σε άρθρο του καλεί τον Μιχαλολιάκο να αναλάβει πρωτοβουλία συνένωσης της Χρυσής Αυγής, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του ΛΑΟΣ, του Εθνικού Μετώπου και του Παπαθεμελή. Το άρθρο φιλοξενείται στον «Ελεύθερο Κόσμο» του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου, πρώην υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής και πολιτευτή του ΛΑΟΣ.

Ο Μπάμπης δίνει τη γραμμή

Στόχος πλέον είναι η δημιουργία μιας “σοβαρής” όπως λένε πολλοί παράταξης, στην γραμμή που έδωσε ο Μπάμπης Παπαδημητρίου από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ, που αποβλέπει στη στήριξη του νέου κόμματος στη ΝΔ, όταν χρειαστεί, ώστε “να παραμείνει η χώρα στην Ευρωπαική Ένωση”. Οι διεργασίες έχουν ήδη ξεκινήσει και οι συναντήσεις αποκτούν σταδιακά και επίσημο χαρακτήρα. Όπως αναφέρει έντυπο του χώρου της ακροδεξιάς, την Περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκαν και περιφερειακές συσκέψεις μες στόχο την κοινή δράση στελεχών που πέρασαν από διάφορα ακροδεξιά σχήματα.

“Μια μεγάλη συγκέντρωση παλαιών μαχητών του Εθνικιστικού Κινήματος στη Λαμία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το μεσημέρι σε γνωστό ξενοδοχείο της περιοχής. Την διοργάνωση ανέλαβαν παλαιά στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. (Γ. Σαγιάς, Ν. Τζιόπας). Σημειώθηκε η ανάγκη να υποστηριχθούν όλες ανεξαιρέτως οι προσπάθειες που κινούνται σε εθνική κατεύθυνση (μπλογκς,ιστοσελίδες,περιοδικά,εφημερίδες,ομάδες,φορείς,σύλλογοι κ.ά.). Εκρίθη σκόπιμο να (επανα)λειτουργήσουν ''Σχολές Εθνικής Μορφώσεως'' αλλά και να ενισχυθούν πλατφόρμες εθνικής δράσης.

Το πιο σημαντικό σημείο τής συναντήσεως όμως ήταν η απόφαση δημιουργίας μιας ''ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ'' και μιας Συντονιστικής Επιτροπής, η οποία θα δρομολογήσει εξελίξεις προς τις κατευθύνσεις που συζητήθηκαν. Αυτό θα μπορούσε να προκύψει και μέσα από ένα νέο κόμμα, στο οποίο δυνητικά θα μπορούσαν να συναντώνται όλοι οι Έλληνες. Σπέρματα αυτής τής προοπτικής υπήρξαν σε τοποθετήσεις συναγωνιστών αλά δεν επεδιώχθη περαιτέρω ανάλυση επ΄αυτού στην παρούσα συνάντηση”, αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ.

Ανάλογες συσκέψεις πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις με την παρουσία κυρίως στελεχών του Πατριωτικού Μετώπου-ιδρυτής ο Μάκης Βορίδης- και τα ραντεβού ανανεώθηκαν για το προσεχές διάστημα.

Οι μεγάλες οικογένειες της ακροδεξιάς

Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα οι μεγάλες οικογένειες της ελληνικής ακροδεξιάς από τα μέσα της δεκαετίας του 80' ήταν δύο. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο αρχηγό της Χρυσής Αυγής και συγκεντρώνει γύρω του κυρίως νεαρούς ναζιστές, με απευθείας αναφορά στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Στον αντίποδα βρίσκουμε στελέχη της ΕΠΕΝ -Μάκης Βορίδης, Πλεύρης κ.α-, αλλά και στελέχη της ΔΑΠ που δεν έκαναν το πέρασμα στη Νέα Δημοκρατία, αλλά παρέμειναν όπως οι ίδιοι αναφέρουν “ακτιβιστές της δεξιάς”. Η αναφορά των στελεχών αυτών βρίσκεται στην πρώτη περίοδο της νεολαίας της ΝΔ,. Όταν όπως οι ίδιοι τονίζουν σε κείμενα τους “η Νεολαία με αντιπρόεδρο της τον συναγωνιστή μας ακόμη και σήμερα Μάνο Μανωλάκο, έτρεχε στο Γράμμο και το Βίτσι, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, στα συλλαλητήρια για την Βόρειο Ήπειρο, για το ψευδοκράτος του Ντενκτάς, για την ιστορία και τη μη διάλυση της Χωροφυλακής... ήξερε και έψαχνε το αγκάθι που είχε χώσει ο πανσλαβισμός και ο μπολσεβισκισμός στην Μακεδονία μας... τότε που ακόμη μας ξεγελούσανε...”

Μάλιστα οι ίδιοι θεωρούν πως ο Μητσοτάκης τους πήρε το κόμμα.”Ευτυχώς χάρη στον Μητσοτάκη και την κόρη του και τα Ντοράκια της που θέλανε να απαλλαγούν από τα σταγονίδια, γλίτωσα κι από την ΟΝΝΕΔ και γλίτωσε κι η ΟΝΝΕΔ από ένα ακόμη σταγονίδιο...” αναφέρει στέλεχος της εποχής σε κείμενο του σχετικά με την περίοδο εκείνη.

Ο πυρήνας αυτών των ατόμων στη συνέχεια πέρασαν στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά και συνέχισαν για αρκετά χρόνια τις μεταγγραφές, από περιθωρειακά ακροδεξιά σχήματα στη ΝΔ και αντίστροφα. Μετά τη διάλυση της Πολιτικής Άνοιξης και με την επανένταξη στελεχών στη Νέα Δημοκρατία, ο χώρος αυτονομείται για μεγάλο διάστημα και τουλάχιστον μέχρι την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ, από τον Αντωνη Σαμαρά. Στο μεσοδιάστημα έγινε τουλάχιστον μια προσπάθεια συσπείρωσης του χώρου, όταν ξεκίνησε ο Κώστας Καραμανλής τη ρητορεια για συγκρότηση Κεντροδεξιάς και προσέγγιση του μεσαίου χώρου.

Το 1999 ο Κώστας Πλεύρης ίδρυσε το πολιτικό κόμμα Πρώτη Γραμμή, με το οποίο συμμετείχε στις Ευρωεκλογές τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, επιτυγχάνοντας, με περί τις 48.500 ψήφους, ποσοστό 0,75%. Στις εθνικές εκλογές του 2000 σύναψε συνεργασία με τον Μάκη Βορίδη και το κόμμα του, το Ελληνικό Μέτωπο, καθώς και με κάποια πρώην στελέχη της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών ήταν και ο σημερινός εκδότης της εφημερίδας Στόχος, Σάββας Χατζηπαρασκευάς, που ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος του Σαμαρά.

Στη συνέχεια τα “σοβαρά” στελεχη καταλήγουν στη ΝΔ του Σαμαρά, με τις ευλογίες των στενών συνεργατών του προέδρου, Κρανιδιώτη, Λαζαρίδη και Μπαλτάκου. Έτσι δημιουργείται μια ομάδα γύρω από τον πρόεδρο της ΝΔ, που λειτουργεί ως αντίβαρο τόσο στους Καραμανλικούς, όσο και σε όσους αναφέρονται στην οικογένεια Μητσοτάκη, χωρίς ποτέ να διακόψει τις σχέσεις της με την επίσημη ακροδεξιά.

Πρόκειται για ανθρώπους που ακολουθούν πιστά τον Αντώνη Σαμαρά σε όλα του τα βήματα, αποτελούν παραδοσιακά στελέχη του ακροδεξιού χώρου -κάποιοι θεωρούνται θεωρητικοί- και άλλοτε εντάσσονται στο αστικό πολιτικό σύστημα -πάντα με αρχηγό τον Σαμαρά- και άλλοτε απομονώνονται σε μικρές οργανώσεις και ομάδες. Μάλιστα στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας ο ακροδεξιός και εθνικιστικός χώρος είχε συσπειρωθεί και ψήφισε υπέρ του Σαμαρά, προκειμένου να μην καταλήξει η ΝΔ στα χέρια της Ντόρας Μπακογιάννη.

Έστι οι όποιες εξελίξεις είναι βέβαιο πως θα περάσουν πρώτα από το επιτελείο του Μαξίμου, ενώ σε περίπτωση συγκότησης νέου φορέα δεν είναι απίθανο να υπάρξουν μεταγγραφές.

Ο Χατζηπαρασκευάς του Στόχου, ηγέτης της νέας ακροδεξιάς

Ο αδιαμφιλονίκητος ηγέτης του υποσύσταση ακροδεξιού χώρου, δεν ειναι άλλος από τον εκδότη του Στόχου και στενό φίλο του Πρωθυπουργού, Σάββα Χατζηπαρασκευά. Πρόκειται για εμβληματική μορφή του χώρου, που έπαιξε κατά καιρούς το ρόλο του θεωρητικού, χωρίς να απολέσει ποτέ τη δραστηρίοτητα στο δρόμο, με συλλήψεις και προσαγωγές στο παλμαρέ του.

Τις τελευταίες ημέρες στήριξε τους Χρυσαυγίτες συλληφθέντες, προκειμένου να μην θεωρηθεί ότι περνάει στο αντίπαλο στρατόπεδο, έχει όμως ασκήσει σφοδρή κριτική στο παρελθόν κυρίως στο Νίκο Μιχαλολιάκο. Μάλιστα στο παρελθόν από τις στήλες της ίδιας του της εφημερίδας αναγνώστες είχαν ζητήσει να απολογηθεί για τις σχέσεις του με τη Χ.Α. “Μετά από αυτές τις αποκαλύψεις, αν ο Χατζηπαρασκευάς στηρίζει πράγματι την ελληνορθοδοξία, καλείται να βγει και να καταδικάσει τον διορισμό του Σατανιστή Γερμενή από τον Εωσφοριστή Μιχαλολιάκο στην Κεντρική επιτροπή της Χ.Α. που κλέβει ψήφους Ελληνορθόδοξων” έγραφε ακροδεξιός αναγνώστης τότε..

Παράλληλα, ο Χατζηπαρασκευάς με τρόπο επιτέθηκε στον Αντωνη Σαμαρά για τις μνημονιακές επιλογές, με επίκληση όμως στο πατριωτικό του φρόνημα και προσδοκίες αλλαγής πολιτικής.Τώρα φαίνεται έτοιμος να βγει μπροστά, καθώς η απεμπλοκή του από την ενεργό πολιτική μετρά περισσότερα από 10 χρόνια, παίζοντας το ρόλο του θεωρητικού που ενώνει και πάλι όλα τα ακροδεξιά σχήματα.

Υπερασπιστής του εκδότη του Στόχου ήταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. Μάκης Βορίδης

Ο Χατζηπαρασκευάς συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια να διατηρεί ανοιχτούς διαύλους με τη ΝΔ, ενώ στις δύσκολες στιγμές είναι πάντα η ΝΔ δίπλα του. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγες στην αίθουσα του δικαστηρίου εμφανίστηκε και ο Φάηλος Κρανιδιώτης.Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο της Αθήνας είχε καταδικάσει σε ποινή 10 μηνών τον εκδότη του ακροδεξιού «Στόχου» για επανειλημμένη συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον 2 μελών του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης.

Ο Χατζηπαρακευάς όμως προχωρά και σε κοινές ενέργειες με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Ενέργειες που σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όταν όμως αυτό συμβαίνει αποκαλύπτονται οι εκλεκτικές συγγένειες με τη γαλάζια παράταξη. Έτσι το 2010 συλλαμβάνονται ακροδεξιοί μετά από συμπλοκές στον Άγιο Παντελεήμονα, μεταξύ των οποίων ο εκδότης του Στόχου και η κ. Σιδέρη, στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας.

Ανάμεσα σε αυτούς αναγνωρίζονται -στους συλληφθέντες- σύμφωνα και με το site της «Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας» οι Ηλίας Λέντζος, Μέλος του Πολιτικού Γραφείου της «Δημοκρατικής Αναγέννησης», Τάσος Χατζηπαράσχου από την Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας, Σάββας Χατζηπαρασκευάς, εκδότης της εφημερίδας «Στόχος» (ο οποίος τελικά συνελήφθη γιατί εκκρεμούσε εις βάρος του καταδικαστική απόφαση), «κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμωνα και ηγετικά στελέχη από ανένταχτους Πατριώτες», αναφέρει το ρεπορτάζ της εποχής, που αποδεικνύει ότι η κοινή δράση συνεχίζεται.

ΠΗΓΗ: alterthess.gr

Δυό λόγια για τις συλλήψεις των ναζί

Το κράτος πρώτα έστρεψε το μένος του κόσμου προς τους μετανάστες, τους εργατικούς αγώνες , τα κέντρα “ανομίας” δηλαδη τους αυτοδιαχεριζόμενους χώρους και το ανταγωνιστικό κίνημα. Κατόπιν με τους εντεταλμένους συμμορίτες δολοφόνους της χα, προσπάθησε να “διαχειριστεί” την απόγνωση και την εξαθλίωση των κοινωνικών στρωμάτων και να τα οδηγήσει εναντίον του πλαστού εχθρού.

Στην συνέχεια όμως διαπίστωσε οτι το αυγό του φιδιού που εκόλαπτε δεκαετίες, μεγάλωσε και αυτονομήθηκε, διεκδίκησε τους θρόνους των τωρινών εξουσιαστών και αποδόμησε, με τα τάγματα εφόδου και τις δολοφονίες μεταναστών και ντόπιων, την κοινωνική συνοχή και ειρήνη της κυριαρχία που προσπαθούσε εδώ και τρία χρόνια, στα πλαίσια της έκτατης συνθήκης, να επιβάλει στον κοινωνικό ιστό με τον ολοκληρωτισμό και την στρατιωτική καταστολή.

Οι συμμορίτες ξέφυγαν απο τον έλεγχο και πλέον αποτελούσαν κίνδυνο τόσο για την ίδια την υπόσταση του καπιταλισμού και του ολοκληρωτικού οικοδομήματος, όσο και τους κρατιστές που διαχειρίζονται την εξουσία. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα απο τους ναζί ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στηριζόμενη στην κοινωνική οργή να τους ελέγξουν να τους διαπομπέψουν και εντέλει να τους καταστήσουν ακίνδυνους κομπάρσους για την πολιτική τους επιβίωση. Όταν θα πάρουν το μάθημα τους θα τους γυρίσουν στον γνωστό τους ρόλο, τα τάγματα εφόδου της κυριαρχίας και τους μπράβους του Κεφαλαίου ενάντια σε κάθε κοινωνικό αγώνα που θέτει σε αμφισβήτηση την ισχύ και το κέρδος των αφεντικών..

Jim Fragma

Κώστας Βαξεβάνης: «Αφού τάισαν τον δράκο,τον έθρεψαν,μπορεί τώρα να τον σκοτώσουν για να φανούν οι Αϊ Γιώργηδες του παραμυθιού»

Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση, συμφωνώ. Δεν έγινε τώρα, ήταν όσα χρόνια δρα ρατσιστικά, αντιδημοκρατικά και φονικά. Αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια εγκληματική οργάνωση με την έννοια που έχει κάποιος στο μυαλό του μια συμμορία η οποία αποκεφαλίζεται, περνά από τα δελτία ειδήσεων για να το χωνέψουν όλοι και στη συνέχεια εξαφανίζεται ώσπου να εμφανιστεί η επόμενη.
Είναι κατ’ αρχήν καλό που φυλακίζονται όλοι αυτοί οι τύποι που πέρα από ναζί είναι το κλασσικό παράδειγμα της μαγκιάς που αναπτύσσεται στο σκοτάδι και τον όχλο και εξαφανίζεται σαν ποντίκι στο φως της αλήθειας; Ναι είναι. Αν κάτι πετυχαίνει η φυλάκισή τους είναι η απομυθοποίηση της οργάνωσης που τα δύο τελευταία χρόνια φαντάζει παντοδύναμη, να δείχνει επιδεικτικά τις σχέσεις με την εξουσία και να καλλιεργεί το προφίλ του λαικού τιμωρού, εμφανίζοντας το έγκλημα ως αναγκαιότητα.
Ο ηρωισμός του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά μια τηλεοπτική παραγωγή. Όταν στο παρελθόν βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση, με μεγάλη ευκολία είχε καταδώσει όλους τους “συναγωνιστές” του. Όλοι αυτοί οι ύπουλοι μαχαιροβγάλτες των βασανισμένων κορμιών αλλοδαπών, δεν αντέχουν ούτε σε βάσανο ούτε στη βία που θεωρητικά τους τρέφει.
Οι φυλακές δεν είναι κάμπινγκ της Χρυσής Αυγής και στη φυλακή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να υποστηρίζεις πως είσαι άρειος. Πολύ γρήγορα η σκοτεινή αίγλη της Χρυσής Αυγής, θα γίνει ένα μάτσο από χαρτιά και καταθέσεις όπου ο ένας θα καρφώνει τον άλλο. Υπάρχει νομίζω αυτή η πιθανότητα τώρα που ο αξιότιμος σύζυγος της κυρίας Ζαρούλια πήγε “στη μπουζού με την πρεζού”.
Δεν μπορώ όμως να συμμεριστώ αυτούς που ετοιμάζονται να κάνουν το γύρο του θριάμβου. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση με ό,τι σημαίνει αυτό για την ιδεολογία και τη δομή της. Έχει πείσει ανθρώπους, έχει παρασύρει άλλους και σίγουρα έχει δώσει περιεχόμενο ζωής σε εκείνους που θέλουν να ταυτίζουν τη βία με την αποφασιστικότητα.
Το κυριότερο όμως είναι πως συνεχίζουν να υπάρχουν όλοι οι αντικειμενικοί λόγοι που την κάνουν προσιτή σε λαικές μάζες, δηλαδή η εξαθλίωση και η φτώχεια. Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν πως η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής ήταν μια συστηματική συστημικότητα; Πως ψήφιζε όλα τα νομοσχέδια υπέρ εφοπλιστών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών την ώρα που ο Παναγιώταρος απειλούσε πως θα αυξήσει την παραγωγή σαπουνιού;
Μπορώ να χαρώ και να ανακουφιστώ ίσως που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει αυτό που έκανε αφού σκοτώθηκε ένας άνθρωπος και έφριξε η υφήλιος, αλλά δεν μπορώ να θριαμβολογήσω για καμιά νίκης της Δημοκρατίας.
Βρέθηκαν ποτέ οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν μαζί της για να καλύψουν τόσες υποθέσεις εγκλημάτων; Έπαψε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αστυνομίας να θεωρεί τον φασισμό ως τον σκληρό και αναγκαίο πατριωτισμό; Σταμάτησαν οι αλλοδαποί να θεωρούνται ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και αυτό αντί για ρατσισμός να βαφτίζεται αγανάκτηση;
Ο κρατικός μηχανισμός είναι διαβρωμένος από τους ναζί. Οι ακροδεξιοί παραμένουν στην κυβέρνηση και τα κυβερνητικά πόστα. Ο Άδωνις θα συνεχίσει αύριο να πουλάει τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη στην εκπομπή του αποκαλώντας τα “βιβλία βόμβα πέρα από κάθε αμφισβήτηση” και την ίδια ώρα να χαρακτηρίζει συνταγματικά δικαιώματα ως “κοινωνική ανωμαλία”.
Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά η ήττα της δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί από τη θριαμβολογία στα κανάλια που ως χθες φρόντιζαν να την απενοχοποιήσουν και να την βάλουν στο πλυντήριο.
Θέλω να προσθέσω μία ακόμη πλευρά από την εμπειρία μου σε έρευνες στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Ιστορικά, οι φασίστες μετά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν ως πολιτικοί προβοκάτορες. Έβγαλαν τη βρώμικη δουλειά, όποτε το πολιτικό σύστημα ένοιωθε απειλή. Δημιούργησαν πολιτική ανωμαλία και έθρεψαν την ανασφάλεια. Σε αυτό το αρνητικό κλίμα που δημιουργούσαν, κάθε άλλος, συντηρητικός και εγγυητής της πρότερης, ακόμη και αντιλαϊκής κατάστασης, φάνταζε ως λύση. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται γίνονται συντηρητικοί και απορρίπτουν το πολιτικό ρίσκο.
Επίσης η ιστορία της σχέσης των φασιστών με την εξουσία, ήταν σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες και επαγγελματίες προβοκάτορες. Στην Ιταλία τα χρόνια της “στρατηγικής της έντασης” οι φασίστες έσπρωξαν το εκλογικό σώμα στις παραδοσιακές πολιτικές λύσεις που φάνταζαν να εγγυώνται την ασφάλεια.
Στη δεκαετία του 70 στην Ελλάδα, οι φασίστες βομβιστές (ανάμεσά τους και ο Μιχαλολιάκος), έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η σχέση τους με μυστικές υπηρεσίες και τις “Αρχές” είναι πια αποδεδειγμένη.
Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Αριστοτέλης Καλέντζης ο οποίος φυλακίστηκε, δήλωσε μετά από χρόνια αυτό που υποψιαζόταν κάποιος “ο Καραμανλής μας χρησιμοποίησε για να φαντάζει ο ίδιος δημοκράτης, την εποχή που τον κατηγορούσαν ότι δεν προχώρησε σε καμιά αποχουντοποίηση”.
Δεν είναι καθόλου απίθανο η Χρυσή Αυγή να τελειώσει εδώ την “καριέρα” της. Να αποδειχθεί δηλαδή πως αποτέλεσε για το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, το υπηρετικό προσωπικό που όχι μόνο δεν είναι αναγκαίο αλλά στοιχίζει πλέον περισσότερα από όσα προσφέρει.
Ή όπως συνηθίζω να το λέω, αφού τάισαν τον δράκο, τον έθρεψαν, μπορεί τώρα να τον σκοτώσουν για να φανούν οι Αϊ Γιώργηδες του παραμυθιού.
koutipandoras.gr

Ωραίο μου πλυντήριο! “Κρατικός αντιφασισμός” και ακροδεξιά πολιτική !!!

Η κυριότερη και στρατηγικής σημασίας επιδίωξη της θεαματικής επιχείρησης “εξάρθρωσης” της Χρυσής Αυγής είναι η αποκατάσταση και επανανομιμοποίηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας. Η συμπλήρωση ή/και υποκατάσταση της θεσμισμένης κρατικής βίας από την ανεξέλεγκτη…βία των ναζιστικών συμμοριών, όσο κι αν βόλευε την αστική κυριαρχία καθώς διέχεε το κλίμα φόβου και καταστολής στην κοινωνία, από ένα σημείο και μετά δημιουργούσε ισχυρό κίνδυνο απονομιμοποίησης της κρατικής ισχύος και υπερκέρασής της από τη γενικευμένη βία και αντι-βία των δρόμων.

Tου Κώστα Χαριτάκη

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έπαιξε καταλυτικό ρόλο, καθώς φάνηκε ότι δεν θα ήταν πια δυνατό να συγκαλύπτεται η ώσμωση των κυβερνητικών και κρατικών μηχανισμών με τους ναζιστικούς μηχανισμούς και οι εγκληματικές ευθύνες του, ήδη απαξιωμένου, αστικού πολιτικού συστήματος. Εν όψει, λοιπόν, μιας πλήρους κατάρρευσης, αναλήφθηκε το ρίσκο μιας αναβάπτισης και ξεπλύματος του κράτους και του πολιτικού συστήματος στην κολυμπήθρα του “αντιφασισμού”.

Το κράτος, επανεμπεδώντας τη βασική συνθήκη ισχύος του, το μονοπώλιο της βίας, ανοίγει ταυτόχρονα το δρόμο προς την άσκηση αυτής της καθιαγιασμένης από τον “αντιφασισμό” βίας προς ό,τι θεωρεί πραγματικό εχθρό και απειλή, εντείνοντας και διευρύνοντας τον πόλεμο που είχε ξεκινήσει (μαζί τότε με τη Χρυσή Αυγή) με την καταστολή των καταλήψεων και των απεργιών, προς νέα πεδία ελευθεριών και δικαιωμάτων που μέχρι τώρα θεωρούνταν “εγγυημένα”. Όσο περισσότερο θα επικαλείται τη “δημοκρατία” και τα εύσημα της “εξάρθρωσης” της Χρυσής Αυγής, τόσο περισσότερο θα υιοθετεί και θα υλοποιεί στην πράξη την ατζέντα και το “πρόγραμμά” της, όχι μόνο ως προς τους μετανάστες αλλά απέναντι σε κάθε “άκρο” που θα τολμά να δρα πέρα από την ομαλότητα του θεσμισμένου και ελεγχόμενου κοινοβουλευτικού θεάματος.

Αναδιαμορφώνονται έτσι, με την πρωτοβουλία του κράτους και της αστικής κυριαρχίας, το ίδιο το πεδίο και οι όροι της πολιτικής δράσης και αντιπαράθεσης, τα όρια της νομιμότητας και της ανοχής, στην κατεύθυνση μιας ακόμη πιο ασφυκτικής αυταρχικής διακυβέρνησης, ελέγχου και καταστολής, εν όψει πιθανών ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων που κυοφορεί η κλιμάκωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.

Από την άλλη πλευρά, η κρατική απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής καθόλου δεν σημαίνει και κοινωνική απονομιμοποίηση των φασιστικών ιδεών και πρακτικών. Όλα τα δηλητηριώδη αέρια που ανάβλυσαν μέσα από την καταναλωτική χαύνωση, την πελατειακή ανάθεση και την παρακμιακή ιδιώτευση μέρους της ελληνικής κοινωνίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, θα συνεχίζουν να δηλητηριάζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή ανεξάρτητα από το ποια ακριβώς (αντιπροσωπευτική) έκφραση θα πάρουν. Ο φασισμός της καθημερινής ζωής και του καθημερινού ανθρώπου θα συνεχίσει, άλλωστε, να υποδαυλίζεται από τους εμπόρους της πληροφορίας, της πολιτικής και της οικονομίας, γιατί είναι αυτός ακριβώς ο ιδανικός σύμμαχός τους για την κοινωνική λεηλασία και υποταγή που προωθούν.

Όλα αυτά έχουν καίρια σημασία όχι απλώς για να αποτιμήσουμε τη σημερινή στιγμή του εξουσιαστικού θεάματος, αλλά για την άμεση προετοιμασία μας γι’ αυτό που θα επακολουθήσει. Το ότι η αντιφασιστική μάχη δεν έχει τελειώσει είναι προφανές. Το πώς όμως θα συνεχιστεί είναι ανάγκη να εκτιμηθεί εκ νέου, με βάση τα νέα δεδομένα. Το κράτος πήρε την πρωτοβουλία ακριβώς τη στιγμή που φαινόταν να περνάει η αντιφασιστική πάλη σε ένα νέο επίπεδο, τόσο από άποψη μαζικότητας όσο και άποψη αποφασιστικότητας. Τώρα δεν πρέπει να χαθεί χρόνος σε ανακουφιστικές προσκολλήσεις στη “δημοκρατική αυταπάτη”, αλλά να εμποδίσουμε την αναστήλωση του πολιτικού συστήματος μέσω του λεγόμενου “συνταγματικού τόξου”, της υποστήριξης δηλαδή σε μια απεριόριστη “συντεταγμένη” κρατική βία στο όνομα της “δημοκρατίας”.

Όσοι έσπευσαν, για παράδειγμα, να πιάσουν μια θέση στο “συνταγματικό τόξο” καταγγέλλοντας την αντιφασιστική πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής ως “προβοκάτσια” και υποδαύλιση της λογικής των “δύο άκρων” στο όνομα της διατήρησης της ομαλότητας, πολύ σύντομα διαπίστωσαν ότι παρέδωσαν τα “κλειδιά” στην κυβέρνηση, το κράτος και την αστική δικαιοσύνη, για να ορίσουν αυτοί ποιοι και με ποιους όρους θα συμπεριληφθούν σε αυτό. Όσοι, επίσης, εξάντλησαν τον αντιφασισμό τους στο να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, διαπίστωσαν (όχι και τόσο γρήγορα) ότι τους προσπέρασε το ίδιο το αστικό κράτος.

Αντίθετα, για το “μαχόμενο κοινωνικό τόξο” το συμπέρασμα είναι ότι μόνο κλιμακώνοντας και κοινωνικοποιώντας τη μάχη απέναντι στο φασισμό, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια σε αυτόν αλλά και σε ό,τι τον γεννά και τον συντηρεί, μπορεί να υπάρξει πραγματική απειλή για τους “πάνω”. Τα όσα έγιναν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με τη διασπορά των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών και δράσεων σχεδόν σε κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα, αλλά και με τη σύνδεση του αντιφασιστικού αγώνα με τον κοινωνικό πόλεμο του κεφαλαίου, και με τη διάχυση της αναγκαιότητας μορφών κοινωνικής αυτοάμυνας και λαϊκής αντιβίας, είναι ένα καλό παράδειγμα για το δρόμο που έχουμε να διανύσουμε.

Η απουσία, εξάλλου, του “οργανωμένου” εργατικού κινήματος από τον αποφασιστικό αντιφασιστικό αγώνα πρέπει να ρίξει και τις τελευταίες αυταπάτες περί στήριξης στα θεσμικά συνδικάτα για να “ενωθεί όλη η τάξη”. Η διείσδυση των φασιστικών ιδεών και πρακτικών, ιδιαίτερα στα πιο υποβαθμισμένα κοινωνικά τμήματα της εργατικής τάξης, και η γενικευμένη απαξίωση του κυρίαρχου συνδικαλισμού, δείχνουν ξεκάθαρα ότι για να υπάρξει οργάνωση της εργασίας σήμερα, σε αντιεργοδοτική και αντικαπιταλιστική βάση, είναι αναγκαία η δημιουργία ανεξάρτητων αμεσοδημοκρατικών μορφών εργατικής αυτοοργάνωσης και αγώνα, πέρα και ενάντια στον εκμαυλισμένο θεσμικό συνδικαλισμό.

Όλα αυτά, όμως, χρειάζονται το δικό τους “έδαφος” για να επωαστούν, να ριζώσουν και να πολλαπλασιαστούν: τις αυτοοργανωμένες αντιδομές αλληλεγγύης, συνεργασίας, αυτοδιαχείρισης και κοινής δημιουργίας. Εκεί όπου το ατομικό δράμα της φτώχειας, της ανεργίας, της αδυναμίας μπορεί να μετατρέπεται σε συλλογική βούληση αλληλοστήριξης και αλλαγής της ζωής για “να μην ζήσουμε σαν δούλοι”. Εκεί όπου η αγωνία αυτοπροστασίας από τη φασιστική και κρατική βία μετατρέπεται σε συλλογική υπεράσπιση των “κοινών” μας. Εκεί όπου η απελπισία και η οργή μπορεί να μετατρέπεται σε συνύφανση ελεύθερων, ισότιμων, μη ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων. Εκεί όπου κάθε πτυχή φασισμού δεν θα βρίσκει τόπο να σταθεί…

http://paganeli.wordpress.com/

Όχι,δεν χαίρομαι. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όχι,δεν χαίρομαι για τίποτα.
Ένα κανό εξακολουθεί να πλέει αμέριμνο.
Ο Σαμαράς εξακολουθεί να είναι πρωθυπουργός.
Οι ακροδεξιοί Κρανιδιώτης,Λαζαρίδης,Μουρούτης εξακολουθούν να είναι σύμβουλοι του.
Ο τσεκουροφόρος Βορίδης να θεωρείται φαβορί για την διαδοχή του Σαμαρά.
Ο Άδωνης να είναι υπουργός υγείας.
Όσοι ευθύνονται για τους βασανισμούς στην ΓΑΔΑ και στα αστυνομικά τμήματα ατιμώρητοι.
Ο αρχιτέκτονας της διάλυσης και της διαφθοράς Βενιζέλος στην θέση του.
Η ΧΑ κόμμα στην Βουλή.
Η θεωρία των άκρων να απλώνεται.
Ο στόχος της να περιμένει την σειρά του.
Οι μαχαιροβγάλτες της -εκτός απο ελάχιστους- στον δρόμο.
Οι αυτοκτονίες στην ημερήσια διάταξη.
Τα λουκέτα και οι απολύσεις καθημερινό φαινόμενο.
Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια διαλυμένα.
Η υγεία υπό κατάρευση.
Ένας πατέρας δικάζεται και καταδικάζεται για κλοπή μαρκαδόρων.
Ένας πιτσιρικάς σκοτώνεται επειδή δεν είχε εισιτήριο.
Ο Παύλος δεν ζει.
Ο Αλέξανδρος δεν ζει.
Ο Σαχτζάτ δεν ζει.
Δεκάδες "ανώνυμοι"δεν ζουν.
Κόσμος δεν έχει καμμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Οι περισσότεροι απο εμάς δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη.
Οι φόροι αυξάνονται.
Οι παροχές μειώνονται.
Η Αριστερά είναι ανύπαρκτη.
Οι απεργίες αναποτελεσματικές.
Στα παγκάκια δεν κάθονται ερωτευμένοι αλλά κοιμούνται άστεγοι.
Στις Σκουριές διώκονται σαν εγκληματική οργάνωση όσοι υμνούν το δικαίωμα στη ζωή.
Όλοι είναι στα πόστα τους.
Και εμείς στα σπίτια μας.
Και ο καιρός  περνάει.
Γιατί αργήσαμε
και ντυθήκαμε την ήττα.
Κλείσε το παράθυρο,φυσάει απογοήτευση στις μέρες μας.

 monahus

Τάισαν τον Φρανκεστάιν το πρωί, τον φυλάκισαν το βράδυ.Του Σ. Κούλογλου

H προφυλάκιση του Ν. Μιχαλολιάκου σώζει τα προσχήματα για την Δικαιοσύνη και την κυβέρνηση. Η πρώτη, δια του Αρείου Πάγου, είχε χαρακτηρίσει την Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση, αλλά αυτό καθόλου δεν εμπόδισε ανακριτή και εισαγγελέα να μην προφυλακίσουν χθες το πρωί βασικά στελέχη της, που έχουν πρωτοστατήσει σε δολοφονικές επιθέσεις και στην εκπαίδευση των ταγμάτων εφόδου-και θανάτου. Η δεύτερη είχε προκαταβολικά “πουλήσει” την εξάρθρωση στο εξωτερικό και θα βρισκόταν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αν απελευθερωνόταν το βράδυ και ο Φύρερ, κλοτσώντας και καμιά δεκαριά δημοσιογράφους κατά την έξοδο, όπως έκανε νωρίτερα ο Κασιδιάρης, σε μια ακόμη επίδειξη χρυσαυγίτικου πολιτισμού.
Στην φυλακή οδηγήθηκε και ο πυρηνάρχης Νίκαιας Γ. Πατέλης, που είχε άμεση εμπλοκή στο έγκλημα από όπου ξεκίνησαν όλα: στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός νέου ανθρώπου που έκανε το λάθος να έχει διαφορετική άποψη από τους νεοναζί. Ανακριτής και εισαγγελέας δεν πείστηκαν προφανώς από τις έωλες δικαιολογίες Μιχαλολιάκου, ότι δηλαδή είχε παραχωρήσει τα κινητά του τηλέφωνα στο “κόμμα”(που λέει ο λόγος κόμμα) τα οποία δήθεν καλούσε ο Πατέλης το βράδυ του εγκλήματος. Είναι ακόμη αδιευκρίνιστο αν οι δικαστικοί λειτουργοί πήραν υπόψιν τους και το καταστατικό του κόμματος, που δίνει απεριόριστη εξουσία στον αρχηγό και το οποίο -καταστατικό- έσπευσαν να αρνηθούν τα στελέχη, σε μια ακόμη επίδειξη ανδρείας.
Νωρίτερα όμως χθες, δεν κρίθηκε προφυλακιστέος ο ¨φαλακρός¨συνοδηγός του Ρουπακιά, που είχε αφήσει το κινητό-και την ταυτότητα του- μέσα στο αυτοκίνητο του δολοφόνου. Ο Ρουπακιάς προσπάθησε να τον καλύψει με μια εξ ίσου έωλη,φαιδρή δικαιολογία, ότι δηλαδή ο “φαλακρός” είχε ξεχάσει στο αυτοκίνητο το κινητό του από την προηγουμένη. Το γιατί προφυλακίστηκε ο Πατέλης αλλά όχι και ο “φαλακρός” που ήταν παρών στην δολοφονία, αποτελεί ένα ακόμη ερωτηματικό στην δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης.
Γενικότερα, ο απολογισμός από τις συλλήψεις του Σαββάτου μέχρι την προφυλάκιση Μιχαλολιάκου έχει θετικές και αρνητικές πλευρές. Η μη προφυλάκιση των Κασιδιάρη και ΣΙΑ αναθάρρησε τον σκληρό πυρήνα της εγκληματικής οργάνωσης. Ομως, από την άλλη πλευρά, ακόμη και οι τραμπουκισμοί του Κασιδιάρη αμέσως μετά την απελευθέρωση του, τον εκθέτουν στα μάτια των πιο χαλαρών ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής. Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησαν οι συνεχείς αποκαλύψεις, από την μαστροπεία και τις επικερδείς μπίζνες των Ελληναράδων στον Αγιο Παντελεήμονα μέχρι τις πινακίδες με την οδό Χίτλερ στο σπίτι του Παππά.
Θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αν ο τελευταίος , στην σημερινή του απολογία, θα απαρνηθεί τον Χίτλερ και τους ναζί που τόσο θαυμάζει, όπως έκαναν οι θρασύδειλοι κατηγορούμενοι συνάδελφοι του. Η σημερινή απόφαση για την απελευθέρωση ή την προφυλάκιση του “υπαρχηγού", όπως χαρακτηρίζεται ο Παππάς στο πόρισμα του Αρειου Πάγου, θα είναι και μια ένδειξη για το αν ανακριτής και εισαγγελέας έχουν πάρει υπ όψη τους το πραγματικό καταστατικό της οργάνωσης.
Στα θετικά της ιστορίας θα πρέπει επίσης να προστεθεί και το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από τους χθεσινούς λεονταρισμούς Κασιδιάρη-Παναγιώταρου, η εγκληματική συμμορία δεν θα μπορεί από εδώ και στο εξής να δρα ανενόχλητη, ιδιαίτερα μετά την αποκάλυψη των διασυνδέσεων της με την Αστυνομία και την φυλάκιση ορισμένων επίορκων αστυνομικών. Το γεγονός όμως ότι η Χρυσή Αυγή θα πρέπει να προσέχει τις κινήσεις της από εδώ και στο εξής, είναι εξαιρετικά κρίσιμο: γιατί η ύπαρξη και η αναπαραγωγή του κτήνους εξασφαλίζεται επειδή δρα σαν κτήνος, όχι επειδή συνοδεύει-που δεν συνοδεύει- γιαγιάδες στα ΑΤΜ. Επιπλέον, η προφυλάκιση Μιχαλολιάκου και οι δικαστικές περιπέτειες των υπόλοιπων πρωτοκλασάτων πιθανώς να αναγκάσουν τον ηγετικό  πυρήνα να κάνει κινήσεις για να διασωθεί, παρατώντας τα μικρά και μεσαία εκτεθειμένα στελέχη στην μοίρα τους.
Απο κει και μετά, η απαλλαγή από τον εφιάλτη της Χρυσής Αυγής θέλει χρόνο και ασφαλώς σχετίζεται με την ανάκαμψη της οικονομίας και την καταπολέμηση της ανεργίας, την απαλλαγή της χώρας από δεσμά του χρέους και φυσικά την ριζική ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Σε αυτό το επίπεδο, στα θετικά των τελευταίων ημερών πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε στα κεραμίδια μετά τις αποφυλακίσεις αλλά αντίθετα- με τις δηλώσεις Τσίπρα για τον σεβασμό της δικαιοσύνης- συμπεριφέρθηκε όπως αρμόζει στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Κατα τα άλλα, και παρ ΄ότι η πολιτική καταστροφή τελικώς αποφεύχθηκε, ο προχειρότατος και επικοινωνιακός χειρισμός της υπόθεσης από την κυβέρνηση ήρθε να υπογραμμίσει αυτό που συμβαίνει και με τα δεινά όλης της χώρας:  τα κόμματα που έφεραν την χώρα στα σημερινά χάλια δεν μπορούν να την βγάλουν από αυτά και επειδή είναι τα ίδια που δημιούργησαν τον Φρανκεστάιν, δεν μπορούν απαλλάξουν την χώρα από αυτόν. Γι΄αυτό το πρωί τον τάισαν και το βράδυ τον φυλάκισαν.

 http://tvxs.gr